Tombak Michal - Uleczyc Nieuleczalne Czesc 1

5/13/2018 Tombak Michal - Uleczyc Nieuleczalne Czesc 1 - slidepdf.com

http://slidepdf.com/reader/full/tombak-michal-uleczyc-nieuleczalne-czesc-1 1/184

Michał TOMBAK

ULECZYĆ

NIEULECZALNE

Część 1



Firma Księgarska

Serwis Galaktyka Sp. z o.o.

Łódź 2002



Autor wyraża serdeczne podziękowanie za udział w powstaniu

niniejszej książki swojej żonie Bogumile Tombak

© Copyright by Michał Tombak

Copyright by „Michel" Bogumiła Tombak

Wszelkie prawa autorskie zastrzeżone

ISBN 83-911379-1-0

Książki prosimy zamawiać:

Serwis Galaktyka Sp. z o.o.

90-562 Łódź

ul. Łąkowa 3/5

tel. (0-42) 639 50 21

Księgarnia Wysyłkowa

Internet: http://www.book.com.pl

e-mail [email protected]

Druk i oprawa

Drukarnia Wydawnictw Naukowych S.A.

Łódź, ul. Żwirki 2



Ksi??k? t? po?wi?cam mojej Matce – Oktiabrinie Tombak

Zas?u?onemu lekarzowi Rosji

Micha? Tombak



Ludzie nie umieraj? - oni zabijaj? sami siebie

Seneka, rzymski filozof

Do Czytelników!

Bóg sztuki lekarskiej Eskulap miał dwie córki. Jedna miała na imię

Panacea, a druga Gigea. Obie posiadały dar uzdrawiania ludzi. Panacea

całe życie szukała cudownego środka przeciw wszystkim chorobom.

„Człowiek nie powinien wiedzieć o swoich chorobach, wystarczy, że ja się o

niego zatroszczę" - mówiła Panacea. Gigea próbowała wyjaśnić ludziom, że

ich choroby są odbiciem trybu ich życia. Żeby się od nich uwolnić trzeba

żyć tak, jak żyje przyroda, naśladować ją, uczyć się od niej. Siostry ciągle

spierały się ze sobą, uważając, że każda z nich ma rację. Rozeszły się więc

ich drogi. Panacea poszukuje „cudownego eliksiru" przeciw wszystkim

chorobom, a Gigea uczy ludzi zasad życia i zdrowia.

Gdy szukamy przyczyn złego samopoczucia, uskarżając się na serce,

żołądek, stawy, to uzasadnienie swoich chorób zawsze znajdujemy poza

nami samymi. Skłonni jesteśmy pomstować na wszystkich, aby tylko

zatuszować swoje lenistwo i nieznajomość podstawowych zasad zdrowego

trybu życia! Nigdy jednak nie wymieniamy prawdziwej przyczyny, dlatego,

że prawdziwa przyczyna - to my sami.

My, i tylko my odpowiadamy za nasze bóle i choroby, za nasze przedwczesne

starzenie się. Żyjemy nieprawidłowo. Sami obniżamy poziom swoich sił

życiowych. Źle się odżywiając gromadzimy w sobie „trucizny". Nie

opuszczają one naszego organizmu, męczą nas, odzywając się chorobami

tych narządów, w których są skoncentrowane.

Nieuporządkowany tryb życia - oto prawdziwa przyczyna

przedwczesnego starzenia się i wielu chorób. Człowiek, jeśli zechce, może

żyć długo i być zdrowym.

Jestem głęboko przekonany, że w wielu sytuacjach życiowych

człowiek sam dla siebie powinien być lekarzem i doradcą. Powinien tak

poznać funkcjonowanie swojego organizmu, żeby móc zlikwidować

przyczyny swoich chorób i cierpień.

W swojej praktyce wypróbowałem wiele kierunków i recept,

wybrałem z nich to, co naprawdę cenne i skuteczne. To dzieło leży przed

Państwem. Rozumnie z niego korzystajcie.



Przedstawione przeze mnie recepty, przepisy i instrukcje nie wywołuj

ą żadnych skutków ubocznych. Jeśli niektóre z nich budzą u Państwa

jakiekolwiek wątpliwości lub zapytania, proszę przed ich zastosowaniem

skonsultować się z lekarzem naturopatą (lekarz, stosujący oprócz środków

farmakologicznych, metody medycyny naturalnej).

20 październik 1997 r.

P.S.

Książkę tę polecałbym przeczytać trzy razy: — pierwszy raz od początku do końca,— drugi raz pod kątem swoich dolegliwości,— trzeci raz stosując podane ćwiczenia, kuracje i przepisy.

Michał Tombak



,a zainteresuje pacjenta odpowiedni? diet?.

Thomas Edison

Nie bać się „chorób cywilizacyjnych"

Zanim spróbuję wspólnie z Państwem poznać przyczyny „chorób

cywilizacyjnych" chciałbym przedstawić wyniki dwóch niezależnych badań,

przeprowadzonych w różnych miejscach i różnym czasie. Niezbicie

potwierdzają one mądrość lekarzy Wschodu, którzy głoszą, że od umiaru w

jedzeniu jeszcze nikt nie umarł, umiera się zwykle z powodu obżarstwa.

Komisja Światowej Organizacji Zdrowia przeprowadziła badania w

kilku klasztorach w Tybecie. Przebadano 90 % mieszkańców, wśród

których byli starcy. W wyniku badań zostało stwierdzone, że 60%

badanych nie cierpi na próchnicę zębów, zaburzenia w pracy układu

krwionośnego i pokarmowego. Wszyscy, niezależnie od wieku, byli sprawni

i prawie w 100% zdrowi. Analiza ich pożywienia wykazała, że odżywiają się

bardzo skromnie, nie posiadają lodówek, kuchni gazowych, nie używają

cukru, mięsa i produktów rafinowanych. Ich podstawowy jadłospis to placki

jęczmienne, tybetańska ziołowa herbata, czysta woda. Latem pożywienie

wzbogacały rzepa, marchew, ziemniaki i trochę ryżu.

Według danych Światowej Organizacji Zdrowia w takich najbardziej

rozwiniętych krajach jak USA, Niemcy, Francja, które stoją w czołówce pod

względem spożycia mleka, mięsa i innych rafinowanych produktów,

sytuacja zdrowotna ludności wygląda inaczej. W Ameryce na trzy rodziny

dwie cierpią na nowotwory, dwie osoby z pięciu - na choroby sercowo-

naczyniowe, które stają się przyczyną ich śmierci, odnotowuje się ogromną

liczbę cierpiących na cukrzycę. Przewlekłe choroby trapią 19% ludności, a

więc cierpi na nie prawie co piąty mieszkaniec.

W Niemczech na cukrzycę cierpi 20% ludności, około 20% dzieci w

wieku od 8 do 16 lat ma niedorozwój umysłowy i fizyczny. Na reumatyzm i

zapalenie stawów choruje od 15 do 17% ludności.

Francja: alergia dotyka od 15 do 20% ludności, 450 tys. dzieci



poniżej 18 roku życia ma różnorodne zaburzenia słuchu i wzroku, l ,5 mln

dzieci w wieku 6 lat choruje na astmę. We wszystkich krajach wysoko

uprzemysłowionych w ciągu ostatnich 25 lat procent noworodków z

wrodzonymi schorzeniami podwoił się.

Wychodzi na to, że przy pomocy widelca i łyżki sami sobie kopiemy

grób.

Przez całe stulecia wielu badaczy próbowało odkryć i zbadać

nieuchwytnego, maleńkiego „mikroba", który jest przyczyną zwykłego

przeziębienia. Jeszcze w latach 40-tych uczeni tłumaczyli niewielką

skuteczność tych poszukiwać tym, że ów mikrob jest zbyt mały i istniejące

mikroskopy po prostu go nie widzą, ale burzliwy rozwój techniki i

wynalezienie mikroskopu elektronowego bynajmniej nie zmieniło sytuacji.

Trzeba przyznać, że przy pomocy najnowszej aparatury optycznej udało

się odkryć ponad setkę różnych rodzajów drobnoustrojów, wirusów i

bakterii, ale żaden z nich nie jest przyczyną przeziębienia. Dlaczego nie

zdołano odkryć „mikroba" wywołującego przeziębienie? A dlatego, że on

nie istnieje. Każdy z poznanych rodzajów drobnoustrojów jedynie żywił się

śluzem, który organizm produkuje przy zwykłym przeziębieniu. Dokładniej

rzecz biorąc, śluz ten cały czas znajduje się w organizmie, będąc

rezultatem nieprawidłowego żywienia. Wiosną i jesienią organizm zaczyna

oczyszczać się z tego nadmiaru śluzu. Wówczas pojawiają się bakterie,

które rozkładają, niszczą i wchłaniają ten śluz, pomagając nam oczyścić

organizm. A co my robimy? Przyjmujemy preparaty, które pozwalają nam

„kichać na przeziębienie". W ten sposób zabijamy bakterie, które nas

ratują. I co? „Mikroby" zabiliśmy, a śluz pozostał. Po pewnym czasie znów

zaczynamy chorować, jeśli nie na przeziębienie, to na grypę - generalnie to

to samo, tylko teraz inny gatunek drobnoustrojów żywi się śluzem w

naszym organizmie.

I tak od wiosny do jesieni, rok po roku cieknie z nosa, łamie w

kościach, ciągle epidemie. Pojawia się coraz więcej nowych leków, żeby

zniszczyć „mikroba". Ale „mikrob" chociaż maleńki, „głupi" nie jest, też

chce żyć, dlatego próbuje uodpornić się na leki. Nie trzeba być prorokiem,

aby przewidzieć rezultat tej wojny - czym silniejsze i bardziej niszczące



będą lekarstwa, tym bardziej „złe" i odporne będą drobnoustroje. A kto tu

cierpi najbardziej - oczywiście nasz organizm, gdyż każde, nawet

najbardziej niewinne lekarstwo (jeżeli takie w ogóle istnieje) wywołuje

skutki uboczne.

Czym więc jest przeziębienie? Jest to rezultat nagromadzenia w

organizmie zbyt dużej ilości „odpadków" i niedostatecznego ich wydalania.

Jelito grube jest magazynem całej tej „zgnilizny". Właśnie stąd krew

roznosi toksyny po całym ciele, tworząc niezdrowy śluz. Gdy ilość śluzu

staje się niebezpieczna (toksyczna), organizm próbuje się od niego uwolnić

za pomocą kataru - i to nazywamy przeziębieniem. Proces łączenia się

bakterii, wirusów ze śluzem wywołuje stan zapalny, czego rezultatem jest

podwyższona temperatura.

Człowiek myślący powinien zastanowić się nad tymi faktami.

Aby ostatecznie przekonać Państwa, że wiele naszych chorób jest

spowodowanych nieprawidłowym sposobem odżywiania spróbujmy

wykorzystać doświadczenie hinduskich długowiecznych, którzy żyją w

dolinie Chunza. U 32 tysięcy ludności, która nie zna chorób średnia

długość życia wynosi 120 lat! Na czym polega sekret?

Szkocki lekarz McCarrison, który przeżył 14 lat w bezpośredniej

bliskości Chunzy, doszedł do wniosku, że głównym „źródłem"

długowieczności tego narodu jest sposób odżywiania.

Mieszkańcy doliny Chunza są wegetarianami. Zwykle ich jadłospis

składa się z surowych warzyw i owoców latem, kiełków zbóż, suszonych

moreli, owczej bryndzy zimą.

Żeby upewnić się, że to właśnie odpowiedni sposób odżywiania jest

sekretem długowieczności mieszkańców doliny, Carrison po powrocie do

Anglii przeprowadził serię doświadczeń na zwierzętach. Jednej grupie

zwierząt podawano jedzenie typowe dla stołu przeciętnej londyńskiej

rodziny (białe pieczywo, śledzie, rafinowany cukier, konserwowane i

gotowane warzywa itp.). W rezultacie w tej grupie zaczęły się różne

„ludzkie" choroby. Druga grupa zwierząt była karmiona według diety z

doliny Chunza. Podczas całego przebiegu doświadczenia zwierzęta z tej

grupy pozostawały zdrowe.



Uważa się, że na długowieczność mają wpływ warunki klimatyczne.

Interesujący jest fakt, że ludzie mieszkający w takich samych warunkach

klimatycznych jak mieszkańcy doliny Chunza cierpią na różne schorzenia i

długość ich życia jest dwa razy mniejsza. A więc nasuwa się wniosek, że

jeśli człowiek odżywia się nieprawidłowo, to od chorób nie uratuje go nawet górski

klimat.

Mieszkańcy doliny Chunza, w odróżnieniu od sąsiednich narodów, są

bardzo podobni do Europejczyków. Według teorii historyków, założycielami

pierwszych wspólnot rodowych Chunzy byli kupcy i wojownicy Aleksandra

Macedońskiego, którzy tam się osiedlili w czasie wyprawy przez górskie

doliny rzeki Ind. Tak więc i Europejczycy mogą żyć długo, jeśli tylko będą

prawidłowo się odżywiać.

Hipokrates powiedział: „Wszystkie choroby przychodzą do człowieka

przez usta z pożywieniem". To genialne powiedzenie ma już kilka tysięcy

lat, a my do tej pory nie chcemy z tej mądrości skorzystać. Często

zastanawiam się, dlaczego? Może Hipokrates powiedział to zbyt cicho albo

nie wszyscy zdążyli zapisać? Jak by to nie było, to my z pokolenia na

pokolenie przekazujemy naszym dzieciom złe nawyki, a razem z nimi

również trapiące nas choroby. Żeby się jakoś usprawiedliwić mówimy, że

żyjemy w ciężkich czasach i przygniata nas wielki ciężar rozwoju

cywilizacyjnego. A może bardziej przygniata nas ogromna masa naszego

ciała, lenistwo i absolutna pogarda dla reguł fizjologii, zgodnie z którymi

funkcjonuje nasz organizm. Ludzie nauczyli się obsługiwać komputery,

rozwiązują skomplikowane ekonomiczne problemy. Inżynier elektronik

potrafi znaleźć uszkodzenie w gęstej pajęczynie tysięcy przewodów, a na

proste pytanie, ile razy dziennie robi siusiu i w jakim kolorze, odpowiedzieć

nie potrafi. Dlatego chcę jeszcze raz podkreślić, że jeżeli nie nauczycie się

Państwo obserwować funkcjonowania swojego organizmu i nie

zrozumiecie, co jest dla niego dobre, a co złe, nigdy nie będziecie zdrowi!



jest zgodnie z prawami fizyki i chemii.

Wypisane s? na ka?dym nerwie, ka?dym mi??niu. Prawa te rz?dz? kom?rkami, tkankami i narz?da

Osteoporoza - szansa na zwycięstwo

Wiele starszych osób z niepokojem oczekuje nadejścia zimy. Śnieg,

zimno, śliskie chodniki i nieuniknione upadki, które mogą stać się

przyczyną poważnych złamań. Szczególnie podatne na złamania są osoby

cierpiące na osteoporozę.

Według statystyk najbardziej niebezpieczne są złamania stawu

biodrowego. Około 50% chorych, który doznali takiego urazu zostaje

inwalidami. We wszystkich rozwiniętych krajach osteoporoza zaczyna

zajmować pierwsze miejsce wśród chorób cywilizacyjnych. I o ile wcześniej

panował pogląd, że ofiarami osteoporozy padają kobiety, to ostatnie

badania wykazały, że dotyka ona jednakowo kobiety, jak i mężczyzn. Co

więcej, przypadki osteoporozy coraz częściej wykrywane są u dzieci w

wieku 8-11 lat! Pierwsze objawy osteoporozy u mieszkańców dużych miast

Europy występują już w wieku 30 lat.

Co to więc jest osteoporoza? Dlaczego mocne, zdrowe kości stają się

słabe, kruche i łamliwe?

Osteoporoza oznacza odwapnienie kości. Jak wiadomo, głównym

składnikiem tkanki kostnej jest wapń. Jeżeli z różnych przyczyn wapnia w

organizmie zaczyna brakować, wtedy kości stają się podobne do sera z

dużymi dziurami.

Według medycyny konwencjonalnej osteoporoza jest nieuleczalną

chorobą, która w określony sposób jest związana z dziedzicz nością. A

medycyna walczyć z dziedzicznością nie bardzo umie. To znaczy, że gdy

stwierdzona zostaje osteoporoza, szansę na wyleczenie są minimalne.

Jedyne co można zrobić, to zapobiegać jej dalszemu rozwojowi. Z tego



powodu specjaliści radzą pić więcej mleka (!), jeść więcej sera.

Mężczyznom radzi się, aby przestali nadużywać alkoholu, papierosów,

zaczęli stosować syntetyczne preparaty wapnia i witaminy D3. A kobietom?

Dla kobiet są te same rady plus terapia estrogenowa. Jak dowodzi praktyka lekarska stosowanie preparatów zawierających

wapń, hormonów itd. może hamować rozwój choroby, ale prawie wszyscy

specjaliści, z którymi miałem okazję rozmawiać są zgodni co do tego, że

nie można wyleczyć osteoporozy! Nie ja powinienem oceniać efektywność

istniejących metod. Badaniem przyczyn powstania osteoporozy i

sposobami jej leczenia zajmują się dziesiątki naukowo-badawczych

instytutów na całym świecie. Jedno jest pewne: na dzień dzisiejszy całaterapia polega na dostarczeniu organizmowi brakującego wapnia lub na

„zmuszeniu" organizmu do przyswajania tego wapnia.

Na jednym ze spotkań poświęconych zdrowemu stylowi życia

zwróciła się do mnie kobieta z bardzo smutnym pytaniem: Dlaczego jej

kości są słabe, skoro przez całe życie wypijała średnio 1-1,5 litra mleka

dziennie, zupy mleczne i kasze pojawiały się w jej jadłospisie co drugi

dzień, a gdy była przeziębiona, zażywała w dużych ilościach wapń iwitaminę C? Innymi słowy, jej organizm otrzymywał więcej wapnia, niż

było to potrzebne, ale kiedy złamała rękę, kość wcale się nie zrastała.

Wówczas wykryto u niej osteoporozę. Myślę, że i wśród moich Czytelników

znajdzie się wielu takich, dla których nabiał był podstawą żywienia, a i

wapna w tabletkach im nie brakowało. A jednak badanie na osteoporozę

wykazało brak wapnia w kościach. Dlaczego? Chodzi o to, że wapń w tej

postaci, w jakiej my go przyjmujemy: pasteryzowane, odtłuszczone mleko,

syntetyczne preparaty wapnia, tabletki itp. organizm „przepuszcza przez

siebie" jakby „tranzytem". Kości praktycznie niczego nie otrzymują, gdyż

ten wapń jest jakby innego gatunku (trudno przyswajalny). Każdorazowo

kiedy organizm potrzebuje wapnia dla swoich procesów życiowych (np.

przy każdej zmianie pogody wzrasta ilość wapnia we krwi), jest zmuszony

pobierać go z kości. Właśnie dlatego ludzie często narzekają na bóle w

kościach przy zmianach pogody. Inaczej mówiąc, jeżeli dostarczamy

organizmowi trudno przyswajalny wapń, organizm przypomina samochód,



który zakopał się w śniegu: czym szybciej kręcą się koła, tym głębiej się

zapada, a przy tym silnik pracuje na podwyższonych obrotach, są wielkie

straty paliwa, a samochód wciąż tkwi w tym samym miejscu.

Dwie postacie wapnia

W naturze wapń występuje w dwóch postaciach. „Dobry" wapń czyli

organiczny, łatwo przyswajany przez kości znajduje się w warzywach i

owocach (szczególnie w ich skórce), w świeżo przygotowanych sokach,

jajkach, otrębach, kiełkach pszenicy, owsa, w orzechach, miodzie, świeżym

mleku krowim i kozim. „Zły" wapń - nieorganiczny, trudno przyswajalny dla

kości jest we wszystkich produktach rafinowanych, zawierających wapń, w

chlebie, pasteryzowanym lub gotowanym mleku i wszystkich

otrzymywanych z niego kwaśnych produktach, w przegotowanej wodzie,

we wszystkich produktach poddanych obróbce termicznej (podgrzewanie

powyżej 100°C, gotowanie, smażenie) i preparatach wapnia, otrzy-

mywanych syntetycznie. Nasze kości nie są martwym tworem, ale żywą,

wciąż odnawiającą się tkanką. Jeżeli niszczenie komórek kości jest szybsze

niż ich odbudowywanie, wówczas masa kostna ulega zmniejszeniu

(pojawia się osteoporoza). W ten sposób, jeśli podstawą naszego żywienia

są produkty rafinowane, pasteryzowane przegotowane mleko,

przypieczony, chrupiący chleb, produkty poddane obróbce termicznej, a

przy tym używamy przede wszystkim przegotowanej wody (a tak właśnie

odżywia się większość ludzi) staje się oczywiste, dlaczego osteoporoza tak

szybko „pokonuje" kości współczesnego człowieka.

„Dobry" czyli organiczny wapń tworzy w organizmie łatwo

rozpuszczalne sole, które są niezbędne dla procesów krążenia, chronią

naszą krew przed dostawaniem się do niej bakterii poprzez naczynia

krwionośne, biorą udział w normalnym wzroście kości

i zębów, polepszają pracę systemu nerwowego, wykazują działania

obronne, pełnią jeszcze wiele innych pożytecznych funkcji.

„Zły" wapń w bardzo niewielkim stopniu jest wykorzystywany przez

organizm do budowy kości. W większości zaś stanowi „budulec" dla



nierozpuszczalnych soli wapnia, które tworzą podstawę kamieni w

nerkach, wątrobie i woreczku żółciowym. Dlatego wszyscy, którzy lubią

świeży biały chleb, pieczone maślane bułeczki (a to szczególnie one

dostarczają naszemu organizmowi nieorganicznego wapnia) sami sobie

tworzą kamienie (szczególnie w woreczku żółciowym). Aby przyswoić

nieorganiczny wapń, organizm czerpie ze swoich zapasów spore ilości

makro- i mikroelementów, upośledzając w ten sposób procesy przemiany.

„I po co on tak szczegółowo o tym wszystkim pisze?" - pomyśli niecierpliwy

Czytelnik - „Lepiej dałby kilka przepisów, napisał co można jeść, a czego

nie i sprawa załatwiona." Ale taki sposób rozwiązania sprawy byłby zbyt

prosty i w dodatku mało skuteczny. A to dlatego, że organizm każdego z

nas jest niepowtarzalną indywidualnością i nie ma uniwersalnej recepty na

osteoporozę. Pokonać tę chorobę (jak zresztą i każdą inną) można tylko

wtedy, gdy pozna się „słabe strony swojego przeciwnika" (w tym

przypadku osteoporozy). Właśnie dlatego tak skrupulatnie opisuję

wszystkie procesy, zachodzące w naszym organizmie, związane z

przyswajaniem wapnia i błędy, które popełniamy.

Każdy powinien zrozumieć prostą prawdę: nasz organizm

jest całościowym systemem, w którym wszystkie komórki są ze

sobą powiązane niezliczoną ilością oddziaływań i tylko kom-

pleksowe wpływanie na wszystkie życiowo istotne systemy i or-

gany pozwala zlikwidować każdą dolegliwość, niezależnie od tego,

gdzie się ona umiejscowiła: w kościach, sercu, wątrobie czy lewym

palcu prawej nogi.

Przyczyny braku wapnia w organizmie

Wśród pierwiastków, które wchodzą w skład naszego ciała wapń

zajmuje 5-tą pozycję po czterech podstawowych: węglu, tlenie, wodorze i

azocie. W organizmie jest średnio około 1200 gramów wapnia, przy czym

99% tej ilości znajduje się w kościach.

W tkance kostnej zachodzą dwa procesy:

1. jej zanikanie, w efekcie czego do krwi dostaje się wapń i fosfor,



2. odkładanie się soli wapnia.

W ciągu doby z tkanki kostnej dorosłego człowieka ubywa do 700 mg

wapnia i również tyle powinno odkładać się znowu, przy czym u rosnących

dzieci szkielet odnawia się w ciągu 1-2 lat, a u dorosłych - w ciągu 10-12

lat.

Tkanka kostna pełni w naszym organizmie funkcję podpory

(utrzymuje nasze ciało w pozycji pionowej), a także służy jako magazyn

(hurtownia), z którego organizm czerpie wapń i fosfor, gdy jest ich za mało

w produktach żywnościowych. Zawartość wapnia we krwi jest zawsze

stała, nawet w ostatnim stadium osteoporozy we krwi może być 99,9 %

normy wapnia (jest to reakcja obronna organizmu). Jeżeli zawartość

wapnia we krwi jest niewystarczająca, to będzie on intensywnie pobierany

z kości. Kiedy proces ten odbywa się dzień w dzień, wówczas masa

substancji kostnej zaczyna się zmniejszać.

Wiadomo, że takie produkty jak mięso, ser, cukier, tłuszcze

zwierzęce podczas trawienia dostarczają organizmowi duże ilości

szkodliwych kwasów (mleczny, szczawiowy, moczowy i in.), które

zatruwają organizm. Sole wapnia neutralizują te kwasy, tym

samym chroniąc organizm przed całkowitym zatruciem. Im więcej

w naszym pożywieniu wyżej wymienionych produktów, tym mniej

wapnia w kościach.

Cukier - główny wróg wapnia

Jedną z głównych przyczyn deficytu wapnia w organizmie jest zbyt

duże spożycie cukru i zawierających go wyrobów. Cukier jest produktem

syntetycznym, przy trawieniu którego powstaje wiele trujących kwasów.

Ale ponieważ spożywamy go razem z produktami żywnościowymi,

organizm jest zmuszony wydalić tę „truciznę". A do tego potrzebna jest

ogromna ilość soli mineralnych, w skład których wchodzi przede wszystkim

wapń. Skąd organizm je bierze? A stąd, gdzie jest ich najwięcej - z kości i

zębów. Jeżeli uwzględnimy fakt, że zamiłowanie do słodyczy wpajamy

naszym dzieciom od wczesnego dzieciństwa, sami też jemy cukier



codziennie i to w ilościach setki razy przekraczających normę (cukier

znajduje się w 80% spożywanych produktów, poczynając od jogurtu, a

kończąc na sokach z kartonów), od razu staje się oczywiste, dlaczego

dzieci walczą z próchnicą, a osoby dorosłe z paradontozą, zaś kości sta-

rych ludzi przypominają ser szwajcarski (mam na myśli osteoporozę). Czy

osteoporoza jest chorobą dziedziczną? Raczej nie. „Dziedzicznie"

przekazujemy przeważnie nasze złe przyzwyczajenia, które stają

się przyczyną chorób.

Tak więc teraz możemy wysnuć pierwszy wniosek:

Jedną z podstawowych „dziedzicznych" przyczyn osteoporozy

jest nadmierne zamiłowanie do słodyczy, przekazywane z

pokolenia na pokolenie. Często słyszę od rodziców: „Jak tu nie dać

dziecku cukierka, przecież dzieciństwo powinno być słodkie." Tym

rodzicom radzę, żeby zatroszczyli się o to, aby dzieciństwo ich dziecka

było zdrowe i szczęśliwe. Żeby to dziecko, kiedy przyjdzie starość, nie

musiało za chwilę „słodkiej" przyjemności w dzieciństwie latami wylewać

gorzkich łez z bólu w kościach i kręgosłupie.

Ostatnio przeprowadzone badania naukowe ujawniły 3 ważne reguły

przyswajania przez organizm wapnia:

1. W przypadku nadmiaru lub braków tłuszczu wapń jest wypłuki-

wany z organizmu (dlatego nie ma różnicy w przyswajaniu wapnia z mleka

chudego a pełnego).

2. Negatywny wpływ na przyswajalność wapnia ma nadmiar lub brak

w produkcie fosforu i magnezu.

3. Wpływ na przyswajalność wapnia ma zawartość w produkcie

witaminy D.

Odkrycia te wyjaśniają, dlaczego osoby, które regularnie piją

„niepełnowartościowe" mleko (pasteryzowane, przegotowane) nie

otrzymują takiej ilości wapnia, jak to sobie wyobrażają.

Chciałbym nieco dłużej zatrzymać się na kwestii mleka, gdyż

produkty mleczne stanowią 70-80% jadłospisu mieszkańców Europy

Zachodniej i Wschodniej. Ci z Państwa, którzy przeczytali w mojej

poprzedniej książce rozdział „Mleczny nałóg" (str. 90-93)



znają mój stosunek do mleka. Jeżeli już chcecie Państwo pić mleko (i

to jedynie w celach leczniczych), to tylko świeże, Jeszcze ciepłe, prosto od

krowy", która pasła się na ekologicznie czystych pastwiskach, a ponieważ

taką możliwość mają tylko nieliczni spośród dziesiątków tysięcy, to nie

będę się zatrzymywał na przedstawianiu zalet takiego mleka. Nasz

organizm w pełni przyswaja wapń, gdy stosunek zawartości wapnia i

fosforu w produkcie wynosi l : 1,3, a stosunek wapnia i magnezu l : 0,5. W

mleku pasteryzowanym czy gotowanym proporcje wapnia do fosforu

wynoszą l : 0,7, a wapnia do magnezu l : 0,1. Oprócz tego w procesie

pasteryzacji ginie prawie 40-60% witaminy D. W ten sposób niemal 80-90% wapnia

zawartego w pasteryzowanym mleku nie zostaje przyswojone przez organizm. Cóż

więc pozostaje w organizmie po spożyciu pasteryzowanego mleka?

Kazeina (ciężkostrawne białko, wykorzystywane w przemyśle jako

surowiec do produkcji organicznego kleju), tłuszcz zwierzęcy, który

zwiększa poziom cholesterolu i promieniotwórczy (radioaktywny)

pierwiastek stront 90, będący nieodłącznym towarzyszem wapnia w

mleku.

Okazuje się więc, że zamiast niezbędnego wapnia organizm

otrzymuje z mleka „klej", który „skleja" naczynia krwionośne, kamienie w

nerkach i wątrobie, powoduje powstawanie w ciele guzów, deformację

stawów rąk i nóg oraz osadza się w tkankach i ścięgnach pod postacią

śluzu; tłuszcz nasycony (z mleka) „zapycha" naczynia krwionośne,

szykując nam powoli stan przedzawałowy, a promieniotwórczy stront 90

sprzyja powstawaniu komórek nowotworowych. Ostatnio coraz częściej

nazywa się mleko „cichym zabójcą". W pełni zgadzam się z tym

określeniem.

Na II międzynarodowym kongresie poświęconym wpływowi

warunków życia i pracy na zdrowie ludzi, lekarze ze zdziwieniem

stwierdzili, że mieszkańcom Europy brakuje 900 mg wapnia dziennie, przy

czym 90% wapnia otrzymywali oni wraz z mlekiem i produktami

mlecznymi, a większości Hindusów, mieszkańców Chile, RPA, Turcji

wystarcza 300 mg wapnia na dobę, przy czym produkty mleczne stanowią

w ich jadłospisie zaledwie 10%, reszta to zboża, warzywa, owoce, orzechy,



kiełki. Nie ma w tym nic dziwnego. Po prostu w naturalnych produktach

istnieją idealne proporcje dla przyswojenia wapnia przez organizm, a w

produktach, które były poddane obróbce przemysłowej te proporcje są

zaburzone. Odnosi się to przede wszystkim do pasteryzowanego mleka.

Na podstawie tego, co przedstawiłem wcześniej nasuwa się

drugi ważny wniosek: „dziedziczny" nawyk picia mleka krowiego

(jako źródła wapna) od lat dziecięcych doprowadza do totalnego

braku wapnia w organizmie, przy czym szkody, jakie wyrządza

sobie człowiek pijący mleko kilkaset razy przewyższają pożytki.

Witamina D „wspólnikiem" wapnia

Podstawową funkcją witaminy D jest regulacja wymiany wapnia w

organizmie. W nerkach z witaminy D powstaje związek, który sprzyja

przyswajaniu wapnia, przy czym reakcja ta jest możliwa tylko przy udziale

witaminy C. W ten sposób witaminy D i C są niezbędnymi składnikami

w reakcjach przyswajania wapnia przez układ kostny. Nie jest

możliwe dostarczenie organizmowi dostatecznych ilości witaminy D w

produktach żywnościowych. Podstawowym źródłem witaminy D są: jajka,

których nie poleca się jeść ze względu na wysoką zawartość tłuszczu i

powstającego z tego powodu cholesterolu (z czym zdecydowanie nie mogę

się zgodzić); masło śmietankowe, które uparcie próbuje się zastąpić

syntetyczną margaryną, z której witamina D uwalnia się z wielkim trudem;

wątroba i ryby (ani surowej wątroby, ani surowych ryb nie jemy, a po

obróbce termicznej pozostają znikome ilości witaminy D). Witamina ta

nazywana jest „słoneczną witaminą", gdyż powstaje w organizmie pod

wpływem promieni ultrafioletowych. Od pewnego czasu wszystkim nam

próbuje się wmówić, że przebywanie na słońcu szkodzi naszemu

organizmowi, że promienie słoneczne sprzyjają powstawaniu chorób

nowotworowych. Słońce stało się głównym sprawcą naszych problemów

zdrowotnych. Ze wszystkich stron specjaliści ostrzegają: unikaj słońca -

ono niszczy twoje zdrowie! Ale zapominamy przy tym, że słońce jest

źródłem wszystkiego, co żyje na ziemi.



Znany amerykański naturopata Paul Berg w wieku lat 90 był silny,

zdrowy, sprawny fizycznie, zwinny. Przebiegał codziennie 5 kilometrów,

dużo pływał, chodził po górach, grał w tenisa, tańczył. Gdy miał 95 lat

pracował po 12 godzin dziennie, nie wiedział co to choroby i zmęczenie,

był zawsze rześki i pełen chęci życia. W wieku 16 lat umierał na gruźlicę.

Sławni lekarze w USA postawili diagnozę: przypadek beznadziejny, nie da

się wyleczyć. Lecz Paul Berg trafił do doktora Augusta Raulien z Lozanny -

jednego z największych autorytetów w dziedzinie helioterapii (leczenia

słońcem). Później Berg napisał: „Wysoko w Alpach doktor Raulien od-

działywał na moje ciało uzdrawiającymi promieniami słonecznymi i

przepisał mi dietę z warzyw i owoców. W ciągu dwóch lat z umierającego

chłopca zmieniłem się w pogodnego, cieszącego się życiem, silnego

człowieka. Od tego czasu pilnie przestrzegałem, pilnowałem, by moje ciało

stale otrzymywało dawkę promieni słonecznych, a mój organizm - owoce i

warzywa."

Porozmawiajmy teraz o słońcu, nie z punktu widzenia chorób, które

ono powoduje, a zdrowia, które można osiągnąć, dzięki jego wpływowi.

Pod wpływem promieni słonecznych w naszym organizmie wytwarza się

witamina D. Podstawową jej funkcją jest umożliwienie organizmowi

przyswajania wapnia. Witamina D jest niezbędna dla krzepnięcia krwi,

normalnego wzrostu kości i tkanek, pracy serca i układu nerwowego. Przy

niedoborze witaminy D (na skutek braku światła słonecznego) jest silnie

zaburzona przemiana materii i słabiej pracują naczynia krwionośne. Te

ostatnie nie zapobiegają przedostawaniu się do krwi bakterii, co w znacz-

nym stopniu osłabia funkcje obronne organizmu. Wzrasta uzależnienie od

zmian warunków pogodowych, człowiek staje się mało odporny na

infekcje. W ten sposób niedobór w organizmie witaminy D, a co się z tym

wiąże - wapnia i jego soli, może zagrażać naszemu zdrowiu.

Co prawda można otrzymywać witaminę D i wapń pod postacią

tabletek, zawsze dostępnych w aptece Jednak gdy uwzględni się

odmienne zapotrzebowanie różnych ludzi na witaminę D, to

praktycznie bardzo trudno jest ustalić odpowiednią dawkę. Trzeba

sobie uświadomić, że przy jej niedoborze lub nadmiarze organizm



nie będzie przyswajał wapnia, dlatego przyjmowanie go w takiej

sytuacji może spowodować więcej szkód niż korzyści.

Zaspokajając potrzeby organizmu na witaminę D, człowiek

nie może być zależny ani od pokarmu, ani od preparatów

chemicznych. Musi ona sama powstać w organizmie, w sposób

naturalny, pod wpływem światła słonecznego.

Ludzie pierwotni, żyjący pod gołym niebem, nie cierpieli na brak

witaminy D. Niektóre współcześnie żyjące prymitywne plemiona nie cierpią

nań dotychczas. Dopiero gdy ludzie zaczęli mieszkać w wielkich miastach,

gdzie małe okna mieszkań nie pozwalają przenikać promieniom

słonecznym, odczuwalny stał się niedobór tej witaminy. Poddając się

działaniu promieni słonecznych należy zawsze pamiętać o tym, że człowiek

powinien pobierać je w małych dawkach. Dlatego czas przebywania na

słońcu to 20 - 30 minut każdego dnia. Potem powinno się chronić w cieniu.

Wykorzystujcie słońce nie dla opalenizny, a dla zdrowia!

Naukowo dowiedziono, że najlepsza pora na kąpiele słoneczne to

godziny poranne - od wschodu słońca do godziny dziesiątej. Między

godzinami 10 a 17 promienie słoneczne mają wysoką radiację, parzą ciało,

prowadząc do przedwczesnego starzenia się skóry. Japoński profesor

Nishi stwierdził, że określone zabiegi wodno-powietrzne stymulują

w organizmie syntezę witaminy D. Dlatego należy wyrobić w sobie

nawyk korzystania z porannych i wieczornych naprzemiennych

pryszniców. Regularne uczęszczanie do sauny również sprzyja

syntezie tej witaminy. Trzeba jednak pamiętać, że kiedy skóra pokrywa się

warstwą opalenizny, produkcja witaminy D zostaje wstrzymana, dlatego -

w miarą jak skóra ciemnieje - należy jak najwięcej przebywać w cieniu.

Polecam następujące ćwiczenie, które „konserwuje" witaminę D:

Proszę położyć się na plecach, złączyć dłonie i stopy i leżeć tak około

2 - 3 minut. Codzienne wykonywanie tego ćwiczenia pomoże organizmowi

uniknąć niedoboru witaminy D.

Podczas pobytu na urlopie, kiedy mamy już ładną letnią opaleniznę,

należy korzystać również z takich źródeł witaminy D, jak: jajka, masło

śmietankowe, wątroba, ryby, warzywa i owoce.



Słońce jest bezcennym darem przyrody. Korzystajcie Państwo z

niego rozsądnie, a jego energia będzie zawsze służyła Waszemu zdrowiu.

Witamina D ma jeszcze jedną bardzo ważną właściwość - wchodzi w

skład gruczołów wydzielniczych skóry, co oznacza, że im częściej myjemy

ciało różnymi syntetycznymi preparatami (tj. dzisiejszymi kosmetykami),

tym więcej wymywamy z naszego organizmu witaminy D. Więc co,

przestać się myć? - może spytać Czytelnik. Myć się można, a nawet trzeba,

ale jeśli już używacie Państwo syntetycznych płynów do ciała, powinniście

po myciu nasmarować się naturalnym olejem roślinnym, jeżeli już nie całe

ciało, to przynajmniej ręce i nogi, gdyż właśnie tam przede wszystkim

odbywa się synteza witaminy D. Zwyczaj nacierania ciała po kąpieli

wonnymi olejkami wywodzi się z zamierzchłej przeszłości. Przygotować

taki olejek może bez trudu każdy. Wystarczy do 200 g oleju roślinnego

dodać 2 garści płatków róży, postawić buteleczkę w ciemnym miejscu na

siedem dni i gotowe. Należy mieć ten płyn pod ręką i po każdej czynności:

zmywaniu, praniu wcierać go chociażby w dłonie. Wykorzystujcie

Państwo właściwość naszej skóry, która działa na zasadzie

podwójnego filtra. Z jednej strony przez pory wydala toksyny, a z

drugiej - wchłania pożyteczne substancje.

Myślę, że Czytelnik po tym opisie zrozumiał własności witaminy D

oraz to, że przy obecnym stylu życia chronicznie brakuje nam tej witaminy,

a to uniemożliwia pełne przyswojenie wapnia.

Teraz o witaminie C. Jest ona niezbędna do tego, aby organizm był

zawsze zdrowy, bez niej w organizmie nie zachodzi ani jedna reakcja

utleniania, gdyby nie było witaminy C, zginalibyśmy z powodu nieustannie

atakujących organizm wirusów, bez tej witaminy nasze naczynia

krwionośne zamieniłyby się w puste rurki, niezdolne do transportowania

krwi.

Nie jest to jeszcze pełna charakterystyka właściwości witaminy C,

bardziej szczegółowo napiszę o niej poniżej. Obecnie nie interesuje nas

rola witaminy C w funkcjonowaniu organizmu, a jedynie jej właściwości

fizyko-chemiczne. Niestety, jest to witamina bardzo „delikatna", niszczy ją

światło dzienne lub słoneczne i podgrzewanie powyżej 100°C. Jeden tylko



przykład: kiedy przygotowujemy zupę warzywną, w trakcie gotowania

zniszczeniu ulega do 50% witaminy C, gdy zupa stoi na kuchence 3

godziny - tracimy jeszcze 20%, a po 6 godzinach albo po powtórnym

podgrzaniu nie ma w niej już witaminy. Obierając ziemniaki tracimy do

30% witaminy, gotując je - jeszcze 30-40%. W ten sposób, gdy ciągle

spożywamy gotowaną żywność, którą w dodatku kilkakrotnie pod-

grzewamy, witamina C dostaje się do naszego organizmu z żyw-

nością w minimalnych ilościach. Na szczęście witaminy C jest dużo w

warzywach i owocach. Ale dopiero od paru lat mówi się o wartościach

surowych warzyw i owoców, a do tej pory, poczynając od lat 60-tych, ze

względu na choroby układu pokarmowego (a cierpiało na te dolegliwości

prawie 80% społeczeństwa) spożywanie warzyw i owoców, szczególnie

przez osoby w starszym wieku, było kategorycznie zabronione, zresztą,

szczerze mówiąc, nie miały one nawet jak spożywać tych bezcennych

darów natury (zęby bowiem miały zepsute już od dzieciństwa). W ten

sposób tworzyło się błędne koło: skórę z warzyw należy obierać - niszczy

żołądek i zawiera azotany (a w skórce, jak wiemy, jest najwięcej wapnia),

warzyw i owoców nie jeść, za to pić więcej mleka i jeść mięso. Nawiasem

mówiąc, im człowiek więcej spożywa białka zwierzęcego, tym więcej

potrzebuje witaminy C. Taki sposób odżywiania w ciągu ostatnich 50 lat

daje fatalne rezultaty, ludzie nie dożywają nawet do połowy czasu, danego

im przez naturę. Średnio co drugi człowiek umiera na skutek chorób serca,

co trzeci na choroby nowotworowe, co czwarty zapada na chorobę

Parkinsona lub Alzheimera, a co piąty cierpi na cukrzycę i osteoporozę.

Zdrowy człowiek w wieku 70-80 lat to rzadkość, a 70% po prostu nie

dożywa tego wieku.

Rozmowę o witaminie C chciałbym zakończyć jeszcze jednym

szokującym faktem. W trakcie badań naukowych udowodniono, że dym z

jednego wypalonego papierosa niszczy w organizmie 25 mg witaminy C, tj.

1/4 dobowej dawki. W ten sposób samo palenie papierosów całkowicie

pozbawia organizm tej witaminy. Jeżeli uwzględnimy, że w każdej rodzinie

jest przynajmniej l palacz, to dla reszty rodziny nie ma znaczenia, czy

biorą papierosa do ust, wystarczy, że wdychają dym papierosowy (tzw.



bierne palenie). Innymi słowy, w rodzinie palaczy dziecko biernie „pali" już

od najmłodszych lat. Witamina C nazywana jest antyprzeziębieniową, a

wiosną i jesienią, zaczynając od dzieci, a kończąc na dorosłych, wszystkich

kosi epidemia przeziębień i grypy, co stanowi jaskrawy dowód braku

odporności organizmu, spowodowanego niedostateczną ilością witaminy C.

A co z witaminą w tabletkach? - pomyśli dociekliwy Czytelnik. Szkodliwe

jest nie tylko przyjmowanie witaminy C, ale i wszystkich syntetycznych

witamin. Po pierwsze: witaminy to związki, które nie są

wytwarzane drogą syntezy w organizmie człowieka. W roślinach

powstają w procesie biosyntezy po wpływem światła Słońca i

Księżyca. W komórkach roślin witaminy występują w łatwo

przyswajalnej dla człowieka postaci (prowitaminy), oprócz nich w

roślinach występuje niezbędny zbiór soli mineralnych, które

sprzyjają pełnemu przyswojeniu ich przez organizm. Właśnie

dzięki temu przedawkowanie naturalnych witamin jest bardzo

trudne, a syntetycznych - bardzo łatwe. Po drugie: sztuczne

witaminy - to krystaliczna nieorganiczna substancja (produkt

rafinowany), obca dla organizmu. Jest ona albo z trudnością

przyswajana przez organizm, albo też nie jest przyswajana w

ogóle (szczególnie przy zaburzeniach matabolizmu). Wielu z

Państwa przekonało się o tym „na własnej skórze", kiedy mocz (po

spożyciu witamin) ma kolor i zapach spożytych witamin. Często zdarzają

się różne formy nietolerancji organizmu (mdłości, osłabienie, swędzenie)

po zażyciu syntetycznych witamin. Spożywając je tylko przeciążamy nerki i

wątrobę, naruszamy równowagę substancji mineralnych w organizmie. Po

trzecie: jednym ze skutków ubocznych stosowania syntetycznych

witamin jest zwiększenie apetytu, ponieważ organizm, żeby je

przyswoić, potrzebuje dodatkowej porcji soli mineralnych,

węglowodanów, składników białkowych. Znajdują się one w

roślinach, natomiast w syntetycznych witaminach ich nie ma i

dlatego człowiek zaczyna instynktownie dużo jeść, co prowadzi do

nadwagi (Amerykanie są najbardziej otyłym narodem na świecie między

innymi przez to, że „jedzą" sztuczne witaminy w dużych ilościach). W



naszej świadomości utrwaliła się opinia, że witamina C jest nieszkodliwym

preparatem, jednak w ostatnich latach lekarze coraz częściej obserwują

skutki uboczne. spowodowane nadmiernymi dawkami syntetycznej

witaminy C. To nie tajemnica, że wiele osób przyjmuje witaminę C i przy jej

pomocy leczy grypę i niektóre inne choroby wirusowe, spożywając według

swojego uznania dawkę 4 - 6 g na dobę, podczas gdy norma wynosi około

100 mg.

Uczeni wielu krajów zgodnie solidaryzują się z opinią, że

przyjmowanie syntetycznej witaminy C nie podnosi odporności

organizmu na choroby przeziębieniowe, a jej zwiększone dawki

pogarszają przebieg niektórych chorób infekcyjno-alergicznych, w

szczególności reumatyzmu.

Najbardziej niebezpiecznym skutkiem przyjmowania maksymalnych dawek

witaminy C jest zwiększona krzepliwość krwi, w wyniku czego powstają

skrzepy. Oprócz tego witamina C może sprzyjać powstawaniu w nerkach i

pęcherzu moczowym kamieni z soli kwasu szczawiowego i moczowego.

Osobom, które otrzymywały witaminę B2

w zastrzykach lekarze odradzają

przyjmowanie witaminy C, ponieważ niszczy ona tę witaminę.Chorzy na cukrzycę powinni wiedzieć, że duże dawki wi-

taminy C zaburzają proces wytwarzania insuliny przez trzustkę i

zwiększają zawartość cukru w moczu i krwi. W ostatnim czasie

stwierdzono, że duże dawki witaminy C hamują tempo przesyłania

impulsów nerwowo-mięśniowych, w wyniku czego zwiększa się

zmęczenie mięśni i zaburzona jest koordynacja reakcji

wzrokowych i ruchowych.

Sądzę, że wniosek może być jednoznaczny - przed spożyciem

witaminy C należy obowiązkowo skonsultować się z lekarzem i

przyjmować tylko naturalne witaminy, w które obfitują warzywa i

owoce. Na pewno ich Państwo nie przedawkują.

Kropkę nad „i" w kwestii zaburzenia wymiany wapnia może stanowić

nasze bezgraniczne umiłowanie do produktów mącznych. Wapń występuje

w dużych ilościach w wyrobach mącznych zawsze w formie

ciężkoprzyswajalnej (zły wapń). Z niektórymi kwasami (szczawiowym,



moczowy) tworzy trwałe nierozpuszczalne związki. A ponieważ chleb i

wyroby mączne są podstawowymi produktami w naszym jadłospisie, to nic

dziwnego, że każdego z nas doprowadzają do szału bóle kręgosłupa,

stawów i mięśni.

W jaki sposób w organizmie tworzą się nierozpuszczalne

sole wapnia

Większość z nas je za dużo, je raczej z przyzwyczajenia, niż z głodu.

Od lat dziecinnych wmawia się nam, że posiłki należy spożywać kilka razy

dziennie, niezależnie od tego, czy chce się nam jeść, czy nie. Dlatego

organizmowi brakuje wręcz „siły życiowej", aby przerobić, przetrawić,

przyswoić ten nadmiar produktów. Ogromna ilość kwasów powstaje w

wyniku spożywania produktów białkowych pochodzenia zwierzęcego, łączy

się z Ca, tworząc nierozpuszczalne krystaliczne toksyczne związki.

Organizm nie jest w stanie ich usunąć, więc zaczynają się one odkładać w

naszych stawach. Ten proces trwa powoli, latami, i mało kto go zauważa,

aż do chwili, gdy stawy zaczynają nam sprawiać kłopoty. W każdym stawie

jest swoisty smar, który zapewnia jego ruchliwość. Niezależnie od tego,

czy macie Państwo lat 40, 60 czy 70, ilość smaru się nie zmienia, ale gdy

zawierające wapń nierozpuszczalne związki zaczynają wypierać smar ze

stawów, jakby cementując je, wówczas odczuwa się ból, zmniejszenie

ruchomości i elastyczności stawów.

Pierwszym obiektem ataku są nogi. W nogach jest więcej kości, niż w

każdej innej części ciała, w stopie aż 26. Ze stóp toksyczne kryształki

przemieszczają się wyżej, co powoduje, że odczuwamy ból w kolanach.

Potem przesuwają się do stawów biodrowych. Proszę zaobserwować, jak

Państwo rano wstajecie z łóżka. Co drugi dzień z jękiem narzekacie: „Och,

moje plecy!" Mijają lata i toksyczne kryształki przesuwają się jeszcze wyżej

- do kręgosłupa, potem atakują ramiona, szyję, łokcie, a nawet palce.

Dochodzi do tego, że niektóre osoby z trudem zwijają dłoń w pięść, przy

skręcaniu szyi rozlega się trzask i chrupnięcie. Na usprawiedliwienie wciąż

powtarzają: „Stawy bolą, bo się starzeję". No a dzieci? U dzieci tak samo



trzeszczy i chrupie. Proszę popatrzeć, jak porusza się młodzież. Widoczny

jest brak ruchliwości stawów, kolana mają jak z drewna! Wcześniej na

podwórku grali w piłkę, klasy, bawili się w chowanego, a teraz podwórko

jest zastawione przez samochody i nie pozostaje nic innego, jak grać w

domu, siedząc przed ekranem komputera, a stawy i kości wymagają

ruchu, czym więcej, tym dla nich lepiej.

W ten sposób zrozumiała staje się jeszcze jedna przyczyna

osteoporozy - osłabienie ruchowe - powszechny brak ruchu.

O ruchu pisałem już dostatecznie dużo. Odnośnie osteoporozy

mogę tylko dodać, że im mniej ruchu przypada na jednostkę

czasu, tym większe jest prawdopodobieństwo zachorowania.

Jeżeli z tego wszystkiego, o czym pisałem powyżej wyodrębnimy

najważniejsze punkty, będą one stanowić przyczyny pojawienia się w

organizmie tej uciążliwej choroby. Spróbujmy poukładać je „na

półeczkach". Przyczyny powstania osteoporozy są następujące:

1. Brak w organizmie witamin D i C.

2. Odżywianie się produktami poddanymi obróbce cieplnej.

3. Używanie głównie przegotowanej wody.

4. Spożywanie małych ilości warzyw i owoców oraz ich natural-

nych, na świeżo przygotowywanych soków.

5. Obieranie warzyw i owoców ze skóry.

6. Nieprawidłowe przygotowywanie posiłków (długie gotowanie,

smażenie).

7. Zbyt duże ilości pożywienia.

8. Palenie.

9. Brak ruchu.

10.Spożywanie w dużych ilościach mleka.

11.Spożywanie w dużych ilościach chleba i wyrobów mącznych,

12.Spożywanie w dużych ilościach cukru i słodyczy.

13.Spożywanie w dużych ilościach tłuszczów zwierzęcych.

14.Spożywanie w dużych ilościach syntetycznych witamin.

15.Spożywanie rafinowanych produktów zawierających nieroz-

puszczalny (nieorganiczny wapń): długo gotowanych kasz, ma-



karonów, zup z torebek i innych.

Gdyby każdy z Państwa uczciwie i z ręką na sercu postawił znaczek

to sądzę, że prawie wszystkie te punkty okazałyby się charakterystyczne

dla Państwa trybu życia, a to oznacza, że możecie być pewni, że

zachorujecie na osteoporozę, albo już jesteście chorzy, tylko jeszcze o tym

nie wiecie.

Teraz zróbmy krótkie podsumowanie. Nasz nieprawidłowy tryb życia

prowadzi do tego, że sami sobie przygotowujemy grunt dla

powstania w naszym organizmie takiej choroby, jak osteoporoza.

Ten nieprawidłowy tryb życia przekazujemy naszym dzieciom, a

one znów swoim. W taki sposób przekazujemy „genetycznie" nie

chorobę, ale złe nawyki, które są przyczyną choroby. Ten wniosek

dotyczy wszystkich chorób, które określamy jednym słowem -

„cywilizacyjne".

Aby skutecznie walczyć z osteoporoza należy włączać do jadłospisu

jak najwięcej warzyw i owoców oraz soków z nich, szczególnie takich, które

zawierają maksymalne ilości wapnia, witamin C i D, fosforu, potasu i

magnezu (patrz: tabela l oraz przepisy na sałatki i surówki - aneks, str. 165

- 170)

Tabela l

Produkty roślinne o dużej zawartości mikroelementów i witaminwapń fosfor potas magnez witamina C witamina D

skórka zielony szpinak kapusta pomidory pomidory

warzyw groszek, ogórki marchew marchew marchewi owoców, szpinak ziemniaki buraki sałata kapusta

otręby orzechy marchew sałata szpinak ziemniaki bób owies cebula owies kapusta rzepa

szpinak bób pietruszka jęczmicń ziemniaki burakimarchew żyto szparagi pszenica buraki szpinak

rzepa jęczmicń szpinak jabłka bóbsałata pszenica pietruszka żurawiny groch

groszek ogórki mlecz groszek mleczmlecz kapusta pokrzywa porzeczkiseler kalafior agrest

jabłka jabłka malinywiśnie gruszki pietruszka



agrest pokrzywa

poziomki

Skorupka jajka to nie śmieć

W leczeniu osteoporozy pomaga skorupka jajka. Jest ona idealnym

źródłem wapnia, który w 90% jest przyswajany przez organizm (kości).

Oprócz węglanu wapnia w skorupce są wszystkie niezbędne dla organizmu

mikroelementy: miedź, fluor, żelazo, mangan, molibden, siarka, krzem,

cynk i inne - w sumie 27! Skład skorupki jajka jest bardzo podobny do

składu kości i zębów. Niemieccy i węgierscy uczeni, którzy przez 15 lat

badali wpływ skorupki jajka na organizm człowieka zauważyli, że u dzieci i

dorosłych podawanie skorupki dało pozytywne rezultaty przy łamliwości

paznokci, włosów, krwawieniach dziąseł, zaparciach, pobudliwości,

bezsenności, chronicznych katarach, astmie. Jak się okazało, skorupka

jajka nie tylko wzmacnia tkankę kostną, ale i usuwa z organizmu pierwiastki

promieniotwórcze.

„Skorupkoterapia" w leczeniu i profilaktyce osteoporozy możeprzynieść nieoceniony pożytek, a co najważniejsze - nie powoduje żadnych

skutków ubocznych. Metoda stosowania skorupki jest prosta, nie wymaga

poniesienia żadnych kosztów.

Przepis nr 1:

Skorupkę jajka zanurzyć na 5 minut we wrzątku. Pozostawić do

wyschnięcia i zmielić w maszynce do kawy. Używać od 0,5 do l g dziennie.

Można spożywać ją z sokiem z 1/2 cytryny lub dodawać do kasz itwarogów, aby zapobiec osteoporozie. Kurację skorupką jajka należy

przeprowadzać 2 razy do roku w styczniu i listopadzie w ciągu 30 dni,

stosując l -2 g dziennie.

Przepis nr 2:

Sok z liści rzepy jest bardzo skutecznym środkiem dla dzieci i

dorosłych, którzy cierpią na rozmiękczenie kości i zębów. Najlepsze efekty

można osiągnąć, gdy stosuje się mieszankę soków z liści rzepy (90 g),mlecza (90 g) i marchwi (280 g). Ta ilość soku jest przewidziana na 2 razy:



rano i wieczór.

Przepis nr 3:

Oczyszczanie sokiem z rzepy. Przepis ten pomaga nie tylko zahamować

osteoporozę, ale także usuwać nadmiar soli z układu kostnego ciała.

Potrzebne jest 10 kg czarnej rzepy. Rzepę dobrze wyszorować i nie obraną

ze skóry zanurzyć w dezynfekującym roztworze nadmanganianu potasu

(lekko różowym) na 15-30 minut. Wypłukać w czystej wodzie. Następnie

zrobić sok w sokowirówce, kilka razy przefiltrować go. Sok należy wycisnąć

z całych 10 kilogramów. Przelać go do szczelnie zamykanego naczynia,

które zawinięte w ciemną szmatkę, należy trzymać w lodówce. (Uwaga!

Sok można przechowywać tylko w lodówce!) Pić o dowolnej porze nie-

zależnie od rytmu spożywania posiłków 3 razy dziennie po 30 g (nie

więcej!). Zwiększenie dawki może spowodować niebezpieczne skutki!!!

Żeby kuracja była skuteczna, wypić należy cały sok z 10 kilogramów.

Podczas stosowania tej kuracji całkowicie zrezygnować z jedzenia bułeczek

drożdżowych, tłustych potraw, mięsa, jajek, natomiast przyjmować

produkty pochodzenia roślinnego.

Muszę uprzedzić, że u osób, które mają mocno zanieczyszczony

układ kostny w początkach kuracji mogą wystąpić bóle w kościach, czasem

nawet dość silne. Proszę się nie bać! Nie brać środków przeciwbólowych, w

dalszym ciągu pić sok. Jest to normalny przebieg procesu oczyszczania. Po

zakończeniu kuracji może zniknąć wiele męczących Państwa dolegliwości.

W trakcie kuracji sokiem z rzepy bardzo pomagają kąpiele z

dodatkiem siana. Można je przyjmować zupełnie niezależnie, gdyż taki

zabieg ma wieloraki wpływ: odmładza organizm, działa uspokajająco na

system nerwowy, oczyszcza układ limfatyczny, likwiduje bóle kości i

mięśni, oczyszcza pory skóry, polepsza krążenie.

Przepis nr 4:

Paczkę siana (można kupić w sklepie zoologicznym) włożyć do

naczynia o pojemności 5 litrów, zalać 3 litrami wrzątku, przykryć pokrywką

i gotować na małym ogniu jeszcze 1,5-2 godz. Przygotować kąpiel o

temperaturze 45-50°C. Wlać do wanny wywar z siana. Przygotować z folii

osłonę na wannę, wyciąć w niej otwór na głowę. Osłona powinna tak



zakrywać wannę, aby nie było dostępu powietrza. Wejść do wanny,

nałożyć pokrowiec. Kąpiel powinna trwać 15-20 minut. Należy przyjąć 10-

12 kąpieli, najlepiej codziennie lub co drugi dzień. Mogą Państwo spytać:

do czego folia? Rzecz w tym, że gdy przyjmujemy kąpiel, na powierzchni

wanny zaczynają parować olejki eteryczne, które wchodzą w skład siana.

Szkoda, żeby nie dostały się przez pory skóry do naszego organizmu.

Kiedy dzięki folii brak jest dostępu powietrza, skóra dopiero może

„nacieszyć się" zdrowotną siłą olejków eterycznych.

Teraz podsumujmy. Jeżeli chorują Państwo na osteoporozę należy

koniecznie:

1. Zmienić sposób odżywiania: ograniczyć spożycie produktów,

które wypłukują wapń z kości.

2. Pić świeżo przygotowane soki owocowe (nie mniej niż 2 szklanki

dziennie).

3. Dbać o dostarczanie organizmowi naturalnych witamin C i D.

4. Codziennie zjadać l skorupkę jajka i jajko na miękko oraz l jabłko.

5. Regularnie spożywać fasolę, groch, brokuły, owies bogate w

estrogeny.

6. Oczyszczać organizm według sposobów opisanych w poprzedniej

i niniejszej książce (oczyszczanie kości - patrz: pierwsza książka,

str. 170, oczyszczanie sokiem z rzepy - druga książka, przepis nr

3, str. 28)

7. Codziennie wykonywać wybrany zestaw ćwiczeń (patrz: pierwsza

książka, str. 33 - 34, druga książka, str. 57 - 58, 60 - 61)

8. Regularnie raz na trzy miesiące robić serię kąpieli według prze-

pisów z pierwszej książki, str. 77 - 78 i z drugiej, przepis nr 4, str.

29)

9. Codziennie rano i wieczorem robić naprzemienne prysznice

(pierwsza książka, str. 77)

10. Codziennie przez 10-15 minut, włączywszy ulubioną muzykę,

tańczyć, podskakiwać - inaczej mówiąc wzmacniać kości poprzez

ruch.



Kwas moczowy - cichy zabójca

Bóg stworzył pokarm, a diabeł kucharza. Ta biblijna prawda jest

niestety przez nas całkowicie zapomniana. Tak bardzo lubimy jeść, że

przyzwyczajenie do spożywania nadmiernych ilości pokarmu pozbawia nas

zupełnie rozumu. Nasz organizm po prostu nie daje sobie rady z tą

obfitością pożywienia, którą musi przerobić. Świadomie zmuszamy go do

gromadzenia niestrawionych resztek w różnych częściach naszego ciała.

Te niestrawione resztki w ciągu dziesiątek lat, rozkładając się, zatruwają

nas od wewnątrz, powodując różne choroby i przedwczesne więdnięcie

naszego ciała.

Problem kiedy i ile razy jeść był przeze mnie szczegółowo opisany w

poprzedniej książce. Na wszelki wypadek przypomnę, że objętość żołądka

każdego człowieka jest indywidualna. Jeżeli złączymy dwie dłonie na

kształt kuli, zobaczymy jaka jest fizjologiczna pojemność żołądka. Przy

czym to, co mieści się w jednej dłoni to jednorazowy posiłek, a połowa

objętości drugiej dłoni to ilość płynu, którą możemy wypić. I to wszystko!

To, co przekracza opisane objętości jest dla organizmu zbędne. A

jeżeli to, co zbędne codziennie odkłada się w organizmie nawet w

niewielkich ilościach, to z biegiem lat powstają już znaczne ilości. Prawie

wszystkie chroniczne choroby „zawdzięczają" swoje pochodzenie kwasowi

moczowemu, który stopniowo, jak rdza, przeżera nasz organizm. Skąd się

on bierze? Po pierwsze, z nadmiaru spożywanego przez nas pokarmu, a po

drugie, z dużej ilości pokarmów pochodzenia białkowego (mięso, mleko,

wędliny, kiełbasa itp.).

Choroby stawów, kości, bóle w kręgosłupie, chroniczny reumatyzm,

artretyzm, podagra, osteoporoza itp. - wszystkie te choroby wywołane są

nadmiarem kwasu moczowego w organizmie. I jak długo twarde kryształy

tego kwasu będą jak igły wbijać się w nasze mięśnie i kości, tak długo

będziemy płakać i krzyczeć z bólu nie do wytrzymania. Proszę zrozumieć,

drodzy Państwo, chorzy na reumatyzm i podagrę, musicie przerwać proces

tworzenia się w organizmie kwasu moczowego i rozpuścić złogi w stawach

i mięśniach, a wtedy długoletnie męczące silne bóle znikną same z siebie.



Przepisy, które zaproponuję poniżej pomogły wielu osobom uwolnić

od dolegliwości narządów ruchu. Zalicza się do nich również moja matka

(lekarka z 45-letnim stażem), która 30 lat cierpiała na silny reumatyzm,

dopóki nie wypróbowała na sobie mądrych rad medycyny ludowej. Aby

łatwiej można było ustalić, jaka męczy nas dolegliwość, należy spróbować

określić niektóre symptomy obecności kwasu moczowego w organizmie.

Podagra

Najczęściej występuje w stawach dużych palców u nóg, rzadziej u

rąk, objawia się silnym łamaniem lub świdrującym bólem. Kwas moczowy,

odkładając się w stawach w postaci kryształków powoduje silne bóle,

opuchlizny i zaczerwienienia. Sole, które wydzielają się z krwi tworzą guzy

podagryczne, zniekształcające stawy i pozbawiające je możliwości ruchu.

Jeżeli ilość kwasu cały czas się zwiększa, staw pokrywa się jakby grubą

warstwą soli (podobną do stwardniałego cementu), co przeszkadza w

wykonywaniu jakichkolwiek ruchów. Choroba rozpoczyna się od niewielkie-

go bólu w porażonym stawie i trudności w poruszaniu, co szczególnie

wyraźnie daje się odczuć po długim bezruchu (sen, siedzenie). Podczas

ruchu (siadanie, chodzenie po schodach itp.) słychać chrzęst.

Najczęstszym obiektem ataku podagry jest staw biodrowy, co powoduje

utykanie.

Chroniczny reumatyzm

Chroniczny reumatyzm jest chorobą nie mającą nic wspólnego z

ostrym reumatyzmem, powodowanym przez komplikacje po przeziębieniu

lub grypie. Można go nazwać młodszym bratem podagry, ponieważ obie

choroby mają wspólną przyczynę - nagromadzenie kwasu moczowego.

Chroniczny reumatyzm rzadko występuje u ludzi młodych. W zasadzie jest

„osiągnięciem" osób w starszym wieku, będąc „nagrodą" za obfite biesiady

przez całe życie.

Można śmiało powiedzieć, że reumatyzm to lustro, w którym odbijają



się nasze zgubne nawyki żywieniowe. Chroniczny reumatyzm jest mniej

bolesny niż podagra, chociaż obrzęki i guzy reumatyczne są bardzo

podobne do podagrycznych. Jego przyczyną jest spowolnienie przemiany

materii, spowodowane przede wszystkim przez nadmiar kwasu

moczowego (spożywanie produktów i wyrobów z dużą jego zawartością,

siedzący tryb życia, spożywanie dużych ilości alkoholu, herbaty, kawy,

słodyczy, palenie papierosów).

Dna moczanowa

W krwi znajduje się niewielka ilość kwasu moczowego. Ale gdy ilość

ta się zwiększa, to łącząc się z niektórymi składnikami krwi kwas moczowy

tworzy galaretowate masy, które umiejscawiają się w określonych

odcinkach naczyń krwionośnych. Wtedy krążenie krwi jest zakłócone lub w

ogóle zatrzymane. Z reguły zatykają się najdrobniejsze naczynia

krwionośne w częściach ciała oddalonych od serca (ręce, nogi). Zakłóceniu

ulega krążenie krwi, co powoduje uczucie zimna (chłodne ręce, nogi). Dna

jest chorobą serca i może być początkiem totalnego zaburzenia pracy

układu krążenia.

Anemia

Przyczyny anemii są takie same, jak dny moczanowej. Niedostatek

czerwonych krwinek prawdopodobnie związany jest z nawykiem

spożywania gotowanych, rafinowanych produktów, cukru, nadmiernej

ilości białka pochodzenia zwierzęcego, pasteryzowanego mleka. We

wszystkich tych produktach wapń występuje w trudno przyswajalnej

postaci, a łącząc się z kwasem moczowym tworzy nierozpuszczalne sole,

co prowadzi do zmiany składu krwi.

Kamica wątrobowa i nerkowa

Kwas moczowy odkłada się nie tylko w mięśniach i stawach, ale



również w nerkach i w żółci. Gdy opisywałem przyczyny osteoporozy,

zwróciłem uwagę na to, że nieorganiczny (nienaturalny) wapń tworzy z

kwasem moczowym nierozpuszczalne sole, które krystalizują się w

wątrobie i w nerkach. Początkowo tworzy się piasek, który łatwo

przechodzi przez kanały odprowadzające, ale z upływem czasu piasek

zamienia się w kamienie, które powodują straszne męczarnie w postaci

kolek wątrobowych i nerkowych. Objawem tworzenia się piasku jest

uczucie bólu podczas oddawania moczu. Ale Jak to często bywa,

lekceważymy przejściowe bóle i czekamy do momentu, gdy kamienie

dadzą o sobie znać w formie ataku.

Choroby skóry

Wiele chorób skóry, szczególnie noszących miejscowy charakter,

powstaje w wyniku odkładania się kwasu moczowego w tkankach naszego

ciała. Różnego rodzaju egzemy skórne mają ścisły związek ze zgubnym

działaniem kwasu moczowego i jego soli.

Cukrzyca i nadwaga

Kwas moczowy jest dla organizmu trucizną, od której trzeba się

uwolnić za wszelką cenę. Organizm płaci za neutralizację kwasu

moczowego zmniejszeniem szybkości przemiany materii, ponieważ

znaczna część soli mineralnych, witamin, mikro- i makroelementów jest

zaangażowana w proces neutralizacji kwasu moczowego. To prowadzi do

naruszenia gospodarki cukrowej (cukrzyca). Z reguły po naruszeniu

gospodarki cukrowej przychodzi kolej na zakłócenie wymiany tłuszczów, w

wyniku czego następuje otłuszczenie ciała. Właśnie dlatego wielu

diabetyków cierpi na nadwagę, tj. otłuszczenie.

Choroby nerwowe

Ponieważ kwas moczowy ma bezpośredni kontakt z krwią, to jego



niszczące działanie nie ogranicza się tylko do chorób stawów, tkanek i

mięśni. Ośrodki nerwowe i mózg również cierpią z powodu jego trującego

działania. Podwyższone ciśnienie krwi, bóle głowy, częste migreny,

neurastenia, bezsenność, a nawet epilepsja (padaczka) - wszystkie te

dolegliwości mają wspólną przyczynę: oddziaływanie na organizm

toksycznych soli kwasu moczowego.

Pewnego razu zwróciła się do mnie kobieta, która wiele lat cierpiała

na potworne bóle głowy, tak silne, że środki przeciwbólowe prawie nie

skutkowały. Dałem jej tylko dwie rady: 1. zrezygnować ze spożycia mięsa,

2. przeprowadzić kurację oczyszczającą organizm z kwasu moczowego. Po

upływie miesiąca pacjentka zapomniała, co to znaczy ból głowy nie do

wytrzymania. Później jej

córka i niektórzy znajomi cierpiący na bóle głowy z powodzeniem

przeprowadzili tę kurację. W ten sposób już wiele lat polecam swoim

pacjentom ten niezawodny zabieg, bowiem według stów tych, którzy

przeprowadzili kurację dzięki niej znikają nie tylko bóle głowy, ale i wiele

innych dolegliwości, związanych z bólami stawów, kości, mięśni.

Oczyszczanie organizmu z kwasu moczowego (stosować przy następujących

chorobach: osteoporoza, podagra, chroniczny reumatyzm, kamienie

żółciowe i nerkowe, anemia, dna moczanowa, niektóre choroby nerwowe,

cukrzyca, nadwaga, nadciśnienie, katar żołądka, choroby wątroby).

Najlepszym sposobem uwolnienia organizmu od trującej substancji, która

po mału zabija nasz organizm jest picie zwykłego soku z cytryny. Kuracja

sokiem cytrynowym nie wymaga od chorego zmiany miejsca pobytu (jak

często radzi się przy chronicznym reumatyzmie) ani zmiany diety, jest sto-

sunkowo tania, a przy tym daje fantastyczne rezultaty.

Aby przeprowadzić tę kurację potrzebna jest zwykła cytryna, przy

czym najlepiej, jeśli owoc ma cienką skórkę, gdyż wtedy zawiera więcej

soku. Świeży sok cytrynowy bardzo szybko rozkłada się pod wpływem

powietrza i światła i dlatego za każdym razem należy przygotowywać

nową porcję soku.

Wśród ludzi, którzy nie tolerują kwasu rozpowszechnione jest zdanie,

że duża ilość soku z cytryny może spowodować rozstrój żołądka. Podobne



obawy są nieuzasadnione i ten, kto myśli w taki sposób zupełnie nie zna

fizjologii procesu trawienia. Sok z cytryny ma kwaśny smak w momencie

przygotowywania. Gdy tylko zostaje wypity, enzymy w jamie ustnej

zmieniają jego smak na słodki. Tym niemniej do żołądka dochodzi kwas

cytrynowy i askorbinowy. Ale te dwa kwasy, w porównaniu z kwasem

solnym zawartym w sokach żołądkowych są tak słabe, że w żadnym wy-

padku nie mogą zaszkodzić błonie śluzowej żołądka. Wręcz przeciwnie -

osoby, które cierpią na katar lub wrzody żołądka odczuwają korzystne

działanie kuracji sokiem cytrynowym. Jest on bogaty w witaminę C,

mikroelementy i hormony. Wspaniale oczyszcza organizm z

nierozpuszczalnych soli i śluzu. Ci z Państwa, którzy chcą wyglądać młodo,

powinni pić sok z jednej cytryny dziennie.

Dzięki zawartości hormonów fitoestrogenowych sok z cytryn

jest szczególnie pożyteczny dla kobiet w starszym wieku. Za-

dziwiające związki pierwiastków chemicznych zawarte w soku

cytrynowym - to wspaniała profilaktyka w chorobach infekcyjnych.

Późną jesienią i wczesną wiosną należy zapobiegawczo pić go

przeciwko epidemii grypy i przeziębieniom. Kurację sokiem z cytryny

można podzielić na dwa rodzaje: profilaktyczną i leczniczą. Profilaktyczna

wygląda następująco:

Przepis nr 5 (kuracja profilaktyczna)

Sok cytrynowy należy pić według następującego schematu:

dzień 1 i 10 - 1 cytryna

dzień 2 i 9 - 2 cytryny



dzień 5 i 6 - 5 cytryn.

Od 1-ego do 5-tego dnia zwiększamy spożycie o l cytrynę, od 6-tego

do 10-tego dnia zmniejszamy o jedną cytrynę. W sumie przez 10 dni

należy wypić sok z 30 cytryn.

Sok przygotowuje się następująco: cytrynę przekroić wszerz na dwie

połowy, każdą wycisnąć i pić sok bez dodatku cukru. Jeśli nie możecie

Państwo pić czystego soku cytrynowego, to można go rozcieńczyć wodą i



dodać l łyżeczkę miodu. Wyciśniętych połówek cytryny nie należy

wyrzucać, przecież w pozostałej części cytryny i skórce są cenne fitoncydy

i olejki eteryczne, które korzystnie działają na pracę serca, naczyń

krwionośnych, mózgu. Wyciśnięte połówki cytryn należy drobno posiekać,

przełożyć do słoika, zalać miodem lub posypać cukrem i wstawić do

lodówki. Po 10 godzinach otrzymacie Państwo wspaniałą esencję (wyciąg z

cytryny), którą można pić zamiast herbaty lub kawy, dodając wodę

mineralną lub przegotowaną.

Kuracja lecznicza. W czasie tej kuracji sok należy pić tylko w czystej

postaci, tzn. nie rozcieńczać go wodą, nie dodawać miodu ani cukru. Sok

należy przygotować tak, jak w przypadku kuracji profilaktycznej. Pić go

trzeba pół godziny przed lub godzinę po posiłku - jak komu wygodniej. Aby

leczyć ciężkie, chroniczne

choroby należy w ciągu całej kuracji wypić sok z 200 cytryn. „200

cytryn! Tyle kwasu?" - pomyśli Czytelnik, który na samą myśl o cytrynie

czuje w ustach kwaśny smak. Nie pomyliłem się. Właśnie 200 i ani jednej

mniej (więcej można). W mojej praktyce leczniczej nie jedna setka ludzi

piła duże ilości soku z cytryny, ciesząc się dzięki temu dobrym zdrowiem.

Sam piłem do 10 szklanek, tzn. sok z 40 sztuk dziennie. Tak więc nie ma

się czego bać. Kiedy Państwo spróbują, to przekonają się, że mam rację.

Bardzo rzadko pod wpływem wprowadzenia do żołądka dużej ilości kwasu

cytrynowego mogą pojawić się jakieś zakłócenia w funkcjonowaniu jelita.

W tym przypadku należy zaprzestać przyjmowania soku według schematu

kuracji leczniczej i przejść na kurację profilaktyczną. Pomoże to żołądkowi

przyzwyczaić się do soku cytrynowego. Potem można przeprowadzić

kurację leczniczą.

Opiszę teraz schemat spożywania soku w kuracji leczniczej,

zalecanej w chorobach chronicznych.

dzień l i 12 - 5 cytryn

dzień 2 i 11 - 10 cytryn



dzień 5,6,7 i 8 - 25 cytryn



Razem w ciągu 12 dni zużywamy 200 cytryn.

Sok należy pić kilkakrotnie (3-5 razy dziennie). Zwykle na szósty,

siódmy, ósmy i dziewiąty dzień przypada największa ilość soku (prawie

litr). Osoby przeprowadzające kurację bywają przerażone taką ilością soku,

a przecież pije się po 2 litry soku z jabłek lub czarnej porzeczki. A cytryna

to też owoc, tylko że ma kwaśny smak.

Podczas leczenia kamieni za pomocą soku z cytryny należy go pić

według wyżej opisanego schematu. Sok z cytryny jest jednym z

najlepszych środków przeciw kamieniom. Należy dodać, że w trakcie

kuracji przez kilka dni widoczna jest wydajniejsza praca nerek. Mocz może

zmienić kolor, stanie się ciemny, może pojawić się w nim osad ceglanego

koloru, składający się z soli moczanowych. W pierwszej fazie leczenia ilość

osadu na litr bywa duża. Świadczy to o tym, że organizm pod wpływem

kwasu cytrynowego

gwałtownie usuwa kwas moczowy. Pod koniec kuracji mocz przy-

biera kolor bursztynu, nie widać osadów, nawet po długim czasie stania, co

wskazuje na to, że nie ma nadmiaru kwasu moczowego w organizmie.

Kuracja sokiem cytrynowym najlepiej zaopatruje organizm w witaminy,

których nam chronicznie brakuje. Przecież l wypalony papieros niszczy w

organizmie do 25 miligramów witaminy C, czyli 1/4 dziennego

zapotrzebowania (a kto w dzisiejszych czasach nie pali?). Czym można

wytłumaczyć tak zdumiewające działanie soku z cytryny? Kwas cytrynowy

jest jedynym kwasem wiążącym się w organizmie z wapniem. W wyniku

tego procesu tworzy się unikalna sól. Podczas jej rozpuszczania organizm

otrzymuje fosfor i wapń, pierwiastki, które normalizuj ą przemianę materii i

regenerują tkankę kostną.

Oprócz tego kwas cytrynowy tworzy się w procesie trawienia

pokarmu. Jeżeli przyjmujemy kwas cytrynowy, to w ten sposób organizm

zachowuje energię, którą może wykorzystać na oczyszczanie kości z

„trucizny". Ponadto kwas cytrynowy, łącząc się z aminami tworzy kwas

aminowo-cytrynowy o ładunku ujemnym. A spośród 21 niezastąpionych

aminokwasów w naszym organizmie tylko 3 są naładowane ujemnie.

Szczególnie cenne w kuracji cytrynowej jest to, że podczas niej w



organizmie powstaje naturalny kwas aminowo-cytrynowy, który jest

składnikiem (w postaci syntetycznej) praktycznie wszystkich preparatów

farmakologicznych przeznaczonych do walki z wyżej opisanymi chorobami.

Jeszcze kilka pożytecznych rad na temat spożywania cytryn. Jeżeli

zaczyna boleć gardło, pojawiają się pierwsze objawy anginy, należy co 15

minut ssać po plasterku cytryny, ponieważ nawet w minimalnych ilościach

roztwór kwasu cytrynowego zabija wszystkie zarazki. Jeżeli cierpią Państwo

na paradontozę lub gdy bolą dziąsła, to proszę regularnie rano i wieczorem

przez 2 tygodnie płukać jamę ustną szklanką ciepłej przegotowanej wody z

dodatkiem soku z cytryny.

Wspaniałe rezultaty daje spożywanie cytryny jako środka za-

pobiegającego wypadaniu włosów. Jeśli macie Państwo łupież i wypadają

Warn włosy należy nacierać skórę głowy kawałkami cytryny przez 10 dni.

Łupież zniknie, a włosy staną się silne.

Sok z cytryny może okazać się niezastąpiony przy nadmiernej

potliwości.

Przepis nr 6:

Przed snem należy zrobić ciepłą kąpiel (do 2 litrów wody dodać 4

łyżeczki sody). Moczyć w niej nogi 15-20 minut, wytrzeć, a palce i miejsca

między palcami przetrzeć kawałkami cytryny. W ciągu dnia należy

nasączać watę sokiem z cytryny i wkładać ją pomiędzy palce u nóg. Po

kilku takich zabiegach pocenie się stóp zniknie. Podczas przeprowadzania

kuracji cytrynowej od wyciskania soku skóra rąk stanie się miękka i

zadbana, a paznokcie nabiorą blasku.

Jeżeli dokuczają Państwu odciski należy przyłożyć na noc kawałek

cytryny i zakleić ją plastrem. Do rana odcisk stanie się tak miękki, że

można go będzie bez trudu usunąć. Jeżeli twarz i całe ciało pokrywają

piegi, wystarczy przeprowadzić profilaktyczną kurację sokiem z cytryny, by

ich ilość zmniejszyła się.

Krócej mówiąc, sok z cytryny ma szeroki zakres działania na różne

dolegliwości, o czym przekonać się można na własnym przykładzie. Znany

długowieczny Portugalczyk San Paulo żył 156 lat, a swoją dobrą kondycję

zdrowotną tłumaczył m.in. tym, że codziennie spożywał od 10 do 15



cytryn. A więc kupujcie Państwo cytryny i wyciskajcie z nich sok. Wasze

zdrowie jest w Waszych rękach!



Kiedy łupie w kręgosłupie

Trudno znaleźć człowieka, którego nie męczyłyby bóle w stawach i

kościach. Tym, którzy cierpią jest wszystko jedno, jak nazwiemy ich

chorobę: reumatyzm, artretyzm czy osteoporoza. Ból przez to się nie

zmniejszy. W swojej praktyce leczniczej spotkałem wielu cierpiących. Były

między nimi dzieci, młodzież, ludzie w średnim wieku. Ale szczególnie żal

mi starszych osób, bo są one, jak nikt inny nieszczęśliwe i bezradne. My,

młodsi nie widzimy ich męczarni dlatego, że coraz rzadziej można spotkać

na ulicach rześkich i cieszących się życiem ludzi w podeszłym wieku. Z

reguły siedzą oni w domach sam na sam ze swoimi dolegliwościami. Więk-

szość z nich zmęczyła się już życiem. Nocami cierpią na bezsenność, ich

ruchy są ograniczone, w głosie brzmi smutek, a w oczach widać zmęczenie(w naszej świadomości jest głęboko zakorzeniona myśl, że jeżeli ma się 70

lat i jeszcze się żyje, to już jest dobrze). Jedyne, co mogą ci ludzie usłyszeć

na pocieszenie to „nie denerwuj się, co robić - starość nie radość". Tak

mówimy my, młodsi, nie myśląc o tym, że może przyjść czas, kiedy i nam

będą mówić z wielkim współczuciem podobne słowa pocieszenia. Myśl, że

z wiekiem człowiek zaczyna chorować stała się w naszej świadomości

powszechna. W ciągu ostatnich dziesięcioleci wychowywane są pokolenialudzi, którzy nie chcą zrozumieć, że lekarstwa powinny być stosowane

tylko przez bardzo krótki okres czasu, w momencie krytycznym. W ciągu

całego życia człowiek powinien sam troszczyć się o swoje zdrowie.

Medycyna to tylko sztuka leczenia chorób (proszę zauważyć - nie

człowieka, a jego chorób). Człowiek, jeśli chce być zdrowym, zawsze

powinien pamiętać o czterech zasadach, na których opiera się jego

zdrowie. Są to: prawidłowe oddychanie, aktywność fizyczna, prawidłoweodżywianie i biologiczna czystość wewnątrz naszego organizmu. I jeżeli o

Najmniej wiemy o swoim zdrowiu.

Najniezbędniejsze dla dobrego życia jest

bycie zdrowym

Herbert Spencer



odżywianiu, oddychaniu i wysiłku fizycznym mamy jakieś pojęcie, to o

czystości wewnątrz naszego organizmu nie mamy pojęcia w ogóle. Ciągle

słyszy się oburzone głosy: ziemia jest „przekarmiona" nawozami, w

rzekach płynie zatruta woda, powietrze napełnione jest ołowiem itp. A czyż

otaczające nas środowisko nie jest lustrzanym odbiciem naszego własnego

ciała? Proszę stanąć przed lustrem i spojrzeć na siebie z boku: kręgosłup

przypomina znak zapytania, plecy zgarbione, pierś zapadnięta, brzuch

wysunięty do przodu. Podczas marszu z trudem zginają się kolana, ruchy

szyi są ograniczone, przy każdym skręcie szyi słychać chrupanie. Po

każdym, nawet niewielkim wysiłku bolą nogi, plecy, a wszystko to można

zaobserwować u większości ludzi już w wieku 40 lat.

Popatrzmy, jak zachowują się ludzie przed świętami. Ociężali od

zbędnych kilogramów, z obrzękłymi, opuchniętymi twarzami i rękoma, z

nabrzmiałymi żyłami na nogach dźwigają ogromne pudła z ciastami, torby

z mięsem, kiełbasą, wędliną i wszystko to w takich ogromnych ilościach!

Jeśli spojrzeć na nich z punktu widzenia osoby, znającej elementarne

zasady biologii, ludzie ci są samobójcami. Nie chcą zrozumieć, że

spożywanie wyrobów z białej oczyszczonej mąki prowadzi ich do cukrzycy,

mleko, które dodaje się do ciasta powoduje zakłócenia w procesie

trawiennym i choroby wrzodowe, że biały cukier zakłóca proces

przyswajania wapnia i prowadzi do osteoporozy, a smaczna tłusta kiełbasa

i wędlina napełnia organizm kwasem moczowym oraz niosącym choroby

cholesterolem, które szczelnie „cementują" naczynia krwionośne, stawy i

mięśnie, od czego ciało staje się jak z drewna. A po obfitym świątecznym

posiłku biedny, nadęty jak balon żołądek uciska leżące w pobliżu organy -

od tego serce zaczyna niepowstrzymanie kołatać, potwornie boli głowa.

Wtedy ręka sięga po jakąś tabletkę, aby ulżyć w tym stanie „rozbicia". Jeśli

są to antybiotyki lub środki przeciwbólowe, to na pewno z czasem rozwinie

się dysbakterioza (naruszenie normalnej flory bakteryjnej), a to już jest

huragan zupełnie nieprzewidywalnych biochemicznych zakłóceń w

układzie pokarmowym, spowodowanych działalnością pasożytów, które

zastępują normalną mikroflorę. A normalna, zdrowa mikroflora układu

pokarmowego to nasza odporność, nasza enzymatyczna i witaminowa



„fabryka". Dlaczego sięgając po biały ratunkowy krążek nie myślimy o

tym, że nawet niewinna tabletka aspiryny, choćby w dawce, jak dla

dziecka, powoduje mikrokrwotoki w żołądku (3 ml krwi). Jest to niewielka

rana, ale ileż takich ranek ma nasz biedny żołądek, który przyjmuje

„garściami" tabletki przeciw różnym chorobom? Właśnie dlatego w

wyjałowionym układzie pokarmowym gospodarzą grzyby i drożdże, co

powoduje wzdęcia jelita, choroby żołądka, kamienie w wątrobie i w

nerkach. Dlaczego nikt nie chce pomyśleć o tym, że przyroda nie

zakodowała w nas zdolności przetrawienia antybiotyków, leków

psychotropowych oraz środków przeciwbólowych, a oprócz tego pozbawiła

nas zdolności unieszkodliwiania wszystkiego tego, co zostaje po przyjęciu

lekarstw? Obce dla organizmu trujące związki latami pozostają w naszym

ciele, wytrącając z normalnego rytmu wszystkie procesy obronne

wewnątrz organizmu. A jeżeli ciągle przyjmuje się lekarstwa (a z reguły

większość ludzi tak robi), to nieunikniona jest katastrofa zwana lekomanią

(uzależnienie od leków). Zjawisko to obserwuje się u prawie 60% chorych.

Powiem więcej: 20% w ogóle nie toleruje lekarstw (mam na myśli różne

alergie na środki farmakologiczne).

Pragnę, żeby mnie Państwo prawidłowo zrozumieli: nie jestem

przeciwnikiem lekarstw, po prostu chcę zwrócić uwagę na to, że każdy lek

jest trucizną w małej ilości i przyjmować go należy tylko w skrajnych

przypadkach. Mądry Galen powiedział: „Człowiek umiera nie od chorób, a

od lekarstw." Powiedziane genialnie! Nic dodać, nic ująć.

W silnym ciele silny duch

W jednym z kanadyjskich miast na wykład o leczeniu chorób sokami

warzywnymi przywieziono na wózku inwalidę - byłego lekarza dentystę.

Każdy staw chorego był tak silnie porażony przez reumatyzm, m.in.

szczęki, że nie mógł on nawet przeżuwać jedzenia. Z tego powodu żywił

się tylko płynnym pokarmem, wciąganym do ust za pomocą słomki. Był to

w pełnym znaczeniu tego określenia żywy szkielet, składający się tylko z

kości i skóry. Człowiek ten, wysłuchawszy wykładu postanowił wypróbować



swą ostatnią szansę i zaczął pić soki z marchwi i selera. Oprócz tego przyj-

mował kąpiele z siana. Po upływie roku ten naprawdę stojący jedną nogą w

grobie dentysta z Kanady znowu otworzył swój gabinet i robił wszystko to,

co powinien robić człowiek jego profesji. Jedynym co zdradzało w nim

byłego chorego na reumatyzm był mały garb między ramionami.

O tym przypadku opowiedziałem dziewczynie, która zwróciła się do

mnie. Z nieznanych przyczyn zachorowała na gościec. Choroba męczyła ją

4 lata. Dziewczyna przestała wychodzić na ulicę, spotykać się z

przyjaciółmi, ponieważ wstydziła się pokazać swoje zniekształcone,

skręcone palce. Oprócz dokuczliwych dolegliwości fizycznych odczuwała

ciężar psychiczny. Wpadła w depresję, straciła zainteresowanie życiem.

Dużo sił i czasu potrzebowałem, by przekonać ją, że tak naprawdę każdy

sam powinien walczyć o swoje zdrowie. I ku mojej radości ona to zrozu-

miała. Trzy lata ścisłej diety, praktycznie bez mięsa, różne ziołowe kąpiele,

ćwiczenia oddechowe, picie soków po 1,5 - 2 litry dziennie, kilkakrotne

pełne oczyszczanie organizmu - wszystko to razem dało w końcu pożądany

efekt. Dzisiaj jest zupełnie zdrowa i ma dwie czarujące córeczki, które

wychowuje w zgodzie z regułami zdrowego stylu życia. Na jej przykładzie

chcę powiedzieć wszystkim, którzy cierpią na dolegliwości układu

kostnego, zapalenie stawów itp., że aby zacząć leczenie należy przede

wszystkim uświadomić sobie fakt, że sami możemy sobie pomóc. Należy

myśleć o tym, że choroba nie przejdzie co prawda w ciągu miesiąca, jak

byśmy tego chcieli, ale przejdzie na pewno, jeżeli stworzone warunki

pozwolą organizmowi ją zniszczyć. Przyrody się nie oszuka. I jeżeli choroba

„dojrzewała" w organizmie wiele lat, to trzeba jakiegoś czasu, aby ją

zlikwidować. Z doświadczenia mogę powiedzieć, że różne choroby układu

kostnego spowodowane są przez następujące przyczyny:

1. zanieczyszczenie wewnętrznego środowiska organizmu kwasem

mlekowym, cholesterolem, kwasem szczawiowym;

2. małą aktywność fizyczną;

3. niedotlenienie organizmu (w rezultacie odżywiania się głównie

gotowanym pokarmem);

4. brak odpowiednich mikro- i makroelementów w organizmie;



5. zakłócenie przemiany fosforowo-wapniowej (patrz: osteoporoza).

Gdy próbujemy kompleksowo pozbyć się tych przyczyn, dolegliwości

z reguły znikają.

Teraz po kolei opiszę, od czego należy zacząć.

l. Oczyszczanie (detoksykacja). Bez tego nie mogę gwarantować

pomyślnego rezultatu. Oczyszczanie należy połączyć z trzydniową

głodówką, czyli powstrzymywaniem się od przyjmowania pokarmów. Jest

to konieczne, aby uwolnić organizm, szczególnie jelito, od odłożonych tam

trujących, „brudnych" substancji, często zalegających przez wiele lat.

Oczyszczanie (detoksykacja) – głodówka

Kurację przeprowadza się przez trzy dni z kolei, podczas kuracji nie

należy niczego jeść oprócz pomarańcz lub grapefruitów. W ciągu dnia

wypijać 4 l mieszanki soków. Codziennie należy sporządzać nową

mieszankę soków.

Składniki mieszanki na l dzień (soki muszą być świeżo wyciśnięte):

900 g soku z grapefruitów + 900 g soku z pomarańcz + 200 g soku z

cytryn + 2 l wody destylowanej - razem 4 litry.

Przeprowadzenie kuracji - przepis na l dzień

1. Rano na czczo należy rozpuścić l łyżkę stołową gorzkiej soli w

szklance ciepłej wody i wypić. Robi się to w celu wydalenia ze wszystkich

części organizmu znajdujących się tam toksyn. Roztwór ten działa na

zatrutą toksynami limfę jak magnes na opiłki żelaza. W wyniku tego

wszystkie „odpady" zbierają się w jelitach i są wydalane. Działając

przeczyszczająco, roztwór gorzkiej soli wymywa toksyny i odwadnia

organizm. Aby zrekompensować ubytek wody pije się 4 litry mieszanki

soków, która jest szybko wchłaniana przez organizm.

2. Po wypiciu roztworu gorzkiej soli należy ciepło się ubrać i co 30

minut pić mieszankę soków po 100 g dopóki się ona nie skończy. Gdy

pojawi się uczucie głodu, należy jeść pomarańcze lub grapefruity, ale nic

oprócz tego. W czasie kuracji może wystąpić silne pocenie - to normalne

zjawisko, wraz z potem organizm pozbywa się wszelkich nieczystości.



Drugiego i trzeciego dnia należy postępować tak, jak pierwszego.

Czasami w związku z oczyszczaniem i głodówką możemy odczuwać

bóle głowy, nudności i słabość. Nie należy się tym przejmować - jest to

zjawisko przejściowe, które minie. Jeżeli jednak ból głowy nie znika, to

należy przejść się po świeżym powietrzu lub zrobić intensywny masaż

małżowiny usznej, rozcierając ją mocno dużym i wskazującym palcem od

dołu do góry i z powrotem do momentu, aż ból ustąpi. Jeżeli pojawiły się

mdłości, to należy pogryzać skórkę cytryny lub pomarańczy. Przed snem

każdego dnia kuracji koniecznie trzeba wypić napar z ziół

przeczyszczających. Jest to niezbędne dla wydalenia z jelita grubego

zalegających tam toksyn. W czwartym i piątym dniu pić sok z jabłek i

marchwi lub mieszanki soków. Jeść tylko warzywa i owoce. Szóstego dnia

można dietę urozmaicić (kasza, jajka, ryba).

Po przeprowadzeniu oczyszczania (detoksykacji) należy zmienić

trochę nawyki żywieniowe. Przynajmniej na 2-3 miesiące należy wyłączyć z

jadłospisu produkty, zawierające biały cukier i białą mąkę, konfitury,

słodycze, wszystkie przetwory konserwowane, szczególnie te, które

zawierają ocet. Trzeba ograniczyć spożycie tłustego i smażonego

pokarmu. W bardzo małych ilościach można jeść masło, ser, rybę, jajka,

mięso. Najlepiej zupełnie zrezygnować z mleka. Z nabiału można spożywać

biały tłusty ser (nie więcej niż 50 g dziennie) oraz zsiadłe mleko (nie więcej

niż l szklankę dziennie). Podstawę pożywienia powinny stanowić sałatki,

kasze, warzywa, owoce oraz ich świeżo wyciśnięte soki. Odżywiać się

należy zgodnie ze schematem łączenia produktów. Różne schematy

odżywiania opisałem dokładnie w poprzedniej książce na str. 114, 115. Dla

tych, którzy nie znają książki „Jak żyć długo i zdrowo" podaję uproszczony

wariant łączenia produktów.

Mamy przed sobą do wykonania bardzo trudne i ważne zadanie. Po

pierwsze, powinni Państwo pozostać przy zwyczajnym, powszednim dla

siebie zestawie pokarmowym, by organizm nie odczuwał niedoboru lub

nadmiaru jakiejś substancji. I po drugie, produkty żywnościowe należy

stosować w takim doborze, żeby były one trawione prawie równocześnie.

To wyklucza przedostawanie się do jelit niestrawionych resztek i eliminuje



wszystkie przykre skutki nierozumnego odżywiania. Najprostsza metoda

zdrowego odżywiania, która pozwala osiągnąć wspaniałe rezultaty na

drodze do uzdrowienia organizmu została opracowana na przestrzeni

tysiącleci - to bezcenny dar naszych przodków. Polega ona na tym, że

pewne produkty żywnościowe powinny być spożywane oddzielnie.

Chodzi o to, że białko jest trawione w żołądku 2 - 4 godziny, a

węglowodany - 20 - 40 minut. Podczas jedzenia spożywamy znacznie

więcej węglowodanów niż białka, więc w ogólnej masie strawionych

węglowodanów do dwunastnicy przenikają i kawałki białka, które nie

zdążyły jeszcze zostać strawione. A do tego nie wolno dopuszczać.

Węglowodany są trawione przez enzym zasadowy, a białko -kwaśny.

W żołądku kwas i zasada neutralizują się nawzajem i organizm musi

wydzielać dodatkowe ilości kwaśnego enzymu, żeby strawić białko.

Najprostszy przykład: zwyczajny nasz posiłek, podczas którego organizm

jest zmuszony wydzielać 20 - 25 razy więcej enzymu kwaśnego tylko po to,

żeby strawić 100 gramów mięsa, przy czym cała masa zjedzonego

pieczywa i dodatków pozostaje nie strawiona.

Do pokarmów białkowych zalicza się: mięso, ryby, jaja, rosoły,

bakłażany, fasolę, bób, orzechy, ziarna słonecznika. Do węglowodanów

należą: pieczywo, kasze, ziemniaki, cukier, miód. Jednoczesne spożywanie

białka i węglowodanów jest niebezpieczne dla życia, ponieważ stwarza

sytuację przeciążenia w procesie trawienia i prowadzi do niepotrzebnego

nadmiernego zużycia biochemicznej energii żołądka i jelit.

Natomiast białko i węglowodany można w dowolnych ilościach

mieszać z tłuszczem i tak zwanymi „żywymi produktami", których długą

listę tworzą owoce i warzywa (oprócz ziemniaków), zielenina, suszone

owoce, jagody, soki. Dla zilustrowania przedstawiam poniżej bardzo prostą

i wygodną tabelkę.

Tabela 2

BIAŁKO TŁUSZCZE I PROD.

„ŻYWE”

WĘGLOWODANY

mięso, ryby, jaja, roso- smalec, masło, oleje, pieczywo, kasze, ziemniaki,



Mo?na ??czy? Mo?na ??czy?

Po??czenie niebezpieczne dla zdrowia

ły, bakłażany, fasola,

bób, orzechy, ziarna

słonecznika

margaryny i in. zielenina,

owoce, owoce suszone,

warzywa (oprócz

ziemniaków), soki, jagody,

arbuzy, wino wytrawne

cukier, miód

Jeśli zasłonicie Państwo lewą część tabelki, to otrzymacie listęartykułów spożywczych, które można mieszać ze sobą w dowolnych

proporcjach spożywając pokarm węglowodanowy. Natomiast jeśli

zakryjecie prawą część tabelki, to otrzymacie listę artykułów białkowych.

Przerwa między spożywaniem jednego i drugiego rodzaju pokarmu

powinna być nie mniejsza niż dwie godziny.

Zrozumiałe jest, że na początku taki podział wydaje się trochę trudny

do zaakceptowania. Wiele osób denerwuje to, że muszą zrezygnować zpieczywa, ziemniaków lub kaszy, jeśli zachciało im się zjeść mięso. Ale

mówi się, że zdrowie jest droższe.

Ponieważ problem, co jeść i jak gotować pojawia się praktycznie u

wszystkich, podam kilka przykładowych przepisów (patrz: aneks, str. 165 -

172). Od razu zaznaczam, że podane przepisy są dobre zarówno dla

chorych, jak i dla zdrowych.

Proponuję wypracować nawyk jedzenia dwóch posiłków dziennie.Rano między 8 i 9 oraz wieczorem między 17 a 20. W przerwach między

posiłkami można jeść warzywa i owoce, pić świeżo przygotowane z nich

soki, wodę mineralną (pić przez 2 tygodnie, a potem zrobić miesiąc

przerwy). Najlepiej jednak pić zieloną lub ziołową herbatę (rumianek,

pokrzywa, melisa itp.) Uwaga! Pokarm należy dokładnie przeżuwać (każdy

kęs minimum 30 razy). Kolejność przyjmowanych posiłków powinna być

następująca:1. sok, herbata, woda mineralna



2. sałatki

3. podstawowy posiłek (rano z węglowodanów, wieczorem białkowy).

W czasie spożywania posiłków nie należy popijać. Jeśli po jedzeniu

chce się pić, można kilka razy przepłukać gardło.

W celach profilaktycznych dla zdrowych ludzi najlepszy jest sok z

marchwi z dodatkiem buraka w proporcji 4:l. W dzisiejszych czasach

zdrowy człowiek to rzadkość, a przy różnych chorobach należy stosować

różne połączenia soków. Ponieważ mówimy teraz o chorobach układu

kostnego, to podam przepisy na soki, które wzmacniają kości. Uwaga! Soki

należy pić 15-20 minut przed posiłkiem lub 1 - 1,5 godziny po posiłku. W

przepisach podane są ilości na jednorazową porcję soku. Soki należy pić 2

-3 razy dziennie. Stosować je należy w chorobach kości, mięśni,

kręgosłupa, zapaleniu stawów, osteoporozie, uszkodzeniach zębów,

podagrze, reumatyzmie i paradontozie.

1. marchew - 250 g

2. marchew 230 g + sałata 140 g + szpinak 85 g

3. marchew 280 g + szpinak 170 g

4. marchew 280 g + seler 115 g + korzeń pietruszki 60 g + szpinak

85 g

5. marchew 280 g + burak 85 g + ogórek 85 g

6. marchew 320 g + burak 85 g + sok z orzecha kokosowego 60 g

7. szpinak 200 g

8. marchew 230 g + seler 140 g + korzeń pietruszki 60 g

9. cytryna 200 g

Soki warzywne mogą być przygotowane rano lub wieczorem,

najlepiej jednak przygotować je bezpośrednio przed spożyciem.

Maksymalny okres przydatności do spożycia świeżo przygotowanego soku

warzywnego, przechowywanego w lodówce przy temperaturze O - 4 °C, to

8 - 10 godzin. Po wypiciu soku następnym posiłkiem powinna być surówka.

Należy dbać, by surówki były smaczne i proste. Najlepiej przygotowywać je

z warzyw sezonowych, rosnących w rejonie, w którym żyjemy. Im więcej

różnokolorowych warzyw wchodzi w skład surówki - tym lepiej (patrz: prze-

pisy w aneksie, str. 165 - 170).



Wiek kręgosłupom nie szkodzi

Jesteśmy cywilizacją ludzi, prowadzących mało ruchliwy tryb życia.

Brak ćwiczeń i nieprawidłowe odżywianie sprawiają, że nasz kręgosłup jest

sztywny i nieelastyczny. Chrząstki i krążki między kręgami ulegają

zniszczeniu z powodu braku obciążenia fizycznego. Kręgosłup kurczy się i

krzywi. Przyzwyczailiśmy się za wszystko to winić wiek. Ale wiek nie ma tu

nic do rzeczy. Proszę popatrzeć, jak dzisiaj chodzą dzieci. Garbią się,

ledwie powłóczą nogami. Z latami wady te utrwalają się, a my zgodnie

uważamy je za charakterystyczne dla wieku. W swoim życiu

niejednokrotnie spotykałem ludzi mających ponad sto lat i tym nie mniej

ich kręgosłup był mocny i zdrowy, pracowali i nie narzekali na

samopoczucie. Kiedy ludzie zaczynają skarżyć się na ból w kręgosłupie (a

przecież są temu winni sami), zawsze przypomina mi się jubileuszowy

koncert znanego na całym świecie tancerza Mahmuda Isymbajewa, który

poświęcony był jego osiemdziesięcioleciu. Przystojny, szczupły, pełen

energii i siły, prawie bez przerwy przetańczył l,5 godziny, a po zakończeniu

koncertu bardzo nisko się ukłonił, aż prawie dosięgnął głową do podłogi.

Widać więc, że wytrzymałość każdego kręgosłupa określana jest nie przez

wiek, ale przez „materiał", z którego jest on zbudowany oraz obciążenie

fizyczne, któremu poddawany był w ciągu całego życia. Chciałbym

opowiedzieć o trzech przypadkach, które, wydawałoby się, nie mają ze

sobą nic wspólnego, ale ich dokładna analiza pozwoli od razu określić, jak

ściśle związane jest nasze zdrowie ze stanem kręgosłupa.

Przypadek l

Zwrócili się do mnie o pomoc rodzice 15-letniej dziewczyny.

Przydarzyła się jej tragedia. Bez powodu lewa strona jej twarzy wykrzywiła

się, lewe oko nie zamykało się, nie unosiła się brew. Różnorodne zastrzyki,

które brała przez miesiąc oraz fizjoterapia nie przynosiły żadnych efektów.

Myślę, że nie potrzeba pisać, jakim psychicznym ciosem była dla tej młodej

osoby taka „kosmetyczna dolegliwość". Podczas spotkania z nią od razu

zwróciłem uwagę na jej chód - był sztywny. Poprosiłem ją, aby podniosła i



opuściła ręce, usiadła i wstała. Następnie poleciłem jej zdjąć obuwie,

stanąć na lewej nodze i spróbować utrzymać równowagę choć przez l

minutę. Ustała ona jednak zaledwie kilka sekund.

Opisaną wyżej diagnostykę stosują zawsze mnisi tybetańscy, jeśli

zaistnieją podejrzenia nieprawidłowego „położenia" kręgów części

lędźwiowej, a dokładniej - 1-go kręgu lędźwiowego. Ten kręg odpowiada za

wszystkie ruchy naszego ciała w kierunku góra-dół: podnoszenie i

opuszczanie rąk, zamykanie i otwieranie oczu, wstawanie. Trudności z

wykonywaniem jakiegokolwiek z wymienionych wyżej ruchów świadczą o

stwardnieniu i zmęczeniu l-go kręgu. Przy czym żadne ze współczesnych

badań nie jest w stanie wykryć tych zmian. Dalsze działanie polegało tylko

na tym, aby z tego kręgu zdjąć zmęczenie, a to, jak mówią, sprawa

techniki. Po „rozblokowaniu" kręgu pokazałem jej, jakie ćwiczenia powinna

wykonywać samodzielnie. Był to konieczny warunek, aby kręgosłup wrócił

na miejsce i prawidłowo wykonywał te ruchy, które powinien. W ciągu

miesiąca spotkałem się z nią kilka razy żeby zobaczyć, jak odbywa się „re-

generacja" kręgosłupa. A po dwóch miesiącach wszystko było w cał-

kowitym porządku. Mięśnie twarzy zaczęły pracować, oko zaczęło się

zamykać. Jak opowiadał mi jej ojciec, reakcja lekarza prowadzącego była

następująca: „To zadziwiające, że u pańskiej córki tak wszystko dobrze

przebiega, a u innych moich pacjentów z podobnymi dolegliwościami

wyniki są o wiele gorsze". Przypadek sprawił, że u jednego z lekarzy tego

szpitala wystąpił podobny nerwoból. Widząc, że dziewczyna jest w coraz

lepszym stanie ciągle ją pytał: „Powiedz, jakie lekarstwa przyjmujesz?

(...)Dziwne, ja biorę te same, a mnie jakoś nie przechodzi." Istnieje bardzo

mądra sentencja Hipokratesa, która najlepiej potwierdza opisany

przypadek: każda choroba ma swoją przyczynę, której nie likwiduje żaden

lek.

Przypadek 2

Starożytna medycyna ma w swoim arsenale setki sposobów

diagnozowania na podstawie oznak zewnętrznych. Zmarszczki na twarzy,

kształt i kolor uszu, sposób zdzierania obuwia, kształt paznokci itp. mogą

absolutnie dokładnie opowiedzieć o chorobach. Chińczycy na podstawie



pulsu rozpoznają ponad 300 schorzeń, a tybetańscy lamowie po zapachu

(który jest specyficzny u każdego człowieka) - ponad 150 chorób. Ja mam

podświadomy nawyk uważnej obserwacji człowieka podczas rozmowy z

nim i notowania w myślach jego chorób. Często widząc na ekranie

telewizora znanych aktorów lub polityków żona prosi, abym określił stan

ich zdrowia. Pewnego razu podczas kolejnej takiej zabawy powiedziałem,

że jej ulubiony piosenkarz, który w danym momencie występował, ma

zwyrodnienie 2-go kręgu lędźwiowego i z tego powodu kuleje. Ponieważ

piosenkarz był popularny i żona znała jego biografię, powiedziała, że miał

on poważny wypadek i z tego powodu chodzi z laską. Ja upierałem się przy

swoim. Jeśli doprowadzi się do porządku jego kręgosłup, przestanie kuleć.

Na tym nasz spór się zakończył. Po kilku miesiącach dzwoni telefon, to

ulubiony piosenkarz mojej żony chce umówić się na spotkanie. Jak się

okazało, na imieniny otrzymał od przyjaciela moją książkę i w związku z

tym chciał dowiedzieć się czegoś ważnego dla siebie. Podczas spotkania

opowiedział mi o swoim wypadku oraz o tym, że z każdym dniem

chodzenie staje się dla niego coraz większym problemem. Lekarze

proponują operację biodra (endoproteza), a on chciałby dowiedzieć się, czy

może istnieją inne sposoby. W diagnostyce kręgosłupa jest kilka ćwiczeń -

testów, które pozwalają określić stan 2-go kręgu lędźwiowego. Poprosiłem

go o ich wykonanie. I kiedy próby zakończyły się niepowodzeniem,

wyjaśniłem mu: nasz drugi kręg odpowiada za utrzymywanie równowagi

ciała przy ruchu w prawo - w lewo. Jest to związane z ruchem przy

chodzeniu. Jeśli człowiek kuleje na jedną nogę jest to, w większości

przypadków, wina wymienionego wyżej kręgu. Żeby ostatecznie przekonać

go o tym, naprawiłem mu kręg. Od tej chwili laska i operacja nie były mu

potrzebne. Kiedy piszę te słowa on już nie kuleje. Myślę, że jeśli będzie

dbał o swoje zdrowie tak, jak teraz, to stanie się zupełnie innym

człowiekiem - zdrowym i energicznym.

W swojej pierwszej książce wystarczająco dokładnie skupiłem się na

pielęgnacji kręgosłupa (str. 27-43). Mogę dodać tylko, że u ludzi, którzy nie

ćwiczą kręgosłupa, chrzestne krążki, które znajdują się między kręgami

ulegają spłaszczeniu. W skutek ciągłego tarcia między kręgami chrząstki



stają się cienkie, co jest przyczyną uciążliwych bólów.

Krążki ulegają odwapnieniu, na skutek czego kręgosłup traci swoje

właściwości amortyzacyjne. W wyniku tego kręgi nie tylko trą się o siebie,

ale i zderzają się ze sobą, zaciskają nerwy odchodzące od rdzenia

kręgowego przez otwory kręgowe. Na szczęście dla człowieka chrząstki

szybko reagują na stymulację specjalnymi ćwiczeniami (o nich niżej). Pod

wpływem tych ćwiczeń otwierają się naturalne przestrzenie między

kręgami, następuje regeneracja i wzrost chrząstek. Przy czym zdolność

chrząstki do odbudowy nie zależy od wieku, a tylko od prawidłowego

odżywiania i ćwiczeń fizycznych. A więc mocne chrząstki i młody kręgosłup

można mieć niezależnie od tego, ile lat żyje się na tym świecie.

Przypadek 3

Stoi przede mną 34-letni mężczyzna. W ciągu ostatniego pół roku

pojawiły się u niego problemy z potencją i oddawaniem moczu. Jest pod

obserwacją urologa i choć stan jego zdrowia uległ poprawie, to jednak

pełni doznań seksualnych nie odczuwa. Oprócz tego coraz częściej narzeka

na kłopoty z wypróżnianiem. Spróbujmy wyjaśnić przyczyny jego

dolegliwości. Jeśli u mężczyzny pojawiają się kłopoty z potencją,

„winowajcą" jest 3-ci kręg lędźwiowy. Gdy nastąpiło jednocześnie

„stwardnienie" 2-go i 3-go kręgu, to powstają zaparcia, problemy z

potencją i w końcu zapalenie gruczołu krokowego. Ponieważ problemy z

potencją i zapalenie prostaty dotyczy prawie 80% żyjących mężczyzn,

spróbujmy wyjaśnić, w czym leży przyczyna tych poważnych i uciążliwych,

ściśle ze sobą związanych niedomagań. Każdy, kto ma pojęcie o anatomii

zna „konstrukcję" męskich narządów. Jest to cewka moczowa, wychodząca

z pęcherza moczowego, gruczoł krokowy, pęcherzyki nasienne i jądra.

Gruczoł krokowy produkuje hormony. Posiada on torebkę mięśniową i

tkankę, produkującą hormony. Pęcherzyki nasienne wydzielają śluz,

zapewniający żywotność plemników, produkowanych przez jądra.

Wszystkie trzy wydzieliny tworzą spermę i jednocześnie wtryskiwane są do

cewki moczowej. Gruczoł krokowy w stosunku do jelita prostego i kości

ogonowej położony jest w taki sposób, że gdy w jelicie prostym są „złogi"

(od odżywiania się mięsem i produktami mącznymi, siedzącego, mało



ruchliwego trybu życia itd.), rozciąga się on i przyciska do „twardej" kości

ogonowej. Pod działaniem ucisku jelita prostego w gruczole krokowym zaczyna

rozwijać się błona mięśniowa. „Hormonalna fabryka" gruczołu krokowego

zmniejsza swoje rozmiary, a w następstwie maleje produkcja hormonów i

zapotrzebowanie na śluz, pęcherzyki nasienne jak gdyby „usychają". Ucisk

ze strony jelita prostego gruczoł krokowy przekazuje cewce moczowej,

ściskając ją, co utrudnia normalny odpływ moczu. Dlatego jeśli jedno-

cześnie:

1) oczyści się jelito grube (str. 129),

2) zmieni sposób żywienia (tabelka Nr 2, str. 48),

3) pi je soki (do wyboru wg uznania): a) sok z cytryny (kuracja str. 36 -

37), b) marchew 280 g, buraki 90 g, ogórki 90 g (2 razy dziennie), c)

marchew 250 g (2 razy dziennie) i stosuje ćwiczenia na regenerację

kręgów (str. 57 -58),to już po 15-20 dniach ustaną bóle przy oddawaniu

moczu, potem zniknie zapalenie prostaty. A po 5-6 miesiącach nastąpi

powrót do normalnego stanu i operacja nie będzie potrzebna.

W części lędźwiowej jest 5 kręgów (rzadko można spotkać ludzi,

którzy mają ich 6). Co może zachodzić w organizmie przy „zmęczeniu" i

„stwardnieniu" pierwszych trzech kręgów, już wiemy. Jak więc wpływają na

stan zdrowia zmiany w 4-ym i 5-ym kręgu? Czwarty krąg odpowiada za

ruchy podczas siadania. U kobiet odpowiada za różne bóle przy siedzeniu,

zwyrodnienie jego może również doprowadzić do otyłości lub chudości.

Oprócz tego, ten kręg określa momenty pociągu płciowego i odwrotnie.

„Napięcie" tego kręgu może być przyczyną oziębłości płciowej i chorób

macicy. Piąty kręg realizuje ruchy do przodu-do tyłu, tzn. ruchy w trakcie

aktu płciowego, przy chodzeniu, pracy itd. Ten kręg odpowiada za funkcje

oddechowe i stan skóry.

Opisałem ogólnie ruchy, związane z kręgami lędźwiowymi.

Stwardnienie kręgów części lędźwiowej ogranicza zdolność wykonywania

tych ruchów. Zastanówcie się Państwo, czy nie macie problemów z tymi

kręgami.

Każdy może to sprawdzić, wykonując skłony na boki, wstawanie,

przysiady, skłony do tyłu - do przodu. Jeżeli przy tych ruchach czujecie, że



zdolność do ich wykonywania jest osłabiona oraz odczuwacie dyskomfort -

napięcie w okolicy lędźwi, to znaczy, że „stwardniałe" kręgi nie mogą

wykonywać należnych funkcji, ze wszystkimi wypływającymi z tego

niekorzystnymi dla zdrowia skutkami. Myślę, że nie omylę się mówiąc, że

przy tak mało | ruchliwym trybie życia, który prowadzi większość z nas,

rzadko można spotkać człowieka, u którego część lędźwiowa kręgosłupa

nie miałaby wad. Kiedy czujemy bóle w lędźwiach nierzadko staramy się

zagłuszyć je smarowaniem, kąpielami, masażem, zastrzykami z witamin

grupy B itd. Owszem, można odczuć chwilową ulgę, ale te wszystkie środki

- to tylko walka ze skutkami. Dopóki przyczyna nie będzie usunięta, stan

kręgów będzie coraz gorszy. Zanim opiszę, co należy robić, chcę zwrócić

uwagę na to, że kręgi lędźwiowe są ściśle związane z pracą naszych

bioder. Dokładniej mówiąc, kości i stawy części lędźwiowo-miedniczej

odpowiadają za wszystkie funkcje ruchowe naszego organizmu. Inaczej

można powiedzieć, że biodra są głównym miejscem ciała. Miednica jest dla

ciała fundamentem, który je podtrzymuje. Żeby wyobrazić sobie, na ile

ważną rolę odgrywa w organizmie miednica, przytoczę następującą

analogię. Drzewa i kwiaty nie przewracają się ani od wiatru, ani od

deszczu, dlatego że zapuściły korzenie w ziemię i mocno się jej trzymają.

Jednak ścięte kwiaty same z siebie stać nie mogą, podtrzymywane są

przez wazon. Miednica to „korzenie", które mocno trzymają górną część

kręgosłupa. Miednica realizuje 6 rodzajów ruchów: w górę - w dół, otwarcie

- zamknięcie, do przodu - do tyłu. Dopóki te ruchy wykonywane są z

łatwością, organizm jest w porządku, ale jeśli choć jeden z nich jest utrud-

niony, pojawiają się wygięcia i skrzywienia. Przy czym środek miednicy

przesuwa się w górę lub w dół, co prowadzi do minimalnych skrzywień

kręgosłupa. Jeśli te skrzywienia zwiększają się, to zaczynają zaczepiać o

nerwy idące od kręgosłupa. A ponieważ nerwy związane są z narządami

wewnętrznymi, to pojawiają się w nich bóle. Im mocniej krzywi się

kręgosłup, tym gorsze są skutki dla organizmu.

Jeśli negatywny wpływ skrzywienia rozprzestrzenia się w górę,

pojawiają się zawroty głowy, dzwonienie w uszach, bóle głowy, a jeśli w dół

- bolą pięty, kolana, stopy. Jeśli skrzywienie jest większe, to człowiek



zaczyna kuleć. Trzeba powiedzieć, że do pewnego momentu proces

skrzywienia kręgosłupa jest wynikiem samorównowagi organizmu. Chodzi

o to, że nasz wzrok posiada zdolność postrzegania paraleli. Jest to reakcja

obronna, która nie dopuszcza do uszkodzenia mózgu. Spróbujcie Państwo

sami odchylić głowę do tyłu i pochodzić kilka minut. Będzie się wydawać,

że z mózgiem dzieje się coś dziwnego, ciało będzie chwiać się z boku na

bok, odczujecie dyskomfort psychiczny, strach itp.

Właśnie dlatego, żeby nie uszkodzić mózgu, wzrok posiada

właściwość paralelizmu. Kręgosłup krzywi się, aby nadążyć za wzrokiem i

zapobiec negatywnemu wpływowi wzroku na mózg. Często można

zobaczyć ludzi, mających niesymetrycznie przekrzywioną szczękę, staw

barkowy, skrzywioną klatkę piersiową itp. Wszystkie te deformacje - to

rezultaty skrzywienia stawu biodrowego. Dlatego w medycynie wschodniej

biodro nazywane jest „istotą ciała" lub „głównym miejscem ciała". Należy

jeszcze raz podkreślić, że można prawidłowo się odżywiać, dbać o higienę

ciała i psychiki, wykonywać różne ćwiczenia oddechowe, brać wodno-

powietrzne zabiegi - wszystko to pięknie, ale dopóki kręgosłup nie będzie

idealnie prosty, a kręgi i krążki w odpowiedniej kondycji, nie będziecie się

Państwo czuć naprawdę zdrowo. Właśnie dlatego zdrowy kręgosłup to

pierwsza zasada zdrowia. Co należy robić, żeby kręgosłup - fundament

naszego ciała był mocny, zdrowy i wytrzymały?

1. Spać na twardym materacu lub na podłodze (patrz: l książka, str.

29-31)

2. Spać na małej twardej poduszce lub wałku, który podkładamy pod

szyję (str. 32, pierwsza książka)

3. Mądrze się odżywiać i pić soki.

4. Wykorzystać dowolne z podanych przepisów (wg uznania) na

oczyszczenie układu kostnego (liść laurowy, sok z cytryny, sok z

rzodkiewki, str. 29,36 - 37,64, przepisy nr

7,9,10,12,13,19,20,21,23,24)

5. Brać kąpiele (z siana oraz wg przepisów - książka l, str.

77,78).Codziennie wykonywać dowolny zestaw ćwiczeń

fizycznych. Jeśli macie Państwo ulubiony - wykonujcie go, jeśli nie



- to wybierzcie któryś z zaproponowanych niżej.

Podane zestawy pozwalają wrócić na miejsce nieprawidłowo

ustawionym kręgom oraz będą sprzyjać usunięciu napięcia z kręgów. Nie

śpieszcie się Państwo z przewracaniem kartki, przeczytajcie, spróbujcie

zrobić po l ćwiczeniu chociaż raz. Postarajcie się zapamiętać ten zestaw i

wykonujcie go rano i wieczorem. Jeśli nie zdążyliście w domu, zróbcie to w

pracy, na stacji benzynowej podczas tankowania samochodu, jednym

słowem - gdzie Państwu wygodnie, byle byście go wykonywali.

Przez całe życie 80% czasu spędzamy w półzgiętej, siedzącej lub

leżącej pozycji. Nasz kręgosłup „zastał się, a stawy pokryły się rdzą".

Rozruszajcie je, poświęćcie swojemu kręgosłupowi choć trochę czasu.

Zapłatą za to będzie zdrowie i dobra kondycja (patrz zestaw nr 1).

Z e s t a w n r 1

Ćwiczenie 1. Położyć się na podłodze, podłożywszy miękki dywanik,

ręce wzdłuż ciała dłońmi w dół. Silnie podrzucać nogi do góry, próbując

dosięgnąć czoła kolanami, po czym nogi opuścić (10 razy),

Ćwiczenie 2. Wstać. Zgiąć się w przód, dotykając palcami podłogi, a

jeśli się uda, to i całą dłonią. Głowę skłaniać w przód -w tył w takt skłonów

tułowia. Wstać, nogi na szerokość ramion. Ręce zacisnąć w pięści.

Ćwiczenie 3. Wykonywać krążenie obu rąk w stawach barkowych

Jakby rysując koła. 10 razy w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek

zegara i 10 razy w przeciwnym.

Ćwiczenie 4. Zginanie kręgosłupa na boki. Dłonie ślizgają się po

tułowiu, jedna w dół do kolana, drugą podnosi się pod pachę. Jednocześnie

głowa obraca się z prawej strony w lewą.

Ćwiczenie 5. Pozycja wyjściowa: nogi rozstawione na szerokość

ramion. Podnieść prawą rękę do góry i dotknąć lewej łopatki. Opuścić rękę.

Potem lewa ręka do góry - dotknąć prawej łopatki Opuścić rękę. Wykonać

po 10 razy każdą ręką.

Ćwiczenie 6. Nogi na szerokość ramion. Ręce podnieść do góry nad

głową. Zaczynamy obroty tułowia - zgodnie ze wskazówkami zegara 10

razy, w przeciwną stronę 10 razy. Ręce i głowa obracają się w takt ruchów

tułowia.



Ćwiczenie 7. Stać prosto. Nogi na szerokość ramion. Podnieść prawą

nogę zgiętą w kolanie jak można najwyżej, usiłując dotknąć klatki

piersiowej. Potem to samo wykonać lewą nogą, po 10 razy.

Ćwiczenie 8. Postawić przed sobą krzesło. Złapać dwiema rękami za

oparcie krzesła i robić przysiady minimum 10 razy. Im więcej, tym lepiej.

Zaczynajcie Państwo wykonywać każde ćwiczenie od 10 powtórzeń,

a z czasem ilość powtórzeń zwiększcie do 20-40.

Jeśli boli dusza

Jeżeli pojawiają się bóle w lędźwiach lub plecach, to nie zawsze są

one wywołane przemieszczeniem kręgów. Czasem przyczyną tych bólów

mogą być problemy psychiczne. Po postawie człowieka można poznać, jak

on się czuje. Jeśli człowiek jest pewny siebie, to zawsze chodzi

wyprostowany, z podniesioną głową i na odwrót - gdy jest rozstrojony,

przygnębiony lub zasmucony, zwykle opuszcza głowę i wciąga ramiona.

Jeżeli spróbujemy wyjaśnić to z naukowego punktu widzenia, wygląda to w

następujący sposób: podczas gniewu, rozdrażnienia, w chwilach smutku

lub w ogóle w stanie dyskomfortu psychicznego mięśnie pleców naprężają

się, twardnieją i gwałtownie się kurczą. Kurcząc się odruchowo (niezależnie

od świadomości), uciskają na przechodzące wewnątrz nich zakończenia

nerwowe, stąd i pojawia się ból. Istnieją ludzie skazani na bóle pleców. Są

to zwykle osoby, które są niezdolne do pokonywania stresowych sytuacji,

w chwili ich zaistnienia zachowują się biernie i bojaźliwie, często zamykają

się w sobie, decyzje podejmują wolno i niepewnie. Jeśli macie podobne

cechy charakteru i w pojawiających się bólach pleców znaczną rolę

odgrywają czynniki psychiczne (a wg danych statystycznych ma to miejsce

u co drugiego człowieka), to z dużą pomocą mogą przyjść różnorodne

psychotechniki usuwania napięcia w organizmie. Jeżeli opanujecie Państwo

nieskomplikowane sposoby regulowania psychiki, będziecie mieć

możliwość przywrócenia naturalnej harmonii ciała i duszy. Wykonując

ćwiczenia w ciągu 10-20 minut, możecie osiągnąć pełne odprężenie i

jednocześnie zdjąć całe napięcie z mięśni swojego ciała (można ćwiczyć ze



spokojną, relaksującą muzyką w tle).

Ćwiczenie nr 9. Stojąc, opuścić ręce, rozluźnić je. Lekko potrząsając

rękami pomyśleć, że chcecie z nich strząsnąć kropelki wody. To samo

zrobić ze stopami. Następnie obie ręce wyciągnąć do góry nad głową, jak

gdybyście starali się dosięgnąć rękami słońca. Teraz proszę wyobrazić

sobie, że ciało stało się ciężkie i przypomina lilię wodną na długiej łodydze.

Wolno opuszczajcie się na podłogę, coraz mocniej i mocniej odczuwając

ciężar ciała. Pomóżcie sobie i zamknijcie oczy. Najlepiej położyć się na

plecach, rozłożywszy szeroko ręce i nogi. Skoncentrujcie uwagę na

koniuszkach palców nóg, są ciężkie i nieruchome. Ociężałość obejmuje

kolejno stopy, nogi, biodra, tułów i ramiona, palce rąk. Ciało stało się cięż-

kie, jakby od środka wypełniło się jakimś ciężarem. Podbródek jakby opadł

na pierś. Dolna szczęka odchyliła się, jakby też opadła. Pomyślcie, że

sprężyna rozciąga mięśnie twarzy w górę, w dół, w lewo, w prawo.

Spróbujcie poczuć się tak ciężko, jak gdybyście mieli zapaść się pod

ziemię. Oddychajcie wolno i spokojnie, wydłużając maksymalnie wdech i

wydech. Spróbujcie wyobrazić sobie miękki biały obłok, płynący po niebie.

Potem wyobraźcie sobie, że jesteście tym obłokiem. Jesteście lekkim,

białym obłokiem, a Wasze ciało jest lekkie i spokojne. Swobodnie płyniecie

nad ziemią, ślizgacie się po niebie nad ziemskimi polami, lasem, jeziorem.

Spróbujcie poczuć zapachy kwiatów, drzew iglastych lub morza.

Pozostańcie w takim stanie spokoju jak długo chcecie.

Możecie wyobrazić sobie, że Wasze ręce zamiast palców mają rurki,

przez które po kropelce spływa z ciała napięcie, ciężar psychiczny,

zmęczenie. Kiedy poczujecie, że mięśnie odpoczęły i w ciele nie ma już

napięcia, wolno wyprężcie całe ciało. W tym celu wyciągnijcie ręce nad

głową, jak gdybyście chcieli rozciągnąć ciało, jak gumę. Wolno obróćcie się

na prawy bok, wygnijcie plecy, przeciągnijcie się, jak małe dzieci po śnie w

łóżeczku. Teraz przewróćcie się na lewy bok i zróbcie to samo. Powoli

usiądźcie, jeszcze raz przeciągnijcie się i otwórzcie oczy. Powoli wstańcie i

weźcie się do pracy. Wasze mięśnie odpoczęły, macie wspaniały nastrój i

spokój w duszy, osiągnęliście równowagę psychiczną.

Tym, którym chronicznie brakuje czasu na zajęcie się swoim



zdrowiem, polecam następujący zestaw ćwiczeń.

Z e s t a w nr 2

Te ćwiczenia mogą wykonywać nawet najbardziej chorzy ludzie.

Ćwiczenia te wspaniale rozluźniają, likwidują zmęczenie po długiej pracy

siedzącej, gdy czujemy ciężar w głowie i napięcie mięśni całego ciała.

Można wykonywać je w dowolnym miejscu -w pracy, stojąc na przystanku,

rozmawiając przez telefon.

Ćwiczenie nr 1. Wibromasaż. Należy wspiąć się na palce, aby obcasy

oderwały się od podłogi na l -2 cm, a następnie gwałtownie opuścić pięty,

jak gdyby uderzając całą masą ciała o podłogę. Takie uderzenia należy

wykonywać nie śpiesząc się, nie częściej, niż l raz na sekundę, przez okres

nie dłuższy niż l minuta, tzn. 60 razy. Ci, którzy długo siedzą, powinni

powtarzać takie ćwiczenia 3-5 razy dziennie (jest to również wspaniała

profilaktyka przeciw żylakom i schorzeniom serca).

Całkiem niezauważalnie dla otoczenia można wykonywać i inne,

unikalne w swojej prostocie i nadzwyczajne ze względu na swą

skuteczność ćwiczenia.

Zamki mięśniowe. Nie na próżno jogowie długi czas trzymali te

ćwiczenia w tajemnicy. Zamki mięśniowe sprzyjają rozluźnieniu mięśni

całego ciała, poprawiają krążenie krwi, są profilaktyką przeciw

schorzeniom narządów rodnych u kobiet i prostaty u mężczyzn.

Ćwiczenie nr 2. Przedni dolny zamek. Wykonanie go osiągamy

poprzez skurczenie mięśni obejmujących ujście moczowodu. Zwykle

mimowolnie kurczymy je, kiedy trzeba dobiec do toalety lub wydalić

resztki moczu przy jego oddawaniu. Aby było łatwiej wykonać to ćwiczenie,

spróbujcie Państwo w czasie oddawania moczu świadomie go wstrzymać.

Zapamiętajcie to odczucie i róbcie to ćwiczenie 3-5 razy dziennie w ilości

5-10 razy.

Ćwiczenie nr 3. Tylny dolny zamek. Obkurczanie mięśni odbytnicy.

Wykonujcie to ćwiczenie, jak gdybyście chcieli wstrzymać opróżnienie

jelita grubego (3-5 razy dziennie).

Ćwiczenie nr 4. Całkowity dolny zamek stanowi jednoczesne

wykonanie zamka przedniego i tylnego. Daje to podwójny efekt



uzdrawiający. Ćwiczenie to najlepiej wykonywać podczas wydechu (l raz

dziennie po 10 powtórzeń).

Przywykliśmy do chodzenia w pozycji zgarbionej, jakbyśmy

odczuwali na sobie ciężar życia. Spróbujcie chodzić z dumnie podniesioną

głową, wyprostujcie ramiona, patrzcie na świat radosnymi, śmiejącymi się

oczami i wtedy będziecie mieć mniej problemów. Żeby zawsze wyglądać

na zadowolonych i szczęśliwych dobrze jest wykonać następujące

ćwiczenie:

Ćwiczenie nr 5. Podejść do ściany, przylgnąć do niej jednocześnie

piętami, pośladkami i potylicą (stać tak 3 - 5 minut). Następnie wciągnąć

brzuch, patrzeć prosto przed siebie i pomyśleć, że nie ma na świecie

człowieka szczęśliwszego, zgrabniejszego i piękniejszego od nas. Gdy tylko

tak Państwo pomyślicie, to poczujecie, jak mięśnie „napełniają się"

radością, a w oczach pojawia się blask. Proszę zapamiętać te odczucia i

starać się nigdy i nigdzie o nich nie zapominać.

Ćwiczenie nr 6. Jeżeli dużo czasu spędzacie Państwo na nogach lub

odwrotnie - długo siedzicie, polecam ćwiczenie, które pozwoli szybko zdjąć

napięcie z mięśni całego ciała. W tym celu proszę zgiąć prawą nogę w

kolanie i przycisnąć piętę do prawego pośladka, a prawą ręką przytrzymać

dolną część kolana. Postać w tej pozycji 1-2 minuty, potem zmienić nogę.

Bóle w stawach, kościach i mięśniach

Wszystko, co napisałem powyżej wyjaśnia przyczyny bólów

kręgosłupa i sposoby przeciwdziałania. Jeżeli przez szereg lat dokucza

Państwu zastarzały ból, proszę spróbować następujących sposobów.

Przepis nr 7 (przy leczeniu ciężkich bólów, zapaleniu korzonków):

Do chorych miejsc przyczepić liście chrzanu na kilka dni (aż do

całkowitego wyleczenia). Liście można codziennie zmieniać.

Przepis nr 8 (służy usunięciu bólów spowodowanych odkładaniem się

soli):

Żytnią mąkę sparzyć wrzątkiem i zmieszać z gotowanymi

ziemniakami w proporcji 1:1 (do uzyskania jednolitej masy). Chore miejsce



smarować olejem roślinnym i dobrze masować. Z przygotowanej masy

zrobić cienki „placek" wielkości chorego miejsca, tak, by całkowicie je

zakryć. Skórę posmarować terpentyną i położyć „placek" na chore miejsce.

Należy ciepło się przykryć i trzymać „placek" najdłużej jak można. Kurację

najlepiej robić na noc.

Przepis nr 9 (w przypadku odkładania się soli):

3 cytryny ze skórką i 150 g obranego czosnku przekręcić przez

maszynkę do mielenia mięsa, zalać na dobę 0,5 litra przegotowanej wody,

przecedzić, odcisnąć masę, przelać do szklanego naczynia ze szczelnym

zaniknięciem. Pić codziennie rano przed śniadaniem po 50 g.

Przepis nr 10 (leczenie stawów):

2 szklanki soku z rzodkwi, l szklankę miodu, 1/2 szklanki wódki 40%,

łyżeczkę soli wymieszać do uzyskania jednolitej masy. Wcierać w chore

miejsca.

Przepis nr 11 (leczenie halluksów):

Zmieszać jodynę z amoniakiem w proporcji 1:1. Mieszankę nanosić na

halluksy cienką warstwą wieczorem przez 2 tygodnie, następnie zrobić 2

tygodnie przerwy i ponowić kurację. Smarować do całkowitego zniknięcia.

Przepis nr 12:

1,5 szklanki soku z rzepy, l szklanka miodu, 150 ml wódki, l łyżka

soli. Wszystko razem dobrze wymieszać. Używać po l łyżce stołowej przed

snem (przechowywać w lodówce)

Przepis nr 13:

Korzeń i natkę pietruszki zmielić wieczorem w maszynce, by

otrzymać l szklankę. Włożyć do garnka i zalać 2 szklankami wrzątku,

nakryć ręcznikiem. Rano wywar przecedzić i wcisnąć sok z jednej, średniej

cytryny. Pić po 1/3 szklanki dwa razy dziennie po jedzeniu przez 2 dni,

potem 3 dni przerwy i znowu - aż do zniknięcia bólu.

Przepis nr 14:

0,5 litra spirytusu, 5 strączków papryki czuszki (długości 6-8 cm).

Strączki papryki zmielić w maszynce do kawy. Wsypać do słoiczka, zalać

spirytusem, przykryć pokrywką i postawić w ciemnym miejscu na tydzień.

Nasączyć gazę nalewką i położyć kompres bolące miejsca na 3 - 4 godziny.



Po 7 - 10 zabiegach znikają wszystkie, nawet zastarzałe bóle.

Przepis nr 15:

50 g kamfory, 50 g gorczycy, 10 g spirytusu, 100 g surowego białka

z jajka. Nalać spirytus i kamforę do słoiczka. Następnie wsypać gorczycę i

wymieszać, dodać białko. Wszystko dobrze wymieszać, żeby powstała

maść. Trzymać w lodówce, przed zastosowaniem lekko podgrzać.

Smarować bolące stawy i mięśnie wieczorem, przed snem. Maści nie

należy wcierać do całkowitego wchłonięcia, ale tak, by powstał ochronny

filtr. Po 20 minutach wytrzeć gazą zmoczoną w ciepłej wodzie.

Przepis nr 16 (leczenie otróg):

Kurze jajko, 25 g esencji octowej i 25 g terpentyny dobrze zmieszać i

odstawić na 10 dni w zamkniętym szklanym naczyniu odstania, od czasu

do czasu zamieszać. Chore miejsca smarować mieszanką kilka razy

dziennie.

Przepis nr 17 (leczenie reumatyzmu):

Do litrowego słoika wsypać drobno pokrojone kawałki koszyczka

słonecznika, 50 g wiórków mydła toaletowego, wlać 500 ml wódki 40%,

dobrze wymieszać, szczelnie zamknąć i zostawić na 8 - 9 dni na świetle

słonecznym do odstania. Po otwarciu dobrze wymieszać, przecedzić,

odcisnąć masę, przelać do szklanego naczynia ze szczelną przykrywką.

Nacierać chore miejsca.

Przepis nr 18 (reumatyzm):

Rzepę zetrzeć na tarce, wycisnąć 1 i 1/2 szklanki soku, dodać

szklankę miodu, 1/2 szklanki wódki, l stołową łyżkę soli. Wszystko dobrze

wymieszać, włożyć do słoika, szczelnie zamknąć. Przechowywać w

chłodnym miejscu. Wcierać w bolące miejsca.

Przepis nr 19 (osteoporoza):

Wieczorem 2 łyżki ryżu zalać 0,5 l wrzątku. Rano wodę zlać i ugotować

ryż. Ryż jeść na czczo bez soli l - 2 godziny przed właściwym posiłkiem.

Kuracja trwa 40 dni. Po kilku miesiącach powtórzyć.

Przepis nr 20 (osteoporoza):

3 cytryny ze skórką, 150 g oczyszczonego czosnku zmielić w

maszynce. Wszystko włożyć do litrowego słoika, dodać 0,5 litra chłodnej,



przegotowanej wody. Odstawić na 24 godziny, przecedzić i wycisnąć.

Dobrze zamknąć słoik, przechowywać w ciemnym miejscu. Pić codziennie

rano 50 ml.

Przepis nr 21 (reumatyzm, artretyzm):

Do naczynia wlać 3 szklanki wody, dodać 4 drobno pokrojone

cytryny. Gotować tak długo, by została l szklanka płynu. Ostudzić i

odcedzić, wlać do szklanego naczynia, dodać l szklankę miodu, sok z l

cytryny. Wszystko dobrze wymieszać i przykryć pokrywką. Używać po l

łyżce przed snem.


200 g chrzanu zmielić w maszynce, dodać 200 g żytniej mąki i 2

łyżki terpentyny. Wszystko dobrze wymieszać, włożyć do szklanego

naczynia, przykryć pokrywką. Zrobić z mieszanki „placek" i przykładać na

bolące miejsce, owinąć szalikiem na 5 - 8 godzin (najlepiej na noc).


Do 0,5 litra wódki dodać 50 g drobno pokrojonych pączków brzozy.

Odstawić na 10 dni w ciemne miejsce. Odcedzić i wycisnąć, przelać do

butelki, szczelnie zakryć. Używać po l łyżeczce 3 razy dziennie, popijając

wodą.

Przepis nr 24 (oczyszczenie kości i stawów ze złogów szkodliwych

kwasów): Oczyszczanie stawów należy przeprowadzać przez 3 kolejne dni.

Będzie do tego potrzebne 15 g liścia laurowego. Podczas kuracji, w miarę

wydalania soli i piasku, mocz może zmienić barwę z zielonkawego na

jasnoczerwony. Jest to normalne zjawisko. Po 7 dniach kurację powtórzyć.

1-szy dzień: 5 g liścia laurowego drobno pokruszyć, wrzucić do 300

ml wrzątku, gotować na małym ogniu 5 minut, następnie

wywar wlać do termosu i odstawić na 5 godzin. Płyn przecedzić,

przelać do naczynia i pić małymi łyczkami co 15 - 20 minut w ciągu 12

godzin. Uwaga! Nie wolno wypić od razu całego naparu, gdyż można

spowodować krwotok!

2-gi i 3-ci dzień: tak samo jak w pierwszym dniu. W trakcie kuracji

najlepiej nie spożywać produktów białkowych (mięso, jaja, mleko, ser,

twaróg itp.).



, to nie tylko g?oszenie prawdy, ale zmuszenie do zastanowienia si? nad ni?.

Albert Habbart

W przyrodzie nie ma złej pogody

Lekarze obliczyli, że co trzeci dorosły reaguje na gwałtowne zmiany

pogody, przy czym kobiety cierpią z powodu tych zmian dwa razy częściej

niż mężczyźni (na razie nie ustalono dlaczego). Najczęstszymi objawami

wrażliwości na zmiany pogody są: nagłe zmęczenie, nudności, nadmierne

pocenie się, wzrastająca nerwowość, ataki migreny. Ale tak naprawdę

pogoda sama w sobie nikomu nie szkodzi, jest po prostu dobrym

miernikiem naszego zdrowia. Jeżeli wszystkie procesy przemiany materii w

naszym organizmie przebiegają Jak w zegarku", nasz układ krwionośny

przyzwyczajony jest do gwałtownego zwężania i rozszerzania się naczyń,

nasze nerwy są „jak z żelaza", a oprócz tego mamy w głowie tylko

pozytywne myśli - to niestraszne są nam żadne zmiany pogody. Dlatego

spróbujcie Państwo, odpowiadając na test „pogodowy" określić, czy Wasz

organizm adekwatnie reaguje na zmiany pogody. A więc, przy zmianie

pogody:

1. Czy czujecie się pobudzeni? Tak, Nie

2. Czy rano bardzo się pocicie? Tak, Nie

3. Czy czujecie się zmęczeni po przebudzeniu, z trudem wstajecie z

łóżka? Tak, Nie

4. Czy czujecie się lepiej, gdy robi się chłodniej? Tak, Nie

5. Czy odczuwacie zmianę warunków atmosferycznych? Tak, Nie

Teraz podsumujmy: jeżeli na l tylko pytanie odpowiedzieli Państwo

twierdząco, to znaczy, że pogoda nie ma na Was żadnego wpływu.

Jeżeli daliście pozytywną odpowiedź na 2 pytania, to koniecznie

musicie poczynić stosowne kroki przeciwko „pogodowej wrażliwości", ale

nie ma powodu wpadać w panikę.

Jeżeli odpowiedzieliście „tak" na 4 pytania, oznacza to, że pogoda

może bardzo zmienić Państwa samopoczucie, pora więc przedsięwziąć

środki zaradcze.

Co należy zrobić, aby bezproblemowo znosić zmiany pogody? Przede

wszystkim hartować układ nerwowy, naczynia krwionośne, uruchomić

mechanizmy obronne naszego organizmu. Jeżeli będziecie Państwo



regularnie wykonywać poniższe zabiegi, już na zawsze uczynicie pogodę

swoim sojusznikiem.

Relaksujący masaż obu rąk

Masaż ten nie tylko relaksuje układ nerwowy, ale także polepsza

pracę układu krwionośnego, poprawia wzrok i hamuje procesy starzenia.

Przepis nr 25:

Proszę usiąść na krześle lub fotelu, rozluźnić mięśnie (szczególnie

twarzy), zamknąć oczy. Spróbujcie Państwo wyobrazić sobie morze, las,

góry itp. Oddychajcie w następujący sposób: głęboki wdech przez nos i

płynny, długi wydech przez ułożone „w trąbkę" usta. Gdy jesteście już

Państwo zrelaksowani, przystępujemy do masażu. Dużym i wskazującym

palcem prawej dłoni masujemy palce lewej, zaczynając od małego palca.

Podczas masażu proszę wyobrazić sobie, że masowany palec to śruba,

którą delikatnie wkręcacie w rękę. W ten sposób należy wymasować

wszystkie palce lewej ręki, a potem zamienić rękę i wykonać analogiczny

masaż. Wskazane jest poświęcić l minutę na masaż każdego palca.

Naprzemienny chłodny i gorący prysznic

Jak się okazuje, przez zwykłe polewanie się gorącą i zimną wodą

można osiągnąć zadziwiające wyniki i pozbyć się wielu chorób. Sens

połączenia ciepła i zimna polega na tym, że ciepło działa na

powierzchniowe warstwy ciała, poprawiając przepływ krwi przez skórę, a

zimno stymuluje krążenie w organach wewnętrznych. W ten sposób zwykłe

naprzemienne oddziaływanie ciepła i zimna (podczas zabiegów wodnych)

jest „cudownym lekiem" na wiele schorzeń, ponieważ regeneruje proces

normalnego krwioobiegu, wzmacnia mięśnie i serce, podnosi odporność.

Naprzemienny prysznic. Stanąć pod prysznicem, wyregulować wodę, aby

miała przyjemną temperaturę, polewać się przez 20 sekund. Następnie,

odkręcając kran z zimną wodą, obniżyć temperaturę tak, aby woda przez

10 sekund była przyjemnie chłodna, a potem regulując dopływ zimnej



wody, oblewać się na przemian raz ciepłą, raz chłodną według schematu:

20 sekund - ciepła woda, 10 sekund - chłodna. Czas trwania zabiegu - od 3

do 5 minut.

Stojąc pod prysznicem należy wyobrażać sobie, jak woda zmywa z

ciała napięcia mięśni i zmęczenie układu nerwowego. Należy przyzwyczaić

swój organizm do naprzemiennych pryszniców. Powinno się brać je rano i

wieczorem lub gdy odczuwamy zmęczenie, zdenerwowanie, osłabienie.

Dobrze jest stosować ten zabieg regularnie, bez względu na warunki

atmosferyczne, a wówczas żadne zmiany pogody nie będą uciążliwe.

Nacieranie

Nacieranie - to wspaniały środek, przyzwyczajający organizm do

chłodu i gorąca, a oprócz tego regenerujący system nerwowy. Nacieranie

jest szczególnie zalecane osobom w podeszłym wieku, ponieważ zmniejsza

podatność na zmęczenie, potliwość, wrażliwość mięśni i stawów,

wrażliwość na zmiany pogodowe, które są charakterystyczne dla tego

wieku. Jeśli do wody przeznaczonej do nacierania doda się napar z

rumianku, szałwi lub innych ziół leczniczych, to efekt będzie jeszcze

lepszy. Przecież więdnąca skóra szczególnie potrzebuje witamin, które

znajdują się w tych wyciągach, a jednocześnie wymaga masażu, który

odbywa się podczas nacierania.

Przepis nr 26:

Namoc zywszy w zimnym lub ciepłym naparze z ziół mały

ręczniczek frotte (lub uszytą z ręcznika rękawicę), wykręcić go, by woda

nie ściekała i nacierać całą rękę. W ten sposób naciera się kolejno ręce,

klatkę piersiową, plecy i nogi. Całkowity czas zabiegu - od 3 do 5 minut.

Zabieg najlepiej wykonywać po naprzemiennym prysznicu.

Po zabiegu proszę nie wycierać się, pozwolić ciału trochę obeschnąć .

Po 2 minutach starannie wytrzeć się do sucha.

Woda - uzdrowicielka



Każdy żywy organizm rozpoczyna swoje życie w wodzie, zarodek

ludzki nie jest wyjątkiem. Niemiecki lekarz Kneipp w swojej znakomitej

książce „Moje leczenie wodą" pisał: „Każdy kontakt z wodą - to dodatkowa

minuta życia". Jak dowodzą ostatnie badania naukowe, z pomocą wody

najszybciej odbudowuje się naturalny potencjał elektryczny ciała. Nie bez

powodu z dawien dawna we wszystkich krajach podróżnikom podawano

wodę do obmycia, wodą chrzczono noworodki. Starożytni lekarze

Awicenna i Hipokrates szeroko wykorzystywali na przemian zimną i gorącą

wodę, rozcierając następnie ciało, co jak wiadomo aktywnie pobudza

krwioobieg i przemianę materii, pomaga wydalić z organizmu „szlam" i w

ostatecznym efekcie sprzyja szybkiemu wyleczeniu. Bardzo często ludzie

gotowi są przejechać setki kilometrów w poszukiwaniu jakiegoś

„cudownego lekarstwa", zapominając o tym, że znacznie większy efekt

można osiągnąć przy pomocy zwykłej strugi wody, tryskającej z naszego

kranu. Miał rację wielki filozof Seneka, który powiedział: „Jaka szkoda, że

istota rzeczy jest taka prosta!".

Osobom, które boją się poddać ciało zbawiennej sile wody pragnę

powiedzieć, że im wcześniej zrozumieją, że woda jest źródłem życia, tym

szybciej pozbędą się męczących je dolegliwości.

Uzdrawiający wdech i wydech

Wiele osób wie z własnego doświadczenia, że gdy zbliża się front

wysokiego ciśnienia, często odczuwają bóle głowy, słabość, zwiększoną

pobudliwość. Szczególnie silnie dokucza to osobom o niskim ciśnieniu.

Jeżeli dolegliwości te powtarzają się często, to należy spróbować

zrozumieć, co się dzieje w organizmie i dopomóc mu. Wiadomo, że wraz z

przybliżaniem się frontu ciepłego powietrza organizm produkuje większe

ilości adrenaliny, serce zaczyna bić szybciej, ludzie stają się nerwowi.

Jednocześnie rozszerzają się naczynia krwionośne, pojawia się wrażenie

braku powietrza. Wszystkie te symptomy bezpośrednio lub pośrednio

związane są z niedotlenieniem organizmu, które z kolei jest przyczyną

zwiększonej pobudliwości, bólu głowy, bezsenności lub nadmiernej sen-



ności, a także depresji. Co robić? Oprócz stosowania opisanych wcześniej

sposobów powinno się raz dziennie wykonywać następujące ćwiczenia

oddechowe.

Przepis nr 27 (pomocne przy nerwowości, bezsenności, bólu głowy):

Wziąć zwykłą słomkę do napojów, usiąść prosto z wysoko uniesioną

głową, spokojnie i równomiernie wdychać powietrze przez nos, a wydychać

przez słomkę. W ten sposób należy oddychać przez 3 do 5 minut. Co dzieje

się podczas takiego oddychania? Ponieważ powietrze zmuszone jest

„przedzierać się" przez ograniczoną przestrzeń, wydech jakby

automatycznie spowalnia się. Wówczas wszystkie szkodliwe związki są w

całości wydalane z płuc, a ilość tlenu we krwi zwiększa się w bardzo

prosty, a jednak skuteczny sposób.

Jeszcze jedno ćwiczenie oddechowe.

Przepis nr 28 (normalizuje rytm serca, pomaga pokonać ataki strachu,

„zdejmuje ciężar z serca", pobudza krążenie krwi):

Oddychać należy tylko przez nos. Na początku wykonać głęboki

powolny wydech, a potem szybki, gwałtowny i krótki wdech. Ćwiczenie

należy powtórzyć nie mniej niż 20 razy. W czasie tego ćwiczenia należy

postarać się jak najwierniej naśladować jęk. Zwykle, gdy człowiekowi

„wyrwie się" jęk, pomaga to organizmowi uwolnić się od szoku, od

trudnych problemów. Symulacja jęku wspaniale usuwa napięcie z mięśni i

z układu nerwowego.

Wąchanie kropel walerianowych

Każdy wie, że przy zemdleniach, utracie przytomności, zatruciu

alkoholowym zaleca się powąchać watkę zmoczoną amoniakiem. Skutek

jest natychmiastowy.

Przegroda nosowa jest odpowiedzialna za fizjologiczną równowagę

wszystkich organów naszego ciała. Podrażniając różnymi zapachami

receptory przegrody nosowej w prosty, ale skuteczny sposób możemy

wpływać na wiele organów i systemów naszego ciała. Inhalacja kroplami

walerianowymi obniża ciśnienie krwi, poprawia sen, wycisza system



nerwowy, podnosi odporność organizmu.

Krople należy wdychać codziennie przed snem przez 3 - 4 miesiące.

Już po miesiącu dostrzegą Państwo efekty tej kuracji. Osłabiony organizm

wzmocni się, odmłodzi; bardzo często w trakcie kuracji kroplami

walerianowymi następuje ściemnienie posiwiałych włosów.

Przepis nr 29:

Należy używać tylko czystych kropel walerianowych na spirytusie,

bez dodatku innych leków, stosowanych dla poprawienia pracy serca.

Wdychać kolejno to prawą, to lewą dziurką nosa. Wdech powinien być

powolny, głęboki. Zaczynamy zwykle z prawej dziurki. Palcem

wskazującym lewej ręki przyciskamy lewą dziurkę, do prawej unosimy

buteleczkę z kroplami, robimy głęboki wdech przez nos, następnie

powolny wydech i tak 3 do 5 razy, po czym w ten sam sposób wdychamy

przez lewą dziurkę. Kuracja ta jest bardzo pomocna dla osób cierpiących

na bezsenność. Jeżeli po zabiegu zaśniecie Państwo, ale sen Wasz będzie

krótki, proszę powtórzyć zabieg raz jeszcze. Jeżeli rano po przebudzeniu

stwierdzicie, że macie nie całkiem „świeżą" głowę, proszę następnym

razem przed snem zwiększyć ilość wdechów o jeden. Proszę dążyć do

tego, aby rano po przebudzeniu byli Państwo wypoczęci i wyspani. W ten

sposób ustalicie swoją indywidualną dawkę oddechów.

Pomóżcie swojemu sercu

Osoby mające kłopoty z sercem są najbardziej wrażliwe na zmiany

pogody. Moim zdaniem wielu „sercowców" robi duży błąd, gdy czując się

źle, kładzie się do łóżka, zmuszając swoje chore serce do obsługiwania w

pojedynkę ledwie pracujące naczynia krwionośne.

W naszym ciele jest około 600 mięśni. Każdy mięsień opleciony jest

naczyniami krwionośnymi, dzięki czemu pomaga im przepompowywać

przez siebie krew. Jeżeli jesteście Państwo w ruchu, to oprócz serca

pracuje jeszcze 600 malutkich dodatkowych „serc". Im więcej z tych 600

„mięśniowych serc" pracuje, tym lepszy jest stan serca, układu

krwionośnego - tym lepszy stan zdrowia. Bez żadnych wątpliwości mogę



stwierdzić, że spacer na świeżym powietrzu to najlepsze lekarstwo na

serce (szczególnie, gdy serce to reaguje na zmiany pogody). W czasie

marszu pracuje największa ilość mięśni naszego ciała. Aby się o tym

przekonać wystarczy ująć się w pasie, a wtedy można wyczuć, jak każdy

mięsień ciała, a także organy wewnętrzne reagują na krok.

Szybkim krokiem od zawału

Szybki marsz pomaga uniknąć zawału i wylewu krwi do mózgu,

obniżając prawdopodobieństwo ich wystąpienia o 40%. Taki wniosek

wyciągnięto z przeprowadzonego w Ameryce badania, którym objęto 85

tysięcy przedstawicielek tzw. słabej płci.

Pracownik kliniki dla kobiet w Bostonie, dr G. Monson w ciągu 8 lat

badał pielęgniarki w wieku 40-65 lat i wyjaśnił, że połowa z nich zachowała

dobrą formę dzięki „żwawości" podczas chodzenia. Jego wnioski są

następujące: u kobiet, które tylko przez 3 godziny w tygodniu odbywały

spacery szybkim krokiem ryzyko wylewu lub zawału serca spada prawie

dwukrotnie. W ogóle wszystko jest proste: regularny ruch utrzymuje w

normie ciśnienie krwi, zmniejsza poziom cholesterolu, pomaga utrzymać

prawidłową wagę i obniża prawdopodobieństwo zachorowania na cu-

krzycę.

Podobne wnioski sformułowali już starożytni Grecy, np. grecki filozof

Arystoteles powtarzał swoim uczniom: „nic tak nie niszczy organizmu, jak

długotrwała fizyczna bezczynność". Pozostaje więc tylko cieszyć się z tego,

że po upływie tysiącleci wreszcie staliśmy się mądrzejsi!

Ruch jest pożyteczny dla wszystkich - młodych i starych. Szczególnie

dużo ruchu potrzebuje chory organizm. Chory organizm wymaga

wysiłku kilkadziesiąt razy większego, niż organizm zdrowy. Ci,

którzy cierpiana schorzenia serca, układu krwionośnego, źle znoszą

zmiany ciśnienia atmosferycznego, mogą przy pomocy regularnych

ćwiczeń tak wytrenować swój organizm, że nie będzie on źle reagował na

burze magnetyczne, skoki ciśnienia, promieniowanie słoneczne itp.

Ruch jest źródłem życia i zdrowia. Dlatego jeśli możecie Państwo



biegać - biegajcie, możecie chodzić - chodźcie, nie możecie chodzić -

czołgajcie się! A przede wszystkim: starajcie się jak najmniej siedzieć i

leżeć.

Czytający te zdania biznesmeni i bizneswomen mogą pomyśleć z

ironią: dobrze mu dawać takie rady, gdy siedzi na leśnej działce lub w

zaciszu chłodnego gabinetu. A co mamy zrobić my, którzy śpimy najwyżej

3 do 5 godzin na dobę, których stresy i napięcia opanowały tak, że ledwo

starcza nam czasu, aby połknąć tabletkę, gdy coś jest nie w porządku z

naszym zdrowiem?

Chcę udzielić odpowiedzi tym, którzy myślą podobnie: z reguły treść

moich książek obmyślam w czasie codziennych porannych szybkich

spacerów (10-12 km) i chcę powiedzieć, że dzięki nim mam dobrą

kondycję, zdrowe serce i świetną pamięć. Miałem w życiu i ciężkie

momenty, kiedy nie dość, że nie mogłem chodzić, ale nawet nie

wstawałem z łóżka przez dwa lata w wyniku kontuzji kręgosłupa. I jedynie

miłość do samego siebie i pragnienie, aby być zdrowym pozwoliły mi nie

tylko pozbyć się problemów z kręgosłupem, ale i skutecznie likwidować

podobne problemy u innych. Korzystając z okazji opiszę zestaw ćwiczeń

rehabilitacyjnych, który postawił mnie na nogi. Proponuję wykonywać je od

razu po przebudzeniu, gdy jeszcze leżą Państwo w łóżku. Wykonując je

regularnie „doprowadzicie Państwo do porządku" system nerwowy i

poprawicie pracę gruczołów wydzielania wewnętrznego, oprócz tego

znacznie wzmocnicie swoją kondycję fizyczną i odporność na stresy.

Proponuję poćwiczyć. Proszę zrobić przerwę w czytaniu i wykonać poniższy

zestaw ćwiczeń.

Zestaw nr 3

1. Kciuki obu rąk położyć za uszami, przycisnąć małżowiny obiema

rękami i masować uszy od góry do dołu 30 razy palcami wskazującymi.

2. Prawą dłoń położyć na czole tak, by mały palec leżał na lewej

brwi. Teraz położyć na prawej dłoni lewą w taki sposób, by mały palec

lewej dłoni znalazł się na prawej brwi. Przesuwać dłonie w prawo i w lewo

30 razy, cały czas przyciskając je do czoła, tak by małe palce ślizgały się

po brwiach.



3. Zwinąć dłoń w pięść, opuszkami kciuków przycisnąć gałki oczne i

delikatnie, okrężnymi ruchami masować oczy 15 razy zgodnie ze

wskazówkami zegara i 15 - przeciwnie.

4. Położyć prawą dłoń na brzuchu, z wierzchu przycisnąć lewą i

masować okrężnym ruchem 30 razy zgodnie ze wskazówkami. Potem

odwrotnie - lewa ręka na brzuch, na nią prawa i 30 razy przeciwnie do

ruchu wskazówek (można wykonywać leżąc na plecach, siedząc lub stojąc)

5. Wciągnąć brzuch najmocniej jak się da, a potem wypiąć mocno

niczym balon. I tak 30 razy.

6. Spleść dłonie na karku i masować go, przesuwając ręce z lewa w

prawo 30 razy, z góry na dół 30 razy.

7. Pocierać dłoń o dłoń tak, by ręce zrobiły się gorące, położyć dłonie

na oczy i policzyć do 30. Teraz podejść do lustra i spojrzeć na siebie

uważnie: zmarszczki się wygładziły, oczy powiększyły, umysł odświeżył i

odpoczął, nerwy uspokoiły się, brzuch nie ciąży, wzrok się wyostrzył, całe

ciało rozgrzało się, żadnego zmęczenia, w całym ciele lekkość. Spójrzcie

Państwo na siebie radośnie: nie tylko lepiej wyglądacie, jesteście

naprawdę zdrowsi!

Teraz dużo się mówi o tym, że dążenie do życia „z prędkością

światła" powoduje ogromną ilość zawałów serca. Takie określenia jak

„stres", „napięcia dnia codziennego" używane są jako wytłumaczenie

zwiększonej śmiertelności na skutek zawałów serca. Jednak zawałów serca,

szczególnie w młodym wieku, nie kojarzyłbym z napięciami nerwowymi.

Przyczyna jest prostsza: organizm zatruty jest od środka w wyniku

nieprawidłowego rytmu życia. Naczynia krwionośne są zniszczone przez

sole nierozpuszczalnego wapnia i przez osad złego cholesterolu. Oprócz

tego krew jest tak gęsta i zakwaszona, że powstawanie skrzepów w

naczyniach krwionośnych jest nieuniknione. Oznacza to, że wcześniej czy

później tragedia zawału może spotkać każdego, kto na czas nie zatroszczy

się o swoje serce (dopóki jest jeszcze zdrowy).

Nie raz spotykałem ludzi, którzy jedli i pili wszystko bez ograniczeń,

spędzali całe noce przed ekranem komputera. W ich gabinetach dym

papierosowy mieszał się z zapachem świeżo parzonej mocnej kawy. Tym



ludziom zawsze brakowało czasu na spacer, a telefon dzwonił prawie przez

24 godziny na dobę. Ale oni wciąż powtarzali, że są w dobrej formie, że nic

ich nigdy nie boli. I nawet gdy padali, „rażeni" zawałem serca, nie uznawali

swojej słabej woli za jego przyczynę. Według nich wszystkiemu winne było

napięcie, towarzyszące wykonywanej pracy, stres, nerwy. A przecież

największy stres przeżywa noworodek, w chwili gdy przychodzi na świat.

Przygniata go ciśnienie atmosferyczne kilkakrotnie wyższe od ciśnienia,

panującego w łonie matki. Od niepamiętnych czasów człowiek znajdował

się pod presją różnych stresów. Nasi przodkowie żyli w takim stresie,

którego my nie możemy sobie nawet wyobrazić. W tych odległych czasach

człowiek w każdej chwili mógł paść ofiarą dzikiego zwierza, polowali też na

niego pobratymcy. Nawiedzały go potężne kataklizmy: huragany, trzęsie-

nia ziemi, powodzie, a na co dzień walczył z wiatrem, słońcem, deszczem,

śniegiem. Odporność na to wszystko ludzie zachowali w genach i

dlatego ani stres, ani napięcie nie są dla nich niczym nowym.

Życie zawsze było nieprzerwanym stresem. Żyć - to znaczy przez

24 godziny na dobę odczuwać zagrożenia ze wszystkich stron.

Czytelnik może się ze mną nie zgodzić: przecież nasi dalecy

przodkowie nie dożywali nawet czterdziestki! To prawda, teraz żyjemy

dłużej, ale żyć dłużej wcale nie znaczy żyć lepiej. Gdy człowiek w pełni sił

w wieku 40-50 lat staje się po zawale serca lub udarze mózgu inwalidą, to

komu potrzebne te 20 lat, które przeżyje jako osoba na wpół

niepełnosprawna, męcząc siebie i całą swoją rodzinę? Jak było w

przeszłości, tak powinno być i dzisiaj: zdrowe ciało, a w nim zdrowe serce.

Dobra kondycja, wytrzymałość, zapas sił życiowych, energia, a przede

wszystkim zdrowe serce - to najlepsze lekarstwo na stres. Ale aby to

wszystko osiągnąć, trzeba polubić swój organizm i ciągle się o niego

troszczyć.

Wielu ludzi, którzy przez 15-20 lat „robili pieniądze", gdy zniszczyli

swoje zdrowie, mówiło ze smutkiem: „oddałbym wszystko, by być

zdrowym, ale niestety..." A gdyby zrozumieli to wcześniej, mogliby i

zarabiać pieniądze, i cieszyć się dobrym zdrowiem. Zawsze jest mi

szczerze żal tych, którzy gotowi są stracić lata życia dla zrobienia kariery,



ale nie chcą poświęcić nawet 5 minut dla swojego zdrowia.

Cholesterol - „licznik" długowieczności

Większość tłuszczów, które zjadamy, wątroba przetwarza na

cholesterol (greckie chole = żółć + stereós = stężały), który następnie

przedostaje się do krwi, a krew roznosi go po całym organizmie.

Cholesterol sam w sobie nie jest szkodliwy dla przebiegu wielu procesów w

organizmie. Jeżeli powstaje on z nienasyconych tłuszczów, wówczas łatwo

„topi się" w organizmie nawet podczas niewielkiego wysiłku fizycznego

(wystarczy po prostu dobrze się spocić). Jeżeli jednak powstaje z tłuszczów

zwierzęcych, wtedy sam wysiłek fizyczny już nie wystarcza dla spalenia

normalnej ilości cholesterolu (nie mówiąc już o jego nadmiarze). Strumień

krwi jakby „dusi się" od kleistych cząstek cholesterolu, które osiadają na

ściankach tętnic i zanieczyszczają je. Normalny poziom cholesterolu

wynosi od 140 do 180 mg na dekalitr krwi. Jeżeli jego poziom dochodzi do

250-300 jednostek jest to już tragedia. Tętnice są zanieczyszczone, a to

znaczy, że istnieje prawdopodobieństwo, że grudki kleistego cholesterolu

zablokują tętnice i doprowadzą do chorób serca, wylewów, a nawet do

śmierci. Dlatego każdy powinien uważać, aby poziom cholesterolu nie

podnosił się ponad bezpieczną normę.

Co robić, aby cholesterol był zawsze w granicach normy?

1. Ograniczyć spożycie tłuszczów zwierzęcych, przestać jeść bez

umiaru masło, żółty ser, kiełbasy, mięso, jajka, słodycze. Wy-

starczy 5 - 10 g masła, 2-3 plasterki sera dziennie, 3-5 jajek ty-

godniowo. Jajka powinny być ugotowane na miękko (zalać jajko l

litrem wrzątku i odstawić na 10 minut; przed spożyciem dodać 2-3

krople soku z cytryny, aby wykluczyć prawdopodobieństwo

zarażenia salmonellą).

2. Używać tłuszczu roślinnego (lepszy jest tłoczony na zimno).

3. Walczyć z nadwagą.

4. W ciągu dnia zmuszać organizm do wysiłku fizycznego aż do

wystąpienia potu. Więcej szczegółowych informacji o prawi-



dłowym odżywianiu, ćwiczeniach fizycznych i sposobach walki z

nadwagą można znaleźć w książce „Jak żyć długo i zdrowo", str.

33-44, 105-116, 139-144.

Jeżeli zastosują się Państwo do powyższych wskazówek, to poziom

cholesterolu na pewno nie podniesie się. Ale jeżeli w ciągu wielu lat

nieprawidłowego odżywiania się, palenia, siedzenia przed telewizorem, za

kierownicą samochodu, za biurkiem Państwa naczynia krwionośne bardzo

się „zanieczyściły", trzeba przedsięwziąć specjalne kroki, aby je oczyścić

od wewnątrz. Aby to zrobić, należy okresowo przeprowadzać kuracje,

mające na celu rozrzedzenie krwi i „zeskrobanie" ze ścianek naczyń

krwionośnych tłustego nalotu śmiercionośnego cholesterolu. W tym celu

podam kilka przepisów, z których proszę wybrać dla siebie najlepszy.

Kuracje oczyszczające układ krążenia i obniżające poziom

cholesterolu

Przepis nr 30:

10 cytryn włożyć do garnka i zalać wrzątkiem na 10-15 minut, a

potem wycisnąć z nich sok. Do soku dodać l kg miodu i wymieszać. Obrać

10 dużych główek czosnku i zmielić je w maszynce do mięsa. Przełożyć do

słoika, zmieszać z sokiem cytrynowym i miodem. Słoik zakręcić, owinąć

ciemnym ręcznikiem i wstawić do lodówki na 7 dni. Po tym okresie

dokładnie wymieszać, pić po l łyżeczce od herbaty 3-4 razy dziennie.

Podana ilość powinna wystarczyć na 2 miesiące. Później proszę zrobić 4

miesiące przerwy, po czym znów przygotować i pić ten sok. Jeżeli

będziecie Państwo przeprowadzali taką kurację regularnie, możecie

przestać się martwić o stan swoich naczyń krwionośnych.

Przepis nr 31:

Przygotować mieszankę: l szklanka nasion kopru włoskiego, 2 łyżki

stołowe zmielonego korzenia kozłka lekarskiego, 2 szklanki miodu

naturalnego. Wszystko to umieścić w termosie o pojemności 2 l i zalać

wrzącą wodą do wypełnienia całego termosu. Odstawić na 24 godziny.

Następnie przecedzić, przelać i trzymać w lodówce na najniższej półce. Pić



po l stołowej łyżce 3 razy dziennie na 30 minut przed jedzeniem, dopóki

mikstura się nie wyczerpie. Kurację przeprowadzić raz do roku.

W 1971 roku wyprawa UNESCO znalazła w jednym z tybetańskich

klasztorów receptę na „eliksir młodości" (nalewkę czosnkową), datowaną

na IV-V wiek p.n.e. Nalewka czosnkowa oczyszcza organizm z

odkładającego się tłuszczu, wypłukuje nie rozpuszczony wapń, szybko

poprawia przemianę materii, oczyszcza naczynia krwionośne, zapobiega

zawałowi serca, paraliżowi, powstawaniu nowotworów, likwiduje szum w

głowie, poprawia wzrok, odmładza organizm.

Przepis nr 32:

Nalewka czosnkowa. 35 dag obranego czosnku (z nowych zbiorów)

rozetrzeć i zmieszać z 200 ml czystego spirytusu. Szczelnie zamknąć i

postawić w ciemnym i chłodnym miejscu (ale nie w lodówce) na 10 dni.

Następnie masę przecedzić, przelać do słoika i postawić w ciemnym

miejscu jeszcze na 4 dni. Teraz środek jest już gotowy do użycia. Stosować

według następującego schematu:

Dzień

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

Śniadanie

1 kropla

4 krople

7 kropli

10 kropli

13 kropli

16 kropli

19 kropli

22 krople

25 krople

25 kropli

25 kropli

Obiad

2 krople

5 kropli

8 kropli

11 kropli

14 kropli

17 kropli

20 kropli

23 krople

25 kropli

25 kropli

25 kropli

Kolacja

3 krople

6 kropli

9 kropli

12 kropli

15 kropli

18 kropli

21 kropli

24 krople

25 kropli

25 kropli

25 kropli

Potem należy przyjmować po 25 kropli 3 razy dziennie dopókinalewka się nie skończy, zawsze z 50 ml kwaśnego produktu mlecznego,



najlepiej z kefirem lub jogurtem.

Wiele osób nie lubi ostrego zapachu czosnku. Aby go zlikwidować po

zażyciu nalewki należy zjeść natkę pietruszki, jabłko, skórkę cytryny albo

pomarańczy.

Uwaga! Kurację należy przeprowadzać nie częściej niż raz do roku.

Wspaniale obniża poziom cholesterolu następująca kuracja.

Przepis nr 33:

50 g oliwy z oliwek podgrzać, wlać do szklanki i wycisnąć na to sok z

całego grapefruita. Wypić to wszystko. Położyć się na na prawym boku,

przyłożyć w okolice wątroby termofor lub poduszkę elektryczną, poleżeć

45 - 60 minut. Zabieg należy wykonywać 7 dni z rzędu co trzy miesiące. Po

wypiciu oliwy z sokiem proszę niczego nie jeść przez 2 godziny. Zabieg

najlepiej wykonywać przed snem, 3 godziny po ostatnim posiłku.

Nie łykać leków!

Pewnego razu zadzwonił do mnie mieszkaniec Niemiec polskiego

pochodzenia i powiedział, że będąc na urlopie przypadkiem kupił książkę

„Jak żyć długo i zdrowo" i że jest zaskoczony tym, że do tej pory żył w

„pełnej nieświadomości" funkcjonowania swojego organizmu. Usłyszałem

od niego wiele słów wdzięczności, a na koniec rozmowy nieśmiało poprosił

o pomoc. Jego problem polegał na tym, że od kilku dni nie mógł wstać z

łóżka z powodu potwornego bólu w plecach. Ponieważ na wizytę u lekarza

był umówiony dopiero za kilka dni, poprosił o radę, jak zlikwidować ból. Nie

chciał przyjmować środków przeciwbólowych. Wtedy poradziłem mu stary,

wypróbowany sposób: ssanie oleju roślinnego. Po trzech dniach radośnie

doniósł, że już wstał z łóżka bez żadnych ataków bólu.

Według danych Światowej Organizacji Zdrowia w dniu dzisiejszym

około 30% chorych w wieku ponad 50 lat cierpi na jawną lub utajoną formę

alergii na różne preparaty. Bardzo często ludzie w starszym wieku mają

taki „wachlarz" dolegliwości, że przyjmowane przez nich lekarstwa

zaczynają zwalczać nie choroby, a siebie nawzajem. W takich przypadkach

cierpi zazwyczaj wątroba i żołądek chorego. Z tego przede wszystkim



powodu na uwagę zasługuje metoda, którą teraz przedstawię.

Można ją stosować w leczeniu zapalenia żył, chronicznej anemii,

paraliżu, egzemy, obrzęków, chorób żołądka, jelit, serca, układu

krwionośnego, nowotworów, chorób stawów i wielu innych, mniej

poważnych lecz dokuczliwych niedomagań. Metoda jest prosta, bezbolesna

i absolutnie nieszkodliwa. Z powodzeniem stosowało ją niejedno pokolenie

syberyjskich znachorów. Istotą metody jest następujące działanie:

Przepis nr 34:

R ano na czczo lub wieczorem przed snem (po upływie 3-4 godzin od

ostatniego posiłku) należy wziąć do ust nie więcej niż l stołową łyżkę oleju

słonecznikowego lub arachidowego i ssać jak cukierka, trzymając w

przedniej części ust. Ssać należy lekko, bez wysiłku przez 25-30 minut.

Olej z początku trochę zgęstnieje, potem stanie się płynny i biały. Należy

go wypluć, w żadnym wypadku nie łykać! - zawiera substancje,

wywołujące wiele chorób. Metodę te można stosować dowolnie długo,

dopóki nie odczujecie rześkości, energii, spokoju, nie powróci zdrowy sen i

dobra pamięć. Ostre stany chorobowe mijają szybko - w ciągu 2-3 tygodni,

chroniczne - w ciągu kilku miesięcy - do roku. Należy mieć na uwadze, że

przy chorobach chronicznych (reumatyzm, artretyzm, zapalenie żył) w

pierwszym tygodniu mogą wystąpić lekkie niedomagania, słabość itp.

Zjawiska te występują przy osłabieniu ognisk choroby. Jest to normalne i

należy to przetrzymać. Widocznym objawem pomyślnego przebiegu

leczenia są: energia w ciele po przebudzeniu, lepszy apetyt, rześkość.

Kwestię, jak długo należy stosować ssanie oleju, każdy powinien

rozstrzygnąć sam, biorąc pod uwagę stan własnego zdrowia. Ludzie zdrowi

i dzieci mogą również stosować tę metodę w celach profilaktycznych przez

2 tygodnie. Pozwoli to nie tylko zabezpieczyć się przed wyżej

wymienionymi chorobami, ale także pozbyć się toksycznych metali

ciężkich, które występują w każdym organizmie, nawet zdrowym. Myślę,

że nikogo nie trzeba przekonywać o tym, że lepiej zapobiegać chorobie niż

ją leczyć.

Słonecznikowy, sojowy, kukurydziany...



Badając zastosowanie oleju słonecznikowego można zaobserwować

dwie skrajności. Jedni praktycznie nie włączają go do swego jadłospisu, inni

widzą w nim niemalże panaceum na wszystkie biedy. Jestem głęboko

przekonany, że oleje roślinne należy koniecznie używać. Powinny one

stanowić w przybliżeniu 50% całej ilości używanych tłuszczów. Dzienna

norma wynosi 60-80 g. Rzecz w tym, że w olejach roślinnych zawarte są

biologicznie aktywne substancje, pomagające obniżyć poziom cholesterolu

we krwi, co z kolei chroni nasze naczynia krwionośne przed rozwojem

miażdżycy (sklerozy). Jeśli wziąć pod uwagę, że nadmiar cholesterolu we

krwi obserwuje się już u osób w wieku 20 lat, to staje się oczywiste, że

nawet młodzi powinni zmniejszyć ilość spożywanego tłuszczu zwierzęcego

i zastąpić go tłuszczami roślinnymi.

Przewaga olejów roślinnych nad tłuszczami zwierzęcymi polega m.in.

na występowaniu w nich dwóch nienasyconych kwasów tłuszczowych -

linolowego i linolenowego, które dostają się do organizmu tylko razem z

pokarmem. Trzeci kwas - arachidonowy, może tworzyć się w organizmie z

linolowej odmiany kwasu i witaminy B6

. Te nienasycone kwasy tłuszczowe -

nawiasem mówiąc otrzymały one nazwę witaminy F (od angielskiego: fat -

tłusty) - są w organizmie niezastąpione, ponieważ biorą udział w syntezie

wielu hormonów i substancji hormonopodobnych. Uwaga ważna dla kobiet

w okresie klimakterium: minimalne dobowe zapotrzebowanie na

nienasycone kwasy tłuszczowe wynosi od 2 do 6 g . Ta ilość zawiera się w

10-15 g oleju roślinnego, ale aby zaopatrzyć organizm w te kwasy, każdy z

nas powinien codziennie przyjmować 25-30 g oleju roślinnego (1 - 2 łyżki).

Bardzo często starsi ludzi, chcąc zapobiec pogłębianiu się

miażdżycy, zaczynają pić olej roślinny w dużych ilościach. Może to

doprowadzić do rozstroju żołądka i układu wydzielającego żółć. Oleje

roślinne szczególnie korzystnie jest używać w postaci surowej (np. w

sałatkach), ponieważ pod wpływem wysokiej temperatury nienasycone

kwasy tłuszczowe utleniają się i tracą swoje pożyteczne właściwości.

Odżywcze wartości oleju roślinnego są tak duże, że jego obecność w

Państwa diecie w połączeniu z jajami i rybą w pełni pozwoli wyeliminować



mięso i tłuszcze zwierzęce, gdyż wszystkie niezbędne dla organizmu

substancje będą dostarczane z tymi produktami.

Najbardziej popularny olej roślinny - słonecznikowy - jest

jednocześnie jednym z najcenniejszych ze względu na swoje wartości

odżywcze. Więcej nienasyconych kwasów tłuszczowych zawierają tylko

oleje sojowy i arachidowy, jednakże posiadają one z kolei mniej witamin i

minerałów. Olej sojowy ma przyjemny smak i zapach, ale może lekko

zgorzknieć. Do sałatek najlepszy jest olej słonecznikowy i oliwa z oliwek.

Oliwa ma neutralny smak i jest praktycznie pozbawiona zapachu. Cieszy

się u klientów dużym wzięciem, choć niezupełnie zasłużenie, gdyż ze

względu na zawartość witamin i innych biologicznie cennych związków jest

jedną z najuboższych. Pod względem zawartości witamin ustępuje olejowi

słonecznikowemu również kukurydziany, który jednakże dzięki dużej

zawartości witaminy E wspaniale obniża poziom cholesterolu we krwi.

Dzięki wyjątkowości swojego składu olej kukurydziany już od dawna

używany jest w leczeniu wielu chorób, a szczególny efekt można osiągnąć,

stosując go w leczeniu chorób skóry.

Przepis nr 35:

Czasem skóra na ciele zaczyna się łuszczyć. Wtedy należy

przyjmować przez miesiąc po l łyżce stołowej oleju kukurydzianego,

najlepiej w trakcie śniadania lub kolacji. Jeżeli na ciele pojawi się egzema w

postaci suchej, łuszczącej się skóry, wówczas należy przyjmować olej

regularnie przez 2 miesiące po l łyżeczce od herbaty w trakcie śniadania i

kolacji. Jedynym minusem tej metody jest to, że proces leczenia trwa dość

długo, ale za to egzema nie będzie Państwa więcej niepokoić, a skóra na

ciele stanie się gładka i jędrna. W swojej praktyce leczenia

niekonwencjonalnego nie raz radziłem chorym przeprowadzić leczenie

olejem. Zwykle efekty takiej terapii były bardzo dobre.

Kiedyś przyprowadzono do mnie 12-letnią dziewczynkę, która miała

bardzo spuchniętą połowę twarzy. Przyczyna była nieznana, nie pomagały

żadne maści. Poradziłem jej wtedy pić na noc po 2 łyżki stołowe oleju

kukurydzianego. Po miesiącu obrzęk zniknął, przy czym tak nagle, jak się

pojawił.



A oto inny przypadek. W czasie służby w wojsku, w wyniku silnego

nerwowego wstrząsu, prościej mówiąc - stresu, młodemu mężczyźnie

zaczęły wypadać włosy, stały się jakby martwe. Z trudem mógł je

rozczesać, a cała głowa pokryła się łupieżem. Szampony nie pomagały.

Właściwie nic w tym dziwnego, ponieważ kiedy w organizmie coś jest nie w

porządku, trudno oczekiwać pożądanych rezultatów leczenia, dopóki nie

znajdziemy przyczyny tego stanu „w sobie". Ponieważ w poprzedniej

książce „Jak żyć długo i zdrowo" szczegółowo opisałem przyczyny

pojawiania się różnych dolegliwości skóry i włosów, myślę, że nie ma

sensu opisywać ich powtórnie. Jedno jest jasne: w ciągu długiego czasu

organizm był nieprawidłowo odżywiany, a stres stał się bodźcem, który

przyśpieszył „katastrofę". Dałem mojemu pacjentowi taką oto receptę:

Przepis nr 36:

Przez 2 tygodnie pić co drugi dzień przed snem 50 g oleju

kukurydzianego, do którego należy dodać 100 ml świeżo wyciśniętego

soku z grejpfruta. Oprócz tego przyjmować po l łyżce stołowej tego oleju w

trakcie śniadania i kolacji.

Nie minął miesiąc, a włosy mojego pacjenta odzyskały blask, zniknął

łupież, a on sam przyznał, że jeszcze nigdy w życiu nie miał tak puszystych

i zdrowych włosów.

Na zakończenie pragnę dać Państwu kilka praktycznych rad:

1. Olej roślinny należy trzymać w dobrze zamkniętym naczyniu, w

ciemnym, chłodnym miejscu i nie dłużej niż 6 miesięcy.

2. Oleje nierafinowane są oczywiście lepsze niż rafinowane.

3. Olej w szklanych butelkach jest jakościowo lepszy od oleju w

opakowaniach plastikowych.

4. Nie szkodzi, jeśli na dnie butelki pojawi się niewielki osad. Są to

biologicznie aktywne substancje.

5. Proszę nie używać tej samej porcji oleju do wielokrotnego sma-

żenia. Nie należy smażyć potraw na oleju zbyt długo, ponieważ

podczas długotrwałego podgrzewania powstają w nim szkodliwe

dla zdrowia związki, które podrażniaj ą żołądek, jelita, zgubnie

działają na wątrobę i prowadzą do rozwoju komórek nowo-



tworowych.



zego cz?owiek nie rozumie,

nie w?ada"Goethe



Cofnąć nowotwór

Nie raz miałem okazję być świadkiem sytuacji, w których nawet silni

duchem ludzie bledli, usłyszawszy straszną diagnozę -rak. Każdy

przyjmował tę wiadomość jak wyrok śmierci, nie podlegający apelacji.

Osoby poważnie chore doskonale rozumieją, że ich choroba jest

nieuleczalna, jednak do ostatniej chwili starają się chwytać życia. Taki już

jest człowiek - docenia zdrowie dopiero po jego utracie. Dzisiejsza

medycyna nie może dać odpowiedzi na pytanie, jakie są przyczyny

powstawania chorób nowotworowych. Jaka siła zmusza komórki naszego

ciała do przekształcania się, rozmnażania z ogromną prędkością, aby

później śmiertelnie wrastać w zdrowe tkanki, powodując ból i cierpienie?

Lekarze i uczeni stworzyli wiele teorii, wyjaśniających mechanizm

powstawania raka, ujawnili masę czynników rakotwórczych, stymulujących

rozwój komórek nowotworowych. Jednak prawdziwej przyczyny nie udało

się znaleźć. A nie udało się to, jak mi się wydaje, z następujących

powodów:

Po pierwsze dlatego, że podczas leczenia raka nie rozpatruje się

organizmu jako jednego biologicznego systemu, a jako zbiór

poszczególnych organów. Walka przeważnie skierowana jest na chory

organ, w którym wykryto guz. Powszechnie stosowane zabiegi: rentgeno- i

chemioterapia, napromieniowywanie izotopowe teoretycznie są

skierowane na mobilizację sił obronnych organizmu. Niestety, organizm,

osłabiony chorobą, nie posiada wewnętrznych rezerw, aby się bronić, jest

zatruty od środka. Oprócz tego powyższe zabiegi niekorzystnie zmieniają

płynne środowisko w organizmie, czyniąc je jeszcze bardziej zasadowym.

Sprzyja to zwiększonemu rozwojowi bakterii chorobotwórczych, co jeszcze

bardziej osłabia organizm. Po drugie, medycyna wciąż poszukuje

uniwersalnego leku lub kombinacji leków, które mogłyby skutecznie

likwidować guzy (znowu skutek, a nie przyczynę choroby). Nie tędy droga.

Choroba nowotworowa to porażenie całego organizmu, zaczynając od

mózgu, a kończąc na jelicie grubym.



„Ziarna" tej choroby tkwią w człowieku już od dzieciństwa, a w ciągu

życia zaczynają „kiełkować", dając stopniowo odnóża w postaci

przejściowych stadiów zasadniczej choroby (czyli nowotworu). Katar,

przeziębienie, reumatyzm, artretyzm, choroby oczu, uszu, gardła, nerek,

wątroby, serca, układu kostnego i nerwowego -wszystko to są ogniwa

jednego nowotworowego łańcucha. I dopóki „właściciel" nie pozwoli

swojemu organizmowi skorzystać ze znajdujących się w nim, danych przez

przyrodę sił obronnych, uruchamiających odporność, samoregulację i

samoregenerację, tak długo tysiące jednostek naukowo-badawczych,

miliony lekarzy nie będą w stanie stworzyć leków lub metod, które

mogłyby ostatecznie wyleczyć człowieka. Na dzień dzisiejszy nawet te

osoby, które pomyślnie przeszły operację i żyją, podświadomie znajdują się

pod ciągłą presją nawrotu choroby.

Przez wiele lat miałem kontakt z chorymi na raka. Na pewno ich

liczby nie można porównać z tysiącami chorych w różnych szpitalach na

całym świecie. Żyją oni do dziś, chociaż wyrok na nich był w większości

przypadków jeden - śmierć. Pewnego razu do Centrum Zdrowia w

Moskwie, w którym pracowałem przyszła 39-letnia kobieta. Lekarze

stwierdzili u niej raka trzustki. W ciągu 6 miesięcy przeszła 2 operacje.

Była bardzo osłabiona. Lekarze dawali jej 2-3 miesiące życia. Męczyła ją

nieustanna gorączka 38 - 39 °C. Jednym słowem - kobieta ta „spalała się"

w oczach. Na spotkaniu z nią powiedziałem: „Jest nas troje: ty, ja i twoja

choroba. Z kim chcesz być? Dwoje zawsze pokona jednego." Nie

doczekałem się odpowiedzi, ale po wyrazie jej oczu zrozumiałem, że ona

chce żyć i będzie walczyć do końca. Terapię rozpoczęliśmy od

oczyszczenia jelita grubego przy pomocy lewatywy. Metodę tę

zaproponował w 1946 r. amerykański lekarz Gerson. Przez długi czas

stosowano ją w szpitalu dla chorych na raka, prowadzonym przez córkę

lekarza, przy czym należy dodać, że z dobrym skutkiem. Z czasem jednak

zapomniano o niej, ponieważ wielu współczesnych lekarzy uważa

lewatywę za przeżytek.

Istota metody polega na zrobieniu choremu dużej ilości lewatyw: 6 -

8 na dobę. Do irygatora nalewa się l ,5 litra przegotowanej wody o



temperaturze + 38 °C, 3 - 4 łyżeczki soku z cytryny i szklankę soku z

buraków. Ilość lewatyw zależy od stanu chorego -im jest cięższy, tym

więcej zaleca się lewatyw. Później lewatywy należy robić raz na dzień lub

co drugi dzień do momentu, gdy u chorego pojawi się własny stolec.

Skuteczność metody Gersona można wyjaśnić tym, że oczyszczanie jelita

grubego pomaga usunąć z organizmu „trucizny", toksyny, które powstają

w wyniku funkcji życiowych komórek nowotworowych. Jeżeli nie usunie się

tych toksyn, to wraz z krwią dostają się one do mózgu i całkowicie blokują

samoregulację procesów życiowych, co prowadzi do śmierci. Jeszcze w

latach 50-tych Gerson zwrócił uwagę na ścisły związek funkcjonowania

jelita grubego z pracą mózgu i centralnego układu nerwowego. Zawsze

powtarzał swoim uczniom: „Rak to zemsta natury za nieprawidłowo

spożywane posiłki. W 99% to zatrucie własnymi toksynami, a tylko l %

stanowią nieodwracalne zmiany, które występują w organizmie."

Jeżeli rak zaatakował układ pokarmowy, pojawia się problem co jeść?

Mięso, ryby, przetwory mleczne, różne zupy, buliony nie są zalecane.

Pozostają kasze, warzywa, owoce. Łączenie warzyw w postaci surowej lub

gotowanej jest niemożliwe, gdyż są trawione w różnym czasie - warzywa 4

godziny, a owoce - 2 godziny. Natomiast można dowolnie łączyć świeżo

przygotowane z nich soki. Wchłaniane są one praktycznie jednocześnie,

przy czym organizm nie traci energii na procesy trawienne, otrzymując

jednocześnie mocne dawki niezbędnych witamin, soli mineralnych, enzy-

mów. Moja pacjentka po lewatywach mogła spożywać tylko ryż, kaszę

gryczaną, pieczone ziemniaki i 2 litry soków dziennie. Szczególną rolę w

procesie leczenia raka odgrywa sok z buraków i marchwi (szczegółowo o

tych sokach pisałem w poprzedniej książce na str. 65 - 66). Wieloletnie

badania naukowe dowiodły, że sok z buraka i marchwi zatrzymuje rozwój

guza, wypłukuje stare chore komórki nowotworowe i zwiększa skuteczność

działania enzymów utleniających, przy czym sok z buraka może zwiększyć

zdolnościs

utleniające o 400 - 1000 %. Do końca jeszcze nie zbadano roli

barwników, wchodzących w skład marchwi i buraka, ale to, że hamują

rozwój komórek nowotworowych zostało udowodnione naukowo.

Najlepszym połączeniem dla osób chorych na nowotwór jest sok z



marchwi i buraka w proporcji 4:1. Pić należy l - 2 litry soku dziennie w

równych porcjach: co 4 godziny w ciągu dnia i jeden raz o pierwszej w

nocy. Niektóre osoby nie tolerują soku z buraka, co przejawia się

mdłościami, osłabieniem, spowolnieniem tętna, obniżeniem ciśnienia. W

przypadku wystąpienia podobnych reakcji należy ograniczyć przyjmowanie

soku do 2 stołowych łyżek na dobę i z dnia na dzień zwiększać tę ilość.

Zamiast soku z buraków można dodać do soku marchwiowego sok z jabłek

i 2 łyżki czerwonego wina (na każdy litr soku).

Podzielone są opinie specjalistów, czy sok z buraka należy spożywać

od razu po przygotowaniu, czy odstawić na l - 1,5 godziny. W świeżo

wyciśniętym soku jest 2,5 raza więcej aktywnego tlenu, a także

niezbędnego dla hemoglobiny aktywnego żelaza. I dlatego osobom chorym

na nowotwory proponuję pić sok od razu po przygotowaniu. Przy okazji

zwracam uwagę na to, że dla osób chorych na anemię lub ludzi w

podeszłym wieku, u których zakłócony jest proces oddychania

komórkowego spożywanie soku z buraków jest po prostu koniecznością.

Regularne jego przyjmowanie gwarantuje każdemu działanie odmładzające

organizm, białe zdrowe zęby i 80% zabezpieczenia przed chorobami

nowotworowymi.

Rak atakuje nie tylko ciało, ale i duszę. W związku z tym moja

pacjentka dużo czasu poświęcała na ćwiczenia stabilizujące kondycję

psychiczną. Ponieważ znajdowała się w stanie silnego napięcia nerwowego

i nie potrafiła się rozluźnić (co jest wadą wielu osób), nauczyłem ją

stosować samohipnozę. Oprócz tego odbyłem z nią 10 seansów

hipnotycznych (regresji hipnotycznych), podczas których skłoniłem ją do

powrotu do okresu dzieciństwa (jedną z przyczyn raka u wielu osób są

silne stresy przeżyte we wczesnym dzieciństwie). Tak krok po kroku

likwidowaliśmy psychiczne korzenie, które „odżywiały" jej chorobę.

Dzieciństwo mojej pacjentki nie było szczęśliwe: ojciec pił, bił ją i matkę.

Jako dziewczynka nie miała zabawek, nie pozwalano jej przyprowadzać do

domu przyjaciół, jednym słowem miała koszmarne dzieciństwo. Jej dalsze

życie również się nie układało, wszystko osiągała z trudem. Za wszystkie

swoje niepowodzenia winiła rodziców, a ojcu nigdy nie mogła wybaczyć



krzywd, jakie wyrządził jej w dzieciństwie.

Podczas seansów próbowałem przekonać ją, że długo pamiętana

kiedyś doznana krzywda „pożera" ciało i w końcu prowadzi do powstania

raka. Jeżeli w człowieku dominuje gniew i nienawiść, to jego organizm jak

gdyby spala się od środka. Chciałem przekonać moją pacjentkę, że gniew i

nienawiść to źli sprzymierzeńcy zdrowia. Następnym etapem było

opanowanie metody samoleczenia (pozwala uruchomić potencjalne siły

obronne organizmu, które u większości osób nie są wykorzystywane przez

całe życie).

Apteka w każdym z nas (metoda samoleczenia)

Natura w każdym z nas umieściła cudowną, znakomitą indywidualną

„aptekę", w której znajdują się wszystkie leki na wszystkie nasze choroby.

Pozostaje tylko jedno zadanie - nauczyć się z tych leków korzystać.

Proces samoleczenia składa się z dwóch etapów. W pierwszym

etapie należy nauczyć się rozluźniać mięśnie całego ciała. Drugi etap - to

wprowadzenie do naszego „komputera" - podświadomości odpowiedniego

programu uzdrawiającego, skierowanego na uruchomienie procesów

samoregulacji. Metoda samoleczenia jest skuteczna, ponieważ w naturalny

sposób wykorzystuje indywidualne możliwości obronne organizmu (bez

żadnych skutków ubocznych).

Przepis nr 37:

Etap I - rozluźnienie. Położyć się na plecach, na rozłożonym na

podłodze miękkim kocu. Ręce ułożone wzdłuż tułowia, dłonie zwrócone na

zewnątrz, lekko zgięte palce rąk, stopy rozchylone, głowa przechylona na

bok, usta uchylone, język przyciśnięty do górnego rzędu zębów, oczy

zamknięte. Dlaczego trzeba najpierw przyjąć taką pozycję? Dlatego, że

zgięte palce pozwalają szybko rozluźnić mięśnie rąk, rozchylone stopy

rozluźniają mięśnie nóg. Głowa zwrócona na bok rozluźnia mięśnie szyi i

ramion, lekko rozchylone usta i opisane ułożenie języka tworzą „maskę

relaksu". Zamknięte oczy pozwalają skoncentrować się. Przyjąwszy prawi-

dłową pozycje rozluźniającą należy się uspokoić, postarać się o niczym nie



myśleć, a najważniejsze - osiągnąć równy, spokojny oddech. Aby rozluźnić

się potrzeba zwykle 2-5 minut.

Etap II samoleczenia: Komórki każdego organizmu naszego ciała

posiadają zdolność prymitywnego myślenia (które przypomina

nierozwinięte myślenie małego dziecka). To zawsze należy brać pod

uwagę, gdy zwracamy się do chorego organu. Człowiek powinien

wyobrazić sobie chory organ, skoncentrować swoją uwagę na przekazaniu

w myślach choremu organizmowi rozkazu, spróbować się z nim

„skontaktować." Żądania skierowane do chorego organu powinny być

wyrażone zdecydowanie i jasno, w formie przemawiania do kapryśnego,

ale ukochanego dziecka, które nie wypełnia swoich obowiązków. Każdy

organ naszego ciała ma swój „charakter". Żołądek i wątroba to organy

uparte i „niezbyt mądre" i dlatego też zwracać się do nich należy tonem

ostrym, rozkazującym. Serce jest mądrzejszym organem, ulega rozkazom

w delikatnej, serdecznej formie.

Przykład: Przeprowadziwszy I etap relaksu należy rozpocząć II;

spróbować w myślach zajrzeć w głąb swojego serca i zobaczyć w nim

maleńki kolorowy płomyczek - źródło miłości i ocalającej energii.

Obserwować, jak płomyczek się zwiększa, wypełnia całe serce, a potem

ogarnia całe ciało od czubka głowy po koniuszki palców rąk i nóg. Proszę

spróbować poczuć, jak światło oczyszcza ciało z chorób, likwiduje stany

zapalne, a wraca zdrowie i rześkość. Należy powiedzieć sobie spokojnie: „Z

każdym wdechem jestem coraz bliższy pełnego oczyszczenia. Światło w

moim ciele to uzdrawiająca energia." Jeśli zna się konkretne miejsce, gdzie

znajduje się guz, stan zapalny itp. należy położyć tam prawą rękę i

wyobrazić sobie, że uzdrawiające światło, skoncentrowane pośrodku dłoni,

jest gorące i jego promień rozpuszcza guz, tak, jak promienie słońca topią

śnieg lub bryły lodu.

Jest to tylko przykładowe wyobrażenie. Myślę, że każdy z Państwa

ma dość fantazji, by stworzyć własne obrazy. Najważniejsze, by rozluźnić

mięśnie i „zapisać" leczniczy program w podświadomości. Seanse można

przeprowadzać w dowolnym czasie,

najlepiej w samotności, aby nikt nam nie przeszkadzał. Jeżeli po-



maga Państwu spokojna, relaksująca muzyka, proszę ją wykorzystywać.

Spokojna, lubiana melodia wzmacnia efekt relaksu.

Zwracam się do osób chorych, jak również do tych, którzy się nimi

opiekują. Trzeba zrozumieć, że decydującą rolę w zwycięstwie nad rakiem

ma optymizm samego chorego, chęć życia i wiara w wyzdrowienie. W

większości przypadków chory na raka staje się nic nie rozumiejącym

obserwatorem, który modli się o pomoc do lekarzy i oczekuje ód nich cudu.

Można setki razy przekonywać chorego, że wyzdrowieje, namawiać, by się

nie poddawał, przekonywać o możliwościach współczesnej nauki, jednakże

jak długo będzie on leżeć, zamartwiać się i nie spróbuje popracować nad

sobą, tak długo rezultat takiej „psychoterapii" będzie zerowy.

Leczenie poprzez likwidację guza, mam na myśli jego operacyjne

usunięcie, czyli gwałtowne wdarcie się w skomplikowane struktury

organizmu w wielu przypadkach przypomina próbę naprawy urządzenia

elektronicznego przy pomocy młota i łomu. Osądźcie Państwo sami: kiedy

wszystkie istniejące sposoby oddziaływania na guza zostaną wyczerpane

(człowieka rozkrojono, stwierdzono, że nic już się nie da zrobić, zaszyto i

odesłano do domu, aby tam czekał na śmierć, gdy najbliższym

powiedziano już po cichu, że kochana osoba nie będzie żyć) wtedy zaczyna

się „spektakl", wszyscy uczestnicy którego, oprócz skazanego na śmierć,

znają koniec. A może lepiej byłoby przestać żałować chorego, powiedzieć

mu prawdę, dać możliwość wykorzystania ostatniej szansy ?! Piszę te

słowa dla osób, które w „spektaklu" grają rolę „pogrzebanych za życia".

Jeżeli przeczytaliście Państwo moją ostatnią książkę, to myślę, że

przekonaliście się, że ze swoją chorobą jesteście sami. Możliwe, że to, co

teraz czytacie, wyda się Warn okrutnym, ale to prawda, a prawda nie

może być okrutna. Prawda nie zabija, lecz uzdrawia. Uzdrawia , jeśli

człowiek znajdzie w sobie siły i męstwo, aby ją zrozumieć.

Ludzie zlekceważyli nakaz umiaru w jedzeniu, przestali się ruszać,

zatruli swoje płuca i krew dymem papierosowym, nadmiernym spożyciem

kawy i słodyczy. Sami doprowadzają swój organizm do tego, że musi cały

czas się bronić. Niejednokrotnie daje on sygnały ostrzegawcze, prosi o

pomoc, ale człowiek go nie słucha. Tłumi ból różnymi tabletkami.



Teraz przyszedł moment, kiedy wszystko zależy od was samych.

Jeżeli pośpieszycie z pomocą zmęczonemu walką o życie własnemu

organizmowi, to macie szansę żyć.

Wracając do pacjentki, o której pisałem wcześniej, zanim wy-

zdrowiała, musiała nad sobą popracować. Oprócz wyżej opisanych metod,

czterokrotnie oczyszczała wątrobę, brała różne ziołowe kąpiele, dużo się

poruszała, przeprowadzała zabiegi wodno-powietrzne, przestrzegała

specyficznej diety, piła herbatę z liści maliny, czarnej porzeczki, pokrzywy,

wykonywała specjalne przeciwnowotworowe ćwiczenia fizyczne. Kiedy po

6 miesiącach wytężonej pracy nad odzyskaniem utraconego zdrowia

zwróciła się do lekarza, który spisał ją już na straty usłyszała jedynie: „Pani

jednak żyje! A ja myślałem..."

Chcę, aby z tego, co napisałem każdy wyciągnął dla siebie wniosek:

niezależnie od tego w jak trudnej sytuacji zdrowotnej byśmy się nie

znaleźli, zawsze trzeba trzymać się trzech zasad:

1. Wierzyć, że wystarczy nam sił do walki z chorobą

2. Mieć nadzieję na pewne wyzdrowienie

3. Kochać swoje ciało i duszę

Każdy powinien zrozumieć, że rak to ostatnie, końcowe

ogniwo w łańcuchu naszych chorób. Rak nie jest chorobą kon-

kretnego organu, lecz chorobą wszystkich układów w organizmie,

z których jeden szybciej „nie wytrzymał". Rak to przede wszystkim

wynik nieprawidłowego, fatalnego trybu życia, braku umiejętności

radzenia sobie ze stresem, ignorancji w dziedzinie fizjologii organizmu oraz

nieprzestrzegania praw natury. Dlatego walka z „konkretnymi" guzami ma

nikłe szansę na sukces, czego przykładem mogą być przypadki śmierci

znanych polityków, gwiazd filmu i estrady (ich na pewno stać było na

kosztowne leczenie). Przy takim trybie życia, jaki prowadzimy rak jest po

prostu nieunikniony, istnieje w każdym z nas od chwili narodzin (znajduje

się w genetycznej pamięci noworodka) i dopiero z czasem daje o sobie

znać. Wiele osób, na szczęście, nie dożywa raka, ponieważ wcześniej

umiera na poprzedzające go choroby. Diagnostyka jest popularna w

bogatych, ekonomicznie rozwiniętych krajach. Jednak nawet wczesne



wykrycie raka nie gwarantuje wyzdrowienia, jeżeli nie podejmie się

zasadniczych kroków i nie zmieni trybu życia. Dane statystyczne

dotyczące najlepiej rozwiniętych krajów, gdzie precyzja lekarzy, doskonały

poziom farmacji i urządzeń medycznych nie dają nadziei - co czwarty

mieszkaniec Ameryki umiera na raka. Zaś mieszkańcy gorzej rozwiniętych

krajów po prostu nie dożywają raka - umierają na poprzedzające go choro-

by: zawały serca, udary mózgu itd.

Na co ludzie chorują i szybko umierają

Próba prześledzenia procesu powstawania wielu chorób nie jest tak

czasochłonna, jak mogłoby się nam wydawać. Chociaż organizm każdego

człowieka jest inny, jest indywidualnością (co potwierdzają

charakterystyczne linie papilarne, a prościej - odciski palców), to schemat

powstawania chorób u wszystkich jest jednakowy. W uproszczeniu

wygląda on następująco: każda choroba, począwszy od lekkiego

zaczerwienienia skóry (np. alergii) po raka dowolnego organu jest chorobą

całego organizmu, a nie jego oddzielnych części. Nie jest ważne, jaka to

choroba, jak ją nazwiemy

- ważne, że spowodowana jest przez gromadzące się w organizmie

toksyny, które go zatruwają. Trucizny te dostają się do organizmu dwiema

drogami:

– z zewnątrz (wraz z pokarmem, powietrzem, wodą, lekami),

– tworzą się wewnątrz w rezultacie procesów życiowych samego

organizmu lub znajdujących się w nim bakterii.

Każdy nie przyswojony pokarm gromadzi się w jelicie grubym i

przekształca się w „stół biesiadny" dla bakterii, które wytwarzają w

organizmie trujące substancje (toksyny). Substancje te wchłaniane są

przez ścianki jelita grubego, a później wraz z krwią są rozprowadzane do

wszystkich organów, powodując różne choroby. Proszę wybaczyć mi, ale

podam drastyczny przykład. W czasie II wojny światowej niemieccy

okupanci przeprowadzali następujące eksperymenty. Od osób cierpiących



na chroniczne zaparcia pobierali zawartość jelita grubego, przygotowywali

serum i wstrzykiwali zdrowym ludziom. W zależności od ilości trucizny

następowały zaburzenia psychiczne, pękanie naczyń krwionośnych i wylew

krwi do mózgu.

Na początku XX wieku profesor Uniwersytetu Moskiewskiego Zepp

napisał interesującą pracę, która jak wiele prac innych rosyjskich lekarzy

nie doczekała się publikacji. Na podstawie doświadczeń profesor ustalił, że

wylew krwi do mózgu spowodowany jest z reguły zapaleniem uszu, a

zapalenie uszu to z kolei wynik zapalenia gardła. Gardło natomiast

choruje, gdy nerki źle wypełniają swoje funkcje. Nerki niedomagają

dlatego, że człowiek śpi w ciepłej pościeli, chodzi ciepło ubrany, nosi nie

przepuszczającą powietrza odzież. Choroba nerek prowadzi do zakłócenia

oddychania skórnego oraz innych funkcji skóry. Zła praca skóry i nerek

powoduje choroby wątroby, te zaś prowadzą do zaburzeń pracy układu

krążenia i układu pokarmowego. Powstają zaparcia, które powodują

samozatrucie organizmu (towarzyszą temu bóle głowy). W rezultacie

dochodzi do rozszerzenia i rozerwania naczyń krwionośnych mózgu. Kiedy

porażony zostanie mózg (mikrowylew), następuj ą zmiany we wszystkich

układach organizmu, co może doprowadzić do różnych psychoz,

schizofrenii, demencji, zakłóceń słuchu, wzroku, chorób jelita grubego,

powstania kamieni żółciowych i nerkowych, reumatyzmu itd.

Mniej więcej w tym samym czasie, ale na zupełnie innym końcu

świata japoński profesor Nishi zauważył, że u 99% osób, które zmarły z

powodu różnych chorób znaleziono mikrowylewy krwi do mózgu i to w tych

częściach, które kierują ruchami kończyn. To doprowadziło Nishi do

wniosku, objaśniającego zjawisko chłodnych rąk i nóg. U osób stale

mających chłodne ręce i nogi zakłócona jest praca serca, nerek, naczyń

krwionośnych. Mają one również osłabione płuca i wątrobę, a przyczyną

tego wszystkiego są zaparcia. Jeśli pokarm nie jest całkowicie spalony, a

jego nie strawione resztki rozkładają się w jelicie grubym, to powstaje

tlenek węgla, który łącząc się z hemoglobiną krwi tworzy trujący związek.

Związek ten, gromadząc się latami w organizmie niszczy mózg,

układ krwionośny i ogólnie cały organizm. Nishi wysunął wniosek, że jelito



grube i mózg to najważniejsze organy naszego ciała.

Przed II wojną światową amerykański doktor Abbot opublikował

pracę, w której opisał pochodzenie niektórych chorób, wynikające ze zmian

w kręgosłupie (w poprzedniej książce na str. 10 szczegółowo opisałem

różne dolegliwości, spowodowane przesunięciem kręgów).

Dla tych, którzy jej nie mają podam parę danych, ponieważ są one

ważne dla zrozumienia przyczyn naszych niedomagań.

Gwałtowny ruch, dźwiganie niedużych ciężarów, mało ruchliwy tryb

życia, nieprawidłowe ułożenie ciała podczas pracy lub nauki itp. są w

stanie spowodować minimalne zwichnięcie kręgów. Zwichnięty kręg uciska

nerwy i naczynia krwionośne, które są powiązane z mięśniami i

konkretnymi organami ciała. Jeśli nerw jest uszkodzony, to i organ, którym

on kieruje źle funkcjonuje.

Przy przemieszczeniu kręgów szyjnych mogą pojawić się

następujące dolegliwości: bóle głowy, rozdrażnienie, nerwowość,

bezsenność, katar, wysokie ciśnienie, ciągłe przemęczenie, alergia,

głuchota, choroby oczu, wypryski, pryszcze, różnorodne egzemy, choroby

gardła, przeziębienia, choroby tarczycy.

Przy przemieszczeniu kręgów piersiowych: astma, kaszel, ciężki

oddech, sapanie, bóle rąk (od łokcia w dół), pleców, choroby związane z

nieprawidłowym funkcjonowaniem serca, bronchit (zapalenie oskrzeli),

zapalenie płuc, choroby pęcherzyka żółciowego, choroby wątroby, niskie

ciśnienie, zaburzenia w krwioobiegu, zapalenie stawów, choroby żołądka,

zgaga, owrzodzenie żołądka i dwunastnicy, nieżyt żołądka, choroby nerek,

stany ciągłego zmęczenia, choroby skóry (wągry, wypryski, pryszcze,

egzema, czyraki), reumatyzm, bóle brzucha, niektóre rodzaje bezpłod-

ności.

Przy przemieszczeniu kręgów lędźwiowych: zaparcia, biegunki,

skurcze w nogach, choroby pęcherza moczowego, rozregulowanie cyklu

miesiączkowego, bolesna miesiączka, impotencja, silne bóle w kolanach,

ischias, lumbago, bóle lędźwiowe, zły krwioobieg w nogach, obrzęki

kostek, „zimne" nogi, słabość w nogach, skurcze w mięśniach nóg,

hemoroidy.



Biorąc pod uwagę to, co napisałem wyżej (a także opierając się na

informacjach z poprzedniej książki) każdy człowiek, nawet nie znający się

na medycynie może wyciągnąć wniosek, że wszystkie choroby są

odzwierciedleniem nieprawidłowego trybu życia (tego, co i jak jemy, jak

oddychamy, śpimy, poruszamy się, myślimy), prowadzonego od

dzieciństwa do późnej starości.

Jeszcze raz uważnie prześledźmy patologiczny łańcuch naszych

chorób. Na początku występują minimalne zmiany w kręgosłupie

(spowodowane nieprawidłowym ułożeniem ciała podczas snu, brakiem

ruchu). Prowadzą one do zakłóceń pracy skóry (organizm ciągle jest

niedotleniony). Proces ten nasila się przez noszenie zbyt ciepłej odzieży,

zaniedbywanie zabiegów wodno-powietrznych. Zakłócenie oddychania

przez skórę osłabia pracę wątroby i nerek (powstaje kamica, osłabiają się

zdolności filtracyjne tych organów), niekorzystnie zmienia się jakość i skład

krwi. Zła jakość krwi może spowodować choroby żył, skurcze nóg,

niewłaściwy stan zębów, włosów i paznokci, nieprawidłową pracę serca,

choroby oczu, uszu i w końcu mózgu. Osłabienie pracy wątroby i nerek

prowadzi do zaburzeń układu pokarmowego, a zaburzenia te z kolei

powodują choroby żołądka, dwunastnicy (niestrawność, zgagę) itp. Oprócz

tego prowadzi do chronicznych zaparć, które powodują samozatruwanie

się organizmu. Towarzyszą im choroby nerwowe i psychiczne, bóle głowy,

słabość, bezsenność, a w końcu pękanie naczyń krwionośnych mózgu. Jeśli

nawet nie prowadzi to do śmierci, to powoduje paraliż kończyn, gdyż

uszkodzony zostaje obszar mózgu, odpowiedzialny za system ruchu.

Sparaliżowane, chłodne kończyny jeszcze bardziej pogarszają stan serca,

naczyń krwionośnych i nerek. W tej sytuacji pojawia się nieciekawa

perspektywa chorób serca, raka lub choroby Alzheimera. Na tym zamyka

się krąg chorób.

Oczywiście u każdego człowieka choroby rozwijają się według

„scenariusza", charakterystycznego tylko dla jego organizmu i nie zawsze

kolejność ich jest taka, jak opisana powyżej. Często choroby rozwijają się

jednocześnie. Osoby cierpiące na opisane choroby lub znające je z

obserwacji przyjaciół, znajomych lub rodziny po przeanalizowaniu swojego



lub ich trybu życia powinny się ze mną zgodzić.

Sami hodujemy raka

Przyprowadzono do mnie kiedyś chłopca, miał dwanaście lat. Przez

ostatnie dwa lata miał silne napadowe ataki astmy. Twarz jego była

opuchnięta, koloru bladożółtego, stwierdziłem skrzywienie kręgosłupa, był

otyły (skutek kuracji hormonalnej), miał zwolnienie z najprostszych nawet

ćwiczeń fizycznych. Gra w piłkę, jazda na rowerze, pływanie - wszystko to

pozostawało w sferze marzeń.

Siedział przede mną nieszczęśliwy, pozbawiony dzieciństwa

dwunastoletni inwalida. Najgorsze było to, że jego przyszłe życie rysowało

się jeszcze straszniej (astma oskrzelowa to przewlekła choroba bardzo

trudna do wyleczenia). Na moje pytanie „Co lubi jeść?" mama

odpowiedziała, że mięso, zupy, produkty mleczne i słodycze, ciastka.

Nigdy nie mogę zrozumieć rodziców, którzy ze ślepej miłości starają

się kupować swoim dzieciom lody lub smaczne cukierki, słodki napój

gazowany lub watę cukrową, nie rozumiejąc, że wszystkie te produkty

zmienią się w organizmie dziecka w trucizny, które nosić będzie w sobie do

końca życia. Dlatego też często, gdy rodzice mówią o chorobach

dziedzicznych, mam ochotę zaprzeczyć. Nie choroby są przekazywane

dziedzicznie, dziedziczony jest nieprawidłowy tryb życia, który w rezultacie

jest przyczyną wielu chorób. „Czy się hartuje, uprawia rano gimnastykę?" -

Nie. Niestety większość dzieci w chwili obecnej nie wie, co znaczy

hartowanie ciała, poranna gimnastyka. Telewizor, komputer zastąpiły gry i

aktywność fizyczną, dlatego też większość dzieci cierpi na nadwagę, wady

wzroku i ma bardzo niską odporność organizmu na wszelkie infekcje. „Jak

lubi spać?" - Miękkie łóżko, wysoka poduszka, ciepła kołdra, pierzyna. „Czy

często chorował na anginę, grypę?" -Tak. „A jak się chłopiec wypróżnia?"

Matka wzruszyła ramionami - „Naprawdę nie wiem". Zapytałem chłopca:

„Czy masz kłopoty, gdy robisz kupkę?" Na jego policzkach pojawił się

rumieniec. Odpowiedział: „Robię, ale z trudem. Mam zatwardzenie, a kał

ma postać kozich bobków". „A jak często boli cię głowa?"- zapytałem.



Odpowiedział, że raz na tydzień na pewno. „I co wtedy robisz?" - „Nic. Leżę

lub mama daje mi tabletkę". Przede mną siedziało dziecko, które dopiero

zaczynało żyć. Ale już teraz można było powiedzieć, że przy takim trybie

życia było ono potencjalnym kandydatem do zachorowania na raka.

Zgodnie ze statystyką w krajach Europy zachodniej co czwarte dziecko ma

zaburzenia układu oddechowego, co dziesiąte - układu pokarmowego, co

piąte - zaburzenia organów wzroku i słuchu, a co trzecie -zakłócenia pracy

układu nerwowego. Prawie 80% dzieci cierpi na zaparcia i bóle głowy.

Znalezienie zdrowego dziecka jest praktycznie niemożliwe! A czego można

oczekiwać od takich dzieci, kiedy dorosną.

Przyroda lubi tych, którzy żyją według jej praw. W chwili narodzin

człowiek jest oblewany wodą, następnie robi wdech, wciąga powietrze.

Dosięga go pierwszy promień słońca, a wspiera go ziemia. Umierając,

człowiek żegna się ze światłem słonecznym, przestaje oddychać, schodzi

pod ziemię. Dlatego zawsze pomiędzy narodzinami a śmiercią leży życie,

które w pełni zależne jest od słońca, powietrza, wody i ziemi. Słońce daje

nam energię życiową, powietrze zapewnia naszemu organizmowi tlen,

woda wypełnia komórki naszego ciała, a ziemia nas karmi. Takie są prawa

przyrody. Są one niezmienne i wieczne.

Człowiek nie zechciał żyć według praw przyrody, zaczął tworzyć

swoje sztuczne warunki, zaczął bać się słońca, zatruł powietrze i wodę,

przestał korzystać z dobrodziejstw ziemi, zastępując je smakołykami w

ładnych opakowaniach. I co otrzymał w zamian? Cierpienia i choroby.

Człowiek przyzwyczaił się do tego, że wszystko powinno być słodkie,

smaczne, gotowane i ciepłe, dlatego też ciągle trwa w „rozcieńczonym"

stanie. Wraz z zatrutą krwią po jego ciele rozchodzą się choroby, ubywa

zdrowia, słabnie serce, zanika mózg. I żadne tabletki nie pomogą,

ponieważ organizm przypomina stojące bagno, które człowieka stopniowo

wciąga. Z tej sytuacji są tylko dwa wyjścia: albo żyć, chorując i oczekując

na śmierć, albo też zmienić swoje życie tak, by być zdrowym. Stara

mądrość głosi: „Lekarze leczą, a przyroda ulecza". A to znaczy, że jeżeli

choremu stworzy się warunki zbliżone do naturalnych, to organizm będzie

w stanie uporać się z każdą chorobą.



Gdy ostatnio pracowałem z chorymi na raka, to koniecznym elementem

terapii uzdrawiającej był system Nishi. Nie robi on tak oszałamiającego

wrażenia jak złożone urządzenia do napromieniowań, naświetlań czy

błyszczące niklem sale operacyjne z mądrymi urządzeniami

wspomagającymi chirurgów podczas operacji, tym niemniej daje dobre

rezultaty. Osądźcie Państwo sami, analizując przypadki wyleczenia raka

według systemu Nishi (dane profesora Watanabe).

Rak płuc (K.Majra, lat 76). W sierpniu 1958 r. wykryto u niego raka

płuc i zaproponowano operację chirurgiczną, na którą nie wyraził zgody.

Powtórne badanie w tokijskim szpitalu potwierdziło diagnozę. Podczas 2

miesięcy pobytu w szpitalu był leczony sorcomecyną, ale zaczął odczuwać

słabość w całym ciele, stopniowo tracił apetyt. Oddychanie sprawiało mu

ogromną trudność. Zdjęcie rentgenowskie, wykonane pod koniec drugiego

miesiąca pobytu w szpitalu wykazało, że zaciemnienie w płucach

pozostało, a w obszarze serca zwiększyło się. To ostatnie było efektem

ubocznym leczenia sorcomecyną i innymi preparatami farmaceutycznymi,

które doprowadziły do zakłócenia cyrkulacji krwi i limfy. Oddychanie stało

się praktycznie niemożliwe. Sytuacja była bez wyjścia, nawet operacja nie

rokowała żadnych szans. W grudniu chorego wypisano ze szpitala. Ktoś z

rodziny zaproponował mu wypróbowanie leczenia według systemu Nishi.

W ciągu dnia chory wykonywał następujące zabiegi:

1. stosował leczenie powietrzem

2. zażywał kąpieli naprzemiennych

3. pił herbatę z liści palmy daktylowej, bardzo bogatą w witaminę C

(2 litry dziennie)

4. wykonywał zestaw ćwiczeń Nishi.

Po upływie miesiąca poprawił mu się apetyt, zniknęła słabość,

polepszył się nastrój, zaczął lżej oddychać. Zaciemnienie w płucach,

wielkości kurzego jajka, zmniejszyło się. Po upływie roku (w listopadzie

1959 r.) pacjent był już zupełnie zdrów i już do końca życia stosował

przeciwnowotworowy system Nishi.

Rak żołądka (T.Jumiki, lat 69). W szpitalu po dokładnych badaniach

postawiono diagnozę - rak żołądka. Zaproponowano operację, ale chory



odmówił. Postanowił przejść terapię według systemu Niszi.

Po upływie miesiąca minęło uczucie dyskomfortu w żołądku,

zmniejszyły się mdłości. Po roku przysłał list, pisał, że czuje się dobrze i

wysoko ocenia leczenie, które uwolniło go od raka żołądka bez

konieczności poddania się operacji.

Rak jelita grubego (Iszizuko, lat 61). Latem 1958 r. zaczął odczuwać

ból podczas jedzenia. Kał z powodu domieszki krwi zabarwiony był na

ciemny kolor. Lekarze ze szpitala w Osace postawili diagnozę: rak jelita

prostego. Chory odmówił jednak operacji. Zwrócił się do innego szpitala, w

którym w ciągu 2 miesięcy przeszedł kurs leczenia według systemu Nishi,

po którym nastąpiło pełne wyzdrowienie.

Rak krtani (Masapugu, lat 68). Chory nie mógł mówić. Lekarze

szpitala w Osace postawili diagnozę: rak krtani. Zalecono leczenie

izotopami, które nie pomogło. W listopadzie 1958 r. chory zgłosił się do

szpitala na leczenie według systemu Nishi. Miał złe nawyki: palił (do 40

papierosów dziennie), uwielbiał słodycze, które jadał w dużych ilościach.

Te przyzwyczajenia zwiększały podrażnienie tej części krtani, w której

rozwinął się rak. Dwa miesiące leczenia dały oczekiwany rezultat: głos

wrócił do normy. Jego stan fizyczny znacznie się poprawił. Chorego

wypisano ze szpitala, aby kontynuował leczenie samodzielnie. W liście z

1962 r. dziękował za pomoc w odzyskaniu zdrowia.

Rak macicy (Gojono Sato, lat 49). Przez 5 lat cierpiała na silne

krwotoki macicy. Postawiono diagnozę - rak macicy. Zgłosiła się do

szpitala i przez 8 miesięcy leczyła się według systemu Nishi. Jej stan

fizyczny poprawił się już pod koniec 2 miesiąca. Wystąpił obfity krwotok,

podczas którego wydalone zostały martwe kawałki tkanki. Została

wypisana ze szpitala i w domu kontynuowała leczenie. Jeszcze trzy razy

powtórzyły się krwotoki, usuwające obumarłe tkanki. Telefonicznie

prowadziła konieczne konsultacje. Teraz czuje się dobrze, jest zupełnie

zdrowa, co potwierdziły badania. Opowiadała, że lekarz, który proponował

operację był zdumiony wynikiem badań i stwierdził: „Pani to ma szczęście,

prawdopodobnie był błąd w diagnozie."

Opisane wydarzenia miały miejsce 40 lat temu, ale do dzisiaj w



Japonii z powodzeniem stosuje się system Nishi przy leczeniu chorób

nowotworowych. Począwszy od 1990 r. system ten zaczęto stosować w

wielu ośrodkach medycyny niekonwencjonalnej w Rosji.

Ja osobiście i moi koledzy stosujemy go od roku 1986, wprowadzając

pewne modyfikacje (uwzględniając klimat, inne gatunki produktów

spożywczych itp.). Nie prowadziłem statystyki, gdyż rezultatami badań

zajmowali się lekarze, ale zebrałem listy chorych, którzy przechodzili u nas

leczenie. W listach tych opisane są wyniki samodzielnego leczenia.

Przedstawiam niektóre urywki.

Rak macicy (Natalia D., lat 44; 1986 r.). Podczas badania stwierdzono raka macicy z

pr zerzutami do piersi. Lekarz żądał szybkiej zgody na operację. Pacjentka

wyglądała źle: miała poszarzałą skórę, była zgarbiona, z ust dobywał się

nieprzyjemny zapach. Po rozmowie lekarz zrozumiał chorą, być może nie

chciał 44-letniej kobiety pozbawiać narządów rodnych i piersi. Operację

odłożono na 8 tygodni. Natalia nadal pracowała, a domowe obowiązki wziął

na siebie jej mąż (to wspaniale, gdy bliski człowiek naprawdę Cię rozumie).

Dwa razy dziennie Natalia robiła kąpiele powietrzne, piła herbatę z liści

czarnej porzeczki, maliny, dzikiej róży. Brała naprzemienne prysznice,

wykonywała kompleks ćwiczeń według systemu Nishi. Oczyszczała jelito

grube za pomocą lewatyw. Jadła tylko surowe owoce, orzechy, otręby, a

także ryż, kasze z gotowanymi warzywami, piła soki z marchwi i buraka.

Po trzech tygodniach na jej ciele pojawiły się czerwone plamy, a z

pochwy wydostawały się „straszne odpady". Wszystko to świadczyło o

tym, że organizm zaczął się oczyszczać. Później Natalia przeszła na

głodówkę. Przez 7 dni piła wodę (do szklanki dodawała l łyżeczkę octu

jabłkowego i l łyżeczkę miodu, aby uzupełnić braki w minerałach i

witaminach). Siódmego dnia przerwała głodówkę. Wiadomym jest, że jak

długo człowiek pościł, tak długo powinien z tej głodówki „wychodzić". I

dlatego przez 7 dni piła tylko świeżo przygotowane soki z 5 rodzajów

warzyw i owoców o różnych kolorach. Jadła warzywa i owoce. Później

przeszła na dietę, polegającą na prawidłowym łączeniu produktów. Po

upływie 8 tygodni, pełna niepokoju poszła do lekarza, który wcześniej

skierował ją na operację. Po dokładnym badaniu, nie kryjąc zdumienia



lekarz powiedział: „Nie wierzę własnym oczom, jak to się Pani udało?"

Kiedy Natalia opowiedziała, co zrobiła w tak krótkim czasie, lekarz

wykrzyknął: „Muszę panią wszystkim pokazać!"

List Natalia napisała po upływie roku od przeprowadzonej kuracji.

Pracowała, dobrze się czuła, krócej mówiąc - rozkoszowała się zdrowiem.

Wszystkich ludzi można według mnie podzielić umownie (tylko bez

obrazy) na „leniwych" i „pracowitych". „Leniwi" czekają na pomoc od

innych, troskę o swoje zdrowie składają na barki lekarzy, bioterapeutów

itp. „Pracowici" chcą pomóc sobie sami, chcą poznać prawdziwe przyczyny

swoich chorób, tylko nie zawsze wiedzą, jak to zrobić. Przeważnie dla nich

- „pracowitych" piszę moje książki. Jeśli chodzi o leniwych, to radzę im

zastanowić się nad starą wschodnią mądrością, która mówi: „Nikt nigdy nic

nie robi, nie zaspokajając przy tym przede wszystkim swoich, a nie

waszych potrzeb." I dlatego nigdy nie należy oddawać „bezmyślnie w ręce

innego człowieka najcenniejszego, co macie - życia i zdrowia". Nie traćcie

Państwo czasu w bezowocnym oczekiwaniu na „cudowne uzdrowienie",

nikt nie zatroszczy się o Was lepiej niż Wy sami. Tylko Państwo sami mogą

uczynić się zdrowszymi. I dlatego trzeba wykazać wolę i upór, być

bezlitosnym dla własnego lenistwa, uzbroić się w wiedzę, doświadczenie,

szukać swojej drogi do zdrowia, a jak wiadomo, kto szuka, ten zawsze

znajdzie.

Współczesna medycyna proponuje w leczeniu raka trzy podstawowe

metody: chemioterapię, rentgenoterapię i zabiegi chirurgiczne. Jak już

pisałem, proponowane metody są walką ze skutkami. Najważniejsze - to

znać przyczyny i walczyć z nimi. Na dzień dzisiejszy za najważniejszą

przyczynę uważa się niezdolność sił obronnych organizmu do

przeciwstawienia się chorobie nowotworowej. A więc od likwidacji tej

właśnie przyczyny należy rozpocząć profilaktykę i walkę z chorobami

nowotworowymi. Kompleksowy system, który proponuję, nigdy nie był

zbadany naukowo. Jedynymi „r ecenzentami" są chorzy na raka, którym

udało się zwyciężyć chorobę i teraz są zdrowi. System ten nigdy nie był

opublikowany, jeśli wykorzystywane były jego elementy, to tylko przez



moich uczniów i kolegów. Uwaga! System można stosować niezależnie od

procesu leczenia i przyjmowanych leków. Jego zaletą jest pełna mobilizacja

sił obronnych organizmu, „wadą" zaś to, że, w odróżnieniu od środków

farmakologicznych, wymaga od człowieka ciągłej troski o swoje zdrowie.

Ciężko chory potrzebuje na wyzdrowienie więcej czasu. U osób mających

niewielkie zaburzenia stanu zdrowia poprawa nastąpi szybko. A zdrowi

zachowają dobre samopoczucie do końca życia.

Za podstawę systemu posłużyły:

1. Prace rosyjskiego fizjologa, akademika Iwana Pawłowa, oparte na

twierdzeniu, że organizm człowieka jest samoregulującym, leczącym

samego siebie, podtrzymującym, odbudowującym i „doskonalącym"

systemem;

2. Prace rosyjskiego akademika Ugolewa z zakresu trawienia;

3. Prace doktorów Walkera i Hersona z zakresu leczenia chorych na raka;

4. Metody oczyszczania organizmu stosowane przez tybetańskich

znachorów;

5. Teorie wodolecznictwa i hartowania organizmu wodą S. Kneippa i

Porfirego Iwanowa;

6. Gimnastyka przeciwrakowa Nishi;

7. Moje własne obserwacje poczynione podczas pracy w Moskiewskim

Naukowo-Badawczym Centrum Zdrowia.

Hipokrates powiedział: „Jeśli w Przyrodzie jest choroba, to znaczy, że

Przyroda ma na nią lekarstwo. Trzeba je tylko znaleźć." Jak to zrobić?

Maksymalnie przybliżyć warunki naszego życia do praw przyrody. W tym

celu należy:

1. Opanować gimnastykę oddechową (książka pierwsza, str. 49-53);

2. Zmienić nawyki żywieniowe (książka pierwsza, str. 114 - 115);

3. Pić świeżo przygotowane soki warzywne i owocowe;

4. Stosować wodne zabiegi hartujące (kąpiele lecznicze, sauna,

naprzemienny zimny i gorący prysznic - pierwsza książka, str. 76-84);

5. Uprawiać ćwiczenia fizyczne (niniejsza książka, str. 57 - 58, 60 -61, 74-

75);

6. Oczyszczać organizm (pierwsza książka, str. 159 - 174, niniejsza



książka, str. 45, 79 przepis nr 32, str. 81 przepis nr 34)

7. Wykonywać gimnastykę przeciwrakową Niszhi;

8. Nauczyć się panować nad psychiką (emocjami, myślami, pragnieniami

- książka pierwsza, str. 177-182, obecna książka, str. 91)

Rozwinięcie wszystkich wyżej wymienionych punktów znajdziecie

Państwo czytając uważnie moje książki. Oto kilka wyjaśnień, dotyczących

kwestii życiowych.

Odżywianie (problem odżywiania dokładnie opisałem w poprzedniej

książce, zwracam więc tylko uwagę na zasadnicze momenty).

1. Należy koniecznie stopniowo wykluczać z jadłospisu wszystkie

rafinowane i nienaturalne produkty (kiełbasy, wędliny, margaryny,

konserwy, przetwory, ocet spirytusowy, białą mąkę, zupy w proszku,

różne sosy, itp.);

2. Ograniczyć do minimum spożycie cukru i produktów zawierających

cukier oraz jego dietetycznych zamienników (cukier zastąpić miodem);

3. Ograniczyć do minimum spożycie środków pobudzających (kawy,

czarnej herbaty, mięsa, bulionów mięsnych, mocnego alkoholu);

4. Ograniczyć spożycie tłuszczów zwierzęcych, w tym masła, żółtego

sera, tłustych gatunków mięsa.

5. Zredukować do minimum spożycie pieczywa drożdżowego.

Do jadłospisu należy włączyć kasze, gotowany ryż (najlepiej nie

oczyszczony, warzywa, owoce - nie mniej niż 5 rodzajów, zarówno w

postaci surowej, jak i gotowanej, ryby, drób, kiełki pszenicy, ser biały

(tłusty - 50 g dziennie), żółty ser (l - 2 plasterki dziennie), jajka (na miękko

- 3 razy w tygodniu).

Przy ustalaniu jadłospisu należy kierować się następującymi

zasadami: jemy wszystko, co rośnie na ziemi, w ziemi, na drzewach

(spożywamy w postaci surowej lub gotowanej, dobrze byłoby, gdyby

produkty były wyhodowane w regionie, w którym mieszkamy), miód, jajka,

kwaśne mleko. Układając jadłospis należy brać pod uwagę tabelę łączenia

produktów (książka pierwsza, str. 114-115, obecna książka, str. 48).

Jadłospis należy ustalać w następujący sposób:



1. sok, 2. surówka, 3. drugie danie - przed południem węglowodany

(kasza, ziemniaki, warzywa, owoce, tzn. produkty pochodzenia roślinnego),

po południu białka (ryby, biały ser - produkty pochodzenia zwierzęcego).

Najlepiej jeść 2 razy dziennie. Jeżeli jesteście Państwo głodni - można

jeść warzywa, owoce lub pić herbatę z liści malin, jeżyn, brzozy, czarnej

porzeczki (4 - 6 szklanek dziennie).

Koniecznie nauczyć się wolno przeżuwać (zdrowi 25 -30 razy, chorzy

50 - 70 razy) każdy kęs.

Jeszcze raz chcę podkreślić konieczność picia przed posiłkami świeżo

przygotowanych soków i jedzenia surówek. Powody są następujące:

Jednym z najważniejszych światowych odkryć XX wieku w dziedzinie

odżywiania było odkrycie teorii trawienia membranowego. Według niej w

procesie trawienia bierze udział nie tylko żołądek i jelito cienkie, ale

również naczynia krwionośne. Dlatego, jeśli człowiek odżywia się byle jak,

nie przestrzegając fizjologicznych zasad odżywiania, niechybnie prowadzi

to do chorób. Jeżeli dawniej uważano, że z jelita cienkiego do organizmu

przedostaje się tylko jeden „strumień" substancji odżywczych, to prace

Ugolewa dowiodły, że jest ich co najmniej pięć. Jeden ze strumieni składa

się z ponad 30 hormonów i substancji hormonopodobnych, które powstają

w komórkach jelita i jego florze bakteryjnej, co ma decydujące znaczenie

nie tylko dla procesu trawienia, ale i dla przebiegu czynności

fizjologicznych całego organizmu. Co więcej, okazało się, że swoją masą

komórki te przewyższają masę wszystkich komórek gruczołów dokrewnych

i produkują hormony identyczne z hormonami, wytwarzanymi przez

gruczoły dokrewne. Oprócz tego, mikroflora jelita cienkiego może

produkować niezbędne hormony, witaminy, aminokwasy. Dlatego każde

hamowanie rozwoju mikroflory, np. antybiotykami, lub odwrotnie -

stworzenie korzystnych warunków do jej patologicznego rozwoju na skutek

ciągłego spożywania rafinowanej albo gotowanej żywności niszczy system

hormonalny organizmu.

Przy okazji pragnę zauważyć, że jeżeli spojrzeć pod kątem tej teorii

na tak powszechne schorzenie jak choroby tarczycy, to staje się jasne, że

są one wynikiem zakłócenia procesu trawienia (nawyk szybkiego jedzenia,



nieprawidłowe łączenie produktów i popijanie w czasie jedzenia - to

podstawowe przyczyny, prowadzące do choroby tego narządu). Spróbujcie

Państwo zmienić błędne nawyki w żywieniu, a dolegliwość zniknie.

Przytłaczająca większość ludzi cierpi z powodu oczywistej patologii,

wywołanej naruszeniem zdrowej mikroflory. Przy czym zaburzenia te

rozpoczynają się w wieku niemowlęcym, kiedy zamiast matczynego mleka

dziecko dostaje mleko krowie lub jego przetwory. W wyniku tego, zamiast

zdrowej fermentacji mlekowej rozpoczynają się procesy gnilne,

zatruwające organizm i obecnie z tego powodu dzieci męczą alergie,

katary, gronkowce, chore zatoki i setki innych problemów zdrowotnych.

Właśnie w celu wzmocnienia systemu hormonalnego oraz dostarczenia

witamin, soli mineralnych, makro- i mikroelementów każdy posiłek

powinniśmy zaczynać od świeżo przygotowanych soków. Po spożyciu soku

trzeba koniecznie jeść surówki, minimum z pięciu różnych warzyw (np.

ziemniak, kapusta, burak, marchew, cebula). W takiej surówce znajdują się

wszystkie niezbędne dla organizmu włókna pokarmowe (błonnik) lub

substancje balastowe - są to najważniejsze składniki pokarmu, niezbędne

dla normalnej pracy przewodu pokarmowego i całego organizmu. Brak

błonnika w pożywieniu prowadzi do zaburzeń przemiany cholesterolowej,

hormonalnej, sprzyja powstawaniu kamieni. Flora bakteryjna odżywia się

błonnikiem, przetwarzając go w witaminy i niezastąpione aminokwasy.

Zmuszają one jelito grube do pracy -sprzyjają szybkiemu przesuwaniu się

pokarmu. Jest to szczególnie cenne przy naszym „patologicznie

siedzącym" trybie życia.

Błonnik przyśpiesza wydalanie z organizmu toksyn i zatrzymuje w

nim tak potrzebne jony potasu, wapnia, sodu, magnezu. Znajduje się on w

warzywach i owocach. Dlatego surówki powinny znajdować się na naszym

stole przez cały rok. Są one szczególnie potrzebne ludziom starszym - po

prostu nie można wymyślić lepszej profilaktyki przeciw cukrzycy i otyłości.

Zwracam się do osób w podeszłym wieku: jeśli już straciliście zęby (a

straciliście je dlatego, że jedliście zbyt dużo słodkiego i gotowanego), to

jedzcie warzywa i owoce, przecierajcie je na plastikowych tarkach, pijcie

świeżo przygotowane soki - z miąższem, aby jak najwięcej błonnika dostało



się do organizmu. Jeśli wyrobicie sobie Państwo nawyk rozpoczynania

posiłków od soków i surówek, zyskacie zdrowie. Z całym przekonaniem

mogę stwierdzić, że u ludzi przyzwyczajonych do jedzenia głównie

kanapek, zup, ziemniaków z mięsem zaburzony jest mechanizm regulacji

zapotrzebowania na pokarm. Z tego powodu są oni stale głodni i jedzą

wszystko „jak leci", co prowadzi do nadwagi i ciągłego zatruwania

organizmu niestrawionymi gnijącymi resztkami pokarmu.

Przeciwrakowy kompleks Nishi:

1. Spać tylko na twardej poduszce i twardym materacu.

2. Wykonywać ćwiczenie „rybka". Pozycja wyjściowa: Leżąc na

plecach położyć dłonie na wysokości 4. i 5. kręgu szyjnego, zgiąć łokcie,

całym ciężarem przylgnąć do podłogi. Nogi złączyć, palce nóg podciągnąć

w stronę głowy. Wszystkie wypukłości (potylica, ramiona, łydki, miednica)

wcisnąć w podłogę. Wykonanie: W tej pozycji rozpocząć szybkie wibracje -

kołysanie ciała z prawej strony w lewą, na podobieństwo szybko płynącej

rybki. Ćwiczenie wykonywać rano i wieczorem po l minucie. Ćwiczenie to,

mimo swej prostoty, daje zadziwiające efekty w usuwaniu wad kręgosłupa.

Podczas wykonywania ćwiczenia „rybka" kręgi wchodzą na swoje miejsce,

osłabiając tym samym ucisk na przyciśnięte przez nie naczynia krwionośne

i zakończenia nerwowe (co jest przyczyną wielu chorób).

3. Ćwiczenie „karaluszek". Pozycja wyjściowa: Pod szyję położyć

twardy wałek, podnieść do góry obie ręce i nogi tak, aby stopy były

równoległe do podłogi. W takie pozycji potrząsać rękami i nogami

jednocześnie (podobnie jak przewrócony karaluch). Wykonywać l - 2

minuty rano i wieczorem. Na czym polega tajemnica tego ćwiczenia?

Wszyscy wiedzą o uzdrawiających właściwościach biegu. Ćwiczenie

„karaluszek" daje efekt biegu, ale bez obciążania stawów i serca, co jest

bardzo ważne dla ludzi słabych, przebywających w łóżku ze względu na

chorobę, dla osób z ograniczoną możliwością poruszania się. Ćwiczenie

uaktywnia cyrkulację krwi nie tylko w kończynach, ale i w całym ciele.

4. Łączenie dłoni i stóp. Ćwiczenie składa się z czterech etapów.

Pozwala unormować zmiany energetyczne w naszym organizmie. Jak

wiadomo, tylko u zdrowego człowieka lewa i prawa część ciała ma



jednakowy ładunek. Każde zakłócenie równowagi może prowadzić do

choroby (na tym opiera się diagnostyka na podstawie aury). Pozycja

wyjściowa: Etap 1. Położyć się na plecach. Dłonie złączyć, lekko dociskając

do siebie opuszki palców obu rąk (10 razy). Etap 2. Złożyć dłonie

równolegle do tułowia i przemieszczać je wzdłuż ciała, jakby rozcinając

ciało na pół (10 razy). Etap 3. Złączyć stopy tak, aby przylegały do siebie.

W takiej pozycji podnieść nogi i przesuwać w przód - w tył (10 razy). Ręce

ze złączonymi palcami poruszać tak, jakby rozcinały brzuch (podobnie jak

w etapie 2). Etap 4. Poleżeć ze złączonymi dłońmi i stopami 3 - 5 minut.

Oczy zamknięte.

5. Ćwiczenia na regenerację kręgów szyjnych i oddychanie:

a) siedząc na krześle unosić i opuszczać ramiona 10 razy;

b) skłaniać głowę w prawo i w lewo (po l O razy), starając się

dosięgnąć uchem ramienia;

c) skłaniać głowę w tył i w przód (po 10 razy);

d) obracać głowę na boki zgodnie ze wskazówkami zegara i w przeciwnym

kierunku (po 10 razy);

e) wyciągnąć ręce do przodu przed siebie, odwrócić dłonie

równolegle do siebie, kręcić głową w lewo i w prawo (po 10 razy);

f) podnieść ręce nad głową z dłońmi ułożonymi równolegle do siebie

i obracać głowę w lewo i w prawo (po 5 razy);

g) położyć ręce na ramionach. Łokcie odciągnąć do tyłu, wy-

obrażając sobie, że między łopatkami znajduje się jabłko, które chcemy

ścisnąć. Odchylając łokcie do tyłu (jakby próbując ścisnąć jabłko)

jednocześnie wyciągać w przód podbródek (tak, jak łabędź, wyciągający

szyję). To ćwiczenie umożliwia rozluźnienie kręgów i mięśni szyi, co

poprawia przypływ krwi do mózgu, normalizuje pracę układu nerwowego i

trawiennego. Wykonywać rano i wieczorem po 3 minuty.

h) siedząc na krześle położyć ręce na kolanach, zsunąć się na brzeg

krzesła, zamknąć oczy i rozkołysać ciało w lewo i w prawo, jednocześnie w

rytm kołysania wciągać i wypinać brzuch.

Dlaczego wśród innych zestawów ćwiczeń fizycznych pierwszeństwo

daję właśnie temu?



Po pierwsze: żaden ze znanych mi zestawów nie regeneruje

wszystkich układów organizmu w takim stopniu, jak ten. Po drugie:

Japończycy znani są z umiejętności gromadzenia doświadczeń wiedzy

światowej z różnych dziedzin nauki, w tym medycyny. Po trzecie: dane

statystyczne (w Japonii), dotyczące osób, które wyleczyły się z raka

świadczą o wysokiej efektywności tego zestawu ćwiczeń. Po czwarte: ja

sam, codziennie wykonując ten zestaw ćwiczeń pozbyłem się poważnych

kłopotów z kręgosłupem (o których pisałem) i odzyskałem dobrą kondycję

fizyczną i psychiczną.

Oprócz wymienionych wyżej zabiegów, radziłbym stosować kurację

wspomagającą, która uzupełnia system:

1. ssać olej roślinny (3 - 4 razy dziennie);

2. pić herbatę z liści malin, porzeczek - około l litra (codziennie);

3. spożywać sproszkowaną skorupkę jednego jajka - codziennie;

4. odżywiać się produktami zawierającymi fitoestrogeny: soją,

fasolą, kapustą, brokułami;

5. dodawać do posiłków czosnek, cebulę, rzodkiew, gorczycę,

zawierające fitoncydy - naturalne antybiotyki;

6. spożywać produkty kiszone: kapustę, ogórki - źródła witaminy C;

7. spożywać produkty zawierające żelazo i miedź - jabłka, truskawki,

maliny, buraki, czarną porzeczkę, marchew;

8. spożywać produkty, zawierające selen, cynk, fosfor, witaminy E i

B, magnez (kiełki pszenicy, owies, kasza jęczmienna, proso,

otręby);

9. stosować jodynę - bardzo korzystny środek leczniczy i profilak-

tyczny (patrz: przepis nr 38)

Przepis nr 38 (zwiększa odporności i aktywności leukocytów, obniża

poziomu cholesterolu we krwi, oczyszcza naczynia, sprzyja wzrostowi

liczby leukocytów we krwi):

W 50 ml ciepłej przegotowanej wody rozpuścić l łyżeczkę od herbaty

jodyny (kupić w aptece do stosowania zewnętrznego), dokładnie

rozmieszać i dodać pełną łyżkę mąki ziemniaczanej. Potem postawić na



słabym ogniu i ciągle mieszając dodać 200 ml wrzątku, doprowadzić do

wrzenia, gotować l minutę. Stosować 4 -6 łyżeczek po jedzeniu l raz co

drugi dzień, aż do zużycia. Potem przygotować nową porcję i znów pić.

Uwaga! Jeśli chorobę zdiagnozowano jako raka w trzecim lub

czwartym stadium z przerzutami i lekarze nie dają żadnych szans, proszę

spróbować następującego przepisu:

Przepis nr 39:

Zmieszać w szklance 30 ml nierafinowanego oleju słonecznikowego

lub oliwy i 15 ml 96% spirytusu. Przykryć szklankę pokrywką, potrząsać

szklanką 2 minuty i od razu potem wypić. Niczym nie popijać, nie

przegryzać. Pić mieszankę 3 razy dziennie 30 minut przed jedzeniem o

jednej i tej samej porze. Jeśli pojawią się nudności, można żuć skórkę

cytryny, ale koniecznie ją wypluć. Pić olej ze spirytusem przez 10 dni,

potem zrobić 5 dni przerwy i tak trzy razy pod rząd. Po trzecim razie

przerwa 21 dni. W przerwie należy odpoczywać, żadnych innych sposobów

leczenia nie stosować.

Kategorycznie zabrania się:

1. jakiegokolwiek innego leczenia oprócz zaleceń lekarza;

2. przerywania leczenia w trakcie;

3. samowolnego obniżania dawki;

4. wprowadzania dożylnie glukozy;

5. picia alkoholu w dowolnej postaci i palenia tytoniu.

Dodatkowe rady:

– Nie należy używać wódki zamiast spirytusu.

– Leczenie można rozpocząć w każdym stadium choroby.

– Pić tylko jeden gatunek oleju od początku do końca terapii.

– Nie stosować specjalnej diety, a jeść tak, jak to opisałem powyżej.

Głodować nie wolno.

– Ograniczyć do minimum spożycie wszelkich tłuszczów.

– Można zażywać wszystkie środki przeciwbólowe oprócz silnych

narkotyków. Wszystkie inne lekarstwa przepisane przez lekarza

można przyjmować. Nie używać preparatów hormonalnych.



Tą metodą leczy się raka żołądka pierwszego i drugiego stopnia w

ciągu 3 - 4 miesięcy; raka trzeciego - czwartego stopnia z przerzutami w

ciągu 8 miesięcy - 1,5 roku. Jeśli chory stosował urynoterapię, to

wyleczenie jest niemożliwe. Picie moczu bez oczyszczania organizmu - to

samobójstwo. Po 3 - 4 miesiącach można dorobić się marskości wątroby!!!

Przez pierwsze 4 - 10 dni leczenia może w gardle pojawić się pieczenie,

obrzęk. Jest to spowodowane zabliźnianiem się mikrowrzodów - trzeba

pocierpieć. Po 14 - 18 dniach nieprzyjemne odczucia miną.

Informacja do przemyślenia

Problemem raka zajmują się uczeni całego świata, ale nie zmienia to

faktu, że właśnie rak jest przyczyną śmierci co trzeciej osoby na świecie.

Pierwsze wzmianki o raku datowane są na XII wiek p.n.e. Poważni uczeni

zaczęli badać tę chorobę w XIX wieku. Według dzisiejszej klasyfikacji

istnieje ponad 150 rodzajów nowotworów. Opracowano wiele metod walki

z rakiem. Niestety, onkolodzy, uzbrojeni we wszystkie osiągnięcia

nowoczesnej technologii, są bezradni.

W starym tybetańskim traktacie o leczeniu chorób „Hudszi"

starożytni lekarze wskazują na to, że rak to określony rodzaj mikro-

organizmów, które pasożytując w ciele człowieka trują go swoimi

wydzielinami - toksynami. Na początku porażony zostaje układ krwionośny

i kostny, czemu towarzyszą bóle stawów, kręgosłupa, serca. Pasożyty te

zostały nazwane „białą śmiercią". Z biegiem czasu pasożyty te,

przeobrażając się, wrastają w inne części ciała, tworząc guzy - nazwano je

„czarną śmiercią" - rakiem. Wziąwszy za podstawę założenia starożytnej

teorii, uczeni biochemicy z Sankt Petersburga spróbowali znaleźć tego

pasożyta. W toku badań naukowych udowodniono, że komórki rakowe to

nie zwyrodniałe ludzkie komórki, jak do tej pory sądzono, ale żyjące w

każdym z nas rzęsistki (Trichomonas) - jednokomórkowe organizmy, jedne

z najstarszych na planecie. Jak pokazały badania naukowe rzęsistki mają

zdumiewającą zdolność przekształcania się i dostosowywania do



zmieniających się w organizmie warunków (dlatego tak trudno je

rozpoznać). Na przykład: duże dawki promieniowania, śmiertelne dla

człowieka, na rzęsistki działają jak stymulator, powodując jeszcze szybszy

ich rozwój. Dlatego na skutek promieniowania rzęsistek zaczyna być

„agresywny". Próbując się ratować, przenika z tkanek do krwi i limfy. W

ten sposób rozprzestrzenia się po całym ciele. W tych miejscach, gdzie

zaczyna się rozwijać, tworzą się przerzuty. Być może dlatego, jak uważają

uczeni, ogólnie przyjęte metody leczenia chorób nowotworowych, takie jak

chemioterapia czy naświetlanie, czasowo osłabiając symptomy (powodują

chwilową poprawę samopoczucia), potęgują przyczyny choroby. Analizując

historię choroby ludzi, którzy poddali się wyżej wymienionym zabiegom

uczeni odkryli, że większość tych osób umarła po upływie 3-10 lat. Na

drodze doświadczeń uczeni dowiedli, że jeżeli rzęsistek rozwija się w

tkankach, to tworzy guzy, jeżeli w naczyniach krwionośnych - to skrzepy.

Wysunięto hipotezę, że to właśnie w tym pierwotniaku są wirusy

AIDS (a nie jak przyjęło się uważać, w komórkach limfatycznych).

Dowodem słuszności tej hipotezy jest fakt, że preparaty przeciwwirusowe

są zupełnie nieskuteczne przy leczeniu AIDS. A to oznacza, że dopóki nie

rozwiążemy problemu leczenia raka, nie poradzimy sobie również z AIDS.

W jaki sposób rzęsistek dostaje się do organizmu? Doświadczenia

przeprowadzone na zwierzętach i dwutygodniowych embrionach wykazały

obecność rzęsistka w sercu, mózgu, płucach, wątrobie, nerkach, jelicie

grubym. Cystopodobne rzęsistki znaleziono na dziąsłach pacjentów klinik

stomatologicznych. Nosicielkami rzęsistka pochwowego były badane

kobiety w wieku 16-58 lat. Badania krwi dużej grupy osób, wykonujących

różne zawody, zamieszkujących różne obszary dowiodły, że wszyscy są

nosicielami rzęsistka. Pierwotniak ten żyje w jamie ustnej, w obrębie

żołądka, w strefie urogenitalnej. Na czym polega mechanizm działania rzę-

sistka? Wraz z krwią i limfą może on wędrować do wszystkich organów.

Produkty jego działalności fizjologicznej zatruwają organizm „gospodarza",

porażając układ nerwowy, stawy, wątrobę. Osłabia to system

odpornościowy, powoduje zakłócenia przemiany materii oraz prowadzi do

rozwoju niezliczonej ilości chorób.



Dzisiejsza medycyna nie uznaje tej teorii (chociaż naukowe

potwierdzenie otrzymanych wyników nie budzi wątpliwości). Trzy

największe instytuty naukowo-badawcze w Rosji (Instytut Epidemiologii i

Mikrobiologii im. Pasteura, Instytut Rentgenologiczno-Radiologiczny i

Instytut Położnictwa i Ginekologii im. Otto) przez 5 lat prowadziły badania,

które potwierdzają powyższe fakty. Uznanie tej teorii oznaczałoby obalenie

ogólnie przyjętej na świecie koncepcji leczenia raka, a do tego potrzebny

jest czas, siły i środki.

Po przeczytaniu tych słów Czytelnik może w wpaść w panikę.

Czyżbyśmy wszyscy byli nosicielami komórek nowotworowych?

Teoretycznie tak, ale w codziennym życiu wszystko zależy od nas samych,

a dokładniej od naszego systemu odpornościowego.

Jeszcze na początku XX wieku dr Passet dowiódł, że w samych tylko

komórkach mózgu znajdują się 23 rodzaje bakterii, m.in.: gronkowiec,

bakterie Frenkela, zarazki gruźlicy, ale nie oznacza to, że człowiek musi

zachorować na choroby, powodowane przez te bakterie. W organizmie

zdrowego człowieka są siły obronne, które chronią go przed tysiącem

różnych chorób. Podkreślam jednak: tylko zdrowego człowieka, a zdrowie

zależy od bardzo wielu czynników: higieny, kultury żywienia, sposobu

myślenia i postępowania, a nawet od zwykłej higieny osobistej. Dopóki

uczeni i lekarze nie dotrą do prawdy, proponuję osobom chorym, które

mają choćby minimalne szansę na przeżycie, aby pomogły sobie same.

Gdy analizuję przypadki wyleczenia chorych, którym miałem

szczęście pomóc lub gdy czytam o wyleczeniach innych osób, chorych na

raka, zauważam określoną regularność. W momencie gdy człowiek, stojący

w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa, stwarza dla swojego organizmu

surowe, czasem wręcz ekstremalne warunki w celu oczyszczenia

organizmu (zmiana nawyków żywieniowych, głodówka, hartowanie,

zmiana sposobu myślenia, postępowania, podejścia do problemów

życiowych, itp.), które wielokrotnie podnoszą sprawność układu

odpornościowego - choroba ustępuje. A więc nie traćmy czasu! Trzeba

działać! Wszystko zależy od nas samych.

Wszystkie opisane powyżej sposoby i metody dotyczą osób, które



dotknęła choroba nowotworowa.

Kiedy w jednej z audycji radiowych poproszono mnie o podanie

sposobów ustrzeżenia się przed nowotworami, odpowiedziałem w

następujący sposób:

1. Należy jeść warzywa i owoce, pochodzące z regionu swojego

zamieszkania oraz pić świeżo przygotowane z nich soki. Codziennie w

jadłospisie powinno znaleźć się chociaż l jabłko, a także surowe i gotowane

warzywa. Najbardziej wartościowe są warzywa i owoce o barwie

intensywnie zielonej, pomarańczowej i czerwonej (szpinak, sałata, ogórek,

fasola, groszek, pomidory, buraki, marchew, dynia, jabłka, gruszki itp.).

Dzięki nim komórki organizmu otrzymują wszystkie niezbędne dla niego

witaminy, substancje mineralne, błonnik i tlen.

2. Należy umieć odróżnić tłuszcz od .... tłuszczu. Tłuszcze są

niezbędne dla organizmu, szczególnie potrzebne są osobom w starszym

wieku. Pytanie: jakie tłuszcze? W olejach roślinnych, szczególnie tych

tłoczonych na zimno, znajdują się kwasy i witaminy, które wydłużają nasze

życie. Codziennie rano i wieczorem należy pić l łyżeczkę oleju oraz

dodawać l łyżkę stołową do sałatek. Natomiast spożycie mięsa, mleka i

margaryny należy jak najbardziej ograniczyć. Tłuszcze, znajdujące się w

tych produktach nie dają nic prócz chorób, a tylko blokują działanie

„dobrych" tłuszczów.

3. Należy uczyć się ruchu i oddychania. Powietrze, a dokładniej

znajdujący się w nim tlen, jest niezbędne każdej z miliardów komórek

naszego ciała, powoduje ich regenerację, tzn. zatrzymanie procesów

starzenia. Ruch pomaga tlenowi dotrzeć do każdej komórki, dlatego należy

jak najwięcej czasu spędzać w ruchu na świeżym powietrzu.

4. Bądźcie zawsze radośni! Wszystkie przeżyte przez nas emocje

zostają nie tylko „w głowie" - kierują one większością reakcji

fizjologicznych naszego organizmu. Jeśli coś nas martwi lub denerwuje,

nasz system immunologiczny (naturalny system obronny organizmu)

przestaje wytwarzać hormony T i B, które m.in. chronią nas przed

wszelkimi infekcjami i rakiem. Gdy jesteśmy szczęśliwi i radośni, gdy

cieszymy się życiem, wzmacniamy swój system odpornościowy i zdrowie.



5. Trzeba się odprężać. Dzisiejsze życie to ciąg nieprzyjemności i

stresów. Uniknięcie ich jest niemożliwe, ale nie można ich kumulować.

Trzeba znajdować czas na relaks, robić wtedy to, co się podoba: zamknąć

się w pokoju i słuchać muzyki, medytować, spacerować po lesie. Kobiety

niech kochają mężczyzn, a mężczyźni - kobiety. Ale też codziennie trzeba

pobyć trochę w samotności (3 - 5 minut), rozluźnić się i nie myśleć o

nieprzyjemnościach.

6. Trzeba zmuszać mózg do pracy. Im więcej mózg pracuje, tym

bardziej jest wytrzymały. W każdym wieku, ale szczególnie na starość,

należy „budzić" obszary mózgu, odpowiedzialne za pamięć. Należy czytać

książki, chodzić do muzeum, słuchać wykładów, grać w szachy - krócej

mówiąc - pracować głową!

7. Dłużej spać. Dobry sen nie tylko rozjaśnia myśli, ale też daje

odpoczynek mięśniom, obniża ciśnienie, regeneruje system wydzielania

hormonalnego, podnosi odporność. Nawet rany goją się szybciej podczas

snu. Człowiek, któremu przez kilka dni nie pozwala się zasnąć po prostu

wariuje. Dlatego spać trzeba 6-8 godzin i ani trochę krócej!

8. Polubić chłód. System odpornościowy organizmu należy stale

trenować. Szczególnie lubi on chłód. Należy chronić organizm przed

przegrzaniem, ubierać się lekko. Temperatura powietrza w pokoju, w

którym śpimy powinna wynosić 16 - 17 °C. Naprzemienny prysznic (5-10

minut) rano i wieczorem - to gwarancja niezawodnej pracy systemu

immunologicznego.

9. Należy mniej jeść. Trzeba wypracować sobie zasadę: „Jeść, aby

żyć - a nie żyć, aby jeść". W tym celu należy nauczyć się jeść powoli, a od

stołu wstawać zawsze z uczuciem głodu.

10. Trzeba się więcej śmiać! Podczas śmiechu pracuje dużo więcej

mięśni, niż możemy sobie wyobrazić. Śmiech to forma masażu dla naszych

organów wewnętrznych oraz bodziec, stymulujący organy trawienne.

Śmiech działa przeciwbólowo i przeciw-zapalnie. Śmiejąc się, oddychamy

szczególnie głęboko i tym samym odnawiamy zapasy tlenu w płucach.

Mózg podczas śmiechu wytwarza serotoninę - „hormon szczęścia". Poza tym

śmiech to wspaniały sposób kontaktu.



11. Kochajmy się! Starożytna medycyna widziała sposób na

osiągnięcie nieśmiertelności w zlaniu dwóch pierwiastków: męskiego i

żeńskiego. Akt miłosny najlepiej odbudowuje harmonię ciała.

12. Należy oczyszczać organizm. Pamiętajmy, że to, co wewnątrz

nas, to i na zewnątrz!

13. Trzeba słuchać głosu swojego ciała! Nasze ciało reaguje na

troskę, którą mu się okazuje. Zacznijmy o siebie dbać, zanim zachorujemy,

a wtedy zawsze będziemy zdrowi.

Promienie śmierci

Promieniowanie elektromagnetyczne stało się prawdziwym

zagrożeniem dla naszego zdrowia. Źródła promieniowania spotyka się na

każdym kroku. Czy można samodzielnie zabezpieczyć się przed

szkodliwym działaniem promieniowania elektromagnetycznego? W

zasadzie tak, jeśli zna się pewne reguły.

Dlaczego promieniowanie jest szkodliwe?

Problem ten do niedawna w ogóle nie był rozpatrywany przez

poważnych uczonych - lekarzy, ponieważ wymaga on uznania kon-

trowersyjnego faktu: człowiek posiada biopole. Badali je głównie fizycy,

taktując jednak ten problem jako hobby.

Teraz już dokładnie ustalono, że każdy organ ludzkiego ciała pracuje

na określonej częstotliwości: serce - 700-800 Hz (herców), wątroba - 300-

400 Hz, mózg w zależności od stopnia pobudzenia 10-50 Hz itd. Jeżeli na

serce oddziałuje źródło promieniowania o analogicznej częstotliwości, to

może ono zwiększyć lub obniżyć częstotliwość, która uważana jest dla

serca za normę. To samo może stać się i z innymi organami. Silne albo

słabe, ale za to długotrwałe oddziaływanie na nasze organy

promieniowania elektromagnetycznego może doprowadzić do poważnych

chorób.

Życie na Ziemi powstało i rozwijało się w warunkach stosunkowo



słabego promieniowania elektromagnetycznego. Jego źródłem było: pole

magnetyczne Ziemi, promieniowanie kosmiczne i słoneczne (radiacja).

Były to warunki naturalne. Postęp techniczny doprowadził do tego, że

sumaryczne natężenie pól magnetycznych wzrosło o kilka jednostek.

Nasze biopole (aura) jest niszczone przede wszystkim przez powietrzne

linie przekaźnikowe, łączność radiową, radiolokację, niektóre

przedsiębiorstwa przemysłowe.

Na początku lat 70-tych Amerykanów zaszokowały rezultaty badań

doktora Picock'a, który obserwował działalność helikopterowo-pilotowego

centrum treningowego w Fort Rakker (Alabama). W okolicach tej bazy

znajdowało się 46 jednostek radarowych. I praktycznie każdy człowiek

mieszkający lub pracujący w pewnej odległości od Fort Rakker podlegał

promieniowaniu emitowanemu przez te jednostki. Na 20 zarejestrowanych

przypadków krzywicy nóg w stanie Alabama 17 dotyczyło Fort Rakker.

Specjalistom udało się ustalić, że wraz ze zwiększeniem natężenia

(mocy) w liniach przesyłowych i podstacjach transformatorowych (do 500

kW i więcej) zaczęło się pogarszać samopoczucie ludzi pracujących lub

mieszkających w pobliżu. Uczeni odkryli, że prawdopodobieństwo

powstania chorób nowotworowych u osób żyjących w pobliżu linii

wysokiego napięcia zwiększa się kilkakrotnie.

Wrogowie w naszym domu

Okazuje się, że w naszych domach jest wielu wrogów, o których

nawet nie wiemy.

Komputer. Nawet jeżeli monitor jest bezpieczny, a filtr odpowiada

normom, to mimo wszystko komputer może szkodzić domownikom.

Człowiek pracujący przy komputerze w tym przypadku rzeczywiście jest

zabezpieczony przed promieniowaniem. Ale ono przecież nigdzie nie znika.

Po prostu omija operatora i koncentruje się za jego plecami, gdzie może

stać łóżeczko dziecka. Dlatego bardzo ważne jest umieszczenie tej

zdobyczy cywilizacji tak, aby jego promieniowanie nie działało na

domowników, a uchodziło, powiedzmy, w stronę okna lub na ścianę.



To samo dotyczy i telewizora. Wszyscy wiedzą, że najlepiej jest oglądać

telewizję w odległości 2-3 m. Ale mało kto wie, że nie wolno stawiać

telewizora przed łóżkiem (może spowodować łamanie w kościach). Nie

należy również zasypiać przy włączonym telewizorze, gdyż śpiący

organizm nie jest zdolny bronić się przed promieniowaniem. Dlatego lepiej

od razu ustalić czas, kiedy urządzenie powinno wyłączyć się

automatycznie i w tym celu wybrać telewizor z wmontowanym

programatorem czasowym.

Kuchenki mikrofalowej nie warto kupować bez przyrządu rejestrującego

siłę promieniowania. Rzecz w tym, że bilans kuchenki okresowo ulega

zakłóceniu i wtedy poziom promieniowania drastycznie wzrasta.

Określiwszy ten moment za pomocą specjalnego przyrządu można od razu

wezwać fachowca, który doprowadzi kuchenkę do normy.

Do tej pory mowa była o technice. Ale pomówmy o zupełnie

niewinnych domowych przedmiotach, np. lampach. W przypadku żyrandoli

zwisających z sufitu ich kształt ukierunkowuje promieniowanie. Można

przebywać w pokoju z taką lampą, ale nie należy siedzieć przy stole mając

ją nad głową. To samo odnosi się do kinkietów: w żadnym wypadku nie

należy umocowywać ich nad łóżkiem na wysokości głowy. Lepiej kupić

lampkę z półkulistym kloszem skierowanym do sufitu, ponieważ

promieniowanie powinno być skierowane do sufitu, a nie do podłogi.

Toaletkę także niebezpiecznie jest trzymać w sypialni. Ale jeśli już

jest, to należy zwrócić uwagę, aby wszystkie lustra znajdowały się na

jednej płaszczyźnie. W przeciwnym wypadku tworzy się strefa silnego

promieniowania. W ogóle lepiej kupować lustra, które przymocowuje się do

ściany.

Formy architektoniczne także mogą tworzyć w domu nieprzyjazne strefy.

Idealny byłby okrągły pokój, ale ponieważ jest to nierealne, zatrzymajmy

się na jednym szczególe. Kąty pokoju to najniebezpieczniejsze miejsca i

dlatego nie poleca się stawiać tam kanapy ani kłaść się głową w rogu. Nie

należy też siedzieć na rogu stołu. Bynajmniej nie jest to przesąd. Róg

działa w danym przypadku jak antena zbierająca strumień

promieniowania. W tym wypadku okrągłe lub owalne stoły są dużo lepsze.



Rada uniwersalna: raz w roku należy w domu przestawić meble, aby

uniknąć ciągłego niesprzyjającego oddziaływania.

Prawie zapomniałem o telefonach komórkowych. Mężczyźni lubią nosić je

w wewnętrznej kieszeni marynarki. Jest to niedozwolone, ponieważ w ten

sposób płuca i serce podlegają długotrwałemu szkodliwemu działaniu.

Radzę trzymać telefon komórkowy w zewnętrznej bocznej kieszeni, a

jeszcze lepiej w teczce.

To, co zostało powyżej powiedziane pozwala zrozumieć, że każdy

kontakt z otaczającym nas światem w większym lub mniejszym stopniu

wpływa na nasze biopole. Nawet gdy okrywamy ciało kołdrą, to ładuje się

ono dodatnim statycznym ładunkiem o napięciu 600-700 V (wolt).

Gdy chodzimy po syntetycznej wykładzinie elektryzujemy się

ładunkiem dodatnim do 1000 wolt. Takie kontakty prowadzą do

nagromadzenia w naszym ciele ładunku dodatniego, co staje się jedną z

przyczyn chorób nerwowych i naczyniowo-sercowych.

Wielu uczonych i specjalistów-fizyków jest skłonnych uważać, że

przyczyną chorób nowotworowych jest również nadmiar ładunków

dodatnich w naszym ciele. Często przecież nawet podczas zwykłego

uścisku dłoni przeskakuje iskra, nie mówiąc już o dotknięciu uziemionego

przedmiotu.

Natura obmyśliła, że człowiek, dotykając ziemi bosymi stopami

będzie przyjmował ładunki ujemne i w ten sposób wyrównywał elektryczny

potencjał całego ciała.

Ładujmy akumulator życia

W odróżnieniu do wszystkich ssaków żyjących na Ziemi, tylko

człowiek chodzi na dwóch nogach i nie jest to przypadek, ponieważ

człowiek to „bateria" o przeciwnych biegunach. Górna część ciała i głowa

posiadają ładunek dodatni, a dolna część i nogi - ujemny. Z kosmosu

otrzymujemy energię dodatnią, a z ziemi - ujemną. Im większa wymiana

energii, tym zdrowszy i odporniejszy jest nasz organizm. Człowiek może

pobierać energię z kosmosu poprzez prawidłowe oddychanie, hartujące



zabiegi wodno-powietrzne i pożywienie roślinne i dlatego powinien dążyć

do maksymalnego kontaktu ciała z wodą i powietrzem. Energię z Ziemi

można czerpać głównie przez kontakt z nią gołych stóp. Hipokrates już .4

wieki temu napisał: „Najlepsze obuwie - to brak obuwia". Nasi pradzia-

dowie nie nosili modnych i pięknych butów na sztucznej podeszwie, przez

większość swojego życia chodzi boso i dzięki temu byli bardziej wytrzymali

i zdrowsi niż my.

Niestety, nam cywilizacja stworzyła inne warunki życia, choć nawet

w obecnych czasach można znaleźć l -2 minuty, by podstawić nasze stopy

pod strumień chłodnej lub zimnej wody.

Jeżeli będziemy codziennie na przemian podstawiać stopy pod

strumień zimnej wody na 10-15 sekund, to grypa, przeziębienie i inne

rozliczne choroby nie będą nam zagrażać.

Przez kontakt gołych stóp z ziemią organizm pobiera zdrowotną

energię. Chodzenie boso po ziemi, porannej rosie, morskim piachu, śniegu

bardzo mocno ładuje „akumulator" naszego życia.

Chodzenie boso nie tylko wspaniale hartuje i ogólnie wzmacnia, stanowi

również cudowną profilaktykę przeciw bólom w plecach, krzyżu, ramionach

i mięśniach nóg.

Niezależnie od tego, ile macie Państwo lat, zacznijcie chodzić boso, a

każdy dzień będzie wypełniony zdrowiem i radością.

Szkodliwe promieniowanie - przyczyną wielu chorób

Tylko teoretycznie nasza głowa posiada ładunek dodatni, a nogi

ujemny. Ogromne ilości małych dawek promieniowania (oglądanie

telewizji, chodzenie w ubraniu i butach, siedzenie w samochodzie, przy

komputerze itp.) nieustannie naruszają bilans w naszym ciele. Aby go

unormować podam kilka prostych sposobów, które pomogą usunąć

szkodliwe promieniowanie, będące jedną z przyczyn różnych dolegliwości

zdrowotnych, a także wyrównają elektryczny bilans naszego ciała.

Przepis nr 40:

Należy wziąć miękki i niegruby metalowy przewód (najlepiej



miedziany), odsłonić jego koniec i przymocować do rury wodociągowej lub

do kaloryfera. Drugi koniec, również odsłonięty, powinien być

przymocowany do naszego ciała. Gdy oglądamy telewizję, czytamy

gazetę, wykonujemy jakąkolwiek statyczną pracę lub po prostu

odpoczywamy, należy na 2-3 godziny opleść przewodem nadgarstek

(najlepiej lewej ręki), gdyż tam przechodzi energetyczny południk serca.

Zabieg ten polepszy zdolność do pracy, wyciszy układ nerwowy, poprawi

kondycję i zapewni zdrowy, mocny sen.

Przepis nr 41:

Można też wypróbować inny, choć mniej efektywny sposób, który nie

tylko likwiduje szkodliwe promieniowanie, ale i oczyszcza organizm z

toksyn. Do miski należy wlać słoną wodę (9 gram soli na l litr wody).

Zamoczyć w niej nogi, oddychać spokojnie i powoli, zanurzyć do wody

również koniec przewodu uziemiającego. Do miski można dosypać kilka

morskich kamyczków lub ziaren bobu, po których można pochodzić w

miejscu. Taki masaż stóp sprzyja szybszej normalizacji potencjału

energetycznego ciała.

Aby polepszyć bilans energetyczny ciała można wykorzystać kontakt

z drzewami.

Drzewa - uzdrowiciele

Wszystkie drzewa można podzielić na dwie grupy. Do pierwszej

należą drzewa, zabierające szkodliwą energię, do drugiej - dające dobrą

energię. Człowiek powinien korzystać z tych właściwości drzew, po to, by

uzupełnić swoje zasoby energetyczne, jak również po to, by poprawiać

swój stan w przypadku różnych chorób.

Drzewa dające zdrowotną energię to: dąb, sosna, akacja, klon,

jarzębina, brzoza, jabłoń, wiśnia, śliwa, grusza.

Przepis nr 42:

Aby „naładować się" zdrowotną energią drzewa należy stanąć tyłem

do niego w odległości 20 - 40 cm, rozluźnić mięśnie, zamknąć oczy.

Odwrócić dłonie w kierunku pnia i przez 3 - 5 min. wyobrażać sobie, jak



energia przenika przez palce do całego naszego ciała.

Przepis nr 43:

Aby uwolnić się od złego promieniowania należy wykorzystać

kontakt z takim drzewami jak: kasztan, topola, wierzba, orzech, osika.

Należy podejść do drzewa na odległość 20-30 cm, stanąć twarzą do niego,

wyciągnąć w stronę pnia dłonie, zamknąć oczy, rozluźnić się i pomyśleć o

tym, że przez palce drzewo zabiera energię, która przeszkadza nam być

zdrowym. Seans powinien trwać 10-15 minut.

Osobiście jestem bardzo zobowiązany uzdrawiającej sile drzew.

Kiedyś, gdy bardzo męczyły mnie bóle pleców, a żadne środki

przeciwbólowe nie działały, właśnie kilka seansów z drzewem jabłoni

pomogło mi w powrocie do pełni zdrowia.

Współczesnemu człowiekowi, wychowanemu przez postęp

techniczny trudno jest zrozumieć, jak zwykłe drzewo może wyleczyć z

tego, z czego nie jest w stanie wyleczyć dzisiejsza medycyna. Także i mnie

trudno jest odpowiedzieć na pytanie, czy to możliwe, że kiedyś Natura

odkryje przed nami swoje tajemnice. Na razie musimy zadowolić się

niezaprzeczalnymi faktami, których zebrano dużo, a których wyjaśnić nie

jestem w stanie. Wiadomo, że w dawnych czasach najlepszym środkiem na

bezsenność i wyczerpanie nerwowe było zwykłe rozczesywanie włosów

drewnianym grzebieniem. Syberyjscy znachorzy w przypadku silnego bólu

zęba radzili cierpiącemu potrzymać w ustach kawałek osikowego drzewa i

ból uciszał się.

Wiele chorób kobiecych oraz zastarzałe hemoroidy leczono

kawałkami brzozy. A schizofrenię, epilepsje i ból głowy likwidowano

maleńkimi kawałkami osiki przyłożonymi do odpowiednich części głowy.

Kończąc ten niepełny opis leczniczych sił drzew chcę podać jeden

przepis, który myślę, że zainteresuje wielu Czytelników. Mowa w nim

będzie o gronkowcu złocistym, którego dość trudno jest pokonać

dzisiejszymi preparatami medycznymi. Zwracało się do mnie paru

pacjentów, którym gronkowiec zaatakował oczy, gardło, nos. Trudno

opisać, ile się oni nacierpieli. Stosowali różne krople i antybiotyki, a

gronkowiec okazał się „nie do zdarcia", uodpornił się na najdroższe



lekarstwa. Przepis, jaki podałem tym pacjentom bardzo ich zdziwił, ale gdy

go wypróbowali, przekonali się, że „genialne jest to co najprostsze".

Przepis nr 44 (gronkowiec złocisty):

Należy zapalić kilka brzozowych polan (najlepiej zmoczonych przez

deszcz) i posiedzieć przy takim ognisku. Chodzi o to, by dym przeniknął do

dróg oddechowych, dostał się do oczu. Proszę wytrzymać, jeśli dym będzie

szczypał, wgryzał się w oczy, gdy oczy zaczną swędzić można przetrzeć je

rękoma, którymi przerzucali Państwo drwa przy ognisku. Już następnego

dnia po brzozowym ognisku gronkowiec powinien przestać Państwa

niepokoić, ale jeśli nie zniknął całkiem, należy zabieg powtórzyć.

Rozmyślania na temat cukrzycy

Trzydzieści - czterdzieści lat temu, gdy nie było takiej obfitości

kiełbas, wędlin, produktów rafinowanych, wyrobów z oczyszczonej mąki,

słodkich napojów, drożdżowych bułeczek i słodyczy cukrzyca była rzadką

chorobą. Jeśli ktoś na nią zachorował, to przeważnie na starość, gdy

trzustka, osłabiona latami życia, przestawała wypełniać swoje funkcje. W

dzisiejszych czasach choroba zaatakowała młodsze pokolenia i coraz

częściej można ją spotkać nie tylko u osób dorosłych, ale i u dzieci.

Przewaga w pożywieniu smażonych, gotowanych, mięsnych potraw,

mącznych, słodkich produktów, a także pasteryzowanego lub gotowanego

krowiego mleka jest jedną z głównych przyczyn powstawania choroby,

zarówno u dzieci i młodzieży, jak i u dorosłych. Stwierdzono, że zastrzyki z

insuliny nie są zbyt skuteczne w leczeniu tej choroby. Insulina jest

substancją wydzielaną przez trzustkę. Hormon ten pomaga organizmowi

przyswajać naturalne cukry organiczne. Energia, którą organizm przy tym

otrzymuje jest wykorzystywana na procesy przemiany materii, a także na

odżywianie i regenerację trzustki. Nasze komórki mogą zużywać naturalne

(organiczne) cukry, które w dużych ilościach znajdują się w warzywach i

owocach, ale nie cukry, wytwarzane przemysłowo i nie skrobię, znajdującą

się w smażonych frytkach, pieczonych bułeczkach, płatkach owsianych czy

długo gotowanych kaszach. Gdy te szkodliwe produkty dostaną się do



organizmu, musi on je przetrawić. Ale jak? Rozłożyć na cukry pierwsze.

Ponieważ produkty te przeszły obróbkę termiczną, to nie ma w nich

żywych enzymów (enzymy giną w temperaturze 54°C) i organizm musi

korzystać z własnych zapasów. Prościej mówiąc, trzustka powinna

produkować znacznie więcej insuliny niż może, co prowadzi do jej

przeciążenia. Nawet po przetrawieniu tych produktów trzustka nie może

nic z nich otrzymać, ponieważ z takim trudem przetrawione produkty są

nieorganicznymi atomami, które nie są w stanie jej zregenerować, a to

prowadzi do zachorowania na cukrzycę. Aby to wyjaśnienie było dla

wszystkich zrozumiałe, przytoczę życiowy przykład. Przypuśćmy, że zapas

hormonów trzustki jest równy określonej sumie pieniędzy, którą trzeba

rozsądnie wydawać, tak, aby wystarczyło na wiele lat, a my wydaliśmy je

w ciągu bardzo krótkiego czasu. I to wszystko - nie ma pieniędzy, nie ma

czego wydawać. Wtedy to otrzymuje się „pożyczkę" w postaci zastrzyków

z insuliny. „Oprocentowanie" tej pożyczki to choroby serca, naczyń

krwionośnych, a także kamienie w woreczku żółciowym i w nerkach.

Z reguły wszyscy cukrzycy cierpią na nadwagę. Wynika to z tego, że

insulina w zastrzykach jest produktem syntetycznym (otrzymywanym

drogą przemysłową), tzn. nieorganicznym i zamiast spalać tłuszcze, to

wręcz przeciwnie - sprzyja ich gromadzeniu. Nadmiar w organizmie

tłuszczy i toksyn prowadzi do chorób układu krążenia. Krew staje się gęsta,

kwaśna, co sprzyja powstawaniu zaburzeń mięśnia sercowego, kamicy.

Częste są przypadki zachorowania na cukrzycę w wyniku przeżytego

silnego stresu. Zwykle dzieje się tak u osób ze słabą wątrobą lub

cierpiących na zaburzenia pracy jelita grubego. Z reguły każdy stres

„uderza" na początku w wątrobę - „chemiczne laboratorium" naszego

organizmu i jeśli wątroba „wysiądzie", to i jej „współpracownicy" - układ

pokarmowy i trzustka zaczynają szwankować. Może to doprowadzić do

owrzodzeń żołądka, dwunastnicy lub do cukrzycy. Jeżeli osoby chore na

cukrzycę nie brały (na swoje szczęście) zastrzyków z insuliny, mają szansę

uwolnić się od tej uciążliwej choroby. Większość moich pacjentów

cierpiących na cukrzycę (szczególnie ci, którzy nie brali insuliny) wyleczyła

się całkowicie.



Wiemy już, że nasz układ pokarmowy przy prawidłowym odżywianiu

naturalnymi, nieprzetworzonymi produktami może wydzielać wszystkie,

konieczne do normalnej pracy organizmu hormony, m.in. insulinę, przy

czym w ilościach dużo większych, niż wydziela je trzustka. A to oznacza, że

zmieniwszy sposób odżywiania i poświęciwszy sobie trochę czasu,

możemy poradzić sobie z cukrzycą. Co należy zrobić? Po pierwsze

wyłączyć z diety lub zminimalizować ilość skoncentrowanych skrobi i

cukrów, które przeszły obróbkę termiczną: chleba, ziemniaków (obranych i

ugotowanych) oraz cukru i jego pochodnych, m.in. przemysłowo wytwarza-

nych soków, zawierających cukier, gotowanych kasz, gotowanego mięsa,

gotowanego pasteryzowanego mleka i jego przetworów (przemysłowo

wytwarzane jogurty, kefiry, twaróg, żółty ser, masło śmietankowe). Można

spożywać jedynie wiejskie masło i ser, zsiadłe mleko. Jeść należy

specjalnie przygotowaną kaszę (której nie można długo gotować). Kasze

powinno się spożywać codziennie. Szczególnie korzystne dla zdrowia są

kasze: gryczana, pszenna, kukurydziana, jęczmienna, ryż, owies. Kasze

powinny być ugotowane na „gęsto", bez dużej ilości wody. Kasze powinny

stanowić 1/3 naszego codziennego posiłku. Najlepiej spożywać je

ugotowane metodą „z przerwą". Przykładowo kaszę gryczaną gotujemy w

następujący sposób: Kaszę przepłukać, zamoczyć w zimnej wodzie na 8-10

godzin. W tej samej wodzie gotować ją 3 - 5 minut. Następnie do kaszy

wsypać drobno pokrojoną cebulę, szczelnie zawinąć, by nie traciła ciepła i

„dochodziła" przez 30 - 45 minut. Przed jedzeniem dodać masło lub olej

roślinny tłoczony na zimno.

Podstawą pożywienia powinny być świeże lub suszone owoce,

warzywa, świeżo przygotowane z nich soki oraz różne przyrządzone z nich

potrawy (tylko pieczone w piekarniku), kasze, trochę orzechów, zamiast

cukru - miód (10 - 15 g dziennie). Z tłuszczy najlepiej używać tylko olej

roślinny tłoczony na zimno. W ciągu dnia korzystnie jest wypić l litr

mieszanki soków: marchew 380 g, sałata 25 g, fasola strączkowa 185 g i

kapusta 185 g ( w proporcji 6 : 4 : 3 : 3), a oprócz tego 0,5 litra mieszanki

soku z marchwi -280 g i szpinaku 120 g. Rezultat leczenia będzie jeszcze

lepszy, gdy oczyści się jelito grube za pomocą lewatywy. Należy również



co 3 miesiące oczyszczać wątrobę (patrz: „Jak żyć długo i zdrowo, str. 162-

170).

Temat lewatywy chciałbym omówić dokładniej, gdyż jest to jeden z

najbardziej skutecznych (w warunkach domowych) sposobów oczyszczania

organizmu z toksyn.

Niektórzy specjaliści ostrzegają, że przemywanie jelita grubego

prowadzi do zniszczenia zdrowej mikroflory. Nie mogę się z tym zgodzić.

Przy trybie życia, jaki prowadzimy, ilości przyjmowanych leków,

znalezienie człowieka ze zdrową mikroflorą jest praktycznie niemożliwe.

Myślę, że nie pomylę się, jeżeli powiem, że 90% społeczeństwa ma

zwyrodniały układ pokarmowy i naruszoną mikroflorę. Znany na całym

świecie amerykański lekarz Walker (żył 106 lat), który przez 50 lat używał

lewatywy w leczeniu różnych chorób, mawiał: „Nie ma prostszego i

bardziej skutecznego środka oczyszczającego człowieka od wewnętrznych

„brudów" niż lewatywa. A osoby, które są jej przeciwne, właśnie potrzebują

lewatywy najbardziej." Nasi starożytni przodkowie używali lewatywy w celu

utrzymania higieny wewnętrznej swojego ciała. W manuskrypcie

„Ewangelia Świata Jezusa Chrystusa" według św. Jana uzdrawiacz tak

zwraca się do chorych: „Synowie człowieczy, Wy zapomnieliście, czyimi

jesteście dziećmi. Waszą matką jest Ziemia. I wszyscy, którzy żyją na

Ziemi muszą żyć według praw natury. Zdrowie - to naturalny stan

Człowieka. Choroba - to odpowiedź Natury na nierozumne zachowanie

człowieka. Żeby stanąć na drodze zdrowia, poproście Matkę-Ziemię, trzech

sprzymierzeńców: Anioła - Wodę, Anioła - Powietrze, Anioła - Światła. Jako

pierwszy przyjdzie z pomocą Anioł - Woda. Znajdźcie dużą dynię z

wydrążoną łodygą o wzroście człowieka, oczyśćcie ją wewnątrz, napełnijcie

wodą z rzeki ogrzanej Słońcem. Powieście dynię na drzewie, a chylcie

głowę nisko do ziemi. Módlcie się do Matki - Ziemi, żeby wybawiła Was od

grzechów, które popełniliście z obżarstwa. Kiedy woda, opłukawszy jelita, z

Was wyjdzie, zobaczycie na własne oczy, poczujecie własnym nosem,

będziecie mogli spróbować własnymi palcami, jakie ohydne kamienie

nosiliście w sobie. Jak może być Wasze ciało zdrowym, a rozum

nieotumanionym? I tak postępujcie cały tydzień, powstrzymując się przed



sytym jadłem. Dopiero wtedy poznacie, jakie to jest szczęście żyć w

czystym ciele. I wyciągnijcie jeden, jedynie możliwy dla człowieka

rozumnego wniosek: człowiek, omywający siebie tylko z zewnątrz jest

podobny do grobowca, wypełnionego cuchnącymi kamieniami i

przyozdobionego drogimi szatami."

Praktyka świadczy o tym, że bynajmniej nie każdy człowiek z

samozaparciem i gotowością zaczyna stosować te zabiegi. Dlatego też

należy głęboko uświadomić sobie, że tylko w ten sposób będziecie

Państwo mogli pozbyć się „brudów", zgromadzonych w jelicie grubym. Dla

wielu osób zabieg ten, nie wiedzieć czemu, wydaje się wstrętny, chociaż

nie odczuwają żadnego wstrętu, nosząc w sobie kilka kilogramów

gnijących kamieni kałowych, woń których jest nieporównywalna z żadną

zawartością ścieków kanalizacyjnych. Inni natomiast rezygnują z zabiegów,

ponieważ trzeba je rzeczywiście wykonywać na kolanach, a pozycję tę

przyjmować im niewygodnie lub trudno albo też nie mają gdzie. Jeszcze

inni boją się, że mogłyby im popękać szwy po przebytych opera-

cjach...Wymówki znajdują się różne. I dopiero pod groźbą noża chirurga

lub jeszcze gorzej - śmierci, człowiek szybko zgadza się doprowadzić się do

porządku. Nawiasem mówiąc, są i tacy, którzy z gotowością i bez

problemów godzą się na przemywanie, zwane lewatywą. Praktyka

świadczy o tym, że każdy, kto weźmie się za higienę wewnętrzną,

doprowadza zabiegi do końca i w ten sposób poprawia swoje

samopoczucie.

Dlatego też, zanim przejdę do istoty sprawy, należy zapa-

miętać i wziąć sobie do serca dwie zasady. Po pierwsze, wyrobić w

sobie świadome pragnienie bezlitosnego pozbycia się złogów,

które są przyczyną chorób. Po drugie, ściśle przestrzegać wszyst-

kich zaleceń, aby niechcący nie zaszkodzić sobie i aby osiągnąć

większą korzyść.

Zabieg nosi nazwę „lewatywy Walkera". Żeby go wykonać będzie

potrzebny „kubek Esmarcha", cytryny lub ocet jabłkowy i olej roślinny.

„Kubek Esmarcha" bywa dostępny w aptece.

Końcówkę i zawór lepiej zdjąć, a rurkę zacisnąć w jednym miejscu



np. szczypczykami. Koniec gumowej rurki dokładnie wytrzeć drobnym i

delikatnym papierem ściernym, zaokrąglając brzegi nie tylko z zewnątrz,

ale i od wewnątrz.

Do „kubka Esmarcha" nalewa się dwa litry przegotowanej wody,

ochłodzonej do temperatury ciała. Na początku u wielu osób taka ilość

wody wywołuje strach. Dlatego też od razu informuję: w jelicie grubym

mieści się mniej więcej trzy i pół litra wody (mam na myśli czyste i zdrowe,

a nie rozciągnięte przez kamienie kałowe jelito).Tak więc macie Państwo

jeszcze dużo zapasowego miejsca. Co się zaś tyczy nieprzyjemnych

doznań, to na początku one będą, przed tym nie uciekniemy, ale potem

całkowicie znikną. Oprócz tego możemy w każdej chwili zatrzymać

strumień wody. Należy chyba również zaznaczyć, że w przyszłości, kiedy

jelita będą przepłukane, do celów profilaktycznych wystarczy jeden litr

wody. Tak więc, jak to się mawia, początki są najtrudniejsze.

Wodę przegotowuje się, tak, dla asekuracji. Ale oprócz tego należy

wlać do niej 2 łyżki soku z cytryny. Rzecz w tym, że procesy fermentacji i

gnicia zachodzą w środowisku zasadowym, lekkie zakwaszenie hamuje je,

niszczy bakterie chorobotwórcze, stymuluje funkcjonowanie korzystnej i

niezbędnej mikroflory. Oprócz tego kwas jest antytoksyczny, zabija pleśń,

która jest wypłukiwana przez wodę i wydostaje się w postaci ciemnych

strzępków.

Po nalaniu wody i zakwaszeniu jej proszę powiesić „kubek" Esmarcha z

zaciśniętą rurką gdzieś wyżej i posmarować koniec rurki olejem roślinnym.

Właśnie roślinnym, ponieważ jest on produktem naturalnym, nie

blokującym porów. Wazelina, krem lub mydło się do tego nie nadają.

Następnie należy przyjąć „pozycję tygrysa", to znaczy oprzeć się na

łokciach i kolanach, trochę rozstawić nogi, postarać się całkowicie

rozluźnić brzuch. Koniec rurki wprowadza się niegłęboko, na 5 - 6 cm.

Zacisk rozluźnia się i woda lekko sama spływa do dołu. Jej temperatura i

niski stopień kwasowości nie wywołują nieprzyjemnych doznań. Jeżeli uda

się całkowicie rozluźnić brzuch, to nawet nie powstaną skurcze. Oddychać

należy głęboko przez szeroko otwarte usta. To także pomoże się rozluźnić i

włączy do pracy przeponę. Po minucie naczynie będzie puste, wtedy



można się podnieść.

Ale to, niestety, nie koniec zabiegu. Wodę w jelicie grubym należy

choć trochę wstrząsnąć. W jaki sposób? Mogą Państwo wykonać „taniec

brzucha" albo poskakać. Lub też, jeśli ani jedno, ani drugie Państwu nie

odpowiada, można potrząsnąć dolną część brzucha rękoma - jednym

słowem, postarajcie się gospodarskim sposobem, by to Wasze „naczynie"

choć trochę się przepłukało.

Na początku dobrze jest naprawdę przyjrzeć się temu, co zmyje się z

wodą. Widok jest, mówiąc wprost, strasznie nieprzyjemny. Tym niemniej

właśnie ten efekt najbardziej przemawia.

Należy regularnie powtarzać zabieg przepłukiwania: w pierwszym

tygodniu - codziennie, w drugim - co drugi dzień, w trzecim - co dwa dni, w

czwartym tygodniu - co trzy dni. Większość z Państwa pod koniec

czwartego tygodnia po wyglądzie i zapachu wydzielin łatwo się zorientuje,

że uporała się z zdaniem. Teraz, żeby utrzymać ten stan czystości,

wystarczy przepłukiwać jelito grube raz w tygodniu, ale regularnie.

Zastanówmy się, co się stało. Odświeżyliście Państwo swoje

korzenie. Sprzątnęliście złogi kamieni kałowych, zgniliznę, pleśń, produkty

fermentacji. Teraz Państwa oczyszczone „korzenie" zaczęły pobierać ze

strawionego pokarmu czyste substancje do tworzenia nowych komórek.

Zakończył się proces przedostawania do organizmu szkodliwych

substancji, w tym rakotwórczych, toksyn i innych „paskudztw". Zaczęła

oczyszczać się krew. Z tego wynika, że zahamowany został rozwój

Państwa chorób. To Wy go zahamowaliście.

Teraz szybko poprawia się odżywianie wszystkich organów, a czysta

krew zaczyna rozmywać złogi szkodliwych substancji, odłożonych przez nią

w ciele wcześniej. Wyzwala się energia, którą można teraz tracić nie na

walkę z zatruciem organizmu, a na walkę z chorobami. Stopniowo

powracają na swoje miejsca przemieszczone organy, normalizuje się ich

działanie, ciśnienie tętnicze powraca do normy, z dnia na dzień choroby

przestają dawać o sobie znać. Ale...

Ale jeszcze do niedawna rozciągnięty, bezwładny, atroficzny worek

jelita grubego wisi teraz jak ścierka i jest mało zdolny do wykonywania



swoich ważnych życiowych funkcji. Trzeba go ponownie nauczyć

pracować, przemieszczać masy pokarmowe. Trzeba zmusić go do przyjęcia

naturalnej formy.

W tym celu w okresie robienia lewatyw (a także w ogóle) bardzo

korzystnie jest jeść dużo kaszy. Kasza powinna być z gatunku otrębowych.

Gotować ją należy koniecznie w wodzie. Jednorodna masa jednocześnie

strawionej w żołądku kaszy równomiernie zajmie objętość jelita grubego,

nada mu właściwy kształt i zmusi do pracy.

W żadnym wypadku proszę nie gotować kaszy na mleku. I w żadnym

wypadku me gotować kaszy manny.

Opowiedziałem o lewatywie Walkera, jako o najprostszym i

efektywnym sposobie pozbycia się z jelita grubego złogów kamieni

kałowych. Ale dla tych, którzy twierdzą, że dla nich ten sposób jest nie do

przyjęcia, możemy wyjaśnić, w jaki inny sposób ludzie na świecie

wychodzą z tego położenia.

Aby uniknąć wszelkich trudności, wielki naturopata Paul Breg w celu

oczyszczenia jelita grubego i w ogóle jelit proponował raz w tygodniu

głodówkę po 24 - 36 godzin. W tym czasie kamienie kałowe, które

zalepiają korzonki, lekko rozmiękają i jeżeli po głodówce zje się sałatkę z

surowej kapusty z marchewką, to ona jak miotła wymiecie te „brudy". W

odróżnieniu od Paula Brega nie mogę polecać tego sposobu, ponieważ

głód nie jest stanem naturalnym dla człowieka i, co więcej, głód potężnie

stymuluje wchłaniające funkcje żołądka, nieprzepłukanych jelit, więc

zamiast czystych i pożytecznych substancji do krwi dostają się wszystkie

te nieczystości.

Wielu chorych, panicznie usiłując uwolnić się od konieczności

lewatyw, gotowych jest przyjmować leki przeczyszczające. Kategorycznie

to odradzam. Środek przeczyszczający odwadnia organizm, zabierając z

jelit wilgoć, która jest przeznaczono do zupełnie innych celów. Na dodatek

ta wilgoć, przechodząc przez przewód pokarmowy w rezultacie wcale nie

przepłukuje jelita grubego, a tylko wychodzi z niego normalną drogą,

ominąwszy złogi kamieni. Również nie zalecam stosowania środków

przeczyszczających przy zaparciach, nawiasem mówiąc, z tych samych



przyczyn. Środek przeczyszczający nie uratuje przed zaparciem i nie

wybawi od nieczystości. Zaś zwyczajne przepłukiwanie przy pomocy

irygatora przywraca i normalizuje pracę jelita grubego i ten, kto przeszedł

fazę przepłukiwań, nie cierpi na zaparcia.

Wszystkie zabiegi zdrowotne należy wykonywać w określonej

kolejności. Inaczej można nie osiągnąć oczekiwanych rezultatów. Pierwszy

krok do zdrowia - to właśnie ten, z którym się Państwo zapoznali. Jeżeli go

nie zrobicie - to dalszej drogi nie ma. Mało tego: jeśli z niego zrezygnujecie

i weźmiecie się od razu za wykonywanie kolejnych zabiegów, nie

osiągniecie oczekiwanych rezultatów.

Aby było to zrozumiałe, uchylę rąbka tajemnicy dotyczącej

następnego sekretu zdrowia: najlepszy wynik osiąga się przy jed-

noczesnym przestrzeganiu zasad higieny wewnętrznej i rozumnym

odżywianiu. Wtedy jesteście Państwo całkowicie zabezpieczeni przed

jakimikolwiek chorobami. Ale sama tylko higiena wewnętrzna nie uchroni

Państwa przed potężnymi stratami energii na strawienie nieprawidłowo

zjedzonego pożywienia. A samo tylko sensowne odżywianie nie obroni

przed przedostawaniem się do organizmu, do krwi straszliwego koktailu

szkodliwych substancji. Jeszcze gorzej: wybór tylko racjonalnego

pożywienia stymuluje wchłanianie szkodliwych substancji z nie

przepłukanych jelit, a samo oczyszczenie jelit będzie powodowało straty

energii na strawienie niewłaściwego pokarmu. Wyjście jest jedno: trzeba

zaakceptować cały kompleks proponowanych metod.

Oprócz tych zaleceń możecie Państwo stosować, jako wspomagające

leczenie cukrzycy, poniższe przepisy. Należy systematycznie obserwować

swoje samopoczucie i wybrać dla siebie to, co daje najlepsze efekty.

Przepis nr 45:

Obrać cebulę z twardej łuski, zetrzeć na gęstej tarce, odcisnąć sok,

przelać go do słoika. Na 100 g soku z cebuli włożyć 100 g miodu, dobrze

wymieszać, słoik szczelnie przykryć. Przechowywać w ciemnym chłodnym

miejscu. Przyjmować po 2 łyżeczki od herbaty 3 razy dziennie przed

jedzeniem przez l miesiąc.

Przepis nr 46:



Niedojrzałe orzechy włoskie (zerwane przed 7 czerwca) rozdrobnić i

zalać wrzątkiem w proporcji 10 g orzechów na szklankę wrzątku, wlać do

emaliowanego czajnika, zakryć, zaparzać 15 minut. Pić ciepłe jako

herbatę.

Przepis nr 47:

100 g ziaren dojrzałego owsa umieścić w naczyniu emaliowanym,

zalać 600 ml (3 szklankami) wrzątku, przykryć pokrywką i podgrzewać

mieszając przez 15 minut. Następnie ochładzać przez 45 minut w

temperaturze pokojowej. Chłodny napar przelać do szklanego naczynia,

przecedzić, odcisnąć ziarna, dolać przegotowanej wody do 600 ml,

zakorkować. Przechowywać w chłodnym miejscu nie dłużej niż 2 doby.

Przyjmować ciepłe po 1/2 szklanki 3-4 razy dziennie przed jedzeniem.

Kuracja trwa 3 miesiące.

Przepis nr 48:

10 sztuk średniej wielkości liści laurowych włożyć do naczynia

szklanego lub emaliowanego, zalać 600 ml (3 szklankami) wrzątku,

przykryć pokrywką i odstawić do naciągnięcia na 2 -3 godziny. Przyjmować

po 1/2 szklanki 3 razy dziennie. Kuracja trwa 2 tygodnie, następnie trzeba

zrobić miesięczną przerwę. Potem kurację powtórzyć.

Metody leczenia przy pomocy odpowiedniej diety są szczególnie

skuteczne w leczeniu cukrzycy, którą można bardzo efektywnie

kontrolować w warunkach diety.

Przepis nr 49:

Liście batatu, nazywane liśćmi białego lub czerwonego ziemniaka.

Wziąć 60 g świeżych liści (30 g wysuszonych) i 100 g skórki świeżej białej

dyni (lub 12 g suchej skórki). Wszystkie składniki drobno pokroić i

ugotować. Pić otrzymany płyn jak herbatę o każdej porze dnia.

Przepis nr 50:

Napój z suszonych śliwek. Włożyć 15 g suszonych śliwek do wrzącej

wody. Po przegotowaniu pić napój jak herbatę.

Przepis nr 51:

Zupa z grochu. Gotować 50 g strączków grochu przez 20 minut. Pić

zupę i jeść groszki. Stosować l raz dziennie.



Przepis nr 52:

Kasza z żołądka prosięcia. Gotować 500 g żołądków na półmiękko.

Pokroić na małe kawałki. Z ryżu i pokrojonych żołądków (po 100 g

każdego) ugotować zupę. Dodać cebulę, imbir, czosnek.

Niech żyje ziemniak

Jak już zauważyliście, drodzy Czytelnicy (szczególnie Ci, którzy znają

moją „twórczość"), gdy coś polecam, to staram się dokładnie wszystko

wyjaśnić. Spróbuję postąpić tak i teraz, wyjaśniając problem pożyteczności

i szkodliwości ziemniaków, tym bardziej, że ten bezcenny dar natury rośnie

w Polsce w dużych ilościach, ma dobrą jakość i doskonały smak.

Ale na początek przytoczę krótką historię o tym, jak zwykły ziemniak

pomógł przezwyciężyć nieuleczalną, ciężką chorobę. Wiele lat temu żyła w

Kopenhadze nikomu nie znana dziewczyna - Alma Niekse. Los obszedł się z

nią surowo - od dzieciństwa cierpiała na deformujący poliartretyzm: ciało

jej było skręcone, stawy spuchnięte, a palce wykrzywione. Dwadzieścia lat

życia spędziła na wózku inwalidzkim. Jedyną jej podporą była matka. Ale

stało się nieszczęście: matka umarła i biedna dziewczyna została sama ze

swoją straszną chorobą. Po pogrzebie matki Alma całe noce spędzała na

smutnych rozmyślaniach, jak dalej żyć. Coraz częściej myślała o

samobójstwie. Aż nieoczekiwanie, po kilku bezsennych nocach, Alma nagle

zrozumiała, w jaki sposób może wrócić do zdrowia. Nie potrafiła

racjonalnie wytłumaczyć tego, co się z nią stało w nocy - jakby anioł-stróż

naszeptał jej do ucha: „Jeśli chcesz wyzdrowieć, powinnaś bardzo długo

gotować ziemniaki w łupinkach, rozgnieść je i cały dzień jeść ten płynny

kleik. Przez 2 tygodnie Alma jadła tylko rozgotowane ziemniaki i nastąpiła

poprawa. Dziewczyna poczuła, że łatwiej jej otwierać usta, zęby nie są już

tak zaciśnięte, jak wcześniej, stawy przestały boleć. Po upływie miesiąca

Almę trudno było poznać. Przez 3 miesiące jej jedynym pokarmem były

zwykłe, rozgotowane ziemniaki w mundurkach, dzięki którym stała się

zdrowym człowiekiem.

Sceptycznie nastawiony Czytelnik na pewno uśmiechnie się z



niedowierzaniem: „Cudów nie ma! Jak człowiek może tak nagle zrozumieć,

w jaki sposób powinien się leczyć?" Może i cuda nie zdarzają się na

świecie, ale istnieje jeszcze bardzo słabo znana nam sfera ukrytych

możliwości naszego mózgu, którą nazywamy intuicją. Myślę, że wielu

osobom pomogła ona w krytycznych sytuacjach. W każdym razie, moja

intuicja podpowiada mi, jak pomóc choremu człowiekowi i z reguły mnie

nie zawodzi. Ale wróćmy do historii Almy.

Kiedy wyzdrowiała, zaczęła pomagać innym ludziom, cierpiącym na

podobne dolegliwości. Chodziła po szpitalach, gabinetach lekarskich i

opowiadała o prostym sposobie leczenia poliartretyzmu. Ale wszędzie

spotykała się z niedowierzaniem: „To niemożliwe". Jednak nie poddała się.

Ukończyła medycynę i została lekarzem. Leczyła ludzi, wykorzystując

swoje doświadczenie i wiedzę. Dziś ma 80 lat, jest zdrowa, ruchliwa,

zgrabna.

Dlaczego więc ziemniaki wpadły w niełaskę? Wszystko przez to, że

człowiek chce być mądrzejszy od natury. Od dawna przyznawano

ziemniakom pierwszeństwo przed innymi produktami. Nie przypadkowo

dawnej nazywano je drugim chlebem. Nasze babki zawsze gotowały

ziemniaki w mundurkach lub piekły w ogniu. Podawano ziemniaki jako

oddzielne danie z dodatkiem kiszonej kapusty lub ogórka. Nikt nie

pomyślał nawet o tym, by je obierać w celu otrzymania frytek, które

oprócz tkanki tłuszczowej i zaparć niczego dać nie mogą. Sposób, w jaki

zaczęto używać ziemniaki przypomina przygotowywanie cukru z buraków -

proces, w którym z pożytecznego, wartościowego produktu, jakim jest

burak produkuje się truciznę w postaci białego cukru albo też oczyszczanie

ziarna, polegające na zrywaniu witaminowej osłonki, by został tylko biały,

trujący krochmal. W skład ziemniaków w łupinach wchodzi 20% skrobi,

enzymy, białka, witaminy B, C, beta-karoten, kwasy organiczne, sole

mineralne, potas, wapń, fosfor, żelazo i wiele innych pożytecznych

związków. Do 90 % wszystkich tych substancji znajduje się w łupinie.

Według najnowszych danych naukowych substancje znajdujące się w

łupinie ziemniaków wykazują właściwości lecznicze w przypadku takich

chorób, jak: alergia, nadciśnienie, arytmia - zaburzenie rytmu serca,



ponadto wzmacniają ścianki naczyń krwionośnych, pomagają w

przemianach organicznych, dostarczają wapń i żelazo, niezbędne dla

naszych kości. Pomagają wyleczyć cukrzycę, wrzody żołądka, zapalenie

wątroby i dróg żółciowych, likwidują stany zapalne nerek. To jeszcze nie

jest pełny spis leczniczych właściwości związków, znajdujących się w łupi-

nie ziemniaka. Radzę krytycznie podchodzić do zalecenia, by grubo

obierać skórę z ziemniaków. Enzymy, zawarte w ziemniaku spożywanym

ze skórą przekształcają skrobię w łatwo przyswajalne cukry, które dają

energię, a ich resztki wydalane są z organizmu w postaci wody i gazu

kwasu węglowego. Ziemniaki w 85 % składają się ze skrobi. Skrobia sama

nie rozpuszcza się w wodzie. Ziemniaki obrane ze skóry tracą enzymy

przerabiające skrobię. Poza tym grudki skrobi tworzą gęstą kleistą masę,

zalepiającą naczynia krwionośne (prowadzi to do miażdżycy i zniszczenia

naczyń krwionośnych). Ponieważ gotowana skrobia jest uboga w tlen, nie

odbywa się jej pełne spalanie. Sprzyja to powstawaniu tkanki tłuszczowej.

Z powodu nadmiernego spożywania frytek w latach 80-tych Amerykanie są

otyli i schorowani, a skutki tego zamiłowania do frytek wielu z nich

odczuwa do dziś.

Tym, którzy lubią ziemniaki przypominam, że obierając je ze skóry,

pozbawiają je Państwo praktycznie 99% cennych związków. „Ziemniaki ze

skórą mają nieprzyjemny smak i zapach" - może zauważyć Czytelnik.

Zgadzam się. Ale wszystko zależy od tego, jak je przyrządzimy. Gotując

ziemniaki należy wrzucić je do wrzątku, dodać przyprawy, zioła i liść

laurowy. Zdrowsze są ziemniaki gotowane na parze. Dla mnie

najsmaczniejsze są ciasteczka ziemniaczane. Ziemniaki należy umyć,

przekroić na pół, włożyć od piekarnika, posypać kminkiem, majerankiem

itp. Piec 40-45 minut. Gdy są gotowe posmarować je masłem, posypać

posiekaną pietruszką, koprem lub szczypiorkiem. Można podać do nich

kapustę, ogórki, zsiadłe mleko - nie ma nic zdrowszego.

„A co zrobić wiosną? Przecież wiosną ziemniaki wegetują. Powstaje

w nich trująca substancja. Spożyte wtedy powodują słabości,

niedomagania, senność, bóle głowy." - może powiedzieć dociekliwy

Czytelnik. Zgadzam się z tym i dlatego radzę od l marca zupełnie zrezygnować



z ziemniaków. Natomiast co się tyczy poglądu, że w skórce może być dużo

trujących związków, to ostatnie badania wykazały, że w skórkach marchwi,

buraków, ziemniaków, jabłek substancje te nie zatrzymują się dzięki

wysokiej zawartości żelaza. Należy jednak być ostrożnym, kupując

importowane ziemniaki. Podczas ich przechowywania stosuje się

napromieniowywanie cezem-137 i kobaltem-60. Te napromieniowane

bulwy rzeczywiście długo się przechowują i dobrze wyglądają. Ale taki

sposób przechowywania niesie niebezpieczeństwo powstania w naszym

organizmie nowotworów.

Znając teraz korzystne i złe właściwości ziemniaków, można je

odpowiednio przygotowywać:

1. Gotowane ziemniaki z kminkiem. Umyć ziemniaki, ugotować w

mundurkach, a później obrać. Pokropić olejem roślinnym, posypać

kminkiem i posiekaną pietruszką lub koperkiem.

2. Ziemniaki z grzybami. Ugotować ziemniaki na parze. Jeżeli nie ma

specjalnego urządzenia do gotowania na parze, można położyć ziemniaki

na emaliowanym durszlaku i postawić nad garnkiem z wrzątkiem. Potem

ostrożnie zdjąć skórkę. W drugim garnku, w małej ilości wody ugotować

grzyby, a następnie drobno je pokroić. Posypać nimi ziemniaki. Usmażyć

na oleju cebulkę i polać nią ziemniaki z grzybami. Z wierzchu posypać

posiekaną pietruszką lub koperkiem.

Lecznicza moc jabłka

Wschodnia mądrość głosi „Każdego dnia zjedz jabłko, a nie będziesz

potrzebował lekarza". O jabłkach i ich korzystnym wpływie na zdrowie

można byłoby napisać całą książkę. Ponieważ różne źródła tak dużo piszą

o chemicznym składzie jabłek, witaminach, kwasach organicznych,

wchodzących w ich skład, to nie ma sensu jeszcze raz podkreślać wartości

jabłka. Chciałbym natomiast podać kilka skutecznych przepisów, za

pomocą których możemy wykorzystać „leczniczą moc" jabłek. W Polsce

jabłek nie brakuje, a ich jakość jest wysoka. Sok jabłkowy wspaniale

oczyszcza organizm, szczególnie wątrobę, nerki i woreczek żółciowy. Jeżeli



nie mogą Państwo przeprowadzić oczyszczania wątroby według sposobu

opisanego przeze mnie w poprzedniej książce („Jak żyć długo i zdrowo",

str. 162-166), dlatego że nie znosicie oleju roślinnego lub obawiacie się, że

wychodzące kamienie mogą przysporzyć problemów, należy

przeprowadzić łagodną kurację, która nie jest co prawda tak efektywna,

ale pozwoli „rozpuścić" kamień.

Przepis nr 53: Używać tylko świeżo przygotowanego soku (soki

wytwarzane przemysłowo nie nadają się). Jabłka powinny być słodkie, ale

można dodać trochę kwaśnych (antonówek). Smak soku powinien być

przyjemny. Sok należy pić małymi łyczkami, każdy łyczek potrzymać

chwilę w jamie ustnej, aby dobrze wymieszał się ze śliną. Po spożyciu soku

niektóre osoby (mające zakłóconą mikroflorę układu pokarmowego) mogą

mieć nieprzyjemne odczucia ze strony żołądka. Czasem mogą pojawić się

wzdęcia. W takim przypadku sok przed spożyciem trzeba bardzo dokładnie

odfiltrować z drobinek miąższu. Oprócz tego należy przygotować układ

pokarmowy do przyjmowania nadmiaru kwasu. W tym celu przed prze-

prowadzeniem kuracji poleca się przez tydzień pić 1/2 szklanki soku na 15

minut przed każdym posiłkiem. Samą kurację przeprowadzać przez 3 dni,

przez ten czas niczego nie jeść. Korzystnie byłoby przebywać więcej na

świeżym powietrzu i zażywać więcej ruchu. Codziennie wieczorem, przed

snem bardzo pożądana jest kąpiel z siana (przepis nr 4). W ciągu całego

dnia można pić tylko sok z jabłek.

l dzień:

godz. 8 rano - l szklanka soku jabłkowego

godz. 10 rano - 2 szklanki soku

godz. 12 w południe - 2 szklanki soku

godz. 2 po południu - 2 szklanki



godz. 8 wieczorem - 2 szklanki

Drugiego i trzeciego dnia należy postępować tak samo. Jeżeli w

czasie trwania kuracji nie nastąpi wypróżnienie, należy wypić zioła

przeczyszczające, a najlepiej zrobić lewatywę.



Ocet jabłkowy

Wiele osób używa octu w dużych ilościach w potrawach i

przetworach. Ocet winny lub biały destylowany zawierają składniki

niszczące organizm, np. kwas octowy (C2H

4O

2). Kwas octowy, wchodzący w

skład octu destylowanego niszczy czerwone krwinki, powoduje anemię,

zakłóca procesy trawienne i zaburza proces prawidłowego przyswajania

pokarmu. Powoduje marskość wątroby, wrzodowe zapalenie jelita grubego

itp. (zwracam na to uwagę amatorów marynowanych ogórków, grzybków,

różnych kiszonych sałakiszonych sałatek). Radzę unikać octuspirytusowego i winnego, aby nie mieć problemów ze strony układu

pokarmowego.

Zupełnie inne wartości posiada ocet jabłkowy. Zawiera w swoim

składzie kwas jabłkowy (C2H

6O

5). Kwas zawarty z occie jabłkowym, łącząc

się z zasadami i substancjami mineralnymi tworzy glikogen. Glikogen

pozwala uregulować cykl menstruacyjny, polepsza stan naczyń

krwionośnych, sprzyja tworzeniu się czerwonych krwinek. Jedną znajcenniejszych wartości octu jabłkowego jest wyjątkowo wysoka

zawartość potasu, koniecznego do utworzenia w organizmie określonego

zapasu energetycznego oraz wyciszenia układu nerwowego i uregulowania

pracy hormonów. Sprzyja również zatrzymaniu w organizmie wapnia,

żelaza, magnezu, chloru i krzemu.

Ocet jabłkowy jest w sprzedaży, ale można go również przygotować

samodzielnie (przepis na jego przygotowanie podam poniżej).

Leczenie octem jabłkowym

Przepis nr 54 (w przypadku utykania, spowodowanego silnym urazem):

Ubić l żółtko + l łyżeczkę miodu + l łyżkę octu jabłkowego. Wszystko

dokładnie wymieszać i wcierać w chore miejsce.

Przepis nr 55 (półpasiec):4 razy na dzień i 3 razy nocą (w przypadku, gdy swędzenie nie



pozwala spać) przykładać na zaatakowane miejsca gazę, nasączoną nic

rozcieńczonym octem jabłkowym. Po 5-10 minutach swędzenie ustępuje, a

po upływie 3-7 dni półpasiec znika.

Przepis nr 56 (nocna potliwość):

Przed snem przetrzeć skórę octem jabłkowym.

Przepis nr 57 (oparzenia):

Przy pomocy gazy zwilżyć poparzoną powierzchnię skóry octem

jabłkowym, który uśmierza ból i zapobiega tworzeniu się blizn.

Przepis nr 58 (żylaki):

Rano i wieczorem przemywać octem jabłkowym skórę w miejscach,

gdzie są rozszerzone żyły i rozcierać. Oprócz tego 2 razy dziennie pić l

szklankę ciepłej przegotowanej wody z rozpuszczonymi w niej 2

łyżeczkami octu jabłkowego. Po miesiącu stosowania regularnych

zabiegów żyły zaczną się zwężać.

Przepis nr 59 ( dla kobiet w ciąży):

W okresie ciąży przed śniadaniem pić l szklankę ciepłej wody z

rozpuszczoną w niej l łyżeczką octu jabłkowego. Oprócz tego, przed

każdym posiłkiem wypijać jeszcze l szklankę przegotowanej wody z

rozpuszczonymi w niej 2 łyżkami octu jabłkowego i 2 łyżkami miodu. W

ostatnich 3 miesiącach ciąży 2 razy w tygodniu we wtorki i piątki do

mieszanki dodawać jedną kroplę jodu.

Przepis nr 60 (obfite krwotoki podczas miesiączki, przy hemoroidach,

krwotoki z nosa):

Pić codziennie 2 łyżeczki od herbaty octu jabłkowego na szklankę

gotowanej wody.

Przepis nr 61 (odchudzanie):

Przed każdym posiłkiem wypijać l szklankę przegotowanej wody z 2

łyżeczkami octu jabłkowego.

Przepis nr 62 (łzawienie oczu):

Do jednej szklanki wody dodać l łyżeczkę octu jabłkowego i l kroplę

jodyny. Pić raz dziennie przez 2 tygodnie, potem tylko we wtorki i czwartki.

Przepis nr 63 (utykanie spowodowane zapaleniem stawów):

Przed każdym posiłkiem pić 10 łyżeczek od herbaty octu jabłkowego.



W ciągu 2 dni dolegliwość ustąpi w 20%, a na 5-ty dzień w 50%. Po 30

dniach kuracji powinny zniknąć bóle stawów i zmniejszyć się utykanie.

Przepis nr 64 (nadciśnienie):

U niektórych osób w układzie trawiennym występuje niedostatek

kwasu solnego, co podwyższa ciśnienie krwi. Aby skutecznie walczyć z tą

dolegliwością trzeba jeść mniej mięsa, a przed jedzeniem pić od l do 3

łyżeczek octu jabłkowego. Ciśnienie krwi zauważalnie obniża się. Okresowo

ocet można „przegryzać" l łyżeczką miodu. Wówczas efekt będzie jeszcze

lepszy.

Przepis nr 65 (ból głowy):

Do garnuszka nalać 1/2 szklanki octu jabłkowego i 1/2 szklanki

przegotowanej wody. Wymieszać i postawić na małym ogniu. Kiedy

roztwór zagotuje się, garnuszek zdjąć i zrobić inhalację. Wdychać parę

powoli 75 razy. Jeżeli ból głowy nie minie całkowicie, to na pewno

przynajmniej znacznie osłabnie.

Przygotowanie octu jabłkowego

Ilość zależy od tego, do jakich celów się go przygotowuje. Odrzucić

zgniłe lub robaczywe części jabłek (nie obierać ze skórki). Jabłka wraz z

gniazdami nasiennymi przekręcić przez maszynkę do mięsa. Otrzymaną

masę włożyć do emaliowanego lub szklanego naczynia z szeroką szyjką,

dodać ciepłej przegotowanej wody (l litr wody na 800 g jabłek). Na każdy

litr wody dodać 100 g miodu, 10 g drożdży piekarskich i 20 g czarnego

podsuszonego chleba. Zakryć naczynie i odstawić do sfermentowania przy

temperaturze 20-30°C (fermentacja zachodzi lepiej przy stałej

temperaturze i gdy szyjka naczynia jest jak najszersza). W ciągu

pierwszych 10 dni zawartość naczynia należy codziennie przemieszać

drewnianą łyżką. Po upływie 10 dni przełożyć do worka z gazy i odcisnąć.

Otrzymany sok jeszcze raz przefiltrować i przelać do naczynia z szeroką

szyjką. Na l litr otrzymanego soku dodać 80 g miodu i wymieszać

drewnianą łyżką do całkowitego rozpuszczenia. Naczynie przykryć gazą i

postawić w ciepłym miejscu (temperatura +25°C - +30°C). Ocet jest



gotowy w momencie gdy płyn zjaśnieje. W zależności od rodzaju jabłek,

miodu i ilości wody oraz innych czynników trwa to zwykle 40-60 dni. Gdy

płyn zjaśnieje, filtruje się go, przelewa przy pomocy lejka do 0,5-litrowych

butelek. Butelki należy szczelnie zamknąć (korek można zalać woskiem) i

przechowywać w chłodnym miejscu. Tak przygotowany ocet można

wykorzystywać zgodnie z powyższymi przepisami, a także jako dodatek do

surówek i innych potraw. Jeszcze raz chcę zwrócić uwagę, że tylko ocet

jabłkowy można używać jako kwaśny dodatek do potraw.

Przeziębiliśmy się?

Wiosną i jesienią często czujemy, że „chwyta" nas przeziębienie albo

grypa. Cieknie nam z nosa, boli głowa, dokucza słabość w całym ciele. Ze

zdrowotnego punktu widzenia jest to reakcja obronna, ponieważ organizm

przez wszystkie otwory próbuje wydalić razem ze śluzem nadmiar bakterii

chorobotwórczych, które wyhodowaliśmy we własnym ciele przez

nadmierne spożycie mięsa, tłuszczu, słodyczy i tym podobnych „trucizn".

Mówiąc prościej, organizm walczy z chorobą poprzez oczyszczanie

się. Jest to reakcja obronna, i czasami towarzyszy jej podwyższona

temperatura. Proces ten trwa zwykle 4-7 dni i dlatego nie należy śpieszyć

się z obniżaniem temperatury środkami przeciwgorączkowymi. Jeżeli nie

jest ona bardzo wysoka, spróbujcie Państwo pomóc organizmowi,

wypełniając następujące zalecenia:

1. W ciągu pierwszych dwóch dni proszę zrezygnować z ja-

kiegokolwiek jedzenia, oprócz warzyw, owoców i ich soków (najlepiej

świeżo przygotowanych) albo przeprowadzić detoksykację (patrz str. 45)

Pamiętajcie Państwo, że kiedy jecie w czasie choroby, to karmicie nie ciało,

a chorobę.

2. Pijcie jak najwięcej ciepłych płynów z owoców porzeczki, maliny,

poziomki (od l do 3 litrów dziennie), koniecznie dodając miód, by łatwiej

wydalić śluz i toksyny z organizmu.

3. Regularnie wietrzcie pomieszczenie, w którym przebywacie.

Powietrze wzbogacone w tlen przyśpiesza proces oczyszczania się



organizmu.

4. Jeżeli tylko macie Państwo taką możliwość, bierzcie 4 razy

dziennie naprzemienny prysznic (gorący i lekko ciepły, ale nie zimny, przez

2-3 minuty). Jest to hydromasaż naczyń krwionośnych, w wyniku którego

naczynia łatwiej się oczyszczają.

5. Po wzięciu prysznica radzę namoczyć mały ręcznik w roztworze

soli (4 stołowe łyżki zwykłej soli rozpuścić w l litrze wody) i natrzeć ciało,

po czym nie wycierać się, a jedynie założyć na wilgotne ciało czystą

bieliznę.

6. Doskonałym środkiem na pokonanie każdej infekcji jest lewatywa

czosnkowa, robiona podczas choroby. Należy ją robić w ciągu pierwszych

trzech dni rano i wieczorem. Do 200 mililitrów ciepłej, przegotowanej wody

należy dodać sok z 1/2 ząbka czosnku, zwilżyć koniec lewatywy i odbyt

olejem roślinnym i wprowadzić płyn. Zabieg ten nie tylko przyśpieszy

wyzdrowienie, ale również poprawi koloryt cery.

7. W przypadku podwyższonej temperatury proszę nie śpieszyć się z

przyjmowaniem środków przeciwgorączkowych i antybiotyków. Pierwsze

przeszkadzają organizmowi samodzielnie walczyć z chorobą, drugie,

chociaż zniszczą część bakterii chorobotwórczych, to jeszcze bardziej

zaszkodzą pożytecznym bakteriom. Po pewnym czasie bakterie

chorobotwórcze znów „zbiorą siły" i zaatakują organizm, a szkodę, jaką

wyrządzicie Państwo mikroflorze układu trawiennego będziecie długo

naprawiać. Przy wysokiej gorączce proszę spróbować sprawdzonego

ludowego sposobu: do l litra ciepłej wody dodać 5 stołowych łyżek octu

jabłkowego lub winnego. Gąbką, maczaną w roztworze natrzeć ciało i nie

wycierając założyć bieliznę. Po 30-40 minutach można opłukać ciało

stosując prysznic naprzemienny. Jeżeli to nie pomoże, proszę dobrze

zmoczyć cienkie bawełniane skarpetki w jabłkowym lub winnym occie,

założyć je na stopy, a na wierzch włożyć jeszcze jedną parę skarpetek -

grubych i ciepłych. Proszę położyć się do łóżka, dobrze przykryć i pić

herbatę malinową z miodem, im więcej, tym lepiej, dopóki się Państwo

porządnie nie wypocicie.

Więcej o tym, co robić w przypadku przeziębienia można przeczytać



w książce „Jak żyć długo i zdrowo", str. 201-208.

Maliny zamiast aspiryny

Jak się okazuje, maliny zawierają kwas acetylosalicylowy lub

aspirynę, w dodatku, co bardzo istotne, w postaci naturalnej, nie

wywołującej żadnych skutków ubocznych.

Doświadczeni lekarze zawsze przestrzegają tych, którzy stosują

aspirynę, by jej nie nadużywali, gdyż to prowadzi do zniszczenia błony

śluzowej układu pokarmowego. Coraz więcej chorych nie toleruje aspiryny

ani zawierających ją preparatów i dlatego maliny mogą być niczym balsam

dla ich żołądka i nie tylko.

Amerykańscy uczeni ze stanu Michigan (USA) stwierdzili, że aspiryna

zapobiega tworzeniu się nowotworów złośliwych i może neutralizować

rakotwórcze działanie nikotyny. Wystarczy zażywać 2-3 tabletki na tydzień

i ryzyko zachorowania na raka stanie się minimalne. Ta wiadomość szybko

obiegła wszystkie kraje i aspiryna stała się niezwykle popularna nie tylko w

Ameryce. W tym czasie ich koledzy, pracownicy naukowi jednego z

uniwersytetów stanu Vermont (USA) doszli do innego wniosku, który

zdawałoby się nie ma odniesienia do aspiryny. Stwierdzili oni, że niektóre

rodzaje otępienia starczego (wliczając w to chorobę Parkinsona i

Alzheimera) są spowodowane obecnością w organizmie nadmiaru

aluminium (glinu). Szczególnie niebezpieczna forma otępienia - choroba

Alzheimera dotknęła prawie 3 miliony Amerykanów i zajęła 4 miejsce w

statystyce przyczyn zgonów w starszym wieku. A co ma z tym wspólnego

aspiryna? - słusznie zapyta Czytelnik. Okazuje się, że aluminium jest

jednym z komponentów syntetycznej aspiryny i jej pochodnych. Tak się

więc składa, że na jedno pomagamy, na drugie szkodzimy. Dlatego proszę

ostrożniej obchodzić się z aspiryną, a także z aluminiowymi naczyniami,

aluminiową folią, w którą zawijacie jedzenie i aluminiowymi puszkami, z

których pijecie napoje czy piwo.

Jak tu się nie zachwycać mądrością natury, która oprócz aspiryny

„dołożyła" do malin witaminy A,C, K, E, witaminy z grupy B, sole mineralne



żelaza, wapnia, potasu i jeszcze wiele innych pożytecznych składników,

dzięki którym maliny przyśpieszaj ą krążenie krwi, zmniejszają obrzęki,

pomagają przy bólach głowy, oczyszczają i rozrzedzają krew, innymi słowy

działają jak silne środki moczopędne, napotne, antyseptyczne,

ogólnowzmacniające, witaminizujące, przeciwbólowe,

przeciwnowotworowe, a co najważniejsze - nie powodują żadnych skutków

ubocznych.

Wszystkie opisane właściwości lecznicze mają nie tylko owoce malin,

ale także liście i gałązki. Teraz wróćmy do naszego przeziębienia.

Leczniczy napój z malin przygotowujemy w następujący sposób.

Przepis nr 66:

Łyżkę stołową owoców (świeżych lub suszonych), drobno pociętych

liści lub gałązek malin zalać l szklanką wrzątku i parzyć przez 20 minut.

Dodać l łyżeczkę miodu. Po wypiciu położyć się do łóżka i ciepło okryć.

Przy przeziębieniu i grypie należy wypijać 4-5 filiżanek na dzień. Jedzenie

malin przynosi ogromne korzyści, ale nie należy ich nadużywać. Wszystko

dobre, co stosowane z umiarem. A umiar to 4-5 łyżek stołowych owoców

na dzień. Podczas choroby napar z malin należy pić ciepły, a kiedy

zaczniecie Państwo zdrowieć - można różnie.

Eliksir malinowy

4 stołowe łyżki soku malinowego, sok z 1/2 cytryny, 2 szklanki wody,

2 łyżki stołowe miodu, 2 kawałki lodu.

Kefir malinowy (najlepiej spożywać na kolację)

8 stołowych łyżek zmiksowanych świeżych malin, l szklanka kefiru (a

lepiej kwaśnego mleka), miód do smaku.

Koktajl malinowo-agrestowy

15 dkg malin, 15 dkg agrestu, l szklanka wody mineralnej, 2 stołowe

łyżki miodu. Owoce przetrzeć przez sito, dodać wodę i miód.

Być może przepisy te wydadzą się komuś zbyt pracochłonne, ale to



Wy jesteście panami swojego organizmu i Wy wybierajcie. Na szczęście dla

leni medycyna ludowa zna dużo przepisów, które nie wymagają żadnego

wysiłku. Przepis, który podam poniżej należy wykorzystać od razu, gdy

tylko zacznie Państwa „łapać" przeziębienie. Jak Państwo sądzą: dlaczego

małe dziecko ssie palec? Aby jego organizm był odporny na infekcje

(angina, grypa itd.).Na przestrzeni wieków mieszkańcy Syberii

profilaktycznie przeciw grypie ssali kamień. Lekarze nazywali tę niezwykłą

terapię samookłamywaniem się, jednak w trakcie najnowszych badań po-

twierdziło się, że ssanie kamienia jest całkiem efektywną metodą

zapobiegania grypie. Rzecz w tym, że podczas ssania wydziela się obficie

ślina, rozpuszczająca substancje mineralne, z których składa się kamień.

Związki te zasilają system immunologiczny organizmu. A jeżeli wziąć pod

uwagę, że przez jamę ustną w ciągu 30 minut przepływa około 4 litrów

krwi, pozostaje tylko zdumiewać się nad mądrością naszych przodków.

Dużą zaletą tego „lekarstwa" jest także i to, że jest ono dostępne dla

każdego bez recepty. Jedyny nieprzyjemny skutek uboczny to możliwość

przypadkowego połknięcia „preparatu". Aby tego uniknąć, jeżeli nie mamy

pod ręką kamyczka, można długo ssać suszone rodzynki lub morele.

Zapewniam Państwa, że efekt jest doskonały.

Czystość - gwarancją zdrowia!

Brak widocznego brudu w kuchni jeszcze nie gwarantuje, że

naszemu zdrowiu nic nie zagraża. Podstawowe niebezpieczeństwo

stanowią bakterie pokarmowe. Zatrucia pokarmowe nie zawsze wywołują

tak gwałtowne reakcje organizmu jak torsje, bóle brzucha, zawroty głowy.

Czasami po jedzeniu może po prostu zaboleć głowa, pojawić się senność,

słabość, a przyczyną tego może być zwykły ryż, który ugotowaliśmy

wieczorem i zostawiliśmy na kuchence do rana. Aby maksymalnie

zabezpieczyć się przed działaniem bakterii chorobotwórczych proszę

stosować poniższe zasady:

1. Żadnej potrawy, nawet warzywnej czy mącznej (odnosi się to też

do chleba) nie wolno zostawiać na stole dłużej niż l ,5 godziny. Już



temperatura pokojowa sprzyja szybkiemu rozmnażaniu się bakterii

chorobotwórczych.

2. Dobra gospodyni powinna mieć w domu przynajmniej 4 deseczki

do krojenia - oddzielnie do mięsa, ryb, warzyw, owoców i gotowych

produktów (ser, kiełbasa, wędliny). Najlepiej jeśli będą one z plastiku, który

dobrze się myje i nie zatrzymuje zapachów. Po zakończeniu prac

kuchennych stół, zlewozmywak i całe kuchenne „oprzyrządowanie" należy

oczyścić przy pomocy środków myjących i dezynfekujących.

3. Aby zmniejszyć niebezpieczeństwo zachorowania na salmonellę

koniecznie proszę myć jajka przed spożyciem, a jeżeli jecie Państwo jajka

na miękko proszę przed spożyciem dodać 2-3 krople soku z cytryny.

Gdyby doszło do zatrucia pokarmowego, należy postąpić tak:

Przepis nr 67:

l łyżeczkę herbaty, najlepiej zielonej, zalać l szklanką wrzątku,

odstawić na 5-10 minut. Do zaparzonej herbaty dolać 2 stołowe łyżki

mleka lub 3 łyżeczki śmietanki do kawy i wsypać l łyżeczkę soli. Wszystko

wymieszać i wypić. Tak przygotowana herbata nie tylko oczyszcza układ

pokarmowy, ale także zapobiega powstawaniu gazów.

Podobny efekt daje napar z rodzynek, który przeczyszcza jelita, a

oprócz tego likwiduje ich zapalenie, usuwa zaparcia i nalot na języku.

Przygotowanie naparu jest proste:

Przepis nr 68:

1/5 szklanki napełnić dobrze umytymi rodzynkami, zalać do pełna

wrzątkiem, odstawić do ostygnięcia, a następnie wypić.

Jeśli już mowa o zielonej herbacie, podam jeszcze jeden przepis,

który w naszych „ciężkich czasach" może się wielu osobom przydać.

Często wieczorkiem przychodzą przyjaciele i znajomi, aby porozmawiać,

pośmiać się i trochę rozluźnić. Oczywiście od dawna wiadomo, że najlepiej

rozluźnia alkohol, powiem więcej: używany regularnie w minimalnych

ilościach (kobiety 25 ml, mężczyźni 50 ml mocnego trunku lub 100-150 ml

dobrego czerwonego wina na dobę) nie tylko rozluźnia system nerwowy,

ale wspaniale przeciwdziała powstawaniu chorób serca i układu

krwionośnego. Jeśli wierzyć badaniom, o których wspomniałem powyżej,



alkohol o 40% obniża ryzyko zawału serca. Jeśli chodzi o moją opinię, to

zgadzam się całkowicie z tym spostrzeżeniem na podstawie słów moich

pacjentów.

Osoby, które regularnie przed snem piją po 1-2 stołowe łyżki wódki

lub koniaku zauważają, że stają się lepsze, śpią spokojniej, poprawia się im

apetyt, samopoczucie i pamięć, są bardziej zrelaksowane. I jak tu nie

wspomnieć słów wielkiego Hipokratesa, który parę tysięcy lat temu

mądrze zauważył: „Trucizna może być lekarstwem - wszystko zależy od

dawki". Tylko że w tą dawką różnie bywa, kiedy pijesz, to o tym nie

myślisz, a kiedy budzisz się rano, zaczynasz rozumieć, że wielki Hipokrates

jak zwykle miał rację.

Herbata leczy

Przepis nr 69:

W przypadku zatrucia alkoholem („kac"), lekami lub innymi

środkami, jako antidotum pije się bardzo mocną, gorącą i słodką herbatę z

mlekiem: l łyżeczkę herbaty (zielonej lub czarnej) zalać 100 ml wrzątku,

wsypać 4 łyżeczki cukru i dodać 1-2 łyżki stołowe mleka lub 2 łyżeczki

śmietanki.

Apteka w filiżance herbaty

Ostatnio dużo się pisze o herbacie, ale opinie o niej są rozbieżne. Jedni

uważają, że herbata jest niezbędna dla normalnej pracy serca i naczyń

krwionośnych i radzą pić po 5-6 filiżanek dziennie. Inni, przeciwnie, widzą

w herbacie głównego niszczyciela układu pokarmowego i ogólnie zdrowia,

ponieważ herbata zakwasza organizm, powodując kwaśny odczyn krwi i

dlatego nie radzą jej pić w ogóle. Gdzie jest prawda? Jak zwykle leży po

środku. Herbatę można i należy pić, szczególnie jeśli jest to zielona

herbata. Myślę, że spory na temat herbaty są związane z tym, że nie

zawsze prawidłowo się ją pije i przygotowuje. Świeżo parzona herbata (pita

maksymalnie w ciągu godziny od chwili przygotowania) rozszerza naczynia



krwionośne, uaktywnia wyczerpany układ nerwowy, poprawia pracę serca,

usuwa zmęczenie i znużenie, orzeźwia, oczyszcza krew, wymywa

pierwiastki promieniotwórcze, likwiduje ból głowy (typu migrenowego, ale

jest słabym środkiem), a także zapobiega chorobom nowotworowym. W

świeżej, prawidłowo zaparzonej herbacie znajduje się około 80 związków

leczniczych! Najważniejsze z nich to katechiny. Duży błąd robią ci, którzy

piją herbatę bez cukru (najczęściej żeby nie utyć lub nie zachorować na

osteoporozę). Niestety, cukier używamy od lat dziecięcych i dlatego orga-

nizm przyzwyczaił się do niego (2-3 łyżeczki w ciągu dnia nie zaszkodzą, za

to wydobędą z herbaty to, co pożyteczne - katechiny). Oto więc, jak

prawidłowo zaparzyć herbatę.

Przepis nr 70 (na l osobę):

Porcelanowy czajniczek wyparzyć wrzątkiem, włożyć do niego l

kostkę (lub l łyżeczkę) cukru, wsypać l łyżeczkę herbaty i zalać 1/2 szklanki

wrzątku. Czajniczek zakryć, z wierzchu położyć ręcznik na 5-10 minut i już

herbata jest gotowa do spożycia. Dwie - trzy filiżanki prawidłowo

zaparzonej herbaty zawsze będą służyć naszemu zdrowiu.



cz?owieka, jak przej?cie od gorszego do lepszego.

m?dro?? Wschodu

Żegnaj łysino!

Jak podaje statystyka, mężczyźni boją się wypadania włosów bardziej

niż impotencji. Sądzę, że domyślacie się Państwo dlaczego. Brak

impotencji można ukryć, a brak włosów dość trudno. Tak się już utarło, że

podświadomie łączymy bujność włosów z możliwościami seksualnymi. Ta

symboliczna rola włosów jest jedną z głównych przyczyn obawy mężczyzn

przed wyłysieniem.

Jak twierdzą historycy Juliusz Cezar niezmiernie lubił swój wieniec

laurowy i stale go nosił tylko dlatego, że skrywał on jego łysinę. A gdy

Napoleon Bonaparte spotkał się z rosyjskim imperatorem Aleksandrem,

aby omówić przyszłość Europy, rozmowa zakończyła się pogawędką o

środkach przeciw wypadaniu włosów. Łysiejący gotów jest wypróbować

każdy specyfik, jeśli istnieje choćby cień nadziei, że po jego zastosowaniu

włosy odrosną. Mądrzy i życiowo doświadczeni ludzie skłonni są uwierzyć

w każdą, nawet najbardziej niedorzeczną metodę, która choćby mgliście,

ale obiecuje odzyskanie włosów.

Przez całe wieki nieuczciwi sprzedawcy dorabiali się, oferując

szarlatańskie środki przeciwko łysieniu, a dotknięci tą dolegliwością setki

lat szukali „cudownego" lekarstwa.

Bardzo bym nie chciał rozczarować tych, którzy przywykli wierzyć w

cuda, ale w przypadku łysienia „cudów" nie ma. Cud może zdarzyć się

wtedy, gdy ten, kto traci włosy spróbuje pojąć prawdziwą przyczynę ich

wypadania.

Temat łysienia jest mi szczególnie bliski, gdyż od wielu już lat, dzień

po dniu walczę o każdy włosek na swojej głowie i chcę powiedzieć, że w

ciągu ostatnich lat włosów nie ubyło, a wręcz trochę przybyło. Ci zaś,

którzy skorzystali z moich porad, mogą pochwalić się dużo większymi

sukcesami w „odhodowywaniu" włosów, niż ja. Trudno to uzasadnić,

można jedynie podsumować stwierdzeniem, że „szewc bez butów chodzi".

Zajmijmy się teraz już bezpośrednio problemem łysienia. Naukowo

stwierdzono, że człowiek traci od 50 do 100 włosów na dobę. Znajdujemy

je na grzebieniu, poduszce itd. Nie warto się tym jednak martwić, gdyż



nasze włosy rosną według określonego cyklu. Każdy włos przyrasta od l do

1,5 cm w ciągu miesiąca i rośnie tak średnio przez 4 lata. Potem pozostaje

w stanie spoczynku przez okres około trzech miesięcy, dopóki nie zostanie

zastąpiony nowym włosem.

Mechanizm łysienia

Skóra głowy ma najbardziej rozgałęzioną sieć naczyń krwionośnych.

Oznacza to, że w porównaniu z innymi częściami ciała, wymaga ona

większego dopływu krwi.

Przy nasadzie każdego włosa znajduje się swoista wypukłość tkanki w

kształcie pęcherzyka, odpowiedzialna za jego odrastanie. „Życie" włosa

zależy od kondycji tego „pęcherzyka", ta zaś uzależniona jest od

przepływu krwi. Jeżeli z jakiegoś powodu cyrkulacja krwi jest upośledzona,

wówczas włosy nie mogą odrosnąć. Czubek głowy, tzw. ciemię jest

najsłabiej ukrwionym miejscem. Oto dlaczego u większości mężczyzn

włosy wypadają najpierw na czubku głowy, co dobitnie świadczy o tym, że

przyczyną utraty włosów jest niewłaściwy obieg krwi w skórze głowy.

Mężczyźni przeważnie łysieją z wiekiem, gdyż cyrkulacja krwi w

skórze głowy w wieku lat czterdziestu nie jest już tak dobra, jak u

dwudziestolatka. Innymi słowy, w wyniku starzenia się organizmu,

naczynia krwionośne tracą zdolność odżywiania skóry głowy. Prawie

wszyscy ludzie, którzy zaczęli tracić włosy, robią ten sam błąd: unikają

dotykania głowy w obawie, że każde takie dotknięcie spowoduje jeszcze

większe ubytki. I dlatego rozczesują włosy ostrożnie, tak, aby grzebień nie

dotykał skóry, nie ciągnął i nie wyrywał włosów. A czyż rozcieranie i masaż

nie są najlepszymi sposobami na zwiększenie ukrwienia każdej części

ciała? Aby przywrócić właściwe krążenie krwi powinniśmy rozcierać skórę

głowy, szczególnie w tych miejscach, gdzie włosy rzedną. Kobiety łysieją

rzadziej niż mężczyźni, gdyż mają nawyk po sto razy dziennie poprawiać

fryzurę. Wciąż ciągną, rozczesują, masują swoje włosy, by wyglądały one

jak najlepiej. Wszystkie te czynności pobudzają skórę głowy, a to tworzy

dobre warunki do właściwej cyrkulacji krwi. Oprócz tego kobiety, dzięki



obecności w ich organizmie estrogenów, o 60% rzadziej niż mężczyźni są

narażone na uszkodzenia układu krążenia. Dzisiaj zostało już

udowodnione, że nie ma takich szamponów, kremów czy emulsji, których

użycie gwarantowałoby, że ich składniki zostaną wchłonięte przez cebulki.

Rola skóry polega przecież na tym, że stanowi ona barierę ochronną,

utrudniającą przenikanie do organizmu obcych substancji ze środowiska

zewnętrznego. Górne warstwy skóry wchłaniają trochę tłuszczu - i to

wszystko. Chociaż trzon włosa jest porowaty i może wchłaniać roztwory

chemiczne, takie jak farby do włosów, środki rozjaśniające itp., nie znaczy

to jednak, że po trzonie jakieś substancje mogą dotrzeć do cebulek i

stymulować porost nowych włosów. Odżywianie cebulek z zewnątrz jest

niemożliwe. Na dzień dzisiejszy nie znaleziono dowodów na to, że jakieś

witaminy lub inne substancje mogą ożywić cebulki i dać początek

wzrostowi nowych włosów. Zachowujemy włosy z boków głowy i na

potylicy dlatego, że dopływ krwi do tych części jest łatwiejszy. Oprócz

tego, w tych miejscach cieńsza jest warstwa mięśni i tłuszczu, pełniąca

rolę „poduszki" dla naczyń krwionośnych i powodująca ich zwężenie. Na

skroniach, czole i ciemieniu warstwa tłuszczu jest bardzo cienka i nie ma

tam tkanki mięśniowej. Im bardziej naprężona jest skóra głowy, np. w

rezultacie napięcia lub stresu, tym bardziej zwężają się naczynia

krwionośne i tym mniej krwi dochodzi do cebulek. Właśnie zwężenie

naczyń włoskowatych w skórze głowy, spowodowane nadmiernymi

stresami i napięciami dzisiejszego życia prowadzi do całkowitego

wyłysienia mężczyzn. Tak więc, główną przyczyną łysienia jest zła

cyrkulacja krwi w skórze głowy. W niej znajduje się najbardziej

skomplikowana w całym organizmie sieć naczyń włoskowatych,

wymagających dużych ilości krwi. Przy tym dopływ krwi do skroni, czoła i

ciemienia jest najgorszy. Zmniejszony dopływ krwi doprowadza do

osłabienia cebulek, co powoduje ich niezdolność do wytwarzania nowych

włosów.

Ogromne znaczenie dla wzrostu i wypadania włosów ma nie tylko

dobre ukrwienie, ale także jakość odżywiającej skórę krwi. Zauważono, że

osoby, które jedzą dużo mięsa, tracą włosy z tyłu głowy, a ci, którzy lubią



słodycze - zwykle z przodu. Obecność włosów lub ich brak odzwierciedla

stan całego organizmu dlatego, że tylko czysta i zdrowa krew może

gwarantować dobry wygląd włosów.

Dlatego proszę:

1. Nie zanieczyszczać swojego organizmu przez nieprawidłowe

odżywianie;

2. Chronić układ krwionośny przed nadmiarem cholesterolu;

3. W porę oczyszczać organizm, stosować naprzemienne prysznice,

więcej przebywać na świeżym powietrzu i nie zapominać o

gimnastyce oddechowej.

Wszystkie te zabiegi będą sprzyjały uzdrowieniu układu

krwionośnego. Myślę, że nie ma sensu opisywać, w jaki sposób należy

wypełniać powyższe zalecenia. Szczegółowe informacje znajdą Państwo w

książce „Jak żyć długo i zdrowo" na stronach 77-84, 87-102, 114-115, 159-

174. Chciałbym jedynie bardziej szczegółowo omówić zabieg masażu skóry

głowy, a właściwie specjalnego jej rozcierania. Właśnie ten zabieg zapewni

Państwu dziewięćdziesięcioprocentowe „zwycięstwo nad łysiną".

Masaż głowy

Najtrudniejszym zadaniem jest przekonanie łysiejącego o

konieczności masowania i czesania szczotką części głowy z prze-

rzedzonymi włosami. A przecież fakty potwierdzają, że w ciągu długich lat

pracy specjalistów (fryzjerów, dermatologów) ani razu nie odnotowano

przypadku zwiększenia się łysiny na skutek masażu.

Do masażu głowy najlepiej używać niedużego ręcznika kąpielowego,

miękkiego i puszystego.

Przepis nr 71:

Przygotować roztwór z l litra ciepłej wody i 2 stołowych łyżek soli,

namoczyć w nim ręcznik, lekko wykręcić i nacierać łysiejące miejsca na

głowie. Szczególną uwagę należy zwrócić na te miejsca, gdzie włosy

jeszcze nie wypadły. Celem masażu jest stopniowe przywrócenie

właściwego krążenia w sieci naczyń włosowatych skóry głowy, po to, aby



zregenerować cebulki. Proszę jednak nie oczekiwać natychmiastowych

rezultatów. Proces łysienia trwa latami, przywrócenie włosów zajmie nie

mniej czasu, ale jeśli będziecie Państwo cierpliwi, Wasze włosy mogą

odrosnąć. Od momentu rozpoczęcia masaży do pojawienia się pierwszych

nowych włosów mijają 3-4 miesiące.

Włosy wypadające przy nacieraniu to te, które wychodzą w sposób

naturalny. Te, które nie są jeszcze gotowe, by wypaść, nie wypadną nawet

podczas najenergiczniejszego masażu. Po upływie trzech miesięcy znów

ożywione cebulki włosowe zaczną wypychać trzony włosów na

powierzchnię skóry. Na głowie wyczuwalna będzie jakby szorstkość,

dosłownie na czubku głowy pojawi się szczecina. Proces porostu włosów

odbywa się w sposób bardziej zauważalny, gdy włosy są sztywne i ciemne.

Włosy cienkie i jasne będą odrastać równie szybko i w tej samej ilości, ale

będzie to mniej widoczne. Przekonacie się Państwo, że od momentu

rozpoczęcia masaży zatrzymaliście proces przerzedzania się włosów. Na

miejscu każdego utraconego włosa będą wyrastać teraz dwa nowe, dopóki

włosy na ciemieniu nie staną się tak gęste, jak po bokach głowy. Zwykle

całkowite odrośnięcie włosów trwa tak długo, jak i proces ich tracenia (od

roku do pięciu lat), dlatego nie rezygnujcie Państwo z masowania głowy

nawet wówczas, gdy upewnicie się, że włosy już odrosły.

Dość trudno jest odpowiedzieć na pytanie, czy można „odhodować"

włosy na zupełnie już łysej głowie. Nie chciałbym budzić złudnych nadziei,

ale teoretycznie jest to możliwe. Nie obiecuję, że na gołej głowie odrosną

nowe włosy, ale gwarantuję każdemu człowiekowi, że może położyć kres

szybkiemu przerzedzaniu się włosów i zawrócić ten proces, gdy zacznie

regularnie masować głowę. Kwestię tego, jak długo należy masować

głowę, każdy powinien rozstrzygnąć sam. Zwykle, gdy tylko skóra głowy

zaróżowi się lub gdy poczujecie Państwo lekkie ukłucia, możecie zakończyć

masaż. Jedni będą potrzebowali na to 30 sekund, inni 2-3 minut.

Najważniejsze jest, aby przyzwyczaić się masować głowę codziennie przez

całe życie. Jest to konieczne również w przypadku osób, które na razie nie

mają problemów z włosami, ale intuicyjnie czują, że problemy takie mogą

się pojawić, biorąc pod uwagę skłonności genetyczne, stresy,



nieprawidłowe odżywianie. Uwierzcie Państwo: masaż głowy to gwarancja,

że zawsze będziecie mieć gęste i puszyste włosy.

Jeszcze kilka uwag na temat pielęgnacji słabych włosów. Boicie się myć

głowę codziennie? Niesłusznie. Czy mycie twarzy doprowadza do

wypadania np. rzęs, brwi lub wąsów? Codzienne mycie głowy jest

konieczne, aby usunąć warstwę tłuszczu i przyklejony do włosów brud.

Niektórzy specjaliści przestrzegają przed zbyt częstym myciem głowy,

które rzekomo wysusza włosy i niszczy naturalną warstwę tłuszczu.

Codzienne mycie i masaż głowy nie tylko oczyszcza włosy, ale także

reguluje pracę gruczołów tłuszczowych, co daje włosom zdrowy wygląd.

Jeżeli będziecie Państwo codziennie myć głowę żółtkiem, a następnie

masować przez 1-2 minuty, Wasze włosy nie będą wymagały żadnej

dodatkowej pielęgnacji. Co więcej, suche włosy staną się bardziej miękkie,

a u osób, które mają włosy przetłuszczające się, szybko unormuje się

funkcjonowanie gruczołów tłuszczowych. Należy zauważyć, że dla włosów

korzystne jest przyjmowanie małych ilości alkoholu (50 ml dla mężczyzn i

25 ml dla kobiet na dobę), gdyż alkohol w małych ilościach rozszerza

naczynia krwionośne skóry głowy. Alkohol należy przyjmować przez

miesiąc, potem zrobić miesiąc przerwy. Proszę nie zapominać o seksie,

jest bardzo pożyteczny, ponieważ wszystko, co wpływa relaksująco na

układ nerwowy prowadzi do lepszego ukrwienia cebulek. Na zakończenie

podam jeszcze kilka przepisów na przyśpieszenie regeneracji cebulek.

Przepis nr 72:

100 g liści pokrzywy (najlepiej majowej) zalać 500 ml wrzątku,

odstawić na 30 minut. Następnie przecedzić, w otrzymanym roztworze

zamoczyć ręcznik i nacierać nim głowę.

Przepis nr 73:

Raz na tydzień wcierać w skórę głowy zwykłą sól przez 10-12 minut,

po czym nie myć głowy przez godzinę. Spłukać włosy czystą wodą i

pomasować.

Przepis nr 74:

Zmieszać po jednej łyżeczce koniaku, oleju kukurydzianego i kefiru.

Dobrze wymieszać i wetrzeć we włosy. Założyć na głowę worek foliowy, a



na niego wełnianą czapkę lub chustkę. Trzymać 15-20 minut, po czym

dokładnie spłukać głowę i pomasować.

Przepis nr 75:

Słój o pojemności l litra napełnić do połowy utartymi na tarce

czerwonymi burakami. Dopełnić przegotowaną wodą w takiej samej

objętości. Zakryć słoik przykrywką i postawić w ciepłym miejscu na 5 dni,

żeby fermentował. Następnie przecedzić i wcierać w skórę głowy

codziennie, aż do wyczerpania. Po dwóch miesiącach kurację powtórzyć.

Tak więc, łysi i łysiejący, teraz wiecie już, co należy robić, aby

wygrać z wypadaniem włosów i dlatego zaczynajcie masaże już dziś, a

wówczas, po 4 miesiącach podchodząc do lustra, i Wy, podobnie jak wielu

moich pacjentów, podskoczycie z radości.



P omóż sobie sam

1. Kochaj siebie takim — jakim jesteś.

2. Nigdy nikomu nie zazdrość.

3. Jeśli się sobie nie podobasz - zmień się.

4. Złość, obraza, krytyka siebie i innych — to najbardziej szkodliwe

emocje dla zdrowia.

5. Jeśli coś postanowiłeś — działaj.

6. Pomagaj biednym, chorym, starym i czyń to z radością.

7. Nigdy nie myśl o chorobach, starości, śmierci.

8. Najlepszym lekarstwem na choroby i starość — jest miłość.

9. Twoimi wrogami są: obżarstwo, chciwość, uleganie własnym

słabościom.

10. Troski prowadzą do zejścia z tego świata. Wzdychania niszczą ciało

człowieka.

11. Największym grzechem jest strach i podłość.

12. Najlepszym dniem — jest dzień dzisiejszy.

13. Najlepsze miasto — to to, w którym ci się najbardziej powodzi.

14. Najlepsza pr aca — to ta, którą lubisz.

15. Największy błąd - utrata nadziei.

16. Największy prezent, który możesz podarować lub otrzymać — to

miłość.

17. Największe bogactwo — to zdrowie.



Przepisy naszych babć

Poniżej zamieszczone przepisy podane zostały w oryginalnej formie, bez

opracowania przez autora.

Hemoroidy (żylaki dolnej części jelita grubego) - spowodowane są

przez spożywanie zbyt dużych ilości chleba, kasz, słodyczy i nawyk

jedzenia małych porcji (kanapki), popijanych płynem, dzisiejszy tryb życia,

dysbaktriozę, zanieczyszczenie wątroby i krwi. Czasem mogą pojawić się z

powodu przeziębienia odbytu. U kobiet powstają często w następstwie

porodu, w wyniku przesunięcia kręgów lędźwiowych.

Usunięcie hemoroidów przez operację chirurgiczną jest roz-

wiązaniem korzystnym dla wszystkich, oprócz pacjenta. Z reguły po

upływie jakiegoś czasu hemoroidy powracają, jeżeli powyższe przyczyny

nie zostały zlikwidowane.

Przedstawione przepisy, chociaż skuteczne, są niestety tylko walką

ze skutkami.

Przepis nr 76:

Z surowego ziemniaka wyciąć „świecę" wielkości małego palca i

wkładać ją na noc do odbytu. Stosować co drugi dzień przez 2 tygodnie.

Przepis nr 77:

Po wypróżnieniu zamiast papieru toaletowego stosować podmywanie

odbytu naprzemiennie ciepłą i zimną wodą po 5 razy. Później delikatnie

osuszyć miękkim ręcznikiem.

Przepis nr 78:

Nasiadówka z machorki. Do naczynia odpowiedniego do nasiadówki

(nocnik, plastikowe wiaderko) wsypać 2 łyżki machorki i zalać l litrem

wrzątku. Naczynie przykryć i odstawić na 20 minut. Kiedy para, unosząca

się z naczynia nie jest zbyt gorąca, należy usiąść i zrobić nasiadówkę (3 - 5

minut).

Przepis nr 79:

Pić następujące mieszanki soków (15 minut przed jedzeniem).

Przepis na jedną porcję:



a) 50 g marchwi + 40 g selera + 20 g pietruszki +30 g szpinaku

b) sok ze świeżej jarzębiny (pić przez dłuższy czas). W 50 g soku

rozpuścić l łyżkę cukru, wymieszać, wypić. Popić szklanką ciepłej

gotowanej wody. Przyjmować 3 razy dziennie na 15 minut przed posiłkiem.

c) 90 g marchwi +60 g szpinaku

Przepis nr 80:

4 obrane cebule gotować w 1/2 litra mleka na wolnym ogniu tak

długo, aż cebula zrobi się miękka. Odstawić do ostygnięcia i zrobić

nasiadówkę.

Przepis nr 81:

Przez 3 tygodnie, codziennie wieczorem przed snem siadać na 5 minut w

misce napełnionej niezbyt chłodną wodą. Uwaga! Kurację robić codziennie

przez 21 dni, a jeżeli z jakiś przyczyn nastąpi przerwa, należy odczekać 1-2

tygodnie i rozpocząć kurację od nowa.

Przepis nr 82:

Przygotować metalowe wiaderko. Wyciąć z drewna przykrywkę z

otworem w środku o średnicy 2-3 cm. Rozgrzać cegłę lub kamień i położyć

na dnie wiaderka. Na gorący kamień nasypać drobno pokrojone 3-5

ząbków czosnku, aby zaczęły dymić, po czym nakryć drewnianą

przykrywką z otworem i przyjąć kąpiel dymną.

Przepis nr 83:

Przygotować starą skórzaną rękawiczkę. Do jednego palca nalać

wody i włożyć do zamrażalnika, aby woda w tym pokrowcu ze skóry

zamarzła (dla wygody palec z wodą można włożyć do kieliszka). Kiedy

woda zamarznie słupek lodu w skórzanej rękawiczce wprowadzić do

odbytu. Zabieg można zakończyć kiedy lód roztopi się (jeżeli uczucie

zimna jest zbyt nieprzyjemne, potrzymać „świeczkę" lodową chociaż 1-2

minuty).

Przepis nr 84:

Aby uwolnić się od hemoroidów raz na zawsze, należy latem, przez

miesiąc, zastosować ścisłą dietę, składającą się z warzyw i owoców.

Oprócz tego codziennie trzeba pić koktaile z soków według przepisu 4 a

lub 4 b. Nie jeść mięsa, białego pieczywa, produktów mlecznych, niczego



gotowanego, smażonego, pieczonego. Nie wolno pić kawy, kakao,

czekolady, napojów alkoholowych. Zamiast chleba można jeść włoskie

orzechy, zamiast normalnej pić kawę jęczmienną lub zbożową. Można pić

również herbatę z liści malin, porzeczek. Każdy powinien być świadom

tego, że hemoroidy to jeden ze szczebli drabiny, prowadzącej do raka jelita

grubego.

Przepis nr 85 (skurcze w nogach):

Osoby cierpiące na skurcze w nogach powinny rano i wieczorem

smarować stopy obu nóg sokiem z cytryny. Nie należy zakładać butów ani

chodzić dopóki sok zupełnie nie wyschnie. Kuracja trwa nie dłużej niż 2

tygodnie.

Przepis nr 86:

2 łyżki stołowe zmielonego owsa zalać 1/2 szklanki przegotowanej

zimnej wody i odstawić na godzinę. Potem dodać 3 łyżki chłodnego

gotowanego mleka, sok z l cytryny, l łyżkę stołową miodu, l duże starte

jabłko i 10 orzechów włoskich. Wszystko wymieszać. Taką kolację jeść co

drugi dzień przez 2 miesiące.

Przepis nr 87: Kisiel z owsa. Bardzo dobry środek dla osłabionego

organizmu. Poprawia pracę serca, uspokaja system nerwowy, likwiduje

łamanie i ból w kościach oraz mięśniach, obniża poziom cukru we krwi,

oczyszcza naczynia krwionośne z nadmiaru „złego" cholesterolu, leczy

zapalenie wątroby, woreczka żółciowego i nerek, wzmacnia mięsień

sercowy. l szklankę nieoczyszczonego owsa przebrać i umyć w chłodnej

wodzie. Zalać 5 szklankami przegotowanej zimnej wody, gotować na

małym ogniu przez 5 minut. Otrzymany napój wypić godzinę przed

jedzeniem.

Osoby, które przeszły naświetlania i chemioterapię, aby wzmocnić

system odpornościowy mogą skorzystać z następującego przepisu:

Przepis nr 88:

Wywar z siemienia lnianego. Do garnuszka z przykrywką wsypać

szklankę siemienia, zalać 3 litrami wrzątku, gotować 2 godziny pod

przykryciem na małym ogniu. Później odstawić (poczekać, aż płyn osiągnie



temperaturę ciała). Pić jak najczęściej (1-1,5 litra na dobę) przez 2-3

tygodnie. Podczas picia wywaru z siemienia lnianego z organizmu

wydalane są toksyny, pierwiastki promieniotwórcze i inne szkodliwe

związki.

Przepis nr 89 (wzmocnienie serca i oczyszczenie krwi, dla osób, które piją

mleko):

Pić na czczo 333 g ciepłego tłustego gotowanego mleka (najlepiej

wiejskiego), do którego należy wcisnąć sok z l cytryny. O godzinie 12.00

powtórzyć. Trzeci raz wypić przed snem. Nie jest konieczna specjalna dieta

- można odżywiać się jak zwykle. Dziennie potrzebny jest litr mleka i 3

cytryny. Kuracja trwa 2 tygodnie, w ciągu których zużywa się w sumie 14

litrów mleka i 42 cytryny.

Przepis nr 90 (oczyszczenie krwi z pierwiastków promieniotwórczych):

Do 100 g soku z pokrzywy dodać 100 g soku z jabłek . Przyjmować

raz na dzień, 30 minut przed posiłkiem. Kurację prowadzić przez 20 dni.

Przepis nr 91 (oczyszczanie naczyń krwionośnych ze złogów

cholesterolu i innych trujących związków):

l szklankę miodu, 1/2 szklanki zmielonych ziaren kopru, l łyżkę

zmielonego korzenia waleriany (900 g) włożyć do termosu, zalać 5 litrami

wrzątku, zakręcić i odstawić na dobę. Odcedzić, przelać do butelek.

Przechowywać na dolnej półce lodówki. Przyjmować po 50 g przed

posiłkiem (lekko podgrzane) aż do wyczerpania całej porcji.

Przepis nr 92 (brak menstruacji):

Łuski z 4 kg cebuli zalać 3 litrami wody. Gotować na słabym ogniu

dopóki wywar nie nabierze brązowej barwy. Przyjmować po 100 g na czczo

rano i wieczorem przed snem.

Przepis 93 (astma u dzieci, stadium początkowe):

5 tabletek aspiryny sproszkować, zmieszać z l łyżką smalcu.

Rozsmarowywać na kawałku materiału i przez 10 dni przykładać na piersi

chorego dziecka.

Przepis nr 94 (astma u dorosłych i dzieci):

40 średnich cebul zalać wrzątkiem i odczekać, aż zmiękną. Odlać

wodę, a cebule dusić do miękkości w 1/2 litra oliwy z oliwek. Następnie



rozgnieść je na piure. Przyjmować rano na czczo i wieczorem po l łyżce.

Przepis nr 95 (na bezsenność u dzieci):

Chore dziecko szczelnie owinąć w płótno nasiąknięte poranną rosą i

zostawić na godzinę, dopóki nie wyschnie. Z wierzchu można jeszcze

przykryć dziecko kołdrą.

Przepis nr 96 (bezsenność u dorosłych):

1. Spać na poduszce wypchanej sianem. Przed snem spożyć l łyżkę

miodu.

2. Zagotować 1/2 filiżanki zielonej herbaty, dodać 2 łyżeczki śmietanki

do kawy i 1/2 łyżki miodu, wypić.

Przepis nr 97 (bóle pleców):

Nasmarować plecy ciepłym miodem. Natrzeć plecy ruchami

„odrywającymi", przypominającymi oddzieranie skóry od kości. Później

umyć ciepłą wodą. Zabieg powtarzać codziennie, aż ból zniknie.

Przepis nr 98 (chore nerki):

Przez tydzień pić wywar z nasion dyni. 100 g nasion zalać 1/2 litra

wody, gotować na wolnym ogniu przez godzinę. Po ostygnięciu wypić, a

nasiona zjeść. Oprócz tego codziennie robić kompres na nerki: 100 g

siemienia lnianego gotować w 200 g wody przez 20-30 minut.

Przepis nr 99 (bronchit u dzieci):

Usmażyć na smalcu 2 jajka, dobrze posolić, kiedy jajecznica ostygnie

położyć na pierś dziecka.

Przepis nr 100 (wysokie ciśnienie krwi): Do filiżanki o objętości 250 ml

wsypać łyżkę mąki kukurydzianej i zalać wrzątkiem. Odstawić na noc.

Rano wodę wypić, starając się nie zmącić osadu na dnie naczynia.

Przepis nr 101 (zapalenie zatok):

Kawałek świeżego masła śmietankowego (wielkości ziarna

kukurydzy) wsunąć w nozdrze - jednego wieczoru do jednej dziurki,

następnego - do drugiej. Stosować przez miesiąc, po czym zrobić miesiąc

przerwy.

Przepis nr 102 (ból głowy spowodowany stresem):

Przez kilka dni wieczorem pr zed snem wkładać do ust l łyżkę cukru

(kryształ) i zapijać go ciepłą wodą.



Przepis nr 103 (grzybica paznokci rąk i nóg):

Zagotować mocną kawę (nie wyrzucać fusów), poczekać, aż ostygnie

i kilkakrotnie moczyć w kawie ręce lub stopy.

Przepis nr 104 (grzybica palców stóp):

1. Starannie umyć nogi i zanurzyć w occie winnym. Na noc założyć

skarpetki nasączone octem winnym.

2. Utłuc w moździerzu miętę z solą. Umieścić między palcami na

około godzinę. Powtórzyć zabieg kilkakrotnie, a grzybica zniknie.

Przepis nr 105 (cukrzyca - stadium początkowe):

Pić wywar z liści jeżyny, 3-4 szklanki dziennie.

Przepis nr 106 (zapalenie woreczka żółciowego):

Codziennie należy dawać choremu do zjedzenia (na czczo) 2 gruszki.

Pić kompot z gruszek, ugotowany bez cukru.

Przepis nr 107 (bóle woreczka żółciowego, uczucie ciężkości, torsje po

spożyciu pokarmu):

Wypić sok z połówki cytryny z 1/2 łyżeczki sody spożywczej.

Przepis nr 108 (zaparcia):

Obrać ze skóry (zostawiając l -2 mm białego miąższu) 2 pomarańcze

lub grapefruity, zjeść przed snem.

Przepis nr 109 (swędzenie):

W dużej ilości wody ugotować l kg ziaren jęczmienia i wykąpać

chorego w tej wodzie.

Przepis nr 110 (w przypadku silnego lęku, przestrachu).

Po doznanym lęku wypić szklankę wody z rozpuszczoną niewielką

ilością cukru.

Przepis nr 111

1. (kaszel - zastarzały, u palaczy): kilka korzonków leśnego ślazu

gotować 10-15 minut w 1/2 litra świeżego mleka. Przyjmować po 1/2

szklanki, kilka razy dziennie.

2. (kaszel silny u dorosłych): chory przez tydzień powinien pić wywar z

siemienia lnianego.

3. (kaszel uporczywy u dzieci): l ziemniaka, l cebulę, l jabłko zalać l

litrem wody i gotować na słabym ogniu, aż woda nie wygotuje się do



połowy. Napój podawać dziecku 3 razy dziennie po l łyżeczce od herbaty.

Przepis nr 112 (krwotok długotrwały i obfity u kobiet):

6 białek świeżych jaj dobrze rozmieszać z 1/2 łyżeczki od herbaty

kwasu cytrynowego i wypić. W razie potrzeby powtórzyć.

Przepis nr 113 (mięśniak macicy):

Przez 15 dni chora powinna pić 3 razy dziennie po 1/2 szklanki wywaru

z siemienia lnianego.

Przepis nr 114:

1. (nerwowość u dzieci): Dziecko wykąpać w wodzie, w której

gotowane było siano.

2. (nerwowość u dorosłych): 500 g miodu wymieszać z 500 g cukru.

Przyjmować 2 razy dziennie po łyżce.

Przepis nr 115 (zadyszka):

Trzy raz dziennie przyjmować l kieliszek (500 ml) następującej

mieszanki: 200 g miodu, oleju z oliwek i wódki.

Przepis nr 116 (oparzenia):

6 żółtek i 6 łyżek świeżego oleju roślinnego rozmieszać i ubijać do

konsystencji majonezu. Namoczyć w mieszance bandaż i obandażować

nim poparzone miejsce.

Przepis nr 117 (obrzęki nóg):

Na wiadro zimnej wody wsypać worek soli kamiennej. Rozpuścić sól

w wodzie i namoczyć w roztworze ręcznik. Odciśnięty ręcznik położyć na

krzyż (w okolicach nerek). Zabieg powtórzyć 10 razy. W wyniku zabiegów

rozpoczyna się silne wydzielanie moczu, a obrzęki znikają.

Przepis nr 118 (biegunka):

Kilka razy dziennie pić wywar z mięty.

Przepis nr 119 (zapalenie prostaty):

Rozetrzeć na proch spalony kawałek lipowego drzewa. Przez 7 dni

pić rano napój zrobiony z tego proszku (w postaci kawy).

Przepis nr 120 (przeziębienie u dzieci):

Przygotować mieszankę z 50 g wody + 5 g miodu +50 g masła + 2

tabletek aspiryny. Wszystko wymieszać i dobrze nasmarować mieszanką

piersi, plecy, szyje, ręce i nogi. Dziecko dobrze przykryć ciepłą kołdrą do



wypocenia się. Później wytrzeć wilgotnym ciepłym ręcznikiem, przebrać w

suchą odzież i położyć spać.

Przepis nr 121 (dla osób, które przez dłuższy czas były unieruchomione

przez chorobę):

Przygotować mieszankę z 100 g świńskiego sadła i l łyżki soli.

Natrzeć tym kończyny, owinąć bawełnianą tkaniną, na to nałożyć worek.

Przepis nr 122 (rozszerzenie żył):

1. Założyć czyste bawełniane skarpetki i pochodzić w nich po

porannej rosie, aby zmokły. Nosić je do wyschnięcia.

2. Zielone włoskie orzechy zalać oliwą z oliwek, odstawić na 4

godziny (naczynie powinno stać w nasłonecznionym miejscu). Po upływie

tego czasu otrzymaną mieszanką nasmarować żyły.

Przepis nr 123 (sorkoma - nowotwór złośliwy):

Przyłożyć na guz kawałek surowego mięsa, lekko spryskanego

amoniakiem.

Przepis nr 124 (arytmia):

1/2 kg utartych na tarce cytryn zmieszać z 1/2 kg miodu, dodać 20

zmielonych jąder pestek moreli. Wszystko wymieszać i przyjmować rano i

wieczorem po l łyżce przed posiłkiem.

Przepis nr 125 (kontuzja):

Przyłożyć na obolałe miejsce krążek z surowego ziemniaka.

Przepis nr 126 (chudość u dzieci do 3 lat):

Wiosną zrobić dziecku 10 kąpieli w wywarze ze świeżych liści

orzecha.

Przepis nr 127 (marskość wątroby):

Białą mąkę rozmieszać w mleku karmiącej kobiety. Przyjmować rano

i wieczorem przed posiłkiem po l łyżce.

Przepis nr 128 (czyrak):

Zagnieść nieduży kawałek ciasta z mąki, świeżego mleka i świeżego

masła. Przyłożyć go na noc na bolące miejsce. Taki „kompres" wyciąga

całkowicie „żądło" czyraka.

Przepis nr 129 (uczulenie na proszki do prania):

Codziennie moczyć ręce w wodzie z dodatkiem l łyżeczki sody



spożywczej. Kąpiel powinna trwać 15-20 minut. Następnie zanurzyć ręce w

lekko podgrzanej oliwie z oliwek.

Przepis nr 130 (egzema):

Po kąpieli natrzeć chore miejsca mieszanką z oleju słonecznikowego

i octu w równych ilościach.

Przepis nr 131 (wrzód dwunastnicy):

Ubić l białko z l łyżeczką cukru pudru. Wymieszać z l łyżką oliwy z

oliwek. Przez 10 dni przyjmować rano na czczo po l łyżce tej mieszanki.

Przepis nr 132 (zapalenie jajników):

1. Zrobić nasiadówkę nad parą z gotującego się siana. Zabieg

powtarzać tak długo, aż zapalenie minie.

2. Ugotować małą główkę kapusty, zalać ją świeżym mlekiem.

Siedzieć nad parą.

3. Siedzieć nad parą z ugotowanej czarnej rzodkwi polanej oliwą z

oliwek.



Aneks

Sałatki wiosenne

1. Sałatka z mlecza (mniszka lekarskiego). Posiekać 3 garście liści

mlecza, wymieszać z 10 orzechami włoskimi, zmielonymi w młynku. Dodać

l łyżkę stołową oleju słonecznikowego lub miodu. Uwaga! Mlecz przed

przygotowaniem sałatki należy włożyć na 20 -30 minut do chłodnej

posolonej wody (na 11 wody l stołowa łyżka soli), by zlikwidować gorzki

smak.

2. Sałatka z pokrzywy i mlecza. Drobno posiekać garść młodych liści

pokrzywy, dodać l stołową łyżkę soku z cytryny, łyżkę soku z kiszonej

kapusty oraz łyżkę oleju słonecznikowego. Oprócz tego dodać l małą

łyżeczkę pokrojonej cebuli, a z wierzchu posypać 60 g (2 garściami)

posiekanych zielonych części mlecza oraz mielonymi orzechami włoskimi

(10 - 15 g).

3. Rzodkiewki z orzechami. 100 g rzodkiewek (15 sztuk) drobno posiekać

lub zetrzeć na tarce, zmieszać z 40 g (8 sztuk) mielonych orzechów

włoskich, dodać l łyżeczkę oleju roślinnego, posypać z wierzchu posiekanym

szczypiorkiem.

4. Surówka po francusku. 100 g zewnętrznych liści sałaty polać 1/2

łyżki octu jabłkowego lub winnego, dodać l łyżkę stołową oleju roślinnego i

l łyżeczkę pokrojonej cebuli. Wszystko dobrze wymieszać.

5. Sałatka z botwiny. Posiekać 80 g botwiny i 2 - 3 liście sałaty. Polać

je l łyżką oleju słonecznikowego i wymieszać. l surowe jajko wymieszać z

sokiem z 1/2 cytryny i wylać na sałatę. Dodać do botwiny, wymieszać.

Posypać z wierzchu posiekaną pietruszką i koperkiem lub szczypiorkiem.

6. Surówka z młodych buraków. Utrzeć na tarce 5-6 młodziutkich

buraków, dodać 2 łyżki śmietany i doprawić szczyptą mielonego kminku.

7. Sałatka ze szczawiu i mleczy. Do l garści sałaty (30 g) dodać 30 g

młodego szczawiu i 30 g liści mlecza. Szczaw i mlecz należy drobno

posiekać, na wierzchu położyć 10 orzechów włoskich, polać l łyżką miodu i

l łyżką oleju słonecznikowego. Na koniec wszystko wymieszać.



8. Szczypiorek z orzechami. 50 g szczypiorku drobno posiekać i

zmieszać z 50 g zmielonych orzechów ziemnych.

9. Rzodkiewka z orzechami, pietruszką i miętą. 15 rzodkiewek ze-

trzeć na tarce, dodać posiekaną nać pietruszki, miętę, koperek, 1/2

łyżeczki kminku, 6 stołowych łyżek mielonych orzechów (50 g). Wszystko

dobrze wymieszać. Można udekorować liśćmi sałaty.

10. Rzodkiewka z twarogiem (najlepiej tłustym). 3 stołowe łyżki

twarogu (75 g) zmieszać z 3 drobno pokrojonymi rzodkiewkami i l łyżeczką

drobno posiekanego szczypiorku. Wszystkie składniki wymieszać, ułożyć

na liściach sałaty.

11. Surówka ze szpinaku. Pokr oić garść młodego szpinaku, dodać l łyżkę

drobno posiekanego szczawiu, l łyżkę posiekanego szczypiorku. Wszystko

wymieszać i dodać 3 łyżki zmielonych orzeszków ziemnych oraz l łyżkę

borówek.

12. Szpinak z jajkiem. Ubić żółtko, dodając po trochu półtorej łyżki

masła, po czym wlać l łyżkę soku z cytryny. Wymieszać, do otrzymanej

gęstej papki dodać zmiażdżony ząbek czosnku i dwie garści drobno

posiekanego szpinaku. Wszystko wymieszać. Otrzymaną masę ułożyć na

liściu sałaty. Z wierzchu można posypać mielonymi orzechami.

13. Surówka z botwiny z liśćmi sałaty. Pokroić 80 g botwiny, 2 lub 3

liście sałaty, polać l łyżką oleju roślinnego i wymieszać. Do l jajka dodać

sok z 1/2 cytryny, wymieszać i dorzucić szczyptę posiekanego kopru,

pietruszki i szczypiorku. Wszystko wymieszać.

14. Surówka z botwiny. Pokroić liście młodego buraka (60 gram -2

garście). Przygotować sos: l żółtko wymieszać z l łyżką soku z cytryny, 1/2

łyżeczki musztardy, l łyżką oleju roślinnego i l łyżeczką pokrojonego

szczypiorku. Wymieszać.

S ałatki letnie i jesienne

1. Ogórek w zsiadłym mleku. Pokrojony l ogórek polać 1/2 szklanki

zsiadłego mleka oraz posypać 1/2 łyżki posiekanego kopru.

2. Ogórek z pomidorem. Ogórka pokroić na duże kawałki, pomidora



w plasterki. Posypać 4 łyżkami zmielonych orzechów.

3. Surówka z czerwonej kapusty. Do 50 g czerwonej poszatkowanej

kapusty (3 łyżki) dodać 2 łyżki posiekanej pietruszki, l łyżkę oleju

słonecznikowego i l łyżkę miodu. Wszystko wymieszać.

4. Surówka ze świeżej kapusty. Do 100 g pokrojonej kapusty dodać 4

stołowe łyżki soku z grapefruita, l łyżkę miodu, 1/2 łyżeczki kminku.

Wszystko wymieszać.

5. Groszek z pomidorami. 50 g świeżego groszku wymieszać z 120 g

surowych rozgniecionych pomidorów oraz z 2 stołowymi łyżkami oleju

słonecznikowego. Z wierzchu posypać pietruszką i szczypiorkiem.

6. Groch z marchewką. 50 g grochu, l utarta na tarce marchew, l

łyżka oleju roślinnego, l łyżka soku z malin lub porzeczek, 1/2 pokrojonej

cebuli. Wszystko wymieszać. 7. Marchew z ziemniakami. Drobno utrzeć

100 g marchwi, wymieszać z 2-3 łyżkami stołowymi soku z grapefruita lub

czarnej porzeczki. Dodać 30 g drobno posiekanego surowego ziemniaka

oraz l łyżeczkę posiekanego szczypiorku. Wszystko wymieszać, ułożyć na

dużym liściu sałaty.

8. Marchew ze szczypiorkiem. Do 100 g marchwi dodać 30 g szczypiorku.

Marchew zetrzeć na tarce i wymieszać z drobno posiekanym

szczypiorkiem. Dodać l stołową łyżkę oleju roślinnego i posypać drobno

posiekanym ogórkiem.

9. Surówka świąteczna. 10 g surowego, drobno posiekanego ziem-

niaka zmieszać z 30 g utartej marchwi i 10 g utartego surowego buraka.

Dodać 50 g drobno pokrojonej kapusty, 2 stołowe łyżki oleju i 2 łyżki

szczypiorku. Wszystko wymieszać. Masę ułożyć na liściu sałaty, z wierzchu

posypać koperkiem lub pietruszką. Całość można udekorować kawałkami

pomidorów i rzodkiewek.

10. Surówka z kiszonej kapusty. 100 g sałaty pokroić (a lepiej po-

rwać) na duże kawałki, zmieszać z 4 łyżkami kiszonej kapusty, dodać 2

łyżki soku z kapusty i l łyżkę oleju roślinnego.

11. Czerwona surówka. Utrzeć 1/4 buraka, dodać 60 g utartej marchwi,

30 g drobno pokrojonych, surowych ziemniaków, l łyżkę oleju roślinnego, 2

łyżeczki soku z porzeczek lub malin, l łyżkę szczypiorku. Wszystko



wymieszać, posypać l łyżką tartej bułki.

12. Surówka oczyszczająca krew. Utrzeć 50 g buraków i 50 g

marchwi. Dodać 50 g pokrojonej kapusty, 1,5 łyżki oliwy z oliwek, 1,5 łyżki

miodu. Wszystko wymieszać i posypać z wierzchu l szklanką jagód lub

czerwonych porzeczek.

13. Kapusta kminkowa. Drobno pokroić 100 g kapusty, dodać l łyżkę

miodu i l łyżeczkę mielonego kminku.

14. Pomarańczowy twaróg. 120 g marchwi zatrzeć na drobnej tarce,

zmieszać z 100 g twarogu. Dodać l łyżkę oleju słonecznikowego i jeden

ząbek czosnku. Wszystko wymieszać i posypać mielonymi orzechami i

zieloną pietruszką lub szczypiorkiem.

15. Pomidory z orzechami lub sucharkami i marchwią. 100 g roz-

gniecionych pomidorów wymieszać z 100 g utartej marchwi, 30 g

posiekanej pietruszki, 50 g mielonych orzechów lub sucharków. Dodać 1,5

łyżki oliwy z oliwek i wymieszać. 16. Pomidory z ziemniakami. Rozgnieść

100 g pomidorów, dodać 2 łyżki oleju roślinnego i 2 łyżki słonej wody z

kiszenia ogórków. Wszystko wymieszać i dodać 30 g drobno pokrojonego

surowego ziemniaka. Odstawić na 30 minut.

17. Pomidory faszerowane kiszoną kapustą. Ściąć górną część pomidora a

wysokości 3-4 mm. Ze środka wyjąć miąższ, zostawiając ścianki grubości

2-3 mm. Miąższ zmieszać z drobno pokrojoną czerwoną kapustą i 1/2

łyżeczki oleju roślinnego. Farszem tym napełnić pomidory. Z wierzchu

udekorować 1/2 łyżeczki majonezu lub śmietany, posypać posiekaną

pietruszką lub szczypiorkiem.

18. Seler ze zsiadłym mlekiem lub śmietaną. Grubo pokrojone łodygi

selera i kilka pokrojonych na kawałki liści położyć na talerzu i polać 2

łyżkami śmietany lub 1/2 szklanki zsiadłego mleka.

19. Surówka z zielonej fasoli. 60 g młodych, delikatnych strączków

drobno pokroić, usunąwszy wcześniej włókienka. Dodać 50 g grubo

pokrojonej sałaty i 2 stołowe łyżki oleju słonecznikowego (można dodać l

łyżeczkę miodu do smaku).

20. Sałatka ziemniaczana. Drobno pokroić 60 g ziemniaków, dodać 4

łyżki wody od kiszenia ogórków, 1/2 małej cebulki, 2 łyżeczki posiekanego



kopru lub pietruszki, 40 g mielonych orzeszków ziemnych, l łyżkę miodu

(niekoniecznie).

21. Surówka z marchwi i selera. Do 50 g utartej marchwi dodać 50 g

pokrojonego selera, 1/2 ogórka, 50 g mielonych orzechów, l łyżkę miodu.

Zamiast orzechów można dodać 2 łyżki oleju słonecznikowego.

22. Ziemniaki z kapustą. Drobno pokroić i wymieszać 40 g ziem-

niaków, 60 g kapusty, 25 g cebuli. Dodać 6 łyżek wody od kiszenia

ogórków, orzechy, pietruszkę i kminek.

23. Surówka z porów. Pokroić drobno 60 g porów, przyprawić 3

łyżkami majonezu, odstawić na godzinę. Następnie dodać l łyżkę

pokrojonego selera, szczyptę kminku, l łyżkę wody z miodem (l łyżeczka

miodu rozpuszczona w 2 łyżeczkach wody). 24. Surówka z dyni. Utrzeć l

marchew, 50 g dyni, 25 g selera. Dodać 25 g posiekanego szczypiorku lub

czerwonej cebuli oraz l O zmielonych orzechów.

Sałatki zimowe

1. Sałatka z buraków i orzechów. Ugotować dużego buraka, utrzeć

go na tarce. Dodać 1/2 utartego małego surowego buraka, l zmiażdżony

ząbek czosnku, 2 łyżki oleju roślinnego. Wymieszać, posypać mielonymi

orzechami i szczyptą posiekanego szczypiorku.

2. Różowa kiszona kapusta. 100 g kiszonej kapusty wymieszać z 2-3

łyżkami stołowymi soku z buraka. Dodać 1/2 małej białej lub czerwonej

cebuli oraz łyżkę oleju roślinnego. Na koniec wymieszać.

3. Kiszona kapusta z jabłkami. Do 100 g kiszonej kapusty dodać 1/2

przetartego jabłka (antonówki), l łyżkę oleju roślinnego i posypać

pokrojoną połówką cebuli.

4. Zimowa surówka świąteczna. Drobno pokroić 100 g kiszonej

kapusty. Wymieszać 1/2 antonówki, l łyżkę oleju roślinnego, 1/2 posiekanej

cebuli, szczyptę kminku, sok z l cytryny, l łyżkę miodu. Połączyć z kapustą,

odstawić na godzinę pod przyciskiem.

5. Sałatka ziemniaczana. 75 g drobno pokrojonych ziemniaków, 50 g

startych lub zmielonych orzechów, l łyżka miodu, l łyżeczka startego



chrzanu.

6. Surówka „Witaminka". Utrzeć na tarce 50 g marchwi, 75 g ka-

pusty, 50 g ziemniaków. Dodać 25 g posiekanej natki pietruszki, 25 g

porów, 2 łyżki oleju roślinnego, łyżkę miodu, 50 g zmielonych orzechów i

wszystko wymieszać.

7. Surówka marchwiowo-chrzanowa. Utrzeć na tarce dużą marchew i

50 g korzenia selera. Dodać l łyżeczkę utartego chrzanu, 10 g zmielonych

orzechów i łyżkę oleju roślinnego, wymieszać.

8. Rzodkiewka z kwaśnym mlekiem. 60 g utartej rzodkiewki zalać l

szklanką kwaśnego mleka i odstawić w ciepłe miejsce na minimum 1,5

godziny (potrawy z dodatkiem rzodkiewki powinny być przygotowane co

najmniej l ,5 godziny przed spożyciem, wtedy nie grozi nam ból ani

wzdęcie żołądka).

9. Pudding z rzodkiewki. 60 g utartej rzodkiewki wymieszać z 10

zmielonymi orzechami włoskimi i 30 ziemnymi. Odstawić na 1,5 godziny,

następnie dodać l łyżkę oleju roślinnego i wymieszać.

10. Surówka świąteczna nr 2. Małą główkę czerwonej kapusty (1/4

dużej - 75 g) lub 75 g białej kapusty drobno poszatkować, dodać 1/2

utartej średniej marchwi, 1/2 kiszonego ogórka, 10-centry-metrowego

drobno pokrojonego pora, 5 zmielonych orzechów włoskich, l łyżkę oleju

roślinnego, 2 łyżeczki borówek, 3 łyżki płatków owsianych. Wszystko

wymieszać.

11. Surówka „Zimowa bajka". Utrzeć średniej wielkości marchew,

dodać 3 łyżki kiszonej kapusty, l łyżkę wody od kapusty, l łyżkę utartej

rzodkiewki, łyżkę borówek, malin lub porzeczek. Wszystko wymieszać.

Sosy, majonezy

Z reguły sosy i majonezy zawierają ocet spirytusowy, konserwanty,

barwniki i inne obce dla organizmu substancje, zanieczyszczające krew. W

związku z tym podaję przepisy do samodzielnego wykonania.

1. Olej cytrynowy. Do 250 g oleju roślinnego dodawać powoli sok z l -

2 cytryn. Bardzo dokładnie wymieszać.



2. Majonez orzechowy (najlepiej przygotować tuż przed spożyciem).

2 łyżki mielonych orzechów zmieszać z l łyżeczką od herbaty oleju

roślinnego. Po powstaniu gęstej papki ubijać ją z 3-4 łyżkami oleju

roślinnego, dodając sok z l cytryny. 3. Sos śmietankowy. Wymieszać sok z

1/2 cytryny z 3 łyżkami śmietany. Dodać zmiażdżony ząbek czosnku, 1/2

łyżeczki drobno posiekanego szczypiorku lub utartej cebuli, l łyżkę oleju

roślinnego. Wszystko wymieszać.

4. Sos pomidorowy. Do 6 części oleju roślinnego dodać l część soku z

cytryny. Połączyć z sokiem z pomidorów, do smaku dodać tarty seler.

5. Majonez witaminowy „Tęcza". Ubijać 2 żółtka, dodając powoli 3

stołowe łyżki oleju roślinnego. Wymieszać z l łyżką utartego selera lub

łyżeczką utartej cebuli. Do otrzymanej masy dodać sok z cytryny.

Dokładnie ubijać do konsystencji majonezu. Majonez można zabarwić: na

zielono - dodając sok ze szpinaku, na pomarańczowo - sok z marchwi, na

różowo - sok z czerwonej porzeczki.

Chłodniki

Najlepiej spożywać je w ciepłych porach roku (lato, jesień). Osoby,

które mają kłopoty z wypróżnianiem mogą jeść je przez cały rok. Chłodniki

są bardzo zdrowe, ponieważ zawierają wszystkie witaminy i sole

mineralne, które nie zostają zniszczone przez podgrzewanie oraz wodę

strukturowaną i tlen.

1. Zupa pomidorowo-ogórkowa. 3 stołowe łyżki płatków owsianych

zalać 10 łyżkami zsiadłego mleka. Odstawić na 2 -3 godziny. Utrzeć na

tarce ogórki i rozdrobnić pomidory, wymieszać ze zsiadłym mlekiem i

płatkami, dodać zmiażdżony ząbek czosnku i posypać posiekaną natką

pietruszki.

2. Zupa pomidorowa ze śmietaną. Utrzeć 2 pomidory, dodać 1/2

śmietany (18% lub 30%). Mieszanką tą zalać 3 łyżki płatków owsianych.

Odstawić na ok. 1/2 godziny. Dodać posiekaną zieloną natkę pietruszki.

3. Zupa malinowa (lub poziomkowa). Do szklanki zsiadłego mleka

dodać 3 łyżki wody mineralnej i 3 łyżki rozdrobnionych malin lub



poziomek. Można dodać l łyżkę miodu.

4. Zupa z suszonych owoców. W dwóch szklankach wody zamoczyć na noc

garść suszonych owoców (śliwki, rodzynki, jabłka, gruszki). Odstawić na 8

-10 godzin. Kiedy owoce zmiękną, dodać 2 łyżki płatków owsianych, 1/2

łyżki miodu. Odstawić jeszcze na 3 - 5 godzin. Gotową zupę można jeść na

śniadanie lub obiad.

Desery

1. Śnieg jabłkowy. Utrzeć 2-3 jabłka, dodać l łyżkę miodu, roz-

puszczonego w l łyżce wody. Wszystko dokładnie wymieszać. Oddzielnie

ubić 2 białka, dodając powoli sok z cytryny. Wszystko wymieszać i ubić. Na

koniec można udekorować deser brzoskwiniami z puszki, gruszkami,

mrożonymi truskawkami lub świeżymi malinami, porzeczkami, poziomkami

(jak najwięcej fantazji!).

2. Jabłkowa pajęczyna. Ubić oddzielnie 2 żółtka i 2 białka. Połączyć je

razem i jeszcze raz ubić. W dwóch łyżkach ciepłej wody rozpuścić l łyżkę

miodu. Utrzeć 3 słodkie jabłka, dodać do nich 2 łyżeczki soku z cytryny.

Wszystkie składniki wymieszać i znowu ubić. Udekorować świeżymi

owocami (np. jagodami), kawałkami pomarańczy, grejpfrutów.

3. Miodowe placuszki. 30 g soku z cytryny z połączyć 60 g mielonych

orzechów włoskich lub ziemnych. Odstawić na 1/2 godziny. Następnie

dodać 2 łyżki miodu i 60 g zmielonych ziaren ryżu. Wszystko wymieszać,

uformować placuszki. Z wierzchu posypać zmielonymi na proszek

podsmażonymi na patelni ziarnami słonecznika.

4. Krem cytrusowy. Oczyścić pomarańcze z pestek, pokroić, zmik-

sować. Wymieszać z l łyżeczką miodu i 150 g tłustego twarogu. Oddzielnie

ubić białko z 1/2 łyżeczki cukru i żółtko z 1/2 łyżeczki cukru. Wszystko

wymieszać i jeszcze raz ubić. Udekorować winogronem lub brzoskwiniami

z puszki.



Uwaga!

Aby osi?gn?? po??dany skutek najlepiej stosowa? podane przepisy po przeczytaniu ksi??ki

.

AutorIndeks

oczyszczenie organizmu z nadmiaru soli i tłuszczu, poprawa przemiany

materii, oczyszczenie naczyń krwionośnych, reumatyzm, osteoporoza, bóle

kości, stawów i mięśni, podagra, artretyzm, zapalenie korzonków-przepisy

nr l, 2, 3, 4, 7, 8, 9, 10, 12, 13, 14, 15, 17, 18, 19, 21, 22, 23, 32, 34, 63,

87

arytmia - przepis nr 124

astma - przepis nr 93, 94

bezsenność - przepis nr 95

biegunka - przepis nr 118

bóle głowy - przepis nr 65, 102

bóle kręgosłupa - zestaw l: ćwiczenia l - 8, przepis nr 97

bronchit - przepis nr 99

choroby skóry - przepis nr 35, 36

choroby żołądka, jelit - przepis nr 34

chudość - przepis nr 126

cukrzyca - przepis nr 45, 46, 47, 48, 49, 50, 51, 52, 87, 105

czyrak - przepis nr 128

ćwiczenia rozluźniające - str. 45, przepis 37

detoksykacja - str. 34

egzema - przepis nr 130

gronkowiec - przepis nr 44

grzybica - przepis nr 103, 104

halluksy - przepis nr 11

hemoroidy - przepis nr 60, 76, 77, 78, 79, 80, 81, 82, 83, 84

herbata - parzenie - przepis nr 69



inhalacje - przepis nr 29

kaszel - przepis nr 111

kontuzja - przepis nr 125

krwotok - przepis nr 112

lęk - przepis nr 110

łysienie - przepis nr 71, 72, 73, 74, 75

łzawienie oczu - przepis nr 62

marskość wątroby - przepis nr 127

miesiączka - przepis nr 92

mięśniak - przepis nr 113

nacieranie - przepis nr 26

nadciśnienie - przepis nr 100

nadciśnienie - przepis nr 64

nadmierna potliwość - przepis nr 6

naprzemienny prysznic - str. 68

nerki - przepis nr 98

nerwowość - przepis nr 114

niedotlenienie organizmu, nerwowość, bezsenność, bóle głowy - przepis nr

27, 28

nocna potliwość - przepis nr 56

nowotwór - przepis nr 34, 37, 38, 39, 123

obfite krwawienia miesięczne - przepis nr 60

obniżenie poziomu cholesterolu - przepis nr 30, 31, 32, 33, 38

obrzęki nóg - przepis nr 117

oczyszczanie naczyń krwionośnych - przepis nr 30, 31, 32, 38, 87, 90, 91

oczyszczanie wątroby - przepis nr 4, 53,

odchudzanie - przepis nr 61

oparzenia - przepis nr 57

oparzenia - przepis nr 116

ostrogi - przepis nr 16

poprawa ogólnej kondycji - przepis nr 28, 29, 32, ćwiczenia nr 9, 10, 11,

12, 13, zestaw nr 3, str. 74

półpasiec - przepis nr 55



przeziębienie - przepis nr 66, 120

rozluźnienie - ćwiczenia nr 9, 10 ,11, 12, 13

rozszerzenie żył - przepis nr 122

skurcze w nogach - przepis nr 85

swędzenie - przepis nr 109

system odpornościowy - przepis nr 38, 87, 88, 89

uczulenie - przepis nr 129

usuwanie skutków promieniowania - przepis nr 40, 41,42, 43

utykanie - przepis nr 54

woreczek żółciowy - przepis nr 106, 107

wrzód dwunastnicy - przepis nr 131

wrzód dwunastnicy - przepis nr 131

zadyszka - przepis nr 115

zapalenie jajników - przepis nr 132

zapalenie prostaty - przepis nr 119

zapalenie zatok - przepis nr 101

zaparcia - przepis nr 108

zapobieganie infekcjom - przepis nr 5

zatrucie alkoholem - przepis nr 69

zatrucie pokarmowe - przepis nr 67, 68

zwiększenie odporności - przepis nr 38, 87

żylaki - przepis nr 58



Spis treści

Do Czytelników! 5Nie bać się „chorób cywilizacyjnych" 7

Osteoporoza — szansa na zwycięstwo 11

Dwie postacie wapnia 13

Przyczyny braku wapnia w organizmie 14

Cukier — główny wróg wapnia 15

Witamina D „wspólnikiem" wapnia 18

jaki sposób w organizmie tworzą się nierozpuszczalne sole wapnia 25Skorupka jajka to nie śmieć 28

Kwas moczowy — cichy zabójca 30

Podagra 32

Chroniczny reumatyzm 32

Dna mocz anowa 33

Anemia 33

Kamica wątrobowa i nerkowa 33

Choroby skóry 34

Cukrzyca i nadwaga 34

Choroby nerwowe 34

Kiedy łupie w kręgosłupie 41

W silnym ciele silny duch 43

Oczyszczanie (detoksykacja) — głodówka 45

Wiek kręgosłupowi nie szkodzi 50

Jeśli boli dusza 58

Bóle w stawach, kościach i mięśniach 61

W przyrodzie nie ma złej pogody 67

Relaksujący masaż obu rąk 68

Naprzemienny chłodny i gorący prysznic 68

Nacieranie 69

Woda-uzdrowicielka 70

Uzdrawiający wdech i wydech 70



Wąchanie kropel walerianowych 71

Pomóżcie swojemu sercu 72

Szybkim krokiem od zawału 73

Cholesterol — „licznik" długowieczności 77

Nie łykać leków! 80

Słonecznikowy, sojowy, kukurydziany... 82

Cofnąć nowotwór 87

Apteka w każdym z nas (metoda samoleczenia) 91

N a co ludzie chorują i szybko umierają 95

Sami hodujemy raka 99

Informacja do przemyślenia 113

Promienie śmierci 118

Dlaczego promieniowanie jest szkodliwe? 118

Wrogowie w naszym domu 119

Ładujmy akumulator życia 121

Szkodliwe promieniowanie — przyczyną wielu chorób 122

Drzewa-uzdrowiciele 123

Rozmyślania na temat cukrzycy 125

Niech żyje ziemniak 134

Lecznicza moc jabłka 138

Ocet jabłkowy 139

Leczenie octem jabłkowym 140

Przygotowanie octu jabłkowego 142

Przeziębiliśmy się? 142

Maliny zamiast aspiryny 144

Czystość — gwarancją zdrowia! 147

Herbata leczy 148

Apteka w filiżance herbaty 149

Żegnaj łysino! 151

Mechanizm łysienia 152

Masaż głowy 154

Przepisy naszych babć 159

Aneks 169



Indeks 177

Tombak Michal - Uleczyc Nieuleczalne Czesc 1

Documents

Transcript of Tombak Michal - Uleczyc Nieuleczalne Czesc 1