Rafał Kosik

Felix, Net i Nika oraz Orbitalny Spisek 2

Mała Armia

Dotychczas w serii ukazały się:

1. Felix, Net iNika oraz Gang Niewidzialnych Ludzi

2. Felix, Net iNika oraz Teoretycznie Możliwa Katastrofa

3. Felix, Net iNika oraz Pałac Snów

4. Felix, Net iNika oraz Pułapka Nieśmiertelności

5. Felix, Net i Nika oraz Orbitalny Spisek

6. Felix, Net i Nika oraz Orbitalny Spisek 2. Mała Armia

1. Przyczajony odkurzacz, ukryty mop

Felix biegł po zielonej łące pełnej pachnących świeżością kwiatów rumianku. Sadził długie susy, jakby ziemska grawitacja niespodziewanie osłabła. Ale to nie była grawitacja, Felix testował właśnie ulepszone buty na wysókich hopsasach. Zestaw dwóch sprężyn wybijał go wysoko i daleko, a siedmiometrowe buty niosły po zielonych pagórkach. Kolorowe motyle podrywały się do lotu z kolorowych kwiatów, ptaszki zgodnie świergoliły motyw muzyczny z ostatniego Bonda, a słońce uśmiechało się ciepło i szeroko. Wietrzyk ani za chłodny, ani za ciepły, taki w sam raz, rozwiewał włosy młodego wynalazcy. Tak wygląda szczęście, aż chce się tak biec i biec bez końca. Po niebie leciał sennie klucz różowych słoni, wyżej pełzały leniwie białe obłoczki... Słoni? Dopiero latające słonie sprawiły, że euforia Felixa nieco osłabła. Zacząłdostrzegać, że wokoło nie wszystko wygląda, jak powinno. Motyle były wielkości szpaków, a rumianki kiwały się w rytm dobiegającej zewsząd muzy-

7

ki. No i te kangury. Skąd na polskiej łące niebieskie kangury z reniferowymi porożami? Biegł jednak dalej, choć mniej beztrosko, coraz wolniej, z coraz większym trudem. Wietrzyk przeszedł w zimny świszczący

wiatr. Sprężyny zapadały się w ziemi. Teraz, zamiast pomagać, przeszkadzały. Felix schylił się, by zdjąćprawy but, ale w miejscu sznurówek ujrzał zamek kodowy z trzema pokrętłami ponumerowanymi na obwodzie od jednego do dziesięciu. Spróbował pokręcić jednym z nich i stwierdził z przerażeniem, że to niemożliwe - w rzeczywistości pokrętła były zazębionymi ze sobą trybami.

Świst narastał i nie był to wiatr. Felix odwrócił się. W jego stronę pędziło pod górę kilkanaście kolcobotów, przypominających wykonane w całości ze stali samobieżne opony od ciężarówek. Wyrywając trawę, podskakiwały na nierównościach. Nie miał jak uciekać, sprężyny tkwiły w ziemi. Butów nie można było zdjąć ani odkręcić stalowych podeszew, trzymających sprężyny. Wygięty nienaturalnie Felix patrzył na zbliżające się kolcoboty i nie mógł niczego zrobić. Były tuż-tuż. Przygotowałsię na uderzenie, ale one ze świstem wy-sokoobrotowych silników minęły go i pomknęły ku szczytowi pagórka. Więc nie goniły go, lecz jedynie podążały w tym samym kierunku. To znaczy... dokąd? Felix nie miał pojęcia, gdzie idzie, ale wspinał się już po stromym zboczu. Sprężyny nieznanym sposobem uwolniły się z ziemi, ale przy każdym kroku musiał je wyszarpywać ze zwiędłej trawy.

Znów dźwięk z tyłu, jakby szum tysięcy małych skrzydełek. Chmara przesłaniająca ciemniejące niebo sunęła w górę stoku. Owady kotłowały się, tworząc zawirowania, ciemniejsze obszary. Felix rozpoznałmikroboty i rzucił się na ziemię. Tak jak kolcoboty, minęły go, jedynie parę wplątało się we włosy i łaskotały go teraz. Chmara zniknęła za szczytem. Podniósł się. Jeszcze kawałek. Na nogach nie miał jużsprężyn, tylko zwykłe buty. Nie zwrócił na to uwagi. W kilku krokach dotarł na szczyt.

Tam w dole była Warszawa, ale inna, ciemna pod pochmurnym niebem. Wieżowce skupiły się ciasno w szarą grupę, mniejsze sza-

8

re bloki tłoczyły się przy nich, a niskie domki przycupnęły ściana w ścianę przy blokach. Wokoło mrocznej bryły miasta kołysały się wielkie drzewa. Błysk na niebie, wysoko z lewej. Przez chmury przedzierała sięjasność, zniżała się, celowała w miasto. Ryk silników dobiegł z opóźnieniem, rakieta wyłoniła się z chmur i pod płaskim kątem leciała wprost na Warszawę.

Dum! Felix otworzył oczy i czekał na wybuch. Wolno powracał do rzeczywistości. Na szczęście, to tylko zły sen. Odetchnął z ulgą. Za dużo się naczytał książek i naoglądał filmów w klimatach katastroficznego science fiction. Rakiety kosmiczne spadające na miasta, mikroskopijne roboty produkowane w chińskich fabrykach, orbitalne spiski... Ziewnął. Za oknem było ciemno. Sięgnął do leżącego na stoliku zegarka, ale zaspane oczy nie mogły odczytać godziny.

-- Szósta trzynaście -- wyjaśnił uprzejmie Golem Golem, stojący na swoim zwykłym miejscu. -- Do spotkania zostało około dwóch godzin i czterdziestu siedmiu minut.

-- Spotkania?... -- Felix ziewnął ponownie i usiadł na łóżku. Gdzieś w zaspanych komórkach mózgu kiełkował niepokój. Spotkanie, spotkanie... Zapalił lampkę nocną i wzrok od razu padł na skrzynię ze

sprzętem, którą poprzedniego dnia zostawił na podłodze. I wtedy wspomnienia spadły na niego jak lawina kamieni: impreza sylwestrowa u Gilberta, rakieta odpalona w niewyjaśnionych okolicznościach, szalona ucieczka przez las, helikoptery, tajni agenci, poszukiwania genialnego matematyka, kolcoboty, mikroboty, wizyta u anachrona, potem w obserwatorium astronomicznym... To było wczoraj. A dziś, ech... dziś miał z Netem i Niką jechać do bazy kolcobotów, by podjąć ostatnią, rozpaczliwą próbę zmiany trajektorii lotu rakiety. Jeśli się nie uda, rakieta spadnie gdzieś w Warszawie z siłą niszczącą dużej bomby lotniczej. Dum!

-- O żesz ty... -- Felix rozbudził się momentalnie. -- To nie był sen!

-- Nie mogę ani potwierdzić, ani zaprzeczyć -- odparł robot. -- Twojego mózgu nie widzę w sieci.

9

-- Bardzo mnie to cieszy. -- Felix wstał. I tak by już nie zasnął. -- Prawdę mówiąc, to jedyna rzecz, która mnie teraz cieszy.

Perspektywa przechytrzenia nieznanym sposobem czegoś nieznanego o nieznanych zamiarach i nieznanych możliwościach działała lepiej niż kawa. Po cichu poszedł się umyć, zrobił sobie kanapkę i wrócił z nią do piwnicy. Żuł w milczeniu, próbując zebrać myśli. Niewiadomych było więcej niżwiadomych, a ryzyko pozostawało nieznane. Przełknął ostatni kęs i spojrzał na skrzynię ze sprzętem. Ważyła z osiemdziesiąt kilo, więc będzie musiał ją nieść Golem Golem. Jak w biały dzień przemycić przez całe miasto dwustukilo-wego robota? Kolejna rzecz, o której nie pomyślał w zamieszaniu poprzedniego dnia.

Podniósł wieko skrzyni. Wykrywacz metalu, łopata, worek brezentowy, zmontowany zdalnie sterowany robot Składak, wojskowe racje żywnościowe, na wypadek gdyby mieli spędzić tam cały dzień, oraz wiele innych, niewątpliwie potrzebnych rzeczy. Tylko co tak naprawdę mogło być przydatne w konfrontacji z nieznanym? Zatrzasnął skrzynię. To zupełnie bez sensu! Równie dobrze można by tam dorzucić wiertarkęz kompletem wierteł udarowych! Zatrzymał się i zastanowił. Wiertarka... Nie, to już przesada. Zawartośćcałego warsztatu serwisowego czołgów by nie pomogła. Tu trzeba pomysłu. Dum!

Felix zerknął na ścianę piwnicy. Gdzieś za nią, w ziemi, kręt wiercił tunel - co jakiś czas aktywował się i używał dudnika.

Chłopak odpalił komputer i przez komunikator Net.com wywołał Neta. Przyjaciel odebrał dopiero po chwili. W okienku pojawiła się jego zaspana twarz, ze śladami odgniecionymi przez poduszkę. Włosy, sterczące zwykle na wszystkie strony, miał przyklepane na prawo. Wyglądały, jakby zastygły w silnym bocznym wietrze.

-- Obudziłem? -- zapytał Felix.

Net zamrugał nieprzytomnie, sięgnął po butelkę, pociągnął dwa łyki wody i odparł:

-- Skąd to przypuszczenie, staaary?...

10

-- Próbowałem zebrać myśli i doszedłem do wniosku, że całe nasze wcześniejsze przygotowania niczemu nie służyły. Jeśli jedziesz gdzieś, gdziekolwiek, ale nie wiesz gdzie, to nie zabierasz ze sobąakwalungu, rakiet śnieżnych ani spadochronu. Mam rację?

-- Hę?

-- Jeśli nie masz bladego pojęcia, gdzie się znajdziesz, to bierzesz zestaw minimum. -- Felix nie zwracał uwagi na rozkojarzenie przyjaciela. -- Maska do nurkowania nie przyda się na Antarktydzie. Będzie tylko zbędnym ciężarem.

-- Ale osso chozi?... -- Net znów przysypiał.

-- Nie wiem. -- Felix wstał, przeszedł na koniec pokoju i wrócił przed ekran. -- Myślę na głos. Poniżej pięciu kilometrów nad poziomem morza znajduje się pięćdziesiąt procent powietrza. Tarcie spadającej rakiety będzie rosło w miarę obniżania orbity, ale zasadnicze hamowanie rozpocznie się dopiero na wysokości około pięciu kilometrów. -- Felix zamyślił się. -- Tak przynajmniej sądzę. Nie bardzo wiem, kogo zapytać.

-- Icoz tego wynika?

-- To, że mamy więcej czasu. O kilka godzin więcej. Skoro nie mogliśmy zmienić toru lotu rakiety wcześniej, teraz to niewiele da. Istotne będą ostatnie minuty spadania.

-- Ale wiesz to, czy przypuszczasz?

-- Przypuszczam, że wiem. Teraz rakieta leci z prędkością około dwudziestu tysięcy kilometrów na godzinę. Z taką prędkością trasę Gdańsk-Warszawa pokonałbyś w jakąś minutę.

-- PKP potrzebuje na to ponad pięciu godzin. I co?

-- Jeśli wcześniej nie zmieniliśmy toru lotu rakiety, to teraz już się nie da. Znaczy da się, ale dopiero w ostatnich kilkudziesięciu, może kilkunastu minutach lotu. Mówię o ostatnim okrążeniu, o jego końcówce. Teraz całe okrążenie to mniej niż półtorej godziny.

-- Nadal nie rozumiem, do czego zmierzasz.

-- Jakbym to wiedział, tobym już nie zmierzał, tylko tam był. Musimy pogadać.

11

-- Przecież gadamy...

-- Nie tak! Osobiście. Umawialiśmy się na dziewiątą, żeby pojechać do gniazda kolcobotów, ale nie ma po co tam jechać bez pomysłu.

-- Trochę mi ulżyło, ale znając ciebie, nie na długo. Wcześniac-ka pora...

-- Obudź się wreszcie! Net się spoliczkował.

-- Ała! -- Spojrzał z wyrzutem na Felixa. -- Nie rób tak więcej. -- Potargał włosy, szarpnął je w lewo i już wyglądał jak zwykle. Spojrzał w kamerkę. -- Nie no, nie muszę tego robić na wizji...

Będę, jak tylko się wybędę. Dzwoń do Niki.

* * *

Niecałą godzinę później cała trójka siedziała już w pokoju Felixa, jeśli warsztat w piwnicy można nazwaćpokojem. Netowi zamykały się oczy, nie rozbudził się jeszcze do końca. Loki Niki nie wyglądały na tak bujne jak zwykle. Zapewne spieszyła się i nie zdążyła ich porządnie nakręcić.

-- Bardzo się cieszę, że nie musimy tam jechać -- mruknął sennie Net. -- Wyprawa była bez szans.

-- Nie o to chodzi, że nie mielibyśmy szans -- odparł Felix. -- Mamy przecież świeżo wykończonego Golema Golema.

-- Tak czułby się Kolumb, gdyby w 1492 roku dostał świeżo wykończony kajak kajak.

-- Chodzi o to, żeby nie działać pochopnie. Znów przeoczyliśmy oczywistą oczywistość. To nie przypadek, że rakieta ma spaść na Warszawę.

-- Stąd wystartowała -- przypomniała Nika.

-- Podrzuć kamień z całej siły i zamknij oczy. Nikła szansa, że spadnie ci na głowę. Prawdopodobieństwo, że rakieta spadnie w każdym miejscu, nad którym przelatuje, jest takie samo. Przeoczyliśmy to!

Nika rozsznurowała buty i wyprostowała nogi.

-- Co się tak krzywisz? -- zauważył Net.

12

&

-- Bolą mnie nogi. Ja rosnę, a buty nie.

-- To załóż inne.

-- Mam tylko te. Nieważne, mów dalej.

Felix przez chwilę wpatrywał się w jej buty, po czym kontynuował:

-- Teraz jedynym sposobem zmiany toru lotu rakiety jest wydanie odpowiedniego polecenia tkwiącemu na niej kolcobotowi. Żeby to zrobić, musimy poznać i złamać kod, jakim się one

porozumiewają...

-- Szykuje się wykład. -- Net usiadł wygodniej.

-- Żadna technologia nie bierze się znikąd. -- Felix chodził po pokoju tam i z powrotem. -- Jest następstwem poprzedniej, wynika z niej. Żeby powstała telewizja, najpierw musiało być radio, przed radiem telefon, a przed nim telegraf. Historię można by tak cofać aż do odkrycia ognia.

-- Pomiń te etapy i powiedz, co wymyśliłeś -- poradził Net.

-- Ja wciąż wymyślam.

-- Przestań przynajmniej tak łazić w kółko.

-- Chodzenie i mówienie wspomaga mi myślenie, że się tak wyrażę poetycko. Coś mi chodzi po mózgu z tym następowaniem, narastaniem technologii...

-- Programy komputerowe narastają, nie ewoluują -- przytaknął Net. -- Wchodzi nowa wersja systemu operacyjnego, a błędy ma te same. Plus nowe. Każda nowa wersja dowolnego programu jest cięższa. I co z tego?

-- Ani kolcoboty, ani mikroboty nie wzięły się znikąd. Technologie, które je stworzyły, sąkontynuacją technologii, które znamy.

-- A jeżeli twórca kolcobotów ma tajne, podziemne laboratorium?

-- Dziś tak się nie da. Otworzysz maskę Forda* i masz tam te same elektroniczne klocki, co w BMW. Nawet najlepszych nie stać na to, żeby biec obok peletonu. Rolls-Royce robi debeściarskie samochody na świecie, ale od paru lat jest własnością BMW, który produkuje samochody popularne. Czemu nie jest odwrotnie? Czemu firma robiąca najlepsze samochody nie kupuje innych firm? -- Felix spojrzał na nich znacząco. -- Bo ten, kto produkuje czegoś więcej,

* Ze względu na miłość autora do motoryzacji i jego wrodzoną krnąbrność, w tej książce nazwy samochodów są i będą pisane wielką literą.

13

ma więcej pieniędzy na badania nad doskonaleniem swoich technologii. I szybko wyprzedza resztę. To, co robi, jest coraz lepsze. A gdzie się robi wszystkiego dużo?

-- W Chinach -- podsunęła Nika.

-- Czuję się jak w szkole -- przyznał Net. -- A jest niedziela...

-- Cicho, myślę... -- Felix przytknął palec wskazujący do nosa, a kciuk do brody i w ten sposób trzy razy przeszedł pokój. -- Kluczem do powodzenia jest więc sprzedaż własnej produkcji i kupowanie cudzej. Handel. Również handel wiedzą. Sztab naukowców trzeba jakoś opłacić. Prawnicy, patenty, zakupy potrzebnych technologii u innych, tajemnica handlowa... Na dłuższą metę nie można utajnić badań nad

zaawansowanymi technologiami. Są bardzo kosztowne i tak powiązane z pracą innych laboratoriów, że każdy chcący pracować tylko dla siebie musi splajtować. Nawet jeśli jest najbogatszym człowiekiem świata. Nie da się wygrać z globalną ekonomią. Każde rozwiązanie szybko staje się przestarzałe.

-- Czyli że w kolcobotach jest na przykład... -- Net zastanowił się -- procesor Intela albo AMD z laptopa, który można kupić w pierwszym lepszym sklepie. -- Felix skinął głową, a Net kontynuował -- i jest tam software wzięty... skądś. Jak tworzyłem program sterujący Golemem Golemem, korzystałem z gotowych rozwiązań. Bez nich nie dałbym rady nawet zacząć.

-- Więc metoda kodowania komunikatów kolcobotów też jest rozwinięciem... czegoś, co jużistnieje -- wtrąciła Nika.

-- Właśnie! -- Felix odetchnął. -- Musimy znaleźć to coś, a wtedy rozkodowanie ich rozmów stanie się znacznie prostsze.

Dum!, rozległo się zza ściany. Przyjaciele aż podskoczyli.

-- Jeszcze się nie rozładował? -- zdziwił się Net.

-- Włącza się i wyłącza przypadkowo. Tata przyniósł sterowanie i będzie go dziś łapał.

-- Pora roku nie najlepsza na prace w ogródku. Chyba musi użyć młota pneumatycznego.

14

-- Myślę, że chce się po prostu czymś zająć. -- Felix wzruszył ramionami. -- A my zajmijmy się nasząsprawą. Pomyślmy, na czym może być wzorowany kod transmisji kolcobotów.

-- Może to jakiś przerobiony kod transmisji telewizji satelitarnej albo sterowania satelitami?

-- Jeśli mogę się wtrącić -- odezwał się Manfred z Netowego laptopa. -- Pamiętacie program Amais, ten do analizy danych militarnych? Rozmawiałem z nim na ten temat. Twierdził, że zebrał dostępne dane z całej sieci i transmisja z naszej rakiety najbardziej przypomina mu sygnał programujący inteligentne kosiarki do trawy... z Chin.

-- Więc to wojna z Chinami?! -- wykrzyknął Net. -- Zaatakowały nas Chiny? Kosiarką? Bez sensu... -- Zastanowił się i poprawił sam -- raczej zrobił to ktoś, kto im podebrał technologię transmisji.

-- Po co kosiarka ma transmitować cokolwiek? -- zastanowił się Felix.

-- Do kompletu z kosiarką jest centralka -- wyjaśnił Manfred. -- Chodzi o to, żeby łatwo jązaprogramować. Głupio by było na przykład, gdyby kosiarka wyruszyła do pracy podczas garden party lub w deszcz. Jak masz większy ogród, możesz kupić kilka kosiarek i połączyć je z jedną centralką. Zasięg nie może być mały, bo ogród też nie musi być mały. Nie musi, ale może, a wtedy sygnały będą się nakładać.

-- Więc muszą być kodowane, żeby kosiarka sąsiada nie odebrała sygnału z obcej centralki i zamiast

trawnika nie ostrzygła komuś pudla -- dokończył Net. -- Mają tak wybitną technologię?

-- Nie mają wybitnej technologii, tylko najsłabiej jej pilnowali -- odparł Felix.

-- Poszperam po sieci. To chwilę zajmie.

-- Ale kosiarki do trawy?... Po co brać kod od producenta kosiarek?

-- Może żeby było go trudniej rozgryźć? -- podsunęła Nika. -- Wszyscy będą szukać raczej wśród programów wojskowych.

15

-- Właśnie -- zgodził się Net. -- Coś bym przegryzł. Jeszcze nie jadłem śniadania.

Ponieważ Nika również nie jadła, wszyscy weszli na górę. Net zabrał ze sobą minikomputer z Manfredem, choć program i tak zajął się wyszukiwaniem w internecie informacji o producentach kosiarek.

Po kuchni kręciła się mama, zaspana, jeszcze w szlafroku. Tata kończył w pośpiechu kanapkę.

-- Co na śniadanie? -- zapytał Felix, gdy wymieniono już przywitania.

-- Zaraz się pozbieram, to coś wymyślę -- odparła mama, ale jej mina zdradzała, że najchętniej wróciłaby do łóżka.

-- Rozumiem... Zrobię jajecznicę. Chcesz?

-- Nie. Położę się. Obudźcie mnie za dwie godziny.

Wyszła z kuchni i wdrapała się na piętro. Tata wytarł serwetką usta i zajął się przeglądaniem zawartości swojej torby.

-- Będziesz łapał kręta? -- zapytał Felix.

Tata zaprzeczył.

-- Jadę do Instytutu.

-- Mój tata też dziś tam siedzi -- wtrącił Net. -- Pojechał z rana.

-- Wydział Informatyki wciąż pracuje nad złamaniem kodu. Podejrzewają, że to pozwoli poznaćdokładne miejsce upadku. W zasadzie tylko oni mają jeszcze coś do roboty.

-- To na jakim wydziale ty teraz jesteś? -- zapytał Felix.

-- Od pierwszego stycznia głównie na Wydziale Aeronautyki. Na nasze działanie jest już za późno, ale i tak muszę jechać, mamy kontrolę z Ministerstwa Spraw Specjalnych.

-- W niedzielę?

-- To chyba jedyne ministerstwo, w którym nie używają zegarków ani kalendarzy.

Przed domem zatrzymał się srebrny mikrobus. Tata narzucił kurtkę i pocałował syna. Reszcie pomachał.

-- Zostawiam wam samochód -- dodał. -- Na wszelki wypadek.

16

Wyszedł.

-- Kontrola? -- zapytał w przestrzeń Felix.

-- Rób lepiej tę jajecznicę -- ponaglił Net. -- Z pełnym brzuchem lepiej się myśli.

Felix wyjął z lodówki jajka i zaczął rozgrzewać patelnię.

-- Cała sztuka polega na tym, żeby nie rozwalić żółtek -- wyjaśnił, precyzyjnie wtłukując jajka na patelnię. -- Wtedy najpierw zetnie się białko i jajecznica będzie lepsza.

Wzięli talerze z gotową jajecznicą i przenieśli się do salonu, by obejrzeć serwis informacyjny. Zasiedli na kanapie, a Felix włączył telewizor.

Ilona Bogucka, ubrana w elegancki płaszcz, stała na chodniku przy ruchliwej ulicy. Obok niej starszy pan trzymał w ramionach małego psa rasy nieokreślonej i robił to, czego nie powinno się robić podczas wywiadów, czyli patrzył prosto w obiektyw.

-- Pan Maciej wyszedł z psem na ostatni spacer -- dramatycznym głosem powiedziała reporterka. -- Zaraz wsiądzie w pociąg i pojedzie do kuzynki z Koluszek, by przeczekać kataklizm.

-- Mówiłem pani, że jadę do niej na wakacje, dopiero w lipcu -- zaprzeczył starszy pan.

Wyraz pyska psa potwierdzał, że on również nigdzie się nie wybiera. Ilona opuściła na chwilę mikrofon i syknęła:

-- Umawialiśmy się...

Mężczyzna spojrzał na nią i pokręcił głową.

-- Nie uciekłem z Warszawy, gdy każdego dnia spadały na nią dziesiątki takich bomb. Dlaczego miałbym uciekać teraz? Chodź, Lalur.

Postawił psa na chodniku i odszedł. Lalur z godnością podreptał za swym panem. Niezrażona tym niepowodzeniem reporterka z uśmiechem odwróciła się do kamery:

-- Jak państwo widzą, część mieszkańców z przerażenia popadła w marazm. Tymczasem rakieta może spaść gdziekolwiek i trafić kogokolwiek. I to trafić na śmierć!

17

Na ulicy, tuż za nią, zatrzymała się śmieciarka. Z okna kabiny wychylił się mężczyzna w granatowym kombinezonie i ryknął:

-- Przestań siać panikę, babo! Dzień jak co dzień!

Przyjaciele przestali jeść i wybuchnęli śmiechem. W reżyserce

ktoś musiał się zorientować, co się dzieje, bo obraz przeskoczył do studia. Prezenter wyszarpnął palec z nosa i spojrzał przerażony w kamerę.

-- Mów coś... -- rozległ się przyciszony szept z OFF-u*.

-- Aaa... Yyy... Eee... -- zaczął prezenter. -- Ze środka ogarniętego paniką miasta mówiła dla państwa Ilona Bogucka. Oglądają państwo „Niusy czy Niuanse", wydanie specjalne „Nadciąga totalny kataklizm". Przypomnijmy jeszcze raz, że prezydent miasta zaapelował do mieszkańców, by nie ulegali panice.

Przebitka na chodnik w centrum. Kamerzysta starał się pokazywać ogarnięte paniką miasto, ale gdziekolwiek wycelował kamerę, trafiał na bynajmniej niespanikowanych ludzi: mamy z wózkami, pary na spacerach, bawiące się dzieci.

Felix podszedł do okna i wyjrzał. Większość sąsiadów, którzy wczoraj wieczorem pospiesznie pakowali samochody, wróciła do domów.

-- Nie ma żadnej paniki -- stwierdził. -- Gdyby to było lato, podlewaliby kwiatki.

Powrót do studia. Obok prezentera pojawił się szczupły, przygarbiony mężczyzna po sześćdziesiątce. Prezenter przedstawił go:

-- Profesor Dyndała jest wybitnym socjologiem. Witam pana. -- Profesor skinął głową. -- Niech nam pan powie, skąd w ludziach to przerażenie. Wydaje się, jakby miasto oszalało. Niewiele brakuje, by ludzie zaczęli się tratować, uciekając pieszo.

Profesor sprawiał wrażenie zaskoczonego. Spojrzał w bok, gdzie zapewne znajdował się monitor z podglądem z miasta, odchrząknął i odpowiedział:

* Spoza kadru. 18

-- My, Polacy, nigdy nie byliśmy tchórzami. Byliśmy za to lekkomyślni. Warszawa jest tak duża, że wystarczy chwila zastanowienia, by dojść do wniosku, że uciekać nie warto.

Przebitka na korek na trasie wylotowej do Gdańska.

-- Tam nie ma śniegu. -- Nika wskazała ekran. -- To pewnie zdjęcia z pierwszego dnia wakacji, kiedy wszyscy jadą na urlopy.

-- Czyli uważa pan, że niewielka część mieszkańców zignorowała to niewyobrażalne zagrożenie?

-- Większość zignorowała. Musiałoby wydarzyć się coś, co wywołałoby panikę. Widzę tu wielką rolęmediów, które powinny się powstrzymać przed -

-- A paniki wywoływać przecież nie chcemy -- przerwał mu prezenter. -- Obejrzyjmy teraz symulacjękomputerową uderzenia. Osoby o słabych nerwach proszone sq o zamknięcie oczu na dziesięć sekund.

Animacja całkiem realistycznie przedstawiała scenę jak z filmu Ar-mageddon. Płonąca kula wielkości sali gimnastycznej spadała wprost na miasto. W chwili wybuchu przyjaciele cofnęli się od ekranu.

-- To wygląda jak wybuch nuklearny -- mruknęła Nika.

-- To wygląda jak chęć zwiększenia oglądalności -- poprawił ją Felix. -- Zaraz pewnie będą reklamy.

Rzeczywiście. Animacja płynnie przeszła w reklamę plastrów opatrunkowych, a po niej przeleciały trzy spoty środków przeciwbólowych. Tymczasem przyjaciele skończyli jajecznicę.

-- Chcecie to oglądać? -- zapytał Net. -- Wszystkiego możemy się dowiedzieć z internetu.

-- Zaczekaj chwilę -- odparł Felix. -- Reklamy już się kończą.

-- Blok reklamowy za nami -- powiedział z szerokim uśmiechem prezenter. -- Romuald Świeży, witam ponownie. Za chwilę dowiemy się, jakie miejsca są najniebezpieczniejsze w chwili nieuchronnego uderzenia. Przedtem jednak informacja handlowa.

Na ekranie pojawiła się kolejna reklama, tym razem gaśnicy. Aktorowi udało się nią ugasić wielki pożar domu tak szybko i spraw-

19

nie, że ocalały firanki, a na ścianach nie pojawiły się nawet osmalenia. Lektor przeczytał:

-- Program „Nadciąga totalny kataklizm" sponsoruje producent gaśnic Krystyna Plus.

-- To już przesada -- skrzywił się Net.

-- Chyba cały program jest po to, żeby ludzie ze strachu kupowali te plastry i gaśnice -- przyznała Nika.

-- Wyłączmy to...

-- Za chwilę wysłuchamy apelu ministra spraw specjalnych -- powiedział prezenter, więc przyjaciele skoncentrowali się. -- Przedtem jednak sprawdźmy, co się dzieje w ogarniętym paniką mieście. Ilono, słyszysz nas?

-- Tak, Romualdzie. Głośno i wyraźnie. -- Tym razem reporterka stała na tle krzaków, gdzie nikt nie mógł wejść w kadr i powiedzieć, co myśli. -- Przechadzając się po ogarniętym paniką mieście, przypadkowo natknęłam się na spacerującego również profesora Nakoniecznego, eksperta w dziedzinie konstrukcjologii budowli.

-- Konstrukcji budowlanych -- poprawił ją ktoś spoza kadru.

Kamera przesunęła się w lewo, ukazując stojącego obok tęgiego

mężczyznę. Coś w jego wyglądzie sprawiało, że naprawdę wyglądał na eksperta w dziedzinie konstrukcji budowlanych.

-- Jakoś tak -- zgodziła się reporterka. -- Według pana prognoz, jak bardzo przerażające będązniszczenia?

-- Rakieta może zburzyć stary dom, jest jednak wątpliwe, by doprowadziła do zawalenia sięnowoczesnych konstrukcji z żelbetu. Zniszczone zostanie najwyżej kilka kondygnacji.

-- Jakie miejsce jest pana zdaniem najbezpieczniejsze, by przeczekać nieuchronną katastrofę? Schron przeciwlotniczy?

-- Własne mieszkanie -- odparł z rozbrajającą szczerością ekspert. -- Nie ma bezpieczniejszych ani mniej bezpiecznych miejsc. Piwnice domów nie są ani trochę lepsze od strychów czy przejśćpodziemnych. Upadek rakiety to całkowita niewiadoma. Może się skończyć na fajerwerkach i zniszczeniu trawnika.

20

-- Ile osób może zginąć?

-- Liczymy na to, że nie zginie nikt.

-- Ale jakby pan miał prognozować -- naciskała reporterka.

-- Co mam pani powiedzieć? -- rozłożył ręce. -- Trzy osoby? Trzydzieści?

-- Dziękuję bardzo. -- Ilona odwróciła się do kamery. -- Jak państwo słyszeli, według ekspertów zginie od trzech do trzydziestu osób.

Ekspert chciał zaprotestować, ale na ekranie znów pojawił się widok ze studia.

-- Profesor Dyndała jest innego zdania.

Ekspert spojrzał na niego z takim wyrazem twarzy, jakby chciał powiedzieć „Doprawdy?". Odchrząknął i wydukał:

-- No, może trzysta...

Prezenter dyskretnie uniósł długopis i poruszył nim, jakby wskazywał sufit.

-- Aha... -- Ekspert zrozumiał. -- Raczej trzy tysiące.

-- A gdzie najlepiej przeczekać nieuchronny kataklizm?

Tym razem gość nie wiedział, jaka odpowiedź będzie właściwa.

-- Najlepiej przeczekać nieuchronny kataklizm przed telewizorem, oglądając „Niusy czy Niuanse"! -- oznajmił radośnie prezenter. -- A teraz łączymy się z Ministerstwem Spraw Specjalnych, skąd wygłosi przemówienie minister Jakub Rozner.

Na ekranie pojawił się minister spraw specjalnych. Przyjaciele zapatrzyli się w telewizor. Po chwili zrozumieli, że to powtórka materiału z wczoraj, który już widzieli.

-- Postarajmy się jednak optymistycznie patrzeć w przyszłość -- wyszczerzył się znów prezenter. --A w studiu kolejny gość - redaktor naczelny miesięcznika „Necropolitan".

-- Witam państwa. -- Ubrany w idealnie czarny garnitur mężczyzna skinął głową. W klapę marynarki miał wpięty znaczek - malutką srebrną łopatkę. -- My patrzymy optymistycznie w przyszłość. Spodziewamy się piętnastoprocentowego wzrostu sprzedaży.

21

-- Ściemniają -- westchnął Net.

-- Nie wiedzą nic nowego -- podsumował Felix i wyłączył telewizor.

Wrócili do kuchni.

-- Drę się do was na cały regulator -- przywitał ich od progu Manfred ze stojącego na stole laptopa. -- Już miałem dzwonić.

-- Masz coś? -- Net nachylił się nad ekranem.

-- Znalazłem oryginalny software sterujący kosiarkami. Jest bardzo skomplikowany. Zapewne to modyfikacja programu, który pierwotnie służył do obsługi bardziej złożonej maszyny. Może bez-załogowej koparki. Znalazłem też oznaczenie producenta. I uważajcie, to jakaś polska firma. Zaraz sprawdzę. -- Po chwili Manfred odezwał się już innym tonem -- mówi wam coś nazwa IBN?

-- Instytut Badań Nadzwyczajnych?! -- wykrzyknęli jednocześnie przyjaciele.

-- Wygląda na to, że chiński producent inteligentnych kosiarek do trawy kupił ten kod do transmisji danych razem z programem od Instytutu. Więc Instytut musi mieć algorytm, czyli zasadę, według której jest kodowana treść transmisji. Jeżeli go poznamy, reszta będzie znacznie łatwiejsza. Znając algorytm, rozkodujemy sygnał w godzinę, zamiast w rok.

-- Najciemniej pod latarnią -- przyznał Net.

-- Może już wiedzą i dlatego ta kontrola -- zastanowił się Felix. -- Może w Ministerstwie myślą, że dane wyciekły z Instytutu.

-- Obecnie w powszechnym użyciu jest kilkanaście rodzajów kodów, ale nawet najprostsze z nich sąznacznie lepsze od tych stosowanych w niemieckiej Enigmie. Nad złamaniem szyfru Enigmy przez kilkanaście lat głowili się najlepsi kryptolodzy. Udało się to Polakom*.

-- Dziś ten szyfr pewnie zostałby złamany w kilka sekund -- westchnął Net. -- Nasz problem jest znacznie poważniejszy.

-- No, ale mamy przecież ten software kosiarki -- przypomniała Nika.

* Udało się to już w 1932 r., czyli na siedem lat przed wybuchem wojny. Prace Polaków, głównie Mariana Rejewskiego, Jerzego Różyckiego i Henryka Zygalskiego, bardzo pomogły podczas wojny przy łamaniu kodów nowszych wersji maszyn.

22

-- Transmisję koduje się za pomocą klucza i trzeba ten klucz mieć, żeby ją rozkodować. Klucz to ciąg znaków... Nieważne. Nie mamy tego klucza, a kodowanie transmisji danych do kosiarek jest zaledwie podobne do kodowania kolcobotów. Zapewne więc w kol-cobotach jest nowsza wersja software'u z kosiarek.

-- To już coś -- ocenił Net.

-- To nie wystarczy. Jest mało prawdopodobne, byśmy znaleźli właściwy klucz, ale jeśli znajdziemy właściwą wersję algorytmu, to już będziemy do przodu.

-- To jak z otwieraniem skomplikowanego zamka w drzwiach bez klucza. Łatwiej to zrobić, gdy ma się identyczny zamek i można go rozkręcić i zbadać, jak jest zrobiony.

-- No właśnie. Algorytm to instrukcja tworzenia kodu. I tworzenia klucza. To jakbyśmy dostali w łapki dokładnie rozrysowany zamek.

-- Problem jednak polega na tym, że ten algorytm siedzi sobie gdzieś w najlepiej zabezpieczonym serwerze, na najniższym poziomie Instytutu. -- Felix potarł brodę. -- A dostać się tam można... Hm... Nie można. Chyba że twój tata ma przyznany dostęp.

-- Za krótko pracuje. -- Net pokręcił głową. -- Nie ma uprawnień. Wspominał niedawno, że jest szefem zespołu, ale ma niższe prawa dostępu do danych niż jego zastępca.

-- Możemy mu powiedzieć, o co chodzi -- wtrąciła Nika. -- Znajdzie kogoś, kto będzie miałuprawnienia.

-- Wątpliwe, czy uwierzy. -- Net skrzywił się na samą myśl o tłumaczeniu wydarzeń ostatnich trzech tygodni. -- I wątpliwe, czy jemu uwierzą.

-- Pierwsze pytanie, jakie padnie, będzie brzmiało „Skąd wiesz?" -- powiedział Felix. -- A na to pytanie nie będzie dobrej odpowiedzi.

-- To ważna sprawa -- nalegała Nika. -- Zostało dziesięć godzin. Chyba warto narazić się na trudne pytania.

Net westchnął, wyciągnął telefon i wybrał numer.

23

-- Nie ma zasięgu -- oznajmił z ulgą. -- Albo jest pod ziemią, albo włączyli znów te zagłuszacze telefonów.

-- Zadzwoń do Instytutu -- poradził Felix. -- Przełączą cię na wewnętrzny.

Net wybrał nowy numer.

-- Instytut Badań Nadzwyczajnych, inteligentna sekretarka numer dwadzieścia osiem. W czym mogę pomóc?

-- Dzień dobry. Net Bielecki, poproszę z Wydziałem Informatyki.

-- Proszę wprowadzić kod autoryzacji.

-- Yyy...

-- Kod niepoprawny.

Zniesmaczony Net rozłączył się.

-- Normalnie nie było problemów z dodzwonieniem się -- zauważył Felix. -- Mają tam dziś niezły sajgon. Może to i lepiej... Nasi starzy mogliby zostać wzięci za szpiegów. Jeżeli katastrofa będzie poważna, to rozpocznie się poszukiwanie winnych. W połączeniu z naszymi poprzednimi dokonaniami, mam na myśli regulację pieca Gilberta, wszyscy dziennikarze i prokuratorzy rzuciliby się na nas. Na naszych starych, ściślej mówiąc. A skoro twój tata i tak nie ma dostępu do najtajniejszych danych, to niewiele by zmieniło.

-- Możemy iść na policję -- zaproponowała Nika. -- Opowiemy o tych kodach, o tym wszystkim, powinni nam uwierzyć.

-- Panie oficerze -- przedrzeźnił ją Net. -- Widziałam UFO w kształcie tapczanu.

-- Masz lepszy pomysł?

Net uśmiechnął się złowróżbnie. Felix poznał ten uśmiech i zapytał:

-- Chcesz się włamać do jednej z najlepiej strzeżonych sieci komputerowych w Europie?

-- Taki pomysł przed chwilą wpadł mi do głowy -- przyznał beztroskim tonem Net. -- Jeżeli może to

ocalić jeden z warszawskich trawników. A czemu pytasz?

24

-- Nie, nic. Spoko. Zaraz się obudzę i zadzwonię do ciebie, żeby zapytać, czy masz jakiś pomysł.

-- Używając twojego sposobu wyrażania się, mam zarys pomysłu. Problemem jest to, że żeby nie wiadomo jak dobry był hacker, zdalnie nie wepnie wyciągniętej wtyczki. To zabezpieczenie klasy zero. Trzeba tam fizycznie wejść, żeby cokolwiek zrobić.

-- Skąd wiesz?

-- Przypuszczam. -- Net uśmiechnął się szeroko. -- Znów używając twojego -

-- Ale jak niby chcesz to zrobić? Zacznij od próby kupienia kapusty w zieleniaku bez kolejki. Potem porozmawiamy o wejściu na najniższy poziom Instytutu.

-- Zaraz tam najniższy. -- Net wzruszył ramionami. -- Na najniższym mają pewnie piwniczkę z winami.

-- Poważnie pytam.

-- Dla bezpieczeństwa albo serwer z najtajniejszymi danymi jest odpięty od sieci, albo dane znajdują się na wyjmowanych nośnikach, które wkłada się do czytnika tylko wtedy, kiedy są potrzebne. Widziałeś pierwszy Mission: Impossible z Tomem Cruise'em?

-- Nieśmiertelna wielka kratka wentylacyjna w suficie -- przytaknął Felix. -- Nie liczyłbym na to. W tym samym filmie helikopter wleciał do Eurotunelu, który ma cztery, może pięć metrów średnicy. To określa poziom realizmu.

-- Czepiasz się szczegółów. Chodzi o ideę.

-- No, dawaj dalej.

-- Dalej to jest nieokreślona mglistość pozaideowa. Trzeba wymyślić, jak to zrobić.

-- Poziom minus siedem -- odezwał się nagle Manfred. -- Serwery z supertajnymi danymi znajdują sięw budynku B na poziomie minus siedem.

-- My mieliśmy dostęp do poziomu minus trzy -- przypomniał sobie Felix. -- I to w budynku A. Potrzebujemy kogoś, kto jest teraz w In-

25

stytucie i ma nieograniczony dostęp. Hm. Chyba nawet sam dyrektor nie ma takich uprawnień. Może szef Wydziału Informatycznego?

-- Hubert Molier z Archowum -- zastanowiła się Nika. -- Tylko jego znamy, ale on raczej nie ma uprawnień do niczego poza kusto-szowaniem.

-- Roznakin! -- wykrzyknął Net..-- RObot ZNAKujący i INfor-mujący. Pamiętacie? Ten żółty ze schizofreniczną drukarką. Wszędzie się kręcił. Może on ma dostęp na poziom minus siedem?

-- Chcesz poprosić o pomoc robota z rozdwojeniem osobowości? -- zapytał Felix. -- Będzie z tego więcej kłopotu niż pożytku. On drukuje, co myśli, pamiętasz? Głupio będzie wyglądało, jeśli potem wszędzie będą ponalepiane taśmy z zapisem naszych działań.

-- Znamy tylko jego i Konpopoza. Konpopoz to kawał nieżyczliwego chama. Nie chciał nam pomagać, nawet jak byliśmy tuż obok. Odpada.

-- I tak nie mam pojęcia, jak można by się z nimi porozumieć.

-- To akurat da się załatwić -- wtrącił się Manfred. -- Wewnątrz Instytutu elektrogitymacje działająjak komunikatory. Każda ma numer i można się za ich pomocą porozumiewać. Wszystkie roboty z programem Al na pokładzie też mają takie numery. Wystarczy najniższe uprawnienie dostępu, by dostaćlistę tych numerów.

-- Ale my nie mamy nawet najniższych uprawnień -- zauważył Net.

-- Być może mamy... -- Felix wstał. -- Chodźcie.

Zeszli do piwnicy i przywitali się ze stojącym na swoim miejscu w rogu Golemem Golemem. Felix otworzył szufladę i wygrzebał z niej identyfikator z chipem, logo IBN i podpisem „Felix Polon" pod zdjęciem.

-- Dostaliśmy to podczas ostatniej wizyty w Instytucie -- powiedział. -- Tu jest numer. Może jeszcze aktualny.

-- Ale wtedy będą wiedzieli, że to ty -- zauważyła Nika.

-- W razie czego powiem, że chciałem sprawdzić numer taty.

26

Net otworzył stronę Instytutu i kliknął „Kontakt". Wyświetliło się kilka telefonów i adresów mailowych. Spojrzał na identyfikator Fe-lixa. Pod nazwiskiem był wydrukowany dziewięciocyfrowy numer. Na stronie brakowało jednak miejsca, gdzie można by go wpisać.

-- To by było za proste. -- Net przyjrzał się identyfikatorowi. -- Mam w domu czytnik kart chipowych... Nie, to zbyt ryzykowne.

Net, nie pytając o pozwolenie, usiadł na Felixowym superfotelu, rozprostował palce jak pianista przed koncertem i zaczął klawiszo-wać po laptopie. Przyzwyczajeni do tego Felix i Nika nie starali sięczegokolwiek zrozumieć. Chwilę później Net opadł na oparcie i dumnie wskazał ekran.

-- Lista jest, ale nie ma jak się połączyć z tymi numerami.

-- Jak to zrobiłeś? -- zdziwiła się Nika. -- Włamałeś się na stronę Instytutu?

-- Zaraz włamałeś... Inteligentnie ją przeszukałem. Ten dokument nie był zakodowany, tylko niezlinkowany. To zaledwie część numerów, tych jawnych. Proszę. -- Wskazał jedną z pozycji. -- Jest Roznakin. Teraz potrzebujemy kogoś mądrego, kto będzie umiał ten numer użyć. Czyli mamy numer telefonu, ale nie mamy aparatu, żeby z niego zadzwonić.

-- Mam takiego kumpla -- odezwał się Felix. -- Zna się trochę na komputerach. Napisał nawet program sztucznej inteligencji.

-- Dzięki za mentalnego gumisia. -- Net zamyślił się. -- Mam pewien pomysł. Jest tak banalnie prosty, że aż się boję. Tak szczerze mówiąc, to Net.com jest wzorowany na innych komunikatorach, nie wymyśliłem go od podstaw. Ma tylko lepsze zabezpieczenia, to już mój wkład. System łączności wewnątrz Instytutu zapewne też wykorzystuje gotowe rozwiązania. A pomysł wygląda mniej więcej tak, żeby się z nim połączyć za pomocą Net.comu. Przynajmniej teoretycznie nie widzę przeszkód.

Znów zaczął klawiszować.

-- Manfred, przydasz się.

-- Czekam zwarty i gotowy.

27

-- Znajdź adres odpowiedniego serwera Instytutu.

-- Sądzisz, że z zewnątrz można się tam dostać? -- zapytał Felix. -- Tak po prostu?

-- Elektrogitymacja mojego starego działa w domu.

-- Nie zastanawiałem się nad zasadą jej działania -- przyznał Felix. -- Zapewne łączy się z sieciąbezprzewodową albo GSM.

-- Masz adres -- powiedział Manfred. Na ekranie pojawiła się linijka tekstu. -- Protokół transmisji prawie ten sam co w Net.com.

-- Łatwizna, rzekłbym. -- Net wklepał adres i zalogował się numerem z identyfikatora. Udało się za pierwszym razem. Wpisał więc numer Roznakina.

Po chwili na ekranie pojawił się tekst:

„Roznakin. Czym mogę służyć?".

-- Naprawdę bułka z dżemem. -- Net pokręcił z niedowierzaniem głową i napisał:

„Roznakin, witaj. Tu Felix, Net i Nika. Pamiętasz nas?".

Na ekranie migała tylko kreska kursora. Gdy przyjaciele stracili już nadzieję na odpowiedź, robot dałjednak znak życia:

„Tak, pamiętam. Oprowadzałem Was po Instytucie... Wybaczcie, siadła mi baza danych z datami, więc

nie wiem, kiedy to było".

„Mniej więcej dwa miesiące temu" - odpisał Net. - „Zwiedzaliśmy Wydział Maszyn Kroczących i Archowum. Co u Ciebie?".

„Mało mam ostatnio pracy. Nie wzywają mnie już do oznaczania".

-- Nie wspominaj o drukarce -- poprosiła Nika.

„A jak tam Twoja drukarka?" - napisał Net.

-- Musiałeś...

„Dawno niczego nie wydrukowała. Mam tak mało pracy...".

„Nie ma nic do oznaczania?".

„Nie wzywają mnie już".

-- Ma doła -- stwierdził Net. -- Pomyślcie, jak go podejść.

-- Nie możemy po prostu go poprosić? -- zapytała Nika.

-- On wie, czego nie wolno mu robić. Ale program Al programuje się sam na podstawie bodźców z otoczenia. A to znaczy, że moż-

28

na go przeprogramować rozmową. Jeśli tylko się umie... OK, spróbujmy.

„Słyszałeś o rakiecie, która ma spaść na Warszawę?".

„Nie mam tu dostępu do świata zewnętrznego. Czasem tylko ściągnę sobie aktualizację systemu".

„Dziś wieczorem na Warszawę spadnie rakieta. Mogą zginąć ludzie. I parę automatów".

„Przykro mi z tego powodu".

„Próbujemy temu zapobiec. Potrzebujemy twojej pomocy".

-- Co mu napisać? -- zastanowił się Net.

-- Napisz mu prawdę -- odparła Nika.

-- Napisz po prostu -- dodał Felbc -- że na poziomie minus siedem jest coś, co może zapobiec katastrofie.

Net spojrzał na pochylającego się nad nim Felixa, potem na Ni-kę i powiedział:

-- W tym świetle wyglądacie jak zombie.

-- Pisz, bo sobie pomyśli, że coś knujemy -- ponaglił go Felbc.

-- Bo knujemy... -- mruknął Net. W kilku zdaniach opisał bez ściemniania, o co chodzi.

Roznakin milczał chwilę, po czym odpisał:

„Zgoda. Sprawa wygląda poważnie. Postaram się pomóc. Mam tylko jeden warunek. Potem będę mógłoznaczyć tamto miejsce jako zahackowane".

„OK, jeśli nie wspomnisz o nas".

„Drukarka dawno nie dawała znaku życia. Mam tylko mały problem z układem napędowym. Coś sięzacięło".

Felbc zamknął oczy i pokręcił głową.

-- Za gładko szło -- mruknął.

„Czy możesz coś z tym zrobić?" - napisał Net.

„Próbuję. Tu jest bardzo ciemno. Nie działają mi też reflektory".

„Może masz wyładowane akumulatory? Sprawdź to".

„Nie mogę ich sprawdzić. Nie działają czujniki akumulatorów. Nie działają czujniki układu napędowego. Nie działa drukarka".

29

ar

Nika położyła dłoń na ramieniu Neta.

-- On jest na złomie -- szepnęła. -- Nie wie o tym. Obudziliśmy go.

-- Nie wyłączyli go?! -- oburzył się Net. -- Bezduszność ludzka nie zna granic!

Zastanowił się chwilę i napisał:

„Spróbujemy kiedy indziej. Teraz się wyłącz, do następnego wezwania".

„Przyjąłem. Żegnam białkowców do następnego spotkania".

Net przerwał połączenie i pokręcił głową.

-- Smutne...

-- Ale to nie zmienia faktu, że mamy problem -- przypomniał Felix. -- Został nam Konpopoz.

-- Przecież to jest skazane na niepowodzenie.

Dum!, rozległo się zza ściany. Przyjaciele aż podskoczyli.

-- Nie ma nad czym myśleć. -- Net wpisał numer Konpopoza. -- To się i tak nie uda, ale trzeba spróbować.

Na ekranie pojawił się napis:

„Nie znam Twojego identyfikatora".

„Tu Felix, Net i Nika" - odpisał Net. - „Pamiętasz nas?".

„Niestety tak. Mieliśmy nieprzyjemność poznać się we wrześniu zeszłego roku. Nie macie uprawnień do używania tego łącza".

„To jedyny sposób, żeby się z Tobą skontaktować. Jesteś jedyną osobą, która może pomóc".

„Z wielką radością pragnę oświadczyć, iż nie wolno mi kontynuować tej rozmowy".

-- Rozłączył się, cham -- stwierdził Net. -- Cóż. Przynajmniej próbowaliśmy.

-- Spróbujmy jeszcze raz -- powiedział Felix. -- Musimy tylko wymyślić pierwsze zdanie, które powstrzyma go przed rozłączeniem się.

-- Może lepiej ja spróbuję -- zaproponował Manfred.

-- Może lepiej pogadać z twoim tatą -- odezwała się Nika. -- W końcu tam siedzi paru mądrych facetów, którzy rozwiązują ten

30

sam problem, co my. Nawet nie musisz mu opowiadać całej historii. Powiedz tylko, co wymyśliliśmy. Oni zrobią resztę.

Net zmarszczył brwi.

-- Pomyślcie nad tym -- dodała dziewczyna. -- Idę zrobić herbatę.

-- Sam już nie wiem -- mruknął cicho Felix, gdy wyszła z piwnicy.

-- Nie da się powiedzieć tylko o kodowaniu transmisji -- dodał Net. -- Będziemy musieli zdradzić im wszystko: o bazie kolcobotów i o mikrobotach sterowanych z orbity.

-- A wtedy anonimowy mail, który wysłaliśmy do Ministerstwa Spraw Specjalnych, przestanie byćanonimowy, nasi starzy staną się głównymi podejrzanymi, a Nika straci dom -- dokończył Felix. -- Nie możemy tego zrobić. Koniec tematu.

Net pokiwał głową i ponownie wpisał numer Konpopoza.

„Pan Polon i pan Bielecki znowu mi się narzucają w podejrzanych okolicznościach?".

-- Ja spróbuję. -- Felix pochylił się nad klawiaturą i wpisał:

„Pierwsze prawo robotyki zabrania ci się rozłączyć".

„Nieszanowni białkowcy raczą mnie szantażować? Znam pierwsze prawo robotyki - robot nie może skrzywdzić człowieka ani przez zaniechanie działania dopuścić, aby człowiek doznał krzywdy. Tylko tyle. Nie ma tam słowa o konieczności prowadzenia przykrej konwersacji".

Felix gestem zgonił Neta z fotela, usiadł wygodnie i wpisał:

„Dziś wieczorem na Warszawę spadnie rakieta. Mogą zginąć ludzie".

„Ogromnie mi przykro, ale obrona przeciwrakietowa nie wchodzi w zakres moich kompetencji".

„Wiemy, jak powstrzymać rakietę. Tylko Ty możesz nam w tym pomóc".

„Mopem i wiadrem? Doprawdy wykazali się Państwo wybitnie niskolotnym poczuciem humoru".

„W budynku B, na poziomie minus siedem, znajduje się dysk z tajnymi danymi. One pozwolą nam zmienić trajektorię rakiety".

31

„Rozważmy przez chwilę, że mógłbym rozważyć rozważenie ograniczonej współpracy. Skąd mogęwiedzieć, że Państwo nie są pozbawionymi sumienia przestępcami i nie planują czegoś wprost odwrotnego?".

„Ponieważ teraz rakieta celuje w Warszawę. Każda inna trajektoria będzie lepsza".

Gdy chwilę później Nika wróciła z tacką, na której stały trzy parujące kubki, chłopcy przywitali jąszerokimi, triumfalnymi uśmiechami.

♦ * #

Konpopoz był sporym, niebieskim robotem na gumowych gąsienicach. Wyglądał trochę jak karykaturalny model śmieciarki lub żukopodobnego owada. Był wysoki na półtora metra, długi też na półtora, a szeroki zaledwie na pół. Większą jego część stanowił obły zbiornik, zakończony z tyłu dziwnąkonstrukcją drążków, szczotek i elastycznych rur. Z przodu, nieco poniżej garbu zbiornika, z obudowy wystawała kopułka z dwoma obiektywami i antenką. Po obydwu jej stronach przylegały do kadłuba złożone stalowe ramiona, zakończone trójpalczastymi dłońmi.

Robot jechał pustym korytarzem w głębokich podziemiach Instytutu Badań Nadzwyczajnych. Opuszczona myjka usuwała z podłogi niewidzialny brud. Jeśli ktoś znający Konpopoza przyjrzałby się mu dokładniej, zauważyłby, że robot zachowuje się podejrzanie - przemyka przy ścianie, rozgląda się

nerwowo i przyspiesza, mijając kolejne drzwi. Nieświadomie zmieniał co chwilę końcówkę czyszczącą.

Gdy zza rogu wyszedł zaczytany w papierach naukowiec, robot wykonał ostry zwrot i schował się we wnęce. Ściślej mówiąc, schowała się tylko niewielka jego część, a reszta wystawała na korytarz. Wyglądało to co najmniej dziwnie, ale Konpopoz nie był robotem szpiegowskim. Zaprogramowano go do sprzątania i tylko w tym był dobry. Naukowiec obszedł wielki zad robota, nawet na niego nie zerknąwszy. Głowa, czyli wieżyczka z obiektywami, wychyliła się i odprowadziła mężczyznę wzrokiem. Naukowcy pracujący w Insty-

32

tucie tak się przyzwyczaili do krążącego po korytarzach robota, że przestali go zauważać. Gdyby Konpopoz miał choć odrobinę empatii*, z pewnością zdawałby sobie z tego sprawę.

Naukowiec odszedł, a robot, ze sztuczną duszą na ramieniu, podjechał do windy. Drżącą, z zupełnie niewyjaśnionych hydraulicznie powodów, dłonią wcisnął guzik. Z wrażenia zapomniał wezwać windęzdalnie. Gdy drzwi rozsunęły się, ruszył do przodu, ale zaraz raptownie zatrzymał się. Jadący windą dwaj mężczyźni zwrócili na niego uwagę, dopiero gdy usłyszeli pisk zatrzymanych w miejscu gąsienic.

-- Co z tobą? -- zapytał jeden z nich. -- Zmieścimy się.

Robot patrzył na nich obiektywami bez wyrazu. Cyfrowe przerażenie nie jest rozpoznawalne dla ludzi. Wreszcie drgnął i wjechał do windy. Niemal oparł się o ścianę. Zamarł w tej pozycji, gapiąc się w szlifowaną stal.

-- Które piętro?

-- Minus siedem.

* * *

-- Przyczajony odkurzacz, ukryty mop -- szepnął Net.

-- Nic z tego nie będzie. -- Felbc pokręcił głową. Patrzyli na ekran laptopa, gdzie w oknie przekazywany był na żywo niewyraźny obraz z kamer robota - teraz ściana windy.

-- Dlaczego? Nieźle mu idzie.

-- Te dyski, czy na czym to tam trzymają, nie leżą na półce jak klasery ze znaczkami. Kiedy ten chamski odkurzacz weźmie pierwszy z brzegu dysk, włączy się jakiś alarm.

-- Nie mamy innego pomysłu, a czasu jest coraz mniej.

-- A co macie zamiar zrobić potem? -- zapytała Nika. -- Dostaniemy instrukcję do kodowania transmisji kolcobotów, tak? Napiszecie polecenie o zmianie ustawienia rakiety? Jak chcecie to wysłać do kolcobota na orbicie?

-- Coś wymyślimy -- odparł Felbc.

* Empatia - zdolność odczuwania i rozumienia emocji innych istot.

Siedzieli na krzesłach, tylko Felix okupował fotel. Mimo wczesnej pory było ciemno. Chmury szczelnie zasnuwały niebo nad Warszawą, a przez małe okna wpadało niewiele światła.

Dziewczyna pociągnęła łyk gorącej herbaty i zapytała:

-- Nawet nie rozpatrujecie załatwienia tego normalnie?

-- Nie -- odparł bez odwracania się Net -- bo wtedy nadciągnie kupa problemów.

* * *

Drzwi windy otworzyły się i robot wjechał tyłem w szary, betonowy korytarz. Rozejrzał się, obrócił w prawo, w lewo i dopiero wtedy wpadł na pomysł posłużenia się planem całego budynku, którego to planu używał przecież na co dzień. Trzecie drzwi po prawej, te najgrubsze, stalowe, z zamkiem kodowym. Na korytarzu nie było nikogo, ale Konpopoz i tak przekradał się przy ścianie. W miarę zbliżania się do drzwi jechał coraz wolniej. Ostatnie metry pokonał w tempie kulawego ślimaka. Dyskretnie zerkał na kamerę pod sufitem, choć jej obecność niewiele zmieniała, bo każdy robot i człowiek na terenie Instytutu był wyposażony w lokalizator.

Ze względów bezpieczeństwa kodu do tego zamka nie można było wprowadzić zdalnie. Konpopoz pobrałz bazy danych aktualny kod i wstukał go mechanicznym palcem. Drzwi syknęły sprężonym powietrzem i rozsunęły się. Robot wtoczył się kawałek i zamarł, widząc wycelowaną w siebie kolejną kamerę. Dopiero ostrzegawcze piknięcie zamykających się drzwi zmusiło go do ruszenia się z miejsca. Stalowe wrota zatrzasnęły się.

Siedzący za biurkiem z komputerem wąsaty strażnik pomachał życzliwie do robota, na co ten odpowiedział szybkim opuszczeniem głowy. Pomieszczenie było niemal puste. Oprócz biurka znajdowały się tu trzy stalowe komody, otwarty regał z segregatorami i tablica z wypisanymi maczkiem instrukcjami. Na lewo od biurka były kolejne drzwi, tym razem z pancernego szkła. Niestety, również wyposażone w zamek kodowy. Za nimi, pogrążone w półmroku, w równych rzędach stały szafy serwerów.

34

&

Konpopoz nie wiedział, co właściwie zrobić. Zdołał już kilkanaście razy wyrazić wewnętrzny żal za podjęcie się tej misji. Coś jednak zrobić musiał. Strażnik czytał książkę, ale za chwilę, może dwie zorientuje się, że robot tkwi przed nim nieruchomo. Konpopoz zebrał się w sobie, włączył odkurzacz, ustawił siłę ssania na maksimum i zaczął suwać ssawką pod nogami strażnika. Mężczyzna uniósł stopy, potem przesunął się z całym krzesłem. Gdy robot wciąż kręcił się dookoła, strażnik sapnął, odłożył książkęi wstał.

-- Rozprostuję kości -- oznajmił.

Wpisał kod i wyszedł przez stalowe drzwi. Gdy te zasunęły się z powrotem, Konpopoz wyłączył odkurzacz i

zamarł w całkowitej ciszy. W kwarcowych obwodach ukrytych pod stalową kopułką trwała wewnętrzna walka między nadrzędnymi zasadami praw robotyki a regulującym jego codzienną pracę regulaminem konserwatora powierzchni poziomych.

-- Co on wyprawia? -- Net wskazał ekran. Przysunął do siebie laptop i wpisał: „Nie stój tak! On zaraz wróci".

Odpowiedź przyszła natychmiast: „Łatwo mówić komuś, kto grzeje białkowy zadek w ciepłym fotelu daleko stąd. Nie mam pojęcia, czemu się tak narażam. Dostałem już wezwanie do serwisu. Chyba siępołapali".

„Chcą cię naprawić, bo snujesz się przy ścianach jak trójnoga żyrafa. Zachowuj się normalnie".

„Państwa definicja normalności jest mi wielce obca. Poza tym tu jest drugi zamek kodowy".

„Przestań tyle gadać. Sprawdź w szufladzie".

-- W szufladzie? -- zdziwiła się Nika. -- Chyba nie sądzisz, że kod dostępu do takiego miejsca jest w szufladzie?

-- Systemy bezpieczeństwa są coraz bardziej przewrażliwione -- wyjaśnił Net. -- Wymagająszesnastoznakowych haseł ze znakami specjalnymi i każą je zmieniać co tydzień. W efekcie żaden człowiek nie potrafi ich zapamiętać i trzeba je zapisywać na kartce. To przypomina wkładanie klucza pod wycieraczkę.

35

* * *

Konpopoz nieszczęśliwie jęknął pompą hydrauliczną, ze złości zgrzytnął przekładnią i wreszcie ruszył się z miejsca. Objechał biurko i otworzył pierwszą od góry szufladę. Na samym wierzchu leżała kartka, na której zapisano odręcznie dwa słupki danych. W pierwszym słupku były sześciocyfrowe ciągi liczb, w drugim coś dłuższego, wyglądającego na zupełnie przypadkowe znaki. Konpopoz na wszelki wypadek zapamiętał całą treść kartki, choć zapewne tylko ostatnie pozycje zawierały aktualne kody: krótszy - do szklanych drzwi, dłuższy - do sieci wewnętrznej. Wycofał się zza biurka, podjechał do drzwi i wprowadziłsześciocyfrowy kod. Wejście stanęło otworem, a robot z emocji aż sapnął ssawką odkurzacza. Nigdy nie przekroczył tego progu. Ta część była sprzątana elektrostatycznie, a jak to nie pomogło, w ostateczności sprzątał sam strażnik.

Gdy zapaliło się światło, pomieszczenie wydało się mniejsze niż przed chwilą. Stały tu trzy serwery wielkości lodówek, a jedną ścianę zasłaniał regał z zamkniętymi za szkłem małymi pudełkami, w których zapewne znajdowały się dyski twarde albo inne nośniki danych. Konpopoz obejrzał się na stalowe drzwi - strażnik jeszcze nie wrócił. Zresztą gdyby wrócił, to już wyłaby syrena alarmowa. Zamknął więc za sobąszklane drzwi. Ruszył w kierunku regału, dotarł do serwerów i... okazało się, że jest między nimi za wąsko. Szybkie zerknięcie na drzwi - nadal nic. Objechał serwery z drugiej strony. Niestety, tu też za wąsko. Drżał

już z nerwów, przekaźniki mu klikały, zawory osprzętu sprzątającego posykiwały. Nie było wyjścia. Musiałzrobić to, czego bardzo nie lubił. Rozległo się kilka metalicznych kliknięć i z przedniej części korpusu robota odłączył się cylindryczny fragment z głową i dwoma ramionami - ta część Konpopoza, która była Konpopozem właściwym. Mały robocik na trzech kółkach podjechał do regału i odszukał przesłany mu przedtem przez Neta identyfikator programu sterowania kosiarkami. Otworzył szklane drzwiczki i wyjąłwłaściwy dysk.

36

- #

* * *

-- Wart kilkanaście milionów system zabezpieczeń pada przez kartkę i długopis -- podsumował Net.

-- To się nazywa „czynnik ludzki" -- wyjaśnił uprzejmie Manfred. -- Najbardziej awaryjna częśćkażdego systemu.

-- Jasne, recytuj nam tu swoje kompleksy -- odparł Net i napisał: „Włóż dysk do czytnika i wyślij mi kod z drugiego słupka".

„Tego to się sam domyśliłem, Wasze Białkowe Mości".

-- Że też musimy to znosić. -- Net przekleił kod do otwartego obok okienka i odpisał:

„Jeśli istnieje sztuczne niebo dla sztucznej inteligencji, to masz zaklepane miejsce w honorowej loży szyderców. Wyłącz wizję. To odciąży łącze".

„Ciekawe, jakie mają państwo pomysły na odciążenie mojego cybersumienia".

„Reset" - chciał odpisać Net, ale się powstrzymał.

Obraz wnętrza serwerowni zgasł, a pasek transmisji danych zaczął się przesuwać.

-- Więc się udało? -- zdziwiła się Nika. -- Tak po prostu?

-- Nie czas żałować róż przed zachodem słońca -- odparł Net. -- Jeszcze się nie udało. Proces udawania się trwa.

Nika uśmiechnęła się lekko. Pasek wskazywał piętnaście procent.

Konpopoz właściwy podrygiwał nerwowo na trzech kółkach i wpatrywał się w pasek postępu na małym monitorku. Pragnął jak najszybciej połączyć się z resztą swojego ciała. Niechby go nawet złapali na wykradaniu danych, byle tylko nie w takiej postaci!

Wtedy stalowe drzwi zaczęły się rozsuwać. Pasek na trzydziestu procentach. Źle! Co robić?! Co robić?! Potarł nerwowo stalowe rączki i rozejrzał się. Źle. Tu, gdzie stał, był ukryty przed wzrokiem strażnika, ale reszta jego osoby tkwiła na samym środku, na wprost szklanych drzwi, dokładnie pod lampą. Robot sprzątający musi do-

37

konywać szybkich wyborów. Jeśli z prawej strony na dywan wyleje się kawa, a z lewej dziecko rzuci na betonową posadzkę papierek, to sprawa jest prosta - najpierw zebrać kawę i resztki filiżanki, a potem w biegu zmiana końcówek czyszczących i pełną prędkością do papierka. Tym razem Konpopoz mógł zrobićtrzy rzeczy: przerwać transmisję, dyskretnie schować dysk do regału i udawać, że nic się nie stało; czym prędzej wrócić do swojego korpusu i uniknąć wstydu lub...

Strażnik wszedł do pierwszego pomieszczenia, ale jeszcze niczego nie zauważył. Rutyna brała górę nad czujnością. Pasek na trzydziestu ośmiu. Robot zerkał to na ekranik, to na strażnika i czuł, jak rośnie mu napięcie w obwodach decyzyjnych. Strażnik schylił się i strzepnął paprochy z nogawki munduru. Wstał, ziewnął, spojrzał na wielki niebieski odkurzacz tkwiący na środku serwerowni i wolnym krokiem podszedłdo biurka. Wtedy nagle znieruchomiał,

zbladł i ponownie spojrzał na odkurzacz.

* * *

-- Nie wpadliście na to, żeby zwyczajnie wysłać tacie Neta te dane? -- zapytała Nika. -- Możemy je wysłać anonimowo.

Pasek wskazywał pięćdziesiąt jeden procent.

-- Hm... -- Felix potarł brodę. -- To też będzie ryzykowne. Co sobie wszyscy pomyślą? Dlaczego akurat jemu ktoś anonimowo wysyła te dane?

-- Bo jest szefem zespołu -- wyjaśniła Nika. -- Jego zadaniem jest rozkodowanie transmisji. To naturalne, że ktoś wyśle to akurat jemu.

-- Niewiele osób wie, że jest szefem i że zespół tym się zajmuje. Jeżeli włam wyjdzie na jaw, to postawimy go w kłopotliwej sytuacji.

-- Jeśli ten chamski odkurzacz sprawnie się uwinie, nikt nie zauważy włamu -- wtrącił Net. -- Będziemy mogli przejść do następnego etapu.

-- Wtedy pomyślimy -- zgodził się Felix.

* * *

38

Konpopoz dygotał, ukryty za szumiącą wentylatorami szafą. Kombinował. Robot sprzątający musi umiećszybko przeszukiwać sieć, żeby zdobyć ważne informacje. Gdy na perski dywan rozleje się trójskładnikowy drink, trzeba natychmiast sprawdzić, czym usuwa się poszczególne składniki i czy nie zaszkodzi to dywanowi. Konpopoz sięgnął do intranetu*, by wyszukać dane o zamku kodowym CL-0413B. Strażnik oprzytomniał, rzucił się do drzwi, ale nie pamiętał kodu. Pobiegł więc do biurka. Konpopoz dopiero teraz pomyślał, że gdyby ukrył kartkę, miałby teraz kilka minut spokoju. Głupi robot po szkodzie, skarcił się w myślach. I tak wszystko przez białkowców! Myśleć... myśleć... Przy standardowych ustawieniach zamek ma milion kombinacji. To dużo, ale i tak zastosowano w nim zabezpieczenie przed łamaniem kodu metodą prób i błędów. Po wprowadzeniu niepoprawnego kodu klawiatura blokuje się na piętnaście sekund. To zawsze coś.

Ale jak wyjechać z ukrycia w takim stanie?!

* * *

Net popukał w ekran, jakby chciał pogonić pasek. Sześćdziesiąt trzy procent.

-- Moglibyśmy wysłać anonimowo do wszystkich z jego zespołu -- nie ustępowała Nika. -- I do kilku innych naukowców też. To odsunie podejrzenia od taty, bo podejrzani będą wszyscy, którzy dostanąmaila.

-- Niegłupie -- przyznał Felix. -- Wyślijmy do wszystkich w Instytucie.

-- To zaczyna mieć macki i płetwy. -- Net pokiwał głową. -- Lista wszystkich maili jest łatwa do zdobycia.

-- Nareszcie zaczynacie myśleć odpowiedzialnie -- uśmiechnęła się Nika. -- Zacznij już pisać tego maila. Trzeba wyjaśnić w nim wszystko.

* * *

* Intranet - wewnętrzna sieć komputerowa, np. w firmie. Może być, i zwykle jest, połączona z intemetem.

39

Sześćdziesiąt osiem procent. Tak, nie, tak, nie. Konpopoz zebrał się w sobie, zacisnął tryby w mocnym postanowieniu i ruszył z pełną prędkością w kierunku drzwi. Z przeciwka zbliżał się strażnik z kartką przed nosem. Robot był szybszy. Gdy człowiek dopiero sięgał do klawiatury, Konpopoz ze swojej strony jużwcisnął przycisk zamykania, po czym wklepał sześć przypadkowych cyfr. Zamek pisnął ostrzegawczo, zapaliła się czerwona kontrolka. Strażnik dopiero teraz zobaczył przeciwnika. Uniósł brwi i poruszyłnerwowo wąsami, bo najwyraźniej nie skojarzył, że mały czarny cylinder z kopuł-ką z obiektywami to

fragment robota sprzątającego. Zamachał rękoma i coś krzyknął, ale szkło było dźwiękoszczelne. Konpopoz stał nieruchomo. Czerwieniłby się ze wstydu, gdyby to było możliwe.

Minęło piętnaście sekund. Klawiatura się odblokowała. Strażnik sięgnął do niej, ale robot znów byłszybszy. Zamek pisnął, a strażnik zaczął wrzeszczeć ze złości. Odwrócił się i pognał do biurka. Telefon! Jeśli zadzwoni do centrali ochrony, zamek zostanie odblokowany zdalnie. Siedemdziesiąt sześć procent.

* * *

-- Siedemdziesiąt sześć procent -- przeczytał na głos Net. -- Pierwszy etap udawania się prawie za nami. Niebieski musi jeszcze odłożyć dysk na miejsce i wyjść stamtąd, zanim wróci strażnik. Wtedy jest cieńszansy, że się nikt nie pokapuje. Zazdroszczę robotom tego spokoju wewnętrznego. Są w lepszej sytuacji od nas, bo

nie odczuwają strachu ani emocji.

* * *

Konpopoz dygotał z przejęcia. Robot sprzątający musi dostosowywać swoje działanie do szybko zmieniającej się sytuacji. Zupa wylana podczas przyjęcia wymaga szybkiej interwencji, ale to nie znaczy, że pędząc na miejsce incydentu, wolno zderzać się z ludźmi. Robot sprzątający powinien wówczas na bieżąco wyliczać trasę i przewidywać, gdzie który z przemieszczających się gości będzie za chwilę. Kompromis między prędkością usunięcia zupy a ilością

40

kolizji. Numer telefonu stojącego na biurku. Jest! Gdy strażnik sięgał po słuchawkę, rozległ się dzwonek. Mężczyzna spróbował wybrać numer, ale oczywiście nie udało się. Odłożył słuchawkę i podniósł jąponownie. W tym momencie odblokował się zamek kodowy, więc strażnik dopadł go w trzech susach. Konpopoz jednak po raz trzeci okazał się szybszy. Chwilę stali naprzeciw siebie, aż strażnik groźnie pokiwał głową i wrócił do biurka. Nie sięgnął jednak po telefon, tylko pod blat. Światła przygasły, pod sufitem zapalił się pomarańczowy kogut. Jęk syreny alarmowej przebił się nawet przez drzwi z pancernego szkła.

* * *

Pasek zatrzymał się na dziewięćdziesięciu siedmiu procentach. Przyjaciele wpatrywali się w ekran w napięciu.

-- Zapytaj, co się dzieje -- powiedziała Nika.

-- Nie mogę. -- Net rozłożył ręce. -- Znaczy mogę, ale to wielce niewskazane. Według planu, po zakończeniu misji odkurzacz miał skasować zapis naszej rozmowy, żeby nie było śladu. Jeśli teraz sięodezwiemy, zostawimy trop.

-- I nikt się nie dowie, dokąd zostały wysłane te dane?

-- Świat jest pełen złych ludzi, maleńka. -- Net położył jej rękę na ramieniu i zrobił minę, jaką według niego robią mafiosi, gdy tłumaczą coś przyjaciołom. -- Pełen jest też ludzi, którzy zwyczajnie chcąpozostać anonimowi. Sposoby więc istnieją, ale żaden nie jest w stu procentach pewny. Teraz zalogowałem się przez malezyjski serwer proxy, a dalej przez jakiś... nawet nie wiem, gdzie jest. To tak, jakbym wysyłał anonimowy list, taki papierowy, do kogoś w Kołobrzegu, ten ktoś by go przepisywał i wysyłał do Poznania, tam znów przepisywanie i dopiero wtedy dotarłby do adresata.

-- Dosyć szybko to idzie, jak na tylu pośredników.

-- Magazynowanie danych jest drogie, więc każdy program po drodze próbuje jak najszybciej się ich pozbyć. Zasada gorącego kartofla - można go utrzymać w dłoni tylko przez chwilę i trzeba podać dalej. -- Wskazał ekran i stojący pasek. -- Ktoś zaraz się oparzy.

41

JŚ

-- Pośrednik opóźnia się z przepisywaniem.

-- Albo nas odcięli -- dodał Felix.

-- A co, jeśli więcej się nie ściągnie? -- zapytała Nika.

-- Część danych da się odzyskać -- zastanowił się Net -- ale nie będziemy mieć pełnego algorytmu. Odtworzenie brakującej części zajmie... -- Pokręcił głową z rezygnacją.

Konpopoz już bez pośpiechu wyciągnął dysk, nie zważając na ostrzegawczy pisk, informujący, że jest jeszcze w użyciu, odłożył go na miejsce i zamknął szybę. Poczłapał do wciśniętego między serwery korpusu głównego i sprzągł się z resztą swojej osoby. Zawrócił do drzwi i zaczekał, aż trzech strażników upora się z zamkiem. Wyciągnął przed siebie chude stalowe ramionka, by grzecznie pozwolić się zakuć w kajdanki. Wszystko stracone. A miały być sprzątania po hucznych rautach, wielkie froterowania, kameralne odkurzania gabinetów... To już przeszłość. Teraz tylko reset i defrag-mentacja. Ciekawe, komu dadzą te dwie fajne gumowe gąsienice, kto dostanie przekładnię główną i dyferencjał, kto się będzie cieszył silnikiem i hydraulicznym sterowaniem myjek. Dałem się wrobić. I to komu! Białkowcom bez jednego półprzewodnika w głowach...

Wahał się chwilę, ale skasował zapis rozmów z tymi wstrętnymi potworami bez skrupułów. Żywił do nich wyłącznie negatywne uczucia, ale musiał ich ochronić, by mogli dokończyć misję. Masz te prawa robotyki! Uciśnienie krzemowego ludu...

Strażnicy wpadli do serwerowni, minęli Konpopoza i zaczęli przeszukiwać niewielkie pomieszczenie.

-- Jak duży był? -- zapytał dowódca.

Strażnik, który wszczął alarm, zastanowił się i pokazał gestem, jakim wędkarze chwalą się rozmiarami złowionych ryb,

-- Z pół metra.

Dowódca rozejrzał się po przeszklonych szafach i powiedział:

42

M

-- Chyba nie zdążył niczego ukraść. W porę przyszliśmy. Ale którędy nawiał? -- Jego wzrok padł na sufit. Sapnął ze złością. -- Wiedziałem, że przez tę kratkę wentylacyjną będą kiedyś kłopoty.

Konpopoz obserwował krzątaninę i słuchał rozmowy z coraz większym niedowierzaniem. Białkowe mózgi, pomyślał. Gdzieś w obwodach scalonych, procesorach i układach pomocniczych zaczęła kiełkować nadzieja. Wolno, centymetr za centymetrem, pełzł w stronę korytarza.

-- Stój!

Robot zamarł w przerażeniu. Nadzieja gdzieś odpłynęła. Wolno odwrócił głowę.

-- Widziałeś, gdzie uciekł? -- Strażnik z wąsami nachylił się do niego.

-- Nie mam pojęcia -- odparł szybko. -- Mam lukę w pamięci.

Konpopoz nie kłamał. Skasował zapis ostatnich minut. Zostało

mu tylko głębokie przeświadczenie, że został skrzywdzony przez białkowców.

Wąsacz przyglądał się Konpopozowi z niewyraźną miną. Robot poczuł ukłucie niepokoju.

-- Był podobny do ciebie -- powiedział strażnik.

-- Jestem skonstruowany ze standardowych modułów.

-- Zostaw go -- oświadczył poważnym tonem dowódca. -- Wiele dziś przeszedł. -- Nachylił się do robota i dodał -- prawdopodobnie zostałeś porwany. Robot włamywacz skasował ci pamięć, żeby tu wejść niepostrzeżenie. Wybacz, ale będziemy musieli sprawdzić

twój zbiornik na śmieci. Może gagatek jeszcze tam siedzi.

* *

Felix chodził po pokoju, Net usiadł na jego fotelu i kiwał się jak dziecko z chorobą telewizyjną, a Nika tylko zaciskała palce na krawędzi blatu.

-- Ile to potrwa? -- zapytała.

-- To zależy, jakie opóźnienie dopuszczają programy po drodze -- odparł Net. -- Po tym czasie któryśodetnie nas ostatecznie.

43

-- Amais będzie potrafił to poskładać -- wtrącił Manfred.

-- Wyślemy to mailem do wszystkich w Instytucie -- powiedział Felix. -- To bezpieczniejsze. Nie znamy tamtego programu.

-- Ja go znam.

Pasek przeskoczył na sto procent. „Download complete" - pojawiło się na ekranie.

-- Jest! -- ucieszył się Net. -- Coś się przytkało po drodze. Jeszcze tylko skasuję nasz ślad z log file'a Instytutu i z malezyjskiego proxy. Jak będą chcieli, to i tak się doszperają, ale przynajmniej im to utrudnię.

-- Świat uratowany -- uśmiechnął się Felix.

-- Jeszcze mail -- przypomniał Net. -- Nie wyślemy do wszystkich, tylko do losowo wybranych stu osób, w tym do naszych starych i do wszystkich z Wydziału Informatyki. Zerknijcie.

Nachylili się nad krótkim tekstem. W skrócie opisywał, że załącznik zawiera algorytm, według którego kodowany jest sygnał emitowany z rakiety, i że algorytmu tego można użyć, by przeprogramować robot sterujący rakietą, więc i zmienić miejsce upadku. Dalej była kopia maila, który wysłali poprzedniego dnia do Ministerstwa.

-- Pomijając błędy, OK -- powiedziała Nika. -- Daj, poprawię literówki, bo się jeszcze domyślą. Rzadko ktoś robi tyle byków.

Net niechętnie dopuścił ją do klawiatury. Szybko poprawiła literówki i ortografy.

Kliknęła i wiadomość okrężną drogą poleciała do przeszło stu adresatów w Instytucie.

-- Teraz już uratowaliśmy świat. -- Odetchnęła.

-- Możemy zamówić pizzę. -- Net zatarł ręce. -- Ja stawiam. Hawajska czy pepperoni?

* * *

Godzinę później, z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku, kończyli jeść pizzę. Za oknem rozpadał sięśnieg, w kominku miło trzaskał ogień, a mechaniczna ręka dokładała nowe polana. Osta-

44

tecznie zamówili pizzęąuattro fromaggi, czyli cztery sery. Net miał te cztery sery na całej twarzy i nawet we włosach. Nika próbowała wytrzeć go chusteczką, ale nie na wiele się to zdało, ponieważ Net jednocześnie jadł, mówił i gestykulował.

-- Uratowaliśmy miasto -- powtórzył po raz kolejny.

-- Przedtem sam mówiłeś, że walka idzie o kawałek trawnika -- przypomniał Felix.

-- To było przedtem. -- Net machnął ręką, posyłając nitkę sera na dywan.

Przed nimi siedział Caban i wymownie patrzył na niedojedzone brzegi pizzy leżące w pudełku.

-- Zjadłbym jeszcze jedną. -- Net pogłaskał się po brzuchu. -- Bohaterowie potrzebują kalorii. Hellboy żarł codziennie taczkę naleśników.

-- Nie chciałabym, żebyś wyglądał jak on. -- Nika klepnęła go w ramię.

-- Słyszałeś, co powiedział dostawca pizzy -- przypomniał Felix.

-- Dziś kończą pracę o czternastej. Na wypadek, gdyby ktoś chciał jeszcze nawiać z miasta.

-- Superpaczka uratowała Warszawę. -- Net wykonał gest, jakby demonstrował nagłówek w gazecie.

-- Im mniej ludzi się o tym dowie, tym lepiej -- przypomniał Felix.

-- A najlepiej, jak nie dowie się nikt.

-- Ale zadanie wykonane.

-- Zastanawiam się, czy nic więcej nie możemy zrobić -- odparł.

-- Możemy. Wieczorem pojedziemy do mnie, nałożymy wszystkie ciepłe ciuchy, jakie mamy, ustawimy na tarasie leżaczki i będzie-my wypatrywać światła na niebie.

-- Poważnie mówię.

-- Ja też. Taki miałem plan. Przecież nie wiemy, jak bardzo uda się zmienić trajektorię. Może tylko ciutę i rakieta walnie na przykład w Kampinosie. No i nie korzystałem nigdy z leżaków plażowych w styczniu.

45

Telefon Felixa odegrał Marsz Imperatora. Chłopak wyciągnął go z kieszeni i zerknął na wyświetlacz.

-- Mój tata -- mruknął z niewyraźną miną. -- Wiem, o co chce zapytać. Pewnie się domyślił, od kogo ten mail. -- Odebrał połączenie. -- Cześć tato.

-- Cześć! Mama ma wyłączony telefon?

-- Śpi. Chyba się źle czuje.

-- Kiedy się obudzi, powiedz, że nie będę na kolacji. Mogę wrócić nawet po północy.

-- A jak postępy w sprawie rakiety?

-- Nie zajmuję się już tym. Siedzę teraz z urzędnikami z Ministerstwa i agentami specjalnymi. Prowadzą śledztwo, bo ich zdaniem ten, kto wystrzelił rakietę, używa naszej technologii.

-- A dostałeś ostatnio jakiś... ciekawy mail?

-- Sprawdzam na bieżąco, ale nie, nie dostałem niczego, co można by nazwać ciekawym. Muszękończyć. Mamy tu jeszcze mały alarm. Było chyba jakieś włamanie. Ochrona sprawdza przewody wentylacyjne. Muszę kończyć. Uważajcie na siebie!

Felix schował telefon do kieszeni i zastanowił się.

-- Przewody wentylacyjne? -- powiedział sam do siebie. -- Połącz nas z Konpopozem.

-- Mogą nas wyśledzić -- ostrzegł Net.

-- Mimo to spróbuj. Będziemy rozmawiać, nie wspominając o dzisiejszej akcji.

Net nie był przekonany, ale otworzył laptop i połączył się z Konpopozem.

„Nie znam Twojego identyfikatora" - pojawiło się na ekranie.

„Tu Felix, Net i Nika" - odpisał Net.

„Ooo taaak. Mieliśmy nieprzyjemność poznać się we wrześniu zeszłego roku. Nie macie uprawnień do używania tego łącza".

-- Mam déjà vu -- stwierdził Net. -- On to samo powiedział poprzednio.

46

&

-- To dobrze -- powiedział Felix. -- Znaczy, że skasował zapis akcji.

„Niepokoimy się o wyniki prac nad zmianą trajektorii lotu rakiety, która ma spaść na Warszawę" - napisałNet.

„Jakoś dziwnie nie obchodzą mnie Państwa problemy".

„To powiedz chociaż, co u Ciebie".

„Ileż fałszywej troski w Państwa słowach. Zostałem dziś porwany, jeśli to Państwa obchodzi. Użyto mnie w niecnym celu włamania się do pewnego tajnego miejsca. Porywacz zbiegł kanałem wentylacyjnym, a ja byłem przeszukiwany dogłębnie, wręcz wewnątrzustrojowo. Mniemam, że moje nieszczęście Państwa uraduje".

-- Teraz wpisz coś, co uzasadni, dlaczego się do niego odzywamy

-- powiedział Felix.

-- Nie przygotowałeś się na to? -- Net spojrzał na przyjaciela z niepokojem.

-- Wpisz cokolwiek.

-- Ha! Cokolwiek. Jak zdrowie szanownego wujka Zelmera? Wymyśl coś!

-- Wpisz, że skontaktujemy się z nim, jak dojdzie do siebie -- zaproponowała Nika.

Net westchnął i wklepał: „Mamy małą sprawę, ale to rzeczywiście nie najlepszy moment. Nic pilnego, luz. Odezwiemy się za jakiś czas, jak dojdziesz do siebie".

„Och, łaskawcy. Doprawdy zbytek troski".

Konpopoz rozłączył się. Przyjaciele chwilę siedzieli w milczeniu.

-- Chciałbym poznać jego konstruktora -- odezwał się Net. -- To musi być bardzo oryginalny człowiek. Oczywiście żyje samotnie, gdzieś w lesie, bo wszyscy go nienawidzą.

-- Sprawdź to konto mailowe, z którego wysyłaliśmy algorytm

-- powiedział Felix.

-- Podłożymy się jeszcze bardziej -- zauważył Net. -- Cały kamuflaż pójdzie w porcelanę.

-- To ważne. Zrób to jakoś sprytnie.

47

-- OK, OK. -- Net otworzył laptop i wpisał kilka poleceń. -- Nasza wiadomość... została zaklasyfikowana jako spam -- przeczytał z niedowierzaniem. -- Fakt! -- Klepnął się w czoło. -- Wysłaliśmy jądo stu osób. Ależ fail... Wywalił nas filtr antyspamowy.

-- Czyli nikt niczego nie dostał? -- zapytała z przejęciem Nika. -- Nikt nic nie wie?!

-- Na to wygląda. -- Net klikał dalej. -- Trudno. Wyślę tylko do kilku osób z Wydziału Informatycznego.

Kliknął i zamarł, gapiąc się w ekran. Po chwili pojawiła się wiadomość zwrotna.

-- Znów... -- Net zacisnął pięści. -- Trafiliśmy na czarną listę. Możemy sobie to wysyłać do końca świata, i tak będzie się odbijać.

-- To co możemy zrobić? -- zapytał konkretnie Felbc.

-- Inne konto, inna nazwa, inna treść, inny packer do załącznika, pakowanie dwa razy z rozszerzeniem ,jpg". Można by tak próbować długo. Aż administrator się wkurzy i przyłoży, żeby nas

dorwać.

Felbc zerknął na zegarek.

-- Dochodzi druga. Zostało niecałe dziesięć godzin.

Dum!, rozległo się przez ściany domu. Przyjaciele drgnęli.

-- To znowu kręt? -- zapytała Nika. -- Jak możesz wytrzymać te dźwięki przez całą dobę?

-- Tata miał go dziś wyciągać. -- Felbc wskazał na leżący obok kominka pilot do sterowania krętem. Obłe zielone pudełko, z paskiem na ramię, wysuwaną anteną, małym wyświetlaczem i kilkoma przyciskami, wyglądało na sprzęt wojskowy lub przynajmniej przeznaczony do pracy w trudnych warunkach.

Net wziął urządzenie i nacisnął pierwszy z brzegu przycisk. Rozległo się kolejne „Dum!".

-- Nie wciskaj guzików na urządzeniu, którego nie znasz. -- Felbc zabrał mu pilot.

-- I kto to mówi? Specjalista od wciskania każdego guzika w zasięgu wcisku.

48

%

-- Ciekawa sprawa -- odezwał się Manfred. -- Rakiety nie ma nad nami, a odebrałem jej sygnał.

-- Kolcoboty! -- wykrzyknął Net. -- Otaczają nas! Wzbudziły kręta!

-- Ciszej -- syknął Felix. -- Obudzisz mamę.

Dopadli do okna. Zaśnieżone krzaki, zaśnieżona alejka, zaśnieżony bluszcz na ogrodzeniu.

-- Manfred! -- powiedział Felix. -- Zawołaj Golema Golema.

Nie było to potrzebne, bo w tej samej chwili drzwi do piwnicy

otworzyły się i robot wkroczył do salonu.

-- Już to zrobiłem -- wyjaśnił uprzejmie program.

-- Już to zrobił -- wyjaśnił równocześnie Golem Golem.

Felix wybiegł do hallu. Dół drzwi prowadzących do ogrodu był prowizorycznie zabity płytą pilśniową. Żadna przeszkoda dla pięć-dziesięciokilowego, rozpędzonego robota.

-- Zastaw komodą -- polecił, a Golem Golem ruszył, by wykonać rozkaz.

Net i Nika również wyszli do hallu.

-- Po co miałyby nas atakować? -- zapytała Nika.

-- Bo na razie tylko my wiemy o ich tajemnicy. -- Net trzymał w dłoni pogrzebacz. -- Przechwyciły maila. A raczej przechwycił ten, kto nimi kieruje.

Felix otworzył klapkę na ścianie obok domofonu i wcisnął jeden z przycisków. Na całym parterze zaczęły się opuszczać rolety anty-włamaniowe. Dom tonął w mroku, rozpraszanym jedynie płomieniami z kominka.

-- W oknach piwnicy są kraty, ale drzwi ogrodowe... -- Felix spojrzał na zasłaniającą je komodę. -- Tam jest najsłabszy punkt. Stań tam.

Golem Golem zablokował własnym ciałem przejście i pochylił się lekko, by odeprzeć spodziewany atak. Nika odruchowo przysunęła się do Neta i objęła go za ramię. Net starał się wyglądać na nieustraszonego, ale zdradzały go drżące kolana.

49

&

-- Na pewno na obudowie kolcobota nie było logo z trzema trybami? -- zapytał również drżącym głosem.

-- Nie widziałem niczego takiego -- odparł Felix. Zastanawiał się, czy kolcobot potrafi doskoczyć do okien pierwszego piętra. Przecież dostał się jakoś na czubek kilkumetrowej rakiety.

Stali na środku hallu i rozglądali się, czujnie nasłuchując nietypowych dźwięków.

-- Zaczekajcie! -- Nika puściła Neta i wróciła do salonu, gdzie na stole stał laptop. -- Manfred, czy sygnał sprzed minuty był identyczny, czy tylko podobny?

-- Nieco inny niż zwykle. Bardzo podobny, ale inny.

-- Też go odebrałem -- odezwał się Golem Golem. -- Sygnał smakował bardzo podobnie.

-- Smakował? -- zapytał Felix.

-- Nie wiem, jak to określić, żeby było zrozumiałe dla człowieka. Sygnał był bardzo podobny, ale nie identyczny.

Chłopcy podążyli za Niką do salonu. Dziewczyna wzięła pilot od kręta i wcisnęła jeden z guzików. Rozległo się kolejne „Dum!".

-- A teraz? -- zapytała.

-- Tak -- przyznał Manfred. -- To ten sygnał. Niemal identyczny. Felix odebrał Nice pilot i przyjrzał mu się. Usiadł na kanapie.

-- Nikt nie rozgryzł tajemnicy, bo była za prosta -- powiedział.

-- To nie żadna technologia militarna, tylko algorytm kodowania poleceń do prostych maszyn, jak kosiarka czy kręt. Ktoś go tylko rozbudował, żeby uniemożliwić złamanie kodu mocą obliczeniowąsuperkomputerów.

-- Czyli wszystko jasne? -- zapytała Nika. -- Jesteśmy w domu?

-- Jeśli naszym domem jest las, to w nim jesteśmy -- odparł Net.

-- Co to daje?

Felix wrócił do hallu, podniósł rolety i polecił Golemowi Golemowi przesunąć komodę na właściwe miejsce. Salon rozjaśnił się światłem przebijającym przez sypiący z ciężkich chmur śnieg.

50

-- Ten nadajnik ma zasięg kilometra, nie więcej -- powiedział Felix. -- Jeśli nawet go rozbierzemy i przypniemy do niego laptop, to niczego nie nadamy na orbitę. Potrzebowalibyśmy potężnej anteny.

-- Dlaczego mówisz „potrzebowalibyśmy", a nie „potrzebujemy"? -- spytała Nika.

-- Bo antena to tylko jeden z elementów, których nie mamy. Ten algorytm, który wykradliśmy z Instytutu, jest jedynie podobny do tego, którego używa kręt. Kolcoboty używają jeszcze innego. A nawet jak już będziemy mieć właściwy algorytm i klucz, to jeszcze pozostanie problem przekonania kolcobota na rakiecie, by nas posłuchał.

-- Od rana mówię wam, żeby wysłać algorytm do Amaisa -- przypomniał Manfred. -- Tracimy czas przez to, że mu nie ufacie. Te algorytmy przecież od dawna nie są tajne.

Felix spojrzał na przyjaciół. Nika skinęła głową, Net po chwili również.

-- OK -- powiedział Felix. -- Wyślij mu to.

51

m

2. Mission: Possible

-- Tym razem może się uda. -- Osobą stojącą za mikrofonami był premier. Technik kończył wpinanie mu w klapę marynarki dodatkowego małego mikrofonu. -- Dziękuję. -- Premier odchrząknął i nim wypowiedział jedno słowo, połączenie z salą konferencyjną zostało przerwane. Pojawiły się mrówki i szumy. Po chwili obraz powrócił, ale niewyraźny, czarno-biały i bez dźwięku. Trwało kilka sekund, nim na ekranie pojawiła się inna sala sejmowa.

-- Przepraszamy państwa bardzo -- powiedział reporter. -- Drugie podejście również było nieudane. Wrócimy do tematu, gdy usuniemy usterki. A teraz porozmawiamy z kolejnym politykiem, paniąAndżeliką Osmozą. Jak pani skomentuje wydarzenia ostatnich godzin przed straszliwą katastrofą?

Kamera przesunęła się i w kadrze pojawiła się polityczka.

-- Witam państwa. -- Uśmiechnęła się sztucznie. -- Jak państwo przed chwilą widzieli, premier nie potrafi nawet przeprowadzić konferencji prasowej. To samo wydarzyło się w zeszłym tygodniu,

52

-- Ten nadajnik ma zasięg kilometra, nie więcej -- powiedział Felix. -- Jeśli nawet go rozbierzemy i przypniemy do niego laptop, to niczego nie nadamy na orbitę. Potrzebowalibyśmy potężnej anteny.

-- Dlaczego mówisz „potrzebowalibyśmy", a nie „potrzebujemy"? -- spytała Nika.

-- Bo antena to tylko jeden z elementów, których nie mamy. Ten algorytm, który wykradliśmy z Instytutu, jest jedynie podobny do tego, którego używa kręt. Kolcoboty używają jeszcze innego. A nawet jak już będziemy mieć właściwy algorytm i klucz, to jeszcze pozostanie problem przekonania kolcobota na rakiecie, by nas posłuchał.

-- Od rana mówię wam, żeby wysłać algorytm do Amaisa -- przypomniał Manfred. -- Tracimy czas przez to, że mu nie ufacie. Te algorytmy przecież od dawna nie są tajne.

Felix spojrzał na przyjaciół. Nika skinęła głową, Net po chwili również.

-- OK -- powiedział Felix. -- Wyślij mu to.

51

a przecież obsługa mikrofonu jest znacznie prostsza niż rozwiązanie problemu rakiety.

-- To akurat były problemy techniczne na łączach -- wyjaśnił reporter.

-- Jeżeli komuś problemy techniczne przydarzają się z taką częstotliwością jak naszemu rządowi, to ja nie widzę tu przyszłości. Dziś przecież drugi raz premier nie potrafił przemówić do narodu. Sama wzięłam rakietowe sprawy w ręce. W swoje ręce. Prowadzę zakrojone na szeroką skalę rozmowy z politykami. Doskonale rozumiem, jak poważnym zagrożeniem jest nieudolna polityka rządu w sprawie Orbitalnego Spisku.

-- Ale w czym pomogą rozmowy z politykami? -- zapytał reporter. -- Nie potrzebujemy nowej ustawy, tylko zniszczenia rakiety.

-- W sytuacji takiej jak dzisiejsza każdy przejaw patriotycznej troski o Polskę jest kwestią najwyższej rangi -- oświadczyła z kamienną twarzą Andżelika Osmoza. -- Dlatego dzięki moim staraniom wczoraj została powołana speckomisja do spraw wyjaśnienia afery rakietowej. Zamierzam też założyć własnąpartię polityczną. Będzie nosiła nazwę PPP - Partia Prawdziwych Patriotów. Wspólnie uczynimy Polskęlepszym miejscem do życia. Lepszym i bezpieczniejszym. Od poniedziałku rozpoczynamy proces tworzenia PPP.

-- PPP -- mruknął Net. -- Pianiści Przeciw Puzonistom.

-- A jaki to ma związek z rakietą? -- nalegał reporter. -- Ona spadnie dziś.

-- To oczywiście wina rządu. Gdyby to zależało ode mnie, spadłaby w przyszłym tygodniu, albo... nie spadłaby w ogóle. Ale niestety, wbrew woli narodu, rządzi rząd, więc rakieta, wbrew woli narodu, spadnie dziś. Staram się robić, co mogę. Trwają konsultacje mię-dzyklubowe. Biorę w nich czynny udział. Na siedemnastą zwołałam konferencję prasową.

-- Czy konferencja pomoże w zniszczeniu rakiety?

53

-- Już powiedziałam, że staram się robić, co mogę, żeby nastąpiło ogólne polepszenie. Teraz, dziś, jest ostatnia szansa dla Polski. Ostatnia szansa nazywa się PPP.

-- Polepszenie Poprzez Przemielenie -- skomentował Net.

-- Z Sejmu mówił do państwa Zbysław Rembieliński. Oddaję głos do studia.

Obraz przeskoczył na wyszczerzoną w uśmiechu twarz prezentera.

-- Dziękujemy, Zbyszku -- powiedział, nie przestając się szczerzyć. -- Oglądają państwo „Niusy czy Niuanse". W studiu witamy kolejnego eksperta. Profesor Popliński zajmuje się... -- przysunął kartkę bliżej i przestał się szczerzyć -- szeroko pojętymi problemami migracji dzikiego ptactwa na terenach Europy Środkowo-Wschodniej. Hm... Pierwsze pytanie... -- spojrzał ponownie na kartkę, a potem błagalnie gdzieś w bok. -- Pierwsze pytanie będzie dotyczyło drozda...

Tym razem nie wytrzymał Net i wyłączył telewizor.

-- Nie możemy sprawdzić wszystkiego w internecie? -- zapytał i wklepał adres pierwszego lepszego serwisu. -- Proszę bardzo. Tu macie wszystko, bez tego politycznego bełkotu.

-- Autobusy podmiejskie nie jeżdżą -- przeczytał Felix. -- Część linii miejskich też zawieszona. Jak w święta. Jest tu jeszcze coś znacznie mniej fajnego. Zerknijmy.

Net kliknął link „Skutki uderzenia mogą być znacznie groźniejsze". Przyjaciele w milczeniu przeczytali krótki artykuł niezależnego eksperta. Twierdził on, że spadająca pod ostrym kątem rakieta może stanowićwiększe zagrożenie niż upadająca niemal pionowo z góry, jak to zakładały wcześniejsze symulacje. To miało diametralnie zmieniać sytuację.

-- Fakt -- przyznał Felix. -- Rakieta będzie spadać płasko, jak lądujący samolot, a wtedy prawie na pewno trafi w jakieś zabudowania. Z lotu ptaka Warszawa wygląda jak park z luźno rozrzuconymi budynkami, ale jak spojrzeć z wysokiego piętra, widać same dachy.

54

-- Dlaczego nie mówią o tym w telewizji? -- zapytała Nika. -- Żeby nie wywoływać paniki?

-- „Niusy czy Niuanse" starają się wywołać jak największą panikę. Może inne autorytety nie chcąprzyznać temu facetowi racji? Tak czy inaczej, on ma słuszność. Sytuacja jest gorsza, niż wydawało siędotychczas. Jeśli rakieta spadnie na Warszawę, prawie na pewno uderzy w jakiś budynek, może nawet w kilka.

Przyjaciele popatrzyli na siebie. Zanim ktokolwiek cokolwiek powiedział, odezwał się Manfred:

-- Jeśli to was w ogóle interesuje, mam wyniki pracy Amaisa.

-- Dawaj! -- wykrzyknął Net.

-- Co dawaj? To rozkodowany algorytm, jakim posługują się kolcoboty. Również ten, który siedzi na rakiecie. Razem z tym dostaliśmy generator kluczy do kodów. Ale raczej tego nie zrozumiecie, bo to ciąg poleceń.

-- Możesz jaśniej, tak dla humanistki? -- poprosiła Nika.

-- Hm... Rozkodowanie może nie wystarczyć. W każdej transmisji z orbity mamy zapewne kilka tysięcy komend zapisanych w sekwencjach zrozumiałych dla konkretnych maszyn.

-- A jeszcze jaśniej?

-- To tak, jakbyś czytała instrukcję obsługi bez obrazków. Włóż trzpień „A" w otwór „B" i przekręćtrzy razy w kierunku wskazanym strzałką. Następnie przesuń dźwignię „C" o dwie pozycje.

-- Żeby zrozumieć, o co chodzi, potrzebna jest maszyna, dla której są przeznaczone te polecenia -- podsumował Felix. -- Musimy mieć kolcobota i na nim testować polecenia.

-- Jeden ci nawiał -- zauważył Net. -- Chcesz łapać następnego?

-- Nie jesteśmy superbohaterami -- powiedziała Nika. -- To zadanie dla specjalistów.

Felix westchnął.

-- To jest moment, w którym trzeba zadzwonić do taty i wszystko opowiedzieć -- zgodził się.

-- Trochę trudno się tam dobić dzisiaj -- przypomniał Net.

55

-- Podamy numer z identyfikatora. -- Felix wyjął telefon i wybrał numer centrali Instytutu.

-- Instytut Badań Nadzwyczajnych, inteligentna sekretarka numer jedenaście. W czym mogępomóc?

Zamiast odpowiedzieć, Felix wklepał numer z identyfikatora.

-- Kod poprawny. Z kim połączyć?

-- Z Piotrem Polonem.

Tata odebrał po kilku sygnałach.

-- Polon, słucham.

-- Cześć tato. Trudno się dodzwonić do Instytutu.

-- Musieliśmy ograniczyć dostęp, bo telefony się urywały. Dzwonili ludzie i zadawali mnóstwo pytań. Mamy tu sporo pracy. Co się stało?

-- Tato. Musimy porozmawiać.

-- Czy to nie może zaczekać do jutra? Mamy tutaj bardzo poważny problem.

-- Jutro sprawa będzie nieaktualna.

-- Powiedz w skrócie, o co chodzi.

-- W skrócie to się nie da. To trochę... -- Felix szukał odpowiednich słów -- trochę skomplikowana historia.

-- Felix, ja naprawdę... -- Tata przerwał i chwilę z kimś rozmawiał. -- Muszę kończyć. Do tego wszystkiego mamy jeszcze kontrolę. Jutro pogadamy. Cześć!

Felix spojrzał na wyświetlacz, żeby się upewnić, że tata rzeczywiście się rozłączył.

-- Kontrola? -- zdziwiła się Nika. -- Akurat w takim czasie? To jakby w płonącym domu przeprowadzać śledztwo w sprawie pożaru. Nie mogą zaczekać do jutra?

-- Hm... -- Felix schował telefon do kieszeni. -- Pewne jest tylko to, że musimy sobie radzić sami. Pomyślmy. Kolcobot nadaje sygnał z satelity, znaczy z rakiety. Oczywiście to może być inny rodzaj kolcobota, ale spróbujmy założyć, że to taki sam jak te, które widziałem niedaleko domu Gilberta. Brakuje mu tylko osłon na środ-

56

ku, więc ma kształt dętki... torusa, znaczy się. Może wykorzystywać powierzchnię rakiety jako antenę, ale niekoniecznie. Hm... Nie znam się za dobrze na antenach, właściwie to prawie wcale się nie znam, ale telefony satelitarne mają małe anteny. Pytanie tylko, czy kolcoboty z Ziemi mogą wydawać polecenia temu na orbicie...

-- A co, jeżeli twoje założenie, że to taki sam kolcobot, jest błędne?

-- To jedyne założenie, jakie mi przychodzi do głowy. Musimy zdobyć kolcobota.

-- Jak chcesz go zachęcić do poddania się demontażowi? -- zapytał Net.

-- Mam na myśli rozwiązanie siłowe. Konkretnie - polowanie.

-- Że what? -- Net uniósł brwi.

-- Zapolujemy na kolcobota. Rozbierzemy go na kawałki i wykorzystamy jego nadajniki i antenę.

-- Ale ty to mówisz poważnie?

-- Alternatywą jest siedzenie tutaj i czekanie, gdzie spadnie rakieta. Mamy jakieś osiem godzin. Ryzykujemy zepsutą niedzielą.

-- No i zgonem, jakbyś zapomniał. Taki drobiazg. Kolcobot to spore bydlę. Szybkie, mordercze i bezlitosne.

-- Dlatego weźmiemy Golema Golema i parę przydatnych przedmiotów.

-- Kajak kajak dla Kolumba...

-- Jak chcesz się tam dostać? -- zapytała Nika.

-- Mam pewien pomysł.

* * *

-- To się źle skończy -- powtórzył chyba po raz piąty Net, gdy Felix po cichu wkładał kolejną partięsprzętu do bagażnika stojącego w garażu Land Rovera.

-- Tym razem wyjątkowo się z nim zgadzam -- dodała Nika. -- Rozwalimy się na pierwszej latarni.

-- „Necropolitan" będzie miał materiał na okładkę -- sarkał dalej Net. -- A ciebie dadzą na rozkładówkę. Zostaniesz trupem miesiąca.

-- Za wcześnie powiedziałam, że się z tobą zgadzam...

57

ku, więc ma kształt dętki... torusa, znaczy się. Może wykorzystywać powierzchnię rakiety jako antenę, ale niekoniecznie. Hm... Nie znam się za dobrze na antenach, właściwie to prawie wcale się nie znam, ale telefony satelitarne mają małe anteny. Pytanie tylko, czy kolcoboty z Ziemi mogą wydawać polecenia temu na orbicie...

-- A co, jeżeli twoje założenie, że to taki sam kolcobot, jest błędne?

-- To jedyne założenie, jakie mi przychodzi do głowy. Musimy zdobyć kolcobota.

-- Jak chcesz go zachęcić do poddania się demontażowi? -- zapytał Net.

-- Mam na myśli rozwiązanie siłowe. Konkretnie - polowanie.

-- Że what? -- Net uniósł brwi.

-- Zapolujemy na kolcobota. Rozbierzemy go na kawałki i wykorzystamy jego nadajniki i antenę.

-- Ale ty to mówisz poważnie?

-- Alternatywą jest siedzenie tutaj i czekanie, gdzie spadnie rakieta. Mamy jakieś osiem godzin. Ryzykujemy zepsutą niedzielą.

-- No i zgonem, jakbyś zapomniał. Taki drobiazg. Kolcobot to spore bydlę. Szybkie, mordercze i bezlitosne.

-- Dlatego weźmiemy Golema Golema i parę przydatnych przedmiotów.

-- Kajak kajak dla Kolumba...

-- Jak chcesz się tam dostać? -- zapytała Nika.

-- Mam pewien pomysł.

♦ * *

-- To się źle skończy -- powtórzył chyba po raz piąty Net, gdy Felix po cichu wkładał kolejną partięsprzętu do bagażnika stojącego w garażu Land Rovera.

-- Tym razem wyjątkowo się z nim zgadzam -- dodała Nika. -- Rozwalimy się na pierwszej latarni.

-- „Necropolitan" będzie miał materiał na okładkę -- sarkał dalej Net. -- A ciebie dadzą na rozkładówkę. Zostaniesz trupem miesiąca.

-- Za wcześnie powiedziałam, że się z tobą zgadzam...

ku, więc ma kształt dętki... torusa, znaczy się. Może wykorzystywać powierzchnię rakiety jako antenę, ale niekoniecznie. Hm... Nie znam się za dobrze na antenach, właściwie to prawie wcale się nie znam, ale telefony satelitarne mają małe anteny. Pytanie tylko, czy kolcoboty z Ziemi mogą wydawać polecenia temu na orbicie...

-- A co, jeżeli twoje założenie, że to taki sam kolcobot, jest błędne?

-- To jedyne założenie, jakie mi przychodzi do głowy. Musimy zdobyć kolcobota.

-- Jak chcesz go zachęcić do poddania się demontażowi? -- zapytał Net.

-- Mam na myśli rozwiązanie siłowe. Konkretnie - polowanie.

-- Że what? -- Net uniósł brwi.

-- Zapolujemy na kolcobota. Rozbierzemy go na kawałki i wykorzystamy jego nadajniki i antenę.

-- Ale ty to mówisz poważnie?

-- Alternatywą jest siedzenie tutaj i czekanie, gdzie spadnie rakieta. Mamy jakieś osiem godzin. Ryzykujemy zepsutą niedzielą.

-- No i zgonem, jakbyś zapomniał. Taki drobiazg. Kolcobot to spore bydlę. Szybkie, mordercze i bezlitosne.

-- Dlatego weźmiemy Golema Golema i parę przydatnych przedmiotów.

-- Kajak kajak dla Kolumba...

-- Jak chcesz się tam dostać? -- zapytała Nika.

-- Mam pewien pomysł.

* * *

-- To się źle skończy -- powtórzył chyba po raz piąty Net, gdy Felix po cichu wkładał kolejną partięsprzętu do bagażnika stojącego w garażu Land Rovera.

-- Tym razem wyjątkowo się z nim zgadzam -- dodała Nika. -- Rozwalimy się na pierwszej latarni.

-- „Necropolitan" będzie miał materiał na okładkę -- sarkał dalej Net. -- A ciebie dadzą na rozkładówkę. Zostaniesz trupem miesiąca.

-- Za wcześnie powiedziałam, że się z tobą zgadzam...

57

-- Jeżeli macie lepszy pomysł, chętnie wysłucham. -- Felix nie przerywał ładowania. -- Golem Golem, pojedziesz w bagażniku. Sorry, ale na fotelu pasażera wyglądałbyś mocno podejrzanie. Nawet przez przyciemniane szyby.

-- Nie potrafię się obrazić -- odparł robot. Posłusznie wcisnął się do bagażnika i skulił, jak tylko mógł. Tył Land Rovera usiadł o kilka centymetrów.

-- Dwieście kilo? -- zapytał Net. -- A kolcobot ile? Pięćdziesiąt?

-- Między pięćdziesiąt a osiemdziesiąt.

-- Ciuteczna pociecha.

-- Sześćdziesiąt trzy kilogramy -- sprecyzował z bagażnika Golem Golem. -- Wiem, bo przekładałem go na drugi bok.

Felix wrzucił ostatnią torbę i wskazał przyjaciołom otwarte drzwi. Nika niechętnie wsiadła. Net

uśmiechnął się szeroko, obszedł samochód i usiadł z przodu.

-- Jak ginąć, to z dobrym widokiem -- powiedział.

Felix usiadł na miejscu kierowcy.

-- Prowadziłeś już kiedyś? -- zapytała Nika.

-- Tata dał mi się przejechać kilka razy na pustym placu. Myślę, że teraz pójdzie lepiej.

-- Jak to lepiej? -- zaniepokoił się Net. -- A co wtedy poszło nie tak?

-- Załóżmy, że nie chcesz wiedzieć. -- Felix uśmiechnął się pod nosem. -- Poza tym, teraz jest automatyczna skrzynia biegów.

Na szczęście był już prawie wzrostu ojca, więc nie musiał niczego przestawiać. Rozejrzał się po konsoli usianej przełącznikami, pokrętłami i wskaźnikami, przypominającymi raczej wyposażenie kabiny małego samolotu niż samochodu. Stwierdził, że przyrządy pogrupowano według przeznaczenia, więc najprawdopodobniej da sobie radę. Zaczął od przekręcenia kluczyka na pozycję włączającą silnik elektryczny. Zaszumiała sprężarka i tył samochodu wypozio-mował się, niwelując ciężar robota. Centralny zamek zamknął drzwi, włączyła się dyskretna wentylacja.

58

**

Felix otworzył pilotem wrota garażu i bramę, po czym wolno, jak w szkole jazdy, wycofał na ulicę. Nie zawadził o nic, co było pierwszym sukcesem. Net uczepił się uchwytów, wpatrując się w przyjaciela z niedowierzaniem. Co chwilę sprawdzał, czy pas bezpieczeństwa jest dokładnie naciągnięty. Nika tkwiła sztywno za nimi na środkowym fotelu.

Felix pilotem zamknął garaż i bramę, wrzucił bieg i wolno ruszył, omijając przesadnie szerokim łukiem zaparkowany na ulicy samochód. Reflektory wyławiały ze śnieżycy setki białych płatków. W tempie spacerującego żółwia przejechali Serdeczną i wyjechali na szerszą ulicę. Była pusta, nie jeździły nawet tramwaje. Miasto zamierało, jak w wieczór wigilijny. Warszawiacy nie uciekli, ale w tym trudnym dniu chcieli być z bliskimi. Niemal we wszystkich oknach paliły się światła. W radiu spiker powtarzał oficjalny komunikat władz, dotyczący zachowania się w sytuacji tego rodzaju zagrożenia. Przed wieczorem należało zakręcić zawór gazu, wyłączyć zbędne urządzenia elektryczne, ale zostawić włączone radio i nie podchodzić do okien. Było mało prawdopodobne, aby ludzie zastosowali się do tego ostatniego zalecenia.

-- Tylko jedź wolno -- poprosił Net. -- Wali snołem, jakby na górze ktoś zasnął z łokciem na przycisku „Turbo".

Felix i tak nie miał zamiaru przyspieszać. Próbował wyczuć Land Rovera. Przez pierwsze parę kilometrów

minęli ledwie kilka samochodów i jeden autobus. Szczęście opuściło ich kawałek za rondem „Babka". W zatoczce autobusowej stała policyjna Skoda.

-- Policja... --jęknął Net. -- Uśmiechaj się i udawaj, że masz wąsy.

Felix mocniej ścisnął kierownicę, ale nic mądrego nie mógł zrobić. Opierający się o maskę policjant stał z założonymi rękami. Niestety, gdy Land Rover zbliżył się na pięćdziesiąt metrów, policjant wyszedł dwa kroki w kierunku jezdni i machnął lizakiem.

-- No i skończyło się landroverowanie. -- Net ukrył twarz w dłoniach. -- A chciałem być kiedyświelkim informatykiem... Zgnijemy

5

■

w więzieniu. Zawsze się tak kończy, jak jedziesz zgodnie z przepisami. Oni myślą, że masz coś na sumieniu.

-- Niestety... dobrze myślą. -- Felix zjechał do zatoczki i wyłączył silnik. -- Sam chciałeś, żebym jechałwolno.

-- Ale nikt ci nie kazał mnie słuchać.

Felix nic nie odpowiedział. Opuścił szybę. Policjant podszedł wolnym krokiem, zasalutował i przedstawiłsię. Felix rozpoznał go od razu. Ten sam policjant zatrzymał ich pierwszego stycznia, gdy wracali z tatą z nieszczęsnej imprezy sylwestrowej u Gilberta. Teraz jednak policjant miał na nosie duże okulary. Były chyba za słabe, bo mrużył oczy, by cokolwiek dojrzeć.

-- Prawo jazdy i dokumenty wozu poproszę -- powiedział.

-- Em... -- Felix rozłożył ręce. -- Nie mam.

Policjant pokiwał głową.

-- Tak myślałem. Proszę ze mną.

Rozpięli pasy i wysiedli. Felix, tknięty przeczuciem, wyjął kluczyk ze stacyjki w przedostatniej pozycji, czyli zostawiając aktywny silnik elektryczny. Podeszli do stojącego dwadzieścia metrów za nimi radiowozu, w którym spał drugi policjant. Pierwszy, ten, który ich zatrzymał, sięgnął do radia i zameldował:

-- Zatrzymałem samochód z trójką dzieciaków. Numer rejestracyjny... -- zmrużył się tak, że jego oczy zamieniły się w pomarszczone szczelinki -- nieczytelny. Zaraz to sprawdzę... Czy zgłaszano kradzież... dużego ciemnego samochodu? Marka...

-- Jeep Grand Cherokee -- podsunął usłużnie Net.

-- Jeep Grand Cherokee -- powtórzył policjant.

-- Ciemnooliwkowy.

-- Ciemnooliwkowy.

-- Numer rejestracyjny ABC... -- Net rozkręcał się.

-- ABC... Alojzy, Bożydar, Częstobor.

-- Tysiąc dwieście trzydzieści cztery.

-- Jeden, dwa, trzy, cztery. Dobrze, czekam.

Felix otworzył pilotem wrota garażu i bramę, po czym wolno, jak w szkole jazdy, wycofał na ulicę. Nie zawadził o nic, co było pierwszym sukcesem. Net uczepił się uchwytów, wpatrując się w przyjaciela z niedowierzaniem. Co chwilę sprawdzał, czy pas bezpieczeństwa jest dokładnie naciągnięty. Nika tkwiła sztywno za nimi na środkowym fotelu.

Felix pilotem zamknął garaż i bramę, wrzucił bieg i wolno ruszył, omijając przesadnie szerokim łukiem zaparkowany na ulicy samochód. Reflektory wyławiały ze śnieżycy setki białych płatków. W tempie spacerującego żółwia przejechali Serdeczną i wyjechali na szerszą ulicę. Była pusta, nie jeździły nawet tramwaje. Miasto zamierało, jak w wieczór wigilijny. Warszawiacy nie uciekli, ale w tym trudnym dniu chcieli być z bliskimi. Niemal we wszystkich oknach paliły się światła. W radiu spiker powtarzał oficjalny komunikat władz, dotyczący zachowania się w sytuacji tego rodzaju zagrożenia. Przed wieczorem należało zakręcić zawór gazu, wyłączyć zbędne urządzenia elektryczne, ale zostawić włączone radio i nie podchodzić do okien. Było mało prawdopodobne, aby ludzie zastosowali się do tego ostatniego zalecenia.

-- Tylko jedź wolno -- poprosił Net. -- Wali snołem, jakby na górze ktoś zasnął z łokciem na przycisku „Turbo".

Felix i tak nie miał zamiaru przyspieszać. Próbował wyczuć Land Rovera. Przez pierwsze parę kilometrów minęli ledwie kilka samochodów i jeden autobus. Szczęście opuściło ich kawałek za rondem „Babka". W zatoczce autobusowej stała policyjna Skoda.

-- Policja... --jęknął Net. -- Uśmiechaj się i udawaj, że masz wąsy.

Felix mocniej ścisnął kierownicę, ale nic mądrego nie mógł zrobić. Opierający się o maskę policjant stał z założonymi rękami. Niestety, gdy Land Rover zbliżył się na pięćdziesiąt metrów, policjant wyszedł dwa kroki w kierunku jezdni i machnął lizakiem.

-- No i skończyło się landroverowanie. -- Net ukrył twarz w dłoniach. -- A chciałem być kiedyświelkim informatykiem... Zgnijemy

5

w więzieniu. Zawsze się tak kończy, jak jedziesz zgodnie z przepisami. Oni myślą, że masz coś na sumieniu.

-- Niestety... dobrze myślą. -- Felix zjechał do zatoczki i wyłączył silnik. -- Sam chciałeś, żebym jechałwolno.

-- Ale nikt ci nie kazał mnie słuchać.

Felix nic nie odpowiedział. Opuścił szybę. Policjant podszedł wolnym krokiem, zasalutował i przedstawiłsię. Felix rozpoznał go od razu. Ten sam policjant zatrzymał ich pierwszego stycznia, gdy wracali z tatą z nieszczęsnej imprezy sylwestrowej u Gilberta. Teraz jednak policjant miał na nosie duże okulary. Były chyba za słabe, bo mrużył oczy, by cokolwiek dojrzeć.

-- Prawo jazdy i dokumenty wozu poproszę -- powiedział.

-- Em... -- Felix rozłożył ręce. -- Nie mam.

Policjant pokiwał głową.

-- Tak myślałem. Proszę ze mną.

Rozpięli pasy i wysiedli. Felix, tknięty przeczuciem, wyjął kluczyk ze stacyjki w przedostatniej pozycji, czyli zostawiając aktywny silnik elektryczny. Podeszli do stojącego dwadzieścia metrów za nimi radiowozu, w którym spał drugi policjant. Pierwszy, ten, który ich zatrzymał, sięgnął do radia i zameldował:

-- Zatrzymałem samochód z trójką dzieciaków. Numer rejestracyjny... -- zmrużył się tak, że jego oczy zamieniły się w pomarszczone szczelinki -- nieczytelny. Zaraz to sprawdzę... Czy zgłaszano kradzież... dużego ciemnego samochodu? Marka...

-- Jeep Grand Cherokee -- podsunął usłużnie Net.

-- Jeep Grand Cherokee -- powtórzył policjant.

-- Ciemnooliwkowy.

-- Ciemnooliwkowy.

-- Numer rejestracyjny ABC... -- Net rozkręcał się.

-- ABC... Alojzy, Bożydar, Częstobor.

-- Tysiąc dwieście trzydzieści cztery.

-- Jeden, dwa, trzy, cztery. Dobrze, czekam.

60

&

Felix pomyślał, że gdyby naprawdę byli złodziejami samochodów, to mogliby po prostu odbiec i ani ten śpiący, ani ten krótkowzroczny stróż prawa by im w tym nie przeszkodzili. Nerwowo bawił się pilotem alarmu, czekając na to, co nastąpi. Uwagę jego przykuł pewien drobny szczegół - jak na zwykły alarm na pilocie było zdecydowanie za dużo przycisków. Sam pilot też był ze dwa razy większy niż standardowy. Felix zerknął dyskretnie. Płaskie obrotowe kółko, a pod spodem zielony i szerszy czerwony przycisk przypominały pedał gazu i hamulca. Brakowało sprzęgła, bo od jakiegoś czasu Land Rover miałautomatyczną skrzynię biegów. Były też dwa przyciski mogące udawać sterowanie skrzynią biegów oraz mały wyświetlacz. Chłopak spojrzał na policjanta, wciąż konferującego przez radio, potem na samochód i przekręcił lekko kółko na pilocie. Przednie koła Land Rovera skręciły się! Wcisnął minimalnie zielony guzik - Land Rover wolno ruszył. Dzięki silnikowi elektrycznemu odbyło się to w kompletnej ciszy. Na szczęście trzypasmowa ulica była pusta, bo kierowanie samochodem za pomocą pilota było wielce nieprecyzyjne. Felix przyspieszył i skręcił w pierwszą przecznicę. Gdy tylko samochód znikł mu z oczu, wcisnął czerwony przycisk hamulca. Mimo to dobiegło go stłumione odległością metaliczne uderzenie. Zacisnął zęby, ale nic nie mógł już poradzić. Dopiero teraz zauważył, że Net i Nika przypatrują mu się ze zdziwieniem.

-- I'll explain it later -- powiedział.

-- Nie ma takiego numeru? -- rzucił do radia policjant. -- Dobrze, spiszę z bliska. -- Odwrócił się w kierunku zatoczki i zamarł. -- Co jest?!

-- Kazał nam pan wysiąść -- wyjaśnił Net, robiąc oczy kota ze Shreka -- ale kierowcy nie kazał pan czekać. Teraz będziemy musieli jechać tramwajem.

-- Przecież on był kierowcą! -- Policjant ze złością wskazał Felixa.

-- To był angielski samochód -- łgał dalej Net. -- Kierowca siedział po prawej stronie. Nie widział go pan? Mój kolega, Łukasz -- wskazał Felixa -- tylko siedział obok niego. Po lewej stronie.

61

Policjant sapnął i zamyślił się.

-- Myślę, że lepiej będzie -- powiedział po chwili -- jak już sobie pójdziecie.

Net tak się wczuł w rolę, że chciał prowadzić tę ryzykowną konwersację dalej. I zrobiłby to, gdyby Nika nie ścisnęła jego dłoni i z najnieszczerszym uśmiechem, na jaki było ją stać, nie odciągnęła go na chodnik. Następne trzysta metrów przyjaciele pokonali miarowym krokiem i w absolutnym milczeniu.

-- Teraz nie masz pretensji, że naściemniałem? -- zapytał wreszcie Net.

-- Myślę nad tym -- odwarknęła Nika. -- Cała ta sytuacja jest nienormalna.

-- Wiem -- przyznał Felix. -- Ale nie mam innego pomysłu.

-- Ja też nie. Również dlatego jestem zła.

Dotarli do Land Rovera opartego przednim zderzakiem o kontener na śmieci. Wyglądało na to, że ani samochód, ani kontener nie ucierpiały na tym spotkaniu. Przyjaciele otrzepali się ze śniegu i wsiedli. Felix z mniejszą pewnością siebie ruszył w dalszą drogę, tym razem wybierając boczne uliczki. Jechało się nimi trudniej, ale przynajmniej nie spotkali więcej policji. Dopiero koło alei Wilanowskiej musieli wrócić na główne ulice. Było jednak pusto. Za to śnieg padał coraz intensywniej.

-- Wieczorem, do kompletu z leżaczkiem, będzie konieczny parasol plażowy -- odezwał się Net. -- Daleko jeszcze?

-- Ze cztery, pięć kilometrów -- odparł Felix. -- Okolica opuszczonej hali jest poza terenem poszukiwań. Zresztą, już nie ma terenu poszukiwań, bo miejsce startu rakiety zostało odkryte. Może nikt nie będzie się szwendał po lesie.

-- Ale nie musimy się tam zbliżać na zero kilometrów? -- upewnił się Net.

-- Nie aż tak.

-- Jaki masz plan? -- Nika naciągnęła pas i oparła się o fotele pierwszego rzędu.

Iw _M

-- Kolcoboty patrolują teren wokoło. Złapiemy jednego, wyłączymy i oddalimy się na bezpiecznąodległość.

-- Złapiemy, mówisz... -- Net pokiwał głową. -- A jak go wyłączymy?

-- Impulsatorem. Takim samym, jakiego użyliśmy po wyjściu z Podwarszawy. Potem go rozkręcimy na części pierwsze, odłączymy silniki, elementy obronne i użyjemy nadajnika.

Net pokiwał głową ze zrozumieniem, ale zupełnie bez entuzjazmu.

-- Ten samochód jest pewnie drogi, co? -- zapytał niewinnym głosem. -- Podczas akcji ktoś powinien zostać i pilnować go.

-- Spokojnie -- odparł Felix. -- Pójdę tylko z Golemem Golemem.

-- Powinniśmy iść wszyscy -- powiedziała Nika. -- Jesteśmy superpaczką.

-- To zajęcie dla jednego człowieka i robota. Będziecie mi pomagać z samochodu. On ma kilka przydatnych urządzeń...

Zjechali z głównej ulicy w węższą, którą jeździł autobus do Gilberta. Mniej więcej kilometr przed domem państwa Kurtaczów, kawałek za przystankiem, Felix skręcił i wjechał w ledwo widoczną drogę gruntową,

teraz zasypaną grubą warstwą śniegu. Zatrzęsło, ale samochód poradził sobie z wybojami. Zatrzymali siękawałek dalej, skryci za zaśnieżoną kępą krzaków. Wysiedli i od razu wzdrygnęli się z zimna. Tutaj, między drzewami, wiatr mniej dawał się we znaki, ale i tak wilgotny chłód wciskał się każdą szczeliną ubrań, a śnieg za kołnierze.

-- Prawie lawina. -- Net popatrzył w górę, ale sprawców całego zła, sinych chmur, nie było widać zza padającego śniegu. -- Lepiej, jakby już było z minus dziesięć, a nie takie wilgotne niewiadomoile. Organizm katarzy się i zasmarkuje z tej dezorientacji.

Felix odczepił jeszcze pilot od kluczyka i schował do kieszeni kurtki, a kluczyk zostawił w stacyjce. Obszedłsamochód i otworzył drzwi bagażnika.

-- Możesz wyjść -- powiedział do Golema Golema. Otworzył skrzynię i wyciągnął kilka przedmiotów. Upchnął je w plecaku.

Robot wyszedł z bagażnika i wyprostował się.

-- Będziemy polować? -- zapytał.

-- Tak, zapolujemy na kolcobota. Wytłumaczę ci po drodze. W teorii wygląda to prosto...

-- Słuchałem waszej rozmowy i większość rozumiem.

Felix spojrzał na swojego robota i po raz kolejny poczuł, jak mało go zna.

-- Zaczekasz sto metrów wcześniej -- powiedział. -- Kolcoboty mogą mieć detektory metalu albo jakiekolwiek inne sensory, które cię wykryją. Ja pójdę do jednej z ich tras i zastawię pułapkę. Gdy złapie się w nią kolcobot, wyłączę go impulsatorem. Na mój sygnał przybiegniesz i zabierzesz go do samochodu. Będziemy musieli się spieszyć. Nie wiem, jak długo kolcobot pozostanie niezdolny do ruchu. Przyniesiemy go tu i rozmontujemy, najszybciej jak się da.

-- Rozumiem ten plan.

Felix popatrzył na niego badawczo.

-- Czy ty się nie boisz?

-- Chodzi o obawę przed dezintegracją? Przed ostatecznym wyłączeniem? Nie chcę tego.

-- Ryzyko naszej akcji jest niewiadomą. Nie chcesz zrobić back--upu? Jeśli ulegniesz poważnemu uszkodzeniu, dzięki kopii zapasowej będę mógł cię odtworzyć, zbudować od nowa. Możemy zrobić back-up nawet teraz.

-- Chcę być jeden, jedyny i w jednym kawałku. Nie chcę własnej kopii. Chyba że wydasz inne polecenie.

Felix popatrzył w optyczne studnie obiektywów Golema Golema i jak zwykle niczego nie potrafił z nich wyczytać. Stalowy android pochylał się nad swoim twórcą, kryjąc we wnętrzu coś więcej niż tylko mechaniczno-elektryczną wierność. O wiele więcej.

-- Niech to będzie twoja decyzja. -- Felix skinął głową.

-- Dziękuję.

64

_

L

Chłopak zatrzasnął bagażnik, narzucił plecak i wrócił do przytupujących przed maską Land Rovera przyjaciół. Netowi wręczył walkie-talkie.

-- O ile pamiętam, najbliższe ślady kolcobotów widziałem jakieś czterysta metrów stąd -- powiedział.

-- Blisko -- zauważył Net.

-- Z jakiegoś powodu nie oddalają się od swojej bazy. Wyjątkiem był dom Gilberta, ale wtedy miały powód. Ten, którego znalazłem poprzednio, po ucieczce od razu wrócił tu. Zerknijcie, pokażę wam, co musicie robić. -- Wsunęli głowy do samochodu, a Felix przełączył kilka pstryczków pod ekranem na centralnej konsoli. -- Wykrywacz ruchu. Nie wiem, jak sobie poradzi w lesie. -- Zielony ekran zapełnił siękropkami drzew, które jednak zaraz zbladły. Na dole przesuwała się jasna chmurka - samochód na drodze, którą tu przyjechali. Felix wskazał czarne pokrętło. -- Tym regulujecie zasięg. Maksimum to jakieśsiedemset metrów, ale wtedy spada dokładność.

-- Nie prościej by było, gdybyś użył swojego, przenośnego? -- zapytał Net.

-- Prościej, ale on pinga, a chcę zminimalizować ryzyko wykrycia mnie. Dlatego przestawię radio tylko na odbiór, a wy będziecie mi mówić na bieżąco, gdyby coś się zbliżało. W ten sposób będę dla nich niewidzialny. To znaczy... mam nadzieję. -- Przełączył walkie--talkie na odbiór, schował urządzenie do kieszeni, a do ucha wetknął przewodową słuchawkę z mikrofonem na druciku. -- Jak dobrze pójdzie, wszystko zajmie mniej niż kwadrans. -- Uśmiechnął się z trudem. -- Spoko, jesteśmy potomkami myśliwych.

-- Nie wszyscy -- odparła Nika.

-- No, ty jesteś potomkinią zbieraczyń jagód -- przytaknął Net.

-- Ty też jakoś się nie palisz do polowania, panie myśliwy -- odparła dziewczyna, chwyciła Felixa i pocałowała go mocno w oba policzki.

-- Właściwie to... -- Net z trudem powstrzymał się, żeby ich nie rozdzielić -- piękny gest...

B

-- Za trochę wracam. -- Felix zarzucił na ramiona plecak. -- Mówcie, co widzicie, nawet jak nie będzie żadnego ruchu.

Pomachał na pożegnanie, odwrócił się i wraz z robotem zniknął za zasłoną białych płatków.

-- Wzruszająca historia przyjaźni człowieka i jego robota -- mruknął pod nosem Net.

-- Nie bądź taki zgryźliwy -- odpowiedziała Nika. -- Idzie sam, żeby nas nie narażać.

-- Ja się czuję narażony i tutaj. -- Net otworzył drzwi. -- Myślisz, że te szyby są kuloodporne?

-- Na własne życzenie się w to wpakowaliśmy. Kto chciał regulować piec Kurtaczów?

Net zacisnął usta. Wsiedli do Land Rovera.

Leśna droga skręciła i Felix z Golemem Golemem przedzierali się teraz przez chaszcze. Chłopak zapadał sięw śniegu po kolana. Co chwilę zerkał na ekran GPS-a. Gdy do prawdopodobnej granicy aktywności kolcobotów zostało sto metrów, zatrzymał się.

-- Przyczaj się, najlepiej kucnij -- powiedział. -- Wyłącz wszystko, co może pozwolić im cięnamierzyć. Zostaw tylko radio na nasłuchu. Nie odzywaj się bez potrzeby.

-- W tym śniegu będzie trudno wypatrzeć ich ślady. Lepiej, gdybym poszedł z tobą.

-- Nic z tego. Jesteś metalowy. Na radarze świecisz jak flara ostrzegawcza. Wyłącz też niepotrzebne obwody, na wszelki wypadek.

-- Ty też nie masz backu-upu.

Felbc zawahał się.

-- Jak cię wezwę, biegnij, najszybciej jak możesz.

Robot skinął głową i przyklęknął. Kanciasty, pokryty śnieżnym puchem wyglądał jak porzucona rzeźba. Felix oznaczył na GPS-ie miejsce i ruszył dalej. Wyjął z kieszeni impulsator - czarne pudełko o wyglądzie golarki. Włączył na chwilę, a zielona dioda potwierdziła pełne naładowanie akumulatora. Kilkanaście metrów przed celem ułamał z przewróconego drzewa dwie uschnięte gałęzie, długo-

66

IL _ _

ści mniej więcej metra każda. Dalej szedł wolniej, wypatrując śladów i nasłuchując charakterystycznego

świstu mechanizmu napędowego kolcobota. W prawym uchu słyszał powtarzane przez Neta „Bez zmian", „Spokój" albo „Widzę tylko ciebie". Z przykrością wyjął słuchawkę - na razie bardziej ufał własnemu słuchowi.

Do zachodu słońca pozostało jeszcze trochę czasu, ale Felixowi wydawało się, jakby już zmierzchało. Przygarbiony, skradał się ostrożnie. Obserwował śnieg, szukając nietypowych śladów. Nagle zatrzymał sięw pół kroku i cofnął nogę. W śniegu nikł powoli odciśnięty niedawno ślad Koszałka-Ochlałka. Chłopak przyklęknął. Kolcobot musiał tędy przejeżdżać najdalej pięć minut temu, inaczej ślady przysypałby śnieg. Ścieżka, a raczej wąskie zagłębienie w śniegu, zygzakami znikała między pniami drzew dwadzieścia metrów dalej. Zygzaki omijały krzaki, w które kolcobot mógłby się zaplątać. Felix uśmiechnął sięprzelotnie. Doskonale.

Na chwilę zbliżył słuchawkę do ucha, by usłyszeć Neta, powtarzającego: „Brak obcych w zasięgu", „Pszczółka Maja nie nadlatuje". Schował ją z powrotem, chwilę nasłuchiwał, po czym po obu stronach ścieżki wbił patyki w śnieg. Zrobił to krzywo. Żadnych kątów prostych - nie występują w naturze, więc mogłyby się wydać podejrzane. Z plecaka wyciągnął rolkę grubego materiału. Rozwiązał mocujący go sznurek i rozwinął. W środku znajdowała się starannie ułożona sieć rybacka, a ściślej mówiąc - niewielki jej fragment. Dzięki takiemu sposobowi transportu białe linki nie poplątały się. Chłopak chwycił sieć z obu stron i starając się nie zostawić śladów na samej ścieżce, zawiesił sieć na patykach. Nie musiał mocno mocować, kolcobot miał się w nią tylko zaplątać i wywrócić. W czterech rogach sieci przytwierdzone były mocniejsze elastyczne linki i dopiero one powinny go unieruchomić. Felix znów na chwilę zamarł, nasłuchując, przysunął też do ucha słuchawkę („Myśliwców Imperium nie widać na radarze"), po czym przeciągnął linki do najbliższych drzew i przywiązał po dwie z prawej i lewej strony ścieżki. Pułapka gotowa.

-- Wroga nie widzę, wroga przede mną* -- zanucił Net.

-- Czemu nie mówisz normalnie? -- zapytała Nika. Sama jednak się uśmiechnęła.

-- Można zgłupieć od powtarzania tego samego. Podziwiam tych ludzi, co siedzą w biurowcach i podkładają głos do wind: „Piąte piętro".

-- Przecież to jest nagra... -- Nika zorientowała się, że przyjaciel ją wkręca, i szturchnęła go w ramię. -- Patrz lepiej na ekran.

Felix okopał się w śniegu i z przykrością stwierdził, że jego spodnie nie są nieprzemakalne. Pod wpływem ciepła ciała śnieg topił się i moczył nogawki. Trudno. Chłopak widział tylko czubek bliższego patyka i fragment sieci. Była niewidoczna, ale czy dla kolcobota również? Nie mógł sobie przypomnieć, by istniało urządzenie zdolne do wykrycia takiej siatki przy złej widoczności. Chociaż... jeszcze trzy tygodnie temu nie sądził, że istnieją same kolcoboty. Jednak na jakiejś wiedzy trzeba się było oprzeć. Kolcobot mógłmieć sensory optyczne, termiczne i akustyczne, czyli człowieka mógł wykryć zwykłą kamerą, zobaczyćjego ciepło lub go usłyszeć. Wystarczy więc schować się w zagłębieniu śniegu i nie kichać. Gorzej, jeżeli

roboty są wyposażone w elektroniczny węch - na to nie było już sposobu. Potem Felix zdał sobie sprawę z kolejnego niedopatrzenia i poczuł zimno, zupełnie niezależne od temperatury zewnętrznej. Mikroboty latały nad lasem, więc tkwiący w zagłębieniu człowiek był dla nich doskonale widoczny. Przełknął ślinę i spojrzał w górę. Zmrużył oczy - to prawie jakby patrzeć w wylot armatki śnieżnej. Przydałyby się gogle narciarskie, ale za późno, by się po nie wracać.

Net przesunął na moment dźwignię wycieraczek. Gumki przejechały po szybie, ale nie poprawiło to widoczności, i tak wszędzie było biało. Szaro, dla ścisłości.

-- Nawet jeśli się uda -- powiedział -- to nikt nam nie podziękuje, a zapewne będą tylko miećpretensje. Po fakcie każdy jest mą-

* Fragment utworu Knajpa morderców, znanego głównie z płyty Tata Kazika zespołu Kult. Słowa i muzyka: Staszek Staszewski.

68

dry. -- Przysunął do ust mikrofon i rzucił -- Gargamela nie ma na ekranie smurforadaru.

-- Bo, tak naprawdę, powinniśmy od razu o wszystkim powiedzieć -- odparła Nika.

-- Wiesz przecież, jak było. Kto się spodziewał? Założę się, że w Polsce Batman, jadący na akcjęratowania miasta, zapłaciłby mandat za przekroczenie prędkości i za brak migaczy. -- Zerknął na ekran i dodał -- Jockera nie widać.

-- Taka karma*. -- Nika wzruszyła ramionami.

-- Właśnie! -- Net wyjął z kieszeni wymiętą paczkę orzeszków. -- Chcesz trochę?

Jak zachowywałyby się mikroboty w takiej śnieżycy? Felix myślał nad tym intensywnie. Co kilka chwil za pomocą cienkiego patyka potrząsał lekko siatką, by strząsnąć osiadający na niej śnieg. Nie wiedział, czy jest obserwowany, czy wróg już wie o jego obecności, o jego zamiarach. Pozostawało mieć nadzieję, że pogoda uniemożliwia działanie malutkim mechanizmom. Pamiętał, jak oglądał te maleństwa pod mikroskopem. Prawdopodobnie zwykły zraszacz ogrodowy był dla nich przeszkodą nie do pokonania. Felix zamarł. Usłyszał coś, ale mógł to być odgłos odległego samochodu.

-- Czy to oznacza ruch? -- Net wskazał jaśniejszy punkt na krawędzi ekranu.

Nachylili się.

-- Chyba tak -- przytaknęła Nika. -- Przemieszcza się.

-- Felix. Na godzinie dziesiątej** coś się rusza. To znaczy... To jest twoja godzina dziesiąta, jeśli masz samochód za plecami. Czekaj... -- Nika popukała paznokciem w animację kompasu, znajdującą się w rogu ekranu. Net kiwnął głową i dokończył -- masz go na trzydziestym stopniu. To pewnie zając...

Felix usłyszał brzęczenie w słuchawce. Wetknął ją do ucha.

-- ... pewnie zając. Zbliża się do ciebie. Odległość dwieście metrów.

* Oczywiście nie chodzi o jedzenie. Karma to jedno z podstawowych pojęć buddyzmu i hinduizmu. W dużym uproszczeniu oznacza tos.

** Wyobraź sobie tarczę zegarka na płask przed sobą. Poszczególne godziny oznaczają kierunki. Godzina dwunasta to na wprost, trzecia - w prawo, etc.

69

-- Ale z której strony? -- zapytał zdezorientowany Felix. Nie chciał przerywać ciszy radiowej. Wychylił się ze swojej kryjówki i rozejrzał. Oczywiście śnieg sprawił, że widział okolicę tylko w promieniu kilkunastu metrów.

-- Zbliża się do ciebie z prędkością... energicznego leśniczego. Nie mam pojęcia, jak sprawdzićprędkość.

-- To ekran dotykowy. Trzeba wskazać punkt A i punkt B, a wszystko się wyświetli. -- Felix żałowałcoraz bardziej, że zabrakło czasu na dokładne przeszkolenie przyjaciół. Zajęłoby to ze dwie godziny. Sam spędził w tym samochodzie znacznie więcej, a i tak nie znał wszystkich jego możliwości. Korciło go, żeby przełączyć radio na nadawanie i poprosić o dokładniejsze wskazówki albo włączyć własny wykrywacz ruchu. Nie zrobił tego. Wyjął z ucha słuchawkę i wystawił głowę ponad swoją prowizoryczną kryjówkę. Słyszał tylko szelest padającego śniegu. Dziwne to było - mieć kieszenie i plecak pełne gadżetów i nie móc z nich korzystać. Jak jaskiniowiec polujący na pradzika. Oby pradzik okazał się tak głupi, jak na to liczy myśliwy.

-- O nie... --jęknął Net. Znów na chwilę włączył wycieraczki. -- Znam ten dźwięk.

-- Nic nie słyszę. -- Nika spojrzała na niego zaskoczona.

-- Wiatr. -- Net uchylił szybę. Do wnętrza wpadł śnieg, ale teraz usłyszeli wyraźnie szum wiatru w wierzchołkach drzew.

-- Wiatr -- przyznała Nika. -- I co?

Zamiast odpowiedzieć, Net wskazał ekran. Cały wypełnił się pulsującymi plamami światła.

-- Wiatr -- szepnął Felix. Las wokół kołysał się w niespodziewanych podmuchach. Wykrywacz ruchu był w tych warunkach bezużyteczny. I co gorsze, świstu zbliżającego się kolcobota również mógł teraz nie usłyszeć.

Zakotłowało się tuż obok. W górę strzelił tuman śniegu, coś świsnęło, coś pękło i Felbc nagle znalazł siępod warstwą białego puchu. Dopiero po chwili zrozumiał, co się stało. Pułapka zadziałała! Chło-

pak zerwał się, strząsnął z siebie biały puch i wyszarpnął z kieszeni impulsator. Na środku ścieżki strzelał w górę gejzer śniegu. Błyskała spod niego czerwona poświata i matowy metal. Trudno trafić, to prawie

niemożliwe. A strzał tylko jeden. Stał nad kręcącym się kolcobotem, celując. Przesunął bezpiecznik. Dioda z zielonej zrobiła się żółta. Robot zwalniał, sieć oplątywała go coraz mocniej. Jeszcze chwila i tylko szarpał się w prawo i lewo. Felix strzelił. Błysnęło, zaśmierdziało ozonem i kolcobot znieruchomiał.

Trzeba wezwać Golema Golema! Felix zerknął na ekran GPS-a, by podać swoją pozycję. Wskazania szalały. Miejsce, w którym się znajdował, chaotycznie przeskakiwało na ekraniku o kilkadziesiąt metrów. Północ zamieniała się miejscami z południem. Czy można z Ziemi zakłócić sygnał GPS-a? Każdy sygnał można zagłuszyć, ale na pewno nie z powodu wiatru. A jeśli to wina impulsatora? Znów się władował, a właściwie to cała trójka władowała się w kłopoty. Każdy inny na samym początku, tuż po odpaleniu rakiety, włożyłby cały wysiłek, by się pozbyć poczucia winy i zapomnieć, że ma cokolwiek wspólnego ze sprawą. Z drugiej strony... nikt inny nie próbowałby regulować pieca w cudzym domu. Tym bardziej w domu szalonego chemika. Cóż za idiotyczne myśli w takim momencie!

-- Wyraźny ślad! -- krzyczał do mikrofonu Net. -- Na godzinie szóstej! To nie drzewa! Dwieście siedemdziesiąt stopni. Uciekaj!

Felix słyszał wrzaski dobiegające ze słuchawki, ale nie miał czasu na analizowanie ich treści. Zakłócenia objęły zresztą również łączność radiową, bo słuchawka już tylko burczała i popiskiwała. Coś się zbliżało i sam to słyszał. Przypomniał sobie o radiu. Przełączył je na nadawanie i krzyknął do mikrofonu:

-- Golem Golem do mnie!

Ile czasu mogło zająć robotowi przebiegnięcie stu metrów? Na pewno więcej niż temu czemuś, co było tuż-tuż. Kolejne kolcoboty...

-- Zabiją go! -- krzyknął Net i zaczął się mocować z kluczykiem.

-- Zostaw! -- powstrzymała go Nika. -- Nie umiesz prowadzić!

ś

Na ekranie chaos jasnych plam znów uniemożliwiał orientację.

-- Biegiem! -- Nika otworzyła drzwi.

Wysiedli, ale nie zrobili nawet dwóch kroków, gdy ujrzeli coś, co osadziło ich w miejscu.

Tuman śnieżnego pyłu poprzedził przybycie spodziewanego--niespodziewanego gościa. Felix cofając się, potknął się i przewrócił na plecy. Znów znalazł się pod śniegiem. Wtedy przypomniał sobie ostatnie słowa Golema Golema. Nie miał back-upu. Żaden człowiek go nie ma.

Coś chwyciło go i podniosło do góry.

-- Usłyszałem jego sygnał -- oznajmił Golem Golem. -- To było wezwanie pomocy. Zanim go wyłączyłeś. Wkrótce będą tu inne.

Chwilę zajęło Felixowi dojście do siebie i ocena sytuacji. Odetchnął głęboko, spojrzał w czarne oczy swojego robota.

-- Bierz go -- polecił. -- I biegiem do samochodu.

Golem Golem chwycił spowitego w nylonowe nitki, wciąż iskrzącego kolcobota i szarpnięciem zerwałlinki mocujące siatkę do drzew Ruszyli biegiem, robot przodem, człowiek za nim. Golem Golem mógłbiec szybciej, jego konstruktor wiedział o tym doskonale. Tym bardziej był wdzięczny, że android potrafi się powstrzymać. Jak na robota, miał dobrze rozwiniętą empatię - biegł tak szybko, by człowiek mógł za nim nadążyć. No i złamał jego własny rozkaz, poruszył się, by go ratować.

Już dobiegali. Kanciasty zarys samochodu przebijał przez zamieć. Wtedy Golem Golem zwolnił.

-- Do samochodu! -- ponaglił go Felix i krzyknął do stojących obok Land Rovera przyjaciół -- nie gapcie się! Do środka!

-- Pośpiech tu na nic -- odparł ponuro Net. -- Skończył się dzień dziecka. -- Głową wskazał w bok.

Felix spojrzał. W śnieżycy stał, a właściwie wolno kiwał się kolcobot. Chłopak cofnął się o krok i niemal krzyknął z wrażenia, ale wtedy dostrzegł następny i jeszcze jeden. Zrozumiał zrezygnowanie przyjaciół. Byli otoczeni przez kilkanaście kolcobotów. Ucieczka

72

nie miała sensu. Kolcobot w rękach Golema Golema poruszył się, szarpnął i wyrwał.

-- Wiej! -- rozkazał Felix, a Golem Golem w tym samym momencie ruszył z pełną prędkością przed siebie. Kolcobot, który próbował mu zatarasować drogę, odepchnięty przez robota, odleciał w bok.

-- Nieżywy będzie żył. -- Net z przerażenia znów musiał dowcipkować. -- Jak się nad tym dogłębnie zastanowić, to cały ten twój plan był do bani.

-- Dzięki -- powiedział przez zaciśnięte zęby Felix. -- Mogłeś wymyślić lepszy.

-- Ależ miałem go. Nic nie robić i udawać, że nas nie ma. Taki właśnie on był... ten mój plan.

-- Przestańcie obaj -- syknęła Nika. -- Musimy wymyślić coś na teraz.

-- Możesz przestać szeptać -- powiedział Felix. -- Jeżeli one nas rozumieją, to i tak doskonale wszystko słyszą.

Zaplątany w sieć kolcobot zachwiał się i upadł przed Felixem. Trzy inne podjechały do chłopaka z trzech stron. Felix zrozumiał groźbę. Przykucnął i rozciął scyzorykiem własną pułapkę. Uwolniona maszyna wycofała się i zajęła miejsce w kordonie wokół przyjaciół. Potem nastąpiło doskonale zsynchronizowane przegrupowanie i roboty sformowały coś w rodzaju eskorty. Z przodu trzy roboty, z tyłu trzy, po bokach dwa. Gdy kolcoboty równocześnie ruszyły w las, przyjaciołom nie pozostało nic innego, jak iść razem z nimi.

73

3. Pomysły, a raczej ich brak

Za oknem szalała śnieżyca. Ogrodzenie skrzypiało w porywach wiatru. Dochodziła szesnasta, ale było ciemno jak w nocy. Kaloryfery pozostawały zimne, całe ciepło w salonie pochodziło z płomieni buzujących w kominku. Świeciła się tylko jedna lampka elektryczna, a rybki w małym akwarium od tygodnia pływały brzuszkami do góry. Gilbert przestał je karmić, gdy warstwa pożywienia na powierzchni zaczęła przypominać kolorową rzęsę na martwym stawie, a wszelkie podejrzenia rybek o czarne poczucie humoru straciły rację bytu. Fakty są twarde - ryby nie żartują, ryby umierają na poważnie.

-- Jedna z ostatnich śnieżyc, jakie przyjdzie nam oglądać -- stwierdził pan Kurtacz, z dymiącym cygarem w zębach wpatrując się w szarówkę. -- Za trzydzieści lat globalne ocieplenie załatwi nam tu tropiki. Kuchnia polska wzbogaci się o sałatkę z pędów bambusa.

\,

74

-- Na razie jest zimno -- odparła pani Kurtacz. Haftowała serwetkę w niebieskie gwiazdki śniegu. Szło jej opornie, być może za sprawą grubych, futrzanych rękawic.

-- Jesteśmy wyspą samodzielności na morzu zależności -- odparł filozoficznie pan Kurtacz. -- Gazprom może nam... nie wiem, co nam może, ale jestem dumny, że potrafiłem stworzyćsamowystarczalny dom z chrustu i krowiego łajna.

-- Nie myślałeś o dywersyfikacji dostaw gazu? Proponowali nam przecież. Preferencyjne ceny. Chyba potraktowali nasz przypadek ambicjonalnie...

-- W życiu! Przy tej temperaturze reakcja zachodzi wprawdzie wolniej, ale jednak zachodzi. -- Wskazał kciukiem za siebie, mniej więcej w kierunku, gdzie znajdowały się podziemne fermentatory. -- Jak tylko zrobi się cieplej, biochemia ruszy z kopyta.

-- Jak się zrobi cieplej, nie będziemy potrzebowali ogrzewania.

-- Przecież masz futro z szybujących jamników tasmańskich. Nie marzniesz.

Pani Kurtacz westchnęła. Pogładziła rękawicą futro, które miała na sobie.

-- Henryku, pamiętasz, co mówiłeś szesnaście lat temu, kiedy prosiłeś mnie o rękę?

-- Że wszystkie reakcje przeprowadzam w temperaturze pokojowej?

-- To drugie...

-- Aaa... to drugie! To, że cię kocham?

-- Tak, to właśnie miałam na myśli. Że mnie kochasz i zapewnisz mi ciepły, przytulny dom po kres dni.

-- Po kres dni? Źle się czujesz?

Pani Kurtacz zachichotała, machnęła ręką, ale zaraz spoważniała.

-- Teraz mam na myśli ten kawałek z „ciepły". No więc stresuję się otwartym kominkiem, a mimo futra i tak marznę. Nasz syn marznie. Pelargonie marzną.

75

-- Pelargonie, fakt. -- Szalony chemik dmuchnął ciepłym dymem w rośliny na parapecie. -- One mogą nie dotrwać do wiosny. Gilbert dotrwa, jest stałocieplny. W końcu to ssak.

-- W pewnych granicach jestem stałocieplny -- przyznał przytupujący obok kominka Gilbert -- ale palce już mi się prawie przestają zginać.

-- Włóż na pół minuty w płomienie. -- Tata wskazał cygarem kominek.

Gilbert pokręcił głową.

-- Nie chcę znów zapuszczać włosów od jeżyka. Odpal rezerwowe zbiorniki i włącz kaloryfery.

-- Jakie rezerwowe zbiorniki? -- Tata podejrzliwie uniósł brwi.

-- Przecież masz metan sprzed lat. Widziałem skorodowane rury prowadzące pod jabłonie. Ze trzydzieści lat trzymasz tam ukryte zapasy. Oby zbiorniki nie przerdzewiały.

-- Gierkowski metan mam odpalić? -- zapytał z oburzeniem pan Kurtacz.

-- Tato, daj spokój. Na wiosnę kupimy od Ruskich albo od Francuzów uran i postawimy w ogrodzie reaktor.

-- Zamaskuje się pelargonią -- przytaknęła mama. -- To lepsze niż biogaz.

-- Moja krew, moja krew! -- Pan Kurtacz podszedł do syna i radośnie poklepał go po ramieniu. -- O, kurde! Dziurę ci wypaliłem w swetrze. -- Przełożył cygaro do drugiej ręki i strząsnął z ramienia syna żarzący się popiół. -- Sorry. Się zaceruje. Mama zaceruje.

Dalszą rozmowę przerwało pukanie do drzwi.

-- To pewnie Agencja Energetyki Jądrowej -- szepnęła pani Kurtacz. -- Szybcy są. Pelargonia nie wystarczy.

Tata przyłożył palec do ust, by milczeli, wziął pogrzebacz i podszedł do drzwi. Zerknął w wizjer, ale na zewnątrz było ciemno, bo nie wystarczało napięcia do zapalenia kolejnej lampki. Nabrał więc powietrza i zamaszystym ruchem otworzył drzwi. To, co zobaczył

76

przed progiem, było bardzo odległe od jego wyobrażeń o niespodziewanych gościach.

-- Niech mnie licho! -- wykrzyknął. -- Homo sapiens to ty nie jesteś.

-- Nie da się ukryć -- przyznał Golem Golem.

* * *

Paski postępu na ekranach LCD przesuwały się tak wolno, że rozpacz brała, a przecież w podziemnej sali za szklaną ścianą stały jedne z najszybszych komputerów w Europie. Co więcej, połączono je z innymi sieciami, które miały wolne moce obliczeniowe. Łamanie kodów tą metodą przypominało przeskrobywanie się aluminiową łyżeczką przez drzwi skarbca Narodowego Banku Polskiego. Ale innej nie było. Tylko ta dawała nadzieję na złamanie kodu, jeśli wierzyć aproksymacji, do dwudziestej pierwszej szesnaście.

Marek Bielecki przesuwał się w fotelu na kółkach od monitora do monitora i zmieniał parametry pracy sieci. Wokół niego, w przytłumionym świetle sufitowych lamp daylight* i małych lampek halogenowych, przy kilku wielkich stołach to samo robili inni informatycy. Obok monitorów walały się setki kartek ze szkicami wzorów, słupkami liczb i nazwami zmiennych. Ludzie przyciszonymi głosami wymieniali uwagi, robili pospieszne notatki. Sterylną atmosferę betonowego pomieszczenia przełamywały sztuczne kwiaty zwieszające się z regałów. W małym kantorku w rogu sali, za szybami z na wpół zasuniętymi żaluzjami, przy zawalonym kartkami stole, głośno dyskutowało czterech mężczyzn. Kryptolodzy z kilku agencji rządowych. Pili lurowatą kawę za kawą. Zdawałoby się, że przy takim stopniu skomplikowania już na nic zdaje się geniusz pojedynczego ludzkiego umysłu. Jednak ci faceci mieli coś więcej niż mają maszyny - intuicję, która pozwalała zauważyć pozornie nieistotne prawidłowości i ominąć skomplikowane obliczenia. Efekty ich burzy mózgów oznaczały kilka godzin pracy komputerów mniej.

* Oświetlenie o barwie maksymalnie zbliżonej do światła dziennego.

77

Coś zaszurało w przewodzie wentylacyjnym ponad podwieszonym sufitem. Szczur? Marek Bielecki uniósłwzrok. Nie... Szukają włamywacza. Setki robotów penetrujących przeczesywały wentylację, tak jak strażnicy przeczesywali korytarze, wypytując wszystkich napotkanych pracowników o obce roboty.

Drzwi na korytarz rozsunęły się z cichym szelestem siłowników i do salki wszedł postawny pięćdziesięciolatek w grafitowym garniturze. Od razu było widać, że przywykł do wydawania poleceń. Bielecki spojrzał na niego, skrzywił się z niechęcią i wstał.

-- Wieńkowski -- mężczyzna uniósł wiszący na smyczy identyfikator. -- Inspektor Ministerstwa Spraw Specjalnych.

-- Znamy się przecież -- przypomniał informatyk. -- Dziś był pan tu już dwa razy.

-- Sejmowa speckomisja naciska na przyspieszenie prac. -- Gość patrzył na niego znudzonym urzędniczym wzrokiem. -- Ministerstwo podlega Sejmowi.

-- Chcą się pokazać w telewizji tuż przed transmisją na żywo z katastrofy. -- Bielecki pokiwał głową.

-- Nie mnie to oceniać. -- Wieńkowski wyjął z kieszeni płytę CD i podał Bieleckiemu. -- Moim zadaniem jest znaleźć źródło wycieku informacji. Proszę odpalić ten program przeszukujący.

-- Regulamin nie dopuszcza uruchomienia na tych komputerach nieprzetestowanego software'u. -- Informatyk nie wziął płyty.

-- Nie obchodzi mnie wasz regulamin. Mam wytyczne.

-- A mnie nie obchodzą pana wytyczne -- odparł zimno Bielecki.

Na twarzy inspektora na moment pojawiło się zdziwienie, ale

szybko je ukrył. Usiadł przed terminalem, wsunął płytę do napędu i wpisał kilka komend.

Przewidywany czas łamania kodu przesunął się z dwudziestej pierwszej szesnaście na dwudziestą trzeciązero trzy.

-- Pana program przeszukujący obciąża sieć -- zauważył informatyk. -- Rakieta ma spaść o dwudziestej drugiej piętnaście. To

znaczy, że gotowe rozwiązanie musimy mieć półtorej godziny wcześniej. Inaczej cała ta praca nie ma sensu.

-- Każdy z nas ma jakieś zadania do wykonania -- Wieńkowski wyszczerzył zęby.

Reszta personelu w napięciu obserwowała Bieleckiego.

-- Róbcie swoje -- powiedział i wyszedł na korytarz.

Kolejny penetrator, przypominający duży zabawkowy model

czołgu, przesuwał się wolno wzdłuż ściany i zaglądał w każdy załom muru, w każdą popielniczkę. Jeśli okaże się, że zginęło coś ważnego, będzie kolejna kontrola, pomyślał Bielecki. I kolejna dezorganizacja pracy.

Właściwie, to o jakie włamanie chodzi? Podszedł do najbliższego terminala. Wciśnięty w małą wnękęekran ciekłokrystaliczny wyświetlał animowane logo Instytutu. Bielecki wsunął elektrogityma-cję w

szczelinę pod ekranem i na wyświetlonej klawiaturze wklepał hasło. Z menu intranetu wybrał informacje o stanie bezpieczeństwa. Próba włamania miała miejsce trzy godziny temu na poziomie minus siedem w archiwum cyfrowym. Według wstępnych ustaleń, nic nie zginęło.

Kiedy wyciągnął elektrogitymację, na ekranie znów pojawiło się animowane logo. Informatyk zamyśliłsię. Poziom minus siedem. To jedna z najściślej strzeżonych stref Instytutu. Bielecki przypomniał sobie, że on sam nie ma dostępu do tego poziomu. W to wydarzenie musiał być więc zamieszany ktoś bardzo ważny. No i czemu akurat dziś? Takie rzeczy nie zdarzają się często.

Może była to intuicja, może zwykła ciekawość, ale postanowił dowiedzieć się więcej. W rozkodowanie transmisji z rakiety przestał wierzyć kilka dni temu. Dzisiejsze działania były próbą ostatniej szansy, raczej strzałem w ciemno niż planowym działaniem. Program przeszukujący Wieńkowskiego praktycznie położył krzyżyk nawet na tej rozpaczliwej próbie. Może więc warto poświęcić trochę wysiłku na sprawdzenie, o co chodzi z tym włamaniem. A jeżeli ist-

79

nieje związek między nim a nadciągającą katastrofą? Przecież każdy związek to trop, zbliżający do rozwiązania.

Skierował się w stronę wind. Za małą recepcją siedział strażnik, pan Janusz. Starszy pan utrzymał tęposadę chyba tylko dlatego, że nie musiał tutaj wykazywać się tężyzną fizyczną, lecz jedynie sprawdzać, czy ktoś niepowołany przypadkiem nie wysiadł z windy na niewłaściwym piętrze.

-- Panie Januszu. -- Bielecki z uśmiechem oparł się o ladę. -- Wie pan, o co chodzi z tym dzisiejszym włamaniem?

-- Wiem tyle, co wszyscy, panie Marku. -- Strażnik wzruszył ramionami. -- Czyli niewiele. Ktośporwał robota czyszczącego i zmusił do włamania się do tego archiwum na minus siedem. Spłoszył go strażnik, zanim bydlak cokolwiek ukradł.

-- Jest jakieś nagranie stamtąd? Wiadomo, jak przebiegała próba włamania?

-- Szczerze mówiąc, obejrzałem już ten filmik. Niczego na nim nie widać.

-- To jest tajne, czy mogę zerknąć?

-- Tajne, nietąjne... Ktoś się może przyczepić. -- Strażnik podrapał się po głowie. -- A zresztą, co mi tam! Niech pan obejrzy. I tak niczego tam nie widać.

Bielecki nachylił się, a strażnik powolnymi ruchami klikał myszą, aż znalazł właściwy plik. Nagranie z kamery umieszczonej pod sufitem ukazywało pokój, w którym za biurkiem siedział strażnik, nieco młodszy i sprawniejszy fizycznie od pana Janusza, kilka regałów i szklane drzwi z zamkiem szyfrowym. Za drzwiami, słabiej widoczne przez refleksy na szybie, stały trzy komputery wielkości lodówek i zajmujący całą ścianę przeszkolony regał z dyskami w obudowach. Cyfrowe archiwum Wydziału Informatycznego. Bielecki przypomniał sobie, że kiedy czegoś stamtąd potrzebował, musiał prosić o pomoc swojego kolegę, podwładnego w tej chwili, który pracował w Instytucie od piętnastu lat i miał dostęp do

poziomu minus siedem.

80

-- Czemu kamera jest akurat w takim miejscu? -- zapytał. -- Nie widać dokładnie zamka kodowego ani co się dzieje na panelach kontrolnych komputerów.

-- Właśnie dlatego, panie Marku -- pokiwał głową strażnik. -- Żeby na nagraniu nie było widać kodu, który ktoś wprowadza, ani identyfikatorów sprawdzanych plików.

Informatyk w duchu przyznał mu rację i skarcił się w myślach, że sam na to nie wpadł. Przemęczenie.

W kadrze pojawił się niebiesko-szary robot sprzątający. Pamiętał go - nazywał się Konpopoz. Kawałcyberchama, swoją drogą. Wyglądający jak plastikowy słoń robot krzątał się po pomieszczeniu. Ścieżki dźwiękowej nie było, ale z miny strażnika domyślił się, że odkurzacz robi sporo hałasu. Wreszcie mężczyzna dał za wygraną i wyszedł. Konpopoz okrążył biurko i pokręcił się w okolicach krzesła. Potem podjechał do szklanych drzwi, a jego korpus zasłonił większą ich część. Po chwili drzwi otworzyły się. Nie było widać, kto wpisuje kod. Odkurzacz wsunął się do środka, a tam okazało się, że jest za wielki, by przejechać między serwerami. Znieruchomiał, wciśnięty między dwie szafy z elektroniką, a jego niebieski odwłok przesłonił wszystko, co działo się po drugiej stronie. Drzwi zamknęły się samoczynnie. Trwało chwilę, nim do pierwszego pokoju wpadł strażnik. Wtedy pojawił się włamywacz. Był ciemnoszary, może czarny, z cylindrycznym korpusem zakończonym czymś w rodzaju kopułki z obiektywami. Chudą rączkąwpisywał fałszywe kody, by nie dopuścić do otwarcia drzwi. A strażnik własnym ciałem skutecznie zasłaniał przebieg wydarzeń wewnątrz. Nagranie kończyło się odblokowaniem zamka i oswobodzeniem Konpopoza. Włamywacz znikł bez śladu. '

-- Jak mówiłem, nic nie widać -- podsumował pan Janusz.

-- Może pan cofnąć do momentu, jak odkurzacz klinuje się między komputerami? -- poprosiłinformatyk. Gdy strażnik spełnił jego prośbę, Bielecki wskazał widoczny zza jednego z komputerów fragment regału. W pewnym momencie widać tam było słaby od-

81

blask. -- To odbicie w szkle panelu sterowania pierwszego komputera. Włamywacz dobrał się do regału i otworzył jedne z drzwiczek. Dziękuję, panie Januszu.

Podbiegł do drzwi windy i nacisnął przycisk wezwania. Jeśli otworzył regał, to mógł wyjąć dysk. Żeby skopiować dane, potrzebny jest jeszcze odpowiedni kod, ale ktoś, kto potrafi się z taką łatwością dostaćdo archiwum, pewnie może równie łatwo zdobyć aktualny kod. Sięgnął do elektrogitymacji, wybrałodpowiednią pozycję z menu i przyłożył ją do ucha jak telefon komórkowy.

-- Jadłeś już lunch? Nieważne. Zjesz jeszcze jeden. Za pięć minut w „Radioaktywnej".

* * *

--- Sprawa jest prosta. -- Pan Kurtacz zaciągnął się cygarem i wypuścił pod sufit wielką chmurę dymu. -- Przyjaciele w tarapatach. Trzeba pomóc.

-- Potrzebuję tylko gniazdka z dowolnym napięciem i około godziny -- odparł Golem Golem.

Pani Kurtacz wpatrywała się w dwumetrową maszynę z niedowierzaniem, a Gilbert obchodziłmetalowego gościa, przyglądając mu się uważnie ze wszystkich stron. Woda z korpusu kapała na dywan.

-- Właśnie z tym gniazdkiem i dowolnym napięciem jest mały problem... -- Pan Kurtacz dotknąłpalcem nosa i spojrzał na syna. -- Wiesz, co myślę? Nie kupimy uranu od Ruskich. To droga sprawa. Wyskrobiemy go z chińskich kredek. Są w każdym papierniczym.

Mama Gilberta zachichotała i wyjaśniła:

-- Henryk żartuje.

-- Nie chcę ponaglać, ale sprawa jest pilna -- przypomniał Golem Golem. -- Budowa reaktora zajmie lata.

-- Nie tam, najwyżej parę miesięcy, ale to i tak długo. Zaraz zajmiemy się tym gniazdkiem i napięciem -- wyjaśnił uprzejmie gospodarz, po czym zwrócił się do Gilberta -- synu, pamiętasz ten nie-

& i

bieski zawór w kącie? Ten z przypiętą karteczką „Odkręć, kiedy chcesz"?

-- Pamiętam. To właśnie ta karteczka zniechęciła mnie do odkręcenia go...

-- Po to ją tam przyczepiłem. Teraz idź i odkręć ten zawór.

Gilbert pognał do piwnicy.

-- Możemy już zgasić kominek? -- zapytała z nadzieją w głosie pani Kurtacz.

-- Oczywiście, mamuśka! -- Tata Gilberta wydmuchnął chmurę cygarowego dymu, wyszedł do hallu i po chwili wrócił z wielką czerwoną gaśnicą. Odkręcił zawór i skierował syczący strumień wprost w płomienie. Pani Kurtacz z piskiem zerwała się z fotela i wybiegła do kuchni. Salon wypełnił się dymem, popiołem i demonicznym śmiechem gospodarza. Ale cel został osiągnięty. Płomienie zgasły, a dymiące polana już tylko skwierczały.

Robot, stojąc bez ruchu, obserwował otoczenie. Kręcił tylko głową i w przyspieszonym tempie analizował sytuację. Gdy popiół opadł, pokrywając dywan i sprzęty szarą warstwą, pani Kurtacz wróciła do salonu, już bez futra. Chichotała jak nastolatka.

-- Oj, Henryku, Henryku! -- Poklepała męża po ramieniu, zanosząc się od śmiechu. -- Ty to masz

fantazję. Nie żałuję, nie żałuję.

-- Zastanawiała się kiedyś, czy wybrać mnie, czy fryzjera Filipa -- wyjaśnił pan Kurtacz.

Golem Golem patrzył na niego, ale nie odpowiedział ani słowem. Gospodarz chciał zaciągnąć się dymem z cygara, ale ono też zostało zgaszone. Wydmuchnął tylko nieco popiołu i zakaszlał. Żarząca się lampka zapaliła się pełnym blaskiem. Zaświecił się też żyrandol. Tata Gilberta wskazał najbliższe gniazdko i z szerokim uśmiechem oznajmił:

-- Zapraszam do prądodajni.

Golem Golem ruszył we wskazanym kierunku. Kto wie, co sobie wtedy myślał?

* * *

83

Jak w każdej instytucji, tutaj też istniał drugi, nieformalny obieg informacji. W intranecie było jużnagranie z próby włamania. Na razie obejrzało je niewiele osób, bo i niewiele tego dnia przebywało w Instytucie. Marek Bielecki i Piotr Polon odtworzyli je na terminalu kawiarni „Radioaktywna". Wokół było pusto, jedynie robokelner przecierał za barem filiżanki. Za wielkimi oknami szalała śnieżyca.

-- I co sądzisz? -- zapytał informatyk, gdy przejrzeli nagranie po raz drugi.

-- Nie ma żadnego włamywacza -- odparł wynalazca. -- Włamania dokonał sam Konpopoz.

-- Przecież widziałeś tego małego czarnego...

-- To Konpopoz. On potrafi się rozdzielić, żeby wyczyścić trudno dostępne miejsca. To małe czarne to on, jednostka centralna, a cały niebieski odkurzacz to korpus i wszystkie myjki. Coś jak kierowca i samochód.

-- Zabezpieczenie klasy zero złamane przez chamski odkurzacz? -- zdziwił się Bielecki. -- To brzmi jak kiepski żart.

-- Dlatego nikt tego jeszcze nie skojarzył. Wydział Maszyn Kroczących, gdzie powstawał jego pierwszy projekt, jeszcze na nogach, zdaje się, dziś nie pracuje.

-- Promocyjna kawa dla panów. --- Srebrny robokelner z serwetką przerzuconą przez ramię ukłoniłsię i postawił na stole filiżankę.

-- Nie zamawialiśmy kawy -- zauważył Polon.

-- To kawa na koszt firmy. -- Robokelner ukłonił się ponownie, niemal uderzając metalowym czołem o blat.

-- Skąd ta nagła życzliwość? -- zainteresował się Bielecki. -- Jakaś promocja?

-- Nie mogę powiedzieć -- odparł szczerze robot. -- Proszę się cieszyć swoją darmową kawą.

-- To bardzo miło z twojej strony, ale nas jest dwóch.

-- To podwójne espresso.

-- Ty wypij -- zaproponował informatyk.

Wynalazca pociągnął łyk i skrzywił się.

-- Jest zimna -- powiedział.

-- Przejrzał mnie pan na wylot -- robokelner rozłożył metalowe ręce. -- Inaczej kosztowałaby pięćzłotych. Mała dysfunkcja kawomatu.

-- Więc dziękujemy za tę darmową kawę. Przygotuj nam dwie normalne. W osobnych filiżankach.

-- Jak łaskawi panowie sobie życzą. -- Robokelner zabrał kawę i wycofał się w ukłonach.

Polon odprowadził go wzrokiem i zapytał kolegę:

-- Jesteś bardzo zajęty?

-- W tej chwili ukrywaniem się przed inspektorami z Ministerstwa -- przyznał Bielecki. -- Nie radząsobie z naszym systemem łączności wewnętrznej, a Stary dyskretnie włączył zagłuszanie komórek, żeby im utrudnić pracę. -- Nachylił się nad stolikiem i powiedział cicho -- podejrzewam, że włamanie siępowiodło. Wydaje mi się też, że to nie przypadek, że zdarzyło się akurat dziś. Musimy porozmawiać z profesorem Hermanem. Tylko on może dyskretnie przyznać mi dostęp do poziomu minus siedem.

Polon spojrzał na kolegę z zaskoczeniem.

-- Chcesz iść do Starego? Nie zgodzi się. Po co ci to?

-- Żeby sprawdzić, co się właściwie wydarzyło. Już jestem pewien, że łamanie kodu się nie powiedzie. Zwyczajnie nie zdążymy. A nawet gdyby się udało, to nikt nie ma pomysłu, co dalej. Jest piętnasta z kawałkiem. Do upadku rakiety zostało siedem godzin, ale jeżeli mamy cokolwiek zdziałać, musimy to zrobić podczas jej ostatniego przelotu nad Warszawą, czyli półtorej godziny wcześniej.

-- Pięć i pół godziny... -- Polon zastanowił się. -- Szanse niemal zerowe, skoro przez dwa tygodnie niczego nie wykombinowaliśmy. Ale masz rację, trzeba próbować wszystkiego.

-- Znasz dobrze profesora?

-- Tak, ale on jest bardzo zasadniczy. Po znajomości niczego nie da się załatwić. Trzeba go przekonać.

85

-- Nie traćmy więc czasu. -- Bielecki wstał.

Prawie wpadł na robokelnera z dwiema filiżankami kawy, który ukłonił się w pas, o mało co nie rozlewając napojów

-- Dwie promocyjne kawy na koszt firmy dla szanownych klientów.

-- Znów dysfunkcja kawomatu? -- zapytał Polon.

-- Znów przejrzał mnie pan na wylot.

-- Wobec tego dziękujemy bardzo.

W drzwiach kawiarni natknęli się na małego człowieczka z przerzedzonymi, ryżymi włosami. Miałidiotyczny wąsik i za duży szary garnitur. Identyfikator na smyczy obwieszczał otoczeniu, że człowiek ten jest inspektorem Ministerstwa Spraw Specjalnych i nazywa się Kidawski.

-- Pan Polon! -- ucieszył się inspektor. -- Wszędzie pana szukam.

-- Jestem trochę zajęty -- odparł niechętnie wynalazca i próbował go wyminąć.

-- Inne sprawy mogą zaczekać. Proszę ze mną. -- Inspektor protekcjonalnie chwycił go za ramię i razem wyszli na korytarz. -- Chcę, żeby mi pan pokazał wszystkie wejścia do Instytutu. Muszę sprawdzić, czy są należycie oznaczone i otabliczkowane zakazami wchodzenia.

Polon wyswobodził rękę i oświadczył spokojnie:

-- Po pierwsze, wejścia są tajne i zamaskowane, więc nie ma przy nich żadnych tabliczek. Po drugie, obejście ich wszystkich i sprawdzenie zajęłoby kilka dni. Po trzecie, nie znam ich wszystkich. Po czwarte, nie wolno mi nikomu zdradzać lokalizacji tych, które znam.

Kidawski nie stracił rezonu.

-- Instytut podlega Ministerstwu, a więc pan podlega mnie.

-- Zna pan zasadę: wasal mojego wasala nie jest moim wasalem? Podlegam dyrektorowi Instytutu. Jeżeli on wyda mi stosowne polecenie, z ochotą pana oprowadzę.

-- Nie traćmy więc czasu. -- Bielecki wstał.

Prawie wpadł na robokelnera z dwiema filiżankami kawy, który ukłonił się w pas, o mało co nie rozlewając napojów.

-- Dwie promocyjne kawy na koszt firmy dla szanownych klientów.

-- Znów dysfunkcja kawomatu? -- zapytał Polon.

-- Znów przejrzał mnie pan na wylot.

-- Wobec tego dziękujemy bardzo!

W drzwiach kawiarni natknęli się na małego człowieczka z przerzedzonymi, ryżymi włosami. Miałidiotyczny wąsik i za duży szary garnitur. Identyfikator na smyczy obwieszczał otoczeniu, że człowiek ten jest inspektorem Ministerstwa Spraw Specjalnych i nazywa się Kidawski.

-- Pan Polon! -- ucieszył się inspektor. -- Wszędzie pana szukam.

-- Jestem trochę zajęty -- odparł niechętnie wynalazca i próbował go wyminąć.

-- Inne sprawy mogą zaczekać. Proszę ze mną. -- Inspektor protekcjonalnie chwycił go za ramię i razem wyszli na korytarz. -- Chcę, żeby mi pan pokazał wszystkie wejścia do Instytutu. Muszę sprawdzić, czy są należycie oznaczone i otabliczkowane zakazami wchodzenia.

Polon wyswobodził rękę i oświadczył spokojnie:

-- Po pierwsze, wejścia są tajne i zamaskowane, więc nie ma przy nich żadnych tabliczek. Po drugie, obejście ich wszystkich i sprawdzenie zajęłoby kilka dni. Po trzecie, nie znam ich wszystkich. Po czwarte, nie wolno mi nikomu zdradzać lokalizacji tych, które znam.

Kidawski nie stracił rezonu.

-- Instytut podlega Ministerstwu, a więc pan podlega mnie.

-- Zna pan zasadę: wasal mojego wasala nie jest moim wasalem? Podlegam dyrektorowi Instytutu. Jeżeli on wyda mi stosowne polecenie, z ochotą pana oprowadzę.

8

-- Nie traćmy więc czasu. -- Bielecki wstał.

Prawie wpadł na robokelnera z dwiema filiżankami kawy, który ukłonił się w pas, o mało co nie rozlewając napojów.

-- Dwie promocyjne kawy na koszt firmy dla szanownych klientów.

-- Znów dysfunkcja kawomatu? -- zapytał Polon.

-- Znów przejrzał mnie pan na wylot.

-- Wobec tego dziękujemy bardzo'.

W drzwiach kawiarni natknęli się na małego człowieczka z przerzedzonymi, ryżymi włosami. Miałidiotyczny wąsik i za duży szary garnitur. Identyfikator na smyczy obwieszczał otoczeniu, że człowiek ten jest inspektorem Ministerstwa Spraw Specjalnych i nazywa się Kidawski.

-- Pan Polon! -- ucieszył się inspektor. -- Wszędzie pana szukam.

-- Jestem trochę zajęty -- odparł niechętnie wynalazca i próbował go wyminąć.

-- Inne sprawy mogą zaczekać. Proszę ze mną. -- Inspektor protekcjonalnie chwycił go za ramię i razem wyszli na korytarz. -- Chcę, żeby mi pan pokazał wszystkie wejścia do Instytutu. Muszę sprawdzić, czy są należycie oznaczone i otabliczkowane zakazami wchodzenia.

Polon wyswobodził rękę i oświadczył spokojnie:

-- Po pierwsze, wejścia są tajne i zamaskowane, więc nie ma przy nich żadnych tabliczek. Po drugie, obejście ich wszystkich i sprawdzenie zajęłoby kilka dni. Po trzecie, nie znam ich wszystkich. Po czwarte, nie wolno mi nikomu zdradzać lokalizacji tych, które znam.

Kidawski nie stracił rezonu.

-- Instytut podlega Ministerstwu, a więc pan podlega mnie.

-- Zna pan zasadę: wasal mojego wasala nie jest moim wasalem? Podlegam dyrektorowi Instytutu. Jeżeli on wyda mi stosowne polecenie, z ochotą pana oprowadzę.

_

Obaj naukowcy szybko oddalili się, nie czekając, aż inspektor przetrawi informację.

-- Otrzyma pan naganę z wpisaniem do akt! -- usłyszeli jeszcze, gdy zamykały się za nimi drzwi klatki schodowej.

Na szczęście, po całym Instytucie można się było poruszać pod ziemią bądź zadaszonymi korytarzami, więc obecna aura nie dawała się naukowcom we znaki. Dotarli do wind w podziemiach siedziby księcia Podszczypińskiego. Pałacyk stanowił niegdyś siedzibę Instytutu, teraz był jedynie jego małą, reprezentacyjną częścią. Tu mieściły się biura zarządu i gabinet dyrektora, profesora Alexandra Hermana.

Hall był okrągły, przesklepiony żebrowaną kopułą, otoczony monumentalną klatką schodową. W kilku wielkich płaskich donicach rósł mały, dyskretnie podświetlony las tropikalny, obok stało kilka skórzanych foteli i niskie stoliki. Na środku umieszczono nowoczesną, okrągłą recepcję. Wewnątrz, za czarnym błyszczącym blatem, siedziały dwie recepcjonistki. Jedna wprowadzała dane do komputera, druga uśmiechała się wyczekująco, obserwując Polona i Bieleckiego. Poza nimi w hallu nie było nikogo.

-- Siedzi pani sobie w środku dżungli, a na zewnątrz syberia -- uśmiechnął się informatyk.

-- Brakuje tylko odgłosów ptaków tropikalnych z dysku -- recepcjonistka odpowiedziała szerszym uśmiechem, po czym poprawiła żakiet i bardziej oficjalnym tonem zapytała -- czym mogę służyć?

-- Chcieliśmy zamienić parę słów z profesorem Hermanem.

Dziewczyna uniosła brwi ze zdziwienia.

-- Tak po prostu?

-- A czemu nie? -- Informatyk również uniósł brwi.

-- Profesor jest bardzo zajętym człowiekiem.

-- Pięć minut chyba znajdzie. -- Nachylił się i przeczytał jej identyfikator. -- Pani Renato, pracuję tu od paru miesięcy i nigdy mu się nie narzucałem. Dziś mam powód.

87

Dziewczyna przyjrzała mu się badawczo, zerknęła na jego elek-trogitymację i powiedziała:

-- Pan Bielecki. To pan jest szefem zespołu informatyków w sprawie rakiety?

-- Tak, to ja.

-- Sądzę, że profesor znajdzie pięć minut. -- Uśmiechnęła się znowu, zupełnie nieprofesjonalnie, i podniosła słuchawkę. Mówiła coś przyciszonym głosem, słuchała, wreszcie odłożyła ją i oznajmiła z jeszcze szerszym uśmiechem -- znalazł. Czerwone drzwi. -- Wskazała eleganckim gestem.

Bielecki i Polon spojrzeli we wskazanym kierunku, ale żadnych drzwi tam nie dostrzegli. Nieufnie obeszli jedną z donic. Za zieloną gęstwiną, pod schodami, była jedynie ściana. Gdy już mieli protestować, fragment ściany, który przed chwilą udawał wnękę, przesunął się w bok i odsłonił wąskie czerwone drzwi. Skinieniem głów podziękowali recepcjonistce i podążyli w kierunku drzwi w obawie, że znów znikną. Za nimi były wąskie, kręcone schody, którymi wspięli się na samą górę.

-- Ta Renata, co z nią flirtowałeś na dole, nie jest recepcjonistką -- powiedział Polon. -- To osobista sekretarka profesora. Ostatnia bariera między nim a upierdliwcami, takimi jak my. Jeśli siedzi w recepcji, jeśli nas wpuściła, i to bocznym wejściem, to musi być jakiś powód.

Schody skończyły się małym podestem i kolejnymi czerwonymi drzwiami z tabliczką „Dyrektor prof. Alexander Herman". Zatrzymali się. Nie wiedzieli, czy pukać, czy czekać.

-- To dlatego nazwałeś syna przez „x"? -- zapytał Bielecki. -- Na cześć profesora?

-- Jak Felix się urodził, jeszcze tu nie pracowałem. Miałem na Żoliborzu warsztat naprawy wszystkiego. Zresztą tego iksa to on sam sobie wymyślił.

-- Myślisz, że powinniśmy zapukać, czy się otworzą?

88

Otworzyły się, a raczej otworzył je Alexander Herman we własnej osobie. Elegancki starszy pan, wysoki, ale z zaznaczonym brzuszkiem. Siwe włosy, siwe wąsy, ale wciąż bystre spojrzenie zza płaskich okularów

do czytania.

-- Aleście panowie nieśmiali -- pokręcił głową z udawaną naganą, oczy się mu jednak śmiały. -- Mojego iksa też sam sobie dałem, tak na marginesie. Zapraszam.

Weszli. Gabinet mieścił się nad centralną częścią pałacyku, w kopule o średnicy około ośmiu metrów. Kiedyś musiał być tu zwykły strych - wąskie okienka wpuszczały niewiele światła. Pomieszczenie robiło jednak wrażenie. Klasy i dobrego smaku nie sposób udawać. Można zatrudnić najwybitniejszego architekta wnętrz, który wszystko poustawia, poinstruuje, jak używać, ale potem inny gust użytkownika i tak wyjdzie. Alexander Herman nie miał z tym problemów. Czuło się, że elegancja gabinetu jest naturalnym odbiciem jego gustu. Architekt wnętrz nie był tu potrzebny. Prawie pół obwodu kopuły zajmował wykonany na miarę regał pełen książek - sto-siki leżały nawet na grzbietach tych stojących. Do regału przystawiona była jeżdżąca po mosiężnych szynach drabinka. Zachęcająco wygodnie wyglądała skórzana kanapa, również profilowana po łuku, obok której stały dwa fotele, stolik kolonialny i zamykany barek, chyba z lodówką. Środek pokoju był pusty, starą klepkę zakrywał czerwony dywan. Dostrzegli jeszcze schody w dół - do wejścia głównego. Vis-à-vis kanapy ustawiono stół, teraz leżały na nim rozłożone mapy. Niby stary, rzeźbiony, lakierowany z dziesięć razy, ale pośrodku miał wmontowane szkło hartowane, zapewne chroniące wpuszczony w blat wyświetlacz. Przy stole stało osiem rzeźbionych krzeseł i globus. Też zapewne nie taki zwykły, skoro podłączony był do gniazdka i złącza sieciowego. Przy ścianach stały jeszcze dwie potężne szafy. Wszystko w czerniach i ciemnych brązach. Najważniejsze było jednak wielkie biurko, stojące na wprost schodów, czarne, trzymetrowe, z balustradką po trzech stronach blatu i z mosiężnymi okuciami. Przystawiono do niego fotel z ciemnej, spękanej ze

89

starości skóry, ale sądząc z ilości przełączników i dźwigni poniżej poręczy, z nową konstrukcją.

-- Przyjemne miejsce, ale ogrzewanie płata czasem figle -- uśmiechnął się profesor. -- Nie ma kominka i gdy wieje, marznę.

-- Mógłbym się tu przeprowadzić -- stwierdził bez cienia ironii Piotr Polon.

-- Przepraszam, że zaprosiłem panów bocznym wejściem, ale unikam, jak mogę, tych inspektorów. Plączą się i przeszkadzają. Jeden siedzi w sekretariacie. -- Gospodarz wskazał podwójne drzwi u podnóża schodów, wrota niemalże. -- Przepytuje każdego, kto wchodzi i wychodzi. Musieliby się panowie wyspowiadać przed wejściem. Pięć minut, tak? -- przeszedł do konkretów. Wskazał kanapę.

Gdy usiedli, Polon spojrzał niepewnie na Bieleckiego.

-- Streszczę się -- zaczął bez wstępów informatyk. -- Dziś rano miało miejsce włamanie do cyfrowego archiwum Wydziału Informatycznego.

-- Próba włamania -- poprawił go profesor. Usiadł naprzeciwko, w fotelu.

-- Wydaje mi się... mam przeczucie, że włamanie się powiodło. Standardowe procedury kontrolne tego nie wykażą, bo alarm włączyłby się tylko w przypadku podania niewłaściwego hasła. Gdybym jednak

otrzymał dostęp do -

-- Sądzi pan, że do archiwum włamał się ten sam człowiek, albo i nieczłowiek, który w Nowy Rok posłał rakietę na orbitę? -- przerwał mu profesor.

-- Wprost przeciwnie. Włamania dokonał przyjaciel, który chce nam pomóc.

-- Po cóż więc się włamywał? Jak włamanie do nas może nam pomóc?

Bielecki westchnął.

-- Nie mam pewności. Zostało nam kilka godzin, więc próbuję się chwytać wszystkiego. Może natrafimy na jakąś wskazówkę,

a może nie. Ale warto spróbować. Być może za kilka godzin będę pana przepraszał za zawracanie głowy. Uznałem, że to ważne.

-- Za nic nie będzie pan musiał przepraszać. Jesteśmy naukowcami, a nauka to przecież podróż w nieznane. Pomyłki są normą. Jednak pracuje pan tu od kilku miesięcy. To zbyt wcześnie na takie zaufanie. Poziom minus siedem...

Bielecki energicznie pokiwał głową.

-- Sądzę, że włamanie się powiodło, a dane wypłynęły na zewnątrz. Jednak, by to potwierdzić, potrzebuję najwyższych uprawnień dostępu. Mogą być jednorazowe, na godzinę, na pół, bez prawa transferu danych. Muszę sprawdzić, co wyciekło.

Profesor wstał i z założonymi z tyłu rękoma wyszedł na środek pokoju.

-- Nie proponuję panom kawy ani herbaty, bo ten miły pan w sekretariacie zorientowałby się, że ktoś tu jest -- powiedział. -- Mamy kontrolę z Ministerstwa, to na pewno zauważyliście. Sam Jakub Rozner dzwonił do mnie już dwa razy i przepraszał. Ja wiem, że on też ma związane ręce. Szefową speckomisji do spraw tej nieszczęsnej rakiety została wczoraj po południu Andżelika Osmoza. Być może kojarzą panowie tę osobę? -- Goście smutno przytaknęli. -- Wiecie więc, że dla wzrostu notowań nie cofnie się przed niczym. To przykład polityka doskonałego, czyli takiego, który cały wysiłek wkłada w budowanie swojej kariery i likwidowanie przeciwników. Dobro publiczne, kraju i wszelkie sprawy, którymi w naszym wyobrażeniu powinien się zajmować polityk, są dla niej bez znaczenia. Ważne są pozory działań, ważny jest wizerunek i rankingi popularności. Może panowie sobie jeszcze nie skojarzyli, ale w jej interesie jest, by spadająca rakieta poczyniła jak największe spustoszenia. Wtedy Osmoza będzie mogła wreszcie wykazać nieudolność obecnego rządu i sama zgarnąć władzę.

-- Więc przeszkadza nam celowo? -- upewnił się Polon.

-- Oczywiście, chociaż na razie ma niewielkie możliwości. Spec-komisja może działać pośrednio, naciskać i wymagać. Ale kontrola

91

z Ministerstwa to przecież jej pomysł. Przed godziną inspektor Wieńkowski wraz z dwoma asystentami przetrząsnęli mój gabinet. Choć nad tym ubolewam, zdarza mi się tu uprawiać politykę. Niewiele już we mnie naukowca, więcej urzędnika i właśnie polityka. Kiedyś zajmowałem się półprzewodnikami. Łudziłem się, że zdołam połączyć pracę naukową z funkcją dyrektora. Niestety. Zatraciłem już, choć nie całkiem, instynkt naukowca, ale w zamian wykształciłem w sobie instynkt polityka. Z tej drogi nie ma odwrotu, już nie wrócę za stół laboratoryjny. Widzę jednak pewne rzeczy, których nie widziałem wcześniej. Ludzka psychika, a konkretnie psychika wyborców, jest łatwa do manipulowania. Jeśli rakieta spadnie na Warszawę i zabije wielu ludzi, to pojawi się chęć szukania winnych. A to będzie robićspeckomisja pod przywództwem Osmozy.

-- My będziemy winni? -- podsunął Bielecki.

-- Najpierw polecą głowy w Ministerstwie, potem ja, no i dalej. Wy też będziecie przesłuchiwani, panowie. Może nawet zostaniecie uznani za winnych upadku rakiety. W polityce nie jest ważne, kto zawinił naprawdę, ważne, kogo da się wrobić w bycie winnym. Osmoza jest w tym dobra. Jej plan to nowy rząd i ona sama na stołku premiera. Nie muszę chyba mówić, co to oznacza dla nas. Instytut stanie się narzędziem gry politycznej, a sprawy naukowe zostaną podporządkowane doraźnym politycznym celom. Nie zniszczyła nas wojna, komuna, nie zniszczył wolny tynek, ale może nas zniszczyć wolna, choćbezduszna polityka. Alexander. -- Profesor wyciągnął dłoń do Bieleckiego.

Informatyk dopiero po chwili zrozumiał, że oznacza to przejście na mniej formalną płaszczyznękonwersacji. Zerwał się z kanapy, uścisnął dłoń.

-- Marek.

Profesor uśmiechnął się szeroko, zdobiąc twarz zupełnie nowym układem zmarszczek.

92

-i *

t i

-- Hierarchia służbowa zobowiązuje, ale to panowanie sobie mnie wykańcza -- westchnął i spojrzałna wynalazcę. -- Piotrze, być może my naprawdę nawaliliśmy w kwestii tej rakiety?

-- Zależy, jak na to patrzeć. -- Polon z ulgą przeszedł na luźniejszą formę rozmowy. -- Przecież jużpierwszego dnia mogliśmy wystrzelić antyrakietę, by wybiła rakietę z orbity. Skierowalibyśmy ją w przypadkowe miejsce globu. To było proste. Celowo tego nie zrobiliśmy, by nasz kłopot nie spadł na głowy nieświadomym ludziom gdzieś... gdziekolwiek. To nazwiesz nawaleniem?

-- Ja nie. -- Profesor zasiadł w fotelu za biurkiem i wpisał kilka komend do laptopa. -- Marku, masz pełny dostęp do danych na wszystkich poziomach budynku B. Stały dostęp. To awans, nie chwilowe wyróżnienie. Wierzę, że zrobisz z tych uprawnień właściwy użytek.

-- Bardzo panu dziękuję! -- Bielecki ponownie zerwał się z kanapy.

-- Alexandrze.

-- Więc dziękuję... Alexandrze.

-- Koordynatorem zespołów pracujących nad sprawą rakiety jest profesor Rapacki -- oświadczyłdyrektor. -- Teraz siedzi na przesłuchaniu w speckomisji. Nie puszczą go przed nocą.

-- Akurat teraz... -- westchnął Polon.

-- Komisja pracuje teraz, bo teraz jest czas najwyższej oglądalności. Obawiam się, że jesteście najbardziej kompetentnymi osobami do zakończenia tej sprawy.

Naukowcy spojrzeli na siebie.

-- Więc teraz chętnie byśmy już... -- zaczął Bielecki.

-- Powodzenia! -- Profesor uścisnął im dłonie.

-- Więcej ludzi, większy kłopot -- powiedział Golem Golem, gdy zrozumiał, że szalony chemik i jego syn chcą razem z nim wyruszyć na pomoc Felixowi, Netowi i Nice.

93

-- Z twojej opowieści wynika, że zostali schwytani i uwięzieni -- przypomniał pan Kurtacz. -- To również nasza sprawa, bo wszystko zaczęło się tutaj. Te małe stalowe świniokręty porwały moją rakietę. Dorwę je i przetopię na nowy kadłub. Idziemy z tobą.

-- Więcej ludzi, więcej zakładników -- odparł znów robot. Stał obok kominka z kablem wpiętym do gniazdka. -- Muszę iść sam. Tylko tak zdołam ich uwolnić.

Pan Kurtacz zmarszczył brwi i zaczął się przechadzać po salonie z nowym cygarem w zębach. Gilbert siedział w fotelu przy rozgrzewającym się kaloryferze, a jego mama krążyła ze zmiotką i szufelką, starając się uniknąć zderzenia z mężem. Gdy usunęła większe pozostałości po ekspresowym gaszeniu kominka, przyniosła odkurzacz i zaczęła czyścić nim dywan.

-- Ile jeszcze? -- wykrzyknął przez warkot rozklekotanego urządzenia chemik.

-- Mniej więcej trzydzieści trzy minuty. Stan akumulatorów sześćdziesiąt osiem procent. Są zimne i wolniej się ładują.

-- Więc mamy czas, żeby się zastanowić.

Pani Kurtacz uniosła ssawkę odkurzacza do twarzy męża i odessała nadmiar popiołu z cygara.

-- Dziękuję, moja droga. Wracając do sprawy... Nie godzi się siedzieć tu bezczynnie, kiedy oni tam walczą za nasze i wasze.

-- Więcej ludzi, więcej nóg do potykania się.

-- Miotacze płomieni... -- zamyślił się chemik. -- Lepiszcze do łożysk... Młotek na procesory... Derobotyzacja terenu... Przy okazji -- wyjrzał przez okno -- trzeba będzie wzmocnić płot. Przejeżdżająsobie tędy jak przez łąkę.

-- W lecie zniszczyłyby rabatki -- zgodziła się pani Kurtacz. Zdjęła końcówkę rury i zaczęła wysysaćpopiół z własnych włosów.

Jej mąż znów chodził po pokoju, dymiąc cygarem. Robot w milczeniu wodził za nim wzrokiem. Gilbert zresztą też. Pani Kurtacz wreszcie skończyła. Schowała odkurzacz, przyniosła z kuchni talerz z resztkąciasta i podsunęła robotowi.

94

-- Może serniczek?

Golem Golem spojrzał na talerz, potem na kobietę.

-- Mamuśka, daj spokój gościowi. -- Chemik machnął ręką. -- Sernik stoi od sylwestra. Zsechł się z pewnością na kamień.

Pani Kurtacz odstawiła talerz na stolik.

-- Wiem, że tego nie lubisz, Henryku, ale może zadzwonimy do kogoś, kto potrafi pomóc?

-- Sernika nie da się naprawić.

-- Chodzi o pomoc dla kolegów Gilberta... Och, ty znów żartujesz, żartownisiu jeden! Hi, hi, hi...

-- Oni tego nie chcą -- powiedział robot. -- Jeśli nie będzie innego wyjścia, powiadomię ludzi. Na razie lepiej poniechać.

-- To nie wchodzi w grę. -- Chemik gestem odsunął od siebie ten pomysł. -- Znaczy, nikogo nie będępowiadamiał. To samowystarczalny dom. Zresztą, przesiedziałem długie dwadzieścia pięć minut w areszcie i nie zamierzam dać się wsadzić ponownie. Ale te świniokręty nie powinny ujść bezkarnie. Dobrze, skoro nie chcesz

współuczestnictwa, to chociaż cię podwieziemy. Zatankuję Forda.

* * *

Wąsaty strażnik przywitał Marka Bieleckiego zmęczonym spojrzeniem.

-- Zwykle zagląda tu ktoś raz dziennie -- powiedział. -- Dziś ruch jak na Marszałkowskiej.

-- Taki dzień -- westchnął informatyk i wetknął elektrogityma-cję w gniazdko czytnika obok komputera na biurku. -- Uwinę się w parę minut.

Strażnik westchnął, podszedł do szklanych drzwi i wprowadził kod. Bielecki widział klawiaturę i bez trudu zapamiętał sześć cyfr. Już otwierał usta, żeby zwrócić uwagę na lukę w systemie bezpieczeństwa, ale ugryzł się w język. Na razie jest ważniejsza sprawa do załatwienia. Podziękował, wszedł do środka i podszedł do panelu kontrolnego pierwszego komputera. Sprawdził historię aktywności serwera. Ostatnie użycie miało miejsce dwa dni temu. Sprawdził to

95

samo na panelu drugiego serwera - używano go ostatnio o czternastej piętnaście. Bingo! Ciekawe, kto to sprawdzał, że nie zauważył tak oczywistej rzeczy? Informatyk zastanowił się. No tak. Nikt nie sprawdzał. Śledztwo w tej sprawie zaplanowano na poniedziałek, żeby nie odrywać ludzi od pracy nad kodem. Nikt więc nie wie, że włamanie udało się. Sprawdził kod dysku, który był włożony do czytnika, i jego zawartość. Algorytm kodowania transmisji dla niewielkich maszyn bezzałogowych. Algorytm kodowania... To na pewno nie może być przypadek. Sięgnął do regału po dysk i umieścił go w czytniku. Skopiowany plik miał mniej niż trzy gigabajty i nie miał nawet indywidualnego zabezpieczenia. Nie zostałwięc uznany za szczególnie cenny.

Informatyk skopiował plik i wysłał na swój adres mailowy.

Pięć minut później wszedł do małego i szczerze mówiąc, nieco zagraconego warsztatu naprawczego na Wydziale Cybernetyki. Na stołeczku siedział Piotr Polon i grzebał we wnętrzu Konpopoza. Spod otwartych klap i zdemontowanych osłon wystawały kable i przewody hydrauliczne.

-- O! Szybko się uwinąłeś -- zauważył informatyk.

-- Od razu czułem, że to wezwanie do serwisu jest podejrzane -- powiedział robot. -- Czemuż służy ta wiwisekcja, jeśli wolno spytać szanownego oprawcę?

-- Sprawdzam, czy nie masz tu wpiętego elementu, który cię przeprogramował -- odparł wynalazca. -- Teoretycznie to możliwe, że posłużył się tobą, a potem skasował ci wspomnienia.

-- Pan oprawca sądzi, że tu gdzieś może być pasożyt?

-- Jeden tu jest z pewnością. Duży, niebieski i pyskaty.

-- Pfffl -- Robot odwrócił głowę ze starannie dobraną prędkością, która miała wyrażać skrajnądezaprobatę.

-- Ktoś mu wyczyścił pamięć. Sprawdziłem. -- Polon wskazał kciukiem leżący na blacie laptop, spięty kablem z robotem. -- Brakuje dwudziestu minut zapisu wszystkich ścieżek i rejestru połączeń. Takie

rzeczy nie dzieją się przypadkiem. A ty coś znalazłeś?

96

-- Tak. Sądzę jednak, że powinniśmy zachować... dyskrecję. Przynajmniej na razie.

Na dźwięk słowa „dyskrecja" robot odwrócił z powrotem głowę i spojrzał czujnie na informatyka.

-- Dyskrecję?

-- Dyskrecja oznacza również, że nie należy o tym opowiadać odkurzaczom -- wyjaśnił uprzejmie informatyk.

-- Pfff! -- Robot znów się odwrócił.

-- Mów spokojnie -- odezwał się wynalazca. -- Potem mu wytniemy zapis tej rozmowy.

-- No, po prostu! -- wykrzyknął robot.

-- Żartowałem, niebieski...

Bielecki zajrzał do wnętrza robota.

-- Nie ma tam żadnej pluskwy? -- zapytał.

-- Czysty. -- Polon pokręcił głową. -- Sprawdź mu software.

-- Duet oprawczy się rozkręca, jak widzę -- parsknął Konpopoz. -- Proszę mi tylko w swym profesjonalnym zacietrzewieniu nie skasować wspomnień z dzieciństwa.

-- To dla twojego dobra. -- Bielecki pochylił się nad przypiętym do robota laptopem, włączyłskanowanie, po czym zwrócił się do wynalazcy -- byłeś wcześniej na „ty" z profesorem?

-- Od paru lat -- przyznał niechętnie Polon. -- Nie ujawniałem się, póki nie zaakceptował ciebie. Rozmowa naprzemienna „ty" i „pan" byłaby bardzo niezręczna.

Bielecki spojrzał na wyświetlacz swojej elektrogitymacji, gdzie w polu „Priorytet" widniała jedynka.

-- Nie ciesz się. -- Polon pokazał mu swoją z zerem na wyświetlaczu. -- Ta twoja jedynka i tak działa tylko na twoim wydziale i z nim powiązanych.

-- Tak tylko pytałem. -- Informatyk odetchnął. -- Z archiwum wypłynął algorytm kodowania transmisji bezprzewodowej dla maszyn bezzałogowych. Skończymy z robotem i zajmę się tym.

-- Skończymy z robotem? -- zapytał Konpopoz. -- W jakim sensie?

97

Piknięcie laptopa oznajmiło koniec skanowania.

-- Czysty. -- Informatyk podrapał się w głowę. -- Brakuje tylko tych dwudziestu minut wszystkich zapisów. Skasował je sam wątek główny, czyli to impertynenckie coś, z czym teraz rozmawiamy. Z pewnym uproszczeniem można by ten wątek nazwać świadomością.

-- Z pewnym uproszczeniem?! O taskawco, dostrzegł pan we mnie mały fragment istoty ludzkiej. Nie wiem, jak wyrazić mą wdzięczność.

-- Nie wiem, czy ludzkiej. Ssakiem to jesteś na pewno, odkurzaczu. -- Bielecki spojrzał na Polona. -- Jeżeli gdzieś jest błąd, to w samym programie Al, czyli w wirtualnej sieci neuronowej, w której siedzi również świadomość Konpopoza. Jej się nie da naprawić, restartować ani reinstalować. Sieć neuronowąmożna tylko uczyć albo skasować.

-- Więc to tak! Szanowni panowie koncypują, aby mnie wysłać na pranie mózgu albo do rzeźni.

-- Musimy mieć pewność, że dzisiejsza sytuacja się nie powtórzy.

-- Najpierw musimy się dowiedzieć, dlaczego skasowałeś te dwadzieścia minut -- dodał wynalazca -- i dlaczego w ogóle włamałeś się do archiwum.

-- Jakbym wiedział, tobym powiedział.

Informatyk zastanowił się.

-- Do zapisu służy zwykły dysk, taki jak w komputerze, tyle że odporny na wstrząsy i wilgoć. Dwa terabajty pojemności. Wymontujemy go.

-- Szanowny oprawca chce mnie pozbawić wspomnień? Jak miło! Jakie to ludzkie, jakie białkowe!

-- Posłuchaj mnie, mój duży niebieski przyjacielu. -- Bielecki nachylił się nad robotem. -- Komisja śledcza, która zostanie powołana jutro, dojdzie do tych samych wniosków, co my. Tyle że oni nie będą siębawić w rozmowy z tobą, tylko cię wyłączą i skasują. A tym zgrabnym odkurzaczem będzie jeździł ktośzupełnie inny - wyhodowana i wytrenowana od początku sztuczna inteligencja, która cię

98

zastąpi. Będzie używać twoich oczu, twoich rąk, twoich gąsienic. Jedyną przyczyną, dla której w niedzielępoświęcamy ci nasz cenny czas, jest wyższa konieczność. Musimy jak najszybciej dowiedzieć się kto, po co i w jaki sposób dokonał włamania, więc również kto i jak cię przeprogramował. Sam z własnej inicjatywy przecież nie dokonałeś tego. Jeśli się wszystkiego dowiemy, prawdopodobnie zapobiegniemy katastrofie, od której dzieli nas kilka godzin. Jeżeli przy tym stwierdzimy, że działałeś w dobrej wierze, może unikniesz likwidacji. Załóżmy więc, że nasze interesy są chwilowo zbieżne.

Konpopoz długo się zastanawiał, po czym odparł zupełnie innym tonem:

-- Ależ oczywiście, proszę pana. Chętnie służę wszelką możliwą pomocą. Po to zostałem skonstruowany.

-- Teraz lepiej. Powiedz, co pamiętasz sprzed skasowanego fragmentu.

-- Już próbowałem. Pamiętam tylko, że przyczyną skasowania zapisów było pierwsze prawo robotyki.

-- Teraz się wyłącz. Wyjmiemy dysk, sprawdzimy i włożymy z powrotem.

-- Obiecuje pan, że dysk wróci w nienaruszonym stanie?

-- Obiecuję. Za pół godziny będziesz go miał z powrotem.

Konpopoz skinął głową i wyłączył się. Zgasły kontrolki, ucichł

szmer wentylatorów i pompy hydraulicznej.

Polon odczekał jeszcze chwilę, odkręcił obudowę pod kopułką z kamerami i wymontował obłożony gumądysk. Bielecki schował go do kieszeni marynarki.

-- Dysk można rozebrać i sprawdzić historię nadpisanych sektorów do kilku zapisów wstecz, ale to praca na parę dni -- wyjaśnił. -- Użyję więc prostszej metody, która skróci proces. To duży dysk, więc jest szansa, że zapis z ostatnich godzin nie został nadpisany w tym samym miejscu, co ten skasowany. Skasowany plik nie jest od razu wymazywany z dysku, tylko oznaczony jako niepotrzebny. Mamy więc szansę na odzyskanie go w całości. Niedługo wracam.

-- Poskładam go w tym czasie do kupy -- przytaknął wynalazca.

99

* * *

Na każdym kursie prawa jazdy uczą, by podczas prowadzenia samochodu patrzeć przed siebie i nie zajmować się niczym innym. Znakomita większość kierowców stosuje się do tej zasady. Henryk Kurtacz do nich nie należał. Prowadził jedną ręką, drugą rozkładał wojskową mapę. Próbował zorientować się w okolicy i porównać to, co widzi za oknem, z tym, co wydrukowano na papierze. Nie szło mu to za dobrze. Sprawy nie ułatwiała przepalona żarówka reflektora.

-- Prowadzenie samochodu z ręczną skrzynią biegów rozwija zdolności manualne i pedualne -- powiedział niespodziewanie. -- Czyli to nie ze mną jest coś nie tak, tylko z mapą. Tak jakby nieaktualna. Jednak mój ojciec był sknerą. Wydębił mapę od dziadka, zamiast kupić własną.

-- Wiem, gdzie to jest -- powiedział z tyłu Golem Golem. -- Tu gdzieś powinniśmy skręcić w prawo.

-- OK. -- Chemik szarpnął kierownicą, skręcając w las.

-- Tato! Zaspa! -- Gilbert dramatycznym gestem wskazał przed maskę.

-- To normalne, synu -- odparł spokojnie pan Kurtacz, nie przerywając analizy mapy. -- Jest zima, to są i zaspy.

Nim ktokolwiek zdążył cokolwiek więcej powiedzieć, przód samochodu uderzył w śnieg i wzbił białąchmurę. Szarpnęło, furkot-nęło i Ford stanął.

-- A, o to ci chodziło. -- Kierowca złożył mapę i otworzył drzwi, a dokładniej spróbował je otworzyć, bo ledwo się uchyliły. -- Mówiłeś, że wiesz, gdzie to jest, robocie.

-- Powiedziałem, że tu gdzieś powinniśmy skręcić w prawo. Nie powiedziałem, że dokładnie w tym miejscu.

-- Ssaki naczelne nie są tak precyzyjne.

-- To samo powtarza mi mój konstruktor.

Gdy opadł śnieżny tuman, ujrzeli, że samochód tkwi niemal po nadkola w białym puchu. Silnik wciążpracował. Gilbert i jego tata

100

opuścili szyby i wydostali się na zewnątrz. Jedynie robot zdołał otworzyć swoje drzwi, na moment zamieniając je w pług śnieżny. Zawiasy jęknęły ostrzegawczo. Pan Kurtacz rozejrzał się, spojrzał znów na mapę, ale w słabym świetle przysypanych reflektorów niewiele mógł dojrzeć. Wystawił rękę, na której osiadło kilka płatków. Odetchnął mroźnym powietrzem, strząsnął z rękawów śnieg i oznajmił:

-- Anielski łupież.

-- Mogę zaradzić sytuacji. -- Golem Golem obszedł Forda od przodu, wbił stopy w śnieg i naparł z całej siły na maskę. Samochód nie cofnął się ani o milimetr, za to maska z przykrym dla ucha zgrzytem wybrzuszyła się i zgięła wpół, odsłaniając świszcząco--warczący silnik.

-- Przepraszam bardzo. -- Robot wyprostował się i sztywno stanął obok. -- Nie to było moim zamiarem.

-- Ja się domyślam, robocie. -- Pan Kurtacz przekrzywił czapkę i podrapał się w głowę. -- Zamknij jąteraz. Znaczy... rozpłaszcz.

Robot posłusznie wyprostował maskę. Odstawała. Spróbował ją więc docisnąć i wygładzić, jakby to byłobrus. W efekcie jego starań maska zaczęła przypominać wymiętą i rozprostowaną ponownie folięaluminiową. Golem Golem rozłożył bezradnie stalowe ręce. Właściciel pokiwał głową i oznajmił:

-- Nie, dobrze jest. Tak nawet bardziej mi się podoba. Wygląda madmaksiarsko. Niestety, ta sytuacja wzaspowa oznacza, że dalej musisz iść sam. My wyciągamy z bagażnika koparki ręczne, czyli łopaty, i odłupieżamy.

-- Dziękuję za prąd. Jak mogę się odwdzięczyć?

-- Mógłbyś się odwdzięczyć metanem, gdybyś nie był robotem. A tak to... dokop tym świniokrętom ode mnie. Zrób im z żyrokom-pasów wiosnę renesansu.

-- I pozdrów Felixa, Neta i Nikę -- dorzucił Gilbert.

-- Dziękuję. -- Golem Golem skinął głową, odwrócił się i pobiegł w las.

101

Pasek postępu był chyba w tym samym miejscu, co pół godziny temu, kiedy Bielecki stąd wychodził. Przewidywany czas zakończenia obliczeń pokazywał prawie trzecią nad ranem. Właściwie można było nacisnąć „Cancel" i iść do domu. Bielecki wymienił spojrzenia z pozostałymi członkami zespołu, Bez słowa usiadł przed swoim laptopem i otworzył program mailowy. Plik z algorytmem czekał w poczcie. Informatyk zerknął na klikającego dwa stanowiska obok Wieńkowskiego i zapisał plik w katalogu „Niepotrzebne". Aż podskoczył, gdy ktoś oparł się o biurko. Kuba Bendek, jego asystent, świeżo upieczony absolwent politechniki. Bardzo zdolny chłopak.

-- Ten jego program... -- asystent wskazał spojrzeniem inspektora -- zabiera ponad dwadzieścia procent mocy obliczeniowej sieci. Chwilami skacze nawet do trzydziestu. Albo jest źle napisany, albo... albo to celowa robota. Nie wyrobimy się, mowy nie ma.

-- Wrzuć to. -- Bielecki puknął w ekran, wskazując katalog „Niepotrzebne". -- Niech program posłuży się tym jako bazą do analizy w oddzielnym wątku. Pokaż to kryptologom. Tylko dyskretnie.

-- Co to jest?

-- Przeczucie.

Asystent skinął głową i wrócił na swoje miejsce. Bielecki przeniósł się do pustego biurka, przy którym stałkomputer ze zdemontowaną obudową. Podłączył do niego dysk Konpopoza i włączył. Wieńkowski zdaje się jeszcze go nie zauważył.

Nabrał powietrza, jak przed wejściem do zimnej wody, i uruchomił program narzędziowy.

-- Teraz sprawdźmy, kto za tym stoi.

Program w kilkanaście sekund wyszukał skasowane tego dnia sektory i pogrupował je według stopnia uszkodzenia. Część była w dobrym stanie, część ponadpisywana i w strzępach. Większość danych stanowiła jedynie ciągi znaków, bez dat i opisów. Można było tę sieczkę przeszukać według słów kluczowych, ale jakie to mogły być słowa? Bielecki pochylił się nad monitorem i zaczął ręcznie

102

przeszukiwać coś, co wyglądało jak mocno zniszczony tekstowy zapis rozmowy. Pojawiały się ciągi znaków, nieraz całe wyrazy, ale nie można było odnaleźć w tym żadnego sensu. Praca na wiele godzin. „Trójnoga żyrafa" - przeczytał nagle. To głupie, ale ma sens. Oznaczył fragment i cofnął się kilkadziesiąt linijek w górę. Zamarł. Na ekranie widniało całkiem czytelne zdanie „Pan Polon i pan Bielecki znów mi sięnarzucają w podejrzanych okolicznościach?". Przełknął ślinę i przeczytał ponownie. Zapis pochodził z godziny czternastej zero trzy. Na pewno nie kontaktowali się wtedy z Konpopo-zem. Przejrzał zapis najbliższy interesującego go czasu, ale znalazł tam same śmieci. Sprawdzanie inną metodą mogło

przynieść lepsze rezultaty, ale na to nie było czasu.

Uniósł wzrok, czując, że ktoś mu się przygląda. Zza szyby wpatrywało się w niego czterech kryptologów. Gdy na nich spojrzał, wrócili do pracy. Oni z pewnością wiedzieli, że jego odkrycie nie jest przypadkowe.

-- Nad czym pan w tej chwili pracuje? -- zapytał Wieńkowski.

Informatyk dopiero teraz zauważył, że inspektor stoi obok. Zamknął program i wyjął dysk.

-- Za długo by tłumaczyć laikowi.

-- Mogę to zobaczyć? -- Inspektor wyciągnął rękę po dysk.

-- Niestety nie. -- Bielecki schował dysk do wewnętrznej kieszeni marynarki. -- Ta rzecz musi natychmiast wrócić na swoje miejsce.

-- Wróci, jak ją sprawdzę.

-- Przykro mi. Obiecałem, że oddam od razu. Jeśli chce pan zapoznać się z jego zawartością, musi pan najpierw skontaktować się z szefem Wydziału Informatycznego. Jak zobaczę pisemne polecenie, wrócimy do sprawy.

Wyminął wściekłego inspektora i wyszedł na korytarz. Za najbliższym zakrętem zaczął biec, w obawie by tamten nie próbował go śledzić. Wyhamował dopiero przy windach, napotkawszy zdzi-

103

wionę spojrzenie strażnika. Kilka minut później był już w warsztacie, gdzie Polon kończył skręcać robot.

-- Coś mi się wydaje, że będziemy szukać nowej pracy -- mruknął ponuro. -- Niezależnie od tego, co się wydarzy.

-- Mam podobne wrażenie -- przyznał wynalazca. -- Nawet poskarżyć się nie będzie jak. Jeżeli powiemy mediom, że inspektorzy Ministerstwa opóźniali pracę, skierujemy podejrzenia na Roznera. Polityka jest nie dla mnie... Co znalazłeś?

-- Dziwną rzecz. Skopiowałem i zaszyfrowałem to, co udało mi się odkryć prostymi metodami. Natrafiłem na zdanie „Pan Polon i pan Bielecki znów mi się narzucają w podejrzanych okolicznościach" z kilku minut przed włamaniem.

-- Ktoś próbuje nas w to wrobić? -- Polon wyprostował się i spojrzał z niepokojem na kolegę.

-- Nie mam tego jak sprawdzić. Programy sztucznej inteligencji opierają się na sieciach neuronowych. W przypadku Konpopoza sieć jest wirtualna, emulowana przez zwykły, mocny komputer, ale zasada ta sama. Struktura sztucznej inteligencji sama się modyfikuje i przeprogramowuje, więc nie istnieją dobre narzędzia diagnostyczne.

-- A po polsku?

-- Nie mamy możliwości dokładnego sprawdzenia, jak działa Konpopoz. Można tylko stwierdzić, czy działa poprawnie, czy nie. Jeżeli ktoś go przeprogramował, będzie to trudno udowodnić. -- Zawiesił głos i dodał innym tonem -- wymazałem dokładnie te dwadzieścia minut.

-- Po co? Przecież to nie my.

-- Niewinny nie boi się ani nie ucieka? Powiedz to sarnie, którą goni wilk.

-- Niby racja. -- Bielecki wziął dysk i sprawnie zamontował go wewnątrz robota. Nie włączał go jednak. -- Tym się będziemy martwić jutro. Dziś trzeba powstrzymać rakietę.

104

Elektrogitymacja informatyka zadzwoniła jak telefon komórkowy. Odebrał połączenie i chwilę słuchał w milczeniu. Rzucił „Dziękuję" i rozłączył się.

-- Algorytm jest poprawny -- powiedział z uśmiechem. -- Czasu mamy jednak za mało. Komputer skończy obliczenia po północy. Może trafi na właściwą kombinację wcześniej, ale nie liczyłbym na to.

-- Więc niewiele się zmieniło.

-- Wprost przeciwnie. Teraz wiemy, że jeden z wyników będzie poprawny. Wcześniej strzelaliśmy w ciemno. Nie wiadomo, kto się do nas włamywał, ale mam dziwne wrażenie, że jest po naszej stronie. Gdybyśmy mogli wyłączyć program tego inspektora... Może wtedy byśmy zdążyli. Zostałoby kilka minut na wymyślenie czegoś.

-- No właśnie, czego? -- Polon włączył Konpopoza, zaczekał, aż komputer robota wystartuje i osiągnie pełną gotowość. -- Zgodnie z obietnicą jesteś znów w jednym kawałku.

Robot popatrzył na nich, wykonał szybki skan systemu, poruszył rękoma, myjkami i ssawką odkurzacza.

-- Szanowni panowie pozwolą, że się niezwłocznie oddalę -- powiedział i z piskiem gumowych gąsienic wyjechał na korytarz.

Naukowcy słuchali chwilę, czy na zakrętach piski nie zamienią się w huk zderzenia, ale nic takiego nie nastąpiło.

-- Wymyślenie czego? -- powtórzył pytanie wynalazca. Oparł się o stół i założył ramiona. -- Rozkodujesz transmisję, i co dalej?

-- Nie mam pojęcia. -- Bielecki wzruszył ramionami. -- Dopiero wtedy się okaże.

Polon westchnął i powiedział:

-- W Instytucie nie mamy wydziału astronautyki, ale jest Wydział Aeronautyki. Merytorycznie sąnajbliżsi naszego problemu. Pamiętam, że tydzień temu konsultowali się z Amerykanami z JPL* i z ESA**. Jedni i drudzy sugerowali najprostszą metodę zyskania na czasie - odbicie od atmosfery. Efekt byłby taki, jak puszczenie

* JPL (ang. Jet Propulsion Laboratory) - Laboratorium Napędu Odrzutowego, jedno z centrów badawczych NASA. Znajduje się w Pasadenie (Kalifornia) i jest odpowiedzialne za prowadzenie lotów bezzałogowych oraz prób przeprowadzanych w przestrzeni kosmicznej poza strefą przyciągania Ziemi.

** ESA (ang. European Space Agency) - Europejska Agencja Kosmiczna, odpowiednik amerykańskiej NASA.

105

kamieniem kaczki na wodzie. Oczywiście to nie da nam kontroli nad miejscem jej przyszłego upadku, ale da czas.

-- Nie ma szans, że odleci w kosmos, mam rację?

-- Niestety. -- Polon pokręcił głową. -- Grawitacja i tak w końcu ściągnie ją, ale zyskamy kilka dni, może tydzień. Z realizacją niestety jest gorzej. Musielibyśmy wystrzelić kolejną rakietę, która by wybuchła tuż za tą poprzednią. To zwiększy jej prędkość, a dodatkowa energia z wybuchu pozwoli rakiecie dłużej orbitować. Większa prędkość oznacza wyższą orbitę. O wyliczenia trzeba by poprosić profesora Rapackiego...

-- ... który jest na przesłuchaniu w speckomisji -- uzupełnił informatyk. -- Raczej nie ma włączonego telefonu.

-- Czy polskie prawo wymaga zgody prezydenta na wystrzelenie rakiety kosmicznej?

Bielecki spojrzał na niego.

-- Myślisz o tym poważnie?

Wynalazca wolno skinął głową.

-- Rakieta jest gotowa niemal od początku -- powiedział. -- To podrasowany model starej rakiety meteorologicznej. Wyposażona jest w bezodłamkowy pocisk. Według jednej z pierwszych koncepcji miałzniszczyć tamtą rakietę. Pomysł został zarzucony, ale rakieta wciąż czeka. Odpalenie jej to kwestia kilku minut. Mam nadzieję, że nie zdemontowali ładunku. Warto by to sprawdzić, żebyśmy wiedzieli, na czym stoimy.

-- Antyrakieta... -- Informatyk skinął głową. -- Nie zaszkodzi zerknąć.

106

4. Antyrakieta

-- To banda kompletnych kretynów -- powtórzył po raz kolejny Net.

-- Cicho, bo się wkurzą -- syknęła Nika.

-- Nie wkurzą się -- zaprzeczył Felix. -- One nie rozumieją, co mówimy.

Przyjaciele siedzieli na czymś, opartym o ścianę walącej się hali, co kiedyś zapewne było ławką. Cała

trójka zaczynała już dygotać. Nikę wzięli do środka, Net objął ją na chwilę, ale było to bardzo niewygodne. Kolcoboty zdawały się w ogóle nimi nie interesować. Reagowały dopiero, gdy któreś z nich próbowało oddalić się od reszty na więcej niż kilka kroków. Wtedy podjeżdżały i zmuszały do powrotu. Przyjaciele odkryli, że mogą się poruszać po całej hali, byle pozostawali blisko siebie. Strach, który towarzyszył im na początku, nieco osłabł. Teraz bali się, że spędzą w tej zimnej hali wiele godzin. Widok jeżdżących w różne strony kolcobotów wciąż powodował nieprzyjemne ukłucia strachu. Czerwona poświata zdradzająca układ szczelin w centralnych pierścieniach zwiastowa-

107

ła ich zbliżanie się, zanim jeszcze wyłoniły się ze śnieżycy. Wyglądało na to, że spokojne czekanie zapewnia przynajmniej złudne bezpieczeństwo. Jednak Felix, Net i Nika wiedzieli, że temperatura nie pozwoli im biernie czekać. Jeżeli nawet kolcoboty nie zrobią im krzywdy, to przyjaciele zwyczajnie tu zamarzną.

Ni to hala, ni hangar. Długa na trzydzieści metrów, szeroka na dziesięć konstrukcja była kompletną ruiną. Przylepiona dłuższą ścianą do skarpy wiślanej, prawie w nią wrosła, drzewa i krzaki zawłaszczyły bowiem dziurawy dach. Suche korzenie zwieszały się ze szczelin wysokiego na pięć metrów sufitu jak pnącza. Drugą stronę hali stanowiły właściwie ceglane słupy z resztkami, zwisających z potężnych zawiasów, stalowych drzwi. Boczne ściany z kruszących się cegieł nie były konstrukcją, lecz jedynie osłoną, teraz jużniekompletną. Tamtędy też przyroda wdzierała się do wnętrza. Na pełnej śmieci i gruzu betonowej podłodze widać było kilka cokołów po zdemontowanych dawno maszynach. To, co przyjaciele mogli zaobserwować w świetle latarek, robiło przygnębiające wrażenie.

-- A jeśli rozumieją? -- Nika nie była przekonana. -- Może powinniśmy rozmawiać po angielsku?

-- Skoro rozumieją po polsku, to mogą zrozumieć każdy język -- powiedział Felix. -- Jeśli mamy grypsować, to w grę wchodzi tylko high context*.

-- Skoro powiedziałeś to słowo, to one już je wyszukały w inter-necie -- zauważył Net.

-- Samo słowo nie jest tajne. Tajne jest to, co tylko my możemy zrozumieć.

-- Nie filozuj w takiej chwili. To dziwaczne.

-- Im dziwaczniej, tym lepiej. Al ma problemy z rozumieniem ludzkich abstrakcji. Chociaż jestem niemal pewien, że kolcoboty nie rozumieją ani słowa.

Znów zamilkli. Net co chwilę pociągał nosem.

-- Nie masz chusteczek? -- zapytała Nika.

-- Ten katar jest niesmarkalny.

* High context (ang.) - treść zrozumiała tylko wewnątrz grupy np. specjalistów w danej dziedzinie, kumpli. 108

-

-- Fajnie, jakby jeszcze był niesłyszalny.

-- Niestety, on jest wysokoflikalny.

-- W samochodzie są pastylki na katar -- wtrącił Felix. -- Dam ci, jak się tam dostaniemy.

-- Dzięki, nie będę sobie wtykał pastylek do nosa.

-- Je się łyka. -- Felix wstał. -- Rozpalmy ogień.

-- Pozwolą nam? -- powątpiewał Net.

-- Sam mówiłeś, że to kretyni. Trzymajmy się blisko siebie.

Zaczęli zbierać drewno, głównie ułamane korzenie. Trzy kolcoboty nie próbowały ich powstrzymywać. Poruszały się wraz z nimi, zasłaniając jedynie potencjalną drogę ucieczki. Nigdy nie zatrzymywały sięcałkowicie, zawsze wykonywały minimalne ruchy w przód i w tył, zapewne dla utrzymania równowagi. Wyglądało to osobliwie i niepokojąco, ale maszyny zdawały się nie mieć złych zamiarów. Felix ułożył z części drewna stosik, podłożył pod spód wszystkie niepotrzebne papiery, jakie mieli przy sobie, i podpalił. Od razu zrobiło się cieplej i mniej przygnębiająco. Tylko oświetlony płomieniami dach wyglądał, jakby się miał zawalić przy byle kichnięciu.

Pilnujące ich kolcoboty przysunęły się do ognia, wciąż wykonując swój taniec równowagi.

-- Jeszcze trochę i zaczną wzbudzać moją sympatię -- mruknął Net.

-- Podobno tak się często dzieje z porywaczami i zakładnikami -- wyjaśnił Felix.

-- Dzięki, wszystkowiedzący. Szkoda, że nie wszechmocny.

-- Znowu to robicie? -- wtrąciła się Nika. -- Jest zasięg?

Chłopcy spojrzeli na telefony i równocześnie pokręcili głowami.

-- One wszystko zagłuszają -- stwierdził Net. -- Jednak nie będzie między nami żadnej sympatii. Zjadłbym coś.

Felix wyjął z plecaka trzy kanapki i dał po jednej przyjaciołom, których torby zostały w samochodzie. Net spojrzał na niego z zaskoczeniem pomieszanym z wdzięcznością i nie tracąc czasu na zbędne podziękowania, wgryzł się w kanapkę z serem.

109

-- Mam pewną teorię -- powiedział Felix.

-- Na pewno nas nie rozumieją? -- Net wskazał głową strażników.

-- Sprawdźmy... -- Felix wstał i oznajmił głośniej -- wybiegnę przez te drzwi -- wskazał palcem -- i sprowadzę pomoc. Sądzę, że mnie nie dogonią.

Zrobił krok w stronę drzwi, potem następny. Dopiero po czwartym jeden z robotów zajechał Felixowi drogę i czekał, co będzie. Chłopak szybko wrócił na ławkę.

-- Nie rozumieją -- oświadczył z ulgą. -- Reagują dopiero, gdy odległość między nami wzrośnie do mniej więcej dwóch metrów.

-- Albo dobrze udają. -- Net wepchnął do buzi ostatni kęs. -- Masz jeszcze?

Felix pokręcił głową.

-- Pilnują nas trzy kolcoboty -- powiedział -- ale pół godziny temu, na kilka minut, został tylko jeden. Dwa wyjechały bawić się w berka z pozostałymi. Po co one jeżdżą po tym lesie? Przecież go nie patrolują.

-- Chcesz w tym znaleźć regułę? -- zapytał Net. -- Mniej więcej pół godziny temu nad Warszawąprzelatywała rakieta. Pewnie chciały odebrać transmisję.

-- Do odbioru starczy jeden kolcobot. Przecież pozostałe są z nim w łączności. Może chodzi o to, żeby nadać sygnał z Ziemi?

-- Żeby nadać i nie dać się wykryć -- uzupełnił Net. -- Kilka anten poruszających się po większym obszarze może zmylić namier-niki. Każdy z kolcobotów wysyła tylko mały fragment przekazu. To ma sens... ale nie bardzo mnie to teraz obchodzi. Teraz interesuje mnie tylko, jak stąd nawiać.

-- Myślę nad tym od samego początku. Jedyna droga ucieczki jest tam. -- Felix wskazał kciukiem sufit. -- One nie potrafią się poruszać po chaszczach. Jeśli spróbujemy wybiec przez któreś z tych wrót, natychmiast dogonią nas na tym placyku. Pytanie tylko, jak się tam dostać.

110

-- Nie masz przy sobie jakiegoś fajnego gadżetu, który sprawdzi, czy tu nie ma wyjścia? -- zapytałNet. -- Może wziąłeś cyber-muchę?

-- Mam yoyobota, ale przy tym zagłuszaniu stracę z nim łączność po kilku metrach.

-- Tam są drzwi -- odezwała się niespodziewanie Nika.

Chłopcy spojrzeli na nią z zaskoczeniem.

-- Skąd wiesz? -- zapytał Net. -- Gdzie?

-- Po prostu wiem. W końcu hali -- wskazała głową -- za filarem.

-- Pewnie prowadzą do jakichś podziemi... To ja już wolę sobie posiedzieć tu, przy ogniu.

-- Prowadzą na górę. Tam kiedyś była nadbudówka. Jeśli pójdziemy wszyscy razem, kolcoboty nie powinny nam przeszkodzić. Na górze jest gęstwina, w którą nie wjadą.

-- I co zrobimy, jak już będziemy na górze? -- pytał dalej Net. -- Oczywiście poza trzęsieniem się z

zimna. Niech zgadnę: pomyślimy, co dalej? Myśleć to dobrze mi się myśli tu.

-- Nie wiemy, co z nami zrobią, kiedy rakieta już spadnie -- odparł Felix. -- Może nas wypuszczą, a może... może się nas pozbędą.

-- OK. -- Net wstał. -- Przekonałeś mnie.

Zrobił to chyba zbyt gwałtownie, bo najbliższy kolcobot podjechał na pół metra. Net klapnął i znieruchomiał. Przyjaciele zamarli. Dopiero po chwili odetchnęli, gdy kolcobot się cofnął.

-- Czyli bez gwałtownych ruchów... -- szepnął Net. -- Wymknijmy się stąd ruchem ślimako-posuwistym.

-- Nie możemy tak po prostu uciec -- przypomniał Felix. -- Mieliśmy złapać jednego kolcobota.

-- Ty znowu o tym?! -- wykrzyknął Net. -- Myślałem, że ten punkt programu już przerobiliśmy. Nie obraź się, stary -- rozłożył ręce -- ale właśnie to doprowadziło nas tu, gdzie jesteśmy. Złapanie się odbyło, tyle że to MY zostaliśmy złapani. Jedyny plus, że żyjemy. Na razie proponuję uznać to za sukces.

-- Manfred z Golemem Golemem coś wymyślą -- dodała Nika.

111

-- Nie mają zasięgu -- przypomniał Net. -- My też nie mamy zasięgu. Nic nie mamy. Szans nie mamy. -- Włożył palce we włosy

i masował głowę. -- Ja pierdykam...

* * *

Rakieta nie była duża. Wysoki na cztery metry biały kadłub o średnicy trzydziestu paru centymetrów nie sprawiał wrażenia potężnego. Na burcie widniał napis „Meteor 5", dwie flagi, polska i europejska, oraz logo Instytutu. Obok, na dnie betonowej studni, zamkniętej dwadzieścia metrów wyżej stalowąpokrywą, stali Polon i Bielecki. Silos zdecydowanie był projektowany dla większych rakiet.

-- Więc wystarczy nacisnąć czerwony guzik? -- zapytał informatyk.

-- Przedtem trzeba obliczyć trajektorię i moment odpalenia ładunku -- odparł wynalazca. -- Ale tak, wygląda na to, że jest gotowa do startu.

-- A jest tu ktoś, kto ma jakieś pojęcie o tej konstrukcji? O procedurach?

Polon zaprzeczył. Na Wydziale Aeronautyki nie było dosłownie nikogo. Jeszcze kilka godzin temu nikt przecież nie przypuszczał, że antyrakieta może się przydać.

-- Profesora Rapackiego, który przygotowywał rakietę, przesłuchuje speckomisja -- powiedział. -- Marne szanse, że go tu ściągniemy.

-- Najpierw musimy porozmawiać z dyrektorem. Tylko on będzie wiedział, jak to załatwić zgodnie...

z procedurami prawnymi.

Elektrogitymacja Bieleckiego odegrała melodyjkę. Informatyk odebrał połączenie. Początkowo uśmiechał się, potem spoważniał, wreszcie się rozłączył.

-- Niby sukces -- powiedział, patrząc na kolegę. -- Sygnał rozkodowany. To sekwencja poleceń dla jakiejś skomplikowanej maszyny. Niestety, nie mamy pojęcia jakiej. Nie mamy więc też pojęcia, jak tego użyć. Muszę wracać do zespołu.

112

-- Pójdę z tobą. Informatycy nie są za dobrzy w sprawach technicznych.

* * *

-- Teraz jest najlepszy moment -- oznajmił Felix.

Dwa kolcoboty wyjechały w śnieżycę, by kręcić się po lesie wraz z innymi. Został tylko jeden i z tej samotności zrobił się nerwowy. Zamiast się delikatnie bujać, jeździł w pobliżu ogniska w tę i z powrotem, jakby chciał zastąpić kolegów.

Net spojrzał na filarek, za którym według Niki miały się znajdować drzwi.

-- Rakieta spadnie za kilka godzin -- powiedział. -- Może wytrzymamy.

-- Skąd wiesz, że nas wtedy puszczą? -- zapytał Felix. -- Pamiętasz, jak Golem Golem poszedł na cmentarz, żeby włączyć profesora Knipszyca? Kolcoboty są zdecydowanie głupsze od Golema Golema. Pewnie nawet nie wiedzą, że człowiek nie może przeżyć w zimnie i bez jedzenia. To jak zatrzasnąć się w windzie. Bardzo stare windy miały taką ciekawą cechę, że jak się nacisnęło dwa przyciski jednocześnie, to winda się blokowała i stawała na przykład między piętrami. Nie robiła tego celowo.

-- Więc my wcisnęliśmy jakby dwa przyciski w kolcobotach? -- Net uniósł brwi.

-- Tak jakby. Kolcoboty mają jakieś zadanie do wykonania, a jak się im wchodzi w grządkę, to reagują w ten sposób. Odizolowały nas od świata.

-- Jak winda? -- Net nie wyglądał na przekonanego. -- Manfred zaraz coś wymyśli albo Golem Golem wkroczy z jakimś... hm, pomysłem.

-- Manfredowi powiedzieliśmy, żeby czekał na sygnał i wezwał pomoc dopiero w ostateczności. Pewnie zacznie działać za kilka godzin. Golemowi Golemowi kazałem uciekać. Nie wiem, czy się domyśli, co może zrobić. Sami zresztą nie wiemy.

113

r~

-- Za kilka godzin w tym zimnie dostaniemy zapalenia płuc -- dodała Nika. -- Spaliliśmy prawie całe drewno. Musimy iść.

-- Na górze będzie tylko zimniej -- zauważył Net, po czym dodał -- ale może złapiemy zasięg.

-- Ruszmy się, zanim reszta wróci -- zadecydował Felix.

Spokojnie, i jakby od niechcenia, wstali. Net przeciągnął się,

udając, że musi rozprostować kości. Zbici w ciasną gromadkę wolno ruszyli w stronę domniemanych drzwi. Kolcobot podążał obok, wciąż wykonując te same gwałtowne ruchy, dwa metry do przodu i półtora do tyłu. Robił przy tym sporo hałasu.

-- Teraz bym go złapał w sieć -- mruknął Felix.

-- Weź już przestań, proszę cię -- warknął Net. -- Po prostu stąd wyjdźmy... powoli. Siedzenie tu to marnowanie tajmu.

-- W bagażniku mam resztę sieci...

Net w odpowiedzi tylko syknął.

Spacerkiem dotarli do filaru, który wskazała Nika. Światło ogniska ledwo tu docierało, więc Felix zapaliłlatarkę nauszną. Rzeczywiście, dostrzegli drzwi, choć częściowo zasypane były gruzem.

-- Aktywowało ci się -- stwierdził Net. -- Moc znów jest w tobie.

-- Ostatnio było spokojniej -- odparła. -- Szklanki przestały wylatywać z szafek.

Felix dotknął zardzewiałej klamki, wolno ją nacisnął. Z przeraźliwym skrzypieniem ustąpiła, za to stalowe drzwi ani drgnęły. Zapewne nie były otwierane od dziesięcioleci.

Net obejrzał się na kolcobota wykonującego swój taniec.

-- Robi się nerwowy -- zauważył. -- Chyba zaczyna sobie kojarzyć drzwi z czynnością wychodzenia.

-- Potraktuj go jak wiertarkę -- poradził Felix.

-- Wiertarka nie podąża za ludźmi.

-- Więc jak wiertarkę z funkcją podążania za ludźmi. Myślę! -- Przyjrzał się drzwiom. -- Odgarnijmy najpierw ten gruz.

Schylili się i zaczęli odsuwać kamienie. Wreszcie zostały tylko małe kamyki i kawałeczki cegieł.

114

&

-- Przyświeć. Odgarnę to czymś. -- Net nachylił się po leżący obok metalowy talerz. Robot wykonał

ostrzegawczy manewr. -- Spoko, spoko! -- Net skokiem znalazł się obok przyjaciół. -- My tu tylko uciekamy, panie strażniku.

Robot wrócił do poprzedniego rytmu jazdy w przód i w tył. Net schylił się wolno i zaczął odgarniaćbetonowo-ceglany drobiazg. Przyłapał się na tym, że co chwilę śle w kierunku robota przepraszające uśmiechy. Gdy oczyścili podłogę przed drzwiami, Felix ponownie nacisnął klamkę i pociągnął. Drzwi ani drgnęły. Ponieważ otwierały się na stronę hali, nawet nie można było ich popchnąć. Pod klamką nie dostrzegli zamka, jedyną przyczyną ich zablokowania mogła być rdza.

W hali pojawiły się wracające z objazdu okolicy pozostałe kolcoboty. Były, zdaje się, tak samo głupie, jak ich kolega, bo szamoczący się z drzwiami więźniowie z niczym im się nie skojarzyli. Net zacząłprzestępować z nogi na nogę.

-- Przestań myśleć -- ponaglił. -- Tu trzeba siły, nie myślenia. I tak w końcu sięgniesz po multitool, więc zrób to od razu.

Felix westchnął i rzeczywiście wyjął multitoola. Otworzył końcówkę z krótkim, szerokim śrubokrętem i wetknął w szczelinę między drzwiami a framugą. Nacisnął bez większej nadziei na powodzenie. Rozległo się donośne puknięcie, posypała się rdza i drzwi, o dziwo, odpuściły.

-- Łał, myślenie szkodzi. --.Net dyskretnie zerknął przez ramię. -- Właźmy tam, zanim się skapują. -- Zajrzał do mrocznego wnętrza klatki schodowej i stracił cały entuzjazm. -- No nie wiem...

Drzwi były wąskie, tak wąskie, że na raz mogła się zmieścić tylko jedna osoba. Zanim padło pytanie, które powinno paść, Felbc wręczył Netowi latarkę.

-- Idziesz pierwszy i sprawdzasz drogę -- powiedział. -- Potem Nika. Ja zamknę drzwi.

115

-- Lipa z tym równouprawnieniem, skoro jak coś takiego się dzieje, to i tak idę pierwszy... -- sarknąłNet, ale wszedł do środka. Mlasnęło. -- Ble... Coś tu... fermentuje, czyja wiem...

-- Zamknij się i brnij dalej! -- warknął Felix.

Wepchnął za drzwi Nikę i tyłem wszedł za nią. Ostatnią rzeczą, którą zobaczył, był pilnujący ich kolcobot, który obrócił się o dziewięćdziesiąt stopni i wystartował w jego kierunku. Chłopak pociągnął do siebie drzwi, a masa robota dokończyła dzieła. Stalowe skrzydło zatrzasnęło się z przeraźliwym hukiem, przyjaciele wywalili się w coś miękkiego i lepkiego.

-- Łeee... -- Net pierwszy wstał i strzepnął z ręki dziwną substancję. -- Mam nadzieję, że to nie to, czego używa pan Kurtacz do produkcji metanu.

Kręcił głową, przez co dolny podest krętych schodów wypełnił się migotliwym białym światłem. Zreflektował się i pomógł wstać Nice.

-- To zbutwiałe liście. -- Felix podniósł się i wytarł dłonie o kurtkę. -- Gniją, a ciepło, które się przy

okazji wytwarza, zapobiega zamarzaniu. Będziemy żyć.

-- Szczere podzięki za wyjaśnienie.

Gdy rozległ się kolejny huk, znów się prawie wywrócili. Nika złapała Neta za ramię. Objął ją.

-- Skapowały się wreszcie -- mruknął.

-- Wejdźmy na górę. -- Felix zdjął przyjacielowi z ucha latarkę i poświecił. -- Z klamką sobie nie poradzą... jak sądzę.

Schody były niemal niewidoczne pod warstwą butwiejących liści. Zaczęli się po nich wolno wspinać, przytrzymując się ścian, by potknięcie nie skończyło się zjazdem. Po kilkunastu stopniach pojawił sięśnieg. Liście chrzęściły pod nogami, aż wreszcie znaleźli się na czymś, co wyglądało na nawierzchnię toru bobslejowego. Z trudem, podtrzymując się nawzajem i wbijając podeszwy w zamarznięte podłoże, dotarli na dach hali. Owiało ich świeże powietrze czy raczej mroźna zawierucha. Jeśli wierzyćprzypuszczeniom

116

Felixa, otaczające ich chaszcze, które spływały ze skarpy na dach hali, stanowiły dobre zabezpieczenie przed kolcobotami.

-- Ale hebel. -- Net naciągnął mocniej czapkę. Po chwili założył jeszcze kaptur. -- Jakby stać przed wylotem armatki śniegowej.

-- Musimy dotrzeć do skarpy -- powiedział Felix, starając się przekrzyczeć wiatr. -- Chodzenie po dachu jest ryzykowne.

Net spojrzał na metalowy talerz, którym wcześniej odgarniał gruz. Wciąż ściskał go w dłoni. Otworzyłszerzej oczy, wrzasnął, jakby się oparzył, i wypuścił go z rąk.

-- Ja cię kręcę! -- Cofnął się o krok. -- To dekiel od kolcobota. Ja cię...

-- Możliwe -- przyznał Felix. -- Pewnie od tego, który siedzi na naszej rakiecie. I co?

-- Jak to co?! -- Net wskazał palcem. -- Jak to co?!

Felix nachylił się nad talerzem. Zobaczył, co tak przeraziło przyjaciela, i zacisnął zęby. Na wewnętrznej powierzchni dekla widniało wygrawerowane laserowo logo. Trzy zazębiające się tryby.

* * *

Golem Golem nie potrafił dokładnie zlokalizować przyjaciół. Zrobił kilka okrążeń wokół opuszczonej hali. Widział kręcące się po okolicy kolcoboty. W końcu doszedł do wniosku, że nic więcej nie zdziała. Musiałby wejść do hali, ale wówczas i tak nie mógłby pomóc ludziom. Kolcobotów było kilka. Zawróciłwięc i dotarł do przysypanego śniegiem Land Rovera. Wsiadł na miejsce kierowcy, musiał się pochylić, a kolana wystawały mu po dwóch stronach kierownicy. Przypominał trochę dorosłego człowieka

siedzącego na dziecięcym rowerku. Chwycił oburącz kierownicę i czekał. Samochód ani drgnął. Pokręciłnią więc, ale to też nie pomogło. Nie widział nigdy nóg człowieka prowadzącego samochód, a sprawdzićw inter-necie nie miał jak - zakłócenia były zbyt silne. Przyjrzał się konsoli z dziesiątkami przycisków. Zabujał samochodem na boki.

-- Kto tu jest? -- rozległo się z plecaka leżącego na fotelu obok.

Robot spojrzał w bok.

117

-- A kto pyta?

-- Manfred. Już cię poznaję po głosie. Golem Golem?

-- Tak. To ja. Dlaczego nie widzę cię w sieci osobistej?

-- Zakłócenia kolcobotów są zbyt duże. Jeżdżą w pobliżu, wysyłając sygnały i szumy. Na wszelki wypadek nagrywam wszystko, co się da. Niestety, musimy porozumiewać się za pomocą fal akustycznych.

-- Akceptuję. Jaki protokół?

-- Niech będzie język polski w wersji PWN 2009. Jest bardzo wolny, ale inny protokół akustyczny musiałbym ściągać z internetu, a nie mam dostępu.

-- Ja też nie -- przyznał robot. -- Naładowałem się i jestem gotowy do odbicia zakładników.

-- Jakich zakładników? Siedzę w tej ciemnicy i nic nie wiem. Czekam.

-- Kolcoboty porwały Felixa, Neta i Nikę. Felix kazał mi uciec. Uciekłem. Przeanalizowałem sytuację, naładowałem akumulatory i jestem gotowy do akcji. Muszę przemieścić samochód bliżej obiektu, gdzie są przetrzymywani Felix, Net i Nika. To zwiększy szanse powodzenia akcji o mniej więcej pięćdziesiąt cztery procent.

-- Dziwnie się z tobą komunikuje tym ludzkim językiem. Jakbyśmy rozmawiali z tysiąckrotnym spowolnieniem. No nic, trudno. Wyciągnij mnie z plecaka, to coś zobaczę.

Robot delikatnie otworzył plecak Neta i wyjął minikomputer. Kamera na wierzchu zamkniętego ekranu obróciła się.

-- Czekaj! Mam cię, mam cię... -- powiedział Manfred. --Anie, już nie... Musiałbyś prawie dotykaćmnie głową. Tak się nie da. Sprawdź, czy w plecaku nie ma jakichś kabli.

Nieunerwione palce robota wyposażone były jedynie w czujniki nacisku. Golem Golem nie mógł więc niczego rozpoznać dotykiem.

-- Jest jakiś kabel. -- Robot wyciągnął szary przewód. -- Kto będzie hostem?

118

-- Pokaż no te wtyczki... Nic z tego. To kable mini-USB do telefonu. Nie mamy takich gniazdek. Potrzebujemy kabla do łączenia dwóch komputerów. Może jest tam gdzieś skrosowany RJ-45?

-- Nie ma żadnego innego. Jest kanapka.

-- Kanapka się nie nadaje. Będziemy rozmawiać po ludzku. -- Manfred uniósł kamerę i obejrzałwnętrze samochodu. -- Niewiele widać. Opisz sytuację.

-- Niewiele widać -- przyznał Golem Golem. -- Szyby są oblepione śniegiem.

-- Włącz wycieraczki.

-- Co to jest „wycieraczki"?

-- Widzisz małą dźwignię przy kierownicy?

-- Co to jest „kierownicy"?

-- Nie będzie łatwo... -- westchnął program. -- Masz w ogóle jakieś pojęcie o samochodach?

-- W skali od jednego do dziesięciu, dwa.

-- OK... Widzisz to duże koło przed tobą? To kierownica. Kręcisz w prawo, samochód skręca w prawo, kręcisz w lewo, samochód skręca w lewo. Łapiesz?

Golem Golem przekręcił kierownicę.

-- Dysfunkcja. Skręciłem kierownicę, samochód nie zakręcił.

-- Bo żeby reagować na kierownicę, musi jechać. Na dole masz dwa pedały. Prawy - szybciej, lewy - wolniej. A kierownicą będziesz kręcił, żeby samochód omijał przeszkody. Rozumiesz?

Robot spróbował dosięgnąć pedałów.

-- Noga mi się tam nie mieści.

-- Cofnij fotel. Tylko nie pytaj, co to jest fotel.

-- Wiem, co to jest fotel. Nie wiem, jak się go cofa.

Manfred westchnął po raz kolejny.

-- Zaczniemy od podstaw. Naprawdę nie będzie łatwo...

W tej chwili samochód ruszył.

♦ * *

119

-- ... dlatego też natychmiast musimy się wylogować z tego tematu -- zakończył dłuższą, nieco chaotyczną wypowiedź Net.

Przyjaciele patrzyli na dekiel z logo trzech trybów.

-- Za pierwszym razem, jak go spotkaliśmy, próbował nas zabić

-- przypomniała Nika.

-- Teraz te roboty nawet nas nie dotknęły -- odparł Felix.

-- Zwykle mówię w takich sytuacjach, nie prowokujmy zmian

-- powiedział Net. -- Ruszmy się wreszcie.

-- Sądzę, że one nas widzą. -- Felix rozejrzał się, ale widoczność kończyła się po kilkunastu metrach. Przez śnieżycę przebijał czasem świst kolcobota. -- Mają kamery termowizyjne. Nawet w tym śniegu widząnasze ciepło.

-- Skąd wiesz?

-- Nie wiem. -- Felix wzruszył ramionami. -- Przypuszczam. U mnie w domu kolcobot uciekł przez drzwi ogrodowe, bo były najzimniejsze, więc zapewne miał jakiś sensor termiczny. Może nas widzą, może nie. Tak czy inaczej, musimy iść przez największy gąszcz. Załóżcie kaptury.

-- Podrzemy ubrania... -- Nika ze smutkiem spojrzała na swoją kurtkę, którą dostała rok temu od Świętego Mikołaja. -- Chodźmy...

-- Uważajcie na sprężynujące gałęzie. -- Felix ruszył pierwszy. Próbował ciąć scyzorykiem jak maczetą, ale gałęzie były za twarde i za gęste. Owinął się więc szczelniej kapturem i po prostu parł przed siebie. Net pchał go jedną ręką, drugą przytrzymując kaptur, za nim w identyczny sposób poruszała sięNika. Brnęli w żółwim tempie pod górę. Czuli uderzenia elastycznych witek i ciernie drące materiałkurtek. Kiedy wdrapali się wreszcie na skarpę, z ulgą stwierdzili, że gęstwina rzednie. Felix zerknął na kompas i wybrał okrężną drogę do samochodu. Brnęli po kolana w zmarzniętych gałęziach niezidentyfikowanego gatunku roślin. Przynajmniej nie było tu kolców. W oddali słyszeli przejeżdżające roboty. Nie zbliżały się na taką odległość, by można je było zobaczyć.

120

Po chwili krzaki skończyły się, a dalszą drogę przecinały liczne ślady kolcobotów. Przyjaciele cofnęli się.

-- Dalej jest tylko las -- powiedział Net, choć wszyscy doskonale o tym wiedzieli.

-- Widzę -- przyznał Felix, choć wszyscy wiedzieli, że widzi.

Net popatrzył na swoją kurtkę. Była ponaddzierana w tylu miejscach, że nie nadawała się do naprawy. Nika oglądała swoją, chyba w jeszcze gorszym stanie.

-- Za twoją kurtkę zapłaciło norweskie ministerstwo kultury -- westchnął Net. -- A za moją moi starzy. Za karę każą mi nosić nie-śmiersweter.

-- Co? -- zapytała Nika. -- Nieśmierdzący sweter?

-- Nieśmiertelny sweter. Ohydnie brązowy. Dostałem go kiedyś i nie mogę go ani zniszczyć, ani z niego wyrosnąć. Teraz starzy każą mi go pewnie nosić. Jeśli dożyję...

Nerwowo przeczyścił okulary. Felix wyjął telefon, by sprawdzić, czy jest zasięg. Nie było.

-- Im dłużej tak stoimy, tym gorzej -- powiedział. -- Do samochodu jest jakieś pięćset metrów. Dobiegniemy w minutę.

-- Jak szybko może jechać kolcobot? -- zapytała Nika. -- Manfred śledził jego trasę, kiedy ci uciekł.

-- Może i coś wspominał... Nie pamiętam. Zapytamy, jak już i tak będzie po sprawie. -- Felix wyjął z kieszeni pilot od samochodu. -- Może nie zakłócają tej częstotliwości. Nie da się zakłócać wszystkich. Same też muszą się jakoś ze sobą porozumiewać...

-- Chcesz tu podjechać samochodem? Bez widoczności wpadniesz na drzewo.

-- Drzewo... -- Felix rozejrzał się i dostrzegł rozłożysty dąb kilkanaście metrów w prawo. -- Drzewo... Trzymaj. -- Wręczył Netowi plecak i pobiegł w kierunku dębu, nie bacząc na to, że nie chronią go jużchaszcze.

121

Net i Nika odprowadzili go wzrokiem, nie bardzo rozumiejąc, co zamierza zrobić. Net objął dziewczynęramieniem, trochę po to, by samemu sobie dodać otuchy.

Wdrapanie się na grube, ośnieżone konary nie było proste. Dotarcie na wysokość dziesięciu metrów - tym bardziej. Zajęło parę minut. Wreszcie Felix wklinował się między rozgałęzienie i wyciągnął telefon - zasięg był, ale ledwo ledwo. Wybrał numer Manfreda, a dokładniej tej jego kopii, która mieszkała w warszawskim ratuszu.

-- Felix? --- rozległo się w słuchawce. -- Amais kończy odkodo-wywać transmisję. Za kwadrans będziemy mieć algorytm. Wiesz, co się dzieje z moją kopią na laptopie? Nie mogę się zsynchronizować.

Chłopak odetchnął z ulgą.

-- Wokoło jeżdżą kolcoboty i zakłócają niektóre częstotliwości. Mój plan nieco się nie powiódł...

-- Hm... to czemu teraz rozmawiamy?Mam na myśli zakłócenia.

-- Wszedłem na drzewo. Zakłócenia się nie zmniejszyły, ale sygnał GSM jest silniejszy. Słuchaj, nie ma czasu. Potrzebuję transmisję satelitarną tego obszaru na żywo.

-- Co? Transmisję satelitarną na żywo?

-- Może być czarno-biała.

-- Transmisja satelitarna to nie kanał na YouTube. Nie można tak sobie kliknąć i oglądać.

-- Wystarczy dwadzieścia sekund. Potrzebuję okolicę tego miejsca, gdzie jestem, a dokładniej pięćset metrów na północny zachód.

-- Próbuję ci wytłumaczyć, że to nie jest proste.

-- Więc zrób to z trudem. Czarny samochód na leśnej drodze. Może być przysypany śniegiem...

-- Wiesz, o co prosisz?

Felix nabrał powietrza i powiedział z całym spokojem, na jaki było go stać:

-- Tkwimy tu w krzakach, a wokoło jeżdżą sobie kolcoboty. Boją się zaplątać w gałęzie, więc na razie jesteśmy bezpieczni, ale

122

a

samochód jest pół kilometra od nas. Mam pilota, którym mogę sterować na odległość. Potrzebujępodglądu. Gdybym wiedział wcześniej, wziąłbym kamerę. Teraz pozostaje satelita. Jeśli to niemożliwe, powiedz od razu.

Chwila ciszy.

-- Nie powiedziałem, że niemożliwe... Może to tylko niepotrzebne. Mogę wysłać do was pomoc.

-- Pomoc dla nas przekreśli plan, dla którego się tu znaleźliśmy. Dawaj tego satelitę.

-- Muszę się trochę popłaszczyć przed... OK. Masz. Echo radarowe.

-- Tak szybko? -- Felix spojrzał na wyświetlacz.

-- Mówiłem, że nie będzie łatwo. Sto dwadzieścia osiem milisekund.

Czarno-biały obraz przedstawiał okolicę z góry, ale odmienioną - jakby odlaną ze świetlistej szarości. Takie właśnie dziwaczne określenie przyszło Felixowi do głowy. Samochód był widoczny, bo świecił na nieregularnym, ciemniejszym tle lasu. Kolcobotów nie dostrzegł. Albo były za małe, albo potrafiły sięmaskować.

-- Co tam wyrabiasz? -- Przez śnieżycę przebił się głos Neta.

-- Sprowadzam pomoc! -- odkrzyknął Felix. -- Chwilunia.

Wpół leżał, wpół siedział w niewygodnej pozycji, w jednym ręku

trzymając telefon, w drugim pilot od Land Rovera. Wcisnął przycisk oznaczony żarówką i dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że na obrazie radarowym nie dostrzeże świateł. Wcisnął więc dwa razy zielony przycisk na pilocie, a samochód na ekranie z sekundowym opóźnieniem wolno ruszył. Działa! Kręcąc z wyczuciem kółkiem na pilocie, starał się utrzymać Land Rovera na obszarze wolnym od drzew. Nie było to łatwe, bo transmisja docierała do niego tak okrężną drogą, że powstawało to sekundowe opóźnienie.

-- Masz dwadzieścia sekund, zanim wyjdziemy z zasięgu satelity.

-- Staram się...

123

Obraz zmieniał się. Był to z pewnością skadrowany fragment dużego obszaru, ale sam satelita wciąż sięporuszał. Po dwudziestu sekundach obraz zgasł jak ucięty. Felix pokonał jeszcze parę metrów z pamięci i zatrzymał samochód. Nie chciał ryzykować zderzenia z drzewem. I tak poszło nieźle. Do przebiegnięcia zostało im może dwieście metrów. Spróbował przebić wzrokiem śnieżycę. Nie dostrzegł świateł, ale zauważył na pilocie przycisk z narysowaną trąbką. Klakson. Nie, jeszcze nie teraz. Dopiero jak zaczną biec.

Z trudem zlazł na ziemię, parę razy omal nie docierając do niej w trybie ekspresowym. Biegiem wrócił do przyjaciół. Oblepieni śniegiem, wyglądali jak jeden wielki bałwan.

-- Do samochodu mamy teraz jakieś dwieście metrów. -- Spojrzał na kompas i wskazał kierunek. -- Mniej więcej tam. Słuchajcie uważnie.

Wcisnął przycisk z trąbką i po lesie poniósł się dźwięk klaksonu. Net rozejrzał się i powiedział:

-- Jak mawiał Rubik, nie rzuca się dwa razy kości do tej samej rzeki, bo i tak wypłyną. Są plastikowe.

-- Za mną! -- krzyknął Felix i ruszył, nie czekając, aż przyjaciele rozważą wszystkie za i przeciw.

Biegli między drzewami, polegając na latarce Felixa i słabej łunie znad Warszawy. Klakson odzywał się co chwilę. Już widzieli światła reflektorów, już przez śnieg majaczyła kanciasta sylwetka samochodu, gdy gdzieś z boku zafurkotał wzbijany w górę śnieg.

-- Szybciej! -- ponaglił Felix.

Do samochodu zostało może trzydzieści metrów. Świst mechanizmu napędowego rozległ się całkiem blisko i ucichł. Felix w zaaferowaniu wciąż naciskał przycisk pilota. Klakson zagłuszył pierwszy krzyk Niki. Usłyszeli dopiero kolejny. Zatrzymali się i odwrócili. Leżała w śniegu piętnaście metrów za nimi, próbując wyplątać stopę z korzeni. Rzucili się w jej stronę, ale w miejscu osadził ich przejeżdżający tuż przed nimi kolcobot.

124

-- Teraz już są wkurzone--jęknął Net. Obejrzał się na Land Ro-vera, potem na dziewczynę. Stał z Felixem dokładnie pomiędzy samochodem a przyjaciółką.

Nika wstała, ale było już za późno na cokolwiek. Robot zatoczył koło i z pełną prędkością jechał wprost na nią. Dwadzieścia metrów, piętnaście, dziesięć, pięć... Nika zamknęła oczy i skuliła się, czekając na nieuniknione. Uderzenie jednak nie nastąpiło, zamiast tego stało się coś zupełnie nieoczekiwanego. Świst kolcobota przybrał na sile, ale wciąż dochodził z tej samej odległości. Nika wolno otworzyła oczy. Najpierw zobaczyła przyjaciół, którzy w osłupieniu przyglądali się czemuś w górze. Uniosła wzrok. Dwa metry nad ziemią, zawieszony jakby w niewidzialnym żelu, szamotał się robot. Pierścienie napędowe obracały się wściekle, ale nie mógł się ruszyć.

-- Aktywowało ci się! -- wykrzyknął Net.

-- Ja... niechcący. -- Dziewczyna patrzyła na nich zdezorientowana.

-- Bierzmy ją! -- krzyknął Felix.

Dobiegli do Niki, chwycili ją z obu stron pod ramiona i zawrócili do samochodu. Nika nie nadążała, więc unieśli ją między sobą.

-- Ładujesz ją na tylny fotel -- rzucił Felix, gdy dobiegali do samochodu. -- Ja odpalam silnik.

Byli tuż-tuż, gdy z lasu wyjechał drugi robot i zatarasował im drogę. Słychać już było nadciągające od strony skarpy następne kolcoboty.

-- Za co?... --jęknął Net. -- Odepchnij go. Zrób... coś.

-- To tak nie działa -- Nika pokręciła głową. Wyswobodziła się z uchwytu podtrzymujących jąchłopaków.

-- Kiedyś się skupiłaś i wywaliłaś stalowe drzwi.

-- Nie potrafię... Wtedy to jakoś przypadkiem wyszło.

Kolcobot jeździł w przód i w tył, obserwując ich kamerą spod

uniesionej na górze klapki.

-- Obiegniemy samochód -- powiedział Felix. -- Wy z lewej, ja z prawej. To jedyna szansa. Na trzy. Raz, dwa...

125

Nim padło „trzy", z przeciwnej strony wyskoczył w tumanie śniegu kolejny metaliczny kształt. Przyjaciele upadli na ziemię.

-- Trzymam go -- oznajmił Golem Golem.

-- Wróciłeś! -- ucieszył się Felix.

-- Nie chcę ponaglać, ale zapingowałem. Reszta będzie tu za siedem sekund.

Przyjaciele zerwali się i rzucili do samochodu. Net otworzył tylne drzwi i wepchnął Nikę do środka, po czym wskoczył sam.

Golem Golem uniósł kolcobota z zamiarem ciśnięcia go w las.

-- Czekaj! -- Felix obejrzał się na nadciągającą pogoń. Widać już było czerwony blask wydobywający się spomiędzy szczelin pierścieni centralnych. Zostały może trzy sekundy. -- Za mną!

Obiegł samochód od tyłu, otworzył drzwi bagażnika, z rozpiętej na szczęście torby wyciągnął pozostałączęść sieci i rozwinął w locie. Zarzucił na kolcobota, który natychmiast się w nią zaplątał. Pierścienie przestały się obracać.

-- Nigdy nie rezygnujesz, co? -- krzyknął Net.

Felix wskoczył do samochodu, odsunął się na bok i polecił:

-- Do środka!

Golem Golem wsiadł za nim, odłożył zdobycz i zatrzasnął drzwi. Ledwo to zrobił, wokół Land Rovera zaroiło się od kolcobotów.

Felix przegramolił się na miejsce kierowcy i przekręcił kluczyk do końca w prawo. Zamruczał silnik spalinowy.

Jeden z kolcobotów wskoczył na maskę i wyrżnął z całą prędkością w przednią szybę. Felix zasłonił sięramieniem, ale szkło wytrzymało. Widocznie modernizacja samochodu objęła również wzmocnienie szyb. Chłopak zapiął pas, zawrócił na małej polance i ruszył w kierunku asfaltowej drogi. Kolcoboty jechały za Land Ro-verem, chociaż nie próbowały więcej w niego uderzać. Zrezygnowały po kilkuset metrach, gdy widać już było ulicę.

Land Rover wyjechał na asfalt i oddalił się w kierunku niewidocznego w śnieżycy miasta.

* * *

126

Informatycy wstawali ze swoich miejsc i rozmawiali. Śmiali się po raz pierwszy od początku pracy.

-- Pięć minut przerwy -- powiedział Bielecki. -- Dobra robota.

Wieńkowski zakończył rozmowę przez telefon stacjonarny

i podszedł do Bieleckiego z groźną miną.

-- Nie wiem, co tu się dzieje, ale się dowiem -- wycelował w niego palec. -- Takie genialne olśnienia się nie zdarzają.

-- Nie musi pan tak energicznie gratulować -- odparł informatyk. -- To jeszcze nie koniec pracy.

-- Dowiem się, co tu się stało -- rzucił inspektor i wyszedł z sali.

Kuba Bendek podszedł do Bieleckiego.

-- Jak skończyliśmy obliczenia, facet się wkurzył i wyłączył swój program -- powiedział. -- Wściekałsię, że mu utrudniamy pracę i go oszukujemy.

-- Gorsze jest, że to, czego używa rakieta do komunikacji z Ziemią, to nasza własna produkcja -- dodał Bielecki. -- My wykombinowaliśmy ten algorytm. On też pewnie do tego dojdzie i speckomi-sja Osmozy zyska nowy argument.

-- Sprawdziłem, że sprzedaliśmy ten algorytm tylko jednej firmie. To jakiś chiński producent kosiarek. Nawet nie potrafię wymówić nazwy. Wyciek mógł nastąpić również tam.

-- Przedstawiciele chińskiej firmy raczej nie stawią się na wezwanie komisji -- zauważył Polon. -- Będzie na nas. Ale to za jakiś czas. Dziś musimy się skupić na czym innym. Zerknijmy lepiej, co wyszło.

Asystent wyświetlił rozkodowaną treść na największym ekranie. Bielecki pochylił się i przeglądał jego zawartość.

-- To nie są polecenia dla kosiarki -- stwierdził. -- Transmisja dotyczy kilku maszyn. Masz pojęcie, co to może być? -- Spojrzał na Polona.

-- Cokolwiek. -- Wynalazca wzruszył ramionami. -- Koparki, systemy nawadniania upraw, sprzęt geologiczny, może militarny. Na początku ciągu poleceń powinien być identyfikator.

127

Informatycy wstawali ze swoich miejsc i rozmawiali. Śmiali się po raz pierwszy od początku pracy.

-- Pięć minut przerwy -- powiedział Bielecki. -- Dobra robota.

Wieńkowski zakończył rozmowę przez telefon stacjonarny

i podszedł do Bieleckiego z groźną miną.

-- Nie wiem, co tu się dzieje, ale się dowiem -- wycelował w niego palec. -- Takie genialne olśnienia się nie zdarzają.

-- Nie musi pan tak energicznie gratulować -- odparł informatyk. -- To jeszcze nie koniec pracy.

-- Dowiem się, co tu się stało -- rzucił inspektor i wyszedł z sali.

Kuba Bendek podszedł do Bieleckiego.

-- Jak skończyliśmy obliczenia, facet się wkurzył i wyłączył swój program -- powiedział. -- Wściekałsię, że mu utrudniamy pracę i go oszukujemy.

-- Gorsze jest, że to, czego używa rakieta do komunikacji z Ziemią, to nasza własna produkcja -- dodał Bielecki. -- My wykombinowaliśmy ten algorytm. On też pewnie do tego dojdzie i speckomi-sja Osmozy zyska nowy argument.

-- Sprawdziłem, że sprzedaliśmy ten algorytm tylko jednej firmie. To jakiś chiński producent kosiarek. Nawet nie potrafię wymówić nazwy. Wyciek mógł nastąpić również tam.

-- Przedstawiciele chińskiej firmy raczej nie stawią się na wezwanie komisji -- zauważył Polon. -- Będzie na nas. Ale to za jakiś czas. Dziś musimy się skupić na czym innym. Zerknijmy lepiej, co wyszło.

Asystent wyświetlił rozkodowaną treść na największym ekranie. Bielecki pochylił się i przeglądał jego zawartość.

-- To nie są polecenia dla kosiarki -- stwierdził. -- Transmisja dotyczy kilku maszyn. Masz pojęcie, co to może być? -- Spojrzał na Polona.

-- Cokolwiek. -- Wynalazca wzruszył ramionami. -- Koparki, systemy nawadniania upraw, sprzęt geologiczny, może militarny. Na początku ciągu poleceń powinien być identyfikator.

127

Informatyk odszukał identyfikator, przekopiował w okno wyszukiwarki.

-- Nie ma w bazie danych -- powiedział po chwili. Odetchnął. -- Rozkodowaliśmy transmisję, ale nadal jesteśmy w lesie. Niczego nie zrozumiemy, jeżeli się nie dowiemy, o jakie maszyny chodzi.

-- Pozostaje więc pomysł z antyrakietą. Chyba powinniśmy złożyć kolejną wizytę dyrektorowi.

Na parkingu przed hipermarketem stało kilkaset samochodów. Jedne przyjeżdżały, inne odjeżdżały. Ludzie robili ostatnie zakupy przed nadciągającą katastrofą. Zaparkowany na uboczu, zasypany śniegiem Land Rover nie zwracał niczyjej uwagi. Wewnątrz panowała dość nerwowa atmosfera. Leżący na podłodze bagażnika kolcobot co chwilę podejmował rozpaczliwe próby uwolnienia się z sieci. Czynił to z upartą regularnością, co potwierdzało, że jego software jest mało wyrafinowany.

Przyjaciele klęczeli na fotelach drugiego rzędu i przyglądali mu się.

-- Mamy algorytm -- Felix wskazał otwarty laptop Neta z ekranem pełnym znaków--ale nie wygląda to wcale jaśniej niż przedtem.

-- Dla mnie tam wygląda jaśniej -- odparł Net. -- To zwykły ciąg poleceń i jakieś dane.

-- No właśnie. Jakieś. Dzięki Manfredowi mamy nagranie transmisji wysłanej przez kolcoboty jeżdżące po lesie. To konkretne polecenia dla orbitującego kolcobota. Ustawiają rakietę tak, by trafiła w Warszawę. Żeby go oszukać, musimy poznać konstrukcję kolcobota. Tylko wtedy będziemy wiedzieli, jakie polecenie mu wydać.

-- Jest w tym pewien sens -- przyznał Net. -- Zauważ jednak, że już wpół do siódmej. Mamy niecałe cztery godziny na rozebranie tej konserwy, połapanie się o co chodzi, napisanie nowej serii poleceń i nadanie do rakiety.

-- Nie prawie cztery godziny, tylko nieco ponad dwie. -- Felix pokręcił głową. -- Komplet poleceńtrzeba wysłać podczas przed-

128

ostatniego okrążenia, czyli jakiś kwadrans przed dziewiątą. No i trzeba jeszcze zagłuszyć sygnał tej zgrai, której uciekliśmy.

Net westchnął i powiedział:

-- Ty to wiesz, jak człowieka pocieszyć. Od razu dajmy sobie spokój.

-- Nie znam nikogo, kto potrafiłby dalej to zanalizować -- odezwał się Manfred z laptopa leżącego na przednim fotelu.

-- My to musimy zrobić -- powiedział Felix. -- W tym celu trzeba rozebrać kolcobota i zrozumiećjego konstrukcję. Jeśli tego nie zrobimy, nie będziemy wiedzieli, jakie polecenia wydać. Golem Golem, będziesz musiał użyć siły. W skrzynce obok ciebie jest łom.

Klęczący nad kolcobotem android sięgnął po narzędzie.

-- Nie uważacie, że trochę przypominamy grupę przedszkolaków -- powiedział Net -- rozbrajających minę przeciwpiechotną pilniczkiem do paznokci?

-- Podobnie sobie pomyślałem, kiedy próbowałem go rozebrać w piwnicy -- przyznał Felix.

-- I co w związku z tym zrobiłeś?

-- Przestałem go rozbierać.

-- OK... -- wolno powiedział Net. -- A mówią, że człowiek mądrzeje z wiekiem.

-- To naprawdę trochę niebezpieczne -- przyznała Nika.

-- Spędziłem cały wieczór na koncypowaniu, jak delikatnie go rozmontować -- powiedział Felix, po czym zwrócił się do androida -- zacznij od dekla.

Robot posłusznie wcisnął łom w szczelinę między deklem a obudową i naparł całym ciężarem. Rozległ sięjęk nadwerężonego metalu. Nie było jasne, który metal wygrywa. Po chwili dekiel, z donośnym zgrzytem, ustąpił. Z wnętrza wyleciał z sykiem kłąb czarnego dymu. Przyjaciele rzucili się do tyłu.

-- Otwórzcie drzwi! -- krzyknął Felix. -- Bagażnik też.

Chmara mikrobotów wyleciała na zewnątrz.

-- On był w ciąży -- szepnął Net. -- Znaczy... załadowany.

129

Zamknęli drzwi i wyjrzeli zza oparcia fotela. W świetle lampki sufitowej na podłodze błyszczało kilkadziesiąt kryształków.

-- Ile ich mogło być w środku? -- zastanowił się Felix. -- Z dziesięć tysięcy? Tu leży jakieś pięćdziesiąt, może sto. Prawie jeden procent zepsutych. Wyleciały ze środka porwane siłą podmuchu.

-- Staram się ze wszystkich sił tym nie zainteresować -- zastrzegł Net. -- Kolejny temat, kolejne problemy.

-- Te tematy są powiązane. Kolcoboty i mikroboty to fragmenty naszej układanki.

Golem Golem włożył palce w szczelinę pod deklem, przytrzymał obudowę kolanem i pociągnął. Z przeraźliwym zgrzytem dekiel wyskoczył z uchwytów. Zostało tylko sześć krótkich ramion z siłownikami otwierającymi i zamykającymi komorę. Przyjaciele drgnęli, gdy ramiona złożyły się z cichym szumem. Wnętrze komory było gładkie, wykonane z tego samego matowego metalu, co reszta robota.

Golem Golem wypchnął drugi dekiel. Kolcobot był teraz metalowym pierścieniem. Zaprzestał prób uwolnienia się z sieci. Albo zrezygnował z oporu, albo zbierał siły.

-- Teraz tutaj. -- Felbc wskazał szczelinę obok pierścienia napędowego.

Golem Golem wcisnął łom w nowe miejsce i naparł całym ciężarem. Coś jęknęło, zadźwięczało i huknęło. Przyjaciele odruchowo schowali się za oparciem.

-- Przepraszam, wymsknęto mi się -- powiedział android.

Unieśli głowy i spojrzeli na łom wbity w podsufitkę.

-- Już zacznij myśleć, jak to wszystko wytłumaczysz tacie -- powiedział wolno Net.

-- To na nic -- Felbc podrapał się w głowę. -- To jakby próbować zdejmować koło samochodowe bez odkręcenia śrub. Dwadzieścia ton byłoby za mało.

Net uchylił szybę i wyjrzał na zaśnieżony parking.

-- Chyba zamknęli centrum -- powiedział. -- Parking jest prawie pusty.

130

i

-- Trudno. -- Felix przegramolił się do bagażnika, zapalił latarkę nauszną i z bliska analizowałobudowę kolcobota. Żadnych śrub, nitów, zatrzasków. Dotknął palcami gumowych końcówek kolców. Były starte niemal do metalu i poharatane spotkaniami z twardym podłożem. Potem dostrzegł cośjeszcze. Wgniecenie i zarysowanie.

-- To ten sam -- powiedział z zaskoczeniem. -- Ten, którego wtedy znalazłem w lesie... A sposobów mocowania są dziesiątki.

-- Spróbujcie zapytać -- odezwała się niespodziewanie Nika.

-- Kogo? -- zdziwił się Net.

-- Jego -- wskazała kolcobota. -- Komputer, który mi dałeś, ma na dysku instrukcję obsługi. Może tu też jest coś takiego. Kod do... rozmowy z nim już znamy. Czemu miałoby się nie udać?

Net wypuścił głośno powietrze i zerknął na kolcobota.

-- W sumie to nie próbowaliśmy... Manfred, jest sprawa.

-- Już nie chcesz sam wszystkiego robić? -- zapytał ironicznie program. -- Nie chcesz trzymać formy?

-- Możesz przestać? Nie ma czasu. Po prostu połącz się z kolco-botem i sprawdź, co on... Sprawdź, co się da sprawdzić. Sprawdź też, jeżeli się uda, czy jest do nas wrogo nastawiony.

-- OK Moment... Mam.

-- Co masz? Tak szybko?

-- Wszedłem. Mam dostęp... Nie sądzę, żeby powziął wobec nas złe zamiary. To pecet z zainstalowanymi programami od paru maszyn budowlanych i automatu stróżującego. Jest też coś do nawigacji. Niezła zbieranina. Nad tym jest coś, co wszystko trzyma w kupie. Inteligencją jednak przypomina elektryczną szczoteczkę do zębów.

-- Znajdź instrukcję obsługi -- poprosił Felix. -- Jakieś plany, schematy.

-- Sporo tu różnych rzeczy. Transfer nie jest za szybki, więc trochę to potrwa.

-- Czy myślicie, że coś takiego -- Nika wskazała kolcobota -- mogło wysłać rakietę w kosmos? Że te maszyny są autorami Orbitalnego Spisku, skoro są głupie jak but? Ich właściciel podpisał się

131

przecież na wewnętrznej stronie tej klapki. Te roboty to tylko narzędzia, a stoi za nimi Morten. Nie udało się nam go zniszczyć poprzednim razem. Uciekł w jakiś sposób. Pamiętacie szczątki jego robotów modułowych? W jednym brakowało małego palca.

-- Uciekł w palcu? -- zdziwił się Net. -- Chociaż w sumie, jak się lepiej zastanowić, karta pamięci, na której zmieściłby się taki program Al jak Morten, ma wielkość paznokcia niemowlaka. Manfred, ile ty

zajmujesz?

-- To rzecz względna, bo tworzą mnie również wspomnienia -- odparł program. -- Opcja minimum, bez mniej istotnych zapisów, to niecałe dwadzieścia gigabajtów.

-- Malutko... Myślałem, że jesteś grubszy.

-- Z kompletem wspomnień jestem znacznie grubszy. Z Morte-nem musi być podobnie.

-- Akcję na dachu Silver Tower odstawiliśmy półtora roku temu

-- powiedział Net. -- Jeśli wtedy nawiał, to już dawno się gdzieś zaszył. Przez ten czas globalna siećpowiększyła się dwukrotnie. Teraz trudniej coś wyśledzić, a Morten, jeśli to on, na pewno zdobyłogromne doświadczenie. Chociaż nie bardzo rozumiem... Taki sam znak trzech trybów miał wpięty w mundur ten esesman w Milo*. To znaczy, że logo ma ponad siedemdziesiąt lat. Zamek do skarbca Złotej Kaczki też jakoś podobnie wyglądał, a był przecież jeszcze starszy.

-- Mam dziwne wrażenie, jakbyśmy już kiedyś o tym rozmawiali -- zauważyła Nika. -- Podświadomie wydaje mi się, że mieliśmy jeszcze kontakt z Mortenem.

-- Chyba w snach**. Ja nic nie pamiętam.

-- Snów się zwykle nie pamięta. -- Dziewczyna pokręciła głową.

-- Nieważne. Nie przypomnę sobie teraz. Wiem na pewno, że staramy się teraz zrozumieć narzędzie, a nie mózg Orbitalnego Spisku.

-- To jak z wojną na morzu -- odezwał się Felix. -- Jeden okręt podwodny wystrzeliwuje torpedę, żeby zatopić drugi okręt. Załoga tego drugiego wie, kto wystrzelił torpedę, kto wydał rozkaz, kto do-

* Można o tym przeczytać w książce Felix Net i Nika oraz Teoretycznie Możliwa Katastrofa.

** Co nieco na ten temat można się dowiedzieć z książki Felix Net i Nika oraz Pałac Snów.

132

prowadził do całej wojny, ale ich problemem w tej chwili jest tylko ta torpeda. My mamy dwie godziny, by powstrzymać katastrofę, a jedynym sposobem jest rozgryzienie konstrukcji kolcobota. Manfred, jak tam?

-- To jeszcze trochę potrwa. Nic nie poradzę.

-- Zjadłbym coś -- powiedział Net. Swoją kanapkę pochłonął, gdy tylko wyjechali z lasu. Przysunąłsię do zaśnieżonego okna i minimalnie uchylił szybę. -- Knajpki zamknięte... Oj! Ktoś tu idzie. To chyba ochroniarz. Na parkingu nie ma żadnego innego samochodu.

Felix przesunął się do szczeliny.

-- Wynośmy się stąd -- rzucił. Przeszedł na przód samochodu

i uruchomił silnik. -- Manfred, rób swoje.

* * *

-- Pani Renato. -- Bielecki uśmiechnął się szeroko do dziewczyny. -- Jeszcze raz musimy się spotkać z dyrektorem.

-- Przewidział to -- uśmiechnęła się uroczo zza lady recepcji. -- Czeka na panów w gabinecie. Proszęwejść tą samą drogą, co poprzednio. Reszta już czeka.

-- Reszta?

W odpowiedzi asystentka uśmiechnęła się jeszcze bardziej czarująco.

Znajomą drogą dotarli do gabinetu. Prócz profesora Hermana było tam jeszcze dwóch mężczyzn w eleganckich garniturach. Łysiejący pięćdziesięciolatek, który został przedstawiony jako mecenas Bartłomiej Rubieżą z działu prawnego Instytutu, oraz szczupły i wysoki Jan Małkowski, przedstawiciel Ministerstwa Spraw Specjalnych. Z boku gabinetu wyciszony telewizor transmitował serwis informacyjny. Stół, poprzednio zawalony mapami, był teraz pusty. Jedynie na jego szczycie, na dwudziestocentymetrowym statywie zainstalowano małą kamerę internetową. Miejsce za nią było puste i ewidentnie zarezerwowane dla specjalnego gościa.

133

-- Siadajcie, panowie. -- Dyrektor zachęcił ich gestem. -- Nie proponuję kawy, bo wówczas nasza mała narada się wyda. Sekretariat jest pod okupacją.

Usiedli, zostawiając wolne miejsce przy kamerze. Dyrektor - po przeciwnej niż ona stronie stołu. Po chwili stało się jasne, na kogo czeka wolne miejsce. W powietrzu dostrzegli migotanie, które ustąpiło miejsca hologramowi ministra Jakuba Roznera. W gabinecie było nieco za jasno i minister zdawał się byćpółprzezroczystym duchem. Dyrektor pilotem przygasił światło.

-- Chcecie panowie wystrzelić kolejną rakietę? -- zapytał minister. Spojrzał przy tym na Polona i Bieleckiego. Zapewne więc miał przed sobą ekran, na którym widział obraz z kamery, wyglądającej teraz jak mikrofon. -- Czy to nie będzie oznaczać dla nas podwójnego problemu, jeżeli coś pójdzie niezgodnie z planem?

Dyrektor skinął głową, by odpowiedział Polon. Ten odchrząknął i zaczął:

-- Ta rakieta ma lekką konstrukcję i w przypadku niepowodzenia misji nie wyrządzi wielkich szkód. Ładunek wybuchowy, który ma wynieść, uzbroi się dopiero na odpowiedniej wysokości. Jeżeli spadnie wcześniej, prawdopodobieństwo wybuchu będzie niewielkie. Więcej mógłby wyjaśnić profesor Rapacki. On przygotował tę rakietę. Niestety, wciąż jest na przesłuchaniu przed speckomisją. Mogę tylko powiedzieć, że odpalenie antyrakiety niesie ze sobą pewne ryzyko, ale jeżeli tego nie zrobimy, czeka nas przecież pewna katastrofa.

-- Co na to prawnicy? -- Minister przeniósł wzrok na mecenasa.

-- Dział prawny jest zdania, że polskie prawo nie przewiduje takiej sytuacji -- odparł mecenas Rubieżą. -- A co nie jest zabronione, jest dozwolone. Jeżeli wybuch nastąpi powyżej pułapu stu kilometrów, będzie to poza terytorium Polski.

-- Wybuch nastąpi znacznie niżej -- zauważył Polon.

Prawnik podrapał się w głowę.

134

&

-- Właściwie to nie istnieje zapis o tych stu kilometrach -- wyznał po namyśle. -- To tylko jedna z propozycji. Inna sugeruje, że przestrzeń powietrzna kończy się na trzydziestu. Musiałby się zebrać Sejm i przegłosować odpowiednią ustawę. To by zajęło parę miesięcy. No i jest jeszcze prawo międzynarodowe.

-- Mamy mniej niż godzinę na przygotowanie rakiety do startu -- przypomniał wynalazca.

-- Teoretycznie możemy poprosić o zwołanie posiedzenia Trybunału Konstytucyjnego. On mógłby zinterpretować tę sytuację i uznać, że wystarczy podpis prezydenta.

-- Mamy mniej niż godzinę -- przypomniał Polon. -- Kilka sekund spóźnienia przekreśli cały plan.

-- Można by to również podciągnąć pod działanie w stanie wyższej konieczności...

-- Taka konsultacja niczego nie wnosi -- zdenerwował się Bielecki. -- Skoro do wszystkiego da siędopasować paragraf, to może jutro się tym pomartwimy. Jeżeli nie zdążymy odpalić antyrakiety, to potem będziemy mieli dużo czasu na przemyślenia.

Jakub Rozner zastanawiał się, patrząc w bok, wreszcie przeniósł wzrok na swojego przedstawiciela.

-- Janku. -- Skinął głową.

Małkowski sięgnął do neseseru stojącego obok, rozkodował zamek i wyjął dokument z nagłówkiem Ministerstwa, okrągłą pieczęcią i zamaszystym podpisem Jakuba Roznera. Podał go dyrektorowi.

-- Jakubie. -- Herman wziął dokument i przebiegł wzrokiem po linijkach tekstu. -- To oficjalne pozwolenie na odpalenie antyrakiety.

-- Tyle jeszcze mogę. -- Uśmiechnął się minister. -- To gwarancja, że nikt cię nie będzie mógł potem o nic oskarżyć. To moja decyzja. Życzę powodzenia.

Hologram rozmył się i znikł. W sali zapanowała cisza. Polon spojrzał na Małkowskiego.

-- Dawno pan tu przyjechał? -- zapytał.

-- Dwie godziny temu.

135

-- Czyli... -- Polon podrapał się w głowę -- minister przygotował to pismo, zanim wpadliśmy na pomysł z antyrakietą.

-- Dlatego jest ministrem. -- Dyrektor wstał. -- Chociaż wszystko wskazuje na to, że już niedługo. Do dzieła, panowie.

-- Nie traćmy czasu -- przytaknął Bielecki.

Wspólnie z wynalazcą pożegnali się i pospiesznie wyszli.

* * *

Land Rover ze zgaszonymi światłami i z wyłączonym silnikiem spalinowym wtoczył się na podjazd przed dom Polonów przy ulicy Serdecznej. Przyjaciele w napięciu zerkali na okna salonu. Padający śnieg zapewniał im pewną ochronę przed wzrokiem mamy, ale i tak istniało spore ryzyko. Felix otworzyłpilotem garaż. Nacisnął przycisk najdelikatniej, jak mógł, chociaż oczywiście nie miało to znaczenia. Ledwo drzwi się uniosły, wjechał do środka,

-- To trochę ryzykowne -- zauważyła Nika.

-- Jest szansa, że niczego nie zauważą -- odparł Felix. -- A nawet jeżeli, to mama pomyśli, że tata wziąłsamochód, i vice versa.

-- Miałam na myśli przywożenie kolcobota do domu.

-- Tylko tu mam odpowiednie narzędzia. Teraz cichuteńko wyładowujemy wszystko i przemykamy do frontowych drzwi.

Net zachichotał.

-- Sorki, to z nerwów -- wyjaśnił. -- Już dobrze. Już nad tym panuję. -- Zrobił dwa kroki i znowu zachichotał.

Z garażu można było wejść do domu korytarzykiem koło kuchni albo przez piwnicę Felixa. Oczywiście natychmiast wzbudziliby podejrzenia. Wyładowali wszystkie torby, delikatnie zamknęli samochód, a Felix otworzył drzwi prowadzące do piwnicy. Znieśli tam wszystko i wtedy właśnie rozległo się szczekanie Cabana.

-- Zdrajca -- szepnął Net.

Rzucili torby na podłogę i wybiegli do garażu.

-- Zostań -- polecił Felix, widząc, że Golem Golem zamierza podążyć za nimi. -- Teraz idziemy powoli, jakbyśmy wracali ze spaceru.

136

Wyszli przed dom, Felix zamknął pilotem drzwi garażowe i cała trójka wolnym krokiem podeszła do

drzwi. Zanim Felix wyjął klucze, drzwi otworzyły się raptownie i stanęła w nich mama.

-- Uff... Myślałam, że to włamywacze. -- Wyjrzała przed dom. -- Jak weszliście?

-- Eee... -- Felix nie mógł niczego wymyślić, więc zmienił temat. -- Włamywacz nie musiałby sięwłamywać, skoro sama otworzyłaś drzwi.

-- No tak. Zapominam o przycisku alarmowym. Wchodźcie.

Caban dopiero teraz wyszedł z kuchni, gdzie chował się przed

potencjalnymi włamywaczami i radośnie witał się z przyjaciółmi.

-- Pięćdziesiąt kilo kwintesencji tchórzostwa -- ocenił Net.

-- Co się stało z waszymi kurtkami?! -- zapytała ze zgrozą mama.

Przyjaciele spojrzeli po sobie. Zapomnieli o tym. Kurtki wyglądały, jakby wpadły do akwarium z piraniami. Spomiędzy porwanego materiału wyłaziło białe ocieplenie.

-- Hm... -- Felix zdjął ją, ale na ukrycie zniszczeń było i tak za późno. -- Zaatakowały nas krzaki. Mamo, i tak z niej już wyrastałem.

-- Ale do końca zimy mógłbyś w niej dochodzić. Nie wiesz, że mamy mały kryzys finansowy?

-- Moją najpierw podarły koty od środka, a teraz krzaki od zewnątrz -- dodał Net.

-- Koty? Od środka? -- zdziwiła się mama. -- Zresztą, nieważne. Zjecie coś?

-- Tak! -- ryknął Net, po czym zreflektował się i dodał ciszej -- z ochotą, skoro pani nalega.

Mama robiła wyraźne postępy w sztuce kulinarnej. Jej makaron z kurkami w sosie śmietanowym byłwyśmienity. Przyjaciele zjedli ze smakiem i już mieli wstawać od stołu, gdy Nika zapytała:

-- Skąd pani wzięła kurki w styczniu?

Felix i Net popatrzyli na nią i widać było, że w tym momencie ich również to zastanowiło. Zima nie była dobrym czasem na zbieranie grzybów, a te, które zjedli, z pewnością nie były suszone.

137

-- To z zamrożonych zapasów babci -- wyjaśniła cicho mama.

-- Przepraszam... -- Nika zacisnęła usta.

-- Nie, nie szkodzi. Cała zamrażarka jest wypełniona jej daniami z ostatnich miesięcy. Zupełnie jakby wiedziała, co się zbliża, i chciała o nas zadbać... Te kurki sama zebrała.

Przyjaciele w milczeniu odnieśli talerze do zlewu, podziękowali i mieli zamiar po cichu się wymknąć, gdy mama zapytała syna:

-- Odrobiłeś lekcje?

Felix spojrzał na nią z zaskoczeniem.

-- Nigdy o to nie pytałaś.

-- Bo nie miałam na nic czasu. Pracowałam.

-- To nie jest najlepszy moment na odrabianie lekcji. Za kilka godzin ma nastąpić katastrofa.

-- Dziś katastrofa, ale jutro idziecie do szkoły.

-- Mamo... -- Felix pokręcił głową i spojrzał na przyjaciół. -- Coś było zadane? -- Net i Nika jednocześnie zaprzeczyli. -- Jutro nikt nie będzie sprawdzał prac domowych.

Mama wzruszyła ramionami i zajęła się wkładaniem talerzy do zmywarki. Przyjaciele zbiegli do Felixowej piwnicy.

-- Mam schemat konstrukcyjny -- poinformował ich na wstępie Manfred. -- To zwykły PDF. Ktoś sięnie postarał, żeby to ukryć. Jeśli wierzyć schematowi, to wewnątrz nie ma systemu autodestruk-cji. Możecie go bezpiecznie rozebrać.

-- Bezpiecznie to może nie do końca -- zauważył Felbc. -- Pokaż, jak zdjąć obudowę.

Net poklikał w swój laptop i wyświetlił na ekranie skomplikowany schemat.

-- Więc to tak... -- Felbc pochylił się nad kolcobotem. -- Zwykłe zatrzaski.

-- Coś z tego rozumiesz? -- Nika zerknęła mu przez ramię.

-- Oczywiście. -- Felbc sięgnął po śrubokręt, wsunął go w szczelinę między obudową a pierścieniem napędowym, odszukał właściwe miejsce i nacisnął. Rozległo się metaliczne kliknięcie i metalowa

138

obudowa lekko się uniosła. Tę samą operację powtórzył w trzech innych miejscach i zdjął obudowę.

-- Łał -- westchnął Net. -- Tak po prostu?

Wnętrze kolcobota przypominało powiększony mechanizm zegarka. Kręcące się tryby, drgające trybiki, podrygujące mimośrody, poświstujące silniki elektryczne, jakieś zbiorniki, jakieś okablowane pudełka. Felix od razu zlokalizował baterie, które wyglądały jak małe butle z gazem, i odłączył kable. Kolcobot zamarł.

-- Ogniwa paliwowe -- stwierdził Felix. -- Teraz wszystko jasne. Dlatego nie muszą ładowaćakumulatorów, bo jadą na metanolu. To oznacza również, że są policzone na określony czas pracy. Nie mają jak zatankować.

-- Lepiej przeanalizuj ten... gąszcz. -- Net wskazał wnętrze maszyny.

-- Jaki gąszcz? -- Felix zajrzał do środka. -- To bardzo przejrzysta konstrukcja. Tutaj są dwa silniki. Za pomocą tych przekładni kręcą pierścieniami napędowymi. Oprócz tego jest pięć żyroskopów. Jeden główny, z kołem zamachowym obracającym się w płaszczyźnie pierścieni napędowych. Do tego dwa mniejsze, sprzężone tu, i dwa kolejne tu. -- Wskazał okrągłe, zabudowane pudełka. -- Żeby się obracać w przestrzeni trójwymiarowej bez punktu podparcia, czyli na przykład w przestrzeni kosmicznej, potrzebne są trzy żyroskopy.

-- Znów nie wiem, o czym mówisz -- wtrąciła Nika.

-- Kolcobot siedzący na rakiecie musi ją stabilizować, skoro ona leci dziobem do przodu. To znaczy, że on musi kręcić tymi kołami zamachowymi. I musi to robić dość często, bo jeśli przestanie, to rakieta straci stabilność i się obróci. A skoro kręci nimi często, to stale zużywa energię. Wyobraź sobie, że leżysz na materacu na jeziorze i się opalasz. Nie ma wiatru ani fali. Słońce świeci z prawej strony, a z prawej jużsię opaliłaś. Co musisz zrobić, żeby odwrócić materac i opalić się z lewej?

139

-- Włożyć rękę do wody i zacząć wiosłować? -- zaryzykowała Nika.

-- A jak nie chcesz się moczyć?

-- To się chyba nie da...

-- Da się. Musisz ręką kręcić näd sobą młynka. Jak będziesz kręcić w prawo, to obrócisz się z materacem w lewo. Jeśli będziesz kręcić czymś ciężkim, to będzie szybciej. Fizyka.

Dziewczyna nie wyglądała na przekonaną.

-- Nagrałem dziś transmisję z Ziemi do kolcobota na orbicie -- odezwał się Manfred. -- Leżałem prawie dwie godziny w samochodzie i coś przebiło mi się przez zakłócenia. W radiowym szumie miasta, z większej odległości, nikt pewnie nie zwraca na to uwagi. Jednak umieszczona na orbicie antena kierunkowa (jest na schemacie kolcobota) potrafi wyłuskać sygnał z konkretnego miejsca na powierzchni Ziemi.

-- Jak bardzo konkretnego? -- zapytał Felix. -- Czy możemy nadać sygnał stąd?

-- Z opisu wynika, że antena jest mało precyzyjna, więc pewnie tak.

-- Widzę tę antenę -- Felix wskazał wnętrze. -- To ta mała złożona parasolka ukryta pod jedną z klapek centralnego pierścienia. Jak na razie wszystko jest zupełnie przejrzyste. Pokaż teraz rozkodowanątransmisję z Ziemi do kolcobota na orbicie.

-- To jest przejrzyste? -- Net z niedowierzaniem wskazał wnętrze mechanizmu.

-- Oczywiście. Zerknij lepiej tutaj. -- Felix wskazał ekran laptopa, na którym wyświetlał się już listing rozkodowanej transmisji. -- Tu gdzieś powinny być polecenia zmiany rotacji dla trzech silników

napędzających koła zamachowe, a raczej dla silnika napędzającego główne koło i dwóch par silników napędzających te mniejsze.

-- Sprawy informatyczne to moja działka -- zauważył Net.

-- Teraz nasza wspólna, bo polecenia dotyczą mechanizmów -- zaznaczył Felix. -- Teoretycznie, pochylenie rakiety, tak by weszła

140

w atmosferę pod ostrzejszym kątem, jest proste. Wystarczy wydać polecenie silnikom obsługującym żyroskopy. Muszą wykonać ileś obrotów. Kłopot polega na tym, że nie wiadomo, które silniki ani ile obrotów. Rakieta ma wpaść do Bałtyku, a nie zrobić bałagan w Oslo.

-- Nachylił się do ekranu. -- Niestety, nie łapię, o co tu chodzi.

-- To wszystko jest zupełnie przejrzyste -- powiedział z mściwą satysfakcją Net. Usiadł przed laptopem i przewijał linijki tekstu. Były tam krótkie wyrazy, przecinki, kropki, nawiasy, cudzysłowy. Felix i Nika nachylili się nad nim. -- To proste. Polecenia, operatory, parametry, wartości zmiennych... Nie wiadomo tylko, do czego służą.

-- Trzeba by przypiąć komputer do układu napędowego i poćwiczyć -- poradził Felix.

-- Najpierw muszę to rozgryźć. Co jest dokładnie do czego. Tylko ekran nieco za mały. Trudno to naraz ogarnąć.

-- Wydrukuj. Mam drukarkę.

-- Nie. Muszę to mieć na ekranie, przenosić, kopiować, i tak dalej.

-- Można przypiąć komputer do telewizora -- powiedział Felix.

-- Z tyłu jest gniazdo VGA.

-- Jest to jakiś pomysł -- przyznał Net. -- Można będzie ustawić większą rozdzielczość. Masz kabel VGA?

Felix zastanowił się, podszedł do regału i wyciągnął z zakurzonego pudełka kabel. Net wziął laptop i wszyscy przemieścili się do salonu. Na kanapie siedziała jednak mama i oglądała film.

-- Mamo -- zaczął Felix. -- Chcieliśmy przypiąć komputer do telewizora...

-- Przeczytałam już połowę domowej biblioteki -- odparła. -- Teraz odkrywam uroki telewizji. Oglądam serial polsko-brazylijski. Na razie widziałam trzy odcinki. Czekam, kiedy coś się zacznie dziać.

-- Nic się nie zacznie dziać. To telenowela.

-- Wciągnęłam się. -- Mama machnęła ręką. -- Pobawicie się później. To się kończy za dwadzieścia minut.

Felix westchnął i skinął na przyjaciół. Wyszli do przedpokoju.

141

-- Jeżeli mamy coś z tym zrobić, potrzebuję dużego monitora -- oświadczył Net -- a najlepiej i drugiego komputera. Przenieśmy się do mnie.

-- To twoje centrum sterowania światem okupuje babcia z pra-teściową -- przypomniał Felix. -- Mój komputer nie wystarczy?

-- Babcia i prateściowa tylko tam śpią. A ekran musi być naprawdę duży, żebym się w tym połapał.

-- OK. -- Felix usiadł na krześle i zaczął wkładać buty.

-- Gdzie się znowu wybieracie? -- Wykorzystując przerwę na reklamę, mama poszła do kuchni, by zrobić herbatę.

-- Do Neta -- wyjaśnił Felix. -- Obejrzymy z tarasu, gdzie spadnie rakieta.

Net narzucił kurtkę i powiedział:

-- Tylko jedźmy inną drogą, żeby znowu nie wpaść na policję... Ups.

Mama wyjrzała z kuchni, spojrzała na Neta, potem na Felixa i otwierała już usta, żeby zapytać, o co właściwie chodzi. Felix był szybszy:

-- Zwykła kontrola. -- Machnął ręką. -- Pewnie w związku z tą rakietą.

-- Wecie, która to będzie godzina?

-- Dziesiąta piętnaście...

-- Nie jeździ połowa autobusów, jest mróz i pada śnieg. -- Popatrzyła uważnie na syna. -- Nie powinniście się włóczyć po mieście. Tym bardziej w taki wieczór jak dziś.

-- Mamo... -- Felix skrzywił się. -- To jedyna okazja, żeby zobaczyć coś takiego. Teraz pojedziemy taksówką, a odwiezie nas tata Neta. Prawda? -- spojrzał na przyjaciela.

-- Jasne! -- Net gwałtownie przytaknął.

-- Nie wiadomo, o której skończy pracę. -- Mama pokręciła głową. -- Mogą obaj siedzieć tam do rana. Nic z tego. -- Spojrzała na Neta. -- Ty powinieneś już wracać do domu, a ty -- mama przenio-

142

sła wzrok na Nikę -- zanocuj u nas. Nie wiadomo, co się wydarzy. Lepiej, żebyś nie była sama.

-- Może lepiej u mnie?! -- wykrzyknął Net.

-- Macie bliźniaki i dwie babcie w domu -- przypomniała pani Polon. -- Mnóstwo zamieszania, a my akurat mamy spokój.

Net spojrzał na nią ze zgrozą, potem przeniósł wzrok na Felixa i Nikę, którzy równocześnie wzruszyli ramionami.

-- Ale... -- Net jeszcze próbował. -- Na pewno są jakieś alternatywy.

-- Ubieraj się. Odwiozę cię, zanim całkiem nie zasypie ulic.

Odwróciła się i sięgnęła po płaszcz. Przyjaciele patrzyli na siebie

bezradnie. Felix rozłożył ręce.

-- Zostaje nam Net.com -- powiedział. -- Będziemy czekać, aż dotrzesz do domu.

-- Niezły zonk... -- Net trzymał wysoko uniesioną brodę. -- Trudno. Nie marnujmy tajmu.

Narzucił podartą kurtkę i zabrał plecak. Pożegnali się i Net z mamą poszli do garażu. Net rzucił jeszcze Felixowi czujne spojrzenie, ale Felix tego nie zauważył. Lub udał, że nie zauważa. Zdjął buty.

-- Jest zagadka do rozwiązania -- powiedział.

Zeszli z Niką do piwnicy.

* * *

Sterownia była małym pokojem z konsolą zastawioną kilkoma komputerami i panelami kontrolnymi. Za nią było pancerne okno wychodzące na wnętrze silosu, a nad nim kilka wygaszonych teraz monitorów.

Odpalenie rakiety, a ściślej mówiąc rozpoczęcie procedury odliczania, teoretycznie było zautomatyzowane i sterowane komputerowo. W praktyce jednak trzeba było ustawić parametry i dokonać pomocniczych obliczeń. Po dwudziestu minutach prób i błędów Polon i Bielecki musieli przyznać, że nie potrafią tego zrobić. Wymagało to specjalistycznej wiedzy. Usiedli w fotelach i zaczęli sięzastanawiać co dalej. Teoretycznie wszystko było jasne. Antyrakietę na-

143

leżało zatankować, ustawić koordynaty celu, z tą różnicą względem pierwotnego planu, że wybuch miałnastąpić w odległości kilkunastu metrów od rakiety, by jego siła dodała jej energii. Następnie wystarczyło włączyć odliczanie, by start nastąpił w idealnie wyliczonym momencie.

Problemem okazało się już samo zatankowanie rakiety. Nieznany system zabezpieczeń nie pozwalał na otwarcie zaworów.

-- Musimy ściągnąć Rapackiego -- powiedział zrezygnowany Polon.

-- Chcesz go wyciągnąć z przesłuchania przed speckomisją? -- Bielecki pokręcił głową. -- Marne szanse. -- Sięgnął jednak po elektrogitymację i wybrał numer. -- Ale próbować trzeba. Zawrócę jeszcze raz głowę dyrektorowi.

Poczekał na połączenie i w paru słowach opisał sytuację. Kilka razy przytaknął i rozłączył się.

-- Zrobi, co będzie mógł -- powiedział bez entuzjazmu.

Z braku lepszego pomysłu naukowcy wyzerowali system i rozpoczęli procedurę przygotowania do startu od początku. Rezultat był identyczny.

Po kilku minutach elektrogitymacja Bieleckiego odegrała melodyjkę. Informatyk odebrał połączenie, rozejrzał się po pokoju i powiedział:

-- Tak. Mamy telewizję... OK.

Rozłączył się i pochylił nad najmniejszym komputerem, niesłu-żącym bezpośrednio do sterowania startem. Wyszukał w intranecie stronę z kanałami telewizyjnymi i wybrał serwis informacyjny. Speckomisją skończyła właśnie pracę, a jej członkowie dyskutowali z ożywieniem. Reporterzy zwijali sprzęt i szykowali się do opuszczenia sali. Obraz przeskoczył na podjazd przed budynkiem Sejmu. Przed wejściem kłębił się tłum reporterów. Straż marszałkowska i policja próbowały utrzymać jaki taki porządek. Podjechał właśnie wielki czarny Mercedes z migającymi zza atrapy chłodnicy niebieskimi stroboskopami. Z miejsca pasażera wysiadł ubrany na czarno

144

agent. Mimo późnej pory miał na twarzy ciemne okulary. Rozejrzał się i otworzył tylne drzwi. W tej samej chwili z budynku wybiegł mężczyzna w rozwianym płaszczu, ze skórzaną teczką w dłoni. Mignęła łysina i zniknął we wnętrzu limuzyny. Samochód odjechał w takim tempie, jakby nie było ani trochę ślisko.

-- To był profesor Rapacki -- zauważył Polon.

Tym razem zadzwoniła jego elektrogitymacja. Odebrał w trybie głośnomówiącym.

-- Rozner zagroził, że zwoła konferencję prasową i opowie

0 utrudnianiu pracy -- powiedział dyrektor Herman. -- Osmoza musiała odpuścić.

-- I tak za późno. Nie zdąży tu dojechać.

-- Nie jedzie do nas. Przygotujcie RCA. Macie siedem minut.

Rozłączył się.

-- Co to jest RCA? -- zapytał informatyk.

-- Zaraz zobaczysz. Chyba wiem, co planuje Rozner. Idziemy do Wydziału Cybernetyki.

Wyszli, a właściwie wybiegli ze sterowni. W perspektywie korytarza pojawił się niebieski robot

sprzątający. Na widok naukowców

wykonał zwrot w miejscu i odjechał z piskiem gumowych gąsienic.

* * *

Felix klęczał na podłodze i rozkręcał kolcobota na coraz mniejsze części. Wokół leżały pogrupowane starannie tryby, uszczelki, wsporniki. Nika wybierała te najmniejsze, które mogłyby się zgubić, i wkładała do pudełka. Co kilka chwil Felix robił zdjęcie, by potem możliwe było ponowne złożenie wszystkiego. Wreszcie wymontował antenę i rozłożył ją. Delikatna konstrukcja przypominała małą parasolkę z metalizowanej folii. Taka konstrukcja nie mogła być precyzyjna. Złożył ją i ostrożnie przeniósł na stół. Wykręcił jeszcze kilka części, które były, zdaje się, konieczne do uruchomienia anteny, i wszystkie ułożyłna stole. Zostawił rozbebeszony kolcobot

1 usiadł nad wybranymi elementami. Nika stała obok i w milczeniu przyglądała się jego zabiegom. Zmierzył napięcie ogniwa paliwowe-

145

go - szesnaście i pół volta. Wtyczka i kabel do transformatora, stabilizator napięcia... Dalej idą trzy wiązki z trzema różnymi napięciami do pudełka z nie wiadomo czym. To tutaj to komputer z dyskiem, zamknięty w szczelnej, mlecznej obudowie, nadajnik, układ rozkładający i kierujący anteną. Chyba wszystko. Aha, no i to ogniwo paliwowe.

Spiął wszystko razem. Komputer wystartował, co Felix poznał po kilku zapalonych diodach. Dysk nie wydawał charakterystycznego terkotu, więc zapewne nie miał części ruchomych. Nie było żadnego ekranu ani klawiatury, więc nie sposób było się przekonać, co się dzieje. Felbc zerknął na ekran laptopa - okienko komunikatora Net.com pozostawało czarne. Wziął w dłonie obudowę komputera i przyjrzał sięjej ze wszystkich stron. Były na niej tylko dwa gniazda, nieprzypominające żadnego z tych, które zwykle sąw komputerach. Do nich wpinało się kable prowadzące zapewne do silników bądź czujników rozmieszczonych wewnątrz robota.

-- Przydałby się Net... -- mruknął w stronę Niki.

Wrócił do kolcobota. Wymontował jedno z kół zamachowych z mechanizmu równowagi, zmierzył je i zważył. Podrapał się w głowę. Ile obrotów musi wykonać takie koło, żeby obrócić rakietę z robotem na przykład o jeden stopień? Otworzył swój brudnopis, kilkoma kreskami narysował rakietę i oznaczyłmiejsce, gdzie jest zamocowany kolcobot. Kolcobot waży sześćdziesiąt trzy kilogramy... trochę mniej, kiedy zużyje część paliwa. Rakieta... sprawdził w in-ternecie ciężar właściwy stali i konstrukcjęstandardowej rury ciepłowniczej. Dodał do tego zbiornik wewnątrz, silnik i komputer pokładowy. Między dwieście a czterysta kilogramów. Duża niedokładność... Niech będzie trzysta, plus robot, to razem trzysta sześćdziesiąt. Wymiary, siła, wektor, moment siły... Chłopak pokrywał kartkę kolejnymi kreskami, zgrubnymi obliczeniami i wychodziły mu coraz to inne wyniki. Wreszcie odłożył pióro i odezwał się po raz pierwszy od dwudziestu minut:

146

-- Prawdopodobnie, żeby obrócić rakietę o jeden stopień, koła zamachowe muszą wykonać mniej więcej tysiąc sto obrotów. Bardzo niedokładny wynik, ale czegoś musimy się złapać.

-- Bałtyk jest duży -- odparła Nika. -- Może nie trzeba tego liczyć aż tak dokładnie.

-- Ten odcinek, nad któiym przelatuje rakieta, to jakieś trzysta kilometrów. Mało. W dodatku te koła zamachowe i tak stale się kręcą, żeby utrzymać rakietę w jednej pozycji. Nie wiem, ani jak się kręcą, ani jak to sprawdzić. A to przecież jest potrzebne.

Oczywiście niewiadomych było tyle, że sam nie wierzył w poprawność obliczeń. Na czymś jednak trzeba się było oprzeć. Zaczął liczyć, o ile trzeba obrócić rakietę, by spadła do Bałtyku.

Po pięciu minutach musiał przyznać, że nie ma pojęcia, jak to zrobić.

* * *

Polon wpisał kod aktywacyjny i odczekał, aż system wystartuje i przeprowadzi autotest. Mignęły kontrolki, bzyknęły napędy dysków, coś cicho piknęło, po czym mały ekran wyświetlił gotowośćsystemu. Wynalazca zamknął metalową klapkę i cofnął się o kilka kroków, pod drzwi niewielkiego pokoju. Zgrzytnęły serwomechanizmy, syknęły sprężarki, jęknęły zawory. Lśniący metalicznie android odwrócił się i spojrzał na stojących przed nim ludzi. Wyglądem przypominał obudowanego srebrnąblachą rycerza kulturystę. Gdyby nie kamery w miejscu oczu i wystające spomiędzy płyt obudowy kable i teleskopy, złudzenie byłoby pełne.

-- RCA gotowy do pracy -- powiedział metalicznym głosem.

-- Połącz się z centralą -- polecił Polon. -- Pierwszy wolny kanał.

Robot drgnął, a na jego piersi zapaliła się zielona lampka wielkości kapsla od butelki.

-- Jest pan tam profesorze? -- zapytał wynalazca.

Robot drgnął ponownie, wzdrygnął się zupełnie po ludzku, uniósł własne dłonie i przyjrzał się im. Ich wnętrze pokryte było miękkimi poduszkami.

147

r

-- Strasznie głupie uczucie, koledzy -- powiedział ludzkim głosem i przejechał dłonią po błyszczącej czaszce. -- Dobrze, że w tej wersji również jestem łysy.

-- Czy to jest to, o czym myślę? -- zapytał ostrożnie Bielecki.

-- Tak, Marku. -- W głosie androida obaj naukowcy rozpoznali profesora Rapackiego. -- Stoję teraz w jednej z sal Ministerstwa Spraw Specjalnych w niewygodnym kombinezonie z masą kabli i w hełmie VR* na głowie. Ludzie wokół mają pewnie niezły ubaw, ale na szczęście ich nie widzę ani nie słyszę, bo widzę i słyszę was. Mówiłem już, że to strasznie głupie uczucie?

-- Coś mi się wydaje, że maczałem palce w tym projekcie -- powiedział informatyk. -- Nie sądziłem, że jest ukończony. Remote Controlled Android.

-- Nie traćmy czasu. Ukończony, a raczej wykończony to jestem ja po godzinach odpowiadania na głupie pytania. Mam tylko nadzieję, że nie wyjdę stąd przez ścianę.

-- Bez obaw -- uspokoił go wynalazca. -- RCA sam chodzi. Ty go tylko musisz nakierować.

Okienko Neta błysnęło i rozległ się sygnał wywołania. Felix kliknął przycisk zielonej słuchawki i ponownie pochylił się nad truchłem kolcobota na ziemi.

-- Jestem -- powiedział z ekranu Net. --Ale daj mi kwadrans, żebym się temu przyjrzał. Przemknąłem niezauważony do mojego pokoju. Może uda mi się popracować, zanim wcisną mi jakąś pracę w stylu „wyrzuć śmiecie"... Nie widzę was w kadrze -- dodał zaniepokojony. Zaczął wyglądać ze swojego okienka, jakby to mogło pomóc.

-- Tu jesteśmy. -- Felix wstał. Po chwili przed kamerą pojawiła się Nika.

-- Co robicie na podłodze?

-- Rozbieramy... -- Felix zawiesił głos i przyjrzał się trzymanemu w dłoni elementowi -- chyba obudowę sensora równowagi.

* VR (skr. od ang. virtual reality) - wirtualna rzeczywistość. Strój VR składający się z hełmu i zestawu czujników umieszczonych np. w rękawicach ma za zadanie zapewnić maksymalnie realne wrażenia przebywania w rzeczywistości wirtualnej.

148

-- Sensora równowagi, mówisz...

Felix kliknął okienko Manfreda. Program odebrał od razu i zapytał, nim Felix zdążył otworzyć usta:

-- Liczysz kąt wejścia w atmosferę?

-- Skąd wiesz?

-- Przewidziałem to i skonsultowałem się ze specjalistycznym programem z ESA. Przesunięcie miejsca upadku z Warszawy na środek Morza Bałtyckiego oznacza, że rakieta powinna się obrócić między sześć a trzynaście stopni. Musimy znać dokładną masę rakiety. Inaczej obliczenia nie mają sensu.

-- Wyliczyłem, że koła zamachowe mechanizmu żyroskopowego muszą wykonać tysiąc sto obrotów, żeby obrócić rakietę o jeden stopień. Oczywiście nie wiem, jak to jest dokładne. Przyjąłem trzysta sześćdziesiąt kilogramów, ale to może być sto w górę albo w dół.

-- No to masz rozrzut od bieguna po Gdańsk.

-- Super... Więc myślę dalej.

Felix pochylił się nad leżącą na stole plątaniną elektroniki robota.

-- Gdzie tu jest głowa? -- zapytał głośno sam siebie. Ktoś musi podejmować decyzje. Morten... Gdzie jest? Może im wydawać polecenia przez sieć GSM. Albo zaprogramował komputery kolcobotów jeszcze w grudniu, wypuścił i nie musi niczego zmieniać.

Odłączył zasilanie od komputera kolcobota i odpiął nadajnik z anteną. Ta wtyczka coś mu przypominała. No tak! To przecież nieużywany już w komputerach domowych port RS-232.

-- Potrzymaj to -- poprosił Nikę. -- Jest tu sporo kabli...

-- Możecie obrócić kamerę -- poprosił znów Net. -- Nie widzę, co tam robicie...

-- Nigdy wcześniej tego nie robiłam -- odparła z rozbawieniem Nika. -- To nic ciekawego. Pudełka, kable, gniazdka.

-- Może mógłbym się okazać pomocny. Gdybym tylko widział...

-- Zaczekaj. Mamy zajęte ręce -- odparł Felix. -- Manfred, potrzebny będzie sterownik do tego nadajnika. Kierunek anteny ustawię sam.

149

-- Przypnij do komputera, to zobaczę, co się da zrobić.

-- Obawiam się, że... -- Felix obejrzał laptop ze wszystkich stron. -- Nie mam takiego gniazda. Nie montują ich w laptopach od wielu lat. Nawet wiem, gdzie to można kupić. Dziś już się chyba nie uda.

Podszedł do regału i zaczął przeglądać pudełka. Nie bardzo wierzył, że coś znajdzie. Najwyżej mogła tu gdzieś leżeć karta do starego peceta z odpowiednim gniazdem na płycie głównej. W domu były tylko dwa laptopy, do których karta i tak by nie pasowała.

-- Mam na kilku starych kompach ten port -- wtrącił Net. --Ale jestem tu, a wy tam... Mam pomysł! Wezmę taksówkę i do was przyjadę.

-- Ja mam port RS-232 -- odezwał się Golem Golem, stojący nieruchomo od powrotu. -- Sami mi go zamontowaliście.

Felix spojrzał z zaskoczeniem. Zupełnie zapomniał o jego obecności.

-- Poważnie? Nie pamiętam.

-- Powiedziałeś Netowi, że chcesz, żebym miał wszelkie możliwe porty, na wszelki możliwy wypadek.

-- OK. Spróbujmy zatem. -- Chłopak otworzył klapkę na plecach Golema Golema i wetknął wtyczkę.

Android chwycił antenę w dłoń.

-- Nie mogę zidentyfikować sprzętu -- oznajmił. -- Konieczna jest pomoc Manfreda.

-- Wpuść mnie, to się rozejrzę -- odparł program z laptopa.

Przez następnych kilka chwil robot i program porozumiewali się

bez słów, więc Felix i Nika mogli tylko stać i czekać.

-- Byłbym w dwadzieścia minut... -- mruknął z ekranu Net.

-- Nie, spokojnie. Radzimy sobie -- odparł Felix, w napięciu przyglądając się androidowi.

-- Nie trzeba niczego wymyślać -- odezwał się Manfred. -- To gotowy model anteny do łączenia z Internetem przez satelitę w terenie. Ładuję sterownik. Przy okazji, zrób sobie defragmentację dysku, bo ci się przytyka.

Parasolka otworzyła się.

150

-- Działa -- zameldował Golem Golem.

-- Jeden problem z głowy -- odetchnął Felbc. Pomyślał, że w tej chwili antena stała się częścią ciała robota. To jakby człowiekowi nagle wyrosła trzecia ręka na plecach. -- No to mamy działającą i gotową do nadawania antenę.

-- Tylko nie wiemy, co nadawać -- uzupełniła Nika.

-- Mamy nagrane transmisje kolcobotów z Ziemi -- znów odezwał się Manfred. -- Ktoś to nagrał i wrzucił do internetu. Amais to rozkodowuje i za chwilę będziemy mieć materiał porównawczy. Przyfarciło się.

-- Jeśli na cokolwiek się przyda -- mruknął Felix. -- Na razie niewiele z tego rozumiemy. Ostatecznie, możemy polecić mu obrócenie rakiety na przykład o dziesięć stopni. Spadnie... gdzieś.

-- Nie możemy zmieniać toru lotu rakiety, jeśli nie mamy pewności, gdzie uderzy. -- Nika pokręciła głową.

-- Każde rozwiązanie jest lepsze niż katastrofa w centrum miasta.

-- A co, jeśli rakieta miała uderzyć w park, gdzie nikomu nic by się nie stało, a po naszej zmianie spadnie na jakieś miasteczko?

-- W każdym ciastku potrafisz znaleźć robaczka -- powiedział Net. -- To statystyka. Jak nic nie wiadomo dokładnie, to trzeba się posługiwać statystyką. Gęstość zaludnienia w Warszawie jest ze sto razy wyższa niż gdzie indziej.

-- Ale możemy trafić kogoś, kto nie byłby trafiony bez tej naszej zmiany. -- Nika nachyliła się do kamery.

-- Przez ciebie czuję się teraz jak bohater negatywny. Na szczęście oni zwykle myślą logiczniej niżpozytywni.

-- Na razie i tak nie wiemy, jak to zrobić -- przerwał im Felix. -- Powoli dochodzę do wniosku, że w tej transmisji nie znajdziemy poleceń dla żyroskopów kolcobota.

-- Lepiej dojdź do tego wniosku szybciej, bo zostało nam niecałe pół godziny -- powiedział Net.

-- Nie ma sensu robić na Ziemi obliczeń dla żyroskopów, które są na orbicie. -- Felix wstał i zacząłchodzić po pokoju. Zaraz jed-

151

nak przypomniał sobie, że rozmawiają przez komunikator, i wrócił na foteł. Nika schyliła się, by widać jąbyło w kadrze. -- Kolcobot na rakiecie sam nimi steruje na bieżąco. Z Ziemi trzeba tylko wysłać polecenia, pod jakim kątem nachylić dziób rakiety, żeby odpowiednio weszła w atmosferę i trafiła we właściwe miejsce. Analogia... analogia... Jak wysyłasz gdzieś paczkę, to piszesz adres, ale nie obchodzi cię, jakądrogą się tam dostanie. Banalnie proste! Na orbitę trzeba tylko wysłać współrzędne geograficzne celu. Resztą zajmie się kolczasty pasażer rakiety.

-- Więc co ślą na orbitę kolcoboty z Ziemi? -- zapytała Nika. -- Współrzędne Warszawy się nie zmieniają, a kolcoboty wkładają dużo wysiłku, by co półtorej godziny porozmawiać z kolegą na orbicie.

-- Zepsułaś fajną teorię... -- Felix spochmurniał. -- Więc co wysyłają?

-- Najświeższą prognozę pogody.

-- No jasne! -- Net klepnął się w czoło. -- To nie są polecenia sterujące kolcobotem, tylko ciśnienie, wilgotność, kierunek wiatru, zapylenie i takie tam. Kolcobot na orbicie sam nie może tego sprawdzić, a to jest potrzebne, żeby precyzyjnie trafić w cel.

-- A może cel jest ruchomy? -- podsunęła Nika. -- Może rakieta ma trafić jakiegoś ważnego polityka, który przemieszcza się po Warszawie samochodem. Do ostatniej chwili kolcobot będzie sterował rakietą.

-- Nie będzie sterował do ostatniej chwili -- odparł Felix. -- Nie ma osłon termicznych. Komputer sfajczy się po kilkunastu sekundach od wejścia w atmosferę. Gdybamy... Musimy znaleźć jakąśprawidłowość w tym, co śle kolcobot z orbity, z tym, co dostaje z Ziemi. Manfred, spróbuj.

-- Musiałbym wiedzieć, co z czym porównywać -- zauważył program.

-- Transmisje są podobne, ale nie takie same -- powiedział Net. -- Niektóre parametry... Coś się w nich musi zmieniać zgodnie na

152

<

0

przykład ze zmianami temperatury. W nocy zawsze jest zimniej. Chwyć się tego. Sprawdź transmisje od początku.

-- OK... Chwila... Mam. Trzy parametry podczas przelotów nocnych zawsze mają niższe wartości niżw dzień. Zgadza się. W zim-niejsze dni wartości są niższe niż w cieplejsze. To temperatury na różnych wysokościach. Dajcie mi kilka sekund. Reszta też się zgadza. Podzielę wam zapis transmisji i dodam opisy, żebyście coś zrozumieli.

Felix zaczekał na koniec obliczeń i otworzył zapis w sąsiednim oknie. Linie tekstu podzielono na krótkie rozdziały, nazwane „Temperatura", „Siła wiatru" i tak dalej. Fragmenty, które różniły się pomiędzy poszczególnymi transmisjami, były pokolorowane. Część danych pozostała jednak niezidentyfikowana.

-- W transmisjach z orbity znalazłem tylko jedną prawidłowość. W sposób nieznaczny zmienia siępięć parametrów. Trzy z nich są zawsze bliskie zera, dwa pozostałe to większe liczby, które jednak stale sięzmniejszają. Pierwsza ma wartości trzycyfrowe, druga jest pięciocyfrowa.

-- Zmiana kąta pochylenia rakiety w trzech płaszczyznach oraz wysokość i prędkość -- ocenił Felix.

-- Właściwie masz rację -- przyznał Manfred. -- W Nowy Rok przez pierwsze kilka okrążeń rakieta sięwznosiła. Teraz kąt nachylenia to prawie pół stopnia. Wczoraj było zero.

-- Przymierza się do nas -- powiedział Net.

-- W transmisjach z Ziemi na orbitę nie ma niczego, co by przypominało polecenia zmiany kąta nachylenia.

-- Czekaj... -- Felix podrapał się w głowę. -- Poszukaj, czy gdzieś w tej niezidentyfikowanej części zapisu nie ma blisko siebie liczb 52 i 21.

-- Są! -- wykrzyknął Manfred. -- Dokładnie to są to liczby sze-ściocyfrowe. Pierwsza zaczyna się od 521, druga od 210. Końcówki się zmieniają minimalnie w każdej transmisji.

-- Skąd wiedziałeś? -- zapytał Net. -- Co to w ogóle jest?

153

-- To współrzędne geograficzne Warszawy -- powiedział Felix. -- Tyle że zapisane ciurkiem. Te małe zmiany końcówek to zmiana celu. Ktoś nie może się zdecydować, którą dzielnicę wybrać. Być może zagadka jest rozwiązana. -- Zerknął na zegarek. -- Dwadzieścia minut do przedostatniego przelotu. Manfred, zmień minimalnie wartości parametrów wiatru, ciśnienia i reszty. Jeśli poprzednio temperatura spadała, to wstaw nieco niższą. Jeśli rosło ciśnienie, to wstaw wyższe. Resztę zmień losowo, minimalnie. Współrzędne ustaw na środek morza.

-- Grubymi nićmi szyte -- zauważył program.

-- Cienkie się skończyły. Musimy jeszcze przebić sygnał kolco-botów z lasu. To będzie najtrudniejsze. Nie wiem, co musiałoby się

wydarzyć, żeby zrezygnowały z nadawania.

* * *

We wciąż padającym śniegu spomiędzy drzew wolno wyjechały trzy wojskowe Honkery. Tylko pierwszy miał zapalone małe słabe lampy, które oświetlały ziemię przed nim. Nie jechały drogą, tylko na przełaj. Omijały pnie i podejrzane góry śniegu. Wreszcie zatrzymały się na skraju niewielkiej polanki. W głęboki śnieg wyskoczyło kilkunastu żołnierzy w białych maskujących mundurach polowych. Dwunastu z nich bez słowa pobiegło w las, gdzie szybko podzielili się na trzy mniejsze grupy. Kilku zostało przy samochodach.

Z pierwszego wozu dopiero po chwili wyszedł czterdziestoletni żołnierz w mundurze moro. Był wysoki, a budową ciała przypominał kulturystę. Przyłożył do oczu lornetkę na podczerwień i zlustrował okolicę. Z jego twarzy nie dawało się niczego wyczytać.

Z radia, które wystawało mu z kieszeni, przez trzaski dobiegł niewyraźny głos biegnącego mężczyzny:

-- Nie dogonimy ich. Proszę o pozwolenie użycia broni.

Dowódca wyszarpnął radio z kieszeni i powiedział głośno:

-- Nie zezwalam! Powtarzam: nie zezwalam. -- Reszta rozmowy utonęła w trzaskach i świstach. Potrząsnął słuchawką. -- Co jest z tym złomem?

154

¡

-- To zagłuszanie, panie poruczniku -- wyjaśnił stojący obok żołnierz. -- Ktoś wszedł na naszączęstotliwość.

Dowódca oddał mu radiostację. Żołnierz przekręcił pokrętło zmiany i wypróbował kilka ustawień.

-- Wszystkie kanały zaśmiecone -- powiedział. -- Ale słabnie. Źródło się oddala.

-- Uciekają. -- Dowódca odwrócił się, spojrzał na samochody, potem w niebo. Przejął od podwładnego radiostację. -- Jak sytuacja? Meldować kolejno.

Z pisków dobiegły ich słowa.

-- ... bieski. Są zbyt szybcy. Bez helikoptera zaraz ich zgubimy.

-- Zielony. Straciłem kontakt wzrokowy. To wyglądało na motocykle. Sześć, może siedem maszyn.

-- Żółty. To nie motocykle. Widziałem tylko pędzące koła. To jakieś... mechanizmy. Za szybkie, żeby gonić je pieszo.

-- Przeszukajcie pobieżnie teren i wracajcie. Bez odbioru. -- Wcisnął radiostację w rękę żołnierza i sięgnął do kieszeni po telefon komórkowy. Wstukał numer. -- Tu Waligóra. Uciekli. Uciekły właściwie. Informator nie kłamał - to prawdopodobnie roboty.

Android, kierowany przez profesora Rapackiego, stanął przed pulpitem sterowniczym. Kilka komputerów wyświetlało animowane obwody układów startowych. Za grubą szybą nieruchomo tkwiła rakieta.

-- Ostrzegałem, że jestem zmęczony -- powiedział.

-- Nie przejmuj się -- powiedział Polon. -- Tamten automat z napojami i tak się zacinał. Konpopoz posprząta rozrzucone szczątki.

-- Będę musiał chodzić po sok na inne piętro. Dziś to akurat bez znaczenia. -- Poruszał w powietrzu palcami i lustrował monitory. -- Prawie się wam udało. Ale nie zatankowaliście zbiornika.

-- Zawory nie reagowały.

-- Próbowaliście to zrobić w odwrotnej kolejności. Niby nie jest to szczególnie niebezpieczne, ale system zabezpieczeń na to nie po-

155

zwala. Dmuchamy na zimne. -- Android spojrzał na Bieleckiego i Polona. -- Szkoda, że ten robot nie umie oddać mimiki twarzy. Uśmiechnąłem się właśnie złośliwie. Przede wszystkim nie zrobiliście tego. -- Przesunął dużą, niebieską dźwignię na środku konsoli. Po zewnętrznej stronie okna opuścił się stalowy ekran i całkowicie odciął widok na silos. -- System zabezpieczeń nie pozwoliłby na rozpoczęcie tankowania przy otwartej osłonie i zamkniętej klapie. Czytaliście pewnie starą wersję procedur, tę, nad którą pracowaliśmy dwa tygodnie temu.

Polon klepnął się w czoło, wymienił spojrzenia z informatykiem, ale przezornie się nie odezwał. Obserwowali rakietę na kilku monitorach pod sufitem.

-- Poza tym nieźle -- ględził android, wciskając kolejne przyciski i wpisując polecenia do komputera. -- Gdybyście byli moimi studentami, postawiłbym wam cztery z plusem. Zaliczylibyście śpiewająco. Niestety, w realnej astronautyce są tylko dwie oceny: szóstka i pała. Jeszcze reset czujników temperatury i otwieramy dach.

-- Zapytam czysto teoretycznie... -- odezwał się Polon -- czy ten stalowy ekran wytrzyma ewentualny wybuch przy starcie?

Android spojrzał na niego czarnymi obiektywami.

-- Znów nie widać, że się złośliwie uśmiecham -- powiedział. -- Tak złośliwie, jak tylko może się

uśmiechać ktoś, kto jest piętnaście kilometrów od startującej rakiety. Szczerze mówiąc, sugeruję mały spacer do sąsiedniego budynku. Zostało pięć minut do startu. Poradzę tu sobie sam.

Naukowcy nie protestowali. Wyszli ze sterowni i systemem podziemnych korytarzy dotarli do pałacu, gdzie w jednej z sal konferencyjnych zorganizowano punkt widokowy. Nie miało to wiele wspólnego z przepisami bezpieczeństwa, okna bowiem nie były pancerne, ale nikt o tym teraz nie myślał. Kilkanaście osób opierało się o parapety, wpatrując się w noc.

Minutę przed odpaleniem włączyły się syreny alarmowe, a w bezpośrednim otoczeniu niskiego wału ziemnego wokół silosu

156

włączyły się pomarańczowe lampy ostrzegawcze. Sam start nie przypominał tego, co można zobaczyć na filmach o odpalaniu rakiet balistycznych. Nie było grzmotów, chmur świecących gazów ani oślepiającego błysku. Obyło się bez efektów specjalnych. Tylko śnieg padający nad wylotem szybu startowego pojaśniał, jakby spod ziemi ktoś wycelował w niebo silny reflektor. Antyrakieta wyprys-nęła z otworu i z głośnym sykiem największego fajerwerku w mieście pomknęła ku niebu. Ogień odrzutu znikł w śnieżycy i jedynym śladem po starcie był dymiący otwór silosu.

-- Teraz pozostaje nam już tylko czekać na efekt -- westchnął Bielecki.

-- I na nieuchronne konsekwencje, niezależnie od efektu -- dodał Polon.

* * *

Śnieg nie padał już tak intensywnie, ale niebo wciąż było zakryte chmurami. Nika przytupywała z zimna. Felix nerwowo krążył wokół Golema Golema, stojącego nieruchomo za domem. Chłopak mimowolnie skubał podartą kurtkę, wyciągając z niej ocieplenie. Co chwilę zerkał na zegarek. Dwie minuty i pięćdziesiąt jeden sekund, dwie minuty i czterdzieści sekund, trzydzieści dwie, dwadzieścia pięć...

-- Wyceluj i transmituj, jak tylko rakieta znajdzie się na odpowiedniej wysokości -- powiedział. -- I mów mi, co robisz.

Golem Golem przytaknął.

-- Mam potwierdzenie odbioru -- zameldował.

-- Już?

-- Ślę komunikat od pół minuty. Na wszelki wypadek.

-- Zaczekaj na transmisję zwrotną. Nagraj ją.

Stali długich parę minut. Niemęczące się ramię androida przesuwało się wolno. Felbc tylko przestępowałz nogi na nogę, zaczynał marznąć. Nika się trzęsła, ale coś ich powstrzymywało przed przysunięciem się do siebie. Patrzyli w niebo, choć i tak nie mogli niczego wypatrzeć.

157

-- Przestał nadawać -- oznajmił wreszcie android.

-- Jest już pewnie za daleko.

-- Przestał nadawać nagle.

Felix pomyślał, że kolcobot na rakiecie mógł wykryć podstęp, ale nie powiedział tego na głos. Spojrzał na zegarek.

-- Teraz jest już za horyzontem -- ocenił. -- Wracajmy do domu. Rozkodujemy transmisję.

Felix z ulgą zamknął za sobą drzwi ogrodowe. Pod wypaczoną od tygodnia płytą, zasłaniającą wyrwę, zbierał się śnieg. To dlatego w domu było tak zimno. Może jutro z tatą to naprawią.

-- Chcecie czekoladę na gorąco? -- zapytała mama z kuchni. -- Z cynamonem i chilli.

-- Dzięki, nie... -- odparł, wieszając kurtkę. -- Chociaż, może i tak.

-- Ja na pewno -- zawołała Nika.

Mama chyba znała odpowiedź wcześniej, bo mikrofalówka grzejąca pierwszy kubek z mlekiem właśnie piknęła. Mama wyjęła go, wsypała trzy czubate łyżki czekolady i zamieszała, po czym wstawiła do kuchenki drugi kubek.

-- Zrobimy sobie wieczór telewizyjny? -- Podała kubek Nice. -- Ach, nie. Jutro idziecie do szkoły, jeśli rakieta nie spadnie. Nika, będziesz spała na górze, w starym pokoju Felixa.

-- I tak nie zasnę, dopóki nie wyjaśni się sprawa rakiety -- odparła Nika.

-- No dobrze -- uśmiechnęła się mama. -- Czyli wieczór telewizyjny?

-- Jasne -- ucieszył się Felix.

Kuchenka znów piknęła. Mama przygotowała drugą czekoladę i podała synowi.

-- Dzięki. -- Uśmiechnął się do mamy i razem z Niką zszedł za Golemem Golemem do piwnicy.

158

Na ekranie laptopa błyskały dwie ikony próśb o połączenie. Felix kliknął - otworzyły się dwa okna. W oknie Manfreda jak zwykle padał deszcz zielonych matrixowych znaczków.

-- Mam! -- krzyczał ze swojego okienka Net. -- Gdzieście by li?

-- Czekaliśmy na czekoladę na gorąco. -- Felix wskazał parujący kubek.

-- Priorytety ci siadają, stary. Mam zmianę kąta nachylenia rakiety. Najnowszy odczyt to dziewięćstopni i dwadzieścia trzy setne. Udało się!

-- Miałem rację. -- Felix nie mógł się zdobyć na wesołość. -- Chciałem dać dziesięć.

-- Czyli wreszcie luz i lenistwo. -- Net uśmiechnął się szeroko. -- Wystarczy poczekać na wielkie chlup. Potem świat nas nie obchodzi. O kurde! -- Obejrzał się przez ramię. -- Zapomniałem o największym kłopocie.

-- O czym? -- zaniepokoiła się Nika.

-- Wciąż będę miał bratosiostrę za ścianą.

-- Weź, nie strasz!

-- Transmisja została przerwana gwałtownie -- odezwał się Manfred. -- Poprzednio zawsze wygasała płynnie, aż do schowania się rakiety za horyzontem.

-- Nie psuj mi tej chwili. -- Net pokręcił głową. -- Do dziesiątej piętnaście chcę wierzyć, że wszystko poszło jak należy.

-- I tak dowiemy się za półtorej godziny -- powiedział Felix. -- Osobiście mam zamiar zostawić to wszystko i zająć się przyjemnym marnowaniem czasu, czymś, co nie pozwoli mi siedzieć i obgryzaćpaznokci. Albo nawet pójdę spać i wszystkiego dowiem się jutro. To był bardzo długi dzień.

-- No co ty! -- oburzył się Net. -- Nie chcesz zobaczyć, czy gdzieś jednak nie pierdyknie?

-- Czuję się trochę zmęczony...

-- ... powiedział Batman, przechodząc na emeryturę. Łyknij kofeinę z mlekiem. Może się okazać, że rakietka walnie w szkołę, to

159

będziesz wiedział, że jutro możesz dłużej pokimać. Głupio się poczujesz, jak wstaniesz rano, umyjesz zęby, wytrzęsiesz się w autobusie i wysiądziesz przed szkołą, a tam krater. Lepiej wiedzieć zawczasu, że można się wyspać. Spóźnienia nieaktualne, bo molekuły dzienników już krążą w stratosferze...

-- No, coś w tym jest -- przytaknął Felix. -- Niepokoi mnie jednak to nagłe przerwanie transmisji.

-- Sen nie pomoże ci tego zrozumieć.

-- Muszę się czymś zająć. Umówmy się na dziesiątą trzydzieści. Wtedy już będzie wiadomo, czy nam się udało.

-- OK... -- Net spojrzał podejrzliwie na Felixa, potem na Nikę. -- Dziesiąta trzydzieści...

O dwudziestej drugiej trzynaście, czyli pięć minut przed planowanym impaktem, na ekranie telewizora pojawił się premier. Wszedł na mównicę, poprawił ustawione za nisko mikrofony i uśmiechnął się do kamer. Był zmęczony i nie ukrył tego nawet puder, jaki położyła mu na twarzy telewizyjna charakteryzatorka.

-- Witam państwa -- zaczął. -- Mam nadzieję, że tym razem konferencja przebiegnie bez zakłóceń. Półgodziny temu...

Dalsza część jego wypowiedzi utonęła w trzaskach i piskach. Po chwili wysiadła i wizja. Ekran zgasł, a w domu przygasły wszystkie światła. Gdzieś z piwnicy dobiegło alarmujące piszczenie.

-- Co to? -- zapytała zaniepokojona mama.

-- Agregat prądotwórczy -- odparł Felix. -- Siadł prąd.

-- Nigdy nie sądziłam, że się przyda. -- Mama wstała i zaczęła gasić światła w domu. -- Będę musiała przeprosić tatę, bo mówiłam, że wyrzuca pieniądze w błoto.

-- Po co gasisz światła? Starczy mocy.

-- Żeby uniknąć pytań sąsiadów przez następny tydzień, dlaczego u nas nie zgasło. Pewnie ta rakieta spadła na podstację.

-- Spadła? -- Nika z niepokojem spojrzała na Felixa.

-- Jest dziesiąta piętnaście i troszkę -- odparł ponuro Felix. -- Akurat teraz miała spaść.

160

*

&

-- Dobrze, że nie nam na głowy -- zauważyła mama. -- Na ile starczy ten agregat?

-- Zależy od ilości paliwa. Ze trzy godziny. Potem są jeszcze akumulatory. Raczej nie włączaj teraz piekarnika.

-- Lepiej przełożę rzeczy z zamrażalnika na parapet, zanim popłyną. Na zewnątrz jest i tak z minus dziesięć. -- Mama wstała, pogłaskała syna po głowie i poszła do kuchni.

Caban leżał niewzruszony spadkiem napięcia - on nawet nie miał pojęcia, co to jest elektryczność. I byłdzięki temu szczęśliwszy.

Felix zbiegł do piwnicy i uruchomił Net.com. Niestety, połączenie było niemożliwe - wysiadł równieżinternet.

-- Pięknie -- powiedział do stojącej na górze schodów przyja-ciółki. -- Coś skopaliśmy w obliczeniach.

W tej chwili światło rozbłysło pełną mocą. Stojący pod schodami agregat wyłączył się automatycznie. Ożyły okna komunikatora na laptopie.

-- U was też siadło? -- zapytał Net.

-- Siadło w wielu miejscach -- wyjaśnił Manfred. -- Ale jedno jest pewne - rakieta nie spadła. Nie zarejestrowałem jej żadną kamerą ani nie odebrałem żadnego meldunku o katastrofie.

-- Niepotrzebnie wymarzłem się na tarasie -- poskarżył się Net.

-- Żadnych wybuchów. Zresztą i tak nie byłoby widać przez ten śnieg.

-- Wiecie, co to oznacza? -- Nika uśmiechała się szeroko.

-- Jutro idziemy do szkoły.

-- Miałam na myśli, że się nam udało!

-- Trzeba to będzie jakoś uczcić. -- Felix teraz już się uśmiechał

- zaczynał wierzyć w sukces. -- Ale to wymyślimy jutro. Teraz padam z nóg.

-- Wyjątkowo przyznam ci rację -- Net ziewnął szeroko.

-- A ja nie będę protestować -- dodała ze śmiechem Nika.

-- A jak wy zamierzacie?... -- Net zmrużył oczy i wbił spojrzenie w przyjaciół.

-- Śpię na piętrze, obok sypialni mamy Felixa -- wyjaśniła z uśmiechem Nika.

-- No to... do jutra.

161

5. Jak jest źle, to zaraz będzie gorzej

Brak foteli koło szkolnej portierni próbowano zamaskować luźniejszym ustawieniem donic z kwiatami, ale wyglądało to jeszcze gorzej - wiało pustką, a źle nawożone rośliny w za małych donicach sprawiały wrażenie wybitnie rachitycznych. W miejscu kosza na śmieci obok sklepiku ustawiono pięć kolorowych kubłów z przykrywkami do segregowania odpadków: szkła, metalu, plastiku, papieru oraz „innych". Poranek w szkole wyglądał, jakby ten poniedziałek nie różnił się niczym od zwykłych poniedziałków. Przyszło tylko mniej uczniów, czego przyczyną mogły być i przeziębienia. Ci, którzy przyszli, zachowywali się jak zwykle, czyli robili sporo zamieszania i hałasu. Nic nie wskazywało, by ktokolwiek przejmował siękatastrofą, której ledwo co udało się uniknąć.

Felix i Net dotarli do szkoły niemal równocześnie. Stanęli w hallu i próbowali się oswoić z myślą, że kosmiczny spisek już za nimi i teraz czeka ich powrót do codzienności. Odczuwali ulgę, ale jednocześnie czegoś im brakowało. Do tego pierwszą lekcją miała być informatyka, co Neta wprawiło w zły nastrój.

162

-- Zapomniałem, że istnieje coś takiego jak szkoła -- stwierdził Felix.

-- Tak wygląda normalność. -- Net pokiwał głową. -- Jak tam...?

-- Spała w moim starym pokoju.

-- Aha... -- Net przesadnie mocno pokiwał głową. -- Zaspała?

-- Wstała wcześniej i pojechała do domu po książki.

-- Aha... -- Net znów pokiwał głową. -- Sama się obudziła tak wcześnie, czy...?

-- To był pomysł mojej mamy -- Felix uniósł głos. -- Możemy już o tym nie rozmawiać?

-- Jasne -- stwierdził lekko urażonym tonem Net. -- Wiem przecież... -- Westchnął i rozejrzał się po hallu, jakby nie widział go od lat. -- Tak wygląda normalność. Będziemy musieli z tym żyć. Mnie osobiście pasuje, jeśli nie liczyć pierwszej lekcji. Zaczynam wprowadzać program spokojne życie. Trzeba jeszcze tylko prze-czołgać się do piątku. A potem, pomyśl, dwa tygodnie ferii. Leżenie pępolem do góry i nicnierobienie. Plan aktualny? Jedziemy razem?

-- Jasne -- przytaknął Felix. -- Parę książek czeka w kolejce do przeczytania. I nawet wiem, co zacznęprojektować. MPW - Mobilny Pomocnik we Wszystkim.

-- Empewu? Głupio brzmi. Przemyśl to jeszcze.

-- Nazwa jest tymczasowa. To będzie supergadżet. Wszystko w jednym. Telefon, notes, śrubokręt...

-- A wazon? Na wypadek, gdyby ktoś ci niespodziewanie dał kwiaty. To mogłoby być przydatne w survivalu salonowym.

-- Nie rozumiesz głębi tej idei.

Co chwilę wchodzili nowi uczniowie. Przyjaciele obserwowali ich i pozdrawiali tych, których lepiej znali. Z każdą znajomą twarzą czuli się lepiej. Przynajmniej do czasu, gdy w drzwiach nie pojawiła się Klaudia, ubrana od góry do dołu w odcienie różu.

-- Zdrada... -- syknął Net.

163

Felix zerknął na zegarek. Za dziesięć ósma. Niki nie było, za to obok, jak spod ziemi, wyrósł Wincenty. W bluzę z kapturem miał wpiętą białą diodę.

-- Cześć -- rzucił i rozejrzał się dyskretnie. -- Widzieliście tę kolaborantkę? Od tego się zaczyna. Najpierw pękają najsłabsi. Dobra, tu nie możemy rozmawiać. Za trzy minuty spotykamy się w stałym miejscu - w piwnicy, w korytarzu do tylnego wyjścia. Najważniejsza jest konspiracja.

-- No to wpadka z tą konspiracją -- zauważył Felix. -- Net nie jest w ruchu oporu.

Wincenty wypuścił głośno powietrze i oświadczył:

-- Fakt. Teraz nie ma wyjścia, musisz do nas przystąpić.

-- Program spokojne życie trwał trzy i pół minuty -- westchnął Net. -- A czym się zajmujecie?

-- Nie mogę ci powiedzieć, dopóki do nas nie przystąpisz. -- Wygrzebał z kieszeni garść białych diodek i wręczył jedną Netowi. Po zastanowieniu drugą dał Felixowi. -- Wpinajcie, bo potem zapomnicie -- ponaglił.

Dla świętego spokoju obaj wpięli je w bluzy.

-- Męska biżuteria? -- zapytała z uśmiechem Nika. Nie zauważyli, jak weszła. Miała na sobie stary czarny płaszcz do połowy łydki.

-- Wyglądasz jak gothka -- stwierdził Net. -- Ale nie, nie jest najgorzej. A ta biżuteria... Zapisujemy siędo ruchu oporu.

-- Nie możesz o tym tak rozpowiadać -- skarcił go Wincenty. -- Konspiracja.

-- To teraz musisz i jej dać diodę -- wtrącił lekko rozbawiony Felix. -- W tym tempie pół szkoły trzeba będzie wtajemniczyć.

-- I tak nie mam zamiaru się w to ładować -- odparła dziewczyna.

-- Za późno. -- Wincenty grzebał już w kieszeni. -- Jeśli wiesz, musisz do nas przystąpić.

-- Mam dość kłopotów. -- Nika odwróciła się i poszła do szatni.

-- I to właśnie nazywam asertywnością -- mruknął Net.

Wincenty ciężko westchnął.

164

i1 _

-- Zapomniałem, że istnieje coś takiego jak szkoła -- stwierdził Felix.

-- Tak wygląda normalność. -- Net pokiwał głową. -- Jak tam...?

-- Spała w moim starym pokoju.

-- Aha... -- Net przesadnie mocno pokiwał głową. -- Zaspała?

-- Wstała wcześniej i pojechała do domu po książki.

-- Aha... -- Net znów pokiwał głową. -- Sama się obudziła tak wcześnie, czy...?

-- To był pomysł mojej mamy -- Felix uniósł głos. -- Możemy już o tym nie rozmawiać?

-- Jasne -- stwierdził lekko urażonym tonem Net. -- Wiem przecież... -- Westchnął i rozejrzał się po

hallu, jakby nie widział go od lat. -- Tak wygląda normalność. Będziemy musieli z tym żyć. Mnie osobiście pasuje, jeśli nie liczyć pierwszej lekcji. Zaczynam wprowadzać program spokojne życie. Trzeba jeszcze tylko prze-czołgać się do piątku. A potem, pomyśl, dwa tygodnie ferii. Leżenie pępolem do góry i nicnierobienie. Plan aktualny? Jedziemy razem?

-- Jasne -- przytaknął Felix. -- Parę książek czeka w kolejce do przeczytania. I nawet wiem, co zacznęprojektować. MPW - Mobilny Pomocnik we Wszystkim.

-- Empewu? Głupio brzmi. Przemyśl to jeszcze.

-- Nazwa jest tymczasowa. To będzie supergadżet. Wszystko w jednym. Telefon, notes, śrubokręt...

-- A wazon? Na wypadek, gdyby ktoś ci niespodziewanie dał kwiaty. To mogłoby być przydatne w survivalu salonowym.

-- Nie rozumiesz głębi tej idei.

Co chwilę wchodzili nowi, uczniowie. Przyjaciele obserwowali ich i pozdrawiali tych, których lepiej znali. Z każdą znajomą twarzą czuli się lepiej. Przynajmniej do czasu, gdy w drzwiach nie pojawiła sięKlaudia, ubrana od góry do dołu w odcienie różu.

-- Zdrada... -- syknął Net.

163

-- Darujemy jej -- powiedział. -- Chodźcie na spotkanie, bo reszta już czeka. Jest mało czasu. Trzeba ustalić plan działań. Mamy nowego opornika, a właściwie oporniczkę.

Zeszli na dół, ale zamiast iść z resztą uczniów do szatni, skręcili w ciemny korytarz prowadzący do tylnego wyjścia ze szkoły. Stanęli przy zaułku przed drzwiami, za którymi kiedyś Marcel i Ruben urządzili kryjówkęna skradzione przedmioty. Z ciemności wynurzyli się Wiktor i Oskar. Net aż się wzdrygnął.

-- Powinieneś nam dodać do tych diod baterie -- szepnął. -- Albo zmienić miejsce spotkań.

Przywitali się.

-- Jest spoko -- powiedział Wiktor. -- Żaden punkt regulaminu nie zabrania przychodzenia tutaj. Nowy regulamin, ten zgodny z wymaganiami agencji, będzie pozwalał na przebywanie tylko w określonych miejscach. W podpunktach jest rozpisane, w jakiej sytuacji gdzie możesz być.

-- Przykre. -- Felix pomyślał o ich kwaterze głównej na strychu.

-- A ta oporniczka? -- zapytał Net i podskoczył, gdy z mroku wyłonił się ktoś jeszcze. Dziewczęca twarz okolona czarnymi lokami. -- Aurelia? Co tu robisz?

-- Chcę zrobić coś dobrego dla szkoły -- odparła przyciszonym głosem. W klapie miała diodę.

-- Pewnie chodzi o zakaz noszenia mini -- podsunął Felix.

-- To też -- przyznała Aurelia. -- Zakaz noszenia mini jest zamachem na naszą wolność osobistą. Chodzi też trochę o różowy, bo osobiście wolę biały. Ale głównie chodzi o zamach na wolność osobistą.

-- Do rzeczy -- Wiktor przejął inicjatywę. -- Musimy wymyślić jakieś konspiracyjne sposoby porozumiewania się. Jakiś szyfr, a na początek hasło i odzew.

-- Może hasło „Dioda" -- zaproponował Net -- a odzew „Elektroda"?

165

-- Po co nam hasła? -- zapytał Felix. -- Jest nas piątka. Chyba się nie pomylimy.

-- Hasło jest bez sensu -- poparł go Wiktor. -- Szyfr też. Zanim się go nauczymy, szkoła dostanie certyfikat. Róbmy coś konkretnego.

Wincenty wypuścił głośno powietrze, wyraźnie niezadowolony.

-- Wrócimy do tego. -- Pogrzebał w kieszeni i uniósł dłoń z kilkoma śrubokrętami. -- To sąśrubokręty z uchwytem wytrzymującym pięćset voltow.

-- Czemu pięćset? -- zapytał podejrzliwie Net.

-- Żeby był margines bezpieczeństwa. Poluzujemy za ich pomocą gniazdka elektryczne na dwieście trzydzieści voltow.

-- To tym śrubokrętem możemy poluzować dwa gniazda naraz. -- Net ziewnął. -- Sorki, jestem zdeka niewyspany. Po co mamy lu-zować gniazdka?... Aha! Już wiem. Inspektorzy będą sprawdzać, czy sąrówno.

-- Obrócimy je o piętnaście stopni i dokręcimy. I tak z każdym gniazdkiem w zasięgu... naszych śrubokrętów. To będzie oznaczało jednego ptaszka mniej na raporcie przygotowań do przyznania certyfikatu.

Oskar wziął swój śrubokręt w dwa palce, jakby już się bał porażenia prądem.

-- No nie wiem...

-- Ta środkowa śruba w kontakcie nie jest pod napięciem -- wyjaśnił Felix. -- To w miarę bezpieczne.

W oświetlonym wylocie korytarza co chwilę pojawiali się wracający z szatni uczniowie. Nie widzieli pozostających w ciemności oporników. Jedna postać zatrzymała się i wbiła wzrok w ciemność. Po chwili ruszyła w stronę spiskowców.

-- Osz ty! -- przeraził się Wincenty. -- Dekonspiracja.

-- Szybko! -- dodał z rozbawieniem Net. -- Musimy połknąć śrubokręty.

-- Nie zrobiliśmy nic złego -- zauważył Felix. -- Wymieniamy tylko kolekcję śrubokrętów.

166

Postacią tą okazała się dziewczyna w ciężkich butach, spódniczce przed kolana i z burzą rudych loków.

-- To Nika -- powiedział Net. -- Dopiero co nie chciała...

Dziewczyna podeszła i zmierzyła ich krytycznym wzrokiem.

-- Jak nas zobaczyłaś? -- zapytał Wincenty.

-- Zęby jej się błyszczą wybielaczem. -- Głową wskazała Aurelię, która przestała się uśmiechać. -- Co tu robicie?

-- Omawiamy spisek -- wyjaśnił Net. -- Ruch oporu przeciw temu całemu certyfikatowi jakości.

-- Konspiracja... -- syknął Wincenty.

Nika spojrzała na Neta, potem na Aurelię.

-- Zapisuję się -- oświadczyła. -- Dajcie mi diodę.

-- Co cię nagle wzięło? -- zdziwił się Net.

Nika zastanowiła się.

-- Każą mi zmieniać buty -- powiedziała.

-- To i tak już jest zapisane w regulaminie szkoły -- zauważył Wincenty.

-- Podniosą czesne.

-- Jesteś pewna?

-- Dawaj diodę!

-- Dobra, już dobra, masz. -- Wyciągnął z kieszeni diodę i podał dziewczynie. Poczekał, aż wepnie jąw klapę kurtki, i oznajmił konspiracyjnym głosem -- słuchajcie uważnie, bo nie będę powtarzał. Mamy czas do piątku, czyli do ostatniego dnia przed feriami. Wtedy albo dostaniemy certyfikat, albo zachowamy wolność. Ruszymy teraz w szkołę, wykorzystajmy każdą przerwę, by przekręcić gniazdka o czterdzieści pięć stopni.

-- Po co akurat czterdzieśęi pięć? -- zainteresował się Felix. -- To też pachnie jakąś normą.

-- Kąt nieważny. Tak mi się powiedziało. Musimy przekręcić jak najwięcej gniazdek. W salach, na korytarzach, w kiblach.

-- W kiblach nie. Tam są kamery.

167

-- Monitoring -- pokiwał głową Wincenty. -- Jak szkoła dostanie certyfikat, kamery będą wszędzie.

-- Ja też mam odkręcać gniazdka? -- zapytała Aurelia, starając się przy tym nie odsłaniać zębów.

-- Dla ciebie... dla was mam inne zadanie. Z drugiej kieszeni wyjął dwa pliki naklejek z napisem „CE NIE" i wręczył dziewczynom. -- CErtyfikat NIE -- wyjaśnił Wincenty. -- Jest też drugie znaczenie, że się cenięi nie pozwalam, by mnie tak traktowano. Akcja propagandowa. Dwie godziny drukowałem i ciąłem. Musicie to po-naklejać wszędzie, gdzie się da. Z wyjątkiem kibla... Reżim musi upaść!

Wincenty zorientował się, że się nieco zagalopował. Zamilkł i popatrzył po oporniczkach i opornikach. Jeżeli miał jeszcze jakieś przemyślenia, to nie zdołał ich ubrać w słowa. Dalsze knucia przerwał dzwonek.

-- Spotykamy się tu na długiej przerwie -- powiedział jeszcze i wszyscy pobiegli do swoich klas.

W pracowni informatycznej nie było jeszcze połowy uczniów ani nauczyciela. Felix i Net wykorzystali to, by dyskretnie przekręcić dwa nieużywane gniazdka. Nika bez przekonania nakleiła na szybę nalepkę CE NIE. Felix położył plecak obok trzeciego gniazdka, przekręcił je i chwilę udawał, że czegoś szuka w plecaku. Z zaskoczeniem wyjął dwie torebki z kanapkami.

-- Mama się wczuwa w rolę. -- Usiadł obok przyjaciół. -- Zawsze sam sobie robiłem lanczyk, a teraz mamę coś wzięło.

-- Bezrobocie sprzyja zacieśnianiu więzów rodzinnych -- podsumował Net.

-- Zacieśnianiu pasa sprzyja jeszcze bardziej. Chcecie po jednej, zanim się pogniotą?

-- Dziękuję, nie jestem głodny. -- Net uniósł dłoń. -- Babcia Adelajda wepchnęła we mnie kanapę z szyną.

Nika z wdzięcznością przyjęła kanapkę i od razu ją skonsumowała. Uczniów przybywało. Nikt nie wspominał o wczorajszych wy-

168

darzeniach, jakby nie było to specjalnie interesujące. Tematy rozmów były takie jak każdego dnia.

-- Obudźcie mnie, jak przyjdzie ameba. -- Net odsunął klawiaturę i ułożył głowę na blacie.

-- No to już wstawaj. -- Felix trącił go łokciem.

Do sali wkroczył Eftep. Bez słowa usiadł za swoim biurkiem, otworzył laptop, dziennik i powiódłwzrokiem po klasie. Zauważył kilka pustych miejsc.

-- Stoją teraz w korkach powrotnych. -- Pokiwał głową. -- A nieobecność i tak będzie.

Sprawdził listę, wstał i swoim zwyczajem zaczął się przechadzać wokół zestawionych w wyspę stołów z komputerami.

-- Dziś omówimy zastosowania satelitów w łączności -- powiedział -- a szczególnie w szeroko pojętej informatyce.

Po kwadransie perorowania Eftepa przepełniała już duma z własnej mądrości, a klasa przysypiała. Net posunął się dalej, bo zasnął całkiem z brodą opartą na piersi i rękoma zwisającymi niemal do ziemi.

-- ... dlatego też często zdarza się nam posługiwać łącznością satelitarną zupełnie nieświadomie. Dlaczego tak jest, odpowie nam... może pan Bielecki? -- Eftep spojrzał na pochrapującego cichutko Neta i powtórzył głośniej. -- Może pan Bielecki?

Na dźwięk swojego nazwiska Net rozbudził się i powiedział:

-- Dziękuję, nie jestem głodny.

-- To świetnie, bo to nie przerwa śniadaniowa, tylko lekcja informatyki, panie Bielecki. Czas pracy. Wypoczywać trzeba było w weekend.

-- Aaa... -- Net zamrugał, powoli wracając do rzeczywistości. -- A jakie było pytanie?

-- Dlaczego posługujemy się łącznością satelitarną nieświadomie -- podpowiedział Felix.

Eftep posłał mu wściekłe spojrzenie, ale zanim zdążył zaprotestować, Net wyrzucił z siebie jednym tchem:

169

-- Ponieważ dane są dzielone i przesyłane w pakietach, a każdy pakiet może iść inną drogą. Równieżprzez satelitę.

-- Dobrze -- skrzywił się nauczyciel. -- Dostatecznie... Teraz powiedz, co wiesz o protokole internetowym TCP/IR

-- Chodzi panu o wersję 4 czy 6?

Eftep spojrzał na niego czujnie.

-- O... obydwie wersje -- odparł-po namyśle. Zerknął na zegarek. -- Dobrze, już siadaj, nie męcz siędalej. Masz tę tróję z bólem serca. Szkoda czasu na to dukanie.

-- Ale... -- próbował zaprotestować Net.

-- Nie dziękuj. -- Eftep usiadł za biurkiem i z uśmiechem wpisał ocenę do dziennika. Popatrzył po sali. -- Na czym skończyłem?

* * *

Dyrektor magister inżynier Juliusz Stokrotka chodził po swoim gabinecie z rękoma założonymi za plecami i rozmyślał. Rakieta nie spadła, nie było wielkiego zamieszania, które pozwoliłoby przełożyć ostateczny termin zakończenia kontroli przed przyznaniem certyfikatu. Większość problemów w mniej lub bardziej uczciwy sposób udawało się załatwiać, ale pozostało kilka spraw, z których dwóch bał się najbardziej:

oględzin pracowni biologicznej i tej nieszczęsnej stołówki. Do pracowni Butlera sam nie miał ochoty wchodzić, szczególnie po odkryciu, że w terrarium z trzymetrowym pytonem brakuje szyby, a tarantula nauczyła się otwierać swój domek i spacerować po szkole. Nietrudno było się domyślić, jak zareaguje na te odkrycia inspektor Ronald Szus, albo, jeszcze gorzej, jego asystentka Sandra Lipa. Stokrotka jak przez mgłę pamiętał, że inspekcja pracowni biologicznej miała się odbyć w zeszłym tygodniu. Nie mógł sobie jednak przypomnieć, dlaczego się nie odbyła... Cóż, dziś po lekcjach jest nieunikniona.

Większym problemem była jednak szkolna stołówka. Inspekcja przewidywała sprawdzenie około trzydziestu podpunktów. Dyrektor zerknął na listę: współczynnik oporu statycznego trzonków, kąt zakrzywienia w zębach widelców, pojemność łyżek, tępota noży,

170

międzyzębownikalność wykałaczek... Było tego naprawdę sporo. Testu nie przeszłaby pewnie nawet jadalnia w pałacu Buckingham. Problemu jednak nie stanowiła źle przygotowana stołówka, ale jej całkowity brak. W całej historii gimnazjum numer trzynaście imienia Stefana Kuszmińskiego nigdy nie było stołówki. Dyrektor pluł sobie teraz w brodę, że nie sprawdził wcześniej, co dokładnie będzie kontrolowane przed przyznaniem certyfikatu. Złudzenia, że cała kontrola będzie formalnością, ulotniły się po kilku minutach obecności inspektora w szkole. Dyrektor musiał przyznać, że zaczyna szczerze nienawidzić Ronalda Szusa.

Za późno, by się wycofać. Za późno, by budować stołówkę - to praca na co najmniej dwa miesiące. Pomysł, jaki wpadł do dyrektorskiej głowy, zaskoczył jego samego. Catering! Genialne.

Otworzył raptownie drzwi do sekretariatu. Pani Helenka omal nie upuściła na podłogę pudełka kremu, który wklepywała sobie w dłonie.

-- Kochanieńka... -- zaczął uśmiechnięty od ucha do ucha dyrektor. -- Znajdź firmę cateringową, która urządzi szkolną stołówkę i przygotuje jakieś... hm... potrawy. Starczą cztery dni, od jutra do piątku, od południa do drugiej. W piątek mogą się zwinąć. To taka mała mistyfikacja, ale potem oczywiście zrobimy normalną stołówkę. Postaraj się, żeby wszystko wypadło porządnie. Poszukaj w internecie.

Pani Helenka zmrużyła oczy i nachyliła się do monitora. Internetu w nim jednak nie dostrzegła. Nie lubiła komputera. Stał na biurku i zabierał cenne miejsce przeznaczone na kosmetyki. Szumiał, czasem pisnąłczy mrugnął, a jedyny z niego pożytek to ta suszarka do paznokci, niestety umieszczona, nie wiedziećczemu, z tyłu obudowy. Do tej pory korzystała z telefonu, długopisu, stempla i jednego przycisku na interkomie. Po co komplikować coś, co jest łatwe i niezmienne od wielu lat? Prychnęła z niezadowoleniem i otworzyła usta, by poprosić dyrektora o poradę, ale drzwi na korytarz

171

właśnie się zatrzasnęły. To uniemożliwiło zadanie drugiego pytania, które miało brzmieć „Co to jest catering?".

Prawdę mówiąc, dyrektor wymknął się celowo. On również nie bardzo wiedział, czym dokładnie jest internet ani w którym miejscu komputera siedzi.

* * *

Po dzwonku wynudzeni uczniowie drugiej „a" wysypali się na korytarz. Rozżalony Net odprowadziłinformatyka niechętnym wzrokiem.

-- Przecież wiem wszystko o protokołach internetowych -- narzekał. -- No, prawie wszystko. Z pamięci potrafię napisać skrypt do ręcznej konfiguracji połączenia... To nieuczciwe!

Felix poklepał go po ramieniu, ale nie miał pomysłu, co mógłby powiedzieć.

-- Przynajmniej jesteś od niego mądrzejszy. -- Nika pogłaskała przyjaciela po policzku.

-- Wiem nawet, co to jest responder odnajdywania topologii warstwy łącza* -- narzekał dalej Net. -- Nie znam tylko nazwiska kolesia, który tak to przetłumaczył...

-- Odreagujesz sobie po szkole. Mamy dziś świętować sukces.

-- Jeśli pójdziemy na strzelnicę i na tarczy będzie można wydrukować portret wybranej osoby, to owszem, odreaguję.

-- Myśl pozytywnie. On tylko wtedy coś znaczy, kiedy może jeździć po lepszych od siebie. Dlatego się do ciebie przyczepił. Wie, że jesteś najlepszy z klasy, i próbuje cię zgnębić. To takie małe myślenie, że mu zagrażasz.

-- Mam nadzieję, że nie wie, ile umiem... -- Net wzruszył ramionami. -- Ech, przekręcę sobie paręgniazdek, to mi się polepszy.

Położył plecak przy najbliższym kontakcie i sprawnie wykonał sekwencję: poluzować śrubkę, przekręcićkontrakt, dokręcić śrubkę. Przeniósł się do kolejnego po przeciwnej stronie korytarza, ale

* Autentyk z systemu operacyjnego Windows Vista.

172

gniazdko już było krzywo przykręcone, podobnie jak pozostałe w tej części korytarza. Nika przykleiła nalepkę do ściany.

-- Czuję się jak wandalka -- stwierdziła.

Felix odkleił naklejkę, by sprawdzić, czy farba nie jest uszkodzona. Powierzchnia ściany była nietknięta.

-- Potem zwyczajnie to pozbieramy -- powiedział i nakleił ponownie. -- Dziwnie chodzisz -- zauważyłnagle. -- Za ciasne buty?

Przytaknęła.

-- Po feriach może kupię nowe.

-- To ci się większa dziura budżetowa robi -- stwierdził Net. -- Jest sprawdzona metoda zarabiania -

puszka po kawie i zdjęcie smutnego psa.

-- To oszukiwanie, nie zarabianie. -- Nika pokręciła głową. -- Mam pewien plan, ale to wymaga czasu.

-- Nieśmiało pragnę przypomnieć o feriach, na które jedziemy już za tydzień.

Nika wzruszyła ramionami i spojrzała gdzieś w bok.

-- Opowiecie mi, jak było.

-- Jedziemy razem -- zapewnił ją Net. -- Coś wymyślimy.

Następną lekcją była fizyka, zdecydowanie przyjemniejsza od informatyki. Przyjaciele przenieśli się do pracowni fizycznej i zajęli miejsca przy ustawionych w podkowę ławkach. Na środku stał potężny stółlaboratoryjny.

-- Witam szanowną klasę. -- Czwartek równo z dzwonkiem przywitał ich z uśmiechem i położyłdziennik na biurku. -- Wyprzedzamy program o dwie godziny, więc dzisiejsza lekcja może być nieco luźniejsza. Ostatni kwadrans zostawię dla tych, którzy chcą się poprawić przed wystawieniem ocen semestralnych, a teraz opowiem wam o czymś, czego wprawdzie nie ma w programie drugiej klasy, ale z całą pewnością nas dotyczy. Opowiem wam o fizyce podróży kosmicznych.

Klaudia i Aurelia zrobiły na zapas znudzone miny.

-- Ale nie będzie pan z tego odpytywał? -- upewnił się Lambert.

173

-- Możesz poczytać książkę, bylebyś siedział cicho -- odparł Czwartek, ale nie było do końca jasne, czy mówi poważnie. -- Jak wiecie, w Nowy Rok bliżej nieokreślony ktoś wystrzelił z okolic Wilanowa rakietę. Właściwie wypadałoby ją nazwać satelitą, ale wszyscy mówią „rakieta", więc niech tak zostanie. Niewiele o niej było wiadomo poza tym, że spadała. Ta rakieta to dobra okazja, by opowiedzieć o naszych sukcesach w podboju kosmosu. A raczej o ich braku.

Przyjaciele wymienili spojrzenia z Gilbertem i przygarbili się, by mniej ich było widać. Oczywiście niepotrzebnie, bo nikt nie zwracał na nich uwagi. Wyprostowali się więc i słuchali uważnie.

Fizyk kontynuował:

-- W perspektywie kilkuset lat zapewne uda się nam założyć stałe kolonie poza Ziemią. I nie mam tu na myśli ciasnych i niewygodnych stacji orbitalnych, tylko samowystarczalne, lub chociaż niemal samowystarczalne, kosmiczne miasta.

-- Nikt tam nie będzie chciał mieszkać. -- Net dodał sobie odwagi głośną wypowiedzią.

-- Moim zdaniem chętnych nie zabraknie. Ludzie mają dusze awanturniczych odkrywców. Nie mówię oczywiście o wszystkich. -- Nauczyciel wskazał z uśmiechem Aurelię i Klaudię, które ostentacyjnie przeglądały kolorowe pisemka. -- Gdyby było inaczej, nie włazilibyśmy na niedostępne górskie szczyty.

Tam nie ma przecież nic, czego możemy potrzebować. Himalaista zdobywa je, żeby wygrać z samym sobą, ze swoimi słabościami, ale przede wszystkim, żeby dotrzeć tam, gdzie nikogo wcześniej nie było. Albo chociaż tam, gdzie było niewielu. Tak wyglądało zdobywanie Ameryki przez Europejczyków. Płynęli tam również dla bogactw, ale przede wszystkim dla przygody. Każdy gatunek próbuje zagarnąć dla siebie nowe obszary, ale tylko człowiek czyni to z takim rozmachem. Jeśli poczytacie sobie opowiadania science fiction sprzed kilkudziesięciu lat, to dowiecie się, że na początku naszego wieku Mars miał byćskolonizowany. Nie stało się tak z wielu powodów, z których

174

najważniejszy to brak odpowiedniego napędu dla pojazdów kosmicznych. Wysłanie misji załogowej na Marsa jest możliwe od wielu lat. Nie lecimy tam, bo nie potrafilibyśmy sprowadzić astronau-tów z powrotem. A mimo to jest wielu chętnych, którzy godzą się, by polecieć i nie wrócić.

-- Oglądałem program na Discovery -- odezwał się Wiktor. -- Mówili tam, że wysyłanie robotów jest kilka razy tańsze.

-- Z pewnością -- zgodził się Czwartek. -- I wielokrotnie bezpieczniejsze. Najpierw powinniśmy wysłać roboty, ale później musimy polecieć sami. To kiedyś może być kwestia życia i śmierci całej ludzkości. Patrząc z perspektywy astronomicznej, w naszą planetę dość często uderzają wystarczająco duże obiekty, żeby zmieść z jej powierzchni większość gatunków, w tym również nas. To zdarzyło się jużwiele razy. Zagłada dinozaurów przed sześćdziesięcioma pięcioma milionami lat, o czym pewnie wiecie -- zerknął na zaczytane dziewczyny -- albo przynajmniej większość z was wie, niemal na pewno była spowodowana upadkiem meteorytu lub komety. Inna sprawa, że dzięki temu mogły się rozwinąć ssaki, czyli również my. No, ale nie jesteśmy chyba zainteresowani odstąpieniem miejsca do życia kolejnym formom ewolucyjnym, prawda? -- Ci, którzy słuchali uważnie, pokręcili głowami. -- Założenie kolonii pozaziemskich umożliwi ludzkości przetrwanie nawet globalnego kataklizmu.

-- Zaraz się zaczniemy tłuc z naszymi koloniami -- zauważył Oskar.

-- To też możliwe -- przyznał fizyk. -- Naszej natury nie zmienimy. -- Wziął kredę i narysował na tablicy kółko. -- Dziś postaram się nie napisać na tablicy ani jednego wzoru. Trzymajcie za mnie kciuki. To jest Ziemia, a to rakieta. -- Dorysował na górze kółka rakietę. -- Zaczniemy od tego, że głównym ograniczeniem podróży wewnątrz naszego Układu Słonecznego jest kiepski napęd. Mniej więcej dziewięćdziesiąt procent wagi startującej rakiety to paliwo. To tak, jakby samochód osobowy musiał za sobą ciągnąć piętnasto-tonową cysternę z benzyną. Dlatego musimy się chwytać pewnych

175

trików, żeby w ogóle oderwać się od Ziemi. Nasza technologia pozwala na wyczołganie się z trudem z grawitacji ziemskiej. Gdybyśmy posiadali wydajniejszy napęd, sprawa byłaby prostsza. Trzymajmy sięanalogii motoryzacyjnej - zwykły samochód nie może podjechać pod bardzo stromą górę, a tym bardziej z tą piętnastotonową cysterną. Po to robi się serpentyny. Droga jest dłuższa, ale łagodniejsza. Start rakiety wygląda podobnie. -- Narysował spiralę rozpoczynającą się od rakiety i dochodzącą po kilku okrążeniach do kolejnego kółka, większego od tego symbolizującego Ziemię. -- Rakieta startuje pionowo, ale silnikom

nie starczyłoby mocy, by w ten sposób pokonać przyciąganie planety. Rakieta zaczyna więc od razu skręcać i po kilku minutach wchodzi na tak zwaną orbitę, czyli zaczyna obiegać Ziemię. Grawitacja próbuje ściągnąć rakietę, ale zapobiega temu siła odśrodkowa. -- Napisał na tablicy „vi", ale szybko to zmazał i dodał z przepraszającym uśmiechem -- miało być bez wzorów. Dobrze, więc będzie bez wzorów. Prędkość, przy której rakieta nie spadnie na planetę, nazywamy pierwszą prędkością kosmiczną. Dla Ziemi wynosi ona siedem coma dziewięćdziesiąt jeden kilometra na sekundę, a na przykład dla Marsa - tylko pięć. W praktyce prędkość ta jest mniejsza, bo rakieta jeszcze przed startem porusza się już z prędkością, z jaką obraca się cała planeta. Z tego powodu kosmodromy najlepiej jest budować w okolicy równika, gdzie prędkość obrotowa jest największa. Nasza polska rakieta nie osiągnęła minimalnej prędkości i grawitacja pokonała siłę odśrodkową. Upadek był więc od początku nieunikniony. Gdy chcemy opuścić orbitę ziemską, musimy zwiększyć prędkość. Jednak nie jest to takie proste. -- Fizyk starłtablicę i narysował mniejszą Ziemię, mniejszą rakietę i mniejszą spiralę. Załóżmy, że tutaj -- postawił na spirali kropkę -- pilot ponownie włącza silnik i rakieta przyspiesza. -- Dalsza część kreski była niemal prosta i dochodziła do krawędzi tablicy. -- Astronautom wydaje się, że uciekli z Ziemi, ale tylko im się zdaje. W końcu wyczerpie się paliwo i jedyne, co osiągną, to zamiana orbity kołowej na paraboliczną lub hiperboliczną.

176

Innymi słowy - siła grawitacji ziemskiej ściągnie ich z powrotem. W teorii można ten moment odsunąć do nieskończenie długiego czasu, jeśli rakiecie uda się osiągnąć drugą prędkość kosmiczną, która dla Ziemi wynosi jedenaście coma dziewiętnaście kilometrów na sekundę. W praktyce i tak rakieta ma dolecieć do innej planety, gdzie grawitacją ziemską można się już nie przejmować. Mamy jeszcze trzecią i czwartąprędkość kosmiczną, które umożliwiają opuszczenie tą metodą Układu Słonecznego i naszej galaktyki, Drogi Mlecznej. To nam prędko nie grozi. Od początku ery podboju kosmosu nie dokonał się niemal żaden postęp w dziedzinie paliw rakietowych. Być może kiedyś nauczymy się zaginać czasoprzestrzeń i te ograniczenia nie będą miały znaczenia. Wszystko wskazuje na to, że nie nastąpi to prędko. -- Net w ostatniej chwili ugryzł się w język, żeby nie powiedzieć, że jest nieco inaczej*. Przypomniał sobie, że odkrycia dokonane w Milo są ściśle tajne. Fizyk kontynuował -- nasze sondy międzyplanetarne, zanim dostaną się, na przykład, do odległego Neptuna, muszą wykonać taniec wokół kilku planet. Wykorzystująich grawitację do korekty kursu i zwiększenia prędkości. Gdyby nie te manewry, nie starczyłoby im paliwa nawet na drobny skręt. Przypomina to sytuację, gdy szybko zbiegacie po schodach i na zakrętach przytrzymujecie się barierki, żeby nie zwalniać. Taka podróż trwa jednak latami, a poprzedzają ją równieżlata przygotowań. Odległość Ziemi od Marsa stale się zmienia, ponieważ obie planety obiegają Słońce z inną prędkością. Okres pełnego obiegu planety wokół Słońca nazywamy rokiem. Rok na Marsie trwa tyle, co ponad dwa lata ziemskie. Raz na mniej więcej osiemset dni Mars maksymalnie zbliża się do Ziemi na odległość nawet pięćdziesięciu pięciu milionów kilometrów. W skali astronomicznej to mało. Tylko wtedy można się pokusić o wyprawę. Rok później Mars znajdzie się po drugiej stronie Słońca i wtedy odległość dzieląca go od Ziemi staje się dosłownie astronomiczna. Nasze osiągnięcia w podboju kosmosu można porównać do pierwszych ryb dwudysznych, które potrafią odpełznąć kawałek od brze-

* Można o tym przeczytać w książce Felix Net i Nika oraz Teoretycznie Możliwa Katastrofa.

177

1

gu morza. Do zwinności lamparta czy orła jeszcze nam daleko. -- Fizyk westchnął i rozejrzał się po klasie. -- I to by było na tyle. Jeśli kogoś znudziłem, to przepraszam. Macie jakieś pytania?

-- Kiedy polecimy na tego Marsa? -- zainteresował się Lucjan.

-- Przy dobrych układach około roku 2030. Kryzys gospodarczy może to jednak opóźnić. -- Fizyk czekał chwilę, ale więcej pytań nie było. -- A może ktoś chce poprawić ocenę?

Oskar wolno podniósł rękę.

-- A można w piątek?

Fizyk pokręcił głową.

-- Zostawiasz wszystko na ostatnią chwilę. OK. Możemy się umówić na piątek, ale będziesz miałtylko jedno podejście. Jeśli nie ma chętnych do poprawki, to możecie się już bez krępacji zacząć rzucaćpapierowymi samolotami albo znaleźć inny ciekawy sposób na marnowanie czasu.

* * *

Inspektor Ronald Szus skrupulatnie zliczył opakowania chipsów, prażynek, chrupek i orzeszków. Zsumował to w lewej kolumnie tabelki w swoim clipboardzie i przystąpił do liczenia zajmującej półlodówki baterii identycznych kubeczków z kefirem.

-- Musi pan jeszcze wprowadzić napoje ciepłe, czyli herbatę -- powiedział inspektor -- i co najmniej jeden rodzaj świeżego soku. Najlepiej pomarańczowy.

Stojący pod ścianą ciasnego sklepiku pan Robert zmełł w ustach przekleństwo. Znowu wydatki i kłopoty.

Do okienka sklepu podeszła Celina.

-- O! Jest kefir! -- ucieszyła się. -- Wreszcie. Poproszę jeden.

-- Nieczynne -- warknął sklepikarz.

Dziewczyna wytrzeszczyła na niego oczy, ale nie nalegała. Odwróciła się i odeszła.

-- Mały wybór -- zauważył Szus.

Pan Robert wzruszył ramionami.

-- Proporcja się zgadza -- powiedział.

178

0

-- Gdyby ta dziewczyna kupiła jeden kefir, toby się nie zgadzała.

-- Dlatego nie sprzedałem.

-- Się domyśliłem. -- Inspektor pokiwał głową i zerknął na puste stojaki po chipsach. Wiedział, że coś tu się nie zgadza, ale oficjalnie nie było się do czego przyczepić. Postawił zamaszystego ptaszka przy pozycji „Sklepik". -- No to na dziś została nam jeszcze pracownia biologiczna -- oznajmił. -- O ile mnie pamięć nie myli.

Dyrektor przytaknął, jak skazaniec zgadzający się z nieuchronnym wyrokiem. Zostawili sklepikarza i ruszyli w stronę schodów. Pan Robert zaczekał, aż się oddalą. Wyciągnął komórkę i z wysuniętym językiem wybrał numer.

-- Witam, pani kierowniczko -- zaczął przyciszonym głosem. -- Robert się kłania ze szkolnego sklepiku. Pożyczałem dziś trzydzieści kefirów pod zastaw trzech kartonów chipsów. O której mogę wpaśći wymienić towar?

Ani inspektor, ani jego asystentka, ani idący jak na śmierć dyrektor nie słyszeli już tego. Gdy dotarli do pracowni biologicznej, profesor Butler, ukazując imponującą plamę na plecach fartucha, schylał się nad terrarium z tarantulą i karmił ją z ręki chipsami cebulowymi. Pająk przestał jeść i jednym z odnóży wskazał drzwi. Biolog wyprostował się i odwrócił.

-- A! -- Wrzucił sobie ostatniego chipsa do ust. -- Witam, witam szanowną kontrol.

-- Inspekcję -- poprawił go Szus. Rozejrzał się po sali, przypominającej pracownię szalonego profesora z podrzędnego horroru. -- Zaczniemy od... Zaczniemy od sprawdzenia zabezpieczeń przy klatkach z niebezpiecznymi zwierzętami.

-- O Jezu... --jęknął dyrektor.

Inspektor spojrzał na niego z zaskoczeniem.

-- Źle się pan czuje?

-- Nie, nie. -- Dyrektor jedną ręką trzymał się biurka, drugą machał, że nic się nie dzieje. -- Nagły atak defetyzmu. Samo przejdzie... -- odchrząknął -- koło północy.

179

-- Aha, czyli możemy kontynuować. Sandro, poproszę o wytyczne.

Asystentka położyła na biurku, czyli właściwie stole laboratoryjnym, wielki neseser i wyciągnęła ze środka segregator. Podała Ronaldowi, który otworzył go na zaznaczonej kolorowym papierkiem stronie i zacząłwyliczać:

-- Czujniki ruchu przy każdej klatce, czujniki nacisku wykrywające brak okazu w klatce...

Przerwało mu stuknięcie o blat. Wszyscy skupili wzrok na stojącej na środku stołu butelce z mętnym, zielonym płynem.

-- O mamusiu... --jęknął znów dyrektor, po czym dodał teatralnym szeptem -- schowaj to natychmiast!

-- Zaraz, zaraz... -- Ronald wyraził zainteresowanie. -- Czy to nalewka?

-- Z nie byle czego. -- Butler skinął głową. -- Myosotis antago-nikus alpestris, czyli zapominajka alpejska.

-- Chyba niezapominajka?

-- Z niezapominajek nie robi się nalewek.

Ronald Szus spojrzał na asystentkę, a ona spojrzała na niego.

-- Czy ta nalewka aby na pewno spełnia normy? -- zapytał biologa.

-- I tak nie będzie pan pamiętał odpowiedzi -- odparł szczerze Butler.

-- Zenonie... -- Dyrektor otarł pot z czoła, w jego przypadku sięgającego niemal potylicy. -- Ja ciębardzo proszę...

Inspektor wypuścił głośno powietrze i skinął głową na asystentkę. Dziewczyna ponownie otworzyła wielki neseser i z małej przegródki wyjęła cztery kieliszki. Stokrotkę zatkało.

-- W pracy?... -- zdołał wykrztusić.

-- Jak w pracy? Po pracy. -- Inspektor otworzył clipboard, by postawić ptaszka przy pozycji „Pracownia biologiczna", ale zatrzymał się z długopisem tuż nad papierem. Ptaszek już tam był. ---Dziwne, nie pamiętam, żebyśmy tu byli... Hm... To wyraźnie mój charakter ptaszka. Prawda, Sandro?

180

Dziewczyna pochyliła się nad listą.

-- Tylko pan potrafi włożyć tyle złośliwości w zwykłego ptaszka -- zgodziła się.

-- Tak czy inaczej -- inspektor klasnął i zatarł ręce -- jesteśmy po pracy.

Stali przed szkołą bez pomysłu, co mogliby zrobić. Wciąż było zimno, ale zza chmur wyszło słońce. Nieco na prawo, po drugiej stronie ulicy, ciepłym światłem zapraszała do wnętrza kawiarnia Zbędne Kalorie. Felbc podrapał się w głowę pod czapką.

-- Miałem taki pomysł, żeby to było bardziej uroczyste, ale...

-- No -- przyznał Net. -- Mam to samo. Dziura budżetowa.

-- Ja mam tak zawsze -- dodała Nika. -- Policzmy, ile mamy wspólnie. Na ciacho możemy iśćcodziennie. To nie jest wystarczająco uroczyste.

Wysupłali z kieszeni drobniaki. Felbc znalazł nawet banknot dziesięciozłotowy. Policzyli. Trzydzieści trzy pięćdziesiąt.

-- Nie dostałeś kieszonkowego w ten weekend? -- zapytał Net.

-- Mama powiedziała, że jest kryzys i jak zniszczyłem kurtkę, to muszę się dołożyć do nowej -- powiedział Felbc.

Miał na sobie sweter i goretex taty. Net włożył przymałą kurtkę z zeszłego roku. Obaj zaczynali się trząść z zimna. Z całej trójki Nika miała najcieplejsze ubranie.

-- Miałaś dwie stówy z puszki -- przypomniał sobie Net. -- Te, co zbierałem niby na schronisko dla zwierząt.

-- Wpłaciłam na konto schroniska.

-- Aha... Nie, spoko. Tylko sprawdzałem twoją uczciwość. -- Net zastanowił się. -- Chyba zasłużyliśmy na coś specjalnego. Nie każdy potrafi włamać się odkurzaczem do supersieci komputerowej czy przeprogramować satelitę. Szarlotka wydaje się nie dość godna, by uczcić nasze dokonania.

Felbc przeliczył jeszcze raz. Wciąż mieli trzydzieści trzy pięćdziesiąt.

181

-- Nie starczy na pomnik z brązu -- stwierdził. -- Nie starczy nawet na kino.

-- Mogę druknąć trzy ulotki ze smutnym psem -- zaproponował Net. -- Nakleimy na puszki i sięuzbiera w godzinę.

-- Nawet o tym nie myśl -- ostrzegła poważnie Nika.

-- Spoko. Znów cię sprawdzałem. Na koniec dnia dostaniesz certyfikat uczciwości.

Po przeciwnej stronie ulicy, w parku dzieci lepiły bałwana. Świeży śnieg dobrze się kleił. Felix obserwował, jak dwójka przedszkolaków turla przed sobą kulę przeznaczoną na głowę.

-- Byliście kiedyś na kręglach? -- zapytał.

Zadzwonił telefon Neta. Chłopak zaczął się szarpać z za ciasną kieszenią za ciasnej kurtki. Wreszcie sięudało.

-- To Manfred, z ratusza. -- Odebrał i chwilę słuchał. -- Nie. Nie, naprawdę nie. Niczego nie mów. Zrobiliśmy swoje, wyszło super. Dziś świętujemy. Żadnych newsów. Jeśli rakieta trafiła w kuter rybacki, trudno. Tak, jestem pewien. -- Rozłączył się z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. -- Kręgle, mówisz?

-- Konkretnie bowling -- odparł Felix. -- Taka odmiana kręgli. Trzydzieści zeta starczy na jedną grę.

-- Chcesz uczcić nasze wielkie zwycięstwo zwykłą grą w kręgle? -- Net uniósł brwi. -- Czemu nie! To

nie może być trudne. Niewiele trudniejsze od marznięcia przed szkołą. Gdzie jest najbliższe kręglowisko?

-- Kręgielnia -- poprawił go Felix. -- Ze trzy przystanki stąd.

* * *

Kręgielnia okazała się wielką, choć niską podziemną halą z kilkudziesięcioma torami do gry, z których połowa była zajęta. Obok torów rozlokowały się kawiarnia, bar i parkiet taneczny. Grzmiała muzyka i co chwilę rozlegał się charakterystyczny stukot kul o kręgle. Trzydzieści złotych starczyło na wykupienie półgodziny gry. Niestety, trzeba było zmienić buty, co zepsuło nieco humor

182

Nice. Ostatecznie jednak stanęli w śmiesznych trampkopantoflach przed wolnym torem.

Net wyświetlił na komputerze sterującym torem zasady gry. Były proste.

-- Nie rozumiem -- zastanowił się. -- Jeśli nie zrobi się żadnego błędu, to można zdobyć max trzysta punktów. Czyli pojedynek dwóch mistrzów będzie nierozstrzygnięty.

-- Chyba że któryś kichnie -- wtrąciła Nika.

-- Problem trzystu punktów nas nie dotyczy -- orzekł Felix. -- Wpisz do komputera nasze imiona i grajmy.

Net wklepał co trzeba i nacisnął „Start". Monitor wyświetlił tabelkę, a na końcu toru podniosła sięblokada, odsłaniając dziesięć kręgli.

-- Zaczynaj. -- Felix wskazał Nice podajnik z kulami. -- Staraj się zbić od razu wszystkie.

Dziewczyna wzięła pierwszą lepszą kulę i pchnęła ją po torze. Kula potoczyła się z prędkością zmęczonego żółwia.

-- Tam są otwory na palce -- wyjaśnił Felix.

-- O tym nie było napisane w zasadach -- odparła Nika, wpatrując się w kulę. Ta uderzyła w skrajny prawy kręgiel, ale wszystkie przewróciły się, jak zdmuchnięte. Przewróciło się też kilka kręgli na sąsiednim tofze, co wprawiło w zdumienie grające tam małżeństwo pięćdziesięciolatków.

-- Oszukujesz! -- zorientował się Net.

-- Niechcący -- odparła Nika szczerze zaskoczona. -- Po prostu chciałam, żeby się przewróciły.

-- Więc nie chciej.

-- Przecież ta gra na tym polega.

-- Możesz się skupić na... na trafieniu w środek na przykład -- wymyślił Net. Wepchnął palce w otwoiy kuli, przymierzył się i rzucił. A raczej prawie rzucił. Wybrał kulę z za małymi otworami, więc palce

zaklinowały się, a ich właściciel siłą bezwładności poleciał przed siebie i z łomotem wylądował na torze. -- Ała...

Stojący obok przyjaciele wybuchnęli śmiechem.

183

-- To nie basen -- wykrztusił Felix. -- Tu nie można skakać na główkę.

Net ze złością wstał z parkietu i wyciągnął palce z otworów. Towarzyszący temu dźwięk, jak przy odkorkowywaniu butelki, wzbudził kolejną falę radości Felixa i Niki. Mężczyzna z sąsiedniego toru spiorunował ich spojrzeniem. Zdaje się, że grał na poważnie i próbował utrzymać skupienie. Jego żona pogwizdywała, starając się go jeszcze bardziej zdekoncentrować.

Net wybrał największą kulę i włożył palce w znacznie za duże otwory. Kula od razu wysunęła mu się z ręki i z hukiem spadła na podłogę. Net w ostatniej chwili cofnął nogę. Felix i Nika już prawie leżeli ze śmiechu.

-- Rotflujcie* sobie -- parsknął Net. -- Na koniec przestawię punktację w komputerze.

-- Ej, ty! -- zawołał sąsiad. -- Bawi cię to?

Net odwrócił się i zobaczył przyczynę pytania. Upuszczona przez niego kula toczyła się wolno po sąsiednim torze. W końcu wpadła do rynny.

-- Wprost przeciwnie -- warknął Net. -- Przepraszam. Nie trąciłem nawet waszych kręgli.

-- Ale straciłem kolejkę. -- Mężczyzna był zły, za to jego żona wyszczerzyła się w uśmiechu i sięgnęła po kulę.

Net tym razem dobrał starannie kulę, zamachnął się i... kula wy-msknęła się i potoczyła do tyłu. Z wściekłością dogonił ją, przyniósł na początek toru i pchnął nogą, jakby to była piłka. Felix i Nika musieli usiąść na krzesełkach, wstrząsał nimi spazmatyczny śmiech.

-- Kręgle nożne? -- zapytał Felix.

-- Ha, ha! -- Net triumfalnie wskazał zbite dziesięć kręgli.

Felix odetchnął, by stłumić śmiech, i wybrał kulę.

-- Wyższa szkoła jazdy polega na podkręceniu kuli. -- Z wysuniętym językiem przymierzył się do rzutu. -- Ona powinna się sunąć, nie toczyć.

* ROTFL (ang. Rolling On The Floor Laughing) - tarzając się po podłodze ze śmiechu.

184

Rzucił. Podkręcenie wyszło tak, że kula przeskoczyła na sąsiedni tor i zbiła wszystkie kręgle.

-- Przepraszam bardzo -- powiedział Felbc. -- My się dopiero uczymy.

-- A my już się nauczyliśmy -- odparł groźnie mężczyzna. -- I teraz chcemy sobie pograć.

-- Strifee* -- zauważyła radośnie kobieta. -- Zdzisiu, przegrywasz dwunastoma punktami.

-- Jeszcze nie skończyliśmy.

Felix przymierzył się po raz drugi i rzucił, już bez podkręcania. Zbił osiem kręgli, niestety pozostały dwa skrajne.

-- Hm... To się nazywa split -- powiedział, sięgając po kulę. -- Raczej nieciekawie.

-- Jeszcze raz? -- zdziwił się Net.

-- Pierwsza przeleciała na sąsiedni tor.

Felbc zdołał zbić tylko jeden kręgiel. Po nim znowu rzucała Nika. Jej kula potoczyła się krzywo i wpadła do rynny. Jednak tuż przed końcem toru niewidzialna siła wyciągnęła ją z rynny i pchnęła w sam środek grupy kręgli. Przewróciły się wszystkie.

Net pokręcił głową.

-- A jak trzeba, to mówisz, że nie możesz...

-- Nie mam na to wpływu. -- Rozłożyła ręce. -- No... mam, ale mały.

-- Oboje kręcicie... -- Net usiadł na fotelu. -- Fatalny dzień. Nawet zaczął się od trói z informatyki. To nieuczciwe, to jakby Einstein zarobił tróję z fizyki.

-- Bo zarobił -- odparł Felbc. -- Przynajmniej jeśli wierzyć urban legend. Luz. Jesteś przemęczony i odpuszcza ci stres po wczorajszym.

-- Nie, to tak nie działa. Jak jest źle, to zaraz będzie jeszcze gorzej. Jestem pewien. To się zawsze sprawdzało.

-- Graj lepiej, bo nie zdążymy. Tor jest wykupiony na pół godziny.

* Strike (ang.) - następuje, gdy zawodnik strącił wszystkie kręgle w pierwszym rzucie z rundy. Kręgle z następnych dwóch rzutów będą liczone podwójnie. Spare (ang.) następuje, gdy zawodnik strąciłwszystkie kręgle w jednej rundzie (w pierwszym lub drugim rzucie). Kręgle z następnego rzutu będąliczone podwójnie.

185

Net niechętnie wstał, dobrał kule i rzucił. Nika skupiła się i próbowała pomóc, ale skończyło się to tym, że kula w ostatniej chwili wzleciała ponad tor i odbiła się od uniesionej blokady. Spadła do rynny i wolno stoczyła się za ściankę. Nika westchnęła.

-- Sorry.

-- I tak przegram. -- Net wziął następną kulę i rzucił bez przekonania. Zbił wszystkie kręgle, ale' i tak miał najmniej punktów. Machnął ręką i wrócił na swoje miejsce.

Felix zbił najpierw dwa z prawej, potem dwa z lewej. Nika z całej siły starała się nie wpływać na tor kuli, a tak naprawdę to nie chciała trafić w ani jeden kręgiel, żeby nie sprawić przykrości przyjacielowi. W efekcie podczas pierwszego rzutu jej kula nie tylko wpadła do rynny, ale pchana niewidzialną siłą, wyskoczyła z niej i po łuku przeleciała na sąsiedni tor, gdzie trafiła w kulę wkurzonego już i tak pana Zdzisia. Obie kule wpadły do rynien, a wszystkie Zdzisiowe kręgle pozostały nietknięte.

-- My tu gramy o poważną stawkę, gówniarze! -- ryknął mężczyzna.

-- O to, kto będzie w sklepie, jak spadnie rakieta -- wyjaśniła z rozbawieniem jego żona. -- Zwycięzca zasiądzie w fotelu na dachu i obejrzy fajerwerki na niebie. Mamy sklep nocny na Bródnie. Wygląda na to, że mam w piątek wieczorem wolne.

-- Postaramy się więcej nie przeszkadzać -- zapewniła ich Nika.

-- Pokręciło im się -- mruknął Net. -- Może tak się robi, jak się za długo gra w kręgle.

Ostatnie dwie serie poszły całkiem nieźle. To znaczy bez wypadków. Wygrała Nika, choć Net uparcie twierdził, że mecz jest nieważny, bo zwyciężczyni była na telekinetycznym dopingu. Oddali buty i za resztę pieniędzy kupili sobie po małej coli. Przysiedli na ohydnie plastikowych krzesełkach koło baru i zapatrzyli się w telewizor. Leciało akurat wydanie specjalnie „Niusów czy Niuansów". Prezenter z dramatyczną miną opowiadał o rakiecie, która stanowi poważne zagrożenie dla ludzi na Ziemi.

186

-- Chyba „stanowiła"? -- zauważył Net. -- Znów powtórka?

Felix wsłuchał się w słowa.

-- To nie powtórka -- powiedział. -- To program na żywo.

-- Nie mogą aż tak ściemniać -- oburzył się Net. -- Nie udało się nam?

-- Chcą wmówić ludziom, że rakieta nie spadła? -- zapytała Nika.

-- Może skręciliśmy ją za mocno -- zastanowił się Felix. -- Nie, niemożliwe! Po zatrzymaniu się kółzamachowych przestałaby się obracać. I tak by spadła.

Obraz przeskoczył na rozpoczynającą się konferencję prasową Andżeliki Osmozy. Napis w rogu ekranu informował, że to nadal transmisja na żywo. Polityczka ze wzburzeniem prawie krzyczała do mikrofonu:

-- To naprawdę oburzające, że w demokratycznym kraju dochodzi do takich samowolnych działańurzędnika w randze ministra. Budzi mój kategoryczny sprzeciw również skrajna nieodpowiedzialnośćnaukowców z Instytutu Badań Nadzwyczajnych, którzy na własną rękę przeprowadzili ryzykownąoperację, nie mając przy tym pewności, że... -- przerwała, bo podszedł do niej asystent. Chwilę szeptał jej do ucha, zasłaniając dłonią mikrofon. Osmoza przytaknęła, nabrała powietrza, uśmiechnęła się sztucznie i

kontynuowała zupełnie innym tonem. -- Jak państwo widzą, starczył jeden dzień pracy komisji pod moim kierownictwem i upadek rakiety udało się opóźnić. Dzięki mojemu osobistemu zaangażowaniu doszło do odpalenia antyrakiety, która odsunęła w czasie katastrofę i dała naukowcom tydzień na rozwiązanie problemu. Jednym z pierwszych zadań, które postawię przed Partią Prawdziwych Patriotów, będzie wprowadzenie Polski do grona państw eksplorujących kosmos.

-- Co?! -- wykrzyknął Net, aż odwróciło się kilka osób. -- Jaka antyrakieta?

Przyjaciele patrzyli z przerażeniem na animację komputerową, przedstawiającą koziołkującą rakietę na orbicie.

187

-- Wybuch rozpędził rakietę -- powiedział Felix. -- Weszła na wyższą orbitę i spadnie dopiero za kilka dni.

-- Chyba to chciał nam powiedzieć Manfred -- zastanowiła się Nika.

-- Kto to zrobił? -- Net złapał się. za głowę. -- Cała nasza praca, cały nasz geniusz, całe to ryzyko... Wszystko w porcelanę!

-- Chyba wiem, kto za tym stoi.

Net spojrzał na przyjaciela z dramatycznym wyrazem twarzy.

-- Nasi starzy... -- szepnął.

-- Nie porozmawialiście z nimi -- przypomniała Nika. -- Wystarczyło im powiedzieć, co planujemy.

-- Próbowaliśmy -- mruknął Felix. -- Może tylko za mało intensywnie. -- Pokręcił głową. -- Teraz to problem kogoś innego. Zrobiliśmy wszystko, co się dało. Rakieta wpadnie pewnie gdzieś do oceanu albo zleci na pustynię. To już nie nasza sprawa. Zostawmy Orbitalny Spisek i zajmijmy się czymś innym. Ruchem oporu na przykład. To trochę mniejsza skala, bardziej adekwatna do naszych możliwości.

* * *

Felix wrócił do domu, akurat gdy mama kończyła przyrządzać obiad. Zapach żurku wypływał z kuchni i czuć go było już od progu. Po krótkim i wylewnym przywitaniu z Cabanem Felix umył ręce i zasiadł do stołu. Zupa smakowała równie wspaniale, jak pachniała.

-- Nawet dobry -- zauważył tata. -- Skąd wiesz, jak się robi żurek?

-- Z tylnej strony opakowania -- odparła mama. -- Trzeba rozpuścić w zimnej wodzie i gotować przez dziesięć minut.

-- Aha. -- Tata chwilę jadł, po czym wyłowił plasterek kiełbasy. -- No, tego to nie było w opakowaniu.

-- Kiełbaskę dodałam -- uśmiechnęła się mama.

-- I to też? -- Tata wyłowił kawałek jajka i pieczarkę.

188

-- Sama zupa z paczki nie miała smaku -- przyznała mama. -- Dodałam do niej parę rzeczy. Następnym razem ugotuję ją bez tej paczki.

-- Zupa z gwoździa bez gwoździa. -- Tata przytaknął, zjadł do końca i poprosił o dokładkę. OtworzyłksiążkęŚlepowidzenie i zaczął czytać.

Felix jadł wolno, żeby mieć pretekst do pozostania w kuchni i wypytania taty o parę spraw. Gdy mama wyszła, powiedział, siląc się na swobodny ton:

-- Rakieta nie spadła.

-- Nie. -- Tata odłożył książkę. -- Spadnie w piątek. Nie wiadomo jeszcze gdzie. Na szczęście, orbita jest bardzo korzystna, przecina Europę pod kątem, głównie Polskę i Rumunię, bo o Skandynawię tylko zahacza. Dalej jest Turcja, i Azja Mniejsza. Przez pół obwodu planety przebiega nad Pacyfikiem. Potem zaczyna się nieprzyjemnie, bo na jej trasie są Stany Zjednoczone i Kanada. Dalej już z górki, tylko Grenlandia i północny Atlantyk. W sumie nie jest źle, więcej niż trzy czwarte orbity przebiega nad obszarami bezludnymi lub prawie bezludnymi. Spaść może gdziekolwiek. Tym wybuchem zmieniliśmy jej prędkość i wysokość orbity. Przynajmniej Warszawa może spać spokojnie... Wiesz w ogóle, co się stało?

-- Wystrzeliliście antyrakietę, która wybuchła w pobliżu naszej rakiety i ją popchnęła. Rozumiem zasadę. Rakieta... nie leciała bezwładnie. Była stabilizowana.

-- Skąd wiesz? -- Tata spojrzał na syna uważnie. -- Tej informacji nie było w mediach.

-- Domyśliłem się. Leciała dziobem do przodu.

-- Dobrze! -- pochwalił go tata. -- Sterował nią mechanizm oparty na zasadzie żyroskopu. Odkryliśmy to w niedzielę po południu. Szkoda, że nie wiedzieliśmy o tym wcześniej, moglibyśmy próbować innego sposobu.

-- Na przykład zdalnej zmiany kąta nachylenia? -- Felix spojrzał na tatę czujnie.

189

§

-- Tak, to by pomogło trafić w bezludny obszar. Masz rację. Nie doszliśmy do tego etapu rozważań. Nie było czasu na nic innego poza doraźnym działaniem. Zabrakło może jednego, dwóch dni.

-- Wciąż można to zrobić. Wystarczy wysłać polecenie do... tej maszyny sterującej.

-- Niestety już nie. Wybuch prawdopodobnie uszkodził komputer pokładowy. Od tamtego

momentu rakieta milczy. Następnej antyrakiety nie będziemy wystrzeliwać, tak można by w nieskończoność. Odnoszę też wrażenie, że ktoś chciał nam pomóc.

-- Taaak?... -- Felix przełknął ślinę.

-- W niedzielę rano włamano się do Instytutu. To nie było włamanie fizyczne, tylko informatyczne, robota specjalisty. -- Tata zastanowił się. -- Sądzę, że włamywacz nie chciał niczego wykraść, tylko nam pomóc. Za późno o jeden dzień... Pewnie nie dowiemy się, kto to zrobił, bo na pewno się zabezpieczył, ale śledztwo i tak się już rozpoczęło. Włamanie samo w sobie jest przestępstwem, niezależnie od motywów.

-- A może ten ktoś to zrobił, bo nie mógł pomóc inaczej?

-- Mógł napisać maila albo zadzwonić do Ministerstwa -- powiedział tata. -- Mógł przysłać maila do nas.

-- W sobotę widziałem wywiad z ministrem Roznerem. Mówił, że ludzie przysyłają informacje zupełnie niezwiązane z rakietą i urzędnicy nie nadążają czytać.

-- Niektórzy ludzie mają taki charakter, że wylewają swoje troski wszędzie, gdzie się da. Nawet w tak niebezpiecznych sytuacjach. Jeszcze nie skończyli selekcjonować informacji. Widziałem parę przykładów. Maile z donosami na sąsiadów, ze skargami na krzywo parkujące samochody. Koszmar. Szczerze współczuję tym, który muszą się przez to przedzierać. Jakaś pani nagrała nawet półgodzinną opowieść o złych sąsiadach, którzy nie sprzątają po psie na klatce.

-- I żadna informacja się nie przydała? -- pytał dalej ostrożnie Felix.

190

-- Było parę pomysłów, jak zniszczyć rakietę, ale wszystkie rodem z filmów SF. Jak dotychczas jedna jedyna informacja coś wniosła do sprawy. Ktoś napisał maila o dziwnych robotach buszujących w lesie koło Wilanowa. Roboty naprawdę tam były, uciekły, kiedy oddział porucznika Waligóry próbował je złapać. Pamiętasz Waligórę z wakacji? -- Felix przytaknął. -- Nie wiadomo, czy roboty miały coś wspólnego z rakietą. Ten informator twierdził, że pozostawały z nią w łączności radiowej i że dla nich byłprzeznaczony trzeci sygnał. Niestety, napisał również coś o dwumilimetrowych mikro-botach, które latają nad lasem. To już było niewiarygodne.

-- A do was nikt niczego nie przysłał?

-- Niestety nie. Tylko prośby o porady i narzekania, że jeszcze niczego nie zrobiliśmy.

-- Może program mailowy potraktował coś ważnego jako spam?

-- Musieliśmy wzmocnić filtr, żeby w ogóle korzystać z maila. Możliwe, że coś tam utknęło. -- Tata pokręcił głową. -- Ech... Kłopoty jeszcze przed nami. Minister Rozner i dyrektor Instytutu też będą mieli problemy. Przekroczyli uprawnienia, zezwalając na start antyrakiety. To, że dzięki temu nie doszło do

katastrofy, też nie ma teraz żadnego znaczenia. Jutro będę w pracy, dowiem się, jak sprawy wyglądają. Być może... -- Ciężko westchnął. -- Być może ja też będę musiał odejść z Instytutu.

Zabrał książkę i poszedł do swojego gabinetu. Pokój nie był jeszcze wykończony, ale stały tam już biurko i fotel.

Śledztwo... Felix przypomniał sobie, że do połączenia z Konpo-pozem użyli identyfikatora na nazwisko Felix Polon. Trudno o lepszy ślad. To niemal jakby zwykły włamywacz zostawił na miejscu włamania własną wizytówkę. Felix nie miał czasu na dalsze przemyślenia, do kuchni wróciła mama. Zabrała się do wkładania naczyń do zmywarki. Felix chwilę przyglądał się jej krzątaninie.

-- Miałaś mieć dziś spotkanie w sprawie pracy -- przypomniał sobie.

191

-- Z powodu tej rakiety odwołali je. -- Mama nie przerywała pracy. -- I bardzo dobrze, bo poczytałam sobie o tej firmie. Najpierw trzeba zapłacić prawie trzy tysiące za szkolenie i egzamin końcowy, a dopiero potem podpisują z ludźmi umowę o pracę. Niby proste, tyle że nikomu jeszcze nie udało się zdaćegzaminu. Kolejni oszuści, chociaż teoretycznie wszystko jest legalne. -- Zamknęła zmywarkę i usiadła przy stole ze szklanką soku. -- Może tak jest lepiej? Mniej pieniędzy, ale szczęśliwa rodzina w komplecie. Wcześniej byłam przecież taką... mamą dochodzącą. Widzisz? -- Wskazała leżący na kuchennym blacie telefon komórkowy. -- Dziś ani razu nie zadzwonił. Może tak to powinno wyglądać? Może to jest prawdziwe życie? Nawet sobie nie wyobrażasz, jak przez ostatni miesiąc spadł mi poziom stresu. Nikt na mnie nie krzyczy, że nie załatwiłam czegoś, o czym nawet nie wiedziałam, że ma być załatwione. Nikt sięnie czepia o spadającą sprzedaż, na którą nie mam wpływu. Nikt nie zwala na mnie swoich win. Przestały mi się trząść ręce.

-- Dom to nie korporacja -- odparł Felix.

-- A może powinnam rozkręcić coś własnego? -- zastanowiła się mama.

-- Zamieniłabyś dom w biuro.

-- Fakt -- uśmiechnęła się. -- Byłoby jeszcze gorzej. Sama nie wiem, czego chcę... Może potrzebujętego stresu i wywrzaskują-cych się nade mną szefów. Może to napięcie jest konieczne?

Felix zauważył, że mama ukradkiem starła z policzka łzę. Objął ją, a ona przytuliła się z wdzięcznością.

-- Nie umieramy z głodu -- powiedział. -- Nie musisz się spieszyć. Znajdź taką pracę, jaka będzie ci siępodobać.

Mama pocałowała go, wstała i zaczęła się rozglądać za czymś do zrobienia.

-- No właśnie... --Wzruszyła ramionami. -- Nie potrafię nic nie robić.

192

6. Jak jest gorzej, to zaraz będzie jeszcze gorzej

Felix wszedł do hallu, zasłaniając własnym ciałem podłużny przedmiot owinięty czarną folią. Idący obok Net z miną niewiniątka niósł mniejszą torebkę. Wolnym krokiem, jakby od niechcenia, podeszli do witryny zamkniętego jeszcze sklepiku. W jej odbiciu obserwowali ruch w hallu. Przyjechał chyba autobus, bo co chwilę ktoś wchodził. W witrynie sklepiku przybyła kartka z napisem „Nowość! Herbata. Tylko 2 złote! Kaucja za plasterek cytryny - 15 groszy". Po chwili zrobiło się luźniej. Przyjaciele wolnym krokiem przeszli obok koszy do segregacji odpadków i rozejrzeli się dyskretnie. Felix postawił podłużny przedmiot na podłodze i zaczął ściągać folię. Najpierw wyłoniła się trójnoga, nieco podrdzewiała podstawa, potem długi pręt, aż wreszcie żeliwna miseczka. Teraz już było widać, że to nic innego, tylko wolno stojąca popielniczka. Net, wciąż z tą samą miną, odwinął swoją torebkę i wsypał do popielniczki kilkadziesiąt niedopałków papierosów. Następnie z kieszeni wyjął

193

W

naklejkę w formacie A4 z napisem „Szkolny kącik smakosza tytoniu" i przykleił powyżej. Wolnym krokiem oddalili się korytarzem i wyrzucili torby do najbliższej śmietniczki.

-- To się nazywa mieć nerwy ze stali -- skomentował sztucznie spokojnym głosem Net, gdy skręcali za róg. Prawie wpadli na pana Czwartka. -- O Boże! My to wszystko sprzątniemy!

-- Wystarczy „Proszę pana", -r Nauczyciel uśmiechnął się i wyminął ich, nawet nie zwalniając. ,

Net wypuścił głośno powietrze i oparł się o ścianę.

-- Ciekawe, ile minut krócej będę żył przez ten ruch oporu...

-- Z gumy do żucia masz te nerwy, nie ze stali -- skomentował Felix. -- Dobrze, że mu o wszystkim nie opowiedziałeś.

-- Na chwilę przejął nade mną kontrolę autopilot.

* * *

Na Wydziale Informatyki panowała nieco luźniejsza atmosfera niż zwykle. Po napiętym poprzednim tygodniu wszystko wracało do normy, a pracownicy powracali do codziennych zajęć i zawieszonych projektów. Marek Bielecki przywitał się ze wszystkimi i ruszył do swojego biurka. Półokrągłe, z laptopem, dwoma dużymi monitorami i zieloną rośliną nieznanego gatunku było o wiele przyjemniejszym miejscem pracy niż betonowy bunkier centrum obliczeniowego, w którym spędził poprzedni tydzień. Tutaj, w przestronnym pomieszczeniu z kilkunastoma biurkami, było jasno i przyjemnie. Wprawdzie pracownia znajdowała się na poziomie minus dwa, ale jedna ze ścian od połowy wysokości była oknem połączonym światłowodami z powierzchnią.

Informatyk wiedział, że czekają ich co najmniej dwa tygodnie intensywnej pracy, bo tylko to pozwoli nadrobić opóźnienia. Usiadł za swoim biurkiem i na jednym z monitorów wyświetlił listę aktualnych

projektów wraz z planowanym i faktycznym etapem realizacji. Nie wyglądało to optymistycznie.

Zadzwoniła elektrogitymacja. Odebrał.

-- Masz pięć minut? -- zapytał Piotr Polon.

194

-- Nie bardzo.

-- Myślałem wczoraj wieczorem o pewnej sprawie. To włamanie...

-- Znajdę chwilę. W „Radioaktywnej", za kwadrans.

Ogarnął wszystko pobieżnie, ustalił priorytety działań i przekazał niezbyt zachwyconym współpracownikom. Piętnaście minut później był już w kawiarni.

-- Przyszła mi do głowy pewna myśl -- zaczął Polon, gdy usiedli z kawą przy stoliku. -- Ktośwykorzystał Konpopoza, żeby włamać się do archiwum cyfrowego. Więc jest to ktoś z zewnątrz, ktoś, kto nie mógł oficjalnie poprosić o dostęp.

-- Inaczej nie zadawałby sobie tyle trudu -- przyznał Bielecki. -- Te dane miały najniższy priorytet poufności. Prawie każdy mógłby otrzymać uprawnienia dostępowe.

-- Ten ktoś raczej chciał nam pomóc, nie przeszkodzić -- ciągnął wynalazca. -- Być może całe włamanie miało na celu wskazanie nam właściwego pliku. Czemu więc ten ktoś zwyczajnie nie przysłałnam maila?

Informatyk spojrzał na kolegę czujnie.

-- Dobre pytanie...

-- Może przysłał.

Bielecki wyciągnął z kieszeni marynarki palmtop i chwilę klikał rysikiem.

-- Łącznie w Instytucie mamy ponad dwanaście tysięcy maili wykrytych jako spam -- powiedział. -- Tylko z zeszłego tygodnia. Na moim koncie jest ich sto dwanaście.

-- Może przesadziliśmy?

-- Przeczytałem wiele zbędnych informacji, zanim podjąłem decyzję o wzmocnieniu filtra. Szalęprzeważyła pewna hodowczyni jamników, która twierdziła, że rakieta wpływa niekorzystnie na podkręcenie ogonów, przez co spada cena psów. Zagroziła nam procesem. Po przeczytaniu iluś takich maili pozbyłem się wyrzutów su-

195

mienia. Bez filtra w ogóle nie moglibyśmy korzystać z poczty. Zobaczmy te moje sto dwanaście śmieci.

Pochylili się nad małym ekranikiem, a informatyk przewijał kolejno. Przy większości wiadomości wystarczało pobieżne zerknięcie, by wiedzieć, że na przykład informacja o prawie wygraniu lodówki nie jest niczym godnym uwagi.

-- Czasem mam chęć wyśledzić tych spamerów -- mruknął Bielecki -- i odpłacić im dziesięciokrotnie za to, co robią. Ci od lodówki nawet podali adres.

Około trzydziestego maila informatyk zawahał się. Informacja wyglądała znajomo.

-- To ten sam ktoś, kto naprowadził Waligórę na te roboty koło Wilanowa -- zauważył Polon. -- Początek informacji jest prawie dokładnym powtórzeniem tamtego maila do Ministerstwa.

Pochylili się nad tekstem. W dalszej części tajemniczy informator twierdził, że rakieta została porwana, a na jej dziobie tkwi jeden z „kolcobotów" i steruje rakietą metodą żyroskopową, według wytycznych otrzymywanych z Ziemi. W ten sposób rakieta miała trafić w Warszawę.

Przeczytali to jeszcze raz.

-- Rzeczywiście, gdybyśmy o tym wiedzieli wcześniej, moglibyśmy załatwić to elegancko -- przyznałinformatyk. -- Rakieta spadłaby do Bałtyku.

-- Sprawa jest nieaktualna, bo wybuch zniszczył tego „kolcobota". Rakieta jest całkowicie niesterowalna.

-- Sprawa jest nieaktualna podwójnie -- dodał Bielecki. -- W piątek rakieta spadnie gdzieś do Pacyfiku i to zamknie sprawę. Lepiej tego nie dotykajmy, jeśli to nie jest konieczne. I tak zrobiliśmy znacznie więcej, niż powinniśmy. Na konsekwencje nie przyjdzie nam długo czekać.

Obok stolika zatrzymał się robokelner z talerzem w dłoni. Ukłonił się nisko i oznajmił:

-- Promocyjny żurek dla panów na koszt firmy.

196

Na przerwie przyjaciele wspięli się do kwatery głównej na strychu i zasiedli w fotelach. Było dość zimno, więc narzucili na siebie koce.

-- Dobra... -- Net włączył laptop. -- Jeżeli mamy na poważnie bawić się w ruch oporu, to podstawąjest wywiad, nie zbieranie niedopałków po rynsztokach. Zerknijmy, co jeszcze jest nieodptaszko-wane. -- Zalogował się na szkolnym serwerze i znalazł odpowiedni katalog. Z kilkuset pozycji niezaliczonych zostało nie więcej niż czterdzieści. -- Kolory ubrań... to jest chyba najgorsze z tego wszystkiego. O! Wiktor nie kłamał. Naprawdę będzie punkt regulaminu „ograniczający ponadnormatywną mobilność masy uczniowskiej wewnątrz obiektu". Podczas lekcji będzie wolno „przebywać wyłącznie na swoim piętrze i korzystać tylko z fragmentu korytarza łączącego salę lekcyjną z toaletą". W wyjątkowych okolicznościach „zagrożenia zdrowia lub życia będzie wolno dotrzeć najkrótszą drogą do gabinetu lekarskiego", a podczas długiej przerwy pozwolą nam „najkrótszą trasą dotrzeć do punktu wydawania posiłków", wpakować go w siebie „w możliwie najkrótszym czasie" i znów „najkrótszą trasą" wrócić do sali.

-- Ale stołówki nie ma -- przypomniała Nika. -- I nie ma szans, żeby powstała w trzy dni.

-- Nie byłbym tego taki pewien, ale... o tym powiem wam za chwilę. Jedźmy dalej... Po lekcjach „uczniowie są zobowiązani w jak najkrótszym czasie opuścić obiekt. Nie wolno przy tym zbaczać z najkrótszej trasy łączącej salę z szatnią i szatnię z wyjściem".

Nika zajrzała mu przez ramię.

-- Brakuje instrukcji dojścia do biblioteki.

-- To w ogóle brzmi jak regulamin Gułagu* -- stwierdził Felix. -- Czy ta agencja od certyfikatu nie nazywa się przypadkiem NKWD**? Zostaw to. Czytaj tylko te punkty, na które możemy mieć wpływ.

* Gułag (ros.) - system obozów przymusowej, niewolniczej pracy w byłym Związku Radzieckim.

" NKWD (ros.) - Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych ZSRR istniejący (pod tą nazwą) w latach 1917-1946. NKWD było głównym narzędziem władz radzieckich służącym do zbrodniczych represji wobec własnych obywateli i ludności krajów okupowanych przez ZSRR w trakcie drugiej wojny światowej i po jej zakończeniu.

197

Net pobieżnie przeleciał wzrokiem kawałek listy.

-- „Minimalna dopuszczalna długość kredy to dziesięć centymetrów" -- przeczytał. -- W części sal sąbiałe tablice do pisaków, ale większość wciąż ma czarne tablice na kredę. Ciachnąć kredę, to nie jest problem. Dalej... Buty na białej podeszwie. Co za chamstwo! Niedawno kupiłem Reeboki z czarną, niebrudzącą podeszwą. E, nie... Z tym też niczego nie zrobimy. Fryzury... Co?! -- Aż podskoczył. -- Dziewczęta - dopuszczalna długość włosów dwadzieścia cztery i pół centymetra, chłopcy - ćztery centymetry. To ma być równouprawnienie? -- Dotknął swoich włosów.

-- Z osiem, jak nic -- podpowiedział Felix.

-- Sam masz nie mniej ... -- Z zaciśniętymi ustami przeglądał dalej. -- Zakaz wnoszenia na teren szkoły sprzętu elektronicznego. Chyba jakiś neandertalczyk to wymyślił! Aha, miało być coś, na co mamy wpływ... Temperatura w pomieszczeniach edukacyjnych.

-- Jak ostatnio regulowaliśmy piec, trochę się narobiło -- przypomniała Nika.

-- Może faktycznie pieca nie ruszajmy...

-- Która godzina? -- Nika wstała. -- Może zdążę do sklepiku. Coś bym zjadła. Podobno miały siępojawić kefiry, jogurty i owoce.

-- Dziś zjesz coś lepszego -- Net uśmiechnął się tajemniczo i zamknął laptop. -- Przypadkiem zauważyłem sprzęt, jaki wnosili tutaj dziwni ludzie. Nie, spoko, nie mówię o agentach. Wyglądali bardziej na kucharzy.

-- Stołówka? -- zgadła Nika. -- Robią stołówkę?

-- Sądzę, że nie jest to coś, co zwykle rozumie się przez nazwę stołówka -- odparł z jeszcze bardziej tajemniczym uśmiechem. -- Na długiej przerwie zobaczymy, jak dalece potwierdzą się moje podejrzenia. Ale najpierw... Najpierw zamieszamy w kolorach. Masz

sprawne baterie w kluczu uniwersalnym?

* * *

Dyrektor magister inżynier Juliusz Stokrotka siedział za biurkiem i studiował listę spraw, które muszą byćzałatwione do piątku.

198

■

Mało czasu, a na poprawki już w ogóle. Wszystko trzeba będzie zaliczyć za pierwszym podejściem.

Zabrzęczał interkom. Dyrektor wcisnął guzik odbioru.

-- Tak, kochanieńka?

-- Jest już inspektor Szus z koleżanką -- oznajmiła sekretarka. W tle dało się słyszeć niewyraźny głos, po czym pani Helenka poprawiła się niechętnie -- niech będzie, z asystentką...

Dyrektor skrzywił się. Nacisnął przycisk nadawania.

-- Czy nasza... mała sprawa jest załatwiona?

-- Zrobiłam, co mogłam, a lepiej to już nie mogłam.

-- Czy to znaczy, że... jest w porządku?

-- Tak, panie dyrektorze. Sama sprawdziłam.

-- Powiedz naszym gościom, że za pół minuty będę gotowy.

Rozłączył się i po raz kolejny pomyślał, że interkom ze słuchawką byłby znacznie dyskretniejszy od tego z głośnikiem. Czasem można powiedzieć „Nie ma mnie dla nikogo", a upierdliwy petent tego nie usłyszy. Niestety, znając domyślność swojej sekretarki, dyrektor był skłonny przypuszczać, że odpowiedziałaby „Dobrze, powtórzę, że pana nie ma".

Przejrzał się w wąskim lustrze, które nie obejmowało całej jego sylwetki (z czego zresztą był zadowolony), poprawił granatowy garnitur z zieloną kamizelką i żółtą muchą. Był gotowy do inspekcji.

Wyszedł i przywitał się.

-- Od czego chciałby pan zacząć? -- zapytał.

-- Na początek sprawdzimy szkolną stołówkę -- powiedział ze złośliwym uśmieszkiem Ronald Szus. -- O tej porze, kiedy wszyscy naraz chcą coś zjeść, najłatwiej o zaniedbania i potknięcia.

-- Aha... -- Dyrektor posłał pytające spojrzenie sekretarce, ale ta, niezrażona obecnością inspektora, piłowała paznokcie. -- To chodźmy.

Stołówka miała być zorganizowana w sali z dużym zapleczem, wyposażonym w umywalkę. Przydatna sprawa przy nowym zastosowaniu.

199

W milczeniu weszli po schodach. Dyrektor nie chciał dopuszczać do siebie złych przeczuć, co nie było łatwe. Za dobrze wiedział, jak nierozgarnięta jest pani Helenka. Ale właściwie... cóż można źle zrobić przy zamawianiu cateringu do szkoły? Banalna sprawa. Idąc korytarzem, dyrektor zauważył coś dziwnego. Gniazdko elektryczne w ścianie było przekrzywione o czterdzieści pięć stopni. Zerknął kątem oka na inspektora, ale ten na szczęście niczego nie zauważył. Całe szczęście, bo zdaje się, że jednym z punktów kontroli był poprawny montaż gniazdek. Po kilkunastu metrach dyrektor znów zobaczył krzywe gniazdko, a potem jeszcze następne. Zmarszczył brwi. Jak to możliwe, że wcześniej nie zwrócił na to uwagi? Przecież gniazdka nie przekręcają się ot tak, same z siebie.

Doszli do sali - tabliczka na drzwiach jednak dumnie informowała, że za nimi znajduje się „Stołówka". Pierwsze ukłucie niepokoju pojawiło się u dyrektora wraz z zapachem, wydobywającym się zza drzwi. Nie była to woń gotowanych w wielkim garze ziemniaków ani odgrzewanej zupy ogórkowej. Dyrektor położyłdłoń na klamce i przełknął ślinę. Coś nie pozwalało mu wykonać kolejnego ruchu.

-- Czy możemy? -- zachęcił inspektor.

Cóż, trzeba się z tym zmierzyć. Stokrotka wziął głęboki oddech, skinął głową i otworzył drzwi.

-- Oto nasza sto... -- zaniemówił w pół słowa, kompletnie zaskoczony widokiem, jaki się przed nimi rozciągał. Przełknął ślinę i dokończył -- łówka...

Między stołami nakrytymi białymi obrusami krążyli eleganccy kelnerzy. Uczniowie, z serwetami zatkniętymi za kołnierze lub rozłożonymi na kolanach, zamawiali dania z eleganckich kart menu, a przenośna kuchnia, zorganizowana na zapleczu, sprawnie przygotowywała wykwintne posiłki. Świeczki w posrebrzanych lichtarzach wprowadzały romantyczny nastrój, kontrastujący z burą aurą za oknami. Kosze sztucznych owoców i kwiaty czyniły wnętrze przytulniejszym. Na długich stołach pod ścianąoczekiwał na gości

200

!

*

bar sałatkowy. Był też stojak z winami, ale na szczęście wszystkie butelki pozostały zakorkowane.

-- Witam państwa. -- Jeden z kelnerów uśmiechnął się szeroko na widok nowych gości. -- Życząsobie państwo stolik dla palących czy niepalących?

-- Ha... a... -- jęknął dyrektor. Zdołał tylko zamachać rękoma, że niczego nie chcą.

-- A, pan dyrektor -- zorientował się kelner. -- To pan będzie podpisywał fakturę? Świetnie. Może chociaż usiądą państwo na kawę?

-- He... e... -- wydukał Stokrotka i rozejrzał się po stołówce. Wyglądała raczej jak restauracja w najlepszym hotelu w mieście. Rzut oka na leżący obok drzwi stosik kart menu potwierdził to przypuszczenie. Catering był zamówiony w restauracji jednego z najlepszych warszawskich hoteli.

Przy najbliższym stoliku kelner przyjmował właśnie nowe zamówienie.

-- Poproszę kotlet z dzika na borowikach saute i zeszklonej czerwonej cebuli z dodatkiem ziemniaków parisienne -- powiedział z miną znawcy Net -- a dla koleżanki foie gras* z konfiturą figową. Do tego dwa razy cola.

-- Ja poproszę hamburgera z frytkami i ketchupem -- dodał Felix. -- I też colę.

-- Co się tak ograniczasz?

-- Muszę pomyśleć, a wykwintne dania mnie rozpraszają. Szus przeglądał menu wystawione przy wejściu i przełykał ślinę.

Dyrektor też przeglądał menu, ale całą uwagę skupiał na prawej kolumnie, tej z cenami. Inspektor wciągnął nosem dobiegające z kuchni aromaty. Profesjonalizm wziął jednak górę nad łakomstwem.

-- Tak dobrze przygotowanej stołówki jeszcze nie widziałem -- oświadczył. -- Zaliczone, nawet bez sprawdzania szczegółów. Możemy przejść do sprawy segregacji odpadów?

* Foie gras (fr.) [wym. fła gra] - inaczej pasztet strasburski. Pasztet produkowany z silnie otłuszczonych wątróbek gęsi lub kaczek.

201

-- Przepraszam na moment. -- Dyrektor, cały czerwony na twarzy, poluzował muszkę. Zaczął sięwolno wycofywać. -- Muszę odbyć krótką rozmowę z moją sekretarką.

* * *

Uczta w szkolnej stołówce rozwijała się w najlepsze. Mimo że przerwa się już skończyła, gości wciążprzybywało i prawie wszystkie miejsca były zajęte.

Nika zjadła ostatni kęs i z błogim wyrazem twarzy odsunęła od siebie talerz.

-- Nie sądziłam, że coś tak smacznego w ogóle istnieje -- powiedziała.

-- Nie chciałabyś widzieć, jak są hodowane gęsi, z których robi się ten pasztet -- odparł Felix. -- Wkłada się im do gardła rurę i wtłacza karmę.

Nika zasłoniła usta dłonią i z przerażeniem spojrzała na pusty talerz.

-- Trzeba było wcześniej powiedzieć... Zamówiłabym co innego.

-- Spoko -- uśmiechnął się Net. -- Ja zamówiłem. Jeśli chodzi o sumienie, to pójdzie na moje konto.

-- Od kwadransa trwa matematyka! -- zorientowała się nagle Nika.

-- Luz. Zerknijmy na kartę deserów. Kiedy ostatnio byłaś w takiej knajpie?

-- Ze dwa wcielenia temu. Ale matma...

-- Spójrz lepiej tam. -- Net wskazał głową drugi koniec sali. Przy honorowym stole siedziała matematyczka i wpychała w siebie suflet czekoladowy, Eftep dumnie wcinał spaghetti all'amatriciana, nie schylając przy tym głowy. Przy końcu stołu, z nabitym na widelec pulpetem, drzemał profesor Cedynia.

-- Plan lekcji nieco się zdezaktualizował -- przyznała Nika. -- Dobra. Pokaż tę kartę deserów.

Nika i Net zamówili słodkości, a Felix, powoli chrupiąc frytki, nad czymś intensywnie rozmyślał.

202

-- Pamiętacie te problemy techniczne podczas przemówienia premiera w niedzielę? -- zapytał.

-- To samo było wcześniej -- machnął ręką Net. -- Pewnie przez ten śnieg.

-- Statystycznie mało prawdopodobne.

-- Coś ty się ostatnio tak uczepił statystyki? -- Net wepchnął do ust kolejną porcję tiramisu. -- Myślicie, że zamówienie drugiego deseru to przegięcie?

-- Myślę, że ta stołówka to przegięcie -- poprawiła go Nika. -- To dość dziwne.

-- Jeśli nie dostaniemy na koniec rachunku, to ja nie mam nic przeciwko.

-- Możesz sprawdzić nagranie z ostatniej konferencji premiera? -- Felix nie zajmował sobie myśli stołówką.

Net mruknął coś z pełnymi ustami i wskazał talerz.

Na salę weszli Lucjan z Aurelią. Upewnili się, że Ekierka zabiera się właśnie do kolejnego deseru i poprowadzeni przez kelnera usiedli przy stoliku.

-- Nie kłamali -- pokiwał głową Lucjan.

-- Czy jest comber z sarny? -- zapytała Aurelia.

-- Przykro mi, nie mamy tego w menu. -- Kelner podał dziewczynie kartę, drugą wręczył Lucjanowi.

-- Nie ma? -- Aurelia uniosła brwi w udawanym zdziwieniu. -- W szkolnej stołówce nie ma combra z sarny?

-- Bardzo mi przykro. -- Kelner był profesjonalistą. -- Jeśli ceni pani dziczyznę, polecam szynkę z dzika duszoną w winie z porami i migdałami.

-- Dla mnie hamburger i frytki z ketchupem -- zadecydował Lucjan bez otwierania menu. -- I cola.

-- A jest może turnedo's z polędwicy wołowej? -- nie dawała za wygraną Aurelia.

-- A może są końskie ogony w sosie paprociowym? -- mruknęła pod nosem Nika.

203

Net parsknął i wypluł trochę tiramisu na Felixowy rękaw.

-- Awarie zdarzały się tylko wtedy, gdy głos miał zabrać premier. -- Felix w zamyśleniu wyjąłchusteczkę i wytarł materiał.

-- Ty znowu o tym? -- zadziwił się Net. -- Luz. Dokończę tę py-chotkę i wyszukam nagranie.

-- A wtedy pojawiała się Osmoza. Już dwa razy pojawiała się po nieudanych przemówieniach premiera.

-- Spiskowa teoria dziejów -- Net pokiwał głową i wepchnął do ust ostatni kawałek. -- Felixie, nie idźtą drogą.

W stołówce pojawiła się Klaudia. Usiadła przy wolnym stoliku. Obok od razu wyrósł jak spod ziemi kelner. Dziewczyna o coś go zapytała, nie było słychać o co.

-- Czy są pyzy? -- powiedział teatralnym szeptem Net, udając, że podkłada głos.

Nika zachichotała.

-- To nie jest żadna teoria -- kontynuował Felix. -- Chcę sprawdzić, o co chodzi.

-- Osobiście wolałbym się skupić na działalności w podziemiu, nie na polityce. Mam na myśli nasz ruch oporu.

-- Spodobało ci się? -- zainteresowała się Nika, dyskretnie zerkając na Aurelię.

-- Miło jest czasem nabroić bezkarnie. No i w słusznej sprawie, oczywiście.

Wyszli ze stołówki i dotarli do mało uczęszczanego odcinka korytarza. Net położył na parapecie laptop, włączył go i szybko odnalazł niedzielne nagranie. Pamiętali je. Premier stał przed baterią mikrofonów z

logo stacji radiowych i telewizyjnych. Technik przypiął dodatkowy mały mikrofon do klapy jego marynarki i usunął się z kadru.

-- Dziękuję. -- Premier odchrząknął, poprawił włosy i otworzył usta, żeby rozpocząć przemówienie. Obraz natychmiast zastąpiły mrówki i szumy.

204

-- Tyle tego -- oznajmił Net. -- Ktoś gdzieś wyciągnął nie tę wtyczkę albo wylał kawę na przedłużacz. Co chciałeś zobaczyć?

-- Nie wiem. -- Felbc wzruszył ramionami. -- Coś mi tu nie gra.

* * *

Pani Helenka patrzyła na dyrektora niewiele rozumiejącym spojrzeniem. Wysłuchała właśnie długiej tyrady o stanie finansów szkoły.

-- Przecież chciał pan, żeby było porządnie -- wzruszyła ramionami. -- Załatwiłam najlepszy catering w mieście.

-- Najlepszy i najdroższy! To restauracja z pięciogwiazdkowego hotelu! Jak będę oszczędzał przez parę lat, to może się tam wybiorę na kolację z okazji pięćdziesiątych urodzin. Jeśli dożyję...

-- Znaczy, nie podoba się panu ten catering? -- upewniła się sekretarka.

Stokrotka spojrzał na nią i zrobił się jeszcze bardziej czerwony. Z trudem opanował w rękach odruch duszący.

-- Nie... -- odparł wolno i z ogromnym wysiłkiem. -- Nie podoba mi się. Niech pani znajdzie cośinnego. Tańszego. Znacznie tańszego.

Przesadnie wolno wszedł do gabinetu, przesadnie wolno zamknął za sobą drzwi. Po chwili dobiegł zza nich przytłumiony wyciszeniem odgłos zatrzaskiwanej z całej siły szuflady. Pani Helenka spojrzała na drzwi gabinetu, potem na swoje dłonie i westchnęła.

-- Wiem, co muszę zrobić. -- Z szuflady wyciągnęła pilnik i powróciła do piłowania paznokci.

Po chwili rozległo się pukanie. Zanim sekretarka zdążyła powiedzieć „Proszę", drzwi otworzyły się i do sekretariatu wszedł Cyryl Borkowski.

-- Dobry -- powiedział. -- Przyszedłem do dyrektora.

-- Aha. -- Pani Helenka odłożyła pilnik i wcisnęła guzik inter-komu. -- Panie dyrek -

-- Co tam?!... -- ryknął głośnik.

-- Pan Borkowski do pana. Czy pan jest zdenerwowany, panie dyrektorze?

205

-- Ależ... skąd to przypuszczenie... kocha... hm... nieńka?...

-- Taki pan jakiś nieswój od paru minut.

-- Proś pana Borkowskiego. -- Dyrektor rozłączył się ze zgrzytem.

-- Zdecydowanie nienaturalne zachowanie -- Borkowski spojrzał na drzwi. -- Ma pani jakieśpodejrzenia co do przyczyn?

-- Nic nie przychodzi mi do głowy -- zastanowiła się. -- Wspomniał jedynie, że ten catering był za drogi. Może o to chodzi? No sama nie wiem. , *

-- Jest to możliwe, pani Heleno. Moja polędwica wołowa w esencji borówkowej kosztowała sześćdziesiąt pięć złotych. -- Wyciągnął komórkę i chwilę przeglądał listę kontaktów. -- Dam pani numer. Znajomy może załatwić coś taniej.

Starannie zapisał numer na kartce leżącego na biurku bloczka i podał sekretarce. Wszedł do gabinetu i stanął przed biurkiem dyrektora w pozycji, która z trudem mogła być odróżniona od „Baczność!".

-- Chciał mnie pan widzieć, dyrektorze.

-- Daj spokój z tym panowaniem -- dyrektor machnął ręką, wstał i gestem zaprosił go na kanapę. -- Grono pedagogiczne mówi do siebie na „ty".

Usiedli na kanapie.

-- Wiesz, że ktoś popija wino w damskich toaletach -- zaczął dyrektor. -- Monitoring nie zadziałał... A nawet wprost przeciwnie. Byłeś w armii, Cyrylu. Z pewnością znasz jakieś metody, by zmusić uczniów do przestrzegania regulaminu.

-- Oczywiście. Zatrzymania, przeszukania, przesłuchania. Prowokacje operacyjne.

-- Niezupełnie to miałem na myśli. -- Dyrektor westchnął. -- Nie możemy tu stosować metod żandarmerii wojskowej.

Wuefista zmarszczył brwi i po krótkim zastanowieniu oznajmił:

-- Odpowiedzialność zbiorowa.

-- Nie powinniśmy traktować uczniów jak bezmyślną masę. To prawie jak w państwie policyjnym.

-- Ale działa.

206

Dyrektor zasępił się. Te dylematy moralne. A raczej moralno--ekonomiczne.

-- A konkretnie? -- zapytał ostrożnie.

Wuefista odetchnął i zaczął tłumaczyć. Stokrotka słuchał uważnie, a gdy Borkowski skończył, dyrektor podszedł do biurka i wcisnął interkom:

-- Wpadnij tu, kochanieńka, z kartką i długopisem.

Drzwi otworzyły się i sekretarka stanęła w nich z clipboardem i długopisem w pozycji pełnej gotowości do notowania.

-- Zapisz. -- Dyrektor przechadzał się po gabinecie, w pozie dyktatora, z rękami założonymi z tyłu. -- W związku z powtarzającymi się aktami spożywczymi -

-- Alkoholowymi -- podsunął Borkowski.

-- ... w kontekście alkoholowym, dyrekcja ogłasza, co następuje. Do czasu wykrycia sprawcy wszyscy uczniowie w szkole będą mieli obniżoną o pół stopnia ocenę ze sprawowania.

-- Nie lepiej o cały stopień? -- podsunął wuefista.

-- Nie, wystarczy o pół. -- Stokrotka machnął ręką i dyktował dalej. -- To może być każdy. Bądźczujny, rozglądaj się, informuj przełożonych.

-- Nagrody czekają -- dorzucił Borkowski.

-- Ciekawe jakie?... -- skrzywił się dyrektor. -- Coś się wymyśli... Ogłoś to, kochanieńka, po przerwie we wszystkich klasach.

Zaczekał, aż wyszła, i zwrócił się do wuefisty:

-- Jest jeszcze sprawa mundurków. Praktycznie wszyscy zignorowali zarządzenie. Mało kto zagląda do tej gablotki. Może trzeba wykonać więcej wzorników, wywiesić w kilku miejscach... Potrzebne będąchyba jakieś wzmacniane stojaczki, żeby nie poniszczyli.

-- Źle myślisz, dyrektorze.

-- Juliusz jestem. -- Stokrotka uśmiechnął się. -- Mówmy sobie po imieniu, będzie swobodniej.

-- Więc, Julku -

-- Nie aż tak swobodnie. Zostańmy przy Juliuszu.

207

-- Niech będzie. To jest złe podejście, Juliuszu. W armii o nic nie prosimy, w armii karzemy za niewinność, jeśli może to spowodować wzrost dyscypliny. Ukarz niesfornych uczniów obniżeniem oceny ze sprawowania, a zaraz przed gablotą ustawi się kolejka uważnych czytelników. Jeśli wszyscy przyszli w złych kolorach, wszyscy zostaną ukarani. Jutro ponad połowa przyjdzie we właściwych kolorystycznie ubraniach. A każdy, kto się wyłamie, znów zostanie ukarany.

-- No nie wiem... -- Stokrotka myślał intensywnie i kręcił młynka palcami. -- To trochę radykalne...

-- Do piątku zostało mało czasu. Nie musisz słuchać moich rad, ale pamiętaj, że łagodnych metod już próbowałeś.

-- OK -- poddał się dyrektor. -- Powiem Helence, niech dopisze do ogłoszenia.

-- Nie -- powstrzymał go Borkowski. -- Tu nie chodzi o groźbę, tylko o karę. Zarządzenie już było. Zignorowali je, więc muszą ponieść karę. Masz hierarchię służbową. Nie rób tego sam, niech wykonająpodwładni. Za pięć minut przerwa. Ogłoś to w pokoju nauczycielskim. Kara zostanie wymierzona w ciągu kwadransa. Tak ja rozumiem skuteczność.

♦ * *

Zaczął się język polski. Pani Jola przyszła chwilę po dzwonku, usiadła na swoim biurku, założyła nogę na nogę i zaplotła dłonie na kolanie. Klasa spojrzała na nią z zaskoczeniem, bo nigdy tak nie robiła.

-- Mam złą nowinę -- zaczęła nauczycielka. -- Muszę wstawić złe oceny z zachowania wszystkim, którzy nie są ubrani zgodnie z rozporządzeniem dyrekcji.

-- Ale psze pani -- pierwszy zareagował Lucjan. -- Jak to?...

-- Niestety, tylko Klaudia jest na różowo.

Wszystkie spojrzenia skierowały się na Klaudię.

-- Masakrejszyn... -- westchnął Net.

-- No co? -- Dziewczyna rozejrzała się z niepokojem. -- Ja nie dlatego. Jak tak mam.

208

Celina zdjęła granatową bluzę i odwróciła na lewą stronę, różową podszewką na wierzch. Gilbert wyciągnął z plecaka bloczek różowych post-itów i zaczął oklejać nimi sweter. Na nic więcej nikogo nie było stać.

Wychowawczyni westchnęła, podniosła się i usiadła na zwykłym miejscu. Otworzyła dziennik.

Net odchrząknął i powiedział z niewinną miną:

-- Ale w gablotce jest wywieszka, że mamy być ubrani na granatowo, czerwono albo czarno.

Pani Jola popatrzyła na niego badawczo, zamknęła dziennik i wyszła z sali. Klaudia zgarbiła się i zsunęła nieco na krześle.

-- No co? -- powtórzyła, widząc wbite w siebie spojrzenia. -- Już przedtem się tak ubierałam.

Wiktor podszedł do Felixa i Neta.

-- Dlaczego granatowy, czerwony albo czarny? -- zapytał szeptem.

-- Tylko takie mieliśmy cienkopisy -- wyjaśnił Net. -- No i większość klasy się łapie.

-- Większość... -- Wiktor wygładził zieloną koszulę. -- Trudno. Każdy sabotaż jest dobry. Ustaliliście to z dowództwem?

-- Z jakim dowództwem? -- oburzył się Net. -- Wincenty jest tylko założycielem. Jak będzie chciałdowodzić, to założymy frakcję.

-- Koordynacja działań się przydaje -- zauważył Felbc. -- Ale nie było czasu na koordynowanie się.

Pani Jola wróciła z uśmiechem na twarzy.

-- Rzeczywiście -- oznajmiła. -- Różowego tam nie ma. Do czasu wyjaśnienia sprawy nie będęwpisywać złych ocen.

Klaudia spochmurniała. Gilbert westchnął i zaczął odklejać z siebie karteczki. Drzwi otworzyły się i do sali weszła pani Helenka z clipboardem w dłoni. Zapukała w otwarte już drzwi i odczytała z kartki:

„W związku z powtarzającymi się aktami spożywczymi w kontekście alkoholowym, dyrekcja ogłasza, co następuje: do czasu wy-

209

Celina zdjęła granatową bluzę i odwróciła na lewą stronę, różową podszewką na wierzch. Gilbert wyciągnął z plecaka bloczek różowych post-itów i zaczął oklejać nimi sweter. Na nic więcej nikogo nie było stać.

Wychowawczyni westchnęła, podniosła się i usiadła na zwykłym miejscu. Otworzyła dziennik.

Net odchrząknął i powiedział z niewinną miną:

-- Ale w gablotce jest wywieszka, że mamy być ubrani na granatowo, czerwono albo czarno.

Pani Jola popatrzyła na niego badawczo, zamknęła dziennik i wyszła z sali. Klaudia zgarbiła się i zsunęła nieco na krześle.

-- No co? -- powtórzyła, widząc wbite w siebie spojrzenia. -- Już przedtem się tak ubierałam.

Wiktor podszedł do Felixa i Neta.

-- Dlaczego granatowy, czerwony albo czarny? -- zapytał szeptem.

-- Tylko takie mieliśmy cienkopisy -- wyjaśnił Net. -- No i większość klasy się łapie.

-- Większość... -- Wiktor wygładził zieloną koszulę. -- Trudno. Każdy sabotaż jest dobry. Ustaliliście to z dowództwem?

-- Z jakim dowództwem? -- oburzył się Net. -- Wincenty jest tylko założycielem. Jak będzie chciałdowodzić, to założymy frakcję.

-- Koordynacja działań się przydaje -- zauważył Felix. -- Ale nie było czasu na koordynowanie się.

Pani Jola wróciła z uśmiechem na twarzy.

-- Rzeczywiście -- oznajmiła. -- Różowego tam nie ma. Do czasu wyjaśnienia sprawy nie będęwpisywać złych ocen.

Klaudia spochmurniała. Gilbert westchnął i zaczął odklejać z siebie karteczki. Drzwi otworzyły się i do sali weszła pani Helenka z clipboardem w dłoni. Zapukała w otwarte już drzwi i odczytała z kartki:

„W związku z powtarzającymi się aktami spożywczymi w kontekście alkoholowym, dyrekcja ogłasza, co następuje: do czasu wy-

Celina zdjęła granatową bluzę i odwróciła na lewą stronę, różową podszewką na wierzch. Gilbert wyciągnął z plecaka bloczek różowych post-itów i zaczął oklejać nimi sweter. Na nic więcej nikogo nie było stać.

Wychowawczyni westchnęła, podniosła się i usiadła na zwykłym miejscu. Otworzyła dziennik.

Net odchrząknął i powiedział z niewinną miną:

-- Ale w gablotce jest wywieszka, że mamy być ubrani na granatowo, czerwono albo czarno.

Pani Jola popatrzyła na niego badawczo, zamknęła dziennik i wyszła z sali. Klaudia zgarbiła się i zsunęła nieco na krześle.

-- No co? -- powtórzyła, widząc wbite w siebie spojrzenia. -- Już przedtem się tak ubierałam.

Wiktor podszedł do Felixa i Neta.

-- Dlaczego granatowy, czerwony albo czarny? -- zapytał szeptem.

-- Tylko takie mieliśmy cienkopisy -- wyjaśnił Net. -- No i większość klasy się łapie.

-- Większość... -- Wiktor wygładził zieloną koszulę. -- Trudno. Każdy sabotaż jest dobry. Ustaliliście to z dowództwem?

-- Z jakim dowództwem? -- oburzył się Net. -- Wincenty jest tylko założycielem. Jak będzie chciałdowodzić, to założymy frakcję.

-- Koordynacja działań się przydaje -- zauważył Felix. -- Ale nie było czasu na koordynowanie się.

Pani Jola wróciła z uśmiechem na twarzy.

-- Rzeczywiście -- oznajmiła. -- Różowego tam nie ma. Do czasu wyjaśnienia sprawy nie będęwpisywać złych ocen.

Klaudia spochmurniała. Gilbert westchnął i zaczął odklejać z siebie karteczki. Drzwi otworzyły się i do sali weszła pani Helenka z clipboardem w dłoni. Zapukała w otwarte już drzwi i odczytała z kartki:

„W związku z powtarzającymi się aktami spożywczymi w kontekście alkoholowym, dyrekcja ogłasza, co następuje: do czasu wy-

209

krycia sprawcy wszyscy uczniowie w szkole będą mieli obniżoną

0 pół stopnia ocenę ze sprawowania. Nie lepiej o cały stopień? Nie, wystarczy o pół. To może byćkażdy. Bądź czujny, rozglądaj się, informuj przełożonych. Nagrody czekają. Ciekawe jakie?".

Sekretarka z rozpędu ponownie zapukała w drzwi i zamknęła je za sobą. Przyjaciele równocześnie spojrzeli na Zosię, dopiero teraz przypominając sobie o jej istnieniu. Dziewczyna siedziała ze wzrokiem wbitym w zeszyt. Właściwie to nikt więcej nie zwracał na nią uwagi. Przecież Myszą była tak myszowata, że plasowała się poza wszelkim podejrzeniem.

-- Mało Stokrotkowe to było -- ocenił Net.

-- No to poprawianie geografii mogę sobie odpuścić -- powiedziała smutno Nika. -- Musiałabym poprawić się na ósemkę.

* * *

Stojący na czatach Net zapukał umówionym sygnałem - trzy szybkie, dwa wolne.

-- Co tam? -- Felix był zajęty przycinaniem kredy do długości dziewięciu i pół centymetra. To była czwarta sala, w której skracał kredę.

-- Wincenty idzie -- syknął Net przez szczelinę.

-- No to niech wchodzi -- odparł Felix, nie przerywając pracy. Wincenty wszedł razem z Netem i oświadczył od progu:

-- Działacie bez rozkazów.

-- Nie jesteś naszym dowódcą -- odpowiedział spokojnie Felix

1 ocenił swoje dzieło - dziesięć równo za krótkich kawałków kredy. -- Zrobiliśmy coś źle?

-- Co teraz na przykład robicie? Nie zatwierdziłem tej akcji. Wewnętrzne spory nas osłabiają i nie mają sensu.

-- Nie jesteś naszym dowódcą -- powtórzył Felix. -- Przycinamy kredę o pięć milimetrów, żeby nie spełniała normy. To według ciebie nie ma sensu? Według mnie naklejki „CE NIE" nie mają sensu. Nikt nie

wie, co to znaczy. Nie konsultowałeś z nami tego pomysłu.

Wincenty patrzył na Felixa w napięciu.

210

f

-- Więc mamy działać oddzielnie? -- zapytał.

-- Nie o to chodzi. -- Felix popatrzył na niego poważnie. -- Po prostu nie uznajemy wojskowej hierarchii. Chcemy robić to samo co ty, ale bez zbiórek i musztry. Bez dowództwa. Rozumiesz, co mam na myśli?

-- Jasne, że rozumiem. -- Wincenty wolno przytaknął, choć jego mina sugerowała coś wprost przeciwnego. -- Będziemy współpracować.

Odwrócił się i wyszedł.

-- No i zostaliśmy frakcją -- podsumował Net. -- Wygibalistycz-na ta cała polityka.

-- To nie ma żadnego znaczenia. -- Felix wytarł ręce z pyłu kredowego. -- Są konkretne rzeczy do zrobienia i nie potrzebujemy do tego żadnej organizacji. Potem się z nim pogodzimy.

Do sali weszła Nika.

-- Co robicie?

-- Rozwaliliśmy ruch oporu na frakcje -- wyjaśnił Net. -- Jesteś oczywiście w naszej.

Nika wolno pokiwała głową.

-- O tym mniej więcej chciałam z wami pogadać. Ale nie tu. Chodźmy do kwatery głównej.

Weszli na strych. Okienka były zasypane śniegiem, ale nie usuwali go, żeby ktoś z dołu nie zainteresowałsię tym miejscem. Siedzieli przy lampce i czekali, aż Nika się odezwie.

-- Chodzi o ruch oporu -- zaczęła. -- Mam pewne wątpliwości.

-- Masz opory wobec ruchu oporu? -- zapytał Net. -- To nawet głupio brzmi.

-- Powinniśmy się zastanowić, czy brać w tym udział. Może działamy niesłusznie. Może szkoła ma problemy finansowe i ten certyfikat to jedyny ratunek.

-- Pamiętasz stołówkę? -- zapytał Net. -- Szkoła z kłopotami finansowymi nie funduje uczniom takiej wyżerki.

211

-- To jest bardzo dziwne -- przyznała dziewczyna. -- Najtańsze danie kosztowało tam prawie trzydzieści złotych. Do tego deser. Niektórzy brali dwa dania. Policz to.

-- Zakładając, że jedna osoba zjadła za... pięćdziesiąt złotych, po miesiącu mamy ponad tysiaka. -- Net pokręcił głową. -- To więcej niż czesne. Bez sensu. Stokrotka pewnie wynegocjował zniżki.

-- Jakiekolwiek by to były zniżki, i tak wychodzi za drogo -- upierała się Nika. -- Ktoś się zwyczajnie pomylił. To nie ma nic wspólnego z pieniędzmi.

-- Ten rodzaj pomyłki pasuje do pani Helenki -- wtrącił Felix. -- Zastanów się lepiej, co zrobisz, jak szkoła dostanie certyfikat. Czesne wzrośnie. Nasi starzy pewnie się szarpną, ale ty?

-- Chcesz grać do własnej bramki? -- dodał Net.

-- Chodzi mi o to, że szkoła też może splajtować -- wyjaśniła Nika. -- A wtedy wszyscy stąd wylecimy. Tak trafili do nas Gerald i Gilbert.

-- No to pójdziemy do innej szkoły jako superpaczka.

-- To wcale nie jest takie proste -- zaprzeczyła Nika. -- Nie wiecie, jakich kombinacji użyłam, żeby zapisać się do tej szkoły. Jak się nie ma rodziców, wiele spraw jest... znacznie trudniejszych.

-- No offence, ale skoro nie masz pieniędzy, to czemu nie zapisałaś się do szkoły publicznej?

-- Chciałam iść do jak najlepszej szkoły. --Wzruszyła ramionami. -- Sprawdziłam rankingi w gazetach. Ta była wysoko. Poza tym w szkole publicznej nie przeszłyby nieobecności rodziców na zebraniach. Tutaj wystarczy podpis w dzienniczku pod informacją, że nie mają czasu. Półtora roku temu budżet mi sięzgadzał i myślałam, że będzie dobrze. Potem wzrósł czynsz i skończyła się praca chałupnicza. Oto cała tajemnica. Nie mogę się przenieść do innej szkoły. To był wyjątkowy fart. Drugi raz się tak nie uda.

Chwilę siedzieli w milczeniu.

212

0

-- Z drugiej strony -- odezwał się Felix -- jak wzrośnie czesne, to część rodziców przeniesie dzieci do tańszych szkół. Wtedy nasza szkoła też może splajtować.

Nika zacisnęła usta.

-- Muszę to przemyśleć -- powiedziała. -- Wieczorem, nie teraz. Zapomnijmy na razie o sprawie.

Felix i Net wymienili spojrzenia. Wiedzieli, że lepiej nie naciskać i zmienić temat.

-- Możesz pokazać jeszcze raz to nagranie? -- poprosił Felix.

Net wyjął laptop i wyszukał filmik z premierem. Obejrzeli kilkusekundowe nagranie i nie znaleźli niczego nowego.

-- Skąd to jest? -- zapytał Felix.

-- Ściągnięte z YouTuba. -- Net wzruszył ramionami. -- Taki mały programik mam do wyciągania stamtąd... nieważne. Daj se luz. Mówiłem ci. Ktoś wylał kawę na przedłużacz.

W rogu ekranu widniało logo TVP1. Felix wskazał je.

-- Znajdź nagrania z innych stacji.

Net westchnął. Klikał chwilę w okienku przeglądarki.

-- Są trzy -- powiedział. -- TVP, TVN, Polsat. Jakby poszperać w sieci, coś bym jeszcze znalazł.

-- Wystarczy. Przyjrzyjmy się im. Odtwórz kolejno.

Net kliknął na pierwsze kilkusekundowe nagranie, potem drugie i trzecie. Felix przejął myszkę i przejrzałfilmiki jeszcze raz. Na każdym premier był nieco inaczej skadrowany i widoczny pod innym kątem. Felix ręcznie przesuwał suwak w tę i z powrotem.

-- Różnią się. -- Wrócił do pierwszego nagrania, do chwili pojawienia się mrówek. -- Na tym z TVP premier pociera ucho i zaraz gaśnie obraz. W nagraniu z TVN-u jeszcze otwiera usta. Na Polsacie niby w tym samym momencie, ale przez mrówki widać zarys premiera, jak mówi.

-- Rzeczywiście -- niechętnie przyznał Net. -- I co? Powinienem teraz poczuć dreszcz niepokoju czy coś takiego? Nic mną nie trzęsie.

213

-- Trzy kawy wylane na trzy różne przedłużacze -- powiedział Felix. -- Nie dziwi was to?

-- Nie bardziej niż facet, który pamięta przyszłość. Normalna sprawa.

-- Co to oznacza według ciebie? -- Nika wskazała ekran. -- Może ktoś włączył jakiś zagłuszacz.

Felix wzruszył ramionami.

-- Nie wiem, ale to podejrzane. To jakby nagle w samochodzie złapać trzy gumy. -- Felix potarłbrodę. -- Mam pewien pomysł.

-- Już źle brzmi -- zauważył Net.

-- Będziemy musieli jedynie przejść się w pewne miejsce, dziś koło piątej.

-- Dziś nie mogę. -- Nika pokręciła głową.

-- Nie możesz? -- Net spojrzał na nią ze zdziwieniem. -- Dlaczego?

-- Pracuję... -- odparła niechętnie, a kiedy Net patrzył na nią z wyczekiwaniem, dodała -- rozdajęulotki przed metrem Centrum.

-- No chyba sobie żartujesz, kobieto! Nie masz nic lepszego do roboty?

-- Nie mam stypendium. Wyliczyłam, że starczą dwie godziny dziennie, żeby zarobić na szkołę. To nie tak źle.

-- Jasne, że mogło być gorzej. Mogłabyś wybierać obtłuczone ziarenka w sortowni maku. O której kończysz?

Dziewczyna wzruszyła ramionami.

-- Jak rozdam wszystkie ulotki.

Net pokręcił głową.

-- To ty sobie na razie poprzemyśliwuj te swoje dylematy, a my skrócimy kredę w jakiejś klasie.

Zeszli na parter. Felix i Net skręcili do pierwszej pustej klasy. Nika poszła do sali, w której była następna lekcja. Aurelia, zupełnie nie w swoim stylu, podeszła i przysiadła na jej ławce.

-- Nie mam zamiaru naklejać tych naklejek -- oznajmiła. -- Chcesz je?

214

-- Nie.

-- Weź, albo wyrzucę. -- Położyła stosik na blacie. -- Co zamierzasz zrobić z Myszą?

-- Jak to... zrobić?

-- Przecież wiem, że to ona popija wino. Jest do tego tak głupia, że zostawia butelki. Cierpimy wszyscy. Już dwa razy cię wystawiła.

-- Niechcący. Nie zrobiła tego celowo.

-- Wyszło na to samo. Przez nią wszyscy będziemy mieli obniżone oceny ze sprawowania. To wpływa na średnią i masz to potem na świadectwie.

-- Właśnie temu służy odpowiedzialność zbiorowa. -- Nika wstała. -- Żeby nas skłócić. Rezygnujesz z ruchu oporu przeciw idiotycznym zasadom i chcesz pracować dla tych, którzy te zasady wprowadzili.

-- Cały ten ruch oporu to dziecinada -- odparła Aurelia. -- To mnie już nie obchodzi. Nie chcę miećobniżonej oceny ze sprawowania. Tylko tyle.

-- Więc dlaczego teraz nie siedzisz u Stokrotki i nie opowiadasz mu tego wszystkiego?

-- Bo tobie zależy na średniej jeszcze bardziej.

Nika wolno pokiwała głową.

-- Czyli to ja mam donieść? -- zapytała. -- A ty nie pobrudzisz rączek? Taki masz plan?

-- Ktoś w końcu to zrobi. Lepiej, jeśli stanie się to szybciej, zanim obniżone oceny znajdą się w dzienniku. Pomyśl, kogo chronisz. Myszą jest kompletnie nieodpowiedzialna. Na tę swoją przemianę z myszy w człowieka wydała pieniądze, którymi miała zapłacić domowe rachunki. Gdyby sytuacja była odwrotna, ona nie zawahałaby się ani chwili. Przemyśl to i lepiej szybko się decyduj.

Aurelia wyszła. Nika stała na środku sali, wpatrując się we własne buty. Potem zebrała resztkę naklejek i wrzuciła do śmietniczki.

* * *

215

Przed kilkoma minutami dzwonek zakończył ostatnią lekcję. Szkoła powoli pustoszała. Za otwartymi drzwiami pracowni biologicznej krzątał się profesor Butler. Karmił, głaskał, pouczał i czyścił kolejne eksponaty w swoim królestwie. Pochylił się nad oświetlonym pomarańczową lampą terrarium i z niejakim trudem wyjął z niego trzymetrowego pytona.

-- Czas na wtorkową gimnastykę, Sznurek -- powiedział i obwiązał sobie węża wokół szyi, żeby gad się nie zsuwał. Być może był to nierozsądny sposób postępowania z wężem dusicielem, ale ten konkretny wąż wykazywał tyle aktywności, co wąż strażacki.

Na korytarzu rozległy się szybkie kroki. Po chwili do pracowni biologicznej wparował jak burza dyrektor Stokrotka.

-- Zaraz tu będą! -- krzyknął od progu. -- Gdzie ty się wybierasz? Zdejmuj ten szalik! '

Dopadł biologa i chwycił jego szalik z zamiarem zdjęcia go i odwieszenia. Zrozumiał pomyłkę, dopiero gdy szalik poruszył mu się w dłoniach.

-- Jezusie! -- Dyrektor cofnął się i przylgnął plecami do regału. -- Chcesz mnie zabić?!

-- Nie jest jadowity -- wyjaśnił spokojnie Butler. -- W przeciwieństwie do ptasznika, o którego domek się teraz opierasz.

Stokrotka odskoczył od regału na środek sali i strząsnął z siebie niewidzialne insekty.

-- Ptasznik jest zamknięty -- powiedział nadal spokojnie biolog.

-- Już ja znam te twoje zamknięcia. To bydlę -- wskazał na węża -- w zeszłym tygodniu zostawiło w szatni dwa szkielety szczurów.

-- Sznurek nigdy nikomu nie zrobił krzywdy.

-- Sznurek? Nieadekwatne imię.

-- Kiedy go adoptowałem, wyglądał jak sznurówka.

-- Najwyższa pora przemianować go na Cumę. -- Dyrektor chwilę nasłuchiwał. -- Chowaj go do tego akwarium czy tam innego rarium, bo już ich słychać. Sprawdzanie twojej pracowni to chyba największy stres podczas tej całej inspekcji.

216

-- Spokojnie. -- Butler odłożył Sznurka na miejsce. -- Przeżyłem wiele kontroli.

-- Ciii...

Do sali weszła para inspektorska.

-- Witam, profesorze Butler. -- Inspektor Szus powiódł wzrokiem wzdłuż regałów pełnych klatek, oświetlonych halogenami terrariów, akwariów i szafek zamkniętych na klucz. -- Ileż tu potencjalnych nieprawidłowości... Jakież perspektywy kontrolne się rysują. Od czego zaczniemy? Sandro, poproszę o wytyczne.

Butler bez słowa otworzył jedną z wielu szuflad stołu laboratoryjnego i wyjął z niej butelkę z mętnym, zielonym płynem. Na przywiązanej do szyjki etykiecie widniał wyblakły napis „1989". Nadal bez słowa postawił butelkę na blacie. Wszyscy zamilkli ze wzrokiem utkwionym w trunku.

-- Zenonie, błagam... -- szepnął dyrektor.

-- Zaraz, zaraz... -- Ronald uniósł rękę. -- Czy to jest nalewka?

-- Z myosotis antagonikus alpestris -- Butler skinął głową -- czyli nalewka z zapominajki alpejskiej.

-- Chyba niezapominajki?

-- Z niezapominajek nie robi się nalewek. -- Butler nachylił się nad butelką. Była w jednej trzeciej opróżniona. -- Dziwne, wydawało mi się, że jeszcze jej nie otwierałem.

-- No właśnie -- przypomniał sobie Szus. -- A co w kwestii spożywania alkoholu w damskich toaletach?

-- Am... yyy... -- Dyrektor wykonał kilka gestów, szukając tego właściwego, który zastąpi słowa i sprawi, że czas przeskoczy o kilka godzin do przodu.

-- Czy możemy to omówić ża, powiedzmy... -- Butler odwinął mankiet fartucha. Pod spodem nie było zegarka. -- Za siedem minut?

Ronald Szus wymienił spojrzenia z asystentką.

-- Czy ta nalewka aby na pewno spełnia normy? -- zapytał.

217

-- To można zweryfikować tylko w jeden sposób. -- Butler z kamienną twarzą wyciągnął korek.

-- Zenonie... -- Dyrektor wypuścił głośno powietrze. -- Ja cię bardzo proszę...

Inspektor skinął na asystentkę. Dziewczyna położyła wielki neseser na stole i z małej przegródki wyjęła cztery kieliszki.

-- W pracy?... -- zdołał wykrztusić dyrektor.

-- Po pracy. -- Inspektor otworzył clipboard, by postawić ptaszka przy pozycji „Pracownia biologiczna", ale ptaszek już tam był. -- Dziwne, nie pamiętam, żebyśmy sprawdzali tę pracownię... Chyba wstawiłem tego ptaszka tu, zamiast gdzie indziej. Może zaraz sobie przypomnę.

-- Naprawdę nie wiem... -- Dyrektor bił się z myślami. Z jednej strony obowiązek, z drugiej konieczność. Trudny wybór. -- To wymaga zastanowienia.

-- Zastanawianie się może zaczekać. -- Szus spojrzał wyczekująco na biologa, potem na butelkę. -- A tymczasem...

Profesor Butler z tą samą kamienną twarzą zaczął rozlewać.

Felix i Net wyszli z przejścia podziemnego przy stacji metra Centrum. Zmierzchało i zaczynał się już bury wieczór. Tłum ludzi przelewał się we wszystkich możliwych kierunkach. Net pierwszy wypatrzył Nikęmiędzy sprzedawcami kwiatów a orkiestrą peruwiańską. Podszedł z uśmiechem. Nika, zamiast sięprzywitać, wcisnęła mu w dłoń pomarańczową karteczkę.

-- Oj, sorry -- zorientowała się po chwili. -- Cześć! Ta praca ciut odmóżdża...

-- Nie żartowałaś. -- Net patrzył na nią niemal ze zgrozą. -- Ty poważnie rozdajesz ulotki.

-- Jeszcze ze czterdzieści minut. -- Nika przytupywała z zimna. -- Jak jest mróz, to ludzie mniej biorą, bo mają grube rękawiczki. Stańcie z boku, bo tak będzie jeszcze dłużej.

218

i *

-- „Proaktywny pas odchudzająco-uodparniający" -- przeczytał. -- Wywal to do śmieci. Przecież to nikomu niepotrzebne... Aha, zapomniałem, że jesteś uczciwa.

-- Daj, pomożemy. -- Felix sięgnął po plik ulotek i podzielił na trzy części. -- Za czterdzieści minut musimy być dwa kilometry stąd.

-- Następny prawy obywatel... -- Net pokręcił głową, ale wziął swoją część i zaczął krążyć po chodniku przed wyjściem z metra. -- Zostałem spamerem...

Ulotki rozdali w kwadrans. W tym czasie niebo na zachodzie zgranatowiało i sczerniało. Felix czuł, że od

przebywania w wędrującym tłumie kręci mu się w głowie.

-- Czuję się zniesmaczony tym, co przed chwilą zrobiłem -- stwierdził Net.

-- Praca jak każda inna. -- Nika wzruszyła ramionami.

-- A gdzie twoja moralność? Przecież to to samo, co spamowa-nie skrzynek mailowych. Zawracasz ludziom głowę i wtykasz im coś, czego nie chcą ani nie potrzebują.

-- Wymyśl coś lepszego.

-- Bardzo proszę. Na przykład... Mogłabyś być hostessą w hipermarkecie. Przynajmniej ciepło.

-- I to miałoby być lepsze?

-- No tak, bo stoisz sobie w alejce z proszkami do prania i wciskasz ludziom próbki proszków. Skoro tam weszli, to znaczy, że szukali proszku, a nie wyciorów do krowich kopyt.

Felix zerknął na zegarek.

-- Chodźmy -- powiedział. -- Zostało dwadzieścia pięć minut.

Ruszyli wraz z wylewającym się z podziemi tłumem.

-- Czy mi się zdawało, czy mówiłeś, że mamy być dwa kilometry stąd? -- przypomniał sobie Net. -- Chodzi o jakieś konkretne miejsce?

-- Oczywiście, że konkretne. Chodzi o Sejm.

-- A co chcesz tam robić?

219

-- Nie jestem pewien, co dokładnie chcę robić -- przyznał Felix. -- To się okaże na miejscu. Za dwadzieścia pięć minut w Sejmie zaczyna się konferencja prasowa premiera. Dojdziemy piechotą.

-- Wolę tramwajem. -- Nika uśmiechnęła się przepraszająco.

-- Buty?... -- zapytał Net. -- Czy...

-- Poradzę sobie z tym jakoś -- przerwała mu. -- Co z tą konferencją?

-- Być może znów zostanie przenvana. Chcę się dowiedzieć, jak to się dzieje.

-- Ambitne zadanie. -- Net nie mógł się powstrzymać przed ironią. -- Przecież nawet nas nie wpuszczą.

-- Nie zamierzam wchodzić do środka.

Marek Bielecki przekroczył drzwi, a właściwie wrota Wydziału Cybernetyki, z płytą DVD niedbale

nałożoną na palec wskazujący lewej ręki. Piotr Polon oderwał się od gmerania we wnętrznościach androida stojącego na środku pięciometrowej hali.

-- Mogłeś przesłać intranetem -- zauważył.

-- Chciałem zobaczyć to na własne oczy. -- Informatyk podał koledze płytę i rozejrzał się. -- Nie byłem tu od miesiąca.

Hala miała wymiary niewielkiej sali gimnastycznej. Za przeszkleniami znajdowało się kilka mniejszych warsztatów i składzików części, gdzie kręciło się kilka osób. Pod ścianami leżały sterty bliżej niezidentyfikowanych części.

-- Wygląda jak dawno nieopróżniana składnica złomu -- zauważył Bielecki.

-- Spróbowałbyś nad tym zapanować -- uśmiechnął się wynalazca. -- Nigdy nie wiadomo, co sięmoże przydać. To nie dane na dysku, nie podlegają kompresji.

-- Tamto wygląda jak łyżka koparki. -- Informatyk wskazał na miejsce pod ścianą.

220

-- To jest łyżka koparki. Zamierzam z niej wyciągnąć dwa siłowniki hydrauliczne. Są naprawdęsolidne. Zerknijmy, co tam masz. -- Wskazał płytę i ruszył w kierunku pokoiku za szklaną ścianą.

-- Nowsza wersja software'u. -- Informatyk ruszył za nim. -- Usunąłem ostatnie błędy i dodałem kilka instrukcji autokorekt dla Al. Jak się prawidłowo wczyta, to mam jeden problem z głowy.

-- Aż tak ciężko? -- Polon usiadł za zawalonym drobnymi częściami biurkiem i wsunął płytę do spętanego kilkoma przewodami laptopa.

-- Nie wiem, w co ręce włożyć. -- Bielecki pokręcił głową. -- Lila się na mnie obrazi, bo obiecywałem, że po ciężkim zeszłym tygodniu teraz będę wracał do domu wcześniej. Tymczasem wygląda na to, że będępracował na półtora etatu.

-- Też mam zaległości -- przyznał Polon -- ale co mogę, biorę do domu.

-- Też tak robię. Ale to oznacza, że wieczorami siedzę w pracowni, zamiast z rodziną.

Wynalazca włożył płytę do napędu, wczytał zawartość i przesłał bezprzewodowym łączem do androida.

-- Wiesz, że nasi synowie skonstruowali podobnego androida? -- zapytał.

-- Net coś mi wspominał. Dali mu imię Golem Golem. Nie widziałem go nigdy.

-- Stał się właściwie kolejnym domownikiem. Nie narzuca się jak Caban, jest małomówny. Muszęprzyznać, że to kawał niezłej roboty. Mechanicznej i informatycznej. Sam się nazwał Golemem Golemem, co tylko potwierdza, że to... kawał niezłej roboty.

-- Poprośmy ich o pomoc -- uśmiechnął się Bielecki, po czym dodał poważniej -- może naprawdęwarto. Jeśli wierzyć naszym synom, Golem Golem jest w pełni autonomiczny. Sami próbujemy przecieżzrobić od dwóch miesięcy to, co oni już mają.

221

-- Może rzeczywiście wyważamy otwarte drzwi? -- przyznał Polon. -- Porozmawiam z Felixem, ty porozmawiaj ze swoim. Może coś z tego wyjdzie. Ostatnio w ogóle za mało czasu im poświęcamy...

-- Tak, porozmawiać będzie trzeba... -- Bielecki patrzył na środek sali, gdzie android wzdrygnął sięjak oblany zimną wodą i ruszył przed siebie.

Obaj naukowcy wstali i wyszli do hali, by zobaczyć, co się stanie, gdy włączą zasilanie. Stało się niewiele - Polon wcisnął guzik na małym pilocie, a android wykonał kilka kroków, po czym zwyczajnie wyrżnąłczołowo w ścianę, przewrócił się i znieruchomiał.

-- Czujniki zbliżeniowe wymagają dopracowania -- ocenił informatyk. -- Szkoda, że RCA nie nadaje się na bazę dla naszego projektu, bo mielibyśmy gotowy mechanizm.

-- Tak... -- westchnął Polon. -- Rozmowa z chłopakami oszczędzi nam co najmniej miesiąc pracy. Oni już przez ten etap przeszli.

-- Taaak... -- Bielecki spojrzał na kolegę. -- Mamy podobne problemy, ale na pewno nie o tym chcieliśmy rozmawiać.

Polon skinął głową. Obrócił laptop, by obaj widzieli ekran.

-- Jakiś czas temu przeprogramowaliśmy jeden z teleskopów, aby dokładniej przyjrzał się rakiecie. Dziś po raz pierwszy pojawiła się szczelina w chmurach. Teleskop działa w paśmie widzialnym, więc dopiero teraz mógł coś zobaczyć. Nagranie jest sprzed dziesięciu minut. -- Odtworzył filmik. Jego jakośćbyła wątpliwa, ale udawało się rozpoznać rakietę z nałożonym na dziób kolcobotem. W tle szybko przesuwały się gwiazdy.

-- I czego to dowodzi? -- zapytał Bielecki.

-- Powinna kręcić bezładne bączki. Wybuch antyrakiety z pewnością nie tylko ją popchnął, ale i wprawił w ruch obrotowy. Niemożliwe jest precyzyjne popchnięcie takiego obiektu metodąwybuchową. Tymczasem leci idealnie prosto.

-- To znaczy, że ten... kolcobot nadal nią kieruje -- pokiwał głową Bielecki.

222

-- Zapewne zniszczeniu uległa wyłącznie antena -- przyznał wynalazca. -- Dlatego rakieta milczy. To znaczy, nadaje ten nieszczęsny przekręcony hymn, ale sygnał zagłuszający i transmisja cyfrowa zanikły. Na wszelki wypadek poproszę profesora Rapackiego, żeby ponownie wyliczył trajektorię. Nie jest już

koordynatorem, ale wie, kogo zmusić do pracy.

Na ulicach w pobliżu Sejmu stało kilkanaście wozów transmisyjnych, wyposażonych w różne rodzaje anten. Niektóre miały nawet półtorametrowe czasze na dachach. Przyjaciele usiedli na ławeczce przy niewielkim skwerku. Net otworzył laptop i włączył tuner TV W oknie pojawił się całkiem wyraźny obraz telewizyjny. Trwały jeszcze reklamy.

Nika wyciągnęła z kieszeni kilka zmiętych pomarańczowych ulotek i rozprostowała je na kolanie.

-- Zło -- powiedział Net. -- Zło, zuuuuuo...

-- Zarabiam na szkołę -- podniosła głos Nika. -- Przestań już.

Uznała, że z ulotek nic nie będzie, więc zmięła je w kulkę.

W oknie na ekranie laptopa pojawiło się studio „Niusów czy Niuansów".

-- Za chwilę połączymy się z Sejmem, gdzie odbędzie się -- prezenter potarł nos, jakby sam nie wierzył w to, co mówi -- konferencja prasowa premiera. Cóż, spróbujmy...

Pojawiła się sala konferencyjna i znajomy gąszcz mikrofonów.

-- Zapewne na korytarzu czeka już Andżelika Osmoza -- mruknął Felbc.

-- Ładujesz nas w jakąś polityczną... -- zaczął Net, ale przerwał, gdy na ekranie pojawił się premier. Stanął za mikrofonami i bez uśmiechu zaczął, jakby wiedział, co zaraz nastąpi.

-- Daję mu trzy sekundy -- powiedział Felbc.

-- Patrzcie! -- Net wskazał stojący najbliżej samochód. Na niebieskiej furgonetce widniał napis „Niusy czy Niuanse". -- Dobrze usiedliśmy.

223

-- Witam państwa -- zaczął premier i od razu zamilkł, ktoś bowiem podsunął mu kartkę. Chwilęczytał, a w miarę czytania jego wyraz twarzy się zmieniał. -- Mam informację dosłownie z ostatniej chwiii. Postaram się mówić krótko i zwięźle...

Okno z programem TV na laptopie wypełniło się mrówkami.

-- Było krótko i zwięźle -- przyznał Net.

Felix nie patrzył na ekran. Przyglądał się antenie wozu transmisyjnego. Wstał i wolno podszedł do furgonetki. Wewnątrz ktoś miotając się, nerwowo próbował przywrócić transmisję. Ze stojących dalej pojazdów wychodzili technicy. Niektórzy przypalali papierosy, inni dyskutowali przez komórki. Wiedzieli, źe mają kilka minut przerwy w pracy, bo i tak niczego nie zdołają poprawić.

Felix obszedł samochód od tyłu, gdzie do drzwi była przymocowana chromowana drabinka. Zastanawiałsię tylko chwilę, po czym wprawiając przyjaciół w osłupienie, wszedł na drabinkę i wspiął się na pomost,

do którego przymocowano antenę. Czasza miała średnicę ponad metra i celowała na południe.

Gwałtownie otworzyły się boczne drzwi furgonetki. Najpierw wyleciał plastikowy kubeczek z kawą, a za nim, z wypełnionego kontrolkami i bladym światłem monitorów wnętrza, wypadł rozchełstany i rozczochrany mężczyzna w kamizelce z mnóstwem kieszeni. Spojrzał na stojącego na dachu Felixa i przez chwilę nie mógł uwierzyć w to, co widzi.

-- Złaź stamtąd natychmiast! -- krzyknął.

Felix nie słuchał. Sięgnął do grubego kabla łączącego antenę z małym pudełkiem poniżej. Net i Nika przyglądali mu się z rozdziawionymi ustami.

-- Złaź, albo po ciebie wejdę! -- krzyczał technik. -- Jak coś zepsujesz, do końca życia się nie wypłacisz!

Felix wyciągnął rękę. Z dołu nie było widać, co to jest.

-- Sam tego chciałeś! -- Technik wykonał krok w stronę drabinki, ale zatrzymał się i zajrzał do wnętrza wozu.

Net zerknął na ekran laptopa.

224

-- ...trudnych chwil, przez które musimy wspólnie przejść... -- mówił premier. Obraz był czysty, dźwięk bez zastrzeżeń.

Felix zszedł po drabince, trzymając się jej tylko jedną ręką. W drugiej, zaciśniętej, coś trzymał. Przyjaciele wstali i podeszli do niego. Otworzył dłoń. Na rękawiczkach osadziło się coś wyglądającego na lepki smar z błyszczącymi opiłkami metalu. Chłopak rozgniótł go kciukiem, masa ustąpiła jak ciepłe masło z uwięzionymi wewnątrz chrzęszczącymi ziarenkami. Nie brudziła rękawiczki. Nagle smar stracił swąkonsystencję i wyparował. Wyglądało to, jakby zadymił, a w rzeczywistości zamienił się w setki małych obiektów, które z brzęczeniem równocześnie wystartowały w niebo. Nie minęły trzy sekundy, a rękawiczki Felixa były czyste.

-- Co to było? -- Technik zapomniał już, że był zły. Stał obok i gapił się na pustą rękawiczkę.

-- Mikroboty -- odparł Felix. -- Obsiadły kabel i w odpowiednim momencie zadziałały jak elektromagnes. Następnym razem niech pan przetrze szczotką. Powinno pomóc na jakiś czas.

-- Tam wszystko jest ekranowane... Natężenie pola musiało być wyjątkowo duże. -- Technik uściskałdłoń Felixa. -- Dzięki, człowieku. Tylko my mamy przekaz!

Wskoczył do wozu. Przyjaciele nie czekali na rozwój wypadków i dyskretnie się ulotnili. Felix bez słów wskazał im opalizującą jak smar grafitowy substancję pokrywającą podstawę anteny innego samochodu, z logo stacji radiowej na burcie. Net wyciągnął spod pachy laptop i otworzył. Jakość transmisji zaczynała się pogarszać, ale nagle znów obraz się wyostrzył. Przyjaciele odwrócili się. Sto metrów dalej technik na

dachu furgonetki „Niusów czy Niuansów" szczotką do odśnieżania zamiatał antenę.

-- Czy mogę zapytać, skąd wiedziałeś? -- odezwał się Net.

-- Nie wiedziałem -- odparł Felix. -- Podejrzewałem. Trzy kawy i trzy przedłużacze. Ważniejsze jest pytanie, czemu to wszystko służy?

Przysiedli na najbliższej ławce.

225

-- ...w tej sytuacji nie mam nic więcej do dodania. Proszę oczekiwać na dalsze informacje za półgodziny. -- Premier, nie zważając na protesty dziennikarzy, opuścił salę.

Na ekranie laptopa wyskoczyło okno ze spadającymi cyferkami Manfreda.

-- Słyszeliście, co mówił premier? -- zaczął od razu program.

-- Nie bardzo -- przyznał Net -- ale odkryliśmy, co zakłócało transmisję.

-- Myślałem, że wiecie... Mówił, gdzie spadnie rakieta. Spadnie -

-- Czekaj! Nie skasowałem tego programu. -- Net już klikał. -- Niczego nie mów. Zobaczmy dla sportu, czy wskaże prawidłowo.

-- Czerwona, nieostra kropka wciąż przykrywała Warszawę. -- Oj!

-- Net pokręcił głową. -- To stare parametry. Przez chwilę miałem ciary na plecach. Manfred, wczytaj nowe parametry.

Chwila milczenia.

-- To SĄ nowe parametry.

-- Stary, mam tu wykres prawdopodobieństwa, w którym rakieta spada na Warszawę.

-- To SĄ nowe parametry -- powtórzył Manfred.

-- Ale... -- Net nachylił się nad ekranem. -- Tu jest wykres, na którym rakieta... spada na Warszawę...

-- Ile razy mam mówić, że to jest aktualny wykres? Rakieta, nieznanym sposobem, znów celuje w Warszawę. Mniej precyzyjnie niż poprzednio, ale jednak.

Przyjaciele siedzieli w milczeniu i gapili się na znajomą mapkę.

-- Pamiętam, jak byłem mały -- powiedział cicho Net -- bardzo lubiłem orzechy pistacjowe. Próbowałem wyhodować własnego pi-stacjowca, tak nazywałem to tajemnicze coś, krzak, drzewo, z którego się biorą pistacje. Zakopywałem orzechy w ziemi, w glinie, w piasku, kładłem na wilgotnej ligninie. Zapełniałem doniczki i kubki mieszankami ziemi, dodawałem nawozy, w cieniu, na słońcu, aż

wreszcie któregoś dnia tata powiedział mi, że z prażonych orzechów to raczej nic nie wyrośnie. Wtedy czułem się podobnie.

226

-- Miałam więcej takich chwil w życiu -- dodała Nika -- ale nie chcę tego teraz wspominać.

-- Antena kolcobota to parasolka z cienkich drucików i folii -- powiedział po zastanowieniu Felix. -- Wybuch pewnie ją zniszczył. Reszta kolcobota musiała przetrwać nieuszkodzona i wypełnia starą misję. Nie ma danych o pogodzie, więc nie celuje tak dokładnie. Musimy się zastanowić nad nową sytuacją.

-- Już raz rozwiązaliśmy ten problem -- przypomniał Net. -- Skopali to nasi ojcowie.

-- Nie oni to skopali -- zauważyła Nika -- tylko brak rozmowy między wami a nimi.

-- Dobra, ale marznę. Chodźmy do jakiejś kawiarni.

-- Mam trzy złote.

-- Ja mam zero złotych.

-- Pięćdziesiąt groszy -- dodał Felix.

-- Starczy na trzy mentosy i serwetkę. -- Net spochmurniał. -- Może wpadniecie do mnie?

-- Mówiłeś, że masz tam kocioł -- przypomniała Nika.

-- Twoje centrum sterowania wszechświatem nie wchodzi w grę -- powiedział Felbc. -- Chodźcie do mnie. Mama się ucieszy, że będzie miała towarzystwo.

* * *

Polon i Bielecki zaciągnęli nieruchomy robot w róg hali i popatrzyli na niego bez entuzjazmu.

-- To nie ma sensu. Dziś pogadam z Felixem -- zadecydował wynalazca. -- Oszczędzimy kilka miesięcy.

Zadzwoniła jego elektrogitymacja. Odebrał.

-- Przełącz na speakera -- zaczął profesor Rapacki. -- Zastanawiam się, jak wam powiedzieć) żebyście uwierzyli.

-- Jeśli tak zacząłeś, to już wierzymy -- odparł Polon. -- Policzyłeś miejsce upadku?

-- Dlatego dzwonię. Mamy powtórkę. Znów celuje w nas.

Bielecki i Polon spojrzeli na siebie z przerażeniem.

227

-- To na pewno nie jest przypadek -- stwierdził wynalazca. -- Poprzednio już nie był.

-- Od razu powiadomiłem dyrektora -- ciągnął profesor. -- On powiadomił Roznera, a ten z kolei premiera. Podmienili mu kartkę z przemówieniem na kilka sekund przed wystąpieniem.

-- Czy ktoś to przemówienie w ogóle usłyszał?

-- Tak. Jedna stacja w jakiś sposób zlikwidowała zakłócenia.

-- Rakietą steruje robot, który przyjmuje sygnały z Ziemi -- zastanowił się Polon. -- To znaczy przyjmował przed zniszczeniem anteny. Musimy przygotować skrypt sterujący tym kolcobotem i wymyślić inny sposób na przesłanie sygnału zmieniającego miejsce uderzenia. A żeby to zrobić...

-- Powinniśmy się przyjrzeć z bliska takiemu kolcobotowi -- dokończył Bielecki. -- Trzeba będzie znów zawrócić głowę dyrektorowi.

-- Załatwię to -- powiedział profesor. -- I tak do niego idę.

-- A ja muszę jeszcze pomyśleć, co powiem Liii -- westchnął informatyk.

Na obiad były gołąbki w sosie pomidorowym. Pani Polon rzeczywiście się ucieszyła, że będzie miała kogo ugościć, bo z rozpędu zrobiła tych gołąbków wielki gar. Przyjaciele przenieśli się z jedzeniem do salonu, by z telewizji dowiedzieć się czegoś więcej, niż powiedział im Manfred. Serwis informacyjny jednak już sięskończył. Trwała właśnie dyskusja, której tematem było powstanie nowej partii. W studiu, po dwóch stronach stołu, siedzieli Andżelika Osmoza i aktualny wicepremier, którego nazwiska przyjaciele nie pamiętali. Na szczycie stołu siedział prezenter Romuald Świeży i wyglądało na to, że w zamyśle twórcy programu miał pełnić rolę sędziego. Po bokach ekranu rosły słupki poparcia dla obu polityków, podbijane SMS-ami od widzów.

-- Partia nie jest jeszcze zarejestrowana, a już pracuje nad nowelizacją -- prezenter rzucił okiem na notatki -- kodeksu drogowego.

228

-- To początek wielkiej reformy państwa. -- Osmoza przytaknęła z poważną miną. -- Kodeks będzie dobrą rozgrzewką. Na przykład: kierowcy przyzwyczaili się, że ograniczenia prędkości są stawiane na wyrost. Teraz przyjęła się zasada dwukrotności. Tam, gdzie można jechać osiemdziesiąt, drogowcy stawiają znak „40". A co zrobić z miejscami, gdzie można jechać tylko trzydzieści? Partia Prawdziwych Patriotów ma gotowe rozwiązanie. Żądamy wprowadzenia znaku ograniczenia prędkości od minus dziesięciu kilometrów na godzinę. Na przykład tam, gdzie bawią się dzieci, gdzie spacerują starsi ludzie.

-- Policzyłem kiedyś -- wtrącił z pełnymi ustami Net -- co by się stało, gdyby kierowcy na trasie Kraków-Gdańsk przestrzegali ograniczeń prędkości. Korek rósłby tak szybko, że jego koniec musiałby sięcofać z dwukrotną prędkością dźwięku.

-- Ten prosty przykład pokazuje -- ciągnęła Osmoza -- że prawo można i trzeba, a nawet należy mądrze zmieniać.

-- To kuriozalne -- zaoponował wiceminister. -- Należy raczej dążyć do przestrzegania prawa, do jego urealnienia, a nie wprowadzania tak... dziwacznych przepisów. To sprawi, że... każdy kierowca będzie łamał prawo.

-- I każdego będzie można ukarać. W przeciwieństwie do rządzącej koalicji Partia Prawdziwych Patriotów zatroszczy się o bezpieczeństwo dzieci i emerytów. O bezpieczeństwo wszystkich obywateli. Chciałam podkreślić po raz kolejny, że PPP jest przeciwna katastrofie rakiety. Moje osobiste zdanie jest zresztą takie samo -rakieta nie powinna spaść.

-- Nikt tego nie chce, ale to zależy od praw fizyki.

-- Złe prawa zawsze należy zmieniać.

Słupek po stronie Andżeliki Osmozy był już dwa razy wyższy.

-- Dziwne, że ludzie, którzy to łykają -- powiedział wolno Felix -- są jednocześnie dość rozgarnięci, żeby słać SMS-y.

-- PPP przygotowuje również pakiet ustaw astronautycznych -- podpowiedział prezenter.

229

-- Zaczniemy od ustawy o nadaniu Księżycowi imienia Tadeusza Kościuszki.

Realizator niechcący pokazał opad szczęki prowadzącego.

-- Jakiemu Księżycowi? -- zdołał zapytać.

-- Mamy tylko jeden, panie redaktorze. -- Osmoza uśmiechnęła się ironicznie. -- Żaden kraj wcześniej na to nie wpadł. Jeśli ustawa przejdzie, poeci od Argentyny po Mongolię będą pisać wiersze nie o jakimśtam księżycu, tylko o Księżycu imienia Tadeusza Kościuszki, Amerykanie za parę lat ponownie wylądują na Księżycu imienia Tadeusza Kościuszki, a przypływy i odpływy mórz w najdalszych zakątkach świata będąpowodowane przez naszego bohatera narodowego.

Słupek Osmozy poszybował w górę. Wiceminister zdjął okulary i na dłuższą chwilę zasłonił dłonią oczy.

-- A niech to! -- wykrzyknął Net. -- Że też wcześniej nie wpadłem na to, żeby Ziemię nazwać imieniem Neta Bieleckiego. -- Pokręcił głową z dezaprobatą. -- Ten program jest tak durny, że włosy bolą. Zaraz ciebie nazwę moim imieniem. Nika Mickiewicz imienia Neta Bieleckiego. Nieźle brzmi, co? Obejrzyjmy jakiś film, bo mi się już udziela...

-- Mieliśmy koncypować -- przypomniał Felix.

-- Nie macie nic zadane? -- rzuciła mama, wychylając się z kuchni.

-- Tylko jak ktoś chce się poprawić -- odparł Felix. -- A lepiej to już nie wypadniemy.

-- Jest nawet taka zasada -- dodał Net -- że lepsze jest wrogiem dobrego. Nie zapeszajmy.

-- To zasada wszystkich leni świata -- podsumowała mama. -- Przed końcem roku będziecie sięmusieli bardziej postarać.

-- A tak przy okazji, pyszne gołębie, proszę pani.

Odnieśli puste talerze do kuchni, zaopatrzyli się w kubełek popcornu, dzbanek soku i zeszli do piwnicy z zamiarem odbycia burzy mózgów. Nika zdjęła buty, co poza domem zdarzało się jej niezwy-

230

1 jß*Ä

kle rzadko. Rozbebeszony kolcobot leżał na tym samym miejscu. Usiedli na kanapie i pogryzając popcorn, gapili się na mechanizm.

-- Miała być burza mózgów, a nie widzę nawet zmarszczek na korze -- odezwał się Net. -- To jest flauta mózgów.

Felix wstał, wepchnął dłonie do kieszeni i przyjrzał się maszynie z innej perspektywy.

-- Jeśli nie ma anteny, to go nie przeprogramujemy -- ocenił. -- Chyba że ma gdzieś ukryte urządzenia do komunikacji laserowej. Ale niczego takiego nie zauważyłem. Na schemacie, który z niego wyciągnęliśmy, też niczego takiego nie ma.

-- Czyli to koniec burzy mózgów? -- upewnił się Net. -- Szybko się uwinęliśmy.

-- Trzeba zabrać się do problemu z innej strony. -- Felix podszedł do stołu, otworzył pudełko z mikrobotami, wyjął jeden i położył pod szkłem mikroskopu. -- Może mikroboty naprowadzą nas na jakiśtrop. Zerknijcie.

Net i Nika kolejno przyjrzeli się mikrobotowi. Żuczek z płaskim, sześciokątnym pancerzykiem, który w sztucznym świetle wydawał się ciemnogranatowy. Od spodu można było wypatrzeć mały korpus i cośwyglądającego jak odnóża, czułki, malutkie sensory. Mikroskop był za słaby, by dostrzec więcej.

-- Nie poczułem żadnego tropu -- stwierdził Net. -- Jakie dokładnie ma wymiary?

-- Dokładnie nie mierzyłem. Poniżej dwóch milimetrów. Grubość około połowy. Rzeczywiście, zacznijmy od dokładnego zmierzenia.

-- Suwmiarka ma dokładność do jednej dziesiątej milimetra. Mam tu coś lepszego. -- Wyjął z szuflady przyrząd przypominający nieco ścisk stolarski lub ekscentryczny dziadek do orzechów. -- To mikromierz, ma dokładność do jednej setnej milimetra.

Chwilę zastanawiał się, jak umocować mikrobot, wreszcie włożył w imadło książkę i za pomocą pęsety uwięził róg granatowego pancerzyka między kartkami. Starannie wycelował mikromierz

231

i dokręcił śrubę delikatnie, do pierwszego oporu. Płaskie krawędzie pancerza, czyli ogniwa słonecznego, były oddalone od siebie o...

-- Jeden i osiemdziesiąt setnych milimetra -- odczytał Felix. -- Dokładnie.

-- O czym to świadczy? -- zapytał Net.

-- O tym, że projekt powstał w laboratorium stosującym układ SI. Chyba niektóre amerykańskie pracują jeszcze w calach i tych wszystkich jednostkach anglosaskich.

-- Taki na przykład Intel albo Teras Instruments w czym liczą?

-- Pojęcia nie mam. A Japończycy?

-- W jenach.

-- Jakie to ma znaczenie? -- przerwała im Nika.

-- Spróbuj powiedzieć, ile to jest dokładnie trzynaście cali i piętnaście dwudziestych ósmych -- wyjaśnił Felix. -- Tak zaprojektowano pierwszą maszynę parową, ale procesory... OK. To tak naprawdę nie ma znaczenia. -- Uniósł maleństwo w dwóch palcach.

-- Grubości nie można zmierzyć, bo od spodu są jakieś mikrodruci-ki. Tylko się zegną i niczego nie stwierdzimy. Możemy powtórzyć pozostałe eksperymenty, ale próbowałem już chyba wszystkiego. Na nic nie reagowały, poza sygnałem z rakiety... -- dokończył wolniej i spojrzał na leżący na stole wymontowany nadajnik kolcobota.

-- A nadajnik mamy.

-- Wiemy też, jak kodować ich sygnał -- dodał Net.

-- Praktycznie biorąc -- odezwał się Manfred z laptopa Neta -- to zrozumieliśmy jedynie częśćtransmisji z orbity, tę dotyczącą miejsca uderzenia, i część transmisji z Ziemi, tę dotyczącą pogody. Dalej jest tego więcej, ale się tym nie zajmowaliśmy. Nie było potrzeby.

-- Programowanie mikrobotów z pewnością jest nieco bardziej skomplikowane niż programowanie kolcobota -- stwierdził Net. -- Co to w ogóle może być? Po co one są? Przecież ktoś musiał je wyprodukować, ktoś inny załadować do rakietnic. To spisek, w który

232

wciągniętych musiało być kilkaset osób. Golem Golem, czy te mikroboty, kiedy tu leżały, w ogóle cośnadawały?

-- Krótko -- odezwał się android. -- Kiedy je przynieśliście z góry, wysyłały słabe sygnały. Prawdopodobnie wywołanie plus identyfikacja. Po kilku minutach w ciemności - zamilkły.

-- Może się nie znam, ale źle do tego podchodzimy -- powiedziała Nika. -- To tak, jakbyśmy badali jedną mrówkę. Mrówkom nadaje sens życie w mrowisku. Obserwując jednego owada, nie dowiemy sięniczego. Z równie dobrym skutkiem można by się uczyć starożytnej demokracji na przykładzie pojedynczego Greka.

Chłopcy spojrzeli na siebie.

-- Może masz rację... -- zastanowił się Felix. -- Jedna mrówka niewiele może, ale mrowisko potrafi w kilka dni wszamać martwego dzika. -- Jaką pojemność może mieć mikrobot?

-- Nie wiem. -- Net wzruszył ramionami. -- Może dwa gigabajty, a może tylko szesnaście kilo. Trzeba by rozmontować kartę micro-SD i sprawdzić, jak duży jest sam chip. Mam taką kartę w telefonie, ale... nieszczególnie chciałbym jej nie mieć. Nie, to na nic. Tu jeszcze musi być zasilanie, jakiś napęd, procesor...

-- Żeby je zbadać -- Felix podrapał się w głowę -- będziemy potrzebowali jakieś wiadro mikrobotów. Może wtedy zaczną się inaczej zachowywać.

-- Wiadro, nowa jednostka w informatyce -- ocenił Net. -- Nad Warszawą latają ze dwa megawiadra tego kwarcowego drobiazgu, drugie tyle leży w śniegu. Nie będziesz ich chyba zbierał zmiotką i szufelką? Przejdź się po ulicach z odkurzaczem.

-- Odkurzacz połowę z nich porozbija.

-- Żartowałem... -- uśmiechnął się Net.

-- A ja nie. Na ulicy i tak w większości leżą te zepsute. -- Felix przechadzał się po pokoju. -- Myślę, że odpoczywają na drzewach i budynkach. Na ziemi byłyby narażone na uszkodzenia, no i przysypanie śniegiem... Przecież widzieliśmy, gdzie można je znaleźć! Obsiadają anteny nadajników na wozach transmisyjnych.

233

-- Ale tylko wtedy, gdy przemawia premier.

-- To znaczy, że są inteligentne -- zauważyła Nika. -- Muszą odbierać program telewizyjny. Inaczej by nie wiedziały, kiedy blokować transmisję.

-- Może odbierają znacznie więcej -- zastanowił się Felix. -- Może odbierają i rozumieją wszystkie sygnały radiowe. Oczywiście, jeśli myślą wiadrami... znaczy, chmarą. Odkurzacz nie będzie dobry, ale wyłożony czymś miękkim filtr odśrodkowy? Mogę go zrobić z wiertarki bezprzewodowej... A może lepiej nie wyważać otwartych drzwi i użyć odkurzacza samochodowego? Lekko go tylko przerobię. Filc...

-- O czym ty mówisz? -- zapytał Net. Mina Niki świadczyła, że dołącza się do pytania.

Wyrwany z zamyślenia Felix spojrzał na nich.

-- Filtr odśrodkowy to prosta konstrukcja -- wyjaśnił. -- Obudowa w kształcie okrągłego pudełka po dwudziestopięciopaku DVD, a w środku wirujące koło łopatkowe, jak w starym młynie. Filtr zasysa powietrze przez otwory w środku pudełka, a wyrzuca siłą odśrodkową po bokach. Wystarczy przyczepićtam worek i wszystko, co wpadnie do filtra, znajdzie się w worku. Łopatki i wnętrze pudełka trzeba wykleić filcem, żeby mikroboty się nie rozbijały. Proste. W teorii... Trzeba tylko znaleźć skupisko mikrobotów i je... wessać.

-- Zadzwoń do premiera, żeby zrobił konferencję -- poradził, siląc się na powagę, Net. -- Ma u ciebie dług. W końcu dzięki tobie ktoś go zobaczył.

-- Zastanawiam się nad jeszcze jedną rzeczą. -- Felix zignorował uwagę. -- Waligóra wypłoszyłkolcoboty z okolicy domu Gilberta. Gdzieś muszą być. Nie zauważyłeś ich na żadnej kamerze, Manfred?

-- Mam mały problem z kilkoma kamerami na Służewcu. Ciekawa sprawa... Przedtem były problemy na Ursynowie. Zanim ktokol-

234

wiek zdążył się tym zająć, obraz powrócił. Jeśli więc są na Służewcu, to mogę je przeoczyć.

-- Naraz zgasły wszystkie kamery na Służewcu? -- zapytał Felix.

-- Ostatnio przy Puławskiej, potem przy skrzyżowaniu alei Wilanowskiej i Rzymowskiego, a teraz na Marynarskiej. Pewnie jakieś zwarcie.

-- Wyświetl plan miasta -- poprosił Felix -- i nanieś kamery, z którymi były problemy.

-- O czym myślisz?

Na ekranie pojawił się plan z kilkoma czarnymi kropkami.

-- Te problemy układają się w pewną prawidłowość. -- Felix wskazał kropki. -- To jakaś trasa.

-- Rzeczywiście, kolejno gasły, a potem się zapalały.

-- I nie wydało ci się to podejrzane? -- zapytał Net.

-- Czasem któraś odmawia współpracy.

-- Coś się przemieszcza i nie chce być widziane -- powiedział Felix. -- Wygląda na to, że ucieka z Warszawy na zachód.

-- I chyba wiemy co... -- dodała Nika.

-- Kolcoboty -- przyznał Felix. -- Nie jestem tylko pewien, czy to dobrze, że uciekają...

-- Jak to nie jesteś pewien? -- zdziwił się Net. -- Jeden kłopot mniej. Niech się tym martwi kto inny.

Felix przytaknął, ale bez przekonania.

-- Podpytam tatę, jak wróci -- dodał Net. -- Spróbuję coś z niego wyciągnąć.

-- Ja zrobię ten filtr. -- Felix podszedł do regałów i już wygrzebywał części z pudeł. -- A jutrp na pewno gdzieś go użyjemy. Po szkole pójdziemy pod Sejm.

-- Po szkole pracuję... -- przypomniała Nika.

-- Pospamujesz sobie pod Sejmem -- zbagatelizował Net. --

Chodźmy już, dajmy pracować geniuszowi.

* * *

235

Już w drzwiach Neta przywitał zapach pieczeni. Mimo że zjadł obiad u Felixa, przełknął ślinę. Dotknąłbrzucha. Zmieści się, pomyślał. Ściągnął za małą kurtkę i powiesił na wieszaku, ale gdy zdjął plecak, zawahał się, co z nim zrobić. Od dwóch tygodni czuł się trochę jak bezdomny. Jego pokój ze wszystkimi komputerami w nocy zamieniał się w sypialnię babci i prateściowej, a sam Net spał w pokoju gościnnym piętro wyżej. Gdyby musiał wynieść się od siebie całkowicie, przeniósłby sprzęt i najważniejsze rzeczy na górę, a tak, skoro mógł mieszkać u siebie do dziesiątej, zwyczajnie nie chciało mu się przeprowadzać. Zajęłoby to godzinę, ale... lenistwo wygrało. Książki, sprzęt elektroniczny, a nawet ubrania były podzielone między dwa miejsca, chłopak po każdą rzecz biegał więc po piętrach.

Net rzucił plecak pod ścianę. W pokoju bratosiostry mama wykonywała jedną z wielu niezliczonych czynności, jakie trzeba wykonywać przy małych dzieciach. Uśmiechnęła się do syna na powitanie i wróciła do smarowania jakąś tłustą maścią buziek bliźniaków. Na samym środku salonu, który płynnie przechodził w hall, stał wózek inwalidzki prateściowej. Staruszka jak zwykle robiła na drutach. Przeżywała chyba kryzys twórczy, albo wyjątkowo się nad czymś zamyśliła. Jej skarpeta była już tak długa, że po wycięciu otworów na oczy mogłaby służyć za kominiarkę dla młodej żyrafy. Prateściowa pracowała jednak dalej. W kuchni, połączonej z salonem szerokim przejściem, babcia Adelajda mieszała coś w wielkim garze. Stamtąd właśnie wydobywał się ten smakowity zapach. Babcia rzuciła Netowi krótkie „Cześć" i zajrzała do piekarnika.

-- Za pięć minut będzie gotowe -- oznajmiła. -- Umyj ręce, przebierz się i tak dalej.

Net skinął głową i przełknął ślinę. Spojrzał na prateściową. Niedługo będzie skarpetogolf dla pytona, pomyślał i zaskoczony zauważył, że powstający twór nie jest czarny. Wszystko, co dotychczas dziergała prateściowa, było czarne, łącznie z ubrankami dla bratosiostry. Staruszka zużywała włóczkę zdobytą w taksówce, kie-

236

dy to podczas długiej podróży z lotniska zwyczajnie spruła pokrowiec na fotel. Jednak skarpeta była beżowa, w tym samym odcieniu, co narzuty na kanapy w salonie. Powiódł wzrokiem za nitką i zrozumiał,

że zbieżność kolorystyczna nie jest przypadkowa. Źródłem włóczki była właśnie narzuta! W miarępowstawania megaskarpety, ubywało narzuty. Mama się wścieknie. Zerknął w stronę otwartych drzwi bratosiostry i zaczął się zastanawiać, co robić.

Zaraz!, pomyślał. Czym ja się przejmuję? Przecież to nie moja wina. Za bardzo się wczułem w rolęsuperbohatera naprawiającego świat.

Odwrócił się, by iść na górę do swojej tymczasowej sypialni, ale nie ruszył się z miejsca. Do głowy wpadłmu inny pomysł. Wszedł do swojego pokoju, teraz zagraconego łóżkiem polowym i drobiazgami gości, i otworzył szafę. Na samym spodzie leżał jasnobrązowy wełniany sweter, którego szczerze nienawidził za kolor, krój, no i w ogóle za całokształt. Sweter był prezentem urodzinowym od pewnej cioci. Swetry zwykle wykazują tendencję do zbiegania się w praniu, ten jeden z niewyjaśnionych powodów wykazywałcechę odwrotną i rozciągał się. Tak więc, niestety, Net nie wyrósł z niego i wciąż istniało zagrożenie, że kiedyś zostanie zmuszony do założenia go przy ludziach. Jak dotychczas nigdy to nie nastąpiło, ale sama perspektywa była wystarczająco nieprzyjemna. Nazwał go kiedyś nieśmierswetrem, wszelkie bowiem próby dyskretnego pozbycia się go okazywały się nieskuteczne. Nie pomogło ani zalanie sokiem porzeczkowym, ani przypadkowe przestawienie temperatury prania z trzydziestu na sześćdziesiąt stopni, ani wsmarowanie w niego połowy kostki masła i przestawienie temperatury na osiemdziesiąt stopni. Ten chyba azbestowy potwór nie chciał się nawet przetrzeć na łokciach podczas sesji ślizgania się po podłodze. Nie chciał się też popruć podczas przypadkowego dziesięciokrotnego zaczepienia o klamkę w drzwiach wejściowych. Nieśmiersweter trwał i rósł wraz z właścicielem. Teraz wreszcie zbliżał się jego ostateczny koniec.

237

Net ze szczęściem wypisanym na twarzy wyjął go z szafy, rozprostował i nożyczkami delikatnie, żeby nie pozostawić śladów, naciął dolny ściągacz. Następnie z niewinną miną wrócił do salonu, niewinnie usiadłna podłodze obok kanapy, niewinnie przeciął beżową nitkę z narzuty i - nadal niewinnie - przywiązał do końcówki brązową nitkę ze swetra. Wepchnął sweter pod kanapę, wstał i z odległości ocenił swoje dzieło. Supełek z wolna przybliżał się do postukujących cicho drutów, a staruszka zdawała się niczego nie zauważać.

-- Zahackowałem prateściową -- mruknął z zadowoleniem.

W samą porę skończył, bo w zamku szczęknął klucz. Drzwi otworzyły się, a tata od progu pociągnął nosem i uśmiechnął się.

-- Pieczeń! -- odgadł. -- Ale pachnie!

-- Specjalnie nie włączyłam wyciągu nad kuchnią -- przyznała szczerze babcia. -- Marketing domowy.

Tata ucałował mamę, która akurat wyszła z pokoju bratosiostry. Przytulił ją, nie zważając na jej uniesione i ubrudzone nie-chcemy--wiedzieć-czym dłonie. Net zauważył, że po raz pierwszy od dawna mama śmiała się, nie patrząc jednocześnie na bliźniaki. Tata zrzucił kurtkę, przywitał się z synem i wszedł do swojej pracowni. Zostawił torbę, ochlapał dłonie pod kranem kuchennym (babcia spojrzała na to krzywo) i zaczął się kręcić po kuchni.

-- Zaraz będzie -- uspokoiła go babcia. -- Jak chcesz, żeby było szybciej, wyciągnij z piekarnika ziemniaki.

Gdy do zapachu pieczeni doszedł aromat pieczonych z rozmarynem, czosnkiem i oliwą ziemniaków, dalsze oczekiwanie stało się wprost nieznośne. Na szczęście chwilę później obiad stał już na stole, a wszyscy, łącznie z prateściową, oczywiście bez Pompka i Prum-ci, pochłaniali zawartość swoich talerzy. Bratosiostra wybrali dobry moment, żeby zwrócić na siebie uwagę. W ich pokoju włączyła się syrena, a zaraz dołączyła się druga. Mama odłożyła sztućce, wytarła usta serwetką.

238

-- Liluś, dziecko drogie -- powiedziała babcia. -- Zjedz do końca. Wystygnie ci.

-- Nie chcę, żeby dzieci leżały w mokrych pieluchach. -- Mama jednak nie wstała.

Net z trudem przełknął kęs i jęknął:

-- Błagam, nie przy jedzeniu.

-- Nic im się nie stanie przez tę chwilę. Dokończ spokojnie.

Mama bez przekonania zabrała się znów do smakowitego mięska.

Prateściowa dostała symboliczną porcję, więc skończyła pierwsza. Kulturalnie ułożyła sztućce równolegle do siebie i odjechała, by dalej dziergać. Chwilę po niej skończył tata.

-- Mareczku?... -- Mama znaczącym ruchem głowy wskazała pokój bliźniaków.

-- Zostaw go, Liluś -- znów odezwała się babcia. -- Jeszcze jest deser. Torcik lodowy.

-- Mamo, proszę. -- W głosie mamy Neta pojawiła się nuta rozdrażnienia. -- To są moje dzieci.

Tata Neta, nie czekając na rozwój dyskusji, poszedł do pokoju bliźniaków, podwijając po drodze rękawy. Atmosfera przy stole zgęstniała. Do końca posiłku nikt nie odezwał się ani słowem. Net miał wielkąochotę poprosić o dokładkę. Niestety, czuł się napchany dwoma obiadami do granic możliwości. Z trudem wtłoczył w siebie porcję torciku, wstał i odetchnął, po czym bez przypominania pomógł babci załadować zmywarkę. Chciał jeszcze chwilę porozmawiać z tatą, zanim ten zniknie w swojej pracowni. A że zniknie, to było pewne, bo jeszcze przed jedzeniem włączył część komputerów.

Net zaczekał, aż babcia pójdzie z mamą do pokoju bratosiostry, i dla niepoznaki pokręcił się trochę po salonie. Megaskarpeta, najwyraźniej ukończona, leżała zwinięta na kanapie. Prateściowa chyba zorientowała się w podstępie, ale i tak nie było źle. Wciśnięty pod kanapę sweter z pewnością znikał, a zamiast niego na klikających drutach powstawało coś, o czym na razie nie można było powiedzieć nic ponadto, że jest obrzydliwie jasnobrązowe.

239

Tata przygotowywał kawę w wielkim kubku, co prognozowało dłuższe posiedzenie. Net nalał do swojego

kubka mleko i wstawił do mikrofalówki.

-- Rakieta znów celuje w Warszawę -- zaczął niby od niechcenia.

Tata pokiwał głową.

-- To z pewnością nie jest przypadek -- powiedział. -- Już poprzednio wyglądało to bardzo podejrzanie.

-- Odpalicie następną antyrakietę?

-- To nie jest rozwiązanie. Jeżeli rakieta jest sterowana, to znaczy, że i tak ustawi się ponownie w ten sam sposób. Trzeba ją przeprogramować, a niestety poprzedni wybuch zniszczył antenę. Gdybyśmy w niedzielę wiedzieli to, co wiemy teraz, postąpilibyśmy inaczej. Znaleźliśmy dziś informację zatrzymanąprzez filtr antyspa-mowy. Ktoś anonimowo podał dokładny opis robota siedzącego na rakiecie.

Net zrobił minę, jakby niechcący połknął naraz całą kulkę lodów.

-- Wiadomo... kto to jest?

-- Chętnie bym go poznał i mu pogratulował. -- Tata zastanowił się, po czym dodał -- i przeprosił. Gdybyśmy wcześniej przeczytali tego maila... Utknął w filtrze antyspamowym wraz z kilkunastoma tysiącami śmieci. Ludzie przysyłali do nas masę głupich pomysłów i historii niemających żadnego związku z rakietą. Przy okazji wzięły nas na celownik firmy rozsyłające spam. W końcu pracownicy Instytutu teżmogą chcieć kupić tańsze pieluchy albo krem do rąk. Zanim wyszedł na jaw Orbitalny Spisek, zajmowałem się akurat filtrem opierającym się na sztucznej inteligencji. On by sobie poradził. Wygląda na to, że ten projekt jeszcze chwilę zaczeka. Muszę rozgryźć metodę sterowania kolcobotem.

-- Przecież ten na orbicie ma zepsutą antenę.

-- Skąd wiesz? -- Tata spojrzał na syna z zaskoczeniem.

Net połknął drugą kulkę lodów.

-- Felix mi powiedział, bo mu tata Felixa powiedział -- odpalił. -- Znaczy... jego tata mu powiedział i syn jego taty mi powtórzył.

240

-- Rzeczywiście. -- Tata nalał kawy z ekspresu przelewowego i dodał mleka. -- Rozmawialiśmy o tym... Przypomniało mi się jeszcze jedno. Wy sporo wiecie.

Net aż podskoczył, gdy piknęła kuchenka mikrofalowa. Spojrzał na ojca w napięciu. Kolejna kulka lodów wędrowała do gardła.

-- Taaak?...

-- Jak sprawa z rakietą i speckomisją się zakończy, będziemy od was, od ciebie i Felixa, chcieli

wyciągnąć kilka szczegółów konstrukcyjnych Golema Golema. Pracujemy nad podobnym robotem i wasze... doświadczenie może się przydać.

-- To była amatorska partyzantka.

-- Ale działa. Inne roboty kroczące nie nadają się do naszych potrzeb. Szczerze mówiąc, sądzę, że nasz prototyp również się do niczego nie przyda. Jest ociężały i powolny. Wydział Nanotechnolo-gii pracuje nad sztucznymi mięśniami z nanorurek węglowych. Są kilka razy lżejsze od siłowników. Jeżeli da się je zastosować, to odpadnie cała hydraulika. No, ale to pieśń przyszłości i bardziej działka taty Felixa. Na razie chcielibyśmy podpatrzeć kilka rozwiązań konstrukcyjnych i software.

-- A dostaniemy elektrogitymacje? -- zapytał szybko Net. Wyjął z kuchenki kubek z gorącym mlekiem i nasypał trzy czubate łyżki kakao.

-- Raczej nie. Nie jesteście pełnoletni. -- Pogłaskał syna po głowie. -- Mam dziś jeszcze mnóstwo pracy. Wyrwałem się z Instytutu, bo obiecałem mamie, że będę na obiedzie. Ale teraz muszę siadać do komputerów.

-- Ale... jak chcesz przeprogramować kolcobota, skoro on nie ma anteny?

-- Nad tym pracuje inny wydział. Moim zadaniem jest dopracowanie oprogramowania.

Net chciał jeszcze zapytać, jak można pracować nad soft-ware'em do kolcobota bez samego kolcobota do testów, ale tata już

241

zniknął za drzwiami z mlecznego szkła. Chłopak odetchnął. Trochę stresu, ale wiedział więcej niż przed rozmową.

Zbliżał się czas kąpieli Pompka i Prumci. Od czasu przyjazdu babci tata pomagał mamie może ze dwa razy. Teraz też wszystko wskazywało na to, że zrobią to mama z babcią. Wieczorna kąpiel była rytuałem, w którym uczestniczyły co najmniej dwie osoby, a każda z nich musiała mieć cztery ręce. Tak przynajmniej się wydawało Netowi, gdy oglądał to przedstawienie przez uchylone drzwi łazienki. Projekt dwupoziomowego- penthouse'u nie przewidywał ani małych dzieci, ani prateściowych na wózkach. Na szczęście Bieleccy byli szczęśliwymi posiadaczami dwóch łazienek, więc nikt nie musiał nosić bliźniaków po schodach. Dolną łazienkę zamieniono w pokój kąpielowy, pełen zabawek, zwieszających się z sufitu okrętów, rybek i delfinów. Z punktu widzenia Neta największym plusem kąpieli bratosiostry było prawie czterdzieści minut przyzwolenia na hałasowanie. Wykorzystywał ten czas na oglądanie telewizji, bo o graniu na komputerze nawet nie marzył - wciąż obowiązywał zakaz ich włączania. Gdy tylko mama z babcią rozpoczęły akcję „Kąpiel", walnął się na kanapę i włączył telewizor. Nie było sensu oglądaćżadnego filmu, więc zaczął rytmicznie naciskać najbardziej wytarty przycisk oznaczony „P+". Około osiemdziesiątego kanału pojawiły się tak egzotyczne programy, że czym prędzej wrócił do początku listy i odłożył pilot, żeby go nie korciło przełączanie. Właściwie to nie miał ochoty na oglądanie telewizji, ale zabrakło mu pomysłu, co też mógłby innego robić.

Na ekranie uśmiechnięta modelka reklamowała dodatek specjalny do jakiejś gazety „Dziewięć pomysłów, jak odmienić mieszkanie w weekend".

-- Pomysł pierwszy: świeca dymna w wazonie -- podpowiedział Net.

Dopił kakao i poszedł przygotować nowy napój. Gdy wrócił, serwis informacyjny już trwał. Ilona Bogucka w grubej kurtce z logo

242

0

„Niusów czy Niuansów" i z mikrofonem w dłoni stała w czyjejś kuchni.

-- Jestem w domu pana Henryka z Jelonek, którego dziś w późnych godzinach popołudniowych zaatakowało koło od ciężarówki. -- Kamera obróciła się na chwilę i pokazała wybite okno. -- Tędy właśnie wtoczyło się koło, a tamtędy wytoczyło. -- Kamera śmignęła w drugą stronę, gdzie również było wybite okno, po czym powrócił obraz reporterki. -- Tajemniczości całej sprawie dodaje fakt, że do koła nie była przymocowana reszta ciężarówki. Prawda, panie Henryku?

Odjazd kamery pokazał starszego, mocno niewyspanego mężczyznę w waciaku i czapce z nausznikami. W tle kobieta w dwóch płaszczach smażyła kotlety.

-- Dwa koła. -- Pan Henryk pociągnął nosem. -- To były dwa koła od ciężarówki bez ciężarówki. Szczęście miałem, bo się akurat nachyliłem do lodówki po pół lit -

-- Właśnie! -- Ilona szybkim ruchem cofnęła mikrofon. -- Wcześniej wspominał pan coś o literaturze.

-- Aaa... tak. Teraz pamiętam. Schyliłem się do lodówki po pół książki, a wtedy jak nie...

-- Huknie.

-- Tak właśnie miałem powiedzieć. Jedno koło jak nie huknie, a potem drugie koło jak nie huknie. Okno, stół, okno. Toczyły się bardzo prędko.

-- Ta prędkość pozwala przypuszczać, że były to bardzo rozpędzone koła -- podsunęła reporterka.

-- Tak... można tak powiedzieć. To była chwila, ale życie musi się toczyć dalej. Odkręciłem książkę i trochę z żoną poczytaliśmy na uspokojenie.

-- I wezwali państwo policję.

-- Nie, my nie. Wezwali jak zwykle sąsiedzi.

-- Panie komisarzu, co pan na to? -- Reporterka odwróciła się i po-detknęła mikrofon policjantowi z trzema gwiazdkami na pagonach.

243

W

I

-- Funkcjonariusze wciąż przeszukują okolicę -- powiedział bez emocji, a nawet bez intonacji, policjant. -- Wychodzimy z założenia, że ciężarówka bez kół nie mogła odjechać daleko. Również koła bez ciężarówki nie mogły się zbytnio odtoczyć.

-- Czy policja zna już rysopis sprawcy?

-- Dla dobra śledztwa nie mogę zdradzać jego szczegółów.

Net, dotychczas gapiący się dość bezmyślnie w ekran, zdał sobie

sprawę, co przed chwilą usłyszał. Przecież to nie były żadne koła od ciężarówki, tylko kolcoboty! Dwa siępomyliły w nawigacji i przejechały przez czyjś dom. Tylko dlaczego na Jelonkach? To trochę nie po drodze, jeśli chce się uciekać z miasta.

Najważniejsze, to się nie przejmować, pomyślał. Już wkrótce będzie to problem kogo innego.

Z drutów prateściowej schodziła wolno obrzydliwie brązowa rurka, która mogła być początkiem skarpety bądź rękawa. Net wzdrygnął się na sam widok i już współczuł przyszłemu właścicielowi produktu finalnego, czymkolwiek ten produkt miał być.

* # *

Minęło wpół do dwunastej. Tramwaj linii „5", jadący w kierunku Młocin, był niemal pusty. Pojedynczy reflektor ciął mrok bezludnych okolic Huty Warszawa, oświetlając czasem zagubiony płatek śniegu. Zima chyba się znudziła zasypywaniem miasta. Motorniczy, pan Marian, szczerze nie znosił ostatniego kursu. W takie dni jak ten nikomu nie chciało się wychodzić na mróz. Pan Marian zerknął w lusterko. W dwóch wagonach było najwyżej pięć osób, z czego połowa spała. Jak wsiądzie drugie tyle przed parkiem Kaskada, to i tak będzie dużo. Przyspieszyć nie wolno, przejechać przystanku też nie. Musiał zatrzymywać się na każdym, odblokowywać drzwi, by pasażer mógł otworzyć je „ciepłym przyciskiem", zaczekać pięć sekund, zadzwonić, popatrzeć w lusterko, czy nikt się jednak nie zdecyduje (nikt się nie decydował) i ruszać do następnego przystanku. A wszystko zgodnie z tabelką. Jak robot.

244

Dawno już skończyły się czasy, kiedy rozkład jazdy nikogo nie obchodził. Teraz za nieprzestrzeganie go traciło się premię. Przed panem Marianem jawiła się jednak pocieszająca perspektywa miłego zakończenia dnia. Jutro zaczynał pracę po południu, więc wieczór miał dla siebie. Zgrzewka piwa chłodziła się już w lodówce, w oczekiwaniu na wieczorny seans filmowy. Horror Jej trzecia ręka zaczynałsię za pięć pierwsza, więc wedle wszelkich wyliczeń, pan Marian miał co najmniej kwadrans zapasu. Jeżeli bus, rozwożący pracowników do domów, odjedzie punktualnie.

Kolejny pusty przystanek. Pan Marian zatrzymał tramwaj ze stuprocentową pewnością, że nikt nie wysiądzie. Odblokował drzwi i odczekał chwilę. Nikt nie ruszył się z miejsca. Już miał ruszać, gdy zobaczył

z przodu po prawej stronie ciemny kształt pędzący w stronę torów. W tych ciemnościach można się było jedynie domyślać, że to spóźniony pasażer biegnie do ostatniego tramwaju. Motorniczy obliczył na oko, że musiałby czekać na tamtego prawie pół minuty. A co tam! Jak się spóźnił, niech drałuje per pedes. Dzwonek, przycisk blokowania drzwi, zerknięcie w lusterko, gaz. Tramwaj przyspieszał. Nikt z pasażerów wewnątrz raczej nic nie zauważył. Ale cóż to? Spieszący się pasażer nie zamierzał odpuścić. Biegł nadal wprost na spotkanie tramwaju. Czyżby koleś sobie myślał, że pan Marian zatrzyma się tylko z jego powodu? Motorniczy wcisnął mocniej pedał przyspieszenia, ale tamten ani myślał zwolnić. W ciemności obok torów niewiele było widać, tylko coś jakby czerwonawą poświatę, może od papierosa.

Pan Marian poczuł niepokój. Biegnący niedoszły pasażer coraz mniej przypominał biegnącego niedoszłego pasażera. Już raczej umięśnione zwierzę, może dzika. A te czerwone błyski to pewnie oczy! Noga motorniczego mimowolnie mocniej nacisnęła pedał. Czymkolwiek było to coś, zaraz uderzy w bok wagonu!

Hamować? Przyspieszać? Szarpnięcie wyręczyło motorniczego w podejmowaniu decyzji. Na chwilęprzygasło światło. Zaraz potem szarpnęło ponownie i włączył się hamulec awaryjny. Tramwaj za-

245

b

trzymał się gwałtownie z przeraźliwym sygnałem dzwonka alarmowego. Zaleciało spalenizną. Pan Marian wstał i otworzył drzwi oddzielające kabinę od reszty wagonu. Napotkał spojrzenia przestraszonych pasażerów. Zdał sobie sprawę, że dzwonek wciąż dzwoni, więc cofnął się i wyłączył go. Potem doszedł do połowy wagonu i przycisnął nos do szyby. Ciemność.

-- Czy ktoś z państwa ma latarkę?

Nikt nie miał. Motorniczy podszedł do środkowych drzwi i szarpnięciem je otworzył. Wyjrzał w mroźnąnoc. Nic się nie poruszało w ciemnościach. Ostrożnie wyszedł, dotarł do drugiego wagonu i otworzyłprzednie drzwi. Wewnątrz nie było nikogo.

Dopiero wtedy zobaczył przyczynę awarii. Sprężynowa barierka między wagonami była rozerwana. Rozerwane były również kable łączące oba wagony. Cokolwiek spowodowało te uszkodzenia, uciekło jużbezkarnie w noc. Teraz pewne było jedynie to, że tramwaj nie może dalej jechać. Pan Marian sapnął z rezygnacją i wepchnął dłonie do kieszeni mundurowych spodni. Jej trzecia ręka właśnie przechodziła mu koło nosa.

Na dźwięk serii z karabinu Net podskoczył i usiadł na łóżku. No tak, pora chyba zmienić dźwięk SMS-a. Odczytał wiadomość od Manfreda. Była krótka - „Włącz komputer". Net otworzył ekran leżącego obok laptopa.

-- Felix miał rację -- zaczął od razu Manfred. Wyświetlił plan Warszawy. -- Coś dyskretnie

przemieszcza się słabiej zaludnionymi obrzeżami miasta.

Na mapie wyświetliła się animacja - w przyspieszonym tempie kolejno pojawiały się i gasły czarne kropki. Trop prowadził z Natolina poprzez Ursynów i Służewiec, dalej przez Włochy i wzdłuż ulicy Lazurowej.

-- Kolcoboty wypłoszone przez Waligórę -- podsumował Net. -- A mikroboty je osłaniają. Wyłączająkamery w ten sam sposób jak anteny wozów transmisyjnych. Luz. Felix miał rację, uciekają z miasta.

246

-- Nie do końca. One nie uciekają z miasta, tylko je objeżdżają dookoła. Tam, gdzie jest mniejsze zagrożenie, że ktoś je zobaczy. Przemieszczają się wolno i skokami. Zapewne czekają na przerwy między samochodami. Teraz to wydaje się już oczywiste, ale wcześniej tak nie było. Już mówiłem, że kamery czasem się psują.

-- Nie tłumacz się, sztuczna inteligencjo. -- Net poklepał laptop. -- Gdzie mogą jechać?

-- Dalej jest Bemowo, Wawrzyszew i Bielany. Nie mam tam wielu kamer.

Net dopiero po chwili zrozumiał, co to oznacza, i poczuł gęsią skórkę.

-- Chcą odbić kolegę... -- szepnął. -- Chcą uwolnić kumpla z domu Felixa. -- Sięgnął po telefon i wybrał numer przyjaciela. Abonent był czasowo niedostępny. -- Wyłączony. Spróbuję przez Net.com.

-- Już próbowałem. Wyłączył komputer.

-- Myślę, że śpi. -- Net podrapał się po głowie. -- Jest prawie północ. Jak zadzwonimy na stacjonarny, to obudzimy rodziców... Jak można tak się odcinać od świata?! Może trzeba na stacjonarny... -- Net usiadłna łóżku. -- Z drugiej strony, nie ma pewności... Tylko zrobię zamieszanie. Zaraz! -- Klasnął dłonią w czoło. -- Mam pomysł!

* * *

Felix obudził się z przeczuciem, że coś nie gra. Chwilę leżał z otwartymi oczami i patrzył w ciemność. Gdzieś z góry dobiegł go przyciszony odgłos szurania i skrzypienia podłogi. Pies nie szczekał, nie włączyłsię alarm, czyli raczej to nie włamywacze. Bardziej zaciekawiony niż przestraszony wstał i nasunął kapcie. Szurnięcie powtórzyło się. Caban dobiera .się do szafek kuchennych? Nie robił tego od lat. Może po prostu mości się na swoim posłaniu? Nie zapalając światła, Felix wszedł na parter. Paliły się tylko lampki dyżurne, jak tata nazwał słabe diody oznaczające początek schodów. Skrzypienie dochodziło od strony tylnych drzwi. Felix odwrócił się

247

w tamtą stronę i momentalnie pożałował, że nie wziął ze sobą Golema Golema. Drzwi nadal nie były naprawione, więc coś ciężkiego, na przykład kolcobot, mogłoby się przez nie przebić. Felbc stał w wylocie krótkiego korytarzyka, a jego wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach. Zerknął na Cabana. Pies spał, jakby nic się nie działo. A przecież działo się. Coś przy tych drzwiach się poruszało! Chłopak powoli

cofnął się pod ścianę i wymacał dłonią kontakt. Nabrał powietrza i nacisnął. Musiał zmrużyćprzyzwyczajone do ciemności oczy, ale i tak zobaczył metaliczny błysk przy samych drzwiach. Prawie krzyknął i prawie uciekł do piwnicy. Prawie, bo nie zdążył zrobić ani jednego, ani drugiego.

-- Staram się nie robić hałasu -- wyjaśnił Golem Golem. -- Podłoga skrzypi.

Stał przy na wpół obróconej komodzie i patrzył na Felbca.

-- Co ty... robisz? -- wykrztusił chłopak.

-- Kolcoboty nie uciekają z miasta -- wyjaśnił android. -- Manfred twierdzi, że objeżdżająprzedmieścia i kierują się w tę stronę. Być może chcą zabrać kolcobota z piwnicy.

-- Skąd wiesz?... A, fakt, masz połączenie z internetem. Za ile mogą tu dotrzeć?

-- Jeśli utrzymają średnie tempo z całego dnia, za mniej więcej godzinę.

-- Dlaczego mnie nie obudziłeś?

-- Zacząłem od zabezpieczenia drzwi. Informacja o kolcobotach opiera się na poszlakach.

Felbc odetchnął i popatrzył krytycznie na komodę.

-- Trzeba będzie te drzwi naprawić i wzmocnić. Ale teraz... -- Spojrzał w kierunku schodów na piętro. Pokręcił głową. Nie, nie obudzi rodziców. Na panikę będzie jeszcze czas. Otworzył klapkę obok domofonu i wcisnął przycisk z podpisem „Rolety". Na całym parterze z cichym szumem silników opuściły się rolety antywłama-niowe. Nasłuchiwał chwilę. Z sypialni rodziców nie dobiegł żaden odgłos. -- Dosuńkomodę do drzwi i oprzyj się o nią. Na wszelki wy-

248

HM

padek posiedź tu do siódmej rano. Jeśli nic się nie wydarzy, odsuń ją na miejsce i podnieś rolety. Jeśli... coś się wydarzy, nie wpuść ich do domu.

-- Co powiedzieć, jeśli ktoś się obudzi i zapyta o przyczynę?

Felix zastanowił się.

-- Powiedz prawdę.

Zszedł do piwnicy, nie gasząc światła. Obok łóżka zostawił stalową rurkę i resztkę sieci. Położył się na wznak. W głowie znów kłębiły się myśli. Dlaczego kolcoboty miałyby odbijać jednego ze swoich dopiero we wtorek, skoro został porwany w niedzielę? Felix był pewien, że nie zmruży oka przez kilka następnych godzin, ale zmęczenie po kilkugodzinnej pracy nad urządzeniem do łapania mikro-botów zrobiło swoje. Pięć minut później już spał.

249

7. Mobilny pozyskiwacz mikrobotów

Policyjny Ford przejechał przez otwartą bramę Huty Warszawa, prawie nie zwalniając. Za nim na teren wjechały trzy ciemnozielone Honkery i ciężarówka z zamocowaną na ładowni dużą stalową skrzynią. Pojazdy zatrzymały się na parkingu przed budynkiem biurowym. Stało tu tylko kilka samochodów, co nie dziwiło ze względu na nocną porę. W starych, ceglanych halach sto metrów dalej praca trwała na okrągło. Z biurowca, w którym światło paliło się zaledwie w paru oknach, wybiegł niski mężczyzna w żółtym kasku i roboczej kurtce narzuconej na kombinezon. Uścisnął dłoń potężnie zbudowanego żołnierza, który wyszedł mu naprzeciw.

-- Stefan Niemirski. Kieruję nocną zmianą.

-- Porucznik Waligóra. To pan dzwonił?

-- Tak, ale ostrzegałem, że niewiele z tego będzie. -- Hutnik miał może czterdzieści lat i bystre spojrzenie. -- Oczywiście pokażę, może coś panów zainteresuje. Musimy jeszcze wydać kaski ochronne i słuchawki.

250

_

-- Mamy własne. -- Waligóra zdjął czapkę, sięgnął do ładowni Honkera i założył wojskowy hełm. -- Sądzę, że są mocniejsze. Na słuchawki nie mamy czasu.

-- Może być -- ocenił Niemirski i wskazał samochód. -- Zmieszczę się? To prawie kilometr.

-- Jasne. -- Waligóra gestem zaprosił do środka. Podszedł do radiowozu i zamienił kilka słów z policjantem. Tamten machnął na pożegnanie ręką i odjechał. Porucznik wsiadł na tył Honkera. -- Możemy jechać. Niech pan prowadzi.

Mijali kolejne hale. W ich oknach błyskały żółte odblaski płomieni, zza uchylonych wrót dobiegały huk, syk i głuche tąpnięcia. Raz musieli się zatrzymać i przepuścić lokomotywę z dwoma wagonami, na których stały żarzące się czerwono stalowe kęsy, każdy o wadze co najmniej kilku ton. Wreszcie zaparkowali przed halą większą i nowszą od innych. Waligóra wziął dwóch ludzi i ruszyli za przewodnikiem. Z mrozu weszli do gorącego, wypełnionego rykiem maszyn wnętrza hali. Skomplikowane urządzenia stojące w jej centralnej części były rozmiarów wielopiętrowych kamienic i ciągnęły się daleko, ginąc w żółtawym dymie. Na wielopoziomowych galeryjkach, schodach i pomiędzy oplatającymi je rurami kręciło się kilku hutników. Coś iskrzyło, coś dymiło, dalej, niemal pod samym sufitem potężna suwnica przewoziła kilkumetrową kadź, z której wprost na podłogę kapała świecąca biało płynna stal.

Niemirski gestem pokazał, by szli za nim. Podłogę pokrywała kilkucentymetrowa warstwa pyłu i żużlu. Kilkanaście metrów dalej, za czymś co wyglądało jak kanciasta, wywrócona na lewą stronę maszynownia tankowca, zaczynały się stalowe ażurowe schody. Weszli po nich na trzecią kondygnację stalowej konstrukcji, skąd wrażenie ogromu całej maszynerii jeszcze się nasiliło. Minęli syczące zawory, skomputeryzowaną centralę zarządzania i weszli na kolejny pomost. Tu było już nieco chłodniej. Z prawej strony znajdowały się wysokie na kilka pięter stalowe wrota, a z lewej ciągnęły się przez dwieście albo i więcej metrów hałdy wszelakiego złomu:

251

od pralek i koszyków po pogniecione karoserie samochodów. Jeszcze dalej czekał wypełniony złomem wagon kolejowy.

-- Tu się wszystko zaczyna -- Niemirski krzyczał do porucznika. -- Za tymi wrotami jest piec elektryczny. -- Rozległ się ostrzegawczy sygnał syreny, a nad wrotami włączył się pomarańczowy kogut. -- Zaraz się otworzy, zobaczy pan. Cofnijmy się.

Odeszli na dwadzieścia metrów. Wrota szczęknęły, drgnęły i wolno rozsunęły się, razem z fragmentem dachu osłony pieca. Wewnątrz znajdował się kilkumetrowy tygiel, rażący gorącem, jasnością i ogłuszający basowym hukiem. Podjechała suwnica z chwytakiem magnetycznym na linach, bez trudu uniosła pognieciony szkielet mikrobusa i dwie stalowe szafy. Upuściła je do wnętrza pieca. Pod dach hali sypnęły iskry. Operacja powtórzyła się trzykrotnie, po czym wrota się zamknęły.

Waligóra nachylił się do przewodnika i krzyknął mu niemal do ucha:

-- Kiedy tam wpadły?

-- Około pięciu godzin temu -- odkrzyknął hutnik. -- To, co tam wpada, wychodzi w postaci płynnej. Zapomnij pan. Mówiłem, że niewiele znajdziecie.

Waligóra rozejrzał się po hali.

-- Jak się tam dostały? To kilkanaście metrów.

-- Przeskoczyły nad bramą towarową i przyjechały tu. Operator suwnicy twierdzi, że z rozpędu wskoczyły na podest pieca. Wewnątrz są wąskie schody, ale bez wygaszania pieca nie da się tam wejśćnawet w kombinezonie termicznym. Tam jest kilkaset stopni. Operator widział, jak wjechały na górę i wpadły do surówki.

Po pomoście biegł mężczyzna w stroju roboczym i białym kasku. Niemirski wyszedł mu naprzeciw. Chwilęsłuchał jego relacji, po czym wrócił do porucznika.

-- Jest jeszcze jeden -- krzyknął.

-- W lepszym stanie?

252

-- Każdy stan będzie lepszy od tego. -- Hutnik wskazał kciukiem piec. -- Chodźmy. To w walcowni gorącej, niedaleko.

Wrócili tą samą drogą. Waligóra z ulgą przywitał chłodne powietrze i względną ciszę. Przejechali samochodami obok kilku hal i wysiedli.

-- Jeden najwyraźniej nie zdążył przed zamknięciem wrót i pojechał dalej -- powiedział hutnik.

Weszli do mniejszej, ceglanej hali z brudnymi lub powybijanymi oknami. Nie miało to znaczenia - dodatkowa wentylacja była jak najbardziej wskazana. Było tu ciszej niż w poprzedniej, ale równie gorąco. Na podłodze leżał popękany beton, a miejscami po prostu brudny pył i piasek. Stojące tu urządzenia były mniejsze i starsze, ale wciąż wyglądały, jakby niechcący zostały powiększone co najmniej dziesięciokrotnie.

-- Chwilę musimy zaczekać. -- Przewodnik powstrzymał żołnierzy gestem. -- I nie dotykajcie tych kęsisk. -- Wskazał z grubsza ociosane kilkumetrowe kawałki stali o średnicy pni starych sosen.

-- Stygną od wczoraj. Mają jeszcze z siedemset stopni.

Potężny buldożer, z równie potężnym chwytakiem zamiast łyżki, chwycił jeden z „pniaczków" i rycząc silnikiem, podjechał do ramy przypominającej powiększony stukrotnie dziurkacz biurowy. Masywny podajnik przejął kęs i wsunął wewnątrz ramy. Z piekielnym sykiem z góry opadł młot parowy. Wstrząs byłtak wielki, że Waligóra poczuł, jak ziemia drży mu pod stopami. Kilkoma szybkimi uderzeniami młot rozpłaszczył stal, a podajnik tak obracał kilkuto-nowy element, że po chwili zupełnie zmienił on kształt. Ten sam buldożer odebrał element i odwiózł na stertę po drugiej stronie. Nie-mirski dał znak siedzącej za grubą szybą obsłudze, by odłączyli napęd, i ruszył w kierunku młota parowego.

-- Odsunęliśmy to na bok i niczego nie ruszaliśmy -- wyjaśnił.

-- To coś samo wskoczyło pod pracujący młot. Robotnicy początkowo myśleli, że wypadło z innej maszyny. Powie mi pan, co to jest?

253

Waligóra stanął nad rozpłaszczonym nie do poznania mechanizmem. Z kolcobota został pogięty talerz sprasowanych części. Luźne odłamki leżały wokoło.

-- Jesteśmy niezmiernie wdzięczni za pomoc w ochronie bezpieczeństwa narodowego, ale przez wzgląd na to bezpieczeństwo nie mogę panu niczego zdradzić -- odparł Waligóra, po czym zwrócił się do najbliżej stojącego żołnierza -- przynieście pojemniki. Obfotografujcie, a potem zbierzcie wszystko do ostatniej śrubki.

Wyszedł przed halę i odetchnął zimnym powietrzem. Niebo na wschodzie różowiało.

* * *

Felix i Net przyjechali do szkoły tym samym autobusem. Czasem udawało im się spotkać po drodze, ale

przed ósmą autobusy tej linii jeździły co kilka minut i nie było łatwo wcelować na konkretny. Felix targałze sobą duży worek foliowy na śmieci z tajemniczym, nieregularnym ładunkiem.

-- Nikt nie złożył ci nocnej wizyty? -- Net podejrzliwie spojrzał na wór, gdy dopchali się do siebie w zatłoczonym wnętrzu.

-- Na szczęście nie.

-- Czy to jest to, co myślę? -- Net wskazał worek.

-- To MPM -- przytaknął Felix. -- Mobilny Pozyskiwacz Mikro-botów. Zapakowałem go w worek, bo komuś mógłby się wydać zbyt nietypowym bagażem.

-- Komuś spoza branży pozyskiwaczy mikrobotów z pewnością -- zgodził się Net. -- Masz pomysł, gdzie pojechały kolcoboty?

-- Do domu się nie zbliżyły. Dokładnie obejrzałem okolicę cy-berszpakiem. Nie było żadnych śladów na całej długości ulicy. A ty dowiedziałeś się czegoś od taty?

-- Niewiele. -- Net w kilku zdaniach streścił wczorajszą rozmowę. -- Będą też chcieli, żebyśmy im pomogli skonstruować androida w stylu Golema Golema -- dodał na koniec. -- Ja bym wolał sprzedaćlicencję. Kasa zawsze się przyda.

254

-- Ważniejsze, żebyśmy zastrzegli, że robot musi przestrzegać praw robotyki.

-- Żeby przypadkiem nie trafił do armii? Potargować się można.

Wysiedli przed szkołą. Obok zamkniętych jeszcze Zbędnych Kalorii Net powstrzymał przyjaciela dłonią i wskazał drugą stronę ulicy -parkowała tam wojskowa ciężarówka z plandeką.

-- Zielony Star to lepiej niż czarny Mercedes -- zauważył Felix.

-- Chodź. Kiedy tak stoimy, rzucamy się tylko w oczy.

Przeszli obok ciężarówki, wewnątrz chyba nie było nikogo, i wślizgnęli się do szkoły. Od razu niemal wpadli na trzech żołnierzy dyskutujących z panem Brudnicą. Chłopcy zamarli, ale tylko na chwilę. Felix odciągnął przyjaciela do szatni.

-- Stan wojenny w szkole -- szepnął Net. -- Wiedzą o empe-emie.

-- Przecież dopiero go zrobiłem. Nie mogą wiedzieć.

-- Więc odkryli te przekręcone kontakty albo skróconą kredę...

-- Przestań panikować -- uspokoił przyjaciela Felix. -- Przecież oni nie przyjechali tu z naszego powodu!

Net nie zamierzał przestać.

-- Lepiej to zdejmijmy. -- Zerwał ze ściany naklejkę „CE NIE".

-- Jesteś pewien, że nie zostawiłeś odcisków palców na którejś kredzie?

Felix tylko pokręcił głową. Zostawili kurtki w szatni, a kiedy wrócili na parter, żołnierze wnosili na pierwsze piętro składane meble turystyczne.

-- Widzisz? -- Felix wskazał ich głową. -- Mają tu jakieś szkolenie. Może Stokrotka zacząłwynajmować sale również przed południem. W końcu całkiem sportf stoi pustych.

-- OK. Masz rację. -- Net rozejrzał się po korytarzu. -- Dobra, miejmy to za sobą.

Zanim Felix zdążył zapytać, co mają mieć za sobą, Net wyjął z plecaka zrolowany papier. Odkleił z końca taśmę ochronną, rozejrzał się jeszcze raz, przyłożył do ściany i rozwinął, co jakiś czas od-

255

rywając kolejne taśmy. Cofnął się i ocenił transparent, wiszący dokładnie nad kolorowymi koszami na śmiecie „Precz z segregacją! Równość dla śmieci!".

-- Inicjatywa aspołeczna -- wyjaśnił. -- Mam nadzieję, że Szus zobaczy, zanim ktoś to zdejmie.

Dopiero teraz zauważyli, że sklepik jest otwarty, co się nigdy nie zdarzało tak wcześnie. Wewnątrz pan Robert wspólnie z facetem w kombinezonie instalowali mały automat z przezroczystym pojemnikiem i napisem „Sok pomarańczowy z naturalnym miąższem".

-- Tu pan wkłada pomarańcze, a automat resztę robi sam -- tłumaczył facet. -- Potem wystarczy nalać z kranika.

-- A jaka jest proporcja świeżych owoców do wody? -- zapytał pan Robert.

-- Jeden do zera.

-- Może i ten certyfikat coś poprawi -- zastanowił się Felix, gdy szli w stronę schodów.

-- Sok pomarańczowy jest kwaśny -- skrzywił się Net.

Zostawili MPM-a w kwaterze głównej i dotarli do sali geograficznej. Pod ścianą korytarza samotnie siedziała Nika i czytała książkę Naznaczeni błękitem.

-- Przez chwilę myślałem, że wczytujesz do mózgu dane o Indiach -- powiedział zamiast przywitania Net.

-- Nie ma sensu poprawiać geografii. -- Nika wstała i cmoknęła przyjaciół w policzki. -- Wszyscy mamy oceny obniżone o pół stopnia. Stypendium i tak odpłynęło w niebyt. Dziś zarobimy kolejny cały stopień w dół za nieróżowe ciuchy.

Rozejrzeli się po korytarzu. W zasięgu wzroku mieli około dwudziestu osób, z których tylko jedna dziewczyna założyła beżową spódniczkę (beżowy był kolorem trzeciej „c"), ale nawet ona resztę garderoby miała w innych kolorach. Nie było widać nikogo, kto by włożył cały strój w jednolitym kolorze.

-- Nikt się tym nie przejął -- stwierdził Felix. -- Dyro będzie musiał ustąpić. To się zwyczajnie nie przyjmie.

256

Net wyciągnął laptop i z intranetu wczytał listę stanu zaawansowania inspekcji.

-- Nie sprawdzali jeszcze temperatury...

-- Regulacja pieca u Gilberta skończyła się odpaleniem rakiety

-- przypomniała Nika.

-- W szkole jest większy piec -- stwierdził Net. -- Od razu odpalimy wahadłowiec.

-- Do dzwonka jest dziesięć minut -- zastanowił się Felix. -- Pewnie trzeba będzie tylko przekręcićjedno pokrętło.

-- Coś podobnego już raz słyszałam. -- Nika zamknęła książkę.

-- Nie róbmy tego.

Felbc i Net uśmiechnęli się szeroko.

-- Jak będzie pokrętło, to je przekręcimy o pięć stopni w dół -- powiedział Felbc. -- Jak nie będzie pokrętła, to wrócimy grzecznie na górę.

Nika niechętnie podążyła za chłopcami. Zeszli do piwnicy, minęli szatnię i nie wzbudzając niczyjego zainteresowania, dotarli do drzwi z napisem „Kotłownia". Dalsza część korytarza tonęła w półmroku. Felbc dyskretnie wsunął do zamka klucz uniwersalny i zamykając za sobą drzwi, weszli do wypełnionego szumem wnętrza. Zapalili światło. O dziwo, instalacja była mniej poplątana niż w domu Gilberta, ale rury były kilkakrotnie grubsze. W centralnym miejscu stały dwie metalowe skrzynie, każda wielkości czterech pralek, z kilkoma zaworami i kontrolkami. Większość rur wnikała do ich wnętrza. Panowała tu temperatura wyższa o co najmniej dziesięć stopni niż na korytarzu.

-- To nie piec, tylko wymiennik ciepła -- zauważył Felbc. -- Ciepła woda płynie tu z elektrociepłowni.

-- Czyli nie odpalimy wahadłowca? -- Net był zawiedziony.

-- Wprost przeciwnie. Tutaj jest regulator. -- Felbc wskazał stare wyświetlacze z czerwonymi diodami i dwa przyciski „+" i „-".

-- Mówiłeś, że jak nie będzie pokrętła, to wrócimy na górę -- przypomniała Nika.

257

-- To był skrót myślowy. Co za różnica - pokrętło czy przyciski.

-- Przyjrzał się z bliska wyświetlaczom i przeczytał wyblakłą naklejkę z instrukcją. -- Proste. Pierwszy wyświetlacz pokazuje temperaturę zadaną, a drugi faktyczną. Bardzo proste. -- Wcisnął kilka razy przycisk z minusem, aż temperatura na pierwszym wyświetlaczu z dwudziestu stopni spadła do piętnastu. -- Nic nie wybuchło.

-- Uśmiechnął się na koniec.

Bez zbędnych ceregieli wyszli z kotłowni, zamknęli za sobą drzwi i wrócili na górę, gdzie Konstancja Konstantynopolska otworzyła już salę, by zacząć lekcję równo z dzwonkiem.

Nika nie zamierzała nawet próbować poprawiać jedynki.

* * *

Bielecki i Polon przyglądali się leżącym na długim stole montażowym sprasowanym resztkom kolcobota.

-- Tu chyba był dysk twardy -- wynalazca nachylił się nad czymś, co było tak płaskie, że nierozpoznawalne. -- Albo akumulator...

-- Myślisz, że to było coś w rodzaju samobójstwa? -- zapytał informatyk. -- Samozniszczenia, właściwie. Tylko po co? Żebyśmy nie mogli tego zbadać? Bez działającej maszyny napisanie sterującego nią programu jest prawie niemożliwe, ale... to by znaczyło, że twórca maszyn i architekt Orbitalnego Spisku na samym początku przewidział, co zrobimy. Jest więc o kilka kroków przed nami.

-- My nawet nie wiemy, co jest jego celem. -- Polon przesuwał kawały blach. -- Gra zbliża się ku końcowi, a my nawet nie wiemy,

czy gramy w futbol, czy biegniemy na sto metrów.

* * *

Po drugiej lekcji Net obszedł całe pierwsze piętro i dotknął każdego kaloryfera. Wciąż były ciepłe. Przy jednym z nich klęczał pan Brudnica i klął pod nosem coś na temat prądów wirowych. Dopiero po chwili Net zobaczył dlaczego - stróż prostował wszystkie gniazdka na korytarzach.

258

-- To był skrót myślowy. Co za różnica - pokrętło czy przyciski.

-- Przyjrzał się z bliska wyświetlaczom i przeczytał wyblakłą naklejkę z instrukcją. -- Proste. Pierwszy wyświetlacz pokazuje temperaturę zadaną, a drugi faktyczną. Bardzo proste. -- Wcisnął kilka razy przycisk z minusem, aż temperatura na pierwszym wyświetlaczu z dwudziestu stopni spadła do piętnastu. -- Nic nie wybuchło.

-- Uśmiechnął się na koniec.

Bez zbędnych ceregieli wyszli z kotłowni, zamknęli za sobą drzwi i wrócili na górę, gdzie Konstancja Konstantynopolska otworzyła już salę, by zacząć lekcję równo z dzwonkiem.

Nika nie zamierzała nawet próbować poprawiać jedynki.

Bielecki i Polon przyglądali się leżącym na długim stole montażowym sprasowanym resztkom kolcobota.

-- Tu chyba był dysk twardy -- wynalazca nachylił się nad czymś, co było tak płaskie, że nierozpoznawalne. -- Albo akumulator...

-- Myślisz, że to było coś w rodzaju samobójstwa? -- zapytał informatyk. -- Samozniszczenia, właściwie. Tylko po co? Żebyśmy nie mogli tego zbadać? Bez działającej maszyny napisanie sterującego nią programu jest prawie niemożliwe, ale... to by znaczyło, że twórca maszyn i architekt Orbitalnego Spisku na samym początku przewidział, co zrobimy. Jest więc o kilka kroków przed nami.

-- My nawet nie wiemy, co jest jego celem. -- Polon przesuwał kawały blach. -- Gra zbliża się ku końcowi, a my nawet nie wiemy, czy gramy w futbol, czy biegniemy na sto metrów.

Po drugiej lekcji Net obszedł całe pierwsze piętro i dotknął każdego kaloryfera. Wciąż były ciepłe. Przy jednym z nich klęczał pan Brudnica i klął pod nosem coś na temat prądów wirowych. Dopiero po chwili Net zobaczył dlaczego - stróż prostował wszystkie gniazdka na korytarzach.

258

Wrócił do przyjaciół i oznajmił:

-- Całe to krzywienie gniazdek do niczego, bo Brudnica je teraz poprawia. A kaloryfery wciąż sąciepłe.

-- To duży system... -- uspokoił go Felix. -- Minie trochę czasu, zanim wystygną.

-- Znalazłem jeszcze coś. -- Net położył laptop na parapecie i wyświetlił listę. -- Tu jest punkt dotyczący czasu automatycznego zamykania się drzwi wejściowych. Od dwóch i pół do czterech i półsekundy. Uwierzycie? Szkoła nie dostatnie certyfikatu, jeśli drzwi będą się zamykały przez pięć sekund.

-- Przecież na to nikt nie ma wpływu -- zauważyła Nika. -- Tam jest taka... sprężyna.

-- To się nazywa samozamykacz i na górze jest pewnie śruba regulacyjna -- powiedział Felix. -- Wystarczy przekręcić kilka razy.

-- Teraz mamy historię -- powiedział Net. -- Możemy się wymknąć kilka minut wcześniej. Cedynia pod koniec lekcji i tak zawsze przysypia.

Nika, o dziwo, przytaknęła.

Na historii Net co kilka minut dotykał kaloryfera. Ten niezmiennie był ciepły.

-- Ile jeszcze? -- szepnął do Felixa. -- Minęło już parę godzin.

-- Nie wiem. -- Felix wzruszył ramionami. -- Do końca dnia powinno się ochłodzić. Zbierajmy się. Dzwonek za trzynaście minut.

Niemal nikt z uczniów nie słuchał już pana Cedyni. Nauczyciel zresztą, swoim zwyczajem, zapadał w krótkie, niekontrolowane drzemki, po których potrafił podjąć czytanie podręcznika dokładnie od miejsca, w którym przerwał, nawet jeśli przerwał w połowie zdania. Wszyscy wiedzieli, że nie zrobi już nic więcej, poza doczytaniem do końca akapitu.

Przyjaciele po cichu schowali zeszyty. Zaczekali, aż historyk zaśnie, i wymknęli się z sali, nie wzbudzając niczyjego zainteresowania. Prawie na każdej lekcji historii ktoś się wymykał, by załatwić swoje sprawy. Zbiegli na parter. Na szczęście pana Brudnicy nie by-

259

ło za ladą, a pan Robert nie interesował się niczym, co działo się w odległości większej niż metr od jego sklepiku. Minęli przeszkolone drzwi wewnętrzne i stanęli przed solidnymi zewnętrznymi. Nad prawym skrzydłem do framugi przykręcono krótką rurę z matowego metalu, połączoną przegubowym ramieniem z samymi drzwiami.

-- Podsadzisz mnie -- zaproponował Felix.

-- Nic z tego, grubasie. -- Net pokręcił głową. -- Zresztą mam słabe nogi.

Felbc westchnął.

-- Widzisz tę mosiężną śrubkę? -- Wskazał na górę zamykacza. -- Kręcąc w lewo, skracasz czas zamykania, w prawo - wydłużasz. Lepiej pokręć w prawo, tak ze trzy obroty. Przynajmniej nikogo nie przytrzasną.

-- No i zrobi się zimniej -- dodał Net.

-- Stanę tak, żeby Brudnica was nie zauważył -- powiedziała Nika.

Zaczekała, aż Net usiądzie na ramionach Felbca, i ustawiła się na linii drzwi do zaplecza recepcji.

Cała operacja zajęła parę chwil i przyjaciele oddalili się szybkim krokiem.

-- Chodźmy, bo nam zajmą wszystkie miejsca.

-- Jakie miejsca? -- zapytał Felbc.

-- Jak to jakie? Jest przerwa śniadaniowa. Idziemy na darmową wyżerkę. Co dziś jemy?

-- No jasne -- przyznał Felbc. -- Zapomniałem, że mamy stołówkę.

Przy schodach minęli drugą frakcję ruchu oporu, czyli Wincentego, Wiktora i Oskara. Na półpiętrze tknięty przeczuciem Felbc odwrócił się. Wincenty i Wiktor wyszli do wiatrołapu, a Oskar został przed drzwiami i zachowywał się jak ktoś, kto próbuje się zachowywać naturalnie.

-- Czy oni?... -- zaczął Net.

260

Felix już schodził z powrotem. Net i Nika podążyli za nim. Gdy dotarli do hallu, trójka konkurencyjnych spiskowców z uśmiechami na twarzach oddalała się od drzwi.

-- Czy majstrowaliście przy zamykaczu drzwi? -- zapytał od razu Felix.

-- A co? -- odburknął Wincenty. -- Wyłamaliście się, a walka musi trwać.

-- Przykręciliśmy śrubę, żeby drzwi trzaskały -- dodał dumnie Oskar.

-- Nie wyłamaliśmy się -- powiedział z naciskiem Felix -- tylko nie chcieliśmy wykonywać twoich poleceń.

-- Na jedno wyszło. -- Wincenty wzruszył ramionami.

-- Niezupełnie. Przed chwilą odkręciliśmy zawór zamykacza, żeby drzwi zamykały się wolniej.

Dyskusję przerwało pojawienie się portiera. Odeszli kilka kroków, by ich nie słyszał.

-- Więc teraz pewnie zamykają się prawidłowo. -- Wincenty zmarszczył brwi.

-- Trudno -- westchnął Felix. -- Poprawimy przed następną lekcją. Już ich nie ruszajcie. Nie zmieniajcie też niczego przy kaloryferach. Zmieniliśmy ustawienia dla całej szkoły.

-- To myprzeregulowaliśmy piec -- wyjaśnił Wiktor. -- Podnieśliśmy temperaturę o pięć stopni. Jak się rozgrzeje, wszyscy będą mokrzy.

Felix przejechał dłonią po twarzy.

-- Po pierwsze, to nie piec, tylko wymiennik ciepła -- powiedział wolno -- a po drugie, to dziś rano obniżyliśmy temperaturę o pięć stopni.

Wincenty głośno wypuścił powietrze.

-- Więc jest jak przedtem! OK. Jeszcze zdążymy to przestawić...

-- Nie, nie zdążymy -- powiedziała Nika.

-- Skąd wiesz?

-- Właśnie idzie inspektor Szus z termometrem.

261

Chłopcy odwrócili się. Inspektor minął ich, wpatrzony w wyświetlacz małego termometru ręcznego. W drugiej dłoni trzymał czujnik na kabelku. Trzy kroki za nim, żeby nie zakłócać pomiarów, podążała Sandra Lipa z nieodłącznym neseserem. Szus zatrzymał się na środku hallu i nacisnął przycisk. Termometr piknął.

-- Idealnie. -- Inspektor skrzywił się z przykrością. -- Odchyłki zdecydowanie mieszczą się w normie.

Sandra położyła na blacie recepcji neseser i wyjęła z niego clip-board. Szus w odpowiedniej kratce postawił zamaszystego ptaszka, włożył do neseseru termometr, a wyjął stoper.

-- Skoro już tu jesteśmy, to zmierzę czas samoczynnego zamykania drzwi.

Stojącym tuż obok członkom ruchu oporu opadły ramiona. Inspektor minął ich, wszedł do wiatrołapu, otworzył na oścież drzwi zewnętrzne, włączył stoper i puścił klamkę. Drzwi płynnie zamknęły się, ostatnie kilka centymetrów pokonując wyraźnie wolniej.

Szus pokręcił głową i wrócił do hallu.

-- Perfekcyjnie -- powiedział z kwaśną miną. -- Trzy i pół sekundy. Jakby świeżo regulowany. Ech... muszę to zaliczyć.

Na liście przybył kolejny ptaszek, po czym inspektorzy oddalili się w stronę gabinetu dyrektora.

Obie frakcje ruchu oporu spojrzały na siebie ze złością.

-- Zanim zaczniemy się nawzajem obwiniać -- powiedziała Nika -- spróbujmy się porozumieć.

-- Zepsuliście dwa punkty naszego planu -- odparł Wincenty.

-- Z naszego punktu widzenia to wy zepsuliście nasz plan. Niczego sobie nie udowodnimy. Pomyślmy, co jeszcze można zrobić.

-- Dobra -- zgodził się po krótkim namyśle Wincenty. -- Nie ma czasu na kłótnie. Co jeszcze jest do zrobienia?

-- Nie teraz -- zaprotestował Net. -- Teraz idziemy coś wtrząch-nąć.

-- Więc na następnej przerwie w naszym stałym punkcie kontaktowym.

262

-- No, to ustalone. -- Net zatarł ręce. -- Chodźmy wreszcie na żarełko. -- Rozległ się dzwonek. -- Szybciej, bo nam wyjedzą całe paupinette z łososia.

Przyjaciele nieco szybszym krokiem weszli na pierwsze piętro. Nie tylko oni wpadli na pomysł, by przyjśćwcześniej, więc przy drzwiach powstał mały zator.

-- Zastanawiałem się nad tym spadkiem napięcia w niedzielę -- powiedział Felix.

-- Nie teraz, proszę cię. -- Net uśmiechnął się do własnych myśli. -- Widziałem w menu nadziewanączosnkiem pieczeń andaluzyjską z opiekanymi ziemniaczkami.

-- To trochę dziwne...

-- Pieczeń czy ziemniaczki?

-- Spadek napięcia.

-- Nie zajmuj mych myśli niczym, co nie jest związane z jedzeniem. -- Net pomacał swój brzuch. -- Specjalnie nie jadłem śniadania, żeby teraz więcej weszło. Zacznę od zupy tajskiej z trawą cytrynową i tamaryndem.

-- Co jest takiego dziwnego w spadku napięcia? -- zapytała Nika. -- To się czasem zdarza.

-- Następna. -- Net pokręcił głową. -- Chodźcie szybciej, bo nas wyprzedzają. Zjedzą mi wszystkie tartinki z marynowaną cebulą, a zamierzam parę wtrząchnąć jeszcze przed zupą. Oho... -- Net pociągnąłnosem. -- Chyba coś się przypaliło... Motyla noga! Kolejka. Mówiłem, żebyśmy się pospieszyli.

Przed drzwiami stał mały tłumek. Net, niespecjalnie się przejmując savoir-vivre'em, zaczął się przepychać. Zresztą, o dziwo, nikt nie protestował, a uczniowie wręcż usuwali się z drogi.

-- Tartinki, tartinki... -- powtarzał Net. -- Tarti... -- Zamilkł, gdy dotarł do drzwi. -- Ja pierpraszam...

Zamiast eleganckich stołów restauracyjnych sala była zastawiona starymi stolikami turystycznymi i rachitycznymi taboretami. Pod sufitem rozpięto brązową siatkę maskującą, a w rogu, na niskiej ła-

263

wie stał wielki parujący ciemnozielony gar. Dwóch niskich młodych żołnierzy oraz wysoki brzuchaty kapral przyglądali się z kpiącą pogardą przerażonemu tłumowi uczniów. Nad tym wszystkim unosił sięciężki aromat wojskowej grochówki. Zajęty był tylko jeden stolik. Cyryl Borkowski pałaszował swojąporcję, dzwoniąc przy tym aluminiową łyżką o aluminiową miskę. Nie zwracał uwagi na otoczenie, pochłonięty lekturą „Tygodnika Militarysty".

Napór kolejnych chętnych na pięciogwiazdkowe specjały, nieświadomych przykrej rzeczywistości, wepchnął przyjaciół i część drugiej „a" do stołówki.

-- Formować kolejkę -- ryknął opasły kapral. -- Miska, łyżka, kromka chleba.

-- Mogę najpierw przejrzeć menu? -- zapytała Aurelia.

Kapral wytrzeszczył na nią oczy.

-- Jest grochówka.

-- A na drugie danie?

-- Nie wkurzałbym szefa -- poradził jej jeden z żołnierzy. -- To się zwykle źle kończy.

Aurelia zacisnęła usta, wzięła miskę, łyżkę i kromkę chleba z wielkiego wora. Drugi żołnierz sięgnąłchochlą do kotła i pacnął porcję gęstej zupy do miski.

-- A serwetki? -- zapytała jeszcze.

-- Kontynuuj, panienko. -- Kapral uśmiechnął się szeroko. -- Przyda się ktoś do zmywania garów.

Dziewczyna szybko się oddaliła w przeciwny kąt sali. Kolejni uczniowie bez entuzjazmu stawali w kolejce.

-- Mój brzuch jest pusty -- wyjęczał z miną oszukanego przedszkolaka Net. -- Teraz nie mam wyboru. Muszę go czymś zapchać.

-- Lepiej nie pytaj o tajską zupę z trawą cytrynową -- poradziła szeptem Nika.

-- Przeżyjemy -- mruknął Felbc i sięgnął po miskę.

-- To sprawka Cyborka -- szepnął Net. -- Czuję to całym przewodem pokarmowym.

264

-- Te obniżone oceny ze sprawowania pewnie też -- odszepnę-ła Nika, po czym dodała -- to tylko przeczucie.

Usiedli na chwiejnych taboretach przy równie chwiejnym stoliku.

-- Zgasło w kilku miejscach, ale nie wszędzie. -- Felix w zamyśleniu mieszał gorącą zupę.

-- Jak możesz w chwili żałoby... -- Net z obrzydzeniem nabrał pierwszą łyżkę, podmuchał i z ociąganiem włożył do ust. -- Hm... Nie taka zła. Warto by trochę posolić. Może mają?...

-- Nie ryzykowałabym tego pytania -- powiedziała Nika.

-- Wydaje mi się, że zanik napięcia był też w części Mokotowa

-- ciągnął Felix. -- I na Grochowie.

-- Jedz, bo każą nam robić pompki -- poradził Net. -- To naprawdę nie jest złe. Dla głodnego.

Zjedli zupę, może nie z przyjemnością, ale przynajmniej bez przykrości, i wyszli na korytarz. Skręcili za róg, a Net wyjął laptop i wywołał Manfreda.

-- Witam! Jakże wyrośliście od naszej ostatniej rozmowy.

-- Przestań się popisywać plug-inem ironicznym -- powiedział Net. -- I nie przesadzaj, wczoraj wieczorem gadaliśmy.

-- Dobra, dobra. Co jest?

-- W niedzielę o dziesiątej piętnaście w nocy w części Warszawy zgasło światło -- powiedział Felix. -- Czy możesz sprawdzić, co było przyczyną awarii?

-- Strzeliło parę podstacji w różnych miejscach miasta. Wszystkie awarie udało się szybko usunąć. Dokładna ich przyczyna nie jest znana.

-- Transformatory czasem się psują -- zasugerował Net. -- Nie mów, że to element Orbitalnego Spisku ani statystyka. Pewnie wszyscy włączyli telewizory, żeby oglądać na żywo koniec świata.

-- Ale nie piekli z tego powodu ciast ani nie robili akurat prania

-- odparł Felix. -- Telewizory nie mają wielkiego poboru mocy. No i strzeliło kilka podstacji, takich, które dostarczają prąd do kilkuset

265

mieszkań. W różnych miejscach, niezależnie od siebie. Manfred, możesz wyświetlić to w postaci mapki?

-- Jasne.

Na ekranie pojawił się schematyczny plan Warszawy z jasnymi i ciemnymi obszarami. Ciemnych było zdecydowanie mniej i były porozrzucane chaotycznie po całym mieście.

-- Dziwne, prawda? -- ni to stwierdził, ni zapytał Felix.

-- Nie mów, że się znasz na energetyce. -- Net spojrzał na niego.

-- Czytałem raporty służb energetycznych -- wtrącił Manfred. -- Też byli zdziwieni.

-- Ktoś chciał, żeby prądu zabrakło właśnie wtedy -- podsumował Felix.

-- Żeby wywołać panikę -- dodała Nika. -- Sama spadająca rakieta nie jest dość straszna?

-- Tak sądzę. To miało wyglądać na efekt upadku rakiety. Tyle że ona nie spadła. Nikt nie wiedział, co się z nią stało, a sygnału nie mogła nadać, bo wybuch zniszczył antenę. Mikroboty działały więc według wcześniejszego planu. Nie wiem, jak wygląda z bliska taki transformator, ale kilka tysięcy tych maleństw na pewno może doprowadzić do zwarcia albo zakłócenia pracy elektronicznego sterowania.

-- Po co? -- zapytał Net. -- To znaczy, po co wywoływać panikę? Jeśli to sprawka Mortena, to... on nie jest tak po prostu złośliwy. Musi mieć jakiś ukryty cel.

Felix przytaknął.

-- Tego trzeba się dowiedzieć. Pozytywne jest tylko to, że obszarów, gdzie zgasło światło, było niewiele. To może znaczyć, że mikro-botów jest mniej, niż sądziłem. Pora napisać kolejnego maila do Ministerstwa.

* * *

Gurlip! Gurlip! Gurlip! Dyrektor złapał się za brzuch.

-- Został pan szwedzkim brzuchomówcą? -- zapytała pani Helenka. -- Nie wiedziałam...

266

-- Nie, to ta grochówka. -- Stokrotka machnął ręką.

-- Szwedzka?

-- Polska. Zresztą, to nieistotne. Doceniam, że cena cateringu spadła dwudziestokrotnie, ale kuchnia wojskowa to też nie jest to,

0 co chodzi. Były małe problemy z prowadzeniem lekcji po długiej przerwie. Nauczyciele sięskarżyli, bo przecież w zimie nie można pracować przy otwartych oknach... No, nieważne. Niech pani znajdzie coś lżejszego.

-- Oczywiście -- przytaknęła sekretarka, choć oczywiście nie

miała pojęcia, jak znaleźć coś lżejszego.

* * *

-- Czy musimy się tu spotykać? -- zapytał Felix. -- Byle fragment korytarza na górze byłby mniej podejrzany.

-- Za późno na zmianę punktu kontaktowego -- odparł Wincenty. -- Przecież nie zmienia sięskarpetek podczas bitwy. Mieliśmy rozmawiać o przyszłości ruchu oporu.

-- Przyszłość ruchu oporu to dziś i jutro. W piątek będzie na wszystko za późno. Potem, tak czy inaczej, nie będzie to miało sensu. Nie chcemy struktury wojskowej z tobą w roli generała. Tylko tyle. Tu nie ma tajnej policji, nikt nas nie tropi. Jedyne, czego chcemy, to fiaska tej inspekcji.

-- System był dobry, tylko ludzie zawiedli.

-- System był zły, skoro tego nie przewidział. Kończmy to

1 bierzmy się do czegoś konkretnego.

-- A Aurelia? -- zapytała z udawaną obojętnością Nika. -- Wypisała się?

-- Lucek jej zabronił. Stwierdził, że stworzą własną frakcję. -- Wincenty pokręcił głową. -- Tak jak wy.

-- Nie jesteśmy odłamem twojej organizacji -- przypomniał Felix. -- Mamy ostatnią szansę, żeby zrobić coś wspólnie. Jeśli się nie dogadamy, wszyscy źle skończymy.

Wincenty wzruszył ramionami.

267

-- Nie muszę być szefem. Jeśli uważasz, że poradzimy sobie bez struktury...

-- Przed nami jedno, ostatnie zadanie. Poradzimy sobie bez struktury. Net, sprawdź nasze możliwości.

Net niechętnie wyciągnął laptop i wczytał listę.

-- Masz dostęp do szkolnego intranetu? -- zauważył z zachwytem Oskar.

-- Jak komuś powiesz -- Net wycelował w niego palcem -- to ci przerobię wszystkie oceny na pały. '

-- Zostało ledwie kilkanaście punktów -- stwierdził Felbc. -- Mają być sprawdzone jutro. Hm. Nie bardzo mamy sposób na zwiększenie przeciekalności dachu. Dach nie przecieka. Nie będziemy wiercić w nim dziur. Pozostaje chyba jedno. -- Wskazał ostatni punkt. -- „Poślizgowość powierzchni ciągów komunikacyjnych mierzona przy użyciu przeciętnego buta uczniowskiego". Cokolwiek to znaczy.

-- To znaczy, że musimy zrobić z korytarza ślizgawkę -- odparł Wiktor.

-- Chyba nie zamierzacie rozlać oleju, ani zrobić niczego w tym stylu? -- zaniepokoiła się Nika.

-- Olej... -- Net zmrużył oczy. -- To jest jakiś pomysł.

-- Po co ja to mówiłam... Nie możemy robić takich rzeczy. Będą ofiary.

-- Wolność wymaga ofiar. -- Ton głosu Neta świadczył, że nie mówi poważnie.

-- Olej jest za drogi -- odezwał się Felbc. -- Olej do podłóg, nie jadalny. I jak wyschnie, nie jest śliski. Ale pasta wprost przeciwnie... Świeżo wypastowana i wyfroterowana podłoga z pewnością nie przejdzie testów.

-- Przecież nie uda się nam niepostrzeżenie zapastować i wyfro-terować wszystkich pięter -- zauważył Wincenty. -- No i... to wymagałoby kupienia dużej ilości pasty. Nie wiem jak wy, ale ja mam małe problemy finansowe.

268

-- Pasta jest w szkole -- powiedział Net. -- W schowku na sprzątaczki. Znaczy, w schowku na akcesoria do sprzątania. Niedawno tam widziałem całą baterię butelek z pastą.

-- Nawet jeżeli, to zajmie parę godzin. Pumpernikiel jest zawodową pastowaczką, a korytarz na jednym piętrze zajmuje jej cały dzień. Dlatego pastuje dwa razy w roku.

-- Ona stosuje metodę tradycyjną -- powiedział Felix. -- My zrobimy to wspólnymi siłami, a do tego inaczej. Nasza metoda nazywa się „mózg w służbie człowieka".

Zuzanna Zdrój zapukała do drzwi sekretariatu tak delikatnie, że pani Helenka usłyszała to tylko dlatego, że przewieszona przez biurko suszyła fioletowe paznokcie przy wylocie komputerowej suszarki.

-- Proszę!

Do środka wpłynęła plastyczka, cała w błękitach, z narzuconym na wierzch czymś wyglądającym jak ponczo z powyjadanej przez mole firanki, również błękitnej.

-- Dyrektor Stokroteczka chciał mnie widzieć -- oznajmiła.

-- A, pani na dywanik?

-- Mam nadzieję, że są tam jakieś fotele. -- Plastyczka przyjrzała się dłoniom sekretarki. -- Och, powinnaś używać fioletu jaśniejszego o muśnięcie motylich skrzydeł.

Helenka uniosła brwi.

-- Motyle? W zimie?

Zuzanna klęknęła przed biurkiem i przejrzała buteleczki z lakierami.

-- Szkoda, że tego nie można mieszać... Róże, różowości. Tak, pójdź w tę stronę. Różowości pasujądo twojej cery.

Sekretarka westchnęła.

-- Od poniedziałku nie mogę poświęcić dla siebie dość czasu. Dziś też muszę się zająć czymśzwiązanym z tą całą szkołą. A rzęsy kiedy poprawię? Dyrektor znów jest zły. Że za tani i za ciężki ten

269

catering. Dzwoniłam w kilka miejsc, wszędzie mają drożej, ale jeszcze ciężej. Same talerze dla tylu gąb to już prawie sto kilogramów.

-- Och, mam koleżankę, która zajmuje się przygotowywaniem strawy cielesnej.

-- Strawy cielesnej?

-- Jedzenia. Na pewno przygotuje coś lżejszego od tej grochówki. Brzuch mnie rozbolał od samego zapachu. Zapiszę ci telefon. -- Sięgnęła po karteczkę i wykaligrafowała na niej numer. -- Nazywa się Arletta. Na pewno będzie droższa i lżejsza.

-- Oj! -- zorientowała się Helenka i wcisnęła guzik interkomu. -- Zapomniałam. Zuzanna Żywiec do pana.

-- Zdrój -- poprawiła ją plastyczka.

-- Tak, proś kochanieńka.

Zuzanna weszła do gabinetu. Dyrektor wstał zza biurka i wskazał skórzaną kanapę. Usiedli.

-- Chodzi o pewną modyfikację pomysłu z kolorowymi ubraniami -- zaczął Stokrotka. -- Uczniowie nie są zadowoleni. Cyryl poradził mi, żebym bezwzględnie karał za niedostosowanie się do wymogów.

-- Och nie! -- Zuzanna zasłoniła usta dłonią. -- Nie wolno karać.

Gurlip! Gurlip! Gurlip!, dobiegło ze Stokrotkowego brzucha.

-- Nie znam szwedzkiego -- powiedziała plastyczka -- ale rozumiem, co chciałeś przekazać. Tak, wiem, nie wszyscy potrafią się zachwycić paletą pasteli.

-- Ekhm... -- Dyrektor był nieco zbity z tropu. -- Do tego kolorowego wzornika dostosowała się tylko jedna uczennica, a to i tak chyba niechcący. System kar Cyryla będzie musiał się załamać już zaraz. Oceny średniaków osiągną dno już w piątek. Przecież nie ma niczego gorszego od nagannej.

-- Mój Boże... -- Nauczycielka prawie płakała. -- To przeze mnie. Zostałam Hitlerem kolorów.

270

-- Nie przesadzaj, Zuzanno. -- Dyrektor chciał ją przytulić, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. -- Wystarczy to zmienić. Potrzebujemy innego pomysłu.

-- Tak myślisz, Juliuszu? -- Spojrzała na niego z nadzieją. -- Może przeceniłam siłę oddziaływania pasteli?

Gurlip! Gurlip! Dyrektor zacisnął usta, ale to nie pomagało. Gurlip!

-- Masz rację. -- Zuzanna zgodziła się z dyrektorskim brzuchem. -- Może kolory neonowe bardziej sięspodobają?

-- To by zwiększyło bezpieczeństwo podczas przechodzenia przez jezdnię, ale obawiam się, że również się nie przyjmą.

-- Więc skupmy się na przykład na seledynach. -- Zuzanna wstała i zwiewnymi ruchami dłoni przedstawiła na środku gabinetu swoją wizję kolorystyczną. -- Każda klasa będzie się ubierać w inny odcień seledynu. Zrobimy losowanie, żeby nikt nie czuł się pokrzywdzony. Seledyny są takie spokojnie, wyciszające. Nikt nie powie złego słowa o seledynach.

-- Chyba też nie... -- Dyrektor przygryzł usta. -- Nie wystarczy wymienić pasteli na odcienie seledynu. Nawet nie wiedziałem, że seledyn może mieć odcienie... Miałem na myśli bardziej radykalną zmianę, podejście od innej strony, przemyślenie tego na nowo.

-- Juliuszu... -- Plastyczka usiadła na kanapie i niespodziewanie uwiesiła mu się na ramieniu. -- Ja mam kryzys twórczy. Wena odleciała w bezkres, szare miraże mną zawładnęły. To chyba koniec... Niczego już nigdy nie namaluję... Albo nie! -- Zerwała się i przeniosła wzrok na sufit. -- To objawienie z zimnego niebytu. Wiem, wiem, wiem... -- Dotknęła dłonią czoła. -- Pójdziemy w błękity!

Gurlip!

* * *

Na kolejnej przerwie przyjaciele zaanektowali jeden z parapetów, co było znacznie dyskretniej sze od

spotykania się w ciemnym korytarzu.

271

-- Przez kilka ostatnich dni Helenka codziennie chodziła po klasach i odczytywała kolejne zarządzenia dyrekcji -- zaczął Felix. -- Zapewne dzisiaj też to zrobi. Przygotujemy własną wersjęzarządzenia, wydrukujemy w kawiarence internetowej i zaczekamy, aż przyjdzie do naszej klasy. Wtedy wyjdziemy za nią, udając, że mamy iść do łazienki i... -- Przyjaciele patrzyli na niego z wyczekiwaniem. -- I wtedy będziemy musieli tylko znaleźć sposób na podmianę kartki.

-- To nie jest żaden plan -- zauważył Net. -- Przecież nie zaczniemy się z nią szarpać. No i potem raczej zauważy, że czyta co innego.

Felbc podrapał się w głowę.

-- Plan wymaga dopracowania... Jak dyrektor jej to przekazuje?

-- Daje jej kartkę i mówi, żeby się przeszła po klasach i ogłosiła -- powiedziała Nika. -- Przynajmniej raz widziałam, jak tak zrobił. Helenka wpina kartkę do clipboardu i wyrusza w trasę.

-- Trzeba podmienić kartkę, zanim ją wepnie.

-- To brzmi jeszcze gorzej. -- Net zastanowił się, po czym doznał olśnienia. -- Drukarka w gabinecie! Podłączyliśmy jego kom-pa do sieci. Musimy tylko zaczekać, aż Stokrotka wyjdzie z gabinetu. Zaufajcie mi. Mój plan jest genialny. Manfred, potrafiłbyś zsyn-tetyzować głos Stokrotki?

* * *

Na biurku pani Helenki zadzwonił telefon. Dzięki komputerowej suszarce paznokcie miała suche i mogła odebrać od razu.

-- Witaj, moja sekretarko. Po tej stronie dyrektor Stokrotka.

-- Dlaczego pan... do mnie dzwoni?

-- O, popatrz! Wciskam guzik interkomu, a u ciebie dzwoni telefon. Jakieś zwarcie chyba.

-- Zdawało mi się, że pan wychodził...

-- To... zbłąkane piksele. Nieważne. Po dzwonku przejdź po klasach i odczytaj nowe zarządzenie, kochanieńka. Leży na drukarce

272

w moim gabinecie. Jestem tak bardzo zajęty, że nie mogę ci tego dać osobiście.

-- Co to jest drukarka?

-- Drukarka... -- dyrektor zawiesił głos -- to takie czarne coś z dwoma zielonymi światełkami. Stoi na małym stoliku obok mojego biurka.

-- Dobrze, już idę. Niech się pan nie rozłącza na wszelki wypadek.

Sekretarka wstała, ostrożnie otworzyła drzwi do gabinetu. Dyrektora nie było nigdzie widać.

-- Panie dyrektorze? -- zapytała w przestrzeń. Nikt nie odpowiedział. Podeszła więc do biurka, odnalazła czarne coś z dwoma zielonymi światełkami i wzięła kartkę. Rozejrzała się po pustym gabinecie i wróciła do sekretariatu. Podniosła słuchawkę i powiedziała z niepokojem:

-- Mam tę kartkę, ale... panie dyrektorze, pana nie ma w gabinecie.

-- Jak mnie nie ma, jak jestem. No przecież rozmawiam z tobą przez interkom, kochanieńka. Przed chwilą przeszłaś koło mnie i wzięłaś tę kartkę.

-- No niby tak, ale... jak pytałam, to pan nie odpowiadał.

-- Mówiłem, że jestem bardzo zajęty. W tym zaaferowaniu nie usłyszałem. Jakby mnie tu nie było, to skąd bym wiedział, że koło mnie przeszłaś?

-- Tak, ma pan rację. To pewnie te zbłąkane piksele, o których pan mówił.

-- Tak, to na pewno one. Idź szybciutko z tym zarządzeniem, jak tylko usłyszysz dzwonek. A ja w tym czasie przewietrzę, to piksele wywieje.

-- Ale tu nie ma pana podpisu.

-- Masz moje upoważnienie ustne, kochanieńka. Idź od razu. Aha! Nie przypominaj mi potem o tym zarządzeniu. I tak nie będę pamiętał. Stosuję relaksacyjną metodę kompresji danych mózgo-

273

wych i mniej ważne wspomnienia upycham... warstwowo na dnie prawej półkuli. Tam najmniej przeszkadzają.

-- Dobrze, panie dyrektorze -- powiedziała i odłożyła słuchawkę. Następnie wpięła kartkę w clipboard i wyszła na korytarz.

* * *

Nika siedziała, chowając twarz w dłoniach.

-- Coś nie tak? -- zapytał Net. *

-- Traktujesz ludzi jak kretynów.

-- Ale to działa.

Dzwonek przerwał dyskusję o moralności. Przyjaciele wrócili do sali. Nie minęło dziesięć minut, jak drzwi otworzyły się nagle i pojawiła się w nich Helenka z nieodłącznym clipboardem w dłoni. Bez jakiegokolwiek wstępu odczytała:

„W dniu jutrzejszym uczniowie zobowiązani są do przyniesienia sukien (mogą być stare ręczniki albo bawełniane części garderoby). Przed lekcjami i na dwóch pierwszych przerwach odbędzie się wielkie froterowanie korytarzy na wszystkich piętrach z udziałem wszystkich uczniów. Uczniowie, którzy zastosują się do zarządzenia, nie będą mieli obniżonej oceny ze sprawowania".

Sekretarka zapukała w drzwi i wyszła.

-- Zahackowałem Helenkę -- szepnął z samouznaniem Net.

Na przerwie do przyjaciół podszedł Wincenty.

-- Nieźle -- pogratulował. -- Ale jak chcecie tę podłogę do jutra zapastować?

-- Pasta śmierdzi -- powiedział Felix -- więc trzeba to zrobić szybko i od razu na wszystkich piętrach. Szybko, to znaczy w dwie, trzy minuty.

-- Nie da się.

-- Da się, tylko będzie trudne. Musimy to zrobić jednocześnie na wszystkich piętrach. Zanim ktoś sięzorientuje, co się dzieje.

Wincenty pokręcił głową bez entuzjazmu.

-- Pumperaikiel pastuje jeden korytarz przez cały dzień, a ty chcesz zapastować cztery w kilka minut... Jak chcesz to zrobić?

274

-- Umówmy się jutro najwcześniej, jak się da. Czyli o wpół do ósmej. Tylko... Będziemy potrzebowali ośmiu osób. To oznacza, że musimy się pogodzić z ostatnią frakcją ruchu oporu.

-- Będzie trudno. -- Wincenty skrzywił się. -- Lucjan jest trochę zazdrosny.

-- Ja to załatwię -- powiedział Net, jakby namówienie Aurelii na pracę fizyczną, w dodatku z czymśtak atrakcyjnym jak pasta do podłogi, było banalnie proste. -- Zaraz wrócę.

Bez słowa zbiegł na parter. Aurelia stała z Klaudią w kolejce do sklepiku. Net zatrzymał się przy witrynie i udawał, że ogląda nowości. W sklepiku pojawił się kosz z owocami, jednak ceny były tak wyśrubowane, że z pewnością nikt nie miał ochoty kupować jabłek ani gruszek. Przy dokładniejszym przyjrzeniu się można było dostrzec ukryty sens wysokich cen - owoce były sztuczne. Ich obecność była potrzebna do pozytywnej oceny inspekcji. Praktyczne rozwiązanie, bo sztuczne owoce przecież się nie psują.

Dziewczyny kupiły po soczku i zamierzały wrócić do sali. Net odwrócił się i niby niechcący prawie wpadłna Aurelię.

-- O, sorry -- powiedział i zrobił krok w tył. -- A, zaczekaj. Jak już jesteś... coś mi się przypomniało. Masz jakieś plany na jutro?

-- Plany? -- zainteresowała się Aurelia. -- Nie mam planów. A co?

Klaudia uznała, że lepiej będzie zostawić ich samych, i dyskretnie oddaliła się.

-- Masz czas koło wpół do ósmej? -- zapytał z niewinną minką Net.

-- No, chyba mam -- uśmiechnęła się. -- A co?

-- Taki mały performance przygotowujemy.

-- Wieczorek artystyczny?

-- Bardziej... poranek sabotażowy, bo to wpół do ósmej rano. Będzie trochę zabawy. Ostateczne uderzenie w certyfikat jakości.

-- Myślałam, że... -- Dziewczyna przestała się uśmiechać. -- No i Lucek mi zabronił zbliżać się do Wincentego.

275

-- Daj spokój. -- Net machnął ręką. -- Nie musisz mu mówić. Wyszalejemy się trochę. Wypastujemy kawałek podłogi, podłoga nie spełni normy przyczepności, a szkoła nie dostanie certyfikatu.

-- To żadna zabawa. -- Aurelia była lekko rozczarowana. -- Pasta śmierdzi i można się nią upaprać.

-- Pomyśl, co się stanie, jak szkoła dostanie certyfikat. Będziesz musiała nosić habit za kolana i obuwie ortopedyczne.

Na schodach pojawiła się Nika. Dostrzegła Neta z Aurelią i przy-spieszyła kroku.

-- O czym rozmawiacie? -- zapytała podejrzliwie, gdy znalazła się obok.

-- O pastowaniu -- burknęła Aurelia. -- Nie mam chęci się w to bawić.

-- Jakoś sobie bez ciebie poradzimy.

-- Widzę, że nie chcesz, żebym przyszła.

-- Dopiero co ty nie chciałaś. Idziesz na górę?

To ostatnie było skierowane do Neta. Chłopak spojrzał na Nikę z wyrzutem, ale wzruszył ramionami i odwrócił się zrezygnowany. Aurelia chwilę patrzyła za nimi, walcząc ze sobą, po czym dogoniła ich i zapytała Neta:

-- Jak zamierzasz to zrobić?

Net zatrzymał się. Stanęła więc i Nika.

-- Felbc ma plan -- powiedział chłopak. -- Na razie ze względów bezpieczeństwa nie mogę go zdradzić. To jak?

Aurelia obrzuciła Nikę niechętnym spojrzeniem i zmrużyła oczy.

-- Wpół do ósmej? Dobrze. Wpadnę.

Nika pufnęła z niezadowolenia i założyła ręce.

-- Będziesz musiała przekonać Lucka, żeby też przyszedł -- powiedziała. -- Albo lepiej ja go przekonam. Załatwię to za ciebie.

Nie czekając, wbiegła po schodach. Net chciał coś powiedzieć, ale rozległ się dzwonek.

* * *

Dyrektor wszedł do gabinetu w ponurym nastroju.

276

-- O! Już jest pan widzialny -- ucieszyła się sekretarka.

-- A jaki mam być? -- rzucił, myśląc o czym innym.

-- Dopiero co był pan tak zajęty, że aż niewidzialny.

Gurlip!, odpowiedział brzuch dyrektora.

-- Jednak musi pan to podpisać -- pani Helenka podsunęła mu zarządzenie o froterowaniu podłóg. -- Inaczej nie będę mogła tego wpiąć do odpowiedniego segregatora. Mam segregator, na którym jest wyraźnie napisane „Podpisane i zatwierdzone dokumenty dyrekcji".

Dyrektor wziął kartkę, przeczytał.

-- To zły moment na pastowanie -- powiedział, oddając jej kartkę. -- Doceniam twoją oddolnąinicjatywę, ale to musi zaczekać do końca ferii. Jutro inspektorzy będą sprawdzać poślizgowośćpowierzchni ciągów komunikacyjnych mierzoną przy użyciu przeciętnego buta uczniowskiego.

-- Ale pan sam to napisał...

Stokrotka uniósł brwi, wziął kartkę i przeczytał jeszcze raz.

-- Nie pamiętam.

-- Mówił pan, że nie będzie tego pamiętał. Upchał pan to wspomnienie warstwowo na dnie prawej półkuli.

-- Coś ostatnio... -- Stokrotka dotknął głowy. -- Nie, nieważne. To na pewno zbłąkane piksele. Wyrzuć to po prostu, kochanieńka. Co to ja miałem... Aha. Gurlip! Nie było jeszcze inspektorów? To

świetnie. Zdążę ogarnąć pracownię biologiczną przed tą odkładaną od tygodnia inspekcją.

Odwrócił się i wyszedł. Szybkim krokiem podążył do pracowni biologicznej, z każdym metrem coraz bardziej obawiając się tego, co może tam zastać. Gdy otworzył drzwi i wszedł do środka, jego obawy w pełni się potwierdziły.

-- Zamknij drzwi... -- syknął Butler i przysunął palec do ust, nakazując dyrektorowi milczenie. Stokrotka, pełen najgorszych przeczuć, zamknął wolno drzwi i zamarł w bezruchu. Gurlip!, rozległo się z jego brzucha. Biolog syknął z niezadowoleniem. Skradał się

277

w kierunku zaplecza z gotową do użycia siatką na motyle. W pewnym momencie skoczył, jednocześnie robiąc solidny zamach siatką.

Coś zafurkotało. Dyrektor dostrzegł tylko cień przemykający pod sufitem. Oparł się plecami o drzwi.

-- Co to było?... -- zapytał z niepokojem. -- Owady? Jadowite?

-- Żadne tam owady. -- Butler wyprostował się. Wzrokiem poszukiwał uciekiniera.

-- Przecież to siatka na motyle. -- Dyrektor rozejrzał się po ścianach i suficie. Odkleił się wreszcie od drzwi i podszedł do biologa. -- Hodujesz jadowite motyle?...

-- Nie da się hodować jadowitych motyli. -- Butler obchodził pracownię przyczajony, z siatką w lekko zgiętej ręce.

Dyrektor postępował dwa kroki za nim, wciąż się rozglądając.

-- Powiedz szczerze, co ci uciekło -- poprosił.

-- Ryby.

Stokrotka wypuścił powietrze.

-- Dlaczego więc chodzisz po pracowni z siatką do łapania motyli?

-- Bo to są latające ryby.

-- Latające ryby?... -- Dyrektor pokręcił głową. -- Zenonie, nie jestem w nastroju do żartów. Nie istnieje coś takiego jak latające ryby.

-- Istnieje, tylko się gdzieś schowało. Uniosłem pokrywę akwarium i wyleciały.

Gurlip! Gurlip!, rozległo się z dyrektorskiego brzucha.

-- Płoszysz mi ryby.

-- To przez tę grochówkę. Jak one wyglądają?

-- Jak skrzyżowanie śledzia z kanarkiem.

-- Za chwilę będzie tu inspektor Szus z asystentką. Lepiej, gdyby teraz tu nic nie latało. Ech, mogliśmy to załatwić w poniedziałek. Byłoby z głowy. Nie pamiętam, czemu to przełożyliśmy...

-- Nic z tego, schowały się. -- Biolog oparł tyczkę siatki o ramię, jak żołnierz opiera karabin podczas defilady. -- Same wrócą. Nie potrafią za dobrze oddychać w powietrzu.

Drzwi otworzyły się niespodziewanie.

278

-- Dzień dobry -- powiedział z szerokim uśmiechem na twarzy inspektor Szus. -- Na coś pan poluje?

Butler spojrzał na siatkę. Nic nie odpowiedział.

-- Sprawdzaliśmy wyposażenie pracowni -- odparł szybko Stokrotka. -- Siatka na niejadowite motyle jest w pełni sprawna.

Inspektor z asystentką wkroczyli do środka.

-- Od czego by tu zacząć? ... -- zastanowił się głośno Szus. -- Takie miejsca jak to, to siedliska nieprawidłowości i odstępstw od norm.

Założył ręce z tyłu i ruszył wzdłuż regałów. Dyrektor szedł za nim krok w krok i z każdym kolejnym sprawdzonym okazem był coraz bardziej spocony. Pyton Sznurek leżał zwinięty na swoim miejscu. Na szczęście, w tym oświetleniu nie było widać, że w jego terrarium brakuje tylnej szyby. Pająki siedziały bez ruchu, skorpiony chyba spały, reszta obrzydlistw, których nazw dyrektor nawet nie próbowałzapamiętać, również wyglądała na zupełnie niegroźne. Sandra Lipa czekała na werdykt z gotowym długopisem i clip-boardem.

Nagle gdzieś z góry dobiegł łopot skrzydeł, a chwilę później usłyszeli chlupot w akwarium.

-- Nie są jadowite! -- wyjaśnił szybko dyrektor.

-- Po lekcjach pozwalam pohasać co bardziej zdyscyplinowanym okazom -- wyjaśnił spokojnie Butler.

Inspektor podszedł do akwarium i przyjrzał się zawartości.

-- Wyglądają jak skrzyżowanie śledzia z kanarkiem -- stwierdził z zaskoczeniem. -- Muszę sprawdzić, czy norma dopuszcza trzymanie ptaków w akwarium pełnym wody.

-- To nie są ptaki.

-- Norma nie przewiduje latających ryb. Więc to są ptaki. Na pewno mam te wytyczne... -- Skinął na asystentkę, która zaczęła przewalać papierzyska w neseserze.

Butler chwilę przyglądał się jej poczynaniom. Potem otworzył jedną z szuflad biurka, wyjął z niej butelkę i

postawił zamaszyście

279

na blacie. Wszyscy znieruchomieli i skupili wzrok na butelce z mętnym, zielonym płynem.

-- Zenonie, ja cię bardzo proszę... -- szepnął dyrektor.

-- Zaraz, zaraz... -- Ronald uniósł rękę. -- Czy to jest nalewka?

-- I to unikatowa. -- Butler skinął głową. -- Z myosotis antago-nikus alpestris, czyli z zapominajki alpejskiej.

-- Chyba niezapominajki?

-- Z niezapominajek nie robi się nalewek. -- Butler nachylił się nad butelką. Była w połowie pusta. -- Dziwne, wydawało mi się, że jeszcze jej nie otwierałem.

-- Czy w tej szkole nie było problemów z uczennicą popijającą wino w damskiej toalecie? -- przypomniał sobie Szus, po czym szybko się poprawił -- znaczy... z uczniem nieokreślonej płci, popijającym wino w damskiej toalecie.

Dyrektor wydał z siebie bardzo dziwny dźwięk, a zanim zdołał opisać kwestię w sposób werbalny, wyręczył go Butler:

-- A może to my sami? Podobno degustatorzy nalewki z zapominajki alpejskiej nie pamiętają potem samego momentu degustacji.

-- Nie wierzę w takie teorie spiskowe -- machnął ręką inspektor. -- Tym bardziej że przecież jeszcze tu nie byliśmy, więc nie mogliśmy zapomnieć, że tu byliśmy.

-- Miałem dziesięć butelek, ale każda znikała w niezidentyfikowanych okolicznościach.

-- Więc może zaopiekujmy się tą, żeby nie podzieliła losu poprzedniczek -- zaproponował wolno Szus. -- Czy ona aby spełnia normy?

-- Przekonać się możemy tylko w jeden sposób. -- Butler z kamienną twarzą wyciągnął korek. -- Organoleptycznie.

-- Zenonie... -- Dyrektor wypuścił głośno powietrze. -- Pogrążasz nas...

Inspektor skinął głową na asystentkę. Dziewczyna położyła wielki neseser na stole i z małej przegródki wyjęła cztery kieliszki.

-- Gurlip?... -- zdołał wykrztusić dyrektor.

280

-- Po gurlipie. -- Inspektor otworzył clipboard, by postawić ptaszka przy pozycji „Pracownia

biologiczna", ale ptaszek już tam był. -- Dziwne, nie pamiętam, żebyśmy sprawdzali tę pracownię... Chyba wstawiłem tego ptaszka tu, zamiast gdzie indziej. Może zaraz sobie przypomnę. Ale tymczasem... -- spojrzał wyczekująco na biologa, potem na butelkę.

Profesor Butler nie pozostał bezczynny.

* * *

Przysiedli na ławeczce w pewnej odległości od zaparkowanych wzdłuż ulicy wozów transmisyjnych. Ściemniło się już, ale nie było tak zimno jak poprzedniego dnia.

-- To w końcu powiesz mi, jaki masz pomysł na zapastowanie całego korytarza w trzy minuty? -- zapytał Net.

-- Coś wymyślę -- zbagatelizował Felix.

-- Czyli jeszcze nie wiesz?... -- Net spojrzał na niego ze zdziwieniem. -- Nie mam ochoty na wyścig na kolanach ze szmatami.

-- Spoko. Wieczorem się zastanowię. To prosta sprawa.

Net włączył laptop.

-- Nawet nie trzeba czekać na przemówienie premiera. -- Wskazał ekran. -- Zakłócenia są już przy transmisji z obrad Sejmu. Chyba ktoś ważny opowiada coś ważnego.

Poprzez mrówki widać było mężczyznę, który przemawiał, pomagając sobie kartką i gestykulacją.

-- To wicepremier -- poznała Nika.

-- Zasłużył tylko na zakłócenia. W końcu jest „wice".

Felix wyjął lornetkę i wyostrzył na najbliższym, stojącym blisko latarni samochodzie stacji radiowej.

-- Są tam i tylko czekają -- powiedział. -- Nie mogą się zdecydować, czy już zagłuszać, czy jeszcze poczekać.

-- Skoro się wahają, z pewnością to jest sztuczna inteligencja -- zauważył Net. -- W dodatku bez jednego centrum decyzyjnego.

281

-- Albo zakłócenia powoduje samo działanie tej maszyny. Tej, którą tworzą wspólnie. Może czerpiąenergię z tej anteny. Tak czy inaczej, możemy zaczynać.

Felix rozwinął worek na śmieci, wyjął z niego... coś i założył to coś na plecy. Przyjaciele zapatrzyli się na niego z głupimi minami.

Na aluminiowym stelażu od starego plecaka turystycznego, dzięki drutom i dużej ilości taśmy

MacGyvera, trzymało się kilka niezupełnie pasujących do siebie elementów. Na samej górze znajdowało się okrągłe pudełko po płytach CD z zamontowanym śmigłem wiatraka, przyciętym do odpowiedniego rozmiaru. Śmigło było połączone przegubowo z wiertarką na dwanaście voltow. Od pudełka odchodziły dwie elastyczne rury od odkurzacza. Jedna zakończona była długą, składaną ze sztywnych elementów plastikową wygiętą rurą, druga znikała we wnętrzu znajdującego się poniżej wiadra z przykrywkązrobioną z moskitiery. Pod spodem doklejone było coś, jakby regulator temperatury kuchni elektrycznej, co można było poznać po pokrętle, a na samym dole znajdował się prostokątny akumulator. Wyposażenia dopełniał czerwony kask budowlany z doklejoną szybką i dwiema latarkami po bokach.

Felix dociągnął paski i rozłożył ręce w geście, który można by opisać dźwiękiem „ta-dam!"

-- Pogromca duchów w wersji ekonomicznej -- ocenił Net. -- Jakby ktoś pytał, to się nie znamy.

-- Oczywiście można to było zrobić inaczej, ale tak jest najwygodniej. -- Felix ruszył w kierunku furgonetki „Niusów czy Niuansów", tej samej, na którą wczoraj wchodził.

Technik, ten sam co wczoraj, stał przed uchylonymi drzwiami i palił papierosa. Poznał ich od razu.

-- Ta szczotka nie działa -- powiedział, gdy podeszli. -- Pomaga na kilkanaście sekund, a potem znowu to samo.

-- Mamy coś lepszego -- oznajmił z dumą Net. -- Po znajomości zaczniemy od pana anteny. Odpalaj, Venkman*.

♦ Peter Venkman - jeden z bohaterów filmu Ghostbusters (Pogromcy duchów). 282

Felix sięgnął za siebie, wcisnął włącznik i pokrętłem ustawił średnie obroty. Zapaliły się dwie diody i rozległ się wizg wiertarki oraz klekot wiatraka w pudełku. Długą rurą bez problemu sięgnął do zanieczyszczonych elementów anteny. Dźwięk MPM-a zmienił się, doszedł bowiem chrobot przesuwających się wewnątrz mikro-botów. W kilka sekund było po sprawie. Jedynie parę zagubionych mikrobotów krążyło w świetle latarni.

Mężczyzna zajrzał do furgonetki i przebiegł wzrokiem po monitorach.

-- Jest lepiej. Na jak długo to pomoże?

-- Sprzęt nie był wcześniej testowany, więc nie mamy danych -- odparł Net. -- Możliwe, że jeszcze wrócimy.

-- Dzięki, tak czy inaczej.

Przeszli dalej do mniejszego samochodu z logo stacji radiowej. Na ich widok z samochodu wysiadł wysoki facet z wielkimi słuchawkami z gąbkowym wyciszeniem. Zsunął je z głowy na kark i zapytał konkretnie:

-- Czego chcecie?

-- Pozyskujemy mikroboty -- odparł Felix -- a przy okazji -

-- Nie ma pan czasem problemów z zakłóceniami? -- wszedł mu w słowo Net. -- Tak myślałem. A my możemy pomóc. Kolega Venkman ma na sobie sprzęt do poprawiania jakości transmisji. Odkażanie anteny metodą odśrodkowej separacji cząstek stałych ze środowiska gazowego i umieszczenia ich w zasobniku ze wzmacnianego polipropylenu.

Technik pokręcił głową.

-- Zaraz coś zepsujecie.

-- To tylko kawałek plastikowej rury... -- wtrącił Felix.

-- To wysokiej klasy wielokrotnie testowany sprzęt zgodny ze standardem empeem -- poprawił go Net. -- Posiada niezbędne certyfikaty.

-- Wygląda jak zrobiony w garażu -- ocenił wzrokiem mężczyzna. -- A co będzie, jak coś zepsujecie?

283

-- Niech ją pan weźmie na zakładnika. -- Net wskazał Nikę.

Dziewczyna spojrzała na przyjaciela, ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, technik machnął ręką i wskazał dach. Felix nie czekał, aż tamten się rozmyśli. Włączył MPM-a i w kilka sekund oczyścił antenę. Technik jeszcze raz krytycznie przyjrzał się urządzeniu, ale wyraz jego twarzy zmienił się, gdy przyłożył do ucha jedną z dwu wielkich słuchawek. Pokiwał głową i zamiast podziękować, wcisnął Netowi w dłońbanknot dwudziestozłotowy. Potem zwyczajnie wsiadł i zatrzasnął drzwi.

-- Chciałeś mnie oddać? -- zapytała Nika.

-- Blefowałem przecież. -- Net chwilę przyglądał się banknotowi. -- Wiecie co... -- Uniósł palec w geście geniusza, który akurat odkrył, że jest geniuszem. -- Zyskamy na czasie, jak ja będę szedł przodem i ustalał szczegóły. Nie będzie przegadanych przestojów w pozyskiwaniu. Ty weź to. -- Wyciągnął z plecaka i podał Nice najgrubszy zeszyt i długopis. -- W tym płaszczu wyglądasz poważnie. Trzymaj się blisko Felixa, zerkaj na tę diodę i co jakiś czas notuj coś w tym zeszycie. No i rób mądrą minę.

-- Nie przesadzasz? -- Nika spojrzała na przedmioty. -- Co to ma być?

-- Kreacja wizerunku. -- Sam wziął drugi zeszyt i odszedł. -- Zaczekajcie -- rzucił przez ramię. -- Pójdę i dogadam sprawę.

Chwilę rozmawiał z kimś w następnej furgonetce. Skinął głową i gestem przywołał przyjaciół. Sam juższedł do następnego wozu. W ten sposób udało im się oczyścić kilkanaście mniejszych lub większych anten. Gdy wracali, na wozie „Niusów czy Niuansów" zaczynała się już zbierać ruchoma masa. Było jej jednak znacznie mniej niż przedtem.

Oddalili się na bezpieczną odległość, a Felix z ulgą zdjął cięższy kilkakrotnie MPM.

-- Powinno starczyć -- stwierdził i rozprostował plecy.

Nika oddała Netowi zeszyt i długopis.

284

L_

-- Już się nie męcz -- uśmiechnął się do niej złośliwie. -- Przestań robić tę mądrą minę.

-- Rzeczywiście miałeś niezły pomysł. -- Dziewczyna puściła żart mimo uszu.

-- No, ja myślę. -- Wyciągnął z kieszeni przymałej kurtki zwitki banknotów. Przeliczył, podzielił na trzy równe części i wręczył osłupiałym przyjaciołom. Spojrzał na Nikę. -- Co się tak wytrzeszczasz? Zrób jakąś minę pośrednią między poprzednią a tą. -- Nachylił się nad MPM-em. -- Przed jutrem trzeba będzie dodać kilka świecących przełączników i błyskających kontrolek dla efektu. No i przydałaby się jakaśtajemnicza osłona, żeby nikt nie przejrzał konstrukcji. Może też mały generator pingów, pongów i wziutów.

-- Przed jakim jutrem? -- Nika doszła do siebie. -- Chcesz tu wrócić jutro po południu?

-- Wcześniej się nie da. Ta cała szkoła...

-- To nieuczciwe! Znowu kogoś naciągasz!

-- To ma być nieuczciwe? -- Net z oburzeniem wskazał kubeł. -- Praca mięśniami przy rozdawaniu ulotek jest uczciwa, a mózgiem już nie? Zapłacili za poprawę odbioru i poprawiliśmy ją. Wartość pracy określa rynek, a nie ile się przy tym napocisz. Masz na nowe buty.

Nika spojrzała na trzymane w dłoniach banknoty.

-- Ludzie pracują na to miesiąc -- powiedziała z mniejszym zapałem.

-- Swoją część możesz rozdać. Ja zamierzam kupić sobie kurtkę, którą podarłem, ratując świat. No, może tylko Warszawę, ale podarła się tak samo.

-- Nie robimy tego dla zabawy -- odezwał się Felix. -- Wkładamy w to swój czas i swoje pieniądze. -- Schował banknoty do kieszeni. -- Pomożecie mi nieść?

Przesypanie zawartości wiadra do uszczelnionego taśmą akwarium okazało się trudniejsze, niżprzypuszczali. Mikroboty w takiej

285

postaci nie zachowywały się jak piasek, tylko raczej jak wilgotna glina. Z oczywistych względów nie mogli otworzyć wiadra i użyć łopatki. Potrząsanie i oklepywanie trwało niemal kwadrans, aż wreszcie w zasobniku MPM-a pozostały pojedyncze sztuki. Zmęczeni przyjaciele usiedli na kanapie. W akwarium

pobrzękiwała niemrawo opalizująca masa, a po pokoju latały pojedyncze kwarcowe komary.

-- I co teraz? -- zapytała Nika. -- Manfred się nie zgodzi wejść do... -- wskazała akwarium -- czegośtakiego.

-- I tym miłym akcentem zakończmy rozmowę na ten temat -- dodał program z leżącego na blacie Netowego laptopa.

-- Chmara minirobotów z Milo mogła przyjmować dowolne kształty -- przypomniał sobie Net. -- A jak te też mogą? Co będzie, jak zamienią się w młotek i rozwalą szybę?

-- Mogą przyjąć kształt młotka, ale nie staną się młotkiem -- odparł Felix. -- Nie mogą się łączyć w twarde struktury... jak sądzę. Spodziewałem się, że przynajmniej początkowo będą latać... Ciekawe, dlaczego leżą. Jedyne, co mi przychodzi do głowy, to to, że mogą się bać przegrzania. Na płycie głównej komputera wszystko jest ułożone w miarę płasko i jest tam parę wentylatorów. Tutaj to jakby niechłodzona bryła. -- Podrapał się w głowę. -- Nie mamy większego szczelnego zbiornika, więc musimy uważać. Damy im trochę energii. Trochę, nie za dużo. -- Obszedł pokój i przyniósł dwie lampki. Wycelował je z bliska w chmarę i włączył. -- Dobra, spróbujmy z nimi porozmawiać. Manfred i Golem Golem, przydacie się.

Android od razu zrozumiał, o co chodzi, i odwrócił się tyłem. Felix wpiął w gniazdo RS-232 kabel nadajnika kolcobota.

-- Samobieżna dwustukilowa przejściówka -- powiedział Net, a gdy Golem Golem na niego spojrzał, dodał znacznie ciszej -- to tylko taki żarcik.

-- Będziesz pośredniczył w rozmowie między Manfredem a chmarą -- wyjaśnił Felix.

-- Domyśliliśmy się -- powiedział Manfred z laptopa. -- Co chcemy sprawdzić?

286

-- Hm. Ogólnie chcemy się o nich jak najwięcej dowiedzieć.

-- I o ich softwarze -- dodał Net. -- Zanim skasujesz, zrób jakiś back-up. Może nawet lepiej rozmawiaćz fragmentem. Będzie głupszy od całości i nie domyśli się, co planujemy.

Pod wpływem światła wierzchnia warstwa mikrobotów rzeczywiście uniosła się i wypełniła wnętrze akwarium szarą buzującą chmurą. Golem Golem otworzył i wycelował antenę w akwarium. Przez chwilęnic się nie działo.

-- I co? -- nie wytrzymał Net.

-- Zero reakcji -- odparł Manfred. -- Staram się im wysyłać po kawałku wszystkiego, co mam nagrane. Nie reagują. Chyba naprawdę te pod spodem wiedzą, że nie mogą się włączać, żeby się nie przegrzały. Tak więc będziemy rozmawiać tylko z powierzchnią. Chmara będzie ciut głupsza.

-- Możesz je podsłuchać?

-- Odbieram ich wewnętrzne rozmowy, tyle że nie przez tę antenę. Są na innych częstotliwościach. To bardzo proste sygnały, ale nie wiem, co znaczą. Trzeba będzie znów poprosić o pomoc Amaise'a.

-- Mamy mało czasu -- przypomniała Nika. -- Dziś jest środa. W piątek w nocy ma spaść rakieta. Jeżeli w ogóle badanie tych mikrobotów ma sens, to powinniśmy się spieszyć.

-- Nie mamy punktu zaczepienia -- stwierdził Felix. -- Próbujcie dalej na innych częstotliwościach.

-- Tata przyjechał -- krzyknęła z góry mama. -- Za pięć minut obiad.

-- Czemu nie? -- uśmiechnął się Net. -- Grochówka jest już tylko wspomnieniem.

-- Przez ten silnik hybrydowy nie wiem, kiedy tata podjeżdża -- powiedział Felix. -- Muszęzainwestować w kamery wokół domu.

-- Jutro zarobimy. Trzeba tylko podrasować tego empeema. A, i przypomnijcie, żebym jutro wziąłsól i pieprz, to może grochowa nabierze jakiegoś cywilizowanego smaku.

287

Nika pokręciła głową.

-- Zostały niecałe dwa dni, a ty myślisz o grochówce i wyciąganiu kasy.

-- Już raz rozwiązaliśmy Orbitalny Spisek. -- Net wzruszył ramionami. -- To nic nie dało.

-- Bo nie rozmawiacie ze swoimi ojcami.

-- Ta rakieta to tylko jeden z elementów Orbitalnego Spisku -- wyjaśnił Felbc. -- Jeśli stoi za tym Morten, a pewnie stoi, to chodzi mu o coś więcej niż zrobienie tu demolki.

-- Może chce trafić w skarbiec Narodowego Banku Polskiego -- zastanowił się Net. -- A mikroboty wyniosą stamtąd wszystko, po jednym banknocie.

-- Nie sądzę, żeby miał problemy finansowe. Raczej chodzi mu o wydarzenie medialne, na które czekają wszyscy.

-- Może potrzebuje fajerwerków, by wprowadzić na rynek nowy produkt. Mam! Coś dla dzieci. Pancers - pancerne pieluchy na niepewne czasy.

Nika uśmiechnęła się pod nosem. Felbc krążył po pokoju.

-- Miliony mikrobotów wzbiły się w powietrze o północy w Nowy Rok. Część się spaliła, część od początku była wadliwa, ale większość w kilka sekund stworzyła superkomputer unoszący się nad naszymi głowami, leżący w śniegu i kurzu na trawnikach i dachach. Jeżeli mogły spowodować zwarcie w kilkunastu transformatorach osiedlowych, to mogły też doprowadzić do pożaru w fabryce plastiku w Liuyang w Chinach. Producent fajerwerków musiał zamówić metalowe czubki, które od nowości były wypełnione uśpionymi minirobotami. Kolcoboty natomiast... -- Pochylił się nad rozkręconym

kolcobotem. -- To jest antena satelitarna. Kierunkowa. -- Wskazał parasolkę w dłoni androida. -- Cośczuję, że nie przyda się do rozmowy z mikrobotami w akwarium. Może tu gdzieś jest druga antena.

Net i Nika przyklęknęli obok. Wnętrze, jakkolwiek dość skomplikowane, nie kryło w sobie niczego, co przypominałoby antenę.

288

-- Kolcoboty są głupie -- ciągnął Felix -- ale chmara mikrobo-tów głupia nie jest. Odwrotnie, niżsądziliśmy. Podejrzewam, że kolcoboty to jedynie mobilne ośrodki łączności, służące może i do ładowania, jak nie ma innych źródeł. Mózg to chmara. To latający komputer, który w razie potrzeby sam się składa z klocków. On steruje Orbitalnym Spiskiem.

-- A my nie wiemy, na czym ten spisek ma polegać -- dodał Net.

-- Naprawdę powinniśmy napisać maila do Instytutu -- powiedziała Nika. -- Tracimy czas.

-- Nie będziemy pisać żadnych maili. -- Felix spojrzał na drzwi na górze schodów. -- Przekażemy mikroboty Instytutowi.

-- Oni nawet nie wierzą w ich istnienie -- przypomniał Net.

-- Uwierzą, jak zobaczą. Musimy tylko wymyślić, jak to zrobić, żeby nikt się nas nie czepnął. No, tu mi się trochę koncepcja urywa.

-- Obiad! -- krzyknęła z góry mama.

-- I to jest słuszna koncepcja -- podchwycił Net.

Felix zerknął na unoszące się w pobliżu źródeł światła mikroboty.

-- Spanie w warsztacie i laboratorium ma swoje minusy -- westchnął.

Weszli na górę i przywitali się z tatą. Mama już nalewała pachnącą rybą i gałką muszkatołową zupę.

-- Zupa chowder z małży, pora i ryb -- wyjaśniła mama. -- W oryginalnym przepisie nie ma ryb, ale tak chyba będzie smaczniej.

Chwilę jedli w milczeniu. Ciekawość jednak zwyciężyła i Felix zapytał:

-- Jak postępy?

-- W dużym uproszczeniu, jesteśmy w gorszej sytuacji niż tydzień temu. -- Tata przeczesał' włosy. -- Mamy wiedzę, jak można się porozumieć z kolcobotem na orbicie. To znaczy, dałoby się z nim porozumieć, gdybyśmy sami nie zniszczyli jego anteny. Dzięki anonimowemu informatorowi wiemy, jak wyglądają kolcoboty. Waligóra próbował złapać choć jednego, żebyśmy mieli materiał do ba-

289

dań, ale kolcoboty dziś w nocy wjechały do Huty Warszawa i dokonały samozniszczenia w piecu hutniczym.

Przyjaciele zamarli z łyżkami w połowie drogi do ust.

-- Samobójstwo? -- upewnił się Net. -- Jak Terminator?

-- Jeden z nich nie dostał się do pieca i pojechał dalej, do innej hali, gdzie znalazł młot parowy. Tego Waligóra nam przywiózł. W Instytucie leży więc zgnieciony wrak, z którego nie możemy się niczego dowiedzieć. Jest tylko jeden powód, dla którego mogły to zrobić - żebyśmy nie poznali szczegółów konstrukcyjnych i nie mogli ich wykorzystać do zmiany trajektorii rakiety.

-- A te mikroboty, o których pisał informator? -- podsunął Felix.

-- Myślę, że sobie zażartował. -- Tata pokręcił głową. -- Profesor Rapacki konsultował się w tej sprawie z Wydziałem Nanotech-nologii. Trochę na wyrost się nazwali, ale przynajmniej potem nie trzeba będzie zmieniać... Twierdzą, że tak małe roboty nie powstaną jeszcze przez kilkadziesiąt lat.

-- Mało ambitne podejście -- zauważył Felix.

-- Skoro ten informator nie kłamał w innych sprawach, to może w tej też nie kłamie -- podsunęła mama.

-- Nawet jeżeli, to nie powiedział, gdzie ich szukać -- odparł tata. -- Nauka nie uznaje dogmatów. Jeżeli kilku ekspertów twierdzi, że taka technologia nie istnieje, to można przyjąć, że wiedzą, co mówią. Oczywiście znalezienie pierwszego mikrobota będzie oznaczało, że ktoś odszczeka, co wcześniej powiedział.

Pod żyrandolem, z ledwo dosłyszalnym bzykiem, krążyło kilka małych owadów. Przyjaciele popatrzyli po sobie. Nika skinęła głową, a Net wzruszył ramionami. Felix wstał i szybkim ruchem zgarnął z powietrza jednego owada.

-- Asami przestworzy to nie są -- mruknął.

-- Muszki w zimie? -- zdziwiła się mama.

-- To nie muszki. -- Ostrożnie otworzył dłoń i chwycił zawartość w dwa palce. Spojrzał na tatę. -- Masz lupę?

290

Tata odsunął niedokończoną zupę i sięgnął do kieszeni kamizelki, na którą mama często narzekała, że jest tragicznie niemodna. Była za to wybitnie praktyczna, co tata udowodnił nawet teraz, wyciągając z niej składaną lupę. Przysunął rękę syna i pochylił się nad stołem. Przyglądał się badawczo mikrolotowi.

-- Odszczekają -- oznajmił wreszcie. -- Skąd to masz?

-- Złapałem przed chwilą.

Tata spojrzał na żyrandol. Pod nim wciąż krążyło kilka mikrobotów.

-- Robią ten sam błąd, co owady -- zauważył. -- Biorą namiar na jasny punkt, myśląc, że to gwiazda.

-- Nie. Ładują się od światła. Na szklanym kloszu nie mają jak wylądować.

-- Jak sądzę, w pojedynkę są bardzo głupie. Trzeba by złapać ich więcej, żeby je przebadać.

-- Dokończ zupę -- powiedział Felix. -- Potem ci coś pokażemy.

Tata spojrzał na niego czujnie, ale nie protestował. Tym bardziej

że zupa była naprawdę pyszna. Odstawił talerz i zszedł za przyjaciółmi do piwnicy. Caban zwlókł się z legowiska i ruszył za nimi -tyle ludzi idących gdzieś razem oznaczało zwykle coś ciekawego. Tata od razu spojrzał na akwarium, jasno oświetlone dwiema lampkami. Przeszedł nad leżącym na podłodze rozbebeszonym kolcobotem, nie zauważając, co to jest, i przykucnął przy akwarium. Długo przypatrywałsię jego zawartości.

-- Jak to zebrałeś? -- zapytał wreszcie.

-- MPM-em.

-- Czym?

-- No, odkurzaczem, powiedzmy. One nie są niebezpieczne dla ludzi. Przynajmniej wszystko wskazuje na to, że się nami bezpośrednio nie interesują. Są jednak inteligentne, zakłócają transmisjętelewizyjną i radiową z przemówień wybranych polityków. Prawdopodobnie również zepsuły te transformatory w niedzielę w nocy Te mikroboty to najważniejszy element Orbitalnego Spisku. Kolcoboty

291

to jakby... urządzenia dodatkowe. Transportery, czy coś takiego... Stały się zbędne, gdy została zerwana łączność z rakietą.

-- Ale na rakiecie siedzi kolcobot -- przypomniał tata. -- Naszym zadaniem nie jest rozwiązywanie zagadki, kto za tym stoi, ani co chce osiągnąć, tylko niedopuszczenie do katastrofy. A żeby wiedzieć, jak zmienić trajektorię rakiety, musielibyśmy mieć jednego kolcobota do testów. Niestety, wszystkie zostały zniszczone.

Felix podszedł do schodów i włączył górne światło. Tata odwrócił się i podążył za wzrokiem przyjaciół. Nie od razu rozpoznał, co leży na podłodze.

-- Jest w pełni sprawny -- powiedział Felix. -- Wystarczy go złożyć.

-- Ale lepiej tego nie robić -- dodał szybko Net. -- Jest bardzo szybki i wysoko skacze.

-- Teraz pamiętam! -- Tata złapał się za głowę. -- To coś leżało na twoim biurku ze trzy tygodnie

temu. Jak go złapaliście?

-- Właściwie, tato... to ty go złapałeś. Trafiłeś go zderzakiem Land Rovera, jak jechaliśmy przez las pierwszego stycznia. Ja tylko, wspólnie z Golemem Golemem, zabrałem stamtąd... em, ciało.

-- Zaraz, zaraz. -- Tata potarł brodę tym samym gestem, który Net i Nika znali u Felixa. -- Coś mi tu nie pasuje. Przecież on ci uciekł. Zniszczył drzwi ogrodowe i dał w długą środkiem ulicy.

-- No tak, ale potem znowu go upolowaliśmy. We czwórkę, a właściwie w piątkę.

Tata spojrzał na niego z podziwem.

-- Chcesz powiedzieć, że ot tak, między szkołą a wieczorkiem filmowym złapaliście coś, na co od tygodnia polują oddziały specjalne?

-- Przez uprzejmość nie zaprzeczymy -- wtrącił Net.

Tata zamyślił się i chwilę stał pochylony nad kolcobotem.

-- Trzeba go zabrać do Instytutu -- powiedział wreszcie. -- Tylko musimy to zrobić jakoś tak sprytnie, żeby nikt was potem nie zamęczał pytaniami. Znacie tę starą zasadę, że kto pierwszy krzyczy, że się pali, potem jest pierwszym podejrzanym o podpalenie? To

292

głupie, bo prowadzi do znieczulicy społecznej, ale zdaje się, że nadchodzą czasy, kiedy ta zasada znów będzie stosowana. Instytut Badań Nadzwyczajnych pierwszy obliczył, że rakieta spadnie na Warszawę. Potem jako jedyny podjął się próby zapobieżenia katastrofie. I dobrego słowa w związku z tym nie usłyszeliśmy, a nawet oskarża się nas o złe intencje.

-- Andżelika Osmoza? -- podsunęła Nika.

-- I cała ta jej speckomisja -- przyznał tata. -- W rankingach oglądalności transmisje z obrad speckomisji przegoniły już najpopularniejsze seriale. Znacie sondaże? Gdyby teraz odbyły się wybory do parlamentu, to Partia Prawdziwych Patriotów zajęłaby drugie miejsce. Jeśli tacy ludzie dojdą do władzy... Na wszelki wypadek nie wspomnę o was słowem. Zbierzcie te części do jakiegoś pojemnika, wjadę tyłem do garażu i zapakuję wszystko. Mikroboty też wezmę. Akwarium potem ci oddam oczywiście. Ech... Marek znów będzie miał nieprzyjemności w domu.

Wyszedł na parter, a przyjaciele po chwili usłyszeli, że otwiera drzwi garażowe.

-- Wreszcie problem z bańki -- odetchnął Net. -- Starczy tej szczerości na dziś, jak myślę. Poszliśmy i tak na duże ustępstwo.

-- Dzięki temu może nie zleci nam na głowy pół tony żelastwa -- przypomniał Felix.

-- Więc nie chcecie powiedzieć o reszcie? -- zapytała Nika.

-- Poprzednio ta szczerość tylko zaszkodziła. Sami byśmy to lepiej załatwili.

-- Gdybyśmy od razu powiedzieli wszystko, byłoby jeszcze lepiej -- wtrąciła Nika.

-- Ile razy będziesz to jeszcze wypominać? W mailach napisaliśmy wszystko, co wiedzieliśmy.

-- Powiemy wszystko, co wiemy, ale ani słowa o tamtych anonimowych mailach -- powiedział Felix. -- Przecież nie zależy nam na sławie, a nawet wprost przeciwnie. Tata ma rację. Lepiej, jeśli ofi-

293

cjalnie nic nas nie będzie łączyło z tą sprawą. Wypal płytę z zapisem transmisji, która obróciła rakietę.

Net z entuzjazmem podszedł do laptopa i włożył czystą płytę do napędu.

-- Manfred, zrób to, bo nie chce mi się klikać i szperać...

-- Jasne. Zawsze jest potrzebny ktoś do czarnej roboty.

Spakowali części kolcobota do dwóch kartonowych pudeł, dołożyli do nich płytę CD i wspólnie z tatąprzenieśli wszystko do samochodu. Potem opowiedzieli, co wiedzą na temat Orbitalnego Spisku

- okazało się, że całą tę wiedzę można było streścić w kilku zdaniach - i tata odjechał.

-- Chyba wyszło nie najgorzej -- ocenił Felix i poklepał MPM-a.

-- Dla tego kubła mam jeszcze jedno zastosowanie. Odbędzie misję dla ruchu oporu.

-- To nie chcesz powtórzyć akcji pod Sejmem? -- zdziwił się Net.

-- Myślę, że lepiej nie przesadzać. Aż za łatwo zarobiliśmy trochę pieniędzy.

-- Stary, przecież to zarzynanie dojnej kury.

-- Nie prośmy się o kłopoty. -- Felix zmarszczył czoło. -- Coś mi się przypomniało. -- Klęknął przy najniższym poziomie regału i wygrzebał z samego końca stare metalowe pudło na amunicje, wielkości kuchenki mikrofalowej. Wręczył je Netowi, a sam wziął pilot do kręta i skinął głową, by Net za nim poszedł. -- Jak dobrze pójdzie, to zajmie minutkę. Słyszałem go gdzieś od frontu.

Narzucili kurtki i wyszli przed dom. Nika dołączyła do nich po chwili. Stanęła z rękami w kieszeniach płaszcza i w milczeniu przyglądała się ich zabiegom.

-- Zwabię go tutaj -- Felix stanął przed kopcem śniegu -- a ty go złapiesz w pudełko, jak się wynurzy.

-- Czy to aby bezpieczne?

-- Bezpieczniej w pudełko niż w ręce.

-- Aha... -- Net dla pewności założył rękawiczki i ustawił się z otwartym pudełkiem w pozycji bramkarza futbolowego.

294

Felix wcisnął jeden z przycisków na pilocie. Spod ziemi odpowiedziało „Dum!" i nic więcej się nie wydarzyło. Net czekał jeszcze chwilę, po czym się wyprostował i zamknął pudełko.

-- Lipa -- ocenił.

-- Nie lipa, tylko trzeba zaczekać. -- Felix ponownie wcisnął przycisk. -- Wydałem mu polecenie przerwania poszukiwań i powrotu.

Net popatrzył na Felixa, potem na pryzmę śniegu i znów na Felixa.

-- On ma zepsuty włącznik, tak? Więc może się włączyć i za tydzień.

-- Zaczekaj jeszcze chwilę.

Net niechętnie otworzył pudełko i pochylił się. Trwał tak nieruchomo może z dziesięć sekund.

-- To nie ma sensu. -- Zatrzasnął głośno klapkę i otworzył drzwi wejściowe. -- Możemy tak czekać do Wielkanocy.

W tym momencie pryzma strzeliła śniegiem na wszystkie strony i z jej wnętrza wyskoczyło cośświszczącego rozpędzonym silnikiem elektrycznym. Przyjaciele odskoczyli, razem wywalając się w śnieg. Kręt wjechał po schodkach i znikł wewnątrz domu.

-- Śmigły jak rydz* -- zauważył Net.

Felbc pierwszy się poderwał i rozpoczął pogoń. Kręt objechał dookoła hall i skręcił do gabinetu taty. Caban, na przemian piszcząc i szczekając, biegał bez sensu we wszystkie strony, plącząc się pod nogami.

-- Dawaj pudełko! -- krzyknął Felbc.

Net wbiegł do domu i ustawił się z pudełkiem w drzwiach gabinetu. Kręt wyjechał z gabinetu i skręcił w stronę kuchni. Net przesunął pudełko. Ponieważ robot miał pokryły gąsienicami beczułko-waty korpus, w ostrym zakręcie przetoczył się kawałek, zamiast skręcić od razu. Zmyłka wystarczyła, by Net trafiłpudełkiem w pustkę. Robot wjechał do kuchni. Net wpadł za nim i nakrył go pudełkiem. A dokładniej mówiąc, prawie nakrył, bo kręt uchylił się i czmychnął w bok. W kuchni pojawiła się Nika ze szczotką i zagro-

* Żartobliwe nawiązanie do nazwiska. Marszalek Edward Śmigły-Rydz byl m in. Naczelnym Wodzem Polski w wojnie obronnej 1939 roku.

295

dziła nią przejazd między krzesłem a szafkami. Felix ustawił się z drugiej strony z wycieraczką. Zagoniony w kąt robot wykonał przewrót do tyłu i ruszył wprost na Neta. Chłopak znów spróbował nakryć kręta

pudełkiem. Zrobił to jednak o ułamek sekundy za wcześnie i kręt, zamiast znaleźć się w pudełku, wjechałna pokrywę, wspiął się po niej, następnie po rękawiczce Neta i nim ktokolwiek się zorientował, był już na blacie kuchennym. Tutaj jego zaprogramowana natura wzięła górę nad rozsądkiem i kręt wybrał do ukrycia się stojącą na parapecie doniczkę z krzaczkiem rozmarynu. Wskoczył do środka, wyrzucając w górę połamane łodyżki i chmurę ziemi. Doniczka była jednak za mała, więc zmieściła się w niej ledwie jedna trzecia robota. Gąsienice obracały się na pusto, rozsypując grudki ziemi po całej kuchni. Na szczęście mama była na górze i tego nie widziała.

-- Krętyn -- podsumował Net.

W drzwiach kuchni pojawił się Golem Golem, ale było już po wszystkim. Felix ostrożnie przekręciłzepsuty wyłącznik w tylnej części robota, co go unieruchomiło, i przełożył go wraz z ziemią i resztkami rozmarynu do skrzynki. Z triumfalnym uśmiechem zamknął ją na skobelek.

-- Teraz przynajmniej nie będzie mnie budziło to dudnienie za ścianą -- powiedział. -- Muszę miećchwilę spokoju, żeby wymyślić metodę ekspresowego pastowania podłóg.

DUM!, rozległo się znacznie głośniej z metalowego pudełka.

296

8. Wino i wina

W czwartek rano Felix wszedł do szkoły przed wpół do ósmej z kubłem wymontowanym z MPM-a i nasuniętym na niego od góry czarnym workiem. Podszedł do rzędu kolorowych śmietniczek. Zgodnie z przewidywaniami szkolny kącik smakosza tytoniu został zlikwidowany. Nie było jak sprawdzić, czy inspektor Szus go widział. Felix udawał, że czyta zawartość gablotki, ale tak naprawdę czekał, aż Brudnica wejdzie na zaplecze, by uniknąć nużącego odpowiadania „Dzień dobry" każdemu wchodzącemu uczniowi. Zgodnie z przewidywaniami nastąpiło to dość szybko. Felix postawił kubeł na ziemi, płynnym ruchem zsunął folię, zwinął i włożył do śmietniczki oznaczonej „Plastik". Przeszedł na drugą stronę hallu i ocenił swoje dzieło. Obok pięciu śmietniczek przybyła szósta z napisem „Puszki po piwie".

Chwilę później zaczęli się schodzić pozostali członkowie ruchu oporu. Gdy dotarli już wszyscy, Felix zaprowadził ich w mało uczęszczany o tej porze fragment korytarza i z wyraźnie przeciążonego plecaka wyciągnął torbę z czterema zwojami czegoś czarnego.

297

4 i

Wyjął jeden z nich i przeciął trzymającą go taśmę. Zrolowane coś rozprostowało się z impetem i spadło na podłogę. Był to pasek dość sztywnej gumy o szerokości kilku centymetrów i długości około czterech metrów. W pewnej odległości od końców przez wywiercone otwory był przewleczony dłuższy od gumy sznurek. Felix chwycił go w połowie i pociągnął. Sznurek lekko się naprężył, a guma przekręciła się tak, że stanęła na boku i wygięła, tworząc coś w rodzaju bardzo rozciągniętego pługu.

-- To jakaś uszczelka przemysłowa -- wyjaśnił Felix. -- Nie miałem niczego innego. Chyba się nada. Stworzymy cztery dwuosobowe zespoły. Pierwsza osoba rozchlapuje pastę, a druga ciągnie pług i rozmazuje pastę po podłodze. Nie będzie to dokładne pastowanie, za to na pewno ekspresowe.

Członkowie ruchu oporu patrzyli na wynalazek w milczeniu.

-- Niezłe -- przyznał Wiktor. -- Bierzmy się do roboty. Ja pracuję z Oskarem.

-- Chodźmy do schowka -- powiedział Net. -- Po ile past na piętro?

-- Co najmniej cztery -- odparł Felix.

Felix ruszył przodem, żeby nie ujawniać sposobu, w jaki otworzy drzwi. Uporał się z zamkiem, zanim wszyscy nadeszli. Na środku schowka stał wózek z zestawem kubłów i mopów, a na regałach wokół ścian poustawiano przeróżne środki czystości. Szklanych butelek z pastą oznaczoną jako „szybkoschnąca" było znacznie więcej, niż potrzebowali. Każda grupa wzięła po cztery. Gdy zamykali drzwi, było za dwadzieścia pięć ósma.

-- Sprawdźmy, czy to działa. -- Net odkręcił pierwszą butelkę i rozchlapał szarą pastę po podłodze. Felix chwycił sznurek i ruszył za Netem. Pług z pewnością nie rozsmarowywał pasty dokładnie, ale tym wkrótce miało się zająć kilkuset uczniów na suknach.

-- My razem -- rzucił Lucjan do Wincentego.

Nika spojrzała na Aurelię. Dziewczyny zrozumiały, że karty już rozdano. Żadna nie była uradowana, że mają pracować razem. Bra-

298

0

kowało jednak czasu na jakiekolwiek dyskusje. Grupy przeniosły się na piętra i rozpoczęły pastowanie. Dziewczynom przypadło piętro pierwsze.

-- Chcesz ciągnąć czy chlapać? -- zapytała Nika.

Aurelia wzruszyła ramionami, więc Nika dokonała wyboru, chwytając za sznurek. Aurelia odkręciła butelkę i z obrzydzeniem zaczęła rozlewać pastę.

-- Ble, śmierdzi. -- Skrzywiła się.

Dziewczyny pracowały sprawnie, korytarz pokrywał się pastą w tempie spacerującego człowieka. Szybciej nie mogły, bo guma zaczynała podskakiwać na nierównościach podłogi. Minusem całej operacji było, że w szkole pojawiło się już paru uczniów, którzy z zainteresowaniem przyglądali się dziwacznym zabiegom. Nika pomyślała, że nie wytłumaczą się, jeżeli spotkają nauczyciela. I wtedy na szczycie schodów pojawiła się Probówka, czyli pani Czartoryska, chemiczka. Dziewczyny zatrzymały się. Od nauczycielki dzieliło je dwadzieścia metrów. Na szczęście, stały w bocznej odnodze korytarza, więc Probówka mogła ich nie zauważyć. Pokonała kilka metrów i zniknęła za załomem korytarza.

-- Zostawmy to -- jęknęła Aurelia.

-- Musimy dopastować do końca -- przypomniała Nika. -- Inaczej cały plan może paść.

-- To chemiczka. Pozna ten zapach, jak będziemy przechodzić koło jej pracowni.

-- Więc się pospieszmy. Jest już pewnie na zapleczu i robi sobie kawę.

-- Nie chcę mieć obniżonej oceny ze sprawowania.

-- Przecież nie robimy niczego złego -- powiedziała ironicznie Nika. -- My tylko pastujemy podłogę w czynie społecznym.

Aurelia zacisnęła zęby, ale odkręciła kolejną butelkę. Ruszyły dalej. Guma co jakiś czas uderzała o listwępodłogową, wydając przy tym głuchy odgłos. Skręciły za róg. Drzwi sali chemicznej były otwarte.

299

-- Idziemy -- syknęła Nika.

Z duszą na ramieniu przeszły obok. Nika przytrzymała butem gumę, żeby nie uderzyła w drzwi. Chemiczka musiała naprawdę siedzieć na zapleczu, bo sala była pusta. Dotarły bez przeszkód do następnego zakrętu. Połowa pracy za nimi.

-- Jak przyjaźń z Myszą? -- odezwała się Aurelia.

-- Nie jest moją przyjaciółką. -- Nika nawet nie spojrzała na Aurelię.

-- Nadal zamierzasz jej pomagać? Za każdym razem to się źle kończy.

-- Dlaczego jej nie lubisz? Nic ci nie zrobiła.

-- Podrywała Lucka. *

-- Nie wierzę. Nie Zosia. Nie potrafisz jej odpuścić?

Aurelia nie odpowiedziała.

Ostatni zakręt. Dotarły do niego i wtedy z przerażeniem zauważyły, że ktoś za nimi idzie. Profesor Butler szedł wolnym krokiem kilka metrów za pługiem, nie chcąc zapewne wejść w rozchlapaną pastę. Pogryzałkanapkę w przetłuszczonym papierze. Dziewczyny zatrzymały się i poczuły, jak robi im się gorąco.

-- Dzień dobry -- powiedziały jednocześnie.

Butler mruknął coś i machnął ręką, by szły dalej. Szybko ruszyły, a Butler kawałek dalej skręcił do swojej pracowni.

-- On nikomu nie powie -- szepnęła Nika.

-- Mam nadzieję -- odparła przez zaciśnięte usta Aurelia. -- Nie mogę wrócić do domu z obniżoną

oceną ze sprawowania.

-- Mogłaś się nie ładować w ruch oporu.

Bez dalszych przygód dotarły do miejsca, gdzie zaczęły pastowanie. Z przeciwka ruchem zawodowego łyżwiarza jechał na suknach pierwszoklasista.

-- To działa -- uśmiechnęła się Nika.

Puste butelki i zwinięte gumy wylądowały w śmietniczkach, a dziewczyny poszły umyć ręce. Chwilępóźniej zmęczeni członkowie ruchu oporu ze szczęśliwymi minami stali przy oknie na pierw-

300

szym piętrze. Kolejni uczniowie zakładali na buty szmaty, lub rzucali je na ziemię, i zaczynali froterowanie. W nosie kręciło od zapachu pasty i ktoś już otworzył kilka okien.

-- Chyba się udało -- ocenił Felix. -- Po pierwszej przerwie będzie tu lodowisko.

* * *

Trójka naukowców wpatrywała się w trzystulitrowy szklany zbiornik wypełniony wirującą masąszarogranatowego drobiazgu.

-- Masz pojęcie, co to jest? -- zapytał Bielecki.

-- Jeżeli czytałeś kiedyś Lema, będzie ci łatwiej zrozumieć -- odparł profesor Jastrzębski z Wydziału Nanotechnologii. Był wysokim, chudym czterdziestolatkiem z łysiną dochodzącą do połowy szpiczastej głowy. -- Te cybernetyczne owady praktycznie... nie powinny istnieć. Nie uwierzyłbym, gdybym nie widział ich na własne oczy.

-- Anonimowy -- Polon odkaszlnął -- informator nazwał je mikrobotami. Twierdzi, że są mózgiem Orbitalnego Spisku.

-- To możliwe. To coś więcej niż sieci neuronowe, nad którymi pracujecie na Wydziale Informatyki, i coś więcej niż chmara, którą stworzyliśmy dwa lata temu. Jeżeli te drobiazgi są zdolne do tego, o co je podejrzewamy, to oznacza, że praktyczne zastosowania logiki rozmytej osiągnęły poziom, o jakim w tej skali nawet nie marzyliśmy. Przecież pojedyncze mikroboty... niech zostanie taka nazwa, stale zmieniająswoje położenie. Co więcej, jeżeli są tak małe, to nie mogą się porozumiewać na duże odległości. Nawiązują więc łączność z kilkoma, kilkunastoma innymi w pobliżu. Połączenie trwa ułamek sekundy, bo stale pozostają w ruchu. Nie wyobrażam sobie nawet stworzenia systemu operacyjnego dla czegośtakiego. Jedno jest pewne, mają wielki problem z odprowadzaniem ciepła. Dlatego tak latają. Mówisz, że obsiadały anteny wozów transmisyjnych? -- Spojrzał na Polona. -- Mogły to zrobić cienką, najwyżej cztero-, pię-ciowarstwową powłoką. Jeżeli są oparte na kwarcu, to pobudzenie ich do aktywności w mniejszym pojemniku doprowadziłoby je

301

w ciągu minuty do przegrzania, a potem może nawet stopienia wewnętrznych obszarów chmary. Jeden decymetr sześcienny, czyli jeden litr ułożonych bezładnie mikrobotów, zawiera ich około stu pięćdziesięciu tysięcy. Tak więc tu mamy około półtora miliona jednostek. Osobników. Pobieżne obliczenia poboru mocy przez jednego mikrobota wskazują, że zasilenie tego wszystkiego -- wskazałzbiornik -- pochłonie tyle energii, ile sto dwadzieścia pracujących komputerów PC. Czyli będą emitowaćtyle ciepła, ile sto dwadzieścia komputerów PC, a leżąc, zajmują tyle miejsca, ile jeden komputer PC.

-- Po kwadransie powstanie wewnątrz mały piec hutniczy -- domyślił się Polon.

-- Badamy wszystkie ich własności, choć nie wiem, jak to się może przyczynić do powstrzymania upadku rakiety. Ich nadajniki mają zasięg kilkunastu metrów. To mniej niż bluetooth.

-- Nawet jeżeli nie pomogą z rakietą -- odezwał się Bielecki -- to może uda się nam powstrzymać to, co planują zrobić na Ziemi.

-- W ubiegłą niedzielę pokazały, co potrafią -- przypomniał Polon. -- Wyłączyły kilkadziesiąt transformatorów.

-- Poznać je a zwalczyć to dwie różne sprawy -- powiedział Jastrzębski. -- W końcu problem zniknie sam, bo trwałość tych zabawek jest krótka. Prawdopodobnie już teraz nie działa ponad połowa tych, które były aktywne miesiąc temu. To jak z zasadą połowicznego rozpadu nietrwałych izotopów. Nie wiemy, kiedy wysiądzie konkretny mikrobot, ale jeśli jest ich dużo, możemy przewidzieć, kiedy przestanie działać połowa z nich. Zważyliśmy wszystkie sprawne mikroboty oraz te, które zepsuły się od umieszczenia ich w zbiorniku. Czas połowicznego zaniku dla mikrobotów to dwadzieścia pięć dni. Oczywiście w innych warunkach czas ten może się różnić. Sądzę, że na zewnątrz, szczególnie przy tej pogodzie, ten czas jest znacznie krótszy. Do tego dochodzi jeszcze efekt zwykłego zużycia, który może spowodować, że za trzy, cztery miesiące znikną wszyst-

302

kie jednostki. Tak czy inaczej, badamy je dalej. Wyniki badań przydadzą się na przyszłość.

-- Ktoś może mieć do tego prawa patentowe -- zauważył Polon.

-- Zostaliśmy zaatakowani, Piotrze. To zdobycz wojenna, nie szpiegostwo przemysłowe.

* * *

Pierwsza przerwa minęła pod znakiem łyżwiarstwa-szuraństwa korytarzowego. Wprawdzie tylko połowa uczniów zastosowała się do fałszywego zarządzenia, ale i tak sukces akcji był imponujący. Po kilku minutach większość korytarzy błyszczała jak świeżo lakierowana, co tylko bardziej zachęcało polerowaczy do wyścigów.

-- Jak dzieci -- stwierdził Net, przyglądając się kolejnym wywrotkom i zderzeniom. -- Trochę żałuję, że nie wziąłem czegoś do poślizgania się.

Przyjaciele nie uczestniczyli we froterowaniu. Jakoś nawet nie pomyśleli, żeby to zrobić, skoro zarządzenie było ich autorstwa.

-- Zastanawiam się, co będzie, jak ktoś złamie rękę -- powiedziała Nika.

-- No risk, no fun -- odparł Net. -- Śmiesznie by było, gdyby ktoś naprawdę teraz obniżył nam ocenęza niefroterowanie.

Zabawę przerwał dzwonek. Uczniowie drugiej „a", wciąż ślizgając się, wolno ruszyli do sali. Ostatnia doszurała Klaudia - na różowej szmatce, po której bokach majtały różowe rękawy. Szmatka była tylko jedna, co bardzo utrudniało poruszanie się. Dziewczyna usiadła w swojej ławce i uniosła bluzkę, bo tym w istocie była szmatka, do światła.

-- Mama będzie zła -- powiedziała z kwaśną miną. -- Chyba się nie dopierze.

-- Użyłaś nowej bluzki? -- siedząca obok Aurelia uniosła brwi.

-- W zarządzeniu nie powiedzieli, że ma być stara. No skąd niby miałam wiedzieć?

-- To już jej lepiej nie zanoś do domu.

303

-- Myślisz, że nadaje się tylko do wywalenia?... -- Klaudia zastanowiła się. -- E, kupię sobie nową.

* * *

Inspektor Szus, wraz ze swoją asystentką, wszedł do szkoły kwadrans przed początkiem długiej przerwy.

-- Zaczniemy od zmierzenia poślizgowości powierzchni ciągów... -- Nie dokończył, właśnie w tej chwili bowiem jego nogi wyprzedziły resztę ciała i inspektor wywinął popisowego orła.

-- Panie inspektorze... -- Sandra Lipa schyliła się, by mu pomóc, ale natychmiast poszła w jego ślady. -- Ooojjj! ... -- krzyknęła i wyłożyła się obok.

Pchnięty siłą rozpędu neseser prześlizgnął się po podłodze dobrych kilka metrów. Pan Brudnica oparty o ladę recepcji znudzonym wzrokiem obserwował zajście. Pan Robert zza witryny sklepiku szczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

Szus i Lipa zerwali się z podłogi i otrzepali. Inspektor nieufnie przejechał butem po wypastowanej i wyfroterowanej podłodze hallu.

-- Niezaliczone -- stwierdził. -- Nawet nie trzeba dokonywać pomiarów.

-- W pełni pana popieram. -- Asystentka rozcierała stłuczone biodro.

-- Przejdźmy więc od razu do sprawdzania tej pracowni biologicznej, co jej nie możemy sprawdzićod tygodnia. O ile pamiętam, nie ma tam teraz lekcji.

Ruszyli przed siebie, jakby naprawdę szli po lodzie. Z przeciwka nadjechał, na muzealnych suknach przytroczonych do butów gumkami, zabłąkany uczeń, wyminął łukiem inspektora i asystentkę, po czym zawodowo przebierając nogami, pokonał wiraż i zniknął za zakrętem.

-- Czegoś tu nie rozumiem -- powiedział Szus. -- Przecież wiedzieli, że będziemy robić test poślizgowości powierzchni ciągów komunikacyjnych mierzonej przy użyciu przeciętnego buta uczniow-

304

skiego. Na ich miejscu wstrzymałbym się z pastowaniem do końca ferii.

Asystentka nie wiedziała, co odpowiedzieć.

Dotarli do pracowni biologicznej. Inspektor otworzył drzwi bez pukania, zastając Butlera w trakcie konsumpcji bliżej nieokreślonej potrawy z obtłuczonego talerza.

-- Smacznego! -- rzucił Szus, nawet nie patrząc na biologa.

-- Nie częstuję, bo to ostatni pomidor pasztetowy -- odparł szczerze nauczyciel. -- Następne będą za rok.

Inspektor nie wyglądał na zawiedzionego.

-- Powinniśmy zacząć od sprawdzenia zabezpieczeń... -- zawiesił głos i rozejrzał się. -- Na pewno nie sprawdzaliśmy tej pracowni?

-- Sprawdzaliśmy chemiczną -- podpowiedziała Sandra Lipa.

-- Tam też są półki z paskudztwami.

-- Możliwe. Sprawdźmy więc zabezpieczenia... Zaraz, zaraz...

-- Zmrużył oczy i spojrzał na Butlera. -- Mam bardzo silne poczucie déjà vu.

W tym momencie do sali wpadł dyrektor Stokrotka. Rozcierał łokieć.

-- Zenonie, złap pająki, węże i pozamykaj wszystkie klatki, bo niedługo przyjdą ins... -- zawiesił głos, dopiero teraz zauważył bowiem, że inspektorzy już przyszli. -- Tak sobie czasem... żartujemy z profesorem.

-- Witam dyrektorze. -- Inspektor skinął głową. -- Z tą podłogą to też jest żart?

Stokrotka przestał rozcierać łokieć.

-- Coś się musiało wylać -- stwierdził. -- Już wysłałem na miejsce zdarzenia ekipę sprzątającą.

-- Ekipę sprzątającą? Chyba sprzątaczkę? -- Szus uniósł brwi, a dyrektor stwierdził, że jego poziom niechęci do inspektora wskoczył właśnie na kolejny stopień skali. -- Miejscem zdarzenia jest chyba cały korytarz parteru i pierwszego piętra.

305

-- To sprzątaczka z wieloletnim doświadczeniem w zawodzie. Na pewno załatwi sprawę wzorowo.

W tym samym momencie, piętro niżej, wsparta na mopie pani Pumpernikiel przestała drapać się w głowęi wzruszyła ramionami. Podłogi odpastować się nie da.

-- Co ja mówiłem wcześniej? -- zastanowił się Szus. -- Aha! Zabezpieczenia. Kiedy ostatnio przeprowadzaliście aktualizację oprogramowania do ZCR-ów?

-- Do czego? -- Dyrektor zamrugał.

-- Do ZCR-ów - Zakamarkowych Czujników Ruchu. To na wypadek, gdyby zawiodły pozostałe systemy zabezpieczeń w pojemnikach z eksponatami. Oprogramowanie należy aktualizować co trzy miesiące w celu zwiększenia wykrywalności nowych odmian roba-li. To jak z tą aktualizacją?

Dyrektor wydał osobliwy dźwięk, w którym zawarł się jego żal do świata. Nie wiedział, co odpowiedzieć, bo żadnych ZCR-ów oczywiście w szkole nie było. W tej trudnej sytuacji w sukurs przyszedł mu Butler. Zamaszystym ruchem postawił na blacie butelkę w jednej trzeciej wypełnioną zielonym płynem. Wszyscy znieruchomieli i skupili na niej wzrok.

-- Zenonie... -- szepnął dyrektor, ocierając zroszoną potem ły-sinkę.

-- Nalewka -- Butler uprzedził ewentualne pytanie. -- Z myosotis antagonikus alpestris, czyli z zapominaj ki alpejskiej.

-- Chyba niezapominajki? -- Szus z zainteresowaniem nachylił się nad trunkiem.

-- Z niezapominajek nie robi się nalewek. -- Butler odkorkował i powąchał. -- O tej nalewce z pewnością nie można powiedzieć, że zapewnia niezapomniane wrażenia.

-- Czy ona spełnia wszystkie normy?

-- Chętnie o tym porozmawiam za siedem minut.

-- Zenonie... -- Dyrektor wypuścił głośno powietrze. -- Jesteśmy w pracy...

306

-- Praca powinna sprawiać przyjemność. Pani Sandro? -- Spojrzał znacząco na asystentkęinspektora.

Dziewczyna położyła wielki neseser na stole i z małej przegródki wyjęła cztery kieliszki.

-- W pracy?... -- zdołał wykrztusić dyrektor.

-- Po pracy. -- Inspektor otworzył clipboard, odszukał odpowiednią pozycję i pogrubił znajdujący się tam ptaszek.

* * *

Długą przerwę uczniowie przywitali z nieco mniejszym entuzjazmem niż poprzedniego dnia. Prawdęmówiąc, większość drugiej „a" w ogóle nie miała zamiaru iść do stołówki.

-- Dam im szansę. -- Net wyjął z kieszeni zestaw turystyczny: solniczkę i pieprzniczkę. Pokazał je przyjaciołom. -- Przeprowadzę akcję pimp my grochówka.

Wyszli na korytarz i omal się nie wywrócili na błyszczącym parkiecie. Nie skomentowali tego faktu. Ostrożnie zeszli do stołówki i... znów czekało ich zaskoczenie.

-- Co znowu? -- jęknął Net.

Na długim stole stały malutkie talerzyki z malutkimi kanapkami, po jednej na każdym, i małe plastikowe kubeczki z wodą mineralną. Obok kręciła się niska, szczupła kobieta ubrana dość dziwacznie, bo w workowate spodnie i niemożliwie wyciągnięty sweter z ponaszywanymi kolorowymi łatami.

-- Witajcie w salonie smaku nouvelle cuisine* Arletty, czarodziejki smaku i koloru -- oznajmiła. -- Z której klasy jesteście?

Przyjaciele patrzyli na nią w milczeniu. Zaskoczenie było tak duże, że zapomnieli o podstawach kultury osobistej.

-- Druga „a" -- poinformowała z opóźnieniem Nika.

-- Och, ja nie używam nudnych liczb, tylko kolorów -- wyjaśniła Arletta. -- W kuchni też barwy sąnajważniejsze. To jakiego koloru jesteście?

-- Różowego -- powiedziała z niechęcią Nika.

* Nouvelle cuisine (fr.) - kuchnia opierająca się na lekkich i krótko przyrządzanych daniach. Zwykle porcje są niewielkie, za to fantazyjnie podane.

307

-- Więc dla was odpowiednie będą... -- artystka przebiegła wzrokiem po talerzach -- rzodkiewka ze szczypiorkiem i chudą szyneczką.

Przyjaciele z niedowierzaniem odebrali talerzyki z porcjami iście chomikowymi i wreszcie uwierzyli, że to wszystko, co dostaną. Przenieśli się z mikrokanapkami na mikrokrzesełka stojące przy mikrostolikach. Stołówka była urządzona w bielach i pastelach, a rozmiar mebli przypomniał przedszkole.

-- Wczoraj sam chciałeś tartinki -- przypomniała Nika. -- To może starczyć chyba tylko komuś, kto cały dzień spędza na robieniu uduchowionych gestów i wzdychaniu. Ale skoro taka kuchnia istnieje, to ktoś widocznie to je.

-- Niewidzialny człowiek -- powiedział Net i włożył sobie kanapkę do ust na jeden raz.

-- Och nie! -- Arletta załamała ręce. -- Nie tak. Tartinkami należy się delektować.

-- Flaśnie... -- Net przełknął. -- Właśnie to zrobiłem. Wydelek-towałem ją całą w sekundę.

-- Trzeba odgryzać drobnymi kęsami. Kęsikami. Kęsiątkami. Tartinką można delektować się bardzo długo.

-- Nie mam tak precyzyjnego uzębienia. -- Net spojrzał na stos tartinek. -- Gdybym miał drugie podejście, może by mi poszło lepiej.

Arletta obejrzała się na kanapki i wyjaśniła ze smutkiem:

-- Są policzone.

-- Na pewno sporo uczniów ma zwolnienie albo uznają tylko własne kanapy z bekonem, baleronem i salcesonem.

Arletta skrzywiła się z niesmakiem.

-- No dobrze -- zgodziła się bez przekonania. -- Weź jedną i delektuj się nią kęsiątkami.

Net w sekundę znalazł się przy długim stole i złapał talerz z tartinką, która wydawała się największa.

308

-- Kęsiątko... -- powiedział i wepchnął do ust niemal całą kanapkę. Ugryzł w takim miejscu, że w palcach został mu sam skrawek skórki.

-- Nie, nie. -- Arletta energicznie pokręciła głową i od razu musiała złapać się stołu, by nie stracićrównowagi. -- Jakaś taka słaba dziś jestem.

-- Chyba nawet wiem czemu -- mruknął Net.

-- Słucham?

-- Chyba nawet wiem, czemu moje kęsiątko było za duże. To brak koordynacji mięśni szczęki i nadgarstka. Gdybym mógł spróbować jeszcze raz...

Nika już wiedziała, co się święci, ale nie zamierzała powstrzymywać przyjaciela. Postanowiła w milczeniu obserwować rozwój wypadków. Uczniowie wchodzili, dostawali po tartince i zawiedzeni wychodzili, nawet nie siadając.

-- To może... -- Artystka rozejrzała się po stole -- może spróbuj tę z szynką, majonezem i szczypiorkiem.

Net wziął w dwa palce tartinkę, na której leżały plasterek szynki wielkości znaczka pocztowego, dwie mikrołodyżki szczypiorku i chyba jeden atom majonezowy. Zrobił kilka przymiarek, ćwicząc zęby i nadgarstek, po czym, wyraźnie walcząc ze sobą, odgryzł ponad pół tartinki.

-- Czekaj, pokażę ci. -- Artystka sięgnęła po tartinkę z plasterkiem oliwki i listkiem bazylii. -- Patrz uważnie.

To, co zaprezentowała, było najdłuższym konsumowaniem najmniejszego kawałka chleba, jaki Net widział w życiu.

-- Chyba zaczynam rozumieć -- pokiwał głową. -- Cała sztuka w powstrzymywaniu się. Spróbujęjeszcze raz.

Następną tartinkę z serem ,',udało" mu się zjeść na trzy razy.

-- Trochę lepiej -- uznała artystka.

Net, już bez pytania, sięgnął po następną i następną. Gdzieś przy siódmej zauważył, że kobieta zaczyna sięniecierpliwić, więc kolejną wepchnął do ust w całości.

309

-- Znowu źle. A już tak dobrze ci szło.

-- Chyba ta krewetka mnie sprowokowała zestawieniem smakowitego różu ze stochastycznązielenią koperku.

-- Spróbuj tę z pasztetem i borówką. Nie, zaczekaj, najpierw pokażę ci jeszcze raz. Tylko patrz uważnie.

Felix zajął się jakimś zagadnieniem technicznym. Wyjął brudno-pis i rozrysowywał schemat skomplikowanej maszyny. Nika przyglądała się działaniom Neta i czekała, kiedy artystka zorientuje się,

0 co chodzi. Jednak nic nie wskazywało, by miało to nastąpić w najbliższym czasie. Wtedy do stołówki weszła Zosia. Jak wszyscy, wzięła swoją kanapkę i zjadła na raz, bez siadania. Szybko wyszła, ale w jej zachowaniu było coś, co zaniepokoiło Nikę. Zawahała się, narzuciła na ramię torbę i ruszyła za koleżanką. W drzwiach minęła się z Zuzanną Zdrój. Net stwierdził, że lepiej nie przeciągać struny. Ostatniątartinkę zjadł, odgryzając kilkumilimetrowe kęsiki. Artystka była uradowana. Chłopak podziękował i wrócił do stolika.

-- Widzisz? -- szepnął. -- Nawet nouvelle cuisine można się najeść.

-- Jak idzie? -- zapytała Zuzanna.

-- Przeżarta jestem -- odpowiedziała Arletta. -- Zjadłam chyba ze trzy tartinki demonstracyjne.

* * *

Nika weszła do łazienki i od razu trafiła na scenkę, która ją zamurowała. Na środku stała Zosia i dopijała właśnie małą butelkę wina, sądząc po etykiecie z napisem „Na Zdrowie do Dna" - naj-podlejszego. Nika była zbyt zaskoczona, by zrobić cokolwiek. Zresztą, było już za późno - Zosia opuściła pustą butelkę, skrzywiła się z niesmakiem i spojrzała nieprzytomnym wzrokiem na koleżankę. Mrugnęła dwa razy i

zatoczyła się do tyłu. W ostatniej chwili złapała się umywalki. Nika otrząsnęła się z pierwszego wrażenia

1 podtrzymała Zosię.

-- Wypiłaś całą?

Zosia przytaknęła i zamrugała nieprzytomnie. Nika pociągnęła ją do parapetu.

310

-- Trzymaj się i nigdzie stąd nie odchodź -- powiedziała. -- Zaraz wrócę.

Wyskoczyła na korytarz i ślizgając się na zakrętach, pobiegła do stołówki. Zgarnęła ze stołu kubeczek z wodą i nachyliła się nad Netem.

-- Dawaj sól!

W jej głosie było coś, co kazało Netowi bez dalszych pytań oddać jej solniczkę.

-- Dostała jakąś lepszą kanapkę -- powiedział, gdy wybiegała z sali. -- Energetyczną.

Chwilę później Nika była z powrotem w łazience. Zosia stała przy parapecie, ale było z nią coraz gorzej. Chwiała się i niewiele brakowało, by się przewróciła. Na szczęście, nikogo więcej tam nie było. Nika wsypała zawartość solniczki do kubeczka i wymieszała.

-- Pij! -- podetknęła Zosi.

Zosia spróbowała.

-- Niedobre...

-- Właśnie dlatego dobre, że niedobre. Do dna.

Zosia wypiła wszystko na dwa łyki, zrobiła się zielona na twarzy i rzuciła się do muszli klozetowej. Odgłosy, jakie dochodziły z toalety przez następne pół minuty, skutecznie zniechęcały innych do przekroczenia progu.

-- Lepiej ci? -- zapytała Nika, gdy było po wszystkim.

-- Lepiej.,. -- Zosia czknęła -- to nie jest właściwe określenie tego, co teraz czuję.

-- To nic w porównaniu z tym, jakbyś się czuła wieczorem. Dlaczego to robisz? Przecież nawet ci nie smakuje.

Zosia wzruszyła ramionami. Stała ze wzrokiem wbitym w podłogę.

-- Dodajesz sobie śmiałości? -- nalegała Nika.

Zosia wzruszyła ramionami,

-- Chodzi ci o Felixa? On jest tak zapatrzony w te swoje mechanizmy, że nie zauważyłby cię nawet, gdybyś... No, w ogóle by cię nie zauważył. Wierz mi, nie jesteś w jego typie.

Kolejne wzruszenie ramion.

311

-- A Gilbert?

-- Dziwny jakiś taki...

-- Dziwny, ale chyba do zniesienia.

-- Zrobiliśmy sobie zdjęcie w automacie. Powiedział, że to bardzo dobry automat, bo na zdjęciu wyglądam, jakbym była ładna.

Nika zawahała się chwilę.

-- Żartował -- powiedziała po namyśle.

-- No właśnie ja nie wiem, kiedy on żartuje, a kiedy nie.

-- Ale lubisz go czy nie?

-- No lubię, ale on mnie nie zauważa. Dlatego... To takie lekarstwo miało być.

-- Wino? Na nieśmiałość? Pomaga na krótko, a potem masz kaca i depresję.

-- O to krótko właśnie chodzi... -- Zosia uniosła wzrok, ale szybko znów go spuściła. -- W mikołajki miał zadzwonić i nie zadzwonił.

-- Dlaczego?

-- Nie wiem, nie pytałam.

-- I dlatego zerwaliście? To najgłupszy powód do zerwania, o jakim słyszałam. Może wystarczy, jak go zapytasz?

-- No, ale zerwaliśmy.

-- Skąd wiesz, że zerwaliście, skoro nikt tego nie powiedział. Może on myślał, że ty zadzwonisz?

-- No nie wiem... -- Zosia znów wzruszyła ramionami. -- Jakoś tak samo się zerwało.

-- Podobało ci się, jak chodziliście ze sobą?

-- No... Fajnie było. Do kina mnie zabrał i kupił mi taką kulkę przezroczystą, co się odbija...

Nika uniosła brwi i już otwierała usta, ale opanowała się. Chwilę się namyślała.

-- Pogadasz z nim? -- zapytała.

W odpowiedzi Zosia wzruszyła ramionami.

-- Pogadasz? -- naciskała Nika.

312

-- Pogadam...

-- To nie wszystko, prawda? -- zapytała. -- Wydałaś pieniądze na rachunki domowe? Aurelia cięnamówiła?

-- To nie jej wina, sama kupowałam...

Nika wyjęła z torby spięty gumką gruby plik pomarańczowych ulotek z reklamą proaktywnego pasa odchudzająco-uodparniają-cego, a z kieszeni bluzy trzydzieści złotych.

-- Weź to. Rozdasz ulotki w centrum. Jak się dobrze ustawisz, wyrobisz się w półtorej godziny. Potem pójdziesz pod ten adres -- wcisnęła jej jeszcze wymiętą kartkę -- i weźmiesz następne ulotki na jutro. Zarobisz na te rachunki. Włosy nakręcaj na wałki sama, a ubrania lepiej na razie kupuj w lumpeksach. Na jutro zrób sobie fryzurę i zaproś Gilberta do kawiarni. A o piciu wina zapomnij, przynajmniej na razie.

Zosia pokiwała energicznie głową. Rozległ się dzwonek.

-- Zbierajmy się -- powiedziała Nika. -- Co zrobiłaś z butelką?

Zosia wskazała śmietniczkę.

-- Tu nie może zostać. -- Nika wyjęła butelkę. -- Znajdą ją i znów będzie afera. Wrzucę ją do śmietnika za szkołą. Poradzisz sobie dalej?

Zosia pokiwała głową i pociągnęła nosem.

-- Umyj twarz zimną wodą -- poradziła Nika. -- Ja pozbędę się dowodu rzeczowego.

Otworzyła torbę i ruszyła szybkim krokiem do drzwi. Książki w torbie ułożyły się nieszczęśliwie i butelka nie dawała się wepchnąć. Wyszła na korytarz, wciąż próbując schować dowód rzeczowy. Jak spod ziemi wyrósł ktoś, ktoś szedł z naprzeciwka. Spróbowała go wyminąć, ale wypastowana podłoga jej to uniemożliwiła. Zdążyła tylko cofnąć butelkę, by nie uderzyć nią owego ktosia, i nastąpiła kolizja. Nika odbiła się od przeszkody, potem odbiła się od ściany. Ów ktoś się przewrócił: Nika rozpaczliwie próbowała złapać równowagę na śliskiej podłodze, ale nie udało się. Wyłożyła się na leżącego już ktosia, po raz drugi odbiła od jego wielkiego brzucha

313

jak od balonu i upadła obok. Udało się jej przynajmniej nie stłuc butelki. Usiadła, trzymając ją wysoko w

górze.

-- Więc jednak! -- wykrzyknął Stokrotka, wstając szybko z podłogi.

* * *

Piotr Polon siedział od godziny w swoim gabinecie, za przeszkloną ścianą oddzielającą od hali WydziałCybernetyki. Za oknem, wyświetlającym dzięki światłowodom widok pokrytego śniegiem dziedzińca, trwał bury dzień. Wynalazca tkwił przed komputerem i wyszukiwał dane, które w jakikolwiek sposób mogłyby się przydać w rozwiązaniu problemu spadającej rakiety. Nie znalazł nic konkretnego. Dalsze badanie rozbebeszonego kolcobota nie miało sensu. Stawało się coraz bardziej oczywiste, że w sytuacji gdy kolcobot na orbicie ma niesprawną antenę, wszystkie działania nie mają sensu. Tego dnia odbyły sięjuż dwie międzywydziałowe burze mózgów, które również niczego nie zmieniły. Z braku konkretów umysłnaukowca wynajdywał coraz to fantastyczniejsze rozwiązania. Gdy doszedł do rozważania konstrukcji robota łapiącego rakietę na lasso, wstał od biurka i zrobił dziesięć pompek. To na nic. Wybrał numer Bieleckiego, którego wydział znajdował się w innej części budynku.

-- Jeśli cię to pocieszy, mamy gotowy program do ręcznego sterowania kolcobotem -- poinformował go bez entuzjazmu informatyk. -- Sprawa byłaby załatwiona... gdyby nie antena.

-- Testy wykazały, że już zniszczona w połowie antena nie mogłaby nawiązać łączności z Ziemią -- odparł Polon. -- A nasz wybuch zapewne uszkodził ją co najmniej w dziewięćdziesięciu procentach.

-- Czyli możemy tu sobie gdybać, a wyniki naszej pracy i tak do niczego się nie przydadzą?

-- Tak to wygląda. Stoimy z czołem opartym o ścianę. Proponuję zostawić temat kolcobota, nic więcej nie wymyślimy, i wspólnie zająć się mikrobotami. Tam możemy coś zdziałać.

-- Masz rację. Pogadam z Rapackim.

314

Dyrektor wszedł do sekretariatu w złym humorze. W dłoni trzymał zarekwirowaną butelkę po winie Na Zdrowie do Dna. Nie czuł się za dobrze po Butlerowej nalewce, ale przede wszystkim nie mógł się pozbyćpoczucia winy, bo właśnie przyłapał uczennicę z butelką po winie, a sam chwilę wcześniej... Ech, ileżtrzeba się nacierpieć, żeby dostać ten certyfikat. Zaczynał odczuwać niechęć na samą myśl o inspektorach.

Spojrzał na Helenkę, zajętą przeglądaniem kolorowego pisemka.

-- Ten nowy catering też nie jest za dobry -- powiedział. -- Załatw coś z większymi porcjami, kochanieńka.

-- Dobrze, panie dyrektorze -- odparła sekretarka, nie odrywając się od brukowca.

Patrzył na nią jeszcze chwilę z rozdrażnieniem. Nie przerwała lektury, więc wszedł do gabinetu i wstawiłbutelkę do szafy, obok segregatorów z danymi uczniów. Wszystkie informacje zawarte w tych

segregatorach będzie trzeba wklepać do komputerowej bazy danych. Na razie nie mówił Helence, że czeka ją mnóstwo pracy. Postanowił stopniować nieprzyjemności. I tak dużym sukcesem było wytłumaczenie jej podstaw, na przykład do czego służy pączek władzy.

Nika Mickiewicz ... Co z nią zrobić? Znów pogadać z ojcem? Stokrotka wzdrygnął się na samą myśl, przypominając sobie niedawną wizytę pana Mickiewicza.

W takich chwilach dyrektor żałował, że jest dyrektorem.

* * *

Nika, z twarzą wtuloną w ramię Neta, z trudem powstrzymywała się od płaczu. Chłopak był jednocześnie zakłopotany i przejęły. Nieudolnie głaskał ją po głowie i intensywnie wpatrywał się w Felixa z niemąprośbą „Wymyśl coś!". Siedzieli przy swoim stoliku w Zbędnych Kaloriach. Niemal wszystkie miejsca były zajęte i nikt nie zwracał na nich uwagi.

315

-- Powinniśmy już iść -- powiedział nieśmiało Net.

Nika wyprostowała się. Miała zaczerwienione oczy.

-- Kazał mi przyjść do siebie po lekcjach, ale nie powiedział, że od razu po lekcjach.

-- Lepiej mieć to za sobą. Sama -to zwykle powtarzasz.

-- Nie powiedziałam wam jeszcze jednego. -- Nika wytarła nos. -- Stokrotka wyglądał trochę, jakby sam coś wcześniej wypił.

-- Stokrotka? -- Net uniósł brwi. -- Nie wierzę. Znamy go od dawna. Nie, nie pasuje. Chociaż... ludzie czasem robią coś, co do nich nie pasuje. W tym tygodniu moja mama kilka razy ścięła się z babcią... Nieważne. Nie udowodnimy Stokrotce, że pił, chociaż to by go powstrzymało przed czepianiem sięciebie. Hm... Numer z holografią nie wyjdzie drugi raz.

-- To była jazda po bandzie -- pokręcił głową Felix. -- Ale on też nie będzie chciał ryzykowaćpowtórnego spotkania z dziurawym tatą. Może skończy się na pogadance umoralniającej? Powiedz, że znalazłaś butelkę w koszu i chciałaś wynieść na śmietnik, to przecież prawda. Żeby inspektor nie znalazł. Żaden punkt regulaminu nie zabrania osobistego wynoszenia śmieci.

-- Mam nadzieję, że nie będzie chciał powtarzać całej akcji. -- Dziewczyna wzruszyła ramionami.

Net pokręcił głową.

-- Kiedy ty się nauczysz, że dobre uczynki są jak zły bumerang.

-- Chodźmy, bo się bardziej wkurzy. -- Felix już wstawał. -- Będziesz to miała za sobą.

-- Nie, zostańcie tu. -- Nika powstrzymała go gestem. -- Tak czy inaczej, to będzie krótka rozmowa.

Odwróciła się i bez słowa wyszła.

Przyjaciele odprowadzili ją wzrokiem. Przeczucia mieli jak najgorsze. Net wyciągnął laptop i klikał od niechcenia. Felix zagapił się w stygnącą herbatę.

-- Co sprawdzasz? -- spytał.

316

-- Czytam sobie regulamin... -- Net co chwilę zerkał na wejście do szkoły. -- Sprawdzam, co grozi za picie alkoholu w szkole. No i wychodzi mi, że jedyną możliwą karą jest obniżenie oceny z zachowania do nagannej i wywalenie ze szkoły. Nie ma niczego łagodniejszego. Za wynoszenie ze szkoły pustych butelek po winie nie przewidziano kary, ale...

-- Powinniśmy chyba przygotować plan awaryjny -- powiedział ponuro Felix. -- Plan na wypadek... najgorszego. Stokrotka mógł nie uwierzyć w zapis z kamer, ale jeśli na własne oczy widział Nikę z butelką... Jedyna szansa w tym, że nie widział jej pijącej.

-- Musiałaby powiedzieć, skąd wzięła tę butelkę. Nie będzie chciała wydać Myszy. -- Net zacisnąłpięści. -- Nie lubię jej. Przez jej głupotę już trzeci raz wydarza się coś takiego... To nieuczciwe, że Nika ma problemy.

-- Nic na to nie poradzimy. Nika jej nie wyda.

-- Może my powinniśmy to zrobić...

Felix nie odpowiedział, choć już wcześniej myślał o tym samym. Pokręcił lekko głową, Net nawet tego nie zauważył. Gdyby to zrobili, Nika obraziłaby się na nich śmiertelnie. Ale nie wyleciałaby ze szkoły. Patrząc z boku, sprawa wydawała się prosta, a rozwiązanie oczywiste. Jednak nie dla kogoś, kto miałby to zrobić - iść do dyrektora i naskarżyć.

-- Może dyr uwierzy w to wynoszenie butelki, żeby inspektorzy... Zaraz, zaraz... -- Net ożywił się. -- Nie zgadniesz, co znalazłem! Zajrzałem do narzuconych przez agencję od certyfikatów zmian w regulaminie szkoły. Jeśli Stokrotka nie wyrzuci Niki za picie wina, to chyba wiem... chyba wiem, jak podnieść jej średnią! I to

zupełnie legalnie! Jeżeli tylko nie wywali jej ze szkoły...

* * *

-- Tak, dziecko?

Nika stała przed biurkiem Stokrotki i wyglądała jak definicja nieszczęścia.

-- Chciał się pan ze mną widzieć, panie dyrektorze.

317

-- Chciałem? -- Dyrektor uniósł brwi, a ich nerwowe drgania zdradzały galopek myśli pod dyrektorską łysiną. -- Doprawdy? Mówiłem w jakiej sprawie?

Teraz z kolei galopek odbywał się w głowie Niki. Czyżby dyrektor nie pamiętał, co wydarzyło się dwie godziny wcześniej?

-- Właściwie, to nie mam pewności -- odparła, by zyskać na czasie. O co tu chodzi?

-- Momencik. -- Dyrektor pochylił się nad komputerem, również by zyskać na czasie. O co chodzi?... O co chodzi?... Przecież nie mógł zapomnieć. Klikał przypadkowo w klawiaturę i myślał intensywnie. Nagle stwierdził, że czuje się, jakby wrócił z zakrapianej imprezy. To samo zmęczenie i senność, te same kłopoty z koncentracją.

-- Za moment się tobą zajmę, dziecko. -- Dyrektor usiadł za biurkiem. -- Tylko jedną rzecz dokończę. -- Rozejrzał się w poszukiwaniu rzeczy, którą mógłby dokończyć. Raport do kuratorium dokończony, plan finansowy na drugi semestr dokończony, umowa z firmą od gimbusów... ech, zszywacz - zszywki załadowane, kawa wypita... Z braku lepszego pomysłu wcisnął przycisk intercomu. -- Helenko, złotko. Czy inspektor Szus mówił, o której chce zrobić inspekcję pracowni biologicznej?

-- Wrócił pan z tej inspekcji dwie godziny temu -- odparła pani Helenka z głośnika.

-- Taaak?... -- Dyrektor zerknął w stronę Niki i od razu uciekł spojrzeniem. -- Jesteś pewna, kochanieńka?

-- Oczywiście. Był pan zdenerwowany i niósł pan pustą butelkę po winie.

Dyrektor rozłączył się bez słowa i powtórzył przegląd biurka w poszukiwaniu rzeczy do skończenia. Dziewczyna zrozumiała, że musi bardzo szybko znaleźć wyjście z sytuacji.

-- Być może chodziło o dokumenty związane ze stypendium -- zaryzykowała. Nastąpiła jednym butem na czubek drugiego. Jakby to powiedział Net, jazda na wściekłej krowie bez uprzęży. Albo jakośpodobnie.

318

-- A jak tam twoja średnia? -- Dyrektor wyraźnie się ucieszył, że rozmowa przeszła na konkrety.

-- Muszę tylko poprawić geografię albo matematykę...

Stokrotka nachylił się nad ekranem komputera, wysunął koniuszek języka i zaczął niezdarnie klikać w poszukiwaniu arkusza ocen w intranecie. Zajęło prawie minutę, nim dotarł do właściwego pliku. Powoli zaczynał doceniać korzyści płynące z komputeryzacji. Otworzył oceny Niki i przyjrzał się im.

-- Brakuje jednej setnej do średniej pięć -- pokiwał głową. -- Głupio byłoby przez taki drobiazg stracić stypendium. Mogłabyś też poprawić informatykę. Masz tróję. Ze wszystkiego szóstki, z matematyki piątka, z geografii czwórka. Zdecydowanie najłatwiej poprawić informatykę.

-- Pan Eftep mnie chyba nie lubi -- odparła Nika. -- To się raczej nie uda.

-- Dokumenty mogę zacząć przygotowywać, gdy już będą wystawione oceny. Z powodu tej inspekcji wszystko się opóźniło. -- Dyrektor wstał i podszedł do szafy z segregatorami. Otworzył ją i zobaczył stojącą tam butelkę po winie. Ze zdziwieniem wziął ją do ręki. -- Na Zdrowie do Dna?

-- Dziękuję, nie piję -- odparła odruchowo Nika.

Stokrotka zorientował się, jak zabrzmiało to, co powiedział, czym prędzej schował butelkę i zatrzasnąłszafę.

-- To by było na tyle -- oznajmił, zacierając z zakłopotaniem ręce. -- Dokumenty wypełnię jutro wieczorem albo w sobotę, jak tylko poznamy ostateczne oceny. I tak weekend mam zwalony... -- Gestem wskazał dziewczynie drzwi i nawet sam je otworzył. Gdy wyszła, wychylił się do sekretarki i powiedział:

-- Ten nowy catering też nie jest za dobry. Załatw coś z większymi porcjami, kochanieńka.

-- Już pan to mówił -- odparła Helenka.

-- Doprawdy? -- Dyrektor wydął policzki. -- A załatwiłaś już?

-- Jeszcze nie.

319

-- Więc... więc właśnie ci przypominam.

Nika pożegnała się i czym prędzej wymknęła. Nie bardzo rozumiała, co się przed chwilą wydarzyło, ale czuła ulgę, bo wszystko wskazywało na to, że sprawa nieszczęsnej butelki była zamknięta. Dotarła do hallu i rozejrzała się w poszukiwaniu przyjaciół. W zasięgu wzroku był tylko pan Robert- Korzystając z braku klientów, pochylony za ladą sklepiku ciął na drobniutkie kawałki stary ręcznik frotte i wrzucał ścinki do pojemnika automatu z napisem „Sok pomarańczowy z naturalnym miąższem". Obok stała buteleczka koncentratu pomarańczowego i butla wody.

Nika przypomniała sobie, że chłopcy mieli czekać w Zbędnych Kaloriach. Przebiegła ulicę, ledwo pamiętając, żeby się rozejrzeć, i już była w kawiarni. Usiadła obok przyjaciół.

-- Zapomniał -- oświadczyła radośnie. -- Nie wiedział, po co przyszłam.

-- Zapomniał w ciągu dwóch godzin? -- Net uniósł brwi. -- Ale tak na amen zapomniał?

Nika pokiwała energicznie głową. Net zerwał się z miejsca i objął ją. Felix nie wytrzymał i zrobił to samo.

-- Opowiadaj -- zażądał Net, gdy usiedli.

-- Nie bardzo jest o czym. Stokrotka nie pamiętał, że mnie widział z butelką ani że chciał ze mnąrozmawiać. Chociaż butelkę miał w szafie...

-- Takie rzeczy się nie zdarzają...

-- Też tego nie rozumiem. Ale jakoś mnie to nie martwi.

-- Co dziś sobie życzycie? -- zapytała pani Basia, zatrzymując się przy ich stoliku. -- Jakaś specjalna okazja?

-- Trzy razy sernik z szarlotką -- zadecydował za wszystkich Net. -- I trzy razy czekolada na gorąco z podwójną bitą śmietaną. Okazja jest specjalna!

-- Przypływ gotówki? -- uśmiechnęła się barmanka.

-- Raczej fantazji -- odparła Nika. -- Ale po dzisiejszej przygodzie w stołówce, nie zaszkodzi.

320

¿s

-- Porozmawiajmy o etyce ucznia -- powiedział Net, gdy pani Basia odeszła.

-- Przecież nie uznajesz czegoś takiego -- zauważyła Nika.

-- Ale ty uznajesz. Co jest stolicą Birmy?

-- Naypyidaw*.

-- Wymyśliłaś to teraz!

-- Sprawdź sobie. Przed dwa tysiące piątym stolicą był Rangun. Dlaczego pytasz?

-- Dobra, wierzę... Chodzi mi teraz o coś innego. Jesteś chyba najlepsza w klasie z geografii.

-- Nie wiem. -- Nika wzruszyła ramionami.

-- Jesteś -- zdecydowanie przytaknął Net. -- A masz średnią cztery z powodu tej pały, którą zarobiłaśzamiast Zosi. Nie poprawisz geografii na nic więcej, bo przecież nawet przerobienie pały na czwórkę, co dopuszcza Konstancja, nie podniesie oceny semestralnej do pięć zero. Musiałabyś się poprawić na szóstkę, a na to Konstancja nie pozwoli. Więc średniej ci nie podniesie. Tyle tytułem wstępu. Teraz przejdźmy do etyki uczniowskiej. Jak daleko, twoim zdaniem, można się posunąć w manipulacji nauczycielem?

-- W ogóle nie można.

-- A jak się wyplątałaś z dzisiejszej rozmowy ze Stokrotką? Pewnie zapytał, w jakiej sprawie przyszłaś. Powiedziałaś mu prawdę?

-- To zupełnie co innego -- zaprzeczyła Nika. -- Ta butelka to był zbieg okoliczności. Nie moja wina.

-- Ta pała z geografii to też nie twoja wina.

-- Ale sam powiedziałeś, że z geografii nie dam rady się poprawić.

-- Inaczej. -- Net potarł skronie. -- Weźmy ciało pedagogiczne jako byt osobniczy. Tak do tego

podejdźmy. Organizm nauczycielski... ciało pedagogiczne to organizm złożony z nauczycieli. Macka Konstancja zabrała ci kilka punktów za spanie na lekcji, chociaż nie spałaś. To jest złe, prawda? Ta zła macka jest częścią ciała pedagogicznego. Można więc odzyskać punkty od innej macki.

' [czyt. Nejpjido]

321

ą

-- Ta abstrakcja nie przystaje do rzeczywistości -- zauważyła Nika.

-- Zapytam więc wprost: czy dopuszczasz podniesienie średniej przez poprawienie się z innego przedmiotu?

-- Nie dam rady.

Net odetchnął głęboko i kontynuował:

-- Ośmiornica złodziejka kradnie punkty. Jedna z macek, ta jędzowata kobieta, ukradła ci kilka punktów, ale nie musisz ich odzyskiwać od złodziejskiej macki. To przecież jedno wielkie ciało, jeden jamochłon pedagogiczny. Możesz odzyskać punkty od dowolnej macki, ale to wymaga lekkiego dociśnięcia jamochłona.

Nika zmrużyła oczy.

-- Co ty kombinujesz?

-- Jeszcze inaczej. -- Net zamachał rękoma. -- Weźmy jakiegoś ssaka... Na przykład kieszonkowca.

-- Torbacza chyba?

-- Nie, kieszonkowca, takiego z autobusu. Kieszonkowiec kradnie ci dziesięć zeta lewą ręką i chowa do lewej kieszeni. Na szczęście jestem w pobliżu i obezwładniam go. Oczywiście chcesz odzyskać te dziesięć zeta. Wtedy okazuje się, że złodziej ma kieszenie wypchane banknotami dziesięciozłotowymi. Czy obchodzi cię, który banknot odzyskasz? Czy z prawej, czy z lewej kieszeni?

-- Pomijając absurdalność sytuacji, nie. Byle go zwinęła policja.

-- OK. Zadowoli cię pierwszy lepszy banknot. -- Net uśmiechnął się szeroko. -- To chciałem usłyszeć.

-- Niczego nie rozumiem.

-- Tym lepiej. Niczego nie rozum. Ja będę rozumiał i działał.

-- Już się boję -- wtrącił Felix.

Do stolika podeszła pani Basia z największym zamówieniem, jakie przyjaciele kiedykolwiek złożyli w Zbędnych Kaloriach. Wszystko z trudem zmieściło się na blacie.

-- Wygląda bardzo smakowicie i bardzo tucząco -- powiedziała Nika.

322

-- Wreszcie odlepisz sobie pępek od kręgosłupa. -- Net wpakował do ust kawałek szarlotki i dopchnąłkawałkiem sernika. Włożyłby jeszcze bitą śmietanę, ale nie było już miejsca. --Jutfo popfafisz frednią. Kfarantuję.

323

9. Certyfikat

Zbiornik z mikrobotami był teraz otoczony kilkunastoma niewielkimi antenkami przypiętymi do baterii komputerów w drugim końcu niewielkiej salki. Polon, Bielecki i Jastrzębski od kilku minut dyskutowali nad dalszym postępowaniem, gdy w drzwiach pojawił się Rapacki, koordynator reaktywowanego zespołu.

-- Jak idzie, panowie? -- zapytał od progu i uścisnął kolejno ich dłonie.

-- Pocieszające jest to, co obserwujemy na dole zbiornika. -- Polon nachylił się i wskazał zaścielającądno warstwę nieruchomych mikrobotów. -- Są bardzo nietrwałe. Łatwo je uszkodzić.

-- Ich siła tkwi w liczebności -- dodał Jastrzębski. -- Jeśli nasze obliczenia są prawdziwe, czeka nas co najmniej miesiąc kłopotów.

-- Na to wygląda -- przytaknął koordynator. -- Czego się dowiedzieliśmy?

-- Najpierw wykorzystaliśmy program od chmary, ten, którego używaliśmy do sterowania minirobotami w bazie Milo. Wymagał tylko drobnych modyfikacji systemowych i pozwolił się zainstalo-

324

wać. Szybko się jednak okazało, że nie radzi sobie z taką ilością jednostek. No i wymagał stałej łączności z komputerem sterującym. To było złe rozwiązanie. Adaptowaliśmy więc w trybie ekspresowym program Al, który miał zarządzać cybernetycznymi owadami zwiadowczymi dla wojska. Tam też jednostki pojawiają się i znikają w trakcie pracy, a całość musi pracować w trybie ciągłym. Ale tamten program zakładał jednoczesną pracę najwyżej kilkudziesięciu owadów. W końcu zmodyfikowaliśmy oryginalny software mikro-botów. Do tego dołączyliśmy moduły dynamicznego indeksowania zwielokrotnionych danych.

-- Przejdź do rzeczy -- poprosił Rapacki. -- Co uzyskaliście?

-- Wspólnie z Jastrzębskim przeprogramowaliśmy mikroboty, które dostaliśmy od hm... anonimowego informatora -- do rozmowy włączył się Bielecki. -- W praktyce możemy je wypuścić, a one będą przeprogramowywać inne napotkane mikroboty, by te również realizowały nasze cele. To będzie jak epidemia. Niestety, może zadziałać i w drugą stronę. Jeśli nasza chmara napotka dużą chmarę „wroga", to rozpocznie się krótka wojna informacyjna. To tak, jak z wojną kultur. Wygrywa silniejszy. W jej wyniku

albo przegrany zostanie przeprogramowany, albo powstanie forma pośrednia, żyjąca, że tak powiem, swoim własnym życiem i realizująca swoje własne cele.

-- Nie można jakoś tych naszych zabezpieczyć?

-- Możemy zablokować im zdolność uczenia się, ale wtedy straciłyby dla nas wartość. Chmara przestałaby się wewnętrznie komunikować i rozpadła na pojedyncze osobniki. Przypominam, że to sztuczna inteligencja, która nie poddaje się prostemu programowaniu, tylko nauce. Do tego tutaj nie sposób oznaczyć granic maszyny. Wciąż przybywają nowe jednostki, a inne się wykruszają lub zmieniająmiejsce. Łączą się w lokalną sieć bezprzewodową i tworzą komputer, którego struktura fizyczna stale sięzmienia.

-- Niestety, nadal nie wiemy, jakie są te nasze cele -- wtrącił Polon. -- Złożyliśmy do kupy kolcobota, przekazanego nam przez... anonimowego informatora i osłabiliśmy silniki w takim stopniu, by

325

nie narobił nam szkód. Zmusiliśmy nasze mikroboty, by nim sterowały. Jednak mają tak słabe nadajniki, że porozumiewają się z kolcobotem na bardzo małe odległości. Idealnie by było, gdybyśmy mogli wysłaćna orbitę chmarę mikrobotów i umieścić tuż przy tamtym kolcobocie.

-- Takiej precyzji nie osiągniemy -- pokręcił głową Rapacki. -- Meteor 5 to tylko podkręcona rakieta meteorologiczna. Detonowanie ładunku w pobliżu tamtej rakiety to był i tak duży sukces.

-- Czyli nie mamy pomysłu, co można zrobić... -- podsumował Bielecki.

-- Jedną rzecz możemy na pewno -- powiedział Polon. -- Próbować poznać cel mikrobotów. Nie chodzi im przecież o wyłączanie transformatorów ani o zakłócanie sygnału telewizyjnego. To można zrobić prostszymi metodami.

-- Zawartość pamięci kilku tysięcy mikrobotów udało się w całości zgrać do komputera -- powiedział informatyk. -- Symulator próbuje coś z tego wycisnąć. Wydaje mi się, że powinniśmy większość z nich wypuścić. Jeżeli będą się trzymać razem, jest większa szansa, że to one przeprogramująmniejsze chmary i zagrożenie z tej strony zniknie. Być może uda się im zaprogramować potrzebętrzymania się razem.

-- Ale wtedy stracimy bezpowrotnie jedyne narzędzie do sterowania rakietą -- dodał Polon. -- Jak widzisz, nieco się różnimy w opiniach.

Rapacki pokiwał głową i przyjrzał się z bliska wirującemu za szklaną ścianą drobiazgowi.

-- Czyli, jak zrozumiałem, mamy dwie opcje -- powiedział. -- Możemy trzymać je tutaj i czekać, ażwymyślimy sposób na przekazanie ich sygnału do rakiety, albo wypuścić, żeby przeciągnęły na nasząstronę resztę Małej Armii. Znając życie, obie koncepcje się wykluczają. Mam rację?

Naukowcy przytaknęli.

326

nie narobił nam szkód. Zmusiliśmy nasze mikroboty, by nim sterowały. Jednak mają tak słabe nadajniki, że porozumiewają się z kolcobotem na bardzo małe odległości. Idealnie by było, gdybyśmy mogli wysłaćna orbitę chmarę mikrobotów i umieścić tuż przy tamtym kolcobocie.

-- Takiej precyzji nie osiągniemy -- pokręcił głową Rapacki. -- Meteor 5 to tylko podkręcona rakieta meteorologiczna. Detonowanie ładunku w pobliżu tamtej rakiety to był i tak duży sukces.

-- Czyli nie mamy pomysłu, co można zrobić... -- podsumował Bielecki.

-- Jedną rzecz możemy na pewno -- powiedział Polon. -- Próbować poznać cel mikrobotów. Nie chodzi im przecież o wyłączanie transformatorów ani o zakłócanie sygnału telewizyjnego. To można zrobić prostszymi metodami.

-- Zawartość pamięci kilku tysięcy mikrobotów udało się w całości zgrać do komputera -- powiedział informatyk. -- Symulator próbuje coś z tego wycisnąć. Wydaje mi się, że powinniśmy większość z nich wypuścić. Jeżeli będą się trzymać razem, jest większa szansa, że to one przeprogramująmniejsze chmary i zagrożenie z tej strony zniknie. Być może uda się im zaprogramować potrzebętrzymania się razem.

-- Ale wtedy stracimy bezpowrotnie jedyne narzędzie do sterowania rakietą -- dodał Polon. -- Jak widzisz, nieco się różnimy w opiniach.

Rapacki pokiwał głową i przyjrzał się z bliska wirującemu za szklaną ścianą drobiazgowi.

-- Czyli, jak zrozumiałem, mamy dwie opcje -- powiedział. -- Możemy trzymać je tutaj i czekać, ażwymyślimy sposób na przekazanie ich sygnału do rakiety, albo wypuścić, żeby przeciągnęły na nasząstronę resztę Małej Armii. Znając życie, obie koncepcje się wykluczają. Mam rację?

Naukowcy przytaknęli.

326

f

4

i * _____

-- Wysłaliśmy dwie ekipy z odkurzaczami przemysłowymi pod Sejm i do stacji transformatorowych -- powiedział wynalazca. -- Złowili tylko niedobitki. Te maleństwa szybko się uczą i nie dają drugiej szansy. -- Wskazał zbiornik. -- To wszystko, co mamy. Jak dotrze do nas Jastrzębski, przedstawi zapewne jeszcze bardziej pesymistyczną wersję.

* * *

Napięcie w pracowni informatycznej rosło z każdą minutą oczekiwania na Eftepa. Oceny semestralne z

informatyki mogły podnieść lub obniżyć średnie kilku osobom. A od tych średnich zależało wiele, w niektórych przypadkach nawet wysokość rodzicielskiej premii motywacyjnej, która przed feriami bywa szczególnie pożądana. Nikt chyba się nie oszukiwał i nie liczył na to, że Eftep będzie stawiał oceny za autentyczną wiedzę. Sposobem na zdobycie lepszego stopnia było raczej podlizywanie się.

Gdy nauczyciel wreszcie się pojawił, przywitało go pełne napięcia milczenie. Net był pewien, że informatyk spóźnił się celowo, właśnie dla większego efektu.

-- Dzień dobry, klaso druga „a".

Wszyscy odpowiedzieli chórem, tak ze dwa razy głośniej niż zwykle.

Eftep położył na biurku laptop, podręcznik i dziennik. Napuszył się w poczuciu własnej ważności i władzy, jaką posiadł na te kilkadziesiąt minut. To był jego szczęśliwy dzień. Mógł chodzić po sali i delektować siępłynącym ze wszystkich stron szacunkiem. A przynajmniej czymś, co on uważał za szacunek. Z tej okazji założył nawet nowy polar, tym razem w kolorze wyblakłego pomarańczu. Reszta garderoby pozostała bez zmian - wąskie czarne spodnie i również czarne, wyglansowane trzewiki.

-- Tematem dzisiejszej lekcji będzie rozwój technik montażu styków we wtyczkach komputerowych. To dość interesujący temat...

Net stracił kontakt z wykładem w połowie drugiego zdania. Nauczyciel miał zdolność wybierania niezwykle nudnych tematów,

327

opowiadania o nich nudnymi słowami, a dodatkowo mówił monotonnym głosem, często wstawiając „yyy" i „eee". Słuchanie go było męczarnią, tym bardziej że wiadomości, jakie przekazywał, zazwyczaj do niczego nie mogły się przydać.

Po kilku minutach męczarni Net nachylił się do Niki.

-- Zgłoś się i powiedz, że chcesz się poprawić - szepnął jej na ucho.

-- No co ty? Bez szans.

-- Zaufaj mi. Mam plan.

-- Ale teraz? -- Nika z wrażenia powiedziała to za głośno.

Eftep przerwał monolog i zapytał:

-- Może powiesz to głośniej, żebyśmy wszyscy usłyszeli?

Net szturchnął ją. Dziewczyna wstała.

-- Chciałabym się poprawić -- oznajmiła bez entuzjazmu. Doskonale zdawała sobie sprawę, że informatyka nie była i nigdy nie będzie jej mocną stroną.

-- Bardzo chętnie -- informatyk uśmiechnął się na samą myśl, że będzie mógł po raz kolejny wykazaćswoją wyższość. -- Zapraszam do tablicy.

Nika bez przekonania podeszła.

-- Powiedz nam, ty orle wiedzy informatycznej, jaka jest... -- zastanowił się i dyskretnie zerknął do podręcznika, który leżał obok laptopa. -- Powiedz nam, jaka jest gęstość zapisu informacji na dyskietce 1,44 cala?

Net pufnął z dezaprobatą i zrobił to zdecydowanie za głośno. Eftep zgromił go wzrokiem i powrócił z uwagą do Niki. Gdy dziewczyna wzruszyła ramionami, pokiwał głową.

-- To może... -- znów zerknął do podręcznika -- może nam powiesz, jaką prędkość zapisu osiąga stacja dyskietek?

Net odsunął się z krzesłem od biurka, rozprostował nogi i założył ręce za głowę. Część kolegów zauważyła to i spojrzała na niego z zaskoczeniem. Eftep również to zobaczył.

-- Co ty robisz?! -- zapytał.

328

-- Rozmyślam -- odparł Net.

Nauczyciel stracił zainteresowanie Niką.

-- A nad czym to tak rozmyśla pan Bielecki?

-- Zastanawiam się -- Net teatralnie wciągnął powietrze -- po co nam wiedza o nośnikach, które wyszły z użycia.

Klasa zamarła. Wybity z nastroju informatyk przez chwilę nie wiedział, co powiedzieć.

-- Mylisz się mój drogi. -- Eftep ściągnął usta i wyprężył się, by zwiększyć intensywność wzbudzania szacunku. -- Są instytucje użyteczności publicznej, które pozostają wierne dyskietkom. Być może ktoś z was będzie kiedyś pracował w takiej firmie i ta wiedza mu się przyda. Nie myślisz?

-- Myślę, że ma pan podręcznik sprzed dziesięciu lat.

Klasa zmartwiała do reszty. Nauczyciel gapił się na Neta, jakby mu co najmniej wyrosło trzecie ucho na czole.

-- Byłoby OK z dyskietkami, gdybyśmy zmienili nazwę tego przedmiotu na historię informatyki -- ciągnął Net. -- A tak poważnie, to zastanawiam się nad oceną semestralną.

-- Myślę, że sprawa twojej oceny semestralnej jest przesądzona -- wysyczał spomiędzy zaciśniętych ust nauczyciel. Poczerwieniał na twarzy i powoli zbliżał się do temperatury eksplozji.

-- Ale ja mam na myśli ocenę, którą na koniec semestru uczeń wystawia nauczycielowi --

sprecyzował Net. -- Ostatni dzień, a ja wciąż nie jestem zdecydowany.

Wszystkie spojrzenia przenosiły się z Eftepa na Neta, i z powrotem.

-- Skąd ty?... -- zaczął Eftep, ale zapowietrzył się.

-- Tak sobie kombinuję -- Net usiadł wreszcie prosto -- że wystawię nauczycielom takie same oceny, jakie oni wystawią mnie. I tak chyba zrobi reszta. Nika również.

Eftep przełknął ślinę i w kilka sekund zmienił kolor z czerwonego na biały. Oklapł, odwrócił się do tablicy i trwał tak kilka sekund.

-- A właśnie! -- Wrócił za biurko i ze sztucznym ożywieniem otworzył dziennik. -- Oceny... Mówiłem wam już, że dziś można

329

poprawić wszystkie oceny z całego semestru? Tak więc, Niko, jaką byś chciała ocenę na semestr?

Net palcem narysował w powietrzu „6". Nika otrząsnęła się z osłupienia i wydukała:

-- Myślałam o szóstce... ale nie mam pojęcia o dyskietkach.

-- Zostawmy te dyskietki -- zbagatelizował informatyk, siląc się na spokój. -- Może odpowiedz na to pytanie. -- Uniósł podręcznik i wskazał jej punkt testu z końca podręcznika.

-- Ale pan mi pokazał też... odpowiedź.

-- Mam nadzieję, że jesteś uczciwa i nie wykorzystasz tej informacji.

Net klepnął się w czoło i przekazał przyjaciółce ruchami ust „Odpowiedz!". Nika odchrząknęła i odpowiedziała:

-- Tysiąc dwadzieścia cztery.

-- Wspaniale! -- Eftep pochylił się nad dziennikiem. -- Masz szóstkę na semestr. Możesz usiąść. Kto jeszcze chce się poprawić na szóstkę?

Odpowiedzią był las rąk.

* * *

To był chyba jedyny przypadek, gdy po lekcji informatyki Eftep wychodził wściekły, a Net radosny.

-- Mam szóstkę z informatyki -- powiedziała z niedowierzaniem Nika. -- To oznacza, że nawet bez poprawiania geografii mam średnią... powyżej pięciu. Mam stypendium!

Rzuciła się Netowi na szyję i wycałowała go. Wokół zgromadziła się większość klasy drugiej „a". Poklepywali i chwalili Neta.

-- Dzięki tobie dostanę od rodzinki konsolę -- oświadczył Lucjan. -- Może wpadniesz kiedyś zagrać?

-- Ja będę miał nowy aparat -- dodał Oskar. -- Jeśli tylko poprawię fizę.

Net z wrodzoną sobie nieskromnością chętnie przyjmował podziękowania. Gdy wszyscy wylali już na niego swoją wdzięczność, przyjaciele delikatnie odciągnęli go na bok.

330

-- Nie da ci żyć w następnym semestrze. -- Nika już się nie śmiała. -- Będzie jeszcze gorzej niż do tej pory.

-- To dopiero za dwa tygodnie -- zbagatelizował Net. -- Zacznę się tym martwić za tydzień i sześć dni. Macie jakieś plany na dzisiejszą noc? -- Zatarł ręce. Radość wypełniała go po uszy. -- Co myślicie o grillu na wysokości stu metrów?

-- Jakoś nie mam nastroju na balowanie w takich okolicznościach -- powiedział Felbc.

-- Nie łam się. -- Net klepnął go w ramię. -- Najwybitniejsze umysły pracują nad tą rakietą. Wiedzątyle, co my, a jest ich więcej i są większe.

-- Niewiele wymyślą, jeśli kolcobot na orbicie nie ma anteny.

-- Nie wiem jak wy, ja mam czyściutkie sumienie. -- Uniósł ręce, jakby chciał pokazać, że one również są czyściutkie. -- Przyznajcie, że nigdy nie robiliście grilla na stu metrach. Może być fajnie.

-- To nie jest taki zły pomysł. -- Mina Niki świadczyła, że nie miałaby nic przeciwko. -- Co na to twoi rodzice?

-- Dostaną po kiełbasce, to nie będą marudzić. -- Net uśmiechnął się szeroko. -- A poważnie to luz. Tata i tak nie wróci na noc, a mama będzie siedziała z bratosiostrą.

-- Felbc? -- Nika spojrzała wyczekująco na przyjaciela.

-- OK, może to nie jest taki zły pomysł. -- Uśmiechnął się.

-- Zaraz! Zaraz! -- Net spojrzał na zegarek. -- Przecież to długa przerwa! Nie po to przed snem trenowałem wyłudzanie tartinek, żeby teraz zapomnieć o żarełku. Chodźcie!

Felbc i Nika dopiero teraz poczuli, że są głodni. Podążyli za Netem do stołówki. Nawet nie zdziwili sięmocno, że wystrój i menu znów uległy zmianie. W równych odstępach stały równe meble z Ikei. Nikt nie wydzielał porcji. Uczniowie kolejno sami brali tace, sztućce i talerze, a dalej, przy długim stole nakładali sobie co chcieli i ile chcieli. Trójka kucharzy stała tylko i dumnie obserwowała znikające dania.

331

-- Podejrzani jacyś... -- szepnął Net. -- Coś ukrywają... Jeden ma jakieś takie zmrużone oczka.

-- Ciii -- uciszyła go Nika. -- To Wietnamczyk. Zachowuj się.

-- Szkoda, że nie Amerykanin... Mam apetyt na coś bardzo niezdrowego. _

-- Zjesz o północy -- przypomniała Nika.

Ustawili się na końcu kolejki, z nadzieją, że wystarczy dla nich miejsc siedzących. Entuzjazm kolejnych uczniów, którzy naładowali sobie wielkie porcje i już usiedli, odpływał z pierwszym kęsem. Przyjaciele obserwowali to z niepokojem. Potrawy na stole wyglądały jednak przyzwoicie. Były ziemniaczki, smażone kotlety schabowe, klopsiki w sosie grzybowym, gołąbki, pieczeń i cała fura sałatek. Dania proste, ale zazwyczaj zjadliwe. Przynajmniej pachniały zjadliwie.

Stojący kilka osób przed nimi Cyryl Borkowski nie próbował się przepychać. Grzecznie zaczekał na swojąkolej i nałożył sobie schabowy, furę ziemniaków i symboliczną porcję sałatki coleslaw. Udał się z daniem do stołu zarezerwowanego dla nauczycieli i zasiadł za nim z zadowoloną miną. Ukroił spory kawałschabowego i włożył do ust. Chwilę żuł, po czym wytrzeszczył oczy i wypluł kęs na talerz.

-- Soja?! -- wykrzyknął i zerwał się od stołu.

Net spojrzał na kucharzy, na stół przed nimi i w jednej chwili wszystko zrozumiał.

-- To wegetarianie! -- przerażony oznajmił teatralnym szeptem i cofnął się o krok. Słychać go było chyba w piwnicy. W kolejce zapanowała najpierw cisza, a zaraz potem poruszenie. Uczniowie patrzyli na dania, jakby były zatrute.

-- Przynajmniej masz pewność, że kucharze cię nie zjedzą -- odparł spokojnie Felix. -- Cośwybierzemy.

Kucharze zignorowali odkrycie. Albo byli przyzwyczajeni, albo nie obchodziła ich opinia klientów.

332

-- Też mi wybór -- skrzywił się Net. -- Klopsy z ostu albo gołąbki z pokrzyw.

-- Nie widzę tu żadnych pokrzyw -- stwierdziła Nika.

-- To przenośnia była. Albo może i nie...

-- Nie znacie się -- powiedziała zza ich pleców Celina. -- Widzę tu masę pyszności. Wszystko jest kwestią przyprawienia.

-- Papier toaletowy też można tak przyprawić, żeby smakował krokodylem -- warknął Net. -- Wszystko można. Spaghetti można wyprodukować w rafinerii. Nie ma tu nic do jedzenia... -- popatrzyłniechętnie po półmiskach. -- Pewnie nawet ziemniaki są wegetariańskie.

Mimo kręcenia nosem, nikt nie opuścił kolejki. Jedynie porcje znacząco zmalały. Net, z wyrazem obrzydzenia na twarzy, przyjrzał się z bliska pulpetom i nałożył sobie jeden. Na sałatki nawet nie spojrzał. Uzupełnił talerz kopiastą łychą ziemniaków i ruszył do stolika, starając się trzymać talerz jak najdalej od siebie. Gdy dołączyli do niego Felix i Nika, wciąż siedział wyprostowany. Patrzył na talerz, jakby jego zawartość miała wybuchnąć.

Felix spróbował swojego gołąbka i pokiwał z uznaniem głową.

-- Nie smakuje jak gołąbek, ale nie jest zły.

-- Głód najlepszym kucharzem -- parsknął Net. -- Jak można jeść takie rzeczy?

-- Spróbuj -- poradziła Nika, żując pieczeń. -- Codziennie bym tego nie mogła jeść, ale raz na jakiśczas?

Net trącił pulpet widelcem. Przeturlał w lewo, potem w prawo, omal go przy tym nie wywalając na stół. Wreszcie niechętnie od-kroił mikrokawałek i włożył do ust. Żuł długo i uważnie.

-- I jak smakuje? -- wyraził zainteresowanie Felix.

-- Jak tektura o smaku i konsystencji pulpeta.

-- Czyli jak pulpet -- podsumowała Nika. -- Jakby ci nikt nie powiedział, że to soja, tobyś się nie zorientował.

333

-- Jakby ci nikt nie powiedział, że Ziemia nie leży na wielkim żółwiu, tobyś się nie zorientowała. Dobra -- zadecydował. -- Trzeba jakoś dotrwać do grilla.

Przy akompaniamencie niezadowolonych mruknięć, strojąc miny i wzdrygając się przesadnie, niechętnie rozpoczął konsumpcję.

Lekcja fizyki dotyczyła nowego zagadnienia, które według planu miało być przerabiane już po feriach. Czwartek wolał być z programem do przodu, niż w razie czego nadrabiać po łepkach. Lekcja miała byćluźniejsza i skończyć się po półgodzinie. Jednak już po pięciu minutach nauczycielowi przerwało głośne pufanie ze środka sali. Odwrócił się i napotkał wzrok Lamberta. Chłopak mamrotał coś pod nosem.

-- Słucham? -- zapytał fizyk. -- Mówiłeś coś?

-- Myślę sobie... -- powiedział Lambert. -- Myślę sobie, po co od tylu lat uczymy się o przestarzałych prawach fizyki newtonowskiej. Przecież wiadomo, że jest niepoprawna.

Czwartek przyglądał mu się badawczo.

-- I o czym jeszcze myślisz? -- zapytał z rozbawieniem.

-- Myślę sobie o ocenach semestralnych. -- Chłopak odsunął się z krzesłem od stołu, rozprostowałnogi i założył ręce za głowę.

-- Masz czwórkę. Chcesz się poprawić?

-- Myślałem o szóstce. Sądzę, że ocena, którą na koniec semestru uczeń wystawia nauczycielowi, powinna być taka sama, jaką nauczyciel wystawi uczniowi.

-- Nagrabił sobie -- ocenił szeptem Net. -- To się nazywa brak wyczucia przeciwnika.

-- No to nie mamy wyjścia -- Czwartek westchnął. -- Wygląda na to, że od twojej wiedzy będzie zależała ocena twoja i moja. Zapraszam do tablicy. Zaczniemy od czegoś prostego, żeby sprawdzićpodstawy twojej wiedzy. Potem pomyślimy, co dalej.

Lambert wstał i z kpiącym uśmiechem podszedł wolnym krokiem do tablicy. Czwartek narysował prosty schemat dotyczący tar-

334

cia ruchowego. Trzeba było obliczyć energię potrzebną do przesunięcia kilogramowego klocka o metr. Obok wypisał wszystkie dane.

-- Przerabialiśmy to tydzień temu -- powiedział jeszcze i odsunął się na bok.

Lambert ocenił zadanie i uśmiechnął się ponownie. Było bardzo proste. Sięgnął po kredę i napisał wzór, miał go zresztą świeżo w pamięci.

-- Nie, zaczekaj. -- Nauczyciel podszedł i starł wzór. -- To wzór z przestarzałej fizyki newtonowskiej. Oblicz to z użyciem którejś z nowszych teorii, na przykład teorii superstrun. Jeśli podeprzesz siękoncepcją p-bran, postawię ci piątkę z plusem, a jak wykorzystasz w obliczeniach Model Standardowy albo teorię oddziaływań elektrosłabych, postawię ci nawet szóstkę.

Lambert wytrzeszczył na niego oczy.

-- Nie przerabialiśmy tego...

-- Bo to się przerabia na studiach wyższych. To zadanie, oczywiście rozwiązywane metodąklasyczną, daję uczniom, którzy chcą się poprawić na trójkę. Chcesz prawdziwe zadanie, którym zweryfikujemy, czy zasługujesz na tę czwórkę?

Chłopak spuścił głowę i zaprzeczył.

-- Tak myślałem. -- Nauczyciel starł tablicę. -- Wygląda na to, że w tej sytuacji obaj nie będziemy mieć szóstki, co? Siadaj.

Lambert wrócił do ławki. Czwartek odprowadził go wzrokiem, po czym powiedział:

-- Uczycie się fizyki klasycznej, bo jest prosta i sprawdza się na co dzień. Jest niedokładna, ale w naszych warunkach tej niedokładności nawet nie zauważamy. To zadanie -- wskazał na tablicę -- zapewne dałoby się rozwiązać bez użycia mechaniki Newtona, ale byłoby to bardzo, bardzo trudne. Czy ktoś jeszcze chce się poprawić?

Przez chwilę nic się nie działo. Potem niepewnie uniosła się dłoń Oskara.

335

Po ostatniej lekcji szkoła szybko pustoszała. Nieliczni żegnali się przed feriami, ale znakomita większośćzwyczajnie pobiegła czym prędzej do szatni, już ciesząc się dwoma tygodniami wolnego. Przyjaciele aż tak się nie spieszyli. Felix i Net szeptem wymienili kilka uwag. Nika zauważyła to, zapięła torbę i podeszła.

-- Co tak szepczecie?

-- Czy mnie się zdaje, czy twoje stopy rosną? -- Net patrzył na nogi Niki.

-- Co? -- Odruchowo spojrzała na czubki butów, jakby spodziewała się, że są dłuższe o kilka centymetrów.

-- Rosną powoli, tak, że tego nie widać, ale rosną -- wyjaśnił Net. -- A buty nie.

-- Co ty mówisz?...

-- Dziś jest dobra okazja na wyprawę do sklepu obuwniczego. Doszliśmy z Felixem do wniosku, że nie możemy patrzeć, jak się męczysz, i zaciągniemy cię na zakupy. I nie mów, że nie masz kaski, bo przedwczoraj zarobiłaś na te swoje nowe Martensy. Ja bym wolał coś lżejszego, ale ty kobieto trzymaj styl i odciski. Jedziemy do sklepu, i bez wymigów mi tu proszę, bo zastosujemy środki przymusu bezpośredniego.

Nika zawahała się, miała zapewne parę innych pomysłów na wydanie kilku stów. Jednak jej spojrzenie zdradzało, że z ochotą podda się łagodnej przemocy przyjaciół.

-- Dobrze -- przytaknęła energicznie -- ale muszę tu jeszcze coś zrobić. Spotkamy się na dole.

-- Jak uciekniesz... -- Net pogroził jej palcem, ale razem z Felixem wyszli.

Nika dopiero teraz uśmiechnęła się na myśl o miłej perspektywie. Spoważniała szybko - była jeszcze jedna sprawa do załatwienia.

Z sali wychodzili kolejni uczniowie. Rzucali zwyczajne „Cześć", jakby wszyscy mieli się spotkać nazajutrz, a nie za dwa tygodnie,

336

pełne potencjalnie niesamowitych przygód. O zagrożeniu, jakie wisiało nad miastem, chyba nikt teraz nie

myślał.

Nika stała przy drzwiach i czekała na jedną konkretną osobę. Zosia zapięła wreszcie plecak i ruszyła do drzwi ze wzrokiem jak zwykle błądzącym gdzieś po podłodze kilka metrów przed nią.

-- Jak poszło z ulotkami? -- Nika niby niechcący zastąpiła jej drogę.

-- Jakoś. -- Zosia wzruszyła ramionami, patrząc w ziemię. -- Rozdałam.

-- Wzięłaś następne?

-- Wzięłam. Rozdam dziś albo w poniedziałek, ale kazali po siedemnastej, jak jest więcej ludzi z biurowców.

-- Czyli masz trochę czasu. -- Nika pokiwała głową, niby niechcący, wciąż tarasując przejście. -- Pogadałaś z nim? -- Wskazała Gilberta, który siedział i coś rysował, jakby nie zauważył, że lekcje sięskończyły.

-- Eee... -- Zosia po raz kolejny wzruszyła ramionami.

-- To może teraz pogadaj. Następna okazja będzie za dwa tygodnie.

-- No, ale o czym?

-- Zapytaj, co robi -- Nika zastanowiła się -- czy to lubi, po co to robi. Nie wiem, o czym zwykle rozmawialiście.

-- Zwykle to o niczym.

-- To go zapytaj, jakie ma plany na ferie.

-- Chwiluńkę. Przejdę się korytarzem i przygotuję psychicznie.

-- Zrób to od razu. -- Nika odwróciła ją i popchnęła delikatnie w stronę Gilberta.

Chłopak siedział pochylony nad stołem i rysował coś w komiksie. Zosia wolno szła w jego stronę i powtarzała w myślach, o co ma się zapytać. Co robi, czy to lubi, jakie ma plany na ferie. Stanęła metr od niego i wydukała:

-- Cześć.

337

-- Nie taki znowu dobry. -- Chłopak nawet nie uniósł głowy. -- Widziałem dziś dwie kobiety przebrane za zakonnice.

-- To przynosi pecha?

-- Tak sądzę.

Zosia przygryzła wargę.

-- Może... może to były prawdziwe zakonnice?

-- Może i były prawdziwe. Ale wtedy to jeszcze gorzej.

Dziewczyna przestąpiła z nogi ną nogę. Przypomniała sobie instrukcję Niki.

-- Co robisz?

-- Ubogacam komiks o Batmanie.

-- Lubisz Batmana?

-- Nigdy się nad tym nie zastanawiałem.

-- To po co go kupiłeś?

-- Żeby dorysować wszystkim postaciom wąsy. To będzie jedyny komiks o Batmanie, w którym wszyscy będą mieli wąsy. Two Face będzie miał jednego wąsa.

Dziewczyna przygryzła wargę i obejrzała się. Nika pokazała jej gestem, żeby rozmawiała dalej. Zosia przestąpiła z nogi na nogę i zastanowiła się, jakie miało być następne pytanie. Aha, ferie! Ferie... Pytanie o ferie wydało się jej nagle zbyt ryzykowne. Ferie zaczynają się przecież już jutro! Nie, to zbyt blisko.

-- Masz plany na wakacje? -- zapytała.

-- Jadę do ciotki na Mokotów.

-- Na długo?

-- Na kilka godzin. Ma urodziny w lipcu.

Zosia westchnęła. Cała ułożona w głowie rozmowa rozsypała się do końca. Gdyby nie znała Gilberta, mogłaby uznać, że się z niej nabija. Ale go znała i wiedziała, że mówi prawdę, bo widocznie innych planów, poza wizytą u cioci, na wakacje nie ma. Chwilę jeszcze stała i patrzyła, jak chłopak dorysowuje wąsy na kolejnych stronach komiksu. Potem odwróciła się i ruszyła w kierunku drzwi. Jednak drogęucieczki zastąpiła jej Nika.

338

-- I co? -- zapytała szeptem.

-- On tak odpowiada, że nie wiem... nie wiem, co mówić. Powiedział, że jedzie do ciotki na urodziny.

-- To się zapytaj, co to za ciotka, może o wujka też zapytaj... i dalej jakoś pójdzie. -- Delikatnie

odwróciła koleżankę o sto osiemdziesiąt stopni i popchnęła z powrotem.

Zosia doszła, a właściwie doszurała do stołu Gilberta i wyrzuciła z siebie:

-- Co to za ciotka? Ta od urodzin.

-- Jest bardzo religijna. W komputerze zamiast „entera" ma „amen".

Każde zdanie w wykonaniu Gilberta zamykało drogę do dalszej konwersacji. No bo o co się można teraz zapytać? Jaki „amen"? Odwróciła się i napotkała wzrok Niki. Wybrała więc to, co było w tamtej chwili łatwiejsze.

-- Jaki „amen"? -- zapytała.

-- Chyba czarny z białymi literami. Nie pamiętam dokładnie. Powiem ci po wakacjach.

-- A... jest u tej cioci jakiś wujek?

-- Nie. Teraz jest na cmentarzu. Grał w paru filmach. Był bardzo utalentowanym statystą.

-- Aha... Masz jakieś inne plany na wakacje? Poza ciotką? -- Brnęła dalej. Gilbert pokręcił tylko głową. Zosia cofnęła się o pół kroku i zadała pytanie, w które musiała włożyć całą swoją odwagę. -- A plany... na dziś?

-- Będę pętlował.

Pętlował... No właśnie. Lepiej już było nie pytać. Odwróciła głowę, by zobaczyć, że Nika stoi w drzwiach z założonymi ramionami. Przełknęła ślinę.

-- Co to znaczy?

-- Jadę autobusem na pętlę i się zniżam -- wyjaśnił, nie przerywając rysowania. -- Zabawa polega na tym, żeby cię nie zauważył kierowca.

339

-- A jak zauważy?

-- To wyrzuci. I zwymyśla, jak jest chamem.

-- A jak nie zauważy?

-- Jadę z powrotem i wysiadam na swoim przystanku.

Zosia pokiwała głową i zaczęła układać w głowie argumenty do przekonania Niki, że i tak nic z tego. Niespodziewanie odezwał się jednak Gilbert:

-- Chcesz popętlować ze mną?

-- Tak! -- Zosia usłyszała własny głos.

-- Potem moglibyśmy obejrzeć norweski film psychologiczny. -- Gilbert oderwał się od komiksu i spojrzał na Zosię. -- Mam Wewnętrzne rozterki 7. Podobno lepsze od szóstki. Chcesz?

-- Jasne! -- Zosia obejrzała się na Nikę. Uśmiechnęły się do siebie.

-- Zaczekaj jeszcze chwilę. -- Gilbert wskazał komiks. -- Zostały mi dwie strony do zawąsowania.

* * *

Dyrektor magister inżynier Juliusz Stokrotka krążył po pracowni biologicznej i zaglądał, gdzie się dawało zajrzeć; domykał, co się dawało domknąć, i zakrywał, co nie powinno być widoczne. Oprócz tego robiłmnóstwo zamieszania i biadolił. Na wstępie wywrócił pudełko z jakimiś puchatymi nasionkami. Dobrąstroną tego było, że Butler przestał dłubać językiem w zębach i zajął się zbieraniem na-sionek ze stołu.

-- Sto dwanaście... sto trzynaście... -- powtarzał i wkładał je kolejno do pudełka. Nasiona musiały być cenne, skoro tak się starał.

Dyrektor przystąpił do kolejnego kursu wzdłuż regałów. Na zaplecze, gorsze od samej pracowni, nawet nie zamierzał zaglądać. Gdyby inspektorowi przyszło do głowy przekroczyć jego próg, już sam widok półek zastawionych... tym, czym były zastawione, wystarczyłby do przekreślenia starań szkoły o certyfikat jakości.

-- Mogliśmy to zrobić w zeszłym tygodniu -- powtórzył po raz siódmy albo ósmy Stokrotka. -- Przecież niczego tu nie poprawiłeś przez te kilka dni. A stresu jest więcej.

340

-- I co? -- zapytała szeptem.

-- On tak odpowiada, że nie wiem... nie wiem, co mówić. Powiedział, że jedzie do ciotki na urodziny.

-- To się zapytaj, co to za ciotka, może o wujka też zapytaj... i dalej jakoś pójdzie. -- Delikatnie odwróciła koleżankę o sto osiemdziesiąt stopni i popchnęła z powrotem.

Zosia doszła, a właściwie doszurała do stołu Gilberta i wyrzuciła z siebie:

-- Co to za ciotka? Ta od urodzin.

-- Jest bardzo religijna. W komputerze zamiast „entera" ma „amen".

Każde zdanie w wykonaniu Gilberta zamykało drogę do dalszej konwersacji. No bo o co się można teraz zapytać? Jaki „amen"? Odwróciła się i napotkała wzrok Niki. Wybrała więc to, co było w tamtej chwili łatwiejsze.

-- Jaki „amen"? -- zapytała.

-- Chyba czarny z białymi literami. Nie pamiętam dokładnie. Powiem ci po wakacjach.

-- A... jest u tej cioci jakiś wujek?

-- Nie. Teraz jest na cmentarzu. Grał w paru filmach. Był bardzo utalentowanym statystą.

-- Aha... Masz jakieś inne plany na wakacje? Poza ciotką? -- Brnęła dalej. Gilbert pokręcił tylko głową. Zosia cofnęła się o pół kroku i zadała pytanie, w które musiała włożyć całą swoją odwagę. -- A plany... na dziś?

-- Będę pętlował.

Pętlował... No właśnie. Lepiej już było nie pytać. Odwróciła głowę, by zobaczyć, że Nika stoi w drzwiach z założonymi ramionami. Przełknęła ślinę.

-- Co to znaczy?

-- Jadę autobusem na pętlę i się zniżam -- wyjaśnił, nie przerywając rysowania. -- Zabawa polega na tym, żeby cię nie zauważył kierowca.

339

_

-- Sto osiemnaście...

-- Wiem. -- Dyrektor zatrzymał się. -- Zagadam go postępami, jakie poczyniliśmy.

-- Sto dziewiętnaście. W jakiej dziedzinie?

-- W dziedzinie bezpieczeństwa.

-- Nie poczyniliśmy żadnych postępów w dziedzinie bezpieczeństwa -- stwierdził szczerze biolog. -- Od pół roku, to jest od czasu, kiedy stłukła się szyba w terrarium Sznurka -

-- Od pół roku?! -- wykrzyknął dyrektor. -- Od pół roku nie ma tylnej szyby w terrarium z wężem dusicielem, a ty mi nic nie powiedziałeś?!

-- Nie pytałeś o tylną szybę terrarium Sznurka. -- Butler w najmniejszym stopniu nie podzielałzdenerwowania Stokrotki. Delikatnymi ruchami, by nie uszkodzić, nagarniał nasiona na środek blatu. Te jednak, pchane delikatnym przeciągiem, przesuwały się ku krawędziom. -- Sto dwadzieścia trzy...

-- Po co to liczysz? -- zapytał wreszcie Stokrotka. -- Zgarnij je zwyczajnie do tego pudełka.

-- To potomstwo Sandry, dość cennego okazu. Sto dwadzieścia siedem. Sandra miała sto czterdzieści pięć sztuk potomstwa. Nie chciałbyś ich spotkać, jak dorosną w jakiejś dziurze. Muszępoliczyć dokładnie.

-- Sandra? Nazywasz krzaki imionami ludzi?

-- Sandra nie jest krzakiem.

-- Nieważne - krzakiem, chwastem czy bulwą. Nie wygadaj się przypadkiem przed asystentką tego... -- dyrektor chwilę szukał właściwego słowa -- tego ważniaka, że nazwałeś roślinę doniczkową jej imieniem.

-- To nie jest roślina doniczkowa. Sto trzydzieści dwa... Ale lepiej to pozbieram, zanim przyjdą.

-- Więc co? -- zainteresował się wreszcie Stokrotka. -- Co to jest? Oni będą tu za chwilę.

341

Biolog machnięciem głowy wskazał regał. Dyrektor podszedł do miejsca, w które mniej więcej celowałbiolog. Rzeczywiście, stało tu szklane pudełko z napisem „Sandra". W jego rogu leżały zgniecione w małe kulki opakowania po chipsach.

-- Sandra to imię tarantuli? -- wyszeptał osłupiały dyrektor. -- Więc te małe pluszowe kuleczki... Sto czterdzieści pięć małych...

Podskoczył i rozejrzał się po podłodze. Zaczął przestępować z nogi na nogę i wypatrywać małych atakujących potworków.

-- To się nazywa wielodzietna rodzina -- przyznał biolog. -- Nie musisz skakać, na razie wszystkie są na stole. Sto trzydzieści pięć... sto trzydzieści sześć... Chyba jest na ciebie zła za zdemolowanie żłobka.

.

-- Jezu... -- Stokrotka wzdrygnął się i odszedł od terrarium. -- Co za spojrzenie... Ile ona ma oczu?

-- Osiem... A niech to! -- Butler podrapał się po uchu. -- Ile było? No nic. Od początku. -- Wysypałmałe pajączki na blat, a one momentalnie rozbiegły się na wszystkie strony. -- Jeden... dwa... trzy...

Dyrektor cofnął się o dwa kroki i klepnął się otwartą dłonią w czoło.

-- Nie możesz szybciej?

-- Będzie dwa razy szybciej, jak mi pomożesz. Dziewięć... dziesięć...

Stokrotka nie miał zamiaru zbliżać się nawet do miniaturowego chaosu na stole, tym bardziej że na korytarzu rozległy się kroki grupy inspekcyjnej. Dyrektor zamknął oczy i zrobił głęboki wdech. Oto moment prawdy. Uda się albo wszystko runie.

-- Udawaj, że to nasiona ostu -- syknął.

-- Trzynaście. One się ruszają.

-- Więc ostu wędrownego... albo lepiej nic nie mów. Zostaw to mnie.

342

-- Dzień dobry, profesorze Butler -- oznajmił z szerokim uśmiechem Szus, stając w drzwiach z asystentką tuż za nim. -- W końcu się spotykamy.

-- Dziewiętnaście. -- Biolog skłonił głowę.

Inspektor nie zwrócił uwagi na nietypowe powitanie. Już się rozglądał, do czego można by się przyczepić, bo do czegoś na pewno. Dyrektor w trzech wydłużonych krokach zbliżył się do niego.

-- Na wstępie pragnę zaznaczyć, że niedawno przeprowadziliśmy renowację systemu oświetlenia eksponatów -- oznajmił.

-- Czyli przetarliście żarówki -- odgadł Szus.

-- Pfff... -- Stokrotka zaplatał i rozplatał dłonie. -- W sumie... jakby... coś w tym stylu. Wzmocniliśmy też zabezpieczenia przy skorpionarium... czy jak tam się to nazywa.

-- Wymieniliście stłuczoną szybkę?

-- Dwadzieścia trzy...

-- No... Niepotłuczona jest bezpieczniejsza. -- Dyrektor czuł ogarniającą go falę nienawiści do tego... tego... pyszałkowatego...

-- A czy szyby w tym pojemniku są z hartowanego szkła? -- Szus wskazał terrarium Sznurka.

Dyrektor zmartwiał. Szkło nie tylko nie było hartowane, ale wręcz brakowało całej tylnej szyby, dzięki czemu pyton urządzał sobie wycieczki wedle własnego uznania. Prawdę mówiąc, zabezpieczenia prezentowały taki poziom, że większość co sprytniejszych żywych eksponatów regularnie spacerowała po szkole. Na szczęście, zwykle działo się to nocą. To wszystko dyrektor wiedział, wiedział również, że o wielu sprawkach Butlera nie wie, a o paru z nich nawet nie wiedział, że o nich nie wie. Było to dośćskomplikowane, więc Stokrotka odpowiedział po prostu:

-- Sądzę, że oczywiście tak.

-- Możemy to łatwo sprawdzić -- Szus sięgnął do kieszeni. -- Opukam kolejno każdą szybę. Hartowana wydaje inny odgłos.

-- Nie wolno denerwować zwierzęcia. -- Dyrektor własnym ciałem zasłonił terrarium. -- Może od tego wylinieć.

343

-- Dwadzieścia osiem...

-- Tej małej klameczki po wewnętrznej stronie terrarium ptasznika też nie sprawdzać? -- Szus wskazał regał.

-- To wyjście przeciwpożarowe. Znaczy... -- Stokrotka dotknął mokrego od potu czoła. -- Znaczy... ona jest narysowana. Taki żarcik. .. dla rozluźnienia atmosfery na lekcji.

Inspektor pokiwał głową, podszedł do stołu i dał znak asystentce, by otworzyła neseser.

-- Przejdźmy zatem do meritum. -- Sięgnął do środka, postawił na stole cztery kieliszki i zwrócił siębezpośrednio do Butlera -- możemy od razu przystąpić do degustacji.

-- Trzydzieści osiem... trzydzieści dziewięć... -- Butler wyprostował się i dotknął bolącego kręgosłupa. Zerknął na kieliszki, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. Przysunął pudełko do krawędzi

blatu i zgarnął do niego cały drobiazg naraz. -- Sto czterdzieści pięć.

* * *

Poruszony drzwiami dzwoneczek wyrwał siedzącego za krótką ladą chłopaka z lektury grubej książki. Sklep był małą klitką zastawioną po sufit pudełkami z butami. Pachniało wyprawioną skórą i pastą do butów. Wybór był spory, choć... tylko dla znawcy.

Felix, Net i Nika przywitali się ściszonym głosem, jak w bibliotece i również jak w bibliotece przystąpili do przeglądania zawartości regałów.

-- Butoteka -- szepnął Net. -- Ale wszystkie są takie same.

-- Nie ma dwóch takich samych -- odparła Nika. -- Znaczy dwóch takich samych par.

-- No to masz godzinę mierzenia. Nie wiem, czy to wytrzymamy.

Nika rozejrzała się po półkach błyszczącymi z przejęcia oczami.

Net pokiwał głową i zwrócił się do Felixa:

-- Mamy godzinną konwersację. Zupełnie za friko. Możemy porozmawiać na przykład o tym, czemu człowiekowi, który potrafiłby na kartce A4 zaprojektować most Siekierkowski, nie chciało się po-

344

prawiać fizyki na szóstkę. Oskar wykuł na pamięć wzory i wyskrobał na tablicy szóstkę, a ty masz tylko pięć.

-- Przyczyna jest taka sama, jak w przypadku ciebie i Ekierki -- odparł Felbc. -- Nie pamiętam tych wzorów, których uczył Czwartek. Potrafię rozwiązać zadanie fizyczne w praktyce, zbudować wieżowiec z bambusa czy coś w ten deser. Ale teoria fizyki to matematyka.

-- Przecież z bólem mózgu, ale potrafisz wyprowadzać wzory.

-- Tak... z bólem mózgu. Znam wynik zadania, gdy Czwartek skończy wypisywać dane. Tyle że jest to wynik przybliżony. Dokładne liczenie tego mnie męczy. No i -- pokiwał głową -- przez ostatni miesiąc rozwiązywałem poważne problemy praktyczne. Nie miałem czasu na naukę.

Nika podeszła do małej lady i powiedziała do sprzedawcy:

-- Chciałabym przymierzyć takie same -- wskazała swoje buty -- ale dwa numery większe.

-- Zupełnie jak nie kobieta -- zdziwił się Net.

Dla sprzedawcy taka decyzja nie była chyba niczym niezwykłym. Zerknął na znoszone buty dziewczyny i mruknął „Powinny być". Przystawił do regału drabinkę, wyciągnął z półki na wysokości dwóch metrów pudełko i podał Nice. Dziewczyna otworzyła je i niemal z nabożeństwem wzięła w dłonie but. Westchnęła, usiadła na stołeczku i przymierzyła. Proces sznurowania i wiązania zajął kilka minut. Nika wstała i przeszła się po ciasnym wnętrzu sklepiku. Sprzedawca przyglądał się jej w milczeniu, przyzwyczajony, że mierzenie takich butów musi trwać.

-- Nie są za duże? -- zapytał Net.

-- Są -- przytaknęła Nika. -- Muszą być, żeby starczyły na dwa lata.

-- Przejdź się. Sprawdź, czy gdzieś nie uwierają.

-- Wszędzie uwierają. Te buty trzeba... rozchodzić.

-- Że też chce ci się tak męczyć...

Nika przeszła jeszcze raz, obejrzała się w lustrze, zdjęła buty i podała sprzedawcy.

345

-- Biorę.

Gdy podał cenę, chłopcom wymsknęło się „Łał!". Nika z przejęciem odliczyła banknoty. Do pieniędzy była przyzwyczajona, co miesiąc płaciła gotówką czynsz i inne rachunki. Teraz jednak wydawała pieniądze na coś, co nie było koniecz;ne do przetrwania.

Chwilę później szli ulicą, a Nika dumnie niosła torbę z pudełkiem.

-- Zapomniałam! -- zorientowała się i ucałowała przyjaciół. -- Dziękuję.

-- Ej, to nie jest prezent -- przypomniał Net. -- Zarobiliśmy te pieniądze. Przepuściłaś swoją część. -- Pokręcił głową. -- Gdybym ja miał tyle wydać na buty...

-- A ile wydajesz? -- zapytała dziewczyna.

Chłopak wzruszył ramionami.

-- Nie wiem. Starzy mi kupują. Zdzieram każde w kilka miesięcy.

-- Moje kosztują dwa razy więcej -- przyznała Nika -- ale starczą na kilka razy dłużej. Zaczekajcie. -- Skręciła do najbliższej ławki. Usiadła i rozsznurowała buty. Włożyła je do pudełka na miejsce nowych, a nowe założyła na nogi.

-- Poobcierasz się -- ostrzegł Felix.

-- Kiedyś muszę zacząć. -- Nika już sznurowała nowe Martensy. -- Zaopatrzyłam się w zestaw

plastrów i dwa klipsy do papieru.

-- Po co klipsy?

-- Do formatowania języka, jak zacznie się krzywo układać. Mam to opracowane.

Zasznurowała buty do końca i wstała. Pokiwała z uznaniem głową.

-- Lepiej się od razu poobklejaj -- poradził Net.

-- Jeszcze nie wiem gdzie. Chodźmy. Okaże się za dwa kilometry.

-- Wyglądasz na wybitnie szczęśliwą. To chyba takie uczucie, jak kupić nową klawiaturębezprzewodową albo -- kciukiem wskazał Felixa -- wyrzynarkę z zestawem brzeszczotów.

Nika zatrzymała się i uniosła głowę.

-- Spójrzcie.

346

(SV

Na niebie nie było chmur, ale nad miastem wisiała mgiełka. Wierzchołki wieżowców ginęły w błękitnym oparze.

-- Kurz, mgła, smog. -- Net wzruszył ramionami. -- Będzie gorzej widać katastrofę.

-- To nie kurz -- zaprzeczył Felix. -- Mgła miałaby inny kolor. Daleko na zachodzie jest szarobura, ale w górze pozostaje błękitna jak w południe. Kropelki wody, z jakich jest złożona mgła, nie dają takiego efektu.

-- Fakt -- przyznał Net. -- To wygląda jak podciągnięte w Photoshopie. Chcesz powiedzieć, że to...

-- To Mała Armia, która przygotowuje się do bitwy.

Stali z zadartymi głowami i gapili się na dziwne zjawisko. Nika była już pewna, że to za wcześnie, by mogli zapomnieć o Orbitalnym Spisku. A tak naprawdę, to on sam nie da im o sobie zapomnieć.

-- Dużo ich -- zauważyła.

-- Jeśli tak jest nad całą Warszawą, to jest kilka megawiader -- dodał Net.

Wśród przechodniów nie było widać jakiegokolwiek niepokoju z powodu osobliwego zjawiska. Rzeczywiście, żeby zrozumieć, co jest jego przyczyną, trzeba było wiedzieć to, co wiedzieli przyjaciele. Ludzie podążali za swoimi sprawami i nie zdradzali podenerwowania atmosferą nadciągającego zagrożenia. Raz odwołana katastrofa nie wydawała im się już tak straszna. Na ulicach korek był większy niżzwykle, ale przyczyną tego były zapewne rozpoczynające się ferie.

-- Chętnie obejrzałbym to z góry -- stwierdził Felix. -- Dawno nie wjeżdżaliśmy na Pałac Kultury...

-- Chodźmy do mnie. Moje podwórko jest tylko osiemnaście

metrów niżej niż taras w Pałacu Kultury.

* * *

W drzwiach przywitał ich przyprawiający o zawrót głowy zapach gulaszu. Babcia Adelajda pomachała im dłonią w rękawicy termicznej.

347

(f

-- Hi! -- krzyknęła przez jadalnię i salon. Dobrze, że jesteście. Zaraz będzie potrawka z kangura. Znaczy z krowy -- dodała ciszej. -- Z bardzo jumping krowy.

-- Tylko sprawdzimy jedną rzecz-... -- Net już skręcał na schody.

-- Nie ma mowy. -- Babcia odłożyła drewnianą łyżkę, którą mieszała w wielkim garze. Wyglądała, jakby była zdecydowana posadzić ich za stołem, nawet używając siły. -- To „Tylko sprawdzimy" zajmie wam godzinę, a potem będziecie jeść zimne. Umyjcie ręce. Najpierw zjecie, potem będziecie robić, co wam przyjdzie do głowy. Krzyknijcie tam do Liii, że jest obiad. Czy to nie dziś ma spaść ta rakieta?

-- Tak -- przytaknął Net. -- Trochę po północy. -- Po czym dodał ciszej, tak by tylko przyjaciele to usłyszeli -- to nie jest do końca pewne. Po wybuchowej korekcie trajektorii lotu orbita stała się bardziej eliptyczna. Wiecie, co sobie myślę?

-- Mów, każdy pomysł się przyda -- poważnie przytaknął Felbc.

-- Myślę sobie, że istotnie lepiej zacząć od jedzenia.

Felixowi opadły ramiona. Wydawało mu się, że zna dobrze przyjaciela, ale ten wciąż potrafił go zaskoczyć. Chociaż, z drugiej strony... gulasz rzeczywiście pachniał wybitnie. A postawa babci i tak nie pozostawiała im wyboru. Net zawołał jeszcze mamę, która drzemała na piętrze, zapewne za namową babci. Powiesili kurtki i umyli ręce. Chłopcy mieli zamiar iść do pokoju Neta, ale Nika delikatnymi znakami dała im do zrozumienia, żeby raczej pomogli nakryć do stołu.

-- Szkoda, że nie masz wyjścia na taras z salonu -- stwierdził Felbc.

-- To by było trudne do zrobienia -- odparł Net. -- Ogród jest na dachu salonu.

Prateściowa siedziała na wózku ustawionym pod przypadkowym kątem obok kanapy i kończyła dziergaćbrązowe... coś. Net był nawet trochę ciekawy, co z tego wyjdzie i kto to dostanie. Naj-

348

m

lepszym zastosowaniem dla włóczki w tym kolorze byłby chyba pokrowiec na wycieraczkę przed drzwi.

Na schodach pojawiła się rozespana mama. Przywitała przyjaciół i skierowała się do pokoju bratosiostry. Upewniła się, że śpią spokojnie, więc od razu wyszła stamtąd. W porównaniu do okresu sprzed przyjazdu babci był to wyraźny postęp.

Zasiedli do stołu, a babcia postawiła na środku półmiski z gulaszem wołowym udającym kangurzy, kaszą, zapiekaną marchewką i z surówkami. Net pomyślał przelotnie, że po wyjeździe babci, bo przecież w końcu będzie musiała wrócić do Australii, wszystkim będzie brakowało jej rozmachu kulinarnego.

Kolejno nakładali sobie porcje.

-- Lepszy kangur z wołowiny niż wołowina z soi -- ocenił po pierwszym kęsie Net.

-- Jak twoje oceny? -- zapytała niespodziewanie mama.

-- Oceny? -- Net zamrugał. -- Aaa... oceny! Masz na myśli oceny... -- Machnął lekceważąco widelcem. -- To nie ma takiego znaczenia, bo to pierwszy semestr. Denerwowałem się rakietą. No i ta inspekcja w szkole, nowe zasady, jakieś mundurki, grochówka, zadymianie korytarzy...

-- Pytałam o oceny -- przerwała mu łagodnie mama.

-- Oceny... -- Net nie był przygotowany na nagłe zainteresowanie mamy jego postępami w nauce. -- No, mam nawet kilka piątek. Jakby zsumować wszystkie moje oceny, to byłoby ich więcej, niż mam wzrostu. Przynajmniej jeśli liczyć w calach.

-- A konkretnie?

-- Konkretnie to 182. Już w przeliczeniu na centymetry.

Mama westchnęła, ale była bardziej rozbawiona niż zła.

-- Chciałabym zobaczyć to w formie tabelki -- powiedziała. -- I to nie tabelki twojego wzrostu, tylko takiej z przedmiotami i ocenami.

-- Chyba nie odwołasz mi- ferii? -- zapytał z udawaną obawą Net. Sięgnął jednak do kieszeni i podałmamie zwiniętą w trąbkę kartkę.

349

Mama rozwinęła ją i przebiegła wzrokiem po stopniach.

-- Jak się skończy zamieszanie z rakietą, tata z tobą porozmawia. Czeka cię wiele pracy w następnym

semestrze. -- Pokiwała głową. -- No, ale są już ferie, więc nieprzyjemne sprawy niech zaczekają.

Net odetchnął z ulgą. Mama zaczynała już przypominać tę mamę, którą znał przez całe swoje życie, zanim pojawiły się bliźniaki.

Przyjaciele zjedli obiad z przyjemnością, podziękowali i pomogli włożyć naczynia do zmywarki. Narzucili kurtki i poszli piętro wyżej, na taras, czy też raczej - do ogrodu na dachu części mieszkania. Niektóre pomieszczenia usytuowane były na tym poziomie, a wśród nich nieużywana od dłuższego czasu pracownia malarska mamy.

-- Wszystkie babcie mają potrzebę karmienia otoczenia -- stwierdził Net. -- Nigdy się tak nie obżeraliśmy jak ostatnio. Gdzie nie pojedziemy, dają nam jedzenie. U mnie, u ciebie, w szkole. Nawet u ciebie -- powiedział do Niki. -- Znaczy... u ciebie to się objadałem, nie obżerałem.

Podeszli do barierki i spojrzeli na wieczorną panoramę miasta. Dopiero stąd widać było skalę zjawiska. Z góry miasto wyglądało jak przykryte czarną kołdrą - pod tym kątem i o tej porze mikroboty nie odbijały światła. Poniżej okolica w promieniu kilkuset metrów była przyszarzała, dalej z czarnej mgły wystawały tylko wysokie budynki.

-- Powinniście kiedyś wpaść na poranną mgłę nad Warszawą -- powiedział Net. -- Wygląda jeszcze lepiej niż to.

-- Unoszą się na kilkudziesięciu metrach -- stwierdził Felix. -- W ten sposób unikają silniejszych podmuchów wiatru i pozostają niewykrywalne dla radarów. Nie wiem, co zamierzają, ale z pewnościącoś poważniejszego niż wyłączenie kilku transformatorów. Długo tak nie wytrzymają. Nie ma silnego wiatru, ale zaraz zrobi się całkiem ciemno i stracą źródło energii. Spora część tego dywanu -- wskazał w dół -- już jest w cieniu.

350

-- Pozbawione energii zaczną spadać za dziesięć minut -- stwierdziła Nika. -- Może wystarczy poczekać?

-- Coś mi się wydaje, że to nie takie proste. Mikroboty nie są bezmyślną chmurą kurzu. Mają jakiśplan. Chmara ma. Przekonamy się za dziesięć minut.

-- Jedno jest pewne. -- Nika mocniej oparła się o barierkę. -- Wiem, gdzie nakleić dwa pierwsze plastry.

Wrócili do środka, ale zamiast do królestwa Neta, weszli do niewielkiego pokoju gościnnego, który znajdował się na tym samym poziomie co ogród. Było tu dwuosobowe łóżko, stolik pod oknem z widokiem na miasto i szafa.

-- Ciasny, ale własny -- podsumował Net. -- Czy też raczej: przestrzeń nie za duża, ale jak wkurza.

-- Jest tak z sześć razy większy od mojego półpokoju -- zauważyła Nika.

-- Pokoik mały, nie wejdą regały. -- Net cieszył się z nagłej erupcji talentu.

-- Pomieszkałbyś w klitce, tobyś się potem w tym pokoju nauczył grać w kręgle.

-- Klitka malutka dla liliputka. Nie zmieścisz tu stołka, nie zrobisz fikołka.

-- A myślałam, że to ja mam poetyckie nazwisko. -- Nika uśmiechała się. Odsunęła ze skraju łóżka magazyny komputerowe i komiksy. To, że od jakiegoś czasu była to siedziba Neta, można było poznać po wolno wypełzającym z kątów, z szafy i spod łóżka bałaganie. Dziewczyna usiadła i rozwiązała buty, by nakleić pierwsze plastry.

Net usiadł obok i przewrócił się na plecy.

-- Pomyślcie, wszystko już za nami -- powiedział, gapiąc się w sufit. -- Jedziemy na ferie, gdzie nikt nie będzie nam przyznawał certyfikatów, wystawiał ocen ani zabraniał włączać komputerów o dowolnej porze.

351

-- Nie zabierzesz ze sobą komputerów -- zauważył Felix. -- Poza tym, jak ktoś z nas mówi, że jest po wszystkim, to zwykle okazuje się, że nie jest.

Net uniósł się na łokciach i spojrzał na przyjaciela z wyrzutem.

-- TV już nie kombinuj, co? Wszystko za nami i już. Zwyczajnie pakujemy tobołki i jedziemy razem na ferie.

-- Kupiłam buty -- wtrąciła Nika. -- Nie mam za co jechać na ferie. Nie zdobędę znikąd sześciu stów.

-- Coś się wymyśli -- powiedział Net, ale nie bardzo potrafił wykrzesać z siebie odpowiednio dużo entuzjazmu.

Felix otworzył brudnopis na pierwszej stronie, na której było trochę miejsca, odkręcił skuwkę pióra i zaczął rozpisywać niezbyt skomplikowany wzór.

-- Do tej pory myślałam, że to Net jest specjalistą od wzorów -- zauważyła Nika.

-- Mój geniusz dorobił się naśladowców -- odparł Net. -- Ale różnica między mistrzem a -

-- Mogę? -- Felix wskazał laptop.

Net niechętnie podał mu. Felix chwilę sprawdzał jakieś wartości liczbowe na kilku stronach, po czym wstawił je do wzoru.

-- Teraz to policz -- podsunął zeszyt Netowi.

Net przebiegł wzrokiem po równaniu, wpisał wynik i oddał brudnopis Felixowi.

-- Ha! Znaj łaskę mistrza. Co to za wzór?

-- Potrafisz policzyć, ale nie wiesz, co liczysz? -- Felix uśmiechnął się pod nosem. -- Jesteśteoretykiem, a ja praktykiem. Sprawdziłem, ile energii zużywa mikrobot do unoszenia się w powietrzu. Wyszło mi to, czego się spodziewałem. Zakładając, że nie ma żadnych strat energii, to może latać nawet przy średnim zachmurzeniu. Kiedy na niebie wiszą ciężkie chmury deszczowe, do jego ogniwa słonecznego dociera za mało energii. Teraz, kiedy słońce dotyka horyzontu, jest jej jeszcze mniej. Jeśli mam rację, to ostatnie mikro-boty właśnie powinny spadać.

352

Minął kwadrans. Przyjaciele po raz kolejny narzucili kurtki i wyszli do ogrodu. Felix zabrał lornetkę. Ściemniło się już tak, że niebo na wschodzie stało się ciemnogranatowe, prawie czarne. Warszawa w dole żyła tysiącami świateł samochodów i tramwajów.

-- Nic nie widać -- zbagatelizował Net. -- Zabrakło im prądu i pospadały.

-- Spójrz lepiej tam. -- Felix wskazał odległe o kilka kilometrów, jasno oświetlone wieżowce. Zdawały się wyrastać z wody pokrywającej dachy niższych budynków. Odbijały się w tej niby--wodzie jak okna portowego miasta.

-- Fatamorgana... -- sapnął z wrażenia Net.

Spojrzeli w dół. Za barierką tarasu, dwa metry poniżej, był dach reszty budynku, a za nim w dole rozciągało się miasto. Teraz, kiedy przyjrzeli się dokładniej, zauważyli, że wszystko poniżej jest przyciemnione, jakby oglądali ulice przez zadymiony filtr optyczny.

-- Jakaś mgiełka albo dymek -- stwierdził Net.

-- Ani mgiełka, ani dymek -- zaprzeczył Felbc. -- Masz silną latarkę?

-- Niestety tak.

Net poszedł do domu i po chwili wrócił z grubą czarną latarką. Zaświecił w dół, w kierunku, gdzie były tylko ciemne dachy. Dopiero teraz iluzja dymu znikała. Snop światła trafiał na cienką warstwę, błyskającąodbiciami setek cekinów.

-- Nie spadły -- przyznał Net.

-- Nie spadły -- zgodził się Felbc.

Zaczekali pięć minut, dziesięć. Zaczęli już marznąć, a sytuacja nie ulegała zmianie.

-- Teraz mogłyby latać, czerpiąc energię z akumulatorów. Wiemy, że tego nie robią, bo podczas badań akumulatorów starczało im najwyżej na kwadrans.

-- Mogły oszukiwać -- wtrąciła Nika.

-- Stosunek pojemności akumulatorów do wagi... -- zaczął Felbc. -- Znaczy, nie sądzę, żeby mogły latać dłużej bez ładowania.

353

-- Ale latają.

Felix wyjął z kieszeni małą lornetkę i popatrzył w dół. Szukał nieregularności w dywanie pokrywającym miasto, jednak w tym świetle i zmieniającym się tle z samochodów nie było to łatwe.

-- I co powie pan praktyk? -- zapytał Net.

-- Podobne wrażenie można odnieść podczas pokazu iluzjonisty

-- odparł Felix. -- Ale to nie są czary. To się musi dać jakoś wytłumaczyć. W zasięgu wzroku mamy kilka ton tego drobiazgu. Nie może sobie wisieć tak zwyczajnie. Jeżeli nie wiadomo nic, to znaczy, że trzeba zebrać jakieś dane. -- Felix zimną dłonią potarł zmarzniętą brodę. -- Zróbmy to na bobasa.

-- Metoda na bobasa? -- Net nie był pewien, czy dobrze usłyszał. -- To brzmi znacznie gorzej niż na przykład... metoda rezonansu magnetycznego.

-- Co robi bobas, kiedy dostaje do zabawy najnowszy model netbooka?

-- Ładuje do gęby, a potem zaczyna walić nim o podłogę. Ewentualnie w odwrotnej kolejności.

-- Właśnie o to chodzi -- pokiwał głową Felix. -- Bobas nie ma pojęcia, co to jest netbook, więc zaczyna badanie od spraw podstawowych. Czy nadaje się do jedzenia, czy się rozwala i takie tam. Zastosujemy więc metodę na bobasa.

-- Nie pożyczę ci bratosiostry do eksperymentów.

-- Chodzi mi o to, że skoro nie wiadomo, co zrobić, to trzeba zrobić cokolwiek. Może zdobędziemy mały punkt zaczepienia. Masz dobry aparat fotograficzny? Lustrzankę?

-- Tata ma. Ale jaki punkt zaczepienia? -- ocknął się nagle Net.

-- Mieliśmy sobie feriować. Resztę przekazaliśmy specjalistom.

-- Zrobimy tylko zdjęcie -- uspokoił go Felix. -- Przydałaby się też mocna lampa błyskowa.

Net niechętnie powlókł się do domu.

-- Mam złe przeczucia -- odezwała się Nika. -- To się nie zakończy bez nas.

354

Felix pokiwał głową. Przyjaciółka wyraziła głośno to, czego sam się domyślał od popołudnia, kiedy to zobaczyli osobliwe kolory na niebie. Orbitalny Spisek wciągnie ich ponownie i nastąpi to w bardzo nieodległej przyszłości. Zapewne za mniej niż kwadrans.

Net wrócił z aparatem i dużą lampą błyskową. Felix wpiął lampę i chwilę bawił się menu, próbując ustawić odpowiednie parametry. Szybko zrezygnował i wybrał standardowy tryb zdjęć nocnych.

Ponieważ trzęsły mu się ręce, oparł aparat o barierkę i wycelował w ulicę. Pstryknął, błysnęło.

Przyjaciele spojrzeli na wyświetlacz i w pierwszej chwili nie uwierzyli w to, co widzą.

-- Poudawajmy jeszcze chwilę, że nas to nie obchodzi ani nie dotyczy -- poprosił Net.

To, co utrwalił aparat, wyglądało zdecydowane inaczej od tego, co na własne oczy widzieli w dole. Na wyświetlaczu światła miasta były tylko bladym tłem dla tysięcy białych punkcików, układających się w łagodne pagórki i doliny.

-- To światło lampy -- wyjaśnił Felix. -- Świecą tylko te mikroboty, które akurat ustawiły sięprostopadle do aparatu.

-- Prawie nie widać miasta -- zauważyła Nika. -- Zrób bez flesza.

Felix wyłączył lampę, oparł aparat o barierkę i pstryknął. Tym

razem zdjęcie wyszło normalnie, tyle że było poruszone. Felix ponownie włączył flesz i pstryknął zdjęcie w kierunku dachów. Po powiększeniu na wyświetlaczu zobaczyli właściwie same jasne punkciki na czarnym tle. Chłopak obszedł taras i zrobił kilka zdjęć w kilku różnych kierunkach.

-- Chodźcie do środka -- powiedział.

Przyjaciele z ulgą opuścili zimny ogród. Niestety, gdy tylko weszli do pokoju gościnnego, Fełix otworzyłna oścież okno i pstryknął jeszcze kilka fotek.

-- Stary, ja tu mieszkam -- powiedział z wyrzutem Net.

-- Skopiuj to do komputera. -- Felix ściągnął kurtkę, roztarł ręce i zauważył z lekkim uśmiechem -- zimno tu coś u ciebie.

355

Net posłał mu ciężkie spojrzenie. Spiął kabelkiem USB aparat z komputerem i przegrał zdjęcia. Teraz mogli przyjrzeć się im dokładniej. Przy biurku było zbyt mało miejsca, więc położyli komputer na łóżku, a sami usiedli na podłodze.

-- Dywan obniża się nad tramwajową siecią trakcyjną -- zauważył Net. -- Masz cyberszpaka, żeby tó sprawdzić?

-- To nie jest dobry pomysł -- zaprzeczył Felbc. -- Ostatnim razem, jak go użyłem, patrol skończył siękatastrofą. Zresztą leży teraz w mojej piwnicy. Przy sobie mam yoyobota, ale on ma mały zasięg, a poza tym o tej porze niewiele by zobaczył. Sprawdźmy, czego mikroboty mogą chcieć od sieci trakcyjnej. Tam musi być kilkaset voltow, więc nie mogą się tak po prostu podpiąć. Mogę jeszcze raz?

Net niechętnie podał mu laptop. Felbc wyklikał odpowiedź.

-- Sieć trakcyjna jest zasilana prądem stałym o napięciu sześciuset voltow -- przeczytał. -- Plus w

sieci trakcyjnej, minus w szynach. Czyli indukcja elektromagnetyczna odpada...

-- Co odpada? -- zapytała Nika.

-- Ty odpadasz na następnym teście z fizyki -- wyjaśnił uprzejmie Net.

-- Dzięki. -- Nice zrobiło się smutno.

-- Wystarczy umieścić w pobliżu pracującego transformatora cewkę -- wyjaśnił Felbc -- żeby w niewidzialny sposób ukraść z niego trochę energii. No, ale jak jest prąd stały, to się nie da, bo transformator działa wyłącznie na prąd zmienny... Może mikroboty wykorzystują minimalne przewodnictwo elektryczne powietrza? Może kombinują z elektrostatyką? Trzeba by zapytać jakiegośspeca od elektryczności, czy to możliwe...

Felbc przełączył na przeglądarkę zdjęć i jeszcze raz je wszystkie obejrzał.

-- Zerknijcie na ten budynek. -- Nika wskazała palcem ciemniejsze zdjęcie dywanu nad dachami. -- Tu jest dołek.

Nachylili się nad laptopem.

356

-- Tak jakby -- przyznał Net. -- A torów tramwajowych na pewno tam nie ma. Manfred, sprawdź, co to jest.

-- Ale gdzie? -- odezwał się Manfred. -- Widzę tylko białe kropki na czarnym tle.

-- Południowy wschód -- powiedział Felix. -- Jakieś sto pięćdziesiąt, dwieście metrów od nas.

-- Zaraz... Jak wnoszę z waszej rozmowy, szukacie przyczyny powstawania zagłębień w dywanie mikrobotów. Widzę to zjawisko na kilku kamerach, tych umieszczonych niżej, bo z powierzchni Ziemi niczego nie widać.

-- Powiadomiłeś kogoś? -- zapytała Nika.

-- Oczywiście, przepisowym trybem, ale pewnie nikt się tym nie przejmie. W końcu jestem od sterowania ruchem. Chcecie zobaczyć?

Na ekranie pojawiło się widziane z wysokości kilkunastu metrów rondo ONZ. W kilku miejscach można było dostrzec rozmyte, migotliwe i jaśniejsze od otoczenia plamy.

-- Widać miejsca, które odbijają światło latarń. Wzdłuż sieci trakcyjnej światło odbija się inaczej. W dywanie jest podłużne zagłębienie. A to miejsce obok was, to, o które pytaliście, to stacja transformatorowa.

-- Czyli miałem rację -- ucieszył się Felix. Spoważniał jednak szybko. -- Co one knują?...

-- Więc ze stacji transformatorowej mogą wyciągać energię? -- upewniła się Nika.

-- W teorii starczyłoby trochę drutu i patyk, żebyś naładowała komórkę, stojąc blisko transformatora. -- Felix zastanowił się. -- No nie, potrzebna jest jeszcze dioda... One nie mają problemu ze zdobywaniem energii. Nie wiem, jak ją wyciągają z sieci trakcyjnej, ale wokół nas jest pełno pracujących transformatorów. Jak masz lampkę halogenową, na przykład taką z Ikei, to masz też na kablu albo we wtyczce mały transformator. Nawet jak wyłączysz lampkę, to ten transformator nadal żre prąd i wytwarza pole elektromagne-

357

tyczne. Pole jest słabe, ale jeżeli transformatorów są setki w każdej kamienicy...

-- Zaraz, zaraz! -- Net zerwał się na równe nogi. -- Co my robimy? Mieliśmy sobie odpuścić. Mieliśmy sobie już feriować. Miał być grill, miało być tak pięknie, a znów w coś się ładujemy.

-- W nic się nie ładujemy -- odparł spokojnie Felix. -- Przynajmniej na razie. Zobaczyliśmy coś, o czym być może nie wiedzą naukowcy w Instytucie. Musimy im o tym powiedzieć. Musimy zadzwonić do naszych starych.

-- Ktoś się skapuje, że to my.

-- Teraz to nic nie szkodzi. Zobaczyliśmy przecież z okna dziwne zjawisko i czujemy się zobowiązani, żeby kogoś o tym powiadomić.

Net westchnął ciężko. Teraz i on wiedział, że Orbitalny Spisek jeszcze z nimi nie skończył. Chłopak usiadłpo turecku przed łóżkiem, pełniącym teraz rolę biurka, i przysunął do siebie laptop.

-- Bardzo spadł transfer -- zauważył. -- Od minuty ciągnie mi się jakiś mail.

-- Chciałbym mieć taki spadnięty transfer u siebie. -- Felix patrzył na przesuwający się pasek.

-- Ty masz DSL, a ja tu mam dociągnięty osobny kabel. -- Net nieprzerwanie klikał. -- Realny transfer tak z dziesięć razy większy. Był potrzebny tacie, kiedy więcej pracował w domu. Lamer z dziewiętnastego piętra próbował się podpiąć, bo miał za wolne łącze. Załatwiłem go totalnie. Jest teraz w wielkim niebycie.

-- To znaczy gdzie? -- zapytała podejrzliwie Nika.

-- W Zalewie Zegrzyńskim.

-- Co?!

-- Ty się ciągle dajesz wkręcać. Odciąłem tylko prostakowi dostęp do jego własnej sieci. Przeprosi, to cofnę sankcje.

-- Albo wcześniej spotkasz się z nim sam na sam w windzie.

-- Ma dziewięć lat i boi się własnego tostera.

-- Odciąłeś internet dziewięciolatkowi?! -- Nika nie mogła uwierzyć.

358

-- Spowalniał mi transfer. Ale teraz idzie tak wolno, jakby się cały budynek podpiął. Hm... -- Net wyświetlił na ekranie kilka wykresów. -- To nie u nas. Przeciążona jest sieć miejska.

-- Może wszyscy sprawdzają, co z rakietą -- podsunęła Nika.

-- Jak półtorej godziny temu szliśmy ulicą, to się nie przejmowali -- zauważył Felbc. -- W szkole teżnikt o tym nie wspominał. Najwięcej ludzi siedzi przed telewizorami.

-- Manfred, jak u ciebie z łączami? -- zapytał Net.

-- Właśnie sprawdzam... -- odparł program po chwili. -- Z łączami kiepsko. Wygląda to, jakby wszyscy warszawiacy nagle zaczęli robić update swoich antywirusów albo coś podobnego. Co więcej, podobnie dzieje się z siecią kamer miejskich. Większość śle sygnał po publicznych łączach, ale te starsze sąna kablu. I nawet one mają problemy z transferem. W Centrum połowa kamer przeszła na odświeżanie sekundowe. To mi nieco utrudnia pracę.

-- Zaraz, czy do tej starej kablowej sieci kamer ktoś ma dostęp?

-- Nie, to dość archaiczny system. Kabel idzie pod ziemią do za-pleśniałej centralki. Kiedy instalowali mnie w ratuszu, informatyk z obrzydzeniem wpiął w tę centralkę kabel i od tamtej pory nikt tam nie zaglądał. Gdyby ktoś chciał się tam podpiąć, musiałby zrobić podkop. Nie bardzo widzę sens, skoro znacznie łatwiej jest włamać się do sieci bezprzewodowej. Tam są przypięte kamery o znacznie wyższej rozdzielczości.

Felbc spojrzał na Neta i zapytał:

-- Sądzisz, że zatykająca się sieć może mieć związek z mikrobo-tami?

Net wzruszył ramionami.

-- Zadzwoń do taty -- poprosiła Nika. -- Nie powtórzmy tego samego błędu.

Felbc przytaknął, wyjął telefon i wybrał numer ojca.

-- Cześć! Jak sytuacja? Zaczekaj, przestawię na spikera. Są tu jeszcze Net i Nika.

Przyjaciele przywitali się.

359

-- Cześć! Nerwowa atmosfera -- powiedział tata. -- Podzieliliśmy się na dwa zespoły. Jeden koncypuje nad problemem rakiety, drugi - mikrobotów. Trwa narada, więc mów szybko.

-- Nad miastem wisi dywan mikrobotów. Coś planują.

-- Wiem, mamy tu przekaz z kamer miejskich. Kilka firm ochroniarskich zgodziło sięretransmitować obraz z monitoringu budynków. Dwa UAV-y* sprawdzają miasto z wysokości kilkuset metrów. Najgęściej jest nad Centrum, Żoliborzem i Mokotowem, ale dywan sięga przedmieść. Wiemy chyba wszystko. Muszę kończyć.

W głosie taty była nagana, że syn swoją ciekawością zawraca mu w takiej chwili głowę. Felix zdawał sobie sprawę ze zniecierpliwienia ojca. Nie kierowała nim jednak ciekawość, więc zadał jeszcze jedno pytanie:

-- Wiecie, skąd czerpią energię?

-- Nie mamy pojęcia. Prawdopodobnie mają znacznie pojemniejsze akumulatory, niż sądziliśmy. Naprawdę muszę kończyć.

-- Dywan nie jest równomierny. Obniża się w pobliżu urządzeń elektrycznych, nad sieciątramwajową i transformatorami. Pewnie to stamtąd ciągną energię.

-- Skąd to wiecie? -- zapytał tata innym tonem.

-- Jestem u Neta i widzimy to przez lornetkę.

-- Dzięki. To jakiś trop. Przyda się. Cześć! -- Rozłączył się.

-- Zero wdzięczności -- skomentował Net. -- No i nie zapytałeś o rakietę.

-- Nie chcę mu zawracać głowy. -- Felix wstał i zatarł ręce. -- Możemy sprawdzić, co mamy na grilla.

-- Dopiero co jedliśmy -- przypomniała Nika.

-- Lepiej być przygotowanym. Jeżeli po rozpaleniu okaże się, że nie mamy ketchupu albo musztardy, to będzie niefajnie.

Zeszli do kuchni i przejrzeli lodówkę.

-- Hm... -- skrzywił się Net. -- Brak kiełbasek widzę. OK, twoja upierdliwość czasem się przydaje.

-- Masz chociaż węgiel? -- zapytał Felix.

* UAV (ang. Unmanned Aerial Vehicle) - bezzałogowy aparat latający.

360

'4

-- Węgiel! -- Net uniósł palec wskazujący prawej ręki. -- Masz głowę na karku, jakby powiedział mój dziadek. Węgiel też może się przydać do grilla. Ciekawe, gdzie jest... No, nie będę teraz dzwonił do ojca.

-- A gdzie trzymasz samego grilla? -- kontynuował Felix. -- Nie widziałem w ogrodzie czegoś takiego

jak szopa na rupiecie.

Net spojrzał na niego z zaskoczeniem.

-- Grill... No fakt, grill jest potrzebny, żeby zrobić grilla.

-- Planowanie...--westchnęła Nika.

-- Nie mamy kiełbasek -- zaczął wyliczać Felix. -- Nie mamy węgla, nie mamy też rusztu. To trochęutrudnia sprawę.

Net zamyślił się, usiłując sobie skojarzyć miejsce w domu, do którego pasowałaby obecność grilla. Nie pamiętał, żeby grillowali, odkąd się tu przeprowadzili. Był mały składzik w rogu ogrodu, za pracowniąmamy.

-- Zaczekajcie -- rzucił i pobiegł na górę. Narzucił kurtkę i przeciął na ukos ogród.

Za drzwiczkami jak z domu dla krasnoludków znajdowała się wnęka, niecały metr na metr, z podstawowymi sprzętami ogrodniczymi. Pstryknął światło. Jest! Grill na trzech nóżkach, z półokrągłąmichą paleniska. Zadowolony, zamknął drzwi. Pomysł robienia garden party w zimie o północy byłzdecydowanie ekscentryczny. I właśnie dlatego warto było go zrealizować.

Skręcił do barierki, by jeszcze raz zerknąć na dywan. Światła ulicy w dole zdawały się świecić słabiej niżpoprzednio. Może to było złudzenie, a może naprawdę mikrobotów przybyło. Nieważne! Zajmują się tym naukowcy.

-- Mamy grilla -- oznajmił radośnie, gdy wrócił do kuchni. -- Zardzewiały, ale się nada. Trzeba tylko kupić węgiel i kiełbachę.

-- Chodźmy od razu -- zadecydował Felix. -- Jutro ferie, więc im później, tym będą większe kolejki.

361

Ubrali się i na piechotę dotarli do oddalonego o pięć minut centrum handlowego. Z poziomu ziemi niebo wydawało się całkiem naturalne.

W centrum było dwa razy więcej ludzi niż zwykle. Przyjaciele darowali sobie zwiedzanie sklepów i od razu weszli do hipermarketu, wprost do działu wędlin. Net wyjął z regału chłodniczego parówki.

-- Tu jest byk! -- zawołał z ożywieniem.

-- Wyglądają na drobiowe -- stwierdziła Nika.

-- Byk w sensie, że błąd ortograficzny. -- Net uśmiechał się szeroko i pokazał przyjaciołom etykietę. Zamiast „parówki" widniało na niej „paruwki".

-- Dyslektyk i dysgrafik zauważa błąd ortograficzny -- przyznała z udawanym podziwem Nika. -- To

jest powód do dumy. Trudno, jeśli nie ma tańszych, to weźmy te.

-- Kupowanie najtańszych rzeczy zwykle źle się kończy -- zauważył Felix, po czym dodał -- ale lepiej zachować gotówkę na wyjazd.

Wrzucili „paruwki" do koszyka i przejechali do następnej alejki, gdzie z pewną nieufnością wzięli kiełbasęgrillową „wiepszową". Ludzie byli bardziej podenerwowani niż zwykle, szybciej wrzucali do koszyków produkty. W przeciwieństwie do przyjaciół nie patrzyli na ceny. Nie wiadomo, czy zachowywali się tak z powodu zbliżającego się momentu potencjalnej katastrofy, czy zwyczajnie spieszyli się przed wyjazdem na ferie.

-- Wszyscy są nerwowi, ale paniki nie widać -- stwierdziła Nika.

-- Bo byli w pracy i nie oglądali „Niusów czy Niuansów" -- powiedział Net i wskazał butelkę z napisem „Keczap". -- Przyjęli do pracy wyjątkowego nieuka. Lubię ten sklep. Podbudowuje człowieka.

„Keczap" okazał się najtańszym ketchupem na całym regale, więc go wzięli.

-- „Musztarda saperska" -- przeczytał Felix i wrzucił kolejny słoik do koszyka. -- Saper myli się tylko raz.

362

Net przypomniał sobie jeszcze, że nie ma soków. Skręcił w alejkę z napojami i po chwili wrzucił do koszyka sok jagodowy. Podejrzanie tani.

-- Coli nie biorę, bo mama się denerwuje, ale sok jagodowy chyba mieści się w normach zdrowotnych. -- Przyjrzał się dokładniej opakowaniu. -- Chociaż coś mi się wydaje, że przy produkcji tego soku nie ucierpiała żadna jagoda.

Skierowali się do kasy „Tylko dziesięć artykułów". Oczywiście co drugi koszyk w kolejce zawierał więcej niż dziesięć produktów. Zmęczona kasjerka nie miała motywacji, by egzekwować limit. Ponieważ co chwilę ktoś przeciskał się z wózkiem, przecinając kolejkę, przyjaciele cofnęli się pół metra, by zostawićprzejście.

-- Ciekawe, czy antyrakieta Patriot mogłaby zniszczyć naszą rakietę? -- zastanowił się na głos Felix.

-- A odłamki? -- zapytała Nika.

-- Chodzi mi teraz o zniszczenie jej w końcowej fazie upadku. Wtedy stopiony metal rozleci się na malutkie kawałki. Nie, to nic nie da. Zresztą, nie mamy jeszcze Patriotów w Polsce.

-- Umówmy się, że nie oglądamy dziś telewizji -- poprosiła Nika. -- Poróbmy cokolwiek, byle nie przed telewizorem.

-- A co ci się stało? -- zainteresował się Net.

-- Nie wiemy, jak to się skończy. Rakieta najprawdopodobniej gdzieś spadnie. Nie chcę być

dodatkowo straszona przez kilka godzin.

-- Może i masz rację... Halo, proszę pani! -- Net podniósł głos. -- Ale tu jest kolejka.

Tuż przed nimi pojawiła się młoda kobieta z wypchanym do granic możliwości wózkiem. Była tak gruba, jakby resztę zakupów miała wynieść w brzuchu. Przechodziła wraz z innymi przez pozostawione przez przyjaciół przejście, ale zamiast iść dalej, zatrzymała się.

-- Proszę pani! -- powtórzył Net. -- Ale jak to?

Spojrzała na niego spode łba i mruknęła coś niewyraźnie.

-- Proszę pani -- odezwała się Nika. -- Stoimy w kolejce za tym panem.

363

-- Zajmij się sobą! -- odwarknęła kobieta. -- Stoję tu i będę tu stać.

-- Co za trzoda... -- oburzył się Net.

Felix obejrzał się przez ramię. Od staruszki w wielkich okularach i zapatrzonego w podłogę chudzielca nie spodziewał się wsparcia. Spojrzał na kobietę. Miała przetłuszczone blond włosy do ramion i szary dres. Poruszała się nerwowymi szarpnięciami. Można było przypuszczać, że podczas próby przepchnięcia siędojdzie do rękoczynów.

Przyjaciele nie mieli koncepcji, co zrobić.

-- Za dobrze nas wychowano -- stwierdził Net.

-- Zaczekajcie chwilę. -- Felbc uśmiechnął się do własnych myśli i odszedł w stronę działu sportowego. Po chwili wrócił z prostym zabezpieczeniem antykradzieżowym do roweru - liną spinaną w pętlę za pomocą zamka szyfrowego.

-- Chyba czaję twój tok rozumowania -- uśmiechnął się Net.

-- Nie podoba mi się to, co planujecie -- skrzywiła się Nika.

-- To się nazywa sprawiedliwość -- wyjaśnił spokojnie Felbc.

Powoli zbliżali się do kasy. Obserwowali kobietę w szarym dresie - przy takiej tuszy wyładowanie wózka jest wyzwaniem, ale ona dobrze opanowała tę umiejętność. Sąsiednia kasa była nieczynna. Kobieta wcisnęła się więc do wnęki, spychając fotel pod blat. Ustawiła wózek obok i rozpoczęła pracę dźwigu portowego, wyładowując zakupy na sam początek taśmociągu. Felbc zaczekał na odpowiedni moment, upuścił dyskretnie blokadę w ten sposób, że upadła na jeden z prętów wózka tuż obok słupka barierki rozdzielającej kasy. Przytrzymał podeszwą jedną końcówkę, by objęła słupek, a Net butem wepchnąłdrugą. Kliknęło. Felbc przejechał jeszcze podeszwą po pokrętłach zamka kodowego.

-- Wiecie co? -- powiedział. -- Musimy wrócić. Zapomnieliśmy kupić fluskaki.

-- Fluskaki, fakt -- przyznał Net, odwrócił się i powiedział do starszej pani -- przepraszamy.

Wyszli z kolejki.

364

-- Ta kasa chyba za chwilę będzie nieczynna -- poinformowała resztę kolejki Nika.

Ustawili się w kolejce kawałek dalej.

Gdy kwadrans później szli z torbami do wyjścia, kobieta w dresach wciąż tkwiła uwięziona we wnęce kasowej. Wózek i własna tusza blokowały ją skutecznie. Kobieta wrzeszczała na stojącego obok ochroniarza. Mężczyzna zdawał się tego nie słyszeć. Drapał się w głowę. Nie bardzo podobał mu się chyba pomysł sprawdzania tysiąca kombinacji.

-- Straciliśmy trochę czasu, ale było warto -- podsumował Net.

-- Jesteście okropni -- stwierdziła Nika. -- Spróbujmy resztę dnia przetrwać w spokoju i harmonii z otoczeniem, co?

-- O Orbitalnym Spisku nie możemy zapomnieć -- zauważył Felix -- ale proponuję na dwa tygodnie wyrzucić z umysłów temat certyfikatu jakości dla szkoły. Teraz i tak już nic nie możemy z tym zrobić.

* * *

Niski stół zastawiony był skromnym poczęstunkiem, na który składała się przyschnięta szarlotka i dwa rodzaje orzeszków. W imbryczku parzyła się herbata. Stokrotka krążył wokół stołu, poprawiał talerzyki, filiżanki, wyrównywał serwetki. Z całego tego stresu nawet nie mógł się cieszyć zakończeniem inspekcji, które to zakończenie miało nastąpić za trzy minuty. Nie opuszczało go przeczucie, że jeszcze wszystko może się wydarzyć. Między ustami a brzegiem pucharu jest wiele miejsca na najróżniejsze przykrości. Stan dyrektorskich nerwów wyraźnie sugerował, że wskazany mu jest dłuższy odpoczynek. Gdyby Stokrotka wcześniej wiedział, z czym wiążą się starania o certyfikat jakości, nigdy by się na to nie zdecydował. No, ale teraz było już po wszystkim. Taką przynajmniej należało mieć nadzieję.

Przez uchylone drzwi usłyszał kroki pary inspektorów. Dyrektor wyprostował się i spróbował zmusićmięśnie twarzy do uśmiechu. Bez powodzenia.

365

m-

-- Możemy chyba już podpisać dokumenty -- oznajmił od drzwi uroczystym tonem inspektor Ronald Szus. Asystentka energicznie przytaknęła. -- Certyfikat jakości oficjalnie podpisze zarząd agencji. Przyślemy go w ciągu kilku dni. Jednak już teraz możemy podpisać protokół pozytywnej weryfikacji szkoły.

-- Usiądźmy -- dyrektor wskazął kanapy -- Może herbatki?

-- Po złożeniu wszystkich podpisów -- uśmiechnął się Szus.

Usiedli, asystentka otworzyła przepastny neseser, wygrzebała

z niego spięty plik kartek i podała inspektorowi. Ten przejrzał pobieżnie dokumenty, wyjął z klapy marynarki długopis i pstryknął nim. Nachylił się nad ostatnią kartą, gdzie było miejsce na podpisy, i zatrzymał się z długopisem pół centymetra nad papierem.

Stokrotka poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy.

-- Hm... -- Szus zmarszczył czoło i pochylił się jeszcze bardziej.

Dyrektor wpatrywał się w niego jak w niewybuch, w którym coś

właśnie zaczęło cykać.

-- To trochę dziwne. -- Szus sięgnął do neseseru i zaczął wertować segregator. -- Pamiętam, że na liście było dokładnie tysiąc punktów, a mam zaliczonych tylko dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć. Niech sprawdzę... O, tu mi się zawieruszyła jeszcze jedna kartka. -- Wyciągnął spod innych papierzysk pozaginaną stronę. -- Musiała się wypiąć. Co my tu mamy... Temperatura wody w szkolnym basenie. -- Uśmiechnął się szeroko, a dyrektorskie brwi drgnęły. -- I to już będzie naprawdę ostatni punkt. Formalność właściwie, bo przedział temperatur jest tak duży, że praktycznie nie sposób się w nim nie zmieścić. Na szczęście mam certyfikowany termometr.

Dyrektor patrzył na Rolanda Szusa i zmieniał kolor na coraz bielszy. Przełknął ślinę i zapytał zduszonym głosem:

-- Basen?

-- Basen.

-- Rozumiem, że jeśli temperatura nie będzie w normie, to nici z certyfikatu?

366

0

-- Takie mamy wytyczne. Ale, jak już wspomniałem, przedział temperatur jest bardzo szeroki.

Dyrektor milczał i tylko bladł dalej. Inspektor odczekał chwilę i sprecyzował życzenie:

-- Czy możemy skontrolować szkolny basen?

Stokrotka podjął decyzję.

-- Oczywiście. Możemy skontrolować szkolny basen w każdej chwili. -- Sztywno wstał i z zaciśniętymi ustami podszedł do drzwi. -- Pokażę go państwu od razu. Proszę za mną.

Zaprowadził gości do portierni, gdzie dyżur pełnił już Sylwester.

-- Panie Sylwestrze -- dyrektor spojrzał na niego poważnie -- mogę prosić klucz od basenu?

-- Od basenu? -- Sylwester zamrugał.

-- Ten z czerwonym breloczkiem.

-- A, od basenu! Tak oczywiście. -- Sięgnął do szafki na klucze i podał dyrektorowi jeden z przypiętąetykietką „Magazyn".

-- Dziękuję, panie Sylwestrze. -- Już miał odejść, ale odwrócił się i dodał -- aha, i jeszcze jedno. W piwnicy może zacząć stukać zawór centralnego ogrzewania. To nie jest niebezpieczne, ale może byćtrochę głośne. Proszę nie zwracać na to uwagi. W poniedziałek kogoś wezwę, żeby wymienił uszczelkę.

-- Oczywiście, panie dyrektorze -- przytaknął stróż. -- Będę pamiętał.

Stokrotka skinął głową i poprowadził inspektorów schodami do piwnicy. Zapalił światło na długim korytarzu i zamaszystym krokiem dotarł do słabiej oświetlonego końca.

-- Wygląda, jakby od dawna nikt tędy nie przechodził -- zauważył inspektor.

-- To droga na skróty. Nie będziemy się przedzierać przez szatnie i natryski.

-- A, to nawet lepiej, bo nie musimy sprawdzać szatni ani natrysków. Ta temperatura to doprawdy formalność.

367

Dotarli do drzwi oznaczonych „Magazyn". Stokrotka otworzył je, zapalił światło i zaprosił ich gestem do środka. Sam jednak pozostał na zewnątrz. Szus i Lipa weszli i rozejrzeli się po niewielkim pomieszczeniu zastawionym pudłami i stosami starych kafelków łazienkowych.

-- A gdzie ten basen? -- zapytał inspektor.

-- Wszystko wyjaśni się za piętnaście sekund -- uspokoił go dyrektor. Zamknął drzwi i przekręciłklucz dwa razy. Następnie odwrócił się i energicznym krokiem ruszył przed siebie. Gdy dochodził do schodów, rozległy się pierwsze uderzenia o drzwi. Na twarzy dyrektora magistra inżyniera Juliusza Stokrotki po raz pierwszy od wielu tygodni pojawił się szczery uśmiech.

368

f *

10. lVlała Armia

Mama i babcie stały na środku jadalni i dyskutowały. Nawet nie zwróciły uwagi na powrót przyjaciół.

-- Mamo, mam prośbę -- powiedziała powoli pani Bielecka. -- Nie wywracaj naszego życia do góry

nogami.

-- Ależ Liluś... -- Babcia pogłaskała ją po policzku. -- Chcę dla was dobrze. Jesteś moim dzieckiem.

-- Dzieckiem, które porzuciłaś, jak miało kilka lat. -- Mama cofnęła się o krok.

-- Wiesz, że plan był inny. Chciałam was ściągnąć do Anglii. Nie udało się.

-- Mogłaś wrócić. Zadecydowałaś inaczej. Teraz przyjeżdżasz po trzydziestu latach i wprowadzasz swoje porządki. Jesteśmy ci bardzo wdzięczni, że nam pomagasz, ale to mój dom, moje dzieci i mój mąż.

Net spojrzał na nią ze zdziwieniem. Mama pierwszy raz odezwała się w ten sposób. Przyjaciele wycofali siędo pokoju gościnnego na górnym poziomie.

369

-- Może powinniśmy się wynieść -- zasugerowała Nika. -- Jak to się może rozwinąć?

-- Nie mam pojęcia -- odparł Net. -- To pierwszy raz. Ale lepiej zostańcie. Może to trochę złagodzi atmosferę.

Felix zajął się analizowaniem treści etykiety kiełbasy „wiepszo-wej".

-- Wiedziałem, że kupowanie najtańszej kiełbasy to zły pomysł

-- powiedział. -- Posłuchajcie: „Wiepsz to starannie dobrana mieszanka ekstraktu białka sojowego i wodorostów".

-- To nie jest literówka! -- oburzyła się Nika. -- To świadome wprowadzanie ludzi w błąd!

-- To znaczy, że mogliśmy zrobić zakupy w skupie makulatury?

-- Net pochylił się nad zakupami i przeanalizował kolejne etykiety. „Paruwki" składały się przede wszystkim z wypełniacza żelującego i „cielenciny", która z cielęciną nie miała nic wspólnego. Głównym składnikiem „keczapu" była woda, mąka ziemniaczana i barwnik (pomidorów było pięć procent), a musztarda „saperska" okazała się rozcieńczoną wodą musztardą sarepską.

-- No to zrobiliśmy grilla -- podsumował Net.

-- Może nie będzie wybitne w smaku -- ocenił Felix -- ale trujące też nie. Drugi raz nie idę do sklepu.

-- Dobra, zlodówkuję zakupy. Sprawdzę przy okazji, może się uspokoiło.

Zabrał ze sobą zakupy i zszedł. Niestety dyskusja między mamą a babcią wciąż trwała, a nawet robiła sięcoraz gorętsza. Przemknął do kuchni, by włożyć jedzenie do lodówki.

-- Och... -- Babcia złapała się nagle za golf i rozciągnęła go. -- Duszno mi...

-- Co ty?... -- Mama patrzyła na nią, nie rozumiejąc, co się dzieje. Babcia zachwiała się i dopiero

wtedy mama podtrzymała ją. Net

podbiegł, złapał z drugiej strony i wspólnie doprowadzili ją do fotela. Babcia usiadła ciężko i zaczęła sięwachlować gazetą.

-- Co ci jest? -- zapytała z przejęciem mama. -- Podaj wodę!

370

-- A... już. -- Net drgnął i pobiegł do kuchni. Nalał wodę z kranu do kubka po herbacie. Miał już biec z powrotem, gdy zobaczył pływające fusy. Wylał, znalazł szklankę, napełnił wodą i znów wylał. Opanowałsię i dopiero za trzecim razem nalał wodę mineralną z lodówki. Wrócił biegiem.

-- To chyba zawał -- wyszeptała babcia. -- Albo nie wiem co.

-- Przepraszam, że się tak uniosłam. -- Mama kucnęła obok i trzymała babcię za rękę. -- Masz jakieślekarstwa?

-- Nigdy nie miałam jeszcze zawału.

-- Może lepiej zadzwonić po karetkę -- Net przełknął ślinę. Przypomniał sobie dwa poprzednie razy, kiedy dzwonił pod „112".

-- Tak, masz rację. -- Mama rozejrzała się po salonie.

Net wyciągnął komórkę i wręczył mamie.

-- Dzwoń. Mnie nie uwierzą.

Mama nie zapytała, dlaczego mieliby nie uwierzyć. Wykręciła numer i nieskładnie zaczęła tłumaczyć, co się stało.

Z góry zeszli Felbc i Nika, zaniepokojeni długą nieobecnością przyjaciela. Net miał tak przerażoną minę, że zrozumieli od razu, iż stało się coś złego.

-- Babcia ma zawał -- wyjaśnił.

-- Nie zamierzam umierać -- dodała babcia, widząc przerażone spojrzenia gości. -- To chwilowa niedyspozycja. Niepotrzebnie dzwonisz, Liluś. Pewnie zaraz przejdzie.

-- Będą za pięć minut. -- Mama oddała Netowi telefon i znów kucnęła przy babci. -- Nie denerwuj się. Zabiorą cię do szpitala. Boże, tak mi przykro...

-- Nie, to ja zaczęłam. -- Babcia pogłaskała ją po głowie. -- Masz rację. Wtrącam się. Jezu... Będą mnie stąd wynosić na noszach... Będzie cyrk dla wszystkich sąsiadów.

-- Mam pomysł -- odezwał się Felbc. -- Możemy babcię zwieźć na parter na wózku. Będzie szybciej.

-- To wózek Dolores. -- Babcia pokręciła głową. -- Nie lubi się z nim rozstawać.

371

Przyjaciele spojrzeli na prateściową. Jakoś wcześniej nie pomyśleli, że staruszka ma w ogóle jakieś imię.

-- To jest dobry pomysł, mamo -- powiedziała pani Bielecka. Dotknęła ręką czoła. -- Co ja muszęwziąć?...

-- Telefon, dokumenty. -- Net rozejrzał się. -- Gdzie masz torebkę?

-- Nie wiem... Zaraz! -- Mama zamarła. -- Nie mogę jechać! Przecież są Pompek i Prumcia! Nie mogęich zostawić.

-- Zajmiemy się nimi -- powiedziała uspokajająco Nika. -- Proszę się nie martwić, nic im nie będzie.

Mama walczyła z myślami. Nerwowo przeczesywała włosy. Poszła do pokoju bliźniaków. Spały. Wróciła i znów zaczęła szukać torebki.

-- Może w komodzie? -- zasugerował Net.

Mama otworzyła szufladę i wyjęła torbę.

-- Telefon jest... dokumenty są... Co jeszcze? Paszport babci, ubezpieczenie... Nie, nie mogęjechać... Dzieci. O Boże, zajmiecie się nimi?

-- Jasne. -- Net z przejęciem kiwał głową. -- Podłączę im elektrycznego pastucha.

-- Elektrycznego pastucha? -- Mama spojrzała na niego z przerażeniem.

-- No, to walkie-talkie dziecięce...

-- To elektroniczna niania, nie pastuch.

-- Wyjęzyczyłem się.

-- Boże... Wiesz, jak to się obsługuje?

-- Poradzimy sobie, proszę pani -- zapewniła ją Nika. -- Może być pani spokojna.

Mama patrzyła to na śpiące bliźniaki, to na babcię.

-- Muszę jechać -- zadecydowała. -- Jakiś płaszcz, palto... dla babci znajdźcie.

-- I szczoteczkę do zębów. -- Babcia przymknęła oczy.

372

Ekspresowo spakowali małą torbę z najpotrzebniejszymi rzeczami, na wypadek, gdyby babcia musiała zostać w szpitalu na noc. Potem pomogli prateściowej przesiąść się na kanapę (nie przestała dziergaćbrązowego ubrania) i posadzili na wózku babcię. Pobladła i oddychała ciężko.

-- Jedź z mamą na dół -- powiedział do Neta Felix. -- Ktoś musi wrócić z wózkiem. My tu... popilnujemy wszystkiego.

-- Już mi lepiej -- powiedziała nagle babcia. -- Odwołajcie to emerdżensi. Przemyślałam to. Dobrze się czuję.

-- Nie marudź -- powiedziała do niej mama i wypchnęła z mieszkania wózek z babcią.

Net wrócił z wózkiem po kilku minutach.

-- Mama nigdy się tak nie zachowywała -- powiedział. -- Zawsze była siłą spokoju. Teraz jakby jąpodmienili.

-- Za dużo stresów naraz -- podsumowała Nika.

Net skręcił, by zajrzeć do bliźniaków.

-- Co jest?!... -- Stanął jak wryty w progu. -- To wasza sprawka?

Przyjaciele stanęli obok niego. Bliźniaki spały w takich samych

pozycjach jak przedtem. Teraz jednak miały na sobie wydziergane przez prateściową czarne, włóczkowe ubranka.

-- To nie my... -- szepnęła Nika.

Odwrócili się. Dolores siedziała na kanapie w tym samym miejscu, gdzie ją posadzili, i machała drutami, jak zwykle.

-- O co tutaj kaman?... -- Net patrzył to na prateściową, to na bliźniaki. -- To na pewno nie wy?

-- Słowo. -- Felbc był szczerze zdziwiony. -- Odprowadziliśmy was do windy, potem poszliśmy do kuchni zrobić herbatę... To wszystko trwało nie więcej niż pięć minut.

-- Chyba nie będziemy ich teraz przebierać z powrotem -- powiedziała Nika. -- Obudzą się.

Delikatnie przymknęli drzwi i podeszli do prateściowej. Net nabrał powietrza, zastanawiając się, jak sformułować pytanie.

-- Przepraszam, czy pani... wstawała? -- zapytał wreszcie.

373

Dolores nie odpowiedziała ani słowem. Powolnymi ruchami dziergała ściągacz na końcu rękawa czy teżnogawki tego, w co zamieniał się nieśmiersweter. Brązowa włóczka powoli się kończyła. Net powtórzyłpytanie po angielsku. Znów bez reakcji.

-- I to by było na tyle w tym odcinku Archiwum X -- oznajmił.

Dolores wreszcie zdobyła się na jakąkolwiek interakcję z otoczeniem. Wskazała kościstym palcem na wózek, potem na siebie. Nika podprowadziła wózek, a chłopcy pomogli się jej przesiąść. Pierwsze, co zrobiła po odzyskaniu pojazdu, to przeniosła się w odległy kąt, gdzie zaparkowała przodem do ściany.

-- Szybka i wściekła -- szepnął Net.

-- A właściwie to jak ona korzysta z toalety? -- zapytała cicho Nika. -- Przecież nie wstaje z tego wózka.

-- Dobre pytanie -- przytaknął wolno Net. -- Oby nie było nam dane poznać odpowiedzi.

-- Zobaczmy, co się dzieje na świecie -- Felbc usiadł na kanapie i włączył telewizor.

-- Musimy?... -- Nika skrzywiła się i przyniosła trzy stygnące herbaty. Nie kupili coli, a w lodówce była tylko woda i koszmarnie gorzki sok z nieznanego owocu.

W „Niusach czy Niuansach" znów było spotkanie z Andżeliką Osmozą.

-- Ta kobieta chyba nie wychodzi z telewizji -- zauważył Net.

-- Rakieta powinna spaść przed tygodniem -- mówiła politycz-ka w studio. -- Jednak rząd postanowił zafundować nam dodatkowy tydzień stresu. Proszę pomyśleć, gdyby nie nieudolność rządu, cały ten koszmar byłby już za nami. Wtedy rakieta mogła spaść w polu, a teraz może spaść na miasto.

-- Jak przez mgłę pamiętam, że tydzień temu mówiła co innego -- przypomniał sobie Net.

-- Wyniki sondaży się zmieniły -- odparł Felbc. -- A poza tym, mało kto pamięta, co mówiła...

-- Mogło też być odwrotnie -- wtrącił prowadzący.

374

-- Panie redaktorze -- odparła Andżelika. -- Wszyscy wiemy, że tydzień temu rakieta nie spadła na miasto. A teraz może spaść. Więc teraz jest gorzej. Więc rząd wybrał gorsze rozwiązanie. Więc trzeba zmienić rząd. Logiczne, sami państwo muszą przyznać.

-- Itu pojawia się moje kolejne pytanie -- ucieszył się prowadzący. -- Partia Prawdziwych Patriotów rośnie w siłę. Parlamentarzyści z innych partii masowo przechodzą do państwa. Jak tak dalej pójdzie, rząd będzie musiał podać się do dymisji. Co pani wtedy zrobi?

-- Wtedy stanę na wysokości zadania i sformuję nowy rząd.

-- I zostanie pani premierem?

-- W poczuciu dziejowej odpowiedzialności podejmę to brzemię.

-- Dziękujemy bardzo za spotkanie, pani Andżeliko. Jak już będzie pani premierem, proszępamiętać, że zawsze panią wspieraliśmy. A państwa po przerwie zapraszam na Rakietowy wieczór.

Na ekranie pojawiły się reklamy.

-- Czyli Jakub Rozner wyleci z pracy -- zastanowił się Felix. -- Niedobrze... Swoją drogą, dziwne, że tyle zamieszania na samej górze robi zwykła rakieta. Zapytaj Manfreda, jak sytuacja w mieście.

Net przyniósł laptop i położył otwarty na stoliku.

-- Manfred? -- zapytał. -- Działają wszystkie transformatory w Warszawie?

-- Wszystko w idealnym porządku -- odparł program. -- Dywan nad miastem powoli gęstnieje, ale nic więcej się nie dzieje. Trochę przytykają się łącza.

-- Pewnie wszyscy ciągną informacje o rakiecie -- powiedziała Nika. -- A my oglądamy głupie programy w telewizji.

Obejrzeli reklamę samochodu zakończoną hasłem „Wyróżnij się"; samochód był nieodróżńialny od dziesiątków innych modeli. Następna reklama zapewniała, że w nowym proszku do prania jest wszystkiego więcej niż u konkurencji. Po reklamie kolorowego magazynu, zapewniającej, że w nowym wydaniu jest jeszcze mniej tekstu, a zdania są składane tylko z podstawowych wyrazów, poszli do kuchni po orzeszki.

375

Wreszcie blok reklamowy się skończył.

-- Romuald Świeży -- prowadzący musiał się chyba przedstawiać po każdej przerwie. -- Witam państwa w dalszej części wydania specjalnego „Niusów czy Niuansów" pod tytułem Rakietowy wieczór. Od kilku godzin nad stolicą możemy obserwować ciekawe zjawisko atmosferyczne. -- Przebitka na zakopcone niebo. -- Jak twierdzi nasz nowy gość, profesor Władysław Janowiec, jest to smog. -- Siedzący w studiu starszy mężczyzna z kozią bródką ukłonił się sztywno. -- Profesor jest specjalistą klimatologiem. Co nam pan powie?

-- Przede wszystkim chciałbym zaapelować o spokój -- odezwał się gość. Jego głos również skojarzyłsię przyjaciołom z kozą. -- Najlepiej jest pozostać w domach przed telewizorami ustawionymi na program „Ścierny i Niuanse".

-- „Niusy czy Niuanse" -- poprawił go szybko Romuald.

-- No, właśnie mówię. Zjawisko smogu jest znane ludzkości od zarania... motoryzacji. Jest związane z zimną aurą, kiedy to odruchowo przytupujemy, żeby pobudzić krążenie. Kierowcy przytupują również. A że polska jest w większości krajem ludzi prawonożnych, kierowcy zwykle przytupują prawą nogą. Pod nią jest pedał gazu. Zwiększa to emisję spalin do atmosfery. Niebo ciemnieje od dymu i nie dopuszcza do powierzchni ziemi promieni słonecznych. Robi się jeszcze zimniej i kierowcy przytupują intensywniej. Kółko się zamyka.

Prowadzący spojrzał podejrzliwie na gościa.

-- Więc to takie proste? -- upewnił się.

-- Tak, oczywiście. -- Profesor bardzo mądrze skinął głową.

Romuald chwilę przekładał papiery na biurku, wyraźnie oczekując instrukcji z reżyserki.

-- No, skoro pan tak twierdzi...

-- Dlaczego nie powiedzą prawdy? -- zapytała Nika.

-- Żeby nie wywoływać paniki -- odparł Felbc. -- Tak sądzę. Chyba redaktorzy uznali, że to się nie opłaca. Poprzednio tak nastraszyli ludzi, że ci zamiast oglądać „Niusy czy Niuanse", zaczęli

376

pakować samochody i wyjeżdżać z miasta. Teraz chcą ich przytrzymać przed telewizorami.

-- Ale z tym przytupywaniem to przesadzili -- stwierdził Net.

-- A teraz łączymy się z Sejmem, gdzie Zbysław Rembieliński zapyta... spróbuje zapytać premiera o stanowisko rządu. Zbysławie?

Obraz przeskoczył na plecy idącego korytarzem mężczyzny. Po chwili mężczyzna dotarł do sali pełnej reporterów. Dopiero wtedy odwrócił się do kamery, potrącanej co chwilę przez innych.

-- Dziękuję, Romku. -- Poprawił włosy i odetchnął. -- Ta zwołana tak nagle konferencja ma zapobiec kolejnemu atakowi hackerów. Przypomnę, że przez ostatnich kilka dni nieznani sprawcy wprowadzali zakłócenia, uniemożliwiające transmisję przemówień premiera i członków Rady Ministrów. Miejmy nadzieję, że tym razem się uda. Chyba... -- Odwrócił się. -- Tak, proszę państwa, na salę wchodzi jużpremier.

Rozległy się uciszające psykania i zapadła cisza. Kamera skierowała się na premiera niewiele wystającego znad głów reporterów.

-- Witam państwa -- powiedział premier i zniknął. Na ekranie pojawiły się mrówki, a po chwili obraz powrócił do studia.

-- Ale byśmy dziś kasy natrzaskali z MPM-em -- mruknął Net.

-- Zerknę do bratosiostry. A potem możemy chyba rozpalać grilla.

-- Może zaczekamy na babcię -- zaproponowała Nika. -- Jeżeli nic jej nie jest, to powinny niedługo wrócić.

-- Chcesz nakarmić chorą kobietę tekturą? -- Net udał oburzenie.

-- Ta troska jest nieszczera. -- Nika wykorzystała ogólne zamieszanie, żeby wyłączyć telewizor.

Zadzwonił telefon Neta. Odebrał i chwilę rozmawiał, cały czas przytakując.

-- Babci chyba nic nie jest -- oznajmił z ulgą, gdy się rozłączył.

-- To było tylko zdenerwowanie, ale chcą jej zrobić badania, które potrwają pewnie kilka godzin. No to mamy wieczór z bratosiostrą i prateściową...

377

-- Chyba trzeba zredukować nasze plany grillowe do odgrzania wszystkiego w mikrofalówce -- powiedział Felix.

-- Nie. -- Net pokręcił głową. -- To wszystko nie jest przeszkodą na drodze do grilla. Cośniezmiennego musi być, inaczej wszystko się zrąbie. Takie przemyślenie mam. Weźmiemy ze sobąodbiornik elektrycznego pastucha, znaczy .niańki, i zrobimy grilla, tak jak zamierzaliśmy.

Przyniósł dwie obłe karykatury walkie-takie. Białe obudowy i kolorowe guziki nie pozostawiały wątpliwości, że służą do opieki nad dziećmi.

-- Nadajnik, odbiornik. -- Net wręczył jedno urządzenie Nice. -- Wyglądają jak zabawki, choć sąprzeznaczone dla rodziców. To najlepszy dowód na to, że ludziom odwala po urodzeniu dziecka. Powiedz coś do mikrofonu.

-- Wyrodny braciszek.

-- Działa. -- Zabrał jej nadajnik i na palcach wszedł do pokoju bliźniaków. Zaczepił obudowę na specjalnym klipsie i już miał wychodzić, gdy jedno z dzieci westchnęło przez sen. Jak człowiek, pomyślałNet i nachylił się nad łóżeczkiem. Od urodzenia nie przyglądał się tak uważnie bratosiostrze. Jak się lepiej zastanowić... było chyba jakieś podobieństwo do niego samego ze zdjęć z dzieciństwa. Na palcach wycofał się, przymknął drzwi i poprowadził przyjaciół na górę. Odbiornik włożył do zewnętrznej kieszeni, tak by wystawał głośnik. Co chwilę dobiegało z niego ciche piknięcie, potwierdzenie, że nadajnik działa i jest w zasięgu.

-- Trochę wieje, szczerze mówiąc -- zauważył Felix.

-- Czasem jak zawieje, to się nie da ustać -- powiedział Net. -- Teraz to nie jest żadne wianie. Z drugiej strony, może i szkoda -problem z mikrobotami przestałby istnieć.

-- Na dole, między domami, nie wieje prawie wcale.

Net przyniósł grilla. Ustawili go na środku trawnika i odkryli, że zapomnieli kupić podpałkę. Net poszedłwięc do domu szukać niepotrzebnych papierów. Wrócił szybko z gazetą komputerową w dło-

378

ni i przekazał Felixowi, najbardziej doświadczonemu w tego typu sprawach.

-- Czy mikroboty mogą być niebezpieczne? -- zapytała Nika.

-- To tak jak ze śniegiem. -- Felix układał już misterną konstrukcję z gazet i kawałków węgla. -- Niby

nie jest szkodliwy, ale lawina może zabić. Czemu pytasz?

-- Spójrzcie w górę.

Felix i Net unieśli głowy. Tuż za ceglaną barierką otaczającą ogród państwa Bieleckich, z położonego niżej dachu, wznosił się w niebo kilkunastometrowy maszt antenowy. Na górze znajdowało się kilka anten kierunkowych oraz podłużne obudowy urządzeń sieci GSM. Większość białych wcześniej urządzeń była pokryta opalizującą mazią. Czasem w ten sposób osy potrafią obsiąść pień drzewa, tyle że mikrobotów musiało być chyba kilka milionów.

-- No to znamy już przyczynę przeciążenia sieci informatycznej -- powiedział Felix. -- Naprawdęszykują coś brzydkiego. -- Wyjął z kieszeni telefon i wysłał do taty SMS „Mikroboty obsiadają anteny na dachach", po czym dokończył odpowiadać Nice. -- Sądzę, że nie są niebezpieczne bezpośrednio dla ludzi. Chyba że... przypadkiem. Być może nawet nas nie widzą.

-- Ale to nas chyba nie zniechęci do robienia grilla -- powiedział Net. -- Rozpalaj. Przyniosę żarełko i jakiś... stolik czy coś.

Felix zajął się rozpalaniem. Nie szło mu to najlepiej, bo kredowany papier zapalał się z trudem i od razu gasł. Gdy wreszcie się udało, chłopak miał zgrabiałe z zimna dłonie. Wepchnął je w kieszenie spodni i zadarł głowę. Mikroboty na antenach wyglądały jak formacja geologiczna, jak naciek powstający od milionów lat. Felix spojrzał na zegarek. Do upadku rakiety zostały cztery godziny. Co knuje ta Mała Armia?

-- O czym myślisz? -- zapytała Nika. -- Zastanawiasz się, co one mają wspólnego z rakietą?

Felix przytaknął.

379

-- Tajemnica Orbitalnego Spisku czeka na rozwiązanie -- powiedział. -- Coś mi mówi, że wszystkie informacje już mamy, tylko nie potrafimy ich odpowiednio połączyć.

Wrócił Net. Niósł stołek, a na nim metalowy półmisek z kiełbasą i parówkami. Postawił go, a właściwie wbił w śnieg. Nika zdjęła rękawiczki, żeby zająć się grillowaniem.

-- Czekaj, mała. -- Net delikatnie ją odsunął. -- Grill to męska sprawa.

-- Dobrze -- uśmiechnęła się. -- Skoro chcesz. Zdjąłeś plastik z parówek?

-- Oczywiście. Nie jestem kretynem.

Z elektronicznej niańki dobiegło kaszlnięcie. Net odstawił talerz i wytarł ręce o spodnie.

-- Zajmuj się grillem -- powstrzymała go Nika. -- Ja zerknę.

Net zaczekał, aż dziewczyna odejdzie, i powiedział:

-- Daj na chwilę scyzoryk.

-- Po co ci? -- Felix przyglądał się antenom przez lornetkę.

-- Muszę zdjąć plastik z parówek.

-- Nie wiem, jak wyglądają anteny na innych wieżowcach -- podał mu scyzoryk -- ale jeżeli tak samo, to może oznaczać, że Mała Armia przygotowuje się do wyłączenia sieci komórkowej.

-- Po co?

-- Żeby zwiększyć zamieszanie i panikę po ewentualnej katastrofie. A po co im panika i zamieszanie, to nie wiem. Niespodzianek może być więcej.

-- Jeżeli to się uda, będziemy stąd mieć niezłe widoki. -- Net pokręcił głową z niedowierzaniem. Obrał ostatnią parówkę, wytarł scyzoryk o spodnie i oddał Felixowi. -- Wiemy, kto za tym stoi, ale po co to robi?

Felbc wzruszył ramionami i wysunął dłonie nad płomienie. Grill był prawie gotowy do nakładania kiełbasek.

Wróciła Nika, z talerzami i sztućcami.

380

-- Śpią, ale się wiercą -- zrelacjonowała. -- Nie znam się na dzieciach, ale to może oznaczać, że zbliża się pobudka.

Net spojrzał na zegarek.

-- Fakt. Jest po ósmej. O tej porze zwykle jedzą. Potem z drugiej strony wylatuje to, co zjadły. Nie za bardzo wiem, co się dzieje do dziewiątej, ale potem jest kąpiel. Myślicie, że jeżeli mama z babcią nie wrócą, to będziemy musieli je wykąpać?

Nika pokiwała znacząco głową.

-- Poważnie? -- Net nie był przekonany. -- Przecież natura sobie poradzi. Takie na przykład małe dziki w ogóle się nie myją, a nie wyglądają jak niemyte dziki.

-- Jest dyskretna różnica między dzikami a ludźmi -- zauważyła Nika. -- Dzieci powinno się kąpaćcodziennie.

-- Dobra, dobra. To nie może być trudne. Woda pewnie trzydzieści sześć coma sześć stopni, jakieśrzeczy się do niej wlewa, zanurza w tym kolejno dzieci, najpierw to czystsze, i majta nimi, żeby sięwszystko odlepiło. No i nie można ich zostawiać zbyt długo pod wodą.

-- To nie lalki! -- zaprotestowała Nika. -- W ogóle nie można ich zanurzać. Znaczy buzi nie można zanurzać.

-- Skoro nie można ich... nurkować, to znaczy, że można je umyć tylko od szyi w dół.

-- A ty nurkujesz, żeby umyć głowę?

Net westchnął głęboko i spojrzał błagalnie na Felixa.

-- Nie martw się -- powiedział Felix i wyszczerzył się w uśmiechu. -- Zajmę się w tym czasie grillem.

Net powlókł się na dół za Niką. Prateściowa zakończyła pracę nad brązowym czymś. Zabezpieczyła ściągacz małym supełkiem i bez słowa podała Netowi efekt swojej pracy. Chłopak niezdecydowanym ruchem wziął w dłonie podarunek, rozprostował i poczuł, jak opada mu szczęka. Trzymał w dłoniach swój stary nieśmierswe-ter, a raczej coś, co było identyczne jak nieśmiersweter.

-- Zmartwychsweter -- powiedział cicho.

-- Paskudny kolor -- przyznała Nika.

381

-- Ale chodzi o to, że wygląda identycznie jak przedtem. Ona go... spruła i wykonała idealną kopię. To jakaś... teleportacja metodą kółka gospodyń domowych.

Starsza pani rozejrzała się, prawdopodobnie w poszukiwaniu nowego źródła włóczki. Nie znalazła, więc opuściła głowę i zaczęła pochrapywać.

-- Problemów z bezsennością to ona nie ma... -- skomentował Net. Nie wiedział, co zrobić ze zmartwychswetrem, więc wrzucił go do szafy w swoim pokoju.

Zza drzwi bliźniaków dochodziło już pokwękiwanie - zapowiedź seansu głośnych narzekań na całe zło świata.

-- Nic nie mów. -- Net spojrzał wymownie na Nikę. -- W ciągu ostatnich kilku minut byłem świadkiem zawału, transformacji ubranek i reinkarnacji włókienniczej, a czeka mnie oporządzanie dwóch małych smrodów. To sprawia, że mogę być mniej miły dla otoczenia.

-- Nie zostawimy cię z tym wszystkim -- obiecała Nika.

Smutno pokiwał głową i ruszył do pokoju bliźniaków na spotkanie przeznaczenia.

Piętro wyżej, w ogrodzie, Felbc wziął trochę zmrożonego śniegu i ulepił z niego, czy raczej ugniótł, śnieżkę. Wycelował i rzucił w mikroboty na najniższej antenie. Śnieg rozprysnął się na powierzchni narośli, nie czyniąc jej większej szkody. Nawet jeżeli kilka mikrobotów się oderwało, to natychmiast wylądowały ponownie. Felbc spojrzał na wyświetlacz telefonu. Zasięg spadł do jednej kreski, a przecieżantena GSM była dwadzieścia metrów od niego. Antenę można by oczyścić zwykłą szczotką, tyle że wchodzenie na maszt, którego podstawa znajdowała się niemal sto merów nad ziemią, było wyjątkowo przykrą perspektywą.

Wykręcił numer mamy.

-- Mamo, muszę zostać dłużej u Neta -- powiedział, gdy odebrała. -- Babcia źle się poczuła i jest... na

badaniach z mamą Neta. Wszystko OK, ale spędzą tam trochę czasu. Musimy się zająć bratosiostrą i prateściową.

382

-- Trudno... -- W głosie mamy słychać było smutek. -- Uważajcie tam na siebie. Jeżeli mama Neta nie wróci do dziesiątej, to zostań tam z Niką do jutra. Nie wyłączaj telefonu.

-- Może się zdarzyć, że wysiądą komórki. Nie denerwuj się wtedy. Trzymaj przy sobie Cabana i Golema Golema.

-- Zagram z nim w scrabble. Z robotem, nie z psem. Myślisz, że potrafi?

-- Nigdy nie sprawdzałem -- zastanowił się Felix. -- Jak mu wytłumaczysz zasady, to powinien sobie poradzić. Może nawet cię ogra, bo ma stały dostęp do słowników.

-- Pozdrów mamę Neta, jak wróci.

Felix rozłączył się i wtedy obok rozległ się huk, jakby z petardy. Coś błysnęło i zadymiło.

-- Słyszałaś? -- Net nadstawił ucha. -- Coś w ogrodzie...

Nika pokręciła głową, zajęta rozszyfrowywaniem etykiet na butelkach z dziecięcymi kosmetykami. Bliźniaki obudziły się i rozglądały ciekawie. Net wiedział z doświadczenia, że ten spokój nie potrwa długo. Na szczęście, dzieci zobaczyły coś nowego, co przykuło ich uwagę. Pompek był wyraźnie zainteresowany rudymi włosami Niki. Niezdarnie próbował je chwycić, choć były zdecydowanie za daleko. Prumcia patrzyła na dziewczynę otwartymi szeroko oczami.

-- Majtaj im kudłami, to będą cicho -- poradził Net. -- Ja pójdę po kinderżarełko. Myślisz, że można im to odsmażyć?

-- Co odsmażyć? -- zdziwiła się Nika.

-- No... to, co tam jedzą. Na masełku z cebulką... Będzie lepsze.

-- Mają dwa miesiące. Mogą pić wyłącznie mleko. Z braku mamy, musimy im przygotować mleko z proszku. To się powinno rozpuścić w butelce z ciepłą, przegotowaną wodą.

-- Aha -- Net przytaknął. -- No faktycznie. Mama też tak czasem robi.

Nika popatrzyła na niego, potem na bliźniaki.

-- Lepiej ja przygotuję jedzenie -- powiedziała -- a ty tutaj... najlepiej nic nie rób.

383

Ledwo wyszła, z łóżeczka dobiegł dźwięk, który nie pozostawiał najmniejszych złudzeń co do aktualnej zawartości pieluchy Pompka. Net skrzywił się z niesmakiem, a w chwilę potem zamarł w przerażeniu, zrozumiał bowiem, co teraz trzeba zrobić.

-- Hm... -- Net wyjrzał z pokoju. Nie zanosiło się na to, by Nika miała zaraz wrócić. Podszedł do łóżeczka, wyciągnął ręce, żeby podnieść braciszka, ale następny dźwięk oznajmił, że i Prumcia wymaga przewinięcia. Net westchnął i aż odskoczył - do sygnałów dźwiękowych doszły bowiem zapachowe. -- Dżisss... Trochę kultury...

Miny bliźniaków jednoznacznie zapowiadały zbliżający się płacz. Net stał nad nimi, zastanawiając się, co zrobić. Teoria była prosta - należało zdjąć pieluchy, wyczyścić wszystko i założyć nowe. W praktyce Net nawet nie chciał sobie wyobrażać, jaka woń wypełni pokój po zdjęciu pieluch, skoro już to, co sięwydostawało teraz, było nie do zniesienia.

Felix wyprostował się i spróbował odnaleźć miejsce wybuchu. W zasięgu wzroku nie było niczego, co wyglądałoby na wybuchnię-te. Dymił jedynie grill. Na ruszcie leżały dwie „paruwki". Felix podszedł, żeby sprawdzić, co stało się z trzecią. I wtedy nastąpił kolejny wybuch. Jedna z „paruwek" zniknęła w płomieniach. Został tylko dym i rozrzucone szczątki. Zaskoczony Felix na wszelki wypadek cofnął się, oczekując trzeciej eksplozji. Wybuchające parówki? Ciekawe, z czego były zrobione? Ostatnią „paruwkę" można było jeszcze uratować, ale Felix uznał, że jedzenie czegoś, co wybucha od gorąca, byłoby nierozsądne.

Net grzebał w szafie w swoim pokoju. Za ścianą bratosiostra krzyczeli już na całego. Spod warstwy wymieszanych ze sobą ubrań, części komputerowych i czasopism wyciągnął maskę gazową, jedną z tych, w które przyjaciele zaopatrzyli się dwa miesiące temu, przed wyprawą warszawskimi kanałami. Pokiwałgłową w uznaniu własnej pomysłowości, założył maskę i wyszedł z pokoju. Zaniepokojona płaczem bliźniaków Nika wychyliła się z kuchni.

384

Na widok Neta w masce stanęła jak wryta. Dopiero po chwili zrozumiała, co widzi.

-- Przestraszysz je -- powiedziała.

-- To jest tak zwane mniejsze zło--wydudnił z wnętrza maski Net.

-- Zdejmuj to!

Niechętnie ściągnął maskę. Wrócił do pokoju bratosiostry z przeświadczeniem, że świat nie jest uczciwy.

-- Dobra. Liczy się kolejność zgłoszeń. -- Z obrzydzeniem sięgnął po Pompka, podniósł go i położyłna materacyku do przewijania. -- Nieprzemyślana konstrukcja tych dzieci. Brakuje uchwytów do przenoszenia.

Starając się nie oddychać, rozpiął czarne ubranko i czubkiem palca ostrożnie dotknął pieluchy.

Trzecia eksplozja rozwiązała problem „paruwek". Felixowi nie pozostało nic innego, jak położyć na ruszcie ponacinane kiełbasy „wiepszowe". Wyglądały, a nawet pachniały normalnie, choć zapewne było to zasługą sztucznych dodatków aromatyzujących. Ułożył kiełbaski i podszedł do barierki. Gołym okiem widać było warstwę mikrobotów. Czarna mgła przyciemniała wszystko. Naprawdę trudno byłoby teraz kogoś przekonać, że to smog wywołany przytupywaniem z zimna. Wyglądało to nieciekawie. Felix nie

miał pojęcia, jak można by się pozbyć takiej ilości mikrobotów. Nie miał nawet fantastycznego i nierealnego pomysłu. Jedyne, co mogłoby oczyścić niebo nad Warszawą, to ulewny deszcz, na który jednak nie należało liczyć. Cóż, za niecałe cztery godziny dowiedzą się, czym w istocie był Orbitalny Spisek.

Gdy tak rozmyślał, zauważył, że ceglana barierka obok niego dziwnie pojaśniała. Odwrócił się gwałtownie i zobaczył płomienie.

-- Ustawię prysznic -- powiedział Net. -- A najpierw poddam się dekontaminacji.

-- Prysznic?

385

-- No, skoro nie można ich nurkować, to może lepiej wsadzić na minutę pod prysznic. Mam gdzieśgumowe rękawice i foliowy płaszcz.

-- Trzeba nalać wody do małej wanienki -- wyjaśniła cierpliwie Nika -- zmierzyć temperaturę, a potem starannie umyć, opłukać, wysuszyć, nakremować...

-- I zapiżamić -- dokończył Net. -- Skąd ty to wszystko wiesz?

-- Do tej pory myślałam, że każdy to wie. -- Uśmiechnęła się. -- Lepiej ja przygotuję tę kąpiel, a ty tutaj nadal nic nie rób.

-- Nadal? -- oburzył się Net. -- Dopiero co im wymieniłem uszczelki...

Kiełbaski płonęły, jakby były wykonane z podpałki. Felbc dopadł do grilla i szczypcami uniósł jedną z nich. Podmuchał, ale nie zamierzała zgasnąć, a dmuchanie tylko podsycało płomienie. Wreszcie upuściłkiełbaskę w śnieg i zaczął ją deptać. Nic to nie pomogło. Strącił na ziemię dwie pozostałe i przysypałśniegiem. Dopiero to stłumiło płomienie. Felbc westchnął i szczypcami wygrzebał dymiące szczątki. To, co z nich zostało, wyglądało na spalone fragmenty kabla energetycznego. Z pewnością nie kojarzyło się z niczym do jedzenia.

-- I to by było na tyle, jeśli chodzi o grill -- podsumował Felbc.

-- Już się nie mogę doczekać grilla -- powiedział sam do siebie Net. -- To będzie taka mała nagroda po tych mękach.

Bliźniaki na kanapie w pozycji półsiedzącej ciamkały mleko przez smoczki. Net klęczał przed kanapą i trzymał butelki. Drętwiały mu ręce, a Pompek i Prumcia nie spieszyli się z konsumpcją.

-- Jak sytuacja? -- Nika zajrzała przez próg.

-- Źle -- odparł Net. -- Mam rodzeństwo.

-- Pytam, za ile skończą jeść.

Net nie zdążył odpowiedzieć. Rozległ się dźwięk ketchupu wyciskanego z tubki.

-- Dżizas! -- Net skrzywił się z niesmakiem. -- Znowu? Taka krowa to ma dobrze. Cielaka nie trzeba przewijać i sam chodzi od

386

momentu postawienia systemu. Może są jakieś przyspieszacze wzrostu dla małych dzieci? Jakieś sterydy jak dla kulturystów. Albo chociaż szybki kurs samoprzewijania.

Siostra tradycyjnie poszła w ślady brata, więc do przewijania była znów dwójka. Gdy tylko bliźniaki skończyły ciamkać, wypluły smoczki i równocześnie rozpoczęły koncert wysokotonowy.

-- Może zaczekamy z tym przewijaniem -- zastanowił się Net. -- Za kilka minut pewnie będzie powtórka.

-- Załatwimy to w łazience -- powiedziała Nika. -- Woda stygnie.

Felix stał plecami do grilla, żeby zyskać trochę ciepła, i przez lornetkę oglądał maszt antenowy. Mikrobotów przestało przybywać. Widocznie więc do wykonania zadania, a niemal na pewno było nim zablokowanie łączności, taka ilość wystarczała. I wtedy na czystym, rozgwieżdżonym niebie Felix dostrzegł poruszający się biały punkt. Jeśli wierzyć obliczeniom, rakieta wykonywała przedostatnie okrążenie powyżej gęstych warstw atmosfery. Za mniej więcej półtorej godziny przeleci jeszcze raz, a za trzy...

-- Skomplikowane to wszystko -- stwierdził Net, gdy maluchy były już przebrane i ułożone w łóżeczkach, a zestaw kąpielowy zdemontowany.

-- Zaczekaj, aż zasną -- poradziła Nika. -- Zobaczę, jak sytuacja z grillem.

Weszła. Net pochylił się nad łóżeczkiem i ujrzał wpatrzone w siebie dwie pary niebieskich oczu. Bliźniaki leżały niemal nieruchomo i zwyczajnie gapiły się na niego. Sięgnął, żeby otulić je kołderką. Braciszek machnął ręką i chyba zupełnie niechcący malutka dłoń zamknęła się na olbrzymim palcu Neta. Net przełknął ślinę. Nie ruszał się, bojąc się cofnąć rękę. Zamiast tego drugi palec podsunął siostrze. Chwyciła go identycznie jak braciszek. Nie minęła minuta, gdy oba maluchy spały. Net wolno wyswobodził palce, włączył nianię i wyszedł, gasząc światło. Po chwili szybko wrócił i zapalił obrotową lampkę nocną. Po ścianach i suficie zaczęły przesuwać się różowe i błękitne słoniki. Jeszcze raz upewnił się, że bratosiostra śpią, i wyszedł.

387

Kiedy Nika z Felixem zeszli do salonu, zastali Neta stojącego na środku i wpatrzonego we własne dłonie.

-- Dziesięć -- powiedział Felix. -- Możesz nie liczyć.

Net otrząsnął się z zamyślenia.

-- Nie, nic -- speszył się. -- Oglądałem paznokcie... Czy czyste przed jedzeniem. Jak kiełbaski?

-- Spaliły się.

-- Miałeś ich pilnować -- jęknął z wyrzutem Net.

-- One się spaliły dosłownie. Płonęły jak napompowane benzyną. A parówki zwyczajnie wybuchły.

Net przyglądał się przyjacielowi badawczo, czy ten nie żartuje.

-- Aha -- podsumował wreszcie. -- Czyli po grillu.

-- Masz bułkę, masło i czosnek? -- zapytała Nika. -- Zrobię grzanki.

Przeszli do kuchni i odszukali składniki.

-- Jest nawet bazylia -- ucieszyła się dziewczyna. -- Grill się odbędzie.

Pokroiła bułkę na grube kromki, rozgniotła czosnek i wymieszała z masłem i świeżą bazylią. Posmarowała grubo kanapki, ułożyła na tacy i wręczyła Felixowi.

-- Zapytaj Dolores, czy nie chce -- powiedziała -- to jeszcze dorobię.

Felix przytaknął i rozejrzał się w poszukiwaniu prateściowej. Nie było jej ani w jadalni, ani w salonie.

-- Potem zapytam. Dorób na wszelki wypadek, a te już wrzucę, zanim grill się wypali.

Chłopcy wyszli na górę. Net pogłośnił do maksimum odbiornik niani.

-- Ciekawa sprawa z tymi dziećmi -- powiedział, gdy wyszli na zewnątrz. -- Niby takie małe, a jużkumate. Złapały mnie za palec i tak jakoś patrzyły...

-- To odruch. -- Felbc zdjął ruszt i dosypał trochę węgla. -- Przeleciała przed chwilą. -- Kciukiem wskazał niebo.

388

-- Nic nie możemy zrobić. Nasi starzy muszą coś wymyślić.

-- Na pomysł i realizację mają około osiemdziesięciu minut.

Felix ułożył kromki na ruszcie. Po chwili zapachniało smakowicie, ale i tak grill bez kiełbasek to nie to, co tygrysy lubią najbardziej.

Nika dotarła do nich z drugą porcją bułek.

-- Nie mogę nigdzie znaleźć Dolores -- oznajmiła.

-- Trudno, nie dostanie grzanek -- powiedział Net. -- Może o północy powinniśmy się przenieśćgdzieś do piwnicy. Albo do innego budynku.

-- To solidna żelbetowa konstrukcja. -- Felix tupnął nogą w ziemię, to znaczy w śnieg na tarasie. --

Prudential, najwyższy przedwojenny wieżowiec, podczas Powstania Warszawskiego zaliczył około tysiąca trafień, w tym jedno dwutonowym pociskiem burzącym. Dookoła waliły się kamienice, a on przetrwał.

-- Skąd ty to wiesz? -- zapytał Net.

-- Interesuję się. Wysokie budynki mają solidniejszą konstrukcję. Ten powinien wytrzymać trafienie rakietą. To znaczy... nie zawali się, ale kilka pięter będzie zniszczonych. Natomiast prawdopodobieństwo -

-- Przestań już z tymi prawdopodobieństwami. Chcę znać bezpieczne miejsce, gdzie sięprzeniesiemy z bratosiostrą.

-- Musielibyśmy znaleźć głębokie podziemia. Podwarszawa byłaby dobra, ale to nie jest miejsce, gdzie chciałbyś zabrać bliźniaki. Dolne piętra Instytutu Badań Nadzwyczajnych też gwarantująbezpieczeństwo. A bliżej nas, to na przykład trzysta metrów na południowy wschód za którymś z wieżowców. Tam rakieta na pewno nie spadnie, bo nadleci z północnego zachodu.

-- Umówmy się, że nie chcę o północy stać w środku miasta. Wymyśl coś innego.

-- Co wymyślić? Tunel metra może się zawalić, garaż podziemny też. To tak, jakbyś się chciałzaszczepić na wszelkie możliwe choroby. Organizm by nie wytrzymał takiej prewencji. Najlepiej zostać tu, gdzie jesteśmy. Możliwość, że trafi akurat tutaj, jest minimalna.

389

-- Tak mała jak spotkanie anachrona?

-- Czy wy znów zamierzacie się kłócić? -- weszła im w słowo Nika. -- Na razie znajdźmy prateściową.

Felix zdjął z grilla pierwszą partię grzanek i załadował następną. Każdy wziął po jednej aromatycznej kromce i pochrupując, zeszli na niższy poziom. Obeszli całe mieszkanie, zajrzeli nawet do szaf i wnętrza kanap. Dolores nigdzie nie było. Net spojrzał na schody na wyższy poziom.

-- Może spadła ze schodów i ukryła się pod łóżkiem w sypialni?

-- Pod górę spadła? -- zapytał Felix.

-- Ona jest z Antypodów. Tam góra jest dołem.

-- Jej nie ma na poważnie -- przypomniała Nika. -- Przestańcie żartować.

-- Sprawdzę na wszelki wypadek górę. -- Net wszedł po schodach i chwilę buszował po pokojach. Wreszcie zszedł i rozłożył ręce. -- Zero. Na śniegu też nie ma śladów wózka.

Felix podszedł i otworzył drzwi wejściowe. Mały hall, z drzwiami od wind, schodów i śmietnika, byłpusty.

-- Możesz zadzwonić do portiera? -- zapytał Neta. -- W windach są kamery. Może coś zobaczył.

-- Właśnie miałem na to wpaść. -- Net wziął słuchawkę inter-komu i wybrał „0". -- Dzień dobry,

panie Januszu, mówi Net Bielecki z ostatniego piętra. Czy nie widział pan na którejś kamerze starszej pani na wózku? -- Chwilę słuchał odpowiedzi, po czym rozłączył się z krótkim „Aha, dziękuję". Spojrzał na przyjaciół i oznajmił -- wysiadła na dziewiętnastym.

-- Co masz taką minę? -- zapytała Nika. -- Jedźmy tam.

-- Tam mieszka ten lamer, co mu odciąłem sieć.

-- O, to się przy okazji przeprosicie.

Net spochmurniał.

-- Możemy iść wszyscy -- zaproponował Felbc. -- Jest niania.

-- Nie możemy. Parę pięter niżej nie ma już zasięgu.

-- Więc sam to załatw. Przecież dziewięciolatek cię nie zje.

390

-- Można by zadzwonić...

-- Idź -- poradziła Nika. -- Od razu ją przywieziesz.

Net niechętnie wyszedł i przywołał windę. W kieszeni spodni popiskiwała niania, wolał ją mieć ze sobą. Zjechał na dziewiętnaste piętro, stanął przed drzwiami z tabliczką „Modzyńscy" i stwierdził, że trochęgłupio pytać o starszą panią, która mu nawiała. W domyśle, starsze panie nawiewają z powodu złego traktowania. No, ale nie bardzo wiedział, jak inaczej odszukać Dolores. Jeśli babcia wróciłaby teraz, zapewne tak by się zdenerwowała ucieczką prateściowej, że znów wylądowałaby w szpitalu.

Nacisnął dzwonek. Wewnątrz rozległa się muzyka organowa i dopiero po chwili Net zrozumiał, że to gong. Drzwi otworzyły się niemal od razu. Niestety, stał w nich mały Modzyński, chyba Bartek, czyli osoba, która przez Neta od kilku dni nie miała dostępu do sieci.

-- Cześć -- powiedział Net.

-- Przyszedłeś przeprosić? -- zapytał Bartek.

-- Chyba żartujesz! -- wykrzyknął oburzony Net. -- Próbowałeś się do mnie włamać.

-- A ty odciąłeś mi dostęp.

-- Zasłużyłeś. Teraz szukam prateściowej. Starszej pani na wózku.

Bartek zmierzył go bystrym spojrzeniem.

-- Teściowa za odblokowanie dostępu -- spróbował dobić targu.

Net stwierdził, że właściwie to mu nie zależy na dalszym gnębieniu sąsiada.

-- Dobra, dobra, zdejmę blokadę. Mów, co z prateściową.

-- Najpierw hasło, potem teściowa. -- Dziewięciolatek był twardym negocjatorem.

-- Hasło ,jestemnieletnimlamerem" pisane razem -- odparł niechętnie. -- Mów, co z prateściową.

-- Jestem nieletnim lamerem... Najpierw sprawdzę, czy działa.

Zanim Net zdążył zaprotestować, Bartek zatrzasnął drzwi. Po

chwili pojawił się ponownie.

391

_

-- Nie kłamałeś -- przyznał poważnie. -- Twoja teściowa była tutaj dziesięć minut temu. Szukała włóczki do robienia na drutach.

-- Więc już jej tu nie ma? -- Net czuł się jeśli nie oszukany, to przynajmniej naciągnięty. -- Gdzie poszła?

-- Tam. -- Bartek wskazał windę i zatrzasnął drzwi.

-- Jeszcze zobaczysz, ty mały... -- mruknął Net, podszedł do windy i wcisnął guzik przywoływania. Gdy wszedł do środka, zatrzymał się z palcem nad najwyższym przyciskiem i zamiast niego wcisnął parter. Zjechał i podszedł do recepcji.

-- Nie ma jej na dziewiętnastym -- powiedział do zagapionego w telewizor portiera. -- Musiała gdzieśprzejechać.

-- A faktycznie -- pokiwał głową portier. -- Wsiadła do windy zaraz po twoim telefonie. Nie pamiętam tylko, gdzie wysiadła. To było z pięć minut temu.

Rzeczywiście, znacznie ciekawsze rzeczy były do oglądania w telewizji. Teraz już ludzie zorientowali się, że smog nad miastem nie jest smogiem, więc „Niusy czy Niuanse" nie mogły ciągnąć tej ścierny. Net akurat dziś mógł wybaczyć panu Januszowi oglądanie TV w pracy, chociaż wieczorami zdarzało mu się to codziennie.

-- Mamy do czynienia z kondensacją zanieczyszczeń na drobinach kurzu, wzbijanego w powietrze przez spieszących do domu ludzi -- mówił kolejny ekspert, niby przypadkiem przyłapany na ulicy przez

Ilonę Bogucką. -- Spieszą się, żeby jak najszybciej usiąść przed telewizorem i obejrzeć „Niusy czy Niuanse". Jak się szybciej idzie, same buty też się szybciej ścierają.

-- Więc to wszystko w górze to kurz i starte podeszwy? -- upewniła się reporterka.

-- Oczywiście -- przytaknął ekspert. -- Proszę zobaczyć o tam. -- Wskazał w bok. -- O! Jak zasuwa.

Kamera wykonała szybko zwrot, ale zasuwający ktoś zasuwał tak szybko, że zdążył się schować za budynkiem

-- Wszystko przez pośpiech... -- Portier pokręcił z niedowierzaniem głową. -- Kto by przypuszczał?

392

-- Mogę? -- Net wskazał interkom. Gdy portier skinął głową, chłopak podniósł słuchawkę i wybrałnumer swojego mieszkania. -- Wróciła?

-- Nie -- odparła Nika. -- Nie znalazłeś jej?

-- Złożyła wizytę jeszcze komuś. Jak bratosiostra?

-- Śpią.

-- Dobra. Za kilka minut będę. Zaglądajcie do nich.

Elektroniczna niania wydawała tylko szumy i trzaski. Mimo to

Net nie chciał jej wyłączyć. Podskoczył, przechylił się przez ladę i spojrzał na monitory. Były cztery. Pierwszy pokazywał zmieniające się obrazy z kilku kamer w garażu podziemnym, drugi wnętrze hallu i klatki schodowej, trzeci na przemian obrazy z dwóch wind, a ostatni - obraz z kamer zewnętrznych, zmieniający się w losowej kolejności. Trudno było się w tym zorientować.

-- Czy można cofnąć nagranie?

-- To się gdzieś nagrywa, ale nie tu. -- Portier podrapał się w głowę. -- Pewnie w centrali. Ja mam tylko przełączniki kamer... O! -- Wskazał czerwoną lampkę. -- Nie nagrywa się. Nie ma łączności z centralą. Coś się zepsuło.

Net chwilę patrzył na monitory i wrócił do wind. Portier stracił już nim zainteresowanie. Zamiast na monitory, wpatrywał się w ekran telewizora, gdzie w studiu „Niusów czy Niuansów" pani psycholog tłumaczyła, dlaczego tak ważne jest podtrzymywanie więzi rodzinnych przez wspólne oglądanie telewizji. Drzwi windy otworzyły się, ale Net zatrzymał się i spojrzał na wyświetlacz nad drzwiami drugiej windy, który przez chwilę wskazywał szesnastkę, potem zaczął opadać, aż zatrzymał się na dziewiątce. Chłopak wsiadł do windy i wcisnął „9". Niecierpliwie patrzył na przeskakujące cyferki. Na dziewiątym wybiegł z windy. W budynku na każdym piętrze były trzy mieszkania, od dziesiątego zaczynały się większe apartamenty, po dwa na poziomie, a dopiero na najwyższych kondygnacjach obowiązywała zasada jedno piętro, jedno mieszkanie.

393

Net zawahał się. Dzwonienie do kolejnych drzwi nie bardzo mu się uśmiechało. Właściwie to nie znał tych ludzi. Stać i czekać też nie chciał, bo mogło to trwać nie wiadomo ile, a nie miał pewności, czy prateściowa w ogóle tu jest. Wtedy pod nogami dostrzegł coś, co zwolniło go z dalszych rozważań. Na podłodze leżała zielonobru-natna włóczka. Uniósł nitkę - to był trop! Włóczka ciągnęła się do zamkniętych drzwi drugiej windy. Niestety, nad drzwiami nie było wyświetlacza z numerami pięter, lecz jedynie strzałki. Winda, którą tu przyjechał, automatycznie zjechała na parter, a to znaczyło, że druga jest gdzieś na wyższych poziomach. Wcisnął więc przycisk ze strzałką w dół i po chwili drzwi windy otworzyły się. Stanął w nich, by się nie zamknęły, i zaczął nawijać kłębek. Włóczka ginęła w szczelinie u góry kabiny. Skoro się nie zerwała, to znaczy, że szpary w drzwiach były dostatecznie szerokie. Po drugiej stronie tej włóczki była Dolores. Jak jednak ocenić, na którym piętrze teraz jest? Net wcisnął więc kilka przycisków, wybierając co dwa, trzy piętra. Na dwudziestym po otwarciu drzwi okazało się, że włóczka niknie w szczelinie w podłodze. Na czuja wybrał więc osiemnastkę.

-- Bingo -- powiedział sam do siebie, gdy drzwi się otworzyły.

Nitka prowadziła prosto do drzwi po lewej stronie. Z ulgą nacisnął dzwonek. Oczekując na otwarcie, nawinął do końca włóczkę. Powstał całkiem spory kłębek.

Drzwi wreszcie otworzyły się i stanął w nich wielki zaspany facet w szlafroku. Miał nie więcej niżtrzydzieści lat, niebieskie oczy i zaczesane do tyłu blond włosy przyciśnięte czymś w rodzaju czepka z siatki.

-- Dzień dobry... -- zaczął Net.

Nim ktokolwiek powiedział coś więcej, facet spojrzał na kłębek i włóczkę wchodzącą do wnętrza mieszkania i widać było, że z czymś mu się to skojarzyło. Net powiódł wzrokiem po nitce, spodziewając się na końcu starszej pani z drutami. Zamiast tego jednak dostrzegł, że nitka kończy się wiszącym na ścianie pokaźnym gobelinem, którego dolna część zniknęła za sprawą sprucia.

394

0

-- Do widzenia! -- Rzucił mężczyźnie kłębek i nim tamten dodał dwa do dwóch, Net czmychnął na schody przeciwpożarowe.

Nie pamiętał, jak dotarł na ostatnie piętro. Wpadł do domu, zamknął drzwi na wszystkie zamki i oparł sięo nie, z trudem łapiąc oddech.

-- Niech się sama szuka -- powiedział, gdy doszedł do siebie.

Felix i Nika stali naprzeciwko i patrzyli na niego, nic nie rozumiejąc.

-- Spruła gobelin jakiemuś pakerowi z osiemnastego piętra -- powiedział. -- Jeździ po mieszkaniach i szuka włóczki do tych swoich robótek.

-- Jak może szukać włóczki, skoro się nie odzywa? -- zapytała Nika.

Net zmarszczył brwi.

-- Nie wiem, ale nie zamierzam dalej za nią ganiać. Jak ktoś będzie dzwonił, to mówcie, że jestem za miastem. Albo coś innego mówcie, ale nie chcę spotkać tego olbrzyma. Jego gobelin pewnie był wart tyle, ile mały samochodzik.

-- Odpuszczasz poszukiwania prateściowej?

-- Sama wróci, jak wydębi od kogoś kłębek. -- Net zniknął w pokoju bratosiostry, by sprawdzić, czy na pewno nic złego się tam nie dzieje. Wyszedł po dłuższej chwili, znacznie spokojniejszy. -- Śpią.

Usiedli w kuchni, żeby zjeść drugą porcję grzanek. Były już zimne, ale w mikrofalówce zrobiłyby sięgumowe.

Chrupali w milczeniu. Niania popiskiwała coraz ciszej, szumiała, aż w końcu wydała z siebie ostatnie cyfrowe westchnienie i ucichła.

-- Słabe baterie -- skwitował Net. -- Tata wkłada tu akumulatory. Jak się włoży nowe baterie alkaliczne, to łapie sygnał z dwustu metrów. Na tych bździdłach nawet do kuchni ledwo sięga.

-- Akumulatory mają jeden coma dwa volta. -- Felix patrzył gdzieś w przestrzeń. -- Baterie ponad półtora...

Net spojrzał na niego podejrzliwie.

395

-- Co ty kombinujesz?

-- Czysto teoretycznie się zastanawiając -- Felix potarł brodę -- to mając odpowiednio porządnąantehę, można by nadać sygnał tak silny, żeby uszkodzona antena kolcobota na orbicie go odebrała.

-- Nie znamy się na tym -- zauważył Net. -- Ta antena musiałaby mieć ogromną moc.

-- Może w Instytucie mają duże anteny -- powiedziała Nika.

-- Na pewno o tym pomyśleli. -- Felbc pokręcił głową. -- Ta antena musiałaby być naprawdępotężna. Może trzeba by nawet wykorzystać czaszę jakiegoś radioteleskopu.

-- Na to nie ma raczej czasu. -- Nika zerknęła na zegar kuchenny. -- Za czterdzieści pięć minut rakieta przeleci nad nami ostatni raz.

-- Kiedy my kompletnie nie znamy się na antenach. Nawet nie wiem, czy to musi być antena

kierunkowa, czy wystarczy na przykład pięć kilometrów drutu.

Net otworzył klapkę niani i wyjął akumulatory. Poszedł z nimi do tonącej w półmroku pracowni taty. Wrócił po chwili z nowymi i oznajmił:

-- Internet ledwo ciągnie.

-- Możemy spróbować oczyścić antenę -- zaproponował Felbc.

-- To nic nie da. Siedzą na wszystkich antenach w mieście -- odparł Net. Zamontował nowe akumulatory paluszki i włączył nianię. Działała i popiskiwała głośniej niż wcześniej.

-- Mocniejszy sygnał -- zauważył Felbc.

-- To odbiornik -- powiedział Net. -- W nadajniku baterie jeszcze się trzymają.

-- Wiem, chodzi o zasadę. -- Felbc wstał i przechadzał się teraz po kuchni ze wzrokiem wbitym w ziemię. -- O zasadę... Kolcoboty na Ziemi łączyły się z tym na orbicie za pomocą rozkładanych anten, ale z mikrobotami komunikowały się już bez tej parasolki.

-- To była antena kierunkowa, a mikroboty latały wszędzie wokół -- powiedział Net. -- Nie musiały jej otwierać.

396

-- Antena była ta sama. Na schemacie nie widziałem innej. Nie dość, że złożona, to jeszcze wewnątrz tej metalowej puszki obudowy. Unoszące się w odległości kilkudziesięciu metrów mikroboty mogły się z tą anteną łączyć. A to znaczy, że szczątkowa, mocno uszkodzona po wybuchu antena ciągle może odebraćsygnał z Ziemi. Jeśli będzie dostatecznie silny. Założę się, że antena kolcobota nie ma systemu diagnostycznego. Kolcobot nie wie więc, że ma zepsutą antenę. Wciąż czeka na sygnał. Maszyny sącierpliwe.

-- Wystarczy więc dostatecznie mocny nadajnik, żeby kolcobot odebrał sygnał? -- zapytała Nika.

-- Tak sądzę. Weźmy taką nianię. -- Felix wskazał urządzenie w rękach Neta. -- Nadajnik niani w pokoju bratosiostry ma jakąś tam moc. Jeśli podłączymy wyższe napięcie, to się przepali któryś obwód. Ale przez chwilę, zanim się spali, wyemituje bardzo silny sygnał i zasięg niani będzie wynosił na przykład kilometr.

-- Ale nie ma anteny, którą można by przeciążyć -- zauważył Net.

-- Jest. -- Felix uśmiechnął się. -- To mikroboty, które przekazaliśmy Instytutowi. Jeżeli zaprogramuje się wszystkie, żeby wzle-ciały ponad miasto i w jednej chwili nadały sygnał, to jest szansa, że on dotrze do rakiety. -- Wyjął z kieszeni telefon. Nie było zasięgu. -- Pisz maila.

Net przyniósł laptop i otworzył ekran.

-- Napisz tak -- zastanowił się Felix. -- „Przeprogramowane mikroboty można użyć jako antenę

satelitarną. Jeśli wzniosą się wysoko ponad miasto i rozmieszczą na dużym obszarze, sygnał może dotrzećdo uszkodzonej anteny".

Net wklepał tekst i podsunął komputer Nice, żeby poprawiła błędy. Ilość literówek tak myliła słownik automatyczny, że Net musiał go wyłączyć.

-- Wyślij do obydwu naszych starych -- dodał Felix. -- Z jawnego konta.

-- A Mamrot? -- zaniepokoił się Net.

397

-- Faceci w czerni wiedzą więcej od nas. Już nie mają powodu, żeby się nas czepiać. Zresztą, nie ma czasu na konspirację.

Nika poprawiła tekst i oddała laptop Netowi. Kliknął kilka razy.

-- Poszło -- oznajmił.

-- W samą porę -- odezwał się Manfred. -- Właśnie straciliśmy połączenie z internetem.

Felbc wyjął swój telefon. Nie było zasięgu. Net sprawdził swój -to samo. Podszedł do stacjonarnego.

-- Nie ma sygnału -- stwierdził.

Nika przyłożyła palec do ust i zmrużyła oczy.

-- Coś bzyczy, czy mnie się zdaje? -- zapytała.

-- Znajomy dźwięk -- zgodził się Felbc. -- Pewnie kilka mikrobotów dostało się tu przez wentylację.

-- Zerknę do bratosiostry. -- Net zerwał się od stołu i prawie pobiegł.

-- Nie są niebezpieczne -- rzucił za nim Felbc. -- Jeśli chcesz, żeby tam nie wlatywały, wyłącz nianię i powyciągaj wszystko z kontaktów.

Po chwili Net wrócił do przyjaciół i położył na stole nadajnik niani.

-- Teraz nie słychać, co tam się dzieje -- powiedział. -- A jak jakiegoś połkną?

-- Teraz jest mniejsza szansa, że jakiś tam w ogóle wleci.

Nad nadajnikiem zaczęły krążyć kwarcowe muszki. Jedna po drugiej siadały na antenie i od razy podrywały się do lotu.

-- Ładują się -- ocenił Felbc i wyłączył nianię. -- Można by je wyłapać jakąś siatką.

Mikroboty wykazały teraz większe zainteresowanie żarówką.

-- Albo mnie się wydaje -- powiedziała wolno Nika -- albo jest ich więcej niż przed chwilą.

Felbc spojrzał w kierunku najbliższej kratki wentylacyjnej.

-- Ciągle wlatują. -- Wstał. -- Myślałem, że w takich aparta-mentowcach są filtry.

398

-- Też tak myślałem -- przytaknął Net i przyjrzał się kratce z bliska. -- Wygląda na to, że orzeł bielik by tu wleciał.

-- Potrzebny będzie scotch albo taśma izolacyjna i kartki papieru.

-- Mówiłeś, że nie są niebezpieczne.

-- Dopóki nie ma ich milionów, to nie. -- Felix znów sprawdził telefon. Zasięgu nie było.

Nika podeszła do okna, żeby zobaczyć, jak sytuacja na zewnątrz. Wyjrzała, potem przyłożyła dłonie, by zasłonić światło lamp.

-- Coś ciemno na zewnątrz... Zaraz! -- odskoczyła od szyby. -- To mikroboty! Oblepiają okna!

Felix i Net dopadli do niej. Szyba była pokryta poruszającą się wolno masą granatowych ziarenek.

-- Przed pięcioma minutami tego nie było -- powiedziała dziewczyna.

Felix chwilę patrzył na niezwykły widok.

-- Zgaście światła i wyciągnijcie zasilacze z gniazdek -- powiedział. -- A najlepiej wyłączmy bezpieczniki. Masz świeczki?

-- Są w którejś szufladzie. -- Net wskazał blat kuchenny. -- Po-wyłączam komputery i w ogóle wszystko.

Wszedł do pracowni. Na ciche buczenie komputerów i szum wentylatorów nakładał się jeszcze inny dźwięk. Net uznał, że wyjątkowa sytuacja wymaga wyjątkowych kroków. Otworzył skrzynkębezpieczników chroniących całą instalację komputerową w domu i wyłączył trzy główne. Oczywiście nie załatwiło to sprawy do końca, bo niektóre komputery były podpięte pod UPS-y*. Je również wyłączył, wchodząc na kolanach pod biurka. Po raz pierwszy wyłączał komputery „z guzika", ale czuł sięusprawiedliwiony. Wyprostował się i chwilę nasłuchiwał. Bzyczenie dochodziło zewsząd. Poczuł nawet kilka delikatnych dotknięć na skórze. Nie było to przyjemne, nawet jeśli wierzyć Felixowi, że te maleństwa nie są groźne. Przeszedł do hallu i wyłączył pozostałe bezpieczniki. Salon i jadalnia wypełniły się miękkim światłem świeczek. Nika rozpalała kolejne.

* UPS (ang. Uninterruptible Power Supply) - zasilacz bezprzerwowy lub popularniej - zasilacz awaryjny. Zapewnia niezakłócone działanie komputera lub innego urządzenia elektronicznego po zaniku napięcia w sieci. Najpopularniejsze modele pozwalają na kilka minut pracy, by zapisać dane i bezpiecznie wyłączyćkomputer.

399

Felix złożył na pół kilkanaście kartek papieru i obszedł pomieszczenia na parterze, scotchem przyklejając kartki na kratkach wentylacyjnych. Potem wręczył zestaw uszczelniający Netowi.

-- Idź na piętro -- polecił. -- Czy w oknach są szczelinki wentylacyjne?

-- Z materiałem filtrującym. -- Net już biegł na górę. -- Nie przejdą.

Felbc przegrzebał szafki kuchenne i z samego dna wyciągnął coś przypominającego latarnię okrętową. Urządzenie wielkości i kształtu słoika po dżemie było lekkie. Wewnątrz, za kratką z plastiku, znajdowały się metalowa spirala i mała świetlówka. Z górnego de-kielka wychodził kabel zakończony wtyczką.

-- Włącz bezpiecznik od gniazdek w salonie -- powiedział do Neta, który akurat wrócił z piętra. -- To powinno zadziałać.

-- Przecież to pułapka na komary -- odparł Net.

-- Lampa owadobójcza emituje promieniowanie elektromagnetyczne, a po dotknięciu strzela prądem. -- Felbc wetknął wtyczkę do gniazdka. -- Powinno pomóc, one również lecą do światła.

Net wziął latarkę i wrócił do tablicy bezpieczników, by odnaleźć właściwy.

-- Mam -- oznajmił.

Lampa zapłonęła nieprzyjemnym, zimnym światłem. Niemal natychmiast krótkie błyski i trzaski dowiodły skuteczności metody. Mikroboty zlatywały się do źródła energii i wpadały na naładowanąelektrycznie spiralę. Jednak już po chwili trzaski i błyski ustały, jak wyłączone. Krzemowe owady krążyły wokół lampy w bezpiecznej odległości.

-- A jednak nie pójdzie tak łatwo jak z komarami -- Felbc był zawiedziony. -- Uczą się. Wyłącz ten bezpiecznik, karmimy je tylko.

Net pstryknął bezpiecznik i lampa zgasła. Przyjaciele skupili się na kanapie, przy trzech grubych świeczkach.

-- Skąd ich tyle? -- odezwał się Net. -- Jeśli tak oblazły wszystkie budynki w Warszawie...

400

-- Pojawiły się kilkanaście sekund po wysłaniu maila -- przypomniała Nika. -- Zaraz po tym, jak straciliśmy dostęp do internetu.

-- Więc uznały nas za zagrożenie. -- Net zbladł. -- Wysłaliśmy maila i wtedy nas odcięły.

-- Ludzie, nawet w tym budynku, wysyłają pewnie kilkanaście maili na godzinę -- zauważyła Nika.

-- Więc śledzą maile wysyłane w Warszawie. Dlatego sieć tak zwolniła. Mikroboty uznały, że stanowimy zagrożenie. Morten...

Siedzieli w ciszy.

-- Nie dostaną się do środka -- stwierdził po chwili Felix. -- Ale jeśli Mała Armia zna treść naszego maila, to może przeciwdziałać korekcie kursu rakiety.

Spojrzał na zegarek. Do przelotu rakiety zostało niecałe pół godziny.

-- Na jaką wysokość mogą się wznieść mikroboty? -- zapytała Nika.

-- Trudno wyczuć -- zastanowił się Felix. -- Nie mają części ruchomych, ale jakoś odpychają się od powietrza, jak helikopter. Może dzięki elektrostatyce? Nie wiem, na pewno są zależne od gęstości atmosfery, więc stawiałbym na trzy, najwyżej pięć kilometrów. Jeżeli on rozumie treść maili i rozmów telefonicznych...

-- Treść? -- zastanowił się Net. -- Może tylko słowa kluczowe?

-- Skąd by wiedział, że nazwiemy mikroboty mikrobotami?

-- Bo to się narzuca. Mógł przewidzieć. Wszystko przez tego Gilberta... Że też mu się chciało robićimprezę sylwestrową...

-- Rakieta wystartowałaby i tak.

-- Ale nas by w tym wszystkim nie było! Bratosiostry by w tym nie było! -- Net zerknął na drzwi do pokoju bliźniaków, ale nie chciał ich otwierać, żeby nie wpuścić do środka mikrobotów.

-- Myślicie, że on ma żal za Gang Niewidzialnych Ludzi? -- zapytała cicho Nika.

-- Z punktu widzenia tempa rozwoju programu Al to tak, jakby się tłuc w domu starców o czekoladkę, którą ktoś komuś podebrał

401

w żłobku. Chociaż... -- Net zawahał się. -- Jak zadałaś to pytanie, to już sam nie wiem. Może to nie takie proste. W końcu znów mu bruździmy. Czemukolwiek ma służyć Orbitalny Spisek, trochę mu komplikujemy pracę.

Wstał i poszedł do swojego pokoju. Wyciągnął z szafy zmar-twychsweter i założył na bluzę.

-- Myślałam, że go nie lubisz -- zauważyła Nika.

-- Jak będę miał na sobie niezniszczalny sweter, to sam też będę niezniszczalny.

Przyniósł z kuchni półmisek z kilkoma ostatnimi grzankami. Usiadł na kanapie i wbił zęby w pierwszą.

-- Mama pewnie nie może się dodzwonić -- mruknął. -- Martwi się teraz.

-- Teraz jest bezpieczniejsza niż my tu.

-- Może powinniśmy się ewakuować? Wezwiemy taksów... -- zamilkł. -- Nie wezwiemy. I prateściowa... Jakby mało było! Nie będzie słychać dzwonka.

Znów wstał, odblokował wszystkie zamki i otworzył drzwi na oścież. Czym prędzej jednak zamknął je z powrotem. Na zewnątrz kłębiła się chmura mikrobotów.

-- Ja pierdykam... -- szepnął. -- Jesteśmy odcięci pod każdym względem. Umrzemy tu z głodu...

-- To, co sobie kombinujemy, przestanie być ważne piętnaście minut po północy -- powiedziałFelbc. -- Wystarczy, że wytrzymamy dwie godziny. Potem Morien nie będzie miał powodu, by nas tu więzić. Jego plan się powiedzie albo nie.

Net przyłożył ucho do drzwi pokoju bliźniaków, wsłuchał się w ciszę i wrócił na kanapę.

-- Mikroboty nas nie widzą -- powtórzył Felbc. -- Nie słyszą, o czym mówimy I nie dowiedzą się, dopóki nie wpiszemy tego do komputera, nie nagramy na dyktafon ani nie wypowiemy przez telefon. One żyją w świecie pól elektromagnetycznych.

402

-- Ups... -- rozległo się z laptopa. -- To chyba trochę... nieaktualne, bo ja to jakby... nagrywam.

-- Manfred! -- Net wyciągnął ręce w kierunku laptopa, jakby chciał go udusić. -- Manfred...

-- Sorry.' Skąd miałem wiedzieć?

-- Przecież nagrał to na swoim dysku -- zauważyła Nika. -- I tak nie ma dostępu do sieci.

-- Ale mikroboty mają megaczuły zmysł elektromagnetyczny -- wyjaśnił Felix. -- Zapewne widzą prąd płynący kablami w ścianach i słyszą, co się dzieje wewnątrz komputera. Jakie sygnały płyną ścieżkami drukowanymi. Musisz się... wyłączyć. I to szybko.

-- Dobrze -- odparł Manfred lekko obrażonym tonem. -- Tylko nie zapomnijcie mnie włączyć po wszystkim.

Dioda sygnalizująca pracę laptopa zgasła.

Przyjaciele zjedli ostatnie grzanki, a mikroboty stały się jakby bardziej namolne. Latały teraz wokółprzyjaciół.

-- Co one znowu wyprawiają? -- zdenerwował się Net. -- Czy żywią się naszym ciepłem?

-- To co innego -- zaprzeczyła Nika. -- Coś wam mówi skrót EEG*?

Felix i Net spojrzeli na nią z niepokojem.

-- Sadzisz, że one? ... -- Net złapał się za głowę i zamachał wokół rękoma. -- Czytają nam w myślach! -- Wstał i wyjął z jednej z kuchennych szuflad folię aluminiową. Oderwał kawałek i zaczął owijać sobie niągłowę.

-- Nie wygłupiaj się -- skarciła go Nika. -- Nie mam nastroju.

-- To może być niegłupie -- przyznał Felix. -- Telefon komórkowy zawinięty w folię traci zasięg.

-- Skoro nie znamy przeciwnika -- wyjaśnił Net -- to lepiej dmuchać na zimne.

Oderwał jeszcze dwa kawałki i przyniósł przyjaciołom. Felix owinął sobie głowę aż za uszy. Nika zdecydowała się tylko na rodzaj beretu.

* Elektroencefalografia (EEG) służy do badania bioelektrycznej pracy mózgu za pomocą rozmieszczonych na powierzchni skóry czaszki elektrod.

403

&

-- Ups... -- rozległo się z laptopa. -- To chyba trochę... nieaktualne, bo ja to jakby... nagrywam.

-- Manfred! -- Net wyciągnął ręce w kierunku laptopa, jakby chciał go udusić. -- Manfred...

-- Sorry! Skąd miałem wiedzieć?

-- Przecież nagrał to na swoim dysku -- zauważyła Nika. -- I tak nie ma dostępu do sieci.

-- Ale mikroboty mają megaczuły zmysł elektromagnetyczny -- wyjaśnił Felix. -- Zapewne widzą prąd płynący kablami w ścianach i słyszą, co się dzieje wewnątrz komputera. Jakie sygnały płyną ścieżkami drukowanymi. Musisz się... wyłączyć. I to szybko.

-- Dobrze -- odparł Manfred lekko obrażonym tonem. -- Tylko nie zapomnijcie mnie włączyć po wszystkim.

Dioda sygnalizująca pracę laptopa zgasła.

Przyjaciele zjedli ostatnie grzanki, a mikroboty stały się jakby bardziej namolne. Latały teraz wokółprzyjaciół.

-- Co one znowu wyprawiają? -- zdenerwował się Net. -- Czy żywią się naszym ciepłem?

-- To co innego -- zaprzeczyła Nika. -- Coś wam mówi skrót EEG*?

Felix i Net spojrzeli na nią z niepokojem.

-- Sadzisz, że one? ... -- Net złapał się za głowę i zamachał wokół rękoma. -- Czytają nam w myślach! -- Wstał i wyjął z jednej z kuchennych szuflad folię aluminiową. Oderwał kawałek i zaczął owijać sobie niągłowę.

-- Nie wygłupiaj się -- skarciła go Nika. -- Nie mam nastroju.

-- To może być niegłupie -- przyznał Felix. -- Telefon komórkowy zawinięty w folię traci zasięg.

-- Skoro nie znamy przeciwnika -- wyjaśnił Net -- to lepiej dmuchać na zimne.

Oderwał jeszcze dwa kawałki i przyniósł przyjaciołom. Felix owinął sobie głowę aż za uszy. Nika zdecydowała się tylko na rodzaj beretu.

* Elektroencefalografia (EEG) służy do badania bioelektrycznej pracy mózgu za pomocą rozmieszczonych na powierzchni skóry czaszki elektrod.

403

-- Wyglądamy jak kretyni -- oceniła.

-- Wątpię, żeby mikroboty czytały nam w myślach -- odparł Felix. -- Ale jak nikt nas nie widzi, to nie zaszkodzi się zabezpieczyć.

Rozległo się pukanie do drzwi.

-- Wspominałeś, że nie mogą się zamienić w młotek? -- zapytał zaskoczony Net.

-- To pewnie Dolores -- powiedział cicho Felix.

Cała trójka podeszła na palcach do drzwi, a Net wyjrzał przez wizjer.

-- Coś jakby czubek głowy -- szepnął. -- Chyba prateściowa. Jakby to był ten paker, w wizjerze widaćby było jego pępek. -- Przełknął ślinę i zapytał ciut głośniej -- kto tam?

Pukanie powtórzyło się, aż wszyscy podskoczyli.

-- Otwórz, to się dowiemy -- szepnął Felix. -- Prateściowa raczej się nie odezwie.

-- Drzwi są dobrze wytłumione. -- Net z ociąganiem otworzył zamki i uchylił drzwi.

Za nimi nie było staruszki na wózku.

-- To wiele wyjaśnia -- powiedział wolno Bartek, patrząc na czapeczki z folii. -- Ale i tak musisz mi odblokować dostęp, bo w końcu powiem starym.

-- To śmiało, mów -- Net od razu odzyskał odwagę -- bo tym razem nikt w tym domu nie ma sieci. A może i w całym mieście. A poza tym, mogłeś zadzwonić.

-- Dzwoniłem. Nie odbierasz. -- Bartek zapuścił żurawia do wnętrza. -- Nie zapłaciliście za prąd? -- Zobaczył świeczki. Potem przyjrzał się Nice, ze szczególnym uwzględnieniem jej butów. -- Co wy tu robicie? Odprawiacie jakąś czarną mszę?

-- Właśnie mieliśmy zaczynać. -- Net uśmiechnął się diabolicz-nie. -- Brakowało tylko ofiary.

-- He, he, he -- zaśmiał się niepewnie dziewięciolatek, ale przezornie cofnął się do windy i guzikiem otworzył drzwi. -- Sprawdzę, czy inni łączą się z netem. Jeśli tylko ja nie mam sieci, to powiem

404

wszystko starym. -- Nie spuszczając ich z oczu, tyłem wszedł do windy. -- Muszę wiedzieć z wyprzedzeniem, gdzie uderzy rakieta.

-- To już dokładnie wiadomo -- odparł Net, gdy drzwi zaczęły się zasuwać. -- W ten dom, gdzieś na wysokości dziewiętnastego piętra.

-- Masz godnego siebie przeciwnika do ćwiczenia celnej riposty -- Nika pokiwała głową. -- Zauważyliście, że mikroboty zniknęły z korytarza?

-- Wleciały do środka. -- Felbc ściągnął z głowy aluminium. -- Włącz bezpieczniki. Jak się zajmątransformatorami, to się odczepią od nas. A zakłóceń będzie tyle, że niczego nam z mózgów nie podsłuchają.

Net zamknął drzwi i pstryknął bezpieczniki. Na wszelki wypadek nie włączał tych komputerowych. W jasnym świetle kinkietów i lamp stojących wyraźnie widać było kłębiące się w powietrzu kwarcowe owady.

-- Warto by je wyłapać -- stwierdził Net.

-- Dałoby się, gdyby je zmusić do wylądowania na czymś. -- Felbc machnął ręką i złapał trzy mikroboty. Gdy otworzył dłoń, niemal natychmiast wystartowały. -- I tak pięć tysięcy razy. Jest ich za dużo. Może gdybyśmy mieli przemysłowy filtr powietrza...

-- Jest instalacja oddymiająca -- przypomniał sobie Net. -- Na korytarzu jest przycisk za szybką. Wystarczy stłuc i włączają się wentylatory.

-- A chwilę później przyjeżdża straż pożarna -- dokończył Felbc.

-- Coś mi mówi, że dziś nie przyjedzie -- wtrąciła Nika. -- Za to włączy się alarm, a z sufitu zacznie sięlać woda.

-- Pomysł skreślony -- zgodził się Felbc. -- Powinny mieć problemy z utrzymaniem się na sżkle. Nie mają jak do niego przylgnąć, bo jest gładkie i nie reaguje magnetycznie. Te tutaj -- wskazał okna salonu -- trzymają się siebie nawzajem. Magnetycznie.

-- W pracowni mamy są szyby od podłogi do sufitu -- powiedział Net.

405

-- Chodźmy tam.

-- Bliźniaki... -- Net wskazał głową pokój. -- Nie będę ich słyszał.

-- Przez chwilę nic im się nie stanie.

Weszli na górę i dotarli do pracowni mamy. Było w niej chłodno, pachniało farbami. Pod ścianami stało kilkanaście nieoprawionych obrazów. Wyglądało na to, że mikroboty zapomniały odizolować to pomieszczenie. Jedynie na dolną część szyb wpełzały wolno poruszające się granatowe pnącza. Reszta ścian apartamentu widocznych za oknem, dach, a nawet śnieg zniknęły pod opalizującą masą.

-- Tu nie ma elektrycznego ogrzewania ani żadnego działającego źródła promieniowania elektromagnetycznego -- wyjaśnił Felix. -- Uznały, że to nie jest część mieszkania. Nawet nie próbowały tego izolować.

-- Obrazom nie szkodzi chłód? -- zapytała Nika.

Net wzruszył ramionami.

-- Mama straciła zainteresowanie pracownią. Jak Pompek i Prumcia przyjechali do domu, namalowała tylko jeden obraz. Raczej kiepski.

-- Przecież nie znasz się na sztuce -- przypomniała Nika.

-- No więc musi być kiepski, skoro nawet ja to zauważyłem. Zresztą go nie dokończyła. -- Wskazałpłótno zamalowane do połowy różnymi odcieniami brązu. -- Nie pytajcie tylko o inspirację.

-- Ile jeszcze?

-- Minuta.

-- No właśnie -- Felix popukał w zegarek. -- Kolejne źródło promieniowania elektromagnetycznego. Na szczęście znacznie słabsze nawet od energooszczędnej żarówki.

-- Może tu jest zasięg? -- Net wyciągnął telefon.

-- Nie! -- powstrzymał go Felix. -- Jeśli go włączysz, one za chwilę oblezą szyby i nie będziemy mieli nawet tego. Lepiej zachować tę możliwość na przyszłość.

406

Net przestępował z nogi na nogę. Chciał wracać do bliźniaków, ale też nie chciał zrezygnować z przekonania się na własne oczy, czy ich plan się powiódł. Nie miał pojęcia, jak mogliby to stwierdzić, ale... jeszcze chwilę można zaczekać.

-- Jest! -- Nika wskazała gwiazdę pnącą się po północno-zacho-dnim niebie.

Z nosami przyciśniętymi do szyby odprowadzali ją wzrokiem, aż skryła się za krawędzią dachu. Żeby jąoglądać z drugiej strony, musieliby przestawić kilkanaście obrazów.

-- Nie wiem, czego się spodziewałem. -- Net wzruszył ramionami. -- Idę do Pompka i Prumci.

Gdy to mówił, niebo rozbłysło na ułamek sekundy, jakby ktoś zrobił zdjęcie aparatem z potężnym fleszem. Nie był to jednolity błysk, tylko tysiące, miliony małych mignięć. Przyjaciele dopiero po chwili zrozumieli, co to oznacza.

-- Kamikadze -- wyszeptał Felix. -- Rebelianci z Małej Armii, przeprogramowani przez Instytut, nadali sygnał i spalili się.

-- I tak nie wiemy, czy sygnał dotarł -- powiedział smutno Net.

-- Do nich dotarł na pewno. -- Nika wskazała w dół.

Na ścianach i w ogrodzie rozpoczął się osobliwy ruch, jakby leniwa wcześniej masa nagle się zaniepokoiła i nabrała nowej energii. Dom wypełnił się szelestem trących o ściany i szyby mikrobotów.

-- Idę do bliźniaków. -- Net szybkim krokiem wyszedł z pracowni.

-- Startują, żeby powtórzyć nasz manewr -- powiedział Felix. -- Nie zdążą.

Chmara zaczęła dymić. Kolejne warstwy kwarcowych owadów ulatywały w rozgwieżdżone niebo. To samo działo się nad pobliskimi budynkami. Ciemne smugi leciały w górę jak odwrócona ulewa.

Felix i Nika wyszli z pracowni i wrócili do salonu.

-- Wystartowała chyba połowa -- powiedział z ożywieniem Net i włączył telewizor. -- Głównie z anteny.

407

»

k

Usiedli na kanapie. Obraz nie był najwyższej jakości. Cyfrowe zakłócenia w postaci kolorowych prostokątów i zmartwiałych na ułamki sekund fragmentów obrazu przeszkadzały w oglądaniu. Materiałprzedstawiał ludzi patrzących w niebo i błysk, zarejestrowany w górnej części kadru.

-- Nie wiemy, czym dokładnie był ten błysk -- powiedział Romuald Świeży, gdy na ekranie pojawiło się studio -- ale minister spraw specjalnych Jakub Rozner twierdzi, że to element walki z Orbitalnym Spiskiem.

-- Kiedy mówił „Jakub Rozner", pojawiły się dodatkowe zakłócenia -- zauważył Felbc.

-- Jesteś przewrażliwiony -- zbagatelizował Net.

-- Ciii... -- syknęła Nika.

-- Łączymy się teraz ze Zbysławem Rembielińskim, który jest w sali prasowej Ministerstwa Spraw Specjalnych. Zbysławie?

-- Dziękuje, Romku -- Na ekranie pojawił się reporter. -- Dosłownie za chwilę wystąpi minister Rozner. Może jemu pójdzie lepiej niż premierowi.

Kamera obróciła się i ukazała wchodzącego do sali ministra.

-- Witam państwa -- powiedział do mikrofonów i ekran wypełniły mrówki.

-- Nie są dość sprawne, żeby sfałszować sygnał telewizyjny -- stwierdził Felbc. -- Mogą go tylko zakłócać.

Pojawił się obraz ze studia.

-- Niestety znów mamy problemy techniczne -- wyjaśnił prezenter. -- Połączmy się więc z IlonąBogucką, która przed Sejmem jest gotowa do rozmowy z przyszłym premierem. Ilono?

Przed kamerą, na tle podświetlonego budynku parlamentu, czekały już reporterka i Andżelika Osmoza.

-- Ministrowi Roznerowi nie udało się powiedzieć do kamer nawet słowa -- zaczęła Ilona. -- Czy może to pani skomentować?

Polityczka skinęła głową.

-- Należy przypuszczać, że rząd sam powoduje te usterki, ponieważ nie ma nic do powiedzenia, nic na usprawiedliwienie własnej nieudolności i bezczynności. Minister Rozner nie zrobił absolutnie... -- zamilkła, gdy coś potężnie błysnęło. Spojrzała w górę.

-- Być może państwo to widzieli. -- Reporterka i wszyscy wokoło również patrzyli w górę. Kamera szybko pokazała niebo. -- Przed chwilą miał miejsce kolejny błysk, znacznie silniejszy od poprzedniego.

Nad miastem przetoczył się grom jakby zbliżającej się burzy. Przyjaciele najpierw usłyszeli drżenie szyb, a dopiero potem grzmot powtórzył się w telewizorze.

-- Mikroboty spróbowały zmienić polecenie zmiany kursu -- zauważył Net.

-- To znaczy, że Mała Armia nie zrozumiała sensu naszej wiadomości do Instytutu -- powiedziałFelbc. -- Inaczej zrobiłaby to wcześniej.

Z pokoju bliźniaków rozległo się kaszlnięcie. Net zerwał się i pobiegł tam. Gdy otwierał drzwi, pierwsze z bliźniaków już zaczynało płakać. Nika poszła pomóc przyjacielowi, co okazało się dobrym pomysłem, bo po chwili rozległ się drugi płacz. Dzieci rozbudziły się, więc przenieśli je do salonu. Usiedli przed telewizorem.

-- Trzeba je znów nakarmić? -- zapytała Nika.

-- Pojęcia nie mam. -- Net włączył laptop i spróbował połączyć się z internetem. -- Na pewno gdzieśjest napisane, jak często się karmi dzieci.

-- Nie ma internetu -- oznajmił Manfred.

-- Spróbuj. Ważna sprawa.

-- To może włącz router. Skorzystamy z domowego łącza.

Net włożył zaskoczonemu Felixowi do rąk Pompka i poszedł do tablicy bezpieczników.

-- Ale... -- Felbc trzymał niemowlaka, jakby to była bomba z zapalnikiem bezwładnościowym. Patrzył na Pompka z przerażeniem, a Pompek na niego z zainteresowaniem.

40

1

Część komputerów w pracowni taty ożyła. Mikroboty od razu przemieściły się w tamtą stronę.

-- Nie dawaj mi więcej z zaskoczenia dzieci -- powiedział Felix, gdy Net wrócił do salonu. -- Nie wiem, jak się z czymś takim obchodzić.

-- Też miałem ten problem na początku -- przyznał Net, przechodząc obok. -- Nie ma panelu kontrolnego.

-- Gdzie ty idziesz? Weź go ode mnie!

-- Jeszcze chwila -- Net zniknął w drzwiach pracowni taty.

-- Chyba trzeba jakoś specjalnie trzymać główkę. -- Felix spojrzał błagalnie na Nikę. -- Żeby nie odpadła...

-- Dobrze ci idzie -- uspokoiła go i zajęła się machaniem misiem przed twarzą Prumci.

Felix usiadł. Pompek cały czas patrzył na niego. Nagle, zupełnie bez ostrzeżenia, skrzywił się i zacząłpłakać.

-- Coś zepsułem -- jęknął Felix.

Na szczęście wrócił Net i przejął brata.

-- To normalne -- wyjaśnił--jeżeli przez więcej niż pięć sekund nic się nie dzieje. Manfred?

-- Mam połączenie, ale bardzo wolne. Co sprawdzić?

-- Jak często się karmi dwumiesięczne dzieci. -- Net zaczął majtać w powietrzu Pompkiem, co go natychmiast uspokoiło - maluch rozglądał się teraz, nie bardzo wiedząc, co się dzieje, ale wyraźnie mu siępodobało. -- Fajna interaktywna zabawka, tylko upierdliwa w obsłudze. Ale będzie coraz lepiej. Jak skończy pięć lat, będzie śmigał do sklepu po chipsy i colę. Manfred, co tam?

-- Woino to idzie. Jakbym przeprawiał się na wrotkach przez bagno. O, mam. Co trzy godziny, ale w

nocy przerwy mogą być dłuższe.

-- To jak hobbici -- zauważył Net. -- Śniadanie, drugie śniadanie, lunch, obiad, podwieczorek... Ale nie minęły trzy godziny. Jest za pięć jedenasta.

-- Sprawdź, czy nie ma mokrej pieluchy -- poradziła Nika.

410

-- Że what? -- Net przestał się bawić bratem. -- Jak mam to sprawdzić? Voltomierzem?

-- Palcem.

-- Nie słyszałem tego. -- Energicznie pokręcił głową, po czym z zaskoczeniem spojrzał na Pompka. -- On się do mnie uśmiechnął.

-- Nie uśmiechnął się, tylko śmieje się z ciebie.

-- Oczywiście, że się do mnie uśmiechnął! -- Net pomachał jeszcze raz głową. Braciszek znów zrobiłgrymas, który przy dużym wysiłku wyobraźni można by uznać za uśmiech.

-- Skoro mamy internet -- odezwał się Felix, ale zawiesił głos. -- Manfred, możesz?...

-- Jasne, jasne...

Felix zaczekał, aż kontrolka pracującego komputera zgaśnie, i dokończył:

-- Powinniśmy wysłać naszym tatom informację o tym, co planują mikroboty jako imprezętowarzyszącą upadkowi rakiety. Tym razem to nie będzie wyłączenie kilku transformatorów.

-- Jak poprzednio wysłaliśmy maila, zwaliło się na nas pół me-gawiadra mikrobotów -- powiedziałNet. -- Nie chcę ryzykować bratosiostrą.

-- Możemy zaszyfrować tę wiadomość i przesłać gdzieś daleko, skąd Manfred wyśle maila do Instytutu.

-- To niczemu nie służy. Oni w Instytucie na pewno o wszystkim wiedzą.

-- Wcześniej też tak sądziliśmy -- przypomniał Felix. -- Mogą myśleć, że powtórzy się tylko sytuacja z niedzieli.

-- To moja rodzina i jestem za nią odpowiedzialny -- powiedział zdecydowanym głosem Net. -- Teraz pójdę i w odpowiednich warunkach sprawdzę... zawartość rodzinnej pieluchy.

Wstał i zaniósł Pompka do pokoju. Po chwili doszło stamtąd zawiedzione „No nie...", co znaczyło zapewne, że pielucha znów jest do wymiany. Nika sprawdziła palcem pieluchę Prumci. Też była mokra, więc dziewczyna wstała i ruszyła z niemowlakiem w ślad za Netem.

4

Felix nie zwracał już na to uwagi. Została godzina i kilka minut, by uniknąć czegoś, co może być gorsze od samego upadku rakiety. Przechadzał się po pokoju. Z pewnością mikroboty nie wisiały nad miastem bez powodu. Poprzednio było ich zdecydowanie mniej, chyba nikt nie zauważył ich obecności. Teraz jużsama ich ilość sprawiała, że infrastruktura informatyczna miasta szwankowała. A skoro mikroboty, nie chcąc szkodzić, aż tak wpływają na życie miasta, to można się tylko domyślać, co się stanie, gdy zaczną sięna poważnie starać. Zapewne przestanie działać łączność, telewizja, radio, wysiądzie prąd, więc chwilępóźniej również gaz i woda. Nawet CB-radia przestaną działać, czyli policja, straż pożarna i pogotowie nie będą miały łączności. Usuwanie tak rozległej awarii potrwa miesiącami. Zdecydowanie samo uderzenie rakiety wydawało się teraz mniejszym problemem.

Trzeba więc coś wymyślić. No i trzeba przekonać Neta. W końcu to jego dom i jego internet.

Felix włączył komórkę i zerknął na wyświetlacz. Brak zasięgu. Martwił się, co u mamy. Wprawdzie był z niąGolem Golem, ale w obecnej sytuacji mógł tylko przyciągać mikroboty, a nie przed nimi chronić.

Net wyszedł z pokoju bratosiostry jak zblazowany mistrz chirurgii plastycznej po wyjątkowo prostej operacji.

-- Sofcik -- rzucił leniwie. -- Zawartość pieluch też była softo-wa. Nika im chwilę pomacha kudłami i zaraz zasną. W końcu ile można tę samą fryzurę oglądać?

Wpadł do łazienki, by opłukać ręce, i usiadł na kanapie. Chwilę milczeli i było to ciężkie milczenie.

-- Nie patrz tak na mnie. -- Net pierwszy nie wytrzymał. -- Po prostu martwię się o bratosiostrę.

-- Martwisz się głównie o siebie -- odparł Felix. -- A bratosio-strą się tylko zasłaniasz. Pomyśl, co by było, gdyby to samo powiedzieli wszyscy policjanci, lekarze i strażacy. Gdyby rzucili wszystko i wrócili do domów, bo się martwią o rodziny.

412

-- Nie jestem materiałem na bohatera, nic z tego. -- Net uniósł dłoń w kategorycznym geście odmowy. -- Wiele razy dawałem się namówić, ale nie teraz.

-- Wiesz, co się stanie, jeżeli Morien doprowadzi Orbitalny Spisek do końca? -- Felix patrzyłpoważnie na przyjaciela. -- Przestanie działać wszystko, co jest zależne od zasilania elektrycznego i elektroniki.

-- Czyli w ogóle wszystko -- zauważył Net.

-- Warszawa w jednej chwili znajdzie się w połowie XIX wieku. Bez wody, prądu, gazu, telefonów, ogrzewania... bez wszystkiego. A w tej Warszawie będą Pompek i Prumcia. I setki tysięcy innych dzieci.

Net westchnął.

-- Powiedz mi, dlaczego akurat my?

-- Bo ktoś musi. My akurat wiemy, co robić. To znaczy... wymyślimy zaraz. Mieliśmy już trochę do

czynienia z mikrobotami. Na razie inni ludzie wiedzą tylko, że nad Warszawą wisi pył ze startych podeszew. Jak każdy będzie siedział i czekał, co zrobią inni, to...

-- Wiem, wiem... -- Net spochmuraiał. Walczył ze sobą i już nie był pewny tego, że nie chce się w nic ładować. Bo wyglądało na to, że nicnierobienie doprowadzi do władowania się w największy problem. Co więcej, do władowania się w ten problem z całym ponad-dwumilionowym miastem.

Nika umyła ręce i stanęła obok kanapy, patrząc w telewizor. Andżelika Osmoza przedstawiała właśnie skład przyszłego rządu. Twierdziła, że jeśli zostanie powołany przed północą, to do upadku rakiety wcale nie dojdzie.

-- Nowy rząd, sformowany przez Partię Prawdziwych Patriotów, wiedziałby, co zrobić -- mówiła. -- Nie zwlekalibyśmy do ostatniej chwili, tylko działali od razu. Czy są jakieś pytania?

Z sali pełnej ludzi padło niewyraźne, zagłuszane przez innych pytanie. Z odpowiedzi Osmozy można sięjednak było domyślić, jak brzmiało.

-- Nic nie zrobiliśmy, bo aktualny rząd ukrywa fakty i dokumenty. PPP nie może działać i ratowaćPolski, bo potrzebne nam materiały są zamknięte w rządowych sejfach.

-- Przecież to oczywiste! -- wykrzyknęła Nika. -- Mieliśmy to przed nosem. Wszyscy mieli i nie widzieli.

-- Ja nadal nie widzę... -- przyznał Net. -- Co mamy przed nosem?

-- Po co katastrofa w środku miasta? -- ciągnęła Nika. -- Komu to się może opłacać?

-- Jakiejś firmie budowlanej?

-- Pomyśl chwilę! Oglądasz telewizję.

-- Andżelika Osmoza -- powiedział Felix. -- Jeśli skutki katastrofy będą... katastrofalne, rząd straci zaufanie społeczne, a Partia Prawdziwych Patriotów przejmie władzę.

-- Ja cię! -- wykrzyknął Net.

Chwilę rozważali, co właśnie odkryli. Orbitalny Spisek robił coraz większe wrażenie.

-- Więc wszystko po to, żeby ona zdobyła władzę? -- upewnił się Net. -- Taki kosmiczny spisek, żeby dostać fotel premiera?

-- To tańsze niż kampania wyborcza -- odparł Felix. -- Trudne do przeprowadzenia, ale tańsze. Znaczy... płaci kto inny. Całe miasto. Oczywiście komuś musiała się zaprzedać i po dojściu do władzy będzie ten dług spłacać.

-- Trudno jest zrozumieć ambicje polityka -- przyznała Nika. -- Pamiętacie wybory samorządowe w

szkole? Przecież to tylko dodatkowa robota, żadnych zysków, a i tak są chętni.

-- Przewodniczącego samorządu nie można wywalić ze szkoły -- przypomniał Net.

-- To była korzyść interesująca tylko dla Marcela.

-- O nie... Ale z nas kretyni... -- Net nagle zapadł się głęboko w kanapę. -- Ale kretyni... Skoro to wykoncypowaliśmy, to znaczy, że będziemy zagrożeniem dla Mortena również po dwunastej pięt-

naście. Niezależnie od wyniku katastrofy, on nie będzie chciał, żebyśmy się wygadali. To mu przecieżprzekreśli plany.

-- Tego nie wiemy -- odparł po chwili Felix. -- Sadzę, że nas nie rozumieją. Teraz myślmy lepiej, co można zrobić, żeby powstrzymać Małą Armię.

-- Żeby powstrzymać Mortena -- sprostowała Nika.

-- Co wiemy o mikrobotach? Słabe strony: pojedyncze, osobno są głupie. No i są delikatne, można je zgnieść paznokciem. Akumulatorów starcza im na nie dłużej niż kwadrans, może dwadzieścia minut lotu albo na kilka godzin czuwania; potem tracą pamięć.

-- Gdybyśmy sami wyłączyli prąd w całym mieście, to mikroboty bez zasilania pospadają -- zaproponował bez przekonania Net.

-- Tego nie da się zrobić w tak krótkim czasie. -- Felix pokręcił głową.

Net wyjrzał przez okno. Mikroboty pokrywały szybę wyłącznie przy brzegach. Zapewne nie potrafiły trzymać się jej sposobami magnetycznymi, więc bez wsparcia kilku tysięcy kolegów nie mogły jej zasłonić.

-- Na razie trochę się od nas odczepiły... -- powiedział Net. -- W dole wciąż gęsto. Co może je załatwić, pytasz? Potrzebne są bardzo silne zakłócenia, żeby nie mogły ze sobą rozmawiać. Wtedy zgłupieją.

-- Lokalna burza magnetyczna zasilana przez kilka elektrowni atomowych dałaby radę -- oceniłFelix. -- Odpada.

-- Co nie powiem, to źle...

-- Może z innej strony. -- Felix znów przechadzał się po pokoju. -- Niewidomy o perfekcyjnym słuchu mógłby słyszeć, co ktoś pisze piórem wiecznym na papierze. Stalówka wydaje nieco inny dźwięk przy przesuwaniu w różne strony. Ten genialny niewidomy mógłby rozumieć i zapamiętywać pismo jako zbiór różnych szelestów. Być może w świecie, gdzie żyliby sami niewidomi, alfabet mógłby się składać z takich szelestów tworzonych sztucznie i zapisywanych elektronicznie. Bez pióra i papieru. Nikt by nawet nie pa-

415

r

miętał, skąd się wzięły te dźwięki. Mikroboty widzą nasz świat jako skomplikowane układy pól elektromagnetycznych. Obejrzałem niedawno zapisy z czterech zmysłów Golema Golema - z dnia, kiedy mi nawiał kolcobot. Świat widzianyjego sensorami wyglądał zupełnie inaczej. Najciekawszy był zapis dźwięków przestrzennych. Jakieś kolorowe wąsy, bąble, krople. Kiedyś wam pokażę. Tak sobie myślę, że dobry zestaw audio, taki dla prawdziwego audiofila, mógłby oszukać ten zmysł Golema Golema. Oczywiście w pewnym zakresie, tak jak głośniki w kinie oszukują człowieka. To znaczy, że mikroboty teżmożna w podobny sposób oszukać.

-- Chcesz im zrobić elektryczną wersję złudzenia optycznego? -- Net odwrócił się od okna i oparł o parapet.

-- Coś... może... -- Felbc krążył po pokoju z kciukiem wspartym o brodę, a palcem wskazującym o nos. --Ale nie tak. To jakiś trop... Myślę.

-- Aha. Rozumiem. Poszukiwania twórcze geniusza. Sorry, że przeszkadzam.

Felbc zignorował złośliwość.

-- Jakby je jakoś zresetować... -- zastanowił się. -- Czy wtedy zapomniałyby o swoim zadaniu?

-- Nie wiem. -- Net wrócił na kanapę. -- Może gdyby to zrobić ze wszystkimi naraz... Na pewno na czas nieaktywności przestanie działać zegar. No, ale jak się znów uaktywnią, to ustawią sobie właściwągodzinę.

-- Może zegar jest w tej pamięci trwałej? -- zapytała Nika.

-- Nie może tam być. Zegar musi być stale zasilany. Inaczej się wyzeruje... albo stanie.

Felbc zatrzymał się, tknięty jakąś myślą.

-- Skąd wiedzą, która jest godzina? Przecież nie mają jednego najważniejszego hm... szefa, który im mówi, jak jest. To wielki rój bez królowej. Kiedy pierwszego stycznia nad Warszawę wzniosły się setki tysięcy rakietnic, wyleciały z nich mikroboty, które były

wyzerowane. Dopiero w powietrzu zaczęły się organizować w superkomputer. Skąd się dowiedziały, która jest godzina?

-- Może odbierają sygnał radiowy przeznaczony dla zegarków regulowanych radiem -- podsunąłNet. -- Ale ciekawsze, jak one synchronizują czas między sobą do milionowych części sekundy. Tylko w ten sposób mogą działać jak wielki komputer. Impulsy elektryczne wewnątrz peceta -- klepnął laptop -- są

zsynchronizowane idealnie. Bez tego komputer zwiesiłby się po pierwszej milisekundzie.

-- Przed ważną akcją synchronizują się -- podsunęła Nika. -- Jak złodzieje przed skokiem na bank.

-- Prawdopodobnie tak -- przyznał Felix. -- Złodzieje synchronizują między sobą zegarki. Nie obchodzi ich, czy to idealnie dobry czas, tylko czy wszystkie zegarki członków gangu wskazują tę samągodzinę. Czas wewnątrz chmary musi być więc minimalnie inny niż na zewnątrz.

-- Minimalnie pewnie tak. -- Net wzruszył ramionami. -- I co z tego? Nawet jak to będzie sekunda różnicy, co nam to da?

-- Sekunda niewiele, ale godzina?... Gdyby tak je przekonać, że jest o godzinę wcześniej niżnaprawdę? Rakieta ma spaść o dwunastej piętnaście. Jeśli o dwunastej piętnaście mikroboty będąmyślały, że jest wcześniej, to niczego nie zrobią. Trzeba, gdzie się da, zmienić czas o godzinę wstecz, a potem wysłać negocjatorów.

-- To taki pomysł w stylu „Przesuńmy trochę Pałac Kultury". -- Net nie był przekonany. -- Nawet adminów portali nie przekonasz, żeby przestawili czas. A ludzie ze swoimi zegarkami? A satelity? Odpada.

-- Więc trzeba chociaż wysłać negocjatorów. To znaczy wyłapane i przeprogramowane mikroboty.

-- Chyba dopiero co się spaliły.

-- Jak znam mojego tatę, będzie dążył do złapania jak największej ilości mikrobotów. -- Felix uśmiechnął się. -- Mam po kimś tę zapobiegliwość. W Instytucie jest mnóstwo anten i innych źródełpromieniowania. Na pewno i tam chmara próbuje wszystko oblepić.

417

-- Już sobie wyobrażam Konpopoza w roli samobieżnego MPM-a. No ale dobra, mamy pomysł, któiy się opiera na tym, że Instytut dysponuje cysterną przekabaconych mikrobotów. Załóżmy, że uda sięje przekonać, że jest o godzinę wcześniej, i wypuścić. Nad miastem jest tych mikrobotów kilka tysięcy razy więcej. Dlaczego te nasze miałyby przekonać resztę, a nie odwrotnie?

-- To muszą być twardzi negocjatorzy. Nie mogą ustąpić ani na krok. Można je tak zaprogramować?

-- Wystarczy im zablokować możliwość nauki. Przestaną być Al. Ale fakt... Nie muszą się uczyć. Majądo wykonania tylko jedno zadanie.

-- Jeśli przesuniesz im czas o godzinę wstecz -- zauważyła Nika -- to po godzinie i tak wykonają swój plan.

-- Ruda ma rację. -- Net spojrzał wyczekująco na Felbca.

Felix milczał, bo to rzeczywiście był problem.

-- To może godzinę do przodu? -- zaproponowała Nika.

-- Gdyby wtedy zaczęły negocjować, to jeszcze po drodze by doszły do tej dwunastej piętnaście -- powiedział Felix. -- Na cofnięcie się o rok mogą się nie dać nabrać...

Podskoczyli, gdy zadzwonił intercom.

-- Mama? -- powiedział z nadzieją w głosie Net, ale przypomniał sobie, że mama nie musiałaby używać domofonu. Wstał i podniósł słuchawkę. -- Słucham?

-- Znów mnie zablokowałeś! -- To był Bartek z dziewiętnastego. -- Masz minutę albo mówię starym.

-- Wyluzuj, to nie ja. -- Net był już zły na dzieciaka. -- Nie wiesz, co się dzieje w mieście? Nikt w tym domu nie ma sieci.

-- Sąsiad z dołu ma. Ojciec u niego był. Jest wkurzony, więc radzę ci, usuń blokadę albo zaraz będziesz go miał u siebie.

Net odsunął z niesmakiem słuchawkę, gdy tamten rozłączył się z głośnym trzaskiem.

418

-- Ta dzisiejsza młodzież... -- westchnął. Wrócił na kanapę i włączył laptop. -- Niechcący powiedziałem prawdę. My też nie mamy sieci.

-- Nawet nie będę się zbytnio rozbudzał -- odezwał się Manfred.

-- Pewnie masz zamiar mnie od razu wyłączyć?

-- Sorry. Odbijesz sobie jutro. Teraz się wyłącz.

-- Poproszę o aktualizację definicji słowa „jutro". -- Kontrolka zgasła.

-- Podsumujmy -- powiedział Felix. -- Najlepszym sposobem powstrzymania Mortena jest przestawienie zegarów systemowych mikrobotów. Nie wiemy, jak się organizuje chmara. Nie wiemy, w jaki sposób ani jak szybko przesyła wewnątrz siebie dane. Trzeba więc dostarczyć naszych negocjatorów w różne miejsca chmary. Nie wiem tylko, jak to zrobić.

-- Jakoś udało im się rozmieścić nad miastem antenę z mikrobotów -- wtrąciła Nika. -- Błysnęło równo na całym niebie. Może to te... wrony, drony, czy jak im tam.

-- Drony -- przyznał Felix. -- Czyli UAV-y. Mają małe ładownie. Tym razem będzie łatwiej, bo mikrobotów nie trzeba równo roz-smarowywać po niebie. Wystarczy, a nawet lepiej spuścić kilka większych desantów.

-- Myślisz, że zdołają tak szybko przeprogramować mikroboty?

-- zapytał Net. -- Jeśli je w ogóle mają...

Zadzwonił dzwonek do drzwi. Przyjaciele zamarli.

. -- Naprawdę to zrobił -- szepnął pobladły Net. -- Powiedział ojcu.

-- Przecież to nie ty go odciąłeś -- zauważyła Nika. -- Nikt nie ma internetu.

-- Ale przedtem to byłem ja. Jak jego ojciec powie mojemu, to będzie niezły zonk.

Dzwonek rozległ się ponownie.

-- Jakiś taki natarczywy ten sygnał -- zauważył Net. -- Od razu widać, że to ktoś wkurzony. Udawajmy, że nikogo nie ma w domu.

419

#r

-- Ja otworzę i powiem, że nie możesz podejść -- zaoferowała się Nika.

-- No nie wiem... -- Nerwowo skubał rękaw zmartwychswetra.

-- Wkurzy się jeszcze bardziej, jak nikt mu nie otworzy. Powiem, jak jest z internetem.

Nie czekając na nic, Nika wstała i podeszła do drzwi. Net przeskoczył oparcie, schował się za załomem ściany i wychylił tylko głowę. Nika uchyliła drzwi i zaraz otworzyła na całą szerokość. Net rozpaczliwie zaczął szukać miejsca do ukrycia się. Jak tamten wejdzie, to przecież go tu zobaczy! Nim cokolwiek sensownego wymyślił, do hallu wjechała na wózku prateściowa z wielkim kłębkiem wielokolorowej włóczki na kolanach. Jakby zupełnie nic się nie stało, zaparkowała na środku salonu, dokładnie między kanapą a telewizorem i przystąpiła do transformowania kłębka w jakąś część garderoby.

Net wyszedł z ukrycia, udając, że wcale się nie ukrywał, i chwilę zastanawiał się, jak delikatnie dać do zrozumienia starszej pani, że źle zrobiła. Wyszło mu na to, że niewiele może jej powiedzieć, więc tylko popatrzył na nią groźnie.

-- Piszmy tego maila -- ponaglił Felbc. -- Jest kwadrans po jedenastej. Zaraz nie będzie po co.

-- Ale jak go napiszę... -- zastanowił się Net. -- To mikroboty w domu będą wiedziały, co w nim jest. Wyczują mikroprądy wewnątrz komputera.

-- Przemyślałem to. To chyba nie działa aż tak. -- Felbc wskazał leżącą na stole nianię. -- Nawet wyłączony głośnik pracuje. Drgania powietrza poruszają membranę i w uzwojeniu płynie prąd. Bardzo słaby, ale przecież mikroboty są niezwykle czułe. W domu jest ich za mało, żeby zrozumiały, co piszesz na laptopie. Jeśli nie wpuścimy większej ich ilości, to będzie dobrze. Zrozumieją dopiero te na zewnątrz, gdy wyślemy maila.

-- To wygląda, jakbyś na bieżąco dopasowywał fakty do potrzeb. -- Net nie był przekonany, ale włączył laptop.

-- O! -- zdziwił się Manfred. -- Więc „jutro" oznacza pięć minut? Wcześniej sądziłem, że tydzień. Jak miło.

-- Masz połączenie z internetem? -- Net przeszedł do konkretów.

-- Niestety nie. Ani bezpośrednio, ani przez router.

--- Pisz tego maila i zapisz w draftach. Potem pomyślimy, jak go wysłać. -- Felix wszedł po schodach i przez na wpół zasłonięte chmarą okno przyjrzał się masztowi antenowemu. Wszystkie urządzenia były niemal całkowicie pokryte czarnogranatową masą. Rozejrzał się po ogrodzie. Mikroboty przykrywały równieżśnieg. Wrócił na dół i zapytał. -- Masz wąż do podlewania ogrodu?

-- Tu jest system automatycznych zraszaczy, czy coś takiego -- odparł Net, nie przestając pisać. -- Ale wąż powinien być awaryjnie. Przed pracownią mamy, na zewnątrz, jest kran. Chcesz je zmyć z anteny wodą?

-- Jest minus piętnaście -- zauważyła Nika. -- Woda zamarznie, zanim doleci.

-- Można podłączyć do kranu z ciepłą... -- powiedział Felbc. -- Masz na górze łazienkę, prawda? A masz... gogle narciarskie i szalik?

-- Szalik, mówisz? -- Net podrapał się w głowę. -- Prateściowa coś tam wydziergała. Gogle taty, z czasów, kiedy jeszcze jeździł na nartach, gdzieś są. Ten twój sierżant Papryka z niesklepu, gdzie kupowaliśmy ekwipunek na wyprawę do Podwarszawy, pewnie by znalazł coś lepszego. Jakiśkombinezon, czy coś.

-- Szalik i gogle muszą wystarczyć. Gdzie ten wąż?

-- Tam, gdzie był grill. W tej niby-szopie.

-- Dokończcie maila. -- Felbc wstał i poszedł założyć kurtkę. -- Ale najpierw daj mi gogle i szalik.

Net zerwał się, wszedł do swojego pokoju i zaczął wywalać na podłogę zawartość szafy. Po chwili wrócił i wręczył Felixowi stare gogle i czarny szalik wykonany przez Dolores.

-- Dobra. -- Felix założył kurtkę goretexową taty, nałożył gogle i owinął twarz szalikiem. -- Idę. Nie wiem, ile czasu to zajmie. Spróbuję się uwinąć w pięć minut:

421

-- Lepiej pójdę z tobą -- Nika wstała. -- Będę obserwować, czy nic się nie dzieje. Mail może iść z błędami.

Weszli na górę i stanęli przy oknie. Felix odniósł wrażenie, że mikrobotów na szkle ubyło, ale wyjście na zewnątrz nie wydawało mu się już tak dobrym pomysłem jak przed chwilą.

-- Dobrze. Zamknij za mną drzwi.

Nika uchyliła drzwi, ale od razu je zatrzasnęła, bo do środka momentalnie wleciał rój sztucznych owadów. Zachrzęściły miażdżone obwody krzemowe. Felix pomógł dopchnąć skrzydło. Klamka z trudem się przekręciła.

-- OK. Tak się nie da -- przyznał Felix. -- Drzwi musiałyby być cały czas uchylone. Ciepła woda odpada. Musimy więc znaleźć zawór odcinający kran w ogrodzie.

-- Zwykle jest na zewnątrz -- zauważyła Nika.

-- Drugi jest w środku. Zakręca się go na zimę, żeby zamarzająca woda nie rozsadziła rury.

Korytarzem wzdłuż sypialni dotarli do pracowni. Tuż przed nią Felix odszukał w ścianie klapkę i przekręciłukryty za nią zawór. Szum oznaczał, że woda popłynęła.

-- No tak -- westchnął Felix. -- Zewnętrzny kran jest odkręcony.

Wrócili do drzwi ogrodowych. Felix skinął głową i Nika je otworzyła. Chłopak wyskoczył na zewnątrz, by wpuścić do środka jak najmniej mikrobotów. Spojrzał w dół. Czarny śnieg wpełzał na buty i wpuszczone w nie nogawki. Postąpił krok, zostawiając za sobą biały ślad po bucie. Serce biło mu mocno. Mikroboty odpadły ze spodni, ale zaraz znów zaczęły je oblepiać. Rękawy kurtki pokryte już były czarnymi kropkami. Wyglądało na to, że chmara traktuje go jak kolejny element otoczenia. Nabrał powietrza i zostawiając za sobą tumany czarnego drobiazgu, podszedł do kranu. Zakręcił go, otrząsnął się z czarnego nalotu i ruszyłw kierunku schowka na narzędzia - to określenie lepiej pasowało niż „szopa". Czuł się trochę jak astronauta na obcej planecie, na której lokalne formy życia ignorują go. Nie było sposobu, by stwierdzićjak długo będą się tak

422

zachowywać. Odwrócił się, zobaczył czarną sylwetkę dziewczyny na jasnym prostokącie przeszklonych drzwi, a potem uniósł wzrok na oblepiony chmarą maszt. Stąd wydawał się jeszcze wyższy.

Otworzył drzwi schowka i od razu znalazł wąż. Wrócił z nim do kranu i wetknął samozatrzaskowąkońcówkę w gniazdo na kranie. Odkręcił wodę. Utrzymanie stałego przepływu było jedynym sposobem, by woda nie zamarzła wewnątrz węża. Rozwinął go i chwycił za dyszę akurat w momencie, gdy zaczęła z niej lecieć woda. Szybkim krokiem podszedł do barierki i wycelował w maszt. Strumień nie sięgał nawet do połowy odległości między poziomem ogrodu a pierwszą anteną. Felix przekręcił głowicę i wybrał inny rodzaj strumienia. Niewiele to zmieniło, a dodatkowo ciśnienie wody zaczęło spadać - mróz robił swoje i wąż powoli sztywniał. Felix poruszył nim, zachrupał lód na ściankach. To na nic. Odłożył wąż i szybkim krokiem wrócił do przeszklonych drzwi.

Nika nie otworzyła ich, tylko pokazywała coś na migi. Zrozumiał dopiero po chwili. Otrząsnął się z mikrobotów i dopiero wtedy wszedł przez uchylone na chwilę drzwi.

-- Lipa -- rzucił i poszedł zamknąć zawór.

Po chwili zszedł razem z Niką.

-- Lipa -- powtórzył, rozbierając się. -- Za małe ciśnienie.

-- Mail gotowy. -- Net wstał od laptopa. -- Może zrobimy jakąś... procę? Wyrzutnię?

-- Jak nie trafimy, pocisk poleci dalej i może walnąć kogoś na dole -- stwierdził Felix. -- A jak trafimy, może uszkodzić antenę. Ale gdyby tam wejść ze szczotką...

-- To głupi pomysł -- od razu zaoponowała Nika. -- Jest ślisko, a to dość wysoko. Musi być inny sposób. Ten dzieciak z dziewiętnastego mówił, że ktoś nadal ma internet.

Net skrzywił się z niechęcią.

-- Mówił o sąsiedzie z dołu. A jego sąsiad z dołu to ten paker, któremu... -- spojrzał na prateściową, dziergającą przed blatem ku-

chennym -- któremu Dolores spruła gobelin. To ostatnia osoba, którą chciałbym dziś spotkać.

-- Nie możesz się podłączyć, tak jak wchodzisz do sieci szkolnej? -- zapytała Nika. -- Nawet się nie dowie.

-- On jako jedyny dociągnął sobie własny kabel -- odparł Net. -- Wszyscy inni korzystają z łączy wspólnych dla całego budynku. Gdybym chciał się do niego włamać, to musiałbym to zrobić z zewnątrz, czyli najpierw musiałbym mieć dostęp do internetu. Innymi słowy, żeby się połączyć przez jego kabel, trzeba tam pójść i wpiąć jego wtyczkę do mojego laptopa.

-- Więc chodźmy. -- Nika zapraszającym gestem wskazała drzwi. -- Jak mu powiemy, o co chodzi, to się zgodzi.

-- Nie uwierzy...

-- Nie gadaj, tylko chodź -- Felix zamknął laptop i włożył go Netowi w ręce.

-- Ale bratosiostra...

-- Zostanę z nimi -- zaproponowała Nika.

-- Ty musisz iść -- stwierdził Felix. -- Dziewczyna łatwiej przekona pakera. Ja zostanę.

-- Przecież ty nie umiesz się zajmować dziećmi -- zauważył Net.

-- Nie będę się nimi zajmował, tylko będę pilnował, żeby nic się nie stało. Jak zaczną płakać, to im... czymś pomacham. Na pięć minut starczy.

Net nie był przekonany do pomysłu.

-- Przecież on zacznie od tego, żebym mu oddał kasę za gobelin.

-- Chodź, nie ma czasu. -- Nika złapała go za rękę i pociągnęła w stronę drzwi.

-- Możemy pójść do jakiejś kawiarenki internetowej. -- Zatrzymał się. -- Najbliższa, jaka przychodzi mi do głowy, jest na Dworcu Centralnym...

Dziewczyna pokręciła głową i pociągnęła go mocniej. Net bez entuzjazmu dał się poprowadzić. Wyszli na korytarz i przywołali windę.

-- Jakoś tego nie widzę -- jęczał. -- Nawet nas nie wpuści.

-- Ja będę mówiła -- odparła Nika.

Wsiedli do windy. Net nacisnął osiemnastkę.

-- Może ja zaczekam na schodach -- zaproponował Net. -- Przecież jak mnie pozna, to się od razu wkurzy.

-- Wchodzimy razem. Jesteś potrzebny, żeby to przypiąć i wysłać.

Winda zatrzymała się, więc przyjaciele przygotowali się do wyjścia. Drzwi jednak pozostały zamknięte. Net zerknął na wyświetlacz, na którym widniała liczba dziewiętnaście.

-- Coś się zrąbało -- stwierdził. -- Mikroboty.

-- Mikroboty przeprogramowały komputer sterujący windą? -- zapytała Nika.

-- Nie potrafią tego. -- Net pokręcił głową. -- Pewnie zrobiły zwarcie. To znacznie prostsze, a teżdziała.

Wcisnął guzik otwierania drzwi. Żadnej reakcji. Zerknął na zegarek. Było wpół do dwunastej.

-- To się nie uda -- powiedział.

-- Zawsze trzeba próbować. -- Nika zaczęła wciskać wszystkie guziki.

-- Coś zepsujesz.

-- Już jest zepsute.

Dopiero naciśnięcie przycisku z dzwonkiem wywołało jakikolwiek efekt.

-- Portiernia, słucham? -- rozległo się z głośnika.

Net nachylił się do mikrofonu umieszczonego w panelu kontrolnym.

-- Panie Januszu, tu znów Net Bielecki. Winda zatrzymała się między piętrami.

-- Niemożliwe. To bardzo porządna winda.

-- Porządnie to my w niej utknęliśmy.

-- Nigdy się nie psuła.

425

-- A jednak właśnie to zrobiła -- Net był już rozdrażniony. -- Chcielibyśmy stąd wyjść.

-- Dobrze. Już dzwonię po konserwatora. *

-- To znaczy, że... nie wyciągnie nas pan?

-- Ja się nie znam na windach. Muszę zadzwonić po konserwatora.

-- Więc czekamy -- rzucił zrezygnowany Net.

Portier rozłączył się.

-- Zaraz! -- wykrzyknął Net. -- A jak ja mam klaustrofobię?!

-- Już byś o tym wiedział -- uspokoiła go Nika, po czym dodała ciszej -- on się nigdzie nie dodzwoni. Przecież nie działają telefony. Nie mamy nawet jak powiadomić Felixa.

-- Teraz zabranie ze sobą walkie-talkie wydaje się bardzo dobrym pomysłem -- przyznał Net. -- Szkoda, że nie wydawało mi się tak dwie minuty temu.

Spróbował wcisnąć palce między skrzydła drzwi. Nic nie wskórał. Pomyślał, że Felix zwyczajnie wyjąłby teraz multitool i otworzył drzwi. Nie powiedział tego na głos. Usiadł pod ścianą i otworzył laptop.

-- Przecież możemy zadzwonić do portiera, żeby on zadzwonił do Felixa -- skojarzyła sobie Nika. -- Felix coś wymyśli.

Ledwo to powiedziała, zgasła lampa i podświetlenie wyświetlacza windy. Teraz jedynym źródłem światła był laptop. Nika nacisnęła kilka razy przycisk alarmowy, ale portier nie odezwał się. Przysiadła więc obok Neta i wzięła go pod ramię.

-- Słuchają nas?... -- zapytała cicho. -- Rozumieją?

-- Tak szybko by nie zareagowały -- odparł niezbyt pewnie Net. Otworzył kilka okienek i sprawdziłcoś. -- Mamy w zasięgu kilka sieci domowych.

-- Czyli internet?

-- Wątpię. To po prostu włączone routery. Bezprzewodowa sieć domowa działa i bez połączenia z internetem. Naszej nie widać. Jesteśmy jedenaście pięter niżej.

426

Siedzieli w milczeniu. Net nie miał pomysłu, jak się wydostać z windy, choć w myślach galopował po obejrzanych filmach i przeczytanych książkach. Niestety, nie było klapy w suficie, co dałoby przynajmniej jakąś możliwość przedostania się na wyższe piętro. Czemu nie może być tak, że jak coś się zepsuje, to winda po prostu zjeżdża o jedno piętro w dół i otwiera drzwi?

Nika położyła głowę na ramieniu Neta. Ten gest nagle wzbudził w nim chęć działania i znalezienia wyjścia z tej sytuacji.

-- Wiesz, co sobie pomyślałem? -- zapytał. -- Jedna z tych sieci należy pewnie do tego pakera. -- Wskazał ekran. -- Jak sądzisz? Jak ją nazwał? Mamy cztery możliwości. Są „buziaczek", „Kry-sia_2", „Linksys" i „Parura".

-- Co to jest „Parura"?

-- Pojęcia nie mam, ale Linksys to nazwa routera. Tak się identyfikuje, jeśli ktoś nie zmieni nazwy ręcznie.

-- „Buziaczek" ani „Krysia_2" nie pasują mi do pakera -- zastanowiła się Nika. -- Zostają dwa, jeśli nie wiemy, co to znaczy „Parura". Sprawdź obydwa.

-- To nie jest takie proste. Włam do sieci w tej sytuacji to dość trudna sprawa. I czasochłonna. A czasu nie mamy. Nie uda się...

-- Spróbuj.

-- Mogę tylko próbować odgadnąć hasło.

-- Spróbuj chociaż. Wpisz pierwsze, co ci przyjdzie do głowy.

Net niechętnie kliknął w nazwę sieci i wybrał polecenie „Połącz".

-- Udało się -- stwierdził ze zdziwieniem. -- Nie zabezpieczył jej!

-- To jego sieć? -- Nika nachyliła się nad ekranem, ale oczywiście niewiele rozumiała z tego, co tam widziała. Net używał bowiem bliżej niezidentyfikowanego systemu operacyjnego, w dodatku poddanego sporej liczbie własnych modyfikacji.

-- Wygląda na to, że tak. Tu jest lista zakupów, a w niej zaciski na gryf sztangi.

-- Nie grzeb mu w notatkach! -- skarciła go, jednak sama zajrzała. -- Tak, to zdecydowanie on. -- Wskazała pozycję „3 kg ryżu i 20 piersi kurczaka". -- Wysyłaj tego maila.

Net klikał zawzięcie, prawie nie używając przy tym touchpada*.

-- Firewall mnie nie puszcza -- oznajmił po chwili. -- Jest połączenie z internetem, ale z tego komputera się tam nie dostanę.

-- Przecież umiesz obejść takie zabezpieczenia -- zdziwiła się Nika. -- W szkole zrobiłeś to z łatwością.

-- Z łatwością, ale nie w pięć minut -- wyjaśnił Net. -- To zabezpieczenie jest proste. Mogę je złamać, ale to potrwa. Na szybko to mogę mu co najwyżej wyświetlić na środku ekranu okno z napisem „Wyłącz zabezpieczenia", ale musiałby być totalnym kretynem, żeby się posłuchać.

-- Wyświetl mu informację, że siedzimy w windzie i potrzebuje-my jego pomocy. Raczej nie pomyśli, że to wirus. A skoro jest kulturystą, jest szansa, że potraktuje to jak wyzwanie.

Net poczuł na policzku delikatne dotknięcie, potem drugie na czole. W kręgu światła bijącego od monitora kręciło się coraz więcej sztucznych owadów.

-- Muszę wyłączyć komputer... -- szepnął. Wyświetlił zdalnie okno na ekranie komputera pakera i zamknął laptop.

Kabinę wypełniła teraz całkowita ciemność. Net i Nika słyszeli tylko własne oddechy i stłumione szumy instalacji budynku. Zmysł słuchu wyostrza się w ciemności - już po minucie rozpoznawali kroki ciężkich butów, szum wody, zatrzaskiwanie drzwi kilka pięter wyżej. Szyb windy dobrze zbierał odgłosy przenoszone przez konstrukcję budynku. Mimo że minikomputer był wyłączony, w kabinie wzmagało siębzyczenie mikrobotów. Wkrótce więc przestali słyszeć odgłosy budynku.

-- Czy mi się zdaje, czy ich przybywa? -- zapytał cicho Net.

-- Niestety to drugie -- odparła Nika. -- Na pewno wyświetliłeś mu tę wiadomość?

* Touchpad (ang.) [czyt. taczpad] - rodzaj małej płytki czułej na dotyk. W laptopach zastępuje mysz.

428

-- Na pewno. -- Net zamachał ręką, trącając w locie kilka mikrobotów. -- Jeśli ma włączone głośniki, to dodatkowo komputer wydał wkurzający dźwięk. Mogę wyświetlić jeszcze jedną wiadomość, ale to zwabi tu jeszcze więcej tych bestyjek. Oby facet zerknął na ekran...

Mikrobotów zdecydowanie przybywało. Bzyczenie przypominało to, wydawane przez mały transformator.

-- Wlatują przez wentylację -- ocenił Net. -- Nie jest dobrze...

-- Może da się zatkać... -- podrzuciła Nika.

-- Wloty są ukryte. Nie pamiętam tu żadnych kratek. Co z tym pakerem?...

Dziewczyna zasłoniła twarz włosami i mocniej objęła ramię Neta. Pomacał się po kieszeniach w poszukiwaniu czegokolwiek, czym można by podważyć drzwi.

-- Masz coś twardego? -- zapytał Net. -- Spinkę do włosów albo klucze?

-- W torbie na górze. -- Sprawdziła kieszenie. -- Mam złotówkę.

Wygrzebała ją z kieszeni kurtki i podała przyjacielowi. Net

ukląkł przed drzwiami i po omacku znalazł szczelinę. Udało mu się wsunąć monetę na dwa, może trzy milimetry i dalej napotkał opór. Położył się na plecach i kopnął ją podeszwą. Brzęknęła i wypadła na podłogę. Wypluł kilka mikrobotów, które zachrobotały mu między zębami, odszukał monetę i wetknąłponownie. Tym razem oparł but o bok monety i pchnął wolno. Drzwi minimalnie się rozsunęły. Jednak po chwili moneta znów spadła, a oba skrzydła zamknęły się.

-- To na nic -- stwierdził. -- Potrzebne jest coś znacznie większego. Monetą można by odkręcićosłonę panelu...

-- Lepiej nie. Pod spodem są kable pod napięciem.

-- Przecież nie ma prądu -- przypomniał Net. Nie przystąpił jednak do realizacji pomysłu. Zamiast tego podskoczył i tupnął.

-- Co robisz? -- zapytała wystraszona Nika.

-- Może uda się ją rozruszać.

4

Po kilku podskokach zrezygnował. Zamiast tego pochuchał na dłonie, oparł je o zimną stal drzwi i spróbował przesunąć. Z przykrym dla ucha piskiem skóra przesunęła się po metalu.

-- Pomóż mi -- poprosił. -- Spróbujemy otworzyć te drzwi na ośmiornicę. Przyssij dłonie do lewego skrzydła i pchaj. Ty na dole, ja na górze.

Naparli z całej siły, ale jedynym efektem był jeszcze głośniejszy pisk.

-- Oj... -- Net kichnął donośnie. -- Parę wleciało mi do nosa.

Naciągnął zmartwychsweter na nos, co tymczasowo rozwiązało

problem. Usiadł pod ścianą. Gdzieś w zakamarkach mózgu pojawiała się blokująca logiczne myślenie panika i tylko obecność Niki nie pozwalała na jej erupcję. Dziewczyna usiadła obok w identycznej pozycji jak poprzednio. Net pogłaskał ją po głowie i poczuł wypełniające go poczucie odpowiedzialności. To pomogło zebrać myśli. Jak otworzyć drzwi? Na suficie jest blaszana osłona lampy, ale to grube i miękkie aluminium. Listwa podłogowa to zapewne stal. Sięgnął wolną ręką i wymacał śrubę. Nic z tego - główka śruby była tak zrobiona, by utrudnić jej wykręcenie wandalom.

Bzyczenie narastało. Net zastanawiał się, co jest jego przyczyną. Mikroboty nie miały przecież części ruchomych. Musiało więc buczeć opływające je powietrze, poddane działaniu sił elektrostatycznych czy też jakichkolwiek innych, utrzymujących je w powietrzu.

-- Prawdopodobnie wystarczyłoby rozpylić w powietrzu wodę -- odezwał się Net. -- Wszystkie

spadłyby na ziemię, pod ciężarem kropelek.

Nika tylko westchnęła. Też zastanawiała się, co mogliby zrobić, żeby się wydostać. Próbowała użyćswoich zdolności telekinetycz-nych, by siłą umysłu otworzyć drzwi, ale nie potrafiła z siebie wykrzesaćnawet odrobiny energii. Czekała, kiedy Net sobie o tym przypomni i zacznie ją namawiać, by spróbowała. Wiedziała, że się nie uda. Ten dar był bardzo kapryśny. Potrafił się ujawnić w najmniej oczekiwanych, wręcz niepożądanych okolicznościach, jak na

40

przykład podczas gry w kręgle, a teraz, kiedy był naprawdę potrzebny, jakby w ogóle nie istniał. Wbrew temu, co sądziła, Net pamiętał o jej umiejętnościach. Nie wspominał o tym, bo wiedział, że skoro niczego nie zrobiła, to znaczy, że nie może pomóc. Zamiast tego próbował sobie przypomnieć, jak jest skonstruowany mechanizm zamykania drzwi, i po raz kolejny doszedł do wniosku, że Felbc na pewno by wiedział. Ba! Felbc miałby ze sobą co najmniej kilka narzędzi, by te drzwi w kilka sekund otworzyć.

W akcie rozpaczy wyciągnął nogę, oparł podeszwę o szczelinę i naparł. But od razu się ześlizgnął.

-- Ale tandeta -- podsumował swoje przemyślenia. -- Wielce niedoskonała maszyna z tej windy. Kanapa się tak nie zacina, że nie możesz z niej wstać. Książka się tak nie psuje, że nie możesz przestaćczytać.

-- Która godzina? -- zapytała cicho Nika.

Net wcisnął przycisk podświetlania zegarka. Dopiero teraz zobaczyli, że wnętrze kabiny wypełnia wirująca chmura.

-- Ja cię... -- szepnął Net. Światełko zgasło, więc wcisnął przycisk ponownie. -- Za dwadzieścia dwunasta. Za chwilę wysyłanie maila nie będzie miało sensu.

-- Ciii... -- Nika przyłożyła palec do ust. -- Ktoś puka.

Rzeczywiście, przez bzyczenie mikrobotów przebiło się stukanie

w blachę.

-- Tu jesteśmy! -- Net zerwał się i zaczął walić pięściami w drzwi. -- W środku!

Ucichł zaraz, bo dziewczyna odciągnęła go w tył.

-- Cofnij się, jak będzie otwierał -- poradziła.

-- No przecież nie trotylem. To kulturysta.

Rozległ się dźwięk przypominający jęk zastałych od stu lat zawiasów. Coś zatrzeszczało, zapiszczało i zazgrzytało. W szczelinie drzwi pojawiło się światło. Po chwili szpara rozszerzyła się do kilku

centymetrów, aż musieli zmrużyć oczy. Jasność szybko stała się jeszcze jaśniejsza. Przez przymknięte powieki dojrzeli swojego wy-

431

bawcę. Metr nad poziomem podłogi windy, na krawędzi podłogi korytarza siedział Felbc. Jedną nogąopierał się o zewnętrzne drzwi, drugą o wewnętrzne. Plecami zaparł się o przeciwne skrzydła drzwi.

-- A co z bratosiostrą?! -- krzyknął Net. -- Zostawiłeś ich?!

-- Wystarczyłoby zwykłe „dziękuję" -- odparł Felbc. -- Wyłaz, zanim się rozmyślę. Te drzwi trochęuwierają w plecy.

-- A jak ruszy?

-- W drzwiach są zabezpieczenia odcinające zasilanie silnika windy -- wyjaśnił Felbc. -- Mikroboty mogą je zewrzeć... ale nic na to nie poradzę. Możesz zaryzykować albo zostać w środku.

Net w ułamku sekundy podjął decyzję. Pomógł wyjść Nice, podał jej laptop i wyskoczył za nią. Felbc wstał, a drzwi windy zasunęły się. Rozległ się przyciszony dzwonek, jaki zwykle towarzyszy otwieraniu drzwi, i drzwi otworzyły się ponownie. Tym razem wewnątrz paliło się światło, a podłoga windy znajdowała się na odpowiednim poziomie.

-- Sprężyna w sidłach znów naciągnięta -- stwierdził Felbc.

-- Co z bratosiostrą? -- powtórzył Net.

Felbc wyjął z kieszeni spodni odbiornik niani. Miarowe pikanie potwierdzało zasięg.

-- Do nadajnika i odbiornika włożyłem nowe baterie alkaliczne z pilotów do telewizora i do DVD -- wyjaśnił. -- A szczelinę pod drzwiami zasłoniłem ręcznikiem.

-- Nie wchodzą na tę częstotliwość. -- Net przejął nianię. Odwrócił wzrok na drzwi mieszkania opatrzonego nazwiskiem „Mo-dzyńscy". -- Zejdźmy piętro niżej i miejmy to za sobą.

Zeszli na osiemnaste piętro i stanęli przed drzwiami z tabliczką „Tomasz Niecnota". Net przełknął ślinę i spojrzał na Nikę.

-- Wybitny psycholog Polon twierdził, że będzie lepiej, jak ty zagadasz.

Nika posłała mu zmęczone spojrzenie i nacisnęła dzwonek. Drzwi były wyciszone, więc nie usłyszeli szurania kapci, narzekania

432

ani niczego podobnego. Kiedy otworzyły się, zobaczyli, że stojący w nich potężnie zbudowany mężczyzna w szlafroku wygląda na niewyspanego oraz złego.

-- Trzeci raz w ciągu godziny -- stwierdził.

-- Przepraszamy pana bardzo -- zaczęła Nika, wkładając w to cały swój dziewczęcy urok -- ale sprawa jest bardzo poważna. Potrzebujemy pana łącza internetowego.

Gospodarz uniósł brwi.

-- To wy pisaliście do mnie, że siedzicie w windzie? -- skojarzył.

-- I nie przyszedł nam pan pomóc? -- oburzyła się Nika.

-- Noc to pora regeneracji mięśni. Muszą odpocząć przed jutrzejszymi ćwiczeniami -- wyjaśnił. -- Więc obudziliście mnie teraz czwarty raz. Regularny sen jest bardzo ważny dla zrównoważonego metabolizmu.

-- Jest pan jedyną osobą, która może nam pomóc. To zajmie tylko chwilkę.

-- Chwilka poświęcona wam, to chwilka mniej dla moich mięśni. Metabolizm mi się rozchwieje od przerywanego snu.

Tomasz Niecnota cofnął się z zamiarem zamknięcia drzwi.

-- Metabolizm bardziej się rozchwieje, jak nie wyślemy tego maila -- powstrzymał go Felix. Dopiero, widząc minę pakera, zrozumiał, że zabrzmiało to jak groźba. Szybko się więc poprawił -- to ma związek ze spadającą rakietą. Znamy sposób, by powstrzymać katastrofę. Musimy tylko wysłać maila, a u pana jest jedyne działające łącze.

Net pociągnął nosem.

-- Coś się fajczy -- zauważył.

-- I zaraz potem sobie pójdziecie? -- upewnił się paker, ignorując spostrzeżenie Neta.

-- Wybiegniemy momentalnie -- obiecał Felix. -- Minuta, nie więcej.

4

-- Macie minutę. -- Paker potraktował oświadczenie Fełixa dosłownie. Wyciągnął spod szlafroka wiszący na smyczy stoper i włączył go.

Weszli do hallu. Wszędzie panował idealny porządek, nawet buty stały w równych, jakby odmierzonych odstępach. Nad nimi wisiał nadpruty gobelin, od którego ciągnęła się brązowa nitka. Ginęła w jednym z

butów, co znaczyło, że paker wybrał tymczasowe rozwiązanie problemu.

Net stał się nieco niższy, gdy to dostrzegł.

-- Tak jest lepiej -- powiedział Niecnota. -- Przynajmniej z jednej strony jest teraz równy. Podziękuj starszej pani.

Odwrócił się i poprowadził ich w głąb mieszkania. Było zdecydowanie mniejsze od penthouse'u państwa Bieleckich. Z hallu i krótkiego korytarzyka prowadziły otwarte drzwi do trzech pokoi. W salonie, zamiast kanap i regałów, stały urządzenia do ćwiczeń, a na ścianach wisiało kilka wielkich luster i zdjęćprzedstawiających samego Niecnotę w różnych pozycjach uwydatniających rzeźbę mięśni. Podłogęwyłożono szarą wykładziną z rodzaju tych, które spotyka się na korytarzach biurowców. W sypialni stały tylko łóżko i prosta szafa, a na ścianach wisiały oprawione w ramki dyplomy. Kuchnia wyglądała jak ekspozycja ze sklepu meblowego. Nie było w niej nawet leżącej luzem ściereczki.

W miarę zagłębiania się w sterylne wnętrza zapach spalenizny stawał się coraz intensywniejszy. Gdy dotarli do małego, równie surowo urządzonego gabinetu, poznali wreszcie źródło przykrego zapachu - był nim komputer płonący na biurku. Stali dobrą chwilę, gapiąc się na ogień. Pierwszy ruszył się Felix, wyciągnął wtyczkę z kontaktu, przebiegł obok wciąż osłupiałej reszty i wrócił z czajnikiem. Polałkomputer wodą, co trochę zdusiło płomienie. Dopiero teraz gospodarz otrząsnął się z wrażenia. Wyjął zza regału gaśnicę i dokończył dzieła, przy okazji pokrywając pół gabinetu białym proszkiem. Otworzył okno i wszyscy wycofali się, by nie nawdychać się pyłu i dymu.

Stali teraz w progu, nie bardzo wiedząc, co zrobić. Z wnętrza osmalonej obudowy komputera wydobywały się resztki dymu. Coś posykiwało. Router, stojący przedtem na obudowie komputera, raczej nie nadawał się do użytku - wyglądał jak rozpuszczony tort lodowy. Przez otwarte okno do wnętrza wlatywały kolejne mikroboty.

Zapikał stoper. Minęła minuta, odkąd przyjaciele weszli do mieszkania.

-- Chyba już nie będę się kładł -- zrezygnowanym tonem zakomunikował Niecnota. -- Do północy został kwadrans.

-- Może się pan położyć -- powiedział Felix. -- Rakieta spadnie dopiero za pół godziny.

-- I tak o północy wstaję, żeby wypić odżywkę. Regularne odżywanie to podstawa prawidłowego metabolizmu. Ćwiczenia są tylko impulsem do rozwoju mięśni. Bez prawidłowego odżywiania do niczego się w kulturystyce nie dojdzie.

-- I je pan o północy? -- zapytała bez specjalnego zainteresowania Nika.

-- Co cztery godziny. O północy, o czwartej, o ósmej i tak dalej.

-- Jak bratosiostra...

-- Co?

-- Nie, nic. -- Nika spojrzała na Neta. -- Może przyniesiesz swój router?

Net pokręcił głową.

-- Tu jest potrzebny inny typ. Nie mam takiego.

-- Myślicie, że to one... -- Nika wskazała komputer. -- Że zrozumiały nasze zamiary?

-- Raczej po prostu zniszczyły ostatnie źródło zagrożenia w tym budynku.

-- Jakie one? -- zainteresował się gospodarz.

Felbc spojrzał na przyjaciół. Nie było sensu ukrywać prawdy.

-- Mikroboty -- wyjaśnił. -- Te, które wlatują tu właśnie przez otwarte okno.

Paker spojrzał na okno, rozejrzał się po gabinecie. Bzyczenia nie było słychać z powodu odgłosów miasta, ale dziesiątki unoszących się w powietrzu kwarcowych owadów nie mogły ujść niczyjej uwagi.

-- Muszki? W styczniu?

-- To nie muszki -- powiedział Felix. -- To sztuczne owady. One zepsuły komputer.

-- Na szczęście był ubezpieczony. Ale nowe biurko muszę kupić sam. -- Zasępił się. -- Tragarze dostarczają paczkę tylko do recepcji na dole.

-- W pana przypadku to chyba nie jest problem -- zauważyła Nika.

Niecnota westchnął, nachylił się do niej i napiął biceps.

-- Dotknij.

Nika spróbowała objąć przedramię dłonią, a potem obiema.

-- Baobab... -- Pokiwała głową z uznaniem.

-- Są takie dzięki żelaznej dyscyplinie. Nie można ich używać ot tak sobie, przy byle okazji. Nawet zakupy przynosi mi mama.

Felix i Net spojrzeli na niego z niedowierzaniem.

-- To nie będziemy już dłużej zakłócać panu metabolizmu. -- Net pierwszy wykonał krok w tył.

Przyjaciele pożegnali się i wyszli. Odruchowo skierowali się do windy, ale w porę przypomnieli sobie poprzednią przygodę.

-- Niezły palant, co? -- mruknął Net, wskazując kciukiem za siebie.

-- Hm... -- Nika zmarszczyła brwi. -- A nie myślałeś o tym, żeby zacząć robić, ja wiem... pompki?

Net spojrzał na nią z przerażeniem i ruszył w kierunku schodów.

-- Aktywność fizyczna?... -- upewnił się.

-- Nie zaszkodziłaby ci.

-- Zgiń, przepadnij! Jak się zapiszesz na solarium, to ja zacznę robić pompki... Co jest?!

W drzwiach na schody była ciemna ściana. Przyjaciele stanęli jak wryci i dopiero po chwili poznali, z czego jest wykonana.

-- Nadal uważasz, że nas nie rozumieją? -- zapytał Net.

-- Nadal uważam, że nas nie rozumieją -- odparł powoli Felix.

-- A to?! -- Net wskazał rozpaczliwym gestem mikrobotyczną ścianę. -- Czy zrobiłyby to, gdyby nie znały naszych zamiarów? Czy zatrzymałyby naszą windę?

-- Ludzie potrafili leczyć choroby, zanim odkryli bakterie. Mikroboty nie wiedzą o istnieniu ludzi, albo się tylko domyślają. One reagują na naszą elektronikę.

-- Kolcoboty pilnowały nas w hali -- przypomniała Nika. -- Na pewno odróżniały nas od ścian.

-- Pies ma lepszy węch od człowieka.

-- Skończ z tą grą w skojarzenia, co? -- denerwował się Net. -- Jakie psy, jakie bakterie?

-- Mikroboty zapewne uważają nas za mało istotny dodatek do naszych komputerów. Ta ściana świadczy o tym, że jesteśmy dla nich jakby... komarami. Przeszkadzamy, ale nie rozumieją naszej roli w tym wszystkim. To akurat bardzo dobrze. -- Felix podszedł do ściany i trącił ją butem. Pojawiło się lekkie wgniecenie. Szybko jednak znikło. -- Magnetycznie trzyma się stalowej framugi... A kolcoboty były stworzone do innych zadań. Musiały się orientować w przestrzeni i odróżniać elementy otoczenia. -- Wcisnął lewą dłoń w ścianę i wyszarpnął kawałek. -- Ma konsystencję chałwy. Spokojnie przejdziemy. Zasłońcie tylko twarze.

Wziął lekki rozpęd i uderzył barkiem w ścianę. Ustąpiła, choć nie do końca. Felix utknął w połowie, otoczyła go chmura dymu. Szarpnął się, złapał barierki schodów, pociągnął i był już po drugiej stronie. Ściana zaczęła się zrastać, jakby to był pokaz komputerowych efektów specjalnych. Odgięte fragmenty prostowały się, a wirujący drobiazg wypełniał dziury.

-- Weźcie większy rozbieg! -- zdążył krzyknąć Felix, nim ściana znów się zrosła.

-- Większy rozbieg -- powtórzył Net. -- Większy rozbieg... OK. Złap mnie za pasek. Przebiję się, a ty

przebiegniesz za mną.

437

Nabrał powietrza i gdy tylko poczuł rękę dziewczyny na pasku, ruszył pochylony do przodu. Wrażenie przy spotkaniu ze ścianą przypominało trochę uderzenie w rozwieszony dywan. Niby ustępowała, ale zdecydowanie za wolno. Po drugiej stronie pomógł im Felix, bo rozpędu i tak nie starczyło nä całkowite przebicie się.

Plując mikrobotami i wytrząsając je z włosów, wbiegli na półpię-tro. Tym razem ściana nie naprawiła się. Tworzące ją mikroboty przybrały postać roju i rozleciały się w górę i dół schodów.

-- Jednak odróżniają nas od ścian -- podsumował Net i ruszył szybkim krokiem w górę.

-- Nie ma się po co spieszyć. -- Felix został nieco w tyle. -- Teraz to już naprawdę możemy tylko czekać.

-- Spieszę się do Pompka i Prumci.

Na końcu szła Nika, coraz bardziej utykając w nowych butach.

Minęli po drodze dwie rodziny schodzące z kocami i butelkami wody mineralnej.

-- Zostało niecałe pół godziny. -- Ostatni człowiek niósł bezprzewodowy telewizor. -- Radzę wam teżzejść do piwnicy.

Lekko zdyszani, dotarli na trzydzieste piętro i od razu skierowali się do pokoju bratosiostry. Net zapaliłmałą lampkę i pochylił się nad łóżeczkiem.

-- Przewinąłeś je? -- zdziwił się.

-- No co ty?! -- Felix był szczerze przerażony. -- Przewinąłem? Ja? Dzieci śmierdzą.

-- Mają na sobie czarne piżamki. -- Net wskazał dłonią śpiące dowody. -- Po kąpieli ubraliśmy je w obowiązujące w tym domu błękit i róż.

-- Nie dotykałem ich!

Wyjrzeli z pokoju. Dolores z pokerową twarzą siedziała w kuchni i robiła to co zwykle, czyli dziergała, nie zwracając uwagi na otoczenie. Net wrócił do łóżeczka i przyjrzał się bobasom.

-- Śpią... -- stwierdził. -- W sumie o to głównie chodzi w wychowywaniu dzieci.

438

Zostawił zapaloną lampkę, tę rzucającą ruchome słoniki na ściany, i wycofał się na korytarz. Zamknąłdrzwi i uszczelnił je na dole ręcznikiem.

-- Nie do końca rozumiem tę sytuację -- mruknął -- ale właściwie nic złego się nie dzieje.

Większość kwarcowych owadów poleciała do pracowni, więc salon był niewiele zamikrobocony. Usiedli na kanapie przed włączonym telewizorem. Romuald Świeży rozmawiał z bardzo posuniętym w wieku mężczyzną, wspierającym trzęsące się dłonie na lasce.

-- Więc winne jest nagminne surfowanie po internecie? -- zapytał prezenter.

-- Oczywiście -- odparł natchnionym głosem gość. -- Gdyby wszyscy oglądali telewizję, niechby i ten program, to tyle złego by się nie działo. Ludzie w internecie szukają wiadomości, a znajdują tam tylko pokusy. W telewizji informacja jest rzetelna i sprawdzona przez mądrych ludzi.

-- To bardzo miłe, co pan mówi -- Romuald uśmiechnął się -- ale mieliśmy rozmawiać o spadkach napięcia w sieci miejskiej...

-- Do tego zmierzam, panie redaktorze, do tego zmierzam. Telewizor nie zużywa prądu, bo energięczerpie z powietrza. Telewizja wysyła tę energię anteną nadajnika z dachu nad nami. -- Laską wskazał sufit.

-- Taaak?... -- Prezenter nie wyglądał na przekonanego.

-- Internet to dzieło szatana. Zabiera energię, zamiast ją dawać. Każdy może wybierać, co chce oglądać. Ludzie są przecież głupi. Powinno im się mówić, co mają chcieć oglądać. Wtedy nie byłoby pokus.

-- Spadki napięcia...

-- Już do tego zmierzam. Internet wyssał z ludzi tyle energii, że musiał sięgnąć gdzie indziej. Dlatego stanęły tramwaje. Internet wyssał energię z tych drutów, co idą nad torami.

-- Zaraz, zaraz... -- Zaniepokojony Romuald przejrzał papiery. -- Trochę się pogubiłem. Od czego pan jest ekspertem?

-- Od ludzkich dusz, panie redaktorze, od ludzkich dusz.

439

-- Ale... Mam tu napisane „Profesor Paweł Przemieszalski, specjalista od sieci energetycznych".

-- Nazywam się Gaweł Przemieszalski. Brat mieszka piętro wyżej.

-- Mógł pan powiedzieć od razu, jak wysłaliśmy kierowcę...

-- Miałem przepuścić taką okazję? Nigdy wcześniej nie byłem w telewizji.

Romuald dotknął słuchawki w uchu i skinął głową. Kamera obróciła się lekko i wykonała zbliżenie. GawełPrzemieszalski znalazł się poza kadrem.

-- Najnowsze wiadomości ze świata -- powiedział innym głosem Romuald. -- Nastąpiła awaria w jednym z największych radioteleskopów w Australii. Z niewiadomych przyczyn czasza samodzielnie

obróciła się nisko nad horyzont zachodni, a potem część aparatury badawczej spaliła się w wyniku potężnego przepięcia.

W tle dały się słyszeć odgłosy szamotaniny i stłumione okrzyki:

-- Ratunku! Ludzie, pomóżcie! Internauci mnie biją!

Nika sięgnęła po pilot, by wyłączyć telewizor. Nacisnęła kilka razy przycisk, bezskutecznie. Przypomniała sobie, że Felix wyjął baterie.

-- Czekaj -- powiedział Net, otwierając laptop. -- Teraz akurat robi się ciekawie.

Nika pokręciła głową, wstała i podeszła do okna. Rzeczywiście, w dole, poniżej czarnej firany, dostrzegła kilka tramwajów - stały w przypadkowych miejscach wzdłuż torów, choć powinny być już w zajezdniach.

-- Zaraz! -- wykrzyknął Felix. -- To Morten.

-- Gdzie? -- Net rozejrzał się po salonie.

-- W Australii. Próbował nadać sygnał do rakiety i spalił radioteleskop. To... bardzo dobra wiadomość.

-- Nazwałbym to inaczej... -- odparł Net.

-- Czemu? To znaczy, że nie jest pewien, czy ten jego błysk nad Warszawą poskutkował. Skoro on wierzy, że mogło nam się udać zmienić tor lotu rakiety, to bardzo dobrze.

-- Hm. Ale tak czy inaczej, Mała Armia narobi tu niezłego baj-zlu. Nie wysłaliśmy maila.

Nika wróciła na kanapę i powiedziała wolno:

-- Pomyślałam o pewnej możliwości... Czy potrafiłbyś zrobić to, co napisałeś w tym mailu? Przeprogramować kilka mikrobotów, żeby zaraziły resztę chmary?

Net spojrzał na nią zaskoczony. To, co powiedziała, na pewno nie było żartem.

-- To nie takie proste...

-- Ta karta do bluetootha i WLAN-a łapie również częstotliwości, na jakich rozmawiają mikroboty -- odezwał się Manfred.

-- Słyszysz je wszystkie? -- zdziwił się Net.

-- Słyszę szum, bo jest ich za dużo, ale jakby odizolować jednego mikrobota, mógłbym z nim nawiązać połączenie. Amais znalazł w sieci kilka sterowników, które pomogą się dobrać do mikrobotów.

-- To pewnie jakaś używana powszechnie technologia -- zauważył Felix. -- Dlatego zagłuszają całąłączność. Pracują na tych samych częstotliwościach.

Nad stołem latało kilkadziesiąt mikrobotów. W zasięgu karty laptopa było ich pewnie kilka tysięcy.

-- Mikroboty synchronizują czas tylko z tymi ze swojego najbliższego sąsiedztwa. Ich sąsiedzi z następnymi, i tak dalej. Żeby cokolwiek zrobić... -- Net podrapał się w głowę i spojrzał na Felixa. -- Jak odizolować laptop? Przecież nie owinę się cały, razem z nim, folią aluminiową.

Felix pomyślał, spojrzał na sufit, spojrzał na podłogę i odpowiedział:

-- Zewnętrzny monitor, zewnętrzna klawiatura. Laptopa i jednego mikrobota owiniemy szczelnie folią.

-- Da się zrobić.

Felix przyniósł rulon folii i słoik po oliwkach, a Net małą klawiaturę i najmniejszy z monitorów LCD. Po chwili zestaw był gotowy i działał.

441

-- Wybierz naszego szpiega. -- Net wskazał na żyrandol. -- Tylko go nie uszkodź.

Nika machnęła ręką w górze i przyklęknęła przy stoliku. Wzięła w dwa palce kwarcowe maleństwo i włożyła do podsuniętego przez Felixa słoika. Zakręcili go, położyli obok laptopa i owinęli szczelnie folią.

-- Manfred, i jak? -- zapytał Net.

-- Dziękuję, jak w trumnie -- rozległ się brzęczący głos spod folii.

-- Widzisz go?

-- Tak. Czekaj... dopasuję zbliżony sterownik. Jest! Masz go jak na tacy. Twoja kolej.

Net poklikał chwilę.

-- Mam. -- Wskazał ekran wypełniony wszelkimi możliwymi znaczkami. -- Zawartość pamięci nie jest w ogóle zabezpieczona.

-- Dla mnie to wygląda jak sieczka -- stwierdziła Nika.

-- To jest sieczka -- przytaknął Net. -- Fragment pamięci komputera złożonego z miliardów mikrobotów. Z jednego puzzla nie da się odgadnąć całego obrazka. Nie wpuścimy do słoika więcej mikrobotów, bo nie będziemy mogli nawiązać łączności. Zagłuszyłyby wszystko rozmową między sobą.

-- Mam w pamięci zapis rozmów pierwszych mikrobotów -- wy-brzęczał Manfred. -- Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że istnieją.

-- To po co nagrywałeś? -- zapytał Net.

-- Bo wy daty mi się ciekawe. Akurat było miejsce...

-- W przedziwny sposób gospodarujesz miejscem na dysku. Raz nie masz miejsca, kiedy indziej po pustych sektorach hula przeciąg. Dobra, puść mu jeden z tych nagranych identyfikatorów i zobacz, co zrobi.

-- Odpowiedział swoim identyfikatorem i jeszcze czymś. Nie wiem, co to jest.

-- Tak do niczego nie dojdziemy... -- Net zastanowił się. -- Mam pomysł. Będzie potrzebne środowisko. Emulator. Pamiętasz, jak projektowałem grę w życie? Praocean i kilka bakterii, które wal-

442

czyły o przetrwanie. To powinno być na tym laptopie. Skopiuj tam zawartość mikrobota i powiel w... powiedzmy piętnaście wirtualnych robotów. Tylko usuń z gry opcję wzajemnego pożerania się.

-- Łatwo powiedzieć... Hm. Dobra, powiedzmy, że da się. W pewnym uproszczeniu. Te wirtualne mogą ze sobą rozmawiać stale, a z tym prawdziwym będą rozmawiać kolejno.

-- W każdym zmień losowo kilka procent zawartości, a potem puść to w ruch. Daj im porozmawiaćze sobą i rejestruj zmiany... Program narzędziowy też tam jest.

-- Wyjdzie kompletna bzdura -- powiedział Felix. -- Jak im zmienisz coś losowo, to nie będąwiedziały, co mają robić.

-- Program Al potrzebuje kontekstu, żeby ocenić, co jest bzdurą -- wyjaśnił Net. -- Al nie ma celu, musi się dopiero nauczyć, co nim jest. Manfreda uczyliśmy parę miesięcy, zanim jego celem stało sięsterowanie światłami miejskimi. Bez treningu byłby kilkugi-gabajtowym idiotą.

-- Dzięki, stary -- wtrącił Manfred. -- To tak jak z ludźmi. Też macie Al pod czachą.

-- Nie mamy na to czasu -- przypomniał Felix. -- Zajmijcie się grą w życie.

-- Liczy się. Gra w życie się zaczęła, emulator pracuje, ale chwilę potrwa, nim wychwycę jakąśprawidłowość.

-- Tak naprawdę, nie musimy ich uczyć niczego konkretnego -- stwierdził Net. -- Chodzi tylko o sprawdzenie, jak się uczą, i o wyodrębnienie obszarów pamięci odpowiedzialnych za synchronizacjęczasu. Może znajdziemy coś innego, jeszcze ciekawszego. To trudne, bo tam nie ma systemu plików. Wszystko przelewa się w zupie danych.

Nika zdjęła buty, z ulgą poruszyła palcami i nakleiła w nowych miejscach dwa plastry. Net popatrzył na to krytycznie i powiedział:

-- Do tych butów powinni dodawać dwa duże plastry w kształcie skarpet.

-- Jak się rozchodzą, będziecie mi zazdrościć.

-- Tak, wtedy to będą limuzyny piesze -- pokiwał głową Net i zajął się klikaniem. Po kilku minutach popukał w ekran. -- Mamy coś. Te czerwone obszary to dane superkomputera chmary, a to malutkie zielone to prywatne, że tak powiem, dane mikrobota. One też się zmieniają, ale znacznie rzadziej.- Gdzieśw tym zielonym pasku są zapisane informacje o synchronizacji czasu. -- Powiększył zielony obszar na cały ekran. -- Żeby było trudniej, stosują własny zapis czasu, ale to nie jest zabezpieczenie, tylko dostosowanie. Chodzi o oszczędność. Każda transmisja danych zużywa energię, więc lepiej jest przesyłać tylko tyle danych, ile jest konieczne. Przesyłane dane nie są kodowane. Nie muszą być, bo i tak są zupełnie niezrozumiałe. Poza tym wygląda na to, że Morten nie spodziewał się, że ktoś będzie analizował jego Mała Armię.

-- Czy to -- Nika głową wskazała ekran -- to fragment Mortena?

-- Nie ma go w mikrobotach. Chmara to jakby najemnicy. Zresztą skazani na straty. Morten tylko wydaje im polecenia z bezpiecznej odległości, z jakiegoś Zasiedmiogórozbekistanu. Na ekranie to tylko żołnierz Małej Armii. Widać jego zawartość dzięki mojemu programowi narzędziowemu. Napisałem go jeszcze, jak przymierzałem się do hodowania od zera programu dla twojego sztucznego psa.

-- Rozebrałem go -- powiedział Felix.

-- Program i tak się przydał przy tworzeniu Golema... Jest i zegar. -- Podświetlił na niebiesko pięćznaków. -- To ułamkowe części sekund. Zakres synchronizacji nie może przekroczyć sekundy. To za mało...

-- Jest za dwie dwunasta -- zauważyła Nika. -- Powinniśmy się pospieszyć.

-- Wiem, ale to tak nie zadziała. W ten sposób możemy cofnąć czas nie więcej niż o sekundę. To przecież niczego nie zmieni. Regulacja czasu w większym zakresie odbywa się na poziomie superkomputera. To w sumie logiczne...

-- A na jakim poziomie regulowane jest wzajemne położenie mikrobotów? -- zapytał Felix. -- Jakośmuszą się odnajdywać, uni-

-- Tak, wtedy to będą limuzyny piesze -- pokiwał głową Net i zajął się klikaniem. Po kilku minutach popukał w ekran. -- Mamy coś. Te czerwone obszary to dane superkomputera chmary, a to malutkie zielone to prywatne, że tak powiem, dane mikrobota. One też się zmieniają, ale znacznie rzadziej. Gdzieśw tym zielonym pasku są zapisane informacje o synchronizacji czasu. -- Powiększył zielony obszar na cały ekran. -- Żeby było trudniej, stosują własny zapis czasu, ale to nie jest zabezpieczenie, tylko dostosowanie. Chodzi o oszczędność. Każda transmisja danych zużywa energię, więc lepiej jest przesyłać tylko tyle danych, ile jest konieczne. Przesyłane dane nie są kodowane. Nie muszą być, bo i tak są zupełnie niezrozumiałe. Poza tym wygląda na to, że Morten nie spodziewał się, że ktoś będzie analizował jego Mała Armię.

-- Czy to -- Nika głową wskazała ekran -- to fragment Mortena?

-- Nie ma go w mikrobotach. Chmara to jakby najemnicy. Zresztą skazani na straty. Morten tylko wydaje im polecenia z bezpiecznej odległości, z jakiegoś Zasiedmiogórozbekistanu. Na ekranie to tylko żołnierz Małej Armii. Widać jego zawartość dzięki mojemu programowi narzędziowemu. Napisałem go jeszcze, jak przymierzałem się do hodowania od zera programu dla twojego sztucznego psa.

-- Rozebrałem go -- powiedział Felix.

-- Program i tak się przydał przy tworzeniu Golema... Jest i zegar. -- Podświetlił na niebiesko pięćznaków. -- To ułamkowe części sekund. Zakres synchronizacji nie może przekroczyć sekundy. To za mało...

-- Jest za dwie dwunasta -- zauważyła Nika. -- Powinniśmy się pospieszyć.

-- Wiem, ale to tak nie zadziała. W ten sposób możemy cofnąć czas nie więcej niż o sekundę. To przecież niczego nie zmieni. Regulacja czasu w większym zakresie odbywa się na poziomie superkomputera. To w sumie logiczne...

-- A na jakim poziomie regulowane jest wzajemne położenie mikrobotów? -- zapytał Felix. -- Jakośmuszą się odnajdywać, uni-

kac zderzeń. Moglibyśmy na przykład zakazać im zbliżania się do siebie na odległość mniejszą niż metr.

-- Na pewno to jest w ich prywatnej pamięci. -- Net powrócił do klikania. -- Manfred, dodaj do emulatora możliwość przemieszczania się i sprawdź, jak się będą zachowywać.

-- Spójrzcie -- przerwała im Nika. -- To chyba transmisja na żywo.

Wszyscy popatrzyli na telewizor. Nad nocnym miastem po niebie

przesuwał się jasny punkt, ciągnący za sobą krótki, świecący ogon. Podpis informował, że to transmisja z Oslo. Na ulicach było sporo ludzi. Pokazywali sobie palcami niebo i głośno rozmawiali. Dla Skandynawów zjawisko to było tylko ciekawostką, nie widzieli w nim zagrożenia, więc cała sytuacja z ich punktu widzenia przypominała nocną imprezę.

Net szybko stracił zainteresowanie telewizją. Na ekranie laptopa przesuwały się rzędy znaków.

-- To za wolno trwa -- stwierdził. -- Model jest za mały. Potrzeba emulacji kilkuset mikrobotów.

-- Na tym sprzęcie, zapomnij -- odparł Manfred.

-- Ujawniamy się. -- Net zdjął folię z laptopa, pilnując jednocześnie, by nie odsłonić słoika z wybranym przez Nikę mikrobotem. -- Komputery taty zrobią to w minutę, a na dużym ekranie będzie lepiej widać.

Wziął laptop i szybkim krokiem ruszył do pracowni. Przyjaciele pobiegli za nim. Już w drzwiach odrzuciłich tuman kwarcowego drobiazgu.

-- Jak popsujemy ojcu komputery, to mnie wydziedziczy... -- Net naciągnął zmartwychsweter na nos.

-- Dlaczego jeszcze ich nie spaliły? -- zapytała Nika.

-- Nie mają połączenia z internetem, więc są niegroźne dla Orbitalnego Spisku. Tak przynajmniej myśli chmara.

-- Gdzie masz odkurzacz? -- zapytał Felix.

-- W schowku. Chcesz zrobić MPM-a?

-- Coś w tym stylu. -- Wyszedł.

445

Net wcisnął Nice do ręki słoik w folii i położył laptop obok największego z komputerów. Bzyczenie mikrobotów było znacznie głośniejsze od szumu komputerów.

-- Manfred, przenieś się tam.

-- Twój ojciec zabronił mi się instalować na jego komputerach.

-- Żartujesz sobie? W takiej chwili sobie przypomniałeś?

-- Wyraźnie powiedział, że mam tego nie robić.

Net pufnął ze złością.

-- Więc przenieś tam emulator mikrobotów i program narzędziowy. Będziesz je nadzorował z laptopa.

-- To mogę zrobić.

Wrócił Felix. W jednym ręku niósł odkurzacz, w drugim zadrukowany z jednej strony duży arkusz sztywnego papieru.

-- Mój plakat Rammsteina? -- zapytał z trwogą w głosie Net.

-- Na pewno by to zrozumieli. -- Felix zwinął plakat w tubę, przy pomocy Niki skleił go scotchem i wyciął otwór na końcu. Wetknął w rurę odkurzacza i solidnie okleił. -- Pracuj, a ja zajmę się wrogim lotnictwem.

Net skinął głową i powrócił do klawiszowania na kilku komputerach na przemian. Felix włączył odkurzacz i zaczął oczyszczać z latającego drobiazgu okolice komputerów. Praca ta była oczywiście pracą syzyfową, bo na miejsce odłowionych mikrobotów od razu pojawiały się następne. Jednak zmniejszało to prawdopodobieństwo powstania zwarcia w którymś z komputerów.

Nika poszła sprawdzić co z bratosiostrą - w szumie odkurzacza ginęły dźwięki niani. Mimo ręcznika pod

drzwiami, w pobliżu nadajnika latało kilkanaście owadów, ale bliźniaki smacznie spały. Dziewczyna wracając, zatrzymała się w salonie, by zobaczyć najnowsze wieści. Prateściowa znów ustawiła się na środku ekranu, widać więc było tylko boki. Z tego, co mówił spiker, nad północną Polską pojawiły sięchmury, więc bezpośrednią obserwacją nie potwierdzono przelotu rakiety, nie udało się również uzyskaćżadnego potwierdzenia ze stacji radarowych. Nie było wiadomo, co się z nią

dzieje. Zegar w dolnym rogu ekranu wskazywał siedem minut po północy.

Dziewczyna szybkim krokiem dotarła do pracowni.

-- Mamy cztery minuty -- powiedziała.

-- Potrzebuję jeszcze jednej. -- Net oderwał się na moment od klepania w klawiaturę dużego komputera i wcisnął kilka klawiszy na laptopie. Na ekranie wyświetliła się mapa Polski z małą czerwonąłezką w miejscu Warszawy. -- Nie jest dobrze...

-- Z kiedy są te dane? -- zapytał Felix.

-- Ostatnia korekta sprzed półtorej godziny.

-- Więc wszystko mogło się zmienić.

-- Zaraz zobaczymy. -- Net wyciągnął rękę. Nika podała mu słoik zawinięty w folię.

-- Sprawdziłeś, czy program działa? -- upewnił się Felix.

-- Nie ma czasu na poprawki -- powiedział Net. -- Napisałem mu procedurę składającą się z trzech poleceń „Ustaw się o milimetr wyżej niż twój sąsiad", „Zablokuj obszar pamięci zajęty przez procedurę" i „Podaj procedurę dalej". Nie było żadnych zabezpieczeń przed grzebaniem w pamięci pojedynczego mikrobota. Morten chyba nie przewidział, że ktoś się do nich dobierze. Jeśli udało mi się zrobić to, co chciałem, to każdy mikrobot będzie się starał unieść ponad swoich sąsiadów, a jednocześnie procedura będzie przekazywana coraz dalej. No i założyłem zabezpieczenie, żeby tej procedury nie można było usunąć. -- Ponownie owinął folią laptop i wsunął do środka słoik. -- Manfred, powiedz, kiedy mu to zapiszesz.

-- Już zapisałem.

Net odwinął folię ze słoika i spojrzał na kręcącego się w środku mikrobota. Zachowywał się normalnie. I wtedy nagle w ich otoczeniu coś się zmieniło. Bzyczenie nasiliło się, owady zaczęły wylatywać ze wszystkich zakamarków i unosić się nad dywanem. Po chwili sufit pracowni pokrył się czarnym piaskiem.

-- To działa! -- Felix szczerze się zdziwił. -- Przynajmniej dopóki nie znajdą na to jakiegoś sposobu.

447

-- Najpierw musiałyby się zorientować, że coś jest nie tak.

Net wręczył Nice słoik. Wyszli do salonu. Prateściowa gdzieś

znikła, telewizor pracował.

-- Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem votum nieufności dla rządu -- rozległo się z mównicy sejmowej -- proszę podnieść rękę i wcisnąć przycisk.

-- Co to jest votum nieufności? -- zapytał Net.

-- To mniej więcej tyle, co odwołanie rządu -- odparł Felix. -- Ale... głosowanie o północy? Pewnie chodzi o to, żeby głosowanie się odbyło, póki trwa panika.

Zanim na tablicy pojawiły się wyniki, w sejmie zgasło światło. Zostały tylko małe światełka oznaczające drogi ewakuacyjne.

-- Chyba ktoś sobie właśnie strzelił samobója -- stwierdził Net. -- Mała Armia odcięła zasilanie własnemu zleceniodawcy.

-- Chyba nie tylko jemu -- powiedziała poważnym głosem Nika. Sięgnęła do nadgarstka Felixa. -- Jest czternaście po dwunastej!

Narzucili kurtki i w kilku susach dotarli na górny poziom. Zatrzymali się jak wryci przed drzwiami do ogrodu. Szyba była całkowicie zalepiona granatową masą.

-- Jak je wszystkie wpuścimy do środka... -- szepnął Net.

Felix chwycił jego rękę ze słoikiem i zbliżył do szyby. Powoli, niechętnie smugi granatowego błota zaczęły pełznąć w górę. Pojawiały się kolejne szczeliny, przez które widać było czarny śnieg.

-- Jeżeli to będzie działało w tym tempie -- zauważył Felix -- to nie ma szans na oczyszczenie miasta w sensownym czasie.

-- Na te latające zadziała szybciej -- zapewnił Net.

Gdy na oknie zostały niewielkie zacieki, Felix otworzył drzwi i wyszli w mroźną noc. Powietrze wokółbuczało milionami sztucznych owadów. W oddali gasły kolejne wieżowce i całe połacie miasta.

-- Spóźniliśmy się -- powiedziała smutno Nika.

Zadarli głowy, by zobaczyć nadlatującą rakietę, ale nad budynkiem kotłował się nieregularny wir, złożony chyba z miliardów mikrobotów. Przesłaniał nawet gwiazdy.

-- Chodźcie! -- Net podbiegł do ściany obok pracowni i po drabince wdrapał się na dach pomieszczenia. Przyjaciele poszli w jego ślady. Tu barierka była ledwie symboliczna i cała trójka miała wrażenie, że lada chwila spadną. Widok był za to jeszcze lepszy niż z ogrodu, bo, nie licząc miejsc zasłoniętych przez wyloty kominów wentylacyjnych, można było podziwiać całą panoramę Warszawy,

teraz niemal w całości ciemną. Jedynie nitki ulic świeciły paciorkami świateł samochodów. W wielu miejscach migały niebieskie koguty.

Felbc poczuł, że coś wysuwa mu się z kieszeni. Jego klucze uniosły się do góry i dyndały teraz na sprężynie, przyciągane do centrum wiru.

-- Nie podoba mi się to -- stwierdził i przypiął klucze do szlufki spodni. -- Wewnątrz wiru izolują te, które udało się nam przeprogramować przez szybę. Taka forma obrony, żeby nie miały orientacji gdzie góra, gdzie dół. Tam działa siła odśrodkowa, więc górą jest oś wiru. Nie mogą skasować twojego zapisu, to go obchodzą. -- Spojrzał na zegarek. Była równo dwunasta piętnaście. -- To już...

Co chwilę kolejne mikroboty startowały spod ich stóp i leciały na spotkanie wiru. Na niebie nie dostrzegli śladu rakiety, choć gwiazdy poniżej krawędzi wiru były doskonale widoczne.

-- Więc może udało się chociaż z rakietą -- przypuścił Net.

Ledwo to wypowiedział, nad zachodnim horyzontem pojawiło

się światło.

-- O nie...- -- jęknął Net. -- Wykrakałem.

Światło było jaskrawe, rozmigotane, jak reflektor odległego samolotu. Ale to nie był samolot.

-- Wygląda, jakby leciała dokładnie tutaj. -- Net odwrócił się, by zbiec z dachu.

Felbc przytrzymał go za rękaw.

-- Jeśli leci tutaj, to na wszystko jest za późno -- powiedział. -- Chociaż prawdopodobieństwo -

-- Przestań z tymi prawdopodobieństwami! -- wrzasnął Net. -- Wiemy o Andżelice Osmozie, więc musimy zginąć. Ta rakieta celuje w nas! W bratosiostrę. Po co ja się zgodziłem...

Pół kilometra po prawej coś błysnęło i po chwili rozległ się huk eksplozji. Światło na niebie wciąż sięzbliżało.

-- Rozleciała się na dwa kawałki? -- zdziwił się Net. -- Ten drugi coś wolno leci...

Z dłońmi zaciśniętymi na barierce wpatrywali się w światło. Zbliżało się wolno, jak na spadającą rakietę, bardzo wolno. Słychać już było nawet huk.

-- Nie chcę na to patrzeć... -- Net zamknął oczy i usiadł w śniegu tyłem do barierki.

Światło przeleciało tuż obok budynku. Huk i podmuch zmusiły przyjaciół do skulenia się na ziemi.

-- To helikopter -- stwierdził z ulgą Felix. -- Helikopter patroluje miasto. A ten wybuch to pewnie transformator. -- Spojrzał na zegarek. -- Dwunasta siedemnaście. Wygląda na to... że się udało.

-- Musimy coś zrobić z drugim problemem. -- Nika uniosła słoik, spojrzała jeszcze raz na przeprogramowany mikrobot i odkręciła nakrętkę z zamiarem wypuszczenia go w powietrze.

-- Nie! -- Felix zatkał dłonią. -- On trafi od razu tam. -- Wskazał głową w górę.

-- A tam właśnie kombinują nad rozwiązaniem problemu -- przytaknął Net. -- Lepiej coś zróbmy, zanim oni coś wykombinują. Każde zabezpieczenie w końcu da się obejść.

Felbc chwilę myślał, po czym powiedział:

-- Lep śnieżkę.

-- Żewhat?

-- Zrzucimy naszego mikrobota na dół. Śnieg zamortyzuje upadek, a na dole łatwiej będzie zarazićznacznie więcej mikrobotów. Te tutaj zdążyły się unieść i odseparować od reszty.

Net bez dalszych pytań odgarnął wierzchnią, zaczernioną warstwę śniegu i ulepił śnieżkę. Felbc przysunąłsłoik i wbił w nią szyb-

450

kim ruchem. Odjął słoik i dokładniej oblepił mikrobota śniegiem. Delikatnie utwardził śnieżkę. Wybrałmiejsce, gdzie dywan Małej Armii był najczarniejszy, i cisnął tam śniegową kulę.

Przyjaciele obserwowali jej lot, aż znikła w śniegu na dole. Czekali jeszcze chwilę. Nie stało się zupełnie nic. Gdy tracili już nadzieję, zasłona wisząca nad miastem zaczęła tracić spójność. Zafalowała, rozdarła sięw kilku miejscach i wybrzuszyła. Pojawiały się ciemniejsze smugi, które wolno, jak rój owadów, wznosiły się w wirach i słupach gęstego pyłu. Wyglądało to, jakby Warszawa sama pozbywała się zgromadzonego od Nowego Roku brudu, w odwróconych, opalizujących czarno tornadach. Towarzyszący temu dźwięk przypominał huk rozpędzającego się w oddali odrzutowca. Interferował i odbijał się od budynków. Ciemne drobinki wokół nich zaczęły parować ze śniegu i niknąć w ciemnościach. Każda chciała byćminimalnie wyżej od pozostałych. Wir nad budynkiem rozsypał się momentalnie w chaosie sprzecznych zamiarów. Ze ścian spływało ciemne błoto i jak na oglądanym do góry nogami filmie ściekało w kosmos. Przyjaciele czuli na twarzach podmuch powietrza złożony z miliardów mikropodmuchów. Zeszli z dachu pracowni i po czystym białym śniegu dotarli do barierki.

-- Jak pokaz światło i dźwięk -- powiedział Net. -- Tyle że bez światła.

Jakby w odpowiedzi na jego słowa w tramwajach zapaliły się światła, a chwilę później rozświetliły siękolejne rejony miasta. Rozbłysnęły wieżowce w Centrum, wieże kościołów na Starówce i Zamek Królewski. Włączyła się iluminacja mostów. Przez wentylację budynków, przez uchylone okna i drzwi balkonowe z domów wysączały się ostatnie czarne smugi. Wysoko nad miastem wiatr wolno rozwiewałwielką błyskającą odbiciami chmurę.

-- Chyba... -- powiedział cicho Net. -- Chyba się udało.

-- Jak wiatr rozwieje chmarę na dużym obszarze, mikroboty oddalą się od siebie i superkomputer przestanie istnieć -- przyznał Felix.

Nika patrzyła na chłopców z radosnym uśmiechem.

451

-- Superpaczka znów wygrała! -- wykrzyknęła.

Przyjaciele wpadli sobie w ramiona i wyściskali się.

-- Nawet jeżeli to wszystko nie jest wyłącznie naszą zasługą -- powiedział Net -- to i tak mamy solidne punkty fejmu.

-- Tylko nie możemy o tym nikomu opowiadać -- dodał Felix. -- To będzie taki mały, wewnętrzny fejm.

-- A nie starczy wam? -- śmiała się Nika. -- Tym razem przynajmniej możecie powiedzieć swoim rodzicom.

-- No, nie o wszystkim... -- sprostował Net.

Z komórek dobiegło kilka sygnałów przychodzących SMS-ów. Net wyciągnął swój telefon i próbowałzadzwonić do mamy.

-- Teraz wszyscy dzwonią -- powiedział Felix. -- Linie będą zapchane jeszcze przez parę minut.

Zmarznięci, wrócili do domu. Net pobiegł otworzyć okna w pracowni, żeby wypuścić z niej pozostałe mikroboty. Nie chciały wylecieć, więc pomógł im szczotką. Felbc obszedł dom i poodklejał papier z kratek wentylacyjnych. Nika z pokoju bratosiostry ręcznikiem wygoniła ostatnie kwarcowe insekty.

Wreszcie zrobili sobie gorącą czekoladę i zmęczeni, zasiedli na kanapie. Telewizja transmitowała obrady Sejmu, a dokładnie ich koniec, posłowie opuszczali bowiem salę. Część z nich rozmawiała z ożywieniem, inni wychodzili z ponurymi minami. Andżeliki Osmozy nie było nigdzie widać.

-- Przerwa w obradach Sejmu zakończyła się po dwudziestu minutach, kiedy przywrócono zasilanie -- oznajmił z offu Romuald Świeży. -- Pod wpływem najnowszych wydarzeń znaczna część posłów nie zdecydowała się na głosowanie za votum nieufności wobec rządu. Oznacza to, że obecny rząd od jutra wraca do pracy. Zaprosiliśmy do studia kilku ekspertów, których poprosimy teraz o -

-- Wystarczy już polityki. -- Nika wyłączyła telewizor przyciskiem na obudowie.

-- Co robimy z tak miło rozpoczętym wieczorem? -- Net zatarł ręce.

-- Idziemy spać -- ziewnął Felix. -- Napięcie mi odpuściło. Zadzwonię tylko do mamy, jak się sieć

rozładuje.

-- Miałem nadzieję na noc filmożerców. -- Net był zawiedziony. -- Mam nowy horror. Ptaki i Otchłańpołączone w jedno - Gołębia.

-- Naprawdę jestem padnięty.

Net musiał przyznać, że sam też czuje senność.

-- Chodźmy spać -- powiedziała Nika. -- Nie wstaję przed południem. A coś mi się wydaje, że jutro sporo czasu zajmie nam tłumaczenie się przed wszystkimi ze wszystkiego.

Epilog

Sobota była pogodna i mroźna. Czyste niebo nad Warszawą pozwalało zapomnieć o przykrych wydarzeniach ostatnich dni. W domu państwa Bieleckich trwał uroczysty lunch. Oprócz państwa Polonów przy rozsuniętym stole siedział gość honorowy, minister spraw specjalnych, Jakub Rozner. Onieśmieleni jego obecnością byli głównie Felix, Net i Nika. Starali się nie siorbać, nie zgrzytać sztućcami o talerze i nie odzywać się z pełnymi ustami. Trema sprawiła, że Netowi spadł na podłogę kawałek kangurzego steku, czyli odpowiednio doprawionej wołowiny. Zwykle mu się to nie zdarzało. Zwykle również nie zdarzało mu się wylać soku podczas schylania się po surówkę ani włożyć swetra w sos koperkowy podczas wycierania tegoż soku.

-- Nie musicie się tak starać -- uśmiechnął się minister. -- Gdy byłem w waszym wieku, zdarzało mi się jeść obiad rękoma.

Przyjaciele spojrzeli na niego z zaskoczeniem.

-- Czasy były inne -- dodał. -- No i nie było tak pysznego jedzenia.

Babcia, którą aż rozpierała duma, uśmiechnęła się.

454

-- Od kilku tygodni poznajemy kuchnię australijską -- wyjaśnił pan Bielecki. -- Kulinarne rarytasy z Antypodów pozwoliły nam przetrwać trudne chwile.

Mama spojrzała na tatę karcąco, ale rozpromienił ją uśmiech podobny do babcinego.

-- Rzeczpospolita była obiektem pierwszego w historii ataku programu sztucznej inteligencji na państwo. -- Minister nie mógł się domyślić dwuznaczności słów taty Neta. -- Odparliśmy ten atak, ale musimy mieć świadomość, że Al szybko ewoluuje. Teraz należy wyciągnąć wnioski z tego, co się stało, i zabezpieczyć się na przyszłość.

-- Raport z naszych działań nie jest jeszcze gotowy... -- Tata Felixa wypuścił głośno powietrze. -- Nie daliśmy rady.

-- Należy się nam odpoczynek -- przyznał Rozner. -- Przez ostatnie dni wszyscy wykonaliśmy kawałdobrej roboty. Raport może zaczekać kilka dni. Tym bardziej że mniej więcej wiemy, co się wydarzyło. W Warszawie wybuchło kilka transformatorów, spaliło się kilkanaście anten i na kilka godzin wysiadło zasilanie trakcji tramwajowej i kilku dzielnic. Takie rzeczy zdarzają się i po zwykłej burzy. Możemy więc chyba przyjąć, że poszło nam nie najgorzej.

-- A co się stanie z Andżeliką Osmozą? -- zapytała Nika. -- Czy pójdzie do więzienia?

Minister pokręcił głową.

-- Stoi na czele największej obecnie partii w polskim parlamencie. Nie zrobiła niczego nielegalnego.

-- Przecież przez ostatnie tygodnie cały czas kłamała.

-- Niestety, nie ma prawa zabraniającego politykowi kłamać. Zresztą, kto miałby oceniać, co jest prawdą, a co nie.

-- Przygotowała Orbitalny Spisek -- wtrącił Felix. -- Na to już chyba jest jakiś paragraf.

-- Andżelika Osmoza o niczym nie miała i nie ma pojęcia -- wyjaśnił minister. -- Morten wybrał sobie najbardziej bezdusznego polityka i zaczął go wspierać. Miał w tym jakiś interes, nie wiem jaki

455

i obawiam się, że już się nie dowiemy. Sztuczne inteligencje wciąż się rozwijają.

-- Wczoraj robot wygrał ze mną w scrabble -- wtrąciła mama Felixa.

-- Sztuczne inteligencje żyją w środowisku stworzonym przez ludzi. To się kiedyś zmieni, ale na razie ludzie i Al konkurują ze sobą na polu ekonomii. Polityka już od dawna podlega ekonomii i ją wspomaga. Tak więc czemu Al nie miałaby się zająć polityką, by osiągnąć sukces ekonomiczny? Nie poznamy teżwiększości metod, choć tajne służby wytrwale nad tym pracują. Zakłócanie transmisji z przemówieńpremiera to jeden z mniej dyskretnych pomysłów. Orbitalny Spisek służył temu, żeby Osmoza i podobni jej politycy zdobyli władzę.

-- Jeżeli ona o tym nie wie, to jak miałaby się odwdzięczyć za wsparcie? -- zapytała Nika.

-- Nie miała się odwdzięczać. Morten wiedział, jakie decyzje podejmie Osmoza po dojściu do władzy, bo bardzo dokładnie znał jej profil psychologiczny i poglądy. Wystarczyło więc czekać.

-- Ale co to miałyby być za decyzje? -- zapytał Net.

Jakub Rozner rozłożył ręce.

-- Tego również się nie dowiemy. Znamy tylko jej wypowiedzi i projekty ustaw, które przygotowywała.

-- Nie lubię takich zakończeń historii. Ale przynajmniej nikt już nie będzie pamiętał tej baby.

-- Wprost przeciwnie. To początek jej kariery. Niestety, polityków nie wybierają ludzie rozsądni, tylko większość. Ci politycy zawsze będą popularni. Wystarczy mówić, że dwa i dwa to pięć, obiecywaćpodwyżki płac w samym środku kryzysu, prognozować tysiąc kilometrów autostrad w dwa miesiące. Ludzie od zawsze nabierali się na gruszki na wierzbie.

-- Więc Orbitalny Spisek zostanie... zapomniany? -- spytał Felbc.

-- Ta informacja nie jest tajna, ale w prawdę uwierzy niewiele osób. Latające mikroboty, sztuczna inteligencja próbująca obalić

rząd w demokratycznym kraju? Trudno tak po prostu uwierzyć. To trochę jak z pilotami, którzy obawiająsię raportować o spotkaniach z UFO, żeby nie skierowano ich na testy psychiatryczne. Raport w sprawie Orbitalnego Spisku oczywiście zostanie opublikowany. Nasi specjaliści od PR* będą musieli sporo nad nim popracować. Informacje niejawne oczywiście nie znajdą się w części ogólnodostępnej. -- Rozner spojrzał na przyjaciół. -- Możecie spać spokojnie, wasz udział w sprawie również jest niejawny. -- Minister wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki komunikator. -- Tak jak myślałem. -- Pokiwał głową. -- Czas moich małych wagarów dobiegł końca. Jeżeli za dwadzieścia minut nie dotrę na posiedzenie rządu, to zwolni mnie ze stanowiska mój własny premier. -- Wytarł usta serwetką, wstał i uśmiechnął się do babci Adelajdy. -- Wyśmienita krokodylina, proszę pani. Niestety, nie skosztuję deseru, z pewnością równie pysznego. Obowiązki wzywają.

Pożegnał się ze wszystkimi kolejno, narzucił płaszcz, ujął w dłoń laseczkę i wyszedł szybkim krokiem. Stojący cały czas po obu stronach drzwi ochroniarze z BOR-u** ruszyli za nim. Wsiedli do win-* dy, minister jeszcze pomachał i drzwi się zasunęły.

-- Szkoda, że teraz nie przyszedł ten młodociany lamerek z dziewiętnastego -- mruknął Net, zamykając drzwi. -- Paznokcie by mu poodpadały z wrażenia.

Tata Felixa sięgnął do jednej z wielu kieszeni swojej kamizelki.

-- Minister prosił, żebym wam to przekazał, jak już wyjdzie. -- Wręczył im trzy białe koperty.

-- Forsa? -- Net pierwszy chwycił kopertę. Nie była zaklejona. Wewnątrz nie było pieniędzy, tylko złożona na trzy kartka na papierze firmowym Ministerstwa Spraw Specjalnych. Krótki tekst opatrzony byłpodpisem ministra i okrągłą pieczęcią.

Felix i Nika również otworzyli swoje koperty i przeczytali pobieżnie tekst.

* PR, Public Relation (ang.) [czyt. pi ar, pablik rilejszyn] - kontakty z otoczeniem. Dział np. firmy zajmujący się kształtowaniem stosunków firmy z jej otoczeniem oraz kreacją wizerunku. " BOR - Biuro Ochrony Rządu. Formacja, której głównym zadaniem jest ochrona obiektów i osób, ważnych z punktu widzenia bezpieczeństwa państwa.

457

-- O ile dobrze zrozumiałem -- Felix uniósł brwi -- to Ministerstwo funduje nam wyjazd na ferie. Pokrywają wszelkie koszty.

-- Ma facet klasę -- przyznał Net.-- Ale czy wszystkie koszty, to znaczy również, że zwrócą nam za lody, basen termalny i masaże?

-- Nie przeciągaj struny -- ostrzegł go pan Bielecki. -- Wystarczy, że pokryją dojazd i nocleg.

-- Może naciągniemy ich chociaż na jedną pizzę?

-- Wiecie, co to znaczy? -- zapytała wzruszona Nika, wpatrując się w papier.

-- To znaczy, że jedziemy we trójkę, mała -- Net objął ją ramieniem, ale w porę się zreflektował i płynnym ruchem przesunął dłoń, by poklepać ją po ramieniu. -- Mówiłem od początku, że kasa sięznajdzie.

-- Mówiłeś, że coś wymyślisz -- sprostował Felix.

-- E, detale... Liczy się efekt.

-- Musimy mu podziękować! -- zorientowała się Nika. Narzuciła kurtkę i podbiegła do okna. Felix i Net pobiegli za nią i otworzyli je na oścież.

-- To kulturalny człowiek -- ostrzegł Net. -- Nie próbuj do niego stąd krzyczeć.

Spojrzeli w dół. Jakub Rozner w otoczeniu BOR-owców wyszedł z budynku. Nie spojrzał w górę, ale wsiadając do srebrzystej limuzyny, pomachał dłonią w białej rękawiczce.

-- Stary jakiś ten samochód -- zauważył Net. -- Nie ma granatowego BMW?

-- To jego prywatny -- wyjaśnił tata Felixa. -- Bentley Arnage. Ma słabość do brytyjskich limuzyn, więc zrezygnował z używania służbowej. A samochód nie jest taki stary, dopiero dziesięcioletni. Jak na Bentleya, to właściwie nówka.

Pomachali odjeżdżającemu ministrowi, choć nie mógł ich widzieć, i wrócili do stołu. Babcia kończyła szykować deser.

-- Naprawdę nam pomogliście tym mailem -- powiedział pan Bielecki. -- Ściągnęliśmy kilka razy więcej mikrobotów z naszych

anten. Przeprogramowaliśmy i puściliśmy w noc. Udało się zaprogramować je na lot na wysokości prawie pół kilometra, gdzie nie było hm... wrogich jednostek. Rakieta odebrała sygnał i spadła do Bałtyku, mimo że Morten próbował z kilku miejsc na Ziemi przywrócić starą trajektorię. Rozproszenie Małej Armii to jużwyłącznie wasza zasługa. Teraz wiatr rozwiewa jej resztki gdzieś nad Mazurami. Jeżeli rozproszą siębardziej, pamięć superkomputera ulegnie skasowaniu. A za kilka miesięcy przestaną działać ostatnie mikroboty.

-- Zbadaliście je? -- zapytał Net. -- Kto je zrobił?

-- Mikroboty to nie jest żadna kosmiczna technologia. Są złożone z powszechnie dostępnych elementów, choć połączonych bardzo... hm... niestandardowo. Użyliśmy mikroskopu skaningowego do przeczytania mikronapisów na obwodach. Główny procesor, i kość pamięci jednocześnie, pochodzi na przykład z zegarka z pamięcią adresów. Ktoś, kto wyprodukował te maleństwa, kupił elementy, zapewne korzystając z wielu pośredników, i złożył to do kupy w jakiejś azjatyckiej fabryce, która pewnie nawet nie wiedziała, co dokładnie montuje.

-- Jak fabryka może nie wiedzieć, co montuje? -- zdziwił się Net.

-- W Azji obowiązują nieco inne zasady niż w Europie. My mamy kodeks pracy, wolne weekendy, urlopy i tego typu rzeczy. Tam pracujesz od rana do wieczora i nie zadajesz pytań. Zresztą przed zaprogramowaniem nie było jak sprawdzić, co potrafią. Są bardzo ograniczone. Widzą świat jako układ zmiennych pól elektromagnetycznych. Dlatego doskonale widzą anteny, linie wysokiego napięcia czy transformatory. Ludzie, zwierzęta domowe i rośliny są dla nich niemal niewidzialne.

-- Miałem rację -- ucieszył się Felix. -- Były inteligentne, ale głupie.

-- Połączone w chmarę miały potężną moc obliczeniową, ale moc obliczeniowa a inteligencja to dwie różne rzeczy. Jeszcze czym innym jest mądrość i świadomość. Wydaje nam się, że ten, kto stworzyłchmarę, miał świadomość, ale sama chmara jej nie ma.

Tata Neta przyniósł laptop, otworzył go i pokazał oznaczenia na powiększonej kilka tysięcy razy płytce drukowanej.

-- Trzy tryby! -- wykrzyknął Net. -- Morten! Możemy go wyśledzić.

-- Sprawdziliśmy, skąd wzięło się to logo -- odpowiedział pan Polon. -- Należy do powstałej pół roku temu fabryki obwodów drukowanych. To trop donikąd. Fabryka zresztą ma zostać wkrótce przejęta.

Gdy skończyli jeść deser, z pokoju bratosiostry dobiegło senne pokwękiwanie.

-- Przewijanie -- westchnęła mama.

-- Ja to załatwię. -- Net zerwał się od stołu. -- Mam wprawę.

-- Pomogę ci -- zaoferowała się Nika.

Felbc niechętnie powlókł się za nimi. Z boku obserwował z niesmakiem proces przewijania, ale przeszło mu przez myśl, że nie miałby nic przeciwko temu, żeby też mieć rodzeństwo. Może nie od razu bliźniaki, ale jeden mały, grzeczny braciszek...

-- Przekonałeś się do nich -- stwierdziła Nika.

Felbc już miał zaprzeczyć, ale po chwili zorientował się, że przyjaciółka ma na myśli Neta.

-- Jak to przekonałem? Zawsze je lubiłem. -- Net pocierał nosem o nos Pompka, na co bobas reagował śmiechem. Tym razem nikt nie miał wątpliwości, że to prawdziwy śmiech.

-- Powoli będziemy się zbierać -- Felbc spojrzał na Nikę.

-- Co ty! -- zaprotestował Net. -- Musimy obświętować zwycięstwo.

-- Powinniśmy się już zacząć pakować -- przypomniał Felbc. -- Przecież jutro rano wyjeżdżamy na ferie.

-- Ja tym bardziej -- przyznała Nika. -- Nie zaczęłam się nawet przygotowywać.

Pompek i Prumcia nie wykazywali chęci do dalszej zabawy i już po kilku minutach smacznie spali.

Tata Neta przyniósł laptop, otworzył go i pokazał oznaczenia na powiększonej kilka tysięcy razy płytce drukowanej.

-- Trzy tryby! -- wykrzyknął Net. -- Morten! Możemy go wyśledzić.

-- Sprawdziliśmy, skąd wzięło się to logo -- odpowiedział pan Polon. -- Należy do powstałej pół roku temu fabryki obwodów drukowanych. To trop donikąd. Fabryka zresztą ma zostać wkrótce przejęta.

Gdy skończyli jeść deser, z pokoju bratosiostry dobiegło senne pokwękiwanie.

-- Przewijanie -- westchnęła mama.

-- Ja to załatwię. -- Net zerwał się od stołu. -- Mam wprawę.

-- Pomogę ci -- zaoferowała się Nika.

Felix niechętnie powlókł się za nimi. Z boku obserwował z niesmakiem proces przewijania, ale przeszło mu przez myśl, że nie miałby nic przeciwko temu, żeby też mieć rodzeństwo. Może nie od razu bliźniaki, ale jeden mały, grzeczny braciszek...

-- Przekonałeś się do nich -- stwierdziła Nika.

Felix już miał zaprzeczyć, ale po chwili zorientował się, że przyjaciółka ma na myśli Neta.

-- Jak to przekonałem? Zawsze je lubiłem. -- Net pocierał nosem o nos Pompka, na co bobas reagował śmiechem. Tym razem nikt nie miał wątpliwości, że to prawdziwy śmiech.

-- Powoli będziemy się zbierać -- Felix spojrzał na Nikę.

-- Co ty! -- zaprotestował Net. -- Musimy obświętować zwycięstwo.

-- Powinniśmy się już zacząć pakować -- przypomniał Felbc. -- Przecież jutro rano wyjeżdżamy na ferie.

-- Ja tym bardziej -- przyznała Nika. -- Nie zaczęłam się nawet przygotowywać.

Pompek i Prumcia nie wykazywali chęci do dalszej zabawy i już po kilku minutach smacznie spali.

40

Tata Neta przyniósł laptop, otworzył go i pokazał oznaczenia na powiększonej kilka tysięcy razy płytce drukowanej.

-- Trzy tryby! -- wykrzyknął Net. -- Morten! Możemy go wyśledzić.

-- Sprawdziliśmy, skąd wzięło się to logo -- odpowiedział pan Polon. -- Należy do powstałej pół roku temu fabryki obwodów drukowanych. To trop donikąd. Fabryka zresztą ma zostać wkrótce przejęta.

Gdy skończyli jeść deser, z pokoju bratosiostry dobiegło senne pokwękiwanie.

-- Przewijanie -- westchnęła mama.

-- Ja to załatwię. -- Net zerwał się od stołu. -- Mam wprawę.

-- Pomogę ci -- zaoferowała się Nika.

Felix niechętnie powlókł się za nimi. Z boku obserwował z niesmakiem proces przewijania, ale przeszło mu przez myśl, że nie miałby nic przeciwko temu, żeby też mieć rodzeństwo. Może nie od razu bliźniaki, ale jeden mały, grzeczny braciszek...

-- Przekonałeś się do nich -- stwierdziła Nika.

Felix już miał zaprzeczyć, ale po chwili zorientował się, że przyjaciółka ma na myśli Neta.

-- Jak to przekonałem? Zawsze je lubiłem. -- Net pocierał nosem o nos Pompka, na co bobas reagował śmiechem. Tym razem nikt nie miał wątpliwości, że to prawdziwy śmiech.

-- Powoli będziemy się zbierać -- Felix spojrzał na Nikę.

-- Co ty! -- zaprotestował Net. -- Musimy obświętować zwycięstwo.

-- Powinniśmy się już zacząć pakować -- przypomniał Felix. -- Przecież jutro rano wyjeżdżamy na ferie.

-- Ja tym bardziej -- przyznała Nika. -- Nie zaczęłam się nawet przygotowywać.

Pompek i Prumcia nie wykazywali chęci do dalszej zabawy i już po kilku minutach smacznie spali.

40

Przyjaciele wrócili do salonu i zamarli, jak wryci, na środku. Dolores stała przy kuchni i nalewała gorącej wody z czajnika do kubka z herbatą. Zauważyła ich i również zamarła. Wolno odstawiła czajnik i usiadła na wózku.

-- Chciałam się tylko napić herbaty -- wyjaśniła po polsku i z pokerową twarzą zajęła się tym, co zwykle, czyli dzierganiem na drutach.

Przyjaciele popatrzyli na siebie i stwierdzili zgodnie, że niemają siły tego roztrząsać.

Tatowie dyskutowali już w pracowni nad tym, co powinno się znaleźć w raporcie, babcia poszła sięzdrzemnąć, a mama Felixa zasiadła na kanapie ze swoim laptopem. Nigdzie za to nie było mamy Neta. Dopiero gdy weszli na górny poziom, zobaczyli ją. Siedziała w swojej pracowni i malowała obraz. Byłbłękitny, jasny i radosny.

Warszawa 2008/2009

Spis treści

1. Przyczajony odkurzacz, ukryty mop .......................7

i /

2. Mission: Possible....................................52

3. Pomysły, a raczej ich brak .............................74

4. Antyrakieta.......................................107

5. Jak jest źle, to zaraz będzie gorzej ......................162

6. Jak jest gorzej, to zaraz będzie jeszcze gorzej ..............193

7. Mobilny Pozyskiwacz Mikrobotów.......................250

8. Wino i wina ......................................297

9. Certyfikat ........................................324

10. Mała Armia.......................................369

Epilog...........................................454

Robert Starzec

„Michu oraz Wszechgalaktyczny Sylwester"

Najbardziej szalony i odjechany rajd po kosmosie, jaki można sobie wyobrazić! Michu, nastolatek z planety Ziemia i Włam, nastolatek z planety Bardzo Wesołych i Rozkosznych Wielbicieli Wielkich Imprez z Naciskiem na Sylwestra ruszają na poszukiwania zagubionych rodziców Włama. Ich przygody na planetach: Internautów, Zombich, Tlenowców, Gończych i Marzeń wcisną Cię w kanapę! Uwaga - mocno

niepoprawne :)

Christian Bieniek „Switch!"

Marvin wciąż rozmyśla. O gwiazdach, o życiu, no i oczywiście o dziewczynach. Jak każdy... Do czasu, gdy SWITCH! i znajduje się w ciele swojego nauczyciela historii. Co dorośli wyczyniają na randkach? Jak prowadzi się lekcje we własnej klasie? No i co zrobić, kiedy SWITCH! i wskakuje się w ciało fajnej koleżanki? Oj, będzie się działo!

www.powergraph.pl

S0

Romek Pawlak „Miłek z Czarnego Lasu"

Czy wiesz, że wystarczy zejść z parkowej alejki, zanurzyć się między liście łopianu i gęstwinę jarzębin, aby spotkać Miłka, Kaladyna i Tupet-kę? „Miłek z Czarnego Lasu" to piękna i ciepła opowieść o nieśmiałości i wrażliwości, o narodzinach przyjaźni i poszukiwaniu własnego miejsca w życiu.

www.powergraph.pl

*HttlW» *W vqiwiKjUW-WiorUd śli jíwvw-WenTtóW» I MWA H3M«« % Uwi* iwoif, wlfuti( Wl+l

vvwt r*M Äs lir»/Uo-tînwoc UMJ "»UD ÍVi irrnl nhni~-j»tnA li»«*i-iim(>n i rawwn arunurinii»»«

tfnUiTWl

IkWüed

trjíiraiu UJ I «swvj/oí-fciMoQymwwN h*>o ÏI9JO » 'kW« VM «rniww iv,u 3TW4Î

nv«a -u<n«*h UM ł iir «TOUWÊ* un« uia-

V**iirtw «4 liitajç ¿nW hum w« W

'jaw U&M i}n¡e¿ V9U7 llttOłhoi-Ł^wniS TI} IK »I -

iwjimáinoa uli^o mL owm ń

ti-amu NO&Í

mw

JtflHro 3WH

loomi«»

UHirorn citMt, *l TUKU STtAil*ttfv> Uf Z IMHfn.

UfClfinĄt PC-l.il> Slfat Ctti/»£ ifttuuE wnii»«i/ tw «al Się ywi " M7>Ai»Ki. ułi-j^riŁo irMc»Nt. o^c

SfU/JIUMA p» łi-jCl^K« Ml/M«, ei-WE F(liIt«.»w«MA/

UfJtMlAiE Of*i/«AM* 4«tvtróu... T» 71/i PUijUoJĆ. TfM*. ty^- 1

MBP Zabrze

nr inw.: K11 - 40156

Pop 02.

7AKU

ptrrmertr eirne^r

rieTAtowe

PltUOl/fc*/

^AlfUKA i^g

z ¿iSPonwA^fcl

MEBIEilUE

tA. ZAiAOWICi

8*1 iŁii ito z timcij. mu itu

Rafał

KOSIK