Transakcje inwestycyjne Transakcje spekulacyjne

Transakcje Hedingowe (zabezpieczające) Transakcje arbitażowe

Włącza się tu transakcje zawierane z myślą o długim horyzoncie czasowym. W ich przypadku pozycja walutowa związana jest zazwyczaj z przekonaniem, co do czynników fundamentalnych (np. bilans handlowy, poziom inflacji, poziom stóp procentowych, wzrost gospodarczy, itd.) stojących u podstaw obiektywnej pozycji gospodarki danego państwa, a co za tym idzie także waluty tego kraju. Do grupy tej zaliczają się także transakcje wykorzystujące operacje walutowe jedynie, jako środek do realizacji kontraktów gospodarczych.

Cechują się raczej krótszym horyzontem czasowym – w skrajnych przypadkach tego typu operacje trwać mogą zaledwie kilka minut, a nawet sekund. Ich zawieranie związane jest z krótkoterminowym przekonaniem graczy, co do kształtowania się kursu określonej waluty bądź grupy walut. U podstaw procesu decyzyjnego w tego typu transakcjach stoi często tzw. analiza techniczna wykorzystująca zachowanie się cen w przeszłości do prognozowania cen w przyszłości.

Operacje te mają na celu uchronić stronę ją inicjującą przed ryzykiem kursu walutowego. Wykorzystywane są one często w praktyce międzynarodowych transakcji gospodarczych przez eksporterów czy importerów, którzy narażeni są na zmienność kursów walut obcych w stosunku do waluty ich własnego kraju. Przykładem może być tutaj KGHM Polska Miedź S.A., który eksportując wydobytą przez siebie w Polsce miedź i otrzymując płatności w dolarach amerykańskich (USD), narażony jest na spadek wartości tej waluty w stosunku do polskiego złotego (PLN). Aby uchronić się przed skutkami ewentualnego spadku kursu USD może zdecydować się na zawarcie odpowiedniej wielkości kontraktów na rynku Forex, dzięki którym będzie zarabiał w przypadku umocnienia się złotego w stosunku do dolara. Należy jednak zauważyć, że zysk z kontraktów na rynku Forex nie pozwoli firmie na zaksięgowanie dodatkowego zarobku, a jedynie zrekompensuje straty poniesione z tytułu mniejszych wpływów ze sprzedawanej miedzi wyrażonych w polskim złotym.

Są to pozbawione ryzyka transakcje wykorzystujące czasową nieefektywność rynku do zawarcia kontraktów kupna/sprzedaży określonych instrumentów na różnych, a nawet tym samym rynku w celu osiągnięcia zysku. Zysk księgowany na pojedynczej transakcji arbitrażowej jest pewny, choć w praktyce zazwyczaj bardzo niewielki, co powoduje, że – w większości przypadków – są one opłacalne, jeśli przeprowadza się je na dużą skalę. Z tego względu operacjami tego typu zajmują się z reguły inwestorzy instytucjonalni, dysponujący dużymi zasobami finansowymi i możliwościami ciągłego monitorowania sytuacji rynkowej w celu wynajdowania okazji do zastosowania arbitrażu. Klasyczną sytuacją arbitrażową jest taki układ kursów trzech par walut, który gwarantuje osiągnięcie zysku inwestorowi decydującemu się na zawarcie kolejnych transakcji kupna i sprzedaży tychże walut, np.: w danej chwili kurs USD/PLN=2, kurs EUR/USD=1,5, a kurs EUR/PLN=3,01. Przy pominięciu kosztów transakcyjnych inwestor, który za 10000 PLN zakupi 5000 USD, następnie wymieni tę kwotę na 3333,33 EUR, będzie mógł bardzo szybko zamknąć arbitraż z sumą 10033,32 PLN poprzez sprzedaż EUR i zakup PLN. Dzięki temu w stosunkowo krótkim czasie i bez ryzyka osiągnie zysk w wysokości 33,32 PLN.

Transakcje SPOT czyli transakcje natychmiastowe, które cechują się bezzwłocznym ustaleniem kursu wymiany walut; rozliczeniem operacji i dostarczeniem waluty po dwóch dniach roboczych.

Transakcje Terminowe zalicza się szerokie spektrum instrumentów finansowych oferujących inwestorom bardzo bogate możliwości transakcyjne. Najważniejszymi z nich są kontrakty forward, walutowe kontrakty futures, opcje walutowe oraz transakcje typu SWAP. Należy dodać, że istnieje wiele skomplikowanych kombinacji podstawowych typów transakcji, które dostosowane są do aktualnych potrzeb stron transakcji.

Na całym świecie używa się ponad 170 walut posiadających różne, często bardzo oryginalne, „lokalne” nazwy. Praktyka wymiany walutowej byłaby

niezmiernie utrudniona bez zintegrowanego systemu nazewnictwa

walutowego. W celu usystematyzowania nazw i standaryzacji oznaczeń na rynku Forex do identyfikacji poszczególnych walut używa się zbioru trzyliterowych

kodów ISO 4217 (International Organization for Standardization).

Kody tworzone są według standardowego klucza:dwie pierwsze litery kodu waluty to kod państwa, ostatnia – trzecia litera – to kod waluty. W ten sposób oznaczenie polskiego złotego PLN rozbić można na: oznaczenie państwa (PL) oraz waluty (N – nowy złoty dla odróżnienia od złotego przed denominacją z 1995 roku). Analogicznie dolar amerykański USD to: US – oznaczenie państwa oraz D – oznaczenie waluty.

Poza trzyliterowymi kodami, bardzo powszechne jest używanie symboli graficznych, jako wizualnej reprezentacji walut, towarzyszącej nam w życiu codziennym. Do najbardziej znanych symboli graficznych walut zaliczyć można:

Symbol dolara amerykańskiego ($), Symbol euro (€), Symbol funta brytyjskiego (£) Symbol japońskiego jena (¥)