Wychowanie w kształceniu etosu regionalnego

Wychowanie w kształceniu etosu regionalnego

Praca pisemna na studia. Razem z bibliografią około 4 stron.

Całość pracy – 30 zł KOD pracy-PR22 Napisz

chomikujpracepisemne@gmail.com

Obecnie często używamy przy ojczyźnie okresleń jak: „mała” i „duża” ojczyzna. Dla

Polaków, „dużą ojczyzną” jest Polska oraz przypisane jej terytorium z całym naszym

dorobkiem historycznym i kulturowym. Zadaniem nas, jako spadkobierców jest nie tylko

dbanie o dziedzictwo historyczne i kulturowe naszej ojczyzny, ale również ochrona i

kultywowanie tego dziedzictwa, a w tym celu koniecznością staje się dobre przyswojenie

sobie regionalnej i lokalnej historii oraz kultury, której przedmiotem jest: określona

społeczność wsi, miasteczka, gminy, powiatu, tworząca całość, ze względu na silne związki

łączące je pod względem terytorium, wspólnej przeszłości, języka i kultury1. Wszystkie

wymienione powyżej elementy, zawierają się w regionaliźmie – swoistej ideologii i ruchu

społecznym, które za cel stawiają sobie poznanie i twórcze wykorzystanie wartości danego

dziedzictwa.

Regionalizm wg K.Kwaśniewsiego jest „koncepcją interdyscyplinarną, bo ruchy

regonalne wychodzą zwykle od dążeń do odrodzenia w dziedzinie języka i poezji i

przechodząc przez etap ożywienia gospodarczego i jakiś stopień autonomii politycznej

dochodzą do starań o stworzenie regionalnych ośrodków nauki i kultury”2.

1 Hap W., Ziemia Jasielska Naszą Małą Ojczyzną, Jasło 1998, s.8.2 Kwaśniewski K., Elementy teorii regionalizmu, (w:) Region, regionalizm – pojęcia i rzeczywistość. Zbiór studiów, red. Handtke K., Warszawa 1993, s.76.

2

Wychowanie w kształceniu etosu regionalnego

Według wielu nauczycieli, regionalistów i dydaktyków zajęcia z zakresu regionalizmu

stwarzają uczniom duże możliwości poznania własnego dziedzictwa kultury i poszerzenie

wiedzy o swych przodkach, rozbudzenia w nich świadomości regionalnej i wzmocnienia

szacunku wobec tradycji i dokonań swych przodków, uświadomienia ich lokalnej tożsamości

oraz spotęgowania związków emocjonalnych, ze środowiskiem lokalnym i regionem. Szansę

na lepsze przygotowanie młodych ludzi do twórczego i aktywnego uczestnictwa w życiu

społecznym umożliwiają i stwarzają właśnie: edukacja i wychowanie regionalne. Za

pośrednictwem bliskiej współpracy szkoły z rodzicami i środowiskiem lokalnym, ale głównie

przez różnorodne formy i metody pracy dydaktyczno-wychowawczej nauczyciela, uczniowie

mają możliwość, porównać kulturę własnego regionu z innymi kulturami. W ten sposób

kształtują się postawy otwartości tych uczniów wobec innych regionów, narodów i ogółem –

wobec świata. W młodym człowieku obok postaw patriotycznych, kształtują się również

postawy tolerancji i przynależności do większych grup: narodu i międzynarodowego

społeczeństwa3. Ministerstwo Edukacji Narodowej w 1995 r., opublikowało dokument pt.

„Dziedzictwo kulturowe w regionie. Założenia programowe”, w którym położono nacisk na

przekaz dziedzictwa kulturowego dzieciom i młodzieży, „który odbywa się przede wszystkim

poprzez przyjęcie wartości tkwiących w bezpośrednim, przyrodniczym i kulturowym

otoczeniu człowieka. Wpływa to również na kształtowanie osobowości”4. Określone w podstawie programowej i programach - cele, dla edukacji regionalistycznej nie tworzą spójnego sytemu, stąd istnieje potrzeba, zaproponowania nauczycielom przykładu systemowego ujęcia celów w tej edukacji. W

taksonomicznym schemacie klasyfikacyjnym można przedstawić cele edukacji

regionalistycznej. Schemat ten klasyfikuje owe cele w trzech sferach: wiedzy, emocji oraz

działania psychomotoryczne5. Sfera wiedzy (poznawcza) obejmuje wiadomości i ich

zrozumienie z języka tekstowego na ikonograficzny…

Chcesz uzyskać dostęp do całej pracy? Napisz podając kod

pracy na chomikujpracepisemne@gmail.com

3 Piwońska Z., Jakubowska-Dziedzic M., Magoń B., Łobaza A., Edukacja regionalna. Dziedzictwo kulturowe w regionie. Program dla szkoły podstawowej (klasy 1-6), Rzeszów 1999, s.5-74 Dziedzictwo kulturowe w regionie. Założenia programowe, MEN, Warszawa 1995.5 Okoń W., Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Warszawa 1987, s.72-80.

3

Wychowanie w kształceniu etosu regionalnego

4