Umberto Eco

„Grozi nam, że cały dzisiejszy przemysł informatyczny,

mnożąc informacje, nie będzie dostarczał już żadnej.”

Spis tresci

Umberto Eco ........................................................................................................................................ 3

Życiorys ............................................................................................................................................ 4

Twórczość ........................................................................................ Błąd! Nie zdefiniowano zakładki.

Powieści ....................................................................................... Błąd! Nie zdefiniowano zakładki.

„Imię Róży” (1980r.) ................................................................ Błąd! Nie zdefiniowano zakładki.

„ Tajemniczy płomień królowej Loany” (2004 r.) .................... Błąd! Nie zdefiniowano zakładki.

„Cmentarz w Pradze” ( 2010r.) ................................................ Błąd! Nie zdefiniowano zakładki.

Prace naukowe: ........................................................................... Błąd! Nie zdefiniowano zakładki.

„Uniwersytet a mass media” ( 1996 r.) ................................... Błąd! Nie zdefiniowano zakładki.

„ Rozmowy o końcu czasów” ( 2000 r.) .................................. Błąd! Nie zdefiniowano zakładki.

"Historia brzydoty"………………………………………………………………………………………………………………….

"Imię róży" (film)…………………………………………………………………………………………………………………………….

Cytat ................................................................................................ Błąd! Nie zdefiniowano zakładki.

Opinie na temat wypowiedzi Umberto Eco ................................ Błąd! Nie zdefiniowano zakładki.

Umberto

Eco

>zyciorys<

Umberto Eco

Umberto Eco (ur. 5 stycznia

1932 w Alessandrii) – włoski

filozof, mediewista, pisarz i

felietonista, eseista, bibliofil.

Jest profesorem na

Uniwersytecie we Florencji oraz

na Uniwersytecie w Bolonii.

Zajmuje się

semiotyką/semiologią,

procesami komunikacji i

estetyką.

Rozsławiła go twórczość

beletrystyczna. Jego

wielopłaszczyznowe i

kunsztownie skonstruowane

powieści mają cechy dzieła

otwartego, stymulują odbiorcę

do własnej interpretacji. Jest

także autorem felietonów,

pierwotnie

publikowan

ych w

mediolański

m

tygodniku

"L'Espresso

", a

następnie

wydanych w zbiorach Zapiski

na pudełku od zapałek.

Eco został uhonorowany

licznymi tytułami doktora

honoris causa (do 2005 było ich

32), między innymi przez

Akademię Sztuk Pięknych w

Warszawie (1996).

Doctor honoris causa (z

łac. [doktor] dla zaszczytu)

– honorowy stopień

naukowy nadawany przez

uczelnie osobom

szczególnie zasłużonym dla

nauki i kultury. Nie

wymaga posiadania

formalnego wykształcenia,

ale nadawany jest

zazwyczaj[ osobom o

wysokim statusie

społecznym lub

naukowym.

Tworczosc

Powieści

Imię Róży (Il nome della rosa – 1980)

Wahadło Foucaulta (1988)

Wyspa dnia poprzedniego 1994)

Baudolino (2000) Tajemniczy płomień

królowej Loany (2004) Cmentarz w Pradze

Sławne prace naukowe

Pejzaż semiotyczny (1972)

Dzieło otwarte (1973) O bibliotece (1990) Zapiski na pudełku od

zapałek (1993) Drugie zapiski na

pudełku od zapałek (1994)

W poszukiwaniu języka uniwersalnego (2002)

O literaturze (2003) Między kłamstwem a

ironią (2004) Filozofia frywolna

(2004) Historia piękna (2004) Andrzej - małpa czy

zwierze? (2005) Rakiem. Gorąca wojna

i populizm mediów

Powiesci

WARTO WIEDZIEĆ

Imię róży (tytuł oryginalny Der Name

der Rose) – film fabularny z 1986 roku

w reż. Jeana-Jacques'a Annauda.

Główne role obsadzili Sean Connery

(jako brat Wilhelm z Baskerville), F.

Murray Abraham (jako inkwizytor

Bernardo Gui) oraz Christian Slater

(wcielił się w postać Adso).

„Imie rózy” „Imię róży” (wł. Il nome della

rosa) – pierwsza powieść

Umberta Eco, napisana w 1980

r., wydana w Polsce w 1987 r.

***

STRESZCZENIE

Akcja powieści rozgrywa się w

1327 r. w anonimowym

włoskim opactwie

benedyktynów]. Wszystkie

wydarzenia rozgrywają się w

ciągu tygodnia. Głównymi

bohaterami powieści są

angielski franciszkanin Wilhelm

z Baskerville oraz jego uczeń –

młody austriacki nowicjusz –

Adso z Melku. Powieść

napisana jest w formie

kronikarskiej relacji Adsa.

***

OPINIE

„Powieść "Imię róży"

trafiła w moje ręce

zupełnie przypadkowo,

jednak kiedy tylko

skończyłam ją czytać,

zrozumiałam, że od tej

pory zagości na stałe w moim sercu.”

*

„Po książkę Umberto Eco "Imię róży" sięgnąłem w liceum, gdyż była to lektura obowiązkowa. Jest to naprawdę wspaniała powieść, która przenosi czytelnika do

średniowiecznego klasztoru, który nie jest wolny od intryg i zbrodni.”

„Tajemnieczy plomien królowej Loany”

Została opublikowana po raz

pierwszy w roku 2004 we

Włoszech (ISBN 88-452-1425-

7). Polskie tłumaczenie zostało

wydane w roku 2005 nakładem

wydawnictwa Noir sur Blanc

(ISBN 83-7392-106-0). Książkę

przełożył na język polski

Krzysztof Żaboklicki.

***

STRESZCZENIE

Fabuła utworu koncentruje się

wokół wydarzeń związanych z

Yambo. W wyniku udaru

mózgu stracił on pamięć

dotyczącą własnej przeszłości,

zachowując przy tym sprawną

pamięć o wydarzeniach

historycznych, dziedzictwie

kulturalnym. Próbując odzyskać

własne wspomnienia, wyjeżdża

do Solary, gdzie mieszkał przez

większą część swojego

dzieciństwa. Odnajduje tam

książki, komiksy, gazety, płyty

winylowe z epoki, jak również

własne zeszyty z lat szkolnych,

wiersze, pamiątki. Wszystko to

pozwala mu odtworzyć klimat

dzieciństwa z okresu

faszystowskiego, pierwsze

miłości, rodzinne sekrety,

jednak nie udaje mu się

odzyskać pamięci. Dopiero

odnalezienie Pierwszego Folio,

należącego do jego dziadka,

wywołuje kolejny wstrząs, w

wyniku którego wspomnienia

powracają.

***

OPINIE

„Pomysł na fabułę ciekawy, ale

sama książka mnie nie porwała

- im bliżej było końca, tym

bardziej czułam się zagubiona w

mieszaninie czasów”

*

„ Przy całej mojej miłości do

Eco, ta książka jest wyraźnie

słabsza. Delikatne

rozczarowanie rekompensuje

nieco szata graficzna.”

*

„Książka odbiega od tego do

czego przyzwyczaił nas Eco.”

„Cmentarz w Pradze”

(2011r.)

STRESZCZENIE

Cmentarz w Pradze to powieść

kryminalno-szpiegowska, której

akcja rozgrywa się w XIX

wieku. Jej bohaterem jest

Simone Simonini, cyniczny

fałszerz świadczący usługi

wywiadom wielu krajów.

Obsesyjny antysemita.

Nienawidzi również jezuitów,

masonów i.. kobiet. Eco opisuje

jego historię odwołując się do

najlepszych wzorów

XIXwiecznej powieści

przygodowej - mamy więc

wartką akcję (fałszerstwa, spiski

i zamachy), ciekawą intrygę o

zaskakującym rozwiązaniu, a

wszystko opowiedziane

barwnym, potoczystym

językiem.

***

OPINIE

„Dla miłośników dobrych

historii. Jest to uczta jak zwykle

w przypadku Eco pierwszej

próby. Styl tak klarowny, jak

woda w górskim potoku.

Intelektualne wyzwanie, no i

oczywiście olbrzymia dawka

dobrego humoru i

przewspaniałe

posiłki, można się obślinić z

oskomy, czytając”

*

„>Cmentarz w Pradze< - z

pozoru antyżydowska

propaganda, z natury

prześmiewcza parodia, z

nadania smakołyk dla

koneserów lub pożywka dla

tropicieli tajemnic, którzy poza

"róże" skłonni są oko zwrócić.

Brawo!”

*

„Straszna książka. Dołącza do

mojego grona, w sumie

nielicznego, ale istniejącego

grona, książek niepotrzebnie

przeczytanych.”

„Prace naukowe”

„Uniwersytet a mass media” (1996)

Umberto Eco, znany autor

„Imienia Róży”, a także

„Cmentarza w Pradze” dzieli się

swoimi przemyśleniami na

temat świata w dobie masowego

rozwoju. Czy informacje

podawane przez środki

masowego przekazu pokrywają

się z wiedzą zdobywaną przez

młodych ludzi na ich ścieżce

kariery? Jak rozwój ostatnich lat

wpływa na człowieka i czy

jesteśmy w stanie zapanować

nad rozpędzającym się

przemysłem informatycznym?

Jakie skutki mogą wyniknąć z

zawierzeniu maszynom

budowanych na podstawie

sztucznej inteligencji? Te kilka

pytań i wiele więcej hipotez

próbuje rozwikłać w swojej

pracy, autor wielu analiz świata

towarzyszącego nam na co

dzień, Umberto Eco.

***

OPINIE

„Wspaniała książka, kolejny

raz Umberto Eco dzieli się

swoimi przemyśleniami, które

prowokują czytelnika do

refleksji.”

*

„Bardzo interesująca powieść

naukowa, szczerze polecam,

wszystkim wielbicielom U.Eco.”

„Rozmowy o koncu swiata” 2000

Czy istnieje

zależność między

wzrostem zagrożeń

globalnych a

przełomem

tysiącleci? Jak

dziedzictwo

chrześcijańskego Zachodu

stawia czoło powtarzającej

się zapowiedzi końca świata?

Co mówi nauka i filozofia o

czasie, o końcu XX wieku i

końcu czasów?

***

„Bardzo ciekawa książka,

polecam wszystkim ,którzy są

zainteresowani ideologią

U.Eco”

„Historia brzydoty” STRESZCZENIE

Kontynuacja wielkiego hitu

Histora piękna. Książka

powstała w 2007 roku.

Zawarte w tej książce fragmenty

antologii, obejmującej teksty z

niemal trzech tysięcy lat,

opatrzone niezwykłymi

ilustracjami, wiodą nas

zaskakującym szlakiem

pomiędzy koszmarem, strachem

i miłością; tu przejawy

obrzydzenia podążają równym

krokiem z poruszającymi

odruchami współczucia,

natomiast odrzuceniu

deformacji towarzyszą dekadencka ekstaza oraz

uwodzicielskie naruszanie

wszelkich klasycznych

kanonów. W demonach,

obłąkanych, straszliwych

nieprzyjaciołach i

niepokojących obecnościach, w

obrzydliwych otchłaniach i

zwyrodnieniach, które ocierają

się o wyrafinowanie, w

odmieńcach i żywych trupach

ujawnia się niezwykle szeroka,

a często też nieoczekiwana

wena ikonograficzna.

Spotkawszy się na tych stronach

z brzydotą natury, brzydotą

duchową, asymetrią,

dysharmonią, zniekształceniem,

natknąwszy się tu na

nikczemne, słabe, podłe,

banalne, przypadkowe,

arbitralne, surowe, odrażające,

niewdzięczne, straszliwe,

jałowe, mdłe, przestępcze,

widmowe, czarnoksięskie,

szatańskie, ohydne, wstrętne,

godne pogardy, groteskowe,

odpychające, nienawistne,

nieprzyzwoite, nieczyste,

brudne, obsceniczne,

przerażające, naganne,

potworne, gwałtowne, mętne,

okropne, upiorne, obmierzłe,

odrzucające, odstręczające,

niesmaczne, przyprawiające o

mdłości, cuchnące, występne,

szkaradne, nieprzyjemne i

niemoralne, pierwszy

zagraniczny wydawca, który

przeczytał to dzieło,

wykrzyknął: "Jakże piękna jest

brzydota!"

Umberto Eco, jeden z

najsłynniejszych naukowców i

pisarzy współczesnych. Jako

autor błyskotliwych tekstów

publicystycznych dał się Eco

poznać w zbiorach: Diariusz

najmniejszy oraz Zapiski na

pudełku od zapałek (3 tomy).

Prawdziwą sławę przyniosły mu

powieści: Imię róży (jeden z

największych bestsellerów w

historii literatury), Wahadło

Foucaulta, Wyspa dnia

poprzedniego oraz Baudolino.

W roku 2004 opublikował

Tajemniczy płomień królowej

Loany oraz Historię piękna -

dzieło pod swoją redakcją

poświęcone koncepcji piękna w

różnych czasach.

„ Imie rozy” – ekranizacja

Jest to film fabularny nakręcony

w 1986 roku.

Reżyser: Jeana-Jacques'a

Annauda.

Film powstał na podstawie

książki Umberta Eco Imię róży.

Scenariusz jest dziełem

zbiorowym, napisali go:

Andrew Birkin, Gérard Brach,

Howard Franklin, Alain

Godard.

***

OBSADA

Sean Connery – Wilhelm z Baskerville

Christian Slater – Adso z Melku

Michael Lonsdale – Opat F. Murray Abraham –

Bernard Gui Helmut Qualtinger –

Remigiusz z Varagine Ron Perlman – Salwator Elya Baskin – Seweryn Volker Prechtel –

Malachiasz Feodor Chaliapin Jr. –

Jorge z Burgos

William Hickey – Hubertyn z Casale

Michael Habeck – Berengar

Urs Althaus – Wenancjusz

***

NAGRODY

BAFTA

wygrane: 2

rok typ nagroda kategoria

1988 wygrana BAFTA

Najlepszy aktor

pierwszoplanowy Sean

Connery

Najlepsza

charakteryzacja

Cezary

wygrane: 1

rok typ nagroda kategoria

1987 wygrana Cezar

Najlepszy film

zagraniczny Jean-Jacques

Annaud

David di Donatello

wygrane: 5

rok typ nagroda kategoria

1987 wygrana David di

Donatello

Najlepsza

scenografia Dante

Ferretti

David di Donatello

wygrane: 5

rok typ nagroda kategoria

Najlepsze kostiumy

Gabriella Pescucci

Najlepsze zdjęcia

Tonino Delli Colli

Najlepszy producent

Bernd Eichinger, Franco

Cristaldi

Nagroda

Specjalna

Nagroda im. René

Claira Jean-Jacques

Annaud

„Grozi nam, że cały

dzisiejszy przemysł

informatyczny, mnożąc

informacje, nie będzie

dostarczał już żadnej.”

Myślę, że nigdy dotychczas nie zastanawiałam się nad tym

tematem. Dopiero, gdy usłyszałam wypowiedź

Umberto Eco, zdałam sobie sprawę, że to jest naprawdę ważna

kwestia. W dzisiejszym świecie na każdym kroku spotykamy się z

różnego rodzaju informacjami. Jednymi bardziej wartościowymi,

innymi mniej. Jest ich coz więcej i więcej. Można pomyśleć

, że z biegiem czasu mnożą się informacje. Aż strach pomyśleć co

będzie za kilkadziesiąt lat. Cały przemysł informatyczny opiera się na

informacjach. żeby cokolwiek stworzyć w sieci potrzeba informacji.

Ale jeśli jest ich coraz więcej, to ludzie coraz mniej ich posiadają. Im

więcej nam „cisną do głowy” tym bardziej nic nie rozumiemy, nie

pamiętamy lub, co gorsza, nie chcemy pamiętać. Będąc zarzucanymi

informacjami ludzie mogą kiedyś dojść do wniosku, że są im one nie

potrzebne lub, poprzez ciągły i szybki rozwój przemysłu

informatycznego, mogą być te informacje całkowicie niezrozumiałymi

dla przeciętnego obywatela globu. Jaki więc będzie wtedy pożytek z

owych informacji? Odpowiedź jest smutna i dająca do myślenia… Nie

będzie już żadnego pożytku z tych informacji, a więc, idąc tą drogą,

informacja nie zostanie tak naprawdę dostarczona.

A.Madja

Sądzę, że mogę w stu procentach zgodzić się z przypuszczeniem

Umberto Eco. W dobie dzisiejszego przemysłu medialnego liczy

się nie jakość, trafność, dogłębność analizy, ale zblazowane i

miałkie informacje, nie dające człowiekowi szans na rozwój

umysłowy i społeczny. Zagłębiamy się w zakłamaniu,

przekonani, że media nie dokonują wszelkich starań, by

zawładnąć naszymi umysłami i życiem. Dziś, to nie odbiorca

narzuca wymogi, ale wytwór elektroniczny pławi się w luksusie

dominacji. Szybkość i brak przemyśleń to domena nie dająca

nadziei na przyszłość i rozwój.

Edyta Kędziora

Cytat Umberto Eco ukazuje nam prawdę o współczesnym

świecie, ogarniętym szałem najnowszej technologii oraz manifestacji

w poszukiwaniu więcej, by robić mniej. Nie jest niespodzianką fakt, iż

milionowy nakład rewelacji pod adresem jednego terminu wpisanego

w wyszukiwarce daje nam rozmaite możliwości odkrywania i

dowiadywania się, z których po prawdzie i tak nie korzystamy ,

ograniczamy się do sprawdzania stron które jako pierwsze

„wyskoczyły” nam na ekranie. Co więcej często korzystamy ze

znanych przez siebie źródeł informacji, co sprawia, że jeszcze bardzie

ograniczamy swoje pole poszukiwań. Dlatego w pełni zgadzam się z

U. Eco i jego poglądem, który chociaż brzmi paradoksalnie, moim

zdaniem obwieszcza przyszłość naszego społeczeństwa.

Karolina Grzesista

Umberto Eco w tym jednym , aczkolwiek niekrótkim zdaniu ujął

cały problem dotyczący obecnego świata, pędzącego na coraz

wyższych obrotach ku rozwojomi. Tak naprawdę, po czym poznać,

czy nasza cywilizacja się rozwija, jak nie po tym , ile wynosi

wartościowych rewelacji z otaczającego świata . Internet również się

w to wlicza , ponieważ to także świat naszych poglądów, myśli

sposobów ukazywania siebie. Dla mnie współczesna rzeczywistośc

przypomina paradoks, tak jak sentencja pana U.Eco, ponieważ

otrzymując możliwość wpojenia informacji, tym bardzie ograniczamy.

Ewa Grzesista

KONIEC