Biochemia stresu oksydacyjnego -...
Transcript of Biochemia stresu oksydacyjnego -...
Dr hab. Agnieszka Łoboda
MCB, pokój 2/24, tel .12 664 64 12, [email protected]
Literatura:
Grzegorz Bartosz „Druga twarz tlenu”
Barry Halliwell & John Gutteridge „Free radicals in biology and medicine”
Biochemia stresu oksydacyjnego
- niekontrolowany wzrost stężeń reaktywnych metabolitów tlenu
- stan braku równowagi pomiędzy działaniem reaktywnych form tlenu a biologiczną zdolnością do
szybkiej detoksykacji reaktywnych produktów pośrednich lub naprawy wyrządzonych szkód
Stres oksydacyjny
http://activeh2.co.uk/oxidative-stress
Stres oksydacyjny
- zaburzenia w prawidłowym stanie redukcji mogą wywołać toksyczne działanie
poprzez produkcję nadtlenków, wolnych rodników, ROS powodujących oksydacyjne
uszkodzenia wszystkich składników komórki, a szczególnie dotkliwe dla komórki są
uszkodzenia białek, lipidów i DNA.
Stres oksydacyjny ma u ludzi znaczenie w wielu chorobach:
• miażdżyca,
• choroba Parkinsona
• choroba Alzheimera
• cukrzyca
• nowotwory
• łuszczyca
• nadciśnienie
• ……
• ……
• ……
Stres oksydacyjny i choroby
http://activeh2.co.uk/oxidative-stress
Stres oksydacyjny - plusy
• Reaktywne formy tlenu mogą przynosić korzyści, ponieważ są m.in.
używane przez układ immunologiczny do atakowania i zabijania
patogenów
• Reaktywne formy tlenu mają także znaczenie w sygnalizacji komórkowej
(sygnalizacja redoks)
• Wolne rodniki tlenowe i reaktywne formy tlenu.
• Enzymy generujące reaktywne formy tlenu i enzymy antyoksydacyjne.
• Metabolizm hemu. Oksygenazy hemowe. Biochemiczne podstawy protekcyjnej roli produktów
aktywności oksygenazy hemowej.
• Drobnocząsteczkowe układy antyoksydacyjne: glutation, biliwerdyna i bilirubina.
• Żelazo, ferrytyna i stres oksydacyjny.
• Tlenek węgla – nie tylko zabójca.
• Syntazy tlenku azotu i tlenek azotu – mechanizm działania.
• cGMP i cyklazy guanylowe.
• Siarkowodór – synteza i funkcje fizjologiczne.
• Hipoksja – fizjologiczne i biochemiczne mechanizmy reakcji na niedobór tlenu.
• Biochemiczne mechanizmy regulacji aktywności czynnika transkrypcyjnego HIF-1: rola
hydroksylacji i hydroksylaz prolinowych.
• Inne mechanizmy regulacji ekspresji genów przez stres oksydacyjny.
• Chemoprewencja – biochemiczne aspekty aktywacji ekspresji genów antyoksydacyjnych.
• Rola stresu oksydacyjnego w inicjacji i rozwoju chorób: miażdżyca, cukrzyca, nowotwory.
• Rola stresu oksydacyjnego w terapii: mechanizmy działania wybranych leków
Najważniejsze tematy…
Biochemia stresu oksydacyjnego
Dr hab. Agnieszka Łoboda
Literatura:
Grzegorz Bartosz „Druga twarz tlenu”
Barry Halliwell & John Gutteridge „Free radicals in biology and medicine”
Tlen: toksyczny pierwiastek życia
Wykład 1
7.10.2016
Paradoks tlenowy
Z wyjątkiem organizmów anaerobowych i aerotolerancyjnych, wszystkie zwierzęta,
rośliny i bakterie potrzebują O2 do produkcji energii. Z drugiej strony, tlen ze względu na
swoją konfigurację elektronową, jest potencjalnie toksyczny.
wytworzyć mechanizmy antyoksydacyjne = przetrwać w nieprzyjaznym środowisku tlenu
pomimo istnienia mechanizmów antyoksydacyjnych i naprawczych, uszkodzenia
oksydacyjne pozostają nieuniknioną konsekwencją życia w warunkach tlenowych
Dawno, dawno temu…..
- Wczesna atmosfera była bogata w metan i wodór, czyli miała nadmiar czynników
redukujących.
- Pierwsze organizmy były heterotrofami zależnymi od abiotycznych źródeł związków
organicznych lub chemotrofami uzyskującymi energię z wodoru, siarkowodoru i metanu,
wykorzystującymi jako akceptory elektronów dwutlenek węgla lub siarczany.
Dawno, dawno temu…..
- Beztlenowe bakterie fotosyntetyzujące (bakterie purpurowe i zielone bakterie siarkowe)
wykorzystywały związki siarki (siarkowodór, siarkę, tiosiarczan), wodór lub kwasy organiczne do
pozyskiwania energii. Prawdopodobnie były pierwszymi organizmami fotosyntezującymi.
- Około 3.2-2.4 miliarda lat temu pojawiły się sinice, które mogły wykorzystywać energię
słoneczną do utleniania wody. Uwolniony wodór potrzebny był do przeprowadzenia
metabolicznych reakcji redukcji. Reakcja utleniania wody prowadziła do powstania jednej
cząsteczki tlenu z dwóch cząsteczek wody w procesie czteroelektronowego utlenienia.
Dawno, dawno temu…..
Miliony lat temu
3500 Promieniowanie słoneczne bombarduje powierzchnię Ziemi
Początki życia anaerobowego
>2500 Cyjanobakterie uwalniają O2: 2H2O → O2 + 4H+ + 4e-
1300 Poziom tlenu atmosferycznego osiąga 1%
Początek ewolucji eukariontów
500 Poziom tlenu atmosferycznego osiąga 10%
Warstwa ozonowa pochłania wystarczająco dużo UV, aby umożliwić
wyjście organizmów na ląd
65 Pojawienie się naczelnych
5 Poziom tlenu atmosferycznego osiąga 21%
Pojawienie się człowieka
Zysk przejścia do życia tlenowego: efektywna produkcja energii
Właściwości chemiczne tlenu
- Tlen stanowi ok. 1/4 masy Ziemi (53,8% atomów skorupy Ziemi to atomy tlenu) i
ok. 3/4 masy ciała ssaków.
- W dolnych warstwach atmosfery tlen stanowi 21% objętości (w 1 L powietrza jest
210 mL tlenu).
- Jest 5-8 razy lepiej rozpuszczalny w rozpuszczalnikach organicznych niż w wodzie
(uszkodzenia oksydacyjne membran biologicznych)
- Po raz pierwszy został otrzymany w stanie czystym w 1774 roku przez Josepha
Priestleya z tlenku rtęci.
- W atmosferze tlenu:
* świeca płonęła bardziej jaskrawo,
* mysz zamknięta pod szczelnym kloszem żyła dłużej
* Josephowi Priestley'owi oddychało się przyjemniej
Joseph Priestley
Dawno, dawno temu…..
prof. Zygmunt Wróblewski
prof. Karol Olszewski
Uzyskanie ciekłego tlenu:
29 marca 1883, Uniwersytet Jagielloński
Element patriotyczny
Dawno, dawno temu…..
skroplili również azot oraz tlenek węgla.
Tlen: pierwiastek życia
Pojemność oddechowa:
- W spokojnym oddechu człowiek wdycha ok. 500 mL powietrza.
- Maksymalny wdech to ok. 3,5 L powietrza, pojemność życiowa to ok. 4,8 L.
- W spoczynku człowiek przepuszcza przez płuca ok. 6-8 L powietrza na minutę
(wentylacja minutowa). Podczas intensywnego wysiłku - do 120 L powietrza.
W.Z. Traczyk (red): Fizjologia człowieka z elementami fizjologii stosowanej i klinicznej
78 78
21 17
0,03 4 0,97 1
0
10
20
30
40
50
60
70
80
%
azot tlen dwutlenek
węgla
pozostałe
gazy
wdech
wydech
Tlen: pierwiastek życia
Zawartość tlenu w tkankach i płynach ustrojowych:
- Ciśnienie parcjalne tlenu w krwi żylnej to 40 mmHg (53,3 hPa, 53 mmol/L, 15,3%).
- Wewnątrz komórek istnieje gradient tlenu: najwyższe stężenie jest pod błoną
komórkową, najniższe w mitochondriach (-> mit. główny konsument tlenu)
- Tlen jest ok. 5-8 razy lepiej rozpuszczalny w rozpuszczalnikach organicznych (także
w lipidach błon komórkowych) niż w wodzie.
Zawartość tlenu w narządach:
- Krew tętnicza: 20%
- Krew żylna: 15,3%
- Wątroba, serce, nerki: 4-14%
- Mózg: 0,5-7%
- Oko (siatkówka, ciało szkliste): 1-5%
- Szpik kostny: 0-4%
Tlen: pierwiastek życia
Tlenowce
- Organizmy wymagające do przeżycia tlenu
Beztlenowce względne
- Organizmy mogące żyć w atmosferze tlenowej i beztlenowej,
w tym mikroaerofile lepiej rosnące przy zmniejszonej
zawartości tlenu:
* Campylobacter jejuni (wywołuje biegunki)
* Treponema pallidum (krętek blady - wywołuje kiłę)
Beztlenowce bezwzględne
- Organizmy mogące żyć wyłącznie w atmosferze beztlenowej
* Clostridium tetani (pałeczka tężca)
Terapia hiperbaryczna
komory
hiperbaryczna
Tlen hiperbaryczny jest lekiem i jak każdy lek ma określone
wskazania i przeciwwskazania do jego stosowania.
Bezwzględnym przeciwwskazaniem do stosowania terapii tlenem
hiperbarycznym może być ciężka choroba płuc.
Do względnych przeciwwskazań zalicza się niektóre choroby
przewlekłe takie jak: astma, padaczka, ciężka klaustrofobia oraz
przebyte leczenie wybranymi lekami.
Tlenoterapia hiperbaryczna (HBO) jest to metoda leczenia różnych schorzeń polegająca na
oddychaniu czystym tlenem w warunkach zwiększonego ciśnienia wytwarzanego w
komorze hiperbarycznej.
Czasowe przeciwwskazanie dla
prowadzenia terapii mogą stanowić
ostre stany gorączkowe, infekcje dróg
oddechowych, uszu, nosa i zatok.
Terapia hiperbaryczna
Zgorzel gazowa
- Zgorzel gazowa jest gwałtownie postępującym zakażeniem
wywoływanym przez toksyny Clostridium perfringens, Clostridium
septicum, Clostridium histolyticum lub Clostridium novyi.
- Do najczęstszych czynników predysponujących należą ciężkie urazy penetrujące lub
zmiażdżenie tkanek z towarzyszącym upośledzeniem ukrwienia.
- Zgorzel gazowa może spowodować martwicę skóry, tkanki podskórnej i mięśni.
Występowanie fioletowych pęcherzy skórnych, oddzielanie się fragmentów
martwiczej skóry, znaczny obrzęk i objawy toksemii ogólnoustrojowej stanowią
wskazanie do natychmiastowej interwencji chirurgicznej. Jednocześnie stosuje się
leki przeciwbakteryjne.
Clostridium perfringens
rozwijająca się
zgorzel gazowa
Trudnogojące się rany
Terapia hiperbaryczna
Polskie Towarzystwo Chirurgii Naczyniowej
- Przykład leczenia - pacjenci:
* 94 pacjentów w wieku 33 do 76 lat (średnio 42 lata) z cukrzycą od 1,5 do 32 lat
powikłaną zespołem stopy cukrzycowej, poddanych hiperbarycznej terapii tlenowej (HBO).
* U 9,6% pacjentów rozpoznano przed terapią HBO znacznego stopnia zaburzenia
przepływu krwi w tętnicach nóg z powodu miażdżycy, z czego u 5 wykonano przed terapią
zabiegi naczyniowe (pomostowanie, stenty).
- Przykład leczenia - procedura:
* wyrównanie cukrzycy i towarzyszących zaburzeń metabolicznych
* chirurgiczne opracowanie rany
* hiperbaria tlenowa (od 2 do 60 ekspozycji)
* terapia przeciwbakteryjna.
- Przykład leczenia - wyniki:
* u 27,7% pacjentów rany zagoiły się całkowicie,
* u 39,4% doszło do znacznej poprawy stanu miejscowego.
* w trakcie leczenia u 11,6% pacjentów wykonano amputacje
* u wszystkich pacjentów poddanych leczeniu w komorze hiperbarycznej doszło do
redukcji objawów infekcji w ranie.
Zatrucie tlenkiem węgla
- W każdym przypadku zatrucia tlenkiem węgla pacjentowi powinien być podany
czysty tlen, tak szybko, jak to tylko możliwe.
- Główną zaletą terapii hiperbarycznej w leczeniu zatrucia tlenkiem węgla jest
zapobieganie długotrwałym efektom działania tlenku węgla takich jak: problemy z
pamięcią, utrzymaniem równowagi i koordynacją ruchów. Terapia może również
pomóc powrócić do zdrowia szybciej, niż w normalnych warunkach atmosferycznych.
W ciężkich przypadkach zatruć terapia ta ratuje pacjentom życie.
- W stanach zatrucia tlenkiem węgla tlen hiperbaryczny wspomaga usuwanie CO z
komórek i krwi drogą oddechową i redukuje uszkodzenia spowodowane przez tlenek
węgla. Zwiększone ciśnienie redukuje obrzęk w obszarze uszkodzonych tkanek.
Terapia hiperbaryczna
Ozon jest odmianą alotropową tlenu, składającą się z trójatomowych cząsteczek
tlenu O3.
W 1896 roku ozon znalazł zastosowanie w ozonoterapii, dzięki opatentowaniu
przez Nikola Tesla generatora ozonu.
W Polsce dopiero w 1986 roku prof. dr hab. n. med. Zygmunt Antoszewski
wprowadził ozonoterapię i wraz z prof. Gierek-Łapińską zastosował krople
ozonowe do leczenia stanów zapalnych oczu, natomiast z prof. Kazibutowską
zastosował ozonoterapię dożylną sposobem autohematransfuzji w leczeniu
chorych na stwardnienie rozsiane.
W 1990 roku Kubańczycy odnieśli sukces w leczeniu jaskry, zapalenia spojówek i
siatkówki, a dwa lata później Rosjanie poinformowali, o pozytywnym,
relaksującym i odprężającym wykorzystaniu ozonu.
Ozonoterapia
Ozon charakteryzuje się właściwościami sterylizacyjnymi.
Niszczy bakterie, wirusy, nawet nieprzyjemne zapachy. Działanie to wynika z
silnych właściwości utleniających ozonu. Jego działanie jest bardzo silne, ale
krótkotrwałe.
Działanie ozonu:
poprawia mikrokrążenie i utlenia tkanki,
leczy rany,
bakteriobójcze, grzybobójcze, pierwotniakobójcze, wirusostatyczne,
aktywuje metabolizm czerwonych krwinek,
aktywuje komórki układu odpornościowego,
aktywuje antyoksydanty
Ozonoterapia
Polega na leczeniu mieszaniną tlenowo-ozonową. Posiada szeroki zakres działań w chirurgii,
dermatologii, urologii, stomatologii oraz kosmetologii. W metodach leczenia ozonem
szczególną uwagę przywiązuje się do poprawy mikrokrążenia, dotlenienia, dostarczenia
energii do komórek i ochrony skóry. Wpływa również na problemy kosmetyczne. Używany
jest zewnętrznie i wewnętrznie. Stosuje się mieszaninę wytworzoną z tlenu medycznego o
stężeniu od 0,05 do 5% objętości ozonu i do 95% tlenu.
Ozonoterapia wpływa na:
Ropnie płuc, ropniaki opłucnej z przetokami,
Lekoodporne zapalenia płuc i oskrzeli,
Ropnie okołonerkowe, gruczołu krokowego,
Oparzenia,
Zapalenie kości i szpiku kostnego,
Żółtaczkę zakaźną, SM,
Grzybice (szczególnie układowe),
Zapalenie jelit, wrzodziejące zapalenie jelita grubego,
Cukrzycę, stopę cukrzycową
Leczenie próchnicy
i inne.
Ozonoterapia
Choroby leczone ozonem
Stopa cukrzycowa - pojawia się u 6-10% osób chorych na cukrzycę w tym aż 50% przypadków
kończy się amputacją. Ozon można stosować wewnętrznie i zewnętrznie. Jego działanie
bakterio- i grzybobójcze przyspiesza gojenie ran, przetok oraz owrzodzeń. Ozon dotlenia chore
tkanki i narządy, usprawnia krążenie.
Stwardnienie rozsiane – naozonowana sól fizjologiczna zostaje podana choremu dożylnie.
Powoduje dotlenienie tkanek, regeneruje komórki i zwiększa odporność organizmu.
Zapalenie kości - stosuje się ozonoterapię dożylną, w której ozon wprowadza się do
oczyszczonych przetok i ropni.
Migrena - ozon działa przeciwbólowo, przeciwzapalnie; zapewnia lepszy transport tlenu i
glukozy do zagrożonego miejsca.
Próchnica - likwidując „złą” florę bakteryjną, chroni zęby przed próchnicą wtórną.
Borelioza uznawana jest za chorobę nieuleczalną. Leczenie antybiotykami hamuje tylko
objawy, które po pewnym czasie powracają. Dość nową metodą zwalczającą boreliozę jest
ozonoterapia. Polega na wprowadzaniu dożylnie pewnej dawki ozonu, która zabija krętki
borelii. Zabieg jest powtarzany do momentu, aż w organizmie nie zostaną żadne bakterie.
Ozonoterapia
Ozon nie jest pozbawiony wad
• Jako uboczne produkty ozonowania powstają aldehydy i ozonki
• Wadą i zaletą ozonu może być jego nietrwałość -
ma krótki czas rozkładu
• Posiada małą prężność – małe właściwości penetrujące
• W dużym stężeniu jest gazem toksycznym
Ozon jest gazem, o mocnym zapachu, już przy stężeniu na poziomie
0,02−0,05 ppm, ale zaczyna być niebezpieczny dopiero przy stężeniu powyżej 0,1 ppm w
powietrzu wdychanym przez osiem godzin.
Przyjmuje się, że jest także nieszkodliwy przy krótkotrwałym kontakcie przy stężeniu,
odchodzącym nawet do 0,3 ppm, ale w czasie nie dłuższym niż 15 minut.
Ozon jest gazem drażniącym, powoduje uszkodzenie błon biologicznych przez reakcje
rodnikowe z ich składnikami (szczególnie tłuszczowymi). Po dostaniu się do komórek może
hamować działanie enzymów komórkowych, wstrzymując oddychanie
wewnątrzkomórkowe.
Pierwszymi objawami podrażnienia ozonem (obserwowanym w stężeniach 0,2 ppm) są
kaszel, drapanie w gardle, senność i bóle głowy.
W większych stężeniach może prowadzić do wzrostu ciśnienia tętniczego, przyspieszenia
tętna i obrzęku płuc prowadzącego do zgonu (w stężeniach 9 -20 μg/dm3).
Najwyższe dopuszczalne stężenie ozonu w miejscu pracy wg PN–Z–04007–2:1994 wynosi
0,15 mg/m3
Działanie toksyczne ozonu
Tlen: pierwiastek życia
"Bary tlenowe"
- Lista korzyści, które właściciele barów tlenowych obiecują w swoich ulotkach reklamowych,
jest imponująca. Dzięki kuracji tlenowej – zapewniają – wzmocnisz swój system
immunologiczny, dotlenisz serce, zwiększysz sprawność fizyczną i psychiczną, odtrujesz
organizm, zredukujesz skutki stresu, opóźnisz starzenie. Kuracja taka działa też wspomagająco
w stwardnieniu rozsianym, odchudzaniu, chorobach niedokrwienia mózgu i siatkówki oka,
obniża natężenie migren, jest niezastąpioną formą kosmetyki, chroni przed zespołem
przewlekłego zmęczenia, łagodzi dolegliwości związane z menopauzą i andropauzą oraz
zmienia punkt pracy komputera w mózgu (Polityka 48; 2002).
Polskie Centrum Terapii Tlenowej
Kłopot polega na tym, że zawartości tlenu w organizmie nie można zwiększyć, bo hemoglobina,
jedyny jego nośnik, jest już wysycona w 97 proc. podczas oddychania powietrzem atmosferycznym
prof. Jacek Przybylski, kierownik Zakładu Biofizyki i Fizjologii Człowieka Akademii Medycznej w Warszawie.
- Czysty tlen (0,3 atm) zmniejsza długość życia Drosophila melanogaster. Przy
ciśnieniu 1 atm jest dla niej letalny.
- U ssaków oddychanie czystym tlenem przez kilkadziesiąt godzin powoduje:
* uszkodzenie i obrzęk pęcherzyków płucnych
* obumieranie nabłonka płucnego
* nasilone wytwarzanie kolagenu i włóknienie płuc
* pęcznienie mitochondriów i uszkodzenie miofibryli mięśnia sercowego
* pęcznienie mitochondriów w hepatocytach
* uszkodzenie kłębuszków nerkowych
Właściwości chemiczne tlenu
- Rośliny naczyniowe rosnące w podwyższonym stężeniu tlenu wykazują:
* zahamowanie rozwoju chloroplastów
* zmniejszenie żywotności nasion i wzrostu korzeni
* nasilone opadanie liści
* zwiększoną częstość anomalii wzrostu
Tlen: pierwiastek (krótkiego) życia
Tlen: pierwiastek (krótkiego) życia
20h , 100% O2, 1 atm 40h , 100% O2, 1 atm
Barber, R. E., Lee, J. & Hamilton, W. K. 1970. Oxygen Toxicity in Man. NEJM
Skutki hyperoksji u myszy
Sue et al. J Immunol 2004
uszkodzenie płuc przepuszczalność naczyń
zawartość kolagenu
obrzęk
naciek neutrofili
Tlen: pierwiastek (krótkiego) życia
Choroby wywoływane podwyższonym stężeniem tlenu
Retinopatia wcześniaków (zwłóknienie pozasoczewkowe, choroba
Terry'ego)
- Jest obustronną zmianą, która występuje u wcześniaków
trzymanych w inkubatorach z wysokim ciśnieniem tlenu.
Prowadzi to do:
* skurczu naczyń siatkówki,
* zniszczenia komórek śródbłonka naczyń siatkówki
* następowego obrzęku tkanek
* zaniku funkcjonalnych naczyń
- Hyperoksja hamuje syntezę śródbłonkowego czynnika wzrostu (VEGF – vascular
endothelial growth factor) w niedojrzałych naczyniach siatkówki. Obniżenie poziomu
VEGF wywołuje apoptozę śródbłonka.
- Gdy noworodek zaczyna oddychać normalnym powietrzem, następuje:
* wzrost produkcji VEGF
* proliferacja naczyń w siatkówce
* bliznowacenie i odklejenie siatkówki
Choroby wywoływane podwyższonym stężeniem tlenu
Retinopatia wcześniaków
- Aktywna faza choroby zaczyna się zwykle między 10 a 28 dniem
życia – po okresie skurczu naczynia siatkówki ulegają poszerzeniu
i skręceniu.
- Po zaprzestaniu tlenoterapii w ogniskach uszkodzenia siatkówki
przez niedotlenienie dochodzi do neowaskularyzacji (obserwuje
się krwinkotoki i włóknienie).
- W miarę postępu choroby - siatkówka z nowo utworzonymi naczyniami i tkanką
włóknistą oddzielają się i przesuwają do przodu (do przestrzeni poza soczewką –
zwłóknienie pozasoczewkowe)
Możliwości terapeutyczne:
* retinopatia może ustąpić samoistnie
* aby zapobiec odklejeniu siatkówki może być
niezbędna krioterapia lub laseroterapia
* może wystąpić krótkowzroczność lub ślepota
(przy odklejeniu siatkówki)
Choroby wywoływane podwyższonym stężeniem tlenu
Retinopatia wcześniaków
Naczynia z widocznymi
ogniskami proliferacji (strzałki)
i akumulacją tkanki
mezenchymalnej (gwiazdka).
Odwarstwienie siatkówki
Co jest przyczyną toksycznego efektu tlenu?
Pierwsze sugestie wyjaśniające toksyczność O2 dotyczyły bezpośredniego hamowania
enzymów komórkowych przez tlen cząsteczkowy, np. nitrogenazę (kompleks
enzymatyczny katalizujący reakcje wiązania azotu) u Clostridium pasteurianum.
Jednak u tlenowców większość enzymów pozostaje niewrażliwa na O2.
W 1954 roku Gershman i Gilbert
zaproponowali, że większość toksycznych
efektów O2 jest związanych z utworzeniem
rodników tlenowych, np.
anionorodnik ponadtlenowy hamuje enzymy
cyklu Krebsa: akonitazę i fumarazę.
Trochę o tlenie
Spośród kilkunastu izotopów tlenu trzy są stabilne:
16O (>99%) 17O (0.04%) 18O (0.2%)
Konfiguracja elektronowa atomu tlenu
elektrony sparowane – są to dwa elektrony o przeciwnej orientacji spinów należące
do tego samego poziomu orbitalnego
elektron niesparowany – jest to elektron znajdujący się na poziomie orbitalnym, na
którym nie ma innego elektronu
reguła Hunda: jak najwięcej elektronów niesparowanych w danej podpowłoce
reguła Pauliego: dwa elektrony w jednym poziomie orbitalnym muszą mieć przeciwną orientację spinu
Tlen trypletowy – podstawowa (o najniższej energii) forma tlenu
cząsteczkowego (O2), zawierająca dwa niesparowane elektrony
Forma trypletowa: •O:O• lub •O-O• oznaczana jest jako: 3O2
Tlen singletowy – forma tlenu cząsteczkowego (O2) na najniższym stanie
wzbudzonym.
Forma singletowa O::O lub O=O oznaczana symbolicznie jako 1O2
Co to jest wolny rodnik?
Wolny rodnik to atom lub cząsteczka zdolna do samodzielnego istnienia,
mająca jeden lub więcej niesparowanych elektronów na orbicie
walencyjnej. Obecność niesparowanego elektronu powoduje, że wolne
rodniki są przyciągane (choć słabo) przez pole elektromagnetyczne -
wykazują właściwości paramagnetyczne.
Cząsteczka tlenu ma dwa niesparowane elektrony – jest birodnikiem
(dwurodnikiem)
Wolne rodniki charakteryzuje zwykle wysoka reaktywność: dążąc do
sparowania elektronów, zazwyczaj szybko wchodzą w reakcje chemiczne
Jak powstaje wolny rodnik?
1. Utrata pojedynczego elektronu przez nie-rodnik
X → e- + X˙+
2. Zyskanie pojedynczego elektronu przez nie-rodnik
Y + e- → Y˙-
3. Rozpad homolityczny wiązania kowalencyjnego
A : B → A˙ + B˙
(każdy atom dostaje jeden elektron z wiązania kowalencyjnego)
Rozpad homolityczny i heterolityczny wody
H : O : H jonizacja wody
oba elektrony dla atomu tlenu (O)
ROZPAD HETEROLITYCZNY
H+ + OH-
Jon wodorowy
1 proton
0 elektronów
(ładunek dodatni)
Jon hydroksylowy
9 protonów
10 elektronów
(ładunek ujemny)
radioliza
wody
jeden elektron dla tlenu
jeden dla wodoru
H˙ + OH˙
rodnik wodorowy
1 proton
1 elektron
(ładunek zerowy)
rodnik hydroksylowy
9 protonów
9 elektronów
(ładunek zerowy)
ROZPAD HOMOLITYCZNY
Definicja stresu oksydacyjnego
- Stres oksydacyjny to zaburzenie homeostazy
prowadzące do wzrostu stężeń reaktywnych form
tlenu. Prowadzi to do zaburzenia równowagi
prooksydacyjno-antyoksydacyjnej w kierunku reakcji
utlenienia.
Stres oksydacyjny
Wolne
rodniki
tlenowe
ROS/RNS ------ RFT/RFA
Reaktywne formy tlenu:
- anionorodnik ponadtlenkowy (O2.-)
- nadtlenek wodoru (H2O2)
- rodnik hydroksylowy (.OH)
- tlen singletowy (1O2)
- rodnik peroksylowy (LOO.)
- rodnik alkoksylowy (LO.)
- wodoronadtlenek lipidowy (LOOH)
- nadtlenoazotyn (ONOO-)
- kwas podchlorawy (HOCl)
- ozon (O3)
Reaktywne formy azotu:
- tlenek azotu (.NO)
- nadtlenoazotyn (ONOO-)
- dwutlenek azotu (.NO2)
Endogenne źródła ROS i RNS:
- oksydazy NADPH
- mitochondria (łańcuch transportu elektronów i oksydazy)
- oksydoreduktaza ksantynowa
- cytochromy P450
- syntazy tlenku azotu
- peroksysomy
Działanie reaktywnych form tlenu i azotu
ROS i RNS mogą uszkadzać komórki,
reagując z białkami, lipidami i kwasami nukleinowymi
- Reagując z białkami powodują:
* zmiany aktywności enzymów
* zmiany strukturalne białek i ich nieprawidłowe fałdowanie
* nasiloną degradację białek
- Reagując z lipidami powodują:
* peroksydację lipidów prowadzącą do uszkodzeń błony komórkowej
* powstawanie toksycznych i mutagennych aldehydów (dialdehydu malonowego,
4-hydroksy-2-nonenalu, akroleiny)
- Reagując z kwasami nukleinowymi powodują:
* modyfikacje zasad azotowych
* pęknięcia nici DNA
* tworzenie nietypowych wiązań DNA-DNA i DNA-białka
Działanie reaktywnych form tlenu i azotu
ROS i RNS mogą uszkadzać komórki,
reagując z białkami, lipidami i kwasami nukleinowymi
- Reagując z białkami powodują:
* zmiany aktywności enzymów
* zmiany strukturalne białek i ich nieprawidłowe fałdowanie
* nasiloną degradację białek
- Reagując z lipidami powodują:
* peroksydację lipidów prowadzącą do uszkodzeń błony komórkowej
* powstawanie toksycznych i mutagennych aldehydów (dialdehydu malonowego,
4-hydroksy-2-nonenalu, akroleiny)
- Reagując z kwasami nukleinowymi powodują:
* modyfikacje zasad azotowych
* pęknięcia nici DNA
* tworzenie nietypowych wiązań DNA-DNA i DNA-białka
Peroksydacja lipidów
Najbardziej znany biologiczny łańcuchowy proces wolnorodnikowy
Wolnorodnikowy proces utleniania nienasyconych kwasów tłuszczowych lub
innych lipidów, w których powstają nadtlenki tych związków
nadtlenek – ang. peroxide peroxidation – peroksydacja
Proces wieloetapowy
• Inicjacja
• Propagacja
• Terminacja
Produkty końcowe peroksydacji lipidów – wtórne mediatory działania
reaktywnych form tlenu – głównie aldehydy – są mniej reaktywne niż wolne
rodniki i mogą dyfundować na znaczne odleglości;
Działanie reaktywnych form tlenu i azotu
ROS i RNS mogą uszkadzać komórki,
reagując z białkami, lipidami i kwasami nukleinowymi
- Reagując z białkami powodują:
* zmiany aktywności enzymów
* zmiany strukturalne białek i ich nieprawidłowe fałdowanie
* nasiloną degradację białek
- Reagując z lipidami powodują:
* peroksydację lipidów prowadzącą do uszkodzeń błony komórkowej
* powstawanie toksycznych i mutagennych aldehydów (dialdehydu malonowego,
4-hydroksy-2-nonenalu, akroleiny)
- Reagując z kwasami nukleinowymi powodują:
* modyfikacje zasad azotowych
* pęknięcia nici DNA
* tworzenie nietypowych wiązań DNA-DNA i DNA-białka
Głównymi produktami utleniania zasad azotowych DNA są: 8-oksyguanina
oraz glikole tyminy. Ponadto w wyniku dezaminacji cytozyny i adeniny w DNA mogą
powstawać odpowiednio: uracyl i hipoksantyna
Interactions Between the Circadian Clock and Heme Oxygenase in the
Retina of Drosophila melanogaster.
Damulewicz, Loboda et al.,
Mol Neurobiol. 2016 Aug 13. [Epub ahead of print]
8-hydroksyguanozyna
Działanie reaktywnych form tlenu i azotu
- Szkodliwe efekty ROS i RNS są ograniczane dzięki:
* enzymom antyoksydacyjnym
* endogennym związkom przeciwutleniającym
* przeciwutleniaczom zawartym w pożywieniu
- ROS i RNS mogą być ważnymi regulatorami szlaków transdukcji sygnałów,
niezbędnymi dla prawidłowej aktywności komórek.
- ROS i RNS mogą powodować:
* zaburzenia funkcji komórek
* starzenie się komórek
* cytotoksyczność
* transformację nowotworową
Tlen i jego pochodne
O2- 2
sigma delta
tlen
trypletowy
anionorodnik
ponadtlenkowy
jon
nadtlenkowy
rodnik
hydroksylowy
tlen
singletowy
tlen
singletowy
σ1s
σ*1s
σ2s
σ*2s
σ2p
π2p
π*2p
σ*2p
Stan singletowy nie jest w przypadku O2 stanem podstawowym, lecz wzbudzonym,
o wyższej energii, natomiast stanem podstawowym jest stan trypletowy.
Jest to układ odwrotny niż dla większości cząsteczek chemicznych.
Tlen trypletowy i tlen singletowy
Dlaczego tlen trypletowy jest mało reaktywny?
Aby tlen trypletowy utlenił inną cząsteczkę i uległ dwuelektronowej redukcji, musi przyjąć od niej dwa
elektrony. Zgodnie z prawami mechaniki kwantowej, oba te elektrony muszą mieć równoległe spiny,
antyrównoległe w stosunku do spinów niesparowanych elektronów w cząsteczce tlenu => utleniana
cząsteczka też musi być w stanie trypletowym (o co nie jest łatwo) lub musi nastąpić odwrócenie spinu
jednego z elektronów takiej cząsteczki (co wymaga energii). Dlatego tlen trypletowy jest mało reaktywny.
Tlen trypletowy i tlen singletowy
tlen trypletowy
tlen singletowy Δ
tlen singletowy Σ
94 kJ/mol
157 kJ/mol
• Tlen singletowy powstaje w wyniku
wzbudzenia cząsteczki tlenu
trypletowego.
• Dostarczona energia musi wystarczyć
na przegrupowania elektronów w
cząsteczce (wypadkowy spin = 0).
• Wzbudzenie cząsteczki do stanu
singletowego może nastąpić po
zaabsorbowaniu kwantu
promieniowania nadfioletowego (lub
promieniowania o wyższej energii) lub
w wyniku niektórych reakcji
chemicznych.
TLEN SINGLETOWY MOŻE
ŁATWO REAGOWAĆ Z INNYMI
CZĄSTECZKAMI
SINGLETOWYMI
Redukcja tlenu
- Całkowita redukcja tlenu to przyłączenie do cząsteczki tlenu 4 elektronów i 4
protonów, w wyniku czego powstają 2 cząsteczki wody:
O2 + 4e- + 4H+ 2H2O
Reakcja jest egzoergiczna, a powstająca woda jest nieaktywna względem
składników komórki.
- Powyższa reakcja nie zachodzi jednak łatwo (kłopot ze znalezieniem partnerów
do reakcji dwuelektronowych). Dlatego tlen trypletowy reaguje ze związkami
jednoelektronowo, a produktem jest anionorodnik ponadtlenkowy.
O2 + e- → O2˙-
Redukcja tlenu
- Tlen tripletowy może reagować z wieloma związkami jednoelektronowo. Powstaje
wówczas:
* anionorodnik ponadtlenkowy , wolny rodnik będący anionem 02
.
O2 + e- O2
.
- Przyłączenie kolejnego elektronu do anionorodnika ponadtlenkowego daje (po
dołączeniu do produktu reakcji protonów):
* nadtlenek wodoru H2O2, mniej reaktywny od większości rodników, ale
bardziej reaktywny niż tlen cząsteczkowy. Jest produktem dwuelektronowej redukcji
tlenu.
- Przyłączenie trzech elektronów do cząsteczki tlenu daje:
* rodnik hydroksylowy, jedną z najbardziej reaktywnych cząstek w układach
biologicznych
superoxide radical anion
hydrogen peroxide
hydroxyl radical
- Anionorodnik ponadtlenkowy w roztworze wodnym może też przyłączyć proton,
tworząc obojętny:
* rodnik ponadtlenkowy (rodnik wodoronadtlenkowy) .
hydroperoxyl radical
Redukcja tlenu
- Tlen tripletowy może reagować z wieloma związkami jednoelektronowo. Powstaje
wówczas:
* anionorodnik ponadtlenkowy , wolny rodnik będący anionem
- Przyłączenie kolejnego elektronu do anionorodnika ponadtlenkowego daje (po
dołączeniu do produktu reakcji protonów):
* nadtlenek wodoru H2O2, mniej reaktywny od większości rodników, ale
bardziej reaktywny niż tlen cząsteczkowy. Jest produktem dwuelektronowej redukcji
tlenu.
- Przyłączenie trzech elektronów do cząsteczki tlenu daje:
* rodnik hydroksylowy, jedną z najbardziej reaktywnych cząstek w układach
biologicznych
- Anionorodnik ponadtlenkowy w roztworze wodnym może też przyłączyć proton,
tworząc obojętny:
* rodnik ponadtlenkowy (rodnik wodoronadtlenkowy)
O2
. + H+ HO2
. hydroperoxyl radical
Redukcja tlenu
- Tlen tripletowy może reagować z wieloma związkami jednoelektronowo. Powstaje
wówczas:
* anionorodnik ponadtlenkowy , wolny rodnik będący anionem
- Przyłączenie kolejnego elektronu do anionorodnika ponadtlenkowego daje (po
dołączeniu do produktu reakcji protonów):
* nadtlenek wodoru H2O2, mniej reaktywny od większości rodników, ale
bardziej reaktywny niż tlen cząsteczkowy. Jest produktem dwuelektronowej redukcji
tlenu. O2 + 2e- + 2H+ H2O2 O2
. + e- + 2H+
- Przyłączenie trzech elektronów do cząsteczki tlenu daje:
* rodnik hydroksylowy, jedną z najbardziej reaktywnych cząstek w układach
biologicznych
hydrogen peroxide
- Anionorodnik ponadtlenkowy w roztworze wodnym może też przyłączyć proton,
tworząc obojętny:
* rodnik ponadtlenkowy (rodnik wodoronadtlenkowy)
Redukcja tlenu
- Tlen tripletowy może reagować z wieloma związkami jednoelektronowo. Powstaje
wówczas:
* anionorodnik ponadtlenkowy , wolny rodnik będący anionem 02
.
- Przyłączenie kolejnego elektronu do anionorodnika ponadtlenkowego daje (po
dołączeniu do produktu reakcji protonów):
* nadtlenek wodoru H2O2, mniej reaktywny od większości rodników, ale
bardziej reaktywny niż tlen cząsteczkow. Jest produktem dwuelektronowej redukcji
tlenu.
- Przyłączenie trzech elektronów do cząsteczki tlenu daje:
* rodnik hydroksylowy, jedną z najbardziej reaktywnych cząstek w układach
biologicznych . H2O2 + e- + H+ H2O + OH
superoxide radical anion
hydrogen peroxide
hydroxyl radical
- Anionorodnik ponadtlenkowy w roztworze wodnym może też przyłączyć proton,
tworząc obojętny:
* rodnik ponadtlenkowy (rodnik wodoronadtlenkowy) .
hydroperoxyl radical
Redukcja tlenu
·
·
Reaktywne formy tlenu są produktami kolejnych stopni redukcji cząsteczki tlenu.
Produkty redukcji i wzbudzenia tlenu są bardziej reaktywne niż tlen trypletowy.
Reaktywne formy tlenu – lepsza nazwa, niż wolne rodniki tlenowe, gdyż tlen
singletowy (bardzo reaktywny) i nadtlenek wodoru (reaktywny) nie są rodnikami.
Reaktywne formy tlenu reagują ze składnikami organizmów żywych.
2e-
2H+
Reakcje wolnorodnikowe
Reakcje, w których z cząsteczek nie będących wolnymi rodnikami powstają wolne
rodniki. Zachodzą w wyniku:
* Homolizy
* Radiolizy
* Fotolizy
* Sonolizy
* Jednoelektronowych reakcji redoks
- Są z reguły szybkie, ale mało specyficzne (zwykle im szybsze tym mniej
specyficzne)
- Reakcje wolnorodnikowe obejmują:
* Reakcje inicjacji
* Reakcje propagacji
* Reakcje terminacji
Reakcje inicjacji
Reakcje wolnorodnikowe
Homoliza
- Rozpad cząsteczek zawierających słabe wiązania, w którego wyniku z dwóch
elektronów zaangażowanych w utworzenie wiązania powstające fragmenty
otrzymują po jednym.
A B A + B
- W temperaturze fizjologicznej tylko związki o bardzo słabych wiązaniach mogą
ulegać homolizie.
- Homoliza inicjatorów nie ma znaczenia jako fizjologiczne źródło wolnych rodników.
. .
Reakcje wolnorodnikowe
Radioliza
- Rozpad cząsteczek po wpływem promieniowania jonizującego.
Fotoliza
- Rozpad cząsteczek związku chemicznego wywołany absorpcją fotonu.
Sonoliza
- Rozpad cząsteczek związku chemicznego pod wpływem ultradźwięków.
Jednoelektronowe reakcje redoks
- Zredukowane formy wielu związków niskocząsteczkowych (RH2) reagują z tlenem
ulegając jednoelektronowemu utlenieniu, co prowadzi do powstania anionorodnika
ponadtlenkowego i wolnego rodnika:
RH2 + O2 ˙RH + H+ + O2-˙
Reakcje tego typu są główną drogą powstawania anionorodnika ponadtlenkowego w komórkach.
Anionorodnik ponadtlenkowy
- Powstaje w wyniku jednoelektronowej redukcji tlenu.
- Jego aktywność jako czynnika utleniającego jest niewielka, częściej działa jako
czynnik redukujący.
- Może utleniać:
* centra siarkowo-żelazowe enzymów (np. akonitazy) – ich utlenienie prowadzi
do utlenienia żelaza i inaktywacji enzymów;
* NO – powstaje nadlenoazotyn
- W roztworach wodnych znajduje się w równowadze ze swą uprotonowaną formą,
rodnikiem wodoronadtlenkowym
- W pH = 7,4 ok. 0,2% anionorodników ponadtlenkowych jest w formie
uprotonowanej, łatwiej przenikającej przez błony niż obdarzony ładunkiem
anionorodnik ponadtlenkowy.
HO2
. + H+ O2
.
O2 + e- O2
.
Anionorodnik ponadtlenkowy
- W obecności żelaza reaguje z nadtlenkiem wodoru dając rodnik hydroksylowy
(reakcja Habera-Weissa)
Lub:
(reakcja Fentona)
- Ulega spontanicznej dysmutacji do nadtlenku wodoru i tlenu; reakcja ta jest
katalizowana przez dysmutazy ponadtlenkowe (SOD)
- Stężenie bazalne anionorodnika ponadtlenkowego w typowej komórce to ok. 10-11
mol/L, w chloroplastach ok. 10-9 mol/L.
- Anionorodnik ponadtlenkowy reaguje z większą liczbą substancji i zwykle znacznie
szybciej niż tlen. Może też reagować sam ze sobą.
Nadtlenek wodoru
- W stanie czystym jest niebieskawym, lepkim płynem, wrzącym w temperaturze
+150◦C, absorbującym światło w zakresie UV.
- Jest stosunkowo stabilny, ale w obecności metali przejściowych może ulegać
dysproporcjonowaniu:
H2O2 + H2O2 H2O + O2
- Powstaje w wyniku spontanicznej lub katalizowanej przez SOD dysmutacji
anionorodnika ponadtlenkowego.
- Nie jest silny utleniaczem, ale może bezpośrednio utleniać:
* grupy siarkowo-wodorowe (SH) enzymów, prowadząc do zahamowania
aktywności np. fosfataz.
Perhydrol
(od 1907 roku zastrzeżona prawem
patentowym nazwa handlowa), czyli
30% wodny roztwór, oraz 3–5%
roztwory do użytku domowego o
nazwie woda utleniona.
Nadtlenek wodoru
- Jest źródłem rodnika hydroksylowego powstającego w obecności żelaza w reakcji
Fentona lub w obecności miedzi Cu+:
- Reaguje z jonem chlorkowym Cl- tworząc kwas podchlorawy w reakcji
katalizowanej przez mieloperoksydazę (zwłaszcza w fagocytach):
- Jest rozkładany do wody przez:
* katalazy
* peroksydazy glutationowe
* peroksyredoksyny
Fe2+ + H2O2 'OH + OH- + Fe3+
Cu+ + H2O2 'OH + OH- + Cu2+
Nadtlenek wodoru
- Stężenie H2O2 w typowej komórce to ok. 10-8 mol/L.
- Skrajnie wysokie stężenia obserwuje się w zdrowych soczewkach oka ludzi - ok. 10-
25 mmol/L.
- Wysokie stężenia są również w moczu (ok. 100 mmol/L - efekt antyseptyczny),
zwłaszcza po wypiciu kawy i herbaty - czarnej lub zielonej (i kawa i herbata
zawierają dużo H2O2 - ok. 100 mmol/L).
- Sporo H2O2 jest też w miodzie (efekt antyseptyczny).
Rodnik hydroksylowy
- Powstaje w wyniku:
* jednoelektronowej redukcji nadtlenku wodoru (najważniejsze źródło rodnika
hydroksylowego w komórkach)
* homolizy wody pod wpływem promieniowania promieniowania jonizującego
* homolizy nadtlenku wodoru pod wpływem światła UV
* reakcji kwasu podchlorawego z anionorodnikiem ponadtlenkowym (reakcja
istotna zwłaszcza w fagocytach)
. H2O2 + e- + H+ H2O + OH
Rodnik hydroksylowy
- Jest jednym z najbardziej reaktywnych utleniaczy i może reagować praktycznie ze
wszystkimi substancjami w komórce.
- Reakcje są bardzo szybkie i mało specyficzne - ˙OH utleni prawdopodobnie
pierwszą cząsteczkę organiczną (lub jon metalu), którą napotka
Rodnik hydroksylowy
- Powstaje w wyniku:
* rozkładu kwasu nadtlenoazotawego (powstającego w wyniku protonowania
nadtlenoazotynu)
* reakcji wzbudzonego dwutlenku azotu z wodą:
- Ze względu na reaktywność jest bardzo nietrwały.
- Stężenia rodnika hydroksylowego w komórkach są tak małe, że nie można go
wykryć metodami bezpośrednimi
Tlen singletowy
- Tlen singletowy jest wzbudzoną formą tlenu cząsteczkowego, nie jest wolnym
rodnikiem.
- Powstaje w wyniku:
* reakcji fotouczulania, w której endogenny fotouczulacz (PS) (np. porfiryna) jest
wzbudzany (PS*) pod wpływem światła. Energia wzbudzenia przekazywana jest
następnie na tlen, przekształcając go w tlen singletowy. Fotouczulacz powraca
natomiast do stanu podstawowego.
* wybuchu tlenowego w fagocytach, kiedy w trakcie reakcji zapalnej powstaje
kwas podchlorawy, reagujący z nadtlenkiem wodoru.
* peroksydacji lipidów – reakcji dwóch rodników peroksylowych (z jednoczesnym
tworzeniem alkoholu (LOH) i ketonu (LO):
Tlen singletowy
- Tlen singletowy oddziałuje z innymi cząsteczkami poprzez:
* przekazanie energii wzbudzenia (przechodzi przy tym w stan tripletowy; jest to
tzw. gaszenie tlenu singletowego)
* wejście w rekcję chemiczną
- Najbardziej podatne na uszkodzenie przez tlen singletowy są:
* reszty histydyny
* reszty metioniny
* reszty tryptofanu
* reszty tyrozyny
* reszty cysteiny
* guanina
- Tlen singletowy jest silnym utleniaczem. Reaguje z:
* lipidami (prowadząc do peroksydacji)
* białkami (prowadząc do utleniania łańcuchów bocznych, inaktywacji, złego
fałdowania, nasilonej degradacji w proteasomach)
* kwasami nukleinowymi (prowadząc do modyfikacji zasad i pęknięć nici)
- Tlen singletowy reaguje z antyoksydantami. Inaktywowany jest również przez
karotenoidy (z marchewek) i likopen (z pomidorów).
Tlenek azotu
- Tlenek azotu jest wolnym rodnikiem (ma niesparowany elektron).
- Odgrywa kluczową rolę w prawidłowym funkcjonowaniu układu krążenia, układu
nerwowego i i układu odpornościowego:
* jest wazodylatorem
* jest neurotransmiterem
* jest czynnikiem toksycznym dla patogenów
- Produkowany jest:
* przez syntazy tlenku azotu (NOS)
* z azotanów i azotynów
- Tlenek azotu reaguje z białkami, zwłaszcza
zawierającymi:
* centra żelazowo-siarkowe
* jony metali przejściowych
* grupy hemowe
- Tlenek azotu może uwalniać żelazo z ferrytyny
Tlenek azotu
- Tlenek azotu jest nietrwały w obecności tlenu. W natlenionych roztworach
wodnych jego okres półtrwania wynosi kilka sekund, a tlenek azotu reaguje z tlenem
dając dwutlenek azotu:
2NO˙ + O2 2NO2˙
- Dwutlenek azotu reaguje ze związkami nienasyconymi tworząc wolne rodniki, w
których niesparowany elektron jest zlokalizowany na atomie węgla.
- W roztworach wodnych o pH obojętnym dwutlenek azotu ulega
dysproporcjonowaniu, tworząc anion azotynowy i azotanowy:
NO˙ + H2O NO2- + NO3- + 2H+
- Tlenek azotu bardzo szybko reaguje z anionorodnikiem ponadtlenkowym tworząc
nadtlenoazotyn:
NO˙ + O2-˙ ONOO-
Nadtlenoazotyn - Nadtlenoazotyn jest silnym utleniaczem, reagującym przede wszystkim z:
* grupami SH i centrami żelazowo-siarkowymi białek
* resztami nienasyconych kwasów tłuszczowych lipidów
* anionem HCO3-, tworząc rodnik wodorowęglanowy
H+ + ONOO- + HCO3- HCO3˙+ NO2˙ + OH-
- Rodnik węglanowy jest silnym utleniaczem i ze względu na dużą zawartość CO2 w
komórkach może odgrywać ważną rolę w uszkodzeniach wywoływanych przez
nadtlenoazotyn.
- Może być źródłem rodnika hydroksylowego
- Nadtlenoazotyn jest nietrwały (okres półtrwania to ok. 1 s), ale może dyfundować
na znaczne odległości w komórce.
- Charakterystyczna reakcja nadtlenoazotynu to nitrowanie reszt tyrozynowych w
białkach.
Nadtlenoazotyn
- Najważniejszym antyoksydantem usuwającym nadtlenoazotyn jest glutation
i reakcje katalizowane przez peroksyredoksyny i peroksydazy glutationowe.
- Nadtlenoazotyn hamuje działanie między innymi:
* oksydazy cytochromowej (i innych składników łańcucha oddechowego)
* akonitazy (kluczowego enzymu cyklu Krebsa)
* innych białek zawierających centra żelazowo-siarkowe.
- Jest mało selektywnym oksydantem utleniającym wszystkie typy makrocząsteczek i
antyoksydanty niskocząsteczkowe.
Nadtlenoazotyn
Rodniki peroksylowe i alkoksylowe
- Powstają w wyniku peroksydacji lipidów przez rodnik hydroksylowy. Rodnik odbiera
atom wodoru z cząsteczki lipidu (LH), prowadząc do utworzenia rodnika alkilowego
(L’). W obecności tlenu rodnik ten przekształca się w rodnik peroksylowy (LOO’).
- Rodnik peroksylowy i alkoksylowy może odbierać atom wodoru z sąsiednich
cząsteczek lipidów, prowadząc do propagacji peroksydacji. Jednocześnie rodnik
peroksylowy jest redukowany do nadtlenku lipidu. Rozkład nadtlenku lipidu w
obecności jonów metali prowadzi do powstawania rodnika alkoksylowego (LO’) lub
peroksylowego (LOO’).
Rodniki peroksylowe i alkoksylowe
- Są silnymi utleniaczami. Wywołują:
* peroksydację lipidów
* utleniania białek (prowadzące do
dysfunkcji białek strukturalnych i
inaktywacji enzymów)
* utlenianie DNA (prowadzące do
modyfikacji zasad azotowych)
- Reagując ze sobą rodniki peroksylowe
dostarczają tlen singletowy.
- Inaktywacja rodników peroksylowych i
alkoksylowych zachodzi poprzez reakcje z
przeciwutleniaczami:
* witaminą E
* witaminą C
* glutationem
* bilirubiną
Kwas podchlorawy
- Kwas podchlorawy powstaje w reakcji nadtlenku wodoru i chlorku, w reakcji
katalizowanej przez mieloperoksydazę w fagocytach.
- MPO wykorzystuje również nadtlenek wodoru do utleniania bromku i tiocyjanianu w
wyniku czego powstają silne utleniacze:
* kwas podbromawy HOBr
* kwas podtiocyjanawy HOSCN
- Kwas podchlorawy jest silnym utleniaczem, reagującym z białkami, lipidami,
kwasami nukleinowymi i węglowodanami.
- Produkcja kwasu podchlorawego w czasie wybuchu tlenowego w fagocytach stanowi
istotny mechanizm obrony przed patogenami. W warunkach chronicznego zapalenia
(np. w miażdżycy) może prowadzić do uszkodzenia tkanek organizmu.
- Inaktywacja kwasu podchlorawego zachodzi w wyniku reakcji z glutationem lub
tauryną (obecną zwłaszcza w neutrofilach).