PARKOWANIE – ZWIĄZKI RODZINNE (vol. 2)

16 – 17 lipca 2016 | Park Oliwski | Gdańsk

PARKUJEMY!

16 i 17 lipca zapraszamy na jubileuszowe PARKOWANIE, które odbywa sie pod hasłem ZWIĄZKI RODZINNE (vol. 2)

i tym samym pragniemy kontynuowac watki rozpoczete w ubiegłym roku i skupic sie ponownie na „wiezach, emocjach i

uczuciach” i wszelkich innych „połaczeniach” pomiedzy ludzmi, które sprawiaja, ze staja sie oni sobie bliscy, ze staja sie

RODZINĄ.

Podsumujemy 10 lat istnienia Wydarzenia i tym samym zamkniemy wazny rozdział w historii Parku i Starej Oliwy, a

poniewaz tegoroczna edycja jest ostatnia jaka realizujemy, chcielibyśmy podziekowac wszystkim naszym Partnerom,

Sponsorom, Artystom, Współpracownikom, Wolontariuszom i wszystkim osobom, które co roku pomagaja nam i wspieraja

nas w realizacji kolejnych edycji PARKOWANIA. Takze w tym roku dołozymy wszelkich starań, aby czas spedzony w

Parku razem z nami, był dla Państwa miły, twórczy i kreatywny.

Dziekujemy za 10 lat PARKOWANIA i zapraszamy do wspólnego świetowania!

Emilia Orzechowska

Kuratorka i producentka PARKOWANIA

SOBOTA – 16 lipca 2016

10.00-18.00 punkty INFO-PARK [brama główna + brama przy katedrze]

10.00-18.00 ETNO-RODZINA – Oddział Etnograficzny Muzeum Narodowego zaprasza na stoiska edukacyjno –

warsztatowe [trawnik za Muzeum]

10.00-19.00 Saturator zaPARKował – pij wode z kranu! [przy wejściu do Palmiarni]

10.00 wystawa Wszystko, co oglądały Twoje oczy | kuratorzy: Emilia Orzechowska, Stanisław Ruksza |

artyści: Ingmar Bergman, Kamila Chomicz, DUCH, Łukasz Jastrubczak, Aleka Polis, RITO

(Michał Gos, Piotr Pawlak, Jacek Stromski, Wicza), Joanna Rajkowska, Piotr Trojan, Dorota

Walentynowicz, Małgorzata Walentynowicz, Leon Wasilewski, Marek Wasilewski, Ania

Witkowska, Adam Witkowski, Maja Witkowska, Ewa Wyskoczyl [Park Oliwski i Oddziały Muzeum

Narodowego]

10.00-13.00 Seed Bombs - rodzinna zielona partyzantka – warsztaty z GREEN LAB by FabLab Trójmiasto

[trawnik przy potoku]

10.00-17.00 SYTUACJE (ĆWICZENIA CZASU TERAŹNIEJSZEGO) – instalacja Doroty i Małgorzaty

Walentynowicz [sala koncertowa w Pałacu Opatów]

10.00-17.00 JEALOUS GUY – video + instalacja Marka i Leona Wasilewskich [piwnica w Oddziale Etnograficznym]

11.00-14.00 Miejscy Przyrodnicy – rodzinna gra miejska [start – punkt INFO-PARK przy bramie głównej]

12.00-15.00 NAJSTARSZE RZEŹBY W PARKU – akcja fotograficzna + słuchowisko Kamili Chomicz [rózne

miejsca w parku: g. 12.00 - Buki i Jodła; g. 13.00 - Lipy i Topola; g. 14.00 - Magnolia i Żywotnik –

spójrz na mapke]

14.00-17.00 Pachnący kompost od kuchni – warsztaty z GREEN LAB by FabLab Trójmiasto [trawnik przy potoku]

15.30-17.00 RABABA – RESZTKI – wykład performatywny Adama Witkowskiego [sala wystawiennicza na I pietrze

w Oddziale Etnograficznym]

17.00-18.30 WSZYSTKO, CO OGLĄDAŁY TWOJE OCZY I WSZYSTKO, CZEGO DOTYKAŁY TWOJE RĘCE,

DAWNO JUŻ ROZSYPAŁO SIĘ W PROCH – spacer teatralny | wystepuje: Piotr Trojan, rezyseria: Ewa

Wyskoczyl | ilośc miejsc ograniczona – obowiazuja bezpłatne wejściówki do odebrania w sobote (16.07.)

w punktach INFO-PARK podczas Wydarzenia [start – Cafe Delfin]

20.00 DUCH – koncert [altana]

21.30 plenerowa projekcja filmu Fanny i Aleksander | rez. Ingmar Bergman | Szwecja, Francja, Niemcy | 1982

| 189 min. [Aleja Lipowa]

NIEDZIELA – 17 lipca 2016

10.00-18.00 punkty INFO-PARK [brama główna + brama przy katedrze]

10.00-18.00 ETNO-RODZINA – Oddział Etnograficzny Muzeum Narodowego zaprasza na stoiska edukacyjno –

warsztatowe [trawnik za Muzeum]

10.00-19.00 Saturator zaPARKował – pij wode z kranu! [przy wejściu do Palmiarni]

10.00 śniadanie na trawie [trawnik za Oddziałem Etnograficznym Muzeum Narodowego]

10.00 wystawa Wszystko, co oglądały Twoje oczy | kuratorzy: Emilia Orzechowska, Stanisław Ruksza |

artyści: Ingmar Bergman, Kamila Chomicz, DUCH, Łukasz Jastrubczak, Aleka Polis, RITO

(Michał Gos, Piotr Pawlak, Jacek Stromski, Wicza), Joanna Rajkowska, Piotr Trojan, Dorota

Walentynowicz, Małgorzata Walentynowicz, Leon Wasilewski, Marek Wasilewski, Ania

Witkowska, Adam Witkowski, Maja Witkowska, Ewa Wyskoczyl [Park Oliwski i Oddziały Muzeum

Narodowego – spójrz na mapke]

10.00-12.30 Maszynka Śniadaniowa i Rzecz o podpłomykach – warsztaty z GREEN LAB by FabLab Trójmiasto

[trawnik za Oddziałem Etnograficznym Muzeum Narodowego]

10.00-17.00 SYTUACJE (ĆWICZENIA CZASU TERAŹNIEJSZEGO) – instalacja Doroty i Małgorzaty

Walentynowicz [sala koncertowa w Pałacu Opatów]

10.00-17.00 JEALOUS GUY – video + instalacja Marka i Leona Wasilewskich [piwnica w Muzeum Etnograficznym]

11.00-14.00 Miejscy Przyrodnicy – rodzinna gra miejska [start – punkt INFO-PARK przy bramie głównej]

12.00-15.00 NAJSTARSZE RZEŹBY W PARKU – akcja fotograficzna + słuchowisko Kamili Chomicz [rózne

miejsca w parku: g. 12.00 - Buki i Jodła; g. 13.00 - Lipy i Topola; g. 14.00 - Magnolia i Żywotnik –

spójrz na mapke]

13.00 STO LAT! – tort dla wszystkich Parkowiczów z okazji 10 edycji PARKOWANIA [trawnik za

Oddziałem Etnograficznym Muzeum Narodowego]

14.00-17.00 Recyclingowy Splot – warsztaty z GREEN LAB by FabLab Trójmiasto [trawnik za wozownia]

16.00 SYTUACJE (ĆWICZENIA CZASU TERAŹNIEJSZEGO) – Bat Jamming – performance Doroty i

Małgorzaty Walentynowicz [sala koncertowa w Pałacu Opatów]

17.00-18.30 WSZYSTKO, CO OGLĄDAŁY TWOJE OCZY I WSZYSTKO, CZEGO DOTYKAŁY TWOJE RĘCE,

DAWNO JUŻ ROZSYPAŁO SIĘ W PROCH – spacer teatralny | wystepuje: Piotr Trojan, rezyseria: Ewa

Wyskoczyl | ilośc miejsc ograniczona – obowiazuja bezpłatne wejściówki do odebrania w niedziele

(17.07.) w punktach INFO-PARK podczas Wydarzenia [start – Cafe Delfin]

21.00 RITO (Michał Gos, Piotr Pawlak, Jacek Stromski, Wicza) – koncert z oprawa wizualna

[trawnik ze starym bukiem przy altanie]

Miło nam ogłosic, ze podczas PARKOWANIA wstep do Oddziału Etnografii Muzeum Narodowego jest za symboliczna

złotówke (Godziny otwarcia 10.00-17.00)

WYSTAWA: Wszystko, co oglądały Twoje oczy

artyści: Ingmar Bergman, Kamila Chomicz, DUCH, Łukasz Jastrubczak, Aleka Polis, RITO (Michał Gos, Piotr

Pawlak, Jacek Stromski, Wicza), Joanna Rajkowska, Piotr Trojan, Dorota Walentynowicz, Małgorzata

Walentynowicz, Leon Wasilewski, Marek Wasilewski, Ania Witkowska, Adam Witkowski, Maja Witkowska, Ewa

Wyskoczyl

kuratorzy: Emilia Orzechowska, Stanisław Ruksza

„[...] wszystko, co oglądały Twoje oczy i wszystko, czego dotykały twoje ręce, dawno już rozsypało się w proch"

Paweł Huelle, Weiser Dawidek, 1987

Punktem wyjścia ZWIĄZKÓW RODZINNYCH tegorocznego PARKOWANIA jest z jednej strony motyw tytułowych

relacji i wspólnych aktywności twórczych, w których sie ujawniaja, a z drugiej pojec pamięci i widzenia, czesto stojacych u

genezy wspólnotowego doświadczenia.

Inspiracja dla tego watku jest głośna ksiazka Pawła Huelle'go Weiser Dawidek (1987), której akcja dzieje sie cześciowo w

Gdańsku. Główny bohater powieści wraca do wspomnień z dzieciństwa, przypominajac szkolnego kolege zydowskiego

pochodzenia, posiadajacego według niego zdolności wymykajace sie rozumowi i prawom fizyki.

Przywołanie literackiej historii o irracjonalnym lub konfabulowanym zniknieciu bohatera z dzieciństwa słuzy tu konfrontacji

z tajemnica, postawieniu pytania o zacierajaca sie pamiec, kryzys poznawczy, jak i, paradoksalnie, otwarcie na nowy

poczatek.

W obszarze tematycznym prac artystów znajduja sie takie zjawiska jak: tesknota za przeszłościa, na która nakładamy

współczesne fantazje i zaburzenia pamieci, niemoznośc poznania a dziecieca percepcja, autonomia świata dzieciństwa, mit

utraconej arkadii, zaburzenia widzenia.

Na 10 edycje PARKOWANIA złoza sie premierowo zaprezentowane prace: instalacji site-specific, warsztaty, działania

performatywne i teatralne, koncerty i pokazy filmów.

INGMAR BERGMAN

FANNY I ALEKSANDER

film, Szwecja/Francja/Niemcy 1982; 189 minut

scenariusz i rezyseria: Ingmar Bergman;

muzyka: Daniel Bell, Frans Helmerson, Marianne Jacobs; zdjecia: Sven Nykvist;

wystepuja: Pernilla Allwin, Bertil Guve, Börje Ahlstedt, Kristian Almgren, Allan Edwall

„Fanny i Aleksander to pozegnanie Bergmana zarówno z kinem, jak i z własnym dzieciństwem. Lodowaty chłód postaci,

wielokrotnie pojawiajacy sie w jego poprzednich filmach, w Fanny i Aleksander topnieje. Ostatnie dzieło Bergmana jest

równocześnie jego najcieplejszym filmowym spojrzeniem na świat. Film kryje w sobie wszystkie głebokie watki twórczości

Bergmana – zmagania i samotnośc artysty, jego stosunek do Boga i ludzi, moc wyobrazni i siły próbujace ja unicestwic.

Wokół tych „podskórnych” motywów rezyser rozwija historie rodziny Ekdahlów, szczególnie mocno eksponujac dzieciece

postacie Fanny i Aleksandra. W filmie pokazuje z jednej strony czar dzieciństwa, z drugiej – tajemne siły walczace o dusze

małego człowieka (…) To najwieksze Bergmanowskie widowisko stanowiło równocześnie najdrozsze przedsiewziecie

szwedzkiej kinematografii. Poniewaz produkcja pochłoneła mnóstwo pieniedzy, producent stał sie celem ataków za

podkopanie budzetu Szwedzkiego Instytutu Filmowego. Te głosy ucichły po premierze i kasowym sukcesie filmu na całym

świecie – najwiekszym w karierze rezysera.”

fragment ksiazki Panorama kina najnowszego 1980–1995. Leksykon; red. Barbara Kosecka, Anita Piotrowska, Wojciech

Kocołowski, Kraków 1997.

„Dom Ekdahlów jest wymarzonym miejscem dla dzieci. Ogromny, skomplikowany i wielobarwny, stanowi idealny labirynt

dla przezywania niezwykłych przygód (…). Ukazana przez mistrza Ingmara familia z pewnościa do idealnych nie nalezy. Jej

członkowie maja swoje słabości i grzeszki (Babcie łaczył wieloletni romans z Izaakiem, Oskar jest słabym aktorem i niezbyt

preznym dyrektorem teatru, restaurator Gustaw Adolf rubasznie i dionizyjsko zapładnia kolejne słuzace, najmłodszy z braci

to klasyczny zyciowy nieudacznik), a jednak potrafia stworzyc swój własny światek i dac odpór „wyjacemu na bezdrozach

złu”, które pragnie zakłócic ich bytowanie.”

Witold Jabłoński, „Kino” 1997/5.

Ingmar Bergman – szwedzki rezyser filmowy i teatralny, dramaturg, pisarz, scenarzysta. Jedna z najwazniejszych postaci w

historii kina. Studiował historie sztuki i literatury. Zadebiutował w 1945 r. filmem Kryzys. W jego pierwszych filmach mozna

zauwazyc wpływy francuskiego realizmu poetyckiego. Pojawiaja sie takze tematy, które potem stana sie charakterystyczne

dla stylu Bergmana: dramat niemozności porozumienia miedzy mezczyzna i kobieta, problemy zwiazane z metafizyka,

moralnościa, psychologia i wiara. W latach 50. nakrecił takie arcydzieła, jak Siódma pieczęć czy Tam, gdzie rosną poziomki.

W 1972 r. odniósł duzy sukces na arenie miedzynarodowej filmem Szepty i krzyki w kolejnych latach nakrecił w Niemczech

m.in. Jajo węża, Jesienną sonatę i Z życia marionetek. W latach 80. powrócił do kraju, aby nakrecic swój ostatni film kinowy

Fanny i Aleksander. W latach 80. i 90. poświecił sie pracy w teatrze oraz realizował filmy dokumentalne, telewizyjne, pisał

scenariusze (Dobre chęci, Wiarołomni). Bergman w swoich utworach rozwazał sprawy zycia i śmierci, wiary i zwatpienia,

świetości i grzechu. Koncentrował sie na duchowym konflikcie i rozpadzie osobowości, mówił o niemozności porozumienia,

samotności. Nieustannie wykorzystywał w swoich dziełach watki autobiograficzne. Jego filmy były licznie nagradzane na

miedzynarodowych festiwalach, m.in. w Cannes: w 1956 r. – Uśmiech nocy, w 1957 – Siódma pieczęć, w 1958 – U progu

życia, w 1960 – Źródło, w 1974 – Szepty i krzyki, a w 1998 otrzymał Złota Palme za całokształt twórczości. Na festiwalu w

Wenecji otrzymał specjalna nagrode jury za Twarz (1959), a w 1971 otrzymał Złotego Lwa za całokształt twórczości. Jego

trzy filmy Źródło (1960), Jak w zwierciadle (1961) oraz Fanny i Aleksander (1983) zdobyły Oscara dla najlepszego filmu

zagranicznego. Ingmar Bergman zmarł w Szwecji w 2007 roku.

KAMILA CHOMICZ

NAJSTARSZE RZEŹBY W PARKU

akcja fotograficzna, słuchowisko, 2016

"Zaczełam inaczej patrzec na rosnace u nas drzewa. Powiało od nich historia, prehistoria, wiecznościa! Uprzytomniłam

sobie, ze one znane mi przewaznie tylko z widzenia, maja swoje ciekawe losy, swoje kraje pochodzenia, swoje blizsze i

dalsze rodziny, swoje upodobania i fobie, maja wrogów, cierpia na rózne choroby i inne niedole...."

Maria Ziółkowska Gawędy o drzewach, Warszawa 1988

„Wybierz drzew,o przy którym zrobie wam zdjecie. Jest takie miejsce w parku, gdzie na środku trawnika stoi wysoki

wyschniety pień, to Buk, który ma około 300 lat. W tym roku bedzie wyciety, ale obok został posadzony nowy Buk, ma teraz

10 lat i bedzie jego zastepca. Niedaleko rośnie kolejny Buk ogromy z rozłozystymi gałeziami. To „brat” blizniak starego

drzewa. Jest tam tez Jodła, która mogła byc sadzona razem z Bukami. Obok Muzeum stoja dwie Lipy, moga miec około 250

lat. Jedna jest pochylona, została dośc mocno podcieta. Dalej przy ogrodzeniu stoi Topola Biała, ma pewnie 150 lat,

„przykleił sie” do niej Klon, teraz rosna w uścisku.

Wysłuchaj opowiadania o drzewach.

Wróc do miejsca gdzie rosna Lipy. Idz dalej po drodze lezy przewrócony Wiaz, tez ma posadzonego nastepce. Dalej na trasie

Ameryka Południowa – Magnolia Drzewiasta, kwitnie na zielono-biało, a owoce ma koloru koralowo - czerwonego piekna,

moze miec nawet 200 lat. Za Magnolia stoi Żywotnik Olbrzymi, to gatunek drzewa iglastego z rodziny cyprysowatych.

Wystepuje w stanie dzikim w zachodniej cześci Ameryki Południowej, wzdłuz Oceanu Spokojnego, na obszarze od Alaski

po Kalifornie. W Parku Oliwskim rośnie przy dziedzińcu Pałacu Opatów (od strony wejścia do Muzeum) .Takiego

Żywotnika w Gdańsku drugiego nie ma. On moze miec 150 – 200 lat. W tym ukrytym miejscu mozesz odsłuchac

słuchowiska o wymienionych wyzej drzewach.” (Kamila Chomicz)

Kamila Chomicz - ukończyła biologie na Uniwersytecie Gdańskim i rezyserie na Akademii Filmu i Telewizji w Warszawie.

Jest autorka krótkich filmów dokumentalnych. Organizuje wydarzenia kulturalne, zajmuje sie dokumentacja fotograficzna i

filmowa wybranych rytuałów, pieśni i sylwetek twórców ludowych w Polsce i na świecie. Fotografuje i tworzy video obrazy,

wizualizacje do spektakli teatralnych. Współpracowała z Europejskim programem River Cities, otrzymała stypendium

artystyczne w Meksyku.

www.kamilachomicz.pl

ŁUKASZ JASTRUBCZAK

WIDOK

instalacja site-specific, 2016

W swoich pracach Łukasz Jastrubczak nawiazuje do kina, myśli kadrami i narracjami filmowymi, obficie korzystajac z

psychoanalizy czy hipnozy. Zderza fikcje z rzeczywistościa, zaciera prawde z fałszem. Artysta czesto uzywa motywów

geometrycznych w odniesieniach do awangardy (m.in. suprematyzm, minimalizm czy land-art) badz perspektywy jako

symbolicznej struktury postrzegania. Jednocześnie swoimi niskobudzetowymi i pełnymi ironii pracami podwaza stereotypy

spektakularności w sztuce oraz wiare w rozum i sens werbalnego wyjaśniania i rozumienia dzieła sztuki.

Widok Jastrubczaka jest delikatna, ledwie widoczna „pajeczyna”, ułozona z geometrycznego, odwróconego napisu WIDOK,

w który moga sie złapac spacerowicze Parku Oliwskiego.

Instalacja, zaaranzowana pomiedzy krzewami, odnosi zarazem sie do nieistniejacego juz dzisiaj widoku morza z Parku

Oliwskiego, widzianego z jednej z głównych alei. Widok morza został w XX wieku zasłoniety, juz poza parkiem, drzewami

posadzonymi na osi widokowej. Niektórzy mieszkańcy pamietaja poprzedni stan, badz ulegaja przekazywanej informacji.

Łukasz Jastrubczak – artysta wizualny. Posługuje sie róznymi mediami: wideo, instalacja, rzezba, rysunek, obiekt, koncert,

interwencja, podróz, zdarzenie, nagrania muzyki intuicyjnej. Wystawy indywidualne prezentował m.in w Art in General w

Nowym Jorku, Bunkrze Sztuki w Krakowie, Galerii Sabot w Cluj-Napoca, CSW Kronika w Bytomiu. Jest laureatem nagrody

"Spojrzenia" Fundacji Deutsche Bank w 2013 roku. Razem z Krzysztofem Kaczmarkiem współtworzy grupe artystyczna

Krzysztofjastrubczakłukaszkaczmarek. Wspólnie z Sebastianem Cichockim jest autorem ksiazki i wydarzeń pt. Miraz. Gra na

syntezatorze w zespołach Boring Drug i ŁST. Współpracuje z galeria Dawid Radziszewski w Warszawie. Mieszka w

Szczecinie gdzie pracuje na Wydziale Malarstwa i Nowych Mediów Akademii Sztuki.

http://www.lukaszjastrubczak.com/

DUCH

koncert, 2016

DUCH – wcześniej wystepował jako komputer JCN1" obdarzony sztuczna inteligencja. Od 2016 roku i wydania albumu

kasetowego na muzyke intuicyjna, improwizowana Utah Jazz koncertuje jako DUCH.

https://duuch.bandcamp.com/

ALEKA POLIS

ZIEMIA ZAPOMNIENIA

rzezba, 2016

„Wyhodowac z humanitas sprzecznośc z soba, sztuke samogwałtu, wole kłamstwa za wszelka cene, odraze, pogarde dla

wszystkich dobrych i rzetelnych instynktów! […] Zwe chrześcijaństwo […] jedyna hańbiaca plama na ludzkości”

Nietzche, Antychryst, Warszawa 1907, s.103/104

„Wiecie, w piśmie stoi: „na poczatku było Słowo”. Nie! Na poczatku było uczucie. Słowo przyszło pózniej, zeby zastapic

uczucie, tak jak kłus zastepuje galop, podczas gdy naturalna zasada konia to galop; trzeba go nauczyc kłusowac. Wyciagnieto

człowieka z uczuciowej poezji, aby go wtłoczyc w dialektyke, czyli brednie, nieprawdaz?”

Louis-Ferdinand Celine vous parle, La Pleiade, t.II

„W latach osiemdziesiatych XX w. Klub Inteligencji Katolickiej organizował kolonie letnie w róznych miejscach RFN. Na

pierwsza taka pojechałam po ukończeniu II klasy. Odjezdzaliśmy z peronu towarowego w Katowicach. Nasz wagon

podczepiano pod kolejne pociagi, majace zawiezc nas do Niemiec Zachodnich. Jechaliśmy dośc długo upchani w

przedziałach drugiej klasy na plastykowych siedzeniach. Byliśmy zajeci zabawa, wymyślaniem konkursów kto bardziej

wyciagnie głowe za okno, kto wiecej nazbiera liści zza okna pociagu. Nie zwracaliśmy uwagi na niewygody. Nie pamietam

końca podrózy, ani w poblizu jakiego miasta mieszkaliśmy. Podzielono nas na domki kempingowe, osobno chłopców,

osobno dziewczyny. Jedliśmy w duzym budynku razem z niemieckimi wczasowiczami, mieszkajacymi tuz obok.

Mieliśmy duzo swobody, nadmiar dzieciecej energii wytracaliśmy w lesie, po którym ganialiśmy bez opamietania,

zabawiajac sie w berka, ciuciubabke, w chowanego. Dzieliliśmy sie na dwa obozy: dziewczyn i chłopców.

Z dobrym refleksem, duza szybkościa i wytrzymałościa dorównywałam chłopakom. Bez problemu pokonywałam leśne

przeszkody. Żadne odrapania i skaleczenia nie potrafiły mnie zatrzymac. Tylko jeden chłopak stanowił dla mnie wyzwanie,

najprawdopodobniej miał na imie Jarek. Byliśmy chudzi do granic mozliwości. Moje pościgi za Jarkiem i Jarka za mna

przedłuzały sie w nieskończonośc, podczas gdy reszta bandy nudzac sie czekaniem na nas, wracała do kempingów. Wspólne

ganianie po lesie, łapanie sie, podstawianie sobie nóg, szarpanie, nie miało końca. Czesto spóznialiśmy sie na obiady i

kolacje. Pewnego razu biegnac blisko za Jarkiem, wpadliśmy z duza predkościa na siebie, nie zauwazajac drzewa, które

wyrosło na naszej drodze. Trwaliśmy tak w zelaznym uścisku, sapiac sobie nawzajem do uszu. Było nam nieskończenie

dobrze, nie mogliśmy sie od siebie oderwac. Przytulaliśmy sie, głaskali i śmiali. Od tej pory świadomie odrywaliśmy sie od

reszty grupy, bawiac sie w berka we dwoje, umyślnie przewracajac sie, co jeszcze bardziej przyśpieszało nasze bicie serca.

Mocne uściski i pocałunki, przerywaliśmy gonitwami.

Spedzaliśmy wspólnie coraz wiecej czasu. Graliśmy równiez w piłke. Ostre starcia na boisku łaczyły sie z uściskami i

pocałunkami. Unoszacy sie kurz po naszym biegu za piłka przypominał bardziej wyścig motorów zuzlowych. Zmeczeni

padaliśmy na ziemie, mocno przylegajac do siebie, wyrównujac oddechy tak, zeby wszystkie cześci ciała pasowały do siebie.

Byliśmy soba zafascynowani, wpatrywaliśmy sie nawzajem w oczy, odkrywajac w ten sposób najwieksze nasze tajemnice.

Słowa nie były nam potrzebne. Czuliśmy sie i to było najwazniejsze. Nie było miedzy nami hierarchii, nie było obwiniania,

czyste nieskazone niczym uczucie.

Po grach i zabawach chodziliśmy wspólnie pod prysznic. Nie przyszło nam do głowy, ze łazienki dziela sie na meskie i

damskie. Wiedzieliśmy i widzieliśmy, ze sie róznimy, ale to nie miało dla nas zadnego znaczenia. Obmywaliśmy sie z

boiskowego kurzu, sprawdzajac kolejne siniaki i zadrapania. Dotykaliśmy sie i całowaliśmy. Spływajaca po nas woda

zanurzała nas całkowicie w sobie.

Pewnego dnia zauwazyli nas niemieccy wczasowicze, nie byli zdziwieni, nie przerwali naszego mycia, my tez sie nimi nie

przejeliśmy. Musieli jednak opowiedziec o tym zdarzeniu naszym opiekunom. Zaczeły sie szykany, nie tylko z ich strony, ale

i od naszych rówieśników. Nie wiedzieliśmy co sie dzieje. Nikt z nami nie chciał rozmawiac, siedziec obok nas. Mnie

oberwało sie w szczególności. Jako dziewczyna powinnam stac na strazy moralności i nie pozwalac sobie na za duzo.

Przekroczyliśmy wszelkie mozliwe tabu i to ja byłam temu winna.

Skończyły sie wspólne wycieczki do lasu, granie w piłke i wspólne prysznice. Byliśmy cały czas obserwowani. Kazdy

podejrzany gest wywoływał kolejna fale szykan.

W drodze powrotnej w pociagu siedziałam przy drzwiach korytarzowych, on cała droge siedział na korytarzu obok mnie.

Patrzyliśmy sie w siebie przez szybe hipnotyzujac sie nawzajem.”(Aleka Polis)

Aleka Polis – artystka wizualna, autorka filmów, animacji, instalacji, performance.

W swoich realizacjach Aleka posługuje sie wideo, fotografia cyfrowa, tworzy animacje, filmy dokumentalne. Jej

(post)krytyczna twórczośc otwiera pole do refleksji na temat rekonstrukcji podmiotowości, w przestrzeni kontrolowanej

przez szeroko pojeta władze. Jej prace, tworzone z pełna świadomościa porazki poszukiwania krytycznego dyskursu,

otwieraja przestrzeń dla nieobciazonej propaganda interpretacji.

JOANNA RAJKOWSKA

AWANGARDA DLA OWADÓW

instalacja, 2016

Projekty Joanny Rajkowskiej to zarówno architektoniczne i geologiczne fantazje, sztuczne wykopaliska archeologiczne, jak i

rzezby podwodne, dymy kadzideł czy geody wypełnione kryształami. Te niezrealizowane funkcjonuja czesto jako

kolektywne utopie.

Wiekszośc projektów Rajkowskiej powstaje, zyje i starzeje sie w przestrzeni publicznej, dlatego ich materia to nie tylko

materia wszelkich bytów, organicznych i nieorganicznych, wchodzacych w ich skład, ale równiez ich skomplikowane relacje.

Projekt Awangarda dla owadów to przywieziony z Niemiec, stosunkowo duzy domek dla lalek z lat 60., który został

przekształcony w hotel/mieszkania dla rodziny/roju owadów. Jego wyposazenie jest o tyle nietypowe, ze oprócz stylowych

mebli na ścianach mozna zobaczyc maleńkie fotografie przedstawiajace dzieła land-artu, sytuacjonistów czy artystów

pierwszej awangardy. Owady, które zamieszkaja w specjalnie przygotowanych mieszkaniach beda co dnia spogladac na te

reprodukcje. Jak je zobacza? Czy je zapamietaja? I w jaki sposób?

Joanna Rajkowska – artystka wizualna. Jest autorka projektów publicznych, obiektów, filmów, instalacji oraz

efemerycznych akcji i sytuacji realizowanych w przestrzeni miejskiej. Studiowała malarstwo na Akademii Sztuk Pieknych w

Krakowie w pracowni prof. Jerzego Nowosielskiego, jednocześnie studiujac historie sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Artystka otrzymała „Paszport Polityki”w 2007 roku za „niezwykłe projekty realizowane w przestrzeni publicznej, za

wyciaganie reki w kierunku błakajacego sie po mieście człowieka” oraz Nagrode Wielka Fundacji Kultury Polskiej za

całokształt twórczości. Mieszka i pracuje w Londynie i Nowogrodzie.

http://www.rajkowska.com/

RITO (Michał Gos, Piotr Pawlak, Jacek Stromski, Wicza)

koncert

RITO w jezyku esperanto znaczy RYTUAŁ, PROCEDURA.

RITO to kolektyw artystyczny, którego podstawe stanowia czterej muzycy: Piotr Pawlak, Michał Gos, Jacek Stromski i

Kuba Staruszkiewicz.

RITO odwołuje sie do obecnych w wielu kulturach obrzedów, procedur, podczas których za pomoca róznych, czesto

jednocześnie uzytych środków wyrazu dochodzi do intensywnych przekroczeń energetycznych.

Oprócz regularnych działań muzycznych, idea kolektywu sa spotkania z artystami innych dziedzin sztuki: performance,

taniec czy sztuki wizualne.

Podczas tegorocznego PARKOWANIA, do RITO dołaczy Wicza (Romuald Wicza-Pokojski), który przygotowuje

koncept wizualny widowiska, dbajac o światło, scenografie i tekst stworzy performance tekstowo-soniczny, co oprócz

walorów wizualnych, umozliwi nawiazanie do tematu wystawy, której wystep kolektywu jest integralna cześcia.

Piotr Pawlak – gitarzysta i producent zwiazany z trójmiejska scena muzyczna. Pod koniec lat 80. zaczał grac w zespole

Bielizna, Razem z Tymonem Tymańskim i Jackiem Olterem współtworzył zespół Kury i ich legendarny album

P.O.L.O.V.I.R.U.S. Współpracował z Mazzollem w formacji Arhythmic Memory. Od 1996 grał w zespole Łoskot. Aktualnie

Współpracuje z Olo Walickim w ramach projektu Kaszebe II oraz Antonim Gralakiem w YeShe. Autor muzyki teatralnej i

filmowej. Producent kilkudziesieciu płyt róznych wykonawców miedzy innymi: Scianka, Kury, Łoskot, Kobiety, Tymon &

Transistors, Pink Freud, Oczi Cziorne.

Michał Gos – perkusista wywodzacy sie z trójmiejskiej sceny niezaleznej. Współpracował z takimi grupami jak Oczi

Cziorne, Mazzoll & Arhythmic Perfection, Sonus Akrobata oraz z muzykami Mikołaj Trzaska, Pat Mastelotto, Trey Gunn,

Noel Akchote, Piotr Pawlak, Zdzisław Piernik, Clayton Thomas, John Edwards, Herb Robertson. Obecnie kontynuuje prace

nad muzyka swobodnie improwizowana w zespołach Rogulus x Szwelas Und Gos, Freeyo oraz w duecie z Irkiem

Wojtczakiem. Udziela sie takze w solowym projekcie Jacka Lachowicza oraz w wielu rózniacych sie stylistycznie

formacjach jak punkrockowy Vulgar.

Jacek Stromski – perkusista, instrumentalista, współpracował m.in. z zespołami: Canada, Apteka, Groovekojad, Miłośc,

Kury, Poganie, Lipali, Ikenga Drummers i wieloma artystami z Trójmiasta. W charakterze gry doszedł do naturalnej prostoty

a w brzmieniu – do korzeni. Swój styl określa jako basicbeat & roots drumming. Obecnie pracuje nad solowym projektem

Drum & Space oraz AtmaSonam wraz z Agnieszka Kamińska, a takze działa wspólnie z Navigatorgong.

Wicza (Romuald Wicza-Pokojski) – rezyser, dramaturg, performer, od listopada 2011 roku dyrektor naczelny i artystyczny

Teatru Miniatura. Absolwent Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie na Wydziale Wiedzy o Teatrze. W

1991 roku załozył autorski Teatr Wiczy, z którym zrealizował ponad 20 spektakli, zarówno scenicznych, jak i plenerowych.

Zaangazowany w działalnośc kulturalna i teatralna: pomysłodawca i dyrektor Miedzynarodowego Festiwalu Bulwar Sztuki

(2003–2006), kierownik społecznego domu kultury Centrum Wolnego Czasu Wicza (2004–2009). Realizator projektów

artystyczno-społecznych adresowanych do osób bezdomnych, środowisk defaworyzowanych społecznie, emigrantów. W

latach 2008–2011 dyrektor programowy Biura ESK Gdańsk 2016, współautor strategii kulturalnej „Wolnośc kultury. Kultura

Wolności". Jego spektakle były prezentowane na wielu liczacych sie scenach m.in. La Mama w Nowym Yorku, Miejski

Teatr w Teheranie, Dom Pisarzy w Mińsku. Laureat wielu nagród indywidualnych i zbiorowych, m.in. za innowacyjnośc w

sztuce lalkarskiej za spektakl „Dietrich. Broken nails" podczas World Festival of Puppet Arts w Pradze w 2009 roku czy

nagroda zespołowa dla spektaklu "Brzydkie kaczatko" podczas Harmony World Puppet Festival w Bangkoku w 2014 roku.

W 2007 roku otrzymał medal „Zasłuzony dla Kultury Polskiej".

DOROTA I MAŁGORZATA WALENTYNOWICZ

SYTUACJE (ĆWICZENIA CZASU TERAŹNIEJSZEGO)

instalacja + performance, 2016

Seria performatywnych akcji Doroty i Małgorzaty Walentynowicz w oparciu o partytury Eleny Rykovej (RU) i Francois

Sarhana (FR). Akcje te rozegrane zostana w sali koncertowej Pałacu Opatów.

Za scenografie performansu posłuzy projekcja przezroczy, złozona z fragmentów obrazów przyrody i architektury,

skomponowana z barokowa ornamentyka sali koncertowej. Obrazy, wyabstrahowane z rzeczywistości poprzez uzycie

intensywnych kolorów i światła, spajaja wnetrze i zewnetrze w przenikajaca sie wzajemnie witrazowa mozaike.

Znajdujacy sie w centrum sali fortepian bedzie uzyty w kulminacyjnym momencie programu, w performansie

zatytułowanym Bat Jamming. Instrument zostanie specjalnie spreparowany – za pomoca rekwizytów, takich jak rezonujace

misy tybetańskie czy płytki magnetyczne, z jego wnetrza popłyna tajemnicze dzwieki.

Obrazy i dzwieki stworza ulotny spektakl, w którym elementy dziewczecej zabawy, gry i zaczarowania, zostaja splecione

dojrzałym artystycznym gestem.

Dorota Walentynowicz – artystka wizualna, pracuje w obszarze fotografii, nowych mediów, instalacji i performansu. Prace

Doroty Walentynowicz wystawiane były m. in. na festiwalu Transmediale w Berlinie, w V2 Institute w Rotterdamie, w

Kunstlerhaus w Wiedniu, w Muzeum Fotografii w Amsterdamie, w Fundacji Stroom w Hadze, w Kunstverein w Salzburgu.

Dorota Walentynowicz jest autorka licznych publikacji z zakresu fotografii. Zajmuje sie tez działalnościa kuratorska i

edukacyjna. Jest członkinia kolektywów artystycznych Dienstag Abend (Wiedeń), FF (Berlin), Pisze/Mówi/Robi (Gdańsk-

Berlin).

Małgorzata Walentynowicz – pianistka, zajmuje sie muzyka współczesna. Wystepuje solo, z orkiestrami, z zespołami,

bierze udział w przedstawieniach multimedialnych, teatrach muzycznych, wykonuje utwory z elementami sztuki

preformensu. Laureatka pierwszej nagrody prestizowych konkursów interpretacji muzyki współczesnej: Gaudeamus

Interpreters Competition w Amsterdamie oraz The Yvar Mikhashoff Trust for New Music Buffalo w NY. Wystapowała m.in.

na Festiwalu Ultraschall w Berlinie, Acht Brücken w Kolonii, Letnich Kursach Muzyki Współczesnej w Darmstadt,

Festiwalu Rainy Days w Luksemburgu, ISCM World New Music Days, Cairo Contemporary Music Days w Egipcie, Tzlil

Meudcan w Israelu, a takze na festiwalach muzyki współczesnej w Polsce - Warszawska Jesień, Musica Polonica Nova,

Musica Electronica Nova, Poznańska Wiosna Muzyczna. Koncertowała w USA na zaproszenie uniwersytetów Harvarda,

Illinois i Louisville. Dokonała nagrań dla wytwórni Wergo, DUX, Bôłt Records, GENUIN. Od kilku lat współpracuje z

Ensemble Garage z Kolonii i Ensemble LUX:NM z Berlina.

MAREK WASILEWSKI & LEON WASILEWSKI

MAREK WASILEWSKI

JEALOUS GUY

wideo 4’52, 2013 (instalacja 2016)

wystepuja: Marek Wasilewski, Leon Wasilewski

kamera: Hubert Czerepok

LEON WASILEWSKI

MASKI

akryl na torbach papierowych, 2013

Premiera nie pokazywanego dotad filmu Marka Wasilewskiego Jealous Guy.

Pokaz przybiera charakter instalacji wideo w piwniczny pomieszczeniu z towarzyszeniem masek autorstwa syna artysty –

Leona. Film Jelous Guy jest parodia wideoklipu, w którym opisane sa ambiwalentne relacje w symbolicznym kregu

przemocy jakim jest relacja rodzica i dziecka, ojca i syna, pokolenia starszego i młodszego. Scenografia obrazu nawiazuje do

pojawiajacych sie w mediach i kulturze popularnej przekazów odkrywajacych pospolite domowe piwnice i garaze jako

miejsca zbrodni.

Marek Wasilewski – artysta wizualny ukończył PWSSP w Poznaniu w 1993 roku oraz Central Saint Martins College of Arts

& Design w Londynie w 1998 roku. Jest autorem filmów wideo, fotografii i tekstów o sztuce. Autor ksiazek m.in. Sztuka

nieobecna (1999), Rozmowy o brytyjskiej sztuce współczesnej (2001), Seks, pieniądze i religia (2001), Czy sztuka jest

wściekłym psem? (2008). Profesor Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Jest redaktorem naczelnym kwartalnika Czas

Kultury.

ANIA WITKOWSKA, MAJA WITKOWSKA

NA ZAWSZE RAZEM, CZYLI WSZYSTKO, CO OGLĄDAŁY OCZY MAI

instalacja site specific, 2016

„Tytuł realizacji w Parku Oliwskim w przewrotny sposób odnosi sie do cytatu z Weisera Dawidka Pawła Huelle i pozwala

mi na sentymentalny gest uzycia dzieciecego rysunku mojej córki Mai. Relacja matki z dzieckiem jest najsilniejsza i

najdziwniejsza relacja, której udało mi sie doświadczyc. Mówiac o zwiazkach rodzinnych nie myśle o swoich rodzicach,

rodzeństwie czy nawet Adamie, lecz właśnie o Mai. Z tego powodu po raz pierwszy zdecydowałam sie zrealizowac prace z

Jej udziałem. Siegnełyśmy wspólnie do kartonu Jej rysunków z dzieciństwa, ogladajac raz jeszcze rzeczywistośc przez Nia

wyobrazona i przedstawiona. Jednogłośnie wybrałyśmy portret naszej rodziny po śmierci, która unosi sie w radosnym tańcu

kościotrupów w umownej przestrzeni, bezczasie.

Maja nie pamieta dlaczego narysowała Danse macabre, co Ja zainspirowało, była wtedy 4,5-latka, wiec naturalnie w tym

wieku zaczynała pytac o śmierc, uzywajac swojej dzieciecej percepcji.

Po latach i wielu doświadczeniach oraz powolnym odchodzeniu Mai z domu, jeszcze bardziej cieszy mnie wizja i naiwna

wiara płynaca z obrazka w to, ze zawsze bedziemy razem bez przygnebienia i smutku, ze samotnośc nie istnieje. Chce ten

rysunek przechowac w swojej pamieci, bo to miedzy innymi wspólnotowośc wygasza nasz egzystencjalny lek, a taniec jawi

sie niczym szamański rytuał odganiajacy zło, mimo, ze śmierc wciaz pozostaje niezgłebiona tajemnica, nie tylko dla dziecka.

Zapraszam do parku!” (Ania Witkowska)

Ania Witkowska – artystka wizualna, grafik, kuratorka. Ukończyła Akademie Sztuk Pieknych w Gdańsku. Współprowadzi

Pracownie Publikacji Multimedialnej i Ksiazki Artystycznej Akademii Sztuki w Szczecinie. Tworzy samodzielnie lub w

duecie z Adamem Witkowskim. Posługuje sie wideo, fotografia, instalacja lub obiektem. Dwukrotna stypendystka MKiDN,

w 2011 nominowana wraz z Adamem Witkowskim do Nagrody Deutsche Banku „Spojrzenia/Views”. W 2015 otrzymała

wraz z Adamem Witkowskim Splendor Gedanensis za kuratorska koncepcje festiwalu Narracje 6. „medrzec i duch”.

Współzałozycielka Kolektywu Znajomi znad morza. Aktualnie pracuje w kuratorskim zespole All Inclusive nad projektem

Znajomi znad morza we Wrocławiu.

ADAM WITKOWSKI

RABABA – RESZTKI

wykład performatywny, 2016

„Wychowałem sie bez ojca. Wyjechał z Polski do Iraku (skad pochodzi) jeszcze przed moim urodzeniem. Słuch po nim

zaginał, a z informacji jakie dotarły do mojej mamy wiedziałem, ze zginał podczas wojny iracko-irańskiej. W Polsce

pozostawił po sobie jedynie kilka przedmiotów. Jednym z nich był egzotyczny instrument strunowy, całkowicie niesłusznie

nazywany przez moja mame gitara. Jego właściwa nazwe – rababa, poznałem dopiero niedawno. Braku jednego z rodziców

nigdy nie odczuwałem, a dzieciństwo wspominam jako szcześliwe. Jednym z najzywszych wspomnień z niego sa zabawy

rababa właśnie. Pamietam, ze była ona w moim zyciu od zawsze. Pamietam doskonale trud jaki musiałem wykonywac, aby

siegnac ja z szafy. Pamietam dzień, w którym razem z kolega ja zniszczyliśmy. Dwa lata temu moja mama zmarła, a po jej

śmierci odnalazłem kilka zdjec z tamtego czasu. Jedno z nich zrobione było pare chwil po tym jak instrument został

zniszczony. Wspomnienia, które przechowuje w mojej głowie sa na tyle silne, ze wciaz nie moge w to uwierzyc, ze na

fotografii widze siebie majacego około 1,5 roku. Sierota byłem zaledwie pół roku. Ojciec nagle sie odnalazł, a ja odkryłem,

ze w muzyce, która tworze jako dorosła osoba jest ogromny wpływ brzmienia rababy i nieokreślonej etniczności."

(Adam Witkowski)

Adam Witkowski – absolwent gdańskiej Akademii Sztuk Pieknych. Artysta wizualny, muzyk i wykładowca Akademii

Sztuki w Szczecinie / Wydział Malarstwa I Nowych Mediów oraz Akademii Sztuk Pieknych w Gdańsku / Wydział Rzezby i

Intermediów. Tworzy samodzielnie lub w artystycznym duecie zAnia Witkowska. Głównie zajmuje sie dzwiekiem i muzyka

– projektami radiowymi (Radio Copernicus, Radio Simulator), komponowaniem muzyki do spektakli teatralnych – Intro,

Odysseas, nagraniami terenowymi. Wybrane piosenki zespołów, które współtworzy wykorzystano w filmach Baby Blues,

Baby Bump. Jest kompozytorem i wykonawca w zespołach: Samorządowcy (duet z córka Maja), Gówno, Nagrobki (z

Mackiem Salomonem), Langfurtka (z Mikołajem Trzaska), Adam Witkowski&Michał Miegoń oraz autorem solowych

projektów 0404, Andrzej Baphomet. Ma na swoim koncie około 20 wydawnictw muzycznych.

EWA WYSKOCZYL & PIOTR TROJAN

„WSZYSTKO, CO OGLĄDAŁY TWOJE OCZY I WSZYSTKO, CZEGO DOTYKAŁY TWOJE RĘCE, DAWNO JUŻ

ROZSYPAŁO SIĘ W PROCH”

spacer teatralny, 2016

wystepuje: Piotr Trojan, rezyseria: Ewa Wyskoczyl

Magiczna powieśc Pawła Huellego o dzieciństwie, pamieci i granicach poznania.

Weiser Dawidek, najpewniej powszechnie znana mieszkańcom Gdańska ksiazka, stała sie impulsem „teatralnego spaceru”

zainicjowanego wydarzeniami z kart powieści, złozonego z sekwencji ruchomych obrazów, dzwieków i cytatów.

„Przypomnijmy dla porzadku: Gdańsk, 1957 rok, upalne lato. W niewyjaśnionych okolicznościach zniknał bez śladu po

eksplozji w tunelu 13-letni Weiser Dawidek – wyśmiewany i pogardzany przez rówieśników zydowski chłopiec, obdarzony

niezwykłymi talentami, umiejetnościami, osobowościa, umiejacy lewitowac piroman. W sprawie tajemniczego znikniecia

toczyło sie śledztwo. Przesłuchiwani byli chłopcy – świadkowie wydarzenia. Była i Elka, najblizsza kolezanka zaginionego

chłopca, która znikneła razem z Weiserem, ale odnalazła sie po kilku dniach. Był tez Żółtoskrzydły – zbieg ze szpitala

psychiatrycznego. My wedrujemy po latach, tropami tkwiacymi w naszej dorosłej pamieci, ale z tesknoty za pamiecia

dziecka, za niejasnymi wspomnieniami i obrazami, za światem widzianym z perspektywy umysłu nieskazonego

samoświadomościa. Weiser Dawidek to nasz „Charon”, towarzysz w bolesnym przejściu z dzieciństwa w dojrzałośc. Obrazy

sa jednak metne, niedokładnie, zatarte…nic, nigdy nie bedzie takie jak kiedyś.” (Ewa Wyskoczyl)

Ewa Wyskoczyl – rezyserka teatralna, filolozka, autorka dramatów. Załozycielka autorskiego Teatru ZL, w którym

zrealizowała m.in. Piaskownicę wg Michała Walczaka (2005), Skazę Marzeny Brody (2006), Silesia bus - Lepsi wg

Jekatieriny Narszi (2007), Zarah (2007), Króla Olch wg Johanna Wolfganga von Goethego i Mirona Białoszewskiego (2010,

koprodukcja z MAAT Projekt). Ostatnio rezyserowała m.in. Jasieńskiego w Narodowym Teatrze Starym w Krakowie (2014),

Rebelię Mariusza Sieniewicza (2014) oraz Śmiesznego staruszka Tadeusza Rózewicza (2015) w Teatrze Slaskim w

Katowicach. Autorka dramatów, m.in. Zarah, Jasieński, Maleficia oraz scenariusza filmowego 765 metrów pod ziemią.

Aktualnie przygotowuje spektakl Mordor wg Ziemowita Szczerka w Teatrze Nowym w Krakowie. Otrzymała liczne nagrody

i wyróznienia. Stypendystka m.in. Marszałka Województwa Slaskiego w dziedzinie kultury oraz MKiDN. W 2012 roku

uhonorowana specjalna nagroda Złotej Maski Województwa Slaskiego „za autorska koncepcje i znaczace realizacje”.

Piotr Trojan – aktor teatralny i filmowy, autor dramatów. Aktor Teatru Nowego w Łodzi im. Kazimierza Dejmka.

Absolwent PWSFTiT im. Leona Schillera w Łodzi. Grał role m. in. w Wyzwoleniu Stanisława Wyspiańskiego (rez.

Waldemar Zawodziński,Teatr im. Stefana Jaracza, Łódz); Silesii Bus – Lepsi Jekateriny Narszi (rez. Ewa Wyskoczyl, Teatr

ZL Tarnowskie Góry); Cztery na podstawie Niepokojów wychowanka Torlessa Roberta Musila (rez. Szymon Kaczmarek,

Teatr Studyjny, Łódz) za która otrzymał pierwsza nagrode aktorska na Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi 2009. Jest

równiez zdobywca nagrody „Złotej Maski” za role Ifigenii w spektaklu I Ifigenia Tomasza Bazana. Autor i rezyser spektaklu

Grind/r w TR Warszawa (2015), bioracego udział w 22. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki

Współczesnej.

WARSZTATY GREEN LAB by FabLab Trójmiasto

Seed bombs – rodzinna zielona partyzantka

Pragniemy zaprosic do radosnej ogrodniczej partyzantki poprzez tworzenie „mini inkubatorów dla nasion”. Nasiona

zamkniemy w glinianej kulce z kompostem pełniacym funkcje odzywcza. Na warsztatach kazdy z uczestników bedzie mógł

wybrac własna rośline, lub mieszanke do stworzenia unikatowej „bomby nasiennej”- takie pakunki wraz z opisem trafia do

odwiedzajacych.

Pachnący kompost od kuchni

Zapraszamy na stoisko pokazujace jak wyglada i pachnie dobry kompost. Podczas warsztatów „mieszania” poznamy tajniki

odpowiednich proporcji dobrego kompostu, naturalnych pomocników oraz gotowy kompost i mozliwości jego zastosowania

w przydomowym ogródku. Pokazemy, ze korzystajac ze zdrowych, naturalnych produktów, zostana nam takze „zdrowe

śmieci” zadnych puszek, tacek styropianowych, foliówek i pojemników. Jedyne co nam pozostaje to skorupki, obierki,

ogryzki i skórki. Co z tym zrobic? Najlepiej KOMPOST - czyli oddac Matce Ziemi chociaz cześc tego co od niej dostajemy!

Maszynka śniadaniowa i rzecz o podpłomykach.

Poranek, nawet ten pózniejszy, warto rozpoczac śniadaniem w dobrym towarzystwie. Po raz kolejny zapraszamy na

Maszynkę Śniadaniową. Wykrojnik do sera prosto z drukarki 3D, tłok do domowego hummusu, dyspozytor do płatków i

specjał wypiekany w tradycyjnym piecu glinianym - całe rodziny „skonstruuja” pyszne śniadanie, korzystajac z linii

produkcyjnej, która powstanie specjalnie na potrzeby PARKOWANIA.

Krótka notka o specjale zwanym podpłomykiem.

Podpłomyk to prymitywny, płaski placek, otrzymywany zwykle tylko z maki, wody i soli, zapiekany w liściu lub z

dodatkiem ziół, stanowi element łaczacy proste i naturalne produkty z historia człowieka. Z ich wypiekiem z resztek ciasta

chlebowego zwiazane sa rózne wierzenia ludowe. Podpłomyk był pieczony jako pierwszy lub ostatni, czyli otwierał lub

zamykał czynnośc wypieku. Kolejnośc ta nie jest przypadkowa. I tak – podpłomyk pieczony przed właściwym wypiekiem

chleba był dawany dziecku, gdyz odzwierciedlał ten okres zycia ludzkiego. Chleb, właściwy cel wypieku, przeznaczony był

dla dorosłych i odpowiadał temu właśnie okresowi zycia. Podpłomyk kończacy wypiek, dawany był starcom i odzwierciedlał

schyłkowy okres zycia człowieka.

Podczas warsztatów Maszynka Śniadaniowa, kazdy uczestnik bedzie miał okazje upiec swój własny placek, oraz zrobic to

samo dla swoich najblizszych. Poza wartościa zwiazana z poszerzeniem wiedzy o wierzeniach i symbolice ludowej,

uczestnicy poznaja równiez rodzime rośliny od lat wykorzystywane do wypieków – lebioda, pokrzywa czy czarnuszka

przestana byc juz tajemnica.

Recyclingowy warsztat splotu

Od wieków tkactwo, poza znaczeniem gospodarczym odgrywało równiez powazna role w zyciu społecznym danej grupy.

Wiekszośc prac z nim zwiazanych wykonywały zespołowo kobiety. Do takich prac prócz pielenia, rwania, miedlenia i tarcia

lnu nalezało równiez przedzenie i tkanie, wyplatanie jako prace o charakterze wybitnie towarzyskim, dla którego gromadziły

sie kobiety w zimowe wieczory, uprzyjemniajac sobie czas pogawedka i śpiewem. Do dziewczat przychodzili chłopcy i

pracy towarzyszyły czesto zaloty i zabawa. Obecnie mamy do czynienia z powrotem do korzeni, do wspólnych działań,

zwłaszcza tych, które wzmacniaja wiezi rodzinne. Jednocześnie pamietajac o ograniczonych zasobach, coraz cześciej

spogladamy w kierunku ponownego uzycia materiałów.

Zapraszamy na Warsztat Recyclingowego Splotu, który bedzie stanowił połaczenie tradycyjnych kregów kobiet (z

towarzyszacymi mezczyznami :), pokazania zapomnianych krosenek, tkactwa tabliczkowego czy recznego plecenia w

dłoniach. Wykorzystamy naturalne materiały, ale przede wszystkim uzyjemy ponownie ścinki, skrawki i recyclingowa,

bawełniana „włóczke” i stworzymy Parkowa, recyclingowa rame tkacka.

GreenLab (by FabLab Trójmiasto)

Grupa GreenLab to rozbudowany skład wybranych komórek Fundacji FabLab Trójmiasto. GreenLab – powstał z miłości

do natury i odkrywania korzeni, równiez tych kulturowych. Z pasja realizuja działania społeczne i edukacyjne głeboko

osadzone w nurcie otwartej kultury, ekologii i ogólnie pojetych działań w ruchu D.I.Y (Zrób to sam). Tworza projekty

zwiazane z takimi tematami jak działania społeczne aktywizujace dane społeczności poprzez warsztaty manualne,

propagujace ogrodnicza partyzantke miejska, edukacje ekologiczna, projekty z zakresu budownictwa ekologicznego,

działania z zakresu wykorzystania materiałów z odzysku przy produkcji mebli i instalacji czy integracja tradycyjnych sztuk

rekodzielniczych z innowacyjnymi technologiami takimi jak Druk 3D. Współpracuja z wieloma organizacjami zwiazanymi z

kultura i ekologia.

MIEJSCY PRZYRODNICY

gra miejska

„Czy wiedzieliście o tym, ze drzewa w Parku Oliwskim maja swoje rodziny? A w kazdej rodzinie jest skrywana jakaś

tajemnica. Waszym zadaniem bedzie odkryc sekrety, tajne skrytki i ukryte zagadki, poumieszczane w całym Parku. Drzewa

moga wam duzo o sobie i swoich bliskich opowiedziec, pod warunkiem, ze bedziecie uwaznie słuchac i szukac. Kto wie,

moze nawet pokaza wam, jak zrobic własne drzewa (genealogiczne)”.

Fundacja Generacja – tak naprawde to maz i zona (Witek Misztal, Gosia Zamorska). Działaja lokalnie, głównie w Dolnym

Wrzeszczu. Robia Kino Podwórkowe i Kino Na Dywanie dla dzieci, warsztaty haiku oraz aktywizuja seniorów. W zeszłym

roku udało im sie postawic plac zabaw na Placu Wybickiego i ufundowac mikrostypendia dla tutejszych dzieciaków.

ETNO-RODZINA

Z przyjemnościa informujemy, ze Oddział Etnograficzny Muzeum Narodowego w Gdańsku dołacza w tym roku do działań

organizowanych w ramach PARKOWANIA. „W naszym przy muzealnym ogródku, gdzie zazwyczaj odbywa sie Jarmark

Etnograficzny w dniach 16-17 lipca wszystko krecic sie bedzie wokół rodziny, dzieci oraz wspólnie spedzanego razem czasu.

Pod hasłem ETNO – RODZINA kryja sie rózne działania edukacyjne, warsztaty, gry i zabawy dla najmłodszych i nie tylko.

Zapraszamy całe rodziny nie tylko do zabawy, lecz równiez do spedzenia wspólnie czasu w naszym ogrodzie na łonie natury,

gdzie rozstawione zostana lezaki i zorganizowana zostanie „strefa relaksu”, mozna bedzie zaopatrzyc sie w dobra kawe, coś

słodkiego jak równiez w ksiazki dla najmłodszych, jednocześnie majac swoje pociechy na oku. Bedzie mozna uczestniczyc

m.in. w warsztatach platania sznurków prowadzonych przez Anne Muszyńska z Pestka Zręczna Pracownia, działaniach

edukacyjnych prowadzonych przez Stowarzyszenie Ochrony Sów. Kamyk Studio zaproponuje mini spektakl-słuchowisko i

czytanie ksiazek dla najmłodszych przy muzyce na zywo. Wydawnictwo EneDueRabe poprowadzi warsztaty plastyczno-

czytelnicze pt.: Halo, halo to jest Gruffalo! A dla wszystkich, którzy zgłodnieja Panie z Koła Gospodyń Wiejskich z

Kiedzmarka przygotuja wspaniałe wypieki i wyroby kulinarne. (Amelia Bistram – koordynatorka ETNO-RODZINY)

ŚNIADANIE NA TRAWIE

Tak jak w poprzednich latach ponownie zapraszamy na śniadanie na trawie. To propozycja wspólnego posiłku w jednym z

najbardziej urokliwych zakatków Gdańska. Kazdy, kto w niedzielny poranek wraz z kocem i koszem piknikowym zagości na

trawie koło Muzeum Etnograficznego, bedzie mógł wspólnie z rodzina i przyjaciółmi zjeśc niezapomniane śniadanie.

STO LAT!

Z okazji 10 edycji PARKOWANIA zapraszamy na smakowite torty z kultowej oliwskiej piekarni ESKIMOS,

w której nie jedno juz pokolenie Oliwian zajada sie pysznymi lodami, ciastami i pieczywem.

Swietujmy wspólnie!

Saturator zaPARKował – pij wode z kranu!

Przypominamy tez o kampanii promujacej picie wody z kranu naszego Sponsora – firmy GIWK – Bliżej źródeł, który

przyjedzie na PARKOWANIE z saturatorem, z którego napijemy sie gazowanej i niegazowanej wody ze smacznymi,

zdrowymi dodatkami! Zapraszamy do PARKOWEJ Pijalni Wody tuz obok wejścia do Palmiarni w godzinach od 10.00 do

19.00.

Więcej informacji o PARKOWANIU: www.akukusztuka.eu

Kontakt: parkowanie@akukusztuka.eu

Projekt dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Miasta Gdańska.

Stowarzyszenie A KuKu Sztuka 2016 © Wszystkie prawa zastrzeżone