NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: SKŁAD JAKOŚCIOWY I … · Pacjenci z niewydolnością nerek Zalecana...

1

NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Nebilet, 5 mg, tabletki SKŁAD JAKOŚCIOWY I

ILOŚCIOWY: Każda tabletka zawiera 5 mg nebiwololu (nebivololum) w postaci nebiwololu

chlorowodorku: 2,5 mg SRRR-nebiwololu (lub d-nebiwololu) i 2,5 mg RSSS-nebiwololu (lub l-

nebiwololu). Substancja pomocnicza o znanym działaniu: każda tabletka zawiera 141,75 mg laktozy

jednowodnej POSTAĆ FARMACEUTYCZNA Tabletka. Białe, okrągłe tabletki, ze skrzyżowanymi

rowkami dzielącymi. Tabletki można podzielić na równe cztery części. WSKAZANIA DO

STOSOWANIA: Nadciśnienie tętnicze Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego. Przewlekła

niewydolność serca (CHF) Leczenie stabilnej łagodnej i umiarkowanej przewlekłej niewydolności

serca, jako uzupełnienie standardowej terapii u pacjentów w podeszłym wieku (≥ 70 lat).

DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA: Dawkowanie Nadciśnienie tętnicze Dorośli pacjenci

Dawka dobowa to 1 tabletka (5 mg nebiwololu), najlepiej przyjmowana codziennie o tej samej porze.

Działanie obniżające ciśnienie tętnicze staje się widoczne po 1-2 tygodniach leczenia. W rzadkich

przypadkach optymalne działanie jest uzyskiwane po 4 tygodniach. Skojarzenie z innymi lekami

przeciwnadciśnieniowymi Beta-adrenolityki można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z

innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Jak dotąd, addycyjne działanie przeciwnadciśnieniowe

obserwowano jedynie podczas jednoczesnego stosowania 5 mg nebiwololu z 12,5 mg do 25 mg

hydrochlorotiazydu. Pacjenci z niewydolnością nerek Zalecana początkowa dawka dobowa

nebiwololu dla pacjentów z niewydolnością nerek wynosi 2,5 mg. W razie konieczności dawkę

dobową można zwiększyć do 5 mg. Pacjenci z niewydolnością wątroby Dane dotyczące stosowania

produktu u pacjentów z niewydolnością lub zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Dlatego

stosowanie nebiwololu w tej grupie pacjentów jest przeciwwskazane. Pacjenci w podeszłym wieku U

pacjentów w wieku powyżej 65 lat zalecana początkowa dawka dobowa nebiwololu wynosi 2,5 mg.

W razie potrzeby dawkę dobową można zwiększyć do 5 mg. Natomiast, uwzględniając ograniczone

doświadczenie u pacjentów w wieku powyżej 75 lat, należy zachować szczególną ostrożność i

uważnie kontrolować pacjentów. Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani

skuteczności produktu leczniczego Nebilet u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Brak

dostępnych danych. Dlatego nie zaleca się stosowania produktu u dzieci i młodzieży. Przewlekła

niewydolność serca Leczenie stabilnej przewlekłej niewydolności serca należy rozpocząć od

stopniowego zwiększania dawki, aż do uzyskania optymalnej dawki podtrzymującej dla danego

pacjenta. Pacjent powinien mieć stabilną przewlekłą niewydolność serca, bez ostrej niewydolności

serca, przez sześć tygodni poprzedzających rozpoczęcie leczenia. Zaleca się, by lekarz prowadzący

miał doświadczenie w leczeniu pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca. U pacjentów

otrzymujących leki działające na układ sercowo - naczyniowy, w tym leki moczopędne i (lub)

digoksynę i (lub) inhibitory konwertazy angiotensyny i (lub) antagonistów receptora AT1 dla

angiotensyny II, dawka tych leków musi być stała w okresie dwóch tygodni poprzedzających

rozpoczęcie leczenia produktem Nebilet. Początkowe zwiększanie dawki powinno odbywać się

według poniższego schematu, w odstępach 1-2 tygodni, zgodnie z tolerancją leku przez pacjenta:

dawkę 1,25 mg nebiwololu należy zwiększyć do 2,5 mg nebiwololu raz na dobę, następnie do 5 mg

raz na dobę i kolejno do 10 mg raz na dobę. Maksymalna zalecana dawka to 10 mg nebiwololu raz na

dobę. Rozpoczęcie leczenia i każdorazowe zwiększenie dawki powinno być prowadzone pod

nadzorem doświadczonego lekarza przez okres co najmniej 2 godzin, aby mieć pewność, że stan

kliniczny pacjenta pozostaje stabilny (ze szczególnym uwzględnieniem parametrów ciśnienia krwi,

tętna, zaburzeń przewodzenia, nasilenia objawów niewydolności serca). Wystąpienie objawów

niepożądanych może uniemożliwić leczenie maksymalną zalecaną dawką. Jeżeli to konieczne,

osiągniętą dawkę można też stopniowo zmniejszać, a w razie potrzeby zwiększać ponownie. Podczas

zwiększania dawki, w przypadku nasilenia się objawów niewydolności serca lub wystąpienia

nietolerancji produktu, zaleca się najpierw zmniejszenie dawki nebiwololu lub, w razie konieczności,

natychmiastowe odstawienie leku (w przypadku ciężkiego niedociśnienia, nasilenia objawów

niewydolności serca z ostrym obrzękiem płuc, wstrząsu kardiogennego, objawowej bradykardii lub

bloku przedsionkowo-komorowego). Leczenie stabilnej przewlekłej niewydolności serca nebiwololem

jest zazwyczaj długotrwałe. Nie zaleca się nagłego przerywania leczenia nebiwololem, gdyż może być

to przyczyną przemijającego nasilenia się objawów niewydolności serca. W razie konieczności

przerwania leczenia, dawkę należy zmniejszać stopniowo, o połowę, w odstępach tygodniowych.

Pacjenci z niewydolnością nerek U pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością nerek nie

jest konieczne modyfikowanie dawki, gdyż jej zwiększanie do maksymalnie tolerowanej dawki jest

2

przeprowadzane indywidualnie. Ponieważ brak doświadczeń w leczeniu pacjentów z ciężką

niewydolnością nerek (stężenie kreatyniny w surowicy 2,83 mg/dl), nie zaleca się stosowania

nebiwololu w tej grupie pacjentów. Pacjenci z niewydolnością wątroby Dane dotyczące podawania

nebiwololu pacjentom z niewydolnością wątroby są ograniczone. Dlatego stosowanie produktu

Nebilet w tej grupie pacjentów jest przeciwwskazane. Pacjenci w podeszłym wieku

Nie jest wymagane modyfikowanie dawki, gdyż jej zwiększanie do maksymalnie tolerowanej dawki

jest przeprowadzane indywidualnie. Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani

skuteczności produktu leczniczego Nebilet u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dlatego nie

zaleca się stosowania produktu Nebilet u dzieci i młodzieży. Brak dostępnych danych. Sposób

podawania Podanie doustne. Tabletki można przyjmować razem z posiłkiem.

PRZECIWWSKAZANIA: nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję

pomocniczą; niewydolność lub zaburzenie czynności wątroby; ostra niewydolność serca; wstrząs

kardiogenny lub epizody dekompensacji niewydolności serca wymagające dożylnego podawania

leków o działaniu inotropowym dodatnim. Dodatkowo, tak jak w przypadku stosowania innych leków

beta-adrenolitycznych, produkt Nebilet jest przeciwwskazany w przypadku: zespołu chorego węzła

zatokowego, w tym bloku zatokowo-przedsionkowego; bloku przedsionkowo-komorowego II i III

stopnia (bez wszczepionego stymulatora); stanów skurczowych oskrzeli lub astmy oskrzelowej w

wywiadzie; nieleczonego guza chromochłonnego nadnerczy; kwasicy metabolicznej; bradykardii

(częstość pracy serca < 60 skurczów/ min przed rozpoczęciem leczenia); niedociśnienia tętniczego

(ciśnienie skurczowe < 90 mm Hg); ciężkich zaburzeń krążenia obwodowego. SPECJALNE

OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Poniższe

ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczą wszystkich leków beta-adrenolitycznych: Znieczulenie ogólne

Utrzymanie blokady receptorów beta-adrenergicznych zmniejsza ryzyko arytmii w czasie

wprowadzenia do znieczulenia oraz intubacji. W razie potrzeby przerwania blokady receptorów beta-

adrenergicznych, w celu przygotowania pacjenta do zabiegu chirurgicznego, należy przerwać

podawanie leków beta-adrenolitycznych przynajmniej 24 godziny przed zabiegiem. Zalecana jest

ostrożność w przypadku stosowania niektórych środków znieczulających mających depresyjny wpływ

na mięsień sercowy. W celu przeciwdziałania wystąpieniu reakcji z nerwu błędnego, należy podać

dożylnie atropinę. Układ sercowo-naczyniowy Zasadniczo nie należy stosować leków beta-

adrenolitycznych u pacjentów z nieleczoną zastoinową niewydolnością serca, dopóki ich stan nie

zostanie ustabilizowany. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca leczenie lekiem beta-

adrenolitycznym należy odstawiać stopniowo, to jest w okresie 1-2 tygodni. W razie konieczności

należy w tym samym czasie rozpocząć leczenie zastępcze, aby zapobiec zaostrzeniu się dławicy

piersiowej. Leki beta-adrenolityczne mogą wywoływać bradykardię – jeśli czynność serca w

spoczynku wyniesie poniżej 50-55 skurczów na minutę i (lub) wystąpią objawy związane z

bradykardią, dawkę należy zmniejszyć. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania leków

beta-adrenolitycznych u pacjentów: z zaburzeniami krążenia obwodowego (choroba lub zespół

Raynaud’a, chromanie przestankowe), ponieważ mogą się one nasilić; z blokiem przedsionkowo-

komorowym pierwszego stopnia, z powodu ujemnego wpływu leków beta-adrenolitycznych na czas

przewodzenia; z dławicą Prinzmetala, z powodu niehamowanego skurczu tętnic wieńcowych na

skutek pobudzenia receptorów alfa-adrenergicznych - leki beta-adrenolityczne mogą zwiększać liczbę

napadów dławicowych i wydłużać czas ich trwania. Zasadniczo nie zaleca się jednoczesnego

stosowania nebiwololu z antagonistami wapnia typu werapamilu i diltiazemu, jak również z lekami

przeciwarytmicznymi klasy I oraz lekami przeciwnadciśnieniowymi działającymi ośrodkowo -

szczegółowe informacje. Metabolizm i układ wewnątrzwydzielniczyProdukt Nebilet nie wpływa na

stężenie glukozy u pacjentów z cukrzycą. Należy jednak zachować ostrożność podczas stosowania

produktu w tej grupie pacjentów, ponieważ nebiwolol może maskować niektóre objawy hipoglikemii

(tachykardia, kołatanie serca). Leki beta-adrenolityczne mogą maskować objawy nadczynności

tarczycy (tachykardia). Nagłe przerwanie stosowania produktu Nebilet może nasilić te objawy. Układ

oddechowy Zaleca się ostrożne stosowanie leków beta-adrenolitycznych u pacjentów z przewlekłymi

obturacyjnymi chorobami płuc, ponieważ leki te mogą nasilać skurcz dróg oddechowych. Inne

Pacjenci z łuszczycą w wywiadzie mogą być leczeni lekami beta-adrenolitycznymi jedynie po

dokładnej ocenie możliwości ich zastosowania. Leki beta-adrenolityczne mogą zwiększać wrażliwość

na alergeny oraz nasilać reakcje anafilaktyczne. Rozpoczęcie leczenia przewlekłej niewydolności

serca nebiwololem wymaga monitorowania stanu pacjenta. Dawkowanie i sposób podawania leku.

3

Nie należy nagle przerywać leczenia, o ile nie jest to wyraźnie wskazane. Produkt leczniczy zawiera

laktozę. Nie należy go stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją

galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE: Ze względu na różnice w chorobach podstawowych, działania

niepożądane podano osobno dla nadciśnienia tętniczego i przewlekłej niewydolności serca.

Sklasyfikowano je w zależności od układu i uszeregowano w zależności od częstości występowania

przyjmując następujące kryteria: bardzo często (1/10); często (1/100, < 1/10); niezbyt często ( 1/1

000, < 1/100); rzadko ( 1/10 000, < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/10 000). Nadciśnienie tętnicze

Zaburzenia układu immunologicznego częstość nieznana: obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość

Zaburzenia psychiczne niezbyt często: koszmary senne, depresja Zaburzenia układu nerwowego

często: ból głowy, zawroty głowy, parestezja; bardzo rzadko: omdlenie Zaburzenia oka niezbyt często:

zaburzenia widzenia Zaburzenia serca niezbyt często: bradykardia, niewydolność serca, zwolnienie

przewodzenia przedsionkowo-komorowego i (lub) blok przedsionkowo-komorowy Zaburzenia

naczyniowe niedociśnienie tętnicze, chromanie przestankowe (lub jego nasilenie) Zaburzenia układu

oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia często: duszność; niezbyt często: skurcz oskrzeli

Zaburzenia żołądka i jelit często: zaparcie, nudności, biegunka; niezbyt często: niestrawność, wzdęcie,

wymioty Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej niezbyt często: świąd, wysypka rumieniowa; bardzo

rzadko: nasilenie łuszczycy; nieznana: pokrzywka Zaburzenia układu rozrodczego i piersi niezbyt

często: impotencja Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania często: zmęczenie, obrzęk. Ponadto,

podczas stosowania niektórych leków blokujących receptory beta-adrenergiczne, obserwowano

następujące działania niepożądane: omamy, psychozy, dezorientację, oziębienie i (lub) zasinienie

kończyn, zespół Raynaud’a, suchość spojówek, oraz zespół oczno-śluzówkowo-skórny typowy dla

praktololu. Przewlekła niewydolność serca Dane dotyczące działań niepożądanych u pacjentów z

przewlekłą niewydolnością serca pochodzą z jednego badania klinicznego z zastosowaniem placebo,

w którym wzięło udział 1067 pacjentów otrzymujących nebiwolol oraz 1061 pacjentów

otrzymujących placebo. W badaniu tym, łącznie 449 pacjentów leczonych nebiwololem (42,1%)

zgłaszało działania niepożądane z co najmniej prawdopodobnym związkiem przyczynowo-

skutkowym, wobec 334 pacjentów otrzymujących placebo (31,5%). Najczęściej zgłaszanymi

działaniami niepożądanymi u pacjentów otrzymujących nebiwolol były bradykardia i zawroty głowy,

występujące u około 11% pacjentów. U pacjentów otrzymujących placebo odsetek powyższych

reakcji wynosił odpowiednio około 2% i 7%. Zgłaszano następującą częstość występowania działań

niepożądanych (przynajmniej prawdopodobny związek przyczynowo-skutkowy ze stosowaniem leku),

które uznano za szczególnie związane z leczeniem przewlekłej niewydolności serca: nasilenie

objawów niewydolności serca wystąpiło u 5,8 % pacjentów leczonych nebiwololem wobec 5,2%

pacjentów otrzymujących placebo; niedociśnienie ortostatyczne była zgłaszane przez 2,1% pacjentów

leczonych nebiwololem wobec 1,0% pacjentów otrzymujących placebo; nietolerancja leku wystąpiła u

1,6% pacjentów leczonych nebiwololem wobec 0,8% pacjentów otrzymujących placebo; blok

przedsionkowo-komorowy pierwszego stopnia wystąpił u 1,4% pacjentów leczonych nebiwololem

wobec 0,9% pacjentów otrzymujących placebo; obrzęk kończyn dolnych zgłaszany był przez 1,0%

pacjentów leczonych nebiwololem wobec 0,2% pacjentów otrzymujących placebo. PODMIOT

ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU: Berlin-Chemie AG (Menarini Group), Glienicker Weg 125, 12489 Berlin, Niemcy NUMER

POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU wydany przez Prezesa URPLWMiPB:

4040 Aktualizacja: 21.07.2015 Cena detaliczna: 16,12 PLN Maksymalna kwota dopłaty ponoszonej

przez pacjenta: 9,49 PLN. Ceny z dn.01.11.2018 Lek wydawany z przepisu lekarza (Rx).

INFORMACJA NAUKOWA: BERLIN-CHEMIE/MENARINI POLSKA Sp. z o.o. ul.Słomińskiego

4, 00-204 Warszawa, tel. 22 566 21 00. Pełna informacja o leku dostępna na żądanie.

1

NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO PRIMACOR, 10 mg, tabletki powlekane; PRIMACOR, 20 mg, tabletki powlekane. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY PRIMACOR,

10 mg: każda tabletka powlekana zawiera 10 mg lerkanidypiny chlorowodorku (Lercanidipini

hydrochloridum), co odpowiada 9,4 mg lerkanidypiny, substancja pomocnicza o znanym działaniu:

każda tabletka powlekana zawiera 30 mg laktozy jednowodnej. PRIMACOR, 20 mg: każda tabletka

powlekana zawiera 20 mg lerkanidypiny chlorowodorku (Lercanidipini hydrochloridum), co

odpowiada 18,8 mg lerkanidypiny, substancja pomocnicza o znanym działaniu: każda tabletka zawiera

60 mg laktozy jednowodnej. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA PRIMACOR, 10 mg: tabletka

powlekana, żółte, okrągłe, obustronnie wypukłe tabletki powlekane z rowkiem dzielącym po jednej

stronie, linia podziału na tabletce ułatwia tylko jej rozkruszenie, w celu łatwiejszego połknięcia, a nie

podział na równe dawki. PRIMACOR, 20 mg: tabletka powlekana, różowe, okrągłe, obustronnie

wypukłe tabletki powlekane z rowkiem dzielącym po jednej stronie, tabletkę można podzielić na

równe dawki. WSKAZANIA DO STOSOWANIA Lerkanidypiny chlorowodorek jest przeznaczony

do leczenia łagodnego do umiarkowanego nadciśnienia tętniczego samoistnego u osób dorosłych.

DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA Dawkowanie zalecana dawka wynosi 10 mg raz na

dobę, co najmniej 15 minut przed posiłkiem. Dawkę można zwiększyć do 20 mg na dobę, w

zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Dawkę należy zwiększać stopniowo,

ponieważ oczekiwane pełne działanie przeciwnadciśnieniowe może wystąpić w ciągu 2 tygodni. U

niektórych pacjentów ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas stosowania leku

przeciwnadciśnieniowego w monoterapii. W takim przypadku korzystne może być dodanie

lerkanidypiny chlorowodorku do leczenia beta-adrenolitykami (atenolol), lekami moczopędnymi

(hydrochlorotiazyd) lub inhibitorami konwertazy angiotensyny (kaptopryl lub enalapryl). Ponieważ

krzywa zależności reakcji od dawki jest stroma i osiąga plateau w zakresie dawek 20-30 mg jest mało

prawdopodobne, aby zastosowanie większych dawek zwiększało skuteczność leczenia, natomiast

może zwiększyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Pacjenci w podeszłym wieku chociaż

dane farmakokinetyczne i doświadczenie kliniczne sugerują, że nie jest wymagane dostosowanie

dawki dobowej, to jednak należy zachować szczególną ostrożność podczas rozpoczynania leczenia u

osób w podeszłym wieku. Pacjenci z niewydolnością nerek lub wątroby należy zachować szczególną

ostrożność podczas rozpoczynania leczenia u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych

zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Mimo że u tych pacjentów można stosować zazwyczaj

zalecane dawki, należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki do 20 mg na dobę.

Przeciwnadciśnieniowe działanie może być nasilone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby,

dlatego należy rozważyć dostosowanie dawki. Stosowanie lerkanidypiny chlorowodorku u pacjentów

z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek jest

przeciwwskazane (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR < 30 ml/min). Dzieci i młodzież

nie wykazano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności lerkanidypiny chlorowodorku u dzieci i

młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Brak danych. Sposób podawania Podanie doustne. Produkt

najlepiej przyjmować rano, co najmniej 15 minut przed śniadaniem. Podczas leczenia nie należy

spożywać grejpfrutów ani pić soku grejpfrutowego. PRZECIWWSKAZANIA nadwrażliwość na

substancję czynną, pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, ciąża i

okres karmienia piersią, kobiety w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznej antykoncepcji,

zwężenie drogi odpływu krwi z lewej komory serca, nieleczona zastoinowa niewydolność serca,

niestabilna dławica piersiowa, ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby, świeży zawał mięśnia

sercowego i okres 1 miesiąca od jego wystąpienia, jednoczesne stosowanie z: silnymi inhibitorami

izoenzymu CYP3A4, cyklosporyną, grejpfrutem i sokiem grejpfrutowym. SPECJALNE

OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE STOSOWANIA Zespół chorego

węzła zatokowego należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania lerkanidypiny

chlorowodorku u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego (jeśli pacjent nie ma

wszczepionego stymulatora serca). Zaburzenia czynności lewej komory serca mimo że w

kontrolowanych badaniach klinicznych dotyczących hemodynamiki nie stwierdzono wpływu

lerkanidypiny na czynność komór serca, Primacor należy stosować ostrożnie u pacjentów z

zaburzeniami czynności lewej komory serca. Choroba niedokrwienna serca (dławica piersiowa)

istnieją doniesienia, że niektóre pochodne dihydropirydyny o krótkim działaniu mogą zwiększać

ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca

(dławicą piersiową). Mimo że Primacor jest lekiem długodziałającym, należy stosować go ostrożnie u

pacjentów z chorobą niedokrwienną serca (dławicą piersiową); niektóre pochodne dihydropirydyny

mogą w rzadkich przypadkach spowodować wystąpienie bólu w okolicy przedsercowej lub napadów

2

dławicy piersiowej. Bardzo rzadko u pacjentów z wcześniej rozpoznaną dławicą piersiową może

wystąpić zwiększenie częstości, wydłużenie czasu trwania i nasilenie napadów dławicowych.

Obserwowano pojedyncze przypadki zawału mięśnia sercowego. Pacjenci z zaburzeniami czynności

nerek lub wątroby należy zachować szczególną ostrożność podczas rozpoczynania leczenia u

pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Mimo że u

tych pacjentów można zazwyczaj stosować zwykłą dawkę, należy zachować ostrożność podczas

zwiększania dawki do 20 mg na dobę. Działanie przeciwnadciśnieniowe może być nasilone u

pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, dlatego należy rozważyć dostosowanie dawkowania.

Stosowanie lerkanidypiny chlorowodorku jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami

czynności wątroby lub z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (współczynnik przesączania

kłębuszkowego, GFR < 30 ml/min). Dzieci i młodzież Nie wykazano bezpieczeństwa stosowania i

skuteczności lerkanidypiny chlorowodorku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Induktory

CYP3A4 Substancje indukujące izoenzym CYP3A4, takie jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina,

karbamazepina) i ryfampicyna mogą zmniejszać stężenie lerkanidypiny w osoczu, powodując, że jej

skuteczność może być mniejsza od oczekiwanej. Alkohol Należy unikać spożywania alkoholu,

ponieważ może on nasilać rozszerzające naczynia działanie leków przeciwnadciśnieniowych. Laktoza

Produkt PRIMACOR zawiera laktozę jednowodną i dlatego nie należy go podawać pacjentom z

rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub

zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE U około 1,8%

pacjentów leczonych lerkanidypiną obserwowano wystąpienie działań niepożądanych. Poniżej

przedstawiono działania niepożądane, obserwowane podczas badań klinicznych i po wprowadzeniu

produktu do obrotu, pogrupowane według klasyfikacji układowo – narządowej MedDRA i

następującej częstości występowania: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często

(≥1/1000 do <1/100); rzadko (≥1/10000 do <1/1000); bardzo rzadko (<1/10,000); nieznana (częstość

nie może być określona na podstawie dostępnych danych). W obrębie każdej grupy o określonej

częstości występowania obserwowane działania niepożądane przedstawiono zgodnie ze

zmniejszającym się nasileniem. W trakcie kontrolowanych badań klinicznych najczęściej

występowały następujące działania niepożądane: ból i zawroty głowy, obrzęki obwodowe,

częstoskurcz, uczucie kołatania serca, nagłe zaczerwienienie skóry. Każde z nich występowało u

mniej niż 1% pacjentów. Zaburzenia układu immunologicznego: bardzo rzadko (<1/10000)

nadwrażliwość. Zaburzenia układu nerwowego: niezbyt często (≥1/1000 do <1/100) zawroty głowy,

ból głowy; rzadko (≥1/10000 do <1/1000) senność; bardzo rzadko (<1/10000) omdlenie. Zaburzenia

serca: niezbyt często (≥1/1000 do <1/100) tachykardia, kołatanie serca; rzadko (≥1/10000 do <1/1000)

dławica piersiowa*; bardzo rzadko (<1/10000) ból w klatce piersiowej*, zawał mięśnia sercowego*

Zaburzenia naczyniowe: niezbyt często (≥1/1000 do <1/100) nagłe zaczerwienienie skóry, np. twarzy;

bardzo rzadko (<1/10000) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia żołądka i jelit: rzadko (≥1/10000 do

<1/1000) niestrawność, biegunka, ból brzucha, nudności, wymioty; bardzo rzadko (<1/10000) przerost

dziąseł. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: rzadko (≥1/10000 do <1/1000) wysypka. Zaburzenia

mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: rzadko (≥1/10000 do <1/1000) ból mięśni. Zaburzenia nerek i

dróg moczowych: rzadko (≥1/10000 do <1/1000) wielomocz; bardzo rzadko (<1/10000) częste

oddawanie moczu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania niezbyt często (≥1/1000 do <1/100)

obrzęki obwodowe; rzadko (≥1/10000 do <1/1000) osłabienie, zmęczenie. Badania diagnostyczne

bardzo rzadko (<1/10000) odwracalne zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych w

osoczu.*Niektóre pochodne dihydropirydyny mogą w rzadkich przypadkach spowodować wystąpienie

bólu w okolicy przedsercowej lub napadów dławicy piersiowej. Bardzo rzadko, u pacjentów z

wcześniej rozpoznaną dławicą piersiową może wystąpić zwiększenie częstości występowania,

wydłużenie czasu trwania lub nasilenie napadów dławicowych. Obserwowano pojedyncze przypadki

zawału serca. Wydaje się, że lerkanidypina nie wpływa niekorzystnie na stężenie glukozy w krwi ani

na stężenie lipidów w osoczu. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY

POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU BERLIN-CHEMIE AG (Menarini Group),

Glienicker Weg 125, 12 489 Berlin, Niemcy NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO

OBROTU wydane przez Prezesa URPLWMiPB: PRIMACOR, 10 mg – 9285; PRIMACOR, 20 mg

– 17457 Aktualizacja: 09.2017. Lek wydawany z przepisu lekarza (Rp). INFORMACJA

NAUKOWA: BERLIN-CHEMIE/MENARINI POLSKA Sp. z o.o. ul.Słomińskiego 4, 00-204

Warszawa, tel. 22 566 21 00. Pełna informacja o leku dostępna na żądanie.

1

NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Trifas 10; 10 mg, tabletki SKŁAD JAKOŚCIOWY I

ILOŚCIOWY: Każda tabletka zawiera 10 mg torasemidu (Torasemidum). Substancje pomocnicze:

laktoza. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA: Białe, okrągłe, płaskie tabletki o ściętych brzegach z

linią podziału na jednej stronie. Tabletkę można podzielić na połowy. WSKAZANIA DO

STOSOWANIA: Zapobieganie obrzękom oraz leczenie obrzęków i przesięków w przebiegu

niewydolności serca. DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA: Dawkowanie Leczenie należy

rozpoczynać od dawki 5 mg torasemidu na dobę. Dawka ta zwykle odpowiada dawce podtrzymującej.

Podawanie torasemidu w dawce 10 mg może być wskazane w przypadku, jeśli dawka 5 mg

torasemidu na dobę jest niewystarczająca. Jeśli dawka 10 mg jest niewystarczająca, to dawkę można

zwiększyć do 20 mg torasemidu na dobę, w zależności od stanu pacjenta. Tabletki należy stosować

rano popijając niewielką ilością płynu. Spożywanie jedzenia nie ma wpływu na dostępność

biologiczną torasemidu. Tabletki Trifas 10 są zazwyczaj stosowane w długoterminowym leczeniu lub

do czasu ustąpienia obrzęków. Pacjenci w podeszłym wieku Nie jest wymagane modyfikowanie

dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Brak danych porównawczych dotyczących dawkowania u

pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci z niewydolnością wątroby Leczenie powinno być

prowadzone ze szczególną ostrożnością, z uwagi na ryzyko zwiększenia stężenia torasemidu we krwi.

Dzieci i młodzież poniżej 18 lat Brak danych dotyczących stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży

w wieku poniżej 18 lat. Dlatego też nie zaleca się stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży.

Dzielenie tabletek: Tabletkę należy trzymać pomiędzy palcami wskazującymi i kciukami obu rąk, linią

podziału skierowana do góry, a następnie przełamać ją na połowy wzdłuż linii podziału naciskając

kciukami w dół. PRZECIWWSKAZANIA: nadwrażliwość na torasemid lub pochodne

sulfonylomocznika lub na którąkolwiek substancję pomocniczą; niewydolność nerek z bezmoczem;

śpiączka wątrobowa lub stanu przedśpiączkowy; niskie ciśnienie krwi; zmniejszenie objętości krwi

krążącej (hipowolemia); obniżonego stężenia sodu i potasu we krwi; zaburzenia opróżniania pęcherza

moczowego (np.: spowodowanego rozrostem gruczołu krokowego); karmienie piersią. SPECJALNE

OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Z powodu

niedostatecznie udokumentowanych wyników badań klinicznych, torasemidu nie należy stosować w

przypadku: dny moczanowej; zaburzeń rytmu serca (np.: blok zatokowo-przedsionkowy, blok

przedsionkowo-komorowy II0 lub III

0); zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej; jednoczesnego

stosowania soli litu, antybiotyków z grupy aminoglikozydów i cefalosporyn; patologicznych zmian w

morfologii krwi (np.: małopłytkowość lub niedokrwistość u pacjentów bez niewydolności nerek);

zaburzeń czynności nerek spowodowanych związkami neurotoksycznymi; dzieci i młodzieży w wieku

poniżej 18 lat. Uwagi Podczas długotrwałego leczenia torasemidem zalecana jest regularna kontrola

gospodarki wodno-elektrolitowej, zwłaszcza stężenia potasu w osoczu krwi. Regularnej kontroli

powinno podlegać również stężenie glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny i lipidów we krwi. Z

uwagi na ryzyko zwiększenia stężenia glukozy we krwi, u pacjentów z jawną lub utajoną cukrzycą

należy uważnie kontrolować metabolizm węglowodanów. Morfologia krwi (ilość erytrocytów,

leukocytów, trombocytów) również powinna być regularnie wykonywana. Szczególnie na początku

terapii oraz u pacjentów w podeszłym wieku, należy zwracać uwagę na wszelkie oznaki zaburzeń

elektrolitowych i zagęszczenia krwi. Stosowanie produktu leczniczego Trifas 10 może dawać

pozytywne wyniki testów antydopingowych. Nie są możliwe do przewidzenia skutki stosowania

produktu leczniczego Trifas 10 jako środka dopingowego; nie można wykluczyć zagrożenia dla

zdrowia. Tabletki produktu leczniczego Trifas 10 zawierają laktozę. Lek nie powinien być stosowany

u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu

Lappa) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE:

Wymienione poniżej działania niepożądane mogą wystąpić podczas terapii produktem Trifas 10.

Częstość występowania działań niepożądanych oceniana jest według następujących kryteriów: Bardzo

często: ≥ 1/10; Często: ≥ 1/100 do < 1/10; Niezbyt często: ≥ 1/1 000 do < 1/100; Rzadko: ≥ 1/10 000

do < 1/1 000; Bardzo rzadko: < 1/10 000, nieznana (nie może być określona na podstawie

dostępnych danych). Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko: zmniejszona liczba płytek

krwi, erytrocytów i (lub) leukocytów. Zaburzenia żołądka i jelit Często: zaburzenia żołądkowo-

jelitowe (np. utrata apetytu, bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunki, zaparcia), szczególnie na

początku leczenia. Bardzo rzadko: zapalenie trzustki. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt

często: podwyższone stężenie kreatyniny i mocznika we krwi. U pacjentów z zaburzeniami mikcji (np.

z powodu przerostu gruczołu krokowego), zwiększona produkcja moczu może prowadzić do

2

zatrzymania moczu i nadmiernego rozciągnięcia pęcherza moczowego. Zaburzenia metabolizmu i

odżywiania Często: zaostrzona kwasica metaboliczna, kurcze mięśni (zwłaszcza na początku

leczenia), podwyższenie stężenia kwasu moczowego i glukozy we krwi, jak również podwyższenie

stężenia lipidów we krwi (trójglicerydy, cholesterol), hipokaliemia (z jednoczesnym stosowaniem

diety ubogopotasowej, wymiotach, biegunce, nadużyciu środków przeczyszczających, jak również u

pacjentów z przewlekłymi zaburzeniami czynności wątroby). W zależności od stosowanej dawki i

długości trwania leczenia, mogą wystąpić zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, w

szczególności hipowolemia, hipokaliemia i (lub) hiponatremia. Zaburzenia naczyniowe Bardzo

rzadko: w związku z zagęszczeniem krwi mogą wystąpić komplikacje zakrzepowo-zatorowe, stany

splątania, niedociśnienie, jak również zaburzenia w krążeniu wieńcowym lub centralnym (w tym

niedokrwienie mięśnia sercowego i mózgu). Stany te mogą prowadzić do zaburzeń rytmu serca,

dławicy piersiowej, ostrego zawału mięśnia sercowego lub omdleń. Zaburzenia ogólne i stany w

miejscu podania Często: bóle i zawroty głowy, uczucie zmęczenia, osłabienie (zwłaszcza na początku

leczenia) Niezbyt często: suchość w jamie ustnej, parestezje; Bardzo rzadko: zaburzenia widzenia,

szumy uszne, utrata słuchu. Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko: reakcje alergiczne

(świąd, wysypka, nadwrażliwość na światło), ciężkie reakcje skórne. Ostre, potencjalnie zagrażające

życiu reakcje nadwrażliwości (wstrząs anafilaktyczny) mogą wystąpić po dożylnym podaniu leku i

wymagają podjęcia odpowiednich nadzwyczajnych środków. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Często: zwiększenie aktywności niektórych enzymów wątrobowych (gamma-GT) we krwi.

PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO

OBROTU: Menarini International Operations Luxembourg S.A. 1, Avenue de la Gare, L-1611

Luxembourg, Luksemburg NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

WYDANY PRZEZ PREZESA URPLWMiPB: 4713. DATA OSTATNIEJ AKTUALIZACJI:

05.2016. Lek wydawany z przepisu lekarza (Rp). Pełna informacja o leku dostępna na żądanie.

Informacja naukowa o leku: Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.; ul.Słomińskiego 4, 00-204

Warszawa, tel.: (022) 566 21 00, fax: (022) 566 21 01.

1

NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Trifas 20; 5 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań. SKŁAD

JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY: Każda ampułka z 4 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 21,262 mg soli

sodowej torasemidu, co odpowiada 20 mg torasemidu (Torasemidum). POSTAĆ FARMACEUTYCZNA:

Przezroczysty, bezbarwny roztwór do wstrzykiwań dożylnych. WSKAZANIA DO STOSOWANIA:

Leczenie obrzęków i przesięków w przebiegu niewydolności serca u pacjentów, u których należy zastosować

leczenie dożylne (np.: pacjentów z obrzękiem płuc spowodowanym ostrą niewydolnością mięśnia

sercowego). DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA: Dawkowanie Leczenie należy rozpoczynać od

2 ml produktu Trifas 10 / Trifas 20 na dobę (co odpowiada 10 mg torasemidu). W przypadku

niezadowalającego skutku oraz w zależności od obrazu klinicznego, dawkę można zwiększyć do 4 ml

produktu Trifas 10/Trifas 20, podanych jednorazowo (co odpowiada 20 mg torasemidu na dobę). Jeśli nie

przyniesie to nadal pożądanego skutku, można zastosować krótkotrwałe leczenie (nie dłużej niż 3 dni),

polegające na podawaniu 8 ml Trifas 20 (co odpowiada 40 mg torasemidu, na dobę). Ostry obrzęk płuc

Leczenie należy rozpoczynać od dożylnego podania pojedynczej dawki 4 ml produktu Trifas 20 (co

odpowiada 20 mg torasemidu). Następnie, w zależności od obrazu klinicznego, dawkę można powtarzać w

odstępach co pół godziny. Nie należy stosować dawki większej, niż 20 ml produktu Trifas 20 (co odpowiada

100 mg torasemidu, na dobę). Roztwór do wstrzykiwań Trifas 20 należy podawać dożylnie. Roztwór podaje

się w powolnym wstrzyknięciu dożylnym. Należy wstrzykiwać tylko przejrzysty roztwór! Nie należy

podawać dotętniczo! Pacjenci w podeszłym wieku Nie jest wymagane modyfikowanie dawki u pacjentów w

podeszłym wieku. Brak danych porównawczych dotyczących dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku

i pacjentów młodszych. Pacjenci z niewydolnością wątroby Leczenie powinno być prowadzone ze

szczególną ostrożnością, z uwagi na ryzyko zwiększenia stężenia torasemidu we krwi. Dzieci i młodzież

poniżej 18 lat Brak danych dotyczących stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.

Dlatego też, nie zaleca się stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży. Otwieranie ampułek: Nie jest

konieczne piłowanie ampułki! Ampułkę należy trzymać lekko pochyloną, oznakowanym kolorowym

końcem do góry. Potrząsając lub stukając w ampułkę, należy spowodować, aby roztwór z końca ampułki

spłynął do jej podstawy. Koniec ampułki należy odłamać. Produktu Trifas 20 nie wolno podawać z innymi

produktami leczniczymi we wstrzyknięciu ani we wlewie. W przypadku długotrwałego leczenia, zalecana

jest jak najszybsza zmiana postaci dożylnej produktu na postać doustną. Torasemidu nie należy podawać

dożylnie dłużej niż przez 1 tydzień. PRZECIWWSKAZANIA: stwierdzona nadwrażliwości na substancję

czynną, sulfonylomocznik lub nadwrażliwości na którąkolwiek z substancji pomocniczych produktu

leczniczego Trifas 20; niewydolność nerek z bezmoczem; śpiączka wątrobowa lub stan przedśpiączkowy;

niskie ciśnienie krwi; zmniejszona objętość krwi krążącej (hipowolemia); obniżone stężenia sodu i potasu we

krwi; zaburzenia opróżniania pęcherza moczowego (np.: spowodowanego rozrostem gruczołu krokowego);

podczas karmienia piersią. SOECJALNE OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE

STOSOWANIA: Z powodu niedostatecznie udokumentowanych wyników badań klinicznych, torasemidu

nie należy stosować w przypadku: dny moczanowej; zaburzeń rytmu serca (np.: blok zatokowo-

przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy II0 lub III

0); zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej;

jednoczesnego stosowania soli litu, antybiotyków z grupy aminoglikozydów i cefalosporyn; patologicznych

zmian w morfologii krwi (np.: małopłytkowość lub niedokrwistość u pacjentów bez towarzyszącej

niewydolności nerek); zaburzeń czynności nerek spowodowanych związkami neurotoksycznymi; dzieci i

młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Uwagi Podczas długotrwałego leczenia torasemidem zalecana jest

regularna kontrola gospodarki wodno-elektrolitowej, zwłaszcza stężenia potasu w osoczu krwi. Regularnej kontroli powinno podlegać również stężenie glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny i lipidów

we krwi. Z uwagi na ryzyko zwiększenia stężenia glukozy we krwi, u pacjentów z jawną lub

utajoną cukrzycą należy uważnie kontrolować metabolizm węglowodanów. Morfologia krwi (ilość

erytrocytów, leukocytów, trombocytów) również powinna być regularnie wykonywana. Szczególnie na

początku terapii oraz u pacjentów w podeszłym wieku, należy zwracać uwagę na wszelkie oznaki zaburzeń

elektrolitowych i zagęszczenia krwi. Stosowanie produktu leczniczego Trifas 20 może dawać pozytywne

wyniki testów antydopingowych. Nie są możliwe do przewidzenia skutki stosowania produktu leczniczego

Trifas 20 jako środka dopingowego; nie można wykluczyć zagrożenia dla zdrowia. DZIAŁANIA

NIEPOŻĄDANE: Wymienione poniżej działania niepożądane mogą wystąpić podczas terapii produktem

Trifas 20. Częstość występowania działań niepożądanych oceniana jest według następujących kryteriów:

Bardzo często: ≥ 1/10, Często: ≥ 1/100 do < 1/10, Niezbyt często: ≥ 1/1000 do < 1/100, Rzadko:

≥ 1/10000 do < 1/1 000, Bardzo rzadko: < 1/10000, nieznana (nie może być określona na podstawie

2

dostępnych danych). Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko: zmniejszona liczba płytek krwi,

erytrocytów i (lub) leukocytów. Zaburzenia żołądka i jelit Często: zaburzenia żołądkowo-jelitowe (np. utrata

apetytu, bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunki, zaparcia), szczególnie na początku leczenia. Bardzo

rzadko: Zapalenie trzustki. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: podwyższone stężenie

kreatyniny i mocznika we krwi. U pacjentów z zaburzeniami mikcji (np. z powodu przerostu gruczołu

krokowego), zwiększona produkcja moczu może prowadzić do zatrzymania moczu i nadmiernego

rozciągnięcia pęcherza moczowego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: Często: zaostrzona kwasica

metaboliczna, kurcze mięśni (zwłaszcza na początku leczenia), podwyższenie stężenia kwasu moczowego i

glukozy we krwi, jak również podwyższenie stężenia lipidów we krwi (trójglicerydy, cholesterol),

hipokaliemia (z jednoczesnym stosowaniem diety ubogopotasowej, wymiotach, biegunce, nadużyciu

środków przeczyszczających, jak również u pacjentów z przewlekłymi zaburzeniami czynności wątroby). W

zależności od stosowanej dawki i długości trwania leczenia, mogą wystąpić zaburzenia gospodarki wodno-

elektrolitowej, w szczególności hipowolemia, hipokaliemia i (lub) hiponatremia. Zaburzenia naczyniowe

Bardzo rzadko: w związku z zagęszczeniem krwi mogą wystąpić komplikacje zakrzepowo-zatorowe, stany

splątania, niedociśnienie, jak również zaburzenia w krążeniu wieńcowym lub centralnym (w tym

niedokrwienie mięśnia sercowego i mózgu). Stany te mogą prowadzić do zaburzeń rytmu serca, dławicy

piersiowej, ostrego zawału mięśnia sercowego lub omdleń. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Często: bóle i zawroty głowy, uczucie zmęczenia, osłabienie (zwłaszcza na początku leczenia) Niezbyt

często: suchość w jamie ustnej, parestezje Bardzo rzadko: zaburzenia widzenia, szumy uszne, utrata słuchu.

Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko: reakcje alergiczne (świąd, wysypka, nadwrażliwość

na światło), ciężkie reakcje skórne. Ostre, potencjalnie zagrażające życiu reakcje nadwrażliwości (wstrząs

anafilaktyczny) mogą wystąpić po dożylnym podaniu leku i wymagają podjęcia odpowiednich

nadzwyczajnych środków. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Często: zwiększenie aktywności

niektórych enzymów wątrobowych (gamma-GT) we krwi. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY

POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU WYDANY PRZEZ

PREZESA URPLiPB: Menarini International Operations Luxembourg S.A. 1, Avenue de la Gare, L-1611

Luxembourg, Luksemburg NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU WYDANY

PRZEZ PREZESA URPLWMiPB: 4716. DATA OSTATNIE J AKTUALIZACJI: 05.2016. Lek

wydawany z przepisu lekarza (Rp). Pełna informacja o leku dostępna na żądanie. Informacja naukowa o

leku: Berlin-Chemie/ Menarini Polska Sp. z o.o.; ul.Słomińskiego 4, 00-204 Warszawa, tel. : (022) 566 21

00, fax: (022) 566 21 01.

NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: TRIFAS 200 10 mg/ml, roztwór do infuzji SKŁAD

JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY: Każda ampułka z 20 ml roztworu do infuzji zawiera 212,62 mg

soli sodowej torasemidu, co odpowiada 200 mg torasemidu (Torasemidum). POSTAĆ

FARMACEUTYCZNA: Przezroczysty, bezbarwny roztwór do infuzji dożylnych. WSKAZANIA

DO STOSOWANIA: Trifas 200 jest przeznaczony do stosowania wyłącznie u pacjentów z ciężką

niewydolnością czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 20 ml/min i (lub) stężenie

kreatyniny większe niż 6 mg/dl). W celu zachowania diurezy, w przypadku ciężkiej niewydolności

nerek, również w przypadku stosowania dializy (więcej niż 200 ml/dobę), w przypadku wystąpienia

obrzęków, przesięków i wysokiego ciśnienia tętniczego krwi. Uwaga: Lek jest wskazany do

stosowania wyłącznie u pacjentów z ciężką niewydolnością czynności nerek. Nie stosuje się u

pacjentów z prawidłową czynnością nerek! DAWKOWANIA I SPOSÓB PODAWANIA: Uwaga:

Wymagane jest uważne obserwowanie pacjentów leczonych produktem Trifas 200. Dawkowanie

powinno być ustalane indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od stopnia niewydolności

nerek. Dawkowanie Leczenie należy rozpoczynać od 5 ml roztworu Trifas 200 na dobę (co odpowiada

50 mg torasemidu, podawanego w powolnym wlewie dożylnym za pomocą pompy infuzyjnej. Jeżeli

wydalanie moczu jest niewystarczające, dawkę można zwiększyć do 10 lub 20 ml na dobę, podaną

dożylnie za pomocą pompy infuzyjnej w ciągu godziny (co odpowiada 100-200 mg torasemidu).

Niezużyty roztwór należy wyrzucić! Trifas 200 należy podawać w powolnym wlewie dożylnym za

pomocą pompy infuzyjnej. Nie należy podawać we wlewie szybszym, niż 0,4 ml na minutę (co

odpowiada 4 mg torasemidu na minutę). Pacjenci z niewydolnością wątroby Leczenie powinno być

prowadzone ze szczególną ostrożnością, z uwagi na ryzyko zwiększenia stężenia torasemidu we krwi.

Pacjenci w podeszłym wieku Nie jest wymagane modyfikowanie dawki u pacjentów w podeszłym

wieku. Brak danych porównawczych dotyczących dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku i u

pacjentów młodszych. Dzieci i młodzież poniżej 18 lat Brak danych dotyczących stosowania

torasemidu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dlatego też, nie zaleca się stosowania

torasemidu u dzieci i młodzieży. Otwieranie ampułek Nie jest konieczne piłowanie ampułki!

Ampułkę należy trzymać lekko pochyloną, oznakowanym kolorowym końcem do góry. Potrząsając

lub stukając w ampułkę, należy spowodować, aby roztwór z końca ampułki spłynął do jej podstawy.

Koniec ampułki należy odłamać. W celu ustalenia zgodności z innymi produktami należy zapoznać się

z treścią punktu. Prowadzić wlew tylko wówczas, gdy roztwór jest przejrzysty! Należy podawać tylko

przejrzysty roztwór! Nie podawać we wlewie dotętniczym! W przypadku długotrwałego leczenia,

zalecana jest jak najszybsza zmiana postaci dożylnej produktu na postać doustną. Torasemidu nie

należy podawać dożylnie dłużej niż przez 1 tydzień. Przeciwwskazania: Produktu Trifas 200 nie

wolno podawać w przypadku: stwierdzonej nadwrażliwości na substancję czynną torasemid,

sulfonylomocznika lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych produktu leczniczego Trifas 200,

niewydolności nerek z bezmoczem, śpiączki wątrobowej lub stanu przedśpiączkowego, niskiego

ciśnienia krwi, zmniejszenia objętości krwi krążącej (hipowolemia), obniżonego stężenia sodu i potasu

we krwi, zaburzeń opróżniania pęcherza moczowego, (np.: spowodowanego przerostem gruczołu

krokowego), podczas karmienia piersią, prawidłowej lub tylko umiarkowanie upośledzonej czynności

nerek (klirens kreatyniny powyżej 30 ml/min i/lub stężenie kreatyniny w surowicy poniżej 3,5 mg/100

ml) z powodu ryzyka nadmiernej utraty wody i elektrolitów. SPECJALNE OSTRZEŻENIA I

ŚRODKI OSTROŻNOŚĆI DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Z powodu niedostatecznie

udokumentowanych wyników badań klinicznych, torasemidu nie należy stosować w przypadku: dny

moczanowej, zaburzeń rytmu serca (np.: blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-

komorowy II0 lub III

0), zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej, jednoczesnego stosowania soli litu,

antybiotyków z grupy aminoglikozydów i cefalosporyn, patologicznych zmian w morfologii krwi (np.:

małopłytkowość lub niedokrwistość u pacjentów bez towarzyszącej niewydolności nerek), zaburzeń

czynności nerek spowodowanych związkami neurotoksycznymi, dzieci i młodzież w wieku poniżej 18

lat, klirensu kreatyniny od 20 do 30 ml/min i/lub stężenia kreatyniny w surowicy od 3,5 do 6 mg/100

ml. Uwagi Podczas długotrwałego leczenia torasemidem zalecana jest regularna kontrola gospodarki

wodno-elektrolitowej – zwłaszcza stężenia potasu w osoczu krwi. Regularnej kontroli powinno

podlegać również stężenie glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny i lipidów we krwi. Z uwagi na

ryzyko zwiększenia stężenia glukozy we krwi, u pacjentów z jawną lub utajoną cukrzycą należy

uważnie kontrolować metabolizm węglowodanów. Morfologia krwi (ilość erytrocytów, leukocytów,

trombocytów) również powinna być regularnie wykonywana. Szczególnie na początku terapii oraz u

pacjentów w podeszłym wieku, należy zwracać uwagę na wszelkie oznaki zaburzeń elektrolitowych i

zagęszczenia krwi. Stosowanie produktu leczniczego Trifas 200 może dawać pozytywne wyniki

testów antydopingowych. Nie są możliwe do przewidzenia skutki stosowania produktu leczniczego

Trifas 200 jako środka dopingowego; nie można wykluczyć zagrożenia dla zdrowia. DZIAŁANIA

NIEPOŻĄDANE: Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko: zmniejszona ilość płytek

krwi, erytrocytów i/lub leukocytów Zaburzenia żołądka i jelit Często: zaburzenia żołądkowo-jelitowe

(np. utrata apetytu, bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunki, zaparcia), szczególnie na początku

leczenia. Bardzo rzadko: zapalenie trzustki Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często:

podwyższone stężenie kreatyniny i mocznika we krwi U pacjentów z zaburzeniami mikcji (np. z

powodu przerostu gruczołu krokowego), zwiększona produkcja moczu może prowadzić do

zatrzymania moczu i nadmiernego rozciągnięcia pęcherza moczowego. Zaburzenia metabolizmu i

odżywiania Często: zaostrzona kwasica metaboliczna, kurcze mięśni (zwłaszcza na początku

leczenia), podwyższenie stężenia kwasu moczowego i glukozy we krwi, jak również podwyższenie

stężenia lipidów we krwi (trójglicerydy, cholesterol), hipokaliemia (z jednoczesnym stosowaniem

diety ubogopotasowej, wymiotach, biegunce, nadużyciu środków przeczyszczających, jak również u

pacjentów z przewlekłymi zaburzeniami czynności wątroby). W zależności od stosowanej dawki i

długości trwania leczenia, mogą wystąpić zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, w

szczególności hipowolemia, hipokaliemia i/lub hiponatremia. Zaburzenia naczyniowe Bardzo rzadko:

w związku z zagęszczeniem krwi mogą wystąpić komplikacje zakrzepowo-zatorowe, stany splątania,

niedociśnienie, jak również zaburzenia w krążeniu wieńcowym lub centralnym (w tym niedokrwienie

mięśnia sercowego i mózgu). Stany te mogą prowadzić do zaburzeń rytmu serca, dławicy piersiowej,

ostrego zawału mięśnia sercowego lub, omdleń. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często:

bóle i zawroty głowy, uczucie zmęczenia, osłabienie (zwłaszcza na początku leczenia) Niezbyt często:

suchość w jamie ustnej, parestezje Bardzo rzadko: zaburzenia widzenia, szumy uszne, utrata słuchu

Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko: reakcje alergiczne (świąd, wysypka,

nadwrażliwość na światło), ciężkie reakcje skórne. Ostre, potencjalnie zagrażające życiu reakcje

nadwrażliwości (wstrząs anafilaktyczny) mogą wystąpić po dożylnym podaniu leku i wymagają

podjęcia odpowiednich nadzwyczajnych środków. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Często:

zwiększenie aktywności niektórych enzymów wątrobowych (gamma-GT) we krwi. PODMIOT

ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU:

Menarini International Operations Luxembourg S.A. 1, Avenue de la Gare, L-1611 Luxembourg,

Luksemburg NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU WYDANY PRZEZ

PREZESA URPLWMiPB: 4717 . DATA OSTATNIEJ AKTUALIZACJI: 05.2016. Lek

wydawany z przepisu lekarza (Rp). Pełna informacja o leku dostępna na żądanie. Informacja naukowa

o leku: Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.; ul. Słomińskiego 4, 00-204 Warszawa, tel.: (022)

566 21 00, fax: (022) 566 21 01.

NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: TRIFAS 200; 200 mg, tabletki. SKŁAD

JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY: Każda tabletka produktu leczniczego Trifas 200 zawiera 200 mg

torasemidu (Torasemidum). Substancja pomocnicza: między innymi laktoza jednowodna. POSTAĆ

FARMACEUTYCZNA: Białe, okrągłe, lekko wypukłe tabletki ze ściętymi brzegami i z nacięciem w

kształcie krzyża po obu stronach. Tabletki można podzielić na połowy lub na cztery równe części.

WSKAZANIA DO STOSOWANIA: TRIFAS 200 jest przeznaczony do stosowania wyłącznie u

pacjentów z ciężką niewydolnością czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 20 ml/min i/lub

stężenie kreatyniny większe niż 6 mg /100 ml). W celu zachowania diurezy, w przypadku ciężkiej

niewydolności nerek - również w przypadku stosowania dializy (więcej niż 200 ml/dobę) - w

przypadku wystąpienia obrzęków, przesięków i wysokiego ciśnienia tętniczego krwi. Uwaga:

Lek jest wskazany do stosowania wyłącznie u pacjentów z ciężką niewydolnością czynności nerek.

Nie stosuje się u pacjentów z prawidłową czynnością nerek! DAWKOWANIE I SPOSÓB

PODAWANIA: Uwaga: Leczenie produktem Trifas 200 powinno odbywać się pod ścisłą kontrolą

lekarską. Dawkowanie powinno być ustalane indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od

stopnia niewydolności nerek. Leczenie należy rozpoczynać od 1/4 tabletki produktu Trifas 200 na

dobę (co odpowiada 50 mg torasemidu). W razie niedostatecznej diurezy, dawka może być

zwiększona do ½ tabletki produktu Trifas 200 na dobę (co odpowiada 100 mg torasemidu),

maksymalnie do 1 tabletki na dobę (co odpowiada 200 mg torasemidu). Trifas 200 należy przyjmować

rano, połykać w całości popijając niewielką ilością płynu. Pokarm nie wpływa na dostępność

biologiczną produktu. Pacjenci z niewydolnością wątroby Leczenie powinno być prowadzone ze

szczególną ostrożnością, w uwagi na możliwość zwiększenia stężenia torasemidu we krwi. Pacjenci w

podeszłym wieku Nie jest wymagane modyfikowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Brak

danych porównawczych dotyczących dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów

młodszych. Dzieci i młodzież poniżej 18 lat Brak danych dotyczących stosowania torasemidu u dzieci

i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dlatego też nie zaleca się stosowania torasemidu u dzieci i

młodzieży. Dzielenie tabletek Tabletkę należy trzymać pomiędzy palcami wskazującymi i kciukami

obu rąk, linią podziału skierowaną do góry, a następnie przełamać ją na połowy wzdłuż linii podziału

naciskając kciukami w dół. Tabletkę można podzielić na cztery równe części dzieląc połowy w ten

sam sposób. PRZECIWWSKAZANIA: stwierdzona nadwrażliwość na torasemid, sulfonylomocznik

lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych produktu leczniczego Trifas 200; niewydolność nerek

z bezmoczem; śpiączka wątrobowa lub stan przedśpiączkowy; niskie ciśnienie krwi; zmniejszenie

objętości krwi krążącej (hipowolemia); obniżone stężenie sodu i potasu we krwi; zaburzenia

opróżniania pęcherza moczowego (np.: spowodowanego przerostem gruczołu krokowego); karmienie

piersią; prawidłowa lub tylko umiarkowanie upośledzona czynność nerek (klirens kreatyniny powyżej

30 ml/min i/lub stężenie kreatyniny w surowicy poniżej 3,5 mg/100 ml) z powodu ryzyka nadmiernej

utraty wody i elektrolitów. SPECJALNE OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI

DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Z powodu niedostatecznie udokumentowanych wyników badań

klinicznych, torasemidu nie należy stosować w przypadku: dny moczanowej; zaburzeń rytmu serca

(np.: blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy II0 lub III

0); zaburzeń

równowagi kwasowo-zasadowej; jednoczesnego stosowania soli litu, antybiotyków z grupy

aminoglikozydów i cefalosporyn; patologicznych zmian w morfologii krwi (np.: małopłytkowość lub

niedokrwistość u pacjentów bez towarzyszącej niewydolności nerek); zaburzeń czynności nerek

spowodowanych związkami neurotoksycznymi; dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat; klirensu

kreatyniny od 20 do niż 30 ml/min i (lub) stężenia kreatyniny w surowicy od 3,5 do 6 mg/100 ml.

Uwagi Podczas długotrwałego leczenia torasemidem zalecana jest regularna kontrola gospodarki

wodno-elektrolitowej, zwłaszcza stężenia potasu w osoczu krwi. Regularnej kontroli powinno

podlegać również stężenie glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny i lipidów we krwi. Z uwagi na

ryzyko zwiększenia stężenia glukozy we krwi, u pacjentów z jawną lub utajoną cukrzycą należy

uważnie kontrolować metabolizm węglowodanów. Morfologia krwi (ilość erytrocytów, leukocytów,



zagęszczenia krwi. Stosowanie produktu leczniczego Trifas 200 może dawać pozytywne wyniki

testów antydopingowych. Nie są możliwe do przewidzenia skutki stosowania produktu leczniczego

Trifas 200 jako środka dopingowego; nie można wykluczyć zagrożenia dla zdrowia. Tabletki produktu

leczniczego Trifas 200 zawierają laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko

występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lappa) lub zespołem

złego wchłaniania glukozy-galaktozy. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE: Wymienione poniżej

działania niepożądane mogą wystąpić podczas terapii produktem Trifas® 200. Częstość występowania

działań niepożądanych oceniana jest według następujących kryteriów: Bardzo często: ≥ 1/10; Często:

≥ 1/100 do < 1/10; Niezbyt często: ≥ 1/1 000 do < 1/100; Rzadko: ≥ 1/10 000 do < 1/1 000; Bardzo

rzadko: < 1/10 000, nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Zaburzenia

krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko: zmniejszona liczba płytek krwi, erytrocytów i (lub)

leukocytów. Zaburzenia żołądka i jelit Często: zaburzenia żołądkowo-jelitowe (np. utrata apetytu, bóle

brzucha, nudności, wymioty, biegunki, zaparcia), szczególnie na początku leczenia. Bardzo rzadko:

zapalenie trzustki. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: podwyższone stężenie



rozciągnięcia pęcherza moczowego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Często: zaostrzona

kwasica metaboliczna, kurcze mięśni (zwłaszcza na początku leczenia), podwyższenie stężenia kwasu

moczowego i glukozy we krwi, jak również podwyższenie stężenia lipidów we krwi (trójglicerydy,

cholesterol), hipokaliemia (z jednoczesnym stosowaniem diety ubogopotasowej, wymiotach,

biegunce, nadużyciu środków przeczyszczających, jak również u pacjentów z przewlekłymi

zaburzeniami czynności wątroby). W zależności od stosowanej dawki i długości trwania leczenia,

mogą wystąpić zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, w szczególności hipowolemia,

hipokaliemia i (lub) hiponatremia. Zaburzenia naczyniowe Bardzo rzadko: w związku z

zagęszczeniem krwi mogą wystąpić komplikacje zakrzepowo-zatorowe, stany splątania,



ostrego zawału mięśnia sercowego lub omdleń. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często:


suchość w jamie ustnej, parestezje; Bardzo rzadko: zaburzenia widzenia, szumy uszne, utrata słuchu.


nadwrażliwość na światło), ciężkie alergiczne reakcje skórne. Ostre, potencjalnie zagrażające życiu

reakcje nadwrażliwości (wstrząs anafilaktyczny) mogą wystąpić po dożylnym podaniu leku i

wymagają podjęcia odpowiednich nadzwyczajnych środków. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Często: zwiększenie aktywności niektórych enzymów wątrobowych (gamma-GT) we krwi.

PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO

OBROTU: Menarini International Operations Luxembourg S.A. 1, Avenue de la Gare, L-1611

Luxembourg, Luksemburg NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

WYDANY PRZEZ PREZESA URPLWMiPB: 4714. DATA OSTATNIEJ AKTUALIZACJI:

05.2016. Lek wydawany z przepisu lekarza (Rp). Pełna informacja o leku dostępna na żądanie.

Informacja naukowa o leku: Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.; ul.Słomińskiego 4, 00-204

Warszawa, tel.: (022) 566 21 00, fax: (022) 566 21 01.

1

NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Trifas Cor; 5 mg, tabletki. SKŁAD JAKOŚCIOWY I

ILOŚCIOWY: Każda tabletka zawiera 5 mg torasemidu (Torasemidum). Substancje pomocnicze:

laktoza jednowodna. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA: Białe, okrągłe, lekko wypukłe tabletki z

linią podziału na jednej stronie. Tabletki mogą być dzielone na połowy. WSKAZANIA DO

STOSOWANIA: Nadciśnienie pierwotne. Zapobieganie obrzękom oraz leczenie obrzęków i

przesięków w przebiegu niewydolności serca. DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA:

Dawkowanie Nadciśnienie pierwotne. Leczenie należy rozpoczynać od połowy tabletki produktu

Trifas Cor na dobę (co odpowiada 2,5 mg torasemidu). Działanie przeciwnadciśnieniowe rozpoczyna

się w pierwszym tygodniu stosowania, maksymalne działanie terapeutyczne osiągane jest po upływie

do 12 tygodni leczenia. W przypadku braku normalizacji ciśnienia po upływie 12 tygodni leczenia

produktem Trifas Cor w dawce połowa tabletki (co odpowiada 2,5 mg torasemidu) na dobę, dawkę

można zwiększyć do 1 tabletki produktu Trifas Cor na dobę (co odpowiada 5 mg torasemidu).

Nie należy zwiększać dawki do więcej niż jednej tabletki produktu Trifas Cor (co odpowiada 5 mg

torasemidu) na dobę ponieważ nie spowoduje to dalszego obniżenia ciśnienia krwi. Obrzęki i

przesięki Leczenie należy rozpoczynać od dawki 5 mg torasemidu na dobę. Dawka ta zwykle

odpowiada dawce podtrzymującej. Jeśli dawka 5 mg jest niewystarczająca, dawkę można zwiększyć

do 20 mg torasemidu na dobę, w zależności od stanu pacjenta. Tabletki należy stosować rano popijając

niewielką ilością płynu. Spożywanie jedzenia nie ma wpływu na dostępność biologiczną torasemidu.

Tabletki Trifas Cor są zazwyczaj stosowane w długoterminowym leczeniu lub do czasu ustąpienia

obrzęków. Pacjenci w podeszłym wieku Nie jest wymagane modyfikowanie dawki u pacjentów w

podeszłym wieku. Brak danych porównawczych dotyczących dawkowania u pacjentów w podeszłym

wieku. Pacjenci z niewydolnością wątroby Leczenie powinno być prowadzone ze szczególną

ostrożnością, w uwagi na możliwość zwiększenia stężenia torasemidu we krwi. Dzieci i młodzież

poniżej 18 lat Brak danych dotyczących stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej

18 lat. Dlatego też nie zaleca się stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży. Dzielenie tabletek

Tabletkę należy trzymać pomiędzy palcami wskazującymi i kciukami obu rąk, linią podziału

skierowaną do góry, a następnie przełamać ją na połowy wzdłuż linii podziału naciskając kciukami w

dół. PRZECIWWSKAZANIA: nadwrażliwość na torasemid lub pochodne sulfonylomocznika lub na

którąkolwiek substancję pomocniczą; niewydolność nerek z bezmoczem; śpiączka wątrobowa lub

stanu przedśpiączkowy; niskie ciśnienie krwi; zmniejszenie objętości krwi krążącej (hipowolemia);

obniżonego stężenia sodu i potasu we krwi; zaburzenia opróżniania pęcherza moczowego (np.:

spowodowanego rozrostem gruczołu krokowego); karmienie piersią. SPECJALNE OSTRZEŻENIA

I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Z powodu niedostatecznie

udokumentowanych wyników badań klinicznych, torasemidu nie należy stosować w przypadku: dny

moczanowej; zaburzeń rytmu serca (np.: blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-

komorowy II0 lub III

0); zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej; jednoczesnego stosowania soli litu,

antybiotyków z grupy aminoglikozydów i cefalosporyn; patologicznych zmian w morfologii krwi (np.:

małopłytkowość lub niedokrwistość u pacjentów bez niewydolności nerek); zaburzeń czynności nerek

spowodowanych związkami neurotoksycznymi; dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Uwagi

Podczas długotrwałego leczenia torasemidem zalecana jest regularna kontrola gospodarki wodno-

elektrolitowej, zwłaszcza stężenia potasu w osoczu krwi. Regularnej kontroli powinno podlegać

również stężenie glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny i lipidów we krwi. Z uwagi na ryzyko

zwiększenia stężenia glukozy we krwi, u pacjentów z jawną lub utajoną cukrzycą należy uważnie

kontrolować metabolizm węglowodanów. Morfologia krwi (ilość erytrocytów, leukocytów,



zagęszczenia krwi. Stosowanie produktu leczniczego Trifas 10 może dawać pozytywne wyniki testów

antydopingowych. Nie są możliwe do przewidzenia skutki stosowania produktu leczniczego Trifas 10

jako środka dopingowego; nie można wykluczyć zagrożenia dla zdrowia. Tabletki produktu

leczniczego Trifas 10 zawierają laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko

występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lappa) lub zespołem

złego wchłaniania glukozy-galaktozy. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE: Wymienione poniżej

działania niepożądane mogą wystąpić podczas terapii produktem Trifas 10. Częstość występowania

działań niepożądanych oceniana jest według następujących kryteriów: Bardzo często: ≥ 1/10; Często:

≥ 1/100 do < 1/10; Niezbyt często: ≥ 1/1 000 do < 1/100; Rzadko: ≥ 1/10 000 do < 1/1 000; Bardzo

2

rzadko: < 1/10 000, nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Zaburzenia

krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko: zmniejszona liczba płytek krwi, erytrocytów i (lub)

leukocytów. Zaburzenia żołądka i jelit Często: zaburzenia żołądkowo-jelitowe (np. utrata apetytu, bóle

brzucha, nudności, wymioty, biegunki, zaparcia), szczególnie na początku leczenia. Bardzo rzadko:

zapalenie trzustki. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: podwyższone stężenie



rozciągnięcia pęcherza moczowego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Często: zaostrzona

kwasica metaboliczna, kurcze mięśni (zwłaszcza na początku leczenia), podwyższenie stężenia kwasu

moczowego i glukozy we krwi, jak również podwyższenie stężenia lipidów we krwi (trójglicerydy,

cholesterol), hipokaliemia (z jednoczesnym stosowaniem diety ubogopotasowej, wymiotach,

biegunce, nadużyciu środków przeczyszczających, jak również u pacjentów z przewlekłymi

zaburzeniami czynności wątroby). W zależności od stosowanej dawki i długości trwania leczenia,

mogą wystąpić zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, w szczególności hipowolemia,

hipokaliemia i (lub) hiponatremia. Zaburzenia naczyniowe Bardzo rzadko: w związku z

zagęszczeniem krwi mogą wystąpić komplikacje zakrzepowo-zatorowe, stany splątania,



ostrego zawału mięśnia sercowego lub omdleń. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często:


suchość w jamie ustnej, parestezje; Bardzo rzadko: zaburzenia widzenia, szumy uszne, utrata słuchu.


nadwrażliwość na światło), ciężkie reakcje skórne. Ostre, potencjalnie zagrażające życiu reakcje

nadwrażliwości (wstrząs anafilaktyczny) mogą wystąpić po dożylnym podaniu leku i wymagają

podjęcia odpowiednich nadzwyczajnych środków. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Często:

zwiększenie aktywności niektórych enzymów wątrobowych (gamma-GT) we krwi. PODMIOT

ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU:

Menarini International Operations Luxembourg S.A. 1, Avenue de la Gare, L-1611 Luxembourg,

Luksemburg NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU WYDANY PRZEZ

PREZESA URPLWMiPB: 4712. DATA OSTATNIEJ AKTUALIZACJI: 05.2016. Lek

wydawany z przepisu lekarza (Rp). Pełna informacja o leku dostępna na żądanie. Informacja naukowa

o leku: Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.; ul.Słomińskiego 4, 00-204 Warszawa, tel.: (022)

566 21 00, fax: (022) 566 21 01.

NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Zofenil 7,5; Zofenil 30 SKŁAD ILOŚCIOWY I

JAKOŚCIOWY: Każda tabletka produktu leczniczego Zofenil 7,5 zawiera 7,5 mg soli wapniowej

zofenoprylu (Zofenoprilum calcicum) , co odpowiada 7,2 mg zofenoprylu. Każda tabletka produktu

leczniczego Zofenil 30 zawiera 30 mg soli wapniowej zofenoprylu (Zofenoprilum calcicum), co

odpowiada 28,7 mg zofenoprylu. Każda tabletka powlekana produktu leczniczego Zofenil 7,5 zawiera

17,35 mg laktozy jednowodnej. Każda tabletka powlekana produktu leczniczego Zofenil 30 zawiera

69,4 mg laktozy jednowodnej POSTAĆ FARMACEUTYCZNA: Zofenil 7,5 tabletki powlekane;

Zofenil 30 tabletki powlekane, z linią podziału. Tabletkę można podzielić na dwie równe dawki.

WSKAZANIA DO STOSOWANIA: Nadciśnienie tętnicze Zofenil jest przeznaczony do leczenia

łagodnego i umiarkowanego samoistnego nadciśnienia tętniczego. Ostry zawał serca Zofenil może być

stosowany w leczeniu wczesnej fazy ostrego zawału serca z objawami podmiotowymi i

przedmiotowymi niewydolności serca lub bez nich. Podawanie produktu leczniczego należy rozpocząć

w ciągu pierwszych 24 godzin od wystąpienia objawów u stabilnych hemodynamicznie pacjentów, u

których nie wdrożono leczenia trombolitycznego. DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA:

Zofenil może być przyjmowany przed, w trakcie albo po posiłku. Podawaną dawkę należy stopniowo

zwiększać w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Nadciśnienie tętnicze Dawkowanie należy

ustalić na podstawie wyników pomiarów ciśnienia tętniczego, wykonywanych bezpośrednio przed

podaniem kolejnej dawki. W razie potrzeby dawkę należy stopniowo zwiększać, zachowując co

najmniej czterotygodniowe odstępy pomiędzy kolejnymi zmianami dawkowania. Pacjenci bez

niedoborów płynów lub sodu: Leczenie należy rozpoczynać od podawania 15 mg raz na dobę,

zwiększając dawkę stopniowo, do uzyskania optymalnej kontroli ciśnienia tętniczego. Zazwyczaj

stosowana dawka podtrzymująca wynosi 30 mg raz na dobę. Maksymalna dawka dobowa wynosi 60

mg, podawana jednorazowo lub w dwóch dawkach podzielonych. W przypadku braku zadowalającej

reakcji na leczenie można zastosować dodatkowo inny lek przeciwnadciśnieniowy, np. lek

moczopędny. Pacjenci z podejrzeniem niedoborów płynów lub sodu: U pacjentów z grupy

zwiększonego ryzyka, po podaniu pierwszej dawki leku może wystąpić niedociśnienie tętnicze. Przed

rozpoczęciem podawania inhibitorów ACE (konwertazy angiotensyny) należy wyrównać niedobory

płynów i (lub) sodu, a także, na dwa, trzy dni przed rozpoczęciem podawania inhibitora ACE,

odstawić leki moczopędne. Leczenie produktem leczniczym Zofenil należy rozpocząć od dawki

początkowej 15 mg na dobę. Jeśli okresowe odstawienie leków moczopędnych nie jest możliwe,

leczenie produktem leczniczym Zofenil należy rozpocząć od dawki początkowej 7,5 mg na dobę.

Należy ściśle monitorować pacjentów z grupy dużego ryzyka wystąpienia ciężkiego, ostrego

niedociśnienia, najlepiej w warunkach szpitalnych, przez okres w którym spodziewane jest

maksymalne działanie, zarówno po podaniu pierwszej dawki, jak i po każdym zwiększeniu dawki

inhibitora ACE i (lub) leku moczopędnego. Powyższe zalecenia dotyczą również pacjentów z dławicą

piersiową lub chorobami naczyń mózgowych, u których gwałtowne obniżenie ciśnienia tętniczego

może spowodować zawał serca lub incydent naczyniowo-mózgowy. Dawkowanie u pacjentów z

zaburzeniami czynności nerek i pacjentów poddawanych dializoterapii: W leczeniu nadciśnienia

tętniczego u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny > 45 ml/min)

Zofenil można podawać w takich samych dawkach i według takiego samego schematu podawania (raz

na dobę), jak u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi

zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 45 ml/min) dawkę produktu leczniczego Zofenil

należy zmniejszyć o połowę; schemat podawania raz na dobę nie wymaga zmiany. U pacjentów z

nadciśnieniem tętniczym, poddawanych dializoterapii, należy podawać jedną czwartą dawki,

stosowanej u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Ostatnie obserwacje kliniczne wskazują na

częstsze występowanie u pacjentów leczonych inhibitorami ACE reakcji rzekomoanafilaktycznych

podczas dializy z zastosowaniem wysokoprzepływowych błon dializacyjnych oraz podczas zabiegów

aferezy LDL (lipoprotein o małej gęstości). Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat): U

pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek nie ma konieczności dostosowania

dawkowania. W przypadku pacjentów w podeszłym wieku, u których stwierdzono zmniejszony

klirens kreatyniny (< 45 ml/min), zaleca się połowę zazwyczaj stosowanej dawki dobowej. Klirens

kreatyniny można określić na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy za pomocą wzoru Cockrofta-

Gaulta: Klirens kreatyniny [ml/min] = (140 – wiek) x masa ciała [kg] / stężenie kreatyniny w surowicy

[mg/dl] x 72. Uzyskany przy pomocy powyższego wzoru wynik odpowiada wartości klirensu

kreatyniny u mężczyzn. W przypadku kobiet uzyskany wynik należy pomnożyć przez 0,85.

Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby: Dawkę początkową produktu

leczniczego Zofenil stosowaną w leczeniu nadciśnienia tętniczego u pacjentów z łagodnymi lub

umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy zmniejszyć o połowę w stosunku do

stosowanej u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby. W przypadku pacjentów z ciężkimi

zaburzeniami czynności wątroby stosowanie produktu leczniczego Zofenil w leczeniu nadciśnienia

tętniczego jest przeciwwskazane. Dzieci i młodzież (w wieku poniżej 18 lat): Nie ustalono

bezpieczeństwa i skuteczności stosowania produktu leczniczego Zofenil u dzieci. Dlatego nie zaleca

się jego stosowania. Ostry zawał serca Leczenie produktem leczniczym Zofenil należy rozpocząć w

ciągu 24 godzin od wystąpienia objawów ostrego zawału serca i następnie kontynuować je przez 6

tygodni. Schemat podawania leku jest następujący: 1 i 2 dzień: 7,5 mg (1 tabletka produktu

leczniczego Zofenil 7,5) co 12 godzin; 3 i 4 dzień: 15 mg (2 tabletki produktu leczniczego Zofenil 7,5

lub 1/2 tabletki produktu leczniczego Zofenil 30) co 12 godzin; od 5 dnia: 30 mg (1 tabletka produktu

leczniczego Zofenil 30) co 12 godzin. Jeżeli w chwili rozpoczynania leczenia lub w ciągu trzech

kolejnych dni od zawału u chorego stwierdza się niskie wartości skurczowego ciśnienia tętniczego (

120 mHg) nie należy zwiększać dawki dobowej. W przypadku wystąpienia hipotonii ( 100 mmHg)

można kontynuować podawanie leku w dawce, która była wcześniej dobrze tolerowana. W razie

stwierdzenia ciężkiego niedociśnienia (skurczowe ciśnienie tętnicze niższe od 90 mmHg w dwu

kolejnych pomiarach, wykonanych w odstępie co najmniej jednej godziny) należy przerwać

podawanie produktu leczniczego Zofenil. Po 6 tygodniach leczenia należy przeprowadzić ponowną

ocenę stanu pacjenta. U pacjentów, u których nie stwierdza się objawów dysfunkcji lewej komory ani

niewydolności serca leczenie należy przerwać. Jeśli natomiast objawy te występują leczenie należy

kontynuować przez odpowiedni okres czasu. Jeśli występują wskazania, należy równocześnie

stosować inne leki: nitraty, kwas acetylosalicylowy lub leki blokujące receptory beta-adrenergiczne

(beta-blokery). Pacjenci w podeszłym wieku: Należy zachować ostrożność podczas podawania

produktu leczniczego Zofenil w leczeniu zawału u pacjentów po 75 roku życia. Pacjenci z

niewydolnością nerek i pacjenci dializowani: Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania produktu

leczniczego Zofenil w zawale serca u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek lub u pacjentów

dializowanych nie zostały do chwili obecnej ustalone. Z tego powodu nie zaleca się stosowania

produktu leczniczego Zofenil u tych pacjentów. Pacjenci z niewydolnością wątroby: Skuteczność i

bezpieczeństwo stosowania produktu leczniczego Zofenil w zawale serca u pacjentów z

niewydolnością wątroby nie zostały do chwili obecnej ustalone. Z tego powodu nie zaleca się

stosowania produktu leczniczego Zofenil u tych pacjentów. PRZECIWWSKAZANIA:

Nadwrażliwość na sól wapniową zofenoprylu, inne inhibitory ACE lub którykolwiek składnik

produktu leczniczego Zofenil; obrzęk naczynioruchowy związany z leczeniem inhibitorami ACE w

wywiadzie; dziedziczny / idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy; ciężka niewydolność wątroby; drugi

i trzeci trymestr ciąży; u kobiet w wieku rozrodczym, jeśli nie stosują skutecznej antykoncepcji;

obustronne zwężenia tętnic nerkowych lub jednostronne zwężenie tętnicy nerkowej w przypadku

jedynej czynnej nerki; jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Zofenil z produktami

zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności

nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR<60 ml/min/1,73 m2). SPECJALNE OSTRZEŻNIA

I ŚRODKI OSTROZNOŚCI DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Niedociśnienie tętnicze: Podobnie

jak inne inhibitory ACE, również Zofenil może powodować znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego,

zwłaszcza po podaniu pierwszej dawki, chociaż objawowe niedociśnienie występuje rzadko u

pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym. Wystąpienie niedociśnienia jest bardziej

prawdopodobne u pacjentów odwodnionych i z niedoborem elektrolitów na skutek przyjmowania

leków moczopędnych, ograniczonej podaży soli w diecie, dializoterapii, biegunki lub wymiotów lub u

pacjentów z ciężkim nadciśnieniem renino-zależnym. Objawowe niedociśnienie obserwowano u

pacjentów z niewydolnością serca, ze współistniejącą niewydolnością nerek lub bez niej.

Prawdopodobieństwo wystąpienia niedociśnienia jest większe u pacjentów z bardziej nasiloną

niewydolnością serca, co odzwierciedla stosowanie dużych dawek diuretyków pętlowych,

hiponatremia lub zaburzenia czynności nerek. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem objawowego

niedociśnienia leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarskim, najlepiej w warunkach

szpitalnych, od małej dawki, którą należy ostrożnie dostosowywać.

Jeżeli to możliwe, na początku leczenia produktem leczniczym Zofenil należy na pewien czas

przerwać podawanie leków moczopędnych. Postępowanie takie należy rozważyć także w przypadku

pacjentów z dusznicą bolesną lub chorobami naczyń mózgowych, u których nagłe obniżenie ciśnienia

tętniczego może spowodować zawał serca lub incydent naczyniowo-mózgowy. W przypadku

wystąpienia niedociśnienia, pacjenta należy położyć na plecach. Może być konieczne podanie we

wlewie dożylnym fizjologicznego roztworu soli (0,9% roztworu NaCl), w celu uzupełnienia objętości

wewnątrznaczyniowej. Wystąpienie niedociśnienia po podaniu pierwszej dawki nie wyklucza

możliwości stopniowego, ostrożnego zwiększania dawki, po wyrównaniu wyżej wymienionych

zaburzeń. U niektórych pacjentów z niewydolnością serca, którzy mają prawidłowe lub niskie

ciśnienie tętnicze, podczas stosowania produktu Zofenil może wystąpić dodatkowe obniżenie ciśnienia

krwi. Takie działanie można przewidzieć i nie jest ono zazwyczaj powodem do przerwania leczenia.

Jeśli niedociśnienie stanie się objawowe, może być konieczne zmniejszenie dawki lub przerwanie

leczenia produktem Zofenil. Niedociśnienie w ostrym zawale serca: Nie wolno rozpoczynać leczenia

produktem leczniczym Zofenil w ostrej fazie zawału serca, jeżeli występuje zwiększone ryzyko

nasilenia ciężkich zaburzeń hemodynamicznych w następstwie podania leku rozszerzającego

naczynia. Ma to miejsce u pacjentów z ciśnieniem skurczowym poniżej 100 mmHg lub tych, u

których stwierdza się objawy wstrząsu kardiogennego. Podanie produktu leczniczego Zofenil w

ostrym zawale serca może prowadzić do ciężkiego niedociśnienia. W przypadku przedłużającego się

niedociśnienia (utrzymywanie się skurczowego ciśnienia tętniczego <90mmHg przez ponad godzinę)

należy przerwać podawanie produktu leczniczego Zofenil. W przypadku ciężkiej niewydolności serca

po zawale serca, Zofenil można podawać wyłącznie, jeśli pacjent jest stabilny hemodynamicznie.

Pacjenci z zawałem serca i zaburzeniami czynności wątroby: Nie ustalono skuteczności i

bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego Zofenil u pacjentów z zawałem serca i zaburzeniami

czynności wątroby. Dlatego nie należy stosować produktu leczniczego Zofenil u tych pacjentów.

Pacjenci w podeszłym wieku: Należy zachować ostrożność podczas podawania produktu leczniczego

Zofenil w leczeniu zawału u pacjentów w wieku powyżej 75 lat. Pacjenci z nadciśnieniem naczyniowo

– nerkowym: U pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo – nerkowym i obustronnym zwężeniem tętnic

nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki stosowanie inhibitorów ACE wiąże

się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia ciężkiego niedociśnienia i niewydolności nerek.

Dodatkowo ryzyko zwiększa się, gdy jednocześnie stosowane są leki moczopędne. Niewydolności

nerek może towarzyszyć jedynie niewielka zmiana stężenia kreatyniny w osoczu, nawet u pacjentów z

jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej. Jeśli podanie produktu leczniczego Zofenil w tej grupie

pacjentów jest konieczne, leczenie należy rozpoczynać w warunkach szpitalnych pod ścisłym

nadzorem lekarskim, od małej dawki, którą należy ostrożnie dostosowywać. Podczas rozpoczynania

stosowania produktu leczniczego Zofenil należy tymczasowo przerwać podawanie leków

moczopędnych i ściśle monitorować czynność nerek w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia.

Pacjenci z niewydolnością nerek: Należy zachować ostrożność podczas podawania produktu

leczniczego Zofenil pacjentom z niewydolnością nerek, gdyż wymagają oni mniejszych dawek leku.

Podczas leczenia należy odpowiednio często kontrolować czynność nerek, według przyjętych zasad.

Opisywane przypadki niewydolności nerek związane z podawaniem inhibitorów ACE występowały

głównie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub współistniejącymi chorobami nerek, w tym

także ze zwężeniem tętnicy nerkowej. U niektórych pacjentów, u których wcześniej nie stwierdzono

współistniejących chorób nerek, odnotowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi,

zwłaszcza podczas jednoczesnego podawania leków moczopędnych. W takim przypadku konieczne

może być zmniejszenie dawki inhibitora ACE i (lub) odstawienie leków moczopędnych. Zalecane jest

ścisłe monitorowanie czynności nerek w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia. Nie ustalono

skuteczności i bezpieczeństwa podawania produktu leczniczego Zofenil u pacjentów z zawałem serca i

zaburzeniami czynności nerek. Dlatego nie należy stosować produkt Zofenil u pacjentów z zawałem

serca i objawami zaburzenia czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy 2,1 mg/dl i

białkomocz 500 mg/dobę). Pacjenci poddawani dializoterapii:U pacjentów poddawanych

dializoterapii z zastosowaniem błon dializacyjnych z poliakrylonitrylu o dużej przepuszczalności (np.

AN 69), którzy otrzymują inhibitory ACE, występuje ryzyko pojawienia się reakcji

rzekomoanafilaktycznych, takich jak obrzęk twarzy, nagłe zaczerwienienie, niedociśnienie i duszność

w ciągu kilku minut od rozpoczęcia hemodializy. U tych pacjentów zaleca się stosowanie błon

dializacyjnych innego typu lub leku przeciwnadciśnieniowego z innej grupy. Nie ustalono

skuteczności i bezpieczeństwa podawania produktu leczniczego Zofenil u pacjentów z zawałem serca,

poddawanych dializoterapii. Dlatego nie należy stosować produkt Zofenil w tej grupie pacjentów.

Pacjenci poddawani aferezie LDL: U pacjentów leczonych inhibitorami ACE, którzy są poddawani

zabiegom aferezy LDL z użyciem siarczanu dekstranu, mogą występować reakcje

rzekomoanafilaktyczne, podobne do obserwowanych u pacjentów hemodializowanych z

zastosowaniem błon dializacyjnych o dużej przepuszczalności. U tych pacjentów zalecane jest

stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych z innej grupy. Reakcje rzekomoanafilaktyczne

występujące podczas odczulania lub po użądleniu owadów:U pacjentów otrzymujących inhibitory

ACE podczas odczulania (np. na jad owadów błonkoskrzydłych) lub po użądleniu przez owady rzadko

opisywano zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. U tych pacjentów wystąpieniu tego typu

reakcji należy zapobiegać przerywając czasowo podawanie inhibitora ACE, jednak po nieumyślnym

podaniu produktu leczniczego reakcje te mogą pojawić się ponownie. Dlatego też u pacjentów

leczonych inhibitorami ACE, którzy są poddawani odczulaniu, należy zachować ostrożność. Stan po

przeszczepieniu nerki:Brak danych na temat podawania produktu leczniczego Zofenil u pacjentów po

niedawno przebytym przeszczepieniu nerki. Pierwotny hiperaldosteronizm: Pacjenci z pierwotnym

hiperaldosteronizmem z zasady nie reagują na podawanie leków przeciwnadciśnieniowych

działających hamująco na układ renina-angiotensyna. Dlatego nie zaleca się podawania produktu

leczniczego Zofenil w tej grupie pacjentów. Obrzęk naczynioruchowy: Ryzyko wystąpienia obrzęku

naczynioruchowego twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani u pacjentów

leczonych inhibitorami ACE jest największe w ciągu pierwszych kilku tygodni leczenia. Jednak w

rzadkich przypadkach ciężki obrzęk naczynioruchowy może wystąpić po długotrwałym leczeniu

inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę. W takim przypadku należy natychmiast przerwać

leczenie inhibitorami ACE i zastosować produkt leczniczy należący do innej grupy. Obrzęk

naczynioruchowy języka, głośni i krtani może być przyczyną zgonu. Jeśli wystąpi, należy rozpocząć

postępowanie ratunkowe, w tym (jednak nie wyłącznie) podać podskórnie roztwór adrenaliny o

stężeniu 1:1000 (od 0,3 do 0,5 ml) lub podać powoli adrenalinę dożylnie, 1 mg/ml (którą należy

rozcieńczyć wg instrukcji) oraz ściśle monitorować EKG i ciśnienie tętnicze. Pacjent powinien

przebywać w szpitalu do czasu całkowitego ustąpienia objawów, ale nie krócej niż 12 - 24 godzin.

Nawet w takich przypadkach, gdy obrzęk obejmuje wyłącznie język, bez zaburzeń oddychania,

pacjenci mogą wymagać obserwacji, gdyż leczenie lekami przeciwhistaminowymi i

glikokortykosteroidami może nie być wystarczające. Inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę

częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras.

Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie, niezwiązanym z przyjmowaniem inhibitorów

ACE są bardziej narażeni na wystąpienie obrzęku naczynioruchowego podczas otrzymywania

inhibitorów ACE. Kaszel:Podczas leczenia produktem leczniczym Zofenil może wystąpić suchy,

uporczywy kaszel, który ustępuje po odstawieniu produktu. Kaszel wywołany stosowaniem inhibitora

ACE należy uwzględnić w diagnostyce różnicowej kaszlu. Niewydolność wątroby: Stosowanie

inhibitorów ACE rzadko wiąże się z występowaniem zespołu, który rozpoczyna się od żółtaczki

cholestatycznej i postępuje do piorunującej martwicy wątroby, a (czasami) do zgonu. Mechanizm

powstawania tego zespołu nie jest znany. Jeśli podczas podawania inhibitorów ACE wystąpi żółtaczka

lub znaczne zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, należy przerwać stosowanie inhibitorów

ACE i zastosować odpowiednie postępowanie medyczne. Hiperkaliemia: Podczas leczenia

inhibitorami ACE może wystąpić hiperkaliemia. Do grupy ryzyka wystąpienia hiperkaliemii należą

pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, cukrzycą lub przyjmujący jednocześnie leki moczopędne

oszczędzające potas, suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas oraz inne produkty

powodujące zwiększenie stężenia potasu we krwi (np. heparynę). Jeżeli jednak podawanie

wymienionych powyżej leków uważa się za zasadne, zaleca się regularne oznaczenie stężenia potasu

w surowicy. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) Istnieją dowody, iż

jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE), antagonistów receptora

angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia

czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego

blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora

angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie

konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe

pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle

monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów

ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Zabiegi chirurgiczne, znieczulenie ogólne: Podczas

rozległych operacji i znieczulenia inhibitory ACE mogą powodować obniżenie ciśnienia tętniczego, a

nawet być przyczyną wystąpienia wstrząsu, gdyż mogą blokować powstawanie angiotensyny II,

wtórne do kompensacyjnego uwalniania reniny. Jeśli nie jest możliwe odstawienie inhibitorów ACE,

należy monitorować objętość wewnątrznaczyniową i objętość osocza. Zwężenie zastawki aorty i

zastawki dwudzielnej/ kardiomiopatia przerostowa: Należy zachować ostrożność podczas podawania

inhibitorów ACE pacjentom ze zwężeniem zastawki dwudzielnej i z utrudnionym odpływem krwi z

lewej komory. Neutropenia /agranulocytoza: U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE

obserwowano przypadki neutropenii/agranulocytozy, małopłytkowości i niedokrwistości.

Ryzyko wystąpienia neutropenii wydaje się być zależne od dawki, rodzaju stosowanego produktu

leczniczego i stanu ogólnego pacjenta. U pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym

neutropenia występuje rzadko, może natomiast pojawić się u pacjentów z różnego stopnia

zaburzeniem czynności nerek, zwłaszcza jeśli współistnieje kolagenoza, np. toczeń rumieniowaty

układowy, twardzina albo pacjent jest leczony lekami immunosupresyjnymi, allopurynolem lub

prokainamidem, bądź w przypadku jednoczesnego występowania wymienionych czynników. U

niektórych pacjentów wystąpiły ciężkie zakażenia, które w kilku przypadkach były oporne na

intensywną antybiotykoterapię. W przypadku stosowania zofenoprylu w tej grupie pacjentów, należy

oznaczyć ilość krwinek białych i inne parametry krwi przed rozpoczęciem leczenia, następnie co 2

tygodnie w trakcie 3-miesięcznego leczenia zofenoprylem, a następnie okresowo. Podczas trwania

leczenia należy poinformować pacjenta o konieczności zgłaszania wszelkich objawów zakażenia (np.

ból gardła, gorączka) oraz określić w takim przypadku wzór odsetkowy krwinek białych. W

przypadku stwierdzenia lub podejrzenia neutropenii (liczba neutrofili mniejsza niż 1000/mm3), należy

przerwać przyjmowanie zofenoprylu i innych jednocześnie stosowanych produktów. Zmiany te mają

charakter odwracalny i ustępują po przerwaniu podawania inhibitorów ACE. Łuszczyca: Inhibitory

ACE należy stosować ostrożnie u pacjentów z łuszczycą. Białkomocz: Białkomocz może wystąpić

zwłaszcza u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek oraz w przypadku

stosowania relatywnie dużych dawek inhibitorów ACE. U pacjentów z wcześniej występującymi

chorobami nerek należy wykonać badanie stężenia białka w moczu (test z pierwszego, porannego

moczu) przed rozpoczęciem leczenia, a następnie okresowo. Pacjenci z cukrzycą: Należy ściśle

kontrolować stężenie glukozy u pacjentów z cukrzycą leczonych uprzednio doustnymi lekami

przeciwcukrzycowymi lub insuliną podczas pierwszego miesiąca leczenia inhibitorami ACE. Lit:

Zwykle nie zaleca się leczenia skojarzonego litem i produktem Zofenil. Rasa: Podobnie jak inne

inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę, zofenopryl może wykazywać mniejszą skuteczność

w obniżaniu ciśnienia tętniczego u osób rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Inhibitory enzymu

konwertujacego angiotensynę częściej powodują wystąpienie obrzęku naczynioruchowego u

pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Ciąża: Nie należy rozpoczynać podawania

inhibitorów ACE podczas ciąży. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia inhibitorem ACE,

u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o

ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży, należy

natychmiast przerwać podawanie inhibitorów ACE i, jeśli jest to wskazane, należy rozpocząć leczenie

alternatywne. Inne: Ten produkt leczniczy zawiera laktozę. U pacjentów z rzadko występującą

dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania

glukozy-galaktozy nie należy stosować tego produktu. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE: Działania

niepożądane, które stwierdzono u pacjentów podczas stosowania produktu leczniczego Zofenil

sklasyfikowano w zależności od układu i uszeregowano w zależności od częstości występowania

przyjmując następujące kryteria: bardzo często (=1/10); często (=1/100, < 1/10); niezbyt często (≥ 1/1

000, < 1/100); rzadko (≥ 1/10 000, < 1/1 000); bardzo rzadko (≤1/10 000). Zaburzenia układu

nerwowego Często: Zawroty głowy, ból głowy Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i

śródpiersia Często: Kaszel Zaburzenia żołądka i jelit Często: Nudności/wymioty Zaburzenia skóry i

tkanki podskórnej Niezbyt często: Wysypka Rzadko: Obrzęk naczynioruchowy Zaburzenia mięśniowo-

szkieletowe i tkanki łącznej Niezbyt często: Kurcze mięśni Zaburzenia ogólne i stany w miejscu

podania Często: Zmęczenie Niezbyt często: Osłabienie Następujące działania niepożądane zostały

zaobserwowane w związku z leczeniem inhibitorami ACE: Zaburzenia krwi i układu chłonnego U

niektórych pacjentów może wystąpić agranulocytoza i pancytopenia. Istnieją doniesienia o

wystąpieniu niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-

fosforanowej. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Bardzo rzadko hipoglikemia. Zaburzenia

psychiczne Rzadko: depresja, zmiany nastroju, zaburzenia snu, stan splątania. Zaburzenia układu

nerwowego Niekiedy parestezja, zaburzenia smaku, zaburzenia równowagi. Zaburzenia oka Rzadko,

niewyraźne widzenie. Zaburzenia ucha i błędnika Rzadko: szum uszny. Zaburzenia serca Po podaniu

inhibitorów ACE opisywano pojedyncze przypadki tachykardii, kołatania serca, zaburzeń rytmu,

dławicy piersiowej, zawałów mięśnia sercowego, w połączeniu z niedociśnieniem. Zaburzenia

naczyniowe Ciężkie niedociśnienie, występujące po rozpoczęciu leczenia lub po zwiększeniu dawki

(zwłaszcza u pacjentów należących do określonych grup ryzyka). W związku z niedociśnieniem mogą

wystąpić takie objawy, jak zawroty głowy, uczucie osłabienia, zaburzenia widzenia, rzadko z

zaburzeniami świadomości (omdlenie). Rzadko występuje nagłe zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy).

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia W rzadkich przypadkach odnotowano

duszność, zapalenie zatok, nieżyt błony śluzowej nosa, zapalenie języka, zapalenie oskrzeli oraz

skurcz oskrzeli. Inhibitory ACE powodują u niewielkiej liczby pacjentów wystąpienie obrzęku

naczynioruchowego twarzy, jamy ustnej i gardła. W pojedynczych przypadkach obrzęk

naczynioruchowy górnych dróg oddechowych powodował niedrożność dróg oddechowych

zakończoną zgonem. Zaburzenia żołądka i jelit Sporadycznie może wystąpić ból brzucha, biegunka,

zaparcie i suchość błony śluzowej jamy ustnej. Opisywano pojedyncze przypadki zapalenia trzustki i

niedrożności jelit związane z podawaniem inhibitorów ACE. Bardzo rzadko: obrzęk naczynioruchowy

jelita cienkiego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Opisywano pojedyncze przypadki żółtaczki

cholestatycznej i zapalenia wątroby, związane z podawaniem inhibitorów ACE. Zaburzenia skóry i

tkanki podskórnej Sporadycznie mogą wystąpić reakcje alergiczne i nadwrażliwości, takie jak świąd,

pokrzywka, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się

naskórka, wykwity łuszczycopodobne, łysienie. Objawom tym może towarzyszyć gorączka, ból

mięśni, ból stawów, eozynofilia i (lub) dodatnie miano przeciwciał przeciwjądrowych. Rzadko

występuje nadmierna potliwość. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Sporadycznie

może wystąpić ból mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Może wystąpić lub nasilić się

niewydolność nerek. Opisywano przypadki wystąpienia ostrej niewydolności nerek. Rzadko

występują zaburzenia oddawania moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Rzadko: zaburzenia

erekcji. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Bardzo rzadko: obrzęki obwodowe i ból w

klatce piersiowej. Badania diagnostyczne Może wystąpić, odwracalne po odstawieniu produktu,

zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi, zwłaszcza w przypadku współistnienia

niewydolności nerek, ciężkiej niewydolności serca i nadciśnienia naczyniowo-nerkowego. U

nielicznych pacjentów opisano zmniejszenie stężenia hemoglobiny, wartości hematokrytu, liczby

płytek krwi i leukocytów. Ponadto odnotowano zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i

stężenia bilirubiny w surowicy. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY

POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU: Berlin Chemie AG; Glienicker Weg 125;

12489 Berlin, Niemcy NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU wydane

przez Prezesa URPLWMiPB : Zofenil 7,5: 11293; Zofenil 30: 11294. Opracowano na podstawie

ChPL z dn. 04.02.2015. Lek wydawany z przepisu lekarza (Rp). INFORMACJA NAUKOWA:

BERLIN-CHEMIE/MENARINI POLSKA Sp. z o.o. ul.Słomińskiego 4, 00-204 Warszawa, tel. 22 566

21 00. Pełna informacja o leku dostępna na żądanie.

NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Zofenil Plus, 30 mg + 12,5 mg, tabletki powlekane

SKŁAD ILOŚCIOWY I JAKOŚCIOWY: Każda tabletka powlekana zawiera 28,7 mg zofenoprylu

co odpowiada 30 mg zofenoprylu wapniowego oraz 12,5 mg hydrochlorotiazydu. Substancje

pomocnicze o znanym działaniu: Każda tabletka powlekana zawiera 56,20 mg laktozy jednowodnej.

POSTAĆ FARMACEUTYCZNA: Tabletka powlekana. Bladoczerwone, okrągłe, lekko obustronnie

wypukłe tabletki o średnicy 9 mm z linią podziału na jednej stronie. Linia podziału na tabletce ułatwia

tylko rozkruszenie w celu ułatwienia połknięcia, a nie podział na równe dawki. WSKAZANIA DO

STOSOWANIA: Leczenie łagodnego i umiarkowanego samoistnego nadciśnienia tętniczego.

Ten produkt złożony jest wskazany do stosowania przez pacjentów, u których nie można odpowiednio

kontrolować ciśnienia krwi tylko przy użyciu zofenoprylu. DAWKOWANIE I SPOSÓB

PODAWANIA: Dawkowanie Dorośli Przed rozpoczęciem podawania produktu złożonego zalecane

jest indywidualne dostosowanie dawki poszczególnych substancji czynnych (tj. zofenoprylu i

hydrochlorotiazydu). Jeżeli jest to uzasadnione klinicznie, można rozważyć bezpośrednią zmianę

leczenia z monoterapii na leczenie produktem złożonym o skojarzonym działaniu obu składników.

Pacjenci bez niedoborów płynów lub sodu: Zazwyczaj skuteczna dawka to jedna tabletka na dobę. Pacjenci z podejrzeniem niedoborów płynów lub sodu: Nie zaleca się stosowania Zofenil Plus. Osoby

w podeszłym wieku (powyżej 65 lat) U pacjentów w podeszłym wieku z prawidłowym klirensem

kreatyniny nie ma konieczności dostosowania dawkowania. W przypadku pacjentów w podeszłym

wieku, u których stwierdzono obniżony klirens kreatyniny (mniejszy niż 45 ml/min) nie zaleca się

stosowania Zofenil Plus. Klirens kreatyniny można określić na podstawie stężenia kreatyniny w

surowicy za pomocą wzoru Cockrofta-Gaulta: Klirens kreatyniny [ml/min] = (140 – wiek) x masa

ciała [kg] / stężenie kreatyniny w surowicy [mg/dl] x 72. Uzyskany przy pomocy powyższego wzoru

wynik odpowiada wartości klirensu kreatyniny u mężczyzn. W przypadku kobiet uzyskany wynik

należy pomnożyć przez 0,85. Uzyskany przy pomocy powyższego wzoru wynik odpowiada wartości

klirensu kreatyniny u mężczyzn. W przypadku kobiet uzyskany wynik należy pomnożyć przez 0,85.

Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu Zofenil Plus u

dzieci i młodzieży poniżej 18 lat, dlatego nie zaleca się jego stosowania w tej grupie wiekowej.

Niewydolność nerek i dializy: U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i łagodną niewydolnością nerek

(klirens kreatyniny > 45 ml/min) można zastosować ten sam poziom dawki Zofenil Plus raz na dobę

jak u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej

niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 45 ml/min) nie zaleca się stosowania Zofenil Plus. U

pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) stosowanie Zofenil Plus

jest przeciwwskazane. U pacjentów dializowanych z nadciśnieniem tętniczym stosowanie Zofenil Plus

nie jest zalecane. Niewydolność wątroby U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i łagodną do

umiarkowanej niewydolnością wątroby, gdzie została osiągnięta dawka 30 mg samego zofenoprylu,

można zastosować ten sam schemat dawkowania jak u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby.

U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i ciężką niewydolnością wątroby stosowanie Zofenil Plus jest

przeciwwskazane. Sposób podawania Zofenil Plus powinien być stosowany raz na dobę, z posiłkiem

lub bez. W celu ułatwienia połknięcia, tabletkę można podzielić na dwie połowy i połknąć jedną po

drugiej, w wyznaczonym czasie podawania. PRZECIWWSKAZANIA: drugi i trzeci trymestr ciąży;

nadwrażliwość na zofenopryl wapniowy lub inne inhibitory ACE; nadwrażliwość na

hydrochlorotiazyd lub inne substancje będące pochodną sulfonamidu; nadwrażliwość na którąkolwiek

substancję pomocniczą; obrzęk naczynioruchowy związany z leczeniem inhibitorami ACE w

wywiadzie; wrodzony/idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy; ciężka niewydolność wątroby; ciężka

niewydolność nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min); obustronne zwężenia tętnic nerkowych lub

jednostronne zwężenie tętnicy nerkowej w przypadku jedynej czynnej nerki; jednoczesne stosowanie

produktu leczniczego Zofenil Plus z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u

pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej,

GFR<60 ml/min/1,73 m2

). SPECJALNE OSTRZEŻENIE I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI:

ZOFENOPRYL Niedociśnienie tętnicze Podobnie jak inne inhibitory ACE i leki moczopędne, Zofenil

Plus może powodować poważne spadki ciśnienia krwi, zwłaszcza po podaniu pierwszej dawki.

Objawowa hipotonia rzadko występuje u pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym.

Bardziej prawdopodobne jest jej wystąpienie u pacjentów odwodnionych i z niedoborem elektrolitów

na skutek przyjmowania leków moczopędnych, ograniczonej podaży soli w diecie, dializoterapii,

biegunki lub wymiotów, lub u pacjentów z ciężkim nadciśnieniem renino-zależnym. Objawowa

hipotonia była opisywana głównie u pacjentów z niewydolnością serca, ze współistniejącą

niewydolnością nerek lub bez niej. Prawdopodobieństwo wystąpienia hipotonii jest większe u

pacjentów z ciężką niewydolnością serca związaną z leczeniem dużymi dawkami diuretyków

pętlowych oraz tych, u których stwierdza się hiponatremię lub zaburzenia czynności nerek. U

pacjentów ze zwiększonym ryzykiem objawowej hipotonii leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym

nadzorem lekarskim, najlepiej w warunkach szpitalnych, od mniejszych dawek, ostrożnie

dostosowując dawkowanie. Jeżeli to możliwe, na początku leczenia produktem leczniczym Zofenil

Plus należy na pewien czas przerwać podawanie leków moczopędnych. Postępowanie takie należy

rozważyć także w przypadku pacjentów z dusznicą bolesną i chorobami naczyń mózgowych, u

których nagły spadek ciśnienia tętniczego może stwarzać zagrożenie wystąpienia zawału serca lub

udaru mózgu. W przypadku wystąpienia hipotonii należy ułożyć pacjenta poziomo na plecach. Może

być konieczne podanie we wlewie dożylnym soli fizjologicznej (0,9% roztworu NaCl) w celu

uzupełnienia wewnątrznaczyniowej objętości krwi. Wystąpienie hipotonii po pierwszej dawce leku nie

wyklucza możliwości stopniowego, ostrożnego zwiększania dawek każdego ze składników produktu

leczniczego po usunięciu wyżej wymienionych zaburzeń. Pacjenci z nadciśnieniem naczyniowo –

nerkowym U pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo – nerkowym, obustronnym zwężeniem tętnic

nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki stosowanie inhibitorów ACE wiąże

się z podwyższonym ryzykiem wystąpienia ciężkiej hipotonii i niewydolności nerek. Dodatkowo

ryzyko to wzrasta, gdy jednocześnie stosowane są leki moczopędne. Do upośledzenia czynności nerek

z nieznacznym zwiększeniem stężenia kreatyniny w osoczu może dojść również u pacjentów z

jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej. U tych pacjentów leczenie należy rozpoczynać w

warunkach szpitalnych pod ścisłym nadzorem lekarskim, od mniejszych dawek, ostrożnie

dostosowując dawkowanie oraz kontrolując czynność nerek. Pacjenci z niewydolnością nerek Podczas

leczenia należy odpowiednio często kontrolować czynność nerek według przyjętych zasad. Opisywane

przypadki niewydolności nerek związane z podawaniem inhibitorów ACE występowały głównie u

pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub współistniejącymi chorobami nerek, w tym także ze

zwężeniem tętnicy nerkowej. U niektórych pacjentów, u których wcześniej nie stwierdzano

współistniejących schorzeń nerek odnotowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi,

zwłaszcza podczas równoczesnego podawania leków moczopędnych. W takim przypadku konieczne

może być zmniejszenie dawki poszczególnych składników. Zalecane jest prowadzenie ścisłego

monitorowania czynności nerek w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia. Pacjenci dializowani

Pacjenci poddawani dializom przy użyciu wysokoprzepływowych błon dializacyjnych z

poliakrylonitrylu (np. AN 69), którzy otrzymują inhibitory ACE zagrożeni są większym ryzykiem

wystąpienia reakcji anafilaktoidalnych, takich jak obrzęki twarzy, zaczerwienienie, hipotonia i

duszność występujące w ciągu kilku minut od rozpoczęcia hemodializy. U tych pacjentów zaleca się

stosowanie innych typów dializatorów lub innych leków przeciwnadciśnieniowych. Skuteczność i

bezpieczeństwo podawania produktu leczniczego Zofenil Plus w zawale serca u pacjentów

poddawanych hemodializom nie zostały do chwili obecnej ustalone, dlatego też nie powinien być

podawany w tej grupie pacjentów. Pacjenci poddawani LDL aferezie U pacjentów leczonych

inhibitorami ACE, którzy są poddawani zabiegom LDL aferezy z siarczanem dekstranu mogą

występować reakcje anafilaktoidalne podobne do spotykanych u pacjentów hemodializowanych przy

użyciu wysokoprzepływowych błon dializacyjnych (patrz powyżej). U tych pacjentów zalecane jest

stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych z innej grupy terapeutycznej. Reakcje anafilaktyczne

występujące podczas odczulania lub po ukąszeniach owadów U pacjentów otrzymujących inhibitory

ACE podczas odczulania (np. na jad owadów błonkoskrzydłych) lub po ukąszeniach przez owady

rzadko opisywano zagrażające życiu reakcje anafilaktoidalne. U tych samych pacjentów wystąpieniu

tego typu reakcji należy zapobiegać przerywając czasowo podawanie inhibitora ACE, jednak po

nieumyślnym podaniu produktu leczniczego reakcje te mogą pojawić się ponownie. Dlatego też u

pacjentów leczonych inhibitorami ACE, którzy są poddawani procedurze odczulenia należy zachować

ostrożność. Przeszczep nerki Brak jest doświadczenia na temat podawania produktu leczniczego

Zofenil Plus u pacjentów po przeszczepieniu nerki. Dlatego nie zaleca się jego stosowania u osób po

przeszczepach. Pierwotny hiperaldosteronizm Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem z zasady

nie reagują na podawanie leków przeciwnadciśnieniowych działających na drodze hamowania układu

renina-angiotensyna. Z tego względu podawanie produktu leczniczego Zofenil Plus w tej grupie

pacjentów nie jest zalecane. Nadwrażliwość/ Obrzęk naczynioruchowy Ryzyko wystąpienia obrzęku

naczynioruchowego twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani u pacjentów

leczonych inhibitorami ACE jest największe w ciągu pierwszych kilku tygodni leczenia. Jednak w

rzadkich przypadkach może rozwinąć się ciężki obrzęk naczynioruchowy po długotrwałym leczeniu

inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę. W takim przypadku należy natychmiast przerwać

leczenie inhibitorami ACE i wdrożyć leczenie lekami należącymi do innej grupy terapeutycznej leków

przeciwnadciśnieniowych. Obrzęk naczynioruchowy języka, głośni lub krtani może być przyczyną

zgonu. W przypadku wystąpienia obrzęku o takiej lokalizacji należy bezzwłocznie zastosować

odpowiednie leczenie obejmujące między innymi (jednak nie ograniczające się do): podskórne

wstrzyknięcie roztworu adrenaliny w rozcieńczeniu 1:1000 (od 0,3 do 0,5 ml) lub wolne podanie

adrenaliny dożylnie 1 mg/ml (którą należy rozcieńczyć wg instrukcji) oraz ścisłe monitorowanie EKG

i ciśnienia tętniczego krwi. Pacjent powinien przebywać w szpitalu do czasu całkowitego ustąpienia

objawów, ale nie krócej niż 12-24 godziny. Nawet w takich przypadkach, gdy obrzęk obejmuje

wyłącznie język, bez zaburzeń oddychania, pacjenci mogą wymagać obserwacji, gdyż leczenie lekami

przeciwhistaminowymi i glikokortykosteroidami może nie być wystarczające. Inhibitor enzymu

konwertującego angiotensynę powoduje bardziej nasilony obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy

czarnej w stosunku do pacjentów rasy białej. Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie

niezwiązanym z przyjmowaniem inhibitorów ACE są bardziej narażeni na wystąpienie obrzęku

naczynioruchowego podczas otrzymywania inhibitorów ACE. Jednoczesne przyjmowanie inhibitorów

mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus): Pacjenci przyjmujący jednocześnie leczenie

inhibitorami mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) mogą być narażeni w większym

stopniu na ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego (np. obrzęk dróg oddechowych i języka, z

lub bez wystąpienia problemów z oddychaniem). Kaszel Podczas leczenia inhibitorami ACE może

wystąpić suchy kaszel, bez odksztuszania wydzieliny, który ustępuje po przerwaniu leczenia. Inhibitor

ACE wywołujący kaszel powinien być traktowany jako częściowa diagnostyka różnicowa kaszlu.

Pacjenci z niewydolnością wątroby Stosowanie inhibitorów ACE rzadko wiąże się z występowaniem

zespołu, który rozpoczyna się od żółtaczki cholestatycznej i postępuje do piorunującej martwicy

wątroby a (czasami) do zgonu. Mechanizm powstawania tego zespołu nie jest znany. Jeśli podczas

podawania inhibitorów ACE wystąpi żółtaczka lub znaczne zwiększenie aktywności enzymów

wątrobowych należy przerwać stosowanie inhibitorów ACE i zastosować odpowiednie postępowanie

medyczne. Hiperkaliemia Podczas leczenia inhibitorami ACE może wystąpić hiperkaliemia. Efekt ten

jest zwykle osłabiony przez działanie tiazydowych leków moczopędnych powodujących utratę potasu.

Do grupy ryzyka wystąpienia hiperkaliemii należą pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, cukrzycą,

hipoaldosteronizmem lub przyjmujący jednocześnie leki moczopędne oszczędzające potas,

suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas oraz inne produkty powodujące zwiększenie

stężenia potasu we krwi (np. heparynę, kotrimoskazol zwany też trimetoprymem/sulfametoksazolem).

Jeżeli jednak podawanie wymienionych powyżej leków uważa się za zasadne, zaleca się regularne

oznaczenie stężenia potasu w surowicy. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron

(RAA) Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE),

antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii

oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się

podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE,

antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu

RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a

parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi

powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować

jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Zabiegi chirurgiczne,

znieczulenie ogólne Podczas rozległych operacji i znieczulenia inhibitory ACE mogą powodować

spadki ciśnienia tętniczego, a nawet być przyczyną wystąpienia wstrząsu, gdyż mogą blokować

powstawanie angiotensyny II, wtórne do kompensacyjnego uwalniania reniny. Jeśli nie jest możliwe

odstawienie inhibitorów ACE, należy prowadzić dokładne monitorowanie stanu wypełnienia łożyska

naczyniowego i objętości osocza krwi. Zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej/kardiomiopatia

przerostowa Należy zachować ostrożność podczas podawania inhibitorów ACE pacjentom ze

zwężeniem zastawki mitralnej i z utrudnionym odpływem krwi z lewej komory i należy ich unikać w

przypadku hemodynamicznie istotnego zwężenia. Neutropenia/agranulocytoza U pacjentów

otrzymujących inhibitory ACE obserwowano przypadki neutropenii/agranulocytozy, trombocytopenii

i niedokrwistości. Ryzyko wystąpienia neutropenii wydaje się być zależne od dawki, rodzaju

stosowanego produktu leczniczego i stanu ogólnego pacjenta. Rzadko spotykane jest u pacjentów bez

innych obciążeń, może natomiast wystąpić u chorych z upośledzeniem czynności nerek różnego

stopnia, zwłaszcza związanym z chorobami tkanki łącznej naczyń (kolagenozami), takim jak np.

toczeń rumieniowaty układowy, sklerodermia oraz leczonych lekami immunosupresyjnymi, leczonych

allopurynolem lub prokainamidem, bądź w przypadku jednoczesnego występowania wymienionych

czynników. U niektórych pacjentów wystąpiły poważne zakażenia, które w kilku przypadkach były

oporne na intensywną antybiotykoterapię. W przypadku stosowania zofenoprylu w tej grupie

pacjentów, należy przeprowadzać badanie oznaczenia krwinek białych i innych parametrów krwi

przed rozpoczęciem terapii, następnie co 2 tygodnie w trakcie 3-miesięcznego leczenia zofenoprylem,

a następnie okresowo. Podczas trwania leczenia należy poinformować wszystkich pacjentów, aby

zgłaszali wszelkie objawy zakażenia (np. ból gardła, gorączka) oraz wykonali oznaczenie wzoru

odsetkowego krwinek białych. W przypadku wykrycia lub podejrzenia neutropenii (liczba neutrofili

mniejsza niż 1000/mm3) należy przerwać jednoczenie przyjmowanie zofenoprylu i innych produktów

(patrz punkt 4.5). Zmiany te mają charakter odwracalny i ustępują po przerwaniu podawania

inhibitorów ACE. Łuszczyca Inhibitory ACE należy stosować ostrożnie u pacjentów z łuszczycą.

Białkomocz Białkomocz może wystąpić zwłaszcza u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami

czynności nerek oraz w przypadku stosowania relatywnie dużych dawek inhibitorów ACE.

U pacjentów z wcześniej występującymi chorobami nerek należy wykonać badanie stężenia białka w

moczu (test w pierwszym moczu porannym) przed rozpoczęciem leczenia, a następnie okresowo.

Pacjenci z cukrzycą Należy ściśle kontrolować stężenie glukozy/poziom glikemii u pacjentów z

cukrzycą leczonych uprzednio doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną podczas

pierwszego miesiąca leczenia inhibitorami ACE. Lit Zwykle skojarzenie litu i Zofenil Plus nie jest

zalecane. Różnice etniczne Podobnie do innych inhibitorów enzymu konwertazy angiotensyny,

zofenopryl może wykazywać mniejszą skuteczność w obniżaniu ciśnienia tętniczego krwi u osób rasy

czarnej niż u innych ras. Inhibitory enzymu konwertazy angiotensyny częściej powodują wystąpienie

obrzęku naczynioruchowego u pacjentów rasy czarnej niż u innych ras. Ciąża Nie należy rozpoczynać

podawania inhibitorów ACE podczas ciąży. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia

inhibitorem ACE, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie

przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku

potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie inhibitorów ACE i, jeśli jest to

wskazane, należy rozpocząć leczenie alternatywne. HYDROCHLOROTIAZYD Zaburzenia czynności

nerek U pacjentów z chorobami nerek tiazydowe leki moczopędne mogą nasilać azotemię. U

pacjentów z zaburzeniami czynności nerek mogą wystąpić skutki kumulacji tej substancji czynnej. W

przypadku wystąpienia postępującego zaburzenia czynności nerek, na co wskazuje rosnące stężenie

azotu pozabiałkowego we krwi, konieczne jest rozważenie celowości stosowania dalszego leczenia,

należy rozważyć odstawienie leku moczopędnego. Zaburzenia czynności wątroby U pacjentów z

zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby tiazydowe leki moczopędne należy

stosować ostrożnie, gdyż niewielkie zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej mogą wywołać

śpiączkę wątrobową. Metabolizm i układ hormonalny Tiazydowe leki moczopędne mogą zaburzać

tolerancję glukozy. W takim przypadku konieczna może być modyfikacja dawki insuliny lub

doustnych leków hipoglikemizujących. W trakcie leczenia tiazydowymi lekami moczopędnymi może

dojść do ujawnienia cukrzycy utajonej. W trakcie stosowania tiazydowych leków moczopędnych

obserwowano zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów we krwi. U niektórych pacjentów

tiazydowe leki moczopędne mogą prowadzić do wystąpienia hiperurykemii i (lub) dny moczanowej.

Zaburzenia elektrolitowe Tak jak w przypadku każdego pacjenta leczonego lekami moczopędnymi, w

odpowiednich odstępach czasu należy okresowo kontrolować stężenie elektrolitów w surowicy krwi.

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą powodować zaburzenia gospodarki

wodnej lub elektrolitowej (hipokaliemię, hiponatremię i zasadowicę hipochloremiczną). Do objawów

ostrzegających zaburzeń wodnych lub elektrolitowych należą suchość w ustach, pragnienie,

osłabienie, letarg, senność, niepokój, ból lub kurcze mięśni, zmęczenie mięśni, niedociśnienie tętnicze,

skąpomocz, tachykardia i zaburzenia żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności lub wymioty. Chociaż

stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może prowadzić do wystąpienia hipokaliemii,

jednoczesne podawanie zofenoprylu może zmniejszyć hipokaliemię wywołaną lekiem moczopędnym.

Ryzyko wystąpienia hipokaliemii jest największe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów, u

których występuje szybka diureza i u pacjentów, którzy przyjmują doustnie nieodpowiednią ilość

elektrolitów lub są leczeni jednocześnie glikokortykosteroidami lub hormonem

adrenokortykotropowym (ACTH). Hiponatremia z rozcieńczenia może wystąpić u pacjentów z

obrzękami podczas upalnej pogody. W takich przypadkach niedobór jonów chlorkowych jest

zazwyczaj łagodny i nie wymaga leczenia. Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie

wapnia z moczem, co może spowodować przejściowe i niewielkie zwiększenie stężenia wapnia w

surowicy, przy braku innych, znanych zaburzeń metabolizmu wapnia. Znaczna hiperkalcemia może

być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydowe leki moczopędne powinny zostać

odstawione przed przeprowadzeniem badań czynnościowych przytarczyc. Wykazano, że tiazydowe

leki moczopędne zwiększają wydalanie magnezu z moczem, co może doprowadzić do

hipomagnezemii. Toczeń rumieniowaty układowy Istnieją doniesienia o zaostrzeniu lub uaktywnieniu

tocznia rumieniowatego układowego w trakcie stosowania tiazydowych leków moczopędnych.

Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry W dwóch badaniach epidemiologicznych z

wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru nowotworów złośliwych stwierdzono

zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC, ang. non-melanoma

skin cancer) [raka podstawnokomórkowego (BCC, ang. basal cell carcinoma) i raka

kolczystokomórkowego (SCC, ang. squamous cell carcinoma)] w warunkach zwiększającego się

łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd (HCTZ). W mechanizmie rozwoju NMCS mogą

odgrywać rolę właściwości fotouczulające HCTZ. Pacjentów przyjmujących HCTZ należy

poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe

zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian

skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu

minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na

działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe - odpowiednią ochronę.

Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością wykonania biopsji z oceną

histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne

rozważenie stosowania HCTZ. Testy antydopingowe Hydrochlorotiazyd, substancja czynna tego

produktu leczniczego może dawać dodatni wynik testu antydopingowego. Inne Reakcje

nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd mogą wystąpić u pacjentów z lub bez alergii czy astmy

oskrzelowej w wywiadzie. W związku ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych opisywano

przypadki reakcji nadwrażliwości na światło. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości na

światło podczas leczenia, zaleca się odstawienie produktu leczniczego. Jeśli ponowne rozpoczęcie

podawania produktu będzie konieczne, zaleca się osłanianie ciała przed światłem słonecznym lub

sztucznym promieniowaniem UVA. SKOJARZENIE ZOFENOPRYLU I

HYDROCHLOROTIAZYDU Poza ostrzeżeniami związanymi z poszczególnymi substancjami

czynnymi, należy zwrócić uwagę na następujące ostrzeżenia: Ciąża

Zofenil Plus nie jest zalecany w trakcie pierwszego trymestru ciąży. Pacjenci z niewydolnością nerek

Biorąc pod uwagę wpływ zofenoprylu i hydrochlorotiazydu na pacjentów z zaburzoną czynnością

nerek, nie zaleca się podawania Zofenil Plus u pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej niewydolnością

nerek (klirens kreatyniny < 45 ml/min). Ryzyko hipokaliemii Skojarzenie inhibitorów ACE z

tiazydowymi lekami moczopędnymi nie wyklucza wystąpienia hipokaliemii. Należy wykonywać

regularną kontrolę stężenia potasu. Nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy typu Lapp, zespół złego

wchłaniania glukozy-galaktozy Ten produkt leczniczy zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą

dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania

glukozy-galaktozy nie powinni stosować tego leku. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE: W

kontrolowanych badaniach klinicznych, w których wzięło udział zrandomizowanych 597 pacjentów

leczonych zofenoprylem + hydrochlorotiazydem, nie zaobserwowano żadnych specyficznych działań

niepożądanych na ten produkt złożony. Działania niepożądane zostały ograniczone do tych, które

odnotowano wcześniej podczas przyjmowania zofenoprylu wapniowego lub hydrochlorotiazydu.

Częstość występowania działań niepożądanych nie wykazała korelacji z płcią czy wiekiem pacjentów.

Działania niepożądane, które stwierdzono podczas badań klinicznych, co najmniej możliwie-

prawdopodobnie związanych z leczeniem zofenoprylem/hydrochlorothiazydem 30/12,5 mg.

Sklasyfikowano je w zależności od układu i uszeregowano w zależności od częstości występowania

przyjmując następujące kryteria: bardzo często ( 1/10), często ( 1/100 do < 1/10); niezbyt często (

1/1000 do ≤ 1/100); rzadko ( 1/10 000 do ≤ 1/1000); bardzo rzadko (≤ 1/10 000). Zakażenia i

zarażenia pasożytnicze Niezbyt często: zakażenia, zapalenie oskrzeli, zapalenie gardła; Zaburzenia

metabolizmu i odżywiania Niezbyt często: hipercholesterolemia, hiperglikemia, hiperlipidemia,

hipokaliemia, hiperkaliemia, hiperurykemia; Zaburzenia układu nerwowego Często: zawroty głowy,

ból głowy, Niezbyt często: senność, omdlenia, wzmożone napięcie; Zaburzenia psychiczne Niezbyt

często: bezsenność; Zaburzenia serca Niezbyt często: dusznica bolesna, migotanie przedsionków,

zawał serca, kołatanie serca; Zaburzenia naczyniowe Niezbyt często: nagłe zaczerwienienie,

niedociśnienie, nadciśnienie; Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Często:

kaszel, Niezbyt często: duszność; Zaburzenia żołądka i jelit Niezbyt często: nudności, niestrawność,

zapalenie żołądka, zapalenie dziąseł, suchość w jamie ustnej, ból brzucha; Zaburzenia skóry i tkanki

podskórnej Niezbyt często: obrzęk naczynioruchowy, łuszczyca, trądzik, suchość skóry, świąd,

pokrzywka; Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Niezbyt często: ból pleców;

Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: wielomocz; Zaburzenia ogólne i stany w miejscu

podania Niezbyt często: osłabienie, choroba grypopodobna, obrzęk obwodowy; Zaburzenia układu

rozrodczego i piersi Niezbyt często: Zaburzenia erekcji; Badania diagnostyczne Niezbyt często:

zwiększenie stężenia kreatyniny, nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątrobowych.

Dodatkowe informacje dla poszczególnych substancji Podczas leczenia Zofenil Plus mogą wystąpić

znane działania niepożądane występujące dla poszczególnych substancji czynnych w monoterapii:

ZOFENOPRYL Najczęściej występujące działania niepożądane, typowe dla inhibitorów ACE, które

wystąpiły podczas badań klinicznych u pacjentów leczonych zofenoprylem są następujące: Zaburzenia

układu nerwowego Często: zawroty głowy, ból głowy; Zaburzenia układu oddechowego, klatki

piersiowej i śródpiersia Często: kaszel; Zaburzenia żołądka i jelit Często: nudności, wymioty;

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Niezbyt często: wysypka, Rzadko: Obrzęk naczynioruchowy;

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Niezbyt często: kurcze mięśni; Zaburzenia ogólne

i stany w miejscu podania Często: zmęczenie, Niezbyt często: osłabienie. Następujące działania

niepożądane zostały zaobserwowane w związku z leczeniem inhibitorami ACE: Zaburzenia krwi i

układu chłonnego U kilku pacjentów może wystąpić agranulocytoza i pancytopenia. Istnieją

doniesienia o wystąpieniu niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów z niedoborem dehydrogenazy

glukozo-6-fosforanowej. Zaburzenia endokrynologiczne Częstość nieznana, nieprawidłowe

wydzielanie hormonu antydiuretycznego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Bardzo rzadko

hipoglikemia. Zaburzenia psychiczne Rzadko, depresja, zmiana nastroju, zaburzenia snu, stan

splątania. Zaburzenia układu nerwowego Niekiedy parestezje, zaburzenia smaku, zaburzenia

równowagi. Zaburzenia oka Rzadko, niewyraźne widzenie. Zaburzenia ucha i błędnika Rzadko, szumy

uszne. Zaburzenia serca Po podaniu inhibitorów ACE opisywano pojedyncze przypadki

przyspieszenia czynności serca - tachykardii, uczucia kołatania serca, zaburzeń rytmu, dławicy

piersiowej, zawałów mięśnia sercowego, w połączeniu z niedociśnieniem. Zaburzenia naczyniowe

Ciężka hipotonia, występująca po rozpoczęciu leczenia lub po zwiększeniu dawek leku. Występuje

zwłaszcza u pacjentów należących do określonych grup ryzyka. Mogą ponadto wystąpić takie objawy

jak zawroty głowy, uczucie nadmiernego osłabienia, zaburzenia widzenia, którym rzadko mogą

towarzyszyć zaburzenia świadomości (omdlenia). Rzadko występuje nagłe zaczerwienienie.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia W rzadkich przypadkach, leki te

mogą powodować wystąpienie duszności, zapalenia zatok, nieżyt nosa, zapalenie języka, zapalenie

oskrzeli oraz skurcz oskrzeli. Opisywano związek między podawaniem inhibitorów ACE a

wystąpieniem obrzęku naczynioruchowego, który u niewielkiej liczby pacjentów obejmował twarz i

tkanki jamy ustnej i gardła. W pojedynczych przypadkach obrzęk naczynioruchowy występujący w

obrębie górnych dróg oddechowych był przyczyną zgonu na skutek niedrożności dróg oddechowych.

Zaburzenia żołądka i jelit Sporadycznie mogą występować bóle brzucha, biegunka, zaparcia i suchość

w ustach. Opisywano pojedyncze przypadki zapalenia trzustki i niedrożności jelit związanych z

podawaniem inhibitorów ACE. Bardzo rzadko obrzęk naczynioruchowy jelita cienkiego. Zaburzenia

wątroby i dróg żółciowych Opisywano pojedyncze przypadki żółtaczki cholestatycznej i zapalenia

wątroby, związanych z podawaniem inhibitorów ACE. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Sporadycznie mogą wystąpić reakcje alergiczne i objawy nadwrażliwości takie jak świąd, pokrzywka,

rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka

(zespół Lyella), wykwity łuszczycopodobne, łysienie. Objawom tym mogą towarzyszyć gorączka,

bóle mięśni, bóle stawów, eozynofilia i (lub) zwiększenie miana przeciwciał przeciwjądrowych.

Rzadko występuje nadmierna potliwość. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Sporadycznie mogą występować bóle mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Może wystąpić lub

nasilić się niewydolność nerek. Opisywano przypadki wystąpienia ostrej niewydolności nerek. Rzadko

występują zaburzenia oddawania moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Rzadko, zaburzenia

erekcji. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Bardzo rzadko obrzęki obwodowe i ból w klatce

piersiowej. Badania diagnostyczne Może wystąpić odwracalne po odstawieniu produktu zwiększenie

stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi, zwłaszcza w przypadku współistnienia

niewydolności nerek, ciężkiej niewydolności serca i nadciśnienia naczyniowo-nerkowego. U

nielicznych pacjentów opisano obniżenie stężenia hemoglobiny, wartości hematokrytu, liczby płytek

krwi i leukocytów. Ponadto odnotowano zwiększenie stężenia enzymów wątrobowych i bilirubiny w

surowicy. HYDROCHLOROTIAZYD W trakcie stosowania hydrochlorotiazydu w monoterapii

odnotowano następujące działania niepożądane: Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym

torbiele i polipy) Częstość nieznana: nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (rak

podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkowy skóry). Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry:

na podstawie danych dostępnych z badań epidemiologicznych stwierdzono związek między łączną

dawką HCTZ a występowaniem NMSC. Zaburzenia krwi i układu chłonnego Leukopenia,

neutropenia, agranulocytoza, małopłytkowość, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość

hemolityczna, niewydolność szpiku kostnego. Zaburzenia układu immunologicznego Reakcja

anafilaktyczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Jadłowstręt, odwodnienie, dna, cukrzyca,

zasadowica metaboliczna, hiperurykemia, zaburzenia elektrolitowe (w tym hiponatremia,

hipokaliemia, hipomagnezemia, hipochloremia, hiperkalcemia), hiperglikemia, hiperamylazemia.

Zaburzenia psychiczne Apatia, stany splątania, depresja, nerwowość, niepokój, zaburzenia snu.

Zaburzenia układu nerwowego Drgawki, zaburzenia świadomości, śpiączka, ból głowy, zawroty

głowy, parestezje, porażenie. Zaburzenia oka Widzenie na żółto, nieostre widzenie, krótkowzroczność

(nasilenie), zmniejszone wydzielanie łez. Zaburzenia ucha i błędnika Zawroty głowy. Zaburzenia

serca Zaburzenia rytmu serca, kołatanie. Zaburzenia naczyniowe Hipotonia ortostatyczna, zakrzepica,

zatorowość, wstrząs. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Zapalenie płuc,

śródmiąższowe choroby płuc, obrzęk płuc. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe Suchość w ustach,

nudności, wymioty, dyskomfort w okolicy żołądka, biegunka, zaparcia, ból brzucha, niedrożność

porażenna, wzdęcia, zapalenie ślinianek, zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Żółtaczka cholestatyczna, zapalenie pęcherzyka żółciowego. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Świąd, plamica, pokrzywka, reakcje nadwrażliwości na światło, wysypka, skórny toczeń

rumieniowaty, martwicze zapalenie naczyń, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Kurcze mięśni, ból mięśni. Zaburzenia nerek i

dróg moczowych Zaburzenia czynności nerek, ostra niewydolność nerek, śródmiąższowe zapalenie

nerek, glukozuria. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Zaburzenia wzwodu. Zaburzenia ogólne i

stany w miejscu podania Astenia, gorączka, uczucie zmęczenia, nasilone pragnienie. Badania

diagnostyczne Zmiany w elektrokardiogramie, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi,

zwiększenie stężenia triglicerydów we krwi. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY

POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU: Menarini International Operations

Luxembourg S.A.; 1, Avenue de la Gare; L-1611 Luxembourg: Luksemburg NUMER

POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU wydany przez Prezesa URPLWMiPB: 21280. Aktualizacja: 11.2018. Lek wydawany z przepisu lekarza (Rp). INFORMACJA

NAUKOWA: BERLIN-CHEMIE/MENARINI POLSKA Sp. z o.o. ul. Słomińskiego 4, 00-204

Warszawa, tel. 22 566 21 00. Pełna informacja o leku dostępna na żądanie.

NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: SKŁAD JAKOŚCIOWY I … · Pacjenci z niewydolnością nerek Zalecana...

Documents

Transcript of NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: SKŁAD JAKOŚCIOWY I … · Pacjenci z niewydolnością nerek Zalecana...