Maria MontessoriPEDAGOG

Maria Montessori urodziła się 31 sierpnia 1870 roku w Chiarawall

we Włoszech

Montessori jeszcze za życia otrzymała na swą pracę

pedagogiczną błogosławieństwa papieży: Piusa X i Benedykta XV

oraz uzyskała imprimatur na prace poświęcone wychowaniu

religijnemu.

Obroniła doktorat z psychiatrii 10 lipca w 1896 roku, stała się tym

samym pierwszą kobietą – lekarzem we Włoszech (na 110

punktów otrzymała 105)

„Bardziej zajęta, niż nauczycielka ludowa, i zupełnie pozbawiona

wakacji, uczyłam dzieci od 8. rano do 7. wieczór. Te dwa lata praktyki

są moim pierwszym i właściwym tytułem do pedagogii.”

Case dei Bambini - czyli Dom Dziecięcy został otwarty 6 stycznia

1907 roku, w dzielnicy Świętego Wawrzyńca przy ulicy Via dei Marsi

Nr 58

W 1910 roku podjęła decyzję o rezygnacji z wykonywania

praktyki lekarskiej, a także opuściła Uniwersytet Rzymski i w pełni zajęła się pracą pedagogiczną,

skupiając się na popularyzowaniu i rozwijaniu swojej metody

Nurt Nowego Wychowania

Okaleczamy godność dziecka wyręczając je w czynnościach,

które mogłyby przy naszej pomocy wykonać samo

Istota Pedagogiki Montessori sprowadza się do stwierdzenia, że ponieważ każde dziecko jest inne, powinno rozwijać się według stworzonych przez siebie, – czyli przez swojemożliwości, kompetencje i umiejętności –indywidualnych planów rozwojowychtak, aby ich właściwa realizacja umożliwiała mu naukę samodzielną i efektywniejszą

Proces nauczania jest skuteczny, gdy wokół dziecka panuje

atmosfera poszanowania dla jego wysiłku: cisza i spokój,

brak pośpiechu, oceniania i rywalizacji. Dziecko może się

skoncentrować przy wykonywanej przez siebie pracy.

Rolą nauczyciela jest wskazywać dziecku jak korzystać z materiału dydaktycznego,

wprowadzać i respektować zasady swobody wyboru, rodzaju, czasu, miejsca

i formy pracy,zasady stopniowania i izolowania

trudności, porządku, transferu, własnego działania

i powtarzania, samokontroli i ograniczenia.

SWOBODNY WYBÓR

Pozwól mi zrobić to samemu

Dziecko zdobywa wiedzę i doświadczenie poprzez:- absorbującą psychikę (rejestracja w podświadomości informacji z otoczenia)- okresy szczególnej wrażliwości (czas optymalny, zainteresowań)- polaryzacja uwagi (wnikliwe i długotrwałe zainteresowanie jednym przedmiotem)

Materiał dydaktyczny:- niezbędny do ćwiczeń życia praktycznego- sensoryczny- akademicki- artystyczny (związany z ekspresją dziecka)

Tygodniowy plan pracy

Ocena opisowa

Porządek w otoczeniu - porządek w sercu

To nie dziecko powinno dostosować się do szkoły,

lecz na odwrót

Częste opuszczanie szkoły jest wskazane, gdyż poprzez wycieczki i

wędrówki dzieci wyobcowane przez nowoczesny świat, lepiej uczą się „w naturze i z nią żyć”

Montessori uważała, iż uczenie na drodze aktywności wymaga stworzenia odpowiedniej bazy materialnej. W

zakresie wychowania religijnego zaprojektowała Montessori, pomoce, które były związane przede wszystkim

z wprowadzeniem dziecka w liturgię, np. dla zapoznania wychowanka z symboliką ołtarza i pojawiających się na nim w czasie eucharystii przedmiotów, Montessori zgromadziła

w Atrium zminiaturyzowane kopie rzeczywistych naczyń liturgicznych, aby dziecko mogło je zobaczyć, dotknąć i

poznać ich przeznaczenie. Inną ciekawą pomocą jest kalendarz liturgiczny objaśniający budowę roku

kościelnego. Montessori zobrazowała upływający czas w formie okręgu, będącego niczym tarcza zegara, na którym

drewniane tabliczki oznaczające kolejne tygodnie oznaczone są barwami odpowiadającymi danym okresom

liturgicznym.

Wiele uwagi poświęciła Maria Montessori wprowadzeniu dziecka w rzeczywistość objawioną na kartach Pisma

Świętego. Doskonale nadają się do tego celu przypowieści ewangeliczne. Są one proste w swojej

strukturze, bardzo krótkie w narracji, ale za to bogate w treść. Można przedstawiać je dzieciom już od 3-go roku życia, posługując się metodą inscenizacji, do której są

wykorzystywane płaskie sylwety. Centrum wszystkich przypowieści stanowią te o Dobrym Pasterzu. Dziecko poznaje dzięki nim Boga, który szuka zaginionej owcy, zagubionej drachmy, przyjmuje syna marnotrawnego. W ten sposób doświadcza, iż Bóg jest

miłością, troszczy się o każdą owieczkę, a więc o każdego człowieka, szuka jej i przygarnia do swego serca.

Zadaniem wychowawcy jest wspólne z dzieckiem odkrywanie Boga. Oczywiście, posiada on wiedzę o wiele szerszą niż wychowanek i stąd podstawowym

jego celem powinno być ofiarowanie dziecku pomocy na trudnej drodze rozwoju. Nie może jednak

wychowawca budować tu relacji mistrz - uczeń, pouczający - pouczany; bowiem prawdziwym Mistrzem

i Nauczycielem jest Bóg. Montessori podkreślała, że dziecko i jego dusza są dla wychowawcy wielką

tajemnicą. Nie sposób jej odkryć na drodze teoretycznego przygotowania. Aby poznać dziecko

potrzeba modlitwy, której w procesie wychowawczym towarzyszy wnikliwa obserwacja młodego człowieka.

Podstawową cechą wychowawcy jest miłość do dziecka ogarniająca "jak

płomień". By był do niej zdolny, musi przejść radykalną przemianę - wyzbyć się dumy, zakłamania, chęci górowania nad dzieckiem, pychy czy przejawów ciągłego niezadowolenia z niego. Montessori jako wzór stawiała nauczycielom Chrystusa -

Sługę.

Dzieła„Kinder die in der Kirche leben” (Dzieci, które żyją w Kościele)

i „Gott und das Kind” (Bóg i dziecko).

Maria Montessori posiadała geniusz traktowania dziecka, nawet bardzo małego, jako osoby, żywej istoty,

która ma swoje własne prawa rozwoju. Z tej perspektywy żąda ona nieustannie, by nie narzucano dziecku od samego początku praw stworzonych przez

dorosłych i nieodpowiednich dla niego, ale by wychowawca - dla wypełnienia swej roli - zgodził się wycofać zamiast się narzucać. Ma stać, rzecz jasna, u boku dziecka, ale z całą powściągliwością i uważnie bacząc na jego pierwsze reakcje, tym bardziej, że dochodzą one do głosu w atmosferze obopólnej

wolności i osobistej autonomii. (...)

Paweł VI z okazji stulecia jej urodzin w 1970 r.

Czyżby wady?- brak pracy zespołowej

- brak zabaw podejmowanych dla przyjemności

- brak bajek w życiu dziecka, które kształciłyby wyobraźnię…

Zmarła 6 maja 1952 roku

Na nagrobku napis:„Proszę kochane dzieci, które

wszystko potrafią, aby razem ze mną budowały pokój między

ludźmi i na świecie”

Dziękuję za uwagę

Natalia Rumannruman@interia.pl