11 Nr 39(122) / 25 - 31 October 2011

REKLAMA

Róża pustyni - uformo- wana przez wiatr z zia- ren piasku - gromadzi w

sobie czas. Jest jego kwintesencją. Spróbujmy ją uchwycić. Kruchość. Piasek zaczyna się sypać. Mamy czas przeciekający przez palce. Jak w klepsydrze. Przed domem zmarłego również umieszcza się klepsydry. Śmierć jako początek odnajdywania. Róża pustyni w swym kształcie i brzmieniu ma różę wiatrów, która wskazuje strony świata i jest materializacją przestrzeni.

Uchwyćmy to w dłonie. Czas i przestrzeń. Pozwólmy, by wiatr zdejmował kolejne ziarnka. Tak

rozpoczyna się czytanie poezji Dariusza Pacaka. Poszukiwanie czystości.

Pierwsza warstwa. Szkli się nie- co, połyskuje zastygłą samo- tnością podróżnika. Opowiada on o sobie bez przenoszenia ciężaru na czytelnika. Przebłyski dające świadomość kontaktu z żywym człowiekiem. Poeta znajduje jasność myśli. Oczyszcza siebie poprzez świadomość rozpoczęcia rozmowy.

Gdy pozbędziemy się szkliwa mamy pewną chropowatość. Poszukiwanie białej kartki, któ- ra stwarza poetyckie światy. Skupienie nad pustą stroną. Trud tworzenia. Znajdywanie wśród tego co wydarza się obecnie i sięganie do twórczości z lat dawnych. Na pustyni prócz wiatru mamy dużo słońca. Przebłysk więc następuje.

Biała kartka jednak nie wystarcza, potrzebna jest „tabula rasa”. Docieranie do początku siebie. Mimo uwikłań w świat, biologię - następuje potrzeba, by wiedzieć, że gdzieś jest początek tworzenia sie-

bie, że mamy wpływ na własną kreację. To jest.

Co dalej, gdy to wszystko już mamy? Kolejne ziarnka spadają. Jest klarowność myśli, duch twórczy, świadomość wpływu na bycie sobą. Poeta zmaga się ze słowem. Nie stara się jednak wybiegać w przyszłość, nie szuka neologizmów, nowych nazwań. Szuka prasłowa. Ono było, jeszcze przed powstaniem wieży Babel. Był język rozumiany przez całą ludzkość. Język, który był właściwy każdemu człowiekowi. Nie były potrzebne tłumaczenia, nie trzeba było SIĘ tłuma- czyć. Zrozumienie następowało. Oparte było ono bowiem o słowa, które są właściwe każdemu. Zawierały one w sobie ludzką esencję. Jeszcze nie wkradło się tam kłamstwo, blichtr, pycha, niezgoda.

Czy te słowa zostały odna- lezione? Tego możemy doś- wiadczyć podczas czytania. Pra- słowo utożsamiane jest z pra- językiem, mnogością nazwań.

A co się stanie, gdy na dłoni pozostanie nam tylko jedno

ziarnko? Pozostaje SŁOWO. Ono stworzyło świat. A wcześniej? Co było przedtem? Tego szuka poeta. Gdy już wszystko zostaje wywiane z dłoni, pozostaje sam na sam ze sobą. Gdy odbędziemy najbardziej odległą podróż w czasie i przestrzeni, gdy pozbędziemy się wszystkich naleciałości, gdy oczyścimy myśli, wtedy możemy dotrzeć do czystości. Ona jest. Przeziera przez każdy wers. I nie jest to idea czy też jakakolwiek materia. Coś bez czasu i miejsca, bez kształtu i formy, bez przyczy- ny i skutku.

Poezja Dariusza prowadzi do odnalezienia czegoś, co w naj- bardziej nieoczekiwanych chwi- lach pojawia się w umyśle. Świadomość istnienia sensu bytu. A róża pustyni? Co z nią, gdy odeszła razem z wiatrem? Jedno z ziarenek piasku zmieniło się w ziarno. Ono przeistacza się w kwiat, który możemy pielęgnować. I podziwiać. Jest przypomnieniem zagubionej świadomości, że kiedyś przecież WIEDZIELIŚMY.

pOezja lONdyN

wiersz

RÓŻA PUSTYNIze źródła nieskończoności sycisz nas

bez obracania przesypującuncja za uncją

ochrę jakpył

czyteż prasłowo

właśnie zatacza krągpiachem pokrywając na zawsze

wieczną księgę zapisów człowieczych rąk

(4 czerwca 2009, Matmata - Douz, Sahara, Tunezja)

autor: Dariusz Pacak

AdAm Siemieńczyk

poezja@mail.com0 7939 965 569

w poszukiwaniu czystościCo łączy różę pustyni, klepsydrę, różę wiatrów, czystość myśli, białą kartkę, niezapisaną tablicę, prajęzyk i słowo?

fot.

Dar

iusz

Pac

ak -

Arch

iwum

pry

wat

ne