Pismo dedykowane ukochanemu Bhagawanowi · tel. (022) 844 16 29 ... Odnowa człowieka ... Ci,...

Pismo dedykowane ukochanemu BhagawanowiŚri Sathya Sai Babie

Stowarzyszenie Sathya Sai wPolsce

Kochaj wszystkich, wszystkim służ

„SAI RAM” jest oficjalnym biuletynem Organizacji Sathya Sai w Polsce. Ukazuje się cztery razy wroku jako kwartalnik.

Ze względu nakonieczność utrzymania poprawności językowej pisma, a także zpowodów technicznych zastrzegamy sobie prawo

dokonywania zmian iskrótów wnadsyłanych tekstach.

Wszelkie listy iartykuły prosimy kierować naadres redakcji: e-mail: [email protected]

Wpłaty naprenumeratę należy dokonywać nakonto wydawcy: „Stowarzyszenie Sathya Sai”

ul. Wojciecha Żywnego 21A/65, 02-701 Warszawa Konto Bank BPH I/OKraków

nr rachunku: 721060 00760000 3300 00223139

Adres sekretariatu Organizacji Sathya Sai w Polsce oraz Stowarzyszenia Sathya Sai:

Stowarzyszenie Sathya Sai ul. Wojciecha Żywnego 21A/65, 02-701 Warszawa

tel. (022) 844 16 29

Oficjalna strona internetowa Organizacji Sathya Sai w Polsce www.sathyasai.org.pl

Cena 1 egz. „Sai Ram” –8,00 zł (wraz zkosztami wysyłki) Magazyn redagują: Anna Kołkowska, Izabela Szaniawska, Bogusław Posmyk, Jaro-

sław Karwowski. Stała współpraca: Ryszard Basak, Grażyna Botwicz, Maria Quoos, Iwona Pilch, Iwona Piotrowska, Ewa Serwańska.

Sai Ram – wiosna 2008

�

Spis treściOd Redakcji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4Życie jest prawdziwe i rzeczywiste, gdy przepełnia je miłość – dyskurs . . . . . . . . . . . . . . . . 6Rozwijaj w sercu dobre myśli i szlachetne uczucia – dyskurs . . . . . . . . . . . . . . . . 13Szanuj matkę i ojca jak Boga – dyskurs . . . . . . . . 20Śmierć – miła podróż – dyskurs . . . . . . . . . . . 29Odnowa człowieka – dyskurs . . . . . . . . . . . . 33Boże, ty jesteś mną dyskurs . . . . . . . . . . . . 41Kim jest Sai? – Sathya Sai o sobie . . . . . . . . . . 48Girlanda boskich imion – prof. Kasturi . . . . . . . . 53Szesnaście boskich mocy – Subba Rao . . . . . . . . 56Od samskar do błogostanu – Sathya Sai . . . . . . . . 63Czy mogę słuchać innych guru? – A. Kumar . . . . . . 70Upaniszad Wahini – Sathya Sai . . . . . . . . . . . 75Różne są drogi miłości Boga – dr Ch. Ghui . . . . . . . 84Muzyka jest dobra na wszystko – B. Posmyk . . . . . . 90Duch i umysł – S. Sandweiss . . . . . . . . . . . . 95Zdarzyło się w Prasanthi . . . . . . . . . . . . 100Kącik poezji – J. Marczak, A. Pieszak . . . . . . . . 104


�

Słowo wstępne

Od Redakcji„Jest tylko jeden język – język serca”. Co znaczą te słowa

Baby? Chyba to, że na poziomie słów, umysłu, tworzymy różnice. Na poziomie serca, czyli miłości, wszyscy są jednym. „Miłość nie szuka swego”, jak pisał św. Paweł. Wszyscy są swoi. Jeżeli język miłości jest jedynym językiem, to znaczy, że wszystkie języki, łącznie z angielskim, polskim, a nawet sanskrytem, nie są prawdziwymi językami. Języki stworzono po to, by porozu-miewać się na poziomie świata różnic, różnorodności, materii. To języki pojęć, nazw, które niewiele mają wspólnego z rzeczywi-stością. Nie są w stanie opisać nawet rzeczywistości zmysłowej, np. koloru czy smaku. A co dopiero nadzmysłowej, nie mówiąc o Bogu, o którym zresztą nie da się nic powiedzieć, co najwyżej czym nie jest – „neti, neti”. Dla naszego języka Bóg jest pustką, nicością. Mówimy, że jest Prawdą, Dobrem, Pięknem, ale to tylko nasze językowe wyobrażenia. Język serca nie nazywa, ale czuje. Czuje Boga. Bo Bóg jest miłością. Język serca to język Boga. Ale też człowieka, który na poziomie serca jest Bogiem.

Język serca, miłość – to temat przewodni naszego ogól-nopolskiego spotkania, 22-25 maja w Gdańsku-Sobieszewie. Z tematem tym koresponduje artykuł „Miłość i Bhakti” o róż-nych sposobach kochania Boga, a przede wszystkim dyskursy, w których zawsze miłość jest podstawą. Bo to podstawa ducho-wości Sai, najważniejsza rzecz, jakiej mamy się nauczyć na tym „ziemskim padole”.

Uczmy się miłości też w Sobieszewie, przemieniając jak naj-szybciej negatywne uczucia – np. gdy ktoś nas denerwuje, czy nie podoba się nam coś w programie – na pozytywne. Miłość, która przychodzi niespodziewanie, jest z pewnością miłością przemi-jającą. Prawdziwa, trwała miłość wymaga pracy nad sobą.

Boguś Posmyk


�


�

Dyskurs

Życie jest prawdziwe i rzeczywiste,

gdy przepełnia je miłośćDyskurs Bhagawana Śri Sathya Sai Baby wygłoszony

6 marca 2008 r. w czasie święta Mahaśiwaratri

Od przebudzenia się aż do chwili pójścia spać ludzie usilnie starają się zdobyć bogactwo. Zużywają całą swoją energię umysłową i fizyczną na gromadzenie dóbr. Napotykają przy tym wiele trudności. Ich umysł się miesza, a boskość zostaje zapomniana. To jest niekończąca się walka. Jakim więc spokojem, przyjemnościami i wygodą może cieszyć się człowiek w swej walce o bogactwo?

Ucieleśnienia miłości!Dzisiaj cały świat obraca pieniędzmi. Od studenta po sprze-

dawcę warzyw, każdy biega za pieniędzmi. Niezależnie od wy-kształcenia i przynależności społecznej, ludzie uważają pogoń za pieniędzmi za najważniejszy cel w życiu. Dziwne jest to, że nawet małej części wysiłku, z jakim zdobywają bogactwa, nie kierują na dążenie do boskości.

Bóg jest opiekunem i zbawcą wszystkich istot na tym świecie. Człowiek może być milionerem albo miliarderem, jednak nie może żyć bez Boga. Tylko niewielu rozpoznaje Boga jako źródło i pożywienie wszystkich istot. Także niewielu medytuje o Bogu. Dlatego została wprowadzona sadhana (duchowa praktyka) wspólnego śpiewania (bhadźanu). Może tak być, że niektórym osobom z grupy umysł rozprasza się podczas bhadźanu i nie intonują oni boskiego imienia z właściwą bhawą (uczuciem), ragą


�

(melodią) i thalą (rytmem). Jednak wspólna sesja bhadźanowa pomaga w koncentracji i medytacji boskiego imienia.

Fal jest wiele, ale woda jest ta sama. Podobnie, boskość przenika wszystkich ludzi bez względu na ich myśli i uczucia. Istot może być wiele, jednak ta sama boskość przenika wszyst-kie żywe istoty. Ekatma sarwabhuthantharatma – jedna atma mieszka we wszystkich istotach. Ekam sat wiprah bahudha wadanti – prawda jest jedna, ale mędrzec opisuje ją różnymi imionami.

Ci, którzy czynią wysiłek, by przestrzegać prawdy, są praw-dziwymi wielbicielami. Istota wszystkich Wed leży w utwierdza-niu tej prawdy. Niestety, dzisiaj nie można znaleźć nigdzie ludzi, którzy rozpoznają wieczną prawdę. Nie powinno się porzucać prawdy. Kiedy satja (prawda) i dharma (prawość) wystąpią razem, wtedy będzie śanti (pokój) i prema (miłość). W rzeczywistości, satja jest podstawą dla wszystkich innych wartości ludzkich, mianowicie dharmy, śanti, premy i ahimsy (niestosowania przemocy).

Ucieleśnienia miłości!Prema (miłość) nie zstępuje znikąd. Ona wynurza się

z ludzkich serc. Człowiek nie może żyć bez miłości. W zależ-ności od związków między dwiema osobami, miłość przyjmuje różne formy, jak np. pomiędzy żoną i mężem, matką i dzieckiem, między dwoma przyjaciółmi, itd. Ale zasadniczo prema istnieje jako niewidoczny prąd we wszystkich ludziach. Jeżeli powsta-je pytanie dotyczące tego, gdzie jest Bóg, można powiedzieć, że Bóg przenika wszystkie istoty w formie miłości. Gdy życie jest przepełnione miłością, jest prawdziwe i rzeczywiste. Życie pozbawione miłości nie jest warte życia. Miłość jest źródłem wszystkich cnót i wszystkie cnoty jednoczą się w miłości.

Brahman jest tylko jeden i jest wszechprzenikający. Gdy ktoś spyta o twoje imię, powinieneś odpowiedzieć „Aham Brah-masi – jestem Brahmanem. Nie mam żadnego innego imienia”. Wszystkie doczesne imiona są dane wam w celu identyfikacji. Jest powiedziane: „Brahma satjam dżagan mitja” – jedynie


�

Brahman jest prawdą, a cały świat jest złudzeniem. Aby zrozu-mieć naturę Brahmana, trzeba stać się Brahmanem. Wszystkie imiona takie jak Rama, Kriszna, Gowinda, Narajana, itd. łączą się w Brahmanie. Gdy medytujesz tylko o Brahmanie, będziesz mógł zrozumieć wszechobecność Brahmana. Można nazwać kogoś jakimkolwiek imieniem, ponieważ Brahman jest obec-ny w nich wszystkich. Każdy człowiek powinien medytować o Brahmanie.

Natura boskości jest opisana tak: Nitjanandam, parama sukhadam, kewalam dźnanamurtim, dwandwatitam, gagana sadriszam, tattwamasjadi lakszjam, ekam, nitjam, wimalam, aczalam, sarwadhi sakszibhutam. Bóg jest ucieleśnieniem wiecznej błogości, On jest mądrością absolutną, poza parami przeciwieństw, rozprzestrzenia się i przenika jak niebo, jest celem wskazanym przez aforyzm „Tattwamasi” – jestem Tym, jednym bez drugiego, wiecznym, czystym, niezmiennym świadkiem wszystkich funkcji umysłu.

Gdy wjeżdżałem do tej hali, ujrzałem Iśwarammę i Peddę Wenkama Radżu (rodzice Swamiego). Nawet w tej chwili oni są tutaj. Pedda Wenkama Radżu nosi żółte dhoti, a Iśwaramma żółte sari. Powodem tego, że noszą ten kolor, jest to, że miesz-kają teraz na Wajkuncie, w siedzibie Pana Wisznu. Każdy na Wajkuncie nosi żółty ubiór. Nie tylko ja, nawet Satjadżit, który śpi w moim pokoju, widział Iśwarammę ubraną w żółte sari. Kobiety, które noszą żółte sari, są znakiem pomyślności.

Brahman jest reprezentowany przez kolor żółty. Dlatego Pan Wisznu jest opisany jako Pithambara dhari, czyli Pan, który nosi żółtą szatę. Dzisiaj chciałem wydobyć żółty lingam ze swego ciała. Ale wszyscy studenci, personel i wielbiciele modlili się: „Swami, nie ma potrzeby, abyś wydobywał lingam ze swojego ciała. Nie możemy znieść widoku twego fizycznego cierpienia,


�

jakie wtedy przechodzisz. Prosimy, przyjmij naszą modlitwę i uczyń nas szczęśliwymi”.

Cokolwiek postanowię, to się zdarzy. O ile natura ludzka stale ulega zmianie, moja boska natura jest niezmienna i wiecz-na. Nikt nie może rozszyfrować tej boskiej natury.

Kosmiczny taniec wykonywany na górze Kajlaś przez Pana Śiwę jest opisany tak:

Pan Śiwa zatracił się w ekstazie, Parameśwara, Sambaśiwa zatracił się w ekstazie, tańczy i tańczy taniec tandawa, przy akompaniamencie tampury boskiego mędrca Narady, a zbite loki Pana świecą wspaniale. Dzierżąc trójząb, Śiwa tańczy Thadhim, thadhim, thadhim thadhimthaka ||Pan Śiwa|| Z boginią Saraswati grającą na winie, Indrą na flecie, i Panem Wisznu na bębnie, Dhimi dhimi dhimi dhimithaka, ||Pan Śiwa|| z Gangesem w zbitych lokach, z trzecim okiem na czole i z kryształowymi koralikami wokół szyi świecącymi jaskrawo Pan Śiwa zatracił się w ekstazie, tańcząc i tańcząc kosmiczny taniec. ||Pan Śiwa||

Pewnego razu, kiedy Śiwa i Parwati przechadzali się po niebie, zobaczyli człowieka przecinającego gałąź, na której sie-dział. Gdy mężczyzna już miał spaść, Parwati poprosiła Śiwę, aby go uratował: „O Panie, proszę uratuj go przed upadkiem na ziemię”.

Ale Śiwa rzekł do Parwati: „To ty zobaczyłaś go pierwsza. I to znowu ty zrozumiałaś, że on umrze, jeśli spadnie. Tak więc do ciebie należy uratowanie go”.

Parwati odpowiedziała: „Drogi Panie, kiedy ktoś spada na ziemię, krzyczy amma (matko) albo appa (ojcze). Jeżeli ten czło-wiek zawoła amma, wtedy ja go uratuję, ale jeżeli zawoła appa, ty powinieneś go uratować”. Iśwara zgodził się na tę propozycję.

Gdy gałąź się złamała, zarówno Śiwa jak i Parwati pobiegli, by uratować nieszczęśnika. Ale w czasie upadku człowiek nie


10

zawołał ani amma ani appa; zawołał: ajjo! (niestety!). Chociaż zarówno Śiwa jak i Parwati czekali, by go uratować, on ich nie zawołał.

Morał z tej historii jest taki, że powinniśmy zawsze pamiętać o swoich rodzicach. Człowiek, który nie pamięta o rodzicach nawet w obliczu trudności, jest prawdziwym głupcem. Pan Iśwara i matka Parwati są uniwersalnymi rodzicami. Jeżeli czło-wiek stale o nich pamięta, nie napotka trudności ani cierpień. Niestety, dzisiaj ludzie nie pamiętają swoich rodziców. Dlatego odmawiają sobie ochrony.

Boskość Ramy rozkwitła pod czułą opieką Kausalji; Z powodu czułych uczuć i wyrzeczeń Sity Lawa i Kusza osiągnęli dobre imię i sławę; Karmiony miłością swej matki Putlibaji, Gandhi stał się mahatmą; Troska miłującej Dżidżabaji uczyniła z Siwadżi wielkiego wojownika.Człowiek musi przede wszystkim zawsze pamiętać o swojej

matce. Iśwaramma reprezentuje boskie macierzyństwo. Ona jest matką Iśwary. Podobnie, Wenkama oznacza Pana siedmiu wzgórz. Tak więc Pedda Wenkamaradźu i Iśwaramma razem reprezentują boskich rodziców. Dzisiaj oboje mieszkają na Waj-kuncie.

Są trzy wcielenia Sai. Pierwszym był Śirdi Sai, drugim jest Sathya Sai, a trzecim, który ma przyjść, jest Prema Sai. Prema Sai będzie najważniejszym wcieleniem, ponieważ zjednoczy on całą ludzkość. Wszyscy wiecie, że to prema (miłość), jednoczy wszystko!

Niestety, dzisiaj nigdzie nie znajdziecie ekatwy (jedności). Gdziekolwiek spojrzycie, jest tylko bhinnatwa (różnice i różno-rodność). Tam gdzie jest miłość, będzie jedność. Wtedy wszyscy ludzie będą zjednoczeni, bez względu na kastę, kulturę i kraj.

Przypuśćmy, że ktoś spyta, skąd pochodzisz; odpowiesz, że pochodzisz z takiego a takiego miejsca. Ale prawda jest taka, że wszyscy ludzie należą do jednego kraju i jednego świata. Powi-nieneś z dumą głosić, że należysz do kraju Bharatu. Bharat jest


11

domem wszystkich ludzi na świecie. W rzeczywistości, Praśanti Nilajam stało się domem wszystkich ludzi na świecie.

W Ramajanie król Daśaratha wykonał Puthrakameszti jadźnię, ponieważ pragnął posiadać synów. Bóg ognia, który pojawił się z homakundy (dołu ofiarnego), wręczył królowi na-czynie wypełnione świętym budyniem i Daśaratha rozdzielił go jednakowo wśród swoich trzech żon. Kausalja i Kajkeji zaniosły porcje budyniu, które otrzymały, do swoich pokoi modlitewnych. Każda z nich była szczęśliwa, myśląc, że jej syn będzie przy-szłym królem Ajodji.

Ale Sumitra nie miała tego rodzaju oczekiwań. Wzięła swoją miskę budyniu na taras i położyła ją na parapecie i zaczęła suszyć włosy na słońcu. Nagle nadleciał orzeł i porwał miskę ze świętym budyniem. Sumitra natychmiast zbiegła na dół i poinformowała Kausalję i Kajkeji o tym, co się wydarzyło.

Kausalja i Kajkeji przyszły Sumitrze na ratunek i podzieliły się z nią swoimi porcjami. Kajkeji dała jej połowę swojej porcji, a Kausalja zrobiła to samo. W odpowiednim czasie Kausalja uro-dziła Ramę, Kajkeji Bharatę, a Sumitra Lakszmanę i Satrugnę. Sumitra była wzorem cnót. Jej imię oznacza, że była serdecznym przyjacielem każdego! Pewnego dnia Sumitra pomyślała sobie: „Rama zasługuje na to, aby być koronowanym na króla Ajodji, ponieważ jest on najstarszy wśród synów. Jednak Bharata też powinien być ukoronowany zgodnie z obietnicą daną Kajkeji przez króla Daśarathę. Moi dwaj synowie, Lakszmana i Satrug-na, powinni służyć swoim starszym braciom – Lakszmana Ra-mie, a Satrugna Bharacie”. Tak więc, wszystkie trzy żony króla Daśarathy: Kausalja, Sumitra i Kajkeji wraz ze swymi synami żyli w jedności i miłości.

Zgodnie ze szlachetnymi tradycjami i ideałami poruszanymi w Ramajanie, powinniśmy zawsze utrzymywać jedność i bra-terstwo. Jeżeli będziemy potrafili rozwijać tylko te dwa zalece-nia, możemy być dobrymi przyjaciółmi każdego. W Ramajanie i Mahabharacie jedność i duchowość były przedstawiane jako idealne cechy do naśladowania przez wszystkich.


12

Wiele lat temu, kiedy odwiedziłem Afrykę Wschodnią, po-wiedziałem mieszkańcom, że pochodzę z Indii. Wtedy prezydent Ugandy Idi Amin dalej się dopytywał, z którego stanu pochodzę. Powtórzyłem, że pochodzę z Indii. Z naciskiem powiedziałem mu, że całe Indie są jednym krajem. Jeżeli wszyscy ludzie będą rozwijali takie szlachetne zasady, kraj jak również ludzie w nim żyjący będą dobrze prosperować.

Już wkrótce cały kraj Bharatu będzie zjednoczony i wszyst-kie różnice znikną. Najwyższe znaczenie ma to, aby wszyscy ludzie byli zjednoczeni i żyli jak bracia i siostry. Ta zasada jedności będzie propagowana w każdym zakątku kraju. Języki, którymi ludzie mówią, indywidualne zamiłowania i edukacja, którą podejmują, mogą być różne. Ale wszyscy powinni stosować w praktyce zasadę jednego kraju, jednej kasty i jednej kultury. Ponieważ te aspekty są obecnie traktowane jako różne, powstają między ludźmi różnice. Ważnym przekazem tego święta jest to, że kraj Bharatu będzie zjednoczony. Na to powinien być skie-rowany wysiłek ludzi.

Ucieleśnienia miłości!Gdziekolwiek się udacie, z dumą głoście, że należycie do

kraju Bharatu, mówcie językiem Bharatu i podążajcie za kulturą Bharatu. Uwierzcie w zasadę jedności. Rozwińcie wiarę w zasadę jedności i żyjcie zgodnie z nią. Kraj, kasta i kultura – muszą połączyć się w jedno. Tylko wtedy kraj uczyni postęp. Bharat, nazwa naszego kraju, oznacza przesłanie Bha (Boga) i rathi (miłości). Dlatego Bharat jest krajem, w którym ludzie rozwijają miłość do Boga. Należy zawsze pamiętać o tej prawdzie.

Bhagawan zaśpiewał bhadźan „Hari bhadźana bina sukha śanti nahi”.

Kto pragnie posiadać śanti (pokój), musi uczestniczyć w bhadźanie. Bhadźan jest jedyną sadhaną (duchowym ćwi-czeniem), która obdarza pokojem.

tłum. Ryszard Basak Źródło: www.sathyasai.org.pl

© Sri Sathya Sai Books & Publications Trust, Prasanthi Nilayam


1�

Dyskurs

Rozwijaj w sercu dobre myśli i szlachetne uczucia

Dyskurs Bhagawana Śri Sathya Sai Babę wygłoszony 7 marca 2008 r. z okazji święta Mahaśiwaratri

Karma jest odpowiedzialna za narodziny, istnienie i śmierć. Sprawuje ona władzę nad wszystkimi etapami życia jako rzeczywiste bóstwo ludzkiej egzystencji. Jest odpowiedzialna za radość i smutek.

Karma (działanie) jest prawdziwą duszą człowieka. Każdy człowiek musi podejmować działanie biorąc pod uwagę możliwy rezultat działań. Jest to najważniejszy obowiązek człowieka. Jakie działanie, taki rezultat.

Człowiek musi utrzymywać dobre zdrowie. Nie tylko zdrowie fizyczne, ale również zdrowie umysłu. Myśli i postanowienia też powinny być zdrowe. Dobre myśli przynoszą dobre działania. Kiedy człowiek podejmuje działania ze złymi myślami, rezultat też będzie zły.

Kto sprawił, że nietoperze zwisają z gałęzi drzewa głowami w dół? Czy ktoś przywiązał je do góry nogami z nienawiści? Nie, taki jest ich los. Podobnie, nikt nie może uciec od konsekwencji karmy. Człowiek popełnia złe czyny, gości złe myśli i ostatecznie doświadcza złych rezultatów. Z drugiej strony, człowiek, który ma dobre myśli i wykonuje dobre czyny, cieszy się dobrymi skutkami. Nie jest możliwe uzyskanie dobrych rezultatów, gdy popełnia się złe czyny.

Mały przykład: kiedy napiszesz poprawne odpowiedzi na pytania podczas egzaminu, dostaniesz dobre oceny. I odwrotnie. Podejmowanie złych czynów wskazuje na zwierzęce tendencje.


1�

Człowiek musi analizować przy każdej okazji, czy zachowuje się po ludzku, czy jak zwierzę. Kiedy oddajesz się złym czynom, nawet twoi sąsiedzi będą cię powstrzymywać, mówiąc: „Urodziłeś się jako człowiek, dlaczego zachowujesz się jak zwierzę”? W ten sposób człowiek jest wyśmiewany i karany nawet przez najbliż-sze mu osoby. Kiedy zwracasz się w stronę złych czynów, nie musisz długo czekać na to, aż Bóg zdecyduje się, by spotkała cię kara. Rezultat twoich złych czynów przychodzi do ciebie od ciebie samego.

Przez zły czyn nie można osiągnąć dobrego rezultatu. Dobry uczynek nie przyniesie złych skutków. Czy posadziwszy młode drzewo limonki, możesz otrzymać owoc mango? Jeśli posadzisz młode drzewo mangowca, czy otrzymasz owoc limonki?

Ludzie muszą zrozumieć, że urodzili się po to, by podejmo-wać tylko dobre uczynki. Słowo manawa (człowiek) ma głębokie znaczenie. Składa się ono z trzech sylab, z których „ma” ozna-cza niewiedzę, „na” (bez) i „wa” (prowadzić). Tak więc ten, kto wyprowadza sam siebie z niewiedzy, jest manawą (człowiekiem). Narodziwszy się jako istota ludzka, człowiek musi stosownie do tego postępować.

Kiedy wrony kraczą, odganiamy je rzucając w nie kamie-niami. Z drugiej strony, kiedy papuga mówi jakieś słodkie słowa, słuchamy jej z radością. Nie jesteśmy nigdy zmęczeni słuchaniem kukającej kukułki. Co to oznacza? Dzięki swoim słodkim słowom i dobremu zachowaniu wzbudzamy sympatię u wszystkich.

Ludzie muszą pomagać innym ludziom. „Zawsze pomagaj; nigdy nie krzywdź”. Mimo że jesteśmy świadomi tej maksymy, rozmyślnie szkodzimy innym. To jest największa pomyłka. Lu-dzie zostali obdarzeni zdolnością rozumowania. Umysł może być zaangażowany w dobrych i złych kierunkach. Dlatego jest powiedziane: Manah ewa manuszjanam karanam bandhamo-kszajo – umysł jest przyczyną niewoli i wyzwolenia człowieka.


1�

Umysł jest darem Boga dla człowieka. Znęcanie się, szydzenie lub też ranienie innych nie jest prawdziwą naturą człowieka. Nawet zwierzęta pomagają ludziom na wiele sposobów. Zatem, jakie jest znaczenie pomagania bliźniemu? Urodziwszy się jako ludzie, musimy postępować właściwie i kochać wszystkich jak swoich braci i siostry.

Musimy podejmować takie działania, które podobają się Bogu. Tylko wtedy nasze ludzkie narodziny będą uświęcone. Bóg przebywa we wszystkim. Dajwam manusza rupena – Bóg wciela się w postać człowieka. Kiedy Bóg wciela się w ludzką postać, powinniśmy być posłuszni Jego boskiemu przewodni-ctwu. Jest powiedziane: Dźantunam nara dźanma durlabham – ze wszystkich istot żywych ludzkie narodziny są najrzadsze. Nie powinniśmy marnować cennych ludzkich narodzin. Będzie-my tracić swe człowieczeństwo mówiąc nieprawdę, powodując krzywdy u innych i podejmując złe czyny. Człowiek musi za-chowywać się jak człowiek zgodnie z zasadą: „Postrzegaj dobro, czyń dobro i bądź dobry”.

Niektórzy ludzie przedstawiający się jako dobrzy, jednocześ-nie rzucają złe spojrzenia na innych. To nie jest dobre.

Manasjekam waczasjekam, karmanjekam mahatmanam, manasjanjath waczasjanjath, karmanjanjath duratmanam.Ci, których myśli, słowa i czyny są w doskonałej harmonii, są szlachetni; Ci, którym brak harmonii, są niegodziwi.

Między naszymi myślami, słowami i czynami musi być harmonia. Kiedy będzie jedność, będzie czystość. Gdzie jest czystość, tam jest boskość. Cokolwiek inni tobie czynią, uważaj to za dobre dla siebie. Uważaj, aby bez względu na okoliczności nie tracić swojego człowieczeństwa. W rzeczywistości, człowie-czeństwo jest twoją najcenniejszą cechą.

„Kochaj wszystkich i wszystkim służ”. Tylko wtedy będziesz mógł prowadzić zdrowe i szczęśliwe życie. Nie jedzcie puszko-


1�

wanej żywności lub pożywienia, które jest zakazane. Musicie jeść dobre, sattwiczne (czyste) pożywienie, najpierw ofiarowane Bogu. Nie ofiarowujecie każdego pożywienia Bogu, czyż nie? Sattwiczne pożywienie, które jest przygotowywane w czystym naczyniu i z czystymi uczuciami jest ofiarowane Bogu. Takie pożywienie musi być spożywane jako prasadam (uświęcone po-żywienie). Dobra żywność przynosi dobre zdrowie, a z dobrego zdrowia powstają dobre myśli. Niestety, dzisiaj jest rozdźwięk między naszymi myślami, słowami i czynami. Mówimy jedno, a robimy coś innego.

Raz pewien człowiek uważający się za ascetę przyszedł pod drzwi domu i poprosił o jedzenie. Gospodyni powiedziała mu: „Proszę, idź nad rzekę, wykąp się i wróć. Tymczasem przygotuję dla ciebie coś do jedzenia”.

„Asceta” był z natury leniwy. Powiedział jej: „Matko, dla takich wędrownych żebraków jak ja – Gowindeti sada snanam – intonowanie boskiego imienia Gowindy jest tym samym, co wzięcie kąpieli”.

Gospodyni była wystarczająco bystra, by udzielić mu lekcji. Powiedziała: „Drogi synu! Gowindeti sada bhodźanam – boskie imię Gowindy jest doprawdy dla ciebie pożywieniem. Możesz odejść”.

Czasami w naszym sercu mogą powstać złe uczucia. Należy je korygować przez udział w satsangu (dobrym towarzystwie). Jest powiedziane: „Powiedz mi, z kim przestajesz, a powiem ci, kim jesteś”. Jeżeli przebywasz w dobrym towarzystwie, będziesz dobrą osobą. Z drugiej strony, jeżeli poruszasz się w nieodpowiednim towarzystwie, też staniesz się zły. Dlatego zawsze przebywajcie w dobrym towarzystwie. Jeżeli jesz mięso, oddajesz się paleniu i piciu oraz mówisz, że jesteś dobrą osobą, nikt nie zgodzi się z tym oświadczeniem. Jeżeli pragniesz być osobą dobrą, podejmuj dobre i szlachetne działania.

Jakie będą twoje działania (karmy), takie będą rezultaty. Ludzkie narodziny są bardzo święte. Są one wynikiem satkarm (dobrych działań) wykonywanych w poprzednich żywotach.


1�

W tej hali zebrało się wiele tysięcy wielbicieli. W jakim celu? Aby uświęcić swój czas w boskiej obecności Boga, aby usłyszeć boski przekaz i medytować nad nim. Całą halę przenikają boskie wibracje. Dlatego święci i mędrcy głoszą ważność satsangu.

Satsangatwe nissangatwam, Nissangatwe nirmohatwam, Nirmohatwe nisczalatattwam, Nisczalatattwe dżiwanmuktiDobre towarzystwo prowadzi do nieprzywiązania, Nieprzywiązanie czyni człowieka wolnym od złudzenia; Wolność od złudzenia prowadzi do stałości umysłu; Stałość umysłu daje wyzwolenie.

Powinniśmy przebywać w dobrym towarzystwie i kultywo-wać dobre myśli i uczucia. Zazdrość, gniew, ego i podobne im uczucia muszą być odrzucone. Wdzięczność jest inną dobrą cechą, która powinna być rozwijana. Osoby pełne wdzięczności, bez względu na to, gdzie przebywają, będą się pomyślnie rozwijać. Niektórzy ludzie odpłacają złem za dobro. To są doprawdy demo-ny. Musimy okazywać wdzięczność wszystkim tym, którzy nam pomagają, bez względu na to, czy pomoc jest mała czy wielka.

Musimy służyć wszystkim. Musimy witać z miłością na-wet tych, którzy nas nienawidzą. Wtedy oni też odpowiedzą powitaniem pełnym miłości. Jeżeli zwracasz się do innych z szacunkiem, mówiąc: „proszę pana”, oni też będą traktować cię z szacunkiem. Z drugiej strony, jeżeli ich obrażasz, otrzymasz to samo. Nasze całe życie jest wypełnione reakcjami, oddźwiękami i odbiciami. Postrzegaj dobro, czyń dobro i bądź dobry. Wtedy twoje ludzkie narodziny będą uświęcone. Twoja własna dobra natura będzie cię chronić. To twoje rzeczywiste oparcie.

Podczas uzasadniania swoich spraw w sądach prawnicy zawsze polegają na świadkach. Ale my nie wymagamy, aby ktoś inny zaświadczał o naszym dobrym postępowaniu. Nasz własny umysł jest świadkiem naszej dobrej natury. Jeżeli chcecie zara-biać pieniądze, róbcie to – ale uczciwymi metodami i właściwie postępując. Przede wszystkim wasze działania powinny być


1�

zgodne z waszym sumieniem. Zadowolenie z siebie powinno być najważniejszym przesłaniem w każdej działalności, jaką podej-mujecie. Dopiero kiedy będziecie z siebie zadowoleni, będzie moż-liwe podjęcie następnego kroku, jakim jest samopoświęcenie.

Drodzy studenci! Musicie rozwijać dobre i szlachetne uczucia już w młodym

wieku. To jest prawdziwa edukacja. Nie ma sensu studiowanie wielotomowych tekstów. Widzę kilku studentów zawsze czytają-cych i czytających książki. Nie jesteśmy pewni, jakie książki oni czytają. Czytajcie dobre książki, które pomogą wam rozwinąć charakter. Nie czytajcie książek, które są przeciwne podstawo-wym zasadom człowieczeństwa.

Teraz wszyscy jesteście studentami. Waszym celem jest po-goń za edukacją. Ale jaką edukacją? Edukacją, która obdarzy was atma dźnianą (wiedzą o jaźni). Niektórzy chłopcy czytają grube książki, a ich rodzice są szczęśliwi myśląc, że dzieci czy-tają Ramajanę albo Mahabharatę. Ale nikt na pewno nie wie, co oni dokładnie czytają. Niektórzy mogą czytać marne powieści, trzymając je między stronami tych wielotomowych książek. Nie podejmujcie takich wątpliwych działań, bo jeżeli robicie takie rzeczy, całe wasze życie będzie zmarnowane. Społeczeństwo nie będzie was poważać.

Studenci przede wszystkim muszą kontrolować swój gniew, rozwijać cierpliwość i wieść spokojne życie. Tylko przez rozwi-janie spokojnego i pogodnego umysłu możecie dobrze rozumieć swoje lekcje. Jesteście w wieku, w którym wasze serca są czyste. Nie jest możliwe, abyście wszystkich uczynili szczęśliwymi. Ale postępujcie w taki sposób, aby wasze działania podobały się Bogu.

Każdy na tym świecie pragnie być szczęśliwy. Ale na czym polega rzeczywiste szczęście? Hari bhadźana bina sukha śanti nahi. Prawdziwy pokój i szczęście leży w śpiewaniu bhadźanów. Dlatego Guru Nanak zainicjował sadhanę (duchowe ćwiczenia) wspólnego śpiewania bhadźanów. Jeżeli ludzie zbierają się ra-zem i śpiewają o chwale Boga, przynajmniej serce jednej osoby będzie zestrojone z boskością.


1�

Widzimy ludzi drzemiących podczas Siwaratri akhanda-bhadźanu. Jeszcze inni biorą udział w bhadźanach w sposób mechaniczny, a ich umysł gdzieś wędruje. Pomimo tych niepo-żądanych rzeczy, wspólne śpiewanie jest ciągle najlepszą sad-haną. Przynajmniej jedna osoba w grupie ma podczas takiego śpiewania umysł skupiony na Bogu. Wspólne śpiewanie podoba się Bogu.

Śiwaratri oznacza pomyślną noc. Codziennie jest ratri (noc). Ale wszystkie noce nie mogą równać się z Śiwaratri. Rzeczy-wista Śiwaratri jest tylko tam, gdzie kontempluje się i śpiewa z oddaniem boskie imię. To jest jedyna pomyślna noc. Dlatego rozwijajcie w swoim sercu szlachetne uczucia przynajmniej podczas tej pomyślnej nocy.

tłum. Ryszard Basak [Źródło: www.sathyasai.org.pl]



20

Dyskurs

Szanuj matkę i ojca jak BogaDyskurs Bhagawana Śri Sathya Sai Baby wygłoszony w Prasanthi

Nilayam 15 stycznia 2008 r. z okazji święta Makara Sankranthi

Cesarz Nala, władający potężnym królestwem, nie mógł nic ze sobą zabrać, kiedy umierał. Czy król Mandhata, będący ozdobą krita jugi, mógł zabrać swoje bogactwo opuszczając ziemię? Nawet Pana Ramy, który przecież zbudował potężny most przez ocean, nie zobaczysz dziś na ziemi. Tak wielu władców rządziło na tym świecie, ale żaden z nich nie zabrał ze sobą nawet garści pyłu. O szlachetni! Czyż myślicie, że zabierzecie ze sobą bogactwa swego królestwa, gdy będziecie opuszczać ten świat?

W chwili narodzin człowiek nic nie przynosi ze sobą na ten świat. Własność, bogactwo, konto w banku itp. – to wszystko zdobywacie w trakcie swej podróży od dnia narodzin do dnia śmierci. Nic też nie zabierzecie ze sobą odchodząc. Dlaczego więc mielibyście się martwić utratą tego wszystkiego?

Nie rodzicie się po to, by płakać. Dlatego powinniście opusz-czać ten świat szczęśliwi. Po co przejmować się tak ulotnymi rzeczami jak bogactwo i nieruchomości, które są materialne, przemijające i nietrwałe? Takie zachowanie nie ma nic wspólnego z człowieczeństwem. To wszystko to dary od Boga. Powinniście pamiętać o czterech pojęciach: wjakti (jednostka), samaszti (społeczeństwo), śriszti (stworzenie) i parameszti (Bóg). Śriszti powstało z parameszti. Ze śriszti powstało samaszti, a w sa-maszti zawiera się wjakti. Bez wjakti nie byłoby samaszti. Z tego wniosek, że ostatecznie wszystko jest darem Boga. Czy więc płaczemy w imię Boga? Nie, martwimy się przepływającymi po niebie ulotnymi chmurami. To nie jest naturą człowieka.


21

Na pewno nie raz dostrzegaliście cienką warstwę chmur zakrywających słońce lub księżyc. Pewnie was to martwiło. Ale wystarczy poczekać kilka minut, a chmury rozwieją się i słońce lub księżyc znów zalśni na niebie. Potrzeba tylko trochę cierpliwości.

Wyrozumiałość jest pięknem świętej ziemi Bharatu. Najlepszą pokutą ze wszystkich rytuałów jest wierność prawdzie. Uczucia do matki są w tym kraju najsłodsze. Charakter ma większą wartość niż życie. Ludzie zapomnieli o podstawowych zasadach tej wielkiej kultury i wzorują się na Zachodzie. Niestety! Bharatijowie nie zdają sobie sprawy ze wspaniałości swojego dziedzictwa kulturowego, podobnie jak wielki słoń nie zdaje sobie sprawy ze swej siły.

Siły, jaką posiada człowiek, nie da się porównać z niczym. Człowiek jest najpotężniejszy. Dlatego nawet Bóg inkarnuje w formie ludzkiej. Mówi się: Dajwam manusza rupena – Bóg mieszka w ludzkiej postaci. Człowiek jest ukoronowaniem bo-skiego stworzenia. A Bóg jest najwyższy. Świętokradztwem jest zapominać o Jego wszechobecności, wszechwiedzy i wszechmo-cy. Należy cały czas kontemplować Boga. Możecie wykonywać różne czynności, ale nigdy nie zapominajcie o Bogu, który jest niezmienny i wieczny. To powinno stać się waszą prawdziwą, niezmienną naturą.

Podstawową przyczyną naszych wszystkich zmartwień jest to, że zapominamy o Bogu i marzymy o iluzorycznym świecie materialnym. Sami stwarzamy swoje szczęścia i smutki. Bóg jest zawsze w stanie błogości. On daje nam zawsze szczęśliwość, radość i błogość. Lecz my, zaślepieni iluzją, mylnie interpretuje-my boskie dary jako trudności i odczuwamy smutek. To wasze uczucia odpowiadają za wasze cierpienia. Dlatego powinniście zmienić swoje uczucia i rozwijać w sobie pozytywne zachowania, a wtedy nigdy nie odczujecie bólu ani cierpienia.


22

Dziś ubraliście się w białe koszule i czarne marynarki. Anil Kumar pomyślał: „Jeśli chłopcy ubiorą się w czarne marynarki, to czemu i ja nie miałbym tego zrobić”? Więc założył czarny płaszcz i przybył na uroczystość. To się nazywa imitacja. Cały świat jest pełen imitacji. To nie jest dobry znak. Może wam dać tylko chwilową radość.

Królowie i cesarze rządzili niegdyś tym światem, ale każdy z nich opuścił go z pustymi rękami. Nie mogli zabrać nawet źdźbła trawy. Bez wątpienia możemy cieszyć się dobrami, dopóki jesteśmy na tym świecie. Ale potem musimy porzucić wszelkie związki. Wszystkie doczesne związki są naszym własnym wy-mysłem. Nie powinniśmy się trzymać tych sztucznych tworów.

Dopóki żyjecie, bądźcie szczęśliwi i cieszcie się życiem. Jed-nak wasza radość nie powinna być krótkotrwała jak ta, którą odczuwacie jedząc lody. Prawdziwa radość tryska z serca. To jest szczęśliwość, którą powinniście odczuwać cały czas.

Ciało powstało z pięciu żywiołów. Skazane jest na zagładę. Ludzie odczuwają radość, kiedy rodzi się dziecko i smutek, gdy umiera ktoś bliski. Nigdy nie poddawajcie się smutkowi. Choć na swej drodze niejeden raz spotkacie przygnębienia i trudności, odważnie stawcie im czoła i pełni wiary w Boga mówcie sobie: „Jestem częścią boskości; nie będę odczuwać smutku i nie będę płakać”. Pan Kriszna w Bhagawadgicie powiedział:

Śrejohi dżnianamabhjasat Dżnianaddhjanam wisiszajathe Dhjanath karmaphala tjagah Tjagah santiranantharamWiedza jest lepsza od mechanicznych praktyk. Jeszcze lepsza jest medytacja. Jednak ponad medytacją jest wyrzeczenie się pragnienia owoców działań. Ponieważ prowadzi niezwłocznie do osiągnięcia pokoju.

Tak długo, jak rozwijamy pragnienie owoców swoich działań, nie osiągniemy spokoju umysłu. Weźmy taki przykład. Zanim człowiek się ożeni, jest sam. Po ślubie jest ich dwoje. Po roku


2�

przychodzi na świat dziecko. Na początku człowiek ma tylko dwie nogi; po ślubie ma ich cztery; z dzieckiem ma ich sześć. Tak więc, wraz z powiększaniem się rodziny, zwiększa się również ilość nóg, co kończy się zmartwieniami. Nie pochodzą one od Boga. To rezultat słabości umysłu.

Uczestniczyliście w corocznych zawodach sportowych [11 stycznia]. Braliście udział w różnych dyscyplinach. Dało wam to dużo radości. Przyjemność czy ból, wszystko to rezultat waszych działań. Nie ma nic trwałego na tym świecie. Wszyst-ko jest ulotne. Nie należy wpadać w euforię, czy też popadać w depresję z jakiegokolwiek powodu. Cokolwiek dziś się rodzi, wcześniej czy później musi umrzeć. Nikt nie wie, co spotka nas za chwilę.

Jesteście ucieleśnieniami Boga, a pierwiastek boski w was jest wieczny. Będzie żył dziś, jutro, pojutrze. Dlatego traktujcie przeszłość, teraźniejszość i przyszłość jako jedność, mimo że różnie ich doświadczacie. Nie przywiązujcie się do tych doświad-czeń. Przeszłość minęła i nie wróci. Nie znamy przyszłości. Jest tylko teraźniejszość i na niej się koncentrujmy. To nie jest zwykła teraźniejszość. To jest wszechteraźniejszość, ponieważ zawiera się w niej tak przeszłość, jak i przyszłość.

Drodzy studenci!Wszystkie wasze doświadczenia w tym świecie podlegają-

cym zmianom są chwilowe i nierealne. Są jak przepływające po niebie chmury. Nie wolno wam się nimi martwić. Ciągle idźcie naprzód. Kontynuujcie podróż z niezachwianą wiarą w Boga. Po co oglądać się wstecz i rozpamiętywać przeszłość?

Są ludzie, którzy wszystkim się martwią; nie tylko swoim wykształceniem, ale całym życiem. Zamartwiają się nawet tymi, którzy już nie żyją. A przecież, kto się narodził, musi odejść z tego świata, wcześniej czy później.

Tylko Bóg jest obecny we wszystkich trzech czasach – prze-szłym, teraźniejszym i przyszłym. Jest On wszechobecny. Może przybierać różne formy i imiona w różnym czasie, aby podtrzymywać aspiracje i wyobrażenia swoich wielbicieli. Jeśli


2�

odsuniecie od siebie wyobraźnię, dostrzeżecie Boga jako jeden jedyny boski ponadczasowy pierwiastek.

Kilkanaście dni temu świętowano na całym świecie dzień Nowego Roku. Skąd wziął się Nowy Rok? Przecież nie spadł nagle z nieba. Nie może istnieć „nowy” bez „starego”. Stary zmienia się w nowy, a nowy po pewnym czasie staje się stary. Tak więc, stary i nowy są jak przedmiot i jego odbicie. Dlatego nie przywiązujcie wagi do tych zmian w czasie.

Cały czas kontemplujcie bezczasowy pierwiastek boskości. Jeśli jednak trapią was jakieś trudności i smutki, odsuńcie je od siebie. Niektórzy chłopcy martwią się egzaminami. Całkiem niepotrzebnie. Odważnie stawcie czoła egzaminom i z ufnością napiszcie odpowiedzi zgodnie z waszą wiedzą i przygotowaniem. Resztą zajmie się Bóg. Dzięki odwadze i zaufaniu osiągniecie oczekiwany rezultat. Odwagę nazywa się również „puśti” (siłą).

Częścią ludzkiej psychiki jest sześć złych cech: kama (prag-nienie), krodha (złość), lobha (chciwość), moha (ułuda), mada (py-cha) i matsarja (zazdrość). Te same cechy znajdziecie w świecie zewnętrznym. Dlatego zachowujcie czystość waszej świadomości. Wtedy wygracie na każdym polu świata zewnętrznego.

Ucieleśnienia miłości! Drodzy studenci! Zdobywacie dyplomy i stopnie naukowe z różnych dziedzin

wiedzy. Ale jaki jest z tego pożytek? Współczesna edukacja prowadzi jedynie do sporów, a nie do wiedzy absolutnej. Jaki jest pożytek ze zdobywania edukacji, która nie doprowadzi cię do nieśmiertelności? Zdobywaj wiedzę, która uczyni cię nieśmiertelnym.

Po co zdobywać dyplomy, które nie pozwalają ci realizować twej prawdziwej natury? Edukacja, którą zdobywamy, powinna ostatecznie dawać korzyści społeczeństwu. Taką wiedzę posiądź-cie. I dzielcie się nią z innymi. Tylko w ten sposób poszerzycie swoją perspektywę. Osiągniecie wtedy prawdziwy cel człowie-


2�

czeństwa. Wjaszti (jednostka) jest jedna. Kiedy dołącza do niej druga jednostka, stają się samaszti (społeczeństwem).

Rozwijaj potęgę zmysłów przez rozwijanie kontroli nad zmy-słami. Człowiek może nazwać siebie wjaszti tylko wtedy, kiedy kontroluje swoje zmysły. Niestety, obecnie nikt nie panuje nad zmysłami. Pozwalamy im na szalone harce w zewnętrznym świecie.

Bóg stworzył zmysły po to, aby używać ich w odpowiedni sposób i kontrolować je. I nie chodzi tu o nieokiełznaną „radość” boskiego stworzenia. Ptaki, owady i zwierzęta przecież czynią podobnie. Nawet mrówki zakładają rodziny i dbają o nie. Nie po-winniście z nich brać przykładu. Jesteście istotami ludzkimi.

Ktoś, kto cię stworzył, będzie również o ciebie dbał. Nie mu-sicie martwić się o pożywienie ani o inne potrzeby. Zagranicą możecie zarobić nawet 5000 dolarów. Bez wątpienia to dużo pieniędzy po przeliczeniu na rupie indyjskie. Ale porównajcie koszty życia w Indiach i zagranicą. Zarobione tam 5000 dola-rów odpowiada kwocie 500 rupii w Indiach. Taka kwota tutaj wam wystarczy.

Ludzie wyjeżdżają zagranicę z wielkimi nadziejami. Ale czym jest zagranica? Ona jest w waszych sercach. Nie musicie po to wyjeżdżać z Indii. Rozszerzajcie granice swego umysłu, ale pozostańcie w kraju. Opiekujcie się rodzicami, żoną i dziećmi. Uczcie dzieci indyjskiej kultury i duchowości. Oto prawdziwa edukacja.

Czy wykształcenie to umiejętność czytania i pisania? Czy nazywacie wykształconymi ludźmi tych, którzy umieją czytać i pisać? Wcale nie! Czy wiedzę pozbawioną umiejętności rozróż-niania i nieprzydatną społeczeństwu można nazwać edukacją? Edukacja, która nie rozwija rozróżniania, jest całkowicie pusta! Prawdziwa edukacja pochodzi z wnętrza i nazywa się educare. Nauczyciele uczą tego, co znajduje się w książkach. Prawdziwej wiedzy w nich nie znajdziecie.

Dlatego, drodzy studenci, nie marnujcie czasu na czytanie książek i zgłębianie wiedzy książkowej. Zarywacie noce czytając książki. Nie dosypiacie. W ten sposób niszczycie sobie zdrowie.


2�

Czytajcie tylko te książki, które są niezbędne do osiągnięcia celu, a nie śmieci, które możecie znaleźć na bazarach.

Ludzie czytają książki, magazyny filmowe, gazety, które w żaden sposób nie są użyteczne. Otwierasz gazetę i widzisz, że jest ona pełna reklam i zdjęć. Niczego się z nich nie nauczysz.

Daj się prowadzić twojej świadomości. Dzięki temu możesz nazwać się istotą ludzką. Nie stajesz się nią tylko dlatego, że masz ręce, nogi, oczy, uszy, nos itd. Nawet mały owad je posiada. Czy możesz się z nim porównywać? Oczywiście, że nie. Prowadź życie prawdziwej istoty ludzkiej i dawaj przykład innym. Musisz być przykładem prawdziwej kultury.

Istnieje subtelna różnica pomiędzy kastą i kulturą. Należycie do kasty ludzkości, ponieważ istnieje tylko ta jedna kasta. To dar, który otrzymujecie od rodziców w dniu narodzin. Z drugiej strony, kultura to coś, co nabywacie w ciągu życia. Kultura uczy nas, co powinno być zrobione i w jaki sposób. Opiera się na pewnych tradycjach. Nic nie może zmienić kasty, do której przynależysz. Opierając się na kaście ludzkości, w której się rodzisz, możesz podążać za kulturą.

Trzeba wspomnieć o innym, bardzo ważnym punkcie w tym kontekście: kasta i kultura pozbawione możliwości rozróżniania są nie tylko bezużyteczne, lecz także mogą szkodzić.

Wiedza i bystry intelekt nie są tak bardzo ważne. Najważ-niejsze jest rozróżnianie. Musicie umieć wybrać to, co jest uży-teczne i niezbędne. Kiedy jesteście w ciemnym pomieszczeniu, musicie włączyć światło. Nie ma sensu włączać światła, kiedy w pokoju jest widno.

Drodzy studenci! Nie powinniście skupiać się na rozwijaniu wiedzy czy energii,

ale na rozwijaniu mocy rozróżniania. Z czymkolwiek macie do czynienia, najpierw zadajcie sobie pytanie: „Czy to jest dobre czy złe? Czy jest to dla mnie użyteczne czy nie?” Zanim rozpo-czniecie działanie, pomyślcie, czy warte jest ono wykonania.

Jako istota ludzka rozwijajcie ludzkie wartości. Nie zada-wajcie bólu rodzicom, dzięki którym przyszliście na ten świat.


2�

Wedy podkreślają potrzebę okazywania najwyższego szacunku rodzicom mówiąc: Matru dewo bhawa, pitru dewo bhawa – czcij swoją matkę i swego ojca jak samego Boga.

Dziś dzieci nie dbają o rodziców. Mężczyzna ustawia swo-ją żonę, jak lalkę, w centrum uwagi. Wykonuje jej polecenia, a zapomina o rodzicach, którzy dali mu życie, wykarmili go i wy-kształcili mimo wielu trudności. Kochajcie swoje żony; nie ma w tym nic złego. Ale powinniście również słuchać rodziców.

Rodzice zasługują na waszą najwyższą uwagę. Wszyscy inni są w drugiej kolejności. Przede wszystkim kochaj matkę i słuchaj jej poleceń. Twoje życie będzie szczęśliwe, jeśli dasz szczęście matce. Jeśli matka płacze z twojego powodu, będziesz cierpieć przez całe życie.

Niewielu ludzi w obecnych czasach zdaje sobie sprawę z war-tości matczynej miłości. Na ogół, kiedy matka coś powie, dzieci są dla niej niemiłe i mówią: „Bądź cicho, ja wiem lepiej”. Albo bez ogródek rzucają: „Zamknij się. Nie musisz mnie pouczać. Jestem dobrze wykształcony, mam kilka stopni naukowych. Wiem już wszystko”. Możecie zdobyć tytuły na polu akademickim, ale czy osiągnęliście tytuły z wiedzy ogólnej, pozwalającej prowadzić harmonijne życie? Tylko rodzice mogą was tego nauczyć.

Każdy powinien służyć ojcu i matce, aby uczynić ich szczęś-liwymi, mimo że zdobył stopnie naukowe. Tylko wtedy możecie prowadzić szczęśliwe i spokojne życie. Tego musicie się nauczyć i z całą stanowczością wcielać w czyn.

Drodzy studenci! Nie lekceważcie wagi śpiewania chwały boskiego imienia.

Hari bhadżana bina sukha śanti nahi... Uczestniczcie w bhadźanach, które dają spokój i obdarzają

was błogością. Bhadźany są działaniem grupowym, kiedy to grupa ludzi staje się samaszti (społeczeństwem) i śpiewa chwałę Pana. Jest jedna ważna sprawa: przy śpiewaniu bhadźanów wszyscy powinni włączyć się do chóru. Jedna osoba prowadzi pieśń, a reszta jej wtóruje. Jeśli nie masz pewności co do swego


2�

głosu, przynajmniej powtarzaj imię Pana w swoim sercu. Nie-stety, obecnie ludzie nie znajdują czasu nawet na to.

Możecie zapomnieć zrobić coś w ciągu dnia. Ale nigdy nie zapominajcie o namasmaranie (powtarzaniu imienia Boga) i namasankirtanie (śpiewaniu imion Boga). Boskie imię jest wieczne. Dlatego kontemplujcie je przez cały czas.

tłum. Anna Kołkowska Źródło: www.sathyasai.org



2�

Dyskurs

Śmierć – miła podróżDyskurs Bhagawana Śri Sathya Sai Baby wygłoszony

23 lutego 1968 r. w Praśanti Nilajam.

Ta konferencja członków funkcyjnych organizacji Sathya Sai w Andhra Pradeś nie odbywa się w stolicy, jak podobne konferencje, które miały miejsce w stolicach stanów, na przy-kład w Bombaju lub Madrasie. Macie przywilej spotkania się w samym Praśanti Nilajam. To ma przypominać wam, że zada-niem, które przyjęliście na siebie, jest przekształcenie własnych miejsc zamieszkania w Praśanti Nilajam. Ale najpierw musicie przekształcić w Praśanti Nilajam swoje serca.

To jest przekaz sanathana dharmy (odwiecznej religii), cel, do którego prowadzi wszelka duchowość. Mędrcy Indii odrzucili ścieżki powierzchownego przepychu i chwilowego bezpieczeń-stwa. Usiłowali uzyskać pokój wewnętrzny i trwałą radość. Od-kryli, że można to osiągnąć tylko przez wydobycie sił żywotnych przy pomocy korzeni własnej wewnętrznej rzeczywistości zwa-nej atmą (duszą). Chociaż ta wiedza ujawniona im przez Boga jest powtarzana, opracowywana i propagowana na przestrzeni wszystkich wieków przez niezliczonych uczonych, poetów i mów-ców, bardzo niewielu przyjmuje ją za podstawę życia.

Miliony ludzi we wszystkich krajach recytują imię Boga, ale niewielu posiada mocną wiarę. Nieliczni szukają anandy (błogości), medytując nad chwałą Boga wewnątrz atmy, która może ich nią obdarzyć. Czynią to z powodu przyzwyczajenia albo w celu przestrzegania społecznych zasad lub też po to, aby zyskać reputację pobożnych. Dlatego dżapam (recytacja) nie leczy bólu, smutku czy chciwości. Człowiek nie jest świadomy śmierci, swojej towarzyszki

Pandici, który nauczyli się starożytnych tekstów zawie-rających atma widję (naukę o jaźni), nie wprowadzają w życie


�0

tego, o czym mówią, nie mają wiary w twierdzenia zawarte w Wedach. Zgubne działanie wątpliwości podkopało ich pełne czci nastawienie do Wed; nie zapewniają ciągłości studiowania Wed, przez inicjowanie swoich synów w Wedy. Zniżają Wedy do roli maszynek przeznaczonych do zarabiania pieniędzy, a gdy tych pieniędzy nie otrzymują, są rozczarowani i zazdroszczą tym, którzy zajmują się świeckimi zajęciami. Ale jeżeli tylko rozwiną wiarę, Wedy same ich wyżywią i zapewnią im szczęśliwe, pełne zadowolenia życie.

Lecący owad zostaje złapany przez ruchliwy język żaby. Nie-świadoma żaba zostaje chwycona przez szczęki węża, wąż zostaje zabity przez pawia, paw z kolei zostaje zabity przez myśliwego. Jedna żywa istota jest pożywieniem dla innej; śmierć czatuje na każdym kroku w dzień i w nocy. Śmierć skrada się do człowieka nieustannie. Może rzucić się w każdej chwili na swoją zdobycz. Człowiek nie jest świadomy jej towarzystwa. Nie nauczył się, jak wyjść jej naprzeciw i odebrać jej owoce swoich czynów.

Atma nie umiera, umiera tylko ciało. Kiedy człowiek to wie, śmierć traci swoje żądło, przestaje być straszna. Śmierć staje się jedynie miłą podróżą do znanego portu.

Daśaratha tak się zadurzył w młodej królewnie Kajkeji, że obiecał spełnić jej dwa życzenia, bez względu na to, jakie one będą i kiedy zapragnie ona ich spełnienia! To było niemądre; któż mógł przewidzieć, o co i kiedy ona poprosi? To sprawiło, że cesarz Daśaratha był w pełni zdany na łaskę i niełaskę jej kaprysów. A jaki potworny kaprys ona miała! Gdy Rama miał wstąpić na tron jako książę regent, ona przedstawiła swoje dwa żądania: „Rama musi być wypędzony do lasu na czternaście lat! Mój syn Bharata powinien zostać ukoronowany na księcia regenta zamiast niego”. Daśaratha musiał się na to zgodzić. Ból rozdzielenia od swojego ukochanego syna zabił go, kiedy Rama go opuścił. Służąc nie powinno się oczekiwać nagrody

Zaabsorbowanie szczęściem, jakie dają zewnętrzne przed-mioty i inni ludzie, było przyczyną śmierci Daśarathy. Wszyscy ludzie są Daśarathami. Zachwyceni szczęściem płynącym


�1

z zewnątrz, nurzają się w zmysłach, gonią za rzeczami i dostają w nagrodę smutek i śmierć.

Organizację nazwano moim imieniem nie po to, aby je upowszechniać albo tworzyć nowy kult wokół mnie. Ona musi rozprzestrzeniać zainteresowanie dźapą (recytacją imienia Boga), dhjaną (medytacją) i innymi sadhanami (praktykami duchowy-mi), które prowadzą człowieka do Boga. Członkowie organizacji muszą prezentować radość płynącą z bhadźanów, namasmarany oraz z śanti (pokoju), który można czerpać z satsangu (dobre-go towarzystwa). Oni muszą świadczyć sewę (służbę) ludziom bezsilnym, chorym, strapionym, niepiśmiennym i potrzebu-jącym. Ich sewa nie powinna być wykonywana na pokaz ani w oczekiwaniu nagrody, wdzięczności czy też podzięki. Sewa jest sadhaną, a nie rozrywką kogoś bogatego i dobrze sytuowanego. Każdy człowiek musi zrozumieć swoją własną prawdę. To jest cel nauczania, wszelkiego leczenia, zamysłu, organizowania oraz doradzania, jakie czynię.

Krew w ciele jest taka sama we wszystkich kończynach. Ale oko ma funkcję, którą tylko ono może wykonywać. Ucho ma inną funkcję. Sól, którą język będzie smakował, zrani, kiedy się ją przyłoży do oka. To jest podstawa warna-aśramy w organizacji, czyli określonego podziału obowiązków i zadań odpowiednio do posiadanych umiejętności i uzdolnień, jak również przypi-sanych zobowiązań (warna) zgodnie z wiekiem i duchowymi dokonaniami (aśrama). Aby uregulować postępowanie i ogra-niczyć emocje oraz namiętności i zapewnić zadowolenie i pokój, takie instytucje są konieczne. Musi je jednak przenikać miłość i wzajemne poszanowanie. Rozwijajcie miłość, rozsiewajcie miłość, zbierajcie miłość. Nie ma religii wyższej niż to. To jest najszlachetniejsza sewa. Bądźcie bezstronni, bądźcie uprzejmi, bądźcie mocni w swoich przekonaniach

Nie inicjujcie ośrodków Sathya Sai, aby się komuś przypo-dobać lub z powodu nacisku innych. Ponieważ tylko członkowie funkcyjni są zapraszani do uczestniczenia w Światowej Konfe-rencji w Bombaju, która odbędzie się w maju tego roku, niech


�2

nikt nie zakłada teraz grupy, po to, aby jako członek funkcyjny uczestniczyć w tej konferencji. Grupy muszą być zawiązywane tylko wtedy, kiedy odczuwa się taką potrzebę, gdy jest taka tęsknota wśród ludzi. Nie stawajcie się celem kpin, organizując bhadźana mandale i samemu nie biorąc udziału w bhadźanach. Jeżeli naprawdę czujecie, że bhadźan jest ze wszystkich dzia-łalności najbardziej korzystny, zacznijcie od mandali (grupy wielbicieli). Jeśli nie, pozostawcie sprawy własnemu biegowi.

Wy i ja zebraliśmy się teraz razem. Z wielbicielami ze swoich miejsc zamieszkania zróbcie girlandę sadhany dla mnie. Nie mam żadnego specjalnego przywiązania do nikogo ani żadnej specjalnej niechęci. Jestem jak wentylator elektryczny, który tutaj widzicie: gdy go włączymy, wieje chłodny wietrzyk; gdy wyłączymy, wietrzyk przestaje wiać. Wentylator nie ma przywią-zania ani niechęci. Nie mówcie jednej rzeczy jednym, a drugiej innym – to niewłaściwe dla organizatora. Bądźcie bezstronni, prawdziwi, uprzejmi, bądźcie mocni w swoich przekonaniach. Wtedy będziecie mieli moje błogosławieństwo we wszystkim, czego się podejmiecie.

Wiedz, że najpierw musisz zaorać ziemię i nawodnić ją; następnie siej nasiona, wyrywaj chwasty, chroń uprawę odgradzając ją od bydła i kóz i czekaj cierpliwie na żniwa. Podobnie, serce musi być zaorane za pomocą cnót napojonych wodą bożej miłości, zanim zostaną wysiane nasiona boskie-go imienia. Później pole musi należy obserwować i musi się niszczyć chwasty; najlepiej powstrzymać bydło niestałości i zwątpienia przez wznoszenie ogrodzenia dyscypliny; wte-dy zakwitnie w medytacji imię Pana i będzie można zebrać bogaty plon wiedzy.

Śri Sathya Sai

tłum. Ryszard Basak [Źródło: www.sathyasai.org.pl; Sathya Sai Speaks: vol. 8/6, 1968]



��

Dyskurs

Odnowa człowiekaDyskurs wygłoszony przez Bhagawana Śri Sathya Sai Babę

20 listopada 1970 r. w Prasanthi Nilayam z okazji ogólnoindyjskiej konferencji Organizacji Sathya Sai

Wielką radość sprawia mi fakt, że w Prasanthi Nilayam odbywa się konferencja z udziałem przedstawicieli reprezentują-cych wszystkie ośrodki Organizacji Sathya Sai. Jestem pewien, że każdy z obecnych tu uczestników zna cel i znaczenie tej Or-ganizacji, która swoim zasięgiem objęła cały świat. Ważne jest, aby mieć również na uwadze wynikające z tego obowiązki.

Dyscyplina jest niezbędnym czynnikiem decydującym o sukcesie każdego przedsięwzięcia człowieka, bez względu na to, jakiej dotyczy dziedziny: ekonomicznej, socjalnej, edu-kacyjnej, czy zwyczajnie materialnej i doczesnej. Tym bardziej jest ona istotna, aby osiągnąć sukces w rozwoju duchowym. Na przykład, umiejętność koncentrowania się jest niezbędna nawet w tak powszechnych czynnościach jak spacer, rozmowa, pisanie lub czytanie.

Postęp duchowy i szczęśliwość wymagają zdyscyplinowa-nego wysiłku. Można je osiągnąć tylko ciężką niestrudzoną pracą, a nie łatwymi i przyjemnymi sposobami. Życie będzie warte przeżycia dopiero wtedy, gdy człowiek opanuje swoje przyzwyczajenia, uzyska koncentrację umysłu, wyrzeknie się przyjemności zmysłowych oraz uwierzy w atmę (jaźń).

Dyscyplina i koncentracja są jak wały, które kontrolują przepływ fali powodziowej na rzece i kierują wodę do kanałów, gdzie jest ona nieszkodliwa i pożyteczna. Jesteście zaangażo-wani w sadhanę (praktykę duchową) oraz badanie własnej jaźni i te dwie dyscypliny będą wam bardzo pomocne w tym wielkim zadaniu. Nikt, kto nie zna drogi, nie dotrze do celu; nikt, kto


��

nie zna celu, nie obierze drogi i nie podąży nią. Zanim zdecy-dujecie się na podróż, musicie mieć właściwą koncepcję drogi i jej celu. Rozważcie swoje możliwości, zanim podejmiecie się pełnie-nia jakiejś funkcji

Ludzie dążą głównie do korzyści, jakie daje władza, uchy-lając się jednocześnie od odpowiedzialności, jaką ta władza na nich nakłada. Nie myślcie, że dotyczy to tylko Indii, taką po-stawę prezentują dzisiaj aspirujący do władzy na całym świecie. Władza jest pożądana, natomiast brzemię, które ona nakłada, nie jest mile widziane.

Chaos i nieszczęścia dzisiejszego świata są dziełem ludzi, którzy wspięli się na szczyty władzy, lecz nie wywiązują się z obowiązków, jakie ona na nich nakłada. Nie powinna spra-wować funkcji ta osoba, która nie potrafi lub nie chce wziąć na swoje barki obowiązków wynikających z władzy, ani też ta, która nie wypełnia ich sumiennie. Tacy ludzie – bez względu na to, jak wysoki jest ich status, jak wysokie wykształcenie, jak wielkie bogactwo, nie zasługują na stanowiska, do których dążą lub które piastują.

Te same reguły obowiązują w jednostkach Organizacji. Nie powinna sprawować funkcji osoba, która nie posiada umie-jętności, zdolności i chęci wykonywania obowiązków. Zanim wstąpicie do Organizacji lub zanim podejmiecie się pełnienia w niej jakiejś funkcji, zastanówcie się dobrze czy macie takie pragnienie i zdolności, bo jeśli już wstąpicie i będziecie narzekali na ludzi czy program, ujawnicie tylko swoją małość i słabość. Zanim wstąpicie do Organizacji, przemyślcie to gruntownie i uwzględnijcie wszystkie aspekty. Wstąpiwszy, gorliwie współ-pracujcie z innymi i sumiennie wypełniajcie wszystkie swoje obowiązki. Zmysły są przeszkodą na ścieżce duchowej

Ta Organizacja rozprzestrzeniła się szeroko, lecz muszę stwierdzić, że oddaliła się od celów, dla których została powo-łana. Nie przynosi ona najmniejszych korzyści, gdyż pierwszym


��

krokiem na ścieżce duchowej jest bezinteresowna służba. Przez bezinteresowną służbę człowiek może uświadomić sobie boskość, która jest całym tym stworzeniem.

Oczywiście, wszystkie rzeczy i istoty są boskie, lecz dzięki inteligentnej analizie musicie wybierać istoty oraz rzeczy, które są wam pomocne i unikać istot i rzeczy, które będą wam prze-szkadzać. To jest ścieżka mądrości. Za przykład weźmy prąd elektryczny, ogień czy ostry nóż. Są one niebezpieczne, jeśli nie wiesz, jak ich używać, natomiast pożyteczne, gdy obchodzisz się z nimi ostrożnie. Mogą być zarówno przyjacielem, jak i wrogiem. To samo dotyczy zmysłów. Jeśli pozwolimy, aby nami rządziły, staną się one naszymi śmiertelnymi wrogami, natomiast jeśli zapanujemy nad nimi, pomogą nam osiągnąć cel.

Człowiek musi opanować zmysły, które przyciągają jego uwagę do świata zewnętrznego. Człowiek nie może wyzwolić się z więzów dwoistości (przyjemności – bólu, radości – smutku, itd.) tak długo, jak długo jest prowadzony przez zmysły. Zmysły są przeszkodą na ścieżce ducha, który prowadzi do wewnętrznej świadomości, a nie do zewnętrznego świata. Ptaki i zwierzęta nie mają pragnień duchowych, ale człowiek je ma. Ten wielki dar otrzymał dzięki łasce Boga.

Człowiek może wyzwolić się z cyklu narodzin i śmierci przez oderwanie się od zmysłów i przywiązanie się do wnikania w swo-ją prawdziwą naturę. Może znacie osoby, które są przyjaciółmi, a które zmienią się we wrogów lub są wrogami dzisiaj, a staną się przyjaciółmi jutro. Lecz jednego bądźcie pewni: wiecznym wrogiem jest kama (pragnienie). Im bardziej ulegamy temu wrogowi, im bardziej on panuje, tym bardziej jesteśmy nim zachwyceni i zniewoleni.

Obecnie każdy z was przepełniony jest od stóp do głów ta-kimi lub innymi pragnieniami – bogactwa, statusu społecznego, sławy, luksusu itp. Rozmaite pragnienia atakują człowieka ze wszystkich stron i w każdej chwili. Nieustannie rośnie ich ilość i siła. Ochronne wały dyscypliny i obowiązku rozmywane są przez powódź pragnień.


��

Bądź szczery w myślach, słowach i czynachTak więc, powinniście kultywować nieprzywiązanie, rozwijać

wyrzeczenie i trzymać na wodzy pragnienia. Ostatecznym celem ludzkiego życia nie jest bogactwo lub próżność ani też złoto lub doczesna sława. Bądźcie etyczni, bądźcie prawi. Bądźcie szcze-rzy w myślach, uczynkach i słowach. Bądźcie szczerzy w sto-sunku do siebie. Pieniądze przychodzą i odchodzą, a moralność przychodzi i wzrasta. Człowiek powinien odrzucić pragnienie bogactwa i tęsknić coraz bardziej i bardziej za moralnością.

Organizacja Sathya Sai pracuje z ludźmi należącymi do wszystkich religii. Jest to możliwe, gdyż wszystkie religie – chrześcijaństwo, hinduizm, buddyzm, islam, dżinizm, czy zoroastryzm za swoją podstawową doktrynę przyjęły miłość i niekrzywdzenie. Rozwijajcie te cechy. Wtedy będziecie mieli prawo, by głosić je i propagować wśród innych.

Ten kraj – Indie (Bharat) głosił od wieków następujący spo-sób życia: „Przepłynąwszy samemu, pomóż przepłynąć innym” przez morze niepokoju i mozołu, smutku i bólu. Zrozum to najpierw sam, a następnie pomóż rozumieć innym. Bądź przy-kładem. To jest najlepszy sposób nauczania. Indie są czczone jako święty kraj, ponieważ tutejsi ludzie wyrzekli się pragnień i uzyskali spełnienie. Święci, którzy osiągnęli wyzwolenie, żyli w radości i pokoju, inspirowali zwykłych ludzi oraz osładzali ich życie miłością i wiarą. Nieporuszeni przez ego i związaną z nim chciwość przeżywali lata w radości, żyjąc ponad sto lat. Lecz dzisiaj z powodu egoistycznych pragnień życie stało się krótsze i marniejsze. Wnikanie w cztery podstawowe kwestie

Organizacja Sathya Sai została założona w celu wprowa-dzenia zasad miłości i niekrzywdzenia do praktyki codziennego życia. Ma ona też na celu pobudzanie do wnikania w istotę czterech podstawowych zagadnień: (1) Ciało – czym ono jest? (deham); (2) Ciało – nie jestem nim (naham); (3) Zatem kim je-stem? (koham); (4) A więc jestem Tym (soham).

Po pierwsze: ciało. Rozważajcie, co ono robi, czy rzeczywi-ście przynosi nam korzyści. Jest takie opowiadanie o człowie-


��

ku, który podczas spaceru natknął się na ścieżce na ludzkie odchody i ominął je ze wstrętem. Wtedy rozwścieczone odchody nazwały człowieka niewdzięcznym zdrajcą. „Dzień wcześniej byłem słodkim, soczystym i pachnącym owocem, dałem ci siłę i wartości odżywcze, poświęciłem dla twego dobra swoją energię, piękno i nawet swoje istnienie. W zamian za to zmieniłeś mnie w obrzydliwość i sprowadziłeś do tego stanu, dodając do okale-czenia jeszcze zniewagę. Odwracasz się ode mnie z odrazą, lecz to ja powinienem odwrócić się od ciebie ze wstrętem. To kontakt z tobą przyniósł mi tę hańbę”. Człowiek słuchał i zastanawiał się, dlaczego był taki niemiły.

To doprowadziło go do rozmyślań nad naturą ciała, w któ-rym przebywał. Mówimy „moja ręka”, „moja książka”, „mój umysł”, „mój czyn”, „moja myśl”, ponieważ istnieje jakieś „ja”, które to wszystko posiada i używa jako swoich narzędzi. Kim jest owo „ja”?

Tak jak prąd, który uruchamia i porusza maszyną (z jej wszystkimi nakrętkami, zasuwkami, kółkami i taśmami), „ja” uruchamia bezwładne ciało wraz z jego wewnętrznymi i zewnętrznymi składnikami. Tu przede mną stoi mikrofon z przymocowanym do niego przewodem. Lecz nawet gdyby był to najnowszy model mikrofonu, przewód był najlepszej jakości, a nie byłoby przepływającego przezeń prądu, nie usłyszelibyście mojego głosu. Podobnie w ludzkim ciele musi być to „ja”, ta boska siła, pobudzająca i sterująca pracą ręki, oka i umysłu. Pragnijcie wyzwolenia się z huśtawki dwoistości

Musicie kontynuować działania w swoich ośrodkach wierząc, że boska wola jest podstawową siłą napędową wszystkiego, co planujecie i robicie. Kim jesteś? Jesteś tą boską wolą, która daje ci życie, energię, wolę i mądrość. Zrozumienie tego jest celem życia i oznacza koniec niewiedzy i iluzji. Mędrcy określili cztery cele ludzkiego życia na ziemi. Są nimi: dharma (prawość), artha (dobrobyt), kama (pragnienie) i moksza (wyzwolenie). Trzeba powiedzieć, że człowiek musi zapracować na bogactwo w spo-sób prawy i pragnąć przede wszystkim wyzwolenia z huśtawki dwoistości. Wyzwolenie jest priorytetowym celem, który musi


��

przyświecać każdemu działaniu w życiu. Pozostałe trzy cele muszą mu być podporządkowane.

Jeśli potrzebujesz kwiatów lub owoców z drzewa, to nie podlewasz jego konarów ani gałęzi, gdzie rosną liście, pąki i pędy. Musisz odżywiać korzenie. Tak samo, gdy dążysz do ostatecznego celu – mokszy (wyzwolenia), musisz pielęgnować dharmę (prawość), która uświęci twoją arthę (dobrobyt), oczyści twoją kamę (pragnienia) i doprowadzi cię do mokszy, o którą zabiegasz. Rozwijaj dharmę – prawość i spraw, by była ona podstawą wszystkich twoich starań o osiągnięcie zamożności i dobrobytu.

Każdy pracujący dla Organizacji musi uwolnić się od prze-konania o rozdzielności i odrębności pomiędzy jedną a drugą osobą – przekonania opartego na kastowości, statusie material-nym czy wyznawanej religii. Musi też chętnie dzielić z innymi ich smutki i, co trudniejsze, radości. Tylko siła atmy może uratować świat

Moim pragnieniem jest, abyście w przypadku pojawienia się między wami najdrobniejszego nieporozumienia potrafili przezwyciężyć je wykazując miłość i tolerancję. Nie powinniście dawać ponosić się namiętnościom i pozwolić, by spory przybie-rały formę kłótni lub rozłamu. Zrozumcie, że zaangażowani jesteście w proces poszerzania swoich serc, w osiąganie stóp Pana przez wyrażanie miłości.

Jeśli nie będziecie kultywować miłości, tolerancji, pokory oraz wiary i szacunku, czy będzie możliwe urzeczywistnienie Boga?

Obecnie, gdy we wszystkich krajach widzimy zamęt, strach i niepokój, każdy pracujący w Organizacji musi ze swej strony wnosić opanowanie oraz spokojną miłość, by poskromić złość i gniew. Żadne władze rządowe nie zrobią tego lepiej, efektywniej i szybciej niż wy przy pomocy miłości i braterskich uczuć.

Świat może zostać uratowany jedynie przez siłę atmy, obec-ną w każdym człowieku. Siła ta musi zostać wyzwolona przez sadhanę (praktykę duchową) i przez łaskę Boga, którą można


��

zdobyć tylko poprzez miłość, czystość i bezinteresowną służbą. Jeśli brakuje dwóch pierwszych cech, pralaja (zniszczenie) jest pewna; to jest nieuniknione.

Dzisiaj miłość jest najbardziej deficytowym artykułem. Nie ma miłości w domu, pomiędzy ojcem i synem, mężem i żoną, pomiędzy braćmi. Czy także i wśród członków Organizacji mi-łość ma być równie rzadko spotykanym zjawiskiem? Nie. Swoim postępowaniem i postawą musicie udowodnić, że miłość wyni-kająca z urzeczywistnienia jedynej atmy, obecnej we wszystkim, może zaradzić problemom świata.

Życie stało się bardzo sztuczne. Ludzie poruszają się jak przepełnieni strachem ślepcy, którzy nie wiedzą, co ich spotka po następnym kroku. Przygotujcie siebie tak, abyście byli lampą, prowadzącą ich we właściwym kierunku. Stańcie się ucieleśnieniami miłości

Bądźcie lampami miłości. Ona zawiera w sobie wszystko. Wtedy niepotrzebna staje się modlitwa i pokuta. Miłość i pełna miłości służba na rzecz innych (którzy są boskością przyob-leczoną w formę) zapewni wam łaskę Boga. Dlatego już dziś postanówcie, że będziecie chronić i kultywować miłość w swych sercach, że uczynicie ją powszechną i wolną od egoistycznych pragnień. Stańcie się premaswarupami (ucieleśnieniami miło-ści). Nie ekscytują, ani nie interesują mnie wiadomości, że ten rejon posiada więcej ośrodków Organizacji niż inny. Interesuje mnie praca, kochające serca i bezinteresowna służba. Są grupy, które istnieją jedynie z nazwy! Jeszcze inne funkcjonują w spo-sób sprzeczny z naszymi założeniami i ideałami! Takie grupy nie powinny kontynuować swojej działalności i lepiej będzie, gdy zostaną natychmiast rozwiązane. Lepsze są dwie lub trzy dobrze funkcjonujące grupy od setek działających źle lub wcale. Lepsze są dwie łyżki mleka krowiego niż garnek oślego.

Jeśli grupy powstały lub działają wyłącznie po to, aby pomóc członkom funkcyjnym w uczestniczeniu w tych konferencjach, jeżeli ich członkowie nie mają w sobie wiary ani oddania, jeżeli nie czynią stałego wysiłku, by realizować ideały Organizacji, wtedy takie grupy należy rozwiązać. Jeśli pozwolimy im działać,


�0

spowodują one w Organizacji takie zamieszanie, jakie widujemy na scenie politycznej.

Rozważcie dobrze przymioty, które powinniście kultywować i te, które musicie odrzucić. I już dziś odrzućcie to, co niepo-żądane i rozwijajcie to, co jest pożądane. Patrzcie w przyszłość, ulepszajcie siebie i idźcie do przodu.

tłum.: Iwona Owczarek, Ryszard Basak [Źródło: www.sathyasai.org.pl ; Sathya Sai Speaks: vol. 10/32, 1970]



�1

Dyskurs

Boże, ty jesteś mnąDyskurs wygłoszony przez Bhagawana Śri Sathya Sai Babę

24 kwietnia 1997 r. w Kodaikanal.

Ucieleśnienia Boskiej Miłości Nie musimy pokutować ani studiować pism świętych. Cóż

zatem musimy robić, aby podczas podróży przez ocean życia osiągnąć boskość? Musimy służyć bliźniemu z sercem pełnym miłości. Każdy nasz czyn, nawet najmniejszy, musi być pełen miłości.

Wielki sługa boży Dewdhuta przez cały dzień bezintere-sownie służył ludziom, a wieczorem zmęczony wracał do domu. Służył mając serce przepełnione miłością. Odwiedził go posła-niec Boga, który rozpoznał w nim boskość. Dewdhuta zobaczył światło w oknie. Zdziwił się, że ktoś wszedł do jego domu. Po-słaniec siedział na krześle. Dewdhuta zapytał go przez okno:- Kim jesteś?- Jestem posłańcem Boga.- Co robisz? - Spisuję imiona ludzi, których Bóg kocha.- Czy moje imię jest na tej liście?

Posłaniec odrzekł, że go tam nie ma. Kiedy Dewdhuta wszedł do pomieszczenia, gość zniknął.

Następnego dnia sługa boży znów służył ludziom z miłością, bez oczekiwania na zapłatę. Gdy zmęczony wrócił do domu, ponownie zobaczył zapalone światło. Zapytał posłańca:- Co piszesz dzisiaj?- Imiona ludzi, którzy kochają Boga.- Czy jestem na tej liście?- Nie – odpowiedział posłaniec.


�2

Nazajutrz, gdy po całym dniu służby wrócił do domu, światło znów się paliło. Zapytał:

- Co zapisujesz?- Imiona ludzi w sercach których mieszka Bóg i poprzez których pracuje.- Czy jestem na tej liście?- Tak – odrzekł posłaniec.

Jedność z Bogiem osiąga się poprzez służbę w duchu miłości. Dewdhuta pokazał światu, że ważny jest nie tylko miłujący Bóg czy łaska miłości bożej. Najważniejsze jest zrozumienie, że jesteś Bogiem, a Bóg jest tobą. Dzisiejsi aspiranci duchowi również próbują osiągnąć miłość i łaskę boską. To łatwe – kochać Boga i zdobyć miłość bożą, ale serce Boga powinno być w nas.

Gdzie jest Bóg? Nie ma Go w świątyniach, w budynkach, na pielgrzymkach. Jest w twoim sercu, więc po co szukasz Go gdzieś indziej? Każdy musi wierzyć, że Bóg jest w jego własnym sercu.

Piszemy listy do przyjaciół, krewnych, dzieci... Jeśli napi-sałeś list, oczekujesz potwierdzenia, że przyjaciel lub krewny list otrzymał. Podobnie piszesz listy z modlitwami do Boga i umieszczasz je w skrzynce łaski. Ale nie dostajesz żadnej od-powiedzi. Twoje listy nie dochodzą do Niego. Dlaczego? Ponieważ modlitwy płyną z poziomu ego, które mówi, „jestem wielbicielem”, a nie z postawy, „jestem narzędziem”. Powinniście wierzyć w to, że jesteście aspektem Boga, od którego nie jesteście oddzieleni. Bóg jest w was i wy jesteście w Bogu. Prawdziwe oddanie po-zwala czuć, że jest się rzeczywiście cząstką Boga i przesyłką od Niego.

Bhadżany i dżapa to bardzo dobre działania. Wykonujesz je przez wzgląd na Boga wewnątrz ciebie. Musisz wierzyć, że Bóg przebywa w twoim sercu i gdziekolwiek spojrzysz, wszędzie jest boskość.

Aham Brahmasmi znaczy, „Jestem Najwyższą Zasadą”. Wzmacniaj w sobie wiarę w te słowa.


��

Jeśli czujesz, że Bóg jest odrębny od ciebie, to nie jesteś z Nim w bliskim związku. Jeśli mówisz do Boga „Jesteś mój” – nic to nie daje. Musisz mówić „Ty i ja jesteśmy jednym”. Istnieje tylko jedna prawda, nie dwie. Jeśli chcesz doświadczyć jedności musisz to zrozumieć i włożyć w to dużo wysiłku. Ale choć słu-życie z miłością i modlicie się, nie czynicie żadnych postępów. Dlaczego? Bo serca jeszcze nie dojrzały, a umysł uważa, że jest odrębny od Boga. Uwierz w to, że sam też jesteś Bogiem. Każde stworzenie jest Bogiem – niech towarzyszy ci takie szerokie rozumienie. Ludzie śpiewają Wedy, studiują pisma święte, lecz pozostają tam, gdzie byli.

Wypełniaj boskie nakazy. Nigdy ich nie łam, w żadnej sytua-cji. Aspiranci duchowi mówią jedno, lecz robią drugie, a powinni dotrzymywać przyrzeczeń danych Bogu. Powinno wypełniać ich uczucie: „Boże, jestem Tobą”.

Mieszkańcy Matury myśleli, że należą do Boga i są Jego krewnymi. Kiedy myślimy „jesteśmy Twoi”, oddzielamy się od Boga. Pasterki – gopiki nie myślały w ten sposób, choć mówiły: „Jesteśmy Twoje”. One czuły, że nie ma różnicy między nimi a Bogiem . „Kriszno, Twój głos jest zawsze słodki, wciąż słu-chamy twojego fletu, jesteś piękny, twoje słowa są jak nektar. O, Kriszno, jesteś słodyczą naszych serc. Jesteśmy jednym”.

Pewnego razu Uddawa przyszedł do pasterek z wiadomością od Boga. Zadziwiło go to, co zobaczył. Gdy wrócił, powiedział Krisznie: „Ich teściowe wrzeszczą na nie, ich mężowie je dręczą, lecz pasterki są szczęśliwe”.

Kiedy obraz wydrukuje się na papierze, obraz i papier stają się jednym. Podobnie, dla prawdziwych wyznawców nie jest możliwe oddzielenie się od Boga. Wdrukuj postać Boga w swoje serce, a swoje ciało nakłoń do służby. Bóg jest w twoim sercu. Możesz mieć głowę w „lesie”, lecz serce miej wśród ludzi. Głowa w „lesie” zapewnia prawdziwy spokój. By osiągnąć spokój, mu-simy wierzyć w Boga.

Z powodu złudzenia, maji, myślicie czasami, że Swami jest zwykłą, ludzką istotą, ponieważ mówi, chodzi i wygląda jak człowiek, chociaż jest Bogiem. Jego ciało jest takie jak twoje,


��

lecz wewnętrzny wgląd pokaże ci coś innego. Czasami iluzja skrywa boskość.

Wbrew temu, co widzimy i doświadczamy, umysł zachowuje się jak szalona małpa, a ciało to tylko bańka na wodzie. Nie idź za ciałem i umysłem, idź za sumieniem, w którym odbija się atma. Gdy wdrukujesz Boga do swego serca, wszystko będzie wyglądało jak Bóg.

Czym jest pobożność? To zwrócenie umysłu ku Bogu, a nie odprawianie rytuałów.

Maja jest jak cień. Dopóki próbujesz go złapać, będzie on zawsze przed tobą. Co należy zrobić, aby uwolnić się od cienia? Nie cho-dzić za cieniem. Zmień kierunek. Idź twarzą do słońca. Wtedy cień będzie podążał za tobą. Dopóki podążasz za cieniem, nie doświadczasz światła boskiej łaski. Gdy zwrócisz się do słońca, maja będzie tylko lalką w twoich rękach. By zwyciężyć maję, nie idź za mają, idź za mistrzem maji. Widząc i doświadczając maji, tworzysz problemy. Boskość jest doskonałą miłością.

Ludzie mówią: „Boże jesteś moim ojcem, matką, krewnym, przyjacielem”.

To nie jest właściwa modlitwa. Ona stwarza różnice miedzy tobą a Bogiem. Jeśli mówisz, że Bóg jest twoim ojcem, wtedy jesteś synem. Jeśli Bóg jest przyjacielem, ty również jesteś przy-jacielem. Nie mów tak!

Mów: „Boże, jesteś Mną”. To jest najłatwiejsza droga.Jezus mówił, że jest wysłannikiem Boga. To był pierwszy

stopień. Następnie powiedział, że jest synem Boga. Nie było to pokrewieństwo między Bogiem a wysłannikiem, lecz między ojcem a synem. Ostatecznie Jezus osiągnął poziom: „Ja i Ty jesteśmy jedno, nie ma różnicy”. Wtedy zstąpił Duch Święty.

Możesz osiągnąć ten poziom. Nie zadawalaj się dualnością (dwaita) i warunkową niedualnością (wiśisztadwaita), musisz przejść na wyższy poziom.

Jeśli myślisz: „Jestem wyznawcą, a Ty Bogiem”, jest to dualizm. Taka postawa jest niedopuszczalna. Nie. Musisz zro-


��

zumieć, że „Ty i Ja to jedno” – nie ma różnicy. Świadomość we Mnie i w tobie jest taka sama. Świadomość jest jedna, nie dwie. Myśl, że jesteś Bogiem.

W domu ten jest sługą, kto patrzy z zewnątrz na przedmioty, koszyki, pudła, skrzynie, a nie wie co jest w środku. Tylko pan wie, gdzie są diamenty, złoto, klejnoty. Jeśli myślisz, że jesteś sługą, widzisz tylko rzeczy zewnętrzne. Szczęście związane ze światem nie jest prawdziwym szczęściem. By poznać błogość, trzeba najpierw osiągnąć jedność. Głowa oznacza odpowiedzial-ność i umiejętności związane ze światem, podczas gdy serce odnosi się do wewnętrznych uczuć, jest zawsze prawe i nigdy nas nie opuszcza.

Całkowite oddanie jest drogą do prawdy.Rama i Lakszmana wędrowali przez las. Lakszmana był

głęboko oddany Ramie. Rama udając zmęczenie usiadł i powie-dział Lakszmanie, by zbudował chatę.

- Gdzie mam ją zbudować?- zapytał Lakszmana. Gdy Rama po-wiedział, by zbudował ją, gdzie chce, Lakszmana załamał się i zaczął płakać.- Dlaczego płaczesz? Co się stało?- spytał Rama.- Ramo, czy ja mogę mieć własne zdanie? – odpowiedział. – Od-dałem wszystko Tobie. Czy myślisz, że mam własne życzenia i własną wolę? Zrobię wszystko, co zechcesz. Umysł, ciało i zmysły – wszystko oddałem Tobie. Jestem pusty. Nie mam nic własnego. Dlaczego obciążasz mnie taką odpowiedzialnością?

Rama powiedział: „Popełniłem błąd”.

Kiedy oddacie się Bogu do tego stopnia, sam Bóg zstąpi i będzie działał przez was z olśniewającą łaską. Nie należy mieć poczucia „moje” i „twoje”. Moje, moje, moje, to korzenie nieszczęścia. To wszystko maja. Kiedy nie ma „moje” lub nie ma umysłu, wtedy doświadcza się pokoju i błogostanu. Porzuć „moje”. Wszystko jest Tobą – jedną jaźnią. Prema twam, wszyscy jesteście miłością. Bóg jest miłością. Miłość jest Bogiem.

Ciało jest jak dziurawy garnek. Jeśli napełniasz ten garnek-ciało miłością, tylko miłość będzie wylewała się z każdej dziury.


��

Z ust powinny wychodzić tylko słowa pełne miłości. Widzenie i słyszenie również będzie wtedy pełne miłości, gdyż wewnątrz jest tylko miłość. Napełnij serce miłością, żeby żadna sytuacja życiowa nie była w stanie tego zmienić, żeby tylko miłość była w sercu. Bóg może dać ci kłopoty, lecz kłopoty też powinny być odbierane jako miłość. Cały świat jest pełen miłości – takie widzenie jest prawdziwym oddaniem.

Mamy bieguny dodatnie i ujemne oraz żarówkę. Jak ich użyć? Niezależnie od mocy prądu, i prąd, i żarówka są niezbędne. Musimy połączyć plus z minusem, aby powstał prąd. Minus to indywidualność, plus to Bóg. Przez połączenie tych dwóch mo-żesz doświadczyć atmy. W zdaniu, „jestem atmą” są dwa słowa: „ja” i „atma”. Człowiek z dualistycznym umysłem jest półślepy. Mów: „ja jestem ja”, „ja jestem ja”. W tym nie ma dualizmu.

Aham Brahmasmi znaczy „Jestem Brahmanem”. To też jest dualizm.

Pradźńanam Brahman oznacza stale zintegrowaną świa-domość, zawsze i w każdej sytuacji.

Tat Twam Asi znaczy „To jest Tamtym”. „To” oznacza naukę i odnosi się do zmysłów, tego co blisko nas. „Tamto” to duchowość – pozazmysłowa i daleka. Ten podział też jest dualizmem.

Ajam Atma Brahman znaczy – „Jestem atmą”, lecz to wciąż jest dualizm. Musicie dociekać i poszukiwać w ten sposób. Po-szukiwać miłości. Mistrzem jest sama miłość.

Kubek zawiera wodę i cukier na dnie. Gdy pijesz , woda jest bez smaku. Bóg przychodzi i mówi ci, że światowe przyjemności i doczesne szczęście są bez smaku. Nie mają smaku, gdy do-świadcza się ich poprzez umysł. Włóż do kubka łyżeczkę inteli-gencji i zamieszaj. Cukier wypełni cały kubek, będzie wszędzie. Jest tylko jedna prawda: boski cukier na dnie waszych serc. Napełniliśmy serca wodą ziemskich pożądań. Wymieszajcie to wszystko. Wtedy boskość stanie się wszystkim, bez różnic. Woda będzie słodka, czyli nie będzie różnicy między światem a duchowością.

Ciało, umysł i atma to trzy rzeczy. Musisz sprawić, by były jednym. Bez atmy nie może być ciała. Prawdziwa miłość


��

przejawia się u wielkich ludzi, których myśli, słowa i czyny są jednym. Gdy mówisz co innego niż myślisz oraz czynisz, przypomina to pojedyncze nici, które łatwo się zerwą. Utkaj je razem. Utworzą bardzo mocną tkaninę, w której połączenie i harmonia nici zapewnia wytrzymałość. Jeśli umysł, buddhi (intelekt) i antarjami (wewnętrzny świadek) – będą jednym, to będzie tak, jak z rzekami wpadającymi do oceanu. Wszystkie staną się samym Bogiem.

Ucieleśnienia Miłości.Cokolwiek robicie, róbcie to z miłością. Uczyńcie każde słowo

mantrą, każdą myśl Bogiem, każde miejsce świątynią. Indywi-dualność i Bóg nie istnieją oddzielnie. Ludzie myślą, że dusza indywidualna jest nowa, a Bóg jest stary. To nauka stworzyła te różnice. Rozszczepiona miłość jest nauką, ale duch miłości jest Bogiem. Żyj wśród ludzi z miłością i tylko z miłością.

Tłum. Bogusław Posmyk Źródło: Discourses in Kodaikanal 1997



��

Sathya Sai o sobie

Kim jest Sai?Dyskurs z 9 czerwca 1974 roku wygłoszony w Brindawan,

zaliczany do czterech najważniejszych dyskursów. Sathya Sai Baba mówi o Bogu, religii miłości i znaczeniu awatara Sai. Wyjaśnia,

dlaczego materializuje różne przedmioty i obdarowuje nimi ludzi oraz jakie znaczenie ma imię „Sai Baba”.

Bóg jest niezbadany. Nie można Go urzeczywistnić w świecie zewnętrznym. Znajduje się On w samym sercu każdej istoty. Drogie kamienie nie unoszą się w powietrzu, trzeba ich szukać głęboko pod ziemią. Szukaj Boga w głębinach twojej jaźni, nie w zwodniczej i zmiennej naturze. Otrzymałeś ciało dla tego wyższego celu, jednak niewłaściwe go używasz. Postępujesz jak ktoś, kto gotuje sobie codzienny posiłek w odziedziczonej po przodkach złotej wazie, ozdobionej drogocennymi kamieniami.

Człowiek wychwala Boga jako wszechobecnego, wszechwie-dzącego i wszechmocnego, ale lekceważy Jego obecność w sobie samym! Wielu ludzi oczywiście ośmiela się opisywać przymioty Boga twierdząc, że Bóg jest taki a taki; jednakże są to tylko ich własne domysły lub odzwierciedlenie ich subiektywnych upodobań i preferencji.

Kto poświadczy, że Bóg jest tym lub tamtym, natomiast ta forma lub ta cecha nie należą do Boga? Każdy może zaczerpnąć z bezkresnej przestrzeni oceanu tylko tyle, ile pomieści naczynie przyniesione nad jego brzeg. Z takiej ilości można pojąć jedynie małą część tego bezmiaru.

Każda religia określa Boga według wytyczonych przez siebie granic twierdząc, że rozumie, czym jest Bóg. Zupełnie jak siedmiu ślepców, którzy mówiąc o słoniu opisywali go jako słup, wachlarz, sznur lub ścianę, ponieważ odnosili się tylko do fragmentu zwierzęcia, a nie byli w stanie objąć go w całości.


��

Podobnie, religie mówią o części utrzymując, że ich wizja jest pełna i kompletna.

Każda religia zapomina, że Bóg jest wszystkimi formami i wszystkimi imionami, wszystkimi określeniami i wszystkimi twierdzeniami. Religia ludzkości jest sumą i treścią poszczegól-nych wyznań. Jest bowiem tylko jedna religia i jest nią religia miłości. Kończyny słonia, które wydawały się pozbawionym wzroku poszukiwaczom prawdy o słoniu oddzielne i różne, zosta-ły wykarmione i ożywione przez jeden i ten sam strumień krwi. Rozmaite religie i wyznania, które wydają się oddzielone i różne są wykarmione przez jeden i ten sam strumień miłości.

Za pomocą zmysłu wzroku nie można uzmysłowić sobie prawdy. Przekazuje on tylko fałszywe i mgliste informacje. Na przykład, wiele ludzi obserwując moje działania zaczyna twierdzić, że moja natura jest taka a taka. Nie są oni w stanie zmierzyć świętości, majestatu i wiecznej rzeczywistości, którą jestem. Moc Sai nie zna granic. Manifestuje się ona zawsze. Wszystkie formy mocy znajdują się w tej oto dłoni Sai.

Jednak ci, którzy twierdzą, że mnie zrozumieli – różni uczeni, jogini, pandici, dźnianini – wszyscy oni są świadomi jedynie najmniej ważnego, zwyczajnego zewnętrznego przejawu nieskoń-czenie drobnej części tej mocy, mianowicie „cudów”! Nie pragnęli połączyć się ze źródłem wszechpotęgi i wszechmądrości, które znajduje się tutaj, w Brindawanie. Są zadowoleni, kiedy zdarzy im się okazja wykazania się swoimi książkowymi mądrościami i popisania się erudycją dotyczącą wiedzy wedyjskiej, nie zdając sobie sprawy, że ten, od którego pochodzą Wedy, jest pośród nich, przez wzgląd na nich. Proszą nawet, w swoim zadufaniu, o więcej okazji!

Tak było zawsze. Ludzie mogą pozostawać fizycznie bardzo blisko awatara, ale przeżywają swoje życie nieświadomi tego szczęścia. Będą oni wyolbrzymiać rolę cudów, które w porów-naniu z moją chwałą i majestatem są tak trywialne jak rozmiar i siła komara przy słoniu, na którym komar przysiada. Dlatego, kiedy rozprawiacie o „cudach”, śmieję się w duchu, żałując, że pozwalacie sobie z taką łatwością utracić cenną świadomość mojej rzeczywistości.


�0

Moja potęga jest niezmierzona; prawda o mnie jest niewy-tłumaczalna, niezgłębiona. Rozgłaszam tę wiedzę o sobie, gdyż pojawiła się taka potrzeba. Jednak to, co teraz robię, to tylko dar, który ma wartość ‘wizytówki’! Pozwólcie, że powiem wam, iż spośród stanowczych deklaracji prawdy wygłaszanych przez awatarów, jedynie deklaracje Kriszny były tak jasne i nieomylne. Wbrew temu, co ogłosił, dostrzeżecie w życiu samego Kriszny, że jego wysiłki i zabiegi kilkakrotne nie powiodły się. Musicie jednak również zauważyć, że ci, którzy doznali porażki, byli także częścią dramatu, który sam Kriszna zaaranżował i którym osobiście kierował. Na przykład, gdy wielu królów błagało go, by uniknął wojny z Kaurawami, Kriszna wyznał, że jego misja na dworze Kaurawów, która miała zagwarantować pokój, „nie powiodła się”! Ale sukces tej misji nie był jego wolą! Zdecydował, że zostanie stoczona wojna! Intencją Jego misji było ujawnie-nie chciwości i niegodziwości Kaurawów i potępienie ich przed całym światem.

Teraz muszę wam powiedzieć, że podczas tej awatary Sai, nie ma miejsca nawet na takie „dramaty” ze scenami niepowodzeń i klęsk! To, co jest moją wolą, musi się wypełnić; to, co planuję, musi odnieść sukces. Jestem Prawdą, a prawda się nie boi, nie waha się, ani nie ugina.

„Chcenie” jest dla mnie zbyteczne, gdyż moja łaska zawsze jest dla wielbicieli, którzy przejawiają wytrwałą miłość i wiarę. Ponieważ poruszam się swobodnie pomiędzy nimi, rozmawiając z nimi i śpiewając, nawet intelektualiści nie są w stanie uchwycić mojej prawdy, mojej mocy, mojej chwały, ani mojego rzeczywi-stego zadania, które wypełniam jako awatar. Mogę rozwiązać każdy problem, nawet najbardziej zawiły. Jestem poza zasięgiem najbardziej intensywnych dociekań i najbardziej drobiazgowych pomiarów. Tylko ci, którzy rozpoznali moją miłość i doświad-czyli tej miłości, mogą powiedzieć, że przelotnie uchwycili moją rzeczywistość, ponieważ ścieżka miłości jest królewską drogą, która przyprowadzi do mnie całą ludzkość.

Nie próbujcie rozpoznać mnie zewnętrznymi oczami. Kiedy idziecie do świątyni i stoicie przez wizerunkiem Boga, modlicie


�1

się z zamkniętymi oczami, nieprawdaż? Dlaczego? Bo czujecie, że jedynie wasze wewnętrzne oko mądrości może objawić wam Boga. Dlatego nie proście mnie usilnie o trywialne przedmioty materialne, ale proście o mnie, a wtedy otrzymacie nagrodę. Nie chodzi o to, że nie powinniście otrzymywać żadnych przed-miotów. Ofiarowuję je jako znak łaski wypływający z pełni miłości.

Powiem wam, dlaczego daję te pierścionki, talizmany, ró-żańce itp. Daję je po to, by przypieczętować więź pomiędzy mną i tymi, którzy je otrzymują. Kiedy spotyka ich nieszczęście, ów przedmiot pojawia się przede mną błyskawicznie i wraca do nich w okamgnieniu wraz z moją leczniczą łaską ochrony. Łaska ta jest też dla wszystkich, którzy wzywają mnie jakim-kolwiek imieniem lub za pomocą jakiejkolwiek formy, nie tylko dla tych, którzy noszą te podarowane przedmioty. Więzią, która zdobywa łaskę, jest miłość. Rozważcie znaczenie imienia Sai Baba. Sa znaczy „boski”; ai lub ayi znaczy „matka”, a Baba znaczy „ojciec”. Imię to oznacza więc boską matkę i ojca; po-dobnie jak imię Sambasiwa, które także oznacza boską matkę i ojca. Wasi fizyczni rodzice okazują wam miłość z domieszką egoizmu; jednak Sai „matka i ojciec” obsypuje was miłością lub karci jedynie po to, by poprowadzić was do zwycięstwa w walce o urzeczywistnienie jaźni.

Albowiem Sai przyszedł, aby osiągnąć najwyższy cel, którym jest zjednoczenie całej ludzkości w jedną rodzinę za pomocą więzów braterstwa, aby potwierdzić i oświetlić atmiczną rze-czywistość każdej istoty, aby ujawnić boskość, która jest pod-stawą istnienia całego wszechświata i aby nauczyć wszystkich rozpoznawać to powszechne dziedzictwo boskie, które wiąże człowieka z człowiekiem tak, by człowiek mógł wyzwolić się z cech zwierzęcych i wznieść się na poziom boskości, która jest jego celem.

Jestem ucieleśnieniem boskiej miłości; miłość jest moim instrumentem. Nie istnieje takie stworzenie, które jest pozba-wione miłości; najniższe stworzenia kochają przynajmniej siebie. A ich jestestwo to Bóg. Nie ma ateistów, choć niektórzy mogą


�2

czuć niechęć do Boga lub odrzucać Go, jak pacjenci chorzy na malarię, którzy odczuwają wstręt do słodyczy lub chorzy na cukrzycę, którzy odmawiają jedzenia wszystkiego, co zawiera cukier. Ci, którzy mienią się ateistami, pewnego dnia, gdy ich choroba minie, będą rozkoszować się Bogiem i czcić Go.

Musiałem powiedzieć wam tak wiele o mojej prawdzie, ponie-waż pragnę, abyście rozmyślali nad nią i czerpali z niej radość; by natchnęła was ona do obserwowania uczniów, którzy oddali mi się całkowicie i podążają do celu, jakim jest urzeczywistnie-nie jaźni, urzeczywistnienie Sai, który promienieje w waszych sercach.

tłum.: Agata Sapkowska-Phillips [Źródło: www.sathyasai.org.pl ; Sathya Sai Speaks, t. IX, str. 88-92]



��

Biblioteka Sai

Girlanda boskich imionDalsze fragmenty książki „Ashtothara Sathanama Rathnamala

– girlandy 108 cennych klejnotów” zawierającej 108 boskich imion Śri Sathya Sai Baby wraz z komentarzami prof. Kasturiego.

Om Śri Mukti Pradaja NamahDawca wyzwoleniaMukti oznacza wyzwolenie, uwolnienie, wolność. Baba został

tu nazwany dawcą mukti. Mukti, w duchowym sensie, oznacza (a jest tym, czego prawdziwy aspirant szuka u Baby) błogość wolności, oswobodzenie jednostki z kołowrotu powtarzających się wcieleń. Człowiek stwarza swą przyszłość poprzez myśli, słowa i czyny. Musi rodzić się i żyć z powodu tego, co posiał w przeszłości, jednocześnie siejąc i przygotowując nasiona przy-szłości. Ale Baba, jeżeli Mu się poddamy, poprowadzi nas drogą wiweki (rozróżniania) i wajragji (pozbywania się przywiązań), obudzi w nas awersję do zła i tęsknotę za ścieżką prawości. Jest On naszym wewnętrznym budzikiem i zawsze towarzyszącym nam korektorem naszych czynów. Mukti nie jest prezentem, jest osiągnięciem uzyskanym dzięki naszym wysiłkom i Jego łasce.

Baba wskazuje na podobieństwo między słowami mukti, a muktwa (koniec). Gdy osiąga się mukti, ludzka pielgrzymka dobiega kresu. Cel zostaje osiągnięty. Środki do celu i sam cel są nierozłączne.

Om Śri Karunakaraja NamahOkazujący miłosierdzieŚankaraczarja określa karunę jako współczucie, życzliwość

skierowaną ku cierpiącym, która powoduje, że ludzie przestają się lękać, widząc, że nie będą krzywdzeni. Baba jest Karuna-


��

karą – Tym, który żyje, działa i przejawia się wszystkim istotom jako karuna (miłosierdzie). To karuna spowodowała, że przyjął tę ludzką postać.

Pewnego razu, gdy ktoś zapytał Go: „Dlaczego Bóg musiał przyjść na świat jako człowiek? Czy nie może uczynić świata praworządnym i przywrócić dharmę tylko Swoją wolą?” Baba odparł: „Oczywiście, mógłby, ale nie moglibyście uzyskać anandy poprzez widzenie Go, dotykanie Jego stóp, rozmowy z Nim, bycie pouczanym i korygowanym przez Niego, gdyby nie przybył jako człowiek i nie przebywał między wami”.

Wyobraźcie sobie, jak niezmierzona jest głębia karuny albo boskiej litości – nie sposób jej wyrazić. Baba jest wszechwiedzą-cy. Wie o nas wszystko, łącznie z najlepiej skrywanymi wadami charakteru czy nałogami. Zawsze mówi do nas z miłością, za-chęcając nas do słuchania Go i prowadzi nas za rękę w stronę najwyższego celu życia. Taka jest miara jego współczucia. On jednak przybył nie tylko z powodu współczucia, lecz i dlatego, że dzisiejsza ludzkość źle korzysta ze swej inteligencji i rozwija w sobie nienawiść i strach, zamiast miłości i pokoju.

Baba ma tak dużo współczucia dla błądzącego człowieka, że wykorzystuje wszystkie środki, łagodne i twarde, by uzdro-wić go i skorygować jego postępowanie. Gdy Śri Wisznu odesłał Kuczelę z pustymi rękami, ten wychwalał Jego karunę, gdyż dar bogactwa mógłby spowodować, że zapomniałby o Nim.

Om Śri Sarwadaraja NamahPodpora wszystkichPod każdym imieniem i pod każdą postacią, Baba jest

Adharą (podporą) wszystkich. Baba powiedział, że gdy ktoś kłania się przed Wenkateśą czy Wiśwanatą, Pandurangą albo Annapurną to oddaje cześć boskości, którą jest On sam. Po-zdrowienia kierowane do wszelkich bogów trafiają do jednego, do Keśawy, gdyż Keśawa, jak mówi Baba, to „Ten, którego jeden włos przedstawia trzy boskie osoby: Brahmę, Wisznu i Śiwę”. Baba napisał pewnego razu do Śastri: „Dla Mnie, który karmi i opiekuje się całym tym światem, karmienie i opiekowanie się


��

tobą nie jest trudne, ale przygotowałem dla ciebie te nieprzyjem-ne zdarzenia, żebyś mógł nauczyć się kilku lekcji, a szczególnie tych, dzięki którym będziesz mógł wprowadzić w praktykę to, czego nauczyłeś się teoretycznie”. Jest On obrońcą, Tym który podtrzymuje wszystkich i który stanowi panaceum dla wszyst-kich. Jest więc Sarwa-adharą – podporą wszystkich. Sai Baba jest Brahmanem, który jest wszystkim i obecny jest we wszyst-kich. „Stwarzając znalazł się wewnątrz stworzenia”. Oto dlaczego śpiewa się w języku telugu: „Wszystko jest pełne Sai, cały ten świat, wszystko w nim jest pełne Sai”. Wszystko zaprawdę jest Brahmanem, wszystko jest Sai.

Om Śri Hridajawasine NamahMieszkaniec sercPan mieszka w hridaja sarwa bhutanam (miejsce wewnątrz

serc wszystkich istot) mówi Bhagawad Gita. Serce nie oznacza tu organu fizycznego. Jest ono źródłem i schronieniem wszystkich pragnień (kama). W upaniszadzie Katopaniszad napisano, że gdy wszystkie pragnienia, które zabrudziły serce, opuszczą je, człowiek zyska nieśmiertelność i zjednoczy się z Brahmanem, stanie się Brahmanem. Atma, której naturą jest szczęśliwość, znajduje się w hridaja akaśa (niebo serca). Serce musi być wol-ne od złogów wątpliwości i pychy. Dopiero wtedy Pan może się w nim objawić.

„Błogosławieni czystego serca albowiem oni Boga oglądać będą”. Baba natomiast powiedział co następuje: „Królestwo, każda jego część, należy do monarchy, który nim rządzi. Ale kiedy zamierza on odpocząć, nie siada na pierwszym miejscu, jakie zobaczy. Wybiera miejsce które jest czyste i wolne od kolców, równe i miękkie. Podobnie, choć wszystkie serca są Jego, Pan przejawia się tylko w tych, które są czyste”.

To, że Baba przebywa między nami, aby oczyścić nasze serca, to nasza ogromna szansa. On zamieszka w naszych sercach, jeżeli oczyścimy je ze zła.

Tłum. Bogusław Posmyk


��

Duchowość Sai

Szesnaście boskich mocy Tekst pochodzi z książki Subba Rao, twórcy dwóch mantr

Sai Gajatri, Sai ćakry i systemu praktyk duchowych – Sai tantry, pt. „Do duchowości Sai poprzez mantrę, jantrę i tantrę”.

Bóg objawia się w dwóch podstawowych formach. Pierwsza to Swarupa Lakśana, co oznacza Absolut w prawdziwej po-staci. Upaniszady głoszą, że jest On niewyrażalny przez słowa i nieosiągalny dla umysłu. Druga forma nosi nazwę Thatasta Lakśana, czyli częściowe przejawienie Boga, posiadające część boskich atrybutów. Gdy Bóg zstępując przyjmuje ludzką formę, przejawia szesnaście aspektów bezinteresownej, miłosiernej boskiej mocy, przyciągającej do Niego wszystkich. Poniżej przedstawimy tych 16 aspektów boskiego adwentu Śri Sathya Sai Baby. Są one zbliżone do tradycyjnych szesnastu rodzajów boskiej mocy przyciągania wielbicieli przejawianych przez Boską Matkę, Lalitambę. Kama akarśana – moc spełniania pragnień.

Są niezliczone przykłady spełniania przez Babę uzasad-nionych pragnień wielbicieli, takich jak poprawa warunków życia rozumiana w kategoriach moralnych, materialnych, czy nawet małżeńskich, po to by skierować nasze myśli w kierunku duchowego wzrostu. Swami, sam wolny od wszelkich pragnień, niczym kamadhenu, czyli przysłowiowa, niebiańska krowa spełniająca życzenia, zawsze gotowy jest spełnić pragnienia ko-chających Boga i unikających grzechu wielbicieli. Jednocześnie podkreśla, że egoistyczne, doczesne pragnienia rozbijają naszą osobowość i wikłają ją w rozmaite przywiązania i zniewolenia. Baba uczy nas ograniczania pragnień dla naszego własnego dobra. Cele materialne, związane z finansami i cele rodzinne powinno się osiągać prawym i szlachetnym działaniem. Czyste


��

pobudki i właściwe środki są znacznie ważniejsze niż same cele, nieważne jak istotne i pożyteczne nam się wydają. Artha i kama – bogactwo i spełnianie pragnień – powinny służyć rozbudza-niu tęsknoty za wyzwoleniem z doczesnych przywiązań, czyli za mokszą. Moksza to moha kśaja – zniszczenie namiętności związanych z materialnym światem, powiedział Baba. Buddhja akarśana – moc ożywiania, pobudzania i spełnienia naszych intelektualnych zdolności.

Baba wspiera umiejętność rozumowania, rozróżniania i wyrzeczenia się doczesnych przywiązań. Zgodnie ze słowami Kriszny, odbiór prawdy nie zależy od zmysłów, ale z pomocą intelektu można ją osiągnąć. Baba pobudza nasze intelektual-ne zdolności, abyśmy mogli uchwycić choć przez mgnienie oka to, co transcendentalne. Jego oślepiająco błyskotliwy intelekt usuwa pajęczyny naszych wątpliwości i kieruje nas na ścieżkę buddhi jogi – jogi duchowego zjednoczenia z pomocą rozumu. Prowadzi nas ścieżką dociekania, na której szukamy odpowiedzi na pytanie: „koham” – kim jestem. Odpowiadamy: „naham de-ham” – nie jestem ciałem, „naham manah” – nie jestem umysłem ani zmysłami, „soham” – jestem istotą boską. Ahamkara-akarśana – transformacja ego.

Swami wolny jest od wpływu ego. Fałszywe ego to najwięk-sza przeszkoda w duchowości. Czasami Baba powoduje ogromny wzrost naszego ego, dzięki czemu następuje późniejszy jego spadek i wreszcie zniszczenie fałszywego ego. Wielu naukowców i nauczycieli przychodzi na spotkanie z nim, by pochwalić się swoją wiedzą, ale balon ich ego szybko pęka. Byłem świadkiem, jak wielcy logicy zaniemówili w obecności Baby, a wybitni uczeni odwoływali swoje wcześniejsze sądy. Będąc wszechwiedzącym, Baba zmienia takich ludzi, uwalniając ich od fałszywej pychy uczoności lub dumy z osiągnięć i obdarza pokorą, lepszym cha-rakterem oraz mądrością. Szybko karci pyszałków i egotystów, czasem bez ogródek, ale częściej subtelnie, dyplomatycznymi sposobami oddziałującymi głęboko na psychikę.


��

Śabda akarśana – moc dźwięku. Słowa i nauki Baby urzekają nas. Przekazywane są prostym

językiem, ale posiadają ogromną głębię. Tworzą pełne mocy wibracje w sercach uczonych jak i laików.

Baba posiada źródłową moc związaną z dźwiękiem czystej świadomości – Śabda-Brahma-maji. „Śabd” również oznacza Wedy zawierające najstarszą, ale zawsze nową i aktualną, odwieczną mądrość. Dlatego Babę nazywa się Weda Puruszą – ucieleśnieniem wedyjskiej mądrości. Cokolwiek Baba mówi, jest zgodne z Wedami, co potwierdził jeden z największych wedyj-skich uczonych Indii, który stał się wieszczem Sathya Sai Gajatri. Stwierdził, że słowa Baby mają poziom mantr wedyjskich, choć Swami z reguły nie przekazuje mantr. Jego słowa mają głęboki wpływ na naszą podświadomość. Sparśa akarśana – moc boskiego, uzdrawiającego dotyku.

Jego dotknięcie wymazuje grzechy, oczyszcza i uświęca. Gdy dotykamy jego lotosowych stóp albo gdy dotyka On swą otwartą dłonią szczytu naszej głowy, spływa na nas boska energia (śakti patha), dzięki której rozkwita tysiącpłatkowy lotos najwyższej ćakry. Dotknięcie przez Babę miejsca między brwiami powoduje przebudzenie ćakry trzeciego oka (ćakra adźńa). Dotyk okolic naszego serca (ćakra anahata) wywołuje wibracje duchowe. Sam doświadczałem efektów boskiego dotyku Baby. Są niezliczone przykłady uzdrawiającej mocy Jego dotyku. Rupa akarśana – moc związana z oddziaływaniem boskiej postaci.

Postać Swamiego jest wspaniała i cudowna. Otoczona jest świetlistą aurą.

Bezforemny Bóg przyjął na ziemi piękną postać: Dhaiwam Manuśarupena, by wyzwolić ludzkość z kajdan ignorancji i złudzeń.

Postać Baby emanuje aurą pięknego światła niebieskawego koloru, co stwierdzono na kirlianowskiej fotografii wykonanej przez dr. Franka Baranowskiego. Jej duchowe wibracje oczysz-


��

czają otoczenie wokół Baby i rozprzestrzeniają wokół miłość, prawdę, prawość i pokój. Rasa akarśana – ucieleśnienie słodyczy.

Jego słowa są słodkie, Jego zachowanie jest słodkie i przepełnione łaską, Jego gesty i chód promieniują miłością i współczuciem. Baba jest Raseśwarą – Panem słodkiej amb-rozji o rozkosznym smaku i niewyrażalnej słodyczy błogości wewnętrznej. Wielbiciele wchłaniają ten słodki nektar połączenia z Babą. Jest to nektar miłości i błogości Baby, który przyciąga miliony ludzi z całego świata. Ćitta akarśana – moc uwalniania od przeszłości.

„Ćitta” to magazyn naszych przeszłych i aktualnych wspo-mnień oraz niespełnionych pragnień i wrażeń z przeszłych żywotów zwanych wasanami, które nie dają nam spokoju w teraźniejszości i będą wpływać również na naszą przyszłość. Babę, tak jak Krisznę, można nazwać Ćittaćora -złodziej naszych pragnień, który nas od nich uwalnia.

Baba uwalnia nas również od obciążeń wynikających z przeszłych żywotów; „odplamia” nasze dusze i łączy nas z boską miłością (daiwa priti). Sprawia, że czujemy lęk przed grzechem (papa biti) i przestrzegamy zasad moralnych w spo-łeczeństwie (sanga niti). Te trzy wartości to kamień węgielny nauk Baby, które są najbardziej odpowiednie dla współczesnej epoki, charakteryzującej się niewiarą w Boga, najpotworniej-szymi zbrodniami przeciwko ludziom i ich własności, upadkiem moralności i korupcją. Ganda akarśana – moc boskiego zapachu.

Baba emanuje zapach czystości, świętości, miłosiernej ła-ski i współczucia. Zgodnie z tym, co napisano w Upaniszadzie, duchowy zapach emanujący od Swamiego rozprzestrzenia się daleko i oczyszcza nasze brudne myśli i nasze otoczenie zanie-czyszczone pychą, uprzedzeniami, nienawiścią i przemocą.

Wielu wielbicieli czuje słodki zapach, gdy Baba zbliża się do nich. Boski zapach unoszący się nad stworzonym przez Babę wibhuti usuwa nasze złe myśli i szkodliwe nawyki.


�0

Dhairja akarśana – moc dająca odwagę i wiarę w siebie. Ujawnienie przez młodego Babę jego misji związane było

z trudnymi doświadczeniami, z zadawaniem mu bólu, fizycznej i i mentalnej przemocy, wobec których wykazał opanowanie, odwagę i wielką cierpliwość. Był też obiektem oszczerstw i ja-dowitej zawiści niektórych mieszkańców wioski.

Życie Baby jest jego przesłaniem i my w naszym życiu powin-niśmy również korzystać z lekcji i przesłań tego życia. Zgodnie z naukami Baby powinniśmy przeciwstawiać się złu z odwagą, ufnością i cierpliwością. Podążajmy za Mistrzem wypełniając swoje obowiązki z niezachwianą wiarą. Zwalczmy w sobie negatywne tendencje wewnętrzne i zewnętrzne i ostatecznie zakończmy grę życia z miłością i błogością w sercu.Smritja akarśana – moc pamięci.

Swami ma fenomenalną pamięć sięgającą daleko w naszą przeszłość, w teraźniejszość, a także w przyszłość. Wielu wielbi-cieli zaświadcza o boskim wglądzie Baby – „diwja dhristi” – zna-jącego każdy szczegół ich przeszłego postępowania. Mówią też, że ostrzegał ich przed przyszłymi przeszkodami i problemami, z którymi trzeba będzie się zmierzyć. Nic nie ukryje się przed wszystko widzącymi oczami Baby. Gdy nowy student zaprzeczał, że pali papierosy, Baba natychmiast stworzył fotografię, na której widać było, jak pali skrycie.

Baba oczarowuje nas opowiadaniami, anegdotami i legen-dami z odległej przeszłości, szczegółowo opisując starożytnych bohaterów, a czasem materializując ozdoby, jakie nosili (np. koronę, klejnoty Ramy i Sity, diadem noszony przez Krisznę, naszyjnik perłowy ofiarowany Hanumanowi przez matkę Si-ty, którego nie przyjął, gdyż nie współbrzmiał on z dźwiękiem imienia Ramy).

Baba czasami obdarza wielbicieli i uczonych tą mocą niezwy-kłej pamięci. Gdy zapisywałem jego wyjaśnienia na temat Brah-ma Sutr, powiedział, żebym tego nie robił, gdyż On gwarantuje, że zapamiętam wszystko co niezbędne. Kładąc swą boską dłoń na szczycie mej głowy, łaskawie obdarzył mnie mocą pamiętania i przywoływania jego bezcennych nauk i przesłań.


�1

Nama akarśana – moc świętego imienia. Recytacja z ufnością Jego imienia przynosi cuda uzdrawia-

nia, gwarantuje sukcesy w naszych przedsięwzięciach, ratuje od skutków wypadków i, przede wszystkim, pomaga w przezwycię-żaniu lęku przed śmiercią. Takich efektów mocy imienia Baby doświadczali liczni wielbiciele z całego świata.

Jak mówi Baba, w epoce krita jugi właściwą duchową dyscy-pliną była surowa pokuta i medytacja, w treta judze – wedyjskie ceremonie ofiarne, w dwapara judze – rozbudowane rytuały kultu religijnego, a w obecnej kali judze panaceum jest zwykłe wspominanie i powtarzanie imienia Boga – nama smarana – jak stwierdzono w puranach. Baba mocno podkreśla: „Odpo-wiadam na każde imię Boga, do którego się zwracacie”. Imię, czyli nama, wywołuje odpowiedź Nami, czyli Boga nazwanego tym imieniem.Bidża akarśana śakti – moc mantr nasiennych.

Bóg działa za pomocą elementarnych albo nasiennych sił (żywiołów) i wcielił je we wszystkie istoty. Bhagawadgita mówi: „Bidżam mam sarwa bhutanam” – „Wiedz, że jestem odwieczną źródłową mocą, przyczyną rozwoju wszystkich istot”. Wszystkie istoty narodziły się z nasienia Brahmana, najwyższego Boga. Jest On zaiste źródłową mocą wszystkich mantr, wyrażającą się poprzez świętą artykulację nasiennych sylab i słów, które reprezentują podstawowe energie różnych bóstw panujących nad siłami natury i kosmosu. Te źródłowe moce dźwięków i nasienne mantry, czyli pierwotne tchnienie Boga, przywołują różne przejawienia mocy. Są one nasionami najwyższej, bo-skiej wiedzy (brahma widja), nasionami świadomej mowy (wak bidża), ziarnami iluzorycznej energii (śakti bidża), zarodkami egzystencji (lakszmi bidża), nasionami pragnień (kama bidża) i przede wszystkim zarodkami czasu i destrukcji (kala bidża). Baba uaktywnia te nasienne siły, uprawomocnia wszystkie mantry i święte pisma, a pisma święte uprawomocniają awatara Sathya Sai.


�2

Atma akarśana – moc przyciągania naszej wewnętrznej istoty – antharatmy.

Moc ta przyciąga ku boskości darzącej błogostanem dusze przywiązane do zmysłów. Atma, będąca naszą czystą, prawdzi-wą, wewnętrzną istotą, wypełniona jest miłością. Każdy kocha własną jaźń, która przenika wszystko i cieszy się błogostanem w świadomości każdej istoty. Paramatma, czyli najwyższa wszechjaźń, przyciąga do siebie indywidualne jaźnie. Jak po-wiedział Baba, gdy ktoś uwalnia się od przywiązań do obiektów zmysłowych, wyzwala się też od poczucia „ja” i „moje”, od utoż-samiania się z ciałem. Na ich miejsce przychodzi identyfikacja z wewnętrzną boskością i błogostan boskiej świadomości. Amrita akarśana – moc boskiego eliksiru.

Amrita to eliksir boskiego życia. Bezgraniczna miłość i nieśmiertelność to znaki boskiego życia. Indywidualna dusza modli się do najwyższego Boga o życie w miłości, o światło i nieśmiertelność, w następujących słowach pochodzących z Upaniszadów.

„Asato ma sat gamaja, tamaso ma dżjotir gamaja Mritjor-ma amritam gamaja”.Nieśmiertelności nie osiągnie się przez działanie, potomstwo

czy bogactwo. Tylko poprzez poświęcenie – poświęcenie całko-wite, i własności, i ego, można osiągnąć nieśmiertelność.Sarwa akarśana śakti – połączenie powyższych piętnastu mocy.

Boska, holistyczna, uniwersalna osoba Baby posługuje się wszystkimi piętnastoma mocami wymienionymi powyżej. Jest On ucieleśnieniem wszystkich boskich zasad. Jest wszechmocny, wszechobecny, wszechwiedzący, zawiera w sobie wszelkie formy i wszystkie nazwy – jest Wszechjaźnią.

Subba Rao Tłum. Bogusław Posmyk


��

Nauki Baby w pytaniach i odpowiedziach

Od samskar do błogostanuNa podstawie wykładów Sathya Sai Baby „Summer Showers”

w 1990 r. w Brindawan oraz „Prema Wahini”.

Jak powstają samskary (zapisy karmicznych skutków działań)?Samskary powstają, gdyż człowiek angażuje się w wiele róż-

nych działań. Ludzkie życie w dużym stopniu zależy od samskar, które wpływają na charakter i osobowość człowieka.

Gdy człowiek starzeje się, wcześniejsze czyny odsuwane są w niepamięć, w zapomnienie przez czyny późniejsze. Zostaje jednak po nich ślad w umyśle jako skutek tych czynów. Ale tylko te, które zapisały się bardzo mocno, mogą być przypomniane przez umysł. Jedynie najważniejsze, przewodnie zdarzenia zostają wyraźnie zarejestrowane. Są to właśnie samskary. Pod koniec życia człowiek zachowuje jako swój kapitał tylko cztery lub pięć samskar z szerokiego wachlarza swoich działań, które są głęboko zakorzenione i żywotne.

Te doświadczenia, które utrzymują się do ostatniej chwili życia, są tym, co naprawdę pozostaje – autentycznymi osiągnię-ciami. Samskara silniejsza niż pozostałe, przetrwa. Z samskar, otrzymanych podczas całego życia, te, które przychodzą do naszej pamięci w ostatniej chwili życia, są najważniejsze. Po-winniśmy więc starać się zdobyć w życiu takie samskary, co do których mamy poczucie, że będą dla nas najlepsze w ostatnim momencie życia. Musimy skupić się na tej samskarze w dzień i w nocy, ponieważ uczucie, które zdominuje moment śmierci, będzie pracować z wielką mocą w naszym następnym życiu.

Samskary są nam potrzebne w naszej wędrówce przez to życie, jak i przez następne, gdy znów się odrodzimy. Zawsze przed oczami naszej pamięci powinniśmy mieć śmierć, która jest nieuchronna. Ostatnia chwila naszego życia powinna być czysta, słodka i błoga. Zdyscyplinowane dążenie ku temu przez całe


��

życie jest konieczne, aby osiągnąć ten cel. Każdy musi przejść przez próby, poznać swoje wady i walczyć o skorygowanie ich. Umysł musi zwrócić się do dobrych samskar. Kiedy rozpoznamy nasze wady i naprawimy je, będzie to jak ponowne narodziny. Będzie to prawdziwa chwila przebudzenia.

Samskary to kroki, którymi dżiwi (dusza) zdąża do celu. Mogą one rozwijać lub niszczyć dżiwi. Dzięki dobrym samska-rom człowiek może dosięgnąć Pana. Jak człowiek może zdobyć święte samskary?

Powinien unikać niewłaściwego postępowania, utrzymy-wać czystość widzenia, napełniać uszy słowami Boga, słuchać opowieści o boskich dziełach, używać języka do wypowiadania dobrych, uprzejmych i prawdziwych słów, cały czas pamiętać i przypominać o Bogu, utrzymywać wzniosłe myśli i uczucia. Złe czyny są marnotrawstwem.

Powinniśmy z imieniem Pana w sercu czynić dobro. Mając ręce zajęte sewą pozwólcie umysłowi wzrastać w Bogu. Tak jak woda spływająca z gór, przekształca się w rzekę i wpada do morza, święty nurt dobrych samskar musi płynąć nieprzerwa-nie poprzez pola świętych myśli, by w końcu, w chwili śmierci, wpaść do oceanu błogości.

Dwadzieścia uderzeń młotka może nie wystarczyć do rozbicia kamienia. Dwudzieste pierwsze może go rozbić. Nie oznacza to, że pierwsze 20 uderzeń były bezużyteczne. Każde z nich przyczyniło się do końcowego sukcesu. Możesz osiągnąć niekończący się błogostan dzięki zaangażowaniu w dobre czyny i nasyceniu umysłu miłością.

Napełnij miłością każdą chwilę swojego życia. Złe tendencje nie ośmielą się wtedy zakłócić twojej ścieżki. Gdy twój umysł przebywać będzie z Panem, zostaniesz automatycznie pociąg-nięty w kierunku wyłącznie dobrych czynów.

Przedmiotem każdej sadhany jest pokonanie i unicestwienie umysłu. Pewnego dnia, kolejny dobry czyn spowoduje wreszcie jego destrukcję, tak jak dwudziesty pierwszy cios rozbił kamień. Na ten triumf pracują wszystkie dobre czyny z przeszłości. Każda mała rzecz liczy się na duchowym polu.


��

Co powinniśmy zrobić przed podjęciem działania?Powinniśmy zadać sobie pytanie: „Jestem wcieleniem bo-

skiej atmy. Czy powinienem więc angażować się w te marne działania”? Jeśli w ten sposób będziemy ze sobą rozmawiać, to zaczniemy praktykować powściągliwość i samodyscyplinę i będziemy trzymać się z dala od zła, a zbliżać się coraz bardziej do atmy.Jakie złe cechy istnieją w człowieku?

W człowieku może rozwinąć się 16 złych cech. Są to:1. ariśdawarga – 6 wewnętrznych wrogów (pożądanie, gniew,

chciwość, złudzenie, pycha i zazdrość lub zawiść)2. 8 rodzajów dumy3. cechy radżasowe i tamasowe.Jaki jest związek między dumą (pychą) a duchowością?

Duma i duchowość to przeciwstawne punkty widzenia. Je-śli duma wzrasta, duchowość maleje. Jeśli duchowość wzrasta, maleje duma. Co jest esencją karma-, upasana- i dźniana jogi?

Esencją karma jogi jest dedykowanie wszystkich naszych czynów Bogu lub wykonywanie ich jako darów dla Boga, dla Jego przyjemności.

Esencją upasana jogi jest miłość Boga, całym sercem i w po-łączeniu z trikarana suddhi, tj. harmonią myśli, słów i czynów. Kochanie Boga w imię osiągnięcia światowych pragnień nie jest prawdziwą upasaną. Miłość powinna być praktykowana tylko w imię miłości.

Esencją dźniana jogi jest uważanie całego wszechświata za manifestację Boga. Wiara, że boskość rezyduje we wszystkich istotach w formie atmy zwana jest dźnianą.Jakie nasze cechy są najważniejsze dla Boga?

Bóg troszczy się tylko o szczerość i czystość naszego umysłu i serca i o to, czy nasza miłość do Niego jest autentyczna, czy płynie z całego serca. Bóg nie ocenia, jak bogaci, czy uczeni jesteśmy.


��

Jakich nakazów i zaleceń powinniśmy przestrzegać?1. Nie używaj źle swojego języka.2. Nie krytykuj i nie wyśmiewaj nikogo.3. Wychwalaj imię Boga.4. Wierz w to, że Bóg jest w każdym. 5. Nie dostrzegaj winy w nikim.6. Służ wszystkim ze świadomością, że świat jest niczym in-

nym, tylko formą Boga.7. Wykonuj wszystkie działania z miłością jako ofiarę dla Boga.8. Angażuj się w akty miłosierdzia i służby dla ludzkości.9. Ucz się poświęcenia.10. Wykorzystuj ciało do służby, a umysł do kontemplacji Boga.11. Wykorzystaj swoje bogactwo dla czynów miłosierdzia.12. Módl się i pracuj dla pomyślności wszystkich. Nawet du-

chowe praktyki powinny służyć pomocą dla innych.Co powinniśmy rozwijać najbardziej?

Przede wszystkim jedność – ekagratę – we wszystkim co robicie, jak również sama-driśti – jednolite widzenie. Musicie spoglądać na wszystkie istoty z tą samą miłością i wiarą, ja-ką macie dla samych siebie, widzieć je jako jednakowo dobre, pamiętać o tym, że przemoc w sercu zniekształca nasz ogląd i rozprasza widzenie. Zło pojawia się tylko jako skutek błędnego widzenia. Całe stworzenie w swej istocie jest odwiecznie czyste i święte.Jaka sadhana powinna zapoczątkować naszą praktykę?

Poszukiwanie w sobie błędów i słabości, które powinno się przezwyciężyć i skorygować, by osiągnąć doskonałość.Jakie powinny być ostatnie dni naszego życia?

Dni te powinny być słodkie i przyjemne – powinny być usprawiedliwieniem naszego codziennego trudu. Każde życie ma swój zmierzch, tak jak każdy dzień ma swój wieczór. Jeżeli każdy dzień spędzisz na czynieniu dobra, wieczór pobłogosławi cię głębokim, wzmacniającym i odświeżającym snem. Snem, który spokrewniony jest z samadhi.


��

O czym powinniśmy zawsze pamiętać?Że nie jesteśmy ciałem. Ciało to tylko instrument dany nam

przez Boga, to pojazd przeznaczony do służenia innym. Naszym obowiązkiem jest jednak opieka nad ciałem i ochrona go przed chorobami i inwalidztwem. Pamiętajmy też o tym, że stworzone rzeczy są nietrwałe, człowiek jest sługą i wielbicielem, a Bóg jest Mistrzem i wielbionym.

Życie powinno stać się niezłomną służbą Panu. Człowiek powinien modlić się o nowe sposobności służenia Bogu. Taka postawa przyniesie mu niezmierną radość i błogość. Co musimy zrobić, aby zjednoczyć się z Bogiem?

Musimy prowadzić uduchowione życie i osiągnąć czystość. Zanurzyć się bez strachu w duchowej sadhanie i trzymać się satji (prawdy) i wiweki (rozróżniania). Musimy rozważać Boga jako prawdę i miłość. Możemy urzeczywistnić Go w dowolnej posta-ci. Konieczne jest przebywanie w towarzystwie osób oddanych Panu. Poprzez to wiweka i wajragia (wolność od przywiązań) powinny w nas wzrastać, co da nam wewnętrzny pokój, a umysł pogrąży się w Bogu.Jaka jest przyczyna ludzkiego niezadowolenia?

Ludzkie niezadowolenie powstaje z egoistycznych zwycza-jów i postaw, które człowiek w sobie rozwija. Impuls ku temu przychodzi z jego zachłanności gromadzenia: dóbr, władzy, dominacji i siły. Co możemy zrobić, żeby pokonać ahamkarę (egoizm)?

Powinniśmy rozwijać następujące cechy: prawdę, dobroć, miłość, cierpliwość, wstrzemięźliwość, wdzięczność.

Kiedy te wartości zamieszkają w naszych sercach, dla ahamkary zabraknie miejsca.

A wtedy pojawi się błogość. Wszystkie nasze kłopoty się skończą, całe nasze niezadowolenie zginie. Ahamkara zakrywa wieczną błogość i przesłania blask atmy.


��

Jak powinien prowadzić się aspirant na ścieżce bhakti?1. Trzymać się z dala od zgiełku, okrucieństwa i fałszu tego

świata,2. praktykować prawdę, prawość, miłość i pokój,3. dążyć do zapewnienia światu dobrobytu,4. szukać połączenia z Bogiem,5. odważnie trzymać się stałej wiary w swoją własną, we-

wnętrzną rzeczywistość,6. poświęcić się dla duchowego wzrostu świata,7. odrzucić jako nie mające znaczenia zarówno pochwałę,

jak i potępienie, uznanie, jak i drwinę, pomyślność i niepo-myślność,

8. trzymać się z daleka od osób chwiejnych i pogrążonych w ignorancji,

9. zagłębiać się w świętych księgach,10. szukać towarzystwa wielbicieli Pana.W jaki sposób kultywować miłość?1. Uważać błędy innych za nieważne, a swoje za poważne.2. Czuć smutek i żal z powodu swoich win. Dzięki temu zyskuje

się zalety braterstwa i wstrzemięźliwości.3. Cokolwiek się robi, pamiętać, że Bóg jest wszechobecny

i wszechmocny. Cokolwiek się mówi, pamiętać że Bóg słyszy każde słowo.

4. Rozróżniać między prawdą a fałszem.5. Mówić tylko prawdę.6. Robić tylko to, co prawe.Jakie są najważniejsze cechy sadhaki?Sadhaka musi mieć:– umysł wolny od przywiązań i nienawiści,– mowę wolną od fałszu,– ciało wolne od gwałtowności.


��

Dlaczego nie doświadczamy błogostanu, który jest naszą prawdziwą naturą?

Ponieważ od błogostanu oddzielają nas nasze upodobania i uprzedzenia, poczucie „ja” i „moje”, wahania i wątpliwości, przyjemności i nieprzyjemności.

To przez ego opanowało nas poczucie „bycia sprawcą” i prag-nienie „używania życia” – kartritwa i bhoktritwa. Tragedią jest to, że jesteśmy niezdolni do doświadczania błogostanu, od nas nieodłącznego, gdyż nie potrafimy porzucić:1. ahamkary – identyfikacji z ciałem2. uważania się za sprawcę i oddawania się przyjemnościom.3. fałszywego poczucia „ja” i „moje”.4. naszych upodobań i uprzedzeń (przywiązań i nienawiści)

– ragi i dweszy.Mimo że jesteśmy prawdziwym ucieleśnieniem błogości,

szukamy jej wszędzie poza sobą. Ta nieznajomość najwyższej prawdy, tego że sami jesteśmy źródłem błogości, każe nam gonić za małostkowymi pragnieniami i głupimi, zmysłowymi przyjemnościami.



�0

Anil Kumar odpowiada

Czy mogę słuchać innych guru?

Kolejne proste odpowiedzi na bardzo trudne pytania. Odpowiada Anil Kumar, tłumacz Swamiego i świetny wykładowca,

autor wielu książek o Sai Babie.

Czy członek organizacji Sai może uczestniczyć w spotka-niach organizowanych przez indyjskie społeczności w na-szym kraju i słuchać dyskursów innych duchowych guru?

Myślę, że to pytanie nie powinno powstać, bo duchowych przywódców może być wielu, ale to, co mówią, jest jednym i tym samym. Kiedykolwiek słucham innych dyskursów lub czytam książki innych duchowych liderów, uwierzcie mi, znajduję tylko podobieństwa między tamtymi naukami a naukami Swamiego. Nigdy nie znajduję między nimi sprzeczności.

Na przykład, gdy czytam Biblię, widzę doskonałą zgodność z naukami Swamiego. Gdy czytam nauki Ramana Maharisziego, ich duch jest doskonale zgodny z naukami Sai. Podobnie, gdy czytam nauki Mistrza M., przesłanie Ramakriszny Parahaman-sy. Możemy czytać różne dyskursy, lecz ich duchowa zawartość jest taka sama. Religie i filozofie są różne, podobnie jak rytuały czy ceremonie, lecz duchowy sens jest ten sam.

Nie możemy jednak być funkcjonariuszami innych ducho-wych organizacji, bowiem jako członkowie innej organizacji nie będziemy w stanie właściwie pracować. Nawet w organizacji Sathya Sai Service nie jesteśmy w stanie tak pokierować czasem, by podołać wszystkim pracom. Dlatego mamy różne skrzydła: służebne, duchowe, edukacyjne. A każde skrzydło ma liczne gałęzie i gałązki. Nie sądzę, żeby ktoś mógłby podołać tym pra-com i pracy w innej organizacji.


�1

To nie dlatego, żebyśmy różnili się ideologicznie, żebyśmy byli w opozycji do innej organizacji. Nie zrozumcie mnie źle. Po prostu nie będziemy wtedy w porządku wobec innej organizacji. Możemy słuchać, uczestniczyć w spotkaniach, nie ma w tym nic złego, ale nie bądźcie aktywnymi członkami ani tym bar-dziej członkami funkcyjnymi innej organizacji duchowej, bo nie wywiążecie się dobrze ze swoich zobowiązań dla tej organizacji, nie zaangażujecie się w pełni. To pewne.

Wszystkie te duchowe nauki, zgodne z przesłaniem Swa-miego, są ważne. To, co czytam, powinno wzmocnić moją wiarę. Pod warunkiem, że jestem mocno zakotwiczony w wierze i nieco odmienne poglądy nie spowodują u mnie pomieszania. Czytanie innych tekstów jest wtedy wskazane, gdyż jedność religii jest jedną z najważniejszych misji Swamiego. Pod warunkiem, że nie sprowadzi nas to na manowce.

Dam wam przykład. Prof. Gokak, pierwszy prorektor Uni-wersytetu Sai miał sposobność służenia jako przewodniczący Shirdi Baba Sansthan. Poprosił Swamiego o pozwolenie. Baba powiedział: „Bez wątpienia możesz to robić. Bóg jest jeden i nie ma w tym nic złego. Ale jeśli jesteś tu prorektorem, masz tak dużo pracy i tak wielką odpowiedzialność, jak podołasz swoim obowiązkom w Shirdi? To niemożliwe”. Jaki jest najlepszy sposób kontroli umysłu?

Umysłu nie da się kontrolować. Im bardziej chcemy go kontrolować, tym jest to trudniejsze. To tak jak z dzieckiem. Gdy dziecko psoci, gdy je zbijesz albo skarcisz będzie jeszcze bardziej niegrzeczne. Karaniem nie skoryguje się zachowania dziecka. Możemy jednak odwrócić jego uwagę i wtedy przestanie psocić. Z umysłem jest podobnie. Im bardziej z nim walczysz, tym bardziej on walczy z tobą. Tak jak pies, który, gdy uciekasz, będzie cię ścigał. Nigdy więc nie róbcie sobie wroga ze swego umysłu. To, co powinniście zrobić, to zapewnić umysłowi dosta-teczną ilość pracy. Musimy nim kierować, udrożnić go, oswoić i zharmonizować.

Jak mawia Bhagawan, umysł jest szaloną małpą. Ta sama małpa wytresowana może być doskonała. Może pomóc ci zarobić, np. w cyrku. Umysł też można wytresować.


�2

Musimy, moi drodzy, zrozumieć naturę umysłu. To taki ła-godny, delikatny, wrażliwy, czuły dar Boga. Wyćwiczony może być najlepszym przyjacielem. Bez treningu może być wrogiem, może być złem, gdy nie jest traktowany w przyjazny sposób. Odpowiada wtedy np. depresją, frustracją lub szaleństwem. Znamy zarządzanie biznesem, ale to zarządzanie umysłem jest najważniejsze, zwłaszcza na duchowej ścieżce.

Baba mawia też, że umysł to tkanina ciasno utkana z myśli i kontr-myśli. Gdy nitki się usunie, tkanina zniknie. Podobnie, gdy myśli i kontr-myśli zostaną zatrzymane, umysł okaże się pusty, przestanie istnieć.

Baba mawia też, że umysł jest jak liść, który unoszony jest przez wiatr pragnień. Gdy pragnienia są pod kontrolą liść-umysł się nie porusza. To pragnienia zanieczyszczają umysł.

Gdy umysł zwraca się na zewnątrz ulega pomieszaniu, ambicjom, pragnieniom, bo taki jest świat. Umysł zewnętrzny, zróżnicowany, niespokojny, światowy, kierowany przez zmysły to prawriti. Umysł skierowany do wnętrza to niwriti – umysł poszukujący przewodnictwa świadomości, atmy.

Wyobraź sobie, że jesteś księgowym. Po kilku godzinach pracy mówisz, „jestem zmęczony”. Wyczerpanie to cecha umy-słu zewnętrznego. Zewnętrzny umysł się męczy, nudzi, mozoli, działa mechanicznie, w sposób uwarunkowany, skomputery-zowany jak robot.

Natomiast umysł wewnętrzny kieruje się w stronę świado-mości, nadświadomości, samoświadomości. Jest pasywny, cichy i nieuwarunkowany. Gdy zwraca się do wnętrza, jego energia słabnie. Umysł zewnętrzny się wzmacnia. Ale to wewnętrzny umysł jest źródłem witalności. Gdy cichnie, staje się umysłem uniwersalnym i traci swoje jestestwo. Wtedy pozostaje świadek, czysta świadomość, którą Aurobindo nazywa nadumysłem. Umysł wycofuje się. Staje się czystym lustrem bez żadnych myśli czy ambicji, odbijającym świadomość.

Skąd wziął się umysł? Narodził się, jak mówi Baba, z „Ja”, z sumienia. Sumienie narodziło się ze świadomości, z Brahma-na. Sumienie jest przyczyną myśli, które prowadzą do działania.


��

Działanie przynosi rezultaty pozytywne i negatywne, które są doświadczane przez ciało. By doświadczać trzeba przyjąć ciało, narodzić się, inkarnować w ciele.

Celem naszej pracy duchowej jest wyzwolenie z tego cyklu narodzin i śmierci. Jest to możliwe tylko poprzez wycofanie umysłu, zatrzymanie myśli. Taki umysł pozbawiony doczesnych myśli odbija czystą świadomość, jak lustro. Gdy nie ma myśli, nie ma też działania, a wtedy nie ma też ich konsekwencji. To znaczy nie doświadcza się ani przyjemności ani bólu. Gdy się nie doświadcza, niepotrzebne jest już ciało. Umysł jest zarówno przyczyną niewoli, jak i wyzwolenia.

W drodze do wyzwolenia pierwszym stopniem praktyki du-chowej jest wielbienie wizerunków Boga. Następnym – śpiewanie Bogu. Kolejnym stopniem jest powtarzanie mantr, a następnym i najwyższym – dociekanie. Tu kładzie się nacisk na poczucie jedności z Bogiem, na to, że wszystko jest jednym, a różnorod-ność jest złudzeniem umysłu. Na końcu widzi się w każdym tylko atmę. „Jestem światem, wszystkim. Ja jestem ja”, mówi Bhagawan.

Tak więc, jeśli czuję, że powinienem kontrolować mój umysł, to znaczy, że jestem oddzielony od umysłu, że ja i umysł nie jesteśmy jednym. Prawdziwe zrozumienie tego, że jest się od-dzielonym od umysłu, to początek drogi duchowej prowadzącej do samorealizacji. Jak można w pełni skoncentrować się na Swamim, by zostać prawdziwym wielbicielem?

Przede wszystkim powtarzaj Jego imię, „Sai Ram”, w ciszy, tak często, jak to możliwe. Na początku głośno, potem tylko po-ruszając wargami, a następnie tylko myśląc. Możemy powtarzać jakiekolwiek boskie imię, bo wszystkie formy i imiona są Jego. Jeśli powtarzacie boskie imię w swoim umyśle, zyskacie stałą zintegrowaną świadomość Boga.

Po drugie, jeśli słuchacie Jego bhadźanów to wzmacniacie swój kontakt z Nim.

Wiele osób ma fotografię Swamiego na biurku czy w samo-chodzie. Dlaczego? By przypominać sobie o Bhagawanie i pamię-


��

tać, że każdy czyn jest Jego. Kogokolwiek spotykam, cokolwiek robię, co zdarzy cię w ciągu dnia, wszystko jest zgodne z Baby wolą i zamysłem. Jeżeli pamiętam o tym, jestem skoncentro-wany na Swamim. Do czego można porównać wyzwolenie?

Nasz przyjaciel pewnie myśli, że wyzwolenie to coś w ro-dzaju sprite’a albo coca-coli lub pizzy. Chce wiedzieć, do czego podobne jest wyzwolenie.

Mój przyjacielu, mogę tylko powiedzieć, że wyzwolenia nie można porównać z niczym, bo wyzwolenie jest unikalne i nic nie jest do niego podobne. Wszystkie rzeczy na świecie można porównać do innych. Wszystko na świecie jest względne. Ale wyzwolenie nie ma nic wspólnego ze światową relatywnością, z porównywaniem, bo jest z niczym nieporównywalne. Dlatego, że wyzwolenie jest niedwójne. Wyzwolenie jest niewyrażalne. Istnieje tylko wewnątrz doświadczenia. Wyzwolenie jest bło-gością. Z czym chciałbyś je porównać? Nie możemy porównać go z niczym. Jak mogę uniknąć złych duchów?

Ściśle mówiąc, nie ma złych duchów. Jeśli pojawia się gdzieś zła myśl, to jest to zły duch. Ale jeśli wierzymy w złe duchy, co jest zjawiskiem psychologicznym, możemy wypędzić je śpiewając bhadźany. Gdy zapalamy lampę, ciemność znika. Bhadźany to najlepszy środek na obecność złych duchów. Gdy kilka osób opętanych przez złe duchy przyprowadzono do Swamiego, wrócili do normalności, gdyż złe duchy nie mają śmiałości stanąć przed Bogiem. Bóg i jego imię są tym samym. Gdy mówimy „Sai Ram”, zły duch ucieka. Jeśli mówisz „Sai Ram”, a zły duch wciąż jest, to znaczy, że to ty jesteś tym złym duchem. (Śmiech) Twoim zadaniem jest więc się od tego uwolnić. Śpiewaj. To wszystko. Bhadźany Sai Baby są jak lekarstwo – mocniejsze niż dożylna kroplówka albo laser i szybsze nawet niż mail.

Tłum. Bogusław Posmyk www.saiwisdom.com


��

Biblioteka Sai

Upaniszad WahiniOto początkowy fragment „Upaniszad Wahini”,

książki zawierającej artykuły Sathya Sai poświęcone Upaniszadom. Po raz pierwszy opublikowano je w języku telugu w czasopiśmie

„Sanathana Sarathi”.

Rozdział 1Upaniszad Wahini

Człowiek w swojej istocie jest boski. Mimo to, uważa się za istotę ograniczoną i śmiertelną, ponieważ wpadł w pułapkę pię-ciu żywiołów – takich ich atrybutów jak dźwięk, dotyk, kształt, smak i zapach. Ten błąd stał się przyczyną radości i smutku, dobra i zła, narodzin i śmierci. Oswobodzenie się z tego związku z żywiołami i ich atrybutami jest znakiem wyzwolenia, zwanego w sanskrycie, kajwalją mokszą lub mukti. Nazwy są różne, lecz mówią o tym samym osiągnięciu.

Pięć żywiołów usidliło człowieka przyciągając go, mamiąc i oszałamiając. Spowodowało jego niedolę. Bogactwo, dobytek – pojazdy, budynki – to również formy utworzone z żywiołów. Człowiek pożąda ich. Gdy ich nie dostanie lub je straci, gardzi nimi.

Rozpatrzmy owe pięć żywiołów. Dla istot żywych podsta-wowym żywiołem jest pierwszy z nich, ziemia. Ziemia pochodzi od wody. Woda powstaje z ognia. Ogień, emanuje z czwartego żywiołu – wiatru. Wiatr, inaczej waju, wyłania się z eteru, czyli akaszy, a ta powstaje z pierwotnej natury, która jest przeja-wieniem jednego z aspektów majestatu Boga, czyli najwyższej, wszechwładnej atmy – Paramatmy.

Pragnąc dotrzeć do Paramatmy, do źródła i serca wszech-świata, dżiwi – dusza indywidualna uwięziona przez żywioły, musi je pokonać. Służy temu umiejętność rozróżniania i wy-


��

trwała praktyka pozbywania się przywiązań. Człowieka tak postępującego nazywamy sadhaką. Ten, kto wygra tę bitwę, zostanie dżiwanmuktim, „wyzwolonym za życia”.

Proces rozróżniania i poznawania wewnętrznej rzeczywi-stości wymaga studiowania Upaniszad, które składają się na Wedantę. Nazywa się ją dźniana kandą Wed, bo traktuje o naj-wyższej mądrości. Wyzwolenie ze skutków ignorancji możliwe jest tylko dzięki wiedzy, czyli dźnianie. Jak mówią Upaniszady: Dźnianad ewe thu kajwaljam – tylko dzięki wiedzy można zy-skać wolność.

Wedy podzielono na trzy części, (kandathrajathmaka): Dźńana, Upasana i Karma. Taki podział odnajdziemy także w Upaniszadach oraz w systemach filozoficznych: adwajcie1, wisisztadwajcie2 i dwajcie�.

Słowo „Upaniszady” oznacza badanie i praktykowanie wewnętrznej prawdy. „Brahma widja” mówi o nadrzędności kontemplacji duchowej. Wyrażenie „jogaśastra” oznacza pra-cę nad przemianą umysłu, prowadzącą do zwycięstwa. Jaka działalność jest najważniejsza dla człowieka? Co powinien przede wszystkim wiedzieć? Istnieje tylko jedna podstawowa rzeczywistość. Upaniszady opisują różne etapy i sposoby jej poznawania.

Słowo„Upaniszady” jest pełne znaczeń. Upa to proces wy-trwałego (niśta) studiowania. Szad znaczy osiągnięcie najwyż-szej rzeczywistości. Z tych znaczeń powstało słowo upa-ni-szad. Upaniszady uczą nie tylko zasad atma widji (wiedzy o atmie), ale też praktycznych sposobów jej urzeczywistnienia. Wyznaczają obowiązki, powinności oraz czyny, których trzeba dokonać i te, których należy unikać.

Bhagawadgita jest esencją Upaniszad. Dzięki jej lekcjom, Ardżuna przyswoił sobie ich nauki. W Upaniszadach znajdziemy stwierdzenie: Tat-twam-asi. „Ty jesteś Tym.” W Gicie Kriszna zwraca się do Ardżuny: „Wśród Pandawów jestem Ardżuną”, co 1 Adwajta – filozofia nieswoistości. 2 Wiszisztadwajta – Niedwoistość warunkowa lub ogranioczona, wg. której brahman

różni się w swej istocie od stworzenia lub brahmana mającego właściwości.3 Dwajta –dualizm.


��

znaczy: „Ja i ty jesteśmy tym samym”. Innymi słowy: „Ty jesteś Tym”. Dźiwa i Iśwara, dusza i Bóg, są tym samym.

Zatem, zarówno Gita jak i Upaniszady nauczają jedności, niedwoistości lub ograniczonego monizmu. Ludzkie oko nie potrafi sięgać w mikrokosmos i makrokosmos. Nie umie od-czytywać tajemnic wirusów, atomów i gwiezdnych przestrzeni. Dlatego uczeni wzmacniają swój wzrok za pomocą teleskopów i mikroskopów. Podobnie mędrcy doświadczają boskości po-sługując się oczami mądrości, rozwartymi dzięki wypełnianiu dharmy, czyli moralnemu postępowaniu oraz duchowej dyscy-plinie. Skoro ludzki wzrok potrzebuje pomocy zewnętrznych instrumentów, aby obserwować niedostrzegalnego robaka czy bakterię, to jak człowiek mógłby bez intonowania mantr dostrzec wszechobecną, transcendentalną zasadę? Bardzo trudno ot-worzyć oko mądrości. Konieczna jest koncentracja. Do rozwoju i utrzymania koncentracji niezbędne są trzy rzeczy: oczyszczona świadomość, moralność i duchowe rozróżnianie. Przeciętnym ludziom trudno zdobyć takie kwalifikacje.

Jedynie człowiek został wyposażony w niezwykłe instru-menty rozróżniania, rozsądzania, analizy i syntezy. Zwierzęta nie mają takich zdolności. Powinien więc je rozwijać i wykorzy-stywać w najlepszych celach. Dzięki nim może urzeczywistnić immanentną boskość.

Ale zamiast to czynić, niepokoi siebie i innych pytaniami. „Gdzie mieszka Bóg? Jeśli rzeczywiście istnieje, to dlaczego nie można Go zobaczyć?” Słysząc je, współczujemy biedakowi, ponieważ odsłania swoją ignorancję. Przypomina półgłówka, który aspiruje do stopni akademickich, chociaż nie poznał nawet alfabetu. Pragnie zrozumieć Boga, lecz nie troszczy się o sadhanę (duchową dyscyplinę), której powinien przestrzegać. Ludzie pozbawieni siły i czystości moralnej rozmawiają o Bogu i o Jego istnieniu, choć nie podejmują wysiłku, który pozwoliłby im Go dostrzec. Nie mają więc szans na to, by zostali wysłu-chani. Dyscyplina duchowa oparta jest na świętych śastrach, których nie da się łatwo opanować ani zrozumieć opierając się na przekazach słownych. Istota ich przesłania zawarta jest


��

w Upaniszadach, które czcimy, wierząc w ich autorytet. Nie są dziełem ludzkiej inteligencji. To Bóg wyszeptał je człowiekowi. Należą do wiecznych Wed, których wszystkie części promieniują nieprzemijalnym blaskiem. Upaniszady są autentyczne i miaro-dajne, równie chwalebne jak Wedy. Było ich 1180, ale z upływem wieków wiele z nich zatarło się w ludzkiej pamięci i obecnie mamy ich tylko 108. Spośród nich10 zdobyło ogromny rozgłos, ze względu na głębię i wartość zawartych w nich treści.

Mędrzec Wjasa sklasyfikował Upaniszady i rozdzielił je pomiędzy cztery Wedy. Rigweda ma 21 gałęzi i do każdej z nich przydzielona jest jedna Upaniszada. Jadżurweda ma 109 gałęzi i 109 Upaniszad. Atharwanaweda ma 50 gałęzi i 50 Upaniszad. Samaweda ma 1000 gałęzi oraz 1000 przydzielonych jej Upani-szad. W taki sposób Wjasa połączył 1180 Upaniszad z czterema Wedami.

Śankaraćarja podniósł pozycję dziesięciu spośród Upani-szad, wybierając je i opatrując komentarzami. Dlatego stały się tak ważne. Od nich zależy rozwój lub upadek ludzkości. Wszyscy, którzy pragną dobrobytu i postępu ludzkości, obawiają się, że zostaną one zapomniane, co sprowadziłoby katastrofę moralną i duchową. Nie ma jednak powodu do takich obaw. Wedy nigdy nie zostaną okaleczone. Pandici i ludzie wiary powinni prezen-tować światu choćby tylko te dziesięć Upaniszad. Są to: Iśa, Kena, Katha, Praśna, Mundaka, Mandukja, Taittirija, Aitareja, Czhandogja i Brihadaranjaka. (…)

Upaniszady zainspirowały też geografię, astronomię, astrolo-gię, ekonomię i teorię polityki oraz osiemnaście Puran, takich jak Skanda, Śiwa, czy Garuda Purana. Wedy i Upaniszady tworzą fundament Sanathana Dharmy (odwiecznej religii).

Warto tu odnotować interesującą rzecz. Ta religia nie ma założyciela, jak inne. Jej niewidzialnym i niepoznawalnym twórcą jest Bóg, źródło wszelkiej mądrości. On jest prorokiem Sanathana Dharmy, jej twórcą. Jego łaska i inspiracja objawiły się poprzez czystych mędrców, którzy stali się głosicielami tej dharmy. Kiedy wśród ludzi zanika moralność, Bóg przyjmuje postać, by okazać łaskę i zainspirować mędrców i nauczycieli.


��

Bóg również przemawia poprzez Upaniszady wypełnione satja-dźńaną, mądrością opisującą Rzeczywistość.Rozdział 2Isawasja

Bóg, w intencji odnowy świata, ogłosił Wedy poprzez Hiran-jagarbhę, który przekazał je dziesięciu Manasaputrom, synom zrodzonym z umysłu, łącznie z Athri i Marići. Oni rozpowszech-nili Wedy wśród ludzi, którzy odtąd przekazywali je z pokolenia na pokolenie. Upływał czas, mijały wieki, przemieszczały się kontynenty. Niektóre Wedy przepadły, a inne pominięto jako zbyt trudne. Do naszych czasów przetrwały jedynie cztery, z którymi zapoznał swoich uczniów największy spośród głosicieli Wed, We-dawjasa, żyjący w dwapara judze (w epoce, w której pierwiastki boskie i demoniczne zamieszkiwały to samo królestwo).

Kiedy Wjasa objaśniał Wedy i rozpowszechniał te święte pisma, jeden z uczniów, Jadźńawalkja, zasłużył na jego gniew i za karę musiał zwrócić przestudiowaną właśnie Jadżurwedę�, odejść i szukać schronienia u Surjadewy�, będącego skarbnicą Wed. Wówczas, przyjąwszy postać ptaków thithihiri, nadlecieli wielbiący Wedy riszi i skonsumowali zwróconą Jadźurwedę. Ta szczególna część Wedy nosi nazwę „Thaithirijam”.

Tymczasem Surjadewa, zadowolony z oddania i stałości nieszczęśliwego Jadźńawalkji, przyjął postać konia, (wadżi), pobłogosławił mędrca i obdarzył go odnowioną mądrością Jadżurwedy. Ową część nauczaną przez Wadżiego nazwano „Wadżasaneji”. Jadżurwedę krzewioną przez Wedawjasę na-zywamy Krisznajadżurwedą. Natomiast tę przekazaną przez Jadźńawalkję – „Suklajadżurwedą”.

W Jadżurwedzie kilka pierwszych rozdziałów poświęconych jest mantrom związanym z karmakandą (ścieżką dla początku-jących). Końcowe rozdziały związane są z dźńanakandą (drogą dla zaawansowanych).

4 Jadźurweda – „Weda formuł ofiarnych”, przeznaczona głównie do użytku braminów i odprawiających ofiarę kapłanów.

5 Surjadewa – bóg słońca


�0

Upaniszada Isawasja należy do dźńanakandy. Otwierająca ją mantra rozpoczyna się od słowa Isawasjam i upaniszada otrzymała właśnie taki tytuł.

Isawasjamidam sarwam jathkinćadźagathjam dźagath Thena thjakthena bhundźethah, ma gridhah kasja swiddhanam.

„Wszystkie rzeczy na tym świecie są przemijające i nietrwałe, ale zatopione są w Panu, który jest prawdziwą rzeczywistością każdej z nich. Dlatego należy ich używać z pełnym szacunku wyrzeczeniem, bez pożądliwości czy chciwości, ponieważ należą one do Pana, a nie do człowieka”. Takie jest znaczenie tej śloki (dwuwiersza).

Innymi słowy, wszechświat jest emanacją Najwyższego, Jego kształtem, Jego ciałem. Błędny jest pogląd, że wszechświat jest odmienny od Boga. To tylko złudzenie, produkt ludzkiej wyob-raźni. Podobnie jak odbicie w wodzie nie różni się od człowieka, wszechświat (będący obrazem Boga odbijającym się w naszej niewiedzy), jest tym samym, co Bóg.

Dopóki człowiek żyje w iluzji, nie może sobie uzmysłowić Rzeczywistości, obecnej w nim samym. Przeciwnie, osuwa się w otchłań złych myśli, słów i czynów. Drewno sandałowe wrzucone do wody wydziela przykrą woń. Ale wyjęte z niej i starte na pastę, znów pięknie pachnie. Kiedy szanuje się autorytet Wed i śastr i pogłębia się zdolność rozróżniania dzięki praktyce dharma karmy, przykry zapach zła i nikczemności ulatnia się. Pojawia się wrodzony, czysty aromat atmy. Znika wówczas podział na sprawcę i biorcę. Dociera się na poziom zwany sarwakarma-sanjas, na którym znika wszelka aktywność. W Upaniszadzie Isawasja opisuje się ten rodzaj sanjasy jako ścieżkę do wyzwo-lenia, czyli mokszy.

Sanjasa prowadzi do zniszczenia trzech popędów (do posia-dania małżonka, potomstwa i bogactwa), lecz bardzo trudno to osiągnąć bez czystości umysłu (ćitty).

W drugiej mantrze Upaniszada ta mówi, jak tego dokonać. To znaczy, zaleca agnihotrę� lub inne, zalecane przez śastry rytuały, 6 agnihotra – święty ogień


�1

wiarę w to, że aktywne ich odprawianie prowadzi do wyzwolenia i chroni od grzechu. Praca wykonywana bez oczekiwania na jej owoce oczyszcza umysł, jakby w tyglu złotniczym. Czysty umysł to dźńana, będąca uwieńczeniem procesu pozbywania się przywiązań.

Jeśli potraficie pracować bez pragnień, nie skazi was to, co nieczyste. Wiecie, że ziarna ćiligindżi wrzucone do mulistej wody mają zdolność oddzielania szlamu, który osiada na dnie. Następnie same opadają i znikają w szlamie! Podobnie ci, którzy działają bez przywiązania, w ten sposób doskonale oczyszczają swoje umysły, a owoce ich czynów, utraciwszy efektywność, osiadają na dnie.

Z osiemnastu mantr tej Upaniszady jedynie dwie pierwsze zajmują się bezpośrednio problemem wyzwolenia i przekazują je-go rozwiązanie. Pozostałe 16 bada i komentuje to rozwiązanie.

Atma nigdy się nie zmienia, a jednak jest szybsza niż umysł! To tajemnica i cud. Wydaje się, że doświadcza wszelkich stanów, a przecież nie wzrasta, nie zanika, ani się nie zmienia. Choć jest wszędzie, nie postrzegają jej zmysły. Ale to dzięki jej funda-mentalnej egzystencji i wszechobecności wszystko się przejawia, rozwija i zmienia. Przyczyna i skutek, akcja i reakcja, są możli-we dzięki tej podstawowej, atmicznej rzeczywistości. Wyraża to słowo „Iśa”. Atma jest blisko i daleko, wewnątrz i na zewnątrz, nieporuszona i w ruchu. Ten, kto poznał tę prawdę zasługuje na miano dźnianiego.

Ignorant nigdy nie pojmie wszechobecności atmy. Ci, którzy są świadomi, dostrzegają i czują obecność istniejących wokół nich rzeczy. Osoby pozbawione świadomości szukają zgubionych klejnotów, mimo że noszą je na sobie. I choć zdają sobie spra-wę z wielu rzeczy, to w swej nieświadomości wyobrażają sobie, że atma przebywa w jakimś nieprzystępnym i nieosiągalnym miejscu. Natomiast dźniani, który jest świadomy, widzi ją we wszystkich istotach i wszystkie istoty traktuje jako atmę. Nie zwracając uwagi na różnice, widzi ich tożsamość. W ten sposób chroni się przed dualizmem.


�2

Isawasja sprawia, że ta wielka prawda staje się jasna dla wszystkich. Dźnianiego, który zasmakował tej wiedzy, nie poru-szą zmienne koleje losu ani urok zmysłów. Postrzega wszystkie istoty tak, jakby były nim, utożsamia się z nimi. Jest wolny od więzów, od dharmy i od adharmy�, od potrzeb i popędów ciała. Jest swajamprakasą, oświeconym. Zatem dźiwa-rupa nie ma prawdziwego kształtu. Nie, nie jest nawet ciałem (sarira). Ani grubym (sthula), ani subtelnym (sukszma).

W pierwszej mantrze Isawasji opisany jest stan wolny od po-żądania, dźńana niśta. Jest to pierwotna wedartha (przynosząca błogosławieństwo mądrość Wed), lecz osobom pełnym pragnień bardzo trudno osiągnąć ten stan umysłu (niśta). Druga mantra zaleca im zatem inną drogę, karma niśtę, nieustanne czynienie dobra. Pozostałe mantry rozwijają i wspierają owe dwie metody oparte o dźńanę i karmę. Zasadniczymi przedmiotami działa-nia karma niśty są pragnienia i złudzenia. Natomiast podstawą dźńana niśty jest wajragia opierająca się na przeświadczeniu, że świat nie jest atmą, czyli nie jest prawdziwy, a zatem żadne związki z nim nie przynoszą korzyści. Takie rozumienie wyrze-czenia, czyli wajragji, otwiera furtkę do dźńana niśty.

Mantry od trzeciej do ósmej opisują rzeczywistą naturę atmy, potępiając ignorancję, czyli awidję, która uniemożliwia zrozumienie atmy.

W ten sposób Isawasja udziela w pierwszej mantrze lekcji wyrzeczenia, a w drugiej „swobodnego działania” dzięki karmie uwolnionej od ragi (namiętności i przywiązania) oraz dweszy (gniewu, nienawiści i niechęci). W czwartej i piątej mantrze mo-wa o atmatatwie, wierze w Boga, a następnie o owocach wiedzy o atmatatwie. Dziewiąta mantra mówi o ścieżce stopniowego wyzwalania się, czyli karmamukti (przydatnej dla tych, którzy są zbyt słabi, by podążać drogą całkowitego wyrzeczenia, lecz ich czyny służą rozwojowi moralnemu i wewnętrznemu oczysz-czeniu). Jest to droga, na której wszelkie czyny (karma) prowa-dzą do upasany (wielbienia lub kontemplowania Boga). Osoby, które postępują wbrew wiedzy (widji) wypełnione są ignorancją (adźńaną). Ale gorsi od nich mogą być ci, którzy ograniczają się 7 dharma i adharma – właściwe i niewłaściwe postępowanie


��

do studiowania i wykonywania praktyk związanych z boskimi formami, pragnąc zdobyć ich moce i zdolności. Mówi się, że widja prowadzi (po śmierci) do dewaloki (boskiej siedziby), a karma do pitriloki (siedziby przodków). Tak więc dźńana prowadząca do atmasakśathkary, czyli samorealizacji, jest czymś zupełnie innym. Żadna próba koordynacji tych dwóch dróg się nie po-wiedzie.

Oczywiście, nie należy brać udziału w niczym, co przeciw-stawia się śastrom. Ostatecznie okaże się, że wszystkie czyny związane są z niewiedzą, awidją. W najlepszym wypadku kar-ma pomoże w oczyszczeniu umysłu, a upasana, oddawanie czci bogom przyniesie wewnętrzne skupienie. Upasana musi wznieść się na poziom wielbienia Boga Kosmicznego, Hiran-jagarbhy. Człowiek, zanim nadejdzie koniec jego życia, musi osiągnąć dojrzałość i przekształcić sie w dżiwanmuktiego, istotę wyzwoloną.

Dewata-dźńana i karma niśta wzajemnie łączą się i uzupeł-niają. Ułatwiają człowiekowi ucieczkę z koła narodzin i śmierci. Pomagają mu zostać Bogiem.

Tłum. Jolanta Carko, Bogusław Posmyk


��

Literatura Sai

Różne są drogi miłości BogaPrzedstawiamy rozdział pt. „Miłość i bhakti” z książki „Bhakti

and the health” (Bhakti i zdrowie – wydanej w Prasanthi Nilajam) napisanej przez dr. Charandżita Ghui, lekarza, znawcy zarówno

medycyny konwencjonalnej, jak i ajurwedy.

Baba powiedział, że Bóg jest ucieleśnieniem miłości i żyje w miłości. Miłość to jego boska forma, która przenika cały wszech-świat. Życie pozbawione miłości można nazwać śmiercią.

Są trzy poziomy miłości.Poziom pierwszy – najwyższy

Człowiek na tym poziomie ma niezachwianą wiarę i wie, że Bóg, który jest ucieleśnieniem wiecznej błogości, obecny jest we wszystkich istotach. Będąc w formie miłości jest wszechobecny. Takie osoby widzą w innych tylko miłość. Nie widzą różnicy między swoimi bliskimi a obcymi ludźmi. Żyją w błogostanie.Poziom drugi – madhjama

Osoby na tym poziomie troszczą się tylko o swoje dobro i pomyślność krewnych i przyjaciół. Nie dbają o innych. Nazy-wamy ich madhjama, czyli ludzie środka.Poziom trzeci – adhama

Na tym poziomie ludzie czują się nieszczęśliwi, gdy widzą, że inni są szczęśliwi. Zazdroszczą im szczęścia. Zawsze będą szukać wad u innych i krytykować ich. Nie potrafią tolerować szczęścia innych ani ich osiągnięć. Wyśmiewają dobrych ludzi. W ten sposób rujnują w sobie wszystkie aspekty miłości. Choć miłość obecna jest na wszystkich tych poziomach, ludzie do-świadczają jej na różne sposoby. W każdym drzewie miłość obec-na jest w formie słodkiego soku w owocach. Ale jest on ukryty pod skórką pragnień, która nie pozwala nam na uświadomienie


��

sobie istnienia soku. Tylko ci, którzy usuną skórkę pragnień i odrzucą twarde pestki gniewu i zazdrości, mogą cieszyć się słodkim sokiem miłości. Gdy odrzuci się pestki chęci i niechęci i usunie się skórkę pragnień, będzie można się cieszyć boską miłością.

Upaniszady wymieniają aż 9 rodzajów bhakti (duchowej miłości do Boga, wielbienia Boga, pobożności, oddania). Wedy jednak wymieniają trzy: bhoutika, ekantha i anannja.

Bhoutika bhakti – wykonywanie rytuałów, np. jadźni, pielgrzymowanie, odwiedzanie świętych miejsc, służenie, do-broczynność. Ale również budowanie świątyń i uczestnictwo w nabożeństwach oraz czczenie wizerunków Boga. Wszystko to związane jest z „jada”, czyli aspektem fizycznym. Nawet jeśli uzyska się wizję wielbionej formy Boga, zalicza się to do tego typu bhakti, gdyż takie doświadczenia pochodzą od ciała, umysłu i intelektu, które nie mają trwałej natury. Ten typ bhakti jest niezbędny jako pierwszy krok.

Ekantha bhakti (medytacja) – wiele osób sądzi, że oznacza to oddanie się jednej boskiej formie i doświadczanie umysło-wej wizji tego wizerunku Boga. Tak jednak nie jest. Ekantha Bhakti to subtelny stan osiągnięty dzięki efektywnej kontroli umysłu i doświadczania swojej jaźni (antharatmy). Błędem jest myślenie, że kontrola umysłu oznacza utrzymywanie go w stabilności, nie pozwalając myślom na błądzenie. Ekantha oznacza oczyszczanie umysłu z niewłaściwych, nieczystych myśli. Taka sadhana powinna być praktykowana w samotnym i spokojnym miejscu, wolnym od hałasów i zakłóceń. Najlepiej między 3 a 5 rano, w czasie zwanym brahmamuhurta. Powinno się usiąść w ciszy i uspokoić oddychanie. Ważne, żeby tempo wdechów i wydechów było takie samo. Stopniowo na skutek praktyki liczba oddechów na minutę powinna zmniejszyć się z 22 do 8-10. Przepływ myśli w umyśle (sankalpa i wikalpa: my-śli świadome i nieświadome) i oddychanie są od siebie zależne. Dlatego kontrola oddychania to bardzo efektywny sposób opa-nowania umysłu. Czubek języka musi wtedy łagodnie dotykać dziąseł. Gdy znajduje się w tej pozycji, mniej myśli pojawia się


��

w umyśle i można skoncentrować się na oddychaniu. Gdy kon-trolujesz zarówno sankalpy jak i wikalpy umysłu, uwolnisz się od myśli związanych z ciałem i rzeczami wokół ciebie. Możesz osiągnąć wtedy poziom umysłu bez myśli i pragnień i w pełni skoncentrować się na Bogu (medytacji).

Na poziomie ekantha bhakti umysł się rozpuszcza i ucisza. Doświadcza obecności Boga, który jest wszędzie, bo umysł jest wolny od nieczystości i niepokoju. To tak, jak spokojna woda odbija blask słońca. Bóg nie odbije się w umyśle pełnym chęci, niechęci i pragnień ani zakłócanym przez przyziemne myśli. Tylko ekantha bhakti może pomóc doświadczyć boskości. Na innych ścieżkach możesz doświadczać różnego rodzaju wizji, lecz są to tylko halucynacje i produkty wyobraźni. Bez prawo-ści nie będziesz mógł opanować umysłu. Aby osiągnąć stałość i czystość umysłu, musisz sumiennie praktykować. Powinieneś osiągnąć wizję przedwiecznej boskości, której odbiciem jest twoja atma. Wielbienie boskich wizerunków jest niezbędne jako pierwszy krok, ale nie poświęcaj całego życia na pierwszy krok! Przez stałe praktykowanie ekantha bhakti poznasz atmę w sobie. Jest to możliwe wtedy, gdy skierujesz swoje widzenie do wnętrza, poza obiekty zmysłowe.

Ananja bhakti. Po przebyciu poprzednich etapów ten jest już łatwy do osiągnięcie. Polega on na całkowitym poddaniu się Bogu: „Jesteś moim jedynym Panem”. Wszystko czego doświad-czasz w stanie jawy i snu okaże się iluzoryczne, gdy głębiej to rozważysz. Po takich dociekaniach ananja bhakti przyjdzie jako zrozumienie, że wszystko to jest złudzeniem. Prawdziwa jest tylko atma i nie ma różnicy między atmą a Paramatmą, czyli Bogiem. Jeśli nie będzie myśli związanych z ciałem, nie będzie też dualizmu. Gdy nie ma myśli o czymś drugim, wtedy jest stan ananji. To inaczej stan pełnej wiary, bez żadnych wątpliwości.

W takim stanie były gopiki wielbiące Krisznę. W tym wieku, kalijudze, każdy może dostąpić wyzwolenia

poprzez śpiewanie chwały Boga i słuchanie, gdy imiona Boga są śpiewane – powiedział Baba. Wśród dziewięciu dróg oddania Bogu, słuchanie śpiewu chwalącego imiona Boga (śrawanam)


��

i śpiewanie Chwały Boga (kirtanam) są uznawane za najlepsze. Samkirtanam znaczy „śpiewanie chwały Pana stale, głośno, bez przerwy i bez wahania”. Kirtan można wykonywać samemu, lecz samkirtan musi być wykonywany przez grupę. Taki wspólny śpiew wspomaga proces wyzwolenia nie tylko członków grupy, lecz jest korzystny dla wszystkich, którzy słuchają, a nawet dla całego świata, który korzysta z tych dobrych wibracji.

Są 4 rodzaje samkirtanu: guna, lila, bhawa i nama sam-kirtanam.1. Guna samkirtanam – polega na opisywaniu i adorowaniu

gun, czyli atrybutów i cech Boga. Bóg jednak jest gunathita – poza gunami: satwą, radżasem i tamasem. Nie posiada żad-nych cech. Opisywanie jego cech jest umniejszaniem Jego chwały. One istnieją w wyobraźni wielbicieli i wychwalanie Boga w ten sposób daje tylko chwilową satysfakcję.

2. Lila samkirtanam – śpiewanie o cudach Boga. Cały wszech-świat jest cudem Boga. Czyż można opisać te wszystkie lile wszechmocnego Boga? Cokolwiek się zdarza, dobre czy złe, jest boską lilą.

3. Bhawa samkirtanam – wielbiciele, którzy idą tą ścieżką adoracji wybierają jedną z sześciu bhawa, relacji z Bogiem. Należy dodać, że wszystkie one są niedoskonałe i ograni-czone.

A) Santha bhawa – wielbiciele uczą się przyjmować wszyst-ko, co im się zdarza, dobro i zło, jako łaskę Boga. Tak my-śląc, dzielą jednak wszystko na dobre i złe i jest to oznaką słabości wiary.

B) Sakhja bhakti – wielbienie Boga jako bliskiego przy-jaciela. Przykładem jest relacja między Ardżuną i Kriszną. Ale jest to tylko pokrewieństwo mające ludzki charakter.

C) Dasja bhakti – służba swojemu panu. Przykładem tej drogi jest Hanuman służący Ramie z całkowitym oddaniem. Ale ta droga też nie jest wolna od wad. Służył tylko jednej formie Boga – Ramie. Nie uznawał innych, więc jego oddanie było ograniczone.


��

D) Watsalja bhakti – tu wielbiciele są wobec Boga jak matka. Przykładem jest Jaśoda i jej uwielbienie dla Kriszny jako dziecka. Ona nie widzi Kriszny jako Boga wszystkich, mieszkającego w sercach pasterek. Chce mieć wyłączność. Watsalja tworzy rodzaj ekskluzywności wobec Boga.

E) Anuraga bhakti – gopiki z Brindawan są najlepszym przykładem tej ścieżki opartej na ogromnej miłości i oddaniu. Uczucia gopik były jednak dualistyczne, bo wprowadzały podział na kochanka i kochającą.

F) Madhura bhakti – przykładem jest Radha, najbardziej oddana Gopika. Na dźwięk imienia Kriszny wpadała w bło-gostan. Ale nawet ta forma bhakti jest dualistyczna.

Inne rodzaje bhakti1. Marjarkishore bhakti – droga podobna do zachowania ma-

łego kotka, który miauczy w jednym miejscu, czekając na matkę, całkowicie zdając się na nią, zostawiając jej wszyst-kie trudności. Podobnie wielbiciele zostawiają wszystko Bogu, z całkowitą ufnością. Przykładem jest Lakszmana, całkowicie zależny od Ramy.

2. Patiwrata bhakti – wszystkie sadhany mają na celu sku-pienie się na jednym. Dlatego też jedno imię Boga powinno być wielbione w praktykach dżapy i medytacji. To imię i for-ma nie może w najmniejszym stopniu budzić negatywnych uczuć. Sadhaka wie, że te praktyki są po to, by pokonać cierpienia, zmartwienia i smutek doczesnego świata. Po-winien odróżniać to, co doczesne, zewnętrzne, od praktyk, które są wewnętrzne i należą do królestwa miłości, do Bo-ga.

3. Markatkisora bhakti – tu dziecko (małpie) musi polegać też na własnej sile, by się ochronić. Gdy matka skacze, ono mocno trzyma się jej brzucha i nie puszcza. Podobnie bhak-ta musi zdawać testy z rąk Pana i trzyma się Jego imienia zawsze, w każdej sytuacji, bez strachu, bez najmniejszego śladu zniechęcenia, znosząc drwinę i krytycyzm świata. Przykładem jest Prahlada.


��

4. Nama samkirtanam – to najwyższa ścieżka bhakti. Imio-na takie jak Rama, Hari, Sai i Kriszna są dwusylabowe i pochodzą od słowa „prema”, która jest esencją i sercem atmy. Prema czyli miłość musi wypełniać nasze myśli, sło-wa i czyny. Samkirtanam musi być śpiewany z właściwym tonem (brzmienie, głos), melodią, tempem, nastawieniem, przywiązaniem i prowadzić do najwyższego dobra. Melodia musi wydobywać się z serca, z autentycznej miłości. Sam-kirtan takich sadhaków przyniesie z pewnością wyzwolenie i przemianę społeczeństwa i świata. Baba powiedział, że są dwa rodzaje bhakti: trudna ścieżka

i łatwa ścieżka. Trudna ścieżka: to praktyka małpki, która trzyma się

brzucha matki, nawet gdy jest odrywana. Bhakta musi być przygotowany na każdy test z rąk Boga.

Łatwa ścieżka: praktyka kotka, który tylko miauczy nie ruszając się z miejsca, a kocica przybiega, bierze go w usta i przenosi w bezpieczniejsze miejsce. Tu wielbiciele oddają wszystkie ciężary Bogu i w pełni poddają się Jego woli.

Łatwa ścieżka jest wyższa od trudnej, gdyż Pan wiedząc, że wielbiciel wszystko mu oddał, z pewnością zapewni mu wszystko.



�0

Duchowość a zdrowie

Muzyka jest dobra na wszystko

Śpiewamy bhadźany, mantry, dźwięk Om, słuchamy re-laksującej muzyki, wiedząc, że wszystko to sprzyja nie tylko rozwojowi duchowemu, ale też zdrowiu fizycznemu. Ale jak to działa? Na to pytanie odpowiada Dr Charandżit Ghui w książce „Bhakti i zdrowie” w rozdziale „System nerwowy i bhadźany” oraz Dżagan Mohan Rao z Muzeum Ćaitanja Dżioti w wydanej przez muzeum książeczce „Ścieżka do wieczności”. Obaj au-torzy opierają się na naukach Sathya Sai. Zacznijmy więc od wypowiedzi Bhagawana w dyskursie „Moc dźwięku” z 1997 r. (Dyskursy z Kodaikanal)

„Świat jest pełen dźwięków. Wedy stwierdzają, że dźwięk jest Bogiem, a wszechświat wyłonił się właśnie z dźwięku. Istnieją dźwięki dobre i złe, ich rozmaitość jest niezliczona. Dźwięk wa-runkuje ludzkie zachowanie: obdarza szczęściem, przepełnia smutkiem, napawa odwagą lub przerażeniem. Dźwięk może zmienić człowieka. Słuchanie świętych dźwięków prowadzi ku Bogu, słuchanie niewłaściwych rzeczy wypacza umysł. Źródłem dobrych dźwięków jest powtarzanie imion Boga. Kiedy śpiewa-cie bhadźany, ton rytm i melodia zlewają się w jedno tworząc dobroczynną harmonię”.

„Śpiewając Bogu oczyszczamy atmosferę. Dzisiejszy człowiek musi oddychać powietrzem zanieczyszczonym przez dźwięki prze-noszące przemoc, nienawiść, okrucieństwo i nikczemność”.

W innym dyskursie mówi: „Życie jest pieśnią, spędzajcie dni na śpiewaniu. Niech całe wasze życie będzie bhadźanem. Uwierzcie, że Bóg jest wszędzie i czerpcie siłę śpiewając Jego chwałę. Niech harmonijna melodia rozkołysze wasze serca. Niech wszyscy radują się miłością wyrażoną w pieśni”.


�1

Uzdrawiająca moc muzykiMohan Rao w rozdziale „Muzyka i ludzkie wartości” porów-

nuje stwórczy dźwięk Om ze Słowem (Logos) z Ewangelii św. Jana, twierdząc, że są tym samym. Om to pierwotny dźwięk tożsamy z Brahmanem. „Na początku był Brahman, z którym było słowo. I słowo było Brahmanem”, mówi Upaniszada. Po-dobnie św. Jan: „Na początku było Słowo i Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo”. Om to źródło i podstawa wszelkiej ma-terii i energii we wszechświecie. Bóg stworzył świat za pomocą wibracji dźwięku Om. Om kształtuje i organizuje pierwotną materię-energię, łącząc atomy i tworząc materię fizyczną.

Dr Frank Wilson z Uniwersytetu w Kalifornii stwierdził, że gra na instrumentach muzycznych poprawia koordynację, koncentrację i pamięć oraz wzrok i słuch. Proces nauki gry na instrumentach doskonali rozwój mózgu, obu półkul, i całego systemu nerwowego. Muzyka klasyczna przyspiesza pozytywny rozwój niemowlęcia, sprzyja rozwojowi intelektu i kreatywności, zdolności naukowych i umiejętności rozwiązywania problemów. Później przyspiesza u dzieci przyswajanie nauk, m.in. sztuki czytania. Poprawia również wyniki uczniów i studentów.

Spokojna, relaksująca muzyka zwalnia bicie serca, roz-luźnia mięśnie, redukuje niepokój i stres, zmniejsza ciśnienie krwi. Sprzyja pozytywnemu nastawieniu i motywuje. Zwiększa wydajność pracy. Pomaga też w problemach komunikacyjnych, w napięciach rodzinnych, w pogodzeniu się z chorobą i ze śmier-cią kogoś bliskiego. Eksperymenty w więzieniach potwierdziły, że przyjemna muzyka i granie na instrumentach zmniejsza kryminogenność.

M. Rao twierdzi, że muzyka to język, komunikator emocji, który posiada moc zmiany świadomości. Emocjonalny stan kom-pozytora lub muzyka przekazywany jest słuchaczowi. Muzyka wpływa również na rośliny i zwierzęta, co stwierdzono w licznych eksperymentach potwierdzających negatywny wpływ muzyki rockowej na organizmy żywe, a pozytywny muzyki relaksacyjnej, klasycznej i religijnej. Młoda fasola w eksperymencie Dorothy Retallack pod wpływem muzyki rockowej marniała, rosnąc


�2

w kierunku przeciwnym do głośnika. Na muzykę klasyczną i religijną reagowała szybciej rosnąc i skierowując się w stronę głośnika. Natomiast przy dźwiękach indyjskiej ragi wykonywa-nej przez Ravi Shankara nie tylko najszybciej rosła, ale rosnąc oplotła głośnik dookoła. Jak muzyka działa na mózg

Dr Charandżit szczegółowo opisuje budowę i funkcjonowanie systemu nerwowego i neurohormonalnego. Skupia się zwłaszcza na szyszynce, centralnie położonej w mózgu, naprzeciwko punk-tu między brwiami, która gra ważną rolę w procesie myślenia. Niektórzy twierdzą, że to siedziba duszy. Szyszynka aktywizuje się, gdy człowiek intensywnie myśli i otwiera się, gdy człowiek regularnie medytuje przez dłuższy czas. Mówimy wtedy o trze-cim oku. Gdy człowiek koncentruje się i medytuje, kosmiczna energia spływa z kosmosu do ciała poprzez szyszynkę – twierdzi Charandżit.

Gdy człowiek medytuje albo śpiewa bhadźany z uczuciem, (bhawa) dochodzi do zablokowania w mózgu wzgórza, systemów siatkowego i limbicznego i sygnały od zmysłów nie dochodzą do mózgu. Wtedy człowiek wchodzi w stan samadhi. Wzgórze jest głównie stacją przekaźnikową. Ono przesyła impulsy zmysłowe z pięciu organów zmysłowych (dźnianendrijów) i pięciu organów działania (karmendrijów) do mózgu, a następnie z mózgu do wszystkich organów ciała. System limbiczny odpowiedzialny jest za zachowanie i emocje. Po każdej stronie kręgosłupa jest 7 zwojów nerwowych, które partycypują w modulacji rytmu serca i odpowiadają siedmiu nutom.

Impulsy nerwowe mają charakter elektryczny lub hormo-nalny. Intensywność impulsów zmienia się pod wpływem myśli. Negatywne myśli rozładowują system nerwowy i człowiek słabnie. Negatywne emocje zużywają moc prany (prana bhakti) w ciele, w którym tworzy się trwały stres prowadzący do wielu chorób.

Bhadźany śpiewane z uczuciem przemieniają negatywne my-śli w pozytywne, a negatywne emocje w miłość i bezinteresowną służbę. Pewnego razu dr Gokak zapytał Babę, jak z wielkiego tłumu wybiera wielbicieli na interview. Baba ujawnił, że idąc


��

wzdłuż tłumu widzi światło między brwiami bhaktów i na tej podstawie dokonuje wyboru. Światło mówi mu, że ci ludzie bardzo Go potrzebują. Dr Charandżit tłumaczy to tak: „Punkt między brwiami to miejsce, gdzie usytuowana jest szyszynka. To inaczej trzecie oko, które emituje blask skoncentrowanych myśli i boskie światło wyłania się z niego po długotrwałej medytacji. Szyszynka aktywizuje się dzięki bhadźanom śpiewanym przez wielbicieli z silną wiarą, miłością i oddaniem i sięgających Bo-ga i obficie czerpie pranę – kosmiczną moc śakti. Dzięki temu zyskuje się zdrowie umysłu, zmysłów i ciała. Bhadźany, mantry

Gdy bhadźany śpiewane są z głęboką pobożnością, oddzia-łują na system limbiczny. Przynosi to głęboką relaksację wszyst-kim nerwom związanym ze zmysłami, gdyż wzgórze i system limbiczny to miejsca, gdzie krzyżują się drogi zmysłów i powstają impulsy. Dzięki bhadźanom wszystkie neurohormony osiągają stan równowagi, zapewniając zdrowie zmysłom, umysłowi i ciału. Na skutek praktykowania dżapy i bhadźanów każda komórka ciała zaczyna wibrować boską energią. „Bhadźany zmywają wszystkie wasze grzechy”, powiedział Baba. Podobnie mawiał guru Nanak.

Dr Charandżit twierdzi, że bhadźany uzdrawiają niekorzyst-ne fale elektromagnetyczne emitowane przez umysł i eliminują złą materię z organów ciała. Bhadźany zaczynają się omkarem. Fale powstające podczas śpiewania Om odcinają szkodliwe fale elektromagnetyczne wysyłane przez umysł i oczyszczają go. Sai Baba stwierdził, że śpiewanie Pranawy (Aum) sprawia, że wszystkie negatywne, zwierzęce instynkty oraz dzikie myśli i popędy opuszczają człowieka. Bhadźany uzdrawiają człowieka na następujące sposoby:- wyciszają negatywne fale elektromagnetyczne,- regulują 5 pran i 5 vaju (życiowych prądów),- budzą energię kundalini i wszystkich czakr,- wyostrzają intelekt i pamięć.


��

We wszystkich religiach śpiewa się podstawowe mantry na tej samej długości fali dźwiękowej i w podobny sposób. Hindusi – AUM, muzułmanie: Allah-Hu-Akbar, sikhowie – Ek-Om-Kar, chrześcijanie: Amen. Mantry są nośnikami Brahmana, prawdzi-wym oddechem Brahmana, więc powinniśmy recytować je we właściwy sposób. Dr Charandżit zaleca recytację następujących mantr, które zbliżają człowieka do Boga: Om Namo Narajanaja, Om Namo Śiwaja, Allaha Hu Akbar, Wahe Guru Satja Nama, Om Namo Bhagawate Wasu Dewaja.Jak zbyt głośna, np. rockowa muzyka, wpływa na ciało?

Uszy – mogą znosić głośność tylko do 70-85 decybeli. Muzy-ka na dyskotekach i koncertach znacznie przekracza te wartości. Stałe słuchanie tak głośnej muzyki prowadzi do całkowitej lub częściowej głuchoty.

Mózg – Białko w jajku można porównać do mózgu. Muzyka rockowa może ugotować jajko w ciągu półgodzinnego koncertu. Przyczynia się do wylewu krwi do mózgu.

Kości – muzyka może wpływać na ich strukturę.Jelita – muzyka o niskiej częstotliwości (basowa) zakłóca

ich perystaltykę podczas trawienia, co powoduje odkładanie się toksyn, niestrawność, zgagę.

Gruczoły – muzyka rockowa wywołuje nadmierne wydzie-lanie adrenaliny, co nie tylko zatruwa organizm, ale wpływa też negatywnie na umysł.

Serce – gdy równowaga między nerwami sympatycznymi (te, które aktywizują ciało) i parasympatycznymi (które rozluźniają ciało) zostaje zakłócona przez muzykę rockową, prowadzi to do palpitacji serca, wysokiego ciśnienia a nawet do zawałów.

Muskulatura – muzyka wpływa na energię mięśni. Smutna muzyka powoduje spadek ich energii. Muzyka rockowa wywołuje koagulację protein w mięśniach.

Opr. Bogusław Posmyk


��

Literatura Sai

Duch i umysłW dniach 26-29 kwietnia odwiedził Warszawę, Kraków i Trójmiasto

Samuel Sandweiss, znany amerykański psychiatra z San Diego i oddany wielbiciel Baby. Większość czytelników zna zapewne jego książkę „Sai Baba: święty i psychiatra”. Napisał też drugą

książkę o Sai Babie: „Spirit and the mind”, (Duch i umysł) z której przedstawiamy fragmenty wstępu autora oraz pierwszego rozdziału

„Bańka wodna i ocean”.

Wstęp (fragment)Chcę opowiedzieć w tej książce o indyjskim świętym, o awa-

tarze, Sathya Sai Babie. O jego misji, przesłaniu, gdyż jestem przekonany, że życie i nauki Sathya Sai prezentują najbardziej wiarygodny i żywy dowód istnienia uniwersalnej świadomości albo Boga. Poznanie ich pomoże nam zapełnić lukę między Bogiem a człowiekiem i zrozumieć związki między duchem a umysłem, duchowością i nauką oraz uniwersalną i osobistą świadomością.

Chcę, żeby było jasne, że moim celem nie jest promocja Sai Baby ani dodawanie jeszcze jednego nazwiska do listy współ-zawodniczących przywódców duchowych i ich przesłań czy namawianie czytelników do wyboru tej czy innej drogi. Chodzi mi o przypomnienie, że nauka i duchowość są zbieżne, a różne religie są ze sobą powiązane. Muszę jednak powiedzieć, że czu-ję, że znaczenie Sai Baby dla naszej ery jest znacznie większe. Jestem przekonany, że on nie mówi tylko o uniwersalnej świa-domości, ale sam jest Uniwersalną Świadomością. Cudowne i niewytłumaczalne zdarzenia i cuda, które są częścią jego życia, są konkretem i przekonują bezsprzecznie o transcenden-talnym, duchowym wymiarze. Dają świadectwo świadomości bez granic.

Jakaż to wyjątkowa sposobność, która zdarzyła się tylko dwa lub trzy razy w rejestrowanej historii ludzkości, ale nigdy


��

w takim stopniu. Nigdy wcześniej nie było tak uderzających dowodów na istnienie Uniwersalnej Świadomości w postaci zdu-miewających, różnorodnych cudów połączonych z najgłębszymi aktami współczucia i bezinteresownej miłości, doświadczanych przez tak wielką liczbę ludzi. (…)

Zjednoczenie z Uniwersalną Świadomością oznacza prze-kroczenie dualizmu, wszystkich ograniczeń, bycie ponad bólem i przyjemnością, pragnieniami, czyli zagrożeniami ego, pociągiem zmysłów do złudnego, zewnętrznego świata. Natu-ralnie, myśl, żeby poświęcić wszystko, co uważamy za realne, napawa lękiem. W swych ostatnich analizach nawet człowiek tak spostrzegawczy i intuicyjny jak Jung, który wprowadził do psychologii ideę zbiorowej nieświadomości, nawet on nie sądził, że ludzkość jest zdolna w pełni przekroczyć umysł i wyjść poza zamknięte ego.

Ta książka jest moją próbą zbadania duchowej rzeczywisto-ści i opisania jej językiem, który jest stosowny dla psychiatrii. Dzieli się ona na 4 części. W części pierwszej omawiamy po-trzebę zintegrowania duchowej i mistycznej intuicji z dynami-ką świadomości w zachodniej psychologii. Badamy też naturę naszego oporu wobec duchowości. Porzucamy teorię, by zbadać zastosowanie duchowej intuicji w tyglu codziennej praktyki psychiatrycznej. Sprawdzimy też hipotezę, że wszystkie lęki – te wynikające z cierpienia i te, które wspierają nasz opór wobec duchowości – biorą się ze śmiertelnego strachu przed pokona-niem złudzenia dualizmu.

Idziemy też dalej. Pokażę poprzez moje doświadczenia ze spotkań z Sathya Sai Babą, że abstrakcyjne koncepcje na temat świadomości, dualizmu, miłości i prymatu ducha mają znaczenie nawet dla twardych behawiorystów, którzy wierzą, że ostateczne rozwiązanie problemu cierpienia przyniesie chemia mózgu i psychofarmakologia. Dla nich nie istnieje związek mię-dzy biologią z jednej strony, a moralnością, pobożnością i wyso-kimi poziomami świadomości – z drugiej. Ale jeśli dokonywane przez Sai Babę materializacje materii z „woli”, którą nazywa ekspresją miłości, są prawdziwe, mamy konkretny dowód, że


��

materia jest funkcją świadomości, a nie vice versa. Jeśli wyższe poziomy świadomości są fundamentalne dla biologii, to pewne-go dnia będziemy mogli polegać na osiągnięciach tych stanów świadomości w leczeniu wszystkich chorób. (…)Rozdział I – Bańka wodna i ocean – fragmentDr Sandweiss opisuje swoją audiencję u Sai Baby w Prasanthi Nilayam wraz z Duńczykami: profesorem Prebenem Plumem – lekarzem i Hagenem Hasselbachem – filmowcem.

(…)Sai Baba usiadł w fotelu, ja na podłodze z lewej stro-ny, profesor Plum naprzeciw niego, a filmowiec bardziej z tyłu. Dziesięć innych osób w pokoju siedziało nieco dalej. Dr S. Bhagawantam, sławny indyjski fizyk, były główny doradca naukowy rządu Indii i obecnie główny tłumacz Baby, pojawił się w drzwiach, lecz Baba powiedział: „Nie potrzebujemy ciebie, Sandweiss będzie tłumaczył”. Zadrżałem, lecz mimo oszołomie-nia zacząłem chichotać, bo słabo znam angielski, nie mówiąc już o telugu i duńskim. Na szczęście Baba mówił po angielsku i robił przerwy, gdy widział, że coś jeszcze mogę dodać. Czułem, że mnie wspiera.

Baba zapytał profesora Pluma: „Czym jest nauka, kim jest naukowiec?” Profesor Plum zawahał się i Baba kontynuował: „Nauka to sposób patrzenia na zewnętrzny świat poprzez umysł. Natura umysłu jest dualistyczna i dzieli rzeczywistość na różne nazwy i formy – analizuje, porównuje, przeciwstawia, oddziela, kategoryzuje. Umysł próbuje wszystko definiować i stara się opanować rzeczywistość za pomocą słów i koncepcji.

Cały ten kosmos – materialny wszechświat jest niczym piana czy bańka wodna na oceanie rzeczywistości. Umysł, który widzi go poprzez zmysły i stara się go poznać i pojąć – ten umysł jest nawet większy niż kosmos. Może zawrzeć wszechświat w sobie i go zrozumieć. Ale nawet ten ogromny umysł jest niczym ma-leńka fala na oceanie rzeczywistości. Wy jesteście oceanem. Nie jesteście pianą ani małą falą – nie jesteście oddzieleni. Jesteście wszystkim.

Umysł widzi oddzielność, dualizm, ale rzeczywistości do-świadcza się poprzez jedność. I poprzez serce, proces miłości.


��

Miłość prowadzi do jedności – dwoje stają się jednym. Miłość widzi jedność. Mała, ograniczona falka jaźni, aby poznać, że jest oceanem, musi pogrążyć się oceanie – poprzez miłość.

Naukowcy pytają, „Czym jest to, co znajduje się w zewnętrz-nym świecie i dostrzegalne jest poprzez zmysły?” Natomiast aspi-ranci duchowi stawiają pytanie: „Czym jest tamto, co znajduje się poza światem i zmysłami, poza dwójnością i umysłem?” To Ocean, z którego wszystko powstaje. (…) Czyż mogą naukowcy z ich umysłami odkryć rzeczywistość? Umysł widzi odrębność, miłość widzi jedność. Fala musi zjednoczyć się z oceanem, aby go poznać. Drogą do tego jest miłość, oddanie Bogu”.

Sai przerwał na chwilę i kontynuował bardziej energicznie.„Moje imię to Sathya, prawda. Reprezentuję to, co jest poza

umysłem. Przybyłem, by pokazać wam, kim jesteście – rzeczy-wistością, która jest poza umysłem. Jak naukowcy mogliby mnie zrozumieć? Jestem wszelkimi miejscami we wszystkich czasach – wszystkim, co było i będzie. Mogę zmienić ziemię w niebo i niebo w ziemię”. Przerwał i dodał z figlarnym bły-skiem w oku: „Ale, nie robię tego często, gdyż sprawia to kłopot niektórym ludziom”.

Wybuchliśmy śmiechem, co Babę bardzo uradowało. Kon-tynuował: „Jak naukowiec mógłby mnie zrozumieć? Popatrzcie, czy rozumiecie to?” Baba zaczął kręcić dłonią szerokie koła i za chwilę pojawił się w niej piękny, srebrny pierścień. Zaniemó-wiłem. Umysł spokorniał i zagubił się wobec tej niesłychanej tajemnicy. Wobec tej stwórczej mocy, która zrodziła wszelką materię.

Baba pokazał wszystkim piękny pierścień i zapytał profe-sora: „Jak możesz to wytłumaczyć”? Wziął profesora za rękę i Plum zmienił się w małe dziecko. Baba założył pierścień na palec profesora. Pasował doskonale. Wtedy, niespodziewanie, Baba skinął na mnie, bym się do niego zbliżył. Wziął moją dłoń i popatrzył na pierścień, który zmaterializował dla mnie 4 lata temu. Zdjął go z mojego palca. Był zrobiony z materiału wyglą-dającego jak srebro i z wizerunkiem Baby na emalii. Chcąc go


��

chronić nałożyłem nań około 20 warstw lakieru do paznokci. Wskazując na tę kulę z lakieru zapytał: „Co to jest”?

„Swami, chciałem ochronić pierścień przed zniszczeniem”, odpowiedziałem. Patrząc na mnie figlarnie powiedział: „Przy-niosłeś go do warsztatu – naprawię go”. Trzymając pierścień między palcami, tak żebyśmy go dobrze widzieli, dmuchnął na niego trzy razy. Widziałem dokładnie, jak pierścień zmienia się zupełnie, tuż przed moimi oczami. Baba włożył mi go na ten sam palec. Pasował doskonale.

Wyszliśmy z audiencji poruszeni. Pierścień, który Baba stworzył dla Pluma był szerszy niż mój, lecz poza tym niczym się nie różnił. Stworzenie pierścieni wywołało u nas poczucie grozy, cudowności i pewność istnienia nieskończonej świadomości, stwarzającej materię. Doskonałe dopasowanie pierścieni powie-działo nam o osobistym związku z tym, który zna nas lepiej niż my sami, z transcendentalną, kochającą istotą. Szliśmy długo w ciszy rozmyślając nad tym, co się zdarzyło. Wreszcie powie-działem: „Wiesz, Praben, to znak, że Baba był z tobą przez całe twoje życie – rozumiejąc cię, gdy myślałeś, że jesteś sam i dając siłę. Jak cudownie poczuć jego wszechobecność, wiedzieć, że on widział, gdy bezinteresownie pomagałeś dzieciom dotknię-tym kalectwem w Danii. Musiał być wtedy bardzo zadowolony z twojego poświęcenia dla potrzebujących. Teraz wezwał cię do siebie, by dać ci najświętszy dar – jego wszechobecną miłość. Pierścień jest znakiem tej intymnej bliskości, zaślubinami jego z tobą”.

Stary profesor rozpłakał się. Tłum. Bogusław Posmyk


100

Zdarzyło się w Prasanthi31 stycznia 2008

Uczniowie XI klasy Sri Sathya Sai Higher Secondary School wystawili przedstawienie „Bhakt Mira”. Kostiumy cieszyły oczy, a chłopiec grający rolę Mirabai grał znakomicie i na koniec Bhagawan Baba ofiarował mu łańcuch. 9 lutego

2500 wielbicieli z Adilabad ze stanu Andhra Pradesh przy-było obchodzić swoje święto Parthi Jatrę. Po południu zapre-zentowali program muzyczny.10 lutego

Wielbiciele z Adilabad przedstawili spektakl „Śri Sai Waibha-wam” dziejący się na dworze króla Krishnadewaradża, w którym wykorzystano fragmenty dyskursów Sai. Bhagawan pobłogo-sławił aktorów, a następnie, już po Arati, poprosił o mikrofon i przez 10 minut mówił w telugu bez tłumaczenia, chwaląc wielbicieli z Adilabad za dobrą pracę i zachęcając do dalszych wysiłków. Zakończył badżanem „Hari bhadżana bina”, po czym podarował aktorkom sari oraz aktorom ubrania.13 lutego

800-osobowa grupa Chińczyków z Malezji, Indonezji, Kana-dy, Tajwanu, CHRL itd. celebrowała chiński nowy rok. Rozpoczęli procesją, potem przedstawili taniec lwów. Później były występy muzyczne na tradycyjnych chińskich instrumentach. Na koniec zaprezentowano półgodzinne przedstawienie na temat praw-dy opartą m.in. na chińskiej legendzie. Swami pobłogosławił uczestników i pozwolił na wspólną fotografię. 24 lutego

Studenci ostatniego roku z oddziału Uniwersytetu Sai w Brindawan zaprezentowali swój program „wdzięczności” – krótkie dialogi i skecze w różnych językach przeplatane pieś-niami, ukazujące ich miłość i wdzięczność Swamiemu przed końcowymi egzaminami. Na koniec prosili Babę, by przybył do Brindawan, gdzie nie było go 19 miesięcy.


101

26 lutegoWielbiciele z Ooty przedstawili historię Markandeji w folk-

lorystycznym przedstawieniu. Baba nagrodził wykonawców wspólną fotografią, a jednego z nich dużym łańcuchem. 1 marca

W audytorium Purnaczandra Swami zwiedził wystawę upa-miętniającą 50-lecie czasopisma Sanatana Sarathi. Po południu absolwenci Uniwersytetu Sai przedstawili program z krótkimi przemówieniami w różnych językach, pieśniami i tańcami. 2 marca

Młodzież z Hyderabadu przedstawiła program muzyczny. Swami podarował dwóm wykonawcom łańcuchy a pozostałym ubrania. 5 marca

Występ baletu przygotowanego przez studentów z okazji Śiwaratri mówiącego o wypiciu przez Śiwę trucizny, by urato-wać świat. 6-7 marca – Mahaśiwaratri

Obchody Mahaśiwaratri zgromadziły tysiące wielbicieli. Dla tych, którzy nie mieścili się w Sai Kulwant Hall zamontowano na ciężarówce olbrzymi ekran obok świątyni Ganeszy.

Bhagawan przybył o 15.15 w nowym ruchomym fotelu. Studenci śpiewali Wedy. Następnie głos zabrał śri Sriniwasan, przewodniczący Sathya Sai Sewy w Indiach. Po nim zabrał głos Sai. Najpierw przemawiał na stojąco, potem usiadł. Przemawiał godzinę. Wyjaśnił, że błagania wielbicieli, żeby nie nadwerę-żał fizycznego ciała i nie cierpiał, sprawiły, że zrezygnował z lingodbhawam (rodzenia lingamu). Mówił o podziałach wśród ludzkości i o tym, że ludzkość będzie jednością w czasach Prema Sai. Obecnie w erze Sathya Sai jest wiele konfliktów i problemów na świecie, ale nie będzie już tego w erze Prema Sai. Nie będzie podziałów według krajów, kultury i kast i wszyscy zjednoczą się w miłości. Wielbiciele entuzjastycznie, oklaskami przyjęli tę deklarację. Na koniec zaśpiewał bhadżan i zakończył stwierdze-niem, że śpiewanie bhadżanów jest drogą do pokoju.


102

Po dyskursie rozpoczęto całonocne śpiewanie bhadżanów. Rano Bhagawan przybył w swym fotelu kilka minut po 7.

Kontynuowano bhadżany do 7.45, a potem rozdano prasadam – ryż i słodkie laddu. Po południu przemawiał najpierw Ajit Popat z Wielkiej Brytanii, a potem przez godzinę przemawiał Baba, m.in. podkreślając, jak ważne jest czynienie dobra. Głupotą jest oczekiwanie pozytywnych rezultatów, gdy czyni się zło. Podkreślił jak ważne jest czyste jedzenie i dobre towarzystwo. Dodał, że wystarczy, jeśli kilka osób w dużej grupie skupia się na Bogu, aby wszyscy cieszyli się pomyślnością. 22-24 marca – Święto Holi

Wielbiciele ze stanów Bihar i Dźarkhand obchodzili Świeto Holi – miłości, kolorów i powitania wiosny. Bhagawan przybył po południu do Sai Kulwant Hall witany przez małe dzieci niosące lampy. Potem dzieci tańczyły i śpiewano Gajatri oraz przedsta-wiono program muzyczny. Następnego dnia dzieci z Balwikas pokazały przedstawienie o Sabari. Bhagawan rozdawał dzie-ciom słodycze – głównie wielkanocne jajka. Trzeciego dnia na audiencję przybył premier stanu Maharastra oraz Śri Śri Ravi Shankar, założyciel fundacji Sztuka Życia (mistrz duchowy zna-ny również w Polsce). Wieczorem kontynuowane były występy z okazji Święta Holi. 31 marca

Początek letnich wakacji. Wieczorem studenci z Sathya Sai Mirpuri College of Music pokazali swój dziękczynny program z pieśniami, krótkimi przemówieniami i recitalem na sitarze.6 kwietnia

Studenci przedstawili spektakl taneczny „Bala Ramam” op-arty na Ramajanie i zainspirowany książką Baby „Ramakatha Rasavahini”.7 kwietnia – Święto Ugadi

Plac darśanowy został udekorowany z okazji Ugadi – Nowego Roku południowych Indii. Obchody rozpoczął program muzycz-ny przerywany krótkimi wystąpieniami na temat znaczenia


10�

święta i przesłania Baby. Gdy zaczęto śpiewać pieśń „Barso re”, Bhagawan zbliżył się do śpiewaków i pokropił ich świeconą wodą. Później rozdawano prasadam. Po południu kontynuowany był program muzyczny.10 kwietnia

Bhagawan zainaugurował nową kantynę w szpitalu su-perspecjalistycznym. Odwiedził kuchnię i stołówkę, powiedział kilka słów do pracowników, pobłogosławił jedzenie.13 kwietnia – tamilski Nowy Rok

Uroczystości rozpoczęły się śpiewaniem Wed, a potem Ma-hila Singers z Tamil Nadu śpiewali religijne pieśni. Po południu przemawiał Sriniwasan, przewodniczący Organizacji Sathya Sai w Indiach oraz dwóch przedstawicieli władz Tamilu, a po nich godzinny dyskurs wygłosił Swami, nawiązując do wielkości In-dii oraz do Ramajany, w związku z jutrzejszym Świętem Ramy. Na koniec tamilskie dzieci wystawiły sztukę „Prema Wahini” o projekcie inwestycji wodnych dla Madrasu.14 kwietnia – Rama Nawami i Świeto Vishu

Na ten sam dzień przypadło święto Ramy i Vishu – Nowy Rok Kerali. W centrum Sai Kulwant Hall ustawiono tradycyj-ny ołtarz związany ze świętem Vishu. Dzieci z Kerali zagrały przedstawienie poświęcone „Ramdasowi” oparte na Ramajanie z pieśniami i tańcem. Bhagawan stworzył łańcuszek dla chłopca grającego Ramdasa. Rozdał też dzieciom ubrania i sfotografował się z nimi.


10�

Kącik poezji

Prezentujemy poezje wielbicieli Sai z dwóch pokoleń. Jadwigi Marczak i młodzieńca, Arkadiusza Pieszaka.

Jadwiga Marczak

Naucz mnie OjczeNaucz mnie miłości mój Ojcze Abym z miłością poznawała Każdy promyk słońca Każdą grudkę ziemi Każdy listek I każdą kropelkę wodyNaucz mnie miłości mój Ojcze Abym z miłością odczuwała Podmuch zimy Rozkwit wiosny Dojrzałość lata I złoto jesieniNaucz mnie miłości mój Ojcze Abym zaznała przyjaźni czystej Radości życia Czystości serca I Twojej Boskiej miłościNaucz mnie miłości mój Ojcze I zaprowadź mnie Na słoneczne polany Do kwitnących ogrodów Do źródeł oczyszczenia I do zjednoczenia z Tobą

200� r.


10�

Obudziłam się Obudziłam się Uśmiechnął się do mnie Słoneczny dzionek za oknem Mój kwiatek w pokoju I Swami na fotografii Obudziłam się z letargu Na odwieczną kosmiczną prawdę Na prawość ukrytą w głębi serca Na wszechogarniającą miłość Niech słońce świeci Niech kwitną kwiaty Niech Swami będzie z nami I pokój w nas Shanti

listopad 2001 r.

***Idziemy w stronę światła Ja, ty, on, ona Po drogach i bezdrożach Po ostach i cierniach Po zielonej trawie i kobiercach z kwiatów Prosto i odważnie Bojaźliwie oglądając się na boki Z nadzieją na szczęście Z brakiem wiary Światełko staje się coraz większe Na pewno dojdziemy Dziś, jutro, pojutrze Kiedy – wie tylko Bóg

2001


10�

Gwiazdy znad PuttaparthiOlbrzymie Mrugają Zapraszają tu Gdzie wszyscy są braćmi Skąpani w chwale I miłości Są tylko tu Pod gwiazdami W ciszy, Świat zatrzymał sięSłychać tylko bicie serc. Zabiorą te chwile do domu I podzielą się z bliskimi A tęsknota znów poprowadzi Pod gwiazdy Puttaparthi

marzec 200�

LatarniaIdę ciemną ulicą Potykam się i upadam Wstaję i idę znów W oddali latarnia

200� r.


10�

Arkadiusz Pieszak

Z Wdechu ...W powietrzu ...w górach, kamieniu Powstałeś, ożyłeś ...z dźwięku i wdechu Ze śpiewu burzy Z tańczących fal w morzu ...przyszedłeś z uśmiechem O Boże ...o Jezu Gdy słońce się śmiało ...a w nocy księżyc Na niebie gwiazdki ...pachniały kwiaty Gdy świerszcz melodią otulał serce To tylko twoje Tylko dla ciebie

Król Zapalił i zdmuchnął W jednym czasie Jeden jedyny Zdmuchnął na zawsze Jak wiatr iskierkę ...lub malutkie serce Ty jesteś ...Mój Boże Ty jesteś W bólu i zdrowiu W śmiechu i smutku Jeden jedyny Dla biednych i gburów Kiedy coś boli ...i jak zły jest dzień To wszystko do ciebie DŻEJ ......SAI DŻEJ


10�

Być szczęśliwym ...jak On Za parę chwil Życia I za jeden uśmiech ...By być ...tu poszukać ....i naprawdę znaleźć Ciebie ......choć blisko ...jesteś Bliżej niż serce Niż na twarzy uśmiech ...by poczuć By znaleźć ...jedyne szczęście Jak deszcz Miłości ...co spływa Na spragnioną Ziemię Co woła z uśmiechem ... Na twarzy Nareszcie ...Jesteś

Jedna chwilka1] Jesteś wreszcie Jak bicie ...serca Jak wiatr I słońce ...co skacze ze szczęścia Bo żyje ....bo istnieje wszystko Dane teraz ...Teraz ...to Miłość ...nie istnieje strach. 2] Nie sam ...jak kropelka w morzu Bo morze jest wielkie ...bo morze To BÓG Bo jednym z nim jesteś, bo On Jak kolor ...jak podmuch wiatru Otula szczęściem ...włosy dziewczęce W słonecznym blasku. Co będzie ...gdy zgasnę Jaki będziesz...Święty … Jakie są anioły I czy płaczą też?

Pismo dedykowane ukochanemu Bhagawanowi · tel. (022) 844 16 29 ... Odnowa człowieka ... Ci,...

Documents

Transcript of Pismo dedykowane ukochanemu Bhagawanowi · tel. (022) 844 16 29 ... Odnowa człowieka ... Ci,...