’ ISSN 2300-9233 ‘

ul. Nowolipki 18, 01-019 Warszawa

MSZE ŚW.: dzień powszedni: 700, 800, 900, 1830. niedziela: 700, 830, 1000, 1130, 1300, 1830 i 1945.

Spowiedź św. na każdej Mszy św. Kancelaria: od wtorku do piątku w godz. 900 - 1000; 1600 - 1745; tel.: 22-838-30-95 (tylko w godz. urzędowania), fax. 22-636-69-55.

Konto parafii św. Augustyna: 56 1240 2063 1111 0010 0087 4213

IV niedziela zwykła 28 stycznia 2018 r.

LITURGIA SŁOWA Pwt 18,15-20; Ps 95; 1 Kor 7,32-35; Mk 1,21-28

W Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. Był właśnie w ich synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: „Czego chcesz od nas, Jezusie Naza-

rejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boga”. Lecz Jezus rozkazał mu surowo: „Milcz i wyjdź z niego!” Wtedy duch nieczysty zaczął nim miotać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: „Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne”. I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej okolicznej krainie galilejskiej.

– Oto słowo Pańskie.

List Przewodniczącego Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia

Apostolskiego na Dzień Życia Konsekrowanego 2018 Umiłowani w Chrystusie Panu, Bracia i Siostry!

Uroczystość Ofiarowania Pańskiego kieruje nasze myśli i serce do Świątyni Jerozolimskiej. Oto Maryja i Józef, „gdy minęły dni Ich oczyszczenia zgodnie z Prawem Mojżeszowym, za-nieśli Jezusa do Jerozolimy, aby ofia-rować Panu” (Łk 2, 22). W ten sposób pragną nie tylko wiernie wypełnić prze-pisy Prawa, ale również wyrazić Bogu wdzięczność za wielkie rzeczy, które im uczynił (por. Łk 1,49). Ta szczególna ewangeliczna scena z życia Świętej Ro-

dziny pomaga nam odkryć na nowo prawdziwe znaczenie Świątyni jako miejsca spotkania, dialogu i pojednania między człowiekiem i Bogiem.

Maryja i Józef, przynosząc do Świą-tyni Jezusa, odsłaniają przed ludzko-ścią największy DAR, jaki Bóg ofia-rował człowiekowi – swojego Syna. „W Nim Bóg pojednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów” (2 Kor 5,19). W Jezusie dokonuje się tajemnicza wymiana miłości. Ten, który według słów proroctwa Symeo-na, „przeznaczony jest na upadek i na

powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą” (Łk 2,34) wyzwala człowieka z panowa-nia śmierci i na powrót otwiera za-mkniętą przez grzech nieposłuszeń-stwa bramę życia wiecznego.

Swoje szczególne miejsce w sce- nie Ofiarowania Pańskiego zajmują starzec Symeon i prorokini Anna. Za sprawą Ducha Świętego rozpoznają oni w małym Dziecięciu Zbawiciela świata i niejako w imieniu całej ludz-kości przyjmują Go z radością. Wier-na obecność w Świątyni i trwanie na

W Starym Testamencie lud Izrae-

la lękał się słuchać Boga na Hore-

bie, dlatego Bóg powołał proro-

ków, aby głosili Jego słowo. W

Nowym zaś On sam przemawia do

ludzkich serc przez swego Syna;

wcielone Słowo. Jest to nowa na-

uka z mocą, głoszona przez Tego,

który ma władzę, niosąca światło

wolność uwięzionym w niewoli

grzechu. Otwórzmy dziś na nią

nasze serca, abyśmy mogli do-

świadczyć zbawienia od zła oraz

nowego życia w wolności dzieci

Bożych.

ks. Jan Augustynowicz,

Oremus

KATECHIZM KOŚCIOŁA

KATOLICKIEGO 927 Wszyscy zakonnicy, pod-

legający lub nie podlegający

władzy ordynariusza, należą

do współpracowników biskupa

diecezjalnego w jego misji pa-

sterskiej. Zakładanie i misyjne

rozszerzanie się Kościoła do-

magają się obecności życia za-

konnego w jego różnych for-

mach od samych początków

ewangelizacji. "Historia odno-

towuje wielkie zasługi rodzin

zakonnych w krzewieniu wiary

i formowaniu nowych Kościo-

łów od starożytnych instytucji

monastycznych przez zakony

średniowieczne aż po współ-

czesne zgromadzenia".

928 "Instytut świecki jest insty-

tutem życia konsekrowanego,

w którym wierni żyjący w

świecie dążą do doskonałej mi-

łości i starają się przyczynić do

uświęcenia świata, zwłaszcza

od wewnątrz".

929 Przez "życie całkowicie i

doskonale poświęcone temu

uświęceniu" członkowie insty-

tutów uczestniczą w misji

ewangelizacyjnej Kościoła "w

świecie i jakby od strony świa-

ta", gdzie ich obecność jest

"zaczynem do wzmocnienia i

wzrostu Ciała Chrystusa". Ich

"świadectwo życia chrześcijań-

skiego" zmierza do układania

spraw doczesnych po Bożemu

i przepajania świata mocą

Ewangelii. Przez święte więzy

przyjmują oni rady ewange-

liczne i strzegą między sobą

wspólnoty i braterstwa "zgod-

nie z własnym świeckim spo-

sobem życia".

modlitwie w oczekiwaniu na spełnie-nie Bożej obietnicy, doprowadza ich do radosnego spotkania z Jezusem. Taka postawa staje się dla nas po-nownym zaproszeniem do wytrwałej modlitwy oraz zawierzenia Bogu ca-łego swojego życia.

Święty Jan Paweł II ustanowił świę-to Ofiarowania Pańskiego Światowym Dniem Życia Konsekrowanego. To właśnie osoby konsekrowane: kapłani, siostry i bracia zakonni, dziewice, wdowy i pustelnicy przychodzą dziś do świątyni na wzór Maryi i Józefa, by ponowić swoje ofiarowanie Bogu i przypomnieć sobie i wspólnocie Ko-ścioła, że w tajemnicy konsekracji Bogu stają się „żywym znakiem dóbr przyszłego zmartwychwstania” (VC 111).

Dziś, gdy dziękujemy Bogu za dar życia konsekrowanego pragniemy podkreślić trzy bardzo ważne jego elementy, które są dla nas drogo-wskazem na drodze wiary: miłość, wierność i jedność.

Miłość Życie zakonne zrodziło się z miło-

ści Bożej i do miłości zostało powo-łane. Jego miejsce w Kościele i świecie dobrze odczytała św. Teresa od Dzieciątka Jezus, karmelitanka bosa, która po długich poszukiwa-niach sensu swojego powołania, za-wołała: w sercu Kościoła, mej matki będę miłością.

Być miłością w sercu Kościoła to uobecniać Bożą miłość pośród dzi-siejszego świata. „Życie konsekrowa-ne jest zatem powołane, aby nieustan-nie wzbogacać dar rad ewangelicz-nych miłością coraz prawdziwszą i mocniejszą, przeżywaną w wymiarze trynitarnym: miłością do Chrystusa, która wzywa do zażyłej przyjaźni z Nim; miłością do Ducha Świętego, która usposabia duszę na przyjęcie Jego natchnień; miłością do Ojca — najgłębszego źródła i najwyższego ce-lu życia konsekrowanego” (VC 21). Poprzez tę miłość osoby konsekrowa-ne oddają się różnorakiej posłudze we wspólnocie Kościoła. Naśladując zaś styl życia Jezusa realizują charyzmat, jakim zostali obdarowani przez Ducha Świętego. Aktualizowany jest on dziś w życiu zakonów klauzurowych, apo-stolskich, misyjnych oraz w indywi-dualnych formach życia konsekrowa-nego. Poprzez różnorodne posługi wynikające z powołania, osoby kon-

sekrowane są obecne na peryferiach współczesnego świata, prowadząc człowieka spragnionego miłości do źródeł wody życia. Wszystko to spra-wia, że dzięki osobom konsekrowa-nym Miłość Boża staje się obecna po-śród nas w całym swym bogactwie. Jest to miłość zatroskana, miłość cier-pliwie czekająca, miłość poszukująca i miłość odnajdująca człowieka.

W dzisiejszym świecie, gdy znaki Bożej obecności coraz bardziej są zamazywane, gdy słyszymy, że wiara to sprawa prywatna, gdy jesteśmy świadkami szerzącej się tzw. „kultury tymczasowości”, osoby konsekrowa-ne świadectwem swego radosnego ży-cia mają pokazywać, że w Chrystusie można odnaleźć miłość prawdziwą, wierną, cierpliwą i wytrwałą; miłość, która nie kończy się przy pierwszym

zderzeniu z przeciwnościami. W ten sposób życie osób konsekrowanych staje się praktycznym komentarzem Ewangelii w codzienności dzisiejsze-go świata.

Wierność Życie osób konsekrowanych

jest „integralną częścią życia Kościoła, stanowi bowiem dla niego cenny bo-dziec do coraz większej wierności Ewangelii” (VC 3). Fundamentem po-stawy wierności jest osobowa więź z Bogiem, która rodzi wierność wobec drugiego człowieka i własnego powo-łania.

W dzisiejszym świecie przeżywamy ogromny kryzys wierności. Doświad-czamy trudności w realizacji zobowią-zań płynących z sakramentu małżeń-stwa, kapłaństwa, czy ślubowanych rad ewangelicznych. Osoby konsekrowane od samego początku przyjmują za styl swojego życia naśladowanie wiernej miłości Chrystusa. Wierność wobec Jego słowa rodzi postawę wierności i służby wobec każdego człowieka, zwłaszcza tego najbardziej opuszczo-nego i wyrzuconego na margines życia społecznego.

Postawa wierności była i jest obecna również w historii naszego narodu. Niespełna 100 lat temu otrzymaliśmy od Boga dar niepodległości. Dokonało się to dzięki wielkiej determinacji na-

szych ojców i matek, którzy oddali swe życie, byśmy dziś mogli cieszyć się wolnością. W historię naszej Ojczyzny znacząco wpisuje się działalność wspólnot zakonnych, a w nich wielu sióstr i braci, którzy nie szczędzili swych sił, by towarzyszyć tym, którzy walczyli o wolność naszego kraju. Wielu z nich poniosło śmierć męczeń-ską, wielu zaangażowało się w posługę charytatywną. Był to również czas po-wstawania nowych wspólnot zakon-nych, które stały się odpowiedzią na doświadczenie cierpienia, głodu i woj-ny. Po odzyskaniu niepodległości oso-by konsekrowane nadal czynnie anga-żują się w formację duchową społe-czeństwa i troszczą się o to, by praw-dziwe oblicze Boga, który jest miłością promieniowało w sercach wszystkich ludzi.

Święty Jan Paweł II w adhortacji apostolskiej Vita Consecrata przypo-mina: „Wierność Bogu jest też źró-dłem ofiarnej służby braciom, którą osoby konsekrowane pełnią, kosztem wielu wyrzeczeń, przez nieustanną modlitwę wstawienniczą za potrzeby braci, przez bezinteresowną posługę ubogim i chorym, przez wzajemną pomoc w trudnościach, przez gorliwy udział w troskach i doświadczeniach Kościoła” (VC 24).

Módlmy się wszyscy, by życie kon-sekrowane mogło nieustannie odna-wiać swoją wierność zamysłom Boga, wychodzącego naprzeciw wszystkim ludziom, którzy świadomie lub nie-świadomie i jakby po omacku poszu-kują Prawdy, Życia i Miłości (por. VC 98).

Jedność Wierna miłość staje się matką i szko-

łą jedności. Doświadczenie miłości Boga prowadzi w konsekwencji do mi-łości i służby wobec każdego człowie-ka. Jezus powiedział do swoich uczniów: przykazanie nowe daję wam byście się wzajemnie miłowali, jak ja was umiłowałem. W ten sposób tworzy się wspólnota i w ten sposób powstaje rodzina. Wyzwaniem naszych czasów jest dla Kościoła doświadczenie po-działów: małżeńskich, rodzinnych, społecznych i narodowych. Konse-kwencją tego stanu rzeczy jest brak zaufania w relacjach międzyludzkich, dystans i lęk przed trwałymi decyzjami i zobowiązaniami. Na tym tle powoła-nie do życia konsekrowanego jawi się jako zaproszenie do budowania nowej cywilizacji jedności, opartej na wza-jemnej miłości, której podstawą winny stać się słowa z modlitwy arcykapłań-skiej Jezusa – aby byli jedno. „W ten sposób ukazuje ono ludziom zarówno piękno braterskiej komunii, jak i kon-kretne drogi do niej. Osoby konsekro-wane bowiem żyją «dla» Boga i «z» Boga, i właśnie dlatego mogą świad-czyć o mocy łaski, która przynosi po-jednanie i niszczy mechanizmy prze-ciwne jedności, obecne w sercu czło-wieka i w relacjach społecznych” (VC 41). Życie konsekrowane jest więc od-powiedzią Boga na wołanie podzielo-nego i coraz bardziej rozdartego woj-nami świata, który jak nigdy dotąd po-trzebuje jedności. „Żyjąc w różnych społeczeństwach naszej planety – spo-łeczeństwach targanych często przez sprzeczne namiętności i interesy, spra-gnionych jedności, ale nie wiedzących,

jaką wybrać drogę – wspólnoty życia konsekrowanego, (…) stają się zna-kiem zawsze możliwego dialogu oraz komunii zdolnej połączyć w harmonij-ną całość wszelkie odmienności” (VC 51). W ten sposób, poprzez ewange-liczne życie na wzór św. Rodziny, wspólnoty Apostołów, czy pierwszych wspólnot chrześcijańskich opisanych w Dziejach Apostolskich, gdzie wszy-scy mieli jedno serce i jednego ducha, są odpowiedzią na wołanie Chrystusa, aby byli jedno. To budowanie jedności objawia się w owocach Ducha Święte-go: miłości, radości, pokoju, cierpliwo-ści, uprzejmości, wierności, łagodności i opanowaniu. Dziękując Bogu za dar obecności osób konsekrowanych, pro-śmy dziś, by Dobry Bóg napełnił ich serca głęboką pewnością, że zostały wybrane, aby kochać, wielbić Boga i służyć ludziom. Niech pozwoli im za-znać Swojej przyjaźni, napełni je rado-ścią i pociechą, pomaga przezwyciężać chwile trudności i podnosić się po upadkach. Niech da im odwagę po-dejmowania wyzwań naszych czasów i łaskę ukazywania ludziom dobroci i człowieczeństwa Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa (por. VC 111). Mary-ja Matka nasza niech osłania płasz-czem swej opieki.

Prośmy także w intencji nowych wiernych powołań do życia kapłań-skiego i konsekrowanego, by nie za-brakło w świecie zwiastunów Bożej miłości.

+ Jacek Kiciński CMF Przewodniczący Komisji ds.

Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego

ZAPROSZENIE NA ODSŁONIĘCIE TABLICY 1.02.2018 o godz. 18.30 w na-

szym kościele zostanie odsłonięta tablica poświęcona ks. Alfredowi Cholewińskiemu, jezuicie.

Ks Alfred Cholewiński SJ (ur. 3

marca 1936 w Bydgoszczy, zm. 26

stycznia 1988 w Warszawie). Stu-

dia biblijne odbył na KUL (1964-

1968) oraz na Papieskim Instytucie

Biblijnym w Rzymie (1968-73). W

1973 roku uzyskał stopień doktora

nauk biblijnych. Był profesorem

Pisma św. na jezuickim Wydziale

Teologicznym "Bobolanum" w

Warszawie i w Papieskim Instytu-

cie Biblijnym w Rzymie.

To pierwszy Polak, który

„wszedł” na Drogę Neokatechu-

menalną w Rzymie, a potem

sprowadził ją do Polski. Był prezbi-

terem ekipy katechistów prowa-

dzących pierwsze katechezy neo-

katechumenalne w Polsce, w Lu-

blinie w 1975 r. Dwa lata później

katechezy głoszone były w Łodzi,

Krakowie i Warszawie. Był też jed-

nym z inicjatorów polskiego wy-

dania Biblii Jerozolimskiej.

W naszej parafii Droga Neokate-

chumenalna istnieje od 1989 r. Ak-

tualnie jest w parafii 13 wspólnot.

W całej Polsce jest kilkanaście ty-

sięcy wspólnot, z których pochodzi

wiele powołań kapłańskich, za-

konnych, misyjnych, duchownych i

świeckich. Owocem Drogi Neoka-

techumenalnej są również semina-

ria Redemptoris Mater (110 na

świecie). Jedno w Warszawie, któ-

re kształci księży misjonarzy (kil-

kudziesięciu już pracuje na mi-

sjach). Polecamy miłosierdziu Bo-

ga ks. Alfreda Cholewińskiego,

dziękując za owoce jego posługi w

Kościele.

O G Ł O S Z E N I A

1. Wizyta duszpasterska: Poniedziałek – 29 stycznia: ul. Niska 12; ul. Miła 18, 19, 24 i 25; Wtorek – 30 stycznia: ul. Miła 27, 29 i 37; Środa – 31 stycznia: ul. Niska 3A, 5, 8 i 21;

Czwartek – 1 lutego: ul. Niska 10, 11, i 17. Początek wizyty duszpasterskiej o godz. 16.00.

Ofiary przeznaczamy na remont naszego kościoła.

2. Dziś po Mszy św. o godz. 11.30 i 13.00 odbędzie się koncert „Kolędy Świata” – w wykonaniu kleryków z Seminarium Redemptoris Mater. 3. W czwartek 1 lutego o godz. 18.30 – uroczyste odsłonięcie tablicy poświęconej ks. Alfredowi Cholewińskiemu SJ, który sprowadził do Polski Drogę Neokatechumenalną. Serdecznie zapraszamy! Więcej informacji o ks. Alfredzie w gazetce parafialnej. 4. Są jeszcze wolne intencje mszalne (poranne) w lutym. Włączajmy swoje sprawy w modlitwę Kościoła. 5. Jest możliwość przekazania 1% podatku na rzecz zespołu Caritas funkcjonującego w naszej parafii. Szczegółowe informacje w gazetce. 6. W tym tygodniu przypada pierwszy czwartek, piątek i sobota miesiąca. Msze św. w piątek z okazji święta będą o godz. 7, 8, 9, 10, 17 i 18.30. 7. W tym tygodniu obchodzimy: w środę – wsp. św. Jana Bosko, kapłana; w piątek – święto Ofiarowania Pańskiego (MB Gromnicznej) błogosławieństwo gromnic; w sobotę – wsp. św. Błażeja, biskupa i męczennika; błogosławieństwo gardeł św. Błażeja będzie po mszy św. o godz. 8.00 i 9.00. 8. Zapraszamy do kina Luna (ul. Marszałkowska 28) na film biograficzny pt. Ignacy Loyola – za tydzień, w niedzielę 4 lutego o godz. 15.15. Bilety w cenie 10 zł – dostępne są w kancelarii, księgarni parafialnej lub w kasie kina, na hasło: Parafia. Film jest dziełem opowiadającym o jednej z najważniejszych postaci w historii Kościoła, w doskonały sposób pokazującym kwintesencję duchowości ignacjańskiej.

Konto parafii św. Augustyna: 56 1240 2063 1111 0010 0087 4213

Prosimy o ofiary na pokrycie kosztów druku gazetki parafialnej.

Ofiarodawcom i Czytelnikom składamy serdeczne Bóg zapłać!

Redagują: ks. prał. Walenty Królak oraz parafialnie www.swaugustyn.pl Przygotowanie gazetki i druk polecają się, tel. 512 663 968