Bitwy Napoleona - Mapa Jakub Anecki kl. III B

Somosierra Saragossa

Waterloo

Ulm

Jena Lipsk

SmoleńskBorodino

Auerstedt

Austerlitz

<< ŹRÓDŁA

- Pierwsza koalicja- Druga koalicja- Trzecia koalicja- Czwarta koalicja- Wojna z Prusami 1813r.- Wojna w Hiszpanii 1807 – 1814 r.- Wojna z Rosją 1812 – 1814 r.- 100 dni 1814 – 1815 r.

Trafalgar

IławaFrydland

Tripstadt

Arcole

Valmy

Zurych

Marengo

Hohenlinden

Bitwa pod SomosierrąBitwa pod Somosierrą to trwająca osiem do dziesięciu minut szarża trzeciego szwadronu 1. Pułku Szwoleżerów Gwardii Cesarskiej, przeprowadzona 30 listopada 1808 rano (około godziny 10.30) na przełęcz Somosierra w Hiszpanii na wysokości 1444 metrów n.p.m., przy 200-metrowej różnicy poziomów. Zakończyła się zdobyciem wąwozu przez polskich szwoleżerów i sukcesem armii napoleońskiej. Bitwa ta otworzyła Napoleonowi drogę na Madryt i pozwoliła kontynuować kampanię hiszpańską.

<< Powrót do mapy

Bitwa pod SaragossąBitwa pod Saragossą miała miejsce 20 sierpnia 1710 w trakcie hiszpańskiej wojny sukcesyjnej.

Lewe skrzydło sprzymierzonych składało się z wojsk katalońskich i holenderskich, a dowodził nim hrabia Atalaya. Prawe skrzydło, dowodzone przez Stanhope'a składało się z wojsk angielskich i austriackich. Centrum, złożonym głównie z Niemców, dowodził Starhemberg. Łącznie armia sprzymierzonych liczyła 23-30 tys. żołnierzy, podczas gdy Hiszpanie mieli 20 tys. żołnierzy. 20 sierpnia o godzinie 8.00 rozpoczęła się wymiana ognia artyleryjskiego, która trwała aż do południa. W południe bitwa mniej więcej przypominała swym przebiegiem zmagania pod Almenarą. Hiszpańska kawaleria wściekle szarżowała i była bliska sukcesu, jednak wojskom sprzymierzonym udało się wytrzymać te natarcia. Następnie do kontrataku ruszyła angielska i austriacka piechota. To uderzenie okazało się rozstrzygające i zmusiło armię hiszpańską do odwrotu. Tysiące Hiszpanów zginęło lub dostało się do niewoli. Filip V uciekł podając się za zwykłego żołnierza i korzystając z pomocy miejscowego młynarza.

<< Powrót do mapy

Bitwa pod WaterlooBitwa pod Waterloo to starcie zbrojne, do którego doszło 18czerwca 1815 roku i było ostatnią bitwą Napoleona Bonaparte. Były cesarz Francuzów powrócił niespodziewanie z wygnania na Elbie i objął rządy na okres 100 dni. W krótkim czasie zebrał ponad 70-tysięczną armię, z którą ruszył w kierunku Brukseli, gdzie stały nierozwiązane jeszcze armie VI koalicji: angielska Wellingtona i pruska Blüchera. Po dwóch zwycięskich starciach 16 czerwca pod Quatre Bras i Ligny Napoleon stanął oko w oko z Wellingtonem pod Waterloo. Zwycięska początkowo bitwa po nadejściu armii Blüchera przemieniła się w klęskę, a armia francuska przestała istnieć. Napoleon musiał ponownie abdykować w dniu 22 czerwca.

Bitwa, jedna z najważniejszych decydujących bitew w dziejach świata, legła u podstaw nowego porządku, który na podstawie postanowień kongresu wiedeńskiego miał panować w Europie przez całe następne stulecie.

<< Powrót do mapy

Bitwa pod Jeną - Auerstedt

<< Powrót do mapy

Bitwa pod Jeną-Auerstedt – seria dwóch bitew, stoczonych 14 października 1806, przez wojska napoleońskie pod wodzą cesarza Napoleona Bonaparte z siłami pruskimi króla Fryderyka Wilhelma III w czasie kampanii pruskiej. W jej wyniku wojska francuskie rozbiły armię pruską, a całe Królestwo Prus dostało się pod panowanie Francji. W bitwie pod Auerstedt marszałek francuski Louis Nicolas Davout rozgromił główne siły pruskie pod osobistym dowództwem Króla Fryderyka Wilhelma III, który uciekł z 63 tysiącami ludzi w noc przed bitwą pod Jeną. Davout natknął się na nich ze swoimi trzema dywizjami (26 tysięcy ludzi), którymi dowodzili tzw. trzej nieśmiertelni (Friant, Gudin i Morand) i pobił doszczętnie wroga. Bonaparte dowiedziawszy się o wygranej swojego marszałka początkowo nie chciał uwierzyć w siłę przeciwnika. Kurierowi, który przywiózł raport, rzekł: "Twój dowódca widzi podwójnie". Potem nie szczędził pochwał i na korpus Davouta posypał się deszcz odznaczeń. Lecz w oficjalnym biuletynie armii Bonaparte uznał bitwę pod Auerstedt za fragment bitwy pod Jeną, tj. jej prawe skrzydło. Współcześni uważali, że Napoleon był zazdrosny o sławę.

Bitwa pod Ulm

<< Powrót do mapy

Bitwa pod Ulm to bitwa stoczona w dniach 8 do 15 października 1805 pomiędzy oddziałami francuskiej Wielkiej Armii dowodzonej przez Cesarza Napoleona I a silami austriackimi dowodzonymi przez generała Karla Macka von Leiberich. Oddziały francuskie liczyły około 150 tys żołnierzy. Siły austriackie 72 tys. Klęskę poniosły oddziały austriackie, zginęło około 12 tys. żołnierzy (straty francuskie ok. 3 tys. żołnierzy), ponad 35 tysięcy trafiło do niewoli. Ponadto oddziały koalicji francuskiej zdobyły 65 armat.

Bitwa pod Lipskiem

<< Powrót do mapy

Bitwa pod Lipskiem, znana też jako Bitwa Narodów, została stoczona w dniach 16-19 października 1813 roku między wojskami francuskimi pod wodzą Napoleona Bonaparte a wojskami koalicji antyfrancuskiej (w skład której wchodziły: Austria, Prusy, Szwecja i Rosja). Bitwa pod Lipskiem zasłynęła jako największa bitwa w kampaniach Napoleona i zarazem jego największa porażka. Miejscem bitwy były okolice Lipska na Ziemiach Niemieckich. Przyczyną konfliktu była chęć obrony zdobyczy francuskich na tamtym terenie. Trwająca cztery dni Bitwa Narodów okazała się wielką przegraną dla słynnego dowódcy, dysponującego dwukrotnie mniejszą liczbą armii i dział w stosunku do wrogów. Straty w bitwe obydwie strony poniosły mniej więcej równe.

Bitwa pod Austerlitz

<< Powrót do mapy

Bitwa pod Austerlitz, zwana także bitwą trzech cesarzy – jedna z najważniejszych bitew wojen napoleońskich i decydująca bitwa wojny z III koalicją antyfrancuską, stoczona 2 grudnia 1805 między francuską Wielką Armią a połączonymi armiami, austriacką i rosyjską. Po fiasku planów inwazji na Anglię, Napoleon skierował swą Wielką Armię przeciwko wojskom trzeciej koalicji (Rosja, Wielka Brytania, Austria, Szwecja i Królestwo Neapolu). Najpierw pokonał 15 października w bitwie pod Ulm wojska austriackiego generała Macka, które broniły północnego podejścia do Wiednia. Stolica Austrii została zajęta, a wojska napoleońskie skierowały się na północny wschód, aby zmierzyć się z połączonymi w Ołomuńcu wojskami austro-rosyjskimi. Do spotkania doszło pod Austerlitz (Slavkov u Brna) na Morawach. Bitwa zakończyła się zwycięstwem armii francuskiej.

Bitwa pod Smoleńskiem

<< Powrót do mapy

Bitwa pod Smoleńskiem – starcie zbrojne, które miało miejsce w dniach 16–18 sierpnia 1812, w czasie kampanii rosyjskiej Napoleona. Starły się tutaj armia francusko-polska w sile 175 tysięcy żołnierzy, dowodzonych przez Napoleona, oraz armia rosyjska w sile 130 tysięcy żołnierzy, nad którymi komendę sprawował gen. Michaił Barclay de Tolly. Do Smoleńska jako pierwsze wkroczyły oddziały polskie. Po zaciekłej bitwie, w której wyraźnie przeważały jednostki francusko-polskie, Rosjanie wycofali się ze Smoleńska, po drodze paląc miasto (z 2,5 tys. domów ocalało 350). Na polu bitwy zginęło 11 tys. Rosjan i około 9 tys. Francuzów i Polaków. W bitwie o Smoleńsk wzięli udział wybitni polscy wojskowi, m.in.: generał Michał Grabowski (dowódca brygady w V Korpusie Wielkiej Armii, poległ w bitwie), pułkownik Jan Krukowiecki (ciężko ranny), generał Józef Zajączek (ranny), oraz szef szwadronu artylerii konnej Józef Sowiński.

Bitwa pod Borodino

<< Powrót do mapy

Bitwa między Francuzami a Rosjanami, jest jedną z najkrwawszych w dziejach ludzkości, odbyła się ona 7 września 1812 roku w pobliżu wsi Borodino. W czerwcu 1812 roku Napoleon wkroczył na tereny Rosji dowodząc ogromną armią. Do starcia doszło we wrześniu po objęciu naczelnego dowództwa armii carskiej przez gen. Kutuzowa, który postanowił zmierzyć się z Francuzami pod Borodino. Wybrał on bardzo starannie rejon bitwy, wzmocniony dodatkowymi fortyfikacjami polowymi. Napoleon usiłował przełamać opór Rosjan koncentrując całą siłę uderzenia na centrum wroga. Jednak ciężka kawaleria francuska nie zdołała przełamać oporu Rosjan. Wieś Borodino została zdobyta w pierwszym uderzeniu, jednak ciężkie boje toczono o szaniec, który po południu został zdobyty przez Francuzów. Pod wieczór walki wygasły. Napoleon nie wykorzystał inicjatywy i dał Kutuzowowi możliwość odwrotu. Rosjanie stracili około 30 tys., Francuzi około 7 tys zabitych. Straty uniemożliwiły podjęcie pościgu za cofającą się armią rosyjską. Napoleon zajął Moskwę 14 września 1812 roku, lecz zasadniczy cel kampanii, jakim miało być rozgromienie armii rosyjskiej w walnej bitwie, nie został osiągnięty i niebawem przyczynił się do klęski Napoleona w Rosji.

ŹRÓDŁA

<< Powrót do mapy

Zdjęcia i informacje:-pl.wikipedia.org-www.pinakoteka.zascianek.pl-historia.pgi.pl-Dobroni.pl

Jakub Anecki kl. III B

Bitwa pod IławąBitwa pod Pruską Iławą (niem. Preußisch Eylau, dzisiejszy Bagrationowsk w obwodzie kaliningradzkim w Rosji) – bitwa stoczona w dniach 7–8 lutego 1807 r. pomiędzy Wielką Armią francuską pod dowództwem Napoleona Bonaparte a połączonymi armiami Rosji i Prus pod dowództwem generała Bennigsena. Bitwa ta była częścią kampanii przeciw IV Koalicji Antyfrancuskiej. Sama bitwa toczyła się w zawiejach śnieżnych i kilkustopniowym mrozie, a podczas jej trwania miały miejsce jedne z największych szarż kawalerii w historii wojen. Była to jedna z najkrwawszych bitew epoki napoleońskiej. Zakończyła się taktycznym nierozstrzygnięciem i odwrotem wojsk rosyjsko-pruskich.

Po jej zakończeniu żołnierze francuscy nie krzyczeli, jak to normalnie mieli w zwyczaju, "Vive l'Empereur" (Niech żyje Cesarz), lecz "Vive la Paix" (Niech żyje Pokój).

<< Powrót do mapy

Bitwa pod FrydlandemBitwa pod Frydlandem – bitwa, która została stoczona 14 czerwca 1807 roku niedaleko Frydlandu (niem. Friedland, obecnie Prawdinsk), około 43 km na południowy wschód od Królewca. Była to jedna z najważniejszych bitew wojen napoleońskich, która bezpośrednio doprowadziła do zakończenia wojny z IV Koalicją. Została stoczona pomiędzy siłami Imperium Francji a Imperium Rosji. Po prawie 23 godzinach walki francuskie oddziały dowodzone przez Napoleona zdołały odnieść decydujące zwycięstwo nad armią rosyjską generała Bennigsena. Pod koniec bitwy wojska francuskie miały całkowitą kontrolę nad polem bitwy, a rosyjska armia uciekała chaotycznie przez rzekę Łynę, w której wielu jej żołnierzy utonęło. W wyniku tej klęski cesarz Aleksander I został zmuszony do podpisania pokoju.

Bitwa pod Frydlandem ma szczególne miejsce w polskiej historii, mimo że jest stosunkowo mało znanym epizodem wojen napoleońskich. Jednym ze skutków tej bitwy było bowiem utworzenie Księstwa Warszawskiego.

<< Powrót do mapy

Bitwa pod TripstadtBitwa pod Tripstadt - Generał Michaud 2 lipca ruszył do natarcia na całym froncie, jednak francuska armia wszędzie została zatrzymana. Wyjątkiem był młody dowódca dywizji Louis Desaix, któremu udało się zepchnąć prawe skrzydło armii sprzymierzonych. Jednak sukces ten spowodował, że dywizja Desaixa znalazła się w izolacji i nie mając wsparcia nie zdołała oprzeć się kontratakowi księcia Badenii i Blüchera. W końcu zmuszona została do odwrotu, ponosząc przy tym ciężkie straty w liczbie 1 000 żołnierzy. Na koniec dnia obie armie zajmowały w przybliżeniu te same pozycje co przed walką. Carnota Michaud 13 lipca przeprowadził kolejną ofensywę. W centrum pola bitwy korpus generała Taponniera wyparł pruski korpus księcia von Höhenlohe do Tripstadt, a w tym samym czasie na lewym skrzydle Francuzi rozdzielili linie wojsk sprzymierzonych tak, że generał Kalckreuth nie miał żadnych szans, by wesprzeć spychanego w centrum Höhenlohe. Atak Taponniera na Tripstadt okazał się decydujący dla dalszego przebiegu bitwy, gdyż dzięki niemu Austriacy nie potrafili wesprzeć wojsk pruskich. O godzinie 16:00 Kalckreuth i Höhenlohe w większości połączyli rozdzieloną przez Francuzów armię Möllendorf, jednak aż do września nie podejmowali prób odzyskania straconych pozycji.

<< Powrót do mapy

Bitwa pod ArcoleBitwa pod Arcole – starcie zbrojne, które miało miejsce w dniach od 15 do 17 listopada 1796 roku podczas wojny Francji z pierwszą koalicją.W okolicach miejscowości Ronco wojska francuskie przeprawiły się przez Adygę i uderzyły na Austriaków. Znajdujący się na lewym skrzydle francuskim Masséna nacierał w kierunku Porcile, natomiast znajdujący się na prawym skrzydle francuskim Augereau prowadził atak w kierunku Arcole, gdzie stał most na rzece Alpone. Atak Massény zakończył się pełnym powodzeniem, jednak dywizja Augereau, będąc na wschodnim brzegu rzeki Alpone, dostała się pod silny ogień austriackiej artylerii. W tej sytuacji Bonaparte osobiście poprowadził szturm na most pod Arcole i zdobył go. Ponadto Francuzi sforsowali Adygę poniżej ujścia rzeki Alpone. Pomimo tego Austriakom udało się jednak uniknąć osaczenia i wycofać się. Bonaparte zarządził 16 listopada odwrót, licząc na to, że nieprzyjaciel skusi się i zaatakuje wycofujących się Francuzów. Alvinczy postąpił zgodnie z nadziejami Bonapartego i zaatakował. Francuzi odparli atak Austriaków i 17 listopada sami przeszli do natarcia. Sukces Massény na lewym skrzydle spowodował, że Austriakom pod Arcole zagroziło oskrzydlenie. By tego uniknąć rozpoczęli odwrót na Montebello.

<< Powrót do mapy

Bitwa pod TrafalgaremBitwa pod Trafalgarem - miała miejsce 21 października 1805 roku w Zatoce Kadyksu na Oceanie Atlantyckim, 21 mil morskich od przylądka Trafalgar. To największa bitwa morska wojen napoleońskich. Konflikt ten rozegrał się między flotą francusko-hiszpańską pod dowództwem Pierre'a Charles'a de Villeneube a flotą brytyjską dowodzoną przez Horatio Nelsona. Przewagę miała flota P. de Villeneube'a, gdyż dowodził on 33 okrętami liniowymi, 5 fregatami i 2 brygami. Nelson zaś miał pod sobą 27 okrętów liniowych, 4 fregaty, 1 szkuner i 1 kuter. Jego taktyka jednak okazała się bardzo trafna - zaatakowanie wroga dwiema kolumnami na wysokości przylądka Trafalgar i wyeliminowanie najsilniejszych okrętów wroga. Taktyka była nowatorska i niebezpieczna, gdyż Anglicy byli pod ostrzałem floty francusko-hiszpańskiej. Horatio Nelson został śmiertelnie postrzelony i zginął w walce, jednakże jego plan okazał się skuteczny i ta bitwa morska przyniosła zwycięstwo Anglikom. Flota ich przeciwników poniosła wielkie straty, duża część okrętów została zniszczona i wiele osób zginęło.

<< Powrót do mapy

Bitwa pod ValmyBitwa pod Valmy - bitwa, która powstrzymała ofensywę austriacko-pruską podczas wojny z Francją 20 września 1792 roku. Wycofanie się − w jej rezultacie − Prusaków z wojny ocaliło Francję przed możliwą inwazją i ugruntowało w Europie przekonanie o sile francuskiego rewolucyjnego rządu. Była to pierwsza bitwa, w której zwyciężyła zasada levée en masse. 20 września Prusacy, zajmujący pozycje na wzgórzu La Lune, rozpoczęli ostrzał artyleryjski. Francuzi odpowiedzieli i kanonada trwała siedem godzin. Wielu historyków wojskowości uznaje, że była to jedna z przełomowych bitew w dziejach świata[4]. Po Valmy do walki stawały nie małe armie zawodowców dowodzone przez arystokratów-oficerów, a całe narody, co oznacza narodziny europejskich nacjonalizmów. Zmianie ulec miała taktyka z mobilną artylerią i piechotą atakującą nie w szyku liniowym a kolumnami, co pozwalało na dokonywanie wyłomów w froncie przeciwnika.

<< Powrót do mapy

Bitwa pod ZurychemII bitwa pod Zurychem – starcie zbrojne, które miało miejsce w dniach 25–26 września 1799 roku podczas wojny Francji z drugą koalicją.

Po tym, jak został wyparty w czerwcu z Zurychu, generał André Masséna zajął ufortyfikowane pozycje na wzgórzu Zürichberg. Zurych opanowały w tym czasie wojska rosyjskie dowodzone przez generała Korsakowa. Spodziewano się, że Korsakowa wzmocni wkrótce idący przez przełęcz Świętego Gottharda Suworow. Tak się jednak nie stało i Suworow nie dotarł do Zurychu. Przyczyniły się do tego niewielkie siły wysłane przez Massénę, które tak skutecznie nękały Rosjan i Austriaków, że ci zmuszeni zostali do odwrotu. Francuskie zwycięstwo spowodowało, że Rosja wycofała się z drugiej koalicji.

<< Powrót do mapy

Bitwa pod MarengoBitwa pod Marengo - decydująca bitwa drugiej kampanii włoskiej Napoleona, stoczona w dniu 14 czerwca 1800. Atak austriacki rozpoczął się o 6 rano, ale spowalniany koniecznością przejścia przez rzekę rozwinął się w pełni dopiero około 9. Straż przednia Austriaków w sile 3300 ludzi pod dowództwem generała Andreasa O'Reilly zepchnęła siły francuskie i zajęła pozycje na prawym skrzydle. Centrum, w sile około 18 000 żołnierzy pod dowództwem generała Zacha posuwało się naprzód, aż do momentu, gdy natrafiło na opór dwóch dywizji francuskich korpusu generała Victora w Marengo. Lewe skrzydło austriackie w sile 7500 ludzi dowodzonych przez generała Otta kierowało się na wieś Castel Ceriolo dokładnie na północ od pozycji francuskich. Francuzi utrzymywali linię Fontanone do południa, oddziały Victora zostały w tym czasie wzmocnione częścią sił Lannesa i Murata – oddziały Lannesa przeszły na prawe skrzydło, kawaleria Murata (w tym kirasjerzy Kellermana) walczyła na lewym. Około godziny 11 Napoleon zorientował się, że może przegrać bitwę. Wysłał rozkaz do Desaixa nakazując mu natychmiast wracać, a podległym mu oddziałom wydał rozkaz obrony do upadłego, mobilizując jednocześnie do walki wszelkie rezerwy jakie posiadał.

<< Powrót do mapy

Bitwa pod HohenlindenBitwa pod Hohenlinden – starcie zbrojne, które miało miejsce 3 grudnia 1800 roku podczas wojny Francji z drugą koalicją.

W okolicach miasta Hohenlinden leżącego blisko Monachium armia francuska dowodzona przez generała Jeana Moreau pobiła armię austriacko-bawarską dowodzona przez arcyksięcia Jana. Skutkiem tej bitwy było zmuszenie Austrii do podpisania rozejmu. Po straszliwej klęsce arcyksiążę Jan wydał swej zdemoralizowanej armii rozkaz szybkiego odwrotu. Za uciekającymi Austriakami posuwała się stopniowo armia francuska Moreau. W ciągu 15 dni (do 8 grudnia) Francuzi przebyli ponad 300 kilometrów (189 mil) i wzięli do niewoli 20 000 Austriaków. Gdy 17 grudnia arcyksiążę Karol zastąpił swego brata Jana, armia austriacka przypominała bezładną zbieraninę. Gdy 24 grudnia siły francuskie zbliżyły się do Wiednia na odległość osiemdziesięciu kilku kilometrów (50 mil), Karol poprosił o rozejm. Efektowne zwycięstwo pod Hohenlinden sprawiło, że Moreau urósł do roli potencjalnego rywala Napoleona.

<< Powrót do mapy