Το πού αποδίδεται ιστορικά ο όρος “Lost Generation” είναι ένα θέμα άλυτο, πιθανόν και αδιάφορο. Είναι άλλωστε αποδεκτό ότι μπορεί να υπάρξει ένας χαλαρός ορισμός, πέρα από τους λογοτεχνικούς μύθους του Ερνεστ Χέμινγουεϊ και της Γερτρούδης Στάιν, σύμφωνα με τον οποίο ως «χαμένη γενιά» ορίζεται κυρίως η νεολαία που μεγάλωσε από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, μια περίοδο που συνέπεσε και με το κραχ στις ΗΠΑ και τη γενική μέτρια οικονο-μική κατάσταση στη Δύση. Ο όρος έχει επανέλθει τον τελευταίο καιρό, σε μια προσπάθεια παραλληλισμού της γενιάς εκείνης με τη σημερινή γενιά των νέων που μεγαλώνει στη σύγχρονη παγκόσμια οικονομική κρίση. Το βασικό αυτής της γενιάς δεν είναι τα πολλά πτυχία, δεν είναι το ίντερνετ, δεν είναι η παγκοσμιο-ποίηση, δεν είναι η απολιτίκ άποψη. Η σημερινή γενιά διαμορφώνεται έχοντας ως βασικό χαρακτηριστικό την «αγανάκτηση». Πιο εύστοχος δεν θα μπορούσε να είναι ο τίτλος των “Indignados” της Ισπανίας ούτε ο αντίστοιχος δικός μας των «Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα». Περισσότερο εύστοχος από το “despiertos” (απελπισμένοι) που αναγραφόταν σε ένα πανό. Αυτή η γενιά, όπως και αν λέγε-ται, με την υποδειγματική της παρουσία στο Σύνταγμα έδειξε ότι έχει οργή μέσα της και όχι απελπισία. Οργή εναντίον της κυβέρνησης, του ΔΝΤ, των πολιτικών και των κομμάτων γενικότερα. Πολλοί από τους ανθρώπους που αποδέχτηκαν εύκολα την πρόσκληση στο Facebook δεν είχαν ξανακατέβει σε συγκέντρωση στο Κέντρο. Μια (υπο)δήλωση άρνησης -αν όχι αηδίας- για την παραταξιακά ορ-γανωμένη παραδοσιακή αντίδραση. Το τεράστιο κέρδος της συγκέντρωσης των «Αγανακτισμένων» την Τετάρτη νομίζω ότι ήταν αυτό. Η συνειδητοποίηση της δύναμης της μάζας που ουσιαστικά είναι αυτή που πλήττεται από την κρίση και τα μέτρα, η συνειδητοποίηση ότι οι πολίτες δεν χρειάζονται κανέναν καθοδηγητή, ότι μπορεί να οργανωθεί ειρηνικά μια διαδήλωση χωρίς να καταλήξει σε ξεκαθά-ρισμα λογαριασμών με την Αστυνομία ή σε επίδειξη κομματικής υπεροχής. Και, βέβαια, η ρομαντική αίσθηση που έμεινε μετά, ότι, αν και μέσω Facebook, οι αγώνες τελικά καταλήγουν (να κερδίζονται;) στους δρόμους. Είναι άραγε αργά για να μην καταχωρηθεί ως «χαμένη» η γενιά μας; Ποιος ξέρει; Είναι πάντως λυπη-ρό, μια και αναφέρθηκα πολύ στους χαρακτηρισμούς των γενεών, ότι ο όρος «γε-

νιά των 700 ευρώ» πλέον αποδεικνύεται άστοχος, επειδή αυτό το μηνιαίο

ποσό για έναν νέο σήμερα φαντάζει τελικά ευ-

λογία.

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης Διεύθυν-ση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς Στην οργά-νωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Λένα Βλασταρά, Αθανα-σία Γεωργοπούλου, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νικήτας Καραγιάννης, Μαρίνα Κατσά-νου, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέξανδρος Παπαδάκης, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Ντίνος Ρη-τινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργι-αδάκη, Βούλα Σουρίλα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χα-ντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου, Θάνος Κατσαΐτης Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

Φωτογραφίες: AFP Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

3

20.000 στην πρωτεύουσα, 5.000 στη συμπρω-τεύουσα, 7.000 στην Πάτρα και πολλοί «αγα-νακτισμένοι» πολίτες σε όλη την Ελλάδα.

Με αφορμή την πρεμιέρα της (που μάζε-ψε μάλλον καλές κριτικές) στις Κάννες, η καινούργια ταινία του Γούντι Αλεν με τίτλο “Midnight in Paris” έχει χωρέσει σε πολλές σελίδες αρκετών περιοδικών τον τελευταίο καιρό. Για παράδειγμα στο περι-οδικό W, που έκανε ένα εκτενές αφιέρωμα στις γυναίκες των ταινιών του. Πάνω σε αυτό το κείμενο βασίστηκε και η Τζούντι Μπέρμαν του FlavorWire και έγραψε ένα χιουμοριστικό κείμενο με οδηγίες προς νε-αρές ηθοποιούς, με τίτλο: «Πώς να γίνεις η μούσα του Γούντι Αλεν». Στο κείμενο μπλέκονται συμβουλές οι οποίες στηρίζο-νται σε ατάκες του ίδιου του Αλεν, αλλά και σε εντυπώσεις παλαιότερων μουσών από τις εμπειρίες τους στα casting με τον ιδιότροπο σκηνοθέτη. Μεταφέρουμε απο-σπασματικά κάποια από τα συμπεράσματα που, μεταξύ μας, δεν χρειάζονται περισ-σότερη εξήγηση: «Μην νιώθεις άνετη»,

«Αφησε τον Γούντι να είναι για σένα ένας δάσκαλος, μια πατρική φιγούρα», «Πρέπει να είσαι αληθινή. Αλλά και σέξι. Αλλά αληθινή. Αλλά σέξι!» Η τυχερή εν προ-κειμένω είναι η Ρέιτσελ Μακ Ανταμς, σε μια συνεργασία πραγματική πρόκληση. Σε κάθε επίπεδο. Και για τους δύο.

Μια φορά και έναν καιρό, τα McDonald’s ήταν ένα μαγαζάκι. Τώρα είναι 32.000 μαγαζάκια σε 117 χώρες και η εφημερίδα Chicago Tribune κάνει μια βόλτα στα μενού αυτών των χωρών και βρίσκει μυστήρια πράγματα. Οπως το μπέργκερ της Μαλαισίας, που μοιάζει περισσότερο με σούπα, και η ποικιλία λαχανικών της Ινδίας, που μοιάζει με μπουκέτο από μικρά λουλούδια. Πάντως, την παράσταση κλέβει ένα προϊόν που κυκλοφορεί στην Ιαπωνία και τη Μέση Ανατολή με τον τίτλο “Pizza McPuff” και εμφανισιακά θυμίζει spring rolls, μόνο που μέσα υπάρ-χει ένα μείγμα λαχανικών μαζί με γέμιση πίτσας και σερβίρεται ζεστό για πρω-ινό. Δεν καταλαβαίνω, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Το συμπέρασμα (που δεν είναι δα και καμιά φοβερή σοφία) είναι ότι το σύμβολο του καπιταλισμού δεν θα μπορούσε να μην είναι προσαρμόσιμο στην εκάστοτε κουλτούρα. Το American Dream, άλλωστε, γεννήθηκε “American”, αλλά μεγάλωσε σε όλο τον κόσμο.

Το περιοδικό Monocle του Ιουνίου εμφανίζεται με μια φιγούρα ενός μοντελοποιημένου πιλότου στο

εξώφυλλο και βασικό θέμα του τη μεταφορά. «Γρη-γορότερα, μακρύτερα, φιλικότερα» γράφει στο εξώ-φυλλο και θέτει 10 ζητήματα/ερωτήματα, τα οποία νομίζω ότι αξίζει να αναφέρω επιγραμματικά: «Τα

σήματα στις ζώνες ασφαλείας είναι εκεί για κάποιο λόγο», «Δεν είναι όλες οι πόλεις φτιαγμένες για ποδήλατα», «Θα αγοράζατε ένα αυτοκίνητο που

κατασκευάστηκε στο Ιράν;» «Φέρτε πίσω τις ορθές γωνίες στο ντιζάιν αυτοκινήτου», «Δεν είναι καιρός

να χαιρετίσουμε το ηλεκτρικό ποδήλατο;» «Οι σιδηροδρομικοί σταθμοί στην Ευρώπη χρειάζο-

νται σοβαρές αλλαγές», «Θα κάνατε υπερατλαντική πτήση με ένα αεροπλάνο κινεζικής κατασκευής;»

«Θα πραγματοποιηθεί ποτέ η κατασκευή γρήγορων τρένων στις ΗΠΑ;» «Τα κρουαζιερόπλοια πρέπει

να μοιάζουν με πλοία και όχι με πλωτά τετράγωνα πολυκατοικιών», «Γιατί το 747 πρέπει να επιστρέ-ψει». ΟΚ, ξέρω ότι δεν μας αφορούν όλα αυτά, τουλάχιστον άμεσα, αλλά το περιοδικό καταφέρ-νει να προσεγγίσει οτιδήποτε με τον ομορφότερο

δυνατό τρόπο, ώστε αξίζει να ρίξετε μια ματιά. Δυστυχώς, η ηλεκτρονική του μορφή είναι κλειδω-μένη και απαιτεί συνδρομή, μπορείτε όμως να το

βρείτε και σε όλα τα πρακτορεία ξένου Τύπου στην Ελλάδα και σε κάποια μεγάλα περίπτερα.

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε την τροπή που έχουν πάρει οι ισπανικές δι-αδηλώσεις τη στιγμή που διαβάζετε τη στήλη. Ισως κάτι να κατάφεραν. Ισως και να κουράστηκαν. Σίγουρα πάντως, όταν γραφόταν αυτό το κείμενο, το θέμα που κυριαρχούσε στα πολιτικά blog ήταν το «Αληθινή Δημοκρατία Τώρα». Το post που επιλέχτηκε ανήκει στον Costihno και περιέχει συγκρίσεις του εκεί με το εδώ: «Το κίνημα των Σπανιόλων που καταλαμ-βάνει τις πλατείες και τους δρόμους είναι, με νονό τον Stephan Hessel, το κίνημα των αγανακτισμένων - οι indignados. Οι εκεί αγανακτισμένοι είναι αγανακτισμέ-νοι με τους πάνω, όχι τους δίπλα, είναι αγανακτισμένοι που ψάχνουν δουλειά και δεν βρίσκουν και όχι επειδή αναγκάζο-νται να συμβιώνουν με ανθρώπους που ψάχνουν δουλειά και δεν βρίσκουν. Εί-ναι αγανακτισμένοι, γιατί δημοκρατία τους είπανε, δημοκρατία ψηφίσανε και δημοκρατία δεν βλέπουνε, παρά μόνο δι-άφορες δημοσιονομικές στρατηγικές επί χάρτου (και επί τραπεζών). Δεν είναι αγα-νακτισμένοι επειδή η δημοκρατία πλέον δεν τους τρέφει, δεν τους βρίσκει θέσεις, δεν τους βολεύει κάπου. Δεν είναι αγανα-κτισμένοι που η δημοκρατία δεν μεριμνά για εκείνους, αλλά επειδή κανείς δεν με-ριμνά για τη δημοκρατία. [...] Για συντρο-φιά, παρηγοριά όλο το βράδυ, στα ηχεία μου είχα για σάουντρακ το live stream από την Puerta del Sol στη Μαδρίτη. [...] Ο κόσμος (σ.σ. εκεί) αγανακτεί με αυτούς που πλουτίζουν, όχι με αυτούς που πει-νάνε. Βγαίνει έξω, κατασκηνώνει έξω, για να βρίσκεται με άλλους αντί να φοβάται να συναντηθεί. Εχω για σάουντρακ τον ήχο μιας πόλης που δεν φοβάται. Γιατί εγώ τελευταία ξημεροβραδιάζομαι σε μια πόλη που φοβάται τα πάντα. Εδώ».

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Costihno: http://blog.costinho.gr/ΟΛΑ-ΤΑ-ΛΙΠΑΡΑ/χω-

ρίς-σάλιο/67-fuera.

Το Egoϊste εί-ναι μια ιδιαίτε-ρη περίπτωση περιοδικού στην ιστορία του σύγχρονου Τύπου. Πρώτα από όλα, ο χα-ρακτηρισμός «περιοδικό» μάλλον δεν ανταποκρίνεται στην πραγ-ματικότητα, καθώς κυκλοφορεί κυριολεκτικά όποτε το θυμάται. Για την ακρίβεια, το τρέχον τεύχος, του οποίου το εξώφυλλο κοσμεί η Κίρα Νάιτλι, ετοιμαζόταν επί τέσσερα χρόνια! Αυτή είναι και η λο-γική της εκδότριας, της κυρίας Nicole Wiskiank, η οποία ξεκίνησε να ασχολείται με το Egoϊste το 1977 στα 26 της και εκδίδει κάποιο τεύχος μόνο όταν είναι έτοιμη. Κοστίζει 35 ευρώ και είναι 247 σε-λίδες, με θέματα που αφορούν την αρτιστίκ κουλτούρα της μόδας.

Ε, όχι, αυτό από τον Ουμπέρτο Εκο δεν το περιμέναμε. Ο άνθρωπος που φημίζεται για την τεράστια προσωπική του βιβλιοθήκη δήλωσε στην εφημερίδα Telegraph: «Είμαι συγγραφέας, όχι αναγνώστης». Συνέχισε, βέβαια, με μια μεγάλη αλήθεια: «Υπάρχουν περισσότερα βιβλία στον κόσμο από τις ώρες που έχουμε για να τα διαβάσουμε». Επιτέλους, κάποιος το είπε αυτό. Οι έρευ-νες για την ανάγνωση δείχνουν συχνά το αντίθετο, ότι δηλαδή δεν είναι η έλλειψη χρόνου που κάνει τους ανθρώπους να απο-φεύγουν την ανάγνωση. Δεν το δέχομαι και δεν το δέχεται ούτε ο Εκο. Τέλος πάντων, ο Ιταλός συγγραφέας συνέχισε λέγοντας κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα: «Είμαστε επηρεασμένοι από βιβλία που δεν έχου-με διαβάσει, που δεν είχαμε το χρόνο να διαβάσουμε. Ποιος έχει πραγματικά διαβά-

σει το ‘Finnegans Wake’ - εννοώ από την αρχή μέχρι το τέλος. Ποιος έχει διαβάσει τη Βίβλο κανονικά, από τη Γένεση μέχρι την Αποκάλυψη;» Και κάτι ακόμα, για να νιώσε-τε όλοι καλύτερα: «Και εγώ πρέπει να παρα-δεχτώ ότι διάβασα το ‘Πόλεμος και Ειρήνη’ στα 40 μου. Ηξερα τα βασικά μέχρι τότε».

αρτιστίκ κουλτούρα της μόδας.

πορεί ο Brett Anderson να περιοδεύει με τους Suede, ετοιμάζεται όμως να κυκλοφορή-σει νέο άλμπουμ το Σεπτέμβριο, με τίτλο “Black Rainbows”. Το πρώτο single “Brittle Heart” θα κυκλοφορήσει το Δεκαπενταύ-γουστο, ενώ φήμες θέλουν το δί-σκο να είναι δυναμικός και πιο rock από ό,τι μας είχε συνηθίσει στις σόλο δουλειές του.

«Μερικά κρίνα δεν μαραί-νονται ποτέ»: αυτό θα είναι το μήνυμα που θα στείλει η ΝΕΤ

σε όσους παρακολουθήσουν την κινηματογραφημένη συναυ-λία του Θάνου Ανεστόπουλου στο Gagarin 205. Ο σπουδαίος δημιουργός, έχοντας αφήσει τα Διάφανα Κρίνα σε κάποιο συρτάρι του μυαλού του -και του δικού μας-, θα παρουσιάσει την Παρασκευή 3 Ιουνίου τη νέα του δουλειά με support τους Tango with Lions. Τον Θάνο Ανεστό-πουλο πλαισιώνουν μερικοί εξαιρετικοί μουσικοί: ο Τηλέμα-χος Μούσας (κιθάρες, θέρεμιν, συνθετητές), η Σοφία Ευκλεί-δου (βιολοντσέλο) και ο Νίκος Γιούσεφ (μουσικό πριόνι), ενώ το μουσικό set θα συνοδεύεται από video projection, βασισμένα σε έργα ζωγραφικής του ίδιου, τα οποία επιμελούνται οι VJ Γιάννης Νησίδης και Μαρία Θεοφίλου. Μερικά κρίνα, τελικά, θα ευωδι-άζουν για πάντα...

Το ετήσιο φεστιβάλ του διοργανώνει το φοιτητικό πε-ριοδικό «Καλειδοσκόπιο», το οποίο πρόσφατα συμπλήρωσε τα έντεκα χρόνια λειτουργίας του. Το “Indeep Festival” θα πραγ-ματοποιηθεί την Παρασκευή 27 και το Σάββατο 28 Μαΐου στο Στέκι Τεχνών «Ονειροδρόμιο» (Αγαθάρχου 4-6, Ψυρρή) και οι πόρτες ανοίγουν στις 8:00 και 7:00 μμ. αντίστοιχα. Το πρόγραμ-μά του περιλαμβάνει συναυλίες (μεταξύ άλλων οι Lexicon Project και η Joanna Drigo), θεατρική παράσταση από την ομάδα Σημεία και Θέατρα, dj set και πολλά άλλα. Είσοδος: μόνο 2 ευρώ (!) για όλη την ημέρα. Μην το χάσετε!

Η Emmylou Harris είναι ένα από τα μεγαλύτερα icons της country και παραμένει έτσι ακόμα και όταν οι δίσκοι της ακούγονται περισσότερο rock παρά country -όπως συνέβη με το “Wrecking Ball” πριν από πολλά χρόνια. Φέτος, επιστρέφει με το “Hard Bargain”, ένα άλμπουμ country folk, τρυφερό, μελωδικό, με εκπληκτικές συνθέσεις -της ίδιας-

και τη γνωστή, ανεπανάληπτη ερμηνεία της. Το “Hard Bargain” είναι το ιδανικό άλμπουμ για καλοκαιρινές νύχτες στην έρημη πόλη, όπου θα ακούγεται μόνο η φωνή της Emmylou και τα αυτο-κίνητα κάπου στο βάθος.

Το Σάββατο στις 28 Μαΐου ετοιμαστείτε για δυνατούς ηλε-κτρονικούς ήχους από τους ιστο-ρικούς The Orb που έρχονται στο Gagarin (Λιοσίων 205, Αττική) για ένα greatest hit σετ γεμάτο techno, ambient house και dub.

Ερευνα που πραγματοποιήθηκε στη Βρετανία είχε σκοπό να συσχετί-σει τη μουσική με την οδήγηση ως προς την επικινδυνότητα. Οι συμ-μετέχοντες ρωτήθηκαν αν η μου-σική επηρεάζει την οδηγική τους συμπεριφορά και απάντησαν «ναι» κατά 60%, ενώ κατονόμασαν και τα κομμάτια που τους κάνουν να επιταχύνουν. Ποια είναι λοιπόν τα τραγούδια που «γκαζώνουν»; Ανά-μεσα στους ένοχους βρίσκονται οι Prodigy με το “Firestarter”, οι Papa Roach με το “To be loved”, το “Sabotage” των Beastie Boys (τέλειο για οδήγηση), αλλά και ο Ραχμάνινοφ. Και ανάμεσα στα «αγ-γελούδια» της οδήγησης, η Adele με το “Someone like you” και οι Coldplay με το “Yellow”. Εντούτοις, μόλις προ ημερών διαπίστωσα ότι εξαιρετικά επικίνδυνοι αποδεικνύ-ονται και οι Πυξ Λαξ. Μυστακοφό-ρος νεανίας προσπαθών να παρ-κάρει φιατάκι επί της Ιπποκράτους χτύπησε τον μπροστινό και λίγο έλειψε να χτυπήσει και το δικό μου ταλαίπωρο αυτοκινητάκι, ενώ από τα μισάνοιχτα παράθυρά του ξεχυ-νόταν η θάλασσα που είναι ωραία γιατί κινείται πάντα, κατά κόσμον «Μέλυδρον». Και ο συμπαθής νέος δεν έλεγε καν να το χαμηλώσει ούτε ύστερα από ένα κανονικότατο και ένα παραλίγο χτύπημα. Η έρευ-να που διάβασα σε συνδυασμό με το παραπάνω περιστατικό με έκανε να σκεφτώ τον αδερφό μου, που είναι εξαιρετικά ήρεμος και σω-στός οδηγός, στο αυτοκίνητο του οποίου έπαιζε πάντα από Korn και Machinehead μέχρι Sepultura και Rob Zombie και τείνω να πιστέψω πως η έρευνα δεν υπολόγισε ότι το πλέον επικίνδυνο στοιχείο είναι οι κακοί οδηγοί και η βλακεία.

Αν μέχρι τώρα ψά-χνατε στους 96,6 για να πετύχετε κανένα ωραίο ελληνικό έντεχνο τραγούδι στο Δίφωνο, ξεχάστε το. Από τον Ιούνιο το Δίφωνο θα σταματήσει να εκπέμπει στη γνωστή συχνότητα και στη συχνότητα αυτή θα βρίσκουμε κατά κύριο λόγο ξένη μουσική υπό την επί-βλεψη του Γιώργου Μουχτα-ρίδη, πρώην διευθυντή του Kosmos 96,3. Οχι τίποτα άλλο, αλλά θα μας λείψουν οι Αδέσποτες Νότες του Μιχάλη Γελασάκη.

Ενα ακόμα ριμέικ βγαίνει αυτή την εβδομάδα στις αίθου-σες. Πρόκειται για την ταινία «Και Ξαφνικά Σκοτάδι» του Μάρκος Εφρον και αποτελεί διασκευή ομότιτλης ταινίας του 1970. Στην ταινία, η Ελι και η Στέφανι, δύο κοριτσόπουλα σαν τα κρύα τα νερά, εγκαταλεί-πουν την υπόλοιπη ποδηλατική

ομάδα και αποφασίζουν να περιηγηθούν μόνες τους στην Αργεντινή. Μάλλον δεν είχαν διαβάσει μικρές την «Κοκκινο-σκουφίτσα»... Ο κακός λύκος της υπόθεσης λέγεται Τσούτσο. Ναι, καλά διαβάσατε. Είναι ομορφόπαιδο, δεν λέω, αλλά πάντα στα θρίλερ τα ομορφό-παιδα την κάνουν τη ζημιά.

Οταν η Ελι θα εξαφανιστεί, η Στέφανι -με τον Τσούτσο παρα-μάσχαλα- θα προσπαθήσει να τη βρει πριν νυχτώσει και βγει η Μούτα. Καλή τύχη.

Είστε στο Σαν Φρανσίσκο και βαριέστε; Ή ακόμα καλύτε-ρα, είστε στο Σαν Φρανσίσκο, βαριέστε και θέλετε να δείτε ελληνικό σινεμά; Τότε κάτι δεν πάει καλά. Αν όμως όλα πάνε καλά και απλά θέλετε να δείτε λίγο ελληνικό σινεμαδάκι, βρε αδερφέ, τότε το Ελληνικό Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο ανοίγει τις πόρτες του και σας περιμένει από τις 26 Μαΐου. Αν δεν το ξέρατε ήδη και δια-βάζετε τώρα αυτές τις γραμμές, τρέξτε επί τόπου στο αερο-δρόμιο, γιατί μέχρι να πεις κύμινο οι προβολές τέλειωσαν (δηλαδή στις 29 του μήνα). Οσο για την ταινία έναρξης, αυτή είναι η μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων «Η εξήγηση της ελληνικής κρίσης» του Γκαμπριέλ Ψαλτάκη που προβάλλεται με ένα έντονο άρωμα επικαιρότητας.

Ενα ιδιότυπο μιούζικαλ στήνει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος με την ταινία του «Πεθαίνοντας στην Αθήνα». Σύμμαχοί του, ο μόνιμος συνεργάτης του Σταμάτης Κραουνάκης και ο πολυσύνθετος χορο-γράφος Κωνσταντίνος Ρήγος. Οι τρεις τους δημιουργούν ένα πε-ριβάλλον στο πλαίσιο του ονείρου που εκφράζει απόλυτα τους χα-ρακτήρες της ταινίας. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος, καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών, αποφασίζει να πει για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή του αλήθεια με αφορμή την ανακοίνωση από το γιατρό του πως πάσχει από μια ανίατη ασθένεια. Η αλήθεια όμως δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα όταν πρέπει να ανακοινώσεις στη γυναίκα σου (Μαρία Ναυπλιώτου) και στις δύο ερωμένες σου (Μαρία Σολωμού, Βίκυ Παπαδοπούλου) την ύπαρξη των άλλων δύο. Οσο για την Αθήνα, στη συγκεκριμένη ταινία αποτελεί κάτι παραπάνω από φόντο, με τη χιονισμένη πλατεία Σανταρόζα να φι-λοξενεί ζευγάρια που στροβιλίζονται σαν νιφάδες και την Πανεπι-στημίου (κοντά στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία) να διασχίζεται από περαστικούς που χορεύουν -σχεδόν ανεπαίσθητα- καθώς περ-πατούν. Με διαδρόμους νοσοκομείων να γεμίζουν από σέξι νοσο-κόμες, με στοές να δημιουργούν ρεύματα αέρα τόσο δυνατά ώστε να παρασύρουν τις ομπρέλες παπάδων, με αμφιθέατρα και ξενο-δοχεία να πλημμυρίζουν από μελωδικές ερωτικές εξομολογήσεις και, τέλος, με τραγούδια στο περίφημο τεράστιο αυθαίρετο κτίριο (ακατοίκητο φυσικά) της Βασιλίσσης Σοφίας.

Ηρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε την άνοιξη μια και καλή και αυτό θα συμβεί στη στήλη μας με την αμφιλεγόμενη Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καπνίσματος (31 του Μαΐου). Γενικά, πολλές ταινίες πάνε με τσιγάρο και άλλες τόσες πάνε χωρίς, εμείς όμως διαλέξαμε κάτι εκλεκτόν: την ταινία «Καπνός» (1995) του Γουέιν Γουάνγκ και του Πολ Οστερ (ναι, ο γνωστός συγγραφέας) σε σενάριο του δεύτερου! Η ταινία εστιάζει σε ένα καπνοπωλείο του Μπρούκλιν το οποίο «στεγάζει» ανθρώπους και ιστορίες βγαλμέ-νες από την κοινωνία της Νέας Υόρκης. Ο Ουίλιαμ Χαρτ και ο Χάρβεϊ Καϊτέλ κρατάνε τους βασικούς ρόλους. Και μην ξεχάσω, για όσους δεν φουμάρουν: Χρόνια μας Πολλά!

Αυτή η εβδομάδα, βέβαια, περιέχει και ένα ξεχωριστό αφιέρωμα και αυτό αφορά έναν από τους σημαντικότερους Ελληνες σκηνοθέτες, τον Νίκο Νικολαΐδη. Η Ται-νιοθήκη (Ιερά Οδός 48) παρουσιάζει το σύνολο του έργου του δημοφιλούς σκηνο-θέτη, από τις 26 Μαΐου έως την 1 Ιουνί-ου. Παράλληλα με τις ταινίες, θα υπάρχει έκθεση ζωγραφικής με πρωτότυπα έργα επώνυμων καλλιτεχνών που εμπνέονται από το έργο του Νικολαΐδη και συναυλίες καλλιτεχνών και συγκροτημάτων με τρα-γούδια εμπνευσμένα από ή γραμμένα για τις ταινίες του σκηνοθέτη. Περισσότερες πληροφορίες στο: www.tainiothiki.gr.

Συνεχίζονται στην Τουρκία τα δικαστήρια για την κυκλοφορία έργων τα οποία δεν συνάδουν με το καθεστώς της χώρας. Σειρά για το εδώλιο αυτή τη φορά έχουν ο εκδό-της (Sel Publishing Company) και ο μεταφραστής (Suha Sertabiboglu) του βιβλίου “The Soft Machine” του Ουίλιαμ Μπάροουζ. Από τη μία πλευρά είναι αστείο εν έτει 2011 να δικάζεται το περιεχόμενο βιβλίου το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1961. Από την άλλη πλευρά είναι λυπη-ρό μισό αιώνα μετά να υπάρχουν ακόμη χώρες των οποίων η στάση απέναντι στην τέχνη να θυμίζει πρακτικές Μεσαίωνα...

Στο νέο του βιβλίο με τίτλο «Για να μάθεις να πετάς» (εκδ. Μεταίχ-μιο), ο Κωστής Γκιμοσούλης αφη-γείται, όντως, ιστορίες πτήσεων. Πότε πρόκειται για πτήσεις κυριο-λεκτικές και πότε για μεταφορικές, ώστε να μάθει ο αναγνώστης «να πετά πίσω του πρόσωπα και πράγ-ματα που φορτώθηκε». Ο ίδιος ο συγγραφέας γράφει: «Εχω δει ανθρώπους να γίνονται ελαφρύτε-ροι έτσι, να βγάζουν φτερά και να απογειώνονται». Οι δέκα ιστορίες

του βιβλίου απευθύνονται τόσο σε μικρούς, όσο και σε μεγάλους. Οι περισσότερες εκτυλίσσονται σε μέρη μακρινά και είναι επηρεασμέ-νες από άλλους λαούς και πολιτι-σμούς. Κοινός τους άξονας όμως είναι ότι ο κάθε ήρωας, προκειμέ-νου να μπορέσει να βρει την εσω-τερική του γαλήνη, πρέπει να κάνει το μεγάλο βήμα προς τη φυγή, ανεξάρτητα από το αν μετά θα επιστρέψει. Η φυγή έχει τη μορφή προτροπής. Πότε έμφυτης και πότε επιβεβλημένης από τους άλλους. Ο αναγνώστης ίσως να βρεθεί αντιμέτωπος και με αλήθειες που μπορεί να τον πληγώσουν, μια και μέσα στις συμπεριφορές και στους χαρακτήρες μπορεί να βρει ίχνη από τον εαυτό του. Σίγουρα όμως αυτό δεν θα τον εμποδίσει να απολαύσει την ιστορία της Λάξμι, του Κοκκινο-λαίμη και του Πλουμιστού πιάνου. Εννιά ζωγραφιές του Γιάννη Ψυχο-παίδη εικο-νοποιούν τις ιστορίες.

«Το έργο δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Ούτε και η πραγματικότητα ασχολήθηκε ποτέ μαζί του. Οπως όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς, έτσι και εγώ έπρεπε να καταθέσω στην παγκόσμια λογοτεχνική κοινότητα τη δικιά μου Οδύσσεια. Μετά τον Ομηρο, τον Τζέιμς Τζόις και τον Καζαντζάκη, ήρθε και η σειρά μου. Τώρα αν εσείς ανάμεσα σε χιλιάδες βιβλία διαλέξα-τε τη δικιά μου Οδύσσεια, τι να σας

πω. Κανείς δεν είναι τέλειος. Κάποια απάντηση θα είχε ο Φρόιντ για την περίπτωσή σας, αλλά πού να τον βρούμε τώρα. Μετά την ανάγνωση του έργου, τα χρήματα δεν επιστρέφονται». Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την «παράκληση του συγγραφέα» που βρίσκεται στο οπισθόφυλλο του βιβλί-ου «Αμοίρου Οδύσσεια», του Ντίνου Σπυρόπουλου (εκδόσεις ΚΨΜ) και ομολογουμένως σε πείθει να το πιά-

σεις στα χέρια σου, να το ξεφυλλίσεις και έπειτα να προχωρήσεις προς το ταμείο ώστε να το κάνεις δικό σου. Πρόκειται για ένα έμμετρο θεατρικό που διατρέχει την ιστορία φτάνοντας μέχρι τη σύγχρονη Ελλάδα με τρόπο διεισδυτικό, χιουμοριστικό και ευφά-νταστο. Μερικά από τα πρόσωπα του έργου είναι ο Καβάφης, ο Οδυσσέας, η Γοργόνα, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Μαρξ και ο Λαμόγιος.

Κατά τη διάρκεια της απονο-μής των Λογοτεχνικών Βραβείων «Διαβάζω», η Κατρίν Βελισσάρη ανακοίνωσε τη συνεργασία του ΕΚΕΒΙ με το Υπουργείο Παιδεί-ας. Οπως χαρακτηριστικά είπε η ίδια, κανείς ποτέ έως τώρα δεν φανταζόταν ότι μια ημέρα το ΕΚΕΒΙ θα περνούσε από την μπροστινή πόρτα του Υπουρ-γείου Παιδείας. Στις 11 Μαΐου υπογράφηκε η συμφωνία μεταξύ Υπουργείου Παιδείας και Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και εγκρίθηκε το τριετές Πρόγραμμα «Καινοτόμες δράσεις για την ενίσχυση της φιλαναγνωσίας των μαθητών», ύψους 3.124.000 ευρώ. Μερι-κοί από τους κύριους άξονες του προγράμματος είναι: η εκτέλεση ευρύτατου προγράμματος γνωρι-μίας των μαθητών με τους δημι-ουργούς των βιβλίων, η οικονο-μική και υλικοτεχνική ενίσχυση για τη λειτουργία 100 λεσχών ανάγνωσης σε όλα τα σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, οι συνομιλίες-συναντήσεις συγγρα-φέων και μαθητών με τη χρήση νέων τεχνολογιών, η παραγωγή ψηφιακών ηχογραφημένων ιστο-ριών, η ψηφιοποίηση βιβλίων και η ανάρτησή τους στην ψηφια-κή πλατφόρμα κά. Ας ελπίσουμε ότι αύτη η συνεργασία-δράση θα καταφέρει να μυήσει τους μι-κρούς αναγνώστες στη μαγεία της λογοτεχνίας και ότι θα τους φέρει πιο κοντά στο βιβλίο.

Εναν πρωτότυπο διαγωνι-σμό διοργανώνει η ιστοσελίδα eBooks4Greeks.gr, η οποία διαθέτει δωρεάν βιβλία σε ηλε-κτρονική μορφή. Πρόκειται για το Διαδικτυακό Διαγωνισμό Παραδοσιακού Παραμυθιού. Οι συμμετέχοντες καλούνται να υποβάλουν σε μορφή αρχείου κειμένου ένα ελληνικό παρα-δοσιακό παραμύθι που δεν έχει δημοσιευτεί έως τώρα έντυπα ή ηλεκτρονικά. Οι συμ-μετοχές στο διαγωνισμό διαρ-κούν μέχρι τις 11 Αυγούστου. Από αυτή την ημερομηνία και μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου θα διεξαχθεί ψηφοφορία για να αναδειχτούν οι 5 νικητές που κερδίζουν 2 ηλεκτρονι-κούς αναγνώστες και πολλά βιβλία. Τα παραμύθια που θα επιλεγούν θα εκδοθούν σε ηλεκτρονικό βιβλίο που θα διατίθεται δωρεάν.

μεπτοέτπδτοήατ

Την «(Α)πολλωνία» του Κριστόφ Βαρλικόφσκι θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει το αθηναϊκό κοι-νό από αύριο Σάββατο (28/5) έως την 1η Ιουλίου. Ο δημιουργός θεάτρου και όπερας επιστρέφει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Συγγρού 207-209) με μια παράσταση που σκηνοθετεί ο ίδιος και έχει λάβει εξαιρετικές κριτι-κές στο Φεστιβάλ της Αβινιόν. Το έργο, ένα κολάζ κειμένων, εικόνων, σκηνικών και προσώπων, είναι ένας από σκηνής στοχασμός πάνω στην έννοια της θυσίας, κυρίως μέσω τριών γυναικείων μορφών: της Ιφιγένειας, της Αλκηστης και της Απολόνια Μαχζίν-σκα (μιας Πολωνής που θυσιάστηκε για να σώσει 25 Πολωνοεβραίους κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Στην παράσταση, που διαρκεί 3 ώρες και 40 λεπτά, πρωταγωνιστούν, εκτός από τους 16 ηθοποιούς και τους 4 μουσικούς, πολύπλοκες προβολές και φυσικά δεν λείπει η οπερατική διάθεση που χαρακτηρίζει τον Βαρλικόφσκι.

Την αλληλεπίδραση των ανθρώπων με το κοι-νωνικό τους περιβάλλον και τον τρόπο με τον οποίο αυτή τους οδηγεί σε ολισθηρά και σκοτεινά μονο-πάτια της ψυχής παρουσιάζει η παράσταση «Πεδίον Ολισθηρόν», που ανεβαίνει σήμερα και αύριο (27-28/5) στο ΠΚ (Ρενέ Πυώ 2 και Κασομούλη 30, Ν. Κόσμος). Η ομάδα ΔΑΓΙΠΟΛΗ δημιουργήθηκε από χορευτές με κινητική αναπηρία και μη και εκφράζει το όραμα της συνύπαρξής τους στη σκηνή. Το θέατρο είναι προσβάσιμο για ανθρώπους με αναπηρία και στην παράσταση θα υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα.

«Πολύ κακό για το τίποτα» έγραφε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ το 1598, και ο Αλέξανδρος Κοέν που έχει αναλάβει να το σκηνοθετήσει το 2011 φαίνεται ότι συμφωνεί. Προτού εκφράσει τα οράματα του Αμλετ, του Ληρ, του Μακμπέθ και του Οθέλλου, ο Σαίξπηρ

έγραψε ένα έργο γεμάτο χαρά και μαζί με τη «Δωδέ-κατη Νύχτα» ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα. Η παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Αργώ (Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο) σε σκηνικά Χριστίνας Κωστέα και μουσική Μιχάλη Δέλτα.

Επτά συγγραφείς έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, έγραψαν ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο και προκρίθηκαν στην επόμενη φάση του διαγωνισμού που οργάνωσε το Θέατρο Αρτι. Κριτική επιτροπή στο διαγωνισμό είναι ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο Ερρίκος Μπελιέ, ο Γιάννης Μόσχος, ο Εκτορας Λυγίζος, η Αννα Μακράκη και το κοινό, αφού όσοι βρεθούν στη δημόσια ανάγνωση των έργων (29-31 Μαΐου) και τα παρακολουθήσουν όλα θα έχουν το δικαίωμα ψήφου. Το έργο που θα νικήσει θα εντα-χθεί στο ρεπερτόριο του Θεάτρου Αρτι (Ηπείρου 49) για τη θεατρική περίοδο 2011-2012. Τα έργα που θα διαγωνισθούν είναι: «Το τείχος (...η άλλη πλεύρα)» της Βάσιας Τραμπούλη, «Οιδίπους Τύραννος» του Μιχάλη Ανεζίρη, «Μπλε λιβάδι» του Παναγιώτη Κα-λυβίτη, “Little Dick or Weeak” του Λεωνίδα Μαρά-κη, «Παραμονή Πρωτοχρονιάς» του Κώστα Καραφύλ-λη, «Το γεύμα» της Kathrin Liegmann και «Η πτήση» της Χριστίνας Κοπανά.

Με το Τροχόσπιτο στημένο στην πρώην Κορεάτι-κη Αγορά ξεκινάει φέτος το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Γιώργος Νανούρης έχει αναλάβει την παρουσίαση και τη σκηνοθετική επιμέλεια, ενώ θα εμφανιστούν αγαπημένοι καλλιτέχνες για να πουν ένα τραγούδι ή να παίξουν μια μικρή παράσταση. Στο Τροχόσπιτο θα ανέβουν (αλφαβητικά): Blitz, Κίκα Γεωργίου, Θανάσης Ευθυμιάδης, Εφη Θεοδώ-ρου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Γιώργος Καραμίχος, Νίκος Καραθάνος (με τους big charlatans choir), Εμιλυ Κολιανδρή, Δέσποινα Κούρτη, Ολια Λαζα-ρίδου, Χρήστος Λούλης, Αργύρης Ξάφης, Αννα Μάσχα, Μάνια Παπαδημητρίου, Αγγελος Παπαδη-μητρίου, Χρήστος Στέργιογλου, Βικτωρία Ταγκούλη, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδη.

Τo βράδυ της περασμένης Τετάρτης βρέθηκα παρέα με έναν επιστήθιο φίλο και σταθερό συνεργάτη στην ταράτσα του Κακογιάννης για την παράσταση των Γιάννη Σκουρλέτη και Κώστα Δαλακούρα “Graveyard Café Band”. Με ένα ποτό ανά χείρας περίμενα να ανέβουν στη σκηνή οι τρεις perfomer (Φρόσω Ζαγοραίου, Θεμιστοκλής Καρποδίνης και Σαμ-ψών Φύτρος) και χάζευα, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, γνωστές και άγνωστες φάτσες, αλλά και τις επώνυμες πα-ρουσίες - μεταξύ αυτών και ο Δημή-τρης Παπαϊωάννου.Ο φίλος μου έσκυψε και με ρώτησε γιατί ο Παπαϊωάννου είναι εκτός φεστιβάλ την ίδια ώρα που ο Κωνστα-ντίνος Ρήγος μετά τα λαϊκοπόπ ξεφα-ντώματα με τις Θεοδωρίδου-Φουρέιρα και τo πανηγυράκι της Eurovision «ανεβαίνει» στο Ηρώδειο. Απάντησα δίχως να το πολυσκεφτώ: «Για τον ίδιο λόγο που και ο βραβευμένος Σκουρλέτης είναι και εκείνος εκτός!» Ας όψεται ο μέγας ατζέντης του καλλι-τεχνικού μεταπρατισμού... Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Οι υπόλοιποι, ας ψάξουν στα της επίμονης μετακλήσε-ως της Αριάν Μνουσκίν.Με τούτα και μ’ εκείνα, η παράσταση άρχισε και εγώ έμεινα κολλημένος σε ένα απόσπασμα της τελευταίας ανακοίνωσης του Υπουργείου Πολιτι-σμού και Τουρισμού για τις θεατρικές επιχορηγήσεις. « [...] Οι επιχορηγή-σεις στο χώρο του πολιτισμού πρέπει να είναι στοχευμένες και να διέπονται από σαφείς και δίκαιους κανόνες. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, έπρεπε να αλλάξει ριζικά η κατάσταση που είχε παγιωθεί στις επιχορηγήσεις, καθώς και η νοοτροπία που είχε καλ-λιεργηθεί στους επί μακρόν επιχορη-γούμενους φορείς και δημιουργούς, κάποιοι από τους οποίους έφτασαν να θεωρούν την κρατική επιχορήγηση ως εκπλήρωση κάποιας υποχρέωσης έναντί τους».Μήπως αυτή η γενικότερη αντίληψη, αυτή που υπερασπίζεται η πολιτική Γερουλάνου, θα πρέπει να εισβάλει και στο περίκλειστο βασίλειο του κ. Γιώργου Λούκου με τους φασουλή-δες κάθε μορφής και τις δαπανηρές μετακλήσεις;

� Στον πεζόδρομο της Τοσίτσα. Ο Γιώργος Ξένος, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώ-πους των θέσεων που εκφράζει η σύγχρονη ελ-ληνική τέχνη από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’80, λειτούργησε ορθολογικά συναιρώντας τη ζωγραφική και το σχέδιο σε μια ενιαία αντίληψη. Ο καλλιτέχνης εδώ και τριάντα χρόνια κινείται ανάμεσα στον ευρύ φαινομενικό ορίζοντα του κόσμου και το συστηματικό μέτρο της ζωγραφικής χειρονομίας. Από αυτή την εβδομάδα παρουσιάζει έργα του στο Επιγραφικό Μουσείο (Τοσίτσα 1). Είναι φιλοτεχνημένα με σύγχρονη εικαστική οπτι-κή και αναπτύσσουν έναν ενδιαφέροντα διάλογο με την υπάρχουσα αρχαία ελληνική δημιουργία.

� Τα καλύτερα. Η γκαλερί Μέδουσα (Ξενοκρά-τους 7) εκθέτει μέχρι τον Οκτώβριο «Τα καλύτερα 2010-2011». Στο αφιέρωμα θα βρείτε έργα της Μαρίας Γρηγοριάδη, του Κώστα Κουλεντανού, του Μίλτου Μιχαηλίδη και του Μάριου Πράσινου.

� Η καλοκαιρινή δημοπρασία έργων τέχνης του οίκου Πέτρος Βέργος θα διεξαχθεί στο Ζάππειο Μέγαρο στις 9 Ιουνίου. Με τιμές εκτίμησης που κυμαίνονται από 1.000 μέχρι 50.000 ευρώ, θα δημοπρατηθούν 154 συνολι-κά έργα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα άγνωστα μέχρι σήμερα «Σπουδή ναύτη» και «Αγιος Σεβαστιανός» του Γιάννη Τσαρούχη, τα εξαι-ρετικά «Κεφάλι νέου» και «Κεφάλι νέας» του Διαμαντή Διαμαντόπουλου, το «Τοπίο με βου-νό» του Κωνσταντίνου Μαλέα και η κλασική «Υδρα» του Παναγιώτη Τέτση. Θα δημοπρατη-θούν επίσης έργα των: Σπύρου Βασιλείου, Θα-νάση Τσίγκου, Νίκου Εγγονόπουλου, Συμεών Σαββίδη, Δημήτρη Μυταρά, Αλέκου Φασια-νού, Γεράσιμου Στέρη, Γιάννη Σπυρόπουλου, Γιάννη Μόραλη, Παύλου Διονυσόπουλου, Αλέξη Ακριθάκη, Χρόνη Μπότσογλου, Μιχάλη Μακρουλάκη, Θεόδωρου Μανωλίδη, Νικολά-ου Γαβριήλ Πεντζίκη και άλλων πολλών.

� Μπιενάλε φοιτητών. Από τις 9 Ιουνίου μέχρι τις 9 Ιουλίου 2011 πραγματοποιείται στην Αθήνα η 6η Μπιενάλε των Φοιτητών των Ανωτάτων Σχολών Καλών Τεχνών της Ελλάδος. Η έκθεση των 100 έργων που συμμετέχουν στην μπιενάλε θα φιλοξενηθεί από το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέ-ζης (ΜΙΕΤ) στο Μέγαρο Εϋνάρδου (Αγίου Κωνσταντίνου 20 και Μενάνδρου), δίπλα στο Εθνικό Θέατρο της Αθήνας.

εύκα. Εκεί με βάζω. Πάροδο Ελλήνων Προσκό-πων. Ούτε καν οδό. Τα ονόματα των πιο μεγά-λων δρόμων έχουν σβηστεί από τη μνήμη. Μένει μόνο ο μικρόκοσμος. Και οι φωνές των παιδιών. Και η κυρία Πελαγία που έψηνε πεϊνιρλί. Αυτά.

Η Λεύκα είναι ανάμεσα σε Αγία Σοφία και Πειραιά κέντρο. Κοντά σε Παλιά Κοκκινιά. Κοντά

στις γραμμές του τρένου. Μπορεί και ανάμεσα. Σε πάει και ο προαστιακός. Τεχνολογία, όχι βλακείες. Πριν από δέκα χρό-νια ο προαστιακός ήταν περισσότερο προαστειακός. Μετά ήρθε η εξέλιξη. Λεύκα είναι το δέντρο. Η αρχαία ελληνική λεύκη. Σε μένα ερχόταν πάντα το χρώμα. Και η αίσθηση. Ετσι το σκέφτομαι ακόμα. Η φίλη μου η Λυδία είναι πορτοκαλί, η ανάμνηση είναι σέπια και η γειτονιά μου λευκή. Με λεύκες.

Συνεργεία αυτοκινήτων και μια μεγάλη βιοτεχνία χαρ-τιού στη γωνία. Λίγο πριν από τον κεντρικό, ο φούρνος. Πα-ρακμιακός εν τη οάσει του. Με ζεστό ψωμί, αλλά τυποποιημέ-νο κρουασάν. Με τη στάση λεωφορείου απ’ έξω ακριβώς. Να τρως κουλούρι και, πριν προλάβεις να μασήσεις, να τρέχεις να χτυπήσεις εισιτήριο, τινάζοντας τα ψίχουλα στο κάθισμα.

Και πολλά άσχημα σπίτια. Με γιαγιάδες που έχουν ξεμεί-νει σε απότιστα μπαλκόνια. Ή κρύβονται πίσω από τις κουρ-τίνες και κάτω από τα σεμεδάκια. Και κινούνται όταν ακούν θόρυβο ξένο από αυτόν που χρόνια συνήθισαν να ακούν. Με την επίφαση μιας ασφάλειας, διάφανης όσο και οι κουρτίνες. Με παππούδες που ξεχνούν τη μαγκούρα όταν περπατούν ως την άκρη του στενού και μετά φωνάζουν τα εγγόνια να τους

πιάσουν αγκαζέ. Με κάνα-δυο αυτοκίνητα όσο προχω-ράς προς τις παρόδους. Γιατί δεν έχουν λόγο να είναι πε-ρισσότερα. Λες και τα έφτυσε ο χωροχρόνος.

Είχαμε και τρελούς. Ο ένας μιλούσε μόνος του, θυμάμαι, σε έναν εξωτερικευμένο μονό-λογο. Ο άλλος κατάπινε μπαλάκια από καουτσούκ και τα εμφάνιζε πίσω από τα αυτιά του. Και μετά έγινε όνειρο. Εγώ να φωνάζω: «Πρόσεχε, θα πνιγείς». Και ο τρε-λός να γελάει και να καταπίνει όλο και περισσότερα μπαλάκια

από καουτσούκ. Μέχρι που χοροπηδούσε ντόινγκ ντόινγκ... σαν ήρωας του Λιούις Κάρολ.

Το βράδυ δεν ακουγόταν τίποτα. Μόνο οι γάτες. Οσες από αυτές γλίτωναν τη φολοκρατία.

Στις 7:00 η ΔΕΗ άναβε τις κολώνες. 7:15 ο ήχος από τα ρολά. Μετά οι αχνές φωνές από τις τηλεοράσεις. Μια υποψία Φώσκολου. Και μετά τίποτα.

Θυμάμαι την πρώτη πράξη ελευθερίας. Απόπειρας δη-λαδή. Εγώ και η Ειρήνη, οκτώ στα εννιά: «Να περάσουμε τις γραμμές σήμερα!» Και να φτάνουμε ως εκεί, κρατη-μένες χέρι-χέρι. Να ανοίγονται μπροστά μας οι γραμμές του τρένου και ένας θρίαμβος. Δυο μέτρα για να περά-σουμε τις γραμμές. Ενα μέτρο ακόμα. 50 εκατοστά. Μισό βήμα... Εκείνη την ημέρα δεν τα καταφέραμε. Γυρίσαμε πίσω τρέχοντας. Με φόβο.

Οταν πέθανε η γιαγιά μου και πουλήσαμε το σπίτι, τα κατάφερα και τις πέρασα. Από πείσμα.

Περπατώντας στην πόλη όταν οι λύκοι δεν είναι εδώ. Παρέα με φίλους, τα βράδια της Παρασκευ-ής, όταν το άγχος δεν στέκεται νέφος πάνω από τις ζωές μας. Εστω και για τέσσερις ώρες - μια ξένοιαστη προσωρινή γαλήνη. Πορεία προς το Κλουβί (Δημο-φώντος 57), μπαρ μικροσκοπικό στα Ανω Πετράλωνα. Στην και-νούργια πιάτσα της αθηναϊκής διασκέδασης. Η πόλη γεννάει -ποιος ξέρει γιατί- νέα στέκια, νέες αίθουσες για τσιγάρα, ποτά και ματιές. Βόλτα με γέλια και πειράγματα. «Πάμε στο κλουβί!» η ατάκα της βραδιάς. Μα λίγο πιο πριν, σε μια διασταύρωση, μυρίζει μάχη. Τρώων και Αχαιών γωνία. Σύμπλεγμα δρόμων, ίδια σύρραξη πολεμική. Και το μυαλό να ταξιδεύει σε εποχές ηρωικές. Χρονομηχανή στην πορεία της ανθρώπινης εμπειρίας.

Στα έπη, όπου η ζήλια της εξουσίας κατέστρεφε ζωές. Οπου ακουγόταν η κλαγγή των όπλων. Και ύστερα κραυγές παρακλητι-κές. Στο τέλος, το ψιθύρισμα της φωτιάς, πάνω στην οποία καίνε τα σφάγια, θυσία. Πολύ πριν από τον Πόλεμο του Περσικού, στις ακτές της Τροίας εκτυλίχθηκε ένα γνωστό μας δράμα. Η πρώτη ρωγ-μή, η πρώτη διαχωριστική γραμ-μή. Η εκκίνηση για μια αέναη σύγκρουση Ανατολής και Δύσης. Με όνειρα, ελπίδες και νεκρούς άπειρους, προσφορά στο βωμό της. Και έπαθλο, η επικράτηση.

Τόση φρίκη, όπως σε κάθε πόλεμο. Είτε ο Τρωικός είτε ο εμφύ-λιος, είτε αυτοί που μαίνονται στην Αφρική. Και παίζονται ζωντανά στις τηλεοράσεις μας. Δυστυχώς, όμως, τα φαντάσματα των μαχών δεν είναι τόσο μακριά. Εχουν αρχίσει να δα-γκώνουν και την Αθήνα - σε μικρή κλίμακα. Αναμενόμενο. Και εμείς τα βλέπουμε κάτω από τα μπαλκόνια μας και πίσω από τις αυλές μας. Μέχρι να έρθουν, να εισβάλουν βί-αια στα σπίτια μας. Με οποιαδήποτε φανατική μορφή τους.

Την περασμένη Κυριακή, τελευταία ημέρα της διοργάνωσης του Athens Video Art Festival, κα-τηφόρισα με το ποδήλατο προς την Τεχνόπολη, υποθέτοντας ότι θα είχε αρκετό κόσμο και ανάλο-γη ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω αν έφταιγε η γενικότε-ρα πεσμένη διάθεση των Αθηναίων ή η έλλειψη ενδιαφέροντος για το αντικείμενο (που προσωπικά βρίσκω πολύ αξιόλογο), αλλά τα πράγματα ήταν μάλλον «ήσυχα». Παρόλα αυτά, όσα είδα είχαν κάτι καινούργιο να μου πουν.

Εντυπωσιακά ήταν τα έργα που προβάλλονταν επάνω σε κουτιά, σε αιωρούμενες σφαίρες και στα πατώματα των περιπτέρων, όπως και η αλληλεπίδραση του κοινού μαζί τους. Οι έχοντες γνώ-ση του τι έβλεπαν φαίνονταν από μακριά, όπως και οι σαστισμέ-νοι πρωτάρηδες που ανακάλυπταν ένα νέο, μαγικό, digital κόσμο. Πάνω από τα έργα και στους διαδρόμους ακούστηκαν κάποιες ατάκες, από τις οποίες επιλεκτικά αναφέρω: «Κάτι ανάλογο ήταν αυτό που σου έλεγα στη σχολή ότι θέλω να κάνω», «Μωράκι μου, με πόνεσαν τα πόδια μου, θα βγω έξω για ένα τσιγάρο, έτσι;» και «Εσύ δηλαδή τώρα τι κατάλαβες από αυτό που είδαμε;».

Η Στοά Σπυρομήλιου έχει μεταμορφωθεί σε έναν ψηφιακό καμβά άγριας ζωής! Η έκθεση φωτογραφίας του παγκόσμιου ετήσιου δια-γωνισμού «Φωτογράφος Αγριας Φύσης» που διοργανώνει από το 1964 το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου σε συνεργασία με το περιοδικό BBC Wildlife Magazine είναι αρκετή για να μας κάνει να πάρουμε μια κάμερα και να χαθούμε στα όρη και στα άγρια βουνά

μια ώρα αρχύτερα... Το άσμα «Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν να την περνάω φίνα» το ξέρετε; Διάρκεια: 9/5-4/6.

Ο σωστός ελ-ληνικός καφές φτιάχνεται και

σερβίρεται σε μι-κρά μπρούτζινα

μπρίκια. Αυτή την παραδοσια-

κή συνταγή ακο-λουθεί και η

Κλεψύδρα στην Πλάκα, κερδίζο-ντας τις εντυπώ-σεις. Απορία: τα αυτοκίνητα γιατί περνούν ακόμα

από εκεί;

Ο Θανάσης Μήνας είναι γνωστός όχι μόνο για την ενασχόλησή του με το βιβλίο και τις απολαυστικές ραδιοφωνικές παραγωγές του, αλλά και για τις επιλογές του στα decks του «φρεσκαρισμένου» αυτό τον καιρό- Toy Cafe της οδού Καρύτση. Κάθε Τετάρτη βράδυ, ο απί-στευτος αυτός Αθηναίος παραδίδει απλά μαθήματα αυθεντικής soul, funk και rock ’n’ roll σε εμάς τους τυχερούς που βρισκόμαστε εκεί και τον ευχαριστούμε από καρδιάς.

Κόντευε έξι η ώρα όταν βρεθήκαμε με τον Χρήστο στο Σύνταγμα, την Τετάρτη το απόγευμα, μαζί με αρκετές χιλιάδες άλλων «αγανα-κτισμένων». Μέσα σε μία ώρα, ο κόσμος που μούτζωνε, έβριζε και απειλούσε σύσσωμος τον πολιτικό κόσμο, την τρόικα και τις τρά-πεζες τριπλασιάστηκε. Πρέπει να συνάντησα τουλάχιστον είκοσι γνωστούς μου. Διάχυτη η εντύπωση πως, ναι, ξυπνήσαμε. Σε κά-ποια στιγμή, ένας τύπος με laptop φώναξε σηκώνοντας την οθόνη προς τον κόσμο: «Νικήσαμε, παιδιά, μας δείχνουν στις ειδήσεις!» 

Η Μαρία Cyber είναι μια υποδειγματική οικοδέ-σποινα. Το γεγονός αυτό το έχω τσεκάρει και σε προηγούμενη συνέντευξη μαζί της στο φωτεινό διαμέρισμα της Καλλιθέας. «Τι θα πιεις; Θέλεις μια δροσερή βότκα, όπως ο Τάσος που ήταν πριν εδώ;» με ρώτησε. «Είναι λίγο νωρίς ακόμα. Ενα αναψυκτικό όμως...» Το αφρίζον υγρό κυ-λάει πάνω στα παγάκια. «Για πες μου, τι γίνεται φέτος με το φεστιβάλ;» «Της τρελής», απαντάει, «αλλά πολύ καλά. Προέκυψε μόνο ένα ‘θέμα’ με τις διαφημίσεις που για πρώτη φορά αναρτού-με σε στάσεις λεωφορείων στο Κέντρο. Μας εί-παν ότι πρέπει να βγάλουμε τη φωτογραφία με το φιλί των δύο αγοριών για να μην... προκλη-θούν αντιδράσεις, πράγμα που δεν πιστεύω ότι θα γινόταν, αλλά που τελικά συμφωνήσαμε να κάνουμε. Πάντως, αν επιμέναμε, θα κερδίζαμε, ακόμα και αν πηγαίναμε σε δίκη. Στενοχωρέθη-κα πολύ όμως. Δεν έχουμε και το κοινό για να το υποστηρίξει». Κάτι που δεν θα γινόταν ποτέ στο εξωτερικό. Οπως λέει η Μαρία, «εκεί δεν τί-θεται θέμα. Τα παιδιά βλέπουν συνέχεια φόνους και βία στην τηλεόραση, ένα φιλί θα τα πείραζε; Τέλος πάντων...»

Τη ρωτάω για το μεγάλο νέο, ότι δηλα-δή φέτος το φεστιβάλ φιλοξενείται για πρώτη φορά στον εντυπωσιακό χώρο του Ινστιτούτου Cervantes στην οδό Μητροπόλεως. «Ναι, το Cervantes μάς έσωσε όλους! Είναι καταπληκτι-κοί και τους ευχαριστούμε από καρδιάς. Σκέψου ότι μας δίνουν το χώρο δωρεάν, ενώ η Ταινι-οθήκη έπαιρνε το 50% των εισιτηρίων. Ετσι, φέτος ρίξαμε την τιμή στα πέντε ευρώ για τη μεγάλη αίθουσα και στα τρία για τη μικρή. Με την κρίση και τα περυσινά δεδομένα πιστεύα-με ότι θα μπαίναμε μέσα, οπότε το Cervantes μάς έσωσε. Ολα αυτά οι Ισπανοί, που περνούν

κρίση... Μας έδωσαν και 1.000 ευρώ για την εναρκτήρια ισπανική ταινία, κάτι που δεν έκανε κανείς άλλος». Με άλλα λόγια, λειτούργησε καλά η αναχώριση του φεστιβάλ από το Γκάζι. «Ναι, ευτυχώς, στην αρχή δεν ήμασταν σίγουροι, αλλά μόλις είδαμε το νέο κτίριο και τις υποδομές του, αλλάξαμε αμέσως γνώμη. Είναι άψογοι. Εκτός αυτού, βολεύει και η περιοχή, είναι κοντά στο μετρό, ενώ υπάρχει δίπλα η πλατεία Καρύτση και άλλες γειτονιές με μπαράκια και καφέ. Εί-μαστε πολύ περίεργοι να δούμε τι θα γίνει. Πέ-ρυσι είχαμε μια αύξηση 10-15%. Ισως τελικά το κοινό μας δεν είναι αποκλειστικά ‘του Γκαζιού’, αλλά είναι σινεφίλ που εκτιμούν τα πράγματα διαφορετικά».

Οπως μου εξηγεί η Μαρία, στα θετικά του φετινού φεστιβάλ είναι και η ένταξή του στις εκ-δηλώσεις του Athens Rainbow Week από τις 30 Μαΐου μέχρι τις 5 Ιουνίου. «Φέτος έχουμε και τη συμπαράσταση των πρεσβειών Νορβηγίας και Σουηδίας, του Νορβηγικού Ινστιτούτου, του Goethe, του Βρετανικού Συμβουλίου, ενώ μας βοηθάει και ο ΕΟΤ», αναφέρει, ενώ παρατηρώ στο πρόγραμμα ότι θα παραστεί και η συγγρα-φέας Σάρα Γουότερς. «Ερχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και μας τιμά ιδιαιτέρως. Είναι ένα highlight. Επίσης, ο ΕΟΤ φέρνει διακεκριμένους Γερμανούς δημοσιογράφους για να καλύψουν το φεστιβάλ». Οσο για την κριτική επιτροπή, όπως μαθαίνω, ο στόχος ήταν να συνυπάρξουν άτομα διαφορετικά μεταξύ τους. «Θα ήταν πολύ ωραίο να βιντεοσκοπούσαμε τη συνέλευση για το βρα-βείο, θα είχε πολλή πλάκα».

Χαιρετιόμαστε, της εύχομαι καλή τύχη στο φεστιβάλ, δίνουμε ραντεβού στις προβολές και μου θυμίζει: «Να μην ξεχάσεις το πάρτι Women Undone στο Booze, θα είναι τέλειο!»

Το φετινό 5ο Gay & Lesbian Outview Film Festival ξεκινάει σήμερα, Παρα-

σκευή 27 Μαΐου. Μιλήσαμε με την καθ’ ύλην αρμόδια Μαρία Cyber για τη φιλο-ξενία του Ινστιτούτου Cervantes... και το «θέμα» με τις στάσεις των λεωφορείων!

Στον πεζόδρομο του Θη-σείου θα βρίσκεται την ερχόμενη Τετάρτη και

Πέμπτη το Τροχόσπιτο του Φεστιβάλ Αθηνών. Μιλήσαμε με τον Γιώρ-

γο Νανούρη, που έχει αναλάβει το ρόλο κον-

φερασιέ, και μας εξήγησε πώς μπορεί το θέατρο να

μεταφερθεί στο δρόμο.

Την τελευταία φορά που είδα τον Γιώργο Νανού-ρη ήταν στο υπόγειο του Ιδρύματος Μιχάλης Κα-κογιάννης. Τότε σκηνοθετούσε και παρουσίαζε το «Γκρης Ηλέβεν». Αυτή τη φορά τον βρήκα σε έναν άλλο ρόλο, πιο πολύπλοκο, στη θέση του οδηγού του -γνωστού πια- Τροχόσπιτου. Εκεί θα βρίσκεται τις δύο πρώτες ημέρες του Ιουνίου, για να παρου-σιάσει το «Μια νύχτα χάρισμά σου (2)». Η επιτυ-χημένη διαδρομή του Τροχόσπιτου πέρυσι έπεισε τους υπεύθυνους στο Φεστιβάλ Αθηνών όχι μόνο να επαναλάβουν την ιδέα, αλλά και να ξεκινήσουν με αυτό τον τρόπο τη φετινή διοργάνωση.

Η ενδιαφέρουσα ιδέα του Φεστιβάλ Αθηνών πέρυσι κέρδισε το κοινό, αφού κατάφερε να συγκε-ντρώσει σε δύο μόλις ημέρες 2.000 ανθρώπους. Το Τροχόσπιτο θα στηθεί στην πρώην Κορεάτικη Αγορά (πεζόδρομος Θησείου) και από εκεί θα πα-ρελάσουν οι καλεσμένοι καλλιτέχνες του φεστιβάλ, κάποιοι από τους οποίους συμμετείχαν και πέρυσι, ξεκλέβοντας λίγο χρόνο για να προσθέσουν το δικό τους ύφος και τη δική τους διάθεση με ένα τραγού-δι ή κάποια μικρή παράσταση. Ολοι οι καλλιτέχνες συμμετέχουν αφιλοκερδώς και η είσοδος είναι ελεύ-θερη.

Μιλώντας με τον Γιώργο Νανούρη, λοιπόν, μου εκμυστηρεύτηκε ότι η περυσινή επιτυχία ήταν ανέλ-πιστη. «Οχι μόνο μαζεύτηκε πολύ κόσμος, αλλά πε-

ράσαμε και εμείς πολύ όμορφα». Με το Τροχόσπιτο σκοπεύει να συνεισφέρει στη διάθεση του κόσμου, να προσπαθήσει να βελτιώσει την ψυχολογία των Αθηναίων που θα περάσουν μια βόλτα από εκεί. «Φέτος που τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα δεν μπορούσαμε να μην επαναλάβουμε αυτό το θέαμα. Ολοι είναι συνέχεια στους δρόμους για να διαμαρ-τυρηθούν και να διεκδικήσουν. Ετσι βγαίνουμε και εμείς στο δρόμο για να τραγουδήσουμε».

Διαβάζοντας τις περιγραφές του Τροχόσπιτου, αναρω-τήθηκα αν θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα εί-δος βαριετέ. «Ναι», απαντάει με βεβαιότητα ο Γιώργος, «αλλά με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Με την έννοια της ποικιλίας. Τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι θα μοιραστούν μαζί μας στιγμές πολύ διαφορετικές από αυτές στις οποίες τους έχουμε συνηθίσει». Ακού-γοντάς τον προσπαθώ να φανταστώ τι θα επιλέξει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ή η Ολια Λαζαρίδου - στην οποία, άλλωστε, ανήκει η ιδέα του Τροχόσπιτου. Προ-σπαθώντας να εκμαιεύσω όσες περισσότερες πληρο-φορίες μπορώ, μαθαίνω ότι η Καρυοφυλλιά Καραμπέ-τη θα πει τον «Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκι, η Ολια Λαζαρίδου το «Βαρέθηκα» και το «Καταρρέω» του Νι-κόλα Ασιμου, ενώ ο Αγγελος Παπαδημητρίου, εκτός από ένα καουμπόικο τραγούδι του ’50, θα πει και το

«Δεν θέλω Σοπέν και Μπαχ». Εντυπωσιασμένη από τις επιλογές, δεν μπορώ να μην ρωτήσω τι έχει επιλέξει ο ίδιος να ερμηνεύσει. «Εχω διασκευάσει τα ‘Νέα μέτρα’ του Λουκιανού Κηλαηδόνη και θα πω και ένα τραγούδι που δεν μπορώ να σου αποκαλύψω. Το μόνο που μπο-ρώ να πω είναι ότι έχω βρει την καλύτερη δουλειά για όλους. Και δεν έχω σκοπό να την κρατήσω μυστικό!»

Ο βασικός όμως ρόλος του Γιώργου Νανούρη είναι να οργανώσει τους συμμετέχοντες. «Ο κάθε καλλιτέχνης ετοιμάζει αυτό που θέλει να πει και εγώ, εκτός από την παρουσίαση, έχω αναλάβει να τα δέσω όλα μαζί για να βγει κάτι ενιαίο και όμορφο. Θα εί-μαι στην ουσία ο συνδετικός κρίκος». Με όλα αυτά, δεν μου φαίνεται καθόλου κακή ιδέα να μην έφευγε ποτέ το Τροχόσπιτο και να συνέχιζε τις βόλτες του στην πόλη καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. «Αυτή ήταν η αρχική ιδέα, αλλά υπάρχουν δυσκολίες στην υλοποίησή της. Μακάρι να αποτελούσε κινητή σκη-νή που θα πηγαίνει το θέατρο στον κόσμο και ειδικά σε αυτούς που δεν έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε μια μεγάλη διοργάνωση όπως είναι το Φεστιβάλ Αθη-νών». Με την ευχή μας λοιπόν, μακάρι το Τροχόσπι-το να συγκεντρώσει τον ίδιο και περισσότερο κόσμο στο φετινό φεστιβάλ και στη συνέχεια να μείνει στον πεζόδρομο του Θησείου ή οπουδήποτε αλλού και να βάλει μπρος ως ένας κινούμενος πυρήνας πολιτι-σμού στους δρόμους που ζούμε.

Οταν πριν από τέσσερις μήνες κατευθυνόμουν στο νεοκλασικό του ελculture για να παρακολου-θήσω την παράσταση «Ως το τέλος», δεν μπο-ρούσα να φανταστώ πόσο πολύ θα επηρέαζε την αντίληψή μου για τη ζωή και το θάνατο, για τις στιγμές που αξίζει να θυμάται κανείς και αυτές που παλεύει -συνήθως- ανεπιτυχώς να ξεχάσει. Ετσι, όταν πριν από δύο εβδομάδες κατευθυνό-μουν στο θέατρο Σημείο για να παρακολουθή-σω την παράσταση «Εσπασε», ήμουν σαφώς πιο προετοιμασμένη. Και αυτό γιατί πίσω από τις δύο δουλειές βρίσκεται ο ίδιος άνθρωπος, ο σκηνο-θέτης Χρήστος Θεοδωρίδης. Αν και το «Ως το τέ-λος» ήταν μια devised παράσταση και το «Εσπα-σε» όχι, η οπτική του Χρήστου και ο τρόπος που επιλέγει να βλέπει τα πράγματα ήταν διακριτή και στα δύο. Φρέσκια ματιά από ένα νέο άνθρωπο που αγαπά να συνδυάζει τις τέχνες, να βάζει υπέ-ροχη μουσική στις παραστάσεις του, να επιμελεί-ται λεπτομερώς την κίνηση και να σε οδηγεί σε έναν υγιή προβληματισμό. Το ίδιο έκανε και με το «Ως το τέλος», το ίδιο κάνει και εδώ, αν και ξεκινάει από άλλη βάση. Εν προκειμένω η βάση ήταν το έργο «Εσπασε» του Στέλιου Χατζηαδαμί-δη, το οποίο τιμήθηκε πέρυσι με το Β΄ Βραβείο Συγγραφής του Εθνικού Θεάτρου.

Η πρώτη απορία που μου έρχεται στο μυα-λό αρχίζοντας να μιλάω με τον Χρήστο είναι για τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο να σκηνο-θετείς μια devised και μια κανονική παράσταση. «Οταν υπάρχει ένα έργο γραμμένο από πριν, δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Στο ‘Ως το τέλος’ είχαμε τεράστια ελευθερία, γι’ αυτό και το υλικό που βγήκε ήταν άπειρο. Μπορούσα να συνθέσω, να κόψω και να ράψω ό,τι θέλω. Τώρα είναι αλ-λιώς. Υπάρχει ένας άνθρωπος από πίσω που έχει γράψει ένα έργο, θέλει κάτι να πει με αυτό και

σου το εμπιστεύεται. Οπότε και εσύ πρέπει να του φερθείς με τον ανάλογο σεβασμό».

Οπως μου εξηγεί ο Χρήστος, το «Εσπασε» είναι ένα κείμενο γραμμένο χωρίς να προσδιορίζεται ο χώρος, ο χρόνος ή τα πρόσωπα. Είναι απλά λόγια που θα μπορούσαν να ανήκουν σε έναν άνθρωπο, δύο ή εκατομμύρια. Τα λόγια αυτά είναι γραμμένα σαν σε πρόγραμμα υπολογιστή ή σαν να κάνεις μια περιήγηση στο διαδίκτυο. «Γι’ αυτό μου ήρθε αμέ-σως στο μυαλό το τραπέζι», αναφέρει ο Χρήστος. «Πώς κάθεσαι και τρως και στη διάρκεια της συζή-τησης πετάγεσαι από το ένα θέμα στο άλλο; Κάπως έτσι. Και μετά αναρωτιέσαι πώς έφτασες να συζητάς για το βιογραφικό του Αρσένη».

Αυτή η ιδέα με το τραπέζι ακολουθήθηκε και στα σκηνικά. Τα τέσσερα παιδιά συναντιού-νται στα γενέθλια του ενός και, χωρίς να διευ-κρινίζεται από πού γνωρίζονται ή τι σχέση έχουν μεταξύ τους, μοιράζονται ανησυχίες και όνειρα. Προβληματισμούς και εμπειρίες. Χωρίς ποτέ να συνομιλήσουν.

Πώς νιώθουν όμως αυτά τα παιδιά; «Βρίσκο-νται σε αδιέξοδο», παραδέχεται ο Χρήστος. «Βλέ-πουμε όλα τα θραύσματα από τη σχέση τους με

Σε ένα μικρό στενάκι πίσω από το Πάντειο, τέσσερις νέοι συνα-

ντιούνται για να γιορτάσουν, να θυμηθούν, να πενθήσουν, να

χορέψουν, να μοιραστούν. Συνά-ντησα τον Χρήστο Θεοδωρίδη

που συντόνισε όλα τα παραπά-νω και συζήτησα μαζί του για

το «Εσπασε», αλλά και για την παθητικότητα των νέων.

το παρελθόν που έσπασε. Και από τη δική μας. ‘Θέλω να συνεχίσω, αλλά πώς;’ λέει και ξαναλέει μία από τις ηθοποιούς. Σύμφωνα με το Στέλιο, αυτή η γενιά πολιορκείται από χιλιάδες πράγματα και δεν ξέρει πώς να τα ξεσκαρτάρει. Προσπα-θεί να βρει τους ορισμούς ακόμα και για τα απλά πράγματα από το λεξικό».

Μιλώντας για τις ανησυχίες της γενιάς μας, ρωτάω αν σε μια τέτοια δύσκολη περίοδο μπορεί να κάνει σχέδια για την επόμενη σεζόν. «Ετοιμάζω μια παράσταση με την ‘Ορχήστρα των πραγμάτων’ που αφορά ένα κίνημα μποέμ καλλιτεχνών τη δε-καετία του ’40, οι οποίο είχαν βγάλει μια προκή-ρυξη και ζητούσαν να γκρεμιστεί η Ακρόπολη. Για να καταστραφεί το τελευταίο μας οχυρό και να μην έχουμε να κρατηθούμε από κάπου. Μπας και φτιά-ξουμε κάτι δικό μας». Εντυπωσιασμένη τόσο από το κείμενο, όσο και από την επιλογή του Χρήστου, ζητάω περαιτέρω διευκρινίσεις. «Η παράσταση θα είναι περισσότερο βασισμένη σε ένα κείμενο του ’80 που λέγεται ‘Βομβιστής του Παρθενώνα’ και αποτελεί το μονόλογο ενός νέου που έριξε βόμβα στο μνημείο. Με αφορμή αυτό, θέλω να ασχοληθώ με την εθνική ταυτότητα, με το τι είσαι, τι σε ορίζει και κατ’ επέκταση με την ιδέα της επανάστασης».

Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;Κάπως έτσι, από το θέατρο και τις σκέψεις για το μέλλον, η συζήτηση πέρασε στο πολιτικό σκηνι-κό και στα τραγικά γεγονότα που, σύμφωνα με το Χρήστο, θα ζήσουμε σε ένα χρόνο. «Λόγω ανέχει-ας, λόγω απελπισίας. Ο κόσμος δεν αντέχει άλλο. Κάπου θα σκάσει όλα αυτό το πράγμα, δεν μπο-ρεί. Μας παίρνουν καθημερινά τα πάντα, κάθε μέρα βιώνουμε και ένα θάνατο. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Και εμείς οι νέοι κοιμόμαστε πολύ εύκολα. Τα δεχόμαστε όλα με τρομερή επιείκεια». Και η λύση; «Σίγουρα, λύση δεν είναι οι εκλογές. Το μόνο που θα κάνουν είναι να φέρουν ακόμα μεγαλύτερο χάος. Πρέπει ο καθένας μόνος του να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει. Και μετά να βγει στο δρόμο να διεκδικήσει αυτό που πιστεύ-ει. Εγώ πια δεν πιστεύω σε κόμματα. Πιστεύω μόνο στη θέληση του κόσμου». Αναρωτιέμαι αν ο ίδιος κατεβαίνει στο δρόμο και η απάντηση που παίρνω είναι θετική. «Οχι όσο θα ήθελα, αλλά σίγουρα όσο μπορώ».

Γιατί άραγε είναι τόσο δύσκολο για τους νέ-ους στην Ελλάδα να διεκδικήσουν τα όνειρά τους; «Είμαστε παθητικοί γιατί μεγαλώσαμε με λεφτά, με γονείς που είχαν δικό τους σπίτι και δύο αυτο-κίνητα. Θεωρήσαμε ότι κάπως έτσι θα εξελιχθεί και η δική μας ζωή. Τώρα όμως δεν υπάρχουν όλα αυτά. Τώρα λες: ‘Θέλω να κατακτήσω τον κό-σμο και δεν μπορώ’». Κάπου εκεί ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσω τον Χρήστο και το όμορφο δι-αμέρισμά του στο Μετς. Χαλαρό και προσεκτικά διακοσμημένο, δεν μπορώ να μην ρωτήσω πόσο κοστίζει και πόσο εύκολα το συντηρεί. «Δίνω με-γάλο νοίκι εξαιτίας της περιοχής, αλλά το κρα-τάω με πολλές θυσίες», παραδέχεται και λύνει τις πρακτικές απορίες, αφήνοντας όμως αναπάντητα πολλά και πιο ουσιαστικά ερωτήματα που προέ-κυψαν από τη συζήτησή μας.

Πιστό στο ραντεβού του και φέτος, το περιοδικό «Διαβάζω» βράβευσε το καλύτερο βιβλίο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Με χαρά εντοπίσαμε στη λίστα των υποψηφίων ενδιαφέρουσες

νέες φωνές στο χώρο της γραφής και ήπιαμε ένα σύντομο καφέ με τον νικητή Μιχάλη Γεννάρη.

Ανάμεσα στους υποψηφίους για το βραβείο πρωτο-εμφανιζόμενου συγγραφέα του λογοτεχνικού διαγω-νισμού του περιοδικού «Διαβάζω», είδαμε με χαρά ονόματα όπως η Στέργια Κάββαλου, η Λένα Καλλέρ-γη, ο Ανέστης Μελιδώνης, ο Θοδωρής Ρακόπουλος, νέους ανθρώπους με γάργαρη γραφή που αναδίδει τη μυρωδιά της ηλικίας τους και ακόμα η Μάρτυ Λά-μπρου, η Αννα Αφεντουλίδου, η Δώρα Κασκάλη και η Βάσω Νικολοπούλου. Ολοι υποψήφιοι με το γρα-πτό τους, ποίηση, νουβέλα ή διήγημα.

Συναντήσαμε τον υποψήφιο με το μοναδικό μυθιστόρημα της λίστας -το βιβλίο που τελικά απέ-σπασε το βραβείο- με αρκετή περιέργεια για το ποιος είναι, αφού -σε αντίθεση με τα υπόλοιπα- φυλλομε-τρώντας το αδυνατεί κανείς να κατανοήσει πως πρό-κειται για έναν νέο άνθρωπο. Ο Μιχάλης Γεννάρης δεν θέλει να μιλάει για τον εαυτό του, παρά μόνο για το βιβλίο του. Του αρέσει να συγκαταλέγεται ανάμεσα σε μεγάλους συγγραφείς, αν και είναι μόλις 30 ετών. Τον συναντήσαμε σε μια αυλή στο Μοναστηράκι και ανακαλύψαμε πως πίνει καφέ μόνο σε λευκό φλιτζα-νάκι και δεν αποχωρίζεται ποτέ το κομποσκοίνι του.

«Το γράψιμο δεν είναι κάτι ξέχωρο από το γενι-κό πλάνο της ζωής μου. Τα βιβλία που γράφω ή πρό-

κειται να γράψω στο μέλλον δεν τα θεωρώ αυτονό-ητα ή αυτοδύναμα, αλλά ανακλαστήρες μιας πορείας ιδιωτικής». Δεν του αρέσει ο προγραμματισμός, έχει σπουδάσει μουσική και έχει εγκαταλείψει τη Νομι-κή. Το πρώτο βιβλίο του «Πρίγκιπες και δολοφόνοι» (εκδ. Ινδικτος) είναι ένα μυθιστόρημα σε τέσσε-ρα κεφάλαια που εκτυλίσσεται σε μια περίοδο που ξεκινάει από το 1946 και φτάνει στο σήμερα, ένα μυθιστόρημα πολυφωνικό, όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος, όπου πρίγκιπες και δολοφόνοι επανέρχονται συνεχώς στο προσκήνιο και στο σώμα του κειμένου.

Χαρακτηρίζει τον εαυτό του μεσαιωνικό συγ-γραφέα, όχι ρομαντικό ούτε ρεαλιστή. «Αυτή τη στιγμή ζω στον 13ο αιώνα», αναφέρει σχετικά. «Εχω προσπαθήσει να δημιουργήσω ένα βόμβο μέσα σε αυτό το βιβλίο. Είμαι περήφανος που έγραψα ένα πολυφωνικό βιβλίο σε μια χώρα με μονοφωνική παράδοση στη λογοτεχνία και τη μουσική». Εξηγεί πως το βιβλίο του είναι λίγο φαντεζί και λίγο μπα-ρόκ, με επαναλαμβανόμενα μοτίβα που προσδίδουν μουσικότητα όχι στον ήχο, αλλά στο μάτι του ανα-γνώστη - εφόσον θελήσει να το δει.

Δεν θέλει να μιλήσει για το περιεχόμενο του βιβλίου του, θεωρεί πως, αν κάποιος θέλει να το

διαβάσει, θα το κάνει. Σκέφτομαι πως οι συγγραφείς του παρελθόντος που μας κληροδότησαν τα πολύ-τιμα έργα τους -ακόμα και οι πιο επηρμένοι- ανή-κουν στην εποχή τους. Στη δική μας εποχή, που όλα έχουν ειπωθεί, είναι μάταιο να προσπαθεί κάποιος να ξεχωρίσει με τις παλιές δικές τους συνταγές. Πα-ρόλα αυτά, ο Μιχάλης Γεννάρης -που αφιέρωσε το βραβείο του στην «ορθοδοξία της γλώσσας»- τονίζει: «Δεν έχω έπαρση ούτε αλαζονεία, αυτό που έχω εί-ναι πίστη στο βιβλίο μου και στον εαυτό μου, και αυτή μου την έδωσε το βραβείο του ‘Διαβάζω’».

Μουσική και λογοτεχνία είναι για τον Μιχά-λη Γεννάρη αλληλοσυμπληρούμενες τέχνες και έτσι, όταν δεν ασχολείται και με τις δύο, προ-σπαθεί να εντάξει τη μία στην άλλη. «Στο τέλος του έργου επαναφέρω θέματα, όπως σε ένα μου-σικό κομμάτι. Αν ένας συνθέτης είναι ικανός, τότε τα θέματα αυτά τα υποτάσσει σε ένα νέο κα-λούπι και τότε ολοκληρώνει το έργο με επιτυχία. Αυτό προσπάθησα να πετύχω». Ο διαγωνισμός τελείωσε, αλλά η δοκιμασία για τον Μιχάλη ως συγγραφέα μόλις άρχισε. Τώρα το στοίχημα εί-ναι κάποιο επόμενο βιβλίο του και το μετά από αυτό και πάει λέγοντας. Αναμένουμε.

ΤΩΡΑ ΑΚΟΥΜΕ ΤΖΑΖΨαγμένοι τζαζίστες, νεαροί με μια

μπίρα στο χέρι που αράζουν στο γρασίδι, τυχαίοι περαστικοί. Το

Φεστιβάλ Τζαζ είναι ένας όμορφος σταθμός στην αρχή του καλοκαι-

ριού, το ετήσιο ραντεβού μας με φόντο το βιομηχανικό Γκάζι.

Κάτω από την «πυρακτωμένη» υψικάμινο της Τεχνόπολης, το Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ προσελκύει για 11η συνεχή χρονιά το «τζαζεμένο» -και μη- κοινό της Αθήνας. Με αδιαπραγμάτευτες σταθερές την πίστη και την αφοσίωση των διοργανωτών, το φεστιβάλ έχει κατακτήσει το ζωτικό χώρο που του αναλογεί στο πολιτιστικό γίγνε-σθαι της πόλης, αποτελώντας το ανεπίση-μο opening του αθηναϊκού συναυλιακού καλοκαιριού. Η συνταγή διαχρονική και δοκιμασμένη για όσα θα διαδραματίζονται μέχρι τις 29 Μαΐου επί σκηνής: fusion προσανατολισμός, πολυσυλλεκτικές επιρ-ροές, ανόθευτα standard, κουλ ατμόσφαι-

ρα. Φέτος συμμετέχουν σχήματα από 12 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης (κατά σειρά εμφάνισης: Ουγγαρία, Σλοβακία, Πορτογαλία, Δανία, Ισπανία, Αυστρία, Ολλανδία, Ελλάδα, Τσεχία, Σουηδία, Λου-ξεμβούργο και Βέλγιο).

Παράλληλα με το κυρίως πρόγραμμα, θα φιλοξενηθεί ένα μικρό αφιέρωμα στην Balkan Jazz, το οποίο ξεκίνησε την Τρίτη με τους δικούς μας GoJam Group και τους φασαριόζους Fanfare Tirana από την Αλ-βανία. Τη σκυτάλη παίρνουν σήμερα το Trio Balkano του Παντελή Στόικου, που θα φέρει κοντά τους χάλκινους ήχους των Βαλκανίων με τη world jazz, και αύριο το τρίο της Μάρθας Μαυροειδή, ήδη γνωστή από τη συνεργασία της με τους Χειμερι-νούς Κολυμβητές και τη Σαββίνα Γιαννά-του, αλλά και για τις πρωτότυπες συνθέ-σεις της σε κινηματογράφο και θέατρο. Φυσικά δεν θα πρέπει να παραλειφθεί η αναφορά στη γνωστή και μη εξαιρετέα Big Band του δήμου Αθηναίων, η οποία, πέραν της καθιερωμένης εμφάνισης στην έναρξη του φεστιβάλ, θα ανέβει για μία ακόμη φορά στη σκηνή την Κυριακή για

να κλείσει τη διοργάνωση. Οσον αφορά την ελληνική συμμετο-

χή, θα έχουμε την ευκαιρία να ξαναγνω-ρίσουμε (Παρασκευή 27 Μαΐου, 11:00 μμ.) το τρίο του Νίκου Αναδολή μετά την εντυπωσιακή περυσινή του εμφάνιση. Το όνομα αυτό ας το συγκρατήσουμε, γιατί θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον: Αν και δεν μετράει ούτε 20 Μαΐους, ο Νίκος Αναδολής σπουδάζει από το 2008 στο Berklee ως κάτοχος της «προεδρικής» υποτροφίας του ιδρύματος, έχει κερδίσει το πρώτο βραβείο στο διεθνή διαγωνισμό τζαζ πιάνου Martial Solar, εμφανίζεται σε φημισμένα τζαζ κλαμπ, όπως το Blue Note στη Νέα Υόρκη, και προετοιμάζεται εντα-τικά για τις πρώτες του συμπράξεις με big band (δυστυχώς όχι εδώ, αλλά στη Βοστώ-νη). «Θα παίξουμε προσωπικές συνθέσεις, καθώς και μερικές δικές μου ενορχηστρώ-σεις σε standards», αποκαλύπτει από την άλλη άκρη του τηλεφώνου, καθώς τον δια-κόψαμε από τις πρόβες σε ένα υπόγειο της Θεσσαλονίκης. «Φέτος θα είμαστε περισ-σότερο ‘υποψιασμένοι’ και ανυπομονούμε να παίξουμε. Εξάλλου, η παρουσία τόσου

κόσμου, δεδομένου ότι η τζαζ δεν ‘τραβάει’ στη χώρα μας, είναι εξ ορισμού θετική».

Επιπλέον, εμπλουτίζεται η κλασική πλέον σκηνογραφία του φεστιβάλ. Κάπου ανάμεσα στους σιωπηλούς και απορρο-φημένους τζαζόφιλους, στη νεολαία που αράζει στα γρασίδια με μία μπίρα στο χέρι και στο περίπτερου του Jazz & Τζαζ, όπου δεσπόζουν η επιβλητική αγιογραφία του «Αϊ-Γιάννη του Κολτρέιν» και οι πάντα προσεγμένες μουσικές συλλογές του πε-ριοδικού, θα βρίσκονται και οι εκθέσεις φωτογραφίας των Λευτέρη Αρβανίτη και Χρήστου Κοψαχείλη.

Ακόμα και αν κάποια σόλο δεν εκτιμη-θούν όσο αρμόζει ή αν ακούσουμε ξανά τζαζ τον επόμενο Μάη, μικρή σημασία έχει. Αλ-λωστε, το φεστιβάλ δεν φιλοδοξεί να κάνει την πρωτεύουσα πιο jazzy (ουδέποτε ήταν και ούτε θα υπάρξει). Ειδικά φέτος συνα-ντάει μια Αθήνα μουδιασμένη, αμήχανη και απαισιόδοξη και έρχεται απλώς για να προ-σφέρει ένα βρεγμένο μαντίλι ώστε να δρο-σίσουμε το μέτωπό μας εν όψει του πρώτου αληθινά δύσκολου -και ατελείωτου- ελληνι-κού καλοκαιριού. Δεν είναι και λίγο.

Το προηγούμενο καλοκαίρι, η Πελαγία Μπότση έγραψε το πρώτο της θεατρικό με τίτλο «Ο,τι κι αν κάνεις μια μέρα θα πεθάνεις». Πρόκειται για ένα κείμενο που ανα-φέρεται στην αδιάφορη ζωή μας, τις επιφανειακές σχέ-σεις, τη ματαιότητα, τον καλοκρυμμένο ρατσισμό, την κατάθλιψη που περιμένει πίσω από χορούς και πανη-γύρια. «Ξεκίνησα να γράφω, γιατί νόμιζα πως ήταν ο μό-νος τρόπος να διαχειριστώ το πένθος. Εκανα λάθος σε αυτό το ξόρκι, αλλά τα κείμενα πλέον υπάρχουν. Αυτό το πρώτο έργο, που ανεβαίνει στη σκηνή τώρα, το έγρα-ψα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και αγάπης στους φίλους μου, ζώντες και μη». Τη ρωτάω πώς κατέληξε σε αυτόν το μάλλον απαισιόδοξο τίτλο. «Ο τίτλος ήρθε ξημερώ-ματα από τα βλέμματα των περαστικών, ενώ περπατού-σα από τα Πατήσια για την Ομόνοια, ντυμένη σαν την Γκρέτα Γκάρμπο. Τότε σκέφτηκα πως ‘ό,τι κι αν κάνεις, μια μέρα θα πεθάνεις’ και ότι αυτές οι λέξεις εκφράζουν όλα όσα πραγματεύεται το συγκεκριμένο έργο».

Στο συγκεκριμένο έργο δεν έχει αναλάβει μόνο το ρόλο της συγγραφής. Παράλληλα παίζει και το σκηνοθε-τεί. «Για μένα όλα είναι τώρα. Δεν ξέρω αν θα ζω αύριο. Ετσι δίνω όλη την ψυχή μου και τις δυνάμεις μου σε αυτό που κάνω. Ανέλαβα πολλά, αρχικά για οικονομι-

κούς λόγους, αλλά στη συνέχεια εξελίχθηκε σε προσω-πική αποκάλυψη και τύχη. Δεν ήμουν μόνη όμως σε αυτό. Είχα στο πλευρό μου καλούς συμπαραστάτες και άψογους συνεργάτες. Πάντως, είναι μια μικρή χαρά στη ζωή μου το ανέβασμα αυτού του έργου. Δεν είχα σκεφτεί ότι θα ανέβαινε, αλλά η ζωή κρύβει γλυκές εκπλήξεις που σε κάνουν να ξυπνάς το πρωί».

Η Πελαγία πριν από λίγες ημέρες έκλεισε τα 27 της. Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή Αθηνών «Γ. Θεοδοσιάδης» το 2010, ενώ πρώτα σπούδασε Logistics στη Θεσσαλονίκη. Πριν ρωτήσω οτιδήποτε, ξεκαθαρίζει ότι με τα Logistics δεν θέλει να ασχοληθεί με τίποτα. Τη ρωτάω πού μένει. «Αυτή την περίοδο δεν έχω μόνιμη βάση. Συνήθως αποφασίζω το απόγευ-μα που θα μείνω το βράδυ. Μένω στην Κυψέλη, στην Ελευσίνα και στη Θεσσαλονίκη», απαντάει γελώντας. Η συζήτησή μας εξελίχθηκε σε μια κουβέντα γύρω από την πόλη. «Είμαι ερωτευμένη με την Αθήνα», λέει η Πελαγία. «Με τις μεγάλες της εμπνεύσεις και τα ατρο-φικά δεντράκια της. Με το μεθυσμένο κόσμο της τη νύχτα που ερωτοτροπεί στα στενά της Πλάκας και τον ίδιο κόσμο την ημέρα που τρέχει να προλάβει το λεω-φορείο με το κινητό στο χέρι».

Με το που τέλειωσε τις σπουδές της, έγραψε το θεατρικό έργο «Ο,τι κι αν κάνεις μια μέρα θα πεθάνεις». Ενα χρόνο μετά, η παράσταση ανέ-

βηκε, η Πελαγία Μπότση το σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί και ξαφνιάζε-ται με τις ωραίες ανατροπές που της επιφυλάσσει η ζωή.

Εθνικό Βραβείο Βιβλίου, Βραβείο Pulitzer, Gold Medal in Fiction της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμά-των, Βραβείο Γκουγκενχάιμ και η λίστα με τις διακρίσεις του Φίλιπ Ροθ συνεχίζεται εις μάκρος. Τελευταίο παράδειγ-μα το Βραβείο Man Booker, που του απονεμήθηκε στο πρό-σφατο Διεθνές Φεστιβάλ Συγγραφέων στο Σίδνεϊ.

Ο πολυβραβευμένος Ροθ αποτελεί τον μόνο εν ζωή Αμερικανό συγγραφέα, του οποίου όλα τα έργα εκδίδονται σε πλήρη και οριστική έκδοση από τη Library of America, γεγονός που κατοχυρώνει την ένταξή του στον κατάλογο των κλασικών συγγραφέων. Ωστόσο, η σουηδική ακαδη-μία από τη μία αρνείται πεισματικά να του απονείμει το Βραβείο Νόμπελ, την ίδια στιγμή που η συγγραφέας και εκδότρια Κάρμεν Καλίλ αποσύρθηκε από την κριτική επι-τροπή των Βραβείων Booker δηλώνοντας: «Αναπαράγει το ίδιο θέμα σε όλα του τα βιβλία. Εχει καθίσει στη μούρη μας και δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε».

Με 31 βιβλία στο ενεργητικό του, πολλά από τα οποία έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη, δύσκολα βρίσκεται αναγνώστης που να μην έχει έρθει ποτέ σε επαφή με τον 78χρονο συγγραφέα. Οι παράνομες ερωτικές ιστορίες, οι σεξουαλικά απελευθερωμένοι ήρωες, το αμερικανικό ιδε-ώδες, το εβραϊκό ζήτημα, ο πουριτανισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες του ’50 και οι κοινωνικές και θρησκευτικές δια-φορετικότητες είναι θέματα που παίζουν πρωταρχικό ρόλο στο έργο του. Ο Ροθ καταπιάνεται με όλα τα ζητήματα που δημιουργούν χάσματα στη σημερινή αμερικανική -και όχι μόνο- κοινωνία. Ζητήματα τα οποία αναπαράγει σε μυθι-στορήματα με καθηλωτική πλοκή και καυστικό χιούμορ. Η πένα του τον έχει αναδείξει ως έναν από τους εμπορικό-τερους συγγραφείς της γενιάς του, από τα πρώτα του κιό-λας έργα. Ενοχλεί η εμπορικότητα; Μήπως αυτή η εμπο-ρικότητα ενόχλησε την Καλίλ στην πρόσφατη απονομή των Βραβείων Booker; Το ζήτημα είναι πότε πρόκειται για εσκεμμένη εμπορικότητα που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις τρέχουσες τάσεις και πότε η αναγνώριση του κοινού και το έμφυτο ταλέντο οδηγούν ένα βιβλίο στο να γίνει best seller. Η γραφή του Ροθ έχει αποδείξει ότι πολλές φορές το εμπορικό μπορεί να είναι άρρηκτα συνδεδεμένο και με το ποιοτικό.

Οσο για την άποψη της Κάρμεν Καλίλ, ναι, ο κεντρικός θεματικός άξονας των έργων του Ροθ δεν σφύζει πρωτοτυ-πίας. Τις περισσότερες φορές, όμως, δεν παίζει τόσο μεγά-

λο ρόλο το θέμα, όσο η μαεστρία της απόδοσης, η καθήλω-ση του αναγνώστη και η τέχνη της γραφής. Εξάλλου ο Ροθ είναι ένας συγγραφέας που τολμάει να αγγίξει όλα τα θέμα-τα που «ενοχλούν» την αμερικανική κοινωνία, να τα κατα-κρίνει και να τα απενοχοποιήσει, πηγαίνοντας κόντρα στις κοινωνικές προκαταλήψεις, γεγονός που εξαγριώνει φεμι-νίστριες, θρησκόληπτους και δήθεν ιδεολόγους. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα βιβλία του «Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής», «Το σύνδρομο Πόρτνοϊ» και «Αγανάκτηση», για να καταλάβουμε γιατί ο Ροθ ενοχλεί, αλλά ταυτόχρονα συνεπαίρνει. Αν από την άλλη πλευρά, σκοπός των βρα-βείων όπως το Booker είναι να αναδεικνύουν συγγραφείς και έργα που δεν είναι ως τώρα ιδιαίτερα διαδεδομένα στο ευρύ κοινό, τότε, όντως, φέτος κάτι τέτοιο δεν επετεύχθη, καθώς το βραβείο πήγε στο φαβορί.

Για τον Φίλιπ Ροθ το Man Booker ίσως ήταν ένα ακόμη βραβείο. Για τους αναγνώστες του ήταν η επιβεβαίωση της αξίας του. Για τους κριτικούς, όμως, τέθηκε το ερώτημα αν

η ποιοτική λογοτεχνία αντέχει την εμπορικότητα.

Ο Φίλιπ Ροθ έχει κυκλο-φορήσει 31 βιβλία, 22 από τα οποία κυκλοφο-ρούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις.

Εμείς προτείνουμε: «Αμερικανικό ειδύλλιο» «Σύνδρομο Πόρτνοϊ» «Καθένας»«Το ανθρώπινο στίγμα» «Αντίο Κολόμπους»

«Αν μου λέγατε πριν από λίγους μήνες ότι χιλιάδες θα κατέβαιναν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το πολιτικό μας σύστημα, θα δυσκολευόμουν να το πι-στέψω, καθώς φαινόταν ότι είμαστε μια απαθής γενιά, η οποία είναι ανίκανη να αντιδράσει σε μια κρίση, ακόμα και όταν αυτή σαρώνει σαν τσουνάμι τις δουλειές μας». Κάπως έτσι, η Μαρία Σουμπίνας, μια 33χρονη διαδηλώ-τρια, συνοψίζει τη δραστηριοποίηση των αγανακτισμέ-νων (indignados) νέων Ισπανών εδώ και περίπου δύο εβδομάδες. Οι Ισπανοί, λοιπόν, γέμισαν την πλατεία Puerta del Sol της Μαδρίτης και άλλα κεντρικά σημεία αρκετών πόλεων της χώρας, αποφασισμένοι να φωνά-ξουν “Βasta!” στην ανυπόφορη οικονομική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, αλλά και στην παρακμή του πο-λιτικού τους συστήματος.

Η Ισπανία, άλλωστε, είναι από τις λίγες χώρες της Ευρώπης (στις οποίες συγκαταλέγεται και η πολύπαθη δική μας) που συνεχίζει να βιώνει την αύξηση της ανερ-γίας. Και δεν είναι μόνο το συνολικό ποσοστό (20,7%) που προκαλεί ανατριχίλα σε όποιον το μαθαίνει: τέσσερις στους δέκα νέους κάτω των 25 ετών ψάχνουν μάταια να βρουν κάποια δουλειά. Με λίγα λόγια, μία ολόκληρη γε-νιά κινδυνεύει με απαξίωση των δυνατοτήτων της.

Η κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, η παράβλεψη της απαγόρευσης των διαδηλώσεων πριν από τις τοπικές εκλογές και οι «πολύχρωμες» ειρηνικές δράσεις των Ισπανών (πχ. έστησαν τις σκηνές τους στην Puerta del Sol και φύτεψαν ένα λαχανόκηπο εκεί που υπήρχαν αρχικά λουλούδια) έχουν εμπνεύσει τους νέους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που εξακολουθούν να πλήττονται από την ανεργία και τη λιτότητα να αναλάβουν και αυτοί δρά-ση. Ηδη οι Γάλλοι, ενθαρρυμένοι από τους “Indignados”,

σχεδιάζουν μια σειρά διαδηλώσεων αύριο και μεθαύριο, τη στιγμή που ο Σαρκοζί θα φιλοξενεί τους ηγέτες του G8 στην Ντοβίλ. Στην Ελλάδα, η σελίδα «Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα», η οποία δημιουργήθηκε την περασμένη Τρίτη, κέρδισε 30.000 “like” μέσα σε μία ημέρα, ενώ πολλές άλλες ελληνικές πόλεις απέκτησαν αντίστοιχες σελίδες, καλώντας τον κόσμο να βγει στους δρόμους για να κα-ταρρίψει παράλληλα την ισχύ του ισπανικού πανό που έγραφε «Ησυχία, μην ξυπνήσουμε τους Ελληνες» με μια σαφέστατη δόση ειρωνείας για την απουσία αντίδρασης στη χώρα μας. Ετσι, την Τετάρτη το απόγευμα, 15.000 αγανακτισμένοι γέμισαν την πλατεία Συντάγματος.

Είναι αυτό αρκετό για να πούμε ότι η Ισπανία θα κά-νει για την Ευρώπη ό,τι έκανε η Τυνησία για τον αραβικό κόσμο; Ασφαλώς και υπάρχουν αρκετά κοινά στοιχεία, όπως η κινητοποίηση της νεολαίας -του πιο δυναμικού τμήματος της κοινωνίας- ή η διεκδίκηση καλύτερων οι-κονομικών και κοινωνικών συνθηκών. Αυτό που συ-νέβη στον αραβικό κόσμο, όμως, ήταν πιο εκπληκτικό, δεδομένου ότι οι νέοι στράφηκαν εναντίον των αυταρ-χικών αφεντάδων τους. Η ίδια η ζωή τους τέθηκε (και συνεχίζει να τίθεται σε ορισμένες περιπτώσεις) σε κίν-δυνο. Και αυτό έδειξε το μέγεθος της απελπισίας τους. Στην Ευρώπη, οι αντιδράσεις απέναντι στα προγράμματα λιτότητας και στην οικονομική στασιμότητα είναι ακόμα χλιαρές. Η Μαρία Σουμπίνας, πάντως, είναι αισιόδοξη για την επιτυχία της διαμαρτυρίας των “Indignados”: «Οι πολιτικοί σίγουρα έλαβαν το μήνυμά μας, ότι δεν μπο-ρούν να εξακολουθήσουν να αγνοούν την απογοήτευσή μας και να υποκρίνονται ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα». Τώρα, αν ελήφθη το μήνυμα, θα το δούμε στο μέλλον. Και εδώ και στην Ισπανία και παντού.

Αρκετοί υποστήρι-ξαν ότι το κίνημα των

“Indignados” στην Ισπα-νία συνδέεται άμεσα με τα αντίστοιχα κινήμα-τα που αναπτύχθηκαν

και συγκλόνισαν τον αραβικό κόσμο. Εχουν,

άλλωστε, αρκετά κοινά στοιχεία, όπως η σύνθεσή

τους και (ορισμένα από) τα αιτήματά τους.

Στην αρχή δημιουργήθηκε το αμερικανικό Groupon. Η ιδέα έπιασε, απέφερε δισεκα-τομμύρια και ως συνήθως δεκάδες κλώνοι του εμφανίστηκαν στην Ελλάδα. Υπάρχουν και κάποιοι όμως που είδαν τη «δουλειά» ανάποδα και θέλησαν να κάνουν κάτι πιο πρωτότυπο, εντελώς δικό τους.

Δύο νέα παιδιά, ο Κώστας Οργα-νόπουλος και ο Μάνος Κουφάκης, λίγο πριν κλείσουν τα 30 τους, δημιούργη-σαν το Coinmad.com, την πρώτη σελίδα ανάποδων δημοπρασιών. Στο site τους, ο αγοραστής δηλώνει πόσα χρήματα έχει να ξοδέψει και το σύστημα είναι αυτό που του προτείνει προϊόντα. Αν θέλει, μπορεί να ορίσει κριτήρια, όπως για παράδειγμα μία συγκεκριμένη κατηγορία υπολογι-στών. «Η καινοτομία όμως είναι όταν δεν θέτεις καμία παράμετρο. Οταν πεις: ‘Βάζω 50 ευρώ και θέλω να δω τι μπορώ να κάνω με αυτά τα χρήματα’. Η δύναμη της σελίδας βρίσκεται στο τυχαίο, όταν πρέ-πει να αγοράσεις ένα δώρο λόγου χάρη και δεν ξέρεις τι», εξηγεί ο Κώστας. Επι-πλέον, έχεις τη δυνατότητα να αφήσεις τα χρήματά σου στο σύστημα και να μην τα ξοδέψεις αμέσως. Ετσι, κά-ποιος που έχει ανάγκη από μετρητά μπαίνει στο site, βλέπει πόσα προσφέρεις και πουλάει φθηνότερα από ό,τι αρχικά σκεφτό-ταν. Σαν να δημοπρατείς τα χρήματά σου δηλαδή.

Μεγαλωμένοι με το ίντερ-νετ, εμπνεύστηκαν την ιδέα για τη σελίδα τους όταν διάβασαν για κάποιο φοιτητή στην Αμερική ο οποίος ξεκίνησε με ένα συνδετήρα

και μέσα από μία σειρά ανταλλαγών κα-τάφερε να αποκτήσει ένα σπίτι. «Το τρελό στο ίντερνετ πουλάει. Σκεφτήκαμε λοιπόν να προσπαθήσουμε κάτι ανάλογο», εξομο-λογείται ο Μάνος. Για να τα καταφέρουν άλλαξαν ό,τι τους ενοχλούσε στο μεγάλα site του εξωτερικού, όπως το eBay και το Amazon. Εκαναν εντελώς δωρεάν τη δη-μιουργία καταστήματος στη σελίδα τους και δεν κρατούν προμήθεια στις αγορα-πωλησίες. «Σημασία έχει να μην κοιτάς το κέρδος στην αρχή και να έχεις πραγματικό ενδιαφέρον για αυτό που κάνεις. Γι’ αυτό και θέλουμε να προσφέρουμε τις υπηρεσί-ες του coinmad.com δωρεάν για όσο πιο πολύ καιρό μπορέσουμε, εάν είναι δυνα-τόν και για πάντα».

Τα προς το ζην, εξάλλου, τα βγάζουν από τις υπόλοιπες ηλεκτρονικές τους δρα-στηριότητες. Το ίντερνετ τους έχει βοηθή-σει να μην επηρεαστούν από τη δύσκολη οικονομική περίοδο, ενώ ταυτόχρονα πα-ρατηρούν πώς αλλάζει τον περίγυρό τους. «Το όνειρο του δημοσίου έχει πεθάνει. Πλέον υπάρχει το όνειρο του ίντερνετ και όλο και περισσότεροι θέλουν να το πραγ-ματοποιήσουν. Το βλέπουμε στις παρέες μας ότι πλέον κανείς δεν σκέφτεται πώς θα μπει στο δημόσιο, αλλά πώς θα ανακα-λύψει μια πρωτότυπη ιδέα στο διαδίκτυο που θα του φέρει πολλά λεφτά». Θεωρούν, ωστόσο, πως αρκετοί δεν προχωρούν όχι γιατί βαριούνται, αλλά γιατί συναντούν δι-άφορους σκοπέλους στην πορεία. Οι ίδιοι χρειάστηκαν δύο χρόνια μέχρι να σταθούν στα πόδια τους, ύστερα από πολλή δου-λειά, κυνήγι και υπομονή. Και όλα αυτά μέσα σε ένα επιχειρηματικό περιβάλλον που αντιμετωπίζει τους νέους επιχει-ρηματίες ως «μελλοντικούς αποτυχημέ-

νους». Επειτα από όλα αυτά καταλήγουν στο εξής: «Δυστυχώς δεν είμαστε Αμερική όπου

οι startup επιχειρήσεις βρίσκουν χρηματοδότηση

πριν καν ξεκινήσουν τις δραστηριότητές τους. Αν όμως δεν λυγίσεις στις πρώτες δυσκολίες

και πιστέψεις σε αυτό που θέλεις, δεν υπάρ-χει περίπτωση να μην

τα καταφέρεις». Ετσι γί-νεται το shopping από την

ανάποδη και μας αρέσει.

είναι όταν δεναν πεις: ‘Βάζω τι μπορώ να

Η δύναμη της αίο, όταν πρέ-ο λόγου χάρη Κώστας. Επι-να αφήσεις τα και να μην

σι, κά-πό

α

ίντερ-έα για αν για ρική ο

συνδετήρα

χρειάστηκαν δύο χστα πόδια τους, ύλειά, κυνήγι και υμέσα σε ένα επιχπου αντιμετωπίζρηματίες ως «με

νοαεε

οιβρίσ

π

τανετ

ανάπ

Με εργοδότη τους το ίντερ-

νετ, δύο παιδιά από την Αθήνα καταθέτουν τη δική τους πρό-ταση πάνω στο

ηλεκτρονικό εμπόριο. Μπες στο Coinmad,

πες πόσα χρήμα-τα έχεις και αυ-τοί θα σου πουν τι να τα κάνεις.

 Το μεταίχμιο. Το Champions League εμφανίζεται σε πειραματικό στάδιο και φέρει τη σφραγίδα της περίφη-μης βολίδας του Ρόναλντ Κούμαν στο

111΄, που έκρινε τον τελικό ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και τη Σαμπτόρια. Το παιχνίδι είχε γίνει στο (παλιό) Γουέ-μπλεϊ με το σημερινό προπονητή των Καταλανών Πεπ Γκουαρντιόλα να ξεκι-νάει ως βασικός στο ματς. Οι δε Γενοβέ-ζοι έκτοτε εξαφανίστηκαν σταδιακά από τον ευρωπαϊκό χάρτη.

 Σε έναν κρύο τελικό που σημαδεύτη-κε (εκ των υστέρων) από το σκάνδα-λο Μπερνάρ Ταπί που έριξε τη Μαρ-σέιγ στη Β΄ Εθνική, οι Γάλλοι

κέρδισαν τη φοβερή και τρομερή Μίλαν του Καπέλο με ένα γκολ του Μπολί στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Εκτός από τον σκόρερ, από την εντεκάδα των Μαρ-σεγιέζων θυμόμαστε τον Μπαρτέζ, τον Ανγκλομά, τον Ντεσαγί, τον Ντεσάμπ, τον Μπόκσιτς, τον Φέλερ και τον γίγαντα Αμεντί Πελέ.

 Στον τελικό της Αθήνας -όπου η Μπαρτσελόνα του Κρόιφ, του Στόι-τσκοφ και του Ρομάριο ερχόταν ως φαβορί- είδαμε μια ραψωδία της

Μίλαν, που πήρε το αίμα της πίσω για την προηγούμενη χρονιά. Μια βραδιά όπου η ομάδα του Καπέλο διέσυρε με 4-0 τους Καταλανούς και άφησε ως πα-ρακαταθήκη ένα μυθικό χαϊλάιτ, το γκολ του Ντέγιαν Σαβίσεβιτς με εκείνη τη λόμπα από τα πλάγια που κρέμασε το δύστυχο Θουμπιθαρέτα.

 Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, η μεγά-λη Μίλαν του Φάμπιο Καπέλο εμφα-νιζόταν σε τελικό Ευρώπης, βρίσκο-ντας αυτή τη φορά απέναντί της τον

Αγιαξ. Φαν ντερ Σάαρ, Ράικαρντ και Κλάιφερτ έκαναν μεγάλο παιχνίδι, με τον τελευταίο να πετυχαίνει και το γκολ της νίκης στο 85ο λεπτό της αναμέτρη-σης. Τα τρομερά μωρά του Λουίς Φαν Χάαλ στην πρώτη τους παράσταση.

 Σε ένα κατάμεστο από Ιταλούς Ολί-μπικο της Ρώμης, χρειάστηκε η δια-δικασία των πέναλτι για να βρεθεί νικητής ανάμεσα σε Γιουβέντους και

Αγιαξ, που νωρίτερα είχε επιβιώσει από το γκολ του Βαζέχα που «πάγωσε το Αμ-στερνταμ». Ντάβιντς και Σιλόι αστόχη-

σαν και η Γιουβέντους κατέκτησε μάλλον δίκαια το τρόπαιο με συνολικό σκορ 5-3 (1-1 η κανονική διάρκεια). Κορυφαία στιγμή του ματς, το εξαιρετικό πλασέ του Ραβανέλι στο 12΄, που έδωσε το προβά-δισμα στην «Κυρία».

 Με τον Οτμαρ Χίτζφελντ στον πάγκο της, η Μπορούσια Ντόρτμουντ κατέ-κτησε το πρώτο της Champions League, κερδίζοντας με σκορ 3-1 τη

Γιουβέντους στο Μόναχο. Οι Ιταλοί, που έχασαν σπουδαίες ευκαιρίες στο ματς, είδαν την μπάλα να καταλήγει δύο φο-ρές στο δοκάρι, μία από τα πόδια του Ζιντάν και μία από του Βιέρι, αλλά και να ακυρώνεται αμφισβητούμενο γκολ τους για χέρι. Αξέχαστο το τακουνάκι του Ντελ Πιέρο στο 2-1, όπως και η λόμπα του Ρίκεν από τα 25 μέτρα που διαμόρ-φωσε το τελικό 3-1.

 Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά σε τελι-κό (και δεύτερο σερί χαμένο), η Γιουβέντους βρήκε αυτή τη φορά απέναντί της μία πολύ

ισχυρή Ρεάλ Μαδρίτης και ητ-τήθηκε με 1-0 από γκολ του Μιγιάτοβιτς. Στην ονειρική εντεκάδα των Μαδριλένων υπήρχαν ακόμα οι Μοριέντες, Ζέεντορφ, Ρεντόντο, Ρομπέρτο Κάρλος, Ιέρο, Πανούτσι, Καρε-μπέ και ο 21χρονος Ραούλ. Ηταν το πρώτο τρόπαιο της «Βασίλισ-σας» μετά το 1966.

 Η πιο συγκλονιστική στιγμή στην ιστορία του θεσμού, με τη Μάντσε-στερ Γιουνάιτεντ να ανατρέπει το σκορ και να κερδίζει την Μπάγερν

Μονάχου με δύο γκολ στις καθυστερή-σεις. Οι Γερμανοί, αν και καλύτεροι στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, ισο-φαρίστηκαν αρχικά από τέρμα του Σέ-ρινχαμ στο 91΄ και δέχτηκαν το τελειωτι-κό χτύπημα από τον Σόλσκιερ στο 93΄. Το κλάμα του Κουφούρ μετά το τελευταίο σφύριγμα του Κολίνα θα μείνει για πά-ντα στη μνήμη μας.

 Η πρώτη φορά που η νέα διοργάνω-ση είδε έναν «εμφύλιο» ήταν στο Σταντ ντε Φρανς στο Παρίσι με τη Ρεάλ Μαδρίτης να βρίσκει απέναντί

της την εκπληκτική Βαλένθια του Εκτορ Ραούλ Κούπερ. Οι «νυχτερίδες» όμως,

εμφανώς τρακαρισμένες από το βάρος του τελικού, ήταν σαν να μην κατέβηκαν πότε στο γήπεδο. Η Ρεάλ κατέκτησε έτσι ένα από τα πιο εύκολα ευρωπαϊκά της τρόπαια, κερδίζοντας με 3-0.

 Ηταν ένας τελικός που είχε μόνο πέ-ναλτι. Ολα τα γκολ του αγώνα της Μπάγερν με τη Βαλένθια σημειώθη-καν από τα 11 βήματα, ακόμα και

αυτά των Μεντιέτα και Εφενμπεργκ στην κανονική διάρκεια τους ματς. Στη διαδικασία της «ρώσικης ρουλέτας», οι Γερμανοί επικράτησαν με 5-4 και ο Οτμαρ Χίτζφελντ έγινε ο δεύτερος προ-πονητής που κατακτά το Κύπελλο Ευ-ρώπης με δύο διαφορετικές ομάδες μετά τον Ερνστ Χάπελ.

 Από το πουθενά σχεδόν, η Μπάγερ Λεβερκούζεν κατάφερε να φτάσει μέχρι τον τελικό της Γλασκόβης, όπου βρήκε απέναντί της τη Ρεάλ

Μαδρίτης. Επειτα από ένα συναρ-παστικό ματς, η «βασίλισσα»

χρονιά σε τελι-χαμένο), η αυτή τη α πολύ

και ητ-ολ του ειρική λένων ιέντες, μπέρτο

Καρε-ύλ. Ηταν Βασίλισ-

στιγμή στην ε τη Μάντσε-ανατρέπει το την Μπάγερντις καθυστερή-καλύτεροι στο

αιχνιδιού, ισο-τέρμα του Σέ-

καν το τελειωτι-λσκιερ στο 93΄. ετά το τελευταίομείνει για πά-

νέα διοργάνω-λιο» ήταν στοΠαρίσι με τη

ίσκει απέναντίνθια του Εκτορ τερίδες» όμως,

μέχρι τον τελικό της Γλασκόβης, όπου βρήκε απέναντί της τη Ρεάλ

Μαδρίτης. Επειτα από ένα συναρ-παστικό ματς, η «βασίλισσα»

Το Champions League παρουσιάζει τον 20ό τελικό της ιστορίας του, με τη Μά-ντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Μπαρτσελόνα να διεκδικούν αύριο το «κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά». Εν αναμονή, θυμηθήκαμε στιγμές από τους προηγούμενους μεγάλους τελικούς.

νίκησε με 2-1, χάρη στο εκπληκτικό γυ-ριστό σουτ του Ζινεντίν Ζιντάν με κατά-ληξη στο «γάμα» του Μπουτ. Ηταν το τρί-το τρόπαιο για τη Ρεάλ μέσα σε πέντε χρόνια, το ένατο της ιστορίας της, αλλά και το τελευταίο μέχρι σήμερα.

 Παρά τις δύο ιταλικές ομάδες και το 0-0 τελικό σκορ, το παιχνίδι ανάμε-σα στη Γιουβέντους και τη Μίλαν ήταν άκρως συναρπαστικό με τους

Ντίντα και Μπουφόν να κάνουν μεγάλες αποκρούσεις. Οι Μιλανέζοι τελικά κέρ-δισαν 3-2 στα πέναλτι, με τον Τρεζεγκέ -για ακόμα μία φορά- να αστοχεί σε τε-λικό από την άσπρη βούλα.

 Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, η Μονακό και η Πόρτο συναντήθηκαν στον τελικό του Γκισελκίρχεν, συνθέ-τοντας το πιο απρόβλεπτο ζευγάρι

στην ιστορία. Οι Πορτογάλοι του Ζοσέ Μουρίνιο κερδίζουν με σκορ 3-0 με χα-ρακτηριστική ευκολία και αφήνουν τον Ακη Ζήκο και την παρέα του (Ζιουλί, Εβρά, Ροτέν, Μοριέντες, Αντεμπαγιόρ) παραπονεμένους. Στα αξιοσημείωτα της βραδιάς, οι δέκα γηγενείς στην εντεκάδα της Πόρτο.

 Ο πιο συναρπαστικός ευρωπαϊκός τελικός όλων των εποχών έγινε στην Κωνσταντινούπολη ανάμεσα στη Λί-βερπουλ και τη Μίλαν. Οι Ιταλοί, αν

και βρέθηκαν να κερδίζουν με τρία γκολ στο ημίχρονο, επαναπαύθηκαν στο δεύ-τερο μέρος, δέχτηκαν την ισοφάριση μέσα σε έξι λεπτά και τελικά έχασαν το τρόπαιο στα πέναλτι με 3-2. Ηταν το πέ-μπτο ευρωπαϊκό Κύπελλο για τους “Reds”, οι οποίοι στους ομίλους είχαν χρειαστεί εκείνο το σουτ του Τζέραρντ για να αποκλείσουν στη διαφορά τερμάτων τον Ολυμπιακό.

 Η πρώτη εμφάνιση της Αρσεναλ σε τελικό Champions League δεν συνο-δεύτηκε και με τίτλο, καθώς ηττήθη-κε με 2-1 από την Μπαρτσελόνα. Οι

«κανονιέρηδες», που έπαιζαν με ένα παίχτη λιγότερο από το 18ο λεπτό, προ-ηγήθηκαν στο 37΄ με γκολ του Κάμπελ, αλλά τα τέρματα του Ετό και του Μπελέτι στο δεύτερο ημίχρονο ανέτρεψαν την κα-τάσταση και έστειλαν το τρόπαιο στη Βαρκελώνη ύστερα από 13 χρόνια.

 Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά με διαφορετικό νικητή αυτή τη φορά. Μίλαν και Λίβερπουλ συναντιούνται στην Αθήνα μετά τον τελικό του 2005.

Το Σύνταγμα γεμίζει Liverpoolians, αλλά οι Ιταλοί παίρνουν την εκδίκησή τους μέσα στο γήπεδο κερδίζοντας 2-1 με δύο γκολ του τεράστιου Φίλιπο Ινζάγκι. Εν τω μεταξύ, στις κερκίδες του ΟΑΚΑ δεν έπεφτε καρφίτσα με εκατοντάδες φίλα-θλους της Λίβερπουλ να μπαίνουν στο γήπεδο με πλαστά εισιτήρια.

 Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Τσέλσι έφτασε σε τελικό Champions League, αλλά βρήκε απέναντί της τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η κανονική

διάρκεια του αγώνα έληξε με σκορ 1-1 και χρειάστηκαν τα πέναλτι για να κερ-δίσουν οι «κόκκινοι διάβολοι» με 6-5. Τραγική φιγούρα ο Τέρι, ο οποίος γλί-στρησε και έστειλε την μπάλα στο δοκάρι στο πιο κρίσιμο πέναλτι, ενώ ο Κριστιά-νο Ρονάλντο με τη λήξη ξέσπασε σε κλά-ματα -για μία ακόμη φορά.

 Το τρίτο ευρωπαϊκό Κύπελλο της Μπαρτσελόνα ήρθε απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία δεν κατάφερε να γίνει η πρώτη

ομάδα που κατακτά το πολυπόθητο τρόπαιο για δεύτερη συνεχόμενη χρο-νιά. Μια υπέροχη ατομική προσπάθεια του Ετο και μία κεφαλιά λόμπα του Μέσι έκαναν το τελικό 2-0 για τους Κα-ταλανούς, οι οποίοι κατέκτησαν και τους έξι τίτλους που διεκδίκησαν μέσα στη χρονιά. Οι Αγγλοι πάντως πήραν 38 εκατ. ευρώ από την UEFA, 8 περισ-σότερα από τους Ισπανούς, χάρη στα τηλεοπτικά δικαιώματα.

 Με τον Μουρίνιο στον πάγκο, η ηττοπαθής κατά τα άλλα Ιντερ, αφού κατάφερε να αποκλείσει την Μπαρτσελόνα στα ημιτελικά,

δεν δυσκολεύτηκε να κερδίσει με 2-0 την Μπάγερν Μονάχου. Σκόρερ και των δύο τερμάτων ο Ντιέγκο Μιλίτο, με τους Ετό και Σνάιντερ να κάνουν εξαιρετικό παιχνίδι. Μετά την απονο-μή του τροπαίου ο «εκλεκτός» αποκά-λυψε πως θα μετακομίσει στη Μαδρί-τη γιατί θέλει να γίνει ο πρώτος προπονητής που κατακτά το τρόπαιο με τρεις διαφορετικές ομάδες.

Στο τελευταίο τεύχος του, το περιοδικό Economist αφιερώνει χώρο στις σελίδες του για να μας εξηγήσει πώς η περίπτωση της Μπαρτσελόνα αποτελεί υπόδειγμα οι-κονομικής διαχείρισης. Ετσι, το καμάρι των υπερήφανων Καταλανών αποτελεί «κάτι παραπάνω από μια ομάδα» ακόμα και για τον τρόπο που διαχειρίζεται το ταμείο της. Η κατά γενική ομολογία καλύτερη ομάδα του κόσμου αυτή τη στιγμή, έπειτα από μια δύσκολη περίοδο στις αρχές τις χιλιετίας, έχει καταφέρει σήμερα να αποτελεί μια ασταμάτητη μηχανή παραγωγής χρημάτων, διπλασιάζοντας μάλιστα τα έσοδά της την τελευταία τετραετία - 398 εκ. ευρώ μονάχα την περασμένη σεζόν. Ενα ποσό που ανα-μένεται να αυξηθεί του χρόνου με την προ-σθήκη χορηγού στη μέχρι πρότινος «αμό-λυντη» φανέλα της. Το περιοδικό ερμηνεύει το οικονομικό θαύμα της Μπαρτσελόνα και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ένας από τους βασικούς λόγους της επιτυχίας έχει να κάνει με το ότι η ομάδα στην ουσία «αυτο-οικοδομείται». Δίνοντας τεράστια προσοχή στη λειτουργία και την ανάπτυξη της ποδο-σφαιρικής του ακαδημίας, της περίφημης “La Masia” από όπου προέρχονται οι πε-ρισσότεροι σημερινοί του αστέρες, ο σύλ-λογος σπανίως σπαταλά αλόγιστα ποσά σε μεταγραφές. Παράλληλα, εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τα εργαλεία της παγκο-σμιοποίησης, χρησιμοποιώντας -παραδό-ξως- την έννοια της τοπικότητας. Βασιζόμε-νη στους ντόπιους και ψυχωμένους παίκτες της και στο εναλλακτικό, ιδεολογικό της προφίλ, η «γαλατική» Μπαρτσελόνα κατα-φέρνει να προωθεί με τεράστια εμπορική επιτυχία το brand name της στα πέρατα της σύγχρονης... Pax Romana. Στον τελικό του Σαββάτου θα συγκρουστεί με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έναν άλλο ποδοσφαιρικό και οικονομικό γίγαντα, του οποίου όμως τα πόδια είναι πήλινα. Και αυτό γιατί, μπορεί οι Αγγλοι να παρουσίασαν πέρυσι έσοδα ύψους 327 εκ. ευρώ, όμως εξαιτίας της κακής οικονομικής διαχείρισης των Γκλέ-ιζερ, το χρέος της εταιρείας έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Ενδεχομένως οι «μπλαουγκράνα», εκτός από το προσεχές μάθημα ποδοσφαι-ρικής πανδαισίας που οι εκατομμύρια οπαδοί τους πιστεύουν ότι θα παραδώσουν στους «κόκκινους διαβόλους», να χρειαστεί να επεκτείνουν τη διδακτέα ύλη προς τους Αμερικανούς ιδιοκτήτες της Γιουνάιτεντ και με μαθήματα αποδοτικού μάνατζμεντ.

Ντίνος Ρητινιώτης

--

-

-

-

--

-

--

Απόψε πάμε πλατεία...

Η δημοκρατία γεννήθηκε στον ανοιχτό, δη-μόσιο χώρο. Εκεί που οι πολίτες μπορούσαν να συγκεντρώνονται για να συζητούν ζητήματα που ξεπερνούσαν το άτομο και αφορούσαν την κοινό-τητα στο σύνολό της. Δεν ξέρω εάν το ετερόκλητο πλήθος που μαζεύτηκε χτες και προχτές έξω από τη Βουλή θα βγάζει συχνά «τα τραπεζάκια έξω» στην πλατεία Συντάγματος.

Δεν γνωρίζω καν ποιο είναι το μήνυμα -εάν υπάρχει τέτοιο- που θέλει να εκπέμψει. Το σίγουρο είναι πως συμπολίτες όλων των ηλικιών και όλων των «πορτοφολιών», μακριά από κομματικές ση-μαίες, δήλωσαν αγανακτισμένοι ή αλλιώς άνθρω-ποι με πληγωμένη αξιοπρέπεια, όπως περιφραστι-κά μεταφράζεται το “Intignados”. Το δεύτερο σίγου-ρο είναι πως τα social media εξαφανίζουν σταδια-κά τους συνδικαλιστές.

Πληροφοριακά, τη σελίδα στο Facebook με τον τίτλο «Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα» ξεκίνη-σαν τις τελευταίες ημέρες τρεις 17χρονοι μαθητές!

Πιστή στην ιστορική της διαδρομή, η Μαρία Δαμανάκη με δήλωση-βόμβα (sic) θέτει το δίλημμα «Μέτρα ή Δραχμή». Λέτε να ξέρει κάτι η φωνή του Πολυτεχνείου και να προετοιμάζει ηρωική έξοδο; Θα ήταν και αυτό μια κάποια λύση...

Την υποψηφιότητά της για τη θέση του επικε-φαλής του ΔΝΤ μετά την παραίτηση του Ντομινίκ Στρος-Καν ανακοίνωσε η συμπατριώτισσά του Κρι-στίν Λαγκάρντ. Εν μέσω διαμαρτυριών των αναδυ-όμενων ισχυρών οικονομιών για την «απαρχαιω-μένη συνήθεια» να είναι Ευρωπαίος ο γενικός δι-ευθυντής του ταμείου, η Γαλλίδα υπουργός Οικονο-μικών ετοιμάζει βαλίτσες...

Παπανδρέου: «Αφήστε μας να δουλέψουμε». Συ είπας.

Πάντως, τα παραινετικά λόγια του πρωθυ-πουργού θα ακούγονταν ακόμη καλύτερα αν υπήρχαν και αποφάσεις και κυρίως πρόγραμμα σε εφαρμογή...

Λειψία, Μάιος 2011. Υπό την αιγίδα του Φόρουμ Διεθνών Μεταφο-ρών και του ΟΟΣΑ, 53 υπουργοί Μεταφορών από διάφορες κυβερ-νήσεις του κόσμου κάθισαν και μίλησαν για τις κοινωνικές επιπτώ-σεις του τομέα των μεταφορών. Σε αυτό το πλαίσιο και θέλοντας να... κεντρίσει το ενδιαφέρον των αρμόδιων, η Ευρωπαϊκή Ποδηλατική Ομοσπονδία συνέταξε τον επονομαζόμενο Χάρτη της Σεβίλης, που ούτε λίγο ούτε πολύ αποτελεί την απόλυτη αλήθεια για κάθε ποδηλά-τη. Ας ρίξουμε μια ματιά:

Η ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ αποτελεί το πλέον οικονομικό μέσο μεταφοράς.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΘΕΤΙΚΕΣ περι-βαλλοντικές επιπτώσεις, έχει θετικό αντίκτυπο τόσο στη φυ-σική κατάσταση, όσο και στην ψυχική υγεία των ανθρώπων.

ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ μηδενικούς ρύ-πους, δεν συντελεί στη διόγκω-ση της ατμοσφαιρικής ρύπαν-σης, ενώ παράλληλα συμβάλλει και στην καταπολέμηση της ηχορύπανσης.

ΜΕΙΩΝΕΙ τις απώλειες ανθρώπι-νων ζωών κατά τη μεταφορά, μια και αποτελεί τον πλέον ασφαλή τρόπο μετακίνησης.

ΒΟΗΘΑΕΙ στην αποσυμφόρηση των πολυσύχναστων δρόμων.

ΑΝ Η ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ εντός των πό-λεων, των κωμοπόλεων και των χωριών συνδεθεί με τις δημόσιες μεταφορές για μεγα-λύτερες αποστάσεις, τότε καλύ-πτεται το μεγαλύτερο μέρος της ανάγκης των ανθρώπων για κι-νητικότητα.

ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ενοικίασης ποδη-λάτων που ήδη εφαρμόζονται σε διάφορες πόλεις του κόσμου βελτιώνουν άμεσα την ποιότη-τα των δημόσιων μεταφορών στις πόλεις αυτές.

ΟΙ ΑΝΕΤΕΣ και κυρίως ασφαλείς ποδηλατικές υποδομές κατοχυ-ρώνουν το δικαίωμα στη μετα-κίνηση σε ευαίσθητες ηλικια-

κές ομάδες, όπως τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να επανεξεταστεί η δυ-νατότητα χρήσης του ποδηλάτου για μεταφορά αγαθών, καθώς μια μεγάλη γκάμα ποδηλάτων ειδικά σχεδιασμένων για αυτόν το σκοπό θα μπορούσε να φέρει πολλαπλά οφέλη.

Η ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ συμβάλλει στη δημιουργία μιας κοινωνίας λι-γότερο εξαρτημένης από το πε-τρέλαιο.

ΕΙΝΑΙ ΦΘΗΝΟΤΕΡΟ να γίνουν επενδύσεις στις υποδομές για το ποδήλατο από το να γίνουν αντίστοιχες για τα μηχανοκίνητα οχήματα. Μάλιστα, τα οικονομι-κά οφέλη που θα προκύψουν από τέτοιες επενδύσεις έχουν πολλαπλασιαστικό χαρακτήρα.

ΟΙ ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΕΣ ενώσεις είναι έτοιμες να συμμετάσχουν στην οργάνωση και τη βελτίωση του ρόλου των ατόμων στη διαδι-κασία του μεταφορικού σχεδι-ασμού.

ΟΛΟΕΝΑ και περισσότερες πόλεις απομακρύνονται από τις πολιτι-κές εκείνες που λειτουργούν με άξονα το αυτοκίνητο. Ταυτόχρο-να, πριμοδοτούν το βάδισμα, την ποδηλασία και τις δημόσιες με-ταφορές. Αυτό που χρειάζονται πλέον είναι η υποστήριξη από τις επιμέρους εθνικές Αρχές.

Ντίνος Ρητινιώτης

Υλοποιώντας μία αρκετά έξυπνη ιδέα, η Seagate ανα-κοίνωσε την κατασκευή ενός νέου εξωτερικού σκληρού δίσκου ο οποίος τροφοδοτείται από μπαταρία και συν-δέεται ασύρματα με άλλες συσκευές. Κοινώς μπορείς να τον έχεις μέσα στην τσάντα σου και χωρίς καλώδια να έχεις πρόσβαση στα περιεχόμενά του από το Τablet PC ή το Smartphone σου. Εχει εξάλλου ειδική εφαρμογή για το iOS και σύντομα θα είναι έτοιμη και μία έκδοσή του για Android. Η μπαταρία του προσφέρει έως και 5 ώρες συνεχούς λειτουργίας, ενώ μπορείς πάντα να τον συνδέσεις και να τον συγχρονίσεις με τον υπολογιστή μέσω USB 2.0 ή USB 3.0. Η χωρητικότητά του φτάνει τα 500 GB και, αν η εταιρεία ρίξει λίγο την τιμή του (200 δολάρια) τον Ιούλιο που θα κυκλοφορήσει, σίγουρα θα γίνει ανάρπαστος από τους κατόχους ταμπλετών.

www.seagate.com

Είσαι στο κρεβά-τι ξαπλωμένος και θέλεις να μπεις στο ίντερ-νετ με το iPad 2. Ποιος έχει κου-ράγιο όμως να το κρατάει στα χέρια του, ειδικά από τη στιγμή που ζυγίζει 600 ασήκω-τα γραμμάρια; Οι προνοητικοί Ιάπωνες δίνουν τη λύση και σε αυτό το πρόβλημα, με το iPad Flexible Arm, ένα βραχίονα στήριξης που τοποθετείται στο κεφαλάρι του κρεβατιού σου. Στη βάση του βιδώνεται η ταμπλέτα και εμφανίζεται ακριβώς από πάνω σου, σαν οθόνη σε οδο-ντιατρείο. Σύμφωνα με τη Thanko (η καινοτόμος κατα-σκευάστρια), είναι σχεδιασμένο για iPad και iPad 2, αλλά αντέχει και κάθε άλλο Tablet PC με πάχος μικρότερο από 18 χλστ. Κοστίζει 61 δολάρια και μπορείς να το παραγ-γείλεις απευθείας από το site της εταιρείας, αν βέβαια κα-ταφέρεις να βγάλεις άκρη με τα γιαπωνέζικα.

www.thanko.jp

Αν έχεις καημό μία φορά στη ζωή σου να πιεις και να οδηγήσεις, το CityCycle της Caztek Engineering έχει φτιαχτεί για σένα. Εχοντας πιθανότατα ως πρότυπο το αυτοκίνητο των Flintstones, οι μηχανικοί της εταιρείας δημιούργησαν ένα όχημα ικανό να μεταφέρει 14 αν-θρώπους με την προϋπόθεση ότι θα κάνουν πετάλι. Σημαντική λεπτομέρεια; Είναι μπαρ και όσο εσύ ιδρώνεις και καις θερμίδες στις ξαναδίνει πίσω σερβίροντάς σου μπίρες. Φυσικά είναι εξοπλισμένο με led φωτισμό, θέσεις για το ποτήρι σου, ψυγειάκι και ηχεία για να ακούς και μουσική. Τώρα, αν προσπαθείς να βγάλεις άκρη για τη χρησιμότητά του, άδικα παιδεύεσαι. Δεν έχει απολύτως καμία, πάντως θα ήθελα να το δοκιμάσω και να κοιτάω τις φάτσες των περαστι-κών στην Κηφισίας. Κάτι μου λέει ότι θα είχε μεγάλη πλάκα.

www.citycycle.us

Με το κίνημα του ρετρό στη μόδα πιο πολύ από ποτέ, όλο και περισσότερες εταιρείες κυκλοφο-ρούν αναλογικά προϊόντα. Η φωτογραφική LC-Wide της Lomography είναι μια τέτοια περίπτω-ση, με ανταγωνιστικά τεχνικά χαρακτηριστικά και καλή τιμή. Σου επιτρέπει να τραβήξεις φω-τογραφίες σε φιλμ 35 χλστ., επιλέγοντας ανά-μεσα σε φουλ φορμά (36x24 χλστ.), τετράγωνο (24x24 χλστ.) και half-frame (17x24 χλστ.). Με την τελευταία επιλογή, κάθε φιλμ σού δί-νει 72 λήψεις, τη στιγμή που το ISO ρυθμίζεται μεταξύ 100-1600, η μέγιστη ταχύτητα φτάνει το 1/500 και το focus κυμαίνεται μεταξύ 0,4 έως το άπειρο. Οι διαστάσεις της κάμερας εί-ναι 108x68x44,5 χλστ. και το βάρος (χωρίς το φιλμ και την μπαταρία) φτάνει τα 220 γραμ., με την τιμή της να αγγίζει τα 349 ευρώ.

shop.lomography.com

Με κατασκευή που φέρνει λίγο σε «κάντο τελείως μόνος σου», τα ηχεία του στούντιο Joon & Jung υπόσχονται να προσφέρουν μια μοναδική ακουστική εμπειρία. Φτιαγμένα από ξύλο και πορσελάνη, τα Natural Speaker έχουν τη δυνατότητα, σύμφωνα με τους δημιουργούς τους, να αναπαράγουν φυσικό ήχο και μπάσο που ο ανταγωνισμός δεν μπορεί καν να πλησιάσει. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρουν στο site τους,

ο ήχος εγκλωβίζεται στα περισσότερα ηχεία. Αντίθετα, στα Natural Speaker η μουσική αποκτά μια ανεπαίσθητη ηχώ, ικανή να μαγέψει τα αυτιά, αλλά

και την τσέπη σου για να τα αγοράσεις. Η τιμή τους βέβαια δεν έχει γίνει γνωστή, δεδομένου όμως ότι είναι κατασκευασμένα στο χέρι

και ότι θα κυκλοφορήσουν σε περιορισμένο αριθμό αντι-τύπων, μην περιμένεις τίποτα οικονομικό.

joonjung.com

Σε μια προσπάθεια να ανακτήσει το εν-διαφέρον των αγοραστών smartphones, η Nokia παρουσίασε το κινητό X7. Εξο-πλισμένο με οθόνη AMOLED 4 ιντσών, ανάλυση 640x360, κατασκευή από ανοξείδωτο ατσάλι και γυαλί, κάμερα 8 μεγαπίξελ και δυνατότητα εγγραφής βί-ντεο HD, σίγουρα δεν περνάει απαρα-τήρητο. Το λειτουργικό του θα είναι το ανανεωμένο Symbian και συγκεκριμένα η έκδοση Anna, η οποία σύμφωνα με την εταιρεία έχει αλλάξει αισθητική για να είναι πιο ευχάριστη και εύχρηστη. Μία αλλαγή που σίγουρα ήταν απαραί-τητη, αφού οι προηγούμενες εκδόσεις του Symbian δεν φημίζονταν για την ευχρηστία τους. Θα περιμένουμε πά-ντως να το πιάσουμε στα χέρια μας για να δούμε αν θα καταφέρει να αντιμετω-πίσει την -ίσως λίγο υπερβολική- δυ-σπιστία μας.

www.nokia.com

Το καλοκαίρι έρχεται και, αφού μέχρι τον Αύγουστο δεν πρόκειται να κάνουμε μπάνιο, θα πρέπει τουλάχιστον να βρούμε έναν τρόπο να μαυρίσουμε για να μην μοιάζουμε με Σουη-δούς τουρίστες στις παραλίες. Η ξαπλώστρα Bulldozer Lounge των βραβευμένων σχεδι-αστών Mark Goetz και Efe Buluc είναι ιδανική για να τη βάλεις στο μπαλκόνι σου, να ξαπλώσεις πάνω της και να καθίσεις να σε χτυπάει ο ήλιος σαν ευτυχισμένη φώκια. Εμπνευσμένη από τις συμπαθέστατες μπουλντόζες, διαθέτει ειδι-κό μηχανισμό που επιτρέπει στα κομμάτια της να προσαρμοστούν όπως ακριβώς σε βολεύει. Επιπλέον, είναι κατασκευασμένη από αλουμίνιο και το ειδικό ανθεκτικό υλικό neoprene, που δεν γλιστράει ούτε κολλάει όταν ιδρώνεις. Και φυσι-κά, όπως όλα τα γκάτζετ που σέβονται τον εαυτό τους, διπλώνει για να μην πιάνει χώρο όταν δεν τη χρησιμοποιείς.

www.markandefe.com

Μία νέα συνέχεια της θρυλικής σειράς Carmageddon φαίνεται έτοιμη να ανακοι-νώσει η Square Enix, 11 ολόκληρα χρό-νια μετά τον τελευταίο τίτλο. Το παιχνίδι, που είχε γίνει διάσημο για τη βιαιότη-τά του, είχε ξεσηκώσει αντιδράσεις όταν πρωτοκυκλοφόρησε, καθώς αναλάμ-βανες το ρόλο ενός οδηγού-δολοφόνου και σκότωνες κυριολεκτικά ό,τι έβρισκες μπροστά σου. Σταμάτησε όμως να κυ-κλοφορεί στις αρχές της νέας χιλιετίας με τελευταίο κεφάλαιο το Carmageddon TDR 2000. Από τότε, βέβαια, έχουν αλ-λάξει πολλά στο χώρο του gaming, οπότε η εταιρεία θα πρέπει να βρει κάτι πρωτό-τυπο για να μας εντυπωσιάσει. Υπομονή μέχρι την 1η Ιουνίου, όταν το ρολόι του επίσημου site θα μηδενιστεί και θα απο-καλύψει τι κρύβει πίσω του.

www.carmageddon.com

Χρειάζεσαι ένα μοντέρνο γραφείο και έναν πρωτό-τυπο πύργο για τον υπολο-γιστή σου. Γιατί να μην τα συνδυάσεις σε μία συσκευή, εξοικονομώντας χώρο και φτιάχνοντας κάτι εντυπωσι-ακά καινούργιο; Κάπως έτσι σκέφτηκε ένας Ολλανδός με το ψευδώνυμο L3p και δημι-ούργησε το Compudesk, ένα γραφείο που έχει μέσα του ένα PC. Το βασικό του μέρος είναι κατασκευασμένο από inox, μέσα στο οποίο τοποθετήθηκαν όλα τα εξαρτήματα, όπως μητρική κάρ-τα, επεξεργαστής κλπ. Από πάνω μπήκε τζάμι για να βλέπεις το περιεχόμενο και στη συνέχεια βιδώθηκε στον τοίχο. Είναι κατάλληλο για overclock, εντελώς αθόρυβο, χωρίς καλώδια και μπορείς να αλλάξεις εξαρτήματα για πλάκα. Αυτή την περίοδο παίρνει μέρος σε διαγωνισμό για αυτοσχέδιους πύργους και, αν θέλεις να φτιάξεις κάτι παρόμοιο, υπάρχουν όλα τα σχέδια ανεβασμένα στο διαδίκτυο με τα βήματα ένα προς ένα.

casemod2011.coolermaster.com

Φοιτητή, εργένη και γυναίκα που ζεις μαζί με άνδρες, μόλις βρήκατε το από-λυτο γκάτζετ για την τουαλέτα σας: το Scooba 230, μια ηλεκτρική σκούπα-ρομπότ που καθαρίζει όσο εσείς κάθε-στε. Αν και υπάρχουν πολλές ανάλογες σκούπες, το μεγάλο της πλεονέκτημα είναι το μικρό της μέγεθος που της επι-τρέπει να πάει πίσω από την τουαλέτα, δίπλα από το καλαθάκι και σε όλα τα δύσκολα σημεία στα οποία μαζεύεται βρομιά. Εσείς απλά πρέπει να τη γε-μίσετε με νερό, να πατήσετε το κουμπί clean και να τη δείτε να σκοτώνει το 97% των οικιακών βακτηριδίων. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν αντικαθι-στά πλήρως το παραδοσιακό σφουγγά-ρισμα με αγνή, πατροπαράδοτη χλωρί-νη. Οπότε, ακόμα και αν δώσετε τα 300 δολάρια που κοστίζει, να καθαρίζετε πού και πού, ε;

www.irobot.com

Μια νέα σειρά προϊόντων που προσφέρει στους μικρούς παραγωγούς δικαιότερες τιμές παρουσίασε ο όμιλος Carrefour Μαρινόπουλος υπό τον τίτλο Carrefour Αgir Solidaire. Η σειρά αφορά προϊόντα που έχουν παραχθεί ή κατασκευαστεί από καλλιεργητές και εργάτες των αναπτυσσόμενων χωρών και πιστοποιούνται από οργανισμούς (Max Havelaar) υπεύθυνους για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας των εργαζομένων και την οικονομική τους στήριξη. Η ανάπτυξή τους υποστηρίζει κοινωνικά τόσο τον παρα-γωγό, το ίδιο το προϊόν και τη διαδικασία παραγωγής του, όσο και τον καταναλωτή για την επιλογή αλληλεγγύης που επιδεικνύει. Μεταξύ άλλων περιλαμβάνει τον καφέ, την σοκολάτα, το κακάο, το τσάι, το ρύζι, τις μαρμελάδες, τις κομπόστες και τις μπανάνες.

Εάν είσαι συνδρομητής καρτοκινητής και καρτοπρογράμματος της Vodafone, έχεις πλέον τη δυνατότητα να απολαμβάνεις περισσότερο ίντερνετ από το κινητό σου με τη μοναδική προσφορά του πακέτου “Surf & Email 60”. Συγκεκριμένα, όλοι οι νέοι, καθώς και οι υφιστάμενοι συνδρομητές του μη-νιαίου πακέτου “Surf & Email 60” μέχρι και τις 30 Ιουνίου θα λαμβάνουν τα διπλάσια MB! Ετσι, αντί για 60 ΜΒ το μήνα που ίσχυε μέχρι τώρα, οι συνδρομητές θα έχoυν στη διάθεσή τους 120 ΜΒ για πλοήγηση στο ίντερ-νετ από το κινητό μόνο με 3 ευρώ το μήνα! Η ενεργοποίηση του πακέτου μπορεί να γίνει στέλνοντας δωρεάν SMS ΣΕ60 ή SE60 στο 19109 ή με μία δωρεάν κλήση στο 1286. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείς να επι-σκεφθείς και την ιστοσελίδα: www.vodafone.gr.

Βλέπεις την τιμή της βενζίνης και σε πιάνει ίλιγγος; Ερχεται η κίνηση στους δρόμους και σε αποτελειώνει; Το νέο σκούτερ MP3 Yourban LT της Piaggio είναι η λύση, καθώς οδηγείται μόνο με δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου και έχει εξαιρετικά χαμηλή κατανάλωση. Οι συμπαγείς του διαστάσεις και ο ευέλικτος χειρισμός του το κάνουν ιδανικό για να ξεγλιστρά ακόμα και από την πυκνή κυκλοφορία. Απευθύνεται ιδιαίτερα στους νέους και δυναμι-κούς επαγγελματίες που χρησιμοποιούν το σκούτερ για την καθημερινή μετακίνησή τους, καθώς και στο γυναικείο κοινό που αναζητά ένα ασφαλές, ευέλικτο και διασκεδαστικό μέσο μετακίνησης. Στο βασικό του εξοπλισμό περι-λαμβάνει το ηλεκτρονικό σύστημα κλειδώματος της μπροστινής ανάρτησης, χάρη στο οποίο στέκεται στους τρεις τροχούς χωρίς να χρειάζεται να πατάς στο έδαφος στις σύντομες στάσεις. Κάντο δικό σου στην τιμή των 5.990 ευρώ, με προκαταβολή από 0% και έως 72 μήνες εξόφληση.

Η αυθεντική μεξικάνικη μπίρα SOL επιστρέφει δυναμικά για να κάνει τα καλοκαίρια μας ακόμα πιο απολαυστικά, γεμίζο-ντάς τα με ανεμελιά και αισιοδοξία, δείχνοντας σε όλους μας ξεκάθα-ρα τον αληθινό τρόπο διασκέδασης! Με το απαλό άρωμα λυκίσκου, αλλά και τη δροσιστική γεύση της που συνδυά-ζεται ιδανικά με λεμόνι, η SOL είναι η απόλυτη επιλογή μπίρας για τις ζεστές ημέρες και νύχτες που ξεκινάνε. Με την εξωτική προέλευσή της, το μόνο σίγουρο είναι πως... θα τσιμπηθείς μαζί της! Η SOL παρά-χθηκε για πρώτη φορά το 1899 σε ένα μικρό ζυθοποιείο του Mexico City. Ο Γερμανός ζυθο-ποιός της παρατήρησε μια αχτίδα ήλιου να αντανακλάται στο δοχείο ζυθοποίησης και έτσι εμπνεύστηκε το όνομά της που σημαί-νει ήλιος! Ο ήλιος και οι ακτίνες του υπάρχουν στην ετικέτα της από τα πρώτα κιό-λας χρόνια ύπαρξης της μάρκας και αποτελούν σήμα κα-τατεθέν της SOL μέχρι και σή-μερα.

θοποίησης και έτσι πνεύστηκε το όνομά ς που σημαί-ι ήλιος! Ο ιος και οι τίνες του άρχουνην ετικέτα ς από τα ώτα κιό-ς χρόνια αρξης της ρκας και οτελούν μα κα-τεθέν της

OL μέχρι ι σή-ρα.

Τις κατηγορίες του με όλα τα απα-ραίτητα καλοκαιρινά προϊόντα γέμι-σε το ηλεκτρονικό πολυκατάστημα plus4u.gr, για να υποδεχτεί την κα-λύτερη εποχή του χρόνου. Ειδικό-τερα, το κατάστημα της ένδυσης γέ-μισε τις e-βιτρίνες του με εσπαντρί-γιες από τη Γαλλία και καλοκαιρινές collection επώνυμων brand (Gas,

DKNY, Wrangler, Oneil κά.) σε δρο-σερές τιμές. Από την πλευρά του, το κατάστημα των αθλητικών ειδών πήρε χρώμα, καθώς απέκτησε όλη τη φετινή συλλογή της διάσημης πλέον σαγιονάρας Havaianas, ενώ το κα-τάστημα των εργαλείων εξοπλίστηκε πλήρως για να περιποιηθεί τον κήπο σου με τον καλύτερο και φθηνότερο

δυνατό τρόπο. Το κατάστημα, τέλος, των accessories, που συμπληρώνει πάντα με τον ομορ-φότερο τρόπο το ντύ-σιμό σου, ανανεώθηκε πλήρως και σε περιμέ-νει να το ανακαλύψεις.

Τη δυνατότητα να ταξιδέψεις στις ΗΠΑ σε προνομιακές τιμές σού προσφέρει η Turkish Airlines. Αναλυτι-κότερα, μπορείς να κλείσεις θέση για Νέα Υόρκη, Σικάγο, Τορόντο και Ουάσινγκτον από 299 ευρώ, ενώ μία βόλτα στην Πόλη των Αγγέλων θα ξεκινά από τα 369 ευρώ (δεν περιλαμβάνονται οι φόροι αεροδρο-μίων). Τα νέα πακέτα περιλαμβάνουν ταξίδι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, κάνοντας κράτηση από την Αθήνα, με ενδιάμεση στάση στην Κωνσταντινούπολη. Σε περίπτωση, μάλιστα, που επιλέξεις να ταξιδέψεις με Comfort Class στο Λος Αντζελες, στο Τορόντο και στη Νέα Υόρκη, θα απολαύσεις τις ανέσεις που σου προσφέρει η θέση, αλλά και τις ειδικές τιμές. Η Turkish Airlines, μέλος της Star Alliance, είναι σήμερα μια εταιρεία τεσσάρων αστέρων, με στόλο που αποτελείται από 163 αεροσκάφη, τα οποία πετάνε σε 181 προορισμούς σε όλο τον κόσμο.

Την ευκαιρία να απολαύσουν τη μεγάλη γιορτή του ποδο-σφαίρου, τον τελικό του Champions League, με έναν ξε-χωριστό τρόπο δίνει η Wind σε συνεργασία με τα Sprider Stores και την Pizza Fan στους τυχερούς νικητές του δια-

γωνισμού που διεξήχθη πανελλαδικά μέσω των καταστημάτων των τρι-ών εταιρειών. Στην εκ-δήλωση, που πραγμα-τοποιείται το Σάββατο στις 28 Μαΐου στο Arena Soccer Club (Μελισσί-ων και Κωστή Παλαμά 4, Μαρούσι), οι νικητές μαζί με τις οικογένειες και τους φίλους τους θα έχουν την ευκαιρία από τις 6 το απόγευμα να συμμετάσχουν σε ποδο-σφαιρικές δραστηριότη-τες και να παίξουν παι-

χνίδια, όπως τουρνουά Playstation, Ιnflatable Football, πο-δόσφαιρο 5x5 και ποδοσφαιράκι. Η βραδιά θα συνεχιστεί παρέα με τον Αντώνη Νικοπολίδη, δωρεάν πίτσα από την Pizza Fan και φυσικά με την προβολή του αγώνα που όλοι περιμένουν από γιγαντοοθόνη.

Με μεγάλο νικητή τον Βρετανό Gary Hunt ολοκληρώθηκε ο τρίτος αγώνας Red Bull Cliff Diving World Series 2011 που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα την περασμένη Κυριακή. Ο 26χρονος κατέκτησε την πρώτη του νίκη για τη φετι-νή σεζόν στην πανέμορφη Λίμνη της Βουλιαγμένης, στο ίδιο σημείο που είχε και πάλι στεφθεί νικητής το 2009. Με το oλυμπιακό πνεύμα παρόν, ο Τσέχος Michal Navratil κατέλαβε την τρίτη θέση μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό. Ο Artem Silchenko συμπλήρωσε το βάθρο των νικητών κατακτώντας τη δεύτερη θέση. Οι θεατές είχαν ακόμα την ευκαιρία να βρεθούν κοντά στο ζωντανό θρύλο των καταδύσεων, τέσσερις φορές χρυσό Ολυμπιονίκη, Ελληνοαμερικανό Greg Louganis, που ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής. Ο επόμενος σταθμός του Red Bull Cliff Diving World Series 2011 θα πραγματοποιηθεί στην πόλη La Rochelle της Γαλλίας στις 18 Ιουνίου.

Κρίμα που η πιο ενδιαφέρουσα μεταγραφή του καλοκαιριού έγι-νε ήδη στο τέλος Μαΐου. Ο λόγος για την αλλαγή στρατοπέδου του Αντρέα Πίρλο, ο οποίος παρου-σιάστηκε από τη Γιουβέντους και επίσημα, μετά από ένα μηνιαίο πε-ρίπου φλερτ. Μέχρι το Σεπτέμβριο θα ασχολούμαστε με τα σαχλά εκα-τομμύρια των Αράβων της Σίτι και με το αν ο Σεσκ θα πάει επιτέλους στην Μπαρτσελόνα. Βαρετό.

Ο Νίκος Μαχλάς, πρόεδρος του ΟΦΗ που αυτές τις ημέρες διαμαρτύρεται δι-καίως ή αδίκως -δεν έχω ιδέα- για το ότι δεν του δόθηκε άδεια για την ερ-χόμενη χρονιά, συνάντησε τυχαία (;) τον πρόεδρο της ΕΠΟ Σοφοκλή Πιλά-βιο και του είπε ότι ο Ολυμπιακός Βό-λου (;) χρωστάει χρήματα στον Ερόλ Μπουλούτ (πού τον θυμηθήκαμε;) και ως εκ τούτου κακώς πήρε άδεια για τη νέα χρονιά. Ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μπίσκαν, Μπίστσαν, Φρανκ Ράικαρντ της Κροατίας. Οπως και να πεις έναν παίχτη σαν τον Ιγκόρ, δεν έχει καμία σημασία, αφού το ταλέντο του και κυρίως η όρε-ξή του για μπάλα τον έκαναν παγκοσμίως διάσημο. Ο Παναθηναϊκός είχε την τύχη να συμφωνήσει μαζί του το 2005 και να τον φέρει στην Παιανία, με τους οπα-δούς της Λίβερπουλ να καίνε τα διαρκείας τους στο Αν-φιλντ διαμαρτυρόμενοι στη διοίκηση για την απώλειά του. Η μεταγραφή όμως είχε γίνει και ο εκρηκτικός αμυντικός μέσος ευλόγησε τα ποδοσφαιρικά γήπεδα της χώρας μας με τις εμφανίσεις του. Το άγρυπνο βλέμ-

μα του και η μανία με την οποία κυνηγούσε τις φάσεις δικαιολόγησαν μέχρι και το τελευταίο ευρώ του συμβο-λαίου του, τη στιγμή που οι φανέλες του στις μπουτίκ γίνονταν ανάρπαστες από πιτσιρικάδες που ήθελαν να του μοιάσουν. Με δάκρυα στα μάτια, οι οπαδοί των Πρασίνων τού είπαν αντίο το 2007 καταλαβαίνοντας, ωστόσο, πως τα καλά πράγματα στη ζωή κρατούν λίγο. Σήμερα ο Ιγκόρ αγωνίζεται στην Ντιναμό Ζάγκρεμπ της καρδιάς του, μπαινοβγαίνοντας ενίοτε στα αστυνομικά τμήματα για ξυλοδαρμούς. Θα σε θυμόμαστε για πάντα, Φρανκ Ράικαρντ της Κροατίας.

Μου έχει λείψει...

Οι υποθέσεις «Βάλνερ» και «Αχιλλέας Μπέος νιώθει αδιαθεσία και μπαίνει στα αποδυτήρια» δεν είναι ίδιες, ωστόσο έχουν ένα βασικό κοινό: βασίζονται στη χυδαιότητα του ισχύοντος νόμου, όπως αυτός επιβάλλει διαφορετικά πράγματα από όσα έγιναν στο γήπεδο. Συγγνώμη, αλλά οι δύο περιπτώσεις είναι περισσότερο ίδιες από όσο διαφορετικές.

Δίπλα στον χαρακτηρισμό «υπόδειγμα επαγγελματία» υπήρχε πάντα και το «υπό-δειγμα οικογενειάρχη». Ο λόγος για τον Ράιαν Γκιγκς, που προτίμησε -όπως φαίνε-ται- μια ξένη αγκαλιά από το μετάλλιο πι-στότητας. Ολα αυτά όμως, όταν πρόκειται για παραμονές τελικού Champions League, δεν έχουν καμία σημασία, ακόμα και για τους Αγγλους που συνήθως είναι λίγο συ-ντηρητικοί σε κάτι τέτοια. Ετσι λοιπόν, μια εθελοντική ομάδα περιφρούρησης οπαδών της Γιουνάιτεντ κύκλωσε το σπίτι του Ράιαν και δεν δίστασε να ρίξει αυγά στους παπα-ράτσι που πλησίαζαν. Για να μην επηρεα-στεί ο Giggsy και έχει μειωμένη απόδοση στον τελικό, να μην είναι στεναχωρημένος, να μην προλάβει να δει το πρόσωπό του να γελοιοποιείται σε κάποιο ταμπλόιντ. Και όλα αυτά γιατί στη Γιουνάιτεντ ξέρουν ότι, αν έχουν κάποιες ελπίδες κόντρα στην Μπαρτσελόνα, αυτές υπάρχουν μόνο αν δώσει ο Ουαλός τα γνωστά του μαθήματα κύρους στους Ισπανούς ομόλογούς του. Με αυτό το σκανδαλάκι λοιπόν, πάμε για τον 20ό τελικό Champions League, αύριο το βράδυ, ανάμεσα -επιτέλους- στις δυο σπουδαιότερες ομάδες της χρονιάς.

Ξέρεις τι θέλεις, Κριέ. Και αυτό που θέλεις το ξέρει κι αυτό ότι το θέλεις. Και με τόσες αστρικές πλεκτάνες πάνω από το κεφάλι σου, νιώθεις τα πόδια σου να πηγαίνουν μόνα τους στην Ερμού να το πάρουν. Ρίξτο λίγο έξω με τα οικονομικά σου, δεν πειρά-ζει. Πες ότι ήπιες 8.000 καφέδες.

Κι εσένα, Ταύρε, σε πιέζουν τα άστρα να ασχοληθείς με τα χρήματά σου, αλλά μάλλον να εξορθολογήσεις τον τρόπο που τα διαχειρίζεσαι, παρά κάτι άλλο. Κάνε έναν ισολογισμό να δεις τι σου γίνεται, δεν κάνει κακό. Ισως να είναι και καλή ευκαι-ρία να δεις ότι ιδέες που κρατούσες πίσω λόγω των οικονομικών σου μπορεί τελικά να είναι επιτεύξιμες.

Η συγκέντρωσή σου επιστρέφει σιγά-σιγά, Δίδυμε, και κατά κάποιον τρόπο μαζί της και η εστίασή σου. Βγαίνοντας από τη θολούρα βλέπεις ένα φρέντο και μια πλα-τεία και αναρωτιέσαι αν θα έπρεπε να εί-σαι εκεί ή να βάζεις πάλι μπρος όλα εκείνα τα ωραία που είχες ξεκινήσει. Και μάλλον ισχύει το δεύτερο.

Ενώ ο Καρκίνος έχει βάλει όλες τις μηχανές εμπρός και φτάνει σε σημείο να τις κάψει, να πάρει και τους επιβάτες μαζί του και μετά να αναρωτηθεί τι έγινε. Μή-πως να βάλεις ένα φρένο, Καρκίνε; Καμιά φορά είναι ωραίο να μπορείς να απολαμ-βάνεις και τη διαδρομή.

Εστιάζεις στην καριέρα σου, Λέοντα, στα μεταπτυχιακά σου και -προφανώς- στα σπορ με τόση τρεχάλα που ρίχνεις. Είναι καιροί μεγάλης πίεσης αυτοί που περνάς, αλλά δεν κρατάνε για πάντα. Πάρε βαθιά ανάσα, βούτα και όταν βγεις πάλι στην επι-φάνεια θα δεις παραλίες μπροστά σου.

Νιώθεις ευχάριστα και χαλαρά, Παρ-θένε, τώρα που τα ενδιαφέροντά σου στρά-φηκαν προς καλύτερη κατεύθυνση. Εφτασε ο καιρός που θα γίνεις καλύτερος άνθρω-πος, μαθαίνοντας πιο πολλά από κάθε εμπειρία. Ξεκίνα μια ξένη γλώσσα, να δεις που θα τη μιλάς στον τόπο της σε λίγο.

Αυτό που ζητάς αυτή τη στιγμή και όχι αργότερα, Ζυγέ, είναι σωματική ευ-χαρίστηση. Να φας, να πιεις, να τον πιεις, τα πάντα. Ακολούθησε τα ένστι-κτά σου, γιατί διαφορετικά ποιος ξέρει τι κουσούρια θα σου μείνουν. Πρόσεξε μην παραπιείς πάντως.

Το ρομαντικό παιχνίδι των άστρων θα σε πιάσει για τα καλά, Σκορπιέ. Θα θέλεις να πιαστείς χέρι-χέρι σε καμιά Σαντορίνη, να πιεις από το ίδιο ποτήρι στον Βρεττό, να κόβεις λουλούδια τρέχοντας στους αγρούς, ρεζίλι έχεις να γίνεις. Απόλαυσέ το παρόλα αυτά, γιατί τι μας έχει μείνει;

Ενώ ο Τοξότης ξέρει ότι έχει πολλή δουλειά και ξέρει ότι κάποιος πρέπει να την κάνει. Μόλις δει τα αποτελέσματα, πράγμα που δεν θα αργήσει, θα πετάει στα σύννεφα, μέχρι να φτάσει όμως εκεί, η δι-αδικασία τον σκοτώνει. Φάε λίγο παγωτό, Τοξότη, και όλα θα πάνε καλά.

Εσύ, Αιγόκερε, θα βρεις ίσα-ίσα αρκε-τή ενέργεια για να αναθερμάνεις τη σχέση σου με τον κόσμο, να βελτιώσεις τη δου-λειά σου, να βγεις ραντεβού, να βγεις από τα ρούχα σου, να ξαναανακαλύψεις ένα χόμπι που σε γεμίζει. Γράψε μια ιστορία: “Scripta manent”, λένε οι παλιοί.

Πάρε ένα ταξί για Σύνταγμα, Υδροχόε, πιάσε ένα παγκάκι, πάρε μια-δυο μπίρες και κοίτα τον κόσμο να περνάει. Δεν φα-ντάζεσαι πόσο θα μειωθεί η πίεση και η ένταση που σε έχουν καταβάλει αυτό τον καιρό. Και περίμενε μια ευχάριστη έκπλη-ξη στη μέση της εβδομάδας, πολύ ευχάρι-στη όμως, λέμε.

Η πραγματικότητα σε πιέζει, Ιχθύ, αυτό όμως δεν είναι πρωτότυπο στους καιρούς που ζούμε. Ούτε όμως λύνει ή εξαφανίζει το πρόβλημα. Κάνε κάτι που ζητάει η καρδιά σου πολύ, κάνε κάτι καλό στον εαυτό σου, γιατί αυτόν έχεις. Και μην διστάσεις να φλερτάρεις διαδι-κτυακά, ξέρω τι σου λέω.

Τη ζωντανή παρακολούθηση της συγκέντρωσης που πραγματοποιήθηκε την Τετάρ-τη στο Σύνταγμα. Αν και η ιστοσελίδα του ΣΚΑΪ δήλωσε περήφανα ότι παρακολου-θούν ταυτόχρονα πάνω από 6.000 χρήστες, εγώ μάλλον ήμουν η μόνη στην Ελλάδα που δεν τα κατάφερα. Το Γύθειο λέει δεν έχει σήμα 3G, οπότε, όσο και να προσπαθού-σα, έβλεπα μόνο την εικόνα του πρώτου δευτερόλεπτου. Τις λεπτομέρειες τις διάβασα. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν εντυπωσιακή, χωρίς δακρυγόνα, μολότοφ, προσαγωγές και συλλήψεις. Και τα συνθήματα για πρώτη φορά εύστοχα. «Τι ώρα είναι; Ωρα να φύ-γουν». Χαλάλι, λοιπόν, το βρίσιμο στην εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Κι ας κάνω 20 λεπτά να τσεκάρω τα e-mail μου. Ε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.

Την παρακολούθηση του live του “Greek Idol”. Μετά την αποτυχημένη διαδρομή με το ταξί, αποφάσισα να δω κάτι χαλαρό. Να ακούσω κάνα τρα-γουδάκι μπας και μου φτιάξει λίγο η διάθεση. Αντι για αυτό όμως, είδα τρεις εκνευριστι-κά εμπαθείς ανθρώπους να καταρρακώνουν νέα παιδιά τα οποία οι ίδιοι είχαν επιλέξει να βρίσκονται εκεί. Αλλοι με καλή φωνή, άλλοι όχι, προ-σπαθούσαν όχι να τραγουδή-σουν, αλλά να αντικρούσουν τα σχόλια με σχετική αξιοπρέ-πεια. Δηλαδή να μην βάλουν τα κλάματα και φύγουν τρέχο-ντας. Που, εδώ που τα λέμε, είναι και το πιο λογικό όταν σου λένε «Σε βλέπω να γυρί-ζεις στο γραφείο σου και να ακούς τα τραγούδια των άλλων από το τρανζιστοράκι σου». Πάει και αυτή η επιλογή για χαλάρωση. Το Σάββατο τελικά δεν ήταν η μέρα μου.

Με ηρεμία τη διαδρομή Μετς-Πατήσια. Οταν μπήκα στο ταξί το περασμένο Σάβ-βατο, φαινόταν καθαρά ότι δεν είχα και πολλή όρεξη για κουβέντες. Ανέφε-ρα την περιοχή που ήθελα να πάω, όπως και τη διαδρομή που επιθυμούσα να ακολουθήσω χωρίς πολλά-πολλά. Ελα όμως που η οδηγός του ταξί είχε διαφο-ρετική άποψη. Στην αρχή διατυπώθηκαν οι γνωστές ερωτήσεις σπασίματος πά-γου: «Τι δουλειά κάνεις;» και «Τι ηλικία έχεις;» Μόνο που εμένα δεν με ενδιέφε-ρε να σπάσει ο πάγος. Λόγω ευγένειας απαντούσα σαν σε τηλεπαιχνίδι. Κοφτά, μονολεκτικά και γρήγορα. Μόνο που η οδηγός δεν πτοήθηκε. Και αφού είδε ότι οι προσωπικές ερωτήσεις δεν κατέληξαν σε διάλογο, άρχισε την κοινωνική ανά-λυση. Να διώξουμε τους ξένους, να τους στείλουμε σπίτι τους, αυτοί φταίνε για όλα κτλ. Μετά από 20 λεπτά και αφού είχαμε σχεδόν φτάσει Πατήσια, δεν άντεξα άλλο. Κάπου εκεί στην ατάκα «Ενας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» έγινα έξαλ-λη και άρχισα να φωνάζω στην οδηγό που μάλλον τρόμαξε. Εμ, αφού έβλεπε ότι δεν είχα διάθεση για κουβέντες, τι την ήθελε την ανάλυση;

Την ανάγνωση της είδησης ότι οι Αμερικανοί με νέο δια-στημόπλοιο θα φτάσουν πέρα από το φεγγάρι. Εκτός του ότι δεν μπορούσα να καταλάβω τις επιστημονικές λεπτο-μέρειες, προς τη μέση του κειμένου αναφέρθηκε το σχέ-διο του Ομπάμα να αλλάξει τη διαστημική στρατηγική του προκατόχου του με στόχο να φτάσει μακρύτερα από τη Σελήνη. Αργότερα, λέει, το συγκεκριμένο διαστημό-πλοιο θα μπορεί να φτάσει στον Αρη ή τα φεγγάρια του. Εδώ ο κόσμος καίγεται, που λέμε...