Stopnie harcerskie

(do nauczenia)

Młodzik

W życiu codziennym stara się być coraz lepszym. Zdobywając nową wiedzę i umiejętności staje się samodzielny i zaradny, potrafi sobie poradzić sobie w lesie, w czasie gier i wędrówek , posiada podstawowe umiejętności samarytańskie, czyta mapę i posługuje się środkami łączności. W potrzebie można na niego liczyć, razem z przyjaciółmi z zastępu szuka osób potrzebujących, by służyć im pomocą. Odróżnia dobro i zło, postępuje według wskazań wiary, stara się być wierny Prawu Harcerskiemu. Rodzina ma w nim wsparcie, a koleżanki obrońcę. Poznaje najnowszą historię Polski i zaczyna rozumieć jej współczesność, poszerza swoje horyzonty i rozpoznaje talenty. Jest sprawny fizycznie, zawsze schludny i czysty.

Wywiadowca

Jest samodzielny, potrafi kierować pracą innych. Odkrywa istotę wiary i kieruje się nauką Chrystusa w życiu codziennym. Odnajduje potrzebujących wokół siebie, pomaga im i zachęca innych do pomocy ubogim. Radzi sobie samotnie w lesie, zbuduje schronienie, potrafi znaleźć produkty i ugotować posiłek. Potrafi odnaleźć drogę, czytać mapę, na podstawie własnych szkiców narysuje plan dowolnej okolicy. Potrafi przekazywać wiadomości w terenie i sieci. Stara się być przykładem dla swoich rówieśników, jest podporą dla słabszych i otacza opieką dziewczęta. W domu podejmuje się stałych obowiązków. Zna genezę harcerstwa i jego dzieje, rozumie strukturę i historię ZHR. Zna historię Polski ostatniego wieku i rozumie jej związek z współczesnością. Rozpoznaje i rozwija swoje talenty, poznaje dorobek kulturowy Polski i Europy. Pracuje nad tężyzną fizyczną, uprawia wybraną dziedzinę sportu.

Ćwik

Staje się mistrzem (ćwikiem) harcerskiego wyrobienia. Świetnie daje sobie radę w lesie, opanował techniki harcerskie, zna historię i rozumie współczesne dzieje harcerstwa. Jest człowiekiem wiary opierającej się na osobistej modlitwie i refleksji. Jego patriotyzm jest podstawą aktywnej służby Polsce. Potrafi określić swoje słabości i walczyć z nimi. Poszerza swoje horyzonty intelektualne i zainteresowania, znajduje się w świecie kultury. Pracuje nad kulturą osobistą. Pełni służbę bliźnim, można na nim polegać, jest odpowiedzialny i potrafi wziąć odpowiedzialność za innych.Można powierzyć mu ważną funkcje w drużynie

Harcerz Orli (HO)

Wkracza w dorosłe życie, samodzielnie określa i kształtuje swój światopogląd. Odczytuje swój powołanie, świadomie określa swoją drogę życiową. Jest odpowiedzialny, można na nim polegać. Pogłębiając wiarę zaczyna świadczyć o niej poza harcerstwem. Jego życie budowane jest na chrześcijańskim fundamencie. Jest oparciem dla swojego rodzeństwa, rodziców, stara się być przykładem dla swoich rówieśników. Angażuje się w życie społeczne. Wkracza na drogę rozwoju instruktorskiego, bądź harcerstwa starszego. Systematycznie pełni służbę bliźniemu. Świadomie kształtuje swoje relacje z otoczeniem, pełen pogody ducha rozwiązuje pojawiające się problemy.

Harcerz Rzeczpospolitej (HR)

Zna "Sylwetkę Harcerza Rzeczypospolitej". Staje się autorytetem harcerskim i wzorem dla innych. Daje przykład postawy harcerskiej. Jego życie we wszystkich przejawach jest realizacją chrześcijańskiego systemu wartości oraz Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego. Ma ukształtowaną wiarę, wolę i charakter, które decydują o tym, że wybiera Miłość i stara się zło zwyciężać dobrem.

Systematycznie pracuje nad swym charakterem. Jestem samodzielny, obowiązkowy, odpowiedzialny i przedsiębiorczy. Chętnie pełni służbę bliźnim. Jestem organizatorem otaczającego go życia. Rozpoznaje i realizuje swoje powołanie w życiu oraz w społeczeństwie. Wie, jak może służyć swojemu krajowi. Buduje swoją przyszłość. Pracuje lub studiuje; ma sprecyzowane plany zawodowe i podnosi swoje kwalifikacje. Wie, jaki ślad chce po sobie pozostawić.

Stopnie instruktorskie

Obecnie obowiązujące w Związku Harcerstwa Polskiego i Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej stopnie instruktorskie noszą nazwy:

dla instruktorek:– przewodniczka (pwd.) – podharcmistrzyni (phm.) – Harcmistrzyni (hm.)

dla instruktorów:– przewodnik (pwd.) – podharcmistrz (phm.) – harcmistrz (hm.)

Przewodnik

Pierwszy (z trzech - obecnie) harcerski stopień instruktorski. Oznaczany granatową podkładką pod krzyżem harcerskim oraz granatową lilijką noszoną na lewym rękawie munduru harcerskiego. W harcerstwie przedwojennym, odpowiednikiem tego stopnia był "drużynowy po próbie" (DPP) oznaczany w identyczny sposób. Często zapisywany w skrócie jako pwd. przed imieniem i nazwiskiem.

(przewodnik posiada także

granatową podkładkę pod

krzyż)

Podharcmistrz

Drugi (z trzech - obecnie) stopni instruktorskich w harcerstwie. Oznaczany zieloną podkładką pod krzyżem harcerskim oraz zieloną lilijką noszoną na lewym rękawie munduru harcerskiego. Często zapisywany w skrócie jako phm. przed imieniem i nazwiskiem.

Nazwa podharcmistrz istniała już w 1914 roku. Była to bardziej nazwa funkcji niż stopnia. Angielski termin assistant scoutmaster tłumaczony był jako przyboczny, podchorąży, pomocnik skautmistrza, pomocnik naczelnika, instruktor oraz podskautmisrz i podharcmistrz właśnie. Podskautmistrz musiał mieć minimum 18 lat, reszta wymagań jak dla skautmistrza, z wyjątkiem obowiązku dysponowania lokalem na zbiórki. Oznaką była lilijka w srebrnym kręgu z wiśniową kitką, noszona po lewej stronie kapelusza, oraz pęk wiśniowych wstążek na lewym ramieniu.

(podharcmistrz posiada także

zieloną podkładkę pod

krzyż)

HarcmistrzNajwyższy harcerski stopień instruktorski, zdobywany przez instruktorów harcerskich. Oznaczany czerwoną podkładką pod krzyżem harcerskim oraz czerwoną lilijką naszytą na lewym ramieniu munduru harcerskiego. Często zapisywany w skrócie jako hm. przed imieniem i nazwiskiem.

W początkowym okresie była to nazwa kierownika, lub współkierownika drużyny skautowej, pochodząca od angielskiego scoutmaster, więc była to bardziej funkcja niż stopień. Stosowane wówczas tłumaczenia i nazwy to: drużynowy, naczelnik, harcmistrz, skautmistrz, skautmaster. Andrzej Małkowski preferował skautmistrza i harcmistrza. Oznaką harcmistrza była lilijka w srebrnym kręgu z zieloną kitką, noszona po lewej stronie kapelusza. Mundur polowy był taki sam jak wszystkich skautów, z pękiem białych wstążek na lewym ramieniu. Wśród wymagań były m.in.: wiek od 20 lat, minimum 3 miesiące służby w drużynie, możliwość załatwienie lokalu na zbiórki. Istniał wtedy jeszcze tytuł Skautmistrza honorowego dla ludzi, którzy przestali kierować drużynami, ale chcieli pozostać w jakiejś więzi z nimi.

W okresie II Rzeczypospolitej nadano jednorazowo w 1927 r. honorowy stopień Harcmistrz Rzeczypospolitej, a w latach PRL nadawano honorowy stopień Harcmistrz Polski Ludowej.

(harcmistrz posiada także

czerwoną podkładkę pod

krzyż)

Acha i jeszcze jedno…

Macie to umieć!!!!!!!!P.S. To nie był żart

Koniec

Dzięki za oglądanie, mam nadzieję, że coś z tego sobie przyswoiliście.