1

Gazetka Parafialna... (maj 2018)

cena: 2 złote

numer 5 (231), maj 2018 roku

Zesłanie Ducha Świętego

Oddychaj we mnie, Duchu Święty,

abym święcie myślał.

Przymuszaj mnie, abym świecie

postępował.

Pobudzaj mnie, abym miłował tylko

to, co święte.

Umacniaj mnie, abym strzegł tego,

co dobre.

Strzeż mnie, Duchu Święty, abym

Cię nigdy nie utracił.

(św. Augustyn)

2

Gazetka Parafialna... (maj 2018)

Nabożeństwa majowe

Nabożeństwa odprawiane w Kościele Ka-tolickim ku czci Matki Bożej w miesiącu ma-ju. W czasie tych nabożeństw główną modli-twą jest Litania Loretańska wraz z modlitwa Pod Twoją obronę. Początków tych nabo-żeństw można doszukiwać się w znacznie wcześniejszych czasach niż powszechnie się uważa. Już w V wieku we Wschodniej trady-cji śpiewanie pieśni ku czci Najświętszej Ma-ryi Panny i odmawianie modlitw było prakty-ką powszechną. W tradycji zachodniej dopiero na przełomie XIII i XIV wieku po-wstał pomysł, aby miesiąc maj poświęcić Ma-ryi. Zapoczątkował go król hiszpański Alfons X. zapraszał on do udziału w nabożeństwach majowych dworzan a również często sam brał w nich udział. Swoim poddanym zalecał by gromadzili się w porze wieczornej na modli-twach wokół figur Matki Bożej. Dominikanin bł. Henryk Suzo, uczeń Jana Eckcharta i przy-jaciel Jana Taulera, znanych mistyków śre-dniowiecza, wyznał, ze jako chłopiec zbierał w maju kwiaty i niósł je do stóp Matki Bożej. Lubił pleść z kwiatów wianki i kłaść je na głowę figur Matki Rodzicielki. Matka Boża nagrodziła go za to wizją chwały, jaką odbiera od Aniołów w niebie. W 1549 roku w Niem-czech ukazała się książeczka „Maj duchowy”, gdzie po raz pierwszy maj został nazwany „miesiącem Maryi”. W żywocie św. Filipa Nereusza czytamy, „że święty ten gromadził dzieci przy figurach i obrazach Matki Bożej, śpiewał z nimi pieśni, zbierał kwiaty i zachę-cał do składania ku Jej czci kwiatów, ducho-wych ofiar i wyrzeczeń. Nowicjusze domini-kańscy we Fiesole ( w latach 1677 – 1709) w maju gromadzili się przed wizerunkiem Naj-świętszej Maryi i czcicieli ja muzyką, śpie-wem i składaniem duchowych ofiar. Jednakże za autora właściwych nabożeństw majowych historycznie uważa się jezuitę o. Ansolani (1713). On to w kaplicy królewskiej w Neapo-lu codziennie w maju urządzał nabożeństwa z pieśniami ku czci Matki Bożej, które kończy-ło się błogosławieństwem Najświętszym Sa-kramentem. Za największego apostoła nabożeństw majo-wych uważa się jezuitę o. Muzzarelliego. W roku 1787 wydał on broszurkę, w której pro-pagował nabożeństwo majowe. Co więcej, rozesłał ją do wszystkich biskupów Italii. Sam w Rzymie zaprowadził to nabożeństwo w

słynnym kościele zakonu Il Gesu, mimo że zakon ten oficjalnie nie istniał. (skasowany przez papieża Klemensa XIV w roku 1773). Odprawiał on również nabożeństwa majowe w Paryżu, gdzie towarzyszył papieżowi Pui-sowi VII w podróży na koronację Napoleona Bonaparte. Pius VII obdarzył nabożeństwa majowe odpustami. Dalsze odpusty do nabo-żeństwa majowego przypisał w roku 1859 błogosławiony papież Pius IX. Wtedy też ustalono, ze w czasie nabożeństwa odmawia-na jest Litania Loretańska i modlitwa Pod Twoją obronę …

W Polsce pierwsze nabożeństwa majowe wprowadzili jezuici w Tarnopolu (1838), mi-sjonarze w warszawie w kościele św. Krzyża (1852). Później ksiądz Golian w Krakowie (1856) i we Włocławku biskup Marszewski (1859). W tym samym czasie Królowej maja szerzył w Galicji poezją o. jezuita Karol An-toniewicz. Ks. Wincenty Buczyński (jezuita) wydał we Lwowie pierwszą książeczkę o na-bożeństwach majowych (1839). W dziesięć lat później podobną broszurę wydano we Wrocławiu (1850). Wydał ją ks. Aleksander Jełowiecki, zmartwychwstaniec. Po trzydzie-stu latach nabożeństwo majowe stało się bar-dzo popularne i znane w całym kraju.

Litania Loretańska, która jest główną czę-ścią nabożeństwa majowych, powstała praw-dopodobnie w XII wieku we Francji. Zebrane wezwania sławiące Maryję Pannę zatwierdził 11 czerwca 1587 roku papież Sykstus V. swo-ją nazwę zawdzięcza włoskim sanktuarium maryjnym w Loretto, gdzie była niezwykle popularna. Ponieważ modlący się często do-dawali do niej własne wezwania, w roku 1631 Święta Kongregacja Obrzędów zakazała do-konywanie w tekście samowolnych zmian. Nowe wezwania posiadały aprobatę Kościoła i wynikały z rozwoju mariologii.

W Polsce jest jedno wezwanie więcej. W okresie międzywojennym, po zatwierdzeniu przez Stolicę Apostolską uroczystości Naj-świętszej Maryi Panny, Królowej Polski, za zgodą papieża Piusa XI, do Litanii dołączono wezwanie „Królowo Polski”.

W diecezji katowickiej też jest jedno we-zwanie więcej w Litanii. Przez staranie ks. bp. Herberta Bednorza, Stolica Apostolska wyda-ła zgodę aby w Litanii Loretańskiej na terenie całej diecezji odmawiano wezwanie – „Matko Sprawiedliwości i Miłości Społecznej”. Zgo-dę potwierdził Papież Paweł VI.

3

Gazetka Parafialna... (maj 2018)

Modlitwa do Ducha Świętego

Duchu Święty Boże, Duchu Ojca i Syna,

korząc się przed Boskim majestatem Twoim,

w obliczu nieba i ziemi,

poświęcam Ci duszę mą i ciało

Uwielbiam blask nieskończonej Twej czystości,

doskonałością Twej sprawiedliwości,

potęgę Twej miłości.

Ty jesteś światłem i siłą mej duszy,

przez Ciebie żyję, myślę i działam.

Obym niewiernością łasce Twoje nie zasmucał Ciebie,

nie zgrzeszył przeciw Tobie!

Spraw, niech nieustannie wsłuchuję się w głoś Twój,

niech idę za Twym natchnieniami.

O Duchu Święty – Dawco daru mądrości – oświecaj mnie

O Duchu Święty – Dawco daru rozumu – pouczaj mnie.

O Duchu Święty – Dawco daru rady – kieruj mną.

O Duchu Święty – Dawco daru mocy – umacniaj mnie.

O Duchu Święty – Dawco daru umiejętności – rozpraszaj moją nieświadomość.

O Duchu Święty – Dawco daru bojaźni Bożej – oswobodź mnie od wszelkiego

grzechu.

O Duchu Święty – Dawco daru pokoju – obdarz mnie pokojem.

Błagam Cię, Duchu Święty Boże, udziel mi mocy, abym w każdej chwili mego życia

kierował się dobrocią i życzliwością, słodyczą i wiernością, cierpliwością i miłością,

radością i wyrozumiałością. Amen.

4

Gazetka Parafialna... (maj 2018)

„Bez Ducha nie ma życia …”

Wywiad z ks. Rafałem Skitkiem

Redakcja.: Wszystko zaczęło się w

Chorzowie...

Ks. Rafał Skitek.: Tak. W tym mieście się

urodziłem. Tu się też wychowałem. Nawet

jeśli potem wraz z siostrą i rodzicami

mieszkaliśmy w Świętochłowicach, to i tak

do liceum uczęszczałem do Chorzowa. Tu

mieszkali moi dziadkowie. Dlatego z

pełnym przekonaniem mogę powiedzieć, że

czuje się Chorzowianinem. I że jest to

miasto, do którego mam ogromny

sentyment. Czuję się tu u siebie. W domu.

Red.: Droga do seminarium.

Ks. R. S.: Najlepiej zapytać o to Pana Boga.

On wie na ten temat dużo więcej niż ja. Ja

mogę powiedzieć jedynie tyle, że była to

droga fascynującą. Spotkałem na niej

bardzo mądrych i wspaniałych ludzi – z

pasją życia i miłością do Kościoła. Myślę,

że to przez nich Pan Bóg upomniał się o

mnie. I dał odwagę, by pójść za Nim. Czyli,

by zostawić między innymi Szkołę

Muzyczną im. Grzegorza Fitelberga w

Chorzowie oraz Akademię Ekonomiczną

(dziś Uniwersytet Ekonomiczny) w

Katowicach. By porzucić – przynajmniej na

chwilę – dobrze zapowiadające się występy

muzyczne na scenie i możliwości szybkiego

zarabiania pieniędzy. Wielu przepowiadało

mi karierę muzyczną. Uśmiecham się jak to

słyszę. Niczego nie żałuję. Bo to ciekawe,

że człowiek wszystko zostawia, wstępuję do

seminarium i jest szczęśliwy. Czuje w sercu

pokój. Ale gwoli uczciwości dopowiem, że

ja nigdy nie chciałem być księdzem. Ja

sobie tego nie ubzdurałem. Ani moja mama,

babcia mi tego nie proponowały. Czułem,

że tego chciał Pan Bóg. Byłem trochę

bezbronny, bezsilny. Ale to potrzebne

doświadczenie. Teraz nieudolnie próbuję

wypełniać Jego wolę. Na szczęście On

prowadzi i pomaga. W Nim cała moja siła.

Od pewnego czasu w tej drodze towarzyszą

mi 3 kapłani. Dwóch już nie żyje. To święci

Jan Paweł II i bł. ks. Jerzy Popiełuszko.

Inspiruję się ich nauczaniem, podziwiam

odwagę oraz miłość do Boga i ludzi. W

pewnym sensie jestem zakochany w ich

stylu bycia. Chciałbym być tacy jak oni. Ale

droga do tego jeszcze daleka. Ten trzeci to

ks. kan. Jan Gacka. Mój były proboszcz. On

ma w sobie jakąś tajemnicę i głębię. Bije z

niego niezwykła mądrość życiową. Bardzo

chciałem, by podczas mojej Mszy

prymicyjnej wygłosił kazanie. Tak też się

stało. Do dziś przechowuję je skrzętnie i

często do niego wracam. To program

mojego kapłańskiego życia.

Red.: Rzym i dziś?

Ks. R. S.: Myślę, że mam prawo

powiedzieć, że Rzym to mój drugi dom. Z

dwóch powodów. Po pierwsze dlatego – i

pod tymi słowami mogą się pewnie

podpisać wszyscy ochrzczeni – że Wieczne

Miasto to stolica chrześcijaństwa, a zatem

miejsce bliskie wszystkim wierzącym w

Chrystusa. A po drugie, bo spędził tam

niemal 10 lat mego życia. Częściowo jako

seminarzysta mieszkając w

Międzynarodowym Seminarium „Maria

Mater Ecclesiae”, a częściowo jako ksiądz,

kiedy studiowałem katolicką naukę

społeczną na Wydziale Nauk Społecznych

Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego.

5

Gazetka Parafialna... (maj 2018)

Rzym to także niezwykłe spotkania i

fascynujące rozmowy. To papież, Bazylika

św. Piotra, celebracje papieskie. Ale to

także sztuka, kultura i włoska kuchnia.

Uwielbiam włoski makaron. Koniecznie „al

dente” z lampką czerwonego wina. Co tu

dużo mówić. Do dziś przechowuję w sercu i

w głowie – by użyć słów ks. prof. Jerzego

Szymika – włoskie „zapachy, obrazy,

dźwięki”. Ja po prostu kocham Rzym.

Uwielbiam Italię. A moi krewni i znajomi

mówią, że to widać. Nic na to nie poradzę.

Red.: Jakieś wspomnienia o Duchu

Świętym?

Ks. R. S.: Jak byłem dzieckiem, to co roku

bywałem z rodzicami na „odpuście w

Duchu”. Był konkurencją do

październikowego odpustu w „Jadwiżce”.

Poza modlitwą i chodzeniem „na budy”

spotykaliśmy się zawsze przy stole u mojej

śp. Babci Leonii. Niestety zmarła w

październiku zeszłego roku. I dlatego Duch

Święty kojarzył mi się właśnie z odpustem

parafialnym. Poza tym Mszę prymicyjną

odprawiałem w Uroczystość Zesłania Ducha

Świętego. Do dziś brzmi mi w uszach

melodia sekwencji do Ducha Świętego

wyśpiewana przez moich przyjaciół. Była

wśród nich Ania, która przed kilkoma laty

zginęła potrącona przez samochód w

Kanadzie. Zdolna, ambitna, pobożna

dziewczyna! Jeszcze przed moim

wstąpieniem do seminarium co roku

przygotowywaliśmy liturgię Triduum

Paschalnego. Trochę smutne te moje

wspomnienia o Duchu Świętym. Może

dlatego, że mocno wierzę, że to On daje

życie.

Red.: Czym jest działanie Ducha Świętego w

chrześcijańskim życiu?

Ks. R. S.: Hmm... Gdyby nie było Ducha

Świętego wszystko byłoby spłaszczone,

bezbarwne, jałowe. Nie byłoby w nas życia.

Na myśl przychodzą mi słowa wspomnianej

już Sekwencji do Ducha Świętego:

„Światłości najświętsza! Serc wierzących

wnętrza poddaj swej potędze! Bez Twojego

tchnienia cóż jest wśród stworzenia? Jeno

cierń i nędze!” Jak to rozumieć? Duch

Święty jest Światłem, potęgą, która

kształtuje nasze serca! Właśnie tak działa w

naszym życiu. Bardzo lubię też słowa, w

których uznajemy, że bez Niego sobie nie

poradzimy. Przyznajemy się w nich, że

czasem jesteśmy brudni, oschli, poranieni,

zatwardziali, zimni i zagubieni. Prośmy

zatem Ducha Świętego, nie tylko w odpust

parafialny: „Obmyj, co nieświęte, oschłym

wlej zachętę, ulecz serca ranę! Nagnij, co

jest harde, rozgrzej serca twarde, Prowadź

zabłąkane”. Trudno nam opisać kim jest

Duch Święty. Jedno jest jednak pewne:

„Bez Ducha nie ma życia”.

Red.: Co będzie szczególnym tematem

rozważań odpustowych?

Ks. R. S.: Wszystkiego teraz nie zdradzę.

Chyba zresztą nie powinienem. Ale

chciałbym, żeby każdy uczestnik liturgii w

dniu odpustu wyszedł z kościoła

przemieniony. Na pewno przypomnę o tym,

że każdy z nas jest istotą duchowo-cielesną.

Bo często o tym zapominamy. Lubimy żyć

według ciała. To przyjemne, ale

niekoniecznie dobre. Już teraz zapraszam,

by przez chwilę zastanowić się, co muszę

zrobić, aby żyć bardziej według Ducha.

Zachęca nas też do tego święty Paweł: „A

ci, którzy żyją według ciała, Bogu podobać

się nie mogą. Wy jednak nie żyjecie według

ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch

Boży w was mieszka”. Obyśmy to wszyscy

poczuli dzięki uroczystości odpustowej.

Tego sobie, parafianom i wszystkim

czytelnikom życzę.

Red.: Dziękujemy i do zobaczenia w dniu

Zesłania Ducha Świętego.

6

Gazetka Parafialna... (maj 2018)

NAJMILSZY Z GOŚCI…

O DUCHU ŚWIĘTYM SŁÓW KILKA

W niedzielę, 20. maja, będziemy prze-

żywać naszą parafialną uroczystość odpu-

stową – uroczystość Zesłania Ducha Świę-

tego. Dzień ten zwany jest także

Pięćdziesiątnicą albo potocznie Zielonymi

Świątkami. Jest to święto ruchome, które

przypada 7 tygodni (49 dni) po Niedzieli

Zmartwychwstania Pańskiego. Jako jedno z

najstarszych świąt było obchodzone już w

czasach apostolskich. Pięćdziesiątego dnia

po zmartwychwstaniu Jezus – zgodnie ze

swoją obietnicą – zesłał Ducha Świętego na

Maryję i Apostołów zgromadzonych w

Wieczerniku.

Dzień Pięćdziesiątnicy stanowi równo-

cześnie początek Kościoła: w dniu tym apo-

stołowie, ożywieni Duchem Świętym, roz-

poczęli głoszenie radosnej nowiny o

zbawieniu wszystkim narodom.

Papież Leon XIII wprowadził dziewię-

ciodniowe przygotowanie modlitewne na

przyjście Ducha Świętego (nowennę), aby

dokonał przemiany w naszych sercach – tak,

jak przemienił serca Apostołów w Wieczer-

niku. Duch Święty bowiem uzdalnia wier-

nych do dojrzałej obecności w świecie dzię-

ki swoim darom: mądrości, rozumu, rady,

męstwa, umiejętności, pobożności i bojaźni

Bożej.

W uroczystość Zesłania Ducha Święte-

go za pobożne, publiczne odmówienie całe-

go hymnu: „O Stworzycielu Duchu,

przyjdź...” można dostąpić odpustu zupeł-

nego, pod zwykłymi warunkami. Uroczy-

stość ta jest wypełnieniem i zakończeniem

Świąt Paschalnych. Kończy się zatem okres

wielkanocny, a rozpoczyna okres zwykły.

W majowym numerze gazetki proponu-

ję Czytelnikom kilka myśli św. Jana Pawła

II na temat zesłania Ducha Świętego.

Barbara Sikora

W uroczystość Pięćdziesiątnicy w całym

Kościele rozbrzmiewa jednogłośnie ta

pieśń: Veni, creator Spiritus! Rozproszone

po całej ziemi mistyczne Ciało Chrystusa

przyzywa Ducha, od którego czerpie życie,

życiodajne Tchnienie ożywiające jego ist-

nienie i działanie.

(Wigilia Zesłania Ducha Świętego,

29.05.2004)

„Duch Prawdy” stale przekonuje czło-

wieka, że we wszystkim, co posiada i co czy-

ni, jest on wezwany przez Boga

w Chrystusie do zbawienia. Parákletos –

Duch Prawdy jest prawdziwym „Pocieszy-

cielem” człowieka. Jest prawdziwym

Obrońcą i Rzecznikiem. Jest prawdziwą rę-

kojmią Ewangelii w dziejach: pod Jego

wpływem Ewangelia – Dobra Nowina wciąż

jest ta sama i stale nowa, wciąż na nowo

oświeca drogę człowieka ku niebu słowami

życia wiecznego.

(katecheza o Duchu Świętym,

17.05.1989r.)

Oto w dniu Pięćdziesiątnicy

w wieczerniku jerozolimskim dopełnia się

obietnica przypieczętowana krwią Odkupi-

ciela na Kalwarii: ,,Weźmijcie Ducha Świę-

tego! Którym odpuścicie grzechy, są im od-

puszczone, a którym zatrzymacie, są im

zatrzymane” (J 20, 22-23). Kościół osta-

tecznie rodzi się z mocy tych słów. Rodzi się

z mocy tego tchnienia. Przygotowany przez

całe życie Chrystusa rodzi się definitywnie,

przychodzi na świat jak dziecko, wówczas

gdy apostołowie otrzymują od Chrystusa

7

Gazetka Parafialna... (maj 2018)

Dar Pięćdziesiątnicy – gdy przejmują od

Niego Ducha Świętego. Zesłanie Ducha

Świętego oznacza początek Kościoła, który

poprzez wszystkie pokolenia ma wprowa-

dzać ludzi: ludzkość – ludy i narody – do

jedności Ciała, Mistycznego Ciała Jezusa

Chrystusa. Zesłanie Ducha Świętego ozna-

cza początek i trwanie tej tajemnicy. Trwa-

nie bowiem jest stałym powracaniem do

początku.

(homilia w czasie Mszy św. odprawio-

nej na Wzgórzu Lecha, I pielgrzymka do

Polski, 1979r.)

Wydarzenia paschalne – męka, śmierć i

zmartwychwstanie Chrystusa – są równo-

cześnie czasem nowego przyjścia Ducha

Świętego jako Parakleta i Ducha Prawdy.

Są czasem „nowego początku” udzielania

się Trójjedynego Boga ludzkości w Duchu

Świętym za sprawą Chrystusa-Odkupiciela.

Ten nowy początek jest odkupieniem świata:

„Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna

swego Jednorodzonego dał” (J 3, 16). (…)

W darze z Syna dopełnia się objawienie

i obdarowanie odwiecznej Miłości: Duch

Święty, który w nieprzeniknionych głębiach

Bóstwa jest Osobą-Darem za sprawą Syna,

czyli poprzez tajemnicę paschalną, w nowy

sposób zostaje dany Apostołom

i Kościołowi, a przez nich ludzkości

i całemu światu.

(encyklika Dominum et Vivificantem, 23)

Czas Kościoła rozpoczął się wraz

z „przyjściem”, czyli zesłaniem Ducha

Świętego na Apostołów, zgromadzonych

w jerozolimskim Wieczerniku wespół

z Maryją, Matką Pana. Czas Kościoła roz-

począł się z chwilą, gdy owe obietnice

i zapowiedzi, które tak wyraźnie odnosiły się

do Pocieszyciela, do Ducha Prawdy, zaczęły

z całą mocą i oczywistością wypełniać się

na Apostołach, przesądzając o narodzeniu

się Kościoła. Mówią o tym w wielkiej obfito-

ści i w wielu miejscach Dzieje Apostolskie.

Wynika z nich, że według świadomości

pierwszej wspólnoty, której wiarę wyraża

św. Łukasz, Duch Święty objął niewidzialne

– a równocześnie poniekąd „wyczuwalne” –

kierownictwo tych, którzy po odejściu Pana

głęboko przeżywali osierocenie. Wraz z

przyjściem Ducha Świętego poczuli się

zdolni do tego, aby wypełniać powierzone

im posłannictwo. Poczuli się mężni. To wła-

śnie sprawił w nich Duch Święty

i nieustannie sprawia w Kościele poprzez

ich następców. Łaska Ducha Świętego bo-

wiem, której Apostołowie udzielili przez

włożenie rąk swym pomocnikom, jest

w dalszym ciągu przekazywana

w konsekracji biskupiej. Biskupi następnie w

sakramencie kapłaństwa czynią uczestnika-

mi tego duchowego daru świętych szafarzy i

troszczą się o to, by przez sakrament bierz-

mowania zostali nią umocnieni wszyscy od-

rodzeni z wody i Ducha; w ten sposób,

można powiedzieć, trwa w Kościele łaska

Pięćdziesiątnicy.

(Dominum et Vivificantem, 25)

Pomoc dla ks. Marka Glodka

W Składzie Apostolskim odmawiamy „wierzę w świętych obcowanie”, to wyznanie

naszej wiary w łączność z tymi, którzy od nas odchodzą, przechodząc na drugą stronę

przez śmierć. Każdy kto wierzy wie, że musimy przejść przez oczyszczenie czyśćca,

a nasze modlitwy i Msze św. pomagają wszystkim zmarłym w skróceniu tego momentu.

Składane ofiary do skarbonki „Za dusze w czyśćcu cierpiące” są nasza pomocą

w szybkim zjednoczeniu z Bogiem w niebie. Możemy również pomóc ks. Markowi,

który odprawia te Msze św.

8

Gazetka Parafialna... (maj 2018)

Patron miesiąca

W maju zapraszam na spotkanie

z góralką, karmelitanką świecką, mistyczką,

Służebnicą Bożą Kościoła katolickiego Ku-

negundą Siwiec, zwaną Kundusią.

Nasza Służeb-

nica przyszła na świat

28 maja 1876 roku w

Stryszawie w bardzo

pobożnej góralskiej

rodzinie Jana

i Wiktorii Siwiec. By-

ła dziewiątym

z jedenaściorga dzieci.

Dziewczynka nigdy

nie uczęszczała do

szkoły. Posługiwała się

gwarą beskidzką.

Dzięki pomocy miej-

scowego górala, nau-

czyła się czytać

i pisać. Niestety, nie-

ćwiczona umiejętność

z czasem zanikła, aż

w końcu Kunegunda

stała się osobą niepi-

śmienną. Wiele lat później okazało się, że

co prawda nie umiała pisać, ale potrafiła

słuchać, i właśnie to ją wybrał sobie na

rozmówczynię Jezus.

Co prawda rodzice nie byli w stanie

zapewnić wykształcenia swoim córkom, ale

dbali o ich rozwój duchowy i religijny. Da-

wali też przykład życia duchowego swoim

życiem – żeby przestąpić do sakramentu

pokuty w odległych Wadowicach, musieli

wychodzić z domu o pierwszej w nocy. W

domu państwa Siwiec często czytano czaso-

pisma religijne.

Rodzice czynili starania, by dziew-

czyna była zaradną gospodynią. Nastolatka

miała dużo obowiązków: pracowała w polu,

pomagała przy zbiorach, wypasała bydło,

wykonywała wiele prac domowych. Dzięki

staraniom rodziców, Kundusia wyrosła na

bardzo wesołą, żywą i religijną osobę.

W wieku 20 lat, podczas rekolekcji

głoszonych przez o. Bernarda Łubieńskiego

(obecnie Sługę Bożego) Kunegunda doznała

głębokiego nawrócenia. Zmieniła swoje

plany życiowe, zerwała zaręczyny, złożyła

prywatne śluby czystości i oddała się na

wyłączną służbę Bogu

jako osoba świecka –

nie w klasztorze lecz w

swojej chatce.

W 1902 r. Kune-

gunda ukończyła kurs

katechetyczny, który

pozwolił jej uczyć górali

katechezy oraz przygo-

towywać wiernych do

przyjęcia sakramentów.

Kundusia była

członkinią Apostolstwa

Modlitwy w Stryszawie

oraz Bractwa Dzieciątka

Jezus u karmelitów bo-

sych w Wadowicach. W

1924 roku wstąpiła III

zakonu karmelitów bo-

sych, w którym złożyła

śluby i przyjęła imię

Teresa od Dzieciątka

Jezus (czuła się z tą świętą bardzo związana

duchowo, nawet kiedyś zobaczyła

w widzeniu tę Świętą, gdy ta rozsypywała

płatki róż nad Siwcówką).

Po odziedziczeniu ziemi, Kundusia

postanowiła część spadku przekazać na bu-

dowę kaplicy pod wezwaniem św. Teresy

od Dzieciątka Jezus, oraz na domy klasztor-

ne zmartwychwstanek w Stryszawie. Sprze-

daż części ziemi pozwoliła Kunegundzie

w finansowym wspieraniu potrzebujących –

m.in. pomogła materialnie jednego

z mieszkańców Stryszawy, który mógł

ukończyć płatne wtedy seminarium du-

chowne i otrzymać święcenia.

W latach 1942–1955, nasza Służeb-

nica doświadczała nadprzyrodzonych

oświeceń - rozmów prowadzonych z Panem

Jezusem, z Matką Bożą i ze świętymi. Treść

9

Gazetka Parafialna... (maj 2018)

tych rozmów spisał kierownik duchowy

Kunegundy – ks. Bronisław Bartkowski. Nie

stało się to jednak od razu. Jak podają źró-

dła przezorny kapłan poprosił o wyjątkowy

znak. Zawarł z niebem umowę. – Panie Bo-

że, proszę cię o nawrócenie i wyspowiada-

nie się pewnego grzesznika, który już od lat

kościół omija szerokim łukiem. Jeśli to, co

słyszę od Kundusi jest prawdziwe, niech ten

człowiek przyjdzie do kościoła i wyspowiada

się. Ks. Bronisław wyznaczył Bogu konkret-

ną datę: 3 maja 1943 r. Nie powiedział o

tym Kundusi. – Módl się w pewnej intencji –

powiedział jej jedynie. Kundusia nic nie

wiedząc o treści, ani o terminie, modliła się

gorąco o spełnienie mojego pragnienia –

notował. Nadszedł dzień 3 maja. Po nabo-

żeństwie zasiadłem do konfesjonału. Patrzę,

a tu pod chórkiem stoi ów grzesznik. Ludzie

powoli poczęli opuszczać kaplicę, a on wstał

i zamiast skierować się do wyjścia, podszedł

do konfesjonału. Otrzymałem odpowiedź.

Zapiski tych rozmów zostały przez

ks. Bartkowskiego uporządkowane i wydane

w książeczce pt. Miejsce mojego miłosier-

dzia i odpoczynku.

Z historii opowiedzianych o naszej

Służebnicy, warto wspomnieć jeszcze o ta-

kiej: gdy Niemcy zaczęli wywozić mieszkań-

ców okolicznych wiosek do Oświęcimia, a

na Siwcówkę zamierzali sprowadzić swych

osadników, Kundusia popędziła pod taber-

nakulum. Usłyszała: „Nie ma niebezpie-

czeństwa dla was. Tu obrałem sobie niebo.

W tym moim niebie znajduję odpoczynek”.

Mieszkańcy wioski byli już spakowani, go-

towi na to, że ich chaty zasiedlą niemieccy

osadnicy. Do Siwicówki jechała pierwsza

rodzina. Gdy mijała płynącą u podnóża

wioski rzeczkę, drewniany most nagle za-

rwał się, a Niemcy wylądowali w wodzie. To

ostudziło zapał okupantów. Wioska ocalała.

Jesienią 1948 r. Kunegunda zacho-

rowała na gruźlicę kości. Choroba ta przy-

kuła – aktywną dotąd karmelitankę – na 7

lat do łóżka. Kunegunda Siwiec zmarła

w opinii świętości dnia 27 czerwca 1955 r.

we wspomnienie Matki Bożej Nieustającej

Pomocy.

W grudniu 2007 r. ruszył proces bea-

tyfikacyjny Służebnicy Bożej Kunegundy

Siwiec.

Z rozmów Kunegundy z Jezusem:

Twoje serce jest małym niebem dla mojego

syna. Odpoczywa w Nim. Pocieszaj Go.

Po śmierci będziesz szafować łaskami przez

Matkę moją do końca świata. Będziesz po-

magać Kościołowi i duszom

Modlitwa o pokorę i męstwo przez

wstawiennictwo Służebnicy Bożej Ku-

negundy Siwiec

Panie Jezu Chryste, Twoja służebni-

ca Kunegunda poznała, że jesteś Bogiem

pokoju i że pokój Twój jest darem, którego

ma strzec z pokorą i męstwem. Udziel mi

przez jej wstawiennictwo łaski do zdobywa-

nia cnót pokory i męstwa, abym mógł (mo-

gła) doznawać w głębi serca prawdziwego

pokoju nawet pośród wielu zajęć i przeciw-

ności. Który żyjesz i królujesz na wieki wie-

ków. Amen.

Grażyna Kaptur

Literatura: pl.wikipedia.org/wiki/Kunegunda_Siwiec obraz: http://liturgia.wiara.pl/doc/1019029.Pocieszaj-Mnie-

Kundusiu/4 kundusia.pl liturgia.wiara.pl/doc/1019029.Pocieszaj-Mnie-Kundusiu

10

Gazetka Parafialna... (maj 2018)

Mistrzowie Polski z chorzowskiego Katolika potrzebują wsparcia!

W świecie smartfonów, ciągłego zabiegania i pośpiechu znalazło się trochę miejsca dla pełnej pasji młodzieży, która postanowiła wziąć los w swoje ręce i zawalczyć o marzenia. Miesiące ciężkiej pracy opłaciły się - wygrali eliminacje regionalne, a następnie finały ogólnopolskie Odysei Umysłu.

Odyseja Umysłu to program edukacyjny, realizowany w formie międzynarodowego konkursu. Co roku bierze w nim udział kilkanaście tysięcy uczniów z całego świata, w tym oni - młodzi, zdolni i kreatywni uczniowie Zespołu Szkół Stowarzyszenia Rodzin Katolickich w Chorzowie. Odyseja ma za zadanie uczyć kreatywnego i krytycznego myślenia, a także, a może przede wszystkim samodzielności i współpracy w grupie. Angażuje w proces twórczego rozwiązywania problemów rozbieżnych, czyli takich, które można rozwiązać na wiele sposobów. Swoje rozwiązanie drużyny prezentują w formie ośmiominutowego przedstawienia w ramach problemu długoterminowego oraz spontanicznie, w ciągu kilku minut na konkursie zamkniętym dla publiczności.

Kiedy słyszysz 'konstrukcja', widzisz ogromne mosty i skomplikowane rusztowania. A co powiesz na ważącą 15 gram budowlę, która utrzyma ciężar 350 kg? To rozwiązanie problemu konstrukcyjnego, z którym przyszło się zmierzyć jednej z drużyn Katolika. Pobili rekord Polski, a teraz chcą pochwalić się tym co potrafią przed całym światem! Bo czy Polska nie słynie ze świetnych inżynierów? Wśród nich na pewno tacy są! Druga grupa udowodniła, że teatr to nie tylko Szekspir i dramaty, choć dla niektórych matematyka dramatem pozostanie na zawsze. Oni przenieśli matematykę w świat teatru. Dwie postacie - Plus i Minus poszukiwali skarbu, który mógł wprowadzić balans w kosmosie.

Kreatywne i krytyczne myślenie to coś, co w Katoliku uwielbiają. Może właśnie dlatego, w tym roku z finałów ogólnopolskich w Gdyni wróciły dwie Drużyny Mistrzów Polski.

W pierwszej: Julia Drabek, Anna Jeziorska, Anna Tkacz, Adam Lewiński, Piotr Wilga oraz trenerka Justyna Majewska.

W drugiej: Anna Gajda, Sofia Sapnara, Adam Bigalski, Kornel Chrobok, Adam Gibuła, Tomasz Pytka, Dawid Siekański oraz trenerzy Dominika Bieg, Andrzej Grabowski i Adam Lip.

Byli najlepsi i nie ma w tym nic złego! Wręcz przeciwnie, swoimi rozwiązaniami chcą dzielić się dalej i godnie reprezentować Katolika, Chorzów oraz Polskę na finałach światowych Odysei Umysłu w Ames w Stanach Zjednoczonych.

Odyseusze nie lubią owijać w bawełnę. Są młodzi, przebojowi i zdolni, a na dodatek z chorzowskiego Katolika! Czego potrzebują od czytelników? Wsparcia finansowego! Ich celem jest zebranie 80 tysięcy złotych na wyjazd do Stanów Zjednoczonych na Finały Światowe. Dla nich każda złotówka się liczy!

Każda wpłata powinna wpłynąć na numer konta - 40 1050 1243 1000 0022 7770 6970 - wraz z dopiskiem DAROWIZNA ODYSEJA UMYSŁU FINAŁY ŚWIATOWE.

Istnieje również możliwość wpłaty pieniędzy poprzez utworzoną przez Odyseuszy zbiórkę, w tym celu należy wykorzystać link: https://zrzutka.pl/s4u22n Bóg Zapłać!

11

Gazetka Parafialna... (maj 2018)

Życie parafii

Sakrament chrztu św. w miesiącu kwietniu z rąk ks. Bartłomieja Dylonga otrzymali:

WAWER Gabriela BARON Zuzanna

BAJER Leon KROGULEWSKI Sebastian

Pierwszą rocznice chrztu św. w dniu 1 kwietnia obchodził Stanisław FILAS

Pana Jezusa pod Postacią Chleba w Komunii św. w miesiącu marcu’2018 wierni przyjęli

4 993 razy

Wiosenne liczenie wiernych

W II Niedzielę Wielkanocną w całej Polsce przeprowadzono liczenie wiernych, uczestniczących w

niedzielnej Eucharystii.

W naszym kościele uczestniczyło we Mszach św. 1 021 osób

W tym: mężczyzn – 401

kobiet – 620

Do Komunii św. przystąpiło 698 osób

Swoje Jubileusze oraz Urodziny w miesiącu kwietniu

w czasie Mszy św. we Wspólnocie Parafialnej obchodzili:

Jubileusze

45 lat małżeństwa – Jan i Helena SZCZYGIEŁ

30 lat małżeństwa – Marcelina i Piotr

Urodziny

SOWA Teresa (65) oraz WADOWSKI Janusz, MAZUR Witosława, BRZOZOWSKA Lidia,

PRZEBIERAŁA Elżbieta

Wszystkim Jubilatom oraz Solenizantom życzymy wielu łask Bożych,

Bożego błogosławieństwa oraz zdrowia w życiu codziennym

Do Domu Ojca w miesiącu marcu’2018 odeszli:

FABROWSKI Bogumił l. 74 MARCIS Janina l. 81

PALUSZKIEWICZ Andrzej l. 66 JARMUŻEWSKI Henryk l. 63

SOBECKA Cecylia l. 87 POLASZEK Zygfryd l. 76

PILAWSKA Kinga l. 34 BIEŃ Maria l. 80

KUBENKA Krystyna l. 69 LIPIŃSKA Jadwiga l. 83

JAKUBCZYK Idzi l. 89 CHMIEL Zuzanna l. 85

Wieczny odpoczynek racz im dać Panie …

12

Gazetka Parafialna... (maj 2018)

Parafia D u c h a Ś w i ę t e g o

w Chorzowie ul. Dąbrowskiego 104

zaprasza na

CZUWANIE PRZED

UROCZYSTOŚCIĄ ZESŁANIA

DUCHA ŚWIĘTEGO 19 maja 2018

19.00 – Nowenna przed Zesłaniem Ducha Świętego

19.30 – Adoracja Najświętszego Sakramentu

- okazja do spowiedzi św.

20.00 – czuwanie młodzieży – prowadzą kandydaci

do bierzmowania

21.00 – Apel Jasnogórski z procesją dookoła

kościoła (prosimy przynieść świece)

21.3o – Eucharystia rodzin naszej parafii

Adres internetowy parafii: duchchorzow@katowice.opoka.org.pl

Strona parafii: www.duchchorzow.katowice.opoka.org.pl

Gazetka Parafialna Kościoła Ducha Świętego w Chorzowie

redaguje zespół