rozpoznania DCIS (1%), towarzyszenia zmiany inwazyjnej w 13,3% tego typu rozpoznań oraz brak rokowniczych czynnikówklinicznych, radiologicznych i histopatologicznych, celowe jest przeprowadzanie BWW u wszystkich pacjentekz rozpoznaniem DCIS na podstawie biopsji mammotomicznej.

http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.068

[Nr 68] Biopsja węzła wartowniczego w raku jelita grubego – wskazania i technika, czynniki warunkujące skuteczność,wpływ mikroprzerzutów na przeżycia odległe

Piotr Nowaczyk *, Dawid Murawa

Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań

*PrelegentAdres email: piotr_nowaczyk@o2.pl

Cel: Celem pracy jest ocena procedury mapowania limfatycznego w raku okrężnicy oraz wyników tej proceduryw zależności od podstawowych cech antropometrycznych badanej populacji, a także od śródoperacyjnego obrazu chorobyi cech guza.

Materiał i metody: Przeanalizowano biopsje węzłów wartowniczych w raku okrężnicy wykonane metodą barwnikowąw Oddziale Chirurgii Onkologicznej i Ogólnej I Wielkopolskiego Centrum Onkologii. Materiał z węzłów wartowniczychpoddano standardowej analizie histopatologicznej oraz dodatkowo barwieniom immunohistochemicznym – przeciwciałaprzeciwko cytokeratynom. Wyliczono stopień detekcji, dokładność i czułość metody, a także ilość wyników fałszywienegatywnych. Następnie wyniki zestawiono z cechami określającymi makroskopową wielkość guza, jego cechamimikroskopowymi oraz wskaźnikami oznaczającymi ilość tkanki tłuszczowej w organizmie. Analizę statystycznąwykonano zapomocą testu niezależności x2, testu wskaźnika struktury oraz krzywych ROC.

Wyniki: Przynajmniej jeden węzełwartowniczy metodą barwnikową udało się zidentyfikować u 131 z 132 pacjentów (99%).Dokładność metody wyniosła 95%, czułość 85%, zaś wskaźnik wyników fałszywie negatywnych wyniósł 15,8%. Upstagingokreślono na 9%. Analiza krzywychROCnie wykazała statystycznie istotnych zależności pomiędzy otrzymanymi wynikami apomiarami wielkości guza (wszystkie p > 0,05). Statystycznie istotnie gorsze wyniki dokładności metody (ale nie czułości)otrzymano w przypadku stwierdzenia makroprzerzutów w węzłach chłonnych (77% vs 100%, p < 0,0001), nacieku torebkiwęzła (79% vs 96%, p = 0,0069) oraz nacieku tkanki okołowęzłowej (73% vs 96%, p = 0,0011). W analizie statystycznejw wykreślonych krzywych ROC nie stwierdzono żadnej istotnej zależności pomiędzy wynikami mapowania limfatycznegoa zawartością tkanki tłuszczowej w organizmie.

Wnioski: Metoda barwnikowa w biopsji węzła wartowniczego w raku jelita grubego jest prostą i relatywnie łatwąprocedurą. Dzięki badaniom immunohistochemicznym możliwy staje się upstaging pewnej grupy pacjentów, potencjalniemogących odnieść korzyść z chemioterapii. Dodatkowo wykazano, że obecność makroprzerzutów w węzłach i naciekutorebki węzła oraz tkanki okołowęzłowej znacząco wpływa na wyniki procedury. Nie odnaleziono za to żadnej zmiennejo dużej wartości diagnostycznej i prognostycznej w kontekście zawartości tkanki tłuszczowej w organizmie. Problemkwalifikowania chorych do wykonywania biopsji węzła wartowniczego pozostaje więc otwarty i wymaga dalszej analizy nawiększych grupach pacjentów.

http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.069

[Nr 69] Ocena skuteczności i toksyczności bewacyzumabu u chorego z rozpoznaniem śluzaka rzekomego otrzewnej

Joanna Załuska 1, Piotr J. Wysocki 1, Maria Litwiniuk 1,2

1Oddział Chemioterapii, Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań2Uniwersytet Medyczny w Poznaniu

Adres email: joanna.zaluska@wco.pl

Cel: Pacjent od 5 lat leczony bewacyzumabem z powodu nieoperacyjnego śluzaka rzekomego otrzewnej. Ocenie zostałapoddana skuteczność leczenia oraz jego toksyczność.

Materiał i metody: 38-letni mężczyzna, operowany w 2006 r. z powodu zapalenia wyrostka robaczkowego. W lipcu 2008 r.z powodu powiększenia obwodu brzucha wykonano laparotomię zwiadowczą z pobraniem wycinków. Rozpoznanogruczolakoraka o wysokim stopniu dojrzałości, obraz histologiczny odpowiadał pseudomyxoma peritonei, z punktem wyjściaw wyrostku robaczkowym. Od sierpnia 2008 r. leczony bewacyzumabem (początkowo łącznie z chemioterapią wg schematuXELOX).

Zeszyty Naukowe WCO, Letters in Oncology Science 10S (2013) 1–79 37

Wyniki: Po 2 miesiącach leczenia częściowa remisja zmian, w kolejnych badaniach TK, wykonywanych co 2–3 miesięcyutrzymuje się stabilizacja obrazu. Pacjent bardzo dobrze toleruje leczenie, przez cały okres nie obserwuje się żadnychpoważnych działań niepożądanych.

Wnioski: Na podstawie opisanego przypadku można wnioskować, że hamowanie angiogenezy i zmiana mikrośrodowiskaguza przez bewacyzumab są skuteczną metodą leczenia guzów o typie śluzaka rzekomego otrzewnej. Jest to leczenieobarczone niewielką toksycznością, pozwalające choremu na prowadzenie normalnego trybu życia.

http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.070

[Nr 70]Wsparcie psychologiczne i jego związek z przystosowaniem do choroby nowotworowej – doświadczenia pacjentówKliniki Chirurgii Głowy, Szyi i Onkologii Laryngologicznej

Justyna Kędziora *, Maria Kuśnierkiewicz

Pracownia Psychologii Klinicznej, Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań

*PrelegentAdres email: justyna.kedziora@wco.pl

Cel: Prezentacja i analiza wstępnych wyników badań wskazujących na relację między różnymi rodzajami wsparciaa przebiegiem procesu adaptacji do sytuacji trudnej, związanej z diagnozą i leczeniem choroby nowotworowej, u pacjentówKliniki Chirurgii Głowy, Szyi i Onkologii Laryngologicznej UM w Poznaniu.

Materiał i metody: 30 pacjentów Kliniki Chirurgii Głowy, Szyi i Onkologii Laryngologicznej UM w Poznaniu, leczonychz powodu nowotworów głowy i szyi, przebadano z wykorzystaniem Ankiety Dostępności i Efektywności Wsparcia wChorobie własnego autorstwa, Kwestionariusza Ogólnego Stanu Zdrowia GHQ 12 (Goldberg), Skali PrzystosowaniaPsychicznego do Choroby Nowotworowej Mini-Mac (Watson, Law, Dos Santos, Greer, Baruch, Bliss,w adaptacji Z.Juczyńskiego) oraz Skali Satysfakcji z Życia SWLS (Diener, Emmons, Larson, Griffin, w adaptacji Z. Juczyńskiego).

Wyniki: Autorzy w wynikach przedstawiają związek pomiędzy dostępnością i adekwatnością wsparcia psychologicznegoa przystosowaniem psychologicznym do choroby nowotworowej.

Wnioski: Efektywność procesu adaptacji do sytuacji trudnej, kryzysowej – obok szeregu czynników, między innymi cechosobowości, przekonań dotyczących choroby i leczenia, adekwatności strategii radzenia sobie z problemami – uzależniona jesttakże od szeroko rozumianego wsparcia otoczenia – tego najbliższego, na przykład rodziny, przyjaciół, ale równieżdostępnego w ramach instytucji udzielających pomocy choremu, takich jak szpital, w którym prowadzone jest leczenie.

http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.071

[Nr 71] Wiarygodność badań immunohistochemicznych białka HER2 w materiale histopatologicznym z ośrodkówzewnętrznych

Violetta Filas 1, Jacek Sygut 1, Łukasz Szylberg 2, Jan Bręborowicz 1,3, Andrzej Marszałek 1,2

1Zakład Patologii Nowotworów Wielkopolskiego Centrum Onkologii oraz Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkows-kiego w Poznaniu2Katedra i Zakład Patomorfologii Klinicznej CM w Bydgoszczy UMK w Toruniu3Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu

Adres email: vfilas@wp.pl

Cel: Ocena ekspresji HER2 metodą immunohistochemiczną w materiale histopatologicznym opracowanym w ośrodkachzewnętrznych. Ocena jakości nadesłanych materiałów. Ocena statusu HER2metodą immunohistochemiczną jest standardemw diagnostyce raka piersi. Ekspresja HER2 jest związana z zastosowaniem leczenia herceptyną. Standaryzowane proceduryoznaczania białka HER2 metodą immunohistochemiczną wykonuje się w specjalistycznych ośrodkach onkologicznych.

Materiał i metody: Bloczki parafinowe zawierające utkanie raka gruczołu piersiowego lub raka ślinianki otrzymano z 29ośrodków zewnętrznych. Według zapewnień, materiał został opracowany wg klasycznych metod w zakładach patologii przyporadniach onkologicznych lub szpitalach powiatowych i wojewódzkich. Opracowaniem objęto wszystkie materiały (IIkwartał 2013) nadesłane w celu wykonania oznaczenia HER2. HER2 oznaczono metodą immunohistochemicznąz wykorzystaniem przeciwciała PATHWAYHER-2/neu (4B5). Barwienia przeprowadzono w aparacie Benchmark ULTRA.Uzyskane wyniki podano jako: 0, 1+, 2+ i 3+.

Wyniki: W 202 ocenionych preparatach stwierdzono ekspresję na 3+ w 35 przypadkach (17,3%). Wyniki negatywnewykazano w 130 przypadkach, tj.: w 51 preparatach oceniono intensywność na 1+ (25,3%), a w 79 preparatach stwierdzonobrak reakcji (39,1%). W 37 preparatach uzyskano wynik na 2+ (18,3%), który wymaga potwierdzenia amplifikacji metodą

Zeszyty Naukowe WCO, Letters in Oncology Science 10S (2013) 1–7938