Wyrażanie czasu w języku angielskim Czas teraźniejszy Present Simple

Czasu Present Simple używa się do opisywanie czynności codziennych, przyzwyczajeń

oraz czynności stałych lub często powtarzających się. Może być również używany do

mówienia o czynnościach przyszłych lub zaplanowanych, a także wyrażania stanów,

uczuć i opinii.

Zdania twierdzące tworzy się za pomocą czasownika w formie podstawowej, w trzeciej osobie liczby pojedynczej dodając do czasownika końcówkę -s lub -es, na przykład:

I play football every Thursday. (W każdy czwartek gram w piłkę nożną.) My dad works in a bank.. (Mój tata pracuje w banku.) The lecture starts at 4 pm. (Wykład zaczyna się o 16:00.) She hates spinach. (Ona nienawidzi szpinaku.)

Odmiana czasownika to be („być”) w czasie teraźniejszym wygląda następująco:

ja jestem I am (lub I’m)

ty jesteś you are (lub you’re) on jest he is (lub he’s)

ona jest she is (lub she’s)

ono jest it is (lub it’s) my jesteśmy we are (lub we’re)

wy jesteście you are (lub you’re) oni/one są they are (lub they’re)

I am a nurse. (Jestem pielęgniarką.) They are at work. (Są w pracy.) He is my husband. (On jest moim mężem.)

Czasownik to have (mieć) ma w trzeciej osobie liczby pojedynczej formę has:

I have a lot of friends. (Mam wielu przyjaciół.) She has a big house. (Ona ma duży dom.)

Określeniami czasu charakterystycznymi dla czasu Present Simple, odnoszącymi się do czynności powtarzających się lub stałych są: always (zawsze), often (często), usually (zazwyczaj), sometimes (czasami), rarely (rzadko), never (nigdy), every day (każdego dnia), every week (co tydzień), every Monday (w każdy poniedziałek).

Tworzenie pytań W przypadku zdań z czasownikiem to be (być), pytania zamknięte, czyli takie, na które

oczekujemy odpowiedzi „tak” lub „nie”, tworzy się, przestawiając formę czasownika „być”

na początek zdania, np.:

They are from Poland. – Oni są z Polski. Are they from Poland? – Czy oni są z Polski?

W przypadku pozostałych czasowników pytania zamknięte tworzy się za pomocą

czasownika posiłkowego do lub, dla trzeciej osoby liczby pojedynczej, does użytego na

początku zdania (w tym wypadku przy czasowniku głównym w trzeciej osobie liczby

pojedynczej nie pojawia się już końcówka -s lub -es).

Do you like wine? (Czy lubisz wino?) Does he play football on Mondays? (Czy on grywa w piłkę w poniedziałki?)

Pytania szczegółowe tworzymy tak samo jak pytania zamknięte, dodając na początku zdania odpowiedni zaimek pytający: what (co), where (gdzie), when (kiedy), why (dlaczego), na przykład:

What time is it? (Która jest godzina?) Where do you come from? (Skąd pochodzisz?)

Tworzenie przeczeń Przeczenia w czasie Present Simple tworzy się poprzez użycie czasownika posiłkowego do

(lub w trzeciej osobie liczby pojedynczej does) i słówka przeczącego not. Powszechnie

używane są formy skrócone don’t oraz doesn’t. Również w przeczeniach czasownik

główny nie będzie miał już końcówki -s lub -es.

I don’t like tea, I prefer coffee. (Nie lubię herbaty, wolę kawę.) He doesn’t play football. (On nie grywa w piłkę.)

Czas teraźniejszy Present Continuous

Czasu Present Continuous używa się do wyrażania czynności odbywających się

w momencie mówienia. Czas ten służy również do opisywania wydarzeń mających nastąpić

w niedalekiej przyszłości, zaplanowanych przez mówiącego. Zdania twierdzące tworzy się

za pomocą form teraźniejszy czasownika posiłkowego to be (być) oraz czasownika

głównego z końcówką -ing.

It is snowing. (Pada śnieg.) I am reading a book. (Czytam książkę.) I’m going to London next week. (W przyszłym tygodniu jadę do Londynu.)

Charakterystyczne dla tego czasu określenia to now (teraz), at the moment (w tej chwili), today (dzisiaj), nowadays (w dzisiejszych czasach). Omawiany czas może odnosić się także do czynności rozciągniętych w czasie, niekoniecznie wykonywanych w chwili mówienia, ale obecnie aktualnych, na przykład:

My brother is studying in Warsaw. (Mój brat studiuje w Warszawie.)

Tworzenie pytań Pytania zamknięte w czasie Present Continuous tworzymy poprzez przestawienie czasownika posiłkowego to be (być) na początek zdania, np.

Are you coming to the lecture? (Przychodzisz na wykład?)

Pytania szczegółowe również tworzy się, dodając na poczàąek odpowiedni zaimek pytający, np. what (co), who (kto), when (kiedy), where (gdzie), why (dlaczego):

What are you doing here? (Co ty tutaj robisz?)

Tworzenie przeczeń Przeczenia w tym czasie teraźniejszym tworzy się poprzez dodanie słówka not do

odpowiedniej formy czasownika posiłkowego to be (być). W formie skróconej używa się

isn’t bądź aren’t:

He isn’t working tomorrow. (On nie pracuje jutro.)

Czas Present Perfect

Za pomocą czasu Present Perfect można opisać wydarzenie, które miało miejsce

w przeszłości (lecz jego skutki odczuwamy w teraźniejszości, w momencie mówienia) lub

czynności, które zostały wykonane w przeszłości (ale nie jest ważne kiedy). Istotą czasu

Present Perfect jest jego nawiązanie do teraźniejszości. Budując zdania używa się

czasownika posiłkowego have lub has (dla trzeciej osoby liczby pojedynczej) oraz formy

imiesłowowej czasownika, tzw. Past Participle. W przypadku czasowników regularnych,

imiesłów tworzymy dodając do bezokolicznika końcówkę -ed. Z czasownikami

nieregularnymi używamy tzw. „trzeciej formy” z tabeli czasowników.

I have done my homework. (Zrobiłem pracę domową.) He has opened the window. (On otworzył okno.) I have been to New York only once. (Byłem w Nowym Jorku tylko raz.)

Czasu Present Perfect używa się często mówiąc o swoich doświadczeniach życiowych.

Dokładny czas, w którym dane wydarzenie miało miejsce, nie jest istotny.

Charakterystyczne dla tego użycia są takie określenia i zwroty jak ever (kiedykolwiek),

never (nigdy), yet (jeszcze), so far (jak dotąd), it’s the first time (po raz pierwszy).

Mimo iż w czasie Present Perfect nie określa się dokładnie, kiedy dana czynność miała

miejsce, można określić moment, który stanowi punkt odniesienia w nawiązaniu do chwili

obecnej. Używa się wtedy takich określeń czasu jak since (od), for (przez), a w pytaniach

how long (jak długo), np.

’ve worked for this company for two years. (Pracuję w tej firmie od dwóch

lat.) We haven’t seen each other since January. (Nie widzieliśmy się od stycznia.) How long have you known him? (Jak długo go znasz?)

Tworzenie pytań Pytania zamknięte tworzy się przez inwersję, czyli przestawienie czasownika posiłkowego

have lub has na początek zdania. Pytania szczegółowe tworzymy w ten sam sposób,

dodając również na początek pytania odpowiedni zaimek pytający: what („co”), who

(„kto”), where („gdzie”), why („dlaczego”). Forma czasownika głównego pozostaje bez

zmian, jest taka sama jak w zdaniu twierdzącym:

Have you seen my glasses? (Widziałeś moje okulary?) How many times have you been to Prague? (Ile razy byłeś w Pradze?)

Tworzenie przeczeń Przeczenia tworzy się poprzez dodanie słówka not do czasownika posiłkowego have lub

has. Formy skrócone to haven’t lub hasn’t. Forma czasownika głównego pozostaje taka

jak w zdaniu twierdzącym:

I haven’t beem to France yet. (Jeszcze nie byłem we Francji.)

Czas przeszły Past Simple Za pomocą czasu Past Simple wyraża się czynności przeszłe, dokonane, zakończone

w przeszłości, które nie mają związku z teraźniejszością i już się nie powtórzą. Czas ten

odnosi się również do wszelkich stanów przeszłych, uczuć oraz opinii. W zdaniach

twierdzących do czasowników regularnych dodajemy końcówkę -ed, natomiast czasowniki

nieregularne przybierają tzw. drugą formę:

I opened the door. (Otworzyłem drzwi.) I read the book two weeks ago. (Przeczytałem tę książkę 2 tygodnie temu.)

Czasownik to be (być) przyjmuje w tym czasie formę was dla pierwszej i trzeciej osoby liczby pojedynczej oraz formę were dla pozostałych osób:

I was there five years ago. (Byłam tam pięć lat temu.) My mom was born in 1972. (Moja mama urodziła się w 1972 roku.)

Określenia czasu typowe dla tego czasu przeszłego to np. yesterday (wczoraj), ago (temu), last summer (ubiegłego lata), three months ago (trzy miesiące temu).

Tworzenie pytań Pytania zamknięte w czasie Past Simple tworzy się używajàc czasownika posiłkowego did,

który stawiamy na początku pytania oraz podstawowej formy czasownika. W przypadku

czasownika „być”, pytania tworzy się, przestawiając formę was oraz were na początek

zdania. Pytania szczegółowe tworzy się poprzez dodanie na początku odpowiedniego

zaimka pytającego, np. what (co), who (kto), when (kiedy), where (gdzie), why

(dlaczego):

Were you at school yesterday? (Czy byłeś wczoraj w szkole?) Where did you buy that book? (Gdzie kupiłeś tę książkę?)

Pytania o podmiot tworzy się poprzez użycie czasownika głównego w formie czasu Past Simple, czyli tzw. drugiej formy, bezpośrednio po zaimku pytającym who (kto) lub what (co).

Tworzenie przeczeń Przeczenia dla wszystkich osób tworzy się tak samo: poprzez dodanie not do czasownika

posiłkowego did. Powszechnie używana jest w przeczeniach forma skrócona didn’t.

Czasownik główny ma w przeczeniu formę podstawową, bez końcówki czasu przeszłego.

W przypadku zdań z czasownikiem „być” not dodaje się do jego formy przeszłej was lub

were. Formy skrócone to wasn’t oraz weren’t.

Sam wasn’t at school today. (Sam nie był dzisiaj w szkole.) We didn’t go to the concert. (Nie poszliśmy na koncert.)

Czas przeszły Past Continuous Czasu Past Continuous używa się, aby wyrazić fakt, iż dana czynność była w trakcie wykonywania w konkretnym momencie w przeszłości. Czynność ta stanowi często tło innych wydarzeń przeszłych, wyrażanych zazwyczaj w czasie Past Simple. Zdania twierdzące tworzy się za pomocą czasownika posiłkowego to be (być) w formie przeszłej was (dla pierwszej i trzeciej osoby liczby pojedynczej) lub were (dla pozostałych osób) oraz czasownika głównegoz końcówką -ing.

We were eating when the telephone rang. (Jedliśmy, kiedy zadzownił telefon.) Yesterday at noon I was still reading the book. (Wczoraj w południe wciąż

czytałam książkę,) Czasu tego używa się także w sytuacji, gdy dwie lub więcej czynności przeszłych trwało równocześnie:

He was reading the newspaper while she was watching TV. (On czytał gazetę, podczas gdy ona oglądała telewizję.)

W zdaniach w omawianym czasie często pojawiają się łączniki takie jak when (kiedy) i while (podczas gdy). Tworzenie pytań Pytania zamknięte w czasie Past Continuous tworzy się poprzez przestawienie czasownika was lub were na początek zdania. Pytania szczegółowe tworzy się w ten sam sposób oraz dodając na początek odpowiedni zaimek pytający: what (co), who (kto), when (kiedy), where (gdzie), why (dlaczego):

What were you doing last night? (Co robiłaś wczoraj wieczorem?) Tworzenie przeczeń Przeczenia tworzy się dodając słówko not do czasownika posiłkowego was lub were. Często stosuje się formy skrócone wasn’t lub weren’t:

They weren’t sleeping when I called them. (Nie spali, kiedy do nich zadzowniłam.)

Czas przyszły Future Simple Czas Future Simple to czas przyszły prosty. Używa się go mówiąc o wydarzeniach przyszłych, podejmując spontaniczne decyzje, składając obietnice i formułując prośbę o pomoc. Zdania twierdzące tworzy się za pomocą czasownika modalnego will oraz czasownika głównego w bezokoliczniku.

They will open the new museum next week. (Nowe muzeum otworzą w przyszłym

tygodniu.) I will send you a postcard. (Wyślę ci pocztówkę.)

W zdaniach wyrażających czynność przyszłą często używa się określeń czasu takich jak tomorrow (jutro), next month (w przyszłym miesiącu), soon (wkrótce). Tworzenie pytań Pytania ogólne tworzy się, przestawiając czasownik will na początek zdania. W pytaniach szczegółowych na początku dodaje się również odpowiedni zaimek: what (co), who (kto), when (kiedy), where (gdzie), why (dlaczego):

Will you marry me? (Wyjdziesz za mnie?) Tworzenie przeczeń Przeczenia tworzy się dodając not do czasownika will. Bardzo często używa się formy skróconej won’t:

I won’t be able to give you the money. (Nie dam rady dać ci tych pieniędzy.) Konstrukcja to be going to Konstrukcja to be going to wyraża zamiary i plany. Używa się jej także do wyrażania wniosków na temat przyszłości na podstawie obserwacji dokonanych w momencie mówienia. Zdania twierdzące zawierają odpowiednią dla danej osoby formę czasownika to be (być), następnie going to oraz czasownik główny w bezokoliczniku:

I’m going to visit my grandmother today. (Odwiedzę dziś swoją babcię.) I think it is going to rain today. (Myślę, że dziś będzie padać deszcz.)

Często porównuje się użycie konstrukcji to be going to oraz formy will. Zasadniczą różnicą w użyciu tych dwóch konstrukcji jest fakt, iż will wyraża spontaniczną decyzję, bądź przewidywanie dotyczące przyszłości. Konstrukcji to be going to używa się mówiąc o planach i zamiarach. Tworzenie pytań Pytania zamknięte tworzy się, przestawiając formę czasownika „być” na początek zdania. Pytania szczegółowe tworzy się, dodając na początek pytania zamkniętego odpowiedni zaimek pytający, np. when (kiedy), what (co), who (kto):

Is he going to the party tomorrow? (Czy on wybiera się jutro na przyjęcie?) Are you going to do the dishes? (Czy pozmywasz naczynia?)

Tworzenie przeczeń Przeczenia tworzymy poprzez dodanie not do formy czasownika to be być:

I’m not going to wash the car today. (Nie umyję dziś samochodu.)

Czasowniki modalne w języku angielskim

Czasownik modalny can Czasownik modalny can (forma czasu przeszłego could) używany jest:

o do wyrażenia umiejętności I can speak English. (Potrafię mówić po angielsku.)

o do wyrażenia możliwości Surfing the net can be fun. (Surfowanie po Internecie może być

przyjemnością.)

o do pytania o pozwolenie, wyrażenia pozwolenia lub zakazu Can I use your pen? (Czy mogę skorzystać z twojego długopisu?)

o do wyrażenia prośby Can you help me? (Czy możesz mi pomóc?)

W przeczeniach stosowana jest forma can’t (can + not) lub cannot:

I can’t/cannot speak Spanish. (Nie umiem mówić po hiszpańsku.)

W odniesieniu do przeszłości może być używana forma could lub wyrażenie be (was/were) able to (być w stanie coś zrobić). Could wyraża ogólne umiejętności, natomiast be able to odnosi się do konkretnej sytuacji:

I could play tennis when I was a child. (Jako dziecko potrafiłam grać w tenisa.)

Wyrażenie be able to zastępuje can / could we wszystkich pozostałych czasach (oprócz Present Simple i Past Simple), ponieważ ten czasownik modalny nie tworzy form żadnych innych czasów. Czasownik modalny may Czasownik modalny may (forma czasu przeszłego to might) używany jest:

o do wyrażenia prawdopodobieństwa i przypuszczeń Tom may still be working. (Tom może jeszcze pracować.)

o do wyrażania prawdopodobieństwa i możliwości w przyszłości I may go to the cinema with you. (Może pójdę z wami do kina.)

o do pytania o pozwolenie, wyrażenia pozwolenia lub zakazu, ale tylko w

odniesieniu do teraźniejszości lub przyszłości (użycie may sugeruje, że to, czy możemy coś zrobić, jest zależne od jakiejś siły zewnętrznej; są to wypowiedzi bardzo grzeczne lub/i bardzo formalne)

May I sit here? (Czy mogę tutaj usiąść?) Przeczenie tworzymy dodając do may słówko not:

You may not sit here. (Nie możesz tutaj usiąść.)

W odniesieniu do przeszłości i przyszłości (w czasach Perfect, Past oraz Future), zamiast may, używane jest wyrażenie be allowed to (mieć pozwolenie). Mówiąc o przeszłości, można użyć też czasownika could/couldn’t. Czasownik modalny must Czasownika modalnego must używa się:

o do wyrażania pewności co do jakiejś sytuacji Fresh bread must be delicious. (Świeży chleb musi być dobry.)

o do wyrażenia nakazu You must be nice to your parents. (Musisz być miły dla rodzciów.)

Gdy wyrażamy pewność, że jakaś sytuacja jest niemożliwa, używamy czasownika can’t, ponieważ must nie posiada w tym znaczeniu przeczenia.

Przeszłość wyrażamy za pomocą must + have + trzecia forma czasownika lub can’t + have + trzecia forma czasownika. Między czasownikami must a have to są różnice:

o must pokazuje osobiste zaangażowanie mówiącego, który wyraża

konieczność, nakaz wynikający z jego osobistych przekonań i odczuć o have to jest bezosobowe, nie wyraża osobistego odczucia, lecz konieczność

wynikającą z zewnętrznych uwarunkowań, reguł, planów, obowiązujących zasad

Przeczenie czasownika must, czyli forma mustn’t, oznacza zakaz, w teraźniejszości i przyszłości. (W przypadku konieczności wyrażonej za pomocą must zaprzeczamy za pomocą not have to.) Czasownik modalny should Czasownik modalny should wyraża:

o powinność, radę, opinię na jakiś temat You should go to the doctor. (Powinieneś iść do lekarza.)

o oczekiwanie w stosunku do przyszłości lub gdy coś nie spełnia naszych

oczekiwań The taxi should already be here. (Taksówka powinna już tutaj być.)

Przeczenie tworzymy dodając słówko not, forma skrócona: shouldn’t.

Tryb rozkazujący w języku angielskim (Imperative)

Tryb rozkazujący w języku angielskim dla drugiej osoby liczby pojedynczej i mnogiej

tworzymy za pomocą podstawowej formy czasownika (bez to). W zdaniach

twierdzących tryb rozkazujący wyraża nakaz, polecenie lub żądanie:

Be quiet! (Bądź cicho! lub Bądźcie cicho!) Go to the doctor! (Idź do lekarza! lub Idźcie do lekarza!)

Dodając please (proszę), można za pomocą trybu rozkazującego wyrazić również grzeczne prośby: Please, close the window. (Proszę, zamknij okno. lub Proszę zamknąć okno.

lub Proszę, zamknijcie okno.) Please, leave me. (Proszę, zostaw mnie. lub Proszę, zostawcie mnie)

Za pomocą przeczenia w trybie rozkazującym wyrażamy zakazy. Dla drugiej osoby liczby pojedynczej i mnogiej przeczenia tworzymy, dodając don’t: Don’t go there! (Nie idź tam! lub Nie idźcie tam!) Don’t go to the cinema! (Nie idź do kina! lub Nie idźcie do kina!)

Aby utworzyć formy trybu rozkazującego dla pierwszej i trzeciej osoby liczby

pojedynczej i mnogiej, używa się czasownika let. Dla pierwszej osoby liczby mnogiej

przyjmuje on zazwyczaj formę let’s (skrót od let us): Let me help you! (Pozwól, że ci pomogę!) Let’s go on a trip! (Pojedźmy na wycieczkę!)

Zdania warunkowe w języku angielskim

Zdania warunkowe – typ zerowy

Zdania warunkowe typu „zerowego” odnoszą się do kwestii, które są zawsze prawdziwe, na przykład prawa natury lub przyzwyczajenia. Nie dotyczą one jednostkowych stanów lub sytuacji. W takich zdaniach spójnik if (jeśli) może być zastąpiony przez when(kiedy).

If (when) you are 18, you can buy alcohol. (Jeśli/kiedy skończysz 18 lat, możesz

kupować alkohol. If (when) you heat ice, it melts. (Jeśli/kiedy podgrzejesz lód, stopi się.)

W zdaniach warunkowych typu „zerowego” w obydwu częściach zdania występuje czas Present Simple lub czasownik modalny can/must/may w formie czasu teraźniejszego:

If / when + Present Simple, Present Simple

Zdania warunkowe – typ pierwszy

Zdania warunkowe typu pierwszego odnoszą się do wydarzeń, które będą miały miejsce w przyszłości, jeśli zostanie spełniony pewien warunek. Są to sytuacje realne, możliwe do spełnienia.

If the weather is nice tomorrow, we will go on a biking trip. – Jeśli jutro będzie ładna pogoda, pojedziemy na wycieczkę rowerową. (jest duże prawdopodobieństwo, że jutro będzie ładna pogoda, jeśli ten warunek zostanie spełniony, pojedziemy na wycieczkę)

W zdaniach warunkowych typu pierwszego w zdaniu podrzędnym po spójniku if występuje czas Present Simple, natomiast w zdaniu nadrzędnym czas przyszły Future Simple, czyli will + czasownik w bezokoliczniku. Zamiast czasu przyszłego mogą występować także czasowniki modalne can/must/may lub tryb rozkazujący:

If + Present Simple, will (can / must / may)

If you ever feel lonely, you can call me. (Jeśli poczujesz się samotny, możesz do mnie

zadzwonić.) If we don’t hurry, we will be late. (Jeśli się nie pospieszymy, to się spóźnimy.)

Gdy mówiący jest pewien, że dany warunek się spełni, zamiast spójnika if, używane jest when.

Uwaga! Will w formie czasu przyszłego nie występuje prawie nigdy w zdaniu podrzędnym ze spójnikiem if.

Rzeczownik w języku angielskim

Rzeczowniki policzalne (countable nouns) występują w liczbie pojedynczej oraz mnogiej. Wyróżnia się wśród nich zarówno rzeczowniki regularne, jak i nieregularne.

Rzeczowniki regularne

Regularną liczbę mnogą w języku angielskim tworzy się przez dodanie do rzeczownika końcówki -s/-es: a book (książka) – books (książki)

a table (stół) – tables (stoły) a kiss (pocałnek) – kisses (pocałunki)

Rzeczowniki nieregularne

W języku angielskim wiele rzeczowników w liczbie mnogiej posiada formy nieregularne:

a foot (stopa) – feet (stopy) a man (mężczyzna) – men (mężczyźni) a child (dziecko) – children (dzieci) a fish (ryba) – fish (ryby)

Rzeczowniki niepoliczalne (uncountable nouns) występują tylko w liczbie pojedynczej. Mają one pewne cechy charakterystyczne:

o łączą się zawsze z czasownikiem w liczbie pojedynczej o nie występują nigdy z końcówkami liczby mnogiej

o nie pojawiają się nigdy z przedimkiem a lub an, ani z takimi kwantyfikatorami

jak many (dużo) czy (a) few (trochę; mało)

Są to rzeczowniki określające przedmioty lub pojęcia, których nie można fizycznie

policzyć. Można jedynie określić, czy jest ich dużo, mało, trochę, za pomocą określników

ilościowych takich jak na przykład: (a) little (mało, niewiele), much (dużo), some

(trochę), plenty of (mnóstwo, dużo) itd. Można policzyć także pojemniki, w których się

znajdują: a bottle of milk (butelka mleka), a bowl of rice (miska ryżu), a carton of

milk (karton mleka). Do rzeczowników abstrakcyjnych stosowane jest wyrażenie a piece

of lub an item of, na przykład: a piece of advice (porada), a piece of music (utwór

muzyczny), an item of news (informacja).

Zaimki w języku angielskim Zaimki osobowe w funkcji podmiotu i dopełnienia Zaimki osobowe zastępują rzeczownik i tak jak on, pełnią w zdaniu funkcję podmiotu lub dopełnienia Zaimki osobowe (w funkcji podmiotu):

ja I ty you on he ona she ono it

my we wy you oni they

He is an actor. (On jest aktorem). It is Anne’s coat. (To jest płaszcz Anny.)

Zaimki osobowe (w funkcji dopełnienia):

I - me (mnie/mi/mną) you - you (tobie/ciebie/tobą)

he - him (jego/go/jemu/mu)

she - her (jej/niej/ją/nią) it - it (je/jego/go/jemu/mu)

we - us (nam/nami/nas)

you - you (wam/wami) they - them (ich/im/nimi/nich)

He rescued me from a car accident. (Uratował mnie z wypadku samochodowego.) She invited them to her wedding. (Zaprosiła ich na swój ślub.)

Określniki dzierżawcze Określniki dzierżawcze określają przynależność danej rzeczy do danej osoby lub osób. Umieszczamy je przed rzeczownikiem, który określają.

my (mój/moja/moje)

your (twój/twoja/twoje)

his (jego) her (jej) its (jego/jej/tego) w odniesieniu do zwierząt i przedmiotów our (nasz/nasza/nasze) their (ich)

Our flat is quite small, but nice. (Nasze mieszkanie jest małe, ale przyjemne.)

His car is white. (Jego samochód jest biały.)

Zaimki dzierżawcze Zaimki dzierżawcze w języku angielskim występują samodzielnie, nie poprzedzają rzeczownika. Zazwyczaj z kontekstu zdania wiadomo, o jakim przedmiocie jest mowa. Bardzo często występują na końcu zdania.

Don’t take this pencil, it is mine. (Nie zabieraj tego ołówka, jest mój.)

mine (mój, moja, moje, moi) yours

(twój, twoja, twoje, twoi) his (jego –

w odniesieniu do osoby) hers (jej –

w odniesieniu do osoby) its (jego, jej – w odniesieniu do rzeczy) ours (nasz, nasza, nasze, nasi) yours (wasz, wasza, wasze, wasi) theirs (ich)

Stopniowanie przymiotników w języku angielskim

W języku angielskim wyróżnia się, podobnie jak w polskim, trzy stopnie przymiotnika:

równy, wyższy oraz najwyższy. Zależnie od liczby sylab w wyrazie przymiotniki

stopniujemy regularnie, za pomocą odpowiednich końcówek lub za pomocą słówek

pomocniczych stopień wyższy przymiotnika (Comparative) Stopień wyższy tworzy się przez dodanie do przymiotnika końcówki -er lub samego -r, w przypadku przymiotników kończących się samogłoską -e. cheap (tani) – cheaper (tańszy) safe (bezpieczny) – safer (bardziej bezpieczny) fast (szybki) – faster (szybszy) A plane is faster than a train. (Samolot jest szybszy niż pociąg.) Do przymiotników zakończonych na -y w stopniu wyższym dodaje się końcówkę -ier:

happy (szczęśliwy) – happier (szczęśliwszy)

easy (łatwy) – easier (łatwiejszy)

Gdy przymiotnik kończy się pojedynczą samogłoską i pojedynczą spółgłoską, a akcent pada na ostatnią sylabę, w stopniu wyższym ostatnia spółgłoska jest podwajana: big (duży) – bigger (większy) thin (szczupły) – thinner (szczuplejszy)

W przypadku przymiotników złożonych z trzech i więcej sylab stosowane jest stopniowanie opisowe za pomocą słowa more (więcej, bardziej): beautiful (piękny) – more beautiful (piękniejszy) expensive (drogi) – more expensive (droższy)

This dress is more expensive than the last one we saw. (Ta sukienka jest droższa od tej, którą widziałyśmy wcześniej.)

stopień najwyższy przymiotnika (Superlative) Stopień najwyższy tworzy się przez dodanie do przymiotnika końcówki -est lub samego -

st, w przypadku przymiotników kończących się samogłoską -e. Przymiotnik w stopniu

najwyższym występuje w zdaniach z przedimkiem określonym the, chyba że przed

przymiotnikiem występuje zaimek dzierżawczy.

cheap (tani) – the cheapest (najtańszy)

fast (szybki) – the fastest (najszybszy) my biggest problem (mój największy problem)

The cheapest way of getting to work is to ride a bicycle. (Najtańszym sposobem dostania się do pracy jest rower.)

Do przymiotników zakończonych na -y w stopniu najwyższym dodaje się końcówkę -iest:

happy (szczęśliwy) – the happiest (najszczęśliwszy)

pretty (ładny) – the prettiest (najładniejszy) easy (łatwy) – the easiest (najłatwiejszy) Analogicznie jak w stopniu wyższym, gdy przymiotnik kończy się pojedynczą samogłoską

i pojedynczą spółgłoską, a akcent pada na ostatnią sylabę, w stopniu najwyższym

ostatnia spółgłoska jest podwajana:

big (duży) – the biggest (największy) thin (szczupły) – the thinnest (najszczuplejszy)

W przypadku przymiotników złożonych z trzech i więcej sylab stosowane jest stopniowanie opisowe przy użyciu słowa the most (najwięcej, najbardziej):

beautiful (piękny) – the most beautiful (najpiękniejszy)

expensive (drogi) – the most expensive (najdroższy)

Ferrari is the most expensive car I have ever had. (Ferrari to najdroższy samochód, jaki kiedykolwiek miałem.)

Przedimki w języku angielskim

A/an/the to przedimki, które w języku angielskim występują przed rzeczownikami lub

wyrażeniami rzeczownikowymi. Z powodu braku odpowiedników nie sposób przetłumaczyć

je na język polski. W języku angielskim pełnią one jednak ważną rolę jako dookreślenia

rzeczownika. Wyróżnia się dwa rodzaje przedimków: przedimek określony the oraz

przedimek nieokreślony (a lub an).

Przedimka nieokreślonego używa się tylko przed rzeczownikami policzalnymi w liczbie

pojedynczej, np. a dog, a girl. Stosujemy go mówiąc o danej rzeczy lub osobie po raz

pierwszy lub gdy nie mówimy o żadnym konkretnym przedmiocie lub człowieku, tylko

myślimy o danej rzeczy w ogóle. Jeżeli rzeczownik rozpoczyna się spółgłoską, używamy przedimka a. Jeżeli

rzeczownik rozpoczyna się samogłoską, używamy przedimka an.

This is a house. (To jest dom.) I don’t have a car. (Nie mam samochodu.)

Przedimka nieokreślonego nigdy nie używamy przed rzeczownikami niepoliczalnymi.

Przedimka określonego the użyjemy przed rzeczownikiem zarówno w liczbie pojedynczej,

jak i mnogiej, przy rzeczownikach policzalnych i niepoliczalnych, gdy jest o nich mowa po

raz kolejny – gdy rozmówcy wiedzą o jaką konkretną rzecz lub osobę chodzi. Przedimka the używamy również wtedy, gdy mówimy, o rzeczach, zjawiskach i osobach, które są unikalne np. the Sun (Słońce), the Earth (Ziemia).

I don’t want to move out of the house I live in. (Nie chcę się wyprowadzać z domu, w którym mieszkam.) I must go to the bank. (Muszę iść do banku – konkretnego, w którym mam konto.)

Bezokolicznik - Forma czasu Imiesłów czasu

przeszłego – past Polskie znaczenie

Infinitive Past Simple

participle

be was been być

become became become stawać się, zostawać

kimś

begin began begun zaczynać

bite bit bitten ugryźć

break broke broken złamać (się), stłuc

(się)

bring brought brought przynieść

build built built budować

buy bought bought kupić

can could been able to móc, potrafić

catch caught caught łapać

choose chose chosen wybierać

come came come przychodzić

cost cost cost kosztować

cut cut cut ciąć, kroić

do did done robić

dream dreamt (dreamed) dreamt (dreamed) marzyć, śnić

drink drank drunk pić

drive drove driven prowadzić pojazd

eat ate eaten jeść

fall fell fallen upaść, spadać

feel felt felt czuć

find found found znaleźć

fly flew flown latać

forget forgot forgotten zapomnieć

forgive forgave forgiven wybaczyć

get got got dostawać

give gave given dawać

go went gone iśc, pojechać

have had had mieć

hear heard heard słyszeć

hide hid hidden ukryć (się)

hit hit hit uderzyć, bić

hold held held trzymać

keep kept kept trzymać, zachować

hear heard heard słyszeć

hide hid hidden ukryć (się)

hit hit hit uderzyć, bić

hold held held trzymać

keep kept kept trzymać, zachować

know knew known wiedzieć, znać

lay laid laid kłaść

Bezokolicznik - Forma czasu Imiesłów czasu

przeszłego – past Polskie znaczenie

Infinitive Past Simple

participle

learn learned (learnt) learned (learnt) uczyć się

leave left left wyjeżdżać, opuszczać

let let let pozwalać, wynajmować

lie lay lain leżeć

light lit lit zapalać

lose lost lost zgubić, stracić

make made made zrobić

meet met met spotkać

pay paid paid płacić

put put put kłaść

read read read czytać

ride rode ridden jeździć (na rowerze,

konno)

ring rang rung dzwonić, telefonować

run ran run biegać

say said said powiedzieć, mówić

see saw seen widzieć, zobaczyć

sell sold sold sprzedawać

send sent sent wysyłać

show showed shown pokazywać

sing sang sung śpiewać

sit sat sat siadać, sadzać

sleep slept slept spać

speak spoke spoken mówić, rozmawiać

spend spent spent spędzać (czas),

wydawać (pieniądze)

stand stood stood stać

steal stole stolen kraść

swim swam swum pływać

take took taken brać

teach taught taught uczyć kogoś

tell told told powiedzieć, opowiadać

think thought thought myśleć

understand understood understood rozumieć

wake woke woken obudzić (się)

wear wore worn mieć na sobie, nosić

win won won wygrywać

write wrote written pisać