„Na Puszczyka”

Nr 4/2018 ZIMA

Kwartalnik

Przedszkola nr 283

w Warszawie

1. Czekamy na prawdziwą zimę … czyli kilka słów od

redakcji

2. Galeria prac przedszkolaków

3. O każdej grupie słów kilka:

▪ Dinozaury

▪ Żółwiki

▪ Misie

▪ Puszczyki

▪ Żyrafy

▪ Delfinki

▪ Ufoludki

▪ Kangurki

4. Bajki logopedyczne

5. Podziękowania.

„Na Puszczyka”

kwartalnik Przedszkola nr 283

w Warszawie.

Redaktorzy:

Kinga Kowalik

Aleksandra Rutkowska

Anna Modzelan

Konsultacja i korekta:

Grażyna Sajnóg

Zuzanna Brzozowska

W numerze:

k

Czekamy na prawdziwą zimę

… czyli kilka słów od redakcji

Witamy wszystkich czytelników

w zimowym numerze naszego

kwartalnika! Wkrótce przyjdzie do

nas kalendarzowa zima, ale póki

co za oknem deszcz i wiatr.

Z niecierpliwością czekamy na

prawdziwą mroźną i śnieżną zi-

mę. Chcemy ulepić bałwana,

stoczyć bitwę na śnieżki z na-

szymi paniami, pozjeżdżać na

sankach z górki na pazurki i przy-

jechać do przedszkola na san-

kach, które będą ciągnąć nasi

rodzice. Przygotowujemy się

również do Świąt Bożego Naro-

dzenia. W naszym przedszkolu

możecie podziwiać zimowe deko-

racje i zimowe prace plastyczne

wykonane przez nas. Zachęcamy

Was do wzięcia udziału w kier-

maszu świątecznym na którym

możecie zakupić ozdoby wyko-

nane przez nas i przez nasze

panie. Uczymy się kolęd i tek-

stów do przedstawień świątecz-

nych.

W naszym przedszkolu jak zwykle

dużo się dzieje. A co ciekawego

u nas słychać? Poczytajcie…

Przedszkolaki i Pani Kinga

ŻYCZY DYREKCJA ORAZ WSZYSCY

PRACOWNICY PRZEDSZKOLA NR 283

Mateusz lat 5 Basia lat 5

Dzieci z GRUPY II

Galeria prac przedszkolaków

Lidia lat 5 Milena lat 3

Kacper lat 6 Maria lat 6

Grupa I

DINOZAURY

Powiedz mi, a zapomnę.

Pokaż mi, a zapamiętam.

Pozwól mi zrobić, a zrozumiem.

Konfucjusz

Artykuł 31. Konwencji o prawach

dziecka przyjętej przez Organizację

Narodów Zjednoczonych w 1989r.

gwarantuje dzieciom prawo do wypo-

czynku i czasu wolnego, uczestnictwa

w zabawach i zajęciach rekreacyj-

nych stosownie do wieku dziecka,

oraz do nieskrępowanego uczestni-

czenia w życiu kulturalnym i arty-

stycznym. Podkreślona tym samym

zostaje rola zabawy w procesie pra-

widłowego rozwoju psychicznego

dzieci. Każdy rodzaj zabawy rozwija

umiejętności konieczne dla odniesie-

nia sukcesu szkolnego, np. tworzenie

budowli z klocków kształtuje zdolno-

ści do rozwiązywania problemów,

myślenie przyczynowo - skutkowe,

spostrzeganie i orientację w prze-

strzeni. Jeżeli dodatkowo angażują

się w nią inne osoby, rozwijana jest

umiejętność prowadzenia rozmowy,

wytrzymania określonego poziomu

frustracji (oczekiwanie na swoją ko-

lej), przyjmowania perspektywy dru-

giej osoby oraz rozwiązywania sytua-

cji spornych, (która z kolei wymaga

zdolności do negocjacji, wyrażania

własnej opinii, przekonywania innych

do oceny, kiedy należy ustąpić

.

a kiedy bronić swojego zdania). Nie

ma lepszego sposobu, by dowie-

dzieć się, jak poznawczo, społecznie

i emocjonalnie funkcjonuje dziecko,

niż wspólna gra planszowa lub za-

bawa. Czas spędzony razem na roz-

rywce pozwala ocenić, jak dziecko

znosi porażkę i wygraną, czy rozu-

mie, jakiego rodzaju wsparcia należy

udzielić przegranemu, a jak przyjąć

gratulacje. Im bardziej zróżnicowane

i złożone zasady, tym więcej proce-

sów umysłowych musi zaangażować

młody człowiek, aby z sukcesem

uczestniczyć w grze. Mądrzy dorośli

wiedzą, że chcąc nauczyć dziecko

lepiej zapamiętywać i skupiać uwa-

gę, zwiększyć jego wiedzę i rozwi-

nąć przedszkolne i szkolne umiejęt-

ności, najlepiej jest posłużyć się

właśnie zabawą. Spoglądając na

zabawę z tej perspektywy, dostrze-

gamy jej ogromne walory edukacyj-

ne – nie tylko ułatwiające opanowa-

nie przedszkolnych umiejętności, ale

również uczące życia, w szczegól-

ności w jego społecznym wymiarze.

Na rynku literatury dziecięcej do-

stępne są zestawy edukacyjne (np.

„Bawię się w…” dla dzieci 4-6-letnich

oraz „Gram w…” dla 7-9-latków wy-

dawane przez Zieloną Sowę) zawie-

rające książeczkę bogatą w ilustra-

cje, ciekawe pomysły i zagadki oraz

grę utrwalającą nabyte umiejętności,

w którą może grać cała rodzina.

Nauka przestaje, więc być utożsamia-

na z nadludzkim wysiłkiem, zniechę-

ceniem i nudą. Staje się znakomitą

rozrywką, skutecznie rozbudzając na-

turalną ciekawość poznawczą dzie-

ci. Każda czynność lub umiejętność

możliwa jest do wyuczenia przez za-

bawę. Widzicie zatem, że przedszko-

lak nie musi mieć wcale świadomości,

że jest to właśnie nauka przez zaba-

wę. Nie ma potrzeby, aby siedział

w ławce, gdy nabywa nowe zdolności

- może się świetnie bawić z pożytkiem

dla swojego rozwoju intelektualnego.

A więc do zabawy!

Rady dla Rodziców:

Jak pokazują badania, wyłącznie ze-wnętrzna motywacja do nauki to sta-nowczo za mało, by dziecko mogło odnieść sukces przedszkolny i szcze-rze cieszyć się procesem uczenia się. Nie róbcie niczego na siłę! Swoim przykładem pokażcie, że „nauka i za-bawa to fajna sprawa”: - wymyślcie wspólną grę lub quiz, któ-re pozwolą wam powtórzyć materiał lekcyjny, - zorganizujcie wieczór kinomana z… filmami historycznymi - wspólnie czytajcie encyklopedie, szperajcie w Internecie czy przeglą-dajcie albumy. Widząc wasze zainteresowanie, dzieci

wzbudzą w sobie wewnętrzną moty-

wację do nauki, która zagwarantuje im

sukces przedszkolny. Samodzielne

zdobywanie wiedzy przynosi dzieciom

wiele satysfakcji, stąd ważne jest or-

ganizowanie szerokiego pola do do-

świadczeń i eksperymentów. Poniżej

kilka propozycji, jak zaciekawić dziec-

ko w każdym wieku:

-Jak powstaje kolor? Za pomocą mieszania ze sobą farb do malowa-nia palcami dzieci odkrywają całą paletę barw. Wychodząc w słonecz-ny poranek na dwór z wężem ogro-dowym, możemy „skonstruować” własną tęczę. Skierujmy wąż pod słońce i wypuszczając z niego wodę, przystawmy palce do otworu wyloto-wego, tak aby rozpryskiwała się ni-czym mgiełka – otrzymamy długi barwny łuk. - Biały, czyli jaki? Możemy również zademonstrować, co tak naprawdę skrywa w sobie biały kolor. W tym celu wycinamy w tekturze okrąg składający się z sześciu równych wycinków koła w kolorach: czerwo-nym, pomarańczowym, żółtym, zie-lonym, niebieskim i fioletowym. Po umocowaniu koła na drewnianym patyczku i wprawieniu go w ruch wi-rowy, dostrzegamy, że powstający po zmieszaniu wszystkich barw kolor jest w rzeczywistości… biały! -Skąd się bierze deszcz? Wlewając wrzątek do szklanki, przykrytej na-stępnie spodeczkiem, możemy ob-serwować, jak unosząca się do góry para pokrywa dno spodeczka, po czym skrapla się i z powrotem wpa-da do szklanki, tak jak to się dzieje w przypadku prawdziwego deszczu.

Dinusie z Panią Anią i z Panią Elą

Brak konsekwencji to jedna z naj-

częstszych pułapek, w jakie wpadają

rodzice. Nie dziwią różnorakie przy-

czyny, jakie podają rodzice, by wyja-

śnić, skąd bierze się ta niekonse-

kwencja, łącznie z brakiem czasu,

roztargnieniem, stresem i po prostu

nieuwagą. Bez względu na to, co jest

tego przyczyną, brak konsekwencji

przyczynia się do powstawania wielu

problemów wychowawczych. Jakie

więc podejście do dzieci należy przy-

jąć: czy bardziej surowe, czy też może

liberalne. Prawda jest taka, że dobrze

wychowane dzieci pochodzić mogą

zarówno z domów o zaostrzonym ry-

gorze, jak i tych liberalnych. Najważ-

niejszym czynnikiem jest to, czy usta-

lone zasady postępowania ciągle dają

się przewidzieć i czy są egzekwowa-

ne. Konsekwencja oznacza kierowa-

nie się przyjętymi zasadami i logiką.

Jeśli ustalasz jakąś zasadę lub stra-

szysz następstwami jej nieprzestrze-

gania, postępuj zgodnie z tym, co po-

wiedziałeś. Dzieci bardzo szybko uczą

się sprawdzać, gdzie leży granica,

szczególnie, gdy rodzice składają

oświadczenia i nie wywiązują się

z nich. Ważne jest również, by rodzice

konsekwentnie dotrzymywali obietnic

oraz nagradzali. Gdy rodzice są kon-

sekwentni i postępują zgodnie z tym,

,

co powiedzieli, budują strukturę, do

której dzieci dążą i której bardzo

potrzebują. Konsekwentna struktu-

ra daje dziecku poczucie bezpie-

czeństwa, przewidywalności i kon-

troli. Dzieci nie są zmuszane do

sprawdzania swoim zachowaniem

granic tolerancji i wytrzymałości ro-

dziców. Mogą odprężyć się i funk-

cjonować w znanym sobie syste-

mie kar i nagród. Struktura uczy je

także, jak ważne jest dotrzymywa-

nie obietnic i wywiązywanie się

z zobowiązań. Zapewniając dzie-

ciom konsekwencję i strukturę,

pomagamy im rozwiązać jeden

z ich najczęstszych problemów, do-

tyczący wykonywania porannych

i wieczornych czynności rutyno-

wych. Rodzice na ogół skarżą się,

że obudzenie dziecka i przygoto-

wanie go do przedszkola to proces

bardzo stresujący zarówno dla

nich, jak i dla dzieci. Być może

brzmi to banalnie, ale powtarzanie

tych samych czynności każdego

ranka i wieczora w dużym stopniu

redukuje stres, to znaczy kłótnie,

przepychanki i podstępne przeku-

pywanie dzieci, aby w końcu się

one ubrały, najadły lub umyły.

Grupa II

ŻÓŁWIKI

Struktura daje również komfortowe po-

czucie przewidywalności, które poma-

ga uchronić czynności rutynowe przed

zamianą w walkę między rodzicem,

a dzieckiem. Inna dziedzina, w której

konsekwencja jest bardzo ważna, to

stosowanie dyscypliny. Wielu rodziców

złości się z powodu złego zachowania

dzieci i szybko wyciąga z niego odpo-

wiednie konsekwencje. Jednakże, być

może pod wpływem złości, stosują oni

zbyt surowe lub zbyt długotrwałe kary,

które później trudno realizować.

Rodzice powinni być również świadomi

tego, jak ważne jest, by oboje byli

zgodni, co do zasad i konsekwencji

zachowania oraz by wspólnie je sto-

sowali. Często bardziej pomysłowe

dzieci próbują „rozdzielić” swoich ro-

dziców, nastawiając jednego przeciw

drugiemu. Rodzice powinni omówić

kwestie sporne pod nieobecność dzieci

oraz ustalić takie zasady, które oboje

będą akceptować. Stworzenie jednoli-

tego frontu i konsekwencja to dwie

bardzo ważne rzeczy, ponieważ jeśli

dzieci są przekonane, że zasady rodzi-

ców są niewzruszone i niezmiennie

wprowadzane w życie, to zwykle nie

sprawdzają granic wytrzymałości ro-

dziców, by określić, jakie reguły obo-

wiązują w tym tygodniu. W podobny

sposób, jeśli konsekwentnie realizuje

się kary, dzieci w mniejszym stopniu

usiłują „wymigać się” od następstw

złego zachowania. Konsekwencja sta-

nowi bardzo ważną pomoc w rozwoju

poczucia bezpieczeństwa i pewności

siebie u dzieci, i to nie tylko w zakresie

porządku i dyscypliny. Trudno przece-

nić wartość, jaką ma dla dziecka

.

rodzic zawsze zainteresowany tym, co działo się danego dnia w przed-szkolu. Regularne uczestniczenie w wydarzeniach sportowych lub uro-czystościach przedszkolnych dużo mówi dziecku o tym, jaką ma ono wartość w oczach mamy lub taty. Konsekwentne przekazywanie dzie-ciom bezwarunkowej miłości dodaje im siły i redukuje zbędny lęk i nie-pewność. Pomimo tych oczywistych korzyści, trzymanie się konsekwencji może być jednym z największych wyzwań, jakie stoją przed rodzicami. Biorąc pod uwagę tempo naszego życia, utrzymanie porządku i przewi-

dywalności może okazać się zada-niem zniechęcającym do podjęcia wysiłku. Proponuję, żebyś włożył w swe działania uczciwy i szczery wysiłek. Jeśli raz po raz zdarzy ci się złamać wprowadzoną zasadę, nie bądź dla siebie zbyt surowy. W koń-cu ludziom zdarzają się błędy; to normalna i naturalna część życia. Jeśli robisz, co w twojej mocy, by być konsekwentnym, nie minie wiele czasu, a odkryjesz, że korzyści pły-nące z takiej postawy w pełni wyna-gradzają twój wysiłek.

Rady dla rodziców: • Surowość czy liberalizm nie mają takiego znaczenia, jak stałe przestrzeganie zasad i konsekwencji. • Zawsze postępuj zgodnie z zasadami. • Daj jedno ostrzeżenie, a potem dopiero zastosuj odpowiednią karę. • Konsekwentne zasady dostarczają dzieciom struktury, która zaspokaja po-trzebę bezpieczeństwa, przewidywalności i kontroli. • Konsekwentnie dbaj o poranne i wieczorne czynności rutynowe. • Stosuj krótkie i łatwe do zastosowania kary. • Nie wprowadzaj dyscypliny, kiedy jesteś zły. • Rodzice powinni prezentować zjednoczony front. • Stosuj dyscyplinę w odpowiednim czasie. • Wprowadzaj odpowiednie konsekwencje. • Dawanie dzieciom wyboru zwiększa ich poczucie kompetencji i kontroli. • Stosuj dyscyplinę, by uczyć. • Celem stosowania dyscypliny nie jest udowodnienie, kto ma rację, a kto jej nie ma. Takie podejście sprzyja, bowiem konfliktom i budzi w dziecku poczucie wstydu. • Celem dyscypliny jest zmiana zachowania, które stwarza problemy. Wszystkim rodzicom, którym leży na sercu dobro dziecka, polecamy stosowa-nie w praktyce wychowawczej poniższych metod skutecznego wychowania: • Ufaj swojej intuicji. • Nie rezygnuj z własnych potrzeb na rzecz dziecka. • Znaj swoje dziecko. Słuchaj słów, wnioski wyciągaj z zachowania. • Dbaj o rozwój pozytywnych wartości u dziecka. • Podkreślaj znaczenie dobrych chęci, wysiłku i gotowości do ryzyka. • Bądź rodzicem, a nie przyjacielem. • Wyznaczaj granice - "nie" jest pełnym i skończonym zdaniem. • Utrzymuj dyscyplinę, ale nie karz. • Rozmawiaj, nie komunikuj. • Zawsze zajmuj zdecydowane stanowisko w konkretnych sprawach.

Żółwiki z Panią Agnieszką i Panią Elą

Jurek lat 5

GRUPA III

MISIE

Dni w naszej grupie upływają

intensywnie. Lubimy malować,

lepić, wycinać czy śpiewać.

Uczymy się wierszyków,

piosenek, ale nie zapominamy też

o zdrowiu, a tu istotną rolę

odgrywają ćwiczenia i zabawy

ruchowe. Oczywiście jest i czas

na zabawę. Mimo, iż minęła

piękna słoneczna jesień

i nadeszły chłodniejsze dni, nas to

nie przeraża i gdy tylko jest taka

możliwość bawimy się na

świeżym powietrzu. Rozglądamy

się już za pierwszymi oznakami

zimy. Ciekawe, kiedy spadnie

pierwszy śnieg i kiedy będziemy

mogli ulepić bałwana lub porzucać

się śnieżkami. A na razie

powolutku, a może coraz szybciej

zbliża się czas przygotowań do

Świąt Bożego Narodzenia. A co

za tym idzie ubieranie choinki,

pisanie listów do Świętego

Mikołaja, wizyta Mikołaja czy

spotkanie przy choince

z Rodzicami. Na tę uroczystość

nasza grupa przygotowała krótkie

przedstawienie o „Świętym

Mikołaju”. Ale ciii…. to

niespodzianka.

Wspólnie przygotowujemy również

ozdoby choinkowe na kiermasz

świąteczny. Mamy nadzieję, że

wszystkim się spodobają. Kochani

Rodzice zbliżają się święta, czyli

okres obdarowywania się

prezentami. Prezenty dzieciom

kupują nie tylko rodzice, ale

i dziadkowie, krewni, rodzina,

znajomi. To bardzo miły zwyczaj,

ale czy każdy prezent jest dobrym

prezentem? Czy na każdą

zabawkę warto wydać pieniądze?

Jak co roku zachęcamy do rozwagi

podczas kupowania prezentów pod

choinkę. Pamiętajmy, że tak

naprawdę najważniejsze jest to by

ten świąteczny czas spędzić

z rodziną. Zabawki, które

początkowo podobają się naszym

pociechom często szybko lądują

w kącie, a potem długo czekają aż

znów wrócą w łaski dzieci.

Misie z Panią Kasią i Panią Olą

Grupa IV

PUSZCZYKI

Daliśmy radę! Największą niespodzianką był dla nas występ rodziców, którzy zaprezentowali utwór J. Tuwima „Rzepka”. Zbliżają się Święta. W naszej sali udekorowaliśmy choinkę

światełkami i bombkami. Teraz z niecierpliwością czekamy na pierwszy śnieg i Mikołaja! Mamy nadzieję, że przyjdzie do nas z dużym, pełnym prezentów, workiem. Z okazji zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia, życzymy Państwu dużo zdrowia i pomyślności, a w Nowym Roku spełnienia wszystkich marzeń! Puszczyki z Panią Magdą i Panią Natalią

Witamy serdecznie wszystkich

czytelników! Jesteście ciekawi, co

wydarzyło się u nas ostatnio?

Zapraszamy do lektury. U Pusz-

czyków wiele się dzieje – co-

dziennie nabywamy nowe umie-

jętności, uczymy się wierszyków

i piosenek, poznajemy, doświad-

czamy, eksperymentujemy.

Wspólnie się bawimy – bardzo

często wcielamy się w rolę ku-

charzy. Mamy własną „kuchnię”

i codziennie przygotowujemy róż-

ne, pyszne potrawy. Lubimy tak-

że rysować i oglądać książeczki.

Niedawno po raz pierwszy powę-

drowaliśmy do pobliskiej Bibliote-

ki. Dowiedzieliśmy się na czym

polega praca w tym magicznym

miejscu. Mieliśmy szansę prze-

glądać przeróżne książki – z trój-

wymiarowymi ilustracjami czy

zwierzętami. Przez ostatni czas

przygotowywaliśmy się do wystę-

pu z okazji świątecznego spotka-

nia przy choince. Chcieliśmy za-

prezentować się jak najlepiej, co-

dziennie utrwalaliśmy nasze role

– każdy z nas mógł się poczuć

jak „prawdziwy aktor na scenie”.

Było dużo stresu, lecz niepo-

trzebnie.

Grupa V

ŻYRAFY

Wraz ze zmieniającą się pogodą,

nasze przedszkolaki coraz mniej

czasu spędzały w ogrodzie, a wię-

cej przebywały w sali. Jednak nie

narzekały na brak zajęć czy nudę.

Samodzielnie organizowały sobie

zabawy w kąciku: lalek, kuchen-

nym, konstrukcyjnym, muzycznym

czy plastycznym czerpiąc z tego

wielką satysfakcję i radość. Żyrafy

bardzo się ze sobą zżyły, o czym

mogą świadczyć pierwsze przyjaź-

nie, sympatie oraz wspólne zaba-

wy. Wszystko wydaje się takie

oczywiste i proste, kiedy mamy ko-

lorowe zabawki, piękne kąciki te-

matyczne. A co w sytuacji, kiedy

takich dobrodziejstw nie ma?

Przekonały się o tym nasze przed-

szkolaki na początku grudnia pod-

czas organizowanego w naszym

przedszkolu „Tygodnia bez zaba-

wek”. Ku naszemu zaskoczeniu

dzieci bardzo chętnie włączyły się

w pakowanie zabawek i chętnie

pomagały w ich sprzątaniu. Cieka-

we były tego, co będzie dalej,

czym i w co się będą bawić. Na

półkach pozostały książki i różne

przybory plastyczne oraz kartony,

pudełka, rolki, tkaniny, nakrętki,

butelki itp.

Zadaniem dzieci było samodzielne

wykonanie zabawek, rekwizytów

służących im do zabawy. Jednak

nie trzeba było długo czekać by

cieszyć się wspólną zabawą samo-

chodem wykonanym z kartonu czy

kukiełkami z drewnianych łyżek. Co

za radość w oczach chłopców pró-

bujących uruchomić najnowszy

model samochodu, który wyjeżdża

z ich fabryki? Nie do opisania!

Również dziewczynki wymyślały

ciekawe scenariusze i odgrywały

scenki z udziałem własnoręcznie

wykonanych kukiełek. Zapraszały

inne dzieci i panie do oglądania

przedstawień.

W trakcie całego tygodnia powstała cała galeria prac, zabawek, rekwizytów

służących do zabawy m.in.: zwierzątka, laleczki, samoloty, maszyny oraz

ozdoby świąteczne, które dzieci wykonywały z wielką chęcią i zaangażowa-

niem. W każdej wolnej chwili dzieci wymyślały i wykonywały nowe zabawki,

sprawiając, że zabawa stawała się atrakcyjniejsza. Dzięki takim zajęciom

dzieci rozwijały swoją kreatywność, wyobraźnię oraz umiejętności twórcze

i manualne. Są to niezwykle ważne dla rozwoju cechy, które trudno kształto-

wać podczas zabawy „zwykłymi zabawkami”. Dlatego starajmy się jak naj-

częściej stwarzać dzieciom sytuacje, warunki do twórczej aktywności. Dzię-

kujemy rodzicom za dostarczenie materiałów potrzebnych do wykonywania

prac. Kolejny taki tydzień już w przyszłym semestrze. Czekamy z niecierpli-

wością.

Żyrafy z Panią Anetką, Panią Emilką i Panią Zuzią

Grupa VI

DELFINKI

Przedszkole jest sprzymierzeńcem

rodziców w budowaniu pozytyw-

nych, prospołecznych zachowań

u ich dzieci. W przedszkolu reali-

zowany jest Kodeks Przedszkolaka

i program wychowawczy przed-

szkola. Nauczyciele zgłębiają wie-

dzę na temat problemów występu-

jących u dzieci i strategii ich roz-

wiązywania oraz mają odpowiednie

kompetencje emocjonalne (np. wy-

soka empatia, samokontrola), czym

mogą dzielić się z rodzicami, jeśli

tylko ci wykażą się otwartością. To,

czy rodzic będzie mieć posłuch

u dziecka i nauczy je właściwego

zachowania, zależy od wielu czyn-

ników. Główne to: struktura oso-

bowości rodzica i preferowany styl

wychowania, stopień tolerancji dla

odmienności i indywidualizmu

dziecka, zdolność do adekwatnej

oceny jego możliwości i ograni-

czeń, aby stawiać wymagania, któ-

rym dziecko będzie potrafiło spro-

stać. Istnieją trzy główne sposoby

dyscyplinowania. Najprostszym

i najmniej pożądanym jest oddzia-

ływanie na sferę emocjonalną, np.

przez krzyk, grożenie, obwinianie

czy szantaż. Jeśli jest to częsta

metoda, istnieją małe szanse, że

.

dziecko będzie posłuszne. Drugi

sposób polega na argumentowaniu

i przekonywaniu głównie przez

rozmowę i tłumaczenie dziecku,

dlaczego jego zachowanie jest

niewłaściwe. Podejście to spraw-

dza się w części przypadków, in-

nym razem do dziecka mogą

w ogóle nie trafiać argumenty do-

rosłych i stają się jedynie niepo-

trzebnymi słowami. Trzeci poziom

jest najskuteczniejszy i zarazem

najtrudniejszy, bo wymaga sporej

wiedzy. Polega na dostosowaniu

technik dyscyplinowania do stopnia

rozwoju, zdolności, zainteresowań

i temperamentu dziecka tak, żeby

nakierować je na pożądany sposób

postępowania. Takie podejście

proponuje m.in. L. Cohen (2012).

Głównym celem wdrażania dyscy-

pliny ma być doprowadzenie do sy-

tuacji, w której dziecko ją uwew-

nętrzni (samodyscyplina).

Najważniejsze wskazówki:

Określcie konkretne zachowanie

dziecka, które chcecie zmienić −

poszukajcie konstruktywnych spo-

sobów, zamiast etykietować dziec-

ko, co może przyczynić się do ob-

niżenia jego poczucia własnej war-

tości.

Dostrzegajcie pozytywy, czyli to, co

dziecko zrobiło dobrze. Zamiast

oceniać i krytykować - chwalcie.

Skupiajcie swoje pochwały i naga-

ny na zachowaniu dziecka, ponie-

waż właśnie na nie chcecie wpły-

wać. Chwalcie dziecko tak długo,

jak wymaga tego nowe wyuczone

zachowanie.

Unikajcie konfliktów z dziećmi, np.

używając stopera, zachęty. Sku-

piajcie się bardziej na zachęcaniu

do współpracy i pokazywaniu jej

pozytywnych aspektów (Faber

i Mazlish 2013).

Dawajcie dziecku wystarczającą

ilość uwagi − poświęcajcie swój

czas. Tak buduje się zaufanie

i wzajemność.

Dbajcie o siebie − zrelaksowani ro-

dzice to zrelaksowane dziecko.

Dajcie szansę naprawienia błędów,

zamiast nieustannie je wypominać

czy za nie karać.

Trzymajcie się tego, co postanowi-

liście − największe sukcesy

w dziedzinie utrzymywania dyscy-

pliny odnoszą osoby wykazujące

się stanowczością i konsekwencją,

które utwierdzają dzieci w przeko-

naniu, że same trzymają się tego,

co mówią. Dyscypliny nie da się

utrzymać, jeśli jedno z rodziców nie

nie wspiera lub, co gorsza, krytyku-

je postępowanie drugiego w obec-

ności dziecka.

Pamiętajcie, że krzyk i bicie nie wy-

rabiają w dziecku właściwego za-

chowania, a jeśli jest to jedyny lub

częsty sposób zwracania uwagi,

dzieci mogą zacząć się źle zacho-

wywać tylko po to, by ją zdobyć.

Takie metody uczą dziecko postę-

powania według narzuconych za-

sad w celu uniknięcia kary, a nie

dlatego, że są one dobre i właści-

we. Dzieci uczą się w ten sposób

zachowań agresywnych, manipu-

lowania innymi, strachu i wstydu.

Szanujcie indywidualizm dziecka

przez dawanie pozytywnego przy-

kładu, zrozumienie i troskę, zwra-

canie uwagi na jego i własne uczu-

cia. W ten sposób uczycie je empa-

tii (np. „Przykro mi, że tak się za-

chowałeś…”).

Jednym z bardziej wartościowych

i wymagających modeli komunika-

cji skierowanych do rodziców jest

Porozumienie bez przemocy − me-

toda, która uczy skupiania się na

uczuciach i potrzebach w celu na-

wiązywania współczującej relacji

z dzieckiem (Cyran - Żuczkowska

2006).

Delfinki z Panią Elą i Panią Emilką

Grupa VII UFOLUDKI

Głównym i zasadniczym celem wy-

chowania w przedszkolu jest wielo-

stronny rozwój osobowości dziecka

przez kształtowanie jego zaintere-

sowań, wyrabianie umiejętności

i sprawności oraz nabywanie wia-

domości o otaczającym świecie.

Ważne jest zatem takie postępo-

wanie, które w optymalnym stopniu

aktywizuje procesy rozwojowe

dziecka. Istotą rozwijającego się

dziecka jest jego aktywność. Ak-

tywność dziecka ma charakter ce-

lowych czynności lub złożonych

działań, które wykonywane są

spontanicznie, lub pod wpływem

przymusu zewnętrznego. Szcze-

gólną rolę w rozwoju osobowości

dziecka przypisuje się aktywności

twórczej, w następstwie której

dziecko tworzy coś nowego dla

siebie. Wszechstronny i harmonijny

rozwój dziecka wymaga jego wła-

snej i wielostronnej aktywności,

zwłaszcza twórczej. Tę twórczą ak-

tywność własną może dziecko

przejawiać w każdym okresie życia:

zarówno jako przedszkolak jak

i uczeń w szkole. Dziecko przez

własną twórczą aktywność lepiej

poznaje otaczający świat, jego wła-

ściwości, elementy, relacje między

nimi, buduje swoje miejsce

w świecie. Twórcza aktywność

dziecka jest jednocześnie przeja-

wem poziomu jego rozwoju, jak

i czynnikiem stymulującym jego

rozwój. Aktywność twórcza dzieci

z grupy Ufoludków jest doskona-

łym tego przykładem. W naszej

grupie ciągle coś się dzieje. Je-

steśmy niezwykle zaangażowani

w każdy projekt. Niedawno część

grupy reprezentowała nasze

Przedszkole na konkursie „Tań-

czę, bo lubię” organizowanym

przez Przedszkole 351. Dzieci by-

ły bardzo dobrze przygotowane do

występu, dzięki czemu występ

przed tak dużą publicznością był

prawdziwą przyjemnością.

Wszyscy doskonale się bawili,

a nasz „Kosmiczny taniec” został

nagrodzony ogromnymi brawami.

Wróciliśmy do Przedszkola z dy-

plomem, prezentami, a także z sa-

tysfakcją, że nasza ciężka praca

została doceniona. Bardzo dużo

emocji wywołał udział w zajęciach

poświęconych setnej rocznicy od-

zyskania niepodległości przez

Polskę. Dzieci wykazały się dużą

wiedzą na ten temat. Z zaintere-

sowaniem słuchały legend i histo-

rii. Wykonały flagi, i z należytym

szacunkiem zaśpiewały Hymn

Polski. Z radością przygotowuje-

my się także do Świąt Bożego Na-

rodzenia. Mamy mnóstwo pomy-

słów na dekoracje świąteczne.

Z zapałem malujemy i ozdabiamy

bombki, choinki, lampiony. Efekty

naszej pracy będzie można po-

dziwiać na kiermaszu przedszkol-

nym. Grupa Ufoludków to nie tylko

talenty plastyczne i taneczne, ale

również aktorskie. Postanowiliśmy

zrobić niespodziankę naszym ro-

dzicom i zaprosić ich na Jasełka

Bożonarodzeniowe. Wybraliśmy

dla siebie role i ćwiczymy inten-

sywnie. Nasza aktywność twór-

cza daje nam mnóstwo radości

i zadowolenia, z każdym dniem

nasza grupa jest ze sobą bardziej

zżyta.

Ufoludki z Panią Iwonką i Panią Beatką

Późna jesień - coraz więcej dni

szarych i deszczowych, ale my -

Kangurki wcale się nie nudzimy.

Pod koniec października zwiedzili-

śmy Szkołę nr 81 sąsiadującą

z naszym przedszkolem. Obejrzeli-

śmy szkolne korytarze, gabinet pie-

lęgniarki, salę gimnastyczną, biblio-

tekę i czytelnię. Zajrzeliśmy nawet

do klasy, gdzie uczniowie mieli

akurat lekcję przy tablicy multime-

dialnej. Cieszymy się, że za rok my

też będziemy już uczniami. W li-

stopadzie bardzo podobała nam

się wizyta w Bibliotece przy ul.

Barwnej na Ursynowie. Podczas

ciekawego zajęcia bibliotecznego

mieliśmy okazję zobaczyć niezwy-

kłe książki. Niektóre miały koloro-

we, rozkładane ilustracje, inne były

pachnące. Była też książka, na któ-

rą patrzyło się przez trójwymiarowe

okulary, a nawet taka, która była

zamkiem rycerskim. Dużo wzru-

szeń dostarczyła nam wizyta 9 li-

stopada w Urzędzie Miasta i udział

w uroczystości z okazji 100 – lecia

odzyskania niepodległości przez

Polskę „Dzieci – dzieciom dla Nie-

podległej”.

Grupa VIII

KANGURKI

Każdy z nas przygotował na ten

dzień biało – czerwony kotylion

i odświętny strój. Obejrzeliśmy wy-

stęp naszych kolegów i koleżanek

z Przedszkola nr 352 i zaśpiewali-

śmy ze wszystkimi Hymn Polski.

W listopadzie uczyliśmy się układu

tanecznego do skocznej piosenki

i kibicowaliśmy tym kolegom i kole-

żankom, które wzięły udział

w Przeglądzie Tanecznym „Tańczę,

bo lubię” zorganizowanym przez

Przedszkole nr 351. Lubimy przy-

pominać sobie ten taniec i chętnie

do niego wracamy nawet podczas

zabaw swobodnych. Kiedy już

wszyscy opanują kroki tego tańca,

zatańczymy go dla naszych rodzi-

ców. Na początku grudnia dwóch

naszych kolegów reprezentowało

przedszkole podczas IV edycji kon-

kursu wiedzy o Warszawie. W tym

roku konkurs odbył się pod hasłem

„100 lat odzyskania niepodległości”.

Chłopcy wykazali się znajomością

herbu i flagi Warszawy. Rozpoznają

niektóre pomniki, zabytki i budowle

naszego miasta. Z łatwością roz-

wiązali zagadki i zadania konkur-

sowe.

Nauczyli się również piosenki „Je-

steśmy Polką i Polakiem”, aby ją

zaśpiewać w czasie konkursu z in-

nymi dziećmi.

Jednak najbardziej podobał nam

się „Tydzień bez zabawek”. Pod-

czas tego tygodnia klocki, samo-

chody, puzzle, gry planszowe, lalki,

misie i inne zabawki odpoczywały

sobie w szafie. Ale wcale nam ich

nie brakowało. Sami tworzyliśmy

zabawki z kartonów, papieru, tutek

tekturowych, butelek plastikowych,

korków, kasztanów, żołędzi, plaste-

liny itp. Każdy z nas złożył i zilu-

strował swoją pierwszą książkę

i opowiedział zawartą w niej histo-

rię. Bawiliśmy się również w teatr

z własnoręcznie wykonanymi ku-

kiełkami. Skonstruowaliśmy własne

gry „ściganki”, w które potem grali-

śmy przy pomocy korków plastiko-

wych. Tworzyliśmy ozdoby świą-

teczne z papieru i różnych materia-

łów. Ten tydzień zapamiętamy na

długo. Teraz czekamy na wizytę

Mikołaja w naszym przedszkolu

i przygotowujemy się do świątecz-

nego spotkania przy choince z na-

szymi Rodzicami.

Kangurki z Panią Izą i Panią Dominiką

Bajeczki logopedyczne

W naszym przedszkolu oprócz in-

dywidualnej terapii prowadzę za-

jęcia logopedyczne z całą grupą.

Siadamy na dywanie w kole, tak

aby każdy miał w zasięgu wzroku

pozostałych uczestników zajęć

i rozpoczynamy zajęcia od ba-

jeczki logopedycznej. Jest to krót-

ka historyjka, której bohaterem

jest Pan Języczek, zwierzątko lub

każde z nas. Może być wymyślo-

na przez nas, możemy znaleźć ją

w Internecie, w literaturze logope-

dycznej. Dzięki bajeczce uspraw-

niamy pracę naszego aparatu ar-

tykulacyjnego (przede wszystkim

języka), oddechowego, fonacyjne-

go (głos). Dziecko poznaje odgło-

sy i dźwięki, które może usłyszeć

w domu, na placu zabaw, na uli-

cy… Musi skojarzyć dźwięk

z określonym przedmiotem, czyn-

nością, wydarzeniem, nazywa

dźwięki. Bajeczki logopedyczne

uwrażliwiają także słuch fonema-

tyczny (różnicowanie głosek po-

dobnie brzmiących np. [s:z], sss->

tak syczy wąż, zzz->tak bzyczy

mucha). Prowadzący czyta lub

opowiada historyjkę. Dzieci uważ-

nie słuchają i powtarzają po nim

odpowiednie ćwiczenia aparatu

artykulacyjnego, polegające na

wykonaniu odpowiedniego ruchu

.

językiem, żuchwą, wargami; po-

wtarzają określone dźwięki. Ćwi-

czenia pokazuje dorosły, dlatego

musi je sam wcześniej przećwi-

czyć przed lustrem. Ćwiczenia są

wplatane w treść bajki, pojawiają

się tu także elementy ruchu oraz

wyrazy dźwiękonaśladowcze.

Podczas prowadzenia zajęć

wspomagających rozwój mowy

z wykorzystaniem bajek logope-

dycznych musimy pamiętać:

- podczas czytania bajki dorosły

i dziecko siedzą tak, aby widzieć

nawzajem swoje twarze,

- ćwiczenia usprawniające aparat

artykulacyjny zawsze powinny

być wykonywane przy szeroko

otwartej buzi (dziecko dokładnie

widzi jakie ruchy ma wykonać,

a dorosły widzi, czy dziecko pra-

widłowo wykonuje dane ćwicze-

nie),

- możemy wykorzystać lusterka

(łatwiej dziecku wykonywać ćwi-

czenia kontrolując je wzrokiem),

- jeśli dziecko wykonuje dane

ćwiczenie nieprawidłowo czy nie-

precyzyjnie prosimy aby spróbo-

wało jeszcze raz, mówimy: „Spró-

buj zrobić tak… Potrafisz zrobić

tak…?”,

- długość bajki, rodzaje ćwiczeń

muszą być dostosowane do wieku

i możliwości dziecka,

- stosujemy pochwały, zachęcamy

do doskonalenia swoich umiejęt-

ności.

Spróbujmy wykorzystać bajeczki

logopedyczne do wspólnej zabawy

z dzieckiem, jednocześnie popra-

cujemy nad sprawnością naszego

aparatu artykulacyjnego. Przykła-

dowe bajeczki logopedyczne:

1. „Kolory”

Pewnego dnia Jasio obudził się

rano i ziewnął (przeciągamy się

i ziewamy), poczuł burczenie

w swoim brzuchu (powtarzamy:

„bur, bur…”). Założył zielone kap-

cie i poszedł do kuchni (powta-

rzamy: „tup, tup…”), otworzył lo-

dówkę (otwieramy szeroko buzię),

oblizał usta (oblizujemy usta), wy-

ciągnął z niej mleko (wystawiamy

język na brodę). Nasypał do zielo-

nej miski 5 łyżek płatków (język -

łyżka nasypuje do miski – buzi

płatki), nalał mleko, zjadł całą mi-

skę płatków z uśmiechem na twa-

rzy (ruszamy buzią, połykamy). Na

koniec oblizał usta (oblizujemy

usta ruchem okrężnym). W brzu-

chu nadal słychać było burczenie,

Jaś postanowił zjeść jeszcze ka-

napkę z żółtym serem.

Ser miał kilka dziur (dotykamy ję-

zykiem różnych miejsc w buzi),

Jaś zjadł jeszcze pyszne czerwo-

ne jabłko (gryziemy i połykamy

jabłko). Na koniec oblizał usta po

tak pysznym śniadaniu (oblizujemy

usta).

2. Głoska „SZ” wybrała się na

plac zabaw. Najpierw jechała au-

tobusem po równej asfaltowej

drodze (dzieci długo i płynnie

wymawiają głoskę szszsz). Na-

stępnie wysiadła i maszerowała

(wymawiają rytmicznie sz, sz, sz,

sz). Po chwili przystanął przy niej

autobus (wrrrr). Głoska „SZ”

wsiadła do kolejnego autobusu

szszsz). Dojechała do placu za-

baw. Głoska „SZ” poszła pobawić

się. Jeździła na koniku (kląska-

nie). W pewnym momencie gło-

ska „SZ” zobaczyła swoich przy-

jaciół, którzy stali obok ślizgawki

(język zamienia się w ślizgawkę –

górkę), grali w piłkę (język zamie-

nia się w piłkę i wypycha policzki).

Głoska „SZ” poczęstowała przy-

jaciół paluszkami:

Każde dziecko otrzymuje słony

paluszek. Zadaniem dziecka jest:

- przesuwanie paluszka z jednego

kącika ust do drugiego

- dziecko trzyma paluszek miedzy

siekaczami, następnie rozciąga

usta szeroko do uśmiechu po

czym ściąga usta w ryjek z gło-

śnym cmoknięciem

- dziecko kładzie paluszek po-

ziomo na języku, a następnie

czubkiem języka kolejno dotyka

do górnych siekaczy na zmianę

z górną wargą

- dziecko zjada paluszek bez

użycia rąk.

Wszyscy byli zadowoleni ze spo-

tkania, słychać było śmiech (wy-

mawiają w różnej tonacji i różnym

tempie: hi hi, ha ha, he he, hu

hu). Głoski pożegnały się ze sobą

(posyłamy buziaki, machamy ję-

zykiem- język wędruje do prawe-

go i lewego kącika ust). Po zaba-

wie głoska „SZ” wróciła do domu

autobusem (szszsz).

Prowadzący tłumaczy jak wyglą-

da nasza buzia kiedy wymawiamy

głoskę [sz]: język na wałku dzią-

słowym za górnymi zębami, zęby

złączone, dzióbek, próbujemy

wymówić: SZ .

Pani Kinga

Podziękowania

Serdecznie dziękujemy Rodzicom za czynny

udział w życiu przedszkola.

Dziękujemy za:

czytanie bajek naszym przedszkolakom,

udział w akcjach organizowanych w na-

szym przedszkolu,

udział w zajęciach podczas „Tygodnia

bez zabawek”,

Rodzicowi za zasponsorowanie koncer-

tów muzycznych,

Radzie Rodziców za współpracę.