Samotne święta Oskara - Publio.pl · 2013. 1. 14. · 978-83-265-0548-5 SAMOTNE SWIETA OSKARA -...

Samotne święta

Oskara

978-83-265-0548-5 SAMOTNE SWIETA OSKARA - srodek POP_Snow Insides 12-08-28 14:36 Strona 1

Czytaj inne książki Holly Webb:

Biedna, mała Luna

Czaruś, mały uciekinier

Figa tęskni za domem

Gdzie jest Rudek?

Gwiazdko, gdzie jesteś?

Kora jest samotna

Kto pokocha Psotkę?

Ktoś ukradł Prążka!

Mały Rubi w tarapatach

Mgiełka, porzucona kotka

Na ratunek Rufiemu!

Samotne święta Oskara

Smyk, uprowadzony szczeniak

Wąsik, niechciany kotek

W poszukiwaniu domu

Wróć, Alfiku!

Zagubiona w śniegu


Holly Webb

Ilustracje: Katherine Kirkland

Przekład: Jacek Drewnowski

Samotne święta

Oskara


Dla Toma

Tytuł oryginału: Oscars’s Lonely Christmas

Przekład: Jacek Drewnowski

Redaktor prowadząca: Sylwia Burdek

Korekta: Teresa Lachowska

Typografia: Stefan Łaskawiec

Skład i łamanie: Barnard Ptaszyński

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Zielona Sowa, Warszawa 2012Wszystkie prawa zastrzeżone.

Text copyright © Holly Webb, 2010Illustrations copyright © Katherine Kirkland, 2010Ilustracja na okładce: © Sophy Williams, 2010

ISBN 978-83-265-0548-5

Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z o.o.00-807 Warszawa, Al. Jerozolimskie 96tel. 22-576-25-50, fax [email protected]

Książkę wydrukowano na papierze Ecco Book Lux 90 g/m2 wol. 1.8

dostarczonym przez firmę .


5

Hania zdjęła rękawiczki i wsunęła

je do kieszeni. Zimny wiatr szczypał

jej policzki i z nadzieją podniosła

wzrok ku niebu. Może niedługo spad-

nie śnieg? Był dopiero listopad, ale

zrobiło się już tak zimno! Sięgnęła

do pojemnika z karmą dla ptaków,

wyciągnęła sporą garść i rozsypała ją

w karmniku. Potem uśmiechnęła się

Rozdział pierwszy


6

do siebie. Była pewna, że słyszy wró-

ble i sikorki furkoczące w pnącym

jaśminie, rosnącym przy płocie.

Trze potały gorączkowo skrzydłami,

czekając, aż dziewczynka odejdzie,

by mogły wreszcie najeść się pysz-

nych larw, które były ich ulubioną

częścią mieszanki.

Zamknęła pojemnik i znowu włoży-

ła rękawiczki – był taki ziąb, że już

zaczęły boleć ją palce. Potem wróciła

po cichutku na ogrodową ławkę i sku-

liła się w rogu. Jeśli będzie siedzieć

bardzo, bardzo cicho i bez ruchu, ptaki

mogą przylecieć pomimo jej obecno-

ści. Rozsądniej byłoby wejść do domu

i prowadzić obserwację przez okno

z pokoju, Hania uwielbiała jednak

patrzeć na ptaki z bliska. Były takie


7

zabawne, zwłaszcza gdy się kłóciły

i wypychały nawzajem z karmników.

Rodzina Hani miała aż pięć karmników

i ich ogródek cieszył się dużym powo-

dzeniem wśród miejscowego ptactwa.

Dziewczynka, opatulona wielkim

szalem, patrzyła z uśmiechem, jak

rudzik panoszy się w karmniku, prze-

ganiając inne ptaszki, które z furko-

tem odfrunęły w krzaki. Nie będzie

mogła zostać tu zbyt długo. Ledwie

czuła palce. Skuliła się i pogrążyła

w swoim ulubionym marzeniu – że

obok niej leży pies, który ją ogrzewa.

Niemal każdy pies byłby odpowiedni,

prawdę mówiąc. Bardzo by chciała

mieć dużego psa, którego mogłaby

przytulać, ale nawet mały piesek

wzbudziłby jej zachwyt.


Oczywiście, ponieważ było to tylko

ma rzenie, mogła wybrać swojego ulu-

bieńca. W wyobraźni Hania siedziała,

trzymając w objęciach wielkiego, białe-

go, nakrapianego dalmatyńczyka. Ta -

kiego jak Pongo z jej ulubionego filmu

101 dalmatyńczyków. Hania wiele razy

oglądała obie wersje filmu, a dalmatyń-

czyki były jej wymarzonymi psami.

Jej rodzice od dawna myśleli o psie

– a przynajmniej mówili „pomyślimy

o tym” za każdym razem, gdy Hania ich

o to pytała. Tata nawet skłaniał się do

tego pomysłu – uwielbiał chodzić na

długie spacery i pokazywał jej zdjęcia

psa, którego miał w dzieciństwie. Ale

mama trochę niepokoiła się o Olka, jej

młodszego braciszka. Sądziła, że pies

i małe dziecko to nie najlepsze połą-

8


9

czenie. Olek jednak miał wkrótce

skończyć trzy lata i Hania znowu

zaczęła szukać informacji o psach. Nie

sądziła, by czworonóg mógł stanowić

dla braciszka jakikolwiek problem –

malec kochał zwierzęta nie mniej niż

ona sama, a kiedy tylko zobaczył psa,

od razu chciał go przytulać. Wydawało

się bardziej prawdopodobne, że to

pies będzie potrzebował ochrony

przed Olkiem, a nie na odwrót.

Gdy rozmyślała o swoim młod-

szym bracie, usłyszała trzaśnięcie

kuchennych drzwi. To właśnie Olek

wypadł do ogródka, wołając ją po

imieniu.

Westchnęła ze złością, bo spłoszył

wszystkie ptaki. A tak się cieszyła

chwilą spokoju bez jego towarzystwa.


Gdy jednak wyszedł na chwiejnych

nogach zza rogu domu, nie mogła

powstrzymać uśmiechu. Miał na sobie

gruby, czerwony zimowy kombinezon,

tak sztywny i pikowany, że ledwie

mógł się ruszać. Wyglądał tak, jakby

ktoś nadmuchał go niczym balon.

– Haniu! Haniu! – podszedł i zła-

pał ją za rękę. – Mama cię woła!

Teraz z domu wyszła także mama

opatulona w duży szalik.

– Musiałaś zmarznąć, skoro sie-

dzisz tu tyle czasu. Przyleciały jakieś

ciekawe ptaki?

Dziewczynka pokręciła głową.

– Tylko te co zwy-

kle. Właśnie mia -

łam wracać, robi

się ciemno.


Mama promieniała.

– Wyszliśmy, żeby coś ci powiedzieć!

Przed chwilą odebrałam telefon, które-

go w ogóle się nie spodziewałam –

wzięła głęboki wdech. – Dzwoniła pani

z „Pięknych Dalmatyńczyków”.

Hania błyskawicznie się wyprosto-

wała i popatrzyła na nią szeroko

otwartymi oczami.

– Czy ona... Czy ona hoduje dal-

matyńczyki? Po co do ciebie dzwoni-

ła? – spytała dziewczynka.

Mama uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

– Bo skontaktowałam się z nią

kilka tygodni temu, żeby spytać, czy

może nas wpisać na listę oczekują-

cych na jeden z następnych miotów.

Hania zeskoczyła z ławki i zarzuci-

ła mamie ręce na szyję.

11


Niedostępne w wersji demonstracyjnej.

Zapraszamy do zakupu

pełnej wersji książki

w serwisie

Samotne święta Oskara - Publio.pl · 2013. 1. 14. · 978-83-265-0548-5 SAMOTNE SWIETA OSKARA -...

Documents

Transcript of Samotne święta Oskara - Publio.pl · 2013. 1. 14. · 978-83-265-0548-5 SAMOTNE SWIETA OSKARA -...