Powróćmy jak za dawnych lat…

W 80-tą rocznicę nadania imienia Szkole Podstawowej z Oddziałami Integracyjnymi nr 30 im.

Powstańców 1863r.

Był rok 1932. W miejscu, w którym jeszcze niedawno stał carski posterunek wojskowy, powstał budynek murowany przeznaczony pierwotnie na fabrykę mebli.

Hale fabryczne przedzielone ścianami stały się salami lekcyjnymi.

Dziedziniec nieotynkowanego budynku rozbrzmiewał dziecięcymi krzykami i śmiechami. Zaczęło się życie nowej szkoły, która wkrótce rozrosła się pod względem liczebności dzieci i pomieściła dwie Szkoły Powszechne nr 15 i nr 30, liczące 350 dzieci w siedmiu klasach.

Uroczystość nadania imienia szkole była wielką fetą patriotyczną. Wybór Bohaterów Powstania styczniowego nie był przypadkowy. Niedaleko, na Floriańskiej w Domu Weterana mieszkało bowiem 14 żyjących powstańców, którzy nie raz gościli w murach szkoły. Nie było wówczas ucznia, który na widok weterana nie zatrzymałby się i nie zdjął czapki.

Bohaterem stawał się sowizdrzał, któremu weteran „odsalutował”. Takiemu uczniowi, choćby był nie wiem jakim „łobuziakiem” każdy chciał podać rękę, taki to był splendor.

Sztandar szkoły ufundowali mieszkańcy Domu Weterana, na jego połach znalazły się słowa „Wszystko dla Polski” – przetrwały w sercach uczniów i nauczycieli do dzisiaj.

Po uroczystej mszy świętej w Bazylice na Michałowie uczniowie Szkoły Powszechnej nr 30 i Szkoły Powszechnej nr 15 (która uzyskała imię Legionów 1914 r) przemaszerowali barwnym i wesołym korowodem w otoczeniu oficerów wojska polskiego, zaproszonych gości, w towarzystwie pocztów sztandarowych okolicznych szkół, zakładów pracy, związków – do budynku szkoły przy ul. Kawęczyńskiej.

Cały dziedziniec wypełniony był po brzegi zaintrygowanym i niezwykle barwnym tłumem. Uczennice w sukienkach szarych, w koszulach z marynarskim kołnierzykiem i beretem szarym na głowie, uczniowie w garniturach rodem z Różyckiego, panowie oficerowie z szabelkami, w maciejówkach, wysokich butach, damy w kapeluszach, przedstawiciele władz w garniturach z laseczkami, weterani w mundurach z amarantowym wyłogiem – wszyscy oni siedzieli lub stali.

Na udekorowanej girlandami zieleni nieotynkowanej ścianie zawisły portrety Naczelnika Państwa i Prezydenta RP. Na podwyższeniu głos zabierali oficjele – tam również odebrana została przysięga – przyrzeczenie na sztandar szkoły.

Wybuch wojny i okupacja to kolejne powody do dumy naszych uczniów, nauczycieli oraz rodziców. To oni przechowywali i strzegli sztandaru szkoły. Historia odcisnęła na nim swoje piętno. Do 1941 w szkole bez przerwy trwały zajęcia. Później okupanci zajęli szkołę na szpital wojskowy, dla potrzeb nauki pozostawiono cztery sale, co spowodowało duże utrudnienia. Wkrótce szkoła przeniosła się całkowicie do budynku przy Ząbkowskiej 43 i podziemi Bazyliki. Trwały również tajne komplety i nauczanie.

W czasie wojny umiera ostatni uczestnik powstania styczniowego – jego pogrzeb stał się mała manifestacją patriotyczną, w której udział brali uczniowie i nauczyciele „trzydziestki”.

Podczas powstania warszawskiego 1 sierpnia budynek szkoły został zajęty przez młodych warszawiaków, skąd kontrolowano zbieg ulic Kawęczyńskiej i Ząbkowskiej – wkrótce placówka upadła, po zakończeniu powstania we wrześniu 1944 roku Praga znalazła się w rękach Ludowego Wojska Polskiego i Armii Czerwonej. Już dwa tygodnie po „wyzwoleniu” Pragi w szkolnych murach znów zabrzmiał szkolny dzwonek.

Pierwsze lata w nowej rzeczywistości nie były łatwe, jednak charakteryzowały się wyjątkowym entuzjazmem ze strony kierownictwa, nauczycieli, uczniów i ich rodziców.

22.02.1963 r. wmurowano tablicę w setną rocznicę wybuchu Powstania styczniowego ufundowaną przez uczniów i pracowników szkoły.

Dzisiaj Trzydziestka to blisko 600 uczniów uczonych przez 60 nauczycieli w kolorowych i wesołych salach. Stare mury łączą w sobie patos historii z powiewem młodości jej wychowanków.

Na terenie szkoły działają koła zainteresowań, samorząd uczniowski, kolo turystyczne, gazetka. Dodatkową opiekę zapewnia świetlica szkolna – a karmi stołówka szkolna.

Pamiętamy o wszystkich, którzy kiedykolwiek zetknęli się z naszą historią, pamiętamy też o tych, których pamięć zachowujemy na zawsze – opiekując się miejscami pamięci z nimi związanymi, odwiedzając groby uczestników powstania, planując wycieczki śladami historii, kultywując tradycje obchodów dnia patrona oraz urodzin szkoły.