Nr 26/03/2015 czasopismo literackie jankowickiej podstawówki

SŁÓWKA

Czas na drugą porcję Hiszpanii. Mamy nadzieję, że polubicie ten kraj, a może uda się

wam go kiedyś zwiedzić. Zespół redakcyjny życzy wam tego

z całego serca.

Hiszpania

otwarci ludzie, życie pełne energii

i szczęścia 24 godziny na dobę

Hiszpanie umieją się bawić. Są amatorami dobrego jedzenia i muzyki. Spacerują ulicami do późnych

godzin wieczornych. Posiadają wrodzoną towarzyskość i wieczną ochotę

do uprzyjemniania sobie czasu i życia. Poświęcają tyle samo energii na

zabawę, ile na prace. Zazwyczaj swoje obowiązki podporządkują kontaktom

towarzyskim. Dla Hiszpanów najważniejsza jest rodzina i pueblo –

miasteczko lub wioska rodzinna. Hiszpanie są życzliwi, ufni wobec siebie,

bardzo rozmowni i zawsze chętni do pomocy.

Rozkład dnia mieszkańców Półwyspu Iberyjskiego różni się od

spędzania czasu przez Polaków. Większość Hiszpanów zaczyna dzień

później ( ok. 9.00) i znacznie później (?) kładzie się spać. Życie

w Hiszpanii jest dość intensywne, zwłaszcza w ostatnie dni tygodnia, kiedy

duża liczba barów, restauracji i dyskotek działa do wczesnych godzin

rannych nie tylko w lecie, ale też w zimie.

Z powodu hiszpańskich upałów, nie tylko na południu, zachowuje się zwyczaj sjesty - zamykania sklepów

i urzędów w najgorętszych porach dnia. W wielu miejscach pracy jest przerwa obiadowa.

Hiszpanie zaczynają dzień od małego śniadania „el desayuno” w ulubionym barze. Jest to najczęściej filiżanka

kawy i „coś na przekąskę’’. Przy tej okazji często przegląda się codzienną prasę. Godziny posiłków nie są takie

same dla całego kraju. Jednak na ogół między godziną 13:00 a 15:30 je się „almuerzo”, czyli lunch. Między

20:30 a 23:30 kolację „la cena” (to właściwie w naszym rozumieniu obiad). W wielu lokalach posiłek ten

można zjeść nawet w godzinach rannych.

Hiszpania – przepyszna kuchnia

Kuchnia hiszpańska bazuje na specjalnościach regionalnych, przyrządzanych z produktów typowych dla

kuchni śródziemnomorskiej. Wykorzystuje się w niej między innymi wiele rodzajów ryb, owoców morza, a

także warzyw. Popularna jest oliwa z oliwek, które zbiera się w licznych gajach.

Charakterystyczne dla Hiszpanii są także podsuszane, pikantne wędliny oraz mięso jagnięce i królicze.

Każdy z regionów posiada swoje sztandarowe potrawy, niemniej jednak często można je spotkać w restauracjach

całej Hiszpanii. Jak chociażby:

WALENCJAŃSKA PAELLA potrawa jednogarnkowa na bazie ryżu i szafranu.

GAZPACHO – hiszpańska zupa, wywodząca się z Andaluzji. Nie wymaga gotowania i jest podawana na zimno. Jeśli nie ma czasu na jej schłodzenie, można dorzucić kostki lodu. Składa się zazwyczaj z surowych warzyw, octu i oliwy z dodatkiem rozmoczonego chleba. Gazpacho andaluz - odmiana andaluzyjska, jedna z popularniejszych, oparta na bardzo dojrzałych i miękkich pomidorach z dodatkiem octu, oliwy, czosnku, papryki, zielonego ogórka i chleba.

TORTILLA ESPAÑOLA – nie ma nic wspólnego z dobrze nam znaną tortillą. To bardzo kaloryczne danie, któremu najbliżej do omletu. Głównymi jego składnikami są jajka połączone z pokrojonymi w plastry ziemniakami. Całość podsmażana jest na oleju, najlepiej na głębokiej patelni. Można do niej dodać cebulę lub ser żółty, a nawet różne rodzaje mięsa lub warzywa. Tortillę podaje się jako danie główne lub hiszpańskie tapas.

A skoro o tapas mowa…

Tapa z hiszp. oznacza przykrywka, wieczko. TAPAS to niewielkie przekąski podawane na ciepło lub na zimno. Przyjmują różne formy. Od prostych przekąsek po bardziej skomplikowane dania. Przyrządza się je z rozmaitych składników: warzyw, mięs, owoców morza, jajek itp. W Kraju Basków tapas nazywane są pintxos od wbitych w przekąski wykałaczek. Tradycyjna kiełbasa hiszpańska robiona z wieprzowiny to CHORIZO. Przysmak ten jest łatwo rozpoznawalny

spośród innych specjałów kuchni hiszpańskiej dzięki swojemu mocnemu i charakterystycznemu zapachowi.

Natomiast JAMÓN SERRANO - szynka górska - to najbardziej popularny rodzaj szynki

w Hiszpanii.

Jest kulinarnym

symbolem Hiszpanii.

Można wręcz powiedzieć,

że nie ma Hiszpanii bez

jamón serrano.

A co na deser? Może bardzo popularny hiszpański przysmak? FLAN - rodzaj kremu jajecznego, najczęściej o smaku karmelowym, który przygotowuje się w piekarniku.

Dosyć słodki. ARROZ CON LECHE – ryż na mleku. Kremową konsystencję i bardzo aromatyczny smak cytryny i wanilii.

Słodkości w Hiszpanii odgrywają podobną rolę, co dania główne. Nie można się bez nich obejść.

A hiszpańskim deserom, i nie tylko im, naprawdę trudno się oprzeć!

O innych specjałach i ciekawostkach hiszpańskich już w kolejnym numerze „Słówek”.

Przed sprawdzianem – Dużo czytaj.

- Wykonuj ćwiczenia ortograficzne i gramatyczne. - Ćwicz krótkie formy wypowiedzi.

- Ćwicz umiejętność swobodnego wypowiadania własnych sądów, opinii na różne tematy.

- Zawsze próbuj rozwiązać zadanie nawet, jeśli wydaje się trudne.

- Poćwicz wykonywanie działań pisemnych.

- Wykonuj więcej zadań związanych z obliczeniami procentowymi.

- Korzystaj z porad nauczycieli. - Bądź aktywny na lekcjach.

Podczas sprawdzianu

– Czytaj uważnie polecenia. - Pisz czarnym długopisem. Prace pisane ołówkiem nie są sprawdzane!

- Dbaj o staranność i estetykę zapisu. - Czytaj uważnie, do końca i ze zrozumieniem.

- Odpowiadaj dokładnie na pytania. - Pisz zdania pojedyncze rozwinięte zamiast złożonych.

- Dbaj o staranność zapisu działań matematycznych. - Działania matematyczne przelicz dwa razy.

- Zapisuj każde działanie – każdy punkt może się przydać. - Nie powtarzaj wyrazów w bliskim sąsiedztwie.

- Liczy się jakość a nie ilość napisanego tekstu. - Sprawdź poprawność wyniku z warunkami zadania.

- Jeżeli zdążysz – przeczytaj raz jeszcze wypracowanie, dostaw brakujące przecinki i popraw błędy.

- Rozwiązuj w pierwszej kolejności zadania łatwe – trudne pozostaw

na zakończenie. - Systematycznie koduj (na karcie odpowiedzi) dobrze rozwiązane zadania.

- Skup się na zadaniach, pracuj intensywnie i pokaż wszystkim na co naprawdę Cię stać. Demonstruj swoje umiejętności, jak najlepiej potrafisz.

Odpowiednie odżywianie może pomóc!

Ewa Kwaśny: Odpowiednia dieta w okresie przed egzaminem jest bardzo ważna. Może nam pomóc, może też zaszkodzić.

Anna Majka: Może poważnie zaszkodzić. W trakcie nauki jesteśmy nastawieni na myślenie, na pracę mózgu. Jeżeli będziemy się nieprawidłowo żywić, będziemy

ociężali, a będąc ociężałym, człowiek przestaje myśleć o nauce - zaczyna myśleć o spaniu, a proces myślenia jest niestety zaburzony. Musimy pamiętać, że w trakcie

nauki najważniejsze jest regularne jedzenie, czyli regularne przyjmowanie małych porcji lekkostrawnego jedzenia. To nie powinny być posiłki tłuste, ponieważ posiłek tłusty jest

ciężki i automatycznie powoduje, że gorzej nam się myśli.

W takim razie co jeść, a czego nie jeść, nie pić, żeby nie być sennym, ociężałym w czasie nauki i później samego egzaminu?

Musimy pamiętać przede wszystkim o prawidłowych proporcjach w posiłkach. Prawidłowa proporcja oznacza, że musi być odpowiednia porcja pieczywa i do tego

dodatek białkowy. Dodatek białkowy - jak sama nazwa mówi - jest dodatkiem, więc ma go być odpowiednio mniej. Często osoby, które się uczą, zaburzają te proporcje. Biorą

troszeczkę mniej chleba, żeby broń Boże nie przytyć, i za dużo białka. Białko jest ciężkostrawne, w związku z tym daje nam uczycie ciężkości, co automatycznie przekłada

się na gorszy proces myślenia. Pamiętajmy, że w prawidłowym żywieniu węglowodan, czyli właśnie to pieczywo, jest dominujący w posiłku.

W takim razie jakie produkty w szczególny sposób pomagają nam w uczeniu się? Wspomagają pamięć, koncentrację, pobudzają mózg?

Najbardziej wpływające na proces myślenia są zdecydowanie węglowodany, dlatego że

nasze mózgi jako paliwo spalają właśnie węglowodany. Osoby, które się nie odchudzają, oczywiście wspomagają się często batonikami, jakimiś słodyczami i to jest jak

najbardziej prawidłowe. Natomiast jeżeli nie chcemy zbytnio przybrać na wadze w trakcie nauki, to pamiętajmy, że jeżeli będziemy przyjmować regularne posiłki, często

odpowiednio mniejsze, zabezpieczymy się przed tyciem, a sprawimy, że w naszej krwi

będzie się utrzymywać stały poziom cukru, co zapewni optymalną pracę mózgu. Gdyby ktoś chciał skorzystać z czegoś słodkiego, według mnie lepszą opcją będzie zjedzenie na

przykład czekoladki niż ciasta, które ma troszeczkę większą objętość. Porcja ciasta jest bardziej sycąca, w związku z czym powoduje te negatywne skutki, jakimi są ociężałość,

senność i w konsekwencji - gorszy proces myślenia.

Przykładowe propozycje prawidłowego posiłku:

- bułka kajzerka z dwoma plasterkami szynki i ketchupem lub plastrem pomidora - chleb pszenno-żytni, twarożek z jogurtem i szczypiorkiem

- płatki z mlekiem, mały serek homogenizowany

- pieczywo, jajecznica z jednego jajka

A jeśli chodzi o produkty, które nam pomogą? Na przykład orzechy?

Orzechy są fajne, bo przede wszystkim czynność gryzienia powoduje, że się rozbudzamy. Wiadomo, że osoba, która się uczy, jest zawsze senna, jest po prostu

zmęczona. Jeżeli weźmiemy parę orzeszków czy parę migdałów, to mamy jakąś chwilkę

przyjemności, a sama czynność gryzienia spowoduje, że się rozbudzimy. Z drugiej strony należy pamiętać, żeby nie przeholować, bo orzechy są ciężkostrawne. Jeżeli

zjemy ich za dużo, będziemy czuć się niekomfortowo, a w związku z tym nauka będzie nieefektywna. Dlatego parę orzechów jest ok - ale nie garść.

Jakie jeszcze produkty mogą pomóc naszemu dziecku?

Całkiem fajnie działają czasami soczki. Bardzo podnoszą poziom cukru we krwi, w związku z czym są paliwem dla mózgu, a jednocześnie działają orzeźwiająco (…).

Jaki sok, z jakich owoców będzie najlepszy? To zależy już od upodobań dziecka. Możemy też dawać dziecku owoce, ale nie

w nadmiernych ilościach. Jeżeli dziecko zje kilogram jabłek, to wiadomo, że będzie się czuło niekomfortowo. Mandarynka co jakiś czas zapewni ciągły dopływ glukozy

do organizmu.

A jak powinno wyglądać śniadanie w dniu egzaminu?

Przede wszystkim powinno być przyjęte - część dzieci nie je śniadań i walczy rano, żeby nie zjeść. Wydaje mi się, że nie powinniśmy na siłę wmuszać dziecku jedzenia,

żeby go też nie stresować, ale można mu wytłumaczyć, że będzie po prostu lepiej myślało. Czy to będzie kanapka, czy to będą płatki - węglowodan powinien być

przyjęty, bo poziom cukru we krwi będzie spadał już z tytułu stresu, a poza tym dziecko musi jeszcze myśleć normalnie.

Przed egzaminem dziecko może też zjeść coś słodkiego. Przy czym mamy pieką często

ciasta, chcą zrobić dziecku przyjemność, ale zjedzenie przez dziecko kilku kawałków

ciasta byłoby niekorzystne, bo raz, że to jest bomba kaloryczna, a dwa, że daje uczucie ociężałości i sytości, powoduje senność - w związku z tym dziecku nie będzie się

myślało lepiej, tylko gorzej. W nauce bardziej pomaga lekki głód, lekki niedosyt i lekka adrenalina - wtedy się optymalnie myśli. Człowiek najedzony, przejedzony na pewno

myśli gorzej. Dlatego uważam, że lepiej dać dziecku małą czekoladkę niż dwa kawałki ciasta, bo cukier podnosi skutecznie, a nie ma dużej objętości.

Nasze dziecko bardzo dużo pracowało, bardzo dużo się uczyło, tydzień przed

egzaminem nie spało - należy mu się też odrobina przyjemności. Co możemy dać mu do jedzenia, żeby nabrało siły i równocześnie było zadowolone?

Młodzież bardzo lubi dania takie, powiedziałabym, typowe dla tych czasów. Na przykład pizza będzie tu odpowiednim posiłkiem - jest prawidłowo zbudowana, da sytość,

a dziecko na pewno będzie się cieszyć. Pamiętajmy tylko o ilości - nie koło pizzy dla dziecka, tylko jeden kawałek.

Trzeba po prostu ustalić z dzieckiem, na co by miało ochotę. Dzieci lubią często łazanki,

pierogi, naleśniki, więc jest to dla nas bardziej kłopotliwa sytuacja, bo te dania

przygotowuje się niestety dłużej, ale myślę, że warto - nasze dziecko teraz ostro pracuje, trzeba mu pomóc.

za: http://www.rmf24.pl/raport-szostoklasisci/sprawdzian-fakty/news-jak-karmic-

dziecko-przed-sprawdzianem-6-klasisty-oto-rady-ek,nId,1363883#

Dla rozładowania atmosfery proponujemy dowcip o uczniach i nauczycielach.

- Proszę wymienić ptaka na literę a - prosi dzieci pani od biologii. - A może to czyżyk? - zgłasza się Jasio.

Pani lekceważy go. - Nie znacie? To może na literę b?

- Być może czyżyk? - wyrywa się znowu Jasiu. Zdenerwowana pani wyrzuca

go za drzwi. - Drogie dzieci, a może znacie

ptaszka na literę c? Otwierają się drzwi, Jasio

wsuwa głowę. - Czyżby czyżyk?

Z A K Ł A D K A S A M O R Z Ą D O W A

Grzegorza Kasdepke

„Mam prawo!, czyli nieomal wszystko, co powinniście wiedzieć o prawach dziecka,

a nie macie kogo zapytać”.

Pamiętacie? To właśnie fragmenty tej książki pojawiały się w kilku numerach „Słówek” w Zakładce Samorządowej. Przypominamy, że bohaterami tej lektury

są uczniowie wraz z opiekunem, którzy założyli Koło Teatralne. Krótkie opowiadania nawiązują do Konwencji o Prawach Dziecka i przybliżają problematykę z nią związaną.

Zapraszamy do przeczytania kolejnego rozdziału.

Nowi

Jako autor tej książki powinienem pozostawać w cieniu, a nie co rusz pchać się na jej karty – ale tym razem jestem tu na specjalne życzenie aktorów teatru „Konewka”. – Nie mógłbyś poprosić swego starego – powiedział Barył – żeby nam trochę pomógł z wymyślaniem scenek? W końcu jest pisarzem. – Nie wiem, czy mój stary lubi, jak się mówi do niego „stary” – powątpiewał Kacper. – Poza tym on uważa, że lepiej zrobić coś samemu tak sobie niż nawet dobrze, ale z pomocą dorosłych. – O rany! – jęknął Barył. – Co za nudziarz! - Psyyt !...– syknął Kacper. Barył zamilkł i mimowolnie rozejrzał się dookoła. Obydwaj mieli teraz takie miny, jakby spodziewali się, że siedzę pod którąś z ławek i ich podsłuchuję. - Co jest?...- zapytał szeptem Barył. - Lepiej uważać…- odszepnął Kacper. – Z moim tatą nigdy nic nie wiadomo. Niby nic nie słyszy, a potem czytam o wszystkim w książce. Co prawda, to prawda. – To co robimy ? - zapytał w końcu Barył. - Musimy wymyślić coś sami – odpowiedział Kacper. - Przynajmniej spróbujmy. Jak nam nie będzie szło, to może wtedy tata trochę nam podpowie. Barył westchnął i ruszył w milczeniu do świetlicy. Kacper szedł za nim ze zwieszoną głową. Od dwóch dni teatr „Konewka” biedził się nad siódmym artykułem Konwencji o Prawach Dziecka. Nic dziwnego. Kto nie wierzy, niech sam spróbuje wymyślić zgrabną scenkę o tym, że ledwo jakieś dziecko przyjdzie na świat, zaraz zostaje sporządzony akt jego urodzenia, żeby było wiadomo, jak dziecko ma na imię i jakie jest jego obywatelstwo. - Obywa – co? – zapytał pierwszoklasista Jaś. - Obywatelstwo – westchnęła pani Ela. - Czyli przynależność do jakiegoś państwa. W świetlicy zaległa cisza. Porozkładane wokół kukiełki patrzyły nieruchomo w sufit. - Ja nazwę swoją Marysia - powiedziała nagle Emilka. -I narysuję akt urodzenia. - A obytestwo? - zapytał Jaś. - Obywatelstwo - poprawiła pani Ela. - Wiadomo polskie –wzruszyła ramionami Emilka. -Bo jakie inne?

- Może teatralne? zaproponowała Urszulka. - Nie ma takiego państwa jak Teatr - odpowiedziała Emilka. - A Polska jest, tak czy nie? Sprawa obywatelstwa wydawała się załatwiona. Za to wybrane przez Emilkę imię bardzo zniesmaczyło Baryła. – Co to za imię „Marysia”? – powiedział z pogardą. - Ja swoją kukiełkę nazwę Żarówa! Albo Kondensator! - Imię powinno być ładne - krzyknęła Emilka. - Kondensator brzmi ładniej niż Marysia – odpalił Barył. Nie wiadomo, jak potoczyłby się ten spór, gdyby nie interwencja pani Eli. - Macie prawo nazwać swoje kukiełki jak chcecie – oświadczyła. - Ale oczywiście nie tak, żeby je ośmieszać. Jest tyle sympatycznych imion… - Polskie imiona są nudne – zdenerwował się Barył. - Nieprawda - odpowiedziała pani Ela. -Nie są nudne, tylko znajome. A to nie to samo. – Dobrze, znajome - zasapał Barył. -A ja bym wolał coś bardziej oryginalnego! - Może coś wietnamskiego? -wtrącił Tuan. - Na przykład Bao? Barył zamyślił się. - To imię dla chłopca czy dziewczynki? – zapytał po chwili. -Dla chłopca - powiedział Tuan. -Może być – przyznał łaskawie Barył.- Brzmi prawie jak boa. Wąż boa, rozumiesz. Ale przydałoby się jeszcze jakieś inne imię. Na przykład arabskie. W tym momencie do świetlicy weszło dwoje śniadych, czarnowłosych dzieci – chłopiec i dziewczynka. Barył popatrzył podejrzliwie wpierw na nie, a potem na Kacpra. – To dzieje się naprawdę? - zapytał. – Czy tylko w książce, którą pisze o nas twój tata? – Nie mam pojęcia - wybełkotał Kacper. – Może ich uszczypniemy? – Żadnego szczypania! – krzyknął czarnowłosy chłopiec. – Pani Elu , niech pani im powie! Pani Ela z trudem powstrzymała rwącego się do czynu Baryła. – Słuchajcie - powiedziała. – To są nowi uczniowie naszej szkoły. Przyjechali prosto z Palestyny. Poznajcie się… - Khoulud – wpadła jej w słowo dziewczynka. – I Tarek – przedstawił się chłopiec. Barył zastrzygł uszami. – Tarek? – powtórzył. – To brzmi prawie jak „Darek”. Ale oryginalniej. Dobre, może być!... – A jakie jest wasze …. – Jaś przybrał skupiony wyraz twarzy- …o…by..wa…tel…stwo? – Podwójne, polsko – palestyńskie – odpowiedział Khoulud. – Nasza mama jest Polką, a tata Palestyńczykiem. – Można tak? – zdziwił się Jaś, patrząc pytająco na panią Elę. – Można, można… - Pani Ela pokiwała głową. -Ale teraz, bardzo was proszę, dajmy już spokój wszystkiemu, co nie jest związane z przedstawieniem. Musimy wreszcie coś wymyślić.

– A może jednak… - jęknął Barył – poprosimy tatę Kacpra, żeby nam pomógł? Przynajmniej przy tym jednym artykule? A sami zajmiemy się następnym,

łatwiejszym…? Pani Ela spojrzała na Kacpra. – Mogę spróbować – mruknął bez przekonania Kacper. - Ale jak znam tatę, to zaraz zacznie tłumaczyć, że nie może, że właśnie pisze książkę, że coś tam… Że coś tam – smarkacz! Przecież nie kłamię. Właśnie piszę książkę. Kiedy mam im pomóc? Ledwo starcza mi czasu na złapanie oddechu między jednym a drugim opowiadaniem. Na przykład teraz powinienem już skończyć, by zdążyć z następnym tekstem. Kończę więc – do zobaczenia w kolejnym rozdziale.

„Nie jesteś rzeczą ani numerem – od urodzenia masz prawo mieć swoje imię, nazwisko oraz państwo, które o Ciebie zadba”

(Według art.7 Konwencji o Prawach Dziecka)

Zgodnie z obietnicą z numeru 21, wracamy do tematu interpunkcji. Dziś przecinek.

Zgodnie z obietnicą z numeru 21. – interpunkcja.

Za: http://mala275.bloog.pl/id,342001573,title,ZNAKI-INTERPUNKCYJNE,index.html?smoybbtticaid=614903

Nie tak dawno temu, w pewnej wiosce w Anglii, był sobie zając, ale nie taki zwyczajny, ale magiczny. Zając, co roku, na Wielkanoc

przynosił mieszkańcom malowane jajka zwane pisankami. Pewnego razu, gdy zając przygotowywał się do roznoszenia jajek, spotkał myśliwego, który myślał, że to zwykłe zwierzątko. Strzelił do niego i mocno zranił w łapkę. Zając uciekając, trafił do parku. Tu znalazły go dzieci i wzięły do domu. Tam opatrzyły i nakarmiły rannego. W noc poprzedzającą Wielkanoc, zwierzę wymknęło się.

Rankiem dzieci bardzo martwiły się, że zajączek uciekł. Po śniadaniu poszły szukać jajek. Osłabiony zajączek nie zdążył

jeszcze ukryć wszystkich niespodzianek i został przyłapany przez poszukiwaczy. Szaraczek poprosił dzieci, aby nie zdradzały jego

tajemnicy, a te obiecywały, że nikomu nie powiedzą. Zając wrócił na łąkę, ale często odwiedzał dzieci, bo się z nimi zaprzyjaźnił.

Ta przyjaźń trwała nawet wtedy, gdy w roznoszeniu jajek zastąpił go syn.

Krzysztof K. kl. IV c

Pewnego razu był sobie zajączek wielkanocny, który rozdawał

prezenty. Był miły, szary i puchaty. Dzieci kochały zajączka. Kilka dni przed Wielkanocą szarak usłyszał rozmowę dwóch

mężczyzn, którzy planowali kradzież wszystkich prezentów. Małe stworzonko zmartwiło się i posmutniało. Postanowiło,

że nie pozwoli zepsuć świąt. Zajączek wpadł na pomysł, aby chować prezenty w niewidocznych miejscach, krzakach, wysokiej trawie, w zagłębieniach. Postanowił

również dokładnie sprawdzać, czy niespodzianki są bezpieczne. Jego działania okazały się skuteczne. Żaden prezent

nie został skradziony.

Gdy skończył pracę, wrócił do swojej norki bardzo

zadowolony i ucieszony. Tak do dziś zajączek rozdaje prezenty dzieciom chowając je w krzakach i sprawdzając

czy są bezpieczne.

Weronika S. kl. IV c

Lechoń Jan

Wielkanoc

Droga, wierzba sadzona wśród zielonej łąki, Na której pierwsze jaskry żółcieją i mlecze.

Pośród wierzb po kamieniach wąska struga ciecze, A pod niebem wysoko śpiewają skowronki.

Wśród tej łąki wilgotnej od porannej rosy,

Droga, którą co święto szli ludzie ze śpiewką, Idzie sobie Pan Jezus, wpółnagi i bosy

Z wielkanocną w przebitej dłoni chorągiewką.

Naprzeciw idzie chłopka. Ma kosy złociste, Łowicka jej spódniczka i piękna zapaska. Poznała Zbawiciela z świętego obrazka,

Upadła na kolana i krzyknęła: "Chryste!".

Bije głową o ziemię z serdeczną rozpaczą, A Chrystus się pochylił nad klęczącym ciałem

I rzeknie: "Powiedz ludziom, niech więcej nie płaczą, Dwa dni leżałem w grobie. I dziś zmartwychwstałem."

Spokojnych Świąt

Zmartwychwstania Pańskiego

przepełnionych miłością i radością

życzy: Zespół

redakcyjny

Zespół redakcyjny: Aleksandra Niewelt, Elżbieta Naparstek. PRZY REDAGOWANIU GAZETKI KORZYSTANO Z ZASOBÓW INTERNETU!