Wyniki: Wykonano analizę numerycznych zmian kopii DNA, w tym rearanżacji. Opracowano profile transkrypcyjne,modyfikacje epigenetyczne oraz zmienność sekwencji zarówno w tkance guza, jak i w tkankach prawidłowych. Zintegrowanaanaliza pozwoliła na określenie występowania zakresu zmian w genach supresorowych, takich jak np. CDKN2A (Cyclin-dependent kinase inhibitor 2A) czy RB1.

Wnioski: Stwierdzono wpływ istotnie zmutowanych genów na funkcjonalność genomu. Powtarzalne zmiany w genachsupresorowych skorelowano z cechami klinicznymi np. infekcją wirusa HPV. Potwierdzono wpływ zmutowanych genów –szczególnie w rejonie genów supresorowych – na procesy nowotworzenia.

http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.106

[Nr 106] Zastosowanie temsirolimusu u pacjentów z rozsianym rakiem nerki – doświadczenia własne

Anna Szafryna-Kliwicka

Szpital Kliniczny Przemienienia Pańskiego Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu

Adres email: a.kliwicka@wp.pl

Cel: Leczenie rozsianego raka nerki stanowi wyzwanie dla onkologów, w szczególności gdy dotyczy pacjentówz niekorzystnym rokowaniem wg skali MSKCC, u których nie wykonano nefrektomii, lub z postacią histologicznąniejasnokomórkową raka. Chorzy ci nie spełniają kryteriów włączenia do programu terapeutycznego „Leczenie raka nerki’’,co oznacza brak możliwości terapii systemowej. Celem pracy jest ocena przydatności zastosowania w tej grupie pacjentówtemsirolimusu.

Materiał i metody: Pacjenci (10) Kliniki Onkologii UMw Poznaniu leczeni temsirolimusem w latach 2011–2013. Populacjęprzeanalizowano pod kątem typu histopatologicznego nowotworu, pierwotnego stopnia zaawansowania klinicznego, faktuwykonania nefrektomii, rokowania wg skali MSKCC, umiejscowienia przerzutów odległych. Określono średni czas leczeniatemsirolimusem, efekt terapeutyczny oraz toksyczność leczenia.

Wyniki: W 9/10 badanych przypadków stwierdzono rozsiew raka jasnokomórkowego nerki. W sześciu przypadkachchoroba była pierwotnie uogólniona. U czterech pacjentów nie wykonano nefrektomii. U dwojga chorych stwierdzonopośrednie rokowanie wg skali MSKCC, w pozostałych przypadkach było ono niekorzystne. Przerzuty odległe umiejscowionebyły najczęściej w płucach, wątrobie i węzłach chłonnych śródpiersiowych oraz zaotrzewnowych. Mediana czasu leczeniatemsirolimusem wynosiła 26,9 tygodnia, przy czym u jednego z chorych czas terapii wyniósł 172 tygodnie (lek odstawionoz powodu toksyczności płucnej, a pacjent pozostaje w całkowitej remisji choroby). U dwóch kolejnych pacjentów leczenierozpoczęto odpowiednio przed 40 i 24 tygodniami i trwa ono do chwili obecnej. Niestety – u pozostałych siedmiu chorychmediana czasu leczenia wynosiła 4,7 tygodnia i zakończyło się ono niepowodzeniem pod postacią gwałtownej progresjichoroby i/lub pogorszenia stanu ogólnego. Zaobserwowane objawy oboczne w stopniu 3./4. wg CTCAE dotyczyły główniejamy ustnej (grzybica) oraz płuc (zapalenie śródmiąższowe).

Wnioski: Zastosowanie temsirolimusu wydaje się celowe u pacjentów z rozsianym rakiem nerki niekwalifikujących się doprogramu terapeutycznego „Leczenie raka nerki’’. Dla niektórych z nich stanowi ono szansę na uzyskanie długotrwałejstabilizacji choroby pomimo niekorzystnego rokowania. Nie są znane jednak czynniki predykcyjne korzystnej odpowiedzi nato leczenie. Wydaje się, że szybka ocena obrazowa (tzn. dokonywana po 6–8 tygodni) mogłaby stanowić post factum czynnikwyodrębniający tę grupę chorych.

http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.107

[Nr 107] Rola badania ultrasonograficznego w ocenie perforatorów naczyniowych w chirurgii rekonstrukcyjnej głowyi szyi

Łukasz Łuczewski

Wielkopolskie Centrum Onkologii, Poznań

Adres email: lukaszluczewski@o2.pl

Cel: Celem pracy była ocena wyników przedoperacyjnego badania ultrasonograficznego perforatorów naczyniowychu chorych, u których wykonano operację usunięcia nowotworu złośliwego głowy i szyi wraz z rekonstrukcją z zastosowaniempłata udowego mikrounaczynionego typu ALT.

Materiał i metody: Materiał stanowili chorzy operowani w Klinice Chirurgii Głowy, Szyi i Onkologii LaryngologicznejWielkopolskiego Centrum Onkologii w Poznaniu w latach 2011–2013. Wykonano 32 operacje rekonstrukcyjnez zastosowaniem płata udowego mikrounaczynionego ALT. U wszystkich chorych przedoperacyjnie wykonano badanieultrasonograficzne uda. Dane otrzymane podczas badania ultrasonograficznego porównano z raportem chirurgicznym.

Zeszyty Naukowe WCO, Letters in Oncology Science 10S (2013) 1–7958

Wyniki: U 22 chorych zlokalizowano przedoperacyjnie dwa perforatory, u 8 chorych jeden perforator, u 2 chorych trzyperforatory. Określono precyzyjnie lokalizację perforatorów naczyniowych. Określono typ perforatorów, stwierdzono43 perforatory typu mięśniowego i 16 perforatorów typu powięziowo-skórnego. Oceniono grubość tkanki podskórnej, którawynosiła 4–13 mm Czułość badania ultrasonograficznego wynosiła 94%, a swoistość 95%.

Wnioski: Badanie ultrasonograficzne perforatorów naczyniowych w zastosowaniu fazy dopplerowskiej pozwala naokreślenie dokładnej lokalizacji perforatorów, ich typu oraz ilości. Ocena przedoperacyjna perforatorów naczyniowych wbadaniu sonograficznym jest niezbędnym elementem przygotowania chorego do leczenia operacyjnego z zastosowaniem płataudowego typu ALT.

http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.108

[Nr 108] Zastosowanie fizjoterapii u chorych onkologicznych z porażeniem nerwu twarzowego

Sławomir Marszałek 1,2,*, Piotr Pieńkowski 2, Piotr Pieńkowski 2, Jakub Pazdrowski 2, Anna Wegner 2,Wojciech Golusiński 2

1Wydział Wychowania Fizycznego, Sportu i Rehabilitacji Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu2Klinika Chirurgii Głowy, Szyi i Onkologii Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu. Wielkopolskie CentrumOnkologii, Poznań

*PrelegentAdres email: marszaleksl@wp.pl

Cel: Celem pracy jest ocena programu fizjoterapii chorych z pooperacyjnym porażeniem nerwu twarzowego.Materiał: Materiał stanowiło 30 chorych po zabiegach operacyjnych zlokalizowanych w obrębie ślinianki przyusznej ze

stwierdzonymi pooperacyjnymi niedowładami lub porażeniami nerwu twarzowego (15 K i 15 M) w wieku 24–85 lat (średnia54 lata). W badanej grupie u 13 chorych wykazano całkowite pooperacyjne porażenie, a u 17 chorych zaburzenie w obrębiegałązki dolnej nerwu twarzowego.

Metoda: Czynność nerwu twarzowego oceniano u chorych przez 6 miesięcy na podstawie skali Pietruskiego. W pracywykonano ocenę powrotu poszczególnych zróżnicowanych czynności nerwu twarzowego, takich jak: czynność ruchowamięśni mimicznych, tonus mięśni twarzy, sprawność ruchowa mięśni ust i zamykania oka. W badanej grupie zastosowanoprogram indywidualnej fizjoterapii, który prowadzono bezpośrednio po operacji podczas pobytu chorego na oddziale,a następnie w warunkach ambulatoryjnych.

Wyniki: Obserwuje się istotne statystycznie zmniejszenie się deficytów neurologicznych nerwu twarzowego pozastosowaniu ukierunkowanej, indywidualnej fizjoterapii. Wykazano istotne poprawy średniej sprawności mięśniunerwianych przez nerw twarzowy: pomiędzy badaniem bezpośrednio po zabiegu a 3 miesiące i 6 miesięcy po, pomiędzybadaniem około tygodnia po zabiegu operacyjnym a 3 miesiące i 6 miesięcy po oraz między badaniem miesiąc po a 6 miesięcypo.

Wnioski: Zastosowanie programu indywidualnej fizjoterapii umożliwia chorym onkologicznym po operacjach w rejoniegłowy i szyi skutkujących porażeniem/niedowładem nerwu twarzowego istotną poprawę funkcji nerwu twarzowego.Usprawnianie to umożliwia pełen lub znaczny powrót do normy tonusu mięśni mimicznych twarzy oraz sprawności ruchowejmięśni ust. Chorzy po operacjach onkologicznych w rejonie ślinianki przyusznej mają zróżnicowane zaburzenia czynnościposzczególnych gałązek nerwu twarzowego. Zastosowanie protokołu Pietruskiego pozwala na ich dokładną diagnozę oraz nawprowadzenie zindywidualizowanej fizjoterapii.

http://dx.doi.org/10.1016/j.onko.2013.09.109

[Nr 109] Nowotwory złośliwe a zaludnienie

Ewa Chawińska *, Andrzej Tukiendorf

Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie Oddział w Gliwicach

*PrelegentAdres email: echawinska@io.gliwice.pl

Cel: Celem pracy była ocena ryzyka zachorowania na nowotwory złośliwe wszystkich umiejscowień wśród mężczyzni kobiet w zależności od gęstości zaludnienia.

Materiał i metody: Materiał badawczy stanowiły dane onkologiczne i demograficzne, pochodzące z Opolskiego RejestruNowotworów oraz Urzędu Statystycznego w Opolu z lat 2006–2009. W pracy przeprowadzono analizę geostatystyczną. Napodstawie założonego modelu przestrzennego oszacowano poziomy względnego ryzyka zachorowań na nowotwory złośliwe

Zeszyty Naukowe WCO, Letters in Oncology Science 10S (2013) 1–79 59