Sylabusy kursów – kierunek matematyka cykl kształcenia ... · uzupełniająca T.Jurlewicz,...

Sylabusy kursów – kierunek matematyka – cykl kształcenia 2010-2013

1

Jednostka Instytut Matematyczno-Przyrodniczy, Zakład Matematyki

Kierunek studiów matematyka

Nazwa modułu kształcenia/ przedmiotu

Algebra liniowa

Kod modułu kształcenia/

przedmiotu

Kod Erasmusa

Punkty ECTS 9

Rodzaj modułu obowiązkowy

Rok studiów pierwszy

Semestr drugi

Typ zajęć wykład i ćwiczenia

Liczba godzin 45 godz. wykładu i 45 godz. ćwiczeń

Koordynator dr hab. Halszka Tutaj-Gasińska

Prowadzący pracownik Zakładu Matematyki PWSZ w Tarnowie wyznaczony przez kierownika Zakładu

Język wykładowy polski

Zakres nauk

podstawowych nauki ścisłe, matematyka

Zajęcia ogólnouczelniane/ na

innym kierunku

nie

Wymagania wstępne brak

Efekty kształcenia

w zakresie wiedzy: znajomość podstawowych pojęć z algebry liniowej (macierz, odwzorowanie liniowe, przestrzeń wektorowa, iloczyn skalarny);znajomość podstawowych struktur algebraicznych (grupa, pierścień, ciało, przestrzeń wektorowa)znajomość twierdzeń dotyczących macierzy, przestrzeni wektorowych oraz układów równań; w zakresie umiejętności: umiejętność wykonywania operacji na macierzach; umiejętność liczenia wyznacznika macierzy oraz posługiwania się metodą eliminacji Gaussa; umiejętność rozwiązywania układów równań w oparciu o różne metody (m.in. posługiwanie się twierdzeniem Kroneckera-Capellego); umiejętność badania odwzorowań liniowych (wyznaczanie jądra, obrazu, podprzestrzeni własnych);umiejętność intepretacji układów równań liniowych w języku wektorów i odwzorowań liniowych; umiejętność wyznaczania wartości własnych oraz wektorów własnych macierzy i sprowadzania macierzy do postaci kanonicznej; umiejętność wyznaczania bazy przestrzeni wektorowej; umiejętność wyznaczania macierzy przekształceń w różnych bazach; w zakresie kompetencji społecznych: potrafi precyzyjnie zapisać i wyjaśnić poprawność przeprowadzonych obliczeń i potrafi odnaleźć błędy logiczne w proponowanym schemacie obliczeniowym; stara się podchodzić krytycznie do prezentowanych rozumowań, ma świadomość konieczności wyjaśniania kolejnych przejść logicznych

Stosowane metody

dydaktyczne

Wykład prowadzony jest metodą tradycyjną w sali wykładowej (z ewentualnym wykorzystaniem urządzeń multimedialnych). Ćwiczenia polegają na analizie zagadnień teoretycznych i praktycznych w grupach ćwiczeniowych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.

Metody sprawdzania i

kryteria oceny efektów kształcenia

Sprawdziany ustne lub pisemne, których formę, liczbę i terminy określają prowadzący zajęcia w porozumieniu z koordynatorem.


2

Forma i warunki zaliczenia

Egzamin oraz zaliczenie ćwiczeń na ocenę.

Treści kształcenia

(skrócony opis)

Podstawowe wiadomości z zakresu algebry liniowej, jak: macierze, wyznaczniki, układy równań, wartości własne, przestrzenie wektorowe, odwzorowania liniowe, iloczyn skalarny.

Treści kształcenia (pełny opis)

1. Pojęcie macierzy, działania na macierzach. 2. Wyznacznik macierzy, macierz odwrotna, różne algorytmy numeryczne obliczania wyznacznika i macierzy odwrotnej. 3. Rząd macierzy, związek wyznaczników i rzędów macierzy. 4. Twierdzenie Kroneckera-Capellego, przykłady szukania rozwiązań układów równań. 5. Wektory własne i wartości własne macierzy (wielomian charakterystyczny). Algorytmy numeryczne wyszukiwania wartości własnych. 6. Działania wewnętrzne i zewnętrzne, podstawowe struktury algebraiczne (grupa, pierścień) – przegląd podstawowych twierdzeń i przykładów 7. Przestrzeń i podprzestrzeń wektorowa, przestrzeń afiniczna, suma prosta i iloczyn kartezjański przestrzeni wektorowych. 8. Wektory liniowo niezależne i metody/twierdzenia pozwalające sprawdzać niezależność. 9. Baza i wymiar przestrzeni wektorowej, macierze przejścia między bazami.10.Odwzorowanie liniowe – definicja i własności, macierz odwzorowania, jądro i obraz oraz ich własności. 11. Przestrzeń odwzorowań liniowych i jej własności. 12. Podprzestrzenie niezmiennicze. 13. Odwzorowania wieloliniowe, (m.in. iloczyn skalarny i jego własności, pojęcie ortogonalności). 14. Przestrzenie euklidesowe. Przestrzenie unitarne i ich własności, przekształcenia ortogonalne. 15. Formy kwadratowe, krzywe algebraiczne i powierzchnie stopnia drugiego.

Literatura podstawowa i

uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] A.Białynicki-Birula: Algebra Liniowa z Geometrią, PWN, Warszawa, 1976. [2] S.Przybyło, A.Szlachtowski : Algebra i Wielowymiarowa Geometria Analityczna w Zadaniach, WNT Warszawa, 2005. [3] T.Jurlewicz, Z.Skoczylas, Algebra liniowa 1. Definicje twierdzenia wzory, Oficyna Wydawnicza GiS, 2006. [4] T.Jurlewicz, Z.Skoczylas, Algebra liniowa 1. Przykłady i zadania, Oficyna Wydawnicza GiS, 2006. [5] M.Gewert, Z.Skoczylas, Algebra liniowa 1. Kolokwia i egzaminy, Oficyna Wydawnicza GiS, 2005. [6] T.Jurlewicz, Z.Skoczylas, Algebra liniowa 2. Definicje twierdzenia wzory, Wydawnictwo: GiS Gewert i Skoczylas, 2005. [7] T.Jurlewicz, Z.Skoczylas, Algebra liniowa 2. Przykłady i zadania, Oficyna Wydawnicza GiS, 2005. [8] T.Jurlewicz, Algebra liniowa 2 Kolokwia i egzaminy, Oficyna Wydawnicza GiS, 2006.


3




Wstęp do matematyki


przedmiotu

Kod Erasmusa

Punkty ECTS 10



Semestr pierwszy



Koordynator dr hab. Edward Tutaj



Zakres nauk


Zajęcia ogólnouczelniane/

na innym kierunku nie


Efekty kształcenia

w zakresie wiedzy: znajomość podstawowych pojęć rachunku zdań i algebry zbiorów: spójniki zdaniotwórcze, tautologie, działania na zbiorach, funkcje zdaniowe, kwantyfikatory, pojęcie pary uporządkowanej, produkt kartezjański; - znajomość uogólnionych działań na zbiorach; znajomość pojęcia relacji, relacji równoważności, klas abstrakcji, dzielenia zbioru przez relację równoważności; znajomość pojęcia funkcji i ich własności takich jak: operacje teoriomnogościowe na funkcjach ( zawężenie, klejenie, zestawienie, składanie), iniekcje, suriekcje, bijekcje, funkcje odwrotne; - znajomość pojęcia obrazu i przeciwobrazu; znajomość podstawowych pojęć i faktów z teorii mocy: równoliczność, twierdzenie o mocy zbioru potęgowego, nierówność dla mocy, pewnik wyboru, twierdzenie Cantora-Bernsteina; -znajomość pojęcia przeliczalności zbioru: przeliczalność zbioru liczb wymiernych, nieprzeliczalność zbioru liczb rzeczywistych; -wiedza na temat zbiorów mocy kontinuum: równoliczności prostej i płaszczyzny; twierdzenia o istnieniu liczb niealgebraicznych; znajomość podstawowych pojęć i faktów z teorii porządku: - znajomość relacji częściowego porządku, liniowego porządku i dobrego porządku; - znajomość pojęć majoranty, minoranty, elementu największego, najmniejszego, kresów, elementów maksymalne, elementów minimalne; wiedza na temat podobieństw, typów porządkowych, liczb porządkowych, znajomość aksjomatu Kuratowskiego-Zorna i wiedza o jego równoważności z pewnikiem wyboru, twierdzenie Zermelo, twierdzenie o porównywaniu liczb kardynalnych; w zakresie umiejętności: umiejętność operowania formułami algebr zdań i zbiorów i ich przekształcania; w szczególności umiejętność zaprzeczania formuł z kwantyfikatorami, posługiwanie się diagramami Venne'a; stosowanie rachunku zdań i kwantyfikatorów w prowadzeniu rozumowań i dowodzeniu twierdzeń; umiejętność wykonywania działań na zbiorach, posługiwania się produktem zbiorów i zapisywanie konkretnych zbiorów (figur geometrycznych) w formie produktu; sprawne posługiwanie się algebrą zbiorów w wybranych zagadnieniach analizy i geometrii; rozumienie pojęcia funkcji i pojęć


4

towarzyszących, umiejętność sprawdzania w prostych sytuacjach takich własności jak iniektywność czy suriektywność, wyznaczanie obrazów i przeciwobrazów, wykonywanie działań na funkcjach; umiejętność wyznaczania klas abstrakcji dla konkretnych relacji równoważności; rozpoznawanie i umiejętność dowodzenia stwierdzeń o mocy konkretnych zbiorów pojawiających się w analizie i geometrii, w tym również z zastosowaniem twierdzenia Cantora-Bernsteina; umiejętność wyznaczania w konkretnych sytuacjach takich obiektów jak elementy najmniejsze (największe), kresy, czy elementy maksymalne; umiejętność rozpoznawania istnienia i rodzaju struktur porządkowych i ich izomorfizmów; w zakresie kompetencji społecznych: potrafi precyzyjnie zapisać i wyjaśnić poprawność przeprowadzonych obliczeń; potrafi odnaleźć błędy logiczne w proponowanym schemacie obliczeniowym; stara się podchodzić krytycznie do prezentowanych rozumowań, ma świadomość konieczności wyjaśniania kolejnych przejść logicznych

Stosowane metody dydaktyczne



kryteria oceny efektów

kształcenia


Forma i warunki

zaliczenia Egzamin oraz zaliczenie ćwiczeń na ocenę.

Treści kształcenia (skrócony opis)

Algebra zbiorów. Funkcje i relacje. Teoria mocy. Teoria porządku.

Treści kształcenia (pełny

opis)

1. Zdanie, funktory zdaniotwórcze, tautologie, metoda zerojedynkowa. 2. Algebra zbiorów. Diagramy Venne'a. 3. Funkcje zdaniowe, kwantyfikatory. Uogólnione sumy i iloczyny. 4. Para uporządkowana, iloczyn kartezjański zbiorów. Relacje, relacje równoważności. Dzielenie zbioru przez relację równoważności. 5. Funkcje i ich własności. Składanie. Obrazy i przeciwobrazy. Funkcja odwrotna. 6. Definicja równoliczności, twierdzenie Cantora o mocy zbioru potęgowego. Antynomia Russella. 7. Zbiory przeliczalne, przeliczalność Z, Q. Nieprzeliczalność R. Hipoteza continuum. 8. Moc zbioru potęgowego zbioru liczb naturalnych. 9. Nierówność dla mocy – równoważność określeń. 10. Twierdzenie Cantora -Bernsteina i przykłady zastosowań. 11. Aksjomaty teorii porządku i podstawowe pojęcia. 12. Aksjomat indukcji w N. 13. Aksjomat Kuratowskiego-Zorna i jego równoważność z pewnikiem wyboru. 14. Twierdzenie Zermelo o dobrym uporządkowaniu. 15. Twierdzenie o porównywaniu liczb kardynalnych.


5


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] Kazimierz Kuratowski; Wstęp do teorii mnogości i topologii, PWN Warszawa 1977 [2] Wojciech Guzicki, Piotr Zakrzewski, Wykłady z wstępu do matematyki. PWN, Warszawa 2005. [3] Wojciech Guzicki, Piotr Zakrzewski, Ćwiczenia ze wstępu do matematyki. PWN, Warszawa 2005.


6




Geometria i topologia I


przedmiotu

Kod Erasmusa

Punkty ECTS 1



Semestr drugi






Zakres nauk





Efekty kształcenia

a) w zakresie wiedzy: znajomość podstawowych pojęć techniki kartezjańskiej tj.: pojęcie współrzędnych, zmiany układu współrzędnych, wektorów, iloczynu skalarnego znajomość: różnych sposobów opisu prostej na płaszczyźnie, formuł na odległość punktu od prostej, na kąt wyznaczony przez proste oraz na odległość prostych równoległych, warunków równoważnych na równoległość i prostopadłość prostych, znajomość równania okręgu oraz podstawowych związków miedzy prostymi i okręgami- znajomość krzywych stożkowych: ich opisu w różnych układach współrzędnych, równań stycznych, asymptot, współrzędnych ognisk i wierzchołków, formuł na mimośród- rozumienie relacji między między algebraicznym a geometrycznym opisem przekształceń oraz zbiorów algebraicznych stopnia 2; b) w zakresie umiejętności: umiejętność stosowania: opisu kartezjańskiego, zmiany układu współrzędnych, iloczyny skalarnego- umiejętność wyznaczania: równania prostej prze-chodzącej przez parę punktów, odległości punktu od prostej, odległości między prostymi, kąta między prostymi, prostej stycznej do okręgu, okręgu prze-chodzącego przez trójkę punktów,- umiejętność: opisu krzywej stożkowej, wyznaczania kierownic, ognisk, wierzchołków, asymptot, mimośrodu, prostych stycznych- umiejętność rozpoznawania podstawowych własności topologicznych podzbiorów w przestrzeni euklidesowej umiejętność opisywania tworów algebraicznych stopnia 2 w różnych współrzędnych afinicznych- umiejętność opisywania i rozpoznawania tworów algebraicznych stopnia drugiego (rozumienie klasyfikacji afinicznej, metrycznej i topologicznej), umiejętność badania kształtu krzywej gładkiej; c) w zakresie kompetencji społecznych: potrafi precyzyjnie zapisać i wyjaśnić poprawność przeprowadzonych obliczeń i konstrukcji, potrafi odnaleźć błędy logiczne w proponowanym schemacie rozumowania; stara się podchodzić krytycznie do prezentowanych rozumowań, ma świadomość konieczności wyjaśniania kolejnych przejść logicznych.


7



Metody sprawdzania i kryteria oceny efektów

kształcenia


Forma i warunki

zaliczenia Zaliczenie ćwiczeń na ocenę


(skrócony opis)

Przestrzenie metryczne. Układ współrzędnych, zmiana układu współrzędnych, prosta na płaszczyźnie, odległość punktu od prostej, kąt między prostymi, okrąg, proste i okręgi, krzywe stożkowe, własności elipsy, hiperboli i paraboli. Klasyfikacja powierzchni stopnia drugiego.


opis)

Przestrzenie metryczne: pojęcie metryki, kuli otwartej, wnętrza, domknięcia i brzegu zbioru. 2. Pojęcia metryczne (kontrakcje, izometrie, zupełność) – przykłady i podstawowe własności. Przestrzenie euklidesowe jako przestrzenie metryczne 3. Pojęcia topologiczne: odwzorowania ciągłe przestrzeni metrycznych, pojęcie homeomorfzmu i izometrii przestrzeni metrycznych 4. Spójność i zwartość jako własności topologiczne – przykłady i podstawowe własności. Przestrzenie euklidesowe jako przestrzenie topologiczne.5. Układ współrzędnych: współrzędne punktu na prostej, na płaszczyźnie i w przestrzeni, prostokątne i nieprostokątne układy współrzędnych. Wektory: wektory zaczepione i wektory swobodne, operacje na wektorach, iloczyn skalarny i jego własności. 6. Twierdzenie kosinusów i reguła równoległoboku jako przykłady zastosowania rachunku wykorzystującego iloczyn skalarny. Pojęcie wersora i współrzędne punktu jako iloczyn skalarny wektora wodzącego i wersora. 7. Zmiana układu współrzędnych: przesunięcie układu współrzędnych, obrót układu współrzędnych. Wzór na pole trójkąta jako przykład wykorzystania techniki zmiany układu współrzędnych. Iloczyn skalarny we współrzędnych i kąt między wektorami8. Proste na płaszczyźnie: ogólne równanie prostej, równanie kierunkowe, równanie parametryczne i równanie odcinkowe. Kąt miedzy prostymi.9. Odległość punktu od prostej: definicja i formuła na odległość. Analityczne warunki równoważne równoległości pro-stych. Odległość prostych równoległych: definicja i formuła na odległość. Warunek wyznacznikowy na współ-liniowość trójki punktów. 10. Okrąg, okręgi i proste: wyznacznikowa postać równania okręgu przechodzącego przez trójkę punktów. Równanie prostej stycznej do okręgu. 11. Potęga punktu względem okręgu, prosta potęgowa pary niewspółśrodkowych okręgów. Liczba punktów przecięcia dwóch okręgów jako zastosowanie prostej potęgowej. Własności prostej potęgowej, twierdzenie o trzech prostych potęgowych – konstrukcja prostej potęgowej. 12. Krzywe algebraiczne stopnia 2: elipsa, hiperbola, parabola, klasyfikacja krzywych stopnia 2, wzajemne położenie prostej i krzywej 2-go stopnia. 13. Powierzchnie drugiego stopnia: powierzchnie obrotowe; walce i stożki, elipsoida, hiperboloida jedno- i dwupowłokowa, paraboloida eliptyczna i hiperboliczna, klasyfikacja powierzchni stopnia 2.14. Elementy geometrii różniczkowej: krzywe gładkie w R^2 i R^3, wektory styczne i normalne.


8


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] M. Stark, Geometria analityczna [2] B. Gdowski, E. Pluciński, Zadania z rachunku wektorowego i geometrii analitycznej, [3] B. Gdowski, E. Pluciński, Zbiór zadań z matematyki dla kandydatów na wyższe uczelnie. [4] K. Sieklucki, Geometria i topologia, [5] K.Borsuk, Geometria analityczna wielowymiarowa, [6] K.Kuratowski, Wstęp do teorii mnogości i topologii.


9




Geometria i topologia II


przedmiotu

Kod Erasmusa

Punkty ECTS 7


Rok studiów drugi

Semestr trzeci






Zakres nauk




Wymagania wstępne algebra liniowa, geometria i topologia I

Efekty kształcenia

a) w zakresie wiedzy: znajomość aksjomatyki Euklidesa- znajomość własności izometrii, własności zachowy-wanych przez izommetrie, twierdzenia o zbiorze punktów stałych izometrii oraz o istnieniu i jedno-znaczności izometrii- znajomość faktów dotyczących przystawania (w tym cech przystawania trójkątów i równoległoboków)- znajomość twierdzenia o istnieniu i jednoznaczności podobieństwa- znajomość twierdzeń Cevy i Menelausa- znajomość definicji (konstrukcji) miary Jordana, wzorów Herona i uogólnionego wzoru Herona; b) w zakresie umiejętności: umiejętność rozkładania izometrii na symetrie osio-we (podobieństwa na izometrię i jednokładność)- umiejętność wyznaczania pól różnych figur- umiejętność dowodzenia prostych faktów geome-trycznych- umiejętność rozpoznawania figur przystających i dowodzenia ich przystawania; c) w zakresie kompetencji społecznych: krytyczne spojrzenie na fakty geometryczne i ich uzasadnienia- gotowość do dowodzenia dedukcyjnego w oparciu o prostsze fakty.




kształcenia


Forma i warunki

zaliczenia Egzamin oraz zaliczenie ćwiczeń na ocenę


Aksjomatyka Euklidesa, klasyfikacja izometrii płaszczyzny, grupa podobieństw płaszczyzny, przystawanie figur (cechy przystawania), miara Jordana, różne twierdzenia geometrii elementarnej. Pojęcia krzywizny i torsji.


10


1. Aksjomatyka Euklidesa (w wersji Hilberta). Informacyjnie o aksjomatyce Birkhoffa. Aksjomaty incydencji i ich konsekwencje.2. Wpółliniowość i niewspółliniowość punktów. Prosta wyznaczona przez parę punktów. Płaszczyzna wyznaczona przez trzy niewspółlinowe punkty i przez parę prostych przecinających.3. Odległość geometryczna i aksjomaty uporządkowania. Pojęcie porządku geometrycznego na prostej. Półprosta, odcinek, półpłaszczyzna, pojęcie kata. Półproste uzupełniające się. 4. Izometrie i aksjomat ciągłości. Pojęcie izometrii. Izometria, a relacja porządku. Współrzędne „barycentryczne” na prostej (twierdzenie o jednoznaczności punktu na prostej o danych odległościach od dwu ustalonych punktów prostej). 5. Obraz prostej (odcinka, półprostej) przez izometrię. Bijektywność izometrii płaszczyzny. Twierdzenie o zbiorze punktów stałych izometrii. Pojęcie symetrii osiowej (jako izometrii o zadanym zbiorze punktów stałych). Pojęcie osi symetrii, symetralna odcinka, metryczna charakteryzacja symetralnej. Istnienie i jednoznaczność izometrii (płaszczyzny) zadanej przez obrazy trzech niewspółliniowych punktów. 6. Izometria płaszczyzny jako złożenie co najwyżej trzech symetrii osiowych. Obraz półpłaszczyzny przez izometrię. Klasyfikacja izometrii płaszczyzny. Izometrie zachowujące i niezachowujące orientację. 7. Równoległość prostych – piąty aksjomat Euklidesa. Pojęcie kierunku jako klasy abstrakcji względem relacji równoległości. Równoległość a izometrie. 8. Relacja przystawania. Przystawanie prostych, półprostych odcinków i półpłaszczyzn. Przystawanie kątów i miara kąta. Dwusieczna kąta, kąt półpełny i kąt prosty. Symetria środkowa (jako złożenie dwóch symetrii osiowych). Przystawanie kątów wierzchołkowych i naprzeciwległych. Związki miedzy prostopadłością i równoległością (na płaszczyźnie). 9. Trójkąty i cechy przystawania trójkątów. Łamane i wielokąty. Czworokąty, równoległoboki. Różne charakteryzacje równoległoboków. Równoległoboki, a izometrie. Przystawanie równoległoboków. Rzut równoległy i twierdzenie Talesa. Twierdzenie o środkowych trójkąta. 10. Jednokładność i podobieństwo. Podobieństwo jako złożenie izometrii i jednokładności. Własności zachowywane przez podobieństwo. Istnienie i jednoznaczność podobieństwa zadanego przez obrazy trzech niewspółliniowych punktów. Cechy podobieństwa trójkątów, cechy podobieństwa równoległoboków.11. Rzut prostopadły i twierdzenie Pitagorasa. Odległość punktu od prostej, odległość prostych równoległych. 12. Okregi i proste. Liczba punktów przecięcia okręgu z prostą (z okręgiem). Prosta styczna. Okręgi styczne zewnętrznie i wewnętrznie.13. Okręgi i wielokąty. Kąt w pisany i środkowy. Okrąg wpisany i opisany na trójkącie. Warunki WKW na istnienie kręgu w pisanego i opisanego na czworokącie. 14. Punkty Menelausa, twierdzenie Menelausa, twierdzenie Cevy, odwrotne twierdzenie Cevy. 15. Miara Jordana. Wzory na pola podstawowych wielokatów: trójkątów, czworokątów, wielokątów foremnych. Wzór Herona i uogólniony wzór Herona. 16. Geometrie nieeuklidesowe, informacja o geometrii sferycznej i hiperbolicznej i ich zastosowaniach. 17. Badanie kształtu krzywej gładkiej, krzywizna i torsja, przykłady i zastosowania.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] Z. Krygowska, J. Maroszkowa, Geometria dla klasy I Liceum Ogólnokształcacego, WSiP 1974.[2] Z. Krygowska, Geometria dla klasy II Liceum Ogólnokształcace-go, WSiP 1986.[3] E.S. Wallace, S. F. West, Raods to Geometry, Prentice-Hall Inc. 1998.[4] K. Sieklucki, Geometria i topologia, PWN Warszawa, 1978


11




Podstawy informatyki

Kod modułu kształcenia/ przedmiotu

Kod Erasmusa

Punkty ECTS 8



Semestr pierwszy

Typ zajęć wykład i laboratorium informatyczne

Liczba godzin 30 godz. wykładu i 30 godz. laboratorium informatycznego

Koordynator dr Marek Karaś



Zakres nauk podstawowych nauki ścisłe, informatyka

Zajęcia ogólnouczelniane/ na innym kierunku

nie


Efekty kształcenia

a) w zakresie wiedzy: znajomość pozycyjnych systemów liczbowych, w tym binarnego i heksadecymalnego- znajomość kodów: U2, stałoprzecinkowych i zmiennoprzecinkowych, - znajomość problemów arytmetyki zmiennoprzecinkowej - znajomość podstaw graficznej prezentacji algorytmów- znajomość algebr Boole’a, funkcji logicznych i ich zastosowań w elektronice cyfrowej,- znajomość bramek logicznych ich symboli graficznych i podstawowych układów elektroniki cyfrowej tj.: multipleksery, demultipleksery, przerzutniki, półsumatory i sumatory. b) w zakresie umiejętności: umiejętność kodowania i dekodowani liczb w kodach U2, stałoprzecinkowych i zmiennoprzecinkowych- umiejętność rozpoznania i specyfikacji algorytmicznych problemów matematycznych,- umiejętność czytania i tworzenia algorytmów, (układanie algorytmów zgodnych ze specyfikacją),- umiejętność pisania prostych programów w języku Pascal realizujących zadany algorytm,- umiejętność zapisania funcji logicznej w postaci kanonicznej alternatywno-koniunkcyjnej,- umiejętność realizacji funkcji logicznych przy pomo-cy bramek logicznych; c) w zakresie kompetencji: społecznych: patrzenie na problem pod kątem ewentualnego algorytmu, który mógłby rozwiązywać ten problem - utrwalenie świadomości, że kompilator ma zawsze rację, nawet jeśli nie możemy znaleźć żadnego błędu w programie.


Wykład prowadzony jest metodą tradycyjną w sali wykładowej (z ewentualnym wykorzystaniem urządzeń multimedialnych). Ćwiczenia w laboratorium informatycznym polegają na analizie zagadnień teoretycznych i praktycznych w grupach laboratoryjnych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.

Metody sprawdzania i kryteria oceny efektów kształcenia

Projekt komputerowy, praca długoterminowa oraz sprawdziany ustne lub pisemne, których formę, liczbę i terminy określają prowadzący zajęcia w porozumieniu z koordynatorem.

Forma i warunki zaliczenia Egzamin oraz zaliczenie laboratorium na ocenę.


12


Pozycyjne systemy liczbowe, reprezentacja maszynowa liczb, algebry Boolea’a, funkcje logiczne, elementy elektroniki cyfrowej, pojęcie algorytmu, krótki kurs języka Pascal, budowa komputera.


1. Pozycyjne systemy liczbowe: wartość liczby w dowolnym układzie pozycyjnym, konwersja z systemy o danej podstawie do systemu dziesiętnego i odwrotnie, konwersja między różnymi systemami pozycyjnymi, system heksadecymalny i system binarny. 2. Arytmetyka binarna. Konwersja między systemem binarnym i heksadecymalnym. 3. Reprezentacja maszynowa liczb całkowitych. Pojęcie bajtu i słowa maszynowego. Kodowanie liczb całkowitych bez znaku i ze znakiem, kod uzupełnień dwójkowych. 4. Pojęcie typu zmiennej (integer, longint), zakres przyjmowanych wartości i niebezpieczeństwa arytmetyki w kodzie U2. Konwersja z n-bitowego kodu U2 do m-bitowego kodu U2 i odwrotnie. Algorytm Bootha mnożenia liczb w kodzie U2. Dzielenie z resztą dla liczb bez znaku i ze znakiem. 5. Reprezentacja maszynowa liczb ułamkowych. Kody stałoprzecinkowe. Kodowanie i dekodowanie liczb w kodach stałoprzecinkowych. Zakres i dokładność reprezentacji liczb w kodach stałoprzecinkowych. Arytmetyka liczb stałoprzecinkowych. 6. Zapis wykładniczy: naukowy i inżynierski. Pojęcie mantysy i wykładnika, dokładność mantysy, mantysa znormalizowana. Arytmetyka w zapisie wykładniczym. Kody zmiennoprzecinkowe. 7. Zakres i dokładność reprezentacji liczb rzeczywistych. Pojęcie błędu względnego i elementy rachunku błędów. Wartości specjalne. Typy single, real, double i extended. Dziwne własności arytmetyki liczb zmiennoprzecinkowych. Przygotowanie do analizy poprawności i stabilności algorytmu. 8. Pojęcie algorytmu, problem i jego specyfikacja. Przykłady algorytmów klasycznych. Graficzna prezentacja algorytmu. Przykłady algorytmów i ich analizy, (poprawność i złożoność). Pojęcie pętli, warunek wyjścia z petli. Algorytmy wariantowe. 9. Elementarne struktury danych. Podstawowe typy danych, tabilce, listy – ich rodzaje i metody przetwarzania. 10. Krótki kurs języka Pascal. Typy zmiennych i struktur danych. Instrukcja przypisania, instrukcje warunkowe, instrukcje pętli, procedury i funkcje, rekurencja, rekordy i pliki. 11. Algery Boole’a. Definicja, przykłady, pojęcie izomorfizmu algebr Boole’a, twierdzenie o reprezentacji algebr Boole’a, pojęcie dualności w algebrach Boolea’. 12. Funkcje logiczne n zmiennych. Twierdzenie o liczbie funkcji logicznych n zmiennych. Postać kanoniczna alternatywnokoniunkcyjna. 13. Elementy elektroniki cyfrowej. Bramki logiczne. Twierdzenie o reprezentowalności dowolnej funkcji logicznej przy pomocy bramek NOT, AND i OR. Twierdzenie o reprezentowalności dowolnej funkcji logicznej przy pomocy bramek NAND. 14. Zastosowanie postaci kanonicznej do konstrukcji układów elektroniki cyfrowej. Multiplekser i demultiplekser. Przerzutniki asynchroniczne i synchroniczne jako przykłady elementów pamięciowych. 15. Arytmetyka binarna w elektronice cyfrowej: konstrukcja półsumatora i sumatora binarnego oraz sumatora wielobitowego. 16. Algorytmy sortowania jako przykłady klasycznych algorytmów o nieco większym stopniu złożoności.

Literatura podstawowa i uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] M.Sysło, „Elementy Informatyki”, PWN, 1997[2] D.Karpisz, „Podstawy Informatyki”, PK, 2005[3] N. Wirth, „Algorytmy + struktury danych = programy” WNT 2002.[4] E. Kącki, „Elektroniczna technika obliczeniowa” PWN 1986.


13




Repetytorium z matematyki


przedmiotu

Kod Erasmusa

Punkty ECTS 2



Semestr pierwszy

Typ zajęć ćwiczenia

Liczba godzin 60 godz. ćwiczeń

Koordynator dr Beata Milówka



Zakres nauk





Efekty kształcenia

a) w zakresie wiedzy: znajomość podstawowych własności funkcji elementarnych (funkcja liniowa, kwadratowa, potęgowa, wykładnicza, logarytmiczna, funkcje trygonometryczne) znajomość metod rozwiązywania podstawowych typów równań i nierówności (liniowe, kwadratowe, elementarne wykładnicze, logarytmiczne, trygonometryczne) oraz układów równań liniowych znajomość definicji podstawowych własności funkcji (dziedzina i zbiór wartości, różnowartościowość, monotoniczność, parzystość i nieparzystość) znajomość opisu analitycznego prostych, okręgów, kół, parabol na płaszczyźnie znajomość podstawowych wzorów skróconego mnożenia (kwadrat oraz sześcian sumy i różnicy, różnica kwadratów, suma i różnica sześcianów) oraz podstawowych tożsamości trygonometrycznych znajomość przykładów niektórych typowych rozumowań matematycznych (dowód nie wprost, rozważanie przypadków, wprowadzanie pomocniczych niewiadomych) znajomość podstawowych wzorów opisujących pole i obwód figur płaskich oraz pole powierzchni i objętość najprostszych brył przestrzennych (graniastosłupy, ostrosłupy, bryły obrotowe); b) w zakresie umiejętności: sprawne wykonywanie działań na liczbach rzeczywistych i szacowanie uzyskanych wyników przekształcanie wyrażeń algebraicznych rozwiązywanie równań i nierówności liniowych oraz kwadratowych (także z parametrem) a także ich układów stosowanie definicji i własności wartości bezwzględnej do rozwiązywania prostych równań i nierówności rozwiązywanie elementarnych równań i nierówności trygonometrycznych, wykładniczych i logarytmicznych rozwiązywanie prostych równań bądź nierówności wielomianowych i wymiernych rysowanie prostych, okręgów i parabol o zadanym opisie analitycznym, geometryczne interpretowanie zbiorów rozwiązań nierówności z dwiema niewiadomymi oraz ich układów i alternatyw tworzenie modelu matematycznego opisującego proste zagadnienia praktyczne i wykorzystanie go do rozwiązania zadania z treścią rysowanie wykresów funkcji sklejonych z funkcji elementarnych oraz wykresów


14

funkcji typu f(ax), af(x), f(xp)+q, |f(x)|, f(|x|), gdy dany jest wykres funkcji f odczytywanie własności funkcji na podstawie jej wykresu sprawdzanie niektórych własności funkcji (różnowartościowość, monotoniczność, parzystość) z wykorzystaniem definicji wykonywanie działań na wektorach o podanych współrzędnych obliczanie pól i obwodów kół, trójkątów i czworokątów obliczanie objętości i pola powierzchni graniastosłupów, ostrosłupów i figur obrotowych dowodzenie prostych tożsamości i nierówności; c) w zakresie kompetencji społecznych: krytyczna interpretacja uzyskanych wyników liczbowych badanie zasadności podejmowanych działań sprzeciw wobec przyjmowania wniosków logicznie błędnych podejmowanie nowych form aktywności w oparciu o zdobytą wcześniej wiedzę i doświadczenia.


Ćwiczenia polegają na analizie zagadnień teoretycznych i praktycznych w grupach ćwiczeniowych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.



kształcenia


Forma i warunki

zaliczenia Zaliczenie ćwiczeń na ocenę.


Podstawowe własności działań na liczbach i zbiorach. Własności funkcji elementarnych.Równania i nierówności oraz ich układy. Własności miarowe podstawowych figur płaskich


opis)

1. Działania w zbiorze liczb rzeczywistych (rozróżnianie liczb wymiernych i niewymiernych, własności działań, wykonywanie działań na liczbach rzeczywistych i oszacowanie otrzymanych wyników). Podstawowe działania na zbiorach (podzbiory, suma, iloczyn, różnica i różnica symetryczna zbiorów). Działania na potęgach, pierwiastkach i logarytmach 2. Własności funkcji liniowej. Równania i nierówności liniowe (rozwiązywanie równań i nierówności liniowych z jedną niewiadomą, interpretacja geometryczna równania i nierówności liniowej dwóch zmiennych, rozwiązywanie układów równań i nierówności Równanie liniowe i układ równań liniowych z parametrem ci liniowych oraz ich interpretacja graficzna). 3. Wartość bezwzględna (definicja, interpretacja geometryczna, własności), równania i nierówności liniowe (jednej i wielu zmiennych) z wartością bezwzględną4. Funkcja kwadratowa (wykres, własności), równania i nierówności kwadratowe (w tym z wartością bezwzględną), równania dwukwadratowe i pierwiastkowe, dyskusja funkcji kwadratowej z parametrem 5. Równania linii stopnia drugiego (okrąg, parabola, hiperbola równoosiowa), układy równań stopnia drugiego 6. Wykorzystanie podstawowych równań i nierówności w rozwiązywaniu zadań (uwzględnienie mieszanin, zmian cen, lokat bankowych) 7. Funkcja i jej własności (definicja funkcji, sposoby określania funkcji, dziedzina, zbiór wartości, wykres; monotoniczność, różnowartościowość, ekstrema, najmniejsza i największa wartość funkcji, istnienie funkcji odwrotnej. Składanie funkcji (definicja, dziedzina złożenia, określanie wzoru złożenia funkcji, rozkład funkcji złożonej na składowe)8. Przekształcanie wykresów funkcji (symetrie względem osi i początku układu współrzędnych, powinowactwo


15

prostokątne, przesunięcie), wykres funkcji z wartością bezwzględną 9. Funkcje trygonometryczne (kąta ostrego, kąta skierowanego, zmiennej rzeczywistej) i związki między nimi, wartości funkcji trygonometrycznych dla podstawowych argumentów, wzory redukcyjne, funkcje trygonometryczne podwojonego argumentu, sumy i różnicy, sumy i różnice funkcji trygonometrycznych. Tożsamości trygonometryczne. Rozwiązywanie równań i nierówności trygonometrycznych (nie tylko elementarnych) 10. Wielomiany (działania na wielomianach, pierwiastki wielomianu, rozkład wielomianu na czynniki), równania i nierówności wielomianowe 11. Funkcja wymierna (dziedzina), funkcja homograficzna (wykres i własności), równania i nierówności wymierne12. Funkcja potęgowa (wykres, własności, rozwiązywanie równań i nierówności potęgowych). Funkcja wykładnicza (wykres, własności, równania i nierówności wykładnicze). Funkcja logarytmiczna (wykres, własności, równania i nierówności logarytmiczne)13. Elementy geometrii płaszczyzny: wzajemne położenie prostych i okręgów (także opis analityczny), działania na wektorach (interpretacja geometryczna, opis analityczny) 14. Twierdzenie Talesa i jego zastosowania. Własności miarowe figur płaskich (pola i obwody figur) 15. Pole powierzchni i objętość brył przestrzennych (wielościany, figury obrotowe).


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] N. Dróbka, K. Szymański, Zbiór zadań z matematyki (dla kl. I i II LO, dla kl. III i IV), [2] B. Gdowski, E. Pluciński, Zadania i testy z matematyki dla ucznów szkół średnich, [3] A. Cewe, H. Nahorska, Matematyka. Matura w nowej formule.


16




Arytmetyka z teorią liczb


przedmiotu

Kod Erasmusa

Punkty ECTS 6



Semestr drugi



Koordynator dr hab.Mirosław Baran



Zakres nauk




Wymagania wstępne wstęp do matematyki

Efekty kształcenia

a) w zakresie wiedzy: znajomość liczb zespolonych i ich modeli (punktów na płaszczyźnie, macierzy, odwzorowań) oraz możliwości zastosowań; znajomość indukcji matematycznej w różnych wersjach; znajomość konstrukcji podstawowych zbiorów liczb w oparciu o struktury ilorazowe (podobne konstrukcje będą wykorzystywane na algebrze); znajomość teorii podzielności liczb całkowitych (kongruencje, działania na resztach); znajomość podstaw systemu kryptograficznego RSA; znajomość pojęcia izomorfizmu struktur (półgrup, grup, pierścieni i ciał) i przykładów jego zastosowań; b) w zakresie umiejętności: umiejętność dowodzenia własności liczb naturalnych przy pomocy indukcji; wyprowadzanie wzorów sumacyjnych, w tym z zastosowaniem liczb zespolonych; umiejętność dowodzenia podzielności w oparciu o własności kongruencji i działań na resztach; znajdowanie rozkładu liczby naturalnej na czynniki pierwsze i posługiwanie się w tym celu programem Mathematica; umiejętność obliczania NWD i NWW, w tym zastosowanie algorytmu Euklidesa; umiejętność zaszyfrowania i odszyfrowania prostej wiadomości z użyciem systemu RSA; umiejętność działań na liczbach zespolonych, obliczanie pierwiastka kwadratowego; znajdowanie postaci trygonometrycznej liczby zespolonej i jej zastosowanie przy obliczaniu potęg; umiejętność rozwijania liczb wymiernej w ułamek łańcuchowy przy użyciu algorytmu Euklidesa; umiejętność rozwijania niewymierności kwadratowych w ułamki łańcuchowe; umiejętność konstruowania działań przy pomocy bijekcji; wyznaczanie klas równoważności i opisywanie ich reprezantantów; c) w zakresie kompetencji społecznych: krytyczna postawa wobec przekonania, że znamy dobrze liczby całkowite i wymierne i rozumiemy w szczególności czym są ułamki i jak nimi operujemy szacunek wobec wielu własności arytmetycznych liczb naturalnych, na nich oparte są np. używane powszechnie systemy kryptograficzne.


17





kształcenia


Forma i warunki



(skrócony opis)

Liczby zespolone. Konstrukcje i własności liczb naturalnych, całkowitych i wymiernych. Teoria podzielności i jej zastosowania.


opis)

1. Działania na liczbach zespolonych. 2. Postać trygonometryczna liczb zespolonych, ich interpretacja geometryczna i zastosowania. 3. Aksjomatyka liczb naturalnych, różne rodzaje indukcji matematycznej. Twierdzenie o dzieleniu z resztą.4. Operator sumowania, wyprowadzanie wzorów sumacyjnych z zastosowaniem liczb zespolonych. 5. Liczby całkowite. Twierdzenie o dzieleniu z resztą w Z. Kongruencje w Z. 6. Struktura zbioru reszt z dzielenia. 7. Ideały w Z. NWD liczb całkowitych i jego własności.8. Zasadnicze twierdzenie arytmetyki i rozkład na czynniki pierwsze. 9. Własności liczb pierwszych. 10. Własności i obliczanie NWD i NWW liczb całkowitych. 11. Konstrukcja i działania na liczbach wymiernych. 12. Ułamki łańcuchowe.


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: 1. Wacław Sierpiński, Arytmetyka teoretyczna, PWN, Warszawa 1969, wydanie II; 2. Władysław Narkiewicz, Teoria liczb, PWN, Warszawa 2003, wydanie III; 3. Jacek Gancarzewicz, Arytmetyka, Wydawnictwo UJ, Kraków 2000; 4. Wacław Marzantowicz, Piotr Zarzycki, Elementarna teoria liczb, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006; 5. S.Y. Yan, Teoria liczb w informatyce, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006; 6. M. R. Schroeder, Number Theory in Science and Communication, Springer Verlag, Heidelberg, 2009, wydanie V


18




Analiza matematyczna I


przedmiotu

Kod Erasmusa

Punkty ECTS 2+10

Rodzaj modułu obowiązowy


Semestr pierwszy i drugi


Liczba godzin 30+30 godz. wykładu i 60+60 godz. ćwiczeń

Koordynator prof.L.Drużkowski, dr A.Janik, prof.W.Zwonek



Zakres nauk




Wymagania wstępne wstęp do matematyki

Efekty kształcenia

a) w zakresie wiedzy - znajomość:- definicji granicy ciągu i funkcji, ich interpretacji oraz podstawowych twierdzeń o granicach,- definicji przestrzeni metrycznej twierdzenia Bolzano-Weierstrassa, pojęcia przestrzeni metrycznej zupełnej, twierdzenia o zupełności przestrzeni R, C oraz R^n w metrykach standardowych,- pojęcia ciągłości funkcji, monotoniczności funkcji i twierdzeń o rodzinie funkcji ciągłych,- definicji przestrzeni (ciągowo) zwartej i tw. o zachowaniu zwartości przez odwzorowanie ciągłe,- określenia przestrzeni spójnej, twierdzenia o zachowaniu spójności przez odwzorowanie ciągłe - własność Darboux funkcji i jej zastosowania,- definicji pochodnej, geometryczna interpretacja pochodnej - równanie stycznej do wykresu funkcji, - twierdzenia Lagrange'a o wartości średniej i jego konsekwencji,- wzoru Taylora z resztą Peano i z resztą Lagrange'a,- definicji ekstremum lokalnego funkcji - warunek (konieczny i dostateczny) jego istnienia,- pojęcia wypukłości funkcji, punktu przegięcia, asymptoty wykresu funkcji, - definicji całki nieoznaczonej, - konstrukcji całki oznaczonej,- zasadniczego twierdzenia rachunku całkowego i twierdzeń o wartości średniej dla całek,- definicji całki niewłaściwej, twierdzenia o bez-względnej zbieżności całki niewłaściwej,- definicji całki z parametrem, jej ciągłości i różni- czkowalności, definicja funkcji gamma Eulera. b) w zakresie umiejętności:- rozwiązywanie równań stopnia drugiego, stoso-wanie twierdzenia Bézouta do wyznaczania pierwiastków wymiernych wielomianu,- stosowanie indukcji matematycznej w prowadzeniu rozumowań, - sprawdzanie, czy dana funkcja jest metryką,- umiejętność wyznaczania granic ciągów i funkcji,- obliczanie pochodnych funkcji, w tym funkcji elementarnych,- badanie monotoniczności funkcji i wyznaczanie ekstremów lokalnych funkcji jednej zmiennej,- badanie funkcji jednej zmiennej i sporządzanie jej wykresu,- stosowanie sporządzonego wykresu, tabeli dla zadanej funkcji w analizie zagadnień praktycznych,- obliczanie całek nieoznaczonych, w tym całek funkcji wymiernych,- umiejętność stosowania całek oznaczonych do obliczania pól ograniczonych wykresami funkcji, długości krzywych oraz pól i objętości figur


19

obrotowych,- obliczanie/badanie zbieżności całek niewłaściwych oraz całek z parametrem. c) w zakresie kompetencji społecznych:- gotowość do analizy zagadnień z zakresu badania funkcji jednej zmiennej oraz do stosowania rachunku całkowego do wyznaczania pól i objętości figur, korygowanie błędów merytorycznych i formalnych, korekta wyników obliczeń i błędów rachunkowych




kształcenia



zaliczenie ćwiczeń na ocenę po semestrze pierwszym; egzamin i zaliczenie ćwiczeń na ocenę po semestrze drugim;


Granica ciągu i funkcji, przestrzeń metryczna - jej zupełność, przestrzenie metryczne zwarte i spójne, ciągłość i różniczkowalność funkcji jednej zmiennej – badanie funkcji, całka Riemanna funkcji jednej zmiennej rzeczywistej.


opis)

1. Elementy logiki zdań, kwantyfikatory, zbiory, funkcje. 2. Liczby naturalne zasada indukcji matematycznej, liczby całkowite, wymierne, niewymierne i rzeczywiste R, Zbiór R^n i działania w nim. 3. Iloczyn kartezjański zbiorów, układ kartezjański współrzędnych. Pojęcie funkcji. 4. Liczby zespolone C zasadnicze twierdzenie algebry. 5. Metryka przestrzenie metryczne R i C; zbiory otwarte zadane przez metrykę w R, C i R^n. 6. Pojęcie ciągu i jego granicy. Twierdzenia o zbieżnych ciągach liczbowych. 7. Punkty skupienia ciągu. Twierdzenie Bolzano – Weierstrassa. 8. Zupełność przestrzeni metrycznej, twierdzenie o zupełności R, C oraz przestrzeni R^n w metryce standardowej. 9. Definicja zbieżności szeregów liczbowych, kryteria zbieżności szeregów. Funkcja e^x. 10. Funkcja różnowartościowa i wzajemnie jednoznaczna, fun kcja odwrotna. Funkcja exp i funkcje trygonometryczne. 11. Złożenie funkcji, zawężenie funkcji funkcje odwrotne do funkcji potęgowych, wykładniczych i zawężeń funkcji trygonometrycznych. 12. Granica funkcji twierdzenia o granicy funkcji. 13. Ciągłość funkcji, twierdzenia o funkcjach ciągłych rodzina funkcji elementarnych. 14. Ciągłość i spójność, własność Darboux funkcji ciągłej zastosowania. 15. Ciągłość i zwartość twierdzenie Weierstrassa o osiąganiu kresów. 16. Ciągłość funkcji odwrotnej. 17. Symbole Landaua i ich własności. 18. Definicja pochodnej funkcji jednej zmiennej interpretacja geometryczna i fizyczna pochodnej, pochodne jednostronne. 19. Ciągłość a różniczkowalność. Twierdzenia o pochodnej sumy, iloczynu, złożenia funkcji obliczanie pochodnych. 20. Twierdzenia o wartości średniej. Reguła de L'Hospitala. 21. Pochodne wyższych rzędów. Wzór Taylora z resztą Lagrange’a i z resztą Peano.


20

22. Ekstrema lokalne warunek konieczny i dostateczny ich istnienia. 23. Wypukłość funkcji. Badanie funkcji jednej zmiennej. 24. Całka nieoznaczona metody całkowania. 25. Całka Riemanna funkcji jednej zmiennej rzeczywistej. 26. Zbiory objętości zero, zbiory miary zero całkowalność funkcji ciągłych prawie wszędzie. 27. Związek całki nieoznaczonej z całką oznaczoną. 28. Twierdzenia o wartości średniej dla całek. 29. Całki niewłaściwe. 30. Całki z parametrem, funkcja gamma Eulera.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy. Literatura do wykładu: [1] A. Birkholc, Analiza matematyczna. Funkcje wielu zmiennych, PWN, Warszawa 1997[2] L. M. Drużkowski, Analiza matematyczna. Podstawy, Uniwersytet Jagielloński, Kraków 1998[3] G. M. Fichtenholz, Rachunek różniczkowy i całkowy, t. 1-3, PWN, Warszawa 1980, [4] W. Kołodziej, Analiza matematyczna, PWN, Warszawa 2009[5] F. Leja, Rachunek różniczkowy i całkowy, PWN, W-wa 2008, [6] W. Rudin, Podstawy Analizy Matematycznej, PWN, Warszawa 2009. Literatura do ćwiczeń:[1] J. Banaś, S. Wędrychowicz, Zbiór zadań z analizy matematycznej, WN-T, Warszawa 2001[2] B.P. Demidowicz, Zadania z analizy matematycznej. Lublin 1992-1993[3] W. Kaczor, M. Nowak, Zadania z analizy matematycznej, części I- III, PWN, Warszawa 2006[4] W. Kołodziej, Podstawy analizy matematycznej w zadaniach, Oficyna Wyd. Politechniki Warszawskiej, Warszawa 2009[5] W. Krysicki, L. Włodarski, Analiza matematyczna w zadaniach, część I i II, , PWN, Warszawa 2008[6] W. Stankiewicz, Zadania z matematyki dla wyższych uczelni technicznych, cz. A i B, Warszawa 2006.


21




Analiza matematyczna II


przedmiotu

Kod Erasmusa

Punkty ECTS 2+10


Rok studiów drugi

Semestr trzeci i czwarty






Zakres nauk




Wymagania wstępne Analiza matematyczna I

Efekty kształcenia

a) w zakresie wiedzy:- znajomość normy i iloczynu skalarnego, nierówność Schwarza dla iloczynu skalarnego, pojęcia przestrzeni unormowanej/Banacha i unitarnej/Hilberta,- znajomość pojęcia szeregu w przestrzeni unormowanej, jego zbieżności i zbieżności bez-względnej, kryteriów zbieżności i zbieżności bezwzględnej szeregu liczbowego, - znajomość normy odwzorowania liniowego i jej związku z jego ciągłością, przestrzeń unormowana odwzorowań liniowych i ciągłych między przestrzeniami unormowanymi, twierdzenie o izomorfiźmie topologicznym przestrzeni unormowanych tego samego skończonego wymiaru, - norma odwzorowania wieloliniowego i jej związek z jego ciągłością, przestrzeń unormowana odwzorowań wieloliniowych i ciągłych między przestrzeniami unormowanymi, - znajomość podstawowych pojęć rachunku różniczkowego w przestrzeniach unormowanych: różniczki, pochodnej, różniczek wyższych rzędów- znajomość podstawowych twierdzeń rachunku różniczkowego: o jedyności różniczki, o przyrostach skończonych, o różniczce złożenia funkcji, warunek konieczny istnienia ekstremum lokalnego funkcji, warunek dostateczny istnienia ekstremum lokalnego funkcji (wielu zmiennych) - tw. Sylvestera o określoności formy kwa-dratowej, - znajomość lematu Banacha, twierdzenia o funkcji odwrotnej i o funkcji uwikłanej, - zbieżność punktowa i jednostajna szeregu funkcyjnego, kryterium Weierstrassa zbieżności jednostajnej szeregu funkcyjnego,- szeregi potęgowe, twierdzenie o promieniu zbie-żności szeregu potęgowego i o zbieżności lokal-nie jednostajnej szeregu potęgowego w kole zbie-żności, szereg Taylora funkcji, definicja fun-kcji analitycznej, analityczność ez, sin z, cos z- całka Riemanna funkcji wielu zmiennych: znajomość schematu konstrukcyjnego całki Riemanna, zbiory miary zero – własności, całkowalność funkcji ciągłej prawie wszędzie, podstawowe nierówności całkowe - znajomość twierdzenia Fubiniego i twierdzenia o zamianie zmiennych - współrzędne biegunowe i współrzędne sferyczne, - kryterium całkowe zbieżności szeregu liczbowego, stała Eulera; b) w zakresie umiejętności:- rozstrzyganie o zbieżności szeregu liczbowego o


22

wyrazach nieujemnych i znakozmiennych,- wyliczanie granic funkcji wielu zmiennych,- badanie różniczkowalności funkcji wielu zmiennych – umiejętność stosowania poznanych twierdzeń o istnieniu różniczki, znajomość macierzowego zapisu różniczki funkcji,- umiejętność napisania równania płaszczyzny stycznej do wykresu funkcji wielu zmiennych w zadanym punkcie,- wyznaczanie ekstremów lokalnych funkcji wielu zmiennych rzeczywistych,- wyznaczanie ekstremów warunkowych funkcji, - wyznaczanie największej i najmniejszej wartości funkcji na zbiorach zwartych,- badanie zbieżności punktowej, jednostajnej i lokalnie jednostajnej ciągu i szeregu funkcyjnego – wyznaczanie zbioru/obszaru zbieżności ciągu / szeregu funkcyjnego,- umiejętność wyznaczania szeregu Taylora fun-kcji i badania jego zbieżności,- obliczanie całek iterowanych, stosowanie twierdzenia Fubiniego do obliczania całek wielokrotnych,- umiejętność szacowania całek wielokrotnych – stosowanie nierówności całkowych, - umiejętność stosowania twierdzenia o zamianie zmiennych, stosowanie współrzędnych bieguno-wych, walcowych i sferycznych do obliczania całek wielokrotnych. c) w zakresie kompetencji społecznych:- gotowość do analizy zagadnień z dziedziny ra-chunku różniczkowego i całkowego funkcji wielu zmiennych oraz problemów zbieżności szeregów, dostrzeganie i korygowanie błędów merytorycznych, kontrola wyników obliczeń, korekta błędów rachunkowych.

Stosowane metody

dydaktyczne



kształcenia


Forma i warunki

zaliczenia

zalicenie ćwiczeń na ocenę w semestrze trzecim; egzamin oraz zaliczenie ćwiczeń na ocenę w semestrze czwartym;.


(skrócony opis)

Przestrzenie unormowane/Banacha, przestrzenie unitarne/Hilberta. Szeregi liczbowe i funkcyjne. Różniczkowanie odwzoro-wań między przestrzeniami Banacha i zastosowania rachunku różniczkowego. Całka Riemanna funkcji wielu zmiennych rzeczywistych i jej zastosowania


opis)

1. Norma, przestrzenie unormowane, przestrz. Banacha - R^n, C^n.. 2. Iloczyn skalarny - nierówność Schwarza; przestrzenie unitarne, przestrzenie Hilberta - R^n , C^n. 3. Zbieżność ciągów i szeregów w przestrzeni unormowanej, zbieżność bezwzględna szeregów; kryteria zbieżności szeregów liczbowych. 4. Odwzorowania liniowe w przestrzeniach unormowanych, norma odwzorowania liniowego i jej związek z ciągłością. 5. Przestrzeń unormowana odwzorowań liniowych ciągłych, izomorfizm topologiczny przestrzeni unormowanych tego samego skończonego wymiaru. 6. Symbole Landaua i ich własności. 7. Różniczka odwzorowania określonego na podzbiorze otwar- tym przestrzeni unormowanej) 8. Zapis macierzowy i interpretacja geometryczna różniczki funkcji wielu zmiennych rzeczywistych. 9. Twierdzenia o istnieniu różniczki i przyrostach skończonych. 10. Odwzorowania wieloliniowe, norma odwzorowania wieloliniowego i jej związek z jego ciągłością. 11. Twierdzenie o izomorfiźmie topologicznym między przestrzeniami L_k(X, L_p(X, Y )) i L_(k+p)(X, Y ). 12. Pochodne i różniczki wyższych rzędów. 13. Wzór Taylora z resztą Lagrange’a i z resztą Peano. 14. Ekstrema lokalne funkcji wielu zmiennych. 15. Twierdzenia o funkcji odwrotnej. 16. Twierdzenie o funkcji uwikłanej. 17. Ekstrema warunkowe - mnożniki Lagrange’a. 18. Rodzaje zbieżności ciągów i szeregów funkcyjnych – punktowa, jednostajna/lokalnie jednostajna. Przestrzeń funkcji C(X). 19.


23

Różniczkowalność i całkowalność ciągów/szeregów funkcji. 20. Szeregi potęgowe. 21. Szeregi Taylora i funkcje analityczne. 22. Elementarne funkcje analityczne zmiennej zespolonej. 23. Całka Riemanna funkcji wielu zmiennych rzeczywistych. 24. Zbiory miary zero - całkowalność funkcji ciągłych prawie wszędzie. 25. Podstawowe nierówności całkowe. 26. Zbiory J-mierzalne i całka po zbiorach J-mierzalnych. 27. Twierdzenie Fubiniego. 28. Twierdzenia o wartości średniej dla całek. 29. Twierdzenie o zamianie zmiennych w całce. Współrzędne biegunowe, walcowe i sferyczne. 30. Całki krzywoliniowe, sformułowanie twierdzenia Greena.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy. Literatura do wykładu:[1] A. Birkholc, Analiza matematyczna. Funkcje wielu zmiennych, PWN, Warszawa 1997[2] L. M. Drużkowski, Analiza matematyczna. Podstawy, Uniwersytet Jagielloński, Kraków 1998[3] G. M. Fichtenholz, Rachunek różniczkowy i całkowy, t. 1-3, PWN, Warszawa 1980[4] W. Kołodziej, Analiza matematyczna, PWN, Warszawa 2009[5] F. Leja, Rachunek różniczkowy i całkowy, PWN, W-wa 2008[6] W. Rudin, Analiza rzeczywista i zespolona, , PWN, Warszawa 2009[7] W. Rudin, Podstawy Analizy Matematycznej, PWN, Warszawa 2009. Literatura do ćwiczeń:[1] J. Banaś, S. Wędrychowicz, Zbiór zadań z analizy matematycznej, WN-T, Warszawa 2001[2] B.P. Demidowicz, Zadania z analizy matematycznej. Lublin 1992-1993[3] W. Kaczor, M. Nowak, Zadania z analizy matematycznej, części I- III, PWN, Warszawa 2006[4] W. Kołodziej, Podstawy analizy matematycznej w zadaniach, Oficyna Wyd. Politechniki Warszawskiej, Warszawa 2002[5] W. Krysicki, L. Włodarski, Analiza matematyczna w zadaniach, część I i II, , PWN, Warszawa 2008[6] W. Stankiewicz, Zadania z matematyki dla wyższych uczelni technicznych, cz. A i B, Warszawa 2006.


24



Nazwa modułu

kształcenia/ przedmiotu

Analiza matematyczna III


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 2+10


Rok studiów trzeci

Semestr piąty i szósty






Zakres nauk podstawowych

nauki ścisłe, matematyka



Wymagania wstępne Analiza matematyczna II

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: znajomość: odwzorowań antysymetrycznych i działań na nich, form różniczkowych i operacji na nich wykonywanych, w szczególności: podstawianie do formy różniczkowej i jej różniczkowanie, lemat Poincarégo i jego zastosowanie, pojęcie komórki i łańcucha, całkowanie form różniczkowych po łańcuchach, twierdzenie Stokesa dla łańcuchów, orientacja płata w R^n , pojęcie figury/bryły i całki po bryłach zorientowanych, twierdzenie całkowe w R^2 i R^3: twierdzenie Greena, Stokesa i GaussaOstrogradskiego, zbiory i funkcje mierzalne, miara i jej własności, całkowanie funkcji mierzalnych, własność prawie wszędzie i klasy równoważności funkcji całkowalnych, całka względem miary w R^n jako rozszerzenie całki Riemanna, fundamentalne twierdzenia w teorii całki, przestrzenie L^p(X) funkcji sumowalnych w ptej potędze, twierdzenie o istnieniu i jednoznaczności rozwiązania równania /układu równań/ różniczkowego zwyczajnego, rozwiązania wysycone i globalne, przykłady równań całkowalnych istnienie globalnego rozwiązania równania /układu równań/ różniczkowego liniowego, ciągła zależność rozwiązań równania różniczkowego od warunków początkowych, pojęcie stabilności rozwiązania równania różniczkowego; punkty osobliwe równania różniczkowego, pojęcie układu ortonormalnego w przestrzeni unitarnej, trygonometryczny układ ortonormalny w przestrzeni Hilberta L^2((π,π)), szereg Fouriera danej funkcji z L^2((π,π)) definicje i podstawowe fakty, nierówność Bessela i jej konsekwencje, znajomość twierdzenia o zbieżność punktowej szeregu Fouriera i jego zastosowań, twierdzenie Fejera i jego konsekwencja: twierdzenie Weierstrassa o jednostajnej aproksymacji funkcji ciągłej wielomianami, problem interpolacyjny, równość Parsevala i jej konsekwencje; b) w zakresie umiejętności: umiejętność zastosowania twierdzeń całkowych (Greena, Stokesa i Gaussa-Ostrogradskiego) do obliczania bardziej skomplikowanych całek krzywoliniowych i powierzchniowych, rozwiązywanie prostych typów równań różniczkowych, m. in. równań różniczkowych o zmiennych rozdzielonych, równań różniczkowych zupełnych, równań różniczkowych liniowych o stałych współczynnikach


25

wykorzystywania metod numerycznych do rozwiązywania wybranych zagadnień, m.in. z równań różniczkowych, interpolacji funkcji umiejętność zastosowania analizy fourierowskiej, np. do obliczania sum pewnych szeregów; c) w zakresie kompetencji społecznych: gotowość do analizy zagadnień z dziedziny zaawansowanego rachunku całkowego funkcji wielu zmiennych, podstawowych równań różniczkowych i zbieżności szeregów Fouriera, korygowanie błędów merytorycznych, kontrola wyników obliczeń, korekta błędów rachunkowych.

Stosowane metody

dydaktyczne Wykład prowadzony jest metodą tradycyjną w sali wykładowej (z ewentualnym wykorzystaniem urządzeń multimedialnych). Ćwiczenia polegają na analizie zagadnień teoretycznych i praktycznych w grupach ćwiczeniowych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.



kształcenia


Forma i warunki

zaliczenia zaliczenie ćwiczeń na ocenę w semestrze piątym; egzamin oraz zaliczenie ćwiczeń na ocenę w semestrze szóstym


(skrócony opis)

Całki krzywoliniowe i powierzchniowe, formy różniczkowe , wzory całkowe w R

2 i R

3, całka funkcji względem miary, równania różniczkowe

zwyczajne, szeregi Fouriera.


1. Repetytorium I: przestrzenie metryczne i unormowane, zbieżność ciągów i szeregów, warunek Cauchy'ego zbieżności, zupełność, przestrzenie Banacha. 2. Repetytorium II: odwzorowania liniowe w przestrzeniach unormowanych, różniczka i pochodna odwzorowania między przestrzeniami Banacha, odwzorowania dwuliniowe i druga różniczka funkcji, ekstrema lokalne. 3. Odwzorowania antysymetryczne. 4. Formy różniczkowe i działania na nich. 5. Całkowanie form różniczkowych po łańcuchach. 6. Twierdzenie Stokesa dla łańcuchów. 7. Orientacja płata w R^n, element objętości, całka po bryłach zorientowanych. 8. Całki krzywoliniowe i powierzchniowe w R^2 i R^3. 9. Zastosowanie twierdzenia Stokesa - wzory całkowe w R^2 i R^3:: twierdzenia Greena, Stokesa (klasyczne), Gaussa-Ostrogradskiego i twierdzenia o dywergencji,10. Lemat Poincarégo i jego zastosowania. 11. Zbiory i funkcje mierzalne. 12. Miara i jej własności, przykłady miar. 13. Całkowanie funkcji mierzalnych, własność prawie wszędzie. 14. Fundamentalne twierdzenia w teorii całki względem miary. 15. Miara w R^n i całka względem niej funkcji wielu zmiennych. Całka względem miary istotnym rozszerzeniem całki Riemanna. 16. Przestrzenie L^p(X) funkcji sumowalnych w p-tej potędze. 17. Zagadnienia z fizyki, chemii i ekonomii prowadzące do równań różniczkowych zwyczajnych - interpretacja geometryczna rozwiązywania równania różniczkowego - metoda łamanych. Przykłady równań całkowalnych. 18. Istnienie i jednoznaczność rozwiązania równania różniczkowe-go – zasada odwzorowań zwężających jako uogólnienie metody kolejnych przybliżeń Picarda. 19. Proste typy równań różniczkowych – równanie różniczkowe zupełne, czynnik całkujący. 20. Przedłużanie rozwiązań równania różniczkowego. 21. Równania różniczkowe liniowe i układy


26

równań różniczkowych liniowych. 22. Zależność rozwiązań od warunków początkowych. Stabilność, punkty osobliwe. 23. Równania różniczkowe cząstkowe fizyki matematycznej – klasyfikacja równań różniczkowych cząstkowych rzędu drugiego. 24. Układy ortonormalne w przestrzeni L^2((-π,π)). 25. Szeregi Fouriera - definicje i podstawowe fakty. 26. Nierówność Bessela – zastosowania. 27. Zbieżność punktowa szeregu Fouriera – obliczanie sum pew-nych szeregów liczbowych. 28. Twierdzenie Fejera i twierdzenie Weierstrassa o jednostajnej aproksymacji funkcji ciągłej wielomianami. 29. Problem interpolacyjny i jego zastosowania. 30. Zbieżność szeregu Fouriera w przestrzeni L^2((-π,π)); równość Parsevala – zastosowania.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy. Literatura do wykładu: [1] A. Birkholc, Analiza matematyczna. Funkcje wielu zmiennych, PWN, Warszawa 1997[2] L. M. Drużkowski, Analiza matematyczna. Podstawy, Uniwersytet Jagielloński, Kraków 1998[3] G. M. Fichtenholz, Rachunek różniczkowy i całkowy, t. 1-3, PWN, Warszawa 1980[4] W. Kołodziej, Analiza matematyczna, PWN, Warszawa 2009 [5] F. Leja, Rachunek różniczkowy i całkowy, PWN, W-wa 2008[6] W. Rudin, Analiza rzeczywista i zespolona, , PWN, Warszawa 2009 [7] W. Rudin, Podstawy Analizy Matematycznej, PWN, Warszawa 2009[9] M. Spivak, Analiza na rozmaitościach, PWN, W-wa 2006. Literatura do ćwiczeń: [1] J. Banaś, S. Wędrychowicz, Zbiór zadań z analizy matematycznej, WN-T, Warszawa 2001[2] B.P. Demidowicz, Zadania z analizy matematycznej. Lublin 1992-1993 [3] W. Kaczor, M. Nowak, Zadania z analizy matematycznej, części I- III, PWN, Warszawa 2006[4] W. Kołodziej, Podstawy analizy matematycznej w zadaniach, Oficyna Wyd. Politechniki Warszawskiej, Warszawa 2002 [5] W. Krysicki, L. Włodarski, Analiza matematyczna w zadaniach, część I i II, , PWN, Warszawa 2008[6] W. Stankiewicz, Zadania z matematyki dla wyższych uczelni technicznych, cz. A i B, Warszawa 2006.


27




Laboratorium komputerowe I


przedmiotu

Kod Erasmusa

Punkty ECTS 1



Semestr pierwszy

Typ zajęć laboratorium informatyczne

Liczba godzin 30 godz. laboratorium informatycznego

Koordynator mgr Paweł Ozorka



Zakres nauk

podstawowych nauki ścisłe, matematyka, informatyka




Efekty kształcenia

a) w zakresie wiedzy: znajomość s.o. Windows, znajomość podstawowego oprogramowania biurowego, pocztowego oraz antywirusowego; b) w zakresie umiejętności: kompilowanie, uruchamianie i testowanie programów, posługiwanie się oprogramowaniem biurowym (edytor tekstu, arkusz kalkulacyjny, baza danych, opracowanie prezentacji multimedialnej), posługiwanie się pocztą elektroniczną– wyszukiwanie informacji w internecie; c) w zakresie kompetencji społecznych: gotowość do wykorzystania podstawowych narzędzi informacyjnych w codziennej pracy.

Stosowane metody

dydaktyczne

Ćwiczenia w laboratorium informatycznym polegają na analizie zagadnień teoretycznych i praktycznych w grupach laboratoryjnych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.


kształcenia


Forma i warunki

zaliczenia Zaliczenie laboratorium informatycznego na ocenę.


1. Architektura mikrokomputera. 2. Repetytorium z systemu operacyjnego WINDOWS. 3.Wyszukiwanie informacji w Internecie. 4.Poczta elektroniczna. 5.Edytor tekstu WORD.


1. Architektura mikrokomputera 2. Środowisko s.o. WINDOWS 3. Środowisko s.o. WINDOWS 4. Środowisko s.o. WINDOWS 5. Multimedia w s.o. WINDOWS 6. Internet – wyszukiwanie informacji 7. Poczta elektroniczna 8. Edytor tekstu WORD. Podstawy – tworzenie i formatowanie dokumentu. 9. Edytor tekstu WORD. Narzędzia językowe 10. Edytor tekstu WORD. Wstawianie obiektów do dokumentu 11. Edytor tekstu WORD. Korespondencja seryjna. Etykiety i naklejki. 12. Edytor tekstu WORD. Style, sekcje i spisy treści 13. Edytor tekstu WORD. Makrodefinicje 14. Wirusy i programy antywirusowe 15. Kolokwium zaliczeniowe


28


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie zajęć, podawana na bieżąco. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] R. Tadeusiewicz, Wstęp do informatyki, Wydawnictwo Poldex. Kraków, 1997[2] Z. Dec, R. Konieczny, ABC komputera, Wydawnictwo Edition 2000, Kraków, 2009.


29




Laboratorium komputerowe II


przedmiotu

Kod Erasmusa

Punkty ECTS 1



Semestr drugi

Typ zajęć laboratorium informatyczne

Liczba godzin 30 godz. laboratorium informatycznego

Koordynator mgr Paweł Ozorka



Zakres nauk




Wymagania wstępne Podstawy informatyki, Laboratorium komputerowe I

Efekty kształcenia

a) w zakresie wiedzy: znajomość s.o. Windows, znajomość podstawowego oprogramowania biurowego, pocztowego oraz antywirusowego; b) w zakresie umiejętności: kompilowanie, uruchamianie i testowanie programów, posługiwanie się oprogramowaniem biurowym (edytor tekstu, arkusz kalkulacyjny, baza danych, opracowanie prezentacji multimedialnej), posługiwanie się pocztą elektroniczną– wyszukiwanie informacji w internecie; c) w zakresie kompetencji społecznych: gotowość do wykorzystania podstawowych narzędzi informacyjnych w codziennej pracy.


Ćwiczenia w laboratorium informatycznym polegają na analizie zagadnień teoretycznych i praktycznych w grupach laboratoryjnych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.


kształcenia


Forma i warunki

zaliczenia Zaliczenie laboratorium informatycznego na ocenę.


(skrócony opis)

1. Wirusy i programy antywirusowe. 2. Arkusz kalkulacyjny EXCEL 3. Grafika prezentacyjna POWER POINT 4.Baza danych ACCESS.


30


opis)

1. Arkusz kalkulacyjny EXCEL - Podstawy 2. Arkusz kalkulacyjny EXCEL - Formatowanie liczb i dat 3. Arkusz kalkulacyjny EXCEL - Obliczenia 4. Arkusz kalkulacyjny EXCEL - Wykresy 5. Arkusz kalkulacyjny EXCEL - Zastosowania 6. Arkusz kalkulacyjny EXCEL - Makrodefinicje 7. POWER POINT. Tworzenie slajdów. Zarządzanie slajdami w prezentacji. 8. POWER POINT. Animacje. Przejścia slajdów. Automatyzacja pokazu. 9. Baza danych ACCESS - podstawy 10. Baza danych ACCESS - Tabele 11. Baza danych ACCESS - Formularze 12. Baza danych ACCESS - Kwerendy 13. Baza danych ACCESS - Kwerendy funkcjonalne 14. Baza danych ACCESS - Raporty 15. Kolokwium zaliczeniowe.


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie zajęć, podawana na bieżąco. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] R. Tadeusiewicz, Wstęp do informatyki, Wydawnictwo Poldex. Kraków, 1997[2] Z. Dec, R. Konieczny, ABC komputera, Wydawnictwo Edition 2000, Kraków, 2009.


31



Nazwa modułu


Informatyka i języki programowania


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 1+5


Rok studiów pierwszy i drugi

Semestr drugi i trzeci


Liczba godzin 30+0 godz. wykładów i 30+30 godz. laboratorium informatycznego

Koordynator prof. Jan Duda

Prowadzący


Zakres nauk




Wymagania wstępne Podstawy informatyki, Laboratorium komputerowe I

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: zna elementy programowania w zintegrowanych środowisk programistycznych (IDE), zna podstawy programowania obiektowego C++ na przykładzie środowiska Borland Builder C++; b) w zakresie umiejętności: potrafi napisać prosty program w języku C, potrafi analizować pod względem poprawności proste programy; c) w zakresie kompetencji społecznych: przyjmuje postawę gotowości do wykorzystania narzędzi programistycznych do rozwiązania problemów praktycznych, w tym powstających na gruncie rozważań matematycznych.

Stosowane metody

dydaktyczne Wykład prowadzony jest metodą tradycyjną w sali wykładowej (z ewentualnym wykorzystaniem urządzeń multimedialnych). Ćwiczenia w laboratorium informatycznym polegają na analizie zagadnień teoretycznych i praktycznych w grupach laboratoryjnych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.


kształcenia



zaliczenie laboratorium informatycznego na ocenę po semestrze drugim; egzamin oraz zaliczenie laboratorium informatycznego na ocenę po semestrze trzecim.

Treści kształcenia (skrócony opis) Rozwinięcie i poszerzenie umiejętności tworzenia bardziej złożonego

oprogramowania w wyróżnionych środowiskach programistycznych. Na ćwiczeniach realizowane jest praktyczna umiejętność interpretacji kodu źródłowego programów oraz przekazywane są techniki tworzenia programów w języku C i C++. Na ćwiczeniach laboratoryjnych studenci nabywają umiejętności w programowaniu, z wykorzystaniem popularnych kompilatorów, linkerów i debugerów.


32


Zapoznanie się z edytorem kompilatorem Tclite oraz z kompilatorem Visual C++, Borland Builder C++; zapoznanie się z używaniem standardowych bibliotek („stdio”,„stdlib”,„string”, „conio”); kompilacja i uruchamianie napisanego kodu - scalanie i uruchamianie programu; zasad programowania w języku C; konstrukcji i struktury programu w języku C; dyrektywy preprocesora; deklaracji, komentarze, bloki danych; typy danych (fundamentalne i pochodne), definiowanie, wykorzystywanie, zakresy wartości, rozmiar; rozkazy; instrukcje arytmetyczne i logiczne ; podstawowe instrukcje języka C (pętle, instrukcje warunkowe, instrukcje sterujące).; dane; pojęcie pliku źródłowego, binarnego i wykonywalnego; rzutowanie typu; operacja na znakach i łańcuchach znakowych; operatory i kolejność wykonywania operacji; konstrukcje algorytmów w języku C; wykorzystanie algorytmów i ich realizacja w języku C/C++; kod ASCII – jego wykorzystywanie, zakres wartości Programowanie zaawansowane; wskaźniki i zmienne wskaźnikowe; operacje na wskaźnikach; wskaźniki a tablice (jedno i wielowymiarowe); struktury i struktury zagnieżdżone, listy; budowa funkcji w języku C, prototyp i definicja – jej wykorzystanie; funkcje ze zmienną listą parametrów; wskaźniki do funkcji; pojęcie rekurencji i jej zastosowanie; biblioteki (standardowe) ANSI C; wykorzystanie pamięci – rezerwacja i zwalnianie; operacje we/wy na plikach dyskowych (i katalogach)– pliki znakowe i binarne - dostęp do urządzeń zewnętrznych; modularność oprogramowania; wykorzystanie systemów wielozadaniowych; komunikacja międzyzadaniowa; podstawowe operacje graficzne; implementacja i graficzna wizualizacja znanych algorytmów; wstęp do programowania obiektowego; wykorzystanie bibliotek graficznych; tworzenie aplikacji okienkowych; wykorzystanie biblioteki „math”, przykłady, pisanie programów obliczeniowych wykorzystujących rozbudowane funkcje matematyczne; wstęp do wykorzystania metod numerycznych; tworzenie projektów rozbudowanych (wieloplikowych) przy użyciu różnych kompilatorów w różnych systemach operacyjnych – (m in. wykorzystanie makefile); styl programowania – niebezpieczeństwa i zagrożenia w programach; diagnostyka i zasady testowania – rola debugera.


uzupełniająca Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie zajęć, podawana na bieżąco. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] B.W.Kernighan, D.M.Ritchie, Język C, WNT, Warszawa 1992, [2] J. Hollingworth, B. Swart, M. Cashman, P. Gustavson, C++ Builder, Vademecum profesjonalisty, Helion 2003; [3] M. Wybrańczyk, C++ Builder i bazy danych, Helion 2005; [4] M.Mitchel, J. Oldham, A. Samuel; Linux – programowanie dla zaawansowanych, RM, 2002; [5] M. Tłuszczek, Programowanie w języku C – ćwiczenia praktyczne, Helion, 2001; [6] Jerzy Grębosz, Symfonia C++.


33




Rachunek prawdopodobieństwa I


przedmiotu

Kod Erasmusa

Punkty ECTS 8


Rok studiów drugi (specjalność matematyka finansowa) lub trzeci (specjalność matematyka z informatyką)

Semestr trzeci



Koordynator dr Jerzy Szczepański




nauki ścisłe, matematyka



Wymagania wstępne Analiza matematyczna I, Arytmetyka z teorią liczb


34

Efekty kształcenia

w zakresie wiedzy zna podstawowe pojęcia rachunku prawdopodobieństwa, w tym aksjomatyczną definicję prawdopodobieństwa, przestrzeń probabilistyczną; zna elementy kombinatoryki i prawdopodobieństwo dyskretne; zna pojęcie prawdopodobieństwa warunkowego i niezależność zdarzeń; zna twierdzenie o prawdopodobieństwie całkowitym; zna pojęcie zmiennej losowej i inne z nim związane, w tym rozkładu prawdopodobieństwa, dystrybuanty, gęstości rozkładu prawdopodobieństwa zna przykłady rozkładów prawdopodobieństwa, w tym dwumianowy, geometryczny, Poissona, jednostajny, wykładniczy, normalny; zna schemat Bernoullego; zna charakterystyki liczbowe zmiennych i rozkładów, w tym: wartość oczekiwana, momenty, wariancja; zna nierówność Czebyszewa i prawa wielkich liczb; zna centralne twierdzenie graniczne i przykłady jego zastosowania; W zakresie umiejętności potrafi zbudować i przeanalizować model matematycznego eksperymentu losowego potrafi obliczyć prawdopodobieństwo zdarzenia, w tym posługując się prawdopodobieństwem warunkowym, wzorem na prawdopodobieństwo całkowite lub wzorem Bayesa potrafi podać przykłady rozkładów dyskretnych i ciągłych prawdopodobieństwa i dostosować je do analizowanego modelu matematycznego potrafi przeanalizować wybrane eksperymenty losowe oraz dopasować modele matematyczne, które je opisują; potrafi wyznaczyć parametry rozkładu zmiennych losowych o rozkładach dyskretnym i rozkładach ciągłych umie wykorzystać twierdzenia graniczne i prawa wielkich liczb do szacowania prawdopodobieństw W zakresie kompetencji społecznych rozumie potrzebę precyzyjnego zapisywania i wyjaśniania rozumowań potrafi odnaleźć błędy logiczne w proponowanym rozumowaniu stara się podchodzić krytycznie do prezentowanych rozumowań, ma świadomość konieczności wyjaśniania kolejnych przejść logicznych;

Stosowane metody

dydaktyczne








(skrócony opis)

Podstawy rachunku prawdopodobieństwa, niezależność zdarzeń i zmiennych losowych, prawdopodobieństwo całkowite, wzór Bayesa, twierdzenia graniczne


35


opis)

Przestrzeń probabilistyczna: aksjomatyzacja, przykłady, iloczyny kartezjańskie. Niezależność zdarzeń. Rozkłady i zmienne losowe. Niezależność zmiennych losowych. Schemat Bernoullego. Przegląd rozkładów: dwumianowy, geometryczny, Poissona, jednostajny, wykładniczy, normalny. Charakterystyki liczbowe zmiennych i rozkładów: wartość oczekiwana, momenty, wariancja. Nierówność Czebyszewa, prawa wielkich liczb. Centralne twierdzenie graniczne i przykłady jego zastosowania.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] William Feller, Wstęp do rachunku prawdopodobieństwa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006 [2] Jacek Jakubowski, Rafał Sztencel, Wstęp do teorii prawdopodobieństwa, wyd.III, Script, Warszawa 2004 [3] W.Krysicki (i współaut.) Rachunek prawdopodobieństwa i statystyka matematyczna, część I: Rachunek prawdopodobieństwa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999 [4] W.Krysicki (i współaut.) Rachunek prawdopodobieństwa i statystyka matematyczna, część II: Statystyka matematyczna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998


36



Nazwa modułu


Filozofia


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 2

Rodzaj modułu do wyboru

Rok studiów drugi

Semestr czwarty



Koordynator Studium Pedagogiczne PWSZ w Tarnowie

Prowadzący pracownik Studium Pedagogicznego PWSZ w Tarnowie wskazany przez kierownika Studium





Wymagania wstępne Ogólne wykształcenie humanistyczne na poziomie szkoły średniej. Znajomość podstawowych trendów rozwoju i interpretacji współczesnych nauk przyrodniczych.

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: znajomość podstawowych metod tworzenia i uzasadniania wiedzy naukowej- znajomość stanowisk i sporów w obrębie filozofii klasycznej i współczesnej; b) w zakresie umiejętności: umiejętności rozpoznawania metod i środków tworzenia i uzasadniania wiedzy naukowej.- umiejętność śledzenia wypowiedzi na tematy związane z kształtowaniem świadomości i tożsamości kulturowej; c) w zakresie kompetencji społecznych: postawa krytyczna wobec wypowiedzi związanych z tematami ważnymi dla tożsamości kulturowej






Forma i warunki

zaliczenia zaliczenie ćwiczeń na ocenę.


(skrócony opis)

Wprowadzenie podstawowych pojęć i zagadnień filozofii ze szczególnym uwzględnieniem jej aktywnej roli w tworzeniu kultury i w przebiegu odkrycia naukowego.


37


A) Problematyka metafizyczna: 1. Definicja systemu metafizycznego. 2. Typy metafizyk: systemowy (Platon, Augustyn Aureliusz, neodarwinizm) i mnogościowy (Arystoteles, Tomasz z Akwinu, Newton). 3. Funkcja metafizyki jako prototeorii budowy świata i czynnika generującego platformy wyjaśniające. 4. Analogia genetyczna mechanizmów metafizycznych w procesie tworzenia kultury. B) Problematyka teoriopoznawcza:1. Język a poznanie, logika a zawartość informacyjna języka. 2. Prawda w ujęciu absolutystycznym i komunikatywnym. 3. Psychologiczne i operacyjne koncepcje rozumienia. 4. Spór o istnienie pojęć apriorycznych w ujęciu Kanta i współczesnych interpretacji teorii naukowych (epistemologia ewolucyjna). Stanowiska dotyczące podmiotu: antropocentryzm i antyantropocentryzm. c) wybrane problemy szczegółowe: 1. Elementy filozofii i metodologii nauki: falsyfikacjoniżm K. Poppera i koncepcja paradygmatu naukowego T. Kuhna. 2. Elementy filozofii fizyki: problem czasu, przestrzeni i przyczynowości. 3. Elementy filozofii biologii i teorii informacji: paradygmat ewolucyjny, problematyka optymalizacji, sztuczna inteligencja, 4. Wprowadzenie do zagadnień filozofii matematyki.


uzupełniająca Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] Kazimierz Ajdukiewcz, Zagadnienia i kierunki filozofii, Teoria poznania, Metafizyka, Wydawnictwo ANTYK, 2003, [2] Richard H. Popkin, Avrum Stroll, Filozofia, Wydawca: Zysk i s-ka, Poznań 1994, [3] Władysław Tatarkiewicz, Historia filozofii, tomy 1-3, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2009.


38




Elementy algebry ogólnej I


przedmiotu

Kod Erasmusa

Punkty ECTS 6


Rok studiów drugi

Semestr trzeci



Koordynator dr Ewa Cygan



Zakres nauk




Wymagania wstępne Arytmetyka z teorią liczb, Algebra liniowa, Analiza matematyczna I

Efekty kształcenia

a) w zakresie wiedzy:- znajomość podstawowych pojęć teorii grup (grupa, grupa abelowa, podgrupa, homomorfizm grup, rząd grupy, rząd elementu, grupa generowana przez zbiór, suma prosta grup, podgrupa normalna);- znajomość podstawowych kategorii i klasyfikacji grup (grupa cykliczna, klasyfikacja grup cyklicznych, grupy skończenie generowane, klasyfikacja grup abelowych skończenie generowanych);- znajomość struktury ilorazowej i związanych z nią pojęć i twierdzeń (indeks, twierdzenie Lagrange'a wraz z wnioskami, grupa ilorazowa i jej rząd, podstawowe twierdzenie o izomorfizmie, twierdzeni e o przenoszeniu podgrup przez epimorfizm);- znajomość grup permutacji (historyczna rola permutacji w rozwoju teorii grup, zastosowania i związki z rozwiązywaniem równań wielomianowych -wstępnie};- znajomość pojęcia grupy rozwiązalnej; b) w zakresie umiejętności:- umiejętność odczytywania obecności struktury grupy w zadanym obiekcie matematycznym, (grupy permutacji, izometrii itp.) umiejętność sprawdzenia czy jest to grupa przemienna, sprawdzania czy zadany podzbiór tworzy podgrupę;- umiejętność wygenerowania podgrupy przez zadany podzbiór, znalezienia generatorów zadanej podgrupy, sprawdzania czy zadana grupa jest cykliczna;- obliczanie liczby generatorów grupy cyklicznej za pomocą funkcji Eulera, stosowanie tożsamości Bezouta w poszukiwaniu generatorów danej grupy;- umiejętność tworzenia nowych grup za pomocą zadanych już struktur (wyznaczanie przecięcia, sumy prostej);- wyznaczanie automorfizmów grup;- umiejętność zbadania czy zadana podgrupa jest normalna, wyliczenie indeksu podgrupy;- stosowanie twierdzenia Lagrange'a w badaniach możliwych rzędów podgrup i elementów w grupie;- umiejętność opisania struktury ilorazowej ;- umiejętność stosowania podstawowych twierdzeń o homomorfizmach i wyciągania wniosków dotyczących nowej struktury na podstawie izomorficznej z nią opisanej wcześniej;- umiejętność rozpoznania struktur nieizomorficznych na podstawie twierdzenia klasyfikacyjnego dla grup abelowych skończenie generowanych;- umiejętność wyliczenia pochodnej i zbadania rozwiązalności danej grupy;- umiejętność rozkładu na cykle i


39

transpozycje w grupie permutacji i rozwiązywania równań w tych grupach; c) w zakresie kompetencji społecznych:- wykształcenie postawy krytycznej wobec nieprawidłowych wnioskowań na poziomie abstrakcyjnym i świadomości konieczności precyzyjnego rozumowania dowodowego

Stosowane metody

dydaktyczne



kształcenia


Forma i warunki



(skrócony opis)

Kurs złożony jest z dwóch głównych części - elementów teorii liczb i teorii grup. Pierwsza część to rozszerzenie wiadomości z arytmetyki o podstawowe pojęcia i twierdzenia teorii liczb. Druga część poświęcona ważnej strukturze algebraicznej - grupom. Obejmuje podstawowe definicje, własności i przykłady grup, ich podgrup, homomorfizmów oraz struktur ilorazowych. Dodatkowo zostają szczegółowo omówione grupy permutacji wraz z zastosowaniami.


I. Elementy teorii liczb (krótkie wprowadzenie pod kątem późniejszych interpretacji algebraicznych):1. Podzielność, NWD, NWW, algorytm dzielenia z resztą w Z, tożsamość Bezouta. 2. Kongruencje, równania diofantyczne, układy kongruencji. 3. Funkcja Eulera, małe twierdzenie Fermata, twierdzenie Eulera, wyliczanie reszt modulo. II. Elementy teorii grup:1. Grupa, podgrupa (charakteryzacja w Z}, grupy permutacji, przekształceń, macierzy, kwaternionów. Grupy izometrii i grupy podobieństw. 2. Homomorfizmy grup. 3. Generatory grup, grupy cykliczne. 4. Liczba generatorów grupy wyrażana za pomocą funkcji Eulera, rząd elementu. 5. Klasyfikacja grup cyklicznych, suma prosta grup, klasyfikacja grup abelowych skończenie generowanych. 6. Podgrupy normalne. 7. Grupa ilorazowa, [grupy reszt modulo]. 8. Twierdzenie Lagrange'a i wnioski z niego. 9. Podstawowe twierdzenia o izomorfizmach. 10. Grupy przekształceń i grupy permutacji, rozkład na cykle i transpozycje, prostota grup permutacji. 11. Twierdzenie Cayleya. 12. Grupy rozwiązalne–podstawowe informacje.


40


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: 1. A. Białynicki-Birula, Algebra, Warszawa 2009, 2. B. Gleichgewicht, Algebra, Wrocław 2004, 3. A.I. Kostrykin, Podstawy algebry, Warszawa, 2004, 4. A. Mostowski, Elementy algebry wyższej, Warszawa 1970, 5.Prószyński, Algebra z teorią liczb, Bydgoszcz 2009, 6. J. Rutkowski, Algebra abstrakcyjna w zadaniach, PWN, Warszawa, 2010


41



Nazwa modułu


Elementy algebry ogólnej II


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 6


Rok studiów drugi

Semestr czwarty






Zakres nauk podstawowych nauki ścisłe, matematyka



Wymagania wstępne Elementy algebry ogólnej I

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy:- znajomość podstawowych pojęć teorii pierścieni (pierścień, podpierścień, ideał, homomorfizm pierścieni, generatory ideału – związek z własnościami teorioliczbowymi, dzielniki zera, elementy odwracalne);- znajomość podstawowych typów pierścieni (pierścienie całkowite, euklidesowe, ideałów głównych i faktorialne);- znajomość pierścienia wielomianów jednej i wielu zmiennych oraz problematyki dziedziczenia własności z pierścienia współczynników na pierścień wielomianów; - znajomość struktury ilorazowej i związanych z nią pojęć i twierdzeń (odpowiedniki twierdzeń z teorii grup);- znajomość pojęcia ciała i rozszerzenia ciał (ciało, podciało, stopień rozszerzenia, rozszerzenia algebraiczne, elementy algebraiczne i przestępne);- znajomość podstawowych związków między teorią ciał i grup (informacja o badaniu rozwiązalności równań algebraicznych za pomocą badania grupy permutacji pierwiastków)- znajomość związków między teorią ciał, teorią liczb a wykonalnością konstrukcji geometrycznych; b) w zakresie umiejętności:- umiejętność odczytywania obecności struktury pierścienia i ciała w zadanym obiekcie matematycznym, (podzbiory liczbowe, podzbiory funkcji, ciągów itp.);- umiejętność sprawdzenia czy jest to podpierścień lub podciało;- umiejętność znalezienia dzielników zera i elementów odwracalnych w pierścieniu;- umiejętność sprawdzenia, czy zadany podzbiór tworzy ideał w pierścieniu;- poszukiwanie i opis generatorów ideału w zadanym pierścieniu;- umiejętność tworzenia struktury pierścienia ilorazowego i badania jego własności;- rozróżnianie homomorfizmów: grup i pierścieni;- umiejętność szukania pierwiastków wielomianów o współczynnikach całkowitych;- umiejętność dzielenia z resztą wielomianów - umiejętność wyznaczania największego wspólnego dzielnika i najmniejszej wspólnej wielokrotności w pierścieniu;- umiejętność badania nierozkładalności wielomianów w oparciu o kryteria poznane na wykładzie [w tym np. kryterium Eisensteina];- sprawdzanie, czy zadany element pierścienia jest rozkładalny czy nierozkładalny ;- umiejętność zbadania w prostych przypadkach algebraiczności zadanej liczby;- umiejętność wyliczenia


42

stopnia rozszerzenia dla prostych rozszerzeń ciał; c) w zakresie kompetencji społecznych:- wykształcenie postawy krytycznej wobec nieprawidłowych wnioskowań na poziomie abstrakcyjnym i świadomości konieczności precyzyjnego rozumowania dowodowego.

Stosowane metody





Forma i warunki



Kurs złożony jest z dwóch głównych części - elementów teorii pierścieni i ciał. Obie obejmują podstawowe definicje, własności i przykłady tytułowych struktur, ich podstruktur, homomorfizmów odpowiednich kategorii, (wraz z zestawem głównych twierdzeń o homomorfizmach) oraz struktur ilorazowych. Dodatkowo omówione zostają szczegółowo: pierścienie wielomianów, ciała rozkładu, ciała algebraicznie domknięte wraz z zasadniczym twierdzeniem algebry oraz zastosowania teorii grup i teorii ciał w sprawdzaniu wykonalności konstrukcji geometrycznych.


opis)

I. Elementy teorii pierścieni:1. pierścień, podpierścień, ideał, (charakteryzacje w Z), homomorfizmy pierścieni, 2. ideały pierwsze, maksymalne, 3. pierścienie ilorazowe [pierścień reszt modulo jako przykład] 4. dziedzina Euklidesa – uogólnienie algorytmu Euklidesa5. pierścień faktorialny – uogólnienie jednoznaczności rozkładu z Z, 6. generatory ideałów, pierścienie ideałów głównych, 7. ciało ułamków pierścienia całkowitego. 8. konstrukcja pierścienia wielomianów, podstawowe własności: twierdzenie Bezouta, krotność pierwiastka a pochodna, wielomiany wielu zmiennych 9. kryteria nierozkładalności wielomianów w tym kryt. Eisensteina.II. Elementy teorii ciał:1. rozszerzenia ciał, stopień rozszerzenia, wieża rozszerzeń, 2. ciało rozkładu wielomianu, twierdzenie Kroneckera 3. ciała algebraicznie domknięte, zasadnicze twierdzenie algebry4. liczby algebraiczne i liczby przestępne. 5. krótkie informacje ogólne o teorii Galois i jej zastosowaniach w rozwiązywaniu równań algebraicznych.6. informacje o wykonalności konstrukcji geometrycznych.


43


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: 1. A. Białynicki-Birula, Algebra, Warszawa 2009, 2. B. Gleichgewicht, Algebra, Wrocław 2004,3. A.I. Kostrykin, Podstawy algebry, PWN, Warszawa, 2004, 4. A. Mostowski, Elementy algebry wyższej, Warszawa 1970, 5. J. Rutkowski, Algebra abstrakcyjna w zadaniach, PWN, Warszawa, 2010


44



Nazwa modułu


Technologia informacyjna


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 1


Rok studiów drugi

Semestr czwarty

Typ zajęć laboratorium technlogii informacyjnej

Liczba godzin 30 godz. wykładu i 30 godz. laboratorium technologii informacyjnej

Koordynator dr hab. Leszek Gasiński




nauki ścisłe, matematyka, informatyka



Wymagania wstępne Laboratorium komputerowe I i II

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: zna narzędzia technologii informacyjnej, zna historię Internetu, zna techniki wyszukiwania informacji w Internecie, zna regulacje prawne w Internecie i prawa autorskie, zna elementy zestawów komputerowych, zna podstawy systemów i sieci komputerowych, zna sposoby prezentacji informacji w Internecie - strony WWW, zna elementy kryptografii; b) w zakresie umiejętności: umie krytycznie wykorzystywać technologię społeczeństwa informacyjnego w pracy, rozrywce i porozumiewaniu się, umie tworzyć prezentacje z wykorzystaniem programów komputerowych, umie korzystania z dostępnych źródeł informacji za pomocą komputerów, umie posługiwać się programami komputerowymi i metodami informatyki w uczeniu się i rozwiązywaniu problemów, umie komunikowania się z wykorzystaniem sieci komputerowej; umie w praktyce wykorzystać edytory i programy matematyczne do redakcji tekstów matematycznych, umie posługiwać się edytorami tekstów matematycznych oraz pakietami matematycznymi w prezentacji zagadnień matematycznych i przygotowywaniu materiałów do nauczania matematyki, umie zabezpieczyć i przesyłać dane poufne, c) w zakresie kompetencji społecznych: aktywnie funkcjonuje w tworzącym się społeczeństwie informacyjnym, przyjmuje odpowiedzialną postawę użytkownika sieci komputerowych, przyjmuje krytyczną postawę wobec informacji zdobywanych z Internetu, świadome i odpowiedzialne tworzy informacje do wykorzystania przez innych członków środowiska informatycznego.


Wykład prowadzony jest metodą tradycyjną przy ewentualnym wykorzystaniu urządzeń mulitimedalnych. Ćwiczenia w labolatorium technologii informacyjnej polegają na analizie zagadnień praktycznych w grupach laboratoryjnych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.




Forma i warunki Zaliczenie laboratorium technologii informacyjnej na ocenę.


45

zaliczenia


(skrócony opis)

Podstawowe informacje o technologiach informacyjnych, zastosowania komputera i Internetu, prawa autorskie w Internecie, możliwości wyszukiwarek; omawiane są sposoby tworzenia baz danych oraz programy do pisania tekstów matematycznych, główny nacisk położony jest na omówienie pakietu Latex, prezentowane są możliwości programów do obliczeń symbolicznych, w tym Mathematica.


Wykład zawiera podstawowe informacje o technologiach informacyjnych. Omówione są możliwości i zastosowania komputera, organizacja plików i katalogów, podstawowe możliwości Internetu, różne typy przeglądarek internetowych oraz możliwości wyszukiwarek. Część wykładu poświęcona jest omówieniu zagadnień z zakresu prawa autorskiego w Internecie i bezpieczeństwu przesyłania danych. Duży nacisk położony jest na zaprezentowanie możliwości programów służących do redagowania tekstów matematycznych takich, jak Word, Amstex a w szczególności Latex. Prezentowane są także możliwości programów do obliczeń symbolicznych takich jak Matlab lub Mathematica oraz zagadnienia związane z odwzorowaniami świata rzeczywistego w wirtualny.W ramach ćwiczeń studenci uczą się wykorzystywania programu matematycznej edycji tekstów: Latex w przygotowywaniu oraz prezentacji materiałów matematycznych oraz doskonalą swoje umiejętności w zakresie prezentacji multimedialnych oraz tworzenia stron internetowych i ich wykorzystywania w komunikacji z otoczeniem.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: 1. Marek Cieciura, Podstawy technologii informacyjnych z przykładami zastosowań, Vizja Press. 2. Witold Wrotek, Informatyka Europejczyka. Technologia informacyjna, Wydawnictwo Helion. 3. Zdzisław Nowakowski, Technologia informacyjna bez tajemnic, Wydawnictwo Mikom. 4. Mirosława Marody, Andrzej Nowak, Społeczna przestrzeń internetu, Wydawnictwo Academica. 5. Tomasz Białobłocki, Janusz Moroz, Maria Nowina-Konopka, Lech W. Zacher, Społeczeństwo informacyjne. Istota, problemy, wyzwania, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne. 6. Marcin Karbowski, Podstawy kryptografii. 7. Dorothy E. Denning, Wojna informacyjna i bezpieczeństwo informacji. 8. Janusz Barta, Ryszard Markiewicz, Oprogramowanie open source w świetle prawa. Między własnością a wolnością. 9. Piotr Waglowski, Prawo w sieci. Zarys regulacji Internetu. 10. Leslie Lamport, LaTeX. Podręcznik i przewodnik użytkownika, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne. 11. Antoni Diller, LaTeX. Wiersz po wierszu, Wydawnictwo Helion S. A.


46



Nazwa modułu


Ekonomia I


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 2


Rok studiów drugi

Semestr czwarty



Koordynator dr Adam Janik







Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: 1) zna pojęcia gospodarki rynkowej i mechanizmu rynkowego, 2) zna pojęcia popytu i podaży, 3) zna pojęcia równowagi rynkowej, nadwyżki i niedoboru na rynku dóbr, 4) zna pojęcia elastyczności popytu i podaży, 5) zna pojęcia krzywej obojętności i linii ograniczenia budżetowego konsumenta, 6) zna pojęcia produkcyjności krańcowej i produkcyjności przeciętnej czynników wytwórczych, 7) zna pojęcia konkurencji doskonałej, monopolu, oligopolu i konkurencji niedoskonałej, 8) zna pojęcia popytu na pracę i podaży pracy w warunkach konkurencji doskonałej i niedoskonałej, 9) zna pojęcia pieniądza, rynku pieniężnego i polityki monetarnej, 10) zna różne rodzaje bezrobocia, skutki bezrobocia i sposoby zapobiegania bezrobociu, 11) zna różne rodzaje, przyczyny i konsekwencje inflacji oraz sposoby walki z inflacją, 12) zna pojęcie kosztów komparatywnych, 13) zna rolę i funkcje rządu w gospodarce oraz narzędzia polityki fiskalnej; b) w zakresie umiejętności: 1) potrafi wyznaczać krzywą możliwości produkcyjnych, 2) potrafi wyznaczać krzywe popytu i podaży oraz ceny równowagi rynkowej, 4) potrafi obliczyć elastyczność popytu i podaży oraz podać interpretację elastyczności, 5) potrafi obliczyć użyteczność całkowitą i marginalną, 6) potrafi wyznaczyć krzywą obojętności i linię ograniczenia budzetowego oraz optimum konsumenta, 7) potrafi obliczyć produkcyjność krańcową i przeciętną czynników wytwórczych, 8) potrafi obliczyć popyt na pracę i podaż pracy w warunkach konkurencji doskonałej, 9) potrafi wyznaczać poszczególne mierniki PKB i PNB, 10) potrafi obliczyć kreowanie pieniądza bankowego, 11)potrafi wyznaczyć korzyści komparatywne; w zakresie kompetencji społecznych: 1) zna ograniczenia wynikające ze stosowania modeli matematycznych do opisu rzeczywistości społecznej, 2) potrafi oceniać na podstawie danych wartość i zakres stosowalności modeli matematycznych w ekonomii.


47






Forma i warunki

zaliczenia zaliczenie ćwiczeń na ocenę


(skrócony opis)

Mechanizmy gospodarki rynkowej. Polityka monetarna. Bezrobocie. Inflacja. Narzędzia polityki fiskalnej rządu.


opis)

1. Mechanizmy gospodarki rynkowej. 2. Równowaga rynkowa, podaż i popyt. 3. Produkcyjność krańcowa i przecietna. Konkurencja, monopol, oligopol. 4. Pieniądz i rynek pienieżny. 5. Polityka monetarna. 6. Berobocie, przyczyny, skutki, sposoby zapobiegania bezrobociu. 7. Inflacja, przyczyny, skutki, sposoby zwalczania inflacji. 8. Rola i funkcje rządu w gospodarce rynkowej. 9. Narzędzia polityki fiskalnej.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] Roman Milewski (red.) Elementarne zagadnienia ekonomii, PWN, Warszawa 2007.


48



Nazwa modułu


Wykład monograficzny


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 3


Rok studiów trzeci

Semestr szósty









Wymagania wstępne Analiza matematyczna II, Algebra liniowa

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy:- repetytorium z własności liczb zespolonych, potęgowanie, pierwiastkowanie, podstawowe twierdzenie algebry,- ciągi i szeregi zespolone, funkcje elementarne,- całkowanie, twierdzenie całkowe Cauchy'ego, wzór całkowy Cauchy'ego, funkcje holomorficzne,- podstawowe twierdzenia dotyczące funkcji holomorficznych (np. twierdzenie Liouville'a, zasada maksimum),- szeregi Laurenta, twierdzenie o residuach, obliczanie specjalnych całek rzeczywistych, - metody rozwiązywania równań różniczkowych; b) w zakresie umiejętności:- umiejętność posługiwania się liczbami zespolonymi, rozwiązywania równań (np. kwadratowych), potęgowanie, znajdowanie pierwiastka liczby zespolonej,- badanie zbieżności ciągów i szeregów zespolonych,- obliczanie całek zespolonych z definicji i z wykorzystaniem poznanych twierdzeń (np. całkowego Cauchy'ego), sprawdzanie różniczkowalności funkcji zespolonych,- rozwijanie funkcji w szereg Taylora i Laurenta, znajdowanie residuów,- wykorzystywanie twierdzenia o residuach do znajdowania pewnych całek rzeczywistych; c) w zakresie kompetencji społecznych:- krytyczna postawa wobec stosowanych przez siebie metod, dbałość o formalną poprawność przeprowadzanych rozumowań w oparciu o znane twierdzenia i zasady logiki.






Forma i warunki



(skrócony opis) Wybrane zagadnienia funkcji holomorficznych. Metody całkowania równiań rózniczkowych zwyczajnych. Elementy geometrii różniczkowej.


49


1. Liczby zespolone – pierwiastkowanie; ciągi i szeregi zespolone. 2. Całkowanie funkcji zespolonych po krzywych. 3. Różniczkowanie zespolone, funkcje holomorficzne. 4. Podstawowe twierdzenia o funkcjach holomorficznych. 5. Szeregi Laurenta, punkty osobliwe izolowane, residua. 6. Twierdzenie o residuach, obliczanie całek metodą residuów. 7. Przestrzenie L^p. 8. Nierówność Höldera i Minkowskiego. 9. Transformacja Fouriera. 10. Repetytorium z elementów geometrii różniczkowej krzywych: krzywizna i torsja. 11. Metody całkowania równiań różniczkowych zwyczajnych. 12. Repetytorium z równań różniczkowych i algebry liniowej (wybrane zagadnienia).


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] Ludwik M. Drużkowski, Analiza matematyczna dla fizyków II. Wybrane zagadnienia, Wydawnictwo UJ, Kraków 1997, [2] Grigorij Fichtenholz, Rachunek różniczkowy i całkowy, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2010, [3] Franciszek Leja, Funkcje zespolone, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, [4] Franiszek Leja, Rachunek różniczkowy i całkowy, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, [5] Wiesława J. Kaczor, Maria T. Nowak, Zadania z analizy matematycznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, [6] Włodzimierz Krysicki, Lech Włodarski, Analiza matematyczna w zadaniach, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2010, [7] Jan Krzyż, Zbiór zadań z funkcji analitycznych, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, [8] Walter Rudin, Analiza funkcjonalna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2009, [9] Włodzimierz Stankiewicz, Zadania z matematyki dla wyższych uczelni technicznych, PWN, Warszawa 2006


50



Nazwa modułu


Rachunek prawdopodobieństwa II


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 9


Rok studiów drugi

Semestr czwarty









Wymagania wstępne Rachunek prawdopodobieństwa I

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: znajomość pojęć związanych z analizą wektorów losowych (rozkład prawdopodobieństwa, dystrybuanta, gęstość, momenty, kowariancja, korelacja, niezależność zmiennych losowych)- znajomość rozkładów prawdopodobieństwa sum, iloczynów, ilorazów zmiennych losowych - znajomość wielowymiarowego rozkładu normalnego, rozkładu gamma, rozkładu chi kwadrat, rozkładu t Studenta- znajomość rozkładów warunkowych, warunkowej wartości oczekiwanej; b) w zakresie umiejętności: umiejętność wyznaczania rozkładu, dystrybuanty, gęstości momentów, sumy, iloczynu, ilorazu zmiennych losowych- umiejętność badania niezależności zmiennych losowych, wyznaczania kowariancji, współczynnika korelacji- umiejętność wyznaczania rozkładu brzegowego zmiennej losowej w rozkładzie wektora losowego i wyznaczania jego momentów- umiejętność wyznaczania rozkładu warunkowego zmiennej losowej w rozkładzie wektora losowego i wyznaczania jego momentów- umiejętność wyznaczania warunkowej wartości oczekiwanej; c) w zakresie kompetencji społecznych: dbałość o formalną poprawność prezentowanej wiedzy- świadomość zależności oszacowań i obliczeń prawdopodobieństwa zdarzenia od wyboru modelu probabilistycznego - wrażliwość na możliwą manipulację przez media danymi statystycznymi w celu uzasadniania nieuprawnionych wniosków

Stosowane metody



kształcenia





51


Zmienne losowe typu ciągłego. Rozkłady sum, iloczynów, ilorazów zmiennych losowych. Wielowymiarowe zmienne losowe. Warunkowa wartość oczekiwana.


1. Rozkład sumy zmiennych losowych. Własności splotu. 2. Rozkład kwadratu zmiennej losowej. 3. Rozkład gamma i jego własności (gęstość, momenty). 4. Rozkład chi kwadrat i jego własności (gęstość, momenty). 5. Rozkład sumy zmiennych losowych o rozkładzie normalnym, Poissona, Bernoullego o rozkładzie gamma, o rozkładzie chi kwadrat. 6. Twierdzenie o rozkładzie iloczynu zmiennych losowych. 7. Twierdzenie o rozkładzie ilorazu zmiennych losowych. 8. Rozkład t Studenta i jego własności (momenty, gęstość). 9. Rozkład F Snedecora i jego momenty. 10. Wektory losowe, dystrybuanta wektora losowego. Gęstość wektora losowego o rozkładzie absolutnie ciągłym. 11. Rozkład brzegowy zmiennej losowej w rozkładzie wektora losowego. Gęstość rozkładu brzegowego. 12. Rozkład warunkowy zmiennej losowej. Gęstość rozkładu warunkowego. 13. Wielowymiarowy rozkład normalny. Niezależność zmiennych losowych a brak korelacji. 14. Zastosowanie arkusza kalkulacyjnego i programu Mathematica do obliczeń związanych z wybranymi rozkładami prawdopodobieństwa (gamma, chi kwadrat, t Studenta, dwuwymiarowy rozkład normalny). 15. Warunkowa wartość oczekiwana E(X|Y) zmiennej losowej X pod warunkiem {Y=y} i jej własności. 16. Warunkowa wartość oczekiwana E(X|A) zmiennej losowej X pod warunkiem sigma algebry A i jej własności.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] William Feller, Wstęp do rachunku prawdopodobieństwa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, [2] Jacek Jakubowski, Rafał Sztencel, Wstęp do teorii prawdopodobieństwa, wyd.III, Script, Warszawa 2004, [3] W.Krysicki (i współaut.) Rachunek prawdopodobieństwa i statystyka matematyczna, część I: Rachunek prawdopodobieństwa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999, [4] W.Krysicki (i współaut.) Rachunek prawdopodobieństwa i statystyka matematyczna, część II: Statystyka matematyczna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, [5] Agnieszka Plucińska, Edmund Pluciński, Probablilistyka, rachunek prawdopodobieństwa, statystyka matematyczna, procesy stochastyczne, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 2000.


52



Nazwa modułu


Modele matematyki finansowej


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 8


Rok studiów trzeci

Semestr piąty









Wymagania wstępne Ekonomia I, Analiza matematyczna II

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: student zna zmiany wartości pieniądza w czasie, zna funkcjonowania rynków finansowych, w szczególności giełd papierów wartościowych, zna metody wyceny wybranych instrumentów finansowych; b) w zakresie umiejętności: umiejętność wyliczenia oprocentowania oraz dyskotowania, umiejętność wyliczenia wartości kredytu i pożyczki, umiejętność zastosowania wzoru Blacka-Scholesa i wzoru CRR do wyceny opcji, c) w zakresie kompetencji społecznych: gotowość do analizy dowolnego instrumentu finansowego.

Stosowane metody




kształcenia


Forma i warunki



Wartość pieniądza w czasie. Akcje. Obligacje. Opcje. Wzór Blacka-Scholesa


Pojęcia związane z wartością pieniądza w czasie (stopa procentowa, stopa dyskontowa, kapitalizacja itd.), rynek finansowy, podstawowe instrumenty finansowe (obligacje - duration/średni okres trwania, convexity; akcje – rodzaje akcji), pochodne instrumenty finansowe (forwardy, opcje - rodzaje), model dwumianowy wyceny opcji (model Coxa-Rossa-Rubinsteina, omówienie, wycena opcji typu europejskiego i typu amerykańskiego), model Blacka-Scholesa (wzór Blacka-Scholesa, omówienie), elementy teorii portfela, strategie opcyjne.


53


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] D. Gątarek, R. Maksymiuk, Wycena i zabezpieczenie pochodnych instrumentów finansowych, Wyd. K.E.LIBER, 1998.[2] K. Jajuga, T. Jajuga, Inwestycje ..., PWN 1998[3] A. Sopoćko, Giełda papierów wartościowych, Mediabank, 1993.[4] M. Skałba, Ubezpieczenia na życie, WNT, 1999.[5] A. Weron, R. Weron, Inżynieria finansowa, WNT, 1999[6] M. Wierzbicki, Analiza portfelowa, Motto 1995.[7] J. Borowski, R. Golański, K. Kasprzyk, L. Melon, M. Podgórska, Matematyka finansowa – przykłady zadania ..., Wyd. SGH, 1998.


54



Nazwa modułu


Język angielski dla matematyków I


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 2


Rok studiów trzeci

Semestr piąty


Liczba godzin 60



Język wykładowy angielski, polski




Wymagania wstępne znajomość języka angielskiego na poziomie B1 lub wyższym

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: 1. Zna język angielski na poziomie średniozaawansowanym oraz podstawowe zwroty angielskie używane w pracach matematycznych. 2. Zna angielską terminologię matematyczną w zakresie obejmującym szkołę średnią. 3. Zna podstawowe pojęcia angielskiej terminologii matematycznej z głównych dziedzin matematyki (algebry, analizy, geometrii). 4. Zna zwroty używane w pracach matematycznych pisanych po polsku i ich angielskie odpowiedniki. b) W zakresie umiejętności: 1. Umie przeczytać i przetłumaczyć na polski popularnonaukowy tekst matematyczny. 2. Umie przetłumaczyć na język angielski tekst matematyczny z zakresu studiów licencjackich. 3. Potrafi poszukiwać wiadomości z matematyki w książkach angielskojęzycznych i w internecie (po angielsku). c) W zakresie kompetencji społecznych: 1. Rozumie potrzebę samodzielnego wyszukiwania informacji w literaturze, także w językach obcych.


Ćwiczenia polegają na analizie tekstów matematycznych oraz materiałów multimedialnych w języku angielskim oraz na ćwiczeniach praktycznych w grupach ćwiczeniowych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.




Forma i warunki


Treści kształcenia (skrócony opis) Analiza tekstów matematycznych w języku angielskim


opis) Analiza średniozaawansowanych tekstów matematycznych w języku angielskim. Śledzenie wybranych wykładów popularnych z zakresu matematyki w języku angielskim.


55


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] Arthur Benjamin, The Joy of Mathematics, The Teaching Company, 2007, [2] David Bressoud, The queen of the sciences: a history of mathematics, The Teaching Company, 2008, [3] Bruce H.Edwards, Understanding calculus: problems, solutions, and tips, The Teaching Company, 2010[4] Anna Kurkiewicz-Gacek, Agnieszka Trzaska, English for Mathematics, AGH University of Science and Technology Press, Krakow 2009[5] David Nelson (ed.) The Penguin Dictionary of Mathematics, 3rd Edition, Penguin Books, London 2003[6] Walter Rudin, Principles of Mathematical Analysis, 3rd Edition, McGraw-Hill Inc., New York, 1976[7] American Mathematical Monthly[8] James Stewart, Calculus. Concept and Context, Brooks/Cole 2001 [9] Wybrane fragmenty prac matematycznych.


56



Nazwa modułu


Język angielski dla matematyków II


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 1


Rok studiów trzeci

Semestr szósty


Liczba godzin 30



Język wykładowy angielski, polski




Wymagania wstępne Język angielski dla matematyków I

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: 1. Zna język angielski na poziomie średniozaawansowanym oraz podstawowe zwroty angielskie używane w pracach matematycznych. 2. Zna angielską terminologię matematyczną w zakresie obejmującym studia I stopnia. 3. Zna podstawowe pojęcia angielskiej terminologii matematycznej z głównych dziedzin matematyki (algebra, analiza, geometria, rachunek prawdopodobieństwa). 4. Zna zwroty używane w pracach matematycznych pisanych po polsku i ich angielskie odpowiedniki. b) W zakresie umiejętności: 1. Umie przeczytać i przetłumaczyć na polski popularnonaukowy tekst matematyczny. 2. Umie przetłumaczyć na język angielski tekst matematyczny z zakresu studiów licencjackich. 3. Potrafi napisać/wygłosić po angielsku referat z wybranego zakresu matematyki (na poziomie studiów licencjackich lub wyższym). 4. Potrafi zrozumieć referat (wykład) z matematyki na poziomie studiów licencjackich wygłoszony po angielsku. 5. Potrafi poszukiwać wiadomości z matematyki w książkach angielskojęzycznych i w internecie (po angielsku). c) W zakresie kompetencji społecznych: 1. Rozumie potrzebę samodzielnego wyszukiwania informacji w literaturze, także w językach obcych.


Ćwiczenia polegają na analizie tekstów matematycznych oraz materiałów multimedialnych w języku angielskim oraz na ćwiczeniach praktycznych w grupach ćwiczeniowych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.




Forma i warunki



Analiza zaawansowanych tekstów i wykładów matematycznych w języku angielskim.


57


Analiza zaawansowanych tekstów matematycznych w języku angielskim. Śledzenie wybranych wykładów z zakresu matematyki w języku angielskim. Nauka referowania zagadnień matematycznych w języku angielskim.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] Arthur Benjamin, The Joy of Mathematics, The Teaching Company, 2007, [2] David Bressoud, The queen of the sciences: a history of mathematics, The Teaching Company, 2008, [3] Bruce H.Edwards, Understanding calculus: problems, solutions, and tips, The Teaching Company, 2010[4] Anna Kurkiewicz-Gacek, Agnieszka Trzaska, English for Mathematics, AGH University of Science and Technology Press, Krakow 2009[5] David Nelson (ed.) The Penguin Dictionary of Mathematics, 3rd Edition, Penguin Books, London 2003[6] Walter Rudin, Principles of Mathematical Analysis, 3rd Edition, McGraw-Hill Inc., New York, 1976[7] American Mathematical Monthly[8] James Stewart, Calculus. Concept and Context, Brooks/Cole 2001 [9] Wybrane fragmenty prac matematycznych.


58



Nazwa modułu


Ekonomia II


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 3+3


Rok studiów trzeci




Koordynator dr Adam Janik






Wymagania wstępne Ekonomia I

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: 1) zna pojęcia i zadania rachunkowości oraz ogólnie przyjmowane standardy rachunkowości, 2) zna zasady posługiwania się zapisem podwójnym oraz pojedynczym zapisem powtarzanym, 3) zna zasady uzgadnianie zapisów na kontach ksiąg pomocniczych z zapisami na kontach księgi głównej, 4) zna zasady prowadzenia ewidencji chronologicznej i systematycznej, 5) zna zasady poprawianie błędów księgowych w dokumentacji oraz w urządzeniach ewidencyjnych, 6) rozróżnia składniki aktywów i pasywów, 7) rozróżnia podstawowe typy operacji gospodarczych i potrafi określać ich wpływ na składniki bilansu oraz sumę bilansów, 8) zna zasady rozliczania kosztów, 9) zna zasady ustalania wyniku finansowego, 10) zna zasady przechowywanie dowodów księgowych. b) w zakresie umiejętności: 1) umie posługiwać się zapisem podwójnym 2) potrafi sporządzać, kontrolować i dekretować dowody księgowe 3) potrafi otwierać i zamykać konta 4) potrafi ewidencjonować operacje gospodarcze na kontach wynikowych 5) potrafi prowadzić ewidencję na kontach ksiąg pomocniczych prowadzonych do kont księgi głównej 6) umie prawidłowo wiązać konta z bilansem 7) potrafi sporządzać oraz interpretować zestawienia obrotów i sald 8) potrafi ustalać wynik finansowy 9) potrafi sporządzać bilans 10) umie obliczać płace, podatki dochodowe i składki ZUS c) w zakresie kompetencji społecznych: 1) rozumie znaczenie rzetelności, dokładności, odpowiedzialności i systematyczności w rachunkowości







59


zaliczenie ćwiczeń na ocenę w semetrze piatym; egzamin i zaliczenie ćwiczeń na ocenę w semestrze szóstym

Treści kształcenia (skrócony opis) Podstawy rachunkowości i finansów przedsiębiorstw


opis)

Podstawowe pojęcia rachunkowości. Zasady uzgadniania zapisów na kontach. Zasady ewidencji chronologicznej i systematycznej. Aktywa i pasywa. Typy operacji gospodarczych. Składniki bilansu. Zasady przechowywania dowodów księgowych. Płace, podatki i składki ZUS.


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] Bożena Pomykalska, Przemysław Pomykalski, Analiza finansowa przedsiębiorstwa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007.


60



Nazwa modułu


Bazy danych


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 5


Rok studiów trzeci

Semestr piąty



Koordynator Zakład Informatyki Stosowanej PWSZ w Tarnowie

Prowadzący pracownik Zakładu Informatyki Stosowanej PWSZ w Tarnowie wyznaczony przez kierownika Zakładu





Wymagania wstępne laboratorium komputerowe I i II

Efekty kształcenia

a) w zakresie wiedzy: zna środowisko baz danych i jego funkcje; b) w zakresie umiejętności: umie projektować bazy danych, umie obsługiwać bazy Access, umie wykorzystać język SQL, umie tworzyć dynamiczne i interaktywne strony www z bazą danych; c) kompetencje społeczne: ma świadomość zagrożeń wynikających z niewłaściwie zabezpieczonych danych przechowywanych w bazach danych, ma świadomość ograniczeń wynikających z własnej wiedzy, odczuwa potrzebę stałego pogłębiania wiedzy, docenia potrzebę zachowania tajemnicy służbowej związanej z przetwarzaniem danych zawartych w bazach danych, rozumie konsekwencje wynikające z nieuprawnionego wykorzystania danych.


Wykład prowadzony jest metodą tradycyjną w sali wykładowej (z ewentualnym wykorzystaniem urządzeń multimedialnych). Ćwiczenia w laboratorium informatycznym polegają na analizie zagadnień praktycznych w grupach ćwiczeniowych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.



kształcenia


Forma i warunki

zaliczenia egzamin oraz zaliczenie ćwiczeń na ocenę.


(skrócony opis)

Wykłady: 1. Środowisko bazy danych. Model relacyjny, 2. Modelowanie Związków Encji, 3. Normalizacja, 4. Algebra relacji, 5. Planowanie, Projektowanie, Administrowanie Bazami danych, 6. Konceptualne i logiczne projektowanie bazy danych7. Obiekty w s.z.b.d ACCESS, 8. Język SQL, 9. Integracji baz danych ze środowiskiem WWW. Ćwiczenia1. Opracowanie znormalizowanego schematu baz danych2. Implementacja baz danych w środowisku s.z.b.d. Access, 3. Język SQL, 4. Tworzenie dynamicznych i interaktywnych stron WWW.


61


WYKŁADY: 1. Program, Literatura, warunki zaliczenia1.1. Rozkład1.2. Literatura1.3. Warunki zaliczenia 1.4. Egzamin2. Wprowadzenie do baz danych2.1. Podstawowe pojęcia2.1.1. Baza danych2.1.2. System zarządzania bazą danych (SZBD – DBMS)2.1.3. Elementy środowiska SZBD2.2. Historia systemów SZBD2.3. Przykłady zastosowania systemów baz danych2.4. Zalety i wady SZBD3. Środowisko bazy danych3.1. Trójwarstwowa architektura bazy danych3.2. Języki baz danych3.3. Modele danych i modelowanie konceptualne3.4. Funkcje SZBD3.5. Wielodostępne SZBD4. Model relacyjny4.1. Historia modelu relacyjnego4.2. Terminologia4.3. Integralność relacji4.4. Perspektywy5. Modelowanie Związków Encji5.1. Model związków encji5.2. Podstawowe pojęcia dot. modelu związków encji (Encja, wystąpienia encji, atrybuty, związek)5.3. Klucze (klucze kandydujące, klucz główny, klucze alternatywne, klucze obce)5.4. Rodzaje związków 6. Normalizacja6.1. Cel normalizacji 6.2. Redundancja danych i anomalie aktualizacji6.3. Zależności funkcyjne 6.4. Proces normalizacji 6.5. Pierwsza postać normalna (1NF)6.6. Druga postać normalna (2NF)6.7. Trzecia postać normalna (3NF)6.8. Uogólnione definicje drugiej i trzeciej postaci normalnej 6.9. Postać normalna Boyce’a-Codda (BCNF)6.10. Przykład normalizacji (od 1NF do3NF)7. Algebra relacji7.1. Zwyczajne działanie algebry zbiorów: suma, przecięcie i różnica zastosowane do relacji.7.2. Operacje zawężania relacji: selekcja, rzutowanie.7.3. Operacje złączenia (iloczyn kartezjański, teta-złączenie, równozłączenie, złączenie naturalne, złączenie zewnętrzne) 7.4. Operacje przemianowania.8. Planowanie, Projektowanie, Administrowanie Bazami danych8.1. Główne składniki systemu informacyjnego 8.2. Fazy w cyklu życia systemu informacyjnego 8.3. Planowanie bazy danych 8.4. Definicja systemu 8.5. Gromadzenie i analiza wymagań 8.6. Projektowanie bazy danych 8.7. Selekcja SZBD 8.8. Projektowanie aplikacji 8.9. Tworzenie prototypów 8.10. Konwersja i przeniesienie danych 8.11. Testowanie 8.12. Bieżąca konserwacja.8.13. Narzędzia Case.8.14. Administracja danymi i bazą danych9. Konceptualne projektowanie bazy danych10. Logiczne projektowanie bazy danych dla modelu relacyjnego11. Obiekty w s.z.b.d ACCESS (Tabele, Kwerendy, Formularze, Raporty, Makra)12. Język SQL12.1. Proste zapytania (klauzula ORDER BY, WHERE, GROUP BY)12.2. Zapytania dotyczące wielu tabel -złączenie tabel, podzapytania)12.3. Definiowanie danych, modyfikacja danych13. Integracja baz danych ze środowiskiem WWW. Technologia ASP i ADO. ĆWICZENIA: 1. Opracowanie znormalizowanego schematu baz danych2. Implementacja baz danych w środowisko s.z.b.d. Access2.1. Tabele w s.z.b.d ACCESS 2.2. Definiowanie związków i więzów integralności referencyjnej2.3. Definiowanie więzów ogólnych2.4. Kwerendy2.4.1. Kwerendy wybierające (określanie kryteriów, kwerendy grupujące, zapytania dotyczące wielu tabel)2.4.2. Kwerendy parametryczne, krzyżowe, wyszukujące duplikaty, rekordy niedopasowane)2.4.3. Kwerendy zmieniające zawartości tabel 2.5. Formularze, Raporty, Makra3. Język SQL 3.1. Proste zapytania (klauzula ORDER BY, WHERE, GROUP BY)3.2. Zapytania dotyczące wielu tabel -złączenie tabel, podzapytania)3.3. Definiowanie danych, modyfikacja danych4. Tworzenie dynamicznych i interaktywnych stron WWW.


62


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: Teoria baz danych: T. Connolly, C. Begg Systemy baz danychJ. D. Ullman, J. Widom Podstawowy wykład z systemów baz danych Wydawnictwo Naukowo-TechniczneL. Banachowski Bazy danych Tworzenie aplikacji Akademicka Oficyna Wydawnicza PLJ; Access:B. Czogalik Access 2002 Tworzenie baz danychWydawnictwo HelionK. Kuciński Poznajemy Accessa 2000Wydawnictwo „Edition 2000”T. Nabiałek abc Accessa 2002,Wydawnictwo „Edition 2000”E. C. Willett, S. Cummings ABC 2002/XP PL AccessWydawnictwo HelionM. Kopertowska, I. Szymacha Ćwiczenia z Access 2000Wydawnictwo MikomM. Kopertowska Zaawansowane możliwości bazy danych Access 2000Wydawnictwo MikomM. Szeliga Access Praktyczne tworzenie aplikacjiWydawnictwo HelionM. Kopertowska Bazy danychWydawnictwo Mikom; SQL: M. Gruber SQL Wydawnictwo HelionJ. L. Harrington SQL dla każdegoWydawnictwo MikomA. Majczak SQL przykłady praktyczneWydawnictwo MikomDybowska-Dyk Ćwiczenia z ......Języka obsługi baz danych SQLM. Bartnik Wydawnictwo Mikom


63



Nazwa modułu


Sieci komputerowe


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 5


Rok studiów drugi

Semestr czwarty










Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: znajomość podstawowych technologii i protokołów sieci TCP/IP; znajomość elementy bezpieczeństwa sieci; b) w zakresie umiejętności: Umiejętność administrowania sieciami komputerowymi; Umiejętność instalowania prostej sieci z dwoma klientami i pojedynczym serwerem z wykorzystaniem narzędzi typu DHCP; umiejętność korzystanie z kluczy i pakietów kryptograficznych PGP, c) w zakresie kompetencji społecznych: świadomość zagrożeń wynikających z funkcjonowania sieci komputerowych; świadomość nieustannego pogłębiania włąsnej wiedzy.

Stosowane metody

dydaktyczne Wykład prowadzony jest metodą tradycyjną w sali wykładowej (z ewentualnym wykorzystaniem urządzeń multimedialnych). Ćwiczenia w labolatorium informatycznym polegają na analizie zagadnień praktycznych w grupach ćwiczeniowych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.


kształcenia



egzamin oraz zaliczenie ćwiczeń na ocenę.


(skrócony opis)

Wprowadzenie do sieci komputerowych. Podstawowe pojęcia z zakresu sieci LAN, WAN, MAN oraz związanych z nimi technologii. Zagadnienia protokołów – obowiązujące standardy.Model OSI i model czterowarstwowy. Media transmisyjne. Administrowanie siecią komputerową na przykładzie sieci LAN (NetWare).Protokoły TCP/IP. Routing i protokoły routingu.Wybrane usługi (w tym DNS i DHCP). Wybrane zagadnienia bezpieczeństwa systemów sieciowych. Ochrona przed nieautoryzowanym dostępem. Kryptogtsfia symetryczna i niesymetryczna – pakiety PGP. Typowe architektury aplikacji sieciowych.


64


Rys historyczny. Podstawowe pojęcia. Cele, zasady i topologie sieci komputerowych. Media teletransmisyjne. Metody dostępu do wspólnego medium transmisyjnego. 7-warstowy model ISO/OSI. Zadania warstw. Zależności między warstwami. Protokoły i technologie sieciowe, w tym Ethernet, FE, GBE, FDDI, Token Ring. Zasady doboru do realizacji zadań. Adresacja sprzętowa. Ramki. Wzmacniaki, mosty, przełączniki. Rozproszone drzewo rozpinające. Wykorzystywanie dalekosiężnych łączy cyfrowych w sieciach komputerowych. Drzewo NDS – kontenery i liście. Sieciowy system plików. Obiekt drzewa NDS jako zbiór cech. Prawa dostępu do katalogów i plików. Prawa do obiektów i ich cech. Systemy drukowania sieciowego.Architektura sieci TCP/IP – uproszczony model warstwowy (ze szczególnym uwzględnieniem sieci Internet). Protokół IP. Adresacja IP v.4 – adresowanie klasowe, maski, podsieci, nadsieci. Idea wyznaczania tras – routery. Protokoły odwzorowania adresów sprzętowych na/z adresy(ów) IP (ARP, RARP, BOOTP, DHCP). Zasady gospodarki dzierżawionymi adresami. Datagramy IP – struktura nagłówka, znaczenie MTU, problemy fragmentacji i defragmentacji. Protokół ICMP – transmisja pakietu, komunikaty. Wzmianka o protokole IGMP. Protokół TCP. Idea i zastosowanie. Struktura nagłówka segmentu - porty. Ustanawianie i zamykanie połączenia. Zasady zapewnienia niezawodnych połączeń. Zapobieganie przeciążeniom sieci. Protokół UDP. Struktura nagłówka. Zastosowanie protokołu. Protokoły wyznaczania tras. Tablice routingu. System autonomiczny. Protokoły routingu: RIP, RIPv2, OSPF, BGP; opis protokołów, analiza zalet i wad. Architektura klient –serwer. System nazw dziedzinowych – DNS. Typy rekordów. Konfigurowanie serwerów DNS. Przesyłanie danych - protokoły FTP, TFTP. Przegląd protokołów usługi poczty elektronicznej. Inne usługi w sieci Internet, w tym: telnet, www. Dokumenty statyczne, dynamiczne i aktywne. Techniki skryptów. Podstawowe narzędzia diagnostyczne w sieci Internet. Problemy z dostosowaniem sieci TCP/IP do wymagań współczesnych aplikacji - rozwój protokołu IP – IPv6.Zagadnienia bezpieczeństwa w sieci. Analizatory sieci. Polityka bezpieczeństwa. Poziomy bezpieczeństwa. Kontrola dostępu i hasła, hasła jednokrotnego użytku. Szyfrowanie symetryczne i asymetryczne. Funkcja skrótu. Metoda szyfrowania z kluczem publicznym. Podpis elektroniczny. PKI. Idea zapory internetowej – filtrowanie pakietów.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: 1. Literatura: Comer D.E. – Sieci komputerowe i intersieci, wyd.III Hunt C. – TCP/IP – Administracja sieci Hunt C - Serwery sieciowe Linuksa Gaskin J.E. NetWare 6 Podręcznik administratora i użytkownika Novell.2. Literatura pomocnicza: Lewis C.S. Routing Cisco TCP/IP dla profesjonalisty Stevens W.R. Biblia TCP/IP ustawy i rozporządzenia wskazywane na wykładzie (wszystkie dostępne w sieci Internet) normy, dokumenty rfc i standardy wskazywane na wykładzie (wszystkie dostępne w sieci Internet) strony www wskazywane na wykładzie


65



Nazwa modułu


Systemy operacyjne


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 1


Rok studiów drugi

Semestr trzeci









Wymagania wstępne podstawy informatyki, informatyka i języki programowania

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: zna zaawansowane metody obsługi systemów operacyjnych; b) w zakresie umiejętności: umie w stopniu zaawansowanym korzystać z systemów operacyjnych, umie programować w różnych systemach operacyjnych (Windows, Linux); c) w zakresie kompetencji społecznych: ma świdomość ograniczeń własnej wiedzy, odczuwa potrzebę nieustannego pogłębiania wiedzy.

Stosowane metody

dydaktyczne Wykład prowadzony jest metodą tradycyjną w sali wykładowej (z ewentualnym wykorzystaniem urządzeń multimedialnych). Ćwiczenia w labolatorium informatycznym polegają na analizie zagadnień praktycznych w grupach ćwiczeniowych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.




Forma i warunki



Kurs kładzie nacisk na rozwinięcie i poszerzenie umiejętności wykorzystywania systemów operacyjnych. Podczas wykładów słuchacze poznają zagadnienia związane z zadaniami systemów operacyjnych, ich strukturą. Poznają metody tworzenia procesów, zarządzania i ich synchronizacją. Omawiane są zagadnienia związane z blokadą systemów, zarządzania pamięcią i pamięcią wirtualną, systemami plików, systemami we/wy, zarządzanie dyskiem, rozproszonymi systemami plików.


66


Kurs ma za zadanie przypomnienie i nauczenie następujących tematów: Co to jest system operacyjny? Komputery osobiste – budowa i działanie systemu komputerowego Struktura systemu operacyjnego – składowe systemu Systemy czasu rzeczywistego: łagodne i rygorystyczne Systemy rozproszone – zalety, wady, systemy wieloprocesorowe Uruchomienie systemu operacyjnego Funkcje systemowe Historia systemów z rodziny Unix i Windows Cechy systemu GNU/Linux. Budowa Unix-owego systemu operacyjnego Filozofia Unixa (start systemu, jądro sytemu, grupy i użytkownicy w systemie Unix, powłoki, dualny tryb pracy – tryb użytkownika i monitora) Budowa systemu czasu rzeczywistego na przykładzie systemu QNX. Budowa systemów Windows na podstawie systemu NT. Polecenia Unixa/Linuxa Struktura innych systemów THE – Einthoven Holandia i Venus Podsystem sterujący procesami Programowanie powłoki – powłoka jako język programowania (skrypty shella, programowanie z wykorzystaniem awk) Programy usługowe Jądro systemu i jego budowa, diagram blokowy jądra systemu na przykładzie Linuxa Zarządzanie urządzeniami wejścia/wyjścia. System wejścia/wyjścia. Odpytywanie i algorytm odpytywania. Funkcje systemowe i przerwania. Zdarzenia powodujące przerwania. Wektor przerwań. Wykresy czasowe. Wyjątki. Przerwania maskowalne i niemaskowalne. Obsługa wejścia/wyjścia za pomocą przerwań. Operacje We/wy metodą DMA Interfejs programowy we/wy – podejście warstwowe. Moduły sterujące – drivery. Klasyfikacja urządzeń. We/wy z blokowaniem i bez. Obsługa we asynchroniczna i synchroniczna. Podsystem we/wy w jądrze. Spooling, obsługa błędów, struktury danych jądra. Odczyt pliku z dysku. Wydajność i jej poprawianie. Umiejscowienie funkcji urządzeń we/wy. Budowa systemu plików (struktura systemu plików na dysku – ext2fs, ext3, ReiserFS, i-węzły i ich struktura, katalogi, struktura pliku zwykłego, wirtualny system plików VFS, System plików Linux - proc) Struktura zwykłego pliku, odzyskiwanie danych (ext2), semantyka plików, B-drzewa, narzędzia Linuxowe: mkfs, badblocks, fsck, dumpe2fs Praca z plikami (struktura, wywołania systemowe i sterowniki urządzeń, niskopoziomowy dostęp do plików, standardowa biblioteka we/wy, funkcje biblioteczne) – interfejs systemu plików, algorytm namei Drzewiasta struktura katalogów, struktura grafu acyklicznego i grafu spójnego Implementacja systemu plików – różne sposoby przydziałów Windowsowe systemy plików – przykłady, przydział listowy FAT, NTFS, indeksowy wielopoziomowy Montowanie systemów plikowych – Linux Logiczny system plików, struktury kontrolne, organizacja danych Rodzaje systemów plików Praca z katalogami (Linux, Windows) – budowa, dostęp, zawartość i cechy katalogu Budowa dysku twardego i zarządzanie nim. Parametry dysku twardego. Strategie odczytu danych z dysku – strategie szeregowania odwołań: FCFS, SSTF, SCAN, C-SCAN, LOOK, C-LOOK Metody zarządzania wolnymi blokami Lokalizacja bloków dyskowych pliku w systemie Linux/Unix Polecenia linux-owe: df, mount Funkcje biblioteczne i niskopoziomowy dostęp do plików. Funkcje: open, read, write, close, ioctl, lseek, stat, fstat, Standardowa biblioteka wejścia/wyjścia języka C. Zaznajomienie z funkcjami: fopen, fread, fwrite, fclose, fflush, fseek, fgetc, getc, getchar, fputc, putc, putchar, fgets, gets, printf, fprintf, sprintf, scanf, fscanf, sscanf Błędy strumieni – biblioteka errno i charakterystyczne funkcje: ferror, feof, fileno, fdopen, strerror, perror. Rodzaje błędów. Obsługa katalogów – biblioteka ftw oraz funkcje biblioteki standardowej: chmod, chown, unlink, link, mkdir, rmdir, chdir, getcwd, opendir, readdir, telldir, seekdir Środowisko Unixa (argumenty programu, zmienne środowiskowe, informacje o użytkowniku, komputerze) ,sygnały. Narzędzia programistyczne (makefile, make i gcc GNU, vi) Pojęcie procesu – sposoby tworzenia Struktura procesu (tablice


67

procesów, przeglądanie procesów, procesy systemowe, szeregowanie procesów, blok kontrolny, planowanie procesów, diagram kolejek w planowaniu procesów, drzewo procesów) Stany procesów, przejścia między odpowiednimi stanami, funkcje: fork, exec, wait, exit Uruchamianie nowych procesów (oczekiwanie na proces, proces zmbie, przekierowanie we/wy). Kryteria jakości planowania procesów. Omówienie strategii: FCFS, SJF, SRTF. Szacowanie fazy procesora – uśrednianie wykładnicze. Planowanie priorytetowe, planowanie rotacyjne – Round Robin, wielopoziomowe kolejki. Planista krótkoterminowy, ekspedytor, planista długoterminowy. Funkcja systemowa: schedule() i struktura task_struct. Ważność procesu, Funkcja nice, renice. Kolejki procesów (kolejka procesów gotowych) Cykl zatrudnień procesor-urządzenie Obraz procesu w pamięci operacyjnej. System plików procesów - /proc w systemie Linux. Pojęcie wątku – różnica w stosunku do procesu (procesy a wątki). Różne metody tworzenia wątków w systemie windows (Tthread, CreateThread(), _beginthread(), _beginthreadNT(). Funkcje oczkujące. Wykorzystanie funkcji CreateProcess(). Semafor, sekcje krytyczne, mutex dla wątków w Windows. Priorytet wątku Wątki w linux-ie. Tworzenie, przekazanie danych do wątku. Wartości zwracane przez wątek. Atrybuty i identyfikatory wątku. Anulowanie wątku. Nieanulowane sekcje krytyczne. Sytuacja wyścigu. Wątki zdalne. Niebezpieczeństwa. Techniki Code i dll injection. Sygnały i ich rodzaje. Reakcja systemu operacyjnego na otrzymany sygnał. Funkcje obsługujące sygnały: kill, killall. Sygnały i ich wykorzystanie – funkcje: signal(), setjmp(), longjmp(), raise(), sigaction(), sigpending(), sigsuspend(). Pułapki na sygnały. Sygnały wysyłane z klawiatury do procesu. Synchronizacja procesów. Procesy współpracujące. Problem ograniczonego buforowania, problem sekcji krytycznej, klasyczne problemy synchronizacji: producent – konsument, czytelnicy – pisarze, problem 5 obiadujących filozofów, algorytm Dekkera, algorytm piekarni. IPC: semafory, pamięć dzielona, kolejki komunikatów. Mechanizmy i funkcje systemowe. Mechanizm systemowy – Monitory w synchronizacji procesów. Sprzętowe mechanizmy synchronizacji. Komunikacja i synchronizacja międzyprocesowa: strumienie, filtry, potoki i kolejki FIFO. Sposoby tworzenia i korzystania z łącza nienazwanego i nazwanego – funkcje: pipe(), popen(), pclose() i mkfifo(). Wielkość potoku, blokujący i nieblokujący odczyt i zapis. Funkcja join(). Rozwiązywanie klasycznego problemu producenta- konsumenta. Różnice w stosunku do systemu operacyjnego Windows. Przeadresowanie wejścia i wyjścia, łączenie plików, Zakleszczenia, warunki konieczne, model systemu, graf przydziału zasobów. Metody obsługi zakleszczeń, zapobieganie, unikanie, stan bezpieczny, Zarządzanie pamięcią, pamięć fizyczna i wirtualna Struktura pamięci (w Unixie). Pamięć komputerowa i zarządzanie pamięcią. Dwa tryby pracy procesora. Sposoby przydzielania pamięci. Fragmentacja zewnętrzna i kompaktyfikacja. Segmentacja. Pamięć wirtualna. Strategie przydziału pamięci: First-Fit, Best-Fit, Worst-Fit. Ulepszanie dostępu. Stronnicowanie na żądanie, segmentacja na żądanie i fragmentacja wewnętrzna. Stronnicowanie wielopoziomowe. Segmentacja ze stronnicowaniem. Sprawność stronnicowania (EAT). Algorytm optymalny LRU. Algorytm drugiej szansy i algorytmy zliczające LFU i MFU. Metody przydziału ramek: stały, priorytetowy, lokalny, globalny. Mechanizm szamotania. Zbiór roboczy. Tłumaczenie adresu w procesorze INTEL. Zarządzanie pamięcią operacyjna na przykładzie systemu Unix. Programistyczne aspekty przydziału pamięci – w języku C i C++. Wykrywanie przecieków pamięci: malloc sprawdzenie, mtrace, ccmalloc, Electric Fence. Rejestr systemu Windows – obsługa regedit oraz dostęp z poziomu aplikacji. Wolne oprogramowanie (Open Source i Free Software, GNU). Filozofia i


68

własności licencji w odniesieniu do systemów operacyjnych. Komunikacja i synchronizacja międzyprocesowa - IPC (potoki, kolejki FIFO, semafory, pamięć dzielona, kolejki komunikatów, problem sekcji krytycznej, monitory) Zdalne wywoływanie procedur – RPC. Kodowanie i dekodowanie przesyłanych danych. Informacje dotyczące pracy w sieci (gniazda, IP, komunikacja) Bezpieczeństwo sytemu operacyjnego Unix (stan bezpieczny , warunki konieczne blokady - zakleszczenia, nieuprawniony dostęp, wirusy itp.) Budowa systemu operacyjnego – MS-DOS, Windows 3.1, Windows 95, 98, NT, 2000, XP, Symbian, QNX, NUT/OS, NFS – rozproszone systemy plików.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: Podstawowa: A. Silberschatz, P. Galvin „Podstawy systemów operacyjnych” Pomocnicza: J. Hollingworth, B. Swart, M. Cashman, P. Gustavson, C++ Builder Vademecum profesjonalisty Helion 2003M. J. Bach „Budowa systemu operacyjnego Unix” M. Neil, R. Stones „Linux Programowanie” M. Mitchell, J.Oldham, A. Samuel „Linux programowanie dla zaawansowanych” Z. Królikowski, M. Sajowski „System operacyjny Unix dla początkujących i zaawansowanych” Aleen Frish –„Windows NT administracja systemu” K. Haviland, D. Gray, B. Salama –“Unix prgramowanie systemowe” E. Nemeth, G. Snyder, S. Seebass, T.R.Hein „Przewodnik administratora systemu Unix” Naba Barkakati „Linux – Sekrety instalacji i konfiguracji” tom 1 i 2


69



Nazwa modułu


Metody numeryczne


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 5


Rok studiów drugi

Semestr trzeci



Koordynator dr hab. Leszek Gasiński






Wymagania wstępne Algebra liniowa, Analiza matematyczna I

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: 1) posiada znajomość podstawowych algorytmów i metod numerycznych algebry liniowej – zarówno dokładnych jak i przybliżonych; 2) posiada znajomość podstawowych algorytmów i metod numerycznych analizy matematycznej; potrafi porównać te metody jak i określić warunki wyższości jednych nad innymi; 3) posiada podstawy pozwalające na analizowanie zagadnień metod numerycznych pod względem różnych ich zastosowań jak i przydatności w konkretnych zadaniach; b) w zakresie umiejętności: 1) posiada umiejętność analizowania zagadnień algebry liniowej i analizy matematycznej pod kątem odpowiedniego doboru metody numerycznej oraz algorytmu dla ich rozwiązania; 2) potrafi napisać i zaimplementować algorytmy służące do wyliczania (także przybliżonych) rozwiązań zagadnień napotykanych w różnych dziedzinach matematyki; 3) umie poprawnie interpretować i weryfikować wyniki obliczeń; c) w zakresie kompetencji społecznych: 1) posiada umiejętność zastosowania poznanych metod numerycznych w zagadnieniach napotykanych w różnych sytuacjach; 2) posiada krytyczny stosunek do wyników otrzymywanych z eksperymentów numerycznych, umiejętność ich korygowania i rozpoznawanie czynników prowadzących do błędnych wyników.

Stosowane metody



kształcenia



Egzamin i zaliczenie ćwiczeń na ocenę.


1. Analiza błędów, 2. Złożoność obliczeniowa, 3. Metody numeryczne algebry liniowej, 4. Interpolacja, 5. Całkowanie przybliżone, 6. Rozwiązywanie równań nieliniowych.


70

Treści kształcenia (pełny opis) 1. Arytmetyka zmiennopozycyjna, 2. Analiza algorytmów (złożoność,

przenoszenie błędów), 3. Metody numeryczne algebry liniowej (norma, promień spektralny macierzy, metody dokładne i iteracyjne rozwiązywania układów równań liniowych, wyznaczanie wektorów i wartości własnych macierzy), 4. Interpolacja (wielomianowa, trygonometryczna), 5. Całkowanie numeryczne, 6. Rozwiązywanie równań nieliniowych. 7. Zbieżność globalna, lokalna procesów iteracyjnych.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: 1. J. i M. Jankowscy, Przegląd metod i algorytmów numerycznych, Cz. 1, WNT, W-wa 1981; 2. D. Kincaid, W. Cheney “Analiza numeryczna”, Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, Warszawa 2006; 3. J. Stoer, Wstęp do metod numerycznych, t1., PWN, W-wa 1979; 4. J. Stoer, R. Bulirsch, Wstęp do metod numerycznych, t2., PWN, W-wa 1980.


71



Nazwa modułu


Dydaktyka matematyki


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 3+5


Rok studiów trzeci










Wymagania wstępne Geometria i topologia, Analiza matematyczna II, Rachunek prawdopodobieństwa I, Elementy algebry ogólnej I,

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy- znajomość zasad kształcenia- znajomość metod nauczania matematyki z uwzględnieniem metod - znajomość metod nauczania na odległość- znajomość barier epistemologicznych pojawiających się na różnych etapach kształcenia matematycznego. b) w zakresie umiejętności:- umiejętność analizowania treści nauczania oraz planowania - umiejętność sformułowania wymagań edukacyjnych, rozkładu materiału oraz scenariuszy lekcji- umiejętność doboru odpowiedniej metody nauczania matematyki z uwzględnieniem pracy z uczniami uzdolnionymi jak i uczniami pokonującymi trudności w poznawaniu matematyki- umiejętność prowadzenia lekcji matematyki z wykorzystaniem różnych metod pracy z uczniami- umiejętność redagowania tekstu matematycznego - umiejętność wygłoszenia wykładu popularnego o matematyce - umiejętność przygotowania prezentacji multimedialnej z wykorzystaniem wykresów, prostych animacji. c) w zakresie kompetencji społecznych - dbałość o formalną poprawność prezentowanej wiedzy- świadomość istnienia barier epistemologicznych - uwrażliwienie na trudności, których mogą doświadczać uczniowie poznający matematykę.

Stosowane metody

dydaktyczne Wykład prowadzony jest metodą tradycyjną w sali wykładowej (z ewentualnym wykorzystaniem urządzeń multimedialnych). Ćwiczenia polegają na analizie praktycznych w grupach ćwiczeniowych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.


kształcenia



zaliczenie ćwiczeń na ocenę w semestrze piątym; egzamin i zaliczenie ćwiczeń na ocenę w semestrze szóstym.


72


Zasady kształcenia. Metodyka nauczania matematyki. Heurystyka matematyczna. Przegląd obowiązujących form egzaminowania uczniów. Przyczyny powstawania i wykrywanie błędów w procesie kształcenia.


opis)

1) Rola i miejsce matematyki w szkole. 2) Rola prostych gier w kształtowaniu wyobraźni liczbowej, przestrzennej, geometrycznej, kombinatorycznej, probabilistycznej we wczesnym okresie rozwoju dzieci i nauki w szkole. 3) Trudności w rozwoju umiejętności matematycznych. Bariery epistemologiczne.4) Od tangramu do twierdzenia Pitagorasa, od origami do własności wielościanów foremnych. Metoda figur równoważnych w zastosowaniu do rozwiązywania zadań planimetrycznych i stereometrycznych. 5) Twierdzenie i dowód twierdzenia. 6) Rola kontrprzykładów, dowodów fałszywych twierdzeń i fałszywych wniosków. 7) Heurystyka Polyi. Heurystyka Lakatosa. Zasady heurystyki według Schoenfelda. 8) Metoda spiralna nauczania matematyki. O spiralnym nauczaniu matematyki na przykładzie arytmetyki. 9) Matematyzacja. Czynnościowe nauczanie matematyki (algorytmy i algorytmizacja, racjonalny wybór schematu). 10) Zasada problemowego uczenia się matematyki. Rozumowanie intuicyjne a rozumowanie formalne w nauczaniu matematyki. 11) Wnioskowanie empiryczne, rozumowanie intuicyjne a rozumowanie formalne. 12) Dedukcyjny układ materiału i metoda aksjomatyczna. 13) Wykład w nauczaniu matematyki i rola środków wizualnych przekazu treści matematycznych.. 14) Od prostego kalkulatora do kalkulatora graficznego (programu komputerowego). Rola systemów do obliczeń symbolicznych (DERIVE, Mathematica, Matlab) w nauczeniu matematyki.15) Grafika komputerowa i animacje matematyczne. Od statycznego wykresu funkcji do animacji komputerowej.16) Ocena szkolna i jej rola. Ocena opisowa, a ocena wyrażona za pomocą liczb (liter, symboli itp.). 17) Błędy w procesie nauczania matematyki. Wykrywanie błędów, przyczyny powstawania błędów. 18) Uczenie korzystania z tekstu (np. matematycznego) jako źródła informacji. 19) Czy należy uczyć techniki zdawania egzaminów? Nauczanie matematyki, a problem „wyuczania” do egzaminów. 20) Omówienie aktualnych form obowiązujących egzaminów i sprawdzianów kompetencji dla uczniów kończących szkołę podstawową, gimnazjum, liceum.21) Metody kształcenia na odległość. Platformy Moodle, Webex


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] Michał Szurek, O nauczaniu matematyki, tomy 1-8, Gdańskie Wydawnictwo Oświatowe, Gdańsk 2006, [2] Ph.Davis, R.Hersch, E.Marchisotto, Świat matematyki, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, [3] Zdzisława Dybiec, Błędy w procesie uczenia matematyki, Uniwersytet Jagielloński, Kraków 1996, [4] Zofia Krygowska, Zarys dydaktyki matematyki, części 1-3, WSiP, Warszawa 1977, [5] Czesław Kupisiewicz, Dydaktyka ogólna, GrafPunkt, Warszawa 2000, [6] Urszula Oszwa, Zaburzenia rozwoju umiejętności arytmetycznych, Impuls, Kraków 2005, [7] Miesięcznik Matematyka – wybór artykułów


73



Nazwa modułu


Dydaktyka informatyki


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 4


Rok studiów drugi

Semestr czwarty



Koordynator prof. Antoni Pędziwiatr

Prowadzący pracownik PWSZ w Tarnowie wskazany przez kierownika Zakładu Matematyki PWSZ


Zakres nauk podstawowych nauki ścisłe, matematyka, informatyka




Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: znajomość zasad kształcenia; znajomość metod nauczania informatyki z uwzględnieniem metod aktywnych i aktywizujących; znajomość metod nauczania na odległość; znajomość barier epistemologicznych pojawiających się na różnych etapach kształcenia; b) w zakresie umiejętności: umiejętność analizowania treści nauczania oraz planowania; umiejętność sformułowania wymagań edukacyjnych, rozkładu materiału oraz scenariuszy lekcji; umiejętność prowadzenia zajęć z informatyki, technologii informacyjnej w pracowni komputerowej; c) w zakresie kompetencji społecznych: dbałość o formalną poprawność prezentowanej wiedzy; świadomość istnienia barier epistemologicznych; uwrażliwienie na trudności, których mogą doświadczać uczniowie poznający informatykę.

Stosowane metody

dydaktyczne Wykład prowadzony jest metodą tradycyjną w sali wykładowej (z ewentualnym wykorzystaniem urządzeń multimedialnych). Ćwiczenia polegają na analizie praktycznych w grupach ćwiczeniowych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.



kształcenia


Forma i warunki

zaliczenia egzamin i zaliczenie ćwiczeń na ocenę


74


Przedstawione zagadnienia są realizowane podczas cyklu wykładów oraz ćwiczeń.. Student nabywa umiejętności planowania i dokumentowania swojej pracy oraz zapoznaje się ze sposobami realizowania wybranych elementów programu nauczania. Podczas ćwiczeń zdobywa umiejętność planowania lekcji i przeprowadzenia lekcji próbnej w obecności grupy. Praktyczne umiejętności student pogłębia i utrwala przede wszystkim podczas praktyki pedagogicznej w szkole. Zagadnienia teoretyczne są omawiane podczas cyklu wykładów, natomiast umiejętność dokumentowania, planowania pracy, realizacji tematów z wybranego programu nauczania oraz ewaluacji powinien student zdobyć podczas ćwiczeń. Ćwiczenia odbywają się w pracowni komputerowej, w której studenci pracują z oprogramowaniem dydaktycznym dostępnym w szkołach.


opis)

1) Analiza programu nauczania informatyki w gimnazjum pod względem formalnymi i porównanie go z podstawą programową. 2) Operacjonalizacja celów nauczania na przykładzie analizy przykładowego dokumentu. 3) Formułowanie wymagań edukacyjnych na poszczególnych etapach kształcenia. 4) Opracowanie planu lekcji i jej przebiegu z uwzględnieniem celów operacyjnych. 5) Jak i kiedy oceniać oprogramowanie dydaktyczne? 6) Zastosowania programów do obliczeń symbolicznych (DERIVE, Mathematica, Matlab). 7) Jak uczyć elementów algorytmiki? Algorytmy wokół nas. 8) Sposoby prezentacji z uwzględnieniem schematów blokowych. Algorytmy iteracyjne i sposoby ich interpretacji na różnych poziomach kształcenia. 9) Praca z kalkulatorem. Różne sposoby znajdowania liczb pierwszych, różne sposoby obliczania pierwiastka kwadratowego schemat Hornera. 10) Analiza złożoności algorytmu na podstawie liczby działań. 11) Liczby Fibonacciego a złoty podział odcinka. Różne sposoby prezentacji algorytmu. 12) Interpretacja i badanie algorytmów – zastosowanie ELI13) Opracowanie projektu z użyciem kilku plansz. Określenie wiadomości i umiejętności. 14) Strategia „Dziel i zwyciężaj” i wybrane przykłady jej zastosowania (jednoczesne znajdowanie minimum i maksimum, przeszukiwanie liniowe i binarne, znajdowanie zera wielomianu). 15) Realizacja prostych algorytmów z użyciem arkusza kalkulacyjnego, iteracja, sekwencja, zagnieżdżanie selekcji. 16) Jak uczyć o bazach danych? Przykłady baz multimedialnych. 17) Jak uczyć o internecie? Sieci lokalne i rozległe. 18) Przykłady twórczości plastycznej na lekcjach informatyki – grafika komputerowa. 19) Analiza i ocena materiałów opracowanych podczas ćwiczeń.


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: Literatura podstawowa: [1] Z. Nowakowski, Dydaktyka informatyki w praktyce, Mikom, Warszawa 1996[2] B. Niemierko, Między oceną szkolną a dydaktyką, WSiP, Warszawa 2001; Literatura pomocnicza[1] M. Sysło, Algorytmy, WSiP, Warszawa 2005[2] M. Sysło, Piramidy, szyszki i inne konstrukcje algorytmiczne, WSiP, Warszawa 1998[3] H. Komorowska, O programach prawie wszystko, WSiP, Warszawa 1999[4] E. Gurbiel, G. Hardt-Olejniczak, E. Kołczyk, H. Krupicka, M.M.Sysło, Edukacja informatyczna w kształceniu ogólnym, WSiP, Warszawa 1998.


75



Nazwa modułu


Statystyka


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 10


Rok studiów trzeci

Semestr piąty









Wymagania wstępne Rachunek prawdopodobieństwa II

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: znajomość podstawowych pojęć statystyki opisowej (średnia z próby, średnia ważona, wariancja z próby, odchylenie średnie z próby, dystrybuanta z próby, korelacja, kowariancja, współczynnik korelacji, kwantyle rozkładu), znajomość pojęć związanych z analizą danych statystycznych (przestrzeń statystyczna, statystyka, rodzina rozkładów prawdopodobieństwa, próba, próba prosta), znajomość pojęć związanych z estymacją punktową (estymator, estymator zgodny, nieobciążony, efektywny), znajomość pojęć związanych z estymacją przedziałową (przedział ufności, poziom ufności), znajomość pojęć związanych z weryfkacją hipotez parametrycznych (test, hipoteza zerowa, hipoteza alternatywna błąd pierwszego rodzaju, błąd drugiego rodzaju, p, wartość, poziom istotności testu), znajomość pojęć związanych z testowaniem hipotez nieparametrycznych (test Pearsona, test zgodności rozkładów, p, wartość), znajomość twierdzeń granicznych dotyczących rozkładów asymptotycznych podstawowych statystyk (suma, suma kwadratów, iloraz, iloczyn statystyk): b) w zakresie umiejętności: umiejętność opracowania danych statystycznych (doświadczalnych) i wyznaczenia wartości podstawowych statystyk (średniej, wariancji, odchylenia średniego, współczynnika korelacji, kowariancji, prostej regresji), umiejętność skonstruowania przedziałów ufności dla wartości oczekiwanej i wariancji, umiejętność testowania hipotezy o równości wartości oczekiwanej i równości wariancji, umiejętność testowania hipotezy o zgodności rozkładów, umiejętność wyznaczenia p, wartości w przypadku testów równości wartości oczekiwanej i równości wariancji i testu zgodności rozkładów, umiejętność posługiwania się arkuszem kalkulacyjnym i tablicami rozkładów normalnego, chi kwadrat i t Studenta do wykonywania obliczeń statystycznych; c) w zakresie kompetencji społecznych: dbałość o formalną poprawność prezentowanej wiedzy, świadomość zależności oszacowań i obliczeń prawdopodobieństwa zdarzenia od wyboru modelu probabilistycznego , wrażliwość na możliwą manipulację przez media danymi statystycznymi w celu uzasadniania nieuprawnionych wniosków, świadomość


76

możliwości popełnienia błędu związanego z odrzuceniem lub nieodrzuceniem testowanej hipotezy statystycznej

Stosowane metody




kształcenia


Forma i warunki

zaliczenia Egzamin i zaliczenie ćwiczeń na ocenę.


Elementy statystyki opisowej. Estymacja punktowa i przedziałowa. Weryfikacja hipotez statystycznych.


1. Elementy statystyki opisowej. 2. Przestrzeń statystyczna. Identyfikacja miary probabilistycznej.3. Rozkład chi kwadrat i jego własności i zastosowania. 4. Rozkład t Studenta i jego własności i zastosowania.5. Asymptotyka rozkładów (średniej, średniej kwadratowej rozkładów normalnych, rozkładu chi kwadrat, rozkładu t Studenta).6. Estymacja punktowa. Estymatory zgodne i nieobciążone.7. Estymacja punktowa. Ocena efektywności estymatorów. 8. Funkcja wiarygodności i estymatory największej wiarygodności. 9. Estymacja przedziałowa. Estymatory wartości oczekiwanej. 10. Estymacja przedziałowa. Estymatory wariancji.11. Przedział ufności. Weryfikacja hipotez statystycznych o wartości średniej.12. Przedział ufności dla wariancji. Weryfikacja hipotez o wariancji. 13. Twierdzenie Pearsona. Test zgodności rozkładów. 14. Generowanie rozkładów i wykonywanie obliczeń za pomocą arkusza kalkulacyjnego (Excel) lub innych programów do obliczeń symbolicznych (Mathematica, Maple).


77


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] Lesław Gajek, Wnioskowanie statystyczne, modele i metody, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 2000, [2] Jacek Jakubowski, Rafał Sztencel, Wstęp do teorii prawdopodobieństwa, wyd.III, Script, Warszawa 2004, [3] W.Krysicki (i współaut.) Rachunek prawdopodobieństwa i statystyka matematyczna, część II: Statystyka matematyczna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, [4] Agnieszka Plucińska, Edmund Pluciński, Probabilistyka, rachunek prawdopodobieństwa, statystyka matematyczna, procesy stochastyczne, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 2000


78



Nazwa modułu


Seminarium dyplomowe


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 2+2


Rok studiów trzeci


Typ zajęć seminarium

Liczba godzin 60+60 godz. ćwiczeń


Prowadzący pracownicy Zakładu Matematyki PWSZ w Tarnowie wskazani przez kieronika Zakładu





Wymagania wstępne zaliczone kursy obowiązkowe do czwartego semestru włącznie

Efekty kształcenia W zakresie wiedzy: zna rolę wybranych rezultatów matematycznych uzyskanych w trakcie rozwoju danej teorii matematycznej; zna metody analizowania tekstu matematycznego zawartego w podręcznikach i oryginalnych pracach badawczych, w tym w języku obcym; zna zasady redagowania tekstu matematycznego; zna zasady cytowania prac badawczych, ilustracji, tabel, danych oraz innych utworów; zna zasady referowania pracy naukowej; zna zasady przygotowania pomocniczej prezentacji do referowanej pracy, w tym w postaci krótkiego pisemnego abstraktu, notatki na tablicy lub prezentacji; W zakresie umiejętności: potrafi przygotować i wygłosić krótki referat; potrafi szukać wiadomości na zadany temat w literaturze, w tym w literaturze w języku obcym; potrafi formułować precyzyjnie pytania służące zgłębianiu własnej wiedzy; potrafi zredagować tekst matematyczny (10-25 stron) oraz przygotować tekst do druku w środowisku TeX; potrafi streścić redagowaną lub referowaną pracę, korzystając z terminologii zrozumiałej dla niespecjalistów; potrafi znaleźć błąd w rozumowaniu oraz – w razie potrzeby – uzupełnić pominięty prosty fragment rozumowania; W zakresie kompetencji społecznych: rozumie potrzebę precyzyjnego zapisywania i wyjaśniania rozumowań; potrafi odnaleźć błędy logiczne w proponowanym rozumowaniu; stara się podchodzić krytycznie do prezentowanych rozumowań, ma świadomość konieczności wyjaśniania kolejnych przejść logicznych; rozumie i docenia rolę rezultatów matematycznych uzyskanych w trakcie rozwoju danej teorii matematycznej; potrafi pracować systematycznie nad projektem, w tym nad opracowaniem referatu w formie ustnej i pisemnej; poszukuje w literaturze odpowiedzi na stawiane pytania rozumie i docenia potrzebę prezentowania i analizowania prac badawczych w gronie osób zainteresowanych daną tematyką (w tym np. na seminarium).

Stosowane metody

dydaktyczne Seminarium prowadzone jest metodą tradycyjną w sali wykładowej (z ewentualnym wykorzystaniem urządzeń multimedialnych).


79


kształcenia

Referat oraz sprawdziany ustne lub pisemne, których formę, liczbę i terminy określają prowadzący zajęcia w porozumieniu z koordynatorem.


Zaliczenie seminarium na ocenę w oparciu o referat w semestrze piątym. Warunkiem zaliczenia seminarium w semestrze szóstym jest zredagowanie pracy dyplomowej i jej zreferowanie przez uczestnika seminarium.


(skrócony opis)

Referowanie zaawansowanych zagadnień matematyki ogólnej związanej z tematem pracy dyplomowej. Dyskusja nad zagadnieniami związanymi z redakcją pracy dyplomowej z zakresu matematyki ogólnej, w tym z zakresu ochrony własności intelektualnej oraz prawa autorskiego.


opis) W ramach seminarium studenci referują zaawansowane zagadnienia matematyki ogólnej oraz omawiają pod kierunkiem prowadzącego zagadnienia związane z redakcją tekstu matematycznego.


uzupełniająca

Literatura omawiana na seminarium związana jest z tematyką prac dyplomowych z zakresu matematyki ogólnej opracowywanych przez uczestników seminarium i referowanych w trakcie spotkań.


80



Nazwa modułu


Teoria opcji


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 4


Rok studiów trzeci

Semestr szósty









Wymagania wstępne Rachunek prawdopodobieństwa II

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: student zna pojęcie warunkowej wartości oczekiwanej i martyngału, zna pojęcie rynku finansowego, zna fundamentalne twierdzenia arbitrażowe, b) w zakresie umiejętności: umiejętność zastosowania drzewka stochastycznego w wycenie opcji, umiejętność aproksymacji cen instrumentów finansowch za pomocą wyceny z modelu CRR, umiejętność modelowania instrumentów pochodnych; c) w zakresie postaw: gotowość do analizy zagadnień z dziedziny zaawansowanych technik wyceny instrumentów finansowych.

Stosowane metody




kształcenia


Forma i warunki



Pierwsze i drugie fundamentalne twierdzenia arbitrażowe, model dwumianowy CRR.


Martyngały, warunkowa wartość oczekiwana, skończony rynek finansowy, portfel, strategia (samofinansująca się), arbitraż, miara martyngałowa, pierwsze fundamentalne twierdzenie arbitrażowe, zupełność rynku, drugie fundamentalne twierdzenie arbitrażowe, model dwumianowy (CRR), wycena instrumentów finansowych w modelu dwumianowym, aproksymacja wzoru Blacka-Scholesa ze wzoru z modelu CRR, rynki niezupełne, drugie fundamentalne twierdzenie arbitrażowe dla rynków niezupełnych.


81


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: 1. Aleksander Weron, Rafał Weron, „Inżynieria finansowa”, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne.2. K. Jajuga, T. Jajuga, „Inwestycje. Instrumenty finansowe, ryzyko finansowe, inżynieria finansowa”, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996.


82



Nazwa modułu


Psychologia


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 6



Semestr pierwszy




Prowadzący pracownik Studium Pedagogicznego PWSZ w Tarnowie wyznaczony przez kierownika Studium






Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: zna podstawowe procesy psychiki, zna zasady służące wspieraniu i stymulowaniu rozwoju własnego, współpracowników i uczniów, zna sposoby radzenia sobie z problemami własnymi, współpracowników, uczniów; b) w zakresie umiejętności: umie w pewnym stopniu rozpoznawać problemy własne, współpracowników i uczniów, c) w zakresie kompetencji społecznych: ma świadomość ograniczeń własnej wiedzy i potrzebę dalszego pogłębiania wiedzy w zakresie psychologii.

Stosowane metody





Forma i warunki



Podstawowe procesy psychiki (poznawcze, emocjonalne, osobowościowe, motywacyjne, społeczne, moralne), dynamika ich rozwoju oraz związki pomiędzy rozwojem psychiki a nauczaniem i wychowywaniem.


83


1. Psychologiczne koncepcje człowieka a interpretacja zachowań ucznia i sytuacji w szkole. 2. Sposoby rozumienia rozwoju człowieka oraz ich zastosowanie w praktyce szkolnej. 3. Metody poznawania ucznia. Diagnoza psychologiczna. 4. Stadia rozwojowe a zadnia edukacyjne. Czynniki kształtujące rozwój człowieka. 5. Procesy poznawcze, ich rozwój i dynamika zmian. Wspomaganie procesów myślenia. 6. Procesy poznawcze: mechanizmy uczenia się a metody i strategie nauczania. 7. Trening twórczego myślenia na lekcjach matematyki. Mowa i porozumiewanie się w sytuacjach uczenia się i nauczania. 8. Rola procesów emocjonalno - motywacyjnych w nauczaniu matematyki. Ocenianie pracy i osiągnięć uczniów. 9. Dojrzała osobowość nauczyciela a sytuacje dydaktyczno- wychowawcze w szkole. 10. Konflikty i sposoby ich rozwiązywania w grupie rówieśniczej oraz w relacjach nauczyciel-uczeń-rodzice. 11. Komunikacja społeczna. Przystosowanie emocjonalno- społeczne w grupie. 12. Znaczenie współdziałania w rozwoju ucznia i nauczyciela. Rozwój społeczno-moralny podmiotów edukacji. 13. Psychologia różnic indywidualnych. Uczniowie o specjalnych potrzebach edukacyjnych. 14. Profilaktyka oraz terapia psychopedagogiczna zaburzeń zachowania. Zdrowie psychiczne ucznia oraz nauczyciela. 15. Nauczyciel jako osoba ucząca się- ewaluacja własnej pracy i osiągnięć.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] E. Aronson, Człowiek istota społeczna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2009. [2] D. Fontana, Psychologia dla nauczycieli, Zysk i S-ka, Poznań 1998, [3] W. Szewczyk, Zrozumieć siebie i innych, Biblos, Tarnów 2002, [4] H. Rylke, G. Klimowicz, Szkoła dla ucznia, WSiP, Warszawa, 1995, [5] P.G. Zimbardo, Psychologia i życie, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2002.


84



Nazwa modułu


Praca z uczniem uzdolnionym


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 1


Rok studiów trzeci

Semestr szósty

Typ zajęć wykład

Liczba godzin 30 godz. wykładu







Wymagania wstępne

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: znajomość narzędzi teoretycznych spotykanych w zadaniach olimpijskich takich jak zasada pudełkowa, klasyczne nierówności, twierdzenie Cevy, metoda półniezmienników, kongruencje itp.; b) w zakresie umiejętności: zdobycie właściwych intuicji związanych z doborem właściwego narzędzia do rozwiązania danego zadania; c) w zakresie kompetencji społecznych: nabranie zaufania do własnej wiedzy i umiejętności przy rozwiązywaniu nietypowych zadań.

Stosowane metody

dydaktyczne Wykład prowadzony jest metodą tradycyjną w sali wykładowej (z ewentualnym wykorzystaniem urządzeń multimedialnych).


kształcenia



zaliczenie ćwiczeń na ocenę.


(skrócony opis)

Przegląd metod rozwiązywania zadań konkursowych.


1. Wzory na pole figury płaskiej i wykorzystanie ich przy rozwiązywaniu zadań. 2. Zadania konstrukcyjne, konstrukcje algebraiczne. 3. Zadania o treści fizycznej. 4. Teoria kongruencji i zadania na podzielność. 5. Zasada pudełkowa Dirichleta. 6. Nierówność Cauchy'ego-Riemanna. 7. Nierówność Jensena .8. Inne nierówności klasyczne. 9. Twierdzenie Cevy i inne twierdzenia z geometrii rzutowej. 10. Metoda półniezmienników. 11. Zadania na kolorowanie. 12. Zadania różne.


85


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] Lew Kurlandczik, Wędrówki po krainie nierówności, Wydawnictwo Aksjomat, Toruń, 2002.[2] Marek Kordos, Zobaczyć to, czego nie widać, czyli kultura matematyczna w praktyce, Wydawnictwo Aksjomat, Toruń, 2009.


86



Nazwa modułu


Psychologia edukacyjna


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 1


Rok studiów drugi

Semestr trzeci









Wymagania wstępne psychologia - kurs w ramach I roku studiów

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: zna metody wspierania rozwoju własnego oraz uczniów, zna sposoby radzenia sobie z problemami; b) w zakresie umiejętności: rozumie problemy własne, ucznia oraz rodziców; c) w zakresie kompetencji społecznych: ma świadomość ograniczeń własnej wiedzy i rozumie potrzebę jej pogłębiania.

Stosowane metody

dydaktyczne Ćwiczenia polegają na analizie zagadnień teoretycznych i praktycznych w grupach ćwiczeniowych pod kierunkiem prowadzącego zajęcia.



kształcenia


Forma i warunki



Psychologia edukacyjna stanowi kontynuację podstaw z psychologii z poprzedniego kursu psychologii w ramach I roku studiów. Zajęcia maja charakter ćwiczeń praktycznych w nabywaniu umiejętności psychopedagogicznych. Student uczy się umiejętności zastosowania poznanych prawidłowości psychologicznych w codziennym życiu osobistym i pedagogicznym. Każdy ze studentów referuje i pisze krótką pracę, w której udowadnia, że rozumie, umie zastosować i wykorzystać poznawaną wiedzę i umiejętności w praktyce.


87


1. Cechy dojrzałej osobowości nauczyciela a sytuacje dydaktyczno-wychowawcze na lekcji. 2. Rozpoznawanie i kształtowanie dojrzałej osobowości nauczyciela i ucznia. Kontekst społeczno-relacyjny. 3. Rozpoznawanie własnych mechanizmów obronnych. Diagnozowanie własnej osobowości i osobowości ucznia. 4. Zdrowie psychiczne ucznia i nauczyciela. Sposoby radzenia sobie ze stresem. 5. Współpraca z poradniami psychologicznymi i innymi instytucjami oświatowymi, opiekuńczymi, samorządowymi zajmującymi się dzieckiem, rodziną i procesem edukacji. 6. Wypalenie zawodowe nauczyciela i sposoby radzenia sobie z tym zjawiskiem. Profilaktyka wypalenia zawodowego. 7. Terapia psychopedagogiczna. Kształtowanie poczucia własnej wartości. Obraz siebie samego – psychologiczną bazą działania w relacji z innymi. 8. Współpraca z rodzicami. Kształtowanie umiejętności społecznych i komunikacyjnych. 9. Sytuacje trudne i konfliktowe w pracy pedagogicznej. Rozwijanie umiejętności komunikacyjnych. 10. Rozwój społeczno- moralny ucznia i nauczyciela. Kształtowanie umiejętności współdziałania w grupie. 11. Poznawanie własnych zasobów osobistych. Coaching w pracy nauczyciela. Public relations w edukacji. 12. Zjawisko patologii społecznej w środowisku szkolnym. Sposoby zapobiegania. 13. Dziecko ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Zjawisko integracji. 14. Trening twórczego myślenia i treningi interpersonalne w rozwijaniu myślenia matematycznego. 15. Rozwój zawodowy nauczyciela, jak świadomie zaplanować jego kolejne etapy. Etyka i wartości w edukacji.


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] E. Aronson, Człowiek istota społeczna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2009. [2] D. Fontana, Psychologia dla nauczycieli, Zysk i S-ka, Poznań 1998, [3] W. Szewczyk, Zrozumieć siebie i innych, Biblos, Tarnów 2002, [4] H. Rylke, G. Klimowicz, Szkoła dla ucznia, WSiP, Warszawa, 1995, [5] P.G. Zimbardo, Psychologia i życie, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2002.


88



Nazwa modułu


Rozwój pojęć matematycznych


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 1


Rok studiów trzeci

Semestr szósty









Wymagania wstępne Geometria i topologia, Analiza matematyczna III, Rachunek prawdopodobieństwa I, Elementy algebry ogólnej I,

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: zna znaczenie cywilizacyjne odkryć matematycznych, zna nazwiska wiekich matematyków, b) w zakresie umiejętności: potrafi przedstawiać zaawansowane zagadnienia matematyczne niespecjalistom, rozpoznaje podstawowe pojęcia i struktury matematyczne z jednej strony w zakresie ich wzajemnych powiązań i zależności, a z drugiej strony z uwzględnieniem historycznego kontekstu towarzyszącego ich pojawiania; c) w zakresie kompetencji społecznych: ma świadomość związana z historycznym rozwojem nauki ze szczególnym uwzględnieniem matematyki i przez to lepsze rozumienie uwarunkowań współczesnych.

Stosowane metody





Forma i warunki



(skrócony opis)

Ewolucja pojęcia liczby, miary, struktur algebraicznych i topologicznych z uwzględnieniem aspektu historycznego.


89


1. Liczby naturalne, liczby wymierne. Twierdzenie Talesa. Proporcje. 2. Twierdzenie Pitagorasa, niewymierność. Arytmetyka Diofantosa. Trójki pitagorejskie i Wielkie Twierdzenie Fermata. 3. Fenomen Archimedesa i jego niezwykły wkład w rozwój matematyki, fizyki i mechaniki. 4. Ptolomeusz i mechanika niebios, Stożkowe. Kopernik, twierdzenie Kopernika o cykloidzie. 5. Matematyka Średniowiecza. Calculatores z Oksfordu i Mikołaj z Oresme. Świt rachunku różniczkowego. 6. Liczby zespolone, równania algebraiczne, Francois Viete. Narodziny Algebry. 7. Eksplozja XVII stulecia: Kartezjusz, Pascal, Fermat. 8. Zasada Cavalieriego i przykład de Robervala. 9. Od Galileusza i Keplera do Newtona. 10. Fenomen Eulera na przykładzie problemu bazylejskiego i zaproponowanej przez niego definicji funkcji dzeta. 11. Gauss, Legendre i narodziny analitycznej teorii liczb. 12. Cauchy, Weierstrass i fundamenty analizy. 13. Teoria miary i całki – rys historyczny. 14. Historia topologii. 15. Historia teorii rozmaitości


Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] Marek Kordos, Wykłady z historii matematyki, Wydawnictwo Script, Warszawa, 2010


90



Nazwa modułu


Emisja głosu


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 1


Rok studiów drugi

Semestr trzeci










Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: zna zasady poprawnej wymowy polskiej, zna teorie powstawania głosu, zna rodzaje ludzkiego głosu, zna patologie głosu, zna zasady higieny głosu; b) w zakresie umiejętności: potrafi prawidłowo emitować głos, potrafi synchronizować oddech z wypowiedzią, c) w zakresie kompetencji społecznych: ma świadomość występowania chorób zawodowych głosu i ich przyczyn, ma świadomość konieczności regularnych ćwiczeń nad własnym głosem.

Stosowane metody





Forma i warunki



(skrócony opis)

Treści przedmiotowe zapoznają studenta z podstawami wiedzy z zakresu anatomii i fizjologii narządu głosu i warunkami prawidłowej fonacji. Stanowią także podstawę ćwiczeń praktycznych nad głosem w zakresie prawidłowego oddychania a także prawidłowej artykulacji i fonacji.


91


1. Teorie powstawania głosu. 2. Rodzaje głosu ludzkiego. 3. Patologia głosu. 4. Metody badania narządu głosu. 5. Choroby zawodowe głosu i przyczyny ich powstawania. 6. Praktyczna metoda pracy nad głosem: a. Ćwiczenia fonacyjne; b. Ćwiczenia oddechowe; c. Ćwiczenia artykulacyjne; d. Podparcie oddechowe 7. Ćwiczenia w zakresie poprawnej wymowy polskiej. a. Wymowa samogłosek; b. Wymowa spółgłosek; c. Akcent, frazowanie 8. Zasady higieny głosu w pracy nauczyciela. Wilgotność i temperatura powietrza; b. Zapylenie; c. Hałas w miejscu pracy; d. Kontrola medyczna; 9. Choroby zawodowe głosu.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] A. Bochenek, M. Reicher, Anatomia człowieka, t.1: Anatomia głowy. Kości, stawy i więzadła. Mięśnie. Warszawa 1990.[2] Choroby zawodowe, red. K. Marek, Warszawa 2001.[3] A. Mitrynowicz – Modrzejewska, Fizjologia i patologia głosu. Warszawa 1974.[4] M. Dłuska, Fonetyka polska. Warszawa 1981.[5] K. Gawęda, J. Łazewski, Uczymy się poprawnej wymowy. Warszawa 1995.[6] A. Łastik, Poznaj swój głos, twoje najważniejsze narzędzie pracy. Warszawa 2001.[7] M. Oczkoś, Abecadło mówienia. Wrocław 1999.Głos narzędziem pracy, poradnik dla nauczycieli, red. M. Śliwińska – Kowalska, Łódź 1999.[8] B. Tarasiewicz, Podręcznik do nauki emisji głosu. Warszawa 2002.


92



Nazwa modułu


Pedagogika


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 5


Rok studiów trzeci

Semestr piąty










Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: zna podstawowe pojęcia i procesy wychowania i kształcenia, zna współczesne prądy i kierunki w kształceniu i wychowaniu, zna metody poznawania ucznia, zna najważniejsze zasady i metody w procesie nauczania i uczenia się (ze szczególnym uwzględnieniem metod aktywizujących nauczanie); b) w zakresie umiejętności: umie zastosować metody wychowania w działalności praktycznej nauczyciela, umie stosować metody poznawania ucznia, stosuje metody aktywizujące w procesie nauczania i uczenia się; c) w zakresie kompetencji społecznych: ma świadomość ograniczeń własnej wiedzy i potrzebę dalszego pogłębiania wiadomości z zakresu pedagogiki.






Forma i warunki



(skrócony opis)

Wykłady: Podstawy teoretyczne wychowania, Elementy historii wychowania, Cele, zasady i metody wychowania, Proces dydaktyczny, Cele, metody i zasady nauczania – uczenia się. Ćwiczenia: Metody poznawania ucznia, Współczesne prądy i kierunki w pedagogice, Osobowość nauczyciela – wychowawcy, Elementy procesu dydaktycznego: Nauczyciel – uczeń – szkoła, Niepowodzenia dydaktyczne – przyczyny i sposoby ich niwelowania


93


WYKŁADY: Podstawowe pojęcia pedagogiczne. Etymologia słowa: pedagogika, Paradygmaty nauk pedagogicznych w pedagogice, Związki pedagogiki z innymi naukami społecznymi, Pedagogika jako nauka . Cele i zasady oraz metody badań pedagogicznych, Elementy historii wychowania (od starożytności do czasów współczesnych), Wychowanie – szerokie i wąskie ujęcie tego słowa, cele wychowania, Zasady i metody wychowania, Cele współczesnego kształcenia (ogólnego i zawodowego) zgodnie z założeniami Maritaine’a, Proces kształcenia i najważniejsze zasady nauczania, Metody nauczania – nowoczesne metody aktywizujące nauczania. ĆWICZENIA: Metody poznawania ucznia , Praktyczne stosowanie niektórych metod (metody socjometrycznej), Współczesne prądy i kierunki w pedagogice (pedagogika personalistyczna, pedagogika religii, pedagogika Nowego wychowania), Myśl pedagogiczna M. Montessori, J. Korczak i jego pedagogika, Pedagogika C.Freineta, Pedagogika kultury. Kultura popularna jako czynnik socjalizacji, Osobowość nauczyciela w perspektywie historycznej i obecnie. Nauczyciel jako lider grupy klasowej, Program dydaktyczno – wychowawczy szkoły, Szkoła jako środowisko wychowawcze, Uczeń w realiach życia szkolnego . Klasa jako grupa społeczna., Elementy resocjalizacji. Zjawiska patologii społecznej występujące w szkole. Niepowodzenia dydaktyczne. Przyczyny, rodzaje i środki zaradcze.


uzupełniająca

Kurs ma charakter autorski, obowiązuje przede wszystkim materiał podany w trakcie wykładu i ćwiczeń. Do odpowiednich zagadnień literatura podawana jest na bieżąco w trakcie zajęć. Podana literatura ma charakter pomocniczy: [1] Kwieciński Z., Śliwerski B.Pedagogika. T I i II PWN 2005, [2] Kruszewski. K. Szkoła, Czynności nauczyciela . T i II PWN 2006, [3] Kupisiewicz. Cz.., Podstawy dydaktyki ogólnej PWN 2004, [4] Janowski A., Uczeń w teatrze życia WSiP 1996


94

Nr

pola Nazwa pola Opis

1 Jednostka Instytut Matematyczno-Przyrodniczy

2 Kierunek studiów Matematyka (studia stacjonarne)

3 Nazwa modułu kształcenia/ przedmiotu Lektorat języka angielskiego

4 Kod modułu kształcenia/ przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS 5

7 Rodzaj modułu

8 Rok studiów I, II;

9 Semestr II, III, IV

10 Typ zajęć ćwiczenia

11 Liczba godzin 150 (30-60-60)

12 Koordynator mgr Anna Rój, mgr Renata Babuśka, mgr Krystyna Wrońska, mgr Dorota Boryczko, mgr Aneta Świądro-Jakubas, mgr Marcin Głodzik

13 Prowadzący mgr Anna Rój, mgr Renata Babuśka, mgr Krystyna Wrońska, mgr Dorota Boryczko, mgr Aneta Świądro-Jakubas, mgr Marcin Głodzik

14 Język wykładowy angielski, polski

15 Zakres nauk podstawowych

16 Zajęcia ogólnouczelniane/ na innym kierunku

17 Wymagania wstępne Umiejętności nabyte w poprzednich etapach edukacji w zależności od poziomu grupy.

18 Efekty kształcenia

Wiedza: Student posiada podstawową wiedzę o regułach

gramatycznych wybranego języka; ma zasób słownictwa i znajomość struktur

językowych, umożliwiające mu formułowanie poprawnych językowo wypowiedzi ustnych i pisemnych na różne tematy związane z życiem codziennym i zawodowym;

posiada praktyczną znajomość wybranego języka niezbędną w różnych sytuacjach komunikacyjnych;

zna podstawowe słownictwo związane z jego specjalnością;

posiada ogólną wiedzę dotyczącą kultury obszaru nauczanego języka;

zna zasady z zakresu prawa autorskiego. Umiejętności: potrafi posługiwać się danym językiem na poziomie

B2 Europejskiego Systemu Opisu Kształcenia Językowego;

potrafi wypowiedzieć się na różne tematy w formie pisemnej i ustnej;

potrafi prowadzić rozmowę z rodzimym


95

użytkownikiem języka; rozumie znaczenie głównych wątków przekazu

pisanego i słuchanego, oraz wyszukać w nich i przetworzyć potrzebne informacje;

potrafi prowadzić rozmowę na tematy związane z jego specjalnością;

potrafi samodzielnie przetłumaczyć z języka polskiego na język obcy i odwrotnie średnio trudny tekst z zakresu studiowanej specjalności;

potrafi przygotować typowe prace pisemne i wystąpienia ustne w języku obcym z wykorzystaniem podstawowych ujęć teoretycznych, a także różnych źródeł;

umie samodzielnie korzystać ze zdobytej wiedzy. KOMPETENCJE: rozumie potrzebę uczenia się przez całe życie; potrafi właściwie ocenić swoją wiedzę i

kompetencje, jest świadomy własnych ograniczeń. Wie kiedy i jak korzystać z dokumentów autentycznych;

potrafi wykorzystać posiadaną wiedzę i umiejętności do realizacji postawionych mu zadań;

potrafi pracować w grupie, przyjmując w niej różne role; uczestniczy w życiu kulturalnym korzystając z

różnych mediów w języku obcym.

19 Stosowane metody dydaktyczne

metody podające: objaśnienie, opis metody problemowe aktywizujące: metoda

sytuacyjna, dyskusja w podgrupach, wypowiedzi indywidualne, debata

metody eksponujące: nagrania audio i video metody praktyczne: praca z podręcznikiem,

ćwiczenia leksykalne, ćwiczenia sprawdzające znajomość struktur gramatycznych, ćwiczenia rozwijające sprawność pisania

20 Metody sprawdzania i kryteria oceny efektów kształcenia

aktywność na zajęciach, prace pisemne, projekty, zadania domowe, prezentacje.

21 Forma i warunki zaliczenia

zaliczenie na ocenę; po zrealizowaniu 150 godzin zajęć – zaliczenie pisemne obejmujące m.in. rozumienie ze słuchu, dopuszczające do egzaminu składającego się z części pisemnej i ustnej.

22 Treści kształcenia (skrócony opis)

Podczas zajęć rozwijane są cztery sprawności językowe: słuchanie ze zrozumieniem, czytanie ze zrozumieniem, mówienie i pisanie. Słuchanie ze zrozumieniem umożliwia zapoznanie się z użyciem języka w naturalnych warunkach, ze sposobem wymowy, akcentowania, intonacji. Czytanie ze zrozumieniem przejawia się w umiejętności wyszukania konkretnych informacji, lub zrozumienie ogólnego sensu tekstu. Mówienie to umiejętność uczestniczenia w rozmowie wymagającej bezpośredniej wymiany informacji na znane uczącemu się tematy, posługiwania się ciągiem wyrażeń i zdań niezbędnych, by wziąć udział


96

lub podtrzymać rozmowę na dany temat, relacjonowania wydarzeń, opisywania ludzi, przedmiotów, miejsc, przedstawiania i uzasadniania swojej opinii. Umiejętność pisania dotyczy wyrażenia myśli, opinii w sposób pisany uwzględniając reguły gramatyczno-ortograficzne, dostosowując język i formę do sytuacji. Przejawia się w redagowaniu listu, maila, rozprawki, referatu, relacji, krótkich i prostych notatek lub wiadomości wynikających z doraźnych potrzeb.

23 Treści kształcenia (pełny opis)

Kurs opiera się na podręczniku i programie uwzględniającym różnorodne bloki tematyczno-leksykalne dotyczące życia codziennego i o charakterze społeczno-kulturowym, a także zagadnienia gramatyczne dostosowane do poziomu kursu. Zagadnienia gramatyczne: czasowniki: regularne, nieregularne, czasowniki

frazowe, wybrane czasowniki, po których stosuje się formę „gerund” lub bezokolicznik;

czasowniki modalne; czasy gramatyczne; główny podział; wyrażanie

teraźniejszości, wyrażanie przeszłości, wyrażanie przyszłości;

rzeczowniki: policzalne i niepoliczalne, złożone (compound nouns);

przymiotniki: podział, stopniowanie; przysłówki: tworzenie, rodzaje, funkcje, pozycja w

zdaniu; przedimki: rodzaje, użycie; zdania przydawkowe; mowa zależna; zdania warunkowe; strona bierna; konstrukcje pytające; tryb przypuszczający; wyrażenia: „I wish’’, „ if only’’. Zagadnienia leksykalne: przyjaciele: relacje międzyludzkie, cechy

charakteru, nawiązywanie znajomości; media: rodzaje, zastosowanie, rozmowa o

filmach, czasopismach – wyrażanie opinii; styl życia: miejsce zamieszkania, nazwy

budynków, opis mieszkania/ domu; bogactwo: pieniądze, sukces, zakupy, reklama; czas wolny: czynności czasu wolnego –

preferencje/ opis, ulubiona restauracja jako miejsce spędzania czasu wolnego – opis/ rekomendacja, opis przedmiotu: kształt, waga, rozmiar, zastosowanie;

wakacje: rodzaje, doświadczenia związane z podróżą, miejsce, które warto zobaczyć, zwiedzić – opis;

edukacja: uczenie się – zwroty, wyrażenia,


97

wspomnienia o latach szkolnych, cechy dobrego/ złego nauczyciela – opis;

zmiany: kwestie ogólnoświatowe (środowisko naturalne, polityka, itp.) – opis wybranego problemu/ proponowanie zmian;

praca: warunki zatrudnienia, wymagania/ cechy charakteru potrzebne do wykonywania różnych zawodów, rozmowa kwalifikacyjna;

wspomnienia: opis wspomnień z dzieciństwa, biografia – opis osoby sławnej, pożegnania – różnice kulturowe.

24 Literatura podstawowa i uzupełniająca

Literatura podstawowa: Roberts, R., Clare, A., Wilson, JJ., New Total

English. Intermediate, Students’ Book. Harlow: Pearson Education Limited, 2011.

Literatura uzupełniająca:

Clare, A., Wilson, JJ., Cosgrove, A., New Total English. Intermediate, Workbook. Harlow: Pearson Education Limited, 2011.

Evans, V., Milton, J., FCE Listening and Speaking Skills 1-3. Newbury: Express Publishing, 2002.

Cieślak, M., English. Repetytorium tematyczno-leksykalne 1-3. Poznań: Wagros, 2004.

Misztal, M., Tests In English. Thematic Vocabulary. Warszawa: WSiP, 1994.

Evans, V., FCE Use of English 1. Newbury: Express Publishing, 1997.

Evans, V., CPE Use of English, Examination Practice. Swansea: Express Publishing, 1998.

Materiały z internetu/ prasy – teksty fachowe z dziedziny związanej z kierunkiem studiów.

25

Przyporządkowanie modułu kształcenia/przedmiotu do obszaru/ obszarów kształcenia

26 Sposób określenia liczby punktów ECTS

27

Liczba punktów ECTS – zajęcia wymagające bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego

28 Liczba punktów ECTS – zajęcia o charakterze praktycznym


98

Nr

pola

Nazwa pola Opis


2 Kierunek studiów Matematyka

3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Zajęcia sportowo -rekreacyjne

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS

7 Rodzaj modułu obowiązkowy

8 Rok studiów pierwszy

9 Semestr I i II

10 Typ zajęć ćwiczenia praktyczne

11 Liczba godzin 60 w tym:

Sem I: 30h

Sem .II: 30h

12 Koordynator mgr Kazimierz Mróz

13 Prowadzący mgr Stanisław Derus, mgr Przemysław Markowicz, mgr

Janina Mróz, mgr Irena Uszyńska

14 Język wykładowy polski

15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia

ogólnouczelniane/na

innym kierunku

17 Wymagania wstępne

18 Efekty kształcenia Student posiada elementarną wiedzę na temat prowadzenia

zdrowego trybu życia i zapobiegania chorobom

cywilizacyjnym. Student prezentuje optymalny poziom

sprawności ruchowej. Posiada umiejętności ruchowe i

techniczne w zakresie podstawowych dyscyplin sportowych.

Potrafi pracować w zespole. Dba o poziom własnej

sprawności.

19 Stosowane metody

dydaktyczne

Metody nauczania ruchu: analityczna, syntetyczna,

kompleksowa

20 Metody sprawdzania

i kryteria oceny

efektów kształcenia

Sprawdzian umiejętności technicznych:

Umiejętności techniczne w zakresie podstawowych

dyscyplin sportowych: odbicia piłki w piłce siatkowej,

kozłowanie rzuty do kosza w piłce koszykowej, podania,

przyjęcia, strzały

w futsalu, unihokej-podania i przyjęcia piłeczki,

prowadzenie piłeczki kijem hokejowym, strzały na bramkę.

Piłka ręczna –podania, chwyty, kozłowanie, rzuty na


99

bramkę.

21 Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie z oceną semestr I i II

22 Treści kształcenia

(skrócony opis)

Poprawienie ogólnej sprawności motorycznej, fizycznej

poprzez ćwiczenia ogólnorozwojowe. Opanowanie techniki

w zakresie podstawowych dyscyplin sportu i form

aktywności ruchowej. Umiejętność organizowania czasu

wolnego dla siebie i członków swojej rodziny.


(pełny opis)

Sprawność ogólna - ćwiczenia kształtujące w różnych

formach: ćwiczenia z przyborami (piłki, skakanki, laski

gimnastyczne, ławeczki, drabinki)

Zabawy i gry ruchowe.

Piłka siatkowa - doskonalenie techniki podstawowej: odbicia

piłki, zagrywka, wystawa, plasowanie, zbicie, taktyka:

ustawienie na boisku, zmiany, zapoznanie z aktualnymi

przepisami gry.

Koszykówka - doskonalenie techniki podstawowej:

kozłowanie, podania, zasłony, rzuty z dwutaktu,taktyka:

poruszanie się

w ataku i obronie, współpraca w dwójkach z

wykorzystaniem zasłon, obrona „ każdy swego”, strefowa,

zapoznanie

z aktualnymi przepisami.

Futsal - technika podstawowa: podania i przyjęcia piłki

różnymi częściami ciała, strzały na bramkę. Gra

uproszczona, przepisy gry.

Piłka ręczna - zabawy i gry przygotowujące do piłki ręcznej.

Unihokej - nauka i doskonalenie techniki gry: prowadzenie

piłki, przyjecie i podanie strzał na bramkę, taktyka:

poruszanie się po boisku w ataku i obronie, blokowanie

strzałów, odbieranie piłki, atak indywidualny i zespołowy,

współpraca 2i3, przepisy gry.

Tenis stołowy - doskonalenie gry pojedynczej i deblowej.

Zabawy i gry ruchowe w terenie.

24 Literatura podstawowa

i uzupełniająca

1. Abramiuk D. (1994) Unihoc Agencja Promo- Lider

2. Cendrowski Z. (1980) Poradnik młodzieżowego

organizatora sportu. Warszawa

3. Chromiński Z. (1987) Aktywność ruchowa dzieci i

młodzieży. Warszawa

4. Spieszny M., Tabor R., Walczyk L. (2001) Piłka

ręczna w szkole Warszawa C.O.S

5. Talaga J. (1980) ABCmłodego piłkarza. Warszawa

Sport

i Turystyka

25 Przyporządkowanie

modułu

kształcenia/przedmiotu

do obszaru/obszarów

kształcenia

W01,W04,W05,W06,W07,W08

U01,U02,U07,U11

K01,K02,K03,K04,K08,K09

26 Sposób określenia


100

liczby punktów ECTS

27 Liczba punktów ECTS

– zajęcia wymagające

bezpośredniego

udziału nauczyciela

akademickiego


– zajęcia o charakterze

praktycznym


101

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Unihoc

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h


13 Prowadzący mgr Stanisław Derus


15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku


18 Efekty kształcenia Student posiada elementarną wiedzę na temat prowadzenia

zdrowego trybu życia i zapobiegania chorobom

cywilizacyjnym. Posiada sprawność fizyczną umożliwiającą

grę w unihokeja

z bramkarzem i bez bramkarza. Zna przepisy gry w

unihokeja. Dba o poziom własnej sprawności.

19 Stosowane metody

dydaktyczne


kompleksowa


i kryteria oceny


Umiejętności praktyczne: sprawdzian umiejętności

technicznych- postawa, poruszanie się po boisku z piłeczką,

podania i przyjęcia piłki, strzały, zwody, reagowanie na

zachowanie przeciwnika. Gra bramkarza.

21 Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie z oceną - semestr I i II


(skrócony opis)

Krótki rys historyczny unihokeja. Znajomość przepisów gry.

Opanowanie elementów technicznych umożliwiających grę

w unihokeja.

23 Treści kształcenia Unihoc- gra dla każdego krótki rys historyczny. Technika


102

(pełny opis) gry - gra w ataku: postawa, poruszanie się po boisku,

podania, przyjęcia piłki, prowadzenie piłki, strzały, zwody,

gra w obronie: poruszanie się w obronie, wygarnianie, piłki,

blokowanie strzałów, przechwytywanie podań, reagowanie

na zwody przeciwnika. Taktyka gry: atak

indywidualny i zespołowy, obrona indywidualna i

zespołowa. Gra bramkarza. Sprawdzian umiejętności

technicznych.


i uzupełniająca

1. Abraniuk D. (1994) Unihoc. Warszawa Agencja Promo –

Lider

2. Starzyńska S. (2001) Unihokej dla małych i dużych.

Polska Federacja Unihokeja -Floorball

3. Starzyńska S., Tyworniuk-Małysz A. (1998) Unihokej-

podstawy techniki i taktyki w ćwiczeniach, grach i

zabawach. Polska Federacja Unihokeja –Floorball


modułu



kształcenia

W01,W08,W09

U01,U03,U04,U07,U08,10,U11,U13

K01,K03,K04,K08





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


103

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Turystyka piesza – zajęcia do wyboru dla studentów ze

zwolnieniami lekarskimi

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h

12 Koordynator mgr Kazimierz Mróz,

13 Prowadzący mgr Przemysław Markowicz


15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku

17 Wymagania wstępne Posiadanie własnego sprzętu turystycznego (odpowiednia

odzież, obuwie).

18 Efekty kształcenia Po ukończeniu kursu student powinien znać:

historie, zabytki oraz najważniejsze miejsca związane z

kulturą miasta Tarnowa,

szlaki turystyczne, historyczne, ścieżki dydaktyczne w

najbliższej okolicy: Tarnów, Wierzchosławice,

Ciężkowice, Tuchów, Bochnia,

zabytki oraz pomniki przyrody na terenie powiatu

tarnowskiego,

podział oraz rodzaje szlaków turystycznych.

Po ukończeniu kursu student powinien umieć:

praktycznie zrealizować aktywność fizyczną poza murami

szkoły – różnego rodzaju wycieczki piesze, rowerowe,

wykazać się znajomością: krain geograficznych,

szlakowskazów, sprzętu turystycznego,

wykazać się umiejętnością: czytania mapy oraz

przewodników turystycznych,

bezpiecznie poruszać się w terenie podgórskim,


104

wykorzystać zdobytą wiedzę teoretyczną i praktyczną w

życiu po zakończeniu studiów,

aktywnie spędzać czas wolny po zajęciach dnia

codziennego.

19 Stosowane metody

dydaktyczne

Ćwiczenia praktyczne – przygotowanie teoretyczne podczas

wycieczek turystycznych, praktyczny udział w zajęciach

turystycznych, wykład, filmy edukacyjne, pogadanka.


i kryteria oceny


Ocena praktycznych umiejętności podczas wycieczek

turystycznych, czynny udział w zajęciach –

przygotowywanie materiałów do zajęć, obecność na

wycieczkach turystycznych.

21 Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie z oceną w semestrze: od pierwszego do szóstego

na podstawie ocen z umiejętności praktycznych, wiedzy oraz

obecności na zajęciach.


(skrócony opis)

Przygotowanie praktyczne studentów do organizowania

wycieczek turystycznych i krajoznawczych. Podstawowa

znajomość historii, zabytków oraz topografii najbliższej

okolicy.


(pełny opis)

Praktyczna nauka programowania, planowania,

organizowania oraz realizacji wycieczek jednodniowych.

Zdobycie umiejętności organizowania wycieczek

turystycznych po najbliższej okolicy. Wykazanie się

podstawową znajomością historii, zabytków oraz topografii

najbliższej okolicy. Opanowanie prawidłowego

nazewnictwa najważniejszych krain geograficznych, a także

umiejętnością czytania mapy, przewodników. Znajomość

oznakowania szlaków turystycznych, historycznych, ścieżek

edukacyjnych – szlakowskazy oraz czytania tablic

informacyjnych. Przygotowanie do realizacji różnych form

turystyki: piesza, rowerowa w dalszym życiu. Poznanie

historii i zabytków Tarnowa – cykl wycieczek po Tarnowie,

poznanie walorów turystycznych oraz krajobrazowych

najbliższej okolicy: zielone perły Tarnowa (Las Lipie,

Rezerwat Debrza, Park im. E. Kwiatkowskiego, Park

Sośnia), Pogórza Ciężkowicko-Rożnowskiego, zwiedzanie

zabytkowej kopalni soli w Bochni.


i uzupełniająca

1. Gaworecki W. (1998) Turystyka. Warszawa.

2. Łobożewicz T. (1985) Krajoznawstwo i turystyka w

szkole. Warszawa

3. Łobożewicz T. (1983) Turystyka kwalifikowana.

Warszawa

4. Łobożewicz T. (2001) Podstawy turystyki. Warszawa

5. Wojtycza J. (2000) Organizacja turystyki młodzieży

szkolnej. Kraków

6. Praca zbiorowa (2005) Magia Tarnowa. Tarnów

7. Mapy turystyczne, przewodniki, opisy tras

turystycznych, ciekawych miejsc, inne materiały

dotyczące i turystyki,

8. Pragłowska A. (2005) Wizytówki miasta Tarnowa.

Tarnów


105

9. Sypek A. (2007) Mój Tarnów. Tarnów


modułu



kształcenia

W01, W03,

U02, U03,

K01, K02, K03, K04, K05





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


106

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Ćwiczenia w wodzie i pływanie – zajęcia do wyboru dla

studentów ze zwolnieniami lekarskimi

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h




15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku


18 Efekty kształcenia Student posiada podstawowe umiejętności pływania każdym

stylem: kraul na grzbiecie, kraul na piersiach, klasycznym –

żabką. Posiada sprawność fizyczną oraz podstawowe

umiejętności techniczne umożliwiające samodzielne

pływanie. Student opanował wiedzę z zakresu

wykorzystania ćwiczeń w wodzie do leczenia różnych

schorzeń oraz bezpieczeństwa nad wodą.

19 Stosowane metody

dydaktyczne

Metody nauczania ruchu: analityczna syntetyczna i

kompleksowa

Metody prowadzenia lekcji: odtwórcze (naśladowcza

ścisła, zadaniowa ścisła, programowego uczenia się)

Metody nauczania: pokaz, wykład


i kryteria oceny


Umiejętności praktyczne semestr I

Swobodne poruszanie się w wodzie, umiejętność

wykorzystania środowiska wodnego do ćwiczeń

kompensacyjnych. Przepłynięcie 50 m dowolnym stylem

bez limitu czasowego oraz 25 m drugim wybranym stylem –

ocena techniki.


107

Umiejętności praktyczne semestr II

Przepłynięcie na czas 50 m wybranym stylem oraz 25 m

dwoma wybranymi stylami (kraulem na grzbiecie, kraulem

na piersiach lub stylem klasycznym) bez limitu czasowego –

ocena techniki.

21 Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie z oceną semestr I

Zaliczenie z oceną semestr II


(skrócony opis)

Wykorzystanie środowiska wodnego do ćwiczeń

kompensacyjnych. Nauka i doskonalenie umiejętności

pływania każdym stylem, opanowanie poprawnej techniki

wykonywania startów i nawrotów. Poznanie zasad

bezpieczeństwa nad wodą.


(pełny opis) Semestr I

Ćwiczenia oswajające, oddechowe, wypornościowe w

wodzie, ruchy napędowe w stylu grzbietowym oraz w kraulu

na piersiach. Wykorzystanie środowiska wodnego do

różnego rodzaju ćwiczeń kompensacyjnych. Nauka i

doskonalenie umiejętności pływania kraulem na grzbiecie

oraz kraulem na piersiach. Opanowanie poprawnej techniki

wykonywania startów i nawrotów w stylu grzbietowym oraz

kraulu na piersiach.

Semestr II

Środowisko wodne, jako środowisko kształtujące naszą

sylwetkę. Proste ćwiczenia z aqua aerobiku. Ćwiczenia z

„makaronami” oraz z pływakami. Korekta i doskonalenie

umiejętności pływania stylem grzbietowym oraz kraulem na

piersiach doskonalenie poprawnej techniki wykonywania

startów i nawrotów w tych stylach. Nauka i doskonalenie

umiejętności pływania stylem klasycznym, opanowanie

poprawnej techniki wykonywania startów i nawrotów w

stylu klasycznym. Pływanie dłuższych odcinków bez

odpoczynku – łączenie różnych stylów w pływaniu.

Obserwacja zawodów pływackich.


i uzupełniająca

1. Bartkowiak E., (1995) Sportowa technika pływania.

C.O.S. Warszawa,

2. Czabański B. (1993) Wybrane zagadnienia uczenia

się

i nauczania czynności sportowej. Wyd. AWF Wrocław

3. Dybińska E., Wójcicki A. (2002) Wskazówki

metodyczne do nauczania pływania. AWF Kraków,

4. Fiłon M., (1997) Pływanie - Przewodnik do zajęć obligatoryjnych oraz do wyboru dla studentów studiów

stacjonarnych. AWF Wrocław,

5. Karpiński R. (2003) Pływanie, podstawy techniki,

nauczanie.

6. Kołodziej J., (1989) Pływanie korekcyjne. AWF

Warszawa,

7. Ostrowski A., (2004) Zabawy i rekreacja w wodzie.

WSiP Warszawa,

8. Ostrowski A., (1992) Wodne Sporty Rekreacyjne.


108

AWF Kraków,

9. Przepisy Pływania FINA. (2005) PZP Warszawa,

10. Waade B. (2005) Pływanie sportowe i ratunkowe.

AWF Gdańsk.


modułu



kształcenia

W02, W03, W04,

U01, U02, U03, U04,

K 01, K02, K03, K04, K05, K 06.





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


109

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Futsal – poziom podstawowy

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h


13 Prowadzący mgr Stanisław Derus


15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku


18 Efekty kształcenia Elementarna wiedza na temat prowadzenia zdrowego trybu

życia i zapobiegania chorobom cywilizacyjnym. Student dba

o poziom własnej sprawności. Posiada sprawność fizyczną i

umiejętności techniczne umożliwiające grę w piłkę nożna –

futsal.

19 Stosowane metody

dydaktyczne


kompleksowa


i kryteria oceny


Sprawdzian umiejętności technicznych i poruszania się po

boisku z piłką, podania i przyjęcia, strzały na bramkę,

zwody, reagowanie na przeciwnika. Gra bramkarza.

21 Forma i warunki

zaliczenia




(skrócony opis)

Krótki rys historyczny piłki nożnej i futsalu. Znajomość

przepisów gry w futsal. Opanowanie elementów

technicznych umożliwiających grę w futsal w formie

zabawowej, ścisłej i we fragmentach gry.


(pełny opis)

Futsal gra dla każdego, krótki rys historyczny. Technika gry

– gra w ataku: poruszanie się po boisku bez piłki i z piłką,


110

podania

i przyjęcia piłki różnymi częściami ciała, prowadzenie piłki

ze zmianą kierunku biegu, zwody strzały. Gra w obronie:

poruszanie się w obronie, przechwytywanie podań,

odbieranie piłki przeciwnikowi, blokowanie strzałów,

reagowanie na zwody przeciwnika. Taktyka gry: atak

indywidualny i zespołowy, obrona indywidualna i

zespołowa. Gra bramkarza. Sprawdzian umiejętności

technicznych.


i uzupełniająca

1. Bednarski L., Kozmin A. (1988) Podręcznik dla

studentów

i nauczycieli. AWF Kraków

2. Talaga J. (1980) ABC młodego piłkarza. Sport i turystyka.

Warszawa

3. Talaga J. (1996) Atlas ćwiczeń technicznych C.O.S

Warszawa

4. Talaga J. (1996) Technika piłki nożnej. C.O.S Warszawa


modułu



kształcenia

W01.W04,W05,W06,W07,W08

U01,U02,U07,U011

K01,K02,K03,K04,K04,K08,K09





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


111

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Futsal - poziom zaawansowany

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h


13 Prowadzący mgr Krzysztof Tomalski


15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku


18 Efekty kształcenia Student posiada sprawność fizyczną, umiejętności

techniczne

i taktyczne gry w futsal. Zna przepisy futsalu. Potrafi

pracować

w zespole. Dba o poziom własnej sprawności. Ma wiedzę na

temat roli rekreacji w życiu człowieka, której celem jest

zwiększenie wydolności organizmu i podnoszenie jakości

życia.

19 Stosowane metody

dydaktyczne

Metody analityczna, syntetyczna, kombinowana.


i kryteria oceny


Testy przygotowania koordynacyjnego i technicznego.

21 Forma i warunki

zaliczenia




(skrócony opis)

Doskonalenie umiejętności technicznych i taktycznych w

formie zabawowej, ścisłej, fragmentów gry, gry szkolnej i

gry właściwej.


112


(pełny opis)

Ćwiczenia poprawiające przygotowanie motoryczne i

fizyczne. Doskonalenie wszystkich technik piłkarskich:

przyjęć, uderzeń, prowadzenia piłki, drybling, zwody, gra

ciałem. Doskonalenie taktyki indywidualnej: w ataku i

obronie. Doskonalenie taktyki zespołowej: atak szybki i

pozycyjny, stałe fragmenty gry, obrona „każdy swego”,

strefowa, kombinowana, przy stałych fragmentach gry.

Doskonalenie gry bramkarza w ataku i obronie.

Rozgrywanie ataku po wycofaniu bramkarza.


i uzupełniająca

5. Bednarski L., Koźmin A.(1998) Piłka nożna. AWF

Kraków

6. Bednarski L, Koźmin A.(1996) Atlas ćwiczeń techniczno-

taktycznych. AWF, Kraków

7. Przepisy gry w Futsal (2010/2012), RADIUS Sc.

8. Talaga J. (1996) Technika piłki nożnej. COS, Warszawa

9. Talaga J.(1997) Taktyka piłki nożnej.COS, Warszawa

10. Talaga J. (1999) Atlas ćwiczeń piłkarskich-technika.

Warszawa

11. Valdericeda F. (2012) Futsal-taktyka i ćwiczenia

taktyczne.


modułu



kształcenia

W02, W03, W04,

U01, U02, U03, U04,

K 01, K02, K03, K04, K05, K 06.





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


113

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Gimnastyka kompensacyjna

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS 2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h


13 Prowadzący mgr Irena Uszyńska


15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku

17 Wymagania wstępne Zaświadczenie lekarskie i zgoda lekarza na uczestnictwo

w zajęciach gimnastyki kompensacyjnej.

18 Efekty kształcenia Student ma wiedzę, jakie ćwiczenia wykonywać w

przypadku swojego schorzenia. Potrafi wykorzystać

przybory i przyrządy ogólnodostępne w celu przywracania

lub kompensowania utraconych w skutek urazu, choroby

funkcji bądź ubytków psychomotorycznych. Student potrafi

samodzielnie ocenić poprawę swojej sylwetki oraz zakres

ruchomości w stawach i siłę mięśni.

19 Stosowane metody

dydaktyczne

Pokaz i teoretyczne objaśnienie. Prezentacja techniki

wykonywania poprzez metody praktycznego działania oraz

wykorzystywania środków audiowizualnych.


i kryteria oceny


Sprawdzian praktyczny z umiejętności wykonania ćwiczeń

w zależności od schorzenia.

21 Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie z oceną za semestr. Frekwencja i aktywny udział

w zajęciach.


(skrócony opis)

Ponowne kształtowanie wzorców ruchowych, które zaginęły

w skutek dysfunkcji. Podtrzymywanie ich zdrowia poprzez


114

wyposażenie w takie umiejętności, wiedzę i poprawę

sprawności fizycznej, żeby mogli jak najpełniej

funkcjonować

w społeczeństwie.


(pełny opis)

Zajęcia z doborem ćwiczeń w zależności od rodzaju

dysfunkcji, kształtowaniu określonej zdolności motoryczne;

ćwiczenia bierne – rozciąganie. Celem tych ćwiczeń jest

likwidacja ograniczonej ruchomości w stawach. Ćwiczenia

izometryczne polegające na czynnym napięciu mięśni bez

zmiany długości ich włókien. Ćwiczenia czynne wolne i

czynne z oporem.


i uzupełniająca

1. Babulska Ł. (1994), Ćwiczenia wyrównawcze, Kraków 2. Groffik D. (2009), Metodyka stosowania ćwiczeń fizycznych

w profilaktyce i terapii AWF w Katowicach, Katowice 3. Rosałowski A. (2009), Techniki wykonywania ćwiczeń

leczniczych, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa


modułu



kształcenia

W01, W 04, W05, W06, W 07, W08,

U01, U02, U07, U11,

K 01, K02, K03, K04, K08, K 09.





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


115

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Piłka siatkowa – poziom zaawansowany

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h


13 Prowadzący mgr Danuta Michnik-Majka, mgr Przemysław Markowicz


15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku

17 Wymagania wstępne Umiejętność podstawowej techniki.

18 Efekty kształcenia Student posiada podstawową wiedzę, obejmującą genezę,

rozwój oraz bieżące wydarzenia w piłce siatkowej. Zna

przepisy gry. Potrafi zaplanować rozgrzewkę pod kątem

realizowanych zadań na zajęciach. Posiada sprawność

fizyczną oraz umiejętności techniczne i taktyczne

wykraczające poza poziom podstawowy. Umiejętności

studenta umożliwiają samodzielną grę w piłkę siatkową.

19 Stosowane metody

dydaktyczne

Metody nauczania ruchu: analityczna, syntetyczna

i kompleksowa





i kryteria oceny


Umiejętności praktyczne

Sprawdzian umiejętności technicznych: odbicia piłki

sposobem górnym i dolnym pojedynczo oraz w układach

dwójkowych

i trójkowych. Plasowanie i atakowanie piłki po wystawie,


116

zagrywka różnymi sposobami w określone miejsce na

boisku. Umiejętność wykonania zagrywki zadaniowej.

Bezpośrednia obserwacja oraz udział w meczu lub w

turnieju.

Teoria

Opanowanie przepisów gry – możliwość sędziowania.

21 Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie z oceną semestr I i II


(skrócony opis)

Geneza i rozwój piłki siatkowej w Polsce oraz na świecie.

Przepisy gry. Opanowanie podstawowych elementów

technicznych

i taktycznych umożliwiających grę w piłkę siatkową oraz w

piłkę siatkową plażową


(pełny opis)

Charakterystyka gry, przygotowanie motoryczne i fizyczne –

ćwiczenia specjalistyczne dotyczące gry w piłkę siatkową.

Opanowanie umiejętności praktycznych z zakresu

poszczególnych elementów technicznych: sposoby

poruszania się po boisku, różne pozycje siatkarskie w

obronie i ataku, odbicia piłki sposobem dolnym i górnym w

różnych układach – dwójkowych, trójkowych,

czwórkowych. Plasowanie oraz atak – zbicie po wystawie

partnera w różnych sytuacjach na boisku. Małe gry z

wykorzystaniem elementów technicznych: 2x2, 3x3, 4x4.

Wykonanie zagrywki dowolnym sposobem, zagrywka w

odpowiednią strefę boiska, zagrywka zadaniowa. Próby gry

na jednego rozgrywającego oraz gra w obronie z

zawodnikiem libero. Nauka elementów taktycznych: taktyka

indywidualna i zespołowa w obronie oraz taktyka

indywidualna i zespołowa w ataku. Dostosowanie

odpowiedniej taktyki do przeciwnika. Przepisy gry, aktualne

wyniki w Polsce i na świecie. Bezpośrednia obserwacja

oraz udział w meczu lub w turnieju.


i uzupełniająca

1. Adamczyk S., Uzarowicz J., Zagórski B. (1988) Piłka

siatkowa. Wydawnictwo skryptowe nr 95, Kraków AWF

2. Bondarowicz M. (1995) Zabawy w grach sportowych.

WSiP Warszawa

3. Grządziel G., Ljach W.J. (2000) Piłka siatkowa.

Podstawy treningu, zasób ćwiczeń. Warszawa, COS

4. Klocek T., Szczepanik M. (2003) Siatkówka na lekcjach

wychowania fizycznego. Warszawa, COS

5. Kulgawczuk R. (1994) Mini piłka siatkowa. Agencja

Promo-Lider, Warszawa

6. Międzynarodowe przepisy gry w piłkę siatkową

7. Skrobański H., Wieczorek A. (2001) Przewodnik do

ćwiczeń z piłki siatkowej. Poznań, AWF

8. Szczepanik M., Klocek T. (1998) Siatkówka w szkole.

Kraków AWF

9. Uzarowicz J. (1998) Siatkówka. Co jest grane? Alma-

Sport Kraków

10. Uzarowicz J., Zdebska H.(1998) Piłka siatkowa.


117

Program szkolenia dzieci i młodzieży. Warszawa


modułu



kształcenia

W02, W03, W04,

U01, U02, U03, U04,

K 01, K02, K03, K04, K05, K 06.





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


118

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Obóz wędrowny - zajęcia zblokowane

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr II


11 Liczba godzin 30




15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku

17 Wymagania wstępne Posiadanie własnego sprzętu turystycznego (odpowiednia

odzież, obuwie, plecak), mapy, przewodniki turystyczne.

18 Efekty kształcenia Po ukończeniu kursu student powinien znać podział i

rodzaje szlaków turystycznych. Powinien umieć:

praktycznie zrealizować aktywność fizyczną poza murami

szkoły – różnego rodzaju wycieczki piesze, rowerowe,

wykazać się znajomością: krain geograficznych,

szlakowskazów, sprzętu turystycznego,

wykazać się umiejętnością: czytania mapy oraz

przewodników turystycznych,

bezpiecznie poruszać się w terenie podgórskim, górskim

oraz znać obiektywne i subiektywne niebezpieczeństwa

gór,

dobrać odpowiednie szlaki turystyczne do wieku,

umiejętności oraz pory roku,

poruszać się po terenie, którego nie zna,

wykorzystać zdobytą wiedzę teoretyczną i praktyczną w

życiu po zakończeniu studiów,

aktywnie spędzać czas wolny po zajęciach dnia

codziennego.

19 Stosowane metody Ćwiczenia praktyczne – przygotowanie teoretyczne podczas


119

dydaktyczne wycieczek turystycznych, praktyczny udział w zajęciach

turystycznych, wykład, filmy edukacyjne, pogadanka.

20 Metody sprawdzania i


kształcenia

Ocena praktycznych umiejętności podczas wycieczek

turystycznych, czynny udział w zajęciach –

przygotowywanie materiałów do zajęć.

21 Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie z oceną w semestrze drugim na podstawie ocen

z umiejętności praktycznych oraz wiedzy z zakresu

wycieczek turystycznych.


(skrócony opis)

Przygotowanie praktyczne studentów do organizowania

wycieczek turystycznych i krajoznawczych. Podstawowa

znajomość topografii najbliższej okolicy.


(pełny opis)

Praktyczna nauka programowania, planowania,

organizowania oraz realizacji wycieczek: jednodniowych,

kilkudniowych, obozów wędrownych, rajdów, złazów.

Zdobycie umiejętności organizowania wycieczek

turystycznych po najbliższej okolicy. Wykazanie się

podstawową znajomością topografii oraz prawidłowym

nazewnictwem najważniejszych krain geograficznych, a

także umiejętnością czytania mapy, przewodników. Nauka

prawidłowego dobierania szlaków turystycznych do: wieku,

umiejętności, wydolności oraz pory roku. Znajomość

oznakowania szlaków turystycznych – szlakowskazy oraz

czytania tablic informacyjnych umieszczonych na szlakach.

Przygotowanie do realizacji różnych form turystyki: piesza,

rowerowa w dalszym życiu. Poznanie walorów

turystycznych oraz krajobrazowych najbliższej okolicy:

Beskid Sądecki, Pieniny, Gorce.


i uzupełniająca

10. Gaworecki W., (1998) Turystyka, Warszawa

11. Gołaszewski J., Paterka S., Wieczorek A. (2000)

Organizacja wycieczek szkolnych, obozów stałych i

wędrownych. Rekreacyjne gry ruchowe na obozach i

wycieczkach, Poznań

12. Łobożewicz T. (1985) Krajoznawstwo i turystyka w

szkole, Warszawa

13. Łobożewicz T. (1983) Turystyka kwalifikowana,

Warszawa

14. Łobożewicz T. (2001) Podstawy turystyki, Warszawa

15. Toczek-Werner S. (red.) (1999) Podstawy rekreacji i

turystyki, Wrocław

16. Wojtycza J.(2000) Organizacja turystyki młodzieży

szkolnej, Kraków

17. Mapy turystyczne, przewodniki, opisy tras

turystycznych, ciekawych miejsc, inne materiały

dotyczące i turystyki.


modułu



kształcenia

W01, W03,

U02, U03,

K01, K02, K03, K04, K05



120




bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


121

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Pływanie – nauka

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h




15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku




żabką. Posiada sprawność fizyczną oraz podstawowe

umiejętności techniczne umożliwiające samodzielne

pływanie. Student opanował wiedzę z zakresu przepisów

pływania oraz przepisów dotyczących bezpieczeństwa nad

wodą.

19 Stosowane metody

dydaktyczne


i kompleksowa





i kryteria oceny



Przepłynięcie 50 m stylem grzbietowym bez limitu

czasowego oraz 25 m kraulem na piersiach – ocena techniki.


Przepłynięcie na czas 50 m dwoma wybranymi stylami oraz


122

50 m dwoma stylami (kraulem na grzbiecie, kraulem na

piersiach lub stylem klasycznym) bez limitu czasowego –

ocena techniki.

21 Forma i warunki

zaliczenia




(skrócony opis)

Nauka i doskonalenie umiejętności pływania każdym

stylem, opanowanie poprawnej techniki wykonywania

startów

i nawrotów. Poznanie zasad bezpieczeństwa nad wodą.

Przepisy pływania sportowego.



Ćwiczenia oswajające, oddechowe, wypornościowe w

wodzie, ruchy napędowe w stylu grzbietowym oraz w kraulu

na piersiach. Nauka i doskonalenie umiejętności pływania

kraulem na grzbiecie oraz kraulem na piersiach.

Opanowanie poprawnej techniki wykonywania startów i

nawrotów w stylu grzbietowym oraz kraulu na piersiach.

Semestr II

Korekta i doskonalenie umiejętności pływania stylem

grzbietowym oraz kraulem na piersiach doskonalenie

poprawnej techniki wykonywania startów i nawrotów w tych

stylach. Nauka

i doskonalenie umiejętności pływania stylem klasycznym,

opanowanie poprawnej techniki wykonywania startów

i nawrotów w stylu klasycznym. Pływanie dłuższych

odcinków bez odpoczynku – łączenie różnych stylów w

pływaniu. Podanie podstawowych przepisów dotyczących

pływania na dystansie, startów i nawrotów. Aktualne wyniki

w Polsce i na świecie. Bezpośrednia obserwacja lub udział w

zawodach pływackich.


i uzupełniająca

11. Bartkowiak E. (1995) Sportowa technika pływania.

C.O.S. Warszawa,


się


13. Dybińska E., Wójcicki A. (2002) Wskazówki


14. Fiłon M., (1997) Pływanie - Przewodnik do zajęć obligatoryjnych oraz do wyboru dla studentów studiów



nauczanie

16. Kołodziej J., (1989) Pływanie korekcyjne. AWF

Warszawa,

17. Ostrowski A., (2004) Zabawy i rekreacja w wodzie.

WSiP Warszawa,

18. Ostrowski A., (1992) Wodne Sporty Rekreacyjne.

AWF Kraków,




123

AWF Gdańsk


modułu



kształcenia

W02, W03, W04,

U01, U02, U03, U04,

K 01, K02, K03, K04, K05, K 06.





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


124

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Pływanie – poziom zaawansowany

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h




15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku

17 Wymagania wstępne Umiejętność pływania przynajmniej dwoma stylami.



żabką, delfinem. Posiada sprawność fizyczną wykraczającą

poza podstawowe umiejętności techniczne pływania – bierze

udział

w zawodach pływackich. Student opanował wiedzę z

zakresu przepisów pływania oraz przepisów dotyczących

bezpieczeństwa nad wodą.

19 Stosowane metody

dydaktyczne


i kompleksowa





i kryteria oceny



Przepłynięcie 50 m stylem grzbietowym, kraulem na

piersiach, stylem klasycznym bez limitu czasowego oraz 50

m jednym wybranym stylem na czas.


125


Przepłynięcie na czas 50 m trzema wybranymi stylami oraz

100 m dwoma wybranymi stylami (kraulem na grzbiecie,

kraulem na piersiach lub stylem klasycznym) bez limitu

czasowego – ocena techniki.

21 Forma i warunki

zaliczenia




(skrócony opis)

Nauka i doskonalenie umiejętności pływania każdym

stylem, opanowanie poprawnej techniki wykonywania

startów

i nawrotów. Poznanie zasad bezpieczeństwa nad wodą.

Przepisy pływania sportowego.



Doskonalenie umiejętności pływania kraulem na grzbiecie,

kraulem na piersiach oraz stylem klasycznym - żabką.

Opanowanie poprawnej techniki wykonywania startów do

poszczególnych stylów. Opanowanie poprawnej techniki

nawrotów w poszczególnych stylach oraz łączenie pływania

różnymi stylami.

Semestr II

Korekta i doskonalenie umiejętności pływania

poszczególnymi stylami. Doskonalenie poprawnej techniki

wykonywania startów

i nawrotów w tych stylach. Nauka pływania delfinem oraz

nauka poprawnej techniki wykonywania startów i nawrotów

w tym stylu. Pływanie dłuższych odcinków bez odpoczynku

– łączenie różnych stylów w pływaniu. Podanie

podstawowych przepisów dotyczących pływania na

dystansie, startów i nawrotów. Aktualne wyniki w Polsce i

na świecie. Udział w zawodach pływackich.


i uzupełniająca

21. Bartkowiak E., (1995) Sportowa technika pływania.

C.O.S. Warszawa,


się


23. Dybińska E. Wójcicki A. (2002) Wskazówki


24. Fiłon M. (1997) Pływanie - Przewodnik do zajęć obligatoryjnych oraz do wyboru dla studentów studiów



nauczanie.

26. Kołodziej J. (1989) Pływanie korekcyjne. AWF

Warszawa,

27. Ostrowski A. (2004) Zabawy i rekreacja w wodzie.

WSiP Warszawa,

28. Ostrowski A. (1992) Wodne Sporty Rekreacyjne.

AWF Kraków,




126

AWF Gdańsk


modułu



kształcenia

W02, W03, W04,

U01, U02, U03, U04,

K 01, K02, K03, K04, K05, K 06.





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


127

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Piłka siatkowa – poziom podstawowy

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h


13 Prowadzący mgr Janina Mróz


15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku

17 Wymagania wstępne brak

18 Efekty kształcenia Student posiada podstawową wiedzę w zakresie dbania o

swoje ciało. Zna terminologię, systematykę elementów

składających się na technikę i podstawową taktykę gry w

siatkówkę. Opanował znajomość przepisów gry w zakresie

umożliwiającym sędziowanie na poziomie podstawowym.

Jest świadomy zasad i norm etycznych sportowca i kibica.

Prezentuje optymalny dla siebie poziom sprawności

fizycznej. Posiada podstawowe umiejętności techniczne i

taktyczne składające się na grę w siatkówkę na poziomie

podstawowym. Umie posługiwać się sprzętem, przyrządami

i przyborami służącymi podnoszeniu umiejętności

i ogólnej sprawności fizycznej. Potrafi ocenić swoja wiedzę

i umiejętności, rozumie idee i uwarunkowania uczenia się

przez całe życie. Potrafi pracować w zespole, okazuje

szacunek koleżankom i kolegom, przeciwnikom, przestrzega

zasad fair play, umie pogodzić się z porażką. Orientuje się w

bieżących wynikach

i wydarzeniach w siatkówce w kraju i na świecie.


128

19 Stosowane metody

dydaktyczne


kompleksowa





i kryteria oceny


Umiejętności praktyczne:

Sprawdzian umiejętności technicznych: odbicia, zagrywka,

plasowanie, zbicie, blokowanie.

Zastosowanie elementów technicznych w grze. Podstawowa

umiejętność sędziowania.

21 Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie z oceną semestr I i II zgodnie z obowiązującą

skalą ocen. Warunkiem zaliczenia jest aktywny udział w

zajęciach, zaliczenie podstawowych elementów

technicznych oraz sędziowanie.


(skrócony opis)


technicznych i taktycznych umożliwiających grę w

siatkówkę.


(pełny opis)

Charakterystyka gry w siatkówkę, przepisy gry,

przygotowanie motoryczne i fizyczne. Nauka i doskonalenie

umiejętności praktycznych z zakresu poszczególnych

elementów technicznych: postawy, sposoby poruszania się w

obronie i ataku. Odbicia: sposobem dolnym, górnym,

sytuacyjne. Zagrywka stacjonarna, wystawa, plasowanie,

zbicie. Blokowanie i asekuracja. Nauka elementów

taktycznych: taktyka indywidualna w obronie

i w atakowaniu. Taktyka zespołowa w atakowaniu i w

obronie: Przepisy gry, aktualne wyniki w Polsce i na

świecie. Sędziowanie na poziomie podstawowym.


i uzupełniająca

1. Adamczyk S., Uzarowicz J., Zagórski B., (1988) Piłka

siatkowa. Wydawnictwo skryptowe nr 95, Kraków AWF

2. Szczepanik M., Klocek T., (1998) Siatkówka w szkole,

Kraków AWF

3. Bondarowicz M., (1995) Zabawy w grach sportowych,

WSiP Warszawa

4. Grządziel G., Ljach W.J., (2000) Piłka siatkowa,

Podstawy treningu, zasób ćwiczeń, Warszawa, COS

5. Klocek T., Szczepanik M., (2003) Siatkówka na lekcjach

wychowania fizycznego, Warszawa, COS

6. Skrobański H., Wieczorek A., (2001) Przewodnik do

ćwiczeń

z piłki siatkowej, Poznań, AWF.

7. Międzynarodowe przepisy gry w piłkę siatkową.

8. Źródła internetowe: www.pzps.pl


modułu


W01, W 04, W05, W06, W 07, W08,

U01, U02, U07, U11,

K 01, K02, K03, K04, K08, K 09.

http://www.pzps.pl/


129


kształcenia





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


130

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Piłka ręczna

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h


13 Prowadzący mgr Kazimierz Mróz, mgr Przemysław Markowicz


15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku



swoje ciało. Zna terminologię, systematykę elementów

składających się na technikę i podstawową taktykę gry w

piłkę ręczną. Opanował znajomość przepisów gry w zakresie

umożliwiającym sędziowanie na poziomie podstawowym.

Jest świadomy zasad i norm etycznych sportowca i kibica.

Prezentuje optymalny dla siebie poziom sprawności

fizycznej. Posiada podstawowe umiejętności techniczne i

taktyczne umożliwiające grę w piłkę ręczną. Umie

posługiwać się sprzętem, przyrządami i przyborami

służącymi podnoszeniu umiejętności i ogólnej sprawności

fizycznej. Potrafi ocenić swoja wiedzę i umiejętności,

rozumie idee

i uwarunkowania uczenia się przez całe życie. Potrafi

pracować

w zespole, okazuje szacunek koleżankom i kolegom,

przeciwnikom, przestrzega zasad fair play, umie pogodzić

się

z porażką. Orientuje się w bieżących wynikach i


131

wydarzeniach

w piłce ręcznej w kraju i na świecie.

19 Stosowane metody

dydaktyczne


kompleksowa





i kryteria oceny


Umiejętności praktyczne

sprawdzian umiejętności technicznych: chwyty i podania,

kozłowanie, rzuty: w biegu, w wyskoku i z przeskokiem.

Zastosowanie elementów technicznych i taktycznych w grze.

Podstawowa umiejętność sędziowania.

21 Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie z oceną semestr I i II zgodnie z obowiązującą

skalą ocen. Warunkiem zaliczenia jest aktywny udział w

zajęciach, zaliczenie podstawowych elementów

technicznych oraz sędziowanie.


(skrócony opis)


technicznych i taktycznych umożliwiających grę w piłkę

ręczną.


(pełny opis)

Charakterystyka gry, przepisy gry, przygotowanie

motoryczne

i fizyczne. Nauka i doskonalenie umiejętności praktycznych

z zakresu poszczególnych elementów technicznych: sposoby

poruszania się w obronie i ataku, chwyty i podania,

kozłowanie, rzuty (z przeskokiem, w wyskoku, sytuacyjne).

Nauka elementów taktycznych: taktyka indywidualna w

obronie i w atakowaniu. Taktyka zespołowa w atakowaniu:

atakowanie szybkie, atak pozycyjny - system 2:1:3. Taktyka

zespołowa: obrona każdy swego, obrona strefowa (systemy

6:0 i 5:1). Aktualne wyniki w Polsce

i na świecie. Sędziowanie na poziomie podstawowym.


i uzupełniająca


się


32. Krowicki L. (2006) Piłka ręczna 555 ćwiczeń. ZPRP

Warszawa

33. Majorek S. (2007) Konspekty do nauczania piłki

ręcznej. MZPR Kraków

34. Spieszny M., Tabor R., Walczyk L. (2001) Piłka

ręczna w szkole. C.O.S. Warszawa

35. Spieszny M., Walczyk L. (2001) Program szkolenia

dzieci

i młodzieży. C.O.S. Warszawa

36. Skutnik R., Walczyk L. (2006) Piłka ręczna C.O.S.

Warszawa

Wrześniewski S. (2000) Piłka ręczna poradnik

metodyczny ZPRP Warszawa

Źródła internetowe: www.zprp.org.pl, www.ihf.info,

www.ehf.info

http://www.zprp.org.pl/

http://www.ihf.info/

http://www.ehf.info/


132


modułu



kształcenia

W01, W 04, W05, W06, W 07, W08,

U01, U02, U07, U11,

K 01, K02, K03, K04, K08, K 09.





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


133

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Narciarstwo alpejskie

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

1 ECTS

Sem. I: 1 ECTS



9 Semestr I

10 Typ zajęć Stacjonarne, ćwiczenia praktyczne


Sem. I: 30h


13 Prowadzący mgr Kazimierz Mróz. mgr Przemysław Markowicz


15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku

17 Wymagania wstępne Podstawowa umiejętność jazdy na nartach. Posiadanie

współczesnego sprzętu do narciarstwa zjazdowego.


swoje ciało. Zna terminologię, systematykę elementów i

ewolucji składających się na technikę jazdy na nartach.

Opanował znajomość przepisów kodeksu narciarskiego i

zasad bezpieczeństwa w górach. Jest świadomy zasad i norm

etycznych sportowca. Ma podstawową wiedzę na temat roli

turystyki

i rekreacji w życiu człowieka. Prezentuje optymalny dla

siebie poziom sprawności fizycznej. Posiada podstawowe

umiejętności techniczne w zakresie elementów i ewolucji

narciarstwa zjazdowego. Potrafi ocenić swoja wiedzę i

umiejętności, rozumie idee i uwarunkowania uczenia się

przez całe życie. Potrafi pracować w zespole, okazuje

szacunek koleżankom i kolegom, współużytkownikom

śniegowiska, przestrzega zasad fair play, umie pogodzić się

z porażką. Orientuje się w bieżących wynikach

i wydarzeniach w narciarstwie w kraju i na świecie.

19 Stosowane metody

dydaktyczne


kompleksowa


134





i kryteria oceny


Umiejętności praktyczne:

Sprawdzian umiejętności technicznych: elementy i ewolucje

narciarskie. Jazda obserwowana, zawody narciarskie.

21 Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie z oceną - semestr I, zgodnie z obowiązującą skalą

ocen. Warunkiem zaliczenia jest aktywny udział w

zajęciach, zaliczenie podstawowych elementów i ewolucji

narciarskich oraz jazdy obserwowanej. Udział w mini

zawodach w narciarstwie alpejskim - slalom.


(skrócony opis)

Teoria i praktyka narciarstwa zjazdowego. Praktyczne

doskonalenie elementów i ewolucji narciarskich.


(pełny opis)

Zasady bezpieczeństwa w górach. Kodeks narciarski.

Wyposażenie, dobór i obsługa sprzętu narciarskiego.

Odpowiedzialność prawna. Rozgrzewka, przygotowanie

fizyczne, regeneracja sil i odnowa biologiczna.

Nauczanie i doskonalenie wybranych elementów

narciarskich: kroki, zwroty, podchodzenie, ześlizgi,

upadanie i podnoszenie się oraz ewolucji narciarskich: pług,

zjazdy, przestępowanie, skręty do i od stoku, skręt stop, łuki

płużne, skręt z półpługu, skręt

z poszerzenia kątowego, skręt N-W, skręt równoległy, śmig

bazowy oraz podstawy techniki carvingowej skręty „fun”.

Organizacja imprez rekreacyjno-sportowych w narciarstwie

zjazdowym.


i uzupełniająca

1. Chojnacki K., (2000) Wybrane zagadnienia z historii

narciarstwa. Seria biblioteka instruktora. Zeszyt 1. SITN

PZN Kraków.

2. Kuchler W., (2002) Carving. Kurs jazdy dla

początkujących i zmieniających technikę jazdy. α –medica

press. Bielsko-Biała.

3. Marasek A., (2002) Bezpieczeństwo w górach –

Ratownictwo. Seria biblioteka instruktora. Zeszyt 2. SITN

PZN Kraków.

4. SITN, PZN. (2005) Program nauczania narciarstwa

zjazdowego. Kraków

5. Wydział Sędziowski. (2001) Narciarski regulamin

sportowy. Zeszyt IV. Zjazdy. PZN Kraków.


modułu



kształcenia

W01, W 04, W05, W06, W 07, W08,

U01, U02, U07, U11,

K 01, K02, K03, K04, K08, K 09.





bezpośredniego


135


akademickiego



praktycznym


136

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Koszykówka – poziom zaawansowany

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h


13 Prowadzący mgr Janusz Stawarz


15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku


18 Efekty kształcenia Student ma uporządkowaną wiedzę obejmującą terminologię

i znajomość elementów techniki gry w koszykówkę. Potrafi

zaprezentować umiejętności poprawnego wykonywania

podstawowych elementów technicznych. Posiada

umiejętność stosowania zasad ataku szybkiego i

pozycyjnego w grze zespołowej. Zna sposoby i rodzaje gry

w obronie zespołowej

i potrafi praktycznie je stosować. Ma podstawową

znajomość przepisów gry w koszykówkę. Umie

przeprowadzić ćwiczenia rozgrzewki przygotowujące do

zajęć lub zawodów.

19 Stosowane metody

dydaktyczne


wykonania poprzez metody praktycznego działania.

Doskonalenie poprzez ćwiczenia w formie zabawowej

ścisłej i poprzez grę.


i kryteria oceny


Sprawdzian praktyczny z umiejętności wykonania

wybranych elementów technicznych gry.


137

21 Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie z oceną - odpowiednia frekwencja na zajęciach,

aktywny udział. Ocena poprawnego wykonania elementów

techniki i zachowań w grze.


(skrócony opis)

Rozwijanie sprawności motorycznej i fizycznej poprzez

ćwiczenia sprawności ogólnej i specjalnej. Zapoznanie i

opanowanie elementów techniki gry w koszykówkę w ataku

i obronie. Zaznajomienie z głównymi założeniami

zespołowej gry w ataku

i obronie.


(pełny opis)

Rys historyczny powstania i rozwoju koszykówki.

Charakterystyka gry, przygotowanie motoryczne i fizyczne.

Opanowanie umiejętności praktycznych z zakresu

poszczególnych elementów technicznych. Zasady

współpracy w grze w ataku i obronie. Zapoznanie z

założeniami taktyki gry w ataku i obronie. Przepisy gry w

koszykówkę.


i uzupełniająca

4. Arlet T. (2001) Koszykówka podstawy techniki i taktyki. Kraków 5. Bondarowicz M. (1995) Zabawy w grach sportowych. WSiP

Warszawa 6. Huciński T. (2001) Koszykówka dla trenerów, nauczycieli,

studentów. Wrocław 7. Janas R., Poznański R. (2004) Technika koszykówki.

Częstochowa 8. Litkowycz R., Olex-Zarychta D. (2006) Uczymy grać

w koszykówkę. AWF Katowice 9. Przepisy gry w koszykówkę (2010) PZKosz Warszawa


modułu



kształcenia

W01, W04, W05, W06, W07, W08

U01, U02, U07, U11

K01, K02, K03, K04, K08, K09





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


138

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Koszykówka - poziom podstawowy

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS 2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h


13 Prowadzący mgr Irena Uszyńska


15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku


18 Efekty kształcenia Student ma uporządkowaną wiedzę obejmującą terminologię

i znajomość elementów techniki gry w ataku i obronie oraz

sposoby zespołowej gry w ataku i obronie. Potrafi

zaprezentować umiejętności poprawnego wykonywania

podstawowych elementów technicznych. Ma podstawową

znajomość przepisów gry w koszykówkę. Posiada

znajomość i umiejętność przeprowadzania ćwiczeń

rozgrzewki przed zajęciami i zawodami.

19 Stosowane metody

dydaktyczne


wykonania poprzez metody praktycznego działania oraz

wykorzystania środków audiowizualnych.


i kryteria oceny


Sprawdzian praktyczny z umiejętności wykonania

wybranych elementów technicznych gry i znajomości

przepisów.

21 Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie z oceną za semestr. Frekwencja na zajęciach i

technika wykonania - praktycznie.


(skrócony opis)

Zapoznanie i opanowanie podstawowych elementów

techniki koszykarskiej. Stosowanie zabaw, jako formy


139

nauczania techniki. Zaznajomienie z głównymi założeniami

zespołowej gry w ataku

i obronie.


(pełny opis)

Rys historyczny powstania i rozwoju koszykówki.

Nauczanie

i doskonalenie elementów techniki gry w ataku i obronie.

Wykorzystanie gier i zabaw w nauczaniu techniki.

Opracowanie konspektów rozgrzewki i praktyczne jej

prowadzenie. Zaznajomienie się z przepisami gry w

koszykówkę.


i uzupełniająca

10. Arlet T. (2001) Koszykówka. Podstawy techniki i taktyki gry, Kraków

11. Bondarowicz M. (1995) Zabawy w grach sportowych WSiP Warszawa

12. Dudziński T. (2004) Nauczanie podstaw techniki i taktyki koszykówki, AWF Poznań

13. Huciński T. (2005) Koszykówka Wrocław 14. Przepisy gry w koszykówkę (2010) PZKosz Warszawa


modułu



kształcenia

W01, W 04, W05, W06, W 07, W08,

U01, U02, U07, U11,

K 01, K02, K03, K04, K08, K 09.





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym


140

Nr

pola

Nazwa pola Opis



3 Nazwa modułu

kształcenia/

przedmiotu

Fitness

4 Kod modułu

kształcenia/

przedmiotu

5 Kod Erasmusa

6 Punkty ECTS

2 ECTS, w tym:

Sem. I: 1 ECTS

Sem. II: 1 ECTS



9 Semestr I i II



Sem I: 30h

Sem .II: 30h


13 Prowadzący mgr Małgorzata Łaczek - Wójtowicz


15 Zakres nauk

podstawowych

16 Zajęcia


innym kierunku

17 Wymagania wstępne brak

18 Efekty kształcenia Student zna systematykę, terminologię poszczególnych zajęć

fitness. Posiada podstawowe umiejętności ruchowe w

zakresie wykonania podstawowych kroków i ćwiczeń z

różnych form fitness oraz potrafi wykorzystywać

podstawowy sprzęt i przybory w podnoszeniu swojej

sprawności fizycznej. Dba o poziom własnej sprawności.

19 Stosowane metody

dydaktyczne

Metody nauczania ruchu: syntetyczna, analityczna



Metody nauczania: wykład informacyjny, pogadanka, opis,

pokaz


i kryteria oceny


Obecność oraz aktywny udział w zajęciach, przygotowanie

referatu (prezentacji multimedialnej) z zagadnień

związanych

z nowoczesnymi formami gimnastyki.

21 Forma i warunki

zaliczenia



22 Treści kształcenia Fitness- historia, definicje, podział. Charakterystyka


141

(skrócony opis) poszczególnych zajęć fitness. Opanowanie podstawowych

umiejętności ruchowych stosowanych w fitnessie.


(pełny opis)

Bhp na zajęciach Fitness. Regulamin korzystania z sali

gimnastycznej (choreograficznej). Fitness-historia, definicje,

podział. Opanowanie umiejętności praktycznych z zakresu

poszczególnych modułów Fitness: High impact, Low

impact, Hi-lo combination, latino aerobik, Abs, Buns &

Things (ABT), Total Body Condition (TBC), Step aerobik,

Interval Training, Body Sculpting, Body Ball, Cirtuit

Training (trening obwodowy). Ćwiczenia wzmacniające z

przyborami: z taśmami, piłkami, hantlami. Stretching,

Pilates, Joga, Body Art. Ćwiczenia relaksacyjne: ćwiczenia

oddechowe, rozluźniające.


i uzupełniająca

12. Arteaga G. R. (2009) Aerobik i step. Ćwiczenia dla

każdego. Trening na każdy dzień. Buchmann

13. Grodzka - Kubiak H. (2002) Aerobik czy fitness.

DDK Milion, Poznań

14. Janik B. (2004) Prawdziwa siła od środka. Wyd.

„ASz” Artur Szuba

15. Kurz T. (1997) Stretching - trening gibkości.

Centralny Ośrodek Sportu

16. Olex – Zarychta D. (2005) Fitness. Teoretyczne i

metodyczne podstawy prowadzenia zajęć. AWF, Katowice

17. Szopa J., Grabara M. (2011) Asany Jogi dla

współczesnego człowieka. AWF Katowice

18. Szot Z. (2008) Elementy muzyki i ruchu w zajęciach

dydaktycznych studentów. AWFiS Gdańsk

19. Vella M. (2009) Anatomia w treningu siłowym i

fitness dla kobiet. Wyd. MUZA

20. Źródła internetowe: www.fit.pl


modułu



kształcenia

W02, W03, W04,

U01, U02, U03, U04,

K 01, K02, K03, K04, K05, K 06.





bezpośredniego


akademickiego



praktycznym

http://www.fit.pl/


142



Nazwa modułu


Praktyka zawodowa


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 0

Rodzaj modułu obowiązkowy (studenci matematyki finansowej)

Rok studiów trzeci

Semestr piąty

Typ zajęć praktyka zawodowa

Liczba godzin 180 (6 tygodni po 30 godz. zajęć)

Koordynator mgr Agnieszka Rygiel



Zakres nauk podstawowych praktyka zawodowa

Zajęcia

ogólnouczelniane/ na

innym kierunku nie

Wymagania wstępne ukończenie kursów objętych planem studiów do trzeciego semestru studiów włącznie

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: student zna cele i główne zadania realizowane przez instytucję, w której odbywa praktykę; b) w zakresie umiejętności: potrafi współpracować w zespole, potrafi wykonać zlecone zadania indywidualnie lub we współpracy, pod opieką doświadczonego pracownika instytucji, w której odbywa praktykę; c) w zakresie kompetencji społecznych: potrafi precyzyjnie formułować pytania służące pogłębieniu wiedzy, rozumie wagę i istotę tajemnicy służbowej, rozumie i docenia wagę uczciwości własnej i współpracowników, potrafi w jasny, komunikatywny sposób wyjaśnić niespecjalistom zagadnienie z zakresu matematyki lub technologii informacyjnej.

Stosowane metody

dydaktyczne

Praktyka zawodowa: obserwacja zajęć pracowników instytucji, w której student odbywa praktykę, współpraca przy realizacji prostych projektów, samodzielne wykonywanie zleconych czynności pod nadzorem opiekuna praktyki.



kształcenia

Bieżąca ocena pracy studenta odbywającego praktykę wyrażona w dzienniku praktyki zawodowej przez opiekuna praktyki.

Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie praktyki na ocenę w oparciu o dokumentację praktyki: DOKUMENTACJA PRAKTYKI: 1. Student prowadzi dziennik praktyk, w którym powinien codziennie i dokładnie notować wszystkie swoje zajęcia oraz uwagi o ich realizacji. Pod koniec praktyki sporządza sprawozdanie z jej przebiegu, w którym uwzględnia m.in.: rodzaje wykonywanych zajęć oraz ocenę własnej pracy (osiągnięcia, trudności). 2. Opiekun wpisuje do dziennika praktyk, w miejscu do tego przeznaczonym, opinię o całokształcie pracy studenta, uwzględniając jego przygotowanie, zaangażowanie, postawę oraz wypełnia kartę oceny praktyki pedagogicznej, w której ocenia pracę studenta wyrażoną jednym ze stopni: bardzo dobry (5,0), dobry plus (4,5), dobry (4,0),


143

dostateczny plus (3,5), dostateczny (3,0), niedostateczny (2,0) i czytelnie podpisuje imieniem i nazwiskiem. Ocena niedostateczna powoduje niezaliczenie praktyki. 3. Dyrektor instytucji, względnie zastępca dyrektora, stwierdza odbycie praktyki w dzienniku praktyk oraz potwierdza opinię wystawioną przez opiekuna w karcie oceny praktyki zawodowej swoim podpisem i pieczątką. 4. Wypełniony i potwierdzony przez dyrektora instytucji dziennik praktyk wraz z kompletem dokumentacji opracowanej przez studenta w oparciu o dane jawne przedsiębiorstwa (analizy, raporty, wnioski itp) student przedkłada opiekunowi praktyki zawodowej z ramienia uczelni w instytucie w pierwszym tygodniu po zakończeniu praktyki.


(skrócony opis)

Praktyka zawodowa obejmuje 6 tygodni zajęć (po 30 godzin w tygodniu w sierpniu lub we wrześniu po czwartym semestrze studiów w instytucji państwowej lub samorządowej, z którą PWSZ w Tarnowie podpisała umowę w zakresie praktyk zawodowych, w tym w szkole podstawowej, w gimnazjum, w szkole ponadgimnazjalnej lub w instytucji finansowej, ubezpieczeniowej lub w dziale finansowym instytucji państwowej lub samorządowej.


opis)

ORGANIZACJA I PRZEBIEG PRAKTYKI ZAWODOWEJ: 1. Student jest zobowiązany do zgłoszenia się do dyrektora instytucji, w której odbywa praktykę w dniu rozpoczęcia praktyki, celem skierowania do opiekuna, który jest jego bezpośrednim przełożonym w czasie trwania praktyki. 2. Obowiązkiem studenta jest powiadomienie dyrektora instytucji oraz opiekuna praktyki zawodowej z ramienia uczelni o niemożliwości stawienia się do miejsca odbywania praktyki w oznaczonym terminie (np. zwolnienie lekarskie). Opiekun ustala ze studentem szczegółowy plan zajęć. Plan należy dostarczyć opiekunowi z ramienia uczelni w instytucie w pierwszym tygodniu praktyki. 3. Opiekun codziennie omawia ze studentem przebieg i wyniki jego pracy. Student wpisuje do dziennika praktyk codziennie notatkę zawierającą ramowy opis realizowanych zadań. 4. W czasie odbywania praktyki student podlega dyscyplinie pracy obowiązującej w instytucji, w którym odbywa praktykę. Cechować go powinna solidność i sumienność w wykonywaniu swoich obowiązków. RODZAJE ZAJĘĆ PRAKTYCZNYCH STUDENTA: 1. Zapoznanie studenta z charakterem pracy w instytucji, w której odbywa praktykę, oraz z zagadnieniami praktycznymi, które realizują pracownicy instytucji. 2. Student przebywa w miejscu odbywania praktyki przeciętnie 30 godzin tygodniowo, realizując zadania wynikające z planu praktyki powierzone przez opiekuna praktyki. Zaleca się, aby student: a) opracował dane udostępnione przez opiekuna praktyki stanowiące część raportu okresowego z działalności instytucji w zakresie danych jawnych b) podjął próbę analizy działalności instytucji w pewnym okresie w oparciu o dane udostępnione przez opiekuna praktyki, c) zapoznał się z możliwie szerokim zestawem zagadnień, z którym stykają się pracownicy instytucji, i w miarę możliwości włączył się aktywnie do realizacji pewnego zagadnienia w zespole pracowników, d) w miarę możliwości brał udział w okresowej naradzie lub odprawie pracowników instytucji, w której odbywa praktykę, e) zapoznał się z oprogramowaniem komputerowym oraz urządzeniami technicznymi wykorzystywanymi w pracy.



144



Nazwa modułu


Praktyka pedagogiczna

Kod modułu


Kod Erasmusa

Punkty ECTS 0

Rodzaj modułu obowiązkowy (studenci matematyki z informatyką)

Rok studiów drugi i trzeci

Semestr czwarty, piąty i szósty

Typ zajęć praktyka zawodowa

Liczba godzin 180 (po 60 godz. zajęć w każdym z trzech semestrów)

Koordynator mgr Agnieszka Rygiel



Zakres nauk

podstawowych praktyka zawodowa

Zajęcia

ogólnouczelniane/ na innym kierunku nie

Wymagania

wstępne ukończenie kursów objętych planem studiów do trzeciego semestru studiów włącznie

Efekty kształcenia a) w zakresie wiedzy: student zna cele i główne zadania realizowane przez instytucję, w której odbywa praktykę; zna ogólne zasady organizowania i prowadzenia pracy dydaktyczno-wychowawczej w szkole, zna metody i formy nauczania w zakresie studiowanego przedmiotu (matematyki i informatyki); b) w zakresie umiejętności: potrafi współpracować w zespole, potrafi wykonać zlecone zadania indywidualnie lub we współpracy, pod opieką doświadczonego pracownika instytucji, w której odbywa praktykę; c) w zakresie kompetencji społecznych: potrafi precyzyjnie formułować pytania służące pogłębieniu wiedzy, rozumie wagę i istotę tajemnicy służbowej, rozumie i docenia wagę uczciwości własnej i współpracowników, potrafi w jasny, komunikatywny sposób wyjaśnić niespecjalistom zagadnienie z zakresu matematyki lub technologii informacyjnej.


Praktyka zawodowa: obserwacja zajęć pracowników instytucji, w której student odbywa praktykę, współpraca przy realizacji prostych projektów, samodzielne wykonywanie zleconych czynności pod nadzorem opiekuna praktyki.

Metody

sprawdzania i kryteria oceny


Bieżąca ocena pracy studenta odbywającego praktykę wyrażona w dzienniku praktyki zawodowej przez opiekuna praktyki.

Forma i warunki

zaliczenia

Zaliczenie praktyki w semestrze czwartym i piatym raz zaliczenie praktyki na ocenę w semestrze szóstym w oparciu o dokumentację praktyki: DOKUMENTACJA PRAKTYKI: 1. Student prowadzi dziennik praktyk, w którym powinien codziennie i dokładnie notować wszystkie swoje zajęcia oraz uwagi o ich realizacji. Pod koniec praktyki sporządza sprawozdanie z jej przebiegu, w którym uwzględnia m.in.: rodzaje wykonywanych zajęć, liczbę lekcji hospitowanych i samodzielnie prowadzonych w poszczególnych klasach oraz


145

łącznie, ocenę własnej pracy (osiągnięcia, trudności). 2. Nauczyciel-opiekun wpisuje do dziennika praktyk, w miejscu do tego przeznaczonym, opinię o całokształcie pracy studenta, uwzględniając jego przygotowanie, zaangażowanie, postawę oraz wypełnia kartę oceny praktyki pedagogicznej, w której ocenia pracę studenta wyrażoną jednym ze stopni: bardzo dobry (5,0), dobry plus (4,5), dobry (4,0), dostateczny plus (3,5), dostateczny (3,0), niedostateczny (2,0) i czytelnie podpisuje imieniem i nazwiskiem. Ocena niedostateczna powoduje niezaliczenie praktyki. 3. Dyrektor szkoły, względnie zastępca stwierdza odbycie praktyki w dzienniku praktyk oraz potwierdza opinię wystawioną przez nauczyciela-opiekuna w karcie oceny praktyki pedagogicznej swoim podpisem i pieczątką. 4. Wypełniony i potwierdzony przez dyrektora szkoły dziennik praktyk wraz z kompletem konspektów z przeprowadzonych lekcji oraz kartę oceny praktyki pedagogicznej student przedkłada opiekunowi dydaktycznemu z ramienia uczelni w instytucie w pierwszym tygodniu po zakończeniu praktyki.


(skrócony opis)

Praktyka pedagogiczna obejmuje 180 godzin zajęć w dwóch typach szkół w zakresie dwóch specjalności. INFORMATYKA: w semestrze czwartym: 45 godz. w szkole podstawowej i 15 godz. w gimnazjum; w semestrze piątym: 30 godz. w gimnazjum. MATEMATYKA: w semestrze piatym 30 godz. w szkole podstawowej; w semestrze szóstym: 15 godz. w szkole podstawowej i 45 godz. w gimnazjum.


(pełny opis)

ORGANIZACJA I PRZEBIEG PRAKTYKI PEDAGOGICZNEJ: 1. Student jest zobowiązany do zgłoszenia się do dyrekcji szkoły w dniu rozpoczęcia praktyki, celem skierowania do nauczyciela-opiekuna, który jest jego bezpośrednim przełożonym w czasie trwania praktyki. 2. Obowiązkiem studenta jest powiadomienie dyrekcji szkoły oraz opiekuna dydaktycznego praktyki z ramienia uczelni o niemożliwości stawienia się do szkoły w oznaczonym terminie (np. zwolnienie lekarskie). Nauczyciel-opiekun ustala ze studentem szczegółowy plan zajęć zgodnie ze wskazaniami instrukcji. Plan należy dostarczyć opiekunowi dydaktycznemu z ramienia uczelni w instytucie w pierwszym tygodniu praktyki. 3. Codziennie po zajęciach nauczyciel-opiekun omawia ze studentem przebieg i wyniki jego całodziennej pracy. Tematem omówienia powinna być przede wszystkim każda hospitowana lub przeprowadzona przez studenta lekcja. W wypadku hospitowania przez studenta lekcji u innego nauczyciela, w jej omówieniu uczestniczy również ten nauczyciel. Po odbytej lekcji student wpisuje pod konspektem tej lekcji uwagi i zalecenia nauczyciela- opiekuna, dotyczące jej prowadzenia. Uwagi te powinny być przedyskutowane w czasie omawiania lekcji. Następnie student wpisuje pod konspektem własny komentarz do przeprowadzonej lekcji. 4. W czasie odbywania praktyki student podlega obowiązującej w szkole dyscyplinie pracy. Cechować go powinna solidność i sumienność w wykonywaniu swoich obowiązków. RODZAJE ZAJĘĆ PRAKTYCZNYCH STUDENTA: 1. Zapoznanie się studenta z podstawową dokumentacją szkolną i sposobem jej opracowania (planem dydaktyczno-wychowawczym klasy, dziennikiem lekcyjnym i jego prowadzeniem, programem nauczania, szczegółowym rozkładem materiału nauczania przedmiotu kierunkowego, podręcznikiem ucznia, literaturą pomocniczą dla danego przedmiotu, arkuszem ocen). 2. Student przebywa w szkole przeciętnie 12 godzin tygodniowo, realizując zadania wynikające z planu zajęć, z tym, iż w pierwszych 3 dniach nie prowadzi samodzielnie lekcji. 3. Student przeprowadza samodzielnie 18 -20 lekcji w każdym z trzech cykli praktyki. Student powinien hospitować lekcje prowadzone przez nauczycieli i praktykantów, lekcje wychowawcze oraz różne formy pracy pozalekcyjnej. Zaleca się, aby student: a) Lekcje próbne przygotowywał samodzielnie, ale w konsultacji z nauczycielem-opiekunem i w oparciu o szczególny konspekt. Temat lekcji i związany z nim zakresem materiału student powinien znać co najmniej na 3 dni przed jej realizacją. Lekcja może być przeprowadzona po zatwierdzeniu


146

konspektu lekcyjnego przez nauczyciela opiekuna na dzień przed jej przeprowadzeniem. Nauczyciel-opiekun wpisuje na konspekcie akceptację; dotyczy to również samodzielnych zajęć pozalekcyjnych. b) Przeprowadził cykl lekcji w jednej klasie zakończony sprawdzianem oraz przeprowadził lekcje w klasach na różnych poziomach nauczania i na różne tematy. c) W czasie odbywania praktyki wykorzystywał możliwie szeroką gamę środków dydaktycznych, wykonywał pracę w charakterze asystenta nauczyciela - brał udział w sprawdzaniu prac domowych, ćwiczeń i prac klasowych z próbą ich oceny. d) W miarę możliwości brał udział w posiedzeniu rady pedagogicznej, spotkaniu zespołu przedmiotowego, zebraniu z rodzicami, wycieczce. e) Zapoznał się z pracą biblioteki szkolnej i jej księgozbiorem matematycznym. 4. Student uczestniczy w formach organizacyjnych działalności szkoły. 5. Student pełni dyżury w czasie przerw międzylekcyjnych razem z nauczycielem.

Literatura

podstawowa i uzupełniająca

Sylabusy kursów – kierunek matematyka cykl kształcenia ... · uzupełniająca T.Jurlewicz,...

Documents

Transcript of Sylabusy kursów – kierunek matematyka cykl kształcenia ... · uzupełniająca T.Jurlewicz,...