Grzegorz Rossa.

Motto

XII

Mnie od mogiły termopilskiej gotów

Odgonić legion umarłych Spartanów;

Bo jestem z kraju smutnego Ilotów,

Z kraju — gdzie rozpacz nie sypie kurhanów!

Z kraju — gdzie zawsze, po dniach nieszczęśliwych

Zostaje smutne pół rycerzy — żywych.

XIII

Na Termopilach ja się nie odważę

Osadzić konia w wąwozowym szlaku,

Bo tam być muszą tak patrzące twarze,

Że serce kruszy wstyd — w każdym Polaku.

Ja tam nie będę stał przed Grecyi duchem —

Nie — pierwej skonam, niż tam iść — z łańcuchem!

XIV

Na Termopilach — jakąbym zdał sprawę,

Gdyby stanęli męże nad mogiłą

I pokazawszy mi swe piersi krwawe,

Potem spytali wręcz: — »Wielu was było?« —

Zapomnij, że jest długi wieków przedział —

Gdyby spytali tak — cóżbym powiedział?!

Juliusz Słowacki, Podróż na wschód/Grób Agamemnona

Proces norymberski wprowadził do prawa międzynarodowego pojęcie zbrodni

przeciwko pokojowi będącą zbrodnią przeciwko ludzkości, na którą nie ma przedawnienia.

Na zbrodnię składa się nie tylko samo wszczęcie wojny, ale też przygotowania mające

ją na celu.

Podsądni procesu norymberskiego, przywódcy Niemiec, poza wszystkim innym,

zostali oskarżeni o zbrodnię przeciwko pokojowi. Ich wina została uznana. Zostali skazani.

Jedni na karę śmierci. Inni na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Jeszcze inni

na kary długoletniego więzienia. Wyroki zostały wykonane. Kluczowe organa władzy,

instytucje i organizacje Niemiec zostały uznane za organizacje przestępcze. Przestępstwem

jest już tylko sama do nich przynależność, tudzież współpraca z nimi.

Przywódcy Niemiec nie są jedynymi, którzy dopuścili się zbrodni przeciwko

pokojowi. Innymi winnymi tej zbrodni są przywódcy tzw. „Polski Ludowej”

(1944÷1952) i tzw. „Polski Rzeczypospolitej Ludowej”

(1952÷1989) (pryl prim) wraz z wykonawcami ich rozkazów, poleceń itp.

Karol Marx, a za nim Karol Radek Sobelsohn zauważyli, że socjalizm

w niesocjalistycznym otoczeniu nie przetrwa. Socjalizm pogarsza warunki życia, a ludzie

mają taką naturę, że dążą do warunków życia lepszych. Migrują z państw o natężeniu

socjalizmu większym do państw o natężeniu socjalizmu mniejszym.

Gdy temu nie zapobiegać, państwa socjalistyczne wyludniają się, słabną i upadają.

Ograniczanie emigracji środkami siłowymi z zasiekami i Murem Berlińskim włącznie

nie jest rozwiązaniem — uciekają coraz wyżsi funkcjonariusze państwa.

Ludzie z państwa socjalistycznego uciekać nie będą, jeżeli uciekać nie będą mieli

dokąd. Jeżeli w państwach, do których uciekali dotąd, też będzie socjalizm. Jeżeli

nie będzie ani jednego państwa niesocjalistycznego, do którego

mogliby uciec. Ale działania podejmowane w celu wyeliminowania

państw niesocjalistycznych nie powiodły się.

Ogólnoświatowa rewolucja nie wybuchła. Udzielić skutecznej pomocy rewolucjom

w toku nie udało się. Eksport rewolucji najlepiej udawał się do państw, do których mało

kto chciał migrować. Pozostał podbój i narzucenie socjalizmu siłą („doktryna rosyjskich

dążeń imperialistycznych, w odniesieniu do państw będących w orbicie jej zainteresowań,

nie posiada w swoim słowniku takiego słowa jak pokój”).

[…] Od chwili objęcia władzy w Rosji wodzowie komunistyczni

nie mieli żadnych innych planów oprócz panowania nad światem

i rozpowszechnienia swojej władzy na wszystkich kontynentach.

Słusznie rozumowali, że bez supremacji światowej ich władza

nie będzie trwała długo. Nic innego nie mogło ich uratować.

Osiągnąć to jednak można było wyłącznie w wyniku wojny

światowej. Dlatego pomogli Hitlerowi zdobyć władzę. Dlatego

rękami Hitlera rozpętali drugą wojnę światową. W 1941 roku

przygotowywany był akt końcowy: niespodziewany atak na Niemcy

i opanowanie Europy…

[…]

Wiktor Suworow, Cofam wypowiedziane

słowa, 13 lipca 2004 Bristol (Беру свои слова

оборотно, 2005), Dom Wydawniczy Rebis,

Poznań, 2006, przekład Andrzej Łapkowski,

s. 116

Twórcą ustroju Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich

(ZSRR) i państw przez niego podbitych, w tym także pryla prim był Stalin

. Wybrał ustrój najbardziej przysposabiający Moskowię do podboju świata. Skorzystał

z doświadczenia.

Podczas pierwszej wojny światowej Moskowia została pokonana przez Cesarstwo

Niemieckie

.

Niemcy mogły to dokonać, bo podczas pierwszej wojny światowej wprowadziły u siebie

komunizm wojenny. Komunizm wojenny jest dla państwa tym, czym dla sportowca

wyczynowego jest doping. Przy użyciu komunizmu wojennego władze państwa mogą

pobrać więcej zasobów kraju i przeznaczyć je do prowadzenia wojny („Socjalizm bowiem

to gospodarka nakazowa. A gospodarka nakazowa to jest gospodarka wojenna. Rosja

została poddana takiej gospodarce stopniowo po wybuchu I wojny światowej jeszcze

przez rząd carski. Socjalizm w tym sensie jest systemem wywodzącym się z potrzeby

wojennej. Socjalizm to odgórne mobilizowanie surowców, potencjału przemysłowego

i pracowników na potrzeby zwycięstwa. Bolszewicy odziedziczyli podstawy

socjalistycznego systemu gospodarki wojennej i rozbudowali go jeszcze do monstrualnych

rozmiarów w czasie pokoju. I skoordynowali z propagandą, stąd stała »walka na froncie

pracy« oraz nomenklatura wojenna — »zwycięstwa produkcyjne«, »brygady«

itp. Prowadzili bowiem wojnę wewnętrzną, rewolucyjną ze swoimi własnymi poddanymi.”).

Stalin bardzo dobrze rozumiał korzyści, jakie daje niespodziewany

atak z zaskoczenia na ofiarę nieprzygotowaną do obrony. Dlatego swoje przygotowania

do podbojów ukrywał.

[…] Feliks Koneczny, twórca oryginalnej typologii nauki

o cywilizacjach, określił kiedyś jedną z opisywanych cywilizacji,

„cywilizację wielkiego stepu” (cywilizację turańską), jako

cywilizację, którą można najkrócej opisać jednym jedynym tylko

słowem. To słowo to: „obóz”. Obóz, w domyśle obóz wojskowy.

Ale też dobrze wiemy, że obóz wojskowy nie istnieje tak sobie,

sam dla siebie, bez przyczyny. Jego celem, przyczyną jego istnienia,

jego racją bytu — jest atak. Bez ataku obóz nie jest w pełni sobą.

Racją bytu „cywilizacji wielkiego stepu” był atak, atak na Zachód.

Jak za Attyli, jak za Dżingis-Chana…

Przeciwstawić się temu mogły tylko skuteczne sojusze

państw, a w ramach państw przygotować się mogły do ewentualnej

i hipotetycznej rozprawy w pierwszym rzędzie — między innymi —

organizacje wywiadowcze. Miały one za zadanie — tak jak i dzisiaj

— ostrzec przed atakiem i zabezpieczyć na wszelkie możliwe

sposoby egzystencję danego państwa, chronić jego

byt przed zakusami wrogów. […]

Antoni J. Wręga, PRL w Dallas.

Rzecz o zacieraniu śladów zamachu

na prezydenta Kennedy’ego, LTW, Łomianki

2014, ss. 260, 261

Stalin posłużył się marxizmem-leninizmem, który był oficjalną ideologią Moskowii

przed wprowadzeniem w niej komunizmu wojennego, a po wprowadzeniu stracił rację

bytu. Stalin postanowił nie ogłaszać dezaktualizacji marxizmu-leninizmu. Przeciwnie,

dopuścił się mistyfikacji. Używał go, jako omaskowanie komunizmu wojennego

(„bolszewizmu jako idei, doktryny, nie ma; są tylko bolszewicy, a są oni zgrają łotrów,

którzy się chwycili idei komunistycznej, nią się posługują”). Dzięki temu mógł oczyścić

państwo z ideowych bolszewików, którzy w nowej sytuacji stali się nie tylko zbędni,

ale wręcz szkodliwi. Nielicznych z nich wymordował w tzw. wielkiej czystce, większość

została zdymisjonowana, bądź przesunięta.

W latach `40-ych ub. w. cele Moskowii nie zostały osiągnięte. Na skutek

wyprzedzającego ataku Niemiec 22 czerwca AD 1941 Moskowia została zmuszona

czasowo przejść do obrony. Nie mogła podbić terytoriów tak dużych, jak zakładała. Podbój

brakującej reszty musiał zostać przesunięty na później.

Początkowo Stalin podbój chciał kontynuować nie przerywając drugiej wojny

światowej. Po pobiciu Niemiec kontynuując działania wojenne od razu z marszu przejść

do wojny przeciwko aliantom.

Po odebraniu bezwarunkowej kapitulacji Niemiec zwołał naradę wyższych

dowódców i zadał im pytanie dotyczące możliwości prowadzenia działań wojennych

przeciwko aliantom. Okazało się, że ZSRR ma wszystko, co do prowadzenia wojny

jest potrzebne: broń, amunicję, sprzęt, środki prowadzenia walki, materiały pędne, surowce

strategiczne, zaplecze przemysłowe, komunikację, etc., etc. Nie ma tylko jednego. Ludzi.

Np. z jednej z dywizji, która wzięła udział w zdobywaniu Berlina, zostało osiemdziesiąt

osób. Po raz pierwszy zawołanie Moskowicinów, нас много! okazało się być fałszywe.

Wszyscy dowódcy biorący udział w naradzie zgodnie stwierdzili, że w takich

warunkach napaść na aliantów jest niemożliwa. Salin spytał jeszcze raz. Żaden nie zmienił

zdania.

[…]

W 1945 roku Związek Radziecki był zrujnowany

przez wojnę. Kilka roczników młodych mężczyzn było

wytrzebionych niemal całkowicie. Nie miał kto iść do wojska.

Ostatni nabór służył w wojsku od 1945 do 1953 „bezterminowo”.

Nikt nie wiedział, kiedy wyjdzie do cywila.* Gdyby

nie śmierć Stalina, chłopcy służyliby nadal. W 1947 roku w kraju

zapanował głód. Przemysł i transport były zniszczone,

wieś zrujnowana i wykrwawiona. […]

Wiktor Suworow, Cofam wypowiedziane

słowa, 13 lipca 2004 Bristol (Беру свои слова

оборотно, 2005), Dom Wydawniczy Rebis,

*Podobnie zarządził Jaruzelski po zawarciu Porozumień Sierpniowych (przyp. G. R.).

Poznań, 2006, przekład Andrzej Łapkowski,

s. 459

Plany podbojów musiały zostać odłożone na bliżej nieokreśloną przyszłość.

Tym razem do udziału w ich realizacji mieli zostać włączeni renegaci osadzeni w roli

przywódców państw podbitych. W tym także pryla prim. Do udziału w zbrodni przeciwko

pokojowi dali się wciągnąć bez najmniejszych oporów. Kontynuowane było posługiwanie

się na zewnątrz komunizmem, jako omaskowaniem przygotowań do napaści zbrojnej.

Najpierw sama Moskowia, a potem blok Krajów Demokracji Ludowej

(KDL) były tajnym obozem wojskowym, z którego miało wyjść potężne uderzenie. Dzięki

omaskowaniu przy użyciu marxizmu-leninizmu z zewnątrz, od środka, z każdej strony

ten obóz wojskowy wyglądał nie, jak obóz wojskowy, tylko jak dom obłąkanych.

Moskowia wymyśliła, że do pozycji obronnych swoich przyszłych ofiar zbliży

się w tanecznym korowodzie postaci w kaftanach bezpieczeństwa zasłaniających mundury

armii napastniczej. Sobie i swoim zdobyczom terytorialnym, na których zaprowadziła

swoje porządki wyrobiła żółte papiery.

Opinia wariata bardzo demotywuje do dociekania prawdziwych celów, natomiast

skłania do wydawania sądów powierzchownych. Np. kopalnie, huty, fabryki przemysłu

ciężkiego były stawiane nie dla produkowania czołgów, których gąsienice rozjadą Europę

Zachodnią, tylko dla produkowania tzw. klasy robotniczej, aby odrobić zaległości

i osiągnąć jej ilość umożliwiającą, według Marxa, zbudowanie komunizmu. I to działało

ze skutecznością nadspodziewaną. Komunizm jest kryptonimem tajnego przestawienia

gospodarki i całego społeczeństwa w stan wojenny.

Podstęp z komunizmem został już wykryty: „kłopotem nie jest irracjonalny

przeciwnik, lecz raczej idealnie racjonalny wróg, który wykazuje determinację i ogromną

dozę racjonalności w dążeniu do swoich celów, które wydają się nam całkowicie

irracjonalne. Problem stanowią wrogowie, którzy zachowując się absolutnie racjonalnie,

posługują się irracjonalnym instrumentarium politycznym dla osiągnięcia swoich celów

będących policzkiem dla naszych wartości, w tym międzynarodowych norm prawnych

i moralnych” (Colin Gray, Maintaining Effective Deterrence, 2003).

Pomimo, że w prylu prim przygotowania do wojny były tajne, to jednak

nie wszystko i nie do końca dawało się ukryć. Poszczególnym aspektom przygotować

wojennych nadawano fałszywe znaczenia, ale nawet pobieżne zastanowienie się nad nimi

pozwala odkryć ich prawdziwe, wojenne przeznaczenie.

Wymienię dwa przykłady. Wielką płytę i szpitale wojenne na planowanym zapleczu

frontu.

Skonstruowanie i rozwój broni jądrowej oraz jej środków przenoszenia zmienił

charakter przyszłej, spodziewanej wojny. Druga wojna światowa była toczona z głębokim

zapleczem frontu. Zaplecze frontu mogło być głębokie, bo było w miarę bezpieczne.

Artyleria lufowa ma ograniczony zasięg i celność. Własne lotnictwo myśliwskie utrzymane

na odpowiednim poziomie siły w stosunku do siły lotnictwa wroga pozwala na w miarę

skuteczną obronę własnego terytorium przed lotnictwem bombowym wroga. Nawet

w niewielkiej odległości od frontu i działań zbrojnych można przebywać we względnym

bezpieczeństwie. Stąd zaplecze frontu mogło być głębokie. To wszystko zmieniły rakiety

taktyczne bliskiego zasięgu uzbrojone w głowice jądrowe.

Duża energia ładunku jądrowego powoduje zniszczenia w dużym promieniu

od miejsca jej upadku, co w zupełności kompensuje niską celność. Rakieta nośna zapewnia

przeniesienie głowicy jądrowej na pożądaną odległość. Jest w stanie pokryć zasięgiem całą

głębokość zaplecza frontu z drugiej wojny światowej. Odwróciły się zależność.

Teraz front stał się bezpieczniejszy od zaplecza. Nie można odpalać ładunków jądrowych

zbyt blisko własnych wojsk. W większej skali powtórzyła się sytuacja z powstania

warszawskiego, Śródmieście było bombardowane i ostrzeliwane artyleryjsko intensywniej

niż dzielnice, w których toczyły się walki. Niemcy nie chcieli razić własnych sił.

Na trzecim roku studiów przez cały jeden dzień w tygodniu miałem obowiązkowe

zajęcia w Studium Wojskowym. Wśród nich była praca na mapach. Miałem obowiązek

znaleźć kolumnę pancerną NATO w sile nie mniejszej niż jedna kompania maszerującą

po drodze w szyku marszowym. Kiedy już taką kolumnę znalazłem, miałem obowiązek

narysować na niej czerwony okrąg przy użyciu szablonu o nazwie, „Linijka dowódcy”

(L D)

, okrąg jeden z mniejszych ze znajdujących się na L D. symbolizował zniszczenie

tej kolumny wybuchem jądrowym o energii 𝐸 = 5𝑘𝑇 TNT przeniesionej rakietą taktyczną.

Większe szablony kół na L D symbolizowały energie wybuchów jądrowych odpowiednio

większe.

Jedynym rozwiązaniem było zwężenie głębokości frontu i odsunięcie jego zaplecza

poza zasięg rakiet taktycznych. Po napaści na państwa Europy Zachodniej siły walczące

na froncie miały być wzmocnione siłami rozlokowanymi w pobliżu Uralu. Bardzo wielkie

znaczenie miało ich szybkie, sprawne i bezpieczne dostarczenie na front.

Jedyna droga prowadziła przez Polskę. Droga przez Czechosłowacką Republikę

Socjalistyczną nie mogła być użyta. Była zbyt wąska, miała za małą przepustowość i była

zbyt łatwa do zaatakowania. Połączenie między Czechami i Słowacją nie nadawało

się nawet na potrzeby pierwszej wojny światowej. Tym samym rola Polski znacznie

wzrosła. W szczególności wielkie znaczenie miało zdyscyplinowanie społeczeństwa.

Część Polaków miała pracować przy obsłudze transportu. To od nas miało zależeć

czy wojska przełamujące obronę NATO dostaną na czas wsparcie, które sprawi,

że, jak przechwalali się wszyscy znani mi nauczyciele przysposobienia obronnego

(PO) i politrucy, „nie wiadomo, czy się zatrzymamy na Pirenejach i Kanale La Manche”,

czy tego wsparcia nie dostaną i Moskowia wojnę przegra.

Oprócz zdyscyplinowania społeczeństwa innym ważnym czynnikiem powodzenia

wojny była odporność korytarza transportowego, czyli Polski, na uderzenia jądrowe,

dokonywane już, z racji większej odległości, nie przy użyciu rakiet taktycznych krótkiego

zasięgu, a lotnictwa bombowego.

Moskowia skorzystała z doświadczenia Niemiec z drugiej wojny światowej.

Bombardowania lotnicze gospodarkę Niemiec zniszczyły w 30%. Najbardziej ucierpiała

kolej — 56%. Przemysł Niemiec bombardowania lotnicze zniszczyły

w 13% („IG Farben”). Tak małe zniszczenia przemysłu Niemcy osiągnęły dzięki

zastosowaniu pewnej sztuczki. Niemcy wykorzystały wiedzę o obyczajach lotnictwa

bombowego.

Bombardowanie jest bardzo kosztowne. Na granicy opłacalności. Np. nakłady

ponoszone przez Wielką Brytanię na naloty bombowe na Niemcy były wyższe

od strat, które te bombardowania powodowały. Do 1.5% bomb spadło do 3mil od celu.

Każdy nalot bombowy Wielką Brytanię od zwycięstwa oddalał. Dlatego bombardować

należy bardzo oszczędnie. W szczególności nie należy bombardować ponownie tego

samego obiektu, jeżeli jego zbombardowanie uprzednie osiągnęło zakładany

cel. Czy cel bombardowania danego obiektu został osiągnięty ustala się na podstawie

analizy fotografii wykonanych przez samoloty zwiadowcze.

Wiedząc o tym, Niemcy nie odgruzowywali zbombardowanych fabryk. Produkcję

kontynuowali w gruzowiskach. Analiza fotografii lotniczych wykazywała obecność

gruzów. Ta fabryka już więcej nie była bombardowana. Produkcja w niej mogła

być prowadzona bezpiecznie. Brytania błędnie uznała, że bombardowanie fabryk

jest nieskuteczne, zamiast nich bombardowała niemieckie miasta, żeby zabijać robotników.

Bardzo podobnie miało być podczas trzeciej wojny światowej.

Moskowia doświadczenia Niemiec udoskonaliła. Wyprodukowała sztuczny

gruz. Wielką płytę.

W technologii wielkiej płyty wielopiętrowy blok mieszkalny wznosi

się z elementów prefabrykowanych, stropów i ścian wykonanych z betonu zbrojonego stalą

o bardzo dobrej jakości i o bardzo wysokich parametrach wytrzymałościowych. Elementy

prefabrykowane łączy się w całość połączeniami stalowymi, o jakości znacznie gorszej.

Blok z wielkiej płyty jest bardzo niestabilny. Po wychyleniu z położenia

równowagi nawet bardzo niewielkim cały składa się, jak domek z kart. Potwierdzają

to fakty. Trzęsienie ziemi AD 1986 w Erewaniu. Wybuch gazu w Gdańsku

17 kwietnia 1995 o godzinie 5:50 przy ul. Wojska Polskiego 39 w dzielnicy Strzyża.

Etc., etc.

Pod blokiem z wielkiej płyty znajduje się schron. Blok jest jego składanym

stropem. W czasie pokoju dla niepoznaki jest rozłożony. Jego ażurowa konstrukcja

przejściowo pełni funkcje mieszkań. Celem głównym podłóg, sufitów

i ścian jest zwiększenie bezpieczeństwa schronu. Celami ubocznymi, przejściowymi

jest ukrycie istnienia schronu i mieszkania. Wejście do schronu znajduje się między

blokami z wielkiej płyty w odległości, 𝑑 ≥1

2ℎ + 1𝑚 od krawędzi najbliższego budynku,

gdzie ℎ jest wysokością tego budynku. Ma postać niewielkiego nasypu ziemnego.

Zimą dzieci zjeżdżają z niego na sankach. Schron służy służbom obsługującym przerzut

dostaw na front zachodni.

Pierwszy wybuch jądrowy składa wszystkie bloki z wielkiej płyty w zasięgu

oddziaływania fali uderzeniowej i powoduje powstanie schronów o wytrzymałości

maksymalnej. Następny ładunek jądrowy może wybuchnąć bliżej schronu.

Wszędzie tam, gdzie stały bloki z wielkiej płyty, teraz jest morze ruin.

Na fotografiach lotniczych wszystko wygląda tak, jakby nie wymagało dodatkowych

bombardowań.

Moskowia nie wymyśliła tego sama. Na Westerplatte były koszary wojskowe.

Miały trzy kondygnacje naziemne. Parter i dwa piętra. W skutek ostrzału artyleryjskiego

i bombardowania lotniczego dwie najwyższe kondygnacje, pierwsze i drugie piętro,

zawaliły się. Betonowy gruz osiadł na stropie kondygnacji pierwszej, parterze, wzmocnił

ją i utworzył z niej schron bojowy. Przed zbudowaniem koszar na Westerplatte

ten typ konstrukcji był ostrzeliwany na poligonie pociskami artyleryjskimi

kal. 155𝑚𝑚 i bombardowany bombami lotniczymi 100𝑘𝑔. Wielka płyta

jest odpowiednikiem koszar na Westerplatte. Z różnicami. Kondygnacji jest więcej.

Zawalają się wszystkie kondygnacje naziemne. Schron jest usytuowany nie na parterze,

tylko w kondygnacji podziemnej. Schron nie jest bojowy, tylko zwykły. Gruzy bloków

nieprzyjaciela wprowadzają w błąd.

Oprócz funkcji wyżej wymienionych blok z wielkiej płyty spełnia rolę koszarów.

Jakość życia jest taka, żeby nie było żal wsiąść do bojowego wozu piechoty

(BWP) i wyjechać na wojnę. Osiedla z wielkiej płyty są zaprojektowane tak, żeby

wzmagały agresję. Funkcję tę pełnią do dzisiaj. Wywołują zjawisko blokersów. Akurat

blokersi są skutkiem ubocznym i niezamierzonym. Moskowii chodziło o wywołanie

agresji ojców i dziadków współczesnych blokersów.

Korytarz transportowy na front nie był jedyną funkcją, jaką Moskowia

przeznaczyła Polsce. Oprócz tego na terenie pryla prim mieli być leczeni i rehabilitowani

żołnierze KDL zranieni przez broniące się wojska NATO. A to wymaga infrastruktury.

A w niej — budynków szpitalnych.

Ale zbudowanie zbyt dużej liczby szpitali mogłoby wzbudzić podejrzenia

wywiadów państw NATO i przygotowania do wojny ujawnić. Dlatego renegaci władający

Polską z nadania Moskwy szpitali nie zbudowali, jako szpitali. Tylko, jako szkoły.

I to całkiem jawnie. W ramach sławetnej kampanii, „tysiąca szkół na Tysiąclecie Państwa

Polskiego”.

Pod koniec lat `60-ych i na początku — `70-ych ub. w. byłem w takiej tysiąclatce

we wsi Ursynów w Puszczy Kozienickiej na koloniach. Oprócz szkoły jeszcze

były: przystanek PKS, sklep GS, parę chałup, lasy i pola. O rzut beretem były jeszcze

dwie takie tysiąclatki. Wiem, bo w obu z nich też były kolonie. W Cecylówce były kolonie

żeńskie PKS. Dziewczyny zaprosiły nas na zabawę. Dziura jeszcze większa niż Ursynów.

I głębszy las. W obie strony przeszliśmy pieszo. Z trzecią z kolonii rywalizowaliśmy.

Oni nam ukradli flagę. My im stojaki do flag. Od trzeciego roku życia na każdych

wakacjach zawierałem znajomości z dziećmi miejscowymi. Podczas trzykrotnego pobytu

w Ursynowie nie zawarłem żadnej znajomości. Nie spotkałem ani jednego miejscowego

dziecka. W tamtych czasach latem chłopi nie wyjeżdżali na wakacje. Te trzy szkoły mogły

służyć do każdego celu, tylko nie, jako szkoły. Na terenie szkoły w Ursynowie był basen

pełnowymiarowy, 3,5𝑚 w najgłębszym miejscu i brodzik do zabiegów leczniczych.

Przewidywany charakter trzeciej wojny światowej z punktu widzenia Moskowii

miał być analogiczny do charakteru drugiej wojny światowej — miażdżenie

wojsk NATO ogromną przewagą liczebną. Atakowanie za wszelką cenę nie licząc

się ze stratami własnym. Żołnierze mieli być mięsem armatnim. Mówiąc kolokwialnie,

to miała być wojna na wybitki.

Ludowemu Wojsku Polskiemu (LWP) postawiono trzy zadania bojowe:

1. Zdobycie północnego NRF

2. Zdobycie Danii

3. Zdobycie Holandii.

Zdobycie północnego NRF było celem bezwarunkowym. Zdobycie Danii

i Holandii było celami warunkowymi. Miały być realizowane, o ile po zdobyciu

północnego NRF LWP jeszcze będzie miało zdolność bojową. Liczono

się, że na zdobywaniu północnego NRF LWP skrwawi się tak bardzo, że do dalszych

działań bojowych już zdolne nie będzie.

W czasie od zawarcia 23 sierpnia AD 1939 paktu Ribbentrop-Mołotow,

a zwłaszcza po zakończeniu działań wojennych na terenie Polski

do 22 czerwca AD 1941, czyli przez ⅓ czasu trwania drugiej wojny światowej, Moskowia

i Niemcy bardzo ściśle ze sobą współpracowały. Szczególnym polem współpracy była

współpraca specsłużb Moskowii i Niemiec. Efektami tej współpracy była m. in. wymiana

uciekinierów. Niemcy dostały zbiegłych do Moskowii antyhitlerowców, a Moskowia —

antykomunistów. Większość z tych osób została zamordowana wkrótce po przekazaniu.

Współpracowano też na polu zwalczania polskiego podziemia.

Jednym ze szczególnych form współpracy specsłużb Moskowii i Niemiec było

wzajemne zobowiązanie do podejmowania działań w celu całkowitego zlikwidowania

narodu polskiego. Strony ustaliły, że naród polski przestanie istnieć do AD 1975.

II Konferencja NKWD i Gestapo odbyła się pod koniec

listopada 1939 roku w Przemyślu. Jej tematyka została poszerzona

o problem wymiany jeńców polskich oraz metodykę eksterminacji

polskiej ludności. Podczas tej konferencji na mocy rozkazu Stalina

przekazano Hitlerowi m.in. 150 komunistów niemieckich[2].

Następna konferencja odbyła się w Zakopanem, które zostało

zajęte 2 września 1939 przez wojska słowackie, a dopiero

27 listopada 1939, w dniu I Konferencji Gestapo-NKWD w

Brześciu, oficjalnie przekazane Niemcom. 20 lutego 1940 roku

rozpoczęła się w Zakopanem w willach "Pan Tadeusz"

oraz "Telimena" III Metodyczna Konferencja NKWD i Gestapo.[3]

Według niektórych źródeł na początku lutego 1940 roku doszło

do tajnego spotkania Heinricha Himmlera i Ławrientija Berii

w pałacyku myśliwskim Hermanna Göringa w Romintach (obecnie

Krasnolesie) w Puszczy Romnickiej, gdzie prowadzono rozmowy

o eksterminacji społeczeństwa polskiego i zwalczaniu polskiego

ruchu oporu[4]. Wspólne plany eksterminacyjne konstruowano

do 4 kwietnia 1940. W marcu 1940 kolejna podkonferencja miała

miejsce w Krakowie.

Wikipedia, Konferencje Gestapo-NKWD,

http://pl.wikipedia.org/wiki/Konferencje_Gest

apo-NKWD

Po 22 czerwca AD 1941 ta współpraca siłą rzeczy musiała ustać. Ale Moskowia

z planu likwidacji narodu polskiego nie zrezygnowała. Chociaż realizacja likwidacji

narodu polskiego przybierała różne koleje losu.

Od 1943 r., kiedy Sowieci mieli już nadzieję na wygranie

tej wojny, rola PPR była nieco inna. Oczywiście hasła były takie

same, ale cel już mniej doraźny, a bardziej strategiczny.

Mniej chodziło już o wsparcie dla Armii Czerwonej, której

szło już coraz lepiej na froncie, tylko o to, żeby biologicznie

wyniszczyć Polaków.

To ostra teza. Jakie mamy dowody?

Cytuję konkretne sowieckie dokumenty, które oddają sposób

myślenia sowieckiego kierownictwa. Kreml wiedział, że Polacy,

katolicy, kompletnie nie pasują do systemu sowieckiego. Dlatego

w drugiej połowie lat 30. w ZSRS wymordowano polską

mniejszość. W 1943 r. Sowieci też wiedzieli, że z Polakami będzie

kłopot. Że Polacy konspirują, mają swoje podziemne państwo,

armię, rząd na uchodźstwie w Londynie, że stawią opór na Kresach,

a przede wszystkim będą opierać się sowietyzacji. Wtedy Moskwa

wzmocniła swoje działania na ziemiach polskich, działając

przez PPR, a także przez różne grupy spadochronowe

i dywersantów. Chodziło o to, żeby za pomocą masowych

walk partyzanckich, a może nawet wybuch powstania po prostu

wykrwawić, wyniszczyć Polaków. To pada wprost w sowieckich

dokumentach: niech nie będą się w stanie bronić, kiedy

tam przyjdziemy i będziemy wprowadzać komunizm.

To szokujące.

Tylko z punktu widzenia niewiedzy o komunistach. Proszę

sobie wyobrazić, że prawdopodobnie od początku swojej

działalności w Polsce kierownictwo PPR zajmowało

się denuncjowaniem polskich konspiratorów do gestapo. Ci ludzie

po prostu masowo wysyłali do Niemców listy Polaków, którzy

są w konspiracji: nazwiska adresy, lokale drukarni.

Piotr Ferenc-Chudy, Piotr Gontarczyk

o drodze do władzy PPR, Gazeta Polska,

dodano: 12.10.2013 [17:36],

http://niezalezna.pl/47083-piotr-gontarczyk-o-

drodze-do-wladzy-ppr

Po kapitulacji III Rzeszy Niemcy straciły środki i możliwości działania.

Bezpośrednio po zakończenia drugiej wojny światowej naród polski Moskowii

był potrzebny. I to nie tylko w charakterze mięsa armatniego w trzeciej wojnie światowej.

Pryl prim był nazywany zbrojownią KDL.

W miarę upływu czasu plan likwidacji narodu polskiego był realizowany coraz

intensywniej. Np. 13 kwietnia AD 1956 zostało zdepenalizowane zamordowanie dziecka

nienarodzonego. Jednocześnie ruszyła kampania propagandowa, w której wyniku

np. w latach `70-ych ub. w. roczna liczba zamordowanych w ten sposób Polaków

przekraczała 100 tys.

Ostateczne rozwiązanie kwestii polskiej miała przynieść trzecia wojna światowa.

Wynikało to z jej charakteru. Oprócz żołnierzy LWP atakujących państwa Europy

Zachodniej zginąć mieli też cywile bezpośrednio i wyników skutków długodziałających

wybuchów jądrowych, którymi broniące się państwa NATO próbowałyby przeciąć

dostawy na front.

Jest wiele prognoz strat ludności w wyniku trzeciej wojny światowej.

Wśród nich są też i takie, według których zginęłoby 70% osób znajdujących

się na terytorium pryla prim.

Jednym z argumentów na rzecz tej prognozy jest przewidywanie, przez służalców

Moskowii bombardowań jądrowych NATO na terenie Polski:

Pogląd na rozmiar zniszczeń, strat osobowych i materialnych można sobie wyrobić

na przykładzie Poznania (Tajne plany III wojny światowej. Poznań mógł być drugą

Hiroszimą, 17 lutego 2014, 19:27, Autor: FC/b / Źródło: TVN 24 Poznań,

http://www.tvn24.pl/poznan,43/tajne-plany-iii-wojny-swiatowej-poznan-mogl-byc-druga-

hiroszima,399101.html).

Poznań nie był jedynym węzłem komunikacyjnym, o którego zniszczeniu po napaści

na państwa Europy Zachodniej wiedziały osoby tę napaść przygotowujące. Broniące

się NATO zamierzało szlaki zaopatrzenia frontu przeciąć seriami wybuchów jądrowych

w dwóch miejscach: wzdłuż Wisły i wzdłuż Odry i Nysy Łużyckiej.

Ładunki jądrowe miały być zdetonowane w takich odległościach jeden od drugiego,

aby skutki oddziaływań ich wybuchów zachodziły na siebie nawzajem.

Mapa zbiorcza z 1979 obejmująca napaść i kontrataki, zwłaszcza lotnicze

i jądrowe:

Jeżeli nie zostały zniszczone, w przyszłości będą odkrywane i upubliczniane

dokumenty dotyczące innych miejsc, które broniące się NATO planowało zniszczyć

po napaści KDL na państwa Europy Zachodniej. Osoby przygotowujące trzecią wojnę

światową o tych wszystkich planowanych zniszczeniach wiedziały. A pomimo tej wiedzy

ze swoich przygotowań do zbrojnej agresji nie zrezygnowały. Tym samym te osoby wzięły

na siebie całą odpowiedzialność za wszystkie skutki wszystkich swoich działań

i zaniechań.

Po sporządzeniu przytoczonego dokumentu w sprawie zniszczenia Poznania

przygotowania do napaści na państwa Europy Zachodniej jeszcze były prowadzone

przez ponad dekadę. W latach 1985/1986 pracowałem w Centrum Materiałów

Elektronicznych. M. in. opracowywaliśmy podzespoły do nowego celownika do działa

czołgów T-54 i T-55. Nasze opracowywanie polegało na chamskiej kradzieży technologii

zachodnich. Z dotychczasowym celownikiem normy taktyczne przewidywały siedem

pocisków na zniszczenie celu. Z nowym — 2. Te czołgi miały swoimi gąsienicami

rozjechać państwa Europy Zachodniej. Kiedy bezpieka wywalała mnie z roboty, prace

nad celownikiem wciąż trwały.

Warunkiem powodzenia napaści KDL na państwa Europy Zachodniej

jest brak rakiet średniego zasięgu uzbrojonych w głowice jądrowe. Przed lotnictwem

bombowym bronić mogą samoloty myśliwskie. Przed rakietami obrony nie ma. Nie

pomogą żadne sztuczki z wielką płytą. Zaopatrzenie na front nie dotrze.

Ale rakiety średniego zasięgu na europejskim teatrze działań wojennych

(TDW) były. Stacjonowały w Turcji. Zostały z niej wycofane. Do ich wycofania

zobowiązał się Jan Fitzgerald Kennedy, prez. USA chcąc zażegnać tzw. „konflikt

kubański”. Niewykluczone, że Moskowia konflikt kubański wywołała w celu wycofania

z Turcji rakiet średniego zasięgu. Okno, w którym napaść KDL na państwa Europy

Zachodniej stała się możliwa, zostało otwarte.

Ale USA podjęły decyzję o rozmieszczeniu rakiet średniego zasięgu

i manewrujących w Europie Zachodniej. Moskowia uruchomiła swoją agenturę wpływu

w wielu państwach zachodnich. Z użyciem tej agentury wszczęła wielką kampanię

propagandową wymierzoną w rozmieszczenie rakiet średniego zasięgu. Kampania

agentury wpływu Moskowii była upozorowana na protesty społeczne, zwłaszcza

pacyfistów i działaczy antynuklearnych. Kampania zakończyła się sukcesem Moskowii.

Kubuś Carter, prez. USA ugiął się i rozmieszczenie rakiet średniego zasięgu w Europie

Zachodniej zawiesił. Okno wojny pozostało otwarte.

Najprawdopodobniej termin napaści na NATO został wyznaczony

na lata `70-e ub. w. Przemawiają za tym zainstalowanie oświetlenia przeciwlotniczego

(foto autor) i podniesienie wlotów wywietrzników piwnicznych

(foto autor). Podniesienie wywietrzników piwnicznych jest obroną przed atakiem

gazowym. Gazy bojowe mają masę właściwą większą od powietrza. Opadają i zalegają

przy powierzchni gruntu. Jest szansa, że wyżej położone wloty wywietrzników

piwnicznych znajdą się ponad ich górną powierzchnią.

Niewykluczone, że tzw. wydarzenia czerwca `76, czyli protesty robotnicze

przesunęły termin napaści na NATO na później. W Ursusie robotnicy przyspawali pociąg

do szyn. To bardzo źle się kojarzy z przerzutem drugiego rzutu strategicznego

na front oraz zapewnieniem dostaw.

Niewykluczone, że drastyczne podwyżki cen towarów pierwszej potrzeby,

zwłaszcza żywności, zwłaszcza mięsa w pierwszej kolejności miały na celu sprawdzenie

stopnia uległości Polaków. Gdyby przeciwko podwyżkom nie protestowali, to mogłoby

świadczyć, że obsłużą przerzut drugiego rzutu strategicznego na front i inne dostawy.

Jeżeli tak, to reakcje nie dawały takiej pewności.

Ale w międzyczasie w Polsce powstał Niezależny Samorządny Związek

Zawodowy Solidarność (NSZZ S, S). I znowu warunki niezbędne do wybuchu wojny

nie zostały spełnione. Jest obojętne, z jakiego powodu na front nie dotrze zaopatrzenie

czy z powodu wybuchu głowicy jądrowej przyniesionej na rakiecie średniego zasięgu,

czy z powodu strajku.

Że może mieć kłopoty z przerzuceniem przez Polskę na front trzeciej wojny

światowej drugiego rzutu strategicznego, Moskowia wiedziała jeszcze przed powstaniem

`S’. I próbowała sobie z tym poradzić. Spróbowała drogę przez Bałtyk. Znacznie

rozbudowała porty w Kłajpedzie i Rostocku. Zaopatrzyła się w potężną flotę promów

potrafiących zabrać na swój pokład wiele składów pociągów. Te działania zostały

dostrzeżone. Na ten temat ukazały się artykuły w Drodze, podziemnym, nielegalnym

miesięczniku najpierw Nurtu Niepodległościowego, a potem Konfederacji Polski

Niepodległej. Nie udało się. Pozostało udrażniać drogę przez Polskę.

Przed napaścią na państwa Europy Zachodniej Polaków należało spacyfikować.

I to nie tylko spacyfikować. Należało ich zmusić do sprawnego obsługiwania transportów.

Zmusić tak skutecznie, żeby im się przez cały czas trwania wojny nie odwidziało

i transportów obsługiwać nie przestali. Nie wspominając już o całkowitym

bezpieczeństwie przed działaniami typu partyzanckiego.

Temu celowi służyła wojna jaruzelska. Wszystkie oficjalne cele wojny jaruzelskiej

są fałszywe. Wojna jaruzelska miała tylko jeden cel tajny — zmuszenie Polski

do spełnienia warunków koniecznych do napaści na państwa Europy Zachodniej.

Jednocześnie przywrócenie tych warunków nie mogło ujawnić przygotowań

do wojny. Stąd niemożliwość zastosowania wariantu

z Węgier 56 ani Czechosłowacji 68. Przywracaniu dyscypliny wojennej zostały nadane

pozory konfliktu wewnątrzpolskiego.

Dlatego Jaruzelski skomlący u stóp swoich moskiewskich mocodawców o pomoc

zbrojną musiał spotkać się z ich zdecydowaną odmową. Wtedy zaczął skomleć o pomoc

zbrojną już nie z góry, tylko na wypadek niepowodzenia. Spotkał się z odmową nie mniej

zdecydowaną.

Moskowia lawirowała między Scyllą i Charybdą. Przerobienie Polaków

na posłusznych wykonawców rozkazów musiało nastąpić przed rozmieszczeniem

w Europie Zachodniej rakiet średniego zasięgu. Jednocześnie nie mogło być zbyt ostre,

żeby nie zdradzić przygotowań do wojny.

Moskowia zaliczyła przykre spotkania i ze Scyllą, i z Charybdą. Podziemna

Solidarność oraz partie polityczne, inne organizacje i ugrupowania dały Ronaldowi

Reaganowi, prez. USA czas potrzebny na rozmieszczenie w Europie Zachodniej rakiet

średniego zasięgu. Ostatnie okno wojny Moskowii zamknęło

się. Tym razem już na zawsze.

Zapobieżono wybuchowi trzeciej wojny światowej. Ocalono dziesiątki milionów

istnień ludzkich. Nie dopuszczono do ogromnych zniszczeń, jakich nigdy wcześniej

nie było. Uratowano ogromne połacie Europy przed dostaniem się pod but nieludzkiego

reżimu. A w przypadku Polski ocalono 70% populacji i uchroniono ją przed obróceniem

w atomową pustynię. Nie dopuszczono do zdarzenia się wielkiego zła.

Moskowia była bankrutem. Wszystkie nakłady poniesione na przygotowania

do wojny poszły, jak psu pod ogon. Łupów wojennych nie było. Moskowia była pokonana.

W jej imieniu kapitulację złożył gensek KC KPZR, Michał Gorbaczow na ręce

prez. Reagana AD 1985 w Genewie, AD 1986 na Islandii, AD 1987 — w Waszyngtonie,

AD 1988 — w Moskwie i AD 1989, na okręcie w pobliżu Malty na Morzu Śródziemnym,

gdzie Gorbaczowa przyjął już nowy prezydent USA, Jerzy Bush senior.

Kapitulacja nie była bezwarunkowa. Owszem, warunki wynegocjowano. W zamian

za kapitulację Reagan zobowiązał się Gorbaczowowi do bezkarności komunistów

za wszystko. W szczególności do bezkarności za zbrodnię przeciwko pokojowi.

Aby bezkarność była możliwa, musi obejmować wszystkich łącznie z renegatami

osadzonymi w charakterze namiestników państw podbitych. A o popełnieniu

przez nich zbrodni przeciwko pokojowi nie można nawet mówić.

Ale mnie ani w Genewie, ani w Reykjaviku nie było. Mnie to, co Reagan obiecał

Gorbaczowowi nie obowiązuje. Mi wolno publicznie głosić, że przywódcy pryla

prim oraz wykonawcy ich rozkazów, poleceń, etc., etc. są winni zbrodni przeciwko

pokojowi.

Solidarności by nie było, gdyby nie było strajków lata `80. Strajków

lata `80 by nie było, gdyby nie było tzw. „opozycji demokratycznej”. Mam zaszczyt

do niej należeć.

300 Spartan powstrzymało inwazję Persów. Uratowało Spartę i Grecję. W czasach

opozycji demokratycznej krążyła anegdota, że podczas każdego plenum

KC PZPR jakiś czerwony wieprz wstaje i pyta Gierka o nas, a Gierek za każdym razem

mu odpowiada, żeby się nami nie przejmował, bo nas jest tylko dwustu i, gdy przyjdzie

co do czego, to na nas wystarczą dwa autobusy. I, chyba, z naszą liczebnością trafił.

Nas, chyba, rzeczywiście było około dwustu. Nie dopuściliśmy do wybuchu trzeciej wojny

światowej. Zatrzymaliśmy inwazję Moskowii na Europę Zachodnią i uratowaliśmy

ją przed podbojem. A nas było mniej niż Spartan. Mniej o ⅓.

Trzecia wojna światowa miała być wojną totalną. Toczoną przez wszystkich.

Bez cywilów. Jednocześnie przygotowaną tajnie. Tajność musiała być zachowana nawet

przed własnymi obywatelami. Musieli być przekonani, że nie są żołnierzami, tylko

cywilami. Ale musieli być poddani wojskowej dyscyplinie. Tę dyscyplinę wymuszała

żandarmeria wojskowa. Sama też tajna. W wersji dla cywilów. Tą żandarmerią

dla cywilów jest Czeka.

W różnym czasie i w różnych państwach podbitych przez Moskowię nosi różne

nazwy. W prylu prim Urząd Bezpieczeństwa Publicznego, Służba Bezpieczeństwa,

kolokwialnie: UB, ubecja, bezpieka itp. Nie ona jedna. W społeczeństwie

zmilitaryzowanym tak silnie w przygotowaniach do wojny totalnej udział brało bardzo

wiele różnych instytucji.

Także brało udział w karaniu, zwłaszcza środkami i formami nieujętymi formalnie

za brak dyscypliny wojennej i przeszkadzanie w przygotowaniach wojennych. Wszystkie

represje wymierzone członkom opozycji demokratycznej, a później członkom Solidarności

oraz partii politycznych, innych organizacji i ugrupowań przez Czekę pod dowolną nazwą

oraz wiele innych instytucji, oraz ich funkcjonariuszy i pracowników miały jeden cel —

przybliżenie napaści na państwa Europy Zachodniej, wszczęcie trzeciej wojny światowej.

Wszystkie one są zbrodnią przeciwko pokojowi.

Więcej na ten temat w książce, „Ciężkie czasy dla agentów”.

Przygotowań do wojny toczonych w prylu nie przerwała ani kapitulacja

Gorbaczowa złożona AD 1985 na Malcie Reaganowi, ani tzw. porozumienie okrągłego

stołu, ani tzw. wybory kontraktowe:

w latach 1989-1991 w Sztabie

Generalnym WP wciąż aktualizowano i doskonalono plany

związane z udziałem WP w operacji zaczepnej Układu

Warszawskiego w ramach tzw. Frontu Nadmorskiego atakującego

zachodnią Europę, z użyciem broni jądrowej włącznie. Wspomnieć

wystarczy, że w październiku 1989 r. uczestniczący w posiedzeniu

sejmowej Komisji Obrony Narodowej gen. Roman Misztal —

szef wywiadu wojskowego — oświadczył, że NATO jest gotowe

użyć „jako pierwsze broni jądrowej przeciw krajom Układu

Warszawskiego i zilustrował to mapą Europy, pokazującą

rozmieszczenie wojsk NATO”.

Sławomir Cenckiewicz, Geneza opcji

atlantyckiej w Polsce

po 1989 r. Polska-NATO \ Etapy

instytucjonalno politycznej realizacji

koncepcji uczestnictwa Polski

w NATO, Gazeta Polska, Indeks: 320919,

ISSN 1230-4581, nr 11 [1179] z 16 marca 201

6, s. 16, Historia.

Z tego wynika, że, wbrew rozpowszechnionym opiniom, rok 1989 nie jest cezurą

i później też były popełniane zbrodnie przeciwko ludzkości.

Warszawa, 04 listopada AD 2013

Grzegorz Rossa.