Józef Oleksiewicz urodził się 15 marca 1929 roku w Grybowie na

południu Polski.

Kiedy 1 września 1939 roku Niemcy wkroczyli do Polski p. Józef miał 10 lat i nie mógł pójść do szkoły, ponieważ niemiecki okupant zamknął wszystkie polskie szkoły.

Widział jak Niemcy traktowali Polaków i Żydów.

Chciał walczyć z niemieckim okupantem, jak wszyscy w jego rodzinie, był harcerzem. Przypadkowo w 1943 roku odkrył skład broni w stodole i krótko po tym wydarzeniu został

zaprzysiężony jako członek Armii Krajowej. Został łącznikiem.

Był dwukrotnie ranny, schwytany przez Niemców. Zdołał uciec. Pan Józef opowiedział nam jak trudne było życie pod niemiecką okupacją. Polacy musieli oddawać jedzenie Niemcom a sami głodowali. Pewnej zimy rodzina p. Józefa jadła ziemniaki trzy razy dziennie, ponieważ

nie mieli mąki, aby zrobić coś innego do jedzenia.

W czasie wojny Żydzi w Grybowie musieli wyprowadzić się z centrum miasta na przedmieścia i nie mieli prawa nawet odwiedzać centrum miasteczka. Wszyscy

Żydzi musieli nosić opaski z gwiazdą Dawida. Niemcy zrabowali wszystkie wartościowe przedmioty należące do Żydów, często dokonywali egzekucji

zbiorowych. Jednej z nich p. Józef był świadkiem. Aż wywieźli wszystkich Żydów do obozów koncentracyjnych, gdzie większość z nich została zamordowana.

Kiedy wojna skończyła się w Polsce zaczęła się nowa okupacja – radziecka. Komuniści aresztowali żołnierzy Armii Krajowej. Pan Józef chcąc uniknąć aresztowania

kolejne dwa lata spędził w lesie, aż do amnestii w 1947 roku.

Niestety amnestia nie objęła Go i w maju 1947 roku został aresztowany. Najpierw w Tarnowie, potem w Krakowie aż

w końcu w obozie koncentracyjnym w Jaworznie, gdzie żołnierzy AK traktowano jak zdrajców i okupantów

niemieckich.

Pan Józef powiedział nam, że ludzie w Jaworznie byli informowani, że żołnierze AK to zdrajcy, którzy w czasie wojny pomagali okupantowi. Pan Józef wyszedł z więzienia w czerwcu

1950 w wieku 21 lat. Od razu wyjechał na ziemie odzyskane na Dolny Śląsk, gdzie

mieszka do dzisiaj.

II wojna światowa i represje komunistyczne zabrały najpiękniejsze lata dzieciństwa i młodości p. Józefa. On

sam mówi, że miał dużo szczęścia, ponieważ przeżył, nie został zamordowany, ani wywieziony w głąb Związku

Radzieckiego, jak wielu jego przyjaciół. Teraz p. Józef ma 87 lat.

W 2011 r. Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych, doceniając jego wkład w odzyskanie przez Polskę niepodległości, nadał mu stopień kapitana

Wojska Polskiego.

Szkoła Podstawowa nr 9im. Mikołaja KopernikaDzierżoniów, Poland

Marzec 2016

Gorzki smak młodości, czyli o przeżyciach z

czasów wojny