Scharakteryzuj przemiany ustroju we Francji w latach 1815- 1870.

Ustrój polityczny jest formą organizacji państwa. Ustrój określa kim i jak jest

powoływana władza, jakie ma kompetencje i jakie prawa mają obywatele. Wraz z zmianą

systemu politycznego zmienia się sytuacja społeczeństwa, jego mentalność, ale także

następują zmiany w gospodarce, myśli politycznej i kulturze.

Klęska Napoleona I spowodowała konieczność zaprowadzenia nowego porządku w

Europie. Z tej potrzeby we wrześniu 1814 roku we Wiedniu zebrał się Kongres, który podjął

decyzje o przyszłości Francji. Kierując się zasadami legitymizmu, równowagi oraz restauracji

zadecydował o przywróceniu granic Francji sprzed wojen napoleońskich i przywróceniu na

tron dynastii Burbonów w osobie Ludwika XVIII.

Przywrócenie panowania dawnej dynastii pociągała za sobą dążenia do powrotu

przedrewolucyjnego porządku społecznego.

W umysłach porewolucyjnego społeczeństwa głęboko zakorzeniona była idea

wolności jednostki, równości, co było przyczyną wzrostu ambicji społeczeństwa. Lud buntuje

się przeciw niewygodnej, niekompetentnej władzy i uciskowi. Dlatego też Ludwik prowadził

bardziej umiarkowaną politykę i wprowadził w 1814 roku Kartę Konstytucyjna sankcjonującą

ustrój polityczny i dopuszczającą najbogatszą cześć społeczeństwa do udziału we władzy.

Kolejny władca- Karol X- próbował przywrócić monarchię absolutną, ale rozbudzone

nadzieje społeczeństwa na demokratyzacje życia, doprowadziły do buntu. W lipcu 1830 roku

wybuchła rewolucja, która zmusiła Karola do abdykacji. Wydarzenia te miały wpływ na

politykę kolejnego panującego Ludwika Filipa I Orleańskiego. Za jego rządów Francja

otrzymała nową liberalną konstytucje i staje się monarchią konstytucyjną wraz z parlamentem

i odpowiedzialnymi przed nim ministrami. Cenzus majątkowy zostaje obniżony i większa

część społeczeństwa ma udział w sprawowaniu władzy.

W myśl potocznego powiedzenia „Daj mu palec, a weźmie całą rękę” społeczeństwo

dążyło do demokratyzacji życia i poprawy jego jakości. Na razie zadowolone z rządów

Filipa I, zaczęło bunt w odpowiedzi na pogarszającą się sytuacje, spowodowaną głodem,

bezrobociem i zakazem organizacji zgromadzeń. W 1848 roku wobec licznych manifestacji i

walk ulicznych Filip abdykuje, powstaje Rząd Tymczasowy i ogłasza powstanie II Republiki.

W ramach walki z bezrobociem zorganizowane zostają warsztaty narodowe zatrudniające

robotników, które niestety nie spełniają swojej roli. W listopadzie zostaje ogłoszona nowa

konstytucja, a w wyborach prezydenckich wygrywa Ludwik Napoleon Bonaparte. Lud

uzyskuje szerokie prawa, które po raz kolejny zostają znacznie ograniczone w wyniku

dokonanego przez Ludwika Bonaparte zamachu stanu, objęciu przez niego władzy

dyktatorskiej i utworzeniu w 1852 roku III Cesarstwa.

Rozwój gospodarczy i zmiana, nieznaczna aczkolwiek pozytywna, sytuacji w

rolnictwie, a także zmiany w prawie cywilnym i karnym wpłynęły na ogólną akceptację

reżimu. Nie można oczywiście zapomnieć, że władza Napoleona III opierała się głównie na

wojsku, policji i cenzurze, ale niewątpliwie rozwój przemysłu, szczególnie tekstylnego i

ciężkiego, transportu i szkolnictwa trzeba zaliczyć do zasług dyktatora. Jemu także

zawdzięczamy dzisiejszy wygląd Paryża, który został z jego inicjatywy przebudowany. W

czasie prac „remontowych” zastosowane zostały nowe rozwiązania konstrukcyjne, dzięki

którym Paryż zyskał oświetlenie gazowe, wodociągi, kanalizację, szerokie aleje i gmach

opery.

Cesarstwo kończy się wraz z klęską Napoleona III w bitwie pod Sedanem w 1870

roku, kiedy to dostaje się do niewoli, a Francja zostaje republiką.

W latach 1815- 1870 Francja przechodziła gwałtowne zmiany ustroju z monarchii,

poprzez monarchie konstytucyjną i republikę do ustroju totalitarnego. Zła sytuacja

gospodarcza państwa, ekonomiczna społeczeństwa oraz niestabilna władza zwierzchnia

świadczyły o słabej pozycji państwa na arenie międzynarodowej. Społeczeństwo

przejmowało władzę, ale nie w takim znacznym stopniu, aby było zdolne do podjęcia

znaczących decyzji mogących poprawić sytuację społeczeństwa i kraju. Niezaprzeczalnie

jednak dobrą decyzją był wybór Ludwika Napoleona na prezydenta. Dzięki tej nominacji

sięgnął po władzę absolutną i mimo ograniczeń i terroru zastosowanych wobec społeczeństwa

kraj przeżywał rozkwit gospodarczy i kulturalny objawiający się w nowych ideach swobody

prowadzenia interesów.