to okres wojny i okupacji. Ideologia tych lat opiera się na problemach postawy patriotycznej i walki z hitlerowskim najeźdźcą. Cechy powstającej literatury to powaga, przygnębienie wywołane klęską polskiego września, nostalgia i oczekiwanie kresu wojny w utworach autorów skazanych na emigrację, tragedia praw moralnych głoszonych przed wybuchem wojny, niepokój i obawy o przyszłość narodu, ale też wskazywanie bohaterstwa żołnierza polskiego na wszystkich frontach wojny i krajowej konspiracji, pochwała postaw patriotycznych.

Najwybitniejsze dzieła okupowanego kraju tworzone są przez młode pokolenie poetów, młodzież, która prosto po maturze zmuszona była chwycić za broń. tytułu powieści Romana Bratnego "Kolumbowie rocznik 20" owo pokolenie młodych nazywane jest Kolumbami. Należą do niego twórcy urodzeni w latach 1920-22, a można tu wymienić nazwiska: Krzysztof Kamil Baczyński, Tadeusz Gajcy, Andrzej Trzebiński, Tadeusz Różewicz, Tadeusz Borowski.

Ich rówieśnikami są poeci i pisarze, którzy zadebiutują nieco później: Wisława Szymborska, Miron Białoszewski, Roman Bratny, Jerzy Broszkiewicz, Stanisław Lem.

Najważniejsze dzieła tego okresu to tomiki wierszy wydawane konspiracyjnie: K.K. Baczyńskiego "Wiersze wybrane"(pod pseudonimem Jan Bugaj), T. Gajcy "Widma", „ Grom powszedni", T. Borowski "Gdziekolwiek ziemia" oraz poety starszej generacji Czesława Miłosza "Wiersze" (pseud. Jan Syruć), "Antologia poezji współczesnej", "Pieśń niepodległa", "Z otchłani".