W numerze: proponuje nowo - kuratorium1.home.pl · badawczy, książka nakłania do refleksji i...

2222 Podlaskie Wieści Oświatowe październik 2012

W numerze:

Edukacja:

Szachy – edukacją przyszłości w IV LO

w Białymstoku ............................................................. 4

…bo konkursy to zabawa…? ..................................... 6

Współczesne dylematy .. .5-latek, 6-latek

do szkoły czy do przedszkola?... .............................. 7

„SLI – Specyficzne zaburzenie językowe”

informacje z konferencji ........................................... 8

Nauczanie i wychowanie:

Mali przyrodnicy i wielka waga ekologii .............. 10

Dobromir „Mak” Makowski w Białymstoku ........ 12

Spotkania muzealne ................................................ 14

Projekty edukacyjne:

Välkommen till Sverige! – Witamy w Szwecji! ... 16

Papierosie mam cię w nosie! ................................. 18

Po wiedzę i umiejętności na Gran Canarię .......... 19

Tolerancja i wrażliwość kulturowa

w przedszkolu ........................................................... 20

Przygoda z teatrem w piątnickim gimnazjum ..... 21

Prezentacje:

Dostrzegamy i rozwijamy talenty naszych

uczniów ...................................................................... 23

To prawdziwa radość uczyć dorosłych! ............... 25

Krok do biznesu ........................................................ 27

Małżeństwa młodocianych. Ciąża, ślub i co dalej …? / Urszula Kempińska – Toruń: Wydawnictwo Edukacyjne „Akapit”, 2012 Przedstawiony przez autorkę temat ma uniwersalny wymiar społeczno-etnograficzny i socjalny, jest znakiem czasu i kultury. Porusza współczesne problemy ludzi młodych związane z życiem seksual-nym (wczesna inicjacja, zmiany partnerów, przypadkowy seks, niechciana ciąża). Publi-kacja dotyczy szczególnie środowisk nazna-czonych historycznie i kulturowo piętnem biedy. Charakteryzuje ją rzetelny warsztat badawczy, książka nakłania do refleksji i zmia-

ny świadomości społecznej na temat prowadzonej przez sądy praktyki w za-kresie wydawania zgody na zawarcie małżeństwa przez osoby niepełnoletnie.

Resocjalizacja: wychowanie i psy-chokorekcja nieletnich niedostosowanych społecznie / Robert Opora - Kraków: Oficy-na Wydawnicza „Impuls”, 2010 Autor niniejszej książki-podręcznika przedstawia swoje propozycje, przemyśle-nia i doświadczenia zdobyte w pracy z nie-letnimi niedostosowanymi społecznie. Pod-kreśla rolę empatii , autorytetu, asertywno-ści w pracy resocjalizacyjnej. Psychokorek-cję rozumie jako zmianę postawy pod-opiecznego z antyspołecznej na prospo-łeczną. Przedstawia wiele technik i umiejęt-ności psychokorekcyjnych, takich jak: ak-tywne słuchanie, odzwierciedlanie, rozmo-

wy motywacyjn e, praca zorientowana na rozwiązanie problemu.

Muzyka rockowa w świadomości i edukacji młodzieży gimn azjalnej / Marcin Michalak – Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2011 Publikacja w sposób interesujący opisuje obecność muzyki rockowej w śro-dowisku współczesnej młodzieży gimnazjal-nej. Przedstawia skalę zainteresowania rockiem, preferencje muzyczne, funkcje muzyki w życiu młodzieży. Ukazuje walory edukacyjne muzyki popularnej (rockowej), która zaspokaja potrzeby rozwojowe i kul-turowe młodych ludzi. Jest ciekawą propo-zycją wykorzystania w pracy dydaktycznej różnych aspektów edukacji nieformalnej .

Opracowała: Elżbieta Korzeniecka

Biblioteka Pedagogiczna CEN proponuje nowości:

październik 2012 Podlaskie Wieści Oświatowe 3333

,,Wielkim kunsztem wykazuje się nauczyciel,

który potrafi sprawić,

że twórcze wyrażanie siebie i nabywanie wiedzy

staje się źródłem radości. ”

Albert Einstein

Z okazji Dnia Edukacji Narodowej wszystkim nauczycielom i pracownikom

oświaty wyrażam słowa uznania za trud twórczej pracy oraz przyczynianie się do roz-

woju polskiej edukacji.

Życzę Państwu odnajdywania w tym zawodzie pasji, satysfakcji i zadowolenia

z budowania trwałych więzi z uczniami, ich rodzicami, a także ze wszystkimi, którzy

wspierają oświatę.

Niech każdego dnia towarzyszy Państwu radość z przekazywania wiedzy, kształ-

towania postaw młodych ludzi i wpływania na ich życiowe wybory.

Życzę, żebyście Państwo jak najczęściej odczuwali nauczycielskie spełnienie

i zadowolenie z uzyskiwanych efektów swojej pracy. Niech nie opuszczają Państwa

marzenia, zarówno te zawodowe, jak i osobiste.

Proszę przyjąć życzenia dalszych sukcesów w towarzyszeniu dzieciom i młodzie-

ży w ich drodze ku dorosłości.

Podlaski Kurator Oświaty

Jerzy Kiszkiel

Miesięcznik Kuratorium Oświaty w Białymstoku Rynek Kościuszki 9, 15-950 Białystok

Tel. (85) 748 48 48, fax (85 ) 748 48 49 e-mail: [email protected]

www.kuratorium.bialystok.pl Skład kolegium redakcyjnego: Bożena Arłukiewicz, Maryla Boćkowska, Grażyna Czyżewska, Dariusz Daniluk, Jolanta Górska, Tadeusz

Halicki, Maritta Kossakowska, Jolanta Lenkiewicz-Broda, Marek Onoszko, Krzysztof Ostrowski, Lucja Orzechowska, Barbara Pietraszuk, Alicja Witkowska.

Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych, zastrzega sobie prawo redagowania nadesłanych tekstów i zmiany tytułów, nie od-powiada za treść zamieszczonych reklam i ogłoszeń.

Skład i druk: Wydawnictwo PRYMAT, Mariusz Śliwowski, Białystok, ul. Zwycięstwa 26 c lok. 7,tel. (85) 869 14 87, 602766304, e-mail: [email protected], www.prymat.biasoft.net.


Wydaje się, że właściwe narzę-dzie wspomagające pracę współcze-snego nauczyciela w XXI wieku zosta-ło wynalezione około półtora tysiąca lat temu. Wynalazkiem tym są szachy.

W IV LO im. Cypriana Kamila Norwida w Białymstoku, przez naj-bli ższe trzy lata, realizowana będzie innowacja pedagogiczna: Szachy – edukacją przyszłości. Innowacja ma na celu nie tylko naukę królewskiej gry na szczeblu ponadgimnazjalnym, lecz także porównanie ocen końco-wych na świadectwach maturalnych uczniów z klasy objętej programem innowacyjnym z ocenami uczniów niegrających w szachy.

Pod koniec lat 80. XX wieku dr Robert Ferguson, psycholog, jako pierwszy zaczął badać zależność międ zy grą w szachy a wynikami osiąganymi w szkołach. Podczas ba-dań w jednej ze szkół podstawowych w Bradford (Pensylwania, USA) po-dzielił uczniów na trzy grupy: uczą-cych się gry w szachy, rozwiązujących zagadnienia przy użyciu komputera oraz uczestniczących w grach fantasy. Każda z grup miała tyle samo zajęć, uczniowie spotykali się raz w tygodniu przez prawie osiem miesięcy. U tych, którzy brali udział w zajęciach szacho-wych, umiejętność logicznego myśle-

nia poprawiła się o ponad 17 procent (Agnieszka Sijka, Wprost 44/2008).

Przytoczmy opinię o szachach Jamesa Celone, profesora statystyki w uniwersytecie w New Haven (Con-necticut, USA), a jednocześnie trenera szachowego (otrzymał tytuł Trenera Roku USA w 2002), który prowadzi zajęcia szachowe w 13 szkołach. Rela-cje studentów, nauczycieli i rodziców nie tylko podkreślają dydaktyczne ko-rzyści wynikające z szachów, gdy idzie o rozwiązywanie problemów ma-tematycznych i czytanie rozumiejące, ale szachy też wzmacniają wiarę w samego siebie, spokój (opanowanie),

pamięć, logikę, myślenie krytyczne, zdolność obserwacji, analizę, kreatyw-ność, koncentrację, upór (wytrwałość), samokontrolę, współzawodnictwo sportowe, szacunek dla innych, poczu-cie własnej wartości, umiejętność ukrywania frustracji; mają również

wiele innych pozytywnych wpływów, które są trudne do zmierzenia, ale które mogą powodować wielkie różni-ce w postawie, motywacji i osiągnię-ciach uczniów (J. Celone, http://w w w . e d u t e c h c h e s s . c o m /whychess.html; [przekład własny]). Na gruncie polskim jedynie Andrzej Modzelan, badając osiągnięcia szkolne uczniów objętych programem nauki gry w szachy na grupie 45 dzieci z SP nr 13 w Gorzowie Wlkp., udowodnił, że umiejętność gry w szachy ma zna-czący wpływ na oceny osiągnięć dy-daktycznych (A. Modzelan, Ucząc szachami, Gorzów 2011).

Wielu polskich szkoleniowców piszących o szachach wskazuje na ich rozliczne pozytywne wpływy na tzw. „wszechstronny rozwój ”, niezwykle ogólnie (czasem wręcz ogólnikowo!) rozwój ten określając. I zazwyczaj każdy z nich rozmaicie rozkłada ak-centy: jedni uważają za najbardziej istotną, wprost proporcjonalną korela-cję pomiędzy szachami a osiągnięcia-mi szkolnymi ucznia; inni podkreślają pozytywny wpływ szachów na rozwój intelektualny szachisty, który nieko-niecznie musi być związany wyłącznie ze szkołą (np. na pamięć, koncentra-cję, myślenie abstrakcyjne); jeszcze inni kładą główny nacisk na rozwój cech natury psychologicznej czy oso-bowościowej – jak emocjonalność, autoanali za, pewność siebie; inni wreszcie za główne zalety szachów uznają ich aspekt wychowawczy – jak np. kształtowanie postaw prospołecz-nych, kształcenie tolerancji. Tym nie-mniej, mimo iż wszyscy piszą o pozy-tywnym oddziaływaniu gry w szachy, opinie te, przynajmniej na gruncie polskim, wynikają zdecydowanie bar-dziej z obserwacji szachistów, niż by

Szachy – edukacją przyszłości w IV LO w Białymstoku

Koło szachowe w IV LO zainicjowało działalność w listopadzie 2011 r. i cieszy się coraz większym zainteresowaniem, a szachowe piątki wpisały się na stałe do kalendarza zajęć pozalekcyjnych. Na zakończenie roku szkolnego 12 uczestników koła wzięło udział w symultanie szachowej z najbardziej utytułowanymi polskimi szachistami najmłodszego pokolenia: Pawłem Kozłowskim – mistrzem Europy do lat 8 oraz Jakubem Kosakowskim – mistrzem Polski do lat 10. Wspaniały intelektu-alny pojedynek wygrali mali mistrzowie. W roku szk. 2012/13 zaplanowano re-wanż.

Edukacja


miały one podstawy w badaniach na-ukowych, prowadzonych wystandary-zowanymi metodami pedagogiki i/lub psychologii (bowiem trudno za takie uznać badania A. Modzelana; op. cit.). Innymi słowy: powszechnie wiadomo – przede wszystkim z intuicji i z ob-serwacji – że dobrze jest trenować dzieci i młodzież w szachowej grze, ale nikt nie dowiódł tego na sposób naukowy.

Nie mam wątpliwości, że ekspe-ryment pedagogiczny w IV LO – jako pierwszym liceum w Polsce – zakończy się sukcesem edukacyjnym, zaś z całą pewnością przyczyni się do zebrania materiałów badawczych słu-żących do analizy wpływu uprawiania szachów na osiągnięcia edukacyjne

młodzieży. Do wszystkich obszarów zalet szachów: intelektualnego, osobo-wościowego i społecznego daje się odnieść psychologiczna teoria trans-feru , głosząca – w uproszczeniu – że umiejętności zdobyte w jednej dzie-dzinie mogą znaleźć zastosowanie w innych sferach rzeczywistości. Dyrek-tor IV LO, Bo żena Karpowicz, ob-serwując dotychczasową aktywność uczestników koła szachowego w szko-le, jest głęboko przekonana o dydak-tycznych walorach królewskiej gry. Jej inicjatywa zyskała już uznanie ze stro-ny Polskiego Związku Szachowego w Warszawie i wpisuje się w projekt Parlamentu Europejskiego „Szachy w szkole” (uchwała 50/2011). Czy zatem umiejętność analitycznego i

strategicznego myślenia, umiejętność i nawyk dostrzegania problemów, for-mułowania scenariuszy rozwoju i po-dejmowania przemyślanych działań, zdolność myślenia wariantowego, od-porność na stres, wytrwałość w dąże-niu do celu oraz inne, kształcone przez szachowe treningi pozytywne cechy osobowości, znajdą odniesienie na świadectwach szkolnych i w ocenach maturalnych? O tym przekonamy się już niebawem.

Kamila Klimaszewska

trener II klasy państwowej

n-ciel szachów w IV LO

■

W 70. ROCZNICĘ PIERWSZEJ ZBRODNI DOKONANEJ W L ESIE Obchody rocznicowe w Miejscu Pamięci Narodowej w J eziorku odbyły się dnia 1

lipca 2012 roku. Po raz pierwszy od kilkudziesięciu lat byli obecni również członkowie rodzin

Ofiar, czyli tzw. przedstawiciele „Rodziny Jeziorkowskiej”. Po wielu latach poszuki-wań grób swoich bliskich (a jest to grób więźniów politycznych) odnaleźli: Stanisława Zakrzewska, córka Stanisława Walczuka, Henryk Stokowski, syn Aleksandra Stokow-skiego, Hanna Jaroszewska - siostrzenica braci Antoniego i Jana Golatowskich. Jest to niewątpliwie zasługa wieloletnich dążeń Jerzego Smurzyńskiego, który zabiegał o ustalenie prawdy historycznej dotyczącej list straconych tu Ofiar.

Jerzy Smurzyński, ostatni żyjący skazaniec z jeziorkowskiego lasu, jest emeryto-wanym dziennikarzem - dokumentalistą. W latach 1994 - 96 współpracował jako samodzielny badacz z Główną Komisją Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskie-mu, dokumentując masowe zbrodnie hitlerowskie na ziemi łomżyńskiej. Praca ta zaowocowała opracowaniem dokumentalnym włączonym do Biblioteki IPN oraz wydaniem w 1997 roku książki pt. „Czarne Lata na Łomżyńskiej Ziemi”. Pozycja ta została zamieszczona w formie elektronicznej na stronie Serwisu Historycznego Ziemi Łomżyńskiej, dzięki czemu dotarła do szerszego grona odbiorców.

Najważniejszą częścią obchodów rocznicowych była, jak zawsze, msza święta w intencji Ofiar celebrowana przez proboszcza Parafii Piątnica – ks. kanonika Szczepana Dobeckiego, na której obecne były poczty sztandarowe.

Bezpośrednio po mszy odbył się montaż słowno – muzyczny „Bóg jest naszą ucieczką i mocą”. Uczestniczący w obchodach rocznicowych usłyszeli Psalmy Dawi-dowe (w przekładzie Czesława Miłosza na tle „Requiem” Wolfganga Amadeusza Mo-zarta) w wykonaniu młodzieży gimnazjalnej z Publicznego Gimnazjum im. Ofiar Katy-nia w Piątnicy oraz pieśni patriotyczne i religijne z repertuaru chóru „Szkolne Słowiki” ze Szkoły Podstawowej w Jeziorku w aranżacji Piotra Kai oraz Mirosława Żelaznego .

Psalmy stworzyły wspaniałą płaszczyznę do refleksji nad grzeszną naturą czło-wieka i zagrożeniami wynikającymi z tego faktu. Czesław Miłosz podkreśla, że Psał-terz jest dramatem wolności, że człowiek ma wolny wybór, że jego wybór wciąż oscy-luje między dobrem, a złem, że nie zawsze bywa dobry... . „A wszystko – od chwili stworzenia do końca czasów – rozwija się pod suwerennym spojrzeniem Boga”.

Kolejna uroczystość rocznicowa za nami.

Beata Sejnowska-Runo

nauczyciel SP w Jeziorku

społeczny kustosz Miejsca Pamięci Narodowej w Jeziorku,

opiekun chóru „Szkolne Słowiki"

Edukacja


O PROJEKCIE „DIE REGION PODLASIE – ESS- UND SEGELKULTUR AN DER WEIßRUSSISCHEN GRENZE” „PODLASIE - JADŁO I ŻAGLE” W RAMACH POLSKO-NIEMIECKIEJ WYMIANY MŁODZIEŻY W dniach 12-20 czerwca 2012 roku miała miejsce polsko-niemiecka

wymiana młodzieży między Publicznym Gimnazjum nr 11 w Białymstoku, a Realschule am Buchenberg z miejscowości Steinfurt.

W projekcie udział wzięło po 15 uczniów gimnazjum w wieku 13-14 lat z obu państw. Polska młodzież bardzo chętnie zaangażowała się w przygoto-wania do wizyty sąsiadów zza zachodniej granicy. Wraz z nauczycielkami gościli w swoich domach grupę niemieckich uczniów wraz z ich opiekunami.

W realizację pobytu grupy niemieckiej zaangażował się również Dyrek-tor Szkoły, uczestnicząc równie aktywnie w zajęciach i kontaktach z nauczy-cielami niemieckimi .

Celem przedsięwzięcia była wzajemna integracja, edukacja międzykultu-rowa, promowanie nauki języków obcych, kształtowanie postaw otwartości i tolerancji wśród uczniów oraz pokonywanie wzajemnych uprzedzeń i poszu-kiwanie wspólnych wartości. Młodzież miała możliwość bliższego poznania swoich krajów, ich kultury i obyczajów, jak też spotka-nia ciekawych ludzi, nawiązania nowych przyjaźni i nauki języka swoich sąsiadów.

Projekt został zrealizowany dzięki wsparciu finansowemu Polsko-Niemieckiej Współpracy Młodzieży z siedzibą w Warszawie oraz Urzędu Miejskiego w Białymstoku.

Barbara Siemieniuk

Konkursy plastyczne to wydawa-łoby się ciekawa forma współzawod-nictwa i rywalizacji. Co roku wyrasta-ją jak grzyby po deszczu i zachęcają do uczestnictwa. Tematyka ich jest bardzo szeroka. Każdy uczestnik znaj-dzie coś dla siebie. Stąd cieszą się one wśród dzieci (i nauczycieli) dużym zainteresowaniem. Czym są konkursy plastyczne dla dzieci, jaką spełniają rolę w procesie dydaktyczno-wycho-wawczym?

Otóż kształcą twórczą postawę i aktywność, upowszechniają plastykę poprzez współzawodnictwo i zdrową rywalizację. Wykorzystując właściwą dla okresu dziecięcego formę zabawy, skłaniają do rozwijania wyobraźni w sposób spontaniczny. I w tym momen-cie nasuwa się kolejne pytanie: na ile realizacja tematów konkursowych jest dla dzieci dobrą zabawą (bez brania pod uwagę rezultatu konkursu), a na ile „delikatnym przymusem” ze strony nauczyciela, aby mógł „wyrobić” swo-ją normę udziału w konkursach lub też zaspokoić własną potrzebę osiągania sukcesów za pośrednictwem wycho-wanków? Czy nie odbywa się przy-padkiem tak, że autorem konkursowej pracy plastycznej jest głównie nauczy-ciel, a nie dziecko, któremu przyzwo-lono postawić kilka kresek we wskaza-

nym przez nauczyciela miejscu? Czy przypadkiem to nie nauczyciel dobiera kolory, łączy techniki plastyczne i dopieszcza szczegóły? A co z dziec-kiem? Gdzie jest miejsce na jego twór-czość i zabawę podczas aktu tworzenia „dzieła”?

Oczywiście byłoby wielką nie-sprawiedliwością nie zastrzec, że wśród szerokiego grona żądnych suk-cesu nauczycieli, są tacy, którzy przy-zwalają dzieciom na nieskrępowaną twórczość i inspirują je do twórczych działań. Niestety, dotyczy to wąskie-go, elitarnego grona nauczycieli. Dziecko od momentu postawienia na papierze kilku kresek, linii czy plam wyraża chęć, daje nam jasny sygnał, że chce podzielić się swoim wewnętrz-nym światem z całym otoczeniem. Jest to swoistego rodzaju język plastyczny, który ukazuje wnętrze dziecka, jego emocje, charakter, osobowość, stosu-nek do świata. Niestety, nauczyciele ignorują te potrzeby. Mają swoje wła-sne wyobrażenia dotyczące tego, jak ma wyglądać praca plastyczna dziec-ka. W związku z tym pokazuje ona zafałszowany obraz dziecięcego po-strzegania świata.

Gdyby odkryte 40 000 lat temu rysunki naskalne wykonane przez lu-dzi pierwotnych były efektem eduka-

cji, a nie naturalną potrzebą człowieka, nasza wiedza o tamtych czasach nie byłaby tak bogata i pełna. Jaka jest więc rola nauczyciela w procesie two-rzenia konkursowej pracy plastycznej? Skoro ma to być zabawa, to cały ten proces musi mieć charakter swobod-nej, spontanicznej ekspresji. A sponta-niczność jest wykonaniem czegoś bez przymusu. Należy o tym pamiętać.

Podanie treści i tematu konkursu w formie zabawowej daje możliwość wyzwolenia w wychowankach tejże właśnie spontaniczności, prowadzącej do uzyskania efektów, jakie wytwo-rzyć może jedynie bogata dziecięca wyobraźnia. Podczas takiej zabawy niezbędne jest subtelne kierowanie nią przez nauczyciela. Jak twierdzi – John Huizinge – kierowanie to polega na inspirowaniu uczestników zabawy, na budzeniu ich zainteresowań, a także na pomocy, jakiej można dziecku udzielić w odnajdywaniu i uświadamianiu so-bie nowych środków wyrazu.

A co z nagrodą, materialnym, trwałym skutkiem osiągnięcia sukce-su, oznaką prestiżu i szacunku? Czym dla dziecka jest nagroda za wykonaną pracę? Jest swego rodzaju gratyfikacją za wysiłek włożony w stworzenie „niepowtarzalnego” dzieła. Pozwala uwierzyć we własne możliwości, prze-

…bo konkursy to zabawa…?

Edukacja


zwyciężyć kompleksy, dopinguje do dalszej pracy, wyzwalając przy tym jeszcze większe pragnienie współza-wodnictwa. Zdopingowane w ten spo-sób dzieci przenoszą swój zapał w środowisko domowe, żyją nim i w sposób bardzo ekspresyjny wciągają domowników w atmosferę konkurso-wą. Zdarza się niestety tak, że dziecko, które mocno zaangażowało się w wy-konanie pracy konkursowej, nie otrzy-mało żadnej nagrody. Idealnym wyj-ściem w tego typu sytuacjach jest nie-informowanie dzieci, że ich prace pla-styczne biorą udział w jakimkolwiek konkursie. Nikt nie informuje o prze-granych, a jedynie o wygranych i na-

grodzonych. Trudno nawet w tym kontekście mówić o przegranych, gdyż każda dziecięca praca jest wygrana, a niektóre z nich – nagrodzone. Dlatego nadal zachęcajmy dzieci do brania udziału w konkursach (nie tylko pla-stycznych). Dzieci lubią współzawod-nictwo. Zdrowa rywalizacja pomaga odkryć ich mocne strony, rozwinąć talenty, a nagrody są do tego fanta-styczną motywacją. Zwycięstwo pozy-tywnie wpływa na samoocenę, a „porażka” powinna wywoływać jesz-cze większą wolę rywalizacji, moty-wować do podejmowania zwiększone-go wysiłku, aby następnym razem osiągnąć sukces. Nie można chronić

dzieci przed uczuciem porażki. Należy je od wczesnego dzieciństwa z tym oswajać, gdyż w swoim życiu niejed-nokrotnie będą na nią narażone. Stąd ogromna rola nauczyciela, aby tak pokierować procesem twórczym, by uczyni z niego wspaniałą zabawę od początku do końca, bez względu na rezultat.

Ewa Dak owicz

Przedszkole Samorządowe nr 64

w Białymstoku

p.n. „Akademia Jas ia i Małgos i”

■

Współczesne dylematy ...5-latek, 6-latek

do szkoły czy do przedszkola?...

Wiosną 2012 roku rodzice dzieci urodzonych w 2006 roku stanęli przed bardzo trudną decyzją: pozostawić dziecko w przedszkolu, czy zapisać do pierwszej klasy. Do jej podjęcia zmu-sił ich rząd i parlament, wydłużając o kolejne dwa lata termin obniżenia wie-ku obowiązku szkolnego.

Obowiązująca od 2 marca ustawa z 27 stycznia 2012 r. zmieniająca usta-wę o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 16 lutego, poz.176) przewiduje, że dzieci, które nie rozpoczną spełniania obo-wiązku szkolnego, kontynuują przygo-towanie przedszkolne w przedszkolu, oddziale przedszkolnym zorganizowa-nym w szkole podstawowej lub innej formie wychowania przedszkolnego. Gmina ma zaś obowiązek zapewnić miejsce dla sześciolatka, który będzie kontynuował edukację przedszkolną.

Od decyzji tej będzie zależała nie tylko edukacja, ale i przyszłość sze-ściolatka. Cywilizacyjna zmiana, jaką jest jak najwcześniejsze objęcie dzieci zorganizowaną edukacją wczesnosz-kolną, zapewnia im szybszy rozwój, umożliwia wcześniejsze odkrywanie ich talentów i korygowanie ewentual-nych deficytów. Wczesna edukacja dziecka ma też ogromne znaczenie dla zwiększenia efektów kształcenia mło-dego człowieka. Już przedszkolak potrafi posługiwać się komputerem,

ma dostęp do nowoczesnych gier, pro-gramów, różnorodnych materiałów dydaktycznych. Dziecko, które wcze-śniej rozpocznie edukację w szkole podstawowej usamodzielni się znacz-nie szybciej. Co ciekawe, nauka w pierwszej klasie może okazać się znacznie lepszym rozwiązaniem niż zajęcia w przedszkolu. Ważne jest, aby szkoła była dobrze wyposażona, przystosowana do pracy z dziećmi sześcioletnimi, w której maluchy będą czuły się dobrze i bezpiecznie, a rodzi-ce staną się jej gospodarzami. Warto dodać, że ci, którzy szkole zaufali są, na ogół, ze swojego wyboru zadowo-leni. Niezależnie od tego, w jakim wieku dziecko rozpocznie naukę w pierwszej klasie, nauczyciel przed-szkola jest zobowiązany przeprowa-dzić diagnozę przedszkolną, czyli oce-nić jego gotowość do podjęcia nauki w szkole. Informacja ta ma ułatwić ro-dzicom podjęcie właściwej decyzji. Jeśli dziecko pozostanie w przedszko-lu, za rok zostanie zdiagnozowane ponownie. Opinia ta nie ma jednak nic wspólnego z diagnozą gotowości szkolnej przeprowadzaną przez porad-nie psychologiczno – pedagogiczne. Dlatego rodzice, którzy chcą mieć pełną i rzetelną informację o tym, czy ich dziecko jest gotowe podjąć naukę w szkole, powinni zapisać je na bada-nia do poradni.

Zdając sobie sprawę z tego, jak trudną decyzją jest posłanie przez ro-dziców sześciolatka do szkoły, pra-cownicy Kuratorium Oświaty w Bia-łymstoku, starali się pomóc w jej pod-jęciu i upowszechniali wśród rodziców korzyści, jakie dla dzieci niesie obni-żenie wieku obowiązku szkolnego. Z inicjatywy Kierownictwa Kuratorium został powołany międzywydziałowy zespół wizytatorów. Jego zadaniem było inicjowanie, organizowanie i upowszechnianie na konferencjach, spotkaniach, seminariach lub w inny dostępny sposób na terenie wojewódz-twa podlaskiego informacji związa-nych z możliwością rozpoczęcia edu-kacji szkolnej w wieku 6 lat. Ponadto zespół ten gromadził informacje o inicjatywach, działaniach podejmowa-nych przez przedszkola, szkoły i pla-cówki na terenie województwa oraz opracowywał materiały informacyjne w tym zakresie. Zadania te były reali-zowane w szerokiej współpracy ze środowiskiem lokalnym, w tym z ośrodkami doskonalenia nauczycieli. Skierowano je do przedstawicieli sa-morządów, dyrektorów, nauczycieli, rodziców i innych środowisk zaintere-sowanych tematyką.

Został opracowany szczegółowy plan działań, który zakładał systema-tyczną pracę w tym zakresie nie tylko powołanego zespołu, ale i innych pra-

Edukacja


„SLI – Specyficzne zaburzenie językowe” informacje z konferencji

cowników kuratorium. Opracowane zostały ciekawe formy i sposoby do-tarcia z rzetelnymi informacjami przede wszystkim do rodziców, ale i do samorządów, nauczycieli oraz dy-rektorów szkół i przedszkoli. Wizyta-torzy starali się uświadomić wszyst-kim, że częsty argument o „skracaniu dzieciństwa” jest nieprawdziwy i z pewnością nie ma przed czym „ratować maluchów”.

Wśród różnorodnych działań po-dejmowanych przez wizytatorów na uwagę zasługują te, które wiążą się z bezpośrednim kontaktem z osobami najbardziej zainteresowanymi, czyli rodzicami. W pięciu spotkaniach zor-ganizowanych przez wizytatorów w kwietniu i maju 2012 roku wzięło udział łącznie 132 rodziców. Odbyły się one w szkołach i przedszkolach publicznych i niepublicznych dobra-nych w taki sposób, aby mieć obraz świadomości rodziców w omawianym zakresie zarówno w miastach, jak i mniejszych miejscowościach. W trak-cie spotkań szeroko omawiano prezen-tację multimedialną „Wychowanie i edukacja... ”, wyjaśniano prawne aspekty pójścia sześciolatka do szkoły, odpowiadano na pytania rodziców, przedstawiano wnioski i spostrzeżenia dyrektorów tych szkół, w których przyjęto sześciolatki do I klasy. Wła-śnie takie spotkania cieszyły się naj-większym powodzeniem wśród rodzi-ców.

Z przeprowadzonych spotkań wypłynęły dosyć istotne wnioski i spostrzeżenia:

• rodzice dzieci sześcioletnich na ogół, podjęli już decyzję, co do wysłania swego dziecka do I klasy w roku szkolnym 2012/2013, uczestnicząc w

spotkaniu chcieli się upewnić, czy podjęli słuszną decyzję,

• większość rodziców orientuje się w przepisach prawa oświa-towego mówiących o dowol-ności w podejmowaniu tej decyzji (jeszcze przez dwa lata),

• większa część rodziców nie miała świadomości odpowie-dzialności organu prowadzą-cego za organizację dowoże-nia sześciolatków do szkoły,

• zauważalna jest tendencja większego zainteresowania rodziców wysłaniem dziecka sześcioletniego do I klasy w tych miejscowościach, w któ-rych nie ma przedszkoli, a są jedynie oddziały przedszkolne zorganizowane w szkołach podstawowych.

Bardzo ciekawą formą promocji obniżenia wieku obowiązku szkolnego było również przeprowadzenie przez nauczycielki Przedszkola Publicznego Nr 5 w Łomży zajęć z rodzicami pt. „Po co nam reforma ...?” i przedsta-wienie korzyści wynikających z pój-ścia dziecka sześcioletniego do szkoły. Na zakończenie zajęć wszyscy rodzice otrzymali gazetkę przedszkolną „Echo Piątki”, w której zawarto materiały związane z gotowością dziecka do podjęcia nauki w szkole. Inną formą promocji było organizowanie przez szkoły, tzw. „Dni otwartych” dla ro-dziców. Cieszyły się one zaintereso-waniem szczególnie tych rodziców, którzy poważnie zastanawiali się nad posłaniem swego dziecka sześciolet-niego do I klasy i chcieli poznać wa-runki, jakie zostały przygotowane dla ich dzieci.

Promowanie obniżenia wieku

obowiązku szkolnego odbywało się nie tylko według opracowanego planu. Dyskusje „za” i „przeciw” posłaniu sześciolatka do I klasy odbywały się przy każdej nadarzającej się okazji: w trakcie rozmów telefonicznych z zain-teresowanymi, podczas wizyt w szko-łach i przedszkolach z racji pełnionego nadzoru pedagogicznego, podczas narad i spotkań z przedstawicielami samorządów, wizyt rodziców w siedzi-bach kuratorium i delegatur.

Wizytatorzy starali się uświado-mić, że o poziomie rozwoju dziecka decyduje szereg czynników, przede wszystkim wrodzone zdolności, talen-ty rodzicielskie, warunki, w jakich się wychowuje. Dlatego dzieci różnią się między sobą zdolnościami, chęcią do nauki, sprawnością rozumowania, pamięcią, umiejętnością koncentracji uwagi, zdolnościami społecznymi i interpersonalnymi. Jeżeli dziecko nie osiągnęło jeszcze gotowości szkolnej, właściwą decyzją wydaje się pozosta-wienie go w przedszkolu.

Podkreślano, że decyzja ta jest decyzją wyłącznie rodziców, a rolą nadzoru pedagogicznego jest dostar-czenie im jak najpełniejszej wiedzy, aby mogli dokonać świadomego wy-boru i pomóc swojemu dziecku w do-brym starcie edukacyjnym.

Na ile skuteczne były to działania, okaże się we wrześniu 2012 r., a sprawdzianem efektywności będzie odsetek sześciolatków w I klasach szkół podstawowych.

Alicja Tomaszewska

Starszy wizytator w Delegaturze

Kuratorium Oświaty

■

Edukacja

W dniach 5-8 lipca 2012 roku od-była się w Warszawie międzynarodowa konferencja pt: „SLI – specyficzne za-burzenie językowe – diagnoza, pro-gnoza, interwencja”. Celem konferen-cji było zaprezentowanie najnowszego stanu wiedzy i badań na temat SLI, jak również wymiana informacji i doświad-

czeń specjalistów oraz zacieśnianie współpracy międzynarodowej.

Konferencję otworzyła Minister Edukacji Narodowej, która we wstępie podkreśliła rolę specyfi cznego zabu-rzenia językowego (SLI) w szansach edukacyjnych dzieci. Wczesne rozpo-znanie i co za tym idzie wczesna inter-

wencja są kluczowe do podjęcia sku-tecznej pomocy dzieciom dotkniętym tym problemem – mówiła pani mini-ster. Zwróciła uwagę, iż w Polsce pro-blem dzieci z SLI jest mało znany i wyraziła nadzieję, że w najbliższej przyszłości zostaną wypracowane me-tody diagnostyczne i terapeutyczne do


Edukacja

pracy z dziećmi ze specyficznymi za-burzeniami językowymi oraz wsparcie dla nauczycieli.

Głównym organizatorem konfe-rencji, w porozumieniu z Minister-stwem Edukacji Narodowej był Insty-tut Badań Edukacyjnych (IBE) w War-szawie. W ramach Zespołu Wczesnej Interwencji Instytut uruchamia bada-nia zmierzające do opracowania te-stów językowych (narzędzi) dla dzieci polskich w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, co umożliwi dia-gnozowanie u nich SLI. Wystandary-zowane testy do oceny poziomu roz-woju językowego pozwolą uniknąć postawienia niewłaściwej diagnozy.

W konferencji uczestniczyło 500 osób z Polski i z zagranicy. Byli to zarówno praktycy (logopedzi, pedago-dzy, psycholodzy), rodzice dzieci z SLI, jak również teoretycy (języko-znawcy, psycholingwiści, neuropsy-cholodzy). Prelegentami byli w więk-szości goście z USA, Kanady, Francji, czy Anglii, gdzie problem dzieci do-tkniętych SLI znany jest od ponad 20 lat. Ich wykłady otworzyły burzliwą dyskusję na temat możliwych do wprowadzenia w Polsce rozwiązań.

Specyficzne zaburzenie języko-we (Specific Language Impairment-SLI) – według badań naukowych – występuje u 7,4 % dzieci, co oznacza, że średnio w każdej grupie przedszkol-nej czy klasie jest jedno lub dwoje dzieci z SLI. Zaburzenie to przejawia się wybiórczym upośledzeniem funk-cji językowych przy braku innych deficytów. Stanowi poważne konse-kwencje dla rozwoju dziecka, jego edukacji i całego dalszego życia, stwa-rzając liczne trudności, w tym ryzyko wykluczenia społecznego. Dlatego bardzo ważne jest, by logopedzi, na-uczyciele i psycholodzy uzyskali sze-roką wiedzę na temat SLI. Dzieci z SLI zaczynają później mówić, ich kompetencje językowe są ograniczo-ne: dysponują ubogim słownikiem, mają problemy z gramatyką, nie rozu-mieją bardziej złożonych zdań, nie mogą opanować trudnych, złożonych wyrazów. Dzieci z SLI mówią znacz-nie gorzej od swoich rówieśników i często mogą być odbierane jako mniej inteligentne, niż są w rzeczywistości. Konsekwencją takiego stanu mogą być problemy psychologiczne, społeczne bądź emocjonalne, które mogą powo-dować pogorszenie szans edukacyj-nych i zawodowych.

Konferencję zainaugurował wy-kład J. Bruce’a Tomblina – profesora logopedii w USA – pt: „ Co to jest specyficzne zaburzenie językowe i dlaczego powinniśmy się nim przej-mować”? Prof. B. Tomblin prowadził badania epidemiologiczne nad SLI oraz długofalowe badania podłużne nad dalszymi losami edukacyjnymi i życiowymi dzieci z SLI. Podkreślił, i ż SLI należy rozpatrywać indywidual-nie. W swoim wystąpieniu omówił rozwój językowy w kontekście różnic indywidualnych. Dzieci różnią się nie tylko poziomem rozwoju językowego, ale także jego tempem. Stwierdził wy-stępowanie różnych, niezależnych dziedzin zaburzeń: mogą one dotyczyć pragmatyki mowy oraz formy języko-wej. Do czynników wpływających na różnice indywidualne zaliczył m.in.: styl rodzicielski, stymulację senso-ryczną, genetykę oraz jakość życia.

Specyficzne zaburzenie językowe to problem rozwojowy o charakterze ciągłym. Na podstawie wieloletnich badań stwierdził, że dzieci z SLI osią-gają wyniki podobne do młodszych, typowo rozwijających się dzieci, przy czym niektóre obszary są bardziej zagrożone od innych. Należą do nich przede wszystkim gramatyka i pamięć fonologiczna. Słownictwo oraz pro-dukcja dźwięków mowy sprawiają mniej problemów niż obszary wymie-nione wcześniej. Dzieci z SLI wolniej przetwarzają informacje oraz mają słabsze umiejętności wyciągania wnio-sków. Przejawiają problemy z nauką czytania. Ok. 40% tych dzieci będzie czytać na poziomie podstawowym lub poniżej. SLI jest częściej diagnozowa-ne u chłopców.

Prof. James Law – językoznawca i logopeda z Wielkiej Brytanii podkre-ślił konieczność stworzenia zespołu specjalistów z różnych dziedzin, zaj-mujących się terapią językową, którzy wypracowaliby krajowy program dzia-łań w zakresie SLI. Zauważył, że pro-blemy dzieci w zakresie mowy, języka i komunikacji nie są powszechnie do-strzegane i rozumiane. Podobnie dzia-ło się w przypadku autyzmu w Wiel-kiej Brytanii 20 lat temu. Ważne jest zatem uświadomienie opinii publicz-nej wagi problemu. Zwrócił uwagę na bardzo ważną kwestię, jaką jest współ-praca z rodzicami dzieci dotkniętych zaburzeniami językowymi.

Prof. Catherine Snow – psycho-lingwistka, wybitna badaczka rozwoju

językowego (USA) – przestawiła wy-kład dotyczący zapobiegania ubóstwu językowemu. Mówiła też o sposobach wspierania rozwoju językowego, na-uki czytania i pisania. Zidentyfikowała problemy małej i dużej skali, związane z rozwojem języka i nauką czytania. Małe – dekodowanie liter, uczenie się reguł pisowni. Duże – słownictwo, rozumienie tekstów. Prof. C. Snow podkreśliła, że nie da się nauczyć słownictwa, rozumienia znaczeń, na-być wiedzy przedmiotowej, bazując tylko na umiejętnościach małej skali (dekodowanie itp.). Można użyć słow-nictwa, rozumienia języka, wiedzy do rozwiązywania problemów z poziomu podstawowego (małej skali). To, ile się mówi do dziecka, ma absolutnie kluczowe znaczenie dla zasobu jego słownictwa. Różnice niewielkie na początku rozwoju akumulują się i stają się z czasem coraz większe. Dzieci z zaburzeniami języka szczególnie po-trzebują bogatszego środowiska języ-kowego, by stworzyć „rusztowanie” ułatwiające im opanowanie struktur morfologicznych i składniowych.

W ostatnim dniu odbyły się warsztaty skierowane do rodziców i nauczycieli mające na celu wspieranie rozwoju językowego najmłodszych dzieci. Część warsztatową poprowa-dziła Janice Greenberg z Hanen Centre (Kanada) według programu pt: „Lubimy uczyć się mówić” opartego na aktualnym stanie wiedzy i bada-niach naukowych. Jest to jeden w wie-lu programów hanenowskich służący do terapii dzieci z SLI. Program ten opiera się na założeniu, że nauczyciele mogą pozytywnie oddziaływać na przyswajanie języka przez dziecko i na opanowywanie przez nie sprawności czytania i pisania poprzez częste inte-rakcje o wysokiej jakości. Cechami charakterystycznymi programu były: podążanie za dzieckiem, wydłużanie interakcji, zadawanie otwartych pytań. Następnie przedstawiono efekty pro-gramu, które obejmowały nie tylko zdolności językowe dzieci, ale rów-nież zauważalną poprawę zachowania w grupie i postęp w zakresie umiejęt-ności społecznych.

Urszula Karpińska-Sterkowiec

Krystyna Kordy

logopedzi Poradni

Psychologiczno-Pedagogiczna nr 2

w Białymstoku

■


Dzieci to wspaniali obserwatorzy, wnikliwi badacze. Wystarczy je odpo-wiednio stymulować do działania, by zaskoczyły nas swoją wiedzą i wyni-kami obserwacji. W roku szkolnym 2011/2012 za główny cel naszej pracy w przedszkolu, postawiliśmy: rozbu-dzanie zainteresowań dzieci związa-nych z ochroną środowiska poprzez bezpośrednią obserwację i działanie.

W ramach realizacji w/w zadania uczestniczyliśmy w corocznych ak-cjach: „Ratujmy białostockie kaszta-ny”, „Sprzątanie świata”. Gościli śmy ekologa, który przeprowadził z dzieć-mi warsztaty pt. „Segregacja – lubię to!”, serdecznie przyjęli śmy także leś-nika, który w zajmujący sposób opo-wiadał o leśnych stworzeniach i rośli-nach oraz konieczności dbania o czy-stość lasu. Coroczne zaproszenie przy-jęła także Alina Bendiuk ze stowarzy-szenia „Alpi”, której mądre rady i jej pieski pomagały nauczyć się, jak żyć z nimi w zgodzie, a także wzajemnym szacunku. Starszaki uczestniczyły w Fo-rum Ekologów organizowanym w Szko-le Podstawowej nr 2 im. Ks. J. Twar-

dowskiego w Białymstoku oraz w turnieju wiedzy o zdrowiu i ekologii organizowanym w Przedszkolu Samo-rządowym nr 31 w Białymstoku. Do wspólnego dbania o środowisko za-chęcaliśmy także rodziców naszych wychowanków – prowadzil iśmy

warsztaty dla rodziców nt. oszczędza-nia energii, zapraszaliśmy do udziału w konkursie plastycznym „Dzieciaki lubią zwierzaki”, w którym prace mia-ły być wykonane z odpadów. Uczest-niczymy w programie „Czyste powie-trze wokół nas”, a także w drugiej

edycji programu „Kubusiowi Przyja-ciele Natury”.

Dzieci wychodziły i wyjeżdżały na wycieczki celem bezpoś redniego poznania i obserwacji przyrody nasze-go rejonu: Białostockiego Muzeum Wsi, do Muzeum przyrodniczo – le-śnego w Białowieży, do pobliskiego parku, ogrodu, sklepu ogrodniczego. Dzieci wyposażone w lupy z ogrom-nym zainteresowaniem odkrywały tajemnice przyrody. Zachwyt w oczach dziecka oglądającego żuczka, który przewrócił się na plecy, czy ana-lizowanie przyczyn chodzenia gęsiego mrówek to tylko kilka scenek z na-szych przyrodniczych wypraw.

Po dokonaniu bezpośrednich ob-serwacji dzieci wykonywały atlasy ptaków goszczących w przedszkol-

Mali przyrodnicy i wielka waga ekologii

Nauczanie i wychowanie

To bzykanie coś oznacza.

Takie bzyczące bzykanie nie bzyka bez powodu.

Jeżeli słyszę bzykanie, to znaczy, że ktoś bzyka,

a jedyny powód bzykania, jaki znam, to ten,

że się jest pszczołą.

A. Milne, „Kubuś Puchatek"

Międzyprzedszkolny Konkurs recytatorski

Ze śmieci powstają ciekawe prace


nych karmnikach, zielniki roślin ro-snących w ogrodzie przedszkolnym i w pobliżu przedszkola. Wszystkie drzewa rosnące w naszym ogrodzie otrzymały swoje tabliczki z nazwą gatunkową, a w każdej grupie powsta-ły atlasy drzew rosnących w najbliż-szym otoczeniu. Jesienią w kącikach przyrody gościły skarby gromadzone podczas spacerów i wycieczek, zaś wraz z nadchodzącą wiosną dzieci przesadzały kwiaty, siały i sadziły

rośliny w zielonych kącikach. W na-szych pracach plastycznych wykorzy-stywaliśmy materiały przyrodnicze, odpady. Powstawały ciekawe prze-strzenne konstrukcje z wykorzysta-niem plastikowych butelek czy starych kartonów. Dzieci były bardzo kre-atywne, zanim wyrzuciły jakąś rzecz zastanawiały się, czy można z niej zrobić jakieś autko itp. Czymś natural-nym stało sie również zbieranie maku-latury, nawet niewielkie skrawki po-

ciętego podczas zajęć papieru lądowa-ły w odpowiednio do tego przeznaczo-nym pojemniku. Dzieci przyznają, że chętnie segregują śmieci w domach, oszczędzają wodę i energię elektryczną.

W naszym przedszkolu odbył się międzygrupowy quiz wiedzy o oszczę-dzaniu energii pt. „Oszczędzam świa-tło, bo dla przyrody warto!”. Zaprosili-śmy także dzieci z przedszkoli w Bia-łymstoku i okolic do drugiej edycji konkursu recytatorskiego pt. „Dzie-

WOLONTARIAT W SZKOLE PODSTAWOWEJ W GRÓDKU Każdy z nas lubi mieć poczucie, że jest kimś ważnym, że zrobił w życiu coś istotnego. Pragnienie to zaspokaja pomaganie

innym czyli wolontariat. Rozwijanie tej id ei w szkole może przyczynić się do rozwiązania wielu problemów wychowawczych, gdyż aktywny udział w organizowanych w szkole akcjach uwrażliwia uczniów na potrzeby innych, rozwija, tak zaniedbywaną w polskim szkolnictwie, inteligencję emocjonalną oraz zwiększa poczucie własnej wartości. Wszystkie te elementy powodują to, że wolonta-riusze odczuwają wiele pozytywnych uczuć, a to z kolei może się przyczynić do dokonania korzystnych zmian w postępowaniu, a nawet życiu.

Wolontariat jest również doskonałą okazją do tego, aby w sposób pasjonujący rozwijać różnorodne zainteresowania, umie-jętności oraz zdolności. Zorganizowanie bowiem akcji wolontaryjnej, zakończonej sukcesem, wymaga od uczestników dużych zdolności organizacyjnych oraz umiejętności gospodarowania zasobami ludzkimi. Są to ważne z punktu widzenia współczesnego rynku pracy umiejętności.

W ramach „Tygodnia wolontariatu” w szkole przeprowadzono następujące działania: 1. Wolontariat w bajkach. Uczniowie klas szóstych czytali swoim młodszym kolegom z klas I-III bajki edukacyjne promujące ideę wolontariatu w życiu

człowieka. W bajkach tych główni bohaterowie pomagali innym, a tym samym zyskiwali dużą satysfakcję i zadowolenie. Czytane opowieści w przyjazny sposób zachęcały najmłodszych uczniów naszej szkoły do tego, aby pomagali oni innym. Takie zachowanie ma bowiem pozytywny wpływ na budowanie relacji międzyludzkich.

2. Plakaty „Pomagam innym”. W klasach IV-VI odbyły się pogadanki na temat idei wolontariatu oraz tego jak ważny jest on w życiu każdego człowieka. Po-

maganie innym daje bowiem wymierne korzyści dla osób, którym pomagamy, jak również przynosi wiele pozytywnych efektów dla pomagających. Uczniowie zastanawiali się nad tym, kto bardziej korzysta: przyjmujący pomoc, czy pomagający?

Uczniowie pod kierunkiem wychowawców wykonali też plakaty promujące wolontariat. Plakaty te odzwierciedliły nie tylko wiedzę uczniów na temat wolontariatu, ale również wymagały zastosowania różnorodnych technik plastycznych i informacji z dziedziny reklamy. Efekty pracy uczniów wzbudziły duże zainteresowanie wśród dorosłych członków społeczności szkolnej.

3. Zbiórka żywności. Odbyła się świąteczna zbiórka żywności, słodyczy, artykułów szkolnych, zabawek i środków czystości. Zebrane podarunki

trafiły do 30 rodzin z Gminy Gródek znajdujących się w trudnej sytuacji materialno- bytowej. W szkole warto jest realizować idee wolontariatu. Dzięki niemu można poszerzyć ofertę zajęć w szkole, promować szkołę

w środowisku, ułatwia on też nawiązanie współpracy z instytucjami zewnętrznymi i, co jest bardzo istotne, daje skuteczne meto-dy wychowawcze. W odniesieniu do uczniów – uwrażliwia ich na drugiego człowieka, uczy wykorzystania wiedzy w praktyc e oraz rozwija umiejętności społeczne.

Koordynatorzy działań: Alina Gościk, Monika Jaroszuk


Zakładamy zielone kąciki w salach Poznajemy drzewa w naszym ogodzie


ciaki lubią zwierzaki”, którego bohate-rami były zwierzęta egzotyczne. Wszystkie dzieci rewelacyjnie recyto-wały i jury uznało, że wszystkim nale-żą się nagrody.

Po realizacji programu rocznego możemy jedynie stwierdzić – było aktywnie, ciekawie i odkrywczo, za-równo dla dzieci, jak i dla nauczycieli.

Aneta Sarosiek


„Przyjazne”

w Białymstoku

■


Strażnicy Przyrody sprzątają świat Warsztaty z ekologiem - Segregacja - Lubię to!

Dobromir „Mak” Makowski w Białymstoku

W pracy katechetycznej staram się wykorzystywać wszystkie możliwe sposoby przekazu wiary, by doprowa-dzić uczniów do poznania Jezusa Chrystusa, przyjęcia Go i pójścia za Nim. Często sięgam do tych możliwo-ści, jakie daje technologia informa-tyczna i komputerowa. W dobie kultu-ry obrazkowej, którą żyje świat, uczniowie chętniej przyjmują przekaz filmowy niż słowo mówione czy czy-tane. Szukając nowych metod do pra-cy z młodymi ludźmi, na stronie inter-netowej, trafiłem na film „Byłem ma-rionetką diabła” – świadectwo Dobro-mira Makowskiego, wypowiedziane w Bazylice Matki Bożej w Rzeszowie w lutym tego roku (http://www.youtube. com/user/zywawiara/videos). Po obej-rzeniu materiału na katechezie ucznio-wie powiedzieli tak: „Tego, to musimy mieć tu na żywo!”Wiedziałem, że dla nich to bardzo ważne i nie mogę ich zawieść. Po nawiązaniu kontaktu, Do-bromir Makowski, nawrócony raper, narkoman, pojawił się w Zespole Szkół Zawodowych nr 5 w Białymsto-ku. Na sali gimnastycznej zgromadzili się uczniowie całej szkoły wraz z na-uczycielami i dyrekcją. To prawda, że szkoła regularnie prowadzi spotkania z pedagogami, terapeutami, trenerami. Jednak to spotkanie stało się zupełnie czymś innym od wszystkich poprzed-

nich. Przede wszystkim sama osoba prowadzącego jest niezwykła; jego życie bogate w trudne doświadczenia sprawiają, że jest dla młodych kimś bardzo bliskim i przede wszystkim autentycznym.

Kiedy stanął przed młodymi ludź-mi w stroju rapera, z mikrofonem w ręku, wzbudził duże zainteresowanie, nawet wśród tych, którzy wcześniej nie widzieli filmu – świadectwa. Mó-wił: „Nie martwcie się, jeżeli czegoś nie zrozumiecie! Ja też kiedyś siedzia-łem na sali gimnastycznej, tak jak wy


teraz, kiedy ktoś mówił o narkotykach i pytałem kolegę: o czym on mówi?”. Przyznał otwarcie, że raperzy go nie lubią, bo śpiewa o Bogu i nie przekli-na. Nigdy nie ma gotowych tekstów, zawsze śpiewa to, co myśli i czuje w danej chwili. Moi uczniowie dalej żyją wrażeniami, jakie wynieśli ze spotkania z „Makiem” i często do nich

wracają. Stawiają wiele trudnych py-tań, ale chęć poprawy jakości swojego życia w wymiarze duchowym i mo-ralnym staje się z dnia na dzień coraz bardziej widoczna.

Ks. Czesław Walentowicz

■

SREBRNY JUBILEUSZ ORAZ N ADANIE NAZWY „RUMIANKOWE PRZEDSZKOLE” IM. SIMONY KOSSAK

„Ludzie sądzą, że miłość jest najpiękniejszym i najszlachetniejszym uczuciem, jakie można przeżywać.

Ja uważam, że radość jest większym i cenniejszym uczuciem, gdyż można ze wszystkimi się nią dzielić”

Simona Kossak

Od 25 lat w Przedszkolu Samorządowym nr 77 tworzymy „przedszkolną rodzinę” z atmosferą domowego ciepła, z unoszącym się zapachem pysznych drożdżówek, ale również z nieocenionym dorobkiem wielu pedagogów , którzy tworzyli historię i tradycję naszego przedszkola. Jesteśmy dumni z prawie 1000 absolwentów, wśród których jest wielu aktyw-nych i kreatywnych uczestników różnych obszarów działalności nie tylko w naszym regionie,

ale także w kraju i za granicą. Dostrzeganie przemi jania jest darem dojrzałości. Zmagamy się z zadaniami, które nie ty lko wymaga-ją czasu, wszechstronnej wiedzy, talentu pedagogicznego, ale przede wszystkim „umiłowania dusz ludzkich”.

Wieloletnia działalność edukacyjna, entuzjazm i zamiłowania nauczycieli przedszkola, a także współpraca ze środowiskiem lokalnym w zakresie ochrony środowiska i edukacji przyrodniczej zaowocowała wspólnym wnioskiem całej naszej społeczności, aby patronem „Rumiankowego Przedszkola” została profesor Simona Kossak. Nasz Patron łączy w sobie to, co istotne we współ-czesnych kierunkach polityki oświatowej: tożsamość narodową i regionalną oraz niezwykłą pasję odkrywania i budzenia wrażliwo-ści na piękno otaczającego świata przyrody. Publikacje i gawędy przyrodnicze jej autorstwa będą cennym źródłem innowacji i inspiracji do pracy wychowawczo – dydaktycznej z wychowankami oraz kształtowania ich twórczych i otwartych postaw proeko-logicznych.

Wraz z podjęciem uchwały przez Radę Miejską Białegostoku zyskaliśmy nowego Przyjaciela, w osobie Patrona profesor Simo-ny Kossak, którą będziemy utożsamiać ze skromnym i wrażliwym, a zarazem niosącym radość i ciepło słońca- kwiatem Rumianku podtrzymującym na płatku małą biedronkę (logo przedszkola).

Uroczystość w czerwcu 2012 roku była radosnym wydarzeniem dla całej społeczności przedszkolnej. Świętowaliśmy srebrny jubileusz, a także nadanie nazwy „Rumiankowe Przedszkole” im. Simony Kossak.

Srebrny Jubileusz Przedszkola Samorządowego nr 77 w Białymstoku był okazją do złożenia podziękowań, gratulacji i wręcze-nia nagród tym, którzy współtworzyli placówkę.

Mamy świadomość tego, że dobre wspomnienia biorą swój początek w dobrych zdarzeniach, w życzliwym i przyjaznym oto-czeniu. Staramy się wszyscy: dyrektor, nauczyciele i pracownicy niepedagogiczni tworzyć „przedszkolną rodzinę”, dbać na co dzień o pozytywny obraz przedszkola oraz planować i organizować pracę tak, by spełniała oczekiwania dzieci i rodziców.

Człowiek nie musi robić rzeczy wielkich, budować pałaców, osiągać ambitnych celów, aby być szczęśliwym i realizować życio-wą pasję. Taki właśnie jest nasz Patron profesor Simona Kossak, z którym wyruszamy w dalszą drogę edukacji przedszkolnej.

Uroczystość obchodów jubileuszu 25-lecia przedszkola oraz nadanie nazwy „Rumiankowe Przedszkole” im. Simony Kossak wpisała się trwale w historię placówki. Tym, którzy dzielili z nami to radosne wydarzenie serdecznie dziękujemy za wszystkie cie-płe słowa, które zamknęliśmy w kronice „Rumiankowego Przedszkola”. Niewątpliwie był to czas do krótkiej refleksji i przedszkol-nych wspomnień, które pozostały w naszych sercach wraz ze słowami poety Adama Zagajewskiego:

„Odwiedzaj swoje wspomnienia.

Uszyj dla nich płócienne pokrowce.

Odsłoń okna i otwórz powietrze.

Bądź dla nich serdeczny i nigdy

Nie daj im poznać po sobie.

To są twoje wspomnienia”.

artykuł opracowała:

Bogusława Czyrska



Spotkania muzealne

Niecodzienne spotkania z kulturą i sztuką stały się udziałem uczniów Zespołu Szkół nr 15 przy Uniwersy-teckim Dziecięcym Szpitalu Klinicz-nym w Białymstoku, będących pacjen-tami Kliniki Onkologii i Hemato- logii.

W czasie procesu leczenia chorób nowotworowych konieczna jest izola-cja pacjentów podyktowana wymoga-mi terapii. Uniemożliwia to chorym dzieciom udział w życiu społecznym i kulturalnym, czasami przez wiele mie-sięcy a nawet lat.

Cykliczne spotkania muzealne, organizowane przez Muzeum Podla-skie w Białymstoku, które odbywały się na oddziale szpitalnym w ciągu roku szkolnego 2011/2012, były próbą włączenia chorych dzieci w życie spo-łeczne i kulturalne Białegostoku. Dzię-ki tym spotkaniom pacjenci poznawali bogactwo dziedzictwa kulturowego Podlasia, jego historię i dorobek. Za-poznawali się ze specyfiką działalno-ści, zbiorami poszczególnych oddzia-łów Muzeum Podlaskiego, a także uczestniczyli w tematycznych działa-niach twórczych pod kierunkiem pra-cowników Muzeum. Tematyka spo-tkań była bardzo różnorodna, ponie-waż Klinik ę Onkologii i Hematologii odwiedzali pracownicy muzeum z różnych oddziałów Muzeum Podla-skiego w Białymstoku: z Ratusza, z Muzeum A. Karnego, z Muzeum Wsi,

z Muzeum w Bielsku Podlaskim, z Muzeum Ikon w Supraślu, z Muzeum Historycznego oraz z Działu Arche-ologii Muzeum Podlaskiego.

Kilkakrotnie w Klinice Onkologii gościli śmy Annę Malesińską z Ratu-sza, która była jednocześnie koordyna-torem spotkań odbywających się w roku szkolnym 2011/2012. Poprzez barwną opowieść wzbogaconą prezen-tacjami multimedialnymi wprowadza-ła uczniów-pacjentów w tematy: „Portret i autoportret”, „Wycinanka

podlaska”, „Europejskie makatki ku-chenne. Kicz czy sztuka?”, którym towarzyszyły działania plastyczne. Było rysowanie portretów, wykony-

wanie wycinanek czy haftowanie ma-katek lub oglądanie filmu ilustrujące-go powstawanie gwiazdy kolędniczej.

Marta Piszczatowska z Muzeum A. Karnego, proponując wirtualną wycieczkę po Muzeum, przybliżyła biografię i zgromadzone dzieła artysty-białostoczanina Al fonsa Karnego. Zapraszała do działań plastycznych nawiązujących do jego twórczości. Pacjenci wykonywali rzeźby z gliny, odlewy gipsowe i maski.

Polskie zwyczaje i tradycje świą-teczne przedstawiały pracownice Mu-zeum Wsi: Anna Kupiec i Urszula Szymak. Zapoznawały one dzieci z t radycjami bożonarodzeniowymi, ozdobami świątecznymi z Podlasia, które następnie były wykonywane przez uczestników zajęć przy użyciu tradycyjnych materiałów. Powstały np.: bombki z bibuły, zawieszki-wie-wiórki, aniołki oraz pocztówki z trady-cyjnymi motywami. Podczas spotka-nia na temat palm wielkanocnych A. Kupiec i J. Charytoniuk opowiada-ły o tradycjach i zwyczajach związa-nych ze świ ętami wielkanocnymi. Pokazywały, wykonane przez twór-czynie ludowe, tradycyjne palmy wi-



leńskie i kurpiowskie. Pod ich kierun-kiem powstały piękne i kolorowe pal-my wykonane przez pacjentów, którzy zadziwiali swoimi zdolnościami arty-stycznymi.

Tradycje dawnego rękodzieła zaprezentowały dzieciom Alina Dę-bowska, kierownik Muzeum w Biel-sku Podlaskim i Danuta Gnorowska,

pracująca w tym Muzeum, które zmie-niły szpitalną świetlicę w warsztat tkacki i hafciarski. Z mieszanki kro-sen, kanw, kolorowych nici i twórcze-go zapału powstały oryginalne prace.

Uczniowie mieli też okazję spo-tkania się ze sztuką pisania ikon. Go-ścili śmy Ewę Zalewską i Katarzynę Prokopczyk z Muzeum Ikon w Supra-ślu, które opowiadały o specyfi ce mu-zeum, jego zbiorach i niepowtarzalnej atmosferze, a także o etapach i kano-nach obowiązujących podczas pisania ikon. W skupieniu powstawały ikony uczestników zajęć, a ich twarze rozja-śniał uśmiech, gdy patrzyli na swoje ukończone dzieła.

Uczniowie-pacjenci poznawali nie tylko dawne, tradycyjne formy ręko-dzieła. Dzięki Justynie Hanula z Mu-zeum Historycznego poznali technikę decoupage (metodą woskowania) i pod jej kierunkiem wykonali ozdobne pudełka i skrzyneczki. Prowadząca zajęcia opowiadała również o specyfi-ce Muzeum Historycznego i ekspona-tach w nim zgromadzonych.

Barwną i zajmującą opowieść o pracy archeologów, oraz ich zaintere-sowaniach przedstawił Ireneusz Kryń-

ski – archeolog, pracujący w Dziale Archeologii Muzeum Podlaskiego. Przedstawił on prezentację poświęco-ną archeologii na Podlasiu, zawierają-cą ciekawe fotografie eksponatów i odkryć archeologicznych.

Gościem honorowym, na zakoń-czenie cyklu spotkań, był Andrzej Lechowski, Dyrektor Muzeum Podla-

skiego w Białymstoku, który odwie-dził dzieci i młodzież na oddziale szpi-talnym. Było to spotkanie podsumo-wujące całoroczną pracę, będące oka-zją do złożenia podziękowań pracow-nikom Muzeum za życzliwą współpra-cę i bogactwo doświadczeń. Jako wy-bitny gawędziarz, A. Lechowski przed-

stawił kilka barwnych opowieści z ciekawej historii Białegostoku.

Spotkania muzealne łączyły w sobie funkcje edukacyjne, poznawcze, twórcze i terapeutyczne. Były niepo-wtarzalną lekcją historii, kultury i sztuki, wzbogacały doświadczenia uczniów-pacjentów, dawały satysfak-cję i radość, a także oddziaływały tera-peutyczne pozwalając zapomnieć, choć na chwilę o chorobie, bólu i szpi-talu, w którym muszą przebywać przez wiele miesięcy.

Cykl spotkań stał się możliwy dzięki współpracy z kierownikiem Muzeum, Małgorzatą Muszyńską, a także życzliwości i otwartości wielu pracowników Muzeum Podlaskiego. Szczegónie serdeczne podziękowania należą się Annie Malesińskiej, która z ogromnym zaangażowaniem i entuzja-zmem koordynowała wszystkie spo-tkania, starając się zaproponować ich różnorodną tematykę.

Anna Łaszcz

nauczycie l Zespołu Szkół nr 15

w Białymstoku

■



Välkommen till Sverige! – Witamy w Szwecji!

Projekt Comenius niestety dobie-ga końca. To była ostatnia wizyta uczniów i nauczycieli Publicznego Gimnazjum nr 9 w Białymstoku w ramach tego programu. W ubiegłym roku szkolnym odbyło się w szwedz-kiej szkole podstawowej w Täby spo-tkanie podsumowujące 2 lata pracy nad projektem „Listen! Childern are talking!”. Oprócz standardowego pisa-nia raportów udało nam się przez te kilka dni żyć spokojnym rytmem nie-wielkiej szkoły podstawowej w Szwe-cji.

Po wizycie w szkołach angiel -skich, włoskich, no i ogromnym do-świadczeniu – z racji wykonywanego zawodu – w szkole polskiej, byliśmy zachwyceni, a czasami zaskoczeni systemem edukacji w szwedzkiej szkole. Dlatego chciałabym podzielić się i zdobytą wiedzą i własnymi re-fleksjami na temat szwedzkiego syste-mu oświaty.

Dzieci w Szwecji zaczynają swoją edukację szkolną w wieku 6 lat, a koń-czą mając 12 lat (a więc program, któ-

ry jest u nas wprowadzany obecnie do podstawówek). Klasy 1-3 mieszczą się w oddzielnym budynku i pracują w godzinach od 8.20 do 13.00. Nato-miast klasy 4-6 przebywają w oddziel-nym budynku i uczą się w systemie – 2 dni od 8.20 do 14.00, oraz 3 dni do 15.00. Lekcje trwają 1,5 godziny, jed-nak to nauczyciel decyduje, czy uczniowie potrzebują już przerwy, którą może o wiele wcześniej zarzą-dzić. Typowa przerwa trwa 20 min, natomiast przerwa na lunch, (który jest w całości finansowany przez państwo) do 40 min.

Uczniowie w szkole podstawowej w klasach 1-3 uczą się 3 podstawo-wych przedmiotów: j. angielskiego (5 godz. w tygodniu), szwedzkiego (7 godz.), matematyki (7 godz.), do nich w klasach 4-6 dołączanych jest jeszcze 7 przedmiotów do wyboru (np. muzy-ka, biologia, zajęcia praktyczne, fizyka itp.). Z przedmiotów podstawowych zdają 3 razy egzamin państwowy: po klasie 3, później po klasie 6 i ostatni kończąc szkołę średnią – klasa 9. Więc

my w Polsce nie możemy narzekać, że jesteśmy bombardowani przez szereg egzaminów, szwedzkie dzieci nie mają łatwiej.

Nieduża szkoła w Täby, uczęsz-cza do niej 132 uczniów z kilku miej-scowości, pracuje w niej wraz z do-chodzącymi nauczycielami 16 osób, sale są w pełni wyposażone w sprzęt, którego pozazdrościłaby niejedna szkoła w Białymstoku. W każdej sali są tablice interaktywne, które są ciągle wykorzystywane na lekcji, mnóstwo pomocy dydaktycznych.

I coś co nas zachwyciło! Ławki regulowane do wzrostu ucznia z pod-noszonym pulpitem oraz ruchome fotele również z regulacją wysokości. Uczniowie nie muszą nosić ze sobą książek do domu, wszystko zostawiają w ławce, natomiast na pulpicie mają naklejane duże kartki papieru, żeby mogli sobie pisać po niej, kiedy czują taką potrzebę. W każdej klasie jest kącik wypoczynkowy. No i zupełną nowością dla nas okazał się zwyczaj zostawiania obuwia w korytarzu wej-

Projekty edukacyjne


ściowym i przebywanie w szkole tylko w skarpetkach, a w ciepłe dni nawet boso.

W szkole nie ma korytarzy, dzieci przebywają ciągle w salach wraz ze swymi nauczycielami. Nie ma tam również typowego pokoju nauczyciel-skiego. Prowadzony jest tylko dzien-nik internetowy Relacje między uczniem a nauczycielem są bardzo bliskie, uczniowie zwracają się do nich po imieniu – (raczej nie przyjąłby się ten zwyczaj w naszej szkole?). Pomimo tego uczniowie darzą dużym autorytetem nauczycieli, pracują w ciszy i w skupieniu. Co nas zaskoczy-ło, nie trzeba im powtarzać kilka razy poleceń do wykonania. Nauczyciele nie podnoszą w ogóle głosu na swoich uczniów. Pozazdrościć!

Lunch, o którym już wspomnia-łam, odbywa się w formie stołu szwedzkiego. Uczniowie sami decydu-ją jaką porcję dziś zjedzą, dlatego nie marnuje się tyle jedzenia, co w na-szych polskich szkołach. Posiłek jest bardzo bogaty w warzywa (ok. 6 ro-dzajów warzyw do wyboru – każdy znajdzie sobie coś, co lubi), naszym uczniom bardzo smakowały obiady kuchni szwedzkiej. Na stołówce uczniowie siedzą wspólnie z nauczy-cielem, sami odnoszą naczynia do odpowiednich pojemników w zmy-warce. Wyznaczeni dyżurni zmywają stoliki i dbają o porządek na stołówce.

Mi ędzy uczniami również panują dosyć przyjazne stosunki. Starsi czują się odpowiedzialni za młodszych kole-gów, pomagają im w różnych sytu-acjach (może to specyfika niedużej szkoły wiejskiej).

Rodzice nie ingerują w życie szkoły i nie mają większego wpływu na to, co się w niej dzieje. Podobnie jak my dużo pracują, więc mają mało

czasu dla swoich pociech. Wolą, gdy prace domowe nie są zadawane, jeżeli już to proszą o odrabianie wspólnie z nauczycielem. Dwa razy do roku są organizowane duże zebrania i 2 razy mniejsze.

Szwedzcy rodzice przywiązują dużą wagę do bezpieczeństwa. Wszyst-kie dzieci, które przyjeżdżają do szko-ły rowerem mają kaski, w szkolnych busach dowożących dzieci do szkoły, każdy uczeń musi mieć zapięte pasy. Państwo jako instytucja nadrzędna wyraża zgodę na wycieczkę uczniów z podstawówki, pod warunkiem, że kilkoro rodziców również na nią je-dzie.

Szkoła szwedzka nie jest wolna od problemów wychowawczych. Jest to kraj w większości świecki, księża pełnią w szkołach raczej funkcje wy-chowawcze, wspomagając nauczycie-li, zachęcają do chodzenia do kościoła na wspólne spotkania czy też śpiewy.

W klasach nie ma żadnych sym-boli religijnych.

Na pewno problemem jest uzależ-nienie co raz młodszych dzieci od In-ternetu, wśród starszych zdarza się przemoc wirtualna, pobicia, wulgarne słownictwo. W przypadku tej szkoły wagary są sporadyczne, bo wsie w krajobrazie szwedzkim są bardzo roz-rzucone, więc uczniowie nie mają do-kąd uciekać.

Postępująca globalizacja i napływ imigrantów z krajów arabskich, azja-tyckich zmusił szwedzkie minister-stwo oświaty do gruntownej reformy systemy od 2012/2013 roku szkolne-go. Zostanie rozszerzona skala ocen z 3-stopniowego do 6-ściu. Również program nauczania ma być zreformo-wany, dostosowany do zmieniających się zapotrzebowań państwa.

Myślę, że niektóre z rozwiązań szwedzkiego systemu oświaty można wprowadzić do naszego szkolnictwa. Nie wszystkie przyjęłyby się od razu, ale może z czasem udałoby się zmie-nić mentalność nauczycieli, uczniów i rodziców. Może warto spróbować czasami i dać naszym uczniom więcej swobody, nie być tak bardzo przywią-zanym do schematów i surowych za-sad.

Porównując 4 oblicza różnych szkół, które udało nam się poznać w ciągu tych 2 lat projektu: nasz z wło-skim, angielskim i szwedzkim, to do-chodzę do konkluzji, że my jesteśmy najbardziej zestresowanymi nauczy-cielami i uczniami. Chcemy, żeby wszystko zawsze wychodziło idealnie, wpajamy mnóstwo zasad, schematów, chyba za dużo czasami…

Marzena Korolczuk

Iwona Gawryluk

PG nr 9 w Białymstok u

■

Projekty edukacyjne


Takie hasło wymyśliła sześciolet-nia Karolinka z grupy VI w związku z realizacją programu „Czyste powietrze wokół nas”. Jest to program przed-szkolnej edukacji antynikotynowej przeznaczony dla dzieci 5-6-letnich, który był realizowany w naszym przedszkolu w minionym roku szkol-nym w grupie VI i VII.

Realizację programu rozpoczęli-śmy od wycieczki, której celem była obserwacja różnych źródeł dymu. Dzieci okazały się doskonałymi obser-watorami, zauważyły dymy wydoby-wające się z kominów elektrociepłow-ni, domów, rur wydechowych pojaz-dów oraz zwróciły uwagę na ludzi palących papierosy. Dzieci dzieląc się swoimi spostrzeżeniami doszły do wniosku, że dymy zanieczyszczają środowisko, szkodzą ludziom, zwie-rzętom i roślinom. Z wielkim zaanga-żowaniem wykonały plakaty informu-jące o źródłach dymu.

Podczas realizacji programu to-warzyszyła nam maskotka sympatycz-nego dinozaura Dinusia. To Dinuś opowiadał dzieciom o szkodliwości dymu papierosowego i skutkach pale-nia, uczył dzieci radzenia sobie w sy-tuacjach, gdy przebywają w zadymio-

nych pomieszczeniach lub gdy dorośli palą przy nich tytoń. Dzieci zrozumia-ły, że szkodliwe jest nie tylko aktywne palenie ale również palenie bierne czyli wdychanie dymu papierosowego przez osoby niepalące. W związku z tym same zaprojektowały znaczki zakazujące palenia, zaniosły je do do-mu i umieściły na drzwiach swego pokoju. Zaprojektowane przez dzieci znaki zakazu palenia towarzyszyły nam w różnych sytuacjach np. podczas zabaw z Dinusiem, podczas odgrywa-nia scenek dramowych czy też rozda-wania rodzicom i pracownikom przed-szkola ulotek informujących o szkodli-wości palenia. Dzieci chętnie tworzyły prace plastyczne związane z tematyką

antynikotynową, wzięły udział w trzech konkursach plastycznych orga-

nizowanych na terenie miasta („Lep-sze zdrowie i uroda niż papierosowa moda”, „Każdy przedszkolak wie, że kto pali robi źle”, „Papierosy to zła rzecz, z nimi zdrowie idzie precz”) zdobywając nagrodę i trzy wyróżnie-nia.

W naszym przedszkolu zorgani -zowaliśmy konkurs literacki o tematy-ce antynikotynowej skierowany do dzieci sześcioletnich i ich rodziców. Spotkał się on z dużym zainteresowa-

TURNIEJ WIEDZY W PS NR 51 „PRZYJAZNE” W BIAŁYMSTOKU W 2012 roku w naszym przedszkolu odbył się po raz pierwszy turniej wiedzy ekologicznej pod hasłem „Oszczędzam światło –

bo dla przyrody warto”. Pomysł zorganizowania konkursu zrodził się w związku z opracowywanym tematem planu rocznego w ramach którego dzieci we wszystkich grupach zgłębiały wiedzę na temat energii: „Co pochłania energię elektryczną w naszym przedszkolu i w domu?”, „W jaki sposób możemy oszczędzać energię?”, „Co to jest energia odnawialna i nieodnawialna?”

Celem turnieju było:

• popularyzowanie wiedzy na temat źródeł energii ;

• kształtowanie nawyku oszczędnego korzystania z energii elektrycznej;

• rozwijanie umiejętności zgodnej pracy w zespole; Turniej pokazał, że dzieci przejawiają prawdziwe zainteresowanie tematem oszczędzania energii . Problem ochrony przyrody

i środowiska jest bardzo ważny dla człowieka, dlatego wiedzę w tym zakresie staramy się w naszym przedszkolu wpajać dzieciom od najmłodszych lat. Zorganizowany turniej wiedzy pozwolił w sposób atrakcyjny dla dzieci realizować ten cel .

Elżbieta Dobrowolska

PS nr 51 „Przyjazne” w Białymstoku

Projekty edukacyjne

Papierosie mam cię w nosie!


niem ujawnił talenty literackie dzieci i ich rodziców, powstały wiersze, ry-mowanki, hasła ozdobione rysunkami dzieci. Te ciekawe i zabawne teksty zostały wyeksponowne, aby każdy mógł je przeczytać i może choć przez chwilę zastanowić się nad tym, czy warto tracić zdrowie dla złudnej chwili przyjemności, jaką dla niektórych jest palenie papierosów.

Program „Czyste powietrze wokół nas” spotkał się z dużym zaintereso-waniem ze strony rodziców i dzieci.

Mam nadzieję, że zdobyta przez dzieci wiedza na temat szkodliwości palenia

zaprocentuje w przyszłości i wpłynie na podjęcie właściwej decyzji w doro-słym życiu: „Zamiast papierosa wypij szklankę wody, zostań dzisiaj fanem zdrowia i urody!” (Alicja z gr. VI).

Dorota Kazberuk


pn. „Akademia Jasia i Małgosi”

w Białymstoku

■

Po wiedzę i umiejętności na Gran Canarię

Z pozoru zwykłe osiedle i typowe gimnazjum, których wiele w Białym-stoku. Z pozoru… Całą prawdę wy-śpiewuje jednak młodzież w hymnie szkoły: (…) w starych murach mieszka młody duch… / chlubą Piętnastki uczniów silna wola/ chcieć znaczy móc – jak uczył Kamyk druh (…) Publiczne Gimnazjum nr 15 w Białymstoku po raz kolejny udowadnia, że w dobie Internetu nauka wciąż może być at rak-cyjna i nie musi wiązać się z przykrym obowiązkiem. W ubiegłym roku szkol-nym uczniowie wyróżniający się w pracy nad projektem Comenius wraz z nauczycielami wyjechali na tygodnio-we spotkanie szkół partnerskich odby-wające się w Aguimes na Gran Cana-rii.

– Szkoła uczestniczy w projektach partnerskich od dwunastu lat – wyja-śnia dyrektor Ewa Nowik. Obecnie współpracujemy z Węgrami i Hiszpa-nami. Pracę nad realizacją nowego przedsięwzięcia rozpoczęli śmy we wrześniu 2011 roku, koniec projektu przewidziany jest na czerwiec 2013 roku. Współpraca odbywa się w ra-mach programu Uczenie się przez całe życie i jest całkowicie finansowana ze środków UE. Realizowany projekt nosi tytuł: Nasze wspólne korzenie językowe. Zaczynaliśmy współpracę z placówkami europejskimi jeszcze przed reformą oświaty jako SP 38. Na początku nie było łatwo, ale przecież nie można narzekać, że jest ciężko, gdy idzie się na szczyt… Zawsze za-chęcałam swoich pedagogów do tego, by łamali schematy i nie poddawali się rutynie. Gdy pracuje się z młodzieżą nie można sobie na to pozwolić, wciąż

trzeba odkrywać nowe możliwości i zabiegać o to, by szkoła była atrakcyj-na. A to, wbrew pozorom, wcale nie jest łatwe… Na szczęście w naszym

gimnazjum pracuje wielu na-uczycieli z powołania, goto-wych poświęcić się idei. Doce-niam ich starania i z dumą pa-trzę na absolwentów, którzy dzięki ich zaangażowaniu i pracy w tak młodym wieku mogą czuć się obywatelami świata.

Oglądając powstający na moich oczach fotoreportaż, zastanawiam się, na czym kon-kretnie polegało zadanie gim-

nazjalistów. Na zdjęciach widzę pięk-ne plaże, wydmy w Maspalomas, ska-ły do złudzenia przypominające Wiel-ki Kanion, Las Palmas… Wśród pra-

Projekty edukacyjne

Zwiedzamy Las Palmas

Na plaży w Maspalomas


Tolerancja i wrażliwość kulturowa w przedszkolu

cujących uczniów dostrzegam nauczy-ciela sztuki i zarazem koordynatora projektu – Katarzynę Wądołowską, która wyjaśnia:

– Młodzież najchętniej wspomina wycieczki po wyspie, nie oznacza to jednak, że wyjazd ograniczał się tylko

do rozrywek. Praca w szkole nie była niestety fotogeniczna, jej efektów nie można zobaczyć na zdjęciach, dlatego ucznio-wie na razie cieszą się fotografiami tego, co zwie-dzili dzięki zaangażowaniu hiszpańskich nauczycieli. Warto zaznaczyć, że wszystkie atrakcje związa-ne z poznawaniem Gran Canarii wynikały z zadań projektu. Głównym celem naszego działania jest stworzenie słownika tema-tycznego zawierającego takie działy, jak np.: archi-tektura, sztuka, religia, tradycja, literatura, polity-ka, systemy edukacji, geo-grafia, chemia czy mate-matyka. Ostatni dział sta-nowić będą łacińskie sen-tencje, wyrażenia i zwroty, które obecne są w języ-kach współpracujących ze sobą krajów. Zebrane te-matycznie słownictwo zo-

stanie przetłumaczone na język angiel-ski, niemiecki, hiszpański, węgierski, polski oraz łaciński. Dzięki temu współpracujący uczniowie będą mogli przekonać się, że mimo wielu różnic w naszej mowie posługujemy się słowa-mi, które brzmią podobnie, gdyż wy-

wodzą się z tego samego źródła. Z tego wniosek, że mamy wspólne ko-rzenie, a język łaciński wciąż jest obecny w naszym życiu. Projekt prze-widuje pięć spotkań współpracujących ze sobą nauczycieli i uczniów. Praca nad redagowaniem słownika odbywa się jednak cały czas, nie tylko w czasie wyjazdów za granicę. Młodzież pracu-je w grupach i co miesiąc wymienia się materiałami. Pracę ułatwia wspólna strona internetowa.

Na moje pytanie, czy warto anga-żować się w pracę nad projektem, uczniowie zgodnie przytakują i wy-mieniają korzyści:

– Przede wszystkim możemy zwiedzać świat i poznawać inne kultu-ry, współpracujemy z uczniami z Wę-gier i Hiszpanii, co ogromnie motywu-je nas do nauki języków obcych, uczy-my się przez działanie i doświadcze-nie, redagując słownik, poznajemy coraz więcej nowych słów i dostrzega-my, że nasze języki mają wspólne źródło. Można powiedzieć, że wyjazd na Gran Canarię był najlepszą lekcją, jaką można sobie wymarzyć. Wiedza sama wchodziła do głowy!

Iwona Lubińska

nauczycie l PG 15

im. Wiesława Kazaneckiego

w Białymstoku

■

W sierpniu w dniach od 6 do 17 w Przedszkolu Samorządowym Nr 73 w Białymstoku realizowano projekt Summer Camps 2012 z udziałem stu-denckiej organizacji AIESES.

Jest to międzynarodowa organiza-cja studencka umożliwiaj ąca młodym ludziom odkrywanie własnego poten-cjału m.in. dzięki udziałowi w projek-tach zagranicznych oraz licznych kon-ferencjach, seminariach i projektach tworzących globalne środowisko edu-kacyjne.

Ideą tego projektu było zapozna-nie dzieci z kulturą oraz religią świata w celu rozwijania tolerancji i wrażli-wości kulturowej. Bardzo ważnym aspektem było też obcowanie i nauka

języka angielskiego, więc była to dla nich świetna okazja, aby się sprawdzić i nauczyć więcej.

Animatorzy i wolontariusze, któ-rzy przebywali w Naszym przedszkolu bardzo szybko nawiązali kontakt i współpracę z przedszkolakami. Odwiedzili Nas wolontariusze z Chin, Brazylii, Japonii oraz Tur-cji. Z pomocą polskich kolegów – studentów prowadzili z dzieć-mi zajęcia ruchowe, plastyczne i muzyczne.

Szczególnie ciekawe były zajęcia muzyczne dzięki którym poznały muzykę, tańce i zabawy brazylijskie i chińskie. Chętnie też brały udział w zabawach,

które okazały się trochę podobne do naszego polskiego „Berka – kucanki” i zabawy „Figury”.

Z wielkim zainteresowaniem pol-skie przedszkolaki oglądały zdjęcia i

Nasza grupa na wycieczce w górach

Przerwa na szkolnym dz iedzińcu

Projekty edukacyjne


obrazki przedstawiające ciekawe bu-dowle i charakterystyczne zabytki kraju z którego był wolontariusz.

Nasi goście nauczyli się także wiele od polskich dzieci. Szczególnie podobały się im zabawy ruchowe na placu przedszkolnym np. „Piłka pa-rzy”, „Podaj dalej”. Chętnie też two-rzyli razem z dziećmi piaskowe bu-dowle.

W codziennych zajęciach uczest-niczyło 16-18 przedszkolaków, zaś prowadzącymi byli jeden wolontariusz ze studentem polskim.

Spotkania te pozwoliły poznać się nam wzajemnie, a także rozwijały tolerancje u najmłodszych. Była to doskonała okazja do miło spędzonego czasu, nauki podstawowych zwrotów

w obcych językach i poznania zwycza-jów i poznania kultury rówieśników z innych krajów bądź kontynentów.

Anna Puciłowska

Joanna Wiereszka

■

Projekty edukacyjne

Przygoda z teatrem w piątnickim gimnazjum

W roku szkolnym 2011/2012 Pu-bliczne Gimnazjum im. Ofiar Katynia w Piątnicy realizowało projekt współ-finansowany przez Unię Europejską w ramach europejskiego funduszu spo-łecznego: zajęcia dodatkowe podstawą rozwoju uczniów z gimnazjum w Piąt-nicy.

W ramach projektu utworzone zostały 292 miejsca na zajęcia wyrów-nawcze i pozalekcyjne dla uczniów. Tak więc projekt obejmował zarówno uczniów mających trudności w opano-waniu umiejętności i wiadomości pod-stawowych, jak też uczniów uzdolnio-nych.

Jedną z form realizowanych na płaszczyźnie projektu było koło te-atralne. Członkowie koła opracowali własne zasady współpracy, wybrali nazwę i stworzyli swoje logo. W ciągu kilku miesięcy zreali zowano trzy przedsięwzięcia. W styczniu odbył się wieczór kolęd i pastorałek „Kolęda dla Nieobecnych” w Muzeum Przyrody w Drozdowie oraz „Koncert charytatyw-ny dla Kubusia” w Publicznym Gim-nazjum w Piątnicy. Natomiast w maju Koło Teatralne „Perspektywa” (bo tak się nazwali) aż 11 razy wystawiło baśń pt. „Śnieżka”.

Przygotowano inscenizację baśni „ Śnieżka” według Braci Grimm w opracowaniu Małgorzaty Barańskiej. Uczestnicy zajęć teatralnych pozwolili sobie trochę zaingerować w tekst i

wszystkie sceny z krasnoludkami na-pisali wspólnie. Są to zatem ich autor-skie sceny.

Premiera „Śnieżki” odbyła się w Szkole Podstawowej w Jeziorku, a zaraz potem młodzież z przedstawie-niem udała się do Szkoły Podstawowej w Dobrzyjałowie. Widzowie obu szkół byli zachwyceni. Utwierdziły ich w tym wychowawczynie, które powie-działy, że nie zdarzyło się jeszcze, by w trakcie przedstawienia nikt z uczniów się nie wiercił i nie rozma-wiał. Młodzi adepci amatorskiej sztuki aktorskiej grali z prawdziwym rozma-chem i byli niezwykle twórczy,

zwłaszcza krasnoludki, które za każ-dym razem zmieniały tekst i sponta-nicznie, przy czym adekwatnie na te zmiany reagowały. Ogólny podziw wzbudził niezwykły entuzjazm mło-dzieży zaangażowanej w wystawienie „ Śnieżki” oraz szczególna umiejęt-ność, którą doskonalili mimowolnie i przy okazji – umiejętność traktowania siebie „z przymrużeniem oka”, a więc niezbyt serio, tak raczej na luzie... Tego wymagał scenariusz przedsta-wienia i temu pięknie sprostali człon-kowie Koła Teatralnego „Perspekty-wa” działającego przy Publicznym Gimnazjum w Piątnicy.


Ostatnie, dwunaste z rzędu, przed-stawienie było bardzo szczególne, bo zrealizowano je dla grona rodzin akto-rów amatorów i zaproszonych gości.

Z okazji Dnia Dziecka młodzież z kółka teatralnego postanowiła spełnić wielkie marzenie pięcioletniego Kac-pra z Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Piątnicy. Chłopiec chciał zagrać w przedstawieniu „Śnieżka” i zagrał ro-lę .... wilka. Zrobił to świetnie! Wzbu-dził gorący aplauz wśród publiczności. Brawo Kacper! Wszystkim licznie obecnym w „Chacie” dzieciom młodzi aktorzy amatorzy zaproponowali także wspólną sesję zdjęciową. Błyskały

flesze, bo chętnych do zdjęcia nie bra-kowało.

Potem były jeszcze przemówie-nia, podziękowania, kwiaty i prezenty. Dodatkowo młodzież otrzymała Nomi-nację na Aktora Amatora z rąk pra-cownika Teatru Lalki i Aktora w Łom-ży oraz płytę z nagraniem „Śnieżki” i dokumentacją zdjęciową z próby ge-neralnej i kilku przedstawień. Szczę-ścia dopełniła wspólna rodzinna bie-siada, na której dla nikogo nie zabra-kło: pizzy, lodów, ciasta oraz wszel-kich słodyczy.

Warto było obejrzeć „Śnieżkę” w wykonaniu członków Koła Teatralne-

go „Perspektywa” z Publicznego Gim-nazjum im. Ofiar Katynia w Piątnicy, bo każdemu widzowi dostarczyła nie-zapomnianych wrażeń i zapewniła dobry humor. We wspólnym przeży-waniu piękna i dobra integrowała po-kolenia. Poza tym w baśniach ukryte są smaki i zapachy dzieciństwa, a któż z nas od czasu do czasu za nimi nie tęskni?

Beata Sejnowska-Runo

opiekun Koła Teatralnego

„Perspektywa”

■

REKOLEKCJE W ZESPOLE SZKÓŁ KATOL ICKICH IM. MATKI BOŻEJ MIŁOSIERDZIA W BIAŁYMSTOKU Rekolekcje w Siemiatyczach W dniach 22 sierpnia – 25 sierpnia 2012 r. uczniowie klas pierwszych Katolickiego Gimnazjum im. Matki Bożej Miłosierdzia w

Białymstoku uczestniczyli w rekolekcjach formacyjnych w Siemiatyczach. Rekolekcje prowadził ksiądz Dariusz Gutowski. Opiekę nad młodzieżą sprawowali wychowawcy klas oraz inni nauczyciele. Wyjazd był czasem poświęconym nie tylko formacji duchowej, ale również integracji, zajęciom sportowym, zabawie i odpoczynku.

Anna Bielawska

Rekolekcje w Smolanach

W tym roku po raz pierwszy rekolekcje dla uczniów klas drugich i trzecich Katolickiego Gimnazjum im. Matki Bożej Miłosier-dzia w Białymstoku odbyły się w Smolanach niedaleko Puńska. Opiekunem duchownym prowadzącym rekolekcje był ksiądz wice-dyrektor Adam Kozikowski, zaś o stronę organizacyjną dbał wicedyrektor Mirosław Heleniak. Pomocą służyli wychowawcy, nauczyciele i animatorzy.

Najważniejszym punktem każdego dnia była Eucharystia z kazaniem odnoszącym się do przykazania miłości. Oprócz niej do refleksji skłaniały: Nabożeństwo Pokutne, Droga Krzyżowa, modlitwy poranne czy wieczorny Apel Jasnogórski.

Ważnym elementem rekolekcji były spotkania w grupach z animatorami – to czas realizowania powierzonych zadań, ujawniania talentów, dzielenia się doświadczeniem, lepszego poznawania swoich możliwości i ograniczeń.

Uczniowie mieli czas na mecze piłki nożnej, piłki siatkowej, niektórzy zdecydowali się popływać w pobliskim jeziorze pod czujnym okiem ratownika i opiekunów. Integro-wali się podczas zabaw plenero wych, ale ró wnież przy wspólnym porządkowaniu ośrodka czy przy nakrywaniu do stołu, sprząta-niu po posiłkach, zmywaniu naczyń. W praktyce realizowali przykazanie miłości Boga, bliźniego i samego siebie.

„Możemy się stać ludźmi wielkiej świętości, jeśli tylko będziemy tego chcieli.” (Matka Teresa z Kalkuty)

Magdalena Kalisz

Projekty edukacyjne


Dostrzegamy i rozwijamy talenty naszych uczniów

Publiczne Gimnazjum nr 1 im. Noblistów Polskich w Łomży jest naj-większą tego typu placówką w mie-ście. Podczas codziennej pracy towa-rzyszy nam myśl przewodnia, jaką jest misja naszego gimnazjum: „Kształ-cimy efektywnie w atmosferze przy-jaznej uczniowi”.

Uczeń kończący Publiczne Gim-nazjum nr 1 im. Noblistów Polskich jest wyposażony w rzetelną wiedzę dostosowaną do jego poziomu rozwo-ju. Umie stosować ją w praktyce. Ma uporządkowany system wartości. Jest samodzielny, uczciwy, odpowiedzial-ny i przygotowany do uczestnictwa w następnym etapie edukacji. Najważ-niejsze założenia Koncepcji Pracy Szkoły obejmują: efektywne naucza-nie, wszechstronny rozwój ucznia oraz zapewnienie bezpieczeństwa uczniom.

Nasze Gimnazjum może pochwa-li ć się bogatą oferta edukacyjną:

– realizacją innowacyjnych pro-gramów nauczania z języka angielskiego, języka polskie-go, biologii, matematyki, in-formatyki,

– różnorodną ofertą spędzania czasu wolnego przez ucznia /koła przedmiotowe, koła arty-styczne, sekcje sportowe, ze-społy wyrównywania wiedzy, zespoły reedukacyjne/,

– dobrze funkcjonującym Sa-morządem Uczniowskim,

– tworzeniem i kultywowaniem tradycji szkoły,

– realizacją programów profi-laktycznych dla młodzieży, opieką pedagogów i psycholo-gów,

– wydawaniem gazetki szkolnej „Szkoła pod lupą”,

– opracowaniem i publikacją biuletynu, strony internetowej http://pg1lomza.internetdsl. pl/,

– wzorową realizacją projektów edukacyjnych.

Doświadczona kadra naszego

gimnazjum od lat dostrzega i rozwija uzdolnienia uczniów w różnych kie-runkach. Efektem naszej wspólnej pracy są liczne sukcesy, dające radość nam wszystkim. Są one odnotowywa-

ne w dokumentacji szkoły, w kronice, biuletynie informacyjnym, na stronie internetowej, w lokalnych mediach.

Cieszą nas osiągnięcia uczniów: – wysokie wyniki egzaminu

gimnazjalnego, każdego roku powyżej średniej wojewódz-twa i kraju,

– uzyskanie Honorowego Certy-fikatu Bezpieczeństwa „Szko-ła Bezpieczna i Przyjazna Ucz-niowi”,

– uzyskanie tytułu „Szkoła z Klasą”,

– sukcesy Koła Teat ralnego „SePeRe”, wyróżnianego i na-gradzanego między innymi w konkursie „Dramat i tragedię pozostaw teatrowi”,

– sukcesy uczniów w konkur-sach przedmiotowych, pla-stycznych, sportowych,

Oto najważniejsze z nich: – liczne grono laureatów i fina-

listów Wojewódzkich Kon-kursów Przedmiotowych: od roku szkolnego 2001/2002 – 102 laureatów i 88 finalistów,

– w roku szkolnym 2011/2012 – 28 laureatów i 10 finalistów Wojewódzkich Konkursów Przedmiotowych,

– zaszczytny tytuł posła Sejmu Dzieci i Młodzieży w pięciu sesjach uzyskało 7 uczniów,

– gazeta „Szkoła pod Lu-pą” zajęł a III miejsce w II Ogólnopolskim Kon-kursie Gazetek Szkol-nych zorganizowanym w 2011r. przez Redak-cję Tygodnia „Kon-takty”,

– w Konkursie matema-tycznym „Kangur”: lau-reaci – 4 uczniów, bar-

dzo dobry wynik – 8 uczniów, wyróżnienie – 25 uczniów,

– w Ogólnopolskiej Olimpia-dzie Promocji Zdrowego Sty-lu Życia PCK – finalista szczebla centralnego,

– w III Ogólnopolskim Konkur-sie Języka Niemieckiego dla Gimnazjalistów – finalista szczebla centralnego,

– w Ogólnopolskim Konkursie Plastycznym „Tęcza” – 10 wyróżnień,

– w Międzynarodowym Kon-kursie Plastycznym „Mace-donia 2004” i „Macedonia 2005” – 2 wyróżnienia,

– w Ogólnopolskim Konkursie Plastycznym „W przyjaźni z naturą” – 1 wyróżnienie,

– publikacja twórczości ucz-niów – „Mój świat” – tomik wierszy uczniów PG1,

– I miejsce dziewcząt i chłop-ców w XIII Gimnazjadzie Lekkoatletycznej w Mistrzo-stwach Miasta,

– I miejsce indywidualnie w kategoriach dziewcząt i chłop-ców w Turnieju Tenisa Stoło-wego o Puchar LZS,

– czołowe miejsca indywidual-nie w XVI Otwartych Mi-

Prezentacje


strzostwach w Pływaniu – Łomża 2011 rok,

– I, II i III miejsce indywidual-nie podczas Mistrzostw Woje-wództwa Podlaskiego w zapa-sach,

– II i III miejsce podczas Mi-strzostw Makroregionu Mło-dzików w sumo,

– I miejsce indywidualnie w Mistrzostwach Polski w wyci-skaniu sztangi leżąc.

Ważnym elementem naszej co-dziennej pracy są tradycje szkoły:

– W październiku odbywa się uroczyste przyjęcie uczniów klas pierwszych w poczet gimnazjalistów.

– Spotykamy się na apelach z okazji ważnych wydarzeń i świąt.

– Upamiętniamy rocznice histo-ryczne, uczestnicząc w uro-czystościach miejskich, opie-kując się Miejscem Pamięci Narodowej – Pomnikiem Ofiarom Represji Stalinow-skich 1939-1956.

– Uczestniczymy w różnego rodzaju akcjach, między inny-mi „Sprzątanie Świata”, „Bo-żonarodzeniowy Dar Serca”, „Caritas – Bożonarodzeniowa i wielkanocna zbiórka żywno-ści”, Dzień Wolontariusza i Światowy Dzień Chorych, Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, „Góra grosza”.

– Organizujemy Szkolny Ty-dzień Kultury pod hasłem „Z kulturą na ty”.

– W ciekawy sposób witamy Pierwszy Dzień Wiosny.

– Uczniowie, którzy uzyskali średnią co najmniej 5,0 oraz wzorowe zachowanie, są boha-terami spotkania Prymusów.

– Kandydatom do gimnazjum i ich rodzicom prezentujemy nasz dorobek podczas Dnia Otwartych Drzwi.

– W trakcie zajęć Zielonej Szkoły i Białej Szkoły łączy-my naukę z wypoczynkiem.

– Organizujemy Sejmik Samo-rządów Uczniowskich.

– W rocznicę nadania szkole imienia obchodzimy Święto Szkoły, połączone z wręcze-niem statuetek „Al fredów” przyznawanych uczniom za szczególne osiągnięcia.

– Organizujemy konkurs „Klasa z klasą” oraz „Dama i Dżen-telmen PG1”.

– Bal trzecioklasistów organizo-wany na koniec nauki gimna-zjum tradycyjnie rozpoczyna się polonezem w wykonaniu uczniów.

– W czerwcu współorganizujemy Polonijne Igrzyska Młodzieży Szkolnej im. Jana Stypuły.

– Bierzemy udział w akcji „Młodzi głosują”.

Poniżej przedstawiamy więcej informacji na temat wybranych trady-cji PG 1.

Są dumą szkoły Prymusi to uczniowie, którzy

osiągają bardzo wysokie wyniki w nauce i zachowaniu – średnią ocen co najmniej 5,0 oraz wzorowe zachowa-nie. W tym roku w naszej szkole jest 26 takich uczniów. Jedną z nich jest Milena Mroczkowska z klasy III f. Jej wynik na koniec roku szkolnego to średnia ocen 5,9, wzorowe zachowa-nie, uzyskanie tytułu laureata w 8 kon-kursach przedmiotowych.

Spotkania „Prymusów” ma już swoją tradycję. Odbywają się nieprze-rwanie od roku 2000, a nazwiska wszystkich dotychczasowych Prymu-sów są upamiętnione w szkolnej ga-blocie. Listami gratulacyjnymi są tak-że uhonorowani rodzice tych uczniów. Każdej uroczystości towarzyszą wy-stępy uczniów, którzy prezentują swo-je osiągnięcia w różnych dziedzinach, grają na instrumentach, śpiewają, tań-czą i recytują.

Święto Szkoły W trzecim tygodniu maja społecz-

ność szkolna świętuje rocznicę nada-nie szkole imienia Noblistów Pol-skich. Wręczane są wówczas statuetki upamiętniające założyciela Fundacji Nobla – Alfreda Bernharda Nobla – uczniom oraz przyjaciołom szkoły. Uczniowie otrzymują „Al fredy” w następujących kategoriach: Najlepszy Polonista, Historyk, Poliglota, Przy-rodnik, Matematyk, Fizyk, Informa-tyk, Najlepszy Plastyk, Muzyk, Naj-lepsza Sportsmenka, Najlepszy Spor-towiec. Przyznawane są także statuetki w kategoriach: Rodzic Roku i Sponsor Roku.

Sejmiki Samorządów Uczniow-skich

Od roku 2007 organizowane są spotkania uczniów i nauczycieli ł om-

żyńskich gimnazjów reprezentowa-nych przez przedstawicieli S amorzą-dów Uczniowskich i ich opiekunów. W ramach obrad sejmiku prezentowa-ny jest dorobek Samorządów Ucz-niowskich, odbywają się dyskusje oraz warsztaty dotyczące określonej tema-tyki spotkań.

Samorząd Uczniowski Działania Samorządu Uczniow-

skiego opierają się głównie na podej-mowaniu inicjatyw mających na celu atrakcyjne zagospodarowanie czasu w szkole.

Każdego roku, we wrześniu, orga-nizowane są apele propagujące ideę samorządności pod hasłem „Prawa i obowiązki ucznia gimnazjum”. Samo-rząd organizuje okolicznościowe dys-koteki, np. z okazji Dnia Chłopaka, karnawałowe czy walentynkowe.

Oprócz tego włącza się w liczne akcje charytatywne. Uczniowie nie są obojętni na potrzeby innych i chętnie uczestniczą w wielu ogólnopolskich i lokalnych akcjach, takich jak: Góra Grosza, Bożonarodzeniowy Dar Serca, Wielka Orkiestra Świątecznej Pomo-cy.

Posłowie Sejmu Dzieci i Mło-dzieży

Młodzież Publicznego Gimna-zjum nr 1 im. Noblistów Polskich w Łomży od wielu lat podejmuje działa-nia mające na celu popularyzację idei demokracji i samorządności. Zwień-czeniem kilkumiesięcznej pracy była szkolna debata o samorządności. Luiza Czarnocka i Sebastian Krakowiecki, którzy ją prowadzili, zyskali szansę na reprezentowanie uczniów z wojewódz-twa podlaskiego w czasie obrad XVIII sesji Sejmu Dzieci i Młodzieży.

Projekt Luizy i Sebastiana został zgłoszony do Fundacji Centrum Edu-kacji Obywatelskiej, która wspólnie z Kancelarią Sejmu RP, Minister-stwem Edukacji Narodowej oraz Ośrodkiem Rozwoju Edukacji była organizatorem sejmu młodych. Uzy-skał wysoką ocenę i dlatego dwójka naszych gimnazjalistów znalazła się w gronie 460 uczniów z gimnazjów i szkół średnich z całej Polski.

Dzień Otwartych Drzwi Początek wiosny w naszym gim-

nazjum to t radycyjne spotkania z kandydatami do klas pierwszych. Szóstoklasiści oraz ich rodzice mogą zapoznać się z ofertą edukacyjną szko-

Prezentacje


To prawdziwa radość uczyć dorosłych!

ły oraz zwiedzić budynek gimnazjum. Organizatorzy zapewniają przybyłym moc atrakcji oraz rzetelną informację na temat rekrutacji.

Ślubowanie pierwszoklasistów W pierwszych tygodniach roku

szkolnego nowi uczniowie są przyj-mowani do społeczności szkolnej. Podczas uroczystego spotkania składa-ją ślubowanie. Ślubują na sztandar, który jest symbolem najwyższych wartości, cenić idee: Godności, Nauki, Pokoju. Ślubują czerpać wzory z po-stawy Patronów, być nieugiętymi w pokonywaniu przeszkód, wytrwałymi w dążeniu do celu, kierować się miło-ścią do drugiego człowieka, szacun-kiem i wzajemnym zrozumieniem.

Uroczystość kończą tradycyjne otrzęsiny przygotowane przez kole-gów ze starszych klas.

Zielona Szkoła i Biała Szkoła Nasza szkoła organizuje wyjazdy

na zieloną i białą szkołę. Głównym jej celem jest nauka języka angielskiego w niekonwencjonalny sposób, a także

pokazanie różnych możliwości aktyw-nego spędzania czasu, na przykład jazda na nartach czy jazda konna.

Powitanie Pierwszego Dnia Wio-sny

Pierwszy dzień wiosny jest okazją do zaproponowania uczniom alterna-tywnych form spędzania czasu. W tym roku w PG1 był to Dzień Kibicowania Fair Play i przebiegał pod hasłem „Nasze pasje – sposób na przemoc i agresję”. Jego koncepcja związana jest z realizowanym w szkole progra-mem „Szkoła bez przemocy”.

Złota Księga Absolwenci szkoły, którzy uzy-

skali najwyższe wyniki, to jest średnią ocen co najmniej 5,0 oraz wzorową ocenę zachowania, na zakończenie swojej edukacji w gimnazjum są uho-norowani wpisem do pamiątkowej Złotej Księgi.

Giełda Szkół Ponadgimnazjanych Celem Giełdy było umożliwienie

uczniom klas III i ich rodzicom spo-

tkań z przedstawicielami szkół ponad-gimnazjalnych, poznanie ofert kształ-cenia na rok szkolny 2012/13 w po-szczególnych szkołach, uzyskanie informacji związanych z naborem oraz pozyskanie materiałów o interesują-cych młodzież szkołach.

Nasze gimnazjum stara się do-

strzegać i rozwijać różnorodne zainte-resowania uczniów. Mogą oni dowol-nie wybierać zajęcia z szerokiej oferty zajęć pozalekcyjnych. Nie byłoby tylu sukcesów bez grona wykwali fikowa-nych i zaangażowanych nauczycieli mających na uwadze poszerzanie ho-ryzontów młodych ludzi, rozwijanie ich zdolności i zainteresowań oraz pomoc w kształtowaniu właściwej hierarchii wartości.

Ewa Łowick a

nauczycie l PG 1

w Łomży

■

Bycie dobrym nauczycielem, to zadanie niełatwe, często wymagające heroicznego wysiłku, zaangażowa-nia… Rozwój techniki i towarzyszące mu zmiany w systemie oświaty, prze-miany na rynku pracy, procesy demo-graficzne i społeczne – oto czynniki kształtujące naszą współczesną rze-czywistość edukacyjną. W tej sytuacji kształcenie ustawiczne, zdobywanie nowych kwali fikacji oraz samodosko-nalenie – wszystko to staje się ko-niecznością. Praca nauczyciela to cią-gle nowe wyzwania! Jest to jednak praca, która może przynieść ogromną satysfakcję. Dobry nauczyciel, który wykonuje swój zawód z prawdziwą pasją to przecież ten, który ma wpływ na kształtowanie postaw młodych lu-dzi czy wyznawane przez nich warto-ści. Ten, który wspiera ich starania, motywuje do dalszej pracy, zachęca, inspiruje… Praca z dziećmi i młodzie-żą szkolną może stać się odkrywaniem przed uczniami nowego, nieznanego dotąd świata. Z tej perspektywy praca

z osobami dorosłymi w szkole zaocz-nej może wydawać się zajęciem mo-notonnym. Ale czy tak jest w rzeczy-wistości? Zapewniam, że nie. Dowo-dem na to są moje osobiste doświad-czenia w pracy ze słuchaczami w Cen-trum Kształcenia Ustawicznego w Białymstoku.

Rozpoczynając pracę w placówce dla dorosłych musiałam poszerzyć swoją dotychczasową wiedzę z zakre-su metodyki, psychologii i andragogi-

ki, by dostosować metody i warsztat pracy do potrzeb i oczekiwań słucha-czy. Chodziło mi bowiem o to, aby wspierać ludzi dorosłych w zdobywa-niu wiedzy i nowych umiejętności, nie zaś jedynie nauczać czy tylko po-uczać.

Podczas realizacji zadań, które sobie wytyczyłam napotkałam szereg trudności. Z niektórymi z nich bory-kam się do tej pory. Największym problemem jest niewielka liczba go-

„Prawdziwe szczęście jest rzeczą wysiłku, odwagi i pracy"

Honoriusz Balzac

Prezentacje


dzin, które przeznaczone są na po-szczególne zajęcia dydaktyczne i rzad-kie spotkania ze słuchaczami z uwagi na prowadzenie lekcji w systemie za-ocznym. Realizacja wymagań eduka-cyjnych w tej sytuacji jest nie lada wyzwaniem – tym bardziej, że wielu słuchaczy rozpoczyna naukę w naszej placówce po wieloletniej przerwie w kształceniu, często mając już za sobą nieudane próby uzupełnienia lub zdo-bycia wykształcenia. Z reguły są to osoby, które nie wierzą we własne możliwości i nie dostrzegają swoich talentów. Najczęściej oprócz zajęć w szkole pracują, a swój wolny czas dzielą z obowiązkami rodzinnymi.

W tej sytuacji doszłam do wnio-sku, że nauczyciel osób dorosłych nie może opierać się na schematach czy wyuczonych czynnościach metodycz-nych, choć nie wolno ich lekceważyć. W pracy nauczyciela – andragoga ważna jest otwartość, niepowtarzal-ność, twórczość, by stymulować uczą-cych się do aktywności, udzielać im potrzebnej pomocy i wreszcie – uczyć się od nich samych. Oczywiście pod-stawą tych wszystkich działań powin-no być dobre przygotowanie teore-tyczne i praktyczne. Zadanie niełatwe. Jak zatem mu sprostać? Oto kilka praktycznych pomysłów.

Osoba dorosła posiada większy bagaż doświadczeń niż najpilniejszy uczeń szkoły dziennej. Należy zatem, podczas kolejnych lekcji, wykorzysty-wać mądrość życiową słuchaczy, od-wołując się do znanych im doświad-czeń z codziennego życia. Któż lepiej

zrozumie ból ojca – Jana Ko-chanowskiego po stracie uko-chanej Urszulki niż słuchacz – rodzic, który wychowuje własne dzieci?! Wydaje mi się, że analiza losów postaci literackich w oparciu o wła-sne doświadczenia słuchaczy daje znakomite efekty i znacznie skraca czas potrzeb-ny na omawianie lektury. A przecież to brak czasu jest

najistotniejszym problemem w na-uczaniu osób dorosłych w systemie zaocznym.

Dorosły słuchacz (odpowiednio zmotywowany przez swego nauczy-ciela) jest bardziej samodzielny i czę-sto bardziej zdeterminowany niż uczeń szkoły dziennej. Część wiadomości może przyswoić w domowym zaciszu lub podczas dodatkowych, prowadzo-nych przez nauczyciela – konsultacji. Należy jednak pokierować jego pracą np. zamieszczając materiały edukacyj-ne na platformie edukacyjnej czy kon-taktując się ze słuchaczem za pomocą poczty elekt ronicznej. Oczywiście regułą jest tu następujące założenie: nasz dorosły słuchacz jest zdecydowa-nie bardziej odpowiedzialny niż uczeń, a zatem nie nęka nas nieustannymi pytaniami.

Praca z osobą dorosłą wymaga też dostosowania metod nauczania do specyficznych potrzeb słuchacza. Pre-ferowaną (przeze mnie) metodą pracy z dorosłym jest projekt edukacyjny. W ten sposób mogę docenić kreatywność, pomysłowość, obowiązkowość i sa-modzielność osób dorosłych.

W roku szkolnym 2010/2011 słu-chacze pod moim kierunkiem i Małgo-rzaty Tarasiuk uczestniczyli w ogólno-polskim projekcie edukacyjnym SZKOŁY ROZWIJAJĄCEJ SIĘ pod hasłem: „JAK RODZIŁ SIĘ FILM”, którego pomysłodawcą był Miejski Ośrodek Doradztwa Metodycznego w Białymstoku. W ramach projektu słu-chacze odwiedzili białostockie kina, przeprowadzili wywiady z ich pracow-nikami, wyszukiwali potrzebne mate-riały i dokumentowali swoją pracę w postaci zdjęć i nagrań. Efektem tych działań stał się nakręcony przez słu-chaczy film o historii światowego kina oraz album opisujący pracę podczas realizacji projektu.

Już sama praca nad projektem stała się źródłem radości i satysfakcji. Obserwowałam zaangażowanie, deter-

minację i wytężoną pracę moich słu-chaczy, dostrzegłam drzemiące w nich talenty. Tym bardziej mogliśmy się cieszyć, gdy okazało się, że nasz wysi-łek został doceniony i nagrodzony CERTYFIKATEM SZKOŁY ROZ-WIJAJĄCEJ SIĘ dla Centrum Kształ-cenia Ustawicznego w Białymstoku. Dzięki temu prestiżowemu wyróżnie-niu Centrum zostało wpisane na listę OG ÓL N OP O LS K I EJ G RUP Y SZKÓŁ ROZWIJAJĄCYCH SIĘ – czyli organizacji zrzeszającej najlep-sze szkoły w Polsce.

Zaś w roku szkolnym 2011/2012 (dzięki staraniom nauczycieli i słucha-czy) CKU otrzymało TYTUŁ SZKO-ŁY EKSPERCKIEJ.

Kolejny projekt edukacyjny, który zaproponowałam moim słuchaczom nosił tytuł: ROMANTYCZNY ŚWIAT MYŚLI, MARZEŃ I UCZUĆ i został realizowany w ramach działań SZKO-ŁY Z KLASĄ 2.0. Założenia projektu były proste. Chodziło mi o to, by uatrakcyjnić zajęcia dotyczące literatu-ry romantycznej dzięki wykorzystaniu technologii informacyjnej. W praktyce działania słuchaczy przerosły moje najśmielsze oczekiwania. Słuchacze, zebrali informacje o Adamie Mickie-wiczu, wystąpili publicznie recytując liryki romantyczne podczas festynu rodzinnego, wykonali kilka prezentacji multimedialnych wykorzystując pro-gramy: Power Pont i Prezi, nagrali i zmontowali film, założyli i prowa-dzili blog – ELEKTRONICZNĄ KLASĘ CKU, który otrzymał pierw-sze miejsce w Polsce w konkursie na najlepszy projekt na blogu w ramach Szkoły z Klasą 2.0. Razem z nami pierwszym miejscem w konkursie na najlepszy projekt na blogu cieszyli się też CKU RREPORTERZY – słucha-cze, którzy założyli gazetkę szkolną i wystąpili podczas festynu rodzinnego w przedstawieniu: „ROMEO I JU-LIA”. CKU REPORTERZY, zdobyli też drugie miejsce w Polsce w konkur-sie na blog publiczności.

Realizacja projektu dała mi po-czucie dobrze wykonanej pracy, choć była zadaniem dość wyczerpującym. Cieszę się szczególnie z bloga, który założyli i w dalszym ciągu prowadzą słuchacze. Dzięki niemu nauczyli się lepiej pisać. Nie mają już problemów z wyrażaniem własnych opinii, komen-towaniem wypowiedzi innych. Stali się bacznymi obserwatorami codzien-nej rzeczywistości. Potrafią opisywać

Prezentacje


Krok do biznesu

22 Maja 2012 roku w Zespole Szkół Technicznych i Ogólnokształcą-cych z Oddziałami Integracyjnymi im. S. Staszica w Białymstoku odbyła się pierwsza edycja Wojewódzkiego Kon-kursu „Krok do biznesu”.

Nietrudno było zauważyć, że kon-kurs ogłoszony przez czterech nauczy-cieli Annę Mroczkowską, Piotra Kier-cela, Łukasza Matuszaleńskiego, Aga-tę Śmiałowską spotkał się z ogrom-nym zainteresowaniem wśród mło-dzieży gimnazjalnej i ponadgimnazjal-nej. Uczniowie z województwa podla-skiego na I etap konkursu nadsyłali prezentacje i filmy na temat swojego biznesu. Jury konkursu wyłaniając finałowe prezentacje, postawiła nastę-pujące kryteria: oryginalność, pomy-słowość i nowatorskie spojrzenie na biznes. Na finał konkursu zaproszono uczniów z Publicznego Gimnazjum nr 5 w Białymstoku, Publicznego Gimna-zjum nr 7 w Białymstoku, Zespołu Szkół Zawodowych nr 2 w Białymsto-ku, X Liceum Ogólnokształcącego w Białymstoku i Zespołu Szkół Elek-trycznych w Białymstoku. Dyrektor Zespołu Szkół Technicznych i Ogól-nokształcących z Oddziałami Integra-cyjnymi im. S. Staszica w Białymsto-

ku Mariusz Pęza przywitał zaproszo-nych gości. Następnie zostały wygło-szone prelekcje przez:

– Dyrektora Oddziału Banku PKO BP SA Jerzego Półjano-wicza na temat Wsparcia udzielanego przyszłym przed-siębiorcom przez instytucje finansowe.

– Dyrektora Jacka Hordejuka na temat Wybór zawodu przy-szłym krokiem do biznesu.

– dr Jacka Marcinkiewicza na temat Pieniądz towar czy sym-bol wartości?

Po wysłuchaniu prelekcji finaliści konkursu „Krok do biznesu” prezento-wali komisji wojewódzkiej swoje po-mysły na biznes. Jury oceniało pomy-sły i biznesplany finalistów. Następnie Dyrektor Oddziału Banku Gospodar-stwa Krajowego Tomasz Kurzynka przedstawił zasady udzielania prefe-rencyjnych pożyczek na rozpoczęcie i prowadzenie działalności gospodar-czej, a pan Piotr Matusiak opowiedział o Środkach na podjęcie działalności gospodarczej, które są dostępne w Powiatowym Urzędzie Pracy w Bia-łymstoku.

Po burzliwych dyskusjach Jury wyłoniło zwycięzców Woje-wódzkiego Konkursu „Krok do biznesu”. W kategorii szkół gimnazjal-nych: 1 miejsce zajął Adam Bogut z Publicznego Gimnazjum nr 5 w Białymstoku – za biznes czyścioszek 2 miejsce zajęła Weronika Wolska z Publicznego Gimna-

zjum nr 5 w Białymstoku – za biznes koszulki tematyczne

3 miejsce zajął Jakub Markiewicz z Publicznego Gimnazjum nr 7 w Bia-łymstoku – za biznes Od zera do kone-sera – Winnica.

Wyróżnienie Grzegorz Piotr Sa-muk z Publicznego Gimnazjum nr 7 w Białymstoku – za biznes Wykwintna restauracja.

W kategorii szkół ponadgimna-zjalnych:

1 miejsce zajęła Martyna Lupa z Zespołu Szkół Zawodowych nr 2 w Białymstoku – za biznes domowe przedszkole

2 miejsce zajął Kacper Mścichow-ski z X Liceum w Białymstoku – za biznes produkcja motocykli

3 miejsce zajął Grzegorz Kru-szewski z Zespołu Szkół Zawodowych nr 2 w Białymstoku – za biznes kwia-ciarnia Lukrecja

wyróżnienie Artur Nietupski z Zespołu Szkół Elektrycznych w Bia-łymstoku – za biznes multimedia.

Nagrody ufundował Bank PKO BP SA, Bank Gospodarstwa Krajowe-go i Dyrektor Zespołu Szkół Technicz-nych i Ogólnokształcących z Oddzia-łami Integracyjnymi im. St. Staszica w Białymstoku. Wszyscy uczestnicy otrzymali drobne upominki, a opieku-nowie drużyn podziękowania za przy-gotowanie uczniów do konkursu. Na zakończenie zostały zaprezentowane wszystkim nagrodzone prezentacje. Zwycięzcom życzymy powodzenia i dalszych sukcesów

Mariusz Pęza

Piotr Kiercel

■

Prezentacje

Dobry towar sam się chwali.

własne dokonania, pisać o swoich pa-sjach. Co ważne – słuchacze starają się używać języka komunikatywnego; zwracają uwagę na styl i ortografię. Uświadomili sobie bowiem, że to jak piszemy i mówimy daje o nas świa-dectwo.

Efektem tych wszystkich starań mogą się stać nie tylko dobre wyniki w nauce naszych uczniów czy też słu-

chaczy, ale również nabycie przez nich pewności siebie, wiara we własne możliwości, efektywne wykorzysty-wanie wolnego czasu, a wreszcie... odnalezienie swojego miejsca w społe-czeństwie. Dla takich efektów warto pracować w szkole!

Życzę wszystkim nauczycielom, by tak, jak ja dobrze czuli się w swojej

szkole, by potrafili w szkolnej rzeczy-wistości odnaleźć własne miejsce.

Ewa Chociej

nauczycie l języka polsk iego

w Centrum Kształcenia Ustawicznego

w Białymstoku

■

W numerze: proponuje nowo - kuratorium1.home.pl · badawczy, książka nakłania do refleksji i...

Documents

Transcript of W numerze: proponuje nowo - kuratorium1.home.pl · badawczy, książka nakłania do refleksji i...