POLSKA MACIERZ SZKOLNA ZAGRANICĄ POLISH EDUCATIONAL SOCIETY Polska Szkoła w Luton i Dunstable Konkurs recytatorski Wierszowisko 2016

Miasta, miasteczka i wsie Polski

Jaki jest cel konkursu? Poznać i przedstawić wiersze, które nam się podobają

Zrobić to z przyjemnością

Wyłonić troje uczniów i jeden zespół, którzy zaprezentują szkołę na Festiwalu Poezji Wierszowisko w Polskiej Macierzy Szkolnej

Kto może wziąć udział? Do konkursu mogą zgłaszać się do 12 marca wszyscy chętni uczniowie w kategoriach: - indywidualnej - zespołowej; zespoły mogą być z jednej klasy lub z różnych klas; zespół zgłasza się do eliminacji klasowych w jednej klasie; uczestnicy indywidualni mogą brać udział w kategorii zespołowej

Jakie wiersze można wybrać? Uczestnicy konkursu wybierają jeden wiersz. Treść prezentowanych wierszy musi zawierać opisy polskich miast, miasteczek bądź wsi; może odwoływać się także do krain geograficznych, jak również pomników kultury związanych z miejscami geograficznymi i będących symbolami tych miejsc (np. Warszawska Syrenka). Wiesze mogą zawierać nazwy własne miejsc geograficznych Polski. Czas prezentacji w kategoriach indywidualnych nie może przekraczać 5 minut a występ zespołowy nie może przekraczać 10 minut. Rozstawienie scenografii nie może trwać dłużej niż 5 minut.

Jakie są kryteria oceny? 1. Walory aktorskie, czyli: dykcja, modulacja głosu, mimika, gesty, ruch sceniczny. 2. Oryginalność interpretacji. 3. Scenografia, wykorzystanie rekwizytów w prezentowanym występie. 4. Ogólny wyraz artystyczny.

Nagrody i wyróżnienia Laureaci otrzymują nagrody rzeczowe, a pozostali uczestnicy pamiątkowe dyplomy

Kiedy i gdzie odbywa się konkurs? 12 marca – konkurs w klasach

Jury w składzie: nauczyciel, asystent lub uczeń ze starszej klasy oraz uczeń niebiorący udziału w konkursie oceniają występy indywidualne i zbiorowe. Zwycięzcy w kategoriach indywidualnej i zbiorowej przechodzą do eliminacji szkolnych.

16 kwietnia – konkurs szkolny w dwóch kategoriach wiekowych: klasy 1-5 i 6-A-level

Jury w składzie: kierownik, nauczyciel z klas młodszych, nauczyciel koordynator konkursu oraz uczeń z klas młodszych i uczeń z klas starszych niebiorący udziału w konkursie oceniają występy indywidualne i zbiorowe. Zwycięzca z klas młodszych, zwycięzca z klas starszych oraz jeden zwycięski zespół wezmą udział w Festiwalu Polskiej Poezji Wierszowisko 2016 w Polskiej Macierzy Szkolnej.

12 czerwca 2016 w Sali Teatralnej POSK-u w Londynie – konkurs wszystkich szkół sobotnich i wyłonienie zwycięzców Koordynatorka konkursu – Monika Bizacka

Polska Szkołą w Luton i Dunstable Konkurs recytatorski Wierszowisko 2016

Miasta, miasteczka i wsie Polski Przykłady wierszy, które można wybrać

Wanda Chotomska "Gdynia"

Bliżej — domy jak pudełka,

dalej — las jak dywan,

a w oddali, hen po fali

biały okręt pływa.

Za okrętem, w srebrnej mgiełce

horyzontu kreska,

a dokoła tafla morza

zielononiebieska.

Morze kolor ma jak niebo,

niebo się zieleni —

nie mówimy ani słowa

olśnieni, wpatrzeni.

A tu jeszcze port

dźwigami cały najeżony,

a tu jeszcze statki, kutry,

jachty, falochrony...

A wiatr śmieje się z uciechy,

w ramionach nas ściska.

i powiada: — Chodźcie ze mną

port obejrzeć z bliska.

Czesław Janczarski "Gwiazdy nad Toruniem"

Nad Toruniem

niebo się czerni,

a na niebie

lśni milion gwiazd.

Tu, w Toruniu,

mieszkał Kopernik —

zapatrzony w niebo,

w słońca blask.

Jego myśl w kosmosie

wędrowała,

jak rakieta

szybka i śmiała —

poprzez dziwne,

tajemnicze niebo,

złoto słońca,

księżycowe srebro.

Zachowajmy tę myśl w pamięci.

On to odkrył

w niezmiernej przestrzeni:

NASZA ZIEMIA WOKÓŁ SŁOŃCA SIĘ KRĘCI,

A NIE SŁOŃCE DOOKOŁA ZIEMI.

Nad Toruniem

niebo się czerni,

gwiazda wpada

w wiślane sieci.

Wielki Polak

Mikołaj Kopernik

naszą Polskę

rozsławił w świecie.

Danuta Gellnerowa "Kazimierz"

Przybył Kazimierz

do Kazimierza

i wolnym krokiem

miasto przemierza.

Starym ulicom

kłania się nisko,

choć nie tak lekko

iść mu z walizką.

Szepczą coś domy

do Kazimierza.

Miasto Kazimierz

chłopcu się zwierza:

"Stawiał tu domy

sam król Kazimierz

i tego króla

noszę dziś imię.

Ach, stare jestem.

Lat mam już tyle,

że gdy je liczę,

to wciąż się mylę.

Lecz zapominam

o swej starości,

gdy tylko młodzież

się tu rozgości".

Tadeusz Kubiak "Kołobrzeg"

Tuż na brzegu w Kołobrzegu

znalazłem muszelkę.

Szu-u-szu... szumiało w małej

muszli — morze wielkie.

Przyłożyłem tę maleńką

muszelkę do ucha.

O czym mi bałtycka muszla

szumiała — posłuchaj.

Tam głęboko, na dnie samym,

żyją dziwne dziwy —

trawy, krzewy, stare łodzie,

bursztyn, małże, ryby.

Czasem wielkie sztormy biją

o brzeg Kołobrzegu.

A na plaży żyją mewy

białe jak ze śniegu.

W lecie słońce jest gorące,

parzy piasek złoty.

A jesienią złote plaże

szare chłoszczą słoty.

Kiedyś przyszli tu żołnierze.

I dudniły działa.

Jakem muszla, takich chłopców

na schwał — nie widziałam.

Biły ognie z góry, z dołu,

wojna była wielka...

Tak szumiała mi do ucha

bałtycka muszelka.

Tadeusz Kubiak "Krosno"

Poszła zima, przyszła wiosna,

babcia tkała wciąż na krosnach.

I śpiewała: Ej, czółenko,

ciągnij nitkę jak włos cienką.

Przeszła wiosna, przeszło lato,

Babcia tkała z Małgorzatą.

I śpiewała: Ej, Małgosiu,

Kto tę suknię będzie nosił?

Poszło lato — przyszła jesień,

aż tu nagle nitka rwie się.

Otworzyła babcia oczy,

ej, to sen ją zauroczył.

Spała babcia smacznie, mocno.

Nie ma krosien, lecz jest Krosno.

Za oknami stoją szyby,

najprawdziwsze — nie na niby.

Pod szybami naftowymi,

pod śniegami białej zimy

z ziemi czarnej nafta tryska.

Mija zima, wiosna bliska.

I znów babcia się zdrzemnęła,

tkackie czółno w rękę wzięła.

Piotr Łosowski "Międzyzdroje"

Międzyzdroje?

Międzyzdroje!!!

Tutaj latem

wszystko Twoje:

Twoja

złota plaża

i niebieska fala,

uśmiech marynarza,

wietrzyk, co opala,

mewa nad obłokiem,

jacht w dalekim rejsie,

i słonko wysokie,

od marzeń piękniejsze...

Wrócisz z Międzyzdrojów

radosny i zdrowy,

powitasz

swych bliskich

i powiesz znajomym:

O złotej plaży

i niebieskich falach,

o słonku, co praży,

i pięknie opala,

o mewach,

o statkach,

o słonawym wietrze...

Będą to wspomnienia

od marzeń piękniejsze...

Józef Czechowicz "Poemat o mieście Lublinie"

(fragment)

Na wieży furgotał blaszany kogucik

na drugiej — zegar nucił.

Mur fal i chmur popękał

w złote okienka:

gwiazdy, lampy.

Lublin nad łąką przysiadł.

Sam był —

i cisza.

Dookoła

pagórków koła,

dymiąca czarnoziemu połać.

Mgły nad sadami czarnymi.

Znad łąki mgły.

Zamknęły się oczy ziemi

powiekami z mgły.

Tadeusz Kubiak "Środa"

Wyruszyłem w poniedziałek,

nie bacząc na chłody.

Już we wtorek wczesnym tankiem

byłem koło Środy.

Turkotały wozy drogą

od Wrześni do Śrema,

stukotały kopytkami

koniki czterema.

Wio, Bułanku! Wio, Kasztanku!

Prr — na rynku w Środzie.

A wieczorem w czwartek wilgi

słuchałem w ogrodzie.

Skądś z daleka — het, od Warty

wiały mgiełki złote.

Całą Środę obejrzałem

w piątek i sobotę.

A w niedzielę dzwonek dzwonił

w Środzie na kościele.

Tak mi w Środzie minął tydzień —

i mało, i wiele.

Więc ruszyłem znowu w drogę,

ledwie świtem wstałem.

Żegnaj z wtorku do niedzieli —

Środo — w poniedziałek.

Dorota Gellner "W Katowicach"

Upadł śnieg

w Katowicach

i już biała jest

każda ulica.

Wszystkie domy

stare

i nowe,

i dworzec kolejowy.

Wszędzie

śniegu serduszka,

wszędzie

śniegu motyle

i nawet

czarny węgiel

jest biały

przez chwilę.

Helena Bechlerowa "W kopalni soli"

Kopalnia w Wieliczce

— jak pałac pod ziemią:

tu ściany, kolumny

srebrzyście się mienią.

W kopalni posągi,

żyrandol jak słońce.

Na falach jeziora

— światełka tańczące.

I łódka się chwieje,

i może popłynie

do groty srebrzystej

w baśniowej krainie.

A w grotach, w półcieniu

i w mrocznych zakrętach

śpi echo, co czasy

odległe pamięta.

I budzi się w ciszy,

i słychać gdzieś kroki,

i lampka olejna

zabłyśnie w półmroku.

I zdaje się — górnik

sprzed wieków — jak w baśni

podejdzie, płomyczek

latarki rozjaśni.

I pośród rzeźb srebrnych,

co patrzą i milczą,

opowie prastarą

legendę górniczą.

Włodzimierz Ścisłowski "W Szczecinie"

Gdzie Odra wpada w Bałtyku sieci,

tam od stuleci rozsiadł się Szczecin!

Tutaj o Piastach przetrwała pamięć

w Piastowskim zamku, w Piastowskiej bramie.

A dzień dzisiejszy — to nowe miasto,

w którym las dźwigów w górę wyrasta,

a polska mewa nad nimi lata

i wita statki z całego świata!

Dziwny jest Szczecin — w Szczecinie bowiem

dzieją się rzeczy bardzo ciekawe:

możesz tu stanąć tuż przy "Krakowie",

możesz zobaczyć "Poznań", "Warszawę"!

Bo to wypadek nie lada rzadki,

że w porcie stoją wszystkie te statki!

Czesław Janczarski "Zelazowa Wola"

tary dworek —

słońce zagląda do okien,

szumią cicho wierzby płaczące.

Tu mieszkał pan Szopen

kiedy był małym chłopcem.

Wieczorem w parku

śpiewają słowiki

i żaby w zielonej Utracie.

Słuchał kiedyś mały Szopen

tej muzyki,

zbierał nuty.

Teraz nut tych słuchacie.

Płyną z fortepianu

jakby znajome głosy.

Czy wiatr na klawiszach swawoli?

Wszystkie nuty — jak krople rosy,

krople rosy

z Żelazowej Woli.

Maria Terlikowska „ Janek przewodnik”

- Państwo przyjezdni? Bardzo się cieszę!

- Bo ja znam Gdynię jak własną kieszeń.

Ja poprowadzę, Państwo pozwolą...

Tu Skwer Kościuszko, a tam jest molo.

W prawo jest bulwar, zaraz pokażę.

Czy chcą się Państwo przejść po bulwarze?

Dziś jest pogoda i nie ma fali,

A czasem fala o bulwar wali.

Prawda, jak ładnie? Przyjdźmy tu jutro,

Aby się przyjrzeć łodziom i kutrom.

A dzisiaj chodźmy pod Kapitanat.

Tam wielkie statki są, proszę pana.

O, widzą Państwo? To są nadbrzeża,

A elewator - to tamta wieża,

To jest największy portowy basen.

Ja tu po lekcjach przychodzę czasem,

Patrzę jak dźwigi ładują skrzynie..

Ja bardzo kocham tę naszą Gdynię!!

Tu masz już gotową scenkę;))

Teresa Chwastek – Latuszkowa „ Opole, Opole”

Opole...Opole...zielone jak pole,

W kwiatach zatopione, ku Odrze schylone.

Z piastowskiej wieżycy

Gwiazdy w rzece liczysz,

I odprawiasz barki : niech mkną z nurtem wartkim!!

Opole.. Opole... biegnące aż w pole,

Złociste, zielone

Rzeką okolone.

Przy rzece ci dobrze więc podziękuj Odrze

I życz jej na drogę słonecznej pogody.

Maria Terlikowska „ Wrocław”

Gdzie leży Wrocław?

W Śląskiej Kotlinie.

Dostojna Odra

Przez miasto płynie,

A środkiem Odry –

Barka za barką

Ku Szczecinowi

Żegluje szparko.

Cenne towary barki wywożą

Ku obcym portom

Dalekim morzom..

Pachną wrocławskie

Rododendrony

Odpływającym w dalekie strony,

A każdy żeglarz w sercu zabierze

Wrocławskie gmachy,

Wrocławskie kwiaty

Piastowskie wieże,

Wrocławski ratusz –

Niby z koronki,

Wrocławskie domki...

I będzie kochał,

Będzie wysławiał

Śląska urodę

Miasta Wrocławia.

Bożena Mściwujewska „ Jesień w Krakowie”

Wokół Sukiennic przysiadły stragany,

Na każdym z nich kwiaty się piętrzą.

Szczerzą zęby kamienne maszkary,

Srebrne krople fontanny dźwięczą.

Skałka cicho patrzy nad Wisłę,

Drzemie smok przed swą Smoczą Jamą,

Na Wawelu śpią królowie w kryptach.

Chyba czas przed wiekami tu stanął...

Lekką mgiełką zasnute powietrze...

Kasztan upadł i potoczył się w trawie.

Planty szumią lekko na wietrze,

Dwie wiewiórki się wdały w zabawę.

Cisza, spokój. Zgiełk wielkomiejski

Cichnie w wąskich, starych uliczkach.

Do serdecznej skłania zadumy

Ta krakowska jesień prześliczna.

Jan Babicz „ Warszawskie zimowe spacery”

Po Krakowskim Przedmieściu i Mariensztacie

Chodzę co dzień , lecz nieco inaczej:

Wiosną idę w zieleni jak drzewa

Słucham wiatru, co w drzewach tych śpiewa

Tak mi dobrze na sercu,

Radośnie,

Jak to bywa, kiedy przyjdzie wiosna.

Latem, kiedy słońce

Wysoko na niebie

W cieniu domów

Wędrować najlepiej

Choć od murów nagrzanych

Żar bije

Ale tu się najchłodniej idzie.

Lecz najmilej wędruje się zimą,

Kiedy biało dookoła i cicho,

Srebrne gwiazdy usiądą na śniegu..

Idą wtedy i niebem i ziemią.

Jerzy Kierst „ Frombork”

We Fromborku jest katedra i wieża.

W dole w kutry fala srebrna uderza.

Z tej to wieży patrzył w gwiazdy astronom.

To Kopernik. To wie każdy.

Wiadomo.

Raz mu tutaj gwiazda spadła do ręki,

I rzuciła krążek światła na księgi.

Wtedy odkrył rzecz niezwykłą a prostą:

To, że Ziemia innych planet jest siostrą.

I że wszystkie obiegają dokoła

Słońce, które je przyciąga i woła.

Saturn, Jowisz, Mars, Ziemia, Wenus

Merkury, Słońce.

Tak to było. W ciągu lata harcerze

Strzegą murów, drze i latarń i ścieżek.

Wszyscy miastu i tej wieży są wierni...

Astronautom lot wymierzył Kopernik.

Piotr Łojewski „ Mikołajki”

Byłam raz z mamą latem

W miasteczku piękniejszym od bajki.

Być może również je znacie,

Nazywa się Mikołajki...

Tan słonko najjaśniej świeci

I wszyscy lubią dzieci!

Tuż nad samym jeziorem,

Gdzie pluszcze zielona woda,

Szeregiem stoją domy

W barwnych, kwitnących ogrodach.

A w każdym ogrodzie róże

Ku słonku zwracają buzie!

Teraz to miłe miasteczko

Przypomina mi tęczę

I kiedy dzień bywa pochmurny,

Tam właśnie wracam pamięcią..

Pojedź tam kiedyś z mamą,

A będziesz myślał tak samo..

POZNAŃ NOCĄ / Ryszard Danecki

Nad Poznaniem noc się pochyla,

Wartą księżyc płynie jak kra –

wraca dziwnych uniesień chwila,

listka iwy trelista gra –

a więc pozdrów Tumski Ostrów,

stare drzewa Chwaliszewa,

wielką beczkę Okrąglaka

i pegaza także pozdrów -

zielonego konio-ptaka,

co mu arie echo śpiewa!

Neonowe skrzydła motyle

nad "Roxaną" cicho łopocą -

pozdrów tę kolorową chwilę:

Poznań nocą -

Poznań nocą...

Warszawa

Julian Tuwim

Jaka wielka jest Warszawa!

Ile domów, ile ludzi!

Ile dumy i radości

W sercach nam stolica budzi!

Ile ulic, szkół, ogrodów,

Placów, sklepów, ruchu, gwaru,

Kin, teatrów, samochodów

I spacerów i obszaru!

Aż się stara Wisła cieszy,

Że stolica tak urosła,

Bo pamięta ją maleńką,

A dziś taka jest dorosła.

Jan Brzechwa ”CHRZĄSZCZ”

W Szczebrzeszynie chrząszcz brzmi w trzcinie

I Szczebrzeszyn z tego słynie.

Wół go pyta: ”Panie chrząszczu,

Po co pan tak brzęczy w gąszczu?”

”Jak to – po co? To jest praca,

Każda praca się opłaca.”

”A cóż za to Pan dostaje?”

”Też pytanie! Wszystkie gaje,

Wszystkie trzciny po wsze czasy,

Łąki, pola oraz lasy,

Nawet rzeczki, nawet zdroje,

Wszystko to jest właśnie moje!”

–

Rafał Lasota

Oscypki Smoka Wojciaszka

Na południu Polski

Pośród gór schowane

Leży urokliwe

Miasto Zakopane

Latem tam i zimą

Z każdej strony kraju

By Tatry podziwiać

Turyści zjeżdżają

Gdy miasteczko zwiedzisz

Pójdziesz na Krupówki

Górska panoramę

Poznasz z Gubałówki

To pamiętaj jeszcze

Że mieszka tu znany

Smok gazda Wojciaszek

Co pasie barany

Wypuszcza swe stada

Wojciaszek na hali

Siada na kamieniu

I fajeczkę pali

A wieczorem mleko

Owieczek pozbiera

I wyrabia z żoną

Gomułeczki sera

A jaki to serek

Z mleka jest owieczki?

Wojcieszek szykuje

Górskie oscypeczki.