II Wojna Światowa1939-1945

Laura

Polacy, którzy nieśli pomoc w

najtrudniejszych czasach

Faszyzm Niemiecki

W 1933 roku w Niemczech rządy objęli faszyści, którzy

uważali, że naród niemiecki dominuje nad innymi. Za swoich największych

wrogów postrzegali Żydow i Cyganów, a także Słowian. Przewodniczący partii

faszystowskiej, Adolf Hitler, był najważniejszą osobą w państwie. Przeciwnicy

polityczni faszystów byli zabijani lub posyłano ich do obozów koncentracyjnych.

Niemiecki faszyzm był bardzo agresywny, głosił, że należy siłą podbijać inne

państwa, aby stworzyć przestrzeń życiową dla narodu niemieckiego.

Adolf Hitler

Adolf Hitler był bezwzględnym dyktatorem,

który kazał mordować swoich przeciwników. Hitler

był odpowiedzialny za śmierć milionów Żydów i

ludzi innych narodowości. Agresywna polityka

zagraniczna, którą stosował, doprowadziła do

rozpoczęcia przez Niemcy II wojny światowej.

Obozy koncentracyjne i obozy zagłady

Obozy koncentracyjne były to miejsca, w których

trzymano osoby cywilne z państw podbitych i

okupowanych. Otrzymywali oni minimalne porcje

jedzenia i byli wykorzystywani do ciężkiej,

niewolniczej pracy. Obozy koncentracyjne powstały

na całym terenie Niemiec, a później w niektórych

państwach podbitych przez Niemcy. Po jakimś

czasie Niemcy zamienili obozy koncentracyjne na

obozy zagłady. Dokonywali w nich zbrodni

ludobójstwa głównie na Żydach, Cyganach i Słowianach, których uważali za

podludzi; zginęło w nich także wielu przeciwników faszyzmu. Najwięcej obozów

zagłady Niemcy utworzyli na terenach swojego państwa i ziemiach polskich.

Największy obóz - Auschwitz - został założony na terenie okupowanej Polski.

Straciło w nim życie około 1,3 miliona ludzi.

Działania wojenne

Po zajęciu Austrii oraz rozbiorze Czechosłowacji, Hitler zaplanował atak na

Polskę na 1 września 1939 roku. W swoich planach chciał zapanować nad całą

Europą. Rozpoczęła się II wojna światowa, trwająca 6 lat. Od samego początku

wojny samoloty niemieckie bombardowały polskie miasta i wsie, nie

oszczędzając ludności cywilnej. Polska znalazła się pomiędzy dwoma najbardziej

agresywnymi państwami Europy: Niemcami i Związkiem Radzieckim. 1 września

1939 roku silne armie niemieckie wkroczyły do Polski z północy, południa i

zachodu. Niemcy strzelali do wszystkich, których spotkali po drodze. Straty

wśród ludności cywilnej były ogromne.

Nastepnie, 17 września 1939 roku Polska

została zaatakowana przez ZSRR. Niemcy i

ZSRR, zgodnie z planem, rozpoczęły podbój

Europy. Pod panowaniem Niemców znalazły się

Dania, Norwegia, Belgia, Holandia, Francja,

Jugosławia i Grecja. Natomiast pod panowaniem

radzieckim znalazły się Litwa, Łotwa i Estonia.

Wielkiej Brytanii i Finlandii udało się odeprzeć

ataki wroga i zachować niepodległość. W 1941

roku Niemcy zaatakowały swojego sojusznika -

ZSRR, a sprzymierzona z Niemcami Japonia zaatakowała USA. W

konsekwencji, państwa wrogie Niemcom utworzyły koalicję antyhitlerowską na

czele z Wielką Brytanią, USA i ZSRR.

II wojna światowa była wojną totalną. Brało w niej udział 61 z 67

istniejących wówczas na świecie państw. Walki zbrojne toczyły się w Europie,

Azji i Afryce; zarówno na lądzie, jak i na morzach, oceanach i w powietrzu. Do

walki stanęło 110 milionów żołnierzy. Działania wojenne spowodowały śmierć 55

milionów ludzi, a 35 milionów zostało rannych.

Okupanci terroryzowali ludność cywilną,

dokonywali egzekucji, masowych mordów i

wysiedleń, organizowali uliczne łapanki oraz

zmuszali ludzi do niewolniczej pracy w obozach

koncentracyjnych. Agresorzy, nie

przestrzegając międzynarodowego prawa,

bombardowali szpitale i inne punkty medyczne

oznaczone symbolem Międzynarodowego Czerwonego Krzyża, a także

mordowali wziętych do niewoli jeńców wojennych.

Ponadto, atakowali obiekty cywilne, przez co w ruinach było wiele miast,

utracono bezpowrotnie dorobek kulturalny wielu narodów i mnóstwo cennych

zabytków.

Po 6 latach wielki światowy konflikt zakończyło zdobycie przez wojska

koalicji stolicy Niemiec - Berlina i podpisanie przez Niemcy aktu bezwarunkowej

kapitulacji dnia 8 maja 1945 roku.

Osoby niosące pomoc

W czasie wojny wielu ludzi ratowalo innych, pomimo tego, że sami mogli

stracić własne życie. Niektórzy, pomimo aresztowań i tortur, nie rezygnowali i

nadal znajdowali sposoby, żeby pomóc potrzebującym. Bohaterskie czyny wielu

z nich staly się sławne na calym świecie i nawet uczy się o nich w szkołach. Nie

wolno również zapomnieć, że w tych najtrudniejszych czasach znalazło się wiele

nieznanych, zwkłych osób, które, pomagając innym, poświęcało własne

bezpieczeństwo i ryzykowało życie nie tylko swoje, ale i najbliższej rodziny. Dla

nich wszystkich, szacunek dla każdego ludzkiego życia był największą wartoscią.

Wyzwolenie Auschwitz

Irena SendlerIrena Sendler, z domu Krzyżanowska, urodziła się 15

lutego 1910 w Warszawie, a zmarła 12 maja 2008 w

Warszawie. W trakcie II wojny światowej Irena Sendler,

ryzykując własne zdrowie i życie, pomagała działając

w Radzie Pomocy Żydom (Żegota). Z powodzeniem

ratowała dzieci żydowskie i wywoziła z gett pracując

jako pielęgniarka. Uratowala około 2500 dzieci z

warszawskiego getta. Ich dane osobowe zapisywała na

kartkach, które zakopywała w słoikach w ogrodzie.

Niestety, została złapana przez Gestapo i torturowana, a

ostatecznie skazana na śmierć. Jednak, ludziom z Żegoty

udało się ją uratować przekupując niemieckich strażnikow. Te wydarzenia nie

powstrzymały jej przed dalszą działalnoscią i nadal w ukryciu pomagała

dzieciom.

Po wojnie pani Irena dalej pracowała na rzecz dzieci, tworzyła domy sierot

i powołała Ośrodek Opieki nad Matką i Dzieckiem, czyli organizację pomagającą

bezrobotnym rodzinom. Doświadczyła równie ciężkich

prześladowań zarówno ze strony Gestapo jak i

komunistycznego UB.

W 1965 roku Irena Sendler została odznaczona

medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata, o jej pracy

powstalo przedstawienie "Life in a Jar", a na podstawie jej

życia został nakręcony film "Dzieci Ireny Sendlerowej".

Janusz Korczak

Właściwe imię i nazwisko to

Henryk Goldszmit. Nazywany był

przez dzieci starym doktorem.

Urodził się 22 lipca 1878 lub 1879

roku, a zmarł 16 sierpnia 1942 roku.

Był pierwszym człowiekiem, który

walczył o prawa dzieci.

Jako chłopiec uczył się w

gimnazjum w Warszawie. Była to

szkoła rosyjska, w której stosowano żelazną dyscyplinę. Po samobójczej śmierci

ojca jego rodzina znalazła się w bardzo trudnej sytuacji materialnej. Młody

Henryk, miał wówczas 15 lat i zaczął udzielać korepetycji, aby wspomóc rodzinę.

Od 1898 roku studiował medycynę na i interesował się szkołami, szpitalami

dziecięcymi oraz bezpłatnymi czytelniami dla dzieci i młodzieży.

W 1912 roku został współzałożycilem Domu Sierot dla dzieci żydowskich

w Warszawie. W 1919 założył sierociniec "Nasz Dom" dla dzieci polskich.

Korczak żądał poważnego traktowania spraw dzieci i młodzieży oraz szacunku

dla najmłodszych. Pisał książki dla dzieci np. "król Maciuś I" i "Kajtuś Czarodziej",

oraz poradniki takie jak „Jak kochać dziecko” i „Prawo dziecka do szacunku”.

Redakował gazetkę dla dzieci "Mały Przegląd", był też autorem pogadanek

radiowych gdzie głosił prawa dziecka i obronę tych praw.

6 Sierpnia 1942 roku Hitlerowcy

wyprowadzili z Domu Sierot Korczaka, jego

wspołpracowników i około 200 dzieci. Wszyscy zostali wywiezieni do obozu

zagłady w Treblince i tam zginęli.

Korczak mógł uratować swoje własne życie, bo przyjaciele chcieli mu

pomóc, ale odmówił opuszczenia "swoich" dzieci i razem z nimi poszedł na

śmierć. Był wspaniałym i dobrym człowiekiem, którego postawa i praca do dziś

inspiruje i kieruje wielu rodziców i pedagogów.

Maksymilian Maria KolbeRajmund Kolbe urodził się 8 stycznia 1894 roku

w Zduńskiej Woli. Potem razem z rodzicami

przeprowadził się do Łodzi.

Ojciec chłopca był wielkim patriotą i miłość do

ojczyzny przekazał synom. Gdy Rajmund miał 12 lat

ukazała mu się Najświętsza Maryja Panna trzymająca

w rękach dwie korony – białą, oznaczającą czystość i

czerwoną, oznaczającą męczeństwo. Rajmund przyjął obie

korowy. W 1907 roku postanowił wraz ze swoim starszym bratem wstąpić do

Zakonu Franciszkanów. W 1910 roku poprosił o przyjęcie do nowicjatu, a rok

później złożył śluby czasowe. W 1912 roku wyjechał do Krakowa na dalsze

studia, ale ponieważ był niezwykle zdolny w tym samym roku wysłano go do

Rzymu na Uniwersytet Papieski. Ukończył tam studia, otrzymał święcenia

kapłańskie i w 1919 powrócił do Polski.

W 1927 roku założył klasztor w Niepokalanowie. Kiedy wybuchła wojna w

1939 roku, był to największy klasztor na świecie i jeden z największych jakie

znają dzieje Kościoła. 19 września

1939 roku Niemcy przystąpili do

likwidacji Niepokalanowa. Ojciec

Kolbe i inni zakonnicy zostali

zamknięci w obozie, ale 8 grudnia

zostali zwolnieni. Kolbe wrócił do

Niepokalanowa, gdzie przygotował

trzysta miejsc dla Żydów i innych

wysiedlonych oraz organizował

miejsca pracy.

Dom Sierot

Kościół w Niepokalanowie

17 lutego 1941 roku gestapo zabrało Kolbego do Warszawy, a 25 maja

wywieziono go do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Pod koniec lipca 1941

roku uciekł jeden z więźniów z bloku ojca Kolbego i komendant za karę skazał na

śmierć głodową co dziesiątego więźnia z tego bloku.

Wśród skazanych był Franciszek Gajowniczek, który miał rodzinę i

wówczas ojciec Kolbe wyszedł z szeregu i prosił, aby to jego skazano na śmierć,

a oszczędzono Gajowniczka. Kolbe poszedł wraz z dziewięcioma towarzyszami

do bloku śmierci nr 13. Bunkier ten pod przewodnictwem ojca Maksymiliana stał

się przybytkiem Bożej Chwały, modlono się tam i śpiewano nabożne pieśni.

Kolbe przeżył kilka tygodni bez kropli wody i

kruszyny chleba. Ostatecznie gestapowcy

zabili go wstrzykując mu truciznę. Ojciec

Kolbe miał wtedy 47 lat.

17 października 1971 roku papież

Paweł VI ogłosił ojca Maksymiliana Marię

Kolbego świętym męczennikiem.

Halina Gąsior

Halina Gąsior urodziła sie 8 sierpnia 1928 roku

w Oświęcimiu, a zmarła 26 kwietnia 2008 w Bielsku-

Białej. Jej rodzina została przesiedlona z terenu, na

którym rozpoczęto budowę obozu w Oświęcimiu,

wkrótce po tym ojciec Haliny zmarł, a ona musiała iść

do pracy, żeby wspomóc rodzinę. Miała zaledwie 12

lat kiedy włączyła się w akcje niesienia pomocy

więźniom Auschwitz. W umówionych miejscach

podkładała żywnośc i leki, a także przekazywała listy i

informacje (grypsy) dla i od więźniów. Pracowała jako pomoc domowa u rodziny

niemieckiej, z którą została wysłana do Berlina, gdy w obozie wybuchła

emidemia duru. W Berlinie głodowała, gdyż jej pracodawczyni odmawiała

jedzenia, bo przestała dostawać kartki żywnościowe. Z tego powodu Halina

Gąsior uciekła z powrotem do rodziny w Oświęcimiu. Następnie, dostała pracę

jako goniec oraz przepustkę, dzięki której mogła wchodzić na teren obozu. Na

prośby zarówno więźniów jak i ich rodzin zdobywała i przekazywała informacje

na temat tego co się z nimi dzieje.

W listopadzie 1944 roku została aresztowana, ponieważ podejrzewano ją

o pomoc więźniom. Zabrano ją do obozu, gdzie była przesłuchiwana i bita; w tym

czasie pomagali jej inni więźniowie przynosząc jej jedzenie. Po miesiącu została

wypuszczona. Przez cały czas kontynuowała pomoc więźniom w Oświęcimiu, a

także tym, którzy zostali wywiezieni do innych obozów - wysyłała im paczki z

żywnością i odzieżą. Po wyzwoleniu pracowała jako pięlęgniarka w szpitalu dla

byłych więźniów.

Halina Gąsior otrzymała, po wojnie, wiele listów i podziękowań od byłych

więźniów, które przekazała do Muzeum w Oświęcimiu.