Mgr Beata Smolarek

SP CSK WUM

Klinika Neurochirurgii

PSNCh, Opalenica ‘ 2017

ICD ICF STAN ZDROWiA

WHO stworzyła klasyfikację chorób i problemów zdrowotnych w postaci

Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób: ICD - 10

(ang. International Statistical Classification of Diseases and Related Health

Problems), która systematyzuje choroby, zaburzenia i urazy pod względem

etiologii.

WHO - FIC (ang. WHO - Family of International Classification)

stworzyła także inną klasyfikację:

Międzynarodową Klasyfikację Funkcjonowania, Niepełnosprawności

i Zdrowia (ang. International Classification of Functioning, Disability

and Health) - ICF, określającą różne aspekty stanu zdrowia.

Skala ta klasyfikuje funkcjonowanie i niepełnosprawność w stosunku do stanu

zdrowia.

[www.csioz.gov.pl]

ICD - 10: M 54.5

ból okolicy lędźwiowo - krzyżowej

struktura/funkcja

• zaburzenie ruchomości

stawów

międzykręgowych

L5/S1, np.: po stronie

prawej

• brak zdolności na

obciążanie

aktywność

• ograniczone zgięcie

i rotacja tułowia,

np.: w prawo

• długotrwała pozycja

siedząca

uczestnictwo

• ból i ograniczone

dłuższe siedzenie,

np.: w czasie jazdy

samochodem lub w biurze

• bolesność w czasie pracy

przy komputerze

Ból kręgosłupa lędźwiowego - LBP,

czyli ból lub dyskomfort w okolicy

lędźwiowej z promieniowaniem

lub bez do kończyny dolnej trwa:

• faza ostra bólu do 6 tygodni.

• faza podostra 6 do 12 tygodni

• faza przewlekła powyżej 12 tygodni.

Bóle kręgosłupa podzielono na dwie grupy:

• specyficzne bóle kręgosłupa (specific LBP) - z rozpoznaną

etiopatologią, np.: infekcje, nowotwory, ZZSK, złamania, bakteryjne

i wirusowe procesy zapalne, radikulopatie, zespół ogona końskiego,

osteoporoza.

• niespecyficzne bóle kręgosłupa (Non-specific LBP) :

wszystkie pozostałe.

Badanie na poziomie partycypacji

w celu zdefiniowania

problemu funkcjonalnego.

Badanie na poziomie

aktywności.

Badanie różnicowe:

• ból pochodzenia funkcjonalnego

• ból z przeciążenia aparatu więzadłowo - stawowego

• ból pochodzenia strukturalnego

Układ mięśniowy

Układ stawowy

Układ nerwowy

HIPOTEZA

• które, naszym zdaniem, struktury i ich funkcje wpływają

na zaburzenia w badanych aktywnościach.

• jaki to ma wpływ na ograniczenie uczestnictwa

w życiu codziennym i zawodowym.

„CELEM JEST CIAŁO TAK

SKOORDYNOWANE,

ABY PORUSZAŁO SIĘ Z MINIMALNYM

WYSIŁKIEM I MAKSYMALNĄ WYDAJNOŚCIĄ,

NIE POPRZEZ SIŁĘ MIĘŚNI,

ALE PRZEZ ZWIĘKSZONĄ ŚWIADOMOŚĆ

TEGO,

JAK FUNKCJONUJE” M. Feldenkrais

REHABILITACJA

jest to proces koordynujący działania medyczne i pozamedyczne prowadzone

w celu przywrócenia zdolności do samodzielnego życia w społeczeństwie

człowiekowi, który tych zdolności nie nabył lub utracił je w wyniku choroby

lub urazu.

wg WHO

Proces usprawniania trwa tygodniami lub miesiącami.

Zakończenie go sukcesem jest zależne od wielu czynników.

Najwięcej zależy od determinacji i chęci powrotu do normalnego

funkcjonowania w życiu codziennym.

REHABILITACJA

Jest to dynamiczny proces edukacyjny, nastawiony na rozwiązywanie

problemów, ukierunkowany na zaburzone funkcjonowanie człowieka.

Jego wyznaczniki, to:

• ocena wstępna, czyli identyfikacja charakteru i rozmiarów problemu;

• plan umożliwiający ich rozwiązanie;

• sprecyzowanie celów;

• oddziaływanie obejmujące:

postępowanie usprawniające stymulujące procesy zmian

wsparcie mające wpływ na poprawę jakości życia

oraz poczucie bezpieczeństwa;

• stałe monitorowanie skuteczności

poszczególnych działań terapeutycznych.

FIZJOTERAPIA

(z ang. physical therapy, physiotherapy, PT)

Jest to dział rehabilitacji medycznej wykorzystujący czynniki fizykalne

(fizyczne) z przedziału fizjologicznego, w celach leczniczych.

Wykorzystuje zjawisko reaktywności organizmu na bodźce.

Specjalistami z zakresu stosowania fizjoterapii są fizjoterapeuci.

(zgodnie z Ustawą o zawodzie fizjoterapeuty z dn. 25.09.2015 r.;

Dz. U. 2015 poz. 1994).

FIZJOTERAPIA

Wykorzystuje zjawisko reaktywności organizmu

na bodźce z przedziału fizjologicznego.

Kinezyterapia Fizykoterapia Terapia

manualna

FIZJOTERAPIA

Wg General Osteopathic Council of Great Britain osteopatia to:

„uznany i rozpoznawalny system diagnozowania i leczenia, który kładzie

nacisk na integralność struktury i funkcji ciała ludzkiego. Wyróżnia się ona

przekonaniem, że większość bólu i niesprawności jakiej doświadczamy

wywodzi się ze zmian funkcji struktury ciała, jak również uszkodzeń

spowodowanych przez chorobę.”

[za dr Piotr Godek]

OSTEOPATIA

tzw. medycyna osteopatyczna - to system diagnostyki i leczenia oparty

na manualnej ocenie jakości ruchu tkanek wyrażającej ich stan

funkcjonalny.

Wg T. Still’a, podstawą jest holistyczna, psychosomatyczna koncepcja

ciała z jego własnościami autoregulacyjnymi.

FIZYKOTERAPIA

(inaczej medycyna fizykalna)

Jest to nauka o wykorzystaniu w celach leczniczych

różnego rodzaje energii naturalnej i wygenerowanej sztucznie

przez specjalne urządzenia.

Cel: wywoływanie reakcji tkanek na bodziec wykorzystując różne

czynniki fizykalne/fizyczne.

Rolą medycyny fizykalnej jest:

• usunięcie procesów chorobowych lub ich następstw;

• zapobieganie nawrotom i postępowi choroby;

• usuwanie dolegliwości;

• możliwie najdalej idące odzyskanie zdrowia i jego utrwalenie.

MEDYCYNA FIZYKALNA

Główne cele medycyny fizykalnej to:

• zwalczanie bólu i stanów zapalnych,

• zwiększenie odporności ogólnej organizmu,

czyli zapobieganie zakażeniom,

• usprawnienie mechanizmów regulacyjnych układu

krążenia, oddychania, przemiany materii

oraz termoregulacji,

• ukrwienie skóry,

• poprawa lub utrzymanie wydolności ogólnej organizmu,

• usprawnienie czynności poszczególnych narządów

i całego ciała.

DZIAŁY FIZYKOTERAPII

Termoterapia:

• leczenie ciepłem, np.: sauna fińska, sauna parowa;

• leczenie zimnem, np.: krioterapia miejscowa, kriosauna/kriokomora;

• hydroterapia, np.: kąpiele, półkąpiele, natryski, polewania, okłady i inne;

• światłolecznictwo:

promienie nadfioletowe UV, podczerwone (sollux),

światło widzialne (lampa bioptron, ledoterapia),

laseroterapia (biostymulacja laserowa).

Fala uderzeniowa (SWT) - terapia falą akustyczną o specyficznych

parametrach (wysokie skokowe ciśnienie uwalniane w bardzo

krótkim czasie).

INDIBA - połączenie terapii falami radiowymi z elementami

terapii manualnej.

Termoterapia

• sauna

• krio

• kriosauna

SWT

INDIBA Laser biostymulacyjny

Ledoterapia

DZIAŁY FIZYKOTERAPII

Elektroterapia:

• prądy stałe (galwanizacja, jonoforeza, kąpiele elektryczne wodne, prądy impulsowe galwaniczne),

• prądy małej częstotliwości (elektrodiagnostyka, elektrostymulacja nerwowo - mięśniowa, prądy diadynamiczne, prądy Träberta, przezskórna elektrostymulacja nerwów TENS, prądy wysokonapięciowe HV i inne);

• prądy średniej częstotliwości (prądy interferencyjne Nemeca, terapia wysokotonowa TWT i inne).

Pole elektromagnetyczne:

• małej częstotliwości (magnetoterapia),

• zmienne pole elektromagnetyczne średniej częstotliwości

diatermia krótkofalowa DKF, terapuls, diatermia mikrofalowa).

Ultradźwięki - (fonoforeza, sonoterapia).

Magnetoterapia TENS

UD Galwanizacja

KINEZYTERAPIA

wykorzystanie ruchu w celach leczniczych

Kinezyterapia

miejscowa

Kinezyterapia

ogólna

Metody

kinezyterapii

KINEZYTERAPIA

KINEZYTERAPIA

Ćwiczenia rehabilitacyjne:

wzmacniające

rozciągające

korygujące

Najlepsze efekty przynoszą ćwiczenia indywidualnie dostosowane

do problemu pacjenta,

powtarzane: 3x dziennie, w seriach 3 lub 4 po 10 powtórzeń.

KINEZYTERAPIA

Ćwiczenia wzmacniające:

• koncentryczna praca mięśni

• statyczna praca mięśni

• ekscentryczna praca mięśni Cel:

wzmocnienie siły i wytrzymałości mięśni.

Dla wzmocnienia siły mięśni powinno się stosować obciążenia 70 - 80%

maksymalnych możliwości i małą ilość powtórzeń (ciężar maksymalny,

100% możliwości, to taki, który ćwiczący może dźwignąć10x).

Dla zwiększenia wytrzymałości mięśni, koordynacji i ogólnego wzmocnienia

ich struktury, powinno się stosować małe lub umiarkowane obciążenia 30 – 40%

i większą ilość powtórzeń.

Uwaga!

Ćwiczenia mają zmęczyć, a nie przemęczyć mięśnie!

Uniwersalny program ćw. wzmacniających zaleca się:

3 serie ćwiczeń, 10 powtórzeń,

z ok. 50% obciążeniem, minimum 3 – 4 x w tygodniu.

KINEZYTERAPIA

Ćwiczenia korygujące:

Cel:

kontrola prawidłowej sylwetki w pozycjach

przeciwko sile grawitacji.

Uwaga!

Powinny być stosowane systematycznie i pod kontrolą

w różnych czynnościach życia codziennego

w pozycji siedzącej i stojącej.

Ćwiczenia rozciągające:

Cel: rozciągnięcie przykurczonych tkanek miękkich i ich rozluźnienie.

Techniki rozciągania:

• dynamiczna – połączona z ruchem oscylacyjnym lub wahadłowym,

typu - wychylenia lub pogłębienia (na końcu zakresu ruchu

wykonuje się delikatne, dodatkowe wychylenie celem zwiększenia

efektu rozciągnięcia tkanek);

• statyczna – ze stałą siłą rozciągania, nawet na końcu zakresu ruchu.;

• poizometryczna relaksacja mięśni – PIR, ogólnie polega na rozciągnięciu

przykurczonego mięśnia zaraz po jego kilkusekundowym (10s) napięciu statycznym.

Rozciąganie następuje dopiero po pełnym rozluźnieniu mięśnia razem z wydechem.

Powinna być najpierw prowadzona przez fizjoterapeutę, który pomoże najwłaściwiej dopasować

wielkość napięcia i rozciągnięcia tkanek.

Uwaga!

Uczucie rozciągania tkanek zawsze musi być dobrze wyczuwalne choć bolesne. Bolesność tkanek

nie powinna utrzymać się dłużej niż 1 – 2 godziny po zakończeniu treningu.

Przed rozciąganiem należy tkanki przygotować – rozgrzać zabiegami rozgrzewającymi, masażem

lub ćwiczeniami.

Należy pamiętać, że pod względem anatomicznym i fizjologicznym czas potrzebny na

przebudowę przykurczonych tkanek (mięśni, torebek stawowych, powięzi , więzadeł, nerwów),

potrzeba minimum 8 tygodni, a u osób starszych, dłużej.

Próba przyspieszenia może spowodować uszkodzenie tkanek typu: naciągnięcie, naderwanie,

a nawet zerwanie.

STABILIZACJA CENTRALNA - SC

jest to stan charakteryzujący się równoczesnym, zrównoważonym

zapotrzebowaniem na stabilność oraz mobilność.

Efektem upośledzenia SC są przeciążenia poszczególnych stawów

i struktur okołostawowych, a konsekwencją - ich kontuzje, co szczególnie

wpływa na ogólną sprawność w życiu codziennym

i zaniżone wyniki w uprawianym, rekreacyjnie

bądź wyczynowo, sporcie.

Poprawa SC jest sposobem na leczenie

przeciążeń i urazów.

STABILIZACJA CENTRALNA

Mamy dwa rodzaje mięśni pod względem funkcji ruchowej:

• głębokie - stabilizujące, posturalne - przylegające bezpośrednio do kości oraz

• mięśnie powierzchniowe - ruchowe - inicjujące ruch w stawie.

Zachowanie SC zależy od stanu równowagi napięcia pomiędzy tymi

grupami mięśni.

Jeśli mięśnie posturalne - głębokie - niewystarczająco

stabilizują staw, praca mięśni powierzchniowych zostaje

zaburzona i dochodzi do przeciążeń,

których skutkiem jest,

np.: choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa.

STABILIZACJA CENTRALNA

Metodami terapii opartymi na modelu SC są m.in.

• Kinetic Control -KC, • Performance Stability - PS, • Neurac.

Są to metody funkcjonalne.

Twórcą jest Mark Comerford, który na podstawie badań

wspólnie z Jandą i Sahrmann’em (1995r.), rozwinął metodę Kinetic Control,

a potem uzupełnił o Performance Stability.

KINETIC CONTROL opiera się na ruchu i jego funkcji, wyjaśnia jak korygować

patologiczne zmiany występujące w układzie ruchu - np.: niestabilność,

pokazuje, kiedy reedukować kontrolę motoryczną, a kiedy wprowadzać terapię

lub rehabilitację mającą na celu wzmacnianie mięśni i odzyskanie pełnej

stabilności.

PERFORMANCE STABILITY diagnozuje deficyty ruchowe,

głównie u sportowców.

[www.kineticcontrol.com]

NEURAC - nerwowo - mięśniowa aktywacja (neuromuscular activation)

metoda terapii z początku XXI w. Oparta jest na doświadczeniach terapeutów

norweskich pracujących na urządzeniu Redcord (dawniej - SET {Sling Exercise

Therapy} - system ćwiczeń w podwieszeniu lub Therapi Master).

Cel: zmiany w systemie kontroli nerwowo - mięśniowej, czyli przywrócenie

prawidłowych programów motorycznych, możliwe tylko poprzez intensywne

pobudzenie układu nerwowego. Żeby uzyskać dobre efekty, wszystkie

ćwiczenia muszą być wykonywane w warunkach wolnych od dolegliwości

bólowych.

Badania naukowe wykazują, że ból lub brak odpowiedniej

stymulacji może zaburzyć działanie lokalnych mięśni

stabilizujących, co może prowadzić do upośledzenia funkcji

ruchowej, a także do obniżenia siły mięśniowej

oraz zaburzeń czynnościowych w obrębie układu nerwowego.

Pomimo ustąpienia bodźców bólowych, programy motoryczne zakodowane

w układzie nerwowym, mogą nadal wykazywać zakłócenia, co będzie

prowadzić do przewlekłej dysfunkcji oraz dalszej eskalacji bólu.

[Wg www. redcord.com.pl]

TERAPIA MANUALNA

To sposób leczenia, w którym terapeuta, wykorzystując odpowiednie chwyty

i manipulacje, stosuje specjalistyczne techniki diagnostyczno - lecznicze

w celu wykrywania i leczenia zaburzeń w obrębie stawów, więzadeł,

mięśni oraz wzorców postawy, wzorców ruchowych i oddechowych. [ dr A. Szczygieł]

Można ją zastosować w przypadkach odwracalnych dysfunkcji o charakterze

czynnościowym, bez utrwalonych zmian strukturalnych.

W przypadku, kiedy zbyt późno podjęto odpowiednie próby usprawniania,

dochodzi do utrwalonych zaburzeń strukturalnych, a wtedy terapia manualna

nie znajduje zastosowania.

W przypadku zmian zwyrodnieniowych, można jedynie

leczyć zaburzenia, które tym zmianom towarzyszą.

TERAPIA MANUALNA

Podstawą jest bardzo dokładny wywiad i diagnostyka manualna,

która opiera się przede wszystkim na badaniu tzw. gry stawowej. Pozwala ona

odnaleźć przyczyny zaburzenia oraz określić, które elementy stawowe

i w jakim stopniu, są uszkodzone i dają objawy chorobowe.

Terapia bazuje na trzech podstawowych technikach:

• trakcji,

• mobilizacji,

• manipulacji, którą mogą stosować wyłącznie osoby specjalistycznie

przeszkolone, po ukończonych specjalnych kursach z zakresu terapii

manualnej.

Uwaga!

Wykonując manipulację, należy zapoznać się dokładnie ze stanem pacjenta,

czyli uwzględnić przeciwwskazania bezwzględne i względne.

TERAPIA MANUALNA

Przeciwwskazania:

• bezwzględne:

• złamania,

• ostre stany zapalne

• zmiany nowotworowe układu kostnego;

• względne:

• ciąża

• osteoporoza

• niewydolność krążenia mózgowego

• poważne zaburzenia internistyczne

• stan po operacji kręgosłupa.

Brak przeciwwskazań do badania manualnego.

[www.debski-terapiamanualna.pl]

Trakcja, to działanie powodujące oddalenie od siebie powierzchni stawowych,

wykonywane w trójstopniowym przedziale:

• I° - to działanie przeciwbólowe poprzez zniesienie sił kompresyjnych

występujących w stawie,

• II° - to dalsze oddalenie od siebie powierzchni, które powoduje napięcie tkanek

okołostawowych,

• III° - powoduje rozciągnięcie tkanek miękkich.

Poprawne zastosowanie tych technik pozwala na zmniejszenie dolegliwości bólowych

i umożliwia wprowadzenie kolejnych działań terapeutycznych.

Kompresja jest przeciwieństwem trakcji. Polega na biernym zbliżeniu

powierzchni stawowych. Wykorzystywana jest głównie w procesie diagnostycznym,

a w terapii rzadziej, ze względu na nasilenie dolegliwości bólowych i dyskomfort.

Ślizg stawowy to działanie, w którym dochodzi do przesunięcia powierzchni

stawowych między sobą w określonej płaszczyźnie. Może być wykonywany w różnych

kierunkach.

Bierny ślizg stawowy wywołany przez terapeutę to najistotniejszy element gry

stawowej. Usprawnienie biernego ruchu w stawie może pozwolić na czynne,

aktywne wykonanie tego właśnie ruchu.

TERAPIA MANUALNA

Mobilizacja, to powolne wykonanie biernego ruchu w stawie w możliwie

dużym zakresie, nie przekraczającym anatomicznych możliwości stawu.

Manipulacje, to wykonywanie szybkich ruchów w stawie w jego

anatomicznym zakresie ruchu, inaczej określane jako mobilizacja

z impulsem.

Należy postępować bardzo ostrożnie, opierając się na bardzo dokładnej

diagnostyce i uwzględniając przeciwwskazania, ponieważ są one

obarczone większym ryzykiem pogłębienia patologii.

TERAPIA MANUALNA

METODA MCKENZIE - twórcą jest Nowozelandczyk Robin McKenzie.

Metoda jest oparta na znajomości wzorców bólowych (pain patterns)

oraz na analizie zachowania wzorca bólowego, na podstawie wywiadu, szczegółowego

badania przedmiotowego, w tym testów statycznych i dynamicznych.

McKenzie rozróżnia trzy podstawowe grupy zespołów bólowych:

• posturalny (Postural Syndrome) – zespół związany z przeciążeniem

ekstremalną pozycją końcowego zakresu ruchu tkanek niezmienionych patologicznie,

• dysfunkcyjny (Dysfunction Syndrome) - zespół związany z przeciążeniem

ekstremalną pozycją końcowego ograniczonego zakresu ruchu tkanek obkurczonych patologicznie (przykurcze, blizny, zwłóknienia, zrosty),

• zaburzeń strukturalnych (Derangement Syndrome) - zespół związany

z zaburzeniem wzajemnego układu (przemieszczenie, uszkodzenie) struktur wewnątrzstawowych. Dotyczy zaburzenia wzajemnego układu pomiędzy pierścieniem włóknistym a jądrem miażdżystym.

[wg A. Woźny, T. Stengert’2012]]

METODA MCKENZIE

Metoda wykorzystuje zjawisko „centralizacji” objawów.

W celach diagnostycznych stosuje badanie dynamiczne kręgosłupa

(Dynamic Spinal Assessment – DSA).

Część przedmiotowa badania ocenia zmienność obrazu klinicznego zależnie

od przyjmowanej pozycji, wykonywanych czynności oraz pór doby.

Główną część badania stanowi test powtarzanymi ruchami.

W czasie testu ból stopniowo zanika w dystalnych partiach kończyny

(peryferalizacja) i przemieszcza się

ku linii pośrodkowej ciała (centralizacja).

Zjawiska te zachodzą w przypadku zachowania

ciągłości zewnętrznej ściany

pierścienia włóknistego

(system hydrostatyczny dysku nie został

uszkodzony).

TERAPIA MANUALNA

METODA MAITLANDA - twórcą jest Geoffrey Douglas Maitland.

Jest to metoda z zakresu działań terapii manualnej.

Koncepcja opiera się na sposobie myślenia i podejmowania decyzji

klinicznych w czasie badania i terapii.

Skupia się głównie na podłożu klinicznym, a wybór technik

i sposobów terapii uzależnia od sytuacji klinicznej, czyli bólu, oporu tkanek

czy napięcia mięśni.

Główne techniki terapeutyczne:

• gra stawowa, jako odzwierciedlenie ruchu fizjologicznego,

• bierne prowadzenie ruchu fizjologicznego,

• techniki ślizgu, trakcji, kompensacji lub ich kombinacje.

Najważniejsze są odczucia pacjenta i to według nich dobiera się

techniki terapii. [www.imta.ch]

INNE METODY Z ZAKRESU TERAPII MANUALNEJ

Oparte na oddziaływaniu na tkanki miękkie, zmieniające stan napięcia

miękkich struktur narządu ruchu, które doskonale wspomagają leczenie zmian

zwyrodnieniowych kręgosłupa.

Są to:

• terapie tkanek miękkich, oparte na przywróceniu prawidłowych

napięć w tkankach miękkich oraz nauczenie prawidłowej pracy mięśni

stabilizujących kręgosłup, wykorzystujący podstawy Stabilizacji

Centralnej (dysbalans mięśniowy); [www.klinikaosteopatii.com]

• koncepcja Mulligana oparta na odzyskaniu prawidłowego zakresu

ruchu przy ruchach czynnych pacjenta podczas biernego ruchu

prowadzonego przez terapeutę. Jest ona bezbolesna i daje

funkcjonalne obciążenie powierzchni stawowych. [www.mulliganconcept.pl]

• metoda Cyriax’a, zwana medycyną ortopedyczną wg Cyriax’a - to system

diagnostyczno - terapeutyczny skupiający się na diagnostyce problemu klinicznego

i leczeniu „wzorca klinicznego” - odpowiednio zinterpretowanych i skatalogowanych

objawów. Podstawą jest wywiad i badanie funkcjonalne. [www.cyriax.pl]

TENSEGRACJA

Tensegracja – tension (napięcie) i integrity (integralność). Tenso struktury

tworzą przestrzenne układy geometryczne, które łączą ze sobą twarde

elementy stałe za pomocą elastycznych elementów miękkich, przy czym części

stałe nie dotykają do siebie wzajemnie, a zawieszone są w przestrzeni

za pomocą napięcia elementów miękkich.

Układy tensegracyjne mają możliwość przenoszenia sił działających na jeden

element we wszystkie inne miejsca w obrębie danego układu napięciowego.

Naukowcy dowodzą, że ciało ludzkie też jest takim układem tensegracyjnym.

Taki pogląd zmienia całkowicie

mechanistyczne podejście do rozumienia

układu ruchu.

MODEL UKŁADU

TENSEGRACYJNEGO

TENSEGRACJA

Anatomy Trains, czyli taśmy (linie, łańcuchy) anatomiczne,

a więc podłużne struktury mięśniowo - powięziowe, oplatają

nasze ciało, kształtując je i oddziałując na jego funkcje.

Znając te zależności ciągłości mięśniowo - powięziowe, rozumiemy w jaki

sposób, wzdłuż ich przebiegu, przenosi się napięcie w odległe obszary ciała

i powoduje dolegliwości z dala od przyczyny.

Na podstawie funkcjonowania układu tensegracyjnego

Thomas Myers stworzył Metodę Integracji Strukturalnej

KMI - Kinesis Myofascial Integresion.

INNE METODY Z ZAKRESU TERAPII MANUALNEJ

Metody powięziowe:

• Anatomy Trains - Ruchowa Integracja Mięśniowo-Powięziowa - KMI

(ang. Kinesis Myofascial Integration) wg amerykańskiego terapeuty integracji strukturalnej Thomasa Myers’a, układ ruchu jest zintegrowaną całością, dlatego celem terapii powinna być poprawa struktury całego ciała, a nie korekcja poszczególnych "uszkodzeń". Stworzona przez Myers’a koncepcja taśm anatomicznych (Anatomy Trains), otaczających ciało jak liny konstrukcyjne, wynika z odkrycia, że mięśnie powiązane są w jedną całość tkanką łączną - powięzią. Dlatego napięcie w jednym miejscu ciała może powodować dolegliwości w innym, więc leczenie bolącego miejsca w izolacji od całości mija się z celem, bo nie usuwa przyczyny dolegliwości, a jedynie zwalcza objawy. [www.anatomytrains.pl]

• Manipulacja powięzi wg Stecco - Fascial Manipulation - Luigi Stecco

w oparciu o anatomię i fizjologię oraz na podstawie tysięcy przeprowadzonych zabiegów, opracował metodę manipulacji określonych punktów na ciele (centrów koordynacji - CC i fuzyjnych centrów koordynacji - CP), które pokrywają się z punktami: akupunkturowymi, spustowymi, Cyriaxa. Podzielił układ ruchu na 84 jednostki mięśniowo-powięziowe (mp), działające na dany staw w określonym kierunku i otaczającą go powięź. [www.fascialmanipulation.eu]

NEUROMOBILIZACJE

Metoda terapii manualnej, polegająca na mobilizacji układu nerwowego,

w celu odtworzenia prawidłowej neuromechaniki i prawidłowych

mechanizmów neurofizjologicznych.

Naciąganie i pociąganie pni nerwowych, korzeni i nerwów rdzeniowych,

rdzenia kręgowego i opon rdzeniowych, poprzez ruch w stawach w ściśle

wyizolowanych pozycjach odtwarza plastyczność struktury tkanki nerwowej

w stosunku do otaczających ją tkanek.

Cele:

• zmniejszenie bólu

• poprawa ukrwienia

• poprawa transportu aksonalnego

• obniżenie napięcia układu współczulnego.

[www.neuromobilizacje.pl]

KINESIOTAPING/KINESIOLOGY TAPING

Kinesiotapig, to metoda stworzona przez Japończyka Kenzo Kase. wspomagająca

fizjoterapię,

Kinesiology Taping – wykorzystuje założenia terapii tkanek miękkich. Metoda ta wywodzi się

z kinesiotapingu. Zmodyfikowana na podstawie badań naukowych, w oparciu o zjawisko

tensegracji i bazująca na funkcjonowaniu ciała w łańcuchach mięśniowych -

powięziowych.

Cele:

• przywrócenie homeostazy poprzez głęboką stymulację układu

senso – motorycznego.

• wspomożenie naturalnego metabolizmu tkanek

• utrzymanie długotrwałego efektu terapeutycznego (działa 24 godziny

na dobę).

Stosuje się specjalne elastyczne taśmy/plastry (kinesio tape), które nakłada się na

skórę w odpowiednich aplikacjach, dzięki czemu uzyskuje się odpowiednio:

• wspomaganie (stymuluje skurcz mięśni w pełnym, osiągniętym czy możliwym zakresie ruchu dla uzyskania optymalnej aktywności stymulowanych mięśni) lub

• hamowanie napięcia mięśniowego, np. w zespołach przeciążeniowych,

poprzez mikroskopijne uniesienie skóry i jej pofałdowanie, zwiększa się przestrzeń

śródmiąższową, czyli zmniejsza nacisk na siebie obrzękniętych tkanek miękkich - działanie analgetyczne

• ułatwia drenaż limfatyczny

• wspomaga stabilizację powierzchni stawowych.

KINESIOTAPIG/KINESIOLOGY TAPING

Istnieje sześć głównych technik Kinesiology Tapingu:

• mięśniowa,

• limfatyczna,

• powięziowa oscylacyjna,

• powięziowa korekcyjna,

• więzadłowa,

• funkcjonalna.

Przeciwwskazania: ostre choroby infekcyjne: bakteryjne, wirusowe, grzybicze skóry,

ciężkie choroby ogólnoustrojowe, otwarte rany przy zaawansowanych zmianach troficznych

skóry, zaburzenia wydzielania potu, uczulenie na akryl.

W zależności od problemu pacjenta, czasem stosuje się dodatkowe techniki i łączy się

poszczególne aplikacje.

Stosowanie tej metody można połączyć z innymi

formami terapii, np.:

z zabiegami fizykalnymi (hydroterapia, krioterapia,

elektrostymulacja, masaż terapeutyczny),

ale przede wszystkim z kinezyterapią.

Jest doskonałym narzędziem pracy dla fizjoterapeuty.

Fizjoterapia w fazie ostrej

Problem w układzie stawowym:

• mobilizacja rytmiczna

• mobilizacja statyczna

• manipulacja

• stabilizacja segmentarna.

Problem w układzie mięśniowym:

• techniki redukujące ból i normalizujące napięcie np.:

funkcjonalne leczenie tkanek miękkich, deep friction (masaż tkanek

głębokich), PNF technika - napnij - rozluźnij, PIR,

• techniki zwiększające długość i elastyczność,

np.: rozciąganie z różną intesywnością utrzymania impulsu,

• techniki zwiększające siłę i koordynacje,

np.: trening siły, wytrzymałości, stabilizacji dynamicznej.

Problem w układzie nerwowym, m.in.:

• techniki trakcji lub kompresji segmentarnej,

• techniki neuromobilizacji traktów długich.

FIZJOPROFILAKTYKA

Najważniejsza i jednocześnie najtrudniejsza jest zmiana

naszych nawyków ruchowych i przyzwyczajeń.

Równie ważna jest ergonomia stanowiska pracy

czy sposobu wykonywania poszczególnych czynności,

jeśli jest to praca fizyczna.

Ważne elementy:

• prawidłowa postawa, zarówno w czasie

siedzenia, jak i chodzenia,

• prawidłowe obuwie,

• odpowiednie zachowania w czynnościach życia

codziennego, szczególnie przy pracach porządkowych, dźwiganiu,

w domu, w ogrodzie itp.,

• eliminacja sprzętów, które wymuszają na nas nieprawidłowe wzorce ruchowe i postawę,

Ograniczyć sytuacje stresowe w domu i w pracy,

gdyż choroba zwyrodnieniowa

kręgosłupa ma także

podłoże psychogenne.

FZJOPROFILAKTYKA

FIZJOPROFILAKTYKA

Fizjoterapia w fazie przewlekłej

Techniki podobnie jak w fazie ostrej, ale w znacznie mniejszym zakresie.

Treningi specyficzne:

• trening elastyczności mięśniowo-szkieletowego

• trening wytrzymałości i siły mięśniowej

• trening stabilizacji.

Treningi niespecyficzne:

każda regularnie uprawiana forma aktywności fizycznej, np.:

• siłowania, fitness, cross fit,

• joga, pilates,

• gry zespołowe: piłka nożna, koszykówka, siatkówka,

• basen, bieganie, tenis.

FIZJOPROFILAKTYKA

FIZJOPROFILAKTYKA

RUCH

TO

ZDROWIE!