“Być albo nie być- oto jest pyta-

nie…” Słynny monolog z tragedii

Szekspirowskiej wygłosił na deskach

Teatru Współczesnego Borys Szyc.

Aktor- znany z ról serialowych

i filmowych- tym razem wcielił się

w rolę Hamleta.

KIERUNEK - WARSZAWA

18 marca 2015r. uczniowie naszego

gimnazjum udali się do Warszawy

w celu obejrzenia spektaklu

pt. „Hamlet”. O godzinie 8:30 wy-

jechaliśmy z Zamościa. Dotarliśmy

na miejsce o godzinie 13:00 Nikt nie

odczuł długiej, bo czterogodzinnej,

jazdy autokarem. Było wesoło, za-

bawnie i … trochę „naukowo”.

Nasz kolega z klasy 3b – Paweł

Ceynowa- przygotował wykład

o Muzeum Powstania Warszawskie-

go, a pani Malicka wprowadziła nas

w tematykę tragedii Williama Szek-

spira „Hamlet”.

SPOTKANIE Z „HAMLETEM”

Powstańcy w 1944r.-zdjęcie ze zbio-

rów Muzeum Powstania Warszawskie-

go

2015/2

W tym numerze:

SPOTKANIE

Z „HAMLE-

TEM”

Z WIZYTĄ

W KRZ

CZY LEKTU-

RY MOGĄ

BYĆ CIEKA-

WE?

Z ZAMOŚCIA

DO DALLAS

PIERWSZY

KROK

KU DOJRZA-

ŁOŚCI

CO WARTO

OBEJRZEĆ

I PRZECZY-

TAĆ?

CIEKAWI CZY

CIEKAWSCY?

COCO

CHANEL-

KOBIETA

DYKTATOR…

MARYLIN

MONROE-

LEGENDA KI-

NA

DEBIUTY LI-

TERACKIE

CIERPIENIE, STRACH I DUMA

Pierwszym punktem naszej wycieczki było zwie-

dzanie Muzeum Powstania Warszawskiego.

Po wejściu do budynku mogliśmy „zadzwonić”

do osób biorących udział w powstaniu. Usłyszeli-

śmy relacje, co się działo podczas walk oraz po-

znaliśmy towarzyszące żołnierzom i cywilom

uczucia: cierpienie, strach i dumę. Mogliśmy obej-

rzeć krótkie prezentacje multimedialne obrazujące

ogrom zniszczeń miasta. Zobaczyliśmy, jak działa-

ła powstańcza drukarnia. Widzieliśmy wstrząsające

zdjęcia przedstawiające okrucieństwo wobec Ży-

dów i Polaków. Muzeum ,,opowiedziało” nam hi-

storię powstańczej Warszawy: podwieszony u sufi-

tu samolot, wyeksponowane w salach gabloty

z bronią, mundurami, pamiętnikami, listami, usy-

pane groby powstańców i cywilów. Labiryntem

korytarzy dotarliśmy do miejsca poświęconego

czasom powojennym– tu zobaczyliśmy zdjęcia

oficerów NKWD, którzy po II wojnie światowej

więzili i mordowali AK-owców.

Większość osób zbierała kartki z kalendarza opi-

sujące zmagania mieszkańców Warszawy podczas

powstania.

WSPÓŁCZESNA WARSZAWA

Następnie przeszliśmy do galerii

handlowej Złote Tarasy. Tam mieli-

śmy czas na posiłek. Po wyjściu

z galerii zrobiliśmy pamiątkowe zdję-

cie przed Pałacem Kultury i Nauki.

W drodze do teatru urządziliśmy sobie

krótki „Spacer” wzdłuż Alei Jerozo-

limskich. Przeszliśmy także obok kon-

trowersyjnej tęczy na Placu Zbawicie-

la. W drodze do teatru spotkaliśmy

Annę Muchę, która – niestety –

„uciekła” na nasz widok. A mielimy

nadzieję na autografy…

W ŚWIĄTYNI SZTUKI

O godzinie 18:20 dotarliśmy

do miejsca docelowego – Teatru

Współczesnego. O godzinie 18:30

zaczął się spektakl. Głównego bohate-

ra (Hamleta) zagrał Borys Szyc, pol-

ski aktor, znany z seriali, np.:

„Tajemnica twierdzy szyfrów”, „Prze-

pis na życie” czy produkcji filmowej

„Bitwa Warszawska”. Tym razem

zobaczyliśmy go w tragedii angiel-

skiego dramatopisarza Williama Szek-

spira. Tytułowy bohater to młody

książę, który nie może się pogodzić

ze śmiercią ojca i ponownym ślubem

matki. Hamletowi ukazuje się duch

ojca - króla Danii, który wyjawia

prawdę o swojej śmierci. Książe

chce zemścić się na ojczymie

za zabójstwo króla. Zdrada, miłość,

zazdrość, szaleństwo - to główne

wątki przedstawienia. Tragedia szek-

spirowska wywołała wśród nas za-

ciekawienie. Byliśmy pod wraże-

niem walk i pojedynków, które roze-

grały się na naszych oczach. Sceny

śmierci bohaterów były przejmujące.

Chociaż to tragedia, mogliśmy się

pośmiać. Publiczność bawił rubaszny

grabarz – w tej roli znakomity

Krzysztof Kowalewski.

W sztuce zagrali także młodsi akto-

rzy, znani ze współczesnych filmów,

np. Marcel Sabat ( „Kamienie

na szaniec”) czy seriali, jak Katarzy-

na Dąbrowska ( „Na dobre i na złe”).

Dzięki bardzo prostej i symbolicznej

scenografii, wymownej kolorystyce

(dominowała czerń, która kontrasto-

wała z bielą sukienki Ofelii czy złotą

szatą królowej) uczniowie mogli

odczuć nastrój niesamowitości

i grozy.

ZA KULISAMI

Po zakończonym spektaklu spo-

tkaliśmy głównego aktora – Borysa

Szyca, z którym zrobiliśmy pamiątko-

we zdjęcia a także prowadziliśmy

ciekawe rozmowy na temat gry ak-

torskiej. Otrzymaliśmy również auto-

grafy. Aktor, zapytany na temat swo-

jej pracy i zapamiętania scenariusza,

odpowiedział: „Nauka tekstu to jesz-

cze nic …”. Artysta naprawdę był

zmęczony. Wtedy uświadomiliśmy

sobie, że praca w teatrze nie jest ła-

twa, a gra aktorska to nie tylko sła-

wa…

POWRÓT POD OSŁONĄ NOCY

O godzinie 23.00 pożegnaliśmy

Teatr Współczesny i Warszawę. Ni-

komu nie chciało się spać i całą po-

dróż spędziliśmy na rozmowach.

Dotarliśmy dopiero o godzinie 3:00.

Dzięki wycieczce poznaliśmy historię

Polski i piękno teatru.

Dominika Witkowska

Patrycja Twardzisz

Spotkanie z Hamletem

SKŁAD REDAKCJI:

Klasa 1.:

-Magdalena Schab 1b

-Zuzanna Nikodem 1b

-Mateusz Grzyb 1c

-Agnieszka Kucharska 1c

-Marcin Tomkowski 1c

-Joanna Łopuszyńska 1b

-Dominika Szewczyk 1b

Klasy 2.:

-Barbara Czausz 2a

-Karolina Suchodolska 2a

-Dominika Witkowska 2b

-Patrycja Twardzisz 2b

-Dagmara Sokołowska 2a

-Karol Olszewski 2a

OPIEKUN:

Ewa Malicka

Ciekawi czy ciekawscy?

3 marca 2015r. wybraliśmy się

na osiedle im. Waleriana Łuka-sińskiego, aby przeprowadzić krótką ankietę na temat Zamo-ścia.

Co zmienilibyśmy

w Zamościu?

Takie pytanie zadaliśmy miesz-kańcom naszego grodu. „Wszystko!” - odpowiadali nasi roz-mówcy.

Wszystko? Czyli co?

Tylko nieliczni ankietowani wskazywali na to, że trzeba rozwijać re-gion pod względem przemysłowym. In-ni zwracali uwagę na kiepskie drogi, słabą komunikację czy brak ławek przy blokach i wieżowcach.

Co podoba nam się w Zamościu?

„Cisza…”. „Zielone tereny”.

„Urokliwa Starówka”. „Zamość jest miastem idealnym.” To najczęstsze od-powiedzi.

O historii Zamościa

Zamościanie nie znają jednak historii swojego grodu i legend z nim związanych. Nie wiedzą , kie-dy miasto zostało zbudowane oraz nie potrafią opisać jego herbu. Na-tomiast doskonale orientują się w obecnej sytuacji miejscowości.

Autorytety

W kwestii autorytetów zdania były podzielone. Rozmówcy wska-zywali na różne osoby.

Jan Paweł II jest autorytetem dla większości pytanych. Młodzi ludzie wymieniali także sportowców, np. Mameda Chalidowa.

Coś śmiesznego

Pytani, jakie 3 rzeczy zabrali-by na bezludną wyspę, najczęściej wymieniali: dobre samopoczucie, prowiant, nóż (do obrony i na polo-wanie), pieniądze (?) i… sprzęt elektroniczny.

Tekst opracowali: Magdalena Schab Zuzanna Nikodem Mateusz Grzyb Marcin Tomkowski

16 kwietnia 2015 roku ucz-

niowie klas drugich naszego gim-

nazjum wzięli udział w „Lekcji w

kinie” zorganizowanej przez Cen-

trum Kultury Filmowej Stylowy

Zamość. Lekcja rozpoczęła się o

godzinie 11:30. Była prowadzona

przez aktora, który wyjaśnił, czym

jest adaptacja filmowa oraz ekra-

nizacja. Ponadto uczniowie obej-

rzeli ciekawie przygotowaną pre-

zentację multimedialną zawierają-

cą fragmenty słynnych produkcji

polskich, europejskich i amery-

kańskich. Po dziesięciominutowej przerwie

przyszedł czas na najbardziej wy-

czekiwany moment warsztatów,

mianowicie projekcję filmu

pt. „Chce się żyć”.

Wzruszająca fabuła została oparta

na wydarzeniach autentycznych.

Maciej Pieprzyca - reżyser i autor

scenariusza - przedstawił proble-

my ludzi niepełnosprawnych, ży-

jących obok nas i przez nas niedo-

strzeganych lub nawet piętnowa-

nych. Główny bohater to Mateusz

chory na dziecięce porażenie mó-

zgowe –w tej roli znakomity Da-

wid Ogrodnik oraz - po raz pierw-

szy na ekranie - kilkunastolet-

ni Kamil Tkacz.

Dawid Ogrodnik i Kamil Tkacz-odtwórcy roli Mateusza

Uczniom seans bardzo się po-

dobał, a lekcję w kinie uznali

za interesującą.

opracowała:

Barbara Czausz

Lekcja w kinie

SPOTKANIA Z KULTURĄ

17 marca 2015 roku twórcy gazetki szkolnej „Żyraffa” uczestniczyli w zajęciach dziennikarskich w katolickim Radiu Zamość.

CZY ŁATWO BYĆ DZIENNIKARZEM ?

We wtorek odwiedziliśmy siedzibę Katolickiego Radia Zamość. Redaktor p. Małgorzata Godzisz zapo-znała nas z warsztatem pracy dziennikarza radiowego. Ponadto pokazała swoje stanowisko pracy. Opowiada-ła o pasjonującym zawodzie reportażysty, udzielała wskazówek na temat sposobu prowadzenia wywiadów oraz czytania wiadomości na antenie. Zostaliśmy za-proszeni do współpracy z lokalnym medium.

KTO TU RZĄDZI ?

Następnie weszliśmy do studia nagrań i realiza-torki, które nazwane jest „sercem radia”. Szef działu informacji- pan Arkadiusz Efner - objaśnił nam, na czym polega praca realizatora radiowe-go w KRZ. Obserwowaliśmy również dzienni-karzy na żywo podczas czytania na antenie radia przy-gotowanego materiału. Mogliśmy także poczuć się jak prawdziwi radiowcy, zasiadając za konsoletą.

opracowała: Dominika Witkowska

-Marylin Monroe ,właściwie

Norma Jeane Mortenson;

-urodziła się 1. czerwca

1926 r. w Los Angeles;

-wychowywała się

w rodzinach zastępczych

i sierocińcach;

-była słabą uczennicą;

-od dzieciństwa miała

kompleksy i zajadała

je słodyczami ;

-naturalny kolor włosów -

brąz;

-miała operowany nos,

podbródek i uzębienie;

-mimo sławy nie czuła się

szczęśliwa - trzy dni przed

planowanym ślubem

(8 sierpnia 1962 r.)

Marylin zmarła wskutek

przedawkowania leków

uspokajających;

-w dzień swojego

planowanego ślubu odbył

się jej pogrzeb;

-uważana za ikonę kina

światowego i najpiękniejszą

kobietę lat 50’ i 60’;

-zagrała w ponad 30. fil-

mach, m.in.: „Pół żartem,

pół serio”, „Książę i akto-

reczka”, Przystanek autobu-

sowy”, „Skłóceni z życiem”;

-nagrody: Złote Globy za ro-

lę w musicalu „Pół żartem,

pół serio”; nominacja do na-

grody BAFTA za role w fil-

mach „Słomiany wdowiec”

oraz „Książę i aktoreczka”.

opracował:

Karol Olszewski

Magdalena Schab

Zuzanna Nikodem

Legenda światowego kina lat 50’ i 60’ XX wieku

CIE

KA

WO

ST

KI

Marylin Monroe

Czy uczniowie w ogóle czytają lektury?

Nie, ponieważ nie są ciekawe. Niewątpli-

wie stanowią piękno literatury polskiej,

jednak młodzieży nie kuszą takie tytuły

jak ,,Krzyżacy” czy ,,Zemsta’’.

Niestety, młodzi ludzie są zmuszani

do pochłonięcia trudnej w zrozumieniu lek-

tury, na dodatek pisanej archaicznym języ-

kiem, i na przykład o życiu w średniowie-

czu. Uważam, że w szkole powinniśmy

omawiać nowsze książki, takie które zacie-

kawią uczniów, a nie zniechęcą do się-

gnięcia po nie. Poza tym o historii Polski

należy uczyć się na HISTORII, a nie być

zmuszanym do czytania przydługich po-

wieści w stylu: ,,Potop” czy ,,Ogniem

i mieczem”.

Kto w ogóle ustala listę lektur?!

Ministerstwo Edukacji Narodowej.

A może warto zaufać polskiej młodzieży,

która przecież mogłaby podpowiedzieć ,

co ją ciekawi i co chciałaby przeczytać.

Czy powszechne głosowanie nie byłoby

dobrym pomysłem? Z pewnością młodzi

ludzie zaproponowaliby swoje ulubione

książki. Oczywiście znalazłoby się paru

„śmiałków”, dla których „ Pięćdziesiąt

twarzy Greya” byłaby odpowiednią lektu-

rą szkolną, ale przecież można zawsze do-

konać wstępnej selekcji i odrzucić takie

Klasyka to przeszłość ?!

Przykro to stwierdzić, ale dzieła Sienkiewicza,

Mickiewicza, Fredry, Słowackiego raczej by

nie wygrały. Takie pozycje można analizować

w liceum w klasie humanistycznej lub na stu-

diach. Oczywiście, jeśli kogoś interesuje pięk-

no polskiej literatury , zawsze może je zgłę-

biać w domowym zaciszu. Pamiętajmy, że nie

wszyscy doceniają klasykę i trudno dyskuto-

wać ,czy to dobrze ,czy też nie.

Zuzanna Nikodem

Magdalena Schab

CZY LEKTURY MOGĄ BYĆ CIEKAWE ?

FELIETONOWO, CZYLI…

SPOD SZKOLNEJ ŁAWY

cja idealna dla Was.

by tylko jedna osoba opowiada-

ła tę historię, mogłaby nam się

ona nieco znudzić... Dzięki tak

poprowadzonej narracji książka

wciąga już od pierwszych stron.

Lekkie pióro Beth Revis, styl

pisania i idealne dobieranie

słów to tylko kilka zalet jej

warsztatu pisarskiego.

Bohaterowie są świetnie

wykreowani. Każdy z nich ma

swój charakter. Amy jest cieka-

wą osobą, silną i odważną. Jed-

nak w niektórych sytuacjach

charakteryzuje się brakiem zde-

cydowania, i wcale się jej nie

dziwię, gdyż bohaterka wiele

przeżyła.

Drugi z bohaterów - Starszy to

buntownik, który zawsze stawia

na swoim. Nie boi się konse-

kwencji swojego postępowania

(czyli głównie przeciwstawia-

nia się Najstarszemu). Jest od-

ważny, a także czuły i empa-

tyczny.

Polecam Wam tę

książkę, gdyż jest naprawdę

ciekawa i wciąga już od

pierwszych stron. Jeśli lubicie

intrygujące powieści pełne

dreszczyku emocji-jest to pozy-

CO WARTO PRZECZYTAĆ?

SPOTKANIA Z KULTURĄ RECENZJA

Beth Revis

„W otchłani"

Amy Martin ma siedem-

naście lat i wraz z rodzicami

i grupą innych osób bierze

udział w misji, polegającej na

zaludnieniu nowej planety. Zo-

stają oni zamrożeni na trzysta

lat, ponieważ tyle ma trwać po-

dróż. Jednak nie wszystko jest

takie kolorowe, jak się wydaje.

Amy zostaje obudzona z dłu-

giego i mroźnego snu przed

czasem. Okazuje się, że ktoś

morduje zahibernowanych lu-

dzi! Statek jest dowodzony

przez Najstarszego - podstępne-

go, samolubnego i nieco tajem-

niczego władcę. Ale jest także

Starszy - jego następca - miły

i przyjazny nastolatek, zaintere-

sowany Amy. Statek skrywa

wiele tajemnic, czy bohaterka

odkryje którąś z nich? I komu

może zaufać?

Historia jest naprawdę intrygu-

jąca. Akcja dzieje się w przy-

szłości. Początkowe wydarzenia

mają miejsce na Ziemi, lecz od chwili hibernacji wszystko dzieje się na stat-

ku „Błogosławionym".

W książce mamy dwóch narra-

torów - Amy i Starszego. My-

ślę, że to był dobry pomysł au-

torki, bo podejrzewam, że gdy-

"Chce się żyć",

reż. Maciej

Pieprzyca

Czasami trudno jest wy-

produkować dobry film. Trudno

jest stworzyć coś, co chwyci za

serce, wyciśnie z człowieka łzy

lub sprawi, że wybuchnie on

śmiechem. A to wszystko w

jednym filmie. W zasadzie

rzadko zdarza się, że do kin tra-

fia naprawdę świetna produk-

cja, która pozostanie w naszej

pamięci na długo. Na szczęście

w 2013 roku na ekrany pojawi-

ło się dzieło, które zachwyciło

chyba wszystkich. Mowa

tu o filmie pod tytułem "Chce

się żyć" w reżyserii Macieja

Pieprzycy.

"Chce się żyć" to film oparty

na faktach. Przedstawia historię

Mateusza Rosińskiego - chłop-

ca chorego na dziecięce poraże-

nie mózgowe. Jego życie poka-

zane jest w przeciągu kilkuna-

stu lat. Kiedy był mały, lekarze

nie dawali mu szans - mówili

bowiem, że do końca życia po-

zostanie "rośliną". Jednak bar-

dzo się mylili. Mateusz wszyst-

ko rozumie i czuje.

Film jest naprawdę

świetny. Momentami zabawny

i wzruszający. Chwilami tak

trzymający w napięciu, że

z niecierpliwością czekałam

na dalsze wydarzenia. Gra ak-

torska jest rewelacyjna. Dawid

Ogrodnik spisał się na medal. Nawet na Oscara. Wielką sztu-

ką jest zagrać osobę chorą, a do

tego nic nie mówić. Klimatu

również dodawała muzyka

i scenografia.

Wszystko jest na plus.

Zachęcam Was do obej-

rzenia tego filmu. Jest on

do bólu prawdziwy, ale z pew-

nością Wam się spodoba.

Po takim filmie aż chce się

żyć.

Więcej recenzji książek i

filmów możecie przeczytać

na: ksiazki-moim-

zyciem.blogspot.com

Basia Czausz

Dawid Ogrodnik i Kamil Tkacz w

roli Mateusza

CO WARTO OBEJRZEĆ?

Czy wiesz, że...

C

IEK

AW

OS

TK

I Coco Chanel … kobieta dyktator

Coco Chanel (właśc. Gabrielle

Bonheur Chanel) urodziła się

w 1883 roku. Kiedy zmarła jej

matka, jedenastoletnia Coco

wraz z rodzeństwem trafiła

do przyklasztornego sierocińca,

gdzie nauczyła się szyć.

Tak zaczęła się jej przygoda

w świecie mody...

Zrewolucjonizowała modę: od-

rzuciła gorsety i przesadnie oz-

dobne kapelusze.

Kobiece stroje stały się podob-

ne do męskiego ubioru-

modnisie zakładały spodnie,

marynarki, a nawet krawaty!

Prostota i elegancja to propozy-

cja francuskiej projektantki.

Jej pomysły: fryzury „na pazia”, su-

kienka „mała czarna”, spodnie –

dzwony, prochowiec (rodzaj letniego

płaszcza).

Stworzyła popularne do dziś perfu-

my – Chanel No.5.

W 1914 roku zaprojektowała pierw-

szy strój kąpielowy (składał się on z

granatowych spodni rybaczek i tuni-

ki, przewiązanej ozdobną kokardą).

Jako pierwsza zdjęła na plaży kape-

lusz, wprowadzając modę na opale-

niznę.

Coco zaprojektowała także sztuczną

biżuterię - sznury pereł, broszki i

bransolety.

Zawdzięczamy jej również torebkę

na łańcuszku, której nie trzeba już

było nosić w dłoni.

Zmarła w 1971 roku w stolicy mody,

w Paryżu.

opracowała :

Dagmara Sokołowska

Dominika Witkowska

Jaką byłaś uczennicą w gimnazjum? Raczej przeciętną, może nawet mniej niż

przeciętną. Wtedy nie dostrzegałam potrze-by zdobywania wiedzy i trudno mi było się

przekonać do nauki.

Jak wspominasz bal i testy gimnazjalne? Na balu gim… (śmiech) Było fajnie - coś w

rodzaju małej studniówki. A testy gimnazjal-ne… jak testy. Było okej.

Czy myślałaś o przyszłości, kiedy byłaś

uczennicą gimnazjum? Tak, w gimnazjum miałam wiele planów, ale

one się zmieniały. Myślę, że teraz, kiedy muszę dokonać wyboru studiów, wiem, co

chcę robić.

Co chciałabyś studiować? Swoją przyszłość wiążę ze szkołą bizneso-

wą.

Jakie były Twoje dalsze losy po ukończe-niu gimnazjum?

Po ukończeniu gimnazjum wyjechałam na rok do Gdańska. Następnie znalazłam się

w Londynie, gdzie spędziłam cztery miesią-ce. Wróciłam do Zamościa, by ukończyć

liceum. Po drugiej klasie miałam szansę wy-jechania za granicę i tak znalazłam się

w Teksasie.

Dlaczego wybrałaś edukację za granicą? Mój tata mieszka w Stanach i zaprosił mnie

do siebie. Nigdy wcześniej nie myślałam o Ameryce. Zdecydowałam się na wy-

jazd i jestem szczęśliwa.

Czy wcześniej interesowałaś się Ameryką i językiem angielskim?

Nie. Miałam kiepskie oceny z języka angiel-skiego. Dopiero w liceum zaczęłam poważ-

nie traktować naukę. Dużo dały mi zajęcia w prywatnej szkole i wyjazd za granicę. W Londynie trochę poćwiczyłam angielski,

natomiast w Stanach nauczyłam się biegle

mówić w tym języku.

Jakie znasz jeszcze języki? Uczę się francuskiego, a w przyszłym roku

mam zamiar rozpocząć naukę hiszpańskiego.

Jak byłaś postrzegana przez Amerykanów? Jak atrakcja (śmiech). Pytano mnie, skąd je-

stem i w jakim języku mówię. Sądzono, że przyjechałam z Rosji – chyba ze względu

na mój akcent.

Czy pojawiły się jakieś problemy, gdy za-częłaś chodzić do szkoły w USA?

Tak, największym problemem było to, że nie zaakceptowano moich świadectw z Polski.

Amerykanie nie są w stanie ich zweryfikować. Nie rozumieją polskiego systemu nauczania.

Wprawdzie zostałam przyjęta do High School, ale zapisano mnie do klasy 9., zamiast do 12.

Oczywiście zaliczyłam klasę 9. i udało mi się, po zdaniu egzaminów, przeskoczyć dwa kolej-

ne lata . W sumie zdałam ich czterdzieści w ciągu siedmiu miesięcy i tym samym udo-

wodniłam, że znam materiał i mogę skończyć High School. W tym roku muszę zaliczyć sie-

dem przedmiotów, dlatego że nie miałam ich w Polsce.

Wywiad z Agnieszką Bubellą -

absolwentką naszego gimnazjum

Z Zamościa do Dallas

Hewlett-Packard Company

Co Ci się podoba w USA?

Podoba mi się wolność, przestrzeń, poziom cywilizacji, rozmiar budynków i to, jak wygląda

szkoła. W niej czuję się tak, jakbym była w fil-mie. (Oczywiście, jest to szkoła prywatna-

komentarz redakcji)

Czy w szkole korzystacie z szafek i czy ma-

cie cheerleaderki?

Tak, mamy szafki (śmiech) i cheerleaderki

(śmiech).

Zazdroszczę… Czy w szkole są mundurki?

W większości szkół nie ma mundurków.

Czy Twoja szkoła jest duża?

Jest to jedna z mniejszych szkół, liczy ok.2000

uczniów.

Jakie metody nauczania języka ojczystego

są stosowane w szkole amerykańskiej?

W młodszych klasach Amerykanie uczą się gramatyki, a w starszych – pisania. Także czy-

tamy lektury.

Jakie lektury omawiałaś?

„Życie Pi”, „Romeo i Julia”. Teraz przerabiamy

dramaty: „Król Edyp” i „Makbet”. W klasie 12 .lekcje angielskiego są trudne, ponieważ

nauczyciele przygotowują nas do egzaminu Mój nauczyciel prawie nie powadzi lekcji. Za-

daje pytania, a uczniowie sami je opracowują.

Czy do Twojej szkoły chodzą Polacy?

W tamtym roku byłam jedyną Polką. W tym

roku przyjechała dziewczyna z Bydgoszczy,

ale tylko na wymianę studencką

Czy masz przyjaciół z innych

narodowości ?

Tak. W szkole mam koleżankę z Ukrainy, Nor-wegii, Anglii. W tamtym roku zaprzyjaźniłam

się z dziewczyną z Francji. Uczyłam się też z ludźmi z Ameryki Środkowej, Meksyku,

Ekwadoru, Salwadoru.

Jak obchodzone są święta Bożego Narodze-

nia w Ameryce? Nie wiem, jak Amerykanie obchodzą święta

w domach. Tradycją jest ozdabianie posesji.

Jak Amerykanie obchodzą Haloween?

Organizują różne przyjęcia. Chodzą przebrani od domu do domu i powtarzają: „cukierek albo

psikus”.

Jakie miejsca zwiedziłaś w Ameryce? Które

urzekły Cię najbardziej?

Jak dotąd zwiedziłam 10 stanów. Urzekające są miasta, zwłaszcza nocą. Najbardziej podobał

mi się Boston, jego międzynarodowy - po części europejski - charakter. W Chicago jest przepiękne

centrum. Ponadto zachwyca różnorodność krajo-brazu: lasy, góry w Missouri, pustynia w Arizo-

nie, gdzie przeżyłam burzę piaskową i widzia-

łam olbrzymie kaktusy.

Naprawdę, jest wiele pięknych miejsc w USA.

W jaki sposób wyjazd zmienił Twoje życie? Przede wszystkim nauczyłam się komunikować

w języku angielsku. Mówię także biegle w dwóch innych językach. Mam wiele możliwości. Mogę

wybrać drogę życia, miejsce, w którym będę

mieszkać.

Czy jest coś, za czym najbardziej tęsknisz?

Tak, za rodziną w Polsce.

Rada dla gimnazjalistów...

Uczcie się języków obcych! Dziękujemy za wywiad, życzymy sukcesów i spełnienia marzeń.

Dziękuję. Było mi bardzo miło.

Karolina Suchodolska

Barbara Czausz

Karol Olszewski

Patrycja Twardzisz

Dominika Witkowska