��Wydzia B In |ynierii Zrodowiska Inauguracja Roku ...€¦ · Title: ��Wydzia...
Transcript of ��Wydzia B In |ynierii Zrodowiska Inauguracja Roku ...€¦ · Title: ��Wydzia...
EXCEL - ZAGADNIENIA
Kolokwium złożone będzie z 3 zadań. Zadania będą obejmować
zagadnienia:
1)Korzystania z formuł matematycznych i statystycznych (suma, średnia,
minimum, maksimum…) oraz logicznych (jeżeli); formatowania zakresu
komórek na tabelę; formatowania komórek (indeks dolny/górny,
rozmiar czcionki, kolor czcionki i wypełnienia, obramowania…);
formatowania warunkowego; definiowania i wykorzystania „nazw”.
2)Tworzenia wykresów dla serii danych i ich formatowania (korzystanie z
osi pomocniczej, zmiana punktorów, kolorystyki serii danych,
szerokości linii, formatowania osi, dodawania tytułów osi i tytułowania
wykresu, nanoszenia legendy, linii siatek, wstawiania pól tekstowych i
prostych kształtów, przenoszenie wykresu do osobnego arkusza).
3)Rozwiązywania układów równań liniowych metodą wyznacznikową oraz
metodą macierzy odwrotnej (funkcje obliczania wyznaczników
macierzy, macierzy odwrotnych, mnożenia macierzy, transpozycji).
Wprowadzenie – wygląd okna programu
Autowypełnianie/kopiowanie
ZADANIA
Wypisz w dowolnej kolumnie 12 pierwszych liczb ciągu:
2, 3, 5, 9… - napisz odpowiednią funkcję.
Adresy względne i bezwzględne
W programie Microsoft EXCEL domyślnie stosowane są adresy względne, oznaczane jako ”zwyczajne” adresy np. C3, adresy bezwzględne oznaczamy z wykorzystanie znaku dolara $, np. $C$3
Gdy przenosimy lub kopiujemy formuły z adresem bezwzględnym, skopiowany zostanie dokładnie taki adres bezwzględny, jaki widnieje w wyjściowej formule.
Adresy względne są natomiast automatycznie dostosowywane do nowego położenia, dlatego też adresy względne w skopiowanej lub przeniesionej formule odnoszą się do innych komórek niż adresy w wyjściowej formule.
ZADANIA
ZADANIE
Wykonać tabliczkę mnożenia (wykorzystać odwołania
bezwzględne).
ZADANIA
ZADANIE
Wypełnić tabelę wartości funkcji y = ax + b
(wykorzystać odpowiednie odwołania).
FUNKCJE - ZADANIA
ZADANIE
Wypełnić tabelę wykorzystując funkcje:
SUMA, ŚREDNIA, MIN, MAX, ZAOKR
FUNKCJE - ZADANIA
ZADANIE
Wypełnić tabelę wykorzystując funkcje:
SUMA, SUMA.ILOCZYNÓW oraz odpowiednią funkcję
tablicową.
FUNKCJE - ZADANIA
ZADANIE
Wypełnić tabelę za pomocą formuł:
FORMATOWANIE
Formatowanie komórek.
Wykorzystanie poleceń:
• scalanie komórek,
• kolor wypełnienia,
• kolor czcionki,
• rozmiar czcionki,
• pogrubienie, podkreślenie, kursywa,
• format komórki (ogólny, liczbowy, procentowy,
walutowy), zwiększenie/zmniejszenie liczby miejsc
dziesiętnych,
• obramowania.
FORMATOWANIE
Formatowanie zakresu komórek do postaci tabeli z
nagłówkami.
Wykorzystywanie sortowania kolumn tabeli, filtrowanie.
FORMATOWANIE WARUNKOWE
Formatowanie warunkowe:
• kolorystyczne paski danych,
• reguły wyróżniania komórek (większe niż, mniejsze niż,
tekst zawierający) – zmiana kolorystyki czcionki,
wypełnienia komórek, obramowania.
Funkcje logiczne
Przykładowe formuły logiczne: JEŻELI, ORAZ, LUB, NIE.
Umożliwiają logiczne porównywanie wyrażeń i testowanie
warunków.
= JEŻELI (test_logiczny ; wartość_jeżeli_prawda ; wartość_jeżeli_fałsz)
test_logiczny: warunek logiczny, który jest sprawdzany
wartość_jeżeli_prawda: wartość zwracana („tekst”, formuła, liczba, komórka)
wtedy, gdy warunek jest spełniony
wartość_jeżeli_fałsz: wartość zwracana wtedy, gdy warunek nie jest spełniony
ĆWICZENIA 2 - ZADANIA
Ćwiczenie
Obliczyć podatek dochodowy firm według zależności:
• Podatek = 40% zysku brutto, gdy zysk brutto firmy jest
dodatni,
• Podatek = 0, gdy firma osiąga stratę lub nie przynosi
zysku.
Funkcje logiczne
= ORAZ (warunek_logiczny1 ; warunek_logiczny2 ; …) Funkcja ORAZ zwraca wartość logiczną PRAWDA, gdy wszystkie jej argumenty są prawdziwe, a zwraca wartość logiczną FAŁSZ, gdy przynajmniej jeden z jej argumentów jest fałszywy. = LUB(warunek_logiczny1 ; warunek_logiczny2 ; …) Funkcja LUB zwraca wartość logiczną PRAWDA, gdy przynajmniej jeden z jej argumentów jest prawdziwy a zwraca wartość logiczną FAŁSZ, gdy wszystkie jej argumenty są fałszywe. Funkcje te są często wykorzystywane jako funkcje zagnieżdżone.
ĆWICZENIA 2 - ZADANIA
Ćwiczenie 3
Obliczyć dodatek do płacy pracowników przyznawany według
zależności:
Dodatek 1:
•3% płacy, gdy płaca jest niższa niż 1000 zł lub staż pracy dłuższy
niż 10 lat,
• 0 dla pozostałych.
Dodatek 2:
• 7% płacy, gdy płaca jest niższa niż 1500 zł, a staż pracy dłuższy
niż 12 lat,
•5% płacy, gdy płaca jest niższa niż 1500 zł, a staż pracy dłuższy
niż 10 lat,
• 0 dla pozostałych.
ĆWICZENIA 2 - ZADANIA
Ćwiczenie 4
Wypełnij tabelę ocenami studentów (w formie słownej)
według kryterium:
suma punktów z kolokwiów:
• (55; 60> „bdb”
• (50; 55> „db+”
• (45; 50> „db”
• (40; 45> „dst+”
• <35; 40> „dst”
• <0; 35) „ndst”
Wykorzystaj funkcję logiczną JEŻELI.
ĆWICZENIA 2 - ZADANIA
Ćwiczenie 5
Stworzyć procedurę do obliczania pierwiastków równania
kwadratowego:
Obliczyć wartość delty:
• Równanie nie ma rozwiązań, gdy .
• Równanie ma jedno rozwiązanie, gdy :
• Równanie ma dwa rozwiązania, gdy
cbxaxy 2
acb 42
a
bx
21
a
bx
22
0
0
0
a
bx
20
ĆWICZENIA 3 – NAZWY
Dzięki nazwom można sprawić, że formuły będą bardziej
zrozumiałe i łatwiejsze w obsłudze.
TWORZENIE NAZW: karta Formuły -> grupa: Nazwy
zdefiniowane -> ikona Definiuj nazwę
Menedżer nazw - dostęp do wszystkich nazw
zdefiniowanych w skoroszycie.
ZASADY TWORZENIA NAZW
Zasady tworzenia:
• ciągi liter i liczb zaczynające się od litery,
• 1-255 znaków bez spacji,
• słowa można oddzielać „_” (np. suma_roczna),
• nie wolno używać symboli (oprócz: „_”oraz „.”) ,
• nazwy nie mogą mieć postaci adresów (np. A3 lub AB234),
• istnieją nazwy zastrzeżone (np. obszar_wydruku, c).
RODZAJE NAZW
• Nazwy z odwołaniem bezwzględnym (tworzone
standardowo przez program),
• Nazwy z odwołaniem względnym,
• Nazwy formuł (odwołanie zawiera formułę!),
• Nazwy stałych (dla wielkości często używanych w
formułach, np. stałe fizyczne, współczynniki).
NAZWY - ĆWICZENIE
Rys. 1. Ciecz jednorodna
znajdująca się w ziemskim polu grawitacyjnym
Ciśnienie w dowolnym punkcie M wynosi:
p = p0 + g h.
NAZWY - ĆWICZENIE
ZADANIE
Wypełnij tabelę wykorzystując w funkcjach odpowiednie
„nazwy”.
NAZWY – ĆWICZENIE 2
TERMODYNAMIKA - ZADANIE
Udziały objętościowe składników gazu wielkopiecowego
wynoszą:
rCO = 22%;
rCO2 = 8%;
rH2 = 2%;
rN2 = 68%.
Obliczyć:
• zastępczą masę cząsteczkową tego roztworu,
• gęstość tego gazu w warunkach normalnych,
• udziały masowe składników roztworu.
NAZWY – ĆWICZENIE 2
Wzory:
• zastępcza masa cząsteczkowa roztworu:
• gęstość roztworu gazów:
• zależność między udziałami masowymi a objętościowymi:
Dane fizykochemiczne pobrać z odpowiedniego arkusza.
kmolkg
MrMk
i
iiz ,1
3
1
,m
kgr
k
i
ii
iz
ii r
M
Mg
WYKRESY – ĆWICZENIE 1 Przedstaw na jednym wykresie następujące funkcje:
f(x) = sin(x),
g(x) = cos(x),
dla x <-180°, 180°> oraz x = 5°.
Wykorzystaj wykres punktowy z wygładzonymi liniami (bez
znaczników punktów) oraz:
• pokaż wartości na osi odciętych co 45° (czcionka 12),
• pokaż wartości na osi rzędnych co 0,5 (czcionka 12),
• opisz osie współrzędnych (czcionka o rozmiarze 14),
• dodaj strzałki na końcach osi,
• nanieś kropkową siatkę na obszar kreślenia,
• pokaż legendę – nazwą serii danych ma być równanie funkcji
(czcionka o rozmiarze 14),
• przenieś wykres do osobnego arkusza.
WYKRESY – ĆWICZENIE 1
Wykresy funkcji sinus i cosinus
WYKRESY – ĆWICZENIE 2 Przedstaw na jednym wykresie następujące funkcje:
f1(x) = sin(x) + 2cos2(x/2) – x
dla x <-360°, 360°> oraz x = 0,1 rad,
f2(x) = cos(x) + 2sin2(x/2) – x
dla x <0°, 360°> oraz x = 0,2 rad
Wykorzystaj wykres punktowy z wygładzonymi liniami (szerokość
= 1) i znacznikami w formie kropek o rozmiarze 3 (kolory niebieski
i zielony) oraz: opisz osie współrzędnych (czcionka 14),
• pokaż wartości na osi odciętych w radianach (czcionka 12),
• ustaw przecięcie osi w punkcie o współrzędnych (-8, -6),
• nanieś główne i pomocnicze linie siatki na obszar kreślenia,
• wyróżnij osie współrzędnych (kolor czarny, grubość 1,5),
• pokaż legendę – nazwą serii danych ma być równanie funkcji,
• dodaj tytuł nad rysunkiem.
WYKRESY – ĆWICZENIE 2
WYKRESY – ĆWICZENIE 3 Przedstaw na wykresie następującą funkcję:
Y(k) = a · 3k dla k <5, 80> oraz k = 0,5 i a = 0,7 ·10-3,
Wykorzystaj wykres punktowy ze znacznikami w formie znaków
plus (+) o rozmiarze 4.
Skorzystaj z możliwości posłużenia się skalą logarytmiczną na osi
rzędnych dla poprawy czytelności wykresu oraz:
• ustaw przecięcie osi w punkcie (0, 0.1),
• wartości na osi rzędnych przedstaw w formacie naukowym,
• opisz osie współrzędnych (czcionka 14),
• (usuń linie siatki),
• dodaj tytuł z równaniem funkcji nad rysunkiem,
• dodaj kolorowe wypełnienie w obszarze rysunku (a poza
obszarem kreślenia),
• dodaj obramowanie obszaru kreślenia oraz obszaru rysunku.
WYKRESY – ĆWICZENIE 3
WYKRESY – ĆWICZENIE 4 • Przedstaw na rysunku wyniki pomiarów jakości powietrza w sali
komputerowej (temperatura, wilgotność, stężenie CO2).
• Dane pomiarowe zaimportuj z pliku tekstowego wygenerowanego
przez urządzenie użyte w badaniach.
• Wykonaj wykresy punktowe z wygładzonymi liniami (bez
znaczników).
• Wykorzystaj możliwość posłużenia się dwoma osiami pionowymi
(„oś pomocnicza”) dla poprawy czytelności rysunku.
• Opisz wszystkie osie,
• Dobierz zakres wyświetlanych wartości na osiach pionowych, by
uzyskać jak najbardziej czytelny wykres.
• Oś poziomą przedstaw jako oś czasu – pokaż wartości od godz.
13:00 do 19:30 co 0,5 godz.
• Nanieś legendę na obszar rysunku i odpowiednio sformatuj,
• Dodaj informację o najwyższym zmierzonym stężeniu CO2.
WYKRESY – ĆWICZENIE 4
WYKRESY – ĆWICZENIE 5 Na podstawie rzeczywistych danych pomiarowych wyznacz
charakterystykę pompy – sporządź wykres zależności wysokości
podnoszenia pompy od natężenia przepływu.
1. Wykonaj wykres punktowy przedstawiający rzeczywiste dane
pomiarowe.
2. Sprawdź poprawność danych – sprawdź istnienie obserwacji
odstających i wykonaj ponownie wykres bez tych elementów.
3. Sformatuj wykres (wskaźnik o rozmiarze 5 w formie znaku x, kolor
dowolny, nazwy osi, linie siatki…).
4. Nanieś na wykres obserwacje odstające i sformatuj (wskaźnik o
rozmiarze 5 w formie znaku x, kolor inny niż dla pozostałych danych).
5. Wykonaj aproksymację danych (bez obserwacji odstających)
wielomianem drugiego lub trzeciego stopnia – wybierz odpowiednią linię
trendu na podstawie wartości współczynnika determinacji R2.
6. Wyświetl równanie funkcji aproksymacyjnej oraz wartość
współczynnika R2.
WYKRESY – ĆWICZENIE 5
Narysuj wykres zależności średniego sygnału czujnika od wartości
stężenia.
• Przedstaw na tym samym wykresie rozrzut wartości sygnałów dla
poszczególnych poziomów stężeń (pionowe słupki błędów). Za miarę
rozrzutu przyjmij maksymalną i minimalną wartość sygnału dla
poszczególnych stężeń.
• Sformatuj wykres (wskaźnik o rozmiarze 3 w formie kropki, kolor
dowolny, nazwy osi, tytuł wykresu, kreskowane linie siatki…).
• Wykonaj aproksymację przedstawionej zależności funkcją liniową.
Ustaw przecięcie funkcji w punkcie (0,0). Wyświetl równanie funkcji
aproksymacyjnej oraz wartość współczynnika R2.
• Dokonaj ekstrapolacji (prognozy) do wartości stężenia równego 35 ppm.
• (Zapoznaj się z działaniem funkcji tablicowej REGLINP)
WYKRESY – ĆWICZENIE 6
WYKRESY – ĆWICZENIE 6
WYKRESY – ĆWICZENIE 7 Za pomocą rurki Prandtla połączonej z mikromanometrem
cieczowym dokonano pomiarów ciśnienia dynamicznego w kanale
wentylacyjnym o wymiarach 300x300 mm. Pomiarów dokonano w
25 punktach pomiarowych, odległych od siebie o 60 mm i
odległych od ścianek kanału o 30 mm.
Na podstawie danych pomiarowych z tabelki (wychylenie
cieczy w mikromanometrze mierzone w mm) zilustruj
rozkład prędkości w tym kanale - wykorzystaj do tego celu
wykres powierzchniowy.
Prędkość miejscową wylicz według zależności:
gdzie:
l – wychylenie cieczy w mikromanometrze, m,
g – przyspieszenie ziemskie, g = 9,81 m/s2,
m – gęstość cieczy manometrycznej, m = 800 kg/m3,
p - gęstość powietrza, p = 1,2 kg/m3,
n – przełożenie mikromanometru, n = 1:5.
smngl
wp
m ,2
WYKRESY – ĆWICZENIE 7
WYKRESY – ĆWICZENIE 7
Sporządź wykres kołowy, przedstawiający procentowy skład
morfologiczny odpadów deponowanych na składowisku (do
wykonania wykresu wykorzystaj tabelę zawierającą dane o
ilości ton deponowanych odpadów).
Wyodrębnij frakcje stanowiące mniej niż 10% ogólnej ilości
odpadów – wykorzystaj wykres „kołowy kołowego”.
Sformatuj wykres:
• zamieść etykiety danych zawierające nazwy frakcji
(kategorie) oraz wartości procentowe.
• wyróżnij frakcję papieru i tektury za pomocą rozsunięcia
odpowiadającego jej wycinka wykresu.
• wypełnij wycinek odpowiadający frakcji papieru teksturą
pobraną z pliku „papier.jpg”.
WYKRESY – ĆWICZENIE 8
WYKRESY – ĆWICZENIE 8
Sporządź wykres kolumnowy przedstawiający średnią
miesięczną temperaturę powietrza w sezonie grzewczym dla
wybranych miast Polski.
Sformatuj wykres:
- umieść etykiety osi poziomej pod wykresem,
- zmodyfikuj szerokość przerwy pomiędzy grupami kolumn do
wartości równej 400%,
- nanieść tytuł osi pionowej (wykorzystaj odwołanie do
komórki),
- nanieś tytuł wykresu (wykorzystaj odwołanie do komórki).
(+zapoznaj się z możliwością stworzenia wykresu
kolumnowego trójwymiarowego)
WYKRESY – ĆWICZENIE 9
WYKRESY – ĆWICZENIE 9
Sporządź wykres złożony (kolumnowo-liniowy) przedstawiający
zmiany stężenia dwutlenku węgla w pomieszczeniu wraz z liczbą
przebywających w tym pomieszczeniu osób.
Liczbę osób w chwili wykonywania pomiaru przedstaw za pomocą
wykresu kolumnowego, a stężenie CO2 za pomocą wykresu
liniowego ze znacznikami (wykorzystaj oś pomocniczą).
Sformatuj wykres:
- dodaj tytuł osi poziomej oraz osi pionowych (wykorzystaj odwołania do
komórek),
- sformatuj tytuły oraz wartości na osiach pionowych dopasowując je
kolorystycznie do odpowiedniej serii danych,
- dopasuj zakresy osi pionowych, tak by wykresy nie nachodziły na siebie,
- dodaj etykiety danych nad kolumnami, pokazujące liczbę osób,
- dodaj 1 etykietę dla maksymalnej wartości CO2,
- dodaj legendę nad wykresem.
WYKRESY – ĆWICZENIE 10
WYKRESY – ĆWICZENIE 10
Dodawanie i odejmowanie macierzy jest możliwe tylko dla
dwóch macierzy o takich samych wymiarach! Wynikiem tych
operacji jest macierz o takich samych wymiarach jak składniki.
Elementy macierzy wynikowej są sumą odpowiednich elementów
składników.
OPERACJE NA MACIERZACH – DODAWANIE
I ODEJMOWANIE MACIERZY
Mnożenie przez skalar (dowolną liczbę rzeczywistą) polega na
pomnożeniu każdego elementu macierzy przez tą liczbę.
Mnożenie przez skalar jest przemienne.
OPERACJE NA MACIERZACH – MNOŻENIE
MACIERZY PRZEZ SKALAR
Transpozycja macierzy polega na zamianie miejscami kolumn i
wierszy macierzy, tak by pierwszy wiersz stał się pierwszą
kolumną itd.
OPERACJE NA MACIERZACH –
TRANSPOZYCJA MACIERZY
Wynikiem mnożenia macierzy Anxm Bmxk jest macierz
C o wymiarze nxk.
Każdy element macierzy C – cij jest równy iloczynowi
skalarnemu i-tego wiersza macierzy stojącej po lewej
stronie znaku mnożnie, przez j-tą kolumnę macierzy
stojącej po prawej stronie znaku mnożenia.
OPERACJE NA MACIERZACH – ILOCZYN
MACIERZY
Wyznacznikiem nazywamy, takie odwzorowanie,
które danej macierzy kwadratowej A = [aij]n×n
przyporządkowuje dokładnie jedną liczbę
rzeczywistą.
Wyznacznik oznaczamy symbolicznie detA lub |A|.
OPERACJE NA MACIERZACH –
WYZNACZNIK MACIERZY
Wyznaczanie macierzy odwrotnej metodą dopełnień
algebraicznych:
gdzie D – macierz dopełnień algebraicznych.
OPERACJE NA MACIERZACH – MACIERZ
ODWROTNA
UKŁADY RÓWNAŃ LINIOWYCH
UKŁADY RÓWNAŃ LINIOWYCH –
METODA CRAMERA
UKŁADY RÓWNAŃ LINIOWYCH –
METODA CRAMERA
UKŁADY RÓWNAŃ LINIOWYCH –
METODA CRAMERA
UKŁADY RÓWNAŃ LINIOWYCH –
METODA CRAMERA
Jeżeli |W| ≠ 0 to układ równań jest oznaczony –
ma dokładnie jedno rozwiązanie.
Jeżeli W = W1 = W2 =...= Wn = 0 to układ może być
sprzeczny (brak rozwiązań) lub nieoznaczony
(nieskończenie wiele rozwiązań).
Jeżeli W = 0 oraz nie wszystkie wyznaczniki macierzy
pomocniczych są jednocześnie równe zeru, to układ jest
sprzeczny.
UKŁADY RÓWNAŃ LINIOWYCH –
METODA MACIERZY ODWROTNEJ
Układ równań liniowych:
można zapisać w postaci macierzowej:
Ax = b
gdzie:
A-1 · Ax = A-1 b
Wiedząc, że A-1 · A = I, otrzymujemy
x = A-1 b
UKŁADY RÓWNAŃ LINIOWYCH –
METODA MACIERZY ODWROTNEJ
Jeżeli macierz A jest nieosobliwa to można znaleźć
macierz odwrotną do niej A-1.
Mnożąc obie strony równania przez A-1 otrzymujemy:
DODATEK SOLVER
Dostęp za pomocą karty DANE -> grupa ANALIZA -> Solver
Aktywacja dodatku SOLVER:
1. Wybrać polecenie Przycisk pakietu Office/Opcje
programu Excel.
2. W oknie dialogowym Opcje programu Excel uaktywnić
kartę Dodatki.
3. W dolnej części okna z listy rozwijanej Zarządzaj
wybrać pozycję Dodatki programu Excel i kliknąć przycisk
Przejdź. Excel wyświetli okno dialogowe Dodatki.
4. W oknie tym obok opcji Dodatek Solver umieścić symbol
zaznaczenia i kliknąć przycisk OK.
DODATEK SOLVER – PRZYKŁAD
ZASTOSOWANIA
Zastosowanie: modelowanie i optymalizacja problemów
decyzyjnych, np.:
• optymalna wielkość produkcji przy danych ograniczeniach
zasobów,
• minimalizacja kosztów produkcji/transportu,
• rozdział zadań między pracowników o różnej wydajności,
• …
Inne:
• znajdowanie miejsc zerowych funkcji,
• rozwiązywanie równań i nierówności.
DODATEK SOLVER – PRZYKŁAD
ZASTOSOWANIA
Popularne skróty klawiaturowe:
Ctrl + N – NOWY, PUSTY SKOROSZYT
Ctrl + O – OTWIERANIE
Ctrl + S - ZAPISZ
Ctrl + A – ZAZNACZENIE BIEŻĄCEGO REGIONU/CAŁEGO ARKUSZA
Ctrl + C – KOPIUJ
Ctrl + V – WKLEJ
Ctrl + X - WYTNIJ
Ctrl + F – WYSZUKAJ
Ctrl + H – ZAMIEŃ
Ctrl + Z – COFNIJ POLECENIE
Ctrl + Y – POWTÓRZ POLECENIE
EXCEL – SKRÓTY KLAWIATUROWE
Popularne skróty klawiaturowe:
Ctrl + B – FORMATOWANIE POGRUBIONE
Ctrl + U – PODKREŚLENIE
Ctrl + I – KURSYWA
Nawigacja i zaznaczanie komórek:
Ctrl + pokrętło myszy – POWIĘKSZENIE (ZOOM)
Ctrl + PageUp – POPRZEDNI ARKUSZ W SKOROSZYCIE
Ctrl + PageDown – NASTĘPNY ARKUSZ W SKOROSZYCIE
Ctrl + Tab – PRZECHODZENIE MIĘDZY PLIKAMI EXCELA
Ctrl + KLAWISZ STRZAŁKI – PRZEJŚCIE DO KRAWĘDZI BIEŻĄCEGO
OBSZARU DANYCH W ARKUSZU
SHIFT + KLAWISZ STRZAŁKI – ROZSZERZENIE ZAZNACZENIA O
JEDNĄ KOMÓRKĘ
EXCEL – SKRÓTY KLAWIATUROWE
Ctrl + Shift + KLAWISZ STRZAŁKI – ROZSZERZENIE ZAZNACZENIA
DO OSTATNIEJ NIEPUSTEJ KOMÓRKI W TEJ SAMEJ
KOLUMNIE LUB W TYM SAMYM WIERSZU
Ctrl + Home – PRZEJŚCIE NA POCZĄTEK ARKUSZA
Ctrl + End – PRZEJŚCIE NA KONIEC ARKUSZA
Ctrl + Spacja – ZAZNACZENIE BIEŻĄCEJ KOLUMNY
SHIFT+ Spacja - ZAZNACZENIE BIEŻĄCEGO WIERSZA
Alt + Enter – Rozpoczyna nowy wiersz w bieżącej komórce
Shift + Enter – Kończy wprowadzanie tekstu w komórce i
przechodzi do komórki powyżej
Ctrl + Enter – Kończy wprowadzanie tekstu w komórce i nie
przechodzi do innej komórki/
Wypełnia zaznaczony zakres komórek bieżącym wpisem
EXCEL – SKRÓTY KLAWIATUROWE
Inne skróty klawiaturowe w programie Excel:
Strona internetowa pakietu Office:
http://office.microsoft.com/pl-pl/excel-help/skroty-
klawiaturowe-w-programie-excel-2010-HP010342494.aspx
i pomoc programu Excel (F1).
EXCEL – SKRÓTY KLAWIATUROWE