Zagadnienie źródeł poznania

Zagadnienie granic poznania – idealizm i realizm

Andrzej Łukasik

Zakład Ontologii i Teorii Poznania

Instytut Filozofii UMCS

http://bacon.umcs.lublin.pl/~lukasik

www.filozofia.umcs.lublin.pl

Zagadnienie granic poznania

www.umcs.filozofia.lublin.pl

Czy umysł może poznać przedmioty transcendentne?

tak:

epistemologiczny realizm

nie:

epistemologiczny idealizm

epistemologiczny idealizm immanentny:

umysł może poznać jedynie własne przeżycia

George Berkeley

epistemologiczny idealizm transcendentalny:

umysł może poznać jedynie własne konstrukcje

Immanuel Kant

Uwagi terminologiczne

Przedmiot immanentny – przedmiot będący przeżyciem psychicznym (wewnętrzny przedmiot świadomości)

Przedmiot transcendentny1 – przedmiot niebędący przeżyciem psychicznym – zewnętrzny wobec świadomości

Przedmiot transcendentny2 – przedmiot istniejący naprawdę, a nie tylko pomyślany lub będący konstrukcją umysłu

Zagadnienie immanentnych granic poznania: czy podmiot poznający jest w stanie poznać cokolwiek, co nie jest jego przeżyciem psychicznym.

Zagadnienie transcendentnych granic poznania: czy podmiot poznający jest w stanie poznać przedmioty istniejące naprawdę, czy też jedynie

konstrukcje myślowe..


Źródła: Kartezjusz (Rene Descartes, 1596-1650) filozofia podmiotu

Subiektywistyczny punkt wyjścia: podstawa filozofii - immanentna sfera filozofującego podmiotu (świadomość)

racjonalizm

Discours de la methode

Geometrie

Dioptrique, Meteores

Meditationes de prima philosophiae, 1641

Principia philosophiae, 1644

Le monde ou le traite de la lumiere, 1664


„Rozsądek jest rzeczą najsprawiedliwiej rozdzieloną na świecie: każdy bowiem mniema, iż jest weń tak dobrze zaopatrzony, że nawet ci, których

najtrudniej zadowolić w innych sprawach, nie zwykli pożądać do więcej, niż go posiadają” (Kartezjusz, Rozprawa o metodzie)

Założenie Kartezjusza: odpowiednia metoda umożliwi zdobycie wiedzy prawdziwej

11/12 grudnia 1619 – koncepcja jedności nauk

„wobec tego, że dla każdej rzeczy istnieje jedna tylko prawda, to, skoro ktoś ją wykryje, wie o niej tyle, ile tylko wiedzieć można” (Kartezjusz,

Rozprawa o metodzie, cz. 2)

„Albowiem ostatecznie metoda, która uczy, jak przestrzegać prawdziwego porządku i dokładnie wykazywać wszelkie okoliczności tego, czego

szukamy, zawiera wszystko, co daje pewność prawidłom matematyki” (Kartezjusz, Rozprawa o metodzie, cz. 2)


Metoda analityczna

„nigdy nie przyjmować za prawdziwej żadnej rzeczy, zanim by jako taka nie została rozpoznana przeze mnie w sposób oczywisty” („jasno i

wyraźnie”)

„dzielić każde z badanych zagadnień na tyle cząstek, na ile by się dało i na ile byłoby potrzeba do najlepszego ich rozwiązania”

„prowadzić swe myśli w porządku, poczynając od przedmiotów najprostszych i najdostępniejszych poznaniu i wznosić się po trochu, jakby po

stopniach, aż do poznania przedmiotów bardziej złożonych”

„czynić wszędzie wyliczenia tak całkowite i przeglądy tak powszechne, aby być pewnym, że nic nie zostało pominięte”

(Kartezjusz, Rozprawa o metodzie, cz. 2)


Racjonalizm

Według Kartezjusza nie zmysły, lecz rozum pozwala zdobyć wiedzę prawdziwą

racjonalizm vs empiryzm

Problem: poszukuję wiedzy pewnej… ale od czego zacząć?

Kartezjusz poszukuje niewzruszonej podstawy wiedzy

Archimedes: „dajcie mi punkt oparcia, a poruszę całą Ziemię”


Sceptycyzm metodologiczny

„odrzucić jako bezwzględnie fałszywe wszystko, co do czego mógłbym sobie wyobrazić najmniejszą nawet wątpliwość, aby zobaczyć, czy potem

nie zostałoby w zespole mych wierzeń nic takiego, co by było całkowicie niewątpliwe”

„Tak więc, jako że nasze zmysły niekiedy nas zwodzą, zamierzałem przyjąć, że nie istnieje ani jedna rzecz, która by była taka, jaką wydaje się nam

za ich sprawą”

[możliwość błędy w geometrii] – „odrzuciłem jako błędne wszystkie racje, które brałem poprzednio za dowody”

„wszystkie myśli, które mamy na jawie, mogą nas nachodzić również we śnie” – „wszystko, co kiedykolwiek znalazło się w moim umyśle, nie było

bardziej prawdziwe aniżeli moje senne widziadła”


Czy pozostaje coś, w co niepodobna wątpić?


Cogito ergo sum

„zwróciłem uwagę na to, że w chwili, gdy chciałem tak myśleć, że wszystko jest fałszywe, stawało się konieczne, bym ja, którym to myślał, był

czymś. A spostrzegłszy, że ta prawda: myślę, więc jestem była tak niezachwiana i pewna, że wszelkie najbardziej dziwaczne przypuszczenia

sceptyków nie zdołały jej zachwiać, uznałem bez obawy błędu, że mogę ją przyjąć jako pierwszą zasadę filozofii, której poszukiwałem”


Problem: czym jestem?


Res cogitans

„Poznałem dzięki temu, że byłem substancją, której całą istotę czy naturę […] stanowi wyłącznie myślenie i która dla swego istnienia nie wymaga

żadnego miejsca […] i nie zależy od żadnego przedmiotu materialnego. Tak, że oto „Ja” […] czyli dusza […] dzięki której jestem tym, czym jestem,

jest całkowicie odrębna od ciała i jest nawet łatwiejsza do poznania niż ono […] a nadto gdyby nie było wcale ciała, dusza nie przestałaby być tym

wszystkim, czym jest. […] Czym więc jestem? Rzeczą myślącą; ale co to jest? Jest to rzecz, która wątpi, pojmuje, twierdzi, przeczy, chce, nie chce,

a także wyobraża sobie i czuje”

(Kartezjusz, Rozprawa o metodzie).


Problemy:

Skąd wiem, że nie jestem mózgiem w naczyniu podłączonym

do komputera?

Skąd wiem, że nie jestem w Matrixie?

Skąd wiem, że istnieje świat transcendentny?

Kartezjusz zakwestionował świadectwa zmysłów, nie może zatem na podstawie doświadczenia zmysłowego twierdzić, że poznaje świat zewnętrzny

i że świat zewnętrzny istnieje!

Problem transcendencji


Rozwiązanie Kartezjusza


Okrywam w umyśle ideę Boga (istoty doskonałej)

Moja niedoskonała jaźń nie mogła jej wytworzyć, bo skutek nie

może być doskonalszy od przyczyny…

Zatem Bóg istnieje!

Bóg nie jest zwodzicielem, zatem świat

istnieje!

Inne rozwiązanie…

Skąd wiem, że świat transcendentny istnieje?

Nie wiem!

Solus ipse sum (solipsyzm)


Epistemologiczny idealizm immanentny

George Berkeley (1685-1753)

Biskup Cloyne w Irlandii

A New Theory of Vision, 1709

Principles of Human Knowledge, 1710

Three Dialogues between Hylas and Philonous, 1713

Alciphron, 1732

Siris, 1744

Skrajny nominalizm – nie ma w umyśle idei (pojęć) abstrakcyjnych

Skrajny empiryzm (sensualizm) – doświadczenie zmysłowe jedynym źródłem wiedzy

Skrajny subiektywizm – wszelkie własności są subiektywne (istnieją w umysłach)

Immaterializm – nie istnieją substancje materialne (ciała – zespoły jakości)

Spirytualizm – istnieją substancje duchowe (umysły)


Co postrzegam?

Pogląd potoczny – przedmioty istniejące niezależnie ode mnie (transcendentne)

Epistemologiczny idealizm immanentny – wrażenia istniejące w moim umyśle (immanentne przedmioty świadomości)


Widzę barwę…

barwa jest wrażeniem…

wrażenie istnieje w moim umyśle…

Widzę pewien kształt…

kształt jest wrażeniem…

wrażenie istnieje w moim umyśle…

Słyszę…

Itd…

Konsekwencje metafizyczne – metafizyczny idealizm subiektywny: esse est percipi

Myślę, że każdy będzie tego intuicyjnie pewien, kto tylko zważy, co się rozumie przez termin istnieć. Kiedy powiadam, że stół, na którym piszę,

istnieje, znaczy to, że go widzę i dotykam. Jeślibym zaś był poza moją pracownią, wówczas powinienem powiedzieć, że stół istniał — rozumiejąc

przez to, że gdybym był wewnątrz, mógłbym go postrzegać lub że jakiś inny duch postrzega go w tej chwili. Kiedy powiadam, że istniał zapach,

znaczy to, że został odczuty węchem; że istniał dźwięk, znaczy, że został usłyszany; że istniał kolor albo kształt, znaczy, że został dostrzeżony lub

dotknięty. To jest wszystko, co rozumiem przez te i tym podobne wyrażenia. Wydaje mi się bowiem całkowicie niezrozumiałym to, co mówi się o

absolutnym istnieniu przedmiotów niemyślących, bez żadnego związku z tym, że są postrzegane. Ich esse stanowi percipi — i jest niemożliwym to,

aby istniały poza umysłem czy myślącymi przedmiotami, które je postrzegają.


Immaterializm i spirytualizm

Zdaniem Berkeley’a dusze (niematerialne umysły) istnieją w sensie dosłownym (istnieją substancje duchowe)

Ciała istnieją = jakiś podmiot ich doznaje, ktoś przeżywa odpowiednie wrażenia, ktoś jest świadom wrażeń

Ciała = wrażenia lub układy wrażeń

Wrażenie istnieje = ktoś to wrażenie przeżywa

Jeżeli termin materia oznacza coś istniejącego obiektywnie (niezależnie od świadomości podmiotu poznającego), to nie ma materii

„Nie mam bezpośredniej intuicji tego, że istnieje materia; nie mogę również z wrażeń zmysłowych, z idei, z pojęć, z działań lub uczuć wyprowadzić

ani prawdopodobnego, ani koniecznego wniosku, aby istniała substancja, niezdolna do myślenia i postrzegania, nieaktywna. Natomiast o istnieniu

mojego Ja, to znaczy mojej duszy, umysłu lub zasady myślącej, posiadam wiedzę oczywistą na podstawie refleksji”.

George Berkeley


Rzeczywistość i pozory „te świadomości, które się z sobą zgadzają, stanowią wystarczającą większość, aby zamknąć przeciwników w szpitalach dla obłąkanych". [A. S.

Eddington: Nowe oblicze natury, s. 246]


rzeczywistośćpozory

David Hume (1711-1776)

Treatise on Human Nature, 1739-1740 (3 t.)

An Enquiry Concerning Human Understanding, 1748

An Enquiry Concerning the Priniples of Morals, 1751

Radykalny empiryzm

Prekursor pozytywizmu

wrażenia (impressions) – idee (ideas): idee pochodzą z wrażeń

Przedmiot wiedzy:

związki między ideami (np. matematyka) – a priori

fakty (przyrodoznawstwo) – a posteriori

„Gdy bierzemy do ręki książki z dziedziny teologii lub metafizyki, to musimy pytać: czy zawiera badania nad wielkością i liczbą prowadzone drogą

czystego rozumowania? Nie. Czy zawiera badania nad faktami i istnieniem? Nie. To należy wrzucić ją w ogień, gdyż może zawierać jedynie fikcje i

złudzenia” (Hume)


Krytyka pojęcia substancji

Wrażenia dostarczane przez różne zmysły odnosimy do jednej substancji – wykraczamy poza fakty, co nie jest uzasadnione ani a priori ani a

posteriori

Przekonanie o istnieniu substancji (materialnej lub duchowej) oparte jest na instynkcie i wyobraźni, a nie na rozumowaniu

Nie ma podstaw do przyjęcia, że istnieją zewnętrzne substancje, które są przyczynami wrażeń

Są tylko wrażenia: świat = zespół wrażeń

Doświadczenie zewnętrzne – postrzegamy jedynie własne idee (wrażenia)

Doświadczenie wewnętrzne – dane nam są jedynie własne przeżycia psychiczne, a nie substancja duchowa (jaźń, dusza)

Dusza jako coś różnego od strumienia przeżyć psychicznych nie jest dana w doświadczeniu

Ja = wiązka wrażeń


Uwaga: intencjonalność aktów psychicznych

epistemologiczny idealizm immanentny

przedmiot poznania = treść świadomości (przeżycie psychiczne)

epistemologiczny realizm

podmiot w akcie poznawczym zwraca się ku czemuś, co nie jest treścią przeżycia

np. gdy postrzegam kartkę papieru, mam na myśli także to, że ma drugą stronę (której nie widzę), pewien ciężar itd.

stosunek intencjonalny – podmiot przeciwstawia sobie przedmiot poznania (zachodzi obiektywizacja), podmiot nie jest bierny w procesie

poznania, następuje konstrukcja przedmiotu poznania


Idealizm transcendentalny

Immanuel Kant (1724-1804)

przedmiot poznania – konstrukcja podmiotu poznającego wyposażonego w:

aprioryczne formy zmysłowości (przestrzeń i czas)

transcendentalne kategorie intelektu (substancja, przyczynowość…)

Kritik der reinen Vernuft, 1781, wyd. 2 1787

Kritik der praktischen Vernuft, 1788

Kritik dr Urteilskraft, 1791


Kantowski podział sądów

sąd – treść zdania w sensie logicznym (S jest P)

zdania mogą być sformułowane w różnych językach, ale wyrażać ten sam sąd

np. Snow is white, Śnieg jest biały

Jak na podstawie przedstawień możemy coś wiedzieć o rzeczach? – badania transcendentalne


sądy

analityczne

(trójkąt ma trzy kąty)

syntetyczne

(każde zjawisko ma

przyczynę)

sądy

a priori

(5 + 7 = 12)

konieczne i powszechne

a posteriori

(śnieg jest biały)

Zagadnienie sądów syntetycznych a priori

sądy analityczne a priori (wszystkie sądy analityczne są a priori) – aby stwierdzić prawdziwość sądu wystarcza znajomość języka (np. trójkąt ma

trzy kąty, kawaler to mężczyzna nieżonaty)

sądy syntetyczne a posteriori – ich prawdziwość (lub fałszywość) rozpoznajemy na podstawie doświadczenia (np. śnieg jest biały, Ziemia jest

kulista, atom He ma dwa elektrony)

sądy syntetyczne a priori – ich prawdziwość rozpoznajemy niezależnie od doświadczenia, ale powiększają one naszą wiedzę

PROBLEM: jak są możliwe sądy syntetyczne a priori? – jak jest możliwe, że niezależnie od doświadczenia (czyli a priori) jesteśmy w posiadaniu wiedzy o świecie, który ukazuje się nam w doświadczeniu?


Przykład: aby stwierdzić prawdziwość nierówności trójkąta nie jest potrzebne doświadczenie – wystarczy czysta wyobraźnia.

Twierdzenie to jest sądem syntetycznym a priori

Uwaga: w czasach Kanta (i aż do połowy XIX w.) sądzono, że geometria Euklidesa jest jedynym możliwym systemem geometrii


cba a b

c

Kant a Hume

Hume (i empiryzm) – tylko sądy analityczne są a priori, sądy syntetyczne są aposteriori

Kant – w pojęciu wiedzy jest zawarte to, że jest pewna i powszechna

„Doświadczenie poucza bowiem, że coś jest takie a nie inne, ale nigdy, że inne być nie może. Jeśli więc znajdzie się twierdzenie, które w myśli występuje jako konieczne, to jest ono sądem a priori. Następnie, doświadczenie nie daje sądom nigdy właściwej i ścisłej powszechności, lecz tylko przypuszczalną i względną… Jeśli więc jakiś sąd pomyślany jest jako ściśle powszechny, tzn. jeśli nie dopuszcza wyjątku, to nie jest wyprowadzony z doświadczenia, lecz jest ważny a priori”. (Kant)

Sądy syntetyczne a priori występują w matematyce i w matematycznym przyrodoznawstwie (fizyka Newtona)

punkt wyjścia – nauka; badania transcendentalne – analiza nauki: jak jest możliwa czysta matematyka? Jak jest możliwe matematyczne przyrodoznawstwo?


Zagadnienie źródeł poznania – wersja genetyczna (psychologiczna)


Jaka jest geneza naszych pojęć, sądów i myśli w ogóle?

Czy istnieje wiedza wrodzona, czy też cała wiedza pochodzi z doświadczenia?

racjonalizm genetyczny (aprioryzm, natywizm) – istnieje wiedza wrodzona

(np. Platon, Kartezjusz): struktura naszego umysłu sprawia, że musimy

wytworzyć pewne pojęcia i dojść do pewnych przekonań niezależnie od

doświadczenia

empiryzm genetyczny – jedynym źródłem wiedzy są zmysły

(np. Locke, Berkeley, Hume,Condillac): umysł ludzki jest tabula rasa – nihil

est in intellectu, qod prius fuerit in sensu

Natywizm vs empiryzm – przykłady stanowisk

Platon – zmysły nie są źródłem wiedzy, ale „wyzwalają” myśli potencjalnie zawarte w naszym umyśle (anamnesis – poznanie jako przypominanie

sobie przez duszę wiedzy wrodzonej)

Kartezjusz – w umyśle znajdują się idee wrodzone (np. idea Boga)

Hume – znaczenie każdego wyrazu musi być wyprowadzone z doświadczenia; jeżeli jakieś pojęcie nie spełnia tego warunku, to jest

bezwartościowe (np. substancja)

Operacjonizm – sensowny jest tylko wyraz, którego znaczenie uzbraja nas w metodę pozwalającą o przedmiotach danych w doświadczeniu

stwierdzić czy można czy też nie nazwać je tym wyrazem; np. Einstein i analiza pojęcia równoczesności i szczególna teoria względności


Zagadnienie źródeł poznania – wersja metodologiczna (epistemologiczna)


Zagadnienie kryterium prawomocności rezultatów poznawczych.

W jaki sposób można dojść do prawdziwego i uzasadnionego poznania?

racjonalizm metodologiczny (aprioryzm umiarkowany) –

istnieją sądy syntetyczne a priori

(np. Kant)

empiryzm metodologiczny – dominującą rolę w poznaniu odgrywa

doświadczenie (zmysłowe – zewnętrzne; introspekcja – wewnętrzne)

umiarkowany: tylko sądy analityczne są a priori (np. Hume)

skrajny: wszelkie twierdzenia oparte są na doświadczeniu (nawet logika i

matematyka)

Czas i przestrzeń jako aprioryczne formy zmysłowości

Czas jest „formą naszej wewnętrznej naoczności. Jeśli odbierze się jej ten szczególny warunek naszej zmysłowości, to znika również pojęcie

czasu; czas przywiązany jest bowiem nie do samych przedmiotów, lecz tylko do podmiotu, który je ogląda. […] Chcieliśmy więc powiedzieć, że

wszelkie nasze oglądanie nie jest niczym innym jak przedstawianiem sobie pewnego zjawiska; że ani rzeczy, które oglądamy, nie są same w sobie

tym, za co je bierzemy w naoczności, ani też stosunki między nimi nie są same w sobie takie, jak nam się przejawiają; i że gdybyśmy w ogóle

usunęli nasz podmiot lub choćby tylko podmiotową ważność zmysłów, to znikłyby wszelkie te własności, wszelkie stosunki między przedmiotami w

przestrzeni i czasie, a nawet sama przestrzeń i czas, gdyż jako zjawiska nie mogą istnieć same w sobie, lecz tylko w nas. […] Przestrzeń i czas są

jego czystymi formami, a jego materią są wrażenia w ogóle” (I. Kant, Krytyka czystego rozumu, t. 1, „O czasie”).


Czas i przestrzeń jako aprioryczne formy zmysłowości

Przestrzeń nie jest pojęciem empirycznym, które by zostało wysnute z doświadczeń zewnętrznych

Przestrzeń jest koniecznym wyobrażeniem a priori leżącym u podłoża wszelkich zewnętrznych danych naocznych

O przestrzeni, o istotach rozciągłych itd. możemy przeto mówić tylko ze stanowiska człowieka.

Stwierdzamy zatem empiryczną realność przestrzeni (w odniesieniu do wszelkiego możliwego zewnętrznego doświadczenia), jakkolwiek zarazem

przyjmujemy jej transcendentalną idealność, tj. to, że jest ona niczym, skoro tylko opuścimy warunek możliwości wszelkiego doświadczenia i

uznajemy ją za coś, co znajduje się u podłoża rzeczy samych w sobie.


Nauka Kanta o „dwóch pniach poznania” – synteza racjonalizmu z empiryzmem


Dinge an sich (rzeczy same w sobie) – noumen, niepoznawalne

przedmiot poznania – fenomen (zjawisko), konstrukcja umysłu podmiotu poznającego

zmysły – czas i przestrzeń jako aprioryczne formy zmysłówrozum – transcendentalne kategorie intelektu (substancja,

przyczynowość…)

Fenomenalizm i agnostycyzm Kanta

Konieczność twierdzeń geometrii wynika stąd, że przestrzeń jest formą zmysłów

Konieczność twierdzeń arytmetyki wynika stąd, że czas jest formą zmysłów

Przedmioty, które ukazuje nam doświadczenie nie są istniejącymi niezależnie od doświadczenia rzeczami samymi w sobie (Dinge an sich), lecz są

tylko konstrukcjami naszego umysłu.

Umysł ludzki (zarówno zmysły jak i rozum) nie jest w akcie poznania bierny, lecz aktywny: narzucamy światu doświadczenia określone struktury,

które są subiektywne w tym sensie, że istnieją w podmiocie poznającym jako:

1. Aprioryczne formy zmysłowości - przestrzeń i czas

2. Transcendentalne kategorie intelektu – substancja, przyczynowość (i in.)


Konstrukcje pojęciowe a rzeczywistość


Realizm i antyrealizm w filozofii nauki


Spór o status poznawczy teorii naukowych

realizm – teorie naukowe opisują świat takim, jakim jest w rzeczywistości

(przynajmniej aproksymacyjnie); terminy teoretyczne odnoszą się do

rzeczywistych przedmiotów i własności

antyrealizm – teorie naukowe są jedynie narzędziami, pozwalającym

uporządkować obserwacje; teoria powinna być empirycznie adekwatna

(zgodna ze zjawiskami); terminy teoretyczne (np. kwark, DNA) to skrótowo-

zastępcze sposoby opisu tego, co można zaobserwować

Przykład: Bohr vs Einstein (realizm i antyrealizm w interpretacjach mechaniki

kwantowej)

Bohr: celem nauki nie jest dociekanie „realnej istoty zjawisk” (the real esence), ale „ustanowienie ilościowych zależności między wynikami

pomiarów” (Bohr, Fizyka atomowa a wiedza ludzka).

Einstein: „wiara w istnienie świata niezależnego od świadomości podmiotu poznającego i jakiejkolwiek teorii jest podstawowym założeniem

wszelkich badań naukowych” (Einstein, Ewolucja fizyki).

„Wszelkie poważne rozważanie teorii fizycznej musi brać pod uwagę rozróżnienie pomiędzy obiektywną rzeczywistością, niezależną od wszelkiej

teorii, a pojęciami fizycznymi, którymi operuje ta teoria. Pojęcia te są pomyślane tak, aby odpowiadały obiektywnej rzeczywistości fizycznej i za

pomocą tych pojęć przedstawiamy sobie tę rzeczywistość” (Einstein).


Pytania kontrolneNa czym polega zagadnienie granic poznania?

Sformułuj tezę epistemologicznego idealizmu immanentnego.

Sformułuj tezę epistemologicznego idealizmu transcendentalnego.

Sformułuj tezę epistemologicznego realizmu

Co to jest sceptycyzm metodologiczny Kartezjusza?

Sformułuj prawidła metody analitycznej.

Jaką funkcję pełni „cogito ergo sum” w systemie Kartezjusza?

Co to jest dualizm metafizyczny res cogitans i res extensa?

Wyjaśnij twierdzenie esse est percipi Berkeley’a.

Co to jest immaterializm?

Co to jest spirytualizm?

Przedstaw Hume’a krytykę pojęcia substancji.

Przedstaw Kantowski podział sądów i podaj przykłady.

Co to jest nauka o dwóch pniach poznania w ujęciu Kanta?

Czym są czas i przestrzeń w rozumieniu Kanta?

Wyjaśnij pojęcia: rzecz sama w sobie, noumen, fenomen.


Pytania kontrolne cd.Przedstaw zagadnienie źródeł poznania w wersji genetycznej i metodologicznej.

Sformułuj tezę empiryzmu genetycznego.

Sformułuj tezę natywizmu.

Sformułuj tezę empiryzmu metodologicznego (wersja skrajna i umiarkowana).

Sformułuj tezę aprioryzmu metodologicznego umiarkowanego.

Na czym polega spór realizm – antyrealizm w filozofii nauki?

Sformułuj tezę realizmu naukowego.

Sformułuj tezę antyrealizmu.



Literatura

Do tematu wykładu szczególnie polecam:

R. Descartes, Rozprawa o metodzie

G. Berkeley, Trzy dialogi między Filonousem a Hylasem

D. Hume, Badania dotyczące rozumu ludzkiego

I. Kant, Krytyka czystego rozumu, t. 1

Film Matrix

S. Lem, Kongres futurologiczny

Zagadnienie źródeł poznania

Documents

Transcript of Zagadnienie źródeł poznania