W NUMERZE - spcmolas.pl · 2019. 6. 14. · Więc paleniu powiedz STOP! Nikotyna nie jest top...

Nr 3 (30) maj-czerwiec 2019

GAZETKA SZKOŁY PODSTAWOWEJ IM. PROF. JANA CZEKANOWSKIEGO W CMOLASIE http://prymus.spcmolas.pl

fot. spcmolas.pl

fot. Oliwia Urban

W NUMERZE

SYMBOLE I TRADYCJE WIEL:KANOCNE - STR.2 NASZA TWÓRCZOŚĆ - STR. 3-7 WYWIAD Z PRZEWODNICZACĄ SU– STR. 8 FOTOGALEIA—STR. 9-10

fot. Oliwia Urban

W NUMERZE Refleksje gimnazjalistki - 3 str.

Wycieczka do Zakopanego - 4 str. Uczniowie wiersze piszą - 5-7 str.

Książki, które warto przeczytać - 11 str. Fotogaleria - 15-16 str.

2 prymus.spcmolas.pl

Nasza przygoda z teatrem profilaktycznym

fot. spcmolas.pl

PRYMUS - Gazetka Szkoły Podstawowej im. prof. Jana Czekanowskiego w Cmolasie Nr 3 / 2019

6.05.2019 roku mieliśmy okazję wystawić na szkolnej scenie spektakl profilaktyczny pod tytułem ,,Ktoś mnie ocalił”, który przygotowaliśmy pod kierunkiem pani Haliny Guściory. Jest to sztuka teatralna o trudnych losach Ani, Karoliny, Konrada, i Mariusza, którzy mają po-ważne problemy w domu i w szkole. Dokonują różnych wyborów życiowych. Kiedy brakuje im sił do walki z przeciwnościami losu, stymulują się środkami chemicznymi (papierosami, narkotykami, alko-holem). Nie zdają sobie sprawy z tego, że postępują źle i powoli wpadają w pułapkę nałogów. Na szczęście wśród nich jest Ania, która potrafi trzeźwo myśleć i pozytywnie oddziaływać na grupę. Ma-my tu do czynienia z tradycyjną walką dobra ze złem - Anioła z Diabłem. Bohaterowie są samotni w tłumie, bo nie umieją budować relacji międzyludzkich. Tylko przyjaźń może ich uratować. Do wy-stępu przygotowywaliśmy się na zajęciach dodatkowych, które sprawiały nam dużo radości. Scenariusz przedstawienia potraktowaliśmy jako drogowskaz do kreatywnego działania. Kilka razy go modyfiko-waliśmy. Na próbach ćwiczyliśmy swoje role, poprawną dykcję, wymowę, umiejętność publicznych wystąpień, umiejętność nieprzejmowania się opiniami innych. Staliśmy się być bardziej kreatywni w wyrażaniu swoich uczuć i emocji poprzez środki teatralne. Dzięki występowaniu w roli łatwiej nam było zrozumieć wiele spraw i opowiedzieć o naszych życiowych problemach. Mamy nadzieję, że nasz spektakl pomoże nam i naszym kolegom w podejmowaniu odpowie-dzialnych decyzji i będzie przestrogą dla tych, których diabeł kusi do puszczenia dymka.

Hubert Piechota

fot. SKC fot. SKC

fot.

fot.spcmolas.pl

fot.spcmolas.pl


zscmolas.pl


Niedawno odbyły się egzaminy gimnazjalne. Był to dla mnie bardzo stresujący moment, ponie-waż bardzo chciałam, aby wypadły jak najlepiej. Na szczęście to wszystko już za mną. Ze zniecierpliwieniem oczekuję wyników, lecz kolejny waż-ny krok w moim życiu przede mną. Znalezienie nowej szkoły. Pamiętajmy, że „wybory znaczą życie jak niezmywalne flamastry” (Regina Brett). Wiem, że na ten moment nie zaplanuję swojej przyszłości w 100%, ale jestem pewna, że chciałabym ją wiązać z medycyną. Wybieram się zatem do liceum na kierunek biologiczno-chemiczny. Czeka mnie zupełnie inne otoczenie, nowi nauczyciele i znajomi. Bar-dzo się tym stresuję, chociaż mam nadzieję, że to tylko kwestia przyzwyczajenia. Pamiętamy, że trzeba być sobą w zawieraniu nowych znajomości. Ludzie patrzą na nas wtedy z lepszej perspektywy. Chciała-bym, aby w nowej szkole panowała świetna atmosfera do zdobywania wiedzy. Życzę wszystkim, którzy są w podobnej sytuacji, aby dobrze zaplanowali swoją przyszłość. Niech wasze wybory płyną prosto z serca.

Refleksje gimnazjalistki

Izabela Magda

rys. Daria Czachor


zscmolas.pl

zscmolas.pl

zscmolas.pl

fot. spcmolas.pl


Wycieczka do Zakopanego

W dniach 22-24 maja uczniowie klas III gimnazjalnych udali się na trzydniową wycieczkę do Zakopanego. Opiekę nad uczniami sprawowali: p. Katarzyna Brózda, p. Magdalena Czwałga, p. Tomasz Trojnacki i p. Piotr Jóźwik. Pomimo niesprzyjającej pogody wyjazd odbył się zgodnie z planem. Pierwszego dnia odwiedziliśmy Stary Sącz, a dokładniej Klasztor Sióstr Klarysek oraz Sanktua-rium Matki Bożej Fatimskiej na Krzeptówkach. Wyjechaliśmy kolejką na Gubałówkę, skąd mogliśmy podziwiać niesamowite widoki. Pospacerowaliśmy także po Krupówkach i zwiedziliśmy cmentarz na Pęksowym Brzyzku, na którym spoczywa wiele znanych postaci, między innymi Kornel Makuszyński. Następnego ranka, w pełni wypoczęci, byliśmy gotowi na kilkugodzinną wyprawę górską. Mieliśmy okazję zobaczyć jeden z najpiękniejszych krajobrazów Polski – Morskie Oko. Ostatniego dnia, mimo ogromnego zmęczenia, zwiedziliśmy miasto Zakopane, Muzeum Tatrzańskie oraz cudowne Sanktua-rium Matki Bożej Gaździny Podhala w Ludźmierzu. Wycieczka była naprawdę fantastyczna. Myślę, że kiedyś każdy z nas będzie chciał wrócić w to niezwykłe miejsce.

Marcelina Magda

fot. Katarzyna Mazur

fot.spcmolas.pl

fot. Patrycja Karkut


zscmolas.pl


VIII Podkarpacki Konkurs Twórczości Literackiej

23 maja 2019 r. w Zespole Szkół w Jeżowem odbył się finał VIII Podkarpackiego Konkursu Twórczości Literackiej „Gdy słowa dojrzewają”. W konkursie wzięło udział 108. młodych twór-ców z kilku powiatów Podkarpacia. Katarzyna Mazur znalazła uznanie w oczach jury, które przy-znało jej wyróżnienie w kategorii poezja.

Serdecznie gratulujemy!

Wyróżnione wiersze Katarzyny Mazur

Sekrety zniewolonych

Kazali nam patrzeć

wprost w oczy śmierci wszechobecnej

i na znikające znajome istnienia

Nauczyli nas słuchać Jęków mordowanych i nakazali lekceważyć ich nieme wezwania

Zmusili by mówić

lecz my nie chcieliśmy zdradzać sekretów Zniewolonych

milknąc na wieki

Noc

Gdy słońce zachodzi Pogrążamy się w mroku

Przerażeni, że nas pochłonie I na zawsze znikniemy w ciemności

Modlimy się

Za tę, której oddaliśmy serca Żeby nie cierpiała już dłużej Trawiona przez krew i chaos

Aż w końcu zasypiamy

Z bronią w ręce Z lękiem w głowie

I z duszą na ramieniu Nie wiedząc

Czy następnego poranka Dane nam będzie obejrzeć świt


czaspomorza.pl


Uczniowie wiersze piszą

Ludzkość

Przechadzam się papierowymi ulicami

otoczona budynkami z tektury mijają mnie papierowi ludzie

skrywając w piersiach kamienne serca i braki duszy

a gdy zawieje wiatr spadają jak Perseidy

we własną nicość utkaną bezwiednie

z resztek człowieczeństwa

Katarzyna Mazur

Azyl spokoju

To przestrzeń, lecz może inny świat W nim żyjemy przez wiele lat. Jako tarcza nas chroni przed złem

Broni wrażliwych przed jadowitym kłem.

Zawsze możemy się schronić w tym miejscu

spaść na samo dno i zamknąć w sercu

przed zadającym cierpienie światem

chronimy się przed ludźmi – ich bolesnym jadem.

Mym sercem targa głęboki smutek

chcę zaszyć się w pokoju na kilka minutek

pragnę się wypłakać bez przeszkód

i zjeść tonę czekoladowych orzeszków.

Gdy moja dusza płonie gniewem

Zamykam przestrzeń niemym echem…

Czy my umiemy zadawać tylko ból?

Zmieńmy świat! Posłódźmy tę sól!

Gabriela Miroś

Papierosek

Przerwa w pracy to rzecz święta, każdy na nią tylko czeka. Wokół Ciebie tłum kolegów. Ty jak zwykle znów przysięgasz, lecz po paczkę w kieszeń sięgasz. Wszyscy wiedzą, że ją masz, i każdemu chętnie dasz. Papierosek już się tli, dymek pięknie pachnie Ci. Czarną postać widać już, w prawej dłoni trzyma nóż. Głośno woła coś z daleka

i na Ciebie tylko czeka. „Pal spokojnie, ja poczekam”

- mówi śmierć do człowieka. Weź trzy paczki, potem dwie, aż zarobki stracisz swe. Później nałóg Cię omami, skuje mocno kajdanami. I z nim pójdziesz tylko Ty, a za Tobą innych łzy.

Aleksandra Marut



Tato

Hokus pokus! Czary - mary! Rzuć fajeczkę

Dziś dla mamy. Rzuć fajeczkę, bo już

Pora, a z paleniem Do doktora!

On Ci powie co? I jak? I palenie rzucisz w las.

Żółte zęby masz, Dziś rozstania z papierosem

Przyszedł czas! Tato, tato oszczędź dzieci! Na fajeczki czas do śmieci.

Kłęby dymu w kuchni się plątają I po domu wciąż latają. Koniec twojego palenia

będzie taki, że zwyczajnie Zjedzą Cię robaki.

Amelia Małek, Alicja Darasz

Moda na niepalenie

Paląc możesz stracić wszystko

Dom, rodzinę i nie tylko Choroba szybko cię dopadnie

Wydolność organizmu spadnie Spotka cię wielka strata

Możesz zachorować na raka Stracisz życie przez papierosa

On potrafi każdemu utrzeć nosa Więc paleniu powiedz STOP!

Nikotyna nie jest top Szybko pojmiesz, o co chodzi

Nieświadomie palą młodzi By popisać się przed kolegami

Potem zostają sami Gdy już zaczniesz, nie ma przebacz

Bo palenie to jest nałóg Więc się naucz papierosom mówić nie

Każdy to potrafi, jeśli tylko chce.

Inga Tworz , Natalia Czachor

zscmolas.pl


Co się dzieje? Gdzie ja jestem? Co robię? Przed oczami mam coś w rodzaju mgły, z której po-woli zaczynają wyłaniać się kształty. Znajduję się w samochodzie? Dlaczego akurat tu? Dostrzegam, kto prowadzi; mama. Wpatruję się w nią jak zaklęta, to nie może być naprawdę ona! Nagle słyszę pisk opon, dźwięk pękniętego szkła i wszystko zaczyna wirować. Widzę, jak głowa mamy uderza w kierow-nicę, a ona traci przytomność. Próbuję coś zrobić, ale nie mogę się ruszyć. Słowa, które chcę wykrzy-czeć, giną w moich ustach.

Budzę się gwałtownie cała zlana zimnym potem. Dlaczego to wszystko musiało się potoczyć akurat w taki sposób?! Kilka przeklętych chwil sprawiło, że z mojego poprzedniego życia nic nie zosta-ło. Rozsypało się ono na milion drobniuteńkich miniaturowych kawałeczków, których nikt nigdy nie poskleja w całość! Tak bardzo chciałabym zapomnieć, zacząć od nowa w nowym ciele, z nowymi wspomnieniami , bez tego okropnego bólu, którego nie mogę się pozbyć! To tylko jedno marzenie, któ-re się nigdy nie spełni.

Zeszłam po schodach do kuchni; pomieszczenia, które było najważniejsze w całym domu. Każ-dego poranka unosił się tam zapach wybornej jajecznicy taty albo cienkich, delikatnych naleśników ma-my. Zawsze można było usłyszeć jej głośny śmiech roznoszący się po całym pomieszczeniu. Była taka uśmiechnięta i dobra! Tak było kiedyś, teraz jest to tylko wspomnienie, z którego nic nie zostało… W pomieszczeniu zastałam ten sam widok, co zawsze; ojca siedzącego na miejscu mamy ze swoim le-karstwem na wszelkie smutki (niszczycielskim alkoholem). Gdzie się podział ten człowiek, który czytał mi bajki na dobranoc i śpiewał kołysanki, kiedy byłam mała, a gdy podrosłam, zawsze służył dobrą ra-dą. Serce mi krwawiło, gdy na niego patrzyłam, nie mogłam go stracić!!!

Podeszłam do niego i szybkim ruchem zabrałam butelkę, wylewając jej zawartość do zlewu. Oj-ciec popatrzył na mnie z furią. Stałam i patrzyłam w jego oczy. To nie jest mój tata, to nie jest jego spojrzenie. -Co ty robisz za swoim życiem?! Weź się w końcu w garść! -krzyknęłam i poczułam, jak łzy napływają mi do oczu. - Myślisz, że nie jest mi ciężko?! Nie pamiętasz już, co obiecałeś mamie, gdy umierała?! Chciała, abyś się nami zajął, abyś żył dalej tak, jakby nic się nie stało. Obiecałeś jej to! Zachowaj cho-ciaż resztkę godności i dotrzymaj danego słowa, a nie upijaj się co noc! Też chcę zapomnieć , ale się nie da! Mama nie chciałaby, żebyś cierpiał. Jeśli ją choć trochę kochałeś, uszanuj jej wolę. Nagle ojciec podniósł rękę i wymierzył ją w moją stronę. Poczułam ostry ból przeszywający mój poli-czek. Najbardziej bolał sam fakt, że uderzył mnie własny ojciec. -Kim ty jesteś, bo na pewno nie moim tatą!- szepnęłam przez łzy.

Tak straciłam moją rodzinę, bezpieczną przestrzeń. Tak straciłam samą siebie. Straciłam wszyst-ko. Nic mi nie zostało. Niebawem dołączę do mamy i wtedy odzyskam wszystko, co zostało mi zabra-ne.

Karolina Mokrzycka

Pozostały tylko wspomnienia….



Podczas letnich wakacji, które rozpoczęły się otrzymaniem przeze mnie świadectwa z paskiem, nie mieliśmy żadnych planów. Nie wiedzieliśmy, gdzie się wybrać, dlatego mama i tata postanowili, że w tym roku zostaniemy w domu. Nie podobał mi się ten pomysł. Byłem smutny i rozgoryczony. Kiedy z otępieniem wpatrywałem się w okno, usłyszałem dzwonek do drzwi. Pobiegłem otworzyć. - Dzień dobry! – to był głos mojego ulubionego listonosza. - Dzień dobry, proszę pana! – odpowiedziałem. – Znowu jakieś sprawy rachunkowe dla mojego taty?

- Nie, tym razem to wiadomość do ciebie, mój drogi! Podpisz się i będziemy kwita!

Zawsze mówił tak śmiesznie, sam również był zabawny. Podpisałem

i pożegnałem się. Gdy zamknąłem drzwi, rozdarłem kopertę i oczom moim ukazał się list od Melkerso-nów, naszych szwedzkich przyjaciół:

Drogi Konradzie!

Chcielibyśmy Cię zaprosić na naszą wyspę, Saltkrakan. Przyjedź do nas. Spędzisz fantastyczne wakacje! Czekamy w Zagrodzie Stolarza.

Z pozdrowieniami Melkersonowie

Bardzo się ucieszyłem i pędem błyskawicy pobiegłem do rodziców. Kiedy zobaczyli list, zamienili się w słup soli. Przez chwilę wahali się czy mnie puścić

w niezwykłą podróż, ale po długich rozmowach pozwolili mi wyruszyć do Szwecji. Nie pozostawało mi nic innego, jak tylko spakować rzeczy i wypłynąć w nieznane.

Kilka godzin później stałem na przystani i czekałem na statek, który miał zabrać mnie na Saltkra-kan. Byłem niespokojny, prawie w ogóle nie spałem. Nie wiem czy podjąłem słuszną decyzję… No cóż! Klamka zapadła! Ahoj!!! Witaj przygodo!

Właśnie w tym momencie statek przybył do portu. Spodziewałem się, że tak wspaniała wyprawa musi odbyć się równie cudownym parowcem. Jednak spotkało mnie rozczarowanie. Otóż stała przede mną mała i ,,pospolita” łajba. Miała na boku napis ,,Saltkrakan I”. Kiedy miałem wejść na pokład, przy-pomniałem sobie, że nie pożegnałem się z rodzicami. W ostatniej chwili przytuliłem najbliższych do siebie. W oczach mamy zobaczyłem perełki, które przypominały wilgotną trawkę na wiosnę, a tata od-wrócił się, abym nie widział jego łez. Wiem, że bardzo mnie kochają i chcą dla mnie jak najlepiej. Nie zawiodę ich! Będą ze mnie dumni!

Podróż minęła mi błyskawicznie. Mimo, że statek nie był w moim guście, to jednak muszę stwier-dzić, iż był wręcz niezwykły w swojej prostocie. Nie miał wielu udogodnień, ale za to trasa, którą pły-nął, była niezwykle malownicza. Miałem mały pokoik, w którym spędziłem większość czasu. W mojej kwaterze było okno, ukazujące piękny widok na całe morze, łóżko ze stalowych prętów, zniszczoną

w niewielkim stopniu szafę i stolik z małą lampką nocną. Wszystko razem wyglądało dość obskurnie, więc śmiało mogłem powiedzieć, że szału nie było. Mniejsza z tym. Grunt, że bezpiecznie dotarłem na wyspę. Gdy zszedłem z pokładu, nie mogłem się odnaleźć. Gdzie mieszkają Melkersonowie? Kogo się zapytać, gdzie są? Kompletnie nie wiedziałem, co robić. Po krótkim namyśle zapukałem do pierwszego domu. Było na nim napisane ,,Zagroda Stolarza”. Wiedziałem, że jest to mieszkanie moich przyjaciół, więc zapukałem. Otworzyła mi uradowana Malin. - Więc jednak jesteś! – krzyknęła. – Witaj na Saltkrakan!

- Cześć, Malin! Witaj, wujku Melkerze! Witajcie, chłopaki!

Uściskom dłoni nie było końca. Widocznie wszyscy bardzo się cieszyli na mój widok. - Chodź, Konrad. Pokażę ci twój pokój – zachęcił wuj Melker. Poszliśmy do niewielkiego pomieszczenia, w którym miałem mieszkał podczas pobytu na Saltkrakan. Było to urocze miejsce, pełne różnych drobiazgów. - To jest twój malowniczy pokoik na Saltkrakan – powiedział wuj Melker. – Czuj się jak w domu!

- Bardzo dziękuję! – powiedziałem. Mieszkańców, których osobiście poznałem, jest mniej niż dwudziestu. Są tam cztery dziewczyny o imio-

Wakacje moich marzeń


fot. Dagmara Kodyra

fot. Regina Gul

fot. Regina Gul

fot.spcmolas.pl


fot.spcmolas.pl

fot.spcmolas.pl

fot. Oliwia Urban

fot. Katarzyna Mazur

Mieszkańców, których osobiście poznałem, jest mniej niż dwudziestu. Są tam cztery dziewczyny o imionach: Teddy, Freddy, Tjorven, Stina oraz rodzice trójki pierwszych dziewczyn: Nisse i Marta Grankvist, dziadek Stiny, Soderman, nieprzyjemny typ o imieniu Vesterman i jego żona. Przybywa tutaj motorówką Bjorn Sjoblom, nauczyciel miejscowych dzieci. Moi najbliżsi koledzy mają na imię: Johan, Niklas i Pele. Gdy szliśmy do sklepu rodziców Tjorven, zobaczyliśmy wielkie poruszenie, a wśród ciżby wściekłego Vestermana. - Taka kradzież w biały dzień! – krzyczał, siniejąc ze złości. – Co za naród z tej Szwecji!!!

- Co się stało? – spytał Niklas stojącej obok Freddy. - A, drobna kradzież. Vesterman zawsze robi takie sceny z błahostek. - Co dokładnie się stało? – zapytałem. - Vesterman wyszedł na chwilę z domu, a gdy wrócił, nie mógł znaleźć swego portfela - rzekła Ted-dy. - I wy to uważacie za błahostkę? – spytałem. - No ma się rozumieć – wtrąciła się Stina. – Przecież to roztargniony chłop. Non-stop coś gubi. - My tego tak nie zostawimy – powiedział stanowczo Johan. – Zaczniemy dochodzenie w tej spra-wie. - Masz rację – potwierdziłem. – Kiedy pierwszy patrol okolicy?

- Może być dzisiaj – powiedział Niklas. – Około ósmej zbierzmy się i zaczaimy

w krzakach. - Zgadzam się z tobą – rzekł Johan. – Na chwilę obecną zostańmy tutaj i dobrze się przypatrzmy. Więc zostaliśmy, by dowiedzieć się więcej o całej kradzieży. - To przecież skandal w biały dzień! – krzyczał rozwścieczony Vesterman

do policjanta, który wezwany przez Bjorna drogą morską, przyglądał się okradzionemu. - Proszę pana, spokojnie, nasz patrol zaraz tu przypłynie i zajmie się tą sprawą. - To niech się pospieszy, bo ja tracę cierpliwość – powiedział. Gdy nastał wieczór, byliśmy już spakowani i gotowi na wyprawę. Chcieliśmy zrealizować nasz plan, dlatego powiedzieliśmy Malin, że idziemy spać, lecz gdy tylko zamknęliśmy za sobą drzwi, wyślizgnęliśmy się oknem i podeszliśmy pod dom Vestermana. Całe śledztwo policji było umorzone, a sama ofiara kradzieży wścieklejsza niż zwykle. - Johan, idź pod dom Sodermana, a ty Niklas zostań tutaj. Ja idę pod dom Grankvistów – powiedzia-łem. - Dobrze, jak coś zauważycie, to krzyczcie – rzekł Johan. I rozbiegliśmy się. Od razu, jak opuściłem chłopaków, poczułem nieprzyjemny dreszczyk emocji. Gdy tylko zająłem stanowisko, usłyszałem krzyk Johana. Zbladłem, lecz nie zważając na nic, pobie-głem po wuja Melkera, który pomógł nam złapać złodzieja. Był nim… BJORN!!!

Był wystraszony, dlatego od razu przyznał się, że właśnie on wezwał policję, by go nie podejrze-wano. To on miał przy sobie portfel Vestermana. Następnego dnia zabrała go motorówka. Wuj Mel-ker był z nas bardzo dumny i każdemu powtarzał: „To moi chłopcy!”. Po jakimś czasie w szwedzkiej gazecie pojawił się artykuł „O dzielnych chłopcach z wyspy Salt-krakan”. Niestety, wszystko co dobre, szybko się kończy. Byłem szczęśliwy, że podczas wakacji prze-żyłem tak niesamowitą przygodę. Mam nadzieję, że w następnym roku przyjadę tu wraz z rodzica-mi, gdyż nie sposób opowiedzieć im wszystkiego, co widziałem i doświadczyłem w towarzystwie tak serdecznych przyjaciół.

Konrad Wilk

10prymus.spcmolas.pl

Książki, które warto przeczytać

Lista książek, które według uczniów starszych klas wato przeczytać: Marc Levy – „Jak w niebie” Agnieszka Tyszka – „M jak dżem” Paula Hawkins – „Zapisane w wodzie” Jerome David Salinger – „Buszujący w zbożu” Bolesław Prus – „Lalka” Nicola Yoon – „Ponad wszystko” Steve Bloom – „Wynajmij sobie chłopaka” J.R.R. Tolkien – „Władca pierścieni” Cassandra Clare - „Miasto kości” Jeff Giles - „Na krawędzi wszystkiego” Rick Riordan - „Złodziej pioruna”

Zebrały: Izabela Magda

Wiktoria Zagroba

fot. spcmolas.pl



fot. Izabela Magda

fot. spcmolas.pl

rys. Katarzyna Jamróz

Biblioteka pani Elen

Zaczęłam uciekać i zobaczyłam drzwi, więc bez wahania weszłam do środka. Wewnątrz było peł-no różdżek, a pod każdą był napis do czego służyła dana różdżka. Pod jedną było napisane: NISZCZY MOLE KSIĄŻKOWE. Wzięłam ją i poszłam do mola. Gdy go zobaczyłam, przetarłam oczy, ponieważ był ogromny, prawie do sufitu. Skierowałam różdżkę w jego stronę i poleciał z niej strumień magii. Mól przewrócił się i zaczął robić się coraz mniejszy i mniejszy, aż została z niego taka różdżka jak ta, której użyłam. Nagle zza regału wyłoniła się pani Elen. Zawołała resztę biblioteki. Wszystkie postacie z bajek i baśni okrążyły mnie, wtapiając wzrok w różdżkę. Nagle wyleciał z niej duch mola książkowego. Po-tem pani Elen podniosła różdżkę i zaczęła patrzeć na nią z podziwem w oczach. Nagle powiedziała: -Możemy świętować! Wszyscy zaczęli bić brawa i krzyczeć moje imię: -Marry! Marry! W całej bibliotece było to słychać. Duch mola świętował z nami. Powiedział, że świętuje wolność, tak jak my wszyscy. Po świętowaniu zaczęły się moje pierwsze zajęcia karate. Najpierw poćwiczyłam podstawowe ciosy, a potem zaczęły się walki z najlepszymi uczniami. Po lekcjach odwiedziłam Ro-szpunkę i poszłam na lody. Myślałam, że będzie już tylko dobrze i mogę zakończyć opowieść, ale wte-dy nie byłaby ona taka ciekawa i dlatego wydarzyło się coś jeszcze. Nie był to taki zwykły problem-ten problem był bardzo dziwny. W bibliotece zaczął padać deszcz. Po pięciu minutach deszcz zamienił się w burzę. Wszyscy zaczęli panikować. - Co będzie? - mówili. Nie wiem czemu śmiałam się jak najęta. Według mnie ta sytuacja była bardzo komiczna, wszyscy skakali i wzywali pomocy. Nagle przestali i zaczęli się na mnie dziwnie patrzeć. Po chwili wybuchnęli śmiechem. Minutę później wszystko ucichło i było słychać tylko nasz śmiech. -Spokojnie, to nie koniec atrakcji, mimo że wycieczka niedługo się skończy. To właśnie powiedziała pani Elen, gdy skończyliśmy się śmiać. I na koniec dodała, że mamy cztery go-dziny do końca wycieczki. A ja je zmarnowałam– nie no żartuję– kto by je marnował. Nagle zobaczy-łam powieść pod tytułem: „Wesołe zakończenia”. Bez zastanowienia wskoczyłam do tej książki. Zoba-czyłam w niej masę porad o tym, jak miło spędzić ostatnie chwile w danym miejscu. Na pierwszym miejscu była biblioteka – w sumie się nie zdziwiłam. Za to ku mojemu zdziwieniu było tylko napisane: SPĘDŹ GO PO SWOJEMU. No to ja zastosowałam się do tej rady. Zaprosiłam na piknik wszystkich, których poznałam w bibliotece. Piknik odbył się na schodach biblioteki. Moim zdaniem udał się. Chłop-cy biegli obok schodów, a ja z dziewczynkami siedziałyśmy na końcu i rozmawiałyśmy. Po pikniku był koniec wycieczki, każdy żegnał się i płakał. Z trudem przekroczyłam próg biblioteki i z trudem kończę tę opowieść. Mimo wszystko myślę, że Wam się podoba. Fragment pochodzi z baśni pt.: „Biblioteka pani Elen”, której autor-ką jest Anna Kudelska, uczennica klasy II a. Ania została laureatką kon-kursu organizowanego przez bibliotekę szkolną pt.:„Zostań autorem baśni ”.

fot. Wiktoria Zagroba

12prymus.spcmolas.pl


p. Marta Stec


Regina Brett „Mów własnym głosem” „Mów własnym głosem” jest to jedna z najlepszych książek, które do tej pory przeczytałam. Zawie-ra 50 lekcji o sile słowa, o głoszeniu prawdy i byciu odważnym w codziennym życiu. Autorka uświa-damia nam, jak cieszyć się życiem, zdrowiem i szczęściem. Każda lekcja uczy nas czegoś nowego. Podczas czytania lektury zdarzyło mi się sięgnąć po chusteczkę, ponieważ Regina Brett swoją niesa-mowitą historią potrafi doprowadzić czytelnika do łez. W książce znajdziemy również wiele niezwy-kłych cytatów: * „Słowa niosą ogromna moc. Potrafią nie tylko ranić, ale także uzdrawiać. Naprawdę są życiem” * „Jesteśmy potrzebni światu na wiele różnych sposobów. Poszukaj własnego” * „Wybory znaczą życie, jak niezmywalne flamastry” * „Każdy z nas ma do powiedzenia coś, co powinien usłyszeć ktoś inny”. Zachęcam każdego, aby w wolej chwili przeczytał tę książkę, bo naprawdę jest tego warta.

Izabela Magda

Recenzja książki „Mów własnym głosem”

fot. Izabela Magda fot. Izabela Magda



„Żegnaj rasizmie, witaj tolerancjo!” „Nieważny kolor, ważne serce” „Jeśli spotkasz kogoś, komu brakuje uśmiechu, daj mu jeden swój” „Nieważny kolor skóry. Akceptujmy siebie!” „Nie martw się! Uśmiechnij się! Życie nie jest takie złe” „Każdy odłam ma w sobie taką samą ilość człowieczeństwa” „Prawdziwa przyjaźń jest cenniejsza od złota” „Tolerancja rasowa to rzecz podstawowa!” „Życie oraz zdrowie jest dla nas najważniejsze”

Zebrały: Izabela Magda

Wiktoria Zagroba Katarzyna Mazur


Uczniowskie hasła o przyjaźni

fot. Izabela Magda

fot. Izabela Magda


fot. Izabela Magda

fot. Izabela Magda

fot. Izabela Magda

fot. Izabela Magda

fot. Izabela Magda


Fotogaleria

fot. Izabela Magda

Wydawca i adres redakcji: Szkoła Podstawowa im. prof. Jana Czekanowskiego w Cmolasie, 36-105 Cmolas 269, tel. +48172837708, [email protected], www.spcmolas.pl

Redakcja: Wiktor ia Zagroba, Izabela Magda, Katarzyna Mazur

Opiekunowie: Magdalena Czwałga, Edyta Urban, Halina Guściora, Danuta Piórek, Tomasz Trojnacki

PRYMUS - Gazetka Szkoły Podstawowej im. prof. Jana Czekanowskiego w Cmolasie Nr 3/ 2019

fot. spcmolas.pl fot. spcmolas.pl fot. spcmolas.pl

fot. spcmolas.pl

W NUMERZE - spcmolas.pl · 2019. 6. 14. · Więc paleniu powiedz STOP! Nikotyna nie jest top...

Documents

Transcript of W NUMERZE - spcmolas.pl · 2019. 6. 14. · Więc paleniu powiedz STOP! Nikotyna nie jest top...