WYCHOWANIE

SPECJALNE

Podstawowe pojęcia

Zdrowie - stan organizmu charakteryzujący

się pełną sprawnością fizyczną, psychiczną i

społeczną, brakiem zmian morfologicznych i

zaburzeń czynnościowych, pozwalający

człowiekowi na prawidłowe reagowanie i

przystosowanie się do swojego środowiska

społecznego

ZDROWIE

Wg WHO: zdrowie to stan pełnego

fizycznego, psychicznego i społecznego

dobrego samopoczucia.

W węższym znaczeniu: brak choroby lub

ułomności.

Norma- ustalona, ogólnie przyjęta zasada,

reguła, wzór, sposób postępowania w

określonych sytuacjach. Zależna od

środowiska, kultury, kryteriów oceny i

wartościowania funkcjonujących w danym

społeczeństwie.

NORMA

Sprawność fizyczna- gotowość organizmu

ludzkiego do podejmowania i rozwiązywania

trudnych zadań ruchowych w różnych

sytuacjach życiowych.

SPRAWNOŚĆ FIZYCZNA

Kalectwo- defekt fizyczny, wada fizyczna

narządu lub funkcji organizmu, mająca

charakter stały i nieodwracalny, na ogół nie

poddający się łatwo leczeniu; powstały na

skutek czynników wrodzonych lub urazów

defekt psychiczny, umysłowy;

defekt sensoryczny (głuchota, ślepota)

KALECTWO

w znaczeniu biologicznym - stan

organizmu charakteryzujący się

całkowitym zniesieniem lub znacznym

ograniczeniem niektórych jego funkcji

wskutek uszkodzenia struktury narządu;

w znaczeniu społecznym - naruszenie

sprawności i funkcji organizmu

powodujące ograniczenie i znaczne

trudności kształcenia się w zwykłych

warunkach, w czynnościach życia

codziennego, w pracy zawodowej i życiu

społecznym.

INWALIDZCTWO

Niepełnosprawność- obniżony stan

sprawności organizmu powodujący

ograniczenie i utrudnienie w wypełnianiu

przez człowieka ról społecznych. Może

dotyczyć zarówno funkcji psychicznych jak i

fizycznych. Niepełnosprawność obejmuje

wszystkie stany niezależnie od okresu ich

trwania i stopnia obniżenia sprawności.

NIEPEŁNOSPRAWNOŚĆ

NORMA - zależna od środowiska, kultury,

kryteriów oceny i wartościowania

funkcjonujących w danym społeczeństwie

UPOŚLEDZENIE - odchylenie od normy np.:

odchylenie od normy statystycznej –

odchylenie od zjawisk występujących w

przeważającej większości, uznanych za

normalne.

NORMA - UPOŚLEDZENIE

Z punktu widzenia pedagogiki specjalnej-

jednostką upośledzoną jest taka, u której

występują odchylenia od normy

powodujące:

trudności rozwoju;

trudności w poznawaniu świata;

trudności w przystosowaniu do

środowiska społecznego.

Uszkodzenie - wszelka strata lub wada

fizycznej, psychicznej lub anatomicznej struktury

albo czynności.

Niepełnosprawność - ściśle związana z normą

– sprawnością. Oznacza wszelkie ograniczenia

lub brak możliwości wykonywania czynności na

poziomie uważanym za normalny dla człowieka.

MIĘDZYNARODOWA KLASYFIKACJA

USZKODZEŃ NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI I

UPOŚLEDZEŃ (WHO 1980R)

Upośledzenie - oznacza niekorzystną

sytuację danej osoby, będącą wynikiem

uszkodzenia bądź niepełnosprawności,

polegająca na ograniczeniu lub

uniemożliwieniu jej wypełniania ról, które

uważane są za normalne, biorąc pod uwagę jej

wiek, płeć, czynniki kulturowe i społeczne.

NIEPEŁNOSPRAWNOŚĆ „Być niepełnosprawnym oznacza nieustanną konfrontację z problemami w codziennym funkcjonowaniu w rodzinie, w pracy, w urzędzie, na ulicy.

Być niepełnosprawnym to częste zmagania się z życiem, w izolacji i na marginesie społeczeństwa. To napotykanie barier.”

(A. Ostrowska, J. Sikorski, 1997. s. 187)

Niepełnosprawność – (inwalidztwo)- to

długotrwały stan, w którym występują pewne

ograniczenia w prawidłowym funkcjonowaniu

człowieka. Ograniczenia te spowodowane są na

skutek obniżenia sprawności funkcji fizycznych

i/lub psychicznych.

Jest to także uszkodzenie, czyli utrata lub wada:

psychiczna

fizjologiczna struktury organizmu

anatomiczna

Utrata ta może być:

całkowita;

częściowa;

trwała lub okresowa;

wrodzona lub nabyta;

ustabilizowana lub progresywna.

Niepełnosprawność jest jednym z ważnych

problemów współczesnego świata.

Wynika to z powszechności i rozmiaru tego

zjawiska.

Z niepełnosprawnością fizyczną wiąże się

ponadto zwyczajowo tzw. niepełnosprawność

społeczna, czyli niemożność pełnego

funkcjonowania w społeczeństwie.

NIEPEŁNOSPRAWNY – przyjęto uważać

taką osobę, której upośledzenie funkcji

psychofizycznych powoduje ograniczenie

funkcjonalne sprawności lub aktywności

życiowej w stopniu utrudniającym pełnienie

właściwych dla niej ról społecznych.

Termin inwalida można uznać za bardziej

właściwy dla zagadnień prawno-formalnych.

INWALIDA – osoba, u której została w

sposób trwały lub okresowy (odwracalny)

naruszona sprawność fizyczna lub

psychiczna w stopniu uniemożliwiającym lub

znacznie utrudniającym pełnienia przez nią

ról społecznych.

Inwalidztwo oznacza chorobę, stan po urazie lub wadę wrodzoną wraz z ich bezpośrednimi konsekwencjami. Naruszenie sprawności organizmu może mieć konsekwencje:

edukacyjne;

socjalne;

zawodowe;

W rozumieniu prawno-ustawowym istotą inwalidztwa nie jest sam fakt choroby lub niepełnosprawność, ale niezdolność (lub ograniczenie zdolności) do podjęcia pracy zawodowej.

Grupy inwalidów – zostały utworzone w

celu klasyfikacji osób niepełnosprawnych do

wykonywania pracy.

Rozróżnia się III grupy:

I grupa- niezdolność do jakiejkolwiek

pracy i konieczna stała opieka osób

drugich (np. porażenie wszystkich

kończyn, pełna utrata wzroku)

II grupa- zdolność do wybranych prac

zawodowych, w specjalnych warunkach

chronionych, w niepełnym wymiarze

godzin.

III grupa- zdolność do pewnych prac

zawodowych.

Utworzone dla potrzeb zawodów sportowych.

Wyróżnia się VI grup:

I. niewidomi ( „B”)

II. głusi

III. amputowani ( „A”)

IV. inwalidzi z porażeniem kończyn ( „P”)

V. inwalidzi z innymi dysfunkcjami ruchu ( „L”)

VI. inwalidzi z porażeniem mózgowym ( „CP”)

GRUPY SPORTOWE INWALIDÓW

W poszczególnych grupach wyróżnia się

ponadto odpowiednie klasy sportowe,

które różnicują zawodników pod względem

stopnia sprawności i lokalizacji uszkodzenia.

Rodzaje niepełnosprawności:

obniżona sprawność sensoryczna

(zmysłowa) – brak, uszkodzenia lub

zaburzenia lub uszkodzenia funkcji

analizatorów zmysłowych (są to m.in.

osoby niewidome, niedowidzące, głuche,

niedosłyszące, z zaburzeniami percepcji

wzrokowej i słuchowej)

obniżona sprawność intelektualna –

upośledzenie umysłowe, demencja starcza;

obniżenie sprawności funkcjonowania

społecznego – zaburzenia równowagi

nerwowej, emocjonalnej oraz zdrowia

psychicznego;

obniżenie sprawności komunikowania się –

utrudniony kontakt słowny (zaburzenia mowy,

autyzm);

obniżona sprawność ruchowa - osoby z

dysfunkcją narządu ruchu (wrodzoną lub

nabytą);

mózgowe porażenie dziecięce;

obniżona sprawność psychofizyczna z

powodu chorób somatycznych – np.

nowotwory, guz mózgu, cukrzyca, rak.

Najczęstsze przyczyny niepełnosprawności:

wady wrodzone;

choroby przewlekłe;

nagłe – wypadki, urazy, zatrucia.

Niepełnosprawność w ujęciu prawnym

Według ustawy o pomocy społecznej niepełnosprawność oznacza niezdolność do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych albo zaliczenie do grupy inwalidów lub legitymowania się stopniem niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych.

Wyróżnia się ponadto:

inwalidztwo – częściowa niezdolność do wykonywania pracy zawodowej, spowodowana długotrwałym lub trwałym naruszeniem sprawności organizmu. O inwalidztwie mówi się gdy choroba trwa powyżej sześciu miesięcy.

kalectwo – niedorozwój, brak lub nieodwracalne uszkodzenie narządu lub części ciała (trwałe uszkodzenie organizmu). Może, ale nie musi spowodować zmniejszenia lub utraty zdolności do pracy zawodowej.

nie jest chorobą psychiczną;

oznacza ograniczenie możliwości rozwoju i

funkcjonowania intelektualnego, a w

konsekwencji utrudnienie możliwości

przystosowania społecznego;

UPOŚLEDZENIE UMYSŁOWE

nie poddaje się leczeniu – jest stanem

nieodwracalnym trwającym całe życie;

osoby z upośledzeniem umysłowym stanowią

najliczniejszą grupę spośród wszystkich osób

niepełnosprawnych.

Przyczyny upośledzenia umysłowego to:

wpływ czynników zaburzających rozwój lub

uszkadzających centralny układ nerwowy,

najczęściej:

• życiu płodu

• uszkodzenia okołoporodowe

• oraz niektóre groźne choroby wieku

dziecięcego, uszkadzające mózg

wymagają specjalnego programu nauczania

nastawionego w szczególności na rozwój

umiejętności potrzebnych w życiu codziennym;

zdolność samodzielnego funkcjonowania osób z

upośledzeniem umysłowym w społeczeństwie

uzależniona jest od stopnia upośledzenia, jak

również od poziomu i rozwoju służb socjalnych

w kraju, w którym mieszkają (w Polsce

większość osób umiarkowanie i znacznie

upośledzonych umysłowo nie ma szans na

autonomiczne funkcjonowanie w wieku

dorosłym)

w Polsce jest ok. 1,2 mln osób z

upośledzeniem umysłowym w tym:

• około 200 tys. z głębszym

upośledzeniem umysłowym (tj.

umiarkowanym, znacznym i

głębokim) i z tą grupą osób

niepełnosprawnych O. S. prowadzą

szeroko podjętą rehabilitację

ruchową poprzez uprawianie sportu

na miarę możliwości

psychofizycznych

Najnowsza definicja zaproponowana przez Ruth

Luckasson i współpracowników i opublikowana

przez Amerykańskie Towarzystwo ds.

Upośledzenia Umysłowego (AAMR) w 1992r.

brzmi:

„Niedorozwój umysłowy charakteryzuje się

istotnie niższym niż przeciętnym

funkcjonowaniem intelektualnym z jednocześnie

współwystępującym ograniczeniem w zakresie

dwóch lub więcej spośród następujących

umiejętności przystosowawczych:

• umiejętność porozumiewania się;

• sprawność w zakresie samoobsługi;

• radzenia sobie z czynnościami życia

domowego;

• umiejętność korzystania z dóbr

społeczno-kulturalnych

• samodzielność;

• dbanie o własne zdrowie i

bezpieczeństwo;

• umiejętności szkolne;

• organizowanie sobie czasu wolnego;

• radzenie sobie w pracy

ograniczenia te powstały przed 18 rokiem życia”

KLASYFIKACJA NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI

(M. Grzegorzewska)

Niewidomi i niedowidzący:

• niewidomi od urodzenia lub przed piątym rokiem życia;

• ociemniali;

• niewidomi i ociemniali z dodatkowymi kalectwami;

• niewidomi i ociemniali z upośledzeniem umysłowym;

• niedowidzący;

• słabo widzący w wysokim stopniu;

Głusi i niedosłyszący:

• głusi od urodzenia;

• ogłuchli mówiący;

• głusi z upośledzeniem umysłowym;

• głusi z dodatkowymi kalectwami;

• głusi z resztkami słuchu;

• niedosłyszący;

Głuchoniewidomi;

Upośledzeni umysłowo:

• w stopniu lekkim;

• w stopniu umiarkowanym;

• w stopniu znacznym;

• w stopniu głębokim;

Przewlekle chorzy:

• grupy ze względu na rodzaj schorzenia;

• grupy ze względu na formę leczenia;

Osoby z uszkodzeniami narządu ruchu:

• amputacje lub braki i deformacje wrodzone;

• uszkodzenia kręgosłupa i narządów ruchu;

• dysfunkcje kończyn;

• porażenia;

Osoby z trudnościami w uczeniu się wskutek dysharmonii rozwoju;

Społecznie niedostosowani wskutek:

• zaniedbań i błędów wychowawczych;

• zaburzeń wyższych czynności

nerwowych.

Niezależnie od typów definicji czy klasyfikacji

niepełnosprawności pamiętać należy przede

wszystkim o jednym, że sama wada nie tworzy

osobowości człowieka, a głębokość wady nie

określa jego możliwości.

Dzieci niepełnosprawne różnią się między sobą

tak bardzo, jak wszystkie inne dzieci.

POTRZEBY EDUKACYJNE DZIECI

NIEPEŁNOSPRAWNYCH- DEFINICJA,

ORIENTACJE EDUKACYJNE

Są wśród nich:

pedanci i bałaganiarze;

powolne i bardzo szybkie;

jedne lubią rywalizację, inne unikają porównań;

dzieci wesołe, gadatliwe ale też „urodzone milczki;

dzieci pracowite i leniwe;

pogodne i złośliwe.

Łączy je jedno – potrzeba zrozumienia i akceptacji, wspólna wszystkim ludziom.

POTRZEBY EDUKACYJNE

Przez specjalne (specyficzne) potrzeby

edukacyjne należy rozumieć te potrzeby, które w

procesie rozwoju dzieci i młodzieży wynikają z

ich niepełnosprawności lub są efektem ich

przyczyn trudności uczenia się.

Rozpoznanie i zaspokajanie tych potrzeb

dotyczy wszystkich dzieci- zarówno tych z

zaburzeniami i dysfunkcjami rozwojowymi, jak

również tzw. przeciętnych oraz wybitnie

zdolnych.

Zwraca tutaj uwagę relatywność pojęcia

I jego interakcyjny charakter – specjalna

potrzeba edukacyjna jest

„specjalne potrzeby edukacyjne”

Wypadkową możliwości i braków

dziecka oraz możliwości braków

otoczenia

Im wcześniej dokona się rozpoznania i

zdiagnozowania deficytu u dziecka, tym

większa skuteczność w zaspokajaniu jego

specyficznych potrzeb.

W odniesieniu do specyficznych potrzeb

edukacyjnych można mówić o dwóch

orientacjach edukacyjnych.

Pierwsza z nich to stanowisko zorientowane

na ucznia, które opiera się na założeniach, iż:

można zdefiniować grupę dzieci „specjalnych”

dzieci z problemami potrzebują nauczania

specjalnego

najlepiej uczyć razem dzieci o podobnych

problemach

pozostałe dzieci, uważane za „normalne”,

korzystają z istniejących form nauczania

szkolnego.

Jak łatwo zauważyć, takie podejście

Sprzyja segregacji a przez to skupienie

uwagi ludzi na cechach

I decydujących o jego

niepełnosprawności a

Etykietowaniu dziecka nie na wielu innych,

które są niepowtarzalne,

indywidualne.

Bardzo często pociąga za sobą

nadopiekuńczość wobec dziecka, a to z kolei

powoduje zawężenie – programu nauczania

– w którym może zabraknąć bodźców i

stymulatorów do rozwoju.

Druga z omawianych orientacji jest

reprezentowana przez stanowisko –

zorientowane na program – w którym

potrzeby edukacyjne traktuje się jako efekt

całego szeregu czynników:

zadaniach stawianych uczniowi;

warunków istniejących w klasie.

Tezy powyższej orientacji:

każde dziecko może mieć trudności w szkole;

trudności te mogą być drogowskazem do

zmiany, udoskonalenia nauczania, stylu pracy;

zmiany stylu pracy nauczyciela prowadzą do

poprawy warunków nauczania wszystkich

dzieci;

nauczyciel pragnący osiągnąć lepsze efekty

dydaktyczno-wychowawcze powinien otrzymać

wsparcie od władz oświatowych

Stanowisko to zakłada konieczność

uszanowania różnorodności i

indywidualności zarówno dzieci, jak i

nauczycieli oraz ze szczególną uwagą

traktuje się ideę samokształcenia i

wspierania nauczycieli stosujących

innowacyjne formy i metody pracy.

W tak rozumianym podejściu do specjalnych

potrzeb edukacyjnych kładzie się nacisk na:

celowość nauczania;

różnorodność zajęć;

rolę refleksji w uczeniu się;

odpowiednią organizację czasu;

maksymalną integrację z dziećmi

Praktyka pedagogiczna z dziećmi o specjalnych

potrzebach edukacyjnych udowodniła, iż właśnie

ta koncepcja wpływa na rozwój osobowości

dziecka.

Specyficzne potrzeby edukacyjne są

podporządkowane konkretnych typom

niepełnosprawności.

Pamiętać należy o potrzebie indywidualności

każdego dziecka, oraz dostrzegania w niej

wartości pozytywnych.

Zgodnie z ustawą o systemie oświaty, winno

być dostosowane do możliwości

psychofizycznych uczniów.

To nie dziecko ma dostosować się do z

góry określonych ustaleń dotyczących

tempa i charakteru uczenia się.

To nauczyciel, zamiast tworzyć odrębne

programy nauczania dla dzieci o

specyficznych potrzebach, powinien szukać

alternatywnych i skutecznych rozwiązań

które by uwzględniły indywidualne różnice

między uczniami.

Dziecko ze specjalnymi potrzebami

edukacyjnymi powinno uzyskać wsparcie.

U podstaw współczesnego myślenia tkwią

następujące twierdzenia:

efektywność nauczania wiąże się z

potrzebami psychicznymi i społecznymi,

a nie z rodzajem i stopniem

niepełnosprawności;

PRACA UCZNIA O SPECJALNYCH

POTRZEBACH EDUKACYJNYCH

sprawność psychiczna, społeczna i

fizyczna jest tak zróżnicowana, że

rozgraniczenie między pełnosprawnością i

niepełnosprawnością staje się w wielu

przypadkach niemożliwe;

trudności napotkane w kształceniu

niepełnosprawnych są często

zwielokrotnieniem podobnych trudności, z

którymi borykają się uczniowie

pełnosprawni;

istota edukacji niepełnosprawnych

sprowadza się do indywidualnego

traktowania w procesie nauczania z

uwzględnieniem ich właściwości

fizycznych, psychicznych i społecznych

oraz stworzenie warunków do ich rozwoju.

Mając na uwadze powyższe tezy nauczyciel

winien w swojej pracy respektować trzy

zasady:

częściowego udziału – dziecko

niepełnosprawne nie jest w stanie

wykonać wszystkich zadań w czasie

lekcji, mimo to jego obecność jest celowa

i sensowna

Korzystanie z koncepcji

indywidualnego zaangażowania –

dziecko powinno otrzymywać polecenia i

zadania adekwatne do swoich

możliwości;

Inteligencji wielorakich – według teorii Gardnera, zgodnie z którą nie istnieją tylko dwa rodzaje inteligencji:

• logiczno-matematyczna

• werbalno-lingwistyczna

mierzone w teście na inteligencję. Istnieją również inne inteligencje:

• muzyczno-rytmiczna

• wzrokowo-przestrzenna

• fizyczno-ruchowa

• interpersonalna

Istotną rolę w pracy pedagogicznej z

niepełnosprawnymi odgrywają zasady pracy:

sukcesu – uwzględnianie aktualnych

potrzeb i możliwości dziecka (myślenie

pozytywne);

ścisłej integracji doświadczeń –

percepcyjnych, ruchowych i językowych w

ćwiczeniu różnych funkcji praktycznych;

aktywnego, wielostronnego mobilizowania –

powykonywania zadań przez stosowanie

różnorodnych form ćwiczeń;

doboru odpowiednich metod, technik i

środków;

wyzwalania otwartości bezpośredniości i

spontaniczności w komunikowaniu się z

najbliższym otoczeniem;

pełnej akceptacji i tolerancji, idea

tworzenia partnerskiego stosunku z

dorosłymi;

przyjmowanie różnych zakresów wolności i

autonomii – możliwość wyboru i

dobrowolności podjęcia oferty współpracy z

opiekunem, instruktorem, wychowawcą;

stopniowego, ewolucyjnego i regularnego

osiągania zamierzonych celów pracy oraz

jej kontynuacji w perspektywie całej

edukacji;

uczenie się dla życia w środowisku

przez uczestnictwo, działanie i przeżywanie

oraz dopasowywanie wymagań do poziomu

rozwoju i jego następnych etapów;

całościowego, komplementarnego,

wszechstronnego, zintegrowanego

podejścia do dziecka niepełnosprawnego.

Nauczyciele, którzy osiągają sukcesy w

nauczaniu dzieci o specjalnych potrzebach

edukacyjnych to po prostu dobrzy nauczyciele:

dbający o to czego się dziecko uczy;

wyznaczają ambitne ale realne zadania;

upewniają się czy uczniowie robią postępy;

tworzą pozytywną atmosferę;

NAUCZYCIEL W SZKOLE

NIEPEŁNOSPRAWNYCH

są konsekwentni;

uznają wysiłki i osiągnięcia uczniów;

dają uczniom możliwość wyboru;

zapewniają pomoce i materiały;

zachęcają do współpracy;

pamiętają, że przyrost wiedzy u dzieci

niepełnosprawnych ma charakter skokowy;

stawiają przed dziećmi wysokie wymagania.

Pracując z uczniami niepełnosprawnymi

należy pamiętać:

że każdy z nich jest inny;

każdy ma swoje mocne i słabe strony;

podstawą jest dotrzeć do nich, odkryć i

wykorzystać;

podkreślać to, co dziecko potrafi przy

wzajemnym zaufaniu i poczuciu respektu.

Wyżej wymienionym celom służą szkoły, w

których tworzy się dobrze pojętą integrację.

Szkoły integracyjne mają przekonać uczniów o

własnej wartości, o ich znaczeniu dla

społeczeństwa, stworzyć wszystkim równe

szanse startu w dorosłe życie.

Integracja – dziesięć liter, w których

zawarta jest przyszłość dzieci

pokrzywdzonych przez los, szansa na

bycie pełnosprawnym członkiem grupy

przedszkolnej, klasy, zespołu, a wreszcie

społeczeństwa

Podstawowe założenie systemu kształcenia

integracyjnego brzmi:

Każdy może się uczyć, choć nie wszyscy

tego samego i w tym samym tempie.

Edukacja integracyjna ma lepiej przygotować dziecko do normalnego życia w społeczeństwie. Osiągnąć to możemy przez:

kontakty z pełnosprawnymi rówieśnikami, wspólną zabawę;

wspólne zajęcia, które winny lepiej stymulować rozwój;

wzmacnianie i uruchamianie mechanizmów kompensacyjnych;

a w konsekwencji podnosić poziom życia osób niepełnosprawnych

Plusem integracji jest to, iż dzieci z różnego typu dysfunkcjami:

mogą nauczyć się samodzielności;

mają szansę udowodnić, iż mogą być razem z innymi w budynku szkolnym, w jednej klasie.

Dzieci pełnosprawne natomiast mają możliwość przekonania się, że wśród nich może znajdować się ktoś, kto różni się sprawnością fizyczną czy intelektualną, a mimo to nie jest kimś gorszym (chociaż innym).

Integracja jest wtedy celowa i uzasadniona,

jeśli ułatwi dziecku integrację społeczną, jeśli

zapewni mu korzystniejsze warunki ogólnego

rozwoju.

Pamiętać należy, iż wychowanie i nauczanie

integracyjne wymaga zmian w mentalności

sposobu oceniania postępów dzieci itp.

Uogólniając można przyjąć, iż właściwie

wprowadzona integracja uczy:

wrażliwości;

otwartości;

akceptacji;

kształtuje wiarę we własne siły;

odwagę twórczego działania;

umiejętność poszanowania własnej i cudzej

godności;

przez obcowanie z rówieśnikami umożliwia

pełne uczestnictwo w życiu i rozwoju

społeczny,;

rozbudza świadomość, iż wszyscy mają

równe prawa, choć różne są ich możliwości;

stwarza optymalne warunki do wspólnego

rozwoju osobowości dzieci zdolnych,

przeciętnych, zaniedbanych wychowawczo

czy opóźnionych w rozwoju

A więc:

Integracja jest wielką szansą na wychowanie

młodego człowieka w duchu współpracy i

tolerancji, stanowi również szansę poprawy

warunków życia ludzi niepełnosprawnych i

stwarza im możliwości pełnego udziału w życiu

społecznym.

Liczba uczniów w oddziale szkoły

integracyjnej oraz oddziale integracyjnym w

szkole ogólnodostępnej powinna wynosić od

15 do 20 uczniów. W tej liczbie uczyć

powinno się od 3 do 5 uczniów z

niepełnosprawnością.

ORGANIZACJA SZKÓŁ I

ODDZIAŁÓW INTEGRACYJNYCH

Liczba uczniów w oddziale szkoły specjalnej

oraz oddziale specjalnym w szkole

ogólnodostępnej powinna wynosić:

w szkole (oddziale) dla uczniów

niesłyszących i słabosłyszących – od 6 do 8

w szkole (oddziale) dla uczniów niewidomych

i słabo widzących – od 8 do 10

szkole (oddziale) dla uczniów z chorobami

przewlekłymi – od 10 do 16

w szkole (oddziale) dla uczniów z zaburzeniami

psychicznymi – od 6 do 8

w szkole (oddziale) dla uczniów z

niepełnosprawnością ruchową – od 8 do 12

w szkole (oddziale) dla uczniów z upośledzeniem

umysłowym w stopniu lekkim – od 10 do 16

w szkole (oddziale) dla uczniów z upośledzeniem

umysłowym w stopniu umiarkowanym i znacznym

– od 6 do 8

w szkole (oddziale) dla uczniów z autyzmem i

niepełnosprawnościami sprzężonymi – od 2 do 4

W szkołach integracyjnych i szkołach

ogólnodostępnych z oddziałami integracyjnymi

zatrudnia się dodatkowo nauczycieli

posiadających specjalne przygotowanie

pedagogiczne oraz specjalistów prowadzących

zajęcia rewalidacyjne. W uzasadnionych

przypadkach w szkołach tych można zatrudnić

pomoc nauczyciela.

W szkołach specjalnych i w szkołach

ogólnodostępnych z oddziałami specjalnymi dla

uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu

umiarkowanym i znacznym, z

niepełnosprawnością ruchową, z autyzmem i

niepełnosprawnościami sprzężonymi w klasach I-

IV zatrudnia się pomoc nauczyciela. W

uzasadnionych przypadkach dopuszcza się

zatrudnienie pomocy nauczyciela w klasach V i

VI.

Nauczyciele prowadzący zajęcia w danym

oddziale tworzą zespół, którego zadaniem jest w

szczególności ustalenie zestawu programów

nauczania dla danego oddziału oraz jego

modyfikowanie w miarę potrzeb.

Oddziałem opiekuje się nauczyciel wychowawca.

Dla zapewnienia ciągłości i skuteczności pracy

wychowawczej wskazane jest, aby nauczyciel

wychowawca opiekował się danym oddziałem w

ciągu całego etapu edukacyjnego.

Dziecko niepełnosprawne, posiadające specjalne potrzeby edukacyjne ma prawo do:

pobierania nauki we wszystkich typach szkół;

dostosowania treści, metod i organizacji nauczania do ich możliwości psychofizycznych;

pomocy psychologiczno pedagogicznej w tym specjalnych form pracy dydaktycznej.

KSZTAŁCENIE W SZKOŁACH

PODSTAWOWYCH, GIMNAZJALNYCH I

PONADGIMNAZJALNYCH

Dzieci i młodzież niepełnosprawna – na

równi z jej pełnosprawnymi rówieśnikami –

może kształcić się w ogólnodostępnych:

szkołach podstawowych, gimnazjach, szkołach

ponadgimnazjalnych, a także w szkołach

(oddziałach) integracyjnych i oddziałach

specjalnych oraz szkołach specjalnych

wszystkich typów.

Absolwenci gimnazjów mogą kontynuować naukę w następujących typach szkół ponadgimnazjalnych: zasadniczych szkołach zawodowych, liceach ogólnokształcących, liceach profilowanych, technikach.

Dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy i wychowania kształcenie organizowane jest w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych oraz specjalnych ośrodkach wychowawczych.

Kształceniem specjalnym obejmuje się

dzieci i młodzież na podstawie orzeczenia

wydanego przez zespół orzekający

działający w publicznej poradni

psychologiczno-pedagogicznej lub

publicznej poradni specjalistycznej.

Olimpiady specjalne a Paraolimpiady

Olimpiady specjalne to dwa różne wydarzenia

organizowane przez różne organizacje.

Obie są uznane przez Międzynarodowy Komitet

Olimpijski.

Olimpiady specjalne organizowane są dla

sportowców z niepełnosprawnością uczenia się.

IDEA PARAOLIMPIAD

W Paraolimpiadzie biorą udział sportowcy

niepełnosprawni fizycznie i sensorycznie, a od

Igrzysk Paraolimpijskich w Atenach także

upośledzeni umysłowo (grupy startowe).

Letnie Igrzyska Olimpiad Specjalnych odbywają

się rok przed Igrzyskami Olimpijskimi.

Paraolimpiada odbywa się zaraz po Igrzyskach.

W 1948 roku Sir Ludwig Guttman przy okazji

Igrzysk Olimpijskich w Londynie organizuje

pierwsze nieformalne igrzyska pod nazwą

Międzynarodowe Igrzyska dla Osób na

Wózkach.

Guttman (neurochirurg) jeszcze w czasie II

wojny światowej wprowadził sportowe formy do

procesu rehabilitacji osób z porażeniami.

HISTORIA IGRZYSK PARAOLIMPIJSKICH

I WYDARZENIA MAJĄCE WPŁYW NA ICH

POWSTANIE I ICH IDEE

W 1952 roku L. Guttman zakłada

Międzynarodowy Komitet Organizacyjny Igrzysk

Paraplegików w Stoke Mandeville.

Celem Komitetu było nadanie międzynarodowej

rangi i popularyzacja w świecie sportowych

igrzysk paraplegików rozgrywanych w Stoke

Mandeville w Anglii. Przejawem popularyzacji i

umiędzynarodowienia koncepcji kontynuowania

procesu rehabilitacji paraplegików poprzez

zajęcia sportowe były paraolimpiady.

W 1960 roku w Rzymie odbyła się

I Paraolimpiada Paraplegików.

Zgodnie z żądaniem MKOL uniknięto nazwy

„olimpiada”.

Paraolimpiada odbyła się po igrzyskach olimpijskich,

na obiektach olimpijskich.\Głównym organizatorem

tej imprezy sportowej był L. Guttman, który uparcie i

konsekwentnie dążył do zachowania wszelkich form i

środków kojarzących w świadomości inwalidów i

społeczeństw igrzyska olimpijskie z paraolimpiadami

inwalidów.

Wprowadzono podobną symbolikę:

ślubowanie;

koła olimpijskie;

medale itd.

Nawiązano świadomie do założeń olimpizmu:

startujący mogli reprezentować swoje narody;

prawo do startu mieli wszyscy, niezależnie od

rasy, przynależności narodowej;

zapatrywań politycznych;

i przekonań religijnych

Polacy nie startowali.

W 1965 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Organizacja Sportu Inwalidów (ISOD). ISOD (International Sport Organization for Disabled) rozwiązuje problemy natury:

technicznej, prawnej w celu najlepszego adoptowania już istniejących lub tworzy nowe dyscypliny sportu dla inwalidów;

ukierunkowuje rozwój sportu inwalidów we wszystkich krajach członkowskich.

Polacy byli członkami założycielskimi tej organizacji.

W 1968 roku L. Guttman już jako profesor zostaje przewodniczącym ISOD.

W 1972 roku z jego inicjatywy po raz pierwszy, za zgodą MKOL, użyto określenia Olimpiada Paraplegików. Wystąpiła tu po raz pierwszy reprezentacja Polski.

W 1972 roku Toronto użyło już nazwy I Igrzyska Olimpijskie Inwalidów.

W 1982 roku powołany został Międzynarodowy Komitet Koordynacyjny Światowych Organizacji Osób Niepełnosprawnych (ICC), który stał się odpowiednikiem MKOL.

W skład ICC weszły cztery międzynarodowe

federacje:

dla osób z porażeniem mózgowym;

dla osób niewidomych;

dla osób na wózkach;

dla osób z amputacjami;

dla osób z innymi schorzeniami narządu

ruchu.

W 1992 roku Międzynarodowy Komitet

Koordynacyjny (ICC został przekształcony w

Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski (IPC).

Cele i działanie Komitetu to dążenie do rozwoju

oraz integracji sportowców pełno i

niepełnosprawnych.

Miejscowości letnich Paraolimpiad:

1960r. – Rzym

1964r. – Tokio

1969r. – Tel-Awiw

1972r. – Heidelberg (po raz pierwszy Polacy)

1976r. – Toronto – zostają włączeni po amputacji, niewidomi i niedowidzący

1980r. – Arnhem – nowa grupa z porażeniem mózgowym (Polacy pierwsi w kwalifikacji medalowej)

1984r. – Stoke Mandeville i New York

(niewidomi i amputowani)

1988r. – Seul

1992r. – Barcelona

1996r. Atlanta

2000r. – Sydney – nowa grupa –

niepełnosprawni intelektualnie w stopniu

lekkim (w pływaniu i lekkoatletyce).

Igrzyska paraolimpijskie są najważniejszym i

największym sportowym spotkaniem ludzi

niepełnosprawnych. Naczelną ideą ruchu

olimpijskiego jest stworzenie możliwości

współzawodnictwa osobom niepełnosprawnym

na takich samych zasadach jak osobom

pełnosprawnym.

IDEA IGRZYSK

PARAOLIMPIJSKICH

Twórcą tego ruchu, idei jak wiemy był L. Guttman, którego nazwano „Coubertinem IP”. Idea naczelna zawarta jest w samym paraolimpijskim logo zaprojektowanym przez Brada Copelanda.

„Ognista gwiazda” – symbolizuje w pełni marzenia sportowców niepełnosprawnych. Gwiazda to zawodnik. Ogień zaś pasja, która płonie w jego sercu.

Pięć rozwijających się pierścieni symbolizuje ostateczny cel, którym jest dążenie do integracji pełnosprawnych i niepełnosprawnych.

Ideą jest więc spełnienie marzeń

niepełnosprawnych, zwycięstwo ducha nad

ciałem, pokonywanie rzeczy niemożliwych,

dążenia do jak najlepszych wyników, które są

ukoronowaniem pracy treningowej,

spełnieniem ambitnym planów.

W ten sposób olimpijczycy i ich sukcesy stają się

wzorem do naśladowania, siłą napędową do

pracy nad sobą – wcześniej pozbawionych

motywacji.

Ten podziw i wzruszenie motywuje też ludzi

sprawnych – uczy rozumienia

niepełnosprawnych poprzez ukazanie tych

osiągnięć zdobytych uczciwą pracą.

Ruch Paraolimpijski łączy ludzi zajmujących się

problemami osób niepełnosprawnych zawodowo

i niezawodowo. Dążenie do integracji sprawny z

niepełnosprawnym przejawia się w samych

dyscyplinach sportowych.

Dziś IO i IP odbywają się paralelnie i w miarę

możliwości w tym samym kraju i mieście. Obiekty

olimpijskie i ich wyposażenie przygotowuje się

tak aby umożliwiły profesjonalne

przeprowadzenie igrzysk dla niepełnosprawnych.

Idea IP to też włączenie sportu w życiowy

plan leczenia, obejmujący całościową

stymulację (sportowe formy rehabilitacji), siła

napędowa do powstania klubów sportowych dla

niepełnosprawnych na całym świecie.

Rehabilitację traktuje się to całościowo jako:

fizyczną;

psychiczną;

społeczną;

duchową:

zdobywanie samodzielności;

pozbywanie się lęku;

pokazanie się;

radzenie w miejscach publicznych

Najważniejsze jest to, że idee IO są wspólne dla

IP, bo startujący mogą reprezentować:

swoje narody;

prawo do startu wszyscy ludzie niezależnie

od:

rasy;

przynależności narodowej;

zapatrywań politycznych;

zapatrywań religijnych.

Pod uwagę bierze się przede wszystkim

możliwości funkcjonalne osób

niepełnosprawnych w poszczególnych

grupach schorzeń.

OLIMPIADY SPECJALNE

Olimpiady specjalne – światowy ruch

sportowy dla osób upośledzonych umysłowo.

W 1946 roku Joseph Kennedy i jego małżonka

ustanowili „Fundację na rzecz profilaktyki

niedorozwojów, badania ich przyczyn i

polepszenia kontaktów z niedorozwiniętymi”.

W ramach działań fundacji organizowano:

półkolonie;

treningi;

zawody sportowe

Z inicjatywy Eunice Kennedy – Shrive- córki

Josepha Kennedy’ego i siostry byłego prezydenta

USA Johana Kennedy’ego w 1968 roku odbyły się

Międzynarodowe Letnie Igrzyska Olimpiad

Specjalnych w Chicago.

W 1977 roku zorganizowano I Międzynarodowe

Zimowe Igrzyska Olimpiad Specjalnych w

Steamboat Springs, w stanie Kolorado w USA.

Światowym ruchem O.S. kieruje

międzynarodowa organizacja Special Olympics

International (SOI)

Obecnie Olimpiady Specjalne zrzeszają ponad

milion sportowców z upośledzeniem umysłowym

w ponad 200 akredytowanych programach

narodowych na całym świecie.

W 1988 roku została podpisana umowa z MKOL

na mocy której Special Olimpics posiada

oficjalne uznanie MKOL oraz ma prawo używania

wyrazu „Olimpics” w swojej nazwie, a także do

ceremoniału olimpijskiego i przeniesienia

„świętego ognia olimpijskiego” z Grecji na

Ceremonię Otwarcia Światowych Igrzysk

rozgrywanych w cylku czteroletnim.

W Olimpiadach Specjalnych mogą brać udział

osoby ze zdiagnozowanym upośledzeniem, bez

względu na jego stopień czy współwystępujący

inny rodzaj niepełnosprawności fizycznej czy

umysłowej.

Udział w treningach i zawodach sportowych O.S.

nie wymaga uiszczania żadnych opłat przez

zawodników ani ich rodziny.

Idea Special Olimpics dotarła do Polski w połowie

lat 80’ i przyjęta została z wielkim entuzjazmem

przez środowiska na co dzień pracujące z

osobami upośledzonymi umysłowo.

Ruch Olimpiad Specjalnych bardzo szybko

uzyskał poparcie rodzimych władz oświatowych i

sportowych, jak również sympatię wielu

wpływowych osobistości ze świata polityki,

biznesu i sfer artystycznych.

Wszystko sprawiło, iż jego rozwój w kraju od początku był dynamiczny i ruch ten szybko zakorzenił się na obszarze całego kraju.

Oficjalny Program Special Olimpics Poland został akredytowany od 1985 roku.

Zanim ruch O.S. dotarł do Polski, sportem upośledzonych umysłowo zajmowały się placówki oświatowe, rehabilitacyjne i Zrzeszenie Sportowe Inwalidów „START”.

W 1975 roku z inicjatywy Bernarda Wieczorka

zorganizowano w Poznaniu I Ogólnopolskie

Igrzyska Młodzieży Inwalidzkiej upośledzonej

młodzieży, które zapoczątkowały cykliczne

zawody ogólnopolskie (rozgrywane co dwa lata).

W 1983 roku czteroosobowa reprezentacja

Polski honorowo uczestniczyła w VI Światowych

Igrzyskach Specjalnych w Baton Rouge, w

stanie Luizjana USA, otrzymała akredytację przy

SOI III stopnia.

W 1987 roku odbyła się I Ogólnopolska Letnia Olimpiada Specjalna w Warszawie.

W 1988 roku. I ogólnopolska Zimowa O.S. w Nowym Targu.

We wrześniu 1990 roku zostało powołane Stowarzyszenie Sportowe dla Osób Upośledzonych Umysłowo uchwałą G.K.K.F.S i T. (obecnie Ministerstwo Sportu). A już 30 listopada 1990 roku Stowarzyszenie Olimpiady Specjalne Polska zostało przyjęte w poczet członków Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

Od 24 stycznia 1999 roku stowarzyszenie nosi

nazwę:

Olimpiady Specjalne Polska

Sprawna organizacja i profesjonalizm

zaowocowały przyznaniem Polskiemy

Programowi pierwszego, najważniejszego stopnia

akredytacji. Taki poziom akredytacji posiadają w

Europie jeszcze dwa programy: Irlandia i Wielka

Brytania.

Dzięki O.S. ponad 10 tysięcy polskich

zawodników z upośledzeniem umysłowym może

przez cały rok trenować wybrane dyscypliny

sportowe, przygotowując się do zawodów na

wielu szczeblach od lokalnych do

ogólnopolskich jak również brać udział w

imprezach sportowych ruchu Special Olimpics

za granicą.

Ceremonia otwarcia ostatnich Światowych

Letnich Igrzysk Olimpics ’99 w Północnej

Karolinie (USA) zgromadziło 35 000 widzów. W

zawodach wzięło udział ponad 7000 sportowców

ze 150 państw z całego świata, a pomagało w

organizacji igrzysk ponad 35 000 wolontariuszy.

Polska reprezentacja liczyła 63 osoby w tym 48

zawodników.

CEL

Celem ruchu O.S. jest organizacja treningów

zawodów sportowych w wybranych dyscyplinach

sportu, dającym osobom upośledzonym

umysłowo możliwość opanowania:

wielu umiejętności ruchowych;

szansę kształtowania charakteru;

doświadczenia radości;

przeżywanie sportowych emocji

ZASIĘG

Ruch O.S. obejmuje ponad 140narodowych programów O.S. na całym świecie.

UCZESTNICTWO

W zawodach O.S. może brać udział każda osoba upośledzona umysłowo, która ukańczyła 8 lat, niezależnie od stopnia upośledzenia i sprawności fizycznej.

Dzieci w wieku 5-7 lat mogą uczestniczyć w treningach i innych zajęciach, np. w Programie Treningu Aktywności Motorycznej.

ORGANIZACJA ZAWODÓW

Współzawodnictwo w sportach jest oparte

na wielu założeniach ideowych. Nazwa

olimpiada i i tradycyjne treści, które się w

niej mieszczą, są zaszczytnym

wyróżnieniem.

Do programu włącza się elementy rytualne i

ceremonialne. Przysięga olimpijska brzmi:

„Pragnę zwyciężyć, lecz jeśli nie

będę mógł zwyciężyć, niech będę

dzielny w swym wysiłku”

Podstawowym założeniem O.S. jest umożliwienie

każdej osobie upośledzonej umysłowo startu w

zawodach i zdobycia medalu.

Wyrównywanie szans na zwycięstwo wszystkim

zawodnikom daje grupowanie ich w zespoły

maksymalnie 8 – osobowe, jednolite pod

względem:

wieku;

płci;

sprawności

w jednej serii startu podobni sobie rywale

nagradza się każdą serię

nie ma punktacji zespołowej

udział sportowca w zawodach lokalnych, czyli

na najniższym poziomie, tworzy podstawę do

awansu na kolejny szczebel uczestnictwa.

Światowe:

Światowe Igrzyska Olimpiad Specjalnych

Letnie

Światowe Igrzyska Olimpiad Specjalnych

Zimowe

Odbywają się co 4 lata, naprzemiennie co 2

lata letnie i zimowe.

POZIOMY ZAWODÓW

Regionalne:

Organizowane dla programów narodowych

wyodrębnionego geograficznie regionu, np.

Europejska Olimpiada Specjalna lub w jednej

dyscyplinie np. Europejski Turniej Tenisa

Stołowego

Rozszerzone narodowe:

To narodowe igrzyska O.S., na które gospodarz (jeśli posiada akredytację na I lub II poziomie) zaprasza zawodników innych akredytowanych programów O.S.

Narodowe:

Każdy narodowy program O.S. organizuje zawody na poziomie narodowym. W Polsce do 1995 roku odbyło się 5 letnich i 3 zimowe O.S. Od 1995 roku zawody Ogólnopolskie odbywają się co 2 lata.

Wojewódzkie:

Organizowane przez wojewódzkie Oddziały

O.S.

Lokalne, klubowe:

Najniższy poziom zawodów.

Przepisy sportowe

Na wszystkich zawodach Olimpiad Specjalnych, zarówno w sportach letnich i zimowych, obowiązują Oficjalne przepisy Sportowe O.S. Oparte są na oficjalnych przepisach międzynarodowych federacjach sportowych w danych dyscyplinach.

PROGRAMY SPORTOWE

Program O.S. proponuje zawodnikom

uprawianie dyscyplin:

1. – oficjalnych;

2. – pokazowych;

3. - Konkurencji adaptowanych;

4. - Program Treningu Aktywności

Motorycznej;

5. – sporty zunifikowane

1. Oficjalne – letnie i zimowe;

Letnie:

Na świecie

• pływanie;

• piłka nożna;

• jazda na wrotkach;

• lekkoatletyka;

• gimnastyka;

• jazda konna;

• kręgle;

• kolarstwo;

• softbal;

• koszykówka;

• tenis ziemny;

• siatkówka.

W Polsce

• pływanie;

• piłka nożna;

• jazda na wrotkach;

• lekkoatletyka;

• gimnastyka;

• jazda konna;

• podnoszenie ciężarów;

• tenis stołowy;

Zimowe:

Na świecie

• narciarstwo alpejskie;

• narciarstwo biegowe;

• narciarstwo szybkie;

• hokej halowy;

• łyżwiarstwo figurowe;

W Polsce

• narciarstwo alpejskie;

• narciarstwo biegowe;

• narciarstwo szybkie;

• hokej halowy;

2. Dyscypliny pokazowe są demonstrowane w czasie zawodów, zwłaszcza wyższych szczebli, w celu propagowania sportów lokalnych:

• bocce;

• podnoszenie ciężarów;

• badminton;

• koszykówka;

• piłka ręczna;

• żeglarstwo;

• golf;

• tenis stołowy;

• tenis ziemny;

3. Konkurencje adaptowane – o

zmodyfikowanych przepisach adresowane są do

mniej sprawnych zawodników, np. chód z asystą,

pływanie ze sprzętem pneumatycznym

4. Program Treningu Aktywności Motorycznej (The Motor Activities Training Program – MATP) –

program rehabilitacyjny O.S. przeznaczony dla

osób upośledzonych umysłowo, które z różnych

przyczyn np.:

głęboki stopień upośledzenia;

wiek;

dysfunkcja aparatu ruchu;

autyzm

nie mogą uczestniczyć w oficjalnych

dyscyplinach i konkurencjach Special Olimpics.

W MATP najważniejszy jest udział i indywidualne

osiągnięcia każdego z uczestników.

Nie ma ściśle określonych przepisów, a

współzawodnictwo nie jest tak istotne, jak w

oficjalnych sportach.

5. Sporty zunifikowane – stanowią

rozszerzenie celów O.S. o kontakty z

rówieśnikami bez upośledzenia umysłowego,

kolegami ze szkół masowych na gruncie:

treningów;

zawodów;

kontaktów towarzyskich

o podobnych możliwościach ruchowych.

Ponadto wszyscy uczestnicy (zawodnicy i

partnerzy) są podobnego wieku i posiadają

podobny poziom sprawności.

Podstawą sukcesu tego programu jest taki

dobór zawodników do drużyny, aby każdy jej

członek mógł wykazać się swoją sprawnością

indywidualną, zachowując zasady gier

zespołowych.

Pomyślne stworzenie drużyny Sportów

Zunifikowanych gwarantuje właściwie

przeprowadzony nabór jej członków:

Wszyscy członkowie drużyny posiadają podobne

umiejętności;

Zawodnicy są w zbliżonym wieku;

Członkowie drużyny powinni posiadać

umiejętności pozwalające im na podejmowanie

współzawodnictwa w danej dyscyplinie sportu

Każdy zawodnik powinien mieć w drużynie

podobny status.

Trener jest najistotniejszą osobą odpowiedzialną za sukces podczas wprowadzenia programu.

Dlatego winien charakteryzować się następującymi cechami:

powinien posiadać dobrą znajomość sportu i umieć ją zastosować w treningu i zawodach sportowych;

nie może myśleć jedynie o odniesieniu zwycięstwa. Równie ważny jest jego wkład w nauczanie i podnoszenie:

• umiejętności członków drużyny w

zakresie danej dyscypliny sportu;

• budowanie ducha drużyny

• wpajanie zasad uprawiania sportu

• i właściwego postępowania na i poza

boiskiem

musi zachęcić wszystkich członków drużyny

do regularnego uczęszczania na treningi

powinien być animatorem pozasportowych

kontaktów swoich zawodników według motta

Sportów Zunifikowanych:

„ podczas zawodów jesteśmy członkami tej

samej drużyny, po zawodach jesteśmy

przyjaciółmi”

Program Sportów Zunifikowanych poza szeroką

ofertą sportową przedstawia możliwości

integracyjne.

Jest to program niosący korzyści zarówno ze

względu na umiejętności i sprawność fizyczną jak

i poznanie oraz zrozumienie specyficznych

potrzeb niepełnosprawnych kolegów.

6. Kluby partnerskie

Sekcje Partnerskie to tworzenie treningów, w

których będą uczestniczyli uczniowie szkół

średnich i osoby z upośledzeniem umysłowym,

które nie są jeszcze członkami O. S.

Licealiści to wolontariusze, których nazywamy

Partnerami. To oni pomagają:

w treningach;

uczestniczą w zawodach;

organizują imprezy towarzyszące.

Wszystko po to, aby polepszyć poprzez sport i

zabawę życie osób z upośledzeniem

umysłowym.

Nowe znajomości i przyjaźnie wpływają pozytywnie na:

rozwój sprawności fizycznej;

sportowe wyniki;

rozwój społeczny.

Sekcje uczą młodych ludzi:

tolerancji;

umiejętności;

odwagi;

i możliwości.

Przyjaźń, która zawiązuje się między

sportowcem a partnerem daje im

świadomość:

poczucia własnej wartości;

umiejętności;

odwagi;

i możliwości.

współpraca z uczniami szkół średnich,

którzy poznają ideę O. S. i stają się:

• wolontariuszami;

• sędziami;

• trenerami;

• i organizatorami;

GŁÓWNE CELE PROGRAMU SEKCJI

PARTNERSKICH

stworzenie kolejnych możliwości dla

zawodników uczestnictwa w zawodach i

treningach oraz rozwój sportów

zunifikowanych w Polsce;

szkolenie dla uczniów, rodzin osób z

upośledzeniem umysłowym z zakresu

upośledzenia umysłowego, w celu

zainteresowania i akceptacji osób z

upośledzeniem umysłowym;

stworzenie możliwości socjalnych dla

zawodników O. S. poza rodziną i szkołą.