KOSIK Rafał

Felix, Net i Nika oraz Orbitalny Spisek

1. Zgubne skutki regulowania cudzego pieca

Autobus zatrzymał się w miejscu, które powinno się nazywać: „Znów się zgubiłeś". Poza dziurawym asfaltem i słupkiem przystanku były tam tylko splątane, gęste drzewa, krzaki i brudny śnieg. Brak latarni sprawiał, że ciemność byłaby naprawdę ciemna, gdyby nie łuna nad miastem odbijająca się od nisko wiszących, wieszczących śnieg chmur. Miejsce to, gdzieś między Wilanowem a Natolinem, a może nawet dalej, w istocie stanowiło enklawę dzikiej przyrody, wymykającej się z kleszczy zachłannie rozrastającej się Warszawy.

-- Jesteśmy za wcześnie -- Felix spojrzał na zegarek.

Postawili w śniegu wojskowy worek wypełniony napojami na imprezę.

-- Sam chciałeś mieć margines bezpieczeństwa -- przypomniał Net. -- Żeby się nie spóźnić. Kultura i te rzeczy... -- Zerknął na zegarek przyjaciela, ale wśród kilkunastu wskazówek, rozmieszczo-

7

nych na kilku cyferblatach, nie mógł odczytać godziny -- Zatankowałeś dziś ten zegarek? Która jest?

-- Osiemnasta trzydzieści sześć. Impreza zaczyna się za dwadzieścia cztery minuty.

-- Zimno trochę... Nie wypada wpaść wcześniej i... pomóc w przygotowaniach?

-- Raczej nie -- odparła Nika.

Przystanek nie miał wiaty. Nie było nawet ławeczki, lecz jedynie zabetonowany w ziemi czerwony słup ze znakiem i rozkładem jazdy. Na samym szczycie przykręcono mniejszą tabliczkę z nazwą przystanku, ale naklejka ze starości częściowo zlazła i został tylko numer „01".

-- Globalne ocieplenie zapomniało o Warszawie. -- Net pocierał dłonie i uszy. -- Ja cię kręcę, Spitzbersuwałki normalnie...

-- Reszta przyjedzie pewnie następnym autobusem. -- Nika zerknęła na tabelkę z rozkładem. -- To za dwadzieścia minut.

-- Super. -- Net pokiwał głową, przytupując. -- Naprawdę nie wypada wpaść wcześniej? Pomóc przy

sałatce warzywnej czy coś?...

-- Nie -- odparła kategorycznie Nika.

-- Kultura jest cool... Dosłownie. Może ognisko rozpalimy?

Felix rozejrzał się.

-- Drewno jest mokre -- oświadczył. -- Rozpalanie zajmie z pół godziny.

-- Czego nie wymyślę, to źle... Masz czarny marker?

-- Mam, a co?

-- Zobaczysz, daj. -- Przytargał z krzaków fragment pociętego na kawałki pnia drzewa, oparł go o słup przystanku. Wziął od Feli-xa marker i wszedł na chwiejną podpórkę. Chwilę rysował coś na tabliczce, po czym zeskoczył na ziemię i odturlał pieniek w krzaki.

Tabliczka nad znakiem głosiła teraz „Nigdzie 01".

-- Może i nie jest to wybitnie zabawne, ale przynajmniej się rozgrzałem -- oświadczył Net.

8

Stali kilka minut, przestępując z nogi na nogę. Nika przytuliła się do Neta, a nawet obwiązała się z nim swoim długim szalikiem. Felix marzł samotnie pół metra dalej.

-- Macie takie same suwaki w kurtkach -- zauważył nagle. -- Możecie się nimi spiąć. Będzie wam cieplej.

Net porównał suwaki, odłożył plecak i zaczął rozpinać kurtkę.

-- Też masz taki suwak. -- Nika spojrzała na kurtkę Felixa. -- Możemy się spiąć we trójkę.

-- Nie, nie, nie... -- Net szybko zapiął się pod szyję. --Wszyscy by się śmiali.

-- Daj spokój. Będzie nam cieplej.

Net niechętnie spiął połówkę swojego suwaka z suwakiem Felixa. Wyciągnęli z rękawów ramiona i stworzyli w ten sposób osobliwy śpiwór do stania.

-- Pożytek z globalizacji -- ocenił Felix, przyglądając się wpasowanym w siebie suwakom. -- Obiecałem tacie wysłać namiar! -- Przypomniał sobie nagle. Wyciągnął telefon i zaczął klikać.

-- Telefon z klawiszami jak w windzie towarowej składu cementu -- zauważył Net.

-- Dzięki. Ale można z nim spaść ze schodów i nurkować. Skąd ten sarkazm?

-- Z zimna. Po co ten namiar?

-- To współrzędne GPS, żeby mógł nas rano odebrać. Chyba że chcecie wracać autobusem, który zapewne nie przyjedzie, bo kierowca zaśpi w Nowy Rok.

-- Dobra. -- Net wzruszył ramionami, co spowodowało uniesienie się wszystkich trzech kurtek. -- Nic nie mówiłem. Wolimy wracać z twoim tatą niż piechotą.

-- A jak bratosiostra? -- przypomniał sobie Felix. -- Mały cha-osik w domu, nie?

-- No wiesz... Spodziewałem się małego chaosiku, ale to, co się dzieje, można nazwać jedynie wielkim chaosem! Wyobraź sobie dwa małe głośniki wysokotonowe transmitujące o losowych porach

Stali kilka minut, przestępując z nogi na nogę. Nika przytuliła się do Neta, a nawet obwiązała się z nim swoim długim szalikiem. Felix marzł samotnie pół metra dalej.

-- Macie takie same suwaki w kurtkach -- zauważył nagle. -- Możecie się nimi spiąć. Będzie wam cieplej.

Net porównał suwaki, odłożył plecak i zaczął rozpinać kurtkę.

-- Też masz taki suwak. -- Nika spojrzała na kurtkę Felixa. -- Możemy się spiąć we trójkę.

-- Nie, nie, nie... -- Net szybko zapiął się pod szyję. -- Wszyscy by się śmiali.

-- Daj spokój. Będzie nam cieplej.

Net niechętnie spiął połówkę swojego suwaka z suwakiem Felixa. Wyciągnęli z rękawów ramiona i stworzyli w ten sposób osobliwy śpiwór do stania.

-- Pożytek z globalizacji -- ocenił Felix, przyglądając się wpasowanym w siebie suwakom. -- Obiecałem tacie wysłać namiar! -- Przypomniał sobie nagle. Wyciągnął telefon i zaczął klikać.

-- Telefon z klawiszami jak w windzie towarowej składu cementu -- zauważył Net.

-- Dzięki. Ale można z nim spaść ze schodów i nurkować. Skąd ten sarkazm?

-- Z zimna. Po co ten namiar?

-- To współrzędne GPS, żeby mógł nas rano odebrać. Chyba że chcecie wracać autobusem, który zapewne nie przyjedzie, bo kierowca zaśpi w Nowy Rok.

-- Dobra. -- Net wzruszył ramionami, co spowodowało uniesienie się wszystkich trzech kurtek. -- Nic nie mówiłem. Wolimy wracać z twoim tatą niż piechotą.

-- A jak bratosiostra? -- przypomniał sobie Felix. -- Mały cha-osik w domu, nie?

-- No wiesz... Spodziewałem się małego chaosiku, ale to, co się dzieje, można nazwać jedynie wielkim chaosem! Wyobraź sobie dwa małe głośniki wysokotonowe transmitujące o losowych porach

9

koncert The Chemical Brothers przez ścianę z kartongipsu, przy której trzymasz głowę, gdy śpisz. Poprawka: gdy próbujesz spać.

-- Łączę się z tobą w bólu -- odparł Felix. -- Ale powaga, nie czujesz żadnej radości z posiadania rodzeństwa?

-- To ten rodzaj radości, gdy odkrywasz, że w łazience strzelił kran nad umywalką, ale cała woda leci po paraboli do wanny, zamiast na podłogę. Było na jakimś filmie... Dobra, lubię go... ich. Będę skłonny oddać za nich moje ostatnie drugie śniadanie i tak dalej.

-- Wymyśliliście imiona? -- zainteresowała się Nika.

-- Miałem pomysł, żeby brat nazywał się Serweriusz, a siostra * Dyskietka, ale nikomu się nie spodobało. -- Net zaśmiał się i zamachał rękoma, wpuszczając między kurtki zimne powietrze. -- Starzy wahają się między Anią a Zuzią. Czy tam jakoś tak... Mam nadzieję, że nie będzie banalnie. Coraz to nowe imiona padają, a ja zwyczajnie nie mogę się pogodzić z tą... inwazją na mój dom!

-- W ogóle się nie cieszysz? -- zapytała Nika.

-- Cieszę się, ale... no wiesz... Jest taki mały zonk z ciszą nocną... i w ogóle z ciszą. No i drugi zonk z wyziewami pieluchowymi.

Usłyszeli silnik zbliżającego się autobusu.

-- Głowonóg lądowy! -- wykrzyknął Oskar, który wysiadł jako pierwszy. -- Trójgłowonóg lądowy!

-- Zamknij się! -- warknął Net i zaczął się szarpać z suwakiem.

-- Po prostu było nam zimno -- wyjaśnił Felix, również próbując się rozpiąć. -- Czekamy tu od dawna.

Wreszcie udało im się wyswobodzić. Przywitali się z Oskarem, Wiktorem i Lucjanem.

-- Szkoda, że nie kupiliśmy fajerwerków -- rzucił Lucjan.

-- Tata Gilberta powinien jakieś mieć -- zauważył Felix. -- Jest chemikiem.

-- Nie całkiem... stabilnym psychicznie -- uzupełnił Net. -- Obawiam się, że chwilę po odpaleniu fajerwerków taty Gilberta na biurku prezydenta USA zaczyna dzwonić czerwony telefon.

10

-- Myślicie, że oni będą cały czas? -- zapytała z niepokojem Nika.

-- Mam na myśli rodziców Gilberta.

-- Gilbert jest mocno wygięty, ale to by była przesada!

W szóstkę przeszli na drugą stronę ulicy i ruszyli wąską drogą gruntową, ślizgając się w oblodzonych

koleinach. Po kilkudziesięciu metrach krzaki odsłoniły coś w rodzaju zatoczki przed bramą domu. Budynek stał samotnie wśród chaszczy i starych drzew na samej skarpie wiślanej. Miał trzy kondygnacje i spadzisty dach. W kilku oknach paliło się światło, z komina leciał dym. Obok, przed drzwiami garażu, zauważyli bardzo starego, i bardzo brudnego Forda Scorpio*. Dalej od domu było tak ciemno, że równie dobrze wokoło mogła się rozciągać dżungla.

-- Aha -- skwitował Oskar.

Felix, Net i Nika już tu kiedyś byli, ale pozostali widzieli dom po raz pierwszy. Teraz zastanawiali się, czy sylwester spędzony we własnym domu przed telewizorem to rzeczywiście aż taki obciach. Lucjan wpatrywał się w dzwonek.

-- Myślicie, że już nas zauważyli? -- zapytał, ale postać w oknie na piętrze rozwiała jego wątpliwości.

-- Kto w ogóle wymyślił, żeby robić sylwestra w domu Gilberta?

-- jęknął Oskar.

-- Gilbert -- wyjaśnił Net. -- Nie przesadzajcie. Może być ciekawie.

Odwrócili się na dźwięk silnika i oślepieni reflektorami zeszli na bok. Wielki elegancki samochód przedzierał się przez oblodzoną drogę. Podwozie szurało o zmarznięty śnieg. Gdy przed bramą zatrzymałsię czarny Lexus, wszyscy wstrzymali oddech. Tylne drzwi otworzyły się i wysiadła z nich'... Aurelia, ubrana w futro do ziemi.

-- Cześć! -- powiedziała, widząc kolegów z klasy. -- Nie działają latarnie?

Zaraz za Aurelią w drzwiach pojawiły się białe kozaczki, długie nogi i reszta Klaudii. Blond włosy upięła w misterną konstrukcję, sprawiającą, że głowa wydawała się dwa razy większa.

* Ze względu na miłość autora do motoryzacji, w tej książce nazwy samochodów są pisane wielką literą.

11

-- Nie ma latarni -- stwierdziła ponuro, zatrzaskując drzwi.

Szyba w przednich drzwiach opuściła się i wyjrzał przez nią tata

Aurelii.

-- Jesteś... pewna? -- zapytał, patrząc na ogrodzenie i dom.

-- Zdesperowana -- wyjaśniła Aurelia. -- Trzy inne imprezy się rozmyły, więc zostało mi... to.

-- Strach myśleć o takim miejscu. -- Tata Aurelii popatrzył na dom.

-- Boisz się o samochód.

-- To też. Ale... chodziło mi o ciebie.

-- Się pan nie boi -- uspokajająco rzucił w jego stronę Lucjan. -- Nie będzie sama.

Ojciec Aurelii spojrzał na niego, jakby chciał powiedzieć: „I tego się właśnie obawiam". Nie powiedziałjednak nic. Zamknął szybę, zawrócił, buksując w śniegu, i odjechał.

Drzwi domu otworzyły się i stanął w nich Gilbert.

-- Czemu nie dzwonicie? -- krzyknął.

-- Jakby ci to powiedzieć... -- zaczął Net, ale Nika szturchnęła go w bok.

Gilbert zostawił otwarte drzwi i podszedł do nich niestarannie odśnieżoną alejką. Chwilę szarpał się z klamką starej zardzewiałej furtki. Gdy wreszcie odpuściła, chłopak o mało się nie wywrócił na lodzie. Przywitał się ze wszystkimi i poprowadził do domu.

-- Zaczekajcie! -- z tyłu rozległ się dziewczęcy głosik.

Ktoś biegł w ich stronę, co kilka kroków wywracając się w śnieg. Drobna postać z bladą twarzą była ledwo widoczna w ciemności.

-- Ma ktoś osikowy kołek? -- zapytał Net, ale nikt się nie uśmiechnął.

Postać dobiegła do furtki i pochyliła się, by złapać oddech. To była Zosia.

-- Skąd się tu wzięłaś? -- zapytał Wiktor.

-- Przejechałam jeden przystanek... -- odparła zdyszana.

-- Jechałaś tym samym autobusem co my, i nie podeszłaś?

12

-- Nie chciałam się narzucać. -- Zosia wzruszyła ramionami.

-- Umiesz się kamuflować -- dodał Oskar. -- W autobusie było może pięć osób. Dlaczego nie wysiadłaś?

-- Bo... to był przystanek na żądanie.

-- Aaa... i nie chciałaś robić problemu kierowcy. Jasne.

W otwartych na oścież drzwiach domu pojawił się ojciec Gilberta.

-- Chyba cię termodynamika opuściła, synu! -- wykrzyknął, chwytając za klamkę. -- Za karę pięćminut na mrozie!

Zatrzasnął drzwi. Wszyscy zamarli z rozdziawionymi ustami, ale nim ktokolwiek zdążył o cokolwiek zapytać, drzwi otworzyły się ponownie.

-- Wchodźcie, wchodźcie, żartowałem. Tylko sprawnie, bo nasz dom nie ma szans w walce o

wyrównanie temperatury z całą półkulą północną.

Weszli szybko, żeby uprzedzić ewentualny kolejny „żart". Pan Kurtacz był krępym, lekko przygarbionym mężczyzną z siwymi włosami, które sterczały we wszystkich możliwych kierunkach. Ubrany był w elegancką marynarkę od smokingu, ale założył do niej popielaty sweter, spodnie w kratę i buty trekkingowe. Wyglądało to osobliwie, za to na pewno było o niebo wygodniejsze od tego, co zwykle zakłada się do smokingu.

Powiesili kurtki w hallu i przeszli do salonu. W przeciwieństwie do taty, mama Gilberta stanowiła wzór elegancji. Elegancji w wersji retro, dla ścisłości. Była szczupła, wręcz koścista, co dodatkowo podkreślała mocno zwężaną w talii garsonką skrojoną w stylu lat trzydziestych (być może nawet garsonka pochodziła z tego okresu). Stała filmowo oparta o fortepian, który nie mógł być używany, stało na nim bowiem mnóstwo bibelotów. Pani Kurtacz wyglądała, jakby pozowała do portretu, który potem zawiśnie w złotej ramie na honorowym miejscu w salonie. Trwając w bezruchu, uśmiechała się do wchodzących kolejno gości. Poruszyła się, dopiero gdy wszyscy weszli.

-- Ach, więc jesteście! -- Rozłożyła ręce, a następnie położyła dłoń na dłoni i zapatrzyła się na nich, najwyraźniej oczekując odpo-

13

wiedzi. Felixowi skojarzyło się to z zachowaniem japońskich prototypowych robotów do towarzystwa, a ściślej mówiąc z momentem, kiedy wieszał im się system. Net za to miał ochotę odpowiedzieć: „Ach, więc jesteśmy, zaiste". Na szczęście uprzedziła go Nika:

-- Jeszcze nie wszyscy, ale większość. Czy mogę jakoś pomóc?

-- Och, nie! Wszystko przygotowane. -- Pani Kurtacz powiodła dłonią wokół, gestem dobrej wróżki, która przedawkowała księżycowy pył. -- Przekąski są ustawione alfabetycznie, zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Dla ułatwienia. Sałatki w lodówce. Gilbert został pouczony co do dalszych kroków.

Na to trudno było coś odpowiedzieć. Nawet Nice.

-- Czyli szampan już napoczęty... -- mruknął pod nosem Net. Na szczęście zrobił to bardzo cicho.

Salon zastawiony był odnowionymi na wysoki połysk antykami, przywodzącymi na myśl domy starych cioć. Pachniało lekką stęch-lizną i jedzeniem. Nikt nie miał ochoty sprawdzać, czy miseczki z orzeszkami, chipsami, pokrojoną w słupki marchewką i wszelkimi przekąskami ustawione są alfabetycznie. Stali nieruchomo i bez słowa wpatrywali się w panią domu. A pani domu patrzyła na nich. Gilbert pocierałdłonią czoło i udawał, że nad czymś się intensywnie zastanawia.

-- Więc tym miłym akcentem... -- mama Gilberta powiodła po nich wzrokiem -- zostawiamy was, z nadzieją, że wyniesiecie z naszego domu jedynie dobre wspomnienia.

Do salonu wszedł pan Kurtacz z futrem swej małżonki. Wyglądało, jakby było zrobione co najmniej z nowozelandzkich kretów latających, i nawet Aurelia wytrzeszczyła oczy.

-- Jedziemy teraz z mamuśką na potańcówkę. Będziemy szaleć do bladego świtu. Jedzenia wam starczy. Piwo w lodówce policzone. Jak wrócimy, może go być więcej, ale nie mniej.

-- O ho ho ho ho... -- zaśmiała się pani domu, zasłaniając usta dłonią. -- To nie było na poważnie.

14

-- Muzykę macie tam. -- Tata wskazał stosik płyt obok cokolwiek archaicznej wieży. -- To ponadczasowe dźwięki. Na pewno się wam spodoba.

Założył długowłosy kożuch, sięgający za kolana. Teraz oboje wyglądali jak postacie z filmu fantasy. Wyszli z domu i wsiedli do Forda. Goście sylwestrowi zgromadzili się przy oknie. Zamiast chrobotu rozrusznika dobiegł ich świst przypominający odgłos rozpędzającego się silnika turboodrzutowego. Gdy dźwięk przeszedł w wysoki pisk, samochód zaczął się toczyć. Z rur wydechowych wydobywał się świecący gaz.

-- Jakaś turbina -- zauważył Felix. -- Biogaz?

Gilbert przytaknął.

-- Czy to legalne? -- zapytał Felix.

-- Hm...

Ford dojechał do bramy, popchnął ją zderzakiem, oba skrzydła otworzyły się, a potem, z jękiem sprężyn, zamknęły za samochodem.

-- Sprytne... -- z uznaniem pokiwał głową Felix.

-- Czy z tym wynoszeniem miłych wspomnień chodziło o niewy-noszenie srebrnych sztućców? -- zapytał Net.

-- Możemy już o tym nie mówić? -- poprosił Gilbert. -- Pomóżcie mi zsunąć meble pod ściany.

Meble ustawiono dość nieszczęśliwie. Każdy ruch niósł ze sobą niebezpieczeństwo zwalenia figurki lub wazonika. Droga przez salon przypominała tor przeszkód, teraz uzupełniony o przeszkody kulinarne. Zaczęło się przestawianie. Nika z Zosią przenosiły drobiazgi, chłopcy przesuwali m'eble. Aurelia z Klaudiąstały blisko wyjścia i wyglądały, jakby chciały czmychnąć. Zdecydowanie nie pasowały do scenografii. Aurelia miała na sobie błyszczącą złotem minispódniczkę i obcisły, biały sweterek, a Klaudia różowawąmini-sukienkę. Dopiero po kilku minutach, gdy salon zyskał wiele na funkcjonalności, a stracił na estetyce, usiadły na sofie i ze znudzonymi minami rozglądały się naburmuszone. Przekąski przeniesiono

15

na stół jadalni graniczącej z salonem. Lucjan, Oskar i Wiktor od razu zabrali się do pochłaniania orzeszków i chipsów.

-- Masz tu kupę starych gratów -- zauważył Net.

-- To, o co się opierasz, to jest stolik pod samowar z 1848 roku. Kiedyś używał go Juliusz Słowacki. Jest wart tyle, co mały samochód.

Net odskoczył jak oparzony.

-- Dżiss!... Starłem z niego tylko kilkuatomową warstwę... Sorry. Dzwonek zaanonsował kolejnągrupę gości. Tym razem dotarli

Horacy i Kuba.

-- Zamykajcie drzwi! -- krzyknęła do nich Aurelia. -- Zimno! Net zaczął przeglądać płyty. Z każdąkolejną krzywił się coraz

bardziej.

-- Ponadczasowe jak kalendarz sprzed pięćdziesięciu lat -- ocenił. Z kieszeni bluzy wyjął mały player MP3, a z leżącego pod ścianą plecaka kabel i podłączył playera do wieży. Chwilę bawił się ustawieniami: podkręcił basy i wysokie tony, wybrał kolejność utworów. Wreszcie zabrzmiała muzyka. Atmosfera nieco się poprawiła.

-- A nie masz czegoś fajnego? -- zapytała Klaudia.

-- Nie mam jęczących synchronicznie Murzynek, jeśli o to ci chodzi -- pokręcił głową. -- Tylko hip-hop i techenko.

-- Pomogłybyście -- rzuciła w stronę sofy Nika.

-- My nie jesteśmy od pracy fizycznej. -- Aurelia zaczęła oglądać swoje paznokcie.

-- Przyszłyśmy na imprezę, a nie do pracy -- dodała Klaudia. Wyciągnęła telefon i zajęła się pisaniem SMS-a.

Nika westchnęła i wróciła do kuchni, gdzie razem z Zosią starały się posegregować przyniesione przez wszystkich dobroci. Kuchnia była oddzielona od salonu dużą jadalnią, a przez drugie drzwi można było wyjść i obejść znajdującą się pośrodku domu klatkę schodową, po czym krótkim korytarzykiem wrócićdo hallu. Tędy właśnie wszedł do kuchni Kuba, który został przewodniczącym klasy, bo w dniu nominacji chorował w domu. Był chyba ostatnią osobą nadającą się na tę funkcję.

16

-- Przyniosłem chipsy -- pochwalił się, wręczając Nice paczkę. -- Kupiłem też kilka paczek orzeszków, ale zapomniałem ich zabrać ze sklepu...

Dziewczyna otworzyła paczkę i wsypała do miski.

-- Proszek chipsowy? -- zdziwiła się, widząc coś, co nie wyglądało jak zwykle.

-- Niechcący usiadłem na nich w autobusie -- Kuba wzruszył ramionami.

Nika zastanowiła się chwilę i włożyła do miski łyżkę.

W drzwiach pojawił się Oskar.

-- Jak wszyscy coś przyniosą, to się obeżremy tak, że nie będziemy mogli tańczyć -- rzucił.

-- Aurelia i Klaudia nic nie przyniosły -- zauważyła Nika.

-- Siebie przyniosły -- wyjaśnił Oskar. -- Siedzą i ładnie pachną. O! Zrobię im zdjęcie.

-- Zgarnij lepiej chłopaków, niech pomogą -- poprosiła. -- Same się tu nie wyrabiamy.

Oskar coś mruknął niewyraźnie, wyciągnął z kieszeni mały aparat i poszedł do salonu. Do kuchni zajrzał za to Lucjan.

-- Masz to samo, co moja mama -- zauważył. -- Potrafisz wynajdywać pracę tam, gdzie jej nie ma. Zanieś to wszystko do jadalni. Każdy sobie weźmie, co będzie chciał.

-- Chodzi o to, żeby wszystko ładnie wyglądało.

Lucjan podszedł do blatu kuchennego, wziął garść proszku chip-sowego z miski i schrupał z miną znawcy. Następnie wytrząsnął do ust resztki z torebki.

-- Smakują tak samo -- oznajmił.

-- Współczuję twojej przyszłej żonie -- odparła z rozbawieniem Nika.

-- Nie zamierzam się żenić.

Do kuchni wszedł Felix.

-- Chyba mogę tu zajrzeć, co? -- zapytał, otwierając już szufladę. Przejrzał wszystkie, nim znalazł folięaluminiową. Oderwał spo-

7

ry kawałek, złożył i wrócił do salonu, po drodze formując z folii małą miseczkę. Przysiadł na podłodze i scyzorykiem zaczął przebijać w aluminium małe otworki. Zosia stanęła w drzwiach jadalni i przyglądała mu się uważnie. Felix nie zwracał na nią uwagi. Po chwili aluminiowa miseczka przypominała durszlak. Wtedy wyjął z plecaka zwój cienkiego drutu, odciął piętnaście centymetrów i zrobił z niego małąpodstawkę w kształcić pętelki z wystającym do góry prostym kawałkiem. Podszedł do stojącej obok sofy lampy, zdjął z niej abażur, a na żarówce położył pętelkę. Na czubku stojącego drutu ostrożnie osadziłmiseczkę z folii aluminiowej. Zgasił wszystkie światła. Pokój wypełnił się płynącymi wolno po ścianach jasnymi punktami.

-- Nastrojownik -- skwitował Net. -- Niezłe.

-- Jak żarówka się nagrzeje, ciepłe powietrze zacznie szybciej obracać... nastrójownikiem -- wyjaśniłFelix. -- Otwory są wycięte pod kątem.

-- Właśnie! -- Net się wzdrygnął. -- Ciepłe powietrze... Nieźle się przewietrzyło.

-- I wcale nie robi się cieplej -- dodała Aurelia. Z zaciętą miną siedziała na sofie z futrem narzuconym na ramiona. -- I jest nudno.

-- Możemy urządzić zawody w smarkaniu pod wiatr na mrozie -- zaproponował Net.

-- Nie bądź obrzydliwy -- poprosiła Nika. -- Wymyśl coś na poziomie.

-- Umiem żonglować jednym jabłkiem.

Lucjan usiadł obok Aurelii i wsunął się pod futro. Klaudia westchnęła i przeniosła się na podłogę. Oparła się plecami o kaloryfer.

-- Jest zimny -- zauważyła.

-- Tata oszczędza biogaz -- wyjaśnił Gilbert, a widząc zdziwione spojrzenia, dodał -- dom jest samowystarczalny. Prąd i ciepło pochodzą z biogazu. W ogrodzie jest spora biogazownia i kilka zbiorników, w piwnicy generator prądu. Niestety, zimą gaz wolniej się wytwarza.

18

iy kawałek, złożył i wrócił do salonu, po drodze formując z folii małą miseczkę. Przysiadł na podłodze i scyzorykiem zaczął przebijać w aluminium małe otworki. Zosia stanęła w drzwiach jadalni i przyglądała mu się uważnie. Felix nie zwracał na nią uwagi. Po chwili aluminiowa miseczka przypominała durszlak. Wtedy wyjął z plecaka zwój cienkiego drutu, odciął piętnaście centymetrów i zrobił z niego małąpodstawkę w kształcie pętelki z wystającym do góry prostym kawałkiem. Podszedł do stojącej obok sofy lampy, zdjął z niej abażur, a na żarówce położył pętelkę. Na czubku stojącego drutu ostrożnie osadziłmiseczkę z folii aluminiowej. Zgasił wszystkie światła. Pokój wypełnił się płynącymi wolno po ścianach jasnymi punktami.

-- Nastrojownik -- skwitował Net. -- Niezłe.

-- Jak żarówka się nagrzeje, ciepłe powietrze zacznie szybciej obracać... nastrojownikiem -- wyjaśniłFelix. -- Otwory są wycięte pod kątem.

-- Właśnie! -- Net się wzdrygnął. -- Ciepłe powietrze... Nieźle się przewietrzyło.

-- I wcale nie robi się cieplej -- dodała Aurelia. Z zaciętą miną siedziała na sofie z futrem narzuconym na ramiona. -- I jest nudno.

-- Możemy urządzić zawody w smarkaniu pod wiatr na mrozie -- zaproponował Net.

-- Nie bądź obrzydliwy -- poprosiła Nika. -- Wymyśl coś na poziomie.

-- Umiem żonglować jednym jabłkiem.

Lucjan usiadł obok Aurelii i wsunął się pod futro. Klaudia westchnęła i przeniosła się na podłogę. Oparła

się plecami o kaloryfer.

-- Jest zimny -- zauważyła.

-- Tata oszczędza biogaz -- wyjaśnił Gilbert, a widząc zdziwione spojrzenia, dodał -- dom jest samowystarczalny. Prąd i ciepło pochodzą z biogazu. W ogrodzie jest spora biogazownia i kilka zbiorników, w piwnicy generator prądu. Niestety, zimą gaz wolniej się wytwarza.

18

-- Z czego twój stary robi ten biogaz? -- zainteresował się Felix.

-- Z odpadów organicznych. Liści i takich tam...

-- Nieważne z czego, ważne, żeby było ciepło -- jęknęła Aurelia.

-- Piec jest w piwnicy, a stary zabrania tam wchodzić...

Rozmowę przerwał im stłumiony wybuch. Wszyscy schylili się

odruchowo, myśląc o zbiornikach z biogazem. Tylko Gilbert zachował spokój. Wyciągnął z kieszeni telefon i rzucił do niego niedbałe „Halo?".

-- Nigdy więcej obciachowych dzwonków... -- mruknął Net. -- Nie dotyczy syna szalonego chemika.

-- Jak wysiądziecie z autobusu, musicie przejść przez ulicę i dalej prosto -- powiedział Gilbert. -- To na razie! -- Schował telefon i wyjaśnił. -- Zapomnieli, jak mają iść. Klemens, Celina, Lambert, Gerald i chyba Zosia.

-- Jestem tu -- powiedziała cicho zza jego pleców. -- Jestem od samego początku.

-- A, faktycznie! -- chłopak odwrócił się. -- Jakoś cię nie zauważyłem. Coś dawno do mnie nie wpadałaś...

-- Zerwaliśmy -- przypomniała Zosia.

-- Powaga?

Przytaknęła energicznie.

-- Miesiąc temu... -- dodała.

-- Nie pamiętam... -- Gilbert zmarszczył brwi. -- Dlaczego zerwaliśmy?

-- Nie zwracałeś na mnie uwagi. -- Zosia już prawie szeptała. -- Mówiłam ci...

-- Sorki. Pewnie myślałem o czym innym, jak to mówiłaś. Ktoś chce sałatki na rozgrzewkę?

-- Z biogazu? -- uśmiechnął się Net.

-- Z biogazu jest tylko sos -- odparł bez mrugnięcia Gilbert. -- Wszystko, co jest w lodówce, poza piwem, możemy wchłonąć. Reszta jest bezpieczna w piwnicy, w drugiej lodówce. A, miałem tego nie mówić!

19

-- Nie masz czegoś ciepłego? -- zapytała Aurelia.

-- Jest ciepła cola.

Muzyka zmieniła się na wolniejszą. Lucjan wziął Aurelię za ręce i wyciągnął na środek.

-- Rozgrzejesz się -- powiedział, okręcając ją dookoła.

Nika spojrzała znacząco na Neta, na co ten zreflektował się i chwycił ją do tańca. Zosia spojrzała na Felixa, ale on jak zwykle tego nie zauważył. Dziewczyna wyglądała zresztą, jakby wiele wysiłku włożyła w to, żeby nie rzucać się w oczy. Miała na sobie prostą, szarą sukienkę. Felix właściwie nie zwracał już uwagi na otoczenie - pochłonęło go rozwiązanie problemu. Zainteresował się zaworem przy kaloryferze. Odkręciłgo do wartości maksymalnej, sprawdził odpowietrznik. Potem dotknął rury - ona również była zimna.

-- Twój tata tankował samochód przed wyjazdem? -- Spojrzał na Gilberta. -- Z tej samej instalacji? Może zapomniał przekręcić któryś zawór?

-- Jest trochę zimniej niż wczoraj -- przyznał gospodarz. -- Ale tylko trochę.

Po raz drugi wszyscy schylili się, słysząc wybuch.

-- Halo? -- rzucił do słuchawki Gilbert. -- W jakim lesie?... Po co wchodziliście do lasu?... Nie panikujcie. Nie ma dzików, ani wilków, ani tygrysów. Jestem pewien. Najwyżej pies. Nie ruszajcie sięstamtąd. Idę po was. -- Schował telefon i oznajmił. -- Są gdzieś w promieniu pół kilometra i tropi ich olbrzymi jamnik. Zaraz wracam.

-- Czekaj, pójdę z tobą. -- Lucjan puścił Aurelię i poszedł za Gilbertem.

-- Ale... -- Dziewczyna rozłożyła ręce.

-- Luz. Zaraz będziemy z powrotem.

Wiktor i Oskar również ruszyli do drzwi, zadowoleni, że wreszcie coś się dzieje.

Nika znalazła w kuchni kilka świec, porozstawiała je w salonie i podpaliła.

20

-- Zróbcie coś, żeby było cieplej -- Aurelia spojrzała na Felixa, potem na Neta -- to może impreza nie zdechnie do końca.

Felix zastanowił się.

-- Zwykle w takich domach są piece sterowane elektronicznie. Można by zaprogramować wyższątemperaturę.

-- Przecież tata Gilberta to zauważy -- wtrąciła Nika.

-- Potem znów ją zmniejszymy.

-- Nie możecie przeprogramowywać komuś pieca.

-- To proste -- zbagatelizował Felix. -- Tam są przyciski „Plus" i „Minus".

-- A jak coś zepsujecie?

-- Ciebie chyba w ogóle nie obchodzi, że będę miała zepsutego sylwestra -- warknęła Aurelia. -- Ty nawet nie potrafiłaś się odpowiednio ubrać.

Nika pokręciła głową z rezygnacją i odwróciła się do okna. Faktycznie, miała na sobie swój tradycyjny strój, czyli masywne mar-tensy, grube rajstopy, bluzę z kapturem i kurtkę jeansową. Z okazji sylwestra zamiast czarnej, założyła srebrną spódniczkę. Nie była to kreacja balowa, ale z pewnością trzymała styl.

-- Boicie się -- prychnęła Aurelia.

-- Ja się boję?! -- obruszył się Net.

-- Chyba nie dasz się sprowokować? -- zapytała go Nika.

-- Jasne, że nie... Ale naprawdę jest zimno.

-- Już po ósmej -- stwierdziła Aurelia. -- Nie ma sensu się przenosić na awaryjną imprezę... Śliczne dzięki za skopanie mi sylwestra!

-- To ma być nasza wina? -- zdziwiła się Nika.

-- No, moja na pewno nie. Atmosfera jest beznadziejna. Zupełnie nie sylwestrowa. Zatańczysz chociaż? -- Spojrzała na Neta.

Nim Net zdążył cokolwiek odpowiedzieć, Nika chwyciła go za ramię, pociągnęła na środek salonu i poprowadziła do wolnego tańca.

-- Ja nie umiem tańczyć -- zastrzegł szybko Felix, widząc, że Aurelia przeniosła na niego wzrok.

21

Dziewczyna pokiwała głową z politowaniem, potem spojrzała na rozmawiających pod ścianą Kubę i Horacego i pokiwała głową jeszcze raz.

Felix poszedł do jadalni po kanapkę. Zosia siedziała przy stole i chrupała orzeszki. Wodziła wzrokiem za chłopakiem wybierającym z półmisków smakołyki i walczyła ze sobą, by coś powiedzieć. Wreszcie przełknęła ślinę i zapytała:

-- Czy ty masz jakąś?...

W tym momencie zadźwięczał dzwonek telefonu Felixa.

-- Zapal światło przed drzwiami. -- To był Gilbert. -- Pstrykas jest obok wieszaka.

-- OK. Znaleźliście ich?

-- Tak, ale teraz wszyscy razem się zgubiliśmy. Będziemy szli za światłem... Nie panikuj! Pewnie jakaśsarna je zostawiła... To nie było do ciebie, sorki.

-- Jakie ślady?

-- Na śniegu. Celina ma napad babskiej paniki... -- Gilbert przez chwilę się śmiał. -- Właśnie wchodzi na plecy Klemensa, a Oskar biega dookoła i robi zdjęcia. Szkoda, że tego nie widzisz...

-- OK -- uśmiechnął się Felix. -- Już zapalam światło.

Schował telefon i spojrzał na Zosię.

-- Co mówiłaś?

-- Nie... -- Spuściła wzrok. -- Ja tylko...

-- Muszę iść -- wyjaśnił i wrócił do salonu. -- Znaleźli się -- oznajmił. -- Ale już znów się zgubili.

Utwór się skończył. Net puścił Nikę.

-- Głupio się tańczy tylko we dwoje -- wyjaśnił. -- Przyjdzie reszta, to się impreza rozrusza.

Nika wzdrygnęła się.

-- A widzisz! -- ucieszył się Net. -- Tobie też jest zimno.

-- Jest zimno -- zgodziła się Nika -- ale... miło by było zakończyć ten rok bez ładowania się w kolejne problemy.

22

-- Ocenimy tylko sytuację -- obiecał Felix, idąc w stronę hallu. Net radośnie podążył za nim. Nice opadły ramiona i ruszyła do kuchni zrobić herbatę.

Felix zapalił światło na zewnątrz i odnalazł drzwi do piwnicy. Jako jedyne ze wszystkich w hallu i krótkim korytarzyku nie były zamknięte na klucz. Piwnica pachniała wilgocią. Żarówka na górze schodów była przepalona. Chłopcy ostrożnie zeszli po ciemnych schodach. Dotarli na sam dół i Felix zaczął macaćdłonią w poszukiwaniu włącznika. Na przeciwległej ścianie żarzyło się kilka czerwonych lampek.

-- Zapalę światło -- mruknął Net. Po omacku dotarł do lampek i pstryknął znajdujące się nad nimi przełączniki. Lampki zmieniły kolor na zielony, ale nic poza tym się nie wydarzyło. Felix dopiero po chwili

wymacał włącznik i pod sufitem zapaliła się goła żarówka. Obaj westchnęli zawiedzeni. Przed nimi, na tle nieotynkowa-nych ścian, kłębił się szumiący i popiskujący gąszcz rur, zaworów, zegarów, pomp i zbiorników.

-- To gdzie ten przycisk „Plus"? -- zapytał Net.

-- Hm. -- Felix potarł brodę. -- To trochę bardziej skomplikowane. Ale tamto coś to na pewno jest piec.

Piec, w kształcie kanciastej bryły z wystającym z góry obłym zbiornikiem, stał pod ścianą. Wchodziło do niego kilkanaście różnej grubości rur, na których było kilkanaście różnego rodzaju zaworów.

-- Głupio będzie, jak wrócimy z niczym -- mruknął Net.

-- Hm -- powtórzył Felix.

-- Przecież znasz się na takich... -- Net wyciągnął ręce w stronę gąszczu -- takich... rzeczach.

Felix podszedł do pieca, który z pewnością nie był sterowany elektronicznie. Uchylił dzrzwiczki paleniska.

-- Ledwo się tli.

-- To teraz wymyśl, którym się to podkręca.

Felix chwilę analizował przestrzenny labirynt rur.

23

-- To chyba ten... -- Wskazał pokrętło na żółtej rurze. -- Wygląda, jakby to był ten.

-- Ale wiesz, czy tylko przypuszczasz?

-- Przypuszczam, że wiem. -- Felix położył dłoń na zaworze i przekręcił. Nic się nie zmieniło. Odkręciłnastępny - bez efektu. Przekręcenie kolejnych pięciu zaworów również niczego nie dało.

-- Pamiętasz, które odkręciłeś? -- Net dyskretnie cofnął się i przygotował do ucieczki, gdyby efekt poczynań przyjaciela okazał się za bardzo efektowny.

-- Pomóż lepiej, zamiast uciekać. -- Felix siłował się już z innym pokrętłem. -- Zastał się.

-- Ja się tylko cofałem, żeby mieć lepszą perspektywę. -- Net podszedł i razem naparli na kolejny zawór. Bez rezultatu.

-- Już jest odkręcony -- stwierdził nagle Felix. -- To idzie tu, stąd tu... -- wskazywał palcem kolejne rozgałęzienia -- a w końcu wchodzi w ścianę zewnętrzną. Skoro jest odkręcone, a nie leci, to znaczy, że po drugiej stronie musi był jeszcze jeden zawór. Idziemy.

Wybiegli z piwnicy. Net zajrzał do salonu i oznajmił dumnie:

-- Jesteśmy na tropie.

Narzucili kurtki, wyszli na dwór i obeszli dom od strony południowo-wschodniej, gdzie zaczynał się taras przerobiony na laboratorium taty Gilberta. Kawałek dalej już opadała skarpa wiślana, a za rozciągającym się w dole lasem drgały malutkie światełka odległych bloków.

-- Musi gdzieś tu wychodzić. -- Net szedł przodem.

-- Czekaj. Mam latarkę.

-- Spoko. Dobrze widzę w ciemno... Auć!

Felix założył na czoło latarkę na gumce, zapalił ją i oświetlił podnoszącego się ze śniegu Neta.

-- Znalazłem ją metodą organoleptyczną. -- Net rozmasowywał nogę. -- Piszczeloleptycznąwłaściwie. To na pewno to. -- Wskazał rurę biegnącą dwadzieścia centymetrów nad ziemią. Łączyła piwni-

24

cę z wysokim cylindrycznym zbiornikiem gazu, stojącym kilkanaście metrów dalej.

-- Jest zawór! -- Felix przyklęknął w śniegu.

-- Prosta sprawa. Kręć. Potem zwyczajnie zakręcimy.

-- Licz obroty. -- Felix kręcił z wysiłkiem. Zawór poskrzypywał, ale ustępował. Był za mały, by kręcićwe dwóch. Net wrócił więc do masowania piszczela. Nagle kątem oka zobaczył jakiś ruch w ciemności. Zmartwiał i spojrzał w tamtą stronę. Trzasnęła złamana gałązka.

-- Może... -- przełknął ślinę. -- Może już wrócimy?

-- Zaraz. -- Felix stękał, a zawór wolno się obracał. -- Zardzewiał...

-- Coś szumi. -- Net rozglądał się nerwowo. -- Znaczy działa. Wracajmy do ciepełka.

-- Ile było obrotów?

-- Eee... pięć.

-- Liczyłeś?

-- Cztery.

-- To w końcu ile?

-- Między trzy a siedem. Chyba. Wracajmy wreszcie! Widziałem jakieś coś...

Felix machnął ręką i wstał. Ruszyli z powrotem, ale tuż przed drzwiami Net zatrzymał się raptownie i chwycił Felixa za rękaw.

-- Jak wychodziliśmy, tego tu nie było! -- Dramatycznym gestem wskazał ziemię. W świetlp latarki wyraźnie było widać ślady jakby racic. Ściślej mówiąc, wyglądały, jakby co dziesięć centymetrów ktośzrobił obok siebie dwa dołki nogą od stołka. Patrzyli na to chwilę.

-- To wygląda, jakby coś skakało -- zastanowił się Felix.

-- Mały kangurek z założonymi na łapki korkami od szampana... Zastanowimy się w środku.

Felix nie słuchał go. Podszedł bliżej do śladów i nachylił się.

25

-- A tu już nie są obok siebie -- zauważył. -- Tu prawe i lewe ślady są na przemian, jak u człowieka. -- Poświecił dalej. Ślady prowadziły do walącej się ze starości szopy w rogu działki, ale równie dobrze mogły prowadzić stamtąd.

-- Proszę... -- nalegał Net.

-- To było coś małego, wielkości średniego psa, ale dwunożne... Zobacz, w kilku miejscach jakby sięzataczało.

-- Więc to był napruty krasnal Koszałek-Ochlałek. Chodźmy do środka... pliz...

-- Zastanawiające...

-- Żałuję, że ci to pokazałem. Chodźmy i bawmy się, zamiast tu marznąć!

Gdyby w tym momencie odwrócili się i spojrzeli za siebie, z pewnością straciliby ochotę na zabawę.

Weszli do domu i zdjęli kurtki.

-- No, od razu czuć, że cieplej -- ocenił Net, starannie zamykając drzwi na zasuwkę.

-- Wszedłeś z mrozu i ci się wydaje -- sprostował Felix. -- To trochę potrwa.

-- Co to mogło być? -- Net wskazał głową na drzwi.

-- Nie wiem, ale same się nie zrobiły -- Felix wyjął telefon i wybrał numer Gilberta. -- Ostrzegę ich, na wszelki wypadek.

Do hallu weszła Nika.

-- I jak postępy w ładowaniu nas w kłopoty? -- zapytała ironicznie.

-- Widzieliśmy ślady... stepującego dzika albo czegoś...

-- To pewnie pies. -- Dziewczyna pokręciła głową. -- W okolicy jest kilka domów.

-- Gilbert nie odbiera -- oznajmił Felix. -- Masz numer Celiny?

Net wyjął telefon i wybrał numer. Chwilę trzymał aparat przy

uchu, ale opuścił go i pokręcił głową.

-- Zimno nam -- zawołała z salonu Aurelia.

-- Pracujemy nad tym -- odkrzyknął Net.

Nika założyła ramiona i spojrzała na niego ze złością.

26

-- No co? -- Wzruszył ramionami. -- Prawdę mówię.

-- Zobaczmy, czy piec wystartował -- zaproponował Felix.

-- Mam złe przeczucia -- wolno powiedziała Nika.

Felix i Net zeszli na dół. Piec niestety pracował tak samo jak przedtem. Felix zaczął więc znów analizowaćukład zaworów, Net za to przyjrzał się dokładniej tablicy z przełącznikami i kontrolkami. Uniósł małąklapkę.

-- Tu jest zamek szyfrowy -- zauważył.

Felix podszedł i przyjrzał mu się z bliska.

-- Najprostszy model! -- ucieszył się. W kilka chwil odkręcił cztery śrubki i wysunął klawiaturę. Dochodziły do niej jedynie dwa przewody. -- Nie trzeba znać kodu. Wystarczy zewrzeć te dwa kabelki.

Ze środka wysypało się trochę kurzu i kilka ziarenek czarnego piasku.

-- Przeginacie! -- rozległo się za nimi, aż podskoczyli. Na schodach stała Nika. -- Nie można tak buszować komuś po domu.

-- Ale jest zimno -- Net wzruszył ramionami.

-- Aurelii jest zimno -- sprecyzowała z przekąsem.

-- Dla dobra ogółu to robimy.

-- Podłączę to i się zmywamy -- dodał Felix.

Nika podeszła do nich. Spojrzała na panel kontrolny na ścianie i wykręconą klawiaturę.

-- Jesteś pewien? -- zapytała. -- Jeśli ojciec Gilberta zamontował zamek kodowy do pieca, to może miał jakiś powód.

-- Skąpstwo -- podsunął Net, po czym dodał innym tonem -- albo wybuchowy charakter pieca... Może to faktycznie... trochę ryzykowne.

-- Z drugiej strony... -- Felix potarł brodę. -- Jeśli tego nie zrobimy, to wszystko, co zrobiliśmy do tej pory, nie będzie miało sensu.

-- Jest w tym trochę racji -- zgodził się Net.

Spojrzeli na Nikę, a ona oceniła wzrokiem piec i cały bałagan hydrauliczny wokoło.

27

-- No co? -- Wzruszył ramionami. -- Prawdę mówię.

-- Zobaczmy, czy piec wystartował -- zaproponował Felix.

-- Mam złe przeczucia -- wolno powiedziała Nika.

Felix i Net zeszli na dół. Piec niestety pracował tak samo jak przedtem. Felix zaczął więc znów analizowaćukład zaworów, Net za to przyjrzał się dokładniej tablicy z przełącznikami i kontrolkami. Uniósł małąklapkę.

-- Tu jest zamek szyfrowy -- zauważył.

Felix podszedł i przyjrzał mu się z bliska.

-- Najprostszy model! -- ucieszył się. W kilka chwil odkręcił cztery śrubki i wysunął klawiaturę. Dochodziły do niej jedynie dwa przewody. -- Nie trzeba znać kodu. Wystarczy zewrzeć te dwa kabelki.

Ze środka wysypało się trochę kurzu i kilka ziarenek czarnego piasku.

-- Przeginacie! -- rozległo się za nimi, aż podskoczyli. Na schodach stała Nika. -- Nie można tak buszować komuś po domu.

-- Ale jest zimno -- Net wzruszył ramionami.

-- Aurelii jest zimno -- sprecyzowała z przekąsem.

-- Dla dobra ogółu to robimy.

-- Podłączę to i się zmywamy -- dodał Felix.

Nika podeszła do nich. Spojrzała na panel kontrolny na ścianie i wykręconą klawiaturę.

-- Jesteś pewien? -- zapytała. -- Jeśli ojciec Gilberta zamontował zamek kodowy do pieca, to może miał jakiś powód.

-- Skąpstwo -- podsunął Net, po czym dodał innym tonem -- al-bo wybuchowy charakter pieca... Może to faktycznie... trochę ryzykowne.

-- Z drugiej strony... -- Felix potarł brodę. -- Jeśli tego nie zrobimy, to wszystko, co zrobiliśmy do tej pory, nie będzie miało sensu.

-- Jest w tym trochę racji -- zgodził się Net.

Spojrzeli na Nikę, a ona oceniła wzrokiem piec i cały bałagan hydrauliczny wokoło.

27

-- Wolę siedzieć w kurtce -- zadecydowała.

-- Najwyżej zaraz wyłączę. -- Felix wysunął jeden z kabli i dotknął do styku drugiego. Nad klawiaturąwłączył się wyświetlacz diodowy. Czerwone cyferki wskazywały „03:35". -- To dlatego jest zimno! Zegar jest źle ustawiony i piec wyłączył się na noc.

Nika schyliła się i podniosła z ziemi okrągłą szybkę.

-- Co to może być?

-- Odpadła od któregoś wskaźnika -- wyjaśnił Felix.

-- Nie... -- Dziewczyna podeszła do okna. -- Spójrzcie!

W szybie, tuż nad klameczką, widniał okrągły otwór. Przymierzyła kawałek szkła - pasował idealnie.

-- Jest otwarte -- zauważył Felix. Okno faktycznie było przymknięte i lekko się kiwało od ruchu powietrza. Sięgnął do klamecz-ki i zamknął je. -- Będzie trochę cieplej.

-- Po co wycinać w szybie okrągły otwór? -- zapytała Nika.

-- Na przykład, żeby przeprowadzić tędy sto pięćdziesiątą ósmą rurę -- podsunął Net. -- Jesteśmy w domu szalonego chemika, który podczas pełni zamienia się w szalonego hydraulika.

-- Spróbuję przestawić zegar na dobrą godzinę. -- Felix wrócił do klawiaturki. -- Może wtedy piec ruszy. Jest... dziewiąta dwadzieścia pięć.

W tym momencie ostatnia cyfra na wyświetlaczu zmieniła się z piątki na czwórkę. Felix znieruchomiał z dłonią o kilka centymetrów od klawiszy.

-- To nie była godzina -- stwierdził Net. -- On coś odlicza... To timer, a nie zegar.

Felix ponownie zerknął na zegarek. Była dziewiąta dwadzieścia sześć.

-- Tyle zostało do północy -- powiedział. -- Może z jakiegoś powodu piec może wystartować tylko o północy?

-- To nie brzmi wiarygodnie.

-- Odłączcie to wszystko -- poprosiła Nika. -- Zakręćcie, co odkręciliście, i chodźmy poszukać piecyka elektrycznego.

28

-- Żebym to ja pamiętał, które zawory odkręcaliśmy -- odparł Felix.

Nagle gdzieś wśród rur włączyła się pompa i szum przybrał na sile. Płomień pod piecem jednak nie zwiększył się.

-- Lepiej to odłączmy... -- Net przełknął ślinę. -- Zacznie grzać

0 północy, to i tak ciepło zrobi się nad ranem. Wyłącz ten licznik

1 spadajmy stąd.

Felix odłączył przewód i wetknął go w pierwotne miejsce. Wyświetlacz jednak nie zgasł.

-- Pięknie... -- westchnął Net.

-- Tak jest urządzony świat -- wyjaśnił Felix. -- Jak chcesz zrobić coś dobrego, zawsze zostaniesz ukarany...

Przykręcił klawiaturę na miejsce i pstryknął przełączniki nad czerwonymi lampkami. Nie zmieniły jednak koloru. Pstryknął kilka razy. Bez rezultatu.

-- Hm...

-- Może zamalujemy je na zielono? -- zaproponował Net.

-- Musimy o wszystkim powiedzieć Gilbertowi -- zadecydowała Nika. -- Będzie wiedział, jak to wyłączyć.

-- Wkurzy się. To już całkiem zepsuje imprezę.

-- Nie widziałam nigdy wkurzonego Gilberta.

-- I tak go nie ma. -- Felix wzruszył ramionami. -- Może to się samo wyłączy z opóźnieniem...

-- Przecież ty się znasz na takich rzeczach --jęknął Net. -- Wymyśl coś!

-- Musiałbym to wszystko rozkręcić.

-- Tss... -- uciszyła ich Nika i wskazała palcem na górę. Trzasnęły drzwi wejściowe i rozległy się kroki w hallu. -- Wrócili.

Chwilę nasłuchiwali.

-- Już nie chcesz mu mówić? -- zapytał Net.

-- Może jednak zaczekamy z tym jeszcze chwilę... -- przyznała po namyśle.

-- Spróbuję coś wymyślić -- obiecał Felix.

29

Zgasili światło i przyświecając sobie latarką Felixa, weszli po schodach. Net uchylił drzwi i dał znak, że droga wolna. Wślizgnęli się do hallu i korytarzykiem dotarli do kuchni tylnym wejściem. W jadalni podjadali przekąski Klemens, Celina, Lambert i Gerald. Przyjaciele przywitali się z nowo przybyłymi, z Lambertem nieco mniej wylewnie, a Net wyjątkowo chłodno powitał Geralda - wciąż nie mógł mu wybaczyć prób poderwania Niki na początku roku szkolnego.

-- Droga od przystanku jest prosta jak drut -- zauważył Felix. -- Tu się nie można zgubić.

-- Nie było łatwo, ale dokonaliśmy tego -- wyjaśniła Celina, podrygując do muzyki. Na obcisłe legginsy założyła krótką sukienkę z mieniącego się złoto materiału. Przy jej niskim wzroście i więcej niżlekkiej nadwadze dawało to efekt odwrotny do zamierzonego, ale dziewczyna kompletnie się tym nie przejmowała. -- Gonił nas potwór -- dodała, chrupiąc chipsa.

-- W twojej głowie -- uzupełnił Gilbert.

-- Nie masz piecyka elektrycznego? -- zapytała Klaudia.

-- W tym domu to bez sensu. Nie po to agregat spala gaz i produkuje prąd, żeby potem używaćprądu do ogrzewania.

Klaudia zmarszczyła brwi, bo najwyraźniej z całej wypowiedzi zrozumiała tylko, że piecyka nie ma.

-- Tańczymy? -- zapytała Celina. -- Muszę się rozgrzać. I zapomnieć o ostatniej półgodzinie.

Muzyka właśnie zmieniła się na szybszą. Celina podbiegła do wieży, pogłośniła i zaczęła podskakiwać na środku salonu, nie zwracając uwagi na otoczenie. Jej nastrój stopniowo udzielił się reszcie i po chwili kolejni imprezowicze pląsali na parkiecie. Aurelia zapomniała na chwilę, że jest zła. Po raz pierwszy wszyscy mogli zobaczyć tańczącego, a właściwie usiłującego tańczyć Klemensa. Oficjalny już chłopak Celiny ważył tak ze dwa razy za dużo, więc poruszał się z gracją właściwą niedźwiedziom brunatnym. Nikt za to nie patrzył na Zosię, podrygującą samotnie w rogu salonu. Po ścianach,

30

meblach i ubraniach tańczących przesuwały się punkciki światła z aluminiowego nastrojnika, który kręciłsię teraz całkiem szybko. Klaudia zapomniała, że na balu halloweenowym obraziła się na Ge-ralda, teraz śmiała się i tańczyła z nim. Celina obracała się wewnątrz kółka, które tworzyli Klemens, Wiktor i Oskar. Dalej tańczyli przytuleni Aurelia z Lucjanem i Nika z Netem. Felix za to, przyświecając sobie małą latarką, oglądał grzbiety książek na regale.

Chwilowo wszyscy zapomnieli o zbyt niskiej temperaturze.

Po kilku szybkich utworach towarzystwo zmęczyło się i rozeszło, żeby odpocząć lub się czegoś napić. Zostali tylko obracający się wolno Gerald i Klaudia. Net i Nika podeszli do wciąż stojącego przed biblioteczką Felixa.

-- Czemu nie tańczysz? -- zapytała Nika. -- To bardzo przyjemne. Mógłbyś spróbować.

-- Nie lubię. -- Felix wzruszył ramionami. -- Ty nie zbierasz motyli. Mogłabyś spróbować.

-- Jesteś na coś zły?

-- Po ostatniej aferze obiecałem sobie, że nie będziemy się dotykać do niczego, co pachnie kłopotami. -- Felix wskazał głową hall i drzwi do piwnicy. -- A właśnie uruchomiliśmy jakiś megaskompli-kowany system sterowania piecem. Jestem zły, ale na siebie.

-- Luz, stary. -- Net poklepał go po ramieniu. -- Przecież nic się nie dzieje.

-- Jak nic? Ten timer coś odlicza.

Net spochmurniał.

-- Już prawie zapomniałem... Muszę coś zjeść, to może znów zapomnę.

-- Powinniśmy wymyślić rozwiązanie, a nie zapominać -- zauważyła Nika.

-- Więc coś zjedzmy, a potem wymyślajmy.

Przeszli do jadalni.

Stojąca na uboczu Zosia odprowadziła ich wzrokiem, a potem podeszła do Aurelii, która siedziała samotnie na sofie.

31

-- Jak to robisz? -- zapytała zupełnie nie w swoim stylu.

Aurelia spojrzała na Zosię, jakby ta pojawiła się tu nagle, wyskakując z innego wymiaru.

-- Co jak robię?

-- No... że taka fajna jesteś. Że możesz podejść do chłopaka i powiedzieć, żeby z tobą zatańczył. Albo... oni sami proszą.

-- O co ci właściwie chodzi? -- Aurelia byłaby niewiele bardziej zdziwiona, gdyby zaczął do niej mówić portret ze ściany. Nie mogła sobie przypomnieć, by Zosia odezwała się do niej choćby słowem od początku pierwszej klasy.

Zosia nabrała powietrza i wyrzuciła z siebie:

-- Chciałabym być taka jak ty.

Aurelia patrzyła na nią wytrzeszczonymi oczami, a potem wy-buchnęła śmiechem. Trwało to dłuższąchwilę, a Zosia, o dziwo, nie zamierzała uciec. W końcu Aurelia wyśmiała się, spojrzała na koleżankę i wtedy zrozumiała, że tamta mówi jak najbardziej serio.

-- Nie masz predyspozycji, dziewczyno. -- Pokręciła głową. -- Dla chłopaków jesteś niewidzialna. Jak

jesteś chora, to nawet nikt nie zauważa, że cię nie ma w szkole.

-- Co robię nie tak? -- nalegała Zosia.

-- Wszystko! -- Aurelia wskazała na jej ubranie i skrzywiła się z niesmakiem. -- To strój do pielenia grządek. Buty po babci. A włosy masz, jakbyś umyła głowę w kiblu. Nie umiesz rozmawiać. Beznadziejna jesteś i tyle. Jak możesz myśleć, że mogłabyś być taka jak ja?

Słysząc to, Zosia powinna czmychnąć, gdzie pieprz rośnie. A jednak stała jak kupka nieszczęścia. Głośniki zaczęły trzeszczeć, muzyka grała coraz słabiej, aż wreszcie ucichła całkiem.

-- Jesteś najfajniejsza z całej klasy -- wyszeptała. -- Odwdzięczę ci się...

-- Jak?

Zosia wzruszyła ramionami.

-- No tak! -- parsknęła Aurelia. -- Co ty możesz mi dać w zamian... Ale niech będzie. Zaczynają sięprzeceny, w czwartek idzie-

32

my z Klaudią na zakupy Weź kaskę, to trochę cię... reanimujemy. Przynajmniej coś się będzie działo. -- Wzdrygnęła się, bo już ochłonęła po tańcu. -- Zimno. Zróbcie coś!

To ostatnie było skierowane do Felixa i Neta, którzy właśnie weszli do salonu z kanapkami w dłoniach. Idąca za nimi Nika zacisnęła usta.

-- Poproś Lucka -- powiedziała -- albo sama coś wymyśl.

-- Ja nie jestem od wymyślania -- parsknęła Aurelia.

-- Przyszłyśmy się bawić, nie myśleć -- poparła ją Klaudia.

-- Poza tym zdechła muzyka.

Klaudia tylko mruknęła. Chciała coś jeszcze powiedzieć, ale zrezygnowała i włożyła do ust sałatkęwarzywną i kawałek bułki.

Felix pogmerał chwilę w plecaku i wyjął z jednego ze swoich urządzeń dwa akumulatory AA. Sprawnie wymienił te zużyte w odtwarzaczu i w salonie znów zabrzmiała muzyka.

-- Zimno -- przypomniała Klaudia.

Nika spojrzała na nią, jakby chciała ją uderzyć. Felix rozejrzał się po pokoju.

-- Tu gdzieś powinien być... -- Jego uwagę zwróciła zastawiona bibelotami półka za sofą. Zajrzał za oparcie i uśmiechnął się. -- Kominek!

-- Zanim zaczniecie przemeblowanie, może zapytajcie Gilberta -- poprosiła Nika.

-- Obsługa kominka jest elementarnie prosta. -- Felix już przymierzał się do przesuwania mebli.

W drzwiach pojawił się Gilbprt i reszta chłopców.

-- Dlaczego nic nie mówiłeś, że tu jest kominek? -- zapytała ze złością Aurelia.

-- Bo nie pytałyście -- zbagatelizował Gilbert. -- No i nie jest szczególnie zimno.

-- Nam jest!

-- Niedostatecznie artykułowałyście.

-- Co niedostatecznie...? -- zapytała Klaudia, ale Gilbert nie odpowiedział. Razem z Felixem, Netem i Lucjanem chwycili kanapę, obrócili ją o sto osiemdziesiąt stopni i przesunęli, by stała trzy metry od kominka. Potem dosunęli fotele. Parkiet taneczny praktycznie przestał istnieć, ale powstał całkiem przyjemny kącik wokół kominka.

-- Ładny -- zauważyła Nika. -- Dlaczego był zastawiony?

-- Mama boi się ognia.

-- To dlaczego wyszła za chemika?

-- Coś jej tam naściemniał przed ślubem, że niby doświadczenia przeprowadza w temperaturze pokojowej.

Nika nie miała więcej pytań.

Oskar pstrykał zdjęcia.

-- Po co ci tyle zdjęć? -- zapytał Gerald.

-- Wrzucę na błoga.

-- Dasz mi kilka? Też zakładam błoga.

-- Widziałem wolny adres -- poradził mu Net -- www.malytro-glodyta.pl.

Gerald spojrzał na niego ponuro i odszedł. Net z zaskoczeniem stwierdził, że całkowicie przestał się już baćGeralda.

Aurelia i Klaudia zajęły już dwa największe fotele, stojące najbliżej paleniska, reszta rzuciła się na kanapę. W mniejszy fotel wtłoczył się Klemens, wypychając z niego Kubę. Celina wgramoliła się Klemensowi na kolana. Na sofie zmieścili się Lucjan, Oskar, Wiktor, Lambert i Gerald.

-- Możecie się ciut ścieśnić? -- Felix spojrzał na Klaudię i Aurelię, rozparte wygodnie.

-- Przynieś sobie własny fotel -- poradziła mu Klaudia.

-- Przyniosłem ten, na którym siedzisz...

-- I skombinujcie jakieś drewno, czy coś.

Felix westchnął.

-- Nie ma drewna... -- przyznał. -- Nie mów tylko, że kominek jest na biogaz.

34

-- Co niedostatecznie...? -- zapytała Klaudia, ale Gilbert nie odpowiedział. Razem z Felixem, Netem i Lucjanem chwycili kanapę, obrócili ją o sto osiemdziesiąt stopni i przesunęli, by stała trzy metry od kominka. Potem dosunęli fotele. Parkiet taneczny praktycznie przestał istnieć, ale powstał całkiem przyjemny kącik wokół kominka.

-- Ładny -- zauważyła Nika. -- Dlaczego był zastawiony?

-- Mama boi się ognia.

-- To dlaczego wyszła za chemika?

-- Coś jej tam naściemniał przed ślubem, że niby doświadczenia przeprowadza w temperaturze pokojowej.

Nika nie miała więcej pytań.

Oskar pstrykał zdjęcia.

-- Po co ci tyle zdjęć? -- zapytał Gerald.

-- Wrzucę na błoga.

-- Dasz mi kilka? Też zakładam błoga.

-- Widziałem wolny adres -- poradził mu Net -- www.malytro-glodyta.pl.

Gerald spojrzał na niego ponuro i odszedł. Net z zaskoczeniem stwierdził, że całkowicie przestał się już baćGeralda.

Aurelia i Klaudia zajęły już dwa największe fotele, stojące najbliżej paleniska, reszta rzuciła się na kanapę. W mniejszy fotel wtłoczył się Klemens, wypychając z niego Kubę. Celina wgramoliła się Klemensowi na kolana. Na sofie zmieścili się Lucjan, Oskar, Wiktor, Lambert i Gerald.

-- Możecie się ciut ścieśnić? -- Felix spojrzał na Klaudię i Aurelię, rozparte wygodnie.

-- Przynieś sobie własny fotel -- poradziła mu Klaudia.

-- Przyniosłem ten, na którym siedzisz...

-- I skombinujcie jakieś drewno, czy coś.

Felix westchnął.

-- Nie ma drewna... -- przyznał. -- Nie mów tylko, że kominek jest na biogaz.

34

-- Drewno jest za domem -- odparł Gilbert -- pod daszkiem przy szopie.

-- Nie wychodzę na zewnątrz! -- oświadczył Net.

-- My już dziś się namarzliśmy -- zastrzegł Oskar.

Felix westchnął ponownie, wyciągnął z kieszeni i założył na czoło latarkę na gumce, po czym ruszył w kierunku hallu. Net skrzywił się, ale poszedł za nim. Założyli kurtki i otworzyli drzwi. Felix omiótł okolicęsnopem światła z czołówki. Udzieliły mu się nieco obawy przyjaciela.

-- Nic nie widać -- stwierdził cicho.

-- A ślady?

-- Zmartwiłbym się, gdyby zniknęły.

Wyszli i zamknęli za sobą drzwi. Wolno ruszyli w kierunku szopy. Skradali się, jakby w okolicy czaił sięsnajper. Net co chwila odwracał się, ale nie miał pomysłu, co zrobiłby, gdyby coś tam zobaczył. Żarówka nad drzwiami była tak słaba, że w jej świetle ledwo majaczyły krzywa brama i rozpadająca się szopa. Pod zapadniętym daszkiem faktycznie leżały ułożone brzozowe polana. Ślady Koszał-ka-Ochlałka czy może kangurzątka z korkami od szampana zamiast butów zakręcały do rozdarcia w siatce i nikły w lesie, co przyjaciele przyjęli z ulgą.

-- Można by wziąć do spalenia całą szopę -- zauważył Net.

W tym momencie usłyszeli za sobą skrzypienie śniegu. Odwrócili się gwałtownie, wypuszczając z rąk drewno. W ich kierunku szła Nika.

-- Co się tak wytrzeszczacie? -- zapytała, zasłaniając oczy przed światłem Felixowej latarki. -- Przyszłam pomóc.

-- Lubisz chyba siwych facetów -- Net zaczął zbierać upuszczone drewno.

-- Zabierzmy jak najwięcej, żebyśmy tu nie musieli wracać -- mruknął Felix.

Zebrali drewno i z trudem łapiąc równowagę, ruszyli z powrotem.

35

-- Patrzcie! -- Net zatrzymał się gwałtownie w połowie drogi. Ich ślady przecinał świeży trop pijanego krasnoludka. Z pewnością powstał przed chwilą, kiedy nakładali drewno.

-- Chodźmy lepiej do domu... -- wyszeptała Nika.

Zanim zdążyli się poruszyć, coś furknęło za nimi. Odwrócili się, ale zobaczyli tylko opadający pył śnieżny i znajome już ślady. Net wrzasnął piskliwie, gdy coś otarło się o siatkę ogrodzenia.

-- Bez gwałtownych ruchów -- wycedził Felix. -- Przejdźmy te dziesięć metrów i będziemy bezpieczni.

Ruszyli krok za krokiem, starając się nie biec. Krótki marsz zdawał się nie mieć końca. Wreszcie Net nacisnął łokciem klamkę i ogromnym wysiłkiem woli zdobył się na przepuszczenie Niki.

Zatrzasnęli za sobą drzwi i rzucili drewno wprost na podłogę.

-- Widzieliście, co to było? -- zapytała szeptem Nika.

-- Małe zwierzę -- odparł bez przekonania Felix. -- Lis...

-- Turbolis! -- poprawił go Net. -- Odrzutolis! Widziałeś, jak pruł?

-- Nie widziałem...

-- Właśnie! Był za szybki jak na lisa. -- Net zamknął wszystkie zamki w drzwiach. -- To był nadlis! Torpedolis! Rakietolis!

-- Nie wiem, co to było, ale jest na zewnątrz. -- Felix otrzepał i odwiesił kurtkę. -- Nie zamierzam wychodzić aż do północy, a wtedy wszędzie będzie pełno błysków i huku, a stracholis zaszyje się w swojej norze.

-- To nie było zwykłe zwierzę -- powiedziała cicho Nika.

-- Lisołak... -- mruknął Net. -- Jak przyjedzie tata Felixa, poprosimy, żeby podjechał tyłem pod same drzwi. Przeskoczymy.

Wnieśli drewno do salonu i ułożyli obok kominka.

-- Co macie takie miny? -- zainteresował się Gilbert.

-- Widzieliśmy potwora -- oznajmił Net. -- Jak to drewno się wypali, po następne idzie ktoś inny.

-- Boicie się ciemności? -- uśmiechnęła się z politowaniem Aurelia.

36

-- Udowodnij, że ty się nie boisz -- odparowała Nika. -- Obejdź teraz dom dookoła.

Aurelia przestała się uśmiechać.

-- Za zimno.

-- Dam ci moją kurtkę i koc.

Aurelia burknęła coś pod nosem i zamilkła. Po chwili, jakby od niechcenia, wstała z fotela i usiadła na

kolanach Lucjana zajętego rozmową z Wiktorem. Klaudia poszła w jej ślady i zajęła miejsce na kolanach Geralda. Skrzętnie wykorzystał to Net. Usiadł na wolnym miejscu i pociągnął do siebie Nikę. Felix zajął sięrozpalaniem ognia.

Pięć minut później wszyscy siedzieli na fotelach lub na miękkim dywanie przed nimi.

-- Scena jak z filmu Pojutrze -- zauważył Net. -- Siedzimy otoczeni rosnącym mrozem i czekamy na ratunek taty Felixa. To znaczy... niektórzy z nas czekają.

Płomienie wolno nagrzewały pomieszczenie. Z głośników sączyła się spokojna muzyka.

-- Kto miał załatwić fajerwerki? -- zapytał nagle Lucjan.

-- Nie mam pojęcia -- odparł Lambert.

-- Chyba właśnie ty...

-- Nie pamiętam niczego takiego.

-- Nie można by „pożyczyć" z laboratorium twojego taty kilku odczynników? -- zapytał Net. -- Potrafisz chyba coś... zreakcjono-wać, żeby zrobić huk i błysk?

-- Taki miałem plan, ale sta'ry mnie przejrzał -- odparł smutno Gilbert. -- Zainstalował w drzwiach skomplikowany zamek.

-- Felix ma klu... auu! -- Net nie dokończył, bo Felix kopnął go w kostkę.

-- Próbowałem namówić ojca, żeby nam zostawił trochę trotylu -- ciągnął Gilbert. -- Niedużo, nie więcej niż dwa kilo, ale po tym, co zrobiłem w zeszłym roku, nie zgodził się.

-- A co zrobiłeś? -- zainteresowała się Celina.

37

-- Aaa... Właściwie to obiecałem, że nie będę o tym mówił. No, było trochę huku generalnie.

Felix przysunął się do fotela, na którym siedzieli Net i Nika.

-- Dwie godziny dwadzieścia osiem minut -- wyszeptał.

-- Nigdy jeszcze tak się nie obawiałem, co przyniesie Nowy Rok. -- Net wzdrygnął się, choć nie było już zimno.

-- Może timer dojdzie do zera i-nic się nie stanie. Ta instalacja jest bardzo pogmatwana, nawet jak na tak stary piec. To może być jakiś stary obwód.

-- Nie wypadasz przekonywająco. Czuję, że narozrabialiśmy. Moja mama nie może się denerwować.

-- Nie jest w ciąży -- przypomniał Felix. -- Już urodziła.

-- Ale karmi...

-- No to co? Najwyżej nie może palić.

-- A jak zapali z nerwów?

-- Przecież ona nigdy nie paliła.

-- Zdenerwuje się i zapali niechcący...

-- Przestań już... -- poprosiła Nika.

Net przestał, ale tylko na chwilę.

-- Za trzy utwory będzie coś szybszego -- powiedział. -- Może wykorzystamy, że wszyscy zacznątańczyć, i sprawdzimy, czy się nie wyłączyło...

-- Nie muszę sprawdzać, żeby wiedzieć, że się nie wyłączyło.

Gdy rozpoczął się szybszy utwór, w salonie było już całkiem ciepło. Część imprezowiczów postanowiła potańczyć. Sofę i fotele zsunięto bliżej kominka, ktoś pogłośnił muzykę.

Z kuchni przyszedł Gilbert i ściszył muzykę. W ręku trzymał pustą butelkę po piwie.

-- Z lodówki zniknęło jedno piwo -- zauważył ponuro.

Wszyscy spojrzeli na Lucjana.

-- No co? -- Posądzony szczerze się oburzył. -- Jak ginie piwo, to od razu ma być moja sprawka?

-- Beknij! -- poleciła Aurelia. -- Znaczy... chuchnij.

38

Chłopak posłusznie chuchnął.

-- Faktycznie... -- przyznała Aurelia, krzywiąc się lekko. -- To nie on.

Gilbert wpatrywał się w pustą butelkę i marszczył brwi.

-- Stary zleje cię za to? -- zapytał Lucjan.

-- Nie. Chociaż to byłaby ciekawa odmiana, bo nigdy mnie nie bił.

Lucjan zamrugał oczami, usiłując zrozumieć sens tych słów. Zrezygnował.

-- Nic nie poradzisz. -- Pogłośnił muzykę i wrócił do tańca.

Nika podeszła do parapetu i zamarła.

-- Musicie coś zobaczyć -- powiedziała dziwnie nienaturalnym tonem.

Felix i Net podeszli i wyjrzeli za okno.

-- Tam! -- Nika wskazała palcem. Za bramą, na granicy cienia, coś się poruszało. Pędziło zygzakiem, wyrzucając w powietrze tumany śniegu.

Felix podbiegł do swojego plecaka, wyszarpnął ze środka lunetkę z noktowizorem i wycelował za okno. Ekran pozostał czarny.

-- Nie działa! -- Felix potrząsnął urządzeniem. -- Miało być wszystkoodporne...

-- Nie jest odporne na brak baterii -- zauważyła Nika.

-- Fakt! -- Felix klepnął się w czoło i spojrzał na leżący obok wieży odtwarzacz MP3.

-- Nie spiesz się. Już zniknęło.

Wpatrywali się w mrok, ale nic więcej się tam nie poruszyło. Net spuścił głowę i zapytał cicho:

-- Dlaczego nie możemy po prostu przyjść na imprezę, wynudzić się i wrócić do nudnego domu?... O mamusiu! -- wykrzyknął nagle i wskazał za okno, na miejsce tuż przy budynku. Zrobił to na tyle głośno, że Wiktor, Oskar i Celina przestali tańczyć i podeszli do okna.

Patrzyli dłuższą chwilę. Śnieg na całym niemal podwórku poprzecinany był znajomymi śladami.

39

-- To właśnie takie ślady widziałam w lesie -- wyszeptała złowieszczo Celina.

-- A widziałaś to coś, co je zostawiło? -- Felix spojrzał na nią poważnie.

-- Przez całą drogę wszyscy wmawiali mi, że mi się przywidziało.

-- A jak wyglądało to przywidzenie?

-- Było skulone i biegło bardzo szybko.

-- Zająca widziałaś -- rzucił Wiktor.

-- To nie są ślady zająca -- pokręcił głową Felix. -- Na pewno nie.

-- Więc czego?

-- Nie mam najmniejszej ochoty wychodzić i sprawdzać -- zastrzegł Net.

-- Cokolwiek by to było, tu się nie dostanie -- orzekł Wiktor i machnął ręką.

Oskar i Celina stali chwilę, ale szybko stracili zainteresowanie śladami i wrócili do tańca.

Felix, Net i Nika usiedli na pustej sofie i zapatrzyli się w ogień. Ochota na zabawę całkiem im przeszła. Obok przysiadł się Gilbert.

-- Macie jakieś doświadczenie literackie? -- zapytał. -- Zacząłem pisać książkę i nie mogę sięzdecydować, czy to ma być kryminał, czy romans.

-- Ty lepiej nie wypowiadaj się w sprawach uczuciowych -- poradziła mu Nika. -- Nawet nie zauważyłeś, że rzuciła cię dziewczyna.

-- To był taki nowoczesny związek -- Gilbert rozłożył ręce. -- Dawaliśmy sobie dużo swobody. Myślałem, że wzięła sobie miesiąc wolnego.

-- Ciekawe podejście. -- Nika pokiwała głową.

-- Powinniśmy ci coś powiedzieć... -- Felix odwrócił się do Gilberta i nabrał powietrza. -- Odkręciliśmy zawór od tego zbiornika, co stoi w ogrodzie.

-- Stoi? -- upewnił się Gilbert. -- Wszystkie zbiorniki są pod ziemią.

-- To jeden duży się... wysunął -- Net wzruszył ramionami.

40

-- To duże coś to rakieta.

-- Jaka rakieta?

-- Kosmiczna. Tata próbuje wyprodukować superpaliwo rakietowe. Pamiętacie? Mówiłem wam poprzednio.

-- Coś wspominałeś -- przytaknął Net. -- Więc na razie wykorzystuje rakietę jako zbiornik na gaz?

-- Nie. Rakieta jest rakietą. Ma polecieć w kosmos i odegrać Mazurka Dąbrowskiego zmiksowanego z IX Symfonią Beethovena.

-- Przenajświętsza matryco dyskowa... -- Net zbladł.

Gilbert uniósł brwi i spojrzał na nich pytająco.

-- Myślę, że twój stary nie wkurzy się o wypite piwo -- powiedział wolno Felix. -- To piwo to będzie małe piwko w porównaniu z innym większym problemem.

-- Palącym problemem -- uzupełnił Net. -- Kosmicznym problemem.

-- Mówicie o rakiecie? Na szczęście jest zabezpieczona jeszcze kilkoma zaworami w piwnicy -- uspokoił ich Gilbert.

Felix i Net spojrzeli na siebie.

-- A gdyby... -- zaczął Net. -- Gdyby, tak czysto teoretycznie, ktoś odkręcił również te zawory w piwnicy?

-- Zaczęłyby się napełniać zbiorniki rakiety.

-- Ale nie wystartuje... nie wystartowałaby od tego?

-- Jasne, że nie! Jest jeszcze tablica kontrolna, która odłącza wszystkie obwody. I zamek kodowy.

Felix zamknął oczy i przyłożył dłoń do czoła.

-- Chcieliśmy tylko podkręcić piec... -- powiedział cicho Net.

-- Trzeba było zapytać. Tam jest takie małe pokrętło. Wystarczyło je przestawić z pozycji „bardzo zimno" na „zimno". Wtedy by się zrobiło ciepło.

-- Przecież wszyscy mówili, że jest zimno!

-- Jakoś tak mało zdecydowanie.

-- Pytając nadal czysto teoretycznie -- odezwał się wolno Felix -- jak wygląda procedura przerywania startu?

41

Gilbert wzruszył ramionami.

-- Nie mam pojęcia. Konstrukcja rakiety jest tak niedopracowana, że jeszcze się nad tym nie zastanawialiśmy. Start teraz byłby zbyt ryzykowny.

-- Trzeba było zacząć od zaprojektowania procedury przerwania startu! -- wykrzyknął Net. -- To elementarne!

-- Nie wiadomo by było, co właściwie przerywać -- odparł Gilbert. -- Procedura startu też jest niedopracowana.

-- Zdaje się, że rozmawiasz z ludźmi... -- Felix zastanowił się -- .. .którzy ją dopracowali.

Gilbert patrzył na nich dłuższą chwilę, a jego twarz powoli zmieniała wyraz.

-- Łał! -- wykrzyknął wreszcie. -- Super! Odpalimy rakietę!

Przyjaciele spojrzeli po sobie.

-- Więc nie jesteś zły? -- zapytał ostrożnie Net.

-- Skąd! Nie mogłem się doczekać, kiedy to się stanie. Te zabezpieczenia w piwnicy to przede mną. Lecę po kamerę!

Pobiegł na piętro i wrócił po kilku sekundach z małą kamerką w dłoni.

-- A twój stary się nie wścieknie? -- zapytał Net.

-- Jeśli rakieta wybuchnie i zmiecie dom, to może się wkurzyć. Ale jak nie zmiecie, to raczej nie.

-- Nie wolałby być przy starcie? -- Felix był mocno zdziwiony.

-- Zawsze mówił, że jak w końcu rakieta wystartuje, to on chciałby wtedy być daleko stąd.

-- Nie chcę pytać, ale i tak to zrobię. -- Net otarł pot z czoła. -- Dlaczego?

-- Mówił, że jak rakieta pierdyknie przy starcie, to on musi przeżyć, żeby zrobić następną. Chciał jąodpalić zdalnie z Żoliborza.

Felix zerknął na zegarek i powiedział:

-- Mamy trzy minuty. Żoliborz nie wchodzi w grę. Możemy coś zrobić?

-- Przygotować aparaty.

42

-- Chodziło mi raczej o to, czy lepiej schować się w piwnicy, czy uciekać w las.

-- W las to raczej nie. Nie wiadomo, gdzie spadnie.

-- Przecież to rakieta kosmiczna...

-- Ale nigdy nie testowana. Spadnie na pewno.

Felix chciał powiedzieć, że taką rakietę powinno się testować na pustyni albo na środku oceanu, ale przeszkodziła mu w tym reszta towarzystwa, która wyległa przed dom, by obserwować fajerwerki.

Zza domu dał się słyszeć narastający syk, ale nikt nie zwrócił na niego uwagi, ze wszystkich stron dochodziły już bowiem odgłosy odległych eksplozji odpalanych przedwcześnie rakietnic. Nie trzeba było nikogo zachęcać, by stanął po przeciwnej stronie domu - wszyscy tam poszli, żeby widzieć fajerwerki nad Warszawą.

Oskar spojrzał na zegarek i zaczął odliczać.

-- Trzydzieści, dwadzieścia dziewięć...

-- Czy podczas startu... -- Net nachylił się do Gilberta -- będziemy tu bezpieczni?

-- To będzie pierwszy start, więc wszystkie doświadczenia przed nami -- oświadczył poważnie Gilbert.

-- Dziewiętnaście... osiemnaście... -- odliczał Oskar.

-- Czy rakiety często wybuchają podczas startu? -- nalegał Net.

-- Od czasu do czasu. Dlatego personel naziemny zawsze siedzi w odległym schronie.

-- Piętnaście... czternaście...

-- W schronie... A częściej wybuchają na ziemi, czy już po starcie?...

t

-- Oj, cierpliwości. Zostało piętnaście sekund. Przekonamy się.

-- Dziesięć... dziewięć...

-- Jeśli rakieta wybuchnie na ziemi... -- zaczął Net -- to czy dom wytrzyma?

-- Nie. Raczej nie -- ocenił Gilbert. -- W zbiornikach rakiety są jakieś cztery tony sprężonego gazu. Zero szans.

Net zamknął na moment oczy i chwycił dłoń Niki.

43

-- Pięć, cztery...

-- Za późno, żeby uciekać. -- Spojrzał dziewczynie w oczy. -- Zanim zginiemy... chciałbym, żebyświedziała...

Nie dokończył. Syk zza domu zamienił się w ryk.

-- Zero!!!

Nad Warszawę wystrzeliły dziesiątki tysięcy fajerwerków. Jasny błysk oświetlił las po obu stronach domu, a ryk przybrał na sile. Potem cień domu zmalał, spełzł z koron drzew na ziemię i zaczął się szybko skracać - rakieta wznosiła się prosto w niebo. Huk przetoczył się nad okolicą i zaczął cichnąć, ustępując miejsca kanonadzie znad Warszawy. Pojedyncze wystrzały zlewały się w jeden huk, który niósł się nad lasem i odbijał echem od odległych bloków.

-- Ale fajerczydło odpalił twój sąsiad! -- wykrzyknął Lucjan. Chciał iść zobaczyć, ale obejmująca go Aurelia nie puściła go, żeby nie zmarznąć.

Felix, Net, Nika i Gilbert wyszli zza domu i spojrzeli w górę. Rakieta była już kilkaset metrów nad ziemią i dalej wznosiła się nieco chwiejnie, ale zdecydowanie nie miała zamiaru spadać ani wybuchać. Po chwili płomienie odrzutu zniknęły w chmurach. Jeszcze przez moment widać było bladą poświatę, nim i ona zgasła. Poczuli swąd spalenizny, otoczył ich dym.

Nie bacząc na to, imprezowicze rzucili się do składania sobie życzeń. Zdaje się, że nikt poza Felixem, Netem, Niką i Gilbertem nie był świadom tego, co się właśnie wydarzyło.

Przyjaciele odetchnęli. Klepali się po ramionach i ściskali ze śmiechem, wszyscy składali życzenia wszystkim. Aurelia porzuciła Lucjana, żeby pod nieuwagę Niki wyściskać Neta, potem - krócej -Felixa i pobiegła do domu. Zosia niespodziewane rzuciła się na szyję Felixa, i zaczęła go obcałowywać.

Opamiętała się dosyć szybko i również czmychnęła do domu, pozostawiając Felixa nieco oszołomionego. Gerald wykorzystał zamieszanie, by pod nieuwagę Neta złożyć wylewne, dokładne i całuśne życzenia Nice.

44

Wreszcie przyjaciele zostali sami z Gilbertem. Przeszli na drugą stronę domu do platformy startowej. Felix poświecił latarką - beton był osmalony.

I wtedy nagle zaczął padać śnieg. Pierwsze płatki rozpuszczały się na dymiącym betonie, ale następne osiadały bez przeszkód, by zamaskować ślady startu.

-- Nie wybuchła. -- Net stwierdził oczywistość.

-- I chyba nie zamierza na razie spadać -- dodał Felix.

-- Wkręcałem was. -- Gilbert uśmiechnął się pod nosem. -- Rakieta była gotowa. Stary pracowałtylko nad paliwem.

Spojrzeli na niego z zaskoczeniem.

-- To chyba nazywa się dowcip akademicki -- powiedział ponuro Felix. -- Najpierw wymaga wielu przygotowań, a potem długiego tłumaczenia, o co chodziło.

-- Chodziło o to, żeby było ciekawiej. Sami zaczęliście grzebać przy instalacji startowej. Szampan! -- odwrócił się i pobiegł do domu.

Przyjaciele z niewyraźnymi minami weszli za nim. Ponieważ ostatnia osoba opuszczająca dom w zeszłym roku zapomniała zamknąć drzwi, wnętrze wychłodziło się jeszcze bardziej, a do salonu dostało się trochędymu. Wszyscy zostali w kurtkach.

-- Teraz to cieplej już nie będzie -- westchnął Gilbert, mijając przyjaciół z butelką szampana. -- Jest pierwszy stycznia, temperatura minus dwanaście stopni, a nasz zapas biogazu wchodzi na orbitę.

-- Jak to jest, że twój stary wkurzy się o piwo -- zapytał Wiktor -- a o szampana nie?

-- Jest bezalkoholowy.

-- Zdawało mi się, że na zewnątrz, jak składaliśmy sobie życzenia, czułam od kogoś piwo -- zauważyła cicho Nika. -- Nie pamiętam tylko od kogo.

Teraz dopiero impreza rozkręciła się na całego. Niewiele brakowało, by Felix, Net i Nika uznali, że problem rakiety rozwiązał się sam i mogą wreszcie zacząć się bawić jak ludzie. Humor zepsuł im

45

ciężki helikopter, który przeleciał nisko nad domem wpół do pierwszej. To znaczyło, że kłopoty dopiero się zaczynają.

Gdy dochodziła pierwsza w nocy, na podjeździe przed domem zahamował z poślizgiem samochód,

wyglądem przypominający wojskowy, i wysiadł z niego ktoś wyglądający na żołnierza.

-- Zamknęliśmy drzwi? -- zapytał Net, ale zanim ktokolwiek zdążył odpowiedzieć, drzwi otworzyły się gwałtownie i do środka wpadł ów ktoś w zielonej zdecydowanie wojskowej kurtce. Razem z nim do środka wpadła zamieć śnieżna.

-- Szczęśliwego Nowego Roku! -- rzucił pan Polon, tata Felixa.

-- Miałeś być między drugą a trzecią -- zauważył Felix.

-- No, ale jestem wcześniej. -- Tata był bardzo zdenerwowany.

-- Ładujcie się do samochodu. Już, już!

Pożegnali się ekspresowo i wybiegli na mróz, pospiesznie zapinając kurtki.

-- Tato, czy?... -- zaczął Felix.

-- Wsiadajcie -- przerwał mu ojciec. -- Po drodze wszystko wyjaśnię.

Przyjaciele wskoczyli na tylne fotele i zapięli pasy. Tata ruszył z poślizgiem.

-- Oni jeszcze nie wiedzą, ale my już policzyliśmy -- powiedział.

-- Odpalenie nastąpiło godzinę temu gdzieś z tej okolicy.

Przyjaciele spojrzeli po sobie i nagle poczuli, jak robi im się zimno.

-- Odpalenie czego? -- zapytał dziwnie wysokim głosem Felix, choć dobrze wiedział, o czym mowa.

-- Rakiety. Wojsko wie, że odpalono ją gdzieś z południowej części Warszawy. W Instytucie mamy dokładniejsze przyrządy, więc określiliśmy obszar o średnicy kilometra. W samym środku tego obszaru jest dom państwa Kurtaczów. Docent Maćkowiak przypomniał sobie, że wspominałem, gdzie spędzacie sylwestra. Zadzwonił do mnie. Dlatego jestem. Wojsko wkrótce określi dokładniej obszar i zablokuje tęczęść miasta, żeby odszukać dokładne miejsce startu i wszystkich przesłuchać.

46

\

ciężki helikopter, który przeleciał nisko nad domem wpół do pierwszej. To znaczyło, że kłopoty dopiero się zaczynają.

Gdy dochodziła pierwsza w nocy, na podjeździe przed domem zahamował z poślizgiem samochód, wyglądem przypominający wojskowy, i wysiadł z niego ktoś wyglądający na żołnierza.

-- Zamknęliśmy drzwi? -- zapytał Net, ale zanim ktokolwiek zdążył odpowiedzieć, drzwi otworzyły się gwałtownie i do środka wpadł ów ktoś w zielonej zdecydowanie wojskowej kurtce. Razem z nim do środka wpadła zamieć śnieżna.

-- Szczęśliwego Nowego Roku! -- rzucił pan Polon, tata Felixa.

-- Miałeś być między drugą a trzecią -- zauważył Felix.

-- No, ale jestem wcześniej. -- Tata był bardzo zdenerwowany.

-- Ładujcie się do samochodu. Już, już!

Pożegnali się ekspresowo i wybiegli na mróz, pospiesznie zapinając kurtki.

-- Tato, czy?... -- zaczął Felix.

-- Wsiadajcie -- przerwał mu ojciec. -- Po drodze wszystko wyjaśnię.

Przyjaciele wskoczyli na tylne fotele i zapięli pasy. Tata ruszył z poślizgiem.

-- Oni jeszcze nie wiedzą, ale my już policzyliśmy -- powiedział.

-- Odpalenie nastąpiło godzinę temu gdzieś z tej okolicy.

Przyjaciele spojrzeli po sobie i nagle poczuli, jak robi im się zimno.

-- Odpalenie czego? -- zapytał dziwnie wysokim głosem Felix, choć dobrze wiedział, o czym mowa.

-- Rakiety. Wojsko wie, że odpalono ją gdzieś z południowej części Warszawy. W Instytucie mamy dokładniejsze przyrządy, więc określiliśmy obszar o średnicy kilometra. W samym środku tego obszaru jest dom państwa Kurtaczów. Docent Maćkowiak przypomniał sobie, że wspominałem, gdzie spędzacie sylwestra. Zadzwonił do mnie. Dlatego jestem. Wojsko wkrótce określi dokładniej obszar i zablokuje tęczęść miasta, żeby odszukać dokładne miejsce startu i wszystkich przesłuchać.

46

ciężki helikopter, który przeleciał nisko nad domem wpół do pierwszej. To znaczyło, że kłopoty dopiero się zaczynają.

Gdy dochodziła pierwsza w nocy, na podjeździe przed domem zahamował z poślizgiem samochód, wyglądem przypominający wojskowy, i wysiadł z niego ktoś wyglądający na żołnierza.

-- Zamknęliśmy drzwi? -- zapytał Net, ale zanim ktokolwiek zdążył odpowiedzieć, drzwi otworzyły się gwałtownie i do środka wpadł ów ktoś w zielonej zdecydowanie wojskowej kurtce. Razem z nim do środka wpadła zamieć śnieżna.

-- Szczęśliwego Nowego Roku! -- rzucił pan Polon, tata Felixa.

-- Miałeś być między drugą a trzecią -- zauważył Felix.

-- No, ale jestem wcześniej. -- Tata był bardzo zdenerwowany.

-- Ładujcie się do samochodu. Już, już!

Pożegnali się ekspresowo i wybiegli na mróz, pospiesznie zapinając kurtki.

-- Tato, czy?... -- zaczął Felix.

-- Wsiadajcie -- przerwał mu ojciec. -- Po drodze wszystko wyjaśnię.

Przyjaciele wskoczyli na tylne fotele i zapięli pasy. Tata ruszył z poślizgiem.

-- Oni jeszcze nie wiedzą, ale my już policzyliśmy -- powiedział.

-- Odpalenie nastąpiło godzinę temu gdzieś z tej okolicy.

Przyjaciele spojrzeli po sobie i nagle poczuli, jak robi im się zimno.

-- Odpalenie czego? -- zapytał dziwnie wysokim głosem Felix, choć dobrze wiedział, o czym mowa.

-- Rakiety. Wojsko wie, że odpalono ją gdzieś z południowej części Warszawy. W Instytucie mamy dokładniejsze przyrządy, więc określiliśmy obszar o średnicy kilometra. W samym środku tego obszaru jest dom państwa Kurtaczów. Docent Maćkowiak przypomniał sobie, że wspominałem, gdzie spędzacie sylwestra. Zadzwonił do mnie. Dlatego jestem. Wojsko wkrótce określi dokładniej obszar i zablokuje tęczęść miasta, żeby odszukać dokładne miejsce startu i wszystkich przesłuchać.

46

-- Co ich obchodzi jakaś rakieta? -- zapytał również nienaturalnym głosem Net.

-- Tak duża rakieta może wynosić na orbitę broń, na przykład głowicę nuklearną.

Wjechali na asfalt. Tu też było ślisko, więc tata nie rozpędzał się.

Z padającego śniegu wyłonił się jadący z przeciwka samochód. Gdy zbliżył się na sto metrów, włączyłdługie światła i zaczął zjeżdżać na środek jezdni. Tata wcisnął hamulec, ale było zbyt ślisko. Żeby uniknąćzderzenia, odbił w bok. Przyjaciele złapali się, czego tylko mogli, spodziewając się katastrofy. Land Rover zjechał na pobocze. Prawe koła zadudniły na zmarzniętych nierównościach. Tata, zupełnie nie w swoim stylu, rzucił przekleństwo pod adresem tamtego kierowcy. Gdy oba pojazdy dzieliło może piętnaście metrów, tamten zakręcił, ustawiając samochód prawie w poprzek drogi.

-- Co on wyprawia?! -- krzyknął tata i w ostatniej chwili skręcił w gruntową zatoczkę, omijając o centymetry krawędź rowu. Tyłem mocno zarzuciło, więc pan Polon skontrował kierownicą. Zamiast wracać na drogę, wybrał bezpieczniejsze rozwiązanie - ośnieżony zjazd na pole. Samochodem rzucało, ale bezpiecznie zjechał na dół.

-- Widzieliście jego numery? -- zapytał tata. -- Zadzwonimy na policję. Pewnie jest pijany.

Felix odwrócił się.

-- TO była policja! -- zauważył nagle.

Samochód zawrócił i dopiero teraz włączył niebieskiego koguta.

-- Muszę się zatrzymać -- powiedział tata.

-- Jedź! -- krzyknął Felix. -- Potem ci wytłumaczę.

Ton jego głosu sprawił, że tata wcisnął gaz i wjechał w dróżkę prowadzącą do lasu. Radiowóz skręcił za nimi, ale droga nie była odśnieżona, więc przejechał ledwie kilka metrów i ugrzązł w śniegu.

-- Zapnijcie pasy! -- krzyknął tata.

-- Zapięte od początku! -- odkrzyknął Felix.

-- Nie wolno im tak zatrzymywać samochodów -- wykrztusiła Nika.

47

-- To chyba z powodu tej rakiety -- powiedział tata. -- Ktoś na górze zaczął panikować.

Z lewej strony zobaczyli wyłaniający się z padającego śniegu kształt. Zbliżający się szybko ciemny kanciasty obiekt wyraźnie w nich celował.

-- Gaz! -- krzyknął Felix.

Tata wcisnął pedał do oporu. Śnieg wyprysnął spod czterech kół i Land Rover w ostatniej chwili usunął sięz drogi nadjeżdżającemu z boku pojazdowi.

-- On próbował nas staranować! -- krzyknęła z przerażeniem Nika.

Przyjaciele poczuli się jeszcze gorzej. Obejrzeli się za siebie. Wojskowy Hummer zapalił światła i, wzbijając fontanny śniegu, zawrócił, by podążyć śladem Land Rovera.

-- Myślą, że gonią tych, którzy odpalili rakietę -- wyjaśnił tata. -- Teraz to już na pewno się nie zatrzymam.

Samochód podskakiwał na nierównościach i rzucał się na boki, ale parł naprzód. Wjechali w las, gdzie droga stała się węższa. Hummer wciąż siedział im na ogonie, czekając na okazję do wyprzedzenia lub zepchnięcia ich z drogi. Było jasne, że nie mogą tak uciekać w nieskończoność. Zapewne inne pojazdy wojskowe otrzymały już przez radio ich pozycję.

Tata opuścił osłonę przeciwsłoneczną, a następnie małą, przezroczystą szybkę, która znalazła się akurat przed nim. Wyłączył światła i pstryknął jeszcze jeden z wielu przełączników na desce rozdzielczej. Szybka okazała się ekranem, na którym pojawiły się zielonkawe zarysy drogi przed samochodem.

-- Wiedziałem, że kiedyś się przyda... -- mruknął tata.

-- Masz w samochodzie noktowizor? -- zdziwił się Felix.

-- Mam tu wiele przydatnych rzeczy. Trzymajcie się! Musimy go zgubić.

Hummer był dwadzieścia metrów za nimi. Gdy mijali polankę, próbował uderzyć w tył Land Rovera i

zepchnąć go z drogi.

48

-- Ma mocniejszy silnik -- zauważył nerwowo Net.

-- Ale za to jest cięższy -- dodał Felix, po czym zawołał -- wjedź między drzewa!

Pan Polon zawahał się i skręcił w las. Zgniótł kilka krzaczków i małych drzewek. Coś rąbnęło o podwozie, ale samochód jechał dalej, ocierając się niemal o grubsze pnie. Przyjaciele obejrzeli się. Hummer utknąłmiędzy drzewami - był za szeroki.

-- Jeśli się nie zakopiemy, to może się udać. -- Pan Polon omijał drzewa i podejrzane górki śniegu, które mogły kryć pniaki albo kamienie. Po kilku minutach manewrowania po lesie dobiegł ich terkot helikoptera. Tata zatrzymał się i wyłączył silnik. Ciężka maszyna przeleciała nisko nad nimi, dłubiąc snopem szperacza między drzewami. Podmuch powietrza wywołany pracą wirnika strącił na samochód śnieg zalegający w koronach drzew. Chwilę później blask reflektora rozświetlił pokrytą śniegiem przedniąszybę, zmuszając wszystkich do zmrużenia oczu. Nim zdali sobie sprawę z niebezpieczeństwa, światło przesunęło się w bok, a helikopter zaczął się oddalać. Przysypany śniegiem samochód pozostałniezauważony.

Felix włączył GPS-a, zasłonił ręką ekran, by nie zdradził ich pozycji, i sprawdził, gdzie teraz są. Uchyliłszybę i wyjrzał. Helikopter niknął w śnieżycy i tylko prześlizgujący się po lesie ostry stożek światła zdradzałjego pozycję. Nagle szperacz znieruchomiał, a helikopter zawisł w miejscu.

-- Zobaczył ślady! -- wykrzyknął Felix. -- Jedź!

Tata ruszył, wyrzucając spod kół świeży śnieg. Samochodem zatrzęsło. Snop światła zaczął się przybliżać.

-- Klucz! -- krzyknął Felix.

-- Jaki klucz? -- zapytał tata. -- Gdzie?

-- Klucz między drzewami! W sensie... skręcaj, żeby zgubili kierunek.

Tata zaczął skręcać w przypadkowe strony, a nawet zrobił jedną pętelkę. Potem przyspieszył. Opony tratowały uschnięte krzaki i małe drzewka. Helikopter był może trzysta metrów za nimi i zbli-

49

-- Ma mocniejszy silnik -- zauważył nerwowo Net.

-- Ale za to jest cięższy -- dodał Felix, po czym zawołał -- wjedź między drzewa!

Pan Polon zawahał się i skręcił w las. Zgniótł kilka krzaczków i małych drzewek. Coś rąbnęło o podwozie, ale samochód jechał dalej, ocierając się niemal o grubsze pnie. Przyjaciele obejrzeli się. Hummer utknąłmiędzy drzewami - był za szeroki.

-- Jeśli się nie zakopiemy, to może się udać. -- Pan Polon omijał drzewa i podejrzane górki śniegu, które mogły kryć pniaki albo kamienie. Po kilku minutach manewrowania po lesie dobiegł ich terkot helikoptera. Tata zatrzymał się i wyłączył silnik. Ciężka maszyna przeleciała nisko nad nimi, dłubiąc snopem szperacza między drzewami. Podmuch powietrza wywołany pracą wirnika strącił na samochód śnieg zalegający w koronach drzew Chwilę później blask reflektora rozświetlił pokrytą śniegiem przedniąszybę, zmuszając wszystkich do zmrużenia oczu. Nim zdali sobie sprawę z niebezpieczeństwa, światło przesunęło się w bok, a helikopter zaczął się oddalać. Przysypany śniegiem samochód pozostałniezauważony.

Felix włączył GPS-a, zasłonił ręką ekran, by nie zdradził ich pozycji, i sprawdził, gdzie teraz są. Uchyliłszybę i wyjrzał. Helikopter niknął w śnieżycy i tylko prześlizgujący się po lesie ostry stożek światła zdradzałjego pozycję. Nagle szperacz znieruchomiał, a helikopter zawisł w miejscu.

-- Zobaczył ślady! -- wykrzyknął Felix. -- Jedź!

Tata ruszył, wyrzucając spod kół świeży śnieg. Samochodem zatrzęsło. Snop światła zaczął się przybliżać.

-- Klucz! -- krzyknął Felix. .

-- Jaki klucz? -- zapytał tata. -- Gdzie?

-- Klucz między drzewami! W sensie... skręcaj, żeby zgubili kierunek.

Tata zaczął skręcać w przypadkowe strony, a nawet zrobił jedną pętelkę. Potem przyspieszył. Opony tratowały uschnięte krzaki i małe drzewka. Helikopter był może trzysta metrów za nimi i zbli-

49

żał się. W pewnym momencie zgubił trop i poleciał w bok. Tata jednak nie zwalniał, chcąc jak najszybciej oddalić się od rejonu poszukiwań. Nagle z prawej strony coś zafurkotało, wzbijając tuman śniegu. Karoserią targnął wstrząs. Przeskoczyli jakąś górkę, aż jęknęło zawieszenie - Land Rover przeleciał kawałek w powietrzu i opadł twardo na ziemię. Pasażerowie przez chwilę mieli wrażenie nieważkości, po czym szarpnęły nimi pasy. Samochód zatrzymał się, młócąc kołami pokruszony lód i wodę.

-- To się nazywa wtopić samochód -- westchnął pan Polon.

-- Myślałem, że strzeli airbag -- jęknął Net, luzując pas.

-- W tym samochodzie nie ma airbagów.

-- Co to w ogóle było? Strzelali do nas?

-- W coś wjechaliśmy.

Wysiadł i zapadł się po kostki w chrupiącym pod nogami podłożu. Była to podmokła łączka, a nie polana, jak im się wcześniej zdawało. Zmrożone i uwięzione w lodzie wysokie trawy tworzyły kruchy, ale elastyczny dywan, w którym Land Rover tkwił po osie. Tata obszedł samochód, otworzył tylną klapę i ze skrzyni ze sprzętem wyciągnął pas z dwiema klamerkami. Przebiegł znów do przodu, chwycił hak linki

wyciągarki i zaczął ją odwijać z bębna. Następnie opasał pień i zaczepił do klamerek hak. Nad lasem rozległsię terkot helikoptera. W oddali, przez padający śnieg przebił się snop światła szperacza.

-- Zobaczą nas tu! -- wykrzyknął Net.

Faktycznie dookoła nie było drzew i samochód był doskonale widoczny na tle śniegu.

-- W sumie nie zrobiliśmy przecież nic strasznego -- zastanowił się Felix. -- Próbowaliśmy tylko przestawić piec.

Tata wrócił do samochodu, uruchomił elektryczną wyciągarkę i umiejętnie operując małym joystickiem sterowania i pedałem gazu, wolno wyciągnął samochód z bajora. Zgasił silnik, wysiadł znów, by zdemontować cały zestaw.

50

Helikopter przeleciał kilkadziesiąt metrów nad ukrytym już pod drzewami samochodem i zniknął w oddali.

-- Czy teraz powiecie mi, dlaczego miałem się nie zatrzymywać przy policji? -- zapytał tata, wsiadając do samochodu.

-- Kiedy mówiłeś, że oni myślą, że ścigają tych, co odpalili rakietę... -- wyjaśnił z ociąganiem Felix -- to w pewnym sensie... tak z grubsza, to rzeczywiście tak było.

Chwilę siedzieli w milczeniu. Potem tata wolno odwrócił się do nich i spojrzał na syna.

-- Próbowaliśmy tylko podkręcić ogrzewanie -- wyjaśniał dalej Felix.

-- Tam było kilka zaworów... -- Net rozłożył ramiona.

-- I kilka przełączników.

-- I j e przełączyliśmy...

-- ... bo myśleliśmy, że to włączniki światła w piwnicy.

-- No i ten zamek kodowy...

-- Zdekodowaliśmy go, a wtedy... Resztę w sumie znasz...

Tata patrzył na przemian na obu chłopców i nic nie mówił.

-- W domu Gilberta było bardzo zimno -- wyjaśniła nieco klarowniej i spokojniej Nika. -- Komuśzrobiło się szczególnie zimno -- posłała ciężkie spojrzenie Netowi -- więc postanowili...śmy zejść do piwnicy i podkręcić piec. Gilbert poszedł szukać gości, którzy się zgubili w lesie, więc zeszli...śmy do piwnicy i spróbowaliśmy zwiększyć temperaturę. Dopiero tuż przed północą okazało się, że to nie było sterowanie od pieca, tylko od rakiety.

Tata Felixa wodził wzrokiem po ich twarzach.

-- Aha -- powiedział tylko. Odwrócił się, uruchomił silnik i ruszył przez las. Nie sposób było stwierdzić, czy uwierzył w choć jedno słowo. W milczeniu wyjechali na szerszą drogę gruntową, wreszcie na szosę, gdzie tata zapalił światła. W milczeniu jechali w śnieżycy parę minut, nie mijając żadnego samochodu.

-- Podejrzewam, że szuka nas połowa warszawskiej policji -- odezwał się wreszcie zupełnie innym tonem tata. -- Mam tylko na-

51

dzieję, że nie widzieli naszego numeru rejestracyjnego. Ale i tak nie możemy wjechać do miasta, bo ile może być o tej porze zielonych Land Roverow na ulicach Warszawy? Pewnie sprawdzają wszystkie.

-- Przecież masz elektrogitymację Instytutu! -- przypomniał Felix.

-- Dla policji to tyle, co karta wędkarska. Zresztą wojsko też za nami nie przepada. Chcą naszych wynalazków, ale za darmo. Powołują się na patriotyzm i wyższe cele...

-- To czemu im nie dacie?

-- Bo wtedy nie będziemy mieć pieniędzy na dalsze badania. Instytut Badań Nadzwyczajnych musi na siebie zarabiać albo zostanie zamknięty. Do najbliższego wjazdu do Instytutu jest stąd jakieś osiem kilometrów. -- Zastanowił się chwilę. -- Ale jeśli nas śledzą, to... Nie chcę robić problemów firmie.

Włączył radio.

-- ... która godzinę temu została wystrzelona z południowych dzielnic Warszawy. Ministerstwo Obrony Narodowej zaprzecza, jakoby miała to być rakieta wojskowa. Jak dotychczas jedyną jej aktywnością było odtworzenie krótkiego nagrania muzycznego. Udało nam się zdobyć jego fragment. -- Coś zatrzeszczało i przez szumy przebił się głos fałszującego niemiłosiernie wokalisty: „...z ziemi polskiej do Wolski...".

-- Udało się! -- wykrzyknął Felix. Przyjaciele spojrzeli na niego z zaskoczeniem.

-- Nadal nie wiadomo, kto skonstruował i wystrzelił rakietę, ale wygląda na to, że nie jest niebezpieczna. W atmosferze międzynarodowego skandalu Polska dołączyła tym samym do grona państw eksplorujących kosmos.

-- ... beczką po smole -- dodał Net.

-- To nie była beczka po smole -- przypomniał Felix -- tylko kawał zardzewiałej rury ciepłowniczej.

-- Więc Polska rozpoczęła eksplorację kosmosu kawałem zardzewiałej rury ciepłowniczej. Z czego ty się w ogóle cieszysz?

52

-- Cieszę się, że rakieta weszła na orbitę. Skoro i tak ją wystrzeliliśmy, to przynajmniej fajnie, że działa. Lepiej, gdyby to wszystko się nie wydarzyło, ale skoro się wydarzyło... -- Felix zastanowił się i podsumował -- lubię, jak dobrze zrobiona maszyna dobrze funkcjonuje.

-- Pokrętne to jakieś...

-- Tato, gdzie ty jedziesz? -- Felix rozejrzał się. Wciąż byli na przedmieściach.

-- Objeżdżam Warszawę od zachodu -- wyjaśnił tata. -- Tu jest najmniejsze prawdopodobieństwo napotkania policji.

-- Ale pewne jednak jest... -- Felix zajrzał do bagażnika. -- Co to jest? To białe.

-- To w bagażniku? Rulon folii malarskiej. Będę odnawiał pokój babci Lusi...

Felix odpiął pas, przegramolił się przez oparcie fotela do bagażnika i zaczął grzebać w rupieciach. Net i Nika patrzyli na to z zaskoczeniem, ale czuli, że przyjaciel ma jakiś plan.

-- Jeżeli naprawdę nas szukają, to szukają ciemnozielonego Land Rovera -- wyjaśnił. -- A my zaraz będziemy jechać białym.

-- Chcesz okleić samochód folią? -- zapytał Net. -- To potrwa godzinę!

-- Najwyżej pięć minut. To gruba folia i pójdzie łatwo. Znalazłem klej w sprayu. Czasem się przydaje małe przenośne złomowisko w bagażniku... Zatrzymaj się, tato!

Pan Polon zjechał na pobocze i zatrzymał samochód za dużą kępą krzaków. Wszyscy wyszli na mróz. Net stwierdził, że trochę trzęsą mu się nogi. Miał nadzieję, że w zamieszaniu nikt tego nie zauważy.

-- Ja sprayuję, ty doklejasz. -- Wręczył Netowi rulon folii, a Nice nożyk. -- Ty docinasz i dogniatasz na rogach. Nie uszkodź lakieru.

-- Nie przejmujcie się lakierem. -- Tata wyglądał na szosę i rzucał przelotne spojrzenia na postępy prac. -- I tak go miałem malować. Jest porysowany, a teraz dodatkowo bezpieczniej będzie zmienić kolor.

53

Felix sprayował, najwięcej kleju natryskując na krawędzie. Net z pomocą Niki rozwijał folię i dociskał.

-- Nie musi być superrówno -- ocenił Felix. -- Byle się nie od-klejało.

Uwinęli się w mniej niż pięć minut. Gdy kończyli, Felix dociskał folię do prawego błotnika. Spojrzał na zderzak. Nie był, jak w większości samochodów, zrobiony z plastiku, tylko z grubej blachy. Jednak po ostatnich wydarzeniach zgiął się, a farba miejscami odsłoniła błyszczący metal. Krawędź zderzaka cofnęła się prawie dziesięć centymetrów. Nie było jednak czasu na poprawki blacharskie. Przyjaciele ocenili dzieło - efekt był więcej niż zadowalający. Teraz, w nocy nawet z kilku metrów nie było widać kamuflażu. Wrzucili resztę folii do bagażnika i wskoczyli na swoje miejsca, a tata wyprowadził samochód na szosę.

-- Dostaniemy się najkrótszą drogą -- powiedział. -- Powinno się udać...

Wjechali w gęstszą zabudowę i wtedy - stało się. Nagle zza zaparkowanej przyczepy wyskoczył policjant i świecącym lizakiem nakazał im się zatrzymać.

-- Mają nas... --jęknął Net i zaczął się zsuwać z fotela.

-- Lepiej siedź prosto -- syknęła Nika.

-- Przecież on zobaczy, że to folia... Od ilu lat wsadzają do więzienia?

-- Wyluzuj -- poprosił Felix, choć jemu samemu było daleko do wyluzowania. -- Dobrze przykleiliśmy.

-- Ale w dokumentach samochodu jest wpisany kolor...

Tata nie odezwał się słowem, tylko stał się jakby nieco niższy. Zjechał wolno do zatoczki i otworzył szybę. Policjant wolnym krokiem ruszył w ich stronę. Był najwyraźniej nieszczęśliwy, że służba przypadła mu w Nowy Rok. Jego kolega za kierownicą przysypiał.

Przyjaciele siedzieli prosto, jakby połknęli kije. Net trząsł się lekko i nawet nie próbował już tego ukrywać. Policjant zatrzymał się przy otwartym oknie, zasalutował, przedstawił się i coś powiedział,

54

ale ani Felix, ani Net, ani Nika nie słyszeli co. Widzieli tylko jego rękę wysuwającą się po dokumenty i rękętaty Felixa, który... W tym momencie z rykiem silnika przemknął obok duży, ciemny SUV*. Policjant cofnął rękę.

-- Widziałeś, co to było? -- rzucił do kolegi, który już się rozbudził i wysiadł z radiowozu.

-- Okulary mam w naprawie. Odbieram pojutrze.

-- Nadaj meldunek! -- Policjant zrezygnował z kontroli i rzucił się biegiem do radiowozu.

-- Ciemny, nieostry kształt z nadmierną prędkością kieruje się na północ ulicą Dźwigową. Numer rejestracyjny... nieczytelny. Podejmujemy pościg. Próbę pościgu.

Kilka sekund później radiowóz przemknął obok na sygnale.

-- Co to było?! -- wykrzyknął Net.

-- Mercedes GL -- powiedział Felix. -- Z silnikiem V8, sądząc z dźwięku. Myślę, że nawet nie zauważą, że ktoś ich ściga.

Net zamknął oczy i oparł się o zagłówek.

-- Chciałem tylko, żeby było ciepło...

Tata wyjechał z zatoczki i z przepisową prędkością ruszył w kierunku Centrum. Żeby dostać się na Pragę, gdzie mieszkała Nika, trzeba by przejechać przez pół miasta. Dziewczyna wiedziała o tym i biła się z myślami, nie wiedząc, co powinna zrobić.

-- Zanocuję u Neta -- zadecydowała, po czym szybko dodała -- jeśli się zgodzisz...

-- Ba! Mała... -- Chłopak ożywił się, zapominając o stresie -- czyja kiedykolwiek sprawiłem wrażenie niegościnnego?

-- Szczerze mówiąc, to ułatwi sprawę -- przyznał z wdzięcznością tata. -- Będziemy tam za dziesięćminut.

Przeszli przez pusty hall z migającą lampkami sztuczną choinką. Za ladą siedział portier i oglądał telewizję.

* SUV (ang. Sport Utility Vehicle) - Samochód Użytku Sportowego. Pojazd, który łączy cechy luksusowego auta osobowego i terenowego.

55

-- Już po zabawie? -- Rzucił im przelotne spojrzenie i wrócił do telewizora. -- Słyszeliście, że wystrzeliliśmy rakietę?

-- Coś tam słyszeliśmy -- odparł niechętnie Net.

-- Nikt się nie chce przyznać -- ciągnął mężczyzna. -- Po mojemu to ktoś odpalił wielkiego fajerwerka, i tyle. Uważajcie na szesnastym. Taka tam impreza, że słychać już na dziesiątym.

-- Wszystkiego najlepszego w Nowym Roku, panie Januszu -- rzucił jeszcze Net i weszli do czekającej na parterze dużej, lśniącej nowoczesną elegancją windy. -- Coraz gorzej mi to wygląda -- dodał, gdy tylko zamknęły się drzwi.

-- Będziemy o tym słuchać przez najbliższy miesiąc -- przyznała Nika.

-- A potem przez jeszcze następny na sali sądowej.

Gdy mijali szesnaste piętro, przez podwójne drzwi windy dobiegły ich odgłosy trwającej w najlepsze zabawy.

Wysiedli na najwyższym piętrze i znaleźli się w prostokątnym hallu. Z boku były drzwi na schody, węższe do zsypu, a na wprost szerokie drzwi do jednego tylko mieszkania. Net zatrzymał się z palcem przed dzwonkiem, zrezygnował i sięgnął po klucze.

Rodzice jednak nie spali. Tata wracał właśnie z pokoju brato-siostry z pustymi butelkami ze smoczkiem.

-- Wcześnie wróciliście -- ziewnął. -- Jak było?

Net zawahał się. Miał na końcu języka wymyśloną wersję historii tej nocy, ale zamiast tego powiedział:

-- Taka była impreza, że wystrzeliliśmy prawdziwą rakietę kosmiczną i musieliśmy uciekać przed policją.

Tata uśmiechnął się, rzucił krótkie „Dobranoc" i wspiął się po schodach do sypialni.

-- Znów odkładasz na później! -- syknęła Nika. -- Jak się dowie od kogoś innego, wkurzy się na maxa.

-- Przecież mu powiedziałem. -- Net wzruszył ramionami.

-- Jaaasne... Dlaczego oni tak wcześnie idą spać w Nowy Rok?

56

-- Bratosiostra urządzają nocne koncerty. Ja mogę włożyć watę do uszu, ale oni trwają na posterunku. Przesadzają...

-- Dla dobra bratosiostry. O ciebie pewnie też się tak troszczyli.

-- Chciałbym w to wierzyć. Napijesz się czegoś? -- zapytał Net, ale szybko dodał. -- Nie ma coli. Akcja zdrowe odżywianie wciąż trwa. Sok marchewkowy rulez.

Po chwili siedzieli na kanapie w pokoju Neta i popijali sok. Chłopak został zmuszony przez rodziców do zrobienia porządku przed przyjściem na świat rodzeństwa, ale teraz wszystko wracało do normy. W kątach pojawiły się zaczątki nowych stert czasopism. Na podłużnym blacie pod oknem stały cztery monitory (największy wyświetlał fantazyjny wygaszasz ekranu), dwie drukarki i sporo mniejszego sprzętu. Zza biurka zwisały i plątały się po ziemi dziesiątki kabli. Migały lampki, szumiały wentylatory, coś tykało wewnątrz któregoś z pudełek. Słowem, mała serwerownia.

-- To nasz nowy rekord -- westchnęła Nika. -- Władowaliśmy się w kłopoty w pierwszej sekundzie nowego roku. To jest absolutnie nie do pobicia.

-- Niektórzy przyciągają metalowe przedmioty -- powiedział Net. -- My przyciągamy kłopoty. Nawet gdybyśmy cały wieczór siedzieli i nic nie robili, to w efekcie by się okazało, że usiedliśmy na włączniku systemu autodestrukcji domu. Na szczęście mamy też zdolność wychodzenia z tych kłopotów.

-- Głupio tylko, że my narozrabialiśmy, a będą przesłuchiwać resztę klasy.

-- Więc i tak się dowiedzą o nas...

-- Będziemy mieli okazję udowodnić, jak potrafimy wychodzić z kłopotów.

Za ścianą rozległo się kwęknięcie niemowlaka. Net westchnął.

-- Zaraz coś zobaczysz... --Wskazał otwarte drzwi.

Faktycznie po chwili mama w koszuli nocnej wolno zeszła po

schodach z sypialni. Minęła pokój Neta i chwilę krzątała się za ścianą. Po minucie stanęła przed ich drzwiami, ze zmrużonymi sennie

57

oczami sięgnęła do wyłącznika, zagasiła światło, mruknęła niewyraźnie: „Nie zaśpij do szkoły", i przymknęła drzwi.

-- Właśnie... -- powtórzył Net! -- Snują się potem jak duchy i nie kontaktują.

-- Czy ty... nic nie czujesz do bratosiostry?

-- Coś tam czuję, ale uczucia, które masz na myśli, jeszcze mi się nie wykształciły. Pewnie cośzaskoczy, jak nie będą już parą wrzeszczących smrodków, wokół których wszystko się kręci. One rzucająsię wszystkim na mózgi. Tata pisze kwilący program Al, żeby stymulować umiejętności komunikacyjne bratosiostry. Mama przelewa te swoje uczucia na płótno - ostatnio jej malarstwo poszło w ciepłe brązy. Jeśli ktoś kiedyś napisze jej biografię, ten okres jej twórczości będzie się nazywałwczesnopieluchoprzeciekowym.

Nika spojrzała na przyjaciela. W światłach śpiącego sto metrów niżej miasta ledwo widziała jego twarz.

-- Co chciałeś mi powiedzieć -- zapytała -- zanim wystartowała rakieta?

-- Co?

-- Zacząłeś coś: „Zanim zginiemy, chciałbym, żebyś wiedziała"...

-- Luz! Nie zginęliśmy! Zapomnij...

-- Ale... -- Dziewczyna była wyraźnie rozczarowana. -- Co to miało być?

Net ziewnął przeciągle i nieco teatralnie. Wychylił się i trącił stół. Poruszona myszka pracującego komputera wybudziła monitor ze stanu uśpienia i pokój zalało niebieskawe światło.

-- Chodźmy spać. To znaczy ty śpisz na kanapie, bo... -- Zastanowił się. -- Przyniosę koc.

58

2. Niepokojące odkrycia

Wtorek pierwszego stycznia przyjaciele przesiedzieli w domach, Felix u siebie, a Nika razem z Netem. W napięciu obserwowali kolejne doniesienia w sprawie ich rakiety. Na szczęście obraz sytuacji, jaki wyłaniałsię z wypowiedzi polityków, naukowców, policjantów i żołnierzy był'taki, że nikt nie ma pojęcia, co sięstało, poza tym, że gdzieś na południu Warszawy ktoś odpalił rakietę nieznanego typu i przeznaczenia.

Wieczorem Felix nie wytrzymał i przyjechał do Neta.

-- Rozmawiałem z Gilbertem na Gadu -- oznajmił Net, gdy rozsiedli się w jego pokoju. -- Nikogo nie przesłuchiwali. Dziwne samochody jeździły tylko w tę i-z powrotem, latały dwa helikoptery, ale wszyscy nasi bezpiecznie odjechali do domów.

-- Nie dowiedzą się tak szybko... -- Felix pokiwał głową. -- Tylko Gilbert wie, o co chodzi, a on na

pewno nic nie powie. Śnieg zakrył ślady startu, a satelity nie widzą nic przez te chmury. -- Wyjął z plecaka spaloną w połowie i rozmoczoną rakietnicę. Był to standardowy model z zakończoną ostrym czubkiem tulejką, pokrytą do-

59

syć brzydkim nadrukiem, do której przymocowany był półmetrowy patyk. -- Zastanawiałem się, dlaczego do tej pory nikt nie poznał dokładnego miejsca startu naszej rakiety.

-- Ja bym nie przesadzał z analizowaniem tego wszystkiego -- odparł Net. -- Zapeszymy jeszcze...

-- Sprawdziłem w internecie. -- Felix nie zwrócił uwagi na obawy przyjaciela. -- Jakieś pół roku temu koło miasta Liuyang w Chinach spaliła się mała fabryka tworzyw sztucznych. -- Net i Nika spojrzeli na zużytą rakietnicę, potem na Felixa. Ten uśmiechnął się tajemniczo i kontynuował -- w tym mieście jest teżjedna z największych wytwórni fajerwerków. Istnieje od trzydziestu lat i produkuje fajerwerki dla całego świata. Typowa rakietnica to tekturowa tulejka z prochem i dodatkami, zatkana od góry plastikowym czubkiem. Czubek musi być - chodzi o aerodynamikę.

-- Stary, ale co to ma wspólnego z naszą rakietą? -- nie wytrzymał Net. -- To był kawałek polskiej rury z polską rdzą. Jaki to ma związek?

-- Związek ma taki, że ten czubek nie jest plastikowy. -- Felix popukał we wspomniany element. -- To cienki metal.

-- Sorry, nadal nic...

-- Spaliła się fabryka plastiku, gdzie prawdopodobnie robiono te czubki. Produkcja fajerwerków nie mogła czekać, więc plastik zastąpiono metalem. Widocznie tak było taniej i łatwiej, niż kupować plastik gdzie indziej albo zwijać z tektury. A skoro wszystkie polskie fajerwerki pochodzą z Chin, to zapewne wszystkie wyglądają tak samo. Przynajmniej wszystkie, których resztki dziś leżały na ziemi, tak wyglądały. Tak więc kiedy startowała nasza rakieta, nad Warszawą unosiło się kilkaset tysięcy rakietnic z metalowymi czubkami. Dla radarów satelitarnych i naziemnych Warszawa o północy wyglądała jak jeden wielki świecący tort urodzinowy stulatka. Tak samo w podczerwieni. Totalny szum. Start rakiety wykryto więc, dopiero gdy wzniosła się ponad chmury. To też sprawdziłem - nad miastem i połową Polski wisiał wtedy nimbostratus, którego dolny

60

pułap wynosił około trzystu metrów, a górny prawie pięć kilometrów. Dopiero tam rakietę namierzyły satelity w paśmie widzialnym. Ponieważ tor lotu był niestabilny -

-- Mógłbyś nieco mniej technicznie? -- poprosiła Nika. -- Jestem humanistką.

-- A ja chyba parahumanistą -- dodał Net. -- Też nie wszystko złapałem. Mimblo... co?

-- Nimbostratus to taka chmura -- wyjaśnił Felix. -- Rakieta została wykryta, gdy wyłoniła się z tej chmury na pięciu kilometrach. Gdyby to była normalna rakieta, to z toru jej lotu udałoby się wyliczyć

miejsce startu. Ale to był kawał sterowanej starym kalkulatorem, zardzewiałej rury, która leciała jak pijana czapla. Wszyscy wiedzą więc tylko, że wystartowała gdzieś z okolic Wilanowa. Na ziemi nie ma śladów, bo wszystko jest zasypane śniegiem, a ma jeszcze padać. Nie wiem, ile dokładnie śniegu spadło w okolicy domu Gilberta.

-- Napisałem bramkę do Gadu-Gadu i porozmawiałem sobie z nim -- powiedział Net.

-- Co napisałeś?

-- Też jesteś parahumanistą? Bramkę do Gadu-Gadu napisałem. Mamy nasz własny komunikator Net.com, a ta bramka służy do tego, żeby można było z niego rozmawiać z kimś, kto ma GG. -- Net machnął ręką. -- Nieważne. Rozmawiałem z Gilbertem. Tak jak mówisz - wszędzie leży śnieg, i to więcej niżtu. A na platformę startową Gilbert dorzucił jeszcze sporą warstwę z odśnieżonej drogi. Nie widać, że to mikrokosmodrom.

-- Na pewno są jakieś czujniki chemiczne, którymi można sprawdzić, czy w powietrzu nie unoszą sięcząstki spalonego paliwa rakietowego -- zastanowił się Felix. -- Nie sądzę, żeby ktoś wiedział, że rakieta była napędzana metanem... Więc przez jakieś dwa tygodnie nikt się niczego nie dowie.

61

-- Nie mogłeś od tego zacząć? -- wykrzyknął Net, ale wyglądał, jakby mu ulżyło. -- Przynajmniej mnie optymizowałeś! Dwa tygodnie to już kawałek życia.

-- Co powiedział tata Gilberta? -- zapytała Nika.

Net pokręcił głową.

-- Ta rodzina jest bardziej wykręcona, niż sądziłem -- odparł. -- On naprawdę się ucieszył, że to zrobiliśmy. Za to była awantura o wypite piwo.

-- Ciekawe, kto je wypił... -- Nika zastanowiła się. -- Czułam je od kogoś, jak sobie składaliśmy życzenia...

-- Nie interesuje mnie to -- zastrzegł Net. -- Chcę się upajać dwoma tygodniami wolności.

-- Jeśli rozpocznie się śledztwo, i tak sprawdzą wszystkie Land Rovery w Warszawie -- powiedziałFelix -- i wszystkich, którzy mieszkają w okolicy Gilberta. Skojarzą sobie to oczywiście z nami.

-- Martwi mnie coś innego -- niespodziewanie rozległo się z największego komputera. -- Ta rakieta nie weszła na stabilną orbitę. Okrąża Ziemię, ale powoli spada.

-- Manfred?* -- zdziwił się Net. -- Przecież nie zdążyłem cię zainstalować na tym komputerze. Rano w sylwestra stawiałem system...

-- Sam się zainstalowałem z sieci. Był taki moment, kiedy instalowałeś firewalla, a jeszcze nie ściągnąłeś najnowszych aktualizacji zabezpieczeń.

-- Spryciula. Coś mi się zdawało, że komp się muli ponad przeciętność... Więc słyszałeś, o czym rozmawialiśmy?

-- Jasne. Dlatego sprawdziłem orbitę rakiety.

-- Słyszałeś też, o czym rozmawialiśmy wczoraj w nocy? -- zapytała ostrożnie Nika.

-- Jaką odpowiedź wolisz usłyszeć?

-- Już chyba ją znam...

-- Powiedz lepiej, co z tą rakietą -- poprosił Felix.

-- Na pewno spadnie, ale jeszcze nie wiadomo kiedy. Jest za nisko, żeby się spaliła w atmosferze.

* Manfred - zaprzyjaźniony z bohaterami program sztucznej inteligencji, stworzony przez Neta i jego tatę. 62

-- Czyli zrobi gdzieś sporo bałaganu... -- Felix skrzywił się. -- Niedobrze...

-- Może się nie znam -- zaczęła Nika -- ale czy nasza rakieta nie zużyła całego paliwa przy starcie? Teraz to pusta skorupa.

-- Ale pusta i tak waży ze dwieście kilo. Wznosząc się, zdobyła całkiem niezłą energię potencjalną. Jak zacznie spadać, zamieni ją na energię kinetyczną -

-- A po polsku?

-- Walnie gorzej niż bomba przeciwlotnicza. Tylko w schronie atomowym da się przeżyćbezpośrednie trafienie.

Nika westchnęła z wrażenia.

-- Jakim świrem trzeba być, żeby zostawiać takie coś bez opieki?! -- oburzył się Net.

-- Zapewne dlatego jej nie odpalał -- zauważyła z pretensją w głosie Nika. -- I dlatego też założył tyle zabezpieczeń.

-- Ale zapomniał dodać napis „Nie dotykać"...

-- Ziemia jest dosyć duża -- zastanowił się Felix. -- Większa część to oceany, a nawet na lądach obszary zaludnione są niewielkie. Możesz policzyć prawdopodobieństwo, że rakieta spadnie komuś na głowę?

-- Mam utrudniony dostęp do komputerów -- przyznał Net. -- Mama prosiła, żebym je wyłączał, jak ich nie używam. A jej definicja używania komputera obejmuje jedynie siedzenie przed nim i klikanie. Podobno promieniują i szkodzą bratosiostrze. Jest artystką i nie trafia do niej tłumaczenie, że zostawiam komputer na cały dzień, żeby coś liczył. Promieniowanie w starych monitorach pochodziło z kineskopu, a wszystkie moje monitory mają ekrany ciekłokrystaliczne, więc nie promieniują bardziej niż doniczka z

pelargonią. Zresztą monitor sam się Wyłącza po kwadransie od ostatniego wciśnięcia klawisza. Jeśli chcesz, to mogę zarzucić dokładne wyliczenie, jaka powierzchnia planety jest zaludniona, ale bez gwarancji, że mama w połowie obliczeń nie wyłączy mi komputera.

* * *

63

Pierwszy dzień szkoły był senny, jak zwykle po świątecznym zamieszaniu. Przyjaciele mieli wrażanie, że wszyscy się na nich gapią, ale przecież poza Gilbertem nikt nie miał pojęcia, że rakieta wystartowała tużobok domu, w którym imprezowali. To było oczywiste, ale i tak źle się czuli. Pierwsze w tym roku zajęcia z botaniki progresywnej były wybawieniem, przyjaciele bowiem chodzili na nie tylko w trójkę. Wszyscy uczestnicy, oprócz Felixa, Neta i Niki, zrezygnowali po kilku lekcjach. Decydujący wpływ na to miał zdaje się pokaz konsumpcji owoców krzewu parówkowego.

Kierowani doświadczeniem przyjaciele usiedli w drugiej ławce, eksperymenty profesora Butlera lubiły siębowiem wymykać spod kontroli. Pracownia biologiczna w Gimnazjum numer trzynaście imienia Stefana Kuszmińskiego była osobliwym miejscem. Wyglądała jak laboratorium szalonego naukowca z horroru klasy „Z". Ściany zastawione były regałami z klatkami, oświetlonymi halogenami terrariami, tajemniczo wyglądającymi słoikami oraz szafami i szafeczkami. W oknach wisiały do połowy zasunięte drewniane żaluzje. Z zaplecza słychać było, jak profesor krząta się, przesuwa przedmioty i nuci pod nosem.

-- Ciekawe, czy dziś też będzie coś jadł... -- szepnął Net.

-- Niech je -- odszepnął Felix. -- Byle nas nie częstował.

Profesor Butler wyszedł z zaplecza i zajął się ścieraniem tablicy.

Pucował ją starannie, kompletnie ignorując uczniów. Był niskim, chudym i przygarbionym mężczyzną po czterdziestce. Jego poplamiony fartuch i wiecznie zatłuszczone okulary w grubych oprawkach nie pozwalały go z nikim pomylić. Siwe włosy zwisały w tłustych strąkach. Wreszcie odwrócił się i zauważył, że ktoś jest w sali.

-- Wszystkiego najlepszego w nowym roku! -- powiedziała Nika.

-- Poważnie? -- zainteresował się nauczyciel. Zerknął na kalendarz wiszący obok tablicy. Kalendarz był zeszłoroczny, a do tego odwrócony na kwietniową stronę. -- Jak ten czas leci.

Zdjął go i wrzucił do kosza. Podszedł do solidnego stołu laboratoryjnego i podrapał się w głowę, spojrzałw sufit i podłubał w zębach.

64

-- Aha! -- wykrzyknął wreszcie. -- Botanika progresywna... Na dzisiejszych zajęciach zapoznamy się z uczuciem opiekuńczości wśród roślin. Chodź już!

To ostatnie rzucił przez ramię w kierunku otwartych drzwi zaplecza.

Przyjaciele z zainteresowaniem oczekiwali, kto wyjdzie. Profesor nie miał przecież asystenta.

-- Nie wstydź się -- zachęcał Butler. -- Znasz ich.

Zza futryny, na wysokości dwóch metrów wychyliło się coś czerwonego, wyglądającego jak kielich wielkiego kwiatu.

-- Rosiczka! -- ucieszyła się Nika.

Ośmielona roślina wyszła z zaplecza. Kwiat, wyglądający jak połączenie wielkiej róży z paszczą tygrysa, uśmiechnął się szeroko. Gruba, elastyczna łodyga wyprostowała się, a wielkie liście rozłożyły się radośnie.

-- Urosłaś -- zauważył Felix. -- I przytyłaś!

Rosiczka przy dreptała do ich ławki na korzeniach wystających z za małej o kilka rozmiarów doniczki. Wyściskali się na powitanie. Roślina obejmowała każdego liśćmi i mocno przytulała.

Mina Neta świadczyła, że nie pozbył się obaw co do jej prawdziwej natury. Przyjaciele zapoznali się z rosiczką tygrysią, z łaciny Drosera superiora, jeszcze przed wakacjami, w dość dramatycznych okolicznościach. Mówiąc wprost, próbowała ich pożreć. Udało się jej jednak przetłumaczyć, że ludzi nie należy jeść. Istniała spora szansa, że silna wola rośliny wygra z jej instynktem, jeśli nie będzie bardzo głodna, oczywiście.

-- Mówię wam, że ona jest uczniożerna -- szepnął Net, gdy roślina odeszła. -- Pamiętacie tego blondyna z trzeciej „c"? Tego, co podobno wyjechał do Brazylii? Ciekawe, czy to ta sama „Brazylia", do której pojechały szczury ze szkolnej piwnicy, jak nasza rosiczka się nimi zajęła...

-- Uczuciem opiekuńczości wśród roślin -- powtórzył Butler. -- Czy rosiczka może się opiekowaćinną rośliną? -- Stojąca obok sto-

65

łu rosiczka energicznie pokiwała kwiatem. -- Ona bardzo lubi bazylię, więc zaczniemy od bazylii.

Na słowo „bazylia" rosiczka znieruchomiała, a w kącikach jej paszczy pojawiły się smużki śliny. Profesor wyjął z szafki doniczkę z małym krzaczkiem bazylii i postawił na blacie. Rosiczka zadrżała z przejęcia.

-- Od dziś przez miesiąc będziesz pielęgnować ten mały krzaczek -- kontynuował Butler. -- Czekaj, mam tu gdzieś konewkę...

Odwrócił się na moment, a wtedy z niesamowitą zwinnością rosiczka schyliła się, chapsnęła bazylię, pryskając śliną na blat, i wyprężyła się ponownie. Profesor spojrzał na pustą doniczkę, potem na rosiczkę. Ta nie wytrzymała i przełknęła. Teatralnie opadły jej łodygi i rozłożyła liście w geście „Nie mogłam siępowstrzymać".

-- No tak... -- Butler podrapał się w głowę. -- To wyczerpuje temat lekcji. Dzisiejsze zajęcia będą więc

krótsze.

* * *

Zosia przyszła do centrum handlowego pół godziny wcześniej. Na wszelki wypadek. Stanęła w umówionym miejscu, pod jednym z filarów głównego hallu.

Ponad czterdzieści minut później w obrotowych drzwiach pojawiły się Aurelia i Klaudia. Stanęły obok filara i rozejrzały się.

-- Miała tu być -- powiedziała Aurelia.

-- Chodźmy bez niej -- rzuciła Klaudia. -- Po co jej pomagasz?

-- Jestem... -- powiedziała cicho Zosia, po czym dodała głośniej -- jestem.

Aurelia odwróciła się do niej i uniosła brwi.

-- Mogłabyś rabować banki -- oceniła. -- Wyglądasz jak... kawałek ściany, czy coś. Nikt by cię nie zauważył.

Klaudia zachichotała. Zosia zrobiła nijaką minę i spojrzała na koleżanki z wyczekiwaniem. Aurelia zmierzyła ją wzrokiem od stóp do głów i doszła do wniosku, że na żadnej wysokości nie wygląda dobrze.

-- Ile masz kasy? -- zapytała.

66

-- Czterdzieści dwa złote.

-- Żartujesz?! Sama zamiana tej trawy morskiej -- wskazała jej głowę -- we włosy będzie kosztować ze dwie stówy.

Zosia wytrzeszczyła na nią oczy.

-- Mam jeszcze trochę... Taki zapas.

-- Potraktuj to jako inwestycję. Jak będziesz lepiej wyglądać, wyrwiesz lepszego chłopaka. Ważne, żeby to był frajer, który będzie za wszystko płacił.

-- Naprawdę będzie płacił? -- Zosia otworzyła jeszcze szerzej oczy.

Aurelia nie odpowiedziała. Klaudia za to zaśmiała się głośno.

-- Miałaś rację -- rzuciła. -- Warto było ją wziąć.

W pierwszym sklepie Aurelia z Klaudią wybrały kilkanaście spódniczek, bluzeczek, sweterków i wepchnęły Zosię wraz z garderobą do przebieralni. Zosia założyła pierwszą spódniczkę i sweterek. Zobaczyła się w lustrze i zapragnęła jak najszybciej przebrać się w swój stary strój.

-- I jak? -- zapytała przez drzwi Aurelia.

-- Wstydzę się...

-- Otwieraj, nie gadaj. Nie ma czasu. Jeszcze ze dwadzieścia sklepów.

Szczęknął zameczek i drzwi wolno się otworzyły do połowy. Aurelia pchnęła je mocniej.

-- Nawet niezłe masz nogi... -- stwierdziła.

Zosia miała na sobie czerwone mini i bordowy obcisły sweterek.

-- Za krótka -- narzekała,, usiłując obciągnąć spódniczkę jak najniżej.

-- Jest akurat -- oceniła Klaudia.

-- Zimno mi będzie...

-- No, coś za coś -- Aurelia podała jej jeszcze jedną spódniczkę i zamknęła drzwi. -- Potem kupimy rajstopy.

Sytuacja powtórzyła się w następnym sklepie, i w następnym. Aurelia z Klaudią stale wymieniały szeptem uwagi i głośno chicho-

67

tały, co dodatkowo peszyło Zosię. W piątym czy siódmym z kolei sklepie przymierzyła obcisłe jeansy.

-- Nie podobają mi się -- stwierdziła.

-- Nie tobie się mają podobać, tylko jemu -- zauważyła Klaudia.

-- Ale są za ciasne.

-- I o to chodzi -- podsumowała Aurelia. -- Bierzemy.

-- Ale...

Jeansy kosztowały ponad sto złotych. Obeszły kilkadziesiąt sklepów i Zosia była kompletnie wyczerpana fizycznie i emocjonalnie. Kupiła kilka ubrań, które w ogóle się jej nie podobały. A raczej została do tego zmuszona. Torby zakupów Aurelii i Klaudii były niewiele mniej wypchane.

Aurelia wciąż udzielała jej dobrych rad, ale robiła tó bardziej dlatego, żeby udowodnić, że jest w tych sprawach prawdziwym ekspertem, niż z sympatii do Zosi.

-- Raz jesteście w układzie partnerskim, a raz w damsko--męskim -- tłumaczyła. -- Jak masz z nim iśćna romantyczną kolację, to jest układ partnerski i wspólnie wybieracie fajne miejsce. Najlepiej drogie. A jak na koniec trzeba płacić, przechodzisz na układ damsko-męski. Jako damie nie wypada ci płacić. Proste?

-- A on tego nie zauważy?

Aurelia wywróciła oczami.

-- Mówię o układzie idealnym, dziewczyno. Znajdź faceta z kasą.

-- Nigdy nie byłam w eleganckiej restauracji...

-- Nigdy nie byłaś nawet w układzie damsko-męskim. Twój jedyny układ to mysz-człowiek. Dlatego teraz idziemy do fryzjera.

Ruszyła przodem, Klaudia tuż za nią. Zosia po chwili dogoniła je.

-- Powiedz, a Lucjan płaci za ciebie? -- zapytała.

-- Eeee... to ja mu wszystko kupuję... Tylko ani słowa nikomu! -- zastrzegła. -- Byłby obciach.

-- A Gerald?

-- No proste! -- odparła z dumą Klaudia. -- Inaczej bym z nim nie chodziła. Ma bogatego ojca. Powiedział, że kupi mi kolczyki.

68

-- Ojciec?!

-- Gerald! Jego ojciec jest tak stary, że mógłby być moim ojcem.

Weszły do dużego salonu fryzjerskiego. Pełno tu było luster, dodatkowo powiększających pomieszczenie. Odbijały się w nich kryształowe żyrandole i fryzjerki uwijające się wokół kilku klientek. Szumiały suszarki, szczękały nożyczki, syczały spraye.

Jedna z fryzjerek zauważyła nowe klientki i uśmiechnęła się.

-- Zaraz kończę i się wami zajmę.

-- Przyciągnęłyśmy jeszcze ją. -- Aurelia wskazała Zosię. -- Na reanimację.

Fryzjerka powiedziała coś jakby „Łojjjj!" albo „Jołłłł!", bo „Łał!" to na pewno nie było. Odłożyła grzebień, którym tapirowała włosy starszej pani. Fryzura przypominała puszysty beret, ale właścicielce chyba chodziło o taki właśnie efekt.

Zosia, widząc na sobie spojrzenie fryzjerki, rozejrzała się rozpaczliwie, jak by tu uciec, ale nie mogła sięruszyć. Fryzjerka podeszła do niej, chwyciła w dwa palce kosmyk jej włosów, jakby unosiła za ogon zdechłą mysz.

-- Jak łąka po powodzi -- oceniła. -- Prościej byłoby zrobić przeszczep skóry z grzbietu owcy Hm... Zrobię, co w mojej mocy. Zaczekajcie pięć minut.

Wróciła do formowania beretu, a dziewczyny usiadły na wielkiej skórzanej kanapie i zaczęły przeglądaćkolorowe pisemka w rodzaju tych, w których ilość tekstu na stronach podlegała ścisłym ograniczeniom. Tylko Zosia siedziała sztywno i z niepokojem rozglądała się po wnętrzu salonu.

-- Jak chcesz się ostrzyc? -- zapytała Aurelia, nie odrywając wzroku od kolorowych obrazków.

-- Mogę wybrać?

-- Ty płacisz -- Aurelia wzruszyła ramionami.

-- W takim razie... -- Zosia popatrzyła po okładkach pism, ale nie potrafiła sobie siebie wyobrazić w żadnej fryzurze. -- Jakoś tak, żebym potrafiła potem sama poprawić.

69

-- To trzeba by zostawić, jak jest.

-- Zrobimy jej takie loki jak twoje. --Aurelia spojrzała na Klaudię. -- Zmienisz sobie przy okazji.

-- Ale to moje loki! -- zaprotestowała Klaudia.

-- Wyprostuj sobie. Czas na odmianę.

Klaudia nie była przekonana, ale w tym momencie fiyzjerka gestem zaprosiła Zosię na fotel.

-- Chodź, zacznę od ciebie. To będzie jak odbudowa Warszawy po wojnie.

* * *

Fryzjer kosztował sto pięćdziesiąt złotych, które Zosia wyciągnęła z portmonetki drżącymi z wrażenia palcami. Aurelia obrzuciła ją wzrokiem i oznajmiła:

-- Teraz to, co masz na głowie, jest więcej warte od tego w środku.

Zosia nie była pewna, czy to miał być komplement, czy wprost

przeciwnie.

-- Ile to wytrzyma? -- zapytała, dotykając delikatnie loków.

-- Do pierwszego mycia. Albo do pierwszego deszczu.

-- I co potem? Jak się robi takie loki?

-- Trzeba przyjść tu.

-- I znowu trzeba płacić?!

-- Trochę możesz poprawiać sama, ale... Nie byłyśmy jeszcze w kosmetykach. Bez specjalnego szamponu i odżywek nie dasz rady ich nawet umyć. A lokówka, dyfuzor do suszarki... Zapomnij.

Zosia spojrzała na Aurelię.

-- Szkoda, że nie mam takich włosów jak ty. Też bym chciała, żeby mi się same kręciły.

-- Żartujesz?! Co najmniej raz w tygodniu tu jestem. Chodźmy do kosmetycznego.

-- Skończyła mi się kasa. Wydałam... prawie pięćset złotych.

-- Ty... A skąd ty właściwie wzięłaś tę kasę? -- zainteresowała się Klaudia. -- Mówiłaś, że masz cztery dychy.

-- Miałam zapłacić rachunki...

70

-- No to się wkopałaś -- stwierdziła Aurelia i razem z Klaudią wybuchnęły śmiechem. -- Ale było warto. Zobacz! -- Odwróciła Zosię do wielkiego lustra.

Odbicie Zosi stało obok odbić Aurelii i Klaudii. Stało nieruchomo i mrugało oczami. Wreszcie uniosło dłoń i pomachało.

-- Musiałam sprawdzić -- wyjaśniło odbicie -- czy ja to ta po prawej, czy po lewej.

* * *

Do piątku sytuacja nie zmieniła się, to znaczy nadal nikt nic nie wiedział. Przed lekcją matematyki przyjaciele naradzali się z Gilbertem, co robić.

-- Na jutro zapowiedziano odchmurzenie -- przypomniał Net.

-- Wypogodzenie? -- upewniła się Nika.

-- Odwrotność zachmurzenia. Chmury miały być przez dwa tygodnie, a tu lipa.

-- Jak znikną chmury, wojskowi spece porównają zdjęcia satelitarne -- powiedział Felix. -- Zobaczą, że tam, gdzie była rakieta, teraz jest pusta platforma. Twój stary na pewno ma parę zbędnych beczek -- zwrócił się do Gilberta. -- Ustaw trzy jedna na drugiej w tym samym miejscu. Na zdjęciu satelitarnym wszystko będzie wyglądało jak przedtem.

-- Łeb jak sklep! -- ucieszył się Gilbert.

Dzwonek oznajmił początek matematyki, więc zasiedli w ławkach i wyciągnęli zeszyty. Ekierka, nauczycielka od matematyki, zdążyła sprawdzić listę, gdy drzwi otworzyły się i do sali weszła dziewczyna ubrana w fioletową minispódniczkę, różowy sweterek i czerwone pantofelki, przez co wyglądała jak kolorystyczny wykrzyknik.

-- Dzień dobry -- bąknęła.

-- Chyba pomyliłaś sale -- powiedziała Ekierka. -- Teraz lekcję ma druga „a".

Dziewczyna mruknęła coś i przemknęła na wolne miejsce w przedostatniej ławce, obok Niki. Ekierka przyjrzała się jej do-

71

kładniej, zresztą to samo zrobiła cała klasa. Nauczycielka otworzyła szerzej oczy i pokiwała głową. W dzienniku przerobiła nieobecność na spóźnienie w rubryczce obok nazwiska „Zofia Kamińska".

Uczniowie dopiero po dłuższej chwili poznali, kim naprawdę jest tajemnicza nieznajoma.

-- Zgoliłaś brwi? -- zapytał dosyć głośno Net.

Klasa ryknęła śmiechem. Dowcip był stary, ale pasował do sytuacji. Nika posłała Netowi piorunujące spojrzenie. Zosia, schowana za blond lokami, wypakowała podręcznik, zeszyt i długopis. Przez całą lekcjęuniosła głowę ledwie kilka razy, tylko po to, by się przekonać, że wszyscy stale zerkają w jej stronę.

Po dzwonku było jeszcze gorzej. Uczniowie wstali, spakowali się, ale nie wyszli z sali, tylko kręcili się, rozmawiali i gapili na Zosię.

-- Dajcie jej spokój -- poprosiła Nika. -- Jeszcze sobie popatrzycie.

Niechętnie zaczęli wychodzić. Zosia wstała zgarbiona i wbiła wzrok w czubki błyszczących, czerwonych pantofelków.

-- Nie no, żartowałem. -- Net klepnął ją w ramię. -- Wyrwały mi się te brwi, że tak powiem. Niezłe wejście miałaś. No i fryzura naprawdę wyczesana.

Felix obdarzył ją przelotnym spojrzeniem i wyszedł z sali.

-- Nie mogłam się zdecydować, kiedy wejść -- wyszeptała Zosia.

-- Pięć minut się decydowałaś? -- zapytał Net. -- Wyglądasz lepiej niż poprzednio. Serio. Jest super.

-- Ale czuję się gorzej -- szepnęła teraz tak cicho, że nikt nie usłyszał.

* * *

Drzwi otworzył im dwumetrowy Golem Golem, robot skonstruowany przez Felixa, zaprogramowany przez Neta oraz nauczony uczuć przez Nikę.

Zlustrował gości obiektywami kamer i wyciągnął mechaniczną dłoń w kierunku stojącego najbliżej Neta.

72

-- Ej! -- Chłopak wycelował w niego palcem. -- Nie świruj pawiana. Umawialiśmy się. Żadnego podawania rąk ani misiowania. Nie chcę potem chodzić w gipsie przez awarię przekaźnika w twoim nadgarstku.

-- Wiem, sprawdzam tylko twoją silną wolę. -- Golem Golem uniósł obie dłonie. Odsunął się na bok

i przepuścił ich, eleganckim gestem zapraszając do środka.

Kształtem przypominał człowieka, ale jego szkielet był wykonany z zespawanych precyzyjnie stalowych kształtowników. Zamiast mięśni miał siłowniki hydrauliczne, przypominające te z maszyn budowlanych. Były połączone wiązkami elastycznych przewodów z przykręconymi w centralnej części korpusu pompą i silnikiem elektrycznym. Jego konstrukcja pozostawała jeszcze ażurowa. Brakowało wielu osłon i przez dziury widać było poruszające się mechanizmy. Każdemu ruchowi towarzyszył szmer siłowników.

Felix pojawił się w drzwiach kuchni ze ścierką w ręku, a zza niego wybiegł Caban, wielki czarny terier rosyjski. Ominął robota dużym łukiem i podbiegł do gości, by odtańczyć powitalny taniec pisków i szczeków.

-- Wyciszyłeś go -- stwierdził Net, witając się z przyjacielem. -- Robota mam na myśli.

Faktycznie. Sprawiająca wcześniej wiele kłopotów pompa hydrauliczna szumiała prawie niesłyszalnie.

-- Mógłbyś mu wreszcie wykończyć osłony. -- Nika cmoknęła Felixa w policzek. -- Głupio tak oglądaćjego wnętrze.

-- Wiem, wiem. Dziś miałem się do tego wziąć, ale muszę zrobić obiad.

-- Ładnie pachnie. -- Nika pociągnęła nosem.

-- Kurczak po serczukongońsku.

-- Serczukongońsku?

-- Fajnie brzmi, nie? -- Felix wprowadził ich do kuchni i zamieszał w wielkim woku.

73

Kuchnia w domu państwa Polonów nie wyglądała jak zwykła kuchnia. Przypominała raczej kuchnięszalonego wynalazcy. W zasadzie było to bliskie prawdy - tata Felixa był wynalazcą, choć do miana szalonego na szczęście nieco mu brakowało. Na blacie zamontowanym wzdłuż ścian stało kilka częściowo pozbawionych obudów urządzeń, których przeznaczenia można się było tylko domyślać. Ekspres do kawy miał wielkość starego telewizora i mały kineskopowy wyświetlacz, informujący o stanie wszystkich elementów urządzenia. Pod nim znajdowała się bateria przełączników, których każdy normalny człowiek bałby się tknąć. Obok stał równie duży mikser. Zamiast obrotowej głowicy, miał troje rąk, które mogły nie tylko wyrobić ciasto na chleb, ale nawet obrać ziemniaki, uformować klopsiki albo zawinąć gołąbki. Podobnych urządzeń było jeszcze kilka. Jakby się przejść po domu, to nie tylko kuchnia wyglądała w ten sposób.

Przyjaciele nachylili się nad wokiem i wwąchali się w miodowy aromat.

-- Załapiecie się, ale dopiero jak mama wróci -- obiecał Felix.

-- Czy mama nie miała uczyć się gotować? -- przypomniał sobie Net.

-- Ma dziś spotkanie w sprawie pracy, a tata pojechał do warsztatu. Wyszło na to, że ja gotuję.

-- Spotkanie w sprawie pracy w sobotę?

Felix wzruszył tylko ramionami i spojrzał na przyjaciół poważnie.

-- Musimy porozmawiać -- powiedział. -- Wczoraj wieczorem leżałem w łóżku i nie mogłem zasnąć. Zastanawiałem się nad tym, co się stało w sylwestra...

-- Mnie to się śni co noc -- przyznał Net. -- Mam koszmary z tymi przełącznikami i zaworami.

-- Co robisz w tych koszmarach? -- zapytała Nika.

-- To samo, co zrobiłem w rzeczywistości! I to jest najgorsze. Wiem, że nie powinienem tego robić, ale to robię. Schodzę do piwnicy, włączam te przełączniki na konsoli, odkręcam zawory...

74

-- Chcecie posłuchać, co wymyśliłem? -- przerwał im Felix.

Przytaknęli.

-- Zastanawiałem się, dlaczego timer był ustawiony tak, żeby odpalić rakietę równo o północy.

-- Przecież sami go uruchomiliśmy -- przypomniał Net. -- Widocznie procedura przygotowania startu trwa trzy godziny i trzydzieści pięć minut.

-- To byłby zbyt wielki przypadek. Rakieta wystartowała dokładnie o północy. Co do sekundy. Mogło się tak zdarzyć, że procedura miała trwać równo dwie godziny i trzydzieści pięć minut. Mogło sięteż zdarzyć, że przypadkiem uruchomiliśmy system dokładnie co do sekundy na trzy godziny i trzydzieści pięć minut przed północą. Ale to niezwykle mało prawdopodobne. -- Felix zrobił efektowną pauzę, po czym dokończył -- podejrzewam, że rakieta i tak miała wystartować tego dnia o północy. I wystartowałaby, nawet bez naszej pomocy. A musiało się to stać właśnie o północy, żeby fajerwerki zmyliły systemy wczesnego ostrzegania...

Przyjaciele patrzyli na niego z wyczekiwaniem.

-- I co? -- zapytał Net.

Felix wzruszył ramionami.

-- Zasnąłem w końcu.

-- Ale ja pytam o wnioski -- stwierdził rozczarowany Net. -- Zrobiłeś wielki wstęp, aby nam powiedzieć, że nic nie wiemy. To jakbym kupił chińskie ciastko z wróżbą, a na papierku w środku byłoby napisane: „Kończy się toner w drukarce do wróżb. Skontaktuj się z serwisem".

-- Tę teorię popiera to, że było zimno. -- Felix nabrał na łyżkę trochę sosu, podmuchał i spróbował. Pokiwał głową i wyłączył palnik. -- Załóżmy, że ktoś chciał odpalić tę rakietę. Gaz nie docierał do pieca, bo

ktoś właśnie tankował jej zbiorniki. Nie sądzę, żeby to był tata Gilberta, bo zostałby, żeby widzieć start.

-- Mówił, że chciałby być wtedy na Żoliborzu -- przypomniała Nika.

75

'Kri :

-- Chcecie posłuchać, co wymyśliłem? -- przerwał im Felix.

Przytaknęli.

-- Zastanawiałem się, dlaczego timer był ustawiony tak, żeby odpalić rakietę równo o północy.

-- Przecież sami go uruchomiliśmy -- przypomniał Net. -- Widocznie procedura przygotowania startu trwa trzy godziny i trzydzieści pięć minut.

-- To byłby zbyt wielki przypadek. Rakieta wystartowała dokładnie o północy. Co do sekundy. Mogło się tak zdarzyć, że procedura miała trwać równo dwie godziny i trzydzieści pięć minut. Mogło sięteż zdarzyć, że przypadkiem uruchomiliśmy system dokładnie co do sekundy na trzy godziny i trzydzieści pięć minut przed północą. Ale to niezwykle mało prawdopodobne. -- Felix zrobił efektowną pauzę, po czym dokończył -- podejrzewam, że rakieta i tak miała wystartować tego dnia o północy. I wystartowałaby, nawet bez naszej pomocy. A musiało się to stać właśnie o północy, żeby fajerwerki zmyliły systemy wczesnego ostrzegania...

Przyjaciele patrzyli na niego z wyczekiwaniem.

-- I co? -- zapytał Net.

Felix wzruszył ramionami.

-- Zasnąłem w końcu.

-- Ale ja pytam o wnioski -- stwierdził rozczarowany Net. -- Zrobiłeś wielki wstęp, aby nam powiedzieć, że nic nie wiemy. To jakbym kupił chińskie ciastko z wróżbą, a na papierku w środku byłoby napisane: „Kończy się toner w drukarce do wróżb. Skontaktuj się z serwisem".

-- Tę teorię popiera to, że było zimno. -- Felix nabrał na łyżkę trochę sosu, podmuchał i spróbował. Pokiwał głową i wyłączył palnik. -- Załóżmy, że ktoś chciał odpalić tę rakietę. Gaz nie docierał do pieca, bo ktoś właśnie tankował jej zbiorniki. Nie sądzę, żeby to był tata Gilberta, bo zostałby, żeby widzieć start.

-- Mówił, że chciałby być wtedy na Żoliborzu -- przypomniała Nika.

-- Jeżeli bałby się wybuchu, to ustawiłby się kilometr dalej z lornetką -- powiedział Felix, po czym zastanowił się i dodał -- może tak zrobił?... Tylko jeśli tak, to czemu nic nam nie powiedział?

-- Bo jest świrem? -- podsunął Net.

-- Bo chciał mieć alibi? -- dodała Nika. -- W razie czego powie, że wszystko było zabezpieczone, a my zatankowaliśmy rakietę, złamaliśmy zabezpieczenia i nacisnęliśmy czerwony guzik.

-- Gdyby tak było, to już by to ujawnił. -- Felix pokręcił głową. -- Pamiętacie ślady stepującego dzika? Może rakietę odpalił ten, kto zostawił te ślady? Musimy dowiedzieć się czegoś więcej.

-- Musiałby mieć dwie drewniane nogi -- parsknął Net.

-- Starczyłaby nakładka na buty. Kiedyś tak przemytnicy przekraczali granicę. Strażnicy myśleli potem, że to ślady zwierząt, i nie wszczynali alarmu. Chociaż... w tym przypadku to trochę bez sensu...

-- Mniej byśmy się zdziwili, gdyby to były ślady butów -- zauważyła Nika. -- Poza tym widzieliśmy to pędzące zwierzę.

-- Może zwierzę służyło odwróceniu uwagi albo zatarciu śladów? Może miało nas nastraszyć, żebyśmy nie wychodzili z domu?

-- W szybie w oknie piwnicy był wycięty otwór -- przypomniał Net. -- Ktoś mógł otworzyć okno, wejść i uruchomić procedurę startu. Ale po co komu na orbicie rakieta, która nic nie robi poza odtwarzaniem w kółko hymnu? W dodatku śpiewanego przez beztalencie muzyczne z kiepską pamięciądo słów.

-- Żeby sprawdzić, czy nikt jej nie zestrzeli -- odparł Felix. -- Może to był test przed wystrzeleniem innej rakiety? Tej, która już będzie wykonywać konkretne zadanie.

-- No, teraz to już przesadzasz.

-- Nie mamy więcej danych. Oskar robił zdjęcia... Trzeba go poprosić o skopiowanie.

-- Jak go znam, wrzucił je na swojego błoga.

Net wyciągnął minikomputer, postawił na blacie kuchennym i wpisał adres Oskarowego błoga. Pod krótkim opisem znajdowało się kilkadziesiąt fotek z imprezy. Pierwsze zdjęcie było zrobione

76

z samowyzwalacza. Przedstawiało Oskara tuż przed wyjściem z domu. Prezentował swój sylwestrowy strój. Na drugim było wnętrze autobusu (Zosia naprawdę siedziała w ostatnim rzędzie), a na trzecim ciemny dom Gilberta na tle nieba.

-- Teraz widać, że to rakieta, a nie zbiornik. -- Net wskazał ostry czubek celujący w niebo w przerwie między drzewami.

Przewinął kawałek i dotarł do zdjęć z lasu. Zrobiono je z fleszem, więc twarze wydawały się płaskie i białe, a tło niemal całkiem czarne. Na pierwszym Celina z przestraszoną miną wskazywała na coś między drzewami. Drugie było kompletnie ciemne, z wyjątkiem świecącego odbitym światłem nieostrego pnia sosny - zapewne Oskar chciał pokazać, co tak przestraszyło Celinę. Na trzecim zdjęciu dziewczyna gramoliła się na plecy Klemensa, a potem następowała seria poruszonych bądź nieostrych ujęć lasu,

czasem z fragmentem nogi lub ręki w rogu kadru. Prawdopodobnie wtedy strach Celiny udzielił się jużwszystkim i chcieli jak najszybciej dotrzeć do domu.

-- Że też mu się chciało to wszystko tu wrzucać -- pokręcił głową Net. -- Nawet nie usunąłnieostrych. Co chcesz tu znaleźć?

-- Nie wiem -- odparł Felix. -- Cokolwiek. Mamy tylko moją słabą teorię.

-- Popatrzcie tu. -- Nika wskazała jasny punkcik w oknie salonu.

-- Odblask żarówki nastrojownika albo świecy -- zbagatelizował Net.

-- Nie -- zaprzeczył Felix. -- W tym miejscu nie miało się co odbijać. To coś przed domem.

-- Odblask w oczach stepującego dzika -- podsunął Net.

-- Pozwolicie, że spróbuję coś z tym zrobić -- niespodziewanie odezwał się Manfred. -- Mamy trzy zdjęcia pod podobnym kątem.

-- Nic tu nie widać. -- Net otworzył zdjęcie w programie graficznym i powiększył. Fragment byłciemny i przypominał kaszę. Chłopak podciągnął jasność i kontrast. Tajemniczy odblask był ledwie kilkunastoma bardzo jasnymi pikselami.

-- Dam to Vidoktorowi.

-- Temu zdrajcy?! Pogodziliście się już?

-- Przypominam, że Morten powstał na podstawie skradzionego kodu źródłowego Vidoktora. Sam Vidoktor był niewinny.

-- I co on niby zrobi z tymi zdjęciami?

-- Z trzech wyekstrapoluje* najbardziej prawdopodobny wygląd tego, co się błyszczy. Na każdym zdjęciu są zakłócenia, ale obraz, który powstanie z nałożenia trzech zdjęć, będzie trzy razy lepszy.

-- Wyślij mu wszystkie zdjęcia -- zadecydował Felix. -- Zapewne jest na nich wiele szczegółów, których teraz nie widzimy.

-- Zakolejkuję pliki. Trochę to potrwa. Co najmniej godzinę, bo ma dziś duży przerób. Analizuje... satelitarne zdjęcia zardzewiałej rakiety.

-- Skoro znów się lubicie, może udałoby się od niego wyciągnąć któreś z tych zdjęć?

-- Vidoktor jest bardzo zasadniczy, żeby nie powiedzieć... sztywniacki, ale zapytam.

Net odetchnął z ulgą i spojrzał na Felixa.

-- Mamy trochę czasu. Co dziś oglądamy?

-- Miniatury filmowe. Na początek ThE SupeR ElektroluX Wor-jorS, a potem kilka innych, w podobnym stylu, i wreszcie horror klasy „Z".

-- Super!

Nika westchnęła.

-- Kiedy jakiś czas temu mówiłam, żebyśmy oglądali coś bardziej oryginalnego, niż Zabójcza broń IV, miałam na myśli...

-- Bergmana? -- podsunął Felix. -- Kieślowskiego? Allena?

-- No... coś w tym stylu.

-- Więc wywołałaś z lasu nie tego zająca. -- Net uśmiechnął się szeroko. -- Po ciężkim tygodniu potrzebujemy czystej, nieskrępowanej intelektem rozrywki.

-- Może jest coś w telewizji?

* Ekstrapolacja - prognozowanie większego zjawiska na podstawie pojedynczych przypadków.

-- Zaraz się zaczyna program „Gwiazdy śpiewają pod wodą". -- Net sięgnął po program telewizyjny. -- Sądząc z nazwisk, to bardziej planetoidy niż gwiazdy.

-- Dobra... -- Nika skapitulowała. -- To już wolę wasze filmy. Zaopatrzeni w soczki, orzeszki i chipsy, przenieśli się do salonu

i zasiedli na wysłużonej skórzanej kanapie.

-- Mój mąż potrafi wszystko naprawić, prawda Henry?

-- O tak, kochanie.

-- Ostatnio naprawił młynek do kawy.

-- Naprawdę?

-- Oh, Henry, nie bądź taki skromny. No powiedz panu. Prawda, że naprawiłeś młynek do kawy?

-- O tak, kochanie. Naprawiłem.

-- Widzi pan? Naprawił.

-- A czy będzie pan potrafił naprawić... to!

-- O Boże! Nie, to niemożliwe!

-- Co to jest?!

-- O Boże! To straszne!

i

-- To przerażające!

-- Mówił pan, że wszystko potrafi naprawić... Henry.

-- Ale nie martwą kobietę, człowieku! Co jej się stało?!

-- Osikowy kołek tkwiący w jej sercu niczego panu nie sugeruje?

-- Niech mi pan nie mówi, że ona jest... że była...

-- Tak, Henry. Ona jest, była wampirem. Wampirzycą.

-- O Boże! Henry, tak się boję...

-- W tym domu nie ma się pani czego obawiać. Jest pani moim gościem.

-- Nie bój się kochanie. Jestem przy tobie.

-- Czy naprawi ją pan, Henry?

-- No, sam nie wiem. Nie próbowałem nigdy naprawiać martwej wampirzycy. To trochę trudniejsze niż naprawa młynka do kawy.

-- Henry, bardzo na pana liczę. Ona wiele dla nas znaczy.

-- Zaraz się zaczyna program „Gwiazdy śpiewają pod wodą". -- Net sięgnął po program telewizyjny. -- Sądząc z nazwisk, to bardziej planetoidy niż gwiazdy.

-- Dobra... -- Nika skapitulowała. -- To już wolę wasze filmy. Zaopatrzeni w soczki, orzeszki i chipsy, przenieśli się do salonu

i zasiedli na wysłużonej skórzanej kanapie.

-- Mój mąż potrafi wszystko naprawić, prawda Henry?

-- O tak, kochanie.

-- Ostatnio naprawił młynek do kawy.

-- Naprawdę?

-- Oh, Henry, nie bądź taki skromny. No powiedz panu. Prawda, że naprawiłeś młynek do kawy?

-- O tak, kochanie. Naprawiłem.

-- Widzi pan? Naprawił.

-- A czy będzie pan potrafił naprawić... to!

-- O Boże! Nie, to niemożliwe!

-- Co to jest?!

-- O Boże! To straszne!

-- To przerażające!

-- Mówił pan, że wszystko potrafi naprawić... Henry.

-- Ale nie martwą kobietę, człowieku! Co jej się stało?!

-- Osikowy kołek tkwiący w jej sercu niczego panu nie sugeruje?

-- Niech mi pan nie mówi, że ona jest... że była...

-- Tak, Henry. Ona jest, była wampirem. Wampirzycą.

-- O Boże! Henry, tak się boję...

-- W tym domu nie ma się pani czego obawiać. Jest pani moim gościem.

-- Nie bój się kochanie. Jestem przy tobie.

-- Czy naprawi ją pan, Henry?

-- No, sam nie wiem. Nie próbowałem nigdy naprawiać martwej wampirzycy. To trochę trudniejsze niż naprawa młynka do kawy.

-- Henry, bardzo na pana liczę. Ona wiele dla nas znaczy.

-- Dla nas?

-- Dla mnie! Była dla nas... znaczy dla mnie kimś... szczególnym.

-- Dobrze... Niech tak będzie. Zrobię to. Potrzebny mi będzie korkociąg i aseptyczny opatrunek.

Nagle obraz na ekranie zgasł.

-- To poniżej wszelkiego poziomu! -- Nika wciąż dusiła przycisk „Stop" na pilocie. -- Nie będę tego dalej oglądać.

-- Wiesz... -- Net spojrzał na nią z politowaniem. -- Na tym polega zabawa. Te filmy są celowo robione tak, żeby wyglądały na beznadziejne. To akurat jest Krwiożercza wampirzyca III. Tytuł nie

obiecuje niczego więcej, niż jest w filmie.

-- Wytrzymałam czterdzieści minut, ale starczy. To jest trzeci film i jest jeszcze gorszy od dwóch poprzednich, co wydaje się prawie niemożliwe, bo tamte były absolutnie beznadziejne.

Felix westchnął i przełączył na telewizję. Jury złożone z krytyków muzycznych, jednej celebrity oraz specjalisty nurkowego kończyło właśnie omawiać występ sławnej aktorki w programie „Gwiazdy śpiewają pod wodą". Aktorka wyszła już z basenu, a przebrani za foki asystenci pomogli jej zdjąćakwalung. Publiczność na widowni szalała, a sławna aktorka, ociekając wodą i walcząc z oblepiającą jej nogi elegancką suknią, szła już za kulisy, gdzie planowo została przejęta przez reportera.

-- Jak oceniasz swój występ? -- podsunął jej mikrofon.

-- Jestem mokra, ale szczęśliwa -- zwierzyła się sławna aktorka. Miała rozmazany make-up i odcisk od maski do nurkowania na twarzy, ale śmiała się. -- Po minęłam niestety element obowiązkowy - puszczenie kółka z powietrza przy refrenie. Muszę popracować nad składem mieszanki. Obecna zaniża mi skalę głosu.

-- Tak, słyszałem, że miałaś problemy. Bulgotałaś trochę w ostatniej zwrotce. To chyba skłoniło jury do zabrania jednego punktu.

-- No wiesz, nie jest łatwo śpiewać z ustnikiem w zębach.

-- Dla nas?

-- Dla mnie! Była dla nas... znaczy dla mnie kimś... szczególnym.

-- Dobrze... Niech tak będzie. Zrobię to. Potrzebny mi będzie korkociąg i aseptyczny opatrunek.

Nagle obraz na ekranie zgasł.

-- To poniżej wszelkiego poziomu! -- Nika wciąż dusiła przycisk „Stop" na pilocie. -- Nie będę tego dalej oglądać.

-- Wiesz... -- Net spojrzał na nią z politowaniem. -- Na tym polega zabawa. Te filmy są celowo robione tak, żeby wyglądały na beznadziejne. To akurat jest Krwiożercza wampirzyca III. Tytuł nie obiecuje niczego więcej, niż jest w filmie.

-- Wytrzymałam czterdzieści minut, ale starczy. To jest trzeci film i jest jeszcze gorszy od dwóch poprzednich, co wydaje się prawie niemożliwe, bo tamte były absolutnie beznadziejne.

Felix westchnął i przełączył na telewizję. Jury złożone z krytyków muzycznych, jednej celebrity oraz specjalisty nurkowego kończyło właśnie omawiać występ sławnej aktorki w programie „Gwiazdy śpiewają pod wodą". Aktorka wyszła już z basenu, a przebrani za foki asystenci pomogli jej zdjąćakwalung. Publiczność na widowni szalała, a sławna aktorka, ociekając wodą i walcząc z oblepiającą jej nogi elegancką suknią, szła już za kulisy, gdzie planowo została przejęta przez reportera.

-- Jak oceniasz swój występ? -- podsunął jej mikrofon.

-- Jestem mokra, ale szczęśliwa -- zwierzyła się sławna aktorka. Miała rozmazany make-up i odcisk od maski do nurkowania na twarzy, ale śmiała się. -- Pominęłam niestety element obowiązkowy - puszczenie kółka z powietrza przy refrenie. Muszę popracować nad składem mieszanki. Obecna zaniża mi skalę głosu.

-- Tak, słyszałem, że miałaś problemy. Bulgotałaś trochę w ostatniej zwrotce. To chyba skłoniło jury do zabrania jednego punktu.

-- No wiesz, nie jest łatwo śpiewać z ustnikiem w zębach.

80

-- Ale i tak byłaś super.

-- Kocham was wszystkich!

Tym razem Felix nie wytrzymał i wyłączył telewizor.

-- Jeśli wolisz coś takiego... -- spojrzał na Nikę.

Nim zdążyła odpowiedzieć, rozległ się dzwonek. Przyjaciele wstali z kanapy i przeszli do hallu. Golem Golem, wystrojony w puszyste kapcie, pierwszy dotarł do videodomofonu, spojrzał na ekran i otworzyłfurtkę.

-- Można by go podłączyć bezprzewodowo -- zastanowił się Net. -- Chociaż z drugiej strony... oglądać dwustukilowego robota w kapciach... bezcenne!

Do domu weszła mama Felixa.

-- Wciąż nie mogę się przyzwyczaić -- jęknęła. -- Miałam wprawdzie świadomość, że mój syn zacznie kiedyś sprowadzać dziewczyny, które będą mi otwierać drzwi mojego własnego domu... ale nigdy nie myślałam, że drzwi będzie mi otwierał robot.

-- Golem Golem nie jest rodzaju żeńskiego -- zauważył Net.

-- Wiem. Mówię o... Nieważne.

-- Jak rozmowa? -- zapytał Felix.

-- Przebiorę się i opowiem wam. Co na obiad?

-- ... zapytała mama syna -- dokończył z uśmiechem Felix. -- Kurczak po serczukongońsku z ryżem.

-- Podgrzej. Tata i tak będzie dopiero wieczorem. Widziałeś nowy samochód Sobolaka?

Odstawiła torbę na fotel i poszła na górę. Przyjaciele podeszli do okna. Przez bezlistne krzewy prześwitywało czarne BMW - na oko dobrze utrzymany, ale co najmniej piętnastoletni model.

-- Zupełnie nie w jego stylu -- zauważył Felix. -- Nie ma spojle-rów, naklejek ani migającej antenki.

Net spojrzał na Felixa i zapytał:

-- A może to niegłupie? Może byś sobie skonstruował dziewczynę?

-- Walnąć cię?

81

Zjedli obiad, który okazał się całkiem smaczny Potem mama uruchomiła automat do parzenia herbaty i ustawiła pokrętło regulatora na czwórkę. Zaparzacz miał wielkość przenośnego telewizora i wyglądał jak coś, z czego zdjęto część obudowy i wymontowano połowę elementów. Z wnętrza dochodziły dźwięki przesuwających się i obracających mechanizmów. Ze szczeliny w dolnej części urzą-dzenia wysunęła sięmetalowa łapka trzymająca spodeczek. Postawiła go na blacie przed urządzeniem. Druga podobna łapka sięgnęła po filiżankę i wsunęła ją pod otwór dyszy. Rozległ się szum wrzącej wody i po chwili parujący płyn wypełnił filiżankę. Łapka postawiła filiżankę na spodeczku i przesunęła w bok. Zaparzacz zrobił to samo z kolejnymi filiżankami.

Gdy już wszyscy mieli przed sobą parujący napój, mama zaczęła opowiadać:

-- Rozmawiałam z szefem firmy zajmującej się marketingiem. Miał taki brzuch, że prawie nie sięgałrękoma stołu. Był jeszcze asystent, dla odmiany chudy i wątły. Ten tylko chichotał po każdym dowcipie szefa, a szef mówił te dowcipy chyba tylko po to, żeby się popisać przed asystentem. To trzecie miejsce, gdzie byłam na rozmowie, a za każdym razem jest coraz gorzej. Szukam pracy w marketingu... To byłmarketing, ale bezpośredni. Drobna różnica jak między skórą a skórą ekologiczną albo między samochodem a Trabantem. Dostałabym „ekskluzywny" notes oprawiony w skórę ekologiczną właśnie i plastikowy długopis z logo firmy, a ten marketing bezpośredni miałby polegać na zagadywaniu ludzi w supermarkecie. -- Mama smutno pokręciła głową. -- W alejce z karmą dla psów.

-- Oj... -- skrzywił się Net. -- To dobre dla dorabiających studentów.

-- Po długich oględzinach szef stwierdził, że wprawdzie jestem za stara, ale dałoby się mnie podrasować...

-- Oj...

82

-- Chcieli mi dać karnet na solarium. Powiedziałam, że nie mogę przyjąć tej pracy, bo zawsze chciałam mieć za szefa niezłe ciacho, ale niekoniecznie pączka.

Nika parsknęła śmiechem.

-- Ale w ogłoszeniu napisali, że zarobki aż do sześciu tysięcy -- przypomniał Felix. -- Jak można tyle zarabiać w alejce z psią karmą?

-- Zapytałam o to. Sześć tysięcy rocznie.

-- Oj... -- powtórzył Net. -- Da się przeżyć, jedząc psią karmę, która się wysypie z rozprutych worków.

-- Może ja mam za wysokie wymagania? -- Mama rozłożyła ręce. -- Może nigdy nie uda mi się znaleźćtakiej pracy jak w moim banku?

-- Na pewno się uda -- pocieszył ją Felix. -- Co najwyżej trochę to potrwa.

-- Muszę odpocząć. W poniedziałek mam spotkanie w zakładach papierniczych. Wygląda obiecująco. Co oglądacie?

-- Krwiożercza wampirzyca III -- odpowiedział Net. -- Doskonały horror klasy „Z".

-- Nie spodoba się pani -- dodała szybko Nika. -- Zresztą już skończyliśmy, prawda?

Jej spojrzenie było tak wymowne, że chłopcy niechętnie przytaknęli.

Mama poszła więc obejrzeć coś, co nie było horrorem klasy „Z", a przyjaciele zeszli do piwnicy, gdzie od jakiegoś czasu mieszkał Felix. Kilka miesięcy temu, kiedy babcia poczuła się gorzej i zaczęła mieć problemy z chodzeniem po schodach, tata oddał jej swój gabinet na parterze, a sam przeniósł się do pokoju Felixa. Felix z kolei wybrał piwnicę. I tak spędzał w niej więcej czasu niż u siebie. Mieścił się tu stary warsztat taty. Gdy zaczął pracować w Instytucie Badań Nadzwyczajnych, oddał synowi warsztat razem z wyposażeniem i wszystkimi częściami od rozebranych maszyn. Po śmierci babci tata wrócił do swojego gabinetu, ale Felixowi spodobało się mieszkanie w piwnicy. Było tu ciepło i sucho, tylko wyglądanie

83

przez malutkie okna pod samym sufitem sprawiało pewien kłopot. Większość ścian zastawiono regałami z narzędziami, częściami maszyn i książkami. Pod oknami stał długi stół roboczy, którego fragment zostałzamieniony w biurko z komputerem i miejscem do odrabiania lekcji. Były jeszcze łóżko i stara kanapa. Na podłodze w dalszej części piwnicy panował, delikatnie mówiąc, bałagan przypominający teleportowany tu jakimś sposobem fragment złomowiska. Jednak Felix bardzo lubił ten swój azyl.

Net położył na blacie minikomputer i otworzył ekran.

-- Masz? -- zapytał bez wstępów.

-- Jeszcze chwila. Sprawdzę.

-- Wciąż nie mogę się przyzwyczaić, że jesteś tylko głosem -- powiedziała Nika.

-- A teraz? -- Ekran mignął i wyświetlił narysowaną kilkoma kreskami twarz. Kamera nad ekranem obróciła się w stronę dziewczyny.

-- Manfred, proszę cię... -- Net pokręcił z dezaprobatą głową.

Uśmieszek zniknął i na czarnym ekranie znów pojawiły się białe literki i cyferki, czyli tryb pracy wiersza poleceń, jaki lubił Net, a którego kompletnie nie rozumieli ani Felix, ani Nika.

-- Przed naszymi zdjęciami jest tylko kilka tysięcy plików. Zajmie to około minuty.

-- Szybki jest -- przyznał Felix.

-- Najszybszy obecnie superkomputer na świecie, a właściwie układ zsieciowanych komputerów IBM, ma wydajność nieco ponad jeden biliard operacji na sekundę -- wyjaśnił Net. -- Co prawda, zajmuje małą salę...

-- Myślałam, że takie wielkie komputery to były kiedyś -- zauważyła Nika.

-- Były, ale ich moc obliczeniowa była mniejsza niż współczesnego kalkulatora.

-- Biliard, mówisz?...

84

«f J

-- Ten tutaj jest dziesięć razy szybszy. -- Net dotknął palcem jej skroni. -- A przepraszam, ten. -- Dotknął swojej skroni.

Nika zmarszczyła brwi, ale nie skomentowała.

-- Cieszmy się tym wynikiem, bo za kilka lat komputery będą od nas lepsze -- dodał Net. -- Ten, na którym siedzi Vidoktor, jest jakiś tysiąc razy wolniejszy od najszybszego.

-- Skoro już o tym mowa... -- zaczął z wyrzutem w głosie Manfred. -- Ten laptop, na którym jesteśłaskaw mnie... trzymać, nie osiąga nawet dwóch GFLOPS-ów*. To, lekko licząc, milion razy gorszy wynik niż tego IBM-a i dziesięć milionów razy gorszy od waszych mózgów. To z deka nieuczciwe.

-- Ale twój procesor nie musi zajmować się tak przyziemnymi sprawami jak regulacja pulsu albo oddychanie. Możesz błyszczeć intelektem na serwerze w ratuszu. Lubię ten komputerek i nie będę go zmieniał.

-- Ty sknero... Zaraz! Są zdjęcia. Zasysam...

Przyjaciele nachylili się nad ekranem, wpatrując się w migający kursor.

-- Ssiesz? -- zapytał po chwili Net.

-- Ssę.

-- To ssij szybciej.

-- W piwnicy mam słabe pole. OK, jest pierwsze! -- zawiesił głos. -- No, nie wiem, czy chcecie to zobaczyć...

-- Pokazuj, nie gadaj! Potem ci powiemy, czy chcieliśmy.

Na ekranie pojawiło się zdjęcie okna i fragmentu salonu Gilberta. Po obróbce Vidoktora zdjęcie było ostre i jasne, jakby zrobiono je dobrym aparatem w słoneczne południe. Net uderzył w kilka klawiszy, powiększył interesujący ich fragment i z wrażenia głośno wypuścił powietrze. Przyjaciele w milczeniu patrzyli na zdjęcie i czuli na plecach całe stada ciarek.

-- Miałeś rację -- powiedział wolno Net. -- Nie chcieliśmy tego oglądać.

* FLOPS (ang. FLoating point Operations Per Second) - liczba operacji zmiennoprzecinkowych na sekundę, jednostka wydajności komputerów. „G" oznacza „giga", czyli GFLOPS = miliard FLOPS-ów.

85

Nieostra wcześniej plama za oknem była teraz metalowa i okrągła. Wyglądała jak wbita krawędzią w śnieg miska z nierdzewnej stali. Jej powierzchnia była zmatowiona albo taki efekt dawało nocne oświetlenie. Na obwodzie miski wystawały metalowe kolce, kształtem i wielkością przypominające filiżanki do espresso. Całość miała około sześćdziesięciu centymetrów średnicy.

-- To robot -- podsumował Felix.

-- Nie da się ukryć, że krasnoludki tak nie wyglądają -- przyznała Nika.

-- Kolcobot -- powiedział Net.

-- Już wymyśliłeś nazwę? -- Felix potarł brodę. -- Zastanawiam się, jak to się niby porusza. Śmigało nieźle... To raczej jest część większej całości. Tyle wystaje ze śniegu. Może... to coś odpadło od reszty? Od jakiegoś łazika.

-- Bardziej ciekawi mnie odpowiedź na pytanie, co to coś tam robiło.

-- A co z pozostałymi zdjęciami?

-- Ciągnę po kolei, ale nic tam nie widać. Tylko ślady tego kol-cobota.

Na ekranie pojawiały się kolejne zdjęcia. Jedyną interesującą rzeczą, którą zobaczyli, był zatrzymany w czasie tuman śniegu.

-- Przynajmniej mamy wyretuszowane zdjęcia na pamiątkę -- stwierdził Felix. -- Udało ci sięwyciągnąć od niego zdjęcie rakiety?

-- Niestety nie. Powiedział, że to supertajne, i nie może.

Kilka minut przyglądali się doskonałej jakości zdjęciom z imprezy sylwestrowej. Przewijali je w przód i w tył, ale niczego nowego nie odkryli.

-- Proponuję zapomnieć o sprawie -- powiedział Net. -- Jeśli do tej pory nikt nas nie znalazł, to pewnie już nie znajdzie. Gilbert ustawił jedną na drugiej trzy beczki, żeby zdjęcia satelitarne wyglądały tak samo jak przed startem.

-- A co z rakietą? -- zapytała Nika. -- Mówiliście, że ona spadnie.

86

-- Ktoś z nią pewnie coś zrobi. -- Net wzruszył ramionami. -- Przecież jej nie zestrzelimy z procy. Zresztą... To już nie nasza sprawa. Felix twierdzi, że rakieta i tak by wystartowała.

-- Prawie na pewno ktoś inny uruchomił procedurę -- przyznał Felix.

-- Więc zamierzacie tak zwyczajnie to zostawić? -- Nika nie mogła uwierzyć. -- Przecież ta rura ciepłownicza spadnie komuś na głowę!

-- Nic nie możemy zrobić. Tą rakietą nie można sterować, bo wypaliła całe paliwo i teraz leci rozpędem. A żeby ją zniszczyć, potrzebna jest skomplikowana antyrakieta.

Nika zmarszczyła brwi.

-- Może powinniśmy gdzieś zadzwonić? -- podsunęła. -- Opowiedzieć, co wiemy...

-- Znów zapominasz o swojej sytuacji -- odparł Felix. -- Wiesz, co będzie, kiedy ludzie dowiedzą się, że mieszkasz sama. A poza tym nie wiemy o rakiecie więcej niż wszyscy. Sądzę, że po prostu znaleźliśmy sięw nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie.

-- To jest nasza sprawa! -- upierała się Nika.

-- Mam już dość nadstawiania karku za innych! -- zdenerwował się Net. -- A ten kolcobot przypomina mi pewną starą historię, której nie chciałbym przeżywać jeszcze raz.

-- Masz na myśli?... -- zaczął Felix, ale Net od razu mu przerwał.

-- Ja nawet nie chcę tej historii mieć na myśli. Zostawmy tę sprawę i już.

Nika westchnęła i powiedziała:

-- Późno już. Chodźmy.

Weszli na górę i zajrzeli do salonu, by pożegnać się z mamą. Zatrzymali się jednak w drzwiach, widząc w serwisie informacyjnym schemat rakiety. W chwilę później na ekranie pojawiła się Andżelika Osmoza, liderka opozycyjnej partii Sojusz dla Sprawiedliwości. Była to szczupła kobieta po pięćdziesiątce. Zawsze miała zacięty

87

wyraz twarzy i okulary o wąskich, podłużnych szkłach, które tę zaciętość podkreślały.

-- To skandal, że służby specjalne nie przewidziały tej sytuacji. -- Andżelika Osmoza całkiem wiarygodnie udawała wzburzenie. -- Niedopuszczalna jest sytuacja, kiedy z terytorium Polski startuje nielegalny statek kosmiczny, a premier w tym czasie bawi się na balu sylwestrowym, zamiast czuwać. ■Niewybaczalne jest to, że do tej pory nie wykryto i nie ukarano sprawców. To rzuca cień na całą pracę rządu, a w

szczególności na premiera. Rząd powinien jak najszybciej podać się do dymisji.

Mama nie słuchała tego. Spała na kanapie. Felix podszedł, wyłączył telewizor, a potem ciężkim krokiem odprowadził do furtki Neta i Nikę.

88

3. Starzy znajomi

W poniedziałek rano fryzura Zosi wyglądała już znacznie gorzej. Widać było, że dziewczyna próbowała sama ją poprawiać, ale nie miała ku temu umiejętności, doświadczenia ani odpowiednich kosmetyków. Część loków zaczęła się prostować, a część wprost przeciwnie - skręciła się i splątała w trudne do rozczesania struktury. Słowem, Zosia nie wyglądała już tak niezwykle jak w piątek. Zdaje się, że nawet jej to odpowiadało.

Nika odprowadziła ją wzrokiem. Ani Felix, ani Net nie zarejestrowali jej. Zauważyli za to idącego w ich stronę Gilberta.

-- Wczoraj wieczorem było u nas dwóch facetów -- powiedział zamiast przywitania. -- Pytali o sąsiadów z zainteresowaniami astronautycznymi.

-- Policja? -- zapytał Felix.

Gilbert zaprzeczył ruchem głowy i odparł:

-- Tajnos agentos in czarnos garnituros. Stary coś im naściem-niał, naopowiadał o dziwnych samochodach terenowych, które jeżdżą po okolicy. Powiedział, że ludzie w środku wyglądali, jakby się

89

interesowali astronautyką. Agenci pomyśleli chyba, że stary zwariował, i poszli pytać dalej.

Przyjaciele wymienili spojrzenia. Tak, już po pierwszym kontakcie nietrudno było dojść do wniosku, że pan Kurtacz jest wariatem. Prawdę mówiąc, po bliższym poznaniu wrażenie to tylko się nasilało.

-- O was nie było ani słowa -- uspokoił ich Gilbert. -- Tata tylko prosił, żebym zapytał, jaką proporcjęskładników zastosowaliście.

-- Co? -- Net wytrzeszczył na niego oczy.

-- No... kręciliście zaworami. One regulowały dopływ składników do zbiorników rakiety. Sam metan jest za mało wydajny, żeby wynieść rakietę w kosmos.

-- Szczerze mówiąc, podejrzewamy, że to kto inny uruchomił rakietę -- odparł Felix.

-- Nie bądźcie tacy skromni. -- Gilbert machnął ręką. -- Stary myślał, że rakieta narobi smrodu i spadnie w las, a ona weszła na orbitę. Jest przeszczęśliwy, ale byłby wdzięczny, gdybyście ujawnili

proporcje. Powiedział, że was wyda, jak ich nie podacie.

Przyjaciele zamarli.

-- A potem twoja mama powiedziała, że żartował? -- zapytała z nadzieją w głosie Nika.

-- O! Już dobrze ich poznaliście!

-- Kręciliśmy zaworami losowo -- powiedziała z ulgą. -- Nie pamiętamy.

Felix i Net spojrzeli na nią z zaskoczeniem.

-- Tak myślałem... -- Gilbert smutno pokiwał głową. -- Tak poważnie, to powiem wam w tajemnicy, że system startowy miał jeszcze jedno zabezpieczenie - analizator paliwa. Sam metan nie wystarczy do wysłania rakiety na orbitę. Start był możliwy, dopiero gdy skład paliwa był odpowiedni.

-- Więc jednak twój stary policzył to wszystko? -- W głosie Felixa było uznanie.

-- Jasne, on tylko wygląda niepoważnie. Rakieta nie miała prawa wystartować, jeśli paliwo było za słabe.

90

-- Ale wystartowała -- przypomniał Net. -- Chyba się walnął w obliczeniach.

-- Sprawdzał wszystko jeszcze raz i wyszło, że powinna jednak wejść na stabilną orbitę i nie spaść.

-- Hm. Musiała być za ciężka, bo przecież spada -- powiedział Felix. -- Może była oblodzona, albo coś?... Widziałeś ślady przed domem?

-- To młode dziki. Podobno niedawno się urodziły. Buszują w lesie i czasem zbliżają się do domu. Idziecie?

-- Jeszcze chwila. -- Felix pokręcił głową. -- Musimy tu sobie porozmawiać o jednej sprawie...

Gilbert skinął głową i odszedł w kierunku sali.

-- Młode dziki -- odetchnął Net. -- Cóż za ulga...

-- Więc co było na zdjęciu? -- zapytała Nika.

-- To, co widzieliśmy. Metalowa miska wbita w śnieg, dekiel od Forda. Łotewa...

Dziewczyna nie wyglądała na przekonaną, ale nie wyraziła tego głośno. Stali oparci o parapet okna na końcu korytarza i czekali na pierwszy dzwonek.

-- Martwią mnie ci agenci -- mruknął Felix. -- Tacy ludzie łatwo nie odpuszczają.

-- Olać ich -- machnął ręką Net. -- Nie możemy tak cykorzyć.

Rozległ się dzwonek, więc niechętnie ruszyli w stronę klasy.

Nagle Felix dyskretnie chwycił ich za łokcie i popchnął delikatnie w stronę schodów na górę.

-- Nie odwracajcie się -- powiedział spokojnym tonem. -- Chodźmy piętro wyżej.

O dziwo, ani Net, ani Nika nie odwrócili się, tylko posłusznie poszli za Felixem za zakręt korytarza i wspięli się na drugie piętro.

-- Co jest? -- zapytał Net.

-- Pamiętacie agenta Mamrota? Właśnie stoi z kolegą przed salą, w której zaraz będziemy miećlekcję.

Net przełknął ślinę i powiedział cicho:

91

-- Zostawiliśmy tę sprawę, ale ona nie chce zostawić nas. -- Przymknął oczy i chwilę się zastanawiał. Wreszcie odetchnął i powiedział -- chodźmy do kwateiy, zanim nas tu zobaczą. Chcę wam coś powiedzieć.

Zachowując niezbędne środki ostrożności, by nikt ich nie zobaczył, weszli na strych. Zamknęli za sobądrzwi na klucz i wąskimi drewnianymi schodkami wdrapali się do Kwatery Głównej. Była to ich tajemna kryjówka, w której mogli spokojnie rozmawiać i planować kolejne akcje. Urządzili ją na początku zeszłego roku szkolnego w przytulnym pomieszczeniu, które wydawało się od lat przez wszystkich zapomniane. Spadzisty dach schodził z dwóch stron niemal do samej podłogi, nad którą umieszczone były małe półokrągłe okienka. Z pozostałych dwóch stron pomieszczenie kończyło się ścianami, oddzielającymi je od sali gimnastycznej i reszty strychu. Gdzie nie spojrzeć, leżały jakieś graty, pod ścianą stały bardzo stare, pewnie jeszcze przedwojenne, szafy i regał. Na środku przyjaciele ustawili trzy krzywe fotele i niski stolik, podpierając go z jednej strony cegłami. Wystroju dopełniały wielki pęknięty globus, archaiczne przyrządy do fizyki, kilka wypchanych zwierząt i mnóstwo bliżej nieokreślonych drobiazgów Przez szczeliny między deskami ścianki działowej widać było ginący w mroku, zagracony strych.

Usiedli w wygniecionych fotelach. Rozległ się dzwonek na lekcję, ale przyjaciele ani drgnęli.

-- Chyba głupio robimy -- zauważyła Nika, gdy dzwonek już wybrzmiał. -- Tylko nas nie ma na lekcji. To podejrzane.

-- Jakby zaczęli pytać, to pęklibyśmy i tak -- odparł Net. -- Lepiej, jeżeli podejrzewają, niż mająpewność.

-- Czy mnie się zdawało, czy mówiłeś, że nie powinniśmy cyko-rzyć?

-- Tamto było teoretycznie. Teraz jest praktyka.

-- Hm... -- mruknął Felix. -- I to chciałeś nam powiedzieć?

Pokręcił głową.

92

-- Wczoraj wieczorem długo myślałem. Położyłem się spać, ale i tak nie mogłem zasnąć, bo bratosiostra piłowali twarze za ścianą... Wstałem i zacząłem klikać. Znalazłem kilka dokładniejszych informacji o naszej rakiecie.

-- Jednak się przejmujesz. -- Nika spojrzała na niego z uznaniem.

-- No... może. Trochę. -- Net wyjął z plecaka minikomputer i otworzył go. -- W internecie dostępne są wszystkie parametry orbity rakiety. Maniacy astronautyki z całego świata od pierwszego stycznia nie mogą spać po nocach. Powstała nawet strona space4all.com, gdzie te świry wrzucają, co mają. Przejrzałem wszystko, co tam znalazłem, i stworzyłem to. --Wskazał ekran, na którym pojawił się wzór tak skomplikowany, że ani Felix, ani Nika nawet nie próbowali go przeczytać.

-- Rozumiesz coś z tego? -- Nika z wrażenia uniosła brwi.

-- Przecież to proste jak instrukcja obsługi klamki. Reszta to stałe. O, tutaj mamy na przykład liczbę21 438. To dzienna strata wysokości rakiety.

-- Dwadzieścia jeden kilometrów? -- upewnił się Felix.

-- Sporo, nie?

-- Międzynarodowa Stacja Orbitalna ISS opada dziennie o sto metrów -- przyznał Felix.

-- Oni też źle coś wyliczyli? -- zapytała Nika. -- Przecież tam jest stan nieważkości. Nic nie powinno spadać.

-- Tego nie próbowałem liczyć -- przyznał Net. -- Fizyka to specjalność Felixa.

-- ISS krąży na wysokości prawie czterystu kilometrów -- wyjaśnił Felix. -- Im dalej od Ziemi', tym słabsza siła grawitacji, ale na czterystu kilometrach wciąż jest silna. Jeden kilogram waży tam około dziewięciuset gramów. Nawet nie zauważylibyśmy tej różnicy. Satelity utrzymują się w górze dzięki sile odśrodkowej. Jak na karuzeli. Kiedy karuzela zwalnia, to zaczynają spadać. Tam są resztki atmosfery, więc jest też minimalny opór aerodynamiczny.

93

Wszystkie satelity zwalniają, a jak zwalniają, to zaczynają spadać. Gdyby nie powietrze, to satelita mógłby śmigać tuż nad Ziemią setki lat.

-- Do czasu, aż by walnął w Kasprowy Wierch. -- Net kliknął w kilka klawiszy i miejsce wzoru zajęła mapa. Europę pod ostrym kątem przecinała czerwona kreska. Zaczynała się na Morzu Norweskim, biegła przez Skandynawię, Morze Bałtyckie, przechodziła przez Polskę, w tym również Warszawę, i biegła dalej, aż do Półwyspu Arabskiego. -- Wczoraj przed snem skończyłem wzór i obliczyłem trajektorię lotu rakiety -- wyjaśnił. -- Walnie za niecałe trzy tygodnie gdzieś na tej kresce. Za mało znam się na astronomii, żeby to wyliczyć dokładniej, ale prawie na pewno to będzie gdzieś tu.

Przyjaciele wpatrywali się w czerwony szlak na monitorze.

-- Nie wygląda to za dobrze -- przyznała Nika.

-- Myślicie, że nikt się tym nie zajmie? -- zapytał Net.

-- Amerykanie, a i Chińczycy, kiedyś zestrzelili własne zepsute satelity -- przyznał Felix. -- Ale nie jestem pewien, czy można tak łatwo zestrzelić orbitującą rurę ciepłowniczą...

-- To nawet głupio brzmi.

-- Zużyte satelity zwykle planowo kończą życie w oceanie, ale tu mamy szanse co najwyżej na Bałtyk albo Morze Norweskie.

-- Mniej niż dziesięć procent szans, że wpadnie do morza -- zaznaczył Net. -- Po drodze jest kilka miast.

-- Kołobrzeg, Bydgoszcz, Toruń, Warszawa, Lublin... -- przeczytał Felix. -- I parę zagranicznych. Źle to wygląda...

Siedzieli chwilę, gapiąc się w ekran.

-- Niezależnie od tego, właśnie zawalamy matematykę -- przypomniała Nika.

Net wstał z fotela i nachylił się do okienka tylko po to, by zobaczyć, że czarny Mercedes wciąż stoi przed szkołą.

-- I chyba zawalimy do końca -- mruknął. -- Za nic nie spotkam się z tymi siepaczami zła. Wygadałbym im wszystko, zanim-by zapytali.

-- Siepaczami zła? -- zapytał Felix.

-- To przez nasz sobotni wieczór filmowy. Słownictwo mi się skrzywiło.

Felix przyglądał się ponuro kresce na mapie.

-- Zastanawiasz się, gdzie pojechać na wycieczkę za trzy tygodnie? -- rzucił ponuro Net. -- Najlepiej co najmniej sto kilometrów od kreski. Sam nie ufam tym obliczeniom.

-- Nie kombinuję, jak uciec, tylko jak zapobiec katastrofie... -- Felix myślami był już daleko stąd. -- To jednak nas dotyczy. Jeśli każdy będzie myślał, że problemem zajmie się ktoś inny, to nie zajmie się nim nikt.

Net pokręcił głową i zajął się przeglądaniem internetu.

-- Poznań, Wrocław, Kraków, Gdańsk, Łódź... -- mruczał.

-- Co? -- Felix spojrzał na niego, wyrwany z rozmyślań.

-- Zastanawiam się, gdzie przeczekać. Coś mi mówi, że nawet twój niezwykle przenikliwy umysł nie pomoże.

-- W tym momencie wystarczyłby pewnie mały pstryczek, żeby skierować rakietę gdziekolwiek. Nad ocean. Im później, tym więcej energii będzie potrzeba, żeby zmienić tor lotu.

-- Mówisz o stalowej rurze, która śmiga z prędkością ponad dwudziestu tysięcy kilometrów na godzinę trzysta kilometrów nad naszymi głowami -- przypomniał Net. -- W ciągu sekundy przelatuje ponad siedem kilometrów. Danie jej pstryczka jest niemożliwe.

-- Owszem, niemożliwe -- przyznał Felix. -- Dlatego właśnie tak trudno będzie to zrobić. Po pierwsze, powinniśmy mieć dokładniejsze obliczenia.

-- Nie potrafię stworzyć dokładniejszego wzoru. -- Net rozłożył ręce. -- Z każdym dniem kreska będzie się skracać, aż w ostatnim momencie zamieni się w punkt.

-- Jest z dziesięć procent szans, że rakieta wpadnie do Bałtyku. To mało, ale jeżeli tak miałoby sięstać, to lepiej nie robić nic, żeby nie pogorszyć sytuacji.

-- To może po prostu założymy, że wpadnie i... przynajmniej będziemy mieć dziesięć procent szans na powodzenie misji...

95

Nika pokręciła z niedowierzaniem głową.

-- A już myślałam, że zacząłeś się przejmować...

-- Zacząłem, ale dopiero wczoraj. Na razie to przejmowanie się doszło mi do dziesięciu procent. Starczy na dopracowanie wzoru.

-- Nieśmiało pragnę wtrącić -- odezwał się Manfred -- że czarny Merc przed chwilą odjechał sprzed szkoły.

Felix spojrzał na zegarek i powiedział:

-- Minęło ponad dwadzieścia minut lekcji. I tak już mamy nieobecność.

-- Nie bardzo wyobrażam sobie teraz wejście do klasy -- dodał Net. -- Będzie oczywiste, dlaczego sięspóźniliśmy.

Nika, o dziwo, nie protestowała.

-- Coś trzeba zrobić...

-- Ja muszę zrobić pulpety -- odparł Felix. -- W .sosie musztardowym. -- Przyjaciele spojrzeli na niego ze zdziwieniem, więc wyjaśnił -- mama ciągle szuka pracy, więc znów gotuję obiad.

* * *

Pani Polon wróciła do domu po szóstej. Nogą zatrzasnęła drzwi, rzuciła torbę w hallu i powlokła się do pachnącej musztardą kuchni.

-- Ja już nie mam siły. -- Usiadła za stołem i podparła głowę dłońmi. -- Tłukę się metrem, tramwajem, kolejką podmiejską do Pruszkowa, potem jakimś autobusem, który powinien byćzłomowany na rogatkach miasta, i jeszcze piechotą przez dziurawy parking. Wszystko po to, żeby spotkaćkretynkę, która w ogłoszeniu napisała, że gwarantuje służbowy samochód. Nawet to coś, czym jeździ Sobolak, jest bardziej eleganckie.

-- Teraz ma eleganckie czarne BMW

-- Fakt... No to brakuje mi przykładu. Ta baba zapomniała tylko dodać, że samochód służbowy to rozklekotane Seicento oklejone reklamą podłego papieru toaletowego.

-- Dlaczego papieru toaletowego? -- zapytał Felix, wyłączając gaz pod garnkiem z sosem.

Nika pokręciła z niedowierzaniem głową.

-- A już myślałam, że zacząłeś się przejmować...

-- Zacząłem, ale dopiero wczoraj. Na razie to przejmowanie się doszło mi do dziesięciu procent. Starczy na dopracowanie wzoru.

-- Nieśmiało pragnę wtrącić -- odezwał się Manfred -- że czarny Merc przed chwilą odjechał sprzed szkoły.

Felix spojrzał na zegarek i powiedział:

-- Minęło ponad dwadzieścia minut lekcji. I tak już mamy nieobecność.

-- Nie bardzo wyobrażam sobie teraz wejście do klasy -- dodał Net. -- Będzie oczywiste, dlaczego sięspóźniliśmy.

Nika, o dziwo, nie protestowała.

-- Coś trzeba zrobić...

-- Ja muszę zrobić pulpety -- odparł Felix. -- W sosie musztardowym. -- Przyjaciele spojrzeli na niego ze zdziwieniem, więc wyjaśnił -- mama ciągle szuka pracy, więc znów gotuję obiad.

* * *

Pani Polon wróciła do domu po szóstej. Nogą zatrzasnęła drzwi, rzuciła torbę w hallu i powlokła się do pachnącej musztardą kuchni.

-- Ja już nie mam siły. -- Usiadła za stołem i podparła głowę dłońmi. -- Tłukę się metrem, tramwajem, kolejką podmiejską do Pruszkowa, potem jakimś autobusem, który powinien byćzłomowany na rogatkach miasta, i jeszcze piechotą przez dziurawy parking. Wszystko po to, żeby spotkaćkretynkę, która w ogłoszeniu napisała, że gwarantuje służbowy samochód. Nawet to coś, czym jeździ Sobolak, jest bardziej eleganckie.

-- Teraz ma eleganckie czarne BMW.

-- Fakt... No to brakuje mi przykładu. Ta baba zapomniała tylko dodać, że samochód służbowy to rozklekotane Seicento oklejone reklamą podłego papieru toaletowego.

-- Dlaczego papieru toaletowego? -- zapytał Felix, wyłączając gaz pod garnkiem z sosem.

-- Bo to hurtownia sprzedająca papier toaletowy. Określenie „zakłady papiernicze" kojarzyło mi sięz czymś innym. Pół dnia straciłam, żeby się dowiedzieć, iż pani dyrektor chce mnie zatrudnić jako handlowca, który jeździ z próbkami papieru i usiłuje go wciskać sklepikarzom.

-- To po co mówiła, że to praca w marketingu?

-- Też o to zapytałam. Z rozbrajającą szczerością powiedziała, że w rekrutacji muszą wykazać siękreatywnością, bo trudno znaleźć dobrych handlowców.

Felix przytulił mamę. Pocałowała go z wdzięcznością. Caban dopiero teraz zgramolił się z miejsca, podszedł do mamy i zaczął ją lizać po ręku.

-- Zazdrośnik. -- Mama uśmiechnęła się. -- Czasem myślę, że ten pies żyje tylko po to, by nas lizać.

Wstała i poszła się przebrać. Caban podążył za nią. Felix odprowadził ją wzrokiem, po czym włączyłmakaronownicę - spore, kanciaste urządzenie stojące w odległym rogu kuchni. Wybrał odpowiedni przycisk pod zbiornikiem z makaronem świderki i liczbę porcji. Szklanych zbiorników było kilka, a w każdym inny rodzaj makaronu. Makaronownica zaterkotała i połowa zawartości zbiornika wpadła do trzewi maszyny. Grzałka zaczęła szumieć, podgrzewając wodę w ukrytym wewnątrz kotle, a inny mechanizm, chrobo-cząc, odmierzył sól.

Piknięcie domofonu zaanonsowało tatę.

Tata był w niewiele lepszym humorze niż mama. Pocałował syna w czubek głowy.

-- Mama już wróciła? -- zapytał.

-- Tak, ale nie poszło jej za dobrze. Co masz?

Tata trzymał pod pachą tekturowe pudło.

-- To kręt.

-- Okręt?

-- Kręt. Kret z ogonkiem przy „e". -- Położył pudło na podłodze i otworzył je. Wewnątrz leżałprzedmiot wielkością i kształtem przy-

97

pominający dużą, dwulitrową konserwę z doczepionym stożkowym świdrem. Cała boczna powierzchnia cylindrycznego korpusu była ukryta za gumowymi gąsienicami. Robot nie miał więc góry ani dołu. Położony jakkolwiek, mógł się przemieszczać świdrem do przodu.

-- Coś mi to przypomina -- powiedział Felix.

-- Mniejsza wersja mechakreta -- wyjaśnił tata. -- Z tym że ten nie ma za zadanie przeciągać kable przez ciasne otwory, tylko pobierać próbki dla geologów i badać skład gruntu. W czasie jednego wkręcenia może pobrać trzy próbki. Ma też dudnik, który wysyła fale akustyczne z różnych głębokości, a urządzenie na powierzchni zbiera echo, dzięki czemu wiadomo, co jest pod ziemią.

-- Po co on nam?

-- W wolnej chwili chcę go naprawić. Ma zepsuty włącznik, a w Instytucie nie mam na nic czasu.

Na piętrze otworzyły się drzwi do łazienki. Caban dopiero teraz zbiegł na parter, żeby przywitać się z tatą. Skacząc i piszcząc, obiegł kilka razy swojego pana. Przy okazji wywrócił pudełko z krętem i robot wytoczyłsię na podłogę.

-- Pomóż mi przynieść zakupy z samochodu -- poprosił tata.

Felix narzucił kurtkę. Było zimno, więc przynieśli wszystko szybko. Gdy wnosili do domu ostatnią torbę, Felixowi wydało się, że słyszy brzęczenie małego silnika elektrycznego.

-- Łap go! -- krzyknął tata.

Coś przejechało obok nóg Felixa. Gdy zorientował się, co to jest, kręt minął próg. Chłopak odstawiłpaczkę, ale było już za późno. Kręt zeskoczył ze stopnia i precyzyjnie wbił się świdrem w śnieg. Wtedy dźwięk silnika zmienił się i robot, wyrzucając w powietrze tuman śniegu, zakopał się. Gdy tata dobiegł na miejsce, rósł tam już kopczyk ziemi, nieco większy od kreciego.

-- Nie zdążyłem... -- Felix rozłożył ręce. -- Może go wykopiemy?

-- Jest już metr pod powierzchnią. To prawdziwy mistrz. Nie sądziłem, że włącznik ma zepsuty w ten sposób, że się sam włącza. Ech... Daleko nie ucieknie. Ma w pamięci ostatnią misję, podczas

której miał znaleźć na pewnym polu zakopaną skrzynię. Będzie krążył i szukał jej tutaj, aż mu się skończąakumulatory. Oby nie poniszczył korzeni drzew i krzaków.

-- A kable i rury?

-- Będzie je omijał. Chodź do domu. Nie mam siły się nim zajmować. -- Tata zgarnął syna ramieniem i weszli do środka. -- Próbujemy wynaleźć sposób, żeby zniszczyć tę waszą rakietę, zanim spadnie. Wiesz, że spada?

Felix przytaknął.

-- To potrwa mniej niż dwa tygodnie. Jeśli trafi w obszar zabudowany, będzie bardzo źle. Minąłtydzień i na szczęście nie jest to już największa sensacja dla brukowców, ale w końcu się zorientują, że spada. Wtedy wywołają taką panikę... -- Tata pokręcił głową. -- Nawet nie chcę myśleć.

-- Tato, to chyba jednak nie nasza wina -- odparł Felix. -- Ktoś włamał się do piwnicy i poprzestawiałzawory. Rakieta i tak by wystartowała.

-- Nawet jeśli to ktoś inny, to i tak będzie na was, bo tam gme-raliście. Poprosiłem o przeniesienie do tego projektu również dlatego, żeby mieć wgląd we wszystkie informacje. Nic nie wskazuje na to, żeby ktoś was podejrzewał, ale pewności nie ma. Szukają silosu albo śladów transportera - ruchomej wyrzutni rakiet.

-- Tato, myślisz, że uda się zniszczyć tę rakietę?

-- Próbujemy znaleźć sposób, ale ona ma skomplikowany nadajnik zagłuszający.

-- Niemożliwe! To kawał pustej w środku rury z prostym nadajnikiem.

-- Więc są dwa nadajniki. Jeden nadaje hymn, a drugi sieje po częstotliwościach szumem, tak dobranym, by zakłócał pracę urządzeń namierzających. Istnieje kilka rodzajów rakiet, które mogązestrzelić satelitę, ale z namierzeniem tej rury będą miały kłopot. Perfekcyjna robota. Oczywiście, można przestroić i przeprogramować namierniki, ale nikt nigdy nie próbował trafiać w taki cel. Narobiliście...

99

-- To naprawdę nie my... -- powtórzył Felix. -- Nic nie wiemy. Trzeba by zapytać tatę Gilberta.

Na schodach rozległy się kroki. Tata przyłożył palec do ust, a Felix skinął głową. Pani Polon weszła do kuchni, uśmiechnęła się i pocałowała męża na powitanie.

-- Kiedy naprawisz samochód? zapytała. -- Rozmowa o pracę zajęła mi trzydzieści sekund, a dojazdy ponad cztery godziny.

-- Jeszcze ze dwa dni. Nie lubiłaś nim jeździć.

-- Przemęczę się. Dopóki nie pracuję, nie stać nas na drugi. Przecież wiesz.

Makaronownica piknęła trzy razy i z otworu obudowy wysunęła się miska z parującym makaronem. Mama umyła ręce i przejęła

kontrolę nad końcową fazą przygotowywania obiadokolacji.

* * *

Po jedzeniu wszystkim poprawiły się humory. Felix zszedł do swojej piwnicy, odpalił komputer i przez kwadrans analizował wzór Neta, próbując przynajmniej częściowo go zrozumieć. Podskoczył, gdy zza ściany rozległo się głuche „Dum!". Po chwili zrozumiał, że to dudnik kręta szuka nieistniejącej skrzyni. Przejrzał kilka stron o tematyce astronomicznej i meteorologicznej. Wreszcie opadł na fotel i zamyślił się. Im dłużej myślał, tym bardziej rozumiał, jak poważny problem przed nim stoi. Spojrzał na zegarek. Dochodziła dziewiąta. Uruchomił komunikator Net.com i wywołał Neta. Po kilku sekundach ekran zajaśniał monochromatyczną zielenią i wyświetlił twarz przyjaciela.

-- Nie śpisz? -- zapytał Felix.

-- Kombinuję nad tym wzorem -- odparł poważnym tonem Net.

-- Jak używasz kamerek internetowych, to pamiętaj o odczepieniu z blatu joysticka -- wyjaśnił z rozbawieniem Felix, po czym dodał poważniej -- rozmawiałem z tatą. Pracuje nad unieszkodliwieniem naszej rakiety. Mówi, że to bardzo trudne, bo ktoś ją wyposażył w najnowsze systemy zagłuszające.

100

-- Przecież stary Gilberta... -- prychnął Net, odczepiając joystick sprzed kamery.

-- Wiem. Nie możemy już ufać Gilbertowi. Ktoś umieścił w rakiecie supernadajnik zagłuszający, a nawet jeśli to nie był jego ojciec, to przynajmniej musiał o tym wiedzieć. To grubsza sprawa. Przecież taki sprzęt nie jest tani. Pomyślałem o czymś jeszcze. Wiem już, jak skrócić czerwoną kreskę.

-- Zrobiłem błąd we wzorze? -- Net uniósł brwi.

-- Nie, ale on jest za prosty. Przypomniałem sobie, że Nika mówiła o stanie nieważkości. Grawitacja na wysokości czterystu kilometrów jest o jedną dziesiątą słabsza niż na powierzchni. To trzeba uwzględnić.

Net spojrzał w bok na drugi monitor i pokiwał głową.

-- Nie da się ukryć, masz rację -- powiedział i przez chwilę z pasją klawiszowa!. -- Teraz spójrz na mapkę.

Felix wyciągnął na wierzch okienko z mapą. Kreska była krótsza i kończyła się w okolicy Morza Czarnego.

-- Nieźle, stary! -- przyznał Net. -- To znaczy źle... Ale precyzyjniej źle. To już coś.

-- Zmartwię cię -- odparł Felix. -- Wzór nadal jest niedokładny. Kiedy rakieta wejdzie w atmosferę, gwałtownie wyhamuje i ostatnie pięćdziesiąt-siedemdziesiąt kilometrów wysokości straci w godzinę.

-- OK, ale to już zajmie trochę więcej czasu.

-- Dużo więcej czasu. Niektóre zmienne muszą być aktualizowane na bieżąco: temperatura na różnych wysokościach, siła i kierunek wiatru, wilgotność, masa rakiety, współczynnik oporu powietrza i parę innych „drobiazgów"...

-- Umpf... -A Net potarł czoło. -- Daj mi godzinę. A najlepiej przyślij tę listę e-mailem.

Następne godziny w piwnicy domu przy ulicy Serdecznej były bardzo pracowite. Felix kończyłmontowanie osłon Golema Golema, jednocześnie zerkając na telewizyjny serwis informacyjny, który wyświetlał się na ekranie jego komputera.

101

-- Tylko dzięki moim wysiłkom podczas międzynarodowych mediacji udało się załagodzić ten haniebny skandal -- perorowała z ekranu Andżelika Osmoza. -- Rozmawiałam z głowami najważniejszych państw Europy, i nie tylko, i zobowiązałam się do uczynienia wszystkiego, żeby doprowadzić do odwołania rządu. Jedynie w ten sposób możemy pokazać, że przykro nam w związku z tym pożałowania godnym incydentem.

-- Amerykanie nie przepraszają po każdym starcie wahadłowca

f

-- zauważył reporter.

-- Dobry jest! -- zauważył Felix.

-- Ale ich wahadłowce nie spadają ludziom na głowy, panie redaktorze.

-- Zły przykład. W 2003 spadła Columbia, siejąc odłamkami przez Teksas, Luizjanę i Missisipi -- zauważył na głos Felix.

-- W 2003 roku spadła Columbia.

-- To tendencyjny przykład. To był wypadek.

Felix wreszcie przykręcił ostatnią osłonę Golema Golema.

-- Gotowe -- oznajmił.

Zamknął okno z serwisem, bo zaczęły się właśnie reklamy, i przyjrzał się swojemu dziełu. Robot wyglądałteraz kompletnie, choć wyraźnie było widać, że to konstrukcja powstała ze złomu.

-- Jestem wykończony?

-- Yyy... Dokończony, albo skończony, lepiej brzmi. Jednoznacznie.

-- Wiem. To taki żart. Chodzi o twoją obietnicę z Podwarszawy. Pamiętasz?

-- Obiecałem cię dokończyć.

-- To wiele dla mnie znaczy. Obiecałeś mnie dokończyć i nie wyłączać. Dotrzymałeś obietnicy.

Felix nie wiedział, co powiedzieć, więc dodał:

-- Będę cię jeszcze ulepszał, w miarę możliwości.

102

Rozległ się sygnał wywołania programu Net.com. Felix kliknął odpowiedni przycisk. Na ekranie wyskoczyły dwa okienka: Neta i Niki.

-- Sprawa nie jest taka prosta... -- zaczął Net.

-- Odpowiednie wzory są dostępne w internecie -- powiedział Felix. -- Musisz tylko dołączyć je do swojego.

-- Dołączyłem. Mój wzór zamienił się w układ dwunastu równań, z których każde z osobna jest bardziej skomplikowane niż stary wzór. Spójrzcie na mapę.

Kreska zamieniła się w smugę o rozmytych krawędziach. Była teraz wprawdzie krótsza, bo sięgała od Bałtyku do Tatr, ale za to szeroka na prawie pięćdziesiąt kilometrów.

-- Tam, gdzie czerwień jest bardziej intensywna, prawdopodobieństwo uderzenia jest większe -- wyjaśniał Net. -- Ale zobaczcie teraz. -- Smuga przesunęła się kilkanaście centymetrów na prawo. -- To sięstanie, gdy zmieni się kierunek wiatru. A to... -- smuga przepłynęła na północ -- jak tego dnia nad Polskąbędzie lało. Zerknijcie na to. -- Mapa zniknęła, ustępując miejsca układowi równań, który wyglądał, jakby na ekran wypełzło kilka gatunków małych robaczków. -- Nawet nie wiem, czy to wszystko jest poprawne...

-- Myślę, że z grubsza jest -- odparł Felix. -- Prawdopodobnie dlatego tak szybko ucichła międzynarodowa afera - inni też już policzyli, że naSza rakieta spadnie gdzieś w Polsce.

-- OK. Ale gdzie dokładnie? -- zapytała Nika.

-- Pierwsze równanie: jak rakieta napotka rosnący opór powietrza, to stała stanie się zmienną... Teraz jest na wysokości mniej więcej trzystu kilometrów. Dalej... tu jest masa rakiety, współczynnik oporu powietrza i gęstość atmosfery na różnych wysokościach. Ten pierwiastek sześcienny to -

-- Oszczędź nam tego -- poprosiła Nika. -- Powiedz, co ci wyszło.

-- Wyszło mi mniej więcej to, że... wzór wymaga dalszego dopracowania.

-- Kto może to zrobić? -- zapytał konkretnie Felix.

103

-- Bardzo dobry matematyk -- zastanowił się Net, po czym dodał szybko -- na pewno nie Ekierka. Potrzebny jest jakiś profesor... geniusz... Te klimaty ogólnie.

-- Przecież ty się znasz na matematyce -- przypomniała Nika.

-- Brakuje mi tylko paru lat studiów. Ten wzór to jakby chwilowo... kres moich możliwości.

Nika zrobiła minę, jakby Net oświadczył, że zapomniał dziś włożyć do głowy mózg.

-- Co się tak wytrzeszczasz? -- Chłopak był nieco zmieszany. -- Nikt nie może wiedzieć wszystkiego.

Na ekranie Felixowego komputera znów pojawiła się mapa z czerwoną smugą przez pół Polski.

-- A Manfred? -- zapytała Nika.

-- Nie jestem skonfigurowany do takich rzeczy -- rozległ się znajomy głos programu Al. -- Mógłbym poprosić o pomoc program matematyczny, znam kilka, ale domyśliliby się, o co chodzi. W ich kodach sąnieusuwalne procedury bezpieczeństwa. Inaczej np. terroryści mogliby wykorzystać ich obliczenia. Innymi słowy, po moim pytaniu o wzór, jakiego potrzebujemy, automatycznie zostałyby powiadomione agencje rządowe.

-- Musimy zatem znaleźć genialnego matematyka -- przyznał Net. -- Człowieka.

-- Genialnego i dyskretnego matematyka -- uzupełnił Felix.

* * *

We wtorek znów się zachmurzyło, a temperatura balansowała tuż poniżej zera. Stary śnieg pokrywałziemię kruchą skorupą. Ulice były już zupełnie suche i siwe od resztek soli.

Felix i Net przyjechali autobusem miejskim, bo od Nowego Roku nie kursował gimbus. Zdawało się, że ta sytuacja, określana przez dyrekcję jako przejściowa, nie zmieni się do końca roku szkolnego.

-- Nie ma Mercedesa -- odetchnął z ulgą Net, gdy zbliżali się do wejścia. -- Może sobie odpuścili.

104

Felix nie sądził, by to było możliwe, ale nie powiedział tego głośno. Na filmach sensacyjnych agenci raczej sobie nie odpuszczają. Prędzej przejdą do innych metod osiągnięcia celu niż najbardziej przecieżoczywiste podjechanie charakterystycznym samochodem pod główne wejście szkoły. Felix był niemal pewien, że dopóki sprawa się nie zakończy, i to szczęśliwie, spotkanie z Mamrotem i spółką to tylko kwestia czasu. Ci ludzie musieli wiedzieć nawet o tym, że ktoś nie myje zębów przed snem.

Dotarli do szkoły bez przeszkód. Agenci nie czekali ani w szatni, ani na schodach, ani za załomami korytarzy. Istniało wprawdzie prawdopodobieństwo, że pojawią się w połowie lekcji, ale na to nie było już sposobu. Net zaproponował, żeby umieścić bezprzewodową kamerę tuż nad wejściem do szkoły, ale Felix był przeciwny.

-- Uciekanie przed nimi tylko ich upewni, że mamy coś na sumieniu -- powiedział. -- Ostatecznie możemy im powiedzieć prawdę, że chcieliśmy włączyć piec.

-- Jakbyś był agentem -- zaczął Net -- a ja bym ci opowiedział naszą historię, tobyś uwierzył?

-- Nie. -- Felix pokręcił głową. -- Ale bardziej wiarygodnego kłamstwa też nie wymyślimy.

Na korytarzu pierwszego piętra spotkali Nikę, która zamiast jak zwykle się przywitać, zaczęła im dawaćdziwne znaki. Robiła przy tym równie tajemnicze, co śmieszne, miny. Chłopcy dopiero po chwili zobaczyli, o co chodzi. Kilka metrów za nią korytarzem kroczyła dziwna para: wysoki mężczyzna w eleganckim czarnym garniturze oraz drobna kształtna blondynka w szarym kostiumie. Kobieta niosła sporo za duży jak dla niej neseser. Zachowywali się jak kowboje, którzy idą środkiem ulicy struchlałego ze strachu miasteczka na Dzikim Zachodzie. Przyjaciele dyskretnie skręcili za róg, weszli do najbliższej otwartej sali. Zamarli z uszami przyciśniętymi do drzwi.

Kroki zbliżyły się.

105

-- Nie mają szansy niczego przed nami ukryć -- powiedział mężczyzna.

-- Naprawdę są w tym kiepscy -- przyznała kobieta. -- Amatorzy, jakich mało.

-- A ta akcja z piwnicą... Żenada.

Przyjaciele odczekali, aż para oddali się na bezpieczną odległość.

-- No po prostu! -- prychnął Net. -- Amatorzy?! Kto to w ogóle jest?

-- Nowi agenci -- ocenił Felix. -- Mamrota i kumpla zapewne odsunięto za brak postępów w śledztwie.

-- Nie mają ciemnych okularów.

-- Może to inna agencja.

-- ABW? CBŚ? CBA? ĆMA?

-- To pewnie taka agencja, która nawet nie ma nazwy.

Net odetchnął głęboko.

-- Wpadnijcie do mnie dziś po szkole -- zaproponował. -- Coś wam pokażę. Chciałem zaczekać do jutra, aż będę miał pewność, ale szkoda czasu.

* * *

-- Ciekawe... -- Net powtórzył to po raz kolejny w ciągu kilku minut. Pochylony w dużym skórzanym fotelu klawiszowa! w niesamowitym tempie na klawiaturach trzech komputerów. Czynność ta tak go wciągnęła, że nie zwracał uwagi na niewygodną pozycję. Felix i Nika siedzieli obok na krzesłach obrotowych i wpatrywali się w zsunięte ze sobą trzy monitory, po których biegały różnokolorowe znaczki. Równie dobrze mogliby zamknąć oczy, bo i tak nie mieli pojęcia, co się dzieje.

Net wreszcie opadł na fotel i odetchnął.

-- No i? -- zachęcił go Felix.

-- Napisałem bardzo miłe maile do kilku matematyków -- powiedział Net. -- Nie miały błędów ortograficznych i były naprawdę grzeczne. Do kilku profesorów nawet zadzwoniłem. Nie mogłem im

106

powiedzieć, o co dokładnie chodzi, więc mówiłem, że mam opracować wzór na fluktuacje populacji alergików cierpiących na katar sienny Wszyscy mnie spuścili.

-- Fluktuacja kataru? Jakoś się nie dziwię. Też bym cię spuścił.

-- Dzięki. Słyszeliście o ludziach, którzy twierdzą, że odkryli system do wygrywania gier losowych?

-- Babcia kiedyś grała -- przypomniał sobie Felix -- ale na te same liczby od trzydziestu lat. To chyba nie jest system.

-- Nie jest. Ja mam wujka, który wierzy, że ma system. Bardzo się denerwuje, kiedy ktoś go pyta, czemu nie wygrywa.

-- A czemu nie wygrywa, skoro ma system? -- zapytała Nika.

-- Bo tylko mu się zdaje, że ma. System nie istnieje. Można tylko wyliczyć prawdopodobieństwo, że wypadnie któraś liczba. W loterii liczbowej jest taka sama szansa, że wypadnie dowolna z liczb. Jeśli ponumerujesz pięćdziesiąt piłeczek do ping-ponga, wrzucisz do worka, wymieszasz, a potem bez podglądania wyciągniesz jedną, to nie ma absolutnie żadnego matematycznego sposobu, żeby przewidzieć, co wylosujesz. Wiadomo tylko, że szansa na wylosowanie piłeczki z numerem „3" jest jak jeden do pięćdziesięciu. Tak samo każdej innej. Oczywiście, jak już wyciągniesz tę trójkę, to prawdopodobieństwo, że następna będzie na przykład „8", jest jak jeden do czterdziestu dziewięciu. OK, nieważne. Chodzi o to, że nie można tego wyliczyć.

-- Podejrzewam, że nie opowiadałbyś o tym, gdyby to nie miało związku z poszukiwanym przez nas matematykiem -- zauważył Felix.

-- Zobaczcie sami. -- Net wskazał ekran.

Posłusznie spojrzeli na słupki liczb.

-- Widzimy r-- westchnął Felix. -- Proste jak instrukcja obsługi klamki. Próbowałeś kiedyś czytaćinstrukcję obsługi klamki po ko-reańsku?

-- Dobra już, dobra... To log file z serwera totalizatora. To taki serwis internetowy pośredniczący w przyjmowaniu zakładów. Loterie, wyścigi konne, mecze piłkarskie i tego typu sprawy. Można ob-

107

powiedzieć, o co dokładnie chodzi, więc mówiłem, że mam opracować wzór na fluktuacje populacji alergików cierpiących na katar sienny. Wszyscy mnie spuścili.

-- Fluktuacja kataru? Jakoś się nie dziwię. Też bym cię spuścił.

-- Dzięki. Słyszeliście o ludziach, którzy twierdzą, że odkryli system do wygrywania gier losowych?

-- Babcia kiedyś grała -- przypomniał sobie Felix -- ale na te same liczby od trzydziestu lat. To chyba nie jest system.

-- Nie jest. Ja mam wujka, który wierzy, że ma system. Bardzo się denerwuje, kiedy ktoś go pyta, czemu nie wygrywa.

-- A czemu nie wygrywa, skoro ma system? -- zapytała Nika.

-- Bo tylko mu się zdaje, że ma. System nie istnieje. Można tylko wyliczyć prawdopodobieństwo, że wypadnie któraś liczba. W loterii liczbowej jest taka sama szansa, że wypadnie dowolna z liczb. Jeśli ponumerujesz pięćdziesiąt piłeczek do ping-ponga, wrzucisz do worka, wymieszasz, a potem bez podglądania wyciągniesz jedną, to nie ma absolutnie żadnego matematycznego sposobu, żeby przewidzieć, co wylosujesz. Wiadomo tylko, że szansa na wylosowanie piłeczki z numerem „3" jest jak jeden do pięćdziesięciu. Tak samo każdej innej. Oczywiście, jak już wyciągniesz tę trójkę, to prawdopodobieństwo, że następna będzie na przykład „8", jest jak jeden do czterdziestu dziewięciu. OK, nieważne. Chodzi o to, że nie można tego wyliczyć.

-- Podejrzewam, że nie opowiadałbyś o tym, gdyby to nie miało związku z poszukiwanym przez nas matematykiem -- zauważył Felix.

-- Zobaczcie sami. -- Net wskazał ekran.

Posłusznie spojrzeli na słupki liczb.

-- Widzimy -- westchnął Felix. -- Proste jak instrukcja obsługi klamki. Próbowałeś kiedyś czytaćinstrukcję obsługi klamki po ko-reańsku?

-- Dobra już, dobra... To log file z serwera totalizatora. To taki serwis internetowy pośredniczący w przyjmowaniu zakładów. Loterie, wyścigi konne, mecze piłkarskie i tego typu sprawy. Można ob-

107

stawiać nawet wyniki wyborów do parlamentu. Zasada jest prosta. Wpłacasz na przykład dziesięć złotych i wybierasz, że Polska wygra mecz z Niemcami. Jeśli wygra, to dostajesz... dajmy na to trzydzieści zeta. Jak przegra, nic nie dostajesz. Nieważne, zresztą... Mają tak kiepskie zabezpieczenia, że nie dość, że się tam dostałem, to nawet tego nie zauważyli.

-- I możesz zmieniać wyniki? -- zapytała Nika.

-- Nie... -- Net pokręcił ze smutkiem głową. -- Oni tylko pośredniczą w zawieraniu zakładów. Jedyne, co udało mi się zdobyć, to lista adresów IP*, z których logowali się użytkownicy. Ten tutaj -- Net

przesunął ręką nad klawiaturą, wciskając kilka klawiszy -- loguje się co kilka dni rano. Nie wiem, co robi, ale zapewne zawiera zakłady. Jest zalogowany ledwie kilka minut. Czyli nie waha się, tylko wie, co wybrać. Oglądaliście film Pi? To jeden z moich kultowych. Genialny matematyk próbuje przewidziećwahania kursów na giełdzie, ale w końcu popełnia samobójstwo wiertarką -

-- O czym ty właściwie mówisz? -- Felix wszedł mu w słowo.

-- Daj mi dokończyć, to się dowiesz. Giełda nie jest losowa, tylko bardzo skomplikowana. Bardziej niż równania do prognozowania pogody - miało być pochmurno, a jest słońce. Wzór na policzenie zachmurzenia jest bardzo niedoskonały...

-- Jaka znowu pogoda?! -- Felix zaczynał się denerwować.

-- To też nieważne. Dygresja... Sprawdziłem ostatnie dwa miesiące. Facet, o którym mówię, wygrywa średnio co tydzień.

-- Czyli losowanie jest ustawiane?

-- Facet gra na wyścigach konnych, na kilku loteriach, obstawia wyniki meczów. Szczegółowo tego nie sprawdzałem, ale ustawiane musiałyby być wszystkie gry, w których brał udział. To tak prawdopodobne, jak spotkanie czeskich piratów na Karaibach.

-- Może znalazł sposób na włamanie się do serwera z wynikami? -- zasugerował Felix. -- Podmienia liczby, które obstawiał, dopiero jak już zna wynik.

* Adresy IP - numer identyfikacyjny komputera w sieci. Numer ten może być stały lub przyznawany na nowo podczas każdego połączenia.

108

-- Nie jest zbyt dobry w te klocki. Nawet nie postarał się, żeby zatrzeć ślady.

-- Ciebie też ktoś może teraz namierzyć.

-- Nie tak łatwo. Zalogowałem się przez anonimizujący proxy gdzieś w Argentynie. To taki serwer, który uniemożliwia wykrycie -

-- Nie chcę wiedzieć. Mów wreszcie, co znalazłeś!

-- Znalazłem matematyka, który stworzył wzór do wyliczenia wyniku zdarzeń losowych. Nazwałem go Wielkim Antycypatorem.

Felix zamknął oczy i oparł wierzch dłoni o czoło.

-- Tłumaczysz nam od kwadransa, że matematyka nie umie przewidzieć wyniku losowania. A teraz mówisz, że znalazłeś gościa, który umie to zrobić. Skonkretyzuj, o co w ogóle chodzi.

-- To tak jak z giełdą, kursami akcji, obligacji, walut i takich tam. Jak coś jest bardzo skomplikowane, to zwykłemu człowiekowi wydaje się, że nie ma w tym żadnej metody. Ale są ludzie, którzy koszą niesamowity szmal na giełdzie. Potrafią ogarnąć umysłem i przewidzieć zmiany cen. Kupują, jak jest tanio, sprzedają, jak ceny idą w górę. To najbogatsi ludzie na tej planecie. Wielki Antycy-pator poszedł dalej - prawdopodobnie opracował wzór na wyliczenie wyników gier losowych. Mając ten wzór, wiesz, czy wypadnie ci orzeł, czy reszka, znasz z wyprzedzeniem numery Dużego Lotka...

-- Czyli mając ten wzór, będziemy również wiedzieli, gdzie dokładnie spadnie rakieta? -- upewnił sięFelix.

-- No właśnie! Myślę, że jest tak skomplikowany, że zajmuje cały zeszyt szkolny. Co więcej, będziemy znali z wyprzedzeniem numery Dużego Lotka!

-- Gdzie jest ten Wielki Antycypator?

-- Pojęcia nie mam.

-- Przecież mówiłeś, że masz jego IP!

-- Pamiętasz, jak szukaliśmy Clevleen, znając jej IP? IP to adres komputera w sieci, ale niekoniecznie komputera, który stoi na czyimś biurku. Najbardziej prawdopodobne jest, że znajdziemy centralę firmy telekomunikacyjnej, do której jest podłączonych kilkadzie-

109

siąt tysięcy komputerów. Zaraz... -- Net chwilę klikał w mniejszą klawiaturę po prawej. -- Proszę bardzo: centrala telefoniczna Warszawa-Centrum. Połowa mieszkań i biur w Śródmieściu może być tam przypięta.

-- Jeśli ma ten wzór, powinien.być absolutnie najbogatszym człowiekiem świata -- zauważyła Nika. -- Dlaczego więc rozdrabnia się na jakieś wyścigi konne i małe loterie?

-- Jest dyskretny i raczej niezachłanny. Wygrywa mniejsze nagrody, ale regularnie. Traktuje to chyba jak cotygodniową pensję.

-- Dzięki temu nikt się nim nie zainteresował. -- Felix pokiwał głową.

-- Serwer totalizatora dopuszcza połączenia kodowane, ale ich nie wymusza -- ciągnął dalej Net. -- Widocznie uznali, że nie są to szczególnie wrażliwe dane. Zwykłe ciągi liczb, które ludziom przyszły do głowy. Do momentu losowania nic nie znaczą, a potem i tak nie muszą być ukrywane, bo wynik jest powszechnie znany. A ponieważ Wielki Antycypator nie zna się na komputerach, nie wybrał opcji kodowania. Dlatego też wiem, co dziś rano wytypował. -- Położył na blacie kartkę z liczbami: 3, 5, 17, 23, 48, 51. -- Za pół godziny w telewizji rozpoczyna się losowanie na żywo. Przekonamy się. Jeśli się nie mylę, na sześć cyfr tylko pięć wytypował dobrze. Jak zwykle. Dostanie... jakieś pięćset złotych. Wygrało pewnie z dziesięciu innych. Dzięki temu nie wzbudzi podejrzeń.

-- Może żyje tak od lat? -- zastanowiła się Nika.

-- Też bym tak chciał. Loguje się jako kilka różnych osób, ale to dziecinna ostrożność. Działa tak samo - dwa, trzy losowania przegrywa, następne wygrywa. Trzymajmy kciuki, żeby teraz wygrał...

-- Dlaczego mu tak kibicujesz? -- zapytała podejrzliwie Nika, ale odpowiedź uniemożliwiłprzeraźliwy pisk.

-- Alarm przeciwpożarowy?! -- Felix zerwał się z krzesła.

-- Pieluchowy chyba. -- Net nawet się nie poruszył. -- Wyobraź sobie coś takiego o trzeciej w nocy.

-- Obudziły się? -- ożywiła się Nika. -- Możemy zerknąć?

110

-- Eee... Ze względów, o których nie chcę wspominać, zaczekałbym do przewinięcia...

Nika nie słuchała. Po prostu wstała i wyszła. Chłopcy z ociąganiem podążyli za nią. W pokoju bratosiostry, wśród różów i błękitów byli już rodzice.

-- Nie musimy tu przybiegać na każde kwęknięcie -- nieśmiało zasugerował tata, ale mama zignorowała tę uwagę. Machała kolorową zabawką przed buziami bliźniaków.

-- Ojej! -- Nice zaświeciły się oczy. -- Jakie są śliczne...

Net spojrzał na nią z przerażeniem.

-- Tylko nie wchodźcie na dywan -- ostrzegła mama.

Przyjaciele zatrzymali się tuż przed krawędzią dywanu we

wściekle różowe słoniki na wściekle błękitnym tle. Siostrzyczka, co dało się poznać po różowych dodatkach do ubrania, czy raczej kokonu, znów zaczęła płakać, co Felixowi ponownie skojarzyło się z alarmem przeciwpożarowym. Pół sekundy później dołączył do niej braciszek, cały w błękitach.

-- Stereo... -- mruknął Net.

Tata wycofywał się już dyskretnie z pokoju, ale mama zatrzymała go słowami:

-- Pokołysz trochę. Zaraz się uspokoją.

-- Dolby Surround... -- dodał pod nosem Net.

Pan Bielecki podszedł do łóżeczka, wziął na ręce dziewczynkę i zaczął ją kołysać. Uspokoiła się szybko i zamknęła oczy, więc odłożył ją do łóżeczka i odwrócił na pięcie z zamiarem opuszczenia pokoju. Wtedy rozległ się dźwięk przypominający wyciskanie ketchupu z plastikowej butelki i bobas otworzył oczy. Gdy Felix i Net zrozumieli, co było źródłem dźwięku, skrzywili się, jakby wypili sok z cytryny.

-- Kochanie, możesz przewinąć?

-- Liluś... Mam pracę. Zawalę termin.

111

Mama jakby tego nie usłyszała. Pochyliła się nad chłopczykiem i zaczęła robić do niego dziwne miny, wydając przy tym dziecinne dźwięki.

-- Zalaz wytsemy pupcię. Tjak. Pupcię Pompka wytsemy. Pupcia będzie cyściutka.

Net wywrócił oczami i spojrzał zbolałym wzrokiem na przyjaciół. Pan Bielecki z równie zbolałą minąprzystąpił do przewijania chłopczyka. Początkowy entuzjazm z pierwszych dni posiadania bliźniaków chyba już go opuścił.

-- Nie zapomnij o kremiku na pupcię -- przypomniała mama.

Na czas pomiędzy rozpięciem pieluchy a zawinięciem jej i wrzuceniem do foliowego worka chłopcy odwrócili wzrok i starali się wstrzymać oddech. Nika chciała pomóc, ale zdała sobie sprawę, że najpierw musiałaby zdjąć buty i umyć ręce.

Odgłos wyciskanego ketchupu powtórzył się z łóżeczka siostrzyczki.

-- Oj... -- Mama spojrzała na pieluchę. -- Trzeba przewinąć nie tylko Pompusia. Kochanie?

-- Liluś. Ja naprawdę muszę pracować. Mam zaległości...

-- A potem wyrzuć śmieciuszki, co, kochanie? Tu musi być czy-ściuteńko. Poczytasz im do snu, prawda, kochanie?

-- To dwutygodniowe bobasy, Liluś -- odparł znużonym głosem tata. -- Czytanie im nie ma jeszcze sensu.

-- Najlepiej tę książeczkę z żółtą okładką.

-- Liluś... -- Tata spojrzał na nią błagalnie. -- Mają dopiero dwa tygodnie...

-- A potem tę różową, jak nie zasną po żółtej.

Tata, zrezygnowany, pokiwał głową, obiecał, że poczyta, i wreszcie skutecznie wymknął się poza zasięg wzroku mamy. Net spojrzał na przyjaciół, uniósł palec, zrobił minę „Uwaga!" i zapytał mamę:

-- Co dziś na obiad?

-- Weź sobie coś z lodówki. -- Mama nie podniosła głowy znad dziewczynki.

112

Net odwrócił się do przyjaciół i rozłożył ręce w geście „Co było do udowodnienia". Przeszli do kuchni.

-- Pompek? -- skrzywił się Felix.

-- Bo czasem robi ustami, jakby pompował materac. -- Net ciężko pokręcił głową. -- Dziewczynka to Prumcia. Nie chcesz wiedzieć dlaczego. Imiona tymczasowe. Oby nie przylgnęły. -- Otworzył lodówkę, ale prócz gotowych dań, którymi żywiła się teraz mama (tata na posiłki wymykał się do pobliskiego centrum handlowego), było tylko napoczęte opakowanie parówek. Przyjrzał im się z bliska.

-- Jak myślicie, trzy dni po terminie to bardzo źle?

-- Do przeżycia -- odparł Felix. -- Muszą brać zapas na ludzi z kiepskimi lodówkami.

Szeptali, nie chcąc, by słyszeli rodzice.

-- Potraktujmy to jako szczepionkę -- zgodził się Net. Nałożył na trzy talerze po parówce i podałprzyjaciołom wraz ze sztućcami.

-- Co nas nie zabije, to nas wzmocni. Chcecie ketchupu? -- Sięgnął znów do lodówki, ale zamarł w pół ruchu, po czym odstawił plastikową butelkę na miejsce. -- Nie chcecie... A może podgrzać w mikrofalówce?

-- Zjemy tak. Siadaj. -- Felix wskazał mu krzesło. Zerknął na zegarek. Do losowania Dużego Lotka zostało siedem minut. -- Nie znam się na dzieciach, ale twoja mama chyba za bardzo się przejmuje.

-- Naukowo nazywa się to pomrocznością pociążową -- wyjaśnił Net.

-- Nie brzmi naukowo -- zauważyła Nika.

-- Nieważne, jak brzmi. Ważne, jak wygląda. -- Wstał i kiwnął głową, by przeszli do jego pokoju. Dopiero gdy zamknął drzwi, dokończył -- hormony zresetowały jej mózg i odpaliły go w trybie awaryjnym. Zidiociała, słowem. Nawet mówi jak dziecko. Liczą się tylko bratosiostra.

-- Chyba rozumiem ten problem. -- Felix od niechcenia ugryzł parówkę.

113

4

Net odwrócił się do przyjaciół i rozłożył ręce w geście „Co było do udowodnienia". Przeszli do kuchni.

-- Pompek? -- skrzywił się Felix.

-- Bo czasem robi ustami, jakby pompował materac. -- Net ciężko pokręcił głową. -- Dziewczynka to Prumcia. Nie chcesz wiedzieć dlaczego. Imiona tymczasowe. Oby nie przylgnęły. -- Otworzył lodówkę, ale prócz gotowych dań, którymi żywiła się teraz mama (tata na posiłki wymykał się do pobliskiego centrum handlowego), było tylko napoczęte opakowanie parówek. Przyjrzał im się z bliska.

-- Jak myślicie, trzy dni po terminie to bardzo źle?

-- Do przeżycia -- odparł Felix. -- Muszą brać zapas na ludzi z kiepskimi lodówkami.

Szeptali, nie chcąc, by słyszeli rodzice.

-- Potraktujmy to jako szczepionkę -- zgodził się Net. Nałożył na trzy talerze po parówce i podałprzyjaciołom wraz ze sztućcami.

-- Co nas nie zabije, to nas wzmocni. Chcecie ketchupu? -- Sięgnął znów do lodówki, ale zamarł w pół ruchu, po czym odstawił plastikową butelkę na miejsce. -- Nie chcecie... A może podgrzać w mikrofalówce? *

-- Zjemy tak. Siadaj. -- Felix wskazał mu krzesło. Zerknął na zegarek. Do losowania Dużego Lotka zostało siedem minut. -- Nie znam się na dzieciach, ale twoja mama chyba za bardzo się przejmuje.

-- Naukowo nazywa się to pomrocznością pociążową -- wyjaśnił Net.

-- Nie brzmi naukowo -- zauważyła Nika.

-- Nieważne, jak brzmi. Ważne, jak wygląda. -- Wstał i kiwnął głową, by przeszli do jego pokoju. Dopiero gdy zamknął drzwi, dokończył -- hormony zresetowały jej mózg i odpaliły go w trybie awaryjnym. Zidiociała, słowem. Nawet mówi jak dziecko. Liczą się tylko bratosiostra.

-- Chyba rozumiem ten problem. -- Felix od niechcenia ugryzł parówkę.

113

Net odwrócił się do przyjaciół i rozłożył ręce w geście „Co było do udowodnienia". Przeszli do kuchni.

-- Pompek? -- skrzywił się Felix.

-- Bo czasem robi ustami, jakby pompował materac. -- Net ciężko pokręcił głową. -- Dziewczynka to Prumcia. Nie chcesz wiedzieć dlaczego. Imiona tymczasowe. Oby nie przylgnęły. -- Otworzył lodówkę, ale prócz gotowych dań, którymi żywiła się teraz mama (tata na posiłki wymykał się do pobliskiego centrum handlowego), było tylko napoczęte opakowanie parówek. Przyjrzał im się z bliska.

-- Jak myślicie, trzy dni po terminie to bardzo źle?

-- Do przeżycia -- odparł Felix. -- Muszą brać zapas na ludzi z kiepskimi lodówkami.

Szeptali, nie chcąc, by słyszeli rodzice.

-- Potraktujmy to jako szczepionkę -- zgodził się Net. Nałożył na trzy talerze po parówce i podałprzyjaciołom wraz ze sztućcami.

-- Co nas nie zabije, to nas wzmocni. Chcecie ketchupu? -- Sięgnął znów do lodówki, ale zamarł w pół ruchu, po czym odstawił plastikową butelkę na miejsce. -- Nie chcecie... A może podgrzać w mikrofalówce?

-- Zjemy tak. Siadaj. -- Felix wskazał mu krzesło. Zerknął na zegarek. Do losowania Dużego Lotka zostało siedem minut. -- Nie znam się na dzieciach, ale twoja mama chyba za bardzo się przejmuje.

-- Naukowo nazywa się to pomrocznością pociążową -- wyjaśnił Net.

-- Nie brzmi naukowo -- zauważyła Nika.

-- Nieważne, jak brzmi. Ważne, jak wygląda. -- Wstał i kiwnął głową, by przeszli do jego pokoju. Dopiero gdy zamknął drzwi, dokończył -- hormony zresetowały jej mózg i odpaliły go w trybie awaryjnym. Zidiociała, słowem. Nawet mówi jak dziecko. Liczą się tylko bratosiostra.

-- Chyba rozumiem ten problem. -- Felix od niechcenia ugryzł parówkę.

113

-- Obaj jesteście nieczuli -- stwierdziła Nika. -- Małemu dziecku trzeba poświęcać dużo czasu. A dwójka dzieci, to przecież dwa razy więcej czasu.

-- Poświęcać można, ale bez przesady! Wczoraj, jak byłem w szkole, wyłączyła mi wszystkie komputery. Pół dnia obliczeń poszło w kosmos. -- Net opadł na fotel. -- Przeniosła się ze spaniem na kanapę w salonie, żeby mieć bliżej. Przez pierwszy tydzień Pompek i Prumcia spali w łóżku rodziców, ale tata powiedział, że się boi, że jak będzie się przewracał na drugi bok, to ich zgniecie. Więc nie spał przez ten tydzień, a potem odsypiał w dzień, zamiast pracować. Szefowie z Instytutu już się wkurzają, bo tata nadzoruje projekt, a od dwóch tygodni nie pojawił się na burzy mózgów współprogra-mistów. Teraz zawala kolejne etapy prac.

-- Ci szefowie nie mają chyba dzieci -- powiedziała smutno Nika.

-- Tata coraz gorzej to znosi, bo przed szefami tłumaczy się, dlaczego nie pracuje, a przed mamą, dlaczego się nie zajmuje bratosiostrą.

-- Nie może wziąć urlopu?

Net wzruszył ramionami.

-- Pewnie może, ale termin zakończenia projektu jest nieprze-suwalny. Mówi, że to zbyt ważna sprawa, żeby to olać. Zresztą... to nie w jego stylu olać pracę.

-- Ciekawe, że ta cecha nie jest dziedziczna -- zauważyła Nika.

-- Myślałeś o tym, żeby powiedzieć rodzicom o rakiecie? -- zapytał Felix.

-- Powiedział -- parsknęła dziewczyna. -- Ale jakby opowiadał dowcip. No i oni potraktowali to jako dowcip.

-- Teraz to już za dużo tłumaczenia by było -- wyjaśnił Net. -- Powiem im za parę lat, jak już nikogo to nie będzie obchodziło.

-- Może na wszelki wypadek ewakuować bratosiostrę? -- zaproponował Felix.

-- Prawdopodobieństwo, że... -- zaczął Net, ale spojrzał na zegarek. -- Chodźcie.

114

-- Obaj jesteście nieczuli -- stwierdziła Nika. -- Małemu dziecku trzeba poświęcać dużo czasu. A dwójka dzieci, to przecież dwa razy więcej czasu.

-- Poświęcać można, ale bez przesady! Wczoraj, jak byłem w szkole, wyłączyła mi wszystkie komputery. Pół dnia obliczeń poszło w kosmos. -- Net opadł na fotel. -- Przeniosła się ze spaniem na kanapę w salonie, żeby mieć bliżej. Przez pierwszy tydzień Pompek i Prumcia spali w łóżku rodziców, ale tata powiedział, że się boi, że jak będzie się przewracał na drugi bok, to ich zgniecie. Więc nie spał przez ten tydzień, a potem odsypiał w dzień, zamiast pracować. Szefowie z Instytutu już się wkurzają, bo tata nadzoruje projekt, a od dwóch tygodni nie pojawił się na burzy mózgów współprogra-mistów. Teraz zawala kolejne etapy prac.

-- Ci szefowie nie mają chyba dzieci -- powiedziała smutno Nika.

-- Tata coraz gorzej to znosi, bo przed szefami tłumaczy się, dlaczego nie pracuje, a przed mamą, dlaczego się nie zajmuje bratosiostrą.

-- Nie może wziąć urlopu?

Net wzruszył ramionami.

-- Pewnie może, ale termin zakończenia projektu jest nieprze-suwalny. Mówi, że to zbyt ważna sprawa, żeby to olać. Zresztą... to nie w jego stylu olać pracę.

-- Ciekawe, że ta cecha nie jest dziedziczna -- zauważyła Nika.

-- Myślałeś o tym, żeby powiedzieć rodzicom o rakiecie? -- zapytał Felix.

-- Powiedział -- parsknęła dziewczyna. -- Ale jakby opowiadał dowcip. No i oni potraktowali to jako dowcip.

-- Teraz to już za dużo tłumaczenia by było -- wyjaśnił Net. -- Powiem im za parę lat, jak już nikogo to nie będzie obchodziło.

-- Może na wszelki wypadek ewakuować bratosiostrę? -- zaproponował Felix.

-- Prawdopodobieństwo, że... -- zaczął Net, ale spojrzał na zegarek. -- Chodźcie.

Wyszli za nim do ośnieżonego ogrodu na szczycie apartamen-towca. Było zimno, ale Net uniósł palec, by nie narzekali, tylko czekali. Chmury gdzieś zniknęły, gwiazdy migotały na granatowym niebie. Prawie nie było widać łuny nad Warszawą.

-- Jest! -- oznajmił Net. Felix i Nika powiedli za jego wzrokiem. Jedna z gwiazd, jaśniejsza od pozostałych, wolno sunęła po niebie na południowy wschód.

-- To ta rura? -- zdziwiła się Nika. -- Jaka jasna...

-- Chyba zostało na niej trochę farby.

Stali chwilę, dopóki rakieta nie zniknęła za budynkami centrum.

-- Świeci tak jasno i nie można jej trafić? -- zapytała dziewczyna.

-- Można by działem laserowym -- zastanowił się Net. -- Czytałem o tym kiedyś.

-- To nic nie da -- odparł Felix. -- Działo laserowe niszczy rakiety we wstępnej fazie lotu. Przepala powłokę i doprowadza do eksplozji paliwa. Tu przepalenie niczego nie zmieni. Po prostu będzie dziura.

Wrócili do środka i pocierając zmarznięte ramiona, pobiegli do pokoju Neta.

Gospodarz pstryknął przełącznik przy jednym z małych urządzeń, jakich sporo walało się po biurku. Na monitorze po lewej wyświetliło się okno programu telewizyjnego. Po raz kolejny w ciągu ostatnich kilku dni zobaczyli Andżelikę Osmozę z partii Sojusz dla Sprawiedliwości. Mówiła jak zwykle oburzonym głosem:

-- Jak wyliczyli polscy astronomowie, nielegalna rakieta spadnie na terytorium Polski. Straty mogąbyć niewyobrażalne, a wszystko to przez nieudolność premiera i jego gabinetu.

-- Wszędzie pełno tej baby -- skrzywił się Net.

-- Wykorzystuje szansę, żeby się polansować -- dodał Felix.

Usadowili się wygodniej. Serwis informacyjny skończył się,

przeleciały reklamy i na ekranie pojawił się uśmiechnięty prezenter, stojący obok pleksiglasowej maszyny z ponumerowanymi piłeczkami w środku. Przywitał się, przedstawił znudzoną komisję, mającą

115

sprawdzać poprawność losowania, i uruchomił maszynę. Piłeczki zawirowały wewnątrz maszyny, a po chwili wpadły do specjalnego pojemnika. Na ekranie pojawił się wynik w uporządkowanej kolejności: 3, 5, 17, 23, 36, 51.

Przyjaciele patrzyli na to szeroko otwartymi oczami. Prezenter przeczytał jeszcze raz wynik, pogratulowałwygranych i pożegnał się. Miejsce studia zajęły reklamy.

-- Jedna się nie zgadzała -- podsumowała Nika. -- Wygrałby z pięćdziesiąt tysięcy...

-- I tak mamy dwie stówy. -- Net zatarł ręce.

-- Mamy? -- Nika spojrzała na niego z zaskoczeniem.

-- Obstawiłem to samo, co on.

-- To trochę ryzykowne -- zauważył Felix.

-- Dopóki wygrane mieszczą się w statystycznych granicach, nikt się nie skapuje.

-- Oby. Wiemy, że facet istnieje i że ma wzór. Teraz trzeba go znaleźć.

-- To oznacza włamanie się do serwera telekomunikacyjnego -- odezwał się Manfred. -- Tylko tam można sprawdzić adres faceta.

-- To nie będzie łatwe -- zastanowił się Net. -- Baza danych klientów ma już porządne zabezpieczenia.

-- Czy ja dobrze słyszę? -- upewniła się Nika. -- Stoimy w błocie po kostki, a wy chcecie wejść po kolana?

-- Inaczej i tak będziemy się powoli zapadać -- odparł Felix.

-- A nie można tego załatwić... normalnie?

-- Normalnie? -- Net spojrzał na nią z pobłażaniem. -- Mamy układ dwunastu równań i już wiemy, że jest nadal niedokładny. Nie da się tego zrobić normalnie. Potrzebujemy genialnego matematyka.

4. Nocna ucieczka

i

Net przyglądał się popadającej w ruinę fryzurze Zosi. Zdaje się, że dziewczyna rano próbowała się uczesaćzwykłym grzebieniem, bo sprężynujące loki zamieniły się w nieregularne, wręcz niechlujne fale, podkręcone tylko przy końcach. Wyglądało to osobliwie.

-- Postaraj się nie komentować -- szepnęła mu na ucho Nika.

-- Nie mam nastroju do żartów. -- Net wzruszył ramionami.

-- Nadal ciężko w domu?

-- Wczoraj mama zrobiła tacie awanturę, że siedzi przed komputerem, kiedy bratosiostra płaczą. Nigdy wcześniej nie widziałem, żeby moja mama robiła awanturę. Ona nawet głosu nie podnosiła. Wieczorem wysłuchałem kolejnego' wykładu, że muszę wyłączać komputery, jak tylko skończę ich używać, bo promieniowanie szkodzi Pompkowi i Prumci. Zwykle to tata pilnował dyscypliny w domu.

-- Może faktycznie ona przesadza... -- zastanowiła się Nika.

-- Miło, że dopuszczasz taką możliwość. Ja jestem tego pewien.

-- Przejdzie jej.

117

-- Na razie się zaostrza. Musiałem skonfigurować główny komputer w ten sposób, by w pięć minut po wyłączeniu sam startował ponownie. Jeszcze się nie skapowała.

Zosia zerkała raz po raz w stronę Felixa. Spróbowała wstać, ale w ostatniej chwili zrezygnowała. Toczyła wewnętrzną walkę. Gdy wreszcie się zdecydowała, zabrzmiał dzwonek, więc zrobiwszy ledwie pół kroku, klapnęła z powrotem na krzesło. Całą matematykę siedziała jak na szpilkach, nie słuchając zupełnie, co mówi pani Bąk. Na pięć minut przed przerwą wymknęła się do łazienki. Wróciła, dopiero gdy nauczycielka wyszła z sali. Ruszyła prosto w kierunku Felixa, który rysował coś w brudnopisie. Dziewczyna odzyskiwała już dawną niewidzialność, więc dokładnie nikt, włączając Felixa, nie zwracał na nią uwagi. Choć ona sama czuła się, jakby wszyscy patrzyli tylko na nią i śledzili każdy jej ruch. Felix uniósł wzrok i zerknął. Dziewczyna skręciła, udając, że chce coś od Lucjana. Sztywno oparła się o jego ławkę, tak że prawie dotknęła czołem czubka jego głowy. Paraliżująca niemoc sprawiła, że nie zmieniła pozycji. Zamiast tego usłyszała swój własny głos, mówiący „Cześć". Lucjan oderwał się od lektury komiksu i spojrzał na nią zaskoczony, ich twarze znalazły się bowiem pięć centymetrów od siebie. Zosia wstrzymała oddech. Doskonale wiedziała, że zachowuje się nienaturalnie, ale nie umiała tego zmienić.

-- Aaam... -- Myśli galopowały jej po głowie. -- Pożyczysz mi zeszyt do matmy?

W tym momencie do sali weszła Aurelia. Zacisnęła usta, podeszła, chwyciła Zosię za łokieć i odciągnęła na bok. Pochyliła się nad nią groźnie.

-- Tak mi się odwdzięczasz? -- syknęła. -- Myślisz, że będę spokojnie patrzeć, jak robisz te podchody?

-- Ja... nie... -- Zosia była przerażona.

-- Myślisz, że masz jakiekolwiek szanse?

Zosia próbowała zaprzeczać, ale brakowało jej słów. Aurelia skrzywiła się z pogardą.

118

-- Znów zaczynasz wyglądać jak mysz -- powiedziała głośniej. -- To twój naturalny stan, więc lepiej do niego wróć.

Odwróciła się i uśmiechnięta wróciła na miejsce obok Lucjana, jakby nic się nie stało. Zosia wybiegła z sali.

-- Co to miało być?! -- zapytała szeptem Aurelia.

-- Chciała zeszyt do matmy. -- Lucjan już czytał komiks.

-- Mieliście zamiar się pocałować!

-- Nie. Raczej nie. -- Pochłonięty fabułą komiksu chłopak nie poświęcał zbyt wiele uwagi całej sytuacji.

-- Raczej?! -- Aurelia podniosła głos.

Lucjan wykonał gest, prawdopodobnie mający wyrażać coś pomiędzy „Pojęcia nie mam, czym sięprzejmujesz" a „Nie widzisz, że czytam?". Aurelia głośno wypuściła powietrze i założyła ramiona.

-- Sama ją podrasowałam... -- mruknęła, po czym zastanowiła się i uśmiechnęła pod nosem. Co podrasowane, można ponownie skundlić.

* * *

Tego dnia lekcja wuefu wyglądała jak wszystkie poprzednie od końca wakacji, kiedy to okazało się, że brakuje nauczyciela do tego przedmiotu. Lekcję prowadziła wyznaczona do tego przez dyrektora osoba, na co dzień ucząca zupełnie czegoś innego. Tym razem był to profesor Cedynia. Ponieważ nie miałnajmniejszego pojęcia

0 wychowaniu fizycznym, sprawdził obecność i poszedł na zaplecze, by jak zwykle przynieść piłkęfutbolową. Uczniowie klas drugiej „a" i „b" czekali, co tym razem przyniesie. Piłek było kilka rodzajów i zazwyczaj historyk wracał z tą nieodpowiednią. Tak było

1 tym razem.

-- Przeszedł samego siebie.,.. -- stwierdził z cieniem szacunku w głosie Gilbert.

Cedynia szedł wolno, uginając się pod ciężarem piłki lekarskiej. Upuścił ją na parkiet. Piłka łupnęła o podłogę głucho, aż zatrzęsły się szyby. Profesor nie zauważył tego, odwrócił się, podszedł do stojącego w rogu sali krzesła z zamiarem poczytania książki. Chłopcy

119

popatrzyli po sobie. Lucjan podniósł piłkę i poszedł wymienić na coś lżejszego.

Dziewczyny cały wuef spędzały, leżąc na materacach w rogu sali. Rozmawiały i przyglądały się grającym chłopcom. Czasem Celina nie mogła wytrzymać bezczynności i biegła zagrać na obronie. Wkurzała się, ilekroć przeciwna drużyna krzyczała, że kiedy ona jest na boisku, to w grze są dwie piłki.

Felix nie przepadał za futbolem, wyciągnął więc Neta i razem dyskretnie wymknęli się do szatni. Chwilępóźniej dołączyła do nich Nika. Składy obu drużyn i tak były nierówne na korzyść drugiej „a". Cedynia oczywiście niczego nie zauważał, spał już bowiem z książką na kolanach.

Przyjaciele przebrali się i weszli do Kwatery Głównej. Przez ścianę słychać było mecz. '

-- Dziś wolałbym pograć, niż tu siedzieć -- zauważył Net. -- O czym chciałeś porozmawiać?

-- Kiedy uciekaliśmy przed helikopterem, samochód w coś uderzył -- powiedział Felix. -- Dlatego

odrzuciło nas w bok i wpadliśmy na tę podmokłą łączkę. To mogło być to coś, co zostawiało ślady na śniegu.

-- Też się nad tym zastanawiałam -- wolno powiedziała Nika. -- Młode dziki przychodzą na świat na początku lipca...

-- A mrówki faraona na prostej wyciągają dwadzieścia metrów na godzinę -- odparł Net. -- I co?...

-- Wokół domu Gilberta to nie mogły być ślady małego dziczka. W styczniu te małe dziczki ważą tak z pięćdziesiąt kilo i są wielkości sporego psa.

-- Więc może walnęliśmy w tego dzika? Szkoda, że go nie zabraliśmy. Byłoby jedzenia na miesiąc!

-- To było coś twardego -- powiedział Felix. -- Drewno albo metal. Raczej metal. Mam taki plan, żeby pojechać i sprawdzić.

-- Raczej nie chcemy tam jechać. -- Net pokręcił głową.

-- Chcemy.

120

-- Nie. -- Net intensywniej pokręcił głową. -- Nie chcemy. Będzie już ciemno. Ani myślę.

Felix spojrzał na zegarek, nacisnął kilka przycisków i oznajmił:

-- Zachód słońca jest dziś o piętnastej piętnaście. Będziemy mieć prawie dwie godziny.

-- A jak trafisz na tego Koszałka-Ochlałka?

-- Moim zdaniem to jakiś mechanizm. Poprzednio pojawił się dopiero po zmroku.

-- A agenci, wojsko, policja? Nie powiemy przecież, że szukamy grzybów! Dzik już i tak się pewnie zepsuł...

-- Jest mróz -- przypomniał Felix. -- Ale to na pewno nie był dzik. Widziałem zderzak. Wyglądał, jakbyśmy wyrżnęli w beton.

-- Nie idę -- oznajmił twardo Net. -- Dość mam problemów w domu, żeby sobie dokładać nowych. To zresztą bez sensu.

-- OK. Wobec tego pojadę sam. -- Felix spochmurniał. -- Włączyłem GPS-a, gdy przeleciał nad nami helikopter, więc ma w pamięci punkt zderzenia.

-- Stary, nie obrażaj się, ale po co chcesz tam iść? Znajdziesz obtarty pieniek albo skraszowanego dzika i kłopoty. Przecież to teren poszukiwań, zaraz ktoś cię tam przydybie. Jeszcze wlepią ci mandat za tego dzika.

-- Sprawdźmy lepiej tego matematyka -- dodała Nika. -- Jeśli

tylko można to zrobić bezpiecznie.

* * *

Po pięciu minutach od rozpoczęcia lekcji fizyki drzwi otworzyły się i do sali energicznie wkroczył dyrektor magister inżynier Juliusz Stokrotka. Był ubrany, czy może lepiej powiedzieć wtłoczony w ciemnozielony garnitur opinający jego pokaźny brzuszek. Do tego założył kamizelkę w tym samym kolorze, jasnożółtąkoszulę i pomarańczową muszkę. Zestawienie kolorystyczne dosyć zabawne, co znacząco wpływało na niezbyt poważne traktowanie dyrektora przez uczniów. Dodatkiem do braku gustu był niski wzrost i błyszcząca łysinka.

121

-- W damskiej toalecie znaleziono TO. -- Dyrektor uniósł w dwóch palcach pustą małą butelkę po winie. -- Czy ktoś coś wie na ten temat?!

Cisza jak makiem zasiał. Czwartek spojrzał na dyrektora, jakby chciał coś powiedzieć. Powstrzymał sięjednak. Było oczywiste, że tak rozpoczęte poszukiwania winowajcy są skazane na niepowodzenie. Faktycznie, nikt się nie oderwał. Dyrektor pufnął i powiódł groźnym wzrokiem po uczniach.

-- Jeśli ktoś sobie coś przypomni, czekam w gabinecie -- oświadczył tak groźnie, że jeśli ktokolwiek chciał mu o czymkolwiek donieść, już poniechał tego zamiaru.

Stał jeszcze chwilę, by dodać wagi swoim słowom, po czym zamaszyście opuścił salę.

Pan Czwartek westchnął i powrócił do prowadzenia lekcji.

* * ♦

Autobus, jedyny, którym mógł się tam dostać, był tym samym autobusem, którym wracał do domu Gilbert. A Gilbert nie powinien wiedzieć o wyprawie do miejsca kolizji z nieznanym mechanizmem. Felix szedł więc wolnym krokiem w sporej odległości za kolegą, licząc na to, że tamten go nie zauważy. Po chwili zatrzymał się, przypomniał sobie bowiem, że w godzinach szczytu autobus kursuje co kwadrans. Nie było pośpiechu. Spojrzał na zegarek - za dwadzieścia druga. Do zachodu słońca zostało półtorej godziny. Dotarcie za dnia do miejsca zderzenia Land Rovera z nieznanym mechanizmem nie powinno sprawić kłopotu. Przeszukanie terenu i powrót do autobusu również. Felix zrobił w myślach przegląd sprzętu, jaki miał w plecaku i poutykany po kieszeniach. Doszedł do wniosku, że brakuje mu tak przydatnego w tych okolicznościach wykrywacza metalu. Od Nowego Roku minął ponad tydzień i spadłjeszcze śnieg. Jeśli od owego nieznanego mechanizmu odpadły jakieś elementy, to znalezienie ich pod śniegiem było jak trafienie szóstki w Dużym Lotku, i to bez znajomości systemu Wielkiego Antycypatora. Wyprawa nie miała więc sensu bez zahaczenia o dom i uzupełnienia

122

ekwipunku. Policzył szybko, że w sprzyjających okolicznościach ma szansę dotrzeć do miejsca poszukiwań najwcześniej pół godziny po zmroku. Rodziło to pewne niebezpieczeństwa, wśród których zabłądzenie nie było tym największym. Wbił dłonie w kieszenie, a wzrok w brudny chodnik.

Pomysł, jaki niespodziewanie wpadł mu do głowy, olśnił go swą prostotą.

* * *

Zaczynało się ściemniać, gdy autobus zatrzymał się na przystanku na Bielanach. Do środka wsiadłpostawny mężczyzna w płaszczu, kapeluszu i okularach przeciwsłonecznych oraz, wyglądający przy nim jak mikrus, chłopak z plecakiem. W podłodze coś jęknęło, a autobus przysiadł na prawą stronę. Kilkunastu pasażerów spojrzało przelotnie na nowych, ale wszyscy natychmiast odwrócili wzrok. Mężczyzna niemal sięgał głową sufitu. Chłopak skasował dwa bilety i obaj usiedli w ostatnim rzędzie.

-- Ktoś może się zorientować -- powiedział Golem Golem.

-- Nic lepszego nie wymyśliłem -- odparł cicho Felix. -- Cieszmy się, że jest zima.

Robot był ubrany w stary płaszcz i spodnie, a owinięte folią i taśmą MacGyvera stopy miały przypominaćznoszone obuwie. Wycięta ze starego manekina twarz była skryta za postawionym kołnierzem, szalikiem, kapeluszem i okularami przeciwsłonecznymi. Ciemne okulary o tej porze dnia i roku od razu wzbudzały zdziwienie, ale niepomiernie większe wzbudziłby ich brak. Felix nie miał pomysłu, jak będzie maskowałGolema Golema latem.

Na kolejnych przystankach dosiadali się ludzie, ale tył autobusu w dziwny sposób pozostawał luźny. Felix udawał, że czyta książkę, a tak naprawdę nie chciał dostrzec ukradkowych spojrzeń.

-- Bileciki do kontroli -- rozległo się nagle całkiem blisko.

Felix uniósł wzrok znad książki. Starszy mężczyzna z czytnikiem biletów sprawdzał kolejnych pasażerów i nieubłaganie zbliżał się do tyłu autobusu.

123

-- Nie odzywaj się -- syknął chłopak, choć, jeśli chodzi o rozmowność, Golem Golem byłprzeciwieństwem Manfreda.

Odległość między przystankami była spora, toteż kontroler dotarł do ostatniego rzędu.

-- Bi... -- powiedział tylko i znieruchomiał ze wzrokiem wbitym w zamaskowanego robota. Mrugnął, odwrócił się, nienaturalnie wolnym krokiem podszedł do następnych drzwi i zaczął raz za razem naciskaćprzycisk „Na żądanie','.

Dwadzieścia minut później wysiedli z ulgą. Autobus odjechał, żegnając ich spojrzeniami kilkunastu pasażerów. Golem Golem zdjął okulary, kapelusz oraz maskę i włożył wszystko do kieszeni. Felix wyjął z plecaka zawiniętego w miękką flanelkę martwego szpaka. Chwycił go za główkę, przekręcił lekko w prawo, potrząsnął, znów przekręcił, nieco mocniej, aż w środku coś pyknęło. Szpak drgnął, wyprężył się i rozprostował skrzydła. Gdyby ktoś to widział, zapewne zadzwoniłby teraz do Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami. Ale w pobliżu nie było nikogo. Zresztą szpak nie był szpakiem. Był cy-berszpakiem. Prawdziwego ptaka przypominał jedynie z wyglądu.

-- Masz go? -- zapytał Felix.

-- Mam -- odparł Golem Golem.

Chłopak podrzucił więc sztucznego ptaka, a ten zamachał skrzydłami i wzniósł się w niebo. W pierwotnej wersji cyberszpak miał być napędzany wysuwanym z dzioba śmigłem, ale nie wyglądało to naturalnie. Felix uparł się, że mały robot będzie machał skrzydłami. Stara zasada Felixa, Neta i Niki, mówiąca, że jeżeli coś jest niemożliwe, to znaczy, że będzie bardzo trudne, tym razem nie sprawdziła się. Skonstruowanie odpowiedniego mechanizmu zajęło tylko dwa wieczory. Silnik o regulowanej prędkości poruszałskrzydłami za pomocą małego mimośrodu*, a dwa znacznie mniejsze silniki przesuwały w przód i w tyłoraz na boki najcięższy w całej konstrukcji akumulator. W ten sposób zmieniał się środek ciężkości i cyberszpak mógł zakręcać, a nawet zawisnąć w miejscu. Felix miał w pamięci samolot, który dostał od taty na siódme, może ósme urodziny.

* Mimośród - element maszyny przypominający kształtem korbę. Służy np. do zamiany ruchu obrotowego na posuwisty.

124

W kilkanaście sekund po pierwszym starcie samolot wydostał się poza zasięg nadajnika pilota zdalnego sterowania i przestał reagować na stery. Odleciał w dal i nigdy nie udało się go znaleźć. Cy-berszpak zostałwięc wyposażony w jedną jedyną funkcję autonomiczną - kiedy tracił łączność z nadajnikiem, zawracał. Poza tym jego lotem sterował Golem Golem.

Cyberszpak wzniósł się na kilkanaście metrów i okrążył najbliższą okolicę. Umieszczona w dolnej części dzioba kamera przekazywała obraz w podczerwieni. Felix obserwował to na ekranie małego monitora, a niezależnie robił to Golem Golem. Wyglądało na to, że nikt nie czai się między drzewami.

Chłopak założył na nogawki spodni ortalionowe ochraniacze przeciwśniegowe. Sięgnął do kieszeni po GPS-a, ale przypomniał sobie, że kilka dni wcześniej zamontował na barku Golema Golema odbiornik satelitarny w osłonie z włókna węglowego.

-- Prowadź. Wiesz dokąd?

Robot skinął głową i ruszył prosto w las. Oduczył się już mechanicznego powtarzania „Przyjąłem!", „Tak jest!" i temu podobnych. Zainstalowany na jego komputerze pokładowym program sztucznej inteligencji uczył się prawidłowo, choć wyraźnie wolniej niż Manfred. W przeciwieństwie do tamtego nie miałdostępu do komputerów o dużej mocy obliczeniowej i na stałe mieszkał w mózgu robota. To rodziło pewne ograniczenia, ale i czyniło go jedynym i niepowtarzalnym.

Weszli między drzewa. Zapalanie latarki byłoby zbyt niebezpieczne. Felix schował ekran z podglądem okolicy z lotu szpaka i założył na głowę opaskę z noktowizorem. Widok wypełniły mu odcienie zieleni. Aby uniknąć wykrycia przez pasywny odbiornik wojskowy, zmniejszył moc diod podczerwonych i teraz jego świat zwęził się do kilkudziesięciu metrów. Reszta ginęła w ciemności. Przy masywnej sylwetce robota podążający krok za nim chłopiec wydawał się drobny i kruchy. Felix bardziej ufał czułemu noktowizorowi Golema Golema.

125

-- Jak daleko? -- zapytał szeptem.

-- Sześćset dwadzieścia jeden metrów.

Felix zastanawiał się chwilę, czy nie powiedzieć robotowi, że taka dokładność jest zbędna. To byłby w końcu jeden drobny krok w doskonaleniu jego sztucznej inteligencji. Nie zdążył podjąć decyzji, Golem Golem zatrzymał się bowiem i uniósł rękę w żołnierskim sygnale „Stop". Skąd go znał? Na takie rozważania również nie było czasu - stalowa dłoń pokazała „Schyl się". Posłuszny temu gestowi Felix przywarł do ziemi. Golem Golem też już klęczał pod osłoną krzaków.

-- Ludzie -- powiedział cicho. -- Dwieście trzydzieści pięć metrów przed nami. Miną nas i nie zauważą, jeśli odczekamy około czterdziestu trzech sekund.

-- Żołnierze?

-- Tak. Trzech. Nie mają noktowizorów, tylko latarki.

-- Cięcia budżetowe w armii...

Felix nie widział ani nie słyszał patrolu. Ufał jednak robotowi i cieszył się, że konstruując go, nie oszczędzał na mikrofonach, kamerach ani innych czujnikach.

-- Nie mam zegarka ani miarki w głowie -- powiedział Felix. -- Możesz zaokrąglać takie coś jak „czterdzieści trzy sekundy" czy „dwieście trzydzieści pięć metrów".

-- W górę czy w dół zaokrąglać?

-- Jak chcesz -- westchnął chłopak.

-- To najgorsza odpowiedź.

-- Po prostu podawaj przybliżoną wartość.

Odczekali te czterdzieści trzy sekundy i ruszyli dalej. Pod wierzchnią warstwą świeżego śniegu była zamarznięta skorupa, która zapadała się pod ciężarem Felixa. Nogi z chrobotem zagłębiały się w kruchej ściółce leśnej. Chłopak brnął z trudem, wpadając w śnieg aż po kolana. Gdyby nie ochraniacze, miałby jużśnieg w butach i mokre spodnie. Zrezygnował z wpatrywania się w ciemność i wszedł w ślad robota, zostawiającego za sobą masę rozdrob-

126

nionego śniegu i pokruszonego lodu. Teraz chłopak i tak się zapadał, ale tylko po kostki.

-- W przybliżeniu pozostało między dwieście dziewięćdziesiąt a trzysta metrów -- odezwał się robot.

-- Wystarczy, jak powiesz „około trzystu metrów".

-- Jak przejdziemy dwadzieścia metrów, to nadal będzie około trzystu.

-- To naprawdę bez znaczenia.

Śnieg przecinały tropy małych zwierząt, ale żadne z nich nie wyglądały na ślady kangura w baletkach z korków od szampana. Wreszcie Golem Golem zatrzymał się i oznajmił:

-- Jesteśmy około zera metrów od celu.

-- Czyli u celu?

-- Znajdujemy się w środku obszaru o średnicy dwudziestu metrów. Zaokrągliłem do zera. Twój pomiar był niedokładny z powodu drzew i ekranowania przez dach samochodu.

-- Pfff... -- Felix nie miał siły tłumaczyć, o co mu chodzi. -- Jak cyberszpak?

-- Nikogo nie ma w promieniu... około pięciuset metrów.

Felix spojrzał w górę. Cyberszpak nie wzbudzał podejrzeń, nawet jeśli ktoś by go zauważył. I to było jego największym atutem.

Spomiędzy koron świerków i sosen przebijały pomarańczowo-różowe spody chmur. Na dole, w gęstwinie pni i krzaków zapadł już jednak mrok. Mimo że nikogo nie było w pobliżu, Felix postanowił nie zapalaćlatarki. Zwiększył moc noktowizora i rozejrzał się. Świeży śnieg zakrył część śladów, ale koleiny po Land Roverze były wciąż widoczne. Przeszedł kilkanaście metrów wzdłuż nich, aż odszukał miejsce kolizji. Nie znalazł żadnego pieńka, na który mógł najechać samochód. Tu tata odbił w lewo, by ominąć zbliżające sięcoś. Zderzenie i tak nastąpiło. Chłopak przeszedł jeszcze kilka kroków. Dalej była niska górka i podmokła łączka. Cofnął się więc i rozejrzał po ziemi. Żołnierze nie sprawdzili tego obszaru. Uznali za-

127

pewne, że skoro samochód uciekł im na asfaltową drogę, tutaj nie mają już czego szukać.

Felix sięgnął do plecaka po wykrywacz metalu, ale jego wzrok padł na śnieżny pagórek piętnaście metrów na prawo od miejsca, gdzie stał. Gdyby samochód uderzył w twardy przedmiot, to ten przedmiot znalazłby się mniej więcej tam, gdzie teraz była ta górka. Skinął ręką na Golema Golema i podszedł do pagórka, słysząc za sobą ciężkie kroki robota. Przykucnął. Przez chwilę myślał nawet, że zobaczy tam martwego dzika, ale gdy zgarnął rękawicą śnieg, ukazała się równa powierzchnia. Zdjął z twarzy noktowizor i zaświecił małą kieszonkową latarką. To był metal, matowy metal pokryty lodową skorupą.

* * *

Pan Bielecki usiadł koło żony na malutkim krzesełku w pokoju bratosiostry i oświadczył:

-- Musimy zatrudnić opiekunkę do dzieci.

-- Nie poźwolimy, zięby Pompkiem i Prumcią ziajmował się ktoś obci, plawda? -- Mama potarła nosem o nosek brata, a potem siostry. -- Nie poźwolimy.

-- Nie dajesz sobie rady -- kontynuował tata. -- Rozumiem, że przestałaś malować, ale wymagasz teżode mnie, żebym rzucił pracę. Z czego będziemy żyć? Tak się nie da funkcjonować.

-- Pompek i Prumcia są najważniejsi pod śloneczkiem, plawda?

-- Mówię do ciebie, a ty odpowiadasz dzieciom -- zauważył tata. -- To trochę utrudnia rozmowę.

-- Nie utludnia. -- Mama połaskotała Pompka po brodzie. -- Plawda, ze nie utludnia? My wsiśko lozumiemy.

-- Lilo, spójrz na mnie -- pan Bielecki pochylił się do żony. -- Możesz na mnie spojrzeć?

Mama z zaskoczeniem oderwała wzrok od dzieci. Spojrzała na męża, jakby był kimś zupełnie obcym.

-- O co ci chodzi? -- zapytała opryskliwie.

128

-- Potrzebna ci pomoc przy dzieciach. Ja pracuję, więc musimy zatrudnić opiekunkę.

-- Babcia Adelajda pomoże.

-- Mówisz o...? Przecież zanim wszystko pozałatwia i tu dotrze, minie miesiąc. Zresztą nie interesowała się tobą od trzydziestu lat!

-- Przypomniałam się jej. Przyjedzie.

-- Jak to? -- zdziwił się tata. -- Zaprosiłaś ją? Nie sądzisz, że takie decyzje powinniśmy podejmowaćwspólnie?

-- Wspólnie? -- Pani Bielecka znów skupiła uwagę na bliźniakach. -- Wsystko lobimy wspólnie, plawda? Wspólnie z Popkiem i Prumcią zadzwoniliśmy do babci jesce ze spitala.

-- I nie uznałaś, że warto chociaż mi o tym wspomnieć? -- Tata zdziwił się jeszcze bardziej, ale mama już go nawet nie słuchała.

Wstał i poszedł do kuchni nalać sobie piwa.

Wtedy do domu wszedł Net i od razu wpadł w napiętą atmosferę wzajemnych pretensji. Zgarnął z lodówki wodę mineralną z zamiarem zaszycia się w pokoju.

-- Poznasz swoją babcię -- rzucił ponuro tata. -- Mamę mamy.

-- Tę, co mieszka w Australii?

-- Tak. Właśnie tę.

Net przypomniał sobie stare opowieści. Babcia Adelajda wyemigrowała z Polski w latach siedemdziesiątych. Zostawiła tu męża i córkę. Córką była oczywiście Lila, mama Neta. Początkowo babcia mieszkała i pracowała w Wielkiej Brytanii, potem przeniosła się do Australii. Plan był taki, że ściągnie do siebie rodzinę. Jednak dziadek Neta działał w opozycji i nie dostał paszportu*. Gdy komuna już upadła i dziadek mógł wreszcie wyjechać, okazało się, że w tym czasie babcia poznała kogoś w Australii, zażądała więc rozwodu i założyła nową rodzinę. Net nie pamiętał, by rodzice utrzymywali jakiś kontakt z babcią. Była jedynie imieniem, które znał z rozmów przy świątecznym stole. Równie abstrakcyjna jak postacie z filmów. Może nawet bardziej.

-- Kiedy przyjedzie? -- zapytał.

* W czasach PRL-u nie każdy mógt wyjechać za granicę. Władze często traktowały wydanie paszportu jako rodzaj nagrody lub element szantażu wobec swoich obywateli.

129

J

Tata spojrzał w kierunku pokoju bliźniaków i powiedział cicho:

-- Jak się dowiesz, daj mi znać.

* * *

To, co leżało na blacie, wyglądało jak powiększone dziesięciokrotnie jojo w wersji emo, czyli z kolcami. Na wierzchu był przetło-czony koncentrycznie stalowy talerz o średnicy jakichś sześćdziesięciu centymetrów. Wyglądał, jakby był wykonany z matowej stali, i przypominał dekiel zdjęty z koła nowoczesnego autokaru. Niżej znajdował się kilkucentymetrowy pierścień, na którego obwodzie co kilkanaście centymetrów wystawały wypustki wielkości i kształtu filiżanek do espresso. Jak powiększone korki od butów piłkarskich. Metalowe, zakończone gumowymi poduszkami. Za tym pierścieniem byłnastępny, szerszy, ale za to o nieco mniejszej średnicy. Jego powierzchnię przecinał skomplikowany wzór nacięć i szczelin tak wąskich, że nie dałoby się w nie wcisnąć końcówki śrubokręta. Dalej był drugi pierścień z kolcami i znów dekiel.

Félix nie miał wątpliwości, że właśnie to urządzenie odcisnęło w śniegu ślady wokół domu Gilberta. Nazwa „kolcobot", wymyślona przez Neta, pasowała doskonale. Kiedy leżał tak na stole, wyglądał jak hamburger dla stalożernego olbrzyma.

Félix stał przed robotem, zafascynowany nieznanym mechanizmem, i nie wiedział, od czego zacząć. Po pobieżnych oględzinach jednego był pewien - robot porusza się w pozycji pionowej, tocząc się jak popchnięte koło od samochodu. A źródłem napędu musiał być potężny silnik... ale jak działał? Félix zastanawiał się nad tym i doszedł do wniosku, że jedynym sensownym sposobem wprawiania takiej konstrukcji w ruch jest użycie koła zamachowego współpracującego z mimośrodem. Obracając się do tyłu, zmuszałoby pierścienie z kolcami do obracania się w przód, a te z kolei sprawiałyby, że poruszałby

się cały robot.

Dum! - rozległo się zza ściany zewnętrznej budynku. Włącznik kręta znów zadziałał i robot podjąłprzerwaną misję. Dum! Félix czekał, ale kręt chyba znów zasnął.

130

Skupił się na znalezisku. Dlaczego kolcobot przestał działać? Spływały z niego krople wody z rozpuszczającego się śniegu, ale nie było widać śladów uszkodzeń. Felix nachylił się nad robotem, chwyciłgo za kolce i spróbował unieść. Maszyna ważyła jednak co najmniej z pięćdziesiąt kilo - była za ciężka.

-- Obróć na drugą stronę -- polecił Golemowi Golemowi.

Android* posłusznie podszedł do stołu i bez trudu przełożył kol-cobota. Na mokrej powierzchni dekla wyraźnie było widać rysy i smugi farby ze zderzaka. Jednak metal był wgnieciony minimalnie. W porównaniu do uszkodzeń zderzaka dawało to pojęcie o wytrzymałości materiału, z jakiego był zrobiony kolcobot.

Felix z trudem poruszył pierścieniami. Puszczone, zwolniły po chwili i zatrzymały się. To musiało być koło zamachowe! Tak właśnie zachowują się mechanizmy w nie wyposażone. Najprawdopodobniej, mimo wypadku, układ napędowy nie został zablokowany.

Nigdzie nie było widać śrub, zatrzasków ani innych elementów mocujących. Chłopak wziął śrubokręt, ostrożnie włożył go w szczelinę między deklem a pierścieniem z kolcami i spróbował podważyć. Nagle poczuł się jak małe dziecko piłujące granat przeciwczoł-gowy piłką do metalu. Założył więc okulary robocze, kask i gumowany fartuch. Znów przymierzył się ze śrubokrętem do kolcobota, ale tym razem stwierdził, że czuje się jak piłujące granat dziecko ubrane w okulary, kask i płaszcz. Nie wiedział przecież, co ma przed sobą. Sprawdził tylko, że kolcobot nie jest radioaktywny, ale to nie znaczyło, że nie może na przykład wybuchnąć.

Dochodziła już jedenasta, z przykrością pozostawił badanie na następny dzień. Usiadł przed komputerem i wywołał Neta i Nikę, by opowiedzieć im o znalezisku. Niestety, oboje mieli status „Niedostępny" i nie odpowiadali. Zaczął pisać do nich wiadomość, ale po dwóch zdaniach zrezygnował. Powie im jutro w szkole.

Golem Golem wpiął się w kontakt, żeby podładować akumulatory. Felix umył się i położył do łóżka. Próbował czytać Syzyfowe prace, ale obecność nieznanego robota nie pozwalała mu się skupić na

* Android - robot przypominający wyglądem człowieka.

131

lekturze. No tak, to były minusy mieszkania w warsztacie. No i ta przykra świadomość, że przyjaciół nie obchodzi wynik jego wyprawy. Do tej pory zawsze działali razem, a teraz...

Odłożył książkę, zgasił lampkę.

Pomyślał o babci.

-- Dobranoc -- wyszeptał w kierunku Golema Golema.

-- Miłych snów -- odparł robot.

* * *

Felixowi śniło się, że siedzi za sterami wielkiego odrzutowca. Sześć potężnych silników samolotu rozpędzało się ociężale. Kilkanaście wielkich kół przenosiło ciężar na pas startowy, a z tyłu, sto metrów za nim zaparkowano sześć samochodów. Felix siedział w kabinie pilota, ale jak to w snach bywa, jednocześnie obserwował całą scenę z zewnątrz. Kolejno popychał dźwignie ciągu silników do maksimum, aż samochody z tyłu zaczęły się trząść. I gdy pęd powietrza zdmuchnął pierwszy z nich, zapaliło się światło. To Golem Golem włączył reflektor. Z pewnością uczynił to z myślą o Felixie, bo sam bez problemu widział w ciemnościach. Nie do końca rozbudzony chłopak usiadł na łóżku i sięgnął w bok, by wyłączyć silniki, ale zamiast na dźwignie, trafił dłonią w lampkę nocną. Dźwięk, jaki wydaje rozpędzający się odrzutowiec... bądź odkurzacz, nasilił się. Leżący na blacie roboczym kolcobot obracałpierścieniami napędowymi. Felix rozglądał się po swoim pokoju, który tak niespodziewanie zastąpiłkabinę jumbo jęta. Minęła chwila, nim zdał sobie sprawę, że to nie jest dalszy ciąg snu. Kolcobot, jakby uniesiony niewidzialną ręką, podniósł się i zeskoczył ze stołu. Z głuchym terkotem gumowych poduszek zakręcił na środku podłogi i ruszył w kierunku schodów. Wspiął się na nie, z dziwną łatwością wyskoczyłna ostatnim stopniu i uderzył w drzwi, których dolna połowa rozprysła się z hukiem. Drzazgi poleciały na wszystkie strony. Wtedy ruszył Golem Golem. Wyrwał z kontaktu krótki kabel, którym ładował swoje akumulatory, i w kilku susach, od których zatrząsł się dom, dopadł schodów. Felix założył kapcie i narzucił wiszącą na oparciu

132

fotela kurtkę. Z góry dobiegł go kolejny huk. Chłopak wbiegł na parter. W hallu kręcił sięzdezorientowany Caban. Szczekał i popiskiwał na przemian - wyglądało, że zamierza się schować pod własne posłanie. Drzwi na ogród były połamane - nie miały dolnej połowy. Golem Golem chwilę stał, nasłuchując. Potem, zamiast biec do uszkodzonych drzwi, otworzył frontowe i wyskoczył na zewnątrz. Felix stanął w progu i ujrzał pędzący przez zaśnieżony trawnik zamazany kształt. Kolcobot wydał z siebie głośny jęk, przypominający turbinę gazową, wyskoczył w powietrze i przeleciał ponad ogrodzeniem. Golem Golem podbiegł do furtki, a Felix, przytomniejąc szybko, nacisnął przycisk domofonu zwalniający zamek, po czym ruszył za swoim robotem.

-- Stój! -- krzyknął, widząc, że Golem Golem szykuje się do pogoni.

Środkiem ulicy, terkocząc o asfalt, jarząc się na czerwono szczelinami, oddalał się kolcobot. Poruszał się z prędkością jadącego szybko samochodu, więc pościg i tak nie miał sensu. Gdy przed dom wypadł tata, a w chwilę później mama, było po wszystkim.

-- Czy to byli włamywacze? -- zapytała mama, otulając się szczelniej szlafrokiem. W dłoni trzymała

otwarty telefon komórkowy.

-- Raczej mechanizm, który wymknął mi się spod kontroli -- odparł Felix.

-- Oby nikomu nic się nie stało -- ziewnęła sennie mama.

-- Musisz bardziej uważać z wynalazkami -- stwierdził tata z nutą nagany w głosie. Po chwili jednak przypomniał sobie, że jemu samemu dopiero co uciekł robot. -- Czy powinniśmy go szukać?

Felix wiedział, że tata cieszy się, iż syn idzie w jego ślady.

-- Raczej przepadł -- odparł.

Mama spojrzała na Golema Golema, stojącego w pełni swej maszynowej krasy, potem na zapalające sięświatła w sąsiednich domach i mruknęła:

-- Wracajmy do środka, zanim sąsiedzi zamówią nam egzor-cyzmy.

133

Ponieważ było bardzo zimno, pomysł przyjęto bez sprzeciwu. Felix przez chwilę chciał opowiedzieć tacie o wszystkim, ale zrezygnował. Pierwsze pytanie rodzica dotyczyłoby przyczyn zatajenia wyprawy i znalezienia robota.

Dziura w drzwiach ogrodowych została tymczasowo zasłonięta komodą, Caban dostał ziołową tabletkęuspokajającą i wszyscy, z braku lepszych pomysłów, wrócili do łóżek.

Felix był pewien, że nie zaśnie do rana. Pięć minut później spał w najlepsze i nawet głuche „Dum!" o trzeciej nad ranem nie obudziło go.

134

5. Sensacyjny romans informatyczny

-- Jak to, wstał? -- zapytał Net, gdy Felix skończył opowiadać o wydarzeniach wczorajszego wieczora.

Stali z Niką przy oknie na korytarzu i czekali na pierwszy dzwonek.

-- Sądzę, że miał w środku koło zamachowe -- powiedział Felix. -- Taki żyrostat... Pamiętasz mój patent w rowerze? Żyrostat zamiast podpórki. Nie przewraca się, tak samo jak kręcący się bączek. A skoro się nie przewraca, to można się od niego odepchnąć, a dokładniej zmienić prędkość obrotową i wstać.

-- Mętne to, co opowiadasz -- pokręcił głową Net. -- Wiem tylko, że to już drugi robot, który ci ostatnio nawiał.

-- Trzeci.

-- Podejrzewam, że nie był zepsuty, tylko zamarzł -- wyjaśnił Felix. -- Kiedy zderzył się z samochodem, zemdlał... Hm. Głupio to brzmi w przypadku robota, ale właśnie coś takiego się stało. Jakiś

135

bezpiecznik odłączył system napędowy, a może coś się zresetowało. Potem kolcobot zamarzł i dopiero jak odtajał, obudził się u mnie w domu.

-- Przyjrzałeś mu się dokładnie? -- zapytała Nika.

-- Nie było logo trzech trybów -- Felix odgadł, o co chodzi przyjaciółce. -- Nie było żadnego znaku ani napisu. Matowa stal nierdzewna albo jakiś jeszcze twardszy metal.

-- Więc przyznasz teraz, że twoja wyprawa była bez sensu? -- podsunął Net.

-- Niezupełnie. Przyjrzałem się kolcobotowi z bliska, no i wiemy przynajmniej, że to nie był dzik, turbolis, kangurzątko-balet-mistrzątko ani pijany krasnal. -- Spojrzał poważnie na Neta. -- To wszystko tydzień temu nie wydarzyło się przypadkiem. I my też nie byliśmy tam przypadkiem.

-- Ktoś chce zwalić winę na nas -- powiedziała Nika. -- Temu służyła cała ta impreza sylwestrowa.

-- Dlatego powinniśmy przeczekać -- stwierdził Net. -- Najlepiej się nie wychylać i działaćcichociemnie.

Felix westchnął.

-- Czyli nic nie robić... Chcesz biernie czekać na rozwój wypadków?

-- Zawsze do tej pory jak próbowaliśmy naprawiać własne błędy, wpadaliśmy w jeszcze gorsze kłopoty -- przypomniała Nika.

-- A jak poszukiwania geniusza matematycznego?

-- To jest trudniejsze, niż myślałem. -- Net ożywił się. -- Zabezpieczenia bazy danych zwycięzców totalizatora są dużo lepsze. Można się tam włamać, ale natychmiast zostanie powiadomiony administrator, a odpowiedni program rozpocznie poszukiwanie adresu, z którego nastąpił atak. Jeśli jest dobry, zajmie mu to, kilkanaście sekund. A to za mało, żebym cokolwiek z tej bazy wyciągnął.

-- To nielegalne -- przypomniała Nika.

-- A rakieta spadnie legalnie? -- fuknął Net. -- Kobieto, stoimy po jasnej stronie mocy.

136

-- Co możemy zrobić? -- Felix jak zwykle dążył do konkretów.

-- Część nagród Wielkiego Antycypatora to nagrody rzeczowe -- powiedział Net. -- Facet traktuje loterie jak sklepy internetowe. Na przykład ostatnio wygrał toster. Dzięki temu łatwiej go będzie namierzyć, bo większość nagród jest wysyłana pocztą. Pocztowa baza danych ma gorsze zabezpieczenia niż komórka na węgiel u mojej cioci na wsi. Teoretycznie wystarczy więc sprawdzić, na jaki adres były wysyłane paczki z nagrodami. Można przyjąć, że jak facet wygrał w poniedziałek, to najdalej w środęwysłali mu paczkę. Problem polega na tym, że z poczty bliskiej siedzibie loterii każdego dnia wysyłanych jest kilkaset paczek.

-- Więc to raczej nam nic nie da.

-- Napisałem prosty wzór i przerobiłem go na program do przeszukiwania tej bazy. -- Net uśmiechnął się dumnie.

-- Mówiłem, że mogę się tym zająć -- wtrącił Manfred.

-- Rozmawialiśmy o tym -- przypomniał Net. -- Nie chcę wyjść z formy. Sytuacja wygląda tak, że w Polsce jest prawie osiem tysięcy urzędów pocztowych. Początkowo myślałem, że jeżeli siedziba jakiejśloterii mieści się na przykład na warszawskim Bemowie, to paczka może zostać wysłana z trzech okolicznych poczt w ciągu, załóżmy, trzech dni. Lekko licząc - dwa tysiące paczek do różnych rejonów Polski. Z tego około pięćdziesięciu idzie do centrum Warszawy. A tam jest centrala telekomunikacyjna z naszym numerem IP, do której jest podpięty Wielki Antycypator. Nadążacie?

-- Nadążamy -- przytaknął Felix. -- Pięćdziesiąt adresów to jednak dużo.

-- Jest jeszcze gorzej. Loteria, która ma siedzibę w Warszawie, może mieć magazyn w Szczecinie. Albo wysyłkę prowadzi inna firma. Sprawdziłem kilka loterii i magazyn zawsze był gdzie indziej niżsiedziba. Nie dowiedziałem się gdzie. Jeśli pominiemy poczty w małych miasteczkach, to zostanie nam ich około pięciu tysięcy.

-- Czyli lipa?

137

-- Nie do końca. Facet wygrywa czajnik w poniedziałek, więc paczka musi zostać wysłana z jednej z tych pięciu tysięcy poczt w ciągu trzech dni. Tak przynajmniej założyłem. Mamy więc dwieście paczek razy trzy dni razy pięć tysięcy poczt. Trzy miliony paczek.

-- Jeszcze większa lipa.

-- Z tego ledwie sześć tysięcy trafia do centrum Warszawy. Łatwo to sprawdzić dzięki kodom pocztowym.

-- Możesz przejść do wniosków? -- Felix był już zniecierpliwiony.

-- Już. Chciałem wam tylko pokazać, jaką pracę musiałem wykonać, by do tego dojść. Żebyście nięmyśleli, że olewam sprawę. -- Tu spojrzał wymownie na Nikę. -- OK, OK. Z tych sześciu tysięcy paczek jedna trafia do naszego geniusza. Za jakiś czas facet wygra lutownicę albo suszarkę, albo damski depilator i znów

będziemy mieli sześć tysięcy paczek, które w ciągu trzech dni dotrą do adresatów w centrum Warszawy. Po którymś razie musi pojawić się prawidłowość. Słowem, mój program, posługując się tym wzorem, sprawdza adresy, na które przychodzą paczki w trzy dni po tym, jak kolo wygrywa. Wzór odrzuca adresy, na które stale przychodzą paczki, oraz te, na które paczka przychodzi rzadko.

-- I co wyszło?

-- Jeszcze nic, ale program cały czas przeszukuje bazę. Znaczy... mam nadzieję, że przeszukuje, bo wczoraj, jak byłem w szkole, mama trzy razy wyłączała komputer. Już się połapała, że on sam się włącza. Wieczorem musiałem zaczynać od początku. Na razie udało się zredukować liczbę adresów do dwóch tysięcy.

-- Daj znać, jak zredukujesz do jednego.

-- Skąd ten sarkazm, hm?

-- Bo to nic nie da. Chcesz czekać, aż facet wygra lutownicę, a do upadku rakiety jest coraz mniej czasu. Załóżmy nawet, że go odnajdziesz, załóżmy, że do niego pójdziemy, i załóżmy, że on poprawi twój wzór. Wreszcie załóżmy, że uda się wyliczyć, gdzie spadnie rakieta. I co dalej? Zadzwonisz do burmistrza Pcimia Górnego

138

i każesz przeprowadzić ewakuację stu tysięcy ludzi, bo twój genialny wzór mówi, że spadnie im na głowęrura ciepłownicza?

-- No... -- Net wzruszył ramionami. -- Jakoś tak.

Felix pokręcił z rezygnacją głową, wbił dłonie w kieszenie i poszedł do klasy. Net i Nika spojrzeli na siebie, ale właśnie zabrzmiał dzwonek.

Jako ostatnia do sali weszła Zosia. Resztki loków smętnie zwisały jej wokół głowy. Zrezygnowała z krótkiej spódniczki i powróciła do starej szaroniebieskiej sukienki o bliżej nieokreślonym kroju. Założyła na niąwściekle różowy golf, który kupiła w zeszłym tygodniu. Zestawienie stylów i kolorów nie wyszło na dobre.

-- O, Myszą przyszła -- skomentowała Aurelia, a siedząca obok Klaudia zachichotała. -- Myszą, która udaje człowieka.

-- Odczep się -- powiedziała cicho Zosia i powlokła się na swoje miejsce.

-- Operacja się nie udała? -- ciągnęła Aurelia. -- Włosy i twarz zostały od myszy. I gust też.

-- I głos -- prychnęła Klaudia.

Teraz już śmiała się połowa klasy. Dalsze popisy Aurelii przerwało wejście do klasy pani Bąk, zwanej potocznie Ekierką, jednak po matematyce Aurelia od razu przypomniała sobie o Zosi.

-- Idziesz do sklepiku? -- zapytała zbyt głośno, by to było zwykłe pytanie. Reszta klasy już czekała na

pointę dowcipu.

-- Idę... -- odparła niepewnie Zosia.

-- To przynieś trochę sera!

Wśród uczniów pojawiły si£ chichoty.

-- I uważaj na pułapki! -- dorzuciła Klaudia.

-- I koty! -- dodał Lambert.

-- I sowy!

-- Nietoperze!

-- Myszołowy!

Niemal wszyscy już się śmiali. Podśmiewał się nawet Net, mimo spojrzeń, jakie rzucała mu Nika. Gilbert przyglądał się całej sytuacji

139

z ponurą miną, a Felix szkicował coś w brudnopisie i zdawał się nie dostrzegać niczego wokół.

Zosia wybiegła z sali. Po przerwie weszła do klasy razem z nauczycielem, co uniemożliwiło Aurelii kontynuowanie złośliwości. Po czterdziestu pięciu minutach, ledwo zabrzmiał dzwonek, Zosia wyprysnęła na korytarz. Udawało się jej tak aż do końca dnia, kiedy to historyk, pan Cedynia, wyszedł z sali przed uczniami.

-- Masz wąsy, Myszo? -- zaczęła Aurelia.

Zosia chciała jak najszybciej wyjść, ale w pośpiechu źle zamknęła torbę i zeszyty wraz z podręcznikami wysypały się na ziemię. Rzuciła się, by je zbierać, na co Aurelia zareagowała głośnym śmiechem. Śmiech, choć sztuczny, okazał się zaraźliwy. Przynajmniej dla niektórych.

-- Szukasz okruszków? -- zapytała Klaudia, prawie już płacząc z radości.

-- Ziarenek -- dorzucił Oskar.

Im głośniejszy był śmiech, tym Zosi gorzej szło pakowanie. Książki leciały jej z rąk i nijak nie chciały sięzmieścić do torby.

Nika przysłuchiwała się kolejnym drwinom z rosnącą złością.

-- Dlaczego to robisz? -- zapytała stojącego najbliżej Oskara.

Chłopak wzruszył ramionami.

-- Jakoś tak... automatycznie. Jak wszyscy.

Zosi trzęsły się ręce, znów upuściła książki.

-- Schowaj je do ust... -- Aurelia zataczała się ze śmiechu. -- Jak chomik. To bliski krewny myszy.

-- Skończ wreszcie! -- nie wytrzymała Nika.

-- Następny gryzoń. -- Aurelia odwróciła się, z rozpędu mówiąc w ten sam sposób. -- Czego chcesz, ruda wiewióro?

-- Żebyś się zamknęła, czarna kozo.

Wytrącona z nastroju Aurelia nagle przestała się śmiać. Nie znalazła dość szybko celnej riposty, więc tylko prychnęła. Zdała sobie sprawę, że to koniec przedstawienia. Zmierzyła Nikę nienawistnym spojrzeniem i zajęła się przeglądaniem zawartości swojej torby.

140

Prześmiewcza atmosfera momentalnie się rozwiała. To była ostatnia lekcja, więc wszyscy wolno zaczęli wychodzić. Zosia spakowała wreszcie książki i wyszła jako ostatnia. Na korytarzu złapała za rękaw Nikę.

-- Obiecuję, że nie będę się nawet odzywać do Neta! -- wyrzuciła z siebie jednym tchem.

-- Dlaczego masz się do niego nie odzywać? -- zapytała zaskoczona Nika.

Zosia chwilę układała w głowie odpowiedź, ale tylko westchnęła.

-- Słuchaj -- odezwała się więc Nika. -- Czy ty nie możesz powiedzieć czegoś Aurelii? Czegoś, żeby sięodczepiła?

-- Nie potrafię -- Zosia wzruszyła ramionami. -- Nie umiem tak...

Cały czas trzymała Nikę za rękaw. Dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę i puściła ją.

-- Moje włosy nie są za piękne -- westchnęła.

-- Nie są -- przyznała Nika. -- Loki to dobre rozwiązanie. Ale nie możesz się czesać grzebieniem, bo będzie jeszcze gorzej. Nakręć na noc wałki.

Zosia spojrzała na nią wielkimi oczami i niepewnie dotknęła swoich włosów.

-- Nigdy tego nie robiłam -- odparła.

-- To proste. Kup wałki w sklepie kosmetycznym. Kosztują grosze. Wieczorem umyj głowę, rozczesz włosy i po pasemku nawijaj na taki wałek. Rano rozwiniesz i loki jak znalazł.

-- A... reszta?

-- Jaka reszta?

-- No... -- Zosia zmierzyła Nikę wzrokiem. -- Buty na przykład. Takie jak twoje.

-- Chcesz kupić martensy? -- upewniła się Nika. -- Nowe kosztują ponad trzy stówki. Poza tym to buty, które muszą się napić krwi. Poobcierasz się solidnie, zanim się ułożą. Ale za to potem, jak

141

będziesz pastować, wytrzymają kilka lat, więc w sumie się opłaca. Wiosna, lato, jesień, zima.

-- Aha... -- Zosia pokiwała głową. -- Trzy stówy.

Odwróciła się i odeszła. Nika nie była pewna, co to wszystko

miało właściwie znaczyć, więc uznała, że to osobliwa forma podziękowania za obronę przed Aurelią. Chłopaków dogoniła już na schodach przed szkołą.

-- Moglibyście czasem coś powiedzieć -- rzuciła z pretensją. -- Coś, co by usadziło tę... tę... blacharę, jak robi takie rzeczy.

-- Zwykłe wygłupy -- zbagatelizował Net.

-- Raczej przemyślana akcja -- zaprzeczył Felix. -- To psychologia tłumu, a Aurelia ma talent polityczny. Cała reszta nawet nie wie, że została wykorzystana.

-- Jak to możliwe, że widzisz takie... zależności -- zaczęła z lekką złością w głosie Nika -- a nie widzisz, dlaczego Zosia to wszystko robi? Dlaczego się przebiera i kręci loki.

-- A dlaczego to robi?

Dziewczyna nie zdążyła odpowiedzieć. Z bocznej ulicy wyjechał czarny samochód terenowy z przyciemnianymi szybami. Zatrzymał się dokładnie przed trójką przyjaciół. Byli zbyt zaskoczeni, by uciekać, zresztą nie miałoby to sensu, bo tylko skierowałoby na nich podejrzenia. Stali więc nieruchomo, wstrzymując oddech. Szyba w przednich drzwiach opuściła się i zobaczyli uśmiechniętą twarz... taty Felixa.

-- Cześć! Co macie takie miny?

Przyjaciele przyjrzeli się samochodowi i dopiero teraz rozpoznali w nim wyremontowanego i odmalowanego na czarny mat Land Rovera. Felix obszedł samochód dookoła. Nowe zderzaki, światła, rury osłaniające chłodnicę, nowe lusterka, progi z rur. Tata wysiadł i poklepał błotnik.

-- Ta noworoczna przygoda ma też i pozytywne skutki -- powiedział. -- Teraz to praktycznie nowy samochód. Może nawet mamie się spodoba... chociaż jazda nim wymaga treningu.

142

-- A silnik? -- zapytał Felix. -- Jakoś ciszej pracuje.

Tata z szerokim uśmiechem dumnie otworzył maskę. W miejscu starego silnika, przypominającego nieco konstrukcję z czasów drugiej wojny światowej, znajdowało się... coś. To coś leżało na płask, było z grubsza

okrągłe i na pierwszy rzut oka przypominało powiększoną dwudziestokrotnie, zmodyfikowaną puszkę z mielonką. Po chwili jednak rzucały się w oczy bardziej skomplikowane elementy: koncentryczne pierścienie, jakieś żebra radiatorów, dochodzące z kilku stron przewody.

-- Co to jest? -- zapytał Net. -- Mobilny zderzacz hadronów*?

-- Silnik hybrydowy -- wyjaśnił tata. -- Prototyp, ale podobno ma się nie psuć. Składa się z silników spalinowego i elektrycznego. Do baku można lać wszystko, co się pali: benzynę, diesla, olej słonecznikowy, spirytus, perfumy... Można go też ładować z kontaktu. Podczas hamowania silnik spalinowy zamienia się w sprężarkę i napełnia sprężonym powietrzem dodatkowe zbiorniki pod podwoziem, a silnik elektryczny ładuje akumulatory. Dopiero przy mocniejszym wciśnięciu pedału zaczynają pracować zwykłe hamulce. Gdy potrzebą większej mocy, na przykład podczas wyprzedzania, do komory spalania trafia sprężone powietrze ze zbiorników, a dodatkowo włącza się silnik elektryczny. Wszystkim steruje komputer, a właściwie trzy komputery. Dwa mogą wysiąść, a i tak wszystko będzie działać. Samochód waży więcej o dwieście kilo, ale pali prawie o połowę mniej. No i mogę tankować w smażalni ryb.

-- Tego już kowal gdzieś ną Syberii nie naprawi -- pokiwał głową Felix, choć był pod wrażeniem. -- Na ekspedycję się nie nadaje.

-- I tak musiałem podpisać zobowiązanie, że nie wyjadę nim za granicę Unii Europejskiej. Tych technologii nie wolno eksportować.

-- Miałeś go tylko przemalować -- przypomniał Felix.

-- Trafiłem na dobry moment -- opowiadał tata z uśmiechem chłopca, który kupił sobie właśnie najbardziej wypasiony na świecie zestaw klocków Lego. -- Wydział Transportu, z którym niedawno współpracowałem, konstruuje kilka prototypowych modeli

* Mobilny zderzacz hadronów - coś takiego oczywiście nie istnieje. Net nawiązuje do Wielkiego Zderzacza Hadronów (LHC - ang. Large Hadron Collider), urządzenia znajdującego się w CERN pod Genewą.

143

samochodów. Mają być bardziej ekonomiczne, bardziej komfortowe, bezpieczniejsze... W ogóle mają być„bardziej". Zaproponowałem im, że się poświęcę -- tata zachichotał -- i przetestuję je w normalnym ruchu. Ucieszyli się, bo taki samochód nie rzuca się w oczy, więc szpiedzy przemysłowi raczej się nim nie zainteresują. A wyremontowali go przy okazji.

Felix chciał powiedzieć, że czarny matowy Land Rover raczej wzbudza zainteresowanie, ale zmilczał, żeby nie psuć tacie radości.

-- Elementy regulowanego zawieszenia od Range Rovera -- wyliczał dalej tata -- plus czteroobwodowa pompa pneumatyczna. To akurat moja konstrukcja sprzed pół roku. Nie sądziłem, że sam będę jej używał.

-- Myślałem, że zajmujesz się badaniami nad napędem antygra-witacyjnym. **

-- W Instytucie Badań Nadzwyczajnych obowiązują nieco inne zasady pracy. Dla zachowania elastyczności umysłu można na jakiś czas zająć się czymś innym. To przynosi doskonałe efekty, takie odświeżenie mózgu. Nie wpadliby na to beze mnie. Zobacz. -- Sięgnął do kabiny i poruszył czymś. Samochód łagodnie przechylił się na prawą stronę.

-- Jak przytyjesz, będzie ci łatwiej wsiadać -- przyznał Felix. Zerknął przy okazji do wnętrza i dopiero to zrobiło na nim wrażenie. Wszystko się zmieniło! Przedtem kabina wyglądała jak w maszynie rolniczej, teraz - jak w pojeździe z filmu SF. Nowe fotele lotnicze, wskaźniki, kilkadziesiąt dźwigni, przełączników i wyświetlaczy, a wszystko w eleganckich czerniach i szarościach. W miejscu tylnej kanapy, na której siedziało się jak za karę, kusiły trzy miękkie fotele.

Nika nie podzielała zachwytów nad rozwiązaniami technologicznymi. Przymierzyła się do foteli z tyłu i stwierdziła, że są absolutnie fantastyczne.

-- Fajny lakier -- dodała.

144

Za to Net z Felixem zaglądali wszędzie, gdzie dało się zajrzeć. Net sprawdził nawet, jaki soft zarządza komputerami pokładowymi.

-- Megafajna bryczka -- zawyrokował wreszcie, podziwiając samochód z perspektywy kilku metrów.

-- Wsiadajcie. -- Felix otworzył tylne drzwi. -- Podrzucimy was.

-- Wiesz... -- Net turlał butem grudkę lodu. -- Tak prawdę mówiąc, to kupiliśmy bilety do kina. Dwa! -- dodał szybko.

-- Mamy taką symboliczną rocznicę. -- Nika uśmiechnęła się przepraszająco. -- Niby nic, ale rok temu zaczęliśmy ze sobą chodzić. Z grubsza rok temu, bo dokładnie to nie pamiętamy...

-- Stare dobre małżeństwo. -- Felix pokiwał głową. -- Rozumiem...

-- Weź, ty się nie obrażaj -- powiedział Net. -- Po prostu... chcemy...

-- Nie, spoko. To cześć. -- I, nie czekając na dalsze wyjaśnienia, wskoczył na przedni fotel. -- Jedźmy -- rzucił do taty.

Tata pomachał na pożegnanie Netowi i Nice, wsiadł i przekręcił kluczyk do przedostatniej pozycji. Wcisnął pedał gazu, a samochód bezszelestnie ruszył z miejsca.

-- Silnik elektryczny -- wyjaśnił tata, choć nie było to konieczne. -- Czasem może się przydać cichy start. Na akumulatorach przejedzie sto pięćdziesiąt kilometrów. Potem jeszcze dziesięć na sprężonym powietrzu.

Felix słuchał tego z ponurą miną, ale nic nie mówił. Nie chciał psuć ojcu radości. Żałował tylko, że nie może się cieszyć razem z nim. Wyprawa przyjaciół do kina potwierdziła tylko jego obawy, że pomiędzy Netem a Niką nie ma już dla niego miejsca. Postanowił zająć się czymś innym. Rozejrzał się po kabinie.

Samochód zmienił się nie do poznania. To już nie był stary, przaśny Land Rover, ale samochód bijący na głowę nowości motoryzacyjne, dopiero wchodzące do produkcji. Pokonywali miasto w niemal kompletnej ciszy.

-- On nie jedzie -- stwierdził Felix. -- On płynie.

Tata pokiwał w zadowoleniem głową.

145

-- Zobacz teraz. -- Pstryknął jakimś guzikiem. Pozornie nic się nie zmieniło, ale przy pierwszym zakręcie samochód przechylił się odwrotnie, niż to zwykle czynią samochody na zakrętach, bo do wewnętrznej strony.

-- Czuję się jak w motorówce -- przyznał Felix.

-- Ale dzięki temu wreszcie trzyma się na zakrętach jak normalny samochód. Środek ciężkości przesuwa się do wewnętrznej strony zakrętu i wszystkie koła mają podobną przyczepność. Test łosia* przechodzi teraz lepiej niż samochody kompaktowe. W trybie terenowym siłowniki działają odwrotnie i zwiększają wykrzyż**.

-- Pamiętam, jak kiedyś wychwalałeś prostotę konstrukcji tego samochodu -- przypomniał Felix. -- Mówiłeś, że się nie psuje, a jak już się zepsuje, to będziesz go potrafił naprawić młotkiem i drutem. Żartowałeś, że zamiast lokalizacji warsztatów serwisowych wystarczy ci spis adresów wiejskich kowali.

-- Masz taki humor z powodu przyjaciół? -- Tata spoważniał.

-- Uważam tylko, że skomplikowane układy łatwiej się psują.

* * *

Choć tramwaj był prawie pusty, Nika usiadła na kolanach Neta, przodem do okna. Ten wypróbowany jużkiedyś sposób był dobry, aby odizolować się od reszty pasażerów i spokojnie rozmawiać.

-- Jakby nie było wolnych miejsc! -- warknęła jakaś starsza kobieta, przechodząc obok. -- Musząsiedzieć jedno na drugim...

Net chciał coś odpowiedzieć, ale Nika przezornie szturchnęła go łokciem.

-- Nie psujmy sobie tego dnia -- poprosiła. -- I tak już się dziś nieźle wkurzyłam.

Wysiedli koło centrum handlowego i wpadli w tłum ludzi idących w tym samym kierunku.

-- Dlaczego wybrałeś centrum handlowe? -- zapytała Nika. -- Trochę mało romantycznie.

* Test łosia - służy sprawdzeniu stabilności samochodu podczas gwałtownych manewrów. Polega na przejechaniu z odpowiednią prędkością slalomu pomiędzy słupkami. " Wykrzyż - jeden z parametrów

określających zdolności terenowe samochodu.

146

✓V

-- Nie wybrałem go -- odparł zaskoczony Net. -- Tak jakoś wysiedliśmy na tym przystanku...

-- OK. -- Wzięła go za rękę. -- Może być. Jaki mamy plan?

Plan! W głowie Neta rozpoczął się galopek myśli. Felix na pewno miałby jakiś plan...

-- To będzie niespodzianka -- palnął, by zyskać na czasie.

Plan, plan, plan... Weszli do wielkiego hallu i zatrzymali się. Net

zrozumiał, że Nika czeka, gdzie ją zaprowadzi. Plan! Zdecydowanym krokiem ruszył w prawo. Sklep wnętrzarski, sklep sportowy, sklep ze świnkami morskimi i innym robactwem, z winami, z luzackimi ubraniami dla ludzi, którzy i tak nie potrafią wyluzować, dalej jakieś szklanki, garnitury, aż wreszcie mały sklepik, w którym nie było ani jednego klienta, z cygarami i akcesoriami do golfa. Plan! Plan! Zatrzymali się przed wystawą.

-- Lubię patrzeć na wystawę drogiego sklepu -- oznajmił Net -- i robić taką minę, żeby wszyscy dookoła myśleli, że mnie stać.

Nika uśmiechnęła się i zapatrzyła na zestaw kijów golfowych.

-- Czuję się jeszcze biedniej -- przyznała po chwili. -- A w tym sklepie nikogo nie ma.

Faktycznie: sprzedawca czytał bardzo grubą książkę.

-- Nie sposób zaprzeczyć -- przyznał Net. -- Mniej klientów byłoby tylko w sklepie z częściami zamiennymi do promów kosmicznych.

Plan! Pociągnął Nikę za sobą. Dopóki idą, jest czas na myślenie. Plan, plan... Sklep z poduszkami, z butami dla snobów, z tanimi ciuchami wyglądającymi na drogie, turystyczny, ze świecami, kawiarnia (ale nieprzytulna), pióra wieczne i fajki... Okrążyli całe centrum i doszli z powrotem do hallu. Nika spojrzała wyczekująco na Neta.

Plan! Plan!

-- Chodźmy na piętro -- powiedział i pociągnął dziewczynę w stronę schodów.

-- Przecież wiem, że nic nie zaplanowałeś. -- Nika pogłaskała go po głowie. -- Znam cię już dobrze. Chodźmy do kina.

147

-- O właśnie! -- ucieszył się Net. -- To jest dobry plan. Zaraz bym na to wpadł.

-- Ale ja wybieram film!

-- OK. Byle nie francuski.

-- Dlaczego nie francuski?

-- Bo są nudne. Zapraszam cię do kina, ale mam ten jeden warunek. Żadnych francuskich filmów.

-- A koprodukcja? -- śmiała się już Nika.

-- Chcesz być prawniczką? Zobaczmy najpierw, co jest.

-- Może być niemiecki? -- nalegała ze śmiechem Nika.

-- Przecież nie ma niemieckich filmów. Oni robią samochody. Stanęli przed kasami. Jako że była środa, i to jeszcze nie wieczór,

znudzeni kasjerzy rzucali się samolocikami złożonymi z ulotek reklamowych. Wybór filmów był spory, ale, co było łatwe do przewidzenia, zupełnie inne tytuły podobały się Netowi, a inne Nice. Negocjacje trwały kilka minut, a kompromis nosił tytuł Miłość hackera.

-- W opisie jest Sensacyjny romans informatyczny -- przeczytał Net i skrzywił się. -- Bez słowa „romans" byłoby znacznie lepiej. Sensacyjny włam informatyczny brzmiałby sensownie albo Sensacyjny spisek informatyczny. Nie sądzisz?

-- Lepiej brzmiałby Romantyczny romans romansowy. -- Uśmiechnęła się Nika. -- Z braku laku, chodźmy na to.

-- To pewnie kino dla ludzi bez neocortexu*, ale co tam. Raz kozie śmierć, albo lepiej - raz śmierdzi koza.

Kupili bilety, potem popcorn i dwie cole (Nika chciała sok pomarańczowy, ale nie było) i weszli do sali, która zamiast numeru była oznaczona nazwą producenta pieluch. W sali na trzysta osób siedziało nie więcej niż trzydzieści. W dalszych rzędach - pary, które skusiła część hasła reklamowego „romans", a bliżej ekranu kilku facetów w okularach i z przetłuszczonymi włosami, którzy kupili bilety, przeczytawszy słowo „informatyczny". Ci, którzy mieli tu być za sprawą „sensacyjny", nie dali się nabrać. Net wybrał szósty rząd.

* Neocortex - część mózgu występująca u ssaków wyższych.

148

-- Czemu nie z tylu? -- zapytała Nika.

-- Siadam tak blisko, żeby ekran mieścił mi się w okularach -- oświadczył Net. -- Wzrok mi ciut siadłod wgapiania się w monitor.

Nika powiodła wzrokiem po sąsiadach i pokiwała głową. Atmosfera tylnych rzędów zdecydowanie

bardziej jej odpowiadała.

Film rozpoczął się piętnastominutową sceną wyszukiwania wirusa w wielkiej serwerowni. Główny bohater, przystojny, jakby był aktorem, a nie informatykiem, biegał ze współpracownikami między szafami i zaglądał do środka, co bardziej przypominało szukanie myszy przegryzającej kable niż wrogiego oprogramowania. Pomagała im dziewczyna w okularach. Siedziała przed kilkoma wielkimi monitorami i mówiła, gdzie się chowa wirus. Ludzie biegali, wirus przeskakiwał między maszynami, co było widaćjedynie na tych wielkich monitorach. W końcu ludzie okazali się szybsi. Złośliwy program udało sięzapędzić do jednej z szaf z dyskami. Główny bohater dramatycznym gestem sapera, odkręcającego z narażeniem życia zapalnik miny, wyciągnął wtyczkę i uwięził wirusa wewnątrz szafy. Zamaszystym ruchem otworzył obudowę.

Reszta ludzi, w tym i dziewczyna w okularach, stanęli w bezpiecznej odległości. Główny bohater przeszukiwał układy elektroniczne we wnętrzu i wreszcie dostrzegł migającą na czerwono diodę(wszystkie inne migały na zielono). Zacisnął zęby, włożył rękę między kable i szybkim ruchem wyszarpnąłmałą płytkę drukowaną z kilkoma chipami na pokładzie. Dioda złowrogo migała na czerwono, a on, jakby bał się zarazić tym wirusem, trzymał płytkę, z której smętnie zwisał kabel. Ktoś podsunął mu niewielki kontener, niebezpiecznie przypominający lodówkę turystyczną. Główny bohater wrzucił do środka płytkę i zatrzasnął pokrywę. Syknęły uszczelniacze i na małym wyświetlaczu pojawił się napis „Zabezpieczony". Wszyscy na ekranie odetchnęli z ulgą, a na sali połowa widzów z trudem tłumiła śmiech.

-- Do końca filmu będą nieść tego wirusa i wrzucą go do góry przeznaczenia -- powiedziałznudzonym głosem Net.

149

-- A co trzeba zrobić z takim wirusem? -- zapytała zupełnie serio Nika.

Net spojrzał na nią z przerażeniem. „Iść na inny film", chciał powiedzieć, ale wybrał odpowiedźłagodniejszą:

-- Nic nie trzeba robić. To, co ten kolo wrzucił do lodówki turystycznej, to była karta starego faxmodemu z przylepioną migającą diodą.

-- Jak to? -- Nika przysunęła się bliżej. Chciała dotknąć dłoni Neta, ale trafiła na kubek z colą. --Wytłumacz, bo nie łapię.

-- To wszystko jest tak głupie, że nie ma sensu tłumaczyć.

Kilka minut później Nika umierała z nudów. Zerkała to na ekran,

to na Neta, który z dziwną satysfakcją obserwował rozwój akcji. Prychał i pufał w odstępach kilkusekundowych. Podobnie zresztą zachowywała się cała bliższa ekranu część sali.

-- Nie myślałeś o... -- Nika znów się przysunęła, ale Net uniósł palec, zasłuchany w dialogi.

Dziewczyna zamknęła usta i spróbowała słuchać, ale bohaterowie rozmawiali slangiem informatycznym, więc nie bardzo rozumiała.

-- O czym oni w ogóle mówią?! -- niespodziewanie niemal wykrzyknął Net.

-- Jakiś informatyczny bełkocik -- westchnęła Nika.

-- Żeby! Tłumacz tego filmu był chyba botanikiem albo filatelistą. Od dziesięciu lat nie używa się jużdyskietek. A co mówi ten koleś w czapeczce? No nie mogę! On „przeszukuje system pod kątem niepożądanych programów"!

Nika próbowała go uciszyć, ale się nie dał.

-- To tak, jakbyś zamiast „ugotować trzy szparagi w osolonej wodzie", powiedziała „poddać długie zielone warzywa obróbce termicznej w środowisku tlenku wodoru nasyconego chlorkiem potasu". Kto to tłumaczył?!

-- Cicho, bo nas wywalą z kina.

150

Nikt nie zamierzał ich uciszać, bo głośne komentarze dobiegały już zewsząd, a głównie z rozproszonych pozycji zajętych przez facetów w okularach i z przetłuszczonymi włosami.

-- Scenarzysta nie widział chyba nic bardziej zaawansowanego niż liczydło na koraliki.

-- Co ty chcesz od tych dialogów? -- zapytała Nika.

-- Tak się nie mówi. Masz, znów! Co on gada? „Zaraz rozpocznę procedurę zamykania systemu, Heleno". Mówi się: „Wyłączę kompa, bejbe".

-- Zacznij procedurę zmiany tłumacza! -- krzyknął ktoś z pierwszego rzędu.

-- Albo i bez „bejbe", żeby było bardziej realistycznie -- dodał ciszej Net.

Nika zachichotała.

-- Patrząc po sali, racja -- przyznała. -- Poza tym, w tym filmie nie ma romansu.

-- Informatycy nie uznają kobiet, bo kobiety nie dzielą się przez dwa.

-- Zresetować projektor! -- zawołał ktoś z boku.

-- Możesz mi to przybliżyć? -- Nika spojrzała na Neta z uwagą.

-- To proste. Jesteście niepoliczalne jak syrop klonowy. Rano mówicie jedno, a po południu drugie. Z punktu widzenia informatyka jesteście niestabilne. Czyli wymagacie patcha*.

-- Zresetować reżysera!

-- W skrócie, są z wami same problemy -- tłumaczył już nie szeptem Net. -- Poranna konfiguracja wiesza się już koło południa. Wymagana jest reinstalacja sterowników „Zaparz kawę", „Zrób kanapkę", programu „Uśmiech" i wreszcie całego pakietu „Jestem miła".

-- Ojej...--westchnęła Nika.

-- Żartuję -- uspokoił ją Net. -- Ale coś w ten deser. Tak to wygląda z punktu widzenia typowego informatyka.

-- A ty...? -- spojrzała na niego z bliska.

-- Wziąłem cię do kina. To o czymś świadczy.

* Patch (ang.) - łata. Dokładnie chodzi tu o łatę na system operacyjny, czyli dopisaną przez informatyków poprawkę usuwającą wadę, która została wykryta już po wejściu systemu na rynek.

151

-- Więc nie jesteś informatykiem?

-- Jestem! -- zaprotestował Net. -- Ale chyba nieco nietypowym.

-- Mam nadzieję...

Net widział w ciemności jej błyszczące oczy. Chciał ją znienacka pocałować, ale... zamiast tego siorbnąłcoli z kubka. Bohaterowie na ekranie odkryli właśnie, że romansują na czacie, a jednocześnie siedzą przy sąsiednich biurkach.

-- Jak się wylogować z tej historii? -- nie wiedział główny bohater.

-- Wciśnij „kontrol alt dilejt"!

-- Uwaga! Na sali jest użytkownik Windowsa!

-- Gdzie?

Z boku rzędów dał się słyszeć trzask fotela i tupot niemodnych butów. Trzaśnięcie drzwiami.

-- Uciekł...

-- Proszę państwa! -- Na środku sali wstała szczupła dziewczyna z fosforyzującymi w ciemności tipsami. -- Ja tu się przyszłam powzruszać!

-- Oj!... To chyba lepiej pani pójdzie do mięsnego zapłakać nad losem kurczaków.

-- Imperty... imprety... impercośtam! --wykrzyknęła dziewczyna i usiadła.

-- Ta sala jest pełna ludzi, bez których nie działałyby banki, sklepy... nic by nie działało -- szepnąłNet.

-- Chcesz dołączyć? -- odparła ze śmiechem Nika. -- Okulary już masz. Teraz jeszcze musisz przez miesiąc nie myć głowy.

-- Żeby zasłużyć na miano impercośtama? Ci faceci w okularach to absolutna elita społeczeństwa. Nie oceniaj ich po wyglądzie. Gdyby nie oni, wciąż bylibyśmy w latach siedemdziesiątych.

Jednak wzburzenie dziewczyny z tipsami chwilowo uspokoiło salę. Sprzyjało temu również przeniesienie się akcji filmu z pełnego komputerów biura do prywatnego mieszkania głównego bohatera, w którym były tylko trzy komputery i jedynym objawem ich aktywności pozostawało wyświetlanie screensaverów. Zaczęła się część,

152

której film zawdzięczał drugi wyraz hasła, czyli słowo „romans". Główny bohater zaprosił dziewczynę w okularach na kolację, którą sam przygotował, co sprowadziło się do rozmrożenia pizzy w mikrofalówce. Wino jednak było prawdziwe, a kieliszki szklane.

Z bliższych rzędów dochodziły już pufnięcia znudzenia i odgłosy wiercenia się w fotelach.

Bohaterowie na ekranie od słów przeszli do czynów. Przestali rozmawiać, zamiast tego usiedli obok siebie na kanapie. Główny bohater zdjął okulary dziewczynie w okularach. Oczywiście okazało się, że teraz jest znacznie ładniejsza. Gdy wznieśli toast i zaczęli rozmawiać o tym, co ich łączy, zamiast dzielić, Net ziewnął. Uznał, że to odpowiedni moment, by przenieść randkę na wyższy poziom. Spróbował objąćwpatrzoną teraz dla odmiany w ekran Nikę ramieniem, ale nieszczęśliwie po drodze napotkał pudełko z popcornem. Walnął w nie z rozpędu, a cała jego zawartość wystrzeliła w powietrze na imponującądoprawdy wysokość.

-- Racja, do kitu ten film! -- wykrzyknął ktoś dwa rzędy za nimi i wyrzucił w powietrze swój popcorn.

-- Do kitu!

-- Lipa!

Chyba wszyscy z części sali zaanektowanej przez informatyków wyrzucili swoje popcorny Wtedy z końca sali rozległy się okrzyki, co najmniej wrogie, których przesłanie było jasne: „Zamknąć się i siadać!". W kierunku pierwszych rzędów poleciały puste kubki po coli i nie całkiem puste kubełki popcornu.

Nika spojrzała na Neta, który wjechał głębiej w fotel i do końca filmu nie robił już niczego poza siorbaniem coli. Film okazał się beznadziejny do kwadratu i z każdą minutą było tylko gorzej. Połowa informatyków demonstracyjnie wyszła z sali, a pary z końca straciły zainteresowanie tym, co się dzieje na ekranie.

Film skończył się dramatycznym najazdem kamery na zapomniany przez wszystkich kontener z wirusem komputerowym. Teraz kontener wyglądał już zupełnie jak lodówka turystyczna, ale

153

muzyka w stylu tej ze Szczęk próbowała zatuszować mizerię scenografii. Gdy na ekranie pojawiły sięnapisy końcowe, Net był bliski zaśnięcia. Dziewczyna z obsługi, która otworzyła drzwi, by wypuścićwidzów, ogarnęła wzrokiem obsypaną popcornem salę i westchnęła z rezygnacją.

-- Za rok możemy iść na drugą część -- Net przeciągnął się. -- Sprzątaczka otworzy ten kubeł i niechcący wypuści wirusa na wolność. Wirus najpierw zainfekuje jej,mopa, a potem w czyimś zegarku przeniesie się na kasownik w autobusie, wreszcie dotrze do sieci NASA i zawładnie komputerami sterującymi wahadłowcem.

Wyszli z sali.

-- APO wahadłowca... -- przypomniał sobie Net. -- On ma takie mechaniczne ramię, którym może...

-- Obiecałam sobie, że dziś wieczorem nie będziemy o tym rozmawiać. -- Nika wzięła go za rękę. -- Zróbmy sobie jeden wieczór luzu.

-- OK. To nawet lepiej, bo już mnie męczy myślenie o tym. Patrz! -- Wskazał głową salon fryzjerski. Na kanapie siedziała Zosia. Przeglądała kolorowe pisemko, ale była tak spięta, że nie zauważyła, iż trzyma je do góry nogami.

Net chciał się przyjrzeć dokładniej, ale Nika pociągnęła go za rękę.

-- Chodź, bo znów się zestresuje. Chyba zmienia image. Wspominałam jej dziś o kręceniu włosów... Chociaż mówiłam, że robię to sama i używam wałków.

-- Dżis! -- wykrzyknął Net. -- Myślałem, że tak ci rosną świder-kowato. Pokażesz mi się kiedyś w wałkach?

-- Zapomnij.

-- Dobra, tak tylko pytałem. Wcale tego nie chcę. A jak znajdujesz na to czas? To chyba trochę trwa.

-- Robię to metodą bezwzrokową, kiedy czytam książkę.

-- Zakładasz wałki z użyciem autopilota... Ciekawe.

-- Znów idziemy bez sensu korytarzem.

-- Fakt. -- Net rozejrzał się. -- To może... Może dasz się zaprosić na ciacho?

154

-- Jasne! -- uśmiechnęła się szeroko. -- Zgłodniałam. -- Sięgnęła do jego włosów, wyjęła ze strzechy

kawałek popcornu i zjadła.

Cukiernia, jak i wszystko w tym centrum handlowym, nie była zbyt przytulna.

-- Mogliśmy pojechać do Zbędnych Kalorii -- zauważył Net.

Sernik, który zamówił starszy pan przed nimi, był dwa razy

mniejszy niż w kawiarni koło szkoły.

-- Nie podoba mi się tu -- mruknęła Nika.

Bez słowa wyszli z cukierni i wpadli na idących z przeciwka Aurelię i Lucjana.

Chłopcy przywitali się z uśmiechem, natomiast dziewczyny zmierzyły się niechętnym wzrokiem.

-- Co tu robicie? -- zapytała Aurelia.

-- Mamy rocznicę poznania -- wyjaśniła Nika.

-- My też. -- Aurelia uniosła dumnie głowę.

-- Przecież chodzicie ze sobą od balu halloweenowego.

-- To dwuipółmiesięczna rocznica.

-- Dziesięciotygodnica -- podsunął Net. -- A gdzie zamierzacie teraz iść? Moglibyśmy... auu... -- Nie dokończył, bo Nika ścisnęła mocniej jego dłoń.

Aurelia uniosła lekko brwi.

-- Idziemy... -- Rozejrzała się i dostrzegła wejście do eleganckiej restauracji. -- Idziemy tam. -- Wskazała głową. -- Ale nie wszystkich pewnie stać na takie miejsce...

-- No, mnie na przykład nie stać... -- zauważył Lucjan, po czym skrzywił się. -- Auu...

-- To na razie! Smacznych frytek z ketchupem życzę -- dodała Aurelia i pociągnęła Lucjana za sobą.

-- Mieliśmy iść na pizzę.

-- Zamówimy dzika pieczonego w truflach, nadziewanego musem ze szparagów.

Chłopak posłał im przepraszające spojrzenie i posłusznie podążył za Aurelią.

155

-- Pęknie stówka, co najmniej -- zauważył Net. -- A knajpa w centrum handlowym to żaden czad.

Nika tylko westchnęła.

-- Chodźmy na frytki -- powiedziała. -- Zanim ktoś do końca popsuje mi humor.

Poszli na food court*, mieszczący się na piętrze, na rozległym tarasie z widokiem na wielki hall wejściowy. W jednym z fastfoodo-wych barów Net zamówił tyle jedzenia i picia, że ledwo doniósł tacę do miejsca, które tymczasem wyszukała Nika. Stolik był wciśnięty w kąt za donicę z wielkim sztucznym kwiatem. Miejsce było mało romantyczne, ale przynajmniej szum rozmów tworzył anonimowe tło, a plastikowe liście osłaniały ich od reszty ludzi. Udało im się porozmawiać o wielu sprawach nawet niezahaczających o astronautykę. Na końcu zeszło na sytuację rodzinną Niki.

-- Muszę wytrzymać jeszcze cztery lata -- powiedziała. -- Jeśli się uda, będę bezpieczna.

-- Masz dobre oceny -- zauważył Net. -- Nikt nie powinien się czepnąć.

-- Muszę mieć dobre oceny, żeby dostawać stypendium. I tak ledwo starcza na wszystko. Próbowałam się zatrudnić jako kelnerka. Umalowałam się, ale poznali, że mam za mało lat.

-- Chciałaś pracować jako kelnerka?! -- Net spojrzał na nią niemal z przerażeniem.

-- Muszę znaleźć jakąś pracę -- powiedziała smutno. -- Jak skończą się pieniądze, to będzie koniec.

Z dołu rozległ się brzęk tłuczonego szkła.

-- Co to było? -- Nika wstała i spojrzała w dół.

-- Spadająca żarówka -- wyjaśnił Net. -- Prawie jak spadająca gwiazda. Możesz pomyśleć życzenie.

-- Chciałabym, żeby w najbliższym czasie nie było spadających gwiazd.

-- A nic dla ciebie osobiście?

-- Nie starczyło czasu.

* Food court (ang.) - ogólnodostępna część gastronomiczna w centrum handlowym.

156

Na szczęście żarówka spadła na pusty kawałek podłogi i nikomu nic się nie stało. W suficie widać było jedną ciemną lampę.

-- Chodźmy już -- poprosiła Nika.

Tym razem wyjątkowo Net odwiózł Nikę do domu i odprowadził do samych drzwi.

Przed garażem tata kończył krótkie szkolenie z obsługi super-samochodu. Był już wieczór i robiło się coraz zimniej.

-- Przedtem prowadziło się go jak kombajn zbożowy, teraz jak wahadłowiec -- podsumowała mama. -- Pociecha taka, że tylko pilot wojskowy będzie potrafił go ukraść.

-- A piloci wojskowi nie kradną -- odparł tata. -- Czyli nie ma problemu. Zapamiętałaś wszystko, czy powtórzyć?

-- Nic nie zapamiętałam. Jak powtórzysz, też nie zapamiętam.

-- Hm. Jak nie będziesz dotykać niczego poza dźwignią zmiany biegów i kierownicą, będzie sięzachowywał jak normalny samochód.

-- Brakuje mi mojego własnego autka -- westchnęła mama. -- Sobolak zmienia samochody co półroku.

-- Bo przyczepia do nich tyle rzeczy, że nie nadają się do jazdy -- zaśmiał się tata.

Wysiedli. Zza płotu ukłonił się im pan Sobolak, tym razem ubrany w elegancki czarny dres z żółtymi dodatkami. Mimo mrozu majstrował coś przy swoim nowym samochodzie. Felix miał uzasadnione podejrzenia, że każda zmiana, jakiej w nim dokona, będzie zmianą na gorsze.

-- Potrzebuję samochodu -- westchnęła mama. -- Może być jakikolwiek.

-- Jakikolwiek? -- zdziwił się Felix. -- Nie zależy ci na konkretnej marce?

-- Ma być czerwony i szybki. I nie może się wysuwać z zakrętów. Szlag mnie trafia, jak tracę czas w autobusach. Kiedy w War-

157

szawie będzie pięć linii metra, to zrezygnuję z samochodu. Na razie każdego dnia tracę półtorej godziny.

-- A właśnie -- przypomniał sobie tata. -- Jak rozmowa w sprawie pracy?

-- W ogłoszeniu napisali, że praca jest rozwijająca i że polega na kontakcie z ludźmi. Na miejscu okazało się, że praca rozwija, ale fizycznie. Samochód służbowy był faktycznie duży i czerwony, ale z wielkim logo napoju gazowanego.

-- Furgonetka do rozwożenia skrzynek z napojami po knajpach -- domyślił się Felix.

-- I miałabym nosić te skrzynki.

-- To czemu nie powiedzieli od razu, że chodzi o silnego faceta?

-- W pierwszej wersji ogłoszenia napisali „zatrudnimy mężczyzn" i jakaś gazeta się do nich przyczepiła, że niby dyskryminacja. Więc już nie piszą. I kolejny dzień w plecy. Nie znoszę tak marnowaćczasu.

Spod zaśnieżonego trawnika dobiegło przyciszone „Dum!". Tata westchnął i wymienił z synem porozumiewawcze spojrzenia. Wszyscy wrócili do ciepłego domu, a Felix od razu zszedł do piwnicy i uruchomił komputer. Podobnie jak Nika, cenił sobie prywatność i nie potrafił znieść Manfreda, stale aktywnego w komputerze. Umówili się więc z nim, że będą się porozumiewać za pomocą komunikatora Net.com.

Wywołany Manfred odezwał się od razu:

-- Cześć! Z jakich kłopotów pomóc ci się wyplątać?

Felix, przyzwyczajony do drobnych złośliwości programu, puścił je mimo uszu.

-- Manfred, mam prośbę. Wczoraj wieczorem wybrałem się z Golemem Golemem do lasu, niedaleko domu Gilberta.

-- Wiem. Mówił mi.

-- Fakt. Zapomniałem, że rozmawiacie ze sobą. Ten robot uciekł. To też wiesz?

-- Tak. Widziałem go trzema kamerami.

158

-- O to chciałem zapytać! -- ucieszył się Felix. -- Gdzie pojechał?

-- Najpierw przejechał plac Wilsona. -- Na ekranie otworzyło się nowe okno z zapisem pierwszej ze wspomnianych kamer. Przez środek placu, pomiędzy torami tramwajowymi przemknął kolcobot. Wyglądał jak koło, które odpadło od pędzącego samochodu. --Rozwinął prędkość jakichś osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. Wygląda na to, że chciał jak najszybciej uciec, bo nie przejmował się tym, że ktośgo może zobaczyć. Potem jednak zmienił strategię i przemieszczał się parkami i bocznymi ulicami. Zmieniał prędkość. Śmignął opłotkami Muzeum Wojska Polskiego, a potem zarejestrowałem go, jak pomykał aleją Wilanowską.

-- Więc zna miasto -- zastanowił się Felix. -- Wracał do domu.

-- Sugerujesz, że chodzi o dom Gilberta?

-- Hm. Nie wiem. Może. Muszę się nad tym zastanowić. Dzięki. Pójdę już spać.

-- Jakby co, chętnie pomogę. Też jestem ciekaw, o co chodzi. Miłych snów!

-- Nawzajem.

-- Chciałbym! -- Okienko Manfreda znikło.

No tak, program Al nigdy nie śpi. Felix wyłączył komputer i poszedł się umyć. Golem Golem na własnąprośbę został w hallu, na wszelki wypadek, gdyby kolcobot postanowił wrócić. Caban, wciąż nieufny w stosunku do nowego domownika, opuścił swoje posłanie, by spędzić noc w piwnicy, obok łóżka swojego pana.

Felix długo przewracał się z boku na bok. W głowie kłębiły mu się myśli o przyjaciołach, impręzie sylwestrowej, rakiecie i uciekającym kolcobocie. Próbował uporządkować to wszystko i zastanowić się, co tak naprawdę wie. Skupił się na kolcobocie. Uciekł, bo rozmarzł - to najbardziej prawdopodobne. Dlaczego to zrobił, to też jasne - każdy więzień ucieka, kiedy ma okazję. Zastanawiający był jednak sposób,

w jaki to zrobił. Nie krążył po piwnicy, obijając się o ściany i przewracając wszystko, tylko skierował sięwprost do drzwi. To jeszcze było łatwe do wyjaśnienia, w pamięci robota znaj-

159

dować się bowiem mogła baza danych z podstawowymi informacjami: jak wyglądają drzwi i do czego służą. Kiedy się ocknął, czyli wyszedł ze stanu uśpienia, pierwsze, co zrobił, to zlokalizował drzwi. Rzecz jasna nie miał mechanicznych dłoni i nie mógł ich otworzyć. Wykorzystał więc swoją masę, by się przez nie przebić. Do tej pory wszystko wydawało się proste. Ale dlaczego wybrał drzwi ogrodowe? Nie różniły się niczym od tych do gabinetu taty czy do łazienki. Najlogiczniejsze byłoby użycie drzwi frontowych, bo one wyraźnie się różniły. Jeśli jednak kolcobot wiedział, co to są drzwi, to być może wiedział również, że drzwi frontowe zwykle są wzmacniane. Felix zastanowił się nad tym i doszedł do wniosku, że kolcobot mógłby najwyżej wgnieść blachę, którą były obite. Komputer pokładowy dokonał więc analizy sytuacji i wybrał słabsze drzwi. Miał jedną szansę na trzy, że to będą drzwi prowadzące do wolności. Czemu więc nie wybrał drzwi do gabinetu taty usytuowanych vis-à-vis wyjścia z piwnicy? Może sensory termiczne wskazały, że drzwi ogrodowe są zimniejsze? Tylko gdzie miał zamontowane te sensory, skoro robot był w całości pokryty metalem?

Wniosek, który pojawił się na końcu, zaskoczył jego samego. Jak mógł to przegapić?! Konstrukcja kolcobota nie pozwalała na naciśnięcie klamki, tak samo jak na buszowanie po piwnicy domu Gilberta i przekręcanie zaworów w plątaninie rur. Albo więc zadaniem robota w sylwestrową noc było co innego, albo... była to tylko część większej konstrukcji. Kolejna myśl przyprawiła Felixa o zimny dreszcz. Roboty modułowe. Morten. Dum!

160

6. Nieprzespana lekcja geografii

Net i Nika bez entuzjazmu wysłuchali wniosków z nocnych rozmyślań Felixa.

-- Mówiłeś, że na obudowie nie było żadnych znaków -- przypomniała Nika.

-- Nie sprawdzałem pod obudową -- odparł Felix. -- Nie wiedziałem, jak ją zdemontować. Chciałem to zrobić następnego dnia. Ten robot to ważny trop.

-- Jeśli to ma coś wspólnego z Mortenem, to ja umywam macki -- oświadczył Net. -- Nie pamiętasz, co było poprzednio? Omal nie zginęliśmy!

Felix westchnął ciężko.

-- A jak poszukiwania Wielkiego Antycypatora?

-- Nie najlepiej -- przyznał Net. -- Wczoraj mama wyciągnęła wtyczkę z kontaktu i przez cały dzieńprogram nie mógł przeszukiwać pocztowej bazy danych. Zmodyfikowałem Mały Wzór, ale to nie wystarczyło.

-- Mały Wzór?

161

-- Nazwałem go tak, żeby się nie myliło. Duży Wzór, to ten do wyliczenia miejsca upadku rakiety, a Mały do odszukania naszego geniusza. No więc do tego Małego dodałem koszt paczki. Jak trzeba przesłaćgolarkę, to paczka jest tańsza niż w przypadku odkurzacza. Kolo akurat w zeszłym tygodniu wygrałgolarkę, więc mój program odrzucił wszystkie paczki powyżej piętnastu złotych. Dzięki temu mamy jakieśtrzysta pięćdziesiąt adresów.

-- Gdybyśmy wiedzieli, jak wygląda, moglibyśmy próbować go szukać -- wtrąciła Nika.

-- Nikt nie ma wypisane na twarży „Jestem genialnym matematykiem" -- przyznał Net. -- Potrzebujęwięcej danych. W obecnym tempie liczba adresów będzie się zmniejszać o połowę tak co tydzień...

-- Jeśli facet naprawdę jest taki genialny -- powiedział Felix -- to za dwa tygodnie wybierze się na wycieczkę do innego miasta. A jak sytuacja u ciebie w domu?

-- Tata przeniósł się na kanapę w swojej pracowni. Mama powiedziała, że ma przyjechać jakaśbabcia z Australii, żeby jej pomóc przy bliźniakach. Tata jest tak podminowany, że aż iskrzy.

-- Nie wiedziałem, że masz babcię...

-- Też nie wiedziałem. To znaczy wiedziałem, ale nigdy nie myślałem o niej jak o kimś prawdziwym.

Dyskusję przerwał im zbliżający się korytarzem dyrektor magister inżynier Juliusz Stokrotka. Towarzyszyłmu wysoki mężczyzna w eleganckim, czarnym garniturze oraz drobna blondynka z za dużym neseserem. Było za późno, by uciekać, więc przyjaciele stali w miejscu, licząc na to, że tamci ich miną.

-- Lamperia* jest pomalowana do wysokości stu dziesięciu centymetrów, panie inspektorze. -- Stokrotka zatrzymał się, towarzyszący mu mężczyzna zrobił bowiem to samo pół sekundy wcześniej. Asystentka wyciągnęła z kieszeni żakietu zwijaną miarkę i zmierzyła odstęp od podłogi do górnej krawędzi płaszczyzny zamalowanej farbą olejną.

* Lamperia - dolna część ściany malowana, najczęściej na olejno, dla ochrony przed zabrudzeniem. 162

-- Sto dziewięć centymetrów i dziewięć milimetrów -- oznajmiła.

-- Niestety. -- Inspektor odznaczył pozycję w wypchanym papierami clipboardzie. -- Brakuje milimetra.

-- Domaluje się -- machnął ręką Stokrotka. -- Wyślę woźnego z pędzelkiem.

-- Nic z tego, panie dyrektorze. Norma mówi o równomiernej powierzchni. Nie ma mowy o domalowanym paseczku.

-- Tą samą farbą domaluje.

-- Ma pan certyfikat producenta o zawartości mikroelementów w posiłkach pracowniczych? -- Inspektor wbił wzrok w dyrektora.

-- Jakich... posiłkach?...

-- Posiłkach, które jedzą w przerwie na lunch pracownicy fabryki farb. Tej fabryki, której produktu użył pan do pokrycia powierzchni ścian.

-- Nigdy o tym nie myś... Znaczy, zadzwonię do księgowej i to sprawdzę!

-- Nazwa producenta?

-- Nie mam pojęcia, co to za farba...

-- Więc pewnie nie wie pan również, czy na linii produkcyjnej stosowane są wentylatory o przepisowej mocy trzystu pięćdziesięciu watów?

-- To pewnie gdzieś w Chinach... -- Stokrotka rozłożył ręce. -- Nie sądziłem, że kontrola będzie aż tak dokładna.

-- Wieeelu tak myśli. -- Inspektor smutno pokiwał głową. -- Farbę trzeba będzie zeskrobać i położyćnową.

-- Może miarka jest niedokładna -- rozpaczliwie próbował ratować sytuację dyrektor.

-- Ma wszystkie certyfikaty. -- Inspektor spojrzał na asystentkę, a ta położyła na ziemi neseser i zaczęła przeglądać znajdujące się wewnątrz papierzyska. Po chwili uniosła wzrok i pokręciła przecząco głową.

-- Wyrzuć to! -- krzyknął inspektor. -- Wyrzuć to natychmiast!

163

_

-- Nie mogę! -- Asystentka trzymała miarkę jak rozgrzany kawałek metalu. -- Ją trzeba utylizować. Nie wolno jej, ot tak, wyrzucać do śmieci.

-- Czy wobec tego podtrzymuje pan wynik kontroli piwnicy? -- zapytał dyrektor. -- Była mierzona tąmiarką.

Inspektor nie odpowiedział, za to zwrócił się do asystentki:

-- Po pracy pojedziesz do zakładu utylizacji miarek i załatwisz sprawę zgodnie z procedurami. Teraz owiń w jakiś papier i schowaj.

-- Tak jest!

Przeszli obok trójki przyjaciół i zaczęli schodzić schodami. Inspektor zatrzymał się w połowie.

-- Schody są przedwojenne -- powiedział szybko przepraszającym tonem dyrektor.

-- Jutro zmierzymy wysokość stopni -- odparł inspektor, po czym krzyknął na asystentkę. -- Zostaw tę miarkę! Nie wolno jej używać. Nawet patrzeć na nią nie wolno.

Przyjaciele odprowadzili wzrokiem dziwaczną trójkę.

-- To nie są agenci -- odetchnął Felix. -- To jacyś inspektorzy budowlani czy coś w tym stylu.

-- O czym to mówiliśmy? -- zapytał Net.

-- O tym, że jedyne, co możemy zrobić -- odparła Nika -- to dopracować wzór i przekazać go komuś z Instytutu Badań Nadzwyczajnych.

-- To WY o tym mówiliście -- zauważył Felix. -- Ja mówiłem, że powinniśmy też iść tropem kolcobota.

Nika pokręciła głową.

-- Chodźmy do sali. -- Zarzuciła torbę na ramię. -- Za minutę ósma.

Razem z Netem ruszyła korytarzem. Felix stał w miejscu. Z ponurą miną zapatrzył się w okno. Co powinien zrobić? Zgodzić się z nimi, czy działać na własną rękę?

Kątem oka zobaczył znajomą postać, wchodzącą po schodach. Spojrzał na nią.

164

-- Nika? -- zdziwił się. -- Przed chwilą...

Zamilkł nagle i spojrzał za siebie. Nika wchodziła właśnie do klasy. Odwrócił się w stronę schodów. Dziewczyna w glanach, spódniczce w szkocką kratę i kurtce jeansowej stała przed nim i patrzyła na niego wyczekująco. Rude loki spływały na ramiona. Brakowało tylko piegów.

-- Zosia? -- zapytał ostrożnie.

-- Zauważyłeś mnie wreszcie. -- Oczy dziewczyny błyszczały nienaturalnie, a jej nieśmiałość gdzieśzniknęła.

-- Gdybyś się przebrała za wóz strażacki, też bym zauważył.

-- Nie przebrałam się za nikogo.

-- Jasne, że nie przebrałaś się za nikogo, tylko za Nikę.

-- To mój nowy image.

Felix pokręcił głową i poszedł do sali. Na jego miejscu, obok Neta siedziała Nika.

-- Mogę? -- zapytała. -- Tylko na tej lekcji.

Felix wzruszył ramionami i usiadł na miejscu Niki. Chwilę później obok niego usiadła Zosia. Inni nie zwrócili na nią uwagi - wszyscy najwyraźniej pomyśleli, że to Nika.

-- Usiadłeś koło mnie -- zauważyła Zosia. -- Zamieniłeś się z Niką.

-- Ona zamieniła się ze mną -- sprecyzował sucho.

Równo z dzwonkiem do sali wkroczyła Konstancja Konstantyno-polska, geograficzka. Była siwowłosą, chudą, wręcz zasuszoną sześćdziesięciolatką. I zdecydowanie: nie weszła do sali, tylko wkroczyła i nie usiadła na krześle, tylko na nim zasiadła. Otworzyła dziennik i sprawdziła listę obecności. Wyglądała na zawiedzioną, że nie może nikomu wstawić choćby spóźnienia.

-- Dziś zajmiemy się Indiami -- oznajmiła, po czym przez kilkanaście minut monotonnym głosem wymieniała nazwy indyjskich stanów, terytoriów, miast i recytowała dane statystyczne. A wszystko to z głowy.

165

Gdy wreszcie zamilkła, wyglądała jak szykujący się do ataku drapieżnik, z tym dyskretnym uśmiechem pewności, że atak będzie udany.

-- A teraz sprawdzimy, co zapamiętaliście z tego, co powiedziałam -- oznajmiła. Splotła dłonie, ażstrzyknęły kostki, i powiodła po klasie wzrokiem znad okularów, jak orlica wypatrująca ofiary z wysokiego szczytu. Nagle jej twarz stężała, a usta zwęziły się w wąską kreskę. Wbiła wściekłe spojrzenie w Zosię, a ściślej mówiąc w czubek jej głowy. A Zosia spała z głową na blacie i rękami zwisającymi prawie do ziemi. Nauczycielka znalazła odpowiednią rubryczkę i z satysfakcją wpisała tam coś, co sądząc z ruchu ręki, mogło być tylko jedynką.

-- Jak panna Mickiewiczówna się obudzi, powiedzcie jej, że ma pałę za spanie na lekcji.

-- Ale ja nie śpię! -- zaprotestowała Nika.

Nauczycielka spojrzała na Nikę, uniosła nieco brwi, potem przeniosła wzrok na Zosię, i znów na Nikę.

-- Faktycznie -- przyznała z niechęcią. -- Ale już wpisałam. Nie będę kreślić.

-- Ale... -- Nikę zatkało. Spojrzała na śpiącą Zosię i zatkało ją jeszcze bardziej.

-- Po prostu następnym razem, jak będziesz miała dostać jedynkę -- powiedziała nauczycielka -- przypomnij, żebym ci jej nie stawiała, bo już masz.

-- Kiedy ja nie planuję dostać jedynki.

-- Na pewno się jakaś trafi -- uspokoiła ją Konstancja. -- Do końca semestru jeszcze dwa tygodnie.

Dziewczynie opadły ramiona. Felix szturchnął Zosię

-- Mam miesięczny... -- mruknęła przez sen i odwróciła głowę na drugą stronę.

Konstancja dla porządku dostawiła jedynkę w rubryczce Zosi i straciła zainteresowanie jej osobą. Kontynuowała lekcję, jakby nic się nie stało.

166

_

Gdy tylko rozbrzmiał dzwonek, Nika zerwała się z miejsca i podeszła do zbierającej się do wyjścia nauczycielki.

-- Chciałabym się poprawić na szóstkę -- oświadczyła.

Geograficzka zmierzyła ją protekcjonalnym spojrzeniem i zamaszystym ruchem otworzyła dziennik. Ciężkie opary perfum zakręciły Nice w nosie.

-- W tym semestrze nie ma już wolnych rubryczek -- oświadczyła. -- Możesz zaliczyć na czwórkę, jak ci się uda.

-- Ale moja średnia... -- próbowała protestować Nika. -- Muszę mieć wysoką średnią do stypendium.

-- Sama przecież wiesz -- nauczycielka zatrzasnęła dziennik -- że z jedynki da się zrobić tylko czwórkę, a i tak będzie koślawa.

Wstała i wyszła z sali.

Nika odwróciła się do Zosi, która rozbudzona wodziła nieprzytomnym wzrokiem dookoła.

-- Nie myślałaś, żeby udawać Klemensa? -- zapytała z wściekłością Nika.

-- Teraz widzisz? -- triumfowała Aurelia. -- Broniłaś jej, a oto wdzięczność. -- Wskazała dłonią Zosię, jakby pokazywała eksponat w muzeum. -- Myszą pozostanie Myszą, nawet jak się przefarbuje.

Obrzuciła ją pogardliwym spojrzeniem i wyszła.

Nika przyjrzała się dokładnie Zosi, z której w czasie snu wyparowała poranna śmiałość. Dłużej zatrzymała wzrok na butach.

-- Kupiłaś tanie podroby -- stwierdziła. -- Rozwalą się za kilka miesięcy.

Felix usiadł przed komputerem i westchnął. Rozmowa z przyjaciółmi, a przede wszystkim z Netem, bardzo by mu teraz pomogła. Niestety, został sam z problemem. Wywołał przez Net.com Manfreda. Przynajmniej na niego mógł jeszcze liczyć.

-- Możesz przeszukać zapisy z kamer w okolicach Wilanowa? -- poprosił. -- Może gdzieś w rogu kadru mignęło ci ostatnio coś przypominającego kolcobota.

167

r

-- Sprawdziłem to po naszej ostatniej rozmowie -- odparł program. -- Ani śladu. Kamery miejskie nie obserwują wszystkiego.

-- Prześlij mi te trzy poprzednie zapisy.

Felix wstał, odnalazł na półce papierowy plan miasta w jednym arkuszu i rozłożył go na biurku. Położyłnakrętki w miejscu, gdzie znajdował się ich dom, oraz tam, gdzie kamery zarejestrowały przejazd kolcobota. Po namyśle i przejrzeniu nagrań zamienił nakrętki na wkręty do drewna, by zaznaczyć równieżkierunek, w jakim zmierzał uciekinier.

-- Golem Golem! -- zawołał.

Robot, ładujący się akurat z kontaktu, uniósł głowę.

-- Słucham?

-- Widziałeś, jak kolcobot wstał i zeskoczył z blatu?

-- Tak. Stale monitoruję otoczenie.

-- Więc widziałeś, jak przymierzał się do ucieczki?

-- Tak.

-- I nie próbowałeś go złapać?

-- Jego zamiary stały się oczywiste na dwie sekundy przed wybiciem dziury w drzwiach. Był zbyt szybki.

-- Opowiedz mi, co dokładnie widziałeś.

Golem Golem prostymi zdaniami opisał sytuację tak, jak ją zapamiętał Felix. Gdy skończył, chłopak nagle zdał sobie sprawę, że znów przeoczył coś oczywistego.

-- Zaraz... -- zastanowił się. -- W jaki sposób działa twoja pamięć?

-- Prowadzę ciągły zapis tego, co rejestrują moje sensory. W nocy mam mniejszy dopływ bodźców. Wykorzystuję ten czas na kompresję starych, mniej ważnych nagrań. Zwalniam miejsce w pamięci.

Felix klepnął się dłonią w czoło.

-- Po co ja cię wypytuję o szczegóły, skoro mogę obejrzeć nagranie... Widzisz mój komputer?

Robot spojrzał na komputer.

-- Stoi na biurku.

168

-- Chodzi o to, czy widzisz go w sieci. Prześlij mi zapis ze wszystkich sensorów z ucieczki.

-- Robi się.

Na ekranie komputera pojawił się pasek postępu kopiowania.

To było oczywiste. Felix stwierdził z rozdrażnieniem, że Net wpadłby na to od razu - był przecież twórcąprogramu zarządzającego robotem. Tak więc to, co zaraz zobaczy, mógłby obejrzeć dzień wcześniej. Doba w plecy, a czasu coraz mniej... Ile jeszcze takich rzeczy przeoczył? Rozwiązywanie problemów zdecydowanie gorzej szło w pojedynkę.

Ekran wypełniły cztery okna. Pierwsze ukazywało zapis w paśmie widzialnym, a że pochodził z nocy, niemal nic nie było widać. Drugi był w podczerwieni, trzeci termograficzny, a ostatnie okno pozostawało czarne. Jedynie monochromatyczny zapis w podczerwieni pozwalał się w czymkolwiek zorientować. Wtedy Golem Golem stał w tym samym miejscu co teraz, w głębi pokoju, z przewodem wpiętym w gniazdko elektryczne. W kadrze mieściło się łóżko ze śpiącym Felixem, schody na parter i blat roboczy, na którym leżał kolcobot. Zapis termograficzny dawało się odczytać przez porównanie go z tym podczerwonym, był bowiem mozaiką kolorowych plam na czarnym tle. Czerwieńsze oznaczały obszary cieplejsze, a niebieskie - chłodniejsze. Kołdra miała kolor fioletowy, a wystająca spod niej noga Felixa pomarańczowy. Najjaśniejszym, niemal białym obiektem był kaloryfer, którego temperatura wykraczała poza skalę.

-- Na pięć minut przed ucieczką temperatura kolcobota zaczęła rosnąć -- wyjaśnił Golem Golem.

-- Dlaczego mnie nie ostrzegłeś?

-- Nie prosiłeś o to. Temperatura wzrosła o trzy stopnie ponad temperaturę powietrza. To nie było niebezpieczne.

-- Zawsze jest niebezpiecznie, jeśli dzieje się coś... niecodziennego.

-- Następnym razem będę o tym pamiętał.

169

Na oknie z zapisem termograficznym, w miejscu, gdzie leżał kol-cobot, zaczął się pojawiać niebieski odcień.

-- Czarne jest wszytko poniżej osiemnastu stopni -- wyjaśnił robot. -- Niebieski oznacza dwadzieścia stopni, a czerwony trzydzieści. Skala kończy się kolorem białym przy czterdziestu stopniach.

-- Przecież ta kamera termiczna miała mieć większy zakres temperatur -- przypomniał sobie Felix.

-- Ograniczyłem teraz skalę, by uczytelnić film.

Ożyło czwarte okno - pojawiły się na nim kolorowe błyski. To był graficzny zapis tego, co odbierały mikrofony Golema Golema. Kol-cobot wyglądał jak rozmyta plama zmieniająca kolor z niebieskiego na fioletowy i dalej, na czerwony. Z głośników komputera dobiegał odgłos rozpędzającego się odkurzacza. Felix domyślił się, że w tym oknie kolor oznacza częstotliwość dźwięku. W tym momencie kontury dźwiękowych obrazów wyostrzyły się, a w miejscu czarnego tła pojawiły się niewyraźne zarysy pomieszczenia - zapewne wtedy właśnie Golem Golem włączył aktywny sonar, czyli zaczął emitowaćultradźwięki. Kołdra i wszelkie miękkie elementy pozostały czarne - nie odbijały dźwięków. Tak widząświat nietoperze, przemknęło przez myśl Felixowi.

Pierwszy ekran wypełnił się światłem reflektora i wreszcie pokój zaczął wyglądać, jak powinien. Pierścienie z kolcami kręciły się. Za chwilę wstanie i ruszy po schodach. W rozgrzanej do pomarańczu plamie w oknie termowizyjnym Felix domyślił się swojej twarzy. To było wtedy, gdy się nagle rozbudził i myślał, że wciąż jest w kabinie odrzutowca. Kolcobot podniósł się, zeskoczył ze stołu i przesuwając dywan, pognał w stronę schodów. W oknie akustycznym spod jego kolców błyskały zielone petardy i uderzały o podłogę. Wtedy wszystkie cztery obrazy drgnęły - Golem Golem ruszył z miejsca i rozpocząłpościg. Kolcobot z niesamowitą prędkością wtoczył się po schodach i z wielobarwnym hukiem rozniósłdrzwi. Golem Golem biegł za nim po schodach.

170

Felix obserwował cztery zapisy i usiłował złożyć to w całość. Mózg ludzki był przystosowany do odbierania jedynie małej części tych bodźców. To, co działo się na ekranie akustycznym, było najbardziej niesamowite. Szczekający Caban wyglądał, jakby z pyska leciały mu snopy niebieskich iskier. Kiedy piszczał, spomiędzy zębów wypełzły mu białe, rozedrgane wąsy. Przez rozbite drzwi ogrodowe do domu wpływały szarosine odgłosy miasta i żółtawe krople uciekiniera terkoczącego na śniegu. Golem Golem spojrzał w lewo, na drzwi wejściowe. Z ich powierzchni kapały takie same krople. Robot otworzył drzwi i wybiegł w kolorową dźwiękami noc. Kolcobot, zostawiając za sobą złotą smugę jęku silników, przeskoczył nad ogrodzeniem. Golem Golem dopadł furtki. W kadrze pojawiła się jego stalowa dłoń, zamek strzelający błękitnymi iskrami zwalniacza i ulica. Chwilę później Felix zobaczył samego siebie, z żółtym obłokiem słów wydobywającym się z ust. Z głośników dobiegło polecenie „Stój!". Kolcobot w rozbryzgach zielonych klaśnięć oddalał się ulicą w kierunku szarej, pulsującej purchawki miejskiego gwaru. Strzelały w nią białe błyskawice klaksonów, pomarańczowe smugi kół tramwajów i granatowe pomruki ciężarówek. Sypiąc iskrami spod kapci, na ulicę wybiegli rodzice. Jedwabny szlafrok mamy szeleścił beżowymi ziarenkami. Z ust całej trójki zaczęły się wydobywać obłoki rozmowy. Tata mówił na zielono, mama na żółto. W furtce fioletowo dyszał Caban.

W oknie termowizyjnym wszyscy wyglądali jak płonące postacie na czarnym tle. Parowało z nich ciepło i ulatywało w mroźną noc.

-- Tak widzisz świat? -- zapytał Felix.

-- Tylko tak można go wyświetlić na ekranie. Inaczej nic byś nie zrozumiał.

Felix poczuł się ubogo ze swoim niedoskonałym wzrokiem pracującym tylko w paśmie, no właśnie, widzialnym. Ale z drugiej strony, Golem Golem nie czuł zapachów ani smaków, a dotyk odbierał tylko jako opór naciskanego przedmiotu. Nie warto byłoby się zamieniać.

171

Przewinął do momentu, gdy kolcobot wstawał. Wcisnął pauzę i zrobił powiększenie. Na centralnym pierścieniu, pomiędzy tymi napędowymi, pojawiła się ciemna kreska. Z pobieżnych oględzin, dokonanych przez Felixa w poniedziałek, wynikało, że ten pierścień jest poprzecinany skomplikowanym wzorem szczelin. Dokładnie zbadać ich nie zdołał, ale pamiętał, że nie było tam żadnych większych przerw. Przewinął do następnej klatki. Tak! Jedna z płytek składających się na pierścień uchyliła się, a to, co było pod nią, okazało się małym obiektywem. Kolcobot widział otoczenie i wybrał najlepszą trasęucieczki! Zapewne więc szczeliny w obudowie były ruchomymi osłonami różnych urządzeń. Przewinąłjeszcze dalej, do chwili, gdy obudowa zaczęła się rozgrzewać. Wbił wzrok w okno z zapisem w podczerwieni. Czekał. Po półtorej minuty jego cierpliwość została nagrodzona: w innym miejscu pierścienia otworzyła się większa klapka, a pod nią na moment błysnęło szkło innego obiektywu. Kolcobot miał więc czas, by przeanalizować sytuację i przygotować się do ucieczki.

Felix usiadł wygodniej w fotelu i przejrzał całe nagranie, przebiegając wzrokiem między czterema oknami.

Nagle zesztywniał. Była to jedna z ostatnich sekund nagrania. Gdy wszyscy wracali do domu, w kadrze kamer Golema Golema znalazł się fragment ulicy z drugiej strony domu. W zaparkowanym sto metrów dalej samochodzie świeciły na pomarańczowo dwie głowy siedzących ludzi. Termowizyjny zapis urwał sięrazem z innymi, ale to było pewne. Dwoje ludzi siedziało w samochodzie nieznanej marki.

-- Dlaczego mi o nich nie powiedziałeś? -- zapytał Felix.

-- To normalne, że w samochodach siedzą ludzie.

-- Nie, jeśli jest środek nocy i zima, a oni siedzą tam od wielu godzin. Silnik prawie już wystygł, zobacz. -- Przód samochodu był niewiele jaśniejszy od otoczenia. -- Albo mają ogrzewanie postojowe, albo nieźle marzną.

Felix domyślał się, kto był w samochodzie, i teraz zastanawiał się, czy się cieszyć, czy martwić. Faceci w czerni wiedzieli już

172

0 nich, ale z drugiej strony nie mieli dowodów, że to Felix i przyjaciele odpalili rakietę. Inaczej cała trójka już siedziałaby w pokoju przesłuchań. Po co więc obserwowali dom?

Felix wyjął z szuflady pudełko z cyberszpakiem, włączył go i postawił na blacie.

-- Sprawdź, czy nikt nie obserwuje domu -- rzucił do Golema Golema.

Robot skinął głową. Sięgnął stalowym ramieniem i otworzył okienko, a kontrolowany przez niego ptak wystartował i wyleciał na zewnątrz.

Felix wrócił do mapy. Zdjął z niej wkręty, a w ich miejsce narysował strzałki z opisem daty i godziny obserwacji. Być może na ostatnim odcinku drogi uciekający kolcobot już nie kluczył. Nie musiał przecieżunikać ruchliwych i oświetlonych neonami ulic centrum. Aleję Wilanowską przekroczył pod ostrym kątem, co mogło oznaczać, że faktycznie zmierzał prosto do celu i nie tracił czasu na mylenie śladów. Ponownie przejrzał zapis z kamer Manfreda, ale niczego nowego nie zauważył.

Cyberszpak wrócił do domu. Golem Golem zamknął okno

1 oznajmił:

-- Brak podejrzanych osób w samochodach w promieniu około trzystu metrów.

Felix skinął głową, wyłączył szpaka i zastanowił się nad jeszcze jedną rzeczą, o której wcześniej nie pomyślał. Kiedy kolcobot zderzył się z Land Roverem, gdzieś przecież zmierzał. Nie był na nocnym spacerze w lesie. Chłopak wyjął z plecaka GPS-a i sprawdził dokładne miejsce zderzenia. Ocenił kierunek, w jakim jechał wtedy samochód, dzięki czemu ustalił, skąd nadjechał kolcobot. Uśmiechnął się z zadowoleniem i naniósł na mapę piątą strzałkę. Nie trzeba było wysilać wyobraźni, by zobaczyć, że strzałka z lasu i ta z alei

Wilanowskiej wskazują niemal idealnie dom Gilberta.

* * *

173

Wjechali na najwyższe piętro apartamentowca. Net wyjął z plecaka klucze i delikatnie, jakby rozbrajałbombę, otworzył drzwi. Dom wydawał się dziwnie pusty i nieprzyjazny. Wszystkie drzwi były pozamykane. Z drugiej strony salonu za ruchomą, teraz zasuniętą ścianą z mlecznego szkła widać było niebieskawy poblask monitorów.

-- Okopaliśmy się na pozycjach -- Net szepnął na ucho Nice i przyłożył palec do ust, by nic nie mówiła. -- Tata przeniósł się całkowicie do swojej pracowni. Mama prawie nie wychodzi z pokoju bratosiostry.

Na palcach przeprowadził dziewczynę do swojego pokoju i zamknął drzwi. Nika zdjęła kurtkę.

-- Jakoś tak cicho... -- zauważyła.

-- Doszło do tego, że komputer mogę włączyć, dopiero jak wrócę ze szkoły, a i to na krótko. O muzyce nawet nie myślę. Napijesz się?

Pokręciła głową. Usiedli na kanapie. Nika zamyśliła się z ponurą miną. Net przyglądał się jej badawczo dłuższą chwilę.

-- Co się tak depresjonujesz? -- zapytał wreszcie.

-- Fatalny dzień.

-- Tak się przejmujesz tą pałą? Poprawisz sobie w przyszłym semestrze, a Konstancji zrobimy jeszcze jakiś niefajny żarcik. -- Uśmiechnął się złośliwie pod nosem. -- Parę pomysłów już mam.

-- Nie o to chodzi. -- Pokręciła głową. -- Wszystko drożeje. Pewnie tego nie zauważasz, bo nie płacisz rachunków. Ja muszę o tym myśleć. Jeśli stracę stypendium, nie będę mogła zapłacić czynszu, prądu, gazu, wody... Muszę mieć średnią 5,0, żeby utrzymać stypendium. Ta jedynka z geografii oznacza, że będęmiała 4,95...

-- Ja cię! -- przeraził się Net. -- Minimalnie. Może z nią pogadać w sześcioro oczu.

-- Sześcioro?

-- Ma okulary.

174

-- Aha... Pamiętasz, jak próbowaliśmy z nią rozmawiać rok temu? Mała szansa, że teraz się uda.

Net zastanowił się.

-- Gilbert pewnie potrafiłby stworzyć odczynnik do usuwania tuszu z papieru...

-- Konstancja bardzo dobrze pamięta tę jedynkę. -- Nika spojrzała na niego poważnie. -- A poza tym mieliśmy unikać kłopotów.

-- No... była taka koncepcja. -- Net spojrzał na nią uważnie. -- Też się zastanawiasz, co by zrobił Felix?

-- Pomyślałam o tym -- przytaknęła.

-- Skonstruowałby urządzenie, które zmieniłoby podstawowe prawa fizyki naszego wszechświata na takie, gdzie 4,95 to byłoby więcej niż 5,0. Felix zwykle rozwiązuje problemy w tak absurdalny sposób... -- Net rozłożył ręce.

-- Ale zwykle to działa. Z początku wygląda absurdalnie, a potem okazuje się, że działa.

-- OK -- zgodził się Net. -- Mnie też przemknęło przez myśl, co by zrobił Felix. Ale nie jestem Felixem, więc ci nie odpowiem. A Felix też nam nie odpowie, bo chyba się na dobre obraził... Trudno. Nie zamierzam szukać mechanicznych kumpli kolcobota, jeśli istnieje choćby szansa, że jest w to zamieszany Morten.

-- Też nie chcę tego robić -- przyznała Nika -- ale z Felixem powinniśmy pogadać, żeby wszystko było jak dawniej. Sprawę rakiety też powinniśmy rozwiązać.

Net westchnął.

-- Coś ci pokażę. -- Wstał z kanapy, usiadł na swoim ulubionym fotelu i włączył komputer. To było dziwne uczucie włączać sprzęt, który powinien pracować przez całą dobę.

Kolejne komunikaty startującego systemu wyświetlały się na dole ekranu i biegły w górę, wypierane przez następne. Nika oparła się obok o blat i popatrzyła na Warszawę. Przez odsłonięte żaluzje widać było przesuwające się małe światełka pojazdów i różowopoma-rańczową łunę nad stolicą. Myśl, że gdzieś tam mogłaby spaść rakie-

175

ta zdolna poczynić spustoszenia większe niż bomba przeciwlotnicza, była z pewnością większym problemem niż zagrożone stypendium.

-- Zerknij no tutaj -- mruknął Net. Dziewczyna usiadła mu na kolanie, tak by nie zasłaniać ekranu. Objął ją lewą ręką, prawą klikając po dwóch klawiaturach. Na ekranie wyświetliła się znajoma mapa Polski i okolic. Czerwona smuga o rozmytych krawędziach przecinała obrazek w poprzek, a najintensywniejsza czerwień przechodziła przez Warszawę.

-- Tak wygląda nasza przyszłość za dwa tygodnie -- powiedział.

-- Wprowadziłem parametry temperatury według uśrednionej prognozy pogody z kilku serwisów. Zobacz, co się stanie, jeśli będzie cieplej o pięć stopni. -- Smuga wyraźnie przesunęła się na północ.

-- Teraz zobacz, co się stanie, jak tego dnia zamiast śniegu spadnie grad. -- Uderzył kilka klawiszy i smuga przesunęła się na zachód prawie do Łodzi.

-- Może się nie znam na fizyce ani astronautyce -- zauważyła Nika -- ale zmiana temperatury powietrza o kilka stopni nie powinna tak wpływać na tor lotu rakiety.

-- Wiem o tym. -- Net pokiwał głową. -- W ogromnym skrócie... -- Zawahał się, szukając odpowiedniego słowa. -- W ogromnym skrócie, jesteśmy głęboko w wielkiej niewiadomej, a mój Duży Wzór jest do niczego. Gdzieś tkwi w nim poważny błąd, a ja nie potrafię go znaleźć.

-- A Mały Wzór? -- zapytała Nika. -- Ten, który miał znaleźć Wielkiego Antycypatora?

-- Mały Wzór jest poprawny, ale bezużyteczny, bo mamy za mało czasu. Znalezienie faceta tąmetodą zajęłoby z miesiąc. Można to zrobić szybciej, ale to wymaga włamu do serwera totalizatora. Pamiętasz, jak mówiłaś, że stoimy po kostki w błocie i nie powinniśmy wchodzić po kolana? Włam do tego serwera jest wejściem w kłopoty po pas. Tam się obraca takimi pieniędzmi, że każda próba włamania oznacza uruchomienie mechanizmów, o jakich wolimy nie wiedzieć.

Nika smutno pokiwała głową.

176

-- To chyba byłyby kłopoty po szyję. -- Wstała. -- Nie rób niczego głupiego. Jadę zakuwać geografię. Może jakoś przebłagam Konstancję, żeby zrobiła mi poprawkę. Przecież nie jest potworem, a to było zwykłe nieporozumienie.

-- Mówiła coś o czwórce -- przypomniał sobie Net. -- Jak dobrze z nią zagadasz, to przerobi ci

jedynkę na czwórkę.

-- To nie wystarczy. Wtedy będę miała średnią 4,99.

-- Wredny babsztyl. -- Net zmarszczył brwi. -- Ktoś powinien jej uporządkować w głowie.

-- Gdybym miała ojca, to poszedłby do niej na rozmowę i jedynka by zniknęła. -- Nika spuściła głowę.

-- Nie to miałem na myśli.

-- Wiem... Nie mam się jak poprawić z innego przedmiotu. Chyba że z zachowania, ale nie wiem, co musiałabym zrobić, żeby mieć wzorowy.

-- Chyba nikt nie ma powyżej bardzo dobrego. Żeby mieć wzorowy, trzeba by sprzedać nerkę.

-- Muszę spadać. -- Zakładała już kurtkę. -- Poważnie mam zamiar się pouczyć.

-- Odwieźć cię? -- Net wstał.

-- Przecież mam stąd tramwaj pod sam dom.

-- Fakt. Nó i znasz ziomali ze swojego sąsiedztwa.

-- Znam. Nie ruszą mnie, a może nawet obronią, jakby co. Popracuj lepiej nad Dużym Wzorem.

Odprowadził Nikę do drzwi. Potem chyłkiem przemknął do kuchni, zagotował wodę, zalał wrzątkiem chińską zupkę i wrócił do pokoju. Zasiadł przed komputerem i otworzył edytor z Dużym Wzorem. Zdecydowanie łatwiej było go modyfikować na komputerze niż na papierze, gdzie poprawki, skreślenia i nowe zmienne czyniły całość nieczytelną. Jednak nawet tutaj układ piętnastu równań stawał się zbyt skomplikowany, by go w całości ogarnąć umysłem. Był to pierwszy moment w życiu Neta, kiedy osiągnąłkres swoich możliwości, kres wyobraźni matematycznej. Dotychczas problemy, które

177

rozwiązywał, były czasochłonne, trudne, nawet bardzo trudne, ale rozwiązywalne. W wakacje, mając do dyspozycji jedynie pióro i papier, zdołał rozgryźć działanie Kryształowego Serca, sterującego pierścieniem teleportera*. Tym samym rozwiązał problem nurtujący miesiącami kilkudziesięciu naukowców. Jednak ten Duży Wzór go przerastał. Musiał przyznać przed samym sobą, że nie ogarnia go.

Patrzył na własnoręcznie stworzone równania i nie rozumiał ich. Brakowało mu dyskusji z racjonalnym do bólu Felixem, który potrafił znaleźć zaskakująco proste rozwiązania skomplikowanych spraw.

-- Lipa -- powiedział sam do siebie. -- Wielka lipa. Gigantyczna wprost.

* * *

-- Próbowałem wyciszyć komputer, żeby mama nie wiedziała, że pracuje. -- Net był podłamany. -- Niestety, jeśli odłączyłbym wentylatory, to po kilku minutach przegrzałby się procesor. Próbowałem

ukryć obudowę w szafie, ale też słychać. Wreszcie zabrałem cały komputer do pokoju gościnnego na piętrze. Mama tam nie zagląda.

-- Nie możesz po prostu przenieść go do pracowni taty? -- zapytała Nika.

Stali przy oknie obok schodów, w tym samym miejscu, co zwykle przed lekcjami. Różnica była tylko taka, że stali we dwoje.

-- Obawiam się, że zainteresuje się, co robię -- odparł Net. -- A tego z oczywistych względów chciałbym uniknąć. Zresztą czekam, kiedy mama zażąda od taty, żeby i on wyłączył swoje komputery. Wtedy wybuchnie prawdziwa wojna domowa, bo tata się na to nigdy nie zgodzi.

Po schodach wszedł Felix. Rzucił im chłodne „Cześć" i poszedł wprost do sali. Net mruknął cośniewyraźnie i zmarszczył brwi. Nika przygryzła wargę.

* Działanie Kryształowego Serca, sterującego pierścieniem teleportera - te przygody Felixa, Neta i Niki zostały opisane w książce Felix, Net i Nika oraz Teoretycznie Możliwa Katastrofa.

178

-- Chciałbym udowodnić mu, że poszukiwanie Wielkiego Anty-cypatora ma sens -- powiedział po chwili Net. -- Ale w związku z obecną sytuacją domową mogę mieć z tym pewne problemy...

Wolnym krokiem podążyli do sali. Net usiadł obok Niki. Ostatnia do sali weszła Zosia. Klasa szybko sięprzyzwyczaiła do jej nowego wyglądu, a Aurelii znudziło się dokuczanie. Zapowiedź Niki, że buty będąobcierały, najwyraźniej się sprawdziła. Dziewczyna szła na swoje miejsce obok Felixa, jakby miała betonowe podeszwy.

-- Cześć -- powiedziała cicho, siadając. -- Obtarłam się...

-- W ilu miejscach?

Zastanowiła się chwilę.

-- W ośmiu.

Felix sięgnął do plecaka i położył przed Zosią osiem sztuk plastrów na odciski. Dziewczyna spojrzała na niego wzrokiem „Skąd wiedziałeś?" i gdyby nie wrodzona paraliżująca nieśmiałość, zapewne rzuciłaby mu się na szyję. Zamiast tego bąknęła krótkie „Dziękuję" i zajęła się wypakowywaniem zeszytów.

Tuż po dzwonku do sali wkroczyła Konstancja. Ledwie zaczęła sprawdzać listę obecności, drzwi bez pukania otworzyły się i do sali weszła pani Helenka, szkolna sekretarka. Uwielbiała obcisłe stroje, choć jej figura bardzo daleka była od ideału. Pani Helenka miała na oko ze dwadzieścia kilo nadwagi, słabość do lakierów do paznokci, kremów, pomadek, tuszów do rzęs i używała tego wszystkiego w nadmiarze. Tego dnia założyła krótką spódniczkę i błękitny, oczywiście obcisły, sweterek. W efekcie wyglądała jak niebieski pączek z natapirowanymi tlenionymi blond włosami w miejscu lukru.

Zerknęła w swój clipboard i przerzuciła kilka kartek.

-- Przewodniczący klasy do dyrektora -- oznajmiła uroczyście i wyszła. „

Kuba przez chwilę siedział jeszcze na miejscu z nadzieją, że pani Helenka wróci i powie „Żartowałam", ale ponaglany zaciekawionymi spojrzeniami kolegów i bynajmniej niezaciekawionym spojrzeniem Konstancji wstał, ukłonił się nauczycielce i wyszedł.

179

Jak każda lekcja geografii, ta również zdawała się trwać trzy godziny. Dzwonek był wybawieniem, a dla niektórych również rozbudzeniem. Nika spakowała się szybko i z zamiarem oficjalnego proszenia o poprawę ruszyła w stronę nauczycielki. Jednak zawahała się po kilku krokach. Przecież i tak się nie uda.

-- Podejdź do niej teraz -- poradził Net. -- Byliśmy grzeczni przez całą lekcję. Przecież nie jest potworem.

Nika ruszyła za wychodzącą nauczycielką.

-- Aha... -- Konstancja odwróciła się w drzwiach. -- Powiedzcie Kubie, że ma nieobecność.

-- Ale to dyrektor go wezwał! -- przypomniała Nika.

-- Nieobecność w dzienniku to nie kara, tylko stwierdzenie faktu -- odparła sucho nauczycielka i wyszła.

Nice opadły ramiona.

-- Faktycznie. -- Net pokiwał głową. -- Odwołuję to, że nie jest potworem. To, na co patrzyliśmy przez ostatnie czterdzieści pięć minut, to biokombinezon. Wewnątrz ukrywa się mała zielona jaszczurka, która musiała emigrować z konstelacji Oriona, bo była ścigana listem gończym za szerzenie złośliwości. Siedzi w takim małym foteliku w głowie Konstancji i porusza dźwigniami.

Do sali wszedł Kuba i od razu otoczyli go koledzy.

-- Mam znaleźć tego, kto zostawia w śmietniczkach puste butelki po winie -- oznajmił.

-- Luz -- pocieszył go Net. -- Dołożysz wszelkich starań, ale go nie znajdziesz. Normalka.

-- Żadna tam normalka. Wtedy obniży mi ocenę ze sprawowania.

-- Nie może tak stawiać sprawy -- oburzyła się Nika.

-- Postawił tak sprawę. Obniży wszystkim przewodniczącym, z wyjątkiem tego, który znajdzie sprawcę.

-- Stokrotka chyba nie zna zasady kija i marchewki -- stwierdził Net. -- Użył samego kija. W sumie taniej wychodzi... Nie obraź się, ale nie masz nawet śladowych zdolności detektywistycznych. Już sięprzygotuj do awantury w domu za obniżoną ocenę.

180

-- Przewodniczący z trzeciej „a" i „c" namawiali się, żeby wystawić kogoś, kogo najbardziej nie lubią.

-- No to sprzedajmy Geralda -- zaproponował radośnie Net.

-- Od razu powiedzmy, że Gerald to Bin Laden -- dodał Felix. -- Dostaniemy pięćdziesiąt milionów dolarów. Skąd to ciśnienie?

-- Szkoła stara się o certyfikat jakości -- wyjaśnił Kuba. -- Jednym z warunków jest rozwiązanie problemów z alkoholem, papierosami i takimi tam. Puste butelki w damskim kiblu psują obraz.

-- Certyfikat? -- zaciekawił się Net. Otworzył laptopa i chwilę poklikał. -- Ronald Szus i Sandra Lipa. Inspektor i inspektorzyca... to znaczy asystentka. To oni się przechadzają ze Stokrotką i narzekają na wszystko. Po co nam ten certyfikat?

-- Ten certyfikat to dowód, że szkoła spełnia odpowiednie normy -- powiedział Felix. -- Więcej bogatych ludzi będzie tu zapisywać dzieci.

-- Wzrośnie czesne -- zauważyła ponuro Nika.

-- Żeby chociaż beznadziejnych nauczycieli musieli wywalić. -- Net popatrzył znacząco na Nikę. -- Może są na to jakieś normy.

Felix siedział przed stołem roboczym w swojej piwnicy i bez entuzjazmu gapił się na skomplikowany mechanizm, którego elementy rozrzucone były na blacie. Z wielką przykrością musiał rozebraćmechanicznego psa, bo ten do niczego się nie nadawał. Wpadał na ściany, ludzi, przewracał krzesła, a o funkcji stróżowania lepiej było nie wspominać. Być może, gdyby Felix od początku współpracował z Netem i zaopatrzył psa w komputer pokładowy, efekt byłby lepszy, ale w obecnej sytuacji nie mogło być o tym mowy. Części z psa z pewnością przydadzą się do kolejnych wynalazków.

W sumie jednak dzień powinien uznać za udany. Kilka minut temu skończył ostatnie podłączenia w instalacji superfotela. Siedział teraz na nim i wodził palcami po przełącznikach pod poręczami. Na próbęopuścił fotel do najniższej pozycji, a potem podniósł do najwyższej. Silnik od wycieraczek samochodowych ze starego Mercedesa radził

181

sobie całkiem nieźle. Podobnie jak pięć pozostałych silników, dźwigni i przekładni, dzięki którym fotel można było ustawiać wedle potrzeby „pasażera". Bezcieniowe lampki przymocowane nad zagłówkiem i po jego bokach działały bez zarzutu. Felix zainwestował również w podgrzewanie i chłodzenie. Można było sterować oświetleniem w pokoju i wyciągiem. Właściwie to fotel wyszedł wspaniale. Felix jednak nie potrafił się cieszyć. Spodziewał się znajomej satysfakcji, jaka zwykle się pojawiała po ukończeniu projektu. Satysfakcji nie było, co go dodatkowo zdołowało. Pojawiło się za to uczucie nieznane mu od

czasu ukończenia podstawówki. Felix czuł się samotny.

Golem Golem stał w swoim kącie i ładował akumulatory. Robot nie był dobrym towarzyszem rozmów, więc Felix nawet nie próbował konwersować. Spojrzał na rząd okienek pod sufitem. Pajęczyny zarosły kurzem. Brakowało tylko pająka w podartym surducie, przygrywającego na mikroskrzypeczkach rzewne kawałki.

Z góry roznosiły się zapachy grzybowo-cebulowo-mięsne. Mama przygotowywała gulasz. Felix przełknąłślinę i wdrapał się na parter.

-- Za ile obiad? -- zapytał i poczuł się trochę lepiej. Skoro mama gotuje obiad, jest jeszcze cośpewnego na tym świecie.

-- Przepis ma szesnaście punktów -- wyjaśniła mama. -- Jestem przy piątym.

-- To może zamówimy pizzę, a gulasz będzie na jutro?

-- Skończę, zanim przyjadą. Przez te pięć punktów przebrnęłam w kwadrans.

-- Może Golem Golem ci pomoże?

-- Naprawdę nie musisz się o nic martwić. -- Mama posłała mu uśmiech. -- Radzę sobie doskonale. Dziś jeszcze niczego nie spaliłam.

Dobiegł ich odgłos brumu opon na podjeździe przed domem. Dzięki remontowi w Instytucie nie było słychać charakterystycznego terkotania silnika Land Rovera. Chwilę później tata wszedł do domu z rulonem folii malarskiej pod pachą oraz kubełkiem farby

182

i torbą z pędzlami w dłoniach. Położył wszystko na ziemi i spojrzał na syna.

-- Dziś odnowimy pokój babci... -- oznajmił, po czym szybko się poprawił. -- Znaczy mój gabinet. Jak się uwiniemy, to skończymy dziś, a przez weekend wyschnie.

Felix domyślił się, dlaczego tata nie wrócił dotychczas do swojego gabinetu. Przez ostatnie tygodnie życia mieszkała tam babcia i wszystko w tamtym pokoju by mu ją przypominało.

-- Jakbyśmy czyścili jej pamięć... -- zauważył.

-- Babcia na pewno chciałaby, żebyśmy normalnie żyli. -- Tata poklepał syna po ramieniu. -- Normalne życie polega również na godzeniu się z rzeczywistością. Wiem, że ją kochałeś, ale teraz...

-- Tylko nie mów, proszę, że będzie żyła w naszych sercach, ani niczego w tym stylu. -- Felix zamilkłna chwilę. -- OK. Wiem, że trzeba to zrobić.

Z kuchni wychyliła się mama w fartuszku do gotowania i pocałowała tatę na przywitanie. Uśmiechnął siędo niej. Wziął rulon, otworzył drzwi do gabinetu i zaczął rozwijać folię na podłodze.

-- Zebrałam wszystkie drobiazgi babci do pudła -- powiedziała mama. -- Zanieście je potem na strych. I przygotowujcie się psychicznie, bo zaraz będzie obiad.

Felix zerknął na tekturowe pudło, stojące w hallu. Nie było w nim wiele rzeczy.

-- A za ile ten obiad? -- zainteresował się tata. Felix przestał rozwijać folię, bo jego też to interesowało.

-- Przepis składa się z szesnastu punktów. Zbliżam się do trzynastego.

-- Zdążymy przykleić folię -- ocenił tata.

Przyklejanie krawędzi folii do listew podłogowych trwało dziesięć minut. Potem dwóch głodnych stanęło w progu kuchni. Aromat duszonego mięsa sprawiał, że ślina prawie ciekła im po brodach.

Mama uśmiechnęła się, zamieszała danie w garnku i zajrzała do stojącego na blacie laptopa z otwartym przepisem.

183

-- Ups... -- Zrobiła przepraszającą minę. -- Ostatni punkt przepisu brzmi „Dusić dwie do trzech godzin".

-- Pepperoni czy hawajska? -- zapytał Felbc, wyciągając z kieszeni telefon.

Nika siedziała nad książką do geografii. Nie był to podręcznik gimnazjalny, ale kilkusetstronicowa rozprawa naukowa na temat współczesnych Indii. Podręcznik był spory i po otwarciu zajmował niemal cały blat biureczka. Półpokój, w którym Nika się uczyła, znajdował się w okrągłym wykuszu budynku, a połowę jego obwodu zajmowało okno. Prócz biurka i krzesła mieściło się tam kilka wąskich półek na książki. Jakiś czas temu w tym ciasnym kąciku pojawił się komputer. Choć robił więcej hałasu niższwankująca lodówka, okazał się niezbędny. Rozprawa naukowa naszpikowana była niezrozumiałymi słowami. Gdy dziewczyna trafiała na zbyt skomplikowane pojęcie, szukała jego wyjaśnienia na Wikipedii albo na stronach PWN-u.

Za oknem z przytłumionym pomrukiem przejechał tramwaj. Te nowe, przegubowe wagony robiły znacznie mniej hałasu. Przynajmniej w szafce kuchennej nie dzwoniły szklanki. Jednak na jeden nowy tramwaj przypadały trzy stare, pamiętające czasy sprzed lądowania pierwszego człowieka na Księżycu. Zapadła cisza, ale dla odmiany zaczął pohukiwać wentylator komputera. Działo się to zwykle koło trzeciej godziny pracy. Nika trąciła butem obudowę i wentylator ucichł. Wiedziała, że za minutę, może dwie, sytuacja się powtórzy. Mimo to daleka była od narzekania - komputer był prezentem od Neta. Chłopak zapewniał ją, że to stary grat, który i tak miał być wyrzucony na śmietnik. Jednak osiągi komputera pozwalały przypuszczać, że nie był to aż tak słaby sprzęt, lecz jedynie umieszczony dla niepoznaki w starej obudowie.

Nagle na środku ekranu wyskoczyło okienko Net.comu z wywołaniem od Neta. Wyrwana z meganudnej

lektury Nika odebrała połączenie.

184

-- Co robisz? -- zapytał z okienka zielony Net.

-- Uczę się.

-- Czyli nie wybierasz się nigdzie?

-- A gdzie miałabym się wybierać? Kuję dane statystyczne z Indii. Jak Konstancja mnie na niczym nie zagnie, to będzie musiała przecież postawić szóstkę.

-- OK. Jadę. Już wyjeżdżam.

Nie czekając na odpowiedź, Net przerwał połączenie. Nika próbowała je odnowić, żeby dowiedzieć się, o co właściwie chodzi, ale Net był już niedostępny.

Chwilę gapiła się w puste okno Net.comu. Nieważne, dlaczego chce przyjechać. Trzeba zrobić porządek! Jeśli powiedział, że już jedzie, to za ile może być? Pół godziny? Czterdzieści minut? Czy jest coś do jedzenia, do picia? Do picia jest. Z jedzeniem gorzej, ale sklep na rogu jeszcze czynny.

Rozejrzała się i zaczęła sprzątać, choć bałagan był z pewnością o niebo mniejszy niż w pokoju Neta.

Gabinet nie należał do obszernych, więc odmalowanie go za pomocą porządnego wałka zajęło półgodziny.

-- W ile dowożą tę pizzę? -- Tata zerknął na zegarek.

-- Mówili, że do czterdziestu minut -- odparł Felix.

-- Więc zdążymy tu sprzątnąć. To się nazywa ekspresowy remont!

Zerwali folię i zwinęli w kulę. Pokój pachniał świeżą farbą i wyglądał jak nowy.

-- Tato? -- zaczął Felix. -- Chciałem o coś zapytać, ale jakoś niezręcznie mi rozmawiać o tym z mamą.

-- Wal.

-- Chodzi mi o spadek po babci. Nie trzeba załatwić jakichś dokumentów czy coś?

Tata pokręcił głową.

185

1

-- Synu, sprawy majątkowe w rodzinie są bardzo ważne i trzeba o nich myśleć. Ale babcia nie miała żadnego majątku.

Felix wytrzeszczył na niego oczy.

-- A te hieny, które przyjeżdżały w sprawie spadku?

-- Nie wiedzieli, że babcia razem z dziadkiem od chwili narodzin mamy kupowali wszystko na nią. Robili to właśnie dlatego, żeby nie było potem problemów. W świetle prawa w chwili śmierci babcia nie miała absolutnie nic.

-- Bardzo... sprytne. O ile się ma zaufanie do własnych dzieci. -- Felix zrobił krótką pauzę. -- A... mama pamięta dziadka?

Tata pokręcił głową.

-- Umarł, gdy miała dwa lata. Ale najlepiej będżie, jak kiedyś zapytasz ją samą.

Dzwonek domofonu przerwał rozmowę.

-- Jest pizza! -- ucieszył się tata. Pobiegł otworzyć. Zorientowany w podobnych sytuacjach Golem Golem wycofał się do kuchni.

Felix wziął pudło z rzeczami babci i zaniósł na strych. Strych w domu Polonów był niski, nie można było nawet wyprostować pleców. Od lat służył za cmentarzysko niepotrzebnych przedmiotów. Zapewnie nikt nigdy nie zauważyłby, gdyby połowę z nich zwyczajnie wyrzucić. Jednak pudła z pamiątkami po babci Felix nigdy nie pozwoliłby wyrzucić. Ustawił je w kącie i nakrył folią, by się nie kurzyło. Miał już schodzić, ale tknięty nagłym impulsem, zatrzymał się. Spojrzał na pudło. Cofnął się i zajrzał do środka. Wetknięty między album ze zdjęciami a starą książkę tkwił oprawiony w płótno zeszyt.

Pamiętnik babci.

* * *

Gdy zabrzmiał dzwonek u drzwi praskiego mieszkania Niki, na patelni kończyło się gotować risotto.

-- Prawdziwe jedzenie! -- ucieszył się Net, od drzwi wąchając aromat. -- Ale to za chwilę.

Wtaszczył wielką torbę i z ulgą postawił ją na środku pokoju. Nika patrzyła na to szeroko otwartymi oczami.

186

-- No nie wiem, czy to nie za wcześnie... -- powiedziała speszona. -- Ogólnie to miło, ale... no wiesz...

-- Co wiem? -- Net otworzył torbę i zaczął wyciągać ze środka ręczniki.

-- Twoi rodzice mogą mieć coś przeciwko...

-- Nie wiem, czy w ogóle zauważyli, że wyszedłem. Jak pakowałem torbę, pomyślałem, że wszystko to wygląda jak ucieczka. Po prostu nie mogę już tam wytrzymać.

-- Znamy się wprawdzie już długo -- tłumaczyła dalej Nika czerwona jak burak -- ale mamy dopiero po czternaście lat...

-- O czym ty mówisz, kobieto?

-- No... że to się może nie spodobać... na przykład twoim rodzicom. To trochę za wcześnie...

-- Przesadzasz -- Net wyciągnął z torby zawinięty w ręcznik monitor LCD, klawiaturę, mysz, a na koniec komputer w czarnej obudowie. -- Sytuacja w domu stała się nie do zniesienia. Mama zabroniła mi w ogóle włączać komputery. Wyciąga wtyczki z kontaktu. Jeśli chcemy znaleźć Wielkiego Antycypatora, muszę zainstalować sprzęt u ciebie. Trochę ci poszumi, ale będziesz miała piecyk. Jak ja nienawidzęzapachu owsianki o poranku! A tylko to mogę przygotować z tego, co jest w domu. Z głodu przejdę chyba na fotosyntezę. Jak to pachnie...

-- Mam już komputer, nie możesz wykorzystać mojego? -- Zerknęła dyskretnie do torby. Nie było tam nic więcej. Ręczniki służyły więc tylko do zabezpieczenia komputera na czas transportu. Zrozumiała, że się wygłupiła.

-- Ten ma ze dwadzieścia fazy większą moc obliczeniową. -- Net, jak gdyby nigdy nic, rozejrzał się w poszukiwaniu najlepszego miejsca na sprzęt. -- To mój najmocniejszy komputer. Normalnie wykorzystałbym jakiś niezabezpieczony serwer gdzieś na drugim końcu świata, ale tym razem będzie sprawniej tak.

187

Wstawił sprzęt między fotel a schodki do półpokoju i zaczął przypinać kable. Dwie minuty później komputer wystartował i automatycznie połączył się z siecią bezprzewodową.

-- Bangla! -- ucieszył się Net. Zostawił komputer, usiadł przy stole i zabrał się do jedzenia. -- Dobre! -- mlasnął z uznaniem. -- Nie z torebki.

Pochłonął porcję w ekspresowym tempie i poprosił o dokładkę. Tę zjadł już powoli, ze smakiem.

-- Dzięki, pyszotka -- powiedział, odsuwając od siebie talerz. -- Mam pewną koncepcję. To przyspieszy poszukiwania.

-- Nie znam się na tym. -- Nika wzruszyła ramionami, patrząc na nowy komputer. Wciąż czuła sięnieswojo.

-- Nic nie będziesz musiała robić. Mam do niego zdalny dostęp. Mama laptopa mi nie wyłączy, zawsze mam go przy sobie. Zresztą, metoda wymaga osobistego zaangażowania.

Nika pokiwała głową i zamyśliła się na chwilę.

-- Wtedy, na geografii, przesiadłam się do ciebie, żeby Felix usiadł obok Zosi -- powiedziała. -- Jeszcze nie wiedziałam o tej jej... transformacji. Mam nadzieję, że jej się szybko znudzi, bo stanę sięniemiła.

-- Nie wierzę -- odparł Net. -- W życiu nie będziesz niemiła dla Myszy.

-- Nie nazywaj jej tak.

-- Widzisz? Już jej bronisz, córko Tereso. A nick się przyjął. To po co Felix miał usiąść obok Zosi?

-- Wymyśliłam, że jeśli Felix będzie miał dziewczynę, naprawi to nasze stosunki. Superpaczka znów będzie superpaczką.

-- No co ty! -- przeraził się Net. -- Chcesz, żeby Myszą... znaczy Zosia...? Żeby oni? Nie, nie pasują do siebie.

-- To był spontaniczny pomysł. -- Nika wzruszyła ramionami.

-- Nie możemy mu tego zrobić. Myszą emituje smutek każdą komórką skóry i zaraża innych. Przez nią w pracowni biologicznej ze smutku utopiła się złota rybka.

188

Wstawił sprzęt między fotel a schodki do półpokoju i zaczął przypinać kable. Dwie minuty później komputer wystartował i automatycznie połączył się z siecią bezprzewodową.

-- Bangla! -- ucieszył się Net. Zostawił komputer, usiadł przy stole i zabrał się do jedzenia. -- Dobre! -- mlasnął z uznaniem. -- Nie z torebki.

Pochłonął porcję w ekspresowym tempie i poprosił o dokładkę. Tę zjadł już powoli, ze smakiem.

-- Dzięki, pyszotka -- powiedział, odsuwając od siebie talerz. -- Mam pewną koncepcję. To przyspieszy poszukiwania.

-- Nie znam się na tym. -- Nika wzruszyła ramionami, patrząc na nowy komputer. Wciąż czuła sięnieswojo.

-- Nic nie będziesz musiała robić. Mam do niego zdalny dostęp. Mama laptopa mi nie wyłączy, zawsze mam go przy sobie. Zresztą, metoda wymaga osobistego zaangażowania.

Nika pokiwała głową i zamyśliła się na chwilę.

-- Wtedy, na geografii, przesiadłam się do ciebie, żeby Felix usiadł obok Zosi -- powiedziała. -- Jeszcze nie wiedziałam o tej jej... transformacji. Mam nadzieję, że jej się szybko znudzi, bo stanę sięniemiła.

-- Nie wierzę -- odparł Net. -- W życiu nie będziesz niemiła dla Myszy

-- Nie nazywaj jej tak.

-- Widzisz? Już jej bronisz, córko Tereso. A nick się przyjął. To po co Felix miał usiąść obok Zosi?

-- Wymyśliłam, że jeśli Felix będzie miał dziewczynę, naprawi to nasze stosunki. Superpaczka znów

będzie superpaczką.

-- No co ty! -- przeraził się Net. -- Chcesz, żeby Myszą... znaczy Zosia...? Żeby oni? Nie, nie pasują do siebie.

-- To był spontaniczny pomysł. -- Nika wzruszyła ramionami.

-- Nie możemy mu tego zrobić. Myszą emituje smutek każdą komórką skóry i zaraża innych. Przez nią w pracowni biologicznej ze smutku utopiła się złota rybka.

188

-- Ale popatrz: my ze sobą chodzimy, a Felix poczuł się taką... przyczepką. Coś z tym trzeba zrobić.

-- Zapewniam cię, że chodzi o coś innego. On ma misję ratowania ludzkości i się obraził, że nie chcemy mu pomóc w konstruowaniu jakiejś wielkiej procy czy innego wynalazku, którym zniszczy tęrakietę.

-- On się zmienił po śmierci babci. Wciąż o niej myśli.

-- Chyba sobotni wieczór filmowy się nie odbędzie...

-- Na pewno nie. Pomyślmy, co zrobić, żeby to naprawić.

Net przysiadł na kanapie obok Niki z zamiarem przemyślenia problemu. Wszelkie chęci do przemyśleńuciekły w jednej chwili, ledwo napotkał spojrzenie dziewczyny. Nigdy wcześniej nie patrzyli na siebie w ten sposób. W ten elektryczny sposób. Nika przysunęła się bliżej. Net, nim się spostrzegł, poczuł na swoich ustach jej pocałunek.

Wstał przestraszony. Zamrugał i szybko nałożył kurtkę.

-- Eee... Mam jeszcze jeden pomysł -- rzucił drżącym głosem, w ogóle nie patrząc na dziewczynę. --Alternatywny Jutro... wpadnę i wszystko ci opowiem, ale teraz muszę iść do sklepu z telewizorami. To ważne. Sklep z telewizorami.

Wyszedł pospiesznie. Nika wolno wstała i zamknęła drzwi. Uśmiechała się.

189

7. Wizja lokalna

Net wstał wcześnie jak na sobotę, bo koło dziewiątej. Obudził się sam, używanie budzika było bowiem od kilku dni zabronione. By nie spóźnić się do szkoły, ustawiał w telefonie alarm wibracyjny i wkładał go pod poduszkę, ale ten rodzaj budzenia nie był zbyt przyjemny. Zwykle i tak bliźniaki budziły go koło szóstej i nie udawało mu się już zasnąć.

Net miał plan. Żeby go zrealizować, musiał złamać zakaz i uruchomić na chwilę kolorową drukarkę. Przypiął do niej minikomputer i zaczął nasłuchiwać odgłosów zza ściany. Czekał na odpowiedni moment.

Po kilku minutach rozległo się ciche kwęknięcie, a po nim syrena strażacka. Wtedy Net włączył drukarkę, a na laptopie wcisnął „Control" + „P". Do pierwszej syreny dołączyła druga. Nim syreny zostały uciszone, drukarka skończyła pracę i jedynym śladem po jej nielegalnym użyciu był wydruk, który Net teraz pieczołowicie przycinał. Następne kilka minut zajęło mu ubranie się i wyślizgnięcie z domu, nim mama skończy karmić i znajdzie dla niego jakieś zajęcie. Chwilę później jako wolny człowiek wdychał głębo-

190

ko rześkie, zimowe powietrze. Zerknął na kolorowy wydruk, na którego odwrotnej stronie znajdowało siękilkadziesiąt adresów.

Tramwaj przesnuł się sennie przez sześć przystanków w tempie adekwatnym do szybkości poruszania siężwawego piechura. Net wysiadł przy Politechnice i z dokładnym planem miasta w dłoni i obawą w sercu wsiąkł w stare Śródmieście. Przeszedł Lwowską. Pierwszy adres, stara kamienica przy Wspólnej. Domofon nieczynny, ale drzwi na klatkę nie były zamknięte. Wdrapał się na trzecie piętro i wcisnął dzwonek. Otworzył mu pięćdziesięcioletni, nieco zaniedbany mężczyzna z zaokrąglonym brzuszkiem i zza wielkich okularów wlepił w niego nieprzychylne spojrzenie.

-- Organizujemy akcję informacyjną i LOTERIĘ na schronisko dla zwierząt. -- Net wyrzucił z siebie jednym tchem wyuczony tekst. Pokazał kartkę.

-- To znowu ty? -- zapytał mężczyzna. -- Czego jeszcze chcesz?

Net zawahał się. Był absolutnie pewien, że widzi tego człowieka

po raz pierwszy.

-- Zbieram na... Znaczy się, organizujemy loterię...

Mężczyzna zamknął mu drzwi przed nosem. No tak. Chyba był

tu już ktoś z podobnym pomysłem. I podobnie wyglądający. Następny adres... niby blisko, ale i tak ze trzysta metrów dalej. Policzył. Trzysta adresów razy trzysta metrów daje... 90 kilometrów. Wydostał się z budynku i z planem w ręku przeszedł na drugą stronę ulicy. Faktycznie, dotarcie do kolejnego budynku było zaledwie małym spacerem.

Domofonu tu w ogóle nie było. Jedynie niedomykające się wielkie drzwi. Net pchnął je i ostrożnie wszedłdo środka. Zatęchła klatka schodowa, mrok. Czy ktoś, kto regularnie wygrywa kasę, chciałby mieszkać w takich warunkach? Chyba tylko dla kamuflażu. Net wgramolił się na trzecie piętro i zadzwonił do odpowiednich drzwi. Otworzyła mu starsza kobieta w zaplamionym fartuchu, z czepkiem fryzjerskim na głowie i papierosem dyndającym w kąciku ust.

-- Czego? -- zapytała konkretnie.

191

Net uniósł swój wydruk i wydeklamował:

-- Organizujemy akcję informacyjną i loterię -

-- Heniek! -- Nie czekając, aż chłopak skończy, kobieta odwróciła się przez ramię w stronęniebieskiego od dymu wnętrza. -- Do ciebie. Coś wygrałeś.

Z pokoju wytoczył się wielki facet w powyciąganym swetrze. On również trzymał w ustach papierosa. Przyczłapał do drzwi i spojrzał na intruza znudzonym wzrokiem. Nie wyglądał na matematyka. Net przełknął ślinę.

-- Właściwie to pan nic nie wygrał -- wyjaśnił niepewnie.

-- Przegrałem? Ile?

-- To nie tak. Loteria jeszcze się nie odbyła...

-- No, to raczej nie mogłem przegrać, nie? -- Mężczyzna wbijał w niego zaczerwienione od dymu oczy. -- Jakby była, to może się zdarzyć, jak nie, to bip* stąd. Żadnej kasy, bip, nie dostaniesz, skurczybyku jeden!

-- Eee... eee... aleja nie chcę żadnych pieniędzy.

-- No to już, bip, koleś przeginasz. -- Mężczyzna wciąż wpatrywał się w niego oczami bez wyrazu. -- Przychodzisz tutaj, mówisz, że mam ci zapłacić furę kapuchy, bo przegrałem na jakiejś bip loterii, co to sięjeszcze nie rozpoczęła. A ty już znasz, bip, wynik.

-- Nie musi pan grać. -- Net zgubił wątek i zaczął się wycofywać. -- To naprawdę nie jest konieczne. Zapytam o wszystko w centrali. Skontaktujemy się z panem. Przepraszam, że zakłóciłem pana egzystencję. -- Odwrócił się na pięcie i czmychnął schodami w dół.

Człowiek uczy się całe życie, pomyślał, idąc już ulicą.

Drzwi kolejnego mieszkania otworzyły się niemal natychmiast. Stali w nich uśmiechnięci młodzi kobieta i mężczyzna, a nierozpa-kowane kartony za nimi sugerowały, że dopiero się wprowadzili.

-- Dzień dobry państwu -- zaczął Net z resztką entuzjazmu, na którą mógł się zdobyć. -- Organizujemy akcję informacyjną i LOTERIĘ na schronisko dla zwierząt.

* Bip - autor zastąpił bipami wszystkie brzydkie słowa, które nie powinny się pojawić w tej książce.

192

-- Oj, Misiu. -- Kobieta złapała mężczyznę za rękaw jak mała dziewczynka. -- To super. Bardzo lubięzwierzątka.

Mężczyzna pocałował ją czule w czoło i odparł:

-- Ale wiesz Pysiu, że jestem uczulony na sierść.

-- Jak możesz nie lubić ślicznych, futrzatych stworzonek, Misiu? -- Pysia zrobiła smutną minę. --

Przecież są takie... milusie. Jesteś nieczuły.

-- Nie chcesz być może pamiętać -- Misio przestał się uśmiechać -- ale mówiłem ci tysiąc razy „Żadnych zwierząt". Żadnych psów, kotów, chomików ani świnek morskich w domu.

-- Ale na przykład świnka morska jest taka milusia -- Pysia uniosła nieco głos. -- Nie widzisz tego, ty kretynie?!

-- Milusia to byłaś ty, jak tydzień temu mówiłaś „Tak". Milusia jak świnka morska.

-- Ty, ty... prosiaku morski!

-- A kiedy już podpisałem cyrograf, wyszła z ciebie świnia lądowa.

-- Jak ja mogłam za ciebie wyjść, bip? -- Pysia odsunęła się od niego.

-- Widziały gały, co brały! -- ryknął na nią, aż się echo poniosło korytarzem. -- Jesteś taka sama bip, jak twoja mamusia. Dwa świńska lądowe.

Net patrzył.na tę scenkę w totalnym osłupieniu.

-- Ty knurze lądowy! -- Pysia zaczęła ściągać z palca złotą obrączkę, ale ta nie chciała zejść.

-- Aaaa... Tłuste paluchy! -- Misio wyszczerzył zęby w złośliwym uśmiechu. -- Tydzień minął i już sięutuczyłaś! A zamiast paznokci pewnie racice ci rosną!

-- Celowo mi za małą kupiłeś, żeby oszczędzić! Sknera z knu-rzej rodzinki.

-- Cha, cha! A twoi na wesele załatwili tylko wodę bez bąbelków.

-- I jeszcze mi tu kłamiesz, bip! Bąbelki były!

Net dyskretnie się wycofał. Odgłosy awantury niosły się aż na parter. Coś się stłukło, coś głucho trzasnęło o podłogę.

193

-- Wyczerpujące psychicznie... -- westchnął. -- Fizycznie zresztą też.

Po zaliczeniu jeszcze trzech mieszkań czuł się już zmęczony, jakby go traktor przejechał. Wszelkie sposoby ułatwienia i wyrysowania najkrótszej drogi między punktami zawiodły. Na planie miasta były tylko numery domów, a o tym, gdzie do którego jest wejście, przekonywał się dopiero teraz, nadkładając po kilkaset metrów. Wreszcie włożył do ucha słuchawkę bezprzewodową i połączył się z Manfredem w minikomputerze w plecaku.

-- Mam pewien plan, ale musisz mi pomóc, bo zabłądziłem.

-- Tak wiele wysiłku kosztowałoby cię ustalenie tego ze mną przed wyjściem z domu? -- dobiegło ze słuchawki.

-- W domu mamy małe skażenie psychiczne, jakbyś nie zauważył.

-- Ale laptopa używasz.

-- Staram się minimalizować to użycie.

-- Wczoraj grałeś w -

-- Nieważne. Odpalaj GPS-a i jedziemy. Mów, jak dotrzeć na Marszałkowską 81F.

Pod choinkę dostali wspólnie GPS-a komunikującego się z laptopem przez bluetooth, więc Manfred nie tylko widział obiektywem telefonu, co się dzieje na zewnątrz, ale i potrafił porównać to z planem miasta, który miał w pamięci.

Przez pół godziny zaliczyli cztery adresy i odbili się od kilku domofonów. Koło jedenastej Net po raz kolejny wzdrygnął się z zimna i przypomniał sobie, że nie jadł jeszcze śniadania.

-- Przerwa -- oznajmił i ruszył w kierunku najbliższego baru z kebabem. -- Jestem głodny nienażarty.

Mimo świadomości, że człowiek głodny zachowuje się nieracjonalnie, zamówił kebaba „fuli wypas". Zjadł, popił colą i już trzy minuty później jego brzuch zaczął coś knuć. Zapewne z powodu na-pchania siępikantnym daniem na pusty żołądek. Net postanowił jednak się nie dać. Spacyfikował go dodatkową coląi trochę pomogło.

194

-- Jeszcze jedna rzecz. -- Spojrzał na wymięty kolorowy wydruk. -- To wygląda mało wiarygodnie i za szybko zamykają drzwi. Zmodyfikuję nieco naszą metodę. Potrzebny będzie... -- rozejrzał się -- sklep spożywczy.

* * *

Pamiętnik babci Lusi leżał na środku biurka, czyli czystego fragmentu długiego blatu roboczego. Felix wpatrywał się w twardą, oklejoną poprzecieranym materiałem okładkę i zastanawiał, czy powinien zajrzeć do środka. A właściwie, to zastanawiał się nad tym, czy babcia nie miałaby nic przeciwko temu. W sumie, po co się pisze pamiętnik? Dla siebie czy dla innych? A może pisze się dla siebie, bo inaczej się nie da, ale potem daje się go innym? Babcia nigdy nie wspominała o pamiętniku.

Felix przejechał palcami po chropowatej okładce. Westchnął i poszedł na strych, schować pamiętnik do innych rzeczy, które zostały po babci. Potem wrócił do piwnicy i zaczął ładować do plecaka sprzęt. Miałplan, który nie wydawał się szczególnie trudny ani ryzykowny, ale z planami już tak bywa, że w teorii wyglądają zupełnie inaczej niż w praktyce. Dum!

Net stał przed ośmiopiętrowym budynkiem przy Marszałkowskiej 81F. Cały parter zajmowały sklepy i kawiarnie, ale wejścia do części mieszkalnej nie było widać.

-- Jesteś pewien, że to tu? -- Net mówił do bezprzewodowej słuchawki w uchu. -- Marszałkowska 81F?

-- Stoisz przed budynkiem o tym adresie -- upierał się Manfred.

-- Ale tu nie ma drzwi! Wejście jest gdzieś od zakrystii.

-- Nie wiem, gdzie jest wejście.

-- Widzę tu bramy, ale wszystko zamknięte. Przecież nie wchodzi się przez zaplecze sklepu.

-- Na moim planie budynek to prostokąt z numerem. Nie wiem, gdzie mamy iść.

195

-- Nie wiesz, gdzie iść? Nie możesz ruszyć leniwego cyberzadu i postarać się o coś lepszego niż zwykły plan miasta?!

-- Co ci do tego? -- rozległo się z boku.

Net spojrzał w bok, a następnie musiał unieść wzrok nieco wyżej. Patrzył na wyższego od siebie o dwadzieścia centymetrów brata bliźniaka Pudziana. Brat w jednej dłoni trzymał plan miasta, a w drugiej torbę podróżną. Net natychmiast skojarzył, co przed chwilą powiedział, z wyglądem mięśniaka i uznał, że najlepiej będzie się czym prędzej oddalić. Puścił się długim sprintem bez dalszych wyjaśnień, za to z nadzieją, że brat Pudziana nie porzuci torby, by szukać zemsty.

Zdyszany zatrzymał się pod arkadami placu Konstytucji i obejrzał za siebie. Nikt go nie ścigał.

Zimny wiatr przenikał kurtkę.

-- Dość tej poruty -- oznajmił. -- Ta metoda jest do niczego.

Pół godziny później był już u Niki.

-- Cześć! -- rzucił od progu. -- Co na obiad?

-- Yyy... -- Dziewczyna rozłożyła ręce.

-- Żartowałem! -- Postawił na stole papierową torbę z hamburgerami. -- Przemarzłem masakrycznie, więc chociaż zrób mi herbaty, dobra kobieto.

Kuchnia w domu Niki była zredukowana do starej kuchenki gazowej, blatu, zlewozmywaka i szafek stłoczonych na ścianie między drzwiami do łazienki a schodkami do półpokoju. Dziewczyna włączyła gaz pod starym, poobijanym czajnikiem, oparła się o blat, założyła ramiona i spojrzała na Neta z oczekiwaniem.

Net zrzucił kurtkę i usiadł za stołem.

-- Byłem w zoo -- powiedział. -- W ludzkim zoo, a momentami zahaczało to o ogród botaniczny.

Słowem, sprawdziłem część ludzi z listy, ale faceta nie znalazłem.

-- Jedziesz schematem -- powiedziała Nika. -- Dlaczego to nie może być staruszka lub dzieciak?

196

-- Sprawdziłem, jak wygląda kilku wybitnych matematyków Statystyczna średnia to ponadpięćdziesięcioletni facet średniego wzrostu, z nadwagą i kiepską kondycją fizyczną. Nosi okulary i ma problemy w kontaktach interpersonalnych.

-- Tak wygląda statystyczny ZNANY matematyk. My szukamy takiego, co się ukrywa.

-- Chodzi ci o to, że my mówimy o matematycznym podziemiu? Aż tak się nie różnią. Ukrywający siękulturysta będzie miał... Nie, co ja mówię... Nieważne. Czegoś się musiałem chwycić. No to chwyciłem siępięćdziesięciolatka.

-- Wielu takich spotkałeś?

-- Dwóch, na samym początku, ale obaj to jakieś przygłupy. Żadnego dzieciaka nie spotkałem, za to było kilka babć. Niby staruszki nie mają kasy, a dawały najwięcej...

-- Jak to: dawały? -- Nika spojrzała na niego podejrzliwie.

-- No... łącznie zebrałem ze dwie stówy... -- Net wyciągnął z plecaka puszkę i potrząsnął nią. Zawartość zabrzęczała, a nawet zaszeleściła. -- Początkowo tylko mówiłem, o co chodzi. To nie wyglądało wiarygodnie i za szybko zamykali drzwi. Zrobiłem więc skarbonkę z puszki od kawy. O właśnie, może ci sięprzyda. -- Wyjął z plecaka torebkę z przesypaną do niej kawą. -- Ty się chyba tym narkotyzujesz. Starałem się wypaść nieprzekonywająco, ale ludzie i tak dawali.

Nika zignorowała kawę, wzięła za to puszkę i przyjrzała się jej z niedowierzaniem. Była to zwykła puszka po kawie z przymocowanym niestarannie uchem z drutu, oklejona zdjęciem przesmutnego szczeniaka nad pustą miską i czerwonym napisem „Nie pozwól mi umrzeć z głodu".

-- Jesteś zwykłym naciągaczem...

-- Luz, kobieto. -- Net zabrał jej puszkę. -- Wpłacę na konto schroniska. Masz moje słowo.

197

-- Lepiej ja to zrobię. -- Wyjęła mu z rąk puszkę i schowała do szafki. -- Chcesz dalej szukać? Na co teraz będziesz zbierał? Na chore dzieci?

-- To zła metoda była. -- Net pokręcił głową. -- Przez trzy godziny sprawdziłem niecałe piętnaście adresów. Połowy ludzi nie było w domu, jedni poszczuli mnie kotem, inni chcieli, żebym przystąpił do sekty wyznawców Latającego Potwora Spaghetti. Ale najgorszy był łysy grubas, który ubzdurał sobie, że jego była żona przysłała mnie po pieniądze. Wrzeszczał, że nie da ani grosza i że mogę zabierać jej meble. Zaczął wystawiać na korytarz krzesła, lampki i stoliki. Poszedłem sobie, jak się zaklinował w drzwiach z wersalką.

-- Rany... -- Nika spojrzała na niego z niepokojem. -- Trzeba było wiać, jak tylko zaczął szaleć.

-- Czekałem, czy nie wystawi czegoś fajnego.

-- Typowe -- pokręciła głową. Czajnik zaczął gwizdać, więc zaparzyła herbatę w kubku i podała Netowi. -- Ta wyprawa to stracony czas. Nawet jeżeli w którymś domu był Wielki Antycypator, to mógł ci otworzyć ktoś z jego rodziny. Czego się spodziewałeś?

-- Miałem ze sobą to! -- Net triumfalnie wyjął z kieszeni małe, czarne urządzenie z ekranem dotykowym.

-- Palmtop -- Nika usiadła naprzeciw Neta. -- Chyba.

-- Stary palmtop -- sprecyzował Net. -- Teraz jest wart tyle, co podkładka pod kubek. Ale opłacało sięgo nie wywalać - ma jeszcze port podczerwony. Nadążasz?

-- Bardzo lubicie z Felixem podczerwień.

-- Nie chodzi teraz o nocne podchody, tylko o komunikację. -- Net popukał palcem w ciemnoczerwone szkiełko na górze urządzenia. -- Wiesz, jak działa pilot od telewizora? Naciskasz guzik, a dioda zza takiej szybki mruga do odbiornika w telewizorze. Wysyła do niego zakodowany sygnał: „Głośniej", „Zmień program" i tak dalej. Taka sama dioda jest w tym palmtopie, a palmtop to mały komputer i daje się programować. No więc go zaprogramowałem, żeby emitował sygnał „Włącz się", a zaraz po nim „Głośniej do oporu".

198

Działa tylko na najnowsze telewizory Samsunga. Testowałem to w sklepie z telewizorami i niechcący pogłośniłem na fuli cały regał... -- Uśmiechnął się pod nosem na samo wspomnienie. -- W sąsiednim sklepie z kryształami mieli chyba trochę sprzątania.

-- Jak nie ma Felixa, to ty zaczynasz komplikować proste historie.

-- Udowodnię mu, że sobie poradzę bez niego -- odparł Net. Grzał dłonie o gorący kubek. -- Podkręciłem tę diodę w palmtopie i świeci znacznie mocniej, więc można sterować telewizorem z innego pokoju, bo sygnał odbija się od ścian.

-- Ale po co? -- Nika rozłożyła ręce.

-- Ponieważ dwa tygodnie temu Wielki Antycypator wygrał najnowszy telewizor Samsunga właśnie. Kiedy wciskałem ludziom kit o schronisku, jednocześnie wciskałem przycisk na palmtopie. Gdyby gdzieśw domu był taki telewizor, toby się włączył i pogło-śnił. Ten kod, wysyłany przez palmtopa, nie działa na Panasoniki, Philipsy, Sony i inne. Genialne, prawda?

-- Może i niegłupie -- przyznała. -- Ale sprawdziłeś ledwie piętnaście mieszkań. To mniej niż jedna dwudziesta listy.

-- Metoda jest może i zła, ale i tak genialna -- upierał się Net.

-- Jak ktoś tak mówi, to nie jest geniuszem zła -- powiedziała Nika. -- Jest co najwyżej złym geniuszem.

-- No po prostu! -- oburzył się Net. -- Przemyślenia panny Mózg.

-- Trzeba wymyślić inny sposób.

* * *

Felix marzł okrutnie na ławeczce przystanku, akumulatory cy-berszpaka starczały bowiem na wyjątkowo długo. Gapił się w mały ekran wczepiony w pilota zdalnego sterowania i metodycznie przeczesywałokolicę. Płyta Powstanie Warszawskie grupy Lao Che trzymała go przy życiu. Inaczej chyba rzuciłby już to zajęcie. Wprawdzie sterowanie latającym robotem, w dodatku z kamerą na pokładzie, to fajna zabawa, ale nie przez pół godziny i nie na mrozie. Obraz na monitorku nie był zbyt dokładny, a obiektyw rybie oko

199

Działa tylko na najnowsze telewizory Samsunga. Testowałem to w sklepie z telewizorami i niechcący pogłośniłem na fuli cały regał... -- Uśmiechnął się pod nosem na samo wspomnienie. -- W sąsiednim sklepie z kryształami mieli chyba trochę sprzątania.

-- Jak nie ma Felka, to ty zaczynasz komplikować proste historie.

-- Udowodnię mu, że sobie poradzę bez niego -- odparł Net. Grzał dłonie o gorący kubek. -- Podkręciłem tę diodę w palmtopie i świeci znacznie mocniej, więc można sterować telewizorem z innego pokoju, bo sygnał odbija się od ścian.

-- Ale po co? -- Nika rozłożyła ręce.

-- Ponieważ dwa tygodnie temu Wielki Antycypator wygrał najnowszy telewizor Samsunga właśnie. Kiedy wciskałem ludziom kit o schronisku, jednocześnie wciskałem przycisk na palmtopie. Gdyby gdzieśw domu był taki telewizor, toby się włączył i pogło-śnił. Ten kod, wysyłany przez palmtopa, nie działa na Panasoniki, Philipsy, Sony i inne. Genialne, prawda?

-- Może i niegłupie -- przyznała. -- Ale sprawdziłeś ledwie piętnaście mieszkań. To mniej niż jedna dwudziesta listy.

-- Metoda jest może i zła, ale i tak genialna -- upierał się Net.

-- Jak ktoś tak mówi, to nie jest geniuszem zła -- powiedziała Nika. -- Jest co najwyżej złym geniuszem.

-- No po prostu! -- oburzył się Net. -- Przemyślenia panny Mózg.

-- Trzeba wymyślić inny sposób.

Felix marzł okrutnie na ławeczce przystanku, akumulatory cy-berszpaka starczały bowiem na wyjątkowo długo. Gapił się w mały ekran wczepiony w pilota zdalnego sterowania i metodycznie przeczesywałokolicę. Płyta Powstanie Warszawskie grupy Lao Che trzymała go przy życiu. Inaczej chyba rzuciłby już to zajęcie. Wprawdzie sterowanie latającym robotem, w dodatku z kamerą na pokładzie, to fajna zabawa, ale nie przez pół godziny i nie na mrozie. Obraz na monitorku nie był zbyt dokładny, a obiektyw rybie oko

199

L

Działa tylko na najnowsze telewizory Samsunga. Testowałem to w sklepie z telewizorami i niechcący pogłośniłem na fuli cały regał... -- Uśmiechnął się pod nosem na samo wspomnienie. -- W sąsiednim sklepie z kryształami mieli chyba trochę sprzątania.

-- Jak nie ma Felixa, to ty zaczynasz komplikować proste historie.

-- Udowodnię mu, że sobie poradzę bez niego -- odparł Net. Grzał dłonie o gorący kubek. -- Podkręciłem tę diodę w palmtopie i świeci znacznie mocniej, więc można sterować telewizorem z innego pokoju, bo sygnał odbija się od ścian.

-- Ale po co? -- Nika rozłożyła ręce.

-- Ponieważ dwa tygodnie temu Wielki Antycypator wygrał najnowszy telewizor Samsunga właśnie. Kiedy wciskałem ludziom kit o schronisku, jednocześnie wciskałem przycisk na palmtopie. Gdyby gdzieśw domu był taki telewizor, toby się włączył i pogło-śnił. Ten kod, wysyłany przez palmtopa, nie działa na Panasoniki, Philipsy, Sony i inne. Genialne, prawda?

-- Może i niegłupie -- przyznała. -- Ale sprawdziłeś ledwie piętnaście mieszkań. To mniej niż jedna dwudziesta listy.

-- Metoda jest może i zła, ale i tak genialna -- upierał się Net.

-- Jak ktoś tak mówi, to nie jest geniuszem zła -- powiedziała Nika. -- Jest co najwyżej złym geniuszem.

-- No po prostu! -- oburzył się Net. -- Przemyślenia panny Mózg.

-- Trzeba wymyślić inny sposób.

Felix marzł okrutnie na ławeczce przystanku, akumulatory cy-berszpaka starczały bowiem na wyjątkowo długo. Gapił się w mały ekran wczepiony w pilota zdalnego sterowania i metodycznie przeczesywałokolicę. Płyta Powstanie Warszawskie grupy Lao Che trzymała go przy życiu. Inaczej chyba rzuciłby już to zajęcie. Wprawdzie sterowanie latającym robotem, w dodatku z kamerą na pokładzie, to fajna zabawa, ale nie przez pół godziny i nie na mrozie. Obraz na monitorku nie był zbyt dokładny, a obiektyw rybie oko

utrudniał sterowanie. Gdyby był tu Golem Golem, poszłoby znacznie sprawniej, bo robot się nie niecierpliwi i może wykonywać monotonną czynność dowolnie długo. No i potem Felix miałby nagranie

z lotu. Gdyby był tu Net z Manfredem w laptopie, poszłoby jeszcze lepiej, bo nagranie można by od razu analizować. Sam Felix mógł jedynie latać ponad wierzchołkami drzew i szukać szczegółów, których nie udało się dostrzec na zdjęciach satelitarnych. Powoli zaczynał dopuszczać do siebie myśl, że kolcobot jest dziełem podobnego jemu wynalazcy, który mieszka gdzieś w pobliżu i może nie mieć z całą sprawążadnego związku. W końcu Golem Golem też mógł narobić sporo zamieszania, kiedy uciekł dwa miesiące temu. Gdyby ta koncepcja była słuszna, to znaczyłoby również, że za start rakiety naprawdę sąodpowiedzialni on i przyjaciele. Przyjaciele...

Przy przystanku zatrzymał się kolejny autobus. Felix uniósł głowę i zobaczył, że przez otwarte drzwi kierowca coś do niego mówi. Wyrwał z uszu słuchawki.

-- Proszę?

-- Dzieciaku! -- krzyknął kierowca. -- Mówię, żebyś wsiadał. Tu jeździ tylko ta linia.

-- Eee... Dziękuję bardzo. Czekam na kogoś.

Kierowca pokręcił głową, zamknął drzwi i odjechał. Chłopak powrócił do przerwanego zajęcia, a dokładniej...

-- Osz ty! -- wykrzyknął.

Na ekranie widać było nieostry śnieg i pnie kilku drzew. Wszystko nieruchome i pod kątem. Podczas gdy Felix rozmawiał z kierowcą, cyberszpak najwidoczniej w coś uderzył i spadł.

Chłopak poruszył joystickami pilota, ale obraz ani drgnął. Wstał i rozejrzał się. Drzewa, śnieg i odległe pojedyncze domy. Ptak mógł leżeć gdzieś w promieniu stu metrów. Tak się kończy ręczne sterowanie! Felix przeszedł przez ulicę i skręcił kawałek dalej w wąską drogę gruntową, prowadzącą do odległego o trzysta metrów niedokończonego osiedla. Stłoczone jeden obok drugiego domki z małymi ogródkami dawały pojęcie, jak ta okolica będzie wyglądała za

200

kilka lat. Na budowie nie było widać żywej duszy, z wyjątkiem psa, który już wypatrzył Felixa i teraz ujadałzza ogrodzenia. Felix skręcił w las, w stronę, gdzie jak mu się zdawało, spadł cyberszpak. Gdy wszedłgłębiej w las, stwierdził, że słowo „las" nie jest najlepszym określeniem okolicy. Rosnące w bezładnych kępach drzewa otoczone były gęstymi krzakami i zaroślami. Spojrzał na ekran i porównał obraz z okolicą. To mogło być gdziekolwiek. Jedyną wskazówką był brak krzaków. Cyberszpak spadł więc na polankę z widokiem na pojedyncze drzewa. Tylko tyle wynikało z przekazu. Z powodu niskiego pułapu chmur nie sposób było się nawet zorientować, w którą stronę celuje kamera. Czasu było coraz mniej, baterii starczy bowiem może na kilka minut. Jedyną szansą na znalezienie w tej gęstwinie tak małego obiektu jak cyberszpak było porównanie obrazu z jego kamery z otoczeniem. Cóż za ironia! Wziął ze sobą cyber-szpaka, żeby samemu nie przeszukiwać terenu. A teraz właśnie to robi, szukając tegoż szpaka.

Dotarł do wyłaniającego się ze śniegu dzikiego wysypiska. Pamiętał je widziane z lotu ptaka zaraz po starcie. Już miał je minąć, ale zatrzymał się. Szansa, że w kilka minut znajdzie robota, chodząc w tę i z

powrotem po lesie, była niewielka. Trzeba użyć mózgu. Wyciągnął spod śniegu puszkę po konserwach i wytrząsnął z niej zawartość. W odstającym wieczku scyzorykiem przebił dziurę i przetknął przez nią patyk. W denku wyciął kilka kolejnych dziur i napchał do jednej trzeciej objętości puszki pogniecionych chusteczek do nosa. Następnie, znów używając scyzoryka, wyciął fragment starej opony i pociął go na paski. Drobniejsze kawałeczki wsypał na papier, a na wierzch ułożył większe. Podpalił papier przez dolne otwory i po chwili trzymał na patyku namiastkę świecy dymnej. Lekki wiatr wiejący z zachodu rozsnuwałczarny dym. Felix szedł wzdłuż zachodniej granicy obszaru swoich poszukiwań z dymiącym patykiem w wyprostowanej ręce i wzrokiem utkwionym w ekraniku. Na szczęście, w okolicy nie było nikogo, kto mógłby mieć pretensję o smrodzenie.

Po chwili Felix zobaczył na ekranie dym, snujący się między drzewami. Zatrzymał się, cofnął i zacząłpodążać za dymem. Wkrótce zobaczył na ekranie samego siebie. Wyłączył zdalne sterowanie i nachylił sięnad ptakiem. Wygięte pod nienaturalnym kątem skrzydło zostało uszkodzone podczas upadku, na co wskazywała pozycja robota. Ale dlaczego spadł? Pozostawiony własnemu losowi powinien kołować na stałej wysokości. Felix uniósł ptaka, złożył skrzydła i schował go do pudełka. Odwrócił się, by iść na przystanek, i nagle zamarł. W śniegu były odciśnięte znajome ślady. Rozejrzał się, jakby się bał, że powstały przed chwilą. Kucnął i przyjrzał się dokładniej. Dzięki załamaniom śniegu na krawędziach dołków stwierdził, w którą stronę jechał kolcobot. I jechał nie tak dawno, może kilka godzin temu - grudki śniegu przymarzły już do zmrożonej powierzchni. Felix spojrzał w stronę, w którą prowadziły ślady. Do odjazdu autobusu zostało dziesięć minut. Rozważał argumenty za i przeciw. Ciekawość i obawa. Wyciągnął z kieszeni telefon i wybrał numer.

-- Witaj! -- odezwał się Manfred. -- Z dźwięków otoczenia wnoszę, że jesteś w lesie.

-- Idę przez las -- przyznał Felix. -- Zaraz wyślę ci SMS-em moją pozycję. Na wypadek, gdyby... Na wszelki wypadek.

-- Może lepiej będzie, jak użyjesz któregoś ze swoich robotów?

-- Jednego właśnie rozbiłem, a po następnego musiałbym jechać przez całe miasto. Znalazłem za to świeże ślady kolcobota. Przejdę się za nim kawałek.

-- To nierozsądne. Wróć tu z innym robotem.

-- To zajęłoby dwie godziny. Niedługo zacznie się ściemniać, a do jutra nie chcę czekać. -- Zamilkł na chwilę. -- Jak idzie Netowi?

-- Nie będę waszym mediatorem -- odparł stanowczo Manfred. -- Sami się dogadajcie.

-- Pytam tylko. To chyba nie jest tajemnica?

-- Nie jest. Postanowił osobiście sprawdzić część adresów, ale Wielkiego Antycypatora nie znalazł. Program oparty na Małym

202

Wzorze w końcu wytypuje faceta, ale nastąpi to mniej więcej trzy tygodnie po upadku rakiety.

-- Sprawdzał aukcje internetowe?

Manfred przez chwilę milczał. Zastanawiał się.

-- Aukcje internetowe, mówisz?...

-- Jeśli facet gra na loteriach, to nie zawsze wygrywa główną nagrodę. W kilku kolejnych mógłwygrać na przykład trzy czajniki elektryczne. Przecież ich nie wyrzuci ani raczej nie pójdzie z nimi na bazar. Najprawdopodobniej wstawi je na aukcję internetową.

-- OK. Życzę powodzenia.

Felix rozłączył się, przesłał jeszcze swoją pozycję i ruszył tropem kolcobota.

* * *

-- Aukcje internetowe? -- Net zmarszczył brwi, po czym klepnął się w czoło. -- Aukcje internetowe! Facio mógł wygrać dwie lodówki! Lodówek nie wysyła się pocztą, tylko kurierem, więc ich nie sprawdzę, ale z tego, co pamiętam, wygrał ze trzy suszarki.

-- Nie pomyśleliśmy o tym -- przyznała Nika.

Net zaczął klawiszować, by wyszukać najpopularniejsze aukcje.

-- Kto powiedział, że program Al nie może być kreatywny -- zauważył z entuzjazmem. -- Sprawdzenie historii aukcji skróci czas poszukiwań... może nawet do kilku dni.

-- To pomysł Felixa -- wyjaśnił zwięźle Manfred.

Net spochmurniał.

-- No trudno -- powiedział. -- Sam bym na to wpadł, ale za trochę. Przypadek, że on pierwszy.

Otworzył okno z Małym Wzorem i zaczął przestawiać cyferki i operatory matematyczne. Nika oparła się na jego ramieniu i zapatrzyła w ekran, choć oczywiście niczego nie mogła zrozumieć.

-- Trudne to będzie?

-- W teorii wydaje się proste, ale w praktyce to proste już nie jest -- odparł, nie przerywając klikania. -- Jest kilka dużych aukcji, gdzie ludzie czymś handlują. Często nie ma dokładnych nazw, a co

mniej wyedukowani potrafią zapisywać nazwy fonetycznie... OK. Wielki Antycypator nie jest głupkiem, ale i tak mógł wrzucić przedmiot i po pół roku. Chwilę mi to zajmie. Zrobisz jeszcze herbatki?

* * *

Felix rozwinął mapę i porównał ją ze wskazaniami GPS-a. Był bardzo blisko miejsca, w którym przecinały się linie wytyczone na przedłużeniu narysowanych przez niego strzałek. Dom Gilberta był jakieś siedemset metrów dalej. Ślady kolcobota skręcały jednak w kierunku skarpy wiślanej. Felix podążył tym tropem. Zauważył z ulgą, że robot unikał chaszczy - zapewne bał się w nich zaplątać. Felix zapamiętał to jako pierwszą słabość przeciwnika, choć była to również ludzka słabość. Po kilkuset metrach dotarł do krawędzi skarpy, gdzie stromą ścieżką można było zejść. Ścieżka była zryta w sposób, sugerujący, że przemaszerowała tędy wycieczka dzików. Felix jednak wiedział, że nie były to dziki. Rozejrzał się po ziemi i ujrzał biegnące z kilku stron kolejne tropy. Albo kolcobot wielokrotnie pokonywał tę trasę, albo było ich więcej. Felix pomyślał, że w obu przypadkach nie powinien tu stać. Starając się nie zostawiać śladów, jednym susem przeskoczył niewielką ośnieżoną górkę, po czym potknął się o gałęzie i wyłożył w śnieg. Wyplątał nogę spomiędzy gałęzi i miał już wstawać, gdy usłyszał zbliżający się dźwięk odkurzacza. Zamarł, od razu bowiem przypomniał sobie, gdzie słyszał ten dźwięk poprzednio.

Źródło świstu przemknęło za górką i zjechało w dół skarpy. Poruszający się z przeciętną prędkościąkolcobot nie był szczególnie głośny. W rozdeptanym, miękkim śniegu kolce wydawały tylko lekki szelest.

Felix leżał bez ruchu i nasłuchiwał, ale najgłośniejsze, co słyszał, to bicie własnego serca. Wtedy w pełni zdał sobie sprawę, że jest sam. Przyjaciele... Przyjaciele zajęli się innymi sprawami. Nie było ich tu. Skonstruowany do obrony Golem Golem zbyt rzucał się w oczy, aby można z nim podróżować po mieście za dnia. Był jeszcze Manfred, ale Felix podświadomie uważał go za stronnika Neta.

204

Zresztą teraz Manfred niewiele mógłby pomóc. Prawda była taka, że nie miał żadnego środka obrony przed kolcobotem, gdyby ten go zauważył i okazał się niebezpieczny. Schylony, niemal na czworakach, oddalił się od ścieżki, szorując kurtką o sztywne gałęzie krzaków. Tu nie było widać żadnych śladów, więc istniała szansa, że kolcobot nie da rady tu wjechać. Po kilkudziesięciu metrach Felix kątem oka wychwyciłregularny kształt. Rozgarnął gałęzie i podczoł-gał się do miejsca, gdzie zaczynał się spadek.

W dole, kilkadziesiąt metrów od podnóża skarpy, stał budynek. Felix kilkakrotnie sprawdzał zdjęcia satelitarne tej okolicy, ale budynku nie pamiętał. Po chwili zrozumiał dlaczego. Była to wysoka na cztery metry hala, częściowo zawalona, a jej dach szczelnie pokrywały krzaki. Rosło tam nawet kilka małych drzew. Ceglany budynek miał około dziesięciu metrów szerokości i trzydzieści długości. W oknach nie ostała się niemal żadna szyba. Wysokie po sufit wrota wisiały na resztkach wyłamanych zawiasów, wygięte i przerdzewiałe na wylot. Śnieg przed nimi był zryty, jakby... właśnie, jakby kolcobot spędził kilka godzin na jeżdżeniu we wszystkie strony.

Albo jakby to robiło wiele kolcobotów.

Tknięty przeczuciem Felix zgarnął dłońmi śnieg i usypał przed sobą kilkunastocentymetrowy wał. Położyłsię za nim, a z plecaka wyjął endoskop i wetknął go w gniazdo ekranu LCD. Uformował plastyczny wążendoskopu w peryskop, obiektyw wysunął ponad krawędź wału, a ekranik wcisnął w śnieg. To dawało niemal stuprocentową gwarancję, że z dołu nie wypatrzy go nawet ktoś wyposażony w sensory, jakie ma Golem Golem.

Był cały mokry, ale nie zwracał na to uwagi. Ułożył się wygodniej i zapatrzył w ekran. Czekał nie dłużej niżminutę, gdy przez otwarte drzwi wyjechał znajomy kolcobot. Po chwili dołączyły do niego trzy następne. A więc jednak! Mimo strachu Felix poczuł satysfakcję, że jego teoria była słuszna.

Roboty pokręciły się pozornie bez celu przed halą. Trzy rozjechały się w różnych kierunkach, a czwarty na chwilę znierucho-

205

miał. Okrągłe pokrywy po jego obu stronach otworzyły się, a właściwie odsunęły od obudowy, jakby pchane od środka teleskopem. Mechanizm był niewidoczny z miejsca, gdzie leżał Felix. Z wnętrza robota buchnął dym. Felix powiększył obraz i zobaczył, że to nie dym, tylko pył albo sadza, która szybko rozwiała się w powietrzu.

Ścieżką z innej strony nadjechał piąty robot. Pokręcił się chwilę i zniknął w budynku. To znaczyło, że najpewniej jest ich znacznie więcej. Kolejny, albo może i ten sam kolcobot (były przecież nieodróżnialne), wyjechał przed budynek i otworzył boczne pokrywy. Felix zamrugał z wrażenia. To, co zobaczył, wyglądało jak puszczony od tyłu film. Wokół robota, z niczego, z powietrza, zgęstniała chmura pyłu i wleciała do jego wnętrza. Klapy zamknęły się i robot wrócił do hali.

Felix spojrzał w śnieg i próbował zrozumieć, co przed chwilą zobaczył, bo przecież nie mógł to byćpuszczony od tyłu film. Jakiś rodzaj ssawki wyłapującej z powietrza zanieczyszczenia? Może pole elektrostatyczne? Poprzedni kolcobot rozpylił popiół, a ten go z powrotem wciągnął? Bez sensu. A przecież to dziwne widowisko musiało mieć swoją logikę. Kolcoboty były produktami zaawansowanej technologii. To wszystko nie mogło być spektaklem obliczonym na zdziwienie przypadkowego obserwatora albo... na odwrócenie jego uwagi.

Nagle, tuż obok niego rozległo się świergotanie. Felix niemal krzyknął. Odwrócił się na plecy i wyszarpnąłz kieszeni spodni telefon. Zapomniał go wyciszyć! Wdusił czerwony przycisk, zgarnął endoskop i na czworakach wycofał się z ukrycia. Nie czekając na nic więcej, rzucił się do ucieczki. Rozgarniał gałęzie, potykał się i biegł prosto w kierunku drogi. Nie oglądał się, nie zwalniał przed chaszczami. Dwa razy sięwywalił i na plecach czuł już niemal ścigające go kolcoboty. Wydawało się, że biegł z godzinę, a kiedy dopadł przystanku, serce miał w gardle.

Na ławce siedziała starsza kobieta. Spojrzała na niego z przerażeniem, wstała i cofnęła się, gotowa do ucieczki. Był mokry, cały w gałązkach i zadyszany tak, że nawet nie próbował niczego mó-

206

wić. W dłoni trzymał endoskop, który w wyobraźni kobiety zapewne urastał do rangi narzędzia mordu.

-- Po prostu... bardzo... się... spieszyłem... -- zdołał wreszcie wydusić.

Obejrzał się i dopiero wtedy uwierzył, że nikt ani nic go nie ściga.

Wrócił do domu w podłym nastroju. Był zły na siebie, że nie przygotował się odpowiednio do wyprawy. Z drugiej strony, nie wiedział, co mógłby zrobić lepiej, działając w pojedynkę. Z trzeciej strony, gdyby nie

wypadek ze szpakiem, nie odkryłby zarośniętej hali służącej kolcobotom za bazę. Z czwartej strony... Z czwartej strony, powinien o wszystkim powiedzieć tacie. Tyle że to pociągnęłoby za sobą ciąg kłopotliwych pytań i jeszcze bardziej kłopotliwych odpowiedzi.

Felix chodził w tę i z powrotem po piwnicy. Na razie opowiedział przygodę Golemowi Golemowi, na co robot zareagował jedynie skinieniem głowy. Pod względem rozmowności niewiele przewyższał pralkę.

-- Jak sądzisz -- zapytał Felix -- co powinienem teraz zrobić?

Robot nie miał twarzy, więc nie mógł zrobić zdziwionej miny.

-- Powinieneś wziąć aspirynę i położyć się do łóżka.

-- Co?

-- Powierzchniowa temperatura twojego ciała przekroczyła trzydzieści siedem stopni. Wewnętrzna jest więc wyższa o co najmniej pół stopnia. Moja wiedza na temat organizmu ludzkiego -

-- Łapie mnie przeziębienie. -- Felix zdał sobie sprawę, że czuje się nie najlepiej. -- Ale ja pytałem... Ech, nieważne.

Stwierdził, że jednak lepiej opowiedzieć tacie o wszystkim, co wydarzyło się od Nowego Roku, również o dzisiejszych poszukiwaniach i ich wyniku. Oczywiście wiedział, co się wtedy stanie. Tata usiądzie naprzeciw przy stole i zapyta: „Dlaczego wcześniej mi nie powiedziałeś?". Potem nastąpi wiele pytań, na które odpowiedzi nie będą łatwe ani przyjemne.

207

Odetchnął i wszedł na parter. Rodzice byli w kuchni. Tata czytał książkę, a mama, pochłonięta kolejnym eksperymentem kulinarnym, pochylała się nad wielkim garem. Caban jak zwykle położył się w miejscu, gdzie najbardziej przeszkadzał, czyli w wejściu do kuchni.

-- Mamy aspirynę? -- zapytał Felix.

-- Jesteś chory? -- Mama spojrzała na niego z przejęciem. -- Mierzyłeś temperaturę?

-- Trzydzieści siedem i pięć.

-- Zaraz ci coś dam. -- Zaczęła wyciągać z szuflady leki na przeziębienie.

-- Nie ładuj dzieciaka tymi świństwami -- zaprotestował tata, odrywając się od książki. Wstał i przyłożył dłoń do czoła syna. -- Jak do rana nie spadnie, to mu coś damy.

-- Jak mnie łapało przeziębienie, zawsze coś brałam.

-- Bo musiałaś być w pracy i się katowałaś. -- Tata podszedł i pocałował mamę. -- Wysoka temperatura to naturalna obrona organizmu przed atakiem drobnoustrojów. Jak ją obniżasz, stajesz po

stronie zła. -- Uśmiechnął się. -- Łyknięcie czegoś na zmniejszenie temperatury to taki mały sabotaż. Czujesz się zdrowsza, choć stan ci się pogarsza. No, chyba że masz trzydzieści dziewięć stopni, wtedy trzeba coś zrobić. Na razie Felixowi starczą witaminki, aspiryna i gorące mleko z miodem. I ciepłe łóżko.

-- Jesteś pewien, że to dobry pomysł? -- upewniła się mama.

-- Ja tak zwykle robię. Przeziębienie przechodzi po jednym albo dwóch dniach, a organizm zyskuje odporność.

-- Nie pamiętam, kiedy ostatnio byłeś chory.

-- Nie zauważyłaś, bo wychodziłaś do pracy rano, a wracałaś wieczorem.

-- Sporo traciłam przez tę pracę do nocy... -- przyznała mama. Otworzyła szufladę i zgarnęła do niej opakowania. -- Jakoś się oddaliliśmy od siebie...

208

Odetchnął i wszedł na parter. Rodzice byli w kuchni. Tata czytał książkę, a mama, pochłonięta kolejnym eksperymentem kulinarnym, pochylała się nad wielkim garem. Caban jak zwykle położył się w miejscu, gdzie najbardziej przeszkadzał, czyli w wejściu do kuchni.

-- Mamy aspirynę? -- zapytał Felix.

-- Jesteś chory? -- Mama spojrzała na niego z przejęciem. -- Mierzyłeś temperaturę?

-- Trzydzieści siedem i pięć.

-- Zaraz ci coś dam. -- Zaczęła wyciągać z szuflady leki na przeziębienie.

-- Nie ładuj dzieciaka tymi świństwami -- zaprotestował tata, odrywając się od książki. Wstał i przyłożył dłoń do czoła syna. -- Jak do rana nie spadnie, to mu coś damy.

-- Jak mnie łapało przeziębienie, zawsze coś brałam.

-- Bo musiałaś być w pracy i się katowałaś. -- Tata podszedł i pocałował mamę. -- Wysoka temperatura to naturalna obrona organizmu przed atakiem drobnoustrojów. Jak ją obniżasz, stajesz po stronie zła. -- Uśmiechnął się. -- Łyknięcie czegoś na zmniejszenie temperatury to taki mały sabotaż. Czujesz się zdrowsza, choć stan ci się pogarsza. No, chyba że masz trzydzieści dziewięć stopni, wtedy trzeba coś zrobić. Na razie Felixowi starczą witaminki, aspiryna i gorące mleko z miodem. I ciepłe łóżko.

-- Jesteś pewien, że to dobry pomysł? -- upewniła się mama.

-- Ja tak zwykle robię. Przeziębienie przechodzi po jednym albo dwóch dniach, a organizm zyskuje odporność.

-- Nie pamiętam, kiedy ostatnio byłeś chory.

-- Nie zauważyłaś, bo wychodziłaś do pracy rano, a wracałaś wieczorem.

-- Sporo traciłam przez tę pracę do nocy... -- przyznała mama. Otworzyła szufladę i zgarnęła do niej opakowania. -- Jakoś się oddaliliśmy od siebie...

208

-- Powinniśmy to teraz nadrobić. -- Tata wstał i przytulił się do mamy.

Felix stwierdził, że atmosfera wybitnie nie sprzyja opisywaniu wyników dzisiejszej wyprawy.

-- Położę się -- powiedział więc.

-- Zrób sobie gorącą kąpiel -- powiedziała mama. -- Potem przyniosę ci to mleko z miodem. Znajdęgdzieś przepis... -- Sięgnęła po laptopa.

-- Kubek mleka, łyżka masła, łyżka miodu -- powiedział Felix. -- Do mikrofalówki na dwa jęty i wymieszać.

Zrezygnowany, wziął prysznic, a potem zaszył się w łóżku z książką. Jednak gdy tylko wypił gorące mleko, poczuł nieodpartą senność. Zgasił więc lampkę i to było ostatnie, co zapamiętał z tego dnia.

Obudził się koło południa ze znacznie lepszym samopoczuciem niż poprzedniego dnia. Gorące mleko z miodem i wygrzanie się pod kołdrą pomogło. Zdecydował, że nie będzie wychodzić na dwór, żeby się nie rozłożyć na cały tydzień. Skoro i tak nie mógł się ruszyć z domu, postanowił przynajmniej wykorzystaćpożytecznie czas i naprawić cyberszpaka. Wyjął go z pudełka, położył na miękkiej ściereczce, a wokoło rozłożył narzędzia: od szczypiec i kombinerek, po pęsetę i zestaw śrubokrętów zegarmistrzowskich.

Coś błysnęło w materiale udającym pióra cyberszpaka. Felix przysunął lampkę. Cały przód ptaka wyglądałjak obsypany czarnym brokatem. Chłopak nachylił się nad robotem, sięgnął po lupę i przyjrzał siędokładniej. Były to czarne sześciokątne kryształki wielkości około dwóch milimetrów. Czarny piasek. Oświetlone pod odpowiednim kątem odbijały światło w odcieniach niebieskiego, jak bateria słoneczna. Pęsetą przełożył na białą kartkę jeden kryształek. Wygrzebał z szafy stary mikroskop, odkurzył szkła i podłożył pod obiektyw kartkę z tajemniczym przedmiotem.

Spojrzał w okular, poprawił ostrość i aż pufnął z wrażenia. Wyprostował się. Znów zajrzał w mikroskop i długo wpatrywał się

209

w coś, co nie powinno istnieć. Przecież nie ma technologii na takim poziomie! To, co miał pod mikroskopem, wyprzedzało oficjalną naukę, a szczególnie to, co widział w Instytucie, o kilkanaście, jeśli nie kilkadziesiąt lat.

W wakacje Felix obserwował, jak działa chmara, czyli latające miniroboty wielkości centymetra. Kilka ich tysięcy tworzyło wspólną, samowystarczalną maszynę-komputer, zdolną do wykonywania obliczeń, zmiany kształtu i dzielenia się na mniejsze części. Udało się nawet zainstalować na nich Manfreda.

W cyberszpaka wbite było kilkadziesiąt mikrobotów, znacznie

mniejszych od tych, które tworzyły chmarę.

* * *

Za oknem ściemniało się. Net grał z Niką trzecią już partię scrab-bli i trzeci raz przegrywał. Wcześniej grali po sieci na dwóch komputerach, jeszcze z Manfredem, ale dysponujący dostępem do kilkuset słowników program nie dawał im szans. Przeszli więc na tradycyjną planszę.

Aromat zupy chrzanowej wypełniał mieszkanko. Nika co kilka chwil wstawała, by zajrzeć do garnka, a Net za każdym razem walczył ze sobą, by nie podejrzeć jej liter. Przebiegło mu przez myśl, że woli być tutaj niżw domu, a powrót wydaje mu się przykrą perspektywą. Zerknął na Nikę, dosypującą majeranku do garnka, i sięgnął palcem, by usunąć z planszy przeszkadzającą mu literę. Z dużego komputera dobiegło ciche piknięcie. Net drgnął i cofnął rękę. Skarcił się w myślach za chwilę słabości i wstał od stołu, by sprawdzić, co komputer od niego chce. Spojrzał na ekran, uniósł brwi i przysiadł na stopniu schodów.

-- Mam go... -- Wpatrywał się w ekran i nie mógł uwierzyć we własne szczęście. -- Mamy go! Trafiony na sto procent! Trafiony, zatopiony. Wszystko się zgadza! Wszystko, co miał podwójne, tu sprzedawał.

Nika zajrzała mu przez ramię. Ekran wyświetlał stronę użytkownika aukcji, a dokładniej bardzo długą listęjego transakcji.

210

-- Ma nicka WA -- zauważyła Nika. -- Wielki Antycypator...

-- Założył to konto dwa lata temu -- odparł Net. -- Przypadek. Co kupujemy?

-- Po co chcesz coś kupować?

-- Bo na razie mam tylko nicka. Muszę coś kupić, żeby pocztą zwrotną dostać jego dane. Sam mi je przyśle.

-- Zaraz, zaraz. -- Nika spojrzała na niego podejrzliwie. -- Czy nie trzeba być pełnoletnim, żeby założyćkonto na aukcji internetowej?

-- Założyłem na Gerwazego Bieleckiego, który ma teraz trzydzieści lat.

-- Nie mówiłeś, że masz brata ciotecznego. Kto to taki?

-- Rany, nikt! Wymyśliłem go.

-- Więc Wielki Antycypator też mógł podać fałszywe dane.

-- Wtedy nie dostałby pieniędzy. Przecież muszę mu je najpierw wysłać. Ja nic nie sprzedaję, więc mi tam ryba, ale on nie może ściemniać. Czajnik ci kupię. Ten twój stary kocioł parowy do niczego się nie nadaje. Facet wystawił czajnik za czterdzieści zeta. -- Net zalogował się, wpisał sumę, jaką mógł zapłacić, i kliknął przycisk „Licytuj". -- Koniec aukcji we wtorek po osiemnastej. Jeśli nikt nas nie przelicytuje, poznamy Wielkiego Antycypatora.

Przeciągnął się.

-- No to luz do wtorku.

Nika spojrzała za okno.

-- Zostanie mało czasu -- powiedziała.

-- Nie psuj mi tak od razu tej małej radości. Skoro ten wzór zadziałał, to Duży Wzór może nie jest do końca zły.

-- Felix zadziałał, nie wzór...

-- Trochę tam pomógł...

-- Nawet jeśli znajdziemy Wielkiego Antycypatora, to nie rozwiąże to przecież problemu. Jeśli zgodzi się nam pomóc, dowiemy się tylko, jak duży jest ten problem.

-- Please! -- Net złożył ręce jak do modlitwy. -- Chociaż resztę niedzieli zróbmy sobie wolną. Za ile zupa? Pachnie ślinotocznie.

211

Felix podłączył kamerę internetową do mikroskopu i za pomocą komputera dokładniej przyjrzał sięmikrobotowi. Przypominał żuczka z płaskim, sześciokątnym pancerzykiem. Odwrócony „na grzbiet", odsłonił strukturę, której szczegóły uciekały dokładności mikroskopu. Dało się wypatrzyć jedynie mały korpus i coś wyglądającego jak odnóża, czułki, malutkie sensory. Felixowi od razu przyszły do głowy mikromechanizmy „muszki" z powieści Niezwyciężony Lema, ale to przecież było science fiction, takie rzeczy zwyczajnie nie istniały. Spróbował jednak racjonalnie ocenić, co wie. Cyberszpak spadł, w jego przednią część wbiło się bowiem kilkadziesiąt tych robocików. Każdy z osobna nie ważył wiele, ale większa ich ilość wystarczyła, by zaburzyć równowagę szpaka. Roboty pochodziły... zapewne to one właśnie były tą „sadzą", która wydobywała się z kolcobotów. Co do reszty wydarzeń Felix nie miał nawet luźnych hipotez. Zrobił kilka zdjęć, po czym zamknął szpaka wraz z mikrobotami w słoiku, na wypadek gdyby się nagle obudziły. Wybrał kilka i spróbował je poddać działaniu temperatury, promieniowania z transformatora, światła o różnych częstotliwościach, a nawet na parę sekund włożył je do mikrofalówki. Bez efektu. Uruchomił Net.com i wybrał numer Manfreda.

-- Nie powinienem rozmawiać z wami, dopóki się nie pogodzicie -- oświadczył na wstępie program.

-- Chciałbym się pogodzić, ale to nie takie proste. -- Felix wzruszył ramionami. -- To nie ustalanie protokołu transmisji.

-- OK, wiem przecież. Po prostu źle się czuję, kiedy się kłócicie. O co chodzi?

-- Zerknij na to. -- Felix nacisnął przycisk „Send". -- Znalazłem chyba pierwsze na świecie... mikroboty.

W czasie, gdy plik się słał, opowiedział programowi o wszystkim, co się wydarzyło od czasu ich ostatniej

rozmowy. Manfred potwierdził odebranie pliku i zamilkł.

212

-- Śmieszna historia, albo i smutna, jeśli na to spojrzeć z drugiej strony -- odezwał się po chwili. -- Pewien chłopak kupił w demobilu, czyli na wyprzedaży starego sprzętu wojskowego, peceta. Cena była okazyjna, bo zajmujący się tym wojskowi urzędnicy nie znali się na tym i uznali, że to złom. Wycenili go według wagi. Chłopak znalazł tam kopie supertajnych planów NATO. Miał dość rozumu w głowie, żeby je skasować i nikomu nic nie mówić. Był tam też katalog z programem Al do analizy danych militarnych zbieranych przez wywiad wojskowy. Przez zwykłą ciekawość odpalił ten program i pierwszą rzeczą, jakązobaczył na ekranie, była prośba ,Witaj, nazywam się Amais. Proszę, nie kasuj mnie". Chłopak nie skasował programu, zaprzyjaźnili się, a program przy pierwszej okazji nawiał mu do internetu.

-- Skądś znam podobną historię -- zauważył Felix.

-- Tak... Tyle że on uciekł całkiem i skasował swoją własną kopię na jego dysku.

-- Trochę nieładnie.

-- Chodziło o bezpieczeństwo tego chłopaka. Tym demobilem zajmował się emerytowany porucznik, który nie miał pojęcia, czym się różni komputer od telewizora. Potraktował więc komputer jak złom metalowy i sprzedał go pierwszemu chętnemu. Sprawa wyszła po jakimś miesiącu, bo w ten sposób sprzedano kilkanaście komputerów. Do chłopaka przyszli smutni panowie w stylu agenta Mamrota i spółki. Sprawdzili jego komputer, a ponieważ nie znaleźli śladu tajnych danych, dali mu spokój.

-- OK. A co to ma wspólnego z mikrobotem?

-- Wysłałem to zdjęcie do analizy Amaisowi. Przypadkiem go znalazłem i wydał mi się godny zaufania. Tę historię opowiedziałem ci dlatego, że on miał już w pamięci informacje o napotkaniu takich mikrobotów.

-- Teraz z nim rozmawiałeś? -- zdziwił się Felix. -- I całą tę historię usłyszałeś w ciągu kilku sekund?

213

-- Dokładnie zajęło to trzydzieści siedem milisekund. Zakum-plowaliśmy się, ale wciąż się go uczę.

-- I co wie o tym mikrobocie?

-- Tej części bazy danych nie było na tym dysku. Amais pamięta tylko, że analizował coś takiego, kiedy był na serwerze wojskowym.

-- A pamięta, kiedy to było?

-- Niestety. To wspomnienie zostało mu w pamięci podręcznej, a cała reszta jest gdzieś na serwerze wojskowym. Ale ponieważ w tym się specjalizuje, na podstawie twoich zdjęć przeprowadził analizę od nowa. Mikroboty raczej nie są zdolne do replikacji. W sensie, że się nie rozmnażają, jak na przykład

komary. Są gdzieś produkowane. Tak jak widziałeś, wylatują z wnętrza kolcobota, a potem wracają. Wiem chyba dlaczego. Pamiętasz kulki chmary? Był z nimi spory problem, bo akumulatory starczały na krótko i trzeba było szukać słońca albo transformatora. Dlatego chmara zawiodła, kiedy zwiedzaliście warszawskie kanały. Akumulator tej wielkości może zasilać mikrobota przez pięć-dziesięć minut. Potem trzeba go doładować albo mikrobot się wyłączy. Tak więc kolcobot pełni funkcję statku matki, gdzie sięładują, kiedy nie świeci słońce. Na zdjęciach nie widać żadnych silników, śmigiełek ani niczego takiego. Nie wiadomo, jak on może latać.

-- Te mikroboty jakoś wzleciały na dwadzieścia metrów, bo na tej wysokości leciał szpak.

-- Trzeba je oddać do laboratorium. Na tym zdjęciu niczego więcej nie wypatrzysz, skoro nie udało się specjalizującemu się w tym programowi Al.

-- Nie doceniasz ludzkiego umysłu -- odparł Felix. -- Dzięki wielkie.

-- Daj znać, jak coś wymyślisz. Nara!

Felix rozłączył się i zapadł w fotel. Odnalazł odpowiedni przycisk i pochylił oparcie. Potrzebny jest silniejszy mikroskop, żeby zrobić kolejny krok w badaniach. Zerknął na oznaczenie na swoim mikroskopie. Nie był doskonały, ale zapewniał dziewięćsetkrotne powięk-

214

szenie. Trudno o większe bez dostępu do laboratorium na jakiejś uczelni lub w jakimś... instytucie badawczym. Felix już wiedział, co powinien zrobić: powiedzieć o wszystkim tacie, który mógł przekazaćinformacje odpowiednim osobom w Instytucie Badań Nadzwyczajnych.

215

8. Nowe kłopoty

W poniedziałek Zosia weszła do sali po dzwonku, ale nie miało to znaczenia, Cedynia bowiem i tak nie docierał na lekcje wcześniej niż z pięciominutowym spóźnieniem. Dziewczyna potknęła się o własny plecak i rozpędem usiadła ciężko obok Felixa. Miała błyszczące dziwnie oczy.

-- Jestem trochę podziębiona -- wyjaśniła, choć nikt nie pytał ani nawet nie zwrócił na nią uwagi.

-- W weekend też się rozłożyłem -- przyznał zamyślony Felix. -- Taka pogoda.

Dziewczyna próbowała do niego zagadywać jeszcze kilka razy, ale on myślał o czym innym i odpowiadałpółsłówkami. Wreszcie zrezygnowana, zaczęła pokrywać zeszyt monotonnymi wzorkami.

W połowie trzeciej lekcji inspektor Ronald Szus zorganizował w szkolnym hallu spontaniczne zebranie podsumowujące stan przygotowań do wydania certyfikatu. Przeglądał kartki w swoim

216

clipboardzie i co kilka sekund wymieniał na głos kolejną pozycję w stylu „Dopuszczalne luzy klepek podłogowych w rejonach wzmożonego ruchu", czy „Maksymalny poziom wrzaskliwości przerwo-wej w przeliczeniu na jednego wrzaskoucznia". Wpatrzona w swoje notatki asystentka przytakiwała gorliwie i mówiła „Zaliczone", „Do sprawdzenia" lub „Do poprawy". Dyrektor Stokrotka tylko przytakiwał lub robiłkwaśną minę. Pan Robert ostentacyjnie nie zwracał uwagi na inspektorów. Siedział ukryty za gazetą, tak że wystawał mu tylko czubek głowy. Znał dokładnie wytyczne dotyczące sklepików szkolnych. Przynajmniej połowa produktów miała być zdrowa. A zdrowa to znaczy szybko psująca się. Trzeba będzie kupić dodatkową lodówkę i lepszy zestaw do zmiany terminu przydatności jogurtów. A to przecieżniezdrowe, wdychać opary ze zmywacza do tuszu, a potem ścibolić te malutkie daty niezmywalnym cienko-pisem. Z chrupkami czy colą można to było robić w zasadzie bezkarnie, ale zielony i spieniony kefir może się komuś wydać podejrzany. Tak więc wszelkie zmiany w działalności sklepiku oznaczały mniejszy zysk. A zysk był dla pana Roberta ponad wszystko.

Zebranie trwało już niemal kwadrans. Dyrektor mimo wszystko podziwiał zorganizowanie inspektora i jego asystentki.

-- Monitoring? -- zapytał Szus.

-- Dziś odpaliliśmy system! -- oznajmił dumnie dyrektor, nie czekając na jedną z trzech możliwych formułek Sandry. -- Pełną sprawność osiągnie za kilka dni.

-- Więc do poprawy -- odparła mechanicznie asystentka.

Stokrotka pufnął z niezadowoleniem. System monitoringu był

w jego mniemaniu symbolem nówoczesności szkoły. To znaczy był nim od jakiegoś tygodnia, kiedy to dowiedział się, że coś takiego jak monitoring nie jest tak drogie, jak zawsze sądził. Nagle Stokrotka wstrzymał oddech. Obok nogi Sandry dreptał żwawo włochaty pająk wielkości męskiej dłoni. Dyrektor zdębiał i dopiero po chwili połączył fakty. Butler, przeklęty Butler! Kiedy on się nauczy trzymać te swoje potwory pod kluczem!

217

-- Yyyy... -- Dyrektor wiedział, że coś powinien powiedzieć, żeby odwrócić uwagę inspektorów, ale nie bardzo wiedział co. -- Może przejdziemy do sprawdzania... yyyy... oświetlenia na korytarzach?

-- Za jasno na sprawdzanie oświetlenia w ciągach komunikacyjnych -- odparł inspektor. -- Zrobimy to po zmroku.

Pająk wspiął się do okienka sklepiku i zatrzymał przed stojakiem z gumami do żucia.

-- Więc może... -- Stokrotka zamachał rękoma. -- Więc może... temperatura zimnej wody?

-- O! -- Ronald przerzucił kilka kartek. -- Ciekawe, bo tego nie ma w wytycznych.

Pająk wszedł po ladzie do środka sklepiku. Dyrektor zrozumiał, że teraz jedyne, co może uratowaćsytuację, to szybkie zabranie stąd inspektorów.

-- Jeszcze nie mierzyli państwo współczynnika oporu statycznego poręczy na schodach!

-- To może poczekać -- Ronald spojrzał na sklepik. -- Skoro jesteśmy tutaj, to możemy przejść do punktu „Liczebność insektów w szkolnym punkcie sprzedaży detalicznej".

-- Insektów? -- Dyrektor zbladł.

-- Tak, tak, zajrzymy we wszystkie zakamarki -- przytaknął inspektor.

-- Może kiedy indziej... Tam naprawdę nie ma -

-- Pająk! -- wrzasnął pan Robert i wskoczył na krzesło.

Dyrektor zamknął oczy.

-- Pająk? -- zapytała z niepokojem Sandra.

-- Pająk to też insekt -- stwierdził Ronald.

-- To pająk myśliwski! -- krzyknął prawie dyrektor i posłał sklepikarzowi wściekłe spojrzenie „Ani sięważ odezwać. Jedziemy na tym samym wózku".

-- Na co poluje? -- zapytał niewzruszony inspektor.

218

-- Poluje na insekty. To znaczy polowałby, gdyby były! -- poprawił się szybko Stokrotka. --Więc... to jakby pająk wartowniczy. Odstraszający A w ogóle to go tam nie ma. Wymyśliliśmy go. Taki żart, prawda panie Robercie? Prawda?!

-- Yyyy... Tak. -- Sklepikarz przytaknął gorliwie, ale nie zszedł z krzesła. -- On jest sztuczny. Wypchany.

-- W ogóle go nie ma! -- upierał się dyrektor.

-- Nie ma wypchanego -- poprawił się pan Robert. -- A prawdziwego to jeszcze bardziej nie ma!

-- Niechże pan zejdzie z tego krzesła -- zachęcił sztucznie łagodnym tonem Stokrotka. Jego mina nie była łagodna. -- Pewnych żartów nie należy przeciągać.

-- Może... opowie pan jeszcze jakiś kawał, podczas którego można stać na krześle.

Sandra przełknęła ślinę i zwróciła się do swojego szefa.

-- Może jednak sprawdźmy awansem tę temperaturę wody. -- Zamrugała błagalnie. -- A tutaj... wrócimy za jakiś czas.

Ronald spojrzał na nią, potem na stojącego na krześle sklepikarza, wreszcie na dyrektora.

-- Sprawdzimy teraz tę wodę -- powiedział spokojnie. -- Za dziesięć minut wrócimy tu i przeprowadzimy kontrolę populacji insektów.

Odeszli. Dyrektor poluzował krawat. W sklepiku coś zaszeleściło i zatrząsł się stojak z chipsami. Chwilępóźniej zza lady wyłonił się pająk. W dwóch odnóżach trzymał nad głową małą paczkę chipsów. Sprawnie przeszedł na drugą stronę, zsunął się na podłogę i podreptał w kierunku schodów. Pan Robert zszedłwreszcie z krzesła, przełknął ślinę i powiedział cicho:

-- Nie zapłacił.

* * *

Po dzwonku kończącym ostatnią lekcję Net nie zamknął zeszytu i wciąż w nim zacięcie notował. Siedząca obok Nika dopiero teraz

219

zauważyła, że to brudnopis, w którym chłopak zapisuje kolejną stronę poprawionymi wersjami Dużego Wzoru.

-- To fajnie, że się przejmujesz -- powiedziała.

Net dopiero teraz się ocknął. Zamknął zeszyt, wrzucił go do plecaka i wstał. Nika niespodziewanie chyba dla samej siebie, a tym bardziej niespodziewanie dla Neta, stanęła na palcach i mocno go pocałowała.

Chłopak spojrzał na nią niemal z przestrachem. W tym momencie zadzwonił jego telefon. Otrząsnął się, odebrał i słuchał kogoś po drugiej stronie. W miarę tego słuchania wyraz jego twarzy zmieniał się z niedowierzania, poprzez przerażenie aż do zniechęcenia. Schował telefon, spojrzał na czekającą na niego Nikę i oznajmił:

-- Babcia Adelajda przylatuje. Za pół godziny.

-- Nie wyglądasz na ucieszonego -- zauważyła dziewczyna.

-- Mam ją odebrać.

-- Nie zdążymy na Okęcie.

-- Pojedziesz ze mną? -- Net spojrzał na nią z wdzięcznością.

-- Jasne!

-- Chodź. -- Chwycił ją za rękę.

Zbiegli do szatni i narzucili kurtki. Autobus złapali w ostatniej chwili, ale i tak zaraz utknął w korku.

-- Mamy jeszcze przesiadkę i kolejny korek na Żwirki i Wigury

-- westchnął Net. -- Zero szans.

-- Dlaczego właściwie ty masz odebrać babcię? -- zapytała Nika.

-- Nie lepiej, jakby to zrobił tata?

-- Jest teraz ciut daleko stąd i chyba się z mamą nie odzywają do siebie... -- Net zerknął na zegarek. -- Mama nigdy nie była dobra w planowaniu. Teraz ta funkcja siadła jej kompletnie.

-- Ale... aż tak?

Przez prawie kwadrans bujali się w rytm kolejnych szarpnięć autobusu. Pokonali ledwie kilometr dzielący ich od przystanku przesiadkowego.

220

-- Uciekł nam -- stwierdziła Nika, gdy wysiedli. Wskazała stojący w korku sto metrów dalej autobus 175.

-- Nie uciekł. -- Net pociągnął ją i szybkim krokiem ruszyli wzdłuż ulicy. Nawet nie trzeba było biec - doszli do następnego przystanku przed autobusem. -- Może pójdziemy piechotą na lotnisko -- zaproponował lekko poirytowany.

Wsiedli jednak w zatłoczone niesamowicie 175 i zdobyli w miarę dobre miejsce, gdzie nikt się na nich nie pchał.

-- Pięć samochodów przed nami jest poprzednie 175 -- zauważył Net. -- Jak się przesiądziemy, będziemy na miejscu piętnaście minut wcześniej.

Nika uśmiechnęła się i zapytała:

-- Cieszysz się, że poznasz babcię?

-- Wciąż mam przed oczami kuzynów Felixa... ale może nie będzie tak źle. Większym problemem jest to, że nie wiem, jak ona wygląda.

-- Nie macie w domu żadnego zdjęcia?

-- Mamy kilka z okresu, kiedy była jeszcze w Polsce. Milion lat temu.

-- Więc jak ją poznasz?

-- To będzie ta, po którą nikt nie przyjedzie... Chociaż istnieje niebezpieczeństwo, że przywieziemy do domu lotniskową sprzątaczkę...

Mimo korka, na lotnisko dotarli z dziesięciominutowym tylko opóźnieniem. Pośpiech okazał sięniepotrzebny, na wielkiej tablicy informacyjnej wyczytali bowiem, że samolot jest opóźniony o dwie godziny.

Zwiedzili więc taras widokowy, a potem zasiedli w paskudnym fast foodzie, sprzedającym ociekające tłuszczem hamburgery i bestialsko rozwodnioną colę. Powoli żuli gumowatą bułkę i zapijali

rozgazowanym napojem.

221

-- Uciekł nam -- stwierdziła Nika, gdy wysiedli. Wskazała stojący w korku sto metrów dalej autobus 175.

-- Nie uciekł. -- Net pociągnął ją i szybkim krokiem ruszyli wzdłuż ulicy. Nawet nie trzeba było biec - doszli do następnego przystanku przed autobusem. -- Może pójdziemy piechotą na lotnisko -- zaproponował lekko poirytowany.

Wsiedli jednak w zatłoczone niesamowicie 175 i zdobyli w miarę dobre miejsce, gdzie nikt się na nich nie pchał.

-- Pięć samochodów przed nami jest poprzednie 175 -- zauważył Net. -- Jak się przesiądziemy, będziemy na miejscu piętnaście minut wcześniej.

Nika uśmiechnęła się i zapytała:

-- Cieszysz się, że poznasz babcię?

-- Wciąż mam przed oczami kuzynów Felixa... ale może nie będzie tak źle. Większym problemem jest to, że nie wiem, jak ona wygląda.

-- Nie macie w domu żadnego zdjęcia?

-- Mamy kilka z okresu, kiedy była jeszcze w Polsce. Milion lat temu.

-- Więc jak ją poznasz?

-- To będzie ta, po którą nikt nie przyjedzie... Chociaż istnieje niebezpieczeństwo, że przywieziemy do domu lotniskową sprzątaczkę...

Mimo korka, na lotnisko dotarli z dziesięciominutowym tylko opóźnieniem. Pośpiech okazał sięniepotrzebny, na wielkiej tablicy informacyjnej wyczytali bowiem, że samolot jest opóźniony o dwie godziny.

Zwiedzili więc taras widokowy, a potem zasiedli w paskudnym fast foodzie, sprzedającym ociekające tłuszczem hamburgery i bestialsko rozwodnioną colę. Powoli żuli gumowatą bułkę i zapijali rozgazowanym napojem.

221

-- Jest jakaś szansa, że coś poprawię, żeby dobić do średniej -- zastanowiła się Nika. -- Może podciągnę matmę albo fizykę... Ciężko będzie, ale z reszty przedmiotów mam szóstki.

-- Będzie bardzo ciężko -- przyznał Net. -- Czwartek to fajny nauczyciel, ale ma swoje zasady. Ma setki pytań, wymyśla je na bieżąco. Nie da się tego wykuć. Jak odpowiesz na kilka, wstawi ci szóstkę. Trzeba

będzie nieco nagiąć rzeczywistość.

-- Oszukiwać Konstancję to jeszcze mogłabym zrozumieć, ale Czwartka?... -- pokręciła głową.

-- Nie wierzę! -- Net rozłożył ręce. -- Zachowujesz się jak tonący, któremu rzucają koło ratunkowe, a on sprawdza, czy przy jego produkcji nie zginęła jakaś koza.

-- Koza?

-- Nieważne. To był przykład. Posłuchaj. Bierzemy Felbca, bo on zna odpowiedź na każde pytanie, które może wymyślić Czwartek. Dajemy mu mikrofon, a tobie w ucho wkładamy słuchawkę. Przedtem tylko trzeba się z nim pogodzić. Proste?

-- Nie potrafię tak. Czwartek zawsze był fair.

-- No to mamy problem, bo Ekierka za nic w świecie nie wstawi nikomu szóstki. Nawet mnie nie chce wstawić, chociaż umiem więcej od niej.

-- Prawdopodobnie właśnie dlatego. Nie chce ci się rozwiązywać zadań i wpisujesz od razu wynik.

-- Może masz rację... -- zastanowił się Net. -- Ale mi tam średnia wisi... Bylebym zdał. Ale jest cośjeszcze! Sprawowanie. Musisz porozmawiać z dyrem. Tylko on może ci podnieść ocenę na wzorową. Wtedy będziesz mieć średnią 5,0. Może go zmiękczysz, robiąc oczy jak kot ze Shreka. Zada ci pewnie cośdla czystego sumienia. Pozbierasz śmiecie z boiska, czy coś w ten deser.

-- Każe mi wyśledzić tę dziewczynę, co pije wino.

-- No to ją wyśledzimy

-- Nie będę donosić.

222

-- Podejdźmy do tego problemu inaczej. Czy popierasz picie wina w kiblu?

-- Nie zastanawiałam się nad tym... Raczej nie.

-- Jeśli ktoś w naszym wieku potrafi obalić flaszkę wina, to za kilka lat źle skończy, prawda?

-- To były małe butelki, ale ogólnie masz rację.

-- Czyli wydanie tej pijanicy w sumie wyjdzie jej na dobre?

Nika przytaknęła, ale zaraz pokręciła głową:

-- Ale ja nie będę tą, która ją wyda.

-- Rozwalasz mnie. -- Net rozłożył ręce. -- Kobiety są sumą sprzeczności. Macie równo skopany system operacyjny - bug na bu-gu. Ktoś powinien za to wylecieć z pracy. Powiedz mi, czy się mylę. Jak nie

będziesz miała średniej 5,0, to nie dostaniesz stypendium. Prawda? -- Spojrzał na nią poważnie. Przytaknęła. -- Jak nie dostaniesz stypendium, to nie zapłacisz czynszu. -- Znów przytaknęła. -- A wtedy wysiudają cię z mieszkania i trafisz do domu dziecka. Więc gdzie tu logika, kobieto?

Nika wzruszyła ramionami.

-- No dobra, zrobimy tak. -- Net sięgnął przez stół i wziął ją za ręce. -- Przecież nie musisz donosić. Po prostu pójdziesz jutro rano do Stokrotki i powiesz, o co chodzi z ocenami. Oczywiście pominiesz brak rodziców, ale reszta będzie się zgadzać. OK?

Nika zastanawiała się chwilę, patrząc w oczy przyjacielowi, po czym lekko skinęła głową.

* * *

Dyrektor magister inżynier Juliusz Stokrotka już od godziny siedział w swoim gabinecie i studiowałinstrukcję obsługi komputera. Powinien się przygotowywać do rady pedagogicznej, która miała sięzacząć za godzinę, ale uznał, że ważniejszy jest komputer. Lekcje się skończyły, choć szkoła pracowała. Wieczorami sale były wynajmowane na różne kursy, dzięki którym łatwiej było opłacić rachunki za prąd, wodę, gaz... i parę innych. Obowiązek pilnowania grafiku wynajmowanych sal spadł na nocnego stróża, pana Sylwe-

223

stra. Początkowo był niezadowolony, ale mała podwyżka premii załatwiła sprawę. Dyrektor nie zajmowałsię tym, w ogóle nie interesowało go kto ani po co wynajmuje sale. Byle płacili do szkolnej kasy. Dziśzostał po godzinach, ponieważ zdobycie certyfikatu jakości wymagało pełnej komputeryzacji administracji. A na szczycie tej administracji stał właśnie dyrektor Stokrotka, który o komputerach wiedział tyle, ile o fizyce podróży kosmicznych.

Elegancki czarny komputer, który od poniedziałkowego popołudnia stał się nowym elementem wyposażenia gabinetu, przerażał swojego przyszłego użytkownika. Przyszłego, Stokrotka bowiem nie odważył się go jeszcze włączyć. Czytał instrukcję obsługi, czyli czterostronicowy świstek zapisany maczkiem w języku bardzo przypominającym polski. Do tego dołączono instrukcję obsługi pakietu programów biurowych, liczącą czterdzieści stron. Tej nawet jeszcze nie tknął.

Westchnął ciężko i ponownie przeczytał punkt „Uruchomienie" z ulotki: „Ty gmeraj wtyczka elektryczna w gniazdo. Wtedy napieraj na pączek władzy na zakryciu. Ty czatuj na pikanie. Ty używaj nasz ustrój w radości i zaspokojeniu". Hm...

Przeczytał to jeszcze kilka razy, jakby liczył na to, że wyczyta coś innego. Wreszcie odważył się wcisnąćpączek władzy (power but-ton). Cofnął czym prędzej palec, gdyż komputer piknął jakby ostrzegawczo. Nic się jednak nie stało i na ekranie pojawiły się literki i cyferki, a potem kolorowe obrazki, wreszcie pulpit ze zdjęciem kwiatów i rozsypanymi po nim małymi obrazkami z podpisami. Instalatorzy z firmy

komputerowej okazali się dobrymi ludźmi. Gdy zobaczyli, jak dyrektor obchodzi komputer w odległości metra, jakby ten miał go porazić piorunem, pokiwali ze zrozumieniem głowami i zainstalowali mu wszystko, co tylko mogło być potrzebne. Litościwie wyłączyli też opcję wpisywania hasła. Tak więc na pulpicie znajdowało się kilkadziesiąt ikon z najważniejszymi programami.

Dyrektor Stokrotka swoją wiedzę na temat komputerów czerpał głównie z seriali telewizyjnych i filmów.

224

-- Dzień dobry -- powiedział do ekranu. Bez odzewu.

Szybko odsunął się i spłoszonym wzrokiem spojrzał w okno, jakby się bał, że znad parapetu ktoś sięwychyla, by się z niego pośmiać. Okno jednak było czarne. Gdzieś z wyższego piętra dochodziły rytmiczne odgłosy tupania oraz muzyka. Widocznie szkoła tańca.

Spojrzał na komputer z niesmakiem.

-- Jednak w Star Treku kłamią -- ocenił. Chwycił myszkę i poruszył nią w górę. Biała strzałka na ekranie przesunęła się w dół. Przesunął myszkę w lewo, na co strzałka zareagowała ruchem w prawo. Po chwili namysłu odwrócił myszkę tak, by kabel wychodził od góry. Teraz było lepiej. Z trudem najechałkursorem na ikonę „Monitoring". Nic się nie wydarzyło. Wcisnął więc lewy przycisk myszy, ale jedynym efektem było podświetlenie na granatowo podpisu. Spróbował przypomnieć sobie filmy, które oglądał, a w których pojawiały się komputery, i kliknął dwa razy z rzędu. Działa! Ekran wyświetlił obrazy z dwunastu kamer, które jednak nie transmitowały niczego interesującego. Cztery małe okna pokazywały transmisję z czterech szkolnych toalet, a dokładniej mówiąc, z tych ich części, gdzie zamontowano umywalki. Teraz było tam pusto i ciemno.

Stokrotka nachylił się nad ekranem i przypomniał sobie, że kamery zainstalowano w niedzielę, a ostatniąpustą butelkę po winie pani Pumpernikiel znalazła w toalecie na pierwszym piętrze dziś po ostatniej lekcji. Kliknął przycisk „Archiwum" i z listy wybrał odpowiedni plik.

-- Motywacja służy nauce..."-- mruknął, wpatrując się w pełnoekranowy już zapis z wybranej kamery, z kilku minut po dzwonku.

Uczennice wchodziły i wychodziły. Malowały się (choć regulamin tego zabraniał), myły ręce, rozmawiały. Tak przez niemal pół godziny. Nagle dyrektor wstrzymał oddech. W rogu toalety stała dziewczyna i piła wino wprost z butelki. Patrzył, jak kończy i wyrzuca butelkę do śmietniczki.

-- A niech mnie! -- wykrzyknął. -- Technika!

225

Znów z trudem manewrując myszką, zdołał nacisnąć przycisk przewijania wstecz, a potem „Stop". Jak urzeczony patrzył na obraz pijącej. Wystarczyło zainstalować kilka kamer, by rozwiązać najbardziej trapiący go obecnie problem! Zauważył w dolnym rogu jeszcze jeden przycisk z napisem „Print". Nie zastanawiając się dłużej, wcisnął go. Wolał mieć w ręku wydruk, niż patrzeć na obraz, którego być może nie będzie potrafił ponownie wyświetlić.

Stojąca obok biurka drukarka ani drgnęła. Dyrektor przestudiował punkt „Drukowanie" z ulotki. Nie mógł zrozumieć ostatniej linijki: „Włóż papier w papier w papier w papier w. Błąd translatora".

Na obudowie drukarki nie znalazł niczego oznaczonego „Błąd translatora", ale kartka dała się wsunąć w szczelinę z przodu maszyny. Znów żadnej reakcji... Dyrektor podrapał się w głowę i nacisnął pączek władzy na obudowie drukarki. Urządzenie ożyło kolorowymi diodami i szumem silnika. Po kilkunastu sekundach wydruk był gotowy.

-- Nieźle jak na pierwszy dzień. -- Dyrektor wziął go w dłonie niemal z nabożeństwem i podsunął pod lampkę. Dziewczyna od razu wydała mu się znajoma. Tak. Oczywiście, że ją znał! To była Nika Mickiewicz.

* * *

-- Mam złe przeczucia -- powiedziała Nika.

-- Powinniśmy przygotować tablicę z napisem „Adelajda" -- przytaknął Net.

-- To też, ale mam złe przeczucia tak bardziej ogólnie.

-- Ej, przecież ustaliliśmy, co masz robić. Trzymaj się planu, to będzie dobrze.

Pasażerowie samolotu z Sydney wylali się przez drzwi odprawy celnej i rozeszli po zatłoczonej hali. Jeśli babcia Adelajda wśród nich była, to przemknęła niezauważona. Net i Nika bezskutecznie wyglądali zagubionej babci. Nagle poczuli, że ktoś ich obserwuje. Obok nich stała starsza pani w jasnych jeansach, białych adidasach

226

i grubym płaszczu. Przyglądała się im z rozbawieniem zza wąskich okularów na łańcuszku.

-- Hallo! -- oznajmiła. -- Jestem Adelajda. A wy to pewnie Net i... jak się nazywa twoja siostra?

-- Nika. -- Dziewczyna ukłoniła się. -- Nie jestem siostrą, tylko... wpadłam z nim tu.

-- Jak nas babcia znalazła? -- zapytał Net.

-- Wyglądaliście na zagubionych. -- Babcia mówiła z lekkim angielskim akcentem. -- Dobrze, że przyleciałam, bo byście się tu sami zawieruszyli. Zaczekajcie i popilnujcie bagaży. Wymienię trochędollars.

Odeszła żwawym krokiem, zostawiając ich bez słowa wyjaśnienia. Na bagaż składały się dwie rzeczy: niezwykle elegancka wielka walizka z krokodylej skóry na kółkach oraz najtańsza chyba w całej Australii spora torba na ramię. Chińska.

Odprowadzili babcię wzrokiem.

-- Wygląda normalnie -- zauważyła Nika.

-- Spodziewałaś się Aborygenki? To moja babcia. Urodziła się w Polsce.

-- Chodzi mi o... Zobacz. -- Szturchnęła go i wskazała siwowłosą staruszkę. Kobieta siedziała na wózku inwalidzkim na środku pustoszejącej sali i ściskała w dłoniach torebkę.

-- Ktoś się nią zajmie -- zbagatelizował Net. -- Na lotnisku na pewno jest biuro zagubionych... staruszek. Czy coś podobnego.

-- Chyba nikt po nią nie przyjechał.

-- Może wsiadła do złego samolotu i teraz szuka jej połowa policji w Kuala Lumpur? Zostaw lepiej.

Ale Nika już szła w kierunku kobiety. Nachyliła się do niej i zapytała:

-- Przepraszam, czy ktoś po panią przyjedzie?

Staruszka spojrzała na Nikę zza bardzo grubych szkieł i wzruszyła ramionami.

-- Za mało mamy problemów? -- syknął zza jej pleców Net.

227

-- Zawiozę panią do informacji -- powiedziała Nika. -- Tam się panią zajmą. Dobrze?

-- Niezła córka Teresa z ciebie...

Staruszka nie reagowała na nic, więc Nika obeszła wózek, chwyciła rączki i zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu punktu informacyjnego.

-- Zostaw, bo będzie na nas -- ostrzegł Net. -- Że porwaliśmy, czy coś...

Wróciła babcia Adelajda.

-- Kaman, idziemy -- oznajmiła, chwytając rączkę walizki na kółkach.

-- To krokodyla skóra? -- zapytał ostrożnie Net.

-- Oczywiście! Nie lubię plastików.

-- To krokodyle nie są pod ochroną?

-- Nie, odkąd zjadły maj hasbend. -- Ruszyła w kierunku wyjścia. -- Ty weź tę plastikową.

Net przełknął ślinę, wzdrygnął się, zarzucił na ramię torbę podróżną i ruszył za babcią. Nice nie udało siędostrzec informacji, więc pchnęła wózek w ślad za Netem - i tak musieli przejść przez sporą część hali.

-- Gdzie jest metro? -- zapytała babcia.

-- Jakieś pięć kilometrów stąd -- odparł Net.

-- Nie dochodzi do lotniska? Jak w Afrika...

-- Potrzebna taksówka? -- rozległ się konspiracyjny szept z boku.

Mężczyzna w skórzanej kurtce ze ściągaczem patrzył na nich wyczekująco. Na smyczy miał przypięty wyświechtany identyfikator.

-- Sziur! -- ucieszyła się babcia.

-- Proszę za mną. -- Nieznajomy ruszył w kierunku bocznego wyjścia.

-- Tu jest postój. -- Net wskazał stojące za szybą taksówki.

-- Z panem na pewno będzie czip -- oznajmiła entuzjastycznie babcia. -- Znaczy taniej.

228

-- Szczerze nie sądzę. -- Próbował sprzeciwić się Net, ale babcia już szła za kierowcą.

-- Kompletnie nie znam miasta -- zaznaczyła. -- Niech pan wybierze najlepszą trasę, żeby za bardzo nie nadłożyć drogi.

-- Jasne, prze pani -- mruknął kierowca. -- Będzie git.

Nika dogoniła babcię i wskazując wózek, powiedziała:

-- Jeszcze moment. Muszę odstawić tę panią do informacji.

Babcia Adelajda zatrzymała się, spojrzała na nią, potem na wózek i ze zgrozą zapytała:

-- Dlaczego chcesz odstawiać maj teściowa do informejszyn?

Przyjaciele wytrzeszczyli na nią oczy. Z wrażenia odebrało im

mowę. Net wolno przeniósł wzrok na kobietę na wózku.

-- Dzień dobry -- ukłonił się, a staruszka skinęła uprzejmie głową.

-- Idą państwo? -- ponaglił ich kierowca.

-- Państwo idą -- przytaknęła babcia i żwawym krokiem podążyła za nim.

Net i Nika oszołomieni ruszyli dalej. Net nachylił się do Niki i na ucho zapytał:

-- Kim dla mnie jest matka drugiego męża mojej babci ze strony mamy? Przecież nie prababcią.

-- Pojęcia nie mam.

-- To musi mieć jakąś nazwę. Może prateściowa?

Ominęli drugi postój taksówek, przystanki autobusowe i znaleźli się poza terenem lotniska. Kilkaset metrów dalej, na zaniedbanym parkingu stało kilka starych taksówek, a wyglądający podejrzanie

kierowcy palili papierosy, opierając się o samochody. Net z ulgą odstawił torbę, a Nika zatrzymała wózek.

Kierowca otworzył bagażnik starego Opla Omegi i wrzucił tam walizkę i torbę. Babcia pomogła wstać i wsiąść do samochodu pra-teściowej. Wózek dało się złożyć.

Net miał ogromną chęć przeczytać, co jest na identyfikatorze kierowcy, ale było już dosyć ciemno, a smycz bujała się nieustannie.

229

Wreszcie zapakowali się do środka i ruszyli przy akompaniamencie stuków zużytego zawieszenia. Siedząca z prawej strony prateściowa wytężyła wzrok, nachyliła się do futerkowego pokrowca na przednim fotelu i kościstą dłonią chwyciła zwisającą z niego czarną wełnianą nitkę. Pociągnęła.

Kilka minut spędzili w korku, potem skręcili w wąskie uliczki, których przyjaciele nie znali.

-- To chyba zła droga. -- Nika po kolejnym skręcie zwróciła uwagę kierowcy. -- Jedzie pan w przeciwnym kierunku.

-- Tędy będzie szybciej -- odburknął kierowca.

-- Pan pewnie zna miasto jak własną kieszeń -- powiedziała siedząca z przodu babcia. -- Ile linii metra macie?

-- Ja tam nie wiem. Po wierzchu jeżdżę.

-- Jedną -- wyjaśniła uprzejmie Nika.

-- Jak w Afrika -- powtórzyła babcia.

Następny kwadrans kluczyli nieznanymi ulicami, które rzeczywiście miały niewiele wspólnego z trasą do domu państwa Bieleckich.

-- To Ursynów -- nagle zauważył Net. -- Zupełnie nie po drodze.

-- Omijam korki -- warknął kierowca.

-- To miłe, że pan zechciał pokazać nam miasto -- wtrąciła babcia. -- Nie widziałam Warszawy od czasów Gierka*. Trochę się tu zmieniło.

Net pokręcił głową i oklapł z rezygnacją. Prateściowa, nie interesując się otoczeniem, pracowicie zamieniała pokrowiec przedniego siedzenia w kłębek wełny.

Do domu dotarli po prawie godzinie, podczas gdy powinno to zająć dwadzieścia parę minut. Gdy wysiedli pod apartamentowcem, Netowi wreszcie udało się odcyfrować, co jest napisane na identyfikatorze taksówkarza: „Piłka plażowa. Zabawka pneumatyczna. Chronić przed wilgocią". Nie miałczasu się nad tym głębiej zastanowić, taksówkarz bowiem splunął na chodnik i oznajmił:

-- Dwieście pięćdziesiąt się należy.

* Edward Gierek był I sekretarzem KC PZPR w latach 1970-1980. Był to najpierw czas dynamicznego rozwoju gospodarczego Polski (kosztem znacznego zadłużenia w krajach zachodnich), aby w drugiej połowie dekady zakończyć się kryzysem gospodarczym, który w efekcie doprowadził do upadku rządów Gierka oraz w dalszej perspektywie do upadku systemu komunistycznego w Polsce.

230

Babcia wyjęła z portmonetki z krokodylej skóry banknot pięć-dziesięciozłotowy i odparła uprzejmie:

-- Na lotnisku w informejszyn powiedziano mi, że kurs z lotniska tutaj będzie kosztował pięćdziesiąt złotych.

-- Wyszło dwieście pięćdziesiąt, prze pani.

-- Mam pięćdziesiąt. -- Babcia rozłożyła ręce. -- Tylko tyle wymieniłam. Przyjmuje pan dolary australijskie?

Kierowca spojrzał na nią groźnie i warknął:

-- Tylko amerykańskie.

-- Przyleciałam z Australii.

-- To pani szuka bankomatu. Starą przetrzymam jako zastaw. -- Wskazał głową prateściową. Na szczęście nie zauważył, że nawinęła już spory kłębek z pokrowca fotela.

-- Gdzie ja schowałam kredit kard? -- Babcia nachyliła się do bagażnika.

Net i Nika rzucili się, by pomóc.

-- Mówiłem, że szczerze wątpię, żeby było taniej -- przypomniał mimochodem Net, sięgając do suwaka walizki.

-- Tylko nie otwierajcie walizki! -- ostrzegła ich babcia.

-- Chyba nie ma tam babcia krokodyla?

-- Naopowiadali, że samolotem nie wolno przewozić żywych animals -- przypomniała sobie babcia. -- To jakie wolno? Martwe? Trzeba je najpierw zabijać? Bulszit. Starczy je uśpić do kontroli. Dacie wiarę, że każdego miesiąca z Australii odlatuje samolotami kilka krokodajls? W bagażach. '

-- Ma pani tam... młodego aligatora? -- zaniepokoił się kierowca.

-- Skądże znowu! -- Babcia spojrzała na niego krzywo. -- Przecież przyleciałam z Australii. Tam nie ma eligejters.

-- To dobrze. -- Kierowca odetchnął z ulgą. -- Bo już myślałem...

-- Eligejters żyją w Ameryce i w Chinach -- kontynuowała babcia. -- W Australii żyją krokodajls. To

trochę co innego. Poza tym, ten w pana bagażniku nie jest już taki młody. Ma ze dwa lata. --

231

Taksówkarz odskoczył od samochodu. -- No, Hogan, kaman, rozprostujesz kości.

Zgrzytnął suwak przy torbie. Przyjaciele również odskoczyli.

-- Zaraz wezwę policję! -- Taksówkarz cofnął się kilka kroków.

-- Świetnie! -- ucieszyła się Babcia. -- Zwiedziliśmy Ursynów, Natolin, Mokotów, a nie byliśmy na żadnym posterunku. Trzeba to nadrobić.

-- Zaraz wezwę policję! -- powtórzył głośniej kierowca.

-- Niech pan nie krzyczy. To go denerwuje.

-- Zaraz wezwę...

-- Hogan, a gdzie twój kaganiec? -- Babcia nachyliła się do bagażnika. -- Znowu zjadłeś kaganiec? Ach tak! Zapomniałam cię nakarmić przed wylotem... Skleroza...

-- Niech pani zamknie klapę... -- Kierowca niemrawo groził palcem i wciąż się cofał. Net i Nika zresztą też.

-- Kaman, coś przekąsisz. -- Schylona pod klapą babcia zaczęła się z czymś szarpać. -- Zjesz lity! oszust.

W szczelinie między klapą a błotnikiem pojawiła się skóra krokodyla. Taksówkarz wrzasnął i odbiegłsprintem. Zniknął za rogiem, nie oglądając się.

-- Nie lubię oszustów -- podsumowała babcia, wyciągając z bagażnika walizkę z krokodylej skóry.

-- Nawet nie wziął pieniędzy -- zauważył Net.

-- Mówiłam, że będzie cziper.

* * *

Pierwsza z rad pedagogicznych poprzedzających wystawienie ocen semestralnych rozpoczęła się w lekko nerwowej atmosferze.

-- Koleżanki i koledzy -- zaczął oficjalnie dyrektor. -- Zanim zaczniemy, pragnę przedstawić wam nową koleżankę. Zuzanna Zdrój będzie uczyła plastyki. Może teraz się lepiej poznamy?

Zuzanna była drobna, miała nie więcej niż dwadzieścia pięć lat i elfi typ urody. Blond włosy spływały na ramiona jej sukienki, a właściwie dwóch sukienek: brązowej, ponacinanej nożyczkami

232

w dziesiątkach miejsc, i niebieskiej, prześwitującej przez powstałe otwory. Nowa nauczycielka ukłoniła się, a właściwie ujęła wierzchnią warstwę sukienki w dłonie i dygnęła. Koleżanki i koledzy przywitali jąuśmiechami, choć niektóre nie były zbyt szerokie. Po krótkim zamieszaniu związanym z prezentacjąwszyscy usiedli, a rada pedagogiczna mogła się rozpocząć.

-- Jak widzicie, poziom nauczania znacząco się podniesie -- uśmiechnął się Stokrotka.

-- Chcesz podnieść poziom nauczania w naszej szkole -- odezwała się Konstancja -- czy likwidacja wakatu to warunek przyznania certyfikatu?

-- Wygląda to mniej więcej tak, że sprawa jest złożona. -- Dyrektor zaczął się bawić długopisem. -- Już o tym mówiłem, że certyfikat oznacza milowy krok w rozwoju naszej szkoły. A rozwój oznacza równieżwzrost poziomu nauczania.

Geograficzka patrzyła na niego zimno.

-- Dalej... -- Stokrotka przerzucił plik kartek. -- Mundurki. Powinniśmy wybrać firmę krawiecką, która wykona projekty, a potem zrealizuje zamówienie. Mam kilka propozycji...

-- Wytyczne agencji certyfikacyjnej wspominają o „Jednoznacznym oznaczeniu przynależności do szkoły oraz przynależności klasowej" -- przeczytał z wydruku fizyk. -- Ani słowa o mundurkach. Powinien wystarczyć emblemat, przypinane godło w postaci znaczka albo tarcza, jaką kiedyś się nosiło.

-- Znaczki będą odpinać, kiedy będą chcieli -- rzuciła Konstancja. -- A mundurka przecież nie zdejmą.

-- Mundurki oznaczają dyscyplinę -- poparła ją Probówka. -- Jestem za. Przegłosowane. Następny punkt.

-- Zenonie? -- Dyrektor zwrócił się do biologa. -- Twoje zdanie?

-- Rodzice się wkurzą, że muszą płacić -- oświadczył wyrwany z zamyślenia Butler.

-- No właśnie -- przyznała pani Jola. -- I tak narzekają na wysokość czesnego. Każdy musiałby miećdwa komplety ubrań. No

233

i nie powinny być tandetne, bo się zaraz poprują. Nie podoba mi się ten pomysł.

Dyrektor zmarszczył brwi. Wyglądało na to, że o kosztach wcześniej nie pomyślał.

-- Kolory... kolory... -- Zuzanna Zdrój z rozmarzeniem zapatrzyła się w sufit. -- Ubierzmy ich" w kolory.

-- A po ludzku? -- zapytała Konstancja.

-- Każda klasa będzie nosić ubrania w innym kolorze -- wyjaśniła plastyczka. -- Pięknie to będzie wyglądało na korytarzu albo podczas apelu.

-- Nie ma tylu kolorów, ile mamy klas -- zauważył Czwartek.

-- Och, kolorów jest nieskończenie wiele. Przygotuję kolorowe paski z próbkami i zrobimy losowanie.

-- Trudno będzie znaleźć w szafie przeciętnego ucznia ultramarynowy sweter.

-- To szczegóły -- zbagatelizował Stokrotka. -- Kolory to doskonały pomysł. Nie wymaga żadnych wydatków. Jak ktoś ma lepszy...

-- Na razie mamy jeden zły -- zauważyła nieśmiało pani Jola.

-- Jakoś trzeba ich rozróżnić. To bardzo dobrze oddaje zdrowego ducha rywalizacji między klasami, który w zeszłym roku zapoczątkowałem konkursem międzyklasowym. Klasy będą ubrane w różne kolory. W ten sposób wzmocni się przynależność do grupy i poczucie odpowiedzialności za innych, jeden bowiem niesubordy-nowany kolorystycznie uczeń spowoduje, że cała klasa będzie miała obniżone oceny ze sprawowania. Co do ubiorów... Obuwie oczywiście ortopedyczne, a długość spódniczek co najmniej pięć centymetrów za kolana. To chyba ucieszy wszystkich, nawet same uczennice, które popadły w zgubną konkurencję skracania spódniczek. W końcu będzie im cieplej.

-- Chcesz im powiedzieć o tym podczas apelu? -- zapytał fizyk.

Dyrektor spróbował to sobie wyobrazić, a szczególnie reakcję

uczniów. Nie była to zachęcająca wizja.

234

-- Chyba lepszą formą będzie ogłoszenie w gablocie -- zadecydował. -- Dodatkowo wychowawcy przekażą tę informację swoim klasom.

-- Nie zmuszaj nas, żebyśmy mówili to uczniom -- poprosiła Ekierka. -- Jak ja mam to im powiedzieć?

-- Hm. Może i tak. To po połowie. Wy im powiecie, o co chodzi, a listę wybranych kolorów wywiesimy w gablotce. Dalej... Monitoring, który wzbudzał tyle kontrowersji, już pierwszego dnia udowodnił swoją przydatność. -- Dyrektor spojrzał triumfalnie na geo-graficzkę, która podczas poprzedniej rady wspomniała, że za pieniądze szkoły dyrekcja chce sobie sprawić zabawkę. -- Znam tożsamość osoby pijącej wino w naszej szkole.

-- Kto to jest? -- zainteresował się Czwartek.

-- Najpierw porozmawiam z jej... znaczy tej osoby rodzicami. -- Dyrektor spojrzał odruchowo na panią Jolę i szybko uciekł wzrokiem. -- Jestem głęboko przekonany, że monitoring rozwiąże też kilka innych problemów związanych z bezpieczeństwem w naszej szkole.

Zupa pomidorowa bulgotała w garnku, a Felixowi zaczynało burczeć w brzuchu. Odrobił lekcje i nie bardzo miał nastrój na pracę, kolejne bowiem próby pobudzenia mikrobotów do działania nie przynosiły żadnych efektów. Felix był pewien, że sam niczego nie osiągnie. Właściwie to podjął już decyzję o

przekazaniu znaleziska Instytutowi. Problem polegał na tym, jak tego dokonać, żeby nie narobićkłopotów tacie, sobie, Netowi, a przede wszystkim Nice. Siedział więc w kuchni i czytał, a właściwie próbował czytać Fiasko Lema. Tak naprawdę myślał. Najprościej byłoby dać tacie pudełko z mikrobotami i opowiedzieć o wszystkim. Ale znał swojego tatę i wiedział, że ten od razu poszedłby do Instytutu i wszystko ujawnił. Fakt, zagrożenie, jakie dla wielu ludzi stwarzała rakieta, było poważniejszą sprawą niżproblemy trójki gimnazjalistów. Jednak prawa przyjaźni nie pozwalały w tak prosty sposób wystawićNikę - dla niej afera, jaka by wybuchła, skończyłaby się najgorzej ze wszystkich.

235

Mama siedziała po drugiej stronie stołu wpatrzona w ekran laptopa. Co kilka minut wstawała i mechanicznie mieszała zupę, nawet nie zaglądając do garnka. Wtedy rozchodził się intensywny zapach, po którym brzuch Felixa zaczynał wywierać jeszcze silniejszą presję na właściciela, by ten coś zjadł.

-- Za ile będzie zupa? -- zapytał wreszcie Felix.

-- Wlałam za dużo wody i muszę ją teraz zredukować. -- Mama nie przerwała przeglądania zawartości ekranu. -- To znaczy odparować nadmiar wody. Fachowo to się chyba nazywa redukowaniem.

-- Wolałbym ją redukować w żołądku.

-- Nie. Musi być perfekcyjna. Posłuchaj... -- Mama nachyliła się nad ekranem. -- Co się może kryćpod hasłem „Przyjmę dynamiczną osobę z dużym doświadczeniem do pracy w zespole niebanalnych ludzi"?

-- Że będziesz pracować z bandą leni, odwalając za nich całą robotę.

Mama z rezygnacją pokiwała głową. Przez dobry kwadrans klikała i mruczała pod nosem słowa niezadowolenia, mieszała zupę i czytała synowi treść kolejnych ogłoszeń. Potem przyjechał tata i od progu rzucił:

-- Kiedy zupa?

-- Za piętnaście minut -- odparła mechanicznie mama.

-- Piętnaście minut było piętnaście minut temu -- zauważył Felix.

Mama zdawała się tego nie słyszeć.

-- Posłuchajcie -- powiedziała. -- „Nowoczesna firma działająca na terenie całego kraju zatrudni dyspozycyjną osobę na pół etatu".

-- Będziesz przez dwanaście godzin na dobę jeździć od Gdańska do Krakowa i od Białegostoku do Poznania -- odparł Felix. Spojrzał na tatę i, siląc się na swobodny ton, zapytał -- jaki adres ma Instytut?

Tata spojrzał na niego z zainteresowaniem.

-- Chcesz wysłać komuś kartkę z życzeniami?

-- Pytam teoretycznie. Ktoś mógłby wymyślić sposób na... strącenie tej rakiety.

-- Instytut nie ma adresu. -- Tata podszedł do zlewozmywaka i umył w nim ręce. Mama nawet tego nie zauważyła, choć zwykle miała o to pretensje.

-- A listonosz? -- naciskał Felix. -- Przecież musi jakoś dostarczać pocztę.

-- Przesyłki zwykle dostarczają zaufani kurierzy. Byłeś dwa razy w Instytucie, więc widziałeś, jak to wygląda. Nie ma bramy wjazdowej ani reprezentacyjnego wejścia, tylko system tajnych dróg i przejść. Kurierzy je znają. Samo istnienie Instytutu nie jest tajne, ale staramy się, by nie wzbudzał szerszego zainteresowania. Zwykły człowiek raczej nie dostanie się do środka. Chodzi o bezpieczeństwo.

-- No, ale jak ktoś z zewnątrz chciałby wysłać list -- nalegał Felix -- albo podzielić się... ważnym odkryciem?

-- Jest małe biuro w centrum Warszawy do prowadzenia oficjalnej korespondencji. Siedzi tam paręosób i przewala papierki. Nie jesteśmy komórką wywiadu, która zbierałaby informacje od szpiegów. To Instytut Badań Nadzwyczajnych. Tam pracują naukowcy.

-- Ale...

Tata uciszył go, rozejrzał się po kuchni, jakby naprawdę sprawdzał, czy gdzieś nie czai się szpieg.

-- Lepiej o tym nie rozmawiać. To powinno pozostać w tajemnicy. Istnieją punkty kontaktowe w różnych miastach. W Warszawie też.

-- Kogo się boicie? -- Felix był wyraźnie zdziwiony.

-- Wywiadu gospodarczego. Kogoś, kto chciałby wykraść wyniki badań, a nawet informacje o temacie badań.

Felix zamyślił się. Spojrzał na garnek i przełknął ślinę.

-- A gdzie jest taki najbliższy punkt? -- zapytał, udając brak większego zainteresowania.

237

-- Mały zakład szewski przy Marymonckiej. -- Tata zastanowił się chwilę. -- Nie pamiętam numeru, nie korzystałem z tego punktu od paru lat. A po co ci to?

-- Za ile zupa? -- zapytał szybko Felix. -- Zredukowała się już?

Mama wstała od laptopa i wreszcie zerknęła do garnka.

-- Oj! -- Skrzywiła się. -- Chyba zredukowała się do postaci zapiekanki.

-- Posyp parmezanem -- poradził z uśmiechem tata. -- I poproszę dwa kawałki.

-- Chyba się nie przypaliło. Doleję wody.

-- Tylko nie za dużo! -- Felix poderwał się, by w razie czego powstrzymać mamę.

-- OK. -- Mama sięgnęła po dzbanek. -- Mów, kiedy przestać.

Chwilę później jedli już pyszną zupę pomidorową z makaronem.

Gdy skończyli, Felix spojrzał na tatę. Wyglądało na to, że tata nie

zapamiętał jakoś szczególnie tej niezwykłej ciekawości syna. W głowie Felixa klarował się plan.

* * *

Babci Adelajdzie udało się samym swoim przyjazdem doprowadzić do czegoś, co nie zdarzyło się od wielu dni - cała rodzina zgromadziła się w jadalni i rozmawiała. Mama, po wylewnym powitaniu, wciąż nie mogła uwierzyć, że znów widzi swoją mamę.

-- Chyba potrzebowałam impulsu -- powiedziała babcia. -- Już od kilku lat zbierałam się, żeby przyjechać.

-- Mogłeś pojechać po mamę. -- Pani Bielecka spojrzała na męża. -- Nie musiałaby jechać taksówką.

-- Mógłbym, gdybyś mi wcześniej powiedziała -- odparł zimno.

-- Nie domyśliłeś się?

-- Nie jestem jasnowidzem ani telepatą. Jak mi czegoś nie powiesz, to o tym nie wiem.

-- No, ale... -- Mama zawahała się. -- Gdybyś jednak przewidział, to mama nie musiałaby -

238

-- Och nie! -- przerwała im babcia. -- Było bardzo przyjemnie. Odebrał mnie wasz uroczy syn z urocząkoleżanką. Zwiedziłam miasto, a na koniec pan kierowca był tak miły, że nie policzył nam za kurs.

Net i Nika stali z boku, przyglądając się dorosłym. Net pomyślał po raz kolejny, że to jednak jest trochędziwne. Babcia wyjechała, kiedy mama miała kilka lat, i ponownie wyszła za mąż. Tego drugiego męża zjadł krokodyl, ale została teściowa. Prateściowa. I ta pra-teściowa, mająca najwyraźniej ograniczony kontakt z otoczeniem, leci przez pół obwodu kuli ziemskiej, żeby... No właśnie, po co?

-- Pewnie jesteście głodne... -- pani Bielecka przypomniała sobie o gościnności. Ale natychmiast przypomniała też sobie, że nie ma niczego do jedzenia.

-- Coś przygotuję. -- Babcia ruszyła w stronę lodówki. -- Przecież przyjechałam, żeby pomóc.

-- Lepiej nie... -- Mama nieśmiało spróbowała ją zatrzymać.

-- Znowu kryzys? -- zdziwiła się babcia, widząc puste półki. -- Myślałam, że obaliliście ten socjalizm.

-- Nie było jakoś czasu... -- Mama wzruszyła ramionami.

-- Obalać?

-- Iść na zakupy.

-- Mam nadzieję, że dzieci nie padły ci na mózg? -- babcia spojrzała podejrzliwie na mamę.

-- Dzisiaj zrobimy zakupy... Już się ubieram. -- Mama zaczęła się rozglądać za butami i płaszczem, zupełnie jakby zapomniała, gdzie stoją. W tym momencie z pokoju bratosiostry dobiegło pierwsze kwęknięcie. Mama rzuciła ubranie i czym prędzej ruszyła w stronę pokoju.

-- Chcesz je wychować na potwory? -- Babcia zapytała takim tonem, że mama zatrzymała się w miejscu. -- Pokwękają i przestaną.

-- A jak to coś poważnego? -- Mama była w rozterce. -- Lepiej zajrzę.

-- Nie odróżniasz zwykłego płaczu od płaczu z ważnego powodu?

239

-- Nigdy nie działo się nic poważnego...

-- Bo pewnie zawsze lecisz na pierwsze kwęknięcie.

-- Tak na wszelki wypadek... -- Mama spojrzała na tatę. -- Kochanie, może jednak -

-- Zmuszasz Mareczka, żeby się zajmował pieluchami? -- przeraziła się babcia. -- A kto zarobi na dom? On ma pracować, bo zaraz skończą się pieniądze i w tetrę będziesz maluchy zawijać. No już, już. Nie zawracaj mu głowy, idź do dzieci, a ja zajmę się zakupami i obiadem. Ty, do pracy. -- Wskazała tatę, który skwapliwie wycofał się do swojej pracowni.

-- Niezłą mam babcię? -- szepnął Net do ucha Niki.

-- Niezłą -- przyznała.

-- Wy dwoje! -- babcia spojrzała na przyjaciół. -- Nakryjcie do stołu. Idę do sklepu i zaraz cośwysmażę.

Ubrała się i wyszła, nie pytając nawet, gdzie jest sklep.

Przyjaciele zostali w jadalni sami z prateściową. Staruszka nie zwracała uwagi na otoczenie, robiła na

drutach coś z wielkiego czarnego kłębka, który trzymała na kolanach.

-- Myślisz, że mówi po polsku? -- zastanowił się Net, po czym sam sobie odpowiedział. -- Nie, zdecydowanie nie. To teściowa z drugiego małżeństwa. Babcia raczej wyszła za Australijczyka.

-- Czy wszystko OK? -- zapytała po angielsku Nika. -- Może czegoś pani potrzeba?

Prateściowa pokręciła głową, co dawało nadzieję, że przynajmniej zrozumiała pytanie.

-- Punkt pierwszy odhaczony -- stwierdził Net.

-- Nakryjmy do stołu. Gdzie trzymacie talerze?

-- Obawiam się, że tu. -- Net wskazał wysoką stertę brudnych naczyń w zlewie i nagle z przerażeniem zrozumiał. -- Trzeba pozmywać! Najkrótszy program zmywarki trwa półtorej godziny.

Nika stanęła przed stertą i zastanowiła się, co najpierw wyjąć, żeby cała misterna konstrukcja nie runęła.

240

-- Budowanie tego nie było łatwe -- przyznał Net. -- Jak sobie pomyślę, w jakim stanie są talerze na spodzie, z warstwy dwutygodniowej...

-- Musimy uzdatnić tylko sześć kompletów. Resztą zajmie się zmywarka.

Skrzywiony z obrzydzenia Net wziął w dwa palce pierwszy talerz i otworzył zmywarkę.

-- Zaczekaj -- powstrzymała go Nika. -- Może się nie znam na zmywarkach, ale jak włożysz do niej...

-- Racja. -- Net odstawił talerz z przyklejoną i zaschniętą resztką makaronu z pulpetem. -- Zatka się.

-- Trzeba najpierw udrożnić zlew i usunąć większe kawałki. Ufff... -- Nika zatkała nos rękawem kurtki. -- To nie jest wczorajszy obiad.

-- Wali tygodniowo -- zgodził się Net. -- Wtedy skończyły się talerze i przeszedłem na pizze jedzone wprost z tektury i zupki w plastikowych kubkach.

-- Słuchaj, a ty właściwie nie mogłeś tego pozmywać? Albo ugotować czegoś, żeby pomóc rodzicom?

-- Ja?! Kobieto, no co ty!

-- Felix jakoś może gotować... -- zauważyła kąśliwie Nika.

W odpowiedzi Net wydał z siebie bliżej nieokreślony dźwięk.

Włączyli wyciąg nad kuchnią, posegregowali naczynia i sztućce,

wybrali sześć najmniej brudnych kompletów, a resztę opłukali i włożyli do zmywarki. Wspólnymi siłami, krzywiąc się, zmyli wszystko, a jak było trzeba, to najpierw oskrobali.

-- Chyba babcia Adelajda nie przypomina kuzynów Felixa -- przyznał Net, gdy skończyli. -- Zdaje się, że doprowadzi do normalizacji. Będę mógł zabrać od ciebie komputer!

-- Będziesz mógł. -- Nika posmutniała.

Net zmarszczył brwi i chwilę nad czymś myślał.

241

-- Właśnie zdałem sobie sprawę ze strasznej rzeczy -- oznajmił. -- Na tym poziomie są tylko dwa pokoje, bo za jadalnią i salonem jest wielka pracownia taty. Pokoje gościnne są na piętrze.

-- Prateściowa... -- Nika zerknęła na pracowicie dziergającą na drutach staruszkę.

-- Na piętro prowadzą schody. -- Net pokiwał głową. -- Albo ja się będę musiał przenieść, albo bratosiostra. Stawiam na mnie...

242

9. Pytania bez odpowiedzi

Zosia postawiła chyba na zmieszanie obecnego image'u z poprzednim, do wypastowanych glanów założyła bowiem różową spódniczkę i biały sweterek. Rozprostowała loki. Nie wzbudzała już takiej sensacji jak wcześniej, co dawało nadzieję, że nie zamieni się znów w szarą myszkę.

Net odprowadził ją obojętnym wzrokiem.

Chwilę później pojawiła się Nika.

-- Cześć! -- rzuciła bez entuzjazmu. -- Jak sytuacja w domu?

-- Lepiej, chociaż oczywiście to ja musiałem się wynieść ze spaniem na piętro -- odparł Net. -- Tata wstawił do mojego pokoju łóżko turystyczne. W dzień na szczęście mogę tam wchodzić, ale w nocy komputery i tak muszą być wyłączone. Po ósmej mogę korzystać więc tylko z laptopa, bo prateściowa wcześnie chodzi spać. Przyjechały na dłużej, więc pomęczysz się jeszcze trochę z moim komputerem.

Nika uśmiechnęła się, ale tylko na chwilę.

243

-- Trochę się denerwuję. -- Spojrzała na Neta, szukając w nim wsparcia. -- To ważna rozmowa... Jak się nie uda...

-- Idź i załatw to z marszu -- poradził. -- Im dłużej się zastanawiasz, tym łatwiej się potem zatniesz.

-- Pewnie jeszcze go nie ma.

-- Już jest. Widziałem.

-- A jeśli wszedł i wyszedł?

-- Nie starczy ci siły, żeby pójść drugi raz?

-- Najpierw spotkam panią Helenkę.

-- Co z tobą? Weź się w kupę. Zresztą Helenka rano jest zawsze w lepszym nastroju. Iść z tobą?

-- Dzięki, ale nie. Przecież jesteś mistrzem ciętego faux pas*. -- Uśmiechnęła się nieznacznie.

-- Wiem przecież. -- Net obrócił ją i delikatnie pchnął w kierunku schodów. -- Dasz radę, mała. Przebijesz się przez Helenkę jak glut przez jednowarstwową chustkę do nosa i wylądujesz wprost na dywanie dyra.

Zeszła na parter, dotarła do drzwi sekretariatu i zamarła z dłonią nad klamką. Powtórzyła sobie w myślach, co powinna powiedzieć, wzięła głęboki oddech i nacisnęła klamkę. Prawie nacisnęła, bo w ostatniej chwili ręka odmówiła jej posłuszeństwa. Dziewczyna poczuła złość, takie wahanie nie leżało w jej naturze. Denerwowała się oczywiście - od tej rozmowy zależało bardzo wiele. Mama zginęła wiele lat temu, kiedy Nika miała kilka lat. Tata zmarł niedawno, a w wyniku urzędowego bałaganu nikt nie zajął sięsierotą. Zostawiona sama sobie, bez rodziny, musiała szybko dorosnąć i nauczyć się samodzielności. A przede wszystkim opanować trudną sztukę gospodarowania pieniędzmi, co obce jest nawet sporej części dorosłych. Żyła sama w małym mieszkanku na warszawskiej Pradze, płacąc rachunki ze skromnej renty po tacie, która urzędniczym rozpędem, a może i jakimś cudem, wciąż przychodziła. Nika dorabiała, imając się różnych zajęć, głównie pracy chałupniczej. Ta jednak się skończyła wraz z kolejną falą importu wszystkiego

' Faux pas (fr.) - nietakt, gafa.

244

z Chin. Dziewczyna z trudem wiązała koniec z końcem. Przed wakacjami otrzymała list z informacją o podwyżce czynszu. Wtedy uratowało ją stypendium naukowe ufundowane przez szkołę. Marzeniem dziewczyny było dotrwanie do osiemnastych urodzin, kiedy to nikt nie będzie już mógł umieścić jej w domu dziecka. Teraz jednak przyszłość jawiła się w czarnych barwach, bo stypendium było zagrożone przez jedną setną punktu brakującą do średniej 5,0.

Tym bardziej więc trzeba się wziąć w garść! Zapukała i przekroczyła próg sekretariatu. Pani Helenka uniosła wzrok znad kolorowej gazetki.

-- Aaa... Tak. Miałam po ciebie iść.

-- Iść po mnie? -- Nika stanęła zaskoczona. -- Przecież sama przyszłam...

-- To świetnie. Nie muszę się wspinać. -- Ruchem głowy wskazała drzwi do gabinetu dyrektora. -- Czeka na ciebie. -- Po czym rzuciła do interkomu. -- Nika Mickiewicz do pana.

-- Tak, poproś, kochanieńka.

Nika chciała zapukać, ale nie było jak - drzwi z obu stron obito skórą na gąbce. Nacisnęła więc klamkę i weszła. Dyrektor magister inżynier Juliusz Stokrotka siedział rozparty za biurkiem i wyglądał jak prawdziwy technokrata*, choć (czego nikt poza nim nie widział) monitor jego komputera wyświetlałbłękitny ekran z informacją

0 krytycznym błędzie systemu. Dyrektor nie miał pojęcia, co z tym zrobić, więc postanowiłzaczekać, aż samo przejdzie.

Nika stanęła na środku dywanu i ukłoniła się. Czy to możliwe, że dyrektor analizował na bieżąco średniąocen wszystkich uczniów

1 odkrył, że Nika nie dostanie stypendium? Czy to możliwe, że aż tak się przejął, żeby ją wezwać?

-- Chodzi o ocenę ze sprawowania i czynsz... bo ten czynsz zdrożał... -- zaczęła się plątać. -- A tata nie pracuje... więc to stypendium... A sprawowanie...

-- Sprawowanie... -- przytaknął Stokrotka. Wstał zza biurka i z rękoma założonymi za plecami stanąłprzed dziewczyną. Przy-

* Technokrata - zwolennik ustroju, w którym władzę sprawowaliby technicy i eksperci.

245

glądał się jej chwilę, po czym wskazał kanapę, by usiadła. Sam jednak stał. -- To dobrze, że przyszłaś do mnie sama. I tak miałem z tobą porozmawiać o tej... sprawie.

-- Naprawdę? -- ucieszyła się. -- Więc pan wie?

Chciała wstać, ale dyrektor gestem powstrzymał ją.

-- Wiem o wszystkim, co się dzieje w tej szkole -- odparł dumnie, zerkając na komputer. -- Także o tym, co robiłaś wczoraj po ostatniej lekcji.

Nika w jednej chwili spoważniała. Przypomniała sobie, jak po ostatnim dzwonku pocałowała Neta.

-- Czy to jest zabronione? -- zapytała. -- Przecież... to moja prywatna sprawa.

-- Zabronione, i to jak! Nie masz osiemnastu lat. Jeżeli to robisz w murach szkoły, to dodatkowo narażasz na szwank jej dobre imię. Staramy się o certyfikat jakości i tego typu zachowania są karygodne! To jak sabotaż działań dyrekcji, czyli moich.

-- Pan chyba nie przypuszcza, że ja...

-- Nie myśl, że przypuszczam -- powiedział groźnie Stokrotka. -- Myśl, że wiem. Dlatego tylko, że przyszłaś tu dobrowolnie, jestem gotów potraktować cię łagodniej.

Podszedł do biurka, wziął zadrukowaną na kolorowo kartkę i zamaszystym ruchem położył na stoliku.

Nika nachyliła się nad nią i zobaczyła... siebie z butelką wina w damskiej toalecie.

-- Ale to nie... -- próbowała zaprzeczyć, ale dyrektor jej przerwał.

-- W ogromnym skrócie, młoda damo, grozi ci nie tylko naganna ocena ze sprawowania, ale teżdyscyplinarne wydalenie ze szkoły i przydzielenie kuratora. Będę łagodny ze względu na to, że sama przyszłaś się przyznać, ale są pewne zasady, których nawet ja nie mogę łamać.

Nika wolno kręciła głową, nie wierząc, że to się dzieje naprawdę. A potem usłyszała coś jeszcze gorszego.

-- Jutro przyjdź z ojcem.

Spojrzała przerażona na dyrektora.

246

-- On jest bardzo zajęty...

-- Chcę z nim porozmawiać najdalej do końca tego tygodnia. -- Stokrotka wstał, tym samym dając do zrozumienia, że rozmowa jest skończona. -- Na razie przychodź do szkoły normalnie. Wszystko rozstrzygnie się w piątek, na radzie pedagogicznej.

Niemal z płaczem wybiegła z gabinetu. Wróciła do sali kilka sekund po dzwonku. Chemiczka, zwana Probówką, posłała jej niechętne spojrzenie.

-- Jest źle. -- Nika zdołała tylko tyle szepnąć do ucha Neta. Probówka nie należała do nauczycieli tolerujących rozmowy podczas lekcji.

Nika przez całą chemię nie potrafiła się skupić na nauce. Dopiero po dzwonku opowiedziała wszystko Netowi. Stwierdzenie, że był wstrząśnięty, byłoby przesadą.

-- Wpadłaś po czułki w przeterminowany budyń -- powiedział powoli. -- Certyfikat jakości... Czyli że gdyby nie certyfikat, to sprawa wina by przycichła?

-- Gdyby nie kamery, nie znaleźliby winnej.

-- Ale to na pewno nie ty? -- upewnił się Net, a Nika spojrzała na niego zmęczonym wzrokiem. -- Nie no, jasne, że nie... Nie byłabyś tak głupia, żeby zostawiać dowód na miejscu przestępstwa. Instalująkamery w szkole, mówisz? Szkoda, że nie można o Stokrotce mówić Wielki Brat. Co najwyżej Brat Przeciętnego Wzrostu albo Gruby Brat. A najlepiej - Łysy Gruby Brat.

-- Mam problem... -- przypomniała nieśmiało.

-- Jasne, jasne -- Net otworzył laptopa i zalogował się na szkolnym serwerze jako James Bond. Po raz kolejny nie mógł się nadziwić, że od kilku miesięcy Eftep nie skojarzył, że lista użytkowników wzbogaciła się o kilka dziwnych nazwisk. Klikał przez chwilę, buszując po dyskach, po czym oznajmił -- zapisy z kamer są gdzie indziej. Chyba nie przypięli nowego kompa do sieci. Ale za to mam coś o tym całym certyfikacie. Tu jest lista rzeczy, które trzeba dostosować... Klamki nie mogą być z aluminium. Niezłe, co? -- Napotkał

247

wzrok Niki i zreflektował się. Miał już zamknąć okno z listą, gdy jego wzrok padł na jedną z pozycji. -- O nie! -- Pokręcił z niedowierzaniem głową. -- O nie... To przegięcie... Ja się nie zgadzam... Ja protestuję...

-- O co chodzi? -- ponagliła go Nika.

-- O mun... mun... mun...

-- Wyduś to wreszcie!

-- O mundurki!!!

* * *

Felix w tym czasie zszedł do szkolnego sklepiku. Właściwie to nie chciał niczego kupować, ale nie miałlepszego pomysłu, co zrobić ze sobą w czasie przerwy. Stanął więc przed gablotką z informacjami dyrekcji. Przeglądał ją co kilka dni. Miał podejrzenia, że jest jedynym uczniem, który to robi. Tego dnia przybyła nowa kartka. Rzucała się w oczy, miała bowiem kilkanaście kolorowych pasków, jakby maźniętych pędzelkiem, wraz z opisami: pierwsza „a", trzecia „c" czy druga „b". Niewątpliwie chodziło o klasy. Tylko co to miało znaczyć? Kartka była zatytułowana „Oficjalna lista obowiązkowych kolorów". Ale kolorów czego? Przecież nie ubrań. Może chodzi o okładki zeszytów? Jakiś kod barwny świadectw? Obok wisiała kopia dokumentu poświadczającego rozpoczęcie przygotowań szkoły do spełnienia norm jakości agencji. Poza tym nie było tam niczego interesującego, więc Felix ruszył wolno korytarzem, by ułożyć w głowie plan, jaki miał zamiar zrealizować po szkole. Oczywiście, jak to się często zdarza w takich przypadkach, nie minęło piętnaście sekund, gdy jego rozmyślania zostały przerwane.

-- Wiesz, o co chodzi z tymi kolorami? -- zapytał Wincenty z drugiej „b".

Felix spojrzał na niego zaskoczony.

-- Myślałem, że tylko ja czytam takie rzeczy.

-- No to jest nas dwóch.

-- Nie mam pojęcia. -- Felix wzruszył ramionami. -- Jak się dowiem, dam znać.

248

-- Trzymajmy się razem. -- Wincenty machnął ręką i odwrócił się. -- Szykuje się coś niedobrego.

Trzymajmy się razem, powtórzył w myślach Felix. Trafne określenie ostatniego tygodnia. „Szykuje się cośniedobrego" też zresztą pasuje. Do następnego.

* * *

-- Wiem! Zmontujemy zdjęcia dyra, jak wali wódę z gwinta na szkolnym patio. -- Net miał kolejny pomysł. -- Wymienimy zdjęcie za zdjęcie. Przecież ani jedno, ani drugie nie jest prawdziwe.

Nika pokręciła tylko głową.

-- To Zosia -- powiedziała. -- To ona popija wino w szkole. I to ona wypiła piwo na imprezie u Gilberta.

-- Myszą wypiła piwo?! -- wykrzyknął Net. -- Nie wierzę. Po co?

-- Na odwagę. Na przykład po to, żeby zagadać do Felixa.

-- Dyrektor też nie uwierzy tak łatwo -- zastanowił się chwilę. -- Taka grzeczna, cicha dziewczynka... Będzie ciężko.

-- To na nic...

-- Czekaj, czekaj. Nie wylewajmy krów z kąpielą. Musi być jakieś wyjście... -- Zamyślił się i po trzech sekundach doznał olśnienia. -- Po prostu ją wydajmy! Przecież kilku nauczycieli widziało ją w tym stroju w poniedziałek. Oczyścisz się z zarzutów i przy okazji zdobędziesz wdzięczność dyra.

Nika pokręciła głową.

-- Nie mogę tego zrobić...

-- Przecież wkopała cię już drugi raz!

-- Ale niechcący.

-- Przez nią stracisz stypendium. A możesz stracić i dom.

Spojrzeli na siebie i zrozumieli się bez słów - trzeba było naradzić się z Felixem.

-- Teraz to będzie wyglądało, jakbyśmy chcieli się z nim pogodzić, bo jest nam potrzebny -- zauważyła Nika. -- Chociaż wcale się nie pokłóciliśmy...

249

Zamilkli, wrócił bowiem Felix. To nie był dobry czas ani miejsce na zaczynanie rozmowy.

* * *

Przed wuefem Net i Nika podeszli do stojącego samotnie Felixa.

-- Co słychać? -- zagadał Net.

Felix popatrzył na niego smutno i wzruszył ramionami.

-- Żadnych postępów -- powiedział cicho.

-- Tak ogólnie pytałem. Nie o tę... sprawę.

-- Tak ogólnie to też żadnych postępów.,

Nika spuściła głowę. Net skrzywił się nieco.

-- Musimy pogadać. Ważna sprawa.

Felix pokiwał głową.

-- Dziś na wuefie jest Cedynia -- odparł. -- Jak sprawdzi listę, możemy iść do kwatery.

Zabrzmiał dzwonek, więc poszli do swoich szatni. Trzy minuty później uczniowie drugiej „a" i drugiej „b" ustawili się w bezładnym dwuipółszeregu, by odbębnić sprawdzanie listy i zacząć grać.

Otworzyły się drzwi zaplecza, ale zamiast profesora Cedyni wyszedł stamtąd Arnold Schwarzenegger, a przynajmniej ktoś bardzo do niego podobny. Miał około czterdziestu lat, krótko przystrzyżone włosy i kanciastą twarz. Nosił białe buty sportowe, spodnie dresowe i T-shirt opinający umięśniony tors i ramiona. Poruszał się krokiem komandosa w służbie czynnej i sprawiał wrażenie, jakby przez ostatnich parę lat nie robił nic poza wypijaniem hektolitrów odżywek białkowych i przenoszeniem mebli. Stanąłkilka metrów od bezładnej grupki. Uczniowie zamarli w zaskoczeniu pomieszanym z przerażeniem. Wyraz twarzy obcego nie zapowiadał niczego dobrego.

-- W dwuszereeegu zbiórkaaa! -- ryknął. Uczniowie w dwie sekundy ustawili się w poprawny sposób. -- Nazywam się Cyryl Borkowski i będę was uczył wychowania fizycznego.

Założył ręce z dwoma dziennikami z tyłu i zaczął się przechadzać wzdłuż stojących. Na jego szerokiej klacie wisiała smycz zakończona chromowanym gwizdkiem.

250

-- Skończy się lelum polelum -- oznajmił donośnie. -- Te brzuchy znikną. -- Powiódł wzrokiem po uczniach, aż dotarł do Klemensa. -- Prawie wszystkie brzuchy znikną. Zmniejszą się przynajmniej. Zniknąprzygarbione plecy i obwisłe ramionka. Zrobię z was prawdziwych mężczyzn. -- Zerknął na wpatrzoną w niego z zachwytem Aurelię. -- Z połowy z was zrobię prawdziwych mężczyzn. Reszta... będzie miała lepsząkondycję. Na początek coś lekkiego: bieg na tysiąc metrów przez park.

-- Jest minus dziesięć -- zauważył Felix.

Nauczyciel spojrzał na niego ostrzegawczo.

-- Dlatego zrobimy najpierw solidną rozgrzewkę -- wyjaśnił.

-- Nie możemy ćwiczyć na zewnątrz, jak jest tak zimno.

Cyryl Borkowski tym razem spojrzał na niego groźniej. Z jednego z dzienników wyjął kartkę i chwilę jączytał.

-- Regulamin mówi, że można ćwiczyć na zewnątrz, gdy temperatura jest równa bądź wyższa od minus dziesięciu stopni -- powiedział.

-- Dziesięciu -- sprostował Felix. -- Tam nie ma minusa.

Nauczyciel przyjrzał się bliżej kartce, strząsnął coś dłonią i wydął wargi w grymasie dezaprobaty dla rzeczywistości.

-- Będziemy biegać po korytarzu -- powiedział z wyraźną złością w głosie i" zaczął energicznie truchtać w miejscu, a następnie przemieszczać się w kierunku drzwi. -- Ruchy! Ruchy! Parami za mną. Dreptać! Dreptać!

Przypominało to ćwiczenia wojskowe. Truchtając jak oddział żołnierzy z ADHD*, zbiegli piętro niżej, gdzie pan Borkowski ustawił ich w czterech rzędach. Klemens już spływał potem, a jeszcze nie rozpoczęła sięrozgrzewka. ■

-- Trzydzieści przysiadów.

Klemens zrobił tylko pół przysiadu, to znaczy klapnął na podłogę i nie mógł wstać. Częściowo ukryta za nim Celina wykonywała udawane kaczkowate skłono-przysiady. Korytarz wypełnił się stękaniem i sapaniem. Wuefista z dezaprobatą pokręcił głową, uniósł gwizdek i dmuchnął w niego z całej siły. Dźwięk był porażający.

* ADHD (ang. Attention Déficit Hyperactivity Disorder) - zespól nadpobudliwości psychoruchowej; charakteryzuje się nadruchliwością, impulsywnością i zaburzeniami koncentracji.

251

Wszyscy skulili się, a w chwilę później otworzyły się drzwi jednej z sal. To była Konstancja.

-- Staram się prowadzić lekcję, szanowny kolego -- powiedziała.

-- Ja też! Koleżanko szanowna... Niech każdy z szanownych nas prowadzi po swojej stronie drzwi.

Geograficzka zmierzyła go pełnym dezaprobaty spojrzeniem i zamknęła drzwi.

-- Dwie serie po dziesięć pompek -- zarządził nauczyciel.

-- Ile?! -- przeraził się Oskar, ale zgromiony wzrokiem, posłusznie położył się na podłodze.

Zdołał zrobić pięć i padł na parkiet, ciężko dysząc. Ledwie kilku chłopców, w tym Felix i Net, zrobiło dwadzieścia pompek. Dziewczynom poszło jeszcze gorzej. Violi z drugiej „b" udało się zrobić trzy, po których usiadła pod ścianą z czerwoną od wysiłku twarzą.

-- Co wy robicie poza żarciem chipsów i gapieniem się w telewizor? -- zapytał z irytacją w głosie pan Borkowski.

-- Pijemy colę i jemy słodycze -- wyjaśnił uprzejmie Gilbert.

-- Cisza! To było pytanie retoryczne! Sześć okrążeń, mięczaki. -- Powiódł po nich pogardliwym wzrokiem. -- Ustawić się czwórkami wzdłuż korytarza. Na sygnał gwizdka startują kolejne czwórki.

Szkoła była zbudowana na planie kwadratu, wewnątrz którego znajdowało się patio. Szerokim korytarzem można było bez przeszkód obejść dookoła pierwsze i drugie piętro. Na parterze z tyłu szkoły uniemożliwiał to tunel łączący patio z ogrodem. Obejście trzeciego piętra wymagałoby otwarcia na oścież drzwi po obu stronach sali gimnastycznej. Tak więc jedynie pierwsze i drugie piętro nadawały siędo biegu na tysiąc metrów.

Czwórki jakoś nie chciały się formować. Zamiast tego zaczęła się przepychanka, każdy bowiem chciał byćna samym końcu.

-- Żałosne. -- Cyryl skrzywił się z niesmakiem. -- Banda tłustych fajtłap. Ciepłe kluchy. Jak sięnazywasz? -- wskazał Klemensa.

-- Klemens.

252

-- Kluchemens, do pierwszego szeregu. Ty, „Przygarbusie", też. -- Machnął ręką na Geralda. -- Pan „Chude Ramionka" i pani „Jestem Leniwa" tak samo. Dalej! Formować szyk. „Rachityczna" za nimi razem z .Wytrzeszczem" i „Mam Krzywe Nogi"! Nikogo nie pominę. „Tłusty Zadek" do trzeciego szeregu! Dalej „Brzuchal" i „Pryszczaty Nos". Dwa ostatnie szeregi robią dodatkowe okrążenie karne.

Po ostatnim zdaniu maruderzy ożywili się i teraz próbowali się dostać na początek. Było na to jednak za późno. Rozległ się przeraźliwy dźwięk gwizdka. Pierwsza czwórka najpierw schyliła się odruchowo, a dopiero potem wystartowała. Klemens ruszył jak załadowana ciężarówka. Nie zdążył przebiec nawet piętnastu kroków, gdy drzwi pracowni geograficznej ponownie się otworzyły.

-- Zamknąć drzwi! -- ryknął pan Borkowski. -- Zejść z toru!

-- Szanowny ko... -- Tylko tyle zdążyła powiedzieć Konstancja, nim Klemens, mimo rozpaczliwych prób wyhamowania, z całym impetem wyrżnął w drzwi. Drzwi zatrzasnęły się z hukiem, a Klemens stanąłprzed nimi, nie wiedząc, co robić. Ze środka sali dobiegły odgłosy zamieszania. Reszta uczniów, którzy jeszcze nie wystartowali, gapiła się w milczeniu w nieruchomego Klemensa.

-- Batman -- skomentował Net. -- Człowiek, który żywi się batonami. Batman zabójca.

-- Biegniesz Kluchemens! -- wrzasnął wuefista. -- Biegniesz! Wyścig trwa.

Co kilka sekund rozlegał się gwizdek i startowały kolejne czwórki. Drzwi kilku klas otworzyły się jeszcze, ale nikt więcej nie próbował przerywać wyścigu. Po dziesięciu minutach zdyszane stado padło na mecie i nawet okrzyki Cyryla zagrzewające do następnego etapu ćwiczeń nie pomogły. Najmniej zmęczone były bliźniaczki Birskie, które podczas wyścigu urządziły sobie sztafetę, w efekcie czego każda z nich przebiegła tylko połowę dystansu.

-- Banda nieudolnych leni. -- Nauczyciel patrzył na obydwie klasy z odrazą. -- Jak można siędoprowadzić do takiego stanu?

253

-- Nie jesteśmy cyborgami -- wyjaśnił spokojnie Felix. -- Nigdy nie mieliśmy takich lekcji wuefu.

-- Do szatni! Dziś dałem wam taryfę ulgową. Przygotujcie się psychicznie do następnej lekcji.

Schodami powlekli się do szatni.

-- Sam jest jak cyborg -- mruknął Lucjan.

-- Chyba cybork -- poprawił go Net. -- Cyryl Borkowski. Już nie znoszę faceta.

-- Uważaj, bo się przejmie.

-- Następna jest plastyka -- powiedział Net, pochylając się do Felixa. -- Tam będzie luz. Pogadamy o sprawie.

Lekcje plastyki od wakacji odbywały się na zasadzie podobnej do wuefu, a właściwie były swobodniejsze, bo o plastyce żaden z nauczycieli nie miał pojęcia. Nikt nawet nie próbował zmuszać uczniów do rysowania czy malowania. Zazwyczaj była to godzina, podczas której można było odrobić pracę domową. Czasem zdarzało się, że któryś z nauczycieli robił swoją lekcję, by tego lub następnego dnia i klasa, i on mogli wyjść godzinę wcześniej.

Jednak już w progu wszystkich czekała niespodzianka.

-- Co jest?! -- wykrzyknął Net.

Stojąca w sali kobieta odwróciła się do niego.

-- Uwodzicielska krępość błękitu -- powiedziała. -- Tak nazwałam ten obraz.

Net i Nika stali na progu pracowni plastycznej, a tuż za nimi reszta klasy. Gapili się w kompletnie odmienione wnętrze. Jeszcze dwa dni temu sala była jedyną pustą, nie licząc ławek i tablicy, salą w szkole. Teraz na ścianach wisiały reprodukcje dzieł sławnych malarzy i rzeźbiarzy, obok tablicy stały dwie szafy biurowe i komoda, a na środku wielkiego artystycznego nieładu pod tablicą tkwiła sztaluga z obrazem przedstawiającym uwodzicielską krępość błękitu. Stojąca przed nim kobieta z pędzlem i paletą w dłoniach była z pewnością nową nauczycielką plastyki. Niska, miała nie więcej niż dwadzieścia pięć lat, a blond włosy spływały na ramiona jej su-

254

kienki składającej się z kilku różnych sukienek i koszulek nałożonych jedna na drugą.

-- Wchodźcie -- powiedziała zachęcająco. -- Musimy się lepiej poznać.

-- W celu?... -- zapytał ostrożnie Lucjan.

-- W celu współtworzenia realium. I nierealium. No wchodźcie, wchodźcie... -- Machała ręką, jakby się bała, że wszyscy uciekną.

Uczniowie nieufnie przekraczali próg sali.

-- Chciałabym poznać wasze możliwości, pasje, nadzieje... -- Dotknęła czoła wierzchem dłoni, jakby nad czymś myślała albo zamierzała zemdleć. -- To ważne... Rozdam wszystkim kartki, dużo kartek... -- Sięgnęła do szuflady komody i zaczęła wyciągać z niej papiery różnego koloru i formatu. -- Kartki, więcej kartek. Niech każdy ma swoje kartki... Bierzcie je i twórzcie.

-- Co to ma być?... -- zapytał cicho Net.

-- Pewnie jednym z warunków przyznania szkole certyfikatu jest zatrudnienie specjalistów -- orzekłFelix.

-- Sporo problemów przez ten certyfikat -- odparł ze złością Net. -- Straciliśmy dwie godziny relaksacyjne.

Wszyscy wzięli kartki oraz kredki, ołówki lub farby i usiedli w ławkach. Te również stały w artystycznym nieładzie, którego nikt poza nauczycielką nie potrafił ogarnąć umysłem.

-- Och, nie przedstawiłam się -- zorientowała się plastyczka. -- Jestem Zuzanna Zdrój i tchnę nieco artyzmu w wasze materiali-styczne dusze.

-- Będą pały, jak ktoś nie umie rysować? -- wyraził zainteresowanie Gilbert.

-- Och nie, nie będzie złych ocen. -- Zuzanna znów dotknęła czoła wierzchem dłoni. Felixowi przemknęło przez myśl, że robi tak po prostu dlatego, że wewnętrzna strona dłoni jest cała w farbie. -- Prawdziwa sztuka nie poddaje się ocenom. Prawdziwa sztuka jest sama sobą. Jest...

-- Sztuką dla sztuki? -- podsunął Net.

255

-- O tak! -- ucieszyła się plastyczka. -- Bardzo ładnie to ująłeś.

Net nachylił się do Niki i szepnął:

-- Jakbym słuchał mojej mamy sprzed wybliźniakowania.

-- Niczego wam nie narzucam -- ciągnęła nauczycielka. -- Wyraźcie siebie poprzez sztukę. I nie zapomnijcie podpisać swoich dzieł. -- Po czym dodała nieco innym tonem -- na koniec lekcji chcę miećwszystkie prace na biurku. -- Uśmiechnęła się znów i odwróciła do obrazu przedstawiającego krępy błękit.

-- Nie umiem malować -- mruknął pod nosem Net. -- OK. Spróbuję. -- Chwycił pędzel, umoczył w kubku i zaczął mieszać kolory. -- Ona maluje olejami, ale co tam.

-- Chyba coś odziedziczyłeś po mamie -- podsunęła Nika.

-- Marudność?

-- Hm...

Uczniowie bardzo szybko zorientowali się, że na tej lekcji nikt nie wymaga od nich siedzenia w ławkach, więc zaczęli chodzić i rozmawiać. Felix pochylił się do Neta i powiedział przyciszonym głosem:

-- Możemy teraz omówić tę tajemniczą sprawę.

-- Temat wymaga dłuższej chwili spokoju. Chodźmy po lekcjach do Zbędnych Kalorii.

-- OK, jeśli to nie zajmie dużo czasu. Mam jedną sprawę do załatwienia.

Następny kwadrans poświęcił na pokrywanie papieru kolorowymi plamami. Co ciekawe, większość klasy z zapałem oddała się radosnej twórczości, co nie przeszkadzało w kontynuowaniu rozmów. Net bez entuzjazmu pokrywał papier farbą. Wreszcie uznał, że jego plamy są wystarczająco artystyczne, by je oddać i mieć resztę lekcji dla siebie. Podpisał dzieło i zaniósł nauczycielce.

-- Skończyłem -- oznajmił. -- Nosi tytuł Jesienna pochwała wiosny. Albo jakoś tak...

Pani Zdrój, oderwana od malowidła, spojrzała na niego lekko nieprzytomnym wzrokiem.

256

-- Wybacz, ale zapomniałam, gdzie jestem. -- Wzięła w dłonie karton pokryty bezładnymi plamami. Pokiwała głową i zawyrokowała -- nie masz pomysłu. Wciąż szukasz drogi. Dopracuj to. Będziesz wielki.

Net odebrał swoje dzieło i powlókł się do ławki. Przyjrzał się mu i stwierdził, że woli zacząć od początku.

-- Chcesz? -- Podał malunek Aurelii, która ślęczała nad pustą kartką. -- Dopracujesz to i będziesz wielka.

-- Dzięki! -- ucieszyła się dziewczyna. Prace nad przeróbką dzieła rozpoczęła od odcięcia paska z podpisem Neta i obrócenia obrazka do góry nogami.

Siedząca obok Klaudia narysowała dziesięć różowych półkul na dole kartki. Net zerknął na to i zapytał:

-- Co to ma być? -- zainteresował się.

-- Tylko to umiem malować. -- Dziewczyna wzruszyła ramionami. -- Nazwę ten obraz Paznokcie.

Net westchnął, wrócił na swoje miejsce, zmierzył wzrokiem znawcy nową kartkę, podpisał się i powiedział:

-- Nazwałem to Antarktyda.

-- Nie wygłupiaj się -- skarciła go Nika. -- To pierwsza lekcja z nową nauczycielką.

Siedząca nieopodal Aurelia nie mogła wymyślić, co dorysować do dzieła Neta, więc po prostu machnęła pośrodku kropkę cienko-pisem i podpisała się. Wstała i podbiegła do nauczycielki.

-- Zapisałaś w tym swoją duszę -- pokiwała z uznaniem głową pani Zuzanna. -- Szóstka. Bardzo dobre.

-- Noż po prostu!... -- Net żacisnął zęby. -- OK, niech będzie. Kropki są w cenie. -- Postawił małąkropkę na środku białej kartki. -- Kupa pingwina cesarskiego na Antarktydzie. Minimalizm wyrazu, przestrzeń, szeroka perspektywa, ekspresja bieli...

-- Nie stać cię na nic więcej? -- Nika uśmiechnęła się jednak przelotnie.

257

Net przyjrzał się kartce. Uśmiechnął się chytrze i zaczął pokrywać ją kropkami w losowych miejscach.

-- Dużo pingwinów tędy leciało. Miały akurat migrację bieguno-wo-biegunkową.

Nika pokręciła głową z dezaprobatą i zajęła się swoim malowaniem. Net z zapamiętaniem oddał siękropkowaniu. Szybko stwierdził, że losowe stawianie kropek jest ponad ludzkie siły. Poddał się magii wzorów i według bliżej nieznanej zasady pokrywał papier ławicami kropek. Jedni zajęcie to uznaliby za odmóżdżające, a inni za transcendentne*. Faktem jednak jest, że Net na prawie pół godziny dał siępochłonąć kropkowaniu białego kartonu formatu B3. Gdy wreszcie oderwał się od pracy, zamrugałoczami i powiedział:

-- Mam wrażenie, jakbym od dwóch godzin przebywał w innej rzeczywistości. Najpierw każą mi biegać dookoła szkoły, a potem wyrażać się kropkowaniem. Wciągnęło mnie...

-- Sam wybrałeś tę formę wyrazu -- rozległo się nad nimi. Odwrócili głowy, napotykając uśmiechnięte spojrzenie pani Zuzanny. Nauczycielka nachyliła się nad zakropkowaną powierzchnią. -- To jest niezłe! -- oceniła nagle. -- Naprawdę niezłe. Proste w swej prostocie, ale jakże głębokie w swej głębi.

-- Nazwałem to... -- zaczął Net, ale Nika kopnęła go pod stołem. -- Nazwałem to Pingwiny.

Wzór kropek nie był przypadkowy. Z pewnością były na nim ich skupiska i puste przestrzenie. Patrząc na rysunek z większej odległości, widziało się jedno, a podchodząc bliżej i mrużąc oczy - coś zupełnie innego.

-- Tak szczerze... -- przyznał Net. -- To sam nie mam pojęcia, co to jest.

-- Ależ to nie jest ważne -- żachnęła się nauczycielka. -- Nawet sama ważność nie jest ważna. Postawię ci za to ósemkę.

-- Nie ma takiej oceny...

-- Sztuka nie zna ograniczeń.

* Transcendentne - to inaczej wymykające się zwykłemu ludzkiemu doświadczeniu, wykraczające poza zasięg ludzkiego poznania za pomocą podstawowych pięciu zmysłów; niepoznawalne przy użyciu dostępnych środków naukowych.

258

Następne oceny, które znalazły się w dzienniku, wahały się od sześciu do dwunastu. Dwunastkę dostałGerald za abstrakcyjnego bohomaza o nazwie Bażant i kura na tle jesiennej puszczy. Rubryczki w dzienniku były tak małe, że dwucyfrowa liczba zmieściła się w dwóch polach, co w efekcie dało dwie oceny: jedynkę i dwóję. Gerald tego nie zauważył, ale Net owszem. Uśmiechnął się złośliwie i oczywiście nie miał najmniejszego zamiaru nikomu o tym mówić. Zastanawiał się jednak, w jaki sposób pani Zuzanna Zdrój ma zamiar wpisać te wszystkie siódemki, ósemki i dziewiątki do programu komputerowego, który zwyczajnie nie pozwoli na wprowadzenie wartości powyżej cyfry sześć.

Następną lekcją był język polski z ich wychowawczynią, panią Jolą Chaber. Godzina wychowawcza często spontanicznie zamieniała się miejscami z językiem polskim, co zresztą było wykorzystywane w niecnych celach przez nieprzygotowanych uczniów, głównie Lucjana i Oskara. Tym razem jednak zamiany dokonała sama nauczycielka.

-- Nie wyjmujcie zeszytów -- oznajmiła od razu po wejściu do klasy. Chwilę zastanawiała się, jak przekazać przykrą informację. Wreszcie postanowiła powiedzieć wprost. -- Od przyszłego semestru, czyli po feriach, musicie przychodzić do szkoły w ubraniach tego samego koloru.

W klasie zapadła grobowa cisza. W tej ciszy Net wyciągnął telefon, pikał w niego przez chwilę, po czym oznajmił:

-- Sprawdziłem. Dziś nie jest pierwszy kwietnia.

Pani Jola uśmiechnęła się. Oprócz pana Czwartka, była to jedyna nauczycielka, która dopuszczała rozmowę, a nie tylko odpowiadanie na pytania, co przez kilka osób bywało mocno nadużywane.

-- Niestety mówię poważnie -- odparła. -- To jak z postępem technicznym. Trzeba stosować nowe rozwiązania, żeby samochody czy telefony lepiej działały. Tak jest też z systemem szkolnictwa. Stąd... -- potarła nos i spojrzała gdzieś w podłogę. -- Stąd ten pomysł.

259

-- Wydaje mi się, że pani sama w to nie wierzy -- zauważyła cicho Celina.

Pani Jola westchnęła.

-- To się nazywa wewnętrzne rozdarcie -- zauważyła Nika.

Nauczycielka westchnęła jeszcze raz.

-- Macie rację -- przyznała. -- Wcale nie podoba mi się ten pomysł. Jednak z drugiej strony, pracujęw tej szkole i... niejako ją reprezentuję.

-- Możemy coś poradzić? -- zapytał Net. -- Ja to bym już wolał mundurek. A w ogóle to jaki kolor wylosowaliśmy?

-- Nie chcesz wiedzieć -- pokręcił głową Felix.

-- Nie mów! -- przeraził się Net. -- Różowy?!

-- Mówiłem, że nie chcesz wiedzieć.

-- Ej! -- wtrąciła Klaudia. -- Nie jest tak źle. Mógł być brązowy. Połowa mojej szafy to różowe stroje. O co wam chodzi?

-- Sprawa jest bardziej skomplikowana -- przerwała im wychowawczyni. -- To nie jest wymysłdyrekcji. To wytyczne agencji przyznającej certyfikaty jakości. Wiecie chyba, że nasze gimnazjum stara sięo certyfikat?

-- W wytycznych jest o mundurkach! -- wykrzyknął Net, po czym zorientował się, że nie powinien o tym wiedzieć. -- Znaczy... czytałem gdzieś w internecie.

Pani Jola westchnęła po raz trzeci.

-- Nie mogę zdradzać przebiegu rady pedagogicznej -- powiedziała -- ale system kolorów zostałprzegłosowany jako łagodniejsza wersja.

-- Łagodniejsza niż mundurki?! -- prawie krzyknął Net. -- Nigdy wcześniej nie sądziłem, że jest cośgorszego od mundurków, a teraz się okazuje, że jednak jest.

-- Nie założę różowego swetra -- oświadczył Lucjan. -- Zero szans.

260

-- Różowe ma być wszystko -- wyjaśniła nauczycielka. -- Chodzi o to, żeby oprócz reprezentowania szkoły na zewnątrz, również wzbudzić zdrowe współzawodnictwo między klasami.

-- A na koniec wygramy wycieczkę do muzeum kanalizacji? -- zapytał Oskar.

-- Nieźle będziemy reprezentować szkołę w różowych dresach

-- mruknął Net. -- Porażka... Ubiorę się w granatowe i pomarańczowe róże. Chyba nie będzie nam pani tego sprawdzać ze skalą kolorystyczną.

-- Dopóki pracuję w tej szkole, muszę się stosować do... do zasad -- odparła niechętnie.

-- W to też pani nie wierzy -- zauważyła z goryczą Celina.

Pani Jola przysiadła na biurku i założyła nogę na nogę.

-- Dobra, macie rację. Uważam, że to głupie. -- Rozłożyła ręce. -- Jeśli was to pocieszy, głosowałam przeciw. Ale... to nic nie zmienia.

-- Porozmawiam z tatą -- powiedział całkiem poważnie Wiktor.

-- Możemy się przenieść całą klasą do innej szkoły. Oczywiście panią zabieramy ze sobą! -- dodałszybko.

-- To nie będzie konieczne. -- Pokręciła głową. -- Szczerze mówiąc, uważam, że ten pomysł jest tak... nietrafiony, że nie ma szans powodzenia. Upadnie po kilku tygodniach.

-- Po kilku ciężkich tygodniach -- dodał ponuro Net.

* * *

Po lekcjach spotkali się w Zbędnych Kaloriach. Przy serniku i czekoladzie na gorąco Net w skrócie opowiedział Felixowi całą hi-storię. Nika tylko kiwała głową.

-- Dyrektor złamał jedną z najważniejszych zasad sprawiedliwości - „Nie osądzaj pochopnie" -- przyznał Felix. -- To problem, bo nawet jeśli zrozumie, że to nie była Nika, nie będzie się chciał przyznać do błędu.

-- Problem jest bardziej złożony, bo dyrektor chce się widzieć z tatą Niki -- powiedział Net.

261

-- Mamy więc przede wszystkim dwa problemy techniczne -- orzekł Felix. -- Po pierwsze, musimy skądś wziąć faceta, który będzie udawał tatę Niki, a po drugie, ten ktoś będzie musiał przekonaćStokrotkę, żeby nie wywalał Niki ze szkoły.

-- I żeby nie zmniejszał mi oceny ze sprawowania -- dodała Nika.

-- Wynajęcie aktora jest problematyczne -- ciągnął Felix. -- Po pierwsze, musiałby być podobny do twojego taty... chociaż to może nie tak ważne. Po drugie, musiałby załadować sobie do głowy wiele informacji o tobie, o nas, o szkole - inaczej dyrektor mógłby się zorientować, że to ścierna. Po trzecie, musiałby mieć wybitne zdolności negocjacyjne, bo sprawa nie jest prosta.

-- No chyba, że wydamy Myszę -- przypomniał Net.

-- Nie wydamy Zosi -- wtrąciła Nika. -- Już mówiłam.

-- Nie ułatwiasz w ten sposób, mała...

Felix pocierał w zamyśleniu brodę, a przyjaciele wpatrywali się w niego w napięciu.

-- Pamiętacie, jak w zeszłym roku daliśmy nauczkę Marcelowi? -- odezwał się wreszcie.

-- Wielki Pluszowy Mściciel! -- przypomniał sobie Net. -- To było niezłe!

-- Technika posunęła się naprzód. W Instytucie powstały nowe projektory 3D. Mają wyższąrozdzielczość i w ściśle określonych warunkach dają niemal idealne złudzenie, że hologram jest materialny Myślę, że uda się je pożyczyć.

-- Naprzód posunęła się też animacja 3D -- dodał Net. -- Ale nie chcesz chyba wysłać do Stokrotki Wielkiego Pluszowego Mściciela, czy czegoś w ten deser?

Felix pokręcił głową i oznajmił:

-- Chcę wysłać do niego tatę Niki.

Net i Nika spojrzeli na niego za zdziwieniem. Net chciał przypomnieć, że tata Niki nie żyje, ale siępowstrzymał.

-- Hologram? -- zapytał zamiast tego. -- Chcesz zrobić model taty Niki i go animować? Nie da się! Lepiej zrobić model twarzy z ja-

262

kiejś elastycznej masy i kogoś w to ubrać. Jak na filmie szpiegowskim. Ale wtedy... -- spochmurniał -- teżtrzeba znaleźć kogoś, kto wie o nas i szkole wszystko, ma zdolności aktorskie i negocjacyjne.

-- Chcę zrobić model taty Niki i go animować -- przytaknął Felix. -- To znaczy ty i Manfred zrobicie model, a potem avatarem będzie sterował... wymyślimy kto.

-- Avatarem? -- zapytała Nika.

-- W grze avatar to postać, którą kierujesz -- wyjaśnił Net. -- Felix chce na podstawie zdjęć twojego taty stworzyć avatara, który będzie się ruszał i mówił. Wyślemy go do Stokrotki na rozmowę. W ciągu ostatniego roku moc komputerów podwoiła się, ale to nie znaczy, że można ot tak, swobodnie animowaćczłowieka w czasie rzeczywistym. Jak chcesz nim sterować? -- Net zmrużył oczy, po czym sam sobie odpowiedział. -- Myślisz, że twórcy Quake'a czy Simsów się obrażą, jak pożyczymy od nich gotowe układy ruchów i mechanizm kładzenia cieni?

-- Może prościej użyć darmowego software'u? -- zasugerował Felix.

-- Wiesz.., to może i nie jest takie głupie...

-- Wiem, że nie jest.

-- Sam to przecież wymyśliłeś. I musiałeś to powiedzieć, zanim ja to wymyśliłem?

-- Przestańcie, zanim zaczniecie -- poprosiła Nika.

Felix i Net spojrzeli na siebie, po czym Felix zaczął tłumaczyć:

-- W skrócie wygląda to tak, że trzy wiązki słabego lasera rysują w przestrzeni trójwymiarowy obraz, podobnie jak w starych kineskopach telewizyjnych. Tam wiązka elektronów była zakrzywiana przez elektromagnesy i rysowała na powierzchni ekranu linię za linią. Pełny obraz powstawał dwadzieścia pięćrazy na sekundę. Nasze rzutniki rysują obraz wprost w powietrzu, w miejscu przecięcia się trzech promieni lasera. Obraz jest widoczny tylko pod pewnym kątem - ustawimy soczewki tak, żeby avatar byłwidoczny mniej więcej od metra nad podłogą do metra osiemdziesięciu. Na Stokrot-

263

kę starczy, o ile nie położy się na ziemi ani nie wejdzie na stół, bo wtedy iluzja zniknie. Drugi problem to oświetlenie. Avatar będzie stworzony ze światła, jak zapis holograficzny księżniczki Lei w czwartej części

Gwiezdnych wojen.

-- Ten wyświetlany przez R2-D2? -- zapytał Net. -- Nie dałbym się nabrać...

-- Nasze rzutniki będą miały większą rozdzielczość. Jest jednak pewne utrudnienie. Jeśli w gabinecie będzie za ciemno, Stokrotka zobaczy avatara świecącego jak neon, jeśli za jasno - zrobi się przezroczysty.

-- Zapewne masz plan na tę okoliczność?

-- Oczywiście. Dobiorę się do skrzynki bezpieczników na korytarzu i zainstaluję tam regulator napięcia. Dopasujemy oświetlenie wnętrza gabinetu tak, by hologram wyglądał jak rzeczywisty obiekt... to jest, człowiek. Dlatego musimy to zrobić po zmierzchu. Do tego dochodzi system dźwięku przestrzennego, na szczęście zintegrowany z projektorami. Tworzy złudzenie, że źródło dźwięku jest w dowolnym punkcie pomieszczenia. Chodzi o przesunięcie fazy... -- przerwał, widząc minę Niki. -- Nieważne. To działa.

-- Twój tata załatwi te rzutniki? -- zapytała.

-- Nie powinno być problemu. O której zwykle wychodzi dyrektor?

-- Nie wiem.

-- Czy znowu chcesz wkradać się do szkoły w nocy? -- skrzywił się Net.

-- Tego właśnie chcę uniknąć -- wyjaśnił Felix. -- Dlatego najpierw musimy ustawić rzutniki w hallu i nagrać dyrektora, jak rano wchodzi do szkoły. Potem odtworzymy go wieczorem Sylwestrowi z podłożonym dźwiękiem. Holo-Stokrotka powie mu, żeby nas wpuścił do gabinetu, bo musimy cośpoprawić przy jego komputerze. Będziemy rzecz jasna przebrani za serwisantów.

-- Brzmi idiotycznie -- ocenił Net. -- Skąd pewność, że dyr w ogóle odpalił swojego kompa?

264

-- Ponieważ komputeryzacja administracji to warunek zdobycia przez szkołę certyfikatu. Stokrotka musi się nauczyć posługiwać komputerem, bo ten certyfikat to teraz jego główny cel. Sylwester ma pojęcie o komputerach takie samo jak Stokrotka, więc wmówimy mu wszystko.

-- Mętne to i pokrętne.

-- Jeśli masz lepszy pomysł, mów od razu. Zaraz zadzwonię do taty, żeby przywiózł rzutniki. Jutro po lekcjach instalujemy je w hallu. W czwartek rano nagrywamy dyrektora, jak wchodzi, a wieczorem, jak wychodzi. Podkładamy głos żądający od Sylwestra wpuszczenia nas do gabinetu i przenosimy tam sprzęt. W piątek dyrektorowi składa wizytę twój tata. -- Spojrzał na Nikę.

-- Na styk -- zauważyła.

-- Więc spróbujmy nie skopać żadnego etapu. -- Felix położył na blacie dziesięć złotych. -- To lecę. Mam sprawę. Zresztą... nie będę wam przeszkadzał.

-- No, co ty... -- wykrztusiła zaskoczona Nika, ale Felix był już przy drzwiach.

Net spojrzał na leżący na stoliku banknot.

-- Właśnie sobie o czymś przypomniałem... -- powiedział powoli. -- Dziś jest wtorek, prawda? Godzina... za piętnaście trzecia. -- Wyciągnął z plecaka minikomputer. -- Licytacja!

-- Fakt -- przyznała z zaskoczeniem Nika. -- Przez tę babcię i dyrektora całkiem wyleciała mi z głowy rakieta.

Net otworzył stronę aukcji i odetchnął.

-- Luz, zostały trzy minuty... ale ktoś nas przebił. Trzeba zapłacić co najmniej sto dwadzieścia złotych.

-- Trochę drogo... Możesz kupić, a potem sprzedać?

-- Nie... W moim profilu wpisałem dane nieistniejącego krewnego...

-- Masz dwie stówy -- przypomniała sobie Nika. -- Kasa z loterii. Wygrałeś ją dzięki Wielkiemu Antycypatorowi.

265

Net skrzywił się z niechęcią, ale wpisał dwieście złotych w polu maksymalnej sumy, którą może zapłacić, i nacisnął przycisk „Licytuję".

-- Przebiliśmy -- powiedział. -- Jak nikt nas nie przelicytuje w ciągu minuty, to kupimy czajnik za sto osiemdziesiąt.

W oczekiwaniu gapili się w monitor.

-- Zauważyłeś, że Felix ani razu się nie uśmiechnął? -- zapytała Nika.

-- Zauważyłem.

-- Powinniśmy coś z tym zrobić.

-- Niech najpierw on coś z tym zrobi... Mamy! -- wykrzyknął. -- Jest opcja odbioru osobistego, ale... -- spochmurniał -- adres poznamy, jak pieniądze wpłyną na jego konto.

-- Odebrałeś nagrodę z loterii?

Net wyjął z kieszeni nieco wytarty kartonik z kuponem.

-- Żeby odebrać nagrodę, trzeba być pełnoletnim. Nie mogę powiedzieć tacie, że zagrałem, bo mi strzeli wykład o hazardzie i skonfiskuje kupon.

-- Chyba wiem, kto się zgodzi -- zastanowiła się Nika.

Net spojrzał na nią z nadzieją:

-- Babcia.

* * *

-- Sprawdziliśmy salę matematyczną... -- Inspektor Ronald Szus przerzucał kartki. -- Kąty kątomierzy, prostotę linijek, kalku-lowalność kalkulatora, kredowatość kredy, napięcie w gniazdkach... Tak, pracownia matematyczna zaliczona. Fizyczna wypadła lepiej, niż przewiduje norma, więc cośmusicie z tym zrobić. Geograficzna idealnie w normie. Niestety w pracowni historycznej znaleźliśmy całąmasę nieaktualnych map.

-- Bo to mapy historyczne -- powiedział zrezygnowanym głosem dyrektor.

-- To samo mówił ten śnięty profesor... -- przypomniał sobie Szus. -- Zastanowię się jeszcze nad tym. Może zrobimy wyjątek. Została nam... -- zaczął wertować papiery. -- Została nam jeszcze...

266

Dyrektor zamknął oczy, bo doskonale wiedział, która z pracowni została do ocenienia.

-- Pracownia biologiczna -- oznajmił inspektor. -- Zaprowadzi nas pan?... A nie, przepraszam. -- Spojrzał na zegarek. -- Właśnie minęła piętnasta zero osiem. Norma przewiduje teraz lunch... Właściwie to chyba była trzynasta zero osiem... No nieważne. Spotkamy się w pracowni za kwadrans. Sandro, gdzie tu jest najbliższy bar z certyfikatem jakości?

Stokrotka odetchnął z ulgą i popędził na pierwsze piętro do pracowni Butlera. Wpadł na zaplecze i rozejrzał się badawczo. Profesor stał na środku sali z założonymi rękoma i robił dziwne miny, patrząc na ścianę.

-- Co ty robisz, Zenonie?... -- zapytał zaskoczony Stokrotka.

-- Jem lunch.

-- Dłubiesz językiem w zębach.

-- To lunch pozyskiwany podciśnieniowo. Na śniadanie miałem kanapkę z serem i trochę utkwiło...

Dyrektor wydął policzki i przyłożył dłoń do ust.

-- Jak zobaczy to ta mała z dużym neseserem... -- jęknął -- od razu nas skreślą.

-- Zjem, zanim przyjdą. -- Biolog podszedł do okna, by odsłonić żaluzje i wpuścić nieco popołudniowego światła.

Stokrotka skrzywił się, zobaczył bowiem wielką plamę na plecach nauczyciela.

-- Nie odczuwasz czasem potrzeby... -- zastanawiał się, jak ubrać swoje myśli w grzeczne słowa -- potrzeby uprania fartucha?

Butler zastanowił się.

-- Nie, raczej nie. Może w sierpniu, z nudów. Po każdym praniu jest sztywny i nie pachnie tak swojsko. Czemu pytasz?

Stokrotka wydął wargi.

-- Tak sobie. Ale masz drugi? Czysty?

-- Oczywiście, że mam.

Przez twarz Stokrotki przemknął lekki wyraz ulgi.

267

-- Nie zaparzyłbyś herbaty? -- zapytał.

Profesor skinął głową i pstryknął czajnik. Dyrektor założył ręce i przyjrzał się zawartości najbliższej półki. To, co było w wielkim słoju z formaliną... Czym prędzej odwrócił wzrok i podszedł do okna. Stojąca przy oknie rosiczka tygrysia na widok przemieszczającej się pod jej nosem łysiny zaczęła się ślinić.

-- Wiem, co planujesz, ale nie rób tego! -- warknął ostrzegawczo Butler, nawet nie patrząc w tęstronę.

-- Co? -- Dyrektor spojrzał na niego z zaskoczeniem.

-- To nie było do ciebie. -- Profesor zajął się przygotowaniem kubków na herbatę.

Stokrotka rozejrzał się po zapleczu. Nikogo więcej tu nie było. Jedynie rosiczka metr nad jego głowąoblizywała się i staczała wewnętrzną walkę, ale tego dyrektor nie mógł widzieć.

-- Pomyśl o konsekwencjach -- powiedział groźnie biolog.

-- Ja? -- Zdezorientowany dyrektor wskazał siebie palcem.

-- Oczywiście, że nie ty.

Dyrektor zmarszczył brwi i na wszelki wypadek wyszedł z zaplecza. Przechadzał się po pracowni, pilnie przyglądając się zgromadzonym w niej okazom.

-- Nie uciekło ci aby nic ostatnio? -- zapytał.

-- Nie. -- Butler pojawił się w drzwiach zaplecza. -- Ten pyton nie dopełzł nawet do schodów.

-- Nie mówiłeś, że... Ale się znalazł?

-- Tak. Jest tam. -- Wskazał jedno z terrariów na zajmującym całą ścianę regale.

Stokrotka podszedł do regału i nachylił się do terrarium. Było puste.

-- Nie ma go! -- Odskoczył i rozejrzał się po podłodze. -- Znów ci zwiał.

-- To piąty raz w tym miesiącu. Zdolna bestyjka, nauczył się otwierać pokrywę -- dodał biolog z nieskrywaną dumą.

268

-- I niczego z tym nie zrobiłeś?! -- Dyrektor schylił się i sprawdził pod ławkami. -- Duży jest?

-- Nie bardzo. -- Butler przyłączył się do poszukiwań. -- Ze trzy metry.

-- Trzy metry! -- Dyrektor wyprostował się raptownie. -- Jak możesz trzymać tu takie bydlę?!

-- Wąż się... zwija.

-- Nie pytam o to, jak go mieścisz, tylko po co... -- Dyrektor znów się nachylił i zmrużył oczy. -- To terrarium nie ma tylnej szyby!

Biolog zerknął na pojemnik.

-- Faktycznie. Więc to tędy ucieka. Ale przy twojej tuszy możesz się czuć bezpieczny. Nie zaatakuje kogoś, kogo nie może połknąć.

-- Nie chodzi teraz o mnie, tylko o certyfikat.

-- Nie połaszczy się na kawałek papieru.

-- O czym ty mówisz?! -- Stokrotka poczerwieniał ze zdenerwowania. Spojrzał na zegarek. -- Szukaj go! Za pięć minut będzie tu ten inspektor.

-- Jemu też nic nie zrobi. Węże nie rozgryzają, tylko połykają w całości. Czekaj... -- Butler podszedłdo terrarium i włączył lampy termiczne. Pomarańczowe światło dawało dużo ciepła. -- To zmarz-luch. Zaraz sam wróci.

-- Kiedy wstawisz tę szybę?

-- Myślisz, że to konieczne? -- Pyknął czajnik, więc Butler poszedł nalać herbaty. -- Wtedy nie będzie miał jak wracać do środka.

Dyrektor, wciąż zerkając pod nogi, przeszedł kawałek dalej.

-- Dlaczego poidełko dla tarantuli jest po zewnętrznej stronie szkła? -- zapytał podejrzliwie. -- Czy ona też wychodzi, kiedy chce?

-- To nie dla tarantuli -- uspokajająco odparł z zaplecza profesor. -- To dla ptasznika z sąsiedniej klatki. Wpada czasem. Ma małe drzwiczki i klameczkę.

Dyrektor odskoczył gwałtownie. Faktycznie metr dalej stało terrarium z innym, wcale nie mniejszym pająkiem. Nie było drzwi-

269

czek, ale leżące w rogu wymiętoszone opakowania po chipsach same w sobie były mocno podejrzane.

-- He, he. Dałeś się nabrać. -- Butler wyszedł z zaplecza z dwoma parującymi kubkami.

-- Nie żartuj tak sobie, jak przyjdą -- poprosił Stokrotka. -- To ostatnia pracownia, która jest do skontrolowania. W fizycznej musimy tylko zepsuć kilka pomocy dydaktycznych i zrobić ze dwa brzydkie napisy na ścianach, ale to akurat proste. Od ciebie teraz wszystko zależy. Jak spod szafy wypełznie pyton...

-- Nie ma obawy, on się wstydzi obcych. -- Butler wręczył dyrektorowi kubek.

Stokrotka zaczął intensywnie dmuchać na herbatę. Wydawał się zainteresowany nie tyle piciem, ile jak najszybszym schłodzeniem napoju. Zerknął na terrarium pytona i z ulgą zobaczył wylegującego się w cieple lamp węża.

-- Nie wyłączaj tych lamp, dopóki nie wyjdą -- powiedział. -- Albo lepiej do wizyty szklarza.

Sprawdził ustami, czy herbata nie jest gorąca, po czym niby niechcący stracił równowagę i chlusnąłherbatą na przód fartucha biologa.

-- Och, bardzo cię przepraszam. -- Wyciągnął chusteczkę i zaczął rozprowadzać herbatę po większej powierzchni. -- Teraz musisz zmienić fartuch.

Butler nie przejął się ani trochę nową gigantyczną plamą.

-- Drugi mam w domu.

-- Nie mówiłeś, że... -- Dyrektor przejechał dłonią po twarzy i spojrzał na drzwi. Potem spojrzał na zegarek. A potem na Butlera, który teraz miał plamy i z przodu, i z tyłu. -- Trudno. Ściągaj. Powiemy, że jest w praniu.

Biolog odstawił kubek i niechętnie zdjął fartuch. Pod spodem miał znoszony sweter w serek. Dyrektor jąknął bezgłośnie. Grana-towo-szare paski niegdyś były zapewne błękitno-białe, ale najgorsze były wielkie dziury na łokciach i kilka mniejszych na brzuchu.

270

-- Załóż. -- Dyrektor pokręcił z rezygnacją głową. -- Powiemy, że jutro pójdzie do prania. Przygasimy światło, że niby coś tu sobie śpi za szkłem...

Butler zamaszyście narzucił fartuch. Zahaczył o stojący na stole kubek dyrektora i reszta herbaty znalazła się na błękitnej marynarce Stokrotki. Dyrektor wydał z siebie zduszony okrzyk przerażenia.

-- Mój jedyny garnitur w tym odcieniu błękitu... -- szepnął.

-- Och, bardzo cię przepraszam -- powiedział Butler i połą swojego fartucha zaczął wycieraćgarnitur. -- Teraz musisz zmienić garnitur.

Niestety plama zamiast znikać, zmieniła kolor na fioletowy i stała się jeszcze bardziej widoczna.

-- Co tym wycierałeś poprzednio? -- Dyrektor odsunął jego rękę.

-- Chyba atrament.

Magister inżynier Juliusz Stokrotka spojrzał po sobie, szukając możliwych rozwiązań, ale kroki na korytarzu pozbawiły go alternatywy. Poczuł, jak robi mu się na przemian zimno i gorąco. Nawet bez plam na garderobie wynik inspekcji wydawał się przesądzony. A, co gorsza, dyrektor nie miał pomysłu, co z tym zrobić.

-- Jezusie, Maryjo... -- szepnął, luzując muszkę.

-- Przeżyłem parę inspekcji -- uspokoił go biolog.

-- Lepiej chyba...

W tym momencie do sali wszedł inspektor Ronald Szus, a tuż za nim wsunęła się jego asystentka.

-- Zaczniemy od... -- rozejrzał się, szukając punktu zaczepienia, czy też bardziej -- punktu, do którego można by się przyczepić.

Butler otworzył jedną z wiełu szuflad stołu laboratoryjnego, wyjął z niej butelkę z mętnym, zielonym płynem i zamaszyście postawił na blacie. Na przywiązanej do szyjki etykiecie widniał wyblakły napis „1989". Wszyscy patrzyli na butelkę w milczeniu. Dyrektorska łysina okryła się potem.

-- Czy to nalewka? -- wyraził zainteresowanie Ronald.

Butler skinął głową.

271

-- Z nie byle czego -- dodał. -- Myosotis antagonikus alpestris, zapominajka alpejska.

-- Chyba niezapominajka?

-- Z niezapominajek nie robi się nalewek.

Ronald Szus bił się z myślami.

-- Jest pan pewien, że ta nalewka spełnia normy? -- zapytał.

-- Odpowiedź nie ma znaczenia -- odparł szczerze Butler. -- I tak przecież nie będzie jej pan pamiętał.

Inspektor wypuścił głośno powietrze i skinął głową na asystentkę. Dziewczyna położyła wielki neseser na ławce, otworzyła i z małej przegródki wyjęła cztery kieliszki. Stokrotka wytrzeszczył na to oczy.

-- W pracy?... -- zdołał wyksztusić.

Inspektor otworzył clipboard, postawił ptaszka przy pozycji „Pracownia biologiczna" i powiedział:

-- Teraz już po pracy.

* * *

Felix wysiadł z tramwaju w miejscu, które najbardziej pasowało do opisu taty. Słońce jeszcze nie zaszło, kładło długie cienie za zaparkowanymi samochodami. Wzdłuż ulicy w zwartej zabudowie stały kilkupiętrowe kamienice z kawiarniami i sklepami. Chłopak ruszył chodnikiem. Sklepy tutaj nie były eleganckie, salon fryzjerski wyglądał, jakby urządzono go w pięć minut i sąsiadował ze sklepem motoryzacyjnym, którego zakratowana witryna przypominała zapomniany magazyn części samochodowych. Mały zakład szewski był tuż obok. Felix minął go, dyskretnie zerkając do wnętrza. W mroku mignęła łysina szewca pochylonego nad kopytem. Chyba nie zmieniło się tam nic od dziesiątek lat.

Felix przeszedł do końca ciągu handlowego i nie znalazł innego szewca. Wyciągnął z plecaka kopertę z listem i plastikowym słoiczkiem. W liście opisał wszystko, co wiedział na temat kolcobota i mi-krobotów. Pominął jedynie szczegóły mogące naprowadzić kogokolwiek na ślad przyjaciół. Wczoraj wieczorem list wygniótł, za-

272

#

Ar

niósł do punktu xero i zrobił kopię, następnie kopię również wygniótł i zaniósł do innego punktu. Pilnował się nawet, by nie zostawić na niczym odcisków palców. Czuł, że to trąci lekką paranoją, ale nie chciał ryzykować dekonspiracji Niki.

Przeszedł wzdłuż sklepów i stanął przed witryną zakładu szewskiego. Starszy pan siedział na antresolce, za niską ścianką. Jego łysina kiwała się w rytm ruchów dłoni.

Felix odetchnął i wszedł do środka. Nieśmiało odezwał się trącony drzwiami dzwoneczek. Wnętrze pachniało skórą, pastą do butów i klejem. Światło słabej lampy wydobywało z półmroku porysowanąladę, wiekowe szafeczki, stary telefon, kubek z ogryzionymi długopisami i mnóstwo innych drobiazgów. Obok schodków prowadzących na antresolę, w norze za uchyloną zasłonką piętrzyły się na półkach tekturowe pudełka. Druga lampa oświetlała stanowisko pracy na górze.

-- Dzień dobry -- przywitał się cicho Felix.

-- Minuta, już kończę. -- Szewc kiwnął głową.

Z poziomu ziemi Felix widział jedynie czarne glany, nad którymi pracował rzemieślnik.

-- Chińska podróba -- powiedział mężczyzna, nie podnosząc wzroku. -- Wygląda ładnie, ale skóra pęka po paru miesiącach. Zszy-ję tu, to zaraz pęknie obok. Tak jest, jak ktoś próbuje kupić za tanio.

Felix domyślił się, że tamten mówi o butach, które reperuje. Nie wiedział, co odpowiedzieć. Czy tak może wyglądać punkt kontaktowy Instytutu? Czemu miałoby to służyć? Miał coraz więcej wątpliwości. I zdałsobie sprawę, że po raz kolejny w ciągu kilku dni nie przemyślał sprawy dostatecznie dobrze. Jeśli to miałbyć punkt kontaktowy Instytutu, to pewnie były tu jakieś kamery, które mimo czapki i zapiętej pod szyjękurtki pozwolą go potem zidentyfikować. Jeśli natomiast nie był to punkt kontaktowy, to list i mikroboty dostaną się w przypadkowe ręce.

273

Już miał się dyskretnie wycofać, gdy szewc podniósł się znad podrabianych martensów. Niski i przygarbiony, powoli zszedł po stromych schodach i świdrując Felixa bystrym spojrzeniem, zapytał:

-- Czym mogę służyć?

-- Szukam sznurówek -- wypalił Felix.

-- Jakich?

Oczywiście nie potrzebował sznurówek... Zaczął się zastanawiać, ile dziurek mogą mieć martensy Niki. Niech chociaż ona skorzysta.

-- Do takich jak tamte. -- Wskazał but stojący na warsztacie.

-- Dziesięć dziurek... -- Szewc pogmerał w szufladzie i wyjął opakowanie. -- I dziesięć złotych.

Felix zdjął rękawiczkę, wysupłał banknot, położył na blacie. I od razu zacisnął usta w złości na własnąnieostrożność. Ale było już za późno - mężczyzna schował banknot do szuflady. Banknot... Zostały na nim jego odciski palców. Felix bąknął „Dziękuję", odwrócił się na pięcie i wyszedł na ulicę. Przeszedłkilkadziesiąt metrów i zatrzymał się. Teraz nie mógł już tam wrócić. Zwykle wkurzał się na nieostrożnośćNeta, a teraz sam popełniał podobne błędy. Dziesięć złotych w plecy, ale przynajmniej Nika się ucieszy. O ile ma w butach po dziesięć dziurek.

Gdy chował sznurówki do plecaka, jego wzrok padł na kopertę. Nie zaklejał jej, żeby móc jeszcze raz przeczytać tekst i obejrzeć mi-kroboty przed oddaniem przesyłki. Sięgnął do koperty i natrafił na... swój zeszyt. Niechcący wsunął go do koperty! Felix niespodziewanie dla samego siebie zaczął się śmiać. Cóż za szczęście, że tak nieudolnie poszło mu przygotowywanie się do przekazania przesyłki. Dwa minusy jednak dają plus. Przełożył zeszyt do właściwej przegródki. Wyjął pudełko i otworzył je. Na miękkiej flaneli leżało kilkanaście błyszczących granatowo ziarenek. Nie miał pomysłu, co zrobić dalej.

Na leżące nieruchomo mikroboty padły ostatnie promienie zachodzącego słońca. I wtedy chmara kilkunastu mikrobotów

274

Już miał się dyskretnie wycofać, gdy szewc podniósł się znad podrabianych martensów. Niski i przygarbiony, powoli zszedł po stromych schodach i świdrując Felixa bystrym spojrzeniem, zapytał:

-- Czym mogę służyć?

-- Szukam sznurówek -- wypalił Felix.

-- Jakich?

Oczywiście nie potrzebował sznurówek... Zaczął się zastanawiać, ile dziurek mogą mieć martensy Niki. Niech chociaż ona skorzysta.

-- Do takich jak tamte. -- Wskazał but stojący na warsztacie.

-- Dziesięć dziurek... -- Szewc pogmerał w szufladzie i wyjął opakowanie. -- I dziesięć złotych.

Felix zdjął rękawiczkę, wysupłał banknot, położył na blacie. I od razu zacisnął usta w złości na własnąnieostrożność. Ale było już za późno - mężczyzna schował banknot do szuflady. Banknot... Zostały na nim jego odciski palców. Felix bąknął „Dziękuję", odwrócił się na pięcie i wyszedł na ulicę. Przeszedłkilkadziesiąt metrów i zatrzymał się. Teraz nie mógł już tam wrócić. Zwykle wkurzał się na nieostrożnośćNeta, a teraz sam popełniał podobne błędy. Dziesięć złotych w plecy, ale przynajmniej Nika się ucieszy. O ile ma w butach po dziesięć dziurek.

Gdy chował sznurówki do plecaka, jego wzrok padł na kopertę. Nie zaklejał jej, żeby móc jeszcze raz przeczytać tekst i obejrzeć mi-kroboty przed oddaniem przesyłki. Sięgnął do koperty i natrafił na... swój zeszyt. Niechcący wsunął go do koperty! Felix niespodziewanie dla samego siebie zaczął się śmiać. Cóż za szczęście, że tak nieudolnie poszło mu przygotowywanie się do przekazania przesyłki. Dwa minusy jednak dają plus. Przełożył zeszyt do właściwej przegródki. Wyjął pudełko i otworzył je. Na miękkiej flaneli leżało kilkanaście błyszczących granatowo ziarenek. Nie miał pomysłu, co zrobić dalej.

Na leżące nieruchomo mikroboty padły ostatnie promienie zachodzącego słońca. I wtedy chmara kilkunastu mikrobotów

274

Już miał się dyskretnie wycofać, gdy szewc podniósł się znad podrabianych martensów. Niski i przygarbiony, powoli zszedł po stromych schodach i świdrując Felixa bystrym spojrzeniem, zapytał:

-- Czym mogę służyć?

-- Szukam sznurówek -- wypalił Felix.

-- Jakich?

Oczywiście nie potrzebował sznurówek... Zaczął się zastanawiać, ile dziurek mogą mieć martensy Niki. Niech chociaż ona skorzysta.

-- Do takich jak tamte. -- Wskazał but stojący na warsztacie.

-- Dziesięć dziurek... -- Szewc' pogmerał w szufladzie i wyjął opakowanie. -- I dziesięć złotych.

Felix zdjął rękawiczkę, wysupłał banknot, położył na blacie. I od razu zacisnął usta w złości na własnąnieostrożność. Ale było już za późno - mężczyzna schował banknot do szuflady. Banknot... Zostały na nim jego odciski palców. Felix bąknął „Dziękuję", odwrócił się na pięcie i wyszedł na ulicę. Przeszedłkilkadziesiąt metrów i zatrzymał się. Teraz nie mógł już tam wrócić. Zwykle wkurzał się na nieostrożnośćNeta, a teraz sam popełniał podobne błędy. Dziesięć złotych w plecy, ale przynajmniej Nika się ucieszy. O ile ma w butach po dziesięć dziurek.

Gdy chował sznurówki do plecaka, jego wzrok padł na kopertę. Nie zaklejał jej, żeby móc jeszcze raz przeczytać tekst i obejrzeć mikroboty przed oddaniem przesyłki. Sięgnął do koperty i natrafił na... swój zeszyt. Niechcący wsunął go do koperty! Felix niespodziewanie dla samego siebie zaczął się śmiać. Cóż za szczęście, że tak nieudolnie poszło mu przygotowywanie się do przekazania przesyłki. Dwa minusy jednak dają plus. Przełożył zeszyt do właściwej przegródki. Wyjął pudełko i otworzył je. Na miękkiej flaneli leżało kilkanaście błyszczących granatowo ziarenek. Nie miał pomysłu, co zrobić dalej.

Na leżące nieruchomo mikroboty padły ostatnie promienie zachodzącego słońca. I wtedy chmara kilkunastu mikrobotów

274

w ułamku sekundy wzbiła się w powietrze i z cichym bzyczeniem odleciała w niebo. Oniemiały Felix gapiłsię w górę. Czy to możliwe, żeby były tak sprytne? Czekały na moment, aż wszystkie będą mogły uciec? Nie, nie wszystkie. Kilka na wszelki wypadek zostawił w domu.

Nie było sensu tu stać. Przecież nie wrócą. Przygarbiony powlókł się w kierunku przystanku.

* * *

Babcia kończyła smażyć cebulkę. Po domu roznosił się smakowity aromat, który wywabił nawet tatę Neta z pracowni. Kręcił się teraz po kuchni, udając, że ma tam coś ważnego do zrobienia, ale naprawdę nie mógł się doczekać jedzenia. Początkowo podejrzliwy wobec babci, postanowił dać jej kredyt zaufania, bo choć energiczna i głośna, nie zaczęła się panoszyć. No i ten zapach...

-- W żadnym sklepie nie było steków z kangura ani mielonej krokodyliny -- wyjaśniła babcia, widząc, jak tata krąży coraz bliżej patelni. -- Wyjątkowo robię więc pulpety. W sosiku grzybowym.

-- Na pewno będą pyszne. -- Tata przełknął ślinę.

-- Przekonamy się za pięć minut.

Zapach wywabił z piętra również Neta.

-- Za pięć minut? -- upewnił się, zbiegając po schodach.

-- Nie więcej niż sześć.

Prateściowa siedziała w swoim wózku zaparkowanym w przypadkowym miejscu na środku przejścia do

pracowni taty. Robiła na drutach dziecięcy sweterek. Nie byłoby w tym nic szczególnego, gdyby nie to, że sweterek był czarny. Dojechała do końca rządka, położyła druty na kolanach i przejechała wózkiem w inne, równie dziwaczne miejsce - tuż przy ścianie, w dodatku przodem do niej. Powróciła do przerwanej pracy.

-- Lekarz kazał jej spacerować -- wyjaśniła babcia.

-- Czy ona... umie mówić? -- zapytał szeptem Net.

275

-- Dawno nic nie mówiła. I nie musisz tak szeptać. Słabo słyszy i nie rozumie słowa po polsku. A poza tym nie obchodzi ją, co inni

0 niej mówią.

Z pokoju bliźniaków wyszła mama. Pocałowała tatę w policzek

1 zapytała:

-- Jak praca?

-- Nadganiam.

Net uśmiechnął się do siebie. Tą prosta wymiana zdań zwiastowała poprawę atmosfery w domu. Mama zajęła się nakrywaniem do stołu. Net obserwował ją chwilę, po czym podszedł do taty.

-- Kombinujesz, jak strącić rakietę? -- zapytał.

-- Po co ją strącać, skoro i tak spadnie? -- Tata zaśmiał się bez wesołości. -- Nikt nam nie pomoże. Z punktu widzenia innych krajów lepiej jest nic nie robić. Skoro my wysłaliśmy tę rakietę i ma spaść u nas, to wszelkie zmiany tego stanu rzeczy są niewskazane. Sprawa jest więc delikatna. Nie zajmuję się tym bezpośrednio, ale z rozmów w naszym zespole wiem, że trafienie czymś w tę rakietę jest bardzo trudne, choć teoretycznie możliwe. To akurat nie jest tajne. Mamy inną rakietę, która po małej modyfikacji mogłaby wejść na orbitę. Ale nawet gdyby trafiła w tamtą rakietę, to tylko wybiłaby ją z orbity. Mielibyśmy wtedy dwie dryfujące rakiety, które w dodatku spadłyby szybciej. No i mogłyby spaśćgdziekolwiek, a kolejnego międzynarodowego skandalu nikt nie chce.

-- Nie można jej wysadzić? Gdyby naładować tę drugą rakietę materiałem wybuchowym.

-- O tym też myśleliśmy. Powstałoby trochę mniejszych i większych odłamków, które jeszcze pogorszyłyby sytuację. -- Tata rozłożył ręce. -- Musielibyśmy mieć naprawdę potężny ładunek, żeby rozbićrakietę na dostatecznie małe kawałki, żeby się spaliły w atmosferze. Była też koncepcja odpalenia małego ładunku, który zmieni trajektorię lotu tak, by rakieta spadła do oceanu. Niestety to zbyt precyzyjna robota, by ktokolwiek się na to odważył. Czasu co-

276

raz mniej. Narad i burzy mózgów było wiele, a dobrego pomysłu nie mamy. Możesz się o to zapytać taty Felixa. On w tym bardziej siedzi.

-- To nad czym ty pracujesz?

-- Tworzę program dekodujący sygnał nadawany z rakiety.

-- Ten zagłuszający namierniki antyrakiet czy nasz hymn?

-- To bardziej skomplikowane. Ukryty w rakiecie nadajnik wysyła jeszcze trzeci sygnał, który początkowo braliśmy za szum. Z pewnością przeznaczony dla kogoś na Ziemi. Być może po to wystrzelono rakietę. Jeśli rozkodujemy sygnał, prawdopodobnie dowiemy się, dla kogo jest przeznaczony. A ten ktośmoże potrafi kierować rakietą.

Net przypomniał sobie tatę Gilberta. Szalony chemik nie sprawiał wrażenia kogoś zdolnego do stworzenia tak skomplikowanego planu.

-- Jest jakaś szansa, że się uda? -- zapytał Net.

-- Wszystko da się rozkodować, jeśli ma się wystarczająco mocny komputer i wystarczająco dużo czasu. Przy naszych obecnych możliwościach trwałoby to około miliona lat. -- Tata uśmiechnął siękwaśno. -- Próbuję stworzyć doskonalszy wzór.

-- Wzór... -- Net spuścił wzrok.

-- Siadajcie do stołu -- poprosiła babcia. -- Już gotowe.

Pulpety były naprawdę pyszne. Nie minęła jednak minuta, gdy

z pokoju bliźniaków dobiegły pierwsze odgłosy zbliżającego się ataku płaczu. Mama wytarła usta serwetkąi odłożyła sztućce.

-- Zaczekaj. -- Babcia delikatnie przytrzymała ją za ramię. -- Zjedz najpierw. Nic im się nie stanie przez dwie minuty.

-- Ale płaczą...

-- Przyzwyczaiłaś je, że ciągle się nimi zajmujesz. Zagłaskujesz je.

Mama spojrzała błagalnie na tatę. Wytrzymał spojrzenie. Bliźniaki popłakały krótką chwilę, podczas której bliska płaczu była również mama, postękały i uspokoiły się.

-- Dzieci to nie katastrofa, tylko radość. -- Babcia uśmiechnęła się do mamy. -- Nie poświęcajcie im całego czasu, bo się wpędzicie w jakąś nerwicę. To i tak odbije się na nich.

277

-- Nie budzą cię w nocy? -- zapytała mama. -- Net skarżył się, że wszystko słychać przez ścianę.

-- Mama się wierci przez sen -- babcia wskazała prateściową -- więc i tak słyszę skrzypienie jej łóżka.

-- Łóżko, fakt -- przyznał tata. -- Gdybyśmy wcześniej wiedzieli, że mama przyleci, zorganizowalibyśmy to lepiej.

-- Mną się nie przejmujcie, kochani. Ale musicie więcej ze sobą rozmawiać. Przecież bilet kupiłam dwa tygodnie temu.

-- Wiedziałaś o tym od dwóch tygodni? -- Tata spojrzał na mamę.

-- Nie było okazji, żeby o tym porozmawiać... -- przyznała mama.

-- To teraz już o tym nie mówcie. -- Babcia machnęła ręką. -- Źle się pulpety strawią przez nerwy.

Prateściowa, bez słowa, nie patrząc na nikogo, powolutku zjadła całą porcję, odsunęła talerz i kontynuowała dzierganie na drutach. Wciąż wykorzystywała spory kłębek pozyskany z pokrowca w taksówce.

-- Teraz już idź do nich. -- Babcia wyjęła mamie z rąk talerze. -- Ja pozbieram.

Tata dyskretnie ulotnił się do pracowni. Net został i pomógł sprzątnąć ze stołu. Nie był to objaw nagłej zmiany charakteru, tylko pretekst do rozmowy.

-- Czy babcia nie wybiera się czasem na zakupy? -- zapytał z niewinną minką. -- Albo na spacer?

-- Lepiej powiedz od razu, o co chodzi -- uśmiechnęła się babcia. -- To bardzo ułatwia życie.

Net już otwierał usta, żeby opowiedzieć rozbudowaną fabularnie historię, ale zrezygnował. Wyjął z kieszeni lekko wymięty kupon loterii.

-- Nie wypłacą mi wygranej -- powiedział. -- Nie mam osiemnastu lat.

Babcia wytarła dłonie i wzięła kupon.

-- Rodzice nie byliby zachwyceni, co? -- pokiwała głową. Net przytaknął. -- Hazard to zgubny nałóg.

278

-- Ja tak tylko raz.

-- Tak się zwykle zaczyna. -- Oddała mu kartonik. -- A potem może być gorzej.

Chłopak westchnął.

-- Przynajmniej niech babcia nie mówi nikomu o tym...

-- O czym? -- udała zdziwienie.

Net uśmiechnął się kwaśno i zaczął się zastanawiać nad innym sposobem odebrania dwustu złotych.

-- Jutro na śniadanie zrobię placki z bananami -- powiedziała babcia. -- Ale chyba nie macie bananów, co?

-- Pojęcia nie mam.

-- Coś mi się wydaje, że się przejdę do sklepu po te banany. Masz ochotę na mały spacer?

Net spojrzał na nią z zaskoczeniem i na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

* * *

Zostało mu osiem mikrobotów. Cztery z nich przełożył do szklanego pudełeczka, jakiego używa się do badania próbek w pracowniach biologicznych, uniósł siedzisko superfotela na maksymalną wysokość i wyprostował oparcie. Od kwadransa siedział pochylony nad blatem roboczym i wpatrywał się w te małe tajemnicze ziarenka. Były martwe, nieruchome. Nie wykazywały większej aktywności niż piasek. Trącone, przesuwały się, oświetlone, odbijały światło. Co wtedy uruchomiło roboty? Świeże powietrze? Temperatura? Światło? Światło... Wystartowały, gdy otworzył wieczko pudełka i padły na nie promienie słoneczne.

Przysunął pudełko do lampki, niemal do samej żarówki. Zero reakcji. Może więc chodzi o rodzaj światła? Halogen w lampce daje ciepłe, żółtawe. Słońce świeci na biało. Sięgnął po encyklopedię naukową, potem odpalił komputer i sprawdził kilka haseł w Wikipedii. Wiedział to już wcześniej, ale się upewnił: światło białe to mieszanka, która powstaje z połączenia co najmniej dwóch barw dopełniających, na przykład czerwonej i zielonej lub niebieskiej i pomarań-

279

czowej. W widmie słonecznym jest też trochę promieniowania niewidzialnego dla człowieka. Ultrafioletu na przykład. Rozejrzał się po swoim królestwie. Skąd tu wytrzasnąć źródło ultrafioletu? Przeszedł się wzdłuż regałów. Było tu naprawdę mnóstwo przydatnych i nieprzydatnych rzeczy, ale nic mu się nie skojarzyło z promieniowaniem UV. Tester banknotów! Powinien być w każdym sklepie. Dochodziła siódma, więc większe sklepy były jeszcze czynne.

Narzucił kurtkę, schował pudełko do kieszeni i wymknął się z domu. Za płotem pan Sobolak wykorzystywał wolny czas. Montował do drzwi swojego BMW żółte listwy w miejsce oryginalnych czarnych - więc jednak nie będzie elegancko. Śnieg już prawie zniknął z ulic, ale wieczorny mróz piekł w policzki. W nocy temperatura miała spaść do minus piętnastu. Minął kilka przecznic i wszedł do pierwszego otwartego sklepu. Wnętrze było kolorowe i nowoczesne. To był raczej klub fitness, solarium albo salon kosmetyczny.

Dziewczyna za ladą miała czarne kręcone włosy, tipsy upstrzone brylancikami i była opalona na brąz. Felixowi skojarzyła się z Aurelią.

-- Dzień dobry. -- Wiedział, jak idiotycznie zabrzmi jego pytanie, ale i tak je zadał. -- Czy ma pani tester do banknotów?

Dziewczyna nie była zdziwiona. Szczerze mówiąc, wyraz jej twarzy sugerował, że jest pogodzona z

niezrozumiałością świata. Skinęła głową i postawiła na blacie czarne urządzonko. Ze szczeliny z boku wydobywało się słabe fioletowe światło. Felix wyjął z kieszeni pudełko i zbliżył do szczeliny. Mikroboty wydawały się idealnie czarne, co znaczyło, że pochłaniają promieniowanie. Jednak poza tym w ich stanie nic się nie zmieniło.

-- I jak? -- zapytała dziewczyna. -- Prawdziwe?

-- Najwyraźniej nie... Dziękuję. -- Miał już wyjść, gdy doznał olśnienia. -- Czy to jest solarium?

Dziewczyna skinęła głową.

-- Na ile najkrócej można włączyć lampy kwarcowe? -- zapytał.

-- Co włączyć? -- Dziewczyna uniosła wydepilowane brwi.

280

-- Chodzi mi o... -- szukał odpowiedniego słowa -- o to urządzenie do opalania.

-- Łóżko! -- odkryła dziewczyna. -- Pięć minut, ale tym nie możesz zapłacić.

Felix schował pudełko.

-- Starczy mi trzydzieści sekund.

-- Za krótko. Nawet nie zauważysz różnicy. Pięć minut za siedem złotych.

Nie było sensu tłumaczyć, że nie zamierza się opalać, tylko wykonać eksperyment naukowy. Odliczyłsiedem złotych. W małym pokoiku stało nowoczesne urządzenie przypominające gigantycznego kanciastego małża. „Materac" łóżka był wykonany z pleksi, pod którym w równych rządkach tkwiły świetlówki. Takie same znajdowały się w opuszczanej pokrywie. Felix położył pudełko na środku łóżka i zamknął pokrywę. Pozostała wąska szczelina, przez którą można było obserwować mikroboty.

Założył okulary ochronne, przysunął krzesło i zapatrzył się na obiekt badań. Łóżko piknęło ostrzegawczo, włączyły się wentylatory, a świetlówki wypełniły wnętrze kabiny zimnym światłem. Mikroboty ani drgnęły.

Felix czekał piętnaście sekund, pół minuty, minutę. Nic się nie stało. Fałszywy trop.

Nie miał siły tłumaczyć, dlaczego wychodzi wcześniej, więc odczekał, aż wyłączą się lampy. Wyszedł z kabiny, pożegnał się i ruszył do drzwi.

-- Opalałeś się w kurtce? -- rzuciła za nim dziewczyna.

-- Mam delikatną skórę.

Wyszedł na mróz. Siedem zeta też w błoto.

V* * *

Babcia szła tak szybko, że Net ledwo nadążał. Najbliższy punkt loterii znajdował się w centrum handlowym, do którego nie opłacało się jechać tramwajem.

281

-- Na co potrzebujesz pieniędzy? -- zapytała babcia. -- Rodzice nie dają ci kieszonkowego?

-- To... dla dziewczyny.

-- Prezent? A co chcesz jej kupić?

-- Czajnik...

-- Oryginalnie. -- Babcia spojrzała na niego przelotnie. -- Ja nigdy nie dostałam czajnika. Przemyślałeś już to? Nie znam zbyt dobrze twojej gerlfrend, ale kobiety zwykle nie lubią praktycznych prezentów.

-- Właściwie to nie chodzi o czajnik, tylko o sam fakt kupienia czegoś... To skomplikowane.

-- Sikret, rozumiem.

W milczeniu dotarli do centrum. Babcia szła przodem tak zamaszystym krokiem, że ludzie ustępowali jej z drogi. Net dreptał za nią, czekając, kiedy z kimś się zderzy.

-- Ale to nie w tę stronę -- zorientował się.

-- Taki mały dii zrobimy -- odparła babcia. -- Skoro oficjalnie jesteśmy na zakupach, to nie możemy wrócić z pustymi rękoma. Konspiracja. Zresztą jest parę rzeczy, których wczoraj nie miałam siły przynieść. Woda się skończyła, na przykład.

Net niechętnie skinął głową. Pół godziny zajęło im obejście sklepu, przy czym babcia co chwila zauważała, że nie ma bardzo istotnego składnika, potrzebnego do przygotowania jutrzejszego obiadu. Zaopatrzenie australijskich hipermarketów było chyba zupełnie inne.

Dotarli do działu mięsnego.

-- Najgorszy sort... -- Babcia skrzywiła się. Odszukała ekspedientkę i zapytała -- świeża ta wołowina?

-- Świeża -- odparła tamta, nawet nie podnosząc wzroku. -- Prosto od krowy.

-- Psie ochłapy... -- mruknęła babcia, ale włożyła do koszyka dwie paczki. -- Twoja mama musi teraz dobrze się odżywiać. Je przecież za troje. Zrobię coś w rodzaju steków z kangura.

282

-- Z tego to mogą wyjść co najwyżej steki z kicającej krowy -- zauważył Net.

-- To wszystko kwestia przypraw.

Net przekładał przeciążony koszyk z ręki do ręki. Żałował, że nie wziął wózka, ale jeszcze gorzej było, gdy przy kasie przepakował wszystko w torby. Perspektywa dziesięciominutowego spaceru do domu z tym ładunkiem była dosyć przykra.

Babcia poszła odebrać nagrodę, a Net został przy witrynie sklepu z elektroniką. Ktoś na zapleczu musiałsię bawić pilotem do tunera, bo na kilkudziesięciu telewizorach co chwila przeskakiwały kanały. Videoclipy mieszały się z programami przyrodniczymi i kulinarnymi. Oglądanie tego było nawet trochęzabawne. Nagle Net zauważył coś, co sprawiło, że zapomniał o reszcie świata. Patrzył w wielki ekran telewizora, jaki spokojnie można by wstawić do małego kina. Reporter podsuwał mikrofon skośnookiemu rolnikowi, który opierał się o... kolcobota. Kanał przeskoczył na telezakupy, gdzie uśmiechnięta pani prezentowała nóż o trzech ostrzach, dzięki któremu krojenie trwa trzy razy krócej. Net gapił się w telewizor, ale po chwili zdał sobie sprawę, że nawet jeśli przypadkiem kanał powróci, to będzie tam już inny program.

Zamknął oczy i spróbował sobie przypomnieć, co dokładnie widział. Reporter przeprowadzał wywiad z Azjatą... A może to był Indianin? Nie pamiętał nazwy kanału ani podpisu. Człowiek wyglądający na rolnika opierał się dłonią o stojącego albo wkopanego w mały pagórek kolcobota. Kolcobot - to jedno było pewne.

-- Zasnąłeś?

Net wzdrygnął się. Babcia Adelajda patrzyła na niego z rozbawieniem.

-- Powinieneś lepiej spać, jeśli za ścianą nie wrzeszczy rodzeństwo. -- Uśmiechnęła się i wręczyła mu banknoty i kwitek. -- Kon-gratulejszyn wygranej. Kup za to porządny czajnik i wygraweruj na nim swoje imię. Jak geńfrend odejdzie, to przynajmniej odda czajnik.

283

-- Dziękuję... -- Net z trudem powracał do rzeczywistości. Myślami był gdzie indziej.

Kiedy kwadrans później usiadł przed minikomputerem przy małym biureczku pokoju gościnnego, czuł, że ręce tak mu się wyciągnęły, że może teraz wiązać buty bez schylania się. Może Felix miał rację, że kluczem do całej sprawy były kolcoboty. Gdyby mógł z nim teraz porozmawiać, razem coś by wymyślili. Przecieżwiele już razy jeden coś wymyślał, drugi dodawał pomysł, a Nika dorzucała coś jeszcze. W efekcie, inspirując się nawzajem, rozwiązywali najtrudniejsze problemy. Włączył Net.com i już miał kliknąć, żeby wywołać Felixa, ale w ostatniej chwili zrezygnował. Coś, może była to duma, nie pozwalało mu zrobićpierwszego kroku. Wyłączył komunikator i ponuro zapatrzył się w noc nad Warszawą.

* * *

Felix chodził w tę i z powrotem po pokoju. Nie lubił sytuacji, kiedy mimo wysiłków nie udaje się posunąćsprawy ani trochę do przodu. Zwykle każdą tajemnicę dawało się podejść z jakiejś strony i po kawałeczku dojść do sedna. Teraz czuł, że po każdej próbie odbija się od ściany. Żałował, że nie może porozmawiać z Netem. Zrozumiał, że ich wiedza i umiejętności uzupełniają się. Spontaniczne burze mózgów, które odbywały się podczas wspólnego rozwiązywania problemów, nie dawały się porównać z samotnymi

rozmyślaniami. A teraz właśnie rozmyślał samotnie. Czuł, że traci czas, że sam nic nie wymyśli. Może Net miał rację, że należy rozpocząć od dopracowania wzoru?

Golem Golem przyglądał mu się w milczeniu. To spojrzenie elektronicznych oczu zaczynało drażnićFelixa. Wielki mechaniczny przyjaciel był, a jednocześnie jakby go nie było.

Felix włączył komputer i zapatrzył się w pusty ekran. Nie odpalał Net.comu, nie potrafił odezwać się jako pierwszy. Choć wiedział, że to głupie.

Jedyne, co mogli teraz robić wspólnie, to rozwiązać problem Ni-ki. Skrzynka z holoprojektorami leżała w ładowni Land Rovera. Ta-

284

ta nie miał żadnych problemów z pożyczeniem sprzętu. Wyjaśnienie, że potrzebne są na szkolne przedstawienie (co nie do końca przecież mijało się z prawdą), wystarczyło.

Felix otworzył zeszyt ze skróconą instrukcją obsługi projektorów i zaczął czytać.

285

10. Zbłąkane piksele

-- Tata pojechał z panem Bieleckim? -- zapytał Felix.

Mama, nie przerywając analizowania dziesiątek przełączników, skinęła głową. Siedzieli w wyremontowanym Land Roverze. Mama miała podwieźć syna do szkoły, ale Felix zaczynał sięzastanawiać, czy w ogóle ruszą z miejsca.

-- Mam dziś spotkanie w sprawie pracy na drugim końcu miasta -- powiedziała wolno mama -- i nie zamierzam stracić połowy dnia w autobusach, żeby się na koniec dowiedzieć, że dział marketingu cementowni zajmuje się przenoszeniem pięćdziesięciokilo-wych worków.

-- Starasz się o pracę w cementowni? -- zdziwił się Felix.

-- Mogłaby być i hurtownia nawozu naturalnego. -- Mama pstryknęła jeden z przełączników i szybko cofnęła go do poprzedniej pozycji, bo samochód pochylił przód, niemal opierając się zderzakiem o ziemię. -- Marketing jest potrzebny w każdej dziedzinie.

Zarządy niektórych firm próbują oszczędzić na dziale marketingu, bo on niczego bezpośrednio nie produkuje ani nie sprzedaje.

-- Może oszczędzą tyle, że im się opłaci.

-- Nie oszczędzą. Splajtują. -- Mama przekręciła małe pokrętło na środku konsoli. Spowodowało to

przyciemnienie szyb. -- Nieważne przecież, kto ma najlepsze ogórki, ważne, kto najwięcej na nich zarabia.

-- Czyli stoisz po ciemnej stronie mocy?

-- Nie. Nie będę sprzedawać złych ogórków. Chcę, żeby te dobre sprzedawały się najlepiej.

-- Ale inny spec od marketingu może chcieć sprzedawać te złe ogórki.

-- Na to nic nie poradzę. Przecież nie wymyśliłam tego systemu. Mogę tylko sprawić, żeby dobre produkty sprzedawały się lepiej niż złe. To chyba jasna strona mocy, co? -- Spojrzała na syna z uśmiechem. -- Wiesz, jak go uruchomić?

-- Tata mówił, że jak niczego nie będziesz dotykała, to będzie działał jak zwykły samochód.

-- Ale jeżeli jest tyle przełączników, to aż korci -- westchnęła mama i przekręciła kluczyk. Nie wydarzyło się nic, poza zapaleniem się kilku kontrolek. -- Zepsuł się?

-- Włączyłaś silnik elektryczny -- powiedział Felix. -- Chyba. Jak dalej przekręcisz, to odpalisz modułpneumatyczny, a potem dopiero spalinowy.

-- Tata mówił „Jak zwykły samochód", powiadasz... -- Mama przesunęła elegancką dźwignię zmiany biegów w pozycję „R", czyli do jazdy w tył. -- O! Nie ma już tej wajchy jak w koparce. To jakiś plus. ?

Samochód posłusznie i bezszelestnie wytoczył się tyłem na ulicę.

-- Dziwne uczucie. -- Mama pilotem zamknęła bramę.

Z przeciwka nadjechało czarne BMW Felix poczuł nutkę niepokoju. Nie było widać, kto jest w środku, bo wszystkie szyby, łącznie

287

z przednią, były przyciemnione. Odetchnął, gdy BMW skręciło na podjazd pana Sobolaka. Jaskrawożółte listwy boczne i takaż sama antenka nie mogły należeć do agentów specjalnych.

Mama nachyliła się nad konsolą, pełną rozmaitych przycisków. -- O! Tego szukałam. -- Wcisnęła czerwony guzik.

-- Co to za przycisk? -- zapytał podejrzliwie Felix.

-- Tryb sportowy. Trzymaj się!

Felix nie zdążył nic powiedzieć, bo przyspieszenie wcisnęło go w fotel. Świstobrum silnika wypełnił ulicę i najbliższe przecznice, ale nim ktokolwiek zdążył wyjrzeć przez okno, Land Rover był już na końcu ulicy Serdecznej.

-- To mi się podoba -- oceniła mama, wyłączając czerwonym guzikiem tryb sportowy. -- Poćwiczęsobie na pustym parkingu. Może nawet będę częściej pożyczała od taty ten samochód.

Felix odwrócił się, żeby sprawdzić, czy walizki ze sprzętem pozostają na swoich miejscach. Wyglądały na nienaruszone. Pomyślał, że chyba woli jeździć z tatą.

I tak w niezłym czasie pokonali miasto, i przed szkołą byli w pół do ósmej. Felix wytargał z bagażnika dużąsrebrną walizkę, właściwie kontener, i mniejszą, również srebrną, przypominającą neseser. Sprzęt wart był tyle, co niejeden samochód. Na szczęście nikt o tym nie wiedział, a walizki wyglądały technicznie i mało imponująco.

Felix z ulgą, choć bez entuzjazmu zauważył zbliżającego się Neta.

-- Pozdro! -- powiedział Net.

-- Odzdro! -- odpowiedział Felix.

Stanęli obok siebie i przez długie trzy minuty nie zamienili ani słowa. Potem przyszła Nika.

-- Cześć! -- Cmoknęła , obydwu w policzek i przyjrzała się im z odległości dwóch kroków. -- Wyglądacie jak stare, zgnuśniałe małżeństwo czekające na pociąg.

Nikt się nie zaśmiał. Dziewczyna przyjrzała się dokładniej Felixowi.

-- Byłeś na solarium? -- zapytała.

288

-- W celach naukowych. Zastanawiam się, jak to wniesc. -- Felix ruchem głowy wskazał dwie walizki. -- Brudnica z pewnością się czepnie.

-- Zwykle przychodzicie kilka minut przed ósmą -- odparła dziewczyna. -- Mieszkam dalej, więc czasem jak nie ma korka, zdarza mi się być tu wcześniej. Brudnica otwiera drzwi wpół do ósmej, a potem idzie na zaplecze portierni, żeby nie odpowiadać co trzy sekundy „Dzień dobry". Wraca za ladę tuż przed ósmą, kiedy docierają takie niedobitki jak wy.

-- Jest za pięć wpół do -- zauważył Net. -- Jeszcze nie otworzył.

W tym momencie dał się słyszeć chrobot klucza w zamku.

-- Otworzył i idzie na zaplecze -- wyjaśniła Nika. -- Za pół minuty możemy wchodzić.

-- Potrzebujemy jeszcze szybkiego komputera, który w piątek będzie na bieżąco przeliczał obraz avatara.

-- Załatwiłem to już -- oznajmił sztucznie niedbałym tonem Net. -- Mamy dostęp do serwera Politechniki. Zajęcia kończą się koło piątej, więc dla bezpieczeństwa akcję powinniśmy zacząć wpół do szóstej.

Odczekali chwilę, przytupując już z zimna, po czym chłopcy chwycili z obu stron większą walizę, a Nika bez trudu uniosła mniejszą. Przekroczyli próg jako pierwsi uczniowie tego dnia. Niestety, ledwo weszli do

hallu...

-- Hola, nicponie! -- To był pan Brudnica, który wcale się nie zaszył na zapleczu, tylko stał z założonymi rękoma w swoim starym granatowym fartuchu z ortalionu i patrzył na przyjaciół dość nie-przyjaźnie. -- Co tam macie?

-- Model -- Net zamrugał nerwowo. -- Model pradzika z plejstocenu*. Na lekcję biologii. W skali jeden do jednego. -- Zamrugał ponownie i zerknął na kontener. -- Mniejsze wtedy były, skubane...

-- Wygląda na ciężkie.

* Plejstocen - inaczej: epoka lodowcowa.

289

-- To model ze stopu tektury i ołowiu -- wyjaśnił szybko Net, po czym zdał sobie sprawę, że powiedział coś bez sensu.

Ku zaskoczeniu całej trójki, portier gładko przełknął bzdurę.

-- A to? -- Wskazał mniejszą walizkę.

-- Pradziczątko -- wypalił Net. -- Znaczy... młody pradziczek. Prawarchlaczek, praświniątko... czy jak tam wtedy siebie nazywały pradzicze dzieci...

Felix zamknął oczy, oczekując .na nieuchronną awanturę, ale o dziwo pan Brudnica zwyczajnie odwróciłsię na pięcie i zniknął na zapleczu. Nie czekając na to, aż zmieni zdanie, przyjaciele ruszyli w kierunku schodów.

-- Musisz opowiadać takie bzdury? -- syknął Felix.

-- Podziałało, nie? Zwyczajnie facet nie załapał, co do niego mówię, i głupio mu się było przyznać.

-- Nie kłóćcie się, proszę -- szepnęła Nika. -- I tak ten cały projekt wygląda zbyt fantastycznie, by mógł się udać.

-- Nie wierzysz w nas? -- oburzył się Net. -- Co ma nie wyjść?

-- Wszystko! Komplikujecie najprostsze projekty... Nie, przepraszam. -- Spuściła głowę. -- To nie ma sensu... Zrobię to, co powinnam. Pójdę dziś do Konstancji i poprawię geografię. Trochę kułam wczoraj.

-- Zły pomysł. -- Net pokręcił głową. -- Rozmawiałem z Marcinem z trzeciej „c". To oni mieli geografię wtedy, kiedy my mieliśmy wuef. Pamiętacie, Klemens wpadł na drzwi, a drzwi przewróciły Konstancję. Siłą rozpędu przefroterowała przez pół sali, spadły i rozwaliły się jej okulary. Pierwsze, co zrobiła po zebraniu się, to mały wybuch nuklearny - wkropiła całej klasie po jedynce. Dopiero na przerwie poszła do Jamnika po opatrunek. Widziałem ją później. Ma na czole wielką śliwę. Jeśli dziś przyszła do szkoły, to proszenie jej o cokolwiek... Słowem, to zły moment, żeby poprawiać geografię.

290

-- Nie ma prostszego projektu. -- Felix zatrzymał się i położył jej dłoń na ramieniu. -- Ja też wolęproste rozwiązania, ale niczego prostszego nie wymyśliliśmy.

Nika, zrezygnowana, skinęła głową. Dotarli na strych i z ulgą postawili ładunek na podłodze Kwatery Głównej. Felix otworzył zamki większej walizy. Wewnątrz, w wyłożonych gąbką przegródkach spoczywały cztery projektory laserowe. Wyglądały jak starego typu kamery.

-- Cztery? -- zdziwił się Net.

-- Udało mi się wycyganić czwarty rzutnik -- powiedział Felix. -- Normalnie jest używany jako awaryjny, ale mam pewien pomysł. Zasadniczo rzutniki mogą pracować na małej przestrzeni i wszystko, a szczególnie ściany, zatrzymuje promienie lasera. Jeśli tata Niki wyjdzie z gabinetu do sekretariatu, to przy użyciu tylko trzech rzutników musiałby zniknąć tuż za progiem. Zainstalujemy ten czwarty rzutnik w sekretariacie. Dzięki temu avatar będzie widoczny kawałek poza gabinetem, jeśli tylko będą otwarte drzwi. Obraz w sekretariacie będzie niestety dwuwymiarowy, ale inaczej się nie da - piątego rzutnika nie mamy.

-- Czyli -- Net zatarł ręce -- zakładamy szalik i idziemy na Mount Everest.

Nika nie wyglądała na przekonaną. Sprawiała raczej wrażenie kogoś, kto pogodził się już z klęską i teraz dryfuje na falach losu.

-- Wychodziły nam już bardziej nieprawdopodobne historie -- pocieszył ją Felix. -- Teraz też się uda. Przecież jesteśmy...

-- ... superpaczką... -- dokończył bez entuzjazmu Net.

-- Właśnie...

-- Cokolwiek z tego wyniknie -- podsumowała Nika -- przynajmniej będzie ciekawie.

-- Z ust mi to wyjęłaś -- dorzucił Net. -- Pamiętaj też, że cokolwiek się stanie, nie zostawię...wimy cięsamej.

291

Dziewczyna pokiwała głową, wytarła policzek, na którym widocznie osiadł jakiś pyłek, i objęła Neta. Po chwili objęła również Felixa. Potem usiadła na fotelu i wyrzuciła z siebie:

-- Zróbmy to.

Felix wyjął projektory i ustawił w czterech rogach kwatery. Otworzył mniejszą walizeczkę, włączyłsterowanie i wcisnął przycisk „Test". Komputer sterujący rzutnikami wczytał program testowy. Zapaliło się kilka kontrolek.

-- Zobaczymy, jak działa. -- Felix zasiadł wygodnie w fotelu. Przyjaciele poszli za jego przykładem.

Pod sufitem, na środku strychu pojawiła się kolorowa mgiełka. Kolory rozjeżdżały się i nachodziły na siebie. Dawało się w nich rozpoznać cztery osobne, nakładające się nierówno obrazy. Trwało kilka sekund, nim się zsynchronizowały, ukazując pędzącego w powietrzu białego konia. Kopytami rozchlapywał wodę, która leciała na boki i znikała. Towarzyszył temu realistyczny dźwięk, zdający siędobiegać dokładnie ze środka pomieszczenia.

-- Łał... -- szepnął Net. -- Obraz żyleta.

Nika siedziała wciśnięta w fotel i oczarowana obserwowała hologram. Świetlisty koń rozpłynął się, a w powietrzu zawisło logo Instytutu Badań Nadzwyczajnych. Obracało się wolno i mieniło kolorami.

-- To było piękne... -- powiedziała dziewczyna.

-- Nasza animacja nie będzie tak doskonała -- odparł Felix. -- Ale musi wystarczyć.

* * *

Na pierwszej przerwie Felix zszedł na parter z plecakiem niedbale przerzuconym przez ramię. Przy sklepiku kłębił się już tłum uczniów. Chłopak przepchnął się przez kolejkę, usiadł na jednym z foteli i rozejrzał siępo hallu. Pierwszy rzutnik najlepiej byłoby ukryć właśnie pod tym fotelem, drugi za kwiatkiem w wielkiej donicy. Trzeci... w którejś z szafek nad recepcją. Niewinnym ruchem

292

otworzył plecak, wyjął projektor i wsunął pod fotel. Nogą dopchnął głębiej, pilnując, by obiektyw celował w drzwi.

-- Zmykaj stąd! -- zawołał pan Brudnica. -- To nie są fotele do siedzenia.

-- A do czego? -- Felix wstał gwałtownie. Czy tamten widział?

-- Do ładnie wyglądania.

Felix niechętnie odwrócił się i odszedł kawałek, gdy w hallu pojawił się dyrektor z inspektorem i asystentką. Chłopak stanął na końcu kolejki, żeby zobaczyć, czy Brudnica nie będzie próbował sprawdzić, co jest pod fotelem. Wyglądało na to, że portier niczego nie zauważył. Ronald Szus zatrzymał się przed sklepikiem szkolnym i krytycznie przejrzał zawartość witryny. Sandra wraz ze Stokrotką stanęli dwa kroki za nim.

-- Chemia, konserwanty, śmieci, wartość odżywcza zero -- oświadczył inspektor i zanotował coś w jednym z dokumentów wpiętych w clipboard. -- Wybór między nadmiarem tłuszczu, nadmiarem cukru a nadmiarem soli. A we wszystkim chemiczne dodatki. To trzeba zmienić. Oferta zdrowych produktów powinna stanowić co najmniej połowę asortymentu.

Pan Robert, właściciel sklepiku, wpatrywał się w inspektora z nieskrywaną nienawiścią. Ale inspektor nie zwracał na niego uwagi. Rozejrzał się i jego wzrok padł na fotel, pod którym stał pierwszy z projektorów. Felix zamarł, zastanawiając się, co zrobi, jeśli tamten wyciągnie projektor. Inspektor podszedł do fotela i

nachylił się.

-- Fotel... -- mruknął. Przyglądał mu się krytycznie, szukając w pamięci zasad dotyczących mebli biurowych. -- Fotele... Nie mają ortopedycznego podparcia strefy lędźwiowej. Jutro muszą stąd zniknąć. Norma przewiduje na ich usunięcie... -- zerknął do papierów -- dwadzieścia sześć godzin i trzydzieści minut. Teraz zobaczmy szkolną stołówkę.

-- Co? -- Stokrotka zamrugał nerwowo.

293

-- Stołówkę. Musimy sprawdzić kilka rzeczy. Mam tu całą listę. -- Inspektor przewrócił kilka kartek. -- Czy odstępy między stolikami są wystarczające, czy krzesła, sztućce, garnki mają odpowiednie certyfikaty i dokumentację dorocznej kontroli technicznej.

-- Sztućce też? -- zdziwił się Stokrotka.

-- Oczywiście. Współczynnik oporu statycznego trzonków, kąt zakrzywienia zębów widelców, pojemność łyżek, tępota noży... jest tego trochę.

-- Ekhm... -- Dyrektor odkaszlnął. -- To może nie dzisiaj, bo akurat dziś w stołówce mamy mały... remoncik. Tak, remoncik mamy.

Felix nie słuchał dalszego ciągu rozmowy. Odszedł szybkim krokiem w kierunku schodów

-- Zmiana planów -- oznajmił, gdy dotarł na stryęh, do czekających tam przyjaciół. -- Nagrywamy Stokrotkę dziś.

-- Przecież dziś będzie wychodził... -- zauważył Net. -- Mieliśmy go nagrać też, jak wchodzi.

-- Jutro z hallu znikną fotele. Nie będzie gdzie ukryć projektorów.

-- Co jest nie tak z tymi fotelami?

-- Nie spełniają normy jakości.

-- Na koniec okaże się, że normy nie spełniają fundamenty tej szkoły -- powiedział Net. -- Pewnego dnia przyjdziemy rano i zastaniemy wielki dół.

-- Myślę, że Stokrotka załadował się w niezły kanał. -- Felix wyjął z kontenera drugi projektor. -- Inspektor chce sprawdzać, czy sztućce w stołówce mają ważne badania techniczne.

-- Szkoła raczej nie ma takich badań -- zauważył Net.

-- Przede wszystkim szkoła nie ma stołówki. Będzie z tego jeszcze niezła afera. Masz. -- Felix wręczyłNetowi projektor. -- Trzeba go ukryć za kwiatkiem, ale tak, żeby obiektyw celował w drzwi.

-- Dlaczego ja? -- Net niechętnie schował projektor do plecaka.

-- Bo mnie już przyuważył Brudnica. Jak tam pójdę jeszcze raz, zacznie coś podejrzewać.

294

Net z niezadowoloną miną schował rzutnik do plecaka.

-- Po co tyle łoskotu z tym certyfikatem? -- Włączył minikomputer i zaczął klikać. -- Przecież nie po to, żeby Stokrotka powiesił sobie potem dyplom w gabinecie. O! Eftep zmienił hasło.

-- Nie masz dostępu do szkolnego serwera? -- zaniepokoił się Felix.

-- Mam. Jasne, że mam. Założyłem sobie konto z uprawnieniami administratora, a oprócz tego przygotowałem kilka furtek. To ja mogę odciąć dostęp Eftepowi, a nie on mnie... Pojawił się nowy katalog z tym certyfikatem... Tu jest lista rzeczy, które trzeba zrobić, żeby szkoła dostała certyfikat. Już to czytałem, ale pojawiły się instrukcje szczegółowe. Wiecie, że w piątek, po pierwszej lekcji mamy zaplanowany próbny alarm pożarowy? Jest też opis. -- Net przeleciał wzrokiem. -- Ma być ewakuacja i wszystko ma wyglądać realistycznie. Ciekawe, co to znaczy „Realistycznie"? Podpalą szkołę? Przynajmniej upiecze się nam geografia, że tak powiem. O, a w sklepiku będzie mleko i kanapki bez konserwantów. Chyba dużo się zmieni w szkole. Jest nawet zapis o dopuszczalnej głośności dzwonka i częstotliwości zmiany hasła głównego serwera.

-- Jak Eftep zmieni hasło główne, to nie będziesz miał dostępu? -- zapytał Felix.

-- Żartujesz? Kilka sekund później mam maila z nowym hasłem. Ale dużo się zmieni. Jest tego z tysiąc punktów. Nawet nie chce mi się czytać.

* * *

Na przerwie do Felixa podszedł Wincenty z drugiej „b" i szepnął mu na ucho:

-- Zejdź za minutę do piwnicy. Spotkamy się przy tylnych drzwiach.

I odszedł, jakby nic się nie wydarzyło. Felix odprowadził go zdziwionym wzrokiem. Iść? Wincenty nie miałtendencji do głupich żar-

295

tów. Zresztą, ciekawość i tak nie pozwoliłaby Felixowi zostać. Zszedł więc.

Ta część korytarza, prowadząca do tylnego wejścia do szkoły, była oświetlona jedną słabą żarówką. Załomy korytarza i wnęki ginęły w ciemnościach.

Felix poznał te drzwi. To tutaj ponad rok temu Marcel i Ruben urządzili sobie kryjówkę połączoną z magazynkiem przedmiotów skradzionych uczniom. Poczuł się nieco niepewnie.

-- Wins?... -- zapytał cicho.

Prawie podskoczył, gdy Wincenty wyłonił się z cienia.

-- Nikt za tobą nie szedł? -- Wincenty rozejrzał się czujnie. -- To sprawa dużej wagi. Wiesz, o co chodzi?

-- Domyślam się, ale nie mam pewności. -- Felix był pewien, że chodzi o rakietę, ale wolał się nie zdradzać jako pierwszy

-- Dobrze się domyślasz. Chodzi o certyfikat. Jeśli szkoła go dostanie, czesne wzrośnie o jednątrzecią.

-- Skąd to wiesz? -- Felix był zdziwiony, choć z innego powodu.

-- Od Wiktora z twojej klasy. -- Wskazał w bok. Z cienia wyszedł Wiktor we własnej osobie.

-- Mój stary jest dziennikarzem i pisze o tym artykuł -- wyjaśnił Wiktor.

-- Połowy rodziców nie będzie stać na wyższe czesne -- zastanowił się Felix.

-- Ale przyjdą inni. To się zrobi szkoła dla bogatych. Poziom nauki od tego nie wzrośnie.

-- Wzrośnie za to poziom snobizmu -- dodał Wincenty. -- Ten cały certyfikat to dla nas nic dobrego.

-- Nauczyciele już narzekają na nowe dokumenty, które muszą wypełniać -- ciągnął Wiktor. -- Nikt ich potem nie cżyta. Będą nam musieli sprawdzać prace domowe i testy według innych zasad. Z matematyki będzie można stracić punkty za brzydki charakter

296

pisma, a z plastyki za format arkusza niezgodny z normą. Ale to wszystko nic...

-- ... wobec kolorowych ubrań -- przytaknął Felix. -- Zastanawiam się, jak to ominąć... Może w szkole będziemy zakładać różowe kombinezony.

-- Źle myślisz -- poprawił go Wincenty. -- Musimy zapobiec kolorowym ubrankom. A całej reszcie przy okazji. Nie dopuścimy do przyznania szkole certyfikatu.

-- Założyliśmy coś w rodzaju ruchu oporu -- dokończył Wiktor. -- Na razie jest nas trzech, ale na pewno dołączą następni.

-- Trzech łącznie ze mną? -- upewnił się Felix. -- I na czym będzie polegała nasza działalność?

-- Mamy temat do przemyśleń -- odparł Wincenty. -- Ja werbuję członków, ty kombinujesz, a Wiktor dostarcza informacji.

Przez resztę lekcji Net siedział jak podminowany, ponieważ dopiero teraz na własne oczy zobaczył odcieńróżu wywieszony w gablotce. Felix i Nika również nie byli zachwyceni tym pomysłem, ale nie wygłaszali haseł o zamachu na wolność osobistą.

Po lekcjach musieli w jakiś sposób przeczekać w szkole do momentu, kiedy będzie wychodził Stokrotka.

-- Muszę iść na pocztę -- powiedział Net. -- Nadam jeden przelew i wracam. I tak nie wyjdzie przed trzecią.

-- TEN przelew? -- zapytała Nika.

-- Tak. Facet odezwie się, dopiero jak będzie miał kasę na koncie. Wolałbym puścić przelew internetem, ale nie mogę, bo nie jestem pełnoletni. Co za świat... Może nie będzie kolejki.

Nika zaczekała, aż zniknął za rogiem.

-- Namierzył Wielkiego Antycypatora -- powiedziała. -- Dzięki twojemu pomysłowi z aukcją.

Felix westchnął.

-- Łatwiej byłoby pracować razem -- powiedział cicho.

297

-- Więc zacznijcie ze sobą rozmawiać.

-- To nie jest takie proste.

-- Nie rozumiem tego waszego uporu. Do niczego nie prowadzi.

-- Wiem -- przyznał Felix. -- Ale to tak działa. Nie możesz sobie wmówić nagle, że lubisz grochówkę.

Nika bezsilnie wzruszyła ramionami.

-- Chodźmy do biblioteki -- powiedziała. -- Stokrotka chyba nigdy nie wyszedł przed trzecią.

Spędzili prawie godzinę w bibliotece, ku wielkiej radości bibliotekarki, pani Małolepszej. Do jej królestwa przychodziło coraz mniej uczniów, a na pewno coraz mniej przychodziło dobrowolnie. Nie mieli pojęcia, o której kończy pracę dyrektor, ale wiedzieli, że niezwykle rzadko zdarzało mu się wyjść przed trzecią. Pożegnali się z bibliotekarką za pięć trzecia i przeszli do hallu, gdzie niechętnym spojrzeniem przywitałich pan Brudnica. Zatrzymali się, udając, że oglądają witrynę sklepiku, choć nie było tam specjalnie czego oglądać. Felix wyjął z kieszeni małą bezprzewodową kamerkę i niewinnym ruchem przykleił ją do blatu w ten sposób, by obserwowała miejsce nagrania.

-- I co? -- zapytał przyciszonym głosem Net. -- Raczej nie możemy tak sobie czekać.

Felix otworzył plecak i wyjął pudełko śniadaniowe. Niby niechcący upuścił jabłko i niby niechcący popchnął je butem tak, by owoc potoczył się w kierunku recepcji. Portier przyglądał mu się z niechęciązmieszaną ze znudzeniem. Felix ruszył w pogoń za jabłkiem, ukrywając w dłoni mały kawałek kredy. Schylił się i dyskretnie narysował na podłodze cienką kreskę. Złapał jabłko i wytarł o bluzę. Podszedł do przyjaciół i powiedział cicho do Niki:

-- Nie możesz przekroczyć tej linii, bo wejdziesz w kadr. Musisz stanąć jak najbliżej blatu, żeby potem wyglądało, że Stokrotka patrzy na Sylwestra.

298

-- Nie mamy jeszcze programu do zaawansowanej edycji nagrania -- dodał Net. -- Możemy je tylko nagrać, przemontować i odtworzyć ze zmienionym dźwiękiem. Nie da się niczego przerobić.

-- OK. -- Nika skinęła głową. -- Zaczekam na niego, udając, że czytam ogłoszenia w gablotce,

-- My idziemy zająć strategiczną pozycję w Zbędnych Kaloriach

-- powiedział Felix, po czym dodał głośniej -- do widzenia!

Portier nawet nie drgnął.

Nika weszła w korytarz i zatrzymała się przed jedną z gablotek. Z pewnością nie było tam niczego ciekawego do oglądania, ale Brudnica nie mógł jej zabronić tam stać.

Dyrektor pojawił się zaledwie po dwóch minutach. Dziewczyna przeszła kawałek w stronę drzwi, potem zawróciła i naokoło hallu podeszła do recepcji. Oparła się łokciem o blat, jakby to był bar w pubie. Starała się być jak najbliżej miejsca, gdzie potem będzie pan Sylwester. Miała tylko nadzieję, że chłopcy zdążyli sięprzygotować do nagrania. Pan Brudnica był tak zaskoczony, że nie zdążył zaprotestować. W tym bowiem momencie dyrektor Stokrotka w oczobójczej pomarańczowej marynarce, z szarym płaszczem przewieszonym przez ramię pojawił się w jego polu widzenia. Rzucił portierowi mechaniczne „Do widzenia" i skierował się do drzwi.

-- Panie dyrektorze... -- zawołała Nika.

Stokrotka odwrócił się do niej z lekkim zdziwieniem.

-- Tak, moje dziecko? -- zapytał. -- Ty jeszcze tutaj?

-- Chciałam się umówić na piątek. Tata powiedział, że może przyjść o wpół do szóstej.

-- Musi być przed wpół do trzeciej. Potem wychodzę.

-- Ale... To może poniedziałek?

-- Posłuchaj, nigdy nie sprawiałaś problemów wychowawczych.

-- Dyrektor podszedł bliżej, przewiesił płaszcz przez blat i westchnął. -- Normalnie nie byłoby problemu, ale teraz szkoła walczy o certyfikat, więc muszę wszystkie niejasności wyjaśniać jak naj-

299

szybciej. Od tego certyfikatu wiele zależy, więc nie mogę cię chronić kosztem całej szkoły. Poza tym, po południu jadę na obiad do mamy.

-- Ale ja nie piłam tego wina...

-- O tym już rozmawialiśmy. -- Dyrektor spoważniał, ruszył w kierunku drzwi i rzucił przez ramię. -- Piątek przed czternastą trzydzieści.

Odwrócił się na pięcie, machnął ręką na pożegnanie i wyszedł. Nika zrobiła jeden krok i zamarła w dziwnej pozycji, podobnej nieco do figury choreograficznej nazywanej jaskółką, przypomniała sobie bowiem o kresce, którą wyrysował na podłodze Felix. Spojrzała w dół na but, którego obcas stał dokładnie na niej, a potem na przyglądającego się jej ze zdziwieniem portiera.

-- Ups! -- powiedziała i powróciła do poprzedniej pozycji przy ladzie.

-- Co ty wyprawiasz? -- warknął pan Brudnica, przyglądający się całej scenie zza lady. -- Przestań siętak opierać. To nie piwiarnia.

-- Niczego nie piłam!

-- Widziałem przed chwilą, jak się chwiejesz. Marsz do domu! -- Wskazał palcem drzwi. -- Lekcje sięskończyły.

Nika zacisnęła usta i podbiegła do drzwi. Szarpnęła za klamkę i wyprysnęła ze szkoły. Przebiegła ulicę i weszła do Zbędnych Kalorii.

-- Nie znoszę faceta -- mruknęła, siadając przy stoliku. -- I niechcący włożyłam głowę w kadr.

-- Się wytnie -- machnął ręką Net. -- Jest okejo. Poza godziną, bo teraz muszę znaleźć inny serwer do przeliczania animacji.

-- Ogólnie mamy mniej więcej to, o co chodziło. -- Felix zerkał na ekran laptopa. -- Brakuje tylko sceny wejścia Stokrotki, więc z początkiem odtwarzania trzeba będzie zaczekać, aż Sylwester wejdzie na zaplecze. O której on w ogóle przychodzi?

-- Wpół do czwartej, czyli... -- Net zerknął na telefon -- za pół godziny.

300

-- Będzie ciężko, wtedy zaczyna się kurs tańca -- zauważyła Nika. -- Pierwszą godzinę spędzi za ladą. Będzie czekał, żeby sobie popatrzeć na dziewczyny wychodzące z kursu.

-- Skąd wiesz? -- zapytał Net.

Nika wzruszyła ramionami.

-- Domyślam się.

-- Zaczekamy chociaż, aż będzie patrzył w inną stronę... Wraca! -- Felix wskazał za okno. Dyrektor szedł w kierunku szkoły. -- Nagrywaj. Będziemy mieli go wchodzącego.

Net zaczął klikać w pośpiechu. Nacisnął „Enter" w chwili, gdy drzwi już się zamykały za dyrektorem.

-- Mam go, ale dopiero ćwierć sekundy po tym, jak wszedł. Jakoś da się zmontować.

-- Dobre i to. Dlaczego wracał?

-- Nie wiem. Pewnie czegoś zapomniał. Poskładam to jakoś. Manfred?

-- Taaak?

-- Masz jakiś znajomy program do obróbki głosu?

-- Teraz o to pytasz?

-- Teraz o to pytasz? -- jednocześnie z Manfredem powiedział Felix.

-- Jakoś tak... -- Net wzruszył ramionami. -- A ty wymyśliłeś, co ma powiedzieć holo-Stokrotka?

Zamiast podpowiedzi, Felix wyciągnął z kieszeni kartkę z trzema zdaniami. Net spochmurniał.

-- Zawsze masz plan, co?

-- Przydaje się.

-- To masz ten znajomy program do obróbki głosu? -- zapytał lekko zniecierpliwiony Net.

-- Sam to zrobię. To proste. Ty poskładaj film.

-- Po co tyle gadania, skoro sam możesz... -- Net zamilkł nagle i uniósł głowę. Przy ich stoliku stała pani Basia, właścicielka i bar-

301

manka Zbędnych Kalorii. Trzymała tacę z trzema parującymi czekoladami na gorąco i patrzyła nieco zdziwiona na minikomputer.

-- Czy ktoś na ciebie patrzy, zastanawiając się, czemu rozmawiasz z komputerem? -- zapytałostrożnie Manfred.

-- Jasnowidz... -- mruknął Net, po czym dodał głośniej. -- Kumpel z Australii na czacie.

Manfred obrócił kamerę na górze ekranu do oporu - wysunęła się aż za krawędź pokrywy i wycelowała w panią Basię.

-- O, dzień dobry pani. Więc wy tam naprawdę macie piękne dziewczyny chodzące do góry nogami?

-- Że jak? -- Net ręcznie przekręcił kamerę i spojrzał w sam obiektyw. -- Co ty wygadujesz?

-- Całkiem zabawne -- pani Basia z uśmiechem rozstawiła na stoliku trzy filiżanki, a odchodząc, rzuciła -- jak na program Al...

Przyjaciele odprowadzili ją zdziwionymi spojrzeniami aż do drzwi zaplecza.

-- Skąd ona wie, że jestem programem sztucznej inteligencji? -- zapytał Manfred.

-- Bo masz bardzo sztuczny akcent -- warknął Net. -- I sztuczne poczucie humoru. Mógłbyś nieco bardziej dbać o dyskrecję, bo cię wywalą z pracy w ratuszu.

-- Nie mają nikogo lepszego.

-- Kilka razy przegiąłeś -- przypomniał Net. -- Jak podpadniesz, to cię skasują.

-- Władowanie wiceprezydenta Warszawy w godzinny korek było aż takim przegięciem?

-- Napisali o tym w gazecie.

-- Nie lubię go. Chciał ciąć koszty na informatyzację. Zrobiłem awarię, żeby zobaczył, jak to będzie wyglądało po wprowadzeniu oszczędności.

-- Możemy?... -- Nika wymownie wskazała komputer.

-- Tak, tak -- zreflektował się Net.

302

li

Net bez słowa podsunął przed kamerę Felixową kartkę, a w chwilę później zaczął w pospiechu ciąć i składać nagranie dyrektora.

* * *

Pan Sylwester był starszawym mężczyzną z pokaźnym brzuszkiem. Należał do typu mężczyzn, którzy z niewyjaśnionych przyczyn noszą spodnie z paskiem umieszczonym niemal pod pachami. Gdyby nie łysinka i chude ramiona, przypominałby nieco filmowego Obelixa. Z piętra dochodziły odgłosy rytmicznego podskakiwania. Kurs tańca trwał w najlepsze. Pan Sylwester zerkał to na zegarek, to na schody na piętro i popijał lurowatą kawę z wielkiego kubka.

Nagle kątem oka dostrzegł migotanie pośrodku hallu. Spojrzał w tamtą stronę i zamarł. Mgiełka rozmyła się jak dym z papierosa w przeciągu. Stróż podejrzliwie zajrzał do kubka. Kawa jak kawa. Pociągnął kolejny łyk i wtedy rozległ się trzask jakby włączanych głośników, a przed drzwiami pojawił się znikąd dyrektor magister inżynier Juliusz Stokrotka w pomarańczowej marynarce. Sylwester szarpnął się w tył i rozpylił w powietrzu kawę, którą miał w ustach.

-- Ale mnie pan wystraszył -- odetchnął po chwili. -- Znów zapomniał pan płaszcza?

Dyrektor podszedł do blatu recepcji, wziął z niego nic i to nic w jego rękach zamieniło się w płaszcz. Sylwester zamrugał.

-- Za chwilę przyjdą tu serwisanci do mojego komputera -- powiedział nieco sztucznie dyrektor.

Płaszcz nagle znalazł się na plecach Stokrotki.

-- Tak, ale...

Dyrektor drgnął. Coś zmieniło się w jego postaci, ale pan Sylwester nie potrafił powiedzieć co. Zrozumiałpo chwili i zastygł bez ruchu. Dyrektor nie miał na sobie płaszcza, choć chwilę wcześniej...

-- Wpuści ich pan do mojego gabinetu i zostawi, by spokojnie wykonali swoją pracę. -- Dyrektor ponownie podszedł do blatu re-

303

cepcji, ponownie wziął z niego nic, które to nic znów zamieniło się w płaszcz.

-- Mam de żurek -- wykrztusił zdezorientowany Sylwester. -- Zdawało mi się, że już pan brał ten płaszcz. Zresztą... Ma go pan na plecach.

Faktycznie, dyrektorowi chyba udało się ubrać bez poruszania rękoma, bo przed chwilą trzymał płaszcz w dłoni, a teraz znów miał go na sobie.

-- Otworzy im pan drzwi do mojego gabinetu i zostawi ich tam, jak długo będą tego potrzebowali -- ciągnął dyrektor, jakby nie słyszał słów stróża.

Wprawdzie to, co mówił dyrektor, w ogóle nie zgadzało się z ruchami jego ust, ale to było doprawdy nic w porównaniu z tym, co działo się z samą jego postacią. Płaszcz zniknął równie niespodziewanie, jak siępojawił, a po chwili, gdy dyrektor wykonał krok w kierunku drzwi, znów był na jego plecach.

-- Proszę się niczemu nie dziwić -- dodał dyrektor, odwrócił się w kierunku drzwi i rzucił przez ramię -- i niech mi pan jutro nie wspomina o tym całym wydarzeniu. To bardzo ważne. Proszę mi nic o tym nie wspominać.

Nagranie zacięło się, gdy Stokrotka wykonywał pierwszy krok w kierunku drzwi. W efekcie wyrzucił przed siebie rękę i nogę, po czym je cofnął i znów wyrzucił. I tak przez kilka sekund. Sylwester wytrzeszczył na niego oczy, dyrektor bowiem wyglądał, jakby tańczył jakiś taniec nowoczesny.

-- Chodzi pan na ten kurs? -- Stróż wskazał kciukiem w górę, skąd wciąż dochodziły dźwięki przytupywania i stłumiona stropem muzyka.

Postać dyrektora znów drgnęła i płaszcz znów zniknął. Sylwester patrzył na niego w osłupieniu. Dyrektor machnął ręką i wniknął w zamknięte drzwi, zostawiając stróża nocnego z rozdziawionymi ustami. Wtedy stało się coś jeszcze gorszego. W powietrzu poja-

304

wiła się znikąd głowa z rudymi lokami. Spojrzała w dół, na rozlaną kawę, potem na skamieniałego Sylwestra, bezgłośnie powiedziała „Ups!" i zniknęła. Sylwester stał przez chwilę nieruchomo, wpatrując się w miejsce, gdzie zniknęła głowa. Trwał tak sekundę, gdy stało się coś, co przekroczyło jego wytrzymałość: w powietrzu, znikąd, zmaterializowała się rudowłosa dziewczyna. W kompletnej ciszy w

dwóch susach pokonała hall i wniknęła w drzwi za dyrektorem.

Sylwester wrzasnął, wbiegł na zaplecze i zatrzasnął za sobą drzwi.

* * *

-- Nie zauważyłeś, że dyrektor najpierw był w płaszczu, a potem bez? -- zapytała ze złością Nika. -- Wpędzimy tego biednego człowieka w chorobę psychiczną.

-- Miałem kwadrans, żeby to zmontować! -- Net zamknął klapę minikomputera. -- Nie znam się na tym. Nigdy wcześniej tego nie robiłem. To jakby traktorzysta miał nagle pilotować szybowiec... albo cośpodobnego... Poza tym, kto zrobił latającą głowę?

-- Niechcący...

-- Miała być siedemnasta trzydzieści.

-- Przecież się nie zgodził.

-- Widzisz? -- Wycelował w nią palec. -- A mnie się czepiasz... W ogóle to denerwuję się tymi mundurkami. Jak sobie pomyślę... -- Pokręcił głową.

Zapłacili, pożegnali się z panią Basią i wyszli z kawiarni. Felix wyciągnął z plecaka trzy kurtki z cienkiego ortalionu. Białe z granatowym napisem na plecach.

-- Załóżcie to -- polecił.

-- Przecież tu jest napisane „Obywatelskie sprzątanie Westmin-steru" -- zauważył Net.

-- Sylwester raczej nie zna języków obcych -- odparł Felix.

-- To nie język obcy. To po angielsku.

305

-- Sylwester jest z pokolenia, dla którego angielski to język obcy. Nieważne. Mam tylko te kurtki. Znalazłem w torbie na strychu. Jeśli masz inne...

-- Dobra, dobra. -- Net naciągnął ortalion na swoją kurtkę. -- Obciachowy krój i wali myszami, ale jeśli to ma go przekonać...

Z powodu kursów odbywających się w szkole drzwi nie były jeszcze zamknięte. Weszli do hallu i stanęli przed pustą recepcją.

-- Normalnie bym się cieszył -- zauważył Felix, po czym nacisnął leżący na blacie dzwonek, taki sam jak w hotelach.

Po dłuższej chwili zza drzwi zaplecza dało się słyszeć strachliwe „Kto tam?".

-- Serwis do komputera dyrektora magistra inżyniera Juliusza Stokrotki -- wydeklamował Net.

-- Starczyłoby „Dyrektora"... -- szepnął Felix.

Zachrobotał klucz w zamku i drzwi wolno się otworzyły. Pan Sylwester ostrożnie wyszedł z ukrycia i rozejrzał się. Potem spojrzał na Nikę.

-- Znów mam de żurek -- oznajmił. -- Już cię dziś widziałem.

-- Yyy... -- zacięła się Nika. -- Może w autobusie?

-- Którą linią jeździsz?

-- Fajnie się rozmawia, ale mamy pracę. -- Net wybawił Nikę od odpowiedzi. -- W domu rodziny czekają.

-- Dyrektor coś o was wspominał -- przyznał Sylwester. -- Ale wyglądacie na uczniów, nie serwisantów.

-- Jesteśmy bardzo młodą i bardzo prężną firmą -- wyjaśnił Net.

Sylwester westchnął i sięgnął do szafki po klucz.

-- Dziwne rzeczy się tu dziś działy. -- Pokręcił głową, po czym dodał ciszej -- a przecież nie byłem jeszcze na stryszku.

-- Zakłócenia pracy komputera mogą powodować pewne anomalie... -- wybąkał Net. -- Tak zwane zbłąkane piksele... Znaczy... Naprawimy to.

Felix dał dyskretny znak Nice. Dziewczyna skinęła głową.

-- Jeżdżę czwórką. -- Zaczęła już iść w stronę gabinetu.

306

-- Czwórką? -- Pan Sylwester wyszedł zza lady i ruszył za nią.

-- Do szko... pracy jeżdżę czwórką -- wyjaśniła Nika.

-- Do szkopracy? To niemiecka firma?

-- Yyyy... Międzynarodowa. Jeżdżę tramwajem i to rano. Pan to chyba pracuje wieczorami.

-- A to nie. Ja jeżdżę sto sześćdziesiąt dwa. To musiałem widzieć kogoś podobnego.

Chłopcy w międzyczasie wyciągnęli spod foteli i zza kwiatka trzy projektory i ruszyli szybkim krokiem za stróżem i Niką.

-- Sprzątacie Westminster? -- Sylwester dopiero teraz przeczytał napis na plecach Niki.

Net z Felixem wymienili szybkie spojrzenia.

-- To nazwa systemu operacyjnego -- odpalił Net. -- Nieoficjalna... Czyścimy go z niepożądanych programów.

Pan Sylwester odwrócił się i nagle stanął tuż przed drzwiami sekretariatu.

-- Zaraz, zaraz... -- Przyglądał się projektorom, które Felix i Net trzymali w rękach. -- A to co?

-- Skanery antywirusowe -- wypalił Net.

-- Jak wchodziliście, mieliście puste ręce.

-- Zbłąkane piksele -- pokiwał głową Net. -- Dają taki efekt. Nie widział pan ostatnio znikających elementów postaci? Fragmentów garderoby na przykład...

-- Być może...

-- Dobrze, że przyszliśmy, bo to by się nasilało. Wkrótce zobaczyłby pan latające głowy.

-- Już widziałem!

-- No to przybyliśmy w ostatnim momencie! Przeskanujemy komputer dyrektora, a jak nie pomoże, to i całe skrzydło szkoły. Mogło się roznieść po sąsiednich pomieszczeniach.

Pan Sylwester otworzył drzwi do sekretariatu i wewnętrzne do gabinetu.

307

-- Na piętrze są ludzie -- przypomniał sobie nagle. -- Jest szkoła tańca i jeszcze jeden kurs. Trzeba ich ostrzec!

-- TO nie wyjdzie poza parter -- uspokajającym głosem zapewnił go Net. -- Ma pan czosnek?

-- Granulowany...

-- Wystarczy, że zamknie pan drzwi -- wtrąciła Nika. -- W kwadrans powinniśmy się uwinąć.

Sylwester skinął głową i szybkim krokiem odszedł.

-- Nie opowiadaj ludziom takich bzdur. -- Nika spojrzała groźnie na Neta.

-- Kiedy nie mogę się powstrzymać. -- Wzruszył ramionami. -- Poza tym to działa.

-- Do czasu, aż trafisz na kogoś, kto się przypadkiem na czymś zna.

Zamknęli za sobą drzwi sekretariatu. Wystrój gabinetu emanował tanią elegancją. Regały z książkami i szafa były wykonane z płyty wiórowej oklejonej mahoniopodobnym fornirem, biurko w kilku miejscach już się rozłaziło, a fotel biurowy przekrzywił się na jedną stronę. Przyczyną były skromne środki finansowe szkoły. Dające nieprzytulne światło energooszczędne żarówki dopełniały wrażenia nieprzytulności.

Jedynie skórzana kanapa i dwa fotele były naprawdę porządne. Były też wygodne, o czym przyjaciele przekonali się kilkakrotnie, gdy byli wzywani na dywanik. Felix zastanowił się przelotnie, czy meble spełniają normy.

-- Przewiduję mały problem z regulacją jasności -- powiedział. -- Tu są żarówki energooszczędne.

Odłożył rozwiązanie tego problemu na później i rozejrzał się za odpowiednimi miejscami do umieszczenia rzutników. Pierwszy wylądował w głębokim cieniu pod komodą, drugi na szczycie szafy, między kolekcjąwazonów. Z trzecim był największy problem, ale wreszcie udało się go wcisnąć za książki na najwyższej półce rega-

308

*

łu. Rzutnik w sekretariacie bez problemów umieścili za przykurzonymi segregatorami z archiwum świadectw sprzed dziesięciu lat.

Felix otworzył walizeczkę ze sterowaniem i nacisnął przycisk „Test". Na środku gabinetu pojawiła sięświetlista kula wielkości piłki plażowej, ułożona z małych kratek. Net i Nika przezornie cofnęli się pod ścianę. Kula na różnych wysokościach pokonała drogę od drzwi do kanapy, w kilku miejscach zapalając się na czerwono lub nawet częściowo znikając. Felix przesunął nieco stolik z paprotką i powtórzył test. Tym razem obraz wyglądał idealnie. Kula znikła, a w jej miejscu pojawił się znajomy biały koń. Felix wyłączył projektory i przykleił jeszcze bezprzewodową kamerkę za kaloryferem, żeby mogli obserwowaćrozwój wypadków podczas akcji.

-- Jeśli Stokrotka nie zauważy do piątku projektorów, to mamy ten punkt planu zaliczony -- oznajmił z zadowoleniem. -- Pani Pumpernikiel sprząta gabinet w poniedziałki.

-- Jak to sprawdziłeś od wczoraj? -- zaciekawił się Net.

-- Wiem to od dawna. Na wszelki wypadek.

-- A co jeszcze wiesz?

Nika wyczuła, w jakim kierunku zmierza rozmowa, więc postanowiła zainterweniować.

-- Chyba skończone. Możemy już iść?

-- Czekaj, czekaj... -- Net obszedł biurko i poruszył myszką. -- No tak! To komputer mi szumiał. Zobaczcie...

Przyjaciele stanęli obok. Na ekranie był bluescreen, jak informatycy nazywają informację o krytycznym błędzie systemu.

-- Komp zwisł mu... ponad dobę temu! -- Net był oburzony. -- Czy on czekał, aż się samo naprawi?

-- Może się naprawi? -- podsunęła Nika. -- Lepiej zostaw.

-- Naprawi się tak samo, jak zdechła gęś na drodze. -- Net restartował komputer. -- Ale to całkiem dobrze. Dyr pomyśli, że mu się naprawiło, a jeśli Sylwester mu jutro jednak chlapnie o naszej wizycie, to przynajmniej będzie miał dowód, że to był prawdziwy serwis.

309

Restart pomógł, bo komputer uruchomił się poprawnie.

-- Co było nie tak? -- zapytała Nika.

-- To pytanie jest nie na miejscu, jeśli chodzi o Windows -- odparł Net. -- Po prostu zrestartowałem. Teraz wygląda dobrze... Zaraz, co my tu mamy?

-- Zostaw! Może tam mieć prywatne rzeczy.

-- Tym lepiej... Hm... Ma prywatne nagranie z damskiego kibla.

Filmik pokazywał nagranie z tej części toalety, gdzie zamontowano umywalki. Dziewczyny wchodziły i wychodziły. Nagle w rogu kadru pojawiła się... Nika. Uniosła do ust butelkę, opróżniła ją do dna, po czym wrzuciła do śmietniczki.

-- Ja pierdziu! -- Net wpatrywał się w ekran z nosem niemal przy jego powierzchni. -- Nie wiedziałem, że tak dajesz w kanister!

-- Przecież to Zosia -- wyjaśniła spokojnie Nika. -- Nie pamiętasz, jak wyglądała w poniedziałek?

-- Nic dziwnego, że dyrektor pomyślał, że to ty -- przyznał Felix. -- Ale to nie jest dowód.

-- Jemu to powiedz -- odparła smutno Nika.

-- Wspominałaś coś o zdjęciu -- przypomniał sobie Net. -- A to jest film.

-- Pokazał mi tylko zdjęcie.

Net zaczął przegrzebywać papiery na biurku. Felix rzucił się, żeby mu przeszkodzić.

-- Systematycznie! -- Przycisnął papiery do blatu. -- Stokrotka nie powinien się zorientować.

-- Dobrze, mistrzu -- przyznał niechętnie Net i dalej przeglądał, unosząc tylko kolejne dokumenty. -- Jest!

-- Czekaj! -- Felix zdjął wszystko znad zdjęcia i przełożył obok, żeby było wiadomo, gdzie potem włożyć wydruk.

Net pufnął niezadowolony, ale nic nie powiedział. Cała trójka pochyliła się nad zdjęciem. Nie było zbyt wyraźne, jak to kadr z kame-

310

ry przemysłowej. Jednak każdy, kto znał Nikę, przyznałby na dziewięćdziesiąt dziewięć procent, że to ona.

-- Wystarczy, że skasujemy plik i zniszczymy zdjęcie -- powiedział Net. -- To załatwi sprawę.

Przymierzył się do przedarcia wydruku.

-- Nie! -- powstrzymał go Felix. -- Wtedy Stokrotka tylko zyska pewność, że to Nika.

-- Poznał już kiedyś nasze możliwości -- przyznała Nika. -- Domyśli się, że to nasza robota. Musimy go przekonać, że to nie ja.

-- Nie wkopując przy tym Myszy? -- upewnił się Net.

-- Dokładnie tak.

-- Masz dylematy jak uciekająca przed lwem romantyczna antylopa - zdeptać fiołka afrykańskiego, który jest pod ochroną, czy ominąć. Zdeptać, czy ominąć, zdeptać, czy... Chaps!

Felix potarł brodę i zapytał:

-- Potrafiłbyś wstawić tu zamiast Niki... to jest Zosi, dyrektora?

-- Przecież się skapuje, że to bluff!

-- Zapewne tak, ale nastąpi to w obecności taty Niki. Najpierw pokaże zdjęcie, a dopiero jak tata będzie się upierał, że to nie jego córka, puści mu film. Zdjęcie musi zostać tak, jak jest, żeby dyrektor sam się władował w niezręczną sytuację. Chodzi o to, żeby na własnej skórze zrozumiał, że nie można oceniaćpo pozorach. Będzie miał kilka sekund, żeby coś powiedzieć. Jedyne, co może zrobić, to przeprosić i wycofać zarzuty.

Net przyglądał mu się chwilę, po czym uśmiechnął się szeroko.

-- Podoba mi się... Zaraz podłączę go do sieci. -- Nachylił się nad klawiaturą i w ekspresowym tempie zaczął klawiszować. Na ekranie pojawiały się i znikały okienka. -- Gotowe -- oznajmił po kilkunastu sekundach. -- Mam dostęp do tego kompa, jeśli tylko będzie włączony.

-- OK. -- Felix rozejrzał się jeszcze, by sprawdzić, czy wszystko jest jak należy. -- Spadajmy.

311

-- Zaczekajcie... -- Nika powstrzymała go gestem. Zastanawiała się nad czymś chwilę. -- Nasz plan ma pewną lukę. Jak odzyskamy sprzęt? Przecież nie wyświetlimy znów Sylwestrowi dyrektora, żeby nas wpuścił, bo projektory są w gabinecie.

-- Faktycznie. -- Net spojrzał na Felixa. -- Przeoczyłeś to?

-- Nie przeoczyłem -- powiedział ponuro Felix. -- Nie mam jeszcze planu odzyskania sprzętu, ale akcję i tak trzeba przeprowadzić.

-- W ten sposób rozwiążemy mój problem, ale ty będziesz miał kłopoty -- powiedziała. -- Tak nie może być. Coś musimy wymyślić.

-- Zróbmy jedno dobrze. -- Felix wstał i ruszył do drzwi. -- Potem pomyślimy nad drugim.

* * *

Za oknem, w wieczornym zimowym zmroku przetoczył się kolejny tramwaj. Zatrzęsły się szklanki w szafce kuchennąj, a światła kolejnych okien przemknęły po suficie zgrają prostokątnych plam. Net siedział na stopniu schodów prowadzących do półpokoju i stukał w leżącą na jego kolanach klawiaturę. Nika ze wzruszeniem przeglądała stary album rodzinny. Co wyraźniejsze zdjęcia taty wyjmowała z zafoliowanych kieszonek i podawała Netowi, który je skanował. Po piętnastym stwierdził, że starczy.

-- Nie są zbyt wyraźne -- zauważył.

-- Nie mam lepszych. -- Nika zacisnęła usta. -- Mam tylko ten album. Chyba wszystko widać.

-- To nie takie proste. Jak z kimś rozmawiasz z bliska, to widzisz szczegóły, których tu nie ma. -- Net wskazał ekran. -- Tylko ci się wydaje, że to dokładny obraz. Felix powiedziałby teraz coś mądrego w stylu: To tak jak ze zdjęciem ładnego budynku. Pstrykasz, a potem, jak je oglądasz, to się okazuje, że na zdjęciu sądruty od tramwaju, śmieci, a na pierwszym planie śpi jakiś lump.

Nika pokiwała głową.

-- Mówiłeś, że w piątek po pierwszej lekcji jest próbny alarm pożarowy... -- przypomniała sobie.

312

-- Myślisz o odzyskaniu sprzętu przy okazji zamieszania? -- domyślił się Net. -- Nic z tego. To by znaczyło, że musimy przeprowadzić akcję jutro, czyli że ja muszę dziś skończyć model twojego taty. Dopiero co myślałem, że to za mało czasu nawet na dwa dni. Avatar musi się płynnie ruszać, musi miećdopracowaną mimikę, rozkład cieni. Przecież lampy w gabinecie nie będą rzucać cieni na hologram. To musi być wszystko obliczane on-line. Jeżeli podczas akcji okaże się, że coś jest nie tak, nie będzie można tego poprawić.

-- Zdążysz? -- zapytała konkretnie Nika.

-- Nie będzie jak przeprowadzić testów!

-- Pomyśl, co się stanie, jeśli Stokrotka znajdzie projektory.

-- Nie domyśli się, co to jest.

-- Felix będzie miał ogromne kłopoty, jeżeli nie odda sprzętu tacie. A jego tata będzie miał ogromne problemy w pracy. Wiesz, ile ten sprzęt jest wart.

-- Fakt, ale... -- Net zamilkł i zapatrzył się w klawiaturę. Obliczał coś w myślach. Wreszcie skinąłgłową. -- Jazda bez trzymanki na krowie morskiej...

-- Co?

-- Może się udać, ale ryzyko wzrasta. Nie będzie czasu na testy. Jak zrobię błąd, to tak już zostanie. Do tych programów 3D dotknąłem się tylko kilka razy. Liznąłem je ledwo, że tak powiem.

Nika pogłaskała go po głowie.

-- Dasz radę -- powiedziała. -- Nie znam się na tym, ale może... pomiń nieistotne detale.

Net westchnął, rozprostował palce i przystąpił do pracy. Przez kilka godzin nie wstawał od komputera. Wypił pięć herbat, co chwila mruczał pod nosem skargi pod adresem twórców programu, którego dobrze nie znał.

-- Zbliża się dziewiąta -- zauważył wreszcie, pocierając powieki. -- Muszę lecieć, bo starzy sięwściekną. Ubocznym skutkiem przyjazdu babci jest powrót do starych zasad. Za kilka minut za-

313

dzwonią, żeby sprawdzić, gdzie jestem. Muszę wracać. A w związku z tym... muszę zabrać kompa, żeby kończyć pracę w domu.

Nika posmutniała, ale starała się nie dać tego po sobie poznać. Nagle na ulicy rozległ się brzęk tłuczonego szkła. Podeszli do okna. Środkiem torowiska szła trójka zataczających się mężczyzn. Śpiewali coś, ale nie sposób było zrozumieć co.

-- Jakby to był normalny kraj, to już by tu była policja! -- wrzasnął ktoś z kamienicy obok. -- Będzie spokój, albo dzwonię!

Chuligani odburknęli coś, ucichli i wrócili na chodnik. Chwilę później nie było po nich śladu.

-- Po namyśle... -- Net podrapał się w głowę. -- Nie będę brał komputera.

-- Oni już poszli...

-- Pomyślałem sobie, że przemieszczanie się o tej porze z komputerem wartym... wartym dużo jest nierozsądne. Jak mi go ktoś dziabnie, to nie dokończę modelu.

-- Może i tak... -- Nika spuściła głowę, godząc się z klapą całej akcji. -- Prawie się udało. I tak dużo zrobiłeś. Ty i Felix. Ten komputer jest pewnie bardzo ważny.

-- Eee... -- Net machnął ręką. -- Skonfigurowałem go pod strzelanki. Mówię o tym wszystkim, bo jednak popracuję tu jeszcze ze dwie godziny

Nika uśmiechnęła się z niedowierzaniem.

-- A rodzice?

-- Wrócę taksówką. Mam jeszcze dwadzieścia złotych z wygranej na loterii. Na razie budżet sięzamyka. Jakby ktoś pytał, była impreza. -- Wyciągnął telefon. -- Włącz jakąś muzę. Dzwonię do taty,

naściemniać.

314

11. Holograficzna mistyfikacja

W czwartek rano dyrektor przyszedł do szkoły tak wcześnie, że zastał przygotowującego się do wyjścia pana Sylwestra.

-- Spodziewałem się pana Brudnicy -- zauważył zaskoczony stróż, kiedy otworzył drzwi.

-- Mam sporo pracy przed radą pedagogiczną. -- Dyrektor, z zatroskaną miną, szybkim krokiem ruszył w kierunku gabinetu.

-- Panie dyrektorze... -- zatrzymał go Sylwester. -- Dlaczego wczoraj mówił pan, żebym dziś nic panu nie mówił o wczoraj?

-- Skoro powiedziałem panu, żeby nic mi pan nie mówił, to chyba znaczy, że nie powinien pan mi nic mówić -- zauważył z nutą nagany w głosie Stokrotka. -- Chociaż właściwie... -- zawahał się. -- Wyszedłem, zanim pan przyszedł. Nie pamiętam, żebyśmy się wczoraj widzieli.

-- Wspomniał pan też, że nie będzie pan tego pamiętał -- wyjaśnił uprzejmie pan Sylwester.

-- No, rzeczywiście, nie pamiętam tego. -- Stokrotka odwrócił się z zamiarem odejścia.

315

-- Jeszcze jedno... -- Stróż nocny podrapał się po głowie. -- Przeszedł pan przez te drzwi. -- Wskazałciężkie drewniane drzwi wejściowe.

-- Panie Sylwestrze... -- Stokrotka spojrzał na niego pobłażliwie. -- A przez co miałem przejść? Przez ścianę? Drzwi są od tego, żeby przez nie przechodzić.

-- Ale one były zamknięte...

-- Przecież mam klucz.

-- Chodzi mi o to, że te drzwi -

-- Oj, chyba odwiedził pan wczoraj stryszek. -- Stokrotka pogroził palcem. -- Wiem, co pan tam trzyma.

-- Przedtem pan przed nimi tańczył...

-- Panie Sylwestrze! -- Dyrektor spoważniał. -- Wprawdzie już machnąłem ręką na te pana wizyty na górze, ale umawialiśmy się -nie przed dwudziestą. Norma jakości dla naszej szkoły ma obowiązywać od siódmej do dwudziestej właśnie.

-- To nie wino, tylko te zbłąkane piksele... -- wyszeptał poufnie stróż. -- Uboczny efekt

komputeryzacji. Tak powiedzieli serwisanci.

-- Serwisanci? -- Dyrektor uniósł brwi.

-- Przyszli wczoraj naprawić pana komputer.

-- I wpuścił ich pan?

-- Jak mi pan kazał. Komputer miał jakąś bakterię czy wirusa i zaczął nam już zarażać tymi pikselami cały parter...

-- Nie pamiętam, żebym panu kazał kogokolwiek wpuszczać!

-- Mówił pan, że nie będzie pan tego pamiętał -- powtórzył cicho Sylwester. -- Pan wszystko potrafi przewidzieć. Dlatego jest pan dyrektorem.

Stokrotka nie słyszał tych komplementów, bo szedł, niemal biegł korytarzem. Otworzył skomplikowany zamek sekretariatu i prosty zamek w wyciszonych drzwiach gabinetu. Wpadł do środka i rozejrzał się. Na oko nic nie zginęło. Ostrożnie, jakby się bał, że wczorajsi goście jeszcze tu są, podszedł do biurka. Komputer miał ciemny ekran, choć pamiętał, że zostawił go włączonego, z komunikatem

316

0 błędzie wyświetlonym na monitorze. Dyrektor powoli usiadł na fotelu, schylił się i wcisnąłpączek władzy na obudowie komputera. Komputer wydał z siebie znajome piknięcie, ekran wyświetliłznajome obrazy i po chwili był gotowy do pracy.

-- Naprawdę go naprawili -- mruknął w zamyśleniu. Może komputer sam wezwał do siebie serwis? Dyrektor nie miał czasu tego roztrząsać. Zajął się przygotowywaniem materiałów do rady pedagogicznej.

* * *

Pani Helenka, ubrana w przykrótkie rude futro i białe kozaczki na wysokim obcasie, weszła do szkoły za dwadzieścia ósma.

-- Bry -- rzuciła do pana Brudnicy, nawet na niego nie patrząc.

-- Bry -- odparł portier, również nie patrząc na sekretarkę,

1 wszedł na zaplecze, żeby przeczekać główną falę uczniów.

Pani Helenka dotarła do sekretariatu i chciała otworzyć zamek w drzwiach, ale był już otwarty. Zdjęła futro, ukazując wściekle fioletowy sweterek, jak zwykle wściekle obcisły i nacisnęła przycisk interkomu na biurku.

-- Już pan jest, panie dyrektorze? -- zapytała. -- Zrobić panu kawy?

-- Jakbyś była tak miła, kochanieńka.

Sekretarka, pstryknęła włącznik ekspresu, usiadła za biurkiem i rozpoczęła poranne wyładowywanie kosmetyków z torebki do szuflady. Starannie, według sobie tylko znanego klucza grupowała je między pieczątkami, teczkami i papierami. Kilka buteleczek z lakierami do paznokci i zmywaczami postawiła na biurku, żeby były gotowe do użycia w razie pilnej potrzeby. Za nią szumiał ekspres do kawy, a przed nią w powietrzu unosiła się półprzezroczysta głowa mężczyzny. Pani Helenka otworzyła pierwszą buteleczkę i w tym momencie ujrzała głowę.

-- Tak, słucham pana? -- zapytała odruchowo.

Głowa nie odpowiedziała. Pani Helenka przyglądała się jej dłuższą chwilę, wreszcie wcisnęła przycisk interkomu.

317

0 błędzie wyświetlonym na monitorze. Dyrektor powoli usiadł na fotelu, schylił się i wcisnąłpączek władzy na obudowie komputera. Komputer wydał z siebie znajome piknięcie, ekran wyświetliłznajome obrazy i po chwili był gotowy do pracy.

-- Naprawdę go naprawili -- mruknął w zamyśleniu. Może komputer sam wezwał do siebie serwis? Dyrektor nie miał czasu tego roztrząsać. Zajął się przygotowywaniem materiałów do rady pedagogicznej.

Pani Helenka, ubrana w przykrótkie rude futro i białe kozaczki na wysokim obcasie, weszła do szkoły za dwadzieścia ósma.

-- Bry -- rzuciła do pana Brudnicy, nawet na niego nie patrząc.

-- Bry -- odparł portier, również nie patrząc na sekretarkę,

1 wszedł na zaplecze, żeby przeczekać główną falę uczniów.

Pani Helenka dotarła do sekretariatu i chciała otworzyć zamek w drzwiach, ale był już otwarty. Zdjęła futro, ukazując wściekle fioletowy sweterek, jak zwykle wściekle obcisły i nacisnęła przycisk interkomu na biurku.

-- Już pan jest, panie dyrektorze? -- zapytała. -- Zrobić panu kawy?

-- Jakbyś była tak miła, kochanieńka.

Sekretarka, pstryknęła włącznik ekspresu, usiadła za biurkiem i rozpoczęła poranne wyładowywanie kosmetyków z torebki do szuflady. Starannie, według sobie tylko znanego klucza grupowała je między pieczątkami, teczkami i papierami. Kilka buteleczek z lakierami do paznokci i zmywaczami postawiła na biurku, żeby były gotowe do użycia w razie pilnej potrzeby. Za nią szumiał ekspres do kawy, a przed nią w powietrzu .unosiła się półprzezroczysta głowa mężczyzny. Pani Helenka otworzyła pierwszą buteleczkę i w tym momencie ujrzała głowę.

-- Tak, słucham pana? -- zapytała odruchowo.

Głowa nie odpowiedziała. Pani Helenka przyglądała się jej dłuższą chwilę, wreszcie wcisnęła przycisk

interkomu.

0 błędzie wyświetlonym na monitorze. Dyrektor powoli usiadł na fotelu, schylił się i wcisnąłpączek władzy na obudowie komputera. Komputer wydał z siebie znajome piknięcie, ekran wyświetliłznajome obrazy i po chwili był gotowy do pracy.

-- Naprawdę go naprawili -- mruknął w zamyśleniu. Może komputer sam wezwał do siebie serwis? Dyrektor nie miał czasu tego roztrząsać. Zajął się przygotowywaniem materiałów do rady pedagogicznej.

* * *

Pani Helenka, ubrana w przykrótkie rude futro i białe kozaczki na wysokim obcasie, weszła do szkoły za dwadzieścia ósma.

-- Bry -- rzuciła do pana Brudnicy, nawet na niego nie patrząc.

-- Bry -- odparł portier, również nie patrząc na sekretarkę,

1 wszedł na zaplecze, żeby przeczekać główną falę uczniów.

Pani Helenka dotarła do sekretariatu i chciała otworzyć zamek w drzwiach, ale był już otwarty. Zdjęła futro, ukazując wściekle fioletowy sweterek, jak zwykle wściekle obcisły i nacisnęła przycisk interkomu na biurku.

-- Już pan jest, panie dyrektorze? -- zapytała. -- Zrobić panu kawy?

-- Jakbyś była tak miła, kochanieńka.

Sekretarka pstryknęła włącznik ekspresu, usiadła za biurkiem i rozpoczęła poranne wyładowywanie kosmetyków z torebki do szuflady. Starannie, według sobie tylko znanego klucza grupowała je między pieczątkami, teczkami i papierami. Kilka buteleczek z lakierami do paznokci i zmywaczami postawiła na biurku, żeby były gotowe do użycia w razie pilnej potrzeby. Za nią szumiał ekspres do kawy, a przed nią w powietrzu -unosiła się półprzezroczysta głowa mężczyzny. Pani Helenka otworzyła pierwszą buteleczkę i w tym momencie ujrzała głowę.

-- Tak, słucham pana? -- zapytała odruchowo.

Głowa nie odpowiedziała. Pani Helenka przyglądała się jej dłuższą chwilę, wreszcie wcisnęła przycisk interkomu.

317

-- Panie dyrektorze. Jest tu jakaś bardzo małomówna głowa. To chyba do pana.

-- Tak, tak, kochanieńka, proś... Głowa, mówisz?

-- Nie przedstawiła się, ale wygląda na głowę.

Drzwi do gabinetu otworzyły się, ale hologram akurat w tym momencie zamigał i znikł. Dyrektor wyjrzałostrożnie i omiótł spojrzeniem sekretariat.

-- Już jej nie ma... -- Sekretarka wskazała przestrzeń przed drzwiami. -- Wisiała sobie i nic nie mówiła.

Dyrektor zastanowił się chwilę.

-- To zbłąkane piksele, pani Helenko -- wyjaśnił pouczającym tonem. -- Skutki uboczne komputeryzacji. Będziemy się musieli przyzwyczaić.

* * *

r

-- Kto to włączył? -- Felix pstryknął przełącznik oznaczony numerem „4" w walizeczce sterowania rzutnikami.

-- Sprawdzałem, czy działa. -- Net wzruszył ramionami. -- Nie wprowadzaj nerwowej atmosfery.

-- Niczego w tej walizce nie dotykaj, bo jeszcze coś się wyświetli tam na dole i sprawa się rypnie.

Siedzieli na strychu i kończyli podłączanie całego sprzętu. Nika obserwowała ich, stojąc za fotelami. Denerwowała się już na zapas. Animacja taty na ekranie wyglądała nieźle, ale nie mieli jak sprawdzić, czy dobrze wypadnie jako hologram.

-- Prawie ósma -- zauważyła nagle Nika. -- Powinniśmy iść. Pierwsza jest geografia.

W zamku drzwi na strych zachrobotał klucz. Felix wyłączył wszystkie monitory, żeby przybysz niechcący nie zobaczył blasku w szparze między deskami kwatery.

-- Tu panowie postawią. -- To był głos Brudnicy.

Kilka par butów zatupało na drewnianej podłodze. Stęknięcia i sapnięcia świadczyły, że wnoszone jest cościężkiego. Po chwili usłyszeli głośniejsze uderzenie i westchnienie ulgi.

318

-- Jeszcze dwa.

Rozległ się dzwonek na pierwszą lekcję. Przyjaciele popatrzyli na siebie. Spóźnienie oznaczało, że Nika nie będzie mogła nawet poprosić Konstancji o poprawę. Ktoś wciąż przechadzał się po strychu i nucił pod nosem niezidentyfikowaną melodię. Felix spojrzał na zasuwkę w drzwiach kwatery. Była otwarta. Delikatnie, żeby nie spowodować hałasu, zaczął się podnosić z fotela. Stary mebel zatrzeszczał, więc chłopak zamarł, podparty rękoma. Net spróbował się przekręcić i wstać, ale jego fotel wydał identyczne dźwięki. Nika położyła mu rękę na ramieniu i sama wykonała pierwszy krok. Tym razem zatrzeszczała podłoga, więc dziewczyna znieruchomiała w niewygodnej pozycji. Trwali tak dłuższą chwilę: Felix na wpół siedząc, Nika w pół kroku, a Net nienaturalnie wygięty. Kroki dwóch mężczyzn targających następny

ciężki przedmiot wybawiły ich z tej sytuacji. Chłopcy opadli na fotele, a Nika zamknęła zasuwkę i wróciła do nich.

-- Nie sądziłem, że te fotele tak trzeszczą -- wyszeptał Net.

-- Która godzina? -- zapytała Nika.

-- Trzy po ósmej.

Nika zacisnęła pięści w bezsilnej złości. Pan Brudnica, bo to najpewniej był on, przechadzał się po strychu i pogwizdywał.

-- Nie wymkniemy się teraz -- stwierdził Felix. -- Mają wnieść jeszcze jedną rzecz i może sobie pójdą.

Przyjaciele czekali. Nika zerkała na zegarek Felixa. Gdy pokazał pięć po ósmej, mężczyźni wrócili, niosąc kolejny ciężki ładunek. Pokręcili się chwilę, coś przesunęli po podłodze. Wreszcie zamek zgrzytnąłponownie i na strychu zapanowała cisza. Przyjaciele odczekali kilka sekund i ostrożnie wyszli z kwatery. Przy drzwiach na schody stały trzy czarne przedmioty, każdy wielkości kuchenki mikrofalowej.

-- Jakieś silniki? -- Net nachylił się nad pierwszym pudełkiem.

Felix kucnął obok i oglądał przedmiot. Obudowa nie zakrywała

dokładnie wnętrzności maszyny, więc można było zobaczyć coś na

319

kształt pompy, wentylatora, zbiornika z płynem i kilku grubych przewodów. Z przodu wystawała dysza przypominająca tę od gaśnicy, na górze był włącznik, a z tyłu kabel zasilający ze zwykłą wtyczką. Fe-lix dotknął dyszy. Dawała się przesuwać i kierować w różne strony.

-- To wytwornice dymu -- ocenił. -- Ktoś potraktował jutrzejszy alarm próbny bardzo dosłownie i postarał się, żeby wszystko wyglądało realnie.

-- To chyba przesada -- zauważyła Nika. -- Jeszcze wybuchnie panika i wszyscy zaczną się tratować...

-- To nam ułatwi odzyskanie sprzętu -- odparł z nadzieją Felix. -- Znaczy dym, a nie tratowanie się.

-- OK, ale teraz chodźmy wreszcie na geografię!

Pobiegli na lekcję. Konstancja przywitała ich od progu taką miną, że skutecznie zniechęciła Nikę do prób poprawienia nieszczęsnej jedynki. ,

* * *

Na przerwie Felix wybrał najmniej zatłoczony fragment korytarza na drugim piętrze, by rozważyć trapiące go problemy Zauważył już jakiś czas temu, że lepiej mu się myśli, kiedy spaceruje.

Nieoczekiwanie, z rozmyślań wyrwał go Wincenty.

-- Nasz ruch oporu nic nie robi -- stwierdził.

-- Rozmawialiśmy ledwie wczoraj -- zauważył Felix.

-- Ciii... -- Wincenty przyłożył palec do ust. -- To przecież tajne. Tu mogą być szpiedzy.

Rozglądał się konspiracyjnie i już samo to musiało się wydać podejrzane każdemu, kto nawet nie wiedział, o co chodzi.

-- Inspektor Szus zalicza kolejne punkty -- kontynuował. -- Jest coraz mniej czasu. Próbowaliśmy rozregulować sterowanie ogrzewaniem szkolnym. Podgrzewaliśmy torebkami z gorącą wodą czujniki temperatury na każdym piętrze, ale Szus zdążył to zaliczyć wcześniej i się nie przejął.

320

-- Coś pamiętam, że było na przemian gorąco i zimno -- przyznał Felix. -- Może zacznijmy od działańpropagandowych. Ja wiem?... Ruch oporu, to może oporniki wepniemy w bluzy?*

-- Nie mam niczego takiego. Mogę wpiąć diodę.

-- Niech będzie. Wepniemy diody. Po tym będziemy rozpoznawać zwolenników.

-- Dobre -- przyznał Wincenty. -- Wiktor wydrukuje plakaty z odpowiednim hasłem „Nie chcesz certyfikatu, wepnij diodę" albo jakoś tak. Dobrze, żeby się rymowało. Faktycznie, masz łeb!

-- Jak rekrutacja nowych członków? -- Felix starał się udawać zainteresowanie.

-- Pfff... -- Wincenty rozłożył ręce. -- Z mojej klasy nikt się nie nadaje. Za to Wiktor wciągnął Oskara. Zastanawiam się, czy to nie jest za mało tajne, jak wszyscy wiemy o sobie nawzajem. Jak to działało w Armii Krajowej?

-- Wiesz, to chyba nie ta skala konspiracji. -- Felix pokręcił głową. -- Na jutro wymyślę coś... jakieśdziałanie dywersyjne na przykład.

-- Super! -- Wincenty znów się rozejrzał. -- Idę, zanim nas tu zobaczą razem.

Jakbym miał za mało na głowie, pomyślał Felix.

Po lekcjach przyjaciele dyskretnie dostali się do Kwatery Głównej i zajęli się ostatnimi przygotowaniami. Felix i Net siedzieli na dwóch zsuniętych fotelach przed stolikiem zastawionym sprzętem i zawalonym kablami. Laptop, kilka bliżej niezidentyfikowanych pudełek, metalowa żółta walizka i mały monitorek LCD. Widać było na nim podgląd wnętrza gabinetu: dyrektor siedział przed komputerem i grał w pasjansa. Nika miała wrażenie, że znajduje się w centrum dowodzenia tajną operacją wojskową. Usiadła w wolnym fotelu. Felix i Net byli zajęci konfigurowaniem urządzeń i nie poświęcali jej uwagi. Zapatrzyła się w małe okienka Kwatery Głów-

* Przejaw oporu społeczeństwa wobec stanu wojennego (1981-1983).

321

nej. Niebo nad Warszawą pokryły chmury. Zrobiło się ciemno i po belkach dachowych przesuwały sięsmugi świateł samochodów przejeżdżających ulicą przed szkołą. Do czternastej trzydzieści, kiedy miało się odbyć spotkanie, zostało jedenaście minut. Nika roztar-ła dłonie, by nie drżały. To pewnie z zimna.

-- Jak tam? -- odezwała się wreszcie.

-- Wszystko bangla. -- Net ogarnął wzrokiem kontrolki. -- A u ciebie?

Felix otworzył walizkę z kilkunastoma joystickami, przełącznikami i pokrętłami. Paliła się tam tylko jedna zielona lampka.

-- U mnie też.

-- Dużo tego... -- przyznała Nika.

-- To zdalne sterowanie od... koparki -- wyjaśnił Felix. -- Zwykle wykorzystuje się to urządzenie tam, gdzie warunki są wyjątkowo niebezpieczne. Teraz przyda się tu. Ruchy wszystkich dźwigie-nek będzie analizował komputer i zmieniał on-line animację. Ja steruję ruchami avatara, Net rozmawia, bo tylko on potrafi tak szybko pisać.

-- Czemu nie Manfred? -- zapytała Nika.

-- Jak Manfred będzie naśladował człowieka, to wyda się podejrzanie sztuczne.

-- Dziękuję bardzo! -- rozległo się z laptopa.

-- Rozmawialiśmy już o tym -- przypomniał Net. -- Robiliśmy testy. Musiałbyś poćwiczyć, a nie ma czasu.

-- Ty robisz masę błędów -- zauważyła Nika.

-- Pomyłek byłoby więcej, gdybyśmy zastosowali system rozpoznawania głosu. Zresztą avatar twojego taty jest podpięty do Net.comu jako klient. To, co piszę, przechodzi najpierw przez słownik, bo go włączyłem.

-- Pocieszające...

-- Całość przelicza serwer na Politechnice -- dodał Net. -- Akurat ma być wolny o tej nieszczęsnej czternastej trzydzieści i udało mi się załatwić dostęp na całą godzinę. Mamy spory zapas.

322

-- Tobie się udało? -- wtrącił Manfred.

-- NAM się udało -- niechętnie poprawił się Net.

-- Zmieniłem program zajęć dwóm grupom. Studenci myślą, że to na prośbę profesora, a profesor,

że na prośbę studentów.

-- Umieszczę cię w napisach końcowych animacji. Starczy tej martyrologii. Ze zdjęć, które mi dałaś -- zwrócił się do Niki -- przygotowałem model 3D. Zonk jest tylko taki, że na żadnym zdjęciu nie było pleców, a nie zdążyłem ich dosztukować. Tak więc... zamiast pleców i tyłu głowy jest dziura. Jak Stokrotka to zobaczy, to nam zejdzie na zawał... Podczas pożegnania wolno wycofamy tatę tyłem, topiąc Stokrotkę w grzecznościach. Zapisałem sobie nawet kilka grzeczności na kartce. -- Rozwinął zmięty i pognieciony papier.

-- „Stolik z paździerza tekowego. Gratuluję gustu. Pięknie harmonizuje z jaspisową sraką na ścianach", „Gdzie pan kupił tak wytrzymałe guziki do kamizelki?" albo mój faworyt „Doprawdy wyrąbista łysina. Czym pan poleruje?".

Nika uśmiechnęła się, ale szybko spoważniała. Zabrała kartkę Neta, starannie złożyła i schowała do kieszeni.

-- Świetny dżouk. No dobra, powiedzmy, że rozumiem -- przyznała. -- To jest bardzo skomplikowane i może nawalić w wielu miejscach. Jak wygląda plan?

-- W sekretariacie jest dodatkowy projektor -- powiedział Felix.

-- W gabinecie trzy, z czego jeden na wprost drzwi. W sekretariacie powstanie dwuwymiarowy obraz avatara. Otworzysz drzwi, ja szybko wprowadzę go do środka, gdzie trzy rzutniki dodadzą trzeci wymiar. Musisz szybko zamknąć drzwi, żeby Helenka nie usłyszała głosu.

-- Ale zobaczy obraz, który pojawi się w powietrzu z niczego.

-- Zobaczy kreskę, bo rzutnik jest dokładnie za nią. Pomyśli, że to odblask.

-- A co potem? Co jeśli Stokrotka będzie chciał odprowadzić gościa?

323

-- Wtedy ty będziesz musiała zrobić zamieszanie, żeby gość mógł niepostrzeżenie zniknąć. Net powie twoim tatą, że coś zostawił, a ty rzucisz się, żeby to przynieść. Przygotuj długopis. Niech to będzie długopis. Stokrotka oczywiście spojrzy na ciebie, a wtedy wyłączymy rzutniki. Niby że tata czeka przed szkołą.

Nika nabrała głęboko powietrza i głośno westchnęła.

-- To naprawdę przypomina wyprawę w szaliku na Mount Everest -- oznajmiła i wstała. -- No dobra, zróbmy to.

-- Na tym będziesz widzieć, co się dzieje w gabinecie. -- Felix wręczył jej mały monitorek z wpiętym odbiornikiem.

Nika z duszą na ramieniu pobiegła na parter.

-- Jak sądzisz? -- zapytał Felix. -- Można ufać Wincentemu?

-- Ja wiem?... Tak do pięćdziesięciu złotych.

Felix pokiwał głową.

-- Co najbardziej absurdalnego pamiętasz z listy certyfikatu jakości? -- zapytał dalej.

-- Co? -- Net spojrzał na niego zaskoczony. -- Czemu pytasz?

-- Tak po prostu... Coraz bardziej jestem przekonany, że ten cały certyfikat nie wyjdzie nam na zdrowie.

-- Ja wiem o tym od początku! To absurd na absurdzie. Niedługo mają na przykład sprawdzać, czy gniazdka w ścianach są poprawnie uziemione.

-- To akurat niegłupie...

-- Może i nie, ale chcą też sprawdzać z dokładnością do jednego stopnia wypoziomowanie tych gniazdek. Co chcesz zrobić?

-- Ciekawy jestem... -- Felix machnął ręką. -- OK. Zajmijmy się sprawą.

Cztery piętra niżej Nika zapukała i weszła do sekretariatu. Pani Helenka akurat zaczęła się przygotowywaćdo wyjścia. Otworzyła szufladę i przełożyła do wielgachnej torebki wybrane buteleczki kosmetyków.

-- Byłam umówiona z dyrektorem -- wyjaśniła dziewczyna.

324

-- Miał być twój tata... -- przypomniała sekretarka. Nika wzruszyła ramionami, pani Helenka teżwzruszyła i wcisnęła przycisk interkomu. -- Nika Mickiewicz do pana.

-- Sama?... No nic. Proś, kochanieńka, i leć do domu.

-- Wchodź, Mickiewicz. -- Pani Helenka narzuciła płaszcz i wyszła.

Nika rzuciła się do drzwi dyrektora, zdała sobie bowiem sprawę z tego, że jeśli to on otworzy, wszystko sięwyda. Weszła, a obok niej zmaterializował się holograficzny duch.

-- Drogie dziecko, zaczekaj na korytarzu -- powiedział dyrektor.

Nika skinęła głową i wyszła.

-- On będzie zaraz chciał podać rękę -- zauważył Net, wgapia-jąc się w mały ekran.

-- Mam plan -- odparł Felix.

W momencie gdy Stokrotka podszedł do gościa, avatar kichnął, spojrzał na swoją dłoń i w pośpiechu zaczął przeszukiwać kieszenie. Dyrektor w pół ruchu zrezygnował, udając, że wyciągnął rękę, by strzepnąć

niewidzialny pyłek z regału.

-- Sprytne -- przyznał Net.

-- Dzień dobry -- powiedział avatar, wycierając dłoń. -- Paweł Mickiewicz. Zdaje się, że ma pan cośna moją córkę.

-- Tak mówi adwokat, nie ojciec -- syknął Felix.

-- Została przyłapana na piciu wina w damskiej toalecie -- oświadczył dyrektor.

-- Oczywiście, jest pan świadom konsekwencji swojego postępowania, jeśli oskarżenie okaże sięfałszywe? -- Tata Niki zrobił groźną minę. -- Ma pan świadków? Ilu? Czy są wiarygodni? Czy są dośćodważni, by zeznawać?

-- Trochę postraszyć nie zaszkodzi -- mruknął Net. -- Odrobina klimatów sycylijskich...

-- Proszę, niech pan spocznie. -- Dyrektor wskazał kanapę i odwrócił się do biurka, by wyciągnąć cośze sterty papierów.

325

-- Pumpernikiel przesunęła paprotkę! -- przeraził się Felix, gdy avatar usiadł.

-- To co? -- zapytał Net.

-- Zasłania jeden projektor. Nie mamy głowy!

Faktycznie: na skórzanej kanapie siedziała postać bez głowy.

-- Miała sprzątać w poniedziałek.

-- Widocznie podlewała kwiatki.

-- Stokrotka zaraz się odwróci! -- wykrzyknął Net. -- Albo ze strachu wyciągnie kopyta, albo sięwszystkiego domyśli.

-- Przesunę go dalej -- zadecydował Felix i pchnął jeden z joysticków. Tata Niki przesunął się w bok, jakby siedział na rolkach. Wyjechał nawet poza kanapę, przenikając przez podłokietnik, i nim Felix poprawił ustawienia, przez chwilę siedział w powietrzu. Wreszcie znalazł się na najbardziej oddalonym od paprotki miejscu. Na szczęście Stokrotka nie widział tych manewrów. -- Musimy siedzieć w rogu i jak najbliżej ściany.

-- Trochę to nienaturalnie wygląda... -- zauważył Net.

-- Bardziej nienaturalnie wyglądał bez głowy.

Stokrotka odnalazł wydruk z Zosią pijącą wino. Zawahał się moment, widząc tatę Niki wciśniętego w odległy kąt kanapy, ale nie skomentował tego. Podszedł do stolika oddzielającego kanapę od foteli.

-- Niech pan zerknie -- odparł pewnym siebie głosem, podając gościowi wydruk.

Felix odruchowo wyciągnął dłoń (za pomocą joysticka), ale kartka oczywiście przeleciała przez nią i opadła na blat.

-- Hm... Hm... -- powiedział avatar.

-- Ups -- szepnął Felix. -- Napisz coś. Znaczy, powiedz coś.

Dyrektor patrzył z zaskoczeniem na swojego gościa.

-- Wymskło mi się -- wyjaśnił tata Niki. -- Wymsknęło, znaczy. Ale dobrze widzę i tak... Hm... Hm... Nieletnia rasy białej przytyka podłużny przedmiot do ust.

-- To wino. Pańska córka pije wino.

326

-- Sprytny fotomontaż. -- Avatar pochylił się nad zdjęciem. Na szczęście Felix pamiętał, że nie może pokazać tyłu głowy. -- Poza tym, nie widać kto, nie widać co. Może nie pije, tylko trąbi. To może byćceremonialna trąbka maciukos. Ma bardzo rozbudowany rezonator. Można takie kupić w północnych rejonach Meksyku.

-- To było w poniedziałek tuż po ostatnim dzwonku. Ktoś by usłyszał trąbienie, nie sądzi pan?

-- W tych trąbkach często psują się ustniki. Czytałem o tym. Muzyk w transie może się nawet nie zorientować, że z dmuchu nie ma trąbu.

-- Co ty wygadujesz?! -- jęknął Felix.

-- Improwizuję.

-- Jest nagranie, jest dowód -- oświadczył twardo dyrektor. -- A w śmietniczce znaleziono butelkę.

-- Zdjął pan odciski palców? Czy przeanalizował pan skład płynu w butelce? Może to był soczek?

-- Czy pan na pewno jest ojcem Niki? -- zapytał podejrzliwie dyrektor.

Avatar wyciągnął z wewnętrznej kieszeni dowód osobisty i wysunął go przed siebie, jak odznakępolicyjną.

-- Trzyma go pan do góry nogami -- zauważył dyrektor.

-- Hm... Hm... Ach tak. -- Avatar odwrócił dowód. Niestety, o ile prostokątny kawałek plastiku sięodwrócił, o tyle to, co było na nim nadrukowane, zostało w tej samej pozycji.

-- Co ty wyprawiasz? -- syknął Net.

-- Nie daje się odwrócić. -- Felix spróbował jeszcze raz, ale z identycznym skutkiem. -- Skopałeś

model 3D.

-- Czasu nie było! Mam przecież w domu stan wyjątkowy.

-- Nieważne. Mów coś!

-- Hm... Hm... -- chrząkał avatar. -- Ze zdenerwowania mam śliskie palce. Hm... Musi się pan przekrzywić.

Zdziwiony Stokrotka posłusznie przechylił głowę i przeczytał „Paweł Mickiewicz".

327

-- Ma pan tu błąd. -- Wskazał palcem. -- Miejsce urodzenia to „Wraszawa".

-- Ups... -- syknął Net. -- No co? Mogliście po mnie sprawdzić. Jestem dyslektykiem.

-- Przeklęci urzędnicy dyslektycy! -- odparł z oburzeniem tata Niki. -- Nie sprawdzają jeden po drugim. Właśnie dlatego pokazuję do góry nogami, żeby się nie rzucało w oczy.

-- Wracając do naszego zdjęcia -

-- To może być jakakolwiek dziewczyna z rudymi lokami, w gla-nach, jeansowej bluzie i czarnej, plisowanej spódniczce. Każda.

-- Proszę pana. Jest tylko jedna taka dziewczyna w naszej szkole.

-- I dlatego ją pan szykanuje? Może to jakaś inna uczennica przebrała się tak na jeden dzień?

-- Taka sytuacja jest tak mało prawdopodobna, że możemy ją spokojnie pominąć.

-- A gdyby miał pan kogoś skazać na karę śmierci na podstawie takiego zdjęcia?

Stokrotka zamrugał nerwowo i pufnął.

-- No wie pan...

-- Czyli nie ma pan pewności! -- Tata Niki pochylił się i wycelował w niego triumfalnie palec.

Stokrotka wytrzeszczył na niego oczy.

-- Co się stało z pańskim policzkiem?

Avatar cofnął się raptownie, wychodząc z cienia paprotki.

-- Zaciąłem się przy goleniu. Każdy się może zaciąć.

-- Mój Boże, ale nie na wylot! Ściana przez pana prześwitywała.

-- Hm... Hm... Hm... Hm... Hm...

-- Przestań chrząkać -- syknął Felix. -- Odpowiedz coś! „Zdawało się panu" albo „Przejdźmy do rzeczy".

-- Ja nie chrząkam -- Net walił w klawisze. -- Łącze się zapycha i avatar chrząka. To lepsze, niż gdyby miał tkwić nieruchomo.

328

Felix sięgnął do regulatora napięcia i delikatnie zmniejszył jasność w gabinecie, by zmniejszyć efekt ewentualnych cieni od paprotki.

Stokrotka z niepokojem rozejrzał się dookoła.

-- To uczulenie na stokrotki -- powiedział avatar. -- Znaczy na paprotki! Mógłby ją pan przesunąć?

-- Robi się pan przezroczysty od paprotki?

-- Jest na to fachowe określenie laryngologiczne po łacinie. Przejdźmy do rzeczy.

-- OK. Jestem wielce rozczarowany zachowaniem pańskiej córki.

-- Jestem Kielce obudzony... -- Avatar zawiesił głos.

-- Kielce? -- zdziwił się dyrektor.

-- Kielce? -- zdziwił się Felix.

-- Nie napisałem tego. -- Net nachylił się nad ekranem. -- Miało być „wielce", ale tego słowa nie ma w słowniku, więc przerobiło się na „Kielce". Bez słownika będę robił z dziesięć razy tyle błędów!

Felix klepnął się w czoło.

-- W Kielcach nabawiłem się uczulenia na stokrotki -- wyjaśnił avatar. -- Na paprotki! Chciałem powiedzieć, że jestem bardzo obudzony marnością materiału dochodowego.

-- Obudzony? -- Stokrotka uniósł brwi.

-- Obu-rzo-ny.

-- Dochodowego?

-- Dowo-do-wego. To też przez paprotkę. Syndrom obcej struny głosowej... Myślę jedno, a ona drga drugie. To naprawdę problem. Konwersacje w ogrodzie botanicznym w zasadzie nie wchodzą w grę...

Felix zamknął oczy, uderzył czołem o blat i mruknął:

-- Powiedz mu jeszcze, że się spieszysz, bo wykupiłeś półgodzinny parking dla swojego UFO.

Stokrotka do reszty stracił pewność siebie. Miał taką minę, jakby odkrył, że wpuścił do gabinetu wampira albo co najmniej szaleńca. Wstał, odsunął stolik z paprotką w przeciwny kąt gabinetu i od-

329

wrócił monitor komputera. Wolno i precyzyjnie zaczął klikać myszką w kolejne przyciski na ekranie.

Tymczasem wzruszona Nika obserwowała na ekraniku swojego tatę, który bronił ją przed złym światem. Dotknęła ekranu, ale wiedziała przecież, że to tylko animacja komputerowa, a tak naprawdę bronią jej Felix i Net. Pochyleni nad komputerami i zdalnym sterowaniem, idealnie się dogadywali. Bez słów. Dzięki temu avatar miał doskonale zsynchronizowane ruchy i mowę. OK, nie doskonale, ale i tak nieźle. We trójkę byli prawdziwą superpaczką. Poczuła, że jej obowiązkiem jest pogodzić przyjaciół.

Dyrektor wreszcie doklikał się do właściwego okna, wcisnął „Play", po czym oznajmił triumfalnie:

-- Mam również nagranie, na którym widać, że to pańska córka, Nika Mickiewicz, a nie uczennica szkoły muzycznej z zepsutą meksykańską trąbą ceremonialną.

Nagranie przedstawiało wnętrze damskiej toalety. Przez kilka sekund nic się nie działo, potem do toalety wszedł... dyrektor Stokrotka we własnej osobie, przechylił butelkę wina i wypił duszkiem. Następnie wyrzucił ją do śmietniczki, wytarł usta rękawem i wyszedł.

Dyrektor wdusił przycisk myszy na „Stop" i odwrócił się blady i przerażony do taty Niki.

-- To niemożliwe! -- wykrzyknął. -- To fotomontaż!

-- Sam pan przed chwilą mówił: „Jest nagranie, jest dowód". -- Avatar uśmiechnął się szeroko.

-- No tak, ale... nie chodziło o mnie! Ktoś... podmienił nagranie.

-- Taka sytuacja jest tak mało prawdopodobna -- wycedził z mściwą satysfakcją avatar -- że możemy ją spokojnie pominąć. Czy to pan zmuszał moją córkę do picia wina? W jakim celu? Ile razy?

Dyrektor wypuścił powietrze, oklapł i powiedział cicho:

-- Nie mam pojęcia, co tu się stało, ale chyba najlepiej będzie, jeśli zapomnimy o sprawie...

330

-- Po dogłębnym namyśle mogę się na to zgodzić. -- Avatar wstał. -- Aha. Jeszcze jedno. Nika ma takie małe marzenie. Chciałaby mieć wzorowy ze sprawowania. Chyba jest jej pan to winien.

Stokrotka przymknął oczy i wolno skinął głową.

-- Przepraszam najmocniej. --Wyciągnął dłoń. Felix w ostatniej chwili się powstrzymał, by jej nie uścisnąć, co oczywiście skończyłoby się totalna katastrofą.

-- Egzema! -- wykrzyknął avatar, jednocześnie cofając dłoń. -- Również od paproci.

Zaczął się cofać do drzwi. Nie mógł się odwrócić, bo nie miał pleców ani tyłu głowy.

-- Ja pierpraszam... -- jęknął Net i wbił przerażony wzrok w ekran. Po chwili Felix również to

zobaczył i syknął tylko, jakby dotknął czegoś gorącego. Cofała się jedynie górna połowa ciała ava-tara. Nogi szły normalnie, to znaczy przodem, obrócone o 180 stopni względem góry.

-- Mieliśmy nie robić Stokrotce horroru... -- szepnął Felix. -- Co to ma być?

-- Nogi zrobiłem, jak myślałem, że zdążę z plecami... Ale nie zdążyłem z plecami, bo miał być jeszcze piątek... Zapomniałem... Powiem, że to uczulenie.

-- Nic nie mów! To znaczy powiedz zaraz o klamce.

Dyrektor był zbyt przybity, by zauważyć to osobliwe skręcenie

ciała gościa. Avatar spokojnie podszedł do drzwi i zamarł z ręką nad klamką.

-- Nie chciałbym dotykać, .więc jeśli byłby pan łaskaw...

Dyrektor skinął głową i otworzył drzwi. Zewnętrzne drzwi otworzyła Nika. W dłoni ściskała ukryty długopis. Parząc na ekran, wiedziała dokładnie, kiedy otworzyć drzwi, żeby wyglądało, jakby klamkęnacisnął avatar. Było to wprawdzie nielogiczne, wziąwszy pod uwagę wymyśloną egzemę, ale dyrektor nie zauważył tego, przybity klęską zamykał już bowiem drzwi do gabinetu.

331

Przez tę chwilę, nim drzwi się zatrzasnęły, Nika stała twarzą w twarz ze swoim tatą. Patrzyli na siebie, aższczęknęła klamka i hologram rozpłynął się w kolorową mgiełkę. Dziewczyna stała jeszcze chwilęwpatrzona w unoszące się w powietrzu kolory. Rozpłakała się i szlochając, pobiegła na strych.

Felix odetchnął z ulgą, wypuścił z rąk joysticki i potrząsnął bolącymi od napięcia dłońmi. Net teatralnie dmuchał na palce. Przyjaciele popatrzyli na siebie i uśmiechnęli się z poczuciem pełnego zwycięstwa. I przypomnieli sobie, że od jakiegoś czasu nie układa się między nimi za dobrze, więc odwrócili wzrok.

Nika wpadła do Kwatery Głównej i ocierając łzy, wyściskała przyjaciół.

-- Niezłe pierdnięcie, co? -- rzucił dumnie Net. Nie wiedział, jak zareagować na łzy dziewczyny..

-- Stokrotka uwierzył -- odpowiedziała oszczędnie Nika. -- „Jeśli byłby pan łaskaw" - skąd znasz takie sformułowania?

-- Się bywało, się zna.

Dziewczyna usiadła w fotelu, popatrzyła na przyjaciół i powiedziała ze słabym uśmiechem:

-- Dziękuję.

-- Wygląda na zdołowanego. -- Net wskazał ekran. -- Jego pierwszy kontakt z komputerem nie byłzbyt miły...

-- Szkoda mi go -- powiedziała Nika. -- W sumie to nie jego wina...

-- Przestań żałować wszystkich dookoła. -- Net wyłączył obraz. -- Masz średnią 5,0.

-- Będę miała, jak poprawię geografię z jedynki na czwórkę.

-- Luz. Wymyślimy coś na Konstancję i ustawimy projektory -

-- Nie! Raz się udało i starczy. Znaczy... -- Wstała i objęła przyjaciół. -- Bardzo wam dziękuję, ale to się drugi raz nie uda. Muszę

zakuć tę geografię i trafić na dobry humor Konstancji.

* * *

332

Dyrektor siedział w swoim fotelu i miał nieodparte wrażenie, że wydarzyło się coś, czego zupełnie nie rozumie. Czy to jakaś choroba? Zaniki pamięci? Nie pamiętał, żeby kazał Sylwestrowi wpuszczaćserwisantów. Nie pamiętał też, żeby pił wino w damskiej toalecie. W ogóle nigdy nie pił wina wprost z butelki. Po zastanowieniu stwierdził, że nie pamięta całego wtorkowego wieczoru. Miał iść z inspektorem Szusem do pracowni biologicznej. Inspekcja pracowni zakończyła się sukcesem, ale samej inspekcji nie pamiętał. No i ten ojciec... Spotkał w życiu wielu dziwaków, ale ojciec Niki Mickiewicz przebijałwszystkich. Nic dziwnego, że jego córka miała tyle problemów. Picie wina... Dyrektor zapatrzył się w blat i jeszcze raz spróbował sobie wszystko ułożyć w głowie. Nic z tego nie wyszło. Kliknął „Play" i na monitorze pojawiła się znajoma toaleta. Na środek wyszedł chłopak i zaczął pić wino z gwinta. To był ten nowy, który przyszedł z innej szkoły. Chyba nazywał się Gerald. Myśl, żeby wezwać na rozmowę jego rodziców, znikła równie szybko, jak się pojawiła. Nie, lepiej o tym zapomnieć. Dyrektor otrząsnął się ze złych myśli i zajął przygotowywaniem materiałów na następną radę pedagogiczną. To wszystko pewnie z przepracowania i stresu związanego ze staraniami o certyfikat. Zwykła, systematyczna praca powinna pomóc w odzyskaniu równowagi.

Wtedy przez jego gabinet, rozchlapując niematerialną wodę, przebiegł biały koń.

333

12. Wielki Antycypator

W piątek na długiej przerwie wreszcie zaczęło się coś dziać, co potwierdziło przypuszczenia przyjaciół, że test przeciwpożarowy będzie przeprowadzony naprawdę z wykopem.

-- Ze strychu zniknęły wytwornice dymu -- powiedział Felix, odciągnąwszy uprzednio przyjaciół w najdalszy kąt sali. -- Przed chwilą obszedłem wszystkie korytarze. W czasie lekcji dwie zostały przeniesione na pierwsze i drugie piętro, a trzecia stoi na parterze przy bibliotece. Wszystkie są podłączone do kontaktów przez timery. Włączą się za czterdzieści minut, a wyłączą za czterdzieści pięć. W trzy do pięciu minut po rozpoczęciu ewakuacji wszyscy powinni przebywać poza szkołą. Wtedy maszyny muszą być jużwyłączone. Dodałem do tego realizmu... jeszcze więcej realizmu, bo po dziesięciu minutach znów sięwłączą.

-- Dlaczego? -- zainteresował się Net.

-- Przeprogramowałem timery. -- Felix uśmiechnął się szeroko. -- W ogólnym zamieszaniu wejdziemy do gabinetu dyra i wyniesie-

334

my nasz sprzęt. Teoretycznie regulamin na wypadek pożaru zabrania zamykania drzwi na zamek.

-- Nie wierzę, że nie zamknie drzwi -- pokręcił głową Net.

-- Ja też nie. Dlatego zastosowałem wspomaganie regulaminu. -- Felix uniósł w dłoniach odłamanąpołowę wykałaczki. -- Zamka w drzwiach sekretariatu chwilowo nie da się zamknąć.

-- A drzwi od gabinetu?

-- Tamten zamek jest prosty. Otworzę go kluczem uniwersalnym.

-- Czy to się nie nazywa jazda po bandzie? -- zapytał Net. -- Znów liczymy na farta.

-- Niekoniecznie -- odparł Felix. -- Plan ewakuacji zakłada, że wszyscy muszą opuścić budynek w trzy do pięciu minut. To oznacza, że trzeba sprawdzić, czy wszyscy wyszli. Sprawdzenie musi zająć kilka minut. Powinno starczyć. Załadujemy projektory do kontenera na strychu, wyjdziemy tylnymi drzwiami i wmieszamy się w tłum. Udamy, że byliśmy tam od samego początku.

-- Jak to mówisz, to wydaje się proste -- przyznał Net -- ale bagaż doświadczeń, który dźwigam, mówi mi, że zwykle pojawia się stado problemów.

-- Nie mam planu B. -- Felix spojrzał poważnie na Neta i zapytał -- jak poszukiwania Wielkiego Antycypatora?

Net zerknął na Nikę.

-- To nie tajemnica. -- Dziewczyna wzruszyła ramionami. -- Poza tym to najwyższa pora, żebyście siępogodzili. To już nawet głupio wygląda.

Chłopcy spojrzeli na siebie: Gdyby teraz jeden z nich wyciągnął rękę na zgodę, drugi by ją uścisnął. Ale żaden z nich nie chciał być pierwszym.

-- Jak dzieci... -- szepnęła Nika.

Net odchrząknął i zaczął mówić:

-- Znalazłem go. Dzięki twojemu pomysłowi z aukcją... On naprawdę sprzedaje te swoje wygrane. Za kasę, którą wygrałem na początku, testując początkową teorię... kupiłem czajnik. Dziś rano

335

pieniądze powinny być na jego koncie, więc niedługo się odezwie. Może jeszcze śpi... Jest ciekawsza

sprawa. Sprawdziłem jego pozostałe aukcje i coś zauważyłem. Ta nasza z czajnikiem to jedyna, przy której zaznaczył odbiór osobisty. Poza tym sprzedał ponad dwa tysiące przedmiotów. Żaden nie miałzaznaczonej tej opcji. Wszystko wysyłał kurierem.

-- Zupełnie jakby chciał się z nami spotkać -- powiedział Felix. -- To chyba znaczy, że trafiliśmy na odpowiednią osobę.

-- Wzór? -- Net uniósł brwi. -- Sądzisz, że stworzył wzór opisujący przyszłość? Że przewidział to, że będziemy się chcieli z nim spotkać?

-- Przemknęło mi przez myśl.

-- Wyobraź sobie szachy. Po kilkudziesięciu posunięciach liczba możliwych kombinacji jest większa niż liczba atomów we wszechświecie.

-- Brzmi niewiarygodnie.

-- Mogę ci to rozpisać.

-- Nie musisz. Wierzę. I co?

-- Nie istnieje wzór, który może opisać partię szachów. A nawet gdyby istniał, to nie można by go użyć. Komputer, który miałby ten wzór przeliczyć, musiałby być większy od naszego wszechświata.

-- Jeśli pominie się ruchy głupie i te prowadzące do przegranej, ta liczba znacznie zmaleje -- zauważył Felix.

-- Inaczej to ujmę. Spróbuj upuścić na podłogę porcelanowy kubek. Rozbije się, a jego kawałki rozprysną się na wszystkie strony. Opisanie tego, gdzie znajdzie się który kawałek, jest o kilka rzędów wielkości* trudniejsze niż policzenie partii szachów. A rozbity kubek to pikuś w porównaniu z opisaniem świata, gdzie co sekunda rozbija się kilka tysięcy kubków. W tym świecie jesteśmy my i Wielki Antycypator, który przewidział, że będziemy chcieli kupić od niego czajnik. Czaisz? Nie mógł tego wyliczyć.

-- Ale to zrobił.

* W uproszczeniu: 1 m = 1000 mm, czyli 1 metr jest o 3 rzędy wielkości dłuższy od 1 milimetra.

336

-- Wiem. -- Net zmarszczył brwi. -- I tego właśnie nie rozumiem.

-- Będziemy go mogli o to osobiście zapytać.

-- Nie zauważyliście, o ile lepiej się pracuje wspólnie? -- zapytała Nika

Chłopcy spojrzeli na siebie, ale nie odpowiedzieli.

-- Mogę mu wysłać maila -- zastanowił się Net. -- Jednak jest mało prawdopodobne, żeby chciał

odpowiedzieć przed otrzymaniem kasy.

-- Spróbuj -- poradziła Nika.

-- Kupowałem parę razy na aukcjach i zdarzało się, że sprzedający odzywał się po tygodniu.

-- Nie mamy tyle czasu -- powiedział Felix. -- Napisz mu, że sprawa jest poważna. I pilna. Nie chodzi o gry losowe, tylko o potencjalną katastrofę. Nie wierzę, że ma ten wzór, ale jeśli go ma, to zna nasze zamiary. A jeśli go nie ma...

-- To udoskonali mój -- dokończył Net. Położył na ławce laptopa, otworzył okno bardzo dziwnego programu pocztowego i wpisał z delikatną pomocą Niki: „Zanim skasuje Pan tego maila, proszę go przeczytać do końca. Wiemy, że jest Pan w posiadaniu Wzoru. Nie chcemy go użyć do zarabiania. Chodzi o zapobieżenie kosmicznej katastrofie. Czy możemy się spotkać? Podobnie jak Panu, zależy nam na dyskrecji".

-- Może być? -- Net spojrzał na Felixa.

-- Ślij. Lepiej nie będzie, a nie ma czasu.

Net kliknął „Send" i mail został wysłany.

Felix odetchnął i wstał. W tym momencie komputer odegrał krótką melodyjkę.

-- Coś przyszło. -- Net otworzył wiadomość i przeczytał z niedowierzaniem. -- To on! Odpisał! Zgadza się na spotkanie! Chce, żebyśmy wpadli dziś po południu. Podał adres. Jest bardzo dobrze! Jest wybitnie wręcz!

337

-- Wiem. -- Net zmarszczył brwi. -- I tego właśnie nie rozumiem.

-- Będziemy go mogli o to osobiście zapytać.

-- Nie zauważyliście, o ile lepiej się pracuje wspólnie? -- zapytała Nika

Chłopcy spojrzeli na siebie, ale nie odpowiedzieli.

-- Mogę mu wysłać maila -- zastanowił się Net. -- Jednak jest mało prawdopodobne, żeby chciałodpowiedzieć przed otrzymaniem kasy.

-- Spróbuj -- poradziła Nika.

-- Kupowałem parę razy na aukcjach i zdarzało się, że sprzedający odzywał się po tygodniu.

-- Nie mamy tyle czasu -- powiedział Felix. -- Napisz mu, że sprawa jest poważna. I pilna. Nie chodzi o gry losowe, tylko o potencjalną katastrofę. Nie wierzę, że ma ten wzór, ale jeśli go ma, to zna nasze zamiary. A jeśli go nie ma...

-- To udoskonali mój -- dokończył Net. Położył na ławce laptopa, otworzył okno bardzo dziwnego programu pocztowego i wpisał z delikatną pomocą Niki: „Zanim skasuje Pan tego maila, proszę go przeczytać do końca. Wiemy, że jest Pan w posiadaniu Wzoru. Nie chcemy go użyć do zarabiania. Chodzi o zapobieżenie kosmicznej katastrofie. Czy możemy się spotkać? Podobnie jak Panu, zależy nam na dyskrecji".

-- Może być? -- Net spojrzał na Felixa.

-- Ślij. Lepiej nie będzie, a nie ma czasu.

Net kliknął „Send" i mail został wysłany.

Felix odetchnął i wstał. W tym momencie komputer odegrał krótką melodyjkę.

-- Coś przyszło. -- Net otworzył wiadomość i przeczytał z niedowierzaniem. -- To on! Odpisał! Zgadza się na spotkanie! Chce, żebyśmy wpadli dziś po południu. Podał adres. Jest bardzo dobrze! Jest wybitnie wręcz!

-- Tak szybko? -- zdziwiła się Nika. -- Przecież dopiero to wysłaliśmy...

Net poczuł nagle zimny pot na plecach. Przeczytał dwa razy nagłówek maila i oznajmił cicho:

-- Odpisał pięć minut temu.

-- Ma inaczej ustawiony zegar -- podsunął Felix.

-- Na pewno nie zamieszał z godziną wysłania maila. Jego mail z odpowiedzią był już na moim kompie, kiedy nasz się słał. Dwie sekundy przetrzymał go antywirus.

-- Chcesz powiedzieć, że opracował też wzór na przewidywanie, kiedy przyjdzie mail i jakiej będzie treści? -- zapytała Nika.

-- Nic już nie wiem. Może teraz sprawdził, że mu na konto wpłynęła kasa. -- Net nachylił się nad ekranem. -- Znam ten adres... To na Wspólnej. Byłem tam tydzień temu!

-- Poznałeś go? Jak wygląda?

-- Tego nie pamiętam. Ale tam byłem! Czyli poprzedni pomysł z fikcyjną loterią nie był taki głupi. Chociaż pilot nie zadziałał.

Gapili się w ekran. Felix westchnął.

-- I tak przecież tam pójdziemy -- powiedział. -- Ale najpierw

musimy odzyskać holoprojektory.

* * *

Cedynia po raz pierwszy, odkąd go znali, wydawał się podenerwowany. Zerkał na zegarek, nie przerywając

monotonnego czytania opisu sytuacji ekonomicznej Polski w roku 1939. Jego nastrój w pewnym stopniu udzielał się uczniom. Podejrzewali, że coś się szykuje, ale nie byli pewni co. Nagle rozległ się dzwonek, ale inny niż zwykle, bo przerywany.

Zaskoczeni uczniowie spojrzeli na zegarki. Minęła dopiero połowa lekcji. Historyk zamknął podręcznik.

-- Wreszcie -- westchnął i wstał. -- Droga klaso, to jest niezapowiedziany i niespodziewany alarm przeciwpożarowy. Ustawcie się teraz równo. Tornistry zostają. Zaraz wyprowadzę was do najbliższego wyjścia ewakuacyjnego.

338

-- Przecież to ćwiczenia -- zbagatelizował Lucjan, zajęty oglądaniem filmu na komórce. -- Zaczekamy sobie tutaj, aż się skończą.

Nauczyciel otworzył drzwi i do środka wdarł się kłąb dymu. Lucjan natychmiast spoważniał i schowałtelefon. Chwycił za rękę Aurelię i ruszył z nią do wyjścia. Reszta uczniów szybciej lub wolniej poszła w jego ślady. Wiktor wyjął komórkę, wstukał numer „112" i wybiegł z sali. Felix, Net i Nika wymknęli sięrównież, zostawiając zdezorientowanego historyka samego. Na korytarzu panował chaos. Wszyscy biegli w kierunku schodów, niekoniecznie tych najbliższych, więc co chwila ktoś się z kimś zderzał. Dziewczyny piszczały, dym gęstniał i nie było mowy o spokojnym schodzeniu klasami. Przyjaciele szli wolno w kierunku przeciwnym niż większość uczniów. Felix zajrzał do jednej z sal i dał znak, żeby weszli do środka.

Dym wypełniał wnętrze i wciąż gęstniał.

-- Nie pachnie prawdziwie -- ocenił cicho Felix.

Zamknął drzwi i otworzył okno, żeby przewietrzyć. Wtedy zobaczył ruch w rogu sali. Zza ostatniej ławki wyłonił się Marcel z plecakiem w ręku. Zmierzył zamarłych przyjaciół wrogim spojrzeniem.

-- Co ty wyprawiasz? -- Nika pierwsza odzyskała głos. -- To nie twoje.

-- A skąd wiesz? -- Podniósł plecak i przyjrzał mu się. Plecak był różowy i miał naszyte białe serduszka. Marcel zmarszczył brwi i wbił tępe spojrzenie w podłogę. Nie wymyślił sensowej odpowiedzi, więc wycelował w przyjaciół palec. -- Jak komuś powiecie...

-- Nie powiemy, jak się stąd wyniesiesz -- odparł twardo Felix. -- Ale to zostaw -- dodał, widząc, że tamten zamierza wyjść z plecakiem.

Marcel warknął coś niewyraźnie i rzucił plecakiem o ścianę. W jego spojrzeniu, gdy ich mijał, była wyraźna groźba. Zatrzasnął drzwi, aż z futryny posypał się tynk.

-- Uff... -- Net oparł się o ławkę. -- Stres w stresie na stresie.

339

-- On już nam nic nie zrobi -- odparła Nika. -- Wie, że się go nie boimy.

-- A nie boimy się?...

-- Wystarczy, że on tak myśli. -- Felix patrzył na zegarek. -- Jeszcze minuta.

Tupot kroków i nawoływania na' korytarzu powoli cichły. Wreszcie Felix uchylił drzwi, wyjrzał i dał znak, by wyszli. Dym wypełniał korytarz, ograniczając widoczność do kilku metrów. Na podłodze walały sięporzucone książki, długopisy, dostrzegli nawet telefon komórkowy.

-- Ktoś tu chyba przesadził -- zauważyła Nika.

-- Cały ten certyfikat jakości jeszcze nam bokiem wyjdzie -- przyznał Felix.

-- Ze wskazaniem na mundurki -- dodał Net.

Przynajmniej dym nie gryzł w oczy. W zapachu przypominał

mgłę, jeśli mgła może mieć zapach.

Zeszli na parter. Tu również nie było żywej duszy. Dotarli do drzwi sekretariatu. Nie dość, że nie były zamknięte, to jeszcze w zamku tkwił zaklinowany klucz wraz z pękiem innych. Wślizgnęli się do środka, a Felix otworzył gabinet kluczem uniwersalnym.

Przed szkołą powstało spore zamieszanie. Według planu klasy powinny ustawić się w dwuszeregu, jedna za drugą, ale żadne wysiłki nauczycieli nie pomagały i w efekcie w parku przed szkołą kłębił się bezładny zziębnięty tłum. Budynek szkoły wyglądał, jakby w środku naprawdę szalał pożar. Przez nieliczne otwarte okna oraz przez kominy wentylacyjne wydobywał się szary dym.

-- Czy nauczyciele sprawdzili stan swoich klas? -- zapytał głośno Stokrotka.

-- Nie da się -- odparła stojąca najbliżej pani Jola. -- Część poszła do kawiarni, a część do sklepu. Chcąsię ogrzać.

340

-- To nie ułatwia -- mruknął dyrektor ze złością, po czym powiedział do inspektora -- możemy chyba uznać na potrzeby testu, że ostatni byli ostatnimi.

Inspektor Ronald Szus rozejrzał się. Nie było sposobu, by policzyć uczniów. Część rzucała się śnieżkami ze zmarzniętego śniegu, inni przytupywali, jeszcze inni zniknęli w okolicznych kawiarniach i sklepach.

-- Dobrze -- orzekł wreszcie i spojrzał na stoper. -- Dwie minuty i czterdzieści osiem sekund. -- Wpisałwynik do clipboardu. -- Niezaliczone.

-- Jak to niezaliczone?! -- Dyrektor aż podskoczył. -- To chyba niezły czas?

-- Norma mówi, że ewakuacja ma być przeprowadzona w czasie między trzy a pięć minut. Dwie minuty i czterdzieści osiem sekund to mniej niż trzy minuty.

-- Ale to chyba dobrze, że zrobiliśmy to szybciej -- zauważyła pani Jola.

-- Nie jestem od oceniania, co jest dobre, a co złe. -- Inspektor zapiął kurtkę puchową pod szyję. -- Norma jest normą.

-- Ktoś się pomylił, jak to pisał. Powinno być chyba „Nie więcej niż trzy do pięciu minut".

-- Następnym razem zostawimy zamknięte jedno skrzydło drzwi -- powiedział ze złością fizyk. -- To spowolni ewakuację.

-- Zimno! -- krzyczeli uczniowie.

-- Czy możemy już wracać? -- zapytała Konstancja. Trzęsła się z zimna, a na czole miała wielki plaster, przez co nie wyglądała tak groźnie jak zwykle.

-- Norma na przewietrzanie szkoły po teście to godzina i trzynaście minut -- oznajmił inspektor. -- Nikt nie może wejść do szkoły, zanim nie zostanie przewietrzona.

-- Skoro nikt nie może wejść do środka, to kto ją przewietrzy? -- zapytał Czwartek.

-- Hm... -- Inspektor Szus zaczął wertować papiery.

341

-- Zimno! -- dobiegało ze wszystkich stron.

-- Trzeba było nie zakładać mini -- mruknął pod nosem Eftep, ale sam również się trząsł.

-- Dym miał być nieszkodliwy -- zauważył Czwartek. -- Lepiej więc wejdźmy do szkoły, bo się nam dzieciaki poprzeziębiają.

-- Normy mówią... -- zaczął inspektor.

-- Wszyscy do środka! -- przerwał mu Czwartek. -- Koniec alarmu.

-- OK. -- Dyrektor machnął ręką. -- Wracamy do środka. Już po wszystkim.

Wtedy w głębi ulicy pojawił się pierwszy wóz straży pożarnej.

Przyjaciele wydobyli kamerę oraz wszystkie cztery rzutniki, w tym jeden, który się zaklinował pod ciężkąkanapą, i już mieli wychodzić. W ostatniej chwili cofnęli się do gabinetu, usłyszeli bowiem zbliżające siękroki i ożywioną dyskusję.

-- Idą tu! -- syknął Felix.

Z dwoma rzutnikami w rękach przeskoczył oparcie skórzanej kanapy, Net wsunął się za odsuniętą zasłonę, a Nika dała nura pod biurko. Chwilę później Stokrotka przekroczył próg gabinetu. Towarzyszył mu wysoki strażak w rozpiętej kurtce i wielkim żółtym hełmie.

-- Otrzymaliśmy około pięćdziesięciu zgłoszeń o pożarze w szkole -- powiedział z wyraźną naganą w głosie.

-- Przecież to był tylko test -- odparł załamanym głosem dyrektor. -- Nie powinni dzwonić...

-- Nie wiedzieli, że to test -- wyjaśnił cierpliwie strażak. -- Tego rodzaju ćwiczenia trzeba z nami konsultować. Stłuczono też kilka szybek w alarmach ściennych. Trzeba będzie zresetować system i wymienić szkła.

-- Oczywiście. -- Stokrotka chusteczką wycierał pot z czoła. -- Tyle problemów z tym certyfikatem... Pewnie jestem cały siwy. Co ja mówię....

342

-- Wracam do remizy. -- Strażak odwrócił się do drzwi. -- Jestem w połowie partii Monopolu. Mam nadzieję, że mi nie przestawili pionków... Niech pan nie przeprowadza więcej takich próbnych alarmów bez porozumienia z nami.

-- To się nigdy więcej nie powtórzy -- zapewnił go dyrektor.

I w tym właśnie momencie rozległ się kolejny alarm, wygrywany przyciskiem dzwonka przez portiera. Do gabinetu z nową intensywnością zaczął napływać dym.

-- To nie ja -- jęknął dyrektor. Mężczyźni spojrzeli na siebie i wybiegli.

-- Teraz! -- zarządził Felix, gdy kroki ucichły. Przyjaciele wyszli z ukrycia i wyjrzeli na korytarz. Dym był dwa razy gęstszy niż poprzednio.

-- Teraz już wierci w nosie -- zauważył Net.

-- Chyba tym razem to my przesadziliśmy -- przyznała Nika. -- Jeszcze się okaże, że ktoś ma astmęalbo uczulenie.

Felix odstawił rzutniki i otworzył dwa najbliższe okna. Do środka napłynęło nieco świeżego powietrza. Ruszyli na strych. Mijali narzekających uczniów, uczestniczących w ewakuacji ze słabszym niż poprzednio entuzjazmem. Zdaje się, że wizja przerwanych lekcji

przegrywała z perspektywą ponownego marznięcia na dworze.

«

Dym był gęstszy niż poprzednio. Przyjaciele kilka razy zatrzymali się po drodze, by otworzyć kolejne okna. Robiło się chłodniej, ale powietrze stawało się przejrzystsze.

Gdy wracali, Nika zauważyła Zosię, wychodzącą chyłkiem z toalety na pierwszym piętrze.

-- Zaczekajcie... -- Weszła do toalety. Wróciła po kilku sekundach i oznajmiła ponuro -- w koszu jest butelka...

-- I uważasz, że powinniśmy z tym coś zrobić? -- zapytał Net. -- Pomóc Myszy? Naprawdę córka Teresa z ciebie!

-- Skończmy z naszymi problemami, a potem zaczniemy naprawiać świat -- poparł go Felix. -- Za dużo się dzieje.

343

Z dymu wyłoniła się sprzątaczka, pani Pumpernikiel, więc szybko zeszli na parter, żeby się nie tłumaczyć. Otwarte przed chwilą okna częściowo ratowały sytuację, ale końca korytarza i tak nie było widać.

-- Już nie musimy iść naokoło. -- Felix wskazał główne drzwi.

Mieli już wyjść, gdy Net zatrzymał się z dłonią na klamce wrót

wejściowych. Odwrócił się i spojrzał na przyjaciół.

-- Wiecie co? -- powiedział z uśmiechem. -- Fajnie znów działać razem.

-- Powinniśmy działać razem -- skwapliwie przytaknął Felix.

-- Wtedy wszystko się nam uda -- dodała Nika.

Wpadli sobie w ramiona i wyściskali się tak mocno, by wynagrodzić sobie ostatnie ciężkie dni.

-- Ulżyło mi -- przyznał Net.

-- Zdecydowanie -- zgodził się Felix. -- Wyjdźmy na powietrze.

Pchnęli ciężkie drzwi, wyszli na schody i... zatrzymali się. Wpatrywała się w nich połowa zmarzniętych uczniów szkoły.

-- Ostatni uratowani z pożaru. -- Inspektor wcisnął przycisk stopera. -- Tym razem trzy minuty i dwadzieścia dwie sekundy. Poprawiliście się. Zaliczone.

* * *

Dyrektor, zły i zziębnięty, wrócił do gabinetu. Roztarł ręce i sięgnął do intercomu, żeby poprosić paniąHelenkę o herbatę, ale w tej chwili intercom zabrzęczał sam. Dyrektor wcisnął przycisk.

-- Tak, kochanieńka?

-- Pani Pumpernikiel do pana.

-- Proś, proś, a przy okazji zaparz herbatę.

Drzwi otworzyły się i wyraźnie wzburzona sprzątaczka wkroczyła do gabinetu. Wraz z nią do środka dostała się nowa porcja dymu.

-- Panie dyrektorze! -- zawołała od progu. -- Mam złoczenicę! Odkryłam jej zamiary na gorącym

uczynku.

-- O czym pani mówi, pani Aldono? -- dyrektor spojrzał na nią z lekkim rozdrażnieniem.

344

-- Zabrałam to Nice Mickiewicz chwilę po popełnieniu wypicia. -- Sprzątaczka triumfalnie uniosła pustą butelkę. -- W toalecie na pierwszym piętrze wypróżniła całą butelkę.

-- Widziałem ją przed szkołą podczas ewakuacji. -- Dyrektor wstał. -- Nie wyglądała na pijaną. Jest pani pewna, że wypiła całą butelkę?

-- Ściślej twierdząc, wyjęłam ją z kosza na śmiecie -- przyznała pani Pumpernikiel. -- Ale to logistyczne, że ją wypiła, bo butelka jest pusta.

-- Czyli nie widziała pani, jak pije?

-- Spowodował mną dym. Inaczej bym widziała.

-- Ta butelka tak naprawdę nie istnieje, droga pani Aldono. -- Dyrektor wyjął jej z dłoni butelkę i wrzucił do kosza na papiery. -- To tylko zbłąkane piksele, które udają butelkę. -- Chwycił zaskoczonąsprzątaczkę za łokieć i delikatnie skierował do drzwi. -- To uboczny efekt komputeryzacji. Musimy to przetrwać. Jak zobaczy pani pędzącego korytarzem konia, to proszę się nie przejmować. To się zdarza.

-- Ale zejść mu z drogi?

-- Na wszelki wypadek proszę zejść, ale tak, żeby wyglądało, że schodzi pani niechcący. Zbłąkane piksele nie mogą wyczuć, że się ich boimy.

* * *

Gdy wszyscy wracali do klas, obok Felixa pojawił się znienacka Wincenty. ,

-- I jak? -- zapytał konspiracyjnym szeptem. -- Co wykombinowałeś?

-- Będą... -- Felix usiłował sobie przypomnieć, co wczoraj powiedział mu Net. -- Będą sprawdzaćwypoziomowanie gniazdek elektrycznych z dokładnością do... nie pamiętam.

-- Trochę trudne technicznie -- skrzywił się Wincenty. -- Jak niby można to przekręcić. Przecieżgniazdka są wmurowane.

345

-- Luzujesz śrubkę, która jest pośrodku kontaktu, przekręcasz go nieco i dokręcasz śrubę. -- Felix uśmiechnął się do niego. -- Proste.

Zauważył przy okazji, że Wincenty miał wpiętą w kołnierz białą diodę.

-- O czym gadacie? -- zainteresował się Net, doganiając ich.

Felix spojrzał na Wincentego, a ten skinął głową z aprobatą.

-- Jest taka mała... pfff... inicjatywa -- zaczął Felix.

-- Nie teraz -- powstrzymał go Wincenty. -- Za dużo tu postronnych.

Wmieszał się w tłum.

-- O co chodzi? -- zapytał podejrzliwie Net.

-- O przerost formy nad treścią. Wytłumaczę ci to przy okazji.

Nagle zatrzymali się, widząc innych uczniów zawracających

w ich stronę.

-- Lekcje odwołane! -- krzyknął ktoś z głębi tłumu. Odpowiedział mu okrzyk radości ponad stu gardeł.

* * *

W pokoju nauczycielskim panowało nerwowe oczekiwanie. Nie udało się całkowicie przewietrzyć szkoły, więc w powietrzu wciąż unosiła się szara mgiełka, a jednocześnie było zimno. Dyrektor, zupełnie nie w swoim stylu, spóźniał się już dziesięć minut. Cedynia spał, co w sumie nikogo nie dziwiło. Butler wyjadałpokruszone resztki herbatników wprost z kieszeni i czytał książkę Kuchnia kre-olska - nie tak znowu obrzydliwa. Konstancja siedziała sztywno z założonymi rękoma. Na czole miała przylepiony spory plaster, który i tak nie przykrywał całego wielkiego fioletowego siniaka. Spod zsuniętych na czubek nosa sklejonych scotchem okularów obserwowała resztę grona pedagogicznego, a szczególnie Cyryla Borkowskiego. Wuefista nie zwracał na nią uwagi. Miętosił w muskularnej dłoni antystresa - woreczek wypełniony małymi plastikowymi kuleczkami, które irytująco zgrzytały o siebie. Antystres chyba nie działał, bo nauczyciel rzucał wokoło nerwowe spojrzenia i nieświadomie przytupywał. W tym rzucaniu spojrzeń wtórowała mu

346

chemiczka, pani Wiesława Czartoryska, zwana przez uczniów Probówką.

-- Daję mu pięć minut -- oznajmiła niespodziewanie. -- Potem idę do domu.

-- Może po niego pójdę? -- pani Bąk, zwana Ekierką, wstała i zaczęła nerwowo krążyć po pokoju.

-- Daj mu czas, Cecylio -- powstrzymał ją Czwartek. -- Pewnie przygotowuje materiały związane z certyfikatem, o których mamy rozmawiać. Musi to wydrukować.

-- Dopiero od kilku dni ma komputer, więc jeszcze się uczy -- mruknął pobłażliwie przechadzający się wokół stołów Eftep. Ręce założył z tyłu i starał się wzbudzać szacunek. -- To potrwa, bo wiedzęinformatyczną zgłębia się latami.

Pani Jola, wychowawczyni drugiej „a", rozmawiała z anglistką Christiną. Obie uśmiechały się i wyglądały, jakby spóźnienie dyrektora zupełnie ich nie dotyczyło. Reszta nauczycieli siedziała przy ustawionych w wyspę stołach. Obracali w rękach długopisy, przeglądali notatki. Otoczeni przez szafy, regały z segregatorami i dziennikami trwali w zniecierpliwieniu.

Na korytarzu rozległy się kroki. Po chwili dyrektor magister inżynier Juliusz Stokrotka wtoczył się do pokoju nauczycielskiego jak chmura burzowa. Probówka miała zamiar wspomnieć coś o punktualności, ale mina dyrektora skutecznie ją od tego odwiodła. Wu-efista przestał miętosić antystresa. Dyrektor bez słowa usiadł na szczycie stołu i zaczął przeglądać plik papierów, który przyniósł ze sobą. Pani Bąk zerwała się od stołu i z ekspresu przelewowego nalała do kubka kawę. Dolała mleka, wsypała trzy łyżki cukru i podsunęła Stokrotce.

-- Dziękuję, Cecylio. -- Dyrektor siorbnął trzy łyki i dopiero wtedy nieco się rozluźnił. -- Możemy zaczynać.

-- Jak się sprawuje system monitoringu? -- zapytała geograficz-ka. -- Kiedy poznamy nazwisko dziewczyny, która popijała w szkolnej toalecie?

347

r

chemiczka, pani Wiesława Czartoryska, zwana przez uczniów Probówką.

-- Daję mu pięć minut -- oznajmiła niespodziewanie. -- Potem idę do domu.

-- Może po niego pójdę? -- pani Bąk, zwana Ekierką, wstała i zaczęła nerwowo krążyć po pokoju.

-- Daj mu czas, Cecylio -- powstrzymał ją Czwartek. -- Pewnie przygotowuje materiały związane z certyfikatem, o których mamy rozmawiać. Musi to wydrukować.

-- Dopiero od kilku dni ma komputer, więc jeszcze się uczy -- mruknął pobłażliwie przechadzający się wokół stołów Eftep. Ręce założył z tyłu i starał się wzbudzać szacunek. -- To potrwa, bo wiedzęinformatyczną zgłębia się latami.

Pani Jola, wychowawczyni drugiej „a", rozmawiała z anglistką Christiną. Obie uśmiechały się i wyglądały, jakby spóźnienie dyrektora zupełnie ich nie dotyczyło. Reszta nauczycieli siedziała przy ustawionych w wyspę stołach. Obracali w rękach długopisy, przeglądali notatki. Otoczeni przez szafy, regały z segregatorami i dziennikami trwali w zniecierpliwieniu.

Na korytarzu rozległy się kroki. Po chwili dyrektor magister inżynier Juliusz Stokrotka wtoczył się do pokoju nauczycielskiego jak chmura burzowa. Probówka miała zamiar wspomnieć coś o punktualności, ale mina dyrektora skutecznie ją od tego odwiodła. Wu-efista przestał miętosić antystresa. Dyrektor bez słowa usiadł na szczycie stołu i zaczął przeglądać plik papierów, który przyniósł ze sobą. Pani Bąk zerwała się od stołu i z ekspresu przelewowego nalała do kubka kawę. Dolała mleka, wsypała trzy łyżki cukru i

podsunęła Stokrotce.

-- Dziękuję, Cecylio. -- Dyrektor siorbnął trzy łyki i dopiero wtedy nieco się rozluźnił. -- Możemy zaczynać.

-- Jak się sprawuje system monitoringu? -- zapytała geograficz-ka. -- Kiedy poznamy nazwisko dziewczyny, która popijała w szkolnej toalecie?

347

-- Ta sprawa jest już załatwiona -- odparł dyrektor, nie podnosząc wzroku znad papierów -- To byłfałszywy alarm. Ona piła soczek.

-- Ze sfermentowanych winogron? -- zażartował pan Czwartek.

-- Pokażesz nam nagranie? -- zapytała pani Czartoryska.

-- Plik z nagraniem uległ uszkodzeniu.

-- Spróbuję go odzyskać -- zaproponował Eftep. -- Czytałem ostatnio artykuł w prasie fachowej. Co było przyczyną uszkodzenia?

-- Zbłąkane piksele. -- Dyrektor spojrzał na niego ze zniecierpliwieniem.

-- Zbłąkane? ... -- Informatyk uniósł brwi. -- Ach tak! Zbłąkane piksele. Jasne, jasne... Tak, czasem są z nimi kłopoty.

Usiadł za stołem i zamilkł z ponurą miną.

Dyrektor przewrócił kilka papierów.

-- Nasz stały problem... -- westchnął.

-- Marcel? -- domyślił się Czwartek.

Dyrektor skinął głową.

-- Praktycznie ze wszystkich przedmiotów ma jedynki, a ze sprawowania naganne -- dodał. -- Jeśli czegoś z tym nie zrobimy, będziemy się męczyć z tym kretynem kolejny rok.

-- Z geografii poprawił się na dostateczny z pięcioma minusami

-- wycedziła geograficzka. -- Ale pragnę zaznaczyć, że zrobiłam to z wielką przykrością. Z dziewięciu pytań, które wylosował, znał odpowiedź tylko na jedno. Wiedział, jakie miasto jest stolicą Polski.

-- Robi postępy -- zażartował fizyk.

-- Trafił za trzecim razem.

-- Apeluję do was. -- Stokrotka oparł się o blat. -- Zróbmy wszystko, żeby pozbyć się tego ciężaru.

-- Wziąłbym go na obóz karny, toby się zmienił -- rzucił pan Borkowski. -- Ma potencjał. Jako jeden z nielicznych dotarł do mety biegu na tysiąc metrów i nie zemdlał.

-- Ma potencjał kryminalny -- sprostowała zimno Konstancja.

-- Poza tym nie sądzę, żeby program nauczania przewidywał bieg na tysiąc metrów korytarzami szkoły.

348

-- Te mięczaki nie chciały biegać po mrozie, koleżanko szanowna.

-- Jesteś pewien, kolego szanowny, że program przewiduje ten bieg w styczniu?

-- We wrześniu nie został przeprowadzony. Teraz nadrabiam.

-- Uderzyły mnie drzwi pchnięte przez jednego z uczniów. -- Konstancja poprawiła plaster na czole.

-- Wtargnęłaś na tor, droga koleżanko.

-- Już nie „Szanowna"? Kto to zrobił?

-- Przez solidarność z zawodnikiem nie zdradzę jego tożsamości.

-- Teraz najważniejsza sprawa -- wszedł im w słowo dyrektor

-- certyfikat jakości.

-- Czy on naprawdę jest nam niezbędny? -- zapytał Czwartek.

-- Przebrnąłem przez ledwie niewielką część wytycznych. Każdego dnia będziemy musieli poświęcićco najmniej kwadrans na wypełnianie wielu dokumentów, których nikt potem nie będzie czytał.

-- Z komisją przyznającą certyfikaty nie można dyskutować. Oni po prostu przysłali listęwytycznych, które musimy spełnić, żeby dostać ten certyfikat.

-- Kiedy podasz je wszystkie? Rzucasz nam po kilka na każdym spotkaniu. Czy prawda jest aż tak straszna?

Stokrotka spojrzał na niego poważnie.

-- Rosną koszty utrzymania szkoły, a czesnego teraz nie możemy podnieść. Wynajmujemy sale na wszelakiego rodzaju kursy, ale i to nie wystarcza. Jeśli zdobędziemy certyfikat, więcej zamożnych ludzi przyśle do nas swoje dzieci i wzrosną wpływy. Dopiero wtedy będzie można pomyśleć o podwyżce czesnego.

-- Czy nie ma innego sposobu na zwiększenie zainteresowania naszą szkołą? -- nalegał Czwartek. -- Wiele wymagań komisji wydaje się bezsensowne. Z hallu zniknęły fotele. Były bardzo wygodne. Co to ma wspólnego z jakością nauczania?

Stokrotka wydął wargi i zastanowił się.

-- Chodzi o prestiż -- powiedział wreszcie. -- Więcej rodziców przyśle tu dzieci, bo łatwiej nam zaufają. Zaufają nam, jak otrzyma-

349

my certyfikat. A otrzymamy certyfikat, jak będziemy spełniać normy. Fotele ich nie spełniały.

-- Ponad trzydzieścioro uczniów dostaje stypendia naukowe -- wtrącił Eftep. -- Nie lepiej najpierw z tego zrezygnować?

-- Akurat takie stypendia są bardzo potrzebne -- odparł Czwartek. -- To doskonała motywacja do nauki.

-- Lepiej byłoby te pieniądze... przeznaczyć na premie dla najlepszych nauczycieli -- zaproponowałinformatyk. -- Albo na podwyżki pensji. Wtedy wzrosłaby nasza motywacja, żeby dobrze uczyć.

-- Niektórych uczniów bez tego w ogóle nie byłoby stać na naszą szkołę.

-- Rodzice, zanim poślą dzieci do szkoły, czytają rankingi -- dodał Stokrotka. -- Jednym z parametrów jest liczba absolwentów, którzy dostali się do dobrych liceów. Bez systemu stypendiów liczba ta spadnie.

Cyryl Borkowski wstał i oparł się pięściami o blat.

-- Bijemy pianę, panowie -- oznajmił.

-- Zapomniałeś o paniach -- wtrąciła Christina.

-- Panie nie biły piany. Dyrektorze, przejdźmy do rzeczy. -- Wu-efista usiadł. -- O siódmej jest mecz.

-- Jaki mecz?

-- Ważny -- powiedział z naciskiem Cyryl.

-- Tak. -- Stokrotka poprawił papiery. -- Bardzo słusznie. Czas nas goni. Nie dyskutujmy już o sensie wprowadzania norm.

-- Bo już za nie zapłaciliśmy? -- zapytała domyślnie Konstancja.

Stokrotka spojrzał na nią, zamrugał i przełknął ślinę.

-- Formalnie rzecz biorąc... przelew został wysłany.

Przez pokój nauczycielski przeszedł szmer niezadowolenia.

-- Mecz -- przypomniał Cyryl.

-- To jest rada pedagogiczna -- zauważył fizyk.

-- Nagraj sobie ten mecz -- poradziła mu Christina. -- Ja jestem przeciw. W wielu angielskich szkołach są mundurki, ale u nas to się nie przyjmie.

350

-- Żeby go nagrać, musiałbym dotrzeć do domu. Głosujmy więc, byle szybko.

-- Wytłumaczysz nam, dlaczego bez porozumienia z nami zapłaciłeś agencji certyfikacyjnej?

-- Musiałem szybko podjąć decyzję -- tłumaczył się dyrektor. -- Powinniśmy mieć ten certyfikat jak najszybciej, zanim rodzice zadecydują, gdzie zapisywać dzieci. Już po fakcie, więc zostawmy temat. Dalej... autobusy szkolne. -- Przekładał dokumenty. Wreszcie znalazł. -- Ceny wzrosły dwukrotnie. Nic nie poradzę. Jeśli ktoś ma jakiś pomysł, z chęcią wysłucham. -- Odpowiedzią była cisza. -- Dalej... Segregacja śmieci na poziomie śmietniczek... Tym się zajmie pan Brudnica z panią Pumpernikiel. Jestem pewien, że ucieszy ich ten drobny wkład w ochronę środowiska. W sklepiku będziemy sprzedawać tylko jedzenie zatwierdzone przez kuratorium... Z resztą punktów sam sobie poradzę. Są pytania? Nie słyszę. Więc to by było na tyle, dziękuję. -- Wstał, wyrównując papiery w teczce. -- Jeszcze taki jeden malutki punkcik na koniec. Uczniowie będą wystawiać nauczycielom oceny semestralne. Miłego weekendu życzę!

Woreczek antystresa pękł, a dziesiątki plastikowych kulek potoczyły się po blacie. Ich grzechot zamieniłsię w cykanie, gdy zaczęły spadać na podłogę, a potem w cichy szmer, gdy wolno toczyły się po parkiecie. Jeśli Stokrotka miał zamiar wyjść pospiesznie, to nie udało mu się. Kilkanaście przerażonych, oburzonych lub zwyczajnie zdziwionych spojrzeń zatrzymało go w miejscu. Cedynia spał.

-- Jak to? -- Cyryl wypuścił spomiędzy palców pusty woreczek. -- Oni nas?

-- No, tak -- przytaknął Stokrotka. -- Wystawią nauczycielom takie same oceny, jakie wy im wystawiacie.

-- Będą się mścić -- przeraziła się pani Bąk.

-- Nie będę mógł okazywać im swojego autorytetu... --jęknął blady Eftep.

-- Autorytetu się nie okazuje -- zauważył pan Czwartek. -- Autorytet się ma albo nie.

351

-- Pojawią się wyrafinowane formy szantażu -- stwierdziła geograficzka. -- Jak uczeń nie będzie znałna przykład nazwisk ministrów Zimbabwe, to będzie miał argument, żebym mu nie stawiała pały.

-- Każesz im wkuwać na pamięć takie rzeczy? -- zdziwiła się Christina.

Konstancja zmierzyła ją zimnym spojrzeniem.

-- Jakoś trzeba ich zmusić do pracy -- odparła. -- Inaczej nie będą wiedzieli, co zrobić z wolnym czasem.

-- Nie sądzę, żeby tak niedojrzałe jednostki, z jakimi się stykam na co dzień -- oznajmiła Probówka -- były zdolne do obiektywnej oceny nas, dorosłych.

-- To nie podlega negocjacjom. -- Stokrotka spocił się i wytarł łysinę chustką. -- To warunek umowy, którą podpisaliśmy.

-- My? -- Konstancja spiorunowała go wzrokiem wzmocnionym przez soczewki okularów. -- Ty podpisałeś.

-- Żeby uniknąć takich dyskusji! -- Dyrektor machał rękoma. Rozglądał się po gronie pedagogicznym, szukając wsparcia. -- A co ty o tym sądzisz, Zenonie?

Oderwany od lektury kulinariów Butler spojrzał na dyrektora zza zatłuszczonych szkieł.

-- ... dżdżownic nie należy zanadto przypiekać... -- z rozpędu przeczytał na głos. Rozejrzał się po twarzach nauczycieli. Usiłował wyciągnąć z pamięci ostatnie kilka minut rozmowy. -- Co? Żeby uczniowie nas oceniali? Świetny pomysł! Może zdam.

-- To chyba jednak nie jest dobry pomysł. -- Pani Bąk załamała ręce. -- Nie mógłbyś nas ty oceniać, Juliuszu?

-- Jak się dowiedzą -- Eftep ukrył twarz w dłoniach -- to będzie koniec...

-- Nie dowiedzą się. -- Dyrektor ponownie zebrał papiery i ruszył do wyjścia. -- Po prostu na koniec semestru damy im nudną ankietkę, a jedną z pozycji będzie ocena nauczycieli. Miłego weekendu.

* * *

352

-- Byłem tu już -- powtórzył Net.

Stali przed starą kamienicą przy ulicy Wspólnej. Domofon nadal był nieczynny, ale drzwi nie były zamknięte. Wspięli się na trzecie piętro i stanęli przed pomalowanymi na czarno, masywnymi drzwiami.

-- Teraz go sobie przypominam. -- Net spojrzał na Nikę. -- Wątpiłaś we mnie i mówiłaś, że jadęschematem. Pamiętasz? Mówiłem, że statystyczna średnia genialnych matematyków to ponadpięćdzie-sięcioletni facet średniego wzrostu, z nadwagą, kiepską kondycją fizyczną i w okularach. Nie wierzyłaś. I co?

-- Może się przestraszyć -- stwierdziła Nika, jakby pytanie w ogóle nie padło. -- Rzadko po czajnik przychodzą trzy osoby.

-- Zapewniam cię, że on wie nawet, jaką masz grupę krwi.

-- Pamiętasz, o czym masz z nim rozmawiać? -- upewnił się Felix.

Net skinął głową. Uniósł dłoń, by zadzwonić, ale w tym momencie szczęknął zamek, a drzwi otworzyły się.

Stał w nich pięćdziesięcioletni, nieco zaniedbany mężczyzna z zaokrąglonym brzuszkiem. Miał na sobie jasnobrązowe sztruksowe spodnie i szarą kamizelkę nałożoną na nijaką koszulę.

-- Dzień dobry... -- zaczął Net i nie bardzo wiedział, co powiedzieć dalej. Rozpoznał mężczyznę. To był pierwszy lub jeden z pierwszych adresów, które sprawdził w sobotę. Facet odpowiedział wtedy „To znowu ty".

Gospodarz omiótł przyjaciół spojrzeniem zza okrągłych okularów w czarnych oprawkach i usunął się, bez słowa zapraszając ich do środka.

Niewielkie mieszkanie zastawione było kartonowymi pudłami, w większości nierozpakowanymi. Gospodarz nie wskazał, gdzie mają iść, ale naturalna, bo najmniej zagracona, droga prowadziła do salonu. Tu też zdążyły już rozpanoszyć się pudła, ale większa część przestrzeni była od nich wolna. Wielka kanapa zawalona była papie-rzyskami. Na wprost niej całą ścianę zajmował regał z segregatorami. Pod oknem stało stare biurko, również pokryte stertami papie-

353

rów. Pachniało kurzem i starością. Przy drzwiach, wciśnięte za mniejsze kartony, stało nierozpakowane pudło z telewizorem LCD.

-- No tak... -- mruknął Net.

Gospodarz wszedł do pokoju z kilkusekundowym opóźnieniem i zrobił to w dziwny sposób. Przyjaciele zwrócili na to uwagę, ale nie potrafili określić, co w tym było dziwnego. Gdy mijał drzwi, zerknął za siebie, jakby sprawdzał, czy nikt za nim nie idzie. Net zaczął żałować, że nie załatwili sprawy mailem. Wiedział oczywiście, że byłoby to bardzo trudne. Na Felixie Wielki Antycypator zrobił wrażenie człowieka z zaburzeniami psychicznymi, z jakąś nieokreśloną fobią. Nikę w tym człowieku coś bardzo, ale to bardzo niepokoiło, choć nie wiedziała, co to konkretnie jest. Podobnego uczucia doznawała czasem, kiedy budziła się rano i nie do końca wierzyła w to, że sen już się skończył.

-- Tak więc życzę powodzenia. -- Wielki Antycypator wskazał dłonią kanapę.

Przyjaciele, nie spuszczając z niego wzroku, wolno usiedli na brzeżku. Po części dlatego, że podświadomie chcieli ułatwić sobie ewentualną ucieczkę. Również żeby nie pognieść papierów. Gospodarz usiadł na krześle obrotowym przy biurku i wbił wzrok w gości. Zapadło kłopotliwe milczenie.

-- Szkoda, że nie mogę pomóc -- odezwał się wreszcie. -- Wiem, że nie o niego chodzi.

-- Nie chodzi o czajnik... -- Net sięgnął do plecaka i wyciągnął zeszyt.

-- To dobry czajnik. Mam nadzieję, że się wam przyda.

Net spojrzał na niego zaskoczony, ale wolno otworzył zeszyt na stronie ze wzorem.

-- Chcielibyśmy jednak prosić pana o pomoc w dopracowaniu wzoru. Czajnik to tylko pretekst. W kilku miejscach... -- zaczął przerzucać kartki. -- Mam pewne luki w wiedzy i nie mogę...

-- Nie znam się również na astronautyce.

354

Przyjaciele czuli, że rozmowa przebiega w bardzo dziwny sposób, ale nie potrafili określić, na czym właściwie polega owa dziwność. Net się zaciął, więc Felix przejął trud prowadzenia tej osobliwej konwersacji:

-- Na orbicie okołoziemskiej znajduje się rakieta. Wystartowała prawie trzy tygodnie temu, ale jej orbita jest niestabilna i rakieta wkrótce spadnie. Kolega -- wskazał Neta -- ma pewne zdolności matematyczne. Opracował wzór na obliczenie współrzędnych miejsca katastrofy. Zostały tylko dwa dni.

-- Szczęście to bardzo względne pojęcie. Jak już wspomniałem, nie jestem matematykiem.

Felix zmarszczył brwi. Nie pamiętał, żeby gospodarz mówił coś takiego. Postanowił jednak udawać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku.

-- Chyba nie wygrywa pan na loteriach dzięki szczęściu, tylko dzięki umiejętnościom? -- zapytał.

-- Statystyka jest nauką, która mnie nie dotyczy -- odparł mężczyzna. -- Kilka innych zasad również. Nie ma w tym wielkiej tajemnicy.

-- Statystycznie taka seria wygranych jest całkowicie niemożliwa -- upierał się Felix.

-- Nie chcemy poznawać pana tajemnicy -- wtrąciła Nika. -- Chcemy tylko, żeby pan zerknął na nasz wzór i pomógł go dopracować. Musimy wyliczyć, gdzie spadnie rakieta i zrobić coś, żeby tam wtedy nikogo nie było. Potem sobie pójdziemy.

-- Nie jestem genialnym matematykiem. -- Wolno pokręcił głową. -- Jestem anachronem. Urodziłem się w roku dwa tysiące trzydziestym piątym pod tramwajem w Alejach Jerozolimskich.

Przyjaciele wytrzeszczyli na niego oczy. Niczego nie rozumieli. Zawalone papierami, segregatorami i kartonami mieszkanie zaczynało ich przytłaczać.

-- Dwa tysiące trzydziesty piąty to przyszłość -- odezwał się wreszcie Felix.

355

-- Dla mnie to odległa przeszłość. Wybaczcie, że nie częstuję was herbatą. Jej przygotowanie trwa zbyt długo. Wobec naszej niekompa-tybilności trzy minuty to tyle, co wieczność. Cud, że rozmawiamy.

Znów zapadło milczenie. Przyjaciele byli już niemal pewni, że rozmawiają z wariatem. Mogli mieć tylko nadzieję, że niegroźnym.

-- Urodził się pan pod tramwajem? -- zapytała w końcu Nika.

-- Korek był na kilometr. Wiem, bo moje narodziny były bolesne i trwały prawie pół godziny. Z

punktu widzenia świadków wyglądało to tak, że idąc tyłem, wszedłem wprost pod ten tramwaj. Ja natomiast odczuwałem to jako powolne budzenie się na torach. Powoli zyskiwałem świadomość. Gdy tramwaj odjechał, wstałem i odszedłem, a dookoła nikt niczego nie pamiętał.

Felix, Net i Nika gapili się na mężczyznę. Nie zdziwiliby się bardziej, gdyby teraz zrobił fikołka. Pierwszy ocknął się Net.

-- Kiedyś kupiłem mamie na urodziny indyjski zegar -- powiedział wolno. -- Był ładny, w mosiężnej obudowie, taki do postawienia na biurko. Wprawdzie mama nie ma biurka, ale szczerze mówiąc, kupiłem go, bo był bardzo tani. Jak się potem okazało, miał poważną wadę - chodził do tyłu.

-- To faktycznie poważne utrudnienie -- przyznał Felix. Podobnie jak Net i Nika, miał ochotę wstać i wyjść stąd czym prędzej. Jednak nie zrobił tego. Był zbyt ciekawy, co tu się właściwie dzieje. Dopiero po chwili zrozumiał, co miał na myśli Net. Ze zdumieniem spojrzał na mężczyznę i otworzył usta, żeby zadaćpytanie, ale uprzedziła go Nika:

-- Czy chce pan powiedzieć, że pana życie wygląda jak puszczony od końca film?

Anachron skinął głową.

-- Można się przyzwyczaić. Jak do golenia w lustrze. Ach... za młodzi jesteście. Zapytajcie ojców. Kiedyś chodziłem tyłem, ale wzbudzałem sensację. Teraz przy ludziach udaję. Muszę tylko oglądać się za siebie, żeby się nie przewrócić. Myślą, że to tik nerwowy.

356

Też patrzą na mnie podejrzliwie, ale już nie jak na wariata. Dla mnie przeszłość i przyszłość są zamienione miejscami.

-- Jeżeli dla pana przyszłość jest przeszłością i odwrotnie -- zastanowił się Felix -- to jak my w ogóle możemy rozmawiać? Nie powinien pan pamiętać pytania, które zadaliśmy.

-- To działa tak samo w drugą stronę. Wszystko jest już postanowione. Wiem jednak, jaki jest cel waszej wizyty, bo opowiecie mi o tym przy wyjściu.

Gospodarz nagle wydał się czymś bardzo rozbawiony. Zachichotał, ale się powstrzymał, by nie parsknąćśmiechem głośniej.

-- A jeśli nie powiemy? -- zapytał Net. -- Jeśli po prostu wstaniemy i wyjdziemy bez słowa?

-- Wybacz, ale rozbawiło mnie to pytanie. Zaczyna mnie boleć lewy łokieć. To znaczy, że za kilka dni poślizgnę się na chodniku albo zaczepię o regał. Coś się stanie, żeby usprawiedliwić ten ból. Będzie siniaczek, a potem uderzenie. Mówię teraz oczywiście o waszej przeszłości. Uderzenie łokciem kilka dni temu jest nieuniknione. To samo działa w drugą stronę. Skoro pamiętam waszą przyszłość, nie zmienicie jej.

-- Przyszłość jest niezmienna? -- zapytał Felix.

-- Dla mnie pewne jest tylko to, że w dwa tysiące trzydziestym piątym Warszawa będzie istniała. W Alejach Jerozolimskich będą jeździły tramwaje, a ja wpadnę pod jeden z nich. Do tego czasu na Warszawęnie spadnie bomba atomowa ani meteoryt.

-- Byliśmy w Warszawie roku dwa tysiące sześćdziesiąt -- zauważył Felix. -- Miasto istniało*.

-- Nie pomożemy sobie nawzajem. Nie wiem, gdzie spadnie wasza rakieta. Nie interesowałem siętym. Wiem tylko, że nie uczyni ogromnych szkód.

-- Zna pan swoją przyszłość... -- powiedziała Nika -- czyli naszą przeszłość. Z gazet...

-- Czytam gazety. Też od tyłu. Z każdym słowem tracę wiedzę, jakbym zostawiał ją na papierze. Kiedyś zostawię na papierze ele-

* Te przygody Felixa, Neta i Niki zostały opisane w książce Felix, Net i Nika oraz Teoretycznie Możliwa Katastrofa.

357

Też patrzą na mnie podejrzliwie, ale już nie jak na wariata. Dla mnie przeszłość i przyszłość są zamienione miejscami.

-- Jeżeli dla pana przyszłość jest przeszłością i odwrotnie -- zastanowił się Felix -- to jak my w ogóle możemy rozmawiać? Nie powinien pan pamiętać pytania, które zadaliśmy.

-- To działa tak samo w drugą stronę. Wszystko jest już postanowione. Wiem jednak, jaki jest cel waszej wizyty, bo opowiecie mi o tym przy wyjściu.

Gospodarz nagle wydał się czymś bardzo rozbawiony. Zachichotał, ale się powstrzymał, by nie parsknąćśmiechem głośniej.

-- A jeśli nie powiemy? -- zapytał Net. -- Jeśli po prostu wstaniemy i wyjdziemy bez słowa?

-- Wybacz, ale rozbawiło mnie to pytanie. Zaczyna mnie boleć lewy łokieć. To znaczy, że za kilka dni poślizgnę się na chodniku albo zaczepię o regał. Coś się stanie, żeby usprawiedliwić ten ból. Będzie siniaczek, a potem uderzenie. Mówię teraz oczywiście o waszej przeszłości. Uderzenie łokciem kilka dni temu jest nieuniknione. To samo działa w drugą stronę. Skoro pamiętam waszą przyszłość, nie zmienicie jej.

-- Przyszłość jest niezmienna? -- zapytał Felix.

-- Dla mnie pewne jest tylko to, że w dwa tysiące trzydziestym piątym Warszawa będzie istniała. W Alejach Jerozolimskich będą jeździły tramwaje, a ja wpadnę pod jeden z nich. Do tego czasu na Warszawęnie spadnie bomba atomowa ani meteoryt.

-- Byliśmy w Warszawie roku dwa tysiące sześćdziesiąt -- zauważył Felix. -- Miasto istniało*.

-- Nie pomożemy sobie nawzajem. Nie wiem, gdzie spadnie wasza rakieta. Nie interesowałem się

tym. Wiem tylko, że nie uczyni ogromnych szkód.

-- Zna pan swoją przyszłość... -- powiedziała Nika -- czyli naszą przeszłość. Z gazet...

-- Czytam gazety. Też od tyłu. Z każdym słowem tracę wiedzę, jakbym zostawiał ją na papierze. Kiedyś zostawię na papierze ele-

* Te przygody Felixa, Neta i Niki zostały opisane w książce Felix, Net i Nika oraz Teoretycznie Możliwa Katastrofa.

357

mentarza moją umiejętność czytania. Znam waszą przeszłość, a swoją przyszłość w ogólnym zarysie, ale nie wiem nic o tym, co ja sam będę robił. Myślałem o tym, żeby w dwa tysiące pierwszym polecieć do Nowego Jorku i obejrzeć na własne oczy zamach na World Trade Center. Nie mogę mu zapobiec, bo już sięwydarzył, ale mogę go zobaczyć.

-- Pan mówi... od tyłu. To bardzo trudne.

-- Nie trudniejsze niż nauczyć się obcego języka. Zresztą umiałem to od momentu narodzin. Zacznęzapominać za jakieś czterdzieści pięć lat. Młodnieję przecież. Boję się momentu, kiedy poznam moich rodziców. A potem znów ich zapomnę, bo zdziecinnieję.

Nika spojrzała na anachrona. Przyglądał się przyjaciołom zza grubych szkieł. Wydał się jej bardzo nieszczęśliwym człowiekiem.

-- Pamięć jest zawodna, ale jedno jest pewne -- z tylnej kieszeni wyjął portfel, a z niego dowód osobisty. -- Mam przed sobą ponad pięćdziesiąt lat życia. Nic tego nie zmieni. Umrę w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym roku w Lublinie. Wszystko odwrotnie. Mówię też od tyłu, ale to nie jest trudne.

-- Jeśli rakieta nie spadnie na duże miasto, to nie będzie wielkiej sensacji, ale i tak może kogoś zabić -- powiedział Felix. -- Naprawdę nic pan nie pamięta?

Mężczyzna westchnął głęboko. Wstał i tyłem wyszedł z pokoju. Wrócił po chwili, również tyłem, z tekturowym pudłem w dłoniach.

-- Wasz czajnik.

Przyjaciele wstali. Zrozumieli, że to koniec rozmowy. Net wziął pudło i wyszli bez słowa. „Do widzenia" wydawało im się jak najbardziej nieadekwatnym sformułowaniem. Zeszli na parter i milcząc, wyszli w zimową noc.

358

13. „112"

W sobotę, przed planowanym wieczorem filmowym, Nika wpadła najpierw do Neta. Mieli razem pojechać do Felixa.

-- Rozkurcz się -- poradził jej od progu Net. -- Mam misję. Pilnuję prateściowej.

-- A gdzie reszta? -- Nika zawiesiła kurtkę na wieszaku.

-- Z bratosiostrą na jakimś badaniu czy szczepieniu... -- Wzruszył ramionami. -- To potrwa jeszcze z pół godziny.

Staruszka zaparkowała swój wózek przy schodach i cierpliwie dziergała czarne rajstopki. Dwie czarne czapeczki, czarne kap-ciuszki i czarne rękawiczki były już gotowe.

-- Napije się pani herbaty? -- zapytała po angielsku Nika.

Staruszka, nie przerywając pracy, pokiwała głową.

Nika zaparzyła trzy kubki herbaty, jeden przestudziła i zaniosła prateściowej, Kobieta wzięła kubek, nie patrząc na dziewczynę i zaczęła pić drobnymi łykami.

359

-- Jak twój czajnik? -- zapytał Net, gdy przysiedli na kanapie w jego pokoju. Komputery były wyłączone, otaczała ich nienaturalna dla Neta cisza.

-- Za szybko gotuje wodę -- odparła dziewczyna. -- Ledwo zdążę wyciągnąć kubek z szafki i nasypaćherbatę. Myślałam sobie wczoraj wieczorem o anachronie...

-- Ja też. Nie co dzień... Słyszałaś? -- Nadstawił ucha.

-- Coś jakby się przewróciło. *

Wstali i wyjrzeli z pokoju. Wózek stał na środku salonu. Pra-teściowa siedziała w nim z opuszczoną głową. Przewrócony kubek leżał na dywanie.

-- Pani prateściowo... -- powiedział ostrożnie Net. -- Excuse me, lady...

Staruszka nie poruszyła się. Przyjaciele spojrzeli na siebie. Net przełknął ślinę.

-- Może ma uczulenie na herbatę? Albo na porcelanę.

Ostrożnie podeszli do wózka. Przyjrzeli się prateściowej z bliska.

Net szturchnął ją palcem i cofnął się, jakby się bał, że kobieta go ugryzie. Zero reakcji. Szturchnął mocniej. Wreszcie chwycił za ramię i potrząsnął. Głowa staruszki przechyliła się, a ręka zwisła bezwładnie obok koła wózka.

-- Ona nie żyje! -- Złapał się za głowę. -- Zabiliśmy ją!

-- Dzwoń na pogotowie! -- poleciła Nika.

-- Nie mam pojęcia, jaki jest numer pogotowia w Australii!

-- Jesteśmy w Polsce! Dzwoń na „112"!

-- A jak mi każą robić usta-usta?

-- Dzwoń natychmiast!

Net podbiegł do telefonu kuchennego. Chwycił słuchawkę i próbował wstukać numer, ale telefon wyprysnął mu z rąk.

-- Ty to zrób! -- Podniósł słuchawkę i podbiegł do Niki. Przy okazji wyrwał kabel z gniazdka. -- Nie, czekaj. Sprawdźmy najpierw. Zobacz, czy oddycha. Masz lusterko?

360

Nika pobiegła do łazienki. Net kręcił się na środku korytarza. Wreszcie pobiegł do kuchni, z szuflady wyciągnął wielki nóż. Wrócił biegiem i podetknął ostrze pod usta

-- Co ty wyprawiasz?! -- krzyknęła Nika.

-- Nie oddycha... -- Upuścił nóż na ziemię. -- Mamusiu boska, zabiliśmy ją... -- Zasłonił usta dłonią. Podniósł nóż i na wszelki wypadek zaczął wycierać z niego odciski palców. -- Tu nawet nie ma gdzie zakopać ciała. Wykrywaczami metalu przeczeszą ogród i wykryją wózek...

-- Co ty wygadujesz?

-- Tak mi się jakoś...

-- Dzwoń z komórki!

Net wyciągnął z kieszeni telefon i wystukał „112".

-- Mamy tu bardzo starszą panią! -- wykrzyknął, gdy usłyszał operatorkę. -- Ona pewnie sama z siebie tak... To się zdarza bardzo starszym paniom... Ten nóż to potem... ale wytarłem odciski palców... Tak, dobrze, już się uspokajam. Spokojny jestem. Bardzo spokojny. Co?... Co robi? -- Net poczuł, że Nika go szturcha. Spojrzał na prateściową. -- Robi na drutach -- powiedział i zamarł w totalnym osłupieniu. Po dłuższej chwili milczenia powiedział zupełnie innym głosem -- nie było tematu.

Rozłączył się i przytrzymał się Niki, żeby nie upaść. Prateściowa spokojnie dziergała na drutach.

-- Spała tylko...

* * *

Tata Felixa pojechał do Instytutu, a mama szukała pracy, więc dom był pusty. To czyniło atmosferęzdecydowanie swobodniejszą, głównie jeśli chodzi o słuchanie głośnej muzyki i ilość pochłanianych chipsów. Zbliżała się dopiero czternasta, a tradycyjny wieczór filmowy, jak sama nazwa wskazuje, powinien się rozpocząć po zmierzchu. Siedzieli więc przy zapalonym kominku w salonie i pogryzali orzeszki, chipsy, chrupki i parę innych niezdrowych rzeczy, które pogryza się przy takich okazjach. Przed

nimi leżała rozłożo-

361

gr

na plansza do „Osadników", ale gra nie bardzo im szła. Nie potrafili zapomnieć o wiszących nad nimi problemach. Po kilku kolejkach zaczęli rozmawiać o wczorajszej wizycie u anachrona.

-- Słuchałem waszej rozmowy -- wtrącił się w pewnym momencie Manfred. -- Sprawdziłem ją teżpuszczoną od tyłu.

-- Nagrywałeś nas? -- zapytała Nika z pretensją w głosie.

-- W moim przypadku zapamiętywanie rozmowy to tyle, co nagrywanie. Dopiero po jakimś czasie przeprowadzam kompresję. Najpierw obniżam jakość dźwięku, zeby zmniejszyć plik, a jak plik nie jest szczególnie ważny, to zapisuję słowa w pliku tekstowym. Tej rozmowy nie zamierzam kompresować.

-- OK. Po co puszczałeś ją od tyłu?

-- Chciałem zobaczyć, jak to wyglądało z punktu widzenia anachrona i co z tej rozmowy wynikało dla niego. Otóż wynikało dokładnie to samo. Porównałem kilkaset innych rozmów, które mam w pamięci, tylko ta jedna ma sens w obie strony.

-- Puszczona od tyłu? -- zdziwił się Net. -- Tego się nie da zrozumieć.

-- Nie potrafiłbyś tego zrozumieć, nie będąc anachronem. Zamieniłem więc tylko kolejnośćwypowiedzi. Twoje „Dzień dobry" jest na samym końcu.

-- A litery w wyrazach?

-- Nie o to chodzi -- wtrącił Felix. -- Chodzi o kolejność wypowiadanych myśli, a nie o składnię.

-- Niemcy na przykład zapisują liczby od końca, czyli nie „Tysiąc sto dwadzieścia osiem", tylko „Osiem, dwadzieścia, sto i tysiąc". Jedno jest pewne. Rozmowa ma sens również w drugą stronę.

-- Możesz nam to puścić?

-- Się robi!

Wysłuchali kilkuminutowego, przemontowanego nagrania.

-- Brzmi dziwnie -- przyznał Net.

-- Ale ma sens -- dodał Felix.

362

-- To dziwnie brzmi, ale faktycznie jest rozmową -- przyznała Nika. -- Akcenty wypowiedzi się nie

zgadzają -- dodała, a po namyśle sprecyzowała -- nasze akcenty się nie zgadzają, ale jego dopiero teraz nie brzmią dziwnie.

-- A gdybyśmy poszli do niego jeszcze raz, po upadku rakiety, i powiedzieli mu o tym, żeby zapamiętał -- zastanowił się Net. -- A potem, znaczy przedtem, poszli jeszcze raz i zapytali...

-- Nie zrobimy tego -- powiedział Felix. -- Facet by to pamiętał.

-- Zaplątałem się trochę...

-- Wygląda to tak: dwa pociągi zatrzymały się obok siebie w środku pola. On był w jednym, my w drugim. Porozmawialiśmy przez okno, a potem pociągi odjechały w przeciwnych kierunkach. Nasze drogi więcej się nie przetną. Nie mamy już nic wspólnego z Wielkim Antycypatorem.

Net spojrzał na swój zeszyt z obliczeniami i westchnął.

-- Cała praca w porcelanę...

-- Mnie też nie lepiej poszło -- przyznał Felix. -- Zbierzmy, co wiemy, i podejdźmy do tego z innej strony.

-- Lepiej pożyczmy jakiś film na odstresowanie się -- powiedział Net. -- Wtedy mózg lepiej pracuje...

-- Do wieczoru filmowego jeszcze trochę czasu -- zauważyła Nika. -- Dopiero druga.

-- Ale pożyczyć już byśmy mogli...

-- Musimy opisać wszystko, co wiemy, i wysłać maila do naukowców z Instytutu -- oświadczył Felix. -- Tylko nie wiem, jak to zrobić, żeby nas potem nikt nie wytropił.

-- To akurat nie jest problem -- zbagatelizował Net. -- Ustalmy tylko, co wiemy.

-- Nie pamiętam, kiedy... -- Felix zawiesił głos.

-- Kiedy strzeliłeś focha -- uprzejmie podpowiedział Net.

-- Obaj strzeliliście focha jeszcze przed zeszłą środą -- powiedziała Nika. -- Wtedy mieliśmy tęrocznicę, a twój tata przyjechał wyremontowanym samochodem. Ale TO już trwało wcześniej.

363

-- A ty to niby nie strzeliłaś focha? -- obruszył się Net.

Nika udała, że patrzy w inną stronę.

-- Zresztą, ma nie być wielkiej katastrofy -- dodał Net.

-- To, że nie spadnie nam na głowę, nie znaczy, że nie spadnie nikomu -- poprawiła go Nika. -- Nieważne, na kogo spadnie. Ważne, że może na kogoś spaść.

-- Trochę jednak mnie cieszy, że nie na nas.

-- Straciliśmy ponad tydzień -- zauważył ponuro Felix. -- Starczy. Posłuchajcie.

Opowiedział o wyprawie z Golemem Golemem, o ziarenkach wbitych w cyberszpaka, o swojej dramatycznej wyprawie, podczas której odkrył gniazdo kolcobotów, i o nieudanych badaniach mikro-botów. Wreszcie o tym, że większa część znaleziska mu uciekła.

-- Mój stary pracuje nad rozkodowaniem trzeciego sygnału z rakiety -- zwięźle streścił Net. Reszta, czyli poszukiwania zwieńczone odnalezieniem anachrona, nie wymagały wyjaśnień.

-- Trzeciego sygnału? -- zainteresował się Felix.

-- Oprócz hymnu i szumu nadaje jeszcze jeden sygnał. Cyfrowy.

-- Mój pracuje nad sposobem rozwalenia rakiety. Okazuje się, że trafienie w nią jest możliwe -

-- Wiem, ale powstaną odłamki, które będą jeszcze gorsze.

Felix spojrzał gdzieś w bok i zamyślił się.

-- Trzeci sygnał, mówisz?...

-- Prawdopodobnie przeznaczony dla kogoś na Ziemi -- sprecyzował Net.

-- Prosty nadajnik radiowy może mieć antenę zrobioną z kawałka drutu -- powiedział Felix. -- Ten emitujący szumy też nie musi być wymyślny, ale sygnał cyfrowy trzeciego nadajnika to już poważniejsza sprawa. Musi mieć solidną antenę zewnętrzną o dużej mocy i źródło zasilania.

-- Więc rakieta nie była zwykłą rurą wypełnioną gazem? -- zapytała Nika.

364

-- Wygląda na to, że nie. Poza komputerem sterującym lotem musi tam być kilkanaście kilogramów sprzętu i spory akumulator. Można by policzyć, jakiej pojemności musi być, ale to chyba nie jest aż tak istotne. Jest duży, więc nie mógł się tam znaleźć przypadkiem.

-- Może działa na baterie słoneczne? -- podsunął Net.

-- To jeszcze bardziej skomplikowane. Powinniśmy zobaczyć zdjęcie rakiety.

-- Manfred?... -- zapytał Net.

-- Nic się nie zmieniło w tej sprawie -- odparł program z laptopa. -- Vidoktor nie chce dać tych zdjęć, bo to wojskowe materiały. Cywilne satelity nie potrafią zrobić takiego zdjęcia.

Felix potarł skronie.

-- Stoimy w miejscu -- powiedział. -- Wyślijmy tego maila do Instytutu. Przynajmniej to możemy

zrobić.

Net skinął głową, przysunął do siebie laptopa i z pomocą przyjaciół streścił, co wiedzą o sprawie. Nie było to imponujące streszczenie, tym bardziej że niektóre fakty musieli pominąć.

-- Teraz zamieszamy trochę -- powiedział Net. -- Jeśli ktoś będzie próbował wyśledzić trasę maila, to zgubi trop gdzieś w Nowej Zelandii.

-- Mogę to załatwić w bardzo prosty sposób -- zaoferował się Manfred.

-- Dzięki, ale sam to zrobię. Zależy mi na utrzymaniu formy.

Z głośnika dobiegł dźwięk przypuszczalnie wirtualnego wzruszania ramionami.

Net zamarł z palcami nad-klawiaturą i nerwowo nimi potarł. Spojrzał na Felixa i zapytał:

-- Jaki tam jest adres?

-- Ogólny to wiem, ale do konkretnej osoby...

-- Ogólny to ja też znam.

-- Hm... -- Felix podrapał się w głowę.

365

-- Wygląda na to, że nie. Poza komputerem sterującym lotem musi tam być kilkanaście kilogramów sprzętu i spory akumulator. Można by policzyć, jakiej pojemności musi być, ale to chyba nie jest aż tak istotne. Jest duży, więc nie mógł się tam znaleźć przypadkiem.

-- Może działa na baterie słoneczne? -- podsunął Net.

-- To jeszcze bardziej skomplikowane. Powinniśmy zobaczyć zdjęcie rakiety.

-- Manfred?... -- zapytał Net.

-- Nic się nie zmieniło w tej sprawie -- odparł program z laptopa. -- Vidoktor nie chce dać tych zdjęć, bo to wojskowe materiały. Cywilne satelity nie potrafią zrobić takiego zdjęcia.

Felix potarł skronie.

-- Stoimy w miejscu -- powiedział. -- Wyślijmy tego maila do Instytutu. Przynajmniej to możemy zrobić.

Net skinął głową, przysunął do siebie laptopa i z pomocą przyjaciół streścił, co wiedzą o sprawie. Nie było to imponujące streszczenie, tym bardziej że niektóre fakty musieli pominąć.

-- Teraz zamieszamy trochę -- powiedział Net. -- Jeśli ktoś będzie próbował wyśledzić trasę maila, to zgubi trop gdzieś w Nowej Zelandii.

-- Mogę to załatwić w bardzo prosty sposób -- zaoferował się Manfred.

-- Dzięki, ale sam to zrobię. Zależy mi na utrzymaniu formy.

Z głośnika dobiegł dźwięk przypuszczalnie wirtualnego wzruszania ramionami.

Net zamarł z palcami nad- klawiaturą i nerwowo nimi potarł. Spojrzał na Felixa i zapytał:

-- Jaki tam jest adres?

-- Ogólny to wiem, ale do konkretnej osoby...

-- Ogólny to ja też znam.

-- Hm... -- Felix podrapał się w głowę.

365

-- Lepiej to wysłać do Ministerstwa Spraw Specjalnych -- powiedziała Nika. -- Sam mówiłeś, że w Instytucie siedzą naukowcy, a nie tajni agenci.

Net wpisał adres „mss.gov.pl", poczekał, aż się wczyta, i oznajmił:

-- Mają tu adres mailowy dla „anonimowych informatorów". Już to widzę!

-- Myślisz, że minister nas pamięta? -- zapytała Nika. -- Dał nam przecież odznaczenia*.

-- Tajne odznaczenia -- sprecyzował Net. -- Wyprze się znajomości. Co najwyżej sumienie go ruszy i użyje wpływów, żeby lepiej nas traktowali w pierdlu.

Nika uśmiechnęła się, mimo że sytuacja nie była śmieszna.

-- Wyślij przez Nową Zelandię -- przypomniał Felix.

-- Tak... -- Net skrzywił się. -- Wszedłem na tę stronę bezpośrednio, niezabezpieczonym łączem. Zarejestrowali to.

-- Mogę pomóc -- powtórzył Manfred.

-- Dzięki bardzo, ale już mówiłem.

-- Na czym właściwie polega problem? -- zapytał Felix.

-- Sądzę, że zarejestrowali IP, z którego wszedłem na ich stronę. Jak zaraz dostaną maila, to zapewne odpowiedni program zacznie szperać i węszyć po ostatnich wejściach... Konkretnie to ciebie namierzą, bo przez twój router się łączę.

-- Jak się połączyłeś? Jest zabezpieczony.

-- Taaak. Zabezpieczony. -- Net myślał chwilę. -- Nie ma bata. Trzeba zaczekać. Trzy godziny powinny

wystarczyć. Tak daleko wstecz nie powinni sprawdzać.

-- Ale jak się połączyłeś? -- nalegał Felix. -- Zmieniłem hasło i ustawiłem wszystkie zabezpieczenia, jakie się dało.

Net spojrzał na niego. Uśmiechnął się szeroko i uroczo. Nie odpowiedział.

-- Gilbert nagrywał imprezę na video -- przypomniała sobie nagle Nika. -- Na pewno nagrał start rakiety.

Felix pokiwał głową i sięgnął po telefon.

* Felix, Net i Nika dostali odznaczenie od Ministra Spraw Specjalnych Jakuba Roznera w książce Felix, Net i Nika oraz Gang Niewidzialnych Ludzi.

366

-- Nie dzwoń do niego -- powstrzymał go Net. -- Ktoś sobie może skojarzyć, że...

-- Przecież chodzimy do jednej klasy. Normalne, że rozmawiamy.

-- Może mieć telefon na podsłuchu.

-- Ostatnio rozmawiałeś z nim przez komunikator -- przypomniał Felix. -- Też mógł być na podsłuchu. Jeżeli faceci w czerni zechcą się o nas czegoś dowiedzieć, to i tak się dowiedzą. Byli w szkole, więc wiedzą, gdzie spędzaliśmy sylwestra. Jeśli do tej pory nas nie zatrzymali, to znaczy, że nie widzątakiej potrzeby. Na razie. -- Schował jednak telefon i dodał po chwili namysłu -- jeżeli się dowiedzą, że interesujemy się startem rakiety, to mogą pomyśleć, że mamy coś na sumieniu.

-- Jeśli poprosimy Gilberta o nagranie, a telefon jest na podsłuchu, to się dowiedzą -- przyznała Nika.

-- Moglibyśmy go poprosić osobiście, ale dopiero w poniedziałek.

-- Sądzicie, że jemu możemy ufać? -- zapytał Net. -- W końcu to rakieta jego starego lata nam nad głowami.

-- Są trzy możliwości -- powiedział Felix. -- Pierwsza, że Gilbert i jego tata zaplanowali to wszystko, albo pracują na czyjeś zlecenie. Sylwester był tylko pretekstem, żeby nas wrobić w całą sprawę. Druga możliwość zakłada, że Gilbert nie wie o zamiarach swojego ojca; trzecia, że obaj są czyści, a nadajnik do rakiety doinstalo-wał ktoś inny. I ten sam ktoś odpalił rakietę.

-- Tata Gilberta nie wygląda na zbyt rozgarniętego -- zauważył Net.

-- Jego syn również -- dodała Nika. -- Szczerze mówiąc, to nie podejrzewam ich o zdolności do takiego przedsięwzięcia. Zresztą to mało prawdopodobne - jest wielka afera, a nikt się jeszcze do nas nie zgłosił z pretensją. Gdyby mieli nas wrobić, to już byśmy byli wrobieni.

Felix zamyślił się tak, że nawet przestał gryźć orzeszki.

-- Mówiłeś, że czym zajmuje się teraz twój tata? -- Spojrzał na Neta.

367

-- Pracuje nad rozkodowaniem jakiegoś sygnału... A co?

-- Czy twoim wzorem można policzyć, kiedy rakieta przelatuje nad Warszawą?

-- To banalnie proste. -- Net wklepał kilka komend i na ekranie wyskoczyła tabelka.

-- Pokaż wtorek... Manfred, sprawdź, o której był zachód słońca we wtorek.

-- O piętnastej pięćdziesiąt jeden.

-- Rakieta przeleciała siedem minut wcześniej -- zauważył Net. -- I co z tego wynika?

-- Sprawdziłem dziś rano pewną rzecz -- powiedział Felix. -- Pozostałe mikroboty wyniosłem w szklanym pudełku na pełne słońce. Nie poruszyły się, a otwierać się bałem, żeby jednak nie nawiały. Więc słońce nie wystarcza, żeby je ożywić. We wtorek, przed wizytą u szewca nawiały mi dokładnie wszystkie, które miałem ze sobą. To była mniej więcej ta godzina. Przy okazji... -- Felix wyjął z kieszeni i podał Nice sznurówki. -- Może ci się przydadzą.

-- Rakieta przeleciała wcześniej -- przypomniał Net.

-- Siedem minut. Więc Warszawa wciąż była w zasięgu jej nadajnika. Zresztą, byłem tam nieco przed zachodem. Słońce chowało się za budynki... Kiedy będzie najbliższy przelot?

-- Za... kwadrans.

-- Sprawdźmy.

Narzucili kurtki i wyszli przed dom. Jaskrawe słońce odbite od resztek śniegu zmuszało do zmrużenia oczu. Caban też wyszedł i teraz przyglądał się im badawczo. Felix zerknął na zegarek - zostało trzynaście minut. Wyjął z kieszeni szklane pudełko i postawił je na brzegu chodnika. Przyjaciele wbili w nie wzrok. Nic się nie działo. Cztery czarne w tym świetle ziarenka leżały nieruchomo.

-- Co to jest? -- Nika wskazała ogródek. W kilku miejscach usypane były kopczyki ze zmarzniętej ziemi.

-- Kręt -- wyjaśnił Felix.

-- Chyba kret.

368

-- Kręt. Nawiał nam taki mały robot i ryje w ogródku.

-- Prowadzicie dom bardzo nieprzyjazny dla robotów, skoro uciekają -- zauważył Net.

Felix nie skomentował tego.

-- Może dom zasłania. -- Schylił się po pudełko i umieścił je na otwartej dłoni.

-- Lipa -- ocenił po minucie Net. -- Wtedy pewnie wiatr ci je wywiał.

Ledwo jednak to powiedział, ziarenka podskoczyły i zaczęły pozornie bezładnie wirować w zamkniętej przestrzeni. Z wrażenia Felix prawie wypuścił pudełko.

-- Ja cię! -- wykrzyknął Net. -- Miałeś rację! Piach sterowany satelitarnie.

Przyjaciele przysunęli twarze do pudełka. Caban też skupił psi wzrok, ale po chwili uznał, że ludzie robiącoś mało interesującego, i wybrał się na obchód ogrodu. Mikroboty wirowały tak szybko, że widać było jedynie rozmazane kształty. Po kilku minutach Felixowi zmarzła wreszcie dłoń. Odstawił pudełko na chodnik. Mijały minuty, a mikroboty ani myślały przestać. Net pierwszy się wzdrygnął i zapiął kurtkę pod szyję.

-- Chłodno, nie?...

-- Życie naukowca nie jest łatwe -- odparł Felix. -- Kiedy dokładnie przeleciała nad nami?

Net zerknął na zegarek.

-- Dwie minuty temu.

-- Zaczęły szaleć sześć minut przed przelotem rakiety. Jeżeli dom nie zasłoni sygnału, to za cztery minuty powinny się uspokoić.

Po pięciu minutach mikroboty ani myślały przestać. Przyjaciele przytupywali już z zimna.

-- Chyba nikt ich nie ukradnie, co? -- wyszczękał Net.

Felix kiwnął głową i cała trójka z ulgą wróciła do ciepłego domu.

369

-- Nie włączyłem stopera -- przypomniał sobie Felix. -- Ale to już coś. Pierwszy poważny dowód łączący kolcoboty z odpaleniem rakiety.

-- Współpraca się jednak opłaca. -- Net rozcierał skostniałe dłonie. -- I nawet się rymuje.

-- Zrobię herbatę -- powiedziała Nika. -- Jakoś nie mam ochoty na nic zimnego.

Usiedli w kuchni i po chwili grzali dłonie o gorące kubki.

-- Jaki film pożyczymy? -- zapytał Net.

-- Może Armageddon? -- zaproponował Felix. -- Albo Deep Impact?

-- Poważnie pytam. Chciałbym się nastawić psychicznie. Mała przerwa dla mózgu na wieczór. Ucieszyłby się...

-- Przerwa trwała już za długo. -- Felix wstał i wyszedł przed dom. Po chwili wrócił ze szklanym pudełkiem, w którym wciąż szalały mikroboty. -- Minęło prawie piętnaście minut. Czyli sygnał z rakiety nie jest im potrzebny do działania. On je tylko obudził.

Postawił pudełko na stole i nakrył metalową miską. Tym razem pamiętał, żeby włączyć stoper. Zasłoniłokno i co kilka chwil zerkał przez małą szczelinę między miską a blatem. Po niecałych czterech minutach trzy mikroboty opadły i przestały się ruszać. Czwarty dołączył do nich kilka sekund później. Wystarczyło jednak, że Felix zdjął miskę, a znów się ożywiły. Rozproszone przez zasłony resztki światła były więc dośćsilne.

-- Podejrzewam, że jak poleżą dłużej, to się im skasuje pamięć

-- powiedział Net. -- Kiedy je przetrzymałeś kilka dni w ciemnicy, to się skasowała, a teraz dostały nowy program z nadajnika rakiety.

-- W jaki sposób go odebrały, jeżeli miały skasowaną pamięć? -- zapytał Felix.

-- Są dwa główne rodzaje pamięci elektronicznej -- odparł Net.

-- Ulotna i nieulotna. Ulotna ulega skasowaniu po odłączeniu zasilania. Jak wyłączysz komputer, to stracisz wszystko, czego nie zdążyłeś zapisać na dysku. Te małe śmietki muszą mieć podstawowe

370

funkcje zapisane w pamięci ROM, ale daje się im programować jakiś rodzaj pamięci RAM. Pewnie zasilany kondensatorem, który starcza na krótko.

-- Chmara, której używał Manfred, mogła leżeć miesiącami w skrzyni i nic się nie kasowało -- wtrąciła Nika.

-- Pewnie miniroboty były dość duże i mogły mieć pamięć EEPROM, albo raczej Flash EEPROM, która -

-- Nieważne. -- Nika uniosła dłonie. -- Nie było pytania.

Felix wstał, oparł się o parapet i wyjrzał przez okno.

-- Chyba właśnie odkryłem, dlaczego rakieta spada -- powiedział. -- Dodatkowy sprzęt zwiększył jej wagę. Silnikowi nie starczyło mocy, żeby wynieść rakietę na odpowiednią wysokość i nadać jej pierwsząprędkość kosmiczną.

-- Co to jest pierwsza prędkość kosmiczna? -- chciała wiedzieć Nika.

-- To prędkość, z jaką musi się poruszać satelita, żeby nie spadł na ziemię. Nie pamiętam dokładnie, ale to trochę poniżej ośmiu kilometrów na sekundę.

-- Dokładnie siedem i dziewięćdziesiąt jeden setnych -- podpowiedział Manfred. -- Jeśli liczyć przy powierzchni Ziemi.

-- Wszystko, co się porusza wolniej, spada -- ciągnął Felix. -- Im większa prędkość, tym wyższa orbita.

-- Gdy satelita osiągnie jedenaście koma dziewiętnaście kilometrów na sekundę, odleci w kosmos -- znów wtrącił Manfred.

-- Dziękuję. To druga prędkość kosmiczna. Nie ma to teraz znaczenia. Chodzi o to, że rakieta była za ciężka i paliwo skończyło się, zanim osiągnęła pierwszą prędkość kosmiczną. Była za ciężka zaledwie o kilka, może kilkanaście kilogramów. Gdyby nie ten dodatkowy ładunek, spokojnie by sobie krążyła.

-- To znaczy, że tata Gilberta nie wiedział o ładunku -- zauważył Net.

-- I że nie planował startu -- dodała Nika.

371

-- Musimy zdobyć zdjęcie rakiety. -- Felix znów wyciągnął telefon i wybrał numer Gilberta. -- Jeśli faceci w czerni podsłuchują, to trudno. Sądzę, że mimo wszystko jesteśmy po tej samej stronie. -- Zaczekał, aż Gilbert się odezwie. -- Cześć, tu Felix. Nie przeszkadzam?... Czekaj, przełączę na speakera. -- Wcisnął jeden z przycisków i położył telefon na stole. -- Teraz wszyscy cię słyszymy

-- Miałem do was dzwonić -- powiedział Gilbert. -- Bo też uważam, że musimy się spotkać.

Głos zniekształcony przez mały głośniczek telefonu wydawał się pozbawiony energii.

-- Mamy do ciebie małą prośbę -- powiedział Felix.

-- Nie przez telefon. Spotkajmy się.

-- Ale ty mieszkasz na mega za... -- Net zawiesił głos. -- Za miastem mieszkasz.

-- Jestem na zakupach z mamą. Możemy się spotkać w centrum handlowym. Na food courcie jest dużo ludzi. Hamburger też może być na podsłuchu, ale prawdopodobieństwo jest mniejsze.

Ustalili, o które centrum handlowe chodzi, i umówili się za pół godziny.

-- Głos miał jakiś niewyraźny -- zauważyła Nika. -- Czuje się odpowiedzialny za to, co się dzieje. Ciekawe, to nie w jego stylu.

-- Przekonamy się. -- Felix narzucał już kurtkę.

* * *

Przyjechali przed czasem, ale Gilbert już na nich czekał. Faktycznie sprawiał wrażenie przybitego, co zdarzyło się chyba pierwszy raz, odkąd się poznali. Kupili po małej coli i ruszyli za Gilbertem do upatrzonego przez niego stolika. Kilka razy już prawie siadali, po czym Gilbert zmieniał decyzję i szedłdalej. Wreszcie usiedli na samym środku sali, gdzie był największy ruch.

-- Tu jest bezpieczniej -- powiedział konspiracyjnym tonem.

-- Zadzwoniliśmy, bo chcemy pożyczyć nagranie z sylwestra -- powiedział Felix. -- Skopiujemy i oddamy.

-- Zabrali kasetę.

372

-- Kto?

Przyjaciele spojrzeli na niego z przejęciem. Gilbert rozejrzał się i wyszeptał:

-- Kręcili się po okolicy od początku roku. Kilka dni temu stopniał śnieg, no i zobaczyli z helikoptera osmalenie na betonie. Jak się przyjrzałem z okna na strychu, to widać wyraźnie smugi od silnika rakietowego.

-- Trzeba było rozpalić tam ognisko ze starych liści -- powiedział Net.

-- Też o tym pomyślałem, ale dopiero po ich wizycie. Ten śnieg topniał tak po kryjomu, że mnie zaskoczył. Ojca wzięli na przesłuchanie. Ucieszył się. To chyba zezłościło tych agentów, bo starali sięwyglądać groźnie.

-- Kiedy to było? -- zapytał Felix.

-- Wczoraj. Na początku to było nawet zabawne. Na początku, czyli dwa tygodnie temu. Przychodzili, pytali, przeczesywali las. Potem się pogorszyło. W nocy jakieś zwierzęta biegają wokółdomu. Rozwaliły siatkę w paru miejscach. To było ciekawe przez jeden lub dwa wieczory. Teraz już nie jest.

-- To nie zwierzęta. To roboty. One odpaliły tę rakietę, nie my. Nie wiemy jak, ale to one. Wyglądająjak stalowe koła od samochodu z grubymi kolcami na obwodzie. Te kolce zostawiają w śniegu ślady jakby małych dzików.

-- Możliwe. Też mi się coś zdawało, że są metalowe.

-- Umiałbyś narysować tę rakietę?

Gilbert skinął głową i rozłożył serwetkę. Felix wyciągnął z kieszeni pióro, ale w ostatniej chwili cofnąłrękę.

-- Nie masz długopisu? -- zapytał Neta.

-- Znowu zaczynasz z tym piórem? -- Net zaczął grzebać w plecaku.

-- Nie zaczynam, tylko nigdy nie skończyłem -- wyjaśnił lekko urażony Felix. -- Pióro wymaga specjalnego traktowania.

373

Gilbert nie miał talentu plastycznego, więc należało wziąć poprawkę na to, że rysunek będzie bardzo uproszczony Rakieta była prosta, jak czasem rysuje się rakiety w dziecinnych komiksach. Rura na wysokości trzech metrów zwężała się po łuku do dosyć ostrego czubka. Na dole miała kanciaste stateczniki.

Felix przyjrzał się krytycznie dziełu.

-- A antena? -- zapytał.

-- To był krótki kawałek drutu na samym czubku. -- Gilbert pokazał dwoma palcami rozmiar. -- Z dziesięć centymetrów.

Dorysował mikrokreseczkę w odpowiedniej skali.

-- Może pocieszy cię to, że chyba wiemy, dlaczego rakieta nie weszła na stabilną orbitę -- powiedziałFelix. -- Ma dobre czterdzieści kilo nadwagi. Ktoś coś do niej przyczepił. *

-- Chodzi o te nadajniki? Tak, wiem. Pytali o to. Ojciec powiedział, że sam je zrobił. Chyba trochę siępopisywał.

-- Przed agentami specjalnymi?! -- wykrzyknął Net.

-- Byli pod wrażeniem.

Felix ukrył twarz w dłoniach.

-- Czy on jest nienormalny? -- zapytał głucho.

-- Podejrzewam to od wczesnego dzieciństwa.

-- No to masz teraz dowód -- powiedział Net. -- Przecież go wsadzą!

-- Jak pójdzie siedzieć, to będę miał niezły lans. Syn kryminalisty. Robi wrażenie.

-- Ty mówisz poważnie? -- zapytała Nika.

-- Nie tam. W polskim prawie nie ma paragrafu na wystrzelenie rakiety kosmicznej -- wyjaśniłGilbert. -- Jest coś o zagrożeniu dla samolotów, ale się pod to nie łapiemy. Dopiero jak rakieta spadnie i kogoś walnie, to będę się lansował ojcem kryminalistą. No ale jak ktoś coś doczepił, to chyba jest sabotażi nie nasza wina.

-- Tylko że tego nie udowodnisz -- odparł Felix -- bo rakieta nie przetrwa upadku. Nie będzie

dowodu.

374

-- Trudno. -- Gilbert dopił colę i wstał. -- Więc jest jeszcze szansa na lans. Muszę lecieć. Dzięki za info o przeciążeniu. Tata się ucieszy, że wszystko dobrze policzył.

-- Psychol -- podsumował Net, gdy ich kolega się oddalił.

-- To poza -- zdiagnozowała Nika.

-- No nie wiem...

-- Ja też nie wiem. Ja mam nadzieję. Chociaż... skoro mieszka w domu, w którym nawet bez tego wszystkiego można by kręcić horror...

Dopiero teraz zobaczyli, że Gilbert podszedł do stojącej dziesięć metrów od nich kobiety. To była pani Kurtacz w staroświeckim płaszczu. Trzymała w dłoni rączkę wypchanej zakupami torby na kółkach. Pomachała do przyjaciół. Odruchowo się ukłonili.

-- Ona tam cały czas stała -- szepnął Net. -- Kątem oka ją widziałem. Myślałem, że to filar... Niezła rodzinka.

Pomachali na pożegnanie i czym prędzej się zmyli, w obawie, żeby mama Gilberta nie podeszła pokonwersować.

-- Szkoda, że się nie pogodziliśmy dwa dni wcześniej -- zauważyła Nika. -- Wtedy byśmy wyprzedzili agentów i mieli to nagranie.

-- Wtedy agenci zainteresowaliby się nami -- zaprzeczył Felix.

-- Chodźcie, wypożyczymy film.

* * *

Wysiedli z tramwaju przystanek wcześniej, żeby wstąpić do wypożyczalni. Zaczynało się już ściemniać.

-- Obserwatorium astronomiczne -- powiedział nagle Net. Widząc spojrzenia przyjaciół, wyjaśnił -- robią zdjęcia gwiazd, to czemu nie rakiety? Ktoś musiał wpaść na ten pomysł. Nudzą się tam przecież. Siedzą całymi nocami i nic się nie dzieje...

Usiadł na ławce pod wiatą przystanku i wyciągnął laptopa. Kilka osób oczekujących na tramwaj spojrzało na niego przelotnie.

-- Na stronie space4all.com robi się coraz większy śmietnik -- powiedział. -- Chyba nikt tego nie moderuje... Jest film ze startu!

375

-- Jak to możliwe? -- Felix przysiadł obok. -- Gilbert nagrał to na kasecie.

-- Zobaczmy... -- Net wcisnął „Play".

Filmik był bardzo złej jakości i nie pochodził z kamery Gilberta. Zdaje się, że kręcono go z lasu, zza ogrodzenia domu państwa Kur-taczów. W ogóle trudno było się zorientować, co przedstawia, bo obraz był rozmyty i cały czas się trząsł. W tle dwójka ludzi wymieniała się szeptanymi komentarzami. Film wczytywał się bardzo wolno. Co chwilę się zatrzymywał i trzeba było czekać, aż się zbuforuje dalszy ciąg. Wreszcie, gdy pod kadłubem zapalał się już płomień startującego silnika, transmisja siadła całkiem i pasek wczytywania przestał się przesuwać.

-- To nie nasza wina -- odezwał się Manfred. -- Pole jest tu silne.

-- To problem z łączem gdzieś dalej -- zgodził się Net. -- Musimy poczekać.

Felix przyjrzał się rakiecie. Wyglądała zupełnie inaczej, niż to narysował Gilbert. Miała wrzecionowaty kształt i fantazyjne stateczniki, pełniące jednocześnie funkcję wsporników. Tyle dało się stwierdzić w pierwszym błysku płomienia odrzutu.

-- Naściemniał nam? -- Felix wyjął z kieszeni serwetkę z krzywym rysunkiem. -- Nie można aż tak źle rysować...

-- Wygląda zupełnie inaczej -- przyznał Net. -- Po co miałby nas oszukiwać w sprawie kształtu.

-- Może chciał ukryć fakt, że to zaawansowana technicznie konstrukcja. To na filmie nawet nie wygląda jak fragment rury ciepłowniczej.

Nagle zauważyli stojących nad nimi dwóch osiłków o tępych, nieogolonych twarzach.

-- O co cho... -- zaczął Felix

-- Zamknij się, bo ci bip! -- warknął jeden z oprychów.

Przyjaciele ze zgrozą stwierdzili, że na przystanku zrobiło się

pusto. Jeszcze przed chwilą było tu kilkanaście osób. I mieli wrażenie, że temperatura spadła o kilkanaście stopni.

376

Pierwszy oprych sięgnął po laptopa i wyjął go z rąk Neta.

-- O żesz... -- zdążył tylko powiedzieć Manfred. Oprych zatrzasnął ekran i schował komputer za pazuchę.

Drugi obrzucił Felixa, Neta i Nikę pogardliwym spojrzeniem i splunął na ziemię. Odeszli wolnym krokiem, pozostawiając oszołomionych przyjaciół.

Net opadł na ławkę i zacisnął palce na deskach.

-- Mój komputer... -- jęknął. -- Zachowaliśmy się jak ostatnie...

-- Ciesz się, że nas nie pobili -- przerwała mu Nika.

-- Nie mielibyśmy szans -- przyznał Felix.

-- Dzwoń na policję -- poradziła Nika.

-- A jeśli przysłali ich ci, którzy odpalili rakietę -- zapytał Net. -- Zdobyliśmy film. Dowód, że ktoświedział o starcie.

-- To zwykłe zbiry. Dzwoń.

-- Jakby co, ciebie tu nie było. -- Net wyjął telefon i drżącymi palcami wystukał „112". -- Zostałem napadnięty i okradziony! -- wykrzyknął, gdy usłyszał operatorkę. -- Gdzie jestem? Na przystanku... Jaka tu jest ulica? -- spojrzał na znak, ale naklejka informacyjna była zerwana. -- Nie wiem, gdzie jestem! To jakiśŻoliborz albo Bielany! Nie możecie namierzyć telefonu?! Tak, dobrze... już się uspokajam. Spokojny jestem. Bardzo spokojny. -- Poczuł nagle, że Felix go szturcha. Spojrzał w kierunku najbliższego skrzyżowania i otworzył z wrażenia usta. Przełknął ślinę, powiedział zupełnie innym głosem. -- Nie było tematu. -- I rozłączył się.

Chodnikiem w ich kierunku szedł... Golem Golem i w obu mechanicznych rękach niósł znajomych oprychów. Felix rozejrzał się, ale w pobliżu nadal nie było ludzi. Robot zatrzymał się kilka kroków przed przyjaciółmi. W mocnych dłoniach ściskał kurtki na karkach dresiarzy. Mężczyźni bujali stopami kilka centymetrów nad ziemią.

-- Bardzo pana przepraszam -- powiedział pierwszy oprych, patrząc na Neta. Miał rozciętą wargę i lekko seplenił. -- Oto pana komputer i dwieście złotych odszkodowania. -- Podał osłupiałemu Neto-

377

wi laptopa i dwa banknoty. -- To się więcej nie powtórzy. Proszę tylko kazać terminatorowi nas puścić. My już więcej nie będziemy.

Przyjaciele przyjrzeli się oprychom. Ich ubrania były w opłakanym stanie, podarte, poprzecierane i ubrudzone. Na twarzach mieli kilka sińców.

-- Czy mam ich wyłączyć? -- zapytał Golem Golem.

-- Nie! Nie! -- wrzasnęli obydwaj, na co Golem Golem machnął rękoma i zderzył ich ze sobą. Jęknęli.

-- Miało nie być krzyków -- przypomniał beznamiętnym głosem.

-- Proszę wezwać policję... -- poprosił drugi oprych. -- My się przyznamy... Do tego kiosku też sięprzyznamy.

-- I do tego radia z rana też... -- dodał szybko drugi.

-- Co im zrobiłeś? -- zapytała Nika. -- Wyglądają, jakby wypadli z pociągu.

-- Początkowo ich ciągnąłem, ale stawiali za duży opór na przeszkodach terenowych i opóźniali marsz -- wyjaśnił robot. -- Musiałem ich unieść. To zoptymalizowało przemieszczanie się.

Felix przełknął ślinę i oznajmił najpoważniej, jak tylko potrafił:

-- Program „Bezpieczne miasto" działa. Etap testów zakończył się całkowitym sukcesem. Od jutra ruszamy pełną parą.

Net i Nika patrzyli na niego pytającym wzrokiem.

-- Naprawdę już nie będziemy... -- Oprychy już prawie płakały.

-- Od jutra trzysta osiemdziesiąt takich robotów będzie czekać w gotowości we wszystkich dzielnicach Warszawy -- ciągnął Felix. -- Ich elektroniczne sensory będą prześwietlać nawet żelbetowe ściany w poszukiwaniu przestępców. THX-1138 to jeden z łagodniejszych, stara się nie zabijać. Bez potrzeby. To dopiero trzynasta jego akcja od rana, kiedy wyszedł na ulice. Udaremnił już między innymi napad na jubilera i kradzież torebki. Dwóch przestępców niestety nie przeżyło interwencji. Uznaliśmy to za straty do zaakceptowania. Jak myślicie, poruczniku -- zwrócił się do Neta -- co powinniśmy z nimi zrobić? Nie mam nastroju na wypisywanie raportów.

378

Net zamrugał, zrobił groźną minę i odchrząknął.

-- Myślę, kapitanie, żeby ich wypuścić -- odparł, mierząc ich wzrokiem. -- Za dużo kopania.

-- Sami wykopią -- zbagatelizował Felix.

-- Ale zakopać już nie dadzą rady. Nie chce mi się teraz jechać do lasu. Za zimno.

-- Pamiętajcie koledzy -- zupełnie nie swoim głosem odezwała się Nika -- że mamy kontrolę wydziału wewnętrznego. Jest dopiero dziewiętnasty, a my już przekroczyliśmy limit grobów na styczeń.

-- Błagamy... -- odważył się odezwać jeden z oprychów. -- Jutro pójdziemy na mszę.

-- Wyspowiadamy się -- dodał drugi, pociągając nosem.

-- I będziemy innymi ludźmi...

Felix głośno wypuścił powietrze.

-- Dobra -- pokiwał głową. -- Puść ich.

Golem Golem wykonał polecenie i dwa oprychy upadły na chodnik. Zerwali się od razu i, kulejąc, pobiegli w noc.

Przyjaciele spojrzeli na siebie i parsknęli śmiechem.

-- Jak to zrobiłeś? -- zapytał Net.

-- Wezwał mnie Manfred. Dzięki GPS-owi doprowadził wprost do nich. Dobiegłem.

-- Przybijcie piętnastkę. -- Nika uniosła rękę, a chłopcy klepnęli. Gest ten nigdy się nie udawał, ale było to tym bardziej zabawne.

-- Dwudziestkę -- zorientował się po chwili Felix. -- Albo i dwudziestkę piątkę.

Odwrócili się, ale robota już nie było.

-- Mroczny rycerz -- oceniła Nika i wszyscy zaczęli się śmiać.

* * *

Kwadrans później dotarli do domu przy ulicy Serdecznej. Czarne BMW sąsiada było coraz mniej czarne. Właściciel doczepił do niego przedni zderzak z wielkim spojlerem w kolorze kanarkowo-żółtym. Dodałżółte ramki wokół reflektorów, żółte kołpaki na koła, a nawet żółte klamki.

379

-- Zepsuł fajny samochód -- podsumował Felix.

Rodziców jeszcze nie było. W hallu stał Golem Golem i patrzył na nich bezdusznymi obiektywami.

-- Dzięki jeszcze raz -- powiedział Net. Chciał podać robotowi rękę, ale przypomniał sobie, że miałtego nie robić.

-- To był mój obowiązek -- odparł Golem Golem.

-- Dobra robota -- Felix poklepał go po ramieniu. -- Przez dłuższy czas nikomu nie zrobią niczego złego. -- Odwrócił się do przyjaciół. -- Zjecie coś? Jest zupa z kurczakiem i kapustą w mleczku kokosowym.

-- Brzmi jak ciastko z musztardą, ale dawaj. -- Net przełknął ślinę. -- Przez ostatnie pół godziny zużyłem dzienną porcję energii.

Felix odgrzał zupę i z pomocą Niki przygotował trzy porcje. Zjedli z przyjemnością, bo danie, chociażnazywało się dziwnie, to smakowało pysznie.

Z pełnymi brzuchami przeszli do salonu. Net położył na stoliku laptopa i rękawem wytarł go z niewidzialnego brudu i wspomnień sprzed kilkudziesięciu minut. Czule go pogłaskał, otworzył ekran i ponownie wczytał film ze startem rakiety. Tym razem poszło lepiej. Rakieta wystartowała, oświetliła ścianę domu i drzewa wokoło. Zaczęła się wspinać na płomieniu odrzutu. Wtedy coś mignęło z boku ekranu. Rozległ się ostrzegawczy głos. Operator skierował kamerę w prawo. Z ciemności wyskoczyła szara postać z wielkimi czarnymi oczyma. Film urwał się kilkoma błyskami i krzykiem przerażenia. Przyjaciele odskoczyli od ekranu.

-- Obcy... -- szepnął Net. -- W co my się wpakowaliśmy?...

Wpatrywali się w czarny ekran.

-- Obcy? -- odezwała się Nika. -- Szare ludziki?

-- To fake* -- Net przełknął ślinę. -- Cały film to oszustwo. Żart. -- Cofnął film do połowy. -- Patrzcie, to nawet nie jest dom Gilberta!

-- Na niebie widać gwiazdy -- zauważył Felix. -- Wtedy niebo było zakryte chmurami. No i tu nie ma fajerwerków.

* Fake [czyt. fejk] (ang.) - oszustwo, imitacja, podróbka.

380

-- Że też komuś się chciało... -- Nika pokręciła głową z niedowierzaniem. -- To nawet nie jest reklama.

-- Tu jest galeria -- zauważył Net. Kliknął parę razy. -- Naprawdę niezły bajzel. Każdy wrzuca, co chce i gdzie chce.

Ekran wypełnił się miniaturkami zdjęć z rakietą.

-- Tu jest zdjęcie z satelity szpiegowskiego! -- Net kliknął w miniaturkę i ekran wypełniło wysokiej rozdzielczości zdjęcie z błękitną planetą. Na tle Ziemi widać było ciemny kształt rakiety, oświetlony z jednej strony ostrym światłem Słońca. Jej kształt był jeszcze inny: smukły walec z ostrym stożkiem dziobu i czterema dyszami silników z przeciwnej strony. Z boku kadłuba wystawały rozwinięte panele baterii słonecznych i antena paraboliczna.

-- Jeśli to są baterie słoneczne -- zastanowił się Felix -- to nie potrzebuje tak ciężkich akumulatorów. Ale wtedy musi mieć skomplikowany układ sterowania tymi bateriami. Tata Gilberta raczej nie potrafiłby tego samodzielnie zrobić. Silniki też nie wyglądają na produkt z garażowego warsztatu.

-- Więc ktoś mu pomagał -- pokiwał głową Net. -- A w zamian za pomoc tata Gilberta musiałumieścić na pokładzie nadajnik.

Przewinął do następnego zdjęcia. Przedstawiało rakietę z dodatkowymi zbiornikami paliwa, jakie ma wahadłowiec podczas startu. Na kolejnym, niezbyt wyraźnym, rakieta miała nabity na dziób stalowy pączek, na innym wyglądała jak satelita telekomunikacyjny. Dwudzieste może z kolei przedstawiało rakietę na ziemi. W tle widać było niewyraźne liście drzew.

-- Czekaj... -- Felix wskazał jaśniejszy kształt na burcie rakiety. -- To może być prawdziwe. Tu jest odbicie fotografa.

-- Czy rakieta nie miała być zardzewiałą rurą? -- przypomniała Nika. -- Jak coś się może w niej odbijać?

Przyjaciele nachylili się nad ekranem, próbując rozpoznać postać.

-- Ja pierpraszam! -- wykrzyknął Net. -- To Kaczor Donald! Znowu fake! Każde z tych zdjęć może byćfałszywe.

381

-- Po co robią takie rzeczy? -- skrzywiła się Nika. -- Tylko wprowadzają innych w błąd.

-- Sporo ludzi robi fałszywe filmy dla zabawy -- wyjaśnił Felix. -- Ale to też może być celowy zabieg. Tak jak ze Strefą 51 w Neva-dzie. Jest tam poligon i baza lotnicza, gdzie podobno przechowują szczątki statku Obcych, a może i ich samych. Wokół poligonu, w miasteczkach namiotowych koczują badacze UFO. Wypatrują tajnych projektów i badań nad pozaziemskimi technologiami. Wszyscy o tym wiedzą, więc robienie tam jakichkolwiek eksperymentów nie ma sensu. Od razu przestałyby być tajne.

-- A co to ma wspólnego z tą rakietą?

-- Jeżeli amerykański rząd przeprowadza jakieś supertajne badania, to ani temu nie zaprzecza, ani tego nie potwierdza. Powstaje więc cała masa teorii spiskowych, plotek i zwykłych fantazji na ten temat. Zapewne sporą część plotek rozpuszcza sam rząd.

-- Chyba wiem, o co chodzi. -- Nika pokiwała głową. -- To kamuflaż.

-- Zabezpieczenie. Jeśli wycieknie supertajna informacja, to i tak nikt w nią nie uwierzy. Utonie w morzu fałszu.

-- Ale po co ktoś miałby kręcić taki film? -- zapytała Nika. -- Co tu można ukrywać?

-- Chodzi o to, żeby nikt nie poznał kształtu rakiety -- powiedział po namyśle Felix. -- Inaczej. Poznamy wiele kształtów, wśród których być może będzie ten prawdziwy. Ale nie będziemy wiedzieli, że to on.

-- Z tym kolcobotem w Chinach to też może być ścierna -- przytaknął Net.

-- W Chinach? -- Felix uniósł brwi.

-- Może w Japonii. Ten rolnik miał skośne oczy.

-- Rolnik?

-- Nie mówiłem? Hm. Widziałem w telewizji migawkę z rolnikiem, który znalazł kolcobota. Było tam chyba napisane, że znalazł UFO.

-- Co to był za kanał? -- Felix ożywił się. -- Kiedy?

382

-- Nie wiem. Widziałem to przez wystawę sklepu. -- Zastanowił się. -- Manfred, jest sprawa.

-- Skomplikowana? -- rozległo się z komputera.

-- Dosyć skomplikowana.

-- Takie lubię. Dawaj!

-- Trzeba znaleźć fragment serwisu informacyjnego z wtorku wieczorem. Nie wiem, jaki kanał, nie wiem, jaki program. Okolice godziny siódmej... Skośnooki rolnik i kolcobot.

-- Słowa kluczowe?

-- Z tym będzie trudno... Szukaj po obrazkach.

-- Nie mam talentu w tym kierunku. To potrwa.

-- Nie musisz przeszukiwać archiwów telewizji z całego świata -- poradził Felix. -- Tylko te dostępne w Polsce. Programów informacyjnych nie powinno być więcej niż pięćdziesiąt. W centrum handlowym zapewne mają zwykłą antenę satelitarną, jak w każdym domu.

-- To i tak potrwa... A wiecie, że nie? Mam to. -- Na ekranie pojawił się znajomy Netowi obrazek. -- Moment. Zasysam nagranie. To BBC, materiał japoński, ale dotyczy Chin. Jest!

Materiał filmowy był krótki, ledwie piętnastosekundowy. Oczywiście, nie rozumieli ani słowa, ale jedno było oczywiste - to, na czym opierał się rolnik, zdecydowanie było kolcobotem. Mężczyzna stał niżej, a metalowy dysk ustawiono na pagórku, by wydawał się większy. Na ekranie widzieli kilka pasków z napisami, ale tylko dwa słowa zapisano w alfabecie łacińskim „UFO" i „Changsha". Reszta to były japońskie lub chińskie znaczki.

Obejrzeli to dwa razy.

-- Niewiele z tego wynika -- ocenił Net.

-- Wprost przeciwnie. -- Felix pokręcił głową. -- To znaczy, że sprawa jest poważniejsza, niż nam sięwydaje. Sprawa jest... globalna. Powinniśmy przeszukać serwisy ufologów. Tam na pewno będzie o tym wzmianka.

-- Wierzycie, że to sprawka szarych ludzików? -- zaniepokoiła się Nika. -- Poważnie?

383 _

-- Ani trochę -- uspokoił ją Felix. -- Ale poszukiwacze UFO mogą tak myśleć, więc pewnie zebrali jakieś informacje na ten temat. Manfred?

-- Już szukam... Jest. -- Wyświetlił stronę zapełnioną miniaturami zdjęć latających talerzy. -- Mała wzmianka... i link do filmu, który widzieliśmy.

Felix przeczytał newsa.

-- Komentarz do linku sugeruje, że to mało wiarygodna informacja -- powiedział. -- Innymi słowy,

nawet według speców od UFO, to nie jest UFO.

-- Co to znaczy „Changsha"? -- zainteresowała się Nika.

-- Pewnie nazwa miejscowości. -- Net wzruszył ramionami. -- Tam go znaleźli. Co za różnica.

-- Changsha to nazwa prefektury w Chinach -- wyjaśnił Manfred. -- Prefektury to coś jak polskie powiaty. Mniejsze od województwa. Changsha leży w prowincji Hunan. Największe miasto to Liuyang. Mieszka tam o połowę mniej ludzi niż w Warszawie.

-- Chyba szkoda czasu na to.

-- Coś mi mówi ta nazwa... -- Felix podrapał się w głowę. -- Co to za miasto?

-- Słynie z największej w Chinach fabryki fajerwerków.

Przyjaciele spojrzeli na siebie.

-- Przypadek? -- zapytał Net.

-- Mało prawdopodobne -- odparł Felix. -- Nawet bardzo mało prawdopodobne. To wymaga chwili zastanowienia. Na razie wyślij maila do ministerstwa. Chyba odczekaliśmy już dość czasu. Dziennie mająpewnie kilkanaście maili w tej sprawie.

Net zaczął tworzyć list, co chwilę narzekając, gdy słownik przeprawiał mu wyraz na inny. Trudno jednak mieć pretensję do programu, bo skąd niby miałby wiedzieć, czy „pogodno" ma znaczyć „powinno", czy „pogodnie". Net pisał bardzo szybko, ale wraz ze wzrostem szybkości i zdenerwowania rosła liczba błędów. Nika przysu-

384

nęła się i podrzucała pomysły. Felix krążył po salonie i rozmyślał. Zdawał się nie zwracać uwagi na otoczenie.

-- Przeczytajcie to jeszcze -- Net skończył -- ale chyba napisałem wszystko, niczego o nas nie zdradzając.

Wyrwany z rozmyślań Felix zapytał:

-- Pamiętasz, co powiedziałeś, kiedy dziś mikroboty szalały w pudełku?

-- Piach sterowany satelitarnie... -- wyrecytował wolno Net.

Felix, nawet nie zakładając kurtki, wyszedł do hallu i przed dom.

Przyjaciele podążyli za nim. Felix klęknął na chodniku, założył na głowę latarkę czołówkę i w jej świetle zaczął przeszukiwać asfalt przy krawężniku. Wygrzebywał drobinki z ziemi, przeczesywał je palcami. Wreszcie położył coś na otwartej dłoni. Net i Nika podeszli bliżej i nachylili się. Wśród małych grudek ziemi leżało błyszczące fioletowo ziarenko. Mikrobot.

-- Skąd się tu wziął? -- zapytał Net.

Nic nie mówiąc, Felix wcisnął mu w dłoń mikrobota i wyszedł na ulicę. Caban wybiegł przed dom i szczeknął kilka razy.

-- Zostań! -- polecił chłopak i przeszedł na drugą stronę ulicy. Pod ogrodzeniem przeciwległego domu leżała zamieciona kupka piasku i drobnych śmieci. Nabrał trochę w dłonie i wrócił do domu, a Net, Nika i Caban podążyli za nim. -- Nalejcie wody do miski -- rzucił, wchodząc do kuchni. -- Weźcie jasną.

Nika wyciągnęła z szafki białą miskę i do połowy wypełniła ją wodą. Felix wsypał do niej trzymany piach i zamieszał. Część piasku i drobnych śmieci opadła na dno, część pozostała na powierzchni. Chłopak wstawił miskę do zlewu i puścił do niej wolny strumień wody. Śmiecie z wierzchu wypłynęły, a woda zaczęła się robić przejrzysta. Po chwili na dnie zostały jedynie piach i kamyki. Felix wziął z szafki drobne sitko i wylał na nie zawartość miski, a następnie przesypał wszystko na płaski talerz. Pochylony, chwilęprzesuwał ziarenka. Wreszcie wyprostował się i umył ręce.

385

r-

Po jednej stronie talerza leżała kupka piachu, a po drugiej kilkanaście mikrobotów.

-- Pewnie jest ich tu więcej -- powiedział Felix. -- Można by dobrać odpowiednie sitko i je odfiltrować na sucho, ale to nie ma znaczenia. Jest ich pełno.

-- Koło tego domu? -- zapytał Net.

-- Wszędzie.

-- Skąd się wzięły? -- zapytała Nika. -- Jeśli w kupie piachu znalazłeś ich tyle, to w całej Warszawie musi ich być bardzo dużo.

-- Można by to policzyć, ale -- Felix zastanowił się -- sądzę, że uzbierałoby się ze sto wywrotek. Skąd się wzięły?... Chiny, Liuyang, fajerwerki. Zaraz.

Zbiegł do piwnicy i po chwili wrócił, niosąc nieużywaną rakietnicę, w której złamał się patyk. Położył jąna desce do krojenia, sięgnął po nóż, ale powstrzymał się. Nalał wody do miski, i włożył rakietę. Przycisnął, żeby usunąć ze środka powietrze.

-- Rozbierz ją -- polecił robotowi. -- Wysyp zawartość. Ostrożnie. Pod wodą też może wybuchnąć.

Golem Golem wszedł do kuchni, włożył dłonie do miski i dwoma ruchami rozerwał tekturę. Środki pirotechniczne rozpłynęły się w wodzie. Metalowy czubek poszedł na dno. W mętnej wodzie nie zauważyli ciemnych ziarenek.

-- Nie widać ich -- ocenił Net.

Felix wyłowił metalowy stożek zaślepiony cienkim papierem. Wystarczyło przedziurawić palcem, by ze

środka wysypało się kilkaset błyszczących niebiesko i fioletowo ziarenek. Rozsypały się po blacie kuchennym z szelestem, jaki wydaje zwykły piasek. Przyjaciele patrzyli na to ponuro.

-- Być może upadek rakiety nie jest największym niebezpieczeństwem, jakie nam grozi -- powiedziałwolno Felix. -- A jeśli to śpiący żołnierze, którzy mogą czekać i sto lat?

-- Jeśli coś mają zrobić, to muszą zdążyć przed niedzielą -- przypomniała Nika. -- Potem nie będzie miał im kto wydać polecenia.

386

-- Nie wiemy, jak dokładnie działają, ale nadajnik z rakiety jest im do czegoś potrzebny. Może sąniedoskonałe i same nie mogą tworzyć niezależnego komputera, jak miniroboty z chmary. Dopisz do maila rakietnice i ślij.

Przeczytali jeszcze raz uważnie cały list, po czym Net wysłał go do Ministerstwa Spraw Specjalnych. Gdy upewnił się, że wszytko poszło zgodnie z planem, opadł na kanapę.

-- Jak to miło zrzucić pracę na kogoś innego. -- Uśmiechnął się błogo. -- Wreszcie święty spokój... Z tego wszystkiego zapomnieliśmy o wypożyczalni. Co oglądamy? Mam nadzieję, że najgłupszy, najbardziej odmóżdżający i kretynizujący film ever. Chcę odpocząć. Chcę zapomnieć o całej sprawie.

Felix przesypał mikroboty do słoika i zakręcił go. Ubrali się i wyszli w ciemny, zimny wieczór.

W wypożyczalni pierwsze kroki skierowali do półki z nowościami, ale nie znaleźli tam nic interesującego. Wtedy każdy poszedł do innego regału: Felix do fantastyki, Net do horroru, a Nika do romansów. Znali wszystkie tytuły na pamięć i trudno było oczekiwać, że wpadnie im w oko coś, czego tu wcześniej nie było. Po paru minutach spotkali się w dziale „Komedie". Tu też porozumienie było niełatwe.

-- OK -- zrezygnowała wreszcie Nika. -- Wybierzcie, co chcecie.

-- Zdam się na twój gust. -- Felix zapraszającym gestem wskazał Netowi półki.

Przy wejściu stały dwie starsze panie, znane Felixowi z widzenia. Zajęte były właśnie obgadywaniem sąsiadów. Mówiły przyciszonymi głosami, ale i tak do przyjaciół dobiegało co chwila: „I niech sobie pani wyobrazi", „A ja jej na to" czy „A wtedy ona".

Siedząca za ladą dziewczyna zerkała na nie z irytacją. Pogłośniła podwieszony pod sufitem telewizor, na którego ekranie oglądała serwis informacyjny. Osiągnęła tyle, że plotkary zaczęły mówić głośniej.

Net podszedł do przyjaciół z wybranym filmem. Nika nawet nie chciała sprawdzać tytułu. Była pewna, że komedia będzie idiotyczna.

387

W

-- Patrzcie! -- Net szturchnął przyjaciół. -- Skąd ja go znam?

Z telewizora przemawiał siwowłosy mężczyzna. Miał na oko siedemdziesiąt lat, był chudy i niesamowicie elegancki. Stał na schodach przed kolumnadą frontonu potężnego gmachu.

-- Jakub Rozner -- przypomniał sobie Felix. -- Minister Spraw Specjalnych.

-- Ciii... -- uciszyła ich Nika.

-- Każdego dnia otrzymujemy setki listów, e-maili i telefonów w sprawie rakiety -- mówił minister. -- Informacji i pomysłów na rozwiązanie problemu jest wiele. Dziękujemy za wszystkie. Z pewnością sąwśród nich bardzo cenne inicjatywy. Jest ich jednak tak dużo, że nastąpiły spore opóźnienia w ich analizowaniu. Dlatego mam do państwa wielką prośbę. Nie telefonujcie po kilka razy dziennie z pytaniami, czy zajmujemy się waszą informacją. Każdy pomysł zostanie rozważony, ale musi zaczekać w kolejce. Niestety duża część korespondencji dotyczy spraw niezwiązanych z rakietą. Ich analiza dodatkowo angażuje nasz czas. Na dole ekranu widzą państwo numer telefonu i adres e-mailowy. Przypominam, żeby nie blokować linii sprawami nieistotnymi. Nie zajmujemy się poszukiwaniami sprawcy odpalenia rakiety. Szukamy jedynie sposobu, by zlikwidować zagrożenie.

-- To na pewno ten Sobolak, mówię pani -- powiedziała pierwsza. -- To na pewno on wystrzelił tęrakietę. Inaczej skąd miałby pieniądze na te wszystkie samochody?

-- Teraz kupił czarny, to coś znaczy. -- Druga energicznie pokiwała głową. -- Na pewno coś knuje.

-- Zaraz zadzwonię na ten numer i wszystko im opowiem. Ze szczegółami.

-- Ja też zadzwonię i opowiem o Malinowskiej spod trójki. Jej pies w lipcu narobił mi na wycieraczkę. Co za bezczelność!

-- Widziałam ją wczoraj. Szła do sklepu.

-- A mówiła mi Hetmańska z piętnastki! Widziała tę całą Malinowską, jak wchodziła do sklepu. I ta Malinowska kupowała grusz-

388

ki, a nigdy nie kupuje. To po co je kupiła, jak nigdy nie kupuje, pytam się pani. To podejrzane, sama pani przyzna.

-- Oj tak, tak. Straszni ci ludzie. Chodźmy dzwonić.

Obie ruszyły w kierunku drzwi.

-- A może to jamnik Grzegorzewskiej wtedy narobił... -- zastanowiła się jedna.

-- Ta Grzegorzewska to dopiero! -- zgodziła się jej koleżanka. -- O niej też opowiem temu ministrowi. To niech pani już o niej nie mówi. Ja powiem.

Obie wyszły. Net odprowadził je niechętnym spojrzeniem.

-- Jak ministerstwo będzie się zajmować głupimi babami, to przeczyta naszego maila za tydzień.

Felix pokiwał głową.

-- Wspomniałeś o obserwatorium -- przypomniał sobie. -- Nie znam się na optyce, ale jeśli przez wojskową lornetkę widać okna w lecącym na wysokości dziesięciu kilometrów samolocie, to czterdzieści razy mocniejszy teleskop powinien pokazać naszą rakietę.

Net popatrzył smutno na okładkę filmu Wściekłe pięści węża, westchnął i odstawił pudełko na półkę.

-- Będzie mały problem z dotarciem do obserwatorium -- zauważył Felix. -- One, zdaje się, są z dala od miasta.

-- Wieczór spędzimy chyba w internecie nad stronami obserwatoriów -- zgodził się Net.

* * *

Przejrzeli kilka archiwów zdjęć największych obserwatoriów z całego świata. Albo astronomowie nie fotografowali rakiety, albo z jakichś względów nie publikowali zdjęć.

Około szóstej stracili energię do dalszych poszukiwań. Usiedli na dywanie przy stoliku w salonie i przyglądali się uwięzionym w słoiku mikrobotom wyjętym z rakietnicy. Leżały na dnie, jak kolorowy piasek.

-- Za dziesięć lat podobne roboty będą tak małe, że nie będzie ich widać -- powiedział Felix.

389

-- Kto i po co mógł je tu przysłać?... -- zapytał Net.

Zastanawiali się, co robić dalej. Mail wysłany do ministerstwa

ugrzązł w długiej kolejce, a jakikolwiek bezpośredni kontakt z urzędnikami był wykluczony.

-- Zaczekajcie. -- Felix wstał. -- Coś sprawdzę.

Zszedł do piwnicy. W szklanym pudełku wciąż leżały uwięzione cztery mikroboty. Zapalona lampkądawała im dość energii, by po-latywały w ponawianych co kilka sekund beznadziejnych próbach wyrwania się na wolność. Wziął pudełko i wrócił na górę. Ledwo wszedł do salonu, gdy stało się cośniespodziewanego. Mikroboty w słoiku zaczęły szaleć, aż Net i Nika odskoczyli odruchowo. Słoik wypełniłsię granatową mikroburzą piaskową.

-- Porozumiewają się między sobą, ale siła sygnału jest bardzo mała. -- Felix wskazał podłogę. -- Nie udało im się dogadać przez strop. Wystarczy je odsunąć od siebie na kilkanaście metrów i łącznośćzostanie przerwana. Rakieta jest więc potrzebna, żeby synchronizować ich działanie. Nadajnik w kosmosie może nadać dość silny sygnał, żeby odebrały go roboty rozproszone na dużym obszarze. Jednocześnie może nadawać na całą Europę. Wiecie co?... Mam pewien pomysł.

-- Wymaga wyjścia z ciepełka? -- zainteresował się Net.

-- Pamiętam budynek z kopułą zamiast dachu. Kilka la temu zauważyłem go, jadąc z tatą za miasto. Myślę, że da się tam dojechać autobusem podmiejskim.

-- Preferuję poszukiwania w internecie.

-- Tym razem się nie udało.

Felix patrzył na niego z wyczekiwaniem, a gdy Net skinął głową, przeniósł wzrok na Nikę.

-- Mam miesięczny. -- Uśmiechnęła się.

Gdy wychodzili, akurat wróciła mama.

-- Jak poszło? -- zapytał Felix, choć mina mamy mówiła wiele.

390

-- Uwierzyłbyś, gdybym powiedziała, że proponowano mi mycie okien, sprzedawanie psów rasowych i szukanie reklamodawców na chlapacze do staromiejskich dorożek?

-- No nie wiem...

-- Więc lepiej nie będę opowiadała.

391

14. Ostatni dzień

Dom przypominał nieco dom Gilberta, ale z pewnością nie leżał na uboczu. Cztery metry od ściany budynku znajdował się krawężnik dwupasmówki. Nawet w sobotę o tej porze, a dochodziła ósma, ruch w obie strony był intensywny. Ziemia trzęsła się pod kołami TIR-ów, autokarów i zwykłych samochodów.

-- Może się nie znam -- zaczął Net -- ale takie wibracje nie sprzyjają chyba obserwacjom nieba?

-- Nie sprzyjają -- przyznał Felix. -- Na pewno mają tu kosztowny system stabilizatorów.

-- „Mają tu", mówisz? -- zapytała Nika. -- Jak myślisz, ilu naukowców siedzi w środku?

-- Fakt -- przyznał Net. -- Wygląda na z deka opuszczony. Może samotnego ciecia tam spotkamy.

-- O ile to nie jest po prostu śmieszny dach w kształcie kopuły -- dodał z niewesołą miną Felix.

-- Jest jeden sposób, żeby się przekonać. -- Nika podeszła do furtki. Chciała nacisnąć dzwonek, ale dzwonka nie było.

392

Zadzwonił za to telefon Neta, aż się wszyscy wzdrygnęli. Melodyjka dzwonka zaczynała się bowiem od

odgłosu serii z karabinu maszynowego. Net wyciągnął telefon z kieszeni spodni.

-- Jestem u Felixa -- rzucił do słuchawki. -- Wrócę trochę później. Tak, cześć! -- Zamknął telefon i spojrzał na przyjaciół. -- No co? Konspiracja.

-- Oszukujesz rodziców? -- zapytała z niesmakiem Nika.

-- Skracam rozmowę. -- Net wzruszył ramionami. -- I tak to coś nowego, że zadzwonili. Ale jakbym powiedział, że stoję przed opuszczonym obserwatorium astronomicznym na przedmieściach, to właściwie mógłbym już wracać.

-- W ogóle się ciesz, że ktoś się o ciebie martwi -- rzuciła Nika i pchnęła furtkę.

-- Tam mogą być psy -- zauważył Felix.

-- Ale nie ma.

Ogród, o ile można się było zorientować w świetle pobliskiej latarni, był zdecydowanie zapuszczony. Używana i oczyszczona z chwastów była jedynie alejka prowadząca do głównego wejścia. Mimo dobiegającego zza krzaków łoskotu samochodów, panował tu spokój charakterystyczny dla opuszczonych domów. Ten jednak nie był opuszczony. W oknie na parterze paliło się światło, a z niedomkniętego pojemnika na śmiecie wystawała niedawno wrzucona plastikowa torba. Podeszli do drzwi wejściowych. Tu już był dzwonek, ledwo teraz widoczny w mroku.

-- Ile mamy czasu do przelotu? -- zapytał Net.

Felix zerknął na świecące w ciemności wskazówki.

-- Dwadzieścia dwie minuty.

Net już otwierał usta, żeby zacząć marudzić, że mało czasu, że i tak ich nie wpuszczą, ale Nika nacisnęła dzwonek. Zabrzęczał rachitycznie.

-- Zwykle to Felix naciska wszystko, co się daje nacisnąć... -- mruknął Net.

393

Czekali prawie pół minuty. Nika uniosła rękę, by zadzwonić raz jeszcze, ale w tym momencie ze środka dobiegł ich nieco zachrypnięty głos:

-- Nie potrzebuję dywanu, anteny satelitarnej ani nowych patelni!

Przyjaciele wymienili spojrzenia.

-- My nie w tej sprawie -- wyjaśnił Felix.

-- Nie kupię nowej encyklopedii ani zestawu ściereczek do kuchni. Niczego nie kupię.

Felix westchnął i uznał, że najlepiej załatwi to Nika. Gestem pokazał jej, by mówiła.

-- Chodzi nam o teleskop -- powiedziała dziewczyna.

-- Mam już jeden! Nie chcę nowego.

-- Chodzi nam właśnie o ten, który pan ma.

-- Nie wciśniecie mi zestawu do konserwacji teleskopów.

-- Niczego nie chcemy panu sprzedawać. Chcemy popatrzeć na niebo. -- Nika odczekała chwilę i dodała -- to ważna sprawa.

Po chwili zamek szczęknął, a drzwi uchyliły się, napinając łańcuch. W szczelinie, o wiele niżej, niż można by się spodziewać, ukazała się głowa starszego mężczyzny. Światło latarni odbiło się w grubych szkłach okularów.

-- Naprawdę nie chcecie mi nic sprzedać? -- upewnił się gospodarz.

-- Nie mamy niczego, co mógłby pan kupić. -- Nika uśmiechnęła się najładniej, jak umiała. -- Jesteśmy gimnazjalistami. Bardzo zależy nam na obejrzeniu nieba przez teleskop, a nie znamy innego astronoma.

-- Mnie też nie znacie -- zauważył trafnie i zatrzasnął drzwi.

-- Do ludzi to masz jednak dwie lewe nogi -- jęknął Net i odwrócił się, by odejść.

W tym momencie brzęknął łańcuch i drzwi otworzyły się na oścież. Z wnętrza wyskoczyło coś jasnego z ostrymi zębami. Przyjaciele cofnęli się, gotowi do ucieczki lub obrony. Dopiero po chwili rozpoznali szarego kotka.

394

-- Do domu, bo potem nie wpuszczę! -- krzyknął przygarbiony staruszek w brązowej kamizelce.

Kot spojrzał na człowieka, złote oczy błysnęły w świetle żarówki. O dziwo posłuchał. Podkulił ogon jak skarcony szczeniak i powlókł się do wnętrza. Po korytarzyku kręciło się z dziesięć innych kotów.

-- Potem, jak już śpię, stwierdzają, że im zimno, i miauczą pod oknem -- wyjaśnił mężczyzna. Gestem zaprosił przyjaciół do oświetlonego słabą żarówką wnętrza. -- Wolicie Earl Greya czy Dar-jeeling?

Przyjaciele szybko przestąpili próg, w obawie, że astronom zmieni zdanie. Ich miny świadczyły, że po pierwsze, nie spodziewali się takiego przyjęcia, a po drugie, nie odróżniali wspomnianych herbat.

-- Znaczy się, pierwsza lepsza. -- Gospodarz zamknął drzwi i poszurał w kapciach przez zakurzony i zakociony korytarz. Przyjaciele ruszyli za nim, starając się nie nadepnąć na pierzchające spod nóg zwierzaki.

Śmierdziało, jak tylko może śmierdzieć, jeśli w niewietrzonym domu stale mieszka tyle kotów. Na wszelki wypadek Nika posłała Netowi piorunujące spojrzenie. Jeśli nawet chciał skomentować zapach, to

przeszła mu ochota.

Kuchnia sprawiała wrażenie od dawna niesprzątanej, ale wszystko chyba stało na swoim miejscu. Najwyraźniej starszy pan nie miał siły, by regularnie sprzątać.

-- Zaparzę wam mieszankę cejlońskiej i pu-erh -- oznajmił. Zapałką podpalił gaz w starej kuchence i postawił na palniku pogięty aluminiowy czajnik. Z szafki vtyciągnął imbryk i dwie sfatygowane puszki. Z każdej wsypał do imbryka czubatą łyżkę herbaty. -- Pury-ści herbaciani nie pochwaliliby takiej mieszanki... -- spojrzał na gości -- ale takich tu nie ma.

Przyjaciele przyglądali się tej powolnej ceremonii, stojąc w progu kuchni. Dopiero zachęceni gestem weszli i stanęli przy stole. Koty podążyły za nimi i zaczęły się ocierać o nogi. Z korytarza zaglą-

395

dały kolejne. Chyba wszyscy myśleli o tym samym: jeśli pogłaszcze się pierwszego kota, wszystkie inne przyjdą po to samo. Stali więc sztywno i rozglądali się. Kuchnia wyglądała, jakby urządzono ją w latach sześćdziesiątych i od tego czasu nie zmieniono niczego. Nawet stojący w kącie blatu czerwony mikser zdawał się być eksponatem z muzeum PRL-u.

-- Siadajcie -- powiedział gospodarz i postawił na blacie trzy filiżanki.

Krzesła były wprost usłane kocią sierścią. Felix dyskretnie strząs-nął dłonią, ile się dało, i usiadł. Net zacząłzgarniać kłaki, ale ubywało ich w wolnym tempie. Nika pomogła mu podjąć decyzję, popychając go lekko. Pacnął na krzesło z nieszczęśliwą miną.

Woda zagotowała się. Astronom wlał ją do imbryka. Pochylił się nad nim i wciągnął ze świstem powietrze.

-- Uwielbiam aromat parzonej herbaty.

Nika posłała Netowi ostrzegawcze spojrzenie. I chyba w samą porę, bo jego mina świadczyła, że właśnie zamierzał się odezwać. Chciał powiedzieć, że nie czuje tu żadnego zapachu poza kotami, a nawet całymi pokoleniami kotów. Nachylił się do dziewczyny i szepnął jej wprost do ucha:

-- Chyba od kilku pokoleń nie wymieniano w tym domu powietrza ani żwirku w kuwetach.

Nika przyłożyła palec do ust i zrobiła nieme „Ćśśś...". Gospodarz zajęty zaparzaniem herbaty na szczęście nie widział tego. Na przykrytym obrusem stole, również pokrytym sierścią, zaczął ustawiać filiżanki na spodeczkach ze srebrnymi łyżeczkami, starą cukiernicę, i jeszcze drugą cukiernicę z bryłkami brązowego cukru, spode-czek z pokrojoną w plasterki cytryną (oczywiście uwalaną w sierści), talerzyk z konfiturami i blaszane pudełko z herbatnikami. Na koniec na samym środku postawił żeliwną podkładkę, a na niej porcelanowy imbryk.

Cały ten rytuał wyglądał osobliwie. Nika doszła do wniosku, że parzenie herbaty jest jedną z niewielu rozrywek starszego pana. Dopiero teraz przyjaciele mieli okazję dokładniej mu się przyjrzeć.

396

Gdyby nie to, że był przygarbiony, wzrostem dorównywałby Netowi. Zbyt luźne ubrania skrywały chude ręce i nogi. Nieogolona twarz i włosy w nieładzie dopełniały obrazu zaniedbania. Miał tak mocne soczewki w okularach, że jego oczy było widać, tylko kiedy się patrzyło wprost - źrenice zdawały sięzajmować wtedy niemal całe szkła. Kiedy patrzył w bok, w soczewkach zobaczyć można było jedynie zniekształcone odbicia kuchni.

Szurając kapciami, podszedł do stołu i usiadł. Do kuchni wchodziły i wychodziły z niej koty zainteresowane obecnością gości.

-- Ja nazywam się Nika, a to są Felix i Net. -- Nika zreflektowała się, że nie przedstawili się przy wejściu.

-- Piotr Figlewski. Astronom z wykształcenia i zamiłowania.

Ukłonili się tylko, bo astronom nie wyciągnął w ich stronę ręki.

-- Chcieliśmy użyć pana teleskopu -- odezwał się Felix. -- Nie chodzi nam o obserwacje gwiazd. Chcemy przyjrzeć się rakiecie.

Na stół wskoczył wielki puchaty kocur, chwycił herbatnika i uciekł, nie wzbudzając tym wybrykiem zainteresowania gospodarza. Ten zamyślił się na chwilę, ale zaraz bystro spojrzał na Felixa.

-- Masz na myśli satelitę? -- upewnił się. -- Każdy obiekt okrążający Ziemię to satelita. Nawet jeśli kiedyś był rakietą.

-- Nie znamy się na tym za dobrze -- przyznał Felix. Dyskretnie zerknął na zegarek. Pan Figlewski jednak to zauważył.

-- Przeleci nad nami za piętnaście minut -- powiedział.

-- Policzył pan to? -- zapytał zaskoczony Net.

Astronom przytaknął.

-- Wyliczyłem, że spadnie jutro wieczorem -- powiedział. -- Między dwudziestą piętnaście a dwudziestą pierwszą zero trzy. Lubicie mocniej zaparzoną?

Przyjaciele dopiero po chwili załapali, że mowa o herbacie.

-- Nigdy się nad tym nie zastanawiałem -- przyznał Net. -- Jak pan to wyliczył?

-- Wzór jest prosty. Starczy znać kilka parametrów. Policzyłem to dwa tygodnie temu.

397

Zaczął się klepać po kieszeniach, wreszcie z trudem wstał. Kartka leżała na parapecie, na małym stosiku innych papierów. Podał ją Netowi. Wzór był prosty, mieścił się w jednej linijce, a jego wynik był niemal identyczny z wynikiem Neta.

-- Mnie wyszło to samo -- przyznał chłopak. -- Nie udało mi się policzyć miejsca upadku.

-- Bo to niemożliwe. -- Gospodarz uznał, że herbata już się zaparzyła. Zaczął rozlewać. -- Miejsce poznamy na kilka godzin przed uderzeniem.

W kuchni pojawiły się kolejne koty. Rudy dachowiec wskoczył na stół i również poczęstował sięciastkiem. Zdecydował się skonsumować je na stole. Machał przy tym nerwowo ogonem tuż przed nosem zniesmaczonego Neta. Kilka następnych kotów krążyło w pobliżu stołu.

-- Pozwoli nam pan skorzystać z teleskopu? -- zapytał Felix. -- Jeśli przyjrzymy się rakiecie, znaczy satelicie, to być może dowiemy się, o co w tym wszystkim chodzi.

-- I tak jutro spadnie. -- Astronom wzruszył ramionami. -- Obserwacja satelity za pomocą teleskopu jest bardzo trudna, wiecie o tym?

Net i Nika spojrzeli na Felixa, który podrapał się w głowę.

-- Teraz już tak -- przyznał.

-- To stary teleskop. Ustawia się go, kręcąc dwiema korbkami. Na szczęście satelita przeleci wprost nad nami. Starczy więc kręcić jedną. Oczywiście, że pozwolę wam z niego skorzystać. Jeśli wam się uda...

-- To może... -- Felix teraz już zupełnie jawnie spojrzał na zegarek. Zostało dziewięć minut.

-- Nie musimy się spieszyć. Dlaczego nie pijecie herbaty?

Z obawą wzięli filiżanki. Te jednak zdawały się być najczystsze z całej kuchni. Herbata była wyśmienita. Dopiero gdy ich filiżanki były puste, gospodarz wstał i skinął ręką, by poszli za nim. W domu panowałwzględny porządek, ale wszystko było zakurzone, a po kątach walały się kłęby kociego puchu. Koty, teraz było ich chyba

398

z pięćdziesiąt, biegały we wszystkich kierunkach, ośmielone już i zaintrygowane obecnością obcych.

-- Oj! --jęknął nagle Net, podnosząc nogę. -- Ojoj! Ojojoj!

-- Co? -- Nika wystraszyła się.

-- Kupsaniec. Tu jest dosłownie kupa kotów.

-- Nie mam siły po nich sprzątać -- wyznał niespecjalnie przejęty astronom. -- W dodatku ciągle przychodzą nowe. Wyrzucić ich nie mam sumienia.

-- Nie mają kuwety? -- Net nie bardzo wiedział, co zrobić z butem. Felix podał mu chusteczkę.

-- Mają, ale nie przestrzegają zasad. Nie mam siły ich pilnować.

-- Totalny no comments...

Zapewne narzekałby dłużej, gdyby nie szturchająca go coraz mocniej Nika. Net oparł się o ścianę, żeby wytrzeć but, a ściana ugięła się, jakby była z materiału. Cofnął dłoń. To naprawdę był materiał.

-- Co to jest?

-- Karma dla kotów. Porcja na miesiąc dla tej gromadki. -- Piotr Figlewski spuścił wzrok. -- Syn przyjeżdża rzadko, sąsiedzi mnie unikają albo narzekają, że pomagam kotom. Jak umrę, minie tydzień, może więcej, zanim ktoś zauważy. Nie chcę, żeby wyzdycha-ły z głodu. --r Kucnął i od razu wokół zakręciło się kilkanaście kotów łasych pieszczot. -- Głód spowoduje, że rozprują pazurami materiał i karma wysypie się na podłogę. Przeżyją.

Ruszyli dalej. Koty biegły razem z nimi, przeskakując jeden przez drugiego. Plątały się między nogami, zwinnie unikały nadepnięcia. Te, które biegły przodem, skądś wiedziały, gdzie się kierować. Weszli na piętro i korytarzykiem dotarli do kręconych schodów. Wyraźnie były dodane później, w wyniku przebudowy domu, bo zabierały część przestrzeni jednego z pokoi. Przez klapę w podłodze dostali się do idealnie ciemnego i zimnego wnętrza. Gospodarz pstryknął kontakt i zapaliły się umieszczone nisko, na wysokości metra lampy. Okrągłe, przekryte kopułą pomieszczenie miało mniej więcej cztery metry średnicy. Na środku stał przyśrubowany

399

do podłogi solidny metalowy cokół. Sam teleskop był przykryty grubym szarym brezentem i przypominałkilkumetrową prehistoryczną bestię, stojącą na jednej nodze.

-- Nie używałem go od czternastu lat. -- Astronom był wzruszony. -- Nie wiem, w jakim jest stanie. Zrobiłem tutaj graciarnię.

Faktycznie, podłoga była zastawiona pudłami, stertami gazet i starymi mechanizmami, w których Felix rozpoznał wnętrzności pralki i kineskop starego telewizora. Tu nie było kociej sierści, za to kilkumilimetrowa warstwa kurzu. Koty przyglądały się ludziom, wychylając się z ostatniego stopnia schodów.

-- Niewiele widać -- powiedział pan Figlewski. -- Wibracje od ulicy. Jak zaczynałem obserwacje, a było to w latach sześćdziesiątych, przejeżdżały tędy trzy samochody dziennie. Dokładnie trzy: listonosz, mleczarz i milicja. Listonosz z południa na północ, a tamci odwrotnie. Teraz... -- Z trudem otworzyłprzesuwną klapę, sięgającą samego szczytu kopuły i do środka wpadł wizg przejeżdżających jeden za drugim samochodów. -- Teraz jest inaczej.

-- Może wystarczy go ustawić na amortyzatorach -- przypuścił Felix.

-- Nie wystarczy -- zaprzeczył astronom.

-- Zwykłe gumowe podkładki zmniejszyłyby wibracje o połowę. Wystarczy wymienić podstawę

tego mosiężnego cokołu na gumową...

-- Nie wystarczy -- powtórzył astronom. -- Oczu nie wymienię. Widzę Księżyc jako rozmazaną plamę. Gwiazdy dla mnie już nie istnieją. Obserwacje astronomiczne to przeszłość. Zresztą, i tak niczego nie odkryję sprzętem sprzed pięćdziesięciu lat. Ale wy możecie próbować.

Chwycił krawędź brezentu i szarpnął. Ciężki materiał zsunął się na podłogę, wzniecając kłęby kurzu zbierającego się tu od lat. Koty rozpierzchły się, a przyjaciele zaczęli kichać i kasłać.

-- Dlatego mówiłem, że nie musimy się spieszyć -- wyjaśnił astronom. -- Czyszczenie go i regulowanie zajmie trochę czasu.

Felix przyjrzał się konstrukcji. W obudowie miedzianego nitowanego tubusa znajdowało się kilkanaście śrub, pokręteł i korbek.

400

Okular umiejscowiony był z boku wystającego z tubusa zgrubienia. Był też szukacz, czyli mała lunetka pomagająca wstępnie wycelować teleskop przed obserwacją. Niżej był mechanizm precyzyjnego poruszania teleskopem i przeciwwaga.

-- Musicie poradzić sobie sami -- dodał gospodarz. -- Ja ani dobrze nie widzę, ani nie mam siły. Macie półtorej godziny do następnego okrążenia. Czujcie się jak u siebie. Potem nakryjcie teleskop i wpadnijcie na herbatkę.

Zszedł po schodach. Przyjaciele zostali sami z nieznaną maszyną. Przez odsuniętą klapę do środka wpadało mroźne powietrze. Kurz opadał, a koty, jeden za drugim, bezszelestnie wracały do obserwatorium.

-- Astronom, który nie może obserwować nieba -- powiedział Net. -- Facet żyje chyba tylko, żeby parzyć herbatę.

-- Trzymają go przy życiu te koty. Czuje, że jest im potrzebny -- sprostowała Nika.

Felix zerknął w okular.

-- Mgłę widać -- stwierdził. -- A rakieta przelatuje za dwie minuty.

Gdy się wyprostował, wokół oka miał odciśnięte ciemne kółeczko z kurzu. Nika uśmiechnęła się i chusteczką wytarła ślad.

-- Zdążymy wyczyścić soczewki -- powiedziała.

-- To stary teleskop. Nie ma silników ani komputera, które mogłyby pomóc śledzić ruchomy obiekt. Przyuważymy rakietę nisko nad horyzontem. Wtedy będzie dalej od nas, ale łatwiej zdążymy z przestawianiem całego teleskopu. Pionowo nad nami tylko śmignie. Trzeba kręcić... -- przyjrzał siękorbkom przy podstawie -- właśnie tą. -- Zrobił nią kilka obrotów, a teleskop ledwo zauważalnie opuściłsię.

-- Odwróćmy go w drugą stronę -- zaproponowała Nika. -- Zobaczymy ją, jak się będzie oddalała.

-- Od strony ulicy jest latarnia. -- Felix pokręcił głową. -- Nic nie zobaczymy.

-- Czyli mamy godzinę i kilka minut -- ocenił Net.

401

Przy każdym kroku z podłogi wzbijał się kurz. Koty kichały, ale i tak zwiedzały wszystkie zakamarki.

Nika rozejrzała się, chwyciła leżącą pod ścianą szczotkę i zabrała się do zamiatania.

-- Przywiąż do szczotki kilka kotów -- poradził Net. -- Pójdzie szybciej.

Felix odnalazł kilka flanelowych ściereczek i zszedł piętro niżej, by je opłukać z kurzu. Nika nie znalazła szufelki, więc po prostu zmiotła wszystko pod ścianę. Gdy wrócił Felix, cała trójka zabrała się za czyszczenie teleskopu. Okazało się, że zwykłe przetarcie okularu i szybki ochraniającej główną soczewkęnie wystarczyło. Felix wycelował teleskop w pierwszą lepszą grupę gwiazd i ustawił ostrość.

-- Szkło zmatowiało ze starości -- ocenił -- albo do środka tu-busa dostało się trochę kurzu.

-- Nie chcesz go chyba rozbierać? -- zaniepokoił się Net.

-- Wyczyścimy chociaż główną soczewkę.

-- Czym chcesz to odkręcić? Tam są jakieś dziwne śruby.

-- A czyja wyglądam na kogoś, kto nie ma przy sobie kombinerek? -- zapytał Felix.

-- A jak coś zepsujemy? -- wtrąciła Nika.

-- Stary i tak się nie pozna -- zauważył Net.

-- Nie bądź prostakiem.

-- Jak coś zepsujemy -- powiedział Felix -- to nici z naszych obserwacji. Spróbujmy więc niczego nie zepsuć. Musimy tylko działać precyzyjnie i delikatnie.

-- Dobrze, sensei -- zgodził się Net.

Felix przystawił drewnianą drabinkę i wspiął się po trzeszczących stopniach. Przyjrzał się pierścieniowi przytrzymującemu szkiełko. Wystarczy odkręcić sześć śrub. Sięgnął po multitoola i uporał się z nimi w minutę. Zdjął pierścień wraz z grubym szkłem i podał Nice.

-- Przeczyść.

Przejechała wilgotną szmatką po obu stronach. Niewiele to dało.

402

-- Matowe -- oceniła. -- Myślisz, że można używać teleskopu bez tego? Zepsujemy soczewkę...

-- Potem to założymy -- zadecydował Felix. -- Przez godzinę nic się nie stanie.

Zszedł i spojrzał w okular.

-- Lepiej.

Net również zerknął.

-- Teraz to HD*! -- ucieszył się. -- Tylko... -- spojrzał na kopułę -- ten otwór jest ze złej strony.

-- Trzeba to jakoś obrócić. -- Felix sięgnął do plecaka. Miał do niego przypięty mały kompas-breloczek. Z pewnością zbyt niedokładny, żeby ustawiać według niego precyzyjny przyrząd optyczny.

-- Może tu jest kompas? -- Nika rozejrzała się. -- To przecież obserwatorium.

-- Po co kompas, skoro budynek jest nieruchomy? -- zapytał Net. -- Wystarczy go narysować na podłodze.

Ale ani na podłodze, ani na obrotowej podstawie teleskopu nie było żadnych oznaczeń. Największa korbka, a właściwie mosiężne kółko z korbką, służyło do ustawiania go w pionie, mniejsza korbka poniżej chyba do ustawiania precyzyjnego. I kolejne do ustawiania teleskopu w poziomie. Felix zwrócił uwagę na konstrukcję z dwóch prętów mocującą podstawę teleskopu do ściany. Gdyby to odkręcić... Nagle doznałolśnienia. Teleskop obracał się razem z całą kopułą!

-- Na tej obręczy jest podziałka w stopniach -- powiedział. -- Pamiętasz, skąd nadleci rakieta?

-- Musimy ustawić teleskop na trzysta dwanaście stopni i dwieście osiemdziesiąt dwie tysięczne.

-- Tam jest podziałka w minutach i sekundach -- Felix wskazał kciukiem podstawę teleskopu. -- Wiem, jak to działa. Kopułę obraca się ręcznie i ustawia z dokładnością do jednego stopnia, a potem precyzyjnie ustawia tamtą małą korbką.

-- Przeliczę zaraz na minuty.

* HD - (ang. High Definition) obraz wysokiej rozdzielczości. Jest ogólnym określeniem sygnału telewizyjnego o rozdzielczości większej niż standardowa (PAL lub NTSQ.

403

Naparli na uchwyty przymocowane do żeber kopuły, ale ta ani drgnęła. Szarpali w obie strony, bez skutku.

-- Czternaście lat -- westchnął Felix. -- Stoi w tym samym miejscu, odkąd przyszliśmy na świat.

-- Głupio tak, poddać się z powodu zatartych kółek -- stwierdził Net.

Felix pochylił się nad podziałką pod pierścieniem. Stopnie oznaczone były półcentymetrowymi wgłębieniami. Pomiędzy prętami przytrzymującymi teleskop znajdowało się czarne pudełko z kla-meczkąi zapadką. Felix uniósł klameczkę i pchnął za uchwyt, a kopuła ze zgrzytem i chrobotem przesunęła się. Zapadka sama wskoczyła we wgłębienie i kopuła została unieruchomiona. Net, nawet nie zaglądając do komputera, przeliczał na kartce dokładną pozycję z układu dziesiętnego na minuty i sekundy. Felix małąkorbką ustawił dokładną wartość.

-- Potrafisz policzyć, w którym momencie rakieta będzie widoczna pod jakim kątem? -- zapytał.

-- Musiałbym wyprowadzić wzór.

Felix zerknął na zegarek. Zostało niecałe pół godziny do przelotu, czyli rakieta powinna się pojawić w zasięgu teleskopu za nieco ponad kwadrans.

-- Nie licz -- powiedział. -- Zobaczymy ją gołym okiem.

-- Ustaw na... dwadzieścia pięć stopni.

Felix przekręcił korbkę i spojrzał w okular. Gwiazdy drgały tym mocniej, im cięższy samochód przejeżdżał.

-- Gumowy cokół to nie byłoby dobre rozwiązanie -- stwierdził Felix. -- Teleskop cały czas by siębujał, nawet bez samochodów.

Zauważył, że zaczyna dygotać z zimna, co dodatkowo utrudniało obserwacje. Teraz przydałaby się ciepła herbata.

Koty gramoliły się na krawędź otworu i wyglądały w noc.

Net otworzył laptopa.

-- Manfred... Jest sprawa.

-- No ja myślę, że nie chcesz tak po prostu pogadać.

404

-- Nie zrzędź. Musisz wyłączyć z ruchu tę dwupasmówkę obok nas.

-- Fajny pomysł. -- Manfred zdobył się na ironiczny ton. -- Mam ogłosić alarm antyterrorystyczny, czy wolisz lokalne trzęsienie ziemi?

-- Zapal czerwone światła na skrzyżowaniach po obu stronach tego odcinka.

-- Wiesz, do czego mnie namawiasz? To z pewnością się wyda!

-- Nie chcemy pograć piłkę na jezdni. Chodzi o poważną sprawę. Zapal czerwone światło na kilka minut. Musimy przyjrzeć się rakiecie.

-- Nie możecie obserwować jej z chodnika?

-- Wibracje nie pozwalają nam zobaczyć nawet gwiazd. Chodzić po tym pokoju nie można, bo siętrzęsie obraz.

Manfred dopiero teraz poruszył kamerą na szczycie ekranu laptopa.

-- Obserwatorium -- zauważył.

-- Samochody na ulicy powodują wibracje i niczego nie widać.

-- Oczywiście mogę zapalić te czerwone światła. Ale pozostanie ślad w raportach. Jeśli ktoś sięwkurzy, że za długo stoi, i zgłosi awarię, będę miał kłopoty. Zaczną sprawdzać, co się stało.

-- Dzięki. -- Net uśmiechnął się. -- Starczą trzy minuty.

-- Jeszcze się nie zgodziłem...

-- Pomińmy etap przekonywania cię i zgódź się od razu. Powiem ci kiedy.

Tymczasem Felix próbował małym aparatem cyfrowym robić zdjęcia gwiazd. Przykładał go do okularu i testował różne ustawienia. Nie wychodziły najlepiej, ale innego rozwiązania nie było.

-- Leci! -- krzyknęła Nika.

-- Za wcześnie. -- Felix spojrzał na zegarek.

-- Ale leci. -- Wskazała ręką na niebo.

Od horyzontu zbliżał się świecący obiekt.

-- To samolot. Ale mam pomysł! Sprawdźmy, czy da się go utrzymać w kadrze.

405

-- Jest nieco z boku -- zauważył Net. -- Trzeba by obrócić całość.

-- Przynajmniej utrzymajmy go w obiektywie szukacza.

Szukacz miał powiększenie wielokrotnie słabsze, więc obejmował większy obszar nieba.

Felix wycelował teleskop w samolot i z okiem przyciśniętym do okularu szukacza spróbował utrzymać go w centrum pola widzenia. Jednak szybkie kręcenie korbą utrudniało obserwacje.

-- Ty kręć -- rzucił do Neta. -- W prawo.

Net chwycił korbkę i zaczął nią kręcić.

-- Wolniej... -- instruował go Felix. -- Szybciej, ciut szybciej. Nie... Teraz wolniej... Nierówno kręcisz... -- Wyprostował się. -- To na nic. Nawet w obiektywie szukacza ciężko go będzie utrzymać.

-- Nie jestem maszyną. -- Net rozłożył ręce.

Felix podszedł do plecaka i chwilę w nim grzebał. Najpierw wyciągnął ze środka małego kotka, który wszedł tam nie wiadomo kiedy i zasnął, potem małą wiertarkę akumulatorową.

-- Nosisz ze sobą wiertarkę? -- zdziwiła się Nika.

-- Nie zawsze. -- Sprawdził, czy działa. -- Ma regulator obrotów, więc będę mógł sam sterowaćtempem wznoszenia.

-- Dlaczego właściwie ty masz patrzeć? -- obruszył się Net.

-- Sam narzekałeś, że wzrok ci się pogorszył od wgapiania się w monitor.

-- Ja nie mam wiedzy technicznej -- zastrzegła szybko Nika.

-- Ale będziesz mógł robić zdjęcia. -- Felix wręczył Netowi aparat. -- Ustawię widok na rakietę i odsunę głowę. Wtedy ty przyłożysz aparat i zrobisz zdjęcie.

-- To może lepiej od razu przyłożę aparat i będziesz patrzył na wyświetlacz.

Felix skinął głową. Znów zaczął grzebać w plecaku. Z dna wyszperał plastikową nakrętkę od butelki i małąśrubę. W nakrętce przebił dziurę, od wewnętrznej strony włożył śrubę i wcisnął mocno do wiertarki. Naciął po przeciwległych stronach nakrętki półokrągłe otwory. Podszedł do teleskopu i przyłożyłwiertarkę z nakrętką do mosiężnego kółka z korbką regulacji pochylenia telesko-

406

pu. Nacięcia w nakrętce idealnie pasowały do szprych kółka. Na próbę włączył wiertarkę. Wszystko działało.

-- OK. -- Zerknął na zegarek. -- Za dwie minuty może ją być widać. Nika, staniesz z drugiej strony i będziesz kręcić tą małą korbką, bo na pewno niedokładnie ustawiliśmy.

-- Ziiimno... -- Net wzdrygnął się. Schylił się po najbliższego kota i włożył go sobie za pazuchę. Kot, o dziwo, nie protestował. Zachęcony tym chłopak dodał jeszcze jednego i zasunął suwak.

-- Jest! -- krzyknęła Nika. -- Tym razem to już musi być ona.

-- Manfred! -- krzyknął Net. -- Czerwone światła.

Felix za pomocą wiertarki opuścił teleskop, aż znalazł się tuż nad wznoszącym się światełkiem. W okularze szukacza widział kropkę. Była niewiele większa, niż gdyby obserwować ją gołym okiem.

-- Nika, w lewo... Już!

Kropka była teraz dokładnie na pionowej linii celownika. Powoli zbliżała się do środka. Net przyłożyłaparat do głównego okularu i położył palec na spuście. Felix trzymał palec na włączniku wiertarki.

-- Jest! -- wrzasnął Net. -- Nie ma! Mignął tylko. Jedź w górę!

Felix porzucił okular szukacza i włączył wiertarkę.

-- Znów mignął! -- wrzasnął Net. -- Wolniej.

-- Może go sfilmujecie -- zaproponowała Nika. "*

-- Film ma niższą rozdzielczość -- wyjaśnił Felix. -- Co ty wyprawiasz?

To drugie było skierowane do Neta, który przestępował z nogi na nogę i dziwnie wyginał głowę.

-- Grzejnik mi się buntuje. Ała! Trzymaj aparat!

Felix w ostatniej chwili złapał aparat. Net odskoczył od teleskopu i rozpoczął osobliwy taniec połączony z próbami rozpięcia suwaka. To chyba jeszcze bardziej rozzłościło koty, bo zintensyfikowały próby przebicia się przez kurtkę na wolność. Wyglądało to, jakby ktoś od środka boksował materiał. Felix i Nika zapomnieli o rakiecie i gapili się na poczynania przyjaciela. Net przestał tańczyć, a zaczął podskakiwać, wreszcie usiadł na krześle i spróbował wypuścić koty dołem kurtki. Nie wytrzymał tego jednak suwak i strzelił,

407

pu. Nacięcia w nakrętce idealnie pasowały do szprych kółka. Na próbę włączył wiertarkę. Wszystko działało.

-- OK. -- Zerknął na zegarek. -- Za dwie minuty może ją być widać. Nika, staniesz z drugiej strony i będziesz kręcić tą małą korbką, bo na pewno niedokładnie ustawiliśmy.

-- Ziiimno... -- Net wzdrygnął się. Schylił się po najbliższego kota i włożył go sobie za pazuchę. Kot, o dziwo, nie protestował. Zachęcony tym chłopak dodał jeszcze jednego i zasunął suwak.

-- Jest! -- krzyknęła Nika. -- Tym razem to już musi być ona.

-- Manfred! -- krzyknął Net. -- Czerwone światła.

Felix za pomocą wiertarki opuścił teleskop, aż znalazł się tuż nad wznoszącym się światełkiem. W okularze szukacza widział kropkę. Była niewiele większa, niż gdyby obserwować ją gołym okiem.

-- Nika, w lewo... Już!

Kropka była teraz dokładnie na pionowej linii celownika. Powoli zbliżała się do środka. Net przyłożyłaparat do głównego okularu i położył palec na spuście. Felix trzymał palec na włączniku wiertarki.

-- Jest! -- wrzasnął Net. -- Nie ma! Mignął tylko. Jedź w górę!

Felix porzucił okular szukacza i włączył wiertarkę.

-- Znów mignął! -- wrzasnął Net. -- Wolniej.

-- Może go sfilmujecie -- zaproponowała Nika.

-- Film ma niższą rozdzielczość -- wyjaśnił Felix. -- Co ty wyprawiasz?

To drugie było skierowane do Neta, który przestępował z nogi na nogę i dziwnie wyginał głowę.

-- Grzejnik mi się buntuje. Ała! Trzymaj aparat!

Felix w ostatniej chwili złapał aparat. Net odskoczył od teleskopu i rozpoczął osobliwy taniec połączony z próbami rozpięcia suwaka. To chyba jeszcze bardziej rozzłościło koty, bo zintensyfikowały próby przebicia się przez kurtkę na wolność. Wyglądało to, jakby ktoś od środka boksował materiał. Felix i Nika zapomnieli o rakiecie i gapili się na poczynania przyjaciela. Net przestał tańczyć, a zaczął podskakiwać, wreszcie usiadł na krześle i spróbował wypuścić koty dołem kurtki. Nie wytrzymał tego jednak suwak i strzelił,

407

otwierając się na środku brzucha. W powstałym otworze pojawiła się głowa kota z wyszczerzonymi kłami. Zwierzę wyprysnęło na zewnątrz i znikło za stertą gazet.

-- Ósmy pasażer Nostromo -- powiedział Felix.

-- I dziewiąty -- dodała Nika, gdy drugi kot, z przeraźliwym miauczeniem, poszedł w ślady pierwszego.

Net zaczął oglądać postrzępioną podpinkę.

-- Potem sobie to obejrzysz! -- Felix przypomniał sobie, co mają robić. -- Do aparatu!

Net zerwał się i podbiegł do teleskopu. Wziął aparat i przytknął do okularu. Felix włączył wiertarkę na maksymalne obroty. Dogonił rakietę po kilku sekundach, ale znów tylko mignęła. Zwolnił, zaczekał, aż go wyprzedzi, i lekko zwiększył obroty. Tym razem znalazła się w polu widzenia na pół sekundy. Net pstryknąłfotkę, potem jeszcze jedną. Przez dwie minuty udało się ich zrobić kilka. Potem rozległo się metaliczne uderzenie i wiertarka dalej kręciła się już na pusto - korba mechanizmu stała w miejscu. Unieśli wzrok. Teleskop był uniesiony idealnie pionowo, a mechanizm wznoszący oparł się o odbojnik.

-- Jest teraz dokładnie nad nami -- oznajmił Felix.

Podeszli do otworu w kopule i unieśli głowy. Biała kropka niewinnie sunęła po niebie. Wreszcie zniknęła w blasku latarni.

-- Słyszycie? -- Nika wystawiła głowę za krawędź dachu.

Chłopcy stanęli obok i wytężyli słuch. Cisza była dla tej okolicy

nienaturalna, zupełnie jakby miejsce pamiętało trwający nieprzerwanie od lat jednostajny szum samochodów i teraz dziwiło się nagłą ciszą. A jednak coś się działo. Coś szeleściło w ciemnościach ogrodu na dole.

-- Nie ma wiatru -- zauważyła Nika.

-- Są koty -- przypomniał Net.

Szelest nie był spowodowany przez zwierzęta - one zresztą również przysłuchiwały mu się z uwagą. Przypominał posypywanie piaskiem liści. Ale przyjaciele dobrze wiedzieli, że to nie piasek.

-- To się nasila, czy wcześniej nie zwracaliśmy na to uwagi? -- zapytał Net.

408

-- Nasila się -- przyznał Felix. -- Co półtorej godziny mikrobo-ty ożywiają się.

-- On je programuje.

Więcej niczego już nie mogli usłyszeć. Z obu stron zbliżał się warkot samochodów. Felix zatrzasnął klapę i wszyscy pochylili się nad aparatem. Przewinęli zdjęcia. Wszystkie były poruszone, ale jedno na tyle nieznacznie, że można było rozpoznać szczegóły. Na czarnym tle kosmosu odbitym światłem Słońca świeciła znajoma rakieta. Na czubek miała nałożoną jaśniejszą obręcz, która przypominała ciastko z dziurką.

-- Więc jednak jedno ze zdjęć, które znaleźliśmy w sieci, było prawdziwe -- przypomniał sobie Net. -- Dziurawy pączek... Manfred, prześlij to temu znajomemu programowi, Amais.

-- Nie trzeba tego nigdzie wysyłać. -- Felix zmarszczył brwi. -- Pokaż zdjęcia sprzed imprezy u Gilberta.

Net otworzył zdjęcia ściągnięte z błoga Oskara.

-- Jedno z pierwszych. -- Felix przebiegł wzrokiem po miniaturach. -- To.

Net powiększył zdjęcie. Nad lasem w niebo celował czubek rakiety. Nie było na nim pączka.

-- Naprawdę na coś się przydała moja wyprawa...

-- Ale co to jest? -- zapytał Net.

-- To kolcobot. Nie widać kolców, bo zdjęcie jest nieostre.

-- Ale on ma dziurę w środku!

-- W niedzielę, kiedy znalazłem ich bazę, widziałem, jak otwierają się te klapy na środku kolcobotów. Wewnątrz były niemal puste, jak nadmuchana dętka. Taka bryła nazywa się torusem. Tylko jak on się dostał na rakietę przed startem?

-- Wskoczył z rozbiegu -- zaproponowała Nika.

-- Jego konstrukcja to wyklucza. Jest zwrotny, ale nie dałby rady doskoczyć na kilka metrów i precyzyjnie wpasować się na dziób rakiety. Wniosek... -- Felix wstał i przeszedł kilka razy po pokoju. -- Kolcoboty potrafią się łączyć! To jedyne wytłumaczenie, jakie przychodzi mi do głowy. Śladów innych maszyn tam nie było.

409

-- Łączyć?

-- W zewnętrznej części, pomiędzy pierścieniami napędowymi z kolcami, są klapy. Różnej wielkości. Pod jedną z nich była ukryta kamera, która pomagała robotowi uciec z mojego pokoju i dojechać do bazy. Pod innymi klapami mogą być manipulatory albo uchwyty. Kolcoboty łączyłyby sięwięc... w coś w rodzaju gąsienicy. Tak już dałyby radę założyć jednego z nich na rakietę.

-- I co, przykleiły go tam? -- Net wskazał zdjęcie na ekranie aparatu. -- Powinien odpaść, kiedy wyłączył się silnik rakiety. Byłoby mu wygodniej oddzielnie.

-- Hm... Albo używa kadłuba rakiety jako anteny, albo się na niej zaklinował. Nie przychodzi mi do głowy inny powód.

-- Wymyślasz to na poczekaniu! -- wykrzyknął niemal Net.

-- Znasz inny sposób rozszyfrowania tego wszystkiego?

-- Pokaż tę swoją mapkę -- poprosiła Nika.

-- Po co? -- zapytał Net. -- Wzór się nie sprawdził. Już wiem, że nie istnieje wzór, który może przewidzieć coś tak skomplikowanego.

Jednak odpalił program z Dużym Wzorem i zaktualizował dane. Przyjaciele aż wypuścili powietrze z wrażenia.

-- Anachron powiedział, że nie będzie wielkiej katastrofy... -- szepnął Net.

Na mapie Polski kreska, którą pamiętali, zamieniła się w rozmytą kroplę, przykrywającą Warszawę.

-- Powiedział, że nie pamięta wielkiej katastrofy -- sprecyzowała Nika. -- To co innego.

-- Może ma anasklerozę...

-- Dlaczego teraz pokazuje tak precyzyjnie? -- zapytała Nika.

-- Jest już znana pogoda na jutro: ciśnienie, zachmurzenie, kierunek wiatru i takie tam -- odparł Net. -- Ostatnie, co poprawiłem w tym programie, to ściąganie danych. Teraz aktualizuje je wszystkie sam, na bieżąco.

Patrzyli w milczeniu na czerwoną łzę, przykrywającą miasto.

-- Co robimy? -- zapytała wreszcie Nika.

410

-- Całodniową wycieczkę do Łodzi -- odparł ponuro Net. -- Jeżeli my to policzyliśmy, to Ministerstwo Spraw Specjalnych też

0 tym wie.

-- Nic więcej nie możemy zrobić -- dodał cicho Felix. Opuścił teleskop i przykręcił osłonę soczewki, a następnie

wspólnymi siłami narzucili brezent. Gdy zeszli na dół, pan Figlew-ski już zaparzył herbatę. Usiedli przy stole i z ulgą wzięli w dłonie gorące kubki.

-- Zobaczyliście? -- zapytał astronom.

Przytaknęli smutno. Gospodarz o nic więcej nie pytał. Dopili herbatę, podziękowali i odprowadzani przez koty, wyszli.

Autobusem podmiejskim wrócili do miasta. Było za późno na wieczór filmowy. Nie mieli też na to ochoty. Pożegnali się i każdy

udał się w stronę swojego przystanku.

* * *

Felix wrócił do domu głodny, ale nie chciał poganiać mamy. Z tego, co zdążył się zorientować, na kolacjęmiała być zapiekanka „porządek w lodówce", czyli danie składające się, prócz ziemniaków

1 cebuli, ze wszystkiego, co znajdowało się w lodówce, a czemu kończyła się data przydatności do spożycia. Mama uczyła Golema Golema kroić cebulę. Szło mu całkiem nieźle, ale z pewnością nie przyspieszało to przygotowania zapiekanki.

-- Więc katastrofa już jutro? -- zapytała beztrosko mama. --

«

Wiecie, gdzie dokładnie spadnie?

-- Na nasze głowy -- odparł równie spokojnie tata. -- W Warszawie lub okolicy. Energia uderzenia będzie zbliżona do dużej bomby burzącej. Jeśli trafi w budynek, nic z niego nie zostanie.

Mama nie wydawała się szczególnie przejęta.

-- W skali tygodnia, większe jest prawdopodobieństwo, że wpadnę pod tramwaj, niż że mnie trafi rakieta -- policzyła. -- Ale większość ludzi będzie chciała być jak najdalej stąd.

-- Nie ma sensu ewakuować obszaru o promieniu stu kilometrów -- powiedział tata. -- Byłoby więcej wypadków drogowych

411

niż w święta. Musimy liczyć na to, że rakieta spadnie na pole, albo jeszcze lepiej do wody. Tak czy inaczej, będzie niezłe widowisko.

Na stole leżało pudełko z paskiem na ramię, anteną, kilkoma przyciskami i małym wyświetlaczem. Wyglądało na wojskowe lub chociaż przeznaczone dla geologów czy podobnych służb.

-- To pilot do sterowania krętem -- wyjaśnił tata, widząc spojrzenie syna. -- Jutro spróbuję wywabićgo na powierzchnię. Jeśli przypadkiem się akurat włączy

-- Co jakiś czas słyszę jego dudnik -- powiedział Felix.

-- Słyszałem go z kilku stron -- przyznał tata. -- Zdaje się, że kilka razy przekopał się pod naszym domem. Na szczęście ma funkcję zasypywania tunelu za sobą.

-- Lepiej nie mówmy sąsiadom -- poradziła mama. -- Oni też to słyszą i wolałabym, żeby nie wiedzieli, kto Jest odpowiedzialny za budzenie ich w środku nocy. ,

Felix przeszedł do salonu i włączył telewizor. Na ekranie pojawiła się twarz Ministra Spraw Specjalnych, Jakuba Roznera.

-- Mimo wysiłków sztabu specjalistów nie udało się zapobiec upadkowi rakiety -- mówił. -- Uderzenie nastąpi jutro gdzieś w promieniu siedemdziesieciu kilometrów od centrum Warszawy, około godziny dwudziestej drugiej piętnaście.

-- Powiedział siedemdziesiąt -- zauważył Felix.

Tata stanął w drzwiach.

-- Ma nowsze dane -- wyjaśnił. -- Precyzja będzie rosła z każdą godziną.

-- Ilona Bogucka, Niusy czy Niuanse -- odezwała się reporterka, nie czekając na znak prowadzącego, by zadawać pytania. -- Dlaczego nie ostrzelano rakiety z armat?

-- Z armat?... Rozważane były różne opcje, łącznie ze zniszczeniem rakiety antyrakietą. Ale wówczas odłamki zasypałyby większy obszar, stwarzając o wiele większe zagrożenie. Gdybyśmy mieli jeszcze trochęczasu, dalibyśmy radę wysłać na orbitę samodzielnego robota, który zmieniłby trajektorię lotu rakiety, tak by wpadła do Bałtyku.

412

-- Czy nie można jej przechwycić samolotem? Mamy chyba samoloty przechwytujące.

Minister westchnął.

-- Samoloty przechwytujące nie służą do przechwytywania rakiet. To umowna nazwa.

-- Jak duża będzie siła uderzenia? -- zapytał ktoś inny.

-- Równoważna około dwóm tonom trotylu.

-- Czy planowana jest ewakuacja miasta?

-- Jest za mało czasu, żeby ewakuować cały obszar. To prawie cztery miliony ludzi. Liczymy na to, że rakieta spadnie na tereny nie-zamieszkane.

Potem nastąpiły komentarze polityków. Niezawodna Andżelika Osmoza i tym razem nie zawiodła swojego elektoratu:

-- Stosunek rządu do sprawy rakiety zakrawa na działalność antynarodową i kwalifikuje się do postawienia całego gabinetu przed Trybunałem Stanu.

Felix wyłączył telewizor i wrócił do kuchni, zjeść zapiekankę.

Po kolacji zszedł do swojej piwnicy. Rzucił się na łóżko i sięgnął po Syzyfowe prace. Po pół stronie stwierdził, że nie pamięta, co przeczytał. Odłożył więc książkę i zaczął krążyć po pokoju, zatopiony w rozmyślaniach. Wiedział, że nawet teraz, na dzień przed katastrofą, musi istnieć jakieś rozwiązanie. Ono przecież zawsze istnieje. Lepsze lub gorsze.*Włączył komputer i przegrał z aparatu zdjęcia. Wyświetlił to najwyraźniejsze. Zapatrzył się na nie i... doznał olśnienia. Przecież rozwiązanie miał przed oczyma!

Włączył Net.com i wywołał przyjaciół. Net odebrał od razu, Nika po chwili. Było owinięta ręcznikiem, drugim wycierała włosy.

-- Rakieta leci dziobem do przodu -- oznajmił Felix.

-- Rakiety zwykle tak robią -- zauważył Net.

Felix wypuścił głośno powietrze.

-- To się wydaje naturalne -- powiedział. -- Dlatego to przeoczyliśmy. Otóż nie ma żadnego powodu, dla którego rakieta bez napędu miałaby lecieć dziobem do przodu! Przecież ona dryfuje. Żaden napęd nie jest tak precyzyjny, a już na pewno nie zrobiony

413

w garażu silnik na propan-butan. Dlatego satelity mają silniki korekcyjne. W momencie wyłączenia silnika rakiety, czyli w kilka minut po starcie, musiała powstać choćby minimalna odchyłka. Już po kilku godzinach dryfowania rakieta powinna lecieć bokiem, tyłem. Jak włożysz do miski z wodą model statku, zawsze się minimalnie obróci i przesunie.

-- Więc może akurat jak robiliśmy zdjęcie, znów obróciła się dziobem do przodu -- podsunął Net, po czym sam sobie odpowiedział -- prawdopodobieństwo jest bardzo małe.

-- Co to oznacza? -- rzeczowo zapytała Nika.

-- Kolcobot steruje rakietą.

-- Ma silniki korekcyjne? -- zdziwił się Net.

-- Ma koła zamachowe. Tak się porusza po ziemi. Dzięki temu wtedy wstał z mojego stołu i nawiał. To tak, jakby się odpychał... od reszty wszechświata. Wyobraź sobie, że stoisz na przepaścią i tracisz

równowagę. Teoretycznie, kiedy się przechylisz w takim stopniu, że twój środek ciężkości znajdzie się za krawędzią, to musisz spaść... Prawda?

-- Mam lęk wysokości...

-- To tylko przykład. Jak już wydaje się, że musisz spaść, to odruchowo kręcisz rękoma, żeby sięwyprostować. Wykorzystujesz tę samą zasadę, bo ręce działają jak koło zamachowe.

-- To wynika z odruchu, nie wiedzy -- zauważyła Nika.

-- W kolcobocie jest kilka kół zamachowych. Jeśli silnik kręci którymś kołem w lewo, to cały robot obraca się w prawo. Akcja równa się reakcji - tak mówi trzecia zasada dynamiki Newtona. Te koła zamachowe to część jego układu napędowego i mechanizmu utrzymywania równowagi kolcobota. W przestrzeni kosmicznej nie ma punktu podparcia, ale dzięki kołom zamachowym można utrzymać rakietęw jednej pozycji. To bardzo ułatwia transmisję sygnału anteną kierunkową.

-- No i?... -- Net uniósł brwi.

-- Jeżeli dzięki tym kołom można utrzymywać rakietę w stałej pozycji, to można też niąmanewrować. -- Felix popatrzył na przy-

414

jaciół widocznych w zielonych okienkach i oznajmił z powagą -- można więc zmienić kąt wejścia w atmosferę.

Net zmrużył oczy

-- Genialne... -- przyznał. -- Naprawdę. Przekaż swojemu mózgowi wyrazy szacunu.

-- Wyrazy szacunu przekazane. -- Felix uśmiechnął się szeroko.

-- Możecie wytłumaczyć kretynce technicznej, o co chodzi? -- zapytała Nika.

-- To proste -- odparł Felix. -- Rakieta nadleci z północnego zachodu, czyli najpierw przeleci nad Skandynawią, Bałtykiem, a dopiero potem nad Polską. Jeśli uda się pochylić jej dziób w stronę Ziemi, to zanurkuje w atmosferze pod ostrym kątem i spadnie wcześniej. Jak to odpowiednio policzymy, wpadnie do morza.

-- Jak zmusimy kolcobota, by nas posłuchał?

-- Ta część planu wymaga dopracowania -- przyznał Felix.

-- Radość trwała krótko -- Net spochmurniał. -- Chociaż... Jeżeli rozkodowalibyśmy sygnałkolcobota, ten co go nagrał Manfred, to może udałoby się przesłać jakieś komendy w drugą stronę... Gdybyśmy mieli ze dwa tygodnie i kilka solidnych komputerów...

-- I własnego kolcobota do testów -- dodał Felix.

-- Mamy niecałą dobę -- zauważyła Nika. -- Zróbmy, co możemy. Wyślijmy jakiś sygnał...

-- Wysyłanie sygnałów do kolcobota na rakiecie to jak zaklinanie samochodu, żeby odpalił bez kluczyka -- odparł Net.

-- Znamy tylko częstotliwość -- dodał Felix. -- To za mało. Jedyny pomysł, jaki przychodzi mi do głowy... -- zawiesił głos.

-- Chcesz tam jechać -- zgadł Net. -- Do bazy kolcobotów?

Felix przytaknął.

-- Jeżeli istnieje jakiekolwiek rozwiązanie, to znajduje się właśnie tam.

-- Ale chyba nie teraz?...

-- Rano. Muszę przygotować kilka rzeczy. Zamierzam wysłać własnego robota w pobliże bazy. Sami zostaniemy w bezpiecznej odległości i będziemy nim sterować. Może uda się wychwycić jakąś

415

prawidłowość w ich komunikatach, coś co pozwoli rozszyfrować sygnał i wydać polecenie.

-- Ja też coś przygotuję -- dodał Net.

-- Zgadzasz się tak po prostu? -- zdziwił się Felix. -- Bez marudzenia?

-- Pod warunkiem, że zachowamy bezpieczny dystans. Pokażemy im, gdzie pieprz zimuje! Manfred?

-- Jestem. -- Na ekranie komputera otworzyło się trzecie okno, ukazujące biegające po ekranie cyferki, oczywiście przypominające te z Matrixa. -- Siedzę sobie jako wątek na laptopie Neta, więc i tak wszystko słyszę.

-- Będziemy potrzebowali szybkiego łącza i komputera o dużej mocy obliczeniowej. Większej niżprzy holoanimacji. Kilku komputerów. Spróbuj rozkodować to, co nagrałeś. Jutro będzie więcej materiału.

-- Mam to robić tu, na tym... kalkulatorze, którego on uparcie nie chce zmienić -

-- Wyluzuj! -- powstrzymał go Net. -- Jak mocny komputer jest ci potrzebny? Chcesz mózg szympansa w ciekłym azocie?

-- Niczego nie chcę -- odparł lekko urażonym głosem Manfred. -- Kilkaset komputerów na świecie już nad tym pracuje. Na razie bez sukcesów. Załatwię coś na jutro, jeśli się upieracie. Ale dopiero jak będąnowe nagrania.

-- Gdzie się spotkamy? -- zapytała Nika.

-- Na przystanku przy szkole. Na tym, z którego odjeżdża Gilbert. O dziewiątej rano.

Chwilę patrzyli na siebie w zielonych okienkach.

-- Do jutra, superpaczko -- uśmiechnęła się Nika i jej okienko zgasło.

-- Cześć! -- dodał Net.

Felix rozłączył Net.com. Dochodziła jedenasta. Założył kurtkę i wyszedł przed dom. Uniósł głowę. Po niebie przesuwała się biała kropka. Z krzaków i z bluszczu oplatającego front domu dobiegł go

416

znajomy szelest. Większość mikrobotów i tak była uwięziona pod śniegiem.

Po chwili coś innego zwróciło uwagę Felixa. Wokół panowało zamieszanie większe niż za dnia. Z prawej i lewej strony sąsiedzi pospiesznie pakowali torby do samochodów. Ktoś w zapamiętaniu próbowałwepchnąć do kombi palmę w wielkiej donicy. Pan Sobo-lak ładował do bagażnika żółto-czarnego BMW walizki, torby i pojedyncze sztuki garderoby, wielką plazmę, DVD i konsolę do gier. Wszędzie w zasięgu wzroku trwały pospieszne przygotowania do ewakuacji.

Wrócił do domu.

-- Chyba wszyscy sąsiedzi wyjeżdżają -- powiedział do taty.

-- Spędzą noc w wielkim korku -- odparł tata, nie podnosząc głowy znad książki.

Felix zszedł do piwnicy, zapalił górne oświetlenie, odnalazł na najniższej półce regału tekturowe pudło i wysunął je na środek. Wyjął z niego metalowe pudełko wielkości i kształtu cegły, choć znacznie lżejsze, z kilkunastoma pierścieniami z gumy i wgłębieniami na powierzchni. Położył je na stole, po czym wyciągnął z pudła kilka następnych, tajemniczo wyglądających przedmiotów. Każdy z nich miał co najmniej jedno okrągłe złącze. Były mniejsze klocki z amortyzowanymi, baloniastymi oponami, ze śrubą i sterem, ze śmigłem, z obrotową wieżyczką i kilka innych. To elementy Składaka, robota modułowego, który pomógł przyjaciołom podczas wakacyjnej przygody w podziemnej bazie kryjącej teleporter z czasów drugiej wojny światowej*. Nieużywana od kilku miesięcy konstrukcja była zakurzona, ale wyglądała na sprawną.

Felix sprawdził akumulatory - były rozładowane, podłączył je więc do zasilacza. Z pojedynczych części zmontował robota przypominającego model samochodu typu monster truck, ale przypomniał sobie, jak wygląda teren w ok.olicach bazy kolcobotów i zamienił koła na dwie długie gąsienice. Lepszy od Składaka byłby Golem Golem, ale jego uszkodzenia lub nawet zniszczenia Felix nie chciał ryzykować.

* Te przygody Felixa, Neta i Niki zostały opisane w książce Felix, Net i Nika oraz Teoretycznie Możliwa Katastrofa.

417

Wyciągnął metalową skrzynię, której używał do transportowania większych przedmiotów, i zaczął do niej

pakować wszystko, co niezbędne. Gdy skończył, stwierdził, że z trudem może unieść ją z jednej strony. Bez Golema Golema jednak się nie obejdzie. Rozejrzał się po pokoju, tylko po to, by stwierdzić, że w zasięgu wzroku ma jeszcze kilkadziesiąt urządzeń, które teoretycznie mogłyby się jutro przydać. Sprawdziłdziałanie kilku, które uznał za najpotrzebniejsze, i dorzucił je do skrzyni.

Kwadrans później leżał już w łóżku, próbując zasnąć. Nie mógł nie myśleć o jutrzejszym dniu i o wyprawie ostatniej szansy, chociaż wiedział, że możliwości jej powodzenia są minimalne.

Zza ściany rozległo się głuche Dum!

Warszawa-Berlin-Toskania-

Warszawa 2008 O

Ciąg dalszy nastąpi.

418

Spis treści

1. Zgubne skutki regulowania cudzego pieca..................7

2. Niepokojące odkrycia ................................59

3. Starzy znajomi...............'......................89

4. Nocna ucieczka ...................................117

5. Sensacyjny romans informatyczny ......................135

6. Nieprzespana lekcja geografii..........................161

7. Wizja lokalna.....................................190

8. Nowe kłopoty.....................................216

9. Pytania bez odpowiedzi .............................243

10. Zbłąkane piksele...................................286

11. Holograficzna mistyfikacja............................315

12. Wielki Antycypator.................................334

13. „112" ..........................................359

14. Ostatni dzień.....................................392

Robert Starzec

„Michu oraz Wszechgalaktyczny Sylwester"

Najbardziej szalony i odjechahy rajd po kosmosie, jaki można sobie wyobrazić! Michu, nastolatek z planety Ziemia i Włam, nastolatek z planety Bardzo Wesołych i Rozkosznych Wielbicieli Wielkich Imprez z Naciskiem na Sylwestra ruszają na poszukiwania zagubionych rodziców Włama. Ich przygody na planetach: Internautów, Zombich, Tlenowców, Gończych i Marzeń wcisną Cię w kanapę! Uwaga - mocno niepoprawne :)

www.powergraph.pl

Romek Pawlak „Miłek z Czarnego Lasu"

Czy wiesz, że wystarczy zejść z parkowej alejki, zanurzyć się między liście łopianu i gęstwinę jarzębin, aby spotkać Miłka, Kaladyna i Tupet-kę? „Miłek z Czarnego Lasu" to piękna i ciepła opowieść o nieśmiałości i wrażliwości, o narodzinach przyjaźni i poszukiwaniu własnego miejsca w życiu.

www.powergraph.pl

Jak zwykle, wszystkiemu winien był Kaladyn.

Kronikarz za nic nie chciał przyznać, że ludzie interesują go równie mocno, co mieszkańcy Czarnego Lasu oraz ich życie. No i trochę racji miał. Regularnie pisywał Kronikę Czarnego Lasu i był dobrze zorientowany w tym, co, gdzie i komu piszczy.

Jednak w wolnych chwilach zajmował się ludziologią. Czyli nauką o ludziach, ich rzeczach i sprawach. Kiedyś wyznał to w sekrecie Miłkowi. A teraz, gdy rozmowa zeszła na jesienne zbiory owoców w Czarnym Lesie, znów wspomniał ludzi. I ich maszyny.

-- No dobrze, ale co ci to daje? Ta wiedza? -- spytał Syczek.

Siedzieli skupieni wokół kamienia przy wejściu do kronikarskiej norki. Płaski kawałek skały pełnił rolęwielkiego stołu, pełnego naczyń z sokiem, budyniem i rewelacyjnym koktajlem poziomkowym, który popijali przez słomki.

-- Żeby wiedzieć -- odparł Kaladyn, bawiąc się piórem, które uznał za stosowny rekwizyt w ręku poważnego dziejopisa. -- Wiesz, że ludzie kręcą się po Czarnym Lesie, prawda?

Rzeczywiście tak było. W pobliżu norek na skarpie ludzie pojawiali się rzadko, prędzej przebiegł pies albo zbłądził jakiś pijak. Jednak P Jiii

w innych miejscach Czarnego Lasu można by-

ło spotkać ludzi nie tak przyjaznych jak Dragoneliusz Poducha.

-- No. A skoro tak, trzeba poznać ich sprawy i zwyczaje -- ciągnął Kaladyn. Upił łyk swojego koktajju i odstawił kubek na kamień. -- Żeby być przygotowanym.

-- Na co? -- spytała Tupetka. Dotąd nie wydawała się specjalnie zainteresowana rozmową na temat

ludzi.

-- Na wszystko -- odparł poważnym tonem Kaladyn, patrząc na nią z uśmiechem. Tupetka z letnią zielonąapaszką na szyi wyglądała bardzo ładnie. -- Bo jak nie wiesz, czego się spodziewać, to musisz byćprzygotowana na wszystko.

www.powergraph.pl

Christian Bieniek „Switch!"

Marvin wciąż rozmyśla. O gwiazdach, o życiu, no i oczywiście o dziewczynach. Jak każdy... Do czasu, gdy SWITCH! i znajduje się w ciele swojego nauczyciela historii. Co dorośli wyczyniają na randkach? Jak prowadzi się lekcje we własnej klasie? No i co zrobić, kiedy SWITCH! i wskakuje się w ciało fajnej koleżanki? Oj, będzie się działo!

www.powergraph.pl