Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW

Ubóstwo i płeć w społeczeństwie (WDS 2012/2013 nr 11)

Ubóstwo i płeć w społeczeństwie WDS 2012/2013 nr 11

1. Powtórzenie i przykłady – struktura społeczna (klasowa): dlaczego prognoza Marksa dotycząca klas społecznych zawiodła?:

postępujący wzrost stopy życiowej i powstawanie klasy średniej; bieda nie wyzwala postaw rewolucyjnych; „indywidualizm” postaw robotników, a nie „klasowość”.

społeczeństwa współczesne jako „społeczeństwa klasy średniej” ze względu na dominację liczebną oraz kulturową tej klasy – jej rola: wyższość kulturowa (symbolizuje ona sukces i powodzenie życiowe); społeczny „zawór” bezpieczeństwa, stabilizuje gospodarkę (poprzez

konsumpcję klasy średniej) i system polityczny. klasy we współczesnym społeczeństwie polskim: omówienie

publicystycznego opisu struktury klasowej we współczesnej Polsce (W. Markiewicz, Gra w klasy, „Polityka” 22.05.2004) – ze względu na styl życia, konsumpcję, pracę itp. - podział na następujące klasy: klasa najniższa, klasa niższa, klasa średnia niższa, klasa

średnia właściwa, klasa średnia wyższa, klasa wyższa, klasa najwyższa.


2. Czy klasy społeczne tracą na znaczeniu w społeczeństwie ponowoczesnym?:

zmiany charakteru pracy (non-standard job forms, brak pewności zatrudnienia, konieczność zmian kwalifikacji zawodowej, wzrost znaczenia sektora usług wpływ polityki państwa opiekuńczego, a główny konflikt klasowy rozgrywa się między płacącymi podatki a żyjącymi z zasiłków);

przemiany własności (własność coraz bardzo się „różnicuje”); wpływ stylu życia i wzorów konsumpcji (rynek konsumpcji przejmuje

rolę tradycyjnego rynku dóbr produkcyjnych); zachowania polityczne (pochodzenie klasowe nie wyznacza

jednoznacznie poparcia na rzecz „swoich klasowych” partii politycznych); pojawienie się „nowych” osi i lojalności społecznych, konkurujących

z klasowymi (rasa i przynależność etniczna, płeć i wiek, region); ”nowe” klasy w społeczeństwach nowoczesnych:

technokracja”, underclass („podklasa”) „nowa” klasa średnia, „nowa klasa robotnicza”.


3. Ubóstwo i „kultura ubóstwa”: •Oscar Lewis, Sanchez i jego dzieci. Autobiografia rodziny meksykańskiej (PIW, Warszawa 1964): •koncepcja „kultury ubóstwa” jako sposobu życia i socjalizacji dzieci, na który składa się:

dominującą formą związków są konkubinaty lub związki matriarchalne;

dzieci - brak okresu dzieciństwa (jako etapu chronionego) w wychowaniu dzieci w rodzinie;

na poziomie psychologicznym wiąże się z poczuciem zepchnięcia na margines, bezradnością, uzależnieniem, widzeniem siebie jako kogoś gorszego od innych;

brak umiejętności planowania przyszłości, rezygnacja, fatalizm oraz tolerancja dla patologii;

bieda (i kultura ubóstwa) jest dziedziczona.


4. Ubóstwo jako zjawisko społeczne i kulturowe: ubóstwo:

sytuacja silnej deprywacji potrzeb, niemożności ich zaspokojenia ze względu na małe dochody i środki finansowe; „syndrom ubóstwa” – deprywacja potrzeb podstawowych, zły stan zdrowia i niski poziom edukacji, upośledzenie w dostępie do wiedzy i korzystania z uprawnień politycznych, mały stopień bezpieczeństwa itp.

ewolucja rozumienia ubóstwa od „wąskiego” (ekonomicznego) zjawiska do „szerokiego” (społecznego);

bieda jest wytworem zarówno teraźniejszości, jak i przeszłości:„nowa” i „stara” bieda jako „koszt transformacji”, „ubóstwo” w historii. nowe pojęcia/koncepcje: „wykluczenie społeczne” i

„marginalizacja”; jest nie tylko polskim problemem, ale i kwestią o zasięgu

globalnym:„bieda to sytuacja i kultura” (R. Kapuściński).


5. Przyczyny ubóstwa a sfera ocen i wartości (dyskurs o ubóstwie): ewolucja postrzegania (i wartościowania) ubóstwa:

od pozytywnego niegdyś (np. biedni w średniowieczu) do współczesnego: czyli do czegoś, co jest niepożądane, jest świadectwem

niepowodzenia i niezaradności życiowej jednostki (bieda „zawiniona” i „niezawiniona”);

praca jako kryterium moralnej kwalifikacji biednych. dwa główne kierunki interpretacji „ubóstwa” i jego przyczyn:

strukturalny (sytuacyjny) – „obwinianie systemu”, przyczyny ubóstwa leżą w czynnikach zewnętrznych wobec jednostki, niezależnych od niej (np. likwidacja zakładu pracy itp.);

kulturowy (behawioralny) – „obwinianie ofiary”, przyczyny ubóstwa kryją się w cechach jednostek, ich zdolnościach i postawach (obwinianie biednego o spowodowanie sytuacji, w jakiej się sam on znalazł).


6. Miary ubóstwa: ubóstwo absolutne (bezwzględne):

czyli „minimum egzystencji” – elementarne warunki, jakie muszą być spełnione, aby jednostka mogła przetrwać fizycznie i zachować zdrowie.

„minimum socjalne”: jest to linia minimum egzystencji uwzględniająca także

potrzeby społeczne (granica sfery niedostatku i zagrożenia ubóstwem).

ubóstwo ustawowe (urzędowe, oficjalne): poziom dochodu, który uprawnia do korzystania z

pomocy społecznej. ubóstwo relatywne (względne):

uwzględnia specyfikę danego społeczeństwa, potrzeby i właściwe mu sposoby ich zaspokajania.

ubóstwo subiektywne - opinie ludzi na temat ich poziomu życia i dochodów.


7. Wymiary społeczne ubóstwa: głębokość – stopień, w jakim „biedni są biedni”?:

stopniowalność biedy - niedostatek, ubóstwo, bieda, nędza itp.

czasowy (temporalny) – czas pozostawania w ubóstwie: czy ubóstwo jest sytuacją przejściową (krótkotrwałą), czy też

przedłużającą się, utrwalającą się i przekazywaną generacyjnie?

inne wymiary (płaszczyzny) ubóstwa („bieda biedzie nierówna”): miasto – wieś; przestrzenny (regionalny); ze względu na wiek („juwenilizacja” ubóstwa); ze względu na płeć (feminizacja ubóstwa); pracę (związek z bezrobociem).


8. Nowe pojęcia związane z ubóstwem: wskazują one na aktywną rolę społeczeństwa, które nie

zapewnienia jednostkom i grupom pełnego uczestnictwa w życiu społecznym: underclass („podklasa”):

znajduje się u samego dołu hierarchii społecznej lub poza nią, charakteryzuje się odrębnością kulturową, która jest związana często z patologią społeczną (urodzenia pozamałżeńskie, nieletnie macierzyństwo, przestępczość itp.), wykazuje tendencję do dziedziczenia jej pozycji i separacji przestrzennej;

marginalność i marginalizacja: wyłączenie z jakiegoś ważnego obszaru społecznego z powodów

społecznych (nacisk na procesualność zjawiska); wykluczenie społeczne (ekskluzja):

brak lub ograniczenie możliwości uczestnictwa i korzystania z podstawowych zasobów społecznych, dostępnych dla wszystkich (wykluczenie ekonomiczne, polityczne i społeczne).


9. Płeć (kobiety) jako przedmiot zainteresowań nauk społecznych:

„niewidoczność” kwestii płci (pozycji kobiet) we wczesnej refleksji socjologicznej – dlaczego?: wynikało to z genezy socjologii – z makro-społecznej i „scjentystycznej”

perspektywy; z dominującej tradycji kulturowej (obyczajowości) wpływającej na

naukę; ścisłego podziału życia społecznego na: gospodarstwo domowe

(kobiecą) a sferę publiczną (męską). kobiety jako przedmiot badań społecznych (Gender/Women Studies) –

teorie nierówności płci): nastąpiła zmiana uprawiania socjologii (socjologia płci); zmiany społeczno-demograficzne (kobiety są bardziej wykształcone niż

kilka dekad temu) oraz obowiązujący ideał społeczeństwa „pozycji osiąganych” (wyzwanie to zjawisko „szklanego sufitu”);

kobiety stały się ważną siłą polityczną i elektoratem wyborczym; upowszechnienie ideologii praw człowieka.


10. Różnice ze względu na płeć w sferze: pracy (zatrudnienia):

wybór zawodu a tradycja kulturowa („naturalne” zawody dla kobiet i mężczyzn), dyskryminacja na rynku pracy (płace, niepełne zatrudnianie itp.) - dlaczego?: tradycja kulturowa (dom i wychowanie dzieci), stereotypy

dotyczące płci, paradoks „zadowolonego niewolnika” (okresowe „wychodzenie” z rynku pracy i powrót w związku z wychowywaniem potomstwa), konsekwencje dyskryminacji – niższe emerytury i bariery awansu („szklany sufit” i „labirynt”).

władzy i polityki (funkcje kierownicze, czynne i bierne prawa wyborcze, udział kobiet w polityce);

obyczaju i reprezentacji (przekaz szkolny, kultura popularna i humor , problemy „reprezentacji” - kobiety i mężczyźni, sylwetka ciała, najbardziej popularne typy przedstawicieli danej płci, symboliczne traktowanie „męskości” i „kobiecości”).


11. Feminizm (od łac. femina - kobieta) jako ruch społeczny:

feminizm jako dostrzeganie dyskryminacji (upośledzenia, strukturalnego podporządkowania kobiet/patriarchat itp.) kobiet w życiu społecznym i dążenie do jego likwidacji;

feminizm I fali („stary”, do połowy XX wieku): koncentracja na reformie prawa rodzinnego i wyborczego, poprawie

warunków życia kobiet. feminizm II fali („nowy”) – egalitaryzm oparty wielopoziomowym

pojmowaniu ucisku, który jest efektem podziałów płciowych: dążenie do równouprawnienia w polityce, pracy, rodzinie itp. i

podwyższenie pozycji kobiet i matek w społeczeństwie. feminizm III fali („postfeminizm”): liberalizacja dopuszczalności aborcji; walka z przemocą indywidualną i strukturalną wobec kobiet,

„kobiecością” w języku, stosunkiem do pornografii; stosunek do homoseksualizmu (równe traktowanie związków hetero- i

homo-seksualnych).


12. Feminizm jako ideologia:• główne wyzwania (dylematy) feminizmu:

emancypacja kobiet w męskim świecie, czy też całkowita emancypacja świata kobiet („kobiety przeciw mężczyznom”)?;

poszukiwanie wspólnej tożsamości: co powinno łączyć ruch kobiecy?

publiczne znaczenie feminizmu: trwałe zmiany (narodzenie się nowej świadomości i

podmiotowości kobiet), których nie zmieni „konserwatyzm”; rozwój prawa w tym zakresie - ustawy o równym traktowaniu,

większa widoczność spraw kobiet, system parytetów w polityce, zmiany w zachowaniach obyczajowych, tworzenie wiedzy akademickiej itp.

historia kobiet (ruchu feministycznego) w Polsce (1838 - 2012).

Ubóstwo i płeć w społeczeństwie (WDS 2012/2013 nr 11

13. Nowe pojęcia i koncepcje w ramach feminizmu: • społeczne tworzenie płci (sex, gender i gender identity) - płeć jako

struktura złożona obejmująca element biologiczny, społeczny i osobowościowy: • płeć biologiczna i gender (płeć kulturowa), „seksizm”;

• feminizm a studia kulturowe - zainteresowanie kwestiami władzy, reprezentacji, kultury popularnej i tożsamości (podmiotowości): • płeć jest fundamentalną osią organizacji społecznej, która jest

kojarzona z podporządkowaniem się kobiet mężczyznom, określanie siebie jako K i M jest podstawowym wymiarem tożsamości jednostki, spojrzenie z perspektywy plastyczności płci i kulturowych wymiarów konstruowania tożsamości płciowej;

• kultura i język odgrywają zasadniczą role w sposobach pojmowania płci biologicznej i kulturowej;

• studia queer (queer sociology –„społeczna teoria odmienności/różnicy”).

Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW

Documents

Transcript of Sławomir Łodziński Zakład Socjologii Ogólnej Instytut Socjologii UW