Na początek trochę historii.

Ludzie niepełnosprawni w przeszłości byli oddzielani od sprawnej części społeczeństwa.

W średniowieczu uważano niepełnosprawność za przejaw działalności sił nadprzyrodzonych, bano się ich dlatego niepełnosprawne dzieci zabijano lub porzucano.

Aż do rewolucji francuskiej, w roku 1789, osoby niepełnosprawne były zamykane w odosobnionych od świata i ludzi miejscach, ponieważ myślano, że nie są oni zdolni do życia i są tylko ciężarem dla rodziny i reszty społeczeństwa..

Potem zrezygnowano z tak nieludzkiego traktowania niepełnosprawnych, ale nadal uważano ich za gorszych członków społeczeństwa. Tworzono dla nich osobne szkoły, osobne ośrodki, w których mieszkali. Nie mogli uczestniczyć w normalnym życiu społecznym, nie tylko dlatego, że wszędzie były schody, wysokie krawężniki, nie było sygnałów dźwiękowych dla niewidomych, czytelnych symboli informacyjnych dla niepełnosprawnych intelektualnie, specjalnie przygotowanych miejsc parkingowych. Podstawową i najtrudniejszą do pokonania przeszkodą byli ludzie, a raczej ich negatywna postawa. To przecież ludzie decydują co budują, jak budują, jak organizują pracę urzędów, kin, muzeów, szkół, jakie robią przejścia dla pieszych. Od postawy jednych ludzi zależy los innych.

Dopiero kiedy ludzie sprawni dostrzegli, że niepełnosprawni są równie ważnymi członkami społeczeństwa zaczęto organizować otoczenie tak by umożliwić korzystanie z urzędów, kin, teatrów, ulic, szkół... wszystkim na równych prawach.

 

Co to jest integracja?

Ponieważ ludzie oddzielili niepełnosprawnych od sprawnych, włączenie ich w życie społeczne nazwano integracją, czyli, jak podają słowniki, zespoleniem się, scaleniem, tworzeniem całości z części. Choć przecież nazywanie tego wcale nie jest konieczne, bo osoby niepełnosprawne są normalnymi członkami społeczeństwa. Wszyscy mamy takie same prawa (choćby prawo do nauki w wybranej przez siebie szkole) i obowiązki (chcąc zdać do następnej klasy trzeba mieć pozytywne oceny).

Znany propagator i zwolennik integracji prof. Aleksander Hulek  uważał, że integracja „wyraża się w takim wzajemnym stosunku pełno- i niepełnosprawnych, w którym respektowane są te same prawa i w którym stwarzane są dla obu grup identyczne warunki maksymalnego, wszechstronnego rozwoju”.

 

Na czym polega integracja w szkole?

Integracja w szkole polega na wspólnym uczeniu się uczniów o różnej sprawności, na ich wspólny spędzaniu przerw, wspólnej zabawie, rozmowach, organizowaniu i uczestnictwie w imprezach, sprzeczkach i godzeniu się, odnoszeniu sukcesów i radzeniu sobie z porażkami, wspólnym niezadowoleniu i wspólnej radości, na uczestnictwie w życiu szkoły.

 

Jak wygląda organizacja pracy w klasach integracyjnych?

W klasach integracyjnych liczących od 15 do 20 uczniów jest od 3 do 5 dzieci o specyficznych potrzebach edukacyjnych, Pracuje w nich dwóch nauczycieli. Jest zawsze nauczyciel przedmiotu  i pedagog wspierający.

Pedagog wspierający jest odpowiedzialny za dostosowanie treści i metod nauczania do możliwości i potrzeb uczniów niepełnosprawnych. Pomaga także pozostałym uczniom w klasie, jeśli tego potrzebują. Wspiera nauczycieli przedmiotów swoją wiedzą na temat niepełnosprawności i metod pracy z dziećmi niepełnosprawnymi. Rolą pedagoga wspierającego jest także wspieranie procesu integracji, tak by osoby sprawne wiedziały jak postępować w kontakcie z osobą niepełnosprawną, a niepełnosprawni uczniowie potrafili funkcjonować wśród rówieśników.

Klasy  realizują wspólną podstawę programową. Uczniowie pracują w oparciu o programy dla szkół masowych. Dla uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych program jest modyfikowany, czyli dostosowany do dynamiki rozwoju, możliwości dzieci i ich indywidualnego tempa pracy. Podczas zajęć występuje indywidualizacja w procesie uczenia się. Zadania dla dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych są inne, o różnym stopniu trudności, doskonalące słabiej opanowane umiejętności i wiadomości, przeznacza się na ich wykonanie więcej czasu. Najczęściej jednak organizowane są takie sytuacje dydaktyczne i wychowawcze, w których uczniowie zdrowi i niepełnosprawni podejmują wspólne, różnorodne działania, są partnerami, razem pokonują trudności i osiągają sukcesy. Sytuacje te sprzyjają nie tylko uspołecznieniu, ale podnoszą poczucie własnej wartości i budzą wiarę w swoje możliwości.

Co daje nam wszystkim integracja w szkole?                            

Uczniowie niepełnosprawni zyskują możliwość nauki w zwykłej szkole, nawiązania przyjaźni z sprawnymi rówieśnikami, zdobycia doświadczeń w naturalnym środowisku szkolnym, uczą się akceptować swoją inność i radzić sobie z trudnościami codziennego życia. Wspólna przebywanie ze sprawnymi rówieśnikami daje motywację do pokonywania barier.

Sprawni uczniowie zyskują możliwość nauki i zabawy z niepełnosprawnymi rówieśnikami, uczą się akceptacji cudzej i własnej inności, wrażliwości, empatii, sposobów pomocy niepełnosprawnym i dostrzegania w niepełnosprawnych ich zalet i walorów. Uczą się od niepełnosprawnych kolegów wytrwałości, cierpliwości, szacunku do życie i poszanowania zdrowia.

Nauczyciele wzbogacają swój warsztat szukając rozwiązań w pracy z uczniem niepełnosprawnym, zdobywają nowe doświadczenia, stają się wrażliwszymi, cierpliwszymi i bardziej wyrozumiałymi  ludźmi.

Rodzice uczniów zarówno jednych jak i drugich mają szansę poznania wzajemnie swoich problemów, radości i smutków. Zyskują większą wrażliwość na cudze potrzeby i akceptację cudzej inności.

Artykuł Karoliny Ślązak Szkoła podstawowa nr 3 w Zielonce

SŁAWNI NIEPEŁNOSPRAWNI

Naukowcy z uniwersytetów Cambridge i Oksford odkryli, że u Einsteina i Newtona występowały objawy typowe dla syndromu Aspergera.

Ludzie z zespołem Aspergera często uznawani są za ekscentrycznych. Brakuje im także umiejętności społecznych, mają obsesję na punkcie skomplikowanych zagadnień i mogą mieć problem z komunikacją z otoczeniem. Wyniki ostatnich badań sugerują, że Einstein, twórca teorii względności oraz Newton, odkrywca praw grawitacji, posiadali wymienione wyżej cechy. Zdaniem naukowców u Einsteina objawy syndromu Aspergera występowały już w dzieciństwie, a w przypadku Newtona można było obserwować klasyczne symptomy choroby. Już jako dziecko Einstein był samotnikiem i często obsesyjnie powtarzał pojedyncze zdania. Prowadząc wykłady swoim zachowaniem notorycznie wprawiał słuchaczy w zakłopotanie. Newton prawie się nie odzywał i był tak zaangażowany w swoją pracę, że często zapominał o jedzeniu. Nieliczne grono przyjaciół jakie posiadał traktował obojętnie albo wręcz wrogo i agresywnie. Kiedy nikt nie pojawiał się na jego wykładach, przemawiał do pustego pokoju. W wieku 50 lat przeżył załamanie nerwowe. Według innej teorii, zachowanie interpretowane jako objawy syndromu Aspergera, można wytłumaczyć

wysokim poziomem inteligencji obu naukowców. Profesor Simon Baron-Cohen z Cambridge, jeden z naukowców przeprowadzających badania, uważa, że osoby cierpiące na zespół Aspergera mogą odnosić ogromne sukcesy, jeżeli tylko znajdą dla siebie odpowiednie miejsce. Jego zdaniem, dzięki analizie tego problemu, będzie można pomóc chorym osobom.

Franklin Delano Roosevelt, czterokrotny prezydent Stanów Zjednoczonych, polityk znany na całym świecie. W 1921 roku Roosevelt żeglował po wodach Zatoki Fundy w Kanadzie podczas rodzinnych wakacji. Któregoś razu przypadkowo wpadł do wody. Po tym zdarzeniu pomagał gasić pożar na jednej z pobliskich wysepek, po czym, chcąc się ochłodzić kąpielą w zatoce, doznał szoku termicznego. Pojawiła się wysoka temperatura, silne bóle i paraliż nóg. Zdiagnozowano u niego tzw. polio – chorobę Heinego – Medina (inaczej wirusowe zapalenie rogów przednich rdzenia kręgowego). Polityk, będąc sparaliżowany od klatki piersiowej w dół, stracił władzę w nogach, przez co musiał poruszać się na wózku inwalidzkim. Groziła mu też utrata wzroku, czemu zdołano jednak zapobiec. Wyczerpujące ćwiczenia i samozaparcie pozwoliły Rooseveltowi posługiwać się rękoma i siedzieć. Nie było to łatwe, gdyż chorobie i rehabilitacji towarzyszył dotkliwy ból, a nogi chorego umieszczone zostały w metalowych protezach. Choć oczywiście utrudniało mu to działania zmierzające do dalszego rozwoju kariery, to jednak działań tych, jak się okazało, nie uniemożliwiło. Franklin nie zamierzał poddać się w obliczu choroby mimo niespodziewanej utraty władzy nad własnym ciałem. Po upływie siedmiu lat od wypadku Roosevelt postanowił wrócić do kariery politycznej, po czym wkrótce wybrany został gubernatorem stanu New York. Kilka lat później, w 1932 roku został prezydentem Stanów Zjednoczonych. Jego kadencja przedłużana była jeszcze trzykrotnie! Roosevelt okazał się najdłużej urzędującym prezydentem USA w historii.

Wolfgang Schäuble–

niemiecki polityk Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU), minister spraw wewnętrznych, minister finansów w drugim i trzecim rządzie Angeli Merkel od 28 października 2009.

W latach 1984–1989 szef Urzędu Kanclerskiego; sprawował funkcję ministra spraw wewnętrznych w rządzie Helmuta Kohla. Do połowy lat 90. Kohl forsował Schäublego jako swojego przyszłego następcę, mówiono o nim wówczas Kanclerz w oczekiwaniu.

12 października 1990 w czasie spotkania wyborczego w Oppenau został dwukrotnie postrzelony z rewolweru przez chorego psychicznie mężczyznę, trzecia kula ciężko raniła ochroniarza ministra. Wolfgang Schäuble doznał ciężkiego urazu kręgosłupa i od tego czasu, częściowo sparaliżowany, porusza się na wózku inwalidzkim.

Janina Ochojska

Chorobę Heinego-Medina wykryto u Ochojskiej gdy miała 6 miesięcy. W wywiadach Janina Ochojska podkreśla, że swój charakter i akceptację choroby wyrobiła w sobie jeszcze jako dziecko, w świebodzińskim Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Dzieci Kalekich. – Często cytuje słowa kierownika tego zakładu, dr Lecha Wierusza, że niepełnosprawność jest darem do dawania więcej. „Dano wam, a nie odebrano”, powtarzał dzieciom doktor. To stąd, jak sądzę, Janka czerpie tę niesamowitą energię, która każe jej pomagać innym. Jak sama wspomina, zaakceptowanie swojej niepełnosprawności zawdzięcza pobytowi w Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Dzieci Kalekich,

W 1984 wyjechała do Francji na operację. Tam zetknęła się z ideą pomocy humanitarnej. Jako wolontariuszka działała dla fundacji EquiLibre, wyszukując kontakty i koordynując pomoc dla Polski. W 1989 była jedną z twórców polskiego oddziału Fundacji EquiLibre.

W 1992 zorganizowała konwój polskiej pomocy dla byłej Jugosławii. W 1994 założyła Polską Akcję Humanitarną, w której objęła funkcję prezesa.

Jan Mela

Jan Mela – najmłodszy w historii zdobywca biegunów – północnego i południowego w ciągu jednego roku. Jest jednocześnie pierwszym niepełnosprawnym, który dokonał takiego wyczynu. Założyciel fundacji „Poza Horyzonty”.

Jan Mela stracił lewe podudzie i prawe przedramię w wyniku porażenia prądem, którego doznał w 2002 roku w Malborku, kiedy wszedł podczas deszczu do niezabezpieczonej stacji transformatorowej. Odzyskawszy przytomność dotarł o własnych siłach do domu. Został niezwłocznie przewieziony do szpitala w Gdańsku, gdzie po trzech miesiącach leczenia podjęto decyzję o amputacji kończyn.

Lionel Messi

Czterokrotnie wybierany najlepszym piłkarzem świata, utalentowany, cudowne dziecko i... autysta – tak w skrócie można opisać sylwetkę Lionela Messiego. O tym sensacyjnym wręcz fakcie z życia snajpera Barcelony nie mówiło się do tej pory publicznie, by nie narazić go na dyskryminację. Zmowę milczenia postanowiła przerwać brazylijska gazeta "Diario do Centro do Mundo". To kolejny po problemach z hormonem wzrostu bolesny fakt z życia Messiego. Argentyńczyk został okrzyknięty "człowiekiem, który musiał pokonać chorobę, by wygrać życie". Giselle Zambiazzi prezeska stowarzyszenia zrzeszającego osoby zmagające się z autyzmem przyznała, że gesty, spojrzenia, uśmiech i zachowanie Leo są typowe dla autysty. Jako chłopiec Messi wychodził z domu tylko po to by grać w piłkę. Ma duże kłopoty wystąpieniami publicznymi

Natalia Partyka pomimo niepełnosprawności walczy w Igrzyskach Olimpijskich w Londynie

Natalia Partyka ma dopiero dwadzieścia trzy lata, a jednak igrzyska w Londynie to czwarte, w których bierze udział. Wszystko oczywiście dlatego, że Polka jednocześnie startowała w rywalizacji paraolimpijskiej. Tegoroczny turniej olimpijski tenisa stołowego zakończyła na III rundzie. Leszek Kucharski: – To jest wzór sportowca. Ambitna, bardzo kochająca tenis stołowy zawodniczka.

Jest w tej chwili jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich sportowców. Mówimy tenis stołowy, myślimy Natalia Partyka

Krzysztof Jarzębski ma 54 lata. Chorował na raka, stracił nogi, a mimo to jest jednym z najbardziej znanych niepełnosprawnych polskich sportowców - jest m.in. mistrzem świata w jeździe na wózku inwalidzkim na dystansie 100 km. Jak donosi "Super Express", w trakcie bicia swego najnowszego rekordu został zatrzymany przez słowacką policję za zbyt szybką jazdę.

Oscar Pistorius (ur. 1986 w Johannesburgu) – południowoafrykański lekkoatleta, biegacz niepełnosprawny. Uczestnik paraolimpiad, gdzie zdobył pięć złotych medali.

15 lipca 2007 na mitingu IAAF, biegnąc na specjalnych protezach z włókna węglowego, wystąpił jako pierwszy niepełnosprawny biegacz razem ze sprawnymi zawodnikami.

Pistorius w wyniku wrodzonych wad stracił obydwie nogi w pierwszym roku życia (11 miesięcy). Mimo zaawansowanego stopnia kalectwa od zawsze intensywnie uprawiał sport – rugby, tenis, piłkę wodną, boks i zapasy. Jest rekordzistą wśród niepełnosprawnych w biegach na dystansie 100, 200 i 400 m

Steven Hawking

AstrofizykStephen William Hawking – brytyjski astrofizyk, kosmolog, fizyk teoretyk. Hawking cierpi na stwardnienie zanikowe boczne, którego postęp spowodował paraliż większości ciała. Porusza się na wózku inwalidzkim, a ze światem zewnętrznym porozumiewa się przy pomocy syntezatora mowy, do którego wprowadza wypowiedzi przez wirtualną klawiaturę.

Stevie Wonder, właśc. Stevland Hardaway Judkins (ur. 13 maja 1950 w Saginaw) – amerykański wokalista soulowy, kompozytor, producent i multiinstrumentalista. Jest jednym z najlepiej sprzedających się artystów w historii muzyki. Sprzedał ponad 100 milionów płyt na całym świecie

Ludwg van Beethoven

( 1770 – 1827) kompozytor i pianista niemiecki, ostatni z tzw. klasyków wiedeńskich, a zarazem prekursor romantyzmu w muzyce, uznawany za jednego z największych twórców muzycznych wszech czasów.

Urodzony w Bonn, na terenie dzisiejszych Niemiec, już w młodości przeniósł się do Wiednia, gdzie rychło uzyskał reputację pianisty wirtuoza, a następnie wybitnego kompozytora[2]. Mimo że około 25. roku życia zaczął tracić słuch, okazał wielką siłę ducha [3] i nie zaprzestał tworzenia (do czasu również wykonywania) swoich dzieł, nawet w okresie całkowitej głuchoty[

a

Andrea Bocelli ( 1958 we Włoszech)– śpiewak, tenor, kompozytor. Jest najlepiej sprzedającym się śpiewakiem operowym na świecie i jednym z najlepiej sprzedających się artystów w historii muzyki. Wszystkie jego albumy sprzedały się w nakładzie ponad 75 milionów egzemplarzy na całym świecie[2]. W ciągu dwudziestu trzech lat kariery zdobył wiele prestiżowych nagród muzycznych i filmowych.

Andrea urodził się z wadą wzroku – jaskrą, która stanowi ogromne zagrożenie dla oczu i często prowadzi do całkowitej ślepoty. Najczęściej dochodzi do tego w efekcie uszkodzenia nerwu wzrokowego pod wpływem jakiegoś bodźca zewnętrznego. Dla 12-letniego Andrei tragiczna okazała się gra w piłkę z kolegami. Doznał wtedy wylewu, zapewne na skutek wysiłku, a wzrost ciśnienia wewnątrz gałki ocznej pozbawił go możliwości widzenia.Ten wielki dramat być może naturalnie zwrócił uwagę chłopca w stronę muzyki, skłonił do słuchania śpiewu. Luciano Pavarotti rozpoznał w młodziutkim i nikomu nieznanym tenorze wielki talent. Było to wtedy, gdy włoski piosenkarz Zucchero poszukiwał jakiegoś tenora, z którym mógłby próbować przed wspólnym występem z Lucianem Pavarottim. Wówczas właśnie Pavarotti po raz pierwszy go usłyszał i wyraził słowa zachwytu.

Viktoria Modesta - brytyjska piosenkarka, performerka i modelka - to nowa gwiazda sieci. Sławę zdobyła, występując w klipie Channel 4, który ma pomóc w walce z uprzedzeniami wobec niepełnosprawnych.

Sama Viktoria Modesta zrobiła atut ze swojej niepełnosprawności - przy współpracy z marką The Alternative Limb Project projektuje bardzo oryginalne protezy, które traktuje niczym dodatek do swoich kreacji.

Peter Folk (1927-2011)

GdyPeter Falk miał trzy lata, z powodu siatkówczaka usunięto mu prawe oko. Przez resztę życia nosił szklaną protezę. Na Uniwersytecie Syracuse otrzymał dyplom z nauk politycznych, po czym zaczął pracować jako kucharz. Po nieudanych próbach podjęcia pracy w CIA zaczął pracę w Connecticut jako policjant. W 1957 rzucił tę pracę na rzecz aktorstwa. Pięć lat po ukończeniu szkoły aktorskiej otrzymał w 1961 swoją pierwszą nominację do Oscara za drugoplanową rolę w filmie Murder, Inc. (1960). Drugą nominację otrzymał rok później, również za drugoplanową rolę, w filmie Arystokracja podziemi (1961). Aż dziesięć razy był nominowany do nagrody Emmy za rolę porucznika Columbo (czterokrotnie otrzymał tę nagrodę). Za tę samą rolę był również nominowany dziewięć razy do Złotego Globu (otrzymał go raz, w 1973).

„Niepełnosprawność jest wiedzą. Niepełnosprawność to siła” – powiedział RJ Mitte, aktor z dziecięcym porażeniem mózgowym, znany z roli syna Waltera White’a w serialu „Breaking Bad”, podczas panelu dyskusyjnego dotyczącego szans osób z niepełnosprawnością w filmie.

RJ Mitte podzielił się swoją historią z grupą młodych ludzi z niepełnosprawnością, którzy aspirują do zawodu aktora. Serialowy Walter White Jr. zachęcał do podjęcia aktywności zawodowej oraz przyznał, że praca umożliwiła mu zrozumienie i naukę wielu rzeczy na temat niepełnosprawności.

- Dołączyłem do obsady „Breaking Bad” mając 14 lat, a skończyłem w wieku 21 lat. To był dla mnie duży zaszczyt. Dziś nie byłbym w stanie robić wielu rzeczy, gdybym do nie trafił do serialu. A nie miałbym możliwości wzięcia udziału w serialu, gdyby nie moja niepełnosprawność – mówił RJ Mitte. - Pewnie niektórzy z was tego doświadczyli, ludzie patrzą na niepełnosprawność jak na słabość. Jednak niepełnosprawność nie oznacza „niepełnosprawności”. Niepełnosprawność jest wiedzą. Niepełnosprawność to siła.

Nick Vujicic, (ur. 1982 w Brisbane) – australijski kaznodzieja i mówca motywacyjny urodzony z rzadką chorobą znaną jako zespół tetra-amelia, czyli całkowitym wrodzonym brakiem kończyn[1]. Na całym świecie prowadzi wykłady na temat niepełnosprawności, motywacji i wiary w Boga

Nick urodził się jako najstarsze dziecko pastora i pielęgniarki. Rodzice byli zszokowani, gdy okazało się, że nie ma obu rąk ani nóg, jedynie jedną zdeformowaną stopę z dwoma palcami.

Początkowo nie mógł chodzić do zwykłej szkoły, ponieważ prawo stanu Wiktoria zakazywało tego dzieciom niepełnosprawnym fizycznie. Jednak gdy prawo się zmieniło, Vujicic był jednym z pierwszych niepełnosprawnych uczniów uczęszczających do szkoły razem z pełnosprawnymi. W szkole był poniżany przez kolegów, przez co miał depresję i myśli samobójcze. W wieku 10 lat próbował popełnić samobójstwo poprzez utopienie się.

Później zrozumiał, że może inspirować innych, dawać im wiarę i nadzieję. Gdy mama pokazała mu artykuł w gazecie o mężczyźnie, który radzi sobie w codziennym życiu mimo niepełnosprawności, Nick uświadomił sobie, że nie jest jedyny, i postanowił pokonać swoją chorobę. Nauczył się samodzielnie wykonywać wszystkie niezbędne, codzienne czynności: pisać używając palców u stopy, używać komputera, czesać się, golić, myć zęby, odbierać telefon, pić wodę ze szklanki, jeździć na deskorolce, a nawet kopać piłki tenisowe, grać w golfa, surfować czy grać na perkusji.

W wieku około siedemnastu lat został przewodniczącym szkoły i pomagał organizacjom charytatywnym i kampaniom o niepełnosprawności. Wkrótce założył własną organizację non-profit „Life Without Limbs” (Życie Bez Kończyn) i przemawiał w grupie modlitewnej. W 2005 roku został nominowany do nagrody „Młody Australijczyk Roku”. Studiował księgowość i planowanie finansów na Griffith University.

W młodości obawiał się, że żadna dziewczyna nie będzie chciała za niego wyjść, jednak 12 lutego 2012 ożenił się z pełnosprawną Japonką Kanae Miyaharą. 13 lutego 2013 urodził się im syn – Kiyoshi James Vujicic. 7 sierpnia 2015 przyszedł na świat ich drugi syn - Dejan Levi Vujicic.

Piotr Swend

Gdy się urodził, jego rodzina usłyszała najczarniejszą diagnozę. Tymczasem…. minęło już ponad 15 lat, odkąd Piotr Swend gra w "Klanie" i rozwija inne swoje zainteresowania, a także pokazuje innym, iż zespół Downa nie musi oznaczać społecznego wykluczenia, że nie przekreśla szans na pełne wyzwań, barwne życie.

Monika Kuszyńska

polska piosenkarka i autorka tekstów, wokalistka zespołu Varius Manx w latach 2000–2010, reprezentantka Polski podczas 60. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2015 roku. 28 maja 2006 Monika Kuszyńska wraz z członkami zespołu miała poważny wypadek samochodowy pod Miliczem. Od czasu wypadku Kuszyńska pozostaje sparaliżowana od pasa w dół i porusza się na wózku inwalidzkim.

Edgar Degas i Claude Monet, jedni z najwybitniejszych impresjonistów mieli poważne problemy z oczami. Monet już od młodych lat był krótkowidzem, z czasem rozwinęła się u niego również zaćma. Choroba postępowała, w pewnym momencie uniemożliwiając mu normalną pracę. Operacja na jaką się zdecydował ( dopiero w wieku 82 lat) uratowała mu wzrok. Degas cierpiał na zwyrodnienie plamki żółtej. Pomimo świadomości skutków jakie niesie za sobą nie leczenie tej choroby, nie zgodził się na zabiegi chirurgiczne. Choroby oczu na jakie cierpieli obaj malarze miały wpływ na styl ich malarstwa, a dzięki nowoczesnym badaniom można nawet stwierdzić że istotnie wpłynęły na ukształtowanie niektórych z cech impresjonizmu.

Filmy o niepełnosprawnych

Chce się żyć

Główny bohater Mateusz cierpi na rozległe porażenie mózgowe. Nie mówi, nie chodzi, nie można się z nim porozumieć. Lekarze wyrokują: Mateusz do końca życia będzie rośliną. Przerażająca diagnoza okazuje się jednak błędna. Chłopiec doskonale rozumie, co się wokół niego dzieje. Z płynącej z offu narracji dowiadujemy się, że ma poczucie humoru (chwilami wyjątkowo sarkastyczne), fascynuje się astronomią i damskimi biustami, ale też wydaje się pogodzony z losem, jaki go spotkał. Tak wyszło i już. Chciałby tylko udowodnić bliskim, że ciało może i ma niesprawne, ale głowa pracuje u niego na pełnych obrotach. Zgodnie z lekcją wpojoną przez ojca Mateusz nigdy się nie poddaje. Dlatego gdy już wszyscy stracą nadzieję na cud, bohater spotka wreszcie kogoś, kto pozwoli mu nawiązać łączność ze światem.

Rain Man

Po śmierci ojca Charlie Babbit (Tom Cruise) – młody yuppie z kłopotami finansowymi – dowiaduje się, że zapisał on swój majątek ekskluzywnemu domowi psychiatrycznemu. Charlie, skłócony z ojcem za jego życia, rusza na miejsce, by wykłócać się o spadek i dowiaduje się, że ma o 20 lat starszego, autystycznego, brata (Dustin Hoffman). Raymond mimo choroby umie w pamięci rozwiązywać skomplikowane zadania matematyczne z niesamowitą szybkością. Ojciec zostawił swoją fortunę Raymondowi, który nawet nie rozumie do czego służą pieniądze. Charlie jest rozgoryczony faktem, że ojciec trzymał w tajemnicy życie Raymonda. Porywa go i rusza w podróż po Stanach Zjednoczonych. Ich wspólna wędrówka uświadomi Charliemu, że jego dotychczasowe życie było oparte na błędnych wartościach i fascynacjach.

Teoria wszystkiego

Film powstał na podstawie książki Jane Hawking, To po prostu film o życiu Hawkinga. Nie o pracy, nie o życiu prywatnym, nie o chorobie - o całym jego życiu. Film spełnia i oczekiwania pod względem emocjonalnym jak i te związane z nauką.

Nietykalni

Ta historia zdarzyła się naprawdę. Sparaliżowany na skutek wypadku milioner zatrudnia do pomocy i opieki młodego chłopaka z przedmieścia, który właśnie wyszedł z więzienia. Zderzenie dwóch skrajnie różnych światów daje początek szeregowi niewiarygodnych przygód i przyjaźni, która czyni ich... nietykalnymi.

Awatar

"Avatar" opowiada historię Jake'a sparaliżowanego byłego komandosa, który dostaje szansę odzyskania zdrowego ciała. Musi jednak wziąć udział w specjalnym programie militarnym... Jake trafia na Pandorę: planetę zamieszkiwaną przez Na'vi - rasę, która według ludzi żyje na prymitywnym poziomie, a w rzeczywistości jest dużo bardziej zaawansowana. Wysokie, pokryte niebieską skórą Na'vi żyją w swoim świecie w zgodzie z naturą. Niestety ludzie poszukujący na Pandorze cennych minerałów zagrażają ich egzystencji . Ponieważ ludzie są niezdolni do oddychania na Pandorze, opracowali technologię łączącą umysł człowieka z ciałem Avatara, dzięki czemu mogą przebywać na obcej planecie. W postaci Avatara Jake znowu staje na nogach i poznaje Neytiri - piękną Na'vi, która ratuje mu życie Dzięki niej Jake coraz lepiej poznaje rasę Na'vi. W końcu będzie musiał opowiedzieć się za jedną ze stron i wziąć udział w bitwie, która przesądzi o losach całego świata.

Bajkowe postacie z... dysfunkcjami

Kapitan Hak

Niepełnosprawność: amputowana dłoń

Kapitan Jakub Hak to jeden z najgroźniejszych piratów w Nibylandii. Prowadzi odwieczną walkę z Piotrusiem Panem. Nietrudno się domyślić, że pierwszym skojarzeniem z nim związanym jest oczywiście hak zamiast ręki. Pirat został pozbawiony dłoni przez krokodyla.

Jego postać jest na tyle inspirująca, że pojawia się także w innych bajkach, np. w „Shreku” czy „Zaplątanych”, gdzie pirat specjalizuje się w grze na fortepianie.

Dzwonnik z Notre Dame

Niepełnosprawność: deformacja ciała

Quasimodo, tajemniczy dzwonnik z paryskiej katedry Notre Dame, to postać, która ma wielu fanów. W zniekształconym ciele kryje się bowiem dobre serce. Jego jedynym opiekunem był surowy archidiakon Frollo, zabójca matki Quasimoda i, delikatnie mówiąc, człowiek po uszy zakochany w pięknej Esmeraldzie.

Ze względu na wygląd przybranego pasierba, Frollo zakazał mu opuszczać „dom”, czyli katedrę. Prawdopodobnie obawiał się reakcji ludzi i być może starał się chronić w ten sposób Quasimoda. Bywa niestety, że ten element opowieści znany jest także w rzeczywistości.

Profesor X

Niepełnosprawność: paraplegia

Profesor Xavier był założycielem i przywódcą X-Menów, którzy posiadali nadnaturalne moce, a przez to nie mogli się odnaleźć w swoich społecznościach, uważali się często za gorszych i nie rozumiejących, co jest z nimi nie tak. Profesor Xavier ma zdolność telepatycznego czytania w myślach i kontrolowania ich.

Jest sparaliżowany i porusza się na wózku po postrzale w kręgosłup. A i tak za jego intelekt i osobowość kochają go nie tylko podopieczni, ale i fani na całym świecie.

Ciastek ze Shreka

Niepełnosprawność: amputacja obu nóg

Jedna z najbardziej charakterystycznych postaci z animowanego „Shreka”. Ciastek to po prostu ok. 3-centymetrowe ciastko, stworzone przez Młynarza. Dostał się do niewoli Lorda Farquaada i był przez niego torturowany, w celu wydania mu kryjówki przyjaciół. Stracił obie nogi, porusza się o kulach, ale w późniejszych częściach „Shreka” ma przyszyte swoje nogi.

Na koniec jedna z najtragiczniejszych wiadomości, która rujnuje dzieciństwo: dziewczynę Ciastka zjadł Święty Mikołaj.

Daredevil

Niepełnosprawność: brak wzroku

Matt Murdock jako młody chłopak uratował niewidomego mężczyznę od niechybnej śmierci pod kołami ciężarówki. Niestety, wieziona przez nią radioaktywna substancja wylała się chłopcu na twarz. Stracił wzrok, ale jednocześnie reszta jego zmysłów stała się wyostrzona. Po latach Matt za dnia jest prawnikiem, a w nocy pod postacią mściciela i superbohatera Daredevila ze zmodyfikowaną białą laską chroni miasto przez przestępcami.

Co ciekawe, twórcy komiksu początkowo obawiali się reakcji osób niewidomych. Jak się okazało, niesłusznie. Z czasem od organizacji pozarządowych zaczęli dostawać listy, w których pozytywnie odnoszono się do tego pomysłu.

Oracle

Niepełnosprawność: paraplegia

Barbara Gordon to przyszywana córka komisarza Gordona z „Batmana”. Dziewczyna ratowała ludzi jako Batgirl, jednak jeden z wrogów Batmana, Joker, postrzelił ją w kręgosłup. Od tej pory Barbara porusza się na wózku, ale to nie przeszkodziło jej w zwalczaniu przestępczości.

Jak to często bywa w komiksach o superbohaterach, niepełnosprawność jest rekompensowana przez coś innego. Barbara wykorzystała swój genialny talent komputerowy i działa dalej, kierując grupą Birds of Prey pod nową tożsamością Oracle. Hasło dziewczyny mówi wiele. Brzmi: „I tak skopię wam tyłki!”.

Echo

Niepełnosprawność: brak słuchu

Pomocniczka Daredevila. Jej niepełnosprawność została błędnie zdiagnozowana w dzieciństwie jako choroba psychiczna. Jak wyżej – coś za coś. Niepełnosprawność narządu słuchu jest rekompensowana przez ponadprzeciętny wzrok. Dziewczyna potrafi idealnie odwzorowywać ruchy innych osób – tak nauczyła się gry na pianinie i sztuk walki.

Król Ferguson

Niepełnosprawność: brak nogi

Sympatyczny i nieokrzesany król DunBroch z bajki „Merida Waleczna”, który stracił nogę w wyniku walki z niedźwiedziem. To ojciec Meridy, który „trzyma sztamę” z jedyną córką i uwielbia się wygłupiać.

Dzielny ołowiany żołnierzyk

Niepełnosprawność: niewykształcona noga

To baśń Hansa Christiana Andersena o przygodach ołowianego żołnierzyka ze źle odlaną jedną nogą. Oprócz uczestniczenia w fikcyjnych bitwach, żołnierzyk jest zakochany w delikatnej figurce tancerki. Po serii przygód, z których żołnierzyk wyszedł cało, śmierć dopadła go w domu.

Podmuch wiatru zrzucił figurki żołnierzyka i tancerki z kominka wprost do ognia. Stopili się, ale można powiedzieć, że zostali połączeni ze sobą trwalej niż niejedno małżeństwo.