Regulamin piechoty. Cz. 3, Kompania karabinów maszynowych - 1937

MINISTERSTWO SPRAW WOJSKOWYCH

R E G U L A M I N P I E C H O T Y c z ę s c III

KOMPANIA KARABINÓW MASZYNOWYCH W A L K A

W A R S Z A W A 1 9 3 7 www.cbw.plCBW

www.cbw.plCBW

MINISTERSTWO SPRAW WOJSKOWYCH

R E G U L A M I N P I E C H O T Y C Z Ę Ś Ć III

KOMPANIA KARABINÓW MASZYNOWYCH W A L K A

W A R S Z A W A 1 9 3 7 www.cbw.plCBW

•*. Druk. „Nowoświecka", Warszawa, Nowy Świat 57.

UtlSTERSIWO SPMIIWIJSKOWTU DEPARTAMENT PIECHOTY

Licz. dz. 2800-23/Reg.

Warszawa, dnia 25.11.1937 r.

ROZKAZ WPROWADZAJĄCY.

Wprowadzam do użytku służbowego „Regulamin piechoty część III. Kompa-nia karabinów maszynowych. Walka"

R -1 III. 1937

W związku z tym unieważniam:

1. „Regulamin piechoty. Kompania

P 2 karabinów maszynowych" ^

2. Instrukcję taktycznego użycia plu-tonów broni towarzyszącej p.p. (projekt). 1929. Szt. Gł. O. III. L. 1045/Wyszk.

I WICEMINISTER SPRAW WOJSKOWYCH

GŁUCHOWSKI generał brygady.

www.cbw.plCBW

W fv

/;>•*"-W <*.. 3 i

/ ' O '

*>5fe.oo< ^ (HIS

T R E Ś Ć .

R o z d z i a ł A.

PODSTAWOWE CZYNNIKI WALKI CIĘŻKICH KARABINÓW MASZYNOWYCH.

Str.

1. Rola ciężkich karabinów maszynowych w walce. 1

1. Siły moralne.

2. Siły moralne, koleżeństwo, samodzielność . . 1

2. Ogólne zasady użycia karabinów maszynowych.

3. Zadania ciężkich karabinów maszynowych . . 2 4. Zaskoczenie ogniowe 3 5. Ogień boczny 3 6. Ześrodkowanie ognia 4 7. Charakterystyka i stosowanie strzelań . . . 4 8. Podległość ciężkich karabinów maszynowych

w boju 5

9. Rodzaje stanowisk ogniowych i ich dobór . . 7

R o z d z i a ł B.

POJEDYNCZY CIĘŻKI KARABIN MASZYNOWY.

1. Postanowienia ogólne. 10. Charakterystyka obsługi pojedynczego ciężkiego karabina maszynowego 9 www.cbw.plCBW

11. Skład obsługi pojedynczego ciężkiego karabina maszynowego 9

12. Karabinowy 10 13. Obsługa ciężkiego karabina maszynowego . . 11 14. Podział i podległość ciężkich karabinów maszy-

nowych 12 15. Zadanie ciężkiego karabina maszynowego . . 12 16. Rodzaj ogni 12 17. Sposób strzelania 13 18. Sposób użycia ognia . . . . 13 19. Skuteczność ognia 14

2. Natarcie.

Ruch w ogniu dalekim.

20. Szyki 14 ; 21. Chwila przejścia w szyk luźny . . . . . . 14 22. Zachowanie się w szyku luźnym 14 23. Dowódca, rozkazywanie, łączność . . . . . 15

Natarcie do chwili szturmu.

24. Zajęcie podstawy wyjściowej do natarcia . . 15 25. Rozkaz do natarcia 15 26. Ruszenie z podstawy wyjściowej . . • . 16 27. Wykonanie ruchu • • • 1(5

28. Wsparcie natarcia . . 16 29. Stanowiska w natarciu 19 30. Gospodarka amunicją i wodą . . . . . . 20 31. Natarcie w nocy 22

Szturm.

32. Ciężkie karabiny maszynowe wspierające . . 22 33. Przygotowanie szturmu 22 34. Zachowanie się w czasie nieudałego szturmu . 23

r 35. Zachowanie się po szturmie , ... . , : . . 23

36. Walka wewnątrz ugrupowania nieprzyjaciela. 23 37. Pościg na polu bitwy 23

3. Obrona. 38. Ogólnie . ..' ^4 39. Podział zadań 24 40. Rodzaje stanowisk ogniowych 24 41. Zaskoczenie . 25

Przygotowanie obrony. •42. Obowiązki karabinowego . . . • • 2 5

43. Przygotowanie obronty . . . . ; . 26 44. Wyszukanie stanowiska . . 27 45. Przygotowanie stanowisk ogniowych . 27 46. Przygotowanie ogni . . . : - 2 8 47. Gotowość bojowa 29 48. Łączność z dowódcą 30 49. Amunicja, woda . . . . . . . . . . . 31 50. Rozmieszczenie obsługi . 31

Prowadzenie walki. 51. Chwila otwarcia ognia . . . . 32 52. Prowadzenie ognia • '32 53. Zachowanie się w czasie szturmu 34' 54. Karabiny maszynowe przeciwszturmowe . . 34 55. Zachowanie się wobec broni pancernej . . . 35 56. Zachowanie się w wypadku dłuższego trwania '

obrony . . ' . •• $5

Wycofanie się z walki.

57. Sposób wycofania się . . , , , ;. . .; 36

4. Łuzowanie. ; V 58. Przeprowadzenie luzowania . . . : 37 www.cbw.pl

CBW

5. Placówka.

59. Zadania karabina na placówce 38 60. Zaciąganie stanowiska 38 61. Służba na placówce 39 62. Wycofanie się z placówki 39

6. Marsze i postoje.

63. Marsz podróżny i postój 39 64. Dbałość o konia 40 65. Marsz ubezpieczony 41 66. Gotowość bojowa w marszu ubezpieczonym . 41 67. Miejsce i obowiązki karabinowego . . . . . 42 68. Posuwanie się 43

. 69. Wsparcie szpicy 43 70. Łączność 43

7. Walka w szczególnych warunkach.

Walka leśna.

71. Przebywanie lasów w obliczu nieprzyjaciela. 44 72. Spotkanie i natarcie . 44

•73. Obrona lasu 44

Walki o miejscowości i walki uliczne.

74. Natarcie 45 75. Obrona 46

Walka o przeprawy.

76. Zadanie karabinów maszynowych . . . . . 46 77. Obowiązki karabinowego 46 78. Wsparcie przeprawy 46 79. Przeprawa . . :. .. . . . . . . . . . 47

Wypad. 80. Wykonanie . . 47

Walka z kawalerią.

81. Działanie 48

R o z d z i a ł C. /

PLUTON KARABINÓW MASZYNOWYCH.

1. Postanowienia ogólne.

Skład plutonu 49 8-3. Dowódca plutonu 49 34. Zastępca dowódcy plutonu 51 35. Obserwator 51 86. Oceniacz odległości 51 67. Pomocnik rusznikarski 52 83. Podległość plutonu 52

2. Natarcie.

Rozwinięcie i ruch w ogniu dalekim.

89. Wykonanie ruchu 52 90. Dowódca, rozkazywanie, łączność 54

Natarcie do chwili szturmu. 91. Ogólnie 54 92. Rozkaz do natarcia 55 93. Zajęcie i wsparcie z podstawy wyjściowej . . 56 94. Wsparcie natarcia 57 95. Wykonanie ruchu 58 9<3. Gospodarka amunicją 59 ^ 7. Natarcie w nocy 59

. Przydział karabinów maszynowych w walce. www.cbw.plCBW

Szturm. 99. Przygotowanie i zachowanie się w czasie

szturmu 6fr 100. Zachowanie się w razie nieudałego szturmu . 61 101. Zachowanie się po szturmie • 61 102. Zachowanie się przy zatrzymaniu natarcia . 62, 103. Pościg na polu bitwy . 62

3. Obrona.

63 104. Ogólnie 105. Obowiązki dowódcy plutonu 106. Miejsce dowódcy plutonu, obserwacja, łączność 65 107. Przygotowanie obrony . . . • • • • • • 65 108. Prowadzenie walki • . . . 65

4. Wycofanie się z walki.

109. Sposób wycofania się • • 68

5. Czaty.

110. Ogólnie , . . . . . . • • • • • • •


111. Ogólnie . . ' . • ••"• • 112. Miejsce i obowiązki dowódcy plutonu przy

oddziale przednim

6&

i 69'

70 113. Obrona przeciwlotnicza w marszu i na postoju 70'

R o z d z i a ł D.

PLUTON CIĘŻKICH KARABINÓW MASZYNO. WYCH NA TACZANKACH.

114. Skład plutonu . . 115. Charakterystyka działania plutonu

72 '72.

116. Dowódca plutonu . . . . . . . . ; . . 73 117. Zastępca dowódcy plutonu . . . . . . 73 118. Marsz ubezpieczony . . . . . . . . . 74 119. Pościg . . . . . . . ."••:> . . . . . . 75 120. Opóźnianie ogniowe . . : : . . . . . . . 75 121. Wypad 76

R o z d z i a ł E.

KOMPANIA KARABINÓW MASZYNOWYCH i

1. Postanowienia ogólne. 122. Charakterystyka kompanii karabinów maszy-

nowych . . . - 77 123. Skład . . . . . . 77 124. Dowódca kompanii . . . . . . . . 78 125. Sierżant - szef . , . v , ; . . . . 79 126. Podoficer gospodarczy .: . i., . . . . 80 127. Podoficer furażowy . 80 128. Podoficer broni i gazowy . . . . . . . . 80 129. Rusznikarz . . " . : . 80 130. Poczet dowódcy kompanii . . . . . . . . 81 331. Drużyna administracyjna 81 132. Zaopatrywanie w amunicję . : 81 133. Punkty amunicyjne . . . . . 82 134. Pomoc oddziałów strzeleckich • ,83

2. Natarcie.

135. Zadania . . . 83 136. Wysiłek główny ,($,200 cz.,1), . 84 137. Rozkaz dowódcy kompanii karabinów maszy- ,.

nowych . , . . , . . 84 138. Miejsce pobytu dowódcy, łączność, obserwacja 85 139. Ruch w ogniu dalekim 86 140. Rozwinięcie do natarcia . 87 141. Rozmieszczenie karabinów maszynowych . . 88 www.cbw.pl

CBW

142. Przygotowanie natarcia 89 143. Wsparcie wyruszenia natarcia 30 144. Postępowanie w toku natarcia (§ 217 cz. I.) . 91 145. Współpraca z czołgami 92 146. Obrona przeciwgazowa, przeciwlotnicza, prze-

ciwpancerna 92 147. Przygotowanie szturmu 92 148. Szturm jednolity (§ 221 cz. I.) 53 149. Zachowanie się po szturmie 93 150. Walka wewnątrz ugrupowania przeciwnika . 93 151. Zachowanie się w razie zatrzymania natarcia . 94 152. Zaopatrywanie, ewakuacja, tabor 94

3. Pościg.

153. Ogólnie 9 4

154. Zadania karabinów maszynowych 95 155. Rozmieszczenie karabinów maszynowych . . 95 156. Przeprowadzenie pościgu 9 5

4. Kompania karabinów maszynowych batalionu odwodowego.

157. Działanie 9 6

5. Obrona.

Ogólna charakterystyka obrony.

158. Ogólnie 97 159. Zadania karabinów maszynowych w obronie . 98 160. Podział zadań 9 8

161. Charakterystyka zadań . 9 9

162. Rodzaje stanowisk karabinów maszynowych . 100 163. Dobór stanowisk 1 0 0

164. Zasady organizacji zapory ogniowej . . . . . 101 165. Zasady wykonania ognia 101

Przygotowanie obrony. 166. Ogólnie . . . . • • • • - • • • • • • 1 0 1

Organizacja ognia i rozmieszczenie broni. 167. Organizacja sieci ognia 102 168. Ogień na dalsze przedpole 103 169. Ognie w zaporze głównej 104 170. Plan ognia 105 171. Sposób przeprowadzenia ześrodkowań ognia na

przedpolu pozycji głównej (manewr ogniem) 105 172. Ognie wewnątrz pozycji głównej . . . . . 108 173. Ognie na stykach 109 174. Organizacja sieci ognia w nocy . 1 0 9 175. Dowódca, obserwacja, łączność 110 176. Umocnienia i maskowanie 110 177. Obrona przeciwlotnicza, przeciwgazowa, prze-

ciwpancerna n i 178. Gotowość bojowa 111

Prowadzenie walki. 179. Walka na linii czat 112 180. Walka na pozycji głównej 112 181. Przerwa w walce 114 182. Zachowanie się przy dłuższym trwaniu obrony 115 183. Działanie kompanii k. m. batalionu odwodowego 115 184. Luzowanie 116


185. Sposób wycofania się z walki (§ 263 cz. I.) . . 117

7. Opóźnianie ogniowe. 186. Ogólnie 118 187. Przynależność taktyczna karabinów maszyno-

wych 119 188. Zadania karabinów maszynowych . . . . . 119 189. Sposób wykonania zadań 119 190. Rozmieszczenie karabinów maszynowych . . 120 191. Wycofanie się . 121 www.cbw.pl

CBW

Sir .

8. Czaty.

192. Czaty zwarte . . . . . . . I 2 2

9. Marsz i postój.

193. Ogólnie 1 2 2

194. Marsz ubezpieczony I 2 3

195. Zadania karabinów maszynowych w marszu ubezpieczonym . I 2 3

196. Obrona przeciwlotnicza, przeciwpancerna, . przeciwgazowa l 2 ^

197. Miejsce dowódcy, obserwacja, łączność . . . 124 198. Bój spotkaniowy . . . . . . . . • • • l 2 ^

199. Sposób wsparcia . 1 2 5

10. Walki w szczególnych warunkach.

Walki leśne. 200. Działanie . . . . . . 126

Walka w miejscowościach.

201. Działanie . . ; . •. . • • • • . • • 1 2 6

Walka o przeprawy.

202. Działania wstępne 127 203. Przygotowanie przeprawy . . . • • . . . 127 204. Sposób wsparcia przeprawy przez karabiny

maszynowe 128 205. Wykonanie przeprawy . 129 206. Obrona rzeki . . . . . . . . . . . . • • • • • • 1 3 0

Wypad.

207. Wykonanie . . . . : . . . . . • • • 130

Walka z kawalerią.

208. Działanie . 131

S t r .

R o z d z i a ł F.

DZIAŁON MOŹDZIERZY.


209. Charakterystyka moździerza piechotyj 81 mm. 132 210. Zadania moździerzy . . . . . ..,:,- . . . . . 133 211. Sposób wykonania zadań . , . , ... 134 212. Skład obsługi działonu moździerzy . . ... . 134 213. Działonowy ; . , . 134 214. Obsługa . . . . . . . . . . 135 215. Warunki działania moździerzy 135 216. Wydzielanie działonu . 135 217. Działanie moździerza , . . ... . . . . . 135

2. Natarcie.

218. Ruch w ogniu dalekim . . . . . . . . . 136 219. Rozkaz do natarcia 136 220. Wybór i zajęcie stanowiska ogniowego . . . 136 221. Wsparcie natarcia . . \ 137 222. Zmiana stanowiska . . . . . . . . . . 137 223. Gospodarka amunicją . . . . . . . . . . 138 224. Łączność 138 225. Szturm . . . . . . . . . 138

3. Obrona.

226. Ogólnie 138 227. Prowadzenie walki . . . . . . . • . . 138 228. Wycofanie się z walki . . . . . . . . . . 138 229. Luzowanie • • • • • • 1 3 9

... 4. Czaty.

230. Działanie . . . . . . . . . . . . . . 139 www.cbw.plCBW

R o z d z i a ł G.

PLUTON BRONI TOWARZYSZĄCEJ.


231. Charakterystyka plutonu broni towarzyszącej 140 232. Skład plutonu 140 233. Dowódca plutonu 141 234. Zastępca dowódcy plutonu 141 235. Zasady działania plutonu 141 236. Łączność 142 237. Zaopatrywanie w amunicję 143

Z. Natarcie. 238. Ruch w ogniu dalekim 144 239. Przesuwanie punktu amunicyjnego 144 240. Rozkaz do natarcia 145 241. Wybór i zajęcie stanowisk ogniowych . . . 146 242. Wsparcie natarcia 148 243. Wykonanie ruchu 149

Szturm.

244. Przygotowanie i zachowanie się w czasie szturmu 149

245. Zachowanie się po szturmie 150 246. Zachowanie się przy zatrzymaniu natarcia . . 151 247. Pościg na polu bitwy 151

3. Obrona.

248. Ogólnie 151 249. Zadania moździerza 152

a) na dalszym przedpolu . 152 b) na przedpolu pozycji głównej 152 c) wewnątrz własnej pozycji 152

250. Obowiązki dowódcy plutonu 152 251. Miejsce dowódcy plutonu . . . . . . . . 152

252. Przygotowanie obrony 153 253. Plan ognia • • . . . 154 254. Prowadzenie ognia 154 255. Wycofanie się z walki 155

4. Opóźnianie ogniowe.

256. Działanie 155

5. Odwrót.

257. Działanie 155

6. Marsz i postój.

258. Marsz ubezpieczony 156

259. Bój spotkaniowy 157


260. Walki leśne 157 261. Walki nocne 158 262. Walka o miejscowości 159 263. Walka z kawalerią 159 264. Walka o przeprawy 159

R o z d z i a ł H.

ARMATKA PIECHOTY.

1. Zasady ogólne.

265. Właściwości techniczne armatki 160 266. Zadania 160 267. Warunki dobrego stanowiska 161 268. Rodzaje stanowisk 161 269. Sposoby posuwania się 162 270. Rozpoczęcie i wykonanie ognia 162 271. Teren 163 www.cbw.pl

CBW

2,72. Łączność i obserwacja . j . , ; . ..-.,. . • • 163 273. Uzupełnianie amunicji . . . . . . . . . 163

2. Armatka w działaiiiąch bojowych.

274. Użycie armatek w walpe . 163 275. Wybór i zmiana stanowisk w walce 164 276. Marsz ubezpieczony 165 277. Natarcie 166 278. Pościg . . . • - 167 279. Obrona . 1 6 8 280. Wycofanie się z walki 168 281. Postój . . . , , . . , . . . 168 282. Walki leśne .""'." . 169 283. Walki w miejscowościach 169 284. Walki nocne 169

R O Z D Z I A Ł A.

PODSTAWOWE CZYNNIKI WALKI CIĘŻKICH KARABINÓW MASZYNOWYCH.

Jednostki ciężkich karabinów maszynowych są j nieodłączną częścią piechoty i muszą w każdym Rola położeniu bojowym, w każdym terenie i o każdej ciężkich porze dawać oddziałom strzeleckim wsparcie og- karabinów niowe dla wywalczenia zwycięstwa. mwych°"

One to, łącznie z bronią towarzyszącą, dają siłę w walce, oddziałom strzeleckim i pomagają im spełnić swe zadanie w walce.

1. Siły moralne.

Dowódców i obsługi ciężkich karabinów maszy- 2. nowych cechować musi twardość charakteru, nie- Siły moralne ustępliwość i męstwo. Pamiętać oni muszą, że ^ ^ „ a z t e l ich broń ma wielką siłę ogniową, ale że na istotne sa™ość. je j wykorzystanie i wydobycie z niej potężnego działania potrzeba dowódców i wykonawców, którzy są zdolni do przetrwania przesilenia boju i którzy w chwilach rozstrzygających nie tylko nie poddadzą się słabości, ale swą postawą i dzia-łaniem mogą wpłynąć na zasadniczą zmianę poło-żenia z pozornie rozpaczliwego na zwycięstwo, a swym przykładem wytrwania dodać ducha pie-chocie. www.cbw.pl

CBW

Dowódcy karabinów maszynowych przez kiero-wanie ogniem, a obsługi swą pracą muszą nieść pomoc oddziałom strzeleckim w ciężkich chwilach natarcia, wspierając je swym celnym ogniem, przyczepiać się do zdobytego terenu i nieustępli-wie a ofiarnie trwać w obronie.

Taką rolę stworzyła sama walka ciężkim kara-binom maszynowym, rolę wymagającą potęgi du-cha i wysokich wartości moralnych, które nie pozwolą „karabiniarzom" zachwiać się nawet wtedy, gdy się zachwieją słabsze ogniowo własne oddziały strzeleckie.

Koleżeństwo w stosunku do oddziałów strzelec-kich podyktuje dowódcom karabinów maszyno-wych i ich obsługom najlepszą pomoc, zwłaszcza w przesileniu walki.

Samodzielność każdego dowódcy i każdego członka obsługi opłaca się tu ta j stokrotnie, gdyż nieraz jeden dobrze strzelający karabin potrafi się przyczynić do własnego zwycięstwa w natar-ciu lub do klęski wroga w obronie.

Wiara w celność i skuteczność swego ognia, zrozumienie jego niezawodności i potęgi przy opa-nowaniu technicznym broni, a zwłaszcza nerwów, pozwoli dowódcy i obsłudze na samodzielne i ofiarne działanie, zwłaszcza w chwili rozstrzy-gającej, gdy zwycięstwo leży tylko w ręku niż-szych dowódców i wykonawców.

2. Ogólne zasady użycia karabinów maszynowych.

3. Wyszkolenie dowódców i obsług oraz właściwo-^a&uria cie?- ści techniczne broni pozwalają na powierzanie nów maszy- ciężkim karabinom maszynowym zadań wsparcia

nowych. ' piechoty, zadań o wielkiej rozpiętości, od dale-

kich do najbliższych odległości, zadań wyma-gających niezbyt długich seryj lub natężenia ognia — do potęgi ognia przez wystrzeliwanie ca-łych taśm, jak np. w chwili szturmu.

Dowódcy wyznaczający zadania dla karabinów maszynowych muszą pamiętać, że oprócz technicz-nej wydajności broni wpływa ograniczająco na ilość zadań szczupła stosunkowo dotacja amunicji oraz trudności w prowadzeniu ognia, spowodo-wane koniecznością ukrycia karabina przed obser-wowanym ogniem nieprzyjaciela. Przy dawaniu zadań trzeba zatem wyraźnie określić zadanie naj-ważniejsze, którym jest zawsze zadanie na naj-bliższym przedpolu.

Zaskoczenie polega na niespodziewanym, na- 4. głym i gwałtownym ostrzelaniu nieprzyjaciela Zaskoczenie w chwili, gdy jest najwrażliwszy na ogień. Każde osiowe* działanie karabinów maszynowych zaczynające się od zaskoczenia wzmaga potęgę ognia wielo-krotnie w skutkach tak materialnych jak przede wszystkim moralnych.

Zaskoczenie to w miarę możności należy utrzy-mać przez cały czas walki, stosując zmianę natę-żenia lub przerzucanie ognia, zmianę stanowisk itp.

Najlepsze warunki zaskoczenia daje ogień boczny.

Stosowanie ognia bocznego nie tylko daje pełne 5 zaskoczenie i wykorzystanie dodatnich właściwo- Ogień ści technicznych wiązki strzałów, ale również tra- boczny, fia w najczulsze miejsca nieprzyjaciela. www.cbw.pl

CBW

, 6- Kilka karabinów maszynowych działających wanie°oknia ° S n i e m n a jeden cel daje ześrodkowanie ognia,

ognia. s ^ w a r z a j ą c e potężny czynnik zniszczenia lub obez-władnienia ostrzelanego celu. Ześrodkowanie ognia musi być uprzednio przygotowane i prze-prowadzone przez odpowiednią organizację dowo-dzenia, tak dowódców piechoty, jak i karabinów maszynowych.

Kolejne ześrodkowania ogniowe na poszczegól-ne cele (przerzucanie ognia) dają często znacznie lepsze wyniki niż ogień poszczególnych karabinów maszynowych, zużywających w dłuższym okresie czasu tę samą, a nawet większą ilość amunicji.

Charakte Strzelanie bezpośrednie ułatwia natychmiasto-rystyka wość reakcji przede wszystkim na zmienne cele

stosowanie pola walki i daje się stosować we wszystkich wa-strzelań. runkach walki i na wszystkich odległościach sku-

tecznego zasięgu broni. Jedną z zasadniczych wad strzelania bezpośred-

niego jest to, że trudno wtedy ukryć stanowisko ogniowe i że często natrafia się na trudności w uzupełnianiu amunicji. Wadę tę da się częścio-wo usunąć, wykorzystując jak najstaranniej ma-ski terenowe lub stosując maskowanie sztuczne.

Strzelanie z ukrycia ułatwia, dzięki ochronie, pracę obsługi, zabezpieczając ją przed obserwowa-nym ogniem, lecz uniemożliwia strzelanie na bli-skie przedpole oraz natrafia na trudności przy przerzucaniu ognia na ruchliwe cele. Można je stosować dopiero od odległości ponad 1000 m (a tylko wyjątkowo przy dogodnym terenie na odległości bliższe).

Strzelanie z ukrycia stosować wtedy, gdy zada-nie i warunki terenowe oraz szybkość działania nie zmuszają do strzelania ogniem bezpośrednim.

Oba rodzaje strzelania dają przy dobrym wy-szkoleniu potrzebne wyniki, przy czym jednak strzelanie bezpośrednie jest bardziej giętkie (łat-wość przerzucania ognia na odległość i w kierun-ku) co jest ważne* przy ostrzeliwaniu licznych i ruchliwych celów; natomiast strzelanie z ukry-cia daje dogodniejsze i bezpieczniejsze warunki prowadzenia ognia, co jest ważne szczególnie przy nieprzyjacielu mającym przewagę ogniową.

Strzelanie ponad głowami, przez przerwy i przed czoło własnych oddziałów musi uwzględnić warun-ki bezpieczeństwa podane w Instrukcji strzelec-kiej cz. III, niezależnie od tego, czy się stosuje strzelanie bezpośrednie, czy z ukrycia.

W praktyce większa część karabinów maszyno-wych w natarciu będzie strzelała z ukrycia ze względu na trudność zajęcia stanowisk odkrytych w obserwowanym przedpolu przeciwnika; w obro-nie, zależnie od zadań i terenu, dowódca musi umiejętnie wykorzystać oba te sposoby strzela-nia.

Przy dobrych warunkch maskowania (krzaki, lasy) stosować ogień bezpośredni.

a) Duży zasięg ognia karabinów maszynowych 8. _ na odległość i zwrotność ognia wszerz dają się Podległość najbardziej ekonomicznie wykorzystać w walce karabinów tylko wówczas, gdy zadania broni maszynowej maszyno-określi i narzuci dowódca batalionu, stosownie do wych w boju, przewidzianego sposobu działania oddziałów strzeleckich. Jest to prawidłem dla wszystkich wy-www.cbw.pl

CBW

padków, tak w obronie jak i natarciu, zawsze, je-żeli tylko jest możliwe.

A więc ciężkie karabiny maszynowe występują zasadniczo pod kierownictwem swych dowódców, którzy działają zawsze na korzyść oddziałów strze-leckich, stosownie do zadań określonych przez do-wódców piechoty.

b) Natomiast jeśli warunki utrudniają centra-lizację dowodzenia, a w szczególności:

— w pościgu, — w natarciu z kolumny, — w obronie szybko organizowanej, — w walkach opóźniających, — w walkach nocnych i we mgle, —• przy przejściu z natarcia do obrony oraz

w wypadkach, gdy się przewiduje łatwe złamanie oporu nieprzyjaciela, przydziela się pojedyńcze ciężkie karabiny maszynowe, a nawet całe pluto-ny, do bezpośredniej współpracy dowódcy oddzia-łu strzeleckiego.

Karabiny maszynowe wówczas, bez względu na to, od kogo swe zadania otrzymały, podlegają naj-bliższym dowódcom oddziałów strzeleckich, którzy są obowiązani zapewnić im jak najdogodniejsze warunki wykonania zadań.

W stosunku do karabinów maszynowych przy-dzielonych dowódca kompanii karabinów maszy-nowych zachowuje prawa nadzoru technicznego oraz kontroli użycia ich przez oddziały strzeleckie. Prócz tego ciążą na nim obowiązki zaopatrzenia ich w amunicję, żywność itp.

Z chwilą gdy stwierdzi, że obecność karabinów maszynowych przydzielonych przestaje być w od-działach strzeleckich potrzebna, stara się, za zgo-

dą dowódcy batalionu, użyć ich do zadań „wspar-cia batalionu".

Stanowiska ogniowe ciężkich karabinów maszy- 9. nowych mogą być odkryte lub ukryte. stanowisk

, , i ogniowych Stanowiska odkryte, które zawsze muszą wyko- i ich dobór,

rzystywać maski terenowe lub być sztucznie ma-skowane, służą do strzelania bezpośredniego; te z nich, które są zakryte od frontu, służą do pro-wadzenia bezpośredniego ognia bocznego.

Stanowiska ukryte, które chronią karabin prze-de wszystkim od obserwowanego ognia nieprzy-jacielskiego, służą do prowadzenia ognia z ukry-cia na dalsze odległości (przeciętnie od 1000 m w górę).

Zależnie od zadania, jakie ma wykonać karabin, stanowiska dzielą się na:

— stanowisko główne, skąd karabin wykonuje zadanie główne i niejednokrotnie część zadań do-datkowych;

— stanowisko dodatkowe — dla reszty zadań dodatkowych, których ze względów terenowych i taktycznych nie można wykonywać ze stanowi-ska głównego i które powinno być odsunięte, ze względu na rozrzut artyleryjski, w bok (a nie w głąb) najmniej 50 m;

— stanowiska zapasowe — przede wszystkim dla wykonania zadania głównego, w razie przed-wczesnego wykrycia stanowiska głównego przez nieprzyjaciela; stanowiska takie można również przewidzieć dla zadań dodatkowych;

— stanowiska pozorne — do mylenia przeciw-nika. www.cbw.pl

CBW

W wyborze stanowisk dowódcy nie powinni się krępować ani ugrupowaniem własnych oddzia-łów, ani oddaleniem, w jakim są za nimi, ani też odcinkami (pasami) działań oddziałów strzelec-kich.

Jedna tylko zasada rozstrzyga o wyborze stano-wisk ogniowych — możność jak najlepszego i dłu-gotrwałego wykonywania nakazanego zadania, co wymaga dobrego ukrycia sprzętu.

Dowódcę karabinów maszynowych obowiązuje meldowanie gotowości bojowej natychmiast po za-jęciu stanowisk.

R O Z D Z I A Ł B.

POJEDYNCZY CIĘŻKI KARABIN MASZYNOWY.


Pojedynczy ciężki karabin maszynowy jest naj-mniejszą jednostką bojową kompanii karabinów maszynowych. Obsługa karabina musi być zgra-na, przeniknięta jednym duchem i związana nie-rozerwalnym koleżeństwem.

Karabin maszynowy musi strzelać w potrzebie do ostatniego naboju i ostatniego strzelca obsługi.

Każdy strzelec karabina maszynowego musi być tak wychowany i wyszkolony, aby rozumiał, że w rękach swych dzierży niejako ogień kilkudzie-sięciu strzelców, który może zdecydowanie zawa-żyć na samopoczuciu piechoty i na szali zwycię-stwa.

10. Charakte-

rystyka obsługi poje-

dynczego ciężkiego karabina maszyno-

wego.

Obsługa pojedynczego ciężkiego karabina ma-szynowego składa się z:

— karabinowego, — celowniczego, — taśmowego, — pierwszego amunicyjnego, — drugiego amunicyjnego,

11. Skład

obsługi poje-dynczego ciężkiego karabina maszyno-

wego. www.cbw.plCBW

— pomocniczego, — woźnicy biedki karabinowej. Stan liczebny obsługi pojedynczego ciężkiego

karabina maszynowego może ulec zmniejszeniu wskutek strat i wówczas część obsługi uzupełnia się z obsługi zapasowej, a w razie jej braku lub oddalenia — z najbliższego oddziału strzeleckiego. Natomiast na karabinowego i celowniczego można wyznaczyć tylko odpowiednio wyszkolonych strzel-ców z kompanii karabinów maszynowych. W ra-zie straty celowniczego zastępuje go karabinowy, a czasem taśmowy.

Obsługi są numerowane wewnątrz kompanii od 1 do 12.

12. Karabinowy jest dowódcą karabina, odpowie-Karabinowy. dzialnym za wartość bojową obsługi oraz gotowość

sprzętu do walki. a) Karabinowy musi dbać o utrzymanie w ob-

słudze chęci walki, zaciętości i oporu, przez oso-biste oddziaływanie i przestrzeganie żelaznej kar-ności. W odróżnieniu od dowódców jednostek ude-rzeniowych, których najważniejszą cechą jest tem-perament, karabinowego musi cechować zimna krew, która zrodzi w nim konieczność upartego i twardego wytrwania na stanowisku ogniowym w najtrudniejszych nawet warunkach walki. Jed-nakże przy towarzyszeniu w natarciu musi wyka-zać bezwzględną dążność dotarcia do czołowych rzutów walczących.

Oprócz tego musi dbać o: — utrzymanie i uzupełnienie sprzętu, amunicji,

wyposażenia i biedki,

— wyżywienie i higienę obsługi, — pielęgnację i wyżywienie konia. b) Karabinowy dowodzi karabinem za pomocą

głosu, sygnałami i znakami; osobiste jego zacho-wanie się jest formą rozkazu dla obsługi. Jest on odpowiedzialny za działanie broni i obsługi.

c) Przy każdym działaniu bojowym karabino-wy na podstawie otrzymanego zadania wydaje krótkie i najprostsze ustne rozkazy. Do jego obo-wiązków należy:

— wybór stanowiska ogniowego, — zorganizowanie obserwacji nieprzyjaciela

i pola walki, — zorganizowanie obserwacji własnych oddzia-

łów strzeleckich, — łączność z dowódcą (plutonu ciężkich kara-

binów maszynowych lub oddziału strzeleckiego, do którego został przydzielony),

— kierowanie ogniem, — uzupełnianie amunicji.

Praca karabina maszynowego zależy przede wszystkim od sumiennego wypełniania wszystkich obowiązków przez całą obsługę.

Celowniczy obsługuje zawsze bezpośrednio ka-rabin maszynowy i prowadzi ogień. Dba o utrzy-manie w dobrym stanie karabina maszynowego i celownika-kątomierza.

Taśmowy razem z celowniczym obsługuje ka-rabin, dba o uzupełnienie amunicji na stanowisku co najmniej do dwóch skrzynek, odpowiada za wyrównanie amunicji nataśmowanej i przygoto-wanej do strzelania oraz za stan podstawy.

13. Obsługa ciężkiego karabina maszyno-

wego.

www.cbw.plCBW

Amunicyjni sprawdzają amunicję otrzyma-nych skrzynkach, utrzymują ją w czystości i dono-szą na stanowiska ogniowe.

Pomocniczy jest obserwatorem i łącznikiem ka-rabinowego. Dba o wodę i części zapasowe.

Woźnica dba o konie, uprząż, biedkę i sprzęt na biedce.

Zarówno przed walką, jak i w czasie walki, poje-dynczy ciężki karabin maszynowy może być przy-dzielony do oddziału strzeleckiego; otrzymuje wówczas zadania od dowódcy danego oddziału, przechodząc pod jego rozkazy. Taki karabin nazy-wa się ciężkim karabinem maszynowym przydzie-lonym. W tym wypadku przydziela mu się zazwy-czaj biedkę amunicyjną.

Karabiny, które pozostają w ręku dowódcy kompanii karabinów maszynowych, nazywają się ciężkimi karabinami maszynowymi wsparcia bata-lionu.

Zadaniem ciężkiego karabina maszynowego jest niszczenie i obezwładnianie przede wszystkim środ-ków ogniowych oraz sił żywych nieprzyjaciela, dla wsparcia ruchu własnych oddziałów lub uniemo-żliwienia ruchu i ognia nieprzyjacielowi.

16. _ Karabin maszynowy może wykonać następuj ą-Rodzaj ogni. c e techniczne rodzaje ognia:

— punktowy zaryglowany, — punktowy odryglowany, — poszerzany, — pogłębiany, — posiewany.

14. Podział

I podległość ciężkich

karabinów maszyno-

wych.

15. Zadanie

ciężkiego karabina maszyno-

wego.

Zależnie od warunków walki lub względów na bezpieczeństwo własnych oddziałów każdy z tych ogni można wykonać strzelając bezpośrednio lub z ukrycia, ponad głowami własnych oddziałów, przez przerwy lub ze skrzydła. Przepisy bezpie-czeństwa podaje Instrukcja strzelecka cz. III.

Zależnie od kierunku strzelania w stosunku do celów ogień może być na wprost lub boczny.

Karabinowy wykonywa swe zadania ogniowe: 17. a) strzelaniem bezpośrednim ze stanowiska od- s^elania

krytego, wykorzystując jednak zawsze naturalne maski terenowe lub maskując stanowisko sztucz-nie,

b) strzelaniem z ukrycia, kiedy stanowisko jest zawsze zakryte przed obserwacją naziemną, a czę-sto również przed pociskami broni płaskotoro-Wej przeciwnika.

Karabinowy musi umieć stosować oba te spo-soby strzelania, pamiętając o zasadach podanych w § 7.

Bez względu na położenie bojowe, w którym się 18. używa karabina maszynowego, całą jego wartość . Sposób bojową wykorzysta się tylko wtedy, jeżeli: u z y c i a 0 f fn i a-

a) karabin maszynowy rozpoczyna ogień nie-spodziewanie, tj. zaskakuje nieprzyjaciela,

b) działa ogniem bocznym, który zwłaszcza z bliższych odległości jest szczególnie skuteczny.

O warunkach tych powinni zawsze pamiętać wszyscy karabinowi oraz obsługi, które wykorzy-stując starannie teren i unikając widocznych prze-sunięć czy poruszeń nie zdradzą przedwcześnie nieprzyjacielowi własnych zamiarów. www.cbw.pl

CBW

19. ,, Zimna krew, należyte wyszkolenie i ścisła kar-SkUtffnia ł0Se ogniowa są podstawowymi warunkami sku-

tecznego działania karabina maszynowego; rozwa-ga każdego strzelca i przykład szczególnie odważ-nych i rzutkich żołnierzy daje najlepszą rękojmię dalszego skutecznego prowadzenia ognia, nawet w razie straty dowódcy.

O skuteczności ognia decyduje w równym stop-niu dobre utrzymanie broni, odpowiednie przygo-towanie amunicji (taśmowanie) itp.

2. Natarcie.

20. Szyki.

21. Chwila

przejścia w szyk luźny.

R u c h w o g n i u d a l e k i m .

Ciężki karabin maszynowy upodabnia zawsze swój szyk do szyku drużyn strzeleckich, aby się od nich nie różnić.

Szykiem luźnym pojedynczego ciężkiego kara-bina maszynowego jest rząd, ró j lub tyralierka.

Ciężki karabin maszynowy wsparcia przybiera szyk luźny na rozkaz dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych, a przydzielony — jed-nocześnie z oddziałami strzeleckimi. Jeżeli karabin był na biedce, a dalszy ruch z biedką utrudnia skuteczny ogień przeciwnika, zdejmuje się kara-bin, a biedkę ukrywa się za najbliższą ochroną (zasłoną) terenową.

22. Z chwilą przejścia plutonu ciężkich karabinów Zachowanie maszynowych w szyk luźny karabinowy ma utrzy-Sięiu7nymkU m a ć r u c h w m y ś l rozkazu dowódcy plu-

tonu.

Przydzielony ciężki karabin maszynowy masze-ru je w szyku luźnym w myśl rozkazu dowódcy od-działu strzeleckiego.

Karabinowy dążąc do wykorzystania terenu w ramach nakazanych odległości i odstępów musi zachować ogólny kierunek i nie przeszkadzać w ruchu sąsiadom.

a) Karabinowy dla uzyskania lepszego wglą-du w najbliższy teren musi często wysunąć się na-przód lub na bok; obsługę prowadzi wtedy celo-wniczy.

b) Rozkazy dotyczące kierunku, zmian szyku, sposobu wykonywania ruchu wydaje się w myśl § 37 — 50 Wyciągu z Reg. piech. cz. III.

N a t a r c i e d o c h w i l i s z t u r m u .

23. Dowódca, rozkazy-wanie,

łączność.

Ciężkie karabiny maszynowe wsparcia zajmują stanowiska ogniowe na podstawie wyjściowej lub w je j pobliżu na rozkaz dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych (kompanii).

Ciężkie karabiny maszynowe przydzielone: — bądź zajmują stanowiska ogniowe w myśl

rozkazu dowódcy oddziału strzeleckiego, — bądź ze sprzętem odłączonym przygotowują

się do wykonania pierwszego skoku wraz z oddzia-łami strzeleckimi.

Karabinowy na podstawie otrzymanego rozkazu wydaje obsłudze rozkaz, który określa:

— kierunek natarcia wspieranego oddziału strzeleckiego w terenie (wyjątkowo przedmiot),

— zadanie ogniowe własne,

24. Zajęcie

podstawy wyjściowej

do natarcia.

25. Rozkaz

do natarcia.

www.cbw.plCBW

26. Ruszenie

z podstawy wyjściowej.

27. Wykonanie

ruchu.

— sygnał rozpoczęcia ognia, — warunki bezpieczeństwa, — czas i sygnał (znak) do wyruszenia z pod-

stawy wyjściowej.

W czasie wyruszenia i podczas samego natarcia oddziałów strzeleckich ciężkie karabiny maszyno-we wsparcia działają według zasad podanych w rozdziale C.

Ciężkie karabiny maszynowe przydzielone bądź wykonują ogień wspierając pierwszy skok piecho-ty, bądź też jednocześnie ruszają z oddziałami strzeleckimi.

Ciężkich karabinów maszynowych nie można krępować ściśle kierunkiem posuwania się oddzia-łów strzeleckich, lecz trzeba im zostawić swobodę ruchu.

Ciężkie karabiny maszynowe przydzielone posu-wają się w tym samym szyku co oddziały strze-leckie i razem z nimi, wykorzystując teren, ogień broni wspierających i chwilę zmniejszonego natę-żenia ognia nieprzyjacielskiego.

Przestrzenie otwarte należy przebywać szybko i możliwie długimi skokami w pełnym biegu. Wy-konanie skoków polega na nagłym i nieoczekiwa-nym dla przeciwnika rzuceniu się w przód, aby jak najprędzej dopaść do ochrony (zasłony). Po dotarciu do zasłony, a nawet ochrony, karabinowy przed zajęciem stanowiska lub przed następnym skokiem przesuwa się w bok poza zasłoną, aby roz-począć ogień (lub następny skok) z miejsca nie-oczekiwanego dla nieprzyjaciela.

Szczególnie ważne jest przesuwanie się w bok, zwłaszcza wtedy, gdy karabin prowadził już ogień przed zmianą stanowiska.

Przestrzenie ukryte przed ogniem nieprzyjaciel-skim (wgłębienia terenowe, martwe pola) prze-bywa się zazwyczaj wolnym krokiem, porządkując obsługę.

Z chwilą rozsypania się drużyn w tyralierkę obsługa posuwa się również tyralierką.

Czasem przestrzeń narażoną na silny i bliski ogień przeciwnika można przebyć jednym, choćby wąskim, ale skrytym podejściem, kierując na nie strzelców pojedynczo. Gdy to jest niemożliwe, pro-wadzi się ruch szybkimi skokami pojedynczych strzelców.

Zapory ogniowe artylerii można przebyć:

— przez zaskoczenie, w przerwach między na-wałami pocisków, licząc, że następna nawała pad-nie po wykonaniu skoku, lub

— przez przenikanie pojedynczych strzelców. Działanie gazem przez nieprzyjaciela nie może

powstrzymać obsługi od działania. Zdecydowane parcie w przód jest najlepszym sposobem wyjścia ze strefy gazów.

Przy stwierdzeniu obłoku, fali lub chmury na-pastliwej należy nałożyć maski i zaalarmować są-siadów. Napotkany teren skażony omija się lub przekracza w maskach.

Wykonanie ruchu przeprowadza karabinowy Według zasad § 72 — 75 Wyciągu z Reg. piech, cz. III. www.cbw.pl

CBW

28. _ W czasie natarcia karabinowy zajmuje stano-Wsparcie wisko ogniowe z chwilą ujawniania się celów za-na arcia. g r a żających własnym oddziałom w myśl § 64 Wy-

ciągu z Reg. piech. cz. III. Stanowiska takie wybiera:

• — na wzniesieniach terenowych pozwalających na strzelanie ponad głowami nacierających oddzia-łów,

— na ich skrzydle, — w przerwie między nimi lub — pierwszym ich rzucie, co pozwoli na dłuż-

szą walkę ogniową bez zagrażania bezpieczeństwu własnych oddziałów.

Jeśli czas na to pozwala, to karabinowy na pod-stawie wyjściowej do natarcia powinien zamel-dować dowódcy wspieranemu, do jakiego punktu w terenie może wspierać posuwanie się jego od-działu lub kiedy przewiduje zmianę stanowiska.

Od chwili zajęcia pierwszego stanowiska ognio-wego karabinowy prowadzi ogień w myśl §83 — 95 Wyciągu z Reg. piech. cz. III, kierując go prze-de wszystkim na opory najbardziej przeszkadzają-ce ruchowi drużyn strzeleckich.

Im bliżej przeciwnika, tym większą energię i zmysł bojowy musi wykazać karabinowy, aby wywalczyć przewagę duchową nad przeciwnikiem, pamiętając, że zdobywa się ją nie ilością wystrze-lonej amunicji, lecz spokojnym i celnym ogniem.

W miarę zbliżania się do przeciwnika oddziały strzeleckie będą natrafiały na ogień boczny, cięż-kich karabinów maszynowych nieprzyjacielskich, strzelających z sąsiednich odcinków, a więc nie będących celem ich natarcia. Zadanie zwalczania tych nieprzyjacielskich ciężkich karabinów ma^

szynowych, zazwyczaj osłoniętych od frontu, przy-padnie w całości karabinom przydzielonym, które wraz z oddziałami strzeleckimi natkną się na ich ogień.

W razie pojawienia się na przedpolu broni pan-cernej nieprzyjaciela bez piechoty towarzyszącej karabinowy skierowuje natychmiast swój ogień na czołgi posuwające się na wprost niego, celując w szczeliny.

Jeżeli za czołgami posuwa się piechota, wówczas ogień swój skierowuje przede wszystkim na nią, Do czołgów daje ognia wyjątkowo, jeśli piechota nieprzyjacielska nie przedstawia wyraźnych celów lub gdy oślepienie czołga ze względu na jego bli-skość jest bardzo prawdopodobne.

Pojawienie się lotnictwa nieprzyjacielskiego na polu walki nie może oderwać karabinowego od zwalczania celów naziemnych.

Stanowiska karabina maszynowego dobiera ka- 29. rabinowy tak, aby można z nich było prowadzić Stanowiska ogień stosunkowo długo, nie krępując nim ruchów w n a

oddziałów własnych. Z tego względu najdogodniej-sze będą stanowiska ukryte na punktach górują-cych nad terenem. Przy obiorze stanowiska na wy-niosłościach terenowych karabinowy musi staran-nie unikać umieszczania karabinu maszynowego na samym szczycie wzgórza, na widnokręgu, gdzie mogłaby go łatwo odkryć obserwacja nieprzyja-cielska.

Gdy karabin maszynowy przydzielony traci mo-żność wsparcia oddziału lub gdy traci łączność z dowódcą oddziału, wówczas bez wahania powinien zająć stanowisko odkryte lub też musi niezwłocz-www.cbw.pl

CBW

nie dołączyć się do pierwszych rzutów wspieranych oddziałów strzeleckich.

Jeśli teren jest płaski, karabinowy z konieczno-ści wysuwa karabin do czołowych rzutów oddzia-łów strzeleckich.

Karabinowy zawsze dba o wykorzystanie natu-ralnych masek i o jak najstaranniejsze maskowa-nie karabina maszynowego.

Ruch oddziałów strzeleckich powoduje często zmniejszanie się przerw między nimi lub odstę-pów bezpieczeństwa ich skrzydeł, uniemożliwiając niejednokrotnie wykonanie ognia. Toteż karabi-nowy zawsze z chwilą zajęcia stanowiska ognio-wego upatruje z góry następne kolejne stanowiska na przodzie, starając się je osiągnąć jak najwcze-śniej.

Zajęcie i zmianę stanowiska przeprowadza ka-rabinowy w myśl zasad § 64 — 75 Wyciągu z Reg. piech. cz. III.

30. Tylko ten karabin maszynowy zdoła spełnić swe Gospodarka z adanie, który będzie stale i dobrze zaopatrywany

amunicja % i woda w amunicję i wodę.

Ilość amunicji i wody na stanowisku ogniowym (co najmniej 5 — 6 skrzynek amunicji i jeden wodnik) nie wystarcza na dłuższą walkę. Dlatego karabinowy musi nawet w najcięższych warun-kach boju pamiętać i troszczyć się w porę o uzupeł-nienie wystrzelonej amunicji i zużytej wody. Czę-sto przed rozpoczęciem natarcia karabin otrzymu-je zwiększoną dotację amunicji. Zawsze jednak musi pamiętać o je j oszczędzaniu.

Kiedy karabin zużyje połowę amunicji posiada-nej na stanowisku ogniowym, karabinowy uzupeł-

nia ją z pozostawionej w tyle biedki, jeśli dowód-ca plutonu karabinów maszynowych zgodził się na pozostawienie jej karabinowemu.

Gdy karabin zużyje połowę amunicji, będącej w jego rozporządzeniu, wysyła biedkę lub amuni-cyjnych do punktu amunicyjnego plutonu (jeśli dowódca tego punktu sam nie dosłał nowego za-pasu do biedki karabinowej) oraz melduje o zu-życiu połowy amunicji.

Karabinowy musi co najmniej jedną taśmę amu-nicji zachować na ostateczną konieczność.

Przy zmianie stanowisk karabinowy musi pa-miętać o przesuwaniu w przód biedki karabino-w y wykorzystując do tego amunicyjnego. Amu-nicyjny każdorazowo idąc po amunicję upatruje nowe, bliżej karabina położone, miejsce dla biedki i drogę jej przesunięcia. Przy pobieraniu skrzy-nek z amunicją wskazówki te podaje woźnicy, któ-ry zmienia miejsce, jeśli warunki ukrycia pozwolą na przesunięcie biedki i konia.

Po powrocie na stanowisko jeden z amunicyj-nych melduje karabinowemu nowe miejsce posto-ju biedki karabinowej (punkt amunicyjny).

Normalnie biedki sprzętowe karabinów przy-dzielonych posuwają się razem z biedkami pluto-nów strzeleckich, a biedki sprzętowe w plutonie karabinów maszynowych prowadzi razem z bied-kami amunicyjnymi pomocnik rusznikarski. Jed-nakże zależnie od położenia bojowego dowódca plutonu karabinów maszynowych może oddać bied-kę sprzętową karabinowemu, np. dla przyśpiesze-nia przewidywanych skoków.

Jeżeli karabin jest przydzielony, wówczas otrzy-muje zazwyczaj od dowódcy plutonu biedkę amu-nicyjną. www.cbw.pl

CBW

a) Jeżeli natarcie nocne dokładnie przygotowa-no za dnia, wówczas pojedyncze karabiny maszy-nowe mogą wspierać natarcie przerzucając nawet ogień na sygnały podawane przez nacierających lub mogą osłaniać skrzydło natarcia.

b) Jeżeli karabiny maszynowe nie przygotowały się do wsparcia ogniowego za dnia, wówczas w za-sadzie nie przydziela się ich do natarcia.

c) Wyjątkowo, gdy się przewiduje walkę o świ-cie, posuwają się ciężkie karabiny maszynowe z odwodem lub w przerwach między pierwszymi rzutami. W tych wypadkach karabin powinien być złączony, gotowy do strzału, a obsługa skupiona musi się posuwać w jak największej ciszy (skrzyn-ki uszczelnione, oporządzenie dopasowane).

W razie oświetlenia przedpola należy natych-miast padać.

Rozpoczęcie ognia następuje tylko na rozkaz dowódcy oddziału strzeleckiego.

S z t u r m .

32. Ciężkie

karabiny maszynowe wspierające.

33. Przygoto-

wanie szturmu.

Ciężkie karabiny maszynowe wspierające wal-czą według zasad podanych w rozdziale C.

Z chwilą dojścia oddziałów strzeleckich na od-ległość szturmową ciężki karabin maszynowy przy-dzielony musi rozpocząć najsilniejszy ogień na cele, które niejednokrotnie teraz się dopiero ujaw-nią i wstrzymują ruch oddziałów własnych (np. nieprzyjacielskie ciężkie karabiny maszynowe przeciwszturmowe).

Pod osłoną jego ognia oddziały przygotowują się do szturmu.

Z chwilą ruszenia oddziałów strzeleckich do szturmu karabin, jeśli nie ma warunków do strze-lania, prze naprzód razem z oddziałami strzelec-kimi.

Gdy szturm się nie uda, ciężki karabin maszy- 34. nowy przydzielony stanowi oparcie dla zatrzyma- g j ę ^ ^ a s i e nych oddziałów strzeleckich. nieudałego

Pod żadnym pozorem cofać mu się nie wolno. szturmu.

Jeżeli w chwili szturmu nieprzyjaciel zaczyna . się wycofywać, karabinowy skokiem musi dobiec ^acnowame do takiego stanowiska, skąd by najszybciej i naj- p o szturmie. skuteczniej mógł ostrzeliwać cofającego się nie-przyjaciela.

W natarciu wewnątrz ugrupowania nieprzyja- 36. cielą karabinowy ciężkiego karabina maszynowe-go przydzielonego działa najczęściej z własnej ini- ugrupowania cjatywy i na podstawie własnej obserwacji. nieprzyja-

Musi on być zawsze gotów nie tylko do wspar-cia ogniem ruchu w przód, ale również do odbicia ogniem przeciwuderzeń i przeciwnatarć.

W pościgu na polu bitwy ciężkie karabiny ma- _3?-. szynowe wysuwają się na czoło oddziałów strze- ^°poiu leckich i za jmują zazwyczaj odkryte a górujące bitwy, stanowiska ogniowe, zwalczając w zarodku wszel-kie próby oporu nieprzyjacielskiego.

www.cbw.plCBW

3. Obrona.

38. Ogólnie.

39. Podział zadań.

40. Rodzaje

stanowisk ogniowych.

Karabin maszynowy w obronie musi swym ogniem złamać nieprzyjacielskie natarcie w naka-zanym odcinku.

Ze swego stanowiska obsługa prowadzi ogień z zacięciem i uporem do ostatniego strzelca i na-boju, bez myśli o odwrocie.

W obronie ustala się zaporę ogniową mającą na celu zniszczenie i zatrzymanie nieprzyjaciela przed pozycją główną; w ramach te j zapory każdy ciężki karabin maszynowy otrzymuje swe zadanie ognio-we. Wykonuje je zazwyczaj w postaci ogni dale-kich o słabszym natężeniu, często czołowych, oraz na bezpośrednie przedpole w postaci ognia bocz-nego o silnym natężeniu.

Karabin może niejednokrotnie otrzymać kilka zadań ogniowych, przy czym dowódca określa wa-żność i kolejność wykonania tych zadań oraz wy-znacza, które z nich jest zadaniem głównym a któ-re — dodatkowym.

Oprócz zadania głównego ciężki karabin maszy-nowy może otrzymać jeszcze jedno lub kilka za-dań dodatkowych. Zadania te mogą być bądź na powierzonym odcinku, bądź na odcinku sąsiada. Karabinowemu nie wolno samodzielnie wykony-wać zadań dodatkowych, jeśli by wskutek tego miała ucierpieć natychmiastowość wykonania za-dania głównego.

Karabinowy sam lub na podstawie rozkazu do-wódcy plutonu karabinów maszynowych określa zawsze (według zasad podanych w § 9) miejsca na stanowisko główne, a gdy jest czas, na sta-nowiska dodatkowe, zapasowe i pozorne.

Karabinowy musi być wdrożony do inicjatywy 41. ogniowej i czuwać, aby obsługa zawsze na czas Zaskoczenie, zaczynała ogień, pamiętając, że zaskoczenie potę-guje wielokrotnie istotną i moralną wartość sku-tecznego ognia. Do zaskoczenia zaś może się przy-czynić karabinowy przez drobiazgowe przygoto-wanie danych strzelania i czujności obsługi, nie zapominając, że każda sekunda ma tu wielką war-tość.

Rozpoczyna ogień zależnie od planu ognia albo na rozkaz (umówiony sygnał), albo z własnej ini-cjatywy.

Zaskoczenie to powinien karabinowy podtrzy-mać nie tylko przy rozpoczęciu ognia, ale przez cały czas walki, ostrzeliwając nieprzyjaciela gwał-townym ogniem zawsze wtedy, gdy on jest naj-wrażliwszy na ogień (odkryte skrzydło, wielkie skupienie celów itp.).

P r z y g o t o w a n i e o b r o n y .

a) Gdy oddział, do którego był przydzielony 42. ciężki karabin maszynowy, przechodzi na rozkaz Obowiązki dowódcy z natarcia do obrony, karabinowy naj- wego. " pierw określa samodzielnie tymczasowe ogólne za-dania ogniowe i zajmuje odpowiednie stanowisko, a następnie szuka łączności z dowódcą oddziału strzeleckiego (zazwyczaj kompanii), do którego został przydzielony, aby jak najszybciej otrzymać od niego zadanie ogniowe, odpowiadające wytwo-rzonemu położeniu.

b) Podobnie postępuje w razie szybkiej organi-zacji obrony, meldując swoje przybycie i prosząc dowódcę, do którego został przydzielony, o zada-nia. www.cbw.pl

CBW

c) Jeśli ma dość czasu na organizację obrony i przychodzi na odcinek już z zadaniem danym mu przez dowódcę plutonu (kompanii) karabinów maszynowych, to najpierw melduje swą obecność i zadanie najbliższemu dowódcy, a następnie wy-szukuje odpowiednie stanowiska, przygotowuje je i zaciąga.

d) Jeżeli karabin działa z odcinka sąsiedniego, to w miarę czasu melduje się również u dowódcy wspieranego, prosząc o szczegółowe wskazówki do najlepszego wykonania zadania ogniowego, a na-stępnie przesyła mu szkic ogniowy.

Zawsze, gdy stanowisko ciężkiego karabina maszynowego zostało wyznaczone w rejonie od-działów strzeleckich, karabinowy musi zameldo-wać dowódcy tego oddziału:

— zadanie ciężkiego karabina maszynowego, — miejsce obrane na stanowisko ogniowe, — ilość posiadanej na stanowisku amunicji

oraz dowiedzieć się o ubezpieczeniu karabina. W razie braku ubezpieczenia przez oddziały strze-leckie musi się sam ubezpieczyć.

Karabinowy jest odpowiedzialny za sumienne przygotowanie i szczegółowe wykonanie zadań wy-znaczonych karabinowi w planie ogniowym do-wódcy.

43. W wykonaniu zadań ogniowych przygotowanie

S T f f r o n y : obrony polega na: — wyszukaniu w nakazanym rejonie stanowi-

ska ogniowego, ustawieniu broni w gotowości do walki lecz w ukryciu, tak aby w każdej chwili mo-żna ją było wysunąć na stanowisko, oraz na roz-mieszczeniu obsługi,

— wybudowaniu stanowiska i przygotowaniu ognia na dzień i noc wraz ze szkicem ogniowym, zawierającym odległości do poszczególnych celów (Instr. strzel, cz. III),

— utrzymywaniu łączności z dowódcą (oddzia-łu strzeleckiego i plutonu ciężkich karabinów ma-szynowych) ,

— przygotowaniu zapasów amunicji i wody. Wszystkie czynności związane z przegotowaniem,

obrony muszą być od samego początku prowadzo-ne ukrycie i maskowane przed obserwację naziem-ną i lotniczą.

Karabinowy wyszukuje stanowisko w nakaza-nym przez dowódcę rejonie w myśl zasad § 64 Wyciągu z reg. piech. cz. III.

44. Wyszukanie stanowiska.

W punktach wybranych przez karabinowego obsługa buduje stanowiska ogniowe i niezwłocznie podciąga w ich pobliże karabin maszynowy, który musi być gotów do natychmiastowego użycia na-wet przed ukończeniem budowy stanowiska. Szyb-kie i sprawne ich urządzenie oraz zamaskowanie ułatwia walkę i zabezpiecza obsługę przed ogniem nieprzyj acielskim.

Stanowisko musi być tak wykonane i zamasko-wane, aby nieprzyjaciel nie mógł go wykryć; pa-miętać przy tym, że najlepszym zamaskowaniem karabina będzie wykorzystanie miejscowej natu-ralnej maski terenowej oraz unikanie wszelkiego ruchu na stanowisku i w jego pobliżu.

Wszystkie prace począwszy od pierwszego uży-cia łopatki muszą być maskowane. Samo stanowi-sko maskuje się przez jak najniższe wkopanie ka-

45. Przygoto-

wanie stanowisk

ogniowych.

www.cbw.plCBW

rabina i upodobnienie go do otoczenia materiałem będącym na miejscu; w walce bezpośredniej wska-zana będzie budowa stanowiska pod siatką ma-skującą.

Podczas budowy stanowiska zwłaszcza pod obser-wacją nieprzyjaciela musi stale jeden strzelec z obsługi obserwować przedpole.

Stanowiska należy wykonywać w tej kolejno-ści, że najpierw przygotowuje się stanowisko głó-wne a potem dopiero stanowisko dodatkowe, choć w praktyce nieraz karabin będzie wcześniej wy-konywał zadania ze stanowiska dodatkowego (ognie dalekie).

Dla ułatwienia skrytych przesunięć obsługi i sprzętu stanowiska ogniowe karabina mogą być połączone ze sobą płytkimi rowami, prowadzący-mi do terenu nie obsadzonego lub do stanowisk po-zornych, dla mylenia nieprzyjaciela.

Połączenie stanowisk karabina maszynowego rowami ze stanowiskami strzeleckimi wykonywa się w miarę potrzeby na rozkaz dowódcy. Rowy te trzeba dokładnie zamaskować, aby ich kierunek i wygląd nie zdradzał stanowiska karabina maszy-nowego. Jeżeli nie ma czasu na wykonanie rowów, ruch jest zasadniczo zakazany i może się odbywać tylko w terenie zakrytym lub pod osłoną dymów czy nocy.

46. Przygotowanie ogni polega na: rie^ogni*" — wskazaniu obsłudze poszczególnych przed-

miotów orientacyjnych w terenie, — odmierzeniu a w razie niemożności odmie-

rzenia — ocenie odległości do tych przedmiotów, — oczyszczeniu przedpola (wysoka trawa, za-

rośla itp.),

— określeniu przypuszczalnego rodzaju ognia, — przygotowaniu karabina do strzelania nocne-

go lub w zadymieniu, przygotowaniu dobrze wi-docznych wskaźników, zbadaniu i ustaleniu kąta kierunku i kąta strzału,

— podaniu do wiadomości obsłudze znaków (sygnałów) i miejsca ich nadawania dla wykona-nia nakazanych ogni,

— wstrzelaniu się — na rozkaz dowódcy, — sporządzeniu prostego szkicu ogniowego. Jeżeli warunki bojowe pozwalają, karabinowy

odmierza bezpośrednio i samodzielnie odległość do poszczególnych przedmiotów terenowych krokami, nie czekając na otrzymanie tych danych od do-wódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych. W razie otrzymania już danych odległości musi je sprawdzić.

Gotowość bojowa obsługi polega na: 47. __ — umieszczeniu karabina maszynowego goto-

wego do strzału na stanowisku ogniowym (broń i amunicja sprawdzona, zapas i dostawa wody zapewniona, warunki bezpieczeństwa ustalone i podane oddziałom strzeleckim),

— rozmieszczeniu obsługi, — zorganizowaniu obserwacji na nakazanym

odcinku, — zarządzeniach dotyczących alarmu przeciw-

lotniczego i przeciwgazowego, — utrzymaniu łączności ze swoim dowódcą, do-

wódcą oddziału strzeleckiego, w którego rejonie jest stanowisko, oraz z sąsiadami.

W czasie spodziewanego natarcia nieprzyjaciela, niezależnie od tego, czy stanowisko ogniowe jest www.cbw.pl

CBW

już całkowicie wykonane, czy tylko prowizorycz-nie, służbę obserwacyjno-alarmową przy karabi-nie musi pełnić co najmniej dwóch strzelców ob-sługi w roli celowniczego i taśmowego. Reszta ob-sługi ulepsza stanowisko.

W innych wypadkach służbę obserwacyjno-alar-mową (jednocześnie pogotowia) pełnią przy ka-rabinie maszynowym strzelcy obsługi na zmianę; reszta obsługi może spoczywać gotowa do natych-miastowego zajęcia stanowisk.

Karabinowy jest odpowiedzialny za sprawne i w porę wystąpienie obsługi w razie natarcia.

Wymaga to: — dokładnej znajomości położenia oddziałów

własnych wysuniętych przed przedni skra j po-zycji,

— czujności służby alarmowej i umiejętności alarmowania,

— dokładnej znajomości sygnałów alarmowych przez całą obsługę,

— sprawnego wykonania alarmu. Podczas zmierzchu, przed świtem, w dymie, we

mgle, podczas zawiei śnieżnej, w lesie, w miej-scowościach oraz przy większym zmęczeniu strzel-ców karabinowy musi zwracać szczególną uwagę na gotowość bojową obsługi i sam być bardziej czujny oraz tym więcej dbać o łączność z najbliż-szym dowódcą oddziału strzeleckiego.

W tych wypadkach charakter karabinowego ma przezwyciężyć słabość obsługi.

48. Obsługa karabina maszynowego musi wiedzieć, Łącznośc gd z i e się znajdują najbliżsi dowódcy oraz skąd

z owo cą. j j a ki e będą nadawane sygnały dotyczące działania o usługi.

Na stanowisku ogniowym chłodnica i wodnik 49. mają być napełnione wodą. Amunicja,

W zimie, gdy brak odpowiednich domieszek (gli- w o " ceryna, alkohol itp.), nalewać wodę do chłodnicy dopiero po daniu dłuższej serii. Wodnik w miarę możności napełnić gorącą wodą i owinąć szmatami.

Otrzymany do walki zapas amunicji rozmiesz-cza karabinowy na stanowiskach ogniowych, od-powiednio do przewidywanych działań. Większość amunicji jest na stanowisku głównym.

Wszyscy strzelcy obsługi muszą znać miejsce punktu amunicyjnego plutonu lub czasem kompa-nii karabinów maszynowych i drogę do niego.

Uzupełnianie amunicji organizuje zazwyczaj dowódca kompanii karabinów maszynowych, do-syłając ją nawet do poszczególnych karabinów przez strzelców obsługi zapasowej lub przydzie-lonych z kompanij strzeleckich.

Karabinowy zajmuje miejsce z boku karabina 50. f (zazwyczaj z prawej strony), aby jak najlepiej ^ z w l i e obserwować przedpole i skutek ognia. obsługi.

Celowniczy obsługuje karabin w postawie pozwa-lającej na długie i nie męczące prowadzenie ognia.

Taśmowy, całkowicie ukryty, znajduje się z le-wej strony karabina.

Amunicyjni siedzą (leżą) w rowach w rejonie stanowiska. Pomocniczy ma być w takiej odległo-ści od stanowiska, aby się mógł głosem porozu-mieć z karabinowym.

W razie bezpośredniego zagrożenia cała obsłu-ga musi być przygotowana do obrony stanowiska.

Woźnica z biedką karabinową jest w miejscu wyznaczonym przez dowódcę kompanii karabinów maszynowych. www.cbw.pl

CBW

51- P r o w a d z e n i e w a l k i . Chwila

otwarcia , . ognia. Karabinowy rozpoczyna ogień:

1. Na sygnał i w tym wypadku karabinowy ści-śle wykonywa ognie według otrzymanych rozka-zów (czas, natężenie, przerzucanie ognia itp.).

2. Z własnej inicjatywy karabinowy zaczyna ogień zawsze wtedy, gdy nie zaobserwowany nie-przyjaciel pojawi się nagle w bliskiej odległości, zagrażając pozycji obronnej, a on ogniem swym może go zaskoczyć i zadać mu jak najcięższe straty.

Karabinowy powinien tak wybrać chwilę roz-poczęcia ognia, aby w pozostawionych mu ramach czasu zacząć ogień wtedy, gdy może zadać naj-większe straty nieprzyjacielowi.

Każde rozpoczęcie ognia powinno w miarę możności być zaskoczeniem przeciwnika (§ 41).

52. Karabin powinno się ustawić do ognia bocznego ogni! t a k u k ry c i e> aby był dla nieprzyjaciela znajdują-

cego się na podstawie wyjściowej możliwie niewi-doczny. Dopiero po posunięciu się nacierających w przód karabin zaczyna ogień boczny i dopiero wtedy może być wykryty przez ostrzeliwanego przeciwnika. Od frontu pozostaje nadal niewidocz-ny dla nieprzyjaciela.

Ogień boczny prowadzi karabin, strzelając bez-pośrednio na pewnym wycinku (a nie na linii) i stopniowo doprowadza przeciwnika do skrajnej granicy wewnętrznej. Jeżeli obrońca ma na przed-polu przeszkodę (naturalną lub sztuczną), to wy-cinek ognia bocznego powinien objąć tę przeszko-dę. Silne natężenie ognia w tej ostatniej fazie ma

załamać ostatecznie nieprzyjaciela przed sztur-mem.

Natężenie ognia reguluje karabinowy w walce zazwyczaj samodzielnie, stosownie do ilości celów i czasu, na jaki się ukazują.

Zadania dodatkowe wyłonią się zwykle podczas walki i często będą zgodne z przewidywanym przez •dowódcę batalionu przebiegiem walki. Niejedno-krotnie mogą się one przerodzić w czasie walki w zadania główne (np. zapory ryglowe wewnątrz pozycji głównej).

a) Przy wyborze celów karabinowy uwzględnia ich wartość bojową w kolejności:

— obsługi ciężkiej broni piechoty nieprzyja-ciela,

— dowódców, — obsługi ręcznej broni maszynowej, — grupki (tyralierka) strzelców nieprzyjaciel-

skich, — łączników i gońców. Na bliższych odległościach zwalcza karabinowy

cele najbardziej zagrażające własnym oddziałom. b) W czasie strzelania karabinowy obserwuje

skutek ognia, dopilnowując spokojnego dawania serii, a w wypadkach wątpliwych sprawdza nasta-wienie celownika i nastawienie kierunku.

c) Przerywa ogień, jeżeli: — cel jest zwalczony, — cel zniknie, — ogień jest niecelny, — zamierza zmylić przeciwnika lub zaoszczę-

dzić amunicję. d) Po stwierdzeniu gazu obsługa prowadzi ogień

w maskach gazowych. W razie zadymienia przed-www.cbw.plCBW

pola lub pojawienia się chmury gazowej czyni t c przy pomocy wskaźników (celów pomocniczych).

e) W nocy i zadymieniu karabinowy zaczyna ogień zasadniczo na sygnał lub też na znak pod-słuchów o pojawieniu się nieprzyjaciela na bez-pośrednim przedpolu. Prowadzi ogień o silnym natężeniu, wykorzystując krótkie chwile oświetle-nia przedpola (rakiety, reflektory) lub przejaś-nienia w obłoku dymów.

Zachowanie W c z a s i e szturmu nieprzyjaciela karabinowy się w czasie Prowadzi walkę ogniową o najsilniejszym natęże-

szturmu. niu, każde poderwanie się, każdy poryw przeciw-nika do szturmu musi załamać i zniszczyć ogniem swego karabina.

Obsługa musi trwać na stanowisku i walczyć, nawet gdyby nieprzyjaciel opanował stanowiska sąsiednich oddziałów strzeleckich.

Każdy objaw zachwiania się, w szczególności odruchy samowolnego cofania się, karabinowy tłu-mi w zarodku przy użyciu wszelkich środków, aż do najbardziej bezwzględnych.

54. Karabiny

maszynowe przeciw-

szturmowe.

Niekiedy karabin może otrzymać zadanie ognio-we tylko na bliskim przedpolu; wówczas zaczyna ogień, gdy nieprzyjaciel znajduje się w jego zapo-rze ogniowej i strzela zazwyczaj ogniem bocznym na wąskim wycinku, licząc na bardzo skuteczny zasięg strzału w głąb za dnia do 1000 a w nocy do 700 m. Taki karabin maszynowy nazywa się przeciwszturmowym.

Jest on przede wszystkim doskonale zamasko-wany; w czasie natarcia przeciwnika obsługa jest ukryta, najmniejszym ruchem nie zdradzając swe-go miejsca, oczekuje dotarcia nieprzyjaciela do

punktów terenowych, na które ma przygotowany ogień. Karabinowy musi pamiętać, że może za-danie wykonać dobrze tylko przy pełnym wyko-rzystaniu zaskoczenia ogniowego. W chwili gdy nieprzyjaciel podszedł do określonych miejsc (cza-sem będzie to nawet odległość szturmowa) karabi-nowy zaczyna gwałtowny ogień, niszcząc wszelkie cele, jakie się pojawią na nakazanym mu odcinku. Walkę ogniową prowadzi z uporem, bez oglądania się na sąsiadów, pamiętając, że częstokroć sam po-traf i załamać natarcie nieprzyjaciela na tym od-cinku.

Broń pancerną zwalcza karabinowy, celując w szczeliny:

— na odległości niedalsze jak 300—400 m, — krótkimi seriami przy użyciu amunicji prze-

ciwpancernej (strzałem prostopadłym). Dla oślepienia broni pancernej na dalszych od-

ległościach oraz dla zmuszenia obsługi czołgów do zamykania klap stosować pociski zwykłe celując w szczeliny.

Jeżeli bezpośrednio za czołgami posuwa się pie-chota, karabinowy przede wszystkim zwalcza pie-chotę, aby ją oddzielić od czołgów i nie dopuścić do stanowisk własnych oddziałów.

55. Zachowanie się wobec

broni pancernej.

W razie dłuższego trwania na stanowiskach obronnych karabinowy dba o ulepszenie stanowisk ogniowych i ich zamaskowanie, wybudowanie nisz dla ludzi i amunicji, poprawienie rowów dobiego-wych itp.,. co ułatwia obsłudze przebywanie w okopach i zwiększa jej bezpieczeństwo w walce.

56. Zachowanie

się w wypadku

dłuższego trwania obrony.

www.cbw.plCBW

Karabinowy osobistym przykładem wpływa na nastrój strzelców, podnosząc hart i ducha wytrwa-nia.

W y c o f a n i e s i ę z w a l k i .

57-, Karabin wycofuje się z walki tylko na rozkaz, wrcofania P r z ^ czYm część ciężkich karabinów maszynowych

się * musi osłaniać odwiót. piechoty. a) Karabin wyznaczony do tego zadania może

się wycofać tylko po wykonaniu swego zadania według z góry wyznaczonego planu albo na roz-kaz często już pod bezpośrednim silnym naporem przeciwnika.

Planowe wycofanie się następuje zawsze na rozkaz do punktu wyznaczonego przez kara-binowego. Najpierw wycofuje się celowniczy i taśmowy z karabinem, następnie reszta obsługi, na końcu karabinowy.

Jeżeli następne stanowisko nie było wcześniej wybrane, wówczas karabinowy wycofuje się pierwszy, aby upatrzyć nowe stanowiska.

Wycofanie to ma się odbywać zawsze skrycie. Wycofanie się na rozkaz, pod bezpośrednim na-

ciskiem silnego nieprzyjaciela, następuje nagle i wtedy zazwyczaj cała obsługa zagrożona bez-pośrednio wycofuje się razem w ten sposób, że ka-rabinowy panuje nad położeniem a w razie potrze-by zajmuje stanowisko i zaczyna ogień, aby po-wstrzymać parcie nieprzyjaciela.

Przy tym sposobie cofania się karabinowy musi wykazać całą tężyznę charakteru i pamiętać, że dla spełnienia zadania nieraz musi zaryzykować poświęcenie się razem z obsługą i sprzętem.

b) W dalszym ruchu karabinowy reguluje szyk i sposób odejścia stosownie do terenu i stopnia zagrożenia.

O chwili wycofania się należy zawsze zawiado-mić sąsiadów.

c) W nocy obsługa opuszcza stanowiska i zbiera się w bezwzględnej ciszy, aby nieprzyjaciel nie usłyszał ruchu lub nie zauważył zarysów strzel-ców.

Dla uniknięcia hałasu sprzęt owija się w koce, szmaty, płaszcze lub tp.

d) Niejednokrotnie karabinowy może dla wy-cofania swego karabina wykorzystać zadymienie przedpola przez oddziały strzeleckie.

Strzelcy z obsługi wy czołgu ją się na rozkaz niepostrzeżenie ze stanowisk, aby się poderwać w ukryciu (w razie potrzeby) i wykonać skok za następną ochronę (zasłonę).

4. Luzowanie .

58. Przeprowa-

dzenie luzowania.

Najlepszą porą do luzowania jest noc. Dowódcą w czasie luzowania jest karabinowy

luzowany. Karabinowy luzujący przybywa na stanowisko

wcześniej, w miarę możności jeszcze za dnia, aby się dokładnie zaznajomić z:

— zadaniem, — sposobem jego wykonania, — pracami do wykonania, — dojściem do stanowisk ogniowych i punktu

amunicyjnego oraz z położeniem własnym i nie-przyjaciela na przedpolu. www.cbw.pl

CBW

Karabinowy luzowany przekazuje swojemu na-stępcy:

— dokładne zadania karabina maszynowego, jego stanowiska ogniowe oraz sygnały do wykony-wania ognia,

— szkice ogniowe, — wszelkie wskazówki zebrane z dotychczaso-

wych własnych działań i obserwacji, — amunicję, — ewentualnie broń. Prócz tego orientuje nowego karabinowego o

miejscach dowódców, łączności z nimi i stanowi-skach ogniowych sąsiednich ciężkich karabinów maszynowych.

5. Placówka.

59. Zadaniem karabina maszynowego przydzielone-karatrina g ° d o P l a c ó w k i ^ s t :

na placówce. — zwalczanie nieprzyjaciela już na dalszych odległościach,

—w miarę możności współdziałanie ogniem z placówkami sąsiednimi,

— wyjątkowo, gdy karabin pozostaje na noc, przygotowanie ognia na najważniejszy kierunek, na bliskim przedpolu placówki.

Zadanie to karabinowy otrzymuje od dowódcy placówki.

Przed zajęciem stanowiska karabinowy zapoz-naje się z:

— zadaniem placówki, — terenem, — miejscem czujek w dzień i w nocy,

60. Zaciąganie stanowiska.

— miejscem podsłuchów, — pracą patroli na przedpolu, — sygnałami alarmowymi, po czym na podstawie zadania otrzymanego od

dowódcy placówki wyznacza miejsca na stanowis-ka ogniowe karabina. Dowódca placówki spraw-dza, czy stanowisko to pozwoli spełnić przewidzia-ne zadania ogniowe.

Karabinowy przygotowuje i skrycie zaciąga sta-nowisko ogniowe pod przesłoną placówki, według zasad podanych w § 43—46, po czym określa i sprawdza odległości do ważniejszych przedmiotów "terenowych.

Gotowość bojową przy karabinie maszynowym 61. zarządza karabinowy w myśl rozkazu dowódcy Służba r jj^ nlACowcfi placówki jak § 47. Zachowanie się na placówce określa dowódca placówki.

Z placówki oddalać się nie wolno. Nie wolno również rozpalać ogni bez osobnego zezwolenia. Ulgi stosuje się w ramach dozwolonych przez do-wódcę placówki.

W przewidywaniu wycofania się placówki kara- 62. binowy na podstawie rozkazu dowódcy placówki Wycofanie musi wyznaczyć zależnie od położenia i terenu: z placówki.

— chwilę i drogę odejścia karabina, — sposób osłony cofania się placówki, — miejsce, skąd ma wykonać nowe zadanie.


W marszu i na postojach karabinowy przestrze- 63-ga przepisów § 197, 198 Regulaminu piech. cz. II.

i postój. www.cbw.plCBW

W marszu podróżnym biedka i obsługa posuwa się w ugrupowaniu marszowym kompanii w myśl rozkazu dowódcy.

Porządek marszowy, odpoczynki, postoje itd.. . reguluje prowadzący dowódca.

Za biedką karabinową maszeruje zawsze wy-znaczony strzelec z obsługi. Na złych drogach,, przy przekraczaniu rowów itp. obsługa maszeruje' przy biedce.

Na karabinowego przydzielonego do oddziałów strzeleckich spada całkowita odpowiedzialność za stan ludzi, konia i sprzętu.

W czasie marszu biedka posuwa się zawsze p r a -wą stroną drogi. Przy marszu po szosach wyko-rzystać dla biedek miękkie boczne drogi. Podczas: odpoczynku pozostawiać jedną stronę i środek drogi wolne.

Biedka musi się posuwać stale w jednakowej (oznaczonej) odległości za oddziałem; woźnicy nie wolno podbiegać lub opóźniać się.

Jeżeli mimo wszystko nastąpi opóźnienie, n ie należy podbiegać, lecz dołączyć się przy najbliż-szym zwolnieniu tempa przez czoło lub po zatrzy-maniu się. W nocy należy za wszelką cenę utrzy-mać łączność w kolumnie.

64. Przed wymarszem z miejsca postoju (z wyją t -o kania kiem nagłych wypadków) napoić i nakarmić konia

najpóźniej na l1/2 godziny przed wymarszem* przed samym wyruszeniem poi się konia ponownie.

Podczas upałów często poić konia w czasie mar-szu.

Dla napojenia wykorzystać napotkaną rzekę,, przy czym po wejściu do wody można poić konia

nie popuszczając popręgów. Jeżeli pojenie odbywa się z brzegu, woźnica popuszcza popręgi i poi ko-nia nie wyjmując wędzidła, żeby koń nie pił chci-wie. Dobrze jest napoić konia zawsze przed przy-byciem na dłuższy odpoczynek lub nocleg, lecz nie-bliżej jak 2—3 km od miejsca postoju.

W czasie krótkiego odpoczynku karabinowy za-rządza poprawienie siodełka, uprzęży i ulżenie koniowi przez podparcie biedki oraz ogląda pod-kowy.

Podczas długich odpoczynków karabinowy prze-prowadza przegląd konia zwracając szczególną uwagę na podkucie, przegląda oporządzenie koń-skie, zarządza wyprzągnięcie, karmienie i pojenie.

Po przybyciu na dłuższy odpoczynek nale-ży dać koniowi nieco siana, po czym nakarmić owsem, następnie znów dać siana a przed odmar-szem napoić.

Po przybyciu na nocleg należy nakarmić konia ostatnią dzienną porcją owsa, która musi być na j -obfitsza. Porcję owsa nie użytą w ciągu dnia da je się koniowi zasadniczo razem z dawką wieczorną.

W marszu ubezpieczonym obsługa maszeruje za 65. biedką karabinową. Marsz

Jeśli karabin jest przydzielony do szpicy, kara- "czony?" binowy po przybyciu melduje dowódcy szpicy stan ludzi i amunicji.

Karabinowi przydzielonemu do szpicy nie przy-dziela się zasadniczo biedki amunicyjnej, nato-miast dowódca kompanii karabinów maszynowych w razie potrzeby dosyła mu amunicję.

66. Gotowość

bojowa w marszu

ubezpieczo-nym. www.cbw.pl

CBW

W marszu ubezpieczonym każdy karabin musi być gotów do podjęcia walki ogniowej (lotnictwo, broń pancerna, kawaleria).

W tym celu karabinowy powinien: — sprawdzić działanie karabina, — uzupełnić wodę w chłodnicy (z wyjątkiem

mrozów) i w wodniku, — zdjąć płachtę. Karabiny maszynowe przydzielone do oddziału

przedniego (szpicy), jeżeli są na biedkach karabi-nowych, muszą:

— być złączone z podstawą i gotowe do strzału, — mieć takie przygotowanie uchwytów, aby

jak najprędzej można było karabin zdjąć z biedki, — po zdjęciu karabina z biedki mieć tornistry

złożone na biedce, tak aby łatwo było sięgnąć po skrzynki amunicyjne.

Inne karabiny maszynowe, przeznaczone do obrony przeciwlotniczej, powinny mieć założone maszty.

Miei" e Karabinowy posuwa się razem z dowódcą szpicy, i obowiązki W . c z a s i e marszu upatruje kolejne dogodne stano-karabino- wiska ogniowe w pobliżu szpicy na wypadek ze-

wego. tknięcia się jej z nieprzyjacielem oraz miejsca ukrycia biedki po zdjęciu sprzętu.

Stanowiska karabinów maszynowych dobiera tak,^ aby można było z nich jak najszybciej rozpo-cząć ogień i pomóc szpicy nie krępując nim posu-wania się szpicy. Z tego względu najdogodniej-szymi stanowiskami będą punkty górujące nad te-renem. Niemniej jednak przy obiorze stanowiska na wyniosłościach terenowych karabinowy musi pamiętać o unikaniu szczytów wzgórz (horyzon-

tów), gdyż mógłby być łatwo odkryty, a co za tym idzie wkrótce unieszkodliwiony przez broń maszy-nową (artylerię) nieprzyjaciela.

Miejsce ukrycia biedki powinno mieć ochronę przed ogniem nieprzyjaciela, a co najmniej zasło-nę przed obserwacją.

Obsługa posuwa się na wysokości biedki, zacho- 68. _ wując szyk i szybkość marszu szpicy, niejedno- Posuwanie krotnie rowem; biedka powinna iść stroną ocie-nioną, nieraz obok drogi. Unikać przedwczesnego zdejmowania sprzętu i amunicji z biedki, aby nie męczyć niepotrzebnie obsługi.

Karabinowy zarządza przesunięcia biedki zależ-nie od potrzeby.

Z chwilą zetknięcia się szpicy z nieprzyjacielem 69. karabinowy zajmuje z własnej inicjatywy lub na rozkaz dowódcy takie stanowisko ogniowe w rejo-nie osi marszu, aby jak najszybciej wesprzeć og-niem dalszy ruch szpicy.

W tym celu: — daje obsłudze rozkaz (sygnał, znak) do zdję-

cia karabina z biedki i wskazuje kierunek marszu do rejonu stanowiska, które wysunąwszy się na-przód sam wybiera,

— wskazuje woźnicy miejsce ukrycia biedki, — zajmuje stanowisko i zaczyna ogień. Przy dalszym ruchu szpicy obsługa posuwa się

ze sprzętem w ręku do czasu dołączenia biedki ka-rabinowej.

Karabinowy utrzymuje zawsze osobistą łącz- łączność, ność z dowódcą szpicy.

Łączność między karabinem a biedką utrzymuje drugi amunicyjny. www.cbw.pl

CBW

7. Walka w szczególnych warunkach.

W a l k a l e ś n a .

Obsługa przydzielonego karabina maszynowego posuwa się ze sprzętem na biedce wewnątrz od-działów strzeleckich.

Jeżeli podszycie, gęstość drzew lub silny ogień patroli nieprzyjaciela utrudnia marsz z karabinem na biedce, to obsługa maszeruje ze sprzętem w rę-ku, a biedkę odsyła karabinowy do dowódcy plu-tonu.

Wyjście z lasu wykonuje obsługa karabina ma-szynowego, jak oddziały strzeleckie.

72. a) Karabin maszynowy przydzielony wspiera Spotkanie natarcie na las według ogólnych zasad natarcia i na arcie. ^ 24—31), przy czym zwraca uwagę przede

wszystkim na wzgórza na skraju lasów oraz na występy leśne, skąd nieprzyjaciel zazwyczaj bro-nią maszynową f lankuje brzegi lasu.

b) Po opanowaniu brzegu lasu karabinowy jak najszybciej dołącza się do czołowej tyralierki, po-suwając się dalej, jeżeli można, ze sprzętem złą-czonym.

c) W walce leśnej karabin otwiera krótki gwał-towny ogień zawsze z pierwszych linii tyralier-skich na bezpośrednie przedpole. Ognie na dalsze odległości prowadzi wzdłuż przesiek, dróg i na polanach.

71. Przebywanie

lasów w obliczu nieprzyja-

ciela.

73. Stanowisko karabina maszynowego może być Obrona lasu. p r z e d skrajem lub na skraju, a niekiedy i w głębi

lasu. Ustawienia karabina na skraju lasu nie ro-

zumieć dosłownie; zwykle karabin będzie cofnięty w głąb lasu na 20—50 m zależnie od gęstości i podszycia.

Przygotowanie i przeprowadzenie obrony wy-konywa karabinowy w myśl postanowień § 42—54.

W wypadkach umieszczenia w głębi lasu kara-bin ostrzeliwa zwykle przesieki, drogi, polany itp. odkryte miejsca oraz bezpośrednie przedpole.

Karabin musi się znajdować zawsze w ugrupo-waniu choćby najmniejszego oddziału strzelec-kiego.

Karabinowy musi dbać o jak najściślejszą łącz-ność z dowódcą oddziału strzeleckiego oraz poznać dokładnie najbliższy teren (w dzień i w nocy).

W a l k i o m i e j s c o w o ś c i i w a l k i u l i c z n e .

Walki uliczne cechuje łatwość zaskoczenia, dla-tego też pojedyncze karabiny maszynowe są zawsze przydzielane do poszczególnych grup bojowych.

Karabin posuwa się zawsze w bezpośredniej bliskości swej grupy bojowej, zwalczając ogniem na wprost te cele, które je j utrudniają lub unie-możliwiają wykonanie zadania.

Biedkę pozostawia karabinowy jeszcze przed rozpoczęciem walki w punkcie amunicyjnym plu-tonu.

Do ruchu w miejscowości karabinowy wykorzy-stuje ogrody, podwórza, tylne zabudowania, uni-kając ulic, które będą zawsze pod ostrzałem cięż-kiej broni przeciwnika.

Stanowiska ogniowe wybiera karabinowy zależ-nie od położenia bojowego w piwnicach, na da-chach, w zabudowaniach, w narożnikach, u wyło-

www.cbw.plCBW

tów ulic, w bramach itp., unikając w miarę moż-ności odosobnionych budynków, przedstawiających wyraźny i dogodny cel, zwłaszcza dla artylerii nie-przyjaciela.

75. Pojedyncze karabiny maszynowe przydziela się brona. oddziałom strzeleckim. Tworzą one zapory wzdłuż

ulic, dziedzińców, ogrodów itp. Karabinowy wybiera stanowisko ogniowe

zawsze jak najniżej (np. w oknach piwnic, za ba-rykadami) dla zwiększenia pola rażenia; dobre są stanowiska w budynkach narożnych, skąd można prowadzić ogień w kilku kierunkach. Celować nisko, pamiętając o działaniu odskoków.

W a l k a o p r z e p r a w y .

76. Zadanie

karabinów maszyno-

wych.

Zadaniem karabinów maszynowych jest zwal-czanie celów (na przeciwnym brzegu), utrudnia-jących przeprawę własnych oddziałów. Zadanie to wykonuje zwykle karabin z jednego stanowiska i działa podobnie jak przy wsparciu natarcia.

, . Karabinowy musi znać: Obowiązki • . . karabino- ~ chwilę rozpoczęcia i czas trwania przeprawy,

wego. ~ miejsce przeprawy, a ponadto musi mieć zapewnioną łączność (sygnały, rakiety) z oddzia-łami, które się przeprawiły, aby w porę przerwać lub przerzucić ogień na inne cele.

78. _ Wyznaczone stnowisko ogniowe, w miarę moż-

przenrawv n ° Ś C | g ó f u ^ c e > z a j™ują karabiny ukrycie, tak aby • • mogły skutecznie zwalczać źródło ogniowe (zdra-

dzające się ogniem wylotowym), utrudniające przeprawę w przydzielonym odcinku.

Rozpoczęcie ognia reguluje zwykle dowódca, aby zapewnić przeprawiającym się oddziałom zasko-czenie przeciwnika.

Obsługi przydzielone do pierwszych rzutów prze-prawy zabierają sprzęt ze sobą i możliwie dużą ilość amunicji; biedki pozostają w rozporządzeniu dowódcy plutonu lub kompanii.

W czasie przeprawy obowiązują przepisy doty-czące oddziałów strzeleckich. Karabiny maszyno-we przeprawia się gotowe do strzału wtedy, gdy położenie bojowe tego wymaga, a środki przewo-zowe na to pozwalają. Po przeprawie współdzia-ła ją z oddziałami strzeleckimi.

W y p a d .

Na czas wypadu w dzień, a w nocy tylko wtedy, 80. gdy się przewiduje walkę za dnia, przydziela się Wykonanie, pojedyncze karabiny do oddziałów strzeleckich. Obsługa odciążona ze zbędnych przedmiotów.

Na wypady bliskie sprzęt niesie obsługa w ręku, biedki pozostają w taborze kompanijnym.

Podczas wypadu dziennego karabin działa jak w natarciu, przy czym do bardzo częstych jego za-dań będzie należała osłona skrzydła. Jeżeli po wy-padzie oddział się wycofuje, karabin, zajmując ko-lejno stanowiska na dogodnych punktach tereno-wych, osłania jego odejście. Będzie to zasadniczo główne zadanie karabinów maszynowych podczas wypadów.

W czasie nocnych wypadów karabin działa w myśl § 31.

79. Przeprawa.

www.cbw.plCBW

W a l k a z k a w a l e r i ą .

81. _ Ciężkie karabiny maszynowe są bronią nadaj ą-Działanie. Cą s j ę wybitnie do skutecznego zwalczania szarżu-

jącej kawalerii. W przewidywaniu walki z kawalerią dowódcy

rozdzielają karabiny wzdłuż kolumny lub przy-dzielają do poszczególnych kompanij.

W razie przewidywanego bliskiego spotkania z kawalerią karabinowy nakazuje przygotowa-nie karabina w myśl pkt. 103 Wyciągu z Reg. piech. Cz. III.

Na rozkaz „Kawaleria z przodu (w prawo itp.)" obsługa zdejmuje karabin z biedki i celow-nikiem 700 ostrzeliwa kawalerię nieprzyjacielską, celując w kopyta końskie.

Kawalerię szarżującą na sąsiednie oddziały ostrzeliwa się celownikiem odpowiadającym rze-czywistej odległości.

Stanowiska ogniowe zajmuje obsługa, szczegól-nie w marszu, jak najprędzej i najbliżej, a gdy przeszkody są na miejscu, tak aby je wykorzystać jako przeszkodę dla ruchu kawalerii nieprzyjaciel-skiej (rów, płot, jar, błoto itp.).

W czasie prowadzenia walki przez ciężkie kara-biny maszynowe amunicyjni i pomocniczy ogniem swych karabinów osłaniają karabin maszynowy.

R O Z D Z I A Ł C.

PLUTON KARABINÓW MASZYNOWYCH.


Pluton ciężkich karabinów maszynowych skła-da się z:

— dowódcy, — zastępcy dowódcy, — trzech karabinów maszynowych, — pocztu o składzie:

— obserwator, — pomocnik rusznikarski, — oceniacz odległości, — ordynans osobisty, — 2 biedki amunicyjne — 2 strzelców.

Stan liczebny plutonu ciężkich karabinów ma-szynowych może ulec zmniejszeniu, jednak nie po-niżej 2 karabinów z obsługą.

Plutony sa numerowane wewnątrz kompanii od I do IV.

Dowódca plutonu osobistym przykładem, tężyz-ną i siłą moralną musi wpływać na obsługi, aby wyrobić w nich nieustępliwość — cechę zasadni-

82. Skład

plutonu.

www.cbw.plCBW

czą i najcenniejszą każdego karabiniarza. W tym kierunku dowódca plutonu wychowuje swój plu-ton.

Dowódca plutonu musi zawsze dbać o karność i porządek w plutonie.

Do jego obowiązków należy wyszkolenie pluto-nu i przygotowanie go do wszelkich zadań, jakie może narzucić walka.

Nadto dba o wyżywienie ludzi i koni, toteż tak w czasie walki jak i po walce musi stale o tym pa-miętać. Stała troskliwość o podwładnych (higiena, zakwaterowanie, umundurowanie, oporządzenie, sprzęt itp.) zrodzi nie tylko zaufanie do dowódcy plutonu, ale i głębokie przywiązanie.

Dowódca plutonu jest odpowiedzialny za wszyst-kie czyności w plutonie, bez względu na to, komu je powierza.

Przy każdym działaniu dowódca plutonu powi-nien sobie zapewnić*.

— obserwację nieprzyjaciela i pola walki, — obserwację swego plutonu, — łączność z dowódcą wspieranej kompanii

strzeleckiej oraz z dowódcą tej kompanii strzelec-kiej, na której odcinku się znajduje, z do-wódcą kompanii karabinów maszynowych, z są-siadami i z podwładnymi,

— ubezpieczenie w warunkach, które nasuwają możliwość zaskoczenia, zwłaszcza ze skrzydła, wy-suwając odpowiednie żądania w stosunku do do-wódcy oddziału strzeleckiego; w razie braku ubez-pieczenia — musi się sam ubezpieczyć.

W szczególności troszczyć się musi o: — wybór stanowisk ogniowych z wykorzysta-

niem terenu,

— określenie warunków bezpieczeństwa i por danie ich do wiadomości wspieranym oddziałom strzeleckim,

— kierowanie ogniem, — zaopatrzenie w amunicję i żywność, — zapewnienie biernej obrony przeciwgazo-

wej, a na rozkaz — czynnej obrony przeciwlotni-czej i przeciwpancernej.

Dowódca plutonu znajduje się osobiście tam, gdzie jest najważniejsze zadanie plutonu.

Zastępca dowódcy plutonu jest pomocnikiem dowódcy plutonu; musi być zawsze gotów do obję-cia dowodzenia plutonem, gdy zabraknie właści-wego dowódcy.

W walce może otrzymać zadanie zależnie od po-trzeb dowodzenia. Często będzie dowodził pojedyn-czym karabinem, na który dowódca plutonu wsku-tek oddalenia lub warunków terenowych nie ma bezpośredniego wpływu.

Do szczególnych jego obowiązków należy: — organizowanie punktu amunicyjnego, — uzupełnianie amunicji, — dopilnowanie, aby nikt nie został w tyle, — utrzymanie stałej łączności z dowódcą plu-

tonu i punktem amunicyjnym kompanii oraz — przesuwanie biedek amunicyjnych plutonu.

84. Zastępca dowódcy plutonu.

Obserwator ma być stale czujnym okiem dowód- 85. ' ' _ cy plutonu. D z i a ł a w myśl § 102 Reg. piech. Cz. II. Obserwator.

Oceniacz odległości posuwa się w pobliżu do-wódcy plutonu i samorzutnie ocenia na oko albo przy pomocy posiadanego sprzętu optycznego od-ległość do poszczególnych przedmiotów tereno-

86. Oceniacz

odległości. www.cbw.plCBW

wych lub wykrytych celów, podaje ją dowódcy plutonu i w miarę możności karabinowym.

Prócz tego wykorzystując sprzęt optyczny wspólnie z obserwatorem obserwuje przedpole i melduje swe spostrzeżenia dowódcy plutonu.

87. _ Pomocnik rusznikarski w walce posuwa się z Pomocnik biedkami plutonu i organizuje punkt amunicyjny

rtt$ZmKarSKl« i i plutonu. Po każdej walce przegląda broń i przeprowadza-

jąc osobiście łatwiejsze naprawy, trudniejsze i skierowuje do rusznikarza kompanijnego; dba sta-

le o należytą pielęgnację sprzętu.

' 8 8 . __ Pluton ciężkich karabinów maszynowych albo « o s c działa według rozkazów dowódcy kompanii kara-

binów maszynowych, albo jest przydzielony do kompanii strzeleckiej i wtedy otrzymuje wszyst-kie zadania i rozkazy od je j dowódcy.

Na stanowisku bojowym i w czasie walki pod-lega bezpośrednio dowódcy odcinka lub oddziału strzeleckiego w ramach którego działa.

2. Natarcie.

R o z w i n i ę c i e i r u c h w o g n i u d a l e k i m .

89. _ a) Szyk luźny plutonu polega na rozrzuceniu W ruchu n i e Pojedynczych karabinów w terenie w sposób naj-

odpowiedniejszy do ukrycia przed obserwacją i ogniem nieprzyjacielskim oraz pozwalający na szybkie i dogodne zajęcie stanowisk ogniowych.

Forma szyku jest całkowicie zależna od zada-' nia, położenia bojowego, terenu i położenia w sto-

sunku do własnych oddziałów, przy czym szyk po-

winien być zasadniczo upodobniony do szyków oddziałów strzeleckich.

b) W toku wykonywania ruchu dowódca pluto-nu zachowując ogólny nakazany kierunek i wyko-rzystując ukryte przejścia dąży do celu, tak jednak aby móc zająć po drodze stanowiska ogniowe albo jak najszybciej dotrzeć do wyznaczonego mu miejsca na podstawie wyjściowej.

Ruch plutonu odbywa się nieprzerwanie, dopóki pozwalają na to warunki terenowe, a w szczegól-ności mała skuteczność ognia przeciwnika.

c) Gdy ciągły ruch ze względu na zbyt duże straty jest niemożliwy, dowódca plutonu zarządza kolejne skoki poszczególnych karabinów; w tym wypadku jednak musi uważać, aby wynikłe stąd zmniejszenie szybkości posuwania się nie wpłynęło ujemnie na wykonanie otrzymanego zadania.

d) Służbę obserwacyjno-alarmową (przeciwlot-niczą, przeciwpancerną, przeciwgazową) pełni ob-serwator w myśl zasad § 102 Regulaminu piech. cz. II.

Dowódca plutonu organizuje obronę przeciwlot-niczą w myśl rozkazu dowódcy kompanii (§ 146).

Przy ostrzelaniu pociskami gazowymi należy się zachować w myśl zasad § 101 Regulaminu piech. cz. I.

Z chwilą pojawienia się broni pancernej stosuje się zasady podane w § 55.

W dalekich odległościach i w terenie dogodnym do posuwania się należy jak najdłużej przewozić sprzęt na biedkach. O zdjęciu sprzętu decyduje dowódca plutonu. www.cbw.pl

CBW

\ Po zdjęciu karabinów maszynowych biedki ka-rabinowe posuwają się razem z biedkami amuni-cyjnymi. . e) Pomocnik rusznikarski, zależnie od natęże-nia ognią nieprzyjaciela, prowadzi biedki amuni-cyjne (niekiedy i karabinowe) w szyku luźnym za plutonem lub przesuwa je skokami od ochrony do ochrony stosując ruch do zachowania się plutonu. Skok odbywa się kłusem.

Jeśli dowódca kompanii przydzielił zapasową obsługę, to posuwa się ona razem z biedkami amu-nicyjnymi.

a) Dowódca plutonu posuwa się tam, skąd mo-że najlepiej dowodzić plutonem i obserwować pole Walki. Zazwyczaj więc posuwa się przed pluto-nem.

b) Rozkazy wydaje głosem, sygnałami lub zna-kami w myśl § 149 i 150 Wyciągu z Regulaminu piech. cz. III.

c) Z oddziałami strzeleckimi i wewnątrz plu-tonu utrzymuje dowódca plutonu łączność wzro-kową.

Pocztu używa się do przekazywania żądań do od-działów strzeleckich (np. przerw w grupowaniu piechoty), rozkazów do obsług bardziej oddalo-nych oraz przesyłania meldunków i uzgadniania działania plutonu.

N a t a r c i e d o c h w i l i s z t u r m u .

« Gdy jest czas, zwłaszcza w natarciu z pod-ogoinie. s tawy wyjściowej, dowódca plutonu ciężkich ka-

rabinów maszynowych, przydzielonego do kompa-nii strzeleckiej, powinien dokładnie przedstawić

90. Dowódca, rozkazy-wanie,

łączność.

dowódcy wspieranej kompanii możliwości działa-nia swego plutonu, określając mu w terenie, do-kąd będzie mógł wspierać oddziały nacierające i kiedy będzie potrzebna częściowa lub całkowita zmiana stanowisk.

Gdy z braku czasu dowódca przydzielone-go plutonu otrzyma tylko ogólne zadania od do-wódcy oddziału strzeleckiego, który wspiera, to musi wówczas wykazywać jak najdalej idącą ini-cjatywę, zgodną z myślą przewodnią zadania a wynikającą z osobistej obserwacji pola walki. Dlatego dowódca plutonu w czasie rozwijania się oddziałów albo na podstawie wyjściowej, utrzy-mując w toku wykonania łączność z dowódcą wspieranych oddziałów, orientuje się w terenie (punkty obserwacyjne), rozpoznaje rozmieszcze-nie nieprzyjaciela, wyznacza stanowiska broni, kryte dojścia i miejsca na punkty amunicyjne.

Część wiadomości o nieprzyjacielu otrzymuje od dowódcy kompanii karabinów maszynowych lub kompanii wspieranej, największą część zdobywa sam, przez obserwację. Przygotowania te mają na celu jak największą gotowość ogniową plutonu.

Rozkaz dowódcy plutonu musi być prosty i tym krótszy, im mniej jest czasu. d o natarcia.

Najprostszy rozkaz polega na wyznaczeniu ka-rabinom zadania ogniowego i określenia stano-wisk (§ 156 Wyciągu z Regulaminu piech. cz. III).

Gdy jest czas, zwłaszcza w natarciu z podstawy wyjściowej, dowódca plutonu uzgadnia w terenie plan działania ogniowego z dowódcą wspieranego oddziału (według § 91), a prócz tego powinien: www.cbw.pl

CBW

— zorientować karabinowych w położeniu, — wskazać w terenie kierunki lub przedmioty

natarcia oddziałów wspieranych, — zorientować zastępcę i karabinowych w dzia-

łaniu oddziałów strzeleckich i sąsiednich karabi-nów maszynowych,

— podać znak (sygnał) do rozpoczęcia ognia z podstawy wyjściowej,

— ustalić znaki (sygnały) na przesuwanie ka-rabinów.

93. _ Karabiny maszynowe powinny być tak przy-. Zajęcie gotowane, aby w chwili ruszenia oddziałów strze-z podstawy leckich z podstawy wyjściowej mogły je osłonić wyjściowej, i wesprzeć ogniem. Również w razie uprzedzenia

własnego natarcia przez nieprzyjaciela przynaj-mniej część karabinów maszynowych musi być zdolna do obrony.

Pluton karabinów maszynowych zajmuje pod-stawę wyjściową skrycie i szybko, zazwyczaj na-tychmiast za oddziałami strzeleckimi, a niejedno-krotnie — pod osłoną ubezpieczeń — nawet przed nimi. Stanowiska ogniowe dowódca plutonu tak wybiera, aby mógł z nich strzelać ponad głowami, przez przerwy lub ze skrzydeł.

Często stanowiska karabinów maszynowych bę-dą wysunięte przed linię czołową, zwłaszcza przy zajmowaniu podstawy przez oddziały strzeleckie na przeciwstoku.

Przy zajmowaniu stanowisk obowiązują zasady podane w § 156 —159 Wyciągu z Reg. piech. cz. III, omawiające warunki dobrego stanowiska i dojścia do niego. Szczególną uwagę należy zwró-cić na zamaskowanie stanowisk, które nie powinno być gorsze niż w obronie.

Pluton prowadzi ogień z obranych stanowisk jak najdłużej. W przewidywaniu zmiany stano-wisk dowódca plutonu upatruje rejon nowych sta-nowisk i wskazuje je karabinowym.

Dowódca plutonu musi przez cały czas natarcia 94. wyczuwać i oceniać opór i stosownie do tego regu- Wsparcie lować natężenie ognia i ruch karabinów wewnątrz r 1

plutonu. Pluton ciężkich karabinów maszynowych wspie-

ra natarcie przez zwalczanie wszystkich celów przeszkadzających własnym oddziałom w posuwa-niu się naprzód.

Zaczyna najsilniejszy ogień: — w czasie wyruszania i skoków własnej pie-

choty, — podczas zmiany stanowisk pobliskich kara-

binów maszynowych, — gdy się ujawnią źródła ogniowe nieprzyja-

ciela przygważdżające własną piechotę do ziemi. W razie przeciwuderzeń nieprzyjaciela łamie je

ogniem. Prócz tego: — jeżeli pluton jest na skrzydle natarcia ba-

talionu lub dzieli go od sąsiednich jednostek strzeleckich szeroka przerwa, zapewnia osłonę lub łączność ogniową z sąsiadami, ostrzeliwając cele na skrzydle lub w przerwie;

— jeżeli dwa sąsiednie oddziały strzeleckie po-suwają się nierównomiernie i wskutek tego jeden z nich został w tyle, karabiny maszynowe oddziału wysuniętego muszą przede wszystkim pomagać nadal własnym oddziałom w wykonywaniu ich za-dania, zapewniając im osłonę ogniową skrzydeł; www.cbw.pl

CBW

drugim z Kolei zadaniem będzie udzielenie pomocy ogniowej .opóźnionemu Sąsiadowi;

— pluton zwraca swój ogień i na t eće le , które" wprawdzie nie leżą w nakazanym pasie natarcia, lecz przeszkadzają w posuwaniu się wspieranych oddziałów* Do, jego koleżeńskich obowiązków na-leży zwalczanie i tych celów leżących w jego pa-sie natarcia, które nie zagrażają jemu, lecz hamują ruch sąsiadów. W tych wypadkach cel działania i koleżeństwo wskazują najodpowiedniejszy spo-sób współpracy.

Na zauważone przeciwuderzenia (przeciwnatar-cia) lub przygotowania do nich, dowódca plutonu natychmiast zwraca ogień.

Jeżeli własna piechota naciera razem z czołga-mi, to karabiny maszynowe zwalczają broń prze-ciwpancerną nieprzyjaciela natychmiast po je j ujawnieniu się.

Po stwierdzeniu napadu gazowego dowódca plu-tonu zarządza alarm i zawiadamia sąsiednie od-działy.

Działanie lotnictwa nieprzyjacielskiego nie może odwieść plutonu od wykonania zadań naziemnych.

95. Dowódca plutonu po każdorazowym zajęciu sta-Wykonanie n o w i s k ogniowych upatruje rejon następnych,

ruchu. Stara się wyszukać stanowiska na wzniesieniach terenowych, które ułatwiają strzelanie ponad gło-wami, lub takie, które dają możność strzelania przez przerwy. Karabiny przesuwa kolejno, aby utrzymać ciągłość wsparcia ogniowego.

Pamiętać jednak należy, że zbyt długie zatrzy-mywanie się na stanowisku grozi pozostawieniem oddziałow strzeleckich w późniejszym okresie bez dostatecznego wsparcia ogniowego.

. Jeżeli karabiny maszynowe nie mogą strzelać ponad głowami lub przez przerwy, muszą się wy-sunąć do pierwszych rzutów.

96. Dowódca plutonu musi wiedzieć, ile ma amu-nicji; zużyciem i uzupełnieniem amunicji w ra- Gospodarka mach plutonu tak kieruje przez dowódcę punktu a m n n , c W-amunicyjnego, aby mu j e j nie zabrakło w chwili najbardziej rozstrzygającej — w czasie szturmu oddziałów strzeleckich.

Dwie biedki amunicyjne będące w rozporządze-niu dowódcy plutonu oraz 3 biedki karabinowe two-rzą zasadniczo w walce punkt amunicyjny pluto-nu, który się posuwa skokami zwykle razem z punktem amunicyjnym kompanii strzeleckiej, na której odcinku działa.

Po wyczerpaniu połowy posiadanego zapasu melduje o tym dowódcy kompanii karabinów ma-szynowych.

Zastępca dowódcy plutonu (lub pomocnik rusz-nikarski) na podstawie wyczucia natężenia ognia karabinów dosyła im amunicję, pamiętając, że uzupełnianie amunicji jest nie tylko jego obowiąz-kiem, ale ułatwieniem pracy karabinów.

a) Jeżeli natarcie nocne przygotowano za dnia, dowódca plutonu może trzymać cały pluton w rę-ku, zwłaszcza dla osłony skrzydła lub działania na noc>. określone punkty. Może również przerzucać ogień na sygnały świetlne podawane przez nacierają-cych.

b) Jeśli karabiny maszynowe nie przygotowały się do natarcia za dnia, to w zasadzie nie przy-dziela się ich do natarcia. www.cbw.pl

CBW

c) Wyjątkowo, gdy się przewiduje walkę o świ-cie, posuwa się pluton możliwie w całości z odwo-dem lub pojedynczymi karabinami w przerwach między pierwszymi rzutami.

Zachowanie się karabinów i rozpoczęcie ognia podaje § 31.

W pobliżu nieprzyjaciela i w terenie trudnym oraz w pościgu, dowódca plutonu strzeleckiego mo-że sobie podporządkować najbliższy karabin, aby wywalczyć jak najszybciej przewagę ogniową w danym miejscu.

S z t u r m .

Bezpośrednio przed szturmem dowódca plutonu daje najsilniejsze natężenie ognia, aby w ten

i zachowanie sposób zdusić ogień przeciwnika i ułatwić poder-się w czasie wanie się do szturmu oddziałów strzeleckich,

szturmu. 2 chwilą ruszenia oddziałów strzeleckich do szturmu dowódca plutonu karabinów maszyno-wych rzuca co najmniej jeden karabin tuż za od-działami szturmującymi, tak aby po udaniu się szturmu móc użyć tego karabinu do utrzymania terenu, odparcia przeciwuderzeń lub wykonania ognia pościgowego. Inne karabiny, które pozostały na ostatnio zajmowanych stanowiskach ogniowych, paraliżują ośrodki ognia i ruchu położone w głębi ugrupowania nieprzyjaciela oraz osłaniają skrzy-dła wdzierającego się oddziału.

Jeżeli karabiny nie mają warunków do wyko-nania tych zadań, to większość ich prze naprzód z oddziałami strzeleckimi, a część pozostaje, aby odeprzeć możliwe przeciwuderzenia przeciwnika.

98. Przydział

karabinów maszyno-

wych w walce.

99. Przygoto-

wanie

Gdy szturm się nie uda, dowódca plutonu cięż-kich karabinów maszynowych zapewnia wsparcie w ramach niezbędnych do utrzymania uchwyco-nego terenu.

Pluton (pojedyncze karabiny maszynowe) dzia-ła wówczas na korzyść najbliższego dowódcy od-działu strzeleckiego.

Zawsze w tych wypadkach dowódca plutonu musi poczynić przygotowania do ponownego szturmu.

Ogień boczny organizuje dowódca plutonu w miarę możliwości terenowych i czasu w myśl za-sad § 105-a.

Natychmiast po wdarciu się piechoty na pozycję nieprzyjacielską przydzielony pluton ciężkich ka- żenowanie rabinów maszynowych powinien rzutami, a cza- p o szturmie. sem nawet jednym skokiem, dotrzeć do czołowych linii oddziałów strzeleckich, aby:

— wesprzeć ogniem ich dalszy ruch, — ścigać nieprzyjaciela ogniem oraz — zwalczać przeciwuderzenia nieprzyjacielskie,

a tym samym ułatwić własnym oddziałom uporząd-kowanie się i utrzymanie zdobytego terenu.

Pościg ogniowy prowadzi pluton zawsze ze sta-nowisk górujących.

Dowódca plutonu musi nawiązać łączność z naj-bliższym dowódcą oddziału strzeleckiego oraz za-wiadomić swego dowódcę kompanii karabinów maszynowych o przesunięciach powziętych z włas-nej inicjatywy. Amunicję uzupełnia w razie po-trzeby zastępca dowódcy plutonu.

100. Zachowanie się w razie nieudałego

szturmu.

www.cbw.plCBW

102. Przy każdym zatrzymaniu się natarcia, czy to sięp^zy16 n a r o z k a z P° osiągnięciu wyznaczonego przedmio-

zatrzymaniu tu> c z y wymuszonym przez nieprzyjaciela, pluton natarcia, przystępuje niezwłocznie do zorganizowania ogni

obronnych oraz przygotowuje dane do dalszego wsparcia natarcia (odmierzenie odległości, podział odcinków wsparcia itp.). Przed zapadnięciem zmierzchu dowódca plutonu musi ukończyć przy-gotowania do ogni nocnych, tak dla obrony jak i dla ewentualnego nocnego natarcia.

Zatrzymanie wykorzystać ponadto do uzupeł-nienia amunicji i podsunięcia punktu amunicyj-nego.

103. Jeśli opór nieprzyjaciela słabnie lub zaczyna się na°pofu o d w r ó t , dowódca plutonu ściga go gwałtownym bitwy. ogniem, aby go zniszczyć moralnie i materialnie.

Zazwyczaj ze względu na trudności wsparcia całością, przydziela poszczególne karabiny maszy-nowe do oddziałów czołowych dla szybszego wspar-cia ich pościgu. Każdy dowódca oddziału strzelec-kiego podporządkowuje sobie najbliższy karabin.

Dowódca plutonu musi pamiętać o podsunięciu biedek, zwłaszcza karabinów przydzielonych do oddziałów pościgowych, aby ułatwić obsługom po-suwanie się.

Zastępca dowódcy plutonu (pomocnik ruszni-karski) podciąga jak najbliżej punkt amunicyjny.

3. Obrona.

104. Istnieją zasadniczo dwa sposoby organizowania Ogólnie. obrony:

a) gdy jest mało czasu, lub przechodzi się z na-tarcia do obrony, dowódca batalionu przydziela

odrazu część ciężkich karabinów maszynowych do-wódcom kompanij strzeleckich, określając im ogólne zadania i obowiązki współdziałania z są-siadami. Te zadania i obowiązki są dla dowódcy kompanii strzeleckiej podstawą przy użyciu i roz-mieszczeniu przydzielonych karabinów maszyno-wych;

b) gdy jest dość czasu na dokładne rozpoznanie, zadania ciężkich karabinów maszynowych okre-śla dowódca kompanii na podstawie rozkazu dowódcy batalionu.

W jednym i drugim wypadku plan ogni opiera się zasadniczo na ogniu pojedynczych karabinów maszynowych.

Plutony ugrupowane głębiej strzelają z ukrycia zazwyczaj z różnych rejonów w skupieniu 2 — 3 karabinów, a tylko wyjątkowo pojedynczo.

Jako całości używa się plutonu (zwłaszcza z ba-talionów odwodowych) do:

— ogni dalekich, — szczególnych zadań (np. zamknięcia waż-

nych ciaśnin), — czynnej obrony przeciwlotniczej.

a) Gdy brak czasu na dokładną organizację 105. obrony lub gdy piechota przechodzi z natarcia do ^bowązki obrony, dowódca plutonu ciężkich karabinów ma- plutonu, szynowych wyznacza sam zapory ogniowe dla po-szczególnych karabinów na korzyść najbliższych oddziałów strzeleckich. Wyznacza stanowiska, a na-stępnie nawiązuje łączność i melduje gotowość bojową dowódcy najbliższej kompanii strzeleckiej, na którego odcinku się znajduje lub na którego korzyść działa, aby otrzymać szczegółowe zadania www.cbw.pl

CBW

)gniowe, oraz szuka łączności ze swoim dowódcą kompanii karabinów maszynowych.

Wstępne jego zarządzenia, podane z własnej ini-cjatywy, powinny zapewnić na wypadek wczesne-go rozpoczęcia działań przez nieprzyjaciela jak najszybsze wsparcie ogniowe dla oddziałów strze-leckich; wsparcie to zorganizowane tymczasowo należy udoskonalić w miarę czasu.

b) Gdy jest dość czasu, dowódca plutonu jest wykonawcą rozkazów dowódcy kompanii karabi-nów maszynowych w organizowaniu obrony na powierzonym mu odcinku. Musi on:

— nawiązać łączność z dowódcą kompanii strze-leckiej, na którego odcinku są jego karabiny ma-szynowe,

— rozdzielić zadania między karabiny, — wskazać rejon stanowisk ogniowych dla

swych karabinów w myśl otrzymanych zadań og-niowych od dowódcy kompanii karabinów maszy-nowych (batalionu),

— ocenić (odmierzyć) odległość do punktów orientacyjnych w terenie i podać ją karabinowym,

— sprawdzić przygotowanie karabinów maszy-nowych do wykonania zadań ogniowych, przy za-chowaniu bezpieczeństwa,

— sprawdzić wybór, budowę i maskowanie sta-nowisk, gotowość bojową obsługi,

— dbać o zaopatrzenie obsługi w amunicję i żywność oraz urządzić punkt amunicyjny plu-tonu,

— zapewnić karabinom działającym ogniem bocznym osłonę od frontu i wreszcie zameldować gotowość bojową swego plutonu.

a) Dowódca plutonu wybiera swoje miejsce 106. t ak , a b y : Miejsce 1 J dowodcy

— jak najlepiej widzieć przedpole nakazanego plutonu, ndrinka obserwacja, oacznKa, , łączność. — widzieć swoje karabiny,

— być w takiej odległości od karabinów, aby mógł nimi łatwo dowodzić, i tak, aby być najbli-żej tych karabinów, które mają najważniejsze zadanie.

b) Zastępca dowódcy plutonu jest zwykle w po-bliżu tego karabina, który ma najważniejsze z ko-lei zadanie.

c) Obserwatora i oceniacza odległości umieszcza dowódca plutonu w pobliżu siebie.

d) Dowódca plutonu zapewnia sobie najdogod-niejszą łączność ze swymi karabinami, z dowódcą oddziału strzeleckiego, dowódcą kompanii karabi-nów maszynowych i sąsiadami.

Przygotowanie obrony opiera się na pracy po- 107. jedynczych karabinów maszynowych w myśl za- "^nie s a d § 42 — 50. obrony.

Jeśli dowódca plutonu ciężkich karabinów ma-szynowych nie otrzymał rozkazów, działa samo-dzielnie według zasad obowiązujących dowódcę kompanii (§ 162 — 168), stosując się do rozkazów stawianych mu przez dowódcę kompanii strzelec-kiej, na której odcinku się znajduje.

a) Dowódca plutonu bezpośrednio lub przy po- 108. mocy pocztu dopilnowuje, aby w chwili gdy się ™aiki? zbliża nieprzyjaciel lub na alaram obsługi były na stanowiskach w pełnej gotowości bojowej (§ 47). www.cbw.pl

CBW

^Szczególnie dokładnie musi określić chwilę roz-poczęcia ognia, aby zaskoczyć nieprzyjaciela gwał-townym, a nieraz i ześrodkowanym ogniem.

Czynnika zaskoczenia nie może ograniczyć tylko do chwili rozpoczęcia ognia, ale przez cały czas trwania walki powinien stale przygotowywać nie-przyjacielowi zaskoczenia, wykorzystując do tego przerzucanie ognia, zmianę natężenia ognia oraz zmianę stanowisk ogniowych.

b) Walkę na linii czat prowadzi dowódca plu-tonu już na największe odległości, dążąc do wzmo-żenia potęgi ognia przez nagłe ześrodkowania ognia na większe skupienia lub wykrytą ciężką broń nieprzyjaciela. Gdy teren pozwala, zmienia często stanowiska, aby wyrobić u nieprzyjaciela przeko-nanie, że walczy juź z pozycją główną.

Stosownie do planu obrony dowódca kompanii karabinów maszynowych przygotowuje dla pluto-nu wyznaczonego na czaty stanowiska i zadania na pozycji głównej do walki po wycofaniu się z li-nii czat.

W obronie wysuniętego punktu przed pozycję główną obowiązuje § 179.

Stosownie do planu ogniowego dowódcy bata-lionu cele na dalekim przedpolu ostrzeliwa pluton pojedynczymi karabinami lub też całością, toteż: dowódca plutonu albo nadzoruje wykonanie ognia, albo sam kieruje ogniem swego plutonu (wybór celów na dalekim przedpolu, chwila rozpoczęcia ognia, natężenie, przerzucanie ogni itp.).

c) Walkę w zaporze głównej prowadzi każdy karabin samodzielnie, w myśl planu ogniowego' i rozkazów dowódców kompanij strzeleckich ( § 5 1 - 5 6 ) .

Dowódca plutonu troszczy się przede wszystkim o karabiny, które mają najważniejsze zadania, a następnie o szczególnie zagrożone oraz te, któ-rych obsługi poniosły największe straty w lu-dziach; przez swoją obecność przy nich wpływa na spokojne i celne prowadzenie ognia. W ostat-niej chwili w czasie szturmu nieprzyjaciela przy-kładem osobistym podtrzymuje obsługi w upartym wykonaniu zadania do ostatka.

Na noc, stosownie do planu ognia, wysuwa część karabinów do przodu dla wzmocnienia za-pory głównej; stanowiska na noc wybiera i przy-gotowuje za dnia.

d) Pluton ciężkich karabinów maszynowych w głębi pozycji obronnej wykonywa ognie możli-wie całością, ze stanowisk ukrytych, strzelając ponad głowami lub przez przerwy. Będą to ognie od najdalszego zasięgu karabinów maszynowych aż do odległości bezpieczeństwa własnych oddzia-łów w czołowych rzutach pozycji obronnej.

W razie wdarcia się nieprzyjaciela we własne ugrupowanie poszczególne karabiny tworzą zapo-ry ryglowe na przewidzianych kierunkach, unie-możliwiających nieprzyjacielowi tak rozszerzenie wyłomu jak i wdzieranie się w głąb własnej pozy-cji, oraz wspierają własne przeciwuderzenia i prze-ciwnatarcia.

e) Pluton ciężkich karabinów maszynowych znajdujący się w drugim rzucie może otrzymać zadanie dodatkowe czynnej obrony przeciwlotni-czej. Na noc może być wysunięty wprzód dla wzmocnienia zapory głównej.

Zwalczanie samolotów przeprowadza się pluto-nem jako całością z oddzielnych-(zakrytych) sta-nowisk przeciwlotniczych. www.cbw.pl

CBW

Od wykonania zadań obrony naziemnej do zwal-czania lotnictwa przechodzi pluton wtedy, gdy nie ma ważnych zadań naziemnych, a nalot lotniczy zagraża bezpośrednio wspieranej jednostce lub oddziałowi, na którego odcinku znajdują się ka-rabiny.

f) Wyjątkowo tylko przydziela się ciężkie ka-rabiny maszynowe na noc do placówek.


109. Dowódcy kompanij strzeleckich regulują na Sposób miejscu sposób i czas odejścia poszczególnych

ciężkich karabinów maszynowych przydzielonych lub będących na odcinku danej kompanii strzelec-kiej.

Pluton wycofuje się albo jako całość, albo poje-dynczymi karabinami.

Dowódca plutonu zgrywa odchodzenie poszcze-gólnych karabinów z ogniem pozostających na sta-nowiskach. Karabinom odchodzącym w tył dowód-ca plutonu sam lub przez swego zastępcę wskazuje miejsce, dokąd mają odejść, i zadania, jakie mają wykonać.

Dowódca plutonu wycofuje się z ostatnim kara-binem na miejsce, gdzie oczekuje zastępca (zazwy-czaj na stanowiskach) z karabinami wcześniej wycofanymi.

W ciężkich położeniach bojowych dowódca plu-tonu i zastępca muszą osobistym przykładem pod-trzymać ducha cofających się obsług; przy obsłu-gach, które poniosły ciężkie straty lub załamały się duchowo, dowódca musi stanąć osobiście.

Do przenoszenia broni wyznacza dodatkowo strzelców (na zmianę), aby w żadnym wypadku

nie dopuścić do pozostawienia broni. Na żądanie dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych najbliższy dowódca oddziału strzeleckiego zobo-wiązany jest przydzielić odpowiednią ilość strzel-ców do przeniesienia sprzętu.

Rannych należy zawsze wynieść z pola walki. Jest to sprawdzian najszczytniejszego koleżeń-stwa w walce.

5. Czaty.

Pluton ciężkich karabinów maszynowych przy- 110. dzielony do czaty, podlega dowódcy czaty i postę- Ogólnie. puje w myśl jego rozkazów.

Pojedyncze karabiny maszynowe obowiązują zasady § 59 — 62.

6. Marsze i postoje. W marszu i na postoju podróżnym dowódca plu- 1U-.

tonu działa w myśl § 63 i 64. Prócz tego mogą mu Ogólnie, przypaść zadania czynnej obrony przeciwlotniczej (§ 113).

W marszu ubezpieczonym prócz obrony prze-ciwlotniczej czynnej dowódca plutonu zależnie od miejsca posuwania się w kolumnie może otrzymać zadania przeciwdziałania zaskoczeniu (kawaleria, obrona przeciwpancerna).

Przygotowanie karabinów przeprowadza według §66.

Biedki amunicyjne idą zazwyczaj w składzie taboru bojowego kompanii karabinów maszyno-wych.

Na postoju ubezpieczonym dowódcy plutonu nie przydzielonemu do czaty (§ 110) przypadają za-zwyczaj zadania obrony przeciwlotniczej czynnej.

www.cbw.plCBW

112. Miejsce

i obowiązki dowódcy plutonu

przy oddziale

przednim.

Jeśli pluton lub jego część jest przydzielona do szpicy, to w każdym wypadku dowódca plutonu karabinów maszynowych idzie przy dowódcy kom-panii strzeleckiej w szpicy (lub między szpicą a oddziałem przednim), aby mógł jak najprędzej wprowadzić inne karabiny do walki dla jej wspar-cia. i ' '

W tym też celu w czasie marszu dowódca plu-tonu upatruje dogodne stanowiska ogniowe i miej-sca ukrycia biedek w myśl § 67.

W razie zatrzymania się oddziału zajmuje w po-bliżu osi marszu takie punkty terenowe, skąd mo-że ' skutecznie wspomóc walkę oddziałów strzelec-kich.

Gdy wyczuwa bliskość nieprzyjaciela, ubezpie-cza ruch oddziału przedniego, zajmując kolejno po-jedynczymi karabinami stanowiska ogniowe do czasu osiągnięcia przez czołowe oddziały przeciw-ległego skraju widnokręgu.

Przy zetknięciu się z nieprzyjacielem musi czę-sto działać nawet z własnej inicjatywy, aby jak najszybciej nie tylko osłonić, ale i wesprzeć roz-winięcie się oddziału głównego straży przedniej.

W razie napotkania na opór nieprzyjaciela po-stępuje w myśl § 69.

Obronę przeciwgazową i przeciwpancerną prze-prowadza dowódca plutonu według zasad § 99 i 120 Reg. piech. cz. I.

Obrona u- C Z a S i e p o s t ° j u podróżnego, a przede wszyst-przeciw- k i m ubezpieczonego, pluton ciężkich karabinów lotnicza maszynowych może otrzymać zadanie ubezpiecze-

, w marszu nia przed napadem lotniczym. Dowódca plutonu i na postoju, wyznaczonego do obrony przeciwlotniczej musi:

— zorganizować służbę obserwacyjno-alarmo-wą (wypatrywacze, ich ilość, miejsce, sygnały alarmowe) w myśl zasad § 82 Reg. piech. cz. I,

— wybrać stanowisko przeciwlotnicze i rozmie-ścić karabiny maszynowe,

— określić zadanie i czas jego wykonania, — dbać o zapewnienie wyżywienia, zakwatero-

wania obsług i ewentualnie ich zmianę. Stanowisko przeciwlotnicze wybiera dowódca

plutonu na prawdopodobnym kierunku nalotu nie-przyjaciela; musi ono leżeć w odległości około 400 m od przedmiotu bronionego i zawsze składa się ze stanowisk ogniowych dla trzech karabinów maszynowych.

Z chwilą ukazania się samolotów nieprzyjaciel-skich dowódca plutonu wskazuje jeden z nich jako wspólny cel dla plutonu i rozpoczyna ogień od od-ległości 1000 m.

Obsługi przy wykonywaniu zadań obrony prze-ciwlotniczej czynnej przestrzegają zasad obrony biernej według § 84 Reg. piech. cz. I.

Plutony wyznaczone do obrony przeciwlotniczej czynnej w marszu zajmują miejsca na czele, w środku i na końcu kolumny marszowej, mając sprzęt gotowy każdej chwili do rozpoczęcia ognia i zwracając baczną uwagę na sygnały wysuniętych obserwatorów.

Z chwilą pojawienia się lotnika (zaalarmowa-nia) biedki się zatrzymują a obsługi zaczynają ogień z biedek lub podstaw przeciwlotniczych i prowadzą go do czasu zniszczenia lub odlotu nie-przyjaciela, po czym powracają na swoje miejsca w ugrupowaniu kolumny.

www.cbw.plCBW

R O Z D Z I A Ł D.

PLUTON CIĘŻKICH KARABINÓW MASZYNOWYCH NA TACZANKACH.

114. Skład

plutonu.

115. Charakte-

rystyka działania plutonu.

Pluton ciężkich karabinów maszynowych na ta-czankach różni się od normalnego plutonu ciężkich karabinów maszynowych tym, że zamiast biedek karabinowych ma taczanki o zaprzęgu konnym. Na taczance, z której można prowadzić ogień na-wet w ruchu, jest osobne miejsce dla celowniczego i taśmowego, a karabinowy może zająć miejsce obok woźnicy tylko wtedy, gdy wymaga tego poło-żenie bojowe.

Zasadniczo cała obsługa (prócz woźnicy) masze-ruje pieszo za taczanką. Wsiadać na taczankę wol-no tylko w razie szybkiego ruchu lub w razie ko-nieczności prowadzenia ognia z taczanki.

Dowódca plutonu taczanek ma konia wierzcho-wego.

Pluton ciężkich karabinów maszynowych na ta-czankach jest zdolny do szybkich przesunięć. Za-sadniczo działa jak inne plutony, ze stanowisk og-niowych po zdjęciu sprzętu, używając taczanek jedynie jako szybkiego środka przewozowego.

Często jednakże, zwłaszcza w pościgu i opóźnia-niu, karabiny maszynowe prowadzą ogień z tacza-

nek (po ich zatrzymaniu), pamiętając o częstej zmianie stanowisk.

Wyjątkowo, np. w razie zaskoczenia, mogą ka-rabiny maszynowe prowadzić ogień z taczanek w ruchu. Jest to ogień mało celny, obliczony jedy-nie na działanie moralne.

Plutonu ciężkich karabinów maszynowych na taczankach używa się zazwyczaj w całości, przy-dzielając tylko niekiedy pojedyncze ciężkie kara-biny maszynowe na taczankach straży bocznej, oddziałom rozpoznawczym, na linię czat itp.

Obowiązki dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych na taczankach nie różnią się od obowiązków dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych (§ 83).

Musi on jednak ze względu na zwiększoną ruch-liwość plutonu starannie organizować łączność (sygnalizacja, gońcy) między karabinami i punk-tami amunicyjnymi. Zależnie od otrzymanego za-dania musi w porę zarządzić, czy karabiny wystą-pią do walki w zmniejszonym stanie liczebnym (karabinowy, celowniczy i taśmowy), czy też w ca-łości. Jeżeli obsługi występują do walki w całości, to w razie konieczności przesunięć:

— albo zgrywa szybkość ruchu do obsługi pie-szej,

— albo (gdy działanie tego wymaga) wysyła w przód zmniejszoną obsługę na taczankach, a za nią kieruje obsługę pieszą (amunicyjni, pomoc-niczy) .

Dba o zaopatrzenie w amunicję plutonu, pamię-tając, że amunicyjnych może wysuwać naprzód z amunicją, zwiększając już tym samym zapas

116. Dowódca plutonu.

117. Zastępca dowodcy plutonu.

www.cbw.plCBW

amunicji przy karabinie. Jeśli położenie, a zwłasz-cza teren na to pozwala, może do szybkiego zaopa-trzenia w amunicję użyć taczanki (przy strzelaniu ze stanowisk, a nie z taczanki). Prócz tego obo-wiązują go zasady § 84.

118. Marsz

ubezpie-czony.

W marszu ubezpieczonym (a często i w podróż-nym) przypada plutonowi ciężkich karabinów ma-szynowych na taczankach zadanie obrony przeciw-lotniczej, w myśl zasady, że dopiero pluton jest jednostką ogniową zdolną do skutecznego zwal-czania lotnictwa. Zazwyczaj dowódca pułku orga-nizuje obronę przeciwlotniczą czynną przy użyciu wszystkich plutonów taczanek. Zapewniają one wówczas obronę przeciwlotniczą czynną, posuwa-jąc się równomiernie z kolumną, stosując obronę miejscową lub skokami wzdłuż osi marszu.

Pluton zależnie od rozkazu: — albo posuwa się w kolumnie marszowej

w gotowości do obrony przeciwlotniczej (przyrzą-dy celownicze przeciwlotnicze założone, karabiny maszynowe na masztach przeciwlotniczych) i w ra-zie alarmu zjeżdża na bok drogi, skąd zaczyna ogień (w obronie równomiernej mogą brać udział normalne plutony karabinów maszynowych);

— albo zajmuje stanowisko obok osi marszu, a następnie po przejściu kolumny składa karabiny maszynowe na taczanki i zazwyczaj kłusuje na czoło; po wykonaniu tego skoku zajmuje stanowi-sko wyznaczone przez dowódcę obrony przeciwlot-niczej- w tym wypadku występuje tylko zmniej-szona obsługa;

— albo zajmuje stanowiska na miejscach szcze-gólnie czułych na zaskoczenie lotnicze, jak np. gro-

ble, większe mosty i inne ciaśniny, oraz punkty wyjściowe kolumny, z których odchodzi dopiero po przejściu kolumny i zależnie od rozkazu, dołą-cza się do niej lub przesuwa się na inny ważny punkt, który ma chronić przed lotnictwem.

Resztę plutonu z biedkami amunicyjnymi pro-wadzi zastępca dowódcy plutonu.

Jeżeli pluton samodzielnie ubezpiecza batalion przed lotnictwem, tó może zapewnić obronę miej-scową, lecz nie potrafi zapewnić ciągłości obrony przeciwlotniczej.

Również przydziela się pojedynczy karabin ma-szynowy na taczance do ubezpieczeń bocznych, zwłaszcza do oddziału zwiadowców pułku pie-choty.

Stale wysuwać na czoło oddziałów pościgowych 119. ciężkie karabiny maszynowe na taczankach, któ- Pościg, rych zadaniem będzie:

— natychmiastowe zwalczanie wszelkich prób przeciwstawienia się oddziałom pościgowym,

— moralne oddziaływanie na przeciwnika zała-manego duchowo,

— ułatwienie oddziałom posuwania się bez po-trzeby rozwijania.

Dowódca plutonu musi działać szybko, a nawet ryzykownie, pamiętając, że tylko przez takie dzia-łanie może wykorzystać odniesione zwycięstwo.

Jak w pościgu ciężkie karabiny maszynowe na ,120. taczankach powinny być na czele własnych oddzia- Opóźnianie łów, tak w walkach opóźniających powinny scho- °s n i o w e -dzić ostatnie ze stanowisk ogniowych. www.cbw.pl

CBW

Karabiny na taczankach działają pojedynczo w ramach plutonu, uzgadniając swój ruch i ogień z odchodzeniem oddziałów strzeleckich.

Osłaniają one nie tylko wycofanie się innych karabinów maszynowych, ale nawet oderwanie się oddziałów strzeleckich.

W tych wypadkach przed chwilą oderwania się od nieprzyjaciela pozostaje tylko bezpośrednia (zmniejszona) obsługa, dla której jest miejsce na taczance.

Karabiny maszynowe na taczankach przydziela się do oddziałów wypadowych, jeżeli:

— wykonywa się głębszy wypad. — celem wypadu jest krótkie działanie przez

zaskoczenie, a po wypadzie przewiduje się osłonę ogniową wycofania,

— teren pozwala na ukryte przerzucanie tacza-nek.

Przed wypadem dowódca plutonu zaopatruje karabiny maszynowe biorące udział w wypadzie w odpowiednią ilość amunicji i wody.

R O Z D Z I A Ł E.

KOMPANIA KARABINÓW MASZYNOWYCH.


Kompania jest podstawową jednostką wychowa-nia i wyszkolenia strzelca.

Zespół dowódców i obsług dzielnych, wytrwa-łych i dobrze wyszkolonych tworzy z kompanii ka-rabinów maszynowych potężny czynnik walki w ręku dowódcy.

Kompania karabinów maszynowych składa się z: — dowódcy kompanii, — pocztu dowódcy kompanii, — drużyny administracyjnej, — 4 plutonów ciężkich karabinów maszyno-

wych (w tym jeden na taczankach), — 1 plutonu broni towarzyszącej. Kompania karabinów maszynowych może wsku-

tek strat ulec zmniejszeniu, jednakże najmniejszy pod względem liczebnym oddział, któremu można powierzyć zadanie kompanii, musi mieć najmnie j 3 plutony po 2 karabiny maszynowe. Straty w ob-słudze i sprzęcie reguluje się przez wyrównanie między poszczególnymi karabinami lub plutonami. Należy dążyć do jak najszybszego uzupełnienia stanów do pełnego etatu.

122. Charakte-

rystyka kompanii

karabinów maszyno-

wych.

123. Skład.

www.cbw.plCBW

124. Dowódca kompanii jest odpowiedzialny za war-Dowodca ^ość bojową i karność swego oddziału; on wycho-

wuje każdego strzelca na pełnowartościowego żoł-nierza-obywatela, zdolnego do samodzielności w walce i służbie. On pracuje nad urobieniem naj-istotniejszej cechy karabiniarza: twardości i nie-ustępliwości w walce. ; ;

Dowódca kompanii musi mieć pełne zrozumie-nie watki batalionu, a prócz tego' całkowitą zna-jomość wydajności i sposobu użycia sprzętu, któ-rym walczy.

Rozkazy wydaje najczęściej ustnie i w jak naj-prostszej fortnie. Zapisuje ważniejsze zarządze-nia i czas ich wydania.

W czasie walki dowódcą kompanii karabinów maszynowych pozostaje zasadniczo przy tych plu-

. :. tonach karabinów maszynowych, które mają na j -ważniejsze zadanie, zapewniając sobie jak naj-ściślejszą łączność z dowódcą batalionu. . Zapewnia sobie również bezpośredni wpływ na działanie in-nych plutonów (karabinów) i zgrywa ich wysiłki z pracą oddziałów strzeleckich.

Dowódca kompanii musi znać rozkazy dowódcy batalionu i śledzić uważnie przebieg walki, aby się jak najlepiej orientować w ogólnym położeniu ba-talionu i przeprowadzić najskuteczniejsze działa-nie karabinów maszynowych w myśl rozkazów do7 wódcy, a niekiedy z własnej inicjatywy.

Całą swą energię i inteligencję powinien skie-rować ku temu, aby karabiny maszynowe należy--cie użyte przyczyniły się do zwycięstwa.

Za punkt honoru powinien sobie postawić wy 1

konanie wszystkich poruczonych mu zadań w naj -trudniejszych nawet okolicznościach walki. '•••••'

Przy każdym działaniu dowódca kompanii kara-binów maszynowych zapewnia sobie:

— obserwację nieprzyjaciela i pola walki, — obserwację oddziałów wspieranych, — łączność z karabinami maszynowymi i bronią

towarzyszącą, — rozpoznanie terenu (stanowiska ogniowe,

punkty amunicyjne itp.), —- osłonę dla karabinów maszynowych na wy-

suniętych stanowiskach. W szczególności troszczy się o zorganizowanie

i wykonanie planu ognia dowódcy batalionu. . " Do obowiązków dowódcy kompanii prócz tego

należy: — zorganizowanie zaopatrzenia w amunicję

i żywność, — kierowanie taborem, — organizowanie wynoszenia rannych, — stała troska o sprzęt, konie, oporządzenie

i wyposażenie.

Sierżant-szef jest bezpośrednim pomocnikiem # 125. dowódcy kompanii w sprawach administracyjnych, Sierżant-gospodarczych i służbie wewnętrznej. Jest on do- s z e * wódcą drużyny administracyjnej.

W czasie walki znajduje się przy punkcie amu-nicyjnym kompanii. W szczególności jego obo-wiązkiem jest:

— utrzymanie łączności z dowódcą kompanii, — uzupełnianie amunicji i wody w plutonach,

stosownie do rozkazów dowódcy kompanii. Do pomocy ma podoficera broni, rusznikarza

i całość lub część obsługi zapasowej. www.cbw.plCBW

126. Podoficer gospodarczy prowadzi służbę gospo-Podoficer darczą i administracyjną,

gospodarczy. ^ j j W czasie walki znajduje się zazwyczaj przy ta-

borze bojowym. Ambicją podoficera gospodarczego jest dostar-

czenie obsługom żywności gorącej i zawsze na czas.

Szczególnie dba o zaopatrzenie obsług karabi-nów maszynowych, przydzielonych do kompanij strzeleckich.

Podoficer furażowy dba o utrzymanie ścirłej karności i porządku w taborze, o stan zdrowotny i czystość koni, całość i konserwację sprzętu tabo-rowego.

Obowiązkiem jego w czasie walki jest takie umieszczenie taboru na obszarze wskazanym przez dowódcę kompanii, aby tabor był jak najmniej na-rażony na działanie ognia przeciwnika.

Podoficer broni troszczy się o broń, amunicję i sprzęt gazowy kompanii. (Regulamin kwatermi-strzowski cz. III § 44 i 49).

W walce kieruje działaniem punktu amunicyj-nego kompanii w zastępstwie szefa kompanii.

Rusznikarz przebywa zazwyczaj w taborze bo-Rusznikarz. j 0 W y m ) a w w a l c e na punkcie amunicyjnym. Obo-

wiązkiem jego jest stała troska o stan broni i sprzętu. Po walce sprawdza dokładnie broń i na-tychmiast usuwa zauważone usterki. Do pomocy ma pomocników rusznikarskich w plutonach, z którymi jak najczęściej przeprowadza przeglą-dy broni i sprzętu.

127. Podoficer furażowy.

128. Podoficer

broni i gazowy.

Poczet służy do pomocy dowódcy kompanii przy 130. zapewnieniu stałej obserwacji i łączności. Poczet dowodcy

Podczas walki poczet musi się tak zachowywać, kompanii, aby nie zdradzić miejsca dowódcy kompanii.

Patrol sanitarny udziela pierwszej pomocy ran-nym i wynosi ich z pola walki.

Drużyna administracyjna służy dowódcy kom- 131. panii do zapewnienia zaopatrzenia materiałowego a^JJ^w* kompanii. a m m l s r a" cyjna.

wame w amunicję.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych za- 132. pewnia walczącym plutonom stały dopływ taśmo-wanej amunicji, oblicza jej zużycie, przewiduje uzupełnienie własnych zapasów i organizuje pracę obsługi zapasowej lub strzelców przydzielonych jako nosicieli amunicji z odwodu batalionu. Wy-znacza każdorazowo miejsce postoju taboru amu-nicyjnego kompanii nie dopuszczając do skupia-nia go na jednym miejscu i kieruje jego ruchem.

Zachowuje stałą i bezpośrednią łączność z plu-tonami ciężkich karabinów maszynowych i broni towarzyszącej.

W przewidywaniu cięższej walki dowódca kom-panii karabinów maszynowych powinien zwięk-szyć zapas amunicji w plutonach i uzupełnić swój tabor amunicyjny.

Dowódca kompanii dba o utrzymanie zużycia amunicji w nakazanych normach i zapewnia ewa-kuację uszkodzonego sprzętu własnego i sprzętu zdobytego.

Przez umiejętną gospodarkę amunicją wpływa na przebieg działań, podkreślając główny wysiłek obfitszym przydziałem amunicji. www.cbw.pl

CBW

133. a) Punkt amunicyjny kompanii karabinów ma-Pnnkty szynowych składa się z wozów amunicyjnych i po-

amunicyjne. z o s | - a j e przeważnie przy taborze amunicyjnym ba-talionu. Kierownikiem punktu amunicyjnego kom-panii jest sierżant-szef. Tutaj odbywa się zasad-niczo taśmowanie amunicji, a tylko wyjątkowo w plutonach.

Personel punktu amunicyjnego kompanii musi znać miejsce, na które ma dostarczać amunicję dla plutonów.

b) W działaniach zaczepnych dowódca kompa-nii wysyła w miarę zużycia część amunicji (wo-zem lub przez nosicieli — zależnie od położenia bojowego) do punktów amunicyjnych plutonów, skąd zabiera się jednocześnie skrzynki i taśmy pu-ste.

Napełnianie wozów (biedek) amunicyjnych próżnych, znajdujących się w punkcie amunicyj-nym kompanii, odbywa się w miarę zużycia amu-nicji — w dywizyjnym punkcie zaopatrywania.

c) W dłużej t rwającej obronie dowódca kompa-nii trzyma wszystkie pojazdy w swoim rozporzą-dzeniu, a ruchome punkty amunicyjne zastępuje małymi składami, ugrupowanymi w głąb na szcze-blu kompanii i plutonów.

d) W działaniach opóźniających poszczególnym plutonom pozostawia się zazwyczaj biedki sprzę-towe, a biedki amunicyjne tylko wtedy, gdy pluton działa na szerszym odcinku. Reszta taboru amuni-cyjnego kompanii jest zgrupowana na szczeblu ba-talionu lub pułku. Uzupełnienie amunicji na bied-kach będących w rozporządzeniu plutonów odbywa się po wycofaniu plutonu na nową linię opóźniania

z taboru amunicyjnego batalionu (pułku) lub z za-pasów pozostawionych przez ten tabor i złożonych czasowo na ziemi.

W razie większych strat w ludziach dowódca 134. kompanii (plutonu, karabinowy) ma prawo żądać od najbliższego oddziału strzeleckiego ludzi do do- strzeleckich noszenia amunicji. Jeżeli dowódca kompanii (plu-tonu, karabinowy) nie mógł ze względu na wyjąt-kowe okoliczności zwrócić się o pomoc do dowódcy pobliskiego oddziału, wolno mu żądać pomocy od każdego napotkanego żołnierza, z wyjątkiem goń-ców i łączników.

Również w razie braku amunicji do karabinów maszynowych, zwłaszcza w rozstrzygających chwi-lach walki, dowódcy kompanij strzeleckich powin-ni na żądanie dowódcy karabinów maszynowych zasilić je amunicją.

2. Natarcie.

Zadaniem ciężkich karabinów maszynowych 135. w natarciu jest: Zadania.

— wspieranie natarcia, — współdziałanie w utrzymaniu zdobytego te-

renu, — osłona skrzydeł, — czynna obrona przeciwpancerna i przeciw-

lotnicza. Karabiny maszynowe mogą spełnić to zadanie

jedynie przy należytym ugrupowaniu wszerz i w głąb. Umieszczanie karabinów maszynowych tylko w pierwszych rzutach nacierającego batalio-nu utrudnia natychmiastową reakcję na zmienne www.cbw.pl

CBW

136. Wysiłek

v główny (§ 200 cz. I).

137. Rozkaz

dowódcy kompanii

karabinów maszyno-

wych.

cele pola walki, a prócz tego może łatwo pociąg-nąć za sobą całkowitą ich utratę bez przyniesienia odpowiednich korzyści.

Bez względu na charakter działania dowódca kompanii wprowadza wszystkie karabiny maszy-nowe do walki, aby zapewnić batalionowi jak naj-większą potęgę ognia. Stosownie do rozkazu do-wódcy batalionu dowódca kompanii tak rozdziela i rozmieszcza karabiny maszynowe, aby niszczyć środki ogniowe i strzelców obrony, które by mo-gły powstrzymać główny wysiłek batalionu.

Niezależnie od tego dowódca kompanii musi tak trzymać w swym ręku przynajmniej część kara-binów maszynowych, by w wypadku, gdy tok walki narzuci konieczność głównego wysiłku ba-talionu w innym miejscu, mógł przerzucić ogień a czasem nawet i sprzęt na to miejsce.

Najprostszy rozkaz polega na: — wskazaniu w terenie kierunku, pasa działa-

nia lub przedmiotu natarcia batalionu, — podaniu zadań do poszczególnych plutonów,

a wyjątkowo pojedynczych karabinów maszyno-wych,

— ugrupowaniu kompanii, — podaniu punktu amunicyjnego kompanii. Gdy jest czas, należy: — jak naj zwięźlej zorientować podwładnych

dowódców w zadaniu batalionu i w położeniu (przedmioty natarcia oddziałów strzeleckich, miejsce głównego wysiłku ogniowego i wsparcia innych broni) oraz ściśle określić zadania ogniowe

plutonów, a wyjątkowo nawet pojedynczych kara- ' binów maszynowych;

— w zadaniach ogniowych dążyć do usunięcia tych wszystkich środków obrony nieprzyjaciela, które mogą przeszkadzać własnemu ruchowi; pa-miętać, że środki ogniowe nieprzyjaciela przeszka-dzające własnemu ruchowi są często położone po-za pasem własnego natarcia;

— wyznaczyć kolejność ogni karabinów maszy-nowych zależnie od ruchów oddziałów strzelec-kich,

— wyznaczyć sposób utrzymania łączności i miejsce pobytu dowódcy kompanii karabinów ma-szynowych,

— podać miejsce punktu opatrunkowego. W natarciu z podstawy wyjściowej podać po-

nadto czas i sygnał (znak) do rozpoczęcia ognia i ruszenia oddziałów strzeleckich.

a) Dowódca kompanii karabinów maszynowych 138. przebywa w takim miejscu, aby mógł: jwibytu

—wywrzeć osobisty wpływ na działalność og- dowódcy, niową tych plutonów wsparcia batalionu, które łączność, mają najważniejsze zadania, obserwacja.

— utrzymać bezpośrednią łączność z dowódcą batalionu,

— jak najlepiej widzieć teren i wpływać na spo-sób wykonania zadań przez inne karabiny maszy-nowe wsparcia batalionu.

b) Stałą obserwację zapewnia sobie dowódca kompanii karabinów maszynowych przez wysta-wienie posterunku obserwacyjnego w pobliżu miejsca swego pobytu i podanie zadań obserwato-rowi. www.cbw.pl

CBW

139. a) Z chwilą rozwinięcia się batalionu dowódca ®uch. kompanii karabinów maszynowych rozwija swój

toleMm. oddział w myśl zasad § 147—150, 155 i 209 Wy-ciągu z Reg. piech. cz. III.

Dalszy ruch reguluje stosownie do zadania, po-łożenia bojowego i terenu, aby uniknąć strat, a w chwili spotkania z przeciwnikiem być goto-wym do jak najszybszego wsparcia ogniem oddzia-łów strzeleckich. Szyk luźny kompanii karabinów maszynowych musi być upodobniony do szyków kompanij strzeleckich, aby się od nich nie odróż-niać.

b) Dowódca kompanii wraz z niezbędną częścią pocztu wysuwa się w przód, w kierunku marszu batalionu, aby z dogodnych punktów zorientować się jak najszybciej w terenie i na podstawie roz-kazu dowódcy batalionu powziąć na czas decyzję co do dalszego działania ciężkich karabinów maszy-nowych.

c) Służbę obserwacyjno-meldunkową pełni ob-serwator dowódcy kompanii w myśl zasad § 102

i i i Reg. piech. cz. II i wskazówek dowódcy kompanii.

d) Do czynnej obrony przeciwlotniczej dowód-ca kompanii wyznacza zwykle pluton karabinów maszynowych, znajdujący się bardziej w tyle ugrupowania batalionu. Udział karabinów maszy-nowych w walce na ziemi jest ważniejszy niż prze-ciw lotnictwu i z chwilą ujawnienia się celów na przedpolu przechodzą one do wykonania zadań wsparcia piechoty.

e) W czasie ruchu obronę przeciwgazową stosu-je się według zasad § 99 i 101 Reg. piech. cz. I.

f) Obronę przeciwpancerną wykonują pojedyn-cze karabiny maszynowe według zasad § 28.

g) Prócz wymienionych zasad obowiązują także przepisy podane w § 207 Reg. piech. cz. I.

Kompania karabinów maszynowych wchodzi do 140. walki zasadniczo na rozkaz dowódcy batalionu: do ratarsia,6

— z kolumny, — z szyku luźnego lub — z, podstawy wyjściowej do natarcia. W czasie rozwijania się lub na podstawie wyj-

ściowej batalionu dowódca kompanii orientuje się w terenie natarcia i przynajmniej ogólnikowo w rozmieszczeniu nieprzyjaciela. Część wiadomo-ści o przeciwniku otrzyma zawsze od dowódcy ba-talionu, resztę musi sobie sam zdobyć przez ob-serwację.

a) Działanie z kolumny wymaga od dowódcy kompanii szczególnie szybkiej orientacji, decyzji i stanowczości. Niejednokrotnie, uprzedzając roz-kaz dowódcy batalionu, dowódca kompanii karabi-nów maszynowych przydzieli część karabinów do kompanij strzeleckich, a część skieruje bezzwłocz-nie (plutony, pojedyncze karabiny maszynowe) na stanowiska ogniowe, aby:

— zaskoczyć przeciwnika ogniem i osiągnąć nad nim natychmiastową przewagę,

— osłonić rozwijanie się batalionu. b) Jeżeli do natarcia przechodzi batalion z szy-

ków luźnych, dowódca kompanii karabinów ma-szynowych dzięki rozczłonkowaniu kompanii ma możność szybkiego przesunięcia broni maszynowej we właściwych kierunkach w myśl rozkazów i pla-www.cbw.pl

CBW

141. Rozmie-szczenie

karabinów maszyno-

wych.

nu działania dowódcy batalionu. Jednakże i w tym wypadku część karabinów maszynowych trzeba nieraz przydzielić do kompanij strzeleckich.

c) Przy natarciu z podstawy wyjściowej dowód-ca kompanii przeprowadza rozpoznanie i zajęcie podstawy wyjściowej na rozkaz dowódcy batalionu i daje zadania dowódcom plutonów, którzy prze-prowadzają szczegółowe rozpoznanie, po czym działają w myśl zasad § 92 oraz według zasad Reg. piech. cz. I § 212.

W terenie pokrytym, utrudniającym jednolite kierownictwo ognia i ścisłą współpracę z pierwszą linią, należy odrazu podporządkować większość karabinów maszynowych dowódcom czołowych kompanij.

Do oddziałów pierwszego rzutu powinno się z zasady przydzielać karabiny maszynowe najpóź-niej w okresie przygotowania szturmu, a w razie złych warunków terenowych, uniemożliwiających wsparcie z głębi, znacznie wcześniej.

W natarciu rozmieszcza się karabiny maszyno-we grupami po 2—3 ciężkie karabiny maszyno-we, gdyż niszczenie środków ogniowych i gniazd oporu nieprzyjaciela wymaga dużego wysiłku og-niowego, na który tylko wyjątkowo mogą się zdo-być pojedyncze karabiny maszynowe.

W stosunku do karabinów maszynowych przy-dzielonych dowódca kompanii karabinów maszy-nowych zachowuje prawa nadzoru technicznego oraz kontroli użycia ich przez oddziały strzeleckie. Prócz tego ciążą na nim obowiązki zaopatrzenia ich w amunicję, żywność itp.

Karabiny maszynowe przydzielone do jednostek strzeleckich umieszcza w swym ugrupowaniu wła-

ściwy dowódca kompanii stosownie do swego pla-nu działania.

Zarówno na podstawie wyjściowej jak w cza-sie walki karabinów nie wolno zbytnio skupiać.

Podobnie jak w obronie należy wykorzystać na-turalne maski w terenie lub zamaskować karabiny maszynowe.

a) Przy natarciu batalionu wprost z marszu 142. (z kolumny lub szyków luźnych) wysuwa się część Przygoto-ciężkich karabinów maszynowych w przód na ?ta- natarcia, nowiska ogniowe, wprowadzając je jak najszyb-ciej w walkę razem z oddziałami strzeleckimi, aby osłonić ich rozwinięcie i wesprzeć ich posuwanie się naprzód.

Pozostałe karabiny wchodzą w walkę kolejno, w miarę podchodzenia z głębi ugrupowania mar-szowego. Zwalczają one ciężką broń przeciwnika oraz te cele, które najwięcej utrudniają ruch wspieranych oddziałów do przodu.

b) Przy natarciu z podstawy wyjściowej ciężkie karabiny maszynowe zajmują przygotowane sta-nowiska do strzelania ponad głowami lub przez przerwy i ostrzeliwają:

— miejsca wykrytych nieprzyjacielskich środ-ków ogniowych,

— miejsca z natury swej podejrzane, jak skra-je lasów, wsi, pojedyncze budowle, zarośla, przej-ścia, wylotu dróg, ciaśniny itp.,

— nieprzyjaciela pracującego nad umocnienia-mi, przeszkadzając mu w organizowaniu obrony.

Pamiętać należy, że dobre wsparcie ogniowe ciężkich karabinów maszynowych ma największe znaczenie w natarciu piechoty. www.cbw.pl

CBW

Wsparcie natarcia z podstawy wyjściowej po-winno być dokładne i wykorzystać czynnik zasko-czenia. Wsparcie natarcia z marszu musi cechować przede wszystkim szybkość, przy czym jednak do-bre wyszkolenie dowódców i obsług powinno za-pewnić również wystarczającą dokładność wyko-nania ognia.

We wstępnym okresie walki skuteczne jest w te-renie odkrytym jednolite użycie większości kara-binów maszynowych. Zadania dostają karabiny zwykle od dowódcy batalionu (kompanii karabi-nów maszynowych), ale pozostając w ścisłej łącz-ności z nacierającymi oddziałami muszą widzieć, czego one potrzebują, i przede wszystkim z własnej inicjatywy ostrzeliwać cele przeciwstawiające się posuwaniu się oddziałów strzeleckich.

W terenie pokrytym, utrudniającym jednolite kierownictwo ognia i ścisłą współpracę z czołowy-mi rzutami, należy od razu podporządkować część karabinów maszynowych dowódcom czołowych kompanij.

143. Wyruszenie natarcia z podstawy wyjściowej Wsparcie wspiera dowódca kompanii karabinów maszyno-

^mltanfia13 w y c ^ w m y ś l zasad § 93 i zamiaru dowódcy bata-lionu.

Przesuwanie plutonów karabinów maszynowych z podstawy wyjściowej reguluje dowódca kompa-nii w taki sposób, aby nie osłabić wsparcia ognio-wego batalionu.

W czasie natarcia dowódca kompanii karabinów maszynowych wspiera prócz tego swym ogniem ruch batalionu w myśl zasad § 94.

Do jego obowiązków należy: — skierowanie ognia na cele, wstrzymujące

ruch własnych oddziałów, choćby leżące poza pa-sem natarcia batalionu,

— wyznaczenie plutonu (karabinów) dla osło-ny skrzydeł batalionu, ale tylko wtedy, gdy bata-lion wedrze się głębiej lub gdy jest na skrzydle.

Prócz tego powinien: — przewidzieć przygotowanie ogni do zwalcza-

nia przeciwuderzeń lub przeciwnatarć nieprzyja-ciela oraz

— udzielić pomocy ogniowej opóźnionemu sąsia-dowi, jeśli chwilowo wsparcie to nie jest nie-zbędne oddziałowi, który się wysunął do przodu.

Dla zachowania ścisłej współpracy w miarę 144. dalszego posuwania się oddziałów strzeleckich im Postępowa-więcej teren ma skrytych podejść i zasłon, tym n i ® a t ^ r ^ u

większą ilość karabinów maszynowych należy pod- (§ 217 j) porządkować dowódcom czołowych kompanij (§ 142).

Im warunki obserwacji i łączności są dogodniej-sze, a teren bardziej ułatwia dostosowanie ognia do ruchów kompanij strzeleckich, tym większa jest ilość karabinów maszynowych wsparcia bata-lionu.

Unikać schematycznego podziału plutonów i ka-rabinów; organizacja wsparcia musi być każdora-zowo dostosowana do rzeczywistych potrzeb zada-nia i położenia batalionu.

Posuwanie się i zajmowanie nowych stanowisk przez ciężkie karabiny maszynowe odbywa się czę-ściami, aby walczące oddziały strzeleckie ani na www.cbw.pl

CBW

chwilę nie były pozbawione w zupełności ich wsparcia, a przesuwanie karabinów maszynowych nie wstrzymało rozpędu nacierających oddziałów.

145. Ciężkie karabiny maszynowe osłaniają posuwa-Współpraca n j e s j ę własnych czołgów, zwalczając natychmiast z cz gami. u j a w n j a j ą C ą s j ę broń przeciwpancerną nieprzy-

jaciela.

146. a) W natarciu zarządzenia dotyczące pogotowia Obrona prze- j obrony przeciwgazowej wydane zawczasu nie

Cnraeciiv-a' w y m a § a ^ najczęściej zasadniczych zmian; ska-Iotnicza, żenią terenu nie mogą wpłynąć na zatrzymanie na-przeciw- tarcia. pancerna. ^ Qj 3 r o n ę p r z eciwlotniczą organizuje dowódca

kompanii karabinów maszynowych w myśl rozka-zu dowódcy batalionu stosownie do zasad § 87 Reg. piech. cz. I. Karabiny maszynowe drugiego rzutu można wyjątkowo przygotować do zadań czynnej obrony przeciwlotniczej, jeżeli stanowiska ogniowe pozwalają prowadzić ogień jednocześnie i do samolotów (osłona przed obserwacją naziem-ną).

c) Broń przeciwpancerną nieprzyjaciela zwal-czają karabiny maszynowe amunicją przeciwpan-cerną bez oddzielnego rozkazu w myśl zasad § 28.

147. Dowódca kompanii karabinów maszynowych Przygoto- musi sam dążyć do rozpoznania z przebiegu walki szYnnmi P u n któw w ugrupowaniu przeciwnika, w któ-

rych najłatwiej dokonać włamania, i tam zawcza-su skupić ogień ciężkich karabinów maszynowych dla zniszczenia źródeł ognia obrony, zamykających

dostęp do tych miejsc, aby ułatwić późniejsze wła-manie się oddziałów strzeleckich.

W chwili szturmu karabiny maszynowe przeno-szą ogień za nieprzyjacielskie linie, odcinając od-wrót nieprzyjacielowi lub dojścia jego odwodów.

Z chwilą ruszenia oddziałów strzeleckich do 148. szturmu przydzielone karabiny maszynowe rusza- Szturm jednolity ją razem z piechotą do szturmu (§ 99). Pozostałe (§ 221 Cz. I), karabiny wspierają szturm dopóki mogą strzelać głównie na źródła ogniowe obrony, po czym na-tychmiast dołączają się do szturmującej piechoty lub gdy mają trudności w strzelaniu, ruszają jed-nocześnie z piechotą za ostatnimi pociskami ar-tylerii.

Po udałym szturmie dowódca kompanii przesu- 149. wa jak najszybciej rzutami karabiny maszynowe Zachowanie na miejsca wyłomu, aby: sztormie.

— wyszukać nowe stanowiska ogniowe do stwo-rzenia nowej silnej podstawy ogniowej, dla dal-szego wsparcia batalionu ogniem bliższym, a przez to skuteczniejszym,

— stworzyć szkielet ogniowy obrony na wypa-dek przeciwuderzeń lub przeciwnatarć.

W walce wewnątrz ugrupowania nieprzyjaciela 150. większość karabinów maszynowych jest podpo- Walka rządkowana dowódcom kompanij, niekiedy nawet ugrupowania plutonów strzeleckich pierwszych rzutów. Muszą przeciwnika, one być gotowe do wsparcia piechoty przeciw na-gle pojawiającym się celom oraz do odparcia prze-ciwuderzeń i przeciwnatarć. www.cbw.pl

CBW

151. Zachowanie się w razie zatrzymania

natarcia.

152. Zaopatry-

wanie, ewakuacja,

tabor.

Ogólnie.

Karabiny maszynowe wsparcia batalionu wysu-nięte rzutami do przodu zwalczają w dalszym cią-gu opory, utrudniające posuwanie się naprzód lub osłaniają boki jednostki wysuniętej w przód, a je-śli położenie pozwala, zwalczają ogniem opory po-wstrzymujące ruch sąsiednich oddziałów.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych or-ganizuje jak najszybciej ognie obronne:

— po każdym zatrzymaniu się natarcia, — po osiągnięciu wyznaczonego przedmiotu lub — po zatrzymaniu wymuszonym przez nieprzy-

jaciela. Niezwłocznie po tym przygotowuje dane ognio-

we i sposobi stanowiska do dalszego wspierania natarcia, przy czym przed zmierzchem przygoto-wania te czyni do ognia w nocy.

Amunicję i wodę w karabinach należy uzupeł-nić, punkt amunicyjny kompanii podsunąć jak najbliżej.

Zaopatrywanie w amunicję organizuje dowód-ca kompanii karabinów maszynowych w myśl za-sad § 132; ewakuację rannych, zagazowanych i chorych w myśl § 348—352 Reg. piech. część I; taborem kieruje w myśl zasad § 330 Reg. piech. cz. I.

3. Pościg.

Gdy dowódca kompanii zauważy, że opór nie-przyjaciela słabnie lub zaczyna się jego odwrót, przechodzi do pościgu ogniowego i natychmiast obficie wyposaża w karabiny maszynowe oddzia-ły strzeleckie. Rozstrzygające znaczenie ma tu szybkość działania i silne wsparcie ogniowe.

Zadaniem ciężkich karabinów maszynowych w pościgu jest:

— natychmiastowe wsparcie ogniowe oddziałów strzeleckich, ilekroć przeciwnik stawi chociażby przejściowy opór,

— współdziałanie z oddziałami strzeleckimi w odpieraniu przeciwuderzeń (przeciwnatarć).

Najszybciej i najlepiej wykonują te zadania ka-rabiny maszynowe z czołowego ugrupowania od-działów najdalej wysuniętych do przodu.

Przed rozpoczęciem pościgu dowódca kompanii karabinów maszynowych jak najszybciej przerzu-ca do przodu i przydziela poszczególne plutony (karabiny) dowódcom czołowych jednostek strze-leckich; część karabinów maszynowych zatrzymu-je w swoich rękach, aby stanowiły rękojmię sku-tecznego wkroczenia tam, gdzie przeciwnik zor-ganizuje poważniejszy opór.

Pościg przeprowadza się według zasad § 227— 229 Reg. piech. cz. I.

Blisko czoła oddziałów pościgowych należy wy-suwać karabiny maszynowe na taczankach, które mogą zacząć ogień jeszcze przed rozwinięciem się oddziałów strzeleckich. Niekiedy dzięki takiemu wczesnemu rozpoczęciu ognia rozwijanie się tych oddziałów będzie zbędne.

Biedki karabinowe podsuwa się jak najbliżej karabinów wspierających, umieszczając je, jeżeli warunki terenowe pozwalają, tuż za stanowi-skami ogniowymi broni. Woźnicom biedek ka-rabinów maszynowych przydzielonych nakazu-

154. Zadania

karabinów maszyno-

wych.

155. Rozmie-szczenie

karabinów maszyno-

wych.

156. Przeprowa-

dzenie pościgu.

www.cbw.plCBW

je dowódca kompanii jak najszybsze dołączenie się do swoich karabinów.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych przesuwa punkt amunicyjny za oddziałami pości-gowymi i zależnie od wyczucia natężenia ognia rzuca pojedyncze biedki amunicyjne w przód.

4. Kompania karabinów maszynowych batalionu odwodowego.

157. Kompania karabinów maszynowych batalionu Działanie, odwodowego, która na podstawie rozkazu dowód-

cy pułku bierze udział w natarciu batalionu (ów) pierwszego rzutu, działa z głębszego ugrupowania w zespołach co najmniej plutonów.

Jednym z częstych zadań takiej kompanii karabi-nów maszynowych jest czynna obrona przeciwlot-nicza nacierających batalionów pierwszego rzutu. W tym celu dowódca kompanii rozmieszcza odpo-wiednio swoje plutony- w pasie natarcia pułku, w takiej odległości od pierwszych rzutów naciera-jących oddziałów, aby swym ogniem ochronić je od napadów lotnictwa nieprzyjacielskiego. Zawsze gdy nieprzyjaciel naziemny zagrozi wspieranym oddziałom, część, a czasem i cała kompania, musi przejść do walki z nieprzyjacielem naziemnym.

Gdy cała kompania wspiera batalion pierwszego rzutu, wówczas dowódca tej kompanii otrzymuje rozkazy bezpośrednio od dowódcy danego batalio-nu; jeżeli jej część — od dowódcy kompanii kara' binów maszynowych tego batalionu.

Kompania ta stosuje zazwyczaj strzelanie z ukrycia, które pozwala łatwo przejść ze strzelań obrony przeciwlotniczej do strzelań naziemnych

Prócz tego kompanię tę można niepostrzeżenie dla nieprzyjaciela przerzucić do innych zadań i na inny odcinek. . ^

5. Obrona.

- O g ó l n a c h a r a k t e r y s t y k a o b r o n y .

a) Przygotowanie obrony przeprowadza się" w różnych warunkach: \ "

— w bezpośredniej styczności z nieprzyjacie-lem, gdy do obrony przechodzi się z walki,

— gdy natarcie nieprzyjaciela jest rychło spo-dziewane, a mało jest czasu na przygotowanie obrony,

— gdy oddziały mają dość czasu, przygotowu-jąc obronę z dala od nieprzyjaciela. - Zależnie od tych czynników przygotowanie obrony będzie mniej lub więcej dokładne. W pierw-szych dwóch wypadkach, karabiny muszą jak naj-szybciej znaleźć się na stanowiskach ogniowych, skąd by mogły jak najszybciej wykonać powierzo-ne im zadania osłony ogniowej piechoty; dopiero w miarę czasu należy organizację tę ulepszać.

Natomiast w trzecim wypadku, gdy oddziały ma ją dość czasu, dokładność i planowość przygo-towań organizacyjnych idzie przed szybkością. -

b) Sposób przeprowadzenia obrony jest. ząwsze ten sam, niezależnie od tego, czy p o z y c j a jest słabo czy silnie zorganizowana, czy obrona jest ograni-czona w czasie lub nie.

-Natomiast, jeśli nieprzyjaciel może ruszyć do na-tarcia z bliskiej odległości, osłona ogniową ograni-czy się do bezpośredniego przedpola pozycji głów-n e j (zapora główna) i zapór wewnątrz własnej po-zycji. Odpadną wówczas ognie dalekie.: . www.cbw.pl

CBW

159. Zadania

karabinów maszyno-

wych w obronie.

Zadaniem ciężkich karabinów maszynowych w obronie jest:

— zadać jak największe straty przeciwnikowi, zanim on dotrze do strefy zapory głównej,

— złamać natarcie nieprzyjaciela w zaporze głównej i nie dopuścić go do odległości szturmo-wej,

— umiejscowić wtargnięcie w razie wdarcia się gdziekolwiek w głąb pozycji własnej,

— wesprzeć przeciwuderzenia i przeciwnatar-cia.

ę.- Wartość bojowa ciężkich karabinów maszyno-wych w obronie zyskuje jeszcze na znaczeniu ze względu na trudności, jakie napotyka artyleria w użyciu ognia, gdy nieprzyjacielowi uda się wtar-gnąć do wnętrza naszej pozycji. Nawet jeden do-brze umieszczony i dobrze obsługiwany ciężki ka-rabin maszynowy może zadecydować o zatrzymaniu, nieprzyjaciela i pozwolić na przeprowadzenie prze-ciwuderzenia dla ostatecznego zniszczenia przeciw-nika.

160. Podział zadań.

a) Gdy jest mało czasu na zorganizowanie obro-ny, dowódca batalionu przydziela od razu część ciężkich karabinów maszynowych dowódcom kom-pani j strzeleckich, określając im ogólne zadania, które są dla dowódcy kompanii strzeleckiej pod-stawą przy umieszczeniu i użyciu przydzielonych, karabinów maszynowych.

b) Gdy jest dość czasu, dowódca kompanii kara-binów maszynowych na podstawie ogólnych za-dań wydanych przez dowódcę batalionu daje szcze-gółowe zadania dla plutonów, a wyjątkowo dla poszczególnych karabinów, oraz określa ważność

zadań w organizacji obronnej batalionu i kolej-ność ich wykonania.

Stosownie do tego ciężkie karabiny maszynowe otrzymują do wykonania:

— zadania główne i — zadania dodatkowe.

Zadania główne wyrażają myśl przewodnią 161. obrony dowódcy batalionu; są one główną częścią Charakte zapory ogniowej, na której ma się załamać natar- Tadańf cie nieprzyjaciela.

Zadania główne wykonują plutony (karabiny) '.i., do końca, bez względu na zachowanie się sąsia-dów, ogólny przebieg walki i straty w obsługach. Będzie to przeważnie ogień boczny, obserwowany, na bezpośrednie przedpole w zaporze głównej.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych możliwie ściśle określa dowódcom plutonów (ka-rabinowym) chwilę rozpoczęcia ognia (sygnały, znaki). Zwłaszcza ściśle musi być określona chwila rozpoczęcia ognia, gdy się organizuje zaskoczenie.

Zadania dodatkowe są to wszystkie pozostałe za-dania, jakie się wyłonią z przewidywanego przez dowódcę batalionu przebiegu walki. Niejednokrot-nie w czasie walki mogą się przerodzić w zadania główne (np. zapory ryglowe wewnątrz pozycji głównej).

Zadania zmieniają się nieraz w toku walki zależ-nie od położenia bojowego, warunków atmosfe-rycznych itp., tak że nieraz zadanie główne staje się zadaniem dodatkowym o zadanie dodatkowe głównym.

Tak np.: a) karabin ma jako zadanie główne udział w zaporze głównej, a dodatkowe — zaporę ryglową wewnątrz własnej pozycji. Otóż z chwilą, www.cbw.pl

CBW

162. Rodzaje

stanowisk karabinów maszyno-

wych.

163. Dobór

stanowisk.

-gdy nieprzyjaciel wedrze się w głąb naszego ugru-powania, zadanie dodatkowe staje się dla tego ka-rabina zadaniem głównym;

b) karabin w głębi ugrupowania ma jako zada-nie główne zaporę ryglową, jako dodatkowe—ogień w zaporze głównej. Tymczasem na noc karabin wysuwa się do pierwszych rzutów dla wzmocnie-nia zapory głównej i wówczas jego głównym zada-niem w nocy jest udział w zaporze głównej.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych na podstawie zadań otrzymanych od dowódców bata-lionu daje dowódcom plutonów zadania w zaporze ogniowej i wyznacza rejony stanowisk, na podsta-wie ktprych dowódcy plutonów wyszukują stano-wiska według zasad podanych w § 40 i 108.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych kontroluje wykonanie zadań i wybór oraz wartość bojową stanowisk.

W wyborze stanowisk dowódca kompanii nie krępuje się ani ugrupowaniem własnych oddzia-łów, ani oddaleniem, w jakim jest za nimi, ani też odcinkami działań oddziałów strzeleckich.

Jedna tylko zasada rozstrzyga o wyborze sta-nowisk ogniowych — możność jak najlepszego wykonania zadania nakazanego przez dowódcę ba-talionu i (w drugiej kolejności) ukrycie sprzętu, które by pozwoliło na długotrwałe wykonywanie tego zadania.

Oddziały strzeleckie, zależnie od rozmieszczenia ciężkich karabinów maszynowych, tak się ugru-powują w terenie, aby nie przeszkadzać w wyko-naniu ognia karabinom maszynowym w obranych stanowiskach.

Plan ogniowy dowódcy kompanii karabinów ma-szynowych musi zapewnić objęcie ogniem całego przedpola. Najsilniejszy ogień (boczny) należy za-pewnić na najbliższym przedpolu i na odcinku do-godnym do obrony ogniowej. Odcinków nie nada-jących się do obrony ogniowej będzie broniła siła żywa, a w razie potrzeby i możności — karabiny maszynowe przeciwszturmowe.

Należy dążyć do ześrodkowań ognia.

Przy wykonaniu obowiązują stałe zasady: — zaskoczenie ogniowe, tam gdzie można do-

puścić przeciwnika blisko własnych stanowisk, że-by go zniszczyć bliskim i celnym ogniem,

— działanie ogniem bocznym, na który nieprzy-jaciel jest zawsze najwrażliwszy,

— ugrupowanie karabinów maszynowych w głąb, które zapewnia ciągłość ognia,

— wykorzystanie całości sprzętu do ognia, aby uzyskać potęgę działania, ,,

—ześrodkowanie ogniowe, dające potężny efekt w krótkim czasie.

164. Zasady

organizacji zapory

ogniowej.

165. Zasady

wykonania ognia.

P r z y g o t o w a n i e o b r o n y .

Gdy jest mało czasu, to przygotowanie obrony opiera się na dowódcach kompanij strzeleckich, i nawet wtedy powinno być — przy dobrym wy-szkoleniu dowódców — dokładne.

Gdy jest dość czasu, dowódca kompanii karabi-nów maszynowych otrzymuje zadanie od dowódcy batalionu (§ 240 Reg. piech. cz. I) i przeprowadza rozpoznanie terenu razem z nim, a czasem oddziel-nie (§ 239 Reg. piech. cz. I). Po wykonaniu rozr poznania i rozmieszczeniu broni przedstawia plan

166. Ogólnie.

www.cbw.plCBW

ogniowy dowódcy batalionu, który go kontroluje v i zatwierdza. v Warunki przygotowania i prowadzenia obrony

podaje § 232 Reg. piech. cz. I.

O r g a n i z a c j a o g n i a i r o z m i e s z c z e n i e b r o n i .

167. _ Stosownie do planu działania dowódcy batalionu Organizacja dowódca kompanii karabinów maszynowych orga-saeci ognia . -i c n/M -d • i. t

nizuje siec ognia w mysi § 241 Reg. piech. cz. I. Zasadnicze wskazania przy rozdzielaniu zadań

ogniowych podaje § 242 Reg. piech. cz. I. Roz-mieszczenie ciężkich karabinów maszynowych omawia § 248 Reg. piech. cz. I. Są to ogólne wytyczne, gdyż sposób użycia karabinów ma-szynowych zależy od położenia bojowego i te-renu, a więc nie można go regulować schematami.

Układając plan ognia dowódca kompanii musi pamiętać aby:

— opanować swym ogniem całe przedpole wi-doczne z pozycji głównej (w granicach zasięgu broni),

—dać ogień możliwie boczny, gdyż taki ogień najłatwiej obejmie długie cele tyralierki nieprzy-jacielskiej, a prócz tego najlepiej chroni obsługi przed czołowym ogniem przeciwnika,

— dawać ogień bezpośrednio kierowany i celo-wany przez obsługę (karabinowy w pasie swego dozoru wybiera cele zależnie od wartości i odpo-wiednio reguluje ogień),

— ciężkie karabiny maszynowe mogły kiero-wać swój ogień również na najbliższe przedpole pozycji głównej w tzw. głównej zaporze ognio-wej jako ogień boczny,

— mieć możność wykonania ześrodkowania ogniowego nie tylko na dalekim przedpolu, lecz — co ważniejsze — móc je wykonać w zaporze głów-nej na odcinkach najdogodniejszych do natarcia dla nieprzyjaciela (manewr ogniem),

— zapewnić sobie możność dysponowania przy-najmniej częścią karabinów maszynowych i zmia-nę stanowisk zależnie od działań nieprzyjaciela (manewr sprzętem),

— połączyć się ogniowo z sąsiadami, — mieć naturalne dobre ukrycie broni lub oko-

pać ją i zamaskować. Są to podstawowe warunki pełnego wykorzy-

stania wszystkich ciężkich karabinów maszyno-wych.

Ogień na dalsze przedpole prowadzą, zależnie od 168. ilości rozporządzalnej amunicji, możliwie wszyst-kie ciężkie karabiny maszynowe obrony z wyjąt- podpole , kiem karabinów przeciwszturmowych.

Wywołanie ich musi być łatwe i szybkie; wyko-nanie tak uregulowane, aby można było zwalczać nieprzyjaciela przez cały czas jego posuwania się w strefie skutecznego ognia, a nawet w dogod-nych warunkach zatrzymania go jeszcze przed doj-ściem do zapory głównej.

Dla zwiększenia skuteczności ognia należy sku-piać ogień z kilku karabinów maszynowych i żą-dać od dowódców plutonów wcześniejszego odmie-rzenia odległości do wyraźnych punktów w tere-nie i podania ich do wiadomości karabinowym. Jeżeli położenie bojowe pozwala, należy karabiny wstrzelać, pamiętając jednak, że można to zrobić tylko za zgodą dowódcy batalionu. www.cbw.pl

CBW

169. Ognie w zaporze głównej muszą być tak zorga-Ognie nizowane, żeby nawet obezwładnienie lub znisz-

^ełównej6 cienie któregoś z ciężkich karabinów maszynowych nie Spowodowało przerwy w zaporze głównej.

Krabiny maszynowe zapory głównej powinny być tak rozmieszczone, aby ogniem swoim flanko-wały przeszkody; dążyć do położenia ognia na n a j -bliższym przedpolu.

Prócz tego należy ustalić: — współdziałanie z jednostkami strzeleckimi,

na których korzyść ciężkie karabiny maszynowe dają swój ogień boczny,

— współdziałanie z oddziałami strzeleckimi, w których rejonie karabiny maszynowe mają wy-znaczone stanowiska ogniowe,

— osłonę przez oddziały strzeleckie, w którycn obrębie działają karabiny,

— miejsca słabe w zaporze, krótkie przedpola, pola martwe, których karabiny maszynowe nie mogą ostrzelać (płaskość toru); miejsca te należy podać do wiadomości dowódcom oddziałów strze-leckich i wskazać w meldunku dowódcy batalionu.

Złe warunki terenowe, a zwłaszcza krótkie przedpole, umożliwiające łatwe podejście nieprzy-jaciela, mogą zmusić dowódcę kompanii do wy-dzielenia na tych odcinkach karabinów maszyno-wych przeciwszturmowych, które stosując ogień boczny często biorą udział dopiero w walce na na j -bliższym przedpolu w odpieraniu szturmu (§ 54).

W braku zasłon naturalnych stosuje się sztuczne.

O świcie lub w razie natarcia nieprzyjaciela z bliskiej podstawy wyjściowej wszystkie ciężkie karabiny maszynowe pierwszego rzutu działają jak przeciwszturmowe.

Pozostałe karabiny maszynowe, umieszczone bardziej w tyle, przygotowują ogień:

— na bliższe i dalsze przedpole pozycji, ze sta-nowisk ukrytych, przez przerwy lub ponad gło-wami,

— dla utworzenia zapór ryglowych na szczegól-nie ważnych odcinkach,

— dla wsparcia przeciwuderzeń i przeciwna-tarć,

— przeciwlotniczy.

Plan ognia, zazwyczaj w postaci najprostszego szkicu, powinien podawać:

— zadania główne i dodatkowe, oznaczone strzałkami kierunkowymi;

— stanowiska główne i dodatkowe (a w miarę czasu zapasowe i pozorne);

— stanowiska nocne i zadania na noc; — kilka najważniejszych wariantów manewru

ogniowego (ześrodkowań ogniowych); — odmierzenie odległości do dozorów na przed-

polu; — plan zużycia amunicji; — w objaśnieniu — znaki do wywołania ognia

(kto i skąd je nadaje).

Celem ześrodkowań jest skupienie jak najwięk-szej ilości ognia ciężkich karabinów maszynowych z pozycji głównej na ujawnionego ńa przedpolu nieprzyjaciela lub jego sprzęt. Uruchomienie ognia powinno być przeprowadzone w jak najkrótszym czasie.

170. Plan ognia.

171. Sposób

przeprowa-dzenia

ześrodkowań ognia na

przedpolu pozycji głównej (manewr ogniem). www.cbw.pl

CBW

a) Z e ś r o d k o w a n i e n a d a l s z y m p r z e d p o l u .

W ogniu na dalsze przedpole powinny wziąć udział przede wszystkim ciężkie karabiny maszy-nowe w głębi pozycji, a następnie również ciężkie karabiny maszynowe na przednim skraju pozycji głównej, jeżeli na to pozwalają warunki ukrycia i te — które nie otrzymały zadań przeciwszturmo-wych.

Jednolite dowodzenie ciężkimi karabinami ma-szynowymi znajdującymi się w głębi pozycji głów-nej nie przedstawia większych trudności, gdyż bę-dą one zwykle tworzyły skupienie w pobliżu punk-tu obserwacyjnego dowódcy batalionu (dowódcy kompanii karabinów maszynowych) i często będą pod jednym dowódcą. Natomiast poważne trud-ności napotka się chcąc w toku walki skierować jednolicie ogień ciężkich karabinów maszynowych, znajdujących się na skraju pozycji głównej i wy-znaczonych do ognia na dalsze przedpole. Jednak trudności te należy przełamać, gdyż tylko w ten sposób da się osiągnąć zwiększenie ilości ognia na dalsze przedpole.

Nie można tu wymienić tych wszystkich sposo-bów, które stworzy zaradność i pomysłowość do-wódców, jeżeli je wysilą w tym kierunku. Dlatego podaje się tuta j szkicowo tylko jeden ze sposobów podstawowych.

Na szkicach ogniowych wszystkich dowódców w batalionie nanosi się kilka zasadniczych punktów (przedmiotów) w terenie, widocznych dla nich i oznacza się je jednolicie liczbami. Do punktów tych mają wszyscy pomierzone odległości. (Stano-wią one dozory dla ciężkich karabinów maszyno-

wych). Gdy na przedpolu ukaże się nieprzyjaciel, dowódca batalionu (dowódca kompanii karabinów maszynowych), chcąc skupić ogień swoich ciężkich karabinów maszynowych na ujawniony cel, naka-zuje to, określając cel za pomocą jednego z poda-nych poprzednio punktów w terenie i oznaczonych na szkicach ogniowych dowódców.

Sam rozkaz jest bardzo prosty, natomiast naj-trudniejsze będzie przekazanie go do ciężkich ka-rabinów maszynowych znajdujących się na skraju pozycji głównej. W tym celu dowódca batalionu (dowódca kompanii karabinów maszynowych) musi użyć do ich przekazania dobrze zorganizowa-nej i pod tym kątem widzenia przemyślanej sieci łączności. Chodzi tu o to, żeby dowódcy strzeleccy, z którymi dowódca batalionu ma dobrą łączność, znaleźli się możliwie blisko dowódców zgrupowań ciężkich karabinów maszynowych i niektórych po-jedynczych ciężkich karabinów maszynowych.

b) Z e ś r o d k o w a n i a w z a p o r z e g ł ó w n e j .

Ześrodkowania na bliższym przedpolu będą mia-ły zwykle zupełnie inny charakter, jeśli chodzi o ciężkie karabiny maszynowe znajdujące się na skraju pozycji głównej, gdyż przeważnie przejdą one już do zadań w zaporze głównej, które będą zwykle ich zadaniami głównymi. Zatem tylko cięż-kie karabiny maszynowe w głębi ugrupowania będą mogły wzmacniać ich ogień, kierując swoje ześrodkowania na wybrany punkt w zaporze głów-nej.

Tak będzie normalnie, gdy natarcie obejmie cały odcinek batalionu. Natomiast gdy się zdarzy, że natarcie nieprzyjaciela nie obejmie całego od-www.cbw.pl

CBW

cinka batalionu lub okaże się w jego części wybit-nie słabe, wówczas zajdzie możliwość skupienia ognia ciężkich karabinów maszynowych z odcinka nie zaangażowanego przed odcinek, na który nie-przyjaciel skierował swoje natarcie. W tym wy-padku należy to przeprowadzić przez określenia z góry zadań dla odpowiednich ciężkich karabin nów maszynowych, lub gdy nie było to przewidzia-ne, przez zmianę ich zadań, jeśli już tego nie zro-bili dowódcy ciężkich karabinów maszynowych z własnej inicjatywy. W tych wypadkach zdrowa inicjatywa dowódców ciężkich karabinów maszy-nowych ma podstawowe znaczenie.

Dla tych karabinów maszynowych trzeba przy-gotować szereg stanowisk odpowiadających wymie-nionym zadaniom.

W rozmieszczeniu broni pamiętać, że nie można przeprowadzić ścisłej granicy co do stanowisk karabinów maszynowych pierwszego rzutu i w głę-bi. Do rozmieszczenia broni musi się wykorzystać cały teren (o głębokości przeciętnej do 500 m). Podobnie nie ma schematu co do ilości karabinów ustawionych w przodzie lub bardziej w tyle; cza-sem będzie ich więcej w przodzie, czasem więcej w tyle, natomiast zadania w zaporze głównej mu-szą być bezwzględnie wykonane.

Część karabinów maszynowych umieszczona w głębi przygotowuje oprócz ogni przewidzianych w zaporze głównej ognie wewnątrz pozycji głów-nej. Będą to zapory ryglowe, zamykające nieprzy-jaciela w razie wdarcia się jego do pozycji głów-nej.

Zapory te mogą być równoległe do linii włas-nego frontu, aby przeszkodzić dalszemu posuwa-

niu się nieprzyjaciela, albo prostopadłe (skośne) do frontu, aby nie dopuścić nieprzyjaciela do rozsze-rzenia wyłomu w pozycji głównej.

Należy bezwzględnie zapewnić najściślejsze po- 173. wiązanie poszczególnych odcinków, przy czym styk ogniowy z sąsiednimi batalionami musi zapewnić n a s y

dowódca kompanii karabinów maszynowych (ba-talionu) .

Na noc (na wypadek zadymienia lub mgły) na-leży przygotować inny plan ogni, zależnie od wa-runków terenowych i położenia bojowego. Zazwy- w nocy. czaj konieczne będzie zasilenie na noc czołowych rzutów oddziałów strzeleckich większą ilością kara-binów maszynowych wyciągniętych z głębi ugru-powania.' W razie natarcia nieprzyjaciela działają one jak karabiny maszynowe przeciwszturmowe.

Prócz tego należy ustalić, który dowódca jest uprawniony do podawania sygnałów i znaków wy-wołujących ognie ciężkich karabinów maszyno-wych. Znaki te będzie podawał w nocy zazwyczaj dowódca kompanii strzeleckiej (a co najmniej do-wódca plutonu) odpowiedzialny za dany odcinek, na którego korzyść działają ciężkie karabiny ma-szynowe.

Chwilę rozpoczęcia ognia może określić nieraz sam karabinowy, ale tylko karabinowi maszyno-wemu przeciwszturmowemu.

Karabiny maszynowe schodzą ze stanowisk noc-nych na stanowiska dzienne przed świtem wte-dy. gdy wyniki rozpoznania oddziałów strzeleckich nie dają podstaw do przypuszczeń, że nieprzyja-ciel zamierza nacierać. www.cbw.pl

CBW

Również na stanowiskach dziennych należy ka-rabiny przygotować do strzelania na wypadek zadymienia (na zasadach podobnych do strzelania w nocy).

_ 175. a) W czasie walki dowódca kompanii karabinów obserwacja, m ł y n o w y c h przebywa na punkcie przy więk-

ł ą c z n o ś ć szym zgrupowaniu swej broni, mającym główne zadanie ogniowe, lub w jego pobliżu. Za wykona-nie ognia w zaporze głównej, zgodnie z planem dowódcy batalionu, odpowiada dowódca kompanii przed dowódcą batalionu, a przed nim dowódcy plutonów ciężkich karabinów maszynowych (sa-modzielni karabinowi).

b) Obserwatora umieszcza dowódca kompanii w pobliżu siebie.

Żadanie jego określa § 102 Reg. piech. cz. II. c) Łączność z poszczególnymi plutonami (kara-

binami) i dowódcą batalionu utrzymuje dowódca kompanii telefonicznie przez dowódców kompa-ni j strzeleckich, a prócz tego gońcami, sygnałami świetlnymi itp.

Sygnałów tych musi być jak najmniej , muszą natomiast być wyraźne.

Prócz tego obowiązują zasady § 250 Reg. piech. cz. I.

176.

wanie.

_ Umocnienia i maskowanie stanowisk ogniowych Umocnienia przeprowadza się w myśl § 251 Reg. piech. cz. I.,

m a s w kolejności ustalonej rozkazem dowódcy batalio-nu, przestrzegając zasad § 45. Należy pamiętać, że nawet najlepsze stanowisko pod względem tech-niczno-strzeleckim nie odpowie wymaganiom wal-ki, jeśli nie będzie odpowiednio zamaskowane i umocnione.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych za-pewnia materiał potrzebny do umocnień oraz kon-troluje sam lub przez swych dowódców plutonów postęp i jakość wykonywanych prac.

Wykonanie stanowisk pozornych nie wymagają-ce dużego nakładu pracy może przy umiejętnym lecz pozbawionym przesady ujawnieniu ich od-wrócić uwagę nieprzyjaciela od właściwych stano-wisk.

Patrz Reg. piech. cz. I. § 87. (obrona przeciw-lotnicza), § 101 (obrona przeciwgazowa), § 118, 120 (obrona przeciwpancerna).

177. Obrona

przeciwlot-nicza, prze-ciwgazowa,

przeciw-pancerna.

a) Dowódca kompanii karabinów maszynowych 178. podaje do wiadomości dowódcom plutonów (samo- Gotowość dzielnym karabinowym) sygnały alarmów: ogól-nego, lotniczego, gazowego i broni pancernej oraz miejsce ich nadawania.

b) Określa sygnały do wykonania ogni w dzień, • a jeszcze bardziej w nocy, według § 174.

c) Na wypadek mgły, zadymienia i niemożności rozpoznania sygnałów świetlnych nakazuje przy-gotować sygnały dźwiękowe.

d) Zapewnia zaopatrzenie w amunicję i wodę w myśl zasad § 132.

e) Dowódca kompanii karabinów maszynowych przeprowadza kontrolę gotowości bojowej swych plutonów, zwłaszcza wówczas, gdy warunki atmo-sferyczne, zmęczenie ludzi itp. ułatwiają zasko-czenie. www.cbw.pl

CBW

P r o w a d z e n i e w a l k i .

179. , Przebieg walki na linii czat podaje § 255 Reg. )YaAka . piech. cz. I. ta linii czat. r , . . . , . ' ,

Wszystkie ciężkie karabiny maszynowe wysu-nięte na linię czat muszą zająć takie stanowiska, aby mogły prowadzić ogień na dalekie odległości.

Ciężkie karabiny maszynowe przydzielone do obrony poszczególnych punktów terenu przed po-zycję główną (§ 236 Reg. piech. cz.'I). przygoto-wują się również do obrony bezpośredniego^ przed-pola, przy czym dowódca kompanii karabinów ma-szynowych zapewnia osłonę skrzydeł wysuniętego punktu karabinami z pozycji głównej.

W nocy należy ciężkie karabiny maszynowe tyl-ko wyjątkowo pozostawiać na linii czat, i to wów-czas, gdy istotnie mogą być pożyteczne (zamknię-cie ogniem grobli, mostu lub innej ciaśniny).

180. . a) Walkę ogniową rozpoczynają te ciężkie kara-Ualka biny maszynowe, które mogą strzelać nie zdradza-

"głównci*' przedwcześnie swych stanowisk, albo które mają możność przeprowadzenia skrytej zmiany stanowisk. Dają one ogień na najdalsze odległości, aby w granicach skutecznego zasięgu broni gnę-bić i łamać przeciwnika. Im lepiej ukryte są kara-biny, tym dłużej i lepiej mogą prowadzić ogień, pamiętając o zasadzie, że na najdalszych odległoś-ciach mogą zwalczać tylko cele duże i możliwie ze-środkowanym ogniem kilku ciężkich karabinów maszynowych.

Ciężkie karabiny maszynowe przeciwszturmo-we milczą do.chwili zbliżenia się nieprzyjaciela na odległość szturmową.

Karabiny maszynowe głębszego ugrupowania zaczynają ogień:

— na najdalsze odległości, wykorzystując więk-sze zgrupowanie broni (plutony karabinów maszy-nowych), strzelając zazwyczaj z ukrycia, lub

— w miarę zbliżania się nieprzyjaciela prowa-dzą ogień do granicy bezpieczeństwa własnych oddziałów na przednim skraju pozycji.

Hasło do rozpoczęcia ognia wyznacza plan do-wódcy batalionu, przy czym zależnie od miejsca znajdowania się karabinów daje je dowódca kom-panii strzeleckiej lub plutonu ciężkich karabinów maszynowych, a karabinowy tylko w myśl § 51.

Zawsze należy dążyć do zaskoczenia przeciwnika ogniem, i to nie tylko przy pierwszym rozpoczęciu ognia, ale również podczas walki, pamiętając, że z ciężkiego karabina maszynowego powinno się strzelać raczej rzadziej, ale stosując przeważnie duże natężenie ognia.

b) W miarę zbliżania się nieprzyjaciela natę-żenie ogniowe ciężkich karabinów maszynowych wzrasta (niektóre karabiny po wykonaniu zadań dodatkowych przeszły ze stanowisk dodatkowych na stanowiska główne według kolejności i w cza-sie wyznaczonym przez dowódcę plutonu karabi-nów maszynowych).

Dowódca kompanii karabinów maszynowych zależnie od przebiegu działań nieprzyjaciela musi przez odpowiednie ugrupowanie plutonów karabi-nów maszynowych zapewnić sobie możność ześrod-kowań ognia oraz możność manewru sprzętem przynajmniej części karabinów maszynowych.

Nieprzyjaciel musi odczuć na sobie potęgę i siłę ognia karabinów maszynowych obrony: wszelkie", www.cbw.pl

CBW

nawet chwilowe jego zgrupowania, każdy błąd, choćby krótkotrwały, każda próba poderwania się i ruchu w przód, musi być natychmiast krwawo zwalczona przez karabiny maszynowe obrony.

c) W razie zaskoczenia lub natarcia w złych warunkach obserwacji oraz gdy nieprzyjaciel ru-sza z bliskiej podstawy wyjściowej na sygnał pierwszych rzutów wszystkie ciężkie karabiny ma-szynowe zaczynają natychmiast ogień na z góry wyznaczone miejsca w zaporze głównej, nawet bez rozpoznania celu.

d) Jeśli nieprzyjacielowi w natarciu towarzy-szą czołgi, ciężkie karabiny maszynowe postępują w myśl § 28.

e) W razie włamania się nieprzyjaciela do wnę-trza pozycji głównej karabiny maszynowe zamy-kają ze wszystkich stron miejsce włamania, aby uniemożliwić przeciwnikowi tak dalsze wdzieranie się w przód jak również rozszerzenie wyłomu i do-prowadzenie odwodu.

Ciężkie karabiny maszynowe stworzą wówczas zapory ryglowe (§ 172), które często rozstrzygną o zatrzymaniu nieprzyjaciela. Gdy ruszy własne przeciwuderzenie (przeciwnatarcie), karabiny te muszą samorzutnie wesprzeć je swym ogniem.

Jeżeli położenie na własnym odcinku pozwala, karabiny muszą udzielić pomocy ogniowej sąsia-dom, na których odcinku wdarł się nieprzyjaciel.

181. ; Dowódca kompanii karabinów maszynowych Przerwa podczas każdej przerwy w walce, a zwłasżcza po w walce, odparciu natarcia uzupełnia sieć ognia, łączność,

amunicję i obsługi.

Gdy natarcie nieprzyjaciela załamie się przed pozycją główną, a dowódca (zazwyczaj przed za-padnięciem zmroku) zarządza przeciwuderzenie, żeby zniszczyć osłabionego przeciwnika, ciężkie karabiny maszynowe wspierają to działanie gwał-townym ogniem, jak przy wsparciu natarcia (§94).

W czasie dłuższego trwania na stanowiskach dowódca kompanii troszczy się o:

— gruntowniejsze i dokładniejsze przygoto-wanie ogni,

— nowe wiadomości o przeciwniku, — podawanie ich do wiadomości swym podko-

mendnym (w odpowiednim zakresie), — utrzymanie sprawności bojowej obsług, — rozbudowę i maskowanie stanowisk ognio-

wych, — dobry stan broni, amunicji sprzętu i opo-

rządzenia, — czystość i higienę strzelców oraz o wyżywie-

nie.

182. Zachowanie

się przy dłuższym trwaniu obrony.

Kompania karabinów maszynowych batalionu odwodowego, znajdująca się poza pozycją główną, może:

— obsadzić poszczególnymi karabinami (zało-gami bezpieczeństwa) podstawy wyjściowe do przeciwnatarć odwodu pułku,

— przygotować jak największą ilością karabi-nów maszynowych czynną obronę przeciwlotniczą, . — obsadzić częścią karabinów stanowiska obronne odwodu pułku. ' W miarę możńości bierze kompania ciężkich ka-

rabinów maszynowych batalionu Odwodowego

183. Działanie kompanii

karabinów maszyno-

wych batalionu odwodo-

wego.

www.cbw.plCBW

udział w zaporze głównej (ognie dalekie) oraz or-ganizuje zapory ryglowe w głębi własnego ugru-powania.

Dowódca pułku zależnie od swego planu dzia-łania i przebiegu walki może często wysunąć ca-łość lub część kompanii karabinów maszynowych batalionu odwodowego naprzód do pozycji głów-nej, z zadaniem:

— uczestniczenia w walce o pozycję główną, — zorganizowania zapór ryglowych wewnątrz

pozycji, — czynnej obrony przeciwlotniczej batalionu

(batalionów) pierwszego rzutu, — wsparcia ogniowego przeciwnatarć odwodu

pułku.

184. Luzowanie stanowi chwilę niebezpieczną, Luzowanie. a przeprowadza się je w myśl zasad § 58.

Najlepszą porą luzowania jest noc. Dla dokładnego zaznajomienia się z obsadą

i z planem obrony odcinka oraz dla poznania skry-tych podejść do stanowisk dowódca kompanii lu-zującej idzie za dnia do oddziału luzowanego ze wszystkimi karabinowymi lub też zależnie od po-łożenia bojowego bierze tylko dowódców pluto-nów. Najmniej jeden oficer jednakże musi po-zostać przy kompanii; na rozpoznanie luzowanego odcinka idzie wówczas jego zastępca.

Po rozpoznaniu punktów obserwacyjnych przez dowódców oraz stanowisk ogniowych przez luzu-jących karabinowych (dowódców plutonów) luzo-wany dowódca kompanii karabinów maszynowych powinien:

— wydać zarządzenia co do zabrania albo po-zostawienia broni, sprzętu i amunicji,

— wskazać plutonom (karabinom) drogę odej-ścia i miejsce zbiórki (oś marszu).

Przed luzowaniem kompania podchodzi skrycie jak najbliżej pozycji głównej, gdzie w miejscu z góry oznaczanym oczekują jej karabinowi (do-wódcy plutonów). Luzowanie odbywa się pojedyn-czymi ^ obsługami przy wykorzystaniu skrytych podejść i zachowaniu jak największej ciszy.

Dowódcy luzowani podają swym następcom do-kładne zadania, szczegółowe dane o nieprzyjacielu, wyniki obserwacji oraz szkice i plany odcinka.

Odejście oddziału następuje dopiero po całkowi-tym oddaniu odcinka. Na ważnych odcinkach trze-ba niejednokrotnie pozostawić do rana część cięż-kich karabinów maszynowych z obsługą, zwła-szcza wtedy, gdy jest spodziewane natarcie nie-przyjaciela, a luzujący nie są dobrze zorientowani w położeniu.


Wycofanie się może nastąpić tylko na rozkaz 185. dowódcy i zazwyczaj jest możliwe dopiero w nocy Sposób lub w terenie silnie pokrytym. sT^wa lk i

Jeżeli wycofanie ma się odbyć w dzień, dowód- ( f ' 263^ . I). ca kompanii karabinów maszynowych na podsta-wie rozkazu dowódcy batalionu zarządza według przygotowanego przez siebie planu osłony odwro-tu wycofywanie się plutonów (karabinów) będą-cych w ręku dowódcy batalionu.

Część ciężkich karabinów maszynowych tyl-nych rzutów gotowa do osłony oddziałów czołowych schodzi ze stanowisk jako ostatnia. Karabiny te powinny otrzymać zwiększoną ilość amunicji i pro-wadzić potężny i gwałtowny ogień. www.cbw.pl

CBW

Natomiast sposób i czas odejścia karabinów przydzielonych lub znajdujących się na ich od-cinku regulują na miejscu dowódcy kompanij strzeleckich (§ 109).

Dowódca kompanii karabinów maszynowych troszczy się o ewakuację rannych, usuwa wozy, niepotrzebny sprzęt itp.

Inne plutony (karabiny) wycofują się wraz z od-działami strzeleckimi, w których rejonie zajmo-wały stanowiska ogniowe.

Dowódca kompanii wysyła uprzednio biedki ka-rabinowe za najbliższą ochronę (zasłonę) w kie-runku marszu plutonów (karabinów) dla załado-wania sprzętu.

W razie silnego naporu, uniemożliwiającego sprawne wycofanie się oddziałów strzeleckich, ob-sługi karabinów maszynowych pozostają na miej-scu razem z oddziałami strzeleckimi i walczą do ostatka, umożliwiając im oderwanie się od nie-przyjaciela.

W nocy wycofać się jak najciszej, aby nieprzy-jaciel nie wyczuł odejścia oddziału.

. • 7. Opóźnianie ogniowe.

186. Ciężkie karabiny maszynowe w walce opóźnia--Ogólnie, jącej mają ogniem na dalekie przedpole ostrzeli-

wać nieprzyjaciela i zadać mu jak największe straty jeszcze w dalekiej odległości od pozycji opóź-niającej, a przez to powstrzymywać jego ruch.

Walka ogniowa z bliskich odległości będzie tyl-ko wówczas możliwa, gdy pozycja opóźniająca opiera się o dobrą zasłonę terenową i ma dobre oparcie skrzydeł lub ma dobrą widoczność i moż^ ność osłony skrzydeł, umożliwiającą; łatwe oder-

wanie się, albo też,gdy na przedpolu jest przeszko-da naturalna lub sztuczna, pozwalająca na wy-trwanie przez dłuższy czas. W tych wypadkach stosować często zaskoczenia ogniowe w bliższych odległościach.

Na ciężkich karabinach maszynowych spoczywa najpoważniejszy wysiłek walki ogniowej; wyma-ga to wydatnego wyposażenia w amunicję.

W opóźnianiu większość karabinów maszyno-wych przydziela się dowódcom oddziałów strzelec-kich działających na najważniejszych kierun-kach.

Ciężkie karabiny maszynowe w opóźnianiu otrzymują następujące zadania: '

— zamknięcie ogniem najważniejszych kierun-ków pośUwania się nieprzyjaciela już na dalekim przedpolu,

— osłonę wycofania się oddziałów i patroli, — Ubezpieczenie boków i skrzydeł batalionu, —i wsparcie przeciwuderzeń batalionu.

Nagłe gwałtowne napady ogniowe, wykonane możliwie jednocześnie przez kilka ciężkich karabi-nów maszynowych mogą zadać ciężkie straty prze-ciwnikowi. W tym celu należy przygotować ognie możliwie z; ukrycia; jeżeli karabiny maszynowe są rozdzielone, dowódca plutonu stara się w te j fazie walki o kolejne ześrodkowanie ognia pluto-nu, zwłaszcza gdy warunki terenowe ograniczają ruch przeciwnika do nielicznych ciaśnin, mostów itp.

187. Przynależ-

ność taktyczna karabinów maszyno-

wych.

188. Zadania

karabinów maszyno-

wych.

189. Sposób

wykonania zadań.

www.cbw.plCBW

Czas, jaki nieprzyjaciel musi zużyć, aby prze-prowadzić rozpoznanie, rozczłonkowanie oddzia-łów i zajęcie stanowisk ogniowych przez artylerię jest najdogodniejszym okresem do wykorzystania całkowitej skuteczności ogniowej ciężkich kara-binów maszynowych. Jest to istotny zysk wcze-snego rozpoczynania ognia przez karabiny maszy-nowe w opóźnianiu.

Ogień ciężkich karabinów maszynowych powi-f i nien stale nękać i szarpać przeciwnika; jako cele

służą najdrobniejsze nawet oddziały, a zwłaszcza ciężka broń przeciwnika.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych musi sobie zapewnić obserwację skrzydeł i prze-ciwdziałać oskrzydleniu.

Wycofanie się ciężkich karabinów maszynowych musi cechować:

— szybkość skoków od zasłony do zasłony, — natychmiastowość zajmowania stanowisk og-

niowych, — ciągłość walki ogniowej, zapewniona w mia-

rę możności przez inne karabiny, które wcześniej zmieniły stanowiska.

Chwilę wycofania się przydzielonego karabina reguluje dowódca oddziału strzeleckiego.

190. Stanowisko ogniowe obiera się z zasady na Rozmie- wzniesieniach, ze względu na duży zasięg obserwa-

karabinów cJ i * pole działania, unikając jednakże granic wid-maszyno- nokręgu i dbając o maskowanie (§ 29). Jeżeli te-

wych. ren pozwala, przeprowadzać dość często w ukryciu zmiany stanowisk dla mylenia przeciwnika co do ,'lości sił, z którymi walczy.

Biedki ukryć w pobliżu stanowisk, co pozwoli na szybki odskok.

Teren wybrać tak, aby dawał dobrą zasłonę, umożliwiającą łatwe oderwanie się.

Każdy dowódca plutonu (karabinowy) musi znać drogę wycofania się swego plutonu (kara-bina).

Częścią pozostałych ciężkich karabinów maszy-nowych dowódca kompanii zabezpiecza skrzydła (boki) oddziałów opóźniających. Walkę trzeba pro-wadzić wszystkimi karabinami, jednakże należy zapewnić sobie manewr sprzętem, aby zależnie od działania nieprzyjaciela móc skupić wysiłek cięż-kich karabinów maszynowych w głównym kierun-ku. W przewidywaniu odskoku dowódca bataliomi (pułku) wycofuje część karabinów maszynowych i przesuwa je dla ułatwienia oderwania innych karabinów z pozycji opóźniającej. Gdy oddziały strzeleckie zmuszone do odwrotu nie mogą się oderwać od nieprzyjaciela, karabiny muszą je osło-nić swym ogniem, chociażby za cenę poświęcenia się.

Stanowiska ogniowe rozpoznaje uprzednio na następnej pozycji opóźniającej dowódca lub za-stępca dowódcy plutonu, wyznaczony przez do-wódcę kompanii karabinów maszynowych. W mia-rę napływu karabinów maszynowych z pierwszej pozycji wyznaczony dowódca skierowuje je na obrane stanowiska i daje im zadania.

Wycofanie się przednich rzutów piechoty osła- 191. niają karabiny maszynowe pierwszych rzutów oraz Wycofanie karabiny strzelające z głębi. s ,ę"

Oderwanie się karabinów wysuniętych do przednich rzutów oddziałów strzeleckich osłaniają www.cbw.pl

CBW

karabiny maszynowe ugrupowane w głębi, po czym spełniają rolę straży tylnej, dbając < szczególnie o ubezpieczenie szkrzydeł.

' .,; 8. Czaty. •

C ̂ tv Ciężka broń maszynowa uczestniczy w ubezpie-zwarte. C 2 e n i u postoju oddziałów piechoty, gdyż wzmacnia

się nią czaty główne. Ciężkie karabiny maszynowe rozmieszcza się

wówczas na linii oporu czat, gdzie karabiny mają takie same zadania jak w obranie. Wyjątkowo przydziela się pojedyncze ciężkie karabiny maszyn nówe do ważnych placówek. Jedynie wtedy, gdy linii placówek przypadają zadania linii oporu czat, rozmieszcza się zasadniczo ciężkie karabiny ma-szynowe na linii placówek.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych, którego cała kompania jest wyznaczona do wspar-cia czat, musi zapewnić styczność ogniową między sąsiednimi czatami głównymi.

Zachowanie się karabinów na placówce podają § 59 — 62, a obowiązki dowódcy plutonu § 110.

9. Marsz i postój.

193. W marszu i na postojach dowódca kompanii ka-Ogolnie. rabinów maszynowych działa według zasad po-

danych w rozdziale F, podrozdział I i II Reg, piech. cz. I. Sam maszeruje zazwyczaj przy do-

v ' wódcy batalionu, mając przy sobie część pocztu niezbędną do szybkiego przekazania rozkazów.

Obronę przeciwlotniczą czynną organizuje do-wódca kompanii w myśl § 85 i 86 Reg. piech. cz. I,

z tą zmianą, że skuteczne ześrodkowanie ognia dla ubezpieczenia punktu terenowego (np. biwakujące-go batalionu) można osiągnąć przez rozmieszczenie dokoła niego co najmniej 3 ciężkich karabinów maszynowych (plutonu). Sposób działania pluto-nów podaje § 113 i 118.

W marszu ubezpieczonym normalnie część cięż-kich karabinów maszynowych (zwykle pluton) przydziela się do oddziału przedniego, a reszta po-suwa się z oddziałem głównym straży przedniej. Ciężkie karabiny maszynowe przydzielone masze-ru ją łącznie z oddziałami i według porządku prze-widzianego przez dowódcę tych oddziałów. W in-nych wypadkach, np. w pościgu, wysuwa się więk-szość karabinów na czoło kolumny.

W przewidywaniu spotkania z kawalerią do-wódca kompanii przedziela kolumnę piechoty plu-tonami ciężkich karabinów maszynowych.

194. Marsz ubez-

pieczony.

a) Przydzielonych: — jak najszybsze zwalczanie celów bezpośred-

nio zagrażających jednostce strzeleckiej, — współdziałanie w utrzymaniu zdobytych

punktów terenowych lub odpieraniu nieprzyjaciel-skich przeciwuderzeń.

b) Maszerujących w kolumnie: — jak wspierających w natarciu, ze szczegól-

nym uwzględnieniem osłony skrzydeł batalionu, prócz tego

— czynna obrona przeciwlotnicza.

195. Zadania

karabinów maszyno-

wych w marszu ubezpie-czonym.

www.cbw.plCBW

196. Obrona

przeciwlot-nicza, prze-ciwpancer-

na, przeciw-gazowa.

197. Miejsce

dowódcy, obserwacja,

łączność.

W przewidywaniu działania lotnictwa nieprzy-jacielskiego dowódca kompanii karabinów maszy-nowych ubezpiecza maszerującą kolumnę w myśl postanowień § 86 Reg. piech. cz. I, przeznaczając do tego co najmniej jeden pluton ciężkich karabi-nów maszynowych, który działa w myśl zasad po-danych w § 113 i 118.

Wszystkie karabiny maszynowe są gotowe do zwalczania broni pancernej w myśl § 55.

Obronę przeciwgazową w marszu stosują od-działy karabinów maszynowych według zasad § 99 Reg. piech. cz. I, korzystając ze środków rozpo-znania przeciwgazowego oddziałów strzeleckich.

a) Dowódca kompanii karabinów maszynowych wraz z niezbędną częścią pocztu posuwa się przy oddziale przednim straży przedniej i rozpatruje teren z punktu widzenia wyboru:

— dogodnych stanowisk dla jak najszybszej osłony ogniem rozwinięcia się batalionu,

— miejsc dogodnych do ukrycia biedek karabi-nowych i amunicyjnych.

b) Obok dowódcy kompanii posuwa się jego obserwator, pracując w myśl zasad § 102 Reg. piech. cz. II.

c) Łączność z ciężkimi karabinami maszyno-wymi, posuwającymi się w ugrupowaniu oddziału głównego, utrzymuje dowódca kompanii gońcami, wykorzystując prócz tego środki łączności dowód-cy batalionu.

198. Najważniejszym zadaniem ciężkich karabinów kaniowy" maszynowych w boju spotkaniowym jest:

— natychmiastowe wsparcie oddziałów strze-leckich, rozwijających się z kolumny (lub z mar-szu rozczłonkowanego),

— zaskoczenie przeciwnika ogniem, aby jak naj-szybciej uzyskać nad nim przewagę ogniową.

— osłona skrzydeł. Plutony lub pojedyncze ciężkie karabiny maszy-

nowe, które zazwyczaj przydziela się do oddziału przedniego (ubezpieczenia bocznego), mają w wa-runkach boju spotkaniowego łatwość wyboru sta-nowisk, gdyż nie potrzebują się liczyć z innymi oddziałami przy wyborze terenu. Muszą jedynie dążyć do jak najszybszego rozpoczęcia ognia.

Sposób wsparcia przez ciężkie karabiny maszy-nowe szpicy podaje § 69.

Wsparcie plutonu ciężkich karabinów maszyno-wych przy oddziale przednim omawia § 112.

W boju spotkaniowym dowódca kompanii kara-binów maszynowych ma największe pole do wy-kazania swej inicjatywy. Musi on dawać jak naj-krótsze rozkazy ustne oraz działać szybko i śmiało. Niejednokrotnie nawet ryzykowne wysunięcie ciężkich karbinów maszynowych przed oddziały lub na odkryte stanowiska na wzniesieniach mo-że nie dopuścić przeciwnika do rozwinięcia się, zwłaszcza jego broni maszynowej, która jest naj-wrażliwsza na ogień w chwili zajmowania stano-wisk ogniowych.

Dowódca kompanii musi zawsze pamiętać o osło-nie skrzydeł batalionu i być gotowym do odparcia przeciwuderzeń nieprzyjaciela. Musi on również przez kolejną zmianę stanowisk plutonów urzu-www.cbw.pl

CBW

towanych w głąb zapewnić ciągłość wsparcia og-niowego czołowym oddziałom strzeleckim, i Poza tym działa jak w natarciu.


W a l k i l e ś n e .

200. _ Zarówno we wszelkich działaniach zaczepnych Działanie, jak i obronnych w lasach dowódca kompanii kara-

binów maszynowych przydziela poszczególne ka-rabiny kompaniom strzeleckim w myśl rozkazów dowódcy batalionu. Jednakże większą część ka-rabinów musi zawsze mieć w swych rękach. W obronie zamyka ogniem ciężkich karabinów maszynowych drogi i przesieki.

W gęstych lasach dowódca kompanii zbiera ca-ły tabór bojowy kompanii, umieszczając go za kompanią odwodową; osłonę jego stanowi obsłu-ga zapasowa lub wydzielony oddział strzelecki.

Poszczególne ciężkie karabiny maszynowe dzia-łają według zasad § 71 — 73.

W a l k a w m i e j s c o w o ś c i ą e h .

201. Kompania karabinów maszynowych nie wystę-Działanie. p u j e jako całość. Pojedyncze ciężkie karabiny

maszynowe są poprzydzielane do poszczególnych grup lub oddziałów strzeleckich, działając według zasad § 74 i 75.

Walka o miejscowości, a zwłaszcza w miejsco-wościach, t rwa zazwyczaj długo. Dowódca kompa-nii karabinów maszynowych może więc Wpłynąć na rozmieszczenie karabinów maszynowych, przy-

najmniej drugiego rzutu, przewidując dla nich zadania przede wszystkim wsparcia przeciw-uderzeń; organizuje ognie dalekie (z dachów, okien) na miejsca, których ciężkie karabiny ma-szynowe pierwszego rzutu nie mogą ostrzelać.

W obronie zapory, ognie ciężkich karabinów ma-szynowych umieszczonych nisko (np. w oknach piwnic) biegną wzdłuż ulic, placów, ogrodów itp.

W wypadkach opanowania miejscowości i roz-poczęcia pościgu jak najszybciej dosyła biedki ka-rabinowe do karabinów;, aby przyśpieszyć pościg. Ma w swym ręku tabor bojowy (biedki karabino-we i amunicyjne), dba ó uzupełnienie amunicji i obsług oraz przesuwa tabor.

W a l k a o p r z e p r a w y .

Przekroczenie przeszkody bronionej przez nie-przyjaciela wymaga zwykle utworzenia silniejsze-go zgrupowania ciężkich karabinów maszynowych w ręku dowódcy kompanii ciężkich karabinów maszynowych, aby wesprzeć działanie przez za-skoczenie. •

Działanie to w pierwszej fazie ma na celu zni-szczenie lub zepchnięcie wysuniętych oddziałów nieprzyjaciela za przeszkodę i wsparcie natych-miastowego działania własnych oddziałów,^ któ-re pod osłoną tego ognia mogą nieraz przejść bez walki za przeszkodę.

Po wyznaczeniu przez dowódcę batalionu miej-sca przeprawy dowódca kompanii karabinów ma-szynowych przeprowadza rozpoznanie w myśl § 288-b Reg. piech. cz. I, na podstawie którego rozmieszcza karabiny maszynowe w takich punk-tach, aby:

202. Działania wstępne.

203. Przygoto-

wanie przeprawy.

www.cbw.plCBW

— osłonić przeprawę własnych oddziałów przez zwalczanie źródeł ogniowych, zwłaszcza działają-cych na zwierciadło wody, na całym odcinku prze-prawy oraz zagrażających ogniem przeprawie z sąsiednich odcinków.

— wesprzeć ich uderzenie na przedmioty natar-cia po drugiej stronie rzeki,

— opanować ogniem przedpole przedmościa z własnego brzegu.

Do zadań tych przeznacza większość karabinów maszynowych; resztę, zwykle pluton, przydziela za dnia do pierwszych rzutów przeprawy. W nocy przeprawia część karabinów z takim obliczeniem, aby o świcie były gotowe do walki obronnej na zdobytym brzegu.

Ciężkie karabiny maszynowe wsparcia zajmują stanowiska ukryte tak, aby mogły szybko ześrod-kować ogień na środkach ogniowych nieprzyjacie-la, oraz w miarę możności osłonić skrzydła prze-prawionych oddziałów.

Obronę przeciwlotniczą zapewniają karabiny maszynowe batalionów odwodowych.

204. Sposób

wsparcia przeprawy

przez karabiny

maszynowe.

a) Przy przeprawie w nocy, jeżeli własny brzeg panuje nad samą rzeką, należy wszystkie karabiny maszynowe wysunąć na brzeg wysoki i masowym ogniem dusić wszelkie źródła nieprzyjaciela wy-kryte za dnia lub zdradzające się ogniem wylo-towym.

b) Przy płaskich i równych brzegach należy mniejszą częścią karabinów umieszczonych w głę-bi ostrzeliwać ujawniające się źródła ogniowe przeciwnika, natomiast większość karabinów ma-szynowych skupić na bokach przepraw, aby osło-

nić oddziały po przeprawieniu się od sił żywych i źródeł ogniowych działających z boku.

c) Przy forsowaniu rzeki w dzień używać ka-rabinów w podobny sposób, przy czym karabiny działające na bokach przepraw muszą zapewnić swym ogniem potężną zaporę boczną przed włas-nym przedmościem na brzegu nieprzyjacielskim.

d) * Tylko użycie skupionego ognia ciężkich kara-binów maszynowych zapewnia dobrą osłonę prze-prawy. Stąd tylko nieliczne pojedyncze karabiny przeznacza się we wstępnej fazie do przeprawy z oddziałami strzeleckimi.

e) Przeprawa lub forsowanie rzeki zaczyna się zawsze przez zaskoczenie, które daje najlepszą rę-kojmię powodzenia. Dlatego wszystkie karabiny maszynowe obowiązuje ścisła karność ogniowa co do chwili rozpoczęcia ognia.

Obsługi przydzielone do pierwszych rzutów prze- 205. / -. i n Wirlrnnc prawy postępują w myśl zasad § 79. Przerzucone ciężkie karabiny maszynowe wspie-

rają natarcie oddziałów strzeleckich na najbliższe przedmioty w myśl zasad § 28. Gdy przeprawione oddziały organizują się obronnie, karabiny maszy-nowe przydzielone do nich postępują tak jak w szybko organizownej obronie.

Dowódca kompanii musi dużo przewidującej uwagi poświęcić na nawiązanie i utrzymanie łącz-ności z oddziałami przeprawionymi oraz w porę, zgodnie z planem przeprawy, przerzucić pozostałe ciężkie karabiny maszynowe, ściągając w pierw-szej kolejności karabiny znajdujące się najbliżej

Wykonanie przeprawy.

www.cbw.plCBW

przeprawy; chwilę tej przeprawy wykorzystuje na uzupełnienie amunicji.

Zazwyczaj, jeśli położenie bojowe pozwala, prze-prawia jako ostatnie biedki karabinowe i amuni-cyjne.

206. Przy obronie rzeki rozmieszcza się ciężkie kara-Obrona biny maszynowe i obejmuje się przedpole zaporą

1 2 6 ' ' ogniową według zasad rozdziału „Obrona", Ijieru-jąc ich ogień na miejsca ważniejsze, jak: dogodne podejścia, brody, drogi, przeprawy itp.

Często przydziela się karabiny maszynowe na-wet do placówek, umieszczając je w taki sposób, aby całkowicie wykorzystać ogień boczny na zwier-ciadle wody.

Jeżeli rzeka tworzy szeroką błotnistą dolinę i sama, dzięki swej głębokości, stanowi poważną przeszkodę, kieruje się zaporę ciężkiej broni ma-szynowej tylko na miejsca spodziewanej przepra-wy, trzymając większość ciężkiej broni maszyno-wej przy odwodzie ogólnym. Stanowiska dla broni znajdującej się przy odwodzie powinny być przy-gotowane w kilku miejscach odcinka.

Niejednokrotnie, choć rzeka nie tworzy więk-szej doliny, a tym samym nie utrudnia zbytnio po-suwania się piechoty nieprzyjacielskiej, należy wybierać za nią pozycję jako za przeszkodą prze-ciwpancerną, która ochroni ciężką broń maszy-nową przed bezpośrednim działaniem czołgów.

W y p a d .

207. Na czas wypadu przydziela się pojedyncze cięż-Wykonanie. karabiny maszynowe lub plutony do oddziałów

wypadowych. Działają one w myśl zasad § 8 0 i i21.

Dowódca kompanii, zależnie od przewidywanych zadań i czasu wypadu, zaopatruje plutony (poje-dyncze karabiny) dodatkowo w amunicję (biedki amunicyjne) i w żywność.

W a l k a z k a w a l e r i ą .

W walce piechoty z kawalerią ogień karabinów 208. maszynowych jest • najpotężniejszym: czynnikiem Działanie, walki. Można go użyć skuteczńiie do zwalczania:

— szarżującej kawalerii, , , — większych zgrupowiań, zwłaszcza czasowo

nie będących w ruchu, wychodzących z ciaśnin lub zbierających się do uderzenia w szyku konnym, •; •

— zgrupowań koni spieszonej kawalerii, — środków ogniowych wspierających kawalerię

(taczanki, tankietki, samochody pancerne itp.). Zaskoczenie kawalerii gwałtownym ogniem kil-

ku ciężkich karabinów maszynowych może dać ze względu na popłoch koni i trudność ukrycia się ka-walerii doskonałe wyniki.

W marszu, dla zabezpieczenia batalionu przed spodziewanym działaniem kawalerii, dowódca kompanii rozdziela równomiernie karabiny maszy-nowe (zazwyczaj plutonami) między poszczególne człony maszerującej kolumny.

Należy usprawnić szybkość zajęcia pozycji i roz-poczęcia ognia. W walce z szarżującą kawalerią nie należy wyszukiwać dogodnych i' najlepszych stanowisk. Zwycięża ten, kto szybciej zaczyna i spokojniej prowadzi ogień.

www.cbw.plCBW

R O Z D Z I A Ł F.

DZIAŁON MOŹDZIERZY.


209. Moździerz 81 mm jest ciężką bronią piechoty, Ctarakte- przeznaczoną do szczególnych zadań. moździerza Dzięki stromości toru pocisku pozwala na strze-

piechoty lanie ponad głowami własnych oddziałów oraz dó-mm. sięganie nieprzyjaciela za ochronami, zabezpiecza-

jącymi go przed pociskami broni płaskotorowej; stromość toru pozwala zawsze na strzelanie z ukry-cia (z poza ochrony).

Jego duża donośność (granatem zwykłym do 3000 m, ciężkim do 1200 m) pozwala bez zmian stanowisk objąć ogniem prawie cały odcinek ba-talionu i sięgać w głąb ugrupowania nieprzyjaciel-skiego.

Celność na ogół duża, przy czym błąd spowodo-wany rozrzutem wyrównywa rozprysk pocisku (promień skutecznego rażenia granatu zwykłego — 25 m, ciężkiego — 50 m). Wstrzeliwanie proste i szybkie, obserwacja pocisku możliwa w całej pełni. Proste, niezłożone sposoby celowania w kie-runku i nadawania kątów strzału dają moż-ność szybkiego działania we wszystkich warun-kach walki.

Zastosowanie ciężkiego granatu daje możność zniszczenia przeszkód z drutów kolczastych i zbu-rzenia lekkich schronów.

Nieznaczna ilość amunicji przy dużej szybko-strzelności (do 20 strzałów na minutę) wymaga ograniczenia ilości zadań tylko do tych wypadków, gdy inna broń piechoty i artyleria nie może tych zadań wykonać.

Towarzyszenie piechocie we wszystkich działa-niach jest w pełni zapewnione ze względu na dużą ruchliwość (łatwość przewożenia i przenoszenia).

Duża siła wybuchu pocisku oddziaływa moral-nie na przeciwnika, podobnie jak ogień artylerii.

Moździerze są przeznaczone zwłaszcza do nastę- 210. pujących zadań: Zadania c •> mozdzierzy.

—do zwalczania nieprzyjacielskich gniazd ciężkich karabinów maszynowych, broni towarzy-szące j, dział piechoty za ochronami (fałdy tereno-we, przeciwstoki wzgórz, mury domostw), stano- \ wisk w głębokich okopach itp., zarówno wtedy gdy nieprzyjaciel jest w obronie, jak i w natarciu,

— do zwalczania gniazd ogniowych i oporów > przeciwnika, także w terenach otwartych, jeżeli dla własnych działań stanowią one poważną prze-szkodę, a zadania tego nie może w odpowiednim czasie wykonać inna broń,

— do wykonywania wyrw w przeszkodach (gra-natami ciężkimi).

W wyjątkowych wypadkach: — do uzupełnienia w terenie ognia ciężkich ka-

rabinów maszynowych i do zamknięcia Wyjść z ja-rów, mostów i innych ciaśnin, przy stwierdzeniu : • ; www.cbw.pl

CBW

211. Sposób

wykonania zadań.

bardzo dużych zgrupowań i stłoczeń nieprzyjaciel-skich sił żywych; v-

— do zadymiania, oświetlania i sygnalizowania przy użyciu pocisków specjalnych.

Sposób wykonania zadań zależy przede wszyst-kim od rodzaju celu oraz ilości rozporządzalnej amunicji.

Należy dążyć do zaskoczenia ogniowego, unika-jąc w miarę możności wstrzeliwania się i zasypu-jąc nieprzyjaciela krótkimi a gwałtownymi nawa-łami ogniowymi.

Przygotowaniem' do skutecznego zaskoczenia jest dobre i w porę przeprowadzane rozpoznanie celów i właściwa ocena odległości.

Przy wykonywaniu ognia należy przestrzegać pasów bezpieczeństwa dla własnych oddziałów a podaje go Instr. strzel, cz. IV.

Obsługa działonu moździerzy składa się z: — działonowego, ;

— celowniczego, — ładowniczego, — pomocniczego, • — 2 amunicyjnych, — woźnicy biedki sprzętowej. Prpcz tego dowódca kompanii karabinów maszy-

nowych przydziela zależnie od potrzeb obsługę punktu amunicyjnego, z obsługi zapasowej kom-panii karabinów maszynowych!

213. Obowiązki i cechy dowódcze działanowego są Driałonowy. podobne do Cech karabinowego określonych w § 12;

212. Skład

obsług! działonu

moździerzy.

214. Obsługa.

215. Warunki działania

moździerzy.

Zakres obowiązków poszczególnych strzelców działonu moździerzy jest podobny do strzelców obsługi ciężkiego karabina maszynowego; podaje go § 13.

Jednakże sposób wykonywania ze względu na inne charakterystyczne cechy broni jest odmienny, a podaje go Instr. strzel, cz. IV.

Działon moździerzy występuje w boju w ramach plutonu broni towarzyszącej lub samodzielnie.

Działon moździerzy w ramach plutonu wyko-nuje zadania według rozkazu dowódcy plutonu, zwalczając wskazane cele swym ogniem oddziel-nie lub wspólnie z drugim działonem.

Działonowy może prowadzić samodzielnie ogień swego moździerza, albo jeżeli ogień prowadzi do-wódca plutonu, czuwa nad dokładnym wykona-niem rozkazów ogniowych dowódcy plutonu.

Działon moździerzy z plutonu wydziela się: — w trudnych warunkach terenowych (brak

dogodnej obserwacji), —gdy zachodzi potrzeba ognia stromotorowego

w kilku punktach, a nie można wykonać tych za-dań z jednego stanowiska.

Działon ten wypełnia zadanie powierzone mu przez dowódcę plutonu moździerzy (kompanii ka-rabinów maszynowych).

Za dostateczne wyposażenie wydzielonego dzia-łonu w amunicję jest odpowiedzialny dowódca plutonu broni towarzyszącej.

Działon wydzielony z plutonu prowadzi walkę 217. na tych samych zasadach co pluton. Dztelanie

mozdsnerzy.

216. Wydzielanie

działonu.

www.cbw.plCBW

Działon przydzielony podlega dowódcy, do któ-rego jest przydzielony, tak samo jak przydzielony ciężki karabin maszynowy (§ 14).

2. Natarcie.

Ruch w ogniu dalekim wykonuje działon według tych samych zasad co pojedynczy ciężki karabin

218. Ruch

dalekim." maszynowy (§ 20 — 23), lecz zazwyczaj na wyso-kości kompanii odwodowej batalionu.

219. Rozkaz

do natarcia.

Na podstawie rozkazu otrzymanego od dowódcy plutonu działonowy wydaje obsłudze swój rozkaz jak w § 25.

220. Wybór

i zajęcie stanowiska ogniowego.

W natarciu na przeciwnika zorganizowanego działonowy W czasie zajmowania podstawy do na-tarcia przez oddziały strzeleckie zajmuje w rejo-nie nakazanym przez dowódcę plutonu stanowisko ogniowe przy takim punkcie obserwacyjnym, który mu pozwoli prowadzić ogień przez dłuższy czas. Niejednokrotnie działonowy będzie musiał zrezygnować z wygodniejszego stanowiska na ko-rzyść zbliżenia go do punktu obserwacyjnego. Czę-sto jednak pożądane będzie połączenie telefoniczne oddziału wspieranego z obserwatorem, a wysunię-tego obserwatora — z działonem, które może za-pewnić dowódca batalionu.

Stanowiska ukryte dają możność dłuższego działania, zapewniając tym samym ciągłość wspar-cia, a jednocześnie zmniejszają możliwość zni-szczenia moździerza i obsługi.

Jeżeli takich stanowisk nie ma, działonowy nie może ani na chwilę wahać się z zajęciem stano-

wiska odkrytego. W tym wypadku jednak powi-nien po wykonaniu zadania natychmiast zmienić stanowisko.

Stanowisko zajmuje skrycie.

Samodzielny działon wspiera natarcie piechoty 221. w myśl zasad podanych w § 242. Starcia6

Działon w ramach plutonu broni towarzyszą-cej działa w myśl rozkazu dowódcy plutonu.

Od chwili zajęcia stanowiska ogniowego dzia-łonowy prowadzi ogień według zasad Instr. strzel. CZ. IV. . . . • : •

Zmianę stanowiska przeprowadzą się wówczas, 222. gdy z dotychczasowego stanowiska nie można da- s t^Jwfeka lej wykonywać zadania lub zachodzi obawa raże-nia własnych oddziałów ze względu na ich niewi-doczność itp. albo gdy rozkaz działania dowódcy nakazał zmianę stanowisk w poszczególnych fa-zach walki. .;:

Następne stanowisko przy zmianie powinno być co najmniej o 300—500 m dalej .od poprzed-niego; wyjątkowo krótsze przesunięcia: mogą uza-sadnić szczególnie dogodne warunki na zdobytych punktach obserwacyjnych z dalekim wglądem w przedpole i wnętrze pozycji nieprzyjaciela. -

Poza tym działonowy samodzielny może wyjąt-kowo zmienić stanowisko na. krótsze odległości, , v . w razie wykrycia i skutecznego ostrzeliwania go ; : : przez nieprzyjaciela. '

Dla szybszej zmiany stanowiska. należy z góry wyszukać następne stanowisko zapasowe oraz dro-gi posuwania się do niego/ ' www.cbw.pl

CBW

223. Gospodarka amunicją.

224. Łączność.

225. Szturm.

Zapas amunicyjny powinien być w miejscu moż-liwie ukrytym, niezbyt daleko od stanowiska og-niowego, z ukrytymi drogami tak do punktu amu-nicyjnego jak do stanowiska broni.

Jeżeli położenie bojowe nie pozwala na dowie-zienie amunicji biedką, uzupełnia się amunicję w myśl § 30.

Działonowy w ramach plutonu broni towarzy-szącej utrzymuje łączność wzrokową ze swym do-wódcą.

Przy samodzielnym wykonywaniu zadania na-wiązuje łączność z oddziałami strzeleckimi przede wszystkim przez obserwację.

Przygotowanie szturmu, walkę wewnątrz po-zycji i pościg wykonuje działon moździerzy w myśl postanowień dotyczących plutonu broni towarzy-szącej § 244 — 247.

3. Obrona.

226. W obronie zadania i stanowiska ogniowe dzia-Ogolnie. j o n u m o ździerzy określa zawsze dowódca plutonu.

Przygotowanie zadań obrony przeprowadza działonowy w myśl § 43, 45 — 49 oraz Instr. strzel, cz. IV.

227. Prowadzenie

walki.

228. Wycofanie

się z walki.

Prowadzenie walki w obronie podaje § 254.

Wycofanie się z walki przeprowadza działono-wy na rozkaz dowódcy plutonu w -myśl § 57.

Luzowanie działonów odbywa się na zasadach 229. podanych w § 58. Różnica w stosunku do karabi- Lnz°wanie. nów maszynowych polega na tym, że luzowanie stanowisk ogniowych moździerzy jest łatwiejsze, natomiast więcej uwagi należy poświęcić zapew-nieniu dobrej obserwacji i łączności obserwatora z działonowym.

4. Czaty.

Działon moździerzy przydziela się do czaty 230. _ głównej wyjątkowo, gdy pofałdowanie przedpola Dantonie, (wąwozy, jary) albo wąskie ciaśniny dają szcze-gólnie dogodne warunki do wykorzystania ognia moździerzy, a inna broń nie może skutecznie tych zadań wykonać.

www.cbw.plCBW

R O Z D Z I A Ł G.

PLUTON BRONI TOWARZYSZĄCEJ.

231. Charakte-rystyka plutonu

broni towa-rzyszącej.


Pluton broni towarzyszącej wchodzi w skład kompanii karabinów maszynowych.

Dowódca kompanii karabinów maszynowych na podstawie rozkazu dowódcy batalionu wyzna-cza plutonowi broni towarzyszącej zadania, okreś-lając ogólnie stanowisko, cele i czas wykonania.

Dobrze użyty pluton ma możność zgrania ruchu z ogniem, a tym samym zapewnienia ciągłości wsparcia ogniowego.

232. Skład

plutonu. Skład plutonu broni towarzyszącej jest nastę-

pujący: — dowódca plutonu, — zastępca dowódcy, — obserwator (z dalmierzem), — dwa działony moździerzy, — dwie biedki amunicyjne. Prócz tego dowódca kompanii krabinów ma-

szynowych żąda od odwodowych oddziałów strze-leckich (gdy położenie bojowe tego wymaga) po-mocy w przenoszeniu amunicji.

Dowódca plutonu broni towarzyszącej podlega bezpośrednio dowódcy kompanii karabinów ma-szynowych.

W szczegółach do obowiązków dowódcy plutonu należy:

— wybór ukrytej drogi i sposobu posuwania się plutonu,

— wybór stanowisk ogniowych, — podział zadań ogniowych dla działonów moź-

dzierzy, — kierowanie ogniem plutonu, — określenie chwili i sposobu zmian stanowisk, — utrzymanie łączności z działonowymi, dowód-

cą kompanii karabinów maszynowych i dowódcą jednostki, którą wspiera,

— troska o uzupełnienie amunicji, obsługi i części zapasowych.

Obowiązki zastępcy dowódcy plutonu podaje § 84. W zasadzie znajduje się zawsze przy pluto-nie bądź przy pojedynczym działonie na stanowis-ku ogniowym.

223. Dowódca plutonu.

234. Zastępca dowódcy plutonu.

Dla ułatwienia dowódcy plutonu natychmiasto-wego działania na jeden i ten sam cel obydwoma działonami należy plutonu używać w miarę moż-ności w całości zwłaszcza wówczas, gdy zachodzi potrzeba ześrodkowania ognia lub zaskoczenia.

Trzymanie obu działonów razem ułatwia w du-żym stopniu zaopatrywanie. Pamiętać jednak trze-ba, że dla uniknięcia strat działony nie mogą być zbyt blisko siebie.

Dowódca pułku może, zwłaszcza w działaniach zaczepnych, nakazać skupienie plutonów broni to-

235. Zasady

działania plutonu.

www.cbw.plCBW

warzyszącej z innych batalionów temu, na którego przedpolu będzie duża ilość gniazd karabinów ma-szynowych (zwłaszcza umocnionych w terenie) lub gdy trzeba będzie zrobić wyrwę w przeszkodach z drutu kolczastego.

Również ze względu na mniejszy pas bezpie-czeństwa niż artylerii można zapewnić ześrodko-wanym ogniem moździerzy na niektórych odcin-kach lepsze przygotowanie ogniowe szturmu pie-choty niż inną bronią.

W razie łączenia plutonów w jedno większe zgrupowanie dowódca pułku ustanawia dowódcę całości, który wówczas dostaje zadania wprost od niego lub odnośnego dowódcy batalionu.

Łączenie plutonów w działaniach obronnych bę-dzie należało do rzadkości.

Pluton broni towarzyszącej można rozdzielić w niektórych wypadkach, dając działonom ściśle określone zadania, stosownie do § 216.

236. Dowódca plutonu broni towarzyszącej nawią-Łącznosć. z u j e j u t rzymuje łączność z:

— dowódcą kompanii karabinów maszynowych, — swymi działonowymi, — punktem amunicyjnym, — wspieranymi oddziałami strzeleckimi. Ze względu na niewielkie zwykle odległości mię-

dzy działonami moździerzy w walce dowódca plu-tonu ma możność ściągnięcia działonowych do sie-bie i zaznajomienia ich z zadaniem. Po umówieniu znaków i sygnałów dźwiękowych oraz głosowych może bezpośrednio dowodzić i kierować ogniem plutonu broni towarzyszącej.

Łączność z dowódcami oddziałów strzeleckich, które pluton wspiera, nawiązuje się przed samą

walką przez bezpośrednie obopólne zapoznanie się z zdaniami i sposobami wsparcia.

W tych wypadkach dowódca plutonu broni to-warzyszącej utrzymuje w czasie walki łączność przez osobistą obserwację wspieranej jednostki. Obserwuje sam i przez swojego obserwatora przedpole wspieranej jednostki, aby jak najszyb-ciej reagować na widoczne potrzeby i na żądania wsparcia ogniowego wyrażone przez pociski wska-źnikowe; z innych b rpn i (np . granatników).

Często w natarciu zapewnienie ciągłości wspar-cia ogniowego zależeć będzie od posiadania linii telefonicznej, której przydział powinien zapewnić dowódca batalionu (zazwyczaj na wniosek dowód-cy kompanii karabinów maszynowych).

Szczególnie ważne będzie stworzenie wówczas połączeń telefonicznych według następującej ko-lejności:

— linii ogniowej między punktem obserwacyj-nym dowódcy plutonu a stanowiskiem ogniowym plutonu,

— linii między dowódcą wspieranym a dowódcą plutonu broni towarzyszącej,

— linii między dowódcą plutonu broni towarzy-szącej a punktem amunicyjnym.

Łączność z dowódcą batalionu (dowódcą kom-panii karabinów maszynowych) będzie zazwyczaj osobista lub wykorzystana będzie do tego linia te-lefoniczna tego dowódcy kompanii, na którego od-cinku jest punkt obserwacyjny dowódcy plutonu broni towarzyszącej.

Punkt amunicyjny powinien być w miejscu 237. możliwie ukrytym, niezbyt daleko od stanowisk Zaopatry-ogniowych, z ukrytymi drogami tak do punktu w www.cbw.pl

CBW

238. Ruch

w ogniu dalekim.

239. Przesuwanie

punktu amunicyj-

nego.

amunicyjnego jak i do stanowisk. Dostarczenie amunicji z punktu amunicyjnego plutonu do dzia-łonów moździerzy odbywa się biedką, a jeśli teren na to nie pozwala, przez amunicyjnych i (w razie potrzeby) przez strzelców przydzielonych ze strze-leckich oddziałów odwodowych.

2. Natarcie.

a) Wykonanie ruchu w ogniu dalekim organi-zuje i przeprowadza dowódca plutonu broni towa-rzyszącej w myśl zasad § 89, 90.

b) Służbę obserwacyjno - alarmową (przeciwlot-niczą, przeciwgazową) pełni obserwator. W razie działania lotnika pluton postępuje w myśl zasad § 86-c Reg. piech. cz. I.

Przy ostrzeliwaniu pociskami gazowymi należy się zachować w myśl zasad § 101 Reg. piech. cz. I.

c) Obserwator dowódcy plutonu posuwa się w pobliżu dowódcy i niezależnie od służby obser-wacyjno-alarmowej wyszukuje dla siebie dogodne punkty obserwacyjne położone blisko osi marszu lub w rejonie plutonu.

Dopóki sprzęt jest na biedkach, biedki amuni-cyjne posuwają się za plutonem.

Od chwili zdjęcia sprzętu biedki amunicyjne i sprzętowe tworzą wraz z przydzieloną obsługą zapasową punkt amunicyjny, który pod dowódz-twem zastępcy posuwa się lub zatrzymuje w myśl wskazówek dowódcy plutonu.

Część amunicji z biedek sprzętowych zabierają że sobą amunicyjni działonów.

Amunicję z pobliskiego punktu amunicyjnego plutonu donoszą na stanowiska ogniowe amuni-cyjni, a w terenie zakrytym — obsługa punktu amunicyjnego, dowożąc ją na biedkach lub do-nosząc.

Przy dalszym posuwaniu się plutonu w przód obsługa punktu amunicyjnego zabiera resztę amu-nicji pozostawionej na stanowisku ogniowym i po-suwa się na inne stanowisko, wskazane przez do-wódcę plutonu.

W terenie otwartym, gdy posuwanie się z za-przęgami jest niemożliwe, trzeba nieraz zatrzy-mać biedki amunicyjne dość daleko od sprzętu; wówczas obsługa punktu amunicyjnego, wzmoc-niona przydzielonymi strzelcami z oddziałów od-wodowych, tworzy pośrednie ogniwo, donosząc amunicję możliwie blisko stanowisk ogniowych, skąd zabierają ją amunicyjni działonu.

Rozkaz do natarcia opiera się na tych samych 240. czynnikach co rozkaz dowódcy plutonu ciężkich , Rozkaz karabinów maszynowych (§ 92). a o n a t a r c ł a*-

Sam rozkaz musi być prosty i tym krótszy, im mniej jest czasu.

Najprostszy rozkaz polega na wyznaczeniu dzia-łonom zadania i określeniu ich stanowisk ognio-wych.

Gdy jest czas, zwłaszcza w natarciu z podstawy Wyjściowej, należy:

— zorientować działonowych w położeniu, — wskazać w terenie przedmioty natarcia od-

działów strzeleckich, — wyznaczyć główne zadania na cały czas na-

tarcia, www.cbw.plCBW

241. Wybór

i zajęcie stanowisk

ogniowych.

— przygotować zawczasu dane ognia do wyko-nania tych zadań,

— zająć już na podstawie wyjściowej stano-wiska (zasadniczo ukryte) w pobliżu takich punk-tów obserwacyjnych, które im umożliwią wyko-nanie wsparcia przez dłuższy czas,

— zorganizować obserwację i łączność, umoż-liwiając dobry i nieprzerwany wgląd w położenie i potrzeby nacierających oddziałów, zwłaszcza w kierunku głównego wysiłku natarcia,

— zapewnić ciągłość ognia przez z góry obrane stanowiska następne, a zmianę ich przeprowadzać kolejno moździerzami szybko i krytymi drogami,

— zapewnić uzupełnianie amunicji przez cały czas ^alki , gdyż zapas amunicji będzie nieraz roz-strzygał o wypełnieniu zadań,

— działać przez zaskoczenie oraz nie rozpra-szać działań na cele i zadania drugorzędne, nie należące do moździerzy.

Stanowisko ogniowe plutonu składa się z punktu obserwacyjnego, stanowisk ogniowych i zapaso-wych (działonów) oraz punktu amunicyjnego.

Punkt obserwacyjny musi zapewnić wgląd w przedpole pasa działania batalionu, widoczność wspieranych oddziałów i jak najlepsze kierownic-two ogniem działonów.

Na punkcie obserwacyjnym znajduje się oprócz dowódcy plutonu obserwator (z dalmierzem), któ-ry odmierza lub ocenia odległość oraz zapewnia ciągłość obserwacji.

Jeżeli punkt obserwacyjny nie może objąć ca-łości odcinka, trzeba zorganizować dodatkowe punkty obserwacyjne, albo nawet zdecydować się na rozdział plutonu moździerzy. Powstałe wów-

czas trudności łączności usuwa dowódca plutonu przy pomocy środków batalionu.

Stanowiska ogniowe powinny być ukryte i znaj-dować się jak najbliżej punktu obserwacyjnego. Niejednokrotnie trzeba będzie zrezygnować z wy-godniejszych stanowisk ogniowych na korzyść zbliżenia ich do punktu obserwacyjnego. Często, dla utrzymania ciągłości wsparcia ogniowego na-leży wydłużyć odległość między obserwatorem a stanowiskiem ogniowym przez przydział telefo-nicznej linii ogniowej.

Rozkazy ogniowe dla działonów należy wyda-wać zasadniczo głosem.

Na punkcie obserwacyjnym unikać niepotrzeb-nych ruchów i skupień, zwłaszcza przy wytycza-niu.

Warunki stanowisk ogniowych działonu i ich. zajęcie w szczegółach podaje § 220.

Punkt amunicyjny powinien być blisko stano-wisk ogniowych.

Na podstawie wyjściowej należy złożyć przy działonach większą ilość amunicji, w miejscu przy-gotowanym i zabezpieczonym. Do punktu amuni-cyjnego plutonu należy podsunąć amunicję z wo-zów kompanijnych.

Przy zmianie stanowisk wprzód posuwa się-punkt amunicyjny do nowego stanowiska, przy czym jego dowódca troszczy się o amunicję na sta-rym stanowisku ogniowym, jeśli ją pozostawiono..

Uzupełnianie punktu amunicyjnego plutonu, na. żądanie dowódcy plutonu broni towarzyszącej, za-pewnia dowódca kompanii karabinów maszyno-wych. www.cbw.pl

CBW

842. W ogólnym planie wsparcia ogniowego należy Wsparcie przewidzieć zadania dla moździerzy, na rcia. Głównym zadaniem plutonu broni towarzyszą-

cej będzie niszczenie gniazd ciężkich karabinów maszynowych. Gdy własne oddziały strzeleckie zbliżą się do przedmiotu natarcia, pluton musi za-sypać ogniem okopy nieprzyjaciela, aby ułatwić szturm.

Wsparcie plutonu moździerzy polega na ostrze-liwaniu ujawnionych gniazd broni maszynowej i towarzyszącej nieprzyjaciela, znajdującej się w miejscach zakrytych i zatrzymujących ruch od-działów własnych, zwłaszcza w kierunku głównego wysiłku.

W czasie walki i w zależności od jej przebiegu wsparcie polega na:

— kierowaniu ognia plutonu broni towarzy-szącej natychmiast na te miejsca, których ostrze-liwanie przez inne środki ogniowe piechoty jest za słabe lub niemożliwe, a ogień przeciwnika za-daje straty i uniemożliwia własne posuwanie się naprzód; będą to przede wszystkim ciężkie kara-biny maszynowe przeciwszturmowe, które moź-dzierze powinny zniszczyć; miejsca te mogą wska-zać przede wszystkim granatniki pociskami wskaź-nikowymi;

— robienie wyrw w przeszkodach z drutów kolczastych zależnie od potrzeb i rozporządzalnej amunicji (ilość i rodzaj).

W boju spotkaniowym należy ograniczyć ilość zadań przypadających moździerzom (§ 259).

W natarciu, zmierzającym do uzyskania dogod-nych wyjść z ciaśnin, przy forsowaniu rzek itp. ogień działonów powinien przede wszystkim zwal-

czyć te gniazda ciężkich karabinów maszynowych, broni towarzyszącej i artylerii piechoty, które naj-więcej utrudniają wykonanie zadania. Dobre wy-niki daje użycie pocisków dymnych.

Spośród tej dużej ilości zadań dowódca ze wzglę-du na ograniczone możliwości amunicyjne musi wybrać tylko najważniejsze, w których nie może go zastąpić żadna inna broń.

Dowódca pułku może wzmocnić nacierający ba-talion jednym, a czasem nawet dwoma plutonami broni towarzyszącej z innych batalionów. Wów-czas dowódcą takiego zgrupowania będzie dowód-ca kompanii karabinów maszynowych, a celem — wytworzenie przewagi ogniowej w środku cięż-kości natarcia batalionu (pułku).

Zmianę stanowisk przeprowadza dowódca plu- 243. tonu broni towarzyszącej w myśl zasad § 222. Wykonanie

Dla ciągłości wsparcia ogniowego zmianę sta- r u c u" nowisk wykonuje działonami moździerzy.

S z t u r m .

W czasie szturmu pluton broni towarzyszącej pozostaje na ostatnio zajmowanych stanowiskach ogniowych.

Szturmujące oddziały będą w te j chwili pozba-wione możliwości wsparcia ogniem własnej arty-lerii i większości karabinów maszynowych, a za-danie to spada teraz na działony moździerzy, zwłaszcza w tych wypadkach, kiedy ciężkie kara-biny maszynowe przeciwszturmowe przeciwnika zatrzymują ruch własnych oddziałów.

W czasie wykonywania szturmu moździerze przenoszą w razie potrzeby swój ogień głębiej i na

244. Przygoto-

wanie i za-chowanie się

w czasie szturmu.

www.cbw.plCBW

boki, zamykając przeciwnikowi odwrót i uniemoż-liwiając mu podsuniecie odwodów i działanie ze skrzydeł (osłona szturmu).

Każde osiągnięcie powodzenia musi zastać moź-dzierze w pełnej gotowości do udzielenia pomocy ogniowej w walce wewnątrz ugrupowania nie-przyjaciela oraz do natychmiastowego wsparcia ogniowego wyczerpanych własnych oddziałów, w odpieraniu przeciwuderzeń. Jest to chwila naj-krytyczniejsza dla nacierającego, gdyż straty własne, pomieszanie oddziałów oraz konieczność uporządkowania i przegrupowania czynią te jed-nostki chwilowo wrażliwymi na przeciwuderzenia. Najskuteczniejszą pomoc ogniową może wtedy za-pewnić właśnie broń stromotorowa, mniej skrę-powana warunkami strzelania.

Na wsparcie walki wewnątrz ugrupowania i od-pieranie przeciwuderzeń dowódca plutonu musi zachować sobie amunicję.

245. _ Zmiana stanowisk ogniowych w przód odbywa Zachowanie s j ę dopiero wtedy, gdy natarcie osiągnęło swój

sztormie. Dowódca plutonu jednym skokiem podciąga pluton jak najbliżej pierwszego rzutu nacierają-cych oddziałów i zaczyna ogień, kierując nim sto-sownie do potrzeb pościgu, wsparcia lub osłony dalszego natarcia. Jest to zazwyczaj chwila prze-łomowa, kiedy własna artyleria nie ma jeszcze możliwości działania, a moździerze mogą ją chwi-lowo całkowicie zastąpić.

Prawie zawsze przy zmianie stanowisk należy punkt amunicyjny podsunąć do przodu i uzupeł-nić amunicję.

Przy zatrzymaniu natarcia obowiązują posta- 246. • - c ino Zachowanie nowienia § 102. się przy zatrzymaniu

natarcia.

Moździerze są zdolne i powołane do współdzia- 247. łania w wykorzystaniu powodzenia natarcia przez: na°pofu

— niszczenie swym ogniem cofających się roz- bitwy, bitych oddziałów nieprzyjaciela, zwłaszcza przy przejściach przez ciaśniny,

— ostrzeliwanie głębiej ugrupowanych oporów przeciwnika,

— branie udziału w pościgu, dając oddziałom w razie napotykania oporu natychmiastowe wspar-cie, zastępujące w wielu wypadkach ogień arty-lerii.

Zadania te spełniają moździerze często ze sta-nowisk odkrytych.

3. Obrona.

Ze względu na małą ilość sprzętu i amunicji 248. moździerze przy obronie . pozycji głównej mają Ogólnie, prawie ' wyłącznie zadanie zwalczania nieprzyja-cielskiej broni maszynowej i towarzyszącej na podstawach wyjściowych oraz posuwającej się za natarciem, zwłaszcza tej, której ze względów tech-nicznych nie może zwalczać broń płaskotorowa.

Działanie kilkoma działonami na jeden cel daje . zawsze bardzo dobre wyniki.

Łączenie kilku plutonów broni towarzyszącej w zgrupowanie wzmacnia i ułatwia manewr ognio-wy; stosuje się je jednak tylko wtedy, gdy się rozporządza dużą ilością amunicji. www.cbw.pl

CBW

319. Zadania

moździerza.

250. Obowiązki dowódcy plntonu.

251. Miejsce dowódcy plutonu.

a) N a d a l s z y m p r z e d p o l u .

Ogień moździerzy na dalekie przedpole stosuje się na ogół rzadko, tylko do bardzo ważnych celów.

Ma on na dalekim przedpolu: — zwalczać broń wspierającą natarcie nieprzy-

jaciela w granicach donośności broni, — działać na podstawy wyjściowe natarcia

nieprzyjaciela, na miejsca zakryte i na wykryte większe zgrupowania sił żywych.

b) N a p r z e d p o l u p o z y c j i g ł ó w n e j .

Zwalczać środki ogniowe przeciwnika działają-ce ze stanowisk ukrytych.

c) W e w n ą t r z w ł a s n e j p o z y c j i .

— Zwalczać wysuniętą ciężką broń piechoty nieprzyjacielskiej; wzmocnić ogniowe zapory ry-glowe ciężkich karabinów maszynowych dla osło-nięcia boków i niedopuszczenia nieprzyjaciela do rozszerzenia wyłomu.

— Przygotować i wspierać ogniem własne prze-ciwuderzenia na utracony odcinek, a następnie w miarę możności utrudnić nieprzyjacielowi ogniem podciągnięcie odwodów i ruch odwrotowy.

Obowiązki dowódcy plutonu broni towarzyszą-cej w organizowaniu obrony podaje § 105. Szcze-gólną uwagę musi zwrócić dowódca plutonu na maskowanie stanowisk przed obserwacją lotniczą.

Miejsce dowódcy plutonu określa § 106.

Każdorazowe zadania ogniowe plutonu broni 252. towarzyszącej są z góry ściśle określone w planie Praygoto-ogniowym dowódcy batalionu. obrony.

Do wykonania nakazanych ogni należy bardzo starannie przygotować zawczasu wszystkie dane (§ 42, 44 — 48 i 106) do strzelania przede wszyst-kim w dzień (a po odpowiednim przygotowaniu danych ognia za dnia — także i w nocy). Jeśli nie ma pewności, że ustalone dane dadzą celny ogień, należy się wstrzymać za uprzednią zgodą ' " ' ! U " !

dowódcy batalionu. Stanowiska moździerzy zasadniczo znajdują się

w rejonie drugiego rzutu. Jedynie do zadań na dalekim przedpolu, dla zwiększenia donośności moździerzy, można wybrać i przygotować stano-wiska zapasowe nawet w pierwszej linii dążąc zawsze do strzelania z ukrycia.

Prócz stanowisk ogniowych należy przygoto-wać stanowiska obserwacyjne dla dowódcy plu-tonu (działonowych), uregulować służbę dzienną i nocną przy działonach oraz przygotować schrony na amunicję.

Obserwacja musi zapewnić: — możność rozpoczęcia ognia w odpowiednim

czasie na nakazanym odcinku, zwłaszcza przeciw nieprzyjacielskiej broni wspierającej natarcie,

— utrzymanie łączności przez śledzenie wszel-kich podawanych sygnałów i ruchów wewnątrz własnego odcinka obrony.

Organizacja punktu amunicyjnego plutonu i uzupełnianie nie napotyka na większe trudności. Zarówno zapas amunicji przy działonach jak punkt (skład) amunicyjny plutonu powinny być zabezpieczone w odpowiednich schronach. www.cbw.pl

CBW

W razie przydzielenia dowódcy batalionu wię-kszej ilości działonów tworzy on z nich baterję, w miarę możności pod jednym dowództwem, dając jej zadania w planie ogniowym.

Za przygotowanie i przeprowadzenie ich odpo-wiedzialny jest wówczas dowódca zgrupowania działonów moździerzy.

253. _ Plan ognia polega na przygotowaniu danych Plan ognia. Q g n i a w nakazanym odcinku.

Plan ten zawiera dla plutonu broni towarzyszą-cej zadania główne i dodatkowe. Plan opracowany przez dowódcę kompanii karabinów maszynowych zatwierdza dowódca batalionu.

Dowódca plutonu broni towarzyszącej, na pod-stawie otrzymanego wyciągu z planu ognia, spo-rządza dokładny szkic, na którym wrysuje wszyst-kie cele i dane ognia do każdego celu. Szkic ognio-wy powinien być prosty, lecz dokładny, tak aby inne obsługi (zwłaszcza po zluzowaniu) mogły go wykorzystać bez dodatkowych wyjaśnień. Musi też podawać objaśnienia, na jakie sygnały należy wykonać poszczególne zadania oraz skąd i kto je uruchamia (nadaje).

Na noc ogranicza się ilość zadań, zapewniając silne skupienia ogniowe na wyjścia z ciaśnin, z których nieprzyjaciel musi wychodzić, na jary przed pozycję główną itp.

254. Rozpoczęcie ogni w zaporze głównej odbywa się Prowadzę- tylko na sygnał podany w planie ognia lub na pod-nie Ognia. s t a w i e bezpośredniej obserwacji dowódcy plu-

tonu. Obsługi muszą być dokładnie obeznane ze

wszystkimi sygnałami i znakami.

W obronie międzypola pluton' działa w myśl pla-nu ognia i na rozkaz dowódcy plutonu.

Duże usługi może oddać pluton broni towarzy-szącej przy wsparciu przeciwuderzeń, zwłaszcza takich, gdzie inna ciężka broń piechoty i artyleria nie mają warunków wsparcia piechoty.

255. Wycofanie plutonu z walki odbywa się w myśl W y c o f a n i e

zasad § 109. S1« z w a l k i -

4. Opóźnianie ogniowe.

Najskuteczniejszym sposobem walki będą krót- 256. kie, lecz gwałtowne ześrodkowania ogniowe na Działanie, ujawnione źródła ognia nieprzyjaciela oraz na większe jego zgrupowania w ciaśninach, znajdują-cych się na osiach marszu nieprzyjaciela.

Niejednokrotnie trzeba będzie wysunąć dzia-łony moździerzy do przodu, aby mogły działać og-niem do granicy skuteczności.

W działaniach opóźniających działony powinny być tak użyte, aby mogły zapewnić przykrycie oderwania się pierwszych rzutów piechoty.

Pluton broni towarzyszącej wycofuje się na przemian działonami, aby ani na chwilę nie po-zbawić piechoty osłony ogniowej.

Amunicję uzupełnia się pozostawiając biedki amunicyjne na osi opóźniania w rejonie przewidy-wanych stanowisk ogniowych.

5. Odwrót.

W działaniach odwrotowych przypadają moź-dzierzom następujące zadania:

257. Działanie. www.cbw.pl

CBW

— zwalczanie wysuwanej do przodu ciężkiej broni maszynowej przeciwnika,

— zamknięcie na głównych kierunkach pościgu nieprzyjaciela wszelkich dróg, zwłaszcza korzyst-nych dla ognia działonu, jak mostów, grobli, przejść, przepraw i innych ciaśnin, przez ześrod-kowanie ognia na te miejsca,

— działanie ogniem, i to na największe odleg-1 łości, na duże zgrupowania nieprzyjaciela i ko-

lumny marszowe, dla zadania im strat oraz po-wstrzymania pościgu.

Przy wycofaniu się działony opóźniają opusz-czając swe stanowiska kolejno, przy czym odej-

• ście w razie potrzeby podtrzymania własnych od-działów powinno nastąpić w ostatniej chwili.

6. Marsz i postój.

258. W marszu i na postojach dowódca plutonu bro-M nf 8 2 u b c z towarzyszącej działa według zasad podanych

pieczony. w § g 3 . g 4

W marszu ubezpieczonym pluton broni towa-rzyszącej posuwa się w kolumnie kompanii kara-binów maszynowych.

Jeżeli straż przednia nie ma wsparcia artylerii, wysuwa się go często do kompanii przedniej.

Pluton powinien być stale w pełnej gotowości bojowej, gdyż szybkość rozpoczęcia ognia roz-strzyga o wartości wsparcia.

Dowódca plutonu przyśpiesza wkroczenie og-niowe plutonu przez stałe rozpoznawanie podczas marszu stanowisk, a przede wszystkim punktów obserwacyjnych.

Miejsce dowódcy plutonu podaje § 112.

Zadaniem plutonu broni towarzyszącej w okre-sie nawiązywania styczności z nieprzyjacielem jest gotowość do natychmiastowego zwalczania nieprzyjacielskich środków ogniowych, powstrzy-mujących parcie oddziałów wysuniętych.

Pluton rozczłonkowuje się tak, jak na to po-zwala zadanie i teren. Porusza się w terenie moż-liwie zakrytym lub skokami (na przemian działo-nami) od osłony do osłony za oddziałem wspiera-nym.

Ruch odbywa się ze sprzętem i amunicją na biedkach. Po zdjęciu sprzętu i amunicji dowódca plutonu wskazuje miejsca ukrycia lub dalszą dro-gę posuwania się biedek.

W ogniu artylerii stara się unikać strat przez zwiększenie odległości i odstępu, szybkie skoki i omijanie miejsc ostrzeliwanych. Sprzęt i amu-nicję trzyma na biedkach, każde bowiem przed-wczesne zdjęcie utrudnia szybkość poruszania się i wyczerpuje obsługi.

W boju spotkaniowym dla wywalczenia dobrych warunków przyszłego natarcia zadaniem plutonu broni towarzyszącej jest jak najszybsze wsparcie ogniowe ruchu własnych oddziałów. Wzgląd na oszczędność amunicji jednak przemawia przeciw dawaniu plutonowi w te j fazie walki zbyt wielu zadań.

259. Bój spotka-

niowy.


W walkach leśnych pluton broni towarzyszącej może działać skutecznie tylko przy zapewnieniu dobrej obserwacji.

Ogień działonów należy skierować przede wszystkim na drogi leśne, przesieki, granice par-

260. Walki leśne.

www.cbw.plCBW

cel leśnych i polany, na których zazwyczaj znaj-duje się nieprzyjacielska broń maszynowa. Ogień ten mimo zmniejszonego pola rażenia, wywiera przez spotęgowany huk w lesie potężne wrażenie moralne na przeciwnika.

Stanowiska ogniowe będą przeważnie w pobliżu pierwszych rzutów walczących oddziałów, zwłasz-cza w działaniach zaczepnych, dla umożliwienia natychmiastowego, bezpośredniego ich wsparcia.

Tylko w walkach wewnątrz lasu przydziela się poszczególne działony moździerzy do oddziałów, dla zapewnienia ścisłej łączności i współpracy.

Pamiętać należy, że czuły zapalnik granatu przy uderzeniu nawet o gałąź może spowodować wybuch zaraz po strzale i dlatego oś strzału musi być wolna.

Duże ułatwienie przy prowadzeniu ognia może oddać telefoniczna linia ogniowa; niejednokrotnie bez niej nie da się prowadzić ognia.

261. _ W walkach nocnych po dokładnym przygotowa-Walki n j u danych ognia i ewentualnym wstrzelaniu się nocne. z a ^ ^ W y k o n a n i e zadań jest możliwe. Natomiast

wszelka improwizacja strzelania nocnego w obro-nie, a zwłaszcza w natarciu, jest niemożliwa i w ża-dnym razie nie da pożądanych skutków z powodu niemożności określenia, gdzie się znajdują własne oddziały, oraz niemożności określenia celu i wyce-lowania broni w kierunku. Te same zasady doty-czą wykonania ognia we mgle lub zadymieniu.

W noc księżycową, zwłaszcza przy szacie śnież-nej, można prowadzić ogień na zasadach zbliżo-nych do warunków dnia, jednakże na odpowiednio zmniejszone odległości.

Należy pamiętać, że moździerz daje bardzo duży płomień wylotowy i łatwo zdradza stanowisko; stąd konieczność działania w nocy również z ukry-cia.

Nieprzyjaciel broniący się w miejscowościach 262. wykorzysta przede wszystkim wszelkie ochrony Walka i umocnienia naturalne dla swej broni, jak bu- ° mie,isco-dynki, barykady itp. w o s c l '

Działony moździerzy działają przeważnie na zaobserwowane zgrupowania większych sił, a przy użyciu ciężkich granatów niszczą budynki i bary-kady, z których strzela broń maszynowa.

Działanie moździerzy w tych wypadkach jest zazwyczaj utrudnione brakiem wglądu i niebez-pieczeństwem rażenia własnych oddziałów. Będzie więc polegało na uprzednim dokładnym rozpo-znaniu, a następnie na wykonaniu krótkich, lecz silnych ześrodkowań ogniowych. Przy walkach 0 miejscowości działony moździerzy mogą swym ogniem zamknąć całkowicie ruch na ulicach.

W walkach ulicznych przydziela się zazwyczaj działony do samodzielnych grup szturmowych.

W walce z kawalerią używa się ognia moździe- 263. rzy podobnie jak ciężkich karabinów maszynowych Walka (f 208) do zwalczania tych samych celów. z k a w a l e r i *

Zaskoczenie kawalerii gwałtownymi nawałami ogniowymi może dać ze względu na popłoch koni 1 trudność ukrycia się kawalerii doskonałe wyniki.

Działony moździerzy wspierają walkę o prze- 264. prawy według zasad § 202—203, biorąc pod ogień Walka cele utrudniające bezpośrednio przeprawę jak 0 p r z e p r a w y ' również źródła ogniowe nieprzyjaciela działające z głębi jego ugrupowania.

www.cbw.plCBW

ROZDZIAŁ H.

ARMATKA PIECHOTY.

265. Właściwości techniczne armatki.

266. Zadania.

1. Zasady ogólne.

37 mm armatka piechoty wz. 36 może zwalczać skutecznie broń pancerną lekką i średnią z odleg-łości 1000 m. Duża zwrotność armatki, łatwość przerzucania ognia w granicach 50 stopni, bardzo duża celność, duża szybkostrzelność praktyczna, łatwość celowania i płaski tor pocisku pozwalają przy celowaniu w spód czołga na skuteczne ostrze-liwanie czołgów w ruchu bez zmiany celownika od 700 m w dół.

Płaski tor pocisku jednak zmusza piechotę do przypadnięcia do ziemi z chwilą pojawienia się broni pancernej nieprzyjaciela, aby armatki mo-gły swobodnie prowadzić skuteczny ogień.

Ogień wykonywany z armatki jest ogniem bez-pośrednim; innych sposobów strzelania nie sto-suje się.

Zadaniem armatek piechoty jest tylko i wyłącz-nie zwalczanie broni pancernej. Do tego celu uży-wa się tylko jednego rodzaju pocisku, mianowicie przeciwpancernego.

Dostateczna ilość amunicji wożona bezpośred-nio przy armatce pozwala na skuteczne zwalcza-nie nawet większej ilości czołgów.

Z armatki piechoty wolno ostrzeliwać czołgi średnie lub samochody pancerne dopiero z odle-

głości 1000 m. Wyjątkowo tylko do pociągów pan-cernych można strzelać do 1500 m.

Stanowisko ogniowe armatki musi mieć: 267. — dobre pole ostrzału w granicach skutecznej Warunki

przebij alności, — dobre ukrycie przed obserwacją nieprzyja-

ciela, — dobre i bliskie miejsce wyczekiwania przed

rozpoczęciem ognia, — ochronę przed bezpośrednim natarciem broni

pancernej w postaci wszelkich przeszkód przeciw-pancernych, zwłaszcza na bokach,

— osłonę lekkiej broni przeciwpancernej (gra-naty przeciwpancerne, strzelcy wyborowi),

— skryte podejścia, — możliwości wzajemnego wsparcia poszcze-

gólnych armatek, — bliskie ukrycie dla przodków, — w razie potrzeby dogodne stanowiska zapa-

sowe.

Stanowiska ogniowe mogą być tylko odkryte, 268. ponieważ z armatki strzela się jedynie ogniem Rodzaje bezpośrednim. stanowisk.

Z tych względów stanowisko to musi być: — doskonale zamaskowane, czy to przez wykor-

zystanie maski naturalnej, czy sztucznej, — zaopatrzone w pobliżu w odpowiednie ukry-

cie, pozwalające na skryte przygotowanie armatki do strzelania i szybkie przetoczenie jej z miejsca wyczekiwania na stanowisko ogniowe.

Stanowiska powinny zależnie od terenu lub przebiegu przeszkody przeciwpancernej zapewnić www.cbw.pl

CBW

możliwość strzelania ogniem bocznym lub (w gor-szym wypadku) na wprost.

Stanowisko musi być chronione nie tylko przed obserwacją naziemną, ale również lotniczą.

Unikać przedwczesnego zdradzenia przez wstrzy-manie ruchu na stanowisku ogniowym oraz przez wysuwanie armatki z miejsca wyczekiwania do strzelania dopiero wtedy, gdy czołgi zbliżają się ido skutecznego pola ostrzału armatki (około 1000 m ) .

W czasie marszu posuwa się armatka przy po-mocy zaprzęgu konnego lub ciągnika.

Jeśli położenie nie pozwala na ciąg konny, mu-szą armatkę przetaczać strzelcy. W tym wypadku przodek z amunicją posuwa się skokami w odpo-wiedniej odległości z tyłu, zależnie od warunków bojowych i terenu.

W wypadkach uplanowanego zaskoczenia do-i ^ ^ k ^ a ^ e wódca dysponujący armatką może zastrzec roz-

ognia. poczęcie ognia na swój rozkaz. Po dojściu broni pancernej nieprzyjaciela na

J- odległość skutecznego strzału działonowy daje krótki rozkaz do rozpoczęcia ognia, który wyko-nywa celowniczy.

Działonowy musi zwalczać cele aż do. zniszcze-nia przynajmniej części ich. Po zbliżeniu się bro-ni pancernej nieprzyjaciela do własnych pozycyj armatka prowadzi nadal ogień, nie zważając na zagrożenie własnych oddziałów. Jeśli nie idą dal-sze fale czołgów, można nawet wyjątkowo po przejściu broni pancernej przez linię własnego stanowiska ostrzeliwać ją dalej z tyłu; jednakże "w tym wypadku działonowy. musi utrzymać nadal

269. Sposoby posuwa-nia się.

270.

271. Teren.

272. Łączność

i obserwacja.

obserwację przedpola, aby każdej chwili móc zwalczać natarcie dalszych czołgów.

Armatki są zdolne do działań w każdym tere-nie, na którym może się pojawić broń pancerna.

Należy jednak wykorzystywać nawet nieznaczne przeszkody terenowe (jary, rzeczki), gdyż utrud-niają one ruch czołgów, przez co dają armatkom Więcej czasu na ich zwalczanie. Prócz tego pokry-cie terenowe (budynki murowane, lasy) chronią ar-matki przed bezpośrednim działaniem czołgów.

Działonowy przydzielonej armatki nawiązuje i u t rzymuje łąjczność z dowódcą piechoty. W za-sadzie dowódca piechoty daje jeszcze przed rozpo-częciem działania szczegółowe zadania, których wykonanie należy do działonowego.

Obserwacja pola walki oraz skutków ognia na-leży do obowiązków działonowego i celowniczego.

Piechota natomiast ma w porę i jak najszyb-ciej alarmować obsługę armaitki o zbliżającej się broni pancernej nieprzyjaciela rakietami oraz umówionymi znakami słuchowymi (np. trąbki, sy-reny), które nigdy nie uchodzą uwagi i szybciej rozpowszechniają alarm.

Amunicję dla armatek walczących uzupełniają T T2 7 3 l ł

amunicyjni z przodków. rianie Uzupełnianie-zużytej amunicji odbywa się tak amunicji,

jak amunicji batalionu piechoty.

2. Armatka w działaniach bojowych.

, Użycie armatek piechoty w walce zależy od ca-łokształtu obrony przeciwpancernej w ramach oddziału piechoty.

274. Użycie

armatek w walce. www.cbw.pl

CBW

Dowódca dysponujący może niekiedy część ar-matek przydzielić dowódcy zagrożonego oddziału, a wtedy armatki przydzielone podlegają dowódcy tego oddziału (do kompanii włącznie).

275. Stanowisko dla armatek w walce należy w za-i Umiana s a ^ z i e wybierać tak, aby wykorzystać jak najdal-stanowisk s z y zasięg skutecznego ognia i mieć dobry ostrzał w walce, na przedpole w możliwie szerokim wycinku oraz

móc ostrzeliwać istniejące przeszkody przeciw-czołgowe, tak naturalne jak i sztuczne.

Stanowisika te muszą być chronione lub zakryte, a zawsze doskonale zamaskowane przed nieprzy-jacielską obserwacją nazieminą i powietrzną, gdyż potęga ich działania będzie zależała od zaskocze-nia, a możność wykonania zadania od doskonałe-gp zamaskowania się i niezdradzenia się przed na-tarciem czołgów nieprzyjaciela. Wybór stanowisk na linii bojowej i odległość od czołowych rzutów piechoty zależy całkowicie od terenu i od możno-ści ukrycia armatek w terenie. W każdym razie zadanie obrony piechoty przed czołgami musi być zapewnione ogniem armatek. Również na odle-głość tych stanowisk od czołowych rzutów piecho-ty wpływać będzie przeszkoda przeciwpancerna, która musi leżeć w zasięgu skutecznej przebij al-ności armatki. Do umieszczenia armatek wykorzy-stać miejsca niedostępne dla czołgów (np. muro-wane zabudowania) z polem ostrzału odpowiada-jącym skutecznej przeb'ijalności, a więc około 1 km. Pamiętać o przygotowaniu stanowisk za-pasowych.

Wyznaczanie zadań i rejonów stanowisk w obro-nie należy do obowiązków dowódcy odcinka

- ' (batalionu).

Wybrane stanowisko powinno zapewnić swo-bodny, ostrzał na boki, ewentualnie na wprost, a nawet i do tyłu.

Nie należy szukać przerw we własnym froncie ani stwarzać ich umyślnie, lecz gdy istnieją, moż-na je wykorzystać.

W wypadkach zaskoczenia działonowy armatki za jmuje takie stanowisko, z którego może na j -szybciej rozpocząć skuteczną walkę z bronią pan-cerną, bez względu na narażenie sprzętu i obsługi.

Bezpośrednią osłonę armatki zapewniają naj-bliżsi dowódcy piechoty przy pomocy pocisków przeciwpancernych z karabinów maszynowych i powtarzalnych oraz wiązek granatów ręcznych, min przeciwpancernych itp.

Jeżeli armatki w czasie walki brały udział w zwalczaniu broni pancernej, zmianę stanowisk ogniowych przeprowadza się zaraz po skutecz-nym odparciu natarcia broni pancernej. Pozwoli to na ochronę sprzętu przed ogniem nieprzyjaciel-skim, któremu stanowiska armatek po natarciu będą już niewątpliwie znane.

W marszu ubezpieczonym posuwają się armat- 276. ki zasadniczo pojedynczo, na czole i tyle kolumny Marez ubez marszowej oraz w odstępach między oddziałami p y" kolumny.

W wypadkach bliskości rozpoznanego przeciw-nika pancernego musi się niejednokrotnie prze-suwać armatki skokami od pagórka do pagórka czy od wsi do wsi. W pewnych wypadkach trzeba będzie prowadzić przynajmniej część armatek piechoty z boku kolumny w odstępie do kilkuset metrów pod osłoną piechoty i lekkiej broni prze-ciwDancernei. www.cbw.pl

CBW

Ugrupowanie armatek w kolumnie zapewnia obronę przeciwpancerną tak od czoła jak i na bo-ki, a nawet od tyłu. Większość armatek ugrupo-wana odpowiednio głęboko posuwa się bliżej czoła kolumny, natomiast dalej w tyle wciela się je do kolumny na przemian z artylerią. Nieraz kolum-na może w razie spodziewanego uderzenia broni pancernej z boku ubezpieczyć się armatkami, po-suwaj ącymi się oddzielnie wzdłuż drogi marszu od strony zagrożonej pod osłoną piechoty i lekkiej broni przeciwpancernej.

Armatki najbardziej wysunięte ku przodowi posuwają się w przerwie między szpicą a następ-nym członem piechoty. Niekiedy armatkę muszą przetaczać strzelcy, a wtedy przodek posuwa się w pobliżu armatki w odległości zależnej od terenu.

Armatki wysunięte w przód lub w bok dla ubez-pieczenia oddziału piechoty należy zawsze osłonić strzelcami, przygotowanymi do zwalczania broni pancernej z małych odległości.

Stanowiska do strzelania zajmuje się bezpo-średnio na drodze, jeżeli zaś czas i teren pozwala, obok drogi.

277. Przy rozwijaniu się natarcia część armatek,1

Natarcie, znajdująca się w czołowych rzutach, towarzyszy. piechocie, część osłania rozwinięcie i skrzydła ora/ jest gotowa do obrony podstaw wyjściowych lub osłony siły głównej przed możliwym naipadem broni pancernej.

W czasie natarcia ruch armatek do przodu od-bywa się na. podstawie przewidywań dowódcy, do określonych przez niego rejonów stanowisk, za-leżnie od możliwości działania broni pancernej nieprzyjaciela. Ruch ten w terenie otwartym bę-

dzie się odbywał skokami od stanowiska do sta-nowiska. Jeżeli ogień nieprzyjaciela w terenie otwartym nie pozwoli na zaprzęg konny, to ruch będzie wykonany za pomocą przetaczania armatki przez strzelców. Okresy przesunięć armatek muszą być uzgodnione tak z czasami zmiany stanowisk przez poszczególne armatki, jak i artylerii piecho-ty, aby w każdym położeniu, gdy część armatek jest w ruchu, druga część na stanowiskach zapewnia-ła skuteczną obronę przeciwpancerną przednim rzutom.

W terenie nieprzejrzystym posuwają się armat-ki zasadniczo w ugrupowaniu czołowych rzutów i na bokach, w gotowości do natychmiastowego zajęcia stanowiska. W miarę możności posuwanie się armatek odbywa się przy pomocy zaprzęgu konnego.

Z chwilą ukazania się broni pancernej wszyst-kie armatki za jmują natychmiast najbliższe sta-nowiska bojowe i zaczynają ogień.

Po zdobyciu przedmiotu natarcia część armatek powinna niezwłocznie się tam znaleźć, aby ode-przeć możliwe przeciwuderzenie broni pancernej, podczas gdy druga część z głębi ma zapewnić ciąg-łość obrony przeciwpancernej na polu walki, a zwłaszcza osłonę boków. .

W pościgu armatki działają w zasadzie tak, jak 278. w marszu ubezpieczonym, z tą różnicą, że ruch ich Pościg, odbywa się przy pomocy zaprzęgu konnego.

Do pościgu nadają się szczególnie armatki o po-ciągu silnikowym.

Do przodu wysuwa się większą ilość armatek, pamiętając przy tym o zapewnieniu osłony skrzy-deł. www.cbw.pl

CBW

279. W obronie ustawia się armatki tak, aby w mia-Obrona. r ę możliwości cały teren nadający się do działań

broni pancernej mógł być ostrzelany ogniem bocz-nym co najmniej do 500 m przed przednim skra-jem pozycji głównej.

Działonowy musi przygotować szczegółowo obro-nę przeciwpancerną na powierzonym mu odcin-ku i uwzględnić:

— wykorzystanie naturalnych przeszkód prze-ciwczołgowych (np. nawet niezbyt głębokich rzek, rowów, murowanych osiedli, lasów itp.),

— organizację dozorowania, — stanowiska zapasowe, sposoby i warunki

przejścia na nie, — możliwości zmiany stanowiska w razie za-

grożenia własnego skrzydła lub jednego kierunku, — maskowanie na stanowisku.

280. _ Ostatnim wycofującym się oddziałom pozosta-Wycofanie w j a s i ę CZęść armatek. Resztą armatek zajmuje się z walki. stanowiska w głębi, aby osłonić oddziały od-

chodzące. Te armatki muszą dbać jednocześnie o osłonę skrzydeł.

Piechota nigdy nie powinna opuścić armatek w chwili niebezpieczeństwa, z drugiej zaś strony obsługi armatek muszą się nawet poświęcić, aby pomóc piechocie w walce z bronią pancerną nie-przyjaciela.

281. _ Na postoju ubezpieczonym tak oddziały ubez-Postój. pieczającć jak i sity główne muszą zorganizować

obronę przeciwpancerną. Oddziały ubezpieczające organizują obronę przeciwpancerną według zasad obrony, a siły główne zamykają wejścia do rejonu

postoju. Stanowiska powinny być tak wybrane, aby napadająca broń pancerna została ostrzelana i zniszczona przed rozpoczęciem ognia lub przed wtargnięciem do rejonu postoju.

Przy obronie postoju w miejscowościach dzia-łonowy zamyka armatką przede wszystkim drogę (drogi) prowadzącą od strony nieprzyjaciela. Na tym stanowisku pozostanie zaizwyczaj i w nocy.

Służbę ohserwacyjno-alairmową organizują do-wódcy czat i dowódcy postoju; działonowy i ob-sługi muszą dokładnie znać sygnały alarmowe, zwłaszcza dotyczące obrony przeciwpancernej.

Działanie armatek w walkach leśnych ograni- 282. ^ czy się do zamknięcia dróg i przesiek, po których Walki leśne, może się posuwać broń pancerna.

W walkach w miejscowościach armatka swym 283. ogniem wzmacnia zapory i barykady przeciwpan- Walki cerne. Umiejętnie wybrane stanowiska mogą po- ^^cfach!" zwolić na dozorowanie kilku kierunków.

Armatka nadaje się do walk nocnych tylko po przygotowaniu ognia za dnia. J e j zadanie jednak ograniczy się tylko do zamknięcia ścisłych kierun-ków; tę trudną pracę może ułatwić i umożliwić armatce doskonale działająca służba alarmowa, przeszkody przeciwpancerne, wpływające na kie-runek ruchu czołgów oraz oświetlenie przedpola. W każdym razie armatki muszą jednak zająć swo-je właściwe stanowiska do walki dziennej przed świtem.

cv

284. Walki nocne.

www.cbw.plCBW

CENTRALNA B I B L I O T E K A WOJSKOWA WARSZAWA

20822 c z . 3 1937

www.cbw.plCBW

Regulamin piechoty. Cz. 3, Kompania karabinów maszynowych - 1937

Documents

Transcript of Regulamin piechoty. Cz. 3, Kompania karabinów maszynowych - 1937