W s er i i :Zosia z ulicy KociejZosia z ulicy Kociej. Na tropieZosia z ulicy Kociej. Na wakacjachZosia z ulicy Kociej. Na zimęZosia z ulicy Kociej. Na wiosnęZosia z ulicy Kociej. Na wycieczceZosia z ulicy Kociej. Wielkie zmianyZosia z ulicy Kociej. W podróżySekretnik Zosi z ulicy Kociej

W p rzyg otoWan i u k o lej n e tomy

Ilustrowała AGATA RACZYŃSKA

© Copyright by Wydawnictwo ”Nasza Księgarnia”, 2016

Text © copyright by Agnieszka Tyszka, 2016Illustrations and cover © copyright by Agata Raczyńska, 2016

Dla Kasi, Martynki, Maksa, Daniela i Piotrka -

z podziękowaniem za piękne wakacje!

To ja! Zosia z ulicy Kociej! Czy mnie słyszycie?!

Osobiście w  to wątpię… W  hałasie, jaki tutaj panuje, naprawdę niewiele można usłyszeć… Własne myśli także gubią się gdzieś i plączą, dlatego od pewnego czasu niewiele udaje mi się zapisać w moim tajnym zeszycie. A  może zeszyt świeci pustkami nie tylko z tego powodu?

W  każdym razie często tyl-ko siedzę na jabłoni, obgryzam długopis i gapię się w siną dal. Ewentualnie zerkam dyskret-nie na balkon Penelopek.

8

Niedawno Waneska rozstawiła na nim szta-lugi i ciągle czekam, co z tego wyniknie. Jak na razie nie wynikło nic.

– I  bardzo ci tak dobrze! – powtarza Mania z  satysfakcją, gdy tylko zauwa-ży moje twórcze męki. – Przynajmniej zużyjesz mniej papieru i Matka Ziemia bardzo się z tego ucieszy.

Oj, nie lubię takiego gadania! Zupełnie jakbym słyszała Misia wymądrzającego się znad Trzystu trzydziestu trzech pomysłów na ekologię.

Czasem już-już mam coś napisać, gdy nagle z domu rozlega się ryk na-

szego małego brata.– Mnie nie ma! – informu-

je wtedy Mania i błyskawicz-nie daje nura w gęste krzaki. Zawsze udaje jej się zdążyć, w przeciwieństwie do mnie. I w związku z tym to właśnie ja muszę reagować na woła-nie mamy. Czy to nie dziwne, że zawsze, ale to zawsze po-

trzebuje naszej pomocy?

Ciekawe, jak radzą sobie matki, które nie mają star-szych dzieci pod ręką. Nie mówiąc o  innych potencjal-nych pomocnikach, takich jak: nianie, sprzątaczki czy dorośli członkowie rodziny.

Co wtedy?Mania też się kiedyś nad tym zastanawiała.

- To groziłoby WYUMARCIEM – orzekła po chwili namysłu.

– Ale jak to? – nie zrozumiałam.– Normalnie. – Wzruszyła ramionami. – WYUMAR-

CIEM gatunku HOMO SAPIĘ. Chyba słyszałaś, co się stało z dinozaurami?

– Nie patrz na mnie z politowaniem! – burknęłam. – Pewnie, że słyszałam, i to wcześniej od ciebie!

– Nie unoś się tak, moja droga! – zaapelowała wtedy z wyższością, a mnie zrobiło się trochę głupio. Bo rzeczywiście, co to w ogóle za powód, żeby się złościć? Z powodu jakichś pre-historycznych

10

brzydali? Nie wiem jak wam, ale mnie się one nigdy nie podobały i już.

Ostatnio częściej się złosz-czę – i co gorsza sama tego do końca nie rozumiem. Za to

Mania świetnie orientuje się w sytuacji.– To nie twoja wina, Zosiu. To hor-

mony, OCZEWIŚCIE! – zapewniła mnie po jakiejś małej awanturze, za którą ją szczerze przepraszałam. – Starsza siostra Żanety miała takie wielkie, że aż z nich wyrosły wąsiki!

– Cooo?! – Z wrażenia przytknęłam prawą dłoń do górnej wargi.

– Ty jeszcze nie masz! Jesteś kompletnie łysa. W  tym miejscu, OCZEWIŚCIE.

Mania zarechotała radośnie, a mnie zrobiło się słabo.

Dzisiaj jest sądny dzień. Tak mówi babcia Zelmer, kiedy ze-psuje jej się mikruska albo pie-rogi zaczną się rozklejać podczas gotowania. Okropny widok! Farsz pływający obok farfocli z ciasta budzi

11

powszechne obrzydzenie. Mania nazywa wtedy garnek miejscem zbrodni.

Ja nie gotuję pierogów ani też nie popsuł mi się żaden sprzęt.

Po prostu z  każdą chwilą nabie-ram coraz więcej pewności, że spo-

tkania rodzinne są ponad moje siły. Chcecie się przeko-nać, co dokładnie mam na myśli? Proszę bardzo! Popatrzcie i po-słuchajcie!

Rufus wyje miarowo, wpa-trując się – choć skołtunione futro przesłania mu cały świat – w płot Penelopek, zza którego wyrasta KOLOSEUM. Budynek zmienił się bardzo od czasu, gdy o nim ostatnio słyszeliście. Bal-kony zdobią teraz wymyślne metalowe pręty, powyginane w osobliwy sposób. Dodano nad nimi daszki, zamontowano pergole, po których nie pną się żadne rośliny. Trochę dziwnie to wygląda, ale Wa-neska twierdzi, że jej rodzina nie lubi jesienią zbierać liści, więc na wszelki wypadek niczego nie uprawiają. Może

przyczepią tam chociaż sztuczny bluszcz? Z daleka – czyli z mojej jabłoni – będzie nawet ładnie wyglądał.

Rufus zawodzi przez cały czas, kiedy ja oglądam balkony sąsiadów, a  w  przerwie na za-

czerpnięcie oddechu dzielnie zastępuje go Budyń. Potem wyją przez chwilę razem. I tak w kółko.

Muffin miauczy przeraźliwie, obserwując sytuację ze swego stanowiska na skrzyni z  kompostem. Nasze biedne kompostowe myszy dostaną przez niego zawa-łu! Chyba jeszcze wam nie wspominałam, że mamy tam śliczną mysią rodzinkę? Osiedliła się w bardzo bogatej dzielnicy, tak uważam. Dzięki nowym loka-torom NIH osobiście nie wyrzuca już od-padków organicznych. Zawsze deleguje kogoś innego, bo ona panicznie boi się mysich ogonków.

13

Omal nie spadam z drzewa, ponieważ Mania i Krzysio na-kręcają właśnie jakąś okrop-nie piszczącą zabawkę.

- PRZEPISZCZYMY ją? – wpada na pomysł moja siostra i sami już wiecie, co się dalej dzieje.

W tle drą się dwie niemowlęce paszcze – zwane w ro-dzinie Wigiliuszem i Wilią – w skrócie Wilusiem i Wilcią. Te cudowne, najcudowniejsze aniołki pod słońcem. One wrzeszczą, a dorośli z zapałem dyskutują. Nie mam po-jęcia na jaki temat, bo musiałabym uruchomić tutaj jakiś specjalny czujnik do wyławiania słów. Ale nie posiadam niczego takiego. Misio chytrze się zorganizował, bo siedzi na sąsiednim drzewie i ma w uszach pomarańczowe za-tyczki. Po prostu! Że też wcześniej na to nie wpadłam!

Czy ten krótki opis wystarczy, żebyście poczuli, w czym rzecz? Ale to oczywiście nie koniec! Bo niespodziewanie

gdzieś z oddali daje się słyszeć klakson samochodu. Kiedy nadstawiam ucha, odnoszę wrażenie, że to jednak zupeł-nie blisko. Może dźwięk dobiega od frontu? Tak! To cał-kiem możliwe… Zeskakuję więc z jabłoni i niezauważona przez nikogo pędzę przed dom. Wysuszona trawa chrzęś- ci mi pod stopami. Na nic całe podlewanie – susza jest sil-niejsza od naszego ogrodowego węża. Ale kogo to właści-wie teraz obchodzi? Mama bardziej przejmuje się Wilusio-wym zębem, który właśnie się wyrzyna, ale jeszcze go nie widać. Za to w paszczy Wilci bieleją już dwa dorodne siekacze.

– Moim zdaniem to lepiej, żeby on tych zębów w ogóle nie miał

– szepnęła mi ostatnio Mania.– A to czemu? – zapytałam.

– Bo się nam zamieni w drapieżne nie-mowlę. I co wtedy zrobimy?

Cóż… Moim zdaniem to on jest już wystarczająco drapieżny i bez tych zę-bów. I  ma okropnie mocne ręce – jak

coś złapie, to już koniec. Nie puszcza.– Oddajmy go do cyrku – zapropono-

wała kiedyś Mania.– Do cyrku? – Mama była co najmniej

zaskoczona.

– Właśnie! Będzie tym… jak to się mówi… KOTLETĄ!

– Co ty znowu kombinu-jesz? – NIH wpatrywała się z osłupieniem w swoje środ-kowe dziecko.

– Siłaczem, jak nie rozumiesz po polsku – wyjaśniła Mania niechętnie.

Ciągle trudno jej zrezygnować z  przekręcania wy-razów, choć moim zdaniem robi to całkiem świadomie i jeszcze ma uciechę. Ale spróbujcie jej tylko coś powie-dzieć. Od razu się wścieka i broni swego. Ciekawe, cze-go się przy niej nauczy ten mały? Zakład, że pierwszym jego słowem będzie „OCZEWIŚCIE”?

Na razie wydaje z siebie jakieś dzi-waczne bulgoty i pochrumkiwania, nad którymi pieją z zachwytu doro-śli. Wilcia przygląda mu się wtedy z zaciekawieniem i taktownie milczy. Czasem tylko od niechcenia wyrwie jej się krótkie „blle babebe”. Sami przy-znacie, że jest znacznie bardziej rozwi-nięta niż nasz dzikus. Poza tym ma delikat-niejsze dłonie – a przynajmniej ich uścisk – i nie opluwa się po kolana.

16

Kiedy dobiegam do furtki, widzę samochód z  napi-sem „Wodociągi” i nieco znudzonego mężczyznę w kom-binezonie roboczym.

– Czy ktoś pana wzywał? – pytam prosto z mostu. Kto wie, może jest jakaś awaria, o  której nikt z  do-

mowników mnie nie poinformował?– Sam się wezwałem – rechocze w odpowiedzi i ma-

cha w kierunku drzwi. – Do wodomierza chciałem.– A… To panu współczuję – mówię szczerze i prowa-

dzę biedaka w kierunku schodków i naszego wyjątkowo zagraconego przedpokoju.

To nie może się dobrze skończyć i na biednego faceta spadają piętrzące się paczki pampersów. Wszystko przez Malinę, która zrobiła zapas w promocyjnej cenie. Można by z tych paczek zbudować spory dom, naprawdę.

17

Mężczyzna z pogodnym obliczem przyjmuje atak jed-norazowych pieluch, ale przy drzwiach do naszej piwni-cy – czy mówiąc precyzyjnie – dolnego poziomu miesz-kalnego, przystaje i pyta żartobliwie:

– Może by mi panienka dała jakiś kask ochronny, bo kto wie, co mnie tam czeka?

Nie za bardzo wiem, co na to odpowiedzieć, ale od czego są siostry. Wszystko- wiedzące, wszystkowidzące i doskonale zorganizowane!

– Może być kask rowerowy tatusia? – rozlega się niespo- dziewanie za moimi plecami.

– A niech mnie! Żartowa- łem! – Facet chichocze i tara- bani się na dół.

– Czy ty musisz mnie zawsze szpiegować? – syczę w kierunku Mani.

– Ja nikogo nie szpieguję! Nie moja wina, że tak szybko się przemieszczam! – odgryza się błyskawicznie. – Poza tym wszyscy jesteśmy wzywani na

18

taras, bo babcia Zelmer ma nowinę! – dodaje złowiesz-

czym tonem.I  wcale jej się nie dziwię.

Nie wiem jak wam, ale mnie nowina nie kojarzy się z niczym

dobrym. Radosną nowiną była choćby informacja o  powięk-szeniu się naszej rodziny… I co z  tego wynikło? Chaos! I  kata-

strofa! Normalnie człowiek nie ma się gdzie podziać! I pomyśleć, że po-dobno zaczęły się wakacje… Długie miesiące swobody jawią mi się jako

pasmo nieszczęść. Obóz, na który jedziemy z Igą, dopie-ro w sierpniu… Do tego czasu chyba oszaleję. Zwłaszcza podczas wyprawy na mazurskie ranczo Rodzinna Przy-goda, planowanej od jakiegoś czasu dość enigmatycznie. Co za idiotyczna nazwa! Przygód to ja mam po dziurki w nosie! A tych rodzinnych w szczególności!

Kiedy facet od wodomierzy zamyka za sobą furtkę, wzdycham ciężko i nie spodziewając się niczego dobre-go, niechętnie idę na miejsce zbiórki.

Niemowlęta na szczęście usnęły zgodnie pod jabło-nią, w wózkach nakrytych moskitierami, choć wszelkie

komary już dawno zostały wysuszone na wiór przez tropikalne powietrze. Muchy, osy i  inne żuczki pocho-wały się po kątach, bo chybaby im skrzydełka spłonęły w parzących promieniach słońca. No ale moskitiera rzecz święta. Jak dla mnie mogłaby tylko mieć dodatkowe wy-posażenie w  postaci miniekranu tłumiącego dźwięki. Niemowlak obudzony ze snu potrafi nieźle ryknąć.

Babcia Zelmer postanawia wykorzystać chwilę jako takiej ciszy i ledwo staję przy stole, oznajmia radośnie:

– Zabieram dzieciaki na wakacje!– Ale jak to? – dziwi się NIH. –

A ranczo Przygoda?– Właśnie. A ranczo? – po-

wtarza za nią zgodnie Malina. Odkąd urodziły po trzecim

dziecku, przestały się ze sobą kłócić i zaprzeczać jedna drugiej na każdym kroku. Nie wiem sama, co o tym myśleć…

Mania i ja zerkamy na siebie z niepokojem. W sumie to chyba nie ma nic gorszego od rodzinne-go rancza, ale kto wie, co tam bab-cia wymyśliła?

– Może nas zabierze na wczasy DOCHUDZAJĄCE? – szepcze moja siostra, a ja uśmiecham się blado.

– Bardzo mamie dziękujemy… – zaczyna tata, a  jed-nocześnie z nim odzywa się Misio.

– Poprosimy o  konkrety: jakie dzieciaki, kiedy i  do-kąd? – pyta rzeczowym tonem.

Kiwam głową z uznaniem. Z ust mi to wyjął, napraw-dę. Lepiej od razu poznać smutną prawdę…

– Manię, Zosię, Misia i Krzysia, za tydzień, do Grecji! Bilety last minute załatwione! Pobyt u Krysi też! Paszpor-ty są ważne, bo sprawdziłam.

– Do Grecji?! – Malina robi wielkie oczy.– Ale tam jest kryzys! – jęczy jej siostra z obłędem w oku.– Samolotem? – dopytuje Mania.– U jakiej znowu Krysi? –

chce wiedzieć wujek Jurek.– Po kolei – śmieje się

Zelmer i prosi o szklankę lemoniady.

Redaktor prowadzący Katarzyna PiętkaOpieka redakcyjna Joanna Kończak

Korekta Roma Sachnowska, Ewa Mościcka Redaktor techniczny, DTP Agnieszka Czubaszek-Matulka

ISBN 978-83-10-12943-7

P R I N T E D I N P O L A N D

Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, Warszawa 2016 r.Wydanie pierwsze

Druk: EDICA Sp. z o.o., Poznań

Książka została wydrukowana na papierzeEcco-Book Cream 70 g/m2 wol. 2,0.

ANTALIS Polska

Wydawnictwo NASZA KSIĘGARNIA Sp. z o.o.02-868 Warszawa, ul. Sarabandy 24c

tel. 22 643 93 89, 22 331 91 49, faks 22 643 70 28

e-mail: naszaksiegarnia@nk.com.pl

Dział Handlowy: tel. 22 331 91 55, tel./faks 22 643 64 42 Sprzedaż wysyłkowa: tel. 22 641 56 32

e-mail: sklep.wysylkowy@nk.com.pl www.nk.com.pl