AKSJOMATY TEORII

KOMUNIKACJIDr Wojciech Laskowski

AKSJOMAT 1.

Nie można się nie komunikować.

W obecności innego, każde zachowanie jest komunikacyjne.

Aktywność czy bezczynność, słowa czy milczenie, wszystko ma wartość przekazu.

Jednostką przekazu jest wielopłaszczyznowa kombinacja behawioralnych trybów (werbalnego, tonalnego, posturalnego, kontekstowego etc.), z których wszystkie określają znaczenie wszystkich pozostałych.

AKSJOMAT 2.Każda komunikacja ma aspekt zawartości i relacji.

Zachowania komunikacyjne nie tylko niosą ze sobą informacje, ale również w tym samym czasie wymuszają zachowanie innych.

Aspekt zawartości polega na przekazywaniu informacji (treści). Aspekt relacji odnosi się do tego, jak komunikat ma być przyjęty.

Przykłady komunikatów o relacji: „To jest polecenie” albo „Tylko żartuję”.

Relacja może być wyrażona poprzez krzyk, uśmiech lub inne formy ekspresji, a także być zrozumiana na podstawie kontekstu, w jakim znajdują się rozmówcy.

Aspekt relacji kwalifikuje aspekt treści, a zatem ma charakter metakomunikacji.

AKSJOMAT 3.

Natura relacji jest uwarunkowana uporządkowaniem sekwencji zdarzeń komunikacyjnych między komunikującymi się.

Uczestnicy komunikacji mogą różnie ujmować ciąg przyczynowo-skutkowy w ich interakcji, tzn. mogą nakładać na serię zachowań inny porządek przyczynowo-skutkową.

Każde zachowanie komunikacyjne jest jednocześnie reakcją i wzmocnieniem (wobec zachowania poprzedzającego) oraz bodźcem (w stosunku do zachowania następującego po).

AKSJOMAT 4.

Ludzie komunikują się zarówno cyfrowo jak i analogowo.

W trybie cyfrowym znaki mają charakter umowny, w trybie analogowym, znaki przypominają w jakiś sposób to, co oznaczają.

Cyfrowy tryb jest charakterystyczny głównie dla komunikacji werbalnej. Analogowy tryb z kolei charakteryzuje głównie komunikację niewerbalną.

Aspekt treściowy jest przekazywany głównie cyfrowo, natomiast aspekt relacji ma głównie analogową naturę.

AKSJOMAT 5.Wszystkie komunikacyjne wymiany są albo symetryczne albo komplementarne, w zależności od tego, czy są oparte na równości czy różnicy między interlokutorami.

W pierwszym przypadku partnerzy mają tendencję do odzwierciedlania wzajemnie swoich zachowań, i dlatego ich interakcje mogą być określone jako symetryczne.

W drugim przypadku zachowanie jednego uczestnika interakcji uzupełnia zachowanie drugiego tworząc innego rodzaju behawioralny Gestalt, i jest nazywana komplementarna.

Symetryczna interakcja charakteryzuje się równością i minimalizacją różnic, natomiast komplementarna interakcja jest oparta na maksymalizacji różnicy.

LITERATURA Watzlawick, P., Beavin Bavelas, J., Jackson, D.D. 2011.

Pragmatics of Human Communication. A Study of Interactional Patterns, Pathologies, and Paradoxes. New York / London: W.W Norton & Company.

Watzlawick, P., Beavin Bavelas, J. 1967. Some formal aspects of communication, w: American Behavioral Scientist, Vol. 10, nr 8, 1967.

Bavelas, J. B. 1992. Research into the Pragmatics of Human Communication, w: Journal of Strategic and Systemic Therapy, 11 (2), s. 15 – 29.

Bavelas, J. B. 1990. Behaving and communicating: A reply to Motley, w: Western Journal of Speech Communication, 54 (1990), s. 593 – 602.