Warszawa, 11 lipca 2013 roku Waldemar Deska, ul. Na Uboczu 2 / 60, 02-791 Warszawa,

Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. Marii Curie-Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin

II SA / Lu 843 / 12

Pismo procesowe z wnioskiem o wyłączenie sędziów

i o wyznaczenie innego sądu

Na zasadzie art. 19 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skarżący wnosi o wyłączenie od rozpoznania niniejszej sprawy sędziów WSA pp. [tu wpisać imiona i nazwiska] ze względu na okoliczności wywołujące uzasadnioną wątpliwość co do ich bezstronności w niniejszej sprawie. Na zasadzie art. 14a p.p.s.a. skarżący wnosi o przedstawienie przez Sąd akt sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu z wnioskiem o wyznaczenie do rozpoznania niniejszej sprawy innego wojewódzkiego sądu administracyjnego. Nadto skarżący przedstawia swe stanowisko w związku z podniesionymi na ostatniej rozprawie twierdzeniami strony przeciwnej.

Uzasadnienie

9 lipca 2013 roku odbyła się przed Sądem rozprawa w niniejszej sprawie. W toku rozprawy skarżący i strona przeciwna przedstawili argumentację mającą wpłynąć na rozstrzygnięcie Sądu. I. Argumentacja skarżącego miała za przedmiot kwestię zgodności działań organów administracji w niniejszej sprawie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej i z Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Skarżący z przykrością zauważa, że po raz kolejny zachowanie sędziów, przed którymi argumentacja ta została przedstawiona, świadczy o odrzuceniu tej argumentacji a priori. Sędziowie wskazani w petitum wniosku słuchając argumentacji skarżącego dawali wyraz swemu negatywnemu nastawieniu wobec niej poprzez czynienie lekceważących gestów i min, w szczególności szydercze uśmiechy. Ich zachowanie w tym momencie wyraźnie kontrastowało z zachowaniem podczas wystąpienia pełnomocnika strony przeciwnej, któremu okazywali zainteresowanie i szacunek – mimo że jego argumenty nie odnosiły się do istoty sprawy. Opisane zachowanie sędziów nie tylko wywołuje uzasadnioną wątpliwość co do ich bezstronności, lecz wręcz wyraźnie świadczy o braku tej bezstronności. Skarżący podkreśla, że w orzeczeniach Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczących gwarancji bezstronności sądu niejednokrotnie podkreślano, że takie zachowanie sędziów wobec stron, które jednoznacznie ujawnia ich przychylne bądź nieprzychylne nastawienie wobec jednej ze stron, uzasadnia przypuszczenie, że sędziowie nie są bezstronni. Opisany fakt uzasadnia wniosek o wyłączenie pp. sędziów wskazanych w petitum wniosku od rozpoznania niniejszej sprawy. II. W obszarze właściwości Sądu powszechnie znany jest fakt, że miasto Kazimierz Dolny, którego dotyczy niniejsza sprawa, jest miejscem zamieszkania – czy to stałego, czy też letniskowego – osób należących do elity mieszkańców Lublina. Nie ulega wątpliwości, że sędziowie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie zaliczają się do tej elity, a w każdym razie mają z nią nieformalne związki zawodowe i towarzyskie. Związki te mogą stanowić dla sędziów tutejszego Sądu motyw do ochrony status quo korzystnego dla innych członków lokalnej elity – nawet jeśli nie wyartykułowany wprost, to z

pewnością oddziałujący na ich ocenę. Zdaniem skarżącego w tej sytuacji dobro wymiaru sprawiedliwości nakazuje rozpoznanie sprawy przez inny Sąd, którego sędziowie poprzez brak nieformalnych związków z mieszkańcami Lublina i Kazimierza Dolnego dadzą rękojmię braku wpływu tych związków na rozstrzygnięcie. To uzasadnia wniosek o przedstawienie przez Sąd akt sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu z wnioskiem o wyznaczenie do rozpoznania niniejszej sprawy innego wojewódzkiego sądu administracyjnego. III. Niezależnie od powyższych wniosków skarżący czuje się w obowiązku zająć stanowisko wobec twierdzeń strony przeciwnej przedstawionych na rozprawie 9 lipca 2013 roku. Strona przeciwna stwierdziła, że składając skargę o uchylenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla Kazimierza Dolnego skarżący nie działa w interesie publicznym, lecz usiłuje w nieuczciwy sposób uwolnić się od obowiązków nakładanych nań przez prawo lokalne. O tej motywacji skarżącego ma świadczyć, zdaniem strony przeciwnej, fakt, że skarżący nie mieszka w Kazimierzu Dolnym, lecz w Warszawie oraz że nie zwracał się o wydanie pozwolenia na budowę swej Szopy w Kazimierzu Dolnym. Twierdzenia te nie polegają na prawdzie. Skarżący mieszka na stałe w swej Szopie w Kazimierzu Dolnym; w Warszawie skarżący przebywa tylko w związku z wykonywaniem obowiązków rodzinnych i zawodowych (wykłady akademickie). Skarżący istotnie nie jest zameldowany w Kazimierzu Dolnym, nie wynika to jednak z rozmyślnego zaniechania skarżącego, lecz z przeszkód stawianych przez lokalną administrację, zwłaszcza budowlaną. Faktem jest, że skarżący nie wnosił o pozwolenie na budowę Szopy. Jednakże strona przeciwna przemilcza, że skarżący zwrócił się do burmistrza Kazimierza Dolnego o zmianę przeznaczenia jego nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego z gruntu rolnego na grunt budowlany („odrolnienie”) – czego mu odmówiono. W tej sytuacji składanie wniosku o pozwolenie na budowę było oczywiście bezcelowe, skoro skarżący i tak by go nie otrzymał. Jednakże złożenie wniosku o „odrolnienie” gruntu świadczy, że skarżący czynił starania w kierunku dopełnienia niezbędnych formalności. To, że zakończyły się one niepowodzeniem, jest skutkiem nieprawidłowego działania organów administracji, a nie skarżącego. Przedstawiony na rozprawie zarzut strony przeciwnej, że skarżący usiłuje się postawić ponad prawem, jest tak nonsensowny, że wręcz obraźliwy. Zdaniem skarżącego strona przeciwna stawiając ten zarzut usiłuje jedynie zamaskować swą nieudolność w zarządzaniu sprawami publicznymi, której przejawem jest przyjęcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotkniętego rażącymi błędami, a następnie brak jakichkolwiek działań w kierunku jego zmiany. Skarżący zauważa, że przytoczone pseudo-argumenty strony przeciwnej w istocie dotyczą okoliczności nie mających znaczenia dla rozstrzygnięcia, ponieważ w niczym nie niwelują wad miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Stawiając je na forum publicznym strona przeciwna zmierzała wyłącznie do negatywnego przedstawienia skarżącego w oczach Sądu, co należy ocenić jako erystyczną sztuczkę opartą na pozornej argumentacji. Wobec tego skarżący wnosi o nieuwzględnienie pseudo-argumentacji strony przeciwnej i o rozstrzygnięcie uwzględniające skargę.

Z poważaniem

Waldemar Deska