Organy pomocnicze
Wspólnot
Europejskich
Wspólnoty Europejskie charakteryzuje
oryginalny system instytucjonalny, który
odróżnia je od klasycznych organizacji
międzynarodowych.
Państwa, które podpisały traktaty
europejskie, uzgodniły zrzeszenie się części
swej suwerenności na rzecz niezależnych
organów reprezentujących zarówno interesy
państwowe poszczególnych krajów
członkowskich, jak i interes wspólnotowy.
Głównymi podmiotami tego systemu są z jednej
strony Rada Europejska, a z drugiej instytucje
Wspólnot Europejskich, do których należą:
Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska,
Parlament Europejski, Europejski Trybunał
Sprawiedliwości i Sąd Pierwszej Instancji oraz
Trybunał Obrachunkowy.
Do instytucji przewidzianych w traktatach
europejskich należą również organy pomocnicze,
takie jak:
Komitet Ekonomiczno–Społeczny,
Komitet Regionów, Europejski Bank Centralny
oraz Europejski Bank Inwestycyjny.
Rada Europejska
impuls polityczny l decyzja strategiczna
l Coreper wspomaganie procesu
v decyzyjnego
Parlament Europejski Rada Unii Europejskiej Komitet
Ekonomiczno-Społeczny
współdecydowanie decydowanie
konsultowanie l Komitet Regionów
kontrolowanie l
debatowanie v Komitet Konsultacyjny
Komitety Zarządzające Komisja Europejska
Komitety Regulacyjne administrowanie Inne komitety i instytucje
współdziałanie wykonywanie opiniowanie
Europejski kontrolowanie Trybunał Obrachunkowy
Trybunał Sprawiedliwości inspirowanie kontrola budżetu Wspólnot
interpretowanie Sąd Pierwszej Instancji
sądzenie orzekanie w niektórych sprawach
Rys. Schemat Instytucji Unii Europejskiej
Przewodniczący Rady Europejskiej
Herman Van Rompuy
Komitet Ekonomiczno-Społeczny
Komitet Ekonomiczno-Społeczny (KES) pozwalana włączenie do życia Unii Europejskiejprzedstawicieli różnych dziedzin życiagospodarczego i społecznego. Jest organemdoradczym, którego zadaniem jest wyrażanie opiniina temat polityki gospodarczej i społecznejw ramach Wspólnot Europejskich.
W Komitecie Ekonomiczno-Społecznym działajątrzy grupy reprezentujące pracodawców,pracowników i środowiska innych podmiotów
społeczno-gospodarczych.
Komitet Ekonomiczno- Społeczny przygotowuje
i udostępnia pozostałym organom WE opinie na
temat określonych kwestii ekonomicznych
i społecznych. Komitet jako organ doradczy musi
być wysłuchany przez Radę Europejską i Komisję
Europejską
w sprawach wyliczonych w traktatach, tzn. w takich
dziedzinach jak podatki, edukacja, zdrowie,
ochrona konsumentów, sieci transeuropejskie,
swobodny przepływ osób i kapitału. Rada i Komisja
mogą, jeśli uznają to za konieczne, zasięgnąć opinii
Komitetu we wszystkich innych sprawach.
Komitet Regionów
Komitet Regionów został powołany na mocy
traktatu Maastricht z inicjatywy Niemiec, na skutek
działań podejmowanych przez niemieckie landy
i Zgromadzenie Regionów Europy, w celu stworzenia
niezależnej europejskiej instytucji reprezentującej
interesy regionalnych i lokalnych organizacji
samorządowych.
Jego status prawny i instytucjonalny zbliżony jest
do Komitetu Ekonomiczno-Społecznego.
Siedziba Komitetu
Regionów w Brukseli
Rada i Komisja obowiązkowo zasięgają
konsultacji Komitetu Regionów
w wypadkach przewidzianych przepisami
traktatów, to znaczy w zakresie funduszy
strukturalnych i funduszu spójności,
edukacji, zdrowia i sieci transeuropejskich.
Komitet może wydawać opinie z własnej
inicjatywy, jeśli uzna, że działania
podejmowane przez Radę lub Komisję
dotyczą problemów regionalnych.
Europejski Bank Centralny
Europejski Bank Centralny (EBC) z siedziba
we Frankfurcie nad Menem powstał na
podstawie wcześniej funkcjonującego
Europejskiego Instytutu Walutowego.
Podstawowym Zadaniem EBC jest utrzymanie
stabilnej waluty europejskiej (euro).
Cel ten osiągany jest poprzez współpracę EBC
z bankami narodowymi poszczególnych
członków UE, skupionych w Europejskim
Systemie Banków Centralnych.
Siedziba Europejskiego Banku
Centralnego z siedzibą we
Frankfurcie
Podstawę prawną dla obu instytucji stanowi
Traktat o ustanowieniu EWG
z 25 marca 1957 roku. Wprowadzenie do
organów WE Europejskiego Banku Centralnego
wiążę się z realizacją trzeciego etapu Unii
Gospodarczo-Walutowej (UG-W).
Europejski Bank Centralny posiada osobowość
prawną i jest niezależny od wpływów politycznych.
Członkowie jego władz nie mogą przyjmować
jakichkolwiek instrukcji ani od instytucji unijnych,
ani od przedstawicieli państw członkowskich.
EBS posiada własny niezależny budżet.
Kapitał Banku wynosi 5 miliardów euro i może
zostać podwyższony, a jego jedynymi właścicielami
są państwa członkowskie UE.
Do kompetencji EBC należy: definiowanie
i realizacja polityki pieniężnej. Wspólnoty, ustalanie
stóp procentowych, przeprowadzanie operacji
walutowych, utrzymywanie oficjalnych rezerw
walutowych państw członkowskich i zarządzanie
nimi, piecza nad działaniem systemów płatniczych,
decydowanie o emisji banknotów euro.
Europejski Bank Inwestycyjny
Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) został utworzony1 stycznia 1958 roku w celu zapewnienia państwomczłonkowskim dodatkowych środków służącychpogłębianiu współpracy gospodarczej Wspólnot.Jest jedną z najstarszych instytucji wspólnotowych.
EBI ma osobowość prawną, a jego członkami sąwszystkie państwa członkowskie WE. Od 1993 roku, namocy traktatu z Maastricht, EBI funkcjonuje jakoinstytucja finansowa Unii Europejskiej.
Bankiem kieruje Rada Gubernatorów, w której składwchodzą ministrowie finansów 27 krajów członkowskich.Wydaje ona ogólne zalecenia dotyczące politykikredytowej i kontroluje ich wykonanie.
Siedziba Europejskiego Banku
Inwestycyjnego z siedzibą w Luksemburgu
Europejski Bank Inwestycyjny jest ważnym
instrumentem finansowym UE- w pewnym sensie
bankiem domowym Wspólnoty. Zapewnia on kredyty
inwestycyjne i przyczynia się do urzeczywistnienia
ważnych celów Wspólnoty, takich jak zrównoważony
i stabilny rozwój wspólnego rynku. W tym celu Bank
prowadzi działalność nie nastawioną na zysk
i udziela pożyczek oraz gwarancji umożliwiających
finansowanie projektów we wszystkich sektorach
gospodarki, na przykład rozwoju regionów słabiej
rozwiniętych, modernizacji lub przekształceń
przedsiębiorstw, projektów transportowych, ochrony
środowiska, energetycznych itp.
Wykonując swe zadania, EBI ułatwia
finansowanie programów inwestycyjnych ze
wsparciem funduszy strukturalnych i innych
instrumentów Wspólnoty.
Część pomocy EBI kierowana jest także do
krajów niebędących członkami UE: krajów
przedakcesyjnych, Rosji i państw Europy
Wschodniej, krajów basenu Morza
Śródziemnego oraz obszarów leżących poza
Europą (krajów Afryki, Azji oraz Ameryki
Łacińskiej).
Prawo Unii
Europejskiej
Na porządek prawny Unii Europejskiej
składają się przede wszystkim:
prawo pierwotne,
prawo wtórne,
porozumienie międzynarodowe.
Prawo pierwotne
Pierwotne prawo wspólnotowe jest najważniejsze
w systemie prawnym Wspólnot Europejskich (WE).
Istnieje pisane i niepisane prawo pierwotne.
Pisane prawo pierwotne WE stanowią
przede wszystkim traktaty założycielskie Wspólnot
i traktaty je modyfikujące.
Na nienapisane prawo pierwotne składają
się ogólne zasady prawne oraz prawo zwyczajowe.
Prawo wtórne
Prawo wtórne to prawo tworzone przez organy
Wspólnoty. Obejmuje ono wszystkie akty prawne
przyjęte na podstawie traktatów. W skład prawa
wtórnego wchodzą:
rozporządzenia,
dyrektywy,
decyzje,
zalecenia i opinie wydawane przez uprawnione
organy i instytucje wspólnotowe.
Rozporządzenia to najważniejsze akty prawne we
Wspólnotach. Są publikowane w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej i wchodzą w życie
albo z datą wyznaczoną w tekście, albo
w dwudziestym dniu po publikacji.
Za odpowiednik rozporządzeń w prawie krajowym
można uznać ustawy.
Dyrektywy nie mają swojego odpowiednika
w ustawodawstwie krajowym. Są wiążące co docelu dla każdego państwa członkowskiego, doktórego są skierowane. Konstrukcja dyrektywjest kompromisem pomiędzy koniecznościązachowania jednolitości prawa wewnątrz UE
a potrzebą jak największego poszanowaniaróżnorodności poszczególnych państwczłonkowskich. Z tego względu dyrektywywydawane są głównie w takich dziedzinach,
w których chodzi o zbliżenie, a nie ujednolicenieprawa państw członkowskich.
Decyzje służą do regulowania przypadków
indywidualnych. Zazwyczaj decyzje wymieniają
swoich adresatów imiennie.
Decyzja jest więc typowym aktem indywidualnym
porównywanym na gruncie prawa krajowego
z aktem administracyjnym. Większość decyzji
wydaje Komisja Europejska. Jest to instrument
prawny wykorzystywany przez Komisję do
codziennego działania.
Zalecenia i opinie nie ustanawiają żadnych praw
ani obowiązków. Ich głównym celem jest
przekonywanie lub pomoc w interpretacji innych
aktów prawnych.
Opinie skierowane przez Komisję do rządów są
tylko wyrazem pewnego stanowiska,
zaproszeniem do przyjęcia pewnych zasad
postępowania, a nie wiążącym prawem.
Nadrzędność prawa wspólnotowego
nad prawem krajowym
Według Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
zasada nadrzędności prawa europejskiego polega
na tym, że żaden organ państwowy nie stosuje
przepisu prawa wewnętrznego kolidującego
w danym wypadku z regulacją wspólnotową.
Tak więc jest to nie tyle prymat ważności, co
pierwszeństwo w zastosowaniu. Wymusza to na
władzach państw członkowskich konieczność
dostosowania prawa krajowego do prawa
wspólnotowego.
Procedury podejmowania decyzji
w Unii Europejskiej
Unia Europejska to organizacja nietypowa.
Nie ma cech tradycyjnych rozwiązań
charakterystycznych dla międzynarodowych
organizacji ani wzorców typowych dla państw
narodowych.
Proces podejmowania decyzji w ramach Unii
Europejskiej jest bardzo skomplikowany.
Instytucją, w której cały proces decydowania
bierze początek, jest Komisją Europejską.
Jest ona jedyną instytucją posiadającą prawo
inicjatywy ustawodawczej. Z formalnego punktu
widzenia Komisja, opracowując projekt aktu, jest
całkowicie niezależna, ograniczona jedynie
zasadą kierowania się dobrem Wspólnoty.
Większość rozwiązań wspólnotowych
odnoszących się do określonych polityk zapada,
gdy zastosowana zostanie tak zwana metoda
europejska. Mówi się, iż przepis na tę metodę
brzmi następująco: Komisja proponuje, Rada
rozporządza, Parlament poprawia.
W ramach proceduralnych zasad odnośnie
uchwalania decyzji w UE istnieje ponad
20 różnych trybów postępowania decyzyjnego.
Cztery z nich mają znaczenie podstawowe.
Są to procedury:
konsultacji, współpracy, współdecydowania, zgody.
Procedura konsultacji jest dosyć prostą
procedurą, ograniczającą się wyłącznie do
jednego czytania . Ostatecznym decydentem jest
tutaj Rada UE, która jednak nie może podjąć
decyzji bez zasięgnięcia opinii Parlamentu
Europejskiego.
Procedura współpracy przewiduje już dwa
czytania i jako taka jest już o wiele bardziej
skomplikowana. Nowym, bardzo ważnym
elementem pojawiającym się w tym trybie
podejmowania decyzji jest zdolność Parlamentu do
złożenia weta wobec propozycji projektu Komisji.
W ramach procedury współdecyzji
przewidziane są już trzy czytania, gdyż jest ona
najbardziej skomplikowana. Jej istotą jest
równorzędna rola Parlamentu z Radą UE
w zakresie prawodawstwa.
Ostatnią z czterech kluczowych procedur
podejmowania decyzji w Unii Europejskiej
jest procedura zgody. Różni się ona
zasadniczo od pozostałych procedur.
Przyjęcie określonych aktów prawnych
jest uzależnione od zgody Parlamentu.
Uzyskanie jej stanowi warunek konieczny
uchwalenia aktu. Procedura ta ma
zastosowanie w niewielu wypadkach.
Budżet Unii
Europejskiej
Zasady konstruowania
budżetu
Budżet Unii jest konstruowany na dwóch
poziomach: perspektywy wieloletniej oraz
budżetu rocznego.
Przykładem planu o wieloletniej perspektywie
finansowej, określającej maksymalne ramy
finansowe, jest plan finansowy przyjęty na lata
2007-2013. Wieloletni plan finansowy, ustalając
główne priorytety na kilka lat, ułatwia
opracowywanie budżetów rocznych.
Budżet roczny zawiera dokładne określenie
wielkości przychodów i wydatków na dany rok.
Konstrukcja budżetu rocznego podlega regułom
jedności i równowagi. Jedność budżetu oznacza,
że wszystkie wydatki i dochody muszą zostać ujęte
w jednym budżecie, a zasada równowagi nie
dopuszcza do powstania deficytu budżetowego,
czyli dochody i wydatki muszą się równoważyć.
Ta druga zasada uniemożliwia zaciąganie
kredytów przez UE.
Wkład do budżetu poszczególnych państw
członkowskich w dużej mierze zależy od ich
potencjału gospodarczego, który wynika z liczby
mieszkańców i produktu krajowego brutto
przypadającego na osobę w danym kraju.
Najwięcej do budżetu wpłacają Niemcy, następnie
kolejno: Wielka Brytania, Francja i Włochy.
Źródła dochodów budżetu
Unii Europejskiej
Unia Europejska jest finansowana głównie ze
środków przekazywanych przez państwa
członkowskie są to tak zwane środki własne.
Do środków własnych zaliczamy: wpływy od państw członkowskich uzależnione od
ich dochodu narodowego brutto (DNB) stanowiąnajwiększe źródło środków finansowych i stanowiły
w 2008 roku 69%;
część dochodów z podatku od towarów usług (VAT)
tradycyjne zasoby własne pochodzące głowniez opłat celnych wynikające ze wspólnej taryfy celnejpobieranej przy wymianie handlowej z krajamispoza UE
pozostałe wpływy, pochodzące ze składek państwspoza UE na niektóre programy unijne, z karfinansowych nakładanych na przedsiębiorstwa, naprzykład za łamanie prawa dotyczącego konkurencjiitp.
Wydatki budżetowe Unii
Europejskiej
W latach poprzednich wydatki na rolnictwo
pochłaniały największa część budżetu
Unii Europejskiej. W 1988 roku na ten cel
przewidziano blisko 65% całości budżetu, a obecnie
te wydatki wynoszą tylko około 40%.
Trwały rozwój i zwiększenie poziomu zatrudnienia
ma największy udział w planach finansowych Unii
Europejskiej na lata 2007-2013.
Dla poprawy poziomu gospodarki fundusze są
przeznaczone na badania naukowe i edukację oraz
na rozwój sieci transferowej.
Ochrona naturalnych zasobów i zarządzanie
nimi to w głównej mierze wydatki związane
z rolnictwem. Państwa członkowskie, chcąc utrzymać
przystępne ceny żywności, muszą wspomagać ten
dział gospodarki.
Pozycja Unii Europejskiej na arenie
międzynarodowej i jej wizerunek wśród
obywateli innych państw jest ważnym elementem
działań związanych z polityką zagraniczną.
Udział wydatków w budżecie na ten cel stale
wzrasta. W roku 1988 wynosił 2%, w roku 2002
wzrósł do 4%, a w latach 2007-2013 wyniesie
średnio około 6%.
Inne wydatki, w tym administracyjne,
od wielu lat stanowią podobną część budżetu
Unii Europejskiej. Są to koszty utrzymania
budynków, infrastruktury technicznej i personelu
instytucji Unii Europejskiej.
Obywatelstwo Unii Europejskiej, wolność,
bezpieczeństwo i wymiar sprawiedliwości .
Wydatki na ten cel są przeznaczone na ochronę
dziedzictwa kulturowego i bogactwa różnorodności
kulturowej regionów Unii Europejskiej opartej na
wspólnych wartościach.
Gospodarka
Unii Europejskiej
Cztery swobody wspólnego rynku UE:
• Swobodny przepływ towarów
• Swobody przepływ kapitału
• Swobodny przepływ usług
• Swobodny przepływ ludzi
Rys. Podstawy jednolitego rynku wewnętrznego UE
Historia integracji walutowej
Jednym z celów integracji europejskiej były próby
pogłębiania współpracy monetarnej. Konkretne
działania zaowocowały w roku 1971 tak zwanym
planem Wernera, na podstawie którego, powstał
system powiązania kursów walutowych nazwany
europejskim wężem walutowym.
W roku 1979 powrócono do założeń ograniczania
wahań kursów, tworząc Europejski system
walutowy.
W tym czasie utworzono Europejską Jednostkę
Walutową (ECU), która stała się jednostką rozliczeń
handlowych między państwami członkowskimi
(nie była środkiem płatniczym codziennego użytku,
lecz jednostką, na którą przeliczano waluty
narodowe). Działania te stały się podstawą
utworzenia Unii Gospodarczo-Walutowej (UG-W).
Jej wprowadzenie rozłożono na trzy etapy:
etap pierwszy od 1990 roku polegał na
zacieśnianiu współpracy banków centralnych
i zniesieniu ograniczeń w wymianie walutowej;
etap drugi od 1994 roku to wyrównywanie
poziomów gospodarczych w krajach
Unii Europejskiej oraz przygotowanie do
wprowadzenia wspólnej waluty, polegające na
ograniczeniu inflacji, zmniejszeniu deficytów
budżetowych i obniżenia zadłużenia państw;
etap trzeci od 1999 roku to stopniowe
wprowadzenie do obrotu wspólnej waluty
Stabilność wartości wspólnej waluty wymaga
wiarygodności gospodarek narodowych państw
członkowskich. Dlatego wprowadzenie trzeciego
etapu integracji walutowej wymagało spełnienia
przez państwa kryteriów konwergencji
(zwanych tez kryteriami zbieżności lub spójności).
Kryteria konwergencji to:
Inflacja nie może wynosić więcej niż 1,5 punktu
procentowego powyżej średniej stopy inflacji
w trzech krajach Unii Europejskiej, w których inflacja
była najniższa.
Długoterminowe stopy procentowe nie mogą
przekroczyć średniej stóp procentowych w trzech
krajach o najniższej inflacji o więcej niż 2 punkty
procentowe.
Deficyt budżetowy nie może przekroczyć 3% produktu
krajowego brutto (PKB).
Dług publiczny nie może być większy niż 60% produktu
krajowego brutto.
Kurs wymiany walut powinien być stabilny w ciągu
ostatnich dwóch lat.
Spełnienie tych kryteriów jest gwarancjąstabilności cen oraz trwałości i stabilności kursunowej waluty. Rada Europejska w celu wzmocnienianadzoru nad budżetami narodowymi przyjęław czerwcu 1997 roku Pakt stabilności i Wzrostu.
Przewiduje on między innymi możliwość nałożeniakar finansowych na państwa, które dopuszcza dopowstania nadmiernego deficytu budżetowego.Istnieje możliwość odstąpienia od stosowania karw wypadku spadku wyników gospodarczych danegokraju oraz gdy państwo zobowiąże się dozmniejszenia deficytu w kolejnych latach.
W takiej sytuacji są obecnie Francja i Niemcy,najwięksi płatnicy do budżetu unijnego.
Korzyści i koszty
wprowadzenia euro
Do korzyści wynikających z wprowadzenia euro należą:
stabilizacja gospodarek krajów członkowskichspowodowana koniecznością spełnienia kryteriówkonwergencji, czego efektem jest stabilność ceni niska inflacja;
uniknięcie kosztów wymiany walut przy transakcjachwewnątrz unii monetarnej;
eliminacja ryzyka zmiany kursów walutw rozliczeniach między krajami członkowskimi, coułatwia przepływ towarów, usług, osób i kapitału;
cdn.
możliwość porównywania cen, co prowadzi do ichwyrównywania;
ułatwienia dla podróżujących w dokonywaniuzakupów za granicą;
pojawienie się na rynkach światowych silnej waluty,będącej konkurencją dla dolara amerykańskiego;
polepszenie konkurencyjności Unii Europejskiejw stosunku do gospodarek Stanów Zjednoczonychi Japonii.
Unia walutowa niesie za sobą również koszty jejwprowadzenia. Do najważniejszych z nich należą:
nakłady poniesione na przystosowanie systemubankowego (sieć informatyczna, szkoleniapracowników, przystosowanie urządzeń) doobsługi nowej waluty;
utrata zysków banku i instytucji finansowychpochodzących z transakcji wymiany dawnychwalut krajowych;
rezygnacja państw członkowskich z indywidualnejpolityki pieniężnej i polityki kursu walutowego jakoinstrumentu wspomagającego gospodarkikrajowe;
Prawa i obowiązki
obywateli państw
Unii Europejskiej
Należą do nich między innymi:
swoboda poruszania się i pozostawania w obrębie
Unii,
prawo wyborcze do Parlamentu Europejskiego
i władz lokalnych w miejscu zamieszkania,
ochrona konsularna i dyplomatyczna ze strony
wszystkich państw członkowskich,
prawo składania petycji do Parlamentu Europejskiego
i skarg do rzecznika praw obywatelskich Unii
Europejskiej
prawo dostępu do dokumentów instytucji europejskich.
Korzystanie z praw, jakie mają obywatele Unii,
nakłada także pewne obowiązki.
Takie sformułowanie znalazło się w preambule
Karty Praw Podstawowych. Tak więc na przykład
swobodny przepływ osób nakłada na pracodawców
obowiązek zatrudnienia pracownika z innego kraju
członkowskiego na takich samych zasadach jak
miejscowych pracowników.
Oprócz wspólnych praw i obowiązków obywateliUnii dotyczą także obowiązki prawa krajowego, o ilenie są one sprzeczne z prawem wspólnotowym.Polska konstytucja przewiduje między innymiobowiązek przestrzegania prawa, ponoszeniaciężarów i świadczeń publicznych, obrony ojczyzny,dbałości o stan środowiska naturalnego oraz troskio dobro wspólne. Podobny zakres obowiązkówspoczywa również na obywatelach innych państwUnii. Część z tych obowiązków ma charakteruniwersalny. Dbałość o stan środowiskanaturalnego nie może dotyczyć wyłącznie kraju,którego jest się obywatelem.
Proces integracji Polski
z Unią Europejską
Układ europejski i kryteria kopenhaskie
Stosunki dyplomatyczne między Polską
a Europejską Wspólnotą Gospodarczą zostały
nawiązane dopiero we wrześniu 1988 roku.
Pierwszym ambasadorem RP akredytowanym prze
Wspólnotach w Brukseli został Jan Kułakowski.
W grudniu 1990 roku rozpoczęto pierwsza rundę na
temat negocjacji umowy o stowarzyszeniu.
Na czele ekipy negocjującej układ stanął Jacek
Saryusz-Wolski, który niedługo potem został
pełnomocnikiem rządu do spraw integracji
europejskiej oraz pomocy zagranicznej.
Prawie roczny okres negocjacji nad Układemeuropejskim zakończył się jego podpisaniem
(16 grudnia 1991 roku).
W dniach 21-22 czerwca 1993 roku odbyło sięposiedzenie Rady Europejskiej w Kopenhadze, naktórym przywódcy UE zdefiniowali i przyjęli kryteriaoceny gotowości państw Europy
Środkowo-Wschodniej do członkostwa w UE.
Były to tak zwane kryteria kopenhaskie, którychspełnienie umożliwia państwu kandydującemuubieganie się o członkostwo w Unii Europejskiej
(patrz tabela).
Kryteria kopenhaskie dotyczące kraju kandydującego
Kryteria polityczne Kryteria
ekonomiczne
Kryteria
zdolności
- osiągnięcie przez państwo
kandydujące stabilności instytucji
gwarantujących:
- demokrację (m.in. reforma
i wzmocnienie administracji
publicznej, kodeks etyki służby
cywilnej)
- rządy prawa (m.in. reforma
sądownictwa, działania
antykorupcyjne)
- przestrzeganie praw człowieka
(m.in. prawo azylowe, kwestie
aresztowania przedprocesowego,
odwoływanie się od nadużyć policji)
- poszanowanie i ochronę mniejszości
- funkcjonowanie
sprawnej
gospodarki
rynkowej
- istnienie
potencjału
mogącego
sprostować presji
konkurencji i sił
rynkowych
wewnątrz Unii
Europejskiej
- zdolność do
przyjęcia
obowiązków
wynikających
z członkostwa
- zdolność do
wypełniania celów
Unii Politycznej,
Gospodarczej
i Walutowej
- zdolność do
korzystania
z praw
wynikających
z członkostwa
Kryteria niezależne dotyczące
UE w momencie przyjmowania
nowego kraju
Unia będzie właściwie przygotowana na
przyjęcie nowego członka przyjęcie nowego członka
nie zahamuje tempa procesu integracji europejskiej.
Top Related