MÓDL SIE I PRACUJ

TYGODNIK PARAFII PW. ŚW. PIOTRA I PAWŁA W KRAKOWIE-TYŃCU – Nr 13 (286) 1 Kwietnia 2018

Kraków, Wielkanoc 2018

Umiłowani Archidiecezjanie!W roku obchodów Millenium chrztu Polski arcybiskup metropolita krakowski

Karol Wojtyła napisał poemat Wigilia wielkanocna 1966, w którym zawarł między innymi następujące słowa: „Jest taka noc, gdy czuwając przy Twoim grobie, najbar-dziej jesteśmy Kościołem – jest to noc walki, jaką toczy w nas rozpacz z nadzieją: ta walka wciąż się nakłada na wszystkie walki dziejów, napełniają wszystkie w głąb”.

Noc walki rozpaczy z nadzieją zakończyła się radością Poranka wielkanocnego, gdyż właśnie wtedy Zmartwychwstały Chrystus zwyciężył grzech śmierć i szatana.

W stulecie odzyskania przez Polskę Niepodległości w świetle tego Chrystuso-wego zwycięstwa patrzymy z wielką wdzięcznością na walki wielu pokoleń naszych ojców o wolną i sprawiedliwą Polskę. W świetle radości Poranka wielkanocnego zechciejmy, Moi Drodzy, spojrzeć także na nasze współ-czesne zmagania o prawe sumienia, o obecność Ewange-lii w naszym życiu osobistym i społecznym, o wzajemne pojednanie w duchu prawdy i wzajemnej miłości.

Na takie właśnie przeżywanie Świąt Zmartwychwsta-nia Pańskiego wszystkim Wam, Drodzy Archidiecezja-nie, z serca błogosławię.

2 Módl się i pracuj

Czytania Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, rok BPierwsze czytanieŚwiadectwo Piotra o zmartwychwstaniu

Gdy Piotr przybył do domu setni-ka Korneliusza w Cezarei, przemówił w dłuższym wywodzie: «Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Ga-lilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dla-tego że Bóg był z Nim, przeszedł On, do-brze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła.

A my jesteśmy świadkami wszyst-kiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w  Jeruzalem. Jego to zabili, zawiesiw-szy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trze-ciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzy z Nim jedliśmy i piliśmy po Jego zmartwychwstaniu.

On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych. Wszyscy prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego imię otrzymuje odpusz-czenie grzechów». (Dz 10,34a.37-43)Psalm responsoryjnyRef.: W tym dniu wspaniałym wszyscy się weselmy.

Dziękujcie Panu, bo jest dobry, * bo Jego łaska trwa na wieki. / Niech dom Izraela głosi: * «Jego łaska na wieki».

Prawica Pana wzniesiona wysoko, * prawica Pańska moc okazała. / Nie umrę, ale żyć będę * i głosić dzieła Pana.

Kamień odrzucony przez budują-cych * stał się kamieniem węgielnym. / Stało się to przez Pana * i cudem jest w naszych oczach.

Drugie czytanieDążcie tam, gdzie jest Chrystus

Bracia:Jeśli razem z Chrystusem powstaliście

z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadający po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi.

Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się uka-że Chrystus, nasze Życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale. (Kol 3,1-4)alboWyrzućcie stary kwas

Bracia:Czyż nie wiecie, że odrobina kwasu

całe ciasto zakwasza? Wyrzućcie więc sta-ry kwas, abyście się stali nowym ciastem, bo przecież przaśni jesteście. Chrystus bo-wiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha. Tak przeto odprawiajmy święto nasze, nie przy użyciu starego kwasu złości i przewrotności, lecz na przaśnym chlebie czystości i prawdy. (1 Kor 5,6b-8)EwangeliaApostołowie przy grobie Zmartwychwstałego

Pierwszego dnia po szabacie, wcze-snym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zo-baczyła kamień odsunięty od grobu. Po-biegła więc i przybyła do Szymona Piotra oraz do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono».

Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przy-był pierwszy do grobu. A kiedy się nachy-lił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka.

3Nr 13 (286) – 1 Kwietnia 2018

Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płót-nami, ale oddzielnie zwiniętą w jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych. (J 20,1-9)Rozważanie

Po czterdziestodniowym okresie przy-gotowania dane nam było kolejny raz prze-żywać w uroczystej liturgii największe ta-jemnice naszego zbawienia: mękę, śmierć i zmartwychwstanie Pana Jezusa – Święte Triduum Paschalne, którego kulminację stanowiła miniona noc, a teraz rozpoczyna się najdłuższa niedziela roku, która potrwa przez osiem dni wielkanocnej oktawy.

Słuchając czytań mszalnych, przygoto-wanych na tę niedzielę, możemy zauważyć, że są one takie same jak w zeszłym roku (z wyjątkiem drugiego czytania, które mo-gło się nie powtórzyć, ponieważ lekcjonarz mszalny przewiduje dwa teksty św. Pawła, z których wybierany jest jeden, według de-cyzji celebransa). Skoro czytania są takie same, więc nie będziemy w tym rozwa-żaniu powracać do tekstów, nad którymi pochylaliśmy się w minionym roku, ale zatrzymajmy się nad drugim czytaniem, które zostało zaczerpnięte z Pierwszego Li-stu św. Pawła do Koryntian, a w lekcjonarzu nosi tytuł „Wyrzućcie stary kwas”. Jest ono o tyle interesujące, że Apostoł odwołuje się w nim do bardzo ważnego dla Izraeli-tów elementu, związanego z ich sposobem przeżywania tych szczególnych świąt – a właściwie świętem, samym w sobie – ja-kim są przaśniki, czyli chleb niekwaszony.

Najpierw jednak spójrzmy krótko na kontekst, w którym ów fragment umiesz-

czony jest w Liście. W Biblii Tysiąclecia piąty i szósty rozdział noszą tytuł: Trzy „grzechy główne” Koryntian, a św. Paweł wylicza tu: kazirodztwo, szukanie spra-wiedliwości przed trybunałami pogań-skimi oraz swobodę obyczajów. Mówiąc zaś o kazirodztwie, z oburzeniem zwra-ca uwagę, że we wspólnocie korynckich chrześcijan znajduje się człowiek, któ-ry żyje z żoną swojego ojca (1 Kor 5,1; w przypisie czytamy, że chodzi zapewne o macochę), co inni członkowie Kościoła akceptują, a powinni, dla ratowania jego duszy, oddalić go ze wspólnoty (por. 1 Kor 5,2-4). Właśnie w tym kontekście autor li-stu mówi o starym kwasie, który należy usunąć, gdyż całe ciasto zakwasza.

Jak zapewne rozumiemy pod poję-ciem kwasu kryje się zaczyn, służący do przygotowywania chleba, pozostawio-ny z wcześniej przygotowywanego ciasta, a zawierający drożdże potrzebne do tego, aby zyskało ono właściwą pulchność, czy-li „urosło”. Choć proces ten jest w zasadzie pożądany (w Mt 13,33 czytamy króciutką przypowieść mówiącą o rozwoju Kościoła: Królestwo niebieskie podobne jest do zaczy-nu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasi-ło.), to jednak poza nielicznymi wyjątkami w literaturze żydowskiej jest on obrazem niszczącego wpływu zła, którego nawet naj-mniejsza ilość stanowi poważne zagrożenie.

W takim też znaczeniu posługuje się nim św. Paweł. Takie jest też przesłanie tego czytania w kontekście przeżywanej niedzieli: jesteśmy wezwani do radykalnego zerwania z grzechem – choćby najlżejszym, gdyż odro-bina kwasu całe ciasto zakwasza – ze wzglę-du na to, że dla naszego zbawienia Chrystus został złożony w ofierze jako nasza Pascha, to znaczy jako baranek paschalny, którego w te świąteczne dni składano Bogu w ofierze.

4 Módl się i pracuj

W obrazie tym jednak Apostoł odwo-łuje się również do drugiego święta (poza świętem Paschy), które w tym okresie było obchodzone: do święta Przaśników. Pierwotnie były to dwa niezależne obchody, które z czasem zrosły się w jeden w ten sposób, że dnia 14 miesiąca nisan (prze-łom marca i kwietnia) obchodzono Paschę, a przez kolejne siedem dni Przaśniki. Pierw-sze z nich miało swoje źródło w kulturze nomadów (wędrowców), podążających za swoim bydłem i co roku składających Bogu w ofierze jedno ze zwierząt, aby wypraszać błogosławieństwo dla swoich stad w nad-chodzącym roku. Drugie natomiast było praktykowane wśród ludów osiadłych i wią-zało się ze złożeniem ofiary z pierwszych plonów ziemi. Z czasem pierwsze z nich stało się dominujące, ale do dziś religijni ży-dzi przez siedem kolejnych dni spożywają tylko przaśne chleby, co wiąże się – jak sami mówią – z niemałym wyrzeczeniem.

Spróbujmy teraz nieco bliżej przyjrzeć się świętu Przaśników. Jak wspomnieliśmy wcześniej, wiązało się ono ze składaniem Bogu w ofierze pierwszych plonów ziemi, więc obchodzono je gdy sierp zacznie żąć zboże (por. Pwt 16,9). W ten sposób sym-bolicznie uznawano, że to wszystko, co rodzi ziemia nie tylko jest owocem pracy rąk ludzkich, ale również, a nawet przede wszystkim, darem Stwórcy. Człowiek więc nie jest posiadaczem ziemi, na której żyje, ale raczej dzierżawcą, ponoszącym odpo-wiedzialność za nią i zobowiązanym przez prawdziwego Właściciela do troski o nią.

Jednak na przestrzeni dziejów Izraela zdarzyły się nadzwyczaj ważne wydarzenia, których upamiętnienie stało się również treścią tego obchodu – chodzi tu o wyjście z Egiptu. W przepisach odnoszących się do tego święta czytamy, że jedzenie niekwa-szonych chlebów miało być przypomnie-

niem pośpiesznego wyjścia z ziemi egip-skiej (por. Pwt 16,3 i Wj 12,33n), kiedy to nie było czasu, aby ciasto mogło wyrosnąć. Zatem było ono jednocześnie pamiątką bardzo ważnej interwencji Boga, który swój naród wyprowadził z niewoli, a potem troszczył się o niego podczas czterdziesto-letniej wędrówki przez pustynię.

Z żydowskim przeżywaniem tego święta do dziś wiąże się – obecnie trakto-wany w żydowskich domach, jako okazja do wspólnej zabawy – zwyczaj usuwania z domu przed świętem (Paschy) wszystkiego co zakwaszone. W tym celu w poprzedzają-cych dniach dokonuje się – jak to nazwane zostało w dziełku pochodzących z początku XX w. – „rewizyi chleba kiszonego”, co pole-ga na bardzo dokładnym przeszukaniu ca-łego mieszkania (wszystkich kątów, a nawet kieszeni ubrań), aby odnaleźć każdą odro-binę chleba oraz zboża (które potencjalnie mogło ulec fermentacji i stać się chamec, czyli „kwaszone”). Z tych samych względów trzeba również usunąć alkohole oraz wszel-kie marynaty. Możliwe, że w tej praktyce mają swoje źródło nasze świąteczne porząd-ki, ale na pewno w sensie duchowym cały Wielki Post powinien stawać się taką „rewi-zyją” własnego życia, w celu usunięcia z nie-go tego wszystkiego co ma choćby pozór zła (1 Tes 5,22), aby nas „grzech nie opanował” (z obrzędów sakramentu chrztu).

W kontekście tej praktyki, w wyniku której domy zostawały oczyszczone z naj-mniejszej nawet odrobiny tego, co zakwa-szone oraz pamiętając, że „kwas” utoż-samiany był ze złem, mającym niszczący wpływ na człowieka, można lepiej zrozu-mieć zaproszenie św. Pawła, który wzywa: odprawiajmy święto nasze, nie przy użyciu starego kwasu złości i przewrotności, lecz na przaśnym chlebie czystości i prawdy.

o. Andrzej OSB

5Nr 13 (286) – 1 Kwietnia 2018

Rozważania ParafianW ten dzień chwały, jak co roku, przeżywamy pamiątkę dnia, w którym objawiła

się największa miłość Boga do człowieka. Nie narodzenie Jezusa, nie Jego życie i na-uczanie, a nawet nie Jego męczeńska śmierć jest najważniejszym i najtrudniejszym do zrozumienia aktem miłości. To Jego chwalebne zmartwychwstanie pozostaje główną prawdą o Chrystusie. Ponieważ zapewnia nam przyszłość dalszą niż ta, którą jesteśmy w stanie ogarnąć rozumem. I tak jak Maria Magdalena w poranek wielkanocny znala-zła pusty grób, tak my usiądziemy do uroczystego śniadania, wspominając ten poranek chwały Bożej i naszego odkupienia.

Chciałbym tutaj przypomnieć życzenia naszego papieża, św. Jana Pawła II, które skierował do nas wiele lat temu: "Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem". Oto dziś do-świadczamy prawdy tych słów Chrystusa. Zaiste, Pan zmartwychwstał! Wierzymy, że w Nim i my żyć będziemy na wieki. W tę wielkanocną niedzielę życzę moim Rodakom w kraju i na całym świecie, ażeby radość płynąca z wiary, iż nasze życie dokonuje się i wypełnia w Chrystusie Zmartwychwstałym, przenikała każdy dzień i była dla wszyst-kich źródłem ufności, pokoju i szczęścia. Wesołego Alleluja!

Ja również dołączam się do tych życzeń.Parafianin

Msza św. – Liturgia Eucharystyczna: Komunia św.

Katecheza środowa(21 marca 2018 r.)

Z nauczania papieża

Drodzy bracia i siostry!Celebracja Mszy św., której różne etapy

omawiamy, ukierunkowana jest ku Komu-nii, czyli do zjednoczenia z Jezusem ku ko-munii sakramentalnej, a nie komunii ducho-wej, którą możesz przeżyć u siebie w domu, mówiąc: „Jezu pragnę Ciebie przyjąć ducho-wo – nie ku komunii sakramentalnej z Cia-łem i Krwią Chrystusa. Eucharystię spra-wujemy po to, aby karmić się Chrystusem. Daje On nam siebie samego zarówno w Sło-wie jak i w sakramencie ołtarza, abyśmy byli do Niego podobni. Mówi to sam Pan: „Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6,56). W istocie gest Jezus, który dawał uczniom swoje Ciało i Krew podczas Ostatniej Wieczerzy, trwa

dziś nadal przez posługę kapłana i diakona – szafarzy zwyczajnych rozdawania braciom Chleba życia i Kielicha zbawienia.

Po łamaniu chleba konsekrowanego, kapłan ukazuje go wiernym, zapraszając ich do udziału w uczcie eucharystycznej. Zna-my słowa, które rozbrzmiewają ze święte-go ołtarza „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata. Błogosławieni, którzy zo-stali wezwani na Jego ucztę”. To zaproszenie zainspirowane fragmentem Apokalipsy – „Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka!” (Ap 19,9) – mówi o go-dach, bo Jezus jest oblubieńcem Kościoła. Wzywa nas do doświadczenia wewnętrz-nego zjednoczenia z Chrystusem, który jest

(cd na str. 8)

6 Módl się i pracuj

Święcenie pokarmów w Tyńcu...

7Nr 13 (286) – 1 Kwietnia 2018

... w Kole i w Kątach.

8 Módl się i pracuj

wi, który rozdając Eucharystię mówi tobie: „Ciało Chrystusa”, odpowiadasz: „Amen”, to znaczy uznajesz łaskę i zaangażowa-nie, jakie pociąga za sobą stanie się Cia-łem Chrystusa. Gdy przyjmujesz bowiem Eucharystię, stajesz się Ciałem Chrystusa. To bardzo piękne! Komunia jednocząc nas z Chrystusem, wyrywając z naszego ego-izmu, otwiera nas i jednoczy ze wszystkimi, którzy są jedno w Nim. Oto cud Komunii św.: stajemy się tym, co otrzymujemy!

Kościół usilnie pragnie, aby także wier-ni otrzymywali Ciało Pańskie z hostii kon-sekrowanych podczas tej samej Mszy św. , a znak uczty eucharystycznej wyraża się pełniej, jeśli Komunia święta jest podawana pod obiema postaciami, chociaż wiemy, że doktryna katolicka uczy, że pod jedną po-stacią otrzymujemy całego Chrystusa (por. Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzym-skiego, 85; 281-282). Zgodnie z praktyką kościelną wierny podchodzi normalnie do Eucharystii w formie procesyjnej i pobożnie przyjmuje Komunię św. w postawie stoją-cej, albo klęcząc, zależnie od tego jak posta-nowiła Konferencja Episkopatu, przyjmu-jąc sakrament do ust, lub tam, gdzie to jest dozwolone, na dłoń, jeśli tego zechce (por. Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzym-skiego, 160-161). Po Komunii św. w strzeże-niu w sercu otrzymanego daru pomaga nam milcząca modlitwa, przedłużenie trochę tej chwili milczenia, rozmowa z Jezusem obec-nym w naszym sercu, a także śpiew psal-mu lub hymnu uwielbienia, pomagające nam w przebywaniu z Panem (por. Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego, 88).

Liturgię eucharystyczną kończy modli-twa po Komunii. Kapłan zwraca się w niej w imieniu wszystkich do Boga, aby Jemu podziękować, że uczynił nas uczestnikami swej uczty oraz prosić, aby to, co otrzyma-liśmy przemieniło nasze życie. Eucharystia

źródłem radości i świętości. Jest to zaprosze-nie, które raduje, a zarazem pobudza do ra-chunku sumienia oświeconego wiarą. O ile bowiem z jednej strony widzimy dystans, dzielący nas od świętości Chrystusa, to z drugiej strony wierzymy, że Jego krew zo-staje „przelana na odpuszczenie grzechów”. Wszyscy otrzymaliśmy przebaczenie w sa-kramencie chrztu św. I wszyscy zyskujemy przebaczenie, albo uzyskamy przebaczenie za każdym razem, gdy przystępujemy do sakramentu pokuty. Nie zapominajcie, że Jezus zawsze przebacza. Jezus niestrudzenie przebacza. To nam trudno prosić o przeba-czenie. Właśnie myśląc o zbawczej warto-ści tej Krwi, św. Ambroży mówi: „Ponieważ ciągle grzeszę, powinienem zawsze mieć lekarstwo” (De sacramentis, 4, 28: PL 16, 446 A). W tej wierze, również my kieruje-my wzrok na Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata i wzywamy go: „Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”. Mówimy to w każdej Mszy św.

O ile to my mamy ruszyć w procesji, aby przyjąć Komunię św., to w istocie Chry-stus wychodzi nam na spotkanie, aby nas upodobnić do siebie. Karmienie się Eucha-rystią oznacza dać się przemieniać w to, co przyjmujemy. Pomaga nam to zrozumieć św. Augustyn, gdy mówi o świetle, które jak się jemu zdało pochodziło od Chrystu-sa: „Ja jestem pokarm dorosłych, dorośnij, a będziesz mnie pożywał; i nie wchłoniesz mnie w siebie, jak się wchłania cielesny po-karm, lecz ty się we mnie przemienisz” (Wy-znania VII, 10, 16; PL 32, 742). Za każdym razem, gdy przystępujemy do Komunii św. upodabniamy się bardziej do Jezusa, bar-dziej przemieniamy się w Jezusa. Jak chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Pana, tak ci którzy otrzymują je z wiarą zostają prze-mienieni w żyjącą Eucharystię. Kapłano-

9Nr 13 (286) – 1 Kwietnia 2018

nas umacnia, abyśmy wydali owoce, kwia-ty dobrych uczynków, abyśmy żyli jako chrześcijanie. Znamienna jest dzisiejsza modlitwa, w której prosimy Pana: „niech przyjęty Sakrament przyniesie nam uzdro-wienie, niech oczyści nasze serca ze złych

skłonności i utwierdzi nas w przyjaźni z Tobą” (Mszał Rzymski, środa piątego ty-godnia Wielkiego Postu). Przystępujmy do Eucharystii, przyjmujmy Jezusa przemie-niającego nas w Siebie, umacniającego nas, bo jakże dobry i wspaniały jest Pan.

Centralnym punktem Świętego Triduum jest Wigilia Paschalna, podczas której w znakach ukazywana jest tajemnica Zmartwychwstania. Pierwszym z symboli, uka-zujących to zbawcze wydarzenie jest świtało. Zapalona od nowopoświeconego ognia świeca („owoc pracy pszczelego roju”) zostaje w procesji wniesiona do kościoła, aby rozświetliła panujący w nim mrok, symbolizujący grzechy świata. Następnie diakon, okadziwszy paschał śpiewa wspaniały hymn zwany Exultetem, wychwalający Zbawi-ciela oraz wyśpiewujący pochwałę świecy, „którą na chwałę Boga zapalił jasny pło-mień”. Zagłębijmy się w ten starożytny tekst:

Weselcie się już, zastępy Aniołów, w niebie: weselcie się, słudzy Boga. Niechaj zabrzmią dzwony głoszące zbawienie, gdy Król tak wielki odnosi zwycięstwo. Raduj się, ziemio, opromie-niona tak niezmiernym blaskiem, a oświecona jasnością Króla wieków, poczuj, że wolna jesteś od mroku, co świat okrywa! Zdobny blaskiem takiej światłości, raduj się, Kościele święty, Matko nasza! Ta zaś świątynia niechaj zabrzmi potężnym śpiewem całego ludu. A zatem proszę was, bracia najmilsi, którzy stoicie tutaj, podziwiając jasność tego świętego płomienia, byście razem ze mną wzywali miłosierdzia wszechmogącego Boga. Niech Ten, który bez moich zasług raczył mnie uczynić swoim sługą, zechce mnie napełnić światłem swojej jasności i pozwoli godnie wy-śpiewać pochwałę tej świecy. K. Pan z wami W. I z duchem twoim K. W górę serca W. Wznosi-my je do Pana K. Dzięki składajmy Panu Bogu naszemu W. Godne to i sprawiedliwe Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, abyśmy z całego serca i z całej duszy śpiewem wysławiali niewidzial-nego Boga, Ojca Wszechmogącego, oraz Jednorodzonego Syna Jego, Jezusa Chrystusa, naszego Pana, który Ojcu Przedwiecznemu spłacił za nas dług Adama i krwią serdeczną zmazał dłużny zapis starodawnej winy. Oto są bowiem święta paschalne, w czasie których zabija się prawdzi-wego Baranka, a Jego krew poświęca domy wierzących. Jest to ta sama noc, w której niegdyś ojców naszych, synów Izraela, wywiodłeś z Egiptu i przeprowadziłeś suchą nogą przez Morze Czerwone. Jest to zatem ta noc, która światłem ognistego słupa rozproszyła ciemności grzechu, a teraz ta sama noc uwalnia wszystkich wierzących w Chrystusa na całej ziemi od zepsucia po-gańskiego życia i od mroku grzechów, do łaski przywraca i gromadzi w społeczności świętych. Tej właśnie nocy Chrystus skruszywszy więzy śmierci, jako zwycięzca wyszedł z otchłani. Nic by nam przecież nie przyszło z daru życia, gdybyśmy nie zostali odkupieni. O, jak przedziwna łaskawość Twej dobroci dla nas! O, jak niepojęta jest Twoja miłość: aby wykupić niewolnika, wydałeś swego Syna. O, zaiste konieczny był grzech Adama, który został zgładzony śmiercią Chrystusa! O, szczęśliwa wina, skoro ją zgładził tak wielki Odkupiciel! O, zaiste błogosławiona noc, jedyna, która była godna poznać czas i godzinę zmartwychwstania Chrystusa. O tej to nocy napisano: a noc jako dzień zajaśnieje, oraz: noc będzie mi światłem i radością. Uświęca-jąca siła tej nocy oddala zbrodnie, z przewin obmywa, przywraca niewinność upadłym, a ra-

Exultet

10 Módl się i pracuj

dość smutnym, rozprasza nienawiść, usposabia do zgody i ugina potęgi. W tę noc pełną łaski przyjmij, Ojcze Święty, wieczorną ofiarę uwielbienia, którą Ci składa Kościół święty, uroczyście ofiarując przez ręce swoich sług tę świecę, owoc pracy pszczelego roju. Znamy już wymowę tej woskowej kolumny, którą na chwałę Boga zapalił jasny płomień. Chociaż dzieli się on użyczając światła, nie doznaje jednak uszczerbku, żywi się bowiem strugami wosku, który dla utworzenia tej cennej pochodni wydała pracowita pszczoła. O, zaiste błogosławiona noc, w której się łączy niebo z ziemią, sprawy boskie ze sprawami ludzkimi. Prosimy Cię przeto, Panie, niech ta świeca poświęcona na chwałę Twojego imienia nieustannie płonie, aby rozproszyć mrok tej nocy. Przy-jęta przez Ciebie jako woń przyjemna, niechaj się złączy ze światłami nieba. Niech ta świeca płonie, gdy wzejdzie słońce nie znające zachodu: Jezus Chrystus, Twój Syn Zmartwychwstały, który oświeca ludzkość swoim światłem i z Tobą żyje i króluje na wieki wieków. W. Amen

O. Leon Knabit OSB

Jak co roku, Chrystus znów staje przed nami zmartwychwstały i zwycięski. Czy tak przeżywamy Święta? Z wielką głęboką radością i z dumą? Tak, z dumą, że jesteśmy chrześcijanami, że kocha nas Zbawiciel, Jezus Chrystus, że zapewnia nam w swoim miłosierdziu odpuszczenie grzechów, ilekroć Go o to poprosimy i do tego zapewnia wieczne szczęście i pokój. Dlaczego stawiam takie pytanie? Bo czy Drodzy Czytelnicy zauważyli, że Kościół dla wielu ludzi przestaje być modny Chętnie nastawiają uszy na opinie, że teraz czarni za dużo mają do gadania, że się mieszają do polityki, że się nie zgadzają na aborcję (a co, mieliby się zgadzać?), że tej pobożności to za wiele, nawet u dzieci, które się szykują do Pierwszej Komunii świętej. I to tak przenika przez media, przez rozmowy, a nieraz pochodzi i od na-szego lenistwa. A bo w Kościele wszystko się musi. Chodzić na Mszę św., do Spo-wiedzi, na religię, na kursy przedmałżeńskie czy inne, na spotkania przed bierzmo-waniem i tak dalej. Tak, jak z tego wszystkiego wyrzuci się miłość Boga i bliźniego, to pozostaje przymus, który można łatwo odrzucić. I odrzuca się. Także dlatego, że w Kościele nie wszystko jest w porządku. Chrystus Zmartwychwstały wzywa nas, byśmy poprawili trochę oblicze Kościoła, by nikt nam nie musiał zarzucać, że przez błędy księży i świeckich wiernych zniechęcamy ludzi do wiary. Niech Duch Święty w tej radości Zmartwychwstania, podsuwa mam takie sposoby postępowa-nia, by rozbudzać w ludziach obojętnych pragnienie bycia z Chrystusem.

Składam Wszystkim serdeczne życzenia, by dzięki naszej wierze rozszerzało się w Tyńcu Królestwo Chrystusa.

Alleluja!

ALLELUJA

Intencje mszalne z parafii Oktawa Zmartwychwstania Pańskiego 2-8 kwietnia 2018

† za śp. Honoratę i Mariana Kozioł – od córki Danuty

† za śp. Marię i Jana Dyba oraz syna Zdzisława † za śp. Franciszką Gałkę – od chrześnicy Haliny z rodziną † za śp. Stefanię i Jana Lelonek oraz Antoninę i Stanisława Gawlik † za śp. Marię i Stanisława Studnickich oraz Ryszarda, Adama, Stanisława i Marię † za śp. Monikę Tomczyk w 20. rocznicę śmierci – o bł. Boże i opiekę św. Józefa dla małżeństw z VI Kręgu Domowego Kościoła – za wszystkie osoby Bogu poświęcone, o wierność i świętość dla nich oraz o nowe

powołania kapłańskie, zakonne i misyjne † za śp. Łukasza Ryl w 2. rocznicę śmierci † za śp. Kazimierza Pawlika – od rodzin Luzarowskich i Ochmańskich ze Skawiny † za śp. Karola Marczyka – za wszystkie osoby Bogu poświęcone, o wierność i świętość dla nich oraz o nowe

powołania kapłańskie, zakonne i misyjne † za śp. Ninę, Konstantina, Dumitra, Elenę, Radu i Emilię – WYPOMINKOWA ROCZNA – za wszystkie osoby Bogu poświęcone, o wierność i świętość dla nich oraz o nowe

powołania kapłańskie, zakonne i misyjne † za śp. Kazimierza Pawlika – od rodzin Raputów, Butków i Werewków † za śp. Marię, Aleksandru, Stelinę, Nikolae i Gabrielę – o Boże miłosierdzie i błogosławieństwo dla naszej Ojczyzny oraz opiekę Maryi

Królowej Polski z okazji jubileuszu stulecia odzyskania niepodległości – intencja Apostolstwa Modlitwy

– za wszystkie osoby Bogu poświęcone, o wierność i świętość dla nich oraz o nowe powołania kapłańskie, zakonne i misyjne

– o nawrócenie dla Waldemara Kluczewskiego † za śp. Wojciecha Piątka w 6. rocznicę śmierci – urodzinowa dla Hani o błogosławieństwo Boże – za wszystkie osoby Bogu poświęcone, o wierność i świętość dla nich oraz o nowe

powołania kapłańskie, zakonne i misyjne † za śp. Marię Furmanek w 8. r. śm., Idziego Furmanek, jego żonę Józefę i syna Zdzisława – o dary Ducha Świętego dla O. Opata Szymona wszystkich zakonników – int. Róży V † za śp. Anielę i Piotra Giermek † za śp. Krystynę i Józefa Szybalskich – o błogosławieństwo Boże dla Sióstr Służebniczek i całego personelu DPS

w Podgórkach, w podziękowaniu za opiekę nad śp. Eugenią – za wszystkie osoby Bogu poświęcone, o wierność i świętość dla nich oraz o nowe

powołania kapłańskie, zakonne i misyjne † za śp. Franciszka Gałkę – od wnuczki Ani † za śp. Franciszka Gałkę – od brata Jaśka z rodziną – W INTENCJI PARAFIAN

– o zdrowie i bł. Boże dla Ewy oraz opiekę Matki Bożej dla jej rodziny

Ogłoszenia parafialne Zmartwychwstanie Pańskie 1 kwietnia 2018

o

o o

o

Rzymskokatolicka Parafia pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Krakowie-Tyńcu; 30-398 Kraków-Ty-niec, ul. Benedyktyńska 37 tel. 012-688-52-79 (kancelaria) parafia@benedyktyni.plKancelaria parafialna: poniedziałek 19.00 – 19.30; środa 15.30 – 16.45; sobota 8.30 – 9.30 [Poza godzinami pracy kancelarii można zgłaszać pilne wezwania do chorych i sprawy pogrzebowe, dzwoniąc na numer kancelarii]. Biu-ra cmentarza: poniedziałek – piątek 8.00 – 9.00 i 17.30 – 18.00; sobota 17.30 – 18.00; telefon do br. Jana: 510-026-400Numer konta bankowego: Bank Pekao S.A. II O. w Krakowie: 36 1240 1444 1111 0000 0937 0997