Pamiętnik nastolatki

41pożegnanie

Beata Andrzejczuk

Pamiętnika nastolatki

KLUB

KoreKtaAgata ChadzińskaMarek Chadziński

IlustracjeIzabela Puk

Projekt okładki i składIzabela Puk

Zdjęcia na okładce

IStockPexeles

ISBN 978-83-7569-739-1

© 2017 Dom Wydawniczy „Rafael” ul.Rękawka51 30-535Kraków tel./fax: 12 411 14 52 e-mail: rafael@rafael.pl www.rafael.pl

3

Od autorki

T rzymaciew rękachostatniączęść„PamiętnikaNasto-

latki”,seriiw jakimśsensieniezwykłej.Dlaczego?Ponie-ważtakwieledziękiniejsięwydarzyło.Pisałyściemi,żedziękiniejzdawałyścieegzaminygimnazjalneprawienamaksa.Treść„PamiętnikaNastolatki”pomagałaWamnawetnarozszerzonejmaturzez językapolskiego,którąpisałyścienaponad90procent i dostawałyściesięnawymarzonekierunkistudiów.WiemtoodWassamych.PowstałnawetFanPage„PamiętnikaNastolatki”.PoprzezorganizowanenastroniekonkursymogłamWaslepiejpo-znać.CzytałamWaszeprace,oglądałamfilmikikręconetelefonamikomórkowyminaróżnegorodzajukonkursy,oglądałamwykonaneprzezWaszdjęcia.Długomogła-bymwymieniać.Zaczęłyściedomniepisać.Najpierwnieśmiało,potemcorazszczerzej i odważniej;o sobie,problemach,radościach.

Powstałapierwszagrupa:„CzytelniczkiPN–piszą”.Napisałyściewspólniebardzodługieopowiadanie.Wła-ściwieksiążkę.Każdaz Wasstworzyła jeden rozdział.Pamiętam,żepierwszynapisałaPaulina.Byłyproblemyz organizacjąprzedsięwzięcia,gdyżniektóredziewczyny

4

pisaływ pierwszejosobie,inne–w trzeciej.Narobiłosiętrochębałaganu,aledoprowadziłyściedzielnieakcjędokońca.Jejku!!!Jakajabyłamz Wasdumna.Pisanieksiąż-kizbliżyłonasdosiebiejeszczebardzieji związałozesobąjeszczemocniej.Potempowstałakolejnagrupa.Byłykon-fliktyi burze,alei toprzetrwałyśmy.Stawałyśmysięjednąwielkąrodziną.I poznawałyśmysię jeszczelepiej.Przezlatanastrażygrupyjakoadminiw pocieczołapracowali:Ania,Andrzeji ostatnioBartoszi Klaudia.Zewszystkimsobiewspanialeporadzili,choćniezawszebyłołatwo.

Waszeznajomościzeświatawirtualnegoprzeniosłysiędo realnego.Zaczęłyściesiępoznawaćosobiście,w różnychzakątkachPolski,naróżnychimprezach.Spo-tykałyściesięw Lednicy,naŚwiatowychDniachMłodzieży,naTargachKsiążkiw Krakowielubzupełnieprywatnie.JaWasrównieżzaczęłampoznawaćw prawdziwymświecie.

Towprostniedouwierzenia,aleniektórez Wasporazpierwszyzetknęłysięz „PamiętnikiemNastolatki”,będącw piątejczyszóstejklasieszkołypodstawowej.Te-razstudiujecie,pracujecie,zostałyścieżonami,matkami,przyjęłyścieoświadczyny.Doszły jednakdonasmłodszeczytelniczki.Taksamoważne.W jakimśsensiezaczęłyścieserię„PamiętnikaNastolatki” tworzyć razemzemną.Opowiadałyściemiswojehistorie,prosiłyścieo poruszenieważnychdlaWas tematów.Pracowałyściewspólniezemnąnadpowstawaniemkolejnychczęści.NajwięcejWa-szych,dobóluprawdziwychhistoriiznajdujesięw częścio Julce.ToniebyładlaWasłatwapraca,ponieważmusia-łyściejągodzićz obowiązkamiszkolnymi,naukąi wielomainnymisprawami,a jednakcierpliwieodpowiadałyścienamojepytaniai pisałyściedomnieo tym,jakdalejtocząsięWaszelosy.Moimmarzeniemjest,bykolejnepokoleniawychowałysięnatejserii,byzostałaonaw sercachwszyst-kich,którzysięz niązetknęli.

5

DostałamodWasmnóstwo listów,prezentów, tychnajcenniejszych,własnoręczniewykonanych.Dostawa-łammisiei koty,gdynapisałamTajemnicę Jacoba 2z ta-jemniczymkotemCynamonemw jednejz ról.Wszystkielisty i pamiątkistarannieprzechowuję.Mamspecjalnyalbum,w którymznajdująsięzdjęciaz Wami.Alenajcen-niejszejestzupełniecośinnego.Najdroższesąwspomnie-nia.Ichnamniktnigdyniezabierze.

Trzymaciew rękuostatniączęśćserii„PamiętnikaNastolatki”;serii,naktórejwielez Wassięwychowałoi dorastało.Aletoniekoniec.Wierzę,żenazawszeza-chowamyw sercachwszystko,cosięwydarzyłopodczasjej tworzenia,żebędzieciepamiętałyswojełzypodczasczytania, radość i  smutek, swojązłośćnamnie,gdybohaterowiesię rozstawali, swojeemocje.Kończysiętylkoseria,alepozostanązawarteznajomości,przyjaź-nie,wspomnienia,emocje,przeżycia.Życietrwanadal,a wspomnienianiechnazawszepozostanąw nas.

Niejestemw staniepodziękowaćkażdemuz osobna,więcpoprostunapiszę:

Kochani,dziękujęWamz całegoserca,Wamwszyst-kim,zato,żezemnąi przymniebyliście,zato,żezawszew każdejchwilimogłamnaWas liczyć.BardzoWamdziękujęzato,żejesteście.Forever.

Autorka

6

Wasze wspomnienia

Karina:Mojahistoriaz „Pamiętnikiem”zaczęłasięw wa-

kacje,bodajżemiędzypierwsząa drugączęściąserii,aleprzeczytałam,boakuratkuzynkamiała ze sobą,i zapomniałam,alemojasiostrapamiętała i  jakzoba-czyław księgarnidrugączęść, tobardzochciała. I  takprzeczytałamtędrugąi przepadłam.Natkatowarzyszyłamiprzezczęśćgimnazjumi całe liceum,w końcu jestmojąrówieśniczką.Razemprzeżywałyśmywzlotyi upad-ki,pierwszemiłości,nocneimprezy,testypogimnazjumi maturę.Dzisiajjestemnaczwartymroku,a całahistoriaNatalii siedzigdzieśgłębokow sercu.Mimożeczęstomniedenerwowałaswojąlekkomyślnością i dziecinnymzachowaniem,tobyłajakprzyjaciółkaz kartksiążkii zatojużzawszebędęwdzięcznaPaniBeatce.

Martyna:U mnietobyłotak,żew wakacje2015rokumama

kupiłamiPN1i takmnietowciągnęło,żebyłamciekawa,

7

czysądalszeczęści,więcwpisałamdaneautora i  sięokazało,żebyły!PotemznalazłamPaniąBeatkęnaFace-bookui spytałam,czyNatkai Maksymnaprawdęistnieją.ObserwowałamPaniprofil i cobyłonanimnapisane.Doszłamdowniosku,żeskoroniemamprzyjaciół, tonapiszędoAutorkimojejukochanejksiążki. I napisa-łam!O Błażeju i Julii.Dogrupydołączyłamw sierpniu2015 roku.

Dominika:JaPamiętnik nastolatki 2 znalazłamw sklepie tak

przezprzypadek,napółcez książkami,a żeniemiałamcowtedyczytać,kupiłam. I późniejzarazposzukałampoprzedniei następneczęści.Dogrupydołączyłam,gdybyław początkowymskładzie.Dopiero formowałasięi niebyłozadużoosób.

Kamila:Jakiedyśprzezprzypadek,będącw bibliotece,złapa-

łamPN1i 1/2i taktosięzaczęło.

Agata:Dziś,czyli19października2016r.,mijapięćlat,od-

kądpoznałamPaniąBeatę.W grupiejestemodsamegopoczątku.Byłowówczasokoło20osób.A dziśproszę,jakąmamypokaźnąrodzinkę.

Matylda:Pamiętam,jakbabciamikupiłaPamiętnik nastolat-

ki 1i jakzaczęłamczytać,tosięzakochałam.Potemnapi-sałamdoPaniBeatyAndrzejczuk,żebyjejpogratulować,

8

i  zaczęłyśmyrozmawiać.Bardzomniezainteresowałagrupai poprosiłamo dodanie.I otojestem.

Natalia:Zobaczyłamplakat„PamiętnikaNastolatki”w biblio-

tecei postanowiłamprzeczytaćksiążkę.PóźnejposzukałamnafbFanPage„PamiętnikaNastolatki” i  takpoznałamPaniąBeatę.W grupiejestemodsamegopoczątku.

Anka:Byłamu Teresyi miałapierwszączęść,więcpożyczy-

łami misięspodobało.PotemzaprosiłamPaniąBeatkędoznajomychi jestemw grupieodpoczątku.

Paulina:Wakacje2013r.NatknęłamsięnaPamiętnik nasto-

latki 2,potemwypożyczyłam1,2½,a późniejpokolei.NapisałamdopaniBeatkicoś, jużniepamiętamco,a w grupiejestemodpoczątku.

Monika:A midawnotemuprzyjaciółkapoleciła„Pamiętnik

Nastolatki”,a potemnapisałamdopaniBeatki.W grupiejestemodpoczątku.

K laudia K inga:Byłamw piątejalboszóstejklasiepodstawówki.Kiedy

tobyło!Jejku,studiujęjużteraz,a gdzietampodstawów-ka!KoleżankadostałaodrodzicówPamiętnik nastolatki 1,poprzeczytaniupożyczyłami,potemzaczęłamkupować

9

kolejneczęści.Nawetniepamiętam,jaktosięstało,żezaprosiłamPaniąBeatkędoznajomych,alepamiętam,żebyłamjeszczew grupie„CzytelniczkiPNpiszą”i pisa-łyśmytamswojąopowieść.Supersprawa!Jednakciężkaw organizacji.Potempowstałatagrupai jestemnaniejodpoczątku.

Paulina:U mnietobyłotak,żechwilępopowstaniuFanPage

„PamiętnikaNastolatki”dostałamksiążkęnaurodziny.ZnalazłamstronęnaFacebooku i brałamudziałwewszystkichmożliwychkonkursach.Byłamchybajeszczewtedyw podstawówce,bopamiętam, żepytałamp.Beatkęo wywiaddoszkolnejgazetki,doktóregokonieckońcówniedoszło.Tobyłrok2010.

Fausti:Mojaprzygodaz PNzaczęłasięw bibliotece.Panipo-

leciłamiwłaśnie„PamiętnikNastolatki”,więczaczęłamczytać.Zakochałamsięw tejseriiksiążek.

Ania:NaPNtrafiłamw bibliotece.Zaczęłamod5części,

niewiedziałam,żesąpoprzednie,a sytuacjaz tyłuopisa-natrochędomniepasowała.

Aneta:A mojaprzygodazaczęłasięodtego,żeposzłamdo

bibliotekiw poszukiwaniufajnejksiążki,lubięczytaćpa-miętniki.NapółceakuratleżałPN,z tego,copamiętam,tobyła2częśći odtegosięzaczęło.

18

15 września – z pamiętnika Ali

W ciąż jestem lekkopoirytowana.Nie chcę tego

rozkminiać,a myślizupełniez zaskoczeniapojawiająsięw mojejgłowie.Chodzio tędrugąszkołęi klasęaktorską.TobyłomarzeniemJulki,Natalii i Maksyma.Niedawnozastanawiałamsię,czybyłototeżmoimmarzeniem.Niebyło.Kurczę,było.Samaniewiem.Tak,chciałabymkiedyśw przyszłościzostaćaktorką.Tylkoto,żejabymchciała,nicniezmieni.Gdybymposzładotejklasy,ojcieccodziennierobiłbymiawantury.Dlaniegoaktorstwotoniezawód.

– Człowiekw życiupowinienmiećdobryfach–po-wtórzyłmikolejnyraz,a mamamuprzytaknęła.

– Krawcowąmogłabyśzostaćalbofryzjerką–zapro-ponowała.

– Pocokrawcową?–zapytałam.–Terazwszyscykupująubraniaw galeriachhandlowych.

– Tomożefryzjerką–wzruszyłaramionami.– A dlaczegotyniezostałaśfryzjerką?–spytałam

zaczepnie.

19

– Bodziecitrzabyłowychować.Ktosięmiałwamizająć?–posmutniała.

– Mogłaśnajpierwzostać fryzjerką,a potemnaswychować.A ojcieckimjestz zawodu?–Czułam,żebrnęzadaleko.

– Skończyłzawodówkębudowlaną.– Toczemuniepracuje?– Noprzecieżpracuje,jakjestrobota.– Nabudowiepracazawszesięznajdzie–wysyczałam.– Oj,Alka.Przecieżwieszdobrze,jakjest–zirytowa-

łasię.– Tojamamzostaćfryzjerką,żebywasutrzymywać?!

–wypaliłam.– Alka,przecieżjaciężkopracuję.Wiesz,ileostatnio

domówsprzątam?Mogłabyśmipomócczasami.– Chybaoszalałaś!–krzyknęłam.–Jasięuczę.Mam

zostaćfryzjerką.Zapomniałaś?Wtedyobudziłsięojciec.Chybanawetniebardzo

wiedział,o cochodzi,aleusiadłnałóżkui lekkosiękiwa-jąc,wrzasnąłz całychsił:

– Domatkipyskujesz,smarkulo?!Jużjacięszacunkunauczę!

Próbowałsiępodnieść,alebyłamszybsza.Dobie-głamdodrzwi,otworzyłamje,wybiegłamnakorytarzi z całychsiłtrzasnęłamnimizasobą.

Biegłamprzezcałądrogęi płakałam.Miałamnadzie-ję,żeFranekbędziew domu.Tylkoonmnierozumiał.Tylkojemuufałam.Jegorodziceniewtrącalisiętakjakmoi.I nigdyniemielinicprzeciwkotemu,gdydoniegoprzycho-dziłam.Właściwietonicichnieobchodziło.Jegomamapracowałanaplacu,sprzedającu jakiegośfacetabieliznę,skarpetkii tanieubrania,a ojciecbyłhydraulikiem.

Gdy tamtegowieczoruwróciłamdodomu,ojciecnaszczęściespał.Wiedziałam,żenastępnegodnianiebędziezawielepamiętał.

100

16 listopada – z pamiętnika Nata lii

M aksymwciążwariujenapunkcienaszejcóreczki.

W grudniuchrzciny,a mywciążniemamywybranegodlaniejimienia.Jeszczeprzedporodemustaliliśmy,żebędzieFaustyna.Gdyjednakmaleństwoprzyszłonaświat,Mak-symzacząłmiećwątpliwości.

– NoaleFaustynataknaprawdęnachrzcieotrzy-małaimięHelena.PozatymjestpatronkąŁodzi,a mymieszkamyweWrocławiu–stwierdził.

– Chcesz sięprzeprowadzićdoŁodzi czymamymalutkiejdaćnaimięHelena?–spytałam,wybuchającśmiechem.

– Helenatogreckieimię.Faustyna–łacińskie–za-myśliłsię.

– Maksym,czytomaażtakieznaczenie,czygreckie,polskie,czyłacińskie?Ustaliliśmy,żeimięmacośozna-czać,mabyćwyjątkowe,bobędzieprzypisanedonaszejcóreczki jużnazawsze. I żemabyćoryginalne,bycodrugadziewczynkaniemiałatakiegosamego,bowtedy

101

przestajebyćzjawiskowe–tłumaczyłammu.–Wiemcośnatentemat–roześmiałamsię.

– Samawidzisz.Najważniejsze, jakimbędzieczło-wiekiem.A tyjesteśpoprostuniezwykła!–odparłz en-tuzjazmem.

– CzylizostajemyprzyFaustynie?–zapytałam.–Maniesamowitąpatronkę.Mistyczkę, skromnąkobietę,pracowitąi kochającąludzi.NadodatektojąwybrałPanJezus,byszerzyłaBożemiłosierdzie.Możebędziemalo-wałatakpiękniejakEmily?

– PrzecieżtonieFaustynanamalowałaobraz,tylkoEugeniuszKazimirowski,a tęnajbardziejznanąwersjęAdolfHyła–powiedział.

– Wiem,aleonagozaprojektowaławedługwskazó-wekPanaJezusa,którypowiedział,żektobędzieczcićtenobraz,niezginie.

– Toprawda–potwierdził.–A jakbędziemyzdrab-niaćimięnaszejcóreczki?

– Oszalejęz tobą.Rozmawialiśmyo tymwielerazyprzedporodem–pokręciłamz niedowierzaniemgłową.–Faustynka,Fausti.Możnazdrabniaćnawielesposobów–dodałam.

– ImięHelenaoznacza z  kolei „blaskksiężyca”– zamyśliłsię.–Ładnie.A przecieżHelenatopóźniejszaFaustyna.Wiesz,sprawdzałemteżstaropolskieimiona,alejakośżadneniepasujedonazwiska–dodał.–NobonaprzykładCirzpisławaGórskaniebrzmichybadobrze.

– Nicniemamdostaropolskichimion–uśmiechnę-łamsię–ale,drogimężu,chybacicośnamózgpadło.Chcesz,byjejrówieśnicypołamalisobiejęzyk?

– To był tylko przykład –wzruszył ramionami.– Pierwszyz brzegu.–Znówsięzamyślił.–FaustynaGórska–powiedziałgłośno i wyraźnie.–FaustynkaGórska.Ładnie.Niechtakzostanie–dodał i podszedłdołóżeczka.Małaspała.Przyglądałjejsiędłuższąchwilęz ogromnączułością.–No,mojakrólewno.BędzieszsięnazywałaFaustynaLeaGórska.

124

14 grudnia – z pamiętnika Ali

C zekającnaFranka,włączyłamlaptop.Niewidzieliśmysię

odtygodnia.Dziśobiecałw końcudaćznaći sięspotkać.JeszczetegoferalnegodnianapisałamdoniegoSMS.

Ala:Myślałam

,żebędzieszna

mnieczekałposzko

le.

Franek:

Narobiłaśtakiejzad

ymy,

żeniemiałemochot

y.

125

Łzyzaczęłymipłynąćpopoliczkach.Częśćspływałamidogardłai krztusiłamsięnimi.„Możetak”.Dlaczegoontaknapisał?Przecieżmówił,żemamtylko jego,żebędziesięmnąopiekował.Niemogłamuwierzyć,żetakmniepotraktował.Przecież janiezrobiłamniczłego.Ocierającłzyi komórkęo spodnie,wklepałam.

Ala:Janarobiłamzadymy?Chybatyzkolegami!

Franek:Samawidzisz,żenieidziesięztobądogadać.Cze-piaszsięniewiadomooco.

Ala:Toznaczy,żeniezamie-rzaszjużsięzemnąspo-tykać?

Franek:Możetak,jakciprzejdziefoch.

165

25 grudnia – z pamiętnika Ju lii

S alonbyłudekorowanykwiatami:białymikaliami,

gardeniamii różowymililiami.Stółprzyozdobionobukie-tamistorczykówi gerber.Nakrzesłazałożonoeleganckielśniącobiałepokrowceprzewiązanez tyłuwielkimiróżo-wymikokardami.Gdzieniegdziewetkniętopąkiróż.Nastole jużstałaświątecznazastawa.Wszystkow kolorzedelikatnegoróżu i bieli.Obokkołyskaz baldachimemwykonanymz tiuluprzypominającegomgiełkę.

– Tenwidokzapieradechw piersi–usłyszałamgłosEliasza.

– Toprawda–uśmiechnęłamsię.– Twójteż–dodał.– Niewygłupiajsię.–Szturchnęłamgow bok.– Mówięprawdę.Promieniejeszjakomatkachrzestna.– Todlamnieogromnyzaszczyt.–Oczyzaszłymi

łzamiwzruszenia.

166

– Tylkominiebecz–dobiegłmniegłosZuzy.–Jakbędzieszwyglądaćnazdjęciach?Wystarczy,żeWitoszwychodzijakkołeki niemota.

– Czy tymogłabyśprzestaćchoćw  takimdniu?– warknąłnaniąWitosz.

Roześmialiśmysię.– Wszyscygotowidowyjścia?–spytałMaksymdono-

śnymgłosem.Rozejrzałamsięposalonie– rodzice i dziadkowie

Natki,babcia i  tataMaksyma,Bazylz Martyną,Łucjai Lea,Pamela,Wiktoria,Eliasz,mojamamaz Pawłem,Witoszi Zuza,paniJadzia,noi jeszczekilkaosób.

– NiemaAliz rodziną–szepnęłamdoEliasza.– Mająprzyjśćprostodokościoła.Natkapowiedzia-

łami,żemamaAlidzwoniła–odparłrównieższeptem.– A naobiedziebędą?– Podobnotak.– PotrzymajFaustynkę–zwróciłasiędomnieNata-

lia.–Muszęjeszczepójśćnagórę.Wzięłamdziewczynkęnaręce.I znówsięrozczuliłam.

Wciążbyła takamaleńka,krucha i ciepła.Niespała.Wpatrywałasięwemniewielkimi,niebieskimioczami.

– Mójtyskarbie–powiedziałamczulei przytuliłamjąmocniej.–CiociaJulkaniepozwolinigdy,bycokolwiekcisięstało.Będęnajlepsząciociąpodsłońcem.

– Notowychodzimy i zajmujemymiejscaw samo-chodach–poleciłMaksym.

Jużwcześniejmieliśmyustalone,ktoz kimjedzie.Jajechałamz Natalią,Maksymemi Witoszem.PrzezcałądrogętrzymałamFaustynkęnarękach.Wypełniałomnieszczęście.

Dokościoładojechaliśmynaczas i zajęliśmymiej-scarazemz innymirodzicamii dziećmi,któretegodniamiałyotrzymaćsakramentchrztuświętego.Rozejrzałamsiępownętrzuświątyni.DostrzegłamAlęz  rodzicami

167

i rodzeństwemi zrobiłomisięjakoślżejnasercu.Rozpo-częłasięuroczystość.

– Jakieimięwybraliściedladziecka?–spytałkapłan,zwracającsiędoNataliii Maksyma.

– FaustynaLea–odpowiedzieli.– O coprosicieKościółkatolickidlaFaustynyLei?– O chrzest.– Prosząco chrzestdlawaszegodziecka,przyjmu-

jecienasiebieobowiązekwychowaniagow wierze,abyzachowującBożeprzykazania,miłowałoBogai bliźniego,jaknasnauczyłJezusChrystus.Czy jesteścieświadomitegoobowiązku?

– Jesteśmy–rzekli.– A wy,rodzicechrzestni,czyjesteściegotowipoma-

gaćrodzicomtegodzieckaw wypełnianiuobowiązków?–zwróciłsiędonasksiądz.

– Jesteśmy–odpowiedziałamprawierównocześniez Witoszem,choćgłosdrżałminiesamowicie.