Prawne aspekty psychiatrii. Organizacja opieki

psychiatrycznej.

Katedra i Klinika Psychiatrii PUM

Opieka psychiatryczna

- ZLŚ – zespół leczenia środowiskowego (środowiskowe)

- PZP- Poradnie Zdrowia Psychicznego (ambulatoryjne)

- Oddziały dzienne (hospitalizacje dzienne)

- Oddziały całodobowe (hospitalizacje całodobowe)

Psychiatria a prawo karne

• Ocena poczytalności

• Opiniowanie o stosowaniu leczniczych środków zabezpieczających

• Opiniowanie o zdolności oskarżonego do brania udziału w postępowaniu karnym i przebywania w areszcie

• Badanie zdolności świadka do składania zeznań

• Opiniowanie o zdolności do odbywania kary pozbawienia wolności

Ocena poczytalności

Kodeks karny:

POCZYTALNOŚĆ ZNIESIONA

Art. 31. § 1 Nie popełnia przestępstwa, kto z

powodu choroby psychicznej, upośledzenia

umysłowego lub innego zakłócenia czynności

psychicznych nie mógł w czasie czynu rozpoznać

jego znaczenia lub pokierować swoim

postępowaniem

Ocena poczytalności

Kodeks karny:POCZYTALNOŚĆ OGRANICZONA

Art. 31. § 2 Jeżeli w czasie popełnienia przestępstwa

zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub

kierowania swoim postępowaniem była w

znacznym stopniu ograniczona, sąd może

zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Ocena poczytalności

Kodeks karny:

Art. 31 § 3 przepisów § 1 i § 2 nie stosuje się gdy

sprawca wprawił się w stan nietrzeźwości lub

odurzenia powodujący wyłączenie lub

ograniczenie poczytalności, które przewidywał lub

mógł przewidzieć.

Środki zabezpieczające (art. 93a), Katalog środków karnych – Kodeks Karny

Środkami zabezpieczającymi są:1) elektroniczna kontrola miejsca pobytu,2) terapia,3) terapia uzależnień,4) pobyt w zakładzie psychiatrycznym.

Katalog środków karnych, które mogą zostać orzeczone tytułem środka zabezpieczającego:

- zakaz zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia określonej działalności gospodarczej,

- zakaz prowadzenia działalności związanej z wychowaniem, leczeniem, edukacją małoletnich lub z opieką nad nimi,

- zakaz przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu,

- zakaz wstępu na imprezę masową,

- zakaz wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych,

- nakaz okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym,

- zakaz prowadzenia pojazdów

Środki zabezpieczające – Kodeks Karny

Art. 93b. Orzekanie środka zabezpieczającego

§ 1. Sąd może orzec środek zabezpieczający, gdy jest to konieczne, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego, a inne środki prawne określone w tym kodeksie lub orzeczone na podstawie innych ustaw nie są wystarczające. Środek zabezpieczający, o którym mowa w art. 93a można orzec jedynie, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego o znacznej społecznej szkodliwości.

§ 2. Sąd uchyla środek zabezpieczający, gdy dalsze jego stosowanie nie jest już konieczne.

Środki zabezpieczające – Kodeks Karny

Art. 93c. Dopuszczalność orzekania środków zabezpieczających

Środki zabezpieczające można orzec wobec sprawcy:1) co do którego umorzono postępowanie o czyn zabroniony popełniony w stanie niepoczytalności określonej w art. 31

2) w razie skazania za przestępstwo popełnione w stanie ograniczonej poczytalności określonej w art. 31

3) w razie skazania za przestępstwo: zabójstwo, ciężki uszczerbek na zdrowiu, zgwałcenie, wykorzystanie seksualne bezradności, niepoczytalności, seksualne nadużycie stosunku zależności lub obcowanie płciowe z małoletnim, popełnione w związku z zaburzeniem preferencji seksualnych

TZW. „USTAWA O BESTIACH”

Ustawa z dnia 22 listopada 2013 r. o

postępowaniu wobec osób z zaburzeniami

psychicznymi stwarzających zagrożenie życia,

zdrowia lub wolności seksualnej innych osób

TZW. „USTAWA O BESTIACH”

• Art. 1. Ustawa reguluje postępowanie wobec osób, które spełniają łącznie następujące przesłanki:

1) odbywają prawomocnie orzeczoną karę pozbawienia wolności lub karę 25 lat pozbawienia wolności, wykonywaną w systemie terapeutycznym,

2) w trakcie postępowania wykonawczego występowały u nich zaburzenia psychiczne w postaci upośledzenia umysłowego, zaburzenia osobowości lub zaburzenia preferencji seksualnych,

3) stwierdzone u nich zaburzenia psychiczne mają taki charakter lub takie nasilenie, że zachodzi co najmniej wysokie prawdopodobieństwo popełnienia czynu zabronionego z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności seksualnej, zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 10 lat

TZW. „USTAWA O BESTIACH”

• Art. 3. Wobec osoby stwarzającej zagrożenie stosuje się:

- nadzór prewencyjny albo

- umieszczenie w Krajowym Ośrodku Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym.

• Zadaniem Ośrodka jest prowadzenie postępowania terapeutycznego wobec osób stwarzających zagrożenie umieszczonych w Ośrodku.

Psychiatria a

- Sądy Cywilne

- Sądy Pracy

- Sądy Ubezpieczeń Społecznych

- Sądy Rodzinne, Opiekuńcze, Nieletnich

UbezwłasnowolnienieZ wnioskiem o ubezwłasnowolnienie mogą wystąpić:

- Małżonek

- Krewny w linii prostej

- Ustawowy przedstawiciel

- Prokurator okręgowy

Ubezwłasnowolnienie musi być celowe, tj. ma zapewniać opiekę osobie ubezwłasnowalnianej – decyduje dobro i interes tej osoby

Nie wolno kierować się interesem ogólnym i społecznym

Osoba, która ma być ubezwłasnowolniona musi być zbadana przez jednego lub kilku biegłych psychiatrów.

Ubezwłasnowolnienie całkowite

• osoba, która ukończyła 13 lat może być

ubezwłasnowolniona całkowicie jeżeli wskutek

choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego lub

innych zaburzeń np. pijaństwa lub narkomanii nie

jest w stanie kierować swoim postępowaniem

Dla ubezwłasnowolnionego całkowicie ustanawia się

opiekę

Ubezwłasnowolnienie całkowite cd.

Konsekwencją ubezwłasnowolnienia całkowitego są:

- Nieważność oświadczenia woli

- Nieważność testamentu

- Niemożność zawarcia małżeństwa

- Niemożność sprawowania władzy rodzicielskiej

- Niemożność przysposobienia dziecka

- Niemożność bycia opiekunem prawnym

- Niemożność bycia wykonawcą testamentu

Ubezwłasnowolnienie częściowe

Osoba, która ukończyła 18 lat może być ubezwłasnowolniona częściowo jeżeli wskutek choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego lub innych zaburzeń np. pijaństwa lub narkomanii potrzebna jest pomoc do prowadzenia jej spraw a stan tej osoby nie uzasadnia ubezwłasnowolnienia całkowitego

Dla ubezwłasnowolnionego częściowo ustanawia się kuratelę.

Ubezwłasnowolnienie

art. 559 § 1 kpc - sąd uchyli ubezwłasnowolnienie, gdy ustaną przyczyny, dla których je orzeczono; uchylenie może nastąpić także z urzędu.

art. 559 § 2 kpc - sąd może w razie poprawy stanu psychicznego ubezwłasnowolnionego zmienić ubezwłasnowolnienie całkowite na częściowe, a w razie pogorszenia się tego stanu - zmienić ubezwłasnowolnienie częściowe na całkowite.

Oświadczenia woli

np. darowizny, akty kupna-sprzedaży, testament

Testament

jest nieważny jeśli został sporządzony w staniewyłączającym świadome albo swobodnepowzięcie decyzji i wyrażenie woli.

Zawarcie małżeństwa, sprawy rozwodowe

Nie może zawrzeć małżeństwa:

- osoba ubezwłasnowolniona całkowicie

- osoba dotknięta chorobą psychiczną lub niedorozwojem umysłowym (jeśli stan zdrowia takiej osoby nie zagraża małżeństwu ani zdrowiu przyszłego potomstwa sąd może zezwolić na zawarcie małżeństwa).

Sprawy odszkodowawcze i rentowe

- wydawanie opinii w sprawie m.in. urazów czaszkowo-mózgowych, zatruć, skutków choroby zawodowej i ich związku z wystąpieniem zaburzeń psychicznych

Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

z dnia 19 sierpnia 1994 r.

Ostatnia nowelizacja 2016r.

Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

Art.11

Świadectwo o stanie zdrowia osoby z zaburzeniami psychicznymi, orzeczenie, opinię lub skierowanie do innego lekarza lub psychologa albo zakładu opieki zdrowotnej - lekarz może wydać wyłącznie na podstawie uprzedniego osobistego zbadania tej osoby.

Skierowanie do szpitala psychiatrycznego wydawane jest w dniu badania, a jego ważność wygasa po upływie 14 dni.

Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

Art. 18. Przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami psychicznymi można stosować tylko wtedy, gdy przepis niniejszej ustawy do tego upoważnia albo osoby te:

1) dopuszczają się zamachu przeciwko

- życiu lub zdrowiu własnemu lub innej osoby,

- bezpieczeństwu powszechnemu lub

2) w sposób gwałtowny niszczą lub uszkadzają przedmioty znajdujące się w ich otoczeniu lub

3) poważnie zakłócają lub uniemożliwiają funkcjonowanie zakładu leczniczego udzielającego świadczenia zdrowotnego w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej, innego zakładu leczniczego lub jednostki organizacyjnej pomocy społecznej

Przymus bezpośredni

Zastosowanie przymusu bezpośredniego polega na:

- przytrzymywaniu,

- przymusowym zastosowaniu leków,

- unieruchomieniu lub

- izolacji.

Przymus bezpośredni

O zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje lekarz,który określa rodzaj zastosowanego środka przymusuoraz osobiście nadzoruje jego wykonanie. W szpitalachpsychiatrycznych, innych zakładach leczniczych,jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej oraz wtrakcie wykonywania czynności, o których mowa w art.21 ust. 3 oraz art. ust.3, jeżeli nie jest możliwe uzyskanienatychmiastowej decyzji lekarza, o zastosowaniuprzymusu bezpośredniego decyduje i nadzoruje osobiściejego wykonanie pielęgniarka, która jest obowiązananiezwłocznie zawiadomić o tym lekarza. Każdy przypadekzastosowania przy musu bezpośredniego i uprzedzenia omożliwości jego zastosowania odnotowuje się wdokumentacji medycznej.

Przymus bezpośredni

1. Zastosowanie przymusu bezpośredniego może nastąpić z użyciem więcej niżjednego środka spośród wymienionych w art. 3 pkt 6.

2. Osobie z zaburzeniami psychicznymi, wobec której jest stosowany przymusbezpośredni w formie unieruchomienia lub izolacji, należy odebrać przedmioty,które mogą być niebezpieczne dla życia lub zdrowia tej osoby albo innych osób,w szczególności: przedmioty ostre, okulary, protezy zębowe, pas, szelki,sznurowadła i źródła ognia.

3. Stan fizyczny osoby z zaburzeniami psychicznymi unieruchomionej lub izolowanejkontroluje pielęgniarka nie rzadziej niż co 15 minut, również w czasie snu tejosoby.

4. Przymus bezpośredni może trwać tylko do czasu ustania przyczyn jegozastosowania.

5. Zastosowanie przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacjilekarz zleca na czas nie dłuższy niż 4 godziny.

Przymus bezpośredni

6. Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza, o zastosowaniuprzymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji decyduje inadzoruje osobiście jego wykonanie pielęgniarka, zawiadamiając o tymniezwłocznie lekarza. W przypadku gdy ustanie przyczyna zastosowaniaprzymusu bezpośredniego i nadal nie jest możliwe uzyskanie decyzji lekarza,decyzję o zaprzestaniu stosowania przymusu bezpośredniego podejmujepielęgniarka.

7. Lekarz, po uzyskaniu zawiadomienia, o którym mowa w ust. 6, przeprowadzabadanie osoby z zaburzeniami psychicznymi oraz zatwierdza zastosowanieprzymusu bezpośredniego zleconego przez pielęgniarkę albo nakazujezaprzestanie jego stosowania.

Przymus bezpośredni

8. Lekarz, po osobistym badaniu osoby z zaburzeniami psychicznymi, możeprzedłużyć stosowanie przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lubizolacji na następne dwa okresy, z których każdy nie może trwać dłużej niż 6godzin.

9. Po dwukrotnym przedłużeniu przez lekarza stosowania przymusu bezpośredniegow formie unieruchomienia lub izolacji dalsze przedłużenie jego stosowania nakolejne okresy, z których każdy nie może być dłuższy niż 6 godzin, jestdopuszczalne wyłącznie po każdorazowym osobistym badaniu osoby zzaburzeniami psychicznymi przez lekarza psychiatrę.

10. Przedłużenie stosowania przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienialub izolacji na każdy z kolejnych okresów, o których mowa w ust. 8 i 9, wymagauzyskania opinii innego lekarza będącego lekarzem psychiatrą.

11. Po upływie 24 godzin stosowania przymusu bezpośredniego w formieunieruchomienia lub izolacji lekarz powiadamia o jego stosowaniu ordynatora(lekarza kierującego oddziałem albo jednostką lub komórką organizacyjną, wktórej zastosowano przymus bezpośredni).

Przymus bezpośredni

Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza, o zastosowaniu przymusu bezpośredniego w trakcie wykonywania czynności wobec osoby, której pomocy udziela zespół ratownictwa medycznego, decyduje i nadzoruje osobiście kierujący akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych, który jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić o tym dyspozytora medycznego.

Każdy przypadek zastosowania przymusu bezpośredniego i uprzedzenia o możliwości jego zastosowania odnotowuje się w dokumentacji medycznej.

Przymus bezpośredni

• O zastosowaniu przymusu bezp. zlecający niezwłocznie zawiadamia:

1. Kierownika podmiotu leczniczego jeżeli zlecającym jest lekarz

2. Lekarza podmiotu leczniczego, jeżeli zlecającym jest pielęgniarka

3. Lekarza upoważnionego przez marszałka województwa, jeżeli zlecającym jest inny lekarz

4. Lekarza, jeżeli zlecającym jest pielęgniarka jednostki organizacyjnej pomocy społecznej

5. Kierownika jednostki organizacyjnej pomocy społecznej, jeżeli zlecającym jest pielęgniarka, a jednostka ta nie zatrudnia lekarza

6. Dysponenta zespołów ratownictwa medycznego właściwego dla danego zespołu, jeżeli zlecającym jest kierujący akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych

Przymus bezpośredni

Zasadność zastosowania przymusu bezpośredniego:

1) przez lekarza zakładu opieki zdrowotnej, w tym lekarza, który zatwierdził stosowanie środka przymusu bezpośredniego zleconego przez inną osobę - ocenia, w terminie 3 dni, kierownik tego zakładu, jeżeli jest lekarzem lub lekarz przez niego upoważniony,

2) przez innego lekarza, pielęgniarkę jednostki organizacyjnej pomocy społecznej lub kierującego akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych - ocenia, w terminie 3 dni, upoważniony przez marszałka województwa lekarz specjalista w dziedzinie psychiatrii.

Przymus bezpośredni

Przed zastosowaniem przymusu bezpośredniego

uprzedza się o tym osobę, wobec której środek

ten ma być podjęty.

Przy wyborze środka przymusu należy wybierać

środek możliwie dla tej osoby najmniej uciążliwy,

a przy stosowaniu przymusu należy zachować

szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej

osoby.

Przymus bezpośredni

W przypadku, w którym osoba z zaburzeniami psychicznymi, z uwagi na jej stan, jest niezdolna do zrozumienia przekazywanych jej informacji, w dokumentacji medycznej odnotowuje się przyczynę odstąpienia od uprzedzenia tej osoby o możliwości zastosowania przymusu bezpośredniego

Przymus bezpośredni

W przypadkach stosowania przymusu bezpośredniego

Państwowe Ratownictwo Medyczne, Policja oraz

Państwowa Straż Pożarna są obowiązane do

udzielania lekarzowi, pielęgniarce lub kierującemu

akcją prowadzenia medycznych czynności

ratunkowych pomocy na ich żądanie.

Przymus bezpośredni

• Po upływie 24 godzin stosowania przymusu

bezpośredniego lekarz powiadamia również

ordynatora (lekarza kierującego oddziałem albo

jednostką lub komórką organizacyjną, w której

zastosowano przymus)

Przymus bezpośredni

• W jednostce organizacyjnej pomocy społecznej, w

przypadku braku możliwości uzyskania zlecenia lekarza,

pielęgniarka może przedłużyć stosowanie przymusu

bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji na

okres nie dłuższy niż 4 godziny.

Przymus bezpośredni

• W jednostce organizacyjnej pomocy społecznej czas

stosowania wobec osoby z zaburzeniami psychicznymi

przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub

izolacji nie może przekroczyć 8 godzin. Dalsze

przedłużenie stosowania przymusu bezpośredniego w

tych formach jest dopuszczalne jedynie w warunkach

szpitalnych.

Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego

• Za zgodą pacjenta – art. 22

• Tryb „nagły” bez zgody – art. 23

• Tryb „obserwacyjny” bez zgody – art. 24

• Tryb „wnioskowy” bez zgody – art. 29

• Wycofanie zgody na pobyt w szpitalu – art.28

Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego – tryb nagły

Art. 23. 1. Osoba chora psychicznie może być przyjęta

do szpitala psychiatrycznego bez zgody wymaganej

w art. 22 tylko wtedy gdy jej dotychczasowe

zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej

choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo

życiu lub zdrowiu innych osób.

Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego – tryb obserwacyjny

Art.24.1. Osoba, której dotychczasowe zachowaniewskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznychzagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lubzdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czyjest ona chora psychicznie, może być przyjęta bezzgody wymaganej w art. 22 do szpitala w celuwyjaśnienia tych wątpliwości.

Art. 24.2.Pobyt w szpitalu, o którym mowa w ust. 1,nie może trwać dłużej niż 10 dni.

Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego

Przyjęcie do szpitala w trybie art. 23 lub 24 Ustawy wymaga zatwierdzenia przez ordynatora (lekarza kierującego oddziałem) w ciągu 48 godzin od chwili przyjęcia.

Kierownik podmiotu leczniczego zawiadamia sąd opiekuńczy właściwy ze względu na siedzibę szpitala psychiatrycznego o przyjęciu do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie lub z zaburzeniami psychicznymi w ciągu 72 godzin od przyjęcia, wskazując, że zachowanie tej osoby zagraża bezpośrednio jej życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób lub że zachodzą okoliczności, o których mowa w innych art. Ustawy

Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego – tryb wnioskowy

Art. 29. 1. Do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody wymaganej w art. 22, osoba chora psychicznie:

1/ której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, bądź

2/ która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia.

Przyjęcie do domu pomocy społecznej

1. Osoba, która wskutek choroby psychicznej lubupośledzenia umysłowego nie jest zdolna dozaspokajania podstawowych potrzeb życiowych i niema możliwości korzystania z opieki innych osób orazpotrzebuje stałej opieki i pielęgnacji, lecz niewymaga leczenia szpitalnego, może być za jej zgodąlub zgodą jej przedstawiciela ustawowego przyjętado domu pomocy społecznej.

Przyjęcie do domu pomocy społecznej

2. Przyjęcie do domu pomocy społecznej osoby, o której mowaw ust. 1, bez jej zgody a za zgodą jej przedstawicielaustawowego wymaga orzeczenia sądu opiekuńczego oprzyjęciu do domu pomocy społecznej.

3. Przyjęcie do domu pomocy społecznej osoby małoletniej lububezwłasnowolnionej całkowicie następuje za pisemną zgodąjej przedstawiciela ustawowego. Przedstawiciel ustawowywyraża zgodę po uzyskaniu zezwolenia sądu opiekuńczegowłaściwego ze względu na miejsce zamieszkania osobymałoletniej lub ubezwłasnowolnionej całkowicie.

Przyjęcie do domu pomocy społecznej

4. Jeżeli przyjęcie do domu pomocy społecznej dotyczy osoby małoletniej powyżej 16 roku życia lub osoby pełnoletniej całkowicie ubezwłasnowolnionej, zdolnej do wyrażenia zgody, jest wymagane również uzyskanie zgody tej osoby na przyjęcie. W przypadku sprzecznych oświadczeń w sprawie przyjęcia do domu pomocy społecznej tej osoby i jej przedstawiciela ustawowego, przyjęcie do domu pomocy społecznej wymaga orzeczenia sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby.

5. Osoba, o której mowa w ust. 1, podlega okresowym badaniom stanu zdrowia psychicznego w zakresie uzasadniającym jej pobyt w domu pomocy społecznej. Badania przeprowadza się co najmniej raz na 6 miesięcy.”;

USTAWAo wychowaniu w trzeźwości i

przeciwdziałaniu alkoholizmowi.z dnia 26 października 1982 r.(ostatnia nowelizacja 2016r)

Postępowanie w stosunku do osób nadużywających alkoholu.

• Art. 21. 1. Leczenie odwykowe osób uzależnionych od alkoholu prowadzą podmioty lecznicze wykonujące działalność leczniczą w rodzaju świadczenia stacjonarne i całodobowe oraz ambulatoryjne w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej.

• 2. Poddanie się leczeniu odwykowemu jest dobrowolne. Wyjątki od tej zasady określa ustawa.

• 3. Od osób uzależnionych od alkoholu nie pobiera się opłat za świadczenia w zakresie leczenia odwykowego udzielane przez podmioty określone w ust. 1.

Postępowanie w stosunku do osób nadużywających alkoholu.

Art. 24. Osoby, które w związku z nadużywaniem

alkoholu powodują rozkład życia rodzinnego,

demoralizację małoletnich, uchylają się od

obowiązku zaspokajania potrzeb rodziny albo

systematycznie zakłócają spokój lub porządek

publiczny, kieruje się na badanie przez biegłego w

celu wydania opinii w przedmiocie uzależnienia

od alkoholu i wskazania rodzaju zakładu

leczniczego

Postępowanie w stosunku do osób nadużywających alkoholu.

Art. 26. 1. Osoby, o których mowa w art. 24 skierowanie na badanie w związku z uzależnieniem od alkoholu, jeżeli uzależnione są od alkoholu, zobowiązać można do poddania się leczeniu w stacjonarnym lub niestacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego.

Art.26.2. O zastosowaniu obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego orzeka sąd rejonowy właściwy według miejsca zamieszkania lub pobytu osoby, której postępowanie dotyczy, w postępowaniu nieprocesowym.

Postępowanie w stosunku do osób nadużywających alkoholu.

Art.26.3. Sąd wszczyna postępowanie na wniosekgminnej komisji rozwiązywania problemówalkoholowych lub prokuratora. Do wniosku dołączasię zebraną dokumentację wraz z opinią biegłego,jeżeli badanie przez biegłego zostałoprzeprowadzone.

USTAWA o przeciwdziałaniu narkomanii.

z dnia 29 lipca 2005 r. (ostatnia nowelizacja 2015r)

Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii

Art. 25.Podjęcie leczenia, rehabilitacji lub

reintegracji osób uzależnionych jest

dobrowolne, jeżeli przepisy ustawy nie

stanowią inaczej.

Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii

Art. 30.

1. Na wniosek przedstawiciela ustawowego, krewnych w linii prostej, rodzeństwa lub faktycznego opiekuna albo

z urzędu sąd rodzinny może skierować niepełnoletnią osobę uzależnioną na przymusowe leczenie i rehabilitację.

2. Czasu przymusowego leczenia i rehabilitacji nie określa się z góry, nie może on być jednak dłuższy niż 2 lata.

3. Jeżeli osoba uzależniona ukończy 18 lat, przed zakończeniem przymusowego leczenia lub rehabilitacji, sąd rodzinny może je przedłużyć na czas niezbędny do osiągnięcia celu leczenia lub rehabilitacji, łącznie nie dłuższy jednak niż określony w ust. 2.

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ