Prezentacja

Czerwoni Khmerzy

Czerwoni Khmerzy– ekstremistyczne ugrupowanie komunistyczne. Byli zwolennikami Komunistycznej Partii Kambodży, a po jej rozwiązaniu w 1981 roku – Partii Demokratycznej Kampuczy. Jego przywódcami byli Pol Pot, Khieu Samphan i Ieng Sary.

Krwawe rządy

Po przejęciu władzy w Kambodży w 1975 roku zmienili nazwę kraju na Demokratyczna Kampucza, ich krwawe rządy (w wyniku ludobójstwa zginęło ok. 20–25% ludności kraju) trwały do 1979 roku – wyparci przez wojska wietnamskie z Phnom Penh, wycofali się do dżungli i kontynuowali wojnę partyzancką (do 1998 roku). Od 1982 razem z monarchistami i prawicowymi republikanami wchodzili w skład Koalicyjnego Rządu Demokratycznej Kampuczy.

Pola śmierci

Pola śmierci – miejsca kaźni w Kambodży, gdzie masowo zabijano i grzebano ofiary reżimu podczas komunistycznych rządów Czerwonych Khmerów. Ludobójcze praktyki w Demokratycznej Kampuczy trwały od 1974 do obalenia Czerwonych Khmerów w 1979, w wyniku interwencji przeprowadzonej przez komunistyczny Wietnam. Liczbę ofiar ocenia się na 1,7 do 2,3 mln z ok. 7 mln mieszkańców kraju ogółem.

Życie w więzieniu

Po dotarciu do więzienia, więźniowie byli fotografowani i podawali swoje szczegółowe biografie, począwszy od dzieciństwa a kończąc na aresztowaniu. Następnie byli zmuszani do rozebrania się do bielizny i konfiskowano ich własność. Potem więźniowie byli zabierani do cel. Ci zabrani do mniejszych cel byli przykuwani do ściany lub betonowej posadzki. Przetrzymywani w większych celach grupowych byli przykuwani do długich sztab żelaznych. Kajdany były przytwierdzone do sztab naprzemiennie; więźniowie leżeli z głowami w przeciwnych kierunkach. Spali na podłodze bez mat, moskitier ani prześcieradeł. Rozmowy były zakazane.

Dzień w więzieniu zaczynał się o 4:30 rano kiedy więźniowie rozbierali się do inspekcji. Strażnicy sprawdzali czy kajdany się nie poluzowały i czy więźniowie nie ukrywali przedmiotów, które mogłyby służyć do popełnienia samobójstwa. Przez lata kilku więźniów zdołało je popełnić, więc strażnicy sprawdzali cele i kajdany bardzo dokładnie. Więźniowie otrzymywali niewielkie porcje kleiku ryżowego i wodnistej zupy z liści dwa razy dziennie. Picie wody bez pytania o pozwolenie groziło ciężkim pobiciem. Aresztowani byli myci co cztery dni.

Więzienie miało bardzo sztywne regulacje, a dotkliwe kary cielesne wymierzane były każdemu, kto ich nie przestrzegał. Prawie każda czynność musiała być zatwierdzona przez strażnika. Czasami więźniowie byli zmuszani do jedzenia ludzkich fekaliów i picia moczu[potrzebne źródło]. Niehigieniczne warunki życia w więzieniu powodowały choroby skóry, infestacje pcheł i wszy oraz inne dolegliwości. Obsługa medyczna więzienia była niewykwalifikowana i ograniczała się do utrzymywania przy życiu więźniów okaleczonych podczas przesłuchań. Kiedy więźniowie byli przeprowadzani ich twarze były zakryte. Strażnicy ani więźniowie nie mogli ze sobą rozmawiać.