KATE LAUREN

UPADLI 03 NAMIĘTNOŚĆ

„W każdym życiu wybiorę ciebie. Tak, jak ty zawsze wybierałeś mnie. Na zawsze”. Luce była gotowa umrzeć dla Daniela. I to właśnie robiła. Raz za razem. Luce i Daniel stale odnajdywali się, po czym wkrótce zostawali boleśnie rozdzieleni – Luce umierała, a Daniel pozostawał samotny i nieszczęśliwy. Może wcale nie musi tak być... Luce jest pewna, że coś – lub ktoś – w jednym z jej wcześniejszych wcieleń może jej pomóc w obecnym. Dlatego wyrusza na najważniejszą podróż swojego życia... powraca w przeszłość, by na własne oczy zobaczyć swoje romanse z Danielem... i odnaleźć klucz, dzięki któremu ich miłość mogłaby przetrwać. Cam i legiony aniołów oraz Wygnańców rozpaczliwie pragną pochwycić Luce, lecz nikt bardziej gorączkowo niż Daniel. On goni za Luce przez ich wspólne przeszłości, przerażony tym, co mogłoby się wydarzyć, gdyby zmieniła historię. Wtedy bowiem ich ponadczasowa miłość mogłaby zginąć... na zawsze.

„ Nie uda się mnie chwycić za pierwszym

razem, nie traćcie otuchy,

Nie znajdziecie mnie w jednym miejscu, szukajcie w innym,

Gdzieś się w końcu zatrzymam, czekając na was "

WALT WHITMAN „Pieśń o sobie"

PROLOG

CZARNY KOŃ

LOUISVILLE, KENTUCKY 27 LISTOPADA 2009 R.

Rozległ się strzał. Gwałtownie otworzyła się szeroka brama. Tętent

końskich kopyt odbijał się echem wokół toru jak potężny grzmot. - I ruszyli!

Sophia Bliss poprawiła szerokie rondo kapelusza z piórkiem. Był on w

stonowanym odcieniu fioletu, około siedemdziesięciu centymetrów, z opuszczoną szyfonową woalką. Wystarczająco duży, by robiła wrażenie

prawdziwej entuzjastki wyścigów konnych, ale nie na tyle jarmarczny,

by niepotrzebnie przyciągać uwagę. Trzy kapelusze zostały zamówione specjalnie na wyścig u tej samej

modystki w Hilton Head. Jeden - jasnożółta budka - wieńczył siwe

włosy Lyricy Crisp, usadowionej po lewicy panny Sophii i pochłaniającej kanapkę z peklowaną wołowiną. Drugi - słomkowy

kapelusz w kolorze seledynowym, z szeroką satynową wstążką w

grochy - spoczywał na czarnej czuprynie Viviny Sole, która siedziała po prawej stronie, obok panny Sophii, podejrzanie złożywszy na kolanach

dłonie odziane w białe rękawiczki.

- Cóż za wspaniały dzień na wyścigi - powiedziała Lyrica. Miała sto trzydzieści sześć lat, co czyniło ją najmłodszą spośród Starców

Zhsmaelim. Otarła resztki musztardy z kącika ust.

- Możecie uwierzyć, że to mój pierwszy raz na wyścigach? - Cicho - syknęła panna Sophia.

Lyrica była idiotką. Dziś nie chodziło wcale o konie, lecz o tajemne

spotkanie wielkich umysłów. I cóż, jeśli pozostałe wielkie umysły

jeszcze się nie pokazały? Przybędą. Do tego idealnie neutralnego miejsca. Jego nazwę zapisano wypukłymi literami w zaproszeniu na

złotym papierze, które Sophia otrzymała od nieznanego nadawcy.

Pozostali na pewno tu byli, już wkrótce mieli się ujawnić i wspólnie opracować plan ataku. Już za chwilę. Taką miała nadzieję.

- Cóż za niezwykle piękny sport - odezwała się oschłym tonem Vivina. -

Szkoda, że nasz koń wyścigowy nie biega w kółeczku, jak te klaczki. Czyż nie Sophio? Lepiej się nie zakładać, gdzie skończy czystej krwi

Lucinda.

- Powiedziałam „cicho" - wyszeptała Sophia. - Ugryź się w ten swój niefrasobliwy język. Wszędzie są szpiedzy.

- Jesteś paranoiczką - stwierdziła Vivina, na co Lyrica zachichotała.

- Jestem tą, która pozostała - odparła Sophia. Było ich o wiele więcej - dwadzieścia czworo Starców w szczytowym

momencie Zhsmaelim. Gromadka śmiertelnych, nieśmiertelnych i kilku

przedwiecznych, jak sama Sophia. Zgromadzenie wiedzy, namiętności i wiary o wspólnym, jednoczącym celu - przywrócić świat

do stanu niewinności, tej krótkiej, wspaniałej chwili przed Upadkiem

aniołów. Na dobre czy na złe. Tak właśnie napisano, jasno jak słońce, w kodeksie, który razem

opracowali i wszyscy podpisali: „ Na dobre czy na złe".

Ponieważ tak naprawdę obie możliwości były równie prawdopodobne. Każda moneta ma dwie strony. Orzeł i reszka. Światło i ciemność.

Dobro i...

Cóż, fakt, że inni Starcy nie przygotowali się na obie możliwości, to nie wina Sophii. Musiała jednak nieść swój krzyż, kiedy jeden po drugim

wysyłali zawiadomienia o wycofaniu się. „Twoje cele stały się zbyt

mroczne". Albo: „Standardy organizacji się obniżyły". Albo: „Starcy zbytnio oddalili się od pierwotnego kodeksu". Pierwsza seria listów

dotarła, czego się można było spodziewać, w ciągu tygodnia od

incydentu z Pennyweather. Nie mogli tego znieść, jak twierdzili, śmierci jednego mało znaczącego dziecka. Chwila nieostrożności ze sztyletem i

nagle Starcy się przerazili, wszyscy bali się gniewu Wagi.

Tchórze. Sophia nie bała się Wagi. Ich zadaniem było pilnowanie upadłych, nie

sprawiedliwych. Chodzących po ziemi aniołów, takich jak Roland

Sparks i Arriane Alter. Ten, kto nie opuścił strony Nieba, miał prawo nieco się zachwiać. A czasy, w których się znaleźli, praktycznie tego

wymagały. Sophia prawie dostała zeza, czytając łzawe

usprawiedliwienia innych Starców. Nawet gdyby chciała powrotu zdrajców - czego wcale nie pragnęła - nic nie mogła na to poradzić.

Sophia Bliss - szkolna bibliotekarka, która dotychczas pełniła jedynie

funkcję sekretarza zgromadzenia Zhsmaelim - była teraz najwyższą rangą urzędniczką Starców. Pozostało ich zaledwie dwanaścioro. A

dziewięciorgu nie można zaufać.

I tak oto ich trójka siedziała tutaj w ogromnych pastelowych

kapeluszach, obstawiając przypadkowe konie. I czekała. To żałosne, jak nisko upadli.

Jeden wyścig się zakończył. Trzeszczący głośnik ogłosił zwycięzców i

wysokość zakładów na następny wyścig. Otaczający ich nadziani goście i pijący wiwatowali albo bardziej zapadali się na siedzeniach.

A dziewczyna na oko dziewiętnastolatka, ubrana w brązowy trencz, z

bardzo jasnymi włosami związanymi w kucyk i grubymi ciemnymi okularami, wspinała się powoli po aluminiowych schodkach w stronę

Starców.

Sophia zesztywniała. A co ona tu robiła? Nie dało się powiedzieć, w którą stronę patrzy dziewczyna, i Sophia

bardzo starała się na nią nie gapić. Choć to i tak nie miało znaczenia,

tamta nie mogła jej zobaczyć. Była ślepa. Ale, z drugiej strony... Dziewczyna z Wygnańców skinęła Sophii głową.

Ach tak - ci głupcy widzieli płomień ludzkiej duszy. Był przygaszony,

lecz siła życiowa Sophii wciąż musiała być widoczna. Dziewczyna zajęła miejsce w pustym rzędzie przed Starcami, skierowała twarz w

stronę toru i przeglądała kosztującą pięć dolarów książeczkę z poradami

dla obstawiających, której jej ślepe oczy nie mogły widzieć. - Witam. - Głos dziewczyny był monotonny. Nie odwróciła się.

- Naprawdę nie wiem, co tu robisz - powiedziała panna Sophia. To był

wilgotny listopadowy dzień w Kentucky, lecz na jej czole pojawił się pot. - Nasza współpraca zakończyła się, kiedy wasze kohorty nie

odzyskały dziewczyny. I żadna pełna goryczy gadanina tego, który

nazywa siebie Phillipem, nie skłoni nas do zmiany zdania. - Sophia pochyliła się bliżej dziewczyny, i zmarszczyła nos. - Wszyscy wiedzą,

że Wygnańcom nie można ufać...

- Nie jesteśmy tu, żeby prowadzić z wami interesy - powiedziała

dziewczyna, patrząc przed siebie. - Byliście jedynie narzędziem, które miało nas doprowadzić do Lucindy. Pozostajemy niezainteresowani

„współpracą" z wami.

- W dzisiejszych czasach wasza organizacja nikogo nie obchodzi. Kroki na trybunach.

Chłopak był wysoki i szczupły, miał starannie ogoloną głowę i trencz w

kroju podobnym do tego, który włożyła dziewczyna. Jego okulary przeciwsłoneczne były plastikowe i tanie, kupione w supermarkecie.

Phillip opadł na miejsce obok Lyricy Crisp. Podobnie jak dziewczyna,

kiedy mówił, nie odwracał się w ich stronę. - Nie jestem zaskoczony, że cię tu widzę, Sophio. - Zsunął okulary na

nos, ukazując puste białe oczy. - Jedynie rozczarowany, że nie uznałaś,

że możesz mi powiedzieć o swoim zaproszeniu. Lyrica sapnęła na widok białych gałek za jego okularami. Nawet Vivina

straciła opanowanie i się cofnęła. Sophia aż gotowała się w środku.

Dziewczyna uniosła złocistą kartkę - zaproszenie takie jak to, które otrzymała Sophia trzymając je między palcami.

- Dostaliśmy to.

Tyle tylko, że to zaproszenie wyglądało, jakby napisano je brajlem. Sophia wyciągnęła rękę, by się upewnić, lecz dziewczyna szybkim

ruchem schowała je z powrotem pod płaszczem.

- Posłuchajcie, śmieci. Wasze gwiezdne strzały opieczętowałam symbolem Starców. Pracujecie dla nas...

- Poprawka - stwierdził Phillip. - Wygnańcy nie pracują dla nikogo

prócz siebie. Sophia patrzyła, jak lekko wyciąga szyję, udając, że śledzi wzrokiem

konie na torze. Zawsze wydawało jej się to dziwne, sposób, w jaki robili wrażenie, że widzą. Choć wszyscy wiedzieli, że on ich oślepił jednym

pstryknięciem palca.

- Powinniście się wstydzić za to, jak zepsuliście próbę jej pojmania. - Sophia poczuła, że mówi głośniej niż powinna, przyciągając wzrok

starszej pary przechodzącej przez trybunę główną. - Mieliśmy

współpracować - wysyczała - by ją wytropić, a wy... wy zawiedliście. - To i tak by nie miało znaczenia.

- To znaczy?

- Ona i tak by się zagubiła w czasie. Takie było od początku jej przeznaczenie. A Starcy i tak wisieliby na włosku. To znaczy na tobie.

Chciała się na niego rzucić i dusić go, aż te wielkie białe oczy zaczną

wychodzić z orbit. Czuła, jak jej sztylet wypala dziurę w skórkowej torebce, którą trzymała na kolanach. Gdyby tylko miała gwiezdną

strzałę... Sophia zaczęła się podnosić z siedzenia, kiedy ktoś za nimi się

odezwał. - Proszę usiąść - zagrzmiał. - Spotkanie się rozpoczyna.

Głos. Od razu wiedziała, do kogo należał. Spokojny i pełen autorytetu.

Głęboko upokarzający. Sprawiał, że trybuny drżały. Siedzący w pobliżu śmiertelnicy nic nie zauważyli, lecz Sophia poczuła

uderzenie gorąca na karku. Przenikało jej ciało, unieruchamiając ją. To

nie był zwykły strach. To było otępienie, ściskające w żołądku przerażenie. Czy odważy się odwrócić?

Krótkie spojrzenie kącikiem oka ukazało jej mężczyznę w starannie

dopasowanym czarnym garniturze. Krótkie ciemne włosy okrywał czarny kapelusz. Twarz, miła i atrakcyjna, nie była szczególnie

interesująca. Gładko ogolona, prosty nos, do tego ciemne oczy, które

wydawały się znajome. Panna Sophia nie widziała go nigdy wcześniej. A jednak wiedziała, kim był, czuła to w kościach.

- Gdzie Cam? - spytał - Dostał zaproszenie.

- Pewnie bawi się w Boga pośród Głosicieli. Jak cała reszta - palnęła

Lyrica. Sophia trzepnęła ją dłonią. - Bawi się w Boga, powiadasz?

Sophia próbowała znaleźć słowa, które mogłyby naprawić taką gafę.

- Kilku z pozostałych podążyło za Lucindą w przeszłość - powiedziała w końcu. - W tym dwoje Nefilim. Nie jesteśmy pewni, kto jeszcze.

- Czy mógłbym zapytać - głos mężczyzny stał się lodowaty - dlaczego

nikt z was nie zdecydował się ruszyć za nią? Sophia z trudem przełykała ślinę i oddychała. Najbardziej intuicyjne z

ruchów były tłumione przez panikę.

- Nie możemy, no ta... Nie mamy jeszcze możliwości... Przerwała jej dziewczyna:

- Wygnańcy są właśnie w trakcie...

- Cisza - rozkazał mężczyzna. - Oszczędźcie mi swoich usprawiedliwień. Nie mają już znaczenia, tak jak wy nie macie już

znaczenia.

Przez dłuższą chwilę ich grupa milczała. Świadomość, że nie wiedzą, jak go zadowolić, przerażała. Kiedy znów się odezwał, jego głos był

cichszy, ale mniej groźny.

- Stawka jest zbyt wysoka. Nie mogę ryzykować. Przerwa. Później dodał cicho:

- Nadszedł czas, żebym wziął sprawy w swoje ręce.

Sophia stłumiła westchnienie, by nie pokazywać po sobie przerażenia. Nie umiała jednak powstrzymać dreszczy. Jego bezpośredni udział?

Naprawdę, to była przerażająca perspektywa. Nie mogła sobie

wyobrazić współpracy z nim... - Wy będziecie trzymać się od tego z dala - powiedział. - I tyle.

- Ale... - To słowo przypadkiem opuściło usta Sophii. Nie mogła go cofnąć. Myślała o całych dziesięcioleciach pracy. Wszystkich jej

planach. Jej planach!

Po chwili nastąpił długi, wstrząsający ziemią ryk. Rozbrzmiewał pośród trybun, w ciągu ułamka sekundy pokonywał cały

tor. Sophia się skuliła. Hałas uderzał w nią, przenikał jej skórę i docierał

do najgłębszej istoty. Czuła się tak, jakby jej serce rozpadało się na kawałki.

Lyrica i Vivina przycisnęły się do niej, zaciskając powieki. Nawet

Wygnańcy zadrżeli. Kiedy Sophia pomyślała, że dźwięk nigdy nie ucichnie, że w końcu przyniesie jej śmierć, ale nagle zapadła cisza jak

makiem zasiał. Na chwilę.

Wystarczająco długą, by się rozejrzeć i stwierdzić, że ludzie obserwujący wyścigi nic nie usłyszeli.

- Twój udział w tym przedsięwzięciu się skończył. Nie waż się

wchodzić mi w drogę - szepnął jej do ucha. Na dole rozległ się kolejny strzał. Szeroka brama znów się otworzyła.

Tyle tylko, że tym razem tętent końskich kopyt o ziemię wydawał się

niczym, był cichy jak deszczyk padający pośród koron drzew. Nim konie wyścigowe przekroczyły linię startu, postać za nimi zniknęła,

pozostawiając jedynie czarne ślady kopyt wypalone w deskach trybuny.

JEDEN

POD OSTRZAŁEM

MOSKWA 15 PAŹDZIERNIKA 1941 R.

„Lucinda!".

Głosy szukały jej pośród mroku. „Wracaj!". „Zaczekaj!". Ignorowała je, przebijając się dalej. Echa jej imienia odbijały się od

cienistych ścian Głosiciela, sprawiając, że na skórze czuła języki gorąca.

To był głos Daniela czy Cama? Arriane czy Gabbe? Czy to Roland błagał, żeby wracała, czy może Miles?

Wołania stawały się coraz trudniejsze do rozpoznania, aż Lucy nie

umiała już ich rozróżnić. Dobry czy zły. Przyjaciel czy wróg. Powinni być łatwiejsi do oddzielenia, lecz nic już nie było łatwe. Wszystko, co

kiedyś było czarne lub białe, teraz stapiało się w szarość.

Oczywiście, obie strony zgadzały się w jednym - wszyscy chcieli wyciągnąć ja z Głosiciela. Dla jej bezpieczeństwa, powiedzieliby.

Nie, dzięki.

Nie teraz. Nie po tym, jak zdemolowali podwórko domu jej rodziców, zmienili je

w kolejne zakurzone pole walki. Nie mogła myśleć o twarzach

rodziców, gdyż od razu pragnęła wrócić - choć nawet nie wiedziała, jak zawrócić we wnętrzu Głosiciela. Poza tym było za późno. Cam

próbował ją zabić. A raczej to, co za nią uważał. A Miles ją uratował,

lecz nawet to nie było proste. Umiał rzucić jej odbicie, gdyż za bardzo go obchodziła.

A Daniel? Czy obchodziła go wystarczająco? Nie umiała tego

stwierdzić.

Pod koniec, kiedy Wygnaniec się do niej zbliżył, Daniel i pozostali

patrzyli na Luce, jakby to ona była im coś winna. „Jesteś naszym wejściem do Nieba" - powiedział Wygnaniec. „Ceną".

Co to znaczyło? Dopiero przed kilkoma tygodniami dowiedziała się o

istnieniu Wygnańców. A jednak oni czegoś od niej chcieli - wystarczająco mocno, by z tego powodu wydać bitwę Danielowi. To

musiało mieć jakiś związek z przekleństwem, tym, które sprawiało, że

Luce raz za razem się odradzała. Ale co ich zdaniem mogła zrobić? Czy odpowiedź była tu gdzieś ukryta?

Żołądek podchodził jej do gardła, gdy bezmyślnie toczyła się w

chłodnym cieniu, głęboko wewnątrz mrocznego Głosiciela. „Luce...". Głosy zaczęły cichnąć, milknąć. Wkrótce zmieniły się w szepty. Niemal

jakby się poddały. Aż... Zaczęły stawać się coraz głośniejsze.

Głośniejsze i wyraźniejsze. „Luce...". Nie. Zacisnęła powieki, żeby stłumić odbiór.

,,Lucindo...' „Lucy...". „Lucio...". „Liuszka...".

Była zmarznięta, zmęczona i nie chciała ich słyszeć. Choć raz chciała, żeby zostawili ją w spokoju. „Liuszka! Liuszka! Liuszka!". Jej stopy

uderzyły w cos z hukiem. W cos bardzo, ale to bardzo zimnego.

Stała na ziemi. Wiedziała, że już nie spada, choć nie widziała przed sobą nic poza ścianą ciemności. Później spojrzała w dół, na swoje konversy. I

głośno przełknęła ślinę.

Spoczywały na dywanie śniegu sięgającym jej do pół łydki. Wilgotny chłód, do którego się przyzwyczaiła - ciemny tunel, przez który

wyruszyła ze swojego podwórka w przeszłość -ustępował czemuś

innemu. Czemuś wietrznemu i lodowatemu. Kiedy Luce po raz pierwszy przeszła przez Głosiciela - z sypialni do Las

Vegas - była z przyjaciółmi, Shelby i Milesem. Na końcu drogi

napotkali barierę - mroczną, cienistą zasłonę między nimi a miastem. Ponieważ tylko Miles przeczytał podręcznik na temat przechodzenia,

przecierał Głosiciela kolistymi ruchami, aż ponury cień zaczął opadać.

Aż do tej chwili Luce nie wiedziała, że w ten sposób rozwiązał problem, który niespodziewanie się pojawił.

Tym razem bariery nie było. Może dlatego, że podróżowała sama, przez

Głosiciela przyzywanego jej własną wolą. Lecz droga na zewnątrz była taka prosta. Aż za prosta. Zasłona ciemności po prostu się rozstąpiła.

Uderzył w nią lodowaty podmuch i poczuła, że zaczynają jej łzawić

oczy. Gdzie była?

Luce żałowała rozpaczliwego skoku przez czas. Tak, musiała uciec, i

tak, chciała poznać swoją przeszłość, uratować swoje wcześniejsze wcielenia przed cierpieniem, zrozumieć, w jaki sposób kochała

wcześniej Daniela, tak wiele razy. Poczuć to, zamiast tylko słyszeć. Zrozumieć - a później pokonać - klątwą na nich nałożono.

Tyle że nie w taki sposób. Zmarznięta, samotna, kompletnie

nieprzygotowana na miejsce i czas, w którym się znalazła. Widziała przed sobą zaśnieżoną ulicę, stalowe niebo nad białymi

budynkami. W pewnej odległości słyszała grzmoty. Ale wolała nie

myśleć, co to wszystko mogło znaczyć. - Zaczekaj - szepnęła do Głosiciela.

Cień unosił się leniwie kilkadziesiąt centymetrów od jej palców.

Próbowała go pochwycić, ale Głosiciel jej unikał, odsuwał się coraz dalej. Rzuciła się i pochwyciła między palce malutki, wilgotny

kawałek...

Lecz wtedy Głosiciel w jednej chwili rozpadł się na miękkie czarne kawałki na śniegu. Te zblakły i wkrótce zniknęły.

- Cudownie - mruknęła. - I co teraz?

W pewnej odległości wąska uliczka łączyła się ze skrytym w cieniu skrzyżowaniem. Na chodnikach leżały wysokie sterty odgarniętego

śniegu, które przylegały do ścian białych kamiennych budowli. Były

uderzające, niepodobne do czegokolwiek, co widziała Luce, wysokie na kilka pięter, a ich fasady zdobiły rzeźbione łuki i skomplikowane

kolumny.

Wszystkie okna były ciemne. Luce wyczuwała, że w całym mieście może panować mrok. Jedynym źródłem światła była pojedyncza lampa

gazowa. Jeśli na niebie świecił księżyc, zasłaniała go gruba warstwa

chmur. Znów cos zadudniło na niebie. Grzmot? Luce zaplotła ręce na piersi. Zamarzała.

- Liszka!

Kobiecy głos. Szorstki i ochrypły, jakby należący do kogoś, kto całe

życie wykrzykiwał rozkazy. Ten głos drżał. - Liszka, ty wariatko. Gdzie jesteś?

Wydawało się, że teraz jest bliżej. Czy mówiła do Luce? W tym głosie

było coś jeszcze, coś dziwnego, czego Luce nie umiała ująć w słowa. Kiedy zza zaśnieżonego rogu ulicy wyłoniła się kobieca postać, Luce

wpatrzyła się w nią, próbując rozpoznać. Była bardzo niska i nieco

zgarbiona, na oko pod siedemdziesiątkę. Jej obszerne ubranie wydawało się na nią za duże. Włosy ukrywała pod grubą czarną chustą. Kiedy

zobaczyła Luce, na jej twarzy pojawił się dziwny grymas.

- Gdzie się podziewałaś? Luce się rozejrzała. Była jedyną osobą na ulicy. Staruszka zwracała się

do niej.

- Tutaj - odpowiedziała Po rosyjsku. Uniosła dłoń do ust. Czyli to właśnie wydawało jej się dziwne w głosie

kobiety - mówiła w języku, którego Luce nigdy się nie uczyła. A jednak,

nie tylko rozumiała każde słowo, ale tez umiała w nim odpowiedzieć. - Mogłabym cię zabić - powiedziała kobieta, dysząc ciężko, gdy ruszyła

w stronę Luce i wzięła ją w ramiona.

Jak na tak kruchą z wyglądu kobietę, jej uścisk był mocny. Ciepło innego ciała otaczające Luce po ostrym zimnie sprawiło, że miała ochotę

się rozpłakać. Wtuliła się mocno.

- Babcia? - wyszeptała, przyciskając usta do ucha kobiety. Nagle wiedziała, kim ona jest.

- Ciągle kiedy wracam z pracy, ciebie nie ma - powiedziała kobieta. - A

teraz biegasz sobie po ulicy jak lunatyczka? W ogóle poszłaś dziś do pracy? Gdzie jest twoja siostra?

Znów rozległ się grzmot. Zupełnie jakby zbliżała się paskudna burza. I to szybko. Luce zadrżała i potrząsnęła głową. Nie wiedziała.

- Aha - stwierdziła kobieta. - Już nie jesteś taka wesolutka. -

Zmrużywszy oczy, wpatrzyła się w Luce i odsunęła ją trochę, żeby przyjrzeć jej się uważniej. - Mój Boże, w co ty się ubrałaś?

Luce kręciła się, kiedy jej babcia z poprzedniego wcielenia gapiła się na

jej dżinsy i wodziła powykręcanymi palcami po guzikach flanelowej koszuli Luce. Chwyciła ją za krótki, potargany kucyk.

- Czasem myślę, że jesteś tak samo szalona, jak twój ojciec, Panie świeć

nad jego duszą. - Ja po prostu... - Luce szczękała zębami. - Nie spodziewałam się, że

będzie tak zimno. Kobieta splunęła na śnieg, żeby okazać dezaprobatę.

Ściągnęła płaszcz. - Włóż to, zanim przeziębisz się na śmierć.

Szerokim gestem owinęła Luce płaszczem. Dziewczyna miała zgrabiałe

palce i z trudem zapinała guziki. Wtedy babci zdjęła szalik i owinęła nim głowę Luce. Głośny huk na niebie zaskoczył je obie. Teraz Luce

wiedziała już, że to nie grzmot.

- Co to? - wyszeptała. Staruszka popatrzyła na nią. - Wojna - mruknęła. - Czy razem z ubraniem straciłaś też rozum?

Chodź. Musimy iść. Kiedy wlokły się zaśnieżoną ulicą, przechodząc po

nierównych kamieniach bruku i umieszczonych miedzy nimi szynach tramwajowych, Luce zrozumiała,

że miasto wcale nie jest puste. Przy drodze parkowały pojedyncze

samochody, lecz od czasu do czasu z ciemnych bocznych uliczek dobiegało rżenie koni pociągowych czekających przed ruszeniem w

dalszą drogę, a w powietrzu unosiła się chmura ich oddechów. Widziała

cienie ludzi przebiegających po dachach. W jednym z zaułków mężczyzna w podartym płaszczu pomagał trójce małych dzieci wejść do

piwnicy. Wąską ulica dotarły do szerokiej alei, wzdłuż której rosły drzewa, z

doskonałym widokiem na miasto. Jedynymi samochodami, które tu

parkowały, były pojazdy wojskowe. Wydawały się

staromodne, niemal absurdalne, jak eksponaty w muzeum wojny -

samochody terenowe z płóciennymi dachami, wielkimi błotnikami, cieniutkimi kierownicami i radzieckim sierpem i młotem na drzwiach.

Oprócz Luce i jej babci na tej ulicy nie było nikogo. Wszystko - poza

tym straszliwym dudnieniem na niebie - było upiornie, niesamowicie ciche. W pewnej odległości widziała rzekę, a daleko po jej drugiej

stronie wielką budowlę. Nawet w ciemnościach dostrzegła

skomplikowane iglice i kopuły w kształcie cebuli, które jednocześnie wydawały się znajome i legendarne. Minęła chwila, zanim zrozumiała -

i wtedy Luce przeszył strach.

Była w Moskwie. A miasto znajdowało się w strefie działań wojennych.

Ku szaremu niebu wznosił się czarny dym, wskazując części miasta,

które zostały już zaatakowane - na lewo od olbrzymiego Kremla, tuż za nim i daleko po prawej. Na ulicach nie trwały walki, nie było żadnych

znaków, że żołnierze wroga wkroczyli do miasta. Jednakże płomienie

liżące zwęglone budynki, przepełniający okolicę zapach wojennej pożogi i groźba, że to nie koniec, były jeszcze gorsze.

To była najbardziej porąbana rzecz, jaką Luce zrobiła w swoim życiu -

prawdopodobnie we wszystkich swoich żywotach. Rodzice by ją zabili, gdyby wiedzieli gdzie jest. Daniel może się już do niej nigdy nie

odezwać.

Ale z drugiej strony, co, jeśli nie będą mieli okazji się na nią zezłościć? Mogła umrzeć, tutaj, w strefie wojny. Dlaczego to zrobiła?

Ponieważ musiała. Trudno było odnaleźć tę odrobinę dumy po środku

paniki. Gdzieś jednak musiała być. Przeszła przez Głosiciela. Z własnej woli. W odległe miejsce i czas, w

przeszłość, którą musiała zrozumieć. Tego pragnęła. Wystarczająco długo kierowano nią jak pionkiem na szachownicy. I co teraz miała

zrobić?

Przyspieszyła kroku i mocno ścisnęła babcię za rękę. Co dziwne, ta

kobieta nie rozumiała, przez co przechodzi Luce, nawet nie wiedziała, kim ona naprawdę jest. Mimo to, jedynie uścisk jej dłoni sprawiał, że

Luce jeszcze się nie poddała.

- Gdzie idziemy? - spytała Luce, kiedy babcia pociągnęła ją w kolejną zaciemnioną uliczkę. Kamienie bruku wkrótce zniknęły, droga była bita

i śliska. Śnieg przemoczył płótno tenisówek

Luce i palce stóp zaczynały ją piec z zimna. - Po twoją siostrę, Kristinę. - Staruszka się skrzywiła. - Tą, która po

nocach kopie okopy, żebyś ty mogła się przespać. Pamiętasz?

Tam, gdzie się zatrzymały, ulicy nie oświetlała żadna latarnia. Luce zamrugała kilka razy, żeby przyzwyczaić wzrok. Stały przed czymś, co

wyglądało jak bardzo długi rów, w samym środku miasta.

Musiało tam pracować ze stu ludzi. Wszyscy zakutani po same uszy. Niektórzy klęczeli i kopali łopatami. Inni kopali gołymi rękami.

Niektórzy stali nieruchomo, obserwując niebo. Kilku żołnierzy pchało

wózki i taczki wypełnione stertami kamieni i ziemi, które wyrzucali na barykadę na końcu ulicy. Byli ubrani w grube wojskowe płaszcze, które

łopotały wokół ich kolan, lecz pod hełmami ich twarze były równie

wychudzone jak u cywilów. Lucinda zrozumiała, że wszyscy pracowali razem, mężczyźni w mundurach, kobiety i dzieci, zmieniając miasto w

fortecę, robiąc wszystko co w ich mocy, aż do ostatniej chwili, by

zatrzymać wrogie czołgi. - Kristina! - zawołała babcia. W jej głosie była ta sama mieszanina

miłości i paniki, co wtedy, kiedy szukała Luce.

U jej boku natychmiast pojawiła się dziewczyna. - Co ci tyle zajęło?

Kristina była wysoka i szczupła. Spod jej męskiego kapelusza wysuwały

się kosmyki ciemnych włosów. I była tak piękna, że Luce musiała przełknąć gulę w gardle. Od razu rozpoznała w niej rodzinę.

Widok Kristiny przypomniał Lucy Verę, inną siostrę z poprzedniego

życia. Luce w swoim czasie musiała mieć setki sióstr. Tysiące. I wszystkie przeszły cos podobnego. Siostry i bracia, rodzice i przyjaciele,

których Luce musiała kochać, a później utracić. Nikt z nich nie wiedział,

co ich czeka. Wszyscy zostali w cierpieniu. Może istniał sposób, żeby to zmienić, złagodzić dla ludzi, którzy ją

kochali. Może to była część tego, co Luce mogła zrobić w swoich

przeszłych żywotach. Nad miastem rozległ się głośny huk wybuchu. Tak blisko, że ziemia pod

stopami Luce zakołysała się, a bębenek jej prawego ucha prawie pękł.

Na rogu ulicy zabrzmiały syreny przeciwlotnicze. - Babciu. - Kristina wzięła babcię za rękę. Była bliska łez. - Naziści... są

tutaj, prawda? Niemcy. Luce po raz pierwszy przeszła sama i

wylądowała pośrodku drugiej wojny światowej. - Atakują Moskwę? - Jej głos drżał. - Dziś w nocy?

- Powinniśmy wyjechać z pozostałymi - powiedziała Kristina z goryczą

w głosie. - Teraz jest za późno. - I zostawić waszą matkę, ojca i dziadka? - Babcia pokręciła głową. -

Zostawić ich samych w grobach?

- Lepiej, żebyśmy dołączyły do nich na cmentarzu? - warknęła w odpowiedzi Kristina. Wyciągnęła rękę do Luce i ścisnęła ją za ramię. -

Wiedziałaś o nalocie? Ty i ten Twój przyjaciel kułak? Czy to dlatego

dziś rano nie przyszłaś do pracy? Byłaś z nim, prawda? Co zdaniem siostry mogła wiedzieć Luce? Z kim była? Z kim, jeśli nie z

Danielem? Oczywiście. Liszka musi być teraz z nim. A jeśli członkowie rodziny

mylili tę Liszkę z Luce... Poczuła ściskanie w piersiach. Ile czasu zostało

do śmierci? A gdyby Luce udało się odnaleźć Liuszkę, zanim do tego dojdzie?

- Liuszka.

Siostra i babcia gapiły się na nią. - Co z nią jest dziś nie tak? - spytała Kristina.

- Chodźmy. - Babcia skrzywiła się. - Moskwicze nie będą godzinami

trzymać otwartej piwnicy. Na niebie zabrzmiał odgłos silników samolotu. Był na tyle blisko, że kiedy Luce podniosła

wzrok, wyraźnie widziała czarne swastyki wymalowane pod skrzydłami.

Później w mieście rozległ się kolejny wybuch i powietrze wypełnił gryzący czarny dym. Trafili w coś w pobliżu. Dwa kolejne potężne

wybuchy sprawiły, że ziemia zadrżała pod jej stopami.

Na ulicy zapanował chaos. Tłum w okopie zniknął, wszyscy rozproszyli się w bocznych ulicach. Niektórzy zbiegali po schodach metra na rogu

ulicy, by przeczekać bombardowanie pod ziemią, inni ukrywali się w

bramach. Przecznicę dalej Luce zauważyła, jak ktoś biegnie. Dziewczyna, mniej

więcej w jej wieku, w czerwonej czapce i długim wełnianym płaszczu.

Na chwilę odwróciła głowę i biegła dalej. To wystarczyło Luce. Oto i ona.

Liuszka.

Wyrwała się z uścisku babci. - Przepraszam, muszę iść.

Luce odetchnęła głęboko i pobiegła ulica, prosto w kłębiący się dym i

najcięższe bombardowanie. - Zwariowałaś?! - wrzasnęła Kristina. Nie pobiegły za nią. Musiałyby

być szalone. Stopy Luce były odrętwiałe, gdy próbowała biec przez sięgający do pół

łydki śnieg na chodniku. Kiedy dotarła do rogu, za którym widziała

swoje wcielenie w czerwonej czapce, zwolniła. I sapnęła.

Budynek, który zajmował pół kwartału bezpośrednio przed nią, zapadł

się. Biały kamień znaczyły plamy czarnego popiołu. Wewnątrz krateru w boku budynku płonął ogień.

Eksplozja wyrzuciła z wnętrza budynku sterty śmieci. Śnieg plamiła

czerwień. Luce wzdrygnęła się, aż uświadomiła sobie, że to nie krew, lecz strzępy czerwonej tkaniny. To musiał być zakład krawiecki. Na

ulicy leżało kilka wieszaków z osmalonymi ubraniami. W rowie

wyładował manekin. Luce musiała zakryć usta szalikiem babci, żeby nie zakrztusić się dymem. Wszędzie, gdzie szła, w śnieg wbijały się odłamki

kamienia i potłuczone szkło.

Powinna zawrócić, znaleźć babcię i siostrę, które pomogą jej się gdzieś schronić, ale nie mogła. Musiała odnaleźć Liuszkę. Nigdy nie była tak

blisko jednego z wcześniejszych wcieleń. Liuszka może pomóc jej

zrozumieć, dlaczego życie Luce było inne. Dlaczego Cam wystrzelił gwiezdną strzałę w jej odbicie, myśląc, że to ona, i powiedział

Danielowi „To był dla niej lepszy koniec". Lepszy koniec niż co?

Powoli obracała się, próbując dostrzec w mroku czerwoną czapkę. Tutaj. Dziewczyna biegła w dół do rzeki. Luce też ruszyła biegiem.

Biegły z idealnie taką samą prędkością. Kiedy Luce skuliła się na

dźwięk wybuchu, Liuszka też się skuliła - jak dziwne echo ruchu Luce. A gdy dotarły do brzegu i zobaczyły miasto, Liuszka zamarła dokładnie

w takiej samej pozie jak Luce.

Pięćdziesiąt metrów przed Luce jej lustrzany obraz zaczął łkać. Tak wielki obszar Moskwy płonął. Tyle domów zostało zrównanych z

ziemią. Luce próbowała myśleć o innych ludziach ginących tej nocy w

mieście, lecz wydawali się odlegli i nieosiągalni, jak coś, o czym czytała w podręczniku historii.

Dziewczyna znów ruszyła. Biegła tak szybko, że Luce wiedział, że jej nie dogoni. Omijały wielkie leje w brukowanej ulicy. Mijały płonące

budynki, trzeszczące z tym paskudnym odgłosem, który wydaje ogień,

kiedy sięga nowego celu. Przebiegały obok zniszczonych,

poprzewracanych wojskowych ciężarówek. Wtedy Liuszka skręciła ostro w lewo i zniknęła Luce z oczu.

Zaczęła działać adrenalina. Luce pędziła naprzód, mocniej uderzała

stopami w ziemię, poruszając się szybciej po zaśnieżonej ulicy. Ludzie biegli tak szybko jedynie, jeśli byli zdesperowani. Jeśli kierowało nimi

cos większego niż oni sami.

Liuszka mogła biec tylko do jednego. - Liuszka...

Jego głos.

Gdzie on był? Przez chwilę Luce zapomniała o swoim wcześniejszym wcieleniu, o rosyjskiej dziewczynie, której życie w każdej chwili mogło

się zakończyć, zapomniała, że ten Daniel nie był jej Danielem, ale

wtedy... Ależ oczywiście, że był.

Nigdy nie umarł. Wciąż był ten sam. Zawsze należał do niej, a ona do

niego. Pragnęła jedynie znaleźć jego ramiona, zatonąć w jego uścisku. On by wiedział, co powinna zrobić, on by mógł jej pomóc. Dlaczego

wcześniej w niego zwątpiła?

Biegła, przyciągana przez jego głos. Niestety, nigdzie nie widziała Daniela. Ani Liuszki. Kwartał od rzeki Luce zatrzymała się na pustym

skrzyżowaniu.

Z trudem wciągnęła powietrze do zmrożonych płuc. W uszach czuła głęboki, pulsujący ból, a lodowate igły wbijające się w stopy sprawiły,

że stanie bez ruchu było nie do wytrzymania.

W którą stronę powinna pójść? Przed sobą widziała rozległą, pustą działkę, wypełnioną gruzami i

odgrodzoną od ulicy rusztowaniami oraz żelaznym płotem. Jednakże nawet w ciemnościach Luce widziała, że ten budynek został zburzony

wcześniej, nie przez ostatnie naloty.

Nie robił zbyt wielkiego wrażenia - ot, paskudna, opuszczona dziura.

Nie wiedziała, dlaczego wciąż przed nim stoi. Dlaczego przestała biec, kiedy usłyszała jego głos... Chwyciła za płot, zamrugała i zobaczyła coś

wspaniałego.

Świątynia. Majestatyczna biała świątynia wypełniająca tę lukę. Trzy pary ogromnych marmurowych kolumn na jej fasadzie. Pięć złotych

kopuł wznoszących się ku niebu. A w środku rzędy nawoskowanych

drewnianych ławek rozciągających się jak okiem sięgnąć. Ołtarz do którego prowadziły białe schody. A wszystkie ściany i wysokie łukowate

sklepienie pokrywały niezwykle skomplikowane freski. Wszędzie anioły.

Cerkiew Chrystusa Zbawiciela. Skąd Luce to wiedziała? Dlaczego czuła każdą komórką ciała, że w tej

nicości znajdowała się niegdyś onieśmielająca biała świątynia?

Ponieważ była tam przed chwilą. Widziała ślady innych dłoni pośród popiołu na metalu. Liuszka też się tu zatrzymała, patrzyła na ruiny

cerkwi i coś poczuła.

Luce chwyciła za ogrodzenie, znów zamrugała i zobaczyła siebie - albo też Liuszkę - jako dziewczynkę.

Siedziała w jednej z ławek w sukience z białej koronki. Grały organy,

Ludzie zbierali się na nabożeństwo. Przystojny mężczyzna po lewej musiał być jej ojcem, a kobieta obok niego jej matką. Była też babcia,

którą Luce niedawno poznała, i Kristina. Obie wydawały się młodsze i

lepiej odżywione. Luce pamiętała, że babcia wspomniała o śmierci obojga jej rodziców. Tu jednak wyglądali jak żywi. Znali tutaj

wszystkich, witali każdą rodzinę mijającą ich ławkę. Luce przyglądała

się swojemu wcześniejszemu wcieleniu, które obserwowało, jak jej ojciec ściska dłoń przystojnego jasnowłosego mężczyzny. Młodzieniec pochylił

się nad ławką i uśmiechnął do Luce. Miał niezwykle piękne fiołkowe oczy.

Znów zamrugała i wizja się rozpłynęła. Działkę wypełniały teraz tylko

gruzy. Marzła. I była sama. Po drugiej stronie rzeki spadła kolejna bomba, wstrząs sprawił, że Luce opadła na kolana. Zakryła twarz

dłońmi...

Usłyszała cichy płacz. Uniosła głowę, wpatrzyła się w mrok wśród ruin i wtedy zobaczyła jego.

- Daniel - wyszeptała.

Wciąż wyglądał tak samo. Niemal emanował światłem, nawet w lodowatych ciemnościach. Jasne włosy, które pragnęła cały czas

przeczesywać palcami, fiołkowo-szare oczy, stworzone, by wpatrywać

w nią. Onieśmielająca twarz, wysokie kości policzkowe, te wargi. Jej serce zabiło mocniej i musiała chwycić się ogrodzenia, żeby nie pobiec

w jego stronę.

Ponieważ nie był sam. Był z Liuszką. Tulili się do siebie, połączeni w niekończącym się

pocałunku. Pocieszał ją, głaskał po policzku, scałowywał jej łzy. Tak

zatonęli w objęciach, że wydawało się, iż nie zauważyli, jak ulicą wstrząsa kolejny wybuch. Wyglądali, jakby na całym świecie byli tylko

oni dwoje. Ich ciał nic nie dzieliło. Było zbyt ciemno, by zobaczyć

kontury ich sylwetek. Lucinda podniosła się i podkradła bliżej, przechodząc od jednej sterty gruzu do drugiej, pragnąc znaleźć się bliżej

niego. - Myślałam, że cię nie znajdę - powiedziało wcześniejsze

wcielenie Luce. - Zawsze się odnajdziemy - odpowiedział Daniel, podnosząc ją z ziemi i

przyciągając bliżej. -Zawsze.

- Hej, wy! - zawołał ktoś z wejścia do sąsiedniego budynku. - Idziecie? Po drugiej stronie pustej działki niewielka grupa ludzi wchodziła do

solidnie wyglądającej kamiennej budowli, kierowana przez mężczyznę, którego twarzy Luce nie widziała. Tam właśnie udawali się Liuszka i

Daniel. To musiał być ich plan, razem schronić się przed

bombardowaniem. - Tak! - zawołała Liszka do pozostałych. Spojrzała na Daniela. Chodźmy z nimi. - Nie - powiedział szorstko. Wydawał się

zdenerwowany. Luce aż za dobrze znała ten ton głosu.

- Będziemy bezpieczniejsi niż na ulicy. Czy to nie dlatego umówiliśmy się tu na spotkanie?

Daniel odwróciła się i obejrzał za siebie, jego wzrok przesunął się po

kryjówce Luce. Kiedy niebo rozświetlił kolejny złocisto-czerwony wybuch, Liuszka wrzasnęła i ukryła twarz na piersi Daniela. I tylko

dlatego Luce zobaczyła jego minę.

Coś mu ciążyło. Cos większego niż strach przed bombardowaniem. O, nie.

- Danił! - Chłopak stojący przy budynku wciąż trzymał otwarte drzwi do

schronu. - Liuszka! Danił!

Pozostali już znaleźli się w środku.

Wtedy właśnie Danił obrócił Liuszkę, przycisnął wargi do jej ucha. Ze swojej ciemnej kryjówki Luce nie mogła usłyszeć jego słów, choć

bardzo tego pragnęła. Czy mówił jej jedną z tych rzeczy, które mówił jej

Daniel, kiedy ona była zmartwiona albo przytłoczona? Chciała podbiec do nich, odciągnąć Liuszkę - ale nie mogła. Coś w głębi duszy jej nie

pozwalało.

Wpatrzyła się w twarz Liuszki, jakby od tego zależało jej życie. Może i tak było.

Liuszka kiwała głową. Kiedy Danił mówił, przerażenie na jej twarzy

zniknęło, stała się opanowana, właściwie spokojna. Zamknęła oczy. Jeszcze raz przytaknęła, po czym odchyliła głowę i na jej wargach

pojawił się uśmiech.

Uśmiech? Ale dlaczego? Jak? Zupełnie, jakby wiedziała, co miało się wydarzyć.

Danił wziął ją w ramiona i odchylił do tyłu. Pocałował ją, mocno

przycisnął wargi do jej ust, dłońmi przeciągnął po jej włosach, później przesunął je wzdłuż całego ciała.

Było to tak namiętne, że Luce zarumieniła się, tak intymne, że nie mogła oddychać, i tak wspaniałe, że nie mogła oderwać wzroku. Ani na chwilę.

Nawet kiedy Liuszka krzyknęła.

I wybuchnęła białym płomieniem.

Ognisty cyklon był nie z tej ziemi, płynny i niemal elegancki na swój

przerażający sposób, jak długi jedwabny szal wirujący wokół jej bladego ciała. Otoczył Liuszkę, wypływał z niej, rozświetlając ręce, którymi

młóciła powietrze - aż przestała.

Danił jej nie puszczał, nawet kiedy ogień osmalił jego ubranie, nawet kiedy musiał utrzymać cały ciężar jej bezwładnego ciała, nawet kiedy

płomienie wypalały jej tkanki z paskudnym sykiem, nawet kiedy jej

skóra poczerniała. Dopiero gdy płomień zgasł - szybko, jakby ktoś zdmuchnął świecę - i

nie pozostało już nic poza popiołami, Danił opuścił ręce wzdłuż boków.

W żadnym z najdzikszych marzeń o udaniu się w przeszłość i zobaczeniu swoich przeszłych żywotów, Luce nie wyobrażała sobie tego

- swojej własnej śmierci. Rzeczywistość była gorsza niż jej

najpaskudniejsze koszmary. Stała na lodowatym śniegu, sparaliżowana tą wizją, nie mogąc się poruszyć.

Danił odszedł niepewnym krokiem od zwęglonej masy na śniegu i

zaczął płakać. Łzy płynące po jego policzkach zostawiały czyste korytarze pośród czarnej sadzy - jedynego, co z niej pozostało. Jego

twarz się wykrzywiła. Ręce drżały. Luce wydawały się nagie, wielkie i

puste, jakby - choć ta myśl sprawiała, że czuła się dziwnie zazdrosna - jego dłonie pasowały do talii Liuszki, jej włosów, jej policzków. Co

mozna zrobić z dłońmi, kiedy jedyna rzecz, którą pragnęły trzymać,

nagle znika, i to w tak okrutny sposób? Jedyna dziewczyna, całe życie - znika.

Cierpienie malujące się na jego twarzy sprawiło, że Luce poczuła się

wyczerpana. Widok jego udręki tylko pogarszał ból i dezorientację, które ją wypełniały.

On tak się czuł za każdym razem. Za każdą śmiercią.

I jeszcze raz, i jeszcze raz.

Luce myliła się, kiedy sądziła, że Daniel jest egoistą. Nie chodziło o to,

że się nie przejmował, lecz o to, że przejmował się za bardzo, i to go niszczyło. Wciąż tego nie znosiła, ale nagle zrozumiała jego gorycz,

jego rezerwę. Miles mógł ją kochać, lecz jego miłość nie przypominała

uczucia Daniela. Nie mogła.

- Daniel! - krzyknęła i wybiegła z cieni w jego stronę.

Chciała oddać mu wszystkie pocałunki i uściski, którymi na jej oczach obdarzał jej poprzednie wcielenie. Wiedziała, że to nie w porządku,

wiedziała, że wszystko jest nie w porządku. Danił otworzył szerzej oczy.

Na jego twarzy pojawił się wyraz skrajnego przerażenia. - Co to takiego? - zapytał powoli.

W jego głosie kryło się oskarżenie. Jakby właśnie nie pozwolił umrzeć

swojej Liuszce. Jakby obecność Luce była gorsza niż patrzenie na śmierć Liuszki. Uniósł dłoń, czarną od popiołu, i wskazał na nią.

- Co się dzieje?

Bolało ją, kiedy patrzył na nią w taki sposób. Zatrzymała się gwałtownie i zamrugała, ukrywając łzy.

- Odpowiedz mu - powiedział ktoś ukryty w cieniach. - Skąd się tu

wzięłaś? Luce od razu rozpoznała ten wyniosły głos. Nie musiała widzieć Cama

wychodzącego z mroku skrywającego wejście do schronu.

Z cichym trzaskiem i odgłosem przypominającym łopot ogromnej flagi rozłożył wielkie skrzydła. Unosiły się nad nim, sprawiając, że wydawał

się jeszcze wspanialszy i bardziej przerażający niż zwykle. Luce nie

mogła oderwać od nich wzroku. Rzucały złocisty blask na ciemną ulicę. Luce zmrużyła oczy, próbując rozumieć rozgrywającą się przed nią

scenę. Było ich więcej, kolejne postacie kryjące się w cieniach. Teraz wszystkie wystąpiły naprzód.

Gabbe. Roland. Molly. Arriane.

Ich skrzydła wyginały się mocno naprzód. Migoczące morze srebra i

złota, oślepiająco jaskrawe na ciemnej ulicy. Wydawali się pełni napięcia. Czubki ich skrzydeł drżały, jakby gotowali się do bitwy.

Tym razem Luce nie czuła się zastraszona wspaniałością ich skrzydeł

ani ciężarem spojrzeń. Odczuwała odrazę. - Czy oglądacie to za każdym razem? - spytała.

- Liuszka - powiedziała Gabbe spokojnym głosem. - Powiedz nam, co

się dzieje. I wtedy Danił podszedł do niej i chwycił ją za ramiona. Potrząsnął nią.

- Liuszka!

- Nie jestem Liuszką! - krzyknęła Luce, wyrywając się z jego uścisku i cofając się o kilka kroków.

Była przerażona. Jak oni mogli tak żyć? Jak mogli tak po prostu siedzieć

i patrzeć, jak umiera? Tego było zbyt wiele - nie była gotowa na taki widok.

- Dlaczego tak na mnie patrzysz? - spytał Danił.

- Ona nie jest tym, za kogo ją uważasz, Danił - wyjaśniła Gabbe. - Liuszka nie żyje. To jest... to

jest...

- Kim ona jest? - spytał Danił. - Jak to możliwe, że tu stoi? Kiedy... - Popatrz na jej ubranie. Musi być...

- Zamknij się, Cam, to niemożliwe - przerwała mu Arriane, lecz

brzmiała przy tym tak, jakby się bała, że Luce jest tym, o czym mówił Cam.

W powietrzu rozległ się kolejny świst, później na budynki po drugiej

stronie ulicy zaczęły spadać pociski artyleryjskie, ogłuszając Luce i podpalając drewniany magazyn. Aniołów nie obchodziła wojna, jedynie

Luce. Od aniołów dzieliło ją obecnie około sześciu metrów - wydawało się, że podchodzą do niej z równą nieufnością, jak ona do nich. Nikt się

nie zbliżał.

W blasku płonącego budynku cień Daniła padał daleko przed jego

ciałem. Spróbowała go do siebie przyzywać. Czy to zadziała? Zmrużyła oczy i napięła wszystkie mięśnie. Wciąż była w tym tak niezręczna,

nigdy nie wiedziała, co jest właściwie konieczne, by cień znalazł się w

jej dłoniach. Kiedy ciemność zaczęła drżeć, skoczyła. Chwyciła cień obiema rękami i

zaczęła zwijać wirującą ciemną masę w kulę, jak to robili jej

nauczyciele, Francesca i Steven, podczas jej pierwszego dnia w Shoreline. Świeżo przyzywane Głosiciele zawsze były bezkształtne.

Najpierw należało nadąć im wyraźny kontur. Dopiero później można je

było rozciągnąć na płasko. Wtedy Głosiciel się przeobrażał - w ekran, przez który można było podglądać przeszłość albo w portal, przez który

można było przejść.

Ten Głosiciel był lepki, ale szybko go rozciągnęła, nadała mu właściwy kształt.

Sięgnęła do środka i otworzyła portal.

Nie mogła tu dłużej zostać. Miała teraz misję - odnaleźć się żywą w innym czasie i poznać, o jakiej cenie mówili Wygnańcy, jak również

poznać źródło klątwy, którą rzucono na nią i Daniela. A później ją

złamać. Pozostali westchnęli, gdy zaczęła manipulować Głosicielem.

- Kiedy się tego nauczyłaś? - wyszeptał Danił.

Luce potrząsnęła głową. Jej wyjaśnienie tylko by go zdezorientowało. - Lucinda! - zawołał ją prawdziwym imieniem.

Co dziwne, patrzyła prosto w jego udręczona twarz, ale nie widziała,

żeby poruszał wargami. Umysł musiał płatać jej figle. - Lucinda! - krzyknął po raz drugi, z przerażeniem. W tej właśnie chwili

Luce wskoczyła w przyzywającą ciemność.

DWA

DAR NIEBIOS

MOSKWA 15 PAŹDZIERNIKA 1941 R.

- Lucinda! - zawołał znów Daniel, ale było za późno. W tej chwili

zniknęła. Właśnie wyłonił się w ponurej, zasypanej śniegiem okolicy. Wyczuł

błysk światła za plecami i gorąco płomienia, ale widział tylko Luce.

Pobiegł w jej stronę przez ciemną ulicę. Wydawała się taka malutka i w czyimś przetartym płaszczu. Wydawała się przerażona. Patrzył, jak

otwiera cień i...

- Nie! W budynek za jego plecami wbiła się rakieta. Ziemia zadrżała, ulica

podskoczyła i pękła, a w powietrze uniosła się chmura szkła, stali i

betonu, która następnie opadła. Po wszystkim na ulicy zapadła śmiertelna cisza, lecz Daniel właściwie

tego nie zauważał. Stał pełen niedowierzania pośród gruzów.

- Idzie dalej w przeszłość - powiedział ktoś. Ten głos. Jego głos. Echo? Nie, za blisko na echo. Brzmiało zbyt wyraźnie, by pochodziło z

wnętrza głowy.

- Kto to powiedział? - Przebiegł obok zniszczonych rusztowań do miejsca, w którym jeszcze przed chwilą znajdowała się Luce.

Dwa westchnienia.

Daniel stał i patrzył na samego siebie. Tyle, że nie do końca - na

wcześniejszą wersję siebie, odrobinę mniej cyniczną. Ale z jakiego czasu? Gdzie był?

- Nie dotykajcie się! - krzyknął Cam do nich obu.

Miał na sobie mundur polowy, wojskowe buty i obszerny czarny płaszcz. Na widok Daniela jego oczy zapłonęły.

Obaj Danielowie zbliżyli się nieświadomie i zaczęli krążyć wokół

siebie. Teraz się cofnęli. - Trzymaj się z dala ode mnie - ostrzegł starszy nowszego. - To

niebezpieczne.

- Wiem o tym - warknął Daniel. - Chyba nie sądzisz, że nie wiem? - Taka bliskość sprawiała, że robiło mu się niedobrze. - Byłem tu

wcześniej. Jestem tobą.

- Czego chcesz? - Ja... - Daniel rozejrzał się, próbując zorientować się w sytuacji.

Po tysiącach lat życia, kochania Luce i tracenia jej, materia jego

wspomnień wytarła się. Powtórzenia sprawiały, że z trudem przypominał sobie przeszłość. Ale to miejsce nie było tak dawno temu,

to miejsce pamiętał...

Zrujnowane miasto. Śnieg na ulicach.

Ogień na niebie.

To mogła być jedna z setek wojen.

Ale tutaj...

Miejsce na ulicy, gdzie śnieg się stopił. Ciemny krater pośród morza bieli. Daniel opadł na kolana i dotknął kręgu czarnego popiołu na ziemi.

Zamknął oczy. I przypomniał sobie, w jaki dokładnie sposób umarła w

jego ramionach. Moskwa. Rok 1941.

Czyli to właśnie robiła - wchodziła w swoje wcześniejsze życia.

Próbowała zrozumieć. Cały problem polegał na tym, że w jej śmierciach nie było żadnego wzorca. Daniel wiedział to lepiej niż ktokolwiek.

Jednakże w pewnych żywotach próbował wyjaśnić jej choć częściowo

sytuację, z nadzieją, że to coś zmieni. Czasami liczył, że utrzyma ją przy życiu dłużej, choć nigdy mu się nie udało. Czasami - jak wtedy ,

podczas oblężenia Moskwy - postanowił wcześniej wysłać ją w drogę.

By ją oszczędzić. By to jego pocałunek poczuła jako ostatnią rzecz w tym życiu.

I te wcielenia rzucały najdłuższe cienie przez eony. Wyróżniały się i

przyciągały Luce jak magnes opiłki, kiedy przebijała się przez Głosicieli. Żywoty, w których wyjawił jej to, co musiała wiedzieć, choć

miał świadomość, że ten sposób ja zniszczy.

Jak jej śmierć w Moskwie. Pamiętał ją wyraźnie i poczuł się głupio. Odważne słowa, które jej wyszeptał, głęboki pocałunek, którym ją

obdarzył. Błogi uśmiech na jej twarzy, kiedy umierała. To niczego nie

zmieniło. Koniec był taki sam jak zawsze. A i Daniel czuł się po tym tak samo jak zawsze. Ponury. Mroczny.

Pusty. Wydrążony. Niepocieszony.

Gabbe podeszła bliżej i kopnięciem rzuciła śnieg na krąg popiołu w miejscu śmierci Liuszki. Jej lekkie jak piórko skrzydła świeciły w

mroku, a ciało otaczała migotliwa aura, gdy uklękła w śniegu. Płakała. Reszta również podeszła bliżej. Cam. Roland. Molly. Arriane. I Danił,

Daniel z przeszłości, który dopełnił ich grupkę.

- Jeśli przyszedłeś tutaj, żeby nas przed czymś ostrzec - zawołała Arriane - to powiedz co swoje i odejdź!

Jej opalizujące skrzydła nachyliły się, niemal opiekuńczo. Stanęła przed

Daniłem, który wydawał się nieco zielony na twarzy. Kontakty z wcześniejszymi wcieleniami były dla aniołów nienaturalne i

zakazane. Daniel czuł się spocony i słaby - nie wiedział jednak, czy to

dlatego, że musiał znowu przeżyć śmierć Luce, czy też przez bliskość swojego wcześniejszego wcielenia.

- Ostrzec nas? - zaszydziła Molly, krążąc wokół Daniela. - A dlaczego

Daniel Grigori miałby podjąć się tego wysiłku i ostrzec nas przed czymkolwiek? - Stanęła przed nim, drażniąc go swoimi miedzianymi

skrzydłami. - nie pamiętam, o co mu chodzi... ten tutaj skacze prze

stulecia w przeszłość. Ciągle szuka i ciągle się spóźnia. - Nie - wyszeptał Daniel. To niemożliwe. Wyruszył, by ją dogonić i tak

się stanie.

- Ona chciała zapytać - odezwał się Roland - co takiego się wydarzyło, ze trafiłeś tutaj? Z miejsca, z którego przybywasz?

- Już prawie zapomniałem - stwierdził Cam, masując skronie. - On goni

za Lucindą. Wypadła z czasu. - Odwrócił się do Daniela i uniósł brew. - Może teraz zapomnisz o swojej dumie i poprosisz nas o pomoc?

- Nie potrzebuję pomocy.

- Wydaje się, że tak - zaszydził Cam. - Trzymaj się od tego z dala - warknął Daniel. - Później sprawisz nam

wystarczająco dużo problemów.

- O, jak miło. - Cam klasnął w dłonie. - Już nie mogę się doczekać. - To niebezpieczna gra, Danielu - zauważył Roland.

- Wiem. Cam zaśmiał się złowrogo.

- Czyli w końcu doszliśmy do ostatecznej rozgrywki, prawda? Gabbe

przełknęła ślinę - Czyli... coś się zmieniło?

- Ona zaczyna się domyślać! - powiedziała Arriane. - Otwiera

Głosiciele, przechodzi przez nie i wciąż żyje! Oczy Daniela zapłonęły fioletem. Odwrócił się od nich i wpatrzył w

ruiny cerkwi, miejsca, w którym po raz pierwszy ujrzał Liuszkę.

- Nie mogę zostać. Muszę ją złapać. - Cóż, z tego co pamiętam - powiedział cicho Cam - nigdy ci się to nie

uda. Przeszłość została już zapisana, bracie.

- Może twoja przeszłość. Ale nie moja przyszłość. Daniel nie umiał się skupić. Skrzydła płonęły wewnątrz jego ciała,

domagając się uwolnienia. Ona odeszła. Ulica była pusta. Nie musiał się

nikim przejmować. Odrzucił ramiona do tyłu i uwolnił je ze świstem. Tak . Ta lekkość. Ta

najgłębsza wolność. Myślał teraz jaśniej. Potrzebował chwili

samotności. Z samym sobą. Spojrzał znacząco na drugiego Daniela i wzniósł się w niebo.

Kilka chwil później znów usłyszał ten dźwięk, ten sam łopot - odgłos

kolejnej pary skrzydeł, młodszych, zrywających się do lotu. Wcześniejsze wcielenie Daniela dogoniło go po chwili na niebie.

- Gdzie teraz?

Bez słowa wylądowali na dachu dwupiętrowego budynku w pobliżu Patriarszych Prudów, naprzeciwko okna Luce. Z tego miejsca patrzyli na

śpiącą Luce. Wspomnienie było świeższe w umyśle Daniła, lecz

niewyraźna reminiscencja Luce leżącej pod kołdrą i śpiącej wciąż wywoływała przyjemny dreszcz w skrzydłach Daniela.

Obaj byli poważni. W zbombardowanym mieście ironią losu był fakt, że

jej dom został ocalony, ona nie. Stali w milczeniu w chłodzie nocy, obaj starannie złożyli skrzydła, by przypadkiem się nie dotknąć.

- Jak sprawy mają się w jej przyszłości? Daniel westchnął.

- Dobra wiadomość jest taka, że w tym życiu coś się zmieniło. W jakiś sposób przekleństwo zostało... zmienione.

- Jak? - Danił podniósł wzrok i jego płonące nadzieją oczy

spochmurniały. - Chcesz powiedzieć, że w obecnym życiu jeszcze nie zawarła przymierza?

- Tak sądzimy. To część całej sprawy. Wygląda na to, że pojawiła się

luka, która pozwoliła jej przeżyć dłużej niż zwykle... - Ale to takie niebezpieczne.

Danił mówił szybko, gorączkowo, wyrzucając z siebie te same

przemyślenia, które wypełniały Daniela od czasu tamtej ostatniej nocy w Sword & Cross, kiedy zrozumiał, że tym razem wszystko wyglądało

inaczej.

- Mogłaby umrzeć i nie wrócić. To byłby koniec. Teraz wszystko wisi na włosku.

- Wiem.

Danił przerwał, opanował się. - Przepraszam. Oczywiście, że wiesz. Ale... pytanie brzmi, czy ona

rozumie, dlaczego to życie jest inne?

Daniel spuścił wzrok na dłonie. - Jeden ze Starców Zhsmaelim dotarła do niej i przesłuchała ją, zanim

Luce dowiedziała się czegokolwiek o swojej przeszłości. Lucinda

rozumie, że wszystkich interesuje fakt, iż nie została ochrzczona... ale tak wielu rzeczy jeszcze nie wie.

Danił podszedł do krawędzi dachu i wpatrzył się w jej ciemne okno.

- To jaka jest zła wiadomość?

- Obawiam się, że ja również bardzo wiele nie wiem. Nie mogę przewidzieć konsekwencji jej ucieczki w historię, jeśli jej nie odnajdę i

nie powstrzymam, nim będzie za późno.

Na ulicy zabrzmiała syrena - nalot się skończył. Wkrótce Rosjanie wyjdą na miasto i zaczną szukać ocalałych.

Daniel przeglądał swoje wspomnienia. Cofała się - ale do którego życia?

Odwrócił się i wpatrzył w swoje wcześniejsze wcielenie. - Ty też to sobie przypominasz, prawda?

- Że... ona wraca?

- Tak. Ale jak daleko? - Odezwali się jednocześnie, wpatrując się w ciemną ulicę.

- I gdzie się zatrzyma? - powiedział nagle Daniel, cofając się od

krawędzi. Zamknął oczy, odetchnął. - Luce jest teraz inna. Jest... - Niemal czuł jej zapach. Czysty, jak światło, jak słoneczny blask. -

Zmieniło się coś fundamentalnego. W końcu mamy szansę. A ja... ja

nigdy nie czułem większego uniesienia... ani przerażenia. Otworzył oczy i ze zdziwieniem zobaczył, że Danił kiwa głową.

- Danielu?

- Tak? - Na co czekasz? - spytał Danił z uśmiechem. - Idź po nią.

Wtedy Daniel otworzył cień leżący wzdłuż krawędzi dachu - Głosiciela

- i wszedł do środka.

TRZY

CO NAGLE TO PO DIABLE

MEDIOLAN, WŁOCHY 25 MAJA 1918 R.

Luce wtoczyła się z Głosiciela przy akompaniamencie wybuchów.

Skuliła się i zakryła uszy. Ziemią wstrząsały gwałtowne eksplozje. Głośne huki, jeden za drugim, a

każdy bardziej spektakularny i paraliżujący od poprzedniego, aż dźwięki

i wstrząsy wibrowały tak, że wydawało się, że atak trwa bez najmniejszej przerwy.

Żadnej ucieczki przed zgiełkiem i żadnego końca.

Luce zataczała się w wypełnionej ogłuszającym hałasem ciemności, zgięta w pół, próbując osłonić swoje ciało. Wybuchy dudniły jej w

piersiach, w oczach i ustach miała ziemię.

I to wszystko, zanim się zorientowała, gdzie w ogóle trafiła. Z każdą jasną eksplozją widziała mignięcia falujących pól, poprzecinanych

przepustami i walącymi się płotami. Później błysk znikał, a ona ślepła.

Bomby wciąż wybuchały.

Coś było nie tak. Luce miała zamiar przejść przez czas, uciec od

Moskwy i wojny. Ale musiała skończyć dokładnie tam, gdzie zaczęła. Roland ją przed tym ostrzegał - przed niebezpieczeństwami

podróżowania Głosicielami. Ale ona była zbyt uparta, by go wysłuchać.

W ciemności potknęła się o coś i upadła jak długa, twarzą do ziemi. Ktoś jęknął. Ktoś, na kim Luce wylądowała.

Sapnęła i odczołgała się, czując ostre kłucie w biodrze, na którym

wylądowała. Ale kiedy zobaczyła mężczyznę lezącego na ziemi, zapomniała o swoim bólu.

Był młody, pewnie w jej wieku. Drobny, delikatne rysy twarzy,

nieśmiałe piwne oczy. Jego twarz była blada, oddychał z trudem. Dłoń przyciśniętą do brzucha pokrywała warstwa czarnego brudu. A pod ręką

jego mundur był zalany krwią.

Luce nie mogła oderwać wzroku od rany. - Nie powinno mnie tu być - wyszeptała.

Wargi chłopca zadrżały. Przeżegnał się trzęsącą się, zakrwawioną

dłonią. - Och, umarłem - powiedział, wpatrując się w nią szeroko otwartymi

oczyma. - Jesteś aniołem. Umarłem i poszedłem do... Czy jestem w

niebie? Wyciągnął w jej stronę drżącą rękę. Chciała krzyczeć albo wymiotować,

ale mogła jedynie zakryć jego dłonie i przycisnąć je z powrotem do

ziejącej rany na brzuchu. Kolejny wybuch wstrząsnął ziemią i leżącym na niej chłopcem. Świeża krew przepłynęła między palcami Luce.

- Jestem Giovanni - wyszeptał, zamykając oczy. - Proszę. Pomóż mi.

Proszę.

Dopiero wtedy Luce zorientowała się, że już nie jest w Moskwie. Ziemia

była cieplejsza. Nie przykryta śniegiem, lecz porośnięta trawą, z wyrwami w niektórych miejscach, ukazującymi żyzną czarną glebę.

Powietrze było suche i pełne kurzu. Ten chłopiec odezwał się do niej po

włosku, a ona, podobnie jak w Moskwie, zrozumiała. Jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności. W pewnej odległości widziała

reflektory, oświetlające wzgórza o fioletowym odcieniu. A za

wzgórzami, na wieczornym niebie świeciły jaskrawe gwiazdy. Luce odwróciła wzrok. Nie mogła patrzeć na gwiazdy, nie myśląc o Danielu,

a teraz nie mogła o nim myśleć. Nie w chwili, gdy przyciskała ręce do

brzucha tego chłopca, nie, kiedy znajdował się na krawędzi śmierci. Przynajmniej jeszcze nie umarł.

Tylko mu się tak wydawało.

Nie mogła mieć do niego pretensji. Po tym, jak został trafiony, pewnie znalazł się w szoku. A później może widział, jak przechodzi przez

Głosiciela, mroczny tunel w powietrzu. Musiał być przerażony.

- Nic ci nie będzie - powiedziała z doskonałym włoskim akcentem, którego zawsze chciała się nauczyć. Wydawał się zadziwiająco

naturalny na jej języku. Głos Luce również był bardziej miękki i

łagodniejszy niż się spodziewała, co kazało jej się zastanawiać, jaka była w tym życiu.

Ogłuszająca salwa sprawiła, że aż podskoczyła. Ostrzał z karabinów.

Niekończący się, szybki, jaskrawe smugi przecinające łukiem niebo, wypalające białe linie w oczach, a później dużo krzyków po włosku. I

odgłos kroków. Coraz bliżej.

- Wycofujemy się - wymamrotał chłopiec. - Niedobrze. Luce spojrzała w stronę, z której dochodziły odgłosy biegnących

żołnierzy, i dopiero wtedy zorientowała się, ze nie są sami. Wokół nich leżało co najmniej dziesięciu innych rannych, jęczących, drżących i

krwawiących na ciemną ziemię. Ich mundury były osmalone i

poszarpane przez minę, na którą przypadkiem natrafili. Powietrze wypełnił mocny odór zgnilizny, potu i krwi. To było straszne - Luce

musiała zagryźć wargi, żeby nie krzyknąć.

Minął ją mężczyzna w mundurze oficera, i nagle się zatrzymał. - A co ona tu robi? To strefa walki, nie miejsce dla pielęgniarek. Martwa

nam się nie przydasz, dziewczyno. Zrób coś pożytecznego. Musimy

załadować rannych. Odszedł, nim Luce zdążyła mu odpowiedzieć. Leżącemu na ziemi

chłopakowi zaczęły opadać powieki, jego ciało drżało. Rozejrzała się w

poszukiwaniu pomocy. Kilkaset metrów dalej zobaczyła wąską drogę, przy której parkowały

dwie ciężarówki starego typu i dwie małe, przysadziste karetki.

- Zaraz wracam - powiedziała Luce do chłopca, mocniej przyciskając jego ręce do brzucha, by zapanować nad krwawieniem. Jęknął, kiedy się

wycofała. Pobiegła w stronę ciężarówek, potykając się o własne nogi,

kiedy za jej plecami spadł kolejny pocisk artyleryjski, wstrząsając ziemią. Przy jednej z ciężarówek zgromadziła się grupa kobiet w białych

fartuchach. Pielęgniarki. One musiały wiedzieć co robić, jak pomóc.

Jednakże, kiedy Luce zbliżyła się na tyle, by zobaczyć ich twarze, spochmurniała. To były dziewczęta. Niektóre nie mogły mieć więcej niż

czternaście lat. Ich fartuchy wyglądały jak kostiumy.

Przyglądała się ich twarzom, szukając pośród nich siebie. Musiał być powód, dla którego wylądował w tym piekle. Ale żadna nie wyglądała

znajomo. Trudno było wyczytać coś z ich spokojnych, beznamiętnych

twarzy. Nie pokazywały po sobie grozy, która, jak wiedziała Luce, musiała wyraźnie malować się na jej obliczu. Może widziały już tyle

wojny, że się do niej przyzwyczaiły. - Woda. - Z ciężarówki dochodził głos starszej kobiety. - Bandaże. Gaza.

Rozdawała dziewczętom materiały opatrunkowe, które odbierały je i

organizowały prowizoryczną klinikę na poboczu drogi. Licznych żołnierzy przeniesiono już na ciężarówkę, gdzie czekali na opatrzenie

ran. Luce dołączyła do kolejki. Było ciemno i nikt nie powiedział jej ani

słowa. Czuła to teraz - zdenerwowanie młodych pielęgniarek. Musiały

być wyszkolone, by przed żołnierzami udawać spokój i opanowanie, lecz kiedy dziewczyna przed Luce sięgnęła po swój przydział, jej ręce

drżały.

Wokół nich żołnierze poruszali się szybko dwójkami, niosąc rannych za ręce i nogi. Niektórzy z niesionych zadawali pytania na temat bitwy, jak

dużej porażki doznali. Byli też ciężej ranni, którzy nie zadawali pytań,

gdyż zagryzali wargi z bólu, i ci, których trzeba było trzymać za pas, gdyż mina oberwała im obie nogi.

- Woda. - W ramionach Luce wylądował dzbanek. - Bandaże. Gaza.

Siostra przełożona mechanicznie wydawała przydział, gotowa przejść do następnej dziewczyny, ale tego nie zrobiła. Spuściła wzrok i Luce

zorientowała się, że wciąż ma na sobie ciężki wełniany płaszcz, który

dostała od babci Liuszki w Moskwie. I dobrze, bo pod płaszczem nosiła dżinsy i zapinaną na guziki koszulę obecnego wcielenia.

- Fartuch - powiedziała w końcu kobieta tym samym beznamiętnym

tonem, rzucając jej białą sukienkę i czepek, takie same, jak nosiły inne dziewczęta.

Luce pokiwała z wdzięcznością głową, po czym ukryła się za

ciężarówką, żeby się przebrać. To była obszerna biała sukienka, która sięgała jej do kostek i mocno pachniała wybielaczem. Spróbowała

wytrzeć z dłoni krew żołnierza, wykorzystując do tego wełniany płaszcz,

po czym rzuciła go za drzewo. Nim zapięła fartuch, podwinęła rękawy i związała go w pasie, pokrywały go liczne rdzawe plamy.

Chwyciła środki opatrunkowe i przebiegła przez drogę. Widok był

przerażający. Oficer nie kłamał. Co najmniej stu ludzi potrzebowało pomocy. Spojrzała na bandaże i zastanowiła się, co powinna robić.

- Siostro! - zawołał jakiś mężczyzna. Wsuwał nosze na tył karetki. - Siostro! Ten tutaj potrzebuje pielęgniarki.

Luce zrozumiała, że chodzi o nią.

- Och - powiedziała słabo. - Mnie?

Zajrzała do karetki. W środku było ciasno i ciemno. W miejscu przeznaczonym dla dwóch ludzi było ich teraz sześciu. Ranni leżeli na

noszach ułożonych w trzech poziomach po obu stronach. Dla Luce nie

było miejsca, chyba że na podłodze. Ktoś odsunął Luce na bok - mężczyzna, wpychający kolejne nosze w

wąską przestrzeń na podłodze. Lezący na nich żołnierz był

nieprzytomny, czarne włosy lepiły się do jego twarzy. - Wchodź - powiedział żołnierz do Luce. - On zaraz odjeżdża.

Kiedy się nie poruszyła, wskazał na drewniany taboret przymocowany

sznurem do tylnych drzwi karetki. Pochylił się i nadstawił dłonie, by pomóc Luce na niego wejść. Kolejny wybuch wstrząsnął ziemią i Luce

nie udało się powstrzymać krzyku.

Spojrzała przepraszająco na żołnierza, odetchnęła głęboko i wskoczyła. Kiedy usadowiła się na stołeczku, podał jej dzbanek z wodą i pudełko

gazy i bandaży. Zaczął zamykać drzwi.

- Zaczekaj - wyszeptała Luce. - Co mam robić? Mężczyzna się zawahał. - Wiesz, ile trwa droga do Mediolanu. Opatrz ich rany i zadbaj o

wygody. Zrób, co możesz. Drzwi się zatrzasnęły. Musiała mocno

chwycić stołek, żeby nie spaść na żołnierza u jej stóp. W karetce było duszno. Okropnie śmierdziało. Jedynym źródłem światła

była niewielka lampka zawieszona w kącie na gwoździu. Jedyne okno

znajdowało się bezpośrednio nad jej głową na drzwiach. Nie wiedziała, co się stało z Giovannim, chłopcem z kulą w brzuchu. Czy jeszcze go

zobaczy. Czy on przeżyje tę noc.

Uruchomiono silnik. Karetka ruszyła naprzód. Żołnierz na jednym z górnych noszy zaczął jęczeć.

Kiedy osiągnęli stałą prędkość, Luce usłyszała odgłos padających kropli. Coś ciekło. Pochyliła się na stołku, mrużąc oczy w słabym blasku

lampki.

To była krew żołnierza na samej górze, przeciekająca przez płócienne

nosze na żołnierza w środku. Ten ostatni miał otwarte oczy. Patrzył, jak krew cieknie na jego pierś, ale był tak poważnie ranny, że nie mógł się

odsunąć. Nic nie mówił, dopóki krople nie zamieniły się w strumień.

Luce jęczała razem z żołnierzem. Zaczęła podnosić się ze stołeczka, ale nie mogła stanąć, chyba że nad żołnierzem na podłodze. Ostrożnie

postawiła stopy po obu stronach jego piersi. Karetka podskakiwała na

nierównej drodze. Luce chwyciła napięte płótno najwyższych noszy i od spodu przycisnęła do niego garść gazy. Po chwili jej dłoń była mokra od

krwi.

- Pomocy! - zawołała do kierowcy. Nie wiedział nawet, czy ją usłyszy. - Co takiego? - Kierowca mówił z ciężkim miejscowym akcentem.

- Tamten mężczyzna... ma krwotok. Chyba umiera.

- Wszyscy umieramy, ślicznotko - powiedział kierowca. Naprawdę, flirtował z nią w takim momencie? Chwilę później odwrócił się i

spojrzał na nią przez otwór obok siedzenia kierowcy. -Posłuchaj, bardzo

mi przykro. Ale nic na to nie poradzę. Muszę zawieźć pozostałych do szpitala.

Miał rację. Kiedy Luce zabrała dłoń spod noszy, krew znów popłynęła

szerokim strumieniem. Luce nie umiała pocieszyć chłopca na środkowych noszach, który miał

szeroko otwarte oczy i mamrotał gorączkowo Ave Maria. Strumień krwi

drugiego chłopca spływał po jego bokach i zbierał się w miejscu, gdzie biodra dotykały noszy.

Luce pragnęła zamknąć oczy i zniknąć. Pragnęła przeszukać cienie

rzucane przez lampkę i znaleźć Głosiciela, który zabrałby ją w inne miejsce. Gdziekolwiek.

Jak skalista plaża w Shoreline. Gdzie Daniel tańczył z nią na oceanie, pod gwiazdami. Albo tamto morze, które podejrzała w Głosicielu, gdzie

nurkowali, a ona miała żółty kostium kąpielowy. Wolałaby Sword &

Cross od tej karetki, nawet najgorsze chwile, jak ten wieczór, kiedy pojechała na spotkanie z Camem w tamtym barze. Kiedy się z nim

całowała. Wolałaby nawet Moskwę. To tutaj było gorsze. Nigdy

wcześniej nie przeżyła czegoś takiego. Tyle że...

Oczywiście, że tak. Przeżyła coś bardzo podobnego. Dlatego tu właśnie

wylądowała. Gdzieś w tym dręczonym wojną świecie była dziewczyna, która umarła i powróciła do życia, a w końcu stała się nią. Luce była

tego pewna. Tamta musiała opatrywać rany, nosić wodę i

powstrzymywać mdłości. Myślenie o dziewczynie, która to przeżyła, dodawało jej sił.

Strumień krwi zaczął maleć, aż w końcu zmienił się w powoli spadające

krople. Chłopiec poniżej zemdlał, więc Luce przez długi czas przyglądała się temu samotnie i w milczeniu. Aż krew zupełnie przestała

płynąć.

Wtedy sięgnęła po ręcznik i wodę i zaczęła obmywać żołnierza na środkowych noszach. Od dawna się nie kapał. Luce oczyściła go

delikatnie i zmieniła mu bandaż na głowie. Kiedy odzyskał

przytomność, pomogła mu się napić. Jego oddech się uspokoił i chłopak przestał z przerażeniem wpatrywać się w nosze wyżej. Wydawało się, że

czuje się już trochę lepiej.

Wszyscy żołnierze sprawiali wrażenie, że czują się lepiej, kiedy się nimi zajmowała, nawet ten pośrodku podłogi, który nie otworzył oczu.

Oczyściła twarz chłopca, który umarł. Nie umiała wyjaśnić dlaczego.

Chciała, żeby on też zaznał spokoju. Nie potrafiła ocenić, ile minęło czasu. Wiedziała jedynie, że było

ciemno, paskudnie śmierdziało, zaschło jej w gardle i była wyczerpana -

a i tak była w lepszym stanie niż otaczający ją mężczyźni. Żołnierza na najniższych noszach po lewej zostawiła na koniec. Został

paskudnie postrzelony w szyję i Luce martwiła się, że znów zacznie

krwawić, jeśli spróbuje zmienić opatrunek. Zrobiła co mogła, usiadła na boku jego noszy i obmyła mu brudną twarz, pozbyła się też części krwi

z jego jasnych włosów. Pod całym brudem był przystojny. Bardzo przystojny. Luce jednak skupiła się na jego szyi, która wciąż krwawiła

przez gazę. Za każdym razem, kiedy się do niej zbliżała, krzyczał z bólu.

- Nie martw się - wyszeptała. - Przeżyjesz. - Wiem.

Jego szept był tak cichy i wydawał się tak nieprawdopodobnie smutny,

że Luce nie była pewna, czy go dobrze usłyszała. Do tej chwili był nieprzytomny, lecz coś w jego głosie ją poruszyło. Jego powieki

zadrżały, a po chwili uniosły się powoli. Miał fiołkowe oczy. Dzbanek z

woda wypadł jej z rak. Daniel. Instynktownie pragnęła przytulić się do niego i pokryć jego wargi

pocałunkami, udawać, że nie jest aż tak poważnie ranny.

Na jej widok Daniel otworzył szerzej oczy i próbował usiąść. Wtedy z jego szyi znów popłynęła krew i pobladł. Luce nie miała innej

możliwości, jak tylko go powstrzymać.

- Ciii. - Przycisnęła jego barki do noszy, próbując go zmusić do rozluźnienia. Szarpał się w jej uchwycie. Z każdym ruchem na bandażu

pojawiała się świeża krew.

- Danielu, musisz przestać walczyć - błagała. - Proszę, przestań walczyć. Dla mnie.

Ich spojrzenia zetknęły się na długą chwilę - i wtedy karetka zatrzymała

się gwałtownie. Drzwi się otworzyły. Do środka wpadło świeże powietrze. Na dworze panowała cisza, ale ulice robiły wrażenie

wielkomiejskich, nawet w środku nocy.

Mediolan. Tak powiedział żołnierz, kiedy przydzielił ją do tej karetki. Muszą być w szpitalu w Mediolanie.

W drzwiach pojawili się dwaj mężczyźni w mundurach i zaczęli

błyskawicznie zdejmować nosze. W ciągu kilku minut ranni zostali przeniesieni na wózki szpitalne i odjechali. Mężczyźni odsunęli Luce na

bok, by wyciągnąć nosze Daniela. Jego powieki znów zadrgały,

wydawało jej się również, że wyciąga rękę w jej stronę. Patrzyła z karetki, aż zniknął jej z oczu. Wtedy zaczęła się trząść.

- Wszystko w porządku? Do środka zajrzała dziewczyna. Była świeża i ładna, miała niewielkie

czerwone usta i długie ciemne włosy spięte na karku w kok. Jej fartuch

był lepiej dopasowany niż ten, który miała na sobie Luce, i tak czysty i biały, że Luce od razu poczuła na sobie pokrywające ją błoto i krew.

Luce poderwała się na równe nogi. Poczuła się tak, jakby właśnie

przyłapano ją na czymś wstydliwym. - Wszystko w porządku - powiedziała szybko. - Ja tylko...

- Nie musisz wyjaśniać - stwierdziła tamta. Kiedy zajrzała do karetki,

spoważniała. - Widzę, że było paskudnie. Na oczach Luce dziewczyna postawiła na podłodze karetki wiadro z

wodą, po czym wciągnęła się do środka. Natychmiast wzięła się do

pracy - szorowała zakrwawione nosze, myła podłogę, wylewała przez tylne drzwi rzeki czerwonej wody. Wymieniła zaplamione płótna w

szafce na czyste i dolała nafty do lampki. Mogła mieć najwyżej

trzynaście lat. Luce podniosła się, żeby jej pomóc, ale tamta zbyła ją machnięciem

ręki.

- Siadaj. Odpocznij. Dopiero co zostałaś przeniesiona, tak? Luce pokiwała z wahaniem głową.

- Z frontu przyszłaś całkiem sama?

Dziewczyna przerwała na chwilę sprzątanie, a kiedy spojrzała na Luce, jej orzechowe oczy były pełne współczucia.

Luce chciała odpowiedzieć, ale w ustach miała tak sucho, że nie mogła

się odezwać. Jak to możliwe, że tyle czasu zajęło jej rozpoznanie samej siebie?

- Tak - wyszeptała w końcu. - Byłam całkiem sama. Dziewczyna się

uśmiechnęła. - Już nie jesteś. W szpitalu jest nas sporo. Mamy najmilsze pielęgniarki.

I najbardziej uroczych pacjentów. To ci chyba nie będzie przeszkadzać.

- Zaczęła wyciągać rękę, ale spojrzała i zorientowała się, jak bardzo jest brudna. Zachichotała i znów sięgnęła po szmatę. - Lucia.

„Wiem", omal nie powiedziała Luce.

- A ja...

W umyśle miała pustkę. Próbowała wymyślić imię, jakiekolwiek imię,

które by pasowało. - A ja Doree... Doria - powiedziała w końcu. Prawie jak imię jej matki. -

Czy wiesz... gdzie zabierają żołnierzy, którzy tu byli?

- Oho. Chyba się nie zakochałaś w jednym z nich? - zażartowała Lucia. - Nowi pacjenci trafiają do wschodniego skrzydła, gdzie oceniają ich stan.

- Wschodnie skrzydło - powtórzyła Luce.

- Ale najpierw powinnaś pójść do panny Fiero w dyżurce pielęgniarek. Ona zajmuje się rejestracją i ustalaniem dyżurów. - Lucia zachichotała i

zniżyła głos, pochylając się w stronę Luce. - Oraz lekarzem, we

wtorkowe popołudnia! Lucia nie mogła się przestać gapić na Luce. Z bliska jej poprzednie

wcielenie było takie prawdziwe i takie żywe - z tą dziewczyną by się od

razu zaprzyjaźniła, w normalnej sytuacji. Miała ochotę uściskać Lucię, lecz przepełnił ją nieopisany strach. Oczyściła rany siedmiu na wpół

martwych żołnierzy - w tym miłości swojego życia - ale nie była pewna,

co zrobić z Lucią. Dziewczyna wydawała się zbyt młoda, by znać tajemnice, których Luce szukała - o klątwie, o Wygnańcach. Luce

obawiała się, że mogłaby przerazić Lucię, gdyby zaczęła mówić o

reinkarnacji i Niebie. W oczach Lucii, w jej niewinności było cos takiego, że Luce zrozumiała, że tamta wie jeszcze mniej od niej.

Wyszła z karetki i się cofnęła.

- Miło było cię poznać Dorio! - zawołała Lucia. Ale Luce już odeszła. Sześć niewłaściwych sal, trzech zaskoczonych żołnierzy i jedną

przewróconą szafkę na leki później Luce go odnalazła.

Daniel dzielił salę we wschodnim skrzydle z dwoma innymi żołnierzami. Jeden był milczącym mężczyzną z całkowicie

zabandażowaną głową. Drugi głośno chrapał, spod jego poduszki wystawała niezbyt dobrze ukryta butelka whiskey, a jego połamane nogi

wisiały na wyciągu.

Sama sala była pusta i sterylna, ale jej okno wychodziło na szeroką

ulicę, przy której rosły drzewka pomarańczowe. Stojąc nad jego łóżkiem i patrząc, jak śpi, Luce to widziała. Sposób, w

jaki ich miłość tu rozkwitała. Widziała, jak Lucia przynosi Danielowi

posiłki, jak on powoli otwiera się na nią. Jak w trakcie jego powrotu do zdrowia stają się nierozłączni. I czuła się przez to zazdrosna, pełna

poczucia winy i zdezorientowana, bo nie umiała powiedzieć, czy ich

miłość jest czymś pięknym, czy tez był to kolejny przykład na to, jak bardzo jest niewłaściwa.

Skoro była tak młoda, kiedy się poznali, w tym życiu ich związek musiał

trwać długo. Miała szansę spędzić z nim wiele lat, zanim się to wydarzyło. Zanim umarła i odrodziła się w nowym życiu. Musiała

sądzić, że na zawsze pozostaną razem i nie mogła mieć pojęcia, jak

długi czas oznacza „zawsze". Ale Daniel wiedział. On zawsze wiedział.

Luce kucnęła przy jego łóżku, starając się go nie obudzić. Może nie

zawsze był taki zamknięty i niedostępny. Widziała, jak w ich moskiewskim życiu szepce coś do niej w krytycznej chwili przed

śmiercią. Może gdyby mogła z nim porozmawiać w tym życiu, on

potraktowałby ją inaczej niż Daniel, którego znała. Być może nie ukrywałby tak wiele. Pomógłby zrozumieć. Dla odmiany powiedziałby

prawdę.

Wtedy mogłaby wrócić do teraźniejszości i nie byłoby już więcej tajemnic. Tylko tego pragnęła -by kochali się otwarcie. I nie umarłaby.

Wyciągnęła rękę i dotknęła jego policzka. Uwielbiała jego policzek.

Daniel był poturbowany, ranny i pewnie przeszedł wstrząśnienie mózgu, lecz jego policzek był ciepły, gładki i przede

wszystkim należał do Daniela. Wyglądał równie wspaniale jak zawsze.

We śnie jego twarz była taka spokojna, że Luce mogłaby godzinami gapić się na niego pod każdym możliwym kątem i nigdy by się nie

znudziła. Dla niej był doskonały. Podobnie jak jego usta. Kiedy dotknęła

ich palcem, były tak miękkie, że musiała pochylić się i pocałować go. Nie poruszył się.

Przeciągnęła wargami wzdłuż jego brody, całowała go w ten bok szyi,

który nie był posiniaczony, i po obojczyku. Na szczycie ramienia jej usta zatrzymały się nad niewielką białą blizną.

Nikt inny nie zwróciłby na nią uwagi, lecz Luce wiedziała, że to z tego

miejsca wyrastają skrzydła Daniela. Pocałowała zabliźnioną tkankę. Trudno było patrzeć, jak leży bezradnie na szpitalnym łóżku, choć

wiedziała, do czego jest zdolny. Kiedy otaczały ją jego skrzydła, Luce

zapominała o wszystkim. Oddałaby wszystko, żeby rozwinęły się teraz w całej swojej białej chwale, która sprawiała, że otoczenie jakby

przygasało! Złożyła głowę na ramieniu Daniela, blizna paliła jej skórę.

Poderwała gwałtownie głowę. Nie zauważyła, że przysnęła, aż gwałtownie obudził ją wózek przejeżdżający ze skrzypieniem po

nierównej drewnianej podłodze korytarza.

Która była godzina? Promienie słońca padały przez okno na białe prześcieradła. Poruszyła ramieniem, próbując pozbyć się skurczu.

Daniel wciąż spał.

Blizna nad jego ramieniem wydawała się bielsza w porannym słońcu. Luce chciała zobaczyć drugą stronę, bliźniaczą bliznę, lecz otaczała ją

gaza. Wydawało się, że przynajmniej krwawienie ustąpiło.

Drzwi otworzyły się i Luce poderwała się gwałtownie z łóżka. W drzwiach stała Lucia, trzymająca w ręku trzy tace.

- Och! Ty tu jesteś. -Wydawała się zaskoczona. - Czyli już dostali śniadanie? Luce potrząsnęła głową i zarumieniła się.

- Ja... no...

- Ach. - Oczy Lucii zabłysły. - Znam tę minę. Wpakowałaś się po same

uszy. - Odstawiła tace ze śniadaniem na wózek i stanęła u boku Luce. - Nie martw się, nikomu nie powiem... jeśli tylko będzie właściwy.

Przechyliła głowę, żeby spojrzeć na Daniela, i wpatrywała się w niego

przez dłuższą chwilę. Nie poruszała się ani nie oddychała. Luce wyczuła, że oczy dziewczyny otwierają się szerzej, gdy po raz

pierwszy ujrzała Daniela, i nie wiedziała, co powinna czuć.

Współczucie. Zazdrość. Żal. Wszystko po trochu. - Jest niebiański. - Głos Lucii brzmiał tak, jakby miała się rozpłakać. -

Jak się nazywa?

- Daniel. - Daniel - powtórzyła młodsza dziewczyna, a w jej ustach to imię

brzmiało jak świętość. -Pewnego dnia poznam takiego mężczyznę.

Pewnego dnia będę ich wszystkich doprowadzać do szaleństwa. Jak ty, Dorio.

- O czym ty mówisz?

- Dwie sale stad jest inny żołnierz. - Lucia zwróciła się do Luce, nie odrywając wzroku od Daniela. - Wiesz? Giovanni.

Luce pokręciła głową. Nie wiedziała.

- Ten, który zaraz idzie na operację... wciąż o ciebie pyta. - Giovanni. - Chłopiec trafiony w brzuch. - Czy z nim wszystko w

porządku?

- Pewnie. - Lucia uśmiechnęła się. - Nie powiem mu, że masz chłopaka. - Mrugnęła do Luce i wskazała na tace ze śniadaniem. - Pozwolę ci zająć

się posiłkiem - powiedziała, wychodząc. -Znajdziesz mnie później?

Chcę wiedzieć wszystko o tobie i Danielu. Całą historię, jasne?

- Jasne - skłamała Luce, czując ciężar na sercu.

Kiedy znów została sama z Danielem, poczuła się zdenerwowana. Na podwórku domu rodziców, po bitwie z Wygnańcami, Daniel wydawał

się przerażony, gdy zobaczył, jak przechodzi przez Głosiciela. W

Moskwie także. Kto wie, co zrobi ten Daniel, kiedy otworzy oczy i dowie się, skąd przybyła?

Jeśli w ogóle otworzy oczy.

Znów pochylił się nad jego łóżkiem. Musiał otworzyć oczy, prawda? Anioły nie mogły umrzeć. Rozsądek podpowiadał, że to niemożliwe, ale

jeśli... ale jeśli, wędrując w czasie, cos popsuła? Widziała filmy z serii

„Powrót do przyszłości", a w szkole musiała raz zaliczyć sprawdzian z fizyki kwantowej. To, co teraz robił, prawdopodobnie wywierało wpływ

na czasoprzestrzeń. A Steven Filmore, demon, który uczył przedmiotów

humanistycznych w Shoreline, wspomniał coś o zmianie czasu. Nie wiedziała tak naprawdę, co to wszystko znaczyło, ale rozumiała, że

mogło to być coś bardzo paskudnego. Z gatunku „wymazać całe swoje

istnienie" albo „zabić swojego chłopaka anioła". Wtedy właśnie Luce spanikowała.

Chwyciwszy Daniela za ramiona, zaczęła nim potrząsać. Lekko,

delikatnie - w końcu był na wojnie. Ale wystarczająco, by zrozumiał, że potrzebuje znaku. I to już.

- Daniel - wyszeptała. - Daniel?

Jego powieki zaczęły drgać. Wypuściła oddech. Powoli otworzył oczy, jak poprzedniej nocy. I jak poprzedniej nocy, kiedy zauważył stojącą

przed sobą dziewczynę, wybałuszył je. Rozchylił usta.

- Jesteś... stara. Luce się zarumieniła. - Wcale nie - powiedziała ze śmiechem. Nikt wcześniej nie nazwał jej

starą.

- Tak, jesteś. Jesteś naprawdę stara. - Wydawał się niemal

rozczarowany. Rozmasował czoło. -To znaczy... jak długo byłem...? Wtedy sobie przypomniała. Lucia była o kilka lat od niej młodsza. Ale

Daniel nie miał jeszcze okazji poznać Lucii. Skąd mógł wiedzieć, ile

miała lat? - Tym się nie przejmuj - powiedział. - Muszę ci coś powiedzieć,

Danielu. Ja... ja nie jestem tym, za kogo mnie uważasz. To znaczy,

jestem, chyba, zawsze jestem, ale tym razem przybyłam z... no...

Twarz Daniela się wykrzywiła.

- Oczywiście. Przeszłaś na drugą stronę, żeby się tu dostać. Pokiwała głową.

- Musiałam.

- Zapomniałem - szepnął, dezorientując Luce jeszcze bardziej. - Z jak daleka? Nie. Nie mów mi. - Machnął ręką i cofnął się na łóżku, jakby

roznosiła zarazę. - Jak to w ogóle możliwe? W przekleństwie nie ma

Luk. Nie powinno cię tu być.

- Luk? - spytała Luce. - Jakich luk? Muszę wiedzieć...

- Nie mogę ci pomóc - odparł i zakaszlał. - Sama musisz się tego dowiedzieć. Takie są zasady.

- Dorio.

W drzwiach stała kobieta, której Luce nigdy wcześniej nie widziała. Była starsza, jasnowłosa i surowa, z wykrochmalonym czepkiem z

symbolem Czerwonego Krzyża przypiętym tak, że był przechylony. Z

początku Luce nie zorientowała się, że kobieta mówi do niej. - Jesteś Doria, prawda? Zostałaś przeniesiona tutaj niedawno?

- Tak - odpowiedziała Luce. - Dziś jeszcze będziemy się musiały zająć papierkową robotą -

stwierdziła krótko kobieta. - Nie mam żadnych twoich dokumentów. Ale

najpierw zrobisz mi przysługę.

Luce pokiwała głową. Widziała, że wpakowała się w kłopoty, ale miała

większe problemy niż ta kobieta i jej papierkowa robota. - Szeregowiec Bruno idzie na operację - powiedziała pielęgniarka.

- Rozumiem.

Luce próbowała skupić się na słowach pielęgniarki, choć najbardziej na świecie pragnęła wrócić do rozmowy z Danielem. W końcu do czegoś

dotarła, w końcu odnalazła kolejna cześć układanki ich życia!

- Szeregowiec Giovanni Bruno? Poprosił, by pielęgniarka dyżurna nie brała udziału w operacji. Mówi, że zakochał się w pielęgniarce, która

uratowała mu życie. Jego aniele? - Kobieta wpatrzyła się w Luce. -

Dziewczęta mówią mi, że chodzi o ciebie. - Nie. Ja nie jestem...

- Nieważne. Liczy się to, w co on wierzy. - Pielęgniarka wskazała na

drzwi. - Chodźmy. Luce podniosła się z łóżka z Daniela. On nie patrzył na nią, wyglądał przez okno. Westchnęła.

- Muszę z tobą porozmawiać - wyszeptała, choć ich spojrzenia się nie

zetknęły. - Zaraz wracam. Operacja nie była wcale tak paskudna, jak mozna się było spodziewać.

Luce musiała jedynie trzymać Giovanniego za małą, delikatną dłoń i

szeptać do niego różne rzeczy, podać kilka instrumentów lekarzowi i starać się nie patrzeć, kiedy sięgnął w głąb brzucha Giovanniego i

wyciągał zakrwawione odłamki. Jeśli nawet lekarza zastanawiał jej

widoczny brak doświadczenia, nie odezwał się ani słowem. Wszystko zajęło niewiele ponad godzinę.

I to wystarczyło, by po powrocie na salę odkryła, że łóżko Daniela jest

puste. Lucia zmieniała pościel. Popędziła w stronę Luce i wyglądała, jakby

miała zamiar rzucić się jej na szyję. Zamiast tego upadła u jej stóp. - Co się stało? - spytała Luce. - Gdzie on się podział?

- Nie wiem. - Dziewczyna zaczęła płakać. - Odszedł. Po prostu odszedł.

Nie wiem dokąd. -Spojrzała na Luce pełnymi łez orzechowymi oczami. - Prosił, żeby cię od niego pożegnać.

- On nie mógł odejść - mruknęła Luce. Nie mieli nawet okazji

porozmawiać...

Oczywiście, że nie. Daniel doskonale wiedział, co robi, kiedy odszedł.

Nie chciał powiedzieć jej prawdy. Cos ukrywał. Na czym polegały te zasady, o których wspomniał? I luka? Twarz Lucii zaczerwieniła się, jej

słowa przerywało łkanie.

- Wiem, że nie powinnam płakać, ale nie umiem tego wyjaśnić... czuję się tak, jakby ktoś umarł. Luce rozpoznała to uczucie. Było wspólne dla

nich obu. Kiedy Daniel odszedł, obie dziewczyny

były niepocieszone. Luce zacisnęła pięści, czując złość i przygnębienie. - Nie bądź dziecinna.

Luce zamrugała, z początku sądząc, że młodsza dziewczyna zwróciła się

do niej, lecz zorientowała się, tamta beszta samą siebie. Luce wyprostowała się, znów uniosła drżące ramiona, jakby próbowała

odzyskać pełną opanowania pozę charakterystyczną dla pielęgniarek.

- Lucia. - Wyciągnęła ręce w stronę dziewczyny, pragnąc ją przytulić. Lecz tamta cofnęła się, odwróciła plecami do Luce i zwróciła w stronę

pustego łóżka Daniela. - Nic mi nie jest. - Powróciła do zdejmowania

pościeli. - Jedynym, nad czym możemy panować, jest nasza praca. Siostra Fiero zawsze to powtarza. Reszta nie należy do nas.

Nie. Lucia się myliła, lecz Luce nie umiała jej poprawić. Nie rozumiała

zbyt wiele, ale wiedziała, że jej własne życie może należeć do niej. Mogła sama kształtować swój los. Jakoś. Jeszcze wszystkiego nie

pojmowała, ale czuła, że jest coraz bliżej rozwiązania. Inaczej, czy

znalazłaby się w tym miejscu? Inaczej, czy wiedziałaby, że czas ruszać dalej? W promieniach przedpołudniowego słońca stojąca w rogu szafka

rzucała cień. Wyglądał na taki, który Luce mogła wykorzystać, ale nie

była do końca pewna, czy uda się jej go przywołać. Skupiła się na nim przez chwilę i czekała, aż zobaczy miejsce, w którym zacznie się

poruszać. Tam. Patrzyła, jak drży. Walcząc z obrzydzeniem, pochwyciła go. Po drugiej stronie sali Lucia skupiała się na składaniu pościeli i

starannym maskowaniu płaczu.

Luce pracowała szybko, wpierw formując z Głosiciela kulę, a następnie

rozciągając go szybciej niż kiedykolwiek wcześniej. Wstrzymała oddech, wypowiedziała życzenie i zniknęła.

CZTERY

CZAS RANI WSZELKIE RANY

MEDIOLAN, WŁOCHY 25 MAJA 1918 R.

Daniel czuł się pełen rezerwy i zdenerwowany, kiedy wyszedł z

Głosiciela. Nie miał doświadczenia w szybkim rozpoznawaniu nowego czasu i

miejsca. Był nieświadom tego, gdzie jest i co powinien robić. Wiedział

za to, że przynajmniej jedna wersja Luce musi być w pobliżu i go potrzebuje.

Sala była biała. Biała pościel na stojącym przed nim łóżku, biała rama

okna w kącie, ostre białe promienie słońca wpadające przez szybę. Przez chwilę panował spokój. Później wróciły wspomnienia.

Mediolan.

Był znów w szpitalu, w którym ona pracowała jako pielęgniarka podczas

pierwszej z wojen świata śmiertelników. Tam, na łóżku w kącie, leżał Traverti, jego sąsiad z Salerno, który w drodze do kantyny wszedł na

minę. Obie nogi miał poparzone i połamane, ale był tak uroczy, że

wszystkie pielęgniarki przemycały dla niego butelki whiskey. Zawsze opowiadał Danielowi dowcipy. A po drugiej stronie Max Porter,

Brytyjczyk z poparzoną twarzą, który nawet nie jęknął, aż zaczął

wrzeszczeć i kompletnie się załamał, kiedy zdjęli jego bandaże. Teraz jednak obaj jego sąsiedzi byli pogrążeni w morfinowej

popołudniowej drzemce.

Pośrodku sali stało łóżko, na którym leżał, kiedy w szyję trafiła go kula podczas bitwy nad Piawą. To był bezsensowny atak, praktycznie

nadziali się na wroga. Ale Daniel zaciągnął się tylko dlatego, że Lucia

była pielęgniarką, więc może i dobrze. Pomasował miejsce, w które został trafiony. Czuł ból, jakby to było wczoraj.

Gdyby Daniel pozostał w szpitalu na tyle długo, by rana się zagoiła,

lekarzy zadziwiłby brak blizny. Dziś jego szyja była gładka i nieskazitelna, jakby nigdy nie został trafiony.

Przez te wszystkie lata Daniel był bity, maltretowany, wyrzucany przez

okno, postrzelony w szyję, brzuch i nogę, dręczony na rozpalonych węglach i wleczony po ulicach dziesiątek miast. Jednakże uważne

badanie jego skóry ujawniłoby jedynie dwie malutkie blizny - dwie

cienkie białe linie nad łopatkami, w miejscu gdzie rozwijały się jego skrzydła.

Wszystkie upadłe anioły nabywały te blizny, kiedy otrzymywały ludzkie

ciała. W pewnym sensie były one jedynym, co potwierdzało ich tożsamość.

Większość z pozostałych cieszyła się z braku blizn. Cóż, może poza

Arriane, lecz blizna na jej szyi to zupełnie inna sprawa. Cam i Roland jednak wdawali się w paskudne bójki z kim tylko mogli. Oczywiście,

nigdy nie przegrywali ze śmiertelnikami, ale chyba podobało im się, że

po drodze zostali trochę poturbowani. Wiedzieli, że za kilka dni znów będą wyglądać idealnie.

Dla Daniela istnienie bez blizn było jedynie kolejnym świadectwem, że

nie panował nad swoim przeznaczeniem. Cokolwiek robił, nie pozostawał po tym żaden ślad. Ciężar daremnych wysiłków był

przytłaczający - szczególnie jeśli chodziło o Luce.

I nagle przypomniała sobie, jak spotkał ja tutaj w roku 1918. Luce. I przypomniał sobie ucieczkę ze szpitala.

To jako jedyne mogło pozostawić bliznę na Danielu - na jego duszy.

Był zdezorientowany, kiedy ją wtedy zobaczył, podobnie jak w tej chwili. W tamtym czasie sądził, że nie ma najmniejszej możliwości, by

śmiertelna Lucinda była zdolna to zrobić -wędrować swobodnie przez

czas i odwiedzać swoje przeszłe wcielenia. W ogóle nie powinna żyć. Teraz Daniel oczywiście wiedział, że w życiu Lucindy Price cos się

zmieniło, ale co takiego? Zaczęło się od jej braku przymierza z Niebem,

ale było coś więcej... Dlaczego nie umiał do tego dojść? Doskonale znał zasady i parametry

przekleństwa, więc jak odpowiedź mogła mu umykać...?

Luce. To ona mogła wprowadzić zmianę w swojej przeszłości. Ta świadomość sprawiła, że serce zabiło mu szybciej. To musiało się

wydarzyć podczas tej właśnie ucieczki przez Głosicieli. Oczywiście,

musiała cos zmienić, żeby to umożliwić. Ale kiedy? Gdzie? Jak? Daniel nie mógł jej w tym przeszkodzić.

Musiał ją odnaleźć, jak jej to obiecywał. Ale musiał się także upewnić, że udało jej się zrobić to, co musiała zrobić, by wprowadzić konieczne

zmiany w przeszłości, by Lucinda Price - jego Luce -mogła zaistnieć.

Może, gdyby udało mu się ją dogonić, mógłby pomóc. Mógłby

skierować ją w stronę tej chwili, kiedy zmieniła dla nich wszystkich

zasady gry. W Moskwie się z nią minął, ale w tym życiu ja odnajdzie. Musiał tylko dojść do tego, dlaczego tu wylądowała. Zawsze był powód,

coś ukryte wewnątrz, w głębokich zakamarkach jej pamięci...

Och. Jego skrzydła paliły, poczuł się zawstydzony. W tym życiu we

Włoszech umarła paskudną i mroczną śmiercią. Jedną z najgorszych.

Nie przestawał się obwiniać za sposób, w jaki odeszła z tego świata. To jednak wydarzyło się wiele lat później. W tym szpitalu się poznali,

kiedy Lucia była młoda i śliczna, jednocześnie niewinna i zalotna. Tutaj

pokochała go natychmiast z całego serca. Choć była o wiele za młoda, by Daniel mógł jej okazać, że też ją kocha, nigdy jej nie zniechęcał.

Chwytała go za rękę, kiedy spacerowali pod drzewkami

pomarańczowymi na Piazza della Republica, ale kiedy on ściskał jej dłoń, rumieniła się. Zawsze go bawiło, że była taka zuchwała, a nagle

robiła się nieśmiała. Powtarzała mu, że pewnego dnia chciałaby za niego

wyjść. - Wróciłeś!

Daniel obrócił się na pięcie. Nie słyszał otwierających się drzwi. Lucia

podskoczyła, kiedy go zobaczyła. Promieniała, ukazując w uśmiechu idealne białe ząbki. Jej piękno zaparło mu dech w piersi.

0 co jej chodziło z tym „wróciłeś"? Ach, to był ten czas , kiedy ukrywał

się przed Luce, bojąc się, że przypadek ją zabije. Nie wolno mu było nic jej wyjawić, musiała sama poznać szczegóły. Gdyby choć zrobił aluzję,

ona stanęłaby w ogniu. Gdyby został, mogłaby go wziąć na spytki i być

może zmusić do powiedzenia prawdy... Nie odważył się. 1 dlatego jego wcześniejsze wcielenie uciekło. Pewnie zdążył już

dotrzeć do Bolonii. - Dobrze się czujesz? - spytała Lucia, idąc w jego stronę - Naprawdę

powinieneś się położyć. Twoja szyja... - Wyciągnęła rękę, żeby dotknąć

miejsca, w które został trafiony przed ponad

dziewięćdziesięciu laty. Szeroko otworzyła oczy, cofnęła dłoń.

Potrząsnęła głowa. - Myślałam... mogłabym przysiąc... Powachlowała twarz plikiem dokumentów, które trzymała w ręku.

Daniel zaprowadził ją do łóżka i skłonił by usiadła.

- Proszę - powiedział - powiedz mi, czy była tu dziewczyna... Dziewczyna taka jak ty.

- Doria? - spytała Luce. - Twoja... przyjaciółka? Miała ładne krótkie

włosy i dziwne buty? - Tak. - Daniel odetchnął. - Czy możesz mi pokazać, gdzie ona jest? To

bardzo pilne. Lucia pokręciła głową. Nie mogła przestać się gapić na

jego szyję. - Od jak dawna tu jestem? - spytał.

- Przyjechałeś wczoraj w nocy. Nie pamiętasz?

- Nie wszystko jest dla mnie jasne - skłamał Daniel. - Musiałem uderzyć się w głowę.

- Byłeś poważnie ranny. - Pokiwała głową. - Siostra Fiero nie sądziła, że

przeżyjesz, aż rano przyszli lekarze i... - To prawda. - Przypomniał sobie. - Wcale się tego nie spodziewała.

- Ale tobie się udało i wszyscy tak się cieszyliśmy. Doria chyba spędziła

przy tobie noc. Pamiętasz to? - Dlaczego miałaby to zrobić? - spytał Daniel ostro, zaskakując Lucię.

Ależ oczywiście, że Luce z nim została. On zrobiłby to samo.

Siedząca obok Lucia pociągnęła nosem. Zdenerwował ją, choć powinien być zły jedynie sam na siebie. Objął ją ramieniem i aż zrobiło mu się

słabo. Jakże łatwo było się zakochać w każdej chwili istnienia! Zmusił

się do odsunięcia, by się skupić. - Wiesz, gdzie ona jest teraz?

- Poszła sobie. - Lucia nerwowo zagryzła wargi. - Po tym, jak odszedłeś, zdenerwowała się i gdzieś poszła. Ale nie wiem dokąd.

Czyli znowu uciekła. Jaki był z niego głupiec - wlókł się przez czas,

kiedy Luce pędziła. Musiał ją dogonić. Może udałoby mu się doprowadzić ją do tej chwili, kiedy mogła wszystko zmienić. A później

już nigdy nie opuści jej boku, nie pozwoli, by stała się jej krzywda,

będzie z nią i pokocha ją na zawsze.

Zerwał się z łóżka. Był już przy drzwiach, kiedy młodsza dziewczyna

chwyciła go za rękę. - Gdzie się wybierasz?

- Muszę już iść.

- Za nią? - Tak.

- Powinieneś zostać tu trochę dłużej. - Jej dłoń była wilgotna. - Wszyscy

lekarze powtarzają, że potrzebujesz odpoczynku- dodała cicho. - Nie wiem, co mnie naszło. Nie zniosę twojego odejścia.

Daniel czuł się koszmarnie. Przycisnął jej małą dłoń do piersi.

- Znów się spotkamy. - Nie. - Potrząsnęła głową. - Mój ojciec to mówił i brat też, a potem

poszli na wojnę i umarli. Nikt mi nie został. Proszę, nie odchodź.

Było mu straszliwie ciężko na duszy, lecz, jeśli miał ją kiedykolwiek odnaleźć, musiał teraz odejść.

- Po wojnie znów się spotkamy. Pewnego lata pojedziesz do Florencji, a

kiedy będziesz gotowa, odnajdziesz mnie w ogrodach Boboli... - Co takiego zrobię?

- Tuż za Pałacem Pitti, na końcu alejki, gdzie kwitną hortensje. Tam

mnie szukaj. - Ty chyba masz gorączkę. To szaleństwo!

Pokiwał głową. Wiedział, że tak jest. Żałował, że nie ma innego wyjścia,

jak tylko umieścić tę piękną, słodką dziewczynę na początku tak paskudnej drogi. Musiała udać się do ogrodów, podobnie jak Daniel

musiał teraz podążyć za Lucindą.

- Będę tam na ciebie czekał. Zaufaj mi. Kiedy pocałował ją w czoło, jej ramionami zaczęło wstrząsać ciche

łkanie. Wbrew wszelkim instynktom, Daniel odwrócił się i popędził na

poszukiwanie Głosiciela, który mógłby zabrać go w przeszłość.

PIĘĆ

ZEJŚCIE Z DROGI

HELSTON, ANGLIA 18 CZERWCA 1854 R.

Luce wpadła do Głosiciela jak pędzący samochód, nad którym kierowca

stracił panowanie. Odbijała się od jego cienistych ścian, ocierała się o nie, i miała przy tym wrażenie, jakby spadała w dół zsypem. Nie

wiedziała, gdzie się udaje ani co odnajdzie na miejscu, czuła jedynie, że

ten Głosiciel był węższy i mniej elastyczny niż poprzedni, a do tego wypełniał go wilgotny, ostry wiatr, który wpychał ją coraz głębiej w

ciemny tunel.

W gardle jej zaschło, a ciało było zmęczone z powodu nieprzespanej nocy w szpitalu. Z każdym obrotem czuła się coraz bardziej zagubiona i

mniej pewna siebie.

Co robiła w tym Głosicielu?

Zamknęła oczy i próbowała wypełnić umysł myślami o Danielu - mocny

uścisk jego dłoni, płonące oczy, sposób, w jaki zmieniała się jego twarz, kiedy ona wchodziła do pokoju. Spokój, jaki znajdowała, gdy otulona

jego skrzydłami unosiła się wysoko, oddalając się od świata i jego

zmartwień. Ależ była głupia, że uciekła od niego! Tamtej nocy na podwórku

przejście przez Głosiciela wydawało jej się właściwym posunięciem -

jedynym możliwym. Tylko dlaczego? Dlaczego to zrobiła? Jaki idiotyczny pomysł sprawił,

że wydawało jej się to mądre? A teraz znalazła się daleko od Daniela, od

wszystkich, którzy byli dla niej ważni, w ogóle od wszystkich. I to była jej wina.

- Co za idiotyzm! - krzyknęła w mrok.

- Hej! - zawołał ktoś. Głos był szorstki i chrapliwy, wydawało się, że dochodzi z miejsca tuż obok niej. - Nie musisz mnie obrażać!

Luce zesztywniała. W całkowitych ciemnościach Głosiciela nie mogło

być nikogo. Prawda? Musiała coś sobie wyobrażać. Ruszyła naprzód. - Zwolnij, dobrze?

Sapnęła. Ktokolwiek mówił, głos nie wydawał się zniekształcony albo

odległy, jakby ktoś mówił przez cień. Nie, ktoś tu był. Razem z nią. - Halo?! - zawołała., przełykając ślinę. Żadnej odpowiedzi.

Ostry wiatr w Głosicielu stał się głośniejszy, wył jej w uszach. Zataczała

się do przodu w ciemnościach, coraz bardziej przerażona, aż w końcu odgłosy wyjącego wichru ucichły, zastąpione przez inny głos,

przypominający szum zakłóceń. Jakby fale rozbijające się o brzeg w

pewnej odległości. Nie, dźwięk jest zbyt regularny, żeby to mogły być fale, pomyślała

Luce. Wodospad.

- Powiedziałem, żebyś zwolniła.

Luce się skrzywiła. Głos powrócił. Centymetry od jej ucha - i dotrzymywał jej kroku, kiedy biegłą. Tym razem wydawał się

zirytowany.

- Niczego się nie nauczysz, jeśli będziesz tak skakać. - Kim jesteś? Czego chcesz?! - krzyknęła. - Auć!

Uderzyła policzkiem o coś twardego i zimnego. Jej uszy wypełnił szum

wodospadu, na tyle blisko, że poczuła chłodne krople na policzku. - Gdzie ja jestem?

- Jesteś tutaj. Jesteś... na Przerwie. Słyszałaś kiedyś o przystawaniu,

żeby powąchać piwonie? - Masz na myśli przystawanie, gdy zaśpiewa ptak?

Luce macała w ciemnościach, jednocześnie czuła ostry mineralny

zapach, który nie był nieprzyjemny ani obcy, tylko dezorientujący. Zrozumiała wtedy, że nie wyszła jeszcze z Głosiciela, z powrotem w

swoim życiu, co mogło znaczyć jedynie...

Nadal znajdowała się wewnątrz. Było bardzo ciemno, lecz jej wzrok zaczął się przyzwyczajać. Głosiciel

przyjął postać niedużej jaskini. Za plecami miała ścianę z takiego

samego chłodnego kamienia jak dno jaskini, z wyciętym wgłębieniem, którym spływała woda. Wodospad, który słyszała, znajdował się gdzieś

wyżej. A poniżej? Trzymetrowa kamienna półka i nic więcej. Za nią

panowała ciemność. - Nie wiedziałam, że coś takiego można zrobić - szepnęła Luce.

- Co takiego? - spytał szorstki głos.

- Zatrzymać się wewnątrz Głosiciela - odparła. Nie zwracała się do niego i wciąż nie mogła go zobaczyć, a fakt, że

zatrzymała się tutaj, gdziekolwiek to było, z tym kimś, kimkolwiek on był, z pewnością powinien ją zaniepokoić. Nie mogła jednak przestać

podziwiać otoczenia.

- Nie wiedziałam, że istnieje takie miejsce. Miejsce pomiędzy. Wilgotne chrząknięcie.

- Mozna by napisać całą książkę o rzeczach, których nie wiesz,

dziewczyno. Właściwie... sądzę, że ktoś już nawet napisał. Ale to

nieważne. - Głośny kaszel. - I naprawdę chodziło mi o wąchanie

piwonii. - Kim jesteś? - Luce usiadła i oparła się o ścianę. Miała nadzieje, że ten,

do kogo należy głos, nie widział drżenia jej nóg.

- Kto? Ja? - spytał. - Jestem po prostu... sobą. Często tu przebywam. - Jasne... I co robisz?

- No wiesz, włóczę się. - Odchrząknął, a brzmiało to tak, jakby ktoś

płukał sobie gardło kamieniami. - Podoba mi się tutaj. Cisza i spokój. W niektórych z tych Głosicieli jest prawdziwe zoo. Ale nie w twoim, Luce.

Przynajmniej na razie.

- Jestem zdezorientowana. - A nawet bardziej. Luce się bała. Czy powinna w ogóle rozmawiać z tym obcym? Skąd znał jej imię?

- Przez większość czasu jestem jedynie przypadkowym obserwatorem,

ale czasem nadstawiam ucha na wędrowców. - Jego głos się zbliżył i Luce zadrżała. - Takich jak ty. Widzisz, od dawna kręcę się po okolicy,

a wędrowcy czasem potrzebują wskazówek. Byłaś już przy

wodospadzie? Bardzo malowniczy. Na szóstkę, jeśli chodzi o wodospady.

Luce pokręciła głową.

- Ale powiedziałeś... że to mój Głosiciel? Wiadomość z mojej przeszłości. To, dlaczego ty...

- Przepraszam! - Głos stał się głośniejszy, pełen oburzenia. - Ale czy

mogę zadać ci pytanie? Skoro drogi do twojej przeszłości są tak cenne, dlaczego pozostawiłaś Głosiciele otwarte, tak że może w nie wskoczyć

każdy? No? Dlaczego ich nie zamknęłaś?

- Ja nie, no... - Luce nie miała pojęcia, że zostawiła cokolwiek otwarte. I nie miała też pojęcia, że Głosiciele mozna zamykać.

Słyszała ciche łupnięcie, jakby ktoś wrzucał ubrania albo buty do

walizki, ale nadal nic nie widziała. - Chyba nie jestem tu mile widziany. Nie będę marnował twojego czasu.

- Głos wydawał się zduszony. Później, z pewnej odległości, dodał cicho:

- Do zobaczenia. Głos zniknął w ciemnościach. W Głosicielu znów zapanowała cisza,

przerywana jedynie łagodnym odgłosem spadającej wody. Oraz

rozpaczliwym biciem serca Luce. Przez chwilę nie byłą sama. Z tym głosem była zdenerwowana,

zaniepokojona, spięta... ale nie była sama.

- Zaczekaj! - zawołała, podrywając się na nogi. - Tak? - Głos znów powrócił do jej boku.

- Nie chciałam się ciebie pozbyć - powiedziała. Z jakiegoś powodu nie

była gotowa, by głos po prostu zniknął. On miał w sobie coś. Znał ją. Zwrócił się do niej po imieniu. - Chciałam tylko wiedzieć, kim jesteś.

- Och, do diabła - powiedział. - Możesz mi mówić... Bill.

- Bill - powtórzyła, mrużąc oczy, by uważniej przyjrzeć się otaczającej ją mrocznej jaskini. -Czy jesteś niewidzialny?

- Czasami. Nie zawsze. Z pewnością nie muszę być. Dlaczego?

Chciałabyś mnie zobaczyć? - Może poczułabym się wtedy mniej dziwnie.

- Czy to nie zależy od tego, jak będę wyglądać?

- Cóż... - Czyli - głos brzmiał, jakby się uśmiechał - jak chciałabyś, żebym

wyglądał?

- Nie wiem. - Luce przestąpiła z nogi na nogę. Lewa strona jej ciała była wilgotna od rozpryskującej się wody z wodospadu. - Czy to naprawdę

zależy ode mnie? Jak wyglądasz, kiedy po prostu jesteś sobą? - Mam różne możliwości. Pewnie chciałabyś, żebym zaczął od czegoś

uroczego. Mam rację?

- Chyba tak... - Dobra - mruknął głos. - Huminah huminah huminah humm.

- Co robisz?

- Nakładam twarz.

Rozbłysło światło. Wybuch rzuciłby Luce do tyłu, gdyby nie miała za

plecami ściany. Błysk przygasł, zmieniając się w malutką kulę chłodnego białego światła. W jego blasku widziała szorstki szary

kamień pod stopami. Z tyłu rozciągała się kamienna ściana, po której

sączył się strumyczek wody. I coś jeszcze... Na ziemi przed nią stał mały gargulec.

- Tadam! - powiedział.

Miał około trzydziestu centymetrów wysokości, przykucnął ze skrzyżowanymi rękoma i łokciami na kolanach. Jego skóra miała odcień

kamienia, ale kiedy do niej pomachał, zobaczyła, że jest giętki, jakby

składał się z ciała i mięśni. Przypominał rzeźby, jakie często wieńczą kościoły. Na przykład, miał długie, ostre paznokcie rąk i nóg, jak

miniaturowe szpony. Jego uszy też były spiczaste - i przebite małymi

kamiennymi kółkami. Do tego miał dwa przypominające rogi guzy wyrastające z mięsistego, pomarszczonego czoła. Wielkie wargi wydał

w grymasie, który nadawał mu wygląd bardzo starego niemowlaka.

- Czyli jesteś Bill? - Zgadza się - odparł. - Jestem Bill.

Bill wyglądał dziwnie, ale z pewnością nie robił wrażenia kogoś, kogo

należało się bać. Luce obeszła go i zauważyła odznaczający się pod skóra kręgosłup. Oraz parę niewielkich szarych skrzydeł zwiniętych z

tyłu tak, że ich czubki się łączyły.

- I co sądzisz? - Cudownie - powiedziała głosem pozbawionym emocji.

Jedno spojrzenie na parę skrzydeł - nawet Billa - sprawiło, że aż do bólu

zatęskniła za Danielem. Bill wstał - dziwnie się patrzyło na jego kamienne ręce i nogi, które

poruszały się, jak mięśnie.

- Nie podoba ci się mój wygląd. Mogę zaproponować coś lepszego. Błysk.

Stał przed nią Daniel, otoczony świetlistą, fioletową aurą. Jego

rozwinięte skrzydła były wspaniałe i potężne, zachęcając ją, by w nie wstąpiła. Wyciągnął do niej rękę, a ona westchnęła. Wiedziała, że jest

coś dziwnego w jego obecności tutaj i że właśnie robiła coś zupełnie

innego -ale nie pamiętała co i z kim. Jej umysł spowijała mgiełka, wspomnienia były niewyraźne. To nie miało jednak znaczenia. Daniel tu

był. Chciała rozpłakać się ze szczęścia. Podeszła do niego i podała mu

rękę. - O, tak - powiedział łagodnie. - O taką reakcję mi chodziło.

- Co takiego? - wyszeptała Luce.

W jej głowie pojawiła się myśl, nakazująca jej się cofnąć, ale spojrzenie Daniela przemogło wahanie i pozwoliła przyciągnąć się bliżej,

zapominając wszystko poza smakiem jego warg.

- Pocałuj mnie. Jego głos był chrapliwy. Należał do Billa.

Luce wrzasnęła i odskoczyła. Czuła się tak, jakby ktoś nagle obudził ją z

głębokiego snu. Co się wydarzyło? Jak mogła pomyśleć, że zobaczyła Daniela w...

Bill. Oszukał ją. Wyrwała rękę z jego uchwytu, a może to on puścił jej

dłoń w błysku, kiedy zmienił się w wielką, pokrytą brodawkami ropuchę. Zarechotał dwa razy, po czym podskoczył do strużki płynącej

po ścianie. Jego język zanurzył się w wodzie. Luce dyszała ciężko i próbowała nie okazywać, jak bardzo jest

zdruzgotana.

- Przestań - powiedziała ostro. - Wróć do gargulca. Proszę. - Jak sobie życzysz.

Błysk.

Bill powrócił, kucał z łokciami na kolanach. Nieruchomy jak kamień. - Myślałem, że dojdziesz do siebie - powiedział.

Luce odwróciła wzrok, zawstydzona, że dała się tak zdenerwować, i

rozzłoszczona, że jego to wyraźnie bawiło. - Teraz, kiedy tę kwestię już ustaliliśmy - powiedział, truchtając do

miejsca, w którym mogła go zobaczyć - czego chciałabyś się dowiedzieć

najpierw? - Od ciebie? Niczego. Nie mam pojęcia, co tu w ogóle robisz.

- Zdenerwowałem cię - stwierdził Bill, pstrykając kamiennymi palcami.

- Przepraszam. Chciałem tylko poznać twój gust. No wiesz: Lubi Daniela Grigori i urocze gargulce. - Wyliczał na palcach. - Nie lubi żab.

Chyba już rozumiem. To się więcej nie powtórzy. - Rozłożył skrzydła i

podfrunął, by usiąść jej na ramieniu. Był ciężki. - Takie sekrety zawodu - wyszeptał.

- Nie potrzebuję sekretów.

- Daj spokój. Nie wiesz nawet, jak zamknąć Głosiciela, żeby powstrzymać złych gości. Może tego byś się chociaż chciała

dowiedzieć?

Luce uniosła brew. - Dlaczego mi pomagasz?

- Nie jesteś pierwszą, która kręci się po przeszłości i , no wiesz, każdy

potrzebuje przewodnika. Na swoje szczęście trafiłaś na mnie. Mogłaś utknąć z Wergiliuszem...

- Wergiliuszem? - spytała Luce, przypominając sobie zajęcia z literatury

w drugiej klasie. - Jak ten gość, który prowadził Dantego przez dziewięć kręgów Piekieł?

- Właśnie tak. On się tak ściśle trzyma przepisów, że można usnąć. Poza

tym, ty i ja nie bawimy się w tej chwili w Piekle - dodał, wzruszając ramionami. - To raczej wycieczka.

Luce wróciła myślami do chwili, gdy patrzyła, jak Liuszka wybucha

płomieniem w Moskwie, do cierpienia, jakie odczuwała, kiedy Lucia powiedziała jej, że Daniel zniknął ze szpitala w Mediolanie.

- Czasem czuję się, jakby to było Piekło - stwierdziła.

- Tylko dlatego, że minęło wiele czasu, nim zostaliśmy sobie przedstawieni. - Bill wyciągnął do niej malutką kamienną dłoń.

Luce zwlekała.

- A po której jesteś... no... stronie? Bill zagwizdał. - Nikt ci nie powiedział, że to o wiele bardziej skomplikowane? Że

granice między „dobrem" a „złem" zatarły się przez tysiąclecia wolnej

woli? - Wiem to wszystko, ale...

- Posłuchaj, jeśli dzięki temu poczujesz się lepiej, to czy słyszałaś o

Wadze? Luce potrząsnęła głową. - To coś jak dyżurni wewnątrz Głosicieli, którzy pilnują, żeby wędrowcy

trafiali tam, gdzie się udają. Członkowie Wagi są bezstronni, nie stoją po

stronie Nieba ani Piekła. Jasne? - Jasne. - Luce pokiwała głową. - A ty należysz do Wagi? Bill mrugnął.

- Jesteśmy już prawie na miejscu, więc...

- Prawie gdzie? - W następnym życiu, którego podróżujesz, tym, które rzuciło cień, w

którym przebywamy. Luce dotknęła dłonią wody płynącej po ścianie.

- Ten cień... ten Głosiciel... jest inny. - Jeśli tak, to tylko dlatego, że ty tego zapragnęłaś. Jeśli pragniesz, by we

wnętrzu Głosiciela pojawiła się jaskinia, w której mogłabyś odpocząć,

pojawia się ona dla ciebie. - Nie chciałam odpoczynku.

- Zgadza się, ale go potrzebowałaś. Głosiciele zauważają takie rzeczy. Poza tym, ja pomogłem, życząc go sobie w twoim imieniu. - Gargulec

wzruszył ramionami i Luce usłyszała odgłos przypominający zderzanie

się ścian. - Wewnątrz Głosiciela nie jest gdziekolwiek. To nigdziebądź, mroczne echo rzucone przez coś z przeszłości. Każdy jest inny,

dostosowuje się do potrzeb wędrowców, póki znajdują się wewnątrz.

Było cos szalonego w pomyśle, że to echo przeszłości Luce lepiej od niej wiedziało, czego ona pragnie lub potrzebuje.

- Jak długo ludzie zostają wewnątrz? - spytała. - Całe dnie? Tygodnie?

Ani chwili. Nie w taki sposób, jak myślisz. Wewnątrz Głosicieli prawdziwy czas w ogóle nie upływa. Ale i tak lepiej, żebyś nie

pozostawała tu zbyt długo. Mogłabyś zapomnieć, gdzie się udawałaś,

zaginąć na zawsze. Pozostać w zawieszeniu. A to paskudna sprawa. Pamiętaj, że to portal, nie cel wędrówki.

Luce oparła głowę o wilgotna kamienną ścianę. Nie wiedziała co myśleć

o Billu. - To twoja praca. Jesteś przewodnikiem takich wędrowców jak ja?

- Pewnie. Właśnie trak. - Bill pstryknął palcami, wywołując iskrę. -

Trafiłaś w sedno. - Jak gargulec taki jak ty skończył w takim miejscu?

- Z całym szacunkiem, czuję się dumny z mojej pracy. To znaczy, kto

cię zatrudnił? Bill zastanawiał się przez chwilę, jego marmurowe oczy poruszały się

szybko.

- Uznaj, że jestem ochotnikiem. Dobrze się znam na wędrowaniu przez Głosicieli, i tyle. Nie ma powodu, żebym zatrzymywał swoją wiedzę dla

siebie. - Odwrócił się od niej, wspierając kamienną brodę na dłoni. - A

tak w ogóle, to do kiedy się udajemy? - Do kiedy się...? - Luce patrzyła na niego, zdezorientowana.

- Nie masz pojęcia, prawda? - Klepnął się w czoło. - Chcesz mi

powiedzieć, że wyskoczyłaś z teraźniejszości bez podstawowej wiedzy na temat przechodzenia? Że powód, dla którego lądujesz w czasie, w

którym lądujesz, jest dla ciebie całkowitą tajemnicą?

- A jak miałam się nauczyć? Nikt mi nic nie powiedział! Bill sfrunął z jej ramienia i zaczął spacerować wzdłuż półki.

- Masz rację, masz rację. Wróćmy do podstaw. - Zatrzymał się przed

Luce, opierając małe dłonie na szerokich biodrach. - Zatem, czego tak naprawdę chcesz?

- Chcę... być z Danielem - odpowiedziała powoli. Chodziło o coś więcej,

ale nie umiała tego wyjaśnić. - Ha! - Twarz Billa, z ciężkim czołem, kamiennymi wargami i

haczykowatym nosem, przybrała wyraz większego powątpiewania niż

zazwyczaj. - Obawiam się, pani mecenas, że w pani rozumowaniu jest luka. W końcu Daniel był u twojego boku, kiedy wyskoczyłaś ze

swojego czasu. Czyż nie?

Luce osunęła się po ścianie i usiadła, czując kolejny silny przypływ żalu. - Musiałam odejść. Nie chciał mi nic powiedzieć o naszej przeszłości,

więc musiałam poznać ją sama.

Spodziewała się, że Bill nadal będzie się jej sprzeciwiał, ale on odpowiedział tylko:

- Innymi słowy, mówisz mi, że masz misję.

Na wargach Luce pojawił się słaby uśmiech. Misja. Podobało jej się to brzmienie tego słowa.

- Czyli czegoś pragniesz. Widzisz? - Bill klasnął w dłonie. - W

porządku, przede wszystkim musisz wiedzieć, że Głosicieli przyzywa do ciebie to, co dzieje się tutaj. - Uderzył pięścią w kamienny tors. - Są jak

malutkie rekiny, przyciągane przez twoje najgłębsze pragnienia. - Jasne.

Luce przypomniała sobie cienie w Shoreline, jak miała wrażenie, że to

określone Głosiciele wybierały sobie ją, a nie na odwrót. - I dlatego, kiedy przechodzisz przez Głosiciele, które wyglądają, jakby

drżały i błagały cię, byś je podniosła, przenoszą cię do miejsca, w

którym pragnie znaleźć się twoja dusza.

- Czyli ta dziewczyna w Moskwie i w Mediolanie... i wszystkie inne

poprzednie żywoty, które podglądałam, zanim nauczyłam się przechodzić... ja chciałam je odwiedzić?

- Właśnie. Tylko tego nie wiedziałaś. Głosiciele wiedziały to za ciebie. I

będziesz w tym lepsza. Wkrótce powinnaś zacząć czuć, że dzielisz ich wiedzę. Choć to może się wydawać dziwaczne, są częścią ciebie.

Każdy z tych zimnych, mrocznych cieni był częścią jej osoby? Nagle,

niespodziewanie, zaczęło to mieć dla niej sens. Wyjaśniało dlaczego od samego początku, nawet kiedy to ją przerażało, Luce nie mogła się

powstrzymać przed wchodzeniem w nie. Nawet kiedy Roland ostrzegł

ją, że to niebezpieczne. Nawet kiedy Daniel gapił się na nią, jakby dopuściła się straszliwej zbrodni. Głosiciele zawsze przypominały

otwarte drzwi. Czy to możliwe, że tak właśnie było?

Jej przeszłość, niegdyś niepoznawalna, była dostępna, a ona musiała tylko przejść przez właściwe drzwi. Mogła zobaczyć, kim była, co

przyciągnęło do niej Daniela, dlaczego ich miłość była przeklęta, jak

wzrastała i zmieniała się w miarę upływu czasu. I, co najważniejsze, kim mogli się stać w przyszłości.

- Już zaszliśmy daleko na drodze do określonego miejsca - powiedział

Bill - ale teraz, kiedy już wiesz, do czego jesteś zdolna ze swoimi Głosicielami, kiedy następnym razem będziesz przechodzić, musisz

pomyśleć o tym, czego pragniesz. I nie myśl o miejscu ani czasie, myśl

ogólnie o swojej misji. - Dobrze.

Luce próbowała uporządkować kłębiące się w niej uczucia i nazwać je

słowami, które miałyby sens wypowiedzenia na głos.

- To może spróbuj teraz - zaproponował Bill. - Dla ćwiczeń. Może

dzięki temu zyskamy jakąś orientację, gdzie wkrótce wylądujemy. Pomyśl, czego szukasz.

- Zrozumienia.

- Dobrze,. Czego jeszcze? Przepełniała ją gorączkowa energia, jakby właśnie znajdowała się na

krawędzi ważnego odkrycia.

- Chcę się dowiedzieć, dlaczego Daniel i ja zostaliśmy przeklęci. I chcę przełamać to przekleństwo. Chcę sprawić, by miłość przestała mnie

zabijać, żebyśmy w końcu mogli być razem... naprawdę.

- Hola, hola, hola. - Bill zaczął machać rękami jak człowiek porzucony na poboczu ciemnej drogi. - Nie szalejmy. Próbujesz się przeciwstawić

przekleństwu o wieloletniej tradycji. Ty i Daniel, to jak... Nie wiem, nie

możesz po prostu pstryknąć ślicznymi paluszkami, by je złamać. Musisz zacząć od małych kroczków.

- Jasne. W porządku. W takim razie zacznę od poznania jednego z

moich wcześniejszych wcieleń. Zbliżę się i będę patrzeć, jak rozwija się jej związek z Danielem. Zobaczę, czy ona czuje to samo, co ja.

Bill pokiwał głową. Na jego pełnych wargach pojawił się zwariowany

uśmiech. Poprowadził ją do krawędzi półki. - Sądzę, że jesteś gotowa. Chodźmy.

Chodźmy? Gargulec szedł z nią? W inną przeszłość? Tak, Luce

przydałoby się towarzystwo, ale tego gościa prawie nie znała. - Zastanawiasz się, dlaczego miałabyś mi zaufać, prawda? - spytał Bill.

- Nie, ja...

- Rozumiem - powiedział, unosząc się w powietrzu przed jej twarzą. - Do mnie trzeba się przyzwyczaić. Zwłaszcza jeśli porównać mnie z

towarzystwem, w którym zazwyczaj przebywasz. Z pewnością nie jestem aniołem. - Parsknął. - Ale mogę uczynić twoją wędrówkę

wartościową. Jeśli chcesz, możemy zawrzeć umowę. Jeśli będziesz

miała mnie dosyć, po prostu mi to powiedz. A wtedy ja się zmyję. - Wyciągnął długą szponiastą dłoń.

Luce zadrżała. Ręka Billa była chropawa, pokryta kamienistymi guzami

i skorupą porostów, jak stara rzeźba. Naprawdę nie miała ochoty wziąć

jej w swoją dłoń. Ale gdyby tego nie zrobiła, gdyby od razu go

odesłała... Spojrzała w dół. Krótka, wilgotna półka kończyła się tuz pod jej

stopami, urywała się nad nicością. Uwagę Luce zwróciło jednak cos

między jej butami, jakby migotanie kamienia. Zamrugała. Ziemia poruszała się... miękła... kołysała się pod stopami.

Luce obejrzała się za siebie. Skalna płyta waliła się na całej długości aż

do ściany. Dziewczyna zatoczyła się, zachwiała na krawędzi. Półka podskoczyła pod nią - mocno - gdy cząsteczki wiążące kamień zaczęły

się rozpadać. Skała znikała wokół niej, coraz szybciej, aż Luce poczuła

podmuch powietrza na piętach i skoczyła... I trafiła dłonią prosto w wyciągniętą łapę Billa. W powietrzu uścisnęli

sobie ręce.

- Jak się stąd wydostaniemy?! - krzyknęła, chwytając go mocno z obawy przed upadkiem w nicość, której nie widziała.

- Kieruj się swoim sercem. - Bill promieniał, był zupełnie spokojny. -

Ono nie zwiedzie cię na manowce. Luce zamknęła oczy i pomyślała o Danielu. Nagle poczuła się lekka i

westchnęła. Kiedy otworzyła oczy, jakimś sposobem unosiła się w

pełnych trzasków ciemnościach. Kamienna jaskinia przekształciła się i zwinęła się w sobie, aż zmieniła się w niewielka złocistą kulę blasku,

która zaczęła się kurczyć i w końcu zniknęła.

Luce spojrzała w bok i ujrzała Billa. - Jaka była pierwsza rzecz, którą ci powiedziałem? - spytał.

Przypomniała sobie, jak jego głos sięgał do jej wnętrza.

- Kazałeś mi zwolnić. Powiedziałeś, że niczego się nie nauczę, jeśli będę tak szybko skakać.

- I?

To właśnie chciałam zrobić, tylko nie wiedziałam, że tego pragnę. - I może dlatego odnalazłaś mnie w tamtej chwili! - Bill przekrzykiwał

wiatr, jego skrzydła najeżyły się w locie. - I może dlatego

skończyliśmy... właśnie... tutaj. Wiatr umilkł. Trzeszczenie ucichło.

Luce uderzyła stopami w ziemię, zupełnie jakby zeskoczyła z huśtawki i

wylądowała na trawniku. Wyszła z Głosiciela. Światło otaczające stopy mówiło jej, że nadchodził zmrok.

Znajdowała się na polu gęstej, miękkiej, bujnej zielonej trawy,

sięgającej jej do łydek. Pośród trawy były rozrzucone malutkie jaskrawoczerwone owoce - poziomki. Z przodu rząd brzóz oddzielał

łąkę od wypielęgnowanego trawnika posiadłości. W pewnej odległości

za nimi znajdował się ogromny dom. Ze swojego miejsca widziała białe schody prowadzące do tylnego

wejścia rozległej posiadłości w stylu elżbietańskim. Po północnej stronie

z trawnikiem graniczył starannie wypielęgnowany różany ogród, a miniaturowy labirynt wypełniał przestrzeń w pobliżu żelaznej bramy na

wschodzie. Po środku znajdował się bujny ogródek warzywny, fasola

wspinała się wysoko na podpórki. Żwirowa ścieżka przecinała dziedziniec na pół i prowadziła do dużej pobielonej altanki.

Luce dostała gęsiej skórki. Trafiła we właściwe miejsce. Instynktownie

czuła, że już tu kiedyś była. To nie było zwyczajne déjà vu. Patrzyła na miejsce, które znaczyło coś dla niej i Daniela. Spodziewała się wręcz

zobaczyć tu ich dwoje, jak się obejmują. Jednakże altankę wypełniał jedynie pomarańczowy blask zachodzącego

słońca.

Ktoś zagwizdał i Luce podskoczyła. Bill.

Zapomniała, że z nią jest. Unosił się w powietrzu, tak że ich głowy

znajdowały się na tym samym poziomie. Poza Głosicielem wydawał się bardziej odrażający niż z początku. W mocniejszym świetle jego ciało

wyglądało na wysuszone i pokryte łuskami, do tego cuchnął stęchlizną.

Wokół jego głowy kłębiły się muchy. Luce cofnęła się nieco, niemal życząc sobie, by znów stał się niewidzialny.

- To z pewnością lepsze od pola bitwy - powiedział, spoglądając z ukosa

na posiadłość. - Skąd wiesz, gdzie byłam wcześniej?

- Jestem... Bill. - Wzruszył ramionami. - Wiem różne rzeczy.

- Dobra, w takim razie, gdzie jesteśmy? - Helston, Anglia - wskazał czubkiem pazura na głowę i zamknął oczy -

w roku, który ty nazwałabyś 1854. - Złożył kamienne łapy na wysokości

piersi, niczym upiorna wersja ucznia recytującego wyuczoną na pamięć lekcję historii. - Senne miasteczko w Kornwalii, któremu prawa miejskie

nadał sam król Jan. Zboże ma kilkadziesiąt centymetrów wysokości,

więc pewnie zbliża się przesilenie letnie. Szkoda, że nie dotarliśmy wcześniej, mają tu takie majowe święto, że byś nie uwierzyła. A może i

tak? Twoje poprzednie wcielenie było królową balu przez dwa kolejne

lata. Wiesz, jej ojciec jest bardzo bogaty. Dorobił się na handlu miedzią...

- Brzmi wspaniale. - Luce przerwała mu i ruszyła po trawie. - Wchodzę

tam. Chcę z nią porozmawiać. - Zaczekaj. - Bill przeleciał obok niej, po czym okrążył ją, unosząc się

kilkanaście centymetrów od twarzy Luce. - W tym? Nie uda ci się.

Narysował palcem kółko i Luce zrozumiała, że mówi o jej ubraniu. Wciąż była w fartuchu włoskiej pielęgniarki, który nosiła podczas

pierwszej wojny światowej. Chwycił rąbek długiej białej spódnicy i uniósł go do jej kostek.

- Co tam masz? Czy to konversy? Chyba żartujesz. - Zaklaskał

językiem. - Jak w ogóle przeżyłaś w tamtych żywotach beze mnie... - Świetnie sobie radziłam, dziękuję.

- Będziesz musiała zrobić więcej niż tylko „sobie radzić", jeśli chcesz tu

spędzić więcej czasu. Bill znów uniósł się na poziom wzroku Luce, po czym okrążył ją trzy razy. Kiedy odwróciła się

w jego stronę zniknął.

Chwile później usłyszała jego głos - choć brzmiał, jakby dochodził z wielkiej odległości.

- Tak! Wspaniale, Bill!

W powietrzu w pobliżu domu pojawiła się szara kropka, która zaczęła rosnąć, aż Luce wyraźnie zobaczyła kamienne zmarszczki Billa. Leciał

w jej stronę, a w ramionach trzymał szary węzełek.

Kiedy dotarł do niej, po prostu szarpnął jej fartuch, który pękł w szwie i zsunął się z ciała Luce. Wstydliwie zasłoniła ciało dłońmi, lecz już po

chwili jej głowę spowiły liczne halki i długa czarna suknia.

Bill kręcił się wokół niej jak szalona szwaczka, zaciągając sznurówki gorsetu, aż ostre fiszbiny wbijały się w jej ciało w licznych

niewygodnych miejscach. W halkach było tyle tafty, że szeleściły nawet

kiedy stała nieruchomo w lekkim podmuchu wiatru. Wydawało jej się, że wygląda całkiem nieźle jak na tę erę - aż

rozpoznała biały fartuszek zawiązany wokół pasa. Uniosła dłoń do

włosów i zerwała biały czepek służącej. - Jestem pokojówką? - spytała.

- Tak, Einsteinie, jesteś pokojówką.

Luce wiedziała, ze to głupie, ale czuła się nieco rozczarowana. Posiadłość była tak wspaniała, a ogrody takie piękne... Wiedziała, że ma

misję, ale czy nie mogła choć przez chwilę przechadzać się po okolicy jak prawdziwa wiktoriańska dama?

- Powiedziałeś chyba, że moja rodzina była bogata?

- Rodzina twojego wcześniejszego wcielenia była bogata. Wręcz obrzydliwie. Zobaczysz to, kiedy ją poznasz. Ona używa imienia

Lucinda, i tak na marginesie, uważa twoje przezwisko za absolutnie

okropne. - Bill chwycił się za nos i uniósł głowę, udając snoba. - Ona jest bogata, to fakt, ale ty moja droga, jesteś podróżującym w czasie

intruzem, który nie zna zasad obowiązujących w socjecie. Dlatego, jeśli

nie chcesz się wyróżniać jak manczesterska szwaczka i wkrótce zostać wyrzucona za drzwi, zanim uda ci się pogadać z Lucindą, musisz się

ukryć. Jesteś pomywaczką. Posługaczką. Wynoszącą nocniki. To zależy

od ciebie. Nie martw się, nie będę ci wchodzić w drogę. Mogę zniknąć w mgnieniu oka.

Luce jęknęła.

- I mam wejść do środka, udając, że tam pracuję? - Nie. - Bill przewrócił kamiennymi oczami. - Idź i przedstaw się pani

domu, pani Constance. Powiedz, że twoi ostatni pracodawcy przenieśli

się na kontynent i szukasz nowego zatrudnienia. Ona jest paskudną megierą i bardzo ceni referencje. Na całe szczęście dla ciebie, jestem o

krok przed nią. Znajdziesz swoje w kieszeni fartucha.

Luce wsunęła dłoń do kieszeni białego lnianego fartuszka i wyciągnęła grubą kopertę, zapieczętowaną dużą czerwoną pieczęcią. Kiedy ją

odwróciła, na drugiej stronie zobaczyła wypisane czarnym atramentem

„Pani Melville Constance". - Naprawdę jesteś wszystko wiedzący, co?

- Dziękuję.

Bill ukłonił się z wdziękiem. Kiedy zorientował się, że Luce już ruszyła w stronę domu, poleciał naprzód, tak szybko bijąc skrzydłami, że aż

zmieniły się w szarą mgiełkę po obu stronach jego ciała.

Minęli brzozy i przekraczali właśnie wypielęgnowany trawnik. Luce miała zamiar wstąpić na żwirowaną ścieżkę do domu, lecz zatrzymała

się, kiedy zobaczyła postaci przy altance. Mężczyzna i kobieta, idący w stronę domu. W stronę Luce.

- Schowaj się - wyszeptała. Nie była gotowa, by zobaczył ją ktokolwiek

w Helston, a już szczególnie z Billem krążącym wokół niej jak przerośnięty owad.

- To ty się schowaj - powiedział. - To, że dla ciebie zrobiłem wyjątek,

nie oznacza jeszcze, że zwykły śmiertelnik może mnie zobaczyć. Właściwie, jedyne oczy, na które muszę tu uważać, należą do... Hej. -

Kamienne brwi Billa uniosły się nagle z głośnym łoskotem. - Wynoszę

się -powiedział i ukrył się za krzakami pomidorów. Aniołów, dokończyła w duchu Luce. To oni musieli być tymi, którzy

mogli zobaczyć Billa w tej postaci. Domyśliła się tego, gdyż w końcu

zobaczyła wyraźniej mężczyznę i kobietę, tych którzy skłonili Billa do ukrycia się. Spoglądając pomiędzy gęstymi, drapiącymi liśćmi

pomidorów, Luce nie mogła oderwać od nich wzroku.

A właściwie od Daniela. Reszta ogrodu znieruchomiała. Wieczorne pieśni ptaków ucichły i

słyszała jedynie odgłosy kroków dwóch par stóp idących powoli po

żwirze. Ostatnie promienie słońca padały wyłącznie na Daniela, otaczając go złotą aureolą. Głowę przechylił w stronę kobiety i kiwał

nią. Tą kobietą nie była Luce.

Była starsza, niż Lucinda mogła być - najpewniej po dwudziestce - i bardzo piękna, z ciemnymi jedwabistymi lokami opadającymi spod

słomkowego kapelusza. Jej długa muślinowa suknia miała kolor

kwiatów mniszka i wyglądała na bardzo kosztowną. - Czy w ogóle polubił pan naszą małą chatkę, panie Grigori? - mówiła

kobieta. Jej głos był wysoki, radosny i pełen naturalnej pewności siebie.

- Może aż za bardzo, Margaret. - Luce poczuła, jak jej żołądek się ściska, gdy patrzyła, jak Daniel uśmiecha się do kobiety. - Trudno

uwierzyć, że od przybycia do Helston minął już tydzień. Mógłbym zostać nawet dłużej niż zaplanowałem. - Chwila milczenia. - Wszyscy

byli dla mnie bardzo mili.

Margaret zarumieniła się, a Luce się zagotowała. Margaret bowiem

rumieniła się ślicznie. - Mamy tylko nadzieję, że będzie to widać w pańskich pracach -

powiedziała. - Matka jest podekscytowana tym, że pod naszym dachem

zamieszkał artysta. Wszyscy jesteśmy. Luce czołgała się za nimi. Kiedy minęła ogród warzywny, skuliła się za

krzewami róż, kładąc dłonie na ziemi i pochylając się, by wciąż słyszeć

rozmawiającą parę. Nagle Luce jęknęła. Wbiła sobie w palec różany kolec. Krwawiła.

Zaczęła ssać ranę i potrząsać ręką, starając się nie zaplamić krwią

fartuszka, lecz kiedy krwawienie ustąpiło, zorientowała się, że przegapiła część rozmowy. Margaret wpatrywała się w Daniela z

oczekiwaniem.

- Spytałam, czy będzie pan na uroczystościach letniego przesilenia pod koniec tygodnia. - Jej głos był nieco błagalny. - Matka zawsze urządza

wtedy wielką imprezę.

Daniel mruknął coś w rodzaju „tak, nie przegapi tego", ale wyraźnie był rozkojarzony. Co chwila odrywał wzrok od kobiety. Jego spojrzenie

omiatało trawnik, jakby wyczuwał Luce za różami.

Kiedy jego spojrzenie przesunęło się po krzakach, za którymi się kryła, oczy zapłonęły mu głębokim fioletem.

SZEŚĆ

KOBIETA W BIELI

HELSTON, ANGLIA 18 CZERWCA 1854 R.

Nim Daniel dotarł do Helston, był już wściekły.

Od razu rozpoznał miejsce, gdy tylko Głosiciel wyrzucił go na kamieniste brzegi Loe. Jezioro było nieruchome, tafla wody odbijała

wielkie różowe chmury na wieczornym niebie. Zaskoczona jego

przybyciem para zimorodków o niebieskich grzbietach przeleciała nad łąką koniczyny i wylądowała na powykrzywianym drzewie na poboczu

głównej drogi. Droga prowadziła, jak wiedział, do miasteczka, w którym

spędził lato z Lucindą. Ponowne dotknięcie tej żyznej, porośniętej zielenią ziemi poruszyło go.

Choć bardzo się starał zamknąć wszystkie drzwi do ich przeszłości, choć

bardzo próbował odsunąć od siebie każdą z jej rozdzierających serce śmierci, niektóre znaczyły więcej niż inne. Był zaskoczony, jak

wyraziście pamiętał tamten czas na południu Anglii.

Nie przybył tu jednak na wakacje. Nie był tu, by zakochać się w pięknej

córce kupca miedzią. Był tu, by powstrzymać lekkomyślną dziewczynę przed zagubieniem się w mrocznych chwilach jej przeszłości, to bowiem

mogło ją zabić. Był tu, by pomóc jej zdjąć przekleństwo, raz na zawsze.

Rozpoczął długi marsz w stronę miasteczka. To był ciepły leniwy letni wieczór w Helston. Na ulicach damy w

czepkach i wykończonych koronką sukniach rozmawiały cicho i

uprzejmie z odzianymi w lniane garnitury mężczyznami, których trzymały pod rękę. Pary zatrzymywały się przed sklepowymi witrynami.

Zwalniały, by porozmawiać chwilę z sąsiadami. Stawały na rogach ulic i

zegnały się prze dziesięć minut. Wszystko w tych ludziach, od ich ubioru po spacerowy krok, było tak

irytująco powolne. Daniel czuł, jak wiele go różni od przechodniów na

ulicach. Jego skrzydła ukryte pod płaszczem, płonęły z niecierpliwości, gdy

krążył wśród nich. Istniało jedno miejsce, w którym z pewnością

mógłby odnaleźć Lucindę - tuz po zmroku często

odwiedzała altankę w ogrodzie za posiadłością jego sponsora. Niestety,

nie miał pojęcia, gdzie miałby odnaleźć Luce - tę, która wędrowała wśród Głosicieli, tę, którą musiał odnaleźć. Dwa pozostałe żywoty, w

których pojawiła się Luce, miały dla Daniela sens. W wielkim planie

były... anomaliami. Chwilami, w których tuż przed śmiercią niemal udało jej się dojść do sedna ich przekleństwa.

Nie mógł jednak zrozumieć, dlaczego Głosiciel sprowadził ją tutaj.

Helston było dla nich pełne spokoju. W tym życiu ich miłość wzrastała powoli, naturalnie. Nawet jej śmierć była intymna, bez świadków.

Gabbe kiedyś użyła określenia „przyzwoita" na koniec Lucindy w

Helston. Tę śmierć przeżywali tylko oni dwoje. Nie, odwiedzenie tego życia nie miało sensu - a to oznaczało, że mogła

się znajdować gdziekolwiek w miasteczku.

- Ależ, panie Grigori! - zawołał ktoś wysokim głosem. - Cóż to za wspaniała niespodzianka, spotkać pana w mieście.

Przed Danielem stała jasnowłosa kobieta w długiej wzorzystej sukni.

Trzymała za rękę pulchnego, piegowatego ośmiolatka, który wyglądał na nieszczęśliwego w kremowej marynarce zaplamionej pod

kołnierzem.

Wtedy Daniel się zorientował, że to pani Holcombe i jej pozbawiony talentu syn Edward, któremu przez kilka bolesnych tygodni udzielał

lekcji rysunku.

- Witaj, Edwardzie. - Daniel pochylił się, by uścisnąć dłoń chłopca, po czym skłonił się jego matce. - Pani Holcombe.

Aż do tej chwili Daniel nie poświęcił większej uwagi swojej garderobie,

gdy podróżował przez czas. Nie obchodziło go, co przechodnie pomyślą o jego nowoczesnych szarych spodniach albo czy krój jego białej

koszuli wygląda dziwnie w porównaniu z ubiorem innych mieszkańców miasta. Jednakże, jeśli miał wpadać na ludzi, których przed dwustu laty

znał, w ubraniu, które przed dwoma dniami włożył na Święto

Dziękczynienia w domu rodziców Luce, mogły się pojawić plotki. Daniel nie chciał zwracać na siebie uwagi. Nic nie mogło mu

przeszkodzić w odnalezieniu Luce. Musiał po prostu znaleźć sobie inny

strój. Na szczęście, Holcombe'owie nic nie zauważyli. Powrócił do czasów, w których był znany jako „ekscentryczny" artysta.

- Edwardzie, pokaż panu Grigori, co kupiła ci mama - powiedziała pani

Holcombe, wygładzając niesforne włosy syna. Chłopiec niechętnie wyjął z torby niewielki zestaw malarski. Pięć

szklanych słoiczków z farbą olejną i długi pędzel z drewnianą rączką.

Daniel wypowiedział wymagane uprzejmości - jak to Edward był bardzo szczęśliwym chłopczykiem i jego talent uzyskał teraz niezbędne

narzędzia. Jednoczenie starał się nie rozglądać zbyt ostentacyjnie,

szukając jak najszybszego sposobu na zakończenie rozmowy. - Edward jest bardzo utalentowanym dzieckiem - stwierdziła pani

Holcombe, chwytając Daniela za ramię. - Problem polega na tym, że

uważa pańskie lekcje rysunku za nieco zbyt mało ekscytujące jak na chłopca w jego wieku. Dlatego uznałam, że prawdziwy zestaw malarski

może sprawić, że się usamodzielni. Jako artysta. Rozumie pan, Grigori?

- Tak, tak, oczywiście - przerwał jej Daniel. - Niech mu pani daje wszystko, co tylko zachęci go do malowania. To doskonały plan...

Nagle zrobiło mu się zimno i słowa uwięzły w gardle. Z pubu po drugiej

stronie ulicy wyszedł Cam. Przez chwilę Daniel gotował się ze złości. Wyraźnie stwierdził, że nie

potrzebuje pomocy pozostałych. Zacisnął pieści i zrobił krok w stronę

Cama, ale wtedy... Oczywiście. To był Cam z czasów Helston. I oceniając po tym, jak

wyglądał, czuł się doskonale w fikuśnych zwężanych spodniach w paski

i wiktoriańskim smokingu. Jego długie czarne włosy opadały na ramiona. Oparł się o drzwi pubu i żartował z trzema innymi

mężczyznami.

Cam wyciągnął z metalowego pudełka cygaro ze złotym czubkiem.

Jeszcze nie zauważył Daniela. W chwili, gdy tak się stanie, przestanie się śmiać. Cam od samego początku podróżował przez Głosiciele

częściej niż inne upadłe anioły. Był w tym ekspertem i Daniel nie mógł

się z nim równać. Taki był dar tych, którzy stanęli po stronie Lucyfera - mieli talent do podróżowania przez cienie przeszłości.

Jedno spojrzenie na Daniela powie wiktoriańskiemu Camowi, że jego

rywal jest Anachronizmem. Człowiekiem z innego czasu. Cam zorientuje się, ze dzieje się coś ważnego i Danielowi się nie uda się go

już spławić.

- Jest pan taki szczodry, panie Grigori - trajkotała pani Holcombe, wciąż trzymając Daniela za rękaw.

Głowa Cama zaczęła się zwracać w jego stronę.

- To nic takiego - odpowiedział pospiesznie Daniel. - A teraz, jeśli mi pani wybaczy - zdjął jej palce - muszę... kupić sobie nowe ubranie.

Ukłonił się pośpiesznie i wskoczył do najbliższego sklepu.

- Panie Grigori... - Pani Holcombe podniosła głos. Daniel przeklął ją bezgłośnie, udając, że nie słyszy, co tylko skłoniło ją

do głośniejszego wyrażania emocji.

- Ale to krawiec damski, panie Grigori! - zawołała, unosząc dłonie do ust.

Daniel już znalazł się w środku. Szklane drzwi sklepu zatrzasnęły się za

nim, zadźwięczał dzwonek przywiązany do futryny. Mógł się tu ukryć, na kilka chwil, w nadziei że Cam go nie widział ani nie usłyszał

przenikliwego głosu pani Holcombe.

Sklep był cichy i pachniał lawendą. Buty na solidnych obcasach wytarły podłogę, a na pólkach wzdłuż ścian ułożono aż pod sufit bele

kolorowych tkanin. Daniel opuścił koronkowa firankę, by nie być widocznym z ulicy. Kiedy się odwrócił, w lustrze zobaczył odbicie innej

osoby w sklepie.

Stłumił westchnienie ulgi. Znalazł ją.

Luce mierzyła długą suknię z białego muślinu. Jej wysoki kołnierz

zdobiła żółta wstążka, podkreślająca niesamowity orzechowy odcień oczu dziewczyny. Luce miała włosy związane z boku i upięte zdobioną

kwiatami spinką. Wciąż poprawiała ułożenie rękawów na ramionach i

próbowała się obejrzeć ze wszystkich możliwych stron. Daniel uwielbiał je wszystkie.

Chciał tak stać i podziwiać ją wiecznie, ale się opamiętał. Podszedł do

niej i chwycił ją za ramię. - To już za długo trwa. - W chwili, gdy wypowiadał te słowa, poczuł się

oszołomiony dotykiem jej skóry pod dłonią. Ostatni raz dotykał jej w

nocy, kiedy bał się, że Wygnańcy mu ją odebrali. -Czy masz pojęcie, jak mnie przestraszyłaś? Nie jesteś tu bezpieczna.

Luce nie zaczęła się z nim kłócić, czego się spodziewał, lecz wrzasnęła i

spoliczkowała go. Ponieważ to nie była Luce. To była Lucinda. I, co gorsza, w tym czasie jeszcze się nie spotkali. Musiała właśnie

wrócić z rodziną z Londynu. Ona i Daniel mieli się dopiero spotkać na

zabawie z okazji przesilenia letniego u Constance'ów. Zrozumiał to wszystko, a na twarzy Lucindy pojawiło się zaskoczenie.

- Którego dzisiaj mamy? - spytał rozpaczliwym głosem.

Uzna go za szaleńca. Stojąc po drugiej stronie sklepu, był zbyt oszołomiony miłością, by zauważyć różnice między dziewczyną, którą

już utracił, a dziewczyną, którą musiał ratować.

- Przepraszam - wyszeptał. To dlatego właśnie bycie Anachronizmem było tak koszmarne. Gubił się

w drobiazgach. Jedno dotknięcie jej skóry. Jedno spojrzenie w głębokie

orzechowe oczy. Jeden podmuch perfumowanego pudru, którym musnęła włosy. Jeden wspólny oddech w ciasnej przestrzeni malutkiego

sklepiku.

Lucinda skrzywiła się, gdy spojrzała na jego policzek. W lustrze widział,

że jej uderzenie pozostawiło jaskrawoczerwony ślad. Spojrzała mu w oczy - a on poczuł, jak pęka mu serce. Jej różowe wargi rozchyliły się, a

głowa przechyliła lekko na prawo. Patrzyła na niego zakochana.

Nie. To się miało stać w inny sposób. To się musiało stać w inny sposób.

Mieli się poznać dopiero na przyjęciu. I choć Daniel przeklinał ich los,

nie chciał wtrącać się w życie, które prowadziła wcześniej. Dzięki temu wciąż do niego powracała.

Próbował sprawiać wrażenie niezainteresowanego i nachmurzonego.

Zaplótł ręce na piersi, przeniósł ciężar ciała, by oddalić się od niej, i patrzył wszędzie tylko nie tam, gdzie pragnął. Czyli na nią.

- Przepraszam - powiedziała Lucinda, unosząc ręce do piersi. - Nie

wiem, co mnie naszło. Nigdy czegoś takiego nie zrobiłam... Daniel nie miał zamiaru się z nią kłócić, choć przez te wszystkie lata

policzkowała go tyle razy, że Arriane prowadziła rejestr w małym

kołonotatniku z napisem „Jesteś cool" - Mój błąd - odparł szybko. - Ja... pomyliłem panią z kimś innym.

Już aż za dużo majstrował w przeszłości, wpierw z Lucią w Mediolanie,

a teraz tutaj. Zaczął się cofać. - Proszę zaczekać. - Wyciągnęła do niego rękę. Jej piękne orzechowe

oczy były jak światła, które go przyciągały. - Czuję się niemal,

jakbyśmy się znali, choć nie mogę sobie przypomnieć... - Obawiam się, że to niemożliwe.

Do tego czasu zdążył już dotrzeć do drzwi i odsunął firankę, by

sprawdzić, czy Cam wciąż jest na zewnątrz. Był. Stał odwrócony plecami do sklepu i gestykulował przesadnie, bez

wątpienia opowiadając wymyśloną historię, której głównym bohaterem był on sam. Mógł się odwrócić w dowolnej chwili. Wtedy Daniel

zostałby wykryty.

- Proszę... niech pan się zatrzyma. - Lucinda pośpieszyła w stronę Daniela. - Kim pan jest? Chyba pana znam. Proszę zaczekać.

Musiał zaryzykować wyjście na ulicę. Nie mógł tu zostać z Lucindą.

Nie, kiedy zachowywała się w taki sposób. Nie, kiedy zakochiwała się w

niewłaściwej wersji jego osoby. Przeżył już wcześniej to życie, i

wszystko odbyło się zupełnie inaczej. I dlatego musiał uciec. Daniel cierpiał, zmuszony ją ignorować, zostawić Lucindę, gdy serce

mówiło mu, by odwrócił się i poddał jej głosowi, uściskowi jej ramion i

ciepłym wargom, czarodziejskiej mocy jej miłości. Gwałtownie otworzył drzwi sklepu i ruszył ulicą, ze wszystkich sił

biegnąc w stronę zachodzącego słońca. Nie obchodziło go, jak to mogło

wyglądać dla innych mieszkańców miasteczka. Biegł, by ugasić ogień w skrzydłach.

SIEDEM

PRZESILENIE

HELSTON, ANGLIA 21CZERWCA,1854R.

Dłonie Luce były poparzone, poplamione i obolałe.

Od kiedy przed trzema dniami przybyła do domu państwa Constance, niemal bez przerwy myła niekończące się sterty naczyń. Pracowała od

świtu do zmierzchu, szorując talerze, misy i sosjerki, jak również całe

tony sreber, aż pod koniec dnia jej nowa szefowa, panna McGovern podawała służbie kolację - żałosny talerz z zimnym mięsem,

wysuszonymi kawałkami sera i czerstwymi bułkami. Każdej nocy, po

kolacji, Luce zapadał w pozbawiony marzeń sen na posłaniu na poddaszu, które dzieliła z drugą pomywaczką Henriettą, jasnowłosą,

piersiastą dziewczyną o krzywych zębach, która przybyła do Helston z

Penzance.

Przytłaczał ją ogrom pracy.

Jak jedno gospodarstwo domowe mogło zabrudzić tyle naczyń, by dwie dziewczyny musiały pracować bez przerwy dwanaście godzin? Ale

kolejne zabrudzone talerze jedzeniem przybywały, a panna McGovern

wbijała świdrujące spojrzenie w miednicę Luce. W środę wszyscy na terenie posiadłości mówili jedynie o wieczornym przyjęciu, ale dla Luce

oznaczało to wyłącznie kolejne gary. Wpatrywała się w cynową misę

brudnej wody i przepełniała ją nienawiść. - Nie tego się spodziewałam - mruknęła do Billa, który jak zwykle

siedział na rogu szafki obok jej miednicy.

Wciąż nie mogła się przyzwyczaić do świadomości, że widziała go jako jedyna spośród obecnych w kuchni. Denerwowała się za każdym, kiedy

unosił się nad innymi pracownikami i opowiadał sprośne dowcipy, które

słyszała tylko Luce i z których nikt się nie śmiał - poza samym Billem. - Wy, dzieci przełomu tysiącleci, nie macie pojęcia o etyce pracy -

powiedział. - I, tak na marginesie, mów ciszej.

Luce spojrzała na niego. - Gdyby szorowanie tej obrzydliwej wazy miało cokolwiek wspólnego

ze zrozumieniem mojej przeszłości, moje etyka pracy by cię zadziwiła.

Ale to nie sensu. - Zamachała żeliwna patelnią Billowi przed nosem. Jej uchwyt był śliski od smalcu. - A do tego doprowadza mnie do mdłości.

Luce wiedziała, że jej frustracja nie ma nic wspólnego z naczyniami.

Pewnie brzmiała jak rozpieszczony bachor, ale kiedy zaczęła tu pracę, niemal nie widywała świata na powierzchni. Nie widziała Daniela z

Helston od pierwszego dnia w ogrodzie i nie miała pojęcia, gdzie

znajdowało się jej wczesne wcielenie. Była samotna, osowiała i przygnębiona, jak podczas koszmarnych pierwszych dni w Sword &

Cross, zanim miała kogokolwiek, na kogo mogła naprawdę liczyć.

Porzuciła Daniela, Milesa i Shelby, Arriane i Gabbe, Callie i swoich rodziców - po co? Żeby zostać pomywaczką? Nie, żeby pokonać klątwę,

choć wcale nie wiedziała, czy w ogóle była do tego zdolna. I co z tego,

że Bill uważał ją za marudę? Nic nie mogła na to poradzić. Znajdowała się na krawędzi załamania.

- Nienawidzę tej roboty. Nienawidzę tego miejsca. Nienawidzę tego

głupiego przyjęcia z okazji przesilenia i tego głupiego sufletu z bażanta...

- Lucinda będzie dziś na przyjęciu - powiedział nagle Bill. Jego głos był

irytująco spokojny. - I tak się składa, że ona uwielbia suflet z bażanta u Constance'ów.

Podleciał by usiąść po turecku na kuchennym blacie, a głowa w

niepokojący sposób zatoczył pełen krąg, żeby się upewnić, że są sami. - Lucinda tam będzie? - Luce upuściła patelnię i szczotkę do szorowania

do miednicy pełnej mydlin. - Pójdę z nią porozmawiać. Wydostanę się z

tej kuchni i z nią porozmawiam. Bill pokiwał głową, jakby właśnie taki był od początku plan.

- Tylko pamiętaj o swojej sytuacji. Gdyby przyszła wersja ciebie i

pojawiła się nagle na jednej z twoich imprezek w internacie i powiedziała ci...

- Chciałabym wiedzieć - stwierdziła Luce. - Cokolwiek by to było, upierałabym się, żeby powiedziała mi wszystko. Umierałabym z

ciekawości.

- Hm. Cóż. - Bill wzruszył ramionami. - Lucinda nie. Mogę ci to zagwarantować.

- To nie możliwe. - Luce pokręciła głową. - Ona jest... mną.

- Nie. Ona jest wersją ciebie, która została wychowana przez zupełnie innych rodziców w całkiem innym świecie. Dzielicie duszę, ale ona

wcale nie jest do ciebie podobna. Zobaczysz. -Uśmiechnął się do niej

tajemniczo. - P prostu zachowaj ostrożność. - Bill posłał spojrzenie w stronę drzwi do wielkiej kuchni, które otworzyły się gwałtownie. -

Udawaj żwawą, Luce!

Zanurzył stopy w miednicy i wydał z siebie chrapliwe westchnienie zadowolenia, kiedy do środka weszła panna McGovern, ciągnąca za

łokieć Henriettę. Ochmistrzyni wyliczała potrawy na wieczorny posiłek.

- Po duszonych śliwkach... - cedziła przez zęby. Stojąca po drugiej stronie Luce szepnęła do Billa:

- Jeszcze nie skończyliśmy tej rozmowy.

Jego kamienne stopy ochlapały jej fartuch mydlinami. - Czy mógłbym ci doradzić, żebyś podczas pracy przestała rozmawiać z

niewidzialnymi przyjaciółmi? Ludzie uznają cię za wariatkę.

- Sama zaczynam się nad tym zastanawiać. Luce westchnęła i wyprostowała się, świadoma, że Bill i tak nic więcej

jej nie powie, dopóki pozostali nie wyjdą.

- Spodziewam się, że ty i Myrtle będziecie dziś dawać z siebie wszystko - powiedziała panna McGovern do Henrietty, posyłając spojrzenie Luce.

Myrtle. Takie imię podał Bill w jej referencjach.

- Tak, proszę pani - powiedziała beznamiętnie Luce. - Tak, proszę pani! - W głosie Henrietty nie było sarkazmu. Zawsze była

poważna, zawsze życzliwa.

Luce nawet lubiła Henriettę, pomijając fakt, jak bardzo przydałaby się jej kąpiel.

Kiedy panna McGovern wyszła z kuchni i dziewczyny zostały same,

Henrietta wskoczyła na stół obok Luce i zaczęła machać nogami w czarnych butach. Nie miała pojęcia, że Bill siedzi tuz obok niej i

naśladuje jej ruchy.

- Masz ochotę na śliwkę? - spytała Henrietta, wyjmując z kieszeni fartucha dwie rubinowe kule i podając jedną Luce.

Tym, co Luce najbardziej lubiła w swojej towarzyszce, było to, że nigdy

nic nie robiła, jeśli w pobliżu nie było ich szefowej. Nadgryzły owoce i wyszczerzyły się, gdy z kącików ich ust popłynął słodki sok.

- Chyba słyszałam, jak tu z kimś rozmawiasz - odezwała się Henrietta. -

Znalazłaś sobie chłopaka, Myrtle? Proszę cię, nie mów mi, że to Harry ze stajni! Z niego jest prawdziwa szuja.

Wtedy właśnie drzwi do kuchni znów się otworzyły. Dziewczyny

podskoczyły, upuściły owoce i zaczęły udawać, że szorują pierwszy z brzegu garnek.

Luce spodziewała się panny McGovern, lecz znieruchomiała kiedy

zobaczyła dwie dziewczyny w pięknych, pasujących do siebie szlafrokach z białego jedwabiu, zanoszących się śmiechem, gdy biegły

przez brudną kuchnię.

Jedną z nich była Arriane. A drugą - minęła chwila, nim Luce ją rozpoznała - była Annabelle.

Dziewczyna o pofarbowanych na różowo włosach, którą Luce miała

okazję poznać podczas Dnia Rodziców w Sword & Cross. Wówczas tamta przedstawiła się jako siostra Arriane.

Niezła siostra.

Henrietta spuściła wzrok, jakby taki berek przez kuchnię był zupełnie normalny, jakby mogła wpakować się w kłopoty, gdyby pokazała po

sobie, że widzi obie dziewczyny - które z pewnością nie zauważyły Luce ani Henrietty. Zupełnie jakby służące stapiały się z brudnymi

garnkami i patelniami.

A może Arriane i Annabelle po prostu za głośno zanosiły się śmiechem? Kiedy przeciskały się obok stolnicy, Arriane chwyciła garść mąki i

rzuciła nią w twarz Annabelle.

Annabelle przez chwilę wydawała się wściekła, po czym zaśmiała się jeszcze głośniej, sama chwyciła garść mąki i rzuciła nią w Arriane.

Z trudem łapały powietrze, gdy wypadły przez tylne wyjście,

prowadzące do małego ogrodu, z którego mozna było przejść do większego ogrodu, gdzie świeciło słońce, gdzie mógł być Daniel i gdzie

Luce rozpaczliwie pragnęła się udać.

Nawet gdyby Luce spróbowała, nie umiałaby ocenić, co właściwie czuje - wstrząs czy zażenowanie, zdziwienie i frustrację.

Wszystko to musiało się malować na jej twarzy, Henrietta bowiem

spojrzała na nią znacząco i szepnęła: - Ta banda przybyła wczoraj wieczorem. Jakieś kuzynki z Londynu,

przyjechały na imprezę. -Podeszła do stolnicy. - Swoimi figlami prawie

zniszczyły placek z truskawkami. Och, musi być cudownie mieć pieniądze. Może w następnym życiu, co, Myrtle?

- Ha. - Tyle jedynie udało się wykrztusić Luce.

- Muszę, niestety, nakryć stół - powiedziała Henrietta, tuląc w różowych, pulchnych ramionach stertę porcelany. - Może przygotuj

sobie garść mąki do rzucenia, gdyby tamta dziewczyny tędy wracały? -

Mrugnęła do Luce i pchnęła drzwi swoim szerokim biodrem, po czym zniknęła w korytarzu.

W jej miejsce pojawił się ktoś inny - chłopak w stroju służącego, jego

twarz kryła się za olbrzymią skrzynią z warzywami. Postawił ją na stole po drugiej stronie kuchni.

Wzdrygnęła się na widok jego twarzy. Spotkanie z Arriane sprawiło

jednak, że była nieco lepiej przygotowana. - Roland!

Skrzywił się, unosząc wzrok, po czym zapanował nad sobą. Kiedy

ruszył w stronę Luce, wyraźnie gapił się na jej ubranie. Wskazał na fartuch.

- Dlaczego jesteś tak ubrana? Luce pociągnęła pasek fartuszka,

zdejmując go. - Nie jestem ty, za kogo mnie bierzesz.

Stanął przed nią i przyglądał się, przechylając głowę nieco w lewo, a

później w prawo. - Cóż, wyglądasz jak lustrzane odbicie pewnej dziewczyny, którą znam.

A od kiedy to rodzina Biscoe kręci się po kuchni?

- Rodzina Biscoe? Roland uniósł brew, wyraźnie rozbawiony.

- Och, rozumiem. Udajesz kogoś innego. Jak się nazywasz?

- Myrtle - odpowiedziała żałośnie Luce. - Nie jesteś Lucindą Biscoe, której dwa dni temu na trasie podałem

placek z pigwą?

- Nie. Luce nie wiedziała, co powiedzieć, jak go przekonać. Zwróciła się o

pomoc do Billa, ale on zniknął jej z oczu. Oczywiście. Roland, jako

upadły anioł, byłby zdolny zobaczyć Billa. - Co by powiedział ojciec panny Biscoe, gdyby zobaczył ją tutaj,

unurzaną po łokcie w smalcu? - Roland uśmiechnął się. - Doskonały

psikus. - Rolandzie, to nie...

- A tak w ogóle, to przed czym się ukrywasz? - Roland wskazał głową

ogród. Ciche grzechotanie w spiżarce u stóp Luce zdradziło jej, gdzie się podział Bill. Chyba wysyłał

jej jakiś sygnał, ale nie miała pojęcia, co mógłby oznaczać. Bill pewnie kazałby jej się zamknąć, ale co mógł zrobić? Wyjść i powstrzymać ją?

Na czole Rolanda perlił się pot.

- Jesteśmy sami, Lucindo? - Całkowicie. Przechylił głowę.

- Nie czuję, żeby tak było.

Po za nimi w kuchni znajdował się jedynie Bill. Jak to możliwe, że Roland go wyczuł, a Arriane nie?

- Posłuchaj, naprawdę nie jestem dziewczyną, za którą mnie uważasz... -

zaczęła Luce. - Jestem Lucindą, ale... przybyłam tu z przyszłości... trudno to wyjaśnić. - Odetchnęła głęboko. -Urodziłam się Thunderbolt w

stanie Georgia... w roku 1992.

- Och. - Roland przełknął ślinę. - No, no. - Zamknął oczy i zaczął mówić bardzo powoli: - I gwiazdy spadły z nieba na ziemię, podobnie jak

drzewo figowe wstrząsane silnym wiatrem zrzuca na ziemię swe

dojrzałe owoce...* Słowa brzmiały tajemniczo, lecz Roland recytował je ze smutkiem w

głosie, jakby cytował ulubiony wers ze starej bluesowej piosenki.

Takiej, jaką śpiewał na karaoke podczas imprezy w Sword & Cross. W tej chwili przypominał Rolanda, którego Luce znała, jakby przez chwilę

przestał udawać wiktoriańską postać.

Jednakże w jego słowach kryło się coś jeszcze. Luce skądś je znała. - Co to takiego? Co to znaczy? - spytała Szafka znów zagrzechotała.

Tym razem głośniej.

- Nic. Roland otworzył oczy i powrócił do wiktoriańskiej tożsamości. Ręce

miał twarde i pokryte odciskami, a jego mięśnie były potężniejsze niż

kiedy znała go wcześniej. Przepocone ubranie lepiło się do jego ciemnej skóry. Wydawał się zmęczony. Luce przepełnił głęboki smutek.

* Apokalipsa św. Jana 6,13. Biblia Tysiąclecia, wydanie trzecie

poprawione, Wydawnictwo Pallotinum 1990.

- Jesteś tu służącym? - spytała. - Pozostali... Arriane... mogą sobie

biegać i... Ale ty musisz pracować, prawda? Tylko dlatego, że jesteś... - Czarny? - dopowiedział Roland, patrząc jej w oczy tak długo, że aż

poczuła się niezręcznie i odwróciła wzrok. - Mną się nie przejmuj,

Lucindo. Znosiłem gorsze rzeczy niż ludzką głupotę. Poza tym, mój dzień nadejdzie.

- Będzie lepiej - powiedziała, czując jednak, że wszelkie pocieszenie,

jakie mogła mu dać, byłoby błahe i bez znaczenia. Zastanawiała się też, czy jej słowa były prawdziwe. - Ludzie potrafią być okropni.

- Cóż. Nimi nie możemy się zbytnio martwić, co? - Roland się

uśmiechnął. - A tak w ogóle, cóż cię tu sprowadza, Lucindo? Czy Daniel wie? A Cam?

- Cam też tu jest? - Luce wiedziała, że nie powinna czuć się zdziwiona,

ale tak było. - Jeśli dobrze myślę, właśnie wtoczył się do miasta. Luce nie mogła się

tym teraz przejmować.

- Daniel nie wie, jeszcze nie - przyznała. - Ale muszę go znaleźć, i Lucindę też. Muszę wiedzieć...

- Posłuchaj - powiedział Roland, cofając się od Luce z uniesionymi

rękami, jakby była radioaktywna - nie widziałaś mnie tu dzisiaj. Nie przeprowadziliśmy tej rozmowy. Ale nie możesz po prostu podejść do

Daniela...

- Wiem. Ześwirowałby. - Ześwirowałby? - Roland wypróbował to dziwnie brzmiące słowo,

prawie doprowadzając Luce do śmiechu. - Jeśli chodzi ci o to, że

mógłby zakochać się w tej tobie. - wskazał na nią - to owszem. To bardzo niebezpieczne. Jesteś tutaj turystką.

- Świetnie. Mogę być turystką. Ale mogłabym przynajmniej z nimi porozmawiać.

- Nie, nie możesz. Nie zamieszkujesz tego życia...

- Ja nie chcę niczego zamieszkiwać. Chciałabym po prostu wiedzieć, dlaczego...

- Twoja obecność tutaj jest niebezpieczna... dla ciebie, dla nich, dla

wszystkiego. Rozumiesz? Luce nie rozumiała. Jak mogła być niebezpieczna?

- Nie chcę tu zostać, pragnę jedynie wiedzieć, dlaczego to się ciągle

dzieje między mną a Danielem... to znaczy między tą Lucindą a Danielem.

- I o to mi właśnie chodzi. - Roland przetarł twarz dłonią, spojrzał na nią

ostro. - Posłuchaj mnie. Możesz ich obserwować z pewnej odległości. Możesz, nie wiem, wyglądać przez okna. Jak długo będziesz pamiętać,

że nic tutaj nie jest twoje.

- Ale dlaczego nie mogę z nimi porozmawiać? Podszedł do drzwi, zamknął je i zaryglował. Kiedy odwrócił się, miał

poważną minę.

- Posłuchaj, istnieje możliwość, że zrobisz coś, co zmieni twoją przeszłość, coś czego fale popłyną przez czas i ponownie napiszą

historię w taki sposób, że ty, przyszła Lucinda, zostaniesz odmieniona.

- Będę ostrożna... - Tu nie ma mowy o ostrożności. Jesteś słoniem w składzie porcelany

miłości. Nie będziesz umiała ocenić, co zmiażdżyłaś ani jak cenne to

było. Wszelkie zmiany, jakie wprowadzisz, nie będą oczywiste. Nie zobaczysz wielkiego znaku z napisem: JEŚLI SKRĘCISZ W PRAWO,

ZOSTANIESZ KSIĘŻNICZKĄ, A JEŚLI SKRĘCISZ W LEWO, NA

ZAWSZE POZOSTANIESZ POMYWACZYKĄ. - Daj spokój, Rolandzie, nie sądzisz, że mam wyższe cele niż zostanie

księżniczką? -powiedziała ostro Luce.

- Mógłbym się pokusić o zgadywanie, że chciałabyś przerwać pewną klątwę? Luce zamrugała, czując się głupio.

- W takim razie życzę powodzenia! - Roland zaśmiał się radośnie. - Ale

nawet jeśli ci się uda, nie będziesz o ty wiedziała, moja droga. Chwila, w której zmienisz swoją przeszłość? To

wydarzenie będzie takie, jak zawsze było. I wszystko co nastąpi po nim,

będzie takie, jak zawsze było. Czas po sobie sprząta. A ty jesteś jego częścią, więc nie zauważysz różnicy.

- Musiałabym wiedzieć - powiedziała, z nadzieją że wypowiedzenie tych

słów na głos uczyni je prawdą. - Z pewnością miałabym poczucie... Roland pokręcił głową.

- Nie. Ale z pewnością, zanim udałoby ci się uczynić coś dobrego,

wypaczyłabyś przeszłość, skłaniając Daniela z tej epoki do zakochania się w tobie zamiast w tej pretensjonalnej idiotce Lucindzie Biscoe.

- Muszę ją poznać. Muszę zobaczyć, dlaczego się kochają... Roland

ponownie pokręcił głową. - Byłoby jeszcze gorzej, gdybyś nawiązała kontakt ze swoim

poprzednim wcieleniem, Lucindo. Daniel przynajmniej zna

niebezpieczeństwo i może zapanować nad sobą, by nie zmienić drastycznie czasu. Ale Lucinda Biscoe? Ona nie wie nic.

- Żadna z nas nic nie wie - odparła Luce, czując ucisk w gardle.

- Tej Lucindzie nie pozostało wiele czasu. Pozwól, by spędziła go z Danielem. Niech będzie szczęśliwa. Jeśli wejdziesz do jej świata i

zmienisz dla niej cokolwiek, ciebie też to może zmienić. A to mogłoby

się okazać bardzo nieszczęśliwym wydarzeniem. Roland brzmiał jak milsza, mniej sarkastyczna wersja Billa. Luce nie

chciała już słyszeć o tym, czego nie mogła, nie powinna robić. Gdyby

tylko udało jej się porozmawiać ze swoim wcześniejszym wcieleniem... - A gdyby Lucinda miała więcej czasu? - spytała - Gdyby...

- Niemożliwe. Raczej przyspieszysz jej koniec. Niczego nie odmienisz,

rozmawiając z Lucindą. Jedynie narobisz bałaganu w swoich przeszłych wcieleniach, razem z obecnym.

- W moim obecnym życiu nie ma bałaganu. I mogę wiele naprawić. Muszę.

- To pewnie jeszcze się zobaczy. Życie Lucindy Biscoe już się

skończyło, lecz twój koniec jeszcze nie został zapisany. - Roland otrzepał dłonie o nogawkę spodni. - Może uda ci się wprowadzić jakieś

zmiany w swoim życiu, we wspaniałej opowieści o tobie i Danielu. Ale

nie zrobisz tego tutaj.

Lucinda poczuła, że jej wargi wyginają się w podkówkę. Wtedy twarz

Rolanda złagodniała. - Posłuchaj - powiedział. - Ja przynajmniej cieszę się, że tu jesteś.

- Naprawdę?

- Nikt inny ci tego nie powie, ale wszyscy cię dopingujemy. Nie wiem, co cię tu sprowadziło ani nawet jak taka podróż była możliwa. Ale

muszę wierzyć, że to dobry znak. - Wpatrywał się w nią, aż poczuła się

idiotycznie. - Zaczynasz się rozwijać, prawda? - Nie wiem. Tak sądzę. Próbuję zrozumieć.

- Dobrze.

Głosy w korytarzu sprawiły, że Roland nagle odsunął się od Luce i ruszył w stronę drzwi.

- Zobaczymy się dziś wieczorem - powiedział, otwierając drzwi i

wyślizgując się na zewnątrz. Kiedy tylko Roland zniknął, drzwi szafki otworzyły się, uderzając Luce w łydkę. Na zewnątrz

wypadł Bill, z trudem łapiąc powietrze, jakby przez cały czas

wstrzymywał oddech. - Mógłbym cię teraz udusić! - powiedział, dysząc ciężko.

- Nie wiem, czemu jesteś zdyszany. Przecież ty wcale nie oddychasz.

- Dla efektu! Zadałem sobie tyle trudu, żeby cię tu zamaskować, a ty zdradzasz się pierwszemu facetowi, który przechodzi przez drzwi.

Luce przewróciła oczami.

- Roland nie zrobi wielkiej afery z mojej obecności tutaj. Jest w porządku.

- Och, jest tak w porządku. Jest bystry. Skoro jest taki wspaniały, to

dlaczego nie powiedział ci tego, co ja wiem na temat zachowania odpowiedniej odległości od własnej przeszłości? O wchodzeniu... -

przerwał dla efektu, szerzej otwierając kamienne oczy - ...wewnątrz?

Pochyliła się w jego stronę. - O czy ty mówisz?

Założył ręce na piersi i pokazał jej kamienny język.

- Nic ci nie powiem. - Bill!

- Przynajmniej nie teraz. Na razie zobaczymy, jak sobie dziś poradzisz.

Po zachodzie słońca Luce dostała swoją pierwszą szansę. Tuż przed kolacją panna McGovern ogłosiła wszystkim w kuchni, że służący

potrzebują kilku dodatkowych par rąk do pomocy w trakcie przyjęcia.

Luce i Henrietta, dwie najmłodsze pomywaczki, najbardziej pragnące zobaczyć taką imprezę z bliska, jako pierwsze zgłosiły się na ochotnika.

- Dobrze, dobrze. - Panna McGovern zanotowała nazwiska dziewcząt i

jej wzrok spoczął na tłustej czuprynie Henrietty. - Pod warunkiem, że się wykapiecie. Obie. Śmierdzicie cebulą.

- Tak, proszę pani - przytaknęły dziewczęta.

Gdy ich przełożona wyszła z kuchni, Henrietta zwróciła się do Luce: - Mam się wykapać przed przyjęciem? I ryzykować, że pomarszczą mi

się palce? Panna McGovern chyba oszalała.

Luce roześmiała się, ale w głębi duszy była szczęśliwa, napełniając okrągła wannę za piwniczką. Udało jej się nanieść tyle wrzątku, że woda

w kąpieli była ledwo ciepła, ale i tak pławiła się w mydlinach - i

radowała świadomością, że tej nocy w końcu zobaczy Lucindę. Czy Daniela również? Na przyjęcie włożyła czystą sukienkę służącej

pożyczoną od Henrietty. O ósmej pierwsi goście zaczęli przybywać przez północną bramę posiadłości.

Luce patrzyła przez okno w holu, jak długi szereg powozów wjeżdża na

podjazd, i drżała. W przedsionku panowała gorączkowa aktywność. Pozostali służący szeptali między sobą, lecz Luce znieruchomiała. Czuła

to - drżenie w piersi, świadczące, że Daniel jest w pobliżu.

Dom wyglądał pięknie. W dniu, w którym Luce rozpoczęła pracę, została szybko oprowadzona po budynku przez pannę McGovern, lecz

teraz, w blasku tak wielu kandelabrów, niemal nie poznawała otoczenia.

Czuła się, jakby weszła na plan filmu duetu Merchant i Ivory. Wokół wejścia stały wysokie dzbany z fioletowymi liliami, a obite aksamitem

meble przysunięto do ścian zdobionych tapetą w kwiatowy wzór, żeby

zrobić miejsce dla gości. Przechodzili przez frontowe drzwi dwójkami i trójkami, goście tak

starzy jak siwowłosa panna Constance i tak młodzi jak sama Luce.

Kobiety o błyszczących oczach, otulone jasnymi letnimi płaszczykami, dygały przed mężczyznami w eleganckich surdutach i kamizelkach.

Odziani w czerń kelnerzy kręcili się po przedsionku, proponując

gościom kryształowe kieliszki z szampanem. Luce znalazła Henriettę przy wejściu do głównej sali balowej, która

wyglądała jak rabata w pełni rozkwitu. Salę wypełniały

ekstrawaganckie, jaskrawe suknie we wszystkich odcieniach, z organzy, tiulu i jedwabiu, z rypsowymi szarfami. Malutkie bukieciki zdobiły

nadgarstki młodszych dam, przez co w całym pomieszczeniu pachniało

latem. Zdaniem Henrietty było zbieranie szali i torebek wchodzących dam.

Luce kazano rozdawać karneciki - niewielkie i robiące wrażenie drogich

książeczek, z herbem rodu Constance wyhaftowanym na okładce, a listą tańców w środku.

- Gdzie są wszyscy mężczyźni? - wyszeptała Luce do Henrietty.

Służąca prychnęła.

- Niezła jesteś! W pralni, oczywiście. - Wskazała głową w lewo, w stronę korytarza niknącego w cieniach. - Gdzie powinni zostać aż do

posiłku, jeśli o mnie chodzi. Kto chce słuchać całej tej gadaniny na

temat takiej czy innej wojny na Krymie? Nie te damy. Nie ja. I nie t, Myrtle. -Wąskie brwi Henrietty uniosły się nagle, wskazała w stronę

jednego z wysokich okien. - Och, odezwałam się za szybko. Wygląda na

to, że jednemu udało się uciec. Luce się odwróciła. Samotny mężczyzna stał pośrodku sali pełnej

kobiet. Był zwrócony do nich plecami, widziały jedynie gładką czuprynę

kruczoczarnych włosów i smoking. Rozmawiał z jasnowłosą kobietą w jasnoróżowej sukni balowej. Jej długie diamentowe kolczyki

zamigotały, kiedy odwróciła głowę i napotkała spojrzenie Luce.

Gabbe. Piękna anielica zamrugała kilka razy, jakby próbowała ocenić, czy Luce

jest widmem. Później lekko przechyliła głowę w stronę mężczyzny, z

którym stała, jakby próbowała dać mu znak. Nim tamten zdążył się odwrócić, Luce rozpoznała wyrazisty, ostry profil.

Cam.

Luce sapnęła i upuściła wszystkie karneciki. Pochyliła się i zaczęła niezręcznie zbierać je z podłogi, po czym wcisnęła je Henrietcie i

wybiegła z sali.

- Myrtle! - odezwała się druga służąca. - Zaraz wracam - wyszeptała Luce i popędziła długimi, kręconymi

schodami, nim Henrietta zdążyła odpowiedzieć.

Gdyby panna McGovern dowiedziała się, że Luce porzuciła swoje stanowisko przy sali balowej - i cenne karneciki - natychmiast by ją

wyrzuciła. Ale to było najmniejsze ze zmartwień Luce. Nie była gotowa na kontakt z Gabbe, nie w chwili, gdy miała się skupić na spotkaniu z

Lucindą.

I nie miała najmniejszej ochoty przebywać w okolicy Cama. W swoim własnym życiu i w każdym innym. Wzdrygnęła się, przypominając

sobie, jak wycelował tę strzałę w to, co uważał za nią, kiedy Wygnaniec

unosił jej odbicie w niebo. Gdyby Daniel tu był...

Ale go nie było. Luce mogła mieć tylko nadzieję, że będzie na nią czekał

- i nie będzie za bardzo zły - kiedy zrozumie, co ma zrobić, i wróci do teraźniejszości.

Dotarłszy na górę, Luce wpadła do pierwszego pokoju, na który

natrafiła. Zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie, by złapać oddech. Była sama w wielkim salonie. To był bardzo piękny pokój z niewielką

kanapą obitą kremowym pluszem i dwoma skórzanymi fotelami przy

błyszczącym klawesynie. Ciemnoczerwone zasłony otaczały trzy duże okna wzdłuż zachodniej ściany. W kominku trzaskał płomień.

Z boku Luce widziała ścianę regałów, rząd za rzędem grubych,

oprawionych w skórę tomów, sięgających od podłogi do sufitu, tak wysokich, że widziała nawet jedną z tych drabinek, które można było

przesuwać wzdłuż półek.

W rogu stały sztalugi i coś w nich przyzywało Luce. Nigdy nie postawiła stopy na piętrze posiadłości Constance'ów, a jednak jeden

krok na grubym perskim dywanie przywołał wspomnienia i zasugerował

jej, że widziała to wszystko już wcześniej. Daniel. Luce przypomniała sobie jego konwersację z Margaret w

ogrodzie. Rozmawiali o jego malarstwie. Był artystą. Sztalugi w rogu -

tam z pewnością pracował. Podeszła do nich. Musiała zobaczyć, co malował.

Nim jednak do nich dotarła, podskoczyła, gdyż usłyszała głosy trzech

kobiet. Znieruchomiałą, patrząc, jak gałka w drzwiach się przekręca. Nie miała

innego wyboru, jak tylko wślizgnąć się za grubą zasłonę z czerwonego

aksamitu i się ukryć. Rozległ się szelest tafty, szczęknięcie zamka i jedno westchnienie. A

później chichoty. Luce zasłoniła usta dłonią i wychyliła się lekko zza zasłony.

Lucinda z Helston stała w odległości trzech metrów . Miała na sobie

wspaniałą białą suknię z gorsetem z delikatnej jedwabnej krepy i odsłoniętym sznurowaniem na plecach. Błyszczące, ciemne loki miała

upięte wysoko, w skomplikowanej kompozycji. Diamentowy naszyjnik

błyszczał na bladej skórze, sprawiając, że wyglądała królewsko. Jej widok zapierał Luce dech w piersi.

Jej poprzednie wcielenie było najbardziej elegancką istotą, jaką Luce

kiedykolwiek widziała. - Jesteś dziś rozpromieniona, Lucindo - powiedział ktoś miękko.

- Thomas znów cię odwiedził? - zażartował ktoś inny.

Pozostałe dwie dziewczyny - Lucinda rozpoznała w jednej z nich Margaret, tę, która spacerowała z Danielem w ogrodzie. Druga, świeższa

kopia Margaret, musiała być jej siostrą. Wyglądała na rówieśniczkę

Lucindy. Żartowała z niej jak dobra przyjaciółka. - I miała rację - Lucinda promieniała. Na pewno z powodu Daniela.

Lucinda opadła na kremową sofę i westchnęła tak, jak Luce nigdy nie

wzdychała. Było to melodramatyczne westchnienie żądające zainteresowania. Luce od razu wiedziała, że Bill miał rację - ona i jej

poprzednie wcielenie nie miały ze sobą nic wspólnego.

- Thomas? - Lucinda zmarszczyła nosek. - Ojciec Thomasa to zwykły drwal...

- Wcale nie! - wykrzyknęła młodsza z sióstr. - To bardzo niezwykły

drwal! Jest bogaty. - Mimo to, Amelio - stwierdziła Lucinda, układając suknie wokół kostek

- należy właściwie do klasy robotniczej.

Margaret przysiadła na brzegu kanapy. - Nie myślałaś o nim tak źle w tamtym tygodniu, kiedy przywiózł ci

czepek z Londynu. - Cóż, wszystko się zmienia. I lubię śliczne czepki. - Lucinda się

skrzywiła. - Ale zapomnijmy o nich, bo mam zamiar powiedzieć ojcu,

by już nie pozwalał Thomasowi na składanie mi wizyt. Kiedy Lucinda skończyła mówić, jej grymas zmienił się w rozmarzony

uśmiech i zaczęła nucić. Pozostałe dziewczęta patrzyły z

niedowierzaniem, jak śpiewa pod nosem, głaszcze jedwabny szal i wygląda przez okno, kilkanaście centymetrów od kryjówki Luce.

- Co w nią wstąpiło - szepnęła Amelia do swojej siostry. Margaret

prychnęła. - Raczej kto.

Lucinda podniosła się i podeszłą do okna, zmuszając Luce do cofnięcia

się za zasłonę. Luce czuła, że się rumieni, i słyszała ciche nucenie Lucindy Biscoe w odległości zaledwie kilku centymetrów. A później

kroki, gdy Lucinda odwróciła się od okna, a jej dziwna piosenka nagle

ucichła. Luce odważyła się znów wyjrzeć zza zasłony. Lucinda podeszła do

sztalug i zamarła przed nimi.

- Co to takiego? - Lucinda uniosła płótno, by pokazać je przyjaciółkom. Luce nie widziała wyraźnie, ale obraz wydawał się jej zupełnie

zwyczajny. Jakiś kwiat.

- To dzieło pana Grigori - powiedziała Margaret. - Jego szkice były bardzo obiecujące, kiedy przybył, ale obawiam się, że coś go naszło. Od

trzech dni maluje wyłącznie piwonie. -Wzruszyła ramionami. - Artyści

są tacy dziwaczni. - Och, ale on jest niezwykle przystojny, Lucindo. - Amelia wzięła

przyjaciółkę za rękę. -Musimy cię dziś przedstawić panu Gregoriemu.

Ma śliczne jasne włosy, a jego oczy... Jego oczy mogą sprawić, że się rozpłyniesz!

- Jeśli Lucinda jest za dobra dla Thomasa Kennigtona ze wszystkimi

jego pieniędzmi, szczerze wątpię, by nadawał się dla niej prosty malarz. - Margaret odezwała się tak ostro, że ona sama musi czuć coś do

Daniela.

- Chciałabym go poznać - stwierdziła Lucinda, znów wracając do nucenia.

Luce wstrzymała oddech. Czyli Lucinda jeszcze go nie poznała? Zatem jak to możliwe, że była tak wyraźnie zakochana?

- Chodźmy więc - powiedziała Amelia, biorąc Lucindę za rękę. -

Przegapimy pół przyjęcia na plotkach tutaj. Luce musiała coś zrobić. Niestety, z tego, co mówili Bill i Roland,

wynikało, że nie może uratować swojego poprzedniego wcielenia. Sama

próba byłaby niebezpieczna. Nawet gdyby jakimś sposobem jej się to udało, zmieniłyby się Lucindy następujące po niej. Sama Luce mogłaby

zostać odmieniona. Albo gorzej.

Wyeliminowana. Może jednak istniał sposób, by Luce przynajmniej ostrzegła Lucindę. By

ta nie weszła w ten związek już oślepiona miłością. By nie umarła jako

pionek w wielowiekowej klątwie bez odrobiny zrozumienia. Dziewczęta prawie już wyszły, kiedy Luce odważyła się wyjść zza zasłony.

- Lucindo!

Jej poprzednie wcielenie obróciło się gwałtownie. Zmrużyła oczy, gdy jej wzrok padł na strój służącej.

- Szpiegowałaś nas?

Nie poznała jej. To dziwne, że Roland pomylił Luce z Lucindą w kuchni, a sama Lucinda nie zauważyła żadnego podobieństwa między

nimi. Co takiego widział Roland, co było niedostępne dla tej

dziewczyny? Luce odetchnęła głęboko i zmusiła się do realizacji swojego planu.

- N-nie, nie szpiegowałam - wydukała. - Muszę z tobą porozmawiać.

Lucinda niemal się zakrztusiła, po czym spojrzała na przyjaciółki. - Przepraszam?

- Czy to nie ty wydawałaś karneciki? - zapytała Margaret Luce. - Matka

nie będzie szczęśliwa, kiedy się dowie, że zaniedbujesz swoje obowiązki. Jak się nazywasz?

- Lucindo. - Luce podeszła bliżej i zniżyła głos. - Chodzi o artystę. Pana Grigoriego. Lucinda popatrzyła Luce w oczy i coś między nimi

przeskoczyło. Lucinda znieruchomiała.

- Idźcie beze mnie - powiedziała do przyjaciółek. - Za chwilę zejdę na dół.

Dziewczęta wymieniły zdezorientowane spojrzenia, ale Lucinda

wyraźnie była przywódczynią ich grupki. Przyjaciółki bez słowa wyślizgnęły się na korytarz. Luce zamknęła drzwi.

- Cóż jest takiego ważnego? - spytała Lucinda, po czym zdradziła się

uśmiechem. - Czy pytał o mnie? - Proszę się z nim nie wiązać - powiedziała szybko Luce. - Jeśli go dziś

poznasz, uznasz go za bardzo przystojnego. Zapragniesz się w nim

zakochać. Nie rób tego. Luce czuła się koszmarnie, mówiąc w tak ostry sposób o Danielu, ale to

był jedyny sposób, by uratować życie jej poprzedniemu wcieleniu.

Lucinda Biscoe sapnęła i odwróciła się do wyjścia. - Znałam dziewczynę, z, no... Derbyshire - mówiła dalej Luce - która

dużo opowiadała o jego reputacji. On wcześniej skrzywdził wiele

dziewcząt. Zniszczył je. Lucinda westchnęła wyraźnie oburzona.

- Jak śmiesz w taki sposób zwracać się do damy! Za kogo ty się

uważasz? Nie jest twoja sprawą, czy podoba mi się ten artysta. - Wycelowała palcem w Luce. - A może ty się w nim zakochałaś,

wstrętna dziewko?

- Nie! - Luce szarpnęła się, jakby ktoś ją spoliczkował. Bill ostrzegał ją, że ta Lucinda jest zdecydowanie inna, lecz ten

paskudny aspekt jej osobowości nie mógł być wszystkim. Inaczej,

dlaczego Daniel miałby się w niej zakochać? Inaczej, jak mogła być częścią duszy Luce?

Musiało ich łączyć coś głębszego.

Lucinda pochyliła się nad klawesynem i napisała coś na kartce. Wyprostowała się, złożyła ją na pół i wcisnęła w dłonie Luce.

- Nie poinformuję pani Constance o twojej bezczelności - powiedziała,

spoglądając wyniośle na Luce - jeśli przekażesz tę wiadomość panu Grigori. Nie zmarnuj okazji na zachowanie posady.

Chwilę później była już tylko białą sylwetką sunącą korytarzem, po

schodach, z powrotem na przyjęcie. Luce otworzyła wiadomość. Drogi Panie Grigori,

Od kiedy spotkaliśmy się tamtego dnia u krawca, nie mogę zapomnieć.

Czy spotka się Pan ze mną w altance tego wieczora o dziewiątej? Będę czekać.

Na zawsze pańska Lucinda Biscoe

Luce porwała List na strzępy i wyrzuciła go do kominka. Jeśli nie przekaże Danielowi kartki, Lucinda zostanie sama w altance. Luce

mogła tam pójść, zaczekać na nią i spróbować znów ją ostrzec.

Pobiegła korytarzem i skręciła ostro w stronę chodów dla służby prowadzących do kuchni. Przebiegłą obok kucharzy, cukierników i

Henrietty.

- Wpakujesz nas obie w kłopoty, Myrtle! - zawołała dziewczyna, ale Luce już wypadła za drzwi.

Chłodne, suche powietrze wieczoru uderzało ją w twarz gdy biegła.

Dochodziła dziewiąta, lecz słońce wciąż zachodziło nad zagajnikiem w zachodniej części posiadłości. Pędziła zabarwioną różowymi

promieniami ścieżką, mijając przerośnięty ogród, upajający aromat róż i

ozdobny labirynt. Wzrok Luce padł na miejsce, w którym opuściła Głosiciela. Jej stopy

uderzały o ścieżkę, gdy zbliżała się do pustej altanki. Zatrzymała się tuż

przy niej, kiedy ktoś chwycił ją za ramię. Odwróciła się. I znalazła się twarzą w twarz z Danielem.

Lekki wietrzyk rozwiewał jego jasne włosy. Ubrany w oficjalny czarny surdut ze złotą dewizką i niewielką białą piwonią w klapie, Daniel

wyglądał wspanialej niż kiedykolwiek. Jego skóra lśniła w promieniach

zachodzącego słońca. Na wargach błąkał się słaby uśmieszek. Oczy zapłonęły fioletem na jej widok.

Jęknęła cicho. Pragnęła nachylić się odrobinę bliżej i przycisnąć usta do

jego ust. Objąć go i poczuć to miejsce na jego ramionach, z którego rozwijały się jego skrzydła. Chciała zapomnieć, po co tu przybyła, i

obejmować go, pozwolić się tulić. Nie miała słów, by opisać, jak bardzo

za nim tęskniła. - Nie powinno cię tu być - powiedziała do Daniela z Helston.

Nie mógł wiedzieć, że Lucinda z Helston miała się tu z nim spotkać. Ale

oto był: Zupełnie jakby nic nie mogło stanąć na drodze ich spotkania - coś przyciągało ich do siebie, niezależnie od okoliczności.

- Ciebie tez tu nie powinno być. - Uśmiechnął się. - Najpierw

powinniśmy zatańczyć w środku, a później, kiedy już byśmy się poznali, zabrałbym cię na spacer w blasku księżyca. Ale słońce jeszcze nie

zaszło. Co znaczy, że czeka nas dużo tańca. - Wyciągnął rękę. -

Nazywam się Daniel Grigori. Nawet nie zauważył, że zamiast sukni balowej ma na sobie strój

służącej, że nie zachowuje się jak porządna brytyjska dziewczyna.

Dopiero co zobaczył ją po raz pierwszy, lecz, podobnie jak Lucinda, był już zaślepiony przez miłość.

Spojrzenie na to z innej perspektywy wiele jej wyjaśniło. Ich związek

był cudowny, ale tragicznie krótkowzroczny. Czy to w ogóle Lucindę kochał Daniel i nawzajem, czy też był to jedynie zaklęty krąg, z którego

nie umieli się wyrwać?

- To nie ja - powiedziała ze smutkiem Luce. Wziął ją za ręce . Zmiękła nieco.

- Oczywiście, że to ty - powiedział. - To zawsze ty.

- Nie. To nie w porządku wobec niej. A poza tym, Danielu, ona jest paskudna.

- O kim ty mówisz? - Miał taką minę, jakby nie wiedział, czy ma ja

potraktować poważnie, czy się roześmiać. Kącikiem oka Luce zobaczyła postać w bieli idącą ku nim od strony

domu. Lucinda.

Spiesząca na spotkanie z Danielem. Przyszła za wcześnie. Wiadomość mówiła o godzinie dziewiątej - a przynamniej mówiła, zanim Luce

wrzuciła jej strzępy do ognia.

Serce Luce zabiło szybciej. Lucinda nie może jej tu zobaczyć. A jednak nie mogła tak szybko opuścić Daniela.

- Dlaczego ją kochasz? - odezwała się pospiesznie. - Co sprawia, że się

w niej zakochujesz, Danielu? Daniel położył jej dłoń na ramieniu - to było cudowne uczucie.

- Zwolnij - powiedział. - Dopiero się poznaliśmy, ale mogę ci obiecać,

że nie kocham nikogo poza... - Ty! Służąca! - Lucinda ich zobaczyła, a ton jej głosu świadczył, że nie

była tym zachwycona. Ruszyła biegiem w stronę altanki, przeklinając

swoją sukienkę i zabłoconą trawę, oraz samą Luce. - Co zrobiłaś z moim liścikiem?

- T-ta dziewczyna, ta, która tu biegnie - wykrztusiła Luce - jest mną, w pewnym sensie. Kochasz nas, a ja muszę to zrozumieć.

Daniel odwrócił się w stronę Lucindy, tej którą pokochał - miał

pokochać w tej epoce. Teraz wyraźnie widział jej twarz. Widział je obie. - To ty, ta druga. Co zrobiłaś? Jak to zrobiłaś?

- Ty! Dziewczyno! - Lucinda zauważyła dłoń Daniela na ramieniu Luce.

Nadąsała się. -Wiedziałam! - wrzasnęła, biegnąc coraz szybciej. - Odejdź od niego, ty wywłoko!

Luce poczuła nagły atak paniki. Musiała uciekać. Ale najpierw dotknęła

dłonią twarzy Daniela. - Czy to miłość? Czy to jedynie przekleństwo łączy nas ze sobą?

- Miłość - wydyszał. - Nie wiedziałaś?

Wyrwała się z jego uścisku i ruszyła biegiem, szybko i gorączkowo, przez trawnik, dalej przez brzozowy zagajnik i pośród wysokich traw,

gdzie pojawiła się po raz pierwszy. Stopy jej się zaplątały i upadła na

twarz. Wszystko ja bolało. I była wściekła. Gotowała się z wściekłości. Na Lucindę, która była taka paskudna. Na Daniela, który zakochiwał się

tak bezmyślnie. Na swoją własną bezradność, gdyż nie umiała nic

zmienić. Lucinda i tak umrze, obecność Luce tutaj nie miała znaczenia. Waląc pięściami w ziemię, jęknęła z frustracji.

- Już dobrze, dobrze. - Malutka kamienna dłoń poklepała ją po plecach.

Luce odepchnęła ja. - Zostaw mnie w spokoju, Bill.

- Hej, to była mężna próba. Naprawdę dużo z siebie dałaś w okopach.

Ale... - Bill wzruszył ramionami - ...teraz już po wszystkim. Luce usiadła i spojrzała na niego ze złością. Samozadowolenie malujące

się na jego twarzy sprawiło, że miała ochotę tam wrócić i powiedzieć

Lucindzie, kim tak naprawdę jest -powiedzieć jej, jak się sprawy miały w niezbyt odległej przyszłości.

- Nie. - Luce podniosła się. - Nie jest po wszystkim.

Bill szarpnął ją z powrotem na dół. Był zadziwiająco silny jak na tak małą istotkę.

- Ależ tak, Chodź, wskakuj do Głosiciela.

Luce odwróciła się w stronę wskazaną przez Billa. Nawet nie zauważyła grubego czarnego portalu unoszącego się tuż przed nią. Od jego

zatęchłej woni robiło się jej niedobrze.

- Nie. - Tak - stwierdził Bill.

- Przecież sam mi kazałeś zwolnić.

- Pozwól więc, że ci to streszczę. W tym życiu jesteś suką, a Daniela to nie obchodzi. Cóż za wstrząs! Zaleca się do ciebie przez parę tygodni,

wręcza kwiaty. Wspaniały pocałunek i bum! Dobra? Dużo więcej tu nie

zobaczysz. - Nic nie rozumiesz.

- Co takiego? Nie rozumiem, że ludzie z epoki wiktoriańskiej są sztywni

jak kij od miotły i nudni jak oglądanie obłażącej tapety? Posłuchaj, jeśli masz zamiar wędrować przez swoją przeszłość, niech to ma sens.

Odwiedźmy jakieś momenty kluczowe.

Luce się nie poddawała. - Czy da się sprawić, żebyś zniknął?

- Czy muszę cię wcisnąć do tego Głosiciela jak kota do walizki?

Ruszajmy. - Muszę sprawdzić, czy on kocha mnie, a nie jakiś ideał mnie, czy łączy

nas coś silniejszego. Coś prawdziwego.

Bill usadowił się obok Luce na trawie. Później zmienił zdanie i wlazł jej na kolana. Z początku chciała go odgonić, podobnie jak muchy krążące

wokół jego głowy, ale kiedy podniósł na nią wzrok jego spojrzenie

wydawało się szczere. - Kochanie, to, czy Daniel kocha prawdziwą ciebie jest ostatnią rzeczą, o

którą powinnaś się martwić. Łączy was cholerne braterstwo dusz. To wy stworzyliście to określenie. Nie musisz tu tkwić, żeby to zobaczyć.

Pojawia się w każdym życiu.

- Co takiego? - Chcesz zobaczyć prawdziwą miłość? Skinęła głową.

- Chodź. - Podciągnął ją do góry.

Głosiciel unosił się przed nimi i zaczął przybierać nowy kształt, aż przypominał klapy namiotu. Bill wzniósł się w powietrze, zaczepił

palcem o niewidzialny haczyk i pociągnął. Głosiciel przekształcił się,

opuszczając się jak most zwodzony, aż w końcu Luce widziała jedynie mroczny tunel.

Luce spojrzała z powrotem w stronę Daniela i Lucindy, ale nie widziała

ich wyraźnie - jedynie sylwetki, złączone barwne plamy. Bill wolną ręką zrobił zamaszysty gest, wskazując na wnętrze

Głosiciela.

- Wejdź. I tak też zrobiła.

OSIEM

ZA KULISAMI

HELSTON, ANGLIA 26 LIPCA 1854 R.

Ubranie Daniela pobielało od słońca, a jego policzek był zapiaszczony,

kiedy obudził się na opustoszałym wybrzeżu Kornwalii. Nie wiedział, jak długo wędrował samotnie, dzień, tydzień, może miesiąc. Niezależnie

od tego, ile czasu minęło, spędził go karząc się za błąd.

Takie spotkanie z Lucindą u krawca było niezwykle poważnym błędem, dusza Daniela płonęła za każdym razem, kiedy o tym myślał. A nie

mógł przestać o tym myśleć.

Jej pełne różowe wargi wypowiadające słowa: „Chyba pana znam. Proszę zaczekać".

Tak śliczna i tak niebezpieczna.

Och, dlaczego to nie mogło być coś małego? Jakaś nieduża wymiana zdań w trakcie zalotów? Wtedy nie miałoby to tak wielkiego znaczenia.

Ale pierwsze spotkanie! Lucinda Biscoe jako pierwsza zobaczyła jego,

niewłaściwego Daniela. Mógł zagrozić wszystkiemu. Mógł zmienić przyszłość tak bardzo, że jego Luce mogła już nie żyć, zmieniona ponad

wszelką miarę...

Ale nie - gdyby tak było, nie miałby wspomnienia swojej Luce. Czas by się skorygował i nie czułby żalu, gdyż jego Luce byłaby inna.

Jego wcześniejsza wersja musiała zareagować na Lucindę Biscoe w

sposób, który naprawi błąd Daniela. Niezbyt pamiętał, jak się wszystko zaczęło, jedynie jak się skończyło. Ale nieważne - nie zbliży się do

swojego poprzedniego wcielenia, by go ostrzec, mógłby bowiem znów

wpaść na Lucindę i narobić jeszcze więcej kłopotów. Mógł jedynie się wycofać i czekać.

Wieczność nie była dla niego niczym nowym, ale czuł się jak w Piekle.

Daniel utracił rachubę czasu, zatopił się w szmerze oceanu uderzającego o brzeg. Przynajmniej na jakiś czas.

Mógł powrócić do swojej misji, złapać Głosiciela i podążyć za Luce do

kolejnego życia, które odwiedziła. Z jakiegoś powodu jednak kręcił się wokół Helston, czekając, aż życie Lucindy Biscoe dobiegnie w nim

kresu.

Kiedy obudził się tego wieczoru i ujrzał fioletowe chmury na niebie, wyczuł to. Pełnia lata. Noc, kiedy miała umrzeć. Otrzepał się z piachu i

poczuł dziwną wrażliwość ukrytych skrzydeł. Jego serce drżało z

każdym uderzeniem. Nadszedł czas.

Lucinda miała umrzeć po zmroku. Wcześniejsza wersja Daniela znajdowała się w salonie Constance'ów.

Po raz ostatni rysował Lucindę Biscoe. Jego bagaże stały za drzwiami,

jak zwykle puste. Poza kompletem ołówków w

skórzanym etui, kilkoma notatnikami, książką o Obserwatorach i

zapasową parą butów. Naprawdę planował wypłynąć następnego ranka. Cóż za kłamstwo.

W chwilach prowadzących do jej śmierci Daniel był rzadko szczery

wobec samego siebie. Zawsze gubił się w miłości. Za każdym razem się oszukiwał, upajał się jej obecnością i zapominał

0 ty, co musiało się zdarzyć.

Szczególnie wyraźnie pamiętał, jak to przebiegło w Helston - zaprzeczał, że Lucinda musi umrzeć, aż do chwili, kiedy przycisnął ją do

rubinowych zasłon i pocałunkami posłał w nicość.

Wtedy przeklinał swój los, zrobił paskudną scenę. Wciąż czuł udrękę, świeżą jak wypalone piętno na jego skórze. I pamiętał nawiedzenie.

Przeczekiwał zachód słońca, stojąc samotnie na plaży, a woda muskała

jego nagie stopy. Zamknął oczy, rozłożył szeroko ręce i pozwolił, by jego skrzydła wyrosły z blizn na ramionach. Wydęły się za nim,

zakołysały na wietrze i wypełniły go lekkością, która sprawiła, że przez

chwilę czuł spokój. Widział, jak jasne są w odbiciu w wodzie, jak wielkie i dzikie robił dzięki nim wrażenie.

Czasem, kiedy Daniel czuł się szczególnie niepocieszony, nie pozwalał

sobie na wypuszczenie skrzydeł. To była kara, którą sam sobie wymierzał. Ta głęboka ulga, namacalne, nieprawdopodobne poczucie

wolności, jakie czuł, gdy rozłożył skrzydła, wydawały mu się fałszywe,

jak narkotyk. Tego wieczoru pozwolił sobie na taki przypływ uczuć. Zgiął kolana i poderwał się w powietrze.

Unosząc się kilkadziesiąt centymetrów nad wodą, przewrócił się na

plecy, a jego skrzydła leżały pod nim jak wspaniała, migocząca trawa. Muskał powierzchnię, rozciągając mięsnie z każdym długim uderzeniem

skrzydeł, prześlizgując się po falach, aż woda zmieniła odcień z turkusowego na lodowato niebieski. Wtedy zanurzył się w niej. |Jego

skrzydła były ciepłe, w przeciwieństwie do chłodu oceanu, i pozostawiły

wokół niego fioletowy ślad. Daniel uwielbiał pływać. Chłód wody, nieprzewidywalne szarpanie

prądów, połączenie oceanu z księżycem. To była jedna z niewielu

ziemskich przyjemności, które naprawdę rozumiał. Przede wszystkim uwielbiał pływać z Lucindą.

Z każdym uderzeniem skrzydeł wyobrażał sobie, że ona jest przy nim, z

wdziękiem przecina wodę, jak to robiła tyle razy wcześniej, i pławi się w ciepłym blasku.

Kiedy księżyc zaświecił jasno na ciemnym niebie, a Daniel znajdował

się gdzieś w okolicach Reykiawiku, wystrzelił z wody. Prosto w górę, uderzając skrzydłami z taką mocą, że natychmiast zrobiło mu się ciepło.

Wiatr uderzał ze wszystkich stron, osuszając go w krótkiej chwili, gdy

on wznosił się coraz wyżej. Przebił grube, szare wały chmur, odwrócił się i zaczął unosić się w powietrzu pod gwiazdami.

Jego skrzydła uderzały swobodnie, mocno, silne miłością, przerażeniem

i myślami o niej. Nabrał ogromnej prędkości, przelatując z powrotem nad Wyspami Owczymi i Morzem Irlandzkim. Ruszył wzdłuż Kanału

Świętego Jerzego i w końcu dotarł do Helston.

Ależ to wbrew jego naturze, patrzeć na śmierć ukochanej dziewczyny! Jednakże Daniel musiał spojrzeć poza tę chwile i to cierpienie. Musiał

myśleć o wszystkich Lucindach, które nadejdą po tym poświęceniu - i o

tej, za którą podążał, ostatniej Luce, która miała zakończyć ten przeklęty krąg.

Ś mierć Lucindy tej nocy była jedynym sposobem, w jaki oboje mogli

zwyciężyć, jedynym sposobem, by w ogóle mieli szansę. Nim dotarł do posiadłości Constance'ów, w domu zapanowała ciemność,

a powietrze było gorące

1 nieruchome. Przycisnął skrzydła do ciała, po czym powoli opadł od południowej

strony posiadłości. Oto biały dach altanki, ogrody widziane z powietrza.

Oto rozświetlona blaskiem księżyca żwirowa ścieżka, którą powinna była przejść przed chwilą, wykradając się z domu swojego ojca, gdy

wszyscy

usnęli. Na koszulę nocną włożyła długi czarny płaszcz, zapominając w

pośpiechu o wszelkiej skromności. A tam... światło w salonie, samotny kandelabr, który ją do niego

przyciągnął. Zasłony nie zostały zaciągnięte do końca. Daniel mógł

zajrzeć do środka, nie ryzykując, że ktoś go zobaczy. Dotarł do okna salonu na piętrze wielkiego domostwa i lekko uderzał

skrzydłami, unosząc się na zewnątrz jak szpieg.

Czy tam była? Odetchnął powoli, pozwolił by jego skrzydła wypełniły się powietrzem, i przycisnął twarz do szyby.

Tylko Daniel, rysujący gorączkowo w szkicowniku. Jego wcześniejsze

wcielenie wydawało się wyczerpane i nieszczęśliwe. Doskonale pamiętał to uczucie - patrzenie na czarna wskazówkę zegara na ścianie i

oczekiwanie, że ona w każdej chwili może wpaść do środka. Był tak

zaskoczony, kiedy podkradła się do niego, bezgłośnie, właściwie zza zasłony.

Ponownie został zaskoczony, kiedy zrobiła to teraz.

Tej nocy, każdej nocy jej uroda wykraczała poza jego wszelkie nierealne oczekiwania. Policzki zarumienione z miłości, którą czuła, ale której nie

rozumiała. Czarne włosy wysuwające się z długiego warkocza.

Cudowna delikatność jej nocnej koszuli, otaczającej jak pajęczyna to doskonałe ciało.

Wtedy właśnie jego wcześniejsze wcielenie podniosło się i obróciło na

pięcie. Kiedy ujrzał ten cudowny widok, na jego twarzy wyraźnie malowało się cierpienie.

Gdyby Daniel mógł zrobić cokolwiek, żeby pomóc swojemu dawnemu

wcieleniu przeżyć to wszystko, zrobiłby to. Niestety, mógł tylko czytać z ruchu jego warg. „Co tu robisz?".

Luce podeszła bliżej i się zarumieniła. Poruszali się jak dwa magnesy - w jednej chwili przyciągane siłą większą od nich samych, w następnej

odrzucani z równie wielką mocą. Daniel unosił się na zewnątrz i

cierpiał. Nie mógł patrzeć. Musiał patrzeć. Nieśmiało wyciągali do siebie ręce, aż jego skóra zetknęła się z jego

skórą. Wtedy natychmiast wypełniła ich nienasycona namiętność. Nawet

się nie całowali, jedynie rozmawiali. Kiedy ich wargi prawie się

dotykały, otaczała ich płonąca, czysta, rozgrzana do białości aura, której

każde z nich nie było świadome. Daniel nigdy wcześniej nie widział tego, stojąc z boku.

Czy o to właśnie chodziło Luce? O znalezienie namacalnego dowodu,

jak prawdziwa jest ich miłość? Dla Daniela ta miłość była częścią jego osoby na równi ze skrzydłami. Jednakże dla Luce wszystko musiało

wyglądać inaczej. Nie miała dostępu do wspaniałości ich uczucia.

Jedynie do jego ognistego końca. Każda chwila byłaby całkowitym objawieniem.

Przycisnął policzek do szkła i westchnął. Wewnątrz jego dawniejsze

wcielenie poddawało się, traciło zdecydowanie, które zresztą i tak od początku było farsą. Spakował bagaże, lecz to Lucinda musiała odejść.

Teraz wcześniejsze wcielenie wzięło ją w ramiona. Daniel nawet przez

okno czuł wspaniały, słodki zapach jej skóry. Zazdrościł samemu sobie, który całował ją w szyję, przesuwał dłonie po plecach. Jego pożądanie

było tak silne, że mógłby wybić okno, gdyby z trudem się nie

powstrzymał. Przeciągnij to, mówił w duchu do drugiego siebie. Niech to potrwa

trochę dłużej. Jeszcze jeden pocałunek. Jeszcze jeden słodki dotyk,

zanim pokój się zatrzęsie, a w katach zadrżą Głosiciele. Szkło pod jego policzkiem zrobiło się cieplejsze. Zaczynało się.

Chciał zamknąć oczy, ale nie mógł tego zrobić. Lucinda wiła się w

objęciach jego wcześniejszego wcielenia. Jej twarz wykrzywiła się z bólu. Podniosła wzrok i otworzyła szerzej oczy na widok cieni

tańczących na suficie. Na wpół zrodzona świadomość czegoś była dla

niej zbyt wielka. Wrzasnęła.

I wybuchnęła płomieniem.

W salonie drugi Daniel poleciał na ścianę. Upadł i leżał skulony, jak naszkicowana sylwetka. Ukrył twarz w dywanie i się trząsł.

Na zewnątrz Daniel przyglądał się w oszołomieniu, jak ogień unosi się

w powietrze i wspina po ścianach. Zasyczał jak sos gotujący się w rondlu - i zniknął, nie pozostawiając żadnego śladu po

niej.

Cud. Na każdym centymetrze ciała Daniel czuł mrowienie. Gdyby to tak nie wstrząsnęło jego poprzednim wcieleniem, mógłby uznać spektakl

śmierci Lucindy za wręcz piękny.

Jego wcześniejsza wersja podniosła się powoli. Otworzył szeroko usta, a spod czarnego fraka wystrzeliły skrzydła, zajmując większość pokoju.

Uniósł pięści do nieba i zawył.

Daniel na zewnątrz nie mógł już tego znieść. Uderzył skrzydłem w okno, odłamki szkła zniknęły w mroku. Wpadł do środka przez

poszarpany otwór.

- Co tu robisz? - wydyszało jego poprzednie wcielenie. Po jego policzkach płynęły łzy. Kiedy obaj mieli rozłożone skrzydła, duży salon

wydawał się dla nich za ciasny. Z całej siły

ściągnęli łopatki, żeby jak najbardziej się od siebie odsunąć. Obaj wiedzieli o niebezpieczeństwie związanym z dotknięciem.

- Obserwowałem - powiedział Daniel.

- Ty... Co takiego? Wróciłeś, żeby sobie popatrzeć? - Jego wcześniejsze wcielenie zamachało rękami i skrzydłami. - Czy to chciałeś zobaczyć? -

Głębia jego cierpienia była boleśnie widoczna.

- To się musiało wydarzyć, Danielu. - Nie karm mnie tymi kłamstwami. Nie waż się. Znów przyjmujesz rady

od Cama? - Nie! - Daniel prawie zaczął krzyczeć na dawniejsze wcielenie. -

Posłuchaj. Nadszedł taki czas, nie tak daleko stąd, kiedy będziemy mieli

szansę na zmianę zasad tej gry. Coś się wydarzyło i wszystko wygląda inaczej. Wtedy pojawi się możliwość, byśmy przestali to powtarzać, raz

za razem. Wtedy Lucinda w końcu będzie mogła...

- Przerwać błędne koło? - wyszeptało jego poprzednie wcielenie.

- Tak. - Danielowi zaczynało się kręcić w głowie. W tym pomieszczeniu

było ich o jednego za dużo. Czas odejść. - To zajmie trochę czasu - stwierdził, odwracając się, kiedy dotarł do okna. -Ale zachowaj nadzieję.

Później Daniel wysunął się przez stłuczone okno. Jego własne słowa

„zachowaj nadzieję" odbijały się echem w jego głowie, gdy wzniósł się w niebo, w mrok nocy.

DZIEWIĘĆ

TAK OTO DĄŻYMY NAPRZÓD

TAHITI, POLINEZJA FRANCUSKA 11 GRUDNIA 1775 R.

Luce odkryła, że balansuje na popękanej drewnianej belce.

Drewno zaskrzypiało, przechylając się nieco w lewo, po czym zaskrzypiało ponownie, wracając powoli w prawo. Kołysanie było

regularne i bezustanna, jakby belkę przymocowano do bardzo krótkiego

wahadła. Gorący wiatr szarpnął jej włosami i zerwał z głowy czepek służącej.

Belka zakołysała się pod jej stopami i Luce się poślizgnęła. Padła na

belkę i z trudem się jej uchwyciła, żeby nie spaść... Gdzie właściwie była? Przed sobą miała niekończący się błękit nieba. A

dalej ciemniejszy odcień niebieskiego, pewnie horyzont. Spojrzała w

dół. Znajdowała się nieprawdopodobnie wysoko.

Pod stopami miała przesiąknięty woda, długi na dziesiątki metrów

drewniany słup, kończący się drewnianym pokładem. Och. To był maszt. Luce siedziała na szczycie bardzo dużego żaglowca.

Wraku bardzo dużego żaglowca, który rozbił się w pobliżu czarnej

wyspy.

Dziób uderzył z wielką siłą w grupę ostrych jak brzytwa skał

wulkanicznych, które go rozszarpały. Grot był w strzępach - porwane kawałki burego płótna łopotały swobodnie na wietrze. Powietrze

pachniało jak po wielkiej burzy, ale ten statek był tak zniszczony, że

musiał znajdować się w tym miejscu od lat. Za każdym razem , kiedy fale uderzały o czarną plażę, woda

rozbryzgiwała się na wiele metrów pośród skalnych szczelin. Fale

sprawiały, że wrak - i belka, której trzymała się Luce - kołysał się tak gwałtownie, że dziewczynie robiło się niedobrze.

Jak miała zejść na dół?

Jak miała dostać się na brzeg?

- O, patrzcie tylko, kto wylądował jak ptak na grzędzie? - rozległ się

ponad szumem fal głos Billa. Gargulec pojawił się na drugim końcu gnijącej rei i maszerował z rozłożonymi na boki rękami, jakby szedł po

równoważni.

- Gdzie jesteśmy? - Luce była zbyt zdenerwowana, by ryzykować gwałtowniejsze ruchy. Bill zaczerpnął głęboko tchu.

- Nie czujesz tego? Północny brzeg Tahiti! - Usiadł obok Luce,

zamachał krótkimi nogami, uniósł ręce i zaplótł je nad głową. - Czyż to nie raj?

- Chyba zwymiotuję.

- Bzdura. Musisz się tylko przyzwyczaić. - Jak się dostaliśmy... - Luce rozejrzała się wokół w poszukiwaniu

Głosiciela. Nie widziała żadnych cieni, jedynie nieskończony pusty

błękit nieba. - Kwestiami logistyki zająłem się za ciebie. Możesz uznać mnie za

swoje biuro podróży, a siebie za turystkę na wakacjach!

- Nie jesteśmy na wakacjach, Bill. - Naprawdę? A myślałem, że to wielka podróż miłości. - Podrapał się po

czole, które zaczęło się łuszczyć. - Czy źle cię zrozumiałem?

- Gdzie Lucinda i Daniel? - Zaczekaj. - Uniósł w powietrze przed twarzą Luce. - Nie chcesz

poznać historii? Luce zignorowała go i ruszyła pośpiesznie w stronę

masztu. Niepewnie wyciągnęła stopę w stronę najwyższego z kołków wpitych w

jego bok.

- A nie potrzebujesz chociaż pomocnej dłoni? Wstrzymała oddech i próbowała nie patrzeć w dół, kiedy jej stopa po raz

trzeci zsunęła się z kołka. W końcu przełknęła ślinę i wyciągnęła rękę, by przyjąć zimną, szorstką łapę Billa.

Gargulec pociągnął ją do przodu i oderwał od masztu. Jęknęła, kiedy

wilgotny wiatr uderzył ją w twarz, wydymając sukienkę. Zamknęła oczy i czekała, kiedy rozbije się o gnijący pokład.

Nic takiego się nie stało.

Usłyszała szum i poczuła, jak jej ciało unosi się w powietrzu. Otworzyła oczy. Krótkie skrzydełka Billa wydęły się i złapały wiatr. Utrzymywał

jej ciężar jedną ręką, niosąc ją powoli w stronę brzegu. Był zadziwiająco

zwinny i lekki. Luce z zaskoczeniem stwierdziła, że się rozluźnia -wrażenie latania jakimś sposobem stało się dla niej naturalne.

Daniel. W chwili, gdy poczuła, jak omywa ją powietrze, boleśnie

zapragnęła z nim być. Słyszeć jego głos i smakować jego wargi - nie mogła myśleć o niczym innym. Oddałaby wszystko, żeby znów znaleźć

się w jego ramionach!

Daniel, którego poznała w Helston, choć ucieszył się na jej widok, tak naprawdę jej nie znał. Nie w taki sposób, jak jej Daniel. Gdzie on teraz

był?

- Czujesz się lepiej? - spytał Bill. - Dlaczego tu jesteśmy? - spytała Luce, gdy szybowali nad wodą, tak

przezroczystą, że widziała atramentowe cienie poruszające się pod

powierzchnią, wielkie ławice ryb pływających swobodnie wzdłuż brzegu.

- Widzisz tę palmę? - Bill wskazał na nią wolną ręką. - Tamtą

najwyższą, trzecią od przerwy w łasze? Luce zmrużyła oczy i kiwnęła głową.

- Tam twój ojciec w tym życiu wybudował swoją chatę. Najładniejsza

chałupa na plaży! - Bill zakaszlał. - A dokładniej jedyna chałupa na plaży. Brytyjczycy jeszcze nie odkryli tej części wyspy i kiedy twój

tatko idzie na ryby, ty i Daniel macie to miejsce dla siebie.

- Daniel i ja... mieszkaliśmy tutaj... razem? Trzymając się za ręce, Luce i Bill dotknęli brzegu z elegancją pary

tancerzy wykonujących pas de deux. Luce była wdzięczna - i nieco

wstrząśnięta - że z taką łatwością przeniósł ją z masztu statku, lecz w chwili gdy dotknęła ziemi, wysunęła rękę z jego brudnej łapy i wytarła

ją o fartuch.

Okolica odznaczała się surowym pięknem. Kryształowo czysta woda

uderzała o dziwnie piękną czarną plażę. Zagajniki cytrusów i palm pochylały się nad brzegiem, ciężkie od jaskrawo pomarańczowych

owoców. Za drzewami, pośród mgiełki deszczowego lasu wznosiły się

niewysokie góry. Ich zbocza przecinały wodospady. Wiatr na dole nie była tak silny i niósł zapach hibiskusa. Trudno było wyobrazić sobie

spędzenie w takim miejscu wakacji, nie wspominając już o całym życiu.

- Ty tu mieszkałaś. - Bill ruszył wzdłuż zakrzywionego brzegu, zostawiając na piasku niewielkie ślady łap. - Twój tato i wszyscy z

dziesięciorga miejscowych, do których dało się dopłynąć łódką,

nazywali cię... cóż, brzmiało to trochę jak Lulu. Luce maszerowała szybko, by dotrzymać mu kroku, do tego musiała

podkasać liczne spódnice stroju służącej z Helston, by nie ciągnąć nimi

po piasku. Zatrzymała się i skrzywiła. - Co takiego? - spytał Bill. - Uważam, że to urocze, Lulu. Lulululululu.

- Przestań.

- Tak czy inaczej, Daniel był kimś w rodzaju badacza - renegata. Tamta łódź? Twój wspaniały chłopak ukradł ją z prywatnej pochyli samego

Jerzego III. - Spojrzał w stronę wraku. - Ale minie jeszcze kilka lat, nim

kapitan Bligh i jego zbuntowana załoga wyśledzą tu Daniela, a do tego czasu... sama wiesz.

Luce przełknęła ślinę. Do tego czasu Daniel opuści okolicę, ponieważ

Lucinda będzie martwa. Dotarli do przerwy w palmowych zaroślach. Między niewielką

śródlądową sadzawką słodkiej wody a oceanem płynęła leniwie rzeka.

Luce ostrożnie przeszła po kilku płaskich kamieniach i miała ochotę pozbyć się ciasnej sukienki i zanurkować w oceanie.

- Ile czasu mam z Lulu? - spytała. - Nim się to stanie? Bill uniósł ręce. - Myślałem, że chciałaś jedynie zobaczyć dowód na to, że twoja i

Daniela miłość jest prawdziwa.

- To prawda.

- Na to nie potrzebujesz więcej niż dziesięciu minut. Dotarli do wąskiej ścieżki wśród storczyków, która skręcała w stronę

kolejnej nieskazitelnej plaży. Nad brzegiem jasnoniebieskiej wody

wznosiła się kryta liśćmi chata na palach. Rosnące za chatą drzewo palmowe zakołysało się.

Bill unosił się w powietrzu nad jej ramieniem.

- Popatrz no tylko na nią. - jego kamienne szpony wskazały na palmę. Luce patrzyła z podziwem, jak pośród liści wysoko na szczycie drżącej

palmy pojawiła się para stóp. A później dziewczyna ubrana jedynie w

plecioną spódniczkę i ogromny kwiatowy naszyjnik, lei, rzuciła cztery kosmate orzechy kokosowe na plażę, po czym zeszła po pniu na ziemię.

Włosy miała długie, rozpuszczone, w ich długich splotach promienie

słońca błyszczały jak diamenty. Luce doskonale wiedziała, jakie to uczucie, jak łaskotały jej ramiona i unosiły się falami wokół talii. Słońce

nadało skórze Lulu odcień głębokiego złocistego brązu - Luce nigdy nie

udało się aż tak opalić, nawet kiedy spędziła całe lato w należącym do babci domku na plaży w Biloxi -a jej twarz i ramiona zdobiły ciemne

geometryczne tatuaże. Była jednocześnie całkowicie nie do poznania i

absolutnie Luce. - Rany - westchnęła Luce, kiedy Bill pociągnął ją za niskie, porośnięte

fioletowymi kwiatami drzewko. - Hej... auć, co robisz?

- Prowadzę cię w bezpieczniejsze miejsce. - Bill znów uniósł ją w powietrze, aż przebili korony drzew. Później pociągnął ją w stronę

wysokiej, solidnej gałęzi, na którą ją opuścił. Stamtąd mogła widzieć

całą plażę. - Lulu!

Głos przebił skórę Luce i trafił prosto w jej serce. Głos Daniela. Wołał ją. Pragnął jej. Potrzebował jej. Luce ruszyła w stronę dźwięku. Nawet

nie zauważyła, że zaczyna podnosić się z

siedziska wysoko na gałęzi, jakby mogła zejść ze szczytu drzewa i

polecieć do niego... aż Bill chwycił ją za ramię. - I właśnie dlatego musiałem zaciągnąć twój popa 'a tyłek tak wysoko.

On nie woła do ciebie. Woła do niej.

- Och. - Luce usiadła ciężko. - Racja. Dziewczyna z kokosami, Lulu pobiegła po czarnym piasku. A na plaży

Daniel biegł w jej stronę.

Był nagi od pasa w górę, wspaniale opalony i umięśniony, ubrany jedynie w obcięte granatowe spodnie, które przecierały się na brzegach.

Jego skóra błyszczała od morskiej wody, przed chwilą kąpał się w

oceanie. Bose stopy kopały piach. Luce zazdrościła wodzie, zazdrościła piaskowi. Zazdrościła wszystkiemu, co mogło dotknąć Daniela, kiedy

ona tkwiła na drzewie. A najbardziej zazdrościła swojemu

poprzedniemu wcieleniu. Biegnąc w stronę Lulu , Daniel wyglądał na bardziej szczęśliwego i

naturalniejszego niż Luce kiedykolwiek go widziała. Chciała się

rozpłakać. Dotarli do siebie. Lulu zarzuciła mu ręce na szyję, a on uniósł ją w

powietrze. Postawił ją znowu ziemi i zasypał pocałunkami, całował

czubki jej palców i przedramiona, aż do ramion, szyi, ust. Bill oparł się o ramię Luce.

- Obudź mnie, kiedy zacznie się najciekawsze - powiedział ziewając.

- Zboczeniec! - Miała ochotę go walnąć. - Chodzi mi o tatuaże i nie podoba mi się twój tok myślenia. Jestem

fanem tatuaży, jasne? Kiedy Luce spojrzała z powrotem w stronę pary

na plaży, Lulu prowadziła Daniela w stronę tkanej maty rozłożonej na pisaku w pobliżu chaty. Daniel wyciągnął zza

pasa krótką maczetę i zaczął rąbać jeden z orzechów. Po kilku ciosach odciął czubek i podał orzech Lulu. Dziewczyna pociągnęła łyk ,

mleczko spływało z kącików jej ust. Daniel oczyścił je pocałunkami.

- To nie tatuowanie, oni tylko... Luce przerwała, kiedy jej przeszłe wcielenie zniknęło w chacie. Lulu

wróciła po chwili, niosąc niewielką paczuszkę zawiniętą w palmowe

liście. Wyciągnęła z niej narzędzie przypominające drewniany grzebień. Zęby błyszczały w słońcu, wydawały się ostre jak brzytwa. Daniel

ułożył się na macie i patrzył, jak Lulu zanurza grzebień w dużej, płaskiej

muszli wypełnionej czarnym proszkiem. Lulu cmoknęła go szybko i zaczęła pracę.

Zaczynając od mostka, przyciskała grzebień do jego skóry. Pracowała

szybko, mocno naciskając narzędzie, a po każdym przesunięciu grzebienia zostawiała pasmo czarnego barwnika w jego skórze. Luce

zaczynała już widzieć wzór - szachownicę. Miała objąć całą jego pierś.

Luce raz w życiu odwiedziła salon tatuażu - w New Hampshire z Callie, która chciała sobie wytatuować malutkie różowe serduszko na biodrze.

Procedura trwała zaledwie minutę, a Callie cały ten czas wyła. Tutaj

Daniel leżał w milczeniu, nie wydając z siebie żadnych dźwięków i nie odrywając wzroku od Lulu. Wszystko trwało dosyć długo i Luce

poczuła, jak po krzyżu spływa jej pot.

- I jak Co o tym powiesz? - Bill wymierzył jej kuksańca. - Obiecałem ci pokazać prawdziwą miłość, nie?

- Pewnie, wyglądają na zakochanych. - Luce wzruszyła ramionami. -

Ale... - Ale co? Czy ty masz w ogóle pojęcie, jakie to bolesne? Popatrz na tego

gościa. Robi wrażenie, jakby tatuaż był równie przyjemny jak podmuch

letniego wiatru. Luce zaczęła się kręcić na gałęzi.

- Czy jest w tym jakaś nauka? Cierpienie równa się miłość?

- Ty mi to powiedz - stwierdził Bill. - Być może cię to zaskoczy, ale damy nie do końca dobijają się tłumnie do drzwi Billa.

- Chodzi mi o to, że gdybym wytatuowała sobie na ciele imię Daniela,

znaczyłoby to, że kocham go bardziej niż teraz?

- To symbol, Luce. - Bill westchnął chrapliwie. - Jesteś zbyt dosłowna.

Pomyśl inaczej: Daniel jest pierwszym przystojnym chłopcem, jakiego zobaczyła w życiu Lulu. Dopóki przed kilkoma miesiącami nie został

wyrzucony na brzeg, całym światem dziewczyny był jej ojciec i kilku

tłustych miejscowych. - Jest Mirandą - powiedziała Luce, przypominając sobie historię miłosną

z Burzy, którą przeczytała na zajęciach Szekspira w dziesiątej klasie.

- Widzę, że jesteś pełna ogłady! - Bill wydął wargi z zadowoleniem. - Tak, oni są jak Ferdynand i Miranda. Przystojny cudzoziemiec rozbija

się na jej brzegach...

- Czyli dla Lulu to oczywiście była miłość od pierwszego wejrzenia - mruknęła Luce. Tego właśnie się bała. To samo bezmyślne,

automatyczne zakochanie, które niepokoiło ją w Helston.

- Racja. Nie miała innego wyboru, jak tylko się w nim zakochać. Ale to Daniel jest tu interesujący. Widzisz, on nie musiał jej uczyć, jak tkać

żagle, ani zyskiwać przychylności jej ojca przez dostarczanie zapasów

ryb do wysuszenia albo, popatrzmy na dowód rzeczowy C - Bill wskazał na zakochanych na plaży - zgadzać się na wytatuowanie całego ciała

zgodnie z miejscowymi zwyczajami. Wystarczyłoby, żeby Daniel się

pokazał. Lulu i tak by go pokochała. - Robi to, ponieważ... - Luce myślała na głos. - Ponieważ chce sobie

zasłużyć na jej miłość. Ponieważ inaczej jedynie wykorzystywałby

przekleństwo. Ponieważ niezależnie od zaklętego kręgu, w którym tkwią, jego miłość do niej jest... prawdziwa.

Dlaczego zatem Luce nie była do końca przekonana?

Na plaży Daniel usiadł. Wziął Lulu za ramiona i zaczął ją łagodnie całować. Jego pierś krwawiła po tatuowaniu, ale żadne z nich nie

zwracało na to uwagi. Ich wargi niemal się nie rozdzielały, spojrzenia cały czas krzyżowały.

- Chcę odejść teraz - powiedziała nagle Luce.

- Naprawdę? - Bill zamrugał i stanął na gałęzi drzewa, jakby dziewczyna go zaskoczyła.

- Tak, naprawdę. Dostałam to, po co przyszłam, i jestem gotowa ruszyć

dalej. Już teraz. Również próbowała wstać, ale konar zakołysał się pod jej ciężarem.

- Dobra. - Bill ją podtrzymał. - Gdzie?

- Nie wiem, ale pośpieszmy się. - Słońce zachodziło na niebie za nimi, wydłużając cienie kochanków na plaży. - Proszę. Chcę mieć jedno dobre

wspomnienie. Nie chcę patrzeć, jak ona umiera.

Twarz Billa byłą ściągnięta i pełna dezorientacji, ale nic nie powiedział. Luce nie mogła już czekać. Zamknęła oczy i pozwoliła, by jej pragnienie

przyzwało Głosiciela. Kiedy znów otworzyła oczy, widziała drżenie

cienia pobliskiej męczennicy. Skupiła się, wzywając go ze wszystkich sił, aż Głosiciel zaczął drżeć.

- Chodź - powiedziała, zaciskając zęby.

Głosiciel w końcu oswobodził się, oderwał się od drzewa i podleciał do Luce, unosząc się przed nią.

- Teraz ostrożnie - poradził Bill, wisząc nad gałęzią. - Desperacja i

podróżowanie przez Głosicieli to niebezpieczne połączenie. Jak kiszone ogórki i czekolada.

Luce gapiła się na niego.

- To znaczy, nie popadaj w taką desperację, żeby stracić z oczu to, czego pragniesz.

- Chcę się stąd wydostać - powiedziała Luce, ale nie umiała nadać

cieniowi stabilnej formy, mimo wszelkich wysiłków. Nie patrzyła na kochanków na plaży, ale i tak wyczuwała ciemność zbierającą się na

niebie nad plażą. I to nie były deszczowe chmury. - Bill, pomożesz?

Westchnął, sięgnął do ciemnej masy w powietrzu i przyciągnął ją do siebie.

- Pamiętaj, że to twój cień. Manipuluję nim, ale to twój Głosiciel i twoja

przeszłość. Luce pokiwała głową. - Ale to znaczy, że nie mam pojęcia, dokąd cię zabierze, i nie ponoszę za

to odpowiedzialności. Znów przytaknęła.

- W takim razie w porządku.

Zaczął pocierać fragment Głosiciela, aż ten pociemniał. Potem chwycił ciemniejszy punkt szponem i szarpnął. Zadziałało to jak cos w rodzaju

klamki. Na zewnątrz wypłynęła woń stęchlizny, Luce aż się zakrztusiła.

- Tak, też to czuję - stwierdził Bill. - Ten jest stary. - Gestem wskazał przed siebie. - Panie przodem.

PRUSY 7 STYCZNIA 1758 R.

Na nos Luce spadł płatek śniegu.

I kolejny, i jeszcze jeden, i następne, aż chmura śnieżynek wypełniła powietrze, a cały świat stał się biały i zimny. W lodowatym powietrzu

pokazała się chmura jej oddechu.

Jakimś sposobem wiedziała, że tu właśnie skończą, choć nie była do końca pewna, gdzie właściwie znajdowało się to „tu". Widziała jedynie,

że niebo było ciemne od burzowych chmur, a wilgotny śnieg

przemoczył jej czarne skórzane buty, przeszywając ją chłodem do szpiku kości.

Szła na swój własny pogrzeb.

Poczuła to od razu, kiedy przechodziła przez tego Głosiciela. Zbliżający się chłód, bezlitosny jak tafla lodu. Znalazła się u bramy cmentarza,

wszystko spowijał śnieg. Za plecami obsadzoną drzewami drogę, ich

nagie gałęzie sięgały do ołowianego nieba. Przed sobą widziała niskie wzniesienie zasypanej śniegiem ziemi, nagrobki i krzyż wystawały z

bieli jak krzywe, brudne zęby.

Z tyłu ktoś zagwizdał. - Na pewno jesteś na to gotowa?

Bill. Wydawał się zdyszany, jakby z trudem ją dogonił.

- Tak. Szczękała zębami. Nie odwróciła się do chwili, kiedy Bill zanurkował w

pobliżu jej ramion.

- Masz - powiedział, podając jej ciemne futro z norek. - Pomyślałem, że może ci być zimno.

- Gdzie ty je...

- Zerwałem je z jednej baby wracającej do domu z targu. Nie martw się, miała wystarczająco dużo naturalnej wyściółki.

- Bill!

- Hej, potrzebowałaś go! - Wzruszył ramionami. - Niech się dobrze nosi. Udrapował grube futro na ramionach Luce, a ona się nim otuliła. Było

niewiarygodnie miękkie i ciepłe. Przepełniała ją fala wdzięczności.

Wyciągnęła rękę i chwyciła go za łapę, nie przeszkadzało jej nawet, że była lepka i zimna.

- W porządku - powiedział Bill, ściskając jej rękę.

Przez chwilę Luce czuła dziwne ciepło w koniuszkach palców. Wkrótce znikło i kamienne pale Billa stały się zimne jak kamień. Odetchnął

nerwowo.

- No tak. Prusy, połowa osiemnastego wieku. Mieszkasz w malutkiej

wiosce na brzegu rzeki. Bardzo ładnej. - Odchrząknął i wypluł flegmę. - Powinienem powiedzieć raczej, że mieszkałaś. Właśnie, no...

- Bill? - Kiedy obróciła głowę, zobaczyła, że siedzi skulony na jej

ramieniu. - W porządku -powiedziała cicho. - Nie musisz wyjaśniać. Pomóż mi, no wiesz, poczuć.

- Tak pewnie będzie najlepiej.

Kiedy Luce przeszła w milczeniu przez bramy cmentarza. Bill trzymał się z tyłu. Usiadł ze skrzyżowanymi nogami na szczycie pokrytej

porostami kapliczki i zaczął wybierać brud spod pazurów. Luce osłoniła

głowę szalem, żeby ukryć twarz. Przed sobą miała żałobników, ubranych w czerń i ponurych, tak

przyciśniętych do siebie w poszukiwaniu ciepła, że wyglądali jak jedna

wielka masa smutku. Za wyjątkiem jednej osoby, która stała nieco z boku, ze zwieszoną, gołą, porośniętą jasnymi włosami głową.

Nikt nie rozmawiał z Danielem ani nawet na niego nie patrzył. Luce nie

wiedziała, czy takie pozostawienie na uboczu go niepokoi, czy też mu odpowiada.

Nim dotarła do zgromadzonych żałobników, pogrzeb się kończył. Na

płaskim szarym nagrobku wypisano imię Lucinda Müller. Chłopiec, najwyżej dwunastoletni, ciemnowłosy i jasnoskóry, po którego twarzy

płynęły łzy, pomagał swojemu ojcu - jej ojcu z innego życia? - rzucić

pierwszą grudę ziemi na grób. Ci mężczyźni musieli być spokrewnieni z jej poprzednim wcieleniem.

Musieli ją kochać. Za nimi płakały kobiety i dzieci - również dla nich

Lucinda Müller musiała coś znaczyć. Może znaczyła dla nich wszystko. Ale Luce Price nie znała tych ludzi. Poczuła się bezdusznie i trochę

dziwnie, że nic dla niej nie znaczyli, nawet jeśli widziała cierpienie na ich twarzach. Daniel był jedynym tu obecnym, który się dla niej liczył,

to do niego pragnęła podbiec i to od niego musiała się trzymać z dala.

Nie płakał. Nie patrzył nawet na grób jak wszyscy pozostali. Założył ręce na piersi i patrzył przed siebie - nie w niebo, lecz w przestrzeń. Jego

oczy w jednej chwili były fiołkowe, by zaraz przybrać odcień szarości.

Kiedy członkowie rodziny rzucili kilka łopat ziemi na trumnę i całość

zasypano kwiatami, żałobnicy rozdzielili się i powoli wrócili do głównej alei. Wszystko się skończyło.

Pozostał jedynie Daniel. Nieruchomy jak trup.

Luce również pozostała, kryjąc się za przysadzistym mauzoleum kilka alejek dalej. Pragnęła zobaczyć, co on zrobi.

Zmierzchało. Mieli cmentarz dla siebie. Daniel ukląkł obok grobu

Lucindy. Śnieg sypał, pokrywając ramiona Luce, grube płatki spadały na jej rzęsy, moczyły czubek nosy. Ostrożnie, z napięciem wychyliła się

zza grobowca.

Czy straci panowanie na nad sobą? Czy zacznie drapać ziemię, walić pięściami w nagrobek i wrzeszczeć, aż nie pozostaną mu żadne łzy? Nie

mógł być aż tak spokojny, jak się wydawał. To niemożliwe, to tylko

poza. Jednakże Daniel właściwie nie patrzył na grób. Położył się w śniegu z boku i zamknął oczy.

Luce gapiła się na niego. Był taki cudowny. Z zamkniętymi oczami

wydawał się zupełnie uspokojony. Czuła się na wpół zakochana, na wpół zdezorientowana i stała tak przez dłuższy czas - aż zrobiło się jej

tak zimno, że musiała zacierać ręce i tupać, żeby trochę się rozgrzać.

- Co on robi? - wyszeptała w końcu. Bill pojawił się za jej plecami i okrążył ją w locie.

- Wygląda na to, że śpi.

- Ale dlaczego? Nie wiedziałam nawet, że anioły muszą spać... - „Muszą" to nieodpowiednie słowo. Mogą spać, jeśli mają na to ochotę.

Daniel zawsze śpi przez wiele dni po twojej śmierci. - Bill odchylił

głowę do tyłu, jakby przypominając sobie coś

nieprzyjemnego. - Dobra, nie zawsze. Przez większość czasu. Utrata

ukochanej osoby musi być wyczerpująca. Czy możesz mieć o to pretensje?

- W s-sumie tak - wyjąkała Luce. - To ja wybucham płomieniem.

- A on zostaje sam. Odwieczne pytanie: co gorsze? - Ale on nie wydaje się smutny. Na pogrzebie robił wrażenie

znudzonego. Gdyby chodziło o mnie, ja bym... ja bym...

- Co byś zrobiła? Luce ruszyła w stronę grobu i zatrzymała się przy świeżo skopanej

ziemi. Pod nią leżała trumna. Jej trumna.

Ta myśl przeszyła ją dreszczem. Opadła na kolana i oparła ręce na ziemi. Była wilgotna, ciemna i lodowata. Zanurzyła w niej dłonie i

niemal natychmiast poczuła odmrożenie, ale nie przeszkadzało jej to, z

radością przyjęła palenie skóry. Chciała, żeby Daniel to zrobił, żeby szukał jej ciała w ziemi. Żeby szalał z tęsknoty za nią - żywą i w jego

ramionach.

Ale on spał, zasnął tak mocno, że nawet nie wyczuł Luce klęczącej obok niego. Chciała go dotknąć, obudzić, ale nie wiedziała nawet, co by

powiedziała, gdyby otworzył oczy.

Zamiast tego zaczęła grzebać w błotnistej ziemi, aż wszystkie starannie ułożone kwiaty zostały rozrzucone na boki i połamane, aż piękne futro z

norek się poplamiło, a jej ręce i twarz pokryło błoto. Kopała i kopała,

odrzucała ziemię na bok, sięgając głębiej w stronę swojego martwego wcielenia. Boleśnie pragnęła jakiegokolwiek kontaktu.

W końcu jej palce dotknęły czegoś twardego - drewnianego wieka

trumny. Zamknęła oczy i czekała na przebłysk w rodzaju tego, który poczuła w Moskwie, przypływ wspomnień, które zalały ją, kiedy

dotknęła bramy przy dawnej świątyni i poczuła życie Liuszki. Nic.

Jedynie pustka. Samotność. Wyjący biały wicher. I Daniel, śpiący i

niedostępny. Usiadła na piętach i załkała. Nie wiedziała nic o dziewczynie, która umarła. I poczuła, że nigdy się

nie dowie.

- Hej - powiedział cicho Bill nad jej ramieniem. - Nie ma cię tam, wiesz?

- Co takiego?

- Pomyśl tylko. Nie ma cię tam. Jesteś co najwyżej płatkiem popiołu. Nie było żadnego ciała, które można by pochować, Luce.

- Z powodu ognia. Och. Ale w takim razie, dlaczego...? Moja rodzina

tego pragnęła. - To bogobojni luteranie. - Bill pokiwał głową. - W ciągu ostatnich stu

lat każdy Müller miał swój nagrobek na tym cmentarzu. Zatem twoje

poprzednie wcielenie też. Tyle tylko, że pod nim nic nie ma. Albo prawie nic. Twoja ulubiona sukienka. Lalka z dzieciństwa. Twój

egzemplarz Pisma. Takie rzeczy.

Luce przełknęła ślinę. Nic dziwnego, że czuła się pusta w środku. - Czyli Daniel... to dlatego nie patrzył na grób.

- On jako jedyny przyjmuje, że twoja dusza jest gdzie indziej. Został

tutaj, ponieważ to najbliższe miejsce, w którym może cię wspominać. - Bill zanurkował tak blisko Daniela, że łopot jego kamiennych skrzydeł

wzburzył włosy upadłego anioła. Luce niemal odepchnęła gargulca. -

Spróbuje spać do chwili, aż twoja dusza osiądzie gdzie indziej. Aż znajdziesz swoje następne wcielenie.

- Ile czasu to zajmuje?

- Czasem sekundy, czasem lata. Ale nie będzie spał całe lata. Choć pewnie bardzo by tego chciał.

Poruszenie Daniela sprawiło, że Luce aż podskoczyła.

Kręcił się na dywanie śniegu. Z jego warg wydobył się udręczony jęk. - Co się dziej? - powiedziała Luce, padając na kolana i wyciągając rękę

w jego stronę.

- Nie budź go! - ostrzegł ją szybko Bill. - Jego sen jest pełen

koszmarów, ale to i tak lepsze niż przebudzenie. Dopóki twoja dusza nie rozpocznie nowego życia, całe istnienie Daniela jest swego rodzaju

torturą.

Luce była rozdarta - z jednej strony pragnęła złagodzić cierpienie Daniela, a z drugiej strony próbowała zrozumieć, że obudzenie go

mogło jedynie je pogorszyć.

- Jak powiedziałem, czasami cierpi na swego rodzaju bezsenność... i wtedy robi się naprawdę ciekawie. Ale nie chciałabyś tego zobaczyć.

Naprawdę.

- Ależ tak. - Usiadła. - Co się dzieje? Mięsiste policzki Billa zadrżały, jakby został na czymś przyłapany.

- Cóż, no, często otaczają go inne upadłe anioły - powiedział, nie patrząc

jej w oczy. - Zbliżają się i, no wiesz, próbują go pocieszać. - Widziałam je w Moskwie. Ale nie o tym mówisz. Czegoś nie chcesz

mi powiedzieć. Co się dzieje, kiedy...

- Nie chcesz zobaczyć takiego życia, Luce. To taki aspekt jego osoby... - To aspekt jego osoby, który mnie kocha, prawda? Nawet jeśli to

mroczne, paskudne albo niepokojące, musze to zobaczyć. Inaczej nie

zrozumiem, przez co on przechodzi. Bill westchnął.

- Patrzysz na mnie, jakbyś potrzebowała mojego pozwolenia. Twoja

przeszłość należy do ciebie. Luce poderwała się na równe nogi. Rozglądała się po cmentarzu, aż jej wzrok padł na niewielki

cień rozciągający się za nagrobkiem. Tutaj. To ten. Luce zaskoczyła jej

własna pewność. Nigdy wcześniej nie czułą czegoś takiego. Na pierwszy rzut oka ten cień wyglądał jak wszystkie inne cienie, które

niezgrabnie przyzywała w lasach Shoreline. Tym razem jednak Luce zobaczyła coś w samym cieniu. Nie był to obraz przedstawiający

określone miejsce, lecz dziwny srebrzysty blask, który sugerował, że ten

Głosiciel zabierze ją tam, gdzie jej dusza pragnęła i musiała się udać. Wzywał ją.

Odpowiedziała, sięgając w głąb siebie, czerpiąc z tego blasku, by

podnieść cień z ziemi.

Odłamek ciemności oderwał się od białego śniegu i w locie nabierał

kształtu. Miał odcień głębokiej czerni, był zimniejszy niż padający wokół śnieg i leciał w stronę Luce jak wielki, ciemny arkusz papieru. Jej

palce były popękane i zdrętwiałe z zimna, gdy nadała mu właściwy

kształt. Wypuścił z wnętrza znajomy smrodliwy podmuch. Portal był otwarty i stabilny, nim Luce zorientowała się, że dostała zadyszki.

- Robisz się w tym dobra - powiedział Bill. W jego głosie była dziwna

nuta, Luce jednak nie marnowała czasu na jej analizowanie. Nie chciała też marnować czasu na czucie dumy z samej siebie - choć

gdzieś w głębi duszy rozumiała, że gdyby Miles i Shelby tu byli,

robiliby fikołki z radości. To było najlepsze przyzywanie, jakie udało się jej samodzielnie.

Niestety, ich tutaj nie było. Luce została sama, więc mogła jedynie

przejść do następnego życia, dalej obserwować Lucindę i Daniela, pochłaniać to wszystko, aż w końcu zacznie nabierać sensu. Pomacała

lepkie krawędzie w poszukiwaniu klamki albo gałki, jakiegoś sposobu

otwarcia. W końcu Głosiciel się uchylił. Luce odetchnęła głęboko. Odwróciła się i spojrzała na Billa.

- Idziesz czy nie?

Z pełną powagą wskoczył na jej ramię, chwycił klapy jak wodze konie i oboje przeszli przez otwór.

LHASA, TYBET 30 KWIETNIA 1740 R.

Luce z trudem złapała oddech

Wyszła z ciemności Głosiciela w kłąb szybko wirującej mgły. Powietrze

było rzadkie i zimne, z każdym oddechem czuła kłucie w piersiach. Chłodny biały opar rozwiał jej włosy, prześlizgnął się po ramionach,

przemoczył ubiór rosą i zniknął.

Luce zorientowała się, że stoi na krawędzi najwyższego urwiska, jakie widziała w życiu. Zakołysała się i zatoczyła do tyłu, zakręciło się jej w

głowie, kiedy zobaczyła, jak jej stopa porusza kamyk. Ten przetoczył się

kilkanaście centymetrów i zniknął za krawędzią, spadając w dół. Znów sapnęła, tym razem z powodu lęku wysokości.

- Oddychaj - poradził jej Bill. - Więcej ludzi mdleje tu z ataku paniki, że

mają za mało tlenu, niż rzeczywiście z powodu niedoboru tlenu. Luce odetchnęła ostrożnie. Poczuła się nieco lepiej. Otuliła ramiona

brudnymi norkami i kąpała twarz w blasku słońca. Ale wciąż nie mogła

się przyzwyczaić do widoku. Poniżej urwiska, na którym stała, rozciągała się szeroka dolina,

wypełniona czymś, co wyglądało na gospodarstwa i podmokłe pola

ryżowe. A po drugiej stronie pośród mgieł wznosiły się dwie ogromne góry.

Daleko przed sobą widziała olśniewający pałac, wyrzeźbiony w

stromym górskim zboczu. Był biały z ciemnoczerwonymi dachami, a jego zewnętrzne ściany zdobiły rozliczne klatki schodowe. Pałac

przypominał budowlę ze starej baśni.

- Co to za miejsce? Czy jesteśmy w Chinach? - spytała. - Gdybyśmy zaczekali tu wystarczająco długo, to tak. Ale na razie to

Tybet, dzięki dalajlamie. Tamto to jego chata. - Wskazał na ogromny pałac. - Szykowna, nie?

Luce nie podążyła wzrokiem za jego palcem. Usłyszała gdzieś w pobliżu

śmiech, którego nie poznała, dopóki nie poznała Daniela. W końcu zauważyła dwie postaci kilkaset metrów dalej. Musiałaby

wspiąć się na kilka głazów, żeby się do nich zbliżyć, co nie byłoby takie

trudne. Skuliła się w zabłoconym futrze i zaczęła ostrożnie wybierać drogę wśród śniegu, w stronę dźwięku.

- Hola, hola. -Bill chwycił ją za kołnierz. - Czy widzisz dla nas jakąś

kryjówkę? Luce rozejrzała się po pustej okolicy - same jałowe urwiska i otwarte

przestrzenie. Nic, co mogłoby posłużyć jako schronienie, nawet przed

wiatrem. - Jesteśmy nad linia lasu, dziewczyno. A ty jesteś mała, co nie znaczy,

że niewidzialna. Będziesz musiała zostać tutaj.

- Ale nic nie widzę... - Kieszeń futra - powiedział Bill. - Cała przyjemność po mojej stronie.

Pomacała w kieszeni futra - tego samego, które nosiła na pogrzebie w

Prusach - i wyjęła nowiutką, wyglądającą na bardzo drogą, lornetkę teatralną. Nawet nie spytała Billa, gdzie i kiedy ją zdobył, tylko uniosła

ją do oczu i stawiła.

Tam.

Stali naprzeciwko siebie, w odległości kilku kroków. Czarne włosy jej

poprzedniego wcielenia zostały upięte w dziewczęcy kok, a jej lniana sukienka była różowa jak orchidea. Dziewczyna wydawała się młoda i

niewinna. Uśmiechała się do Daniela, kołysała na piętach, jakby była

zdenerwowana, i z niezwykłym napięciem wpatrywała się w każdy jego ruch. Oczy Daniela miały przekorny wyraz, w ramionach trzymał bukiet

białych piwonii, które wydzielał jej jedna po drugiej, a ona za każdym

razem śmiała się coraz głośniej. Patrząc przez teatralną lornetką, Luce zorientowała się, że ich palce

nawet się nie dotykały. Zachowywali pewną odległość od siebie.

Dlaczego? Było to niemal zaskakujące. We wszystkich żywotach, które wcześniej oglądała, Luce widziała tak

wiele namiętności i pragnienia. A tutaj wszystko wyglądało inaczej.

Ciało Luce zaczęło mrowieć, pragnęła choć chwili fizycznego zetknięcia między nimi. Jeśli ona nie mogła dotknąć Daniela, mogło to zrobić

przynajmniej jej wcześniejsze wcielenie.

Ale oni tylko stali, teraz krążyli wokół siebie. Ani się do siebie bardziej nie zbliżyli, ani nie oddalali.

Co jakiś czas do Luce docierał ich śmiech.

- I co? - Bill próbował wcisnąć głowę obok Luce, by też spojrzeć przez szkła lornetki. - Co się dzieje?

- Tylko rozmawiają. Flirtują trochę jakby byli obcymi, ale jednocześnie

wygląda na to, że się doskonale znają. Nie rozumiem tego. - Czyli nie śpieszą się. I co w tym złego? - spytał Bill. - Te dzisiejsze

dzieciaki chcą mieć wszystko szybko... bum, bum, bum.

- Nie ma nic złego w tym, że się nie śpieszą, ja tylko... Jej dawne wcielenie opadło na kolana. Dziewczyna zaczęła się kołysać,

trzymając się za głowę, później unosząc ręce do piersi. Na twarzy Daniela malowało się przerażenie. Wyglądał tak sztywno w białych

spodniach i tunice, jak rzeźba. Potrząsnął głową, wpatrzył się w nią, a

jego wargi układały się w kształt słowa: „Nie. Nie. Nie". Orzechowe oczy dziewczyny płonęły, jakby coś ją opętało. Wysoki

krzyk odbił się echem wśród gór. Daniel padł na ziemię i ukrył twarz w

dłoniach. Sięgnął do niej, lecz jego dłoń zawisła w powietrzu, nie

dotykając skóry. Jego ciało skuliło się i drżało, a w kulminacyjnym

momencie odwrócił wzrok. Luce jako jedyna patrzyła, jak dziewczynę pochłania kolumna ognia,

która wzięła się znikąd.

Gryzący dym dotarł do Daniela. Miał zamknięte oczy, a jego twarz błyszczała od łez. Wyglądał żałośnie, jak za każdym razem, kiedy

oglądał jej śmierć. Jednakże tym razem wydawał się również

wstrząśnięty. Coś było inaczej. Coś było nie tak. Kiedy Daniel po raz opowiedział jej o swojej karze, wspominał, że w

niektórych żywotach zabijał ją jeden pocałunek. Co gorsza, w

niektórych zabijało ją coś mniej niż pocałunek. Jedno dotknięcie. Nie dotknęli się. Luce obserwowała to przez cały czas. Tak bardzo się

starał nie zbliżyć się do niej. Czy sądził, że uda mu się zachować ją

dłużej, jeśli utrzyma z dala ciepło swoich objęć? Czy sądził, że uda mu się oszukać przekleństwo, jeśli na zawsze pozostanie poza zasięgiem?

- Nawet jej nie dotknął - mruknęła.

- Cholera - stwierdził Bill. Nawet jej nie dotknął, ani razu przez cały czas, gdy byli w sobie

zakochani. A teraz miał znów czekać, nieświadom, czy następnym

razem wszystko będzie wyglądać inaczej. Jak mógł zachować nadzieję w obliczu takiej porażki? Nic z tego nie miało sensu.

- Jeśli jej nie dotknął, to co doprowadziło ją do śmierci? - Odwróciła się

do Billa, który przechylił głowę i spojrzał w niebo. - Góry - powiedział. - Ładne!

- Wiesz coś. Co to takiego? Wzruszył ramionami.

- Nie wiem nic. A przynajmniej nic, co mógłbym ci powiedzieć.

Przerażający, rozpaczliwy krzyk odbił się echem od ścian doliny. Dźwięk cierpienia Daniela rezonował i powracał, zwielokrotniony,

jakby to setka Danieli krzyczała chórem. Luce znów uniosła lornetkę i

zobaczyła, jak rzuca kwiaty na ziemię. - Muszę do niego iść! - powiedziała.

- Za późno - stwierdził Bill. - Już się zaczyna.

Daniel odsunął się od krawędzi urwiska. Serce Luce waliło z przerażenia na myśl o tym, co miał zamiar zrobić. Z pewnością nie szykował się do

snu. Ruszył biegiem, z nieludzką prędkością dotarł do krawędzi urwiska

i rzucił się w powietrze. Luce czekała, aż ujrzy jego skrzydła. Spodziewała się, że usłyszy cichy

grzmot, kiedy się rozwijają, otwierają szeroko i chwytają wiatr w swej

nieziemskiej chwale. W przeszłości widziała jak w ten sposób zbiera się do lotu, i za każdym razem przeszywało ją to do szpiku kości. Jakże

rozpaczliwie go kochała.

Niestety, skrzydła Daniela nie rozwinęły się z jego pleców. Kiedy dotarł do krawędzi urwiska, spadł z niego jak zwykły człowiek. I spadł w dół

też jak zwykły człowiek.

Luce wrzasnęła. Krzyczała długo, przerażona, aż Bill zacisnął jej na ustach brudną kamienną łapę. Odtrąciła go, podbiegła do krawędzi

urwiska i wychyliła się. Daniel wciąż spadał. Droga w dół była daleka.

Patrzyła, jak jego ciało staje się coraz mniejsze. - Rozwinie skrzydła, prawda? - sapnęła. - Zrozumie, że będzie tak

spadał i spadał, aż... Nie umiała tego wypowiedzieć na głos.

- Nie - stwierdził Bill. - Ale...

- Uderzy w ziemię w odległości tysiąca metrów. Połamie wszystkie kości. Ale nie martw się, on nie może się zabić. Czasem tylko tego

pragnie. - Odwrócił się do niej i westchnął. - Czy teraz wierzysz w jego

miłość? - Tak - wyszeptała Luce, gdyż w tej chwili pragnęła rzucić się z urwiska

za nim. Tak bardzo go kochała.

To by nic nie dało.

- Byli bardzo ostrożni - powiedziała głosem pełnym napięcia. - Oboje

widzieliśmy, do czego doszło, Bill. Do niczego. Była taka niewinna. Jak mogła umrzeć?

Bill parsknął śmiechem.

- Myślisz, że wiesz o niej wszystko, bo widziałaś ostatnie trzy minuty jej życia z drugiej strony

góry?

- To ty kazałeś mi korzystać z lornetki...och! - Zamarła. - Zaczekaj! - Niepokoiło ją coś w sposobie, w jaki zmieniły się oczy jej poprzedniego

wcielenia, na chwilę pod sam koniec. I nagle Luce zrozumiała. - Tym

razem nie zabiło jej coś, czego mogłabym być świadkiem... Bill zwinął szpony, czekając, by dokończyła.

- To się działo w jej wnętrzu. Zaczął bić jej brawo.

- Myślę, że jesteś już gotowa. - Gotowa na co?

- Pamiętasz, co powiedziałem ci w Helston? Po twojej rozmowie z

Rolandem? - Nie zgodziłeś się z nim... w kwestii mojego zbliżania się do

wcześniejszych wcieleń?

- Nadal nie możesz napisać historii od nowa, Luce. Nie możesz zmienić opowieści. Jeśli spróbujesz...

- Wiem, to wypaczy przyszłość. Nie chcę zmieniać przeszłości. Muszę

się tylko dowiedzieć, co się dzieje... dlaczego wciąż umieram. Myślałam, że to przez pocałunek, dotyk, cos fizycznego, ale sprawa

wydaje się bardziej skomplikowana.

Bill wyrwał cień spod stóp Luce, jak matador machający czerwoną

płachtą. Jego krawędzie migotały srebrem. - Czy jesteś gotowa przekuć słowa w czyny? - spytał. - Czy jesteś

gotowa przejść trzy de?

- Jestem gotowa. - Luce otworzyła Głosiciela i poczuła podmuch wilgotnego wiatru. -Zaczekaj- powiedziała, spoglądając na Billa

unoszącego się u jej boku. - Co to takiego, to trzy de?

- Wielki szał przyszłości, dzieciaku - powiedział. Luce spojrzała na niego ponuro.

- Dobra, jest na to takie niemiło brzmiące określenie techniczne,

złączenie, ale dla mnie trzy de brzmi zabawniej. - Bill zanurkował w głąb ciemnego tunelu i przywołał ją palcem. - Zaufaj mi, spodoba ci się.

DZIESIĘĆ

GŁĘBINY

LAHSA, TYBET 30 KWIETNIA 1740 R.

Daniel wylądował w biegu.

Wiatr szarpał jego ciało. Słońce paliło mu skórę. Biegł i biegł, i nie miał pojęcia, gdzie się znajduje. Nieświadomie wypadł z Głosiciela i choć

miejsce wydawało się odpowiednie, coś go dręczyło. Coś było nie tak.

Jego skrzydła. Były nieobecne. Nie - wciąż znajdowały się na miejscu, oczywiście, ale

nie czuł ochoty, by je rozwinąć, nie odczuwał palącego pragnienia lotu.

Zamiast znajomej tęsknoty za wzniesieniem się w niebo coś ściągało go w dół.

W jego umyśle pojawiło się wspomnienie. Zbliżał się do czegoś

bolesnego, krawędzi czegoś niebezpiecznego. Skupił się na przestrzenie przed sobą...

I nie zobaczył nic.

Rzucił się do tyłu, machając rękami, gdy jego stopy ślizgały się po kamieniach. Uderzył plecami o ziemię i zatrzymał się tuż przed

krawędzią urwiska. Złapał oddech i przetoczył się ostrożnie, by wyjrzeć

na zewnątrz.

Poniżej była dziwnie znajoma otchłań. Podniósł się na czworaki i

wpatrzył w rozpościerającą się ciemność. Czy nadal tam był na dole? Głosiciel wyrzucił go przed czy po?

To dlatego jego skrzydła się nie rozwinęły. Pamiętały cierpienie tego

życia i zostały w ukryciu. Tybet. Gdzie zabiły ją jego słowa. Lucinda z tego życia została

wychowana w takiej czystości, że nie chciała go nawet dotknąć. Choć

Daniel rozpaczliwie pragnął poczuć jej skórę, uszanował jej życzenie. W głębi duszy miał nadzieję, że odmowa Lucindy może okazać się

sposobem na przechytrzenie przekleństwa, nareszcie. Niestety , po raz

kolejny okazał się głupcem. Oczywiście, to nie dotyk stanowił bodziec. Kara była zakorzeniona o wiele głębiej.

A teraz znów się tu znalazł, w miejscu, w którym jej śmierć napełniła go

tak przejmującą rozpaczą, że chciał położyć kres swojemu cierpieniu. Jak to by było możliwe.

Przez cały lot w dół wiedział, że mu się nie uda. Samobójstwo było

luksusem śmiertelnych, którego odmówiono aniołom. Ciało Daniela zadrżało na to wspomnienie. Nie chodziło jedynie o ból

wszystkich zmiażdżonych kości ani o sińce na całym ciele, lecz o to, co

nadeszło później. Leżał tam przez wiele tygodni, jego ciało zaklinowało się w mrocznej przestrzeni miedzy dwiema potężnymi skałami. Od

czasu do czasu odzyskiwał przytomność. Lecz jego umysł wypełniała

taka żałość, że nie mógł myśleć o Lucindzie. Nie mógł myśleć o niczym. I o to właśnie chodziło.

Jednakże, jak to bywa z aniołami, jego ciało uleczyło się szybciej i

dokładniej niż dusza. Kości się zrosły. Rany zmieniły w cienkie blizny, które w swoim czasie

zniknęły. Zmiażdżone narządy odrosły. Aż za szybko jego serce znów

było całe, zdrowe i bijące. To Gabbe znalazła go po ponad miesiącu, pomogła mu wypełznąć ze

szczeliny, założyła usztywnienie na skrzydła i zabrała z tego miejsca.

Kazała mu przysiąc, że nigdy więcej tego nie zrobi. Kazała mu przysiąc, że zachowa nadzieję.

I oto znów tu był. Podniósł się i ponownie zakołysał na krawędzi.

- Nie, proszę. Boże, nie! Nie zniósłbym tego, gdybyś skoczył. Tym razem to nie Gabbe zwróciła się do niego. Ten głos ociekał

sarkazmem. Daniel wiedział, kto wypowiedział te słowa, zanim jeszcze

się obrócił. Cam opierał się o ścianę z wysokich czarnych głazów. Na bezbarwnej

ziemi rozłożył ogromny dywan modlitewny w odcieniu głębokiej

czerwieni i ochry. W ręku trzymał zwęglony udziec jaka, z którego odgryzł spory kawał łykowatego mięsa.

- A, do diabła. - Cam wzruszył ramionami, przeżuł mięso. - Dalej, skacz. Czy mam przekazać Luce jakieś ostatnie słowa?

- Gdzie ona jest? - Daniel ruszył w jego stronę, zaciskając pięści. Czy

Cam odpoczywający przed nim pochodził z tego okresu? A może był

Anachronizmem, powrócił w czasie podobnie jak Daniel?

Cam zrzucił kość jaka z urwiska i wstał, ocierając tłuste ręce o dżinsy. Anachronizm, uznał Daniel.

- Minąłeś się z nią. Znowu. Co ci zajęło tyle czasu? - Cam wyciągnął

niewielki cynowy talerz pełen jedzenia. - Pierożka? Są boskie. Daniel rzucił talerz na ziemię.

- Dlaczego jej nie powstrzymałeś?

Dotarł na Tahiti, do Prus, a teraz do Tybetu w czasie krótszym, niż śmiertelnikowi zajęłoby przejście na drugą stronę ulicy. Zawsze czuł się

tak, jakby był tuż za Luce. I zawsze znajdowała się poza jego zasięgiem.

Jak mogła ciągle go przeganiać? - Powiedziałeś, że nie potrzebujesz mojej pomocy.

- Ale widziałeś ją? Cam przytaknął.

- A ona widziała ciebie? Cam pokręcił głową. - Dobrze.

Daniel rozglądał się po jałowej okolicy, próbując sobie wyobrazić Luce.

Szukał jakichkolwiek śladów jej obecności. Nic jednak nie znalazł. Szara ziemia, czarne skały, ostry wiatr, żadnego życia na tej wysokości -

wydawało mu się najbardziej opustoszałym miejscem na ziemi.

- Co się stało? - spytał Cama. - Co zrobiła? Cam obszedł Daniela swobodnym krokiem.

- Ona, w przeciwieństwie do obiektu jej uczuć, ma doskonałe wyczucie

czasu. Przybyła w odpowiedniej chwili, by zobaczyć swoją własną wspaniałą śmierć... ta tutaj była naprawdę niezła, robiła duże wrażenie

na tle surowego krajobrazu. Nawet ty musisz to przyznać. Prawda?

Daniel oderwał od niego spojrzenie. - Tak czy inaczej, gdzie to ja byłem? Hm, jej własna wspaniała śmierć,

już to mówiłem... Ach tak! Została na tyle długo, by zobaczyć, jak

rzucasz się z urwiska i zapominasz o rozłożeniu skrzydeł. Daniel zwiesił głowę.

- Nie przyjęła tego dobrze.

Daniel gwałtownie wyciągnął rękę i chwycił Cama za gardło. - I mam ci uwierzyć, że po prostu patrzyłeś? Nie rozmawiałeś z nią? Nie

dowiedziałeś się, gdzie się wybiera? Nie próbowałeś jej zatrzymać?

Cam chrząknął i wyślizgnął się z uścisku Daniela. - Nie byłem w pobliżu. Nim dotarłem do tego miejsca, ona zdążyła

zniknąć. Znowu. Powiedziałeś, że nie potrzebujesz mojej pomocy.

- Bo nie potrzebuję. Trzymaj się od tego z dala. Sam się wszystkim zajmę. Cam zaśmiał się i usiadł ze skrzyżowanymi nogami na dywaniku.

- Na tym właśnie polega problem, Daniele - powiedział, unosząc do ust

garść suszonych jagód goji. - Nawet gdybym ufał, że sam sobie z tym poradzisz... a oceniając po twoich dotychczasowych osiągnięciach,

wcale w to nie wierzę... - zamachał palcem - ...i tak nie jesteś sam.

Wszyscy jej szukają. - Co to ma znaczyć: wszyscy?

- Myślisz, że kiedy tamtej nocy po walce z Wygnańcami ty ruszyłeś za

Luce, my sobie usiedliśmy i zaczęliśmy grać w kanastę? Gabbe, Roland, Molly, Arriane, nawet ta dwójka tępych Nefilim, wszyscy gdzieś

wyruszyli, żeby ją odnaleźć. - I pozwoliłeś im na to?

- Nie jestem niczyim stróżem, bracie.

- Nie nazywaj mnie tak - warknął Daniel. - Nie wierzę. Jak mogli? To moja odpowiedzialność...

- Wolna wola. - Cam wzruszył ramionami. - Ostatni krzyk mody.

- Skrzydła Daniela napierały na jego plecy. Co mógł zrobić z kilkoma Anachronizmami krążącymi po przeszłości? Inne upadłe anioły

wiedziały, jak krucha jest przeszłość, i z pewnością były ostrożne. Ale

Shelby i Miles? To dzieciaki. Są lekkomyślne. Nic nie rozumieją. Mogłyby zniszczyć wszystko. Mogłyby zniszczyć Luce.

Nie. Daniel nie pozwoli im na dotarcie do niej przed nim. A jednak

Camowi się udało. - Jak miałbym ci zaufać, że się nie wtrąciłeś? - spytał Daniel, próbując

nie okazać desperacji. Cam przewrócił oczami.

- Ponieważ wiesz, że ja wiem, jak niebezpieczne jest wtrącanie się. Nasze cele mogą być różne, ale obaj potrzebujemy, żeby wyszła z tego z

życiem.

- Posłuchaj mnie, Cam. To gra o wszystko. - Nie poniżaj mnie. Wiem, jaka jest stawka. Nie tylko ty męczyłeś się

tak długo.

- Ja... się boję. - przyznał Daniel. - Jeśli ona zbytnio odmieni przeszłość...

- Może stać się inna po powrocie do teraźniejszości? Tak, ja też się boję.

Daniel zamknął oczy. - To by znaczyło, że wszelkie szansy na wyrwanie się spod władzy tego

przekleństwa...

- Zostałyby utracone. Daniel spojrzał na Cama. Od wieków nie rozmawiali ze sobą w taki

sposób - jak bracia.

- Była sama? Jesteś pewien, że nikt z pozostałych do niej nie dotarł?

Przez chwilę Cam spoglądał ponad głową Daniela na górę za ich plecami. Robiła wrażenie równie pustej, jak wnętrze Daniela. Wahanie

Cama sprawiło, że Daniel poczuł mrowienie na karku.

- Żaden z pozostałych do niej nie dotarł - stwierdził w końcu Cam. - Pewny jesteś?

- To ja ją tu widziałem. To ty nigdy nie docierasz na czas. A po za tym,

to, że jest tutaj, jest tylko twoją winą. - To nieprawda. Nie ja pokazałem jej, jak korzystać z Głosicieli. Cam

roześmiał się z goryczą.

- Nie chodzi mi o Głosicieli, idioto. Chodzi mi o to, że ona sądzi, że sprawa dotyczy tylko waszej dwójki. Głupia sprzeczka kochanków.

- Bo tu chodzi o naszą dwójką - sprzeciwił się Daniel z napięciem.

Miał ochotę chwycić kawał skały za plecami Cama i rozbić nim jego czaszkę.

- Kłamca. - Cam poderwał się na równe nogi, jego zielone oczy płonęły

wściekłością. - To coś o wiele większego i ty o tym wiesz. Poruszył ramionami i uwolnił olbrzymie żyłkowane skrzydła.

Wypełniały powietrze złocistą chwałą, na chwilę zasłaniając słońce.

Kiedy wygięły się w stronę Daniela, ten cofnął się z obrzydzeniem. - Lepiej ją znajdź, zanim ona sama... albo ktoś inny... wtrąci się i napisze

od nowa całą naszą historię. I sprawi, że ty, ja i to wszystko - Cam

pstryknął palcami - stanie się przestarzałe. Daniel prychnął, uwolnił swoje srebrzysto-białe skrzydła. Czuł, jak się

rozwijają na boki i drżą, gdy zbliżyły się do skrzydeł Cama. Było mu

teraz cieplej i czuł się gotowy na wszystko. - Zajmę się tym... - zaczął.

Ale Cam już zerwał się do lotu, podrywając w powietrze niewielkie tumany kurzu. Daniel osłonił oczy przed słońcem i podniósł wzrok, gdy

złote skrzydła wzniosły się ku niebu i w jednej chwili zniknęły.

JEDENAŚCIE

MIŁOŚĆ OD PIERWSZEGO WEJRZENIA

WERSAL, FRANCJA 14 LUTEGO 1723 R.

Chlup.

Luce wypadła z Głosiciela pod wodą. Otworzyła oczy, ale ciepła, mętna woda piekła tak mocno, że znów je

zamknęła. Jej ubranie ciągnęło ją w dół, więc zerwała z siebie futro z

norek. Kiedy zatonęło pod nią, zamachała nogami, rozpaczliwie pragnąc wydostać się na powierzchnię.

Która znajdowała się zaledwie kilkanaście centymetrów nad jej głową.

Odetchnęła, wymacała stopami dno i wstała. Wytarła wodę z oczu. Była w wannie.

W rzeczy samej, była to największa wanna, jaką widziała w życiu,

wielkości niedużego basenu. Wykonana z gładkiej porcelany, miała kształt nerki i stała pośrodku wielkiej sali, która wyglądem

przypominała galerię w muzeum. Wysokie sklepienie pokrywały

ogromne freski przedstawiające ciemnowłosą rodzinę, która sprawiała królewskie wrażenie. Ich popiersia otaczały girlandy złotych róż, a

pulchne cherubiny unosiły się między nimi, grając na trąbach. Przy

każdej ze ścian - oklejonych skomplikowaną tapetą w turkusowo- różowo-złociste wzory -stała przerośnięta, bogato rzeźbiona szafa.

Luce znów zanurzyła się w wannie. Gdzie była teraz? Przeciągnęła

dłonią po powierzchni, rozsuwając grubą na co najmniej dziesięć centymetrów warstwę piany o konsystencji bitej śmietany. Znalazła

gąbkę wielkości poduszki i uświadomiła sobie, że nie kąpała się od

Helston. Była brudna. Gąbką umyła twarz, po czym zabrała się za zdejmowanie reszty ubrań. Wyrzuciła przemoczoną odzież na brzeg

wanny. Wtedy właśnie Bill wypłynął powoli z wody i zaczął unosić się nad powierzchnią. Ta część wanny, z której się wyłonił, była ciemna i

mętna od brudu gargulca.

- Bill! - krzyknęła. Czy nie widzisz, że potrzebuję paru minut dla siebie? Uniósł dłoń, by zakryć oczy.

- Przestałaś się już rzucać, Szczęki? - Drugą ręką starł pianę z łysej

głowy. - Mogłeś mnie ostrzec, że wyląduję pod wodą! - stwierdziła Luce.

- Ostrzegałem cię! - Wskoczył na krawędź wanny i podreptał po niej, aż

znalazł się na wysokości twarzy Luce. - W chwili , kiedy wychodziliśmy z Głosiciela. Nie słyszałaś mnie, bo byliśmy pod wodą!

- To bardzo pomocne, dziękuję.

- I tak przyda ci się kąpiel - stwierdził. - To dla ciebie wielka noc, laluniu.

- Dlaczego? Co się dzieje?

- I ona pyta, co się dzieje! - Bill chwycił ją za ramię. - To po prostu największy bal od czasu, kiedy Król Słońce kopnął w kalendarz! I co z

tego, że imprezkę urządza jego oślizgły dorastający synalek? Wciąż

będzie się odbywać piętro niżej, w największej, najwspanialszej sali balowej w Wersalu... i będą tam wszyscy.

Luce wzruszyła ramionami. Słowo „bal" brzmiało nieźle, ale nie miał on

z nią nic wspólnego. - Pozwól, że wyjaśnię - powiedział Bill. - Będą tam wszyscy, w tym Lys

Virgily. Księżniczka Sabaudii? Czy nie brzmi to znajomo? - Pacnął

Luce w nos. - To ty. - Hm - powiedziała Luce, opierając głowę o namydloną ścianę wanny. -

To pewnie będzie dla niej wielka noc. Ale co ja mam robić, kiedy oni

będą balować? - Widzisz, jeśli przypomnisz sobie, co ci mówiłem...

Gałka w drzwiach wielkiej łazienki zaczęła się obracać. Bill spojrzał na

nią z ukosa i jęknął. - Ciąg dalszy nastąpi.

Gdy drzwi się otworzyły, ujął swój spiczasty nos w dwa palce i

zanurkował. Luce kopnęła go tak, że poleciał na drugą stronę wanny. Gargulec wynurzył się, spojrzał na nią i zaczął pływać na grzbiecie

wśród mydlin. Bill mógł być niewidzialny dla stojącej w drzwiach ślicznej

blondyneczki z włosami ułożonymi w loki, ubranej w czerwoną suknię,

ale Luce była. Na widok kogoś w wannie dziewczyna się wzdrygnęła. - Och, księżniczka Lys! Błagam o wybaczenie! - powiedziała po

francusku. - Powiedziano mi, że sala jest pusta. Ja... miałam

przygotować kąpiel dla księżniczki Elżbiety... - wskazała na wannę, w

której wylegiwała się Luce - ...i miałam właśnie zaprosić ją na górę z jej

damami. - Cóż... - Luce myślała gorączkowo, rozpaczliwie pragnąc brzmieć

władczo niż się czuła. - Nie możesz jej tu z-zaprosić. Ani jej dam. To

moja komnata i mam zamiar kapać się w niej w spokoju. - Błagam o wybaczenie - powiedziała dziewczyna, kłaniając się - po

tysiąckroć.

- To nic takiego - stwierdziła Luce, widząc prawdziwą rozpacz dziewczyny. - Musiało zajść jakieś nieporozumienie.

Dziewczyna dygnęła i zaczęła zamykać drzwi. Bill wysunął rogatą

głowę nad wodę i szepnął: - Ubrania!

Luce bosą stopą wciągnęła go pod wodę.

- Zaczekaj! - zawołała za dziewczyną, która powoli znów otworzyła drzwi. - Potrzebuję twojej pomocy. W ubraniu się na bal.

- A co z panienki damami dworu? Agatą albo Luizą...

- Nie, nie. Pokłóciłam się z nimi. - Luce starała się nie mówić zbyt wiele, żeby się nie zdradzić. - Wybrały dla mnie, no, najkoszmarniejszą

suknię. Dlatego je odesłałam. To ważny bal, wiesz przecież.

- Tak, panienko. - Czy możesz znaleźć coś dla mnie? - spytała Luce, wskazując głową

szafę.

- Ja? M-mam panience pomóc się ubrać? - Poza tobą nikogo tu nie ma, czyż nie? - powiedziała Luce z nadzieją,

że coś z szafy będzie na nią pasować... i nadawać się na bal. - Jak się

nazywasz? - Anne-Marie, panienko.

- Świetnie - stwierdziła Luce, próbując naśladować Lucindę z Helston i

udając zarozumiałość. I na wszelki wypadek dorzuciła trochę przemądrzałości Shelby. - Do roboty, Anne-Marie. Nie mam zamiaru się

spóźnić przez twoją powolność. Bądź tak miła i przynieś mi suknię.

Dziesięć minut później Luce stała przed ogromnym trójskrzydłowym zwierciadłem, podziwiając przeszycia na dekolcie pierwszej sukni, którą

Anne-Marie wyciągnęła z garderoby. Suknia uszyta z licznych warstw

czarnej tafty była mocno dopasowana w talii, a później rozszerzała się na kole. Włosy Luce zostały upięte w kok i ukryte pod ciężką ciemną

peruką. Jej twarz migotała od pudru i różu. Miała na sobie tak wiele

halek, że czuła się tak, jakby ktoś owinął wokół niej dwudziestokilogramowy ciężar. Jak dziewczyny się w czymś takim

poruszały? Nie wspominając o tańcu?

Kiedy Anne-Marie mocniej zaciągnęła sznurówki gorsetu, Luce zagapiła się na swoje odbicie. Skomplikowana trefiona peruka sprawiała, że

robiła wrażenie o pięć lat starszej. I z pewnością nigdy wcześniej nie

miała tak wydatnego biustu. W żadnym ze swoich żywotów. Przez krótką chwilę pozwoliła sobie zapomnieć o zdenerwowaniu

związanym ze spotkaniem poprzedniego wcielenia, księżniczki, i o tym,

czy uda jej się odnaleźć Daniela, zanim zrobi ogromne zamieszanie w ich miłości - i czuła jedynie to, co musiała czuć każda inna dziewczyna

idąca na ten bal. Oddychanie było przereklamowane w sukni tak

wspaniałej jak ta. - Jest panienka gotowa - wyszeptała z szacunkiem Anne-Marie. -

Opuszczę panienkę, za pozwoleniem.

Kiedy tylko Anne-Marie zamknęła za sobą drzwi, Bill wyskoczył z wody, zalewając podłogę zimnymi mydlinami. Przeleciał nad garderobą

i wylądował na niewielkim podnóżku, tapicerowanym jedwabiem w kolorze turkusowym. Wskazał na suknię Luce, jej perukę i znów suknię.

- U la la, niezły towar.

- Nie widziałeś jeszcze moich butów.

Uniosła rąbek sukni, by ukazać parę szmaragdowych pantofli na

obcasach i z długimi czubkami, wyszywanych w jadeitowe kwiaty. Pasowały do szmaragdowej tasiemki, którą obszyto dekolt jej sukni, i

były prawdopodobnie najcudniejszymi butami, jakie widziała w życiu,

nie wspominając o włożeniu ich. - Och - pisnął Bill. - Bardzo w stylu rokoko.

- Czyli naprawdę to robię? Mam tam po prostu zejść i udawać?

- Nie udawać. - Bill potrząsnął głową. - Obnosić się. Obnoś się z tym dekoltem, dziewczyno, wiesz, że tego chcesz.

- Dobra, będę udawać, że tego nie powiedziałeś. - Luce na wpół się

roześmiała, na wpół skrzywiła. - Czyli idę na dół i się „obnoszę". Ale co mam zrobić, kiedy odnajdę swoje poprzednie wcielenie? Nic o niej nie

wiem. Czy mam... ?

- Weź ją za rękę - powiedział tajemniczo Bill. - Będzie bardzo poruszona tym gestem, jestem tego pewien.

Bill wyraźnie coś sugerował, ale Luce nie rozumiała. Później jednak

przypomniała sobie jego słowa, zanim wskoczyli do ostatniego Głosiciela.

- Powiedz mi o przejściu w trzy de.

- Ach. - Bill udał, że opiera się o niewidzialną ścianę w powietrzu. Jego skrzydła rozmywały się, gdy fruwał przed nią. - Wiesz, że niektóre

rzeczy są po prostu zbyt nieziemskie, by opisać je zwykłymi

przyziemnymi słowami? Jak na przykład sposób, w jaki omdlewasz, kiedy Daniel

obdarza cię długim pocałunkiem, albo uczucie ciepła, które wypełnia

twoje ciało, kiedy jego skrzydła rozwijają się pośród mroku nocy... - Przestań.

Luce odruchowo uniosła dłoń do serca. Żadne słowa nie mogły oddać

sprawiedliwości temu, co czuła przez Daniela. Bill sobie z niej żartował, ale to nie sprawiało, że mniej cierpiała z powodu oddalenia od Daniela

przez tak długi czas.

- I tak samo jest z trzy de. Będziesz musiała to przeżyć, żeby zrozumieć. Kiedy Bill otworzył Luce drzwi, usłyszała odległe dźwięki muzyki i

uprzejme szmery rozmów dużego tłumu. Czuła, jak coś ściąga ją na dół.

Może Daniel. Może Lys. Bill ukłonił się w powietrzu. - Panie przodem, księżniczko.

Podążyła w stronę źródła tych odgłosów, w dół szerokich kręconych

schodów, z każdym stopniem muzyka stawała się coraz głośniejsza. Mijając kolejne opustoszałe krużganki, zaczynała czuć apetyczne

aromaty pieczonych przepiórek, duszonych jabłek i zapiekanych

ziemniaków. I perfumy - tak mocne, że z trudem powstrzymywała kaszel.

- Czy nie cieszysz się teraz, że zmusiłem cię do kąpieli? - spytał Bill. -

Zawsze trochę mniej „eau de skunks" robiąc dziury w „l'ozonie". Luce nie odpowiedziała. Wkroczyła do długiego zwierciadlanego holu, a

przed nią dwie kobiety i mężczyzna kierowali się w stronę wejścia do

głównej sali. Kobiety nie szły, sunęły. Ich suknie, zielona i niebieska, właściwie przesuwały się po podłodze. Mężczyzna szedł między nimi,

miał wytworną koszulę z żabotem pod długim srebrzystym surdutem, a

do tego nosił buty na obcasach niemal równie wysokich , jak te przy pantoflach Luce. Cała trójka miała peruki o dobre trzydzieści

centymetrów wyższe niż ta na głowie Luce, a ona już wydawała jej się ogromna i ważyła chyba tonę. Patrząc na nich, Luce czuła się

niezgrabnie, jej suknia kołysała się z boku na bok, kiedy chodziła.

Odwrócili się w jej stronę i cała trójka zmrużyła oczy, jakby od razu

zauważyli, że nie ma odpowiedniego pochodzenia, by brać udział w takich balach.

- Zignoruj ich - poradził Bill. - W każdym życiu napotkasz snobów. A

zresztą, nic na ciebie nie mają. Luce pokiwała głową i ruszyła za tamtą trójką do sali balowej. Jedynej

w swoim rodzaju sali balowej. Sali balowej ponad wszystkie sale. Nic

nie mogła na to poradzić. Zatrzymała się i szepnęła: - O rany.

Sala była majestatyczna. Tuzin kandelabrów zwieszał się nisko z

wysokiego sklepienia, na nich jasno świeciły białe świece. Tam, gdzie ściany nie były zwierciadlane, pokrywało je złoto. Parkiet do tańca

sięgał chyba do sąsiedniego miasta, a otaczały go długie stoły przykryte

białymi obrusami i zastawione porcelanowymi naczyniami, talerzami z ciastami i ciasteczkami oraz wielkimi kryształowymi kielichami

wypełnionymi rubinowym winem. Tysiące białych narcyzów wyglądało

z setek ciemnoczerwonych wazonów ustawionych na dziesiątkach stołów.

Po drugiej stronie sali tworzyła się kolejka wspaniale ubranych młodych

dam. Było ich około dziesięciu, stały razem, szeptały i śmiały się za wielkimi złocistymi drzwiami.

Kolejny tłumek zebrał się przy ogromnej wazie z ponczem w pobliżu

orkiestry. Luce wzięła szklankę. - Przepraszam - zapytała stojącą obok parę kobiet. Ich skomplikowane

utrefione siwe loki tworzyły bliźniacze wieże na ich głowach. - Po co

stoją tam te dziewczęta? - Żeby sprawić przyjemność królowi, oczywiście. - Jedna z kobiet

roześmiała się. - Te demoiselles przybyły tu, by sprawdzić, czy uda im się skłonić go do małżeństwa.

Małżeństwa? Ale wszystkie wydawały się takie młode. Nagle Luce

zrobiło się gorąco i poczuła, że swędzi ją skóra. I zrozumiała - w tej kolejce stała Lys.

Luce przełknęła ślinę i przyjrzała się młodym kobietom. A oto i ona,

trzecia w kolejności, odziana we wspaniałą, długą czarną suknię, jedynie odrobinę różniącą się od tej, którą miała na sobie Luce. Jej ramiona

okrywała czarna aksamitna pelerynka, a spojrzenie nie odrywało się od

ziemi. Nie śmiała się z pozostałymi. Wyglądała na równie sfrustrowaną, jak Luce.

- Bill - szepnęła Luce.

Gargulec uniósł się na wysokość jej twarzy i uciszył ją, przykładając palec do mięsistych kamiennych warg.

- Tylko wariaci gadają do niewidzialnych gargulców - wysyczał - a

wariatów nie zaprasza się na bale. A teraz cicho. - Ale co z...

- Cicho.

Ale co z przejściem w trzy de? Luce odetchnęła głęboko. Ostatnim poleceniem, jakie otrzymała, było

wzięcie Lys za rękę...

Poszła w tamtą stronę, przechodząc przez parkiet i mijając służących niosących tace zfoie gras i chambordem. Niemal wpadła na dziewczynę

za Lys, która próbowała się przed nią wepchnąć w kolejce, udając, że

szepce coś do przyjaciółki. - Przepraszam - powiedziała Luce do Lys.

Tamta szerzej otworzyła oczy, a jej wargi rozchyliły się i dziewczyna

wydała ciche zdziwione westchnienie. Luce nie mogła czekać na reakcję Lys. Chwyciła ją za rękę. Pasowała

idealnie, ja kawałek układanki. Ścisnęła.

Poczuła, jak żołądek podjeżdża jej do gardła, jakby zjeżdżała na kolejce górskiej. Jej skóra zaczęła wibrować i wypełniło ją dziwne uczucie,

senne, lekko kołyszące. Poczuła, jak jej powieki drgają, ale jakiś instynkt kazał jej mocno trzymać rękę Lys.

Zamrugała i Lys również zamrugała, a później obie zamrugały

jednocześnie - a kiedy to zrobiły, Luce widziała siebie w oczach Lys... a później widziała Lys własnymi oczami... a następnie...

Nie widziała przed sobą nikogo.

- Och! - krzyknęła, a jej głos brzmiał jak zawsze. Uniosła dłonie i pomacała twarz, włosy, perukę, a wszystkie one wyglądały tak samo jak

wcześniej. Ale coś... coś się zmieniło.

Uniosła rąbek sukni i spojrzała n buty. Były fioletowe. Miały wysokie obcasy w kształcie karo i były związane

w kostce elegancką srebrną wstążką. Co ona narobiła?

I nagle zrozumiała, o co chodziło Billowi z „trzy de". Dosłownie wkroczyła w ciało Lys.

Luce rozejrzała się. Ku jej przerażeniu, wszystkie pozostałe dziewczęta

w kolejce stały nieruchomo. Właściwie wszyscy, na których patrzyła Luce, byli sztywni, jakby ktoś spauzował całą imprezę.

- Widzisz? - szepnął jej Bill do ucha. - Nie da się tego opisać słowami,

co? - Co się dzieje, Bill? - Z każdym słowem mówiła coraz głośniej.

- W chwili obecnej niewiele. Musiałem zatrzymać imprezę, na wypadek

gdybyś zrobiła coś głupiego. Kiedy już zrozumiesz, o co chodzi z tym całym trzy de, uruchomię ją ponownie.

- Czyli... nikt nas teraz nie widzi? - spytała Luce, powoli machając ręką

przed twarzą ślicznej brunetki, która stała przed Lys. Dziewczyna nie wzdrygnęła się. Jej twarz była nieruchoma w niekończącym się

szerokim uśmiechu.

- Nie. - Bill zademonstrował to, wystawiając język w pobliżu ucha starszego mężczyzny, który stał z ślimakiem między palcami,

centymetry od warg. - Nie, do chwili, gdy pstryknę palcami.

Luce odetchnęła, po raz kolejny czuła dziwną ulgę na myśl o pomocy Billa. Potrzebowała paru chwil, by przyzwyczaić się do myśli, że jest...

naprawdę jest...

- Jestem wewnątrz swojego poprzedniego wcielenia - powiedziała. - Tak.

- To się podziałam ja? Gdzie jest moje ciało?

- Jesteś gdzieś tam. - Postukał ją w obojczyk. - Wyskoczysz znowu , kiedy... kiedy nadejdzie właściwa pora. Na razie wsunęłaś się dokładnie

do swojego dawnego wcielenia. Jak uroczy mały żółwik w pożyczonej

skorupie. Tyle tylko, że jest w tym coś więcej. Kiedy znajdujesz się w ciele Lys, wasze jestestwa są splecione, więc masz przy okazji dużo

dodatkowych korzyści. Jej wspomnienia, jej namiętności, jej maniery... i

całe szczęście dla ciebie. Oczywiście będziesz musiała poradzić sobie również z jej niedoskonałościami. O ile pamiętam, ta tutaj dosyć często

poniewczasie gryzie się w język, więc uważaj.

- Niesamowite - wyszeptała Luce. - Czyli, gdyby udało mi się znaleźć Daniela, czułabym dokładnie to, co ona czuje do niego.

- Pewnie tak, ale rozumiesz, że kiedy pstryknę palcami, Lys będzie

miała na tym balu zobowiązania, które nie mają nic wspólnego z Danielem. To nie jego miejsce, a chciałem przez to powiedzieć, że

strażnicy z pewnością nie wpuściliby do środka biednego stajennego. Luce to nie obchodziło. Biedny stajenny czy nie, odnajdzie go. Nie

mogła czekać. Wewnątrz ciała Lys mogła wziąć go w ramiona, a nawet

pocałować. Ta perspektywa ją oszołamiała.

- Halo? - Bill pstryknął ją w skroń. - Gotowa? Wejdź tam, zobacz, co

możesz zobaczyć... a później wyjdź, póki możesz, jeśli wiesz co chcę powiedzieć.

Luce pokiwała głową. Wygładziła dłońmi czarną suknię Lys i wyżej

uniosła głowę. - Pstrykaj.

- I... start. Bill pstryknął palcami.

Przez ułamek sekundy impreza przeskoczyła, jak uszkodzona płyta. A później każda sylaba rozmowy, każda chmurka perfum unosząca się w

powietrzu, każda kropla ponczu spływająca w głąb gardła, każda nuta

wygrywana przez muzyków, zaskoczyły na swoje miejsce, wygładziły się i ruszyły dalej, jakby nic się nie wydarzyło.

Jedynie Luce się zmieniła. W jej umyśle pojawiły się tysiące słów i

obrazów. Obszerny, kryty strzechą dom u podnóży Alp. Kasztanek zwany Gauche.

Zapach słomy. Samotna piwonia na długiej łodydze leżąca na jej

poduszce. I Daniel. Daniel. Daniel. Wracający od studni z czterema ciężkimi wiadrami wody na koromyśle. Czyszczący Gauche 'a jako

pierwszego każdego ranka, by Lys mogła wybrać się na przejażdżkę.

Kiedy chodziło o małe, wzruszające przysługi dla Luce, Daniel nie przegapił niczego, mimo wszelkich prac, jakie wykonywał dla jej ojca.

Jego fiołkowe oczy zawsze napotykały jej spojrzenie. Daniel w jej snach,

w jej sercu, w jej ramionach. To było jak migawki wspomnień Liuszki, które przyszły do niej, kiedy

dotknęła bramy świątyni - ale silniejsze, bardziej wszechogarniające, jak

nieodłączna część jej osoby. Daniel był tutaj. W stajni albo w części dla służby. Był tutaj. A ona go odnajdzie. Coś zaszeleściło przy szyi Luce.

Podskoczyła. - To tylko ja. - Bill przeleciał nad jej pelerynką. - Świetnie sobie radzisz.

Wielkie złote odrzwia na końcu sali zostały otwarte przez dwóch

lokajów, którzy stali na baczność po obu ich stronach. Dziewczęta w kolejce przed Luce zaczęły świergotać z ekscytacją, po chwili jednak

zapanowała cisza. Luce z kolei szukała jak najszybszego sposobu na

wyjście z sali i znalezienie się w ramionach Daniela.

- Skup się, Luce - powiedział Bill, jakby czytając jej w myślach. - Za

chwilę zostaniesz wezwana. Smyczki zaczęły wygrywać pierwsze nuty Ballet de la Jeunesse i

wszyscy zebrani się skupili. Luce podążyła za spojrzeniami pozostałych

i sapnęła - rozpoznawała mężczyznę z opaską na jednym oku, który stał w drzwiach, spoglądając na zebranych.

Książę de Burbon, kuzyn króla.

Był wysoki i chudy, zwiędły jak łodyga fasoli podczas suszy. Jego źle dopasowany strój z niebieskiego aksamitu zdobiła liliowa szarfa

pasująca odcieniem do liliowych pończoch na cienkich jak gałązki

nogach. Jego ostentacyjnie upudrowana peruka i mlecznobiała twarz były wyjątkowo paskudne.

Nie rozpoznawała księcia z ilustracji w podręczniku historii. Wiedziała

o nim zbyt wiele. Wiedziała wszystko. Na przykład , jak damy dworu wymieniały sprośne żarty na temat rozmiarów berła księcia. Jak stracił

oko - wypadek na polowaniu, na które udał się, żeby ułagodzić króla. I

że w tej właśnie chwili książę miał zamiar wezwać do środka dziewczęta, które wstępnie wybrał jako odpowiednie kandydatki na żonę

dla dwunastoletniego króla czekającego wewnątrz.

A Luce - nie, Lys - była jedną z faworytek księcia. Dlatego właśnie czuła ciężar i ból w piersi -Lys nie mogła poślubić króla, ponieważ

kochała Daniela. Kochała go namiętnie od lat. Ale w tym życiu Daniel

był sługą i oboje musieli ukrywać swój romans. Luce czuła paraliżujący strach Lys - że jeżeli tego wieczoru król znajdzie w niej upodobanie,

wszelkie nadzieje na życie z Danielem znikną.

Bill ostrzegał ją, że trzy de będzie intensywnym doznaniem , lecz Luce nie mogła w żaden sposób przygotować się na taki przypływ uczuć.

Zalały ją wszelkie obawy i wątpliwości, jakie kiedykolwiek czuła Lys. Wszelkie nadzieje i marzenia. Tego było zbyt wiele.

Westchnęła i rozejrzała się - patrzyła wszędzie, byle tylko nie spoglądać

na księcia. I zrozumiała, że wie wszystko, co tylko mogła wiedzieć o tym czasie i miejscu. Nagle zrozumiała, dlaczego król szukał żony, choć

był już zaręczony. Rozpoznawała połowę ludzi krążących wokół niej na

sali balowej, znała ich historie i wiedziała, kto jej zazdrości. Umiała stać w sukni z gorsetem tak, by swobodnie oddychać. A wyszkolone

spojrzenie Lys w stronę tancerzy świadczyło, że od dziecka uczono ją

sztuki tańca. Przebywanie w ciele Lys było dziwnym uczuciem, jakby Luce była

jednocześnie duchem i nawiedzanym.

Orkiestra zakończyła utwór i mężczyzna stojący przy drzwiach wystąpił, by wyczytać nazwiska z listy.

- Księżniczka Lys Sabaudzka.

Luce uniosła głowę z większą elegancją i pewnością siebie niż się spodziewała i przyjęła dłoń młodego mężczyzny w jasnozielonej

kamizelce, który pojawił się, by wprowadzić ją do salonu króla.

Kiedy znaleźli się w jasnoniebieskiej sali, Luce starała się nie gapić na króla. Jego potężna siwa peruka wyglądała idiotycznie, wznosząc się

nad małą, ściągniętą twarzą. Bladoniebieskie oczy wpatrywały się w

szeregi diuszes i księżniczek - pięknych i starannie odzianych - tak jak człowiek pozbawiony żywności mógłby patrzeć na prosiaka

obracającego się na rożnie.

Pryszczata postać na tronie była właściwie dzieckiem. Ludwik V objął tron w wieku pięciu lat. Zgodnie z życzeniem

umierającego ojca, został zaręczony z hiszpańską księżniczką, infantką.

Ale ona miała zaledwie kilka lat. To nie był dobry związek. Nie spodziewano się, by młody król, słaby i chorowity, żył wystarczająco

długo, by spłodzić potomka z hiszpańską księżniczką, która zresztą

mogła nie dożyć dojrzałości. Dlatego król musiał znaleźć małżonkę, by urodziła mu dziedzica. Co wyjaśniało to ekstrawaganckie przyjęcie i

damy ustawione rzędem.

Luce mięła w palcach koronki sukni, czując się idiotycznie. Wszystkie

pozostałe dziewczęta wydawały się takie cierpliwe. Może naprawdę pragnęły poślubić pryszczatego dwunastoletniego króla Ludwika, choć

Luce nie uważała tego za prawdopodobne. Były eleganckie i piękne. Od

rosyjskiej księżniczki Elżbiety, której suknia z szafirowego aksamitu miała kołnierz zdobiony króliczym futrem, po Marię, księżniczkę z

Polski, która dzięki swemu malutkiemu noskowi i pełnym czerwonym

ustom wyglądała wprost niezwykle kusząco, wszystkie patrzyły na króla szeroko otwartymi, pełnymi nadziei oczyma.

Ale on spoglądał prosto na Luce. Z zadowolonym uśmieszkiem, od

którego robiło się jej niedobrze. - Tamta. - Leniwie wskazał ją palcem. - Pozwólcie mi obejrzeć ją z

bliska.

Książę pojawił się u boku Luce i delikatnie pchnął ją do przodu długimi, lodowatymi palcami.

- Zaprezentuj się księżniczko - powiedział cicho. - To twoja życiowa

szansa. Luce jęknęła w jej wnętrzu, lecz na zewnątrz kierowała Lys, która wręcz

popłynęła naprzód, by przywitać króla. Dygnęła, idealnie skłaniając

głowę, i wyciągnęła dłoń do pocałunku. Tego oczekiwała od niej rodzina.

- Przytyjesz? - rzucił król do Luce, spoglądając z ukosa na jej ściśniętą

gorsetem talię. - Podoba mi się, jak wyglądasz teraz. - powiedział do księcia. - Nie chcę, żeby przytyła.

Gdyby Luce znajdowała się w swoim ciele, mogłaby powiedzieć

królowi, co dokładnie sądzi o jego nieapetycznej fizjonomii. Ale Lys byłą idealnie opanowana i Luce poczuła, że odpowiada:

- Liczę, że zawsze będę zadowalać króla swoim wyglądem i temperamentem.

- Ależ oczywiście - zamruczał książę, obchodząc Luce dookoła. - Jestem

pewien, że Jego Wysokość mógłby utrzymać księżniczkę na wybranej przez siebie diecie.

- A co z polowaniami? - spytał król.

- Wasza Wysokość... - zaczął książę. - To nie przystoi królowej. Macie wielu innych towarzyszy. Ja na przykład...

- Mój ojciec jest doskonałym myśliwym - powiedziała Luce. W jej

głowie kłębiły się myśli, kiedy szukała rozwiązania, jakiegokolwiek, które mogłoby pomóc jej wydostać się z tego miejsca.

- To może powinienem wziąć sobie do łożnicy twojego ojca? - zaszydził

król. - Wiedząc, że Wasza Wysokość ceni strzelby - powiedziała Luce,

starając się zachować uprzejmy ton - przywiozłam dar, najcenniejszą

myśliwską strzelbę mego ojca. Prosił mnie, bym przyniosła ją Waszej Wysokości tego wieczoru, lecz ja nie miałam pewności, czy będę miała

to szczęście, by zostać ci, panie, przedstawioną.

To zainteresowało króla. Usiadł na brzegu tronu. - Jaka ona jest? Czy w kolbie ma klejnoty?

- Łoże wyrzeźbiono z wiśniowego drewna - powiedziała, podając

królowi szczegóły, które wykrzykiwał Bill, stojący obok królewskiego tronu. - Lufa została wykuta przez... przez...

- Co by mogło zrobić odpowiednie wrażenie? Przez rosyjskiego kowala,

który teraz służy carowi. - Bill pochylił się nad królewskimi ciastkami i pociągnął nosem. - Nieźle wyglądają.

Luce powtórzyła słowa Billa i dodała.

- Mogłabym przynieść ją Waszej Wysokości, jeśli tylko dostałabym pozwolenie, żeby pójść i zabrać ją z moich komnat...

- Sługa może przynieść strzelbę jutro, jestem tego pewien - stwierdził

książę. - Chcę zobaczyć ją teraz. - Król zaplótł ręce na piersi. Sprawiał przy tym

wrażenie młodszego, niż był w rzeczywistości.

- Proszę. - Luce zwróciła się do księcia. - Sprawiłoby mi to wielką przyjemność, gdybym mogła osobiście przekazać strzelbę Jego

Wysokości. - Idź. - Król pstryknął palcami, odsyłając Luce.

Luce miała ochotę obrócić się na pięcie, ale Lys znała zasady - nikt nie

odwracał się plecami do króla - ukłoniła się i wycofując się, opuściła salę. Wykazywała przy tym wdzięk i opanowanie,

sunąc po podłodze, jakby nie miała stóp - aż znalazła się po drugiej

stronie zwierciadlanych drzwi. Wtedy ruszyła biegiem.

Przez salę balową, obok wspaniałych tańczących par i orkiestry, przez

salę jasnożółtą i drugą, w odcieniu ciemnej zieleni. Mijała dysząca damy i chrząkających dżentelmenów, biegła po twardych parkietach i

miękkich perskich dywanach, aż światło przygasło i goście się

przerzedzili, aż w końcu odnalazła drzwi prowadzące na zewnątrz. Otworzyła je gwałtownie, dysząc ciężko w gorsecie, by wciągnąć w

płuca powietrze wolności. Wyszła na ogromny balkon z błyszczącego

białego marmuru, który otaczał całe pierwsze piętro pałacu. Na nocnym niebie świeciły liczne gwiazdy. Luce marzyła, by znaleźć

się w ramionach Daniela i polecieć w ich stronę. Gdyby tylko był u jej

boku, by zabrać ją z dala od tego wszystkiego... - Co tu robisz?

Obróciła się na pięcie. Przyszedł po nią. Stał na balkonie w prostym

stroju służącego, wydawał się zdezorientowany, przerażony i tragicznie, beznadziejnie zakochany.

- Danielu.

Pobiegła do niego. On także ruszył w jej stronę, jego fiołkowe oczy rozpromieniły się. Otworzył ramiona. Kiedy Luce znalazła się w jego

objęciach, myślała, że za chwilę wybuchnie ze szczęścia.

Ale nie zrobiła tego. Została, z głową opartą o jego cudowną, szeroką pierś. Była w domu.

Jego ręce otaczały jej plecy, spoczywały na jej talii i przyciągały ją.

Czuła, jak oddycha, i wyczuwał woń słomy na jego karku. Luce pocałowała go tuż pod lewym ramieniem, później pod brodą. Łagodne,

delikatne pocałunki, aż dotarła do jego warg, które się rozchyliły. Wtedy pocałunki stały się dłuższe, wypełnione miłością, która wylewała się z

głębi jej duszy.

Po chwili odsunęła się i spojrzała Danielowi w oczy. - Tak bardzo za tobą tęskniłam. Daniel się zaśmiał.

- Ja też za tobą tęskniłem, przez te... trzy godziny. Czy... czy wszystko w

porządku?

- Musiałam złapać trochę powietrza, odnaleźć ciebie. - Ścisnęła go

mocno. Daniel zmrużył oczy. - Nie powinno nas tu być, Lys. Z pewnością oczekują cię z powrotem na

sali.

- Nie obchodzi mnie to. Nie wrócę tam. I nigdy nie wyjdę za tę świnię. Nie wyjdę za nikogo poza tobą.

- Sza. - Daniel skrzywił się, pogłaskał ją po policzku. - Ktoś może cię

usłyszeć. Za mniejsze przewinienia spadały głowy. - Ktoś już cię usłyszał! - zawołał człowiek stojący w otwartych

drzwiach. Książę de Burbon stał z rękami założonymi na piersi,

uśmiechając się szyderczo na widok Lys w ramionach zwykłego sługi. - Sądzę, że król powinien o tym usłyszeć. - I odszedł, znikając w pałacu.

Serce Luce waliło w piersi, pełne strachu Lys i jej własnego. Czy

zmieniła historię? Czy życie Lys miało przebiegać inaczej? Jednakże Luce nie mogła tego wiedzieć, prawda? To właśnie powiedział

jej Roland. Niezależnie od tego, jakie zmiany wprowadziła w czasie, one

natychmiast stawały się częścią przeszłych wydarzeń. Jednak Luce wciąż tu była, więc jeśli zmieniła historię przez rzucenie króla, to dla

Lucindy Price w dwudziestym pierwszym wieku nie miało to

najwyraźniej znaczenia. Kiedy odezwała się do Daniela, mówiła spokojnie.

- Nie obchodzi mnie, że ten nikczemny książę mnie zabije. Wole umrzeć

niż cię opuścić. Przeszyła ją fala gorąca, aż się zakołysała. - Och - powiedziała, unosząc dłoń do czoła.

Rozpoznała to uczucie, jak coś, co widziała tysiące razy, ale nigdy

wcześniej nie zwracała na to uwagi.

- Lys - wyszeptał. - Czy wiesz, co się dzieje?

- Tak - odparła, również szeptem. - I wiesz, że będę z tobą aż do samego końca?

Daniel wpatrywał się w nią, pełen łagodności i troski. Nie okłamywał

jej. Nigdy jej nie okłamał. Nigdy tego nie zrobi. Wiedziała to teraz, rozumiała. Wyjawił wystarczająco dużo, by utrzymać ją przy życiu kilka

chwil dłużej, by zasugerować wszystko, czego Luce sama zaczynała się

dowiadywać. - Tak. - Zamknęła oczy. - Ale tak wiele wciąż nie rozumiem. Nie wiem,

jak to powstrzymać. Nie wiem, jak wyrwać się spod tej klątwy.

Daniel uśmiechnął się, lecz w oczach miał łzy. Luce się nie bała. Czuła się wolna. Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.

W jej umyśle pojawiło się dziwne, głębokie zrozumienie. Mgła w jej

głowie zaczęła się rozwiewać. Jeden pocałunek Daniela otworzy drzwi, uwolni ją od pozbawionego miłości małżeństwa z rozpieszczonym

bachorem, od pułapki tego ciała. To ciało nie było tak naprawdę nią,

lecz jedynie skorupą, częścią kary. I dlatego śmierć tego ciała nie była wcale tragedią -jedynie końcem rozdziału. Pięknym i koniecznym

wyzwoleniem.

Rozległy się kroki na schodach za ich plecami. Książę wracał ze swoimi ludźmi. Daniel chwycił ją za ramię.

- Lys posłuchaj mnie...

- Pocałuj mnie - poprosiła. Twarz Daniela zmieniła się, jakby to właśnie chciał usłyszeć. Podniósł

ją z ziemi i przycisnął do piersi. Jej ciało wypełniło mrowiące ciepło,

gdy całowała go głębiej i mocniej, całkowicie się zapominając. Wygięła plecy w łuk i całował go, aż zakręciło się jej w głowie. Aż na niebie

zawirowały cienie, zasłaniając gwiazdy. Obsydianowa symfonia. Ale za nią było światło. Po raz pierwszy Luce czuła przebijający się blask.

Był wspaniały.

Nadszedł czas, żeby odeszła. „Wyjdź, póki możesz", ostrzegał ją Bill. Za jej życia.

Nie mogła jeszcze odejść. Nie w chwili, gdy wszystko było takie ciepłe i

piękne. Nie, gdy Daniel wciąż ją całował, oszalały z namiętności.

Otworzyła oczy, a barwy jego włosów, jego twarzy i samej nocy płonęły

jaśniej i piękniej, podświetlone niesamowitym blaskiem. Blask pochodził z wnętrza Luce.

Z każdym pocałunkiem jej ciało przybliżało się do światła. To był

jedyny sposób, by powrócić do Daniela. Z jednego zwyczajnego życia do kolejnego. Luce z radością umarłaby tysiąc razy, jeśli tylko mogłaby

znów się z nim spotkać po drugiej stronie.

- Zostań ze mną - błagał ją Daniel w chwili, gdy poczuła jak zaczęła płonąć. Jęknęła. Po jej twarzy popłynęły łzy. Na wargi wypłynął

delikatny uśmiech.

- Co się dzieje? - spytał Daniel. Nie przestawał jej całować. - Lys? - To... tyle miłości - powiedziała, otwierając oczy w chwili, gdy płomień

wybuchł w jej piersi. Ogromna kolumna światła wzniosła się w noc,

wysoko w niebo wyrzucając gorąco i płomienie, przewracając Daniela i wyrzucając Luce w chwili śmierci Lys w

ciemność, gdzie czuła lodowate zimno i nic nie widziała. Poczuła nagłe

zawroty głowy. I nagle ujrzała słaby błysk światła. Miała przed sobą twarz Billa, który unosił się nad nią zaniepokojoną

miną. Leżała rozciągnięta na płaskim kamieniu, słyszała pobliskie

szemranie wody, poczuła won chłodnego, zatęchłego powietrza. Wróciła do przytomności we wnętrzu Głosiciela.

- Przestraszyłaś mnie - powiedział Bill. - Nie wiedziałem... to znaczy,

kiedy ona umarła, nie wiedziałem jak... nie wiedziałem, czy może tam z jakiegoś powodu nie utknęłaś... Ale nie byłem pewien. - Potrząsnął

głową, jakby chciał odegnać od siebie tę myśl.

Próbowała się podnieść, ale nogi miała jak z waty, a wszystko wokół

wydawało się nieprawdopodobnie zimne. Usiadła ze skrzyżowanymi nogami, opierając się o kamienną ścianę. Znów miała na sobie czarną

suknię z zieloną lamówką. Szmaragdowe pantofelki stały w kącie. Bil

musiał je zsunąć z jej stóp po tym, jak ona... jak Lys... luce wciąż nie mogła w to uwierzyć.

- Widziałam różne rzeczy, Bill. Rzeczy, których wcześniej nie

wiedziałam. - Na przykład?

- Na przykład, że była szczęśliwa, kiedy umierała. Ja byłam szczęśliwa.

W ekstazie. To było po prostu piękne. - W jej głowie kłębiły się myśli. - Świadomość, że po drugiej stronie on będzie na mnie czekał, że w ten

sposób uciekłam przed czymś niewłaściwym i przytłaczającym. Że

piękno naszej miłości przetrwa śmierć, przetrwa wszystko. To było niewiarygodne.

- Niewiarygodnie niebezpieczne - stwierdził krótko Bill. - Nie

powtarzajmy tego, dobrze? - Nie rozumiesz? Od kiedy zostawiłam Daniela w teraźniejszości, to

najlepsze, co mi się przydarzyło. I...

Ale Bill znów zniknął w ciemnościach. Słyszała szmer wodospadu. A chwilę później odgłos gotującej się wody. Kiedy Bill wrócił, okazało się,

że zrobił herbatę. Niósł czajnik na cienkiej metalowej tacy i podał Luce

parujący kubek. - Skąd to masz? - spytała.

- Powiedziałem, żebyśmy tego nie powtarzali, dobrze?

Luce zbyt pochłaniały własne myśli, by zwróciła na to uwagę. Nigdy wcześniej nie miała takiej jasności. Znów przejdzie w trzy de -

złączenie, tak się to nazywało? Zobaczy swoje żywoty jeden po drugim, aż w końcu w jednym z nich dowie się, co dokładnie się wydarzyło.

A wtedy pokona to przekleństwo.

DWANAŚCIE

WIĘZIEŃ

PARYŻ, FRANCJA 1 GRUDNIA 1723R.

Daniel zaklął.

Głosiciel wyrzucił go na posłanie z wilgotnej, brudnej słomy. Przetoczył się i usiadł, opierając plecy o zmarzniętą kamienną ścianę. Ze sklepienia

na jego czoło kapały zimne oleiste krople, ale było za ciemno, by

zobaczyć co to jest. Naprzeciwko znajdował się otwór okienny, prymitywnie wycięty w

kamieniu i na tyle szeroki, by zmieściła się w nim pięść. Wpuszczał

jedynie odrobinę księżycowego blasku, ale wystarczająco dużo ostrogo nocnego powietrza, by w środku temperatura spadła prawie do zera.

Nie widział szczurów biegających po celi, ale czuł ich śliskie ciała

kłębiące się w przegniłej słomie pod jego nogami. Czuł ich zęby wgryzające się w skórę jego butów. Z trudem oddychał przez smród ich

odchodów. Kiedy kopnął, usłyszał pisk. Podciągnął nogi i usiadł w

kucki.

- Spóźniłeś się.

Głos rozlegający się tuż obok sprawił, że Daniel podskoczył. Nieostrożnie założył, że jest sam. Głos był szorstki i chrapliwy, ale

brzmiał znajomo.

Później rozległ się zgrzyt, jakby metalu przeciąganego po kamieniu. Daniel zesztywniał, kiedy ciemniejszy cień wyłonił się z mroku i

pochylił. Postać przeszła w szary blask pod oknem, gdzie w końcu

ukazał się niewyraźny zarys twarzy. Jego własnej twarzy.

Zapomniał o tej celi, zapomniał o tej karze. Czyli to tutaj skończył.

W pewnym sensie dawniejsze wcielenie Daniela wyglądało dokładnie tak jak teraz. Te same usta i nos, to samo rozstawienie szarych oczu.

Jego włosy były zaniedbane i sztywne od brudu, ale miały ten sam

złocisty odcień. A jednak więzień Daniel wyglądał zupełnie inaczej. Jego twarz była przeraźliwie wychudzona i blada, czoło miał brudne.

Całe jego ciało wydawało się wyniszczone, a na skórze perlił się pot.

Tak działała na niego jej nieobecność. Owszem, nosił kajdany więźnia, lecz prawdziwym strażnikiem było jego własne poczucie winy.

Teraz wszystko sobie przypomniał - odwiedziny swojego przyszłego

wcielenia, jak również frustrującą pełną goryczy rozmowę. Paryż. Bastylia. Gdzie został uwięziony przez strażników

księcia de Burbon, kiedy Lys zniknęła z pałacu. W życiu Daniela były

już inne więzienia, gorsze warunki i paskudniejsze jedzenie, ale bezlitosny żal tego roku w Bastylii był jednym z najgorszysz doznań w

jego życiu.

Część z tego, choć nie całość, wiązała się z fałszywym oskarżeniem o zamordowanie jej. Ale...

Skoro Daniel już tu był, uwięziony w Bastylii, znaczyło to, że Lys nie

żyje. Czyli Luce już przybyła... i odeszła. Jego wcześniejsze ja miało rację. Spóźnił się.

- Zaczekaj - powiedział do więźnia w ciemnościach, zbliżając się, ale nie

na tyle, by groziło im przypadkowe dotknięcie. - Skąd wiedziałeś, po co przyszedłem?

Zgrzyt kajdan na kamieniu oznaczał, że jego poprzednie wcielenie

oparło się o ścianę. - Nie tylko ty przybyłeś tu, szukając jej.

Skrzydła Daniela płonęły, gorąco rozlewało się między łopatkami.

- Cam. - Nie, nie Cam. Dwójka dzieciaków.

- Shelby? - Daniel walnął pięściami w kamienną podłogę. - I ten drugi...

Miles. Mówisz poważnie? Nefilim? Byli tutaj? - Jakiś miesiąc temu, jak sądzę. - Wskazał na ścianę z tyłu, na której

wydrapano krzywe karby. -Próbowałem liczyć dni, ale wiesz jak to jest.

Czas biegnie dziwnie. Ucieka przed tobą. - Pamiętam. - Daniel zadrżał. - Ale Nefilim. Rozmawiałeś z nimi?

Kiedy przeszukał wspomnienia, w jego głowie pojawiły się niewyraźne

obrazy z czasów uwięzienia, chłopak i dziewczyna. Zawsze uważał je za widma wywołane przez smutek, kolejne urojenia dręczące go, kiedy ona

odeszła i znów był sam. - Przez chwilę. - Więzień wydawał się zmęczony. - Ja ich za bardzo nie

interesowałem.

- Dobrze.

- Kiedy dowiedzieli się, że ona nie żyje, w pośpiechu ruszyli dalej. -

Jego szare oczy patrzyły dziwnie przenikliwie. - Chyba obaj możemy to zrozumieć.

- Gdzie się udali?

- Nie wiem. - Na twarzy więźnia pojawił się szeroki uśmiech. - Oni chyba też nie. Szkoda, że nie widziałeś, jak długo zajęło im otwieranie

Głosiciela. Wyglądali jak para głupków.

Daniel prawie się roześmiał. - To nie jest śmieszne - stwierdziło jego dawne ja. - Oni się o nią

troszczą. Mimo to, Daniel nie czuł sympatii do pary Nefilim.

- Są zagrożeniem dla nas wszystkich. Zniszczenia, jakie mogliby wywołać... - Zamknął oczy. -Nie mają pojęcia, co robią.

- Dlaczego ty jej nie dogoniłeś, Danielu? - Jego wcześniejsze wcielenie

zaśmiało się sucho. -Spotykaliśmy się już wcześniej przez całe milenia... pamiętam, jak próbowałeś ją dogonić. I nigdy ci się to nie udało.

- Nie... nie wiem. - Słowa utknęły Danielowi w gardle, kryło się w nich

łkanie. Stłumił je z drżeniem. - Nie mogę do niej dotrzeć. Jakimś sposobem zawsze pojawiam się uderzenie serca za późno, jakby ktoś... a

może coś... działał za kulisami, by utrzymać ją z dala ode mnie.

- Twoi Głosiciele zawsze zaprowadzą cię tam, gdzie chcesz ją znaleźć. - Chcę być z nią.

- Może one lepiej od ciebie wiedzą, czego pragniesz.

- Co takiego? -Może nie należy jej powstrzymywać. - Więzień powoli zakołysał

kajdanami. - Fakt, że ona jest zdolna do podróży, oznacza, że zmieniło

się coś zasadniczego? Może nie uda ci się jej dogonić do chwili, gdy wprowadzi tę zmianę w pierwotnym przekleństwie.

- Ale... - Nie wiedział, co powiedzieć. Znowu poczuł łkanie, zalewające

jego serce powodzią wstydu i smutku. - ona mnie potrzebuje. Każda sekunda to stracona wieczność. A jeśli zrobi błąd, możemy utracić

wszystko. Może wprowadzić zmianę w przeszłości... i przestać istnieć.

- Na tym jednak polega ryzyko, czyż nie? Rzucasz wszystko na szalę, mając zaledwie słabą nadzieję. - Jego dawne wcielenie zaczęło wyciągać

rękę, niemal dotykając ramienia Daniela. Obaj pragnęli poczuć związek.

Daniel w ostatniej chwili szarpnął się. Jego poprzednie ja westchnęło.

- A co, jeśli chodzi o ciebie, Danielu? Jeśli to ty masz zmienić

przeszłość? A co, jeśli nie uda ci się jej dogonić do chwili, gdy zmienisz przekleństwo tak, by była w nim luka?

- Niemożliwe - prychnął Daniel. - Popatrz na mnie. Popatrz na siebie.

Bez niej jesteśmy żałośni. Bez Lucindy jesteśmy niczym. Nie ma powodu, dla którego moja dusza pragnęłaby odnaleźć jej jak najszybciej.

Daniel chciał odejść, lecz coś go dręczyło.

- Dlaczego nie zaproponowałeś mi, że będziesz mi towarzyszyć? - spytał w końcu. -Odmówiłbym, oczywiście, ale niektórzy z pozostałych, kiedy

spotkałem samego siebie w innym życiu, chcieli się przyłączyć. A ty

nie, dlaczego? Po nodze więźnia przebiegł szczur, zatrzymał się, by obwąchać

zakrwawione kajdany na kostkach.

- Raz uciekłem - powiedział powoli. - Pamiętasz? - Tak -stwierdził Daniel - kiedy ty... kiedy my... uciekliśmy, na

początku. Wróciliśmy prosto do Sabaudii. - Spojrzał na fałszywą

nadzieję, jaką dawało światło za oknem. - Dlaczego się tam udaliśmy? Powinniśmy się domyślić, że to pułapka.

Więzień odchylił się do tyłu i zagrzechotał łańcuchami. - Nie mieliśmy innego wyboru. Z tego miejsca było najbliżej do niej. -

Westchnął. - Tak ciężko jest, kiedy ona znajduje się pomiędzy. Zawsze

czuję, że tego nie wytrzymam. Cieszyłem się, że książę przewidział moją ucieczkę, domyślił się, gdzie pójdę. Czekał w Sabaudii, czekał

przy stole mojego pana razem ze swoimi ludźmi. Czekał, żeby zaciągnąć

mnie z powrotem tutaj. Daniel przypomniał sobie.

- Wydawało mi się, że kara to coś, na co zasłużyłem.

- Danielu. - Zrozpaczona twarz więźnia przybrała taki wyraz, jakby przeszył go prąd. Znów wydawał się żywy, a przynajmniej jego oczy,

które przybrały fiołkowy odcień. - Chyba mam. -Słowa pośpiesznie

opuszczały jego wargi. - Ucz się od księcia. Daniel oblizał wargi.

- To znaczy?

- Te wszystkie żywoty, w których, jak mówiłeś, wlokłeś się za nią. Zrób tak, jak książę z nami. Przewiduj ją. Nie goń jej. Bądź na miejscu jako

pierwszy. Zaczekaj na nią.

- Ale nie wiem, dokąd zabiorą ją Głosiciele. - Oczywiście, że wiesz - upierało się jego dawne ja. - Musisz mieć

niewyraźne wspomnienia tego, gdzie trafiła. Może nie każdego kroku na

drodze, ale ostatecznie wszystko musi zakończyć się w miejscu, w którym się zaczęło.

Połączyło ich zrozumienie bez słów. Przeciągając dłońmi po ścianie w

pobliżu okna, Daniel przyzwał cień. Był dla niego niewidoczny w mroku, ale wyczuwał jego zbliżanie się i zręcznie nadał mu kształt.

- Masz rację - powiedział, otwierając portal. - Jest jedno miejsce, do

którego na pewno się uda. - Tak.

- A ty. Powinieneś wysłuchać własnej rady i odejść stąd - stwierdził

ponuro Daniel. - Gnijesz tu.

- Ból ciała pozwala mi przynajmniej zapomnieć o cierpieniu duszy -

odparło dawne ja. - Nie. Życzę ci powodzenia, ale na razie nie opuszczę tych murów. Przynajmniej do chwili, gdy pojawi się jej nowe wcielenie.

Skrzydła Daniela się zjeżyły. Próbował uporządkować czas, życia i

wspomnienia w głowie, ale wciąż krążył wokół tej samej irytującej myśli.

- Ona... ona już powinna znaleźć nowe wcielenie. Począć się. Nie

czujesz tego? - Och - powiedziało cicho jego dawne ja. - Nie wiem, czy cokolwiek

czuję. - Więzień westchnął ciężko. - Życie jest koszmarem.

- Nie, wcale nie. Już nie. Znajdę ją. Zbawię nas oboje! - krzyknął Daniel, rozpaczliwie robiąc kolejny krok w głąb czasu.

TRZYNAŚCIE POD NIESZCZĘŚLIWĄ GWIAZDĄ

LONDYN, ANGLIA 29 CZERWCA l613 R.

Coś zatrzeszczało pod stopami Luce.

Uniosła rąbek czarnej sukni - warstwa porzuconych łupinek orzeszków

ziemnych była tak gruba, że włókniste brązowe kawałki sięgały ponad klamerki jej szmaragdowych pantofli na wysokim obcasie.

Znajdowała sie na tyłach hałaśliwego tłumu. Niemal wszyscy wokół niej

byli odziani w stroje w stłumionych odcieniach brązu lub szarości, kobiety miały długie suknie z gorsetami zdobionymi marszczeniami i

szerokimi mankietami na końcach rozszerzanych rękawów. Mężczyźni

nosili spodnie o zwężających się nogawkach, szerokie peleryny na ramionach i płaskie wełniane czapki.

Nigdy wcześniej nie wyszła z Głosiciela w tak publicznym miejscu, a

teraz znalazła się na samym środku wypełnionego ludźmi amfiteatru. To było zaskakujące, a do tego panował koszmarny hałas.

- Uważaj! - Bill chwycił ją za aksamitną pelerynkę i szarpnął do tyłu,

przyciskając do drewnianej balustrady schodów. Uderzenie serca później dwóch brudnych chłopców bawiących się w

berka wpadło na trzy stojące im na drodze kobiety i przewróciło je.

Kobiety podniosły się z trudem i zaczęły wyklinać chłopców, którzy odpowiedzieli śmiechem i nawet nie zwolnili.

- Następnym razem - krzyknął jej Bill do ucha, unosząc kamienne

szpony do ust - czy mogłabyś spróbować podczas przechodzenia trafić w nieco bardziej... no nie wiem... spokojne miejsce?! Jak mam cię

ucharakteryzować pośrodku tego tłumu?

- Pewnie, Bill, zajmę się tym. - Luce cofnęła się, gdy chłopcy bawiący się w berka znów śmignęli obok niej. - A gdzie właściwie jesteśmy?

- Okrążyłaś glob i znalazłaś się w Globe Theatre, panienko. - Bill skłonił

się lekko. - W tym teatrze Globe? - Luce uchyliła się, gdy kobieta przed nią

pozbyła sie obgryzionego indyczego udka. wyrzucając je przez ramie. -

To znaczy. Shakespeare i takie tam? - Cóż, on sam utrzymuje, że przeszedł na emeryturę. Znasz artystów. Są

tacy humorzaści. - Bill sfrunął na ziemię, pociągnął rąbek jej sukni i

zaczął nucić pod nosem. - Tu powstał Olello - powiedziała Luce, do której wreszcie to dotarło. -

Burza. Romeo i Julia. Stoimy pośród wszystkich największych historii

miłosnych, jakie napisano. - Tak właściwie to stoisz w skorupkach orzeszków ziemnych.

- Czy ty musisz być zawsze taki wyszczekany? To oszałamiające!

- Przepraszam, nie zauważyłem, że oddajesz się właśnie uwielbieniu dla Barda. - Jego słowa brzmiały niewyraźnie, gdyż między krzywymi

zębami trzymał igłę. - A teraz się nie ruszaj.

- Auć! - jęknęła Luce, kiedy ukłuł ją mocno w kolano. - Co ty wyprawiasz?

- Deanachronizuję cię. Ci goście płacą niezłą kasę za pokaz dziwolągów.

ale spodziewają się, że zobaczą go na scenie. Bill pracował szybko, dyskretnie ściągając długą, drapowaną tkaninę jej

czarnej sukni w swego rodzaju fałdy i plisy, zbierając ją po bokach.

Pozbył się czarnej peruki i upiął jej włosy w luźny kok. Później spojrzał z ukosa na aksamitną pelerynkę. Szarpnął miękką tkaninę, która znów

opadła na jej ramiona. W końcu wykrztusił wielką porcję flegmy na

rękę. zatarł dłonie i zwinął aksamitny szal w wysoki kołnierz w stylu modnym w czasach króla Jakuba.

- To naprawdę obrzydliwe, Bill.

- Cicho bądź - warknął gargulec. - Następnym razem zapewnij mi lepsze miejsce do pracy. Myślisz, że podoba mi się prowizorka? Wcale nie. -

Wskazał głową w stronę gwiżdżących tłumów. - Na szczęście,

większość z nich jest zbyt pijana, żeby zauważyć dziewczynę wyłaniającą się z cieni na tyłach sali.

Bill miał rację. Nikt na nich nie patrzył. Wszyscy sprzeczali się między

sobą, przepychając się w stronę sceny, którą było zwyczajne podwyższenie, wysokie na około półtora metra, znajdujące się na tyłach

niespokojnego tłumu. Luce nie widziała go zbyt wyraźnie.

- Dalej! - zawołał jakiś chłopak z tyłu. - Nie każcie nam czekać cały dzień.

Nad tłumem znajdowały się trzy kondygnacje balkonów, a wyżej już nic -owalny amfiteatr nie miał dachu i wznosiło się nad nim bladoniebieskie

niebo. Luce rozejrzała się wokół w poszukiwaniu swojego

wcześniejszego wcielenia. I Daniela. - Jesteśmy na otwarciu Globe. - Przypomniała sobie słowa Daniela pod

drzewem brzoskwini w Sword & Cross. - Daniel powiedział mi. że tam

byliśmy. - Jasne, byliście - zgodził się Bill. - Jakieś czternaście lat temu.

Siedziałaś na ramionach starszego brata. Przyszłaś tu z rodziną zobaczyć

Juliusza Cezara. Bill unosił się w powietrzu jakieś trzydzieści centymetrów przed nią. To

było obrzydliwe, ale wysoki kołnierz wokół jej szyi trzymał się sztywno.

Prawie przypominała ubiorem bogato odziane damy w lożach. - A Daniel? - spytała.

- Daniel był komediantem...

- Ej! - Tak nazywali aktorów, - Bill przewrócił oczami. - Dopiero zaczynał.

Dla wszystkich pozostałych na widowni jego debiut był niewart

zapamiętania. Ale na trzyletniej Lucindzie wywarł wrażenie. - Wzruszył ramionami. - Rozpalił w

tobie płomień. Że zacytuję; „dałabyś się zabić, żeby wejść na scenę".

Dziś jest twój wieczór. - Jestem aktorem?

Nie. To jej przyjaciółka Callie grała, nie ona. Podczas ostatniego

semestru w Dover, Callie błagała Luce. by ta wzięła razem z nią udział w przesłuchaniu do Naszego miasta. Obie ćwiczyły przez wiele tygodni.

Luce dostała jedno zdanie, ale Callie rzuciła wszystkich na kolana swoją

interpretacją postaci Emily Webb. Luce patrzyła zza kulis na przyjaciółkę, pełna dumy i oszołomienia. Callie dałaby wszystko, żeby

choć przez chwilę stanąć w starym Globe Theatre, nie wspominając już

o wyjściu na scenę. Luce przypomniała sobie pobladłą twarz przyjaciółki, kiedy ta patrzyła

na bitwę aniołów z Wygnańcami. Co się stało z Callie, kiedy Luce

zniknęła? Gdzie byli Wygnańcy? Jak Luce mogła wyjaśnić Callie - albo rodzicom - co się wydarzyło? Zakładając oczywiście, że w ogóle

powróci na podwórko i do tamtego życia.

Luce bowiem wiedziała, że nie powróci do tamtego życia, dopóki nie dowie się, jak nie dopuścić do zakończenia. Dopóki nie cofnie tej

klątwy, która zmuszała ją i Daniela do odgrywania raz za razem tej

samej historii urodzonych pod nieszczęśliwą gwiazdą kochanków. Musiała znaleźć się w tym teatrze z jakiegoś powodu. Jej dusza ją tu

ściągnęła, ale dlaczego?

Przepychała się przez tłum w amfiteatrze, aż zobaczyła scenę. Deski przykryto matą, na pierwszy rzut oka konopną, która udawała szorstką

trawę. Dwie pełnowymiarowe armaty stały jak strażnicy przy kulisach

po obu stronach, a wzdłuż tylnej ściany ustawiono rząd drzewek pomarańczowych w doniczkach. Niedaleko od Luce rozchwiana drabina

prowadziła do zasłoniętej przestrzeni. Garderoba - jak przypomniała

sobie z zajęć aktorstwa, na które uczęszczała z Callie - gdzie aktorzy wkładali kostiumy i przygotowywali się przed wyjściem na scenę.

- Zaczekaj! - zawołał Bill, gdy pośpieszyła po drabinie. Pomieszczenie

za kurtyną było małe, ciasne i słabo oświetlone. Luce mijała sterty manuskryptów, otwarte szafy pełne kostiumów, maskę lwa

i rzędy wiszących złocistych i aksamitnych peleryn. Zamarła. W środku

stało kilku aktorów w różnych stadiach dezabilu - chłopcy w porozpinanych sukniach, mężczyźni sznurujący brązowe skórzane buty.

Całe szczęście aktorzy byli zajęci pudrowaniem twarzy i gorączkowym

powtarzaniem tekstu, więc pomieszczenie wypełniały wykrzykiwane fragmenty sztuki.

Nim którykolwiek z aktorów podniósł wzrok i ją zobaczył, Bill podleciał

do Luce i wepchnął ją do jednej z szaf. Otoczyły ją ubrania. - Co robisz? - spytała.

- Pozwól, że coś ci przypomnę, jesteś aktorem w czasach, kiedy nie było

aktorek. - Bill się skrzywił. - Jako kobieta nie pasujesz tu. Co prawda, to i tak

cię nie powstrzymało. Twoje dawniejsze wcielenie wiele ryzykowało,

żeby dostać rolę we Wszystko jat prawdą. - Wszystko jest prawdą - powtórzyła Luce. Miała nadzieje, że

przynajmniej rozpozna tytuł. Cóż za pech. Wyjrzała z szafy.

- Ty znasz ją pod tytułem Henryk VIII - wyjaśnił Bill. ciągnąc ją za kołnierz. Ale uważaj, czy spróbujesz zgadnąć, dlaczego twoje

wcześniejsze wcielenie kłamało i udawało, żeby dostać rolę...

- Daniel. Właśnie wszedł do garderoby Za jego plecami drzwi na podwórko wciąż

były otwarte, wpadały przez nie promienie słońca. Daniel szedł

samotnie, czytał notatki i niemal nie zauważał innych aktorów. Wyglądał inaczej niż w pozostałych wcieleniach. Jego jasne włosy były

długie i lekko falujące, związane na karku czarną tasiemką. Miał też

starannie przystrzyżoną brodę, odrobinę ciemniejszą niż włosy na głowie.

Luce poczuła ogromne pragnienie, by jej dotknąć. By pogłaskać jego

twarz, przeczesać palcami włosy, dotknąć karku i całego ciała. Jego biała koszula była rozpięta i odsłaniała tors. Nosił luźne czarne spodnie

wpuszczone w sięgające do kolan czarne buty.

Kiedy się zbliżył, jej serce zaczęło bić mocniej. Ryk tłumu pod sceną ucichł. Smród zastarzałego potu na kostiumach zniknął. Pozostał jedynie

jej oddech i jego kroki zbliżające się do niej. Wyszła z szafy.

Na jej widok oczy Daniela, szare jak burzowe chmury, zabłysły złotem. Uśmiechnął się, zaskoczony.

Nie mogła tego dłużej wytrzymać. Ruszyła w jego stronę, zapominając o

Billu, zapominając o aktorach, zapominając o poprzednim wcieleniu, które mogło się znajdować gdziekolwiek, w odległości kilku kroków, ta

dziewczyna, do której naprawdę należał Daniel. Zapomniała o wszystkim poza pragnieniem, by wziął ją w ramiona.

Objął ją w talii, popychając szybko na drugą stronę szafy, gdzie byli

ukryci przed wzrokiem innych aktorów. Przeszyła ją fala ciepła. Zamknęła oczy i poczuła, jak jego wargi dotykają jej ust, lekko jak

piórko - niemal zbyt lekko. Chciała poczuć pragnienie w tym pocałunku.

Czekała. I czekała. Luce wspięła się na palce, wyginając szyję tak, by pocałował ją mocniej,

głębiej. Potrzebowała jego pocałunku, by przypomnieć sobie, po co

właściwie to robi, gubi się w przeszłości i raz za razem widzi swoją śmierć - z jego powodu, z powodu ich dwojga razem. Z powodu ich

miłości.

Dotknięcie go po raz kolejny przypomniało jej o Wersalu. Chciała mu podziękować za uratowanie jej przed małżeństwem z królem. I błagać,

by nigdy więcej nie robił sobie krzywdy, tak jak w Tybecie. Chciała

zapytać, o czym śnił, kiedy spał przez wiele dni po jej śmierci w Prusach. Chciała usłyszeć, co powiedział do Liuszki tuż przed jej

śmiercią tamtej koszmarnej nocy w Moskwie. Chciała wylać swoją

miłość, załamać się i rozpłakać - i powiedzieć

mu, że w każdej sekundzie każdego życia, przez które przeszła, tęskniła

za nim z całego serca. Niestety, nie miała jak przekazać tego temu Danielowi. Ten Daniel

nawet jeszcze tego wszystkiego nie przeżył. Poza tym uważał ją za

Lucindę z tej epoki, dziewczynę, która nie wiedziała wszystkich rzeczy, jakich zdołała dowiedzieć się Luce. Nie miała słów, by o tym

powiedzieć.

Jej pocałunek był jedynym sposobem, w jaki mogła mu pokazać, że rozumie.

Jednakże Daniel nie chciał całować jej w sposób, którego pragnęła. Im

bardziej się do niego przytulała, tym dalej się odchylał. W końcu ją odepchnął. Trzymał ją jedynie za ręce, jakby reszta ciała

była dlań niebezpieczna.

- Pani. - Pocałował same czubki jej palców, aż zadrżała. - Czy byłbym zbyt zuchwały, gdybym rzekł, że miłość twa każe ci się zachowywać

nieco zbyt prostacko?

- Prostacko? - Luce się zarumieniła. Daniel znów wziął ją w ramiona, powoli, nieco nerwowo.

- Cna Lucindo, nie powinnaś znajdować się w takim miejscu odziana w

ten strój. - Jego wzrok ciągle powracał do jej sukni. - Cóż to za ubiór? Gdzie się podział twój kostium? - Sięgnął do szały i przejrzał wiszące

rzeczy.

Daniel szybko rozsznurował buty i rzucił je na podłogę z głośnym hukiem. Próbowała się nie gapić, kiedy zdjął spodnie. Pod spodem miał

krótkie szare pantalony, które nie pozostawiały wiele dla wyobraźni.

Jej policzki płonęły, gdy Daniel szybko rozpiął białą koszulę. Zerwał ją, ukazując w pełni swój piękny tors. Luce westchnęła. Brakowało jedynie

jego rozwiniętych skrzydeł. Daniel był tak niemożliwie wspaniały - i najwyraźniej nie zauważał, jakie wywiera na niej wrażenie, stojąc obok

w samej bieliźnie.

Przełknęła ślinę, zaczęła się wachlować dłonią.

- Trochę tu gorąco, czyż nie? - Załóż to, a ja pójdę po twój kostium - rzekł, rzucając jej ubrania. -

Pośpiesz się, zanim ktoś cię zobaczy.

Popędził do szafy w kącie i przejrzał jej zawartość, wyciągając zielono-złotą szatę, kolejną białą koszulę i parę krótkich zielonych spodni.

Pośpiesznie wciągnął nowe ubranie - kostium, jak domyślała się Luce -

kiedy ona podnosiła jego porzucony strój. Luce przypomniała sobie, że pokojówka w Wersalu potrzebowała pół

godziny, żeby wcisnąć ją w tę suknię. W różnych intymnych miejscach

znajdowały się sznurki, sprzączki i wiązania. Nie uda jej się rozebrać z zachowaniem choć odrobiny godności.

- Była, no, zmiana kostiumu. - Luce chwyciła czarną tkaninę spódnicy. -

Pomyślałam, że to będzie pasować do mojej postaci. Luce usłyszała kroki za plecami, lecz nim zdążyła się odwrócić. Daniel

wciągnął ją głęboko do szafy. Było ciasno i ciemno, czuła się doskonale

tak

blisko niego. Przymknął drzwi, na tyle, na ile się dało i stał przed nią,

wyglądając królewsko w zielono-złotej szacie. Uniósł brew. - Skąd to wzięłaś? Czy nasza Anne Boleyn pochodzi z Marsa? - Zaśmiał

się. - Zawsze sądziłem, że wywodziła się z Wiltshire.

Luce myślała gorączkowo. Grała Annę Boleyn? Nigdy nie czytała tej sztuki, lecz kostium Daniela sugerował, że on gra króla, Henryka VIII.

- Pan Shakespeare... ach, Will... uznał, że to będzie wyglądać nieźle...

- Will, naprawdę? - Daniel uśmiechnął się krzywo. Nie wierzył jej wcale, ale najwyraźniej go to nie obchodziło. Czuła się dziwnie ze

świadomością, że mogłaby zrobić albo powiedzieć właściwie cokolwiek,

a Daniel uznałby to za urocze. - Jesteś troszkę szalona, prawda, Lucindo?

- Ja... tak...

Musnął jej policzek palcem. - Uwielbiam cię.

- Ja też cię uwielbiam. - Słowa opuściły jej wargi, wydawały się tak

rzeczywiste i prawdziwe po ostatnich niezręcznych kłamstwach. Przypominało to wypuszczenie długo wstrzymywanego powietrza. -

Myślałam, dużo myślałam, i chciałam ci powiedzieć, że... że...

- Tak? - Prawda jest taka, że to, co do ciebie czuję, jest... głębsze niż

uwielbienie. - Przycisnęła dłonie do jego piersi. - Ufam ci. Ufam twojej

miłości. Wiem teraz, jak jest silna i piękna. Luce wiedziała, że nie może otwarcie powiedzieć tego, co miała

naprawdę na myśli - udawała inną wersję swojej osoby, a przy innych

okazjach, kiedy Daniel odkrywał, z kim ma do czynienia i skąd pochodziła, natychmiast zamykał się i nakazywał jej odejść. Ale może,

gdyby starannie dobrała słowa. Daniel by zrozumiał. - Może się wydawać, że czasami... zapominam, co dla mnie znaczysz i

co ja znaczę dla ciebie, ale w głębi duszy... wiem. Wiem, ponieważ

naszym przeznaczeniem jest bycie razem. Kocham cię Danielu.

- Ty... ty mnie kochasz?

- Oczywiście. Luce niemal się roześmiała, to przecież było oczywiste... i wtedy sobie

przypomniała. Nie miała pojęcia, w jakim momencie swojej przeszłości

się pojawiła. Może w tym życiu na razie wymieniali jedynie wstydliwe spojrzenia.

Pierś Daniela podnosiła się i opadała gwałtownie, jego dolna warga

zaczęła drżeć. - Chciałbym, żebyś ze mną wyjechała - powiedział szybko. W jego

głosie kryła się desperacja.

Luce chciała wykrzyknąć „Tak!", lecz coś ją powstrzymywało. Tak łatwo było zagubić się w Danielu, kiedy jego ciało przywierało do niej,

kiedy czuła żar jego skóry i bicie serca przez koszulę. Czuła, że w tej

chwili mogłaby mu

powiedzieć wszystko - od tego, jak wspaniale było umierać w jego

ramionach w Wersalu, po to, jak zdruzgotana się czuła, kiedy zrozumiała ogrom jego cierpienia. Powstrzymała się - jednak

dziewczyna, za którą ją uważał w tym życiu, nie mówiłaby o takich

rzeczach, nie wiedziałaby o nich. Daniel też nie. Dlatego, kiedy w końcu otworzyła usta, jej głos drżał. Daniel położył jej palec na wargach.

- Zaczekaj. Nie sprzeciwiaj się jeszcze. Pozwól, że zapytam cię w

odpowiedni sposób. Wszystko w swoim czasie, miłości moja. Wyjrzał przez uchylone drzwi szafy, w stronę kurtyny. Na scenie

rozległy się okrzyki. Widownia śmiała się i klaskała. Luce nawet się nie

zorientowała, że sztuka już się zaczęła. - To moje wejście. Do zobaczenia wkrótce. - Pocałował ja, w czoło, po

czym wybiegł na scenę.

Luce chciała pobiec za nim, ale dwie postaci stanęły tuż za drzwiami szafy.

Drzwi uchyliły się ze skrzypieniem i do środka wleciał Bill.

- Robisz się w tym dobra - powiedział, opadając na stertę starych peruk. - Gdzie się ukrywałeś?

- Kto? ja? Nigdzie. A przed czym miałbym się ukrywać? - spytał. - Ten

tekst na temat zmiany kostiumu był naprawdę genialny - powiedział, unosząc malutką rączkę, by przybić piątkę.

Zawsze nieco ją deprymowało, kiedy uświadamiała sobie, że Bill

podsłuchiwał każdą jej rozmowę z Danielem. - I masz mnie zamiar tak zostawić? - Bill powoli cofnął rękę.

Luce zignorowała go. Czuła ciężar i dziwny ból w piersi. Wciąż słyszała

desperację w głosie Daniela, gdy pytał ją, czy z nim ucieknie. Co to miało znaczyć?

- Dziś umrę. Prawda. Bill? - Cóż... - Gargulec spuścił wzrok. - Tak. Luce przełknęła ślinę

- Gdzie jest Lucinda? Muszę znów w nią wejść, by zrozumieć to życie.

Pchnęła drzwi szafy, ale Bill chwycił szarfę sukni i wciągnął ją z powrotem do środka.

- Posłuchaj, dzieciaku, trzy de nie może być twoim standardowym

podejściem. Traktuj to raczej jako umiejętność na szczególne okazje. - Wydął wargi. - Jak myślisz, czego się tutaj dowiesz?

- Przed czym ona musi uciekać, oczywiście - stwierdziła Luce. - Przed

czym ratuje ją Daniel? Czy jest zaręczona z kimś innym? Mieszka z okrutnym wujem? Wypadła z łask króla?

- Oho. - Bill podrapał się po czubku głowy, wydając przy tym

zgrzytliwy odgłos, jakby przeciągnął paznokciami po tablicy. - Musiałem popełnić gdzieś błąd pedagogiczny. Myślisz, że twoja śmierć

za każdym razem ma powód?

- A nie ma? - Poczuła, jak jej wargi wyginają się w dół.

- Chodzi mi o to, że twoje śmierci nigdy nie są do końca bez znaczenia...

- Ale kiedy umarłam wewnątrz Lys, czułam wszystko. Ona wierzyła, że ogień ją wyzwala. Była szczęśliwa, bo małżeństwo z królem

znaczyłoby, że jej życie jest kłamstwem. A Daniel mógł ją uratować,

zabijając ją. - Kochanie, naprawdę tak sądzisz? Że twoje śmierci t ratunek przed

nieudanymi małżeństwami albo coś w tym rodzaju?

Mocno zacisnęła powieki, żeby się nie rozpłakać. - To musi być coś w tym rodzaju. Musi. Inaczej nie ma sensu.

- To nie jest pozbawione sensu - stwierdził Bill, - Umierasz nie bez

powodu. Tyle tylko, że ten powód nie jest prosty. Nie możesz oczekiwać, że od razu go pojmiesz.

Jęknęła z frustracji i walnęła pięścią w bok szafy.

- Widzę, co cię tak naprawdę wnerwia - powiedział w końcu Bill. -Weszłaś w trzy de i wydawało ci się, że pojęłaś tajemnice swojego

wszechświata. Ale nie zawsze jest tak gładko i łatwo. Spodziewaj się

chaosu. Przyjmuj chaos. Wciąż powinnaś próbować nauczyć się jak najwięcej w każdym życiu, które odwiedzasz. Może w końcu wszystko

znajdzie się na swoim miejscu. Może skończysz z Danielem... a może

uznasz, że w życiu jest coś wiecej niż... Zaskoczył ich nagły szelest. Luce wyjrzała za drzwi.

Mężczyzna około pięćdziesiątki, ze szpakowatą kozią bródką i

niedużym brzuszkiem stał tuż za dziewczyną w sukni. Szeptali do siebie. Kiedy dziewczyna lekko obróciła głowę, światła sceny rozświetliły jej

profil. Luce zamarła na ten widok - delikatny nosek i małe wargi

podkreślone różowym pudrem. Ciemnobrązowa peruka z wystającymi spod niej kilkoma kosmykami długich czarnych włosów. Wspaniała

złota suknia.

To była Lucinda, w kostiumie Anny Boleyn, gotowa wejść na scenę.

Luce ostrożnie wyjrzała z szafy. Była zdenerwowana i brakowało jej słów, a jednocześnie czuła w sobie dziwną moc. Jeśli to, co mówił Bil,

było prawdą, nie pozostało zbyt wiele czasu.

- Bill? - szepnęła. - Musisz zrobić dla mnie to coś, kiedy naciskasz pauzę, żebym mogła...

- Sza! - Syknięcie Billa było tak stanowcze, że Luce zrozumiała, że jest

sama, musi zaczekać, aż tamten człowiek wyjdzie, by mogła pozostać sam na sam z Lucindą.

Niespodziewanie Lucinda ruszyła w stronę szały, w której kryła się

Luce. Sięgnęła do środka. Jej ręka zbliżyła się do złocistego płaszcza obok ramienia ukrytej dziewczyny. Luce wstrzymała oddech, podniosła

rękę i zacisnęła ją na dłoni Lucindy.

Lucinda sapnęła i szeroko otworzyła drzwi, po czym spojrzała Luce w oczy, a w jej wzroku malowało się dziwne zrozumienie. Podłoga jakby

się kołysała. Luce zakręciło się w głowie, zacisnęła powieki i miała

wrażenie, że dusza opuszcza jej ciało. Widziała siebie z zewnątrz - swoją dziwną sukienkę,

którą Bill zmienił w biegu, czyste przerażenie w oczach. Dłoń, którą

trzymała, była miękka, tak miękka, że właściwie jej nie czuła. Zamrugała. Lucinda zamrugała, a wtedy Luce nie czuła już żadnego

dotyku. Kiedy spojrzała z góry, jej dłoń była pusta. Stała się

dziewczyną, którą chwyciła. Szybko wzięła płaszcz i okryła nim ramiona.

Poza nią, jedyną osobą w pomieszczeniu był mężczyzna, który szeptał

do Lucindy. Luce zrozumiała nagle, że to William Shakespeare. William Shakespeare. Znała go. Cała trójka - Lucinda. Daniel i Shakespeare -

była przyjaciółmi. W pewne letnie popołudnie Daniel zabrał Lucindę w

odwiedziny w domu Shakespeare'a w Stratford. Tuż przed zachodem słońca siedzieli w bibliotece. Daniel szkicował przy oknie, a Will

zadawał jej pytanie za pytaniem - cały czas gorączkowo notując - o to,

jak poznała Daniela, co do niego czuła, czy sądziła, że któregoś dnia mogłaby się w nim zakochać.

Poza Danielem, Shakespeare był jedynym, który znał tajemnicę

tożsamości Lucindy - jej płeć - i miłość aktorów poza sceną. W zamian za jego dyskrecję Lucinda zachowywała w tajemnicy fakt, że sam autor

był obecny tej nocy w The Globe. Wszyscy inni sądzili, że przebywał w

Stratford, że oddał prowadzenie teatru w ręce Fletchera. Shakespeare pojawił się jednak incognito na premierze sztuki.

Kiedy wróciła do niego. Shakespeare spojrzał jej głęboko w oczy.

- Widzę pewną zmianę. - Ja... nie, ja wciąż... - Pomacała miękki brokat na ramionach, - Tak,

znalazłam płaszcz.

- Chodzi o płaszcz, yak? - Uśmiechnął się, do niej i mrugnął. - Pasuje ci. Później Shakespeare położył dłoń na ramieniu Lucindy, co robił zawsze,

gdy udzielał wskazówek reżyserskich.

- Posłuchaj. Wszyscy tutaj znają twoją historię. Zobaczą cię w tej scenie,

a ty nie będziesz dużo mówić ani robić. Ale Anna Boleyn jest wschodzącą gwiazdą na dworze. Wszyscy mają wpływ na twoje

przeznaczenie. - Przełknął ślinę. - I nie zapomnij po wypowiedzeniu

swojej kwestii przejść we właściwe miejsce. Na początku tańca musisz się znaleźć na przodzie sceny, z lewej.

Widownia zaczęła krzyczeć i klaskać. Aktorzy wypadli ze sceny i

wypełnili przestrzeń wokół niej. Shakespeare zniknął. Luce widziała Daniela po przeciwnej stronie sceny. Górował nad innymi aktorami,

władczy i nieprawdopodobnie wspaniały.

To był sygnał, że ma wejść na scenę. Oto zaczynała się scena przyjęcia w posiadłości lorda Wolseya, gdzie król - Daniel - przybywa w

przebraniu, po czym po raz pierwszy bierze Annę Boleyn za rękę. Miel

tańczyć i zakochać się w sobie. To miał być początek romansu, który zmienił wszystko.

Początek.

Ale dla Daniela to wcale nie był początek. Jednakże dla Lucindy i odgrywanej przez niej postaci to była miłość od

pierwszego wejrzenia. Kiedy Lucinda ujrzała Daniela, zdawało jej sie,

że to

pierwsze prawdziwe uczucie w jej życiu, podobnie czuła się Luce w

Sword & Cross. Cały jej świat nagle nabrał sensu, kłutego wcześniej był pozbawiony.

Luce nie mogła uwierzyć w to, jak wielu ludzi tłoczyło się w teatrze.

Znajdowali się niemal przy samych aktorach, tak blisko sceny, że co najmniej dwudziestu widzów opierało się o nią łokciami. Czuła ich.

Słyszała ich oddechy.

A jednak Luce jakimś sposobem była spokojna, nawet pełna energii -jakby, zamiast wywołać atak paniki, tak wielkie zainteresowanie

pobudziło Lucindę do życia.

To była scena przyjęcia. Luce otaczały damy dworu Anny Boleyn. Niemal się roześmiała, tak komicznie wyglądały stojące przy niej

„damy". Jabłka Adama tych nastoletnich chłopców były wyraźnie

widoczne w blasku lamp. Pod pachami ich wypchanych sukien pojawiły się ciemne kręgi potu. Po drugiej stronie sceny Daniel otoczony przez

swoich dworzan patrzył na nią niespeszony, na jego twarzy wyraźnie

malowała się miłość. Bez trudu odgrywała swoją rolę, posyłając Danielowi wystarczająco wiele ukradkowych spojrzeń, by pobudzić

zainteresowanie jego i widowni. Wymyśliła nawet gest -odsunęła włosy

od swojej długiej, bladej szyi - który złowrogo zasugerował los czekający prawdziwą Annę Boleyn.

Dwaj aktorzy przybliżyli się, stając po obu stronach Luce. To byli

arystokraci ze sztuki, lord Sands i lord Wosley. - Smutne jesteście, panie; kto tu winien, moi panowie? - zagrzmiał lord

Wosley.

To był gospodarz przyjęcia - i czarnm charakter - a grający go aktor miał niesamowitą osobowością sceniczną.

Wtedy tamten odwrócił się i popatrzył przelotnie na Luce. Zamarła. Lorda Wolseya grał Cam.

Luce nie miała możliwości krzyknąć, zakląć albo uciec. Była teraz

zawodową aktorką, więc opanowała się i odwróciła do towarzysza Wolseya, lorda Sandsa, który wypowiadał swoje kwestie ze śmiechem.

- Na ich pięknych licach musi ukazać się czerwone wino - powiedział.

Kiedy nadeszła kolej Lucindy. by wypowiedziała swoją kwestię, jej ciało

zadrżało i posłała ukradkowe spojrzenie Danielowi. Widok jego

fiołkowych oczu stłumił jej przerażenie. Wierzył w nią. - Zabawnie umiesz rozgrywać, lordzie Sands, swą partię - powiedziała

Luce głośno, idealnie żartobliwym tonem.

Wtedy Daniel wystąpił naprzód i rozległ się dźwięk trąbki, a po nim bębna. Zaczynał się taniec. Wziął ją za rękę. Kiedy mówił, mówił do

niej, nie do widowni, jak reszta aktorów.

- Tak ślicznej dłoni nigdy nie dotknąłem - powiedział. - O piękna, dotąd cię nie znałem. - Jakby tę kwestię napisano dla nich dwojga.

Zaczęli tańczyć, a Daniel cały czas wpatrywał się w nią. Jego oczy były

krystalicznie przezroczyste i fioletowe, i ani na chwilę się od niej nie odrywały. Luce poczuła ściskanie w sercu. Wiedziała, że zawsze ją

kochał, ale aż do tej

chwili, kiedy tańczyła z nim na scenie przed tymi wszystkimi ludźmi,

nigdy naprawdę nie zastanowiła się, co to znaczyło. Znaczyło to, że kiedy widziała go po raz pierwszy w każdym życiu,

Daniel już ją kochał. Za każdym razem. Zawsze. I za każdym razem ona

musiała się w nim zakochać od początku. Nie mógł jej zmusić ani wywrzeć presji. Za każdym razem musiał zdobywać ją od nowa.

Miłość Daniela do niej była jednym długim, nieprzerwanym ciągiem. To

była najczystsza forma miłości, czystsza nawet niż ta, którą Luce dawała mu w odpowiedzi. Jego miłość płynęła bez przerwy, bez zatrzymywania

się. Podczas gdy Luce po śmierci zaczynała od początku, miłość Daniela

wzrastała przez czas, przez całą wieczność. Jakże potężna musi być teraz? Setki żywotów pełnych miłości nakładających się na siebie? Było

to zbyt ogromne, by Luce zrozumiała.

Kochał ją tak bardzo, a jednak w każdym życiu, raz za razem, musiał czekać, aż ona go dogoni.

Przez ten cały czas tańczyli z resztą trupy, znikając za kulisami podczas

przerw w muzyce i wracając na scenę, by okazać jeszcze więcej galanterii, jeszcze bardziej skomplikowane układy, aż wreszcie tańczył

cały zespół.

Pod koniec sceny, choć nie zapisano tego w scenariuszu i choć Cam stał tuż obok i patrzył, Luce mocno ścisnęła dłoń Daniela i pociągnęła go do

siebie, pod drzewka pomarańczowe w doniczkach. Patrzył na nią, jakby

zwariowała, i próbował pociągnąć ją w miejsce wyznaczone przez scenariusz.

- Co ty robisz? - mruknął.

Zwątpił w nią wcześniej, na tyłach, kiedy próbowała mówić swobodnie o swoich uczuciach. Musiała sprawić, by jej uwierzył. Szczególnie, jeśli

Lucinda miała tego wieczoru umrzeć, zrozumienie głębi jej miłości musiało znaczyć dla niego wszystko. Mogło pomóc mu żyć dalej,

kochać ją przez kolejne setki lat, przez wszelkie cierpienia i udrękę,

których była świadkiem, aż do teraźniejszości.

Luce wiedziała, że tego nie zapisano w scenariuszu, ale nie mogła się

powstrzymać - chwyciła Daniela i pocałowała go. Spodziewała się, że ją powstrzyma, ale on wziął ją w ramiona i

odpowiedział pocałunkiem, mocnym i namiętnym. Zareagował z taką

intensywnością, że czuła się, jakby leciała, choć wiedziała, że jej stopy dotykają ziemi.

Przez chwilę widownia milczała. Później wszyscy zaczęli wrzeszczeć i

gwizdać. Ktoś rzucił butem w Daniela, lecz on to zignorował. Jego pocałunki mówiły Luce, że jej wierzył, że pojmował głębię jej miłości,

ale chciała być całkowicie pewna.

- Zawsze będę cię kochać, Danielu. - Tyle tylko, że to się nie wydawało właściwe. Musiała sprawić, żeby zrozumiał, i do diabła z

konsekwencjami! Jeśli zmieni historię, to trudno. - Zawsze wybiorę

ciebie. - Tak, to było odpowiednie

słowo. - W każdym życiu wybiorę ciebie. Tak jak ty zawsze wybierałeś

mnie. Na zawsze. Jego wargi się rozchyliły. Czy jej uwierzył? Czy już wiedział? To był

wybór, wielowiekowy, głęboko zakorzeniony wybór, który sięgał poza

wszystko, do czego była zdolna Luce. Kryło się za tym coś potężnego. Coś pięknego i...

Pośród belek na górze zaczęły się kłębić cienie, jej ciało przepełnił żar,

wygięły je drgawki, czekała już tylko na ogniste wyzwolenie, które miało zaraz nadejść.

W oczach Daniela pojawił się ból.

- Nie - wyszeptał. - Proszę, nie odchodź. Jakimś sposobem zawsze ich to zaskakiwało.

Kiedy ciało jej poprzedniego wcielenia wybuchło ogniem, rozległ się

wystrzał z armaty, ale Luce nie mogła być tego pewna. Jej oczy oślepił blask i została wyrzucona daleko z ciała Lucindy, w powietrze, w

ciemność.

- Nie! - krzyknęła, kiedy zamknęły się wokół niej ściany Głosiciela. Za późno.

- I z czym masz teraz problem? - spytał Bill.

- Nie byłam gotowa. Wiem, że Lucinda musiała umrzeć, ale ja... ja właśnie... - Była na krawędzi zrozumienia czegoś związanego z

wyborem, by kochać Daniela. A teraz te ostatnie chwile z Danielem

spłonęły wraz z jej dawniejszym wcieleniem. - Nic było już nic ciekawego do oglądania - stwierdził Bill. - Jak to

bywa z płonącymi budynkami... dym, ściany ognia, ludzie wrzeszczący i

tłoczący się do wyjścia, tratujący tych mniej szczęśliwych, sama rozumiesz. Teatr Globe spłonął do gołej ziemi.

- Co takiego? - spytała, czując mdłości. - Wywołałam pożar w Globe? - Z pewnością spalenie najważniejszego teatru w historii Anglii musiało

mieć swoje późniejsze reperkusje.

- Och, nic bądź taka zadufana w sobie. To i tak miało się wydarzyć.

Gdybyś ty nie stanęła w ogniu, całość podpaliłaby jedna z armat na scenie.

- To coś o wiele większego niż tylko ja i Daniel. Ci wszyscy ludzie...

- Posłuchaj, matko Tereso, tego wieczoru nikt nie umarł... poza tobą. Nikomu nie stała się najmniejsza krzywda. Pamiętasz tamtego pijaka

gapiącego się na ciebie z trzeciego rzędu? Zapaliły mu się spodnie. I to

było najpoważniejsze zdarzenie. Lepiej się czujesz? - Raczej nie. Wcale nie.

- Może w takim razie powiem tak: nie jesteś tutaj po to, by zwiększać

swoje poczucie winy. Ani by zmieniać przeszłość. Istnieje scenariusz, a ty wchodzisz na scenę i z niej schodzisz.

- Nie byłam gotowa zejść.

- A dlaczego? Poza tym Henryk VIII i tak jest do niczego.

- Chciałam dać Danielowi nadzieję. Chciałam, żeby wiedział, że zawsze

go wybiorę, zawsze będę go kochać. Ale Lucinda umarła, zanim mogłam być pewna, że zrozumiał. - Zamknęła oczy. - Jego połowa

przekleństwa jest gorsza od mojej.

- Bardzo dobrze. Luce! - Że co? To straszne!

- Chodzi mi o to, że ten klejnot mądrości... „Chlip, cierpienie Daniela

jest nieskończenie gorsze od mojego"... jest tym, czego się tu nauczyłaś. Im więcej rozumiesz, tym bliżej jesteś poznania sedna przekleństwa i

tym bardziej prawdopodobne, że kiedyś znajdziesz sposób, by je

pokonać. Zgadza się? - Nie... nie wiem.

- A ja tak. A teraz chodź, masz ważniejsze role do odegrania.

Przekleństwo Daniela było gorsze. Luce to zrozumiała. Ale co to znaczyło? Wcale nie czuła się bliższa rozwiązania. Odpowiedź jej

umykała. Wiedziała jednak, że Bill ma rację w jednej kwestii - w tym

życiu nie mogła już nic zrobić. Musiała wejść głębiej w przeszłość.

CZTERNAŚCIE RÓWNIA POCHYŁA

ŚRODKOWA GRENLANDIA ZIMA 1100 R.

Kiedy Daniel wyszedł, niebo było czarne. Za jego plecami portal wydął

się na wietrze jak poszarpana zasłona, rozerwał się i rozpadł na kawałki

na śniegu, który w mroku miał niebieski kolor. Przeszedł go dreszcz. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że nic tu nie

ma. Nic, poza polarnymi nocami, które trwały całą wieczność, jedynie

na chwilę ukazując słaby blask świtu. Przypomniał sobie - pośród tych fiordów spotykały się upadłe anioły. Tu

był tylko ponury mrok i ostre zimno, a od najbliższej osady

śmiertelników Brattahlid dzieliły go dwa dni marszu na południe. Lecz tu jej nie znajdzie. Ta kraina nigdy nie była częścią przeszłości Lucindy,

więc żaden z jej Głosicieli nie mógł jej tu sprowadzić.

Jedynie Daniela. I pozostałych.

Zadrżał i pomaszerował przez zasypany śniegiem fiord w stronę

ciepłego blasku na horyzoncie. Ich siódemka zebrała się wokół pomarańczowego ognia. Z pewnej odległości krąg skrzydeł wyglądał jak

ogromne halo na śniegu. Daniel nie musiał liczyć błyszczących

sylwetek, by wiedzieć, że są wszyscy. Żaden nie zauważył, jak idzie przez śnieg w stronę ich zgromadzenia.

Zawsze mieli pod ręką gwiezdną strzałę, tak na wszelki wypadek, ale

pojawienie się na ich spotkaniu niechcianego gościa było tak mało prawdopodobne, że nie uważali tego za prawdziwe zagrożenie, poza tym

byli zbyt zajęci kłótniami między sobą, żeby zauważyć Anachronizm

kulący się za zamarzniętą skałą i podsłuchujący. - To marnowanie czasu. - Jako pierwszy dotarł do Daniela głos Gabbe. -

Do niczego nie dojdziemy.

Cierpliwość Gabbe łatwo się wyczerpywała. Na początku wojny jej bunt trwał ułamek sekundy, w porównaniu z Danielem. Od tego czasu była

głęboko oddana swojej stronie. Wróciła do łask Niebios i wahanie

Daniela sprzeciwiało się wszystkiemu, w co wierzyła. Kiedy krążyła wokół ognia, końcówki jej potężnych białych skrzydeł wlokły się po

śniegu.

- To ty zwołałaś to spotkanie - przypomniał jej ktoś niskim głosem, - A teraz chcesz je odroczyć?

Roland siedział na krótkiej czarnej kłodzie około metra przed Danielem

kryjącym się za skałą. Jego włosy były długie i rozczochrane, a ciemny profil i złocisto-czarne skrzydła migotały jak węgielki w ognisku.

Wszystko wyglądało tak, jak pamiętał Daniel.

- Spotkanie zwołałam dla nich, - Gabbe zatrzymała się i wskazała

skrzydłem na dwie anielice siedzące obok siebie po drugiej stronie ogniska, naprzeciwko Rolanda.

Wąskie, opalizujące skrzydła Arriane jak rzadko pozostawały bez ruchu,

wznosząc się wysoko nad jej łopatkami. Ich blask wydawał się niemal fluorescencyjny w mroku nocy, ale poza tym, cała Arriane, od krótko

obciętych czarnych włosów po blade, zaciśnięte wargi, wydawała się

ponura i spokojna. Anielica siedząca obok Arianne również była cichsza niż zazwyczaj.

Annabelle wpatrywała się tępo w mrok nocy. Jej skrzydła były

ciemnosrebrne, niemal ołowiane w odcieniu. Szerokie i muskularne, otaczały ją i Arriane ochronnym łukiem. Daniel od dawna jej nie

widział.

Gabbe zatrzymała się za Arriane i Annabelle, i stanęła zwrócona twarzą do drugiej strony - Roland, Molly i Cam, dzielący się szorstkim

futrzanym kocem. Okryli nim skrzydła, W przeciwieństwie do aniołów

po drugiej stronie ogniska, demony drżały . - Nie spodziewaliśmy się dziś waszej strony - powiedziała im Gabbe - i

nie cieszymy się na wasz widok.

- My też mamy w tym swój udział - stwierdziła szorstko Molly. - Nie w taki sposób, jak my - sprzeciwiła się Arriane. - Daniel nigdy się

do was nie przyłączy.

Gdyby Daniel nie pamiętał, gdzie zajął miejsce na tym spotkaniu przed prawie tysiącem lat, mógłby w ogóle przegapić swoje wcześniejsze

wcielenie, które siedziało samotnie, pośrodku grupy, dokładnie po

drugiej stronie skały. Za tą skałą Daniel przesunął się, by móc się lepiej przyjrzeć.

Skrzydła jego dawniejszego wcielenia unosiły się za nim, wielkie białe żagle nieruchome jak noc. Gdy inni rozmawiali o nim, jakby go nie

było, Daniel zachowywał się, jakby został sam na całym świecie. Rzucał

śnieg garściami do ogniska i patrzył, jak zamrożone bryły roztapiają się i z sykiem zmieniają w parę.

- Ach tak, naprawdę? - spytała Molly. - To może mi wyjaśnisz, dlaczego

z każdym życiem zbliża się odrobinę w naszą stronę? To przeklinanie Boga za każdym razem, kiedy Luce wybucha? Wątpię by na górze się to

podobało.

- On cierpi! - krzyknęła Annabelle. - Ty tego nie zrozumiesz, bo nie umiesz kochać. - Przesunęła się bliżej do Daniela, ciągnąc końcówki

skrzydeł po śniegu, i zwróciła się bezpośrednio do niego: - To tylko

chwilowe potknięcie. Wszyscy wiemy, że twoja dusza jest czysta. Gdybyś, w końcu zdecydował się wybrać stronę, wybrać nas, Danielu...

w każdej chwili...

- Nie. To słowo zabrzmiało tak ostatecznie, że Annabelle cofnęła się, jakby

Daniel wyciągnął broń. Dawniejsze ja Daniela nie patrzyło na nich. A

ukryty za skałą i obserwujący ich Daniel przypomniał sobie, co się wydarzyło podczas tej rady. Groza tego wspomnienia sprawiła, że

zadrżał.

- Jeśli nie chcesz się przyłączyć do nich. - powiedział Roland - to może

do nas? Z tego co mi wiadomo, nie ma gorszego Piekła od tego, jakie przeżywasz za każdym razem, kiedy ją tracisz.

- Tani chwyt, Rolandzie! - stwierdziła Arriane. - Nawet tak nie myślisz.

Nie możesz wierzyć... - Załamała ręce. - Mówisz to tylko po to, żeby mnie sprowokować.

Stojąca z tyłu Gabbe położyła dłoń na ramieniu Arriane. Czubki ich

skrzydeł zetknęły się, przeskoczyła między nimi srebrna iskra. - Arriane chciała powiedzieć, że Piekło nigdy nie jest lepszym

wyjściem. Niezależnie od tego, jak wielkie jest cierpienie Daniela, Dla

Daniela jest tylko jedno miejsce. Jest tylko jedno miejsce dla nas wszystkich. Patrzcie na Wygnańców, jak bardzo są skruszeni.

- Oszczędź nam tego kazania, dobra? - odezwała się Molly. - Na górze

jest chórek, któremu pewnie spodobałoby się takie pranie mózgu, ale mnie to nie interesuje. Daniela też nie.

Anioły i demony jednocześnie zwróciły się w jego stronę, jakby wciąż

były częścią zastępów. Siedem par skrzydeł rzucających srebrno-złoty blask. Siedem dusz, które znał równie dobrze, jak swoją.

Nawet w ukryciu za skałą, Daniel poczuł, że się dusi. Pamiętał tę chwilę.

Tak wiele od niego wymagali. Kiedy był osłabiony przez złamane serce. Znów czuł nacisk błagania Gabbe, by stanął po stronie Nieba. I Rolanda,

by przyłączył się do Piekła. Daniel znów poczuł kształt tego słowa, które

wypowiedział na spotkaniu, jak dziwnego ducha w ustach. „Nie". Powoli, czując zbliżające się mdłości, Daniel przypomniał sobie jeszcze

jedno. Tamto „nie"? Wcale tak nie myślał. W tamtej chwili Daniel był

bliski powiedzenia „tak". Tamtej nocy prawie się poddał.

Teraz jego ramiona płonęły. Nagłe pragnienia by uwolnić skrzydła,

nieomal rzuciło go na kolana. Żołądek ściskał się mu z przerażenia i wstydu. Wzrastało w nim to pragnienie, które tak długo próbował

stłumić.

W kręgu wokół ognia dawne ja Daniela spojrzało na Cama. - Jesteś dziś niezwykle cichy. Cam nie odpowiedział od razu.

- Czego ode mnie oczekujesz?

- Sam kiedyś miałeś ten problem, Wiesz... - I czego ode mnie oczekujesz? Daniel westchnął.

- Czegoś uroczego i przekonującego. Annabelle parsknęła.

- Albo czegoś pokrętnego i absolutnie złego. Wszyscy czekali. Daniel chciał wyskoczyć zza kamienia, wyrwać stąd

swoje dawne wcielenie. Ale nie mógł. Głosiciel sprowadził go tu nie bez

powodu. Musiał przez to wszystko przejść znowu.

- Jesteś w pułapce - stwierdził w końcu Cam. - Myślisz, że skoro był

początek i skoro jesteś teraz w środku, to będzie też koniec. Ale nasz świat nie opiera się na teleologii. Panuje w nim chaos.

- Nasz świat nie jest taki sam jak twój... - wtrąciła się Gabbe.

- Z tego kręgu nie ma wyjścia, Danielu - mówił dalej Cam. - Ona się z niego nie wyrwie, ty też nie. Wybierz Niebo, wybierz Piekło, mnie to

nie obchodzi i ciebie też nie. Nie będzie żadnej różnicy...

- Wystarczy. - Głos Gabbe się załamał. - Będzie różnica. Jeśli Daniel powróci do domu, do miejsca, do którego przynależy to wtedy Lucinda.

wtedy Lucinda...

Nie mogła mówić dalej. Te słowa były bluźnierstwem i Gabbe nie umiała ich wypowiedzieć. Opadła na kolana w śnieg.

Daniel przyglądał się zza kamienia, jak jego dawne ja podaje Gabbe

rękę i podnosi ją z ziemi. Patrzył, jak wszystko rozgrywa się na jego oczach, tak jak to pamiętał.

Spojrzał w jej duszę i widział, jak jasno płonie. Odwrócił się i zobaczył

pozostałych - Cama i Rolanda, Arriane i Annabelle, nawet Molly - i pomyślał, jak długo ciągnął ich wszystkich przez tę epicką tragedię.

I po co?

Lucinda. I wybór, którego oboje dokonali przed wielu laty - i powtarzali raz za razem. By postawić miłość ponad wszystkim.

Tamtej nocy wśród fiordów jej dusza znajdowała się pomiędzy

inkarnacjami, niedawno opuściła swoje ostatnie ciało. A gdyby przestał jej szukać? Daniel był zmęczony do szpiku kości. Nie wiedział, czy

wystarczy mu

sił.

Patrząc na swoją wcześniejszą walkę, wyczuwając nieuchronne

nadejście całkowitego załamania, Daniel przypomniał sobie, co musiał zrobić. To było niebezpieczne. Zakazane. I absolutnie niezbędne. Teraz

przynajmniej zrozumiał, dlaczego jego przyszłe wcielenie zabrało go

tamtej nocy - by dodać mu sił, zachować jego czystość. W tym kluczowym momencie w przeszłości osłabł. A przyszły Daniel nie mógł

pozwolić, by ta słabość została wzmocniona przez upływ czasu, nie

mógł pozwolić, by zmniejszyła szanse jego i Lucindy. Dlatego powtórzył to, co przytrafiło mu się przed dziewięcioma setkami

lat. Naniesie poprawki, łącząc się ze swoją przeszłością - nie, przejmując

ją. Złączenie.

To była jedyna możliwość.

Rozprostował ramiona, uwolnił drżące skrzydła. Czuł, jak chwytają wiatr. Niebo setki metrów nad jego głową rozświetliła zorza. Była

wystarczająco jasna, by oślepić śmiertelnika, wystarczająco jasna, by

zwrócić uwagę siedmiu kłócących się aniołów. Zamieszanie po drugiej stronie skały. Krzyki, westchnienia i uderzenia

skrzydeł.

Daniel poderwał się z ziemi, szybko i mocno uderzał skrzydłami, i

znalazł się ponad skałą w chwili, gdy Cam wyłonił się zza niej. Minęli się o długość skrzydła, lecz Daniel nie zatrzymywał się, opadał ku

swojemu dawnemu ja, a miłość do Luce dodawała mu szybkości.

Jego poprzednie wcielenie cofnęło się i wyciągnęło ręce, odpędzając Daniela.

Wszystkie anioły znały niebezpieczeństwo złączenia. Po połączeniu

praktycznie nie dało się uwolnić od poprzedniego wcielenia, rozdzielić dwóch żywotów, które zostały ze sobą złączone. Ale Daniel wiedział, że

w przeszłości został złączony i przeżył. Dlatego musiał to zrobić.

Robił to, żeby pomóc Luce. Przycisnął skrzydła do ciała i zanurkował ku swojemu dawnemu

wcieleniu, uderzając tak mocno, że powinien być zmiażdżony - ale

został wchłonięty. Zadrżał, jego wcześniejsze ja zadrżało, Daniel zamknął oczy i zacisnął zęby, żeby wytrzymać ten dziwny, ostry atak

mdłości, który wypełnił jego ciało. Miał wrażenie, że turla się po zboczu

wzgórza, lekkomyślny i niepowstrzymany. I nie ma żadnej drogi powrotnej na górę, dopóki nie uderzy o dno.

I nagłe wszystko się zatrzymało.

Daniel otworzył oczy i słyszał jedynie swój oddech. Czuł się zmęczony, lecz czujny. Pozostali gapili się na niego. Nie był pewien, czy mieli

pojęcie, co się właśnie wydarzyło. Wyglądali, jakby się bali podejść

bliżej, nawet odezwać się do niego. Szeroko rozłożył skrzydła i zatoczył krąg, unosząc twarz ku niebu.

- Wybieram miłość do Lucindy - zawołał do Nieba i Ziemi, do

wszystkich aniołów, które go otaczały, i tych, których tam nie było. Do duszy jedynej istoty, którą kochał najmocniej, gdziekolwiek przebywała.

- Teraz potwierdzam swój wybór. Wybieram Lucindę ponad wszystko. I tak będzie aż do końca.

PIĘTNAŚCIE

OFIARA

CHICHEN ITZA,

AMERYKA ŚRODKOWA 5 WAYEB,

-OKOŁO 20 GRUDNIA 555 R. N.E..

Głosiciel wypluł Luce w upalny letni dzień. Ziemia pod jej stopami była

spieczona, spękana i pokryta płowymi, wyschniętymi źdźbłami trawy.

Do tego puste, niebieskie niebo, żadnych chmur obiecujących deszcz. Nawet wiatr wydawał się spragniony.

Stała pośrodku płaskiego pola otoczonego z trzech stron dziwnym,

wysokim murem. Z tej odległości wyglądał jak mozaika wykonana z ogromnych paciorków. Miały nieregularne kształty, nie do końca

okrągłe, i kolor przechodzący od kości słoniowej do jasnego brązu.

Pomiędzy paciorkami zdarzały się nieduże przerwy, wpuszczające światło z drugiej strony.

Poza kilkoma sępami, które skrzeczały, krążąc na niebie, w okolicy nie

było nikogo. Podmuchy gorącego wiatru unosiły jej włosy, przynosząc zapach... nie mogła go określić, ale smakował metalicznie, prawie jak

rdza.

Ciężka suknia, którą nosiła od czasu balu w Wersalu, była przepocona. Śmierdziała dymem, popio łem i potem za każdym razem, kiedy Luce

wciągała powietrze. Musiała się jej pozbyć. Z trudem dosięgła tasiemek

i guzików. Przydałaby się jej pomocna dłoń - nawet malutka i kamienna. A tak w ogóle, gdzie podziewał się Bill? Ciągle znikał. Czasem Luce

miała wrażenie, że gargulec ma jakiś plan i że ona jest przezeń

sterowana.

Walczyła z suknią, szarpiąc zieloną tasiemkę wokół dekoltu, zrywając

haftki. Na szczęście, w okolicy nikogo nie było. W końcu padła na kolana i uwolniła się, ściągając suknię przez głowę.

Kiedy przykucnęła w cienkiej bawełnianej koszulce, zrozumiała, jak

bardzo jest wyczerpana. Od jak dawna nie spała? Zatoczyła się w cień muru, krucha trawa szeleściła pod jej stopami. Pomyślała, że może

położy się na chwilę i przymknie oczy.

Jej powieki opadły, była taka senna. Nagle gwałtownie otworzyła oczy. Dostała gęsiej skórki.

Głowy.

Luce w końcu zorientowała się, z czego jest ta ściana. Palisada w kolorze kości - z oddalenia wyglądająca całkiem niewinnie - skradała się

z przeplatających się rzędów głów nabitych na pale.

Stłumiła krzyk. Nagle zrozumiała, co to za odór unosił się na wietrze - to był smród zgnilizny i przelanej krwi, rozkładających się ciał.

U podstawy palisady czaszki były zbielałe, oczyszczone przez wiatr i

słońce. Wzdłuż szczytu wydawały się świeższe. Innymi słowy, wyraźnie widziała, że to ludzkie głowy - gęste czupryny czarnych włosów, skóra

przeważnie nietknięta. Ale czaszki pośrodku znajdowały się gdzieś w

połowie drogi między człowiekiem a potworem. Poszarpana skóra zwijała się, pozostawiając na kościach wysuszoną brązową krew.

Twarze wydawały się ściągnięte w wyrazie grozy lub wściekłości.

Luce zatoczyła się do tyłu, licząc na oddech powietrzem, które nie śmierdzi zgnilizną, ale nie udało jej się go odnaleźć.

- To nie jest aż tak okropne, jak się wydaje. Obróciła się, przerażona, ale

to był tylko Bill. - Gdzie byłeś? Gdzie jesteśmy?

- Takie nabicie na pal to wielki zaszczyt - mówił dalej gargulec,

maszerując obok drugiego od dołu rzędu. Spojrzał jednej z czaszek w oczodoły. - Wszystkie te niewinne owieczki idą prosto do Nieba. To

pragnienie wszystkich wiernych.

- Dlaczego zostawiłeś mnie tutaj z tymi. - Daj spokój. Nie ugryzą cię, - Spojrzał na nią z u kosa. - Coś ty zrobiła

ze swoim ubraniem? Luce wzruszyła ramionami.

- Gorąco jest. Westchnął przeciągle. - A teraz zapytaj mnie, gdzie byłem. I tym razem spróbuj nie używać

oceniającego tonu. Jej wargi zadrżały. Było coś komicznego w nagłych

zniknięciach Billa. Ale teraz stał, trzymając ręce za plecami, i uśmiechał się do niej niewinnie. Westchnęła. - Gdzie byłeś?

- Na zakupach! - Bill rozłożył triumfalnym gestem skrzydła, ukazując

jasnobrązową wiązaną spódnicę wiszącą na końcu jednego ze skrzydeł i pasującą do niej krótką tunikę na drugim, - I ostateczny cios! - dodał,

wyciągając zza pleców spory biały naszyjnik. Z kości. Wzięła tunikę i

spódnicę, ale na naszyjnik machnęła ręką, Widziała już wystarczająco wiele kości. - Nie, dziękuję. - Chcesz się wtopić w tłum? To musisz

nosić odpowiedni strój. Tłumiąc odrazę, założyła go przez głowę. Wypolerowane kawałki kości nanizano na jakieś włókna. Naszyjnik był

długi, ciężki i, co Luce musiała przyznać, w pewien sposób ładny. - A

to, jak sądzę - podał jej malowaną metalową obręcz nosisz we włosach. - Skąd to wszystko wziąłeś? - spytała. - Należy do ciebie. To znaczy, nie

do ciebie, Lucindy Price, ale do ciebie w szerszym sensie. Należy do

ciebie w tym życiu, Ix Cuat. - Ix jaka?

- Ix Cuat. W tym życiu twoje imię oznaczało „Małego węża". - Bill

patrzył, jak jej twarz pochmurnieje. - W kulturze Majów to było pieszczotliwe określenie. W pewnym sensie.

- W takim samym sensie, w jakim nabicie głowy na pal było

zaszczytem? Bill przewrócił kamiennymi oczami. - Przestań być taka etnocentryczna. To określenie oznacza, że uważasz

swoją kulturę za lepszą od innych kultur.

- Wiem, co to znaczy - odparła Luce, wciskając opaskę w brudne włosy -Ale nie patrzę na nich z góry. Po prostu nie sądzę, by nabicie mojej

głowy na jeden z tych pali było takie cudowne.

W powietrzu rozlegało się słabe dudnienie, jak odległe bębny. - Właśnie coś takiego powiedziałaby Ix Cuat! Zawsze była nieco

zacofana!

- Co masz na myśli? - Widzisz... ty... Ix Cuat urodziła się podczas Wayeb, to znaczy pięciu

dodatkowych dni na końcu roku Majów, które są źródłem wielu

przesądów, ponieważ nie pasują do kalendarza. Coś jak dodatkowy dzień w roku przestępnym. Narodziny podczas Wayeb, nie są do końca

dobrym omenem. Dlatego nikogo nie zaskoczyło, że zostałaś starą

panną. - Starą panną? - powtórzyła Luce. - Myślałam, że nigdy nie żyłam dłużej

niż do siedemnastego roku życia... w przybliżeniu.

- Siedemnastolatka w Chichen Itza to już staruszka - powiedział Bill, przeskakując z głowy na głowę. Jego skrzydła buczały cicho w locie. -

Ale to prawda, dotychczas umierałaś w okolicy siedemnastych urodzin.

To spora tajemnica, dlaczego jako Lucinda Price przetrwałaś tak długo. - Daniel mówił, że to dlatego, że nie zostałam ochrzczona. - Teraz Luce

była pewna, że słyszy bębny... i że ich dźwięk się zbliża. - Ale jakie to może mieć znaczenie? To znaczy, mogę się założyć, że ta Ix Ca-cośtam

nie została ochrzczona..

Bill lekceważąco machnął skrzydłami.

- Chrzest to tylko jedno z określeń na rodzaj sakramentu czy paktu, w

którym ktoś zyskuje prawo do twojej duszy. Właściwie każda z wiar ma coś podobnego. Chrześcijaństwo, judaizm, islam, nawet religia Majów,

która wkrótce przemaszeruje obok nas. - Skinął głową w stronę dźwięku

bębnów, który stał się tak głośny, że Luce zaczęła się zastanawiać nad kryjówką. - We wszystkich pojawiają się takie czy inne sakramenty,

przez które człowiek wyraża oddanie swojemu bogu.

- Czyli w swoim obecnym życiu w Thunderbolt przeżyłam, ponieważ rodzice mnie nie ochrzcili?

- Nie, w twoim obecnym życiu w Thunderbolt można cię zabić,

ponieważ rodzice cię nie ochrzcili. Żyjesz w swoim obecnym życiu, ponieważ, no cóż... właściwie nikt nie wie, dlaczego.

Musiał istnieć jakiś powód. Może to ta suka, o której wspominał Daniel

w szpitalu w Mediolanie. Ale chyba nawet on nie pojmował, jakim cudem Luce podróżowała przez Głosicieli. Luce czuła, że z każdym

odwiedzanym życiem znajduje się bliżej złożenia całej układanki... ale

jeszcze nie miała całości. - Gdzie jest wioska? - spytała. - Gdzie są ludzie? Gdzie jest Daniel? -

Bębny stały się tak głośne, że musiała podnieść głos.

- Och, są po drugiej stronie tzompantli. - Że co?

- Tej ściany z głów. Chodź... musisz to zobaczyć.

W otworach między rzędami czaszek migotały barwy. Bill poprowadził Luce do krawędzi ściany i gestem nakazał jej popatrzeć.

Za ścianą maszerowała cała cywilizacja. Długi rząd ludzi tańczył i

uderzał stopami w szeroką bitą drogę, która biegła wzdłuż muru. Mieli jedwabiste czarne włosy i skórę w kolorze kasztanów. Byli w różnym

wieku, od kilkulatków do tak starych, że Luce nie potrafiła się domyślić,

ile mieli lat. Ich stroje były skąpe, powycierane skóry zwierząt ledwie zakrywały ich ciała, ukazując tatuaże i pomalowane twarze. To była

naprawę niezwykła sztuka zdobienia ciała - skomplikowane, kolorowe

przedstawienia jaskrawo upierzonych ptaków, słońc i geometrycznych wzorów na ich plecach, ramionach i torsach.

W pewnej odległości wznosiły się budynki - uporządkowana siatka

budowli ze spalonego słońcem kamienia i gromadka mniejszych domków z płaskimi strzechami. A dalej dżungla, w której liście drzew

wydawały się wysuszone i kruche.

Tłum maszerował obok, ślepy na Luce, pochłonięty gorączkowym tańcem.

- Chodź! - powiedział Bill i wepchnął ją w strumień ludzi. - Co takiego?! - krzyknęła. - Iść tam? Z nimi?

- To będzie zabawne! - Bill zachichotał, lecąc przed nią. - Umiesz

tańczyć, prawda? Z początku ostrożnie, dołączyła wraz z małym gargulcem do parady.

Przechodzili przez coś, co wyglądało jak targowisko - długi, wąski pas

ziemi zapakowany drewnianymi skrzynkami i misami pełnymi towarów na sprzedaż -pomarszczone czarne owoce awokado, ciemnoczerwone

łodygi kukurydzy, pęczki suszonych ziół związane sznurkiem i wiele

innych rzeczy, których Luce nie umiała rozpoznać. Rozglądała się dookoła, by zobaczyć jak najwięcej, ale nie mogła się zatrzymać. Tłum

popychał ją nieubłaganie naprzód.

Majowie podążali drogą, która skręcała i prowadziła w dół na szeroką, płaską równinę, Hałas ich tańca ucichł i zebrali się w ciszy, mamrocząc

do siebie. Były ich setki. Powtarzający się nacisk ostrych szponów Billa

na ramionach sprawił, że Luce opadła na kolana jak wszyscy pozostali i podążyła za wzrokiem tłumu w górę.

Za targowiskiem jeden budynek wznosił się wyżej niż pozostałe -

piramida schodkowa z najbielszego kamienia. Luce widziała dwa z jej boków, pośrodku obu wznosiły się strome schody kończące się piętrową

konstrukcją pomalowaną na niebiesko i czerwono. Luce przeszedł

dreszcz - częściowo rozpoznania, a częściowo nieuzasadnionego strachu.

Już wcześniej widziała tę piramidę. W podręcznikach historii świątynia

Majów była ruiną, ale teraz wcale nie była zniszczona. Wyglądała wspaniale.

Czterej mężczyźni trzymający bębny z drewna i naciągniętej skóry stali

w rzędzie wzdłuż półki na szczycie piramidy. Ich opalone twarze były pomalowane na czerwono, żółto i niebiesko, i przypominały maski.

Uderzali w bębny, coraz szybciej i szybciej. Nagle ktoś pojawił się w

wejściu. Mężczyzna był wyższy niż bębniarze, a pod ogromnym nakryciem

głowy z czerwonych i białych piór całą jego twarz zdobiły

skomplikowane turkusowe wzory. Jego szyja, nadgarstki, kostki i małżowiny uszne ozdabiała biżuteria z kości, przypominająca to, co Bill

dał Luce. Mężczyzna niósł jakiś przedmiot -długi kij ozdobiony

malowanymi piórami i błyszczącymi białymi odłamkami. Na jednym z końców coś błyszczało srebrem.

Kiedy zwrócił się do zebranych, tłum ucichł, jakby pod wpływem czaru.

- Kim jest ten mężczyzna? - wyszeptała Luce do Billa. - I co on robi? - To przywódca plemienia, Zotz. Mizernie wygląda, nie? Czasy są

ciężkie, kiedy twoje plemię nie widziało deszczu od trzystu

sześćdziesięciu czterech dni. Nie mam na myśli tego, że odliczają to na tym kamiennym kalendarzu czy coś w tym rodzaju. - Wskazał na szary

blok kamienia ozdobiony setkami czarnych linii. Ani kropli wody przez prawie cały rok? Luce nieomal czuła pragnienie

tłumu.

- Oni umierają - powiedziała.

- Mają nadzieję, że nie. I tu się zaczyna twoja rola - odpowiedział Bili. -Twoja i kilku innych biedaków. Daniel też ma swoją niewielką rólkę.

Chaak jest bardzo głodny; więc to naprawdę sytuacja z gatunku

„wszystkie ręce na pokład". - Chaak?

- Bóg deszczu. Majowie mają absurdalne przekonanie, że ulubionym

pokarmem gniewnego boga jest krew. Widzisz, do czego co prowadzi? - Ofiara z ludzi - odparła powoli Luce.

- Tak. To początek długiego dnia, w którym będzie ich mnóstwo.

Kolejne czaszki do nabicia na pale. Ekscytujące, czyż nie? - Gdzie jest Lucinda? To znaczy Ix Cuat? Bill wskazał na świątynię.

- Jest tam zamknięta, razem z innymi przeznaczonymi na ofiarę,

czekając na zakończenie gry w piłkę. - Gra w piłkę?

- To właśnie chce zobaczyć tłum. Widzisz, przywódca plemienia lubi

urządzać rozgrywki piłkarskie przed wielką ofiarą. - Bill zakaszlał i cofnął skrzydła. - To coś w rodzaju połączenia koszykówki i piłki

nożnej, przy czym w każdej drużynie jest tylko dwóch graczy, piłka

waży całą tonę, przegrani tracą głowy, a ich krwią jest karmiony Chaak. - Na boisko! - ryknął Zotz z najwyższego stopnia świątyni.

Słowa w języku Majów brzmiały dla Luce dziwnie gardłowo, a jednak

były zrozumiałe. Zastanawiała się, jak się czuła Ix Cuat, zamknięta w sali za Zotzem.

Tłum zaczął wiwatować, Majowie poderwali się jak jeden mąż i ruszyli

biegłem w stronę czegoś, co wyglądem przypominało duży kamienny amfiteatr na drugim końcu równiny. Był owalny i niski - pole ubitej

ziemi otoczone przez, kamienne trybuny.

- A oto i nasz chłopak! - Kiedy zbliżali się do stadionu, Bill wskazał na przód tłumu.

Szczupły, umięśniony chłopak biegł szybciej niż pozostali, odwrócony

plecami do Luce. Jego włosy były ciemnokasztanowe i błyszczące, ramiona mocno opalone i ozdobione przecinającymi się czarno-

czerwonym okręgami. Kiedy zwrócił głowę w lewo, Luce ujrzała jego

profil. Wcale nie przypominał Daniela, którego zostawiła na podwórku domu rodziców. A jednak...

- Daniel! - powiedziała. - Wygląda...

- Inaczej, a jednak dokładnie tak samo? - spytał Bill. - Tak.

- Rozpoznajesz jego duszę. Niezależnie od tego, jak możecie wyglądać z

zewnątrz, zawsze rozpoznacie swoje dusze. Dotychczas nie przyszło jej do głowy, że to zadziwiające, że

rozpoznawała Daniela w każdym życiu. Jej dusza go odnajdowała. - To... piękne.

Bill podrapał wykrzywionym szponem strup na ramieniu.

- Skoro tak mówisz. - Twierdzisz, że Daniel w jakiś sposób wziął udział w składaniu ofiar.

On gra w piłkę, tak? - spytała Luce, wyciągając szyję w stronę tłumów,

kiedy Daniel zniknął w amfiteatrze. - Owszem. Jest taka urocza ceremonia - Bill uniósł kamienną brew - w

której zwycięzcy przeprowadzają ofiary do nowego życia.

- Zwycięzcy zabijają więźniów? - powiedziała cicho Luce. Wpatrywali się w tłum wkraczający do amfiteatru. Ze środka dobiegały

dźwięki bębnów. Rozgrywka miała się zaraz rozpocząć.

- Nie zabijają. Oni nie są zwyczajnymi mordercami. Składają w ofierze. Najpierw odrąbują głowy. Które trafiają tam. - Bill wskazał ponad

ramieniem na palisadę z czaszek. - Ciała wrzuca się do obrzydliwej...

przepraszam... świętej krasowej studni w dżungli. - Pociągnął nosem. - Ja? Nie mam pojęcia, jakim sposobem miałoby to sprowadzić deszcz,

ale kimże ja jestem, żeby oceniać?

- Daniel zwycięży czy przegra? - zapytała Luce, choć znała odpowiedź,

zanim pytanie opuściło jej wargi. - Widzę, że pomysł Daniela pozbawiającego cię głowy nie wydaje ci się

szczególnie romantyczny - zauważył Bill. - Ale, naprawdę, jaka jest

różnica, czy zabija cię ogniem czy mieczem? - Daniel by tego nie zrobił.

Bill unosił się w powietrzu przed Luce.

- Naprawdę? Z amfiteatru dobiegł ryk. Luce czuła, że powinna pobiec na boisko,

podejść do Daniela i wziąć go w ramiona. Powiedzieć mu to, czego nie

zdążyła w Globe - że rozumiała teraz wszystko, co musiał znieść, by być z nią. Że jego poświęcenia czyniły ją jeszcze bardziej oddaną ich

miłości.

- Powinnam do niego pójść. Ale była jeszcze Ix Cuat. Zamknięta w pomieszczeniu na szczycie

piramidy, czekająca na śmierć. Dziewczyna, która mogła posiadać

ważne informacje, mogące pomóc Luce w pokonaniu przekleństwa. Luce zawahała się, z jedną stopą skierowaną w stronę amfiteatru, a

drugą w stronę piramidy.

- I jaka jest twoja ostateczna odpowiedź? - zakpił Bill. Jego uśmiech był zbyt szeroki.

Ruszyła biegiem z dala od Billa, w stronę piramidy.

- Dobry wybór! - zawołał, szybko machając skrzydłami, żeby dotrzymać jej kroku.

Piramida górowała nad nią. Malowana świątynia na szczycie - gdzie

zgodnie ze słowami Billa znajdowała się Ix Cuat - wydawała się równie odległa, jak gwiazdy na niebie. Luce była taka spragniona. Jej gardło

błagało o wodę, ziemia paliła podeszwy stóp. Wydawało jej się, że cały świat płonie.

- To bardzo uświęcone miejsce - szepnął jej do ucha Bill, - Tę świątynię

wybudowano na poprzedniej świątyni, którą wybudowano na jeszcze jednej świątyni, i tak dalej, a wszystkie były zorientowane tak, by

pokazywać wiosenne i jesienne przesilenia. W te dwa dni o zachodzie

słońca widać cień węża wspinający się po północnych schodach. Fajne, nie?

Luce sapnęła i zaczęła się wspinać po schodach.

- Majowie byli geniuszami. Już w tym momencie przewidzieli koniec świata na rok 2012. - Zakaszlał teatralnie. - Ale tego jeszcze nie wiemy.

Przekonamy się w swoim czasie.

Gdy Luce zbliżyła się do szczytu, Bill znów zapikował. - A teraz posłuchaj - powiedział. - Tym razem, jeśli i kiedy wejdziesz w

trzy de...

- Sza - powiedziała Luce. - Nie słyszy mnie nikt poza tobą!

- Właśnie. Sza.

Zrobiła kolejny krok w górę piramidy, tym razem cicho, i stanęła na

półce na szczycie. Przycisnęła ciało do rozgrzanego kamienia muru, kilkanaście centymetrów od otwartych drzwi. Ktoś wewnątrz śpiewał.

- Zrobiłbym to teraz. - odezwał się Bill - dopóki strażnicy obserwują

mecz. Luce przesunęła się do wejścia i zajrzała do środka.

Słońce wpadające przez otwarte drzwi oświetlało duży tron pośrodku

świątyni. Miał on kształt jaguara i był pomalowany na czerwono, z zielonymi plamami jadeitowej inkrustacji. Po lewej znajdowała się duża

rzeźba przedstawiająca postać leżącą na boku z ręką na brzuchu.

Niewielkie kamienne lampki oliwne otaczały rzeźbę i rzucały słaby blask. Poza tym w pomieszczeniu znajdowały się tylko trzy dziewczęta

związane za nadgarstki, skulone w kącie.

Luce westchnęła i cała trójka podniosła głowy. Wszystkie były ładne, z ciemnymi włosami zaplecionymi w warkocze i

jadeitowymi kolczykami w uszach. Ta po lewej miała najciemniejszą

skórę. Ta po prawej, miała granatowe spirale wymalowane na ramionach. A ta pośrodku... była Luce.

Ix Cuat była drobna i krucha. Jej stopy były brudne, a wargi popękane. Z

całej trójki przerażonych dziewcząt ona miała najszerzej otwarte, najbardziej oszalałe oczy.

- Na co czekasz?! - zawołał Bill od strony głowy rzeźby.

- Nie zobaczą mnie? - wyszeptała Luce przez zaciśnięte zęby. Kiedy ostatnio złączyła się ze swoimi poprzednimi wcieleniami, albo

były same, albo Bill pomagał ją osłonić. Jak to by wyglądało dla

pozostałych dwóch dziewczyn, gdyby Luce wstąpiła w ciało Ix Cuat? - Te dziewczęta są na wpół oszalałe od czasu, kiedy wybrano je na

ofiarę. Gdyby nawet zaczęły wrzeszczeć na temat dziwnych zjawisk, jak

myślisz, ilu ludzi się przejmie? - Bill zaczął malowniczo liczyć na palcach. - Zgadza się. Zero. Nikł ich nie będzie słuchał.

- Kim jesteś? - spytała jedna z pozostałych ofiar. Jej głos był pełen

strachu. Luce nie umiała odpowiedzieć. Kiedy zrobiła krok do przodu, w oczach

Ix Cuat pojawiła się groza. Później, ku wielkiemu zaskoczeniu Luce,

kiedy przybliżyła się, jej wcześniejsze wcielenie wyciągnęło związane dłonie i mocno chwyciło rękę Luce. Dłonie Ix Cuat były ciepłe, miękkie

i drżące.

Zaczęła coś mówić. Ix Cuat zaczęła coś mówić. Zabierz mnie stąd.

Luce usłyszała to w swojej głowie, gdy ziemia pod ich stopami zadrżała

i wszystko zaczęło migotać. Widziała Ix Cuat, dziewczynę urodzoną w pechowy dzień, której spojrzenie świadczyło, że nie ma pojęcia o

Głosicielach, ale która chwyciła Luce, jakby ta była jej wybawieniem. I

widziała samą siebie z zewnątrz, wydawała się zmęczona, głodna, obszarpana i szorstka. I jakimś sposobem starsza. Silniejsza.

Świat znów się uspokoił.

Bill zniknął z głowy rzeźby, ale Luce nie mogła zacząć go szukać. Jej związane nadgarstki były obtarte i ozdobione czarnymi ofiarnymi

tatuażami. Stwierdziła, że kostki również związano. Więzy nie miały

wielkiego znaczenia -strach więził jej duszę mocniej niż jakiekolwiek sznury. To nie przypominało innych okazji, kiedy Luce wkroczyła w

swoją przeszłość. Ix Cuat wiedziała doskonale, co ją czeka. Śmierć. I nie

przyjmowała jej z radością, jak Lys w Wersalu. Dziewczyny przywiązane po obu stronach Ix Cuat próbowały się od niej

odsunąć, ale więzy nie pozwalały im się zbytnio oddalić. Dziewczyna po

lewej, ta o ciemnej skórze - Hanhau - płakała. Ta druga, z niebieskimi tatuażami -Ghanan - modliła się. Wszystkie bały się śmierci.

- Jesteś opętana! - wykrztusiła Hanhau przez łzy. - Zepsujesz ofiarę!

Ghanan zabrakło słów. Luce zignorowała swoje towarzyszki i próbowała obejść

obezwładniający strach Ix Cuat. Coś wypełniało jej myśli - modlitwa.

Ale nie modlitwa przygotowania do ofiary. Nie, Ix Cuat modliła się za Daniela.

Luce wiedziała, że myśl o nim sprawiała, że się czerwieniła, a jej serce

biło szybciej, Ix Cuat kochała go przez całe życie - ale z daleka. Dorastał kilka budynków od domu jej rodziny. Czasem sprzedawał jej matce

awokado na targu. Ix Cuat przez lata próbowała znaleźć w sobie

odwagę, by się do niego odezwać. Świadomość, że znajdował się teraz na boisku, dręczyła ją. Luce zorientowała się, że Ix Cuat modli się o

jego przegraną. Modliła się, by nie zginąć z jego ręki.

- Bill? - wyszeptała Luce. Gargulec sfrunął w dół.

- Gra się skończyła! Tłum kieruje się teraz do cenote. To ta krasowa studnia, w której składa się ofiary. Zotz i zwycięzcy gracze są już w

drodze na górę, by poprowadzić was na ceremonię.

Gdy zgiełk tłumu ucichł, Luce zadrżała. Rozległy się kroki na schodach. W każdej chwili Daniel mógł pokazać się w drzwiach.

Trzy cienie zasłoniły wejście. Do świątyni wkroczył Zotz, przywódca w

czerwono-białym nakryciu głowy. Żadna z dziewcząt się nie poruszyła -wszystkie patrzyły w przerażeniu na długą, ozdobną włócznię, którą

trzymał w ręku. Nabito na nią ludzką głowę. Oczy były otwarte i

zezowały z wysiłku, z szyi wciąż płynęła krew. Luce odwróciła wzrok i jej spojrzenie padło na drugiego, bardzo

muskularnego mężczyznę wkraczającego do środka. Niósł kolejną

malowaną włócznię z nabitą głową. Ta przynajmniej miała zamknięte oczy. Na grubych, martwych wargach malował się lekki uśmiech.

- Przegrani - powiedział Bill, podlatując blisko do każdej z głów, by im

się przyjrzeć. - Nie cieszysz się teraz, że drużyna Daniela zwyciężyła? Głównie

dzięki temu gościowi. - Poklepał muskularnego mężczyznę po ramieniu,

choć wydawało się, że towarzysz Daniela nic nie czuje. Bill znów wyleciał za drzwi.

Kiedy Daniel wkroczył w końcu do świątyni, miał zwieszoną głowę.

Jego dłonie były puste, a pierś naga. Jego włosy i skóra były ciemne, a postawa sztywniejsza niż zwykle. Wszystko, od tego, jak jego mięśnie

brzucha łączyły się z mięśniami piersi po sposób, po to, jak bezwładnie

zwieszał ręce u boków, było inne. Wciąż wyglądał cudownie, najcudowniej na świecie, choć wcale nie przypominał chłopaka, do

którego przyzwyczaiła się Luce.

Ale później uniósł głowę, a jego oczy miały ten sam fiołkowy odcień, co zawsze.

- Och - powiedziała cicho, szarpiąc się w więzach, rozpaczliwie pragnąc

uciec przed opowieścią, w której utknęli w tym życiu, o czaszkach, suszy i ofiarowaniu, i tulić go przez całą wieczność.

Daniel lekko pokręcił głową. Jego oczy świeciły w jej stronę. Jego

spojrzenie ją uspokajało. Jakby jej mówił, żeby się nie przejmowała. Zotz wolną ręką kazał dziewczętom wstać, potem skinął głową i

wszyscy wyszli północnym wyjściem świątyni. Hanhau jako pierwsza, z

Zotzem u boku, zaraz za nią Luce, a Ghanan na tyłach. Sznur był na tyle długi, by każda dziewczyna mogła trzymać związane nadgarstki z boku

ciała. Daniel podszedł i stanął obok niej, a drugi zwycięzca towarzyszył

Ghanan. Przez najkrótszą z chwil czubki palców Daniela musnęły jej związane

nadgarstki, Ix Cuat przeszedł dreszcz.

Za drzwiami świątyni czekali czterej bębniarze. Ustawili się w szeregu

za procesją i wygrywali te same gorączkowe rytmy, które Luce słyszała, gdy przybyła do tego życia. Schodzili po schodach piramidy. Luce

skupiała się na marszu, czując się przy tym tak, jakby niósł ją przypływ,

a nie stawiała jedną stopę za drugą, w dół piramidy, a później szeroką, zakurzoną drogą prowadzącą ją ku śmierci.

Słyszała jedynie bębny, aż Daniel nachylił się do niej i wyszeptał:

- Uratuję cię. Coś w duszy Ix Cuat się wzniosło. W tym życiu odezwał się do niej po

raz pierwszy

- Jak? - wyszeptała w odpowiedzi, nachylając się w jego stronę, rozpaczliwie pragnąc by uwolnił ją i zabrał daleko, daleko.

- Nie martw się. - Znów delikatnie musnął ją palcami. - Obiecuję,

zatroszczę się o ciebie. Oczy piekły ją od łez. Ziemia wciąż paliła podeszwy jej stóp i Luce

wciąż maszerowała do miejsca, w którym Ix Cuat miała zginąć, lecz, po

raz pierwszy od przybycia do tego wcielenia, nie bała się. Ścieżka zaprowadziła ich w głąb dżungli. Bębniarze ucichli. Uszy Luce

wypełniała inkantacja, śpiewy tłumu głębiej w dżungli, przy cenote.

Dorastała,

śpiewając tę pieśń, modlitwę o deszcz. Pozostałe dziewczęta śpiewały

cicho, ich głosy drżały. Luce pomyślała o słowach, które Ix Cuat mówiła, gdy Luce wnikała w

jej ciało. „Zabierz mnie stąd!", krzyknęła w głowie. „Zabierz mnie

stąd!". Nagle się zatrzymali. Wgłębi wysuszonej, spragnionej dżungli ich ścieżka się rozszerzała.

Głęboki krater w wapiennej skale rozciągał się na dziesiątki metrów

przed Luce. Wokół widziała błyszczące, poważne oczy Majów. Były ich setki. Przesiali śpiewać. Nadeszła chwila, na którą czekali.

Cenote było sadzawką w wapiennej skale, omszałą, głęboką i pełną

jaskrawozielonej wody. Ix Cuat była tam wcześniej - widziała dwanaście innych ofiar z ludzi, podobnych do tej. Pod nieruchomą

powierzchnią wody rozkładały się pozostałości setki innych ciał, setki

dusz, które ponoć poszły prosto do Nieba - tyle tylko, że w tej chwili Ix Cuat wcale nie była tego taka pewna. Rodzina Ix Cuat stała w pobliżu

krawędzi cenote. Jej matka, ojciec i dwie młodsze siostry, obie z

niemowlętami w ramionach. Wierzyli - w rytuał, w ofiarę, która odbierze im córkę i złamie serca. Kochali ją, ale sądzili, że jest pechowa.

Sądzili, że to najlepszy sposób, by się odkupiła.

Szczerbaty mężczyzna z długimi złotymi kolczykami zaprowadził Ix Cuat i jej towarzyszki przed oblicze Zotza, który zajął ważne miejsce

przy krawędzi studni. Wpatrywał się w głęboką wodę. Później zamknął

oczy i zaczął nową inkarnację. Zebrani i bębniarze się dołączyli. Teraz szczerbaty mężczyzna stanął między Luce i Ghanan i opuścił

topór na wiążący je sznur. Luce poczuła szarpnięcie i lina pękła. Jej

nadgarstki wciąż były skrępowane, lecz teraz była związana jedynie z Hanhau po prawej. Ghanan została sama i znalazła się przed Zotzem.

Dziewczyna kołysała się, śpiewając pod nosem. Po jej karku spływała

strużka potu. Kiedy Zotz zaczął wypowiadać słowa modlitwy do boga deszczu,

Daniel nachylił się w stronę Luce. - Nie patrz.

Dlatego Luce wpatrzyła się w Daniela, a on w nią. Wokół cenote tłum wstrzymał oddech. Towarzysz Daniela z drużyny chrząknął i opuścił

topór na kark dziewczyny. Luce słyszała, jak ostrze gładko przebija

ciało, później ciche uderzenie głowy Ghanan o ziemię. Tłum znów zaryczał - okrzyki podziękowań dla Ghanan, modlitwy za jej

duszę w Niebie, gorączkowe prośby o deszcz.

Jak ludzie mogli naprawdę sądzić, że zabicie niewinnej dziewczyny rozwiąże ich problemy? W takich momentach zazwyczaj pojawiał się

Bill, lecz teraz Luce nigdzie go nie widziała. Znikał przeważnie wtedy,

gdy w okolicy pojawiał się Daniel.

Luce nie chciała widzieć, co się stało z głową Ghanan. Później usłyszała

głośny, odbijający się echem chlupot i wiedziała, że ciało dziewczyny znalazło się w miejscu ostatniego spoczynku.

Szczerbaty podszedł bliżej. Tym razem oddzielił Ix Cuat od Hanhau.

Luce drżała, gdy prowadził ją przed przywódcę plemienia. Kamienie pod jej stopami były mokre. Spojrzała przez wapienną krawędź w głąb

cenote. Czuła, że zaraz zrobi jej się niedobrze, lecz wtedy Daniel

pojawił się u jej boku i poczuła się lepiej. Skinieniem głowy kazał jej patrzeć na Zotza.

Nie, pomyślała Luce. To było niewłaściwe. „Zabierz mnie stąd!" -

krzyknęła do Daniela w głowie. Odwrócił się w jej stronę, prawie jakby usłyszał.

Szczerbaty wytarł kawałem futra krew Ghanan z topora. Z wielką

ceremonią podał ostrze Danielowi, który odwrócił się do Luce. Wydawał się zmęczony, jakby przytłaczał go ciężar topora. Jego wargi

były zaciśnięte i białe, a fioletowe oczy cały czas wpatrywały się w nią.

Tłum umilkł, wstrzymując oddech. Gorący wiatr szumiał w gałęziach, kiedy topór błyszczał w słońcu. Luce czuła, że nadchodzi koniec, ale

dlaczego? Dlaczego jej dusza ją tu ściągnęła? Jaką wiedzę na temat

przeszłości, a może przekleństwa, zdobędzie, kiedy obetną jej głowę? Wtedy Daniel upuścił topór na ziemię.

- Co robisz? - spytała Luce.

Daniel nie odpowiedział. Poruszył ramionami, zwrócił twarz ku niebu i rozpostarł ręce. Zotz zrobił krok naprzód, żeby interweniować, lecz

kiedy dotknął ramienia Daniela, wrzasnął i cofnął się, jakby się oparzył.

A wtedy.

Białe skrzydła Daniela uwolniły się z jego ramion. Gdy rozłożyły się w

pełni, ogromne i wstrząsająco białe na tle wypalonego brązowego krajobrazu, dwudziestu Majów poleciało do tyłu.

Wokół cenote rozległy się krzyki.

- Kim on jest? - Ten chłopak ma skrzydła!

- To bóg, przysłany przez Chaaka!

Luce szarpała sznury wiążące jej nadgarstki i kostki. Musiała podbiec do Daniela. Próbowała ruszyć się w jego stronę, aż... Aż w ogóle nie mogła

się ruszyć.

Skrzydła Daniela były tak jasne, że aż nie do zniesienia. Tylko że w tej chwili świeciły nie tylko jego skrzydła. Ale i... on cały. Całe jego ciało

świeciło. Jakby połknął słońce.

Powietrze wypełniała muzyka. Nie, nie muzyka, lecz jeden harmonijny akord. Ogłuszający i niekończący się, wspaniały i przerażający.

Luce słyszała go wcześniej... gdzieś. Na cmentarzu w Sword & Cross,

ostatniej nocy, którą tam spędziła, kiedy Daniel walczył z Camem, a Luce nie wolno było patrzeć. Tamtej nocy panna Sophia odciągnęła ją, a

Penn umarła i

wszystko się zmieniło. Zaczęło się od tego samego akordu, a pochodził

on od Daniela, Byt podświetlony tak jasno, że jego ciało brzęczało. Zakołysała się w miejscu, niezdolna oderwać od niego wzroku, jej ciało

omyła fala intensywnego gorąca.

Za Luce ktoś krzyknął. Później rozległy się dalsze krzyki, cały chór. Coś się paliło. Smród był ostry, duszący i natychmiast wywołał u niej

mdłości. Kącikiem oka ujrzała płomień w miejscu, w którym przed

chwilą stał Zotz. Wybuch odrzucił ją do tyłu i odwróciła się plecami od promienistej jasności Daniela, krztusząc się czarnym popiołem i

gorzkim dymem.

Hanhau zniknęła, miejsce, w którym stała, poczerniało. Szczerbaty zakrywał twarz, próbując nie patrzeć na światłość Daniela. Tej jednak

nie dało się oprzeć. Na oczach Luce mężczyzna spojrzał ukradkowo

między palcami i stanął w ogniu. Wszędzie wokół cenote Majowie patrzyli na Daniela. A jego blask

podpalał ich, jednego po drugim. Wkrótce w dżungli zapłonął pierścień

ognia, płonęli wszyscy poza Luce. - Ix Cuat! - Daniel wyciągnął do niej rękę.

Jego blask sprawił, że Luce wrzasnęła z bólu, ale choć czuła się, jakby

za chwilę miała się udusić, jej wargi opuściły słowa: - Jesteś wspaniały!

- Nie patrz na mnie - błagał. - Kiedy śmiertelnik widzi prawdziwą istotę

anioła, wtedy... widziałaś, co się stało z pozostałymi. Nic pozwolę, żebyś opuściła mnie tak szybko. Zawsze tak szybko.

- Wciąż tu jestem - stwierdziła Luce.

- Ty nadal... - Płakał. - Widzisz mnie? Prawdziwego mnie? - Widzę cię.

I przez ułamek sekundy widziała. Jej wzrok się wyostrzył. Jego blask

wciąż był promienny, ale nie tak oślepiający. Widziała jego duszę. Była rozgrzana do białości i idealnie czysta, i wyglądała... inaczej nie umiała

tego ująć... jak Daniel. Czuła się tak, jakby wracała do domu. Luce

wypełniła fala niezrównanej radości. Gdzieś w głębi duszy zabrzęczał dzwonek rozpoznania. Już wcześniej

widziała go takim.

Czyż nie? Gdy jej umysł próbował sięgnąć do przeszłości, której nie umiała do

końca dotknąć, jego blask zaczął ją przytłaczać.

- Nie! - krzyknęła, czując, jak ogień wypala jej serce, a jej ciało otrząsa się z czegoś.

- I co? - Szorstki głos Billa drażnił jej bębenki.

Leżała oparta o chłodny blok kamienia. Z powrotem w jednej z jaskiń

Głosicieli, uwięziona w lodowatym miejscu pomiędzy, w którym trudno było utrzymać cokolwiek ze świata zewnętrznego. Rozpaczliwie

próbowała sobie wyobrazić, jak wyglądał tam Daniel - chwała jego

odsłoniętej duszy - ale nie mogła. Już ją to opuszczało. Czy w ogóle się wydarzyło?

Luce zamknęła oczy, próbując sobie przypomnieć, jak dokładnie

wyglądał. Nie umiała opisać tego słowami. To było niewiarygodne, pełne radości połączenie.

- Widziałam go.

- Kogo, Daniela? Jasne, ja też. Był gościem, który upuścił topór podczas ceremonii. Wielki, ogromny błąd.

- Nie, widziałam go naprawdę. Tym, jakim rzeczywiście jest. - Jej głos

drżał. - Jest tak piękny. - A, to. - Bill z irytacją potrząsnął głową.

- Rozpoznałam go. Chyba widziałam go wcześniej.

- Wątpię w to. - Bill zakaszlał. - To był pierwszy i ostatni raz, kiedy mogłaś go takim zobaczyć. Widziałaś go i umarłaś. Tak się dzieje, kiedy

śmiertelne ciało spojrzy na bezgraniczną chwałę anioła.

Natychmiastowa śmierć. Spalenie przez piękno anioła. - Nie, wcale tak nie było.

- Widziałaś, co się stało z pozostałymi. Puf. I nie ma. - Bill opadł obok

niej i poklepał ją po kolanie. - A jak myślisz, dlaczego później Majowie zaczęli składać ofiary przez całopalenie? Sąsiednie plemię odkryło

wypalone pozostałości i musiało to sobie jakoś wyjaśnić.

- Tak, od razu spłonęli. Ale ja wytrwałam dłużej...

- Kilka dodatkowych sekund? Kiedy byłaś odwrócona? Gratulacje.

- Mylisz się. I wiem, że widziałam to już wcześniej. - Może wcześniej widziałaś jego skrzydła. Ale Daniela zrzucającego

swoją ludzką maskę i ukazującego ci swoją prawdziwą postać anioła?

Zabija cię za każdym razem. - Nie. - Luce pokręciła głową, - Mówisz, że on nie może mi nigdy

pokazać, kim naprawdę jest?

Bill wzruszył ramionami. - Nie, chyba że chce spalić ciebie i wszystkich wokół. Jak myślisz,

dlaczego Daniel za każdym razem tak ostrożnie podchodzi do

pocałunków? Jego chwała mocno prześwieca, kiedy między wami robi się namiętnie.

Luce z trudem panowała nad sobą.

- To dlatego czasem umieram, kiedy się całujemy? - Oklaski dla dziewczyny, co, chłopaki? - powiedział złośliwie Bill.

- Ale co z tymi innymi okazjami, kiedy umieram przed pocałunkiem,

zanim... - Zanim masz szansę się zorientować, jak toksyczny może się stać wasz

związek?

- Zamknij się.

- Serio, ile razy musisz widzieć tę samą historię, zanim uświadomisz sobie, że nic się nigdy nie zmienia?

- Coś się zmieniło - powiedziała Luce. - I dlatego wyruszyłam w tę

podróż, dlatego wciąż żyję. Gdybym tylko mogła zobaczyć go znowu... całego... wiem, że zniosłabym to.

- Nie rozumiesz. - Bill zaczął podnosić głos, - Mówisz o tym wszystkim

bardzo po ludzku. - Kiedy robił się bardziej podekscytowany, zaczynał się zapluwać, - To jest coś wielkiego, a ty wyraźnie nie umiesz sobie z

tym poradzić.

- Dlaczego nagle się tak na mnie rozłościłeś? - Ponieważ! Ponieważ. - Spacerował po półce, zgrzytając zębami. -

Posłuchaj mnie. Daniel ten jeden raz popełnił błąd, pokazał siebie, ale

nigdy więcej tego nie zrobił. Nigdy. Nauczył się. Ty też się nauczyłaś: śmiertelne ciało nie może patrzeć na prawdziwą postać anioła, gdyż to je

zabija.

Luce odwróciła się od niego, złoszcząc się coraz bardziej. Może Daniel zmienił się po tym życiu w Chichen Itza, może stał się bardziej ostrożny

w przyszłości. Ale co z przeszłością?

Dotarła do krawędzi półki w Głosicielu i wpatrzyła się w ogromną, ziejącą ciemność, która prowadziła gdzieś w mroczną niewiadomą.

Bill krążył wokół głowy Luce, jakby próbował się do niej dostać.

- Wiem, co sobie myślisz, i tylko się rozczarujesz. - Zbliżył się do jej ucha i szepnął: - Albo i gorzej.

Nic, co mówił, nie mogło jej powstrzymać, Jeśli istniał wcześniejszy

Daniel, który zachowywał się nieostrożnie, to Luce miała zamiar go odnaleźć.

SZESNAŚCIE DRUŻBA

JEROZOLIMA, IZRAEL 27 NISSAN 2760 R.

-OKOŁO 1 KWIETNIA 1000 R. P.N.E..

Daniel nie był do końca sobą.

Wciąż pozostawał złączony z ciałem, z którym połączył się w mrocznych fiordach Grenlandii. Próbował zwolnić, kiedy opuścił

Głosiciela, lecz jego pęd był zbyt wielki. Pozbawiony równowagi,

wypadł z ciemności i przetoczył się po kamiennej ziemi, aż w końcu uderzył głową w coś twardego i znieruchomiał.

Złączenie z dawnym ja było ogromnym błędem.

Najprostszym sposobem na rozdzielenie dwóch splecionych ze sobą inkarnacji duszy było zabicie ciała. Uwolniona z okowów ciała dusza

doprowadzała się do porządku. Ale Daniel nie za bardzo miał możliwość

zabić siebie. Chyba że... Gwiezdna strzała.

Na Grenlandii porwał ją ze śniegu w pobliżu ogniska aniołów. Gabbe

przyniosła ją jako symboliczną ochronę, lecz nie spodziewała się, że Daniel się złączy i ją ukradnie.

Czy naprawdę sądził, że mógłby przeciągnąć tępym srebrnym czubkiem

po piersi i rozdzielić dusze, wysyłając swoje poprzednie ja z powrotem we właściwy czas?

Głupota.

Nie. Istniało zbyt wielkie prawdopodobieństwo, że się pomyli, popełni błąd, a wtedy zamiast rozdzielenia duszy może ją przypadkiem zabić.

Pozbawiona duszy ziemska powłoka Daniela będzie bez końca

wędrować po świecie, szukając swojej duszy, ale zadowalając się drugą w kolejności - Luce. Będzie ją dręczyć aż do śmierci, a może i dłużej.

Tym, czego potrzebował Daniel, był partner. To, czego potrzebował,

było niemożliwe. Sapnął i przetoczył się na plecy. Zmrużył oczy i spojrzał prosto w

słońce.

- Widzisz? - powiedział ktoś nad nim. - Mówiłam ci, że jesteśmy we właściwym miejscu.

- Nie wiem, dlaczego to tutaj - kolejny głos, tym razem należący do

chłopca - jest dowodem, że robimy cokolwiek właściwie. - Och, daj spokój, Milesie. Nic pozwól, żeby twoja złość na Daniela

powstrzymała nas przed znalezieniem Luce. On z pewnością wie, gdzie

ona jest. Głosy się przybliżyły, Daniel przymrużył oczy i zobaczył rękę

przecinającą promienie słońca, wycinającą się w jego stronę.

- Hej, potrzebujesz pomocy? Shelby. Nefilim, przyjaciółka Luce z Shoreline.

I Miles. Ten, z którym się całowała.

- Co wy tu robicie? Daniel usiadł gwałtownie, odrzucając wyciągniętą rękę Shelby.

Rozmasował czoło i obejrzał się za siebie - tym, z czym się zderzył, był

stary pień drzewa oliwnego. - A jak myślisz, co tu robimy? Szukamy Luce. - Shelby spojrzała z góry

na Daniela i zmarszczyła nos. - Co z tobą jest nie tak?

- Zupełnie nic. Daniel próbował wstać, ale tak zakręciło mu się w głowie, że znów

musiał usiąść. Złączenie - a zwłaszcza zaciągniecie dawnego ciała w

inne życie -sprawiło, że się pochorował. Od wewnątrz walczył ze swoją przeszłością, obijając się o krawędzie, siniacząc duszę o kości i skórę.

Wiedział, że Nefilim wyczuwają, że przytrafiło mu się coś

niewypowiedzianego. - Idźcie do domu, intruzi. Czyjego Głosiciela wykorzystaliście, żeby się

tu dostać? Wiecie, w jak wielkie kłopoty możecie się wpakować?

Nagle i niespodziewanie pod jego nosem zamigotało coś srebrzystego. - Zabierz nas do Luce. - Miles wycelował gwiezdną strzałę w gardło

Daniela. Oczy miał ukryte pod daszkiem bejsbolówki, ale jego wargi

wygięły się w nerwowym grymasie. Daniel był oszołomiony.

- Ty... ty masz z gwiezdną strzałę.

- Miles! - szepnęła ostro Shelby. - Co ty wyprawiasz? Tępy grot strzały zadrżał. Miles był wyraźnie zdenerwowany.

- Zostawiłeś ją na podwórku, kiedy Wygnańcy odeszli - odpowiedział

Danielowi. - Cam chwycił jedną, a w całym zamieszaniu nikt nie zauważył, kiedy podniosłem tę. Ty ruszyłeś za Luce. A my

wyruszyliśmy za tobą. -Odwrócił się do Shelby. - Pomyślałem, że może się nam przydać. Do obrony.

- Nie waż się go zabić - zwróciła się Shelby do Milesa. - Jesteś idiotą.

- Nie - sprzeciwił się Daniel, siadając bardzo powoli. - Wszystko w porządku.

W głowie miał chaos. Jaka była szansa? Coś takiego widział tylko raz.

Nie był ekspertem od złączenia. Ale jego przeszłe wcielenie kręciło się w jego wnętrzu - nie mógł tak trwać. Istniało tylko jedno rozwiązanie.

Miles trzymał je w dłoniach.

Ale jak mógł skłonić chłopca, żeby go zaatakował, nie wyjaśniając wszystkiego? I czy mógł zaufać Nefilim?

Daniel cofał się, aż oparł się plecami o pień. Wzniósł się po nim do

góry, trzymając przed sobą puste ręce, pokazując Milesowi, że nie ma się czego bać.

- Miałeś lekcje szermierki?

- Co takiego? - Miles wydawał się zdezorientowany. - W Shoreline. Czy miałeś lekcje szermierki?

- Wszyscy mieliśmy. To nie miało większego sensu i nie byłem w tym

szczególnie dobry, ale...

Danielowi to wystarczyło.

- En garde! - wykrzyknął, wyciągając z ukrycia gwiezdną strzałę jak miecz.

Miles szeroko otworzył oczy. W jednej chwili również uniósł swoją

strzałę. - O, cholera - jęknęła Shelby, pośpiesznie schodząc im z drogi, -

Panowie, naprawdę. Przestańcie!

Gwiezdne strzały były krótsze niż florety do szermierki, ale kilkanaście centymetrów dłuższe od zwykłych strzał. Lekkie jak piórko,

jednocześnie były twarde jak diament i gdyby Daniel i Miles zachowali

niezwykłą ostrożność, obaj mogliby wyjść z tego z życiem. Z pomocą Milesa Daniel mógłby oddzielić się od swojego dawnego wcielenia.

Przeciął powietrze gwiezdną strzałą, zbliżając się kilka kroków do

Nefilim. Miles odpowiedział, sparował cios Daniela, jego strzała uderzyła mocno

w prawo. Gdy pociski się zderzyły, nie zabrzęczały metalicznie jak

florety. Rozległ głęboki łoskot, który odbił się echem od gór i wstrząsnął ziemią pod ich stopami.

- Twoje lekcje szermierki nie były bez sensu - powiedział Daniel, gdy

jego strzała zderzała się w powietrzu z bronią Milesa, - Miały przygotować cię na taką chwilę.

- To znaczy, jaką? - Miles chrząknął i rzucił się do przodu, unosząc

strzałę, aż ta zetknęła się w powietrzu ze strzałą Daniela, Napięli ramiona. Strzały zamarły w kształcie litery g.

- Musisz mnie uwolnić od wcześniejszego wcielenia, które złączyłem ze

swoją duszą - odparł Daniel.

- Co do... - mruknęła stojąca na uboczu Shelby. Na twarzy Milesa

pojawiła się dezorientacja, jego ramię osłabło. Gwiezdna strzała uderzyła z brzękiem o ziemię. Sapnął i chwycił ją gorączkowo, z

przerażeniem patrząc na Daniela.

- Nie chcę zaatakować ciebie - stwierdził Daniel. - To ty musisz zaatakować mnie. - Udało mu się uśmiechnąć szyderczo. - No chodź.

Wiesz, że tego chcesz. Pragnąłeś tego od dawna.

Miles rzucił się do ataku, tym razem trzymając swoją broń jak strzałę, nie jak miecz. Daniel był na to gotów, uchylił się i obrócił na pięcie,

uderzając swoją gwiezdną strzałą w pocisk Milesa.

Zakleszczyli się - Daniel ze strzałą skierowaną ponad ramieniem Milesa, powstrzymując młodego Nefilim, a Miles z gwiezdną strzałą centymetry

od serca Daniela.

- Pomożesz mi? - spytał Daniel. - A co my z tego będziemy mieć? - spytał Miles, Daniel musiał się nad

tym zastanowić.

- Szczęście Luce - powiedział w końcu.

Miles nie powiedział „tak". Ale nie powiedział też „nie".

- Teraz... - Głos Daniela załamał się, gdy wydawał polecenie - ...bardzo ostrożnie przeciągnij ostrzem w linii prostej przez środek mojej piersi.

Nie przebij skóry.

Miles zaczął się pocić. Jego twarz pobladła. Spojrzał na Shelby. - Zrób to, Milesie - wyszeptała.

Gwiezdna strzała zadrżała. Wszystko znajdowało się w rękach chłopaka.

Tępy czubek gwiezdnej strzały dotknął skóry Daniela i zaczął przesuwać się w

dół,

- O mój Boże. - Wargi Shelby wygięły się w przerażeniu, - On się topi. Daniel czuł to, jakby warstwa skóry odrywała się od jego kości. Ciało

dawnego wcielenia powoli oddzielało się od jego własnego. Jad

rozdzielenia przepełnił go, wchodząc głęboko we włókna skrzydeł. Ostry ból wywoływał mdłości, wypełniał jego wnętrze wielkimi falami.

Zrobiło mu się ciemno przed oczami, w uszach dzwoniło. Gwiezdna

strzała wypadła z jego dłoni i uderzyła o ziemię. I nagle poczuł jednocześnie mocne pchnięcie i ostre powietrze. Długie westchnienie,

dwa uderzenia, a później...

Znów zaczął widzieć wyraźniej. Dzwonienie ustąpiło. Czuł lekkość, prostotę.

Wolność

Miles leżał na ziemi pod nim, jego pierś unosiła się gwałtownie. Strzała w dłoni Daniela zniknęła. Obrócił się i ujrzał widmo swojego

poprzedniego wcielenia za plecami. Jego skóra była szara, ciało

przypominało upiora, oczy i zęby miał czarne jak węgiel, a w dłoni ściskał gwiezdną strzałę. Jego profil kołysał się na gorącym wietrze, jak

obraz na ekranie starego telewizora. - Przepraszam - powiedział Daniel, wyciągnął ręce i chwycił swoje

dawne ja u podstawy skrzydeł.

Kiedy Daniel podnosił cień samego siebie z ziemi, jego ciało wydawało

się kruche i niewystarczające. Palce odnalazły szarzejący portal Głosiciela, przez który przeszły oba wcielenia Daniela, zanim ten

rozpadł się na kawałki.

- Nadejdzie twój dzień - powiedział. Później wrzucił swoje dawne wcielenie z powrotem w Głosiciela.

Patrzył, jak pustka znika w gorących promieniach słońca. Ciało wydało

głośny gwizd, gdy koziołkowało przez czas, jakby spadało z urwiska. Głosiciel rozpadł się na malutkie kawałki i zniknął.

- Co się tu, do diabła, srało? - spytała Shelby, pomagając Milesowi się

podnieść. Nefilim był blady jak ściana, patrzył na swoje dłonie, obracał nimi i

przyglądał się im, jakby nie widział ich nigdy wcześniej. Daniel

odwrócił się do Milesa. - Dziękuję.

Niebieskie oczy Nefilim wydawały się jednocześnie podekscytowane i

przerażone, jakby pragnął wyciągnąć z Daniela każdy szczegół tego, co się

wydarzyło, ale nie chciał tego po sobie pokazać. Shelby oniemiała, co

było wydarzeniem bez precedensu. Aż do tej chwili Daniel gardził Milesem. Irytowała go Shelby, która

praktycznie zaprowadziła Wygnańców do Luce. Ale teraz, pod tym

drzewem oliwnym, zobaczył, dlaczego Luce zaprzyjaźniła się z nimi. I cieszył się.

Dobiegł ich dźwięk rogu. Miles i Shelby podskoczyli.

Tob był szofar, poświęcony róg barani, który wydawał długi, przytłumiony dźwięk - często wykorzystywano go do ogłaszania

ceremonii religijnych i świąt. Aż do tego czasu Daniel nie rozglądał się

na tyle długo, by się zorientować, gdzie się znaleźli. Całą trójką stali w cieniu drzewa oliwnego na szczycie niskiego

pagórka. Przed nimi zbocze opadało w stronę szerokiej, płaskiej doliny,

płowej od trawy której nigdy nie kosił człowiek. Pośrodku doliny znajdował się wąski pas zieleni, gdzie dzikie kwiaty rosły wzdłuż

wąskiej rzeki.

Na wschód od koryta rzeki stała niewielka grupka namiotów, zwrócona w stronę większej kwadratowej budowli z białego kamienia, z

drewnianą kratownicą w miejscu dachu. Dźwięk szofaru musiał

dochodzić z tej świątyni. Kobiety w kolorowych płaszczach, które sięgały im do kostek, krążyły

wokół świątyni, wchodziły i wychodziły. Nosiły gliniane dzbany i

brązowe tace z jedzeniem, jakby przygotowywały ucztę. - Och - powiedział Daniel, czując, jak opanowuje go głęboka

melancholia.

- Och co? - spytała Shelby. Daniel chwycił ją za kaptur bluzy moro.

- Jeśli szukacie tu Luce, nic znajdziecie jej. Nie żyje. Umarła przed miesiącem.

Miles niemal się zakrztusił.

- Masz na myśli Luce z tego czasu - stwierdziła Shelby. - Nie naszą Luce. Prawda?

- Naszej Luce... mojej Luce... też tu nie ma. Nie wiedziała o istnieniu

tego miejsca, więc jej Głosiciele nie mogły jej tu sprowadzić. Wasze też nie.

Shelby i Miles popatrzyli po sobie.

- Mówisz, że szukasz Luce - odezwała się Shelby - ale jeśli wiesz, że jej tu nie ma, to po co wciąż się tu kręcisz?

Daniel patrzył ponad ich głowami na dolinę poniżej.

- Niedokończone sprawy. - Kto to? - spytał Miles, wskazując na kobietę w długiej białej sukni.

Była wysoka i smukła, miała rude włosy, które migotały w słońcu.

Głęboki dekolt jej sukni ukazywał złocistą skórę, śpiewała coś łagodnego i uroczego, kuszącą melodię, którą ledwie słyszeli.

- To Lilith - powiedział powoli Daniel. - Ma dziś wyjść za mąż.

Miles zrobił kilka kroków ścieżką prowadzącą od drzewa oliwnego w stronę doliny ze świątynią, jakieś trzydzieści metrów niżej, jakby chciał

się lepiej przyjrzeć.

- Milesie, zaczekaj! - Shelby ruszyła za nim. - To nie tak, jak w Vegas.

To jest jakiś przeklęty... inny czas, czy cokolwiek. Nic możesz na widok atrakcyjnej dziewczyny po prostu ruszyć naprzód, jakbyś był panem

tego miejsca. -Odwróciła się do Daniela po pomoc.

- Trzymajcie się nisko - polecił im Daniel. - Poniżej linii traw. I zatrzymajcie się, kiedy wam nakażę.

Ostrożnie ruszyli ścieżką i zatrzymali się na brzegu rzeki, w dół jej

biegu od świątyni. Wszystkie namioty niewielkiej społeczności ozdobiono girlandami nagietków i kwiatów strączyńca. Znajdowali się

w zasięgu głosu Lilith i dziewcząt, które pomagały jej w przygotowaniu

do ślubu. Dziewczyny śmiały się i dołączyły do śpiewu, zaplatając drugie rude włosy Lilith w koronę wokół

jej głowy

Shelby odwróciła się do Milesa. - Czy ona nie przypomina trochę Lilith z Shoreline?

- Nie - odpowiedział natychmiast Miles. Przez chwilę przyglądał się

pannie młodej. - Dobra, może trochę. To dziwne. - Luce pewnie nigdy o niej nie wspominała - wyjaśniła Shelby

Danielowi. - To prawdziwa suka z Piekła rodem.

- Ma sens - odparł Daniel. - Wasza Lilith może pochodzić z tego samego długiego rodu złych kobiet. Wszystkie są potomkiniami pierwszej matki

Lilith. Ona była pierwszą żoną Adama.

- Adam miał więcej niż jedną żonę? - Shelby opadła szczęka. - A co z Ewą?

- Przed Ewą.

- Przed Ewą? Nie ma mowy. Daniel pokiwał głową.

- Krótko byli małżeństwem, kiedy Lilith go zostawiła. Złamało mu to serce. Długo czekał, ale w końcu poznał Ewę. A Lilith nigdy nie

wybaczyła Adamowi, że doszedł do siebie po rozstaniu z nią. Spędziła

resztę życia, wędrując po świecie i przeklinając rodzinę, którą Adam miał z Ewą. A jej potomkowie... czasem zaczynają dobrze, ale w końcu,

no cóż, niedaleko pada jabłko od jabłoni.

- To pokręcone - stwierdził Miles, choć uroda Lilith wyraźnie go hipnotyzowała.

- Mówisz mi, że Lilith Clout, dziewczyna, która w dziewiątej klasie

podpaliła mi włosy, może być dosłownie suką z Piekła rodem? Że wszystkie moje uroki rzucane w jej stronę mogły mieć uzasadnienie?

- Pewnie tak. - Daniel wzruszył ramionami.

- Nigdy nie czułam się tak usprawiedliwiona, - Shelby się roześmiała. -Dlaczego w naszych angelologicznych księgach w Shoreline nie ma nic

na ten temat?

- Sza.

Miles wskazał w stronę świątyni. Lilith zostawiła swoje druhny, by

dokończyły przygotowania do ślubu - rozrzuciły żółte i białe maki w pobliżu wejścia do świątyni, zawiesiły wstążki i srebrne dzwoneczki na

niskich gałęziach dębów - i odeszła od nich na zachód, w stronę rzeki, w

stronę kryjówki Daniela, Shelby i Milesa. Niosła bukiet białych lilii. Kiedy dotarła do brzegu, zerwała kilka

płatków i rzuciła je na wodę, wciąż nucąc cicho pod nosem. Później

odwróciła się i ruszyła wzdłuż brzegu na północ, w stronę ogromnego drzewa karobowego, którego gałęzie zwieszały się nad rzeką.

Pod nim siedział chłopiec, wpatrując się w nurt. Długie nogi podciągnął

pod brodę, otoczył je jedną ręką. Drugą wrzucił kamienic do wody. Zielone oczy błyszczały na tle opalonej twarzy. Jego kruczoczarne

włosy były rozczochrane i wilgotne po kąpieli.

- O mój Boże, to... - Daniel stłumił okrzyk Shelby, zaciskając jej dłoń na wargach.

Tej chwili się właśnie obawiał.

- Tak, to jest Cam, ale nie Cam, którego znacie. To wcześniejszy Cam. Znajdujemy się tysiące lat w przeszłości.

Miles zmrużył oczy.

- Ale on i tak jest zły. - Nie - sprzeciwił się Daniel. - Wcale nie.

- Hę? - spytała Shelby.

- Był taki czas, kiedy wszyscy byliśmy częścią jednej rodziny. Cam był moim bratem. Nie był zły, jeszcze nie. Może teraz też wcale nic jest.

Fizycznie, jedyną różnicą między tym Camem a tym, którego znali

Shelby i Miles, był brak na szyi tatuażu w kształcie czarnego słońca, który otrzymał od Szatana, kiedy stanął po stronie Piekła. Poza tym,

Cam wyglądał zupełnie tak samo jak w teraźniejszości.

Tyle tylko, że na twarzy tego dawnego Cama malowała się troska. Daniel od tysiącleci nie widział u niego takiego wyrazu twarzy.

Prawdopodobnie nigdy od tej właśnie chwili.

Lilith zatrzymała się za Camem i otoczyła ramionami jego szyję tak, że jej dłonie spoczęły tuż nad jego piersią. Nie odwracając się, Cam

położył swoje dłonie na jej dłoniach. Oboje z zadowoleniem przymknęli

oczy. - To się wydaje bardzo prywatne - powiedziała Shelby - Czy nie

powinniśmy... to znaczy ja się czuję dziwnie.

- W takim razie odejdź - odparł powoli Daniel. - Tylko nie rób scen... Daniel przerwał. Ktoś szedł w stronę Cama i Lilith.

Młody mężczyzna był wysoki i opalony, odziany w długą białą szatę, i

niósł gruby zwój pergaminu. Opuścił jasnowłosą głowę, ale z pewnością był to Daniel.

- Ja nie idę. - Miles wpatrzył się w dawne wcielenie Daniela.

- Zaraz, wydawało mi się, że właśnie wepchnęliśmy tego gościa w

Głosiciela - odezwała się Shelby z wyraźną dezorientacją w głosie. - To była późniejsza wcześniejsza wersja mojej osoby - wyjaśnił Daniel.

- Późniejsza wcześniejsza wersja mojej osoby, tak powiedział! - Shelby

parsknęła, - Dokładnie, ilu Danielów jest w okolicy? - Tamten pochodził z czasów dwa tysiące lat późniejszych od chwili, w

której właśnie przebywamy, co oznacza jednocześnie tysiąc lat w

przeszłość od teraźniejszości. Tamten Daniel nie powinien się tu znaleźć.

- Trafiliśmy trzy tysiące lat w przeszłość? - spytał Miles.

- Tak, i was tu naprawdę nie powinno być. - Daniel surowo spojrzał na Milesa. - Ale ta dawna wersja mnie - wskazał na młodzieńca, który

zatrzymał się przy Camie i Lilith - przynależy tutaj.

Po drugiej stronic rzeki Lilith uśmiechnęła się. - Jak się miewasz, Dani?

Patrzyli, jak Dani klęka obok pary i rozwija zwój pergaminu. Daniel

przypomniał sobie - to był ich kontrakt ślubny. Sam zapisał wszystko po aramejsku. Miał przeprowadzić ceremonię. Cam poprosił go o to przed

wieloma miesiącami.

Lilith i Cam przeczytali dokument, Dobrze im było ze sobą, przypomniał sobie Daniel. Ona pisała dla niego pieśni i godzinami

zbierała dzikie kwiaty, wplatając je w jego ubranie. On oddał się jej w

całości. Nasłuchiwał jej snów i rozśmieszał ją, kiedy była smutna. Oboje bywali wybuchowi i kiedy się kłócili, wiedziało o tym całe plemię - ale

żadne z nich nie było jeszcze mroczną istotą, którymi się stali po

rozstaniu.

- Ta cześć tutaj - stwierdziła Lilith, wskazując linijkę w tekście. - Mówi,

że weźmiemy ślub nad rzeką. Ale wiesz, że chcę wziąć ślub w świątyni, Cam.

Cam i Daniel popatrzyli po sobie. Cam chwycił Lilith za rękę.

- Miłości moja. Już ci mówiłem, że nie mogę. Lilith podniosła głos. - Odmawiasz poślubienia mnie przed obliczem Boga? W jedynym

miejscu, w którym moja rodzina pobłogosławi ten związek! Dlaczego?

- Rany - wyszeptała Shelby po drugiej stronie rzeki. - Widzę, co się dzieje. Cam nie może się ożenić w świątyni... nie może nawet postawić

stopy w świątyni, ponieważ.

Miles też zaczął szeptać: - Jeśli upadły anioł postawi stopę w Bożym sanktuarium...

- Ono wybucha płomieniem - dokończyła Shelby.

Nefilim oczywiście mieli rację, ale Daniela zdziwiła jego własna frustracja. Cam kochał Lilith, a Lilith kochała Cama. Mieli szansę na

spełnienie swojej miłości, i do diabła z całą resztą, przynajmniej

zdaniem Daniela. Dlaczego Lilith tak bardzo nalegała, by wziąć ślub w świątyni? Dlaczego Cam nie potrafił uzasadnić swojej odmowy?

- Nie postawię tam stopy. - Cam wskazał na świątynię.

Lilith prawie się rozpłakała.

- W takim razie mnie nie kochasz. - Kocham cię bardziej, niż wydawało mi się to możliwe, lecz to nic nie

zmienia.

Szczupłe ciało Lilith niemal puchło z wściekłości. Czy wyczuwała, że w odmowie Cama jest coś więcej niż tylko pragnienie, żeby zrobić jej na

przekór? Daniel nie wierzył w to. Zacisnęła pięści i wydała z siebie

długi, przenikliwy krzyk. Jej wrzask wstrząsnął ziemią. Chwyciła Cama za nadgarstki i

przycisnęła go do drzewa. Nie stawiał oporu.

- Babka nigdy cię nie lubiła. - Jej ramiona drżały, gdy go przytrzymywała. - Zawsze mówiła straszne rzeczy, a ja zawsze cię

broniłam. Teraz to widzę. W twoich oczach i w twojej duszy. -

Wpatrzyła się w niego. - Powiedz to. - Co mam powiedzieć? - spytał z przerażeniem Cam.

- Jesteś złym człowiekiem. Jesteś... Wiem, kim jesteś.

Było wyraźnie widać, że Lilith nie wie. Słyszała plotki, które krążyły w społeczności - że był kimś złym, czarownikiem, posiadaczem tajemnej

wiedzy. Chciała jedynie usłyszeć od Cama prawdę.

Daniel wiedział, że Cam mógłby powiedzieć Lilith prawdę, ale nie chciał tego zrobić. Bał się.

- Nie jestem żadną z tych złych rzeczy, o których mówią pozostali,

Lilith -powiedział Cam. Daniel wiedział, że to prawda, ale słowa Cama brzmiały jak kłamstwo.

Zaraz miał podjąć najgorszą decyzję w swoim życiu. Oto nadeszła -

chwila, która złamała serce Cama tak, że zgniło i zmieniło się w coś mrocznego.

- Lilith - prosił Dani, odsuwając jej dłonie od gardła Cama. - On nie

jest... - Dani - ostrzegł Cam. - Nic, co powiesz, tego nie naprawi.

- To prawda. Popsuło się.

Lilith puściła i Cam upad ł na ziemię. Podniosła ich kontrakt ma łżeński i wrzuciła go do rzeki. Obracał się powoli, po czym zatonął.

- Mam nadzieję, że będę żyła tysiąc lat i będę miała tysiąc córek, by

zawsze żyła kobieta, która będzie przeklinać twoje imię. Splunęła mu w twarz, po czym odwróciła się i pobiegła z powrotem do

świątyni, a jej biała suknia wydymała się za nią jak żagiel.

Twarz Cama stała się równie biała, jak suknia ślubna Lilith. Wyciągnął rękę do Daniego, by wstać.

- Masz gwiezdną strzałę, Dani?

- Nie. - Głos Daniego drżał. - Nie mów tak. Odzyskasz ją albo... - Byłem naiwny, sądząc, że mogę być szczęśliwy w miłości do

śmiertelniczki.

- Gdybyś tytko jej powiedział - stwierdził Dani. - Powiedział jej? Co się działo ze mną... z nami wszystkimi. Upadek i

wszystko, co potem? - Cam nachylił się w stronę Daniela. - Może miała

rację.

Słyszałeś ją, cała wioska uważa mnie za demona. Nawet jeśli nie

używają tego słowa. - Nic nie wiedzą. Cam się odwrócił.

- Przez ten cały czas próbowałem temu zaprzeczać, ale miłość jest

niemożliwa, Dani. - Wcale nie.

- Ależ tak. Dla dusz takich jak nasze. Być może wytrzymasz dłużej niż

ja, ale zobaczysz. Obaj będziemy w końcu musieli dokonać wyboru. - Nie.

- Jakże szybko się sprzeciwiasz, bracie. - Cam ścisnął ramię Daniego. -

Zaczynam się zastanawiać nad tobą. Czy nigdy nie myślałeś o... przejściu na drugą stronę?

Dani wzruszył ramionami.

- Myślę o niej i tylko o niej. Liczę sekundy do chwili, gdy znów będzie ze

mną.

- Samotnie. - To wcale nie jest samotność - warknął Dani. - To miłość. Miłość,

której ty również pragniesz...

- Chodziło mi o to, że ja jestem samotny. I o wiele mniej szlachetny od ciebie. Już wkrótce. Czuję, że nadchodzi zmiana.

- Nie. - Dani podszedł do Cama. - Nie zrobiłbyś tego. Cam szarpnął się

do tyłu i splunął. - Nie wszyscy mamy tyle szczęścia, że z ukochaną wiąże nas

przekleństwo.

Daniel pamiętał tę pustą obelgę. Rozwścieczyła go. Ale i tak nie powinien mówić tego, co powiedział później.

- To idź. Nikt nie będzie za tobą tęsknił. Natychmiast pożałował tych słów, ale było za późno.

Cam napiął ramiona i rozłożył ręce. Kiedy uwolnił skrzydła, posłał

podmuch gorącego wiatru, który poruszył trawami w miejscu, gdzie ukrywali się Daniel, Shelby i Miles. Cała trójka podniosła wzrok. Jego

skrzydła były potężne, świetliste i...

- Zaraz zaraz - wyszeptała Shelby, - Nie są złote! Miles zamrugał. - Jak mogą nie być złote?

Oczywiście Nefilim musieli być skonfundowani. Podział barw był jasny

jak dzień i noc - złoto dla demonów, srebro lub biel dla wszystkich pozostałych. A Cam, którego znali, był demonem. Daniel nie był w

nastroju, by wyjaśniać Shelby, dlaczego skrzydła Cama były czysto

białe, błyszczące, świetliste jak diamenty, migoczące jak śnieg rozświetlony promieniami słońca.

Tamten Cam sprzed wieków jeszcze nie przeszedł na drugą stronę.

Dopiero znajdował się na krawędzi.

Tamtego dnia Lilith utraciła Cama jako ukochanego, a Daniel stracił

brata. Od tego dnia stali się wrogami. Czy Daniel mógł go powstrzymać? Co by się stało, gdyby nie odwrócił się od Cama i nie

rozwinął własnych skrzydeł jak tarczy - jak zrobił to teraz Dani?

Powinien był. Pragnął wyrwać się z zarośli i powstrzymać Cama teraz. To mogło wiele zmienić!

Skrzydeł Cama i Daniela nie cechowało jeszcze to udręczone

magnetyczne przyciąganie. Na razie odrzucała ich od siebie jedynie uparta różnica zdań, filozoficzna rywalizacja rodzeństwa.

Obaj aniołowie wznieśli się w tej samej chwili w niebo, każdy w inną

stronę. Dlatego kiedy Dani poleciał na wschód, a Cam na zachód, jedynie trzy Anachronizmy ukrywające się w trawie widziały, jak na

skrzydłach Cama pojawia się złoty błysk. Niczym migocząca

błyskawica.

SIEDEMNAŚCIE

ZAPISANE W KOŚCIACH

YIN, CHINY QUING MINC

(OKOŁO 4 KWIETNIA 1046 R. P.N.E.)

Na końcu tunelu Głosiciela płonęła wszechogarniająca jasność. Muskała jej skórę jak słońce o poranku w domu jej rodziców w Georgii. Luce

rzuciła się w tę stronę.

„Bezgraniczna chwała". Tak Bill określił płonące światło prawdziwej duszy Daniela. Sam widok czystej anielskiej istoty Daniela wystarczył,

by cała społeczność podczas ofiary Majów stanęła w ogniu - włączając

w to Ix Cuat, poprzednie wcielenie Luce. Ale była taka chwila.

Chwila czystego zadziwienia tuż przed śmiercią, kiedy Luce czuła się

bliższa Danielowi niż kiedykolwiek wcześniej. Nie obchodziło jej, co mówił Bill - rozpoznała blask duszy Daniela. Musiała znów go

zobaczyć. Może istniał jakiś sposób, by to przeżyła. Musiała

przynajmniej spróbować.

Wypadła z Głosiciela w zimną pustkę olbrzymiej sypialni.

Komnata była co najmniej dziesięć razy większa od wszystkich pokojów, jakie Luce kiedykolwiek widziała, i wystawnie wyposażona.

Podłogi wykonano z gładkiego marmuru i pokryto olbrzymimi

dywanami ze zwierzęcych skór. Na jednym znajdował się nietknięty tygrysi łeb. Cztery drewniane kolumny podtrzymywały kryty strzechą

dwuspadowy dach. Ściany wykonano z bambusowej plecionki. W

pobliżu otwartego okna znajdowało się ogromne łoże z baldachimem, przykryte zielono-złotą jedwabną pościelą.

Na parapecie okna spoczywał niewielki teleskop, Luce podniosła go i

rozsuwając złocistą jedwabną zasłonę, wyjrzała na zewnątrz. Teleskop był ciężki i zimny, kiedy uniosła go do oka.

Znajdowała się w centrum wielkiego, otoczonego murami miasta,

patrzyła na nie z góry z pierwszego piętra. Labirynt kamiennych ulic łączył ściśnięte, wyglądające na starożytne domy budowane metodą

ryglową. Powietrze było ciepłe i pachniało lekko kwieciem wiśni. Para

wilg przecięła błękitne niebo. Luce odwróciła się do Billa.

- Gdzie jesteśmy?

To miejsce wydawało się równie obce, jak świat Majów i równie odległe w przeszłości.

Wzruszył ramionami i otworzył usta, lecz wtedy...

- Cii... - szepnęła Luce. Pociąganie nosem.

Kros płakał, cicho, tłumiąc łkanie. Luce odwróciła się w stronę źródła

dźwięku. Tam, za łukowato sklepionym przejściem na drugim końcu sali znów usłyszała dźwięk.

Luce ruszyła w stronę przejścia, ślizgając się na bosaka po kamiennej

posadzce. Łkanie odbijało się echem od ścian, przyzywając ją. Wąski korytarz prowadził do kolejnej olbrzymiej komnaty. Była pozbawiona

okien, miała niskie sklepienie, a oświetlał ją słaby blask około dziesięciu

lampek z brązu. Widziała wielką kamienną misę i nieduży stoliczek z laki, na którym

stały czarne ceramiczne fiolki z aromatycznymi olejkami, wypełniające

całe pomieszczenie ciepłym, korzennym aromatem. W kącie stała wielka rzeźbiona jadeitowa szafa. Zielone smoki wyryte na jej froncie

szydziły z Luce, jakby wiedziały wszystko to, o czym ona nie miała

pojęcia. A pośrodku komnaty, na posadzce leżał martwy mężczyzna.

Nim Luce ujrzała cokolwiek więcej, oślepiło ją jaskrawe światło. Był to

ten sam blask, który wyczuła po drugiej stronie Głosiciela. - Co to za światło? - spytała Billa.

- To... yyy, widzisz je? - Bill wydawał się zaskoczony. - To twoja dusza.

Kolejny sposób, w jaki możesz rozpoznać swoje poprzednie życia, kiedy fizycznie wyglądają inaczej. - Zawahał się. - Wcześniej go nie

zauważałaś?

- To chyba pierwszy raz. - Hm - mruknął Bill. - To dobry znak. Robisz postępy. Luce nagle

poczuła się ciężka i wyczerpana.

- Myślałam, że to będzie Daniel. Bill odchrząknął, jakby miał zamiar coś powiedzieć, ale tego nie zrobił.

Blask płonął jaskrawo przez kolejne uderzenie serca, po czym zgasł tak

gwałtownie, że przez chwilę nie widziała, dopóki jej wzrok się nie przyzwyczaił.

- Co tu robisz? - spytał ktoś ostro.

Tam, gdzie znajdowało się światło, pośrodku komnaty, stała chuda, ładna Chinka w wieku około siedemnastu lat - zbyt młoda i zbyt

elegancka, by stać nad trupem.

Ciemne włosy sięgały jej do pasa, kontrastując z długą do ziemi szatą z białego jedwabiu. Choć była filigranowa, robiła wrażenie dziewczyny

która nie boi się walki.

- To ty - szepnął Bill Luce do ucha. - Nazywasz się Lu Xin i mieszkałaś pod stolicą Yin. Jesteśmy około tysięcznego roku przed naszą erą, rządy

dynastii Shang chylą się ku końcowi, na wypadek gdybyś chciała to

zapisać w pamiętniczku. Na Lu Xin Luce pewnie robiła wrażenie wariatki, kiedy tak wpadła do

środka w osmalonej zwierzęcej skórze i naszyjniku z kości i do tego

rozczochrana. Od jak dawna nie oglądała się w lustrze? Nie kąpała się? A jeszcze rozmawiała z niewidzialnym gargulcem.

Ale z drugiej strony, Lu Xin strzegła trupa i patrzyła na Luce z miną

„nie zadzieraj ze mną", więc sama wyglądała na na wpół oszalałą. O rany. Luce wcześniej nie zauważyła jadeitowego noża z rękojeścią

zdobioną turkusami ani kałuży krwi pośrodku marmurowej posadzki.

- Co mam... - zaczęła pytać Billa. - Ty. - Głos Lu Xin był zadziwiająco silny. - Pomóż mi ukryć ciało.

Włosy martwego mężczyzny były posiwiałe na skroniach. Miał około

sześćdziesiątki, a pod bogatymi szatami i zdobionymi płaszczami jego ciało było szczupłe i muskularne.

- Ja... yyy, naprawdę nie sądzę...

- Kiedy dowiedzą się o jego śmierci, my obie też będziemy martwe. - Co takiego? - spytała Luce. - Ja?

- Ty, ja, większość ludzi za tymi murami. Gdzie indziej znajdą tysiąc

ofiarnych ciał, które należy pochować z despotą? - Dziewczyna wytarła policzki smukłymi palcami, na których nosiła jadeitowe pierścienie. -

Pomożesz mi czy nie?

Na prośbę dziewczyny Luce podeszła, by chwycić króla za stopy. Lu Xin przygotowała się, by wziąć go pod ramiona.

- Król - zaczęła mówić Luce, wypowiadając starożytne słowa języka

shang, jakby posługiwała sie nim od zawsze. - Czy on... - To nie jest tak, jak się wydaje, - Lu Xin sapnęła pod ciężarem ciała.

Król był ciężki. - Nie zabiłam go. Przynajmniej nie... - zawahała się -

fizycznie. Był martwy, kiedy weszłam do Sali. - Pociągnęła nosem. - Wbił sobie nóż w serce. Twierdziłam, że jest go pozbawiony, ale on

udowodnił mi, że się myliłam.

Luce spojrzała w twarz mężczyzny. Miał otwarte jedno oko i wykrzywione usta. Wyglądał, jakby opuszczał ten świat w cierpieniu.

- Czy był twoim ojcem?

Dotarły do wielkiej jadeitowej szafy. Lu Xin biodrem zablokowała

drzwi, cofnęła się i od swojej strony upuściła ciało do środka. - Miał zostać moim mężem - odparła zimno. - I to koszmarnym.

Przodkowie zgodzili się na nasze małżeństwo, ale ja nie. Bogaty,

potężny, stary mężczyzna nie jest czymś, za co należy być wdzięcznym, jeśli pragnie się romantyzmu. - Przyglądała się Luce, która powoli

opuściła stopy króla na podłogę szafy. - Z której części równin

pochodzisz, że nie doszły do ciebie wieści o zaręczynach króla? - Lu Xin zwróciła uwagę na strój Majów. Dotknęła rąbka krótkiej brązowej

spódnicy. - Czy wynajęli cię, żebyś występowała na naszym ślubie?

Jesteś tancerką? Wesołkiem? - Nie do końca. - Luce poczuła, że się rumieni, obciągnęła spódnicę. -

Posłuchaj, nie możemy tak po prostu zostawić tam jego ciała. Ktoś się

dowie. W końcu on jest królem, prawda? I wszędzie jest mnóstwo krwi. Lu Xin sięgnęła do smoczej szafy i wyjęła szkarłatną jedwabną szatę.

Opadła na kolana i oderwała spory pas tkaniny. To był piękny jedwabny

strój, z małymi czarnymi kwiatkami wyszytymi wokół szyi. Ale Lu Xin bez wahania

wykorzystała go do wytarcia krwi z podłogi. Chwyciła drugą, niebieską

szatę i rzuciła ją Luce, by jej pomogła. - Dobrze - powiedziała Luce - ale zostaje jeszcze nóż. Wskazała na

błyszczący brązowy sztylet, po rękojeść umazany królewską krwią.

Lu Xin błyskawicznie ukryła ostrze w fałdach szaty. Spojrzała na Luce, jakby chciała spytać: „Coś jeszcze?".

- Co to takiego? - Luce wskazała na coś, co wyglądało jak górna połowa

skorupy małego żółwia. Widziała, jak wypada z dłoni króla, kiedy poruszyły jego ciało.

Lu Xin klęczała. Teraz rzuciła zakrwawioną szmatę i wzięła skorupę w

obie dłonie. - Kość wróżebna - powiedziała cicho. - Ważniejsza od każdego króla.

- Co to jest?

- Zawiera odpowiedzi od Bóstwa na Górze. Luce podeszła bliżej, uklękła, by przyjrzeć się przedmiotowi, który

wywierał taki wpływ na dziewczynę.

Kość wróżebna była zwyczajną skorupą żółwia, ale bardzo małą, wypolerowaną i nieskazitelnie czystą, Kiedy Luce nachyliła się,

zobaczyła, że ktoś wypisał coś delikatnymi pociągnięciami czarnym

tuszem na gładkiej spodniej części skorupy: „Czy Lu Xin jest mi wierna, czy kocha innego?".

W oczach Lu Xin znów pojawiły się łzy, pęknięcie w pancerzu

chłodnego opanowania, które okazywała wobec Luce. - Zapytał przodków - wyszeptała, zamykając oczy. - Musieli powiedzieć

mu o mojej zdradzie. Ja... nic nie mogłam na to poradzić.

Daniel. Musiała mówić o Danielu. Tajemnej miłości, którą ukryła przed królem. Ale nie umiała jej ukryć wystarczająco starannie.

Luce współczuła Lu Xin. Całą swą duszą rozumiała, co czuje

dziewczyna. Dzieliły miłość, której nie mógł im odebrać żaden król, której nikt nie mógł zgasić. Miłość potężniejszą od natury.

Wzięła Lu Xin w objęcia.

I poczuła, jak świat pod ich stopami podskakuje. Nic chciała tego zrobić! Ale już ściskało ją w żołądku, pole widzenia

zmieniało się gwałtownie i zobaczyła siebie z zewnątrz, dziwną, szaloną

i ze wszystkich sił trzymającą się swojego wcześniejszego wcielenia. Później komnata przestała wirować i Luce była sama, trzymając w

dłoniach kość wróżebną. Stała się Lu Xin.

- Ja znikam na trzy minuty a ty przechodzisz w trzy de? - odezwał się Bill, wyraźnie naburmuszony. - Czy gargulec nie może nawet wypić

filiżanki jaśminowej herbaty, żeby po powrocie nie zobaczyć, że jego

podopieczna wykopała sobie grób? Czy pomyślałaś, co się stanie, kiedy strażnicy zapukają do drzwi?

W tym momencie rozległo się głośne pukanie do bambusowych drzwi

głównej komnaty. Luce podskoczyła. Bill założył ręce na piersi. - O wilku mowa - powiedział. Po czym wysokim, afektowanym głosem

wykrzyknął: - Och, Bill! Pomóż mi, Bill, co mam teraz robić? Nie

pomyślałam, żeby zadać ci jakiekolwiek pytania, zanim postawiłam się w bardzo głupiej sytuacji, Bill!

Ale Luce nie musiała zadawać Billowi żadnych pytań. W umyśle Lu Xin

pojawiła się wiedza. Wiedziała, że był to nie tylko dzień samobójstwa jednego nieudolnego władcy, ale też czegoś większego, mroczniejszego,

bardziej krwawego - wielkiego starcia dwóch armii. To pukanie do

drzwi? To królewska rada, oczekująca, by odeskortować króla na wojnę. Miał poprowadzić armię do bitwy.

Ale król nie żył i został ukryty w szafie.

A Luce znajdowała się w ciele Lu Xin, ukryta w jego prywatnych komnatach.

Gdyby znaleźli ją tutaj, samą...

- Królu Shang. - Mocne pukanie do drzwi odbijało się echem od ścian. -Oczekujemy twoich rozkazów.

Luce stała bardzo nieruchomo, marznąc w jedwabnej szacie Lu Xin.

Króla Shanga nie było. Jego samobójstwo pozostawiło dynastię bez króla, świątynię bez wysokiego kapłana, a armię bez generała, i to tuż

przed bitwą, która miała zdecydować o losie dynastii.

- Cóż to za niefortunny czas na królobójstwo - stwierdził Bill. - Co mam teraz zrobić?

Luce odwróciła się do smoczej szafy, skrzywiła się na widok króla.

Szyję miał wygiętą pod nienaturalnym kątem, a krew na jego piersi zakrzepła i nabrała rdzawego odcienia. Lu Xin nienawidziła króla, kiedy

żył. Luce wiedziała teraz, że łzy, które wylała, nie były łzami smutku, lecz obawy o to, co stanie się z jej ukochanym, De.

Jeszcze przed trzema tygodniami Lu Xin żyła z rodzicami, którzy

uprawiali proso na brzegach rzeki Huang. Pewnego popołudnia król przejeżdżał doliną rzeki w swoim błyszczącym rydwanie i ujrzał Lu Xin

na polu. Uznał, że mu się podoba. Następnego dnia dwaj żołnierze

stanęli u jej drzwi. Musiała zostawić rodzinę i dom. Musiała opuścić De, przystojnego rybaka z sąsiedniej wioski.

Nim została wezwana przez króla, De pokazał Lu Xin, jak łowić ryby

przy pomocy dwóch oswojonych kormoranów, którym luźno zawiązywał na szyjach pętle ze sznura, dzięki czemu mogły złapać w

dzioby kilka ryb, ale nie mogły ich połknąć, Kiedy Lu Xin patrzyła, jak

De łagodnie wydobywa ryby z głębi gardeł ptaków, zakochała się w nim. Następnego ranka musiała się z nim pożegnać. Na zawsze.

A przynajmniej tak myślała.

Minęło dziewiętnaście zachodów słońca, od kiedy Lu Xin widziała De

po raz ostatni i siedem zachodów słońca, od kiedy dostała z domu zwój ze złymi wieściami - De i inni chłopcy z sąsiednich gospodarstw uciekli,

żeby przyłączyć się do armii buntowników, a wkrótce po jego odejściu

ludzie króla przetrząsnęli wioskę w poszukiwaniu dezerterów. Po śmierci króla ludzie Shanga nie okażą Lu Xin litości i już nigdy nie

odnajdzie De, nie spotka się z Danielem.

Chyba że rada króla nie dowie się o jego śmierci. Szafa była pełna kolorowych, egzotycznych strojów, ale jeden

przedmiot zwrócił jej uwagę - duży wygięty hełm. Był ciężki, wykonany

głównie z grubych pasków skóry połączonych ciasnymi szwami. Z przodu znajdowała się gładka płytka z brązu z wygrawerowaną

podobizną ziejącego ogniem smoka. Król urodził się właśnie w roku

smoka. Bill podleciał do niej.

- Co robisz z hełmem króla?

Luce włożyła hełm na głowę, ukrywając pod nim czarne włosy. Później otworzyła szafę z drugiej strony, podekscytowana i przestraszona tym,

co tam znalazła.

- To samo, to z królewską zbroją - powiedziała, chwytając ciężką stertę rzeczy.

Włożyła szerokie skórzane spodnie, grubą skórzaną tunikę, kolcze

rękawice, skórzane buty, które były stanowczo za długie, ale musiała sobie z nimi poradzie, a do tego brązowy napierśnik z nakładających się

na siebie metalowych płytek. Ziejący ogniem smok, taki sam jak na

hełmie, wstał też wyhaftowany z przodu tuniki. Trudno było uwierzyć, że ktoś mógłby walczyć w tak ciężkim stroju, lecz Lu Xin wiedziała, że

król tak naprawdę nie walczy -jedynie kieruje przebiegiem bitwy ze

swojego wojennego rydwanu. - To nie czas na przebieranki! - Bill wycelował w nią pazurem. - Nie

możesz tak do nich wyjść.

- A czemu nie? Pasuje na mnie. Prawie. - Zawinęła górną część spodni, żeby mocno zacisnąć pas.

W pobliżu misy znalazła prymitywne lustro z wypolerowanej cyny w

bambusowej oprawie. W odbiciu twarz Lu Xin ukrywała gruba brązowa przyłbica hełmu. W skórzanej zbroi jej ciało wydawało się masywne i

silne.

Luce ruszyła do sypialni, - Zaczekaj! - krzyknął Bill, - Co masz zamiar powiedzieć o królu?

Luce obróciła się do Billa i uniosła ciężki hełm, żeby spojrzeć mu prosto

w oczy. - Teraz ja jestem królem.

Bill zamrugał i przynajmniej raz nie próbował nic odpowiedzieć.

Luce przepełniła siła. Jak sobie uświadomiła, przebranie się za przywódcę armii było dokładnie tym, co zrobiłaby Lu Xin, jako

zwyczajny żołnierz. De oczywiście musiał znajdować się w pierwszych

szeregach. A ona go odnajdzie.

Znów rozległo się walenie w drzwi.

- Królu Shang, armia Zhou naciera. Musimy prosić o twoją obecność! - Jak sądzę, ktoś się do ciebie zwraca, królu Shang.

Głos Billa się zmienił. Był głęboki, chropawy i odbija ł się od ścian tak

wielkim echem, że Luce wzdrygnęła się, ale nie spojrzała w jego stronę. Odsunęła ciężką zasuwę z brązu i otworzyła grube bambusowe drzwi.

Trzej mężczyźni w krzykliwych czerwono-żółtych wojskowych szatach

przywitali ją niepewnie. Luce od razu rozpoznała trzech najbliższych doradców króla. Hu, o drobnych zębach i zmrużonych żółtawych

oczach. Cui, najwyższy, o szerokich barach i szeroko rozstawionych

oczach, Huang, najmłodszy i najsympatyczniejszy z rady. - Król jest już gotów do walki - powiedział Huang, ze zdziwieniem

spoglądając poza Luce, w stronę pustej komnaty. - Król wygląda...

inaczej. Luce zamarła. Co powiedzieć? Nigdy nie słyszała głosu zmarłego króla i

była wyjątkowo kiepska w naśladowaniu.

- Tak. - Hu zgodził się z Huangiem. - Jest wypoczęty. Wydawszy głębokie, pełne ulgi westchnienie, Luce sztywno pokiwała

głową, uważając, by tym ruchem nie zrzucić hełmu.

Trzej mężczyźni wskazali gestem królowi - Luce - by ruszył marmurowym korytarzem. Huang i Hu szli u jej boków i mruczeli pod

nosem coś o kiepskim morale żołnierzy. Cui maszerował bezpośrednio

za Luce, sprawiając, że czuła się niezręcznie. Pałac ciągnął się w nieskończoność - wysokie skośne sklepienia,

błyszczące bielą, za każdym zakrętem te same figurki z jadeitu i onyksu,

te same zwierciadła w oprawie z bambusa na każdej ścianie. Kiedy w końcu przekroczyli ostatni próg i wyszli w szare światło poranka. Luce

zauważyła przed sobą czerwony drewniany rydwan wojenny i niemal ugięły się pod nią nogi.

Musiała odnaleźć Daniela z tych czasów, ale bitwa ją przerażała.

Przy rydwanie członkowie rady króla kłaniali się i całowali rękawicę. Cieszyła się z kolczych rękawic, ale i tak pośpiesznie cofnęła rękę,

obawiając się, że zdradzi ją uścisk dłoni. Huang podał jej długą włócznię

z drewnianą rękojeścią i zakrzywionym kolcem, umieszczonym kilkanaście centymetrów od grotu.

- Halabarda, Wasza Wysokość. Omal nie upuściła ciężkiej broni.

- Zabiorą was, byście stanęli ponad pierwszymi szeregami - powiedział. -Podążymy za wami i spotkamy się tam z kawalerią.

Luce zwróciła się w stronę rydwanu. Była to właściwie drewniana

platforma na długiej osi, łącząca dwa wielkie drewniane koła i ciągnięta przez dwa ogromne czarne rumaki. Pojazd wykonany z

polakierowanego na czerwono drewna był na tyle duży, by siedziały lub

stały w nim trzy osoby. Skórzany

daszek i zasłony można było usunąć na czas bitwy, lecz na razie je

opuszczono, by zapewnić pasażerowi nieco prywatności. Luce wspięła się, odchyliła zasłony i zajęła miejsce na siedzeniu.

Wyłożono je tygrysimi skórami. Woźnica z cienkim wąsikiem chwycił

wodze, a inny żołnierz, z opadającymi powiekami i uzbrojony w topór, stanął u jego boku. Trzasnął bat, konie zerwały się do galopu i Luce

poczuła, że koła zaczynają się obracać.

Kiedy wyjechali za wysokie, surowe wrota pałacu, przez mgłę przebiły się promienie słońca, oświetlając wielką przestrzeń zielonych pól na

zachodzie. Okolica była piękna, lecz Luce czuła zbyt wielkie

zdenerwowanie, by ją podziwiać - Bill - szepnęła. - Pomocy? Żadnej odpowiedzi.

- Bill?

Wyjrzała zza zasłony, ale to jedynie zwróciło uwagę żołnierza, który podczas podróży miał pełnić funkcję strażnika króla.

- Wasza Wysokość, proszę, dla twojego bezpieczeństwa, muszę nalegać.

-Gestem nakazał Luce się cofnąć. Luce jęknęła i znów oparła się o siedzenie rydwanu. Brukowane ulice

miasta musiały się skończyć, gdyż pojazd zaczął podskakiwać. Luce

obijała się o siedzenie, miała wrażenie, jakby znajdowała się na drewnianej kolejce górskiej. Zacisnęła palce na miękkim tygrysim

futrze.

Bill nie chciał, żeby co robiła. Czy dawał jej nauczkę, zostawiając ją, kiedy najbardziej potrzebowała jego pomocy?

Jej kolana drżały przy każdym podskoku na drodze. Nic miała pojęcia,

jak odnajdzie De. Skoro strażnicy króla nie pozwalali jej nawet wyjrzeć przez zasłonę, jak mogli pozwolić, by zbliżyła się do pierwszych

szeregów?

Ale z drugiej strony... Kiedyś przed tysiącami lat, jej dawne wcielenie siedziało samotnię w

tym rydwanie, udając zmarłego króla, Luce to czuła - nawet gdyby nie

połączyła się ze swoim dawnym ciałem, Lu Xin tu właśnie by się znalazła.

I to bez pomocy dziwacznego, złośliwego gargulca. Co ważniejsze, bez

całej wiedzy, którą Luce zebrała podczas swojej wyprawy. Widziała bezgraniczną chwałę Daniela w Chichen Irza, Ujrzała i w końcu

zrozumiała głębię jego przekleństwa w Londynie. Widziała próbę

samobójstwa w Tybecie i to, jak uratował ją przed koszmarnym życiem w Wersalu. Widziała, jak w Prusach przesypia cierpienie związane z jej

śmiercią, jakby ktoś go zaczarował. W Helston widziała, jak się w niej

zakochuje, choć zadzierała nosa i była niedojrzała. Dotknęła blizn jego skrzydeł w Mediolanie i zrozumiała, z czego w Niebie zrezygnował, by

być z nią. Widziała jego udręczone oczy, kiedy utracił ją w Moskwie, to

samo cierpienie, raz za razem. Luce była mu to winna, musiała znaleźć sposób na pokonanie tego

przekleństwa.

Rydwan zatrzymał się gwałtownie i Luce niemal wyleciała z siedzenia.

Na zewnątrz rozlegał się głośny tętent kopyt - co było dziwne, gdyż królewski rydwan stał nieruchomo.

Na zewnątrz był ktoś jeszcze.

Luce usłyszała brzęk metalu i długie, pełne bólu jęknięcie. Rydwan się szarpnął. Coś ciężko uderzyło o ziemię.

Kolejne dźwięki, kolejne chrząknięcia, ostry krzyk i kolejne uderzenie o

ziemię. Luce odsunęła drżącymi rękami odrobinę zasłonę i ujrzała ciało żołnierza o opadających powiekach leżące na ziemi w kałuży krwi.

Królewski rydwan wpadł w zasadzkę. Zasłony przed nią zostały

rozsunięte przez jednego z powstańców. Obcy wojownik uniósł miecz. Luce wrzasnęła.

Miecz zakołysał się w powietrzu - i wtedy Luce wypełniło nagłe ciepło,

popłynęło w jej żyłach, uspokoiło nerwy i zwolniło bicie serca. Wojownikiem na rydwanie był De.

Skórzany hełm zakrywał jego czarne, długie do ramion włosy, ale

pozostawiał odsłoniętą twarz. Fiołkowe oczy wyróżniały się na tle czystej oliwkowej skóry. Wydawał się jednocześnie zaskoczony i pełen

nadziei. Wyciągnął miecz, ale trzymał go, jakby wyczuwał, że nie

powinien zadać ciosu. Luce szybko zdjęła hełm i rzuciła go na siedzenie. Jej ciemne włosy rozsypały się, opadły aż do dolnej krawędzi

brązowego napierśnika. Przestała widzieć wyraźnie, gdy w jej oczach

wezbrały łzy. - Lu Xin? - De wziął ją w ramiona.

Otarł się nosem o jej twarz, ona oparła policzek na jego policzku, czuła

się bezpieczna. On nie mógł powstrzymać uśmiechu. Uniosła głowę i pocałowała piękne wygięcie jego warg. Namiętnie odpowiedział na jej

pocałunek i Luce pławiła się w każdej cudownej chwili, czując ciężar jego ciała i żałując że między nimi jest tyle pancerza.

- Jesteś ostatnią osobą, którą spodziewałem się zobaczyć - powiedział

cicho De. - Mogłabym to samo powiedzieć o tobie - odparła. - Co tu robisz?

- Kiedy dołączyłem do buntowników Zhou, przysięgłem, że zabiję króla

i odzyskam ciebie. - Król jest... Och, to już nie ma znaczenia - wyszeptała Luce, całując go

w policzki i powieki, mocno obejmując jego szyję.

- Nic nie ma znaczenia - zgodził się De. - Poza tym, że jestem z tobą. Luce wróciła pamięcią do jego jasnego blasku w Chichen Irza. Kiedy

widziała go w tych innych żywotach, w miejscach i czasach tak

odległych od domu - za każdym razem zyskiwała potwierdzenie, jak bardzo go kochała. Łączyła ich nierozerwalna więź - widziała to

wyraźnie w sposobie, w jaki na siebie patrzyli, w jaki czytali sobie w

myślach, w jaki się uzupełniali.

Ale jak mogła zapomnieć o przekleństwie, które cierpieli przez

wieczność? I misji, by je pokonać? Zaszła zbyt daleko, by zapomnieć o przeszkodach na drodze do pełnego życia z Danielem.

Każdy z poprzednich żywotów czegoś ją nauczył. Z pewnością to życie

musi mieć swój własny klucz. Gdyby tylko wiedziała, czego szukać. - Doszły nas wieści, że król przybędzie tutaj, by kierować wojskami

poniżej - powiedział De. - Buntownicy zaplanowali zasadzkę na

królewską kawalerię. - Są już w drodze - powiedziała Luce, przypominając sobie słowa

Huanga. - Będą tu za chwilę.

Daniel pokiwał głową. - A kiedy tu dotrą, buntownicy spodziewają się, że będę walczył.

Luce skrzywiła się. Już dwa razy była z Danielem, kiedy gotował się do

walki, i w obu wypadkach doprowadziło to do czegoś, czego wolałaby nie oglądać.

- Co mam robić, kiedy ty będziesz...

- Nie będę walczył, Lu Xin. - Co takiego?

- To nie jest nasza wojna. Nigdy nie była. Możemy zostać i walczyć w

bitwach innych ludzi albo możemy zrobić to, co zawsze robiliśmy, i wybrać siebie nawzajem ponad wszystko inne. Czy rozumiesz, co mam

na myśli?

- Tak - wyszeptała. Lu Xin nie znała głębszego sensu słów De, ale Luce była niemal pewna,

że je pojmowała - że Daniel ją kochał, że ona go kochała i że wybrali

bycie razem. - Nie wypuszczą nas łatwo. Buntownicy zabiją mnie za dezercję. - Znów

włożył jej hełm na głowę. - Ty też będziesz musiała się przebijać.

- Co takiego? - szepnęła. - Nie umiem walczyć, z trudem unoszę to coś. -

Wskazała na halabardę. - Nie mogę... - Tak - powiedział, kładąc głęboki nacisk na to słowo. - Możesz.

Rydwan wypełniło światło. Przez chwilę Luce myślała, że to już, że

nadeszła chwila śmierci Lu Xin, a jej dusza zostanie wygnana w cienie. Ale tak się nie stało. Blask wypełniał pierś De. To była jasność duszy

Daniela. Nie aż tak silna i promienista, jak podczas ofiary Majów, lecz

podobnie zapierała dech w piersiach. Luce przypominało to blask jej własnej duszy, kiedy po raz pierwszy ujrzała Lu Xin. Może zaczynała

postrzegać świat takim, jakim naprawdę był. Może iluzje w końcu się

rozpadały. - W porządku - powiedziała, wpychając długie czarne włosy pod hełm. -

Chodźmy.

Rozsunęli zasłony i stanęli na rydwanie. Przed nimi siły buntowników w liczbie dwudziestu konnych czekały w pobliżu szczytu wzgórza około

piętnastu metrów od królewskiego rydwanu. Mieli na sobie proste

chłopskie stroje,

brązowe spodnie i szorstkie, brudne koszule. Na ich tarczach widniała

podobizna szczura, symbol armii Zhou. Wszyscy oczekiwali na rozkazy De.

Z doliny poniżej dobiegł tętent kopyt setek koni. Luce zrozumiała, że na

dole była cała armia Shang, żądna krwi. Słyszała, jak śpiewają starą bitewną pieśń, którą Lu Xin znała od dzieciństwa.

Luce wiedziała też, że gdzieś za nimi Huang wraz zresztą osobistej

straży króla zbliża się do miejsca spotkania na wzgórzu. Wjeżdżali w krwawą łaźnię, zasadzkę, a Luce i Daniel musieli uciec przed ich

przybyciem.

- Podążaj za mną - szepnął De. - Pojedziemy w stronę wzgórz na zachodzie, tak daleko od tej bitwy, jak tylko poniosą nas wierzchowce.

Odprzągł jednego z koni od rydwanu i przyprowadził go do Luce.

Wierzchowiec był oszałamiający, czarny jak węgiel, z białą plamą w kształcie rombu na piersi. De pomógł Luce wdrapać sie na siodło, w

jednej ręce trzymał królewską halabardę, w drugiej kuszę. Luce w całym

życiu nawet nie dotknęła kuszy, a Lu Xin strzelała z niej tylko raz, żeby odstraszyć rysia od kołyski młodszej siostrzyczki. Ale broń wydawała

się lekka i Luce wiedziała, że jeśli przyjdzie co do czego, strzeli.

De uśmiechnął się, kiedy zobaczył jej wybór, i przywołał gwizdnięciem konia. Piękna moręgowata klacz przytruchtała do niego. Wskoczył na jej

grzbiet.

- De! Co ty wyprawiasz? - zawołał ktoś. - Miałeś zabić króla! Nie posadzić go na jednym z naszych koni!

- Tak! Zabić króla! - zabrzmiały pełne gniewu głosy.

- Król nie żyje! - krzyknęła Luce, uciszając żołnierzy. Kobiecy głos dobywający się spod hełmu sprawił, że wszyscy aż sapnęli. Stali

nieruchomo, niepewni, czy unieść broń.

De podjechał bliżej Luce. Wziął jej dłonie w swoje. Były cieplejsze,

silniejsze i bardziej uspokajające niż wszystko, co kiedykolwiek czuła. - Cokolwiek się stanie, kocham cię. Nasza miłość znaczy dla mnie

wszystko.

- I dla mnie też - odpowiedziała szeptem Luce. De wydał bojowy okrzyk i ich konie ruszyły galopem. Kusza niemal

wypadła z uścisku Luce, kiedy dziewczyna rzuciła się do przodu, żeby

chwycić wodze. Wtedy buntownicy znów zaczęli krzyczeć.

- Zdrajcy!

- Lu Xin! - Głos De wznosił się ponad najgłośniejszym wrzaskiem, tętentem najcięższych kopyt. - Jedź! - Uniósł rękę, wskazując w stronę

wzgórz.

Jej koń galopował tak szybko, że niewiele widziała. Świat przelatywał obok, całkowicie rozmyty. Grupka buntowników ruszyła za nimi, tętent

kopyt ich koni był głośny jak niekończące się trzęsienie ziemi.

Dopiero kiedy jeden z żołnierzy zaatakował Daniela halabardą, Luce przypomniała sobie o kuszy. Uniosła ją bez trudu, choć wciąż niepewna,

jak jej

używać, wiedząc jedynie, że zabije każdego, kto spróbowałby

skrzywdzić Daniela. Teraz.

Wypuściła pocisk. Ku jej zaskoczeniu, buntownik padł martwy na

miejscu i zsunął się z konia. Poleciał na ziemię w chmurze kurzu. Patrzyła z przerażeniem na leżącego mężczyznę z bełtem wystającym z

piersi.

- Nie zatrzymuj się! - zawołał De. Przełknęła ślinę, pozwalając, by koń ją prowadził. Coś się działo. Czuła

się lżej w siodle, jakby grawitacja nagle przestała mieć nad nią władzę,

jakby popychała ją wiara De w nią. Uda jej się. Uda jej się uciec razem z nim. Wsunęła kolejny bełt do kuszy i strzeliła. A potem jeszcze raz. Nie

celowała w nikogo, kto nie próbował jej atakować, lecz wokół było tylu

żołnierzy że wkrótce skończyły jej się pociski, zostały tylko dwa. - De! - krzyknęła.

On stał w siodle i unosił topór nad żołnierzem Shanga, Nie rozwinął

skrzydeł, ale zachowywał się prawie tak, jakby go unosiły - wydawał się lżejszy niż powietrze, a jednocześnie śmiertelnie niebezpieczny Daniel

zabijał swoich wrogów tak czysto, że ich śmierć była prawie bezbolesna.

- De! - krzyknęła głośniej. Na dźwięk jej głosu poderwał głowę. Luce wychyliła się w siodle, by

pokazać mu niemal pusty kołczan. Rzucił jej zakrzywioną szable.

Chwyciła ją za rękojeść. Broń dziwnie naturalnie leżała w jej dłoni. Wtedy przypomniała sobie - lekcja szermierki w Shoreline. Podczas

pierwszego pojedynku pokonała Lilith, nadętą i złośliwą koleżankę z

klasy, która szermierki uczyła się od dzieciństwa. Z pewnością mogła znów to zrobić.

Wtedy jeden z wojowników przeskoczył ze swojego konia na jej

wierzchowca. Nagły ciężar sprawił, że koń się potknął, a Luce wrzasnęła, lecz chwilę później przeciwnik miał poderżnięte gardło, jego

ciało poleciało na ziemię, a na ostrzu miecza czerwieniła się świeża

krew. Poczuła coś ciepłego na piersi. Całe jej ciało mrowiło. Rzuciła się

naprzód, popędzając konia, coraz szybciej i szybciej, aż...

Świat stał się biały. Później czarny.

W końcu rozbłysł jaskrawymi barwami.

Uniosła ręce, by osłonić oczy przed blaskiem, ale on nie pochodził z zewnątrz. Jej koń nadal galopował. Wciąż ściskała w dłoni ostrze, wciąż

uderzała w prawo i w lewo, w gardła i piersi. Wrogowie cały czas padali

u jej stóp. Ale jakimś sposobem Luce nie była do końca obecna. W jej umyśle

pojawił się natłok wizji - wizji, które musiały należeć do Lu Xin, a

później takich, które do niej należeć nie mogły.

Widziała Daniela unoszącego się nad nią w prostym chłopskim stroju...

chwilę później miał nagą pierś i długie jasne włosy... i nagłe nosił rycerski hełm i podniósł przyłbicę, by ją pocałować... lecz zanim to

zrobił, zmienił się w swoje obecne wcielenie, Daniela, którego

pozostawiła na podwórku domu rodziców w Thunderbolt, kiedy przeszła przez czas.

Jak sobie uświadomiła, to był Daniel, którego szukała przez cały czas.

Wyciągnęła do niego rękę, zawołała go po imieniu, lecz on znów się zmienił. I po raz kolejny. Widziała więcej Danielów, niż wydawało jej

się to możliwe, a każdy był wspanialszy od poprzedniego. Nakładali się

na siebie jak ogromny akordeon, każdy obraz przechylał się i zmieniał w świetle padającym z nieba. Kształt nosa, linia szczęki, odcień skóry,

kształt ust, wszystko wirowało i się przekształcało. Wszystko poza jego

oczami. Jego fiołkowe oczy pozostawały przez cały czas takie same. Dręczyły ją,

ukrywając coś straszliwego, coś, czego nie rozumiała. Coś, czego nie

chciała zrozumieć. Strach?

W jej wizjach groza w oczach Daniela była tak potężna, że Luce chciała

odwrócić się od ich piękna. Co mogło być tak potężne, by wywołać strach Daniela?

Tylko jedno - śmierć Luce. Tym, czego doświadczała, był montaż scen

jej śmierci, raz za razem. Tak wyglądały oczy Daniela tuż przed tym, jak jej życie kończyło się w ogniu. Już wcześniej widziała ten strach.

Nienawidziła go, ponieważ zawsze oznaczał, że ich czas razem się

kończy. Widziała go teraz w każdej z jego twarzy. Strach patrzył na nią

z niekończących się czasów i miejsc. Nagle zrozumiała, że jest w tym

coś więcej. Nie bał się o nią, nie o to, że wchodziła w mrok kolejnej śmierci. Nie bał

się, że może wywołać to jej cierpienie.

Daniel bał się jej. - Lu Xin! - zawołał do niej z pola bitwy. Widziała go przez zasłonę

wizji. Tak naprawdę był jedynym, co mogła zobaczyć wyraźnie -

ponieważ wszystko inne wokół niej stało się zaskakująco białe. Podobnie jak wszystko w jej wnętrzu. Czy to jej miłość do Daniela ją

spalała? Czy to jej własna namiętność, nie jego, niszczyła ją za każdym

razem? - Nie! - Wyciągnął do niej rękę. Ale było już za późno.

Bolała ją głowa. Nie chciała otworzyć oczu.

Bill powrócił, podłoga była chłodna, a Luce znajdowała się w przyjemnych ciemnościach. Gdzieś w okolicy spadał wodospad, krople

wody padały na jej gorące policzki.

- W końcu jednak poradziłaś sobie całkiem nieźle - stwierdził.

- Nic bądź taki rozczarowany - odparła Luce. - A może byś tak wyjaśnił,

gdzie zniknąłeś ? - Nie mogę. - Bill cmoknął grubymi wargami, by pokazać, że jego usta

są zapieczętowane.

- Dlaczego nie? - Sprawa osobista.

- Czy chodzi o Daniela? - spytała. - Mógłby cię zobaczyć, prawda? I z

jakiegoś powodu nie chcesz, żeby się dowiedział, że mi pomagasz. Bill prychnął.

- Moje sprawy nie zawsze dotyczą ciebie, Luce. W moim garnku gotują

się również inne rzeczy. Poza tym ostatnio zrobiłaś się dość niezależna. Może nadszedł czas, by zakończyć naszą umowę, usunąć dodatkowe

kółka z roweru. Po co ci jeszcze jestem potrzebny, do diabła?

Luce była zbyt wyczerpana, by próbować mu pochlebiać, i zbyt wstrząśnięta tym, co właśnie widziała.

- To beznadziejne.

Cała złość uszła z Billa jak powietrze z balonu. - Co chcesz przez to powiedzieć?

- Umieram nie z powodu czegokolwiek, co robi Daniel. To coś, co

dzieje się w moim wnętrzu. Może jego miłość to pobudza, ale... to moja wina. Z pewnością to część przekleństwa, ale nie mam pojęcia, co to

oznacza. Wiem tylko, że widziałam wyraz jego oczu tuż przed moją

śmiercią... zawsze wygląda tak samo. Przechylił głowę.

- Jak na razie.

- Bardziej go unieszczęśliwiam niż uszczęśliwiam - powiedziała. - Jeśli jeszcze ze mnie nie zrezygnował, powinien to zrobić. Nie mogę mu tego

ciągle robić.

Ukryła twarz w dłoniach.

- Luce? - Bill usiadł na jej kolanie. Wyczuwała tę dziwną czułość, którą okazał jej, kiedy po raz pierwszy go spotkała. - Czy chciałabyś

zakończyć tę niekończącą się farsę? Dla dobra Daniela?

Uniosła głowę i otarła oczy. - To znaczy, żeby nie musiał przechodzić przez to wszystko po raz

kolejny? Mogę coś zrobić?

- Kiedy przyjmujesz ciało jednego ze swoich poprzednich wcieleń, istnieje taka chwila w każdym z twoich żywotów, tuż przed śmiercią,

kiedy twoja dusza i dwa ciała, obecne i przeszłe, rozdzielają się. To trwa

ułamek sekundy. Luce zmrużyła oczy.

- Chyba to poczułam. Ta chwila, kiedy uświadamiam sobie, że umieram,

tuż przed tym, zanim rzeczywiście do tego dochodzi?

- Właśnie. Ma to związek z tym, jak łączą się twoje życia. W tej krótkiej

chwili istnieje sposób na oddzielenie twojej przeklętej duszy od obecnego ciała. Coś jak wycięcie duszy. To unicestwiłoby nieznośny

element reinkarnacji w twoim przekleństwie.

- Ale myślałam, że doszłam już do końca cykli reinkarnacji, że już nie powrócę, Ze względu na chrzest. Ponieważ nigdy...

- To nie ma znaczenia, Wciąż musisz doprowadzić ten cykl do końca.

Kiedy powrócisz do chwili obecnej, i tak będziesz mogła umrzeć w każdej chwili ze względu na.

- Swoją miłość do Daniela.

- Pewnie, coś w tym rodzaju. To znaczy, o ile nie zerwiesz więzi z przeszłością.

- Czyli oderwę się od swojej przeszłości, a ona umrze tak jak zawsze

umierała... - A ty zostaniesz wyrzucona tak samo, jak zawsze byłaś wyrzucana, tyle

tylko, że tym razem pozostawisz na śmierć również swoją duszę. A

ciało, do którego powrócisz... - poklepał ją po ramieniu - ...to znaczy to, będzie mogło żyć swobodnie, bez przekleństwa, które wisiało nad tobą

od zarania dziejów.

- Już nie będę umierać? - Nie, chyba że skoczysz z bardzo wysokiego budynku, wsiądziesz, do

samochodu z seryjnym mordercą, weźmiesz całą garść tabletek

nasennych albo... - Rozumiem - przerwała mu. - Ale chodzi mi o to... - z trudem

zapanowała nad głosem - ...że jeśli Daniel mnie pocałuje, to ja... albo...

- Daniel już raczej nic nie zrobi. - Bill wpatrywał się w nią z

determinacją. - Nie będziesz czuła przyciągania do niego. Będziesz żyć

dalej. Pewnie wyjdziesz za jakiegoś nudnego gościa i dorobisz się dwunastki dzieciaków.

- Nic.

- Ty i Daniel będziecie wolni od przekleństwa, którym tak gardzisz. Wolni. Słyszysz to? On również będzie mógł żyć dalej i znaleźć

szczęście. Nie chcesz, żeby Daniel był szczęśliwy?

- Ale Daniel i ja... - Daniel i ty będziecie niczym. Owszem, to bolesny fakt. Ale zastanów

się. Już nie będziesz musiała go ranić. Dorośnij. Luce. W życiu jest coś

więcej niż tylko nastoletnia namiętność. Luce otworzyła usta, ale nie chciała, by głos jej się załamał. Życie bez

Daniela było niewyobrażalne. Tak samo, jak powrót do obecnego życia,

próba bycia z Danielem i śmierć na zawsze. Tak bardzo starała się znaleźć sposób na pokonanie przekleństwa, a on wciąż jej umykał. Może

to było rozwiązanie. Teraz brzmiało koszmarnie, ale gdyby powróciła do

swojego życia i nawet nie znała Daniela, nie tęskniłaby za nim. A on nie tęskniłby za nią. Może tak by było lepiej. Dla nich obojga.

Ale nie. Byli pokrewnymi duszami. A Daniel dał jej w życiu coś więcej

niż tylko miłość. Arriane, Roland i Gabbe. Nawet Cam. Dzięki nim dowiedziała się więcej o sobie - czego chciała, czego nie, jak się bronić.

Dorosła i srała się lepszym człowiekiem. Bez Daniela nigdy by nie

trafiła do Shoreline, nigdy nie znalazła prawdziwych przyjaciół w osobach Shelby i Milesa. Czy w ogóle trafiłaby do Sword & Cross?

Gdzie by się znajdowała w życiu? Kim by była?

Czy mogłaby być szczęśliwa choć przez jeden dzień bez niego? Zakochać się w kimś innym? Nie mogła znieść tej myśli. Życie bez

Daniela wydawało się bezbarwne i ponure - za wyjątkiem jednego

jasnego punktu, do którego Luce ciągle powracała. A gdyby nie musiała go już więcej ranić ?

- Powiedzmy, że chciałabym się nad tym zastanowić. - Luce z trudem

wydobyła z siebie szept. - Przemyśleć całą sprawę. Jak to w ogóle działa?

Bill sięgnął za plecy i powoli wyciągnął coś długiego i srebrzystego z

niedużego czarnego pokrowca na plecach. Luce nie widziała go nigdy wcześniej. Wyciągnął tępą srebrną strzałę o płaskim grocie, którą

natychmiast rozpoznała.

Uś miechnął się. - Widziałaś kiedyś gwiezdną strzałę?

OSIEMNAŚCIE

ZŁE WSKAZÓWKI

JEROZOLIMA, IZRAEL 27 NISSAN 2760

- Czyli wcale nie jesteś takim złym gościem? - powiedziała Shelby do

Daniela. Siedzieli na żyznym brzegu rzeki w starej Jerozolimie, wpatrując się w

horyzont, gdzie właśnie zniknęli dwaj upadli aniołowie. W miejscu,

gdzie przed chwilą znajdował się Cam, unosił się słaby złocisty blask, a powietrze zaczynało śmierdzieć zgniłymi jajami.

- Oczywiście, że nie.

Daniel zanurzył dłoń w chłodnej wodzie. Jego skrzydła i dusza wciąż płonęły na wspomnienie Cama dokonującego wyboru. Jakże proste mu

się to wydawało. Jakże łatwe i szybkie.

A wszystko z powodu złamanego serca.

- Po prostu, kiedy Luce dowiedziała się, że ty i Cam zawarliście rozejm, była wstrząśnięta. Nikt z nas tego nie rozumiał. - Shelby spojrzała na

Milesa, oczekując potwierdzenia. - Prawda?

- Myśleliśmy, że coś przed nią ukrywasz, - Miles zdjął czapeczkę i rozmasował czoło, - Wszyscy wiedzieliśmy, że Cam to czyste zło.

Shelby wygięła palce w kształt szponów.

- Samo wrr! i sss! i takie tam. - Mało która dusza jest czysta - powiedział Daniel - czy to w Niebie, w

Piekle, czy na Ziemi.

Odwrócił się, szukając wysoko na wschodnim niebie srebrnego pyłu, który Dani powinien pozostawić, kiedy rozwinął skrzydła i odleciał.

Niczego tam nie było.

- Przepraszam - powiedziała Shelby - ale tak trudno myśleć o was jako braciach.

- W pewnym momencie wszyscy byliśmy rodziną.

- Jasne, ale całą wieczność temu czy coś w tym rodzaju. - Myślicie, że jeśli coś trwa od kilku tysięcy lat, to już jest ustalone na

całą wieczność. - Daniel potrząsnął głową. - Wszystko się zmienia.

Byłem z Camem u Zarania Czasu i będę z nim na Końcu Czasu. Shelby uniosła z zaskoczeniem brwi.

- Myślisz, że Cam powróci? To znaczy, znów zobaczy światłość? Daniel

zaczął się podnosić. - Nic nie pozostaje niezmienne.

- A co z miłością twoją i Luce? - spytał Miles. Te słowa zatrzymały

Daniela.

- To też się zmienia. Po tym doświadczeniu ona będzie już inna. Mam

tylko nadzieję... Spojrzał z góry na Milesa, który wciąż siedział na brzegu i zrozumiał, że

wcale go nie nienawidzi. Na swój idiotyczny i lekkomyślny sposób,

Nefilim próbowali pomóc. Daniel po raz pierwszy mógł zupełnie szczerze powiedzieć, że nie

potrzebuje pomocy - całą niezbędną pomoc uzyskał po drodze od

swoich kolejnych wcześniejszych wcieleń. Teraz był w końcu gotów dogonić Luce.

Dlaczego wciąż tu stał?

- Czas, żebyście wracali do domu - powiedział, pomagając się podnieść Shelby, a później Milesowi.

- Nie - sprzeciwiła się Shelby, wyciągając rękę do Milesa, który ścisnął

jej dłoń. - Zawarliśmy pakt. Nie wrócimy, dopóki się nie dowiemy, że ona...

- To już nie potrwa długo - odparł Daniel. - Chyba wiem, gdzie ją

znajdę, a do tego miejsca wasza dwójka nie może się udać. - Chodź, Shel. - Miles już odrywał cień rzucany przez drzewo oliwne w

pobliżu brzegu.

Cień kłębił się i wirował w jego dłoniach, przez chwilę wyglądał niezręcznie, jak garncarska glina gotowa spaść z koła. Wtedy Miles

zapanował nad nim i utkał z niego robiący wrażenie, duży portal.

Lekkim dotknięciem otworzył Głosiciela i gestem zachęcił Shelby do ruszenia przodem.

- Robisz się w tym coraz lepszy. - Daniel przyzwał własnego Głosiciela,

wykorzystując cień swojego ciała. Głosiciel drżał przed nim. Ponieważ Nefilim nie dotarli tutaj przez doświadczenia ze swojej

przeszłości, musieli skakać od Głosiciela do Głosiciela, żeby powrócić do własnych czasów. To musiało być trudne i Daniel współczuł im

podróży lecz jednocześnie zazdrościł, gdyż wracali do domu.

- Danielu, - Shelby wystawiła głowę z Głosiciela. Wśród cieni jej ciało wydawało się powykrzywiane i ciemne. - Powodzenia.

Zamachała ręką, Miles też zamachał i oboje przeszli. Cień zapadł się w

sobie, zmienił się w punkcik i zniknął. Daniel tego nie widział. Już odszedł.

Szarpał go lodowaty wiatr.

Pędził szybciej niż kiedykolwiek, do miejsca i czasu, do którego nie spodziewał się już powrócić.

- Hee! - zawołał ktoś. Głos był szorstki i chrapliwy wydawało się, że

dochodzi z miejsca tuż obok Daniela. - Zwolnij, dobrze? Daniel uchyłił się szarpnięciem od głosu.

- Kim jesteś?! - krzyknął w ciemność. - Okaż mi się.

Kiedy nic nie pojawiło się przed nim, Daniel uwolnił białe skrzydła -

zarówno w celu rzucenia wyzwania intruzowi wewnątrz jego Głosiciela, jak i po to, by zwolnić. Ich blask rozświetlił wnętrze cienia i Daniel

nieco się rozluźnił.

Rozłożone, jego skrzydła wypełniały całą szerokość tunelu. Ich wąskie końce były najbardziej wrażliwe na dotyk i kiedy otarły się o wilgotne

ściany Głosiciela, Daniel poczuł atak niepokoju i klaustrofobii.

Z ciemności przed nim powoli wyłoniła się postać. Na początku skrzydła - niewielkie i cienkie jak pajęczyna. Później ciało

nabrało barw na tyle, by Daniel ujrzał drobnego, bladego anioła

dzielącego jego Głosiciela. Daniel go nie znał. Rysy anioła były delikatne i niewinne, jak u dziecka. W ciasnym tunelu jego cienkie jasne

włosy spadały na srebrne oczy w podmuchach wiatru, które wzbudzały

skrzydła Daniela za każdym razem, kiedy pulsowały. Wydawał się tak młody, ale oczywiście był równie stary, jak wszyscy pozostali.

- Kim jesteś? - spytał ponownie Daniel. - Skąd się tu wziąłeś? Czy jesteś

Wagą? - Tak.

Mimo dziecinnego, niewinnego wyglądu, anioł miał chrapliwy głos.

Sięgnął za plecy i Daniel pomyślał, że tamten być może coś ukrywał - może jedną z pułapek, jakie stosował jego rodzaj - lecz anioł po prostu

odwrócił się, ukazując bliznę na karku. Siedmioramienny złoty symbol

Wagi. - Jestem Wagą. - Jego głęboki głos był szorstki i powolny. - Chciałbym

z tobą porozmawiać.

Daniel zazgrzytał zębami. Waga musiała wiedzieć, że nie ma szacunku

dla nich ani dla ich wtrącania się. Niezależnie jednak od tego, jak bardzo nienawidził ich górnolotnych manier i prób popchnięcia upadłych na

jego stronę, i tak musiał spełniać ich prośby. Ten wydawał się trochę

dziwny, lecz któż poza członkami Wagi mógł znaleźć się wewnątrz jego Głosiciela?

- Spieszę się.

Anioł pokiwał głową, jakby już to wiedział. - Szukasz Lucindy?

- Tak - powiedział szybko Daniel. - Ja... nie potrzebuję pomocy.

- Ależ tak. - Anioł pokiwał głową. - Przegapiłeś swoje wyjście. - Wskazał w dół, w stronę miejsca w pionowym tunelu, z którego właśnie

przybył Daniel. -Dokładnie tam.

- Nie... - Tak. - Anioł uśmiechnął się, ukazując drobne, ostre ząbki. - Czekamy i

obserwujemy. Widzimy, kto podróżuje przez Głosicieli i gdzie się udaje.

- Nie wiedziałem, że patrolowanie Głosicieli znajduje się w zakresie obowiązków Wagi.

- Wielu rzeczy nie wiesz. Nasz obserwator wychwycił ślad jej przejścia.

Zaszła już bardzo daleko. Musisz ruszyć za nią.

Daniel zesztywniał. Członkowie Wagi byli jedynymi aniołami, które

mogły patrzeć w Głosiciele. Istniała szansa, że jeden z nich widział podróże Luce.

- Dlaczego miałbyś chcieć pomoc mi ją odnaleźć?

- Och, Danielu. - Anioł zmarszczył czoło. - Lucinda jest częścią twojego przeznaczenia. Chcemy, żebyś ją odnalazł. Chcemy, żebyś był w

zgodzie ze swoją naturą...

- I stanął po stronie Nieba - warknął Daniel. - Wszystko w swoim czasie. - Anioł złożył skrzydła wzdłuż ciała i

zaczął opadać tunelem. - Jeśli chcesz ją dogonić - zadudnił głębokim

głosem - pokażę ci drogę. Znam punkty połączeń. Mogę otworzyć portal w materii czasu. - Po chwili dodał ciszej: - Bez zobowiązań.

Daniel czuł się zagubiony. Waga mu przeszkadzała od czasu Wojny w

Niebiosach, ale przynajmniej ich motywacja była jasna. Chcieli, żeby stanął po stronie Nieba. I tyle. Domyślał się, że w ich interesie było

doprowadzenie go do Luce, jeśli mogli to zrobić.

Może anioł miał rację. Wszystko w swoim czasie. Obchodziła go jedynie

Luce.

Złożył skrzydła wzdłuż ciała podobnie jak anioł i poczuł, jak jego ciało porusza się w ciemności. Kiedy dogonił anioła, zatrzymał się. Anioł

wskazał ręką.

- Lucinda przeszła tamtędy. Cienista droga była wąska i prostopadła do trasy, którą poruszał się

Daniel. Nie wyglądała ani mniej, ani bardziej odpowiednio od drogi, na

której Daniel znajdował się wcześniej. - Jeśli to zadziała - powiedział - jestem ci coś winien. Jeśli nie, dopadnę

cię. Anioł nie odpowiedział.

Dlatego Daniel skoczył na ślepo, czuł, jak wilgotny wiatr liże jego

skrzydła, a prąd chwyta go i niesie ze sobą. Usłyszał, gdzieś daleko z tyłu, bardzo słaby śmiech.

DZIEWIĘTNAŚCIE

DOCZESNA POWŁOKA

MEMFIS, EGIPT

PERET - „PORA ZASIEWÓW"

(JESIEŃ, OKOŁO 3100 R. P.N.E..)

- Ty tam! - ryknął ktoś, kiedy Luce przekraczała próg Głosiciela. - Chcę

wino. Na tacy. I przyprowadź moje psy. Nie... moje lwy. Nie... oba.

Znajdowała się w obszernej białej komnacie z alabastrowymi ścianami i grubymi kolumnami, które podtrzymywały wysokie sklepienie. W

powietrzu unosiła się słaba woń pieczeni.

Sala była pusta za wyjątkiem sporego podwyższenia na drugim końcu, ozdobionego skórą antylopy. Na jego szczycie stał masywny tron,

wyrzeźbiony z marmuru, wyłożony miękkimi szmaragdowozielonymi

poduszkami i ozdobiony z tyłu przeplatającymi się kłami słoni. Mężczyzna na tronie - miał podkreślone czarną kreską oczy, nagą

muskularną pierś, złote zęby, upierścienione palce i włosy jak heban -

mówił do niej. Odwrócił się od stojącego z zaciśniętymi wargami skryby, odzianego w niebieską szatę i trzymającego papirusowy zwój, i

teraz obaj patrzyli na niego.

Odchrząknęła.

- „Tak. faraonie" - zasyczał jej Bill do ucha. - Odpowiedz „Tak, faraonie"

i już.

- Tak, faraonie! - krzyknęła Luce. - Dobrze - powiedział Bill. - A teraz spadaj!

Cofnąwszy się przez ukryte w cieniu przejście, Luce znalazła się na

wewnętrznym dziedzińcu otaczającym nieruchomą sadzawkę. Powietrze było chłodne, ale słońce wypalało rzędy kwiatów lotosu, które ozdabiały

ścieżkę. Dziedziniec był olbrzymi, lecz co dziwne. Luce i Bili mieli go

wyłącznie dla siebie. - W tym miejscu jest coś dziwnego, prawda? - Luce trzymała się blisko

ścian. - Faraon nie wydawał się wcale zaskoczony, kiedy pojawiłam się

znikąd. - Jest zbyt ważny, by zwracać uwagę na ludzi. Zauważył ruch na granicy

pola widzenia i doszedł do wniosku, że pojawił się ktoś, kim może

dyrygować. I tyle. Wyjaśnia to również, dlaczego nie był zaskoczony faktem, że masz na sobie chiński strój bojowy z czasów późniejszych o

dwa tysiące lat - stwierdził Bill, pstrykając palcami. Wskazał na

zacienioną niszę w kącie dziedzińca. -Ukryj się tam, a ja wrócę z czymś bardziej a la mode.

Nim Luce zdążyła zdjąć z siebie ciężką zbroję króla Shang, Bill

powrócił z prostą białą sukienką. Pomógł jej ściągnąć skórzany pancerz i przełożył jej sukienkę przez głowę. Była drapowana na jednym

ramieniu, wiązana w talii i

przechodziła w wąską spódnicę kończącą się kilkanaście centymetrów

nad kostkami. - Nie zapomniałaś o czymś? - spytał Bill z dziwnym naciskiem.

- Och. - Luce sięgnęła z powrotem do zbroi Shanga, szukając ukrytej

wewnątrz gwiezdnej strzały. Kiedy ją wyciągnęła, wydawała się znacznie cięższa niż w rzeczywistości.

- Nie dotykaj czubka! - powiedział szybko Bill, obwiązując grot

kawałkiem tkaniny. - Jeszcze nie. - Myślałam, że ona może zrobić krzywdę jedynie aniołom. Przechyliła

głowę, przypominając sobie bitwę z Wygnańcami, strzałę,

która nieszkodliwie odbiła się od ramienia Callie i Daniela każącego jej trzymać się poza zasięgiem strzał.

- Ktokolwiek ci to powiedział, nie mówił całej prawdy - wyjaśnił Bill. -

Ona działa wyłącznie na nieśmiertelnych. Masz w sobie część, która jest nieśmiertelna... to znaczy, przeklętą część, twoją duszę. I tę część

właśnie zamierzamy tu zabić, pamiętasz? Żeby twoja śmiertelna osoba,

Lucinda Price, mogła żyć normalnym życiem. - Jeśli zabiję swoją duszę - stwierdziła Luce, ukrywając gwiezdną strzałę

pod nową suknią. Nawet przez szorstką tkaninę wydawała się ciepła w

dotyku. -Wciąż jeszcze nie podjęłam decyzji... - Wydawało mi się, że wszystko jest już ustalone. - Bill przełknął ślinę. -

Gwiezdne strzały są bardzo cenne. Nie dałbym ci jej, gdyby...

- Znajdźmy moje wcześniejsze wcielenie. Nie tylko niesamowita cisza panująca w pałacu była niepokojąca - coś

dziwnego działo się między Luce i Billem. Od kiedy dał jej srebrną

strzałę, oboje wydawali się podenerwowani w swojej obecności. Bill odetchnął chrapliwie.

- W porządku. Starożytny Egipt. Okres pierwszej dynastii panującej w

Memfis. Znaleźliśmy się dość daleko w przeszłości, jakieś pięć tysięcy lat, zanim Luce Pricc zaszczyciła świat swoją wspaniałą obecnością.

Luce przewróciła oczami.

- Gdzie jest moje dawne wcielenie? - I po co ja się w ogóle przejmuje lekcjami historii? - powiedział Bill do

niewidzialnej publiczności. - Ona chce tytko wiedzieć, gdzie znajduje

się jej poprzednie wcielenie. Aż do obrzydliwości skupiona na sobie. Luce założyła ręce na piersi.

- Jeśli ty miałbyś zamiar zabić swoją duszę, to chyba chciałbyś mieć to z

głowy, zanim zdążysz zmienić zdanie. - Czyli podjęłaś decyzję? - Bill wydawał się nieco zdyszany. - Daj

spokój, Luce. To nasz ostatni wspólny występ. Pomyślałem, że może

zechcesz poznać szczegóły, w imię starych dobrych czasów. Twoje życie tutaj było jednym z najbardziej romantycznych. - Usiadł na jej

ramieniu i zaczął opowiadać, - Jesteś niewolnicą imieniem Layla. Żyjącą

jak w klatce i samotną... nigdy nie wyszłaś

poza mury pałacu. Aż pewnego dnia pojawił się przystojny nowy

dowódca armii, sama zgadnij kto. Bill unosił się u jej boku, kiedy Luce opuściła alkowę, w której

pozostawiła pancerz, i ruszyła powoli wzdłuż brzegu sadzawki.

- Ty i dziarski Donkor... możemy nazwać go Don... zakochujecie się w sobie i wszystko jest pięknie, poza jednym przykrym faktem: Don jest

zaręczony z wredną córką faraona, Auset. Czyż to nie dramatyczne?

Luce westchnęła. Zawsze pojawiały się jakieś komplikacje. Kolejny powód, by z tym skończyć. Daniel nie powinien być przykuty do

jakiegoś ziemskiego ciała, uwięziony w bezsensownym śmiertelnym

dramacie, tylko po to, by być z Luce. To nie było w porządku wobec niego. Daniel cierpiał zbyt długo. Może rzeczywiście uda się jej to

zakończyć. Odnajdzie Laylę i połączy się z jej ciałem. Wtedy Bill powie

jej, jak zabić swoją przeklętą duszę, a ona da Danielowi wolność. W ponurym zamyśleniu szła wzdłuż owalnego dziedzińca. Kiedy

przeszła część ścieżki najbliższą sadzawki, ktoś zacisnął palce na jej

nadgarstku. - Mam cię!

Dziewczyna, która chwyciła Luce, była szczupła i umięśniona, o

zmysłowych, wyrazistych rysach pod grubym makijażem. W uszach miała co najmniej dziesięć złotych kół, a na jej szyi wisiał złoty

naszyjnik zdobiony dobrym kilogramem drogocennych kamieni.

Córka faraona. - Ja... - zaczęła Luce.

- Nie waż się powiedzieć ani słowa! - warknęła Auset. - Dźwięk twojego

żałosnego głosu jest niczym pumeks drapiący moje uszy. Straż!

Pojawił się olbrzymi mężczyzna. Długie czarne włosy nosił związane w

kucyk i miał ramiona grubsze niż nogi Luce. Nosił długą drewnianą włócznię z ostrym miedzianym grotem.

- Aresztować ją - powiedziała Auset.

- Tak, Wasza Wysokość - odparł strażnik. - Z jakiego powodu, Wasza Wysokość?

To pytanie wyraźnie rozzłościło córkę faraona.

- Kradzież. Mojej osobistej własności. - Zamknę ją do chwili, kiedy rada podejmie decyzję,

- Już to zrobiliśmy - stwierdziła Auset. - A oto jest, jak żmija, zdolna

wyślizgnąć się z każdych więzów. Musimy zamknąć ją w miejscu, z którego nie uda jej się umknąć.

- Postawię straże...

- Nie, to nie wystarczy. - Na twarzy Auset pojawiło się coś bardzo nieprzyjemnego. - Nie chcę już więcej widzieć tej dziewczyny. Wrzuć ją

do grobowca mojego dziadka.

- Ale, Wasza Wysokość, nikt poza najwyższym kapłanem nie może...

- I o to chodzi, Kafele - odparła z uśmiechem Auset. - Zrzuć ją po

schodach i zarygluj za sobą drzwi. Kiedy najwyższy kapłan uda się dzisiejszego wieczoru na ceremonię zapieczętowania grobu, odkryje

tego rabusia i stosownie go ukarze. - Podeszła bliżej Luce i prychnęła. -

Zobaczysz, co się dzieje z tymi, którzy próbują okradać królewską rodzinę.

Don. Chciała powiedzieć, że Layla próbowała ukraść Dona.

Luce nie przejmowała się tym, że ją zamkną i wyrzucą klucz, o ile wcześniej miałaby okazję połączyć się z Laylą. Bo jak inaczej mogłaby

oswobodzić Daniela? Bill unosił się w powietrzu i myślał, stukając

szponami w kamienne usta. Strażnik wyjął z torby u pasa kajdany i zacisnął łańcuchy na

nadgarstkach

Luce. - Sam się tym zajmę - powiedział Kafele, ciągnąc ją za sobą na

łańcuchu.

- Bill! - szepnęła Luce. - Musisz mi pomóc! - Coś wymyślimy - wyszeptał w odpowiedzi Bill, kiedy Luce była

wleczona przez dziedziniec.

Weszli do ciemnego korytarza, gdzie znajdowała się nadnaturalnych rozmiarów rzeźba Auset, pełna surowego piękna.

Kiedy Kafele odwrócił się i spojrzał na Luce zmrużonymi oczami, gdyż

mówiła sama do siebie, jego długi czarny kucyk opadł mu na twarz i podsunął dziewczynie pomysł.

Zupełnie się tego nie spodziewał. Luce szarpnęła zakutymi w kajdany

rękami do góry, pociągnęła go mocno za włosy i podrapała paznokciami twarz. Jęknął i zatoczył się do tyłu, krwawiąc z długiego zadrapania na

głowie. Wtedy Luce uderzyła go mocno łokciem w brzuch.

Sapnął i zgiął się wpół. Włócznia wysunęła się z jego rąk.

- Czy możesz zdjąć te kajdany? - syknęła Luce do Billa. Gargulec uniósł brwi. Krótki czarny pocisk uderzył w pęta, które

zniknęły. W miejscu, w którym znajdowały się jeszcze przed chwilą,

Luce paliła skóra, lecz została uwolniona. - Aha - powiedziała, spoglądając na gołe nadgarstki. Podniosła włócznię

z ziemi. Obróciła się na pięcie, by unieść ostrze do gardła Kafele.

- Jestem od ciebie szybszy, Luce - powiedział Bill. Kiedy się odwróciła, Kafele leżał płasko na plecach, z nadgarstkami

przykutymi do kamiennej kostki figury Auset. Bill otrzepał dłonie.

- Praca zespołowa. - Spojrzał z góry na pobladłego strażnika. - Lepiej się pośpieszmy. Wkrótce odzyska głos. Chodź za mną.

Bill szybko poprowadził Luce ciemnym korytarzem, w górę po

schodach z piaskowca i przez kolejny korytarz oświetlony małymi cynowymi lampkami i ozdobiony glinianymi figurkami jastrzębi i

hipopotamów. W korytarzu pojawiła się para strażników, lecz nim

zauważyli Luce, Bill popchnął ją przez trzcinową zasłonę zakrywającą wejście do komnaty.

Znalazła się w sypialni. Kamienne kolumny rzeźbione tak, by

przypominać pędy papirusu, unosiły się do niskiego sklepienia. Drewniane krzesło zdobione hebanową intarsją stało przy otwartym

oknie naprzeciwko wąskiego łóżka, które zostało wyrzeźbione z drewna

i ozdobione tak grubą warstwą złota, że aż błyszczało. - I co mam teraz zrobić? - Luce przycisnęła się do ściany, na wypadek

gdyby ktoś przechodzący obok zajrzał do środka. - Gdzie jesteśmy?

- To komnata dowódcy. Nim Luce domyśliła się, że Billowi chodziło o Daniela, trzcinowa

zasłona odsunęła się i do środka weszła kobieta.

Layla miała na sobie sukienkę tego samego kroju, co ta, którą włożyła Luce. Jej włosy były gęste, proste i błyszczące. Za ucho wcisnęła białą

piwonię.

Luce przepełniał smutek, kiedy patrzyła, jak Layla podchodzi do drewnianej toaletki i nalewa świeżą oliwę do lampki z pojemnika, który

niosła na czarnej tacy. To było ostatnie życie, które Luce odwiedzi,

ciało, w którym pożegna się ze swoją duszą, by wszystko mogło się skończyć.

Kiedy Layla odwróciła się, żeby napełnić lampki przy łóżku, zobaczyła

Luce. - Witaj - powiedziała cichym, chropawym głosem. - Szukasz kogoś?

Czarna kreska otaczająca jej oczy wyglądała o wiele bardziej naturalnie

niż makijaż Auset. - Tak.

Luce nie marnowała czasu. Kiedy wyciągnęła rękę, by chwycić

dziewczynę za nadgarstek, Layla popatrzyła za nią w stronę wejścia i jej twarz znieruchomiała.

- Kto tam?

Luce odwróciła się i zobaczyła tylko Billa. Miał szeroko otwarte oczy.

- Ty możesz... - wpatrzyła się w Laylę - ...ty możesz go zobaczyć? - Nie! - powiedział Bill. - Mówi o krokach, które słyszy w korytarzu,

Lepiej się pośpiesz, Luce.

Luce znów się odwróciła i chwyciła swoje dawne wcielenie za rękę, zrzucając na ziemię pojemnik z oliwą. Layla sapnęła i próbowała się

wyrwać, lecz wtedy to się wydarzyło.

Uczucie ściskania w żołądku było już niemal znajome. Komnata zawirowała i jedynym, co pozostało nieruchomo, była stojąca przed nią

dziewczyna. Jej czarne jak atrament włosy i oczy ze złocistymi

plamkami, rumieniec na policzkach. Luce zamrugała i Layia zamrugała, a po drugiej stronie tego mrugnięcia...

Ziemia znieruchomiała. Luce spojrzała z góry na swoje dłonie. Na

dłonie Layli. Drżały. Bill zniknął. Ale miał rację - w korytarzu rozlegały się kroki.

Pochyliła się, żeby podnieść oliwę i odwróciwszy się od wejścia, zabrała

się za nalewanie jej do lampki. Lepiej, żeby ten ktoś, kto będzie ją mijał, zobaczył ją przy pracy.

Kroki z tyłu ucichły. Ktoś przeciągnął ciepłymi palcami po jej

ramionach, a do pleców przycisnęła się muskularna pierś. Daniel. Nie musiała się odwracać, żeby widzieć jego blask. Zamknęła oczy. Objął ją

w pasie, a jego miękkie wargi muskały jej kark, zatrzymując się tuż pod

uchem. - Odnalazłem cię - wyszeptał.

Obróciła się powoli w jego ramionach. Jego widok zaparł jee dech w

piersiach. Wciąż był jej Danielem, oczywiście, ale jego skóra miała odcień gęstej czekolady, a jego falujące czarne włosy były obcięte

bardzo krótko. Nosił jedynie krótką lnianą przepaskę biodrową,

skórzane sandały i srebrną opaskę na szyi. Jego głęboko osadzone fiołkowe oczy patrzyły na nią, pełne szczęścia.

On i Layla byli w sobie bardzo zakochani.

Oparła policzek na jego piersi i liczyła uderzenia jego serca. Czy to ostatni raz, kiedy to robiła, ostatni raz, gdy trzymał ją przy sercu? Miała

zamiar zrobić właściwą rzecz - coś dla dobra Daniela. Ale myślenie o

tym ją bolało. Kochała go! Jeśli ta podróż czegoś ją nauczyła, to tego, jak bardzo kochała Daniela Grigori. Wydawało się niesprawiedliwe to,

że została zmuszona do podjęcia takiej decyzji.

Ale oto była.

W starożytnym Egipcie.

Z Danielem. Po raz ostatni. Miała go właśnie wyzwolić. W jej oczach pojawiły się łzy, gdy pocałował ją w przedziałek pośrodku głowy.

- Nie byłem pewien, czy uda mi się z tobą pożegnać - powiedział. - Dziś

po południu wyruszam na wojnę z Nubią. Kiedy Luce uniosła głowę, Daniel ujął jej wilgotne policzki w dłonie i

powiedział:

- Laylo, powrócę przed zbiorami. Proszę, nic płacz. Już wkrótce będziesz się nocą zakradać do mojej sypialni z talerzami granatów, jak

zawsze. Obiecuję.

Luce odetchnęła głęboko, z trudem. - Żegnaj.

- Żegnaj na razie. - Jego twarz spoważniała. - Powiedz to: „Żegnaj na

razie". Potrząsnęła głową.

- Żegnaj, miłości moja. Żegnaj.

Trzcinowa zasłona się rozsunęła. Layla i Don odsunęli się od siebie, kiedy do środka wpadła grupka strażników z wyciągniętą bronią.

Prowadził ich Kafele, na jego twarzy malowała się wściekłość.

- Brać dziewczynę - rozkazał, wskazując na Luce. - Co się dzieje?! - krzyknął Daniel, kiedy strażnicy otoczyli Luce i znów

zakuli jej ręce w kajdany. - Rozkazuję wam przestać. Uwolnijcie ją.

- Bardzo mi przykro dowódco - powiedział Kafele. - Rozkazy faraona.

Już powinieneś to wiedzieć, jeśli córka faraona nie jest szczęśliwa, to i faraon nie jest szczęśliwy.

Kiedy odprowadzali Luce, Daniel krzyknął:

- Przyjdę po ciebie, Laylo! Odnajdę cię! Luce wiedziała, że tak się stanie. Czyż tak się nie działo zawsze?

Spotykali się, ona pakowała się w kłopoty, a on się pojawiał i ratował

sytuację -rok po roku przez wieczność, anioł spadający z nieba w ostatniej chwili, by ją uratować. To było aż męczące.

Jednakże tym razem, kiedy się pojawi, ona będzie miała w gotowości

gwiezdną strzałę. Ta myśl sprawiała, że jej żołądek przeszywał ból. Znów poczuła łzy w oczach, ale powstrzymała je. Przynajmniej zdążyła

się pożegnać.

Strażnicy prowadzili ją niekończącymi się korytarzami, aż wyszli na zewnątrz w palące słońce. Maszerowali ulicami wykładanymi

nierównym brukiem, pod monumentalnym łukiem bramy, obok

niedużych domków z piaskowca i błyszczących mułem pól pod miastem. Ciągnęli ją w stronę ogromnego złocistego wzgórza.

Dopiero kiedy się przybliżyli, Luce zorientowała się, że to dzieło rąk

ludzkich. Nekropolia, zrozumiała w chwili, kiedy umysł Layli wypełniło przerażenie. Każdy Egipcjanin wiedział, że to grobowiec ostatniego

faraona, Menesa. Nikt poza kilkoma z najważniejszych kapłanów - oraz

umarłych - nie ważył się zbliżyć do miejsca, gdzie pogrzebano ciała rodziny królewskiej. Miejsce to zabezpieczały zaklęcia i inkantacje,

niektóre prowadzące martwych w stronę nowego życia, inne

odpędzające żywe istoty, które ważyłyby się przybyć. Nawet ciągnący ją strażnicy wydawali się coraz bardziej zdenerwowani.

Wkrótce zbliżyli się do grobowca w kształcie piramidy, zbudowanego z

wypalonych glinianych cegieł. Wszyscy poza dwoma najsilniejszymi strażnikami pozostali przed wejściem, Kafele pchnął Luce przez ciemne

wejście i w dół po jeszcze ciemniejszych schodach. Drugi strażnik szedł

za nimi, niosąc płonącą pochodnię, by oświetlić im drogę. Blask pochodni migotał na kamiennych ścianach. Pokrywały je

hieroglify i oczy Layli co chwila wyłapywały fragmenty modlitw do

Neith, bogini tkactwa, proszące ją o zachowanie duszy faraona w całości podczas podróży w życie pośmiertne.

Co kilka kroków mijali fałszywe drzwi - zagłębienia w kamiennych

murach. Niektóre, jak uświadomiła sobie Luce, były niegdyś wejściami do miejsc pochówku członków rodziny królewskiej. Zostały teraz

zapieczętowane kamieniem i zaprawą, by żaden śmiertelnik nie mógł

przejść. Zrobiło się chłodniej i ciemniej. Powietrze wypełniła ciężka, zatęchła

woń śmierci. Kiedy zbliżyli się do jedynych otwartych drzwi na końcu

korytarza, strażnik z pochodnią nie chciał iść dalej.

- Nie chcę, by bogowie przeklęli mnie za bezczelność tej dziewczyny -

powiedział. Dlatego Kafele poszedł sam. Szarpnął kamienną zasuwę blokującą drzwi

i na zewnątrz wypłynął mocny, octowy smród, zanieczyszczając

powietrze. - Myślisz, że teraz masz nadzieję na ucieczkę? - zapytał, uwalniając jej

nadgarstki z kajdan i wpychając ją do środka.

- Tak - wyszeptała Luce do siebie, gdy ciężkie kamienne drzwi zamknęły się za nią, a zasuwa z łoskotem opadła na swoje miejsce. -

Tylko jedną.

Została sama w całkowitych ciemnościach i czuła zimno na skórze. Wtedy coś trzasnęło - kamień o kamień, jakże charakterystycznie - i

pośrodku pomieszczenia pojawiło się złociste światło. Trzymał je Bill w

swoich kamiennych dłoniach. - Witam, witam, - Przeleciał na bok sali i wypuściwszy kulę ognia z

dłoni, umieścił ją w bogato zdobionej, fioletowo-zielonej kamiennej

lampce. - Znów się spotykamy. Kiedy wzrok Luce się przyzwyczaił, od razu zobaczyła napisy na

ścianach. To były takie same hieroglify, jak w korytarzu, lecz tym razem

zapisano nimi modlitwy do faraona - „Nie rozkładaj się. Nie gnij. Wędruj do Gwiazd Niezniszczalnych". Widziała też skrzynie, które się

nie domykały, gdyż przepełniały je złote monety i migoczące

pomarańczowe klejnoty. Przed nią rozciągała się ogromna kolekcja obelisków. Co najmniej dziesięć zabalsamowanych psów i kotów

patrzyło na nią z ukosa.

Komnata była wielka. Luce przeszła dookoła kompletu mebli, łącznie z

toaletką pełną kosmetyków. Widziała paletę z wyrzeźbionym dwugłowym wężem. Przeplatające się szyje tworzyły wgłębienie w

czarnym kamieniu, wewnątrz którego znajdował się jaskrawo-niebieski

cień do powiek. Bill patrzył, jak Luce ją podnosi.

- Po śmierci też trzeba się dobrze prezentować.

Siedział na szczycie zaskakująco realistycznej rzeźby dawnego faraona. Umysł Layli podpowiedział Luce, że rzeźba przedstawia ka faraona,

jego dusze, i ma strzec grobu - prawdziwy faraon leżał zmumifikowany

pod nią. Wewnątrz sarkofagu z wapienia znajdowały się włożone jedna w drugą drewniane trumny, a w najmniejszej z nich zabalsamowany

faraon.

- Uważaj - powiedział Bill. Luce nawet się nie zorientowała, ze położyła ręce na niewielkiej drewnianej skrzyni. - W tym są wnętrzności faraona.

Luce cofnęła się gwałtownie i uniosła gwiezdną strzałę. Drzewce

ogrzewało jej palce. - Czy to naprawdę zadziała?

- Jeśli posłuchasz mnie uważnie - odparł Bill. - Dusza przebywa

dokładnie pośrodku twojej istoty. Aby do niej dotrzeć, musisz przeciągnąć ostrzem dokładnie przez środek piersi, w krytycznej chwili,

kiedy Daniel cię pocałuje, a ty zaczniesz się gotować. Wtedy ty, Lucinda

Price, zostaniesz

wyrzucona ze swojego dawnego wcielenia, jak zwykle, ale twoja

przeklęta dusza będzie uwięziona w ciele Layli, w którym spłonie i zniknie.

- Ja... się boję.

- Nie bój się. To jak wycinanie wyrostka. Bez tego będzie ci lepiej, - Bill spojrzał na pusty szary nadgarstek - Według mojego zegarka Don

powinien się tu zaraz pojawić.

Luce uniosła srebrną strzałę tak, że jej koniec był skierowany w stronę jej piersi. Wygrawerowane splecione wzory mrowiły ją w palce. Jej

dłonie drżały.

- Spokojnie. - Wydawało się, że głos Billa dochodzi z dużej odległości. Musiała to zrobić. Musiała. Dla Daniela. By uwolnić go od kary, którą

przyjął wyłącznie ze względu na nią.

- W rzeczywistości będziesz musiała to zrobić o wiele szybciej albo Daniel z pewnością cię powstrzyma. Jedno krótkie cięcie duszy.

Poczujesz, jak coś się uwalnia, chwilę chłodu, a później... bam!

- Layla! W jej polu widzenia pojawił się Don. Drzwi za jego plecami wciąż były

zaryglowane. Skąd się wziął?

Gwiezdna strzała wpadła jej z palców i uderzyła o ziemię. Podniosła ją błyskawicznie i ukryła pod suknią. Bill zniknął. Ale Don był... Daniel

był dokładnie tam, gdzie chciała, żeby był.

- Co ty tu robisz? - Jej głos się załamał, kiedy próbowała udawać zaskoczenie jego obecnością.

Chyba jej nie słyszał. Podbiegł i wziął ją w objęcia.

- Jak się dostałeś do środka?

- Tym się nie przejmuj. Żaden śmiertelnik i żadna skała nie są przeszkodą dla miłości tak prawdziwej jak nasza. Zawsze cię odnajdę.

Luce kusiło, by poczuć uspokojenie w jego nagich, brązowych

ramionach. Ale nie mogła. Wydawało jej się, że jej serce jest poszarpane i zimne. To łatwe szczęście, uczucie całkowitego zaufania, wszystkie te

cudowne emocje, których Daniel ją uczył w każdym życiu - teraz były

dla niej udręką. - Nie lękaj się - wyszeptał. - Powiem ci, miłości moja, co dzieje się po

tym życiu. Powrócisz, znów się wzniesiesz. Twoje ponowne narodziny

są piękne i prawdziwe. Wracasz do mnie, raz za razem... Światełko lampy zamigotało i sprawiło, że jego fiołkowe oczy zabłysły.

Jego ciało było takie ciepłe.

- Ale raz za razem umieram. - Co takiego? - Przechylił głowę. Nawet kiedy jego rysy wydawały jej

się egzotyczne, doskonale znała jego miny. To pełne zaskoczenia

uwielbienie, kiedy mówiła coś, czego się po niej nie spodziewał, - Skąd... Nieważne. To bez znaczenia. Liczy się, że znów będziemy

razem. Zawsze się odnajdziemy, zawsze będziemy się kochać,

niezależnie od wszystkiego. Nigdy cię nie opuszczę. Luce padła na kolana na kamiennych stopniach. Ukryła twarz w

dłoniach.

- Nie wiem, jak to znosisz. Raz za razem, cen sam smutek... Podniósł ją.

- To samo uniesienie... - Ten sam ogień, który zabija wszystko...

- Ta sama namiętność, która znów to wszystko rozpala. Nie wiesz. Nie

możesz pamiętać, jak cudownie... - Widziałam to. Wiem.

Zaskoczyła go. Wydawało się, że nie ma pewności, czy jej uwierzyć, ale

przynajmniej słuchał. - A co, jeśli nie ma nadziei na zmiany? - spytała.

- Jest tylko nadzieja. Pewnego dnia to przeżyjesz. Ta prawda absolutna

jest jedynym, co dodaje mi sił. Nigdy z ciebie nie zrezygnuję. Nawet jeśli będzie to trwało wieczność. - Kciukiem otarł jej łzy. - Będę cię

kochał z całego serca, w każdym życiu, przez każdą śmierć. Nic mnie

nie zwiąże, poza miłością do ciebie. - Ale to takie trudne. Czy to dla ciebie nie jest trudne? Nigdy nie

myślałeś, co by było, gd yb y. ?

- Pewnego dnia nasza miłość przełamie ten mroczny krąg. To się dla mnie

liczy.

Luce podniosła wzrok i ujrzała miłość płonącą w jego oczach. Wierzył we wszystko, co mówił. Nie obchodziło go, że musiał cierpieć za

każdym razem -nie poddawał się, choć tracił ją raz za razem, sił

dodawała mu nadzieja, że pewnego dnia ten dzień nie będzie ich końcem. Wiedział, że to się nie uda, ale i tak próbował raz za razem i

zawsze będzie to robił.

Jego oddanie jej, im, dotknęło tej części jej istoty, z której Luce wydawało się, że już zrezygnowała.

Wciąż chciała się kłócić. Ten Daniel nie znał czekających go wyzwań,

łez, które mieli wylać przez wieki. Nie wiedział, że widziała go w chwilach najgłębszej rozpaczy. Co uczyni z nim cierpienie po jej

śmierci.

Ale z drugiej strony... Luce wiedziała. I to miało duże znaczenie.

Najgorsze chwile Daniela ją przerażały, lecz wszystko się zmieniło.

Przez cały czas czuła się związana ich miłością, lecz teraz wiedziała, jak ją chronić. Widziała ich miłość w tak wielu różnych aspektach. Nigdy

się nie spodziewała, że może ją tak głęboko pojąć. Gdyby Daniel

kiedykolwiek zawahał się, ona mogła go podnieść. Nauczyła się tego, jak to robić, od najlepszych - od Daniela. Oto miała

zamiar zabić swoją duszę, na zawsze zabrać ich miłość, a pięć minut w

jego obecności przywróciło ją do życia. Niektórzy ludzie spędzali całe życie na poszukiwaniu takiej miłości.

Luce miała ją przez cały czas.

W przyszłości nie było dla niej gwiezdnej strzały. Tylko Daniel. Jej

Daniel, ten, którego zostawiła na podwórku domu rodziców w Thunderbolt. Musiała odejść.

- Pocałuj mnie - szepnęła.

Siedział na stopniach z nogami rozsuniętymi w taki sposób, że mogła się wślizgnąć między nie. Opadła na kolana i zwróciła się w jego stronę. Ich

czoła się stykały. I czubki ich nosów.

Daniel ujął jej dłonie. Wydawało się, że chce jej coś powiedzieć, ale nie może znaleźć słów.

- Proszę - błagała. - Pocałuj mnie i mnie wyzwól.

Daniel sięgnął do niej, wziął ją na ręce i ułożył na kolanach, po czym ją objął, ich wargi się zetknęły. Jego usta były słodkie jak nektar. Jęknęła,

gdy przepełniła ją wielka radość, każdą komórkę ciała. Śmierć Layli

zbliżała się, wiedziała o tym, lecz nigdy nie czuła się bezpieczniejsza i bardziej żywa niż w objęciach Daniela. Splotła ręce za jego plecami,

czując mocne mięśnie jego ramion i nieduże wypukłe blizny ukrywające

skrzydła. Jego dłonie przesuwały się po jej plecach, po długich ciemnych włosach. Każdy dotyk był uniesieniem, każdy pocałunek był

tak cudowny i czysty, że aż kręciło się jej w głowie.

- Zostań ze mną - błagał. Mięśnie jego twarzy napięły się, a jego pocałunki stały się bardziej namiętne, rozpaczliwe.

Musiał wyczuć, że ciało Luce zaczyna się rozgrzewać. Gorąco

wznoszące się w jej wnętrzu, przepełniające jej pierś i rumieniące policzki. Łzy wypełniły jej oczy. Pocałowała go mocniej. Przeszła to tak

wiele razy, ale z jakiegoś powodu teraz czuła się inaczej.

Z głośnym łoskotem rozwinął skrzydła, a potem otulił ją nimi, trzymając ją w miękkiej białej kołysce.

- Naprawdę w to wierzysz? - wyszeptała. - Że któregoś dnia to przeżyję?

- Z całego serca i duszy - powiedział, biorąc jej twarz w dłonie. -Zaczekam na ciebie, ile będzie trzeba. Będę cię kochał w każdej chwili

w czasie.

Wtedy Luce już się gotowała. Krzyczała z bólu, szarpiąc się w objęciach Daniela, gdy przepełniało ją gorąco. Parzyła jego skórę, ale on jej nie

puszczał.

Nadeszła ta chwila. Gwiezdna strzała kryła się pod jej sukienką i w tej właśnie chwili Luce powinna jej użyć.

Ale nie miała zamiaru zrezygnować. Nie z Daniela. Nie, kiedy

wiedziała, że cokolwiek by się działo, on z niej nie zrezygnuje. Na jej skórze pojawiły się pęcherze. Gorąco było tak silne, że mogła

tylko drzeć. A później tylko krzyczeć.

Layla wybuchnęła ogniem, a gdy płomienie otoczyły jej ciało, Luce poczuła, jak jej własne ciało i wspólna dusza rozdzielają się, szukając

najszybszej ucieczki przed nieznośnym gorącem. Kolumna ognia

stawała się coraz wyższa i szersza, aż wypełniła salę i świat, aż stała się wszystkim, a Layla była niczym.

***

Luce spodziewała się ciemności, a znalazła światło. Gdzie był Głosiciel? Czy mogła się wciąż znajdować we wnętrzu Layli?

Ogień płonął dalej. Nie gasnął. Rozprzestrzeniał się. Płomienie

pochłaniały coraz więcej ciemności, sięgając w niebo, jakby sama noc była łatwopalna, aż w końcu czerwono-złoty blask stał się jedynym, co

widziała Luce.

Kiedy poprzednio jej wcześniejsze wcielenie umierało, uwolnienie Luce z płomieni w Głosiciela następowało natychmiast.

Teraz coś było inaczej, coś sprawiało, że widziała rzeczy, które nie

mogły być prawdziwe. Płonące skrzydła.

- Danielu! - zawołała. Coś, co wyglądało jak skrzydła Daniela,

szybowało na falach ognia, płonąc lecz się nie spalając, jakby same były z ognia. Widziała jedynie białe skrzydła i fiołkowe oczy. - Danielu?

Płomień przetaczał się przez ciemność jak olbrzymia fala na oceanie.

Uderzyła w niewidzialny brzeg i przetoczyła się gwałtownie nad Luce, ponad jej ciałem, głową i daleko za nią.

Później, jakby ktoś zdmuchnął świecę, rozległ się krótki syk i wszystko

pociemniało. Poczuła chłodny wiatr za plecami. Dostała gęsiej skórki. Skuliła się,

uniosła kolana i z zaskoczeniem stwierdziła, że pod stopami nie ma

ziemi. Nie leciała, raczej unosiła się, bez kierunku. Ta ciemność nie była Głosicielem. Nie wykorzystała gwiezdnej strzały, ale jakimś sposobem...

umarła?

Bała się. Nie wiedziała, gdzie jest, jedynie to, że jest samotna.

Nie. Był tam ktoś jeszcze. Odgłos drapania. Słaby szary blask. - Bill! - zawołała Luce na jego widok. Ulga sprawiła, że zaczęła się

śmiać. - Dzięki Bogu. Myślałam, że się zgubiłam... myślałam... Zresztą,

nieważne. -Odetchnęła głęboko. - Nie mogłam tego zrobić. Nie mogłam zabić mojej duszy. Znajdę inny sposób na pokonanie przekleństwa.

Daniel i ja. nie zrezygnujemy z siebie nawzajem.

Bill znajdował się daleko, lecz leciał w jej stronę, zataczając kręgi w powietrzu. Im bardzie się zbliżał, tym większy się wydawał, wzrastał, aż

stał się dwa, trzy, dziesięć razy większy od kamiennego gargulca, z

którym podróżowała. Później zaczęła się prawdziwa metamorfoza. Za jego ramionami pojawiła się para grubszych, pełniejszych, czarnych

jak smoła skrzydeł, które sprawiły, że jego znajome kamienne

skrzydełka rozpadły się na kawałki. Zmarszczki na jego czole pogłębiły się i rozeszły na całe ciało, aż zaczął wyglądać na przerażająco

skurczonego i starego. Szpony na jego stopach i dłoniach stały się

dłuższe, ostrzejsze, bardziej żółte.

Błyszczały w ciemnościach, ostre jak brzytwy. Jego pierś wydęła się i

porosły ją gęste, kręcone, czarne włosy, gdy stawał się nieskończenie większy niż wcześniej.

Luce bardzo starała się powstrzymać krzyk wypełniający jej gardło. I

udawało jej się to - aż do chwili, gdy kamienne oczy Billa, zmatowiałe pod licznymi kataraktami, zapłonęły czerwienią.

Wtedy zaczęła wrzeszczeć.

- Zawsze dokonywałaś niewłaściwych wyborów. - Głos Billa stał się potworny, głęboki, zgrzytliwy i zachrypnięty, nie tylko dla uszu, ale i

dla duszy Luce. Jego oddech śmierdział śmiercią.

- Jesteś... - Luce nie umiała dokończyć zdania. Istniało tylko jedno określenie na złą istotę, która przed nią stała, a myśl o wypowiedzeniu

go na głos ją przerażała.

- Czarnym charakterem? - Bill zachichotał. - Cóż za niespodzianka. -Przeciągnął „a" tak długo, że Luce była przekonana, że zaraz zegnie się

wpół i rozkaszle, ale on tego nie zrobił.

- Ale... tyle mnie nauczyłeś. Pomogłeś mi zrozumieć... Dlaczego... Jak... Przez cały czas?

- Oszukiwałem cię. To właśnie robię, Lucindo.

Polubiła Billa, choć był obrzydliwym łotrzykiem. Zwierzała mu się, słuchała go, prawie zabiła swoją duszę, bo on jej to poradził. Ta myśl ją

zabolała. Prawie utraciła Daniela z powodu Billa. Nadal może utracić

Daniela z powodu Billa. Ale on nie był Billem... Nie był zwyczajnym demonem, nie jak Steven czy nawet Cam w swoich

najgorszych momentach.

Był Złem wcielonym.

I przez cały czas był z Luce, tuż za jej plecami. Próbowała się od niego odwrócić, lecz jego ciemność była wszędzie.

Wydawało jej się, że unosi się na nocnym niebie, ale wszystkie gwiazdy

znajdowały się nieprawdopodobnie daleko i nie było śladu ziemi. W pobliżu widziała plamy ciemności, wirujące otchłanie. Od czasu do

czasu pojawiały się błyski światła, promienie nadziei, oświecenia.

Później znikały. - Gdzie jesteśmy? - spytała.

Szatan zaśmiał się z bezsensowności jej pytania.

- Nigdziebądż - powiedział. Nie mówił juz znajomym głosem jej towarzysza podróży - W mrocznym jądrze nicości pośrodku

wszystkiego. Ani to Niebo, ani Ziemia, ani Piekło. Miejsce najbardziej

ponurych podróży. Nic, co twój umysł mógłby w tym stadium zrozumieć, więc pewnie wydaje ci się... -jego czerwone oczy wyszły z

orbit - ...przerażające.

- A te błyski światła? - spytała Luce, próbując nie pokazać po sobie, jak straszliwe wydawało jej się to miejsce.

Widziała już przynajmniej cztery rozbłyski, jaskrawe płomienie

pojawiające się znikąd i szybko znikające w mroczniejszych rejonach niebios.

- A, te. - Bill przyglądał się, jak jeden z nich rozbłyskuje i znika za

ramieniem Luce. - Anioły podróżują. Demony podróżują. Pracowita noc, nieprawdaż? Wszyscy gdzieś się wybierają.

- Tak. - Luce zaczekała na kolejny błysk światła na niebie. Kiedy się

pojawił, rzucił na nią cień, a ona chwyciła go, rozpaczliwie pragnąc wydobyć z niego Głosiciela, nim światło zniknie. - Ja też.

Głosiciel rozrastał się gwałtownie w jej rękach, tak ciężki, pełen nacisku

i sprężysty, że przez chwilę myślała, że jej się uda. Poczuła jednak szorstki chwyt na bokach. Bill trzymał całe jej ciało w

brudnych szponach.

- Nie jestem jeszcze gotów, by się pożegnać - powiedział głosem, który sprawił, że zadrżała. - Widzisz, bardzo cię polubiłem. Nic, zaczekaj, nie

o to chodzi. Zawsze cię... lubiłem.

Luce pozwoliła, by cień w jej dłoniach rozpłynął się w nicość. - I jak w wypadku wszystkich ukochanych, tak i ty musisz pozostać przy

mnie, szczególnie teraz, by nie popsuć moich planów. Ponownie.

- Teraz przynajmniej dałeś mi cel - powiedziała Luce, szarpiąc się w jego uchwycie. Nic to nie dało. Ścisnął ją mocniej, grożąc zmiażdżeniem

kości.

- Zawsze miałaś w sobie wewnętrzny ogień. To w tobie uwielbiam. -Uśmiechnął się, i było to straszliwe. - Gdyby tylko ta iskra pozostawała

wewnątrz, co? Niektórzy ludzie po prostu nie mają szczęścia w miłości.

- Nie mów do mnie o miłości - warknęła Luce. - Nie mogę uwierzyć, że kiedyś cię słuchałam. Nie masz pojęcia o miłości.

- Już to kiedyś słyszałem. I tak się składa, że coś wiem o miłości.

Sądzisz, że twoje uczucie jest większe od Nieba, Piekła i losu. Ale mylisz się. Twoja miłość do Daniela Grigori jest mniej niż bez

znaczenia. Jest niczym!

Jego krzyk był jak fala uderzeniowa, która wzburzyła włosy Luce.

Jęknęła i z trudem złapała oddech. - Mów sobie cokolwiek zechcesz. Kocham Daniela. Zawsze będę go

kochać. I nie ma to nic wspólnego z tobą.

Szatan uniósł ją do czerwonych oczu, uciskając jej skórę ostrymi szponami.

- Wiem, że go kochasz. Wariujesz na jego punkcie. Powiedz mi tytko,

dlaczego. - Dlaczego?

- Dlaczego? Dlaczego on? Ubierz to w słowa. Spraw, żebym to

naprawdę poczuł. Chcę zostać poruszony. - Powodów jest milion. Po prostu tak jest.

Jego krzywy uśmiech pogłębił się, a z gardła dobył się dźwięk

przypominający warczenie tysiąca psów. - To była próba. Nie przeszłaś jej, ale to nie twoja wina. Wcale nie. To

niefortunny efekt uboczny przekleństwa. Już nie dokonujesz wyborów.

- To nieprawda. Jeśli pamiętasz, dokonałam wielkiego wyboru, żeby nie

zabić swojej duszy. To go rozzłościło, widziała to w jego rozdętych nozdrzach, w sposobie,

w jaki podniósł łapę, zwinął ją w pięść i sprawił, że część gwiaździstego

nieba zgasła, jakby ktoś wyłączył światło. Ale przez bardzo długą chwilę nic nie mówił. Jedynie wpatrywał się w noc.

Luce uderzyła przerażająca myśl.

- Czy w ogóle mówiłeś prawdę? Co by się w rzeczywistości stało, gdybym użyła gwiezdnej strzały do... - Zadrżała, zmrożona myślą, że

była tak blisko. - O co właściwie ci chodzi? Chcesz mnie usunąć, żeby

dotrzeć do Daniela? Czy to dlatego nigdy się mu nie ukazałeś? Bo ruszyłby za tobą i...

Szatan się roześmiał. Jego śmiech przyćmił gwiazdy.

- Myślisz, że boję się Daniela Grigori? Naprawdę masz o nim wysokie mniemanie. Powiedz mi, jakimi szalonymi kłamstwami cię karmił na

temat swojej wspaniałej pozycji w Niebiosach?

- To ty jesteś kłamcą - stwierdziła Luce. - To ty karmiłeś mnie kłamstwami od chwili, kiedy cię poznałam. Nic dziwnego, że cały

wszechświat tobą gardzi.

-Boi się. Nie gardzi. To różnica. W strachu kryje się gdzieś zazdrość. Możesz w to nie wierzyć, ale wielu chciałoby mieć moc, którą mam ja.

Są tacy, którzy mnie... podziwiają.

- Masz rację. Nie wierzę ci. - Po prostu zbyt mało wiesz. O czymkolwiek. Zabrałem cię na

wycieczkę po twojej przeszłości, pokazałem ci jałowość twojej

egzystencji, mając nadzieję, że otworzę ci oczy na prawdę, a ty tylko ciągle powtarzasz: „Daniel! Chcę Daniela!".

Rzucił ją w dół, a ona zaczęła spadać w ciemności, zatrzymała się

dopiero w chwili, kiedy na nią spojrzał, jakby mógł ją w ten sposób unieruchomić.

Zataczał wokół niej ciasny krąg, ręce trzymał za plecami, skrzydła

przycisnął do ciała i uniósł głowę do nieba. - Wszystko, co tu widzisz, to wszystko, co można w ogóle zobaczyć. Z

bardzo daleka, owszem, ale wszystko tu jest... wszystkie żywoty i

światy, i więcej, wszystko, co wykracza daleko poza pojmowanie śmiertelników. Popatrz na to.

Spojrzała i wszystko wyglądało inaczej niż wcześniej. Gwiezdna

równina była nieskończona, mrok nocy cofał się wokół tak wielu jasnych punktów, że niebo wydawało się bardziej świetliste niż ciemne.

- Jest piękne.

- Wkrótce stanie się tabula rasa. - Na jego wargach pojawił się krzywy uśmiech. - Mam już dosyć tej zabawy.

- To wszystko jest dla ciebie zabawą?

- Jest zabawą dla niego. - Machnął ręką, pozostawiając na niebie czarny

pas. - A ja nie mam zamiaru ustąpić temu drugiemu tylko ze względu na kosmiczną równowagę. Jedynie dlatego, że nasze strony są równe.

- Równowaga. Masz na myśli równowagę między upadłymi aniołami,

które sprzymierzyły się z tobą, a tymi, które sprzymierzyły się z... - Nie mów tego słowa. Ale tak, z tamtym drugim. Obecnie panuje

równowaga, a...

- A jeszcze jeden anioł musi wybrać stronę - powiedziała Luce, przypominając sobie długi wykład Arriane w jadłodajni w Las Vegas.

- Aha. Tyle tylko, że tym razem nie pozostawię tego przypadkowi. Ta

cała sprawa z gwiezdną strzałą była moim krótkoterminowym celem, ale zauważyłem błąd w swoim postępowaniu. Spiskowałem. Planowałem.

Często w chwilach, kiedy ty i jakieś poprzednie wcielenie Grigoriego

zajmowaliście się namiętnymi obłapiankami. I dlatego nikomu nie uda się powstrzymać tego, co zaplanowałem. Wytrę tablicę. Zacznę od zera.

Mogę przeskoczyć tysiąclecia, które doprowadziły do twoich narodzin i

pojawienia się luki, Lucindo Price -prychnął - i zacząć od nowa. Ale tym razem zagram rozważniej. Tym razem zwyciężę,

- Co to znaczy „wytrzeć tablicę"?

- Cały czas jest jak jedna wielka tablica, Lucindo. Wszystko, co zostało zapisane, może zostać wytarte jednym błyskotliwym posunięciem. To

drastyczny ruch, owszem, i oznacza, że wyrzucę na śmietnik tysiące lat.

Spore utrudnienie dla wszystkich zainteresowanych, ale, do licha, czym jest parę utraconych tysiącleci w porównaniu z potęgą wieczności?

- Jak możesz to zrobić? - pytała, świadoma, że może wyczuć jej drżenie.

-Co to znaczy?

- To znaczy, że powrócę do początku. Do Upadku. Do chwili, kiedy

wszyscy zostaliśmy wyrzuceni z Niebios, ponieważ odważyliśmy się skorzystać z wolnej woli. Mówię o pierwszej wielkiej

niesprawiedliwości.

- Masz zamiar przeżyć ponownie swoje najpiękniejsze chwile? - spytała, ale on nie słuchał, zatopiony w szczegółach własnego planu.

- Ty i ten męczący Daniel Grigori odbędziecie podróż ze mną.

Właściwie twoja bratnia dusza już jest w drodze. - Dlaczego Daniel miałby...

- Pokazałem mu drogę, rzecz jasna. Teraz muszę jedynie dotrzeć tam na

czas, by zobaczyć, jak anioły zostają wyrzucone i zaczynają upadek na Ziemię. Cóż to będzie za piękna chwila.

- Kiedy zaczynają upadek? To ile on trwał?

- Dziewięć dni, wedle niektórych opisów - mruknął - ale dla tych wyrzucanych wydawał się wiecznością. Nigdy nie pytałaś o to swoich

przyjaciół? Cama. Rolanda. Arriane. Swojego niezrównanego Daniela?

Wszyscy tam byliśmy. - I zobaczysz znów jak się to dzieje. Co z tego?

- To, że wtedy zrobię coś niespodziewanego. Czy wiesz, co to jest? -

Prychnął, a jego czerwone oczy zabłysły. - Nie wiem - odparła cicho. - Zabijesz Daniela?

- Nie zabiję. Pochwycę. Pochwycę nas wszystkich, co do jednego.

Otworzę Głosiciela jak wielką sieć i zarzucę go do samej krawędzi czasu. Później złączę się ze swoim dawnym wcieleniem i przeniosę całe

zastępy aniołów wraz ze sobą do chwili obecnej. Nawet te paskudne.

- I co z tego? - Co z tego? Znów zaczniemy od początku. Ponieważ Upadek to

początek. Nie jest częścią historii, to wtedy historia się zaczęła. A

wszystko, co było wcześniej? Nie wydarzyło się. - Nic wydarzyło... To znaczy, jak to życie w Egipcie?

- Nic wydarzyło się.

- Chiny? Wersal? Las Vegas? - Nigdy, nigdy, nigdy. Ale chodzi o coś więcej niż tylko ciebie i twojego

narzeczonego, samolubne dziecko. Chodzi też o Imperium Rzymskie i

tak zwanego Syna tego Drugiego. Chodzi o długie, przykre gnicie ludzkości, wzrastającej z pierwotnego mroku ziemi i zmieniającej świat

w kloakę. Chodzi o wszystko, co się kiedykolwiek wydarzyło,

odrzucone przez ten krótki skok przez czas, niczym kamień skaczący po powierzchni wody.

- Ale nie możesz po prostu... wymazać całej przeszłości!

- Oczywiście, że mogę. To jak zwężanie spódnicy w talii. Wystarczy wyciąć zbędną tkaninę i połączyć oba końce, a jest tak, jakby środkowa

część nigdy nie istniała. Zaczynamy od zera. Cały cykl się powtórzy, a

ja będę miał kolejną okazję, by kusić ważne dusze. Dusze takie jak... - Nigdy go nie dostaniesz. Nigdy się do ciebie nie przyłączy.

Daniel nie poddał się ani razu w ciągu pięciu tysięcy lat, które widziała.

Nieważne, że zabijali ją raz za razem i odmawiali mu prawa do jedynej prawdziwej miłości, nigdy się nie podda i nie wybierze strony. A jeśli

nawet jakimś sposobem utraci determinację, ona będzie go wspierać.

Wiedziała teraz, że jest wystarczająco silna, by podnieść Daniela, gdyby upadł. Podobnie jak on podnosił ją.

- Niezależnie od tego, jak wiele razy wytrzesz tablicę - powiedziała - to

nic nie zmieni. - Och. - Roześmiał się, jakby czuł się zażenowany z powodu Luce. Był

to zduszony, przerażający chichot. - Oczywiście, że tak. Zmieni

wszystko. Czy mim wyliczyć przykłady? - Wyciągnął ostry, pożółkły pazur. - Po pierwsze, Daniel i Carn znów będą braćmi, jak byli tuż po

Upadku. Czyż to nie będzie zabawne? Co gorsza, żadnych Nefilim. Nie

było czasu, by aniołowie chodzili po ziemi i kopulowali ze śmiertelnikami, więc pożegnaj się z przyjaciółmi ze szkoły.

- Nie...

Pstryknął palcami.

- Och, zapomniałem wspomnieć o jeszcze jednym drobiazgu. Twoja

historia z Danielem: Ona także zostanie wymazana. Czyli wszystko, czego dowiedziałaś się podczas naszej wyprawy, wszystkie rzeczy,

których odkrycie podczas skoków w przeszłość wyznawałaś mi z taką

powagą. Z tym też się możesz pożegnać. - Nie! Nie możesz tego zrobić? Znów złapał ją w lodowaty chwyt.

- Ach, kochanie... to już jest praktycznie zrobione.

Zachichotał, a dźwięk jego śmiechu brzmiał jak lawina, kiedy czas i przestrzeń złożyły się wokół nich. Luce drżała, kuliła się i szarpała w

jego uchwycie, ale on wcisnął ja, zbyt mocno, zbyt głęboko pod swoje

ohydne skrzydło. Nic nie widziała, czuła tylko uderzające w nich powietrze, wybuch gorąca, a później opadający na jej duszę chłód.

DWADZIEŚCIA

KONIEC PODRÓŻY

BRAMY NIEBIOS UPADEK

Oczywiście mógł ją odnaleźć tylko w jednym miejscu Pierwszym. Na

początku. Daniel koziołkował w stronę pierwszego życia, gotów czekać tam tak

długo, jak długo Luce zajmie dotarcie do niego.

Weźmie ja w ramiona i wyszepce do ucha: „ W końcu. Odnalazłem cię. Nigdy cię nie opuszczę".

Wyszedł z cieni i znieruchomiał w oślepiającej jasności.

Nie. To nie był jego cel. To wonne powietrze i opalizujące niebo. Kosmiczny przestwór

adamantowego blasku, jego dusza skuliła się na widok fal białych chmur

liżących czarnego Głosiciela. A oto i było w pewnej odległości -charakterystyczne, składające się z trzech nut nucenie, ciche i

nieskończone. Muzyka, którą Tron Eterycznego Monarchy wydawał z

siebie, emanując blaskiem.

Nie! Nie! Nie! Nie tutaj miał trafić. Miał zamiar spotkać się z Lucindą w

jej pierwszym wcieleniu na Ziemi, jakim cudem wylądował właśnie tutaj?

Instynktownie rozłożył skrzydła. Rozwijając je, czuł się inaczej niż na

Ziemi - to nie była wspaniała ulga wyzwolenia, lecz zjawisko zupełnie powszednie, jak oddychanie dla śmiertelników. Wiedział, że

promienieje, ale nie tak, jak czasem zdarzało się mu świecić pod

księżycowym blaskiem. Tu nie musiał ukrywać swojej chwały ani jej specjalnie okazywać. Po prostu była.

Daniel od tak dawna nie był w domu.

Czuł przyciąganie. To przyciągało ich wszystkich, podobnie jak zapach domu rodzinnego - sosnowa żywica czy ciasteczka domowego wypieku,

słodki letni deszcz albo dym z cygara ojca - wpływał na śmiertelnych.

To miało w sobie potężną moc. Dlatego Daniel przez ostatnie sześć tysięcy lat trzymał się z dala.

Teraz powrócił - lecz nie z władnej woli.

Tamten cherubin! Ten blady, chudy anioł w jego Głosicielu oszukał Daniela.

Pióra na końcach skrzydeł Daniela się nastroszyły. Z tym aniołem było

coś nie do końca w porządku. Jego znak Wagi był zbyt świeży. Wciąż wypukły i czerwony na jego karku, jakby został niedawno wycięty...

Daniel wleciał w pułapkę. Musiał odejść, niezależnie od wszystkiego.

Wysoko. Zawsze się tu czuł tak wysoko. Zawsze frunął przez najczystsze powietrze. Rozłożył skrzydła i poczuł, jak omywa go biała

mgiełka. Szybował

przez perłowe lasy, zanurkował nad Ogrodem Wiadomości i ominął

Drzewo Życia. Mijał opalizujące białe jeziora i podnóża świetlistych Gór Niebiańskich. Spędził tu tak wiele szczęśliwych epok.

Nie. Wszystko W musi pozostać w zakamarkach jego duszy. Nie miał

czasu na nostalgię. Zwolnił, zbliżając się do Błoni Tronu. Wszystko wyglądało tak, jak

pamiętał - płaska równina z błyszczącej chmuroziemi, prowadząca do

środka wszystkiego. Sam Tron, oszałamiająco świetlisty, emanujący ciepłem czystej dobroci, tak świecący, że nawet anioł nie mógł na niego

patrzeć. Nikt nie miał najmniejszych szans, by ujrzeć Stwórcę, który

siedział na Tronie odziany w światłość, więc popularna synekdocha - nazywanie całości Tronem - była stosowna.

Spojrzenie Daniela podążyło w stronę łuku srebrnych ław maczających

Tron. Na każdej z nich znajdował się symbol innego Archanioła. To była ich kwatera główna, miejsce, w którym oddawali cześć, służyli,

odwiedzali Tron i przynosili wiadomości.

A oto i lśniący ołtarz, który był jego miejscem, w pobliżu górnego prawego rogu Tronu. Stał tam od chwili, kiedy zaistniał Tron.

Lecz teraz pozostało jedynie siedem ołtarzy. Kiedyś było ich osiem.

Zaraz... Daniel się skrzywił. Wiedział, że przeszedł przez Bramy Niebios, ale nie zastanowił się nad czasem. A to było ważne. Tron

pozostawał w takiej nierównowadze przez bardzo krótki czas - tę chwilę

tuż po tym, jak Lucyfer ogłosił swój bunt, lecz zanim pozostałych wezwano, by wybrali strony.

Przybył w tej krótkiej chwili tuż po zdradzie Lucyfera, lecz przed

Upadkiem.

Wkrótce nadejdzie wielki rozłam, kiedy cześć stanie po stronie Niebiost

a część po stronie Piekieł, kiedy Lucyfer na ich oczach zmieni się w Szatana, a Wielkie Ramię Tronu zrzuci ich legiony z powierzchni Nieba.

Przybliżył się do Błoni. Harmonijna melodia stała się głośniejsza,

podobnie jak chóralne śpiewy aniołów. Błonia błyszczały, gdyż zebrały się na nich wszystkie najjaśniejsze dusze, jego dawne ja się tam

znajdowało, wszyscy tam byli. Było tak jasno, że Daniel nie widział

wyraźnie, lecz wspomnienia podpowiadały mu, że Lucyfer dostał pozwolenie, by ustawić swój przeniesiony srebrny ołtarz na

przeciwległym skraju Błoni, dokładnie naprzeciwko - choć nie aż tak

wysoko - Tronu. Pozostali aniołowie zgromadzili się przed Tronem, pośrodku Błoni.

Oto trwał apel, ostatnia chwila jedności, nim Niebo utraciło połowę

duszy. W tamtym czasie Daniel zastanawiał się, dlaczego Tron w ogóle na to pozwolił. Czy ten, który władał wszystkim, sądził, że wezwanie

Lucyfera do aniołów skończy się jego upokorzeniem? Jak Tron mógł się

tak mylić? Gabbe nadal zaskakująco czystym głosem wyczytywała anioły. Daniel

niewiele z tego pamiętał, poza delikatnym dotknięciem jednego

skrzydła, które

wyciągnęło się w jego stronę w geście solidarności. Tamten dotyk

powiedział mu „Nie jesteś sam". Czy odważy się teraz spojrzeć na to skrzydło?

Może istniał jakiś sposób, by apel przebiegł inaczej, by późniejsze

przekleństwo nie uderzyło w nich tak mocno. Z dreszczem, który przeszył go do szpiku kości, Daniel zrozumiał, że może zmienić tę

pułapkę w okazję.

Oczywiście! Ktoś zmienił przekleństwo, by istniała droga ucieczki dla Lucindy. Przez ten cały czas, kiedy za nią gonił. Daniel zakładał, że

musiała to zrobić sama Lucinda. Że gdzieś podczas szaleńczej ucieczki

w przeszłość stworzyła lukę. Ale może... może od początku chodziło o Daniela?

I oto znalazł się tutaj. Mógł to zrobić. W pewnym sensie już musiał to

zrobić. Tak, gonił implikacje tego przez tysiąclecia, które przebył, by tu dotrzeć. To, co tu teraz zrobił, na początku, miało wywrzeć wpływ na

każcie z ich żywotów, W końcu wszystko nabrało sensu. To on miał stać

się tym, który złagodzi przekleństwo, pozwalając Lucindzie przeżyć i udać się w przeszłość -to musiało się zacząć tutaj. I musiało zacząć sic

od Daniela.

Zszedł na równinę chmuroziemi, idąc wzdłuż jej świetlistej krawędzi. Zebrały się tu setki, tysiące aniołów, wypełniając ją lśniącym

niepokojem. Kiedy przeciskał się wśród tłumów, blask oszałamiał. Nikt

nie rozpoznał w nim Anachronizmu, napięcie i strach pośród aniołów były zbyt jasne.

- Nadszedł czas, Lucyferze! - dobiegł Głos z Tronu. Ten głos dał

Danielowi nieśmiertelność i wszystko, co się z nią wiązało. - Czy tego naprawdę pragniesz?

- Nie tylko dla nas, ale i dla innych aniołów - mówił Lucyfer. - Na wolną wolę zasługują wszyscy, nie tylko śmiertelni mężczyźni i kobiety,

których oglądamy z góry. - Lucyfer zwrócił się teraz do aniołów, płonąc

jaśniej niż gwiazda zaranna: - Na chmuroziemi Błoni wytyczono

granicę. Teraz macie swobodę wyboru. Pierwszy niebiański skryba stanął u Tronu, otoczony migotliwym

blaskiem i zaczął wyczytywać imiona. Zaczęło się od anioła najniższej

rangi, siedem tysięcy osiemset dwunastego syna Niebios. - Geliel, ostatni z dwudziestu ośmiu aniołów, którzy władają pałacami

księżyca! - zawołał skryba.

Tak się to wszystko zaczęło. Skryba prowadził zapisy na opalizującym niebie, gdy Chabril, anioł

drugiej godziny noty, wybrał Lucyfera, a Tiel, anioł północnego wiatru,

wybrał Niebiosa, razem z Padielem, jednym z opiekunów dziecinnych łóżeczek, i Gadalem, aniołem przywoływanym podczas magicznych

rytuałów przywracających zdrowie. Niektóre z aniołów wygłaszały

długie apele, inne nie mówiły prawie nic. Daniel nie zwracał na to większej uwagi. Wyruszył, by odnaleźć siebie, a poza tym wiedział już,

jak się to wszystko skończyło.

Przechodził pośród aniołów, ciesząc się, że ogłoszenie wszystkich

wyborów zajmowało tyle czasu. Musiał rozpoznać samego siebie, zanim powstanie spośród tłumu i wypowie naiwne słowa, za które od tego

czasu płacił.

Na Błoniach zapanowało poruszenie - szepty i migoczące światła, cichy grzmot. Daniel nie usłyszał wyczytanego imienia, nie widział anioła

wznoszącego się, by dokonać wyboru. Przepchnął się między duszami,

by lepiej widzieć. Roland. Skłonił się przed tronem.

- Z całym szacunkiem, nie jestem gotów dokonać wyboru. - Spojrzał na

Tron, gestem wskazał na Lucyfera. - Dziś tracisz syna, a my tracimy brata. Jak widzę, wielu podąży za nim. Proszę, nie podejmuj lekko tej

mrocznej decyzji. Nie zmuszaj naszej rodziny do rozpadu.

Daniel poczuł łzy w oczach na widok duszy Rolanda - anioła poezji i muzyki, brata i przyjaciela - błagającego białe niebo.

- Mylisz się, Rolandzie - zagrzmiał Tron. - A sprzeciwiając mi się,

dokonałeś wyboru. Lucyferze, przyjmij go do siebie. - Nie! - wrzasnęła Arriane i podleciała do środka jasności, by wznieść

się obok Rolanda. - Proszę, daj mu czas, by pojął, co oznacza jego

decyzja! - Decyzja została podjęta - odparł Tron, - Widzę, co jest w jego duszy, i

mimo tego, co mówił, już zadecydował.

O Daniela otarła się dusza. Gorąca i uderzająca, natychmiast rozpoznawalna. Cam.

- Czym jesteś? - wyszeptał Cam.

Od razu wyczuł, że w Danielu jest coś innego, lecz Daniel nie umiał wyjaśnić, kim naprawdę jest, aniołowi, który nigdy nie opuścił Niebios,

który nie miał pojęcia, o tym, co miało nadejść.

- Bracie, uspokój się - poprosił go Daniel. - To ja. Cam chwycił go za

ramię. - Widzę to, choć widzę także, że nie jesteś sobą. - Ponuro potrząsnął

głową. - Ułam, że zjawiłeś się tu nie bez powodu. Proszę. Czy możesz to

powstrzymać? - Daniel. - Anioł wyczytał jego imię, - Anioł milczących obserwatorów,

Grigori.

Nie. Jeszcze nie. Jeszcze nie wymyślił, co powiedzieć, co zrobić. Daniel przebił się przez oślepiający blask otaczających go dusz, ale było już za

późno. Jego wcześniejsze wcielenie podniosło się powoli, nie patrząc ani

na Tron, ani na Lucyfera. Miast tego wpatrywał się w zamglony horyzont. Patrzył, jak

przypomniał sobie Daniel, na nią.

- Z całym szacunkiem, nie zrobię tego. Nie wybiorę strony Lucyfera i nie wybiorę strony Niebios.

Rozległ się głośny zgiełk, pośród aniołów, od strony Lucyfera i od

Tronu.

- Wybieram miłość, to, o czym wszyscy zapomnieli. Wybieram miłość i

zostawiam wam waszą wojnę. Popełniasz błąd, sprowadzając ją na nas -powiedział Daniel spokojnie w stronę Lucyfera. Później odwrócił się i

zwrócił do Tronu. - Wszystko, co dobre w Niebie i na Ziemi, zrodziło

się z miłości. Ta wojna nie jest sprawiedliwa. Ta wojna nie jest dobra. Miłość to jedyne, o co warto walczyć.

- Dziecko moje - zabrzmiał donośnie głęboki, spokojny głos Tronu. -

Nie rozumiesz. Ja stoję cały czas po stronie miłości... miłości do wszelkiego mego stworzenia.

- Nie - powiedział cicho Daniel. - W tej wojnie chodzi o dumę. Wyrzuć

mnie, jeśli chcesz. Jeśli takie ma być moje przeznaczenie, poddam się mu, lecz nie tobie.

Śmiech Szatana zabrzmiał jak ohydne beknięcie.

- Masz odwagę boga, ale umysł śmiertelnego nastolatka. A twoja kara będzie karą dla nastolatka. - Lucyfer machnął ręką. - Piekło go nie

przyjmie.

- A on już wyraźnie podjął decyzję, by porzucić Niebiosa - rozległ się rozczarowany głos Tronu. - Jak w wypadku wszystkich swoich dzieci,

widzę, co jest w twojej duszy. Ale nie wiem, co się stanie z tobą,

Danielu, ani z twoją miłością. - Nie dostanie swojej miłości! - wykrzyknął Lucyfer.

- Masz w takim razie jakąś propozycję, Lucyferze? - spytał Tron.

- Należy ukarać go przykładnie. - Szatan wręcz się gotował. - Nie rozumiecie? Miłość, o której on mówi, jest niszczycielska! - Lucyfer

wyszczerzył się, kiedy nasiona jego najohydniejszego czynu zaczynały

kiełkować. - Dlatego zniszczmy kochanków, a nie nas wszystkich! Ona umrze!

Westchnienia aniołów. To było niemożliwe, nikt się czegoś takiego nie

spodziewał. - Będzie umierać wiecznie i zawsze - mówił dalej Szatan głosem

ociekającym jadem. - Nigdy nie osiągnie dojrzałości, będzie umierać raz

za razem dokładnie w tej chwili, kiedy przypomni sobie twój wybór. Żebyście nigdy nie byli naprawdę razem. To będzie jej kara. Jeśli chodzi

o ciebie, Danielu...

- To wystarczy - powiedział Tron. - Jeśli Daniel utrzyma w mocy swoją decyzję, to, co proponujesz, Lucyferze, będzie wystarczającą karą, -

Zapanowała długa, pełna napięcia cisza, - Zrozumcie, nie pragnę tego

dla żadnego z moich dzieci, ale Lucyfer ma rację. Należy ukarać go przykładnie.

W tej właśnie chwili musiało się to wydarzyć, oto była szansa Daniela

na wprowadzenie luki w przekleństwie. Odważnie wzleciał nad Błoniami i wzniósł się obok swojego wcześniejszego wcielenia. Teraz

mógł wszystko naprawić, zmienić przeszłość.

- Cóż to za rozdwojenie? - Lucyfer prawie się zagotował. Jego od niedawna czerwone oczy wpatrzyły się w dwóch Danielów.

Zastępy aniołów pod Danielem zamigotały, zaskoczone. Jego

wcześniejsze wcielenie spojrzało na niego w zadziwieniu. - Dlaczego tu jesteś? - wyszeptał.

Daniel nie czekał, by ktokolwiek dalej go przepytywał, nie czekał nawet,

by Lucyfer usiadł i by Tron zapanował nad zaskoczeniem. - Przybyłem z przyszłości, po tysiącach lat waszej kary...

Nagłe oszołomienie aniołów było wyraźnie wyczuwalne w fali gorąca,

jaka emanowała z ich dusz. Oczywiście, to wszystko wykraczało poza ich możliwości zrozumienia. Daniel nie widział Tronu wystarczająco

wyraźnie, by ocenić, jak zareagował na jego powrót, lecz dusza

Lucyfera płonęła z wściekłości. Daniel zmusił się, by mówić dalej: - Przybyłem tutaj, by błagać o łaskawość. Jeśli musimy zostać ukarani...

a Panie mój, nie kwestionuję twojej decyzji... pamiętaj proszę, że jedną z

najważniejszych cech twojej mocy jest miłosierdzie, które jest niezgłębione, wszechogarniające i napełnia nas pokorą.

- Miłosierdzie?! - wykrzyknął Lucyfer, - Po twojej zdradzie? I czy twoje

przyszłe wcielenie żałuje swojego wyboru? Daniel potrząsnął głową.

- Moja dusza jest stara, ale serce młode - powiedział, spoglądając na

swoje dawne ja, które wydawało się oszołomione. Później wpatrzył się w duszę swojej ukochanej, piękną i jasno płonącą. - Nie mogę byt nikim

poza tym, kim jestem, a jestem wyborami wszystkich swoich dni.

Podtrzymuję je. - Dokonałem wyboru - powiedzieli obaj Danielowie jednocześnie.

- W takim razie my podtrzymujemy karę - zagrzmiał Tron.

Wielkie światło zadrżało i w długiej chwili całkowitej ciszy Daniel zastanawiał się, czy nie popełnił błędu, w ogóle występując naprzód.

Później, w końcu:

- Ale spełnimy twoją prośbę o miłosierdzie.

- Nie! - krzyknął Lucyfer. - Nie tylko Niebiosa zostały pokrzywdzone! - Cisza! - Głos Tronu stawał się coraz silniejszy. Wydawał się

zmęczony, zbolały i mniej pewny, niż Daniel uważał to za możliwe. -

Jeśli pewnego dnia jej dusza zaistnieje bez sakramentu, który wybierze dla niej stronę, to będzie wolna, by dorosnąć i samodzielnie dokonać

wyboru, by ponownie odegrać tę chwilę. By uciec przed wyznaczoną

karą. A jednocześnie poddać ostatecznej próbie tę miłość, która twoim zdaniem jest ważniejsza od prawa Niebios i rodziny. Jej wybór więc

będzie twoim wybawieniem lub ostatecznym przypieczętowaniem

twojej kary. Tylko tyle mogę zrobić. Daniel skłonił się, a jego dawne wcielenie skłoniło się obok niego.

- Nie zgadzam się! - zaryczał Lucyfer. - Nie wolno im! Nigdy...

- Dokonało się - zagrzmiał Głos, jakby jego zdolność do miłosierdzia się wyczerpała. - Nie będę tolerować tych, którzy spierają się ze mną w tej i

innych kwestiach. Odejdźcie wy wszyscy, którzy źle wybraliście lub nie

dokonaliście wyboru. Bramy Niebios są dla was zamknięte!

Coś zamigotało. Najjaśniejsze życie pośród wszystkich nagle zgasło.

Niebo pociemniało i stało się śmiertelnie zimne. Anioły westchnęły i zadrżały, kuląc się.

Później zapadła cisza.

Nikt się nie poruszał i nikt nic nie mówił. To, co się wydarzyło później, było niewyobrażalne, nawet dla Daniela,

który już to wszystko widział wcześniej.

Niebo pod nimi zadrżało i białe jezioro przepełniło się, zalewając wszystko ognistym przypływem wrzącej białej wody. Ogród

Wiadomości i Drzewo Życia wpadły na siebie, a całe Niebiosa się

trzęsły. Srebrna błyskawica wyleciała z Tronu i uderzyła w zachodni brzeg

Błoni. Chmuroziemia poczerniała i pod Lucyferem otworzyła się studnia

najmroczniejszej rozpaczy. Mimo całej swej bezsilnej wściekłości, zniknął wraz z najbliższymi aniołami.

Co zaś się tyczy aniołów, które dopiero miały dokonać wyboru, one

również utraciły równowagę na równinach Niebios i zsunęły się do otchłani. Gabbe była jednym z nich, podobnie Arriane i Cam, jak

również inni bliscy jego sercu - uboczne skutki wyboru Daniela. Nawet

jego dawne wcielenie z szeroko otwartymi oczami zostało pociągnięte do czarnej dziury w Niebie i zniknęło w

niej.

Daniel znów nie mógł zrobić nic, by to powstrzymać. Wiedział, że dziewięć dni zawieszenia i koziołkowania ciągle w dół dzieliło upadłych

od chwili, kiedy dotkną Ziemi. Dziewięć dni, w ciągu których nie mógł

zrezygnować z prób odnalezienia jej. Rzucił się w stronę otchłani. Na krawędzi nicości Daniel spojrzał w dół i ujrzał jasny punkt, dalej niż

najdalsza wyobrażalna rzecz. Nie był to anioł, lecz bestia o ogromnych czarnych skrzydłach mroczniejszych od nocy. I leciała w jego stronę,

wznosząc się. Jak?

Daniel przed chwilą widział Lucyfera podczas Sądu. On upadł jako

pierwszy i powinien znajdować się daleko w dole. Jednak nie mógł to być nikt inny. Daniel skupił wzrok i jego skrzydła zapłonęły, kiedy

uświadomił sobie, że bestia niesie coś pod skrzydłem.

- Lucinda! - krzyknął, lecz bestia już ją upuściła. Cały jego świat się zatrzymał.

Daniel nie widział, gdzie Lucyfer udał się później, gdyż nurkował przez

niebo w stronę Luce. Płomień jej duszy był taki jasny i znajomy. Rzucił się naprzód, przyciskając skrzydła do ciała, i zaczął spadać, szybciej, niż

wydawało się to możliwe, tak szybko, że cały świat wokół niego się

rozmył. Wyciągnął ręce i... Wylądowała w jego ramionach.

Jego skrzydła natychmiast wygięły się do przodu, tworząc wokół niej

ochronną tarczę. Z początku wydawała się zaskoczona, jakby właśnie obudziła się ze straszliwego snu, po czym spojrzała głęboko w jego

oczy, wypuszczając

całe powietrze z płuc. Dotknęła jego policzka, przeciągnęła palcami po

mrowiących krawędziach skrzydeł. - W końcu - wydyszał, odnajdując jej wargi.

- Odnalazłeś mnie - wyszeptała.

- Zawsze. Tuż pod nimi masa spadających aniołów oświetlała niebo jak tysiące

jasnych gwiazd. Wszystkie jakby były przyciągane przez jakąś

niewyraźną siłę i trzymały się razem podczas długiego upadku z Niebios. To było tragiczne i wywołujące trwogę. Przez chwilę wszyscy

wibrowali i płonęli z piękną doskonałością. Na ich oczach czarna

błyskawica przeszyła niebo i otoczyła jasną masę spadających. Wtedy wszystko poza Luce i Danielem poczerniało. Jakby wszystkie

anioły jednocześnie wpadły przez dziurę w niebie.

EPILOG

NIC POZA TYM

SAVANNAH, GEORGIA 17 LISTOPADA 2009 R.

To był ostatni Głosiciel, przez którego Luce miała ochotę przechodzić.

Kiedy Daniel otworzył cień rzucony przez nagłe, niewyjaśnione rozjaśnienie gwiazd na tym dziwnym niebie nigdziebądź. Luce nie

patrzyła za siebie. Mocno trzymała go za rękę, pełna ulgi. Była teraz z

Danielem. Gdziekolwiek pójdą, znajdą się w domu. - Zaczekaj - powiedział, zanim wskoczyła w cień.

- O co chodzi?

Przeciągnął wargami po jej obojczyku. Wygięła plecy w łuk, chwyciła go za kark i przyciągnęła bliżej. Ich zęby zetknęły się, a języki splotły i

jak długo pozostawała w takim stanie, nie musiała oddychać.

Opuścili daleką przeszłość złączeni w pocałunku - tak długo oczekiwanym i tak namiętnym, że wszystko wokół Luce zdawało się

niewyraźne. To był pocałunek, o jakim większość ludzi marzy przez

całe życie. Oto była dusza, której Luce szukała od chwili, kiedy pozostawiła go na podwórku rodziców. I wciąż byli razem, kiedy Daniel

wyleciał z Głosiciela pod spokojną srebrzystą chmurą.

- Więcej - powiedziała, kiedy w końcu się odsunął. Byli tak wysoko, że Luce nie widziała zbyt wiele w dole. Ocean w blasku księżyca.

Niewielkie białe fale uderzające o ciemny brzeg.

Daniel roześmiał się i znów przyciągnął ją do siebie. Nie mógł przestać

się uśmiechać. Jak dobrze się czuła, przyciśnięta do jego ciała, a jego skóra w blasku księżyca wyglądała wspaniale. Im dłużej się całowali,

tym większą Luce czuła pewność, że nigdy nie będzie miała dosyć. Była

niewielka - a jednak ogromnie ważna - różnica między Danielami, których spotkała w poprzednich wcieleniach i tym Danielem, który teraz

przyciskał usta do jej warg. Luce w końcu mogła oddać pocałunek, nie

wątpiąc w siebie i w ich miłość. Czuła nieograniczone szczęście. I pomyśleć, że prawie z tego

zrezygnowała.

Powoli wracała do rzeczywistości. Nie powiodła się jej misja, by pokonać ich przekleństwo. Została oszukana, okłamana... przez Szatana.

Choć nie chciała przerywać pocałunków, wzięła ciepłą twarz Daniela w

dłonie. Wpatrzyła się w jego fioletowe oczy, próbując znaleźć w nich siłę.

- Przepraszam - powiedziała. - Za to, że tak uciekłam.

- Nie musisz - odpowiedział, powoli i z całkowitą szczerością. - Musiałaś odejść. To zostało ustalone z góry i musiało się wydarzyć. -

Znów się uśmiechnął. - Zrobiliśmy, co musieliśmy.

Przez jej ciało przepłynęła fala ciepła, aż zakręciło się jej w głowie.

- Zaczynałam myśleć, że już nigdy cię nie zobaczę.

- Ile razy mam ci powtarzać, że zawsze cię odnajdę? - Daniel obrócił ją tak, że jej plecy przyciskały się do jego piersi. Pocałował ją w kark,

objął jej tors ramionami - ich ustawienie do lotu - i ruszyli.

Latanie z Danielem było czymś, czego Luce nigdy nie miała dosyć. Jego białe skrzydła wznosiły się w powietrze, z niewiarygodnym wdziękiem

uderzając na tle nocnego nieba. Wilgoć z chmur zebrała się na jej czole i

nosie, a mocne ramiona Daniela wciąż ją otaczały, sprawiając, że czuła się w końcu bezpiecznie.

- Popatrz - powiedział Daniel, lekko wyciągając szyję, - Księżyc.

Jego kula wydawała się wystarczająco bliska i wielka, by Luce mogła jej dotknąć.

Przecinali powietrze niemal bezgłośnie. Luce odetchnęła głęboko i

otworzyła szerzej oczy. Znała to powietrze! To był charakterystyczny, słony wiatr od oceanu, typowy dla wybrzeży Georgii. Była... w domu.

W jej oczach pojawiły się łzy, gdy pomyślała o matce, ojcu i ich psie,

Andrew. Jak długo jej nie było? Jak wszystko będzie wyglądać, kiedy wróci?

- Czy lecimy do mojego domu? - spytała.

- Najpierw się prześpij - odparł Daniel. - Dla twoich rodziców nie było cię przez kilka godzin. Tam już dochodzi północ. Wrócimy z samego

rana, kiedy już odpoczniesz.

Daniel miał rację. Powinna odpocząć i zobaczyć się z nimi o poranku. Ale, jeśli nie zabierał jej do domu, gdzie się udawali?

Zbliżyli się do poziomu drzew. Wąskie czubki sosen kołysały się na

wietrze, a puste piaszczyste plaże migotały. Zbliżali się do niedużej wysepki w pobliżu wybrzeża. Tybee. Była tam kilka razy w

dzieciństwie...

I raz, ostatnio... niewielka chata z bali ze skośnym dachem i dymem

wylatującym z komina. Czerwone drzwi z witrażową szybą. Okno na niedużym strychu. Wydawała się znajoma, lecz Luce była tak zmęczona

i odwiedziła ostatnio tak wiele miejsc, że dopiero kiedy jej stopy

dotknęły miękkiej ziemi, rozpoznała chatę, w której zatrzymała się tuż po opuszczeniu Sword & Cross.

Po tym, kiedy Daniel po raz pierwszy opowiedział jej o ich

wcześniejszych wspólnych żywotach, po paskudnej bitwie na cmentarzu, kiedy panna Sophia zmieniła się w złą istotę, Penn została

zamordowana, a wszystkie anioły powiedziały Luce, że jej życie

znalazło się w niebezpieczeństwie, spała tam samotnie przez trzy dni. - Możemy tu odpocząć - powiedział Daniel. - To bezpieczna przystań

dla upadłych. Mamy ich kilkadziesiąt na całym świecie.

Powinna czuć się szczęśliwa na myśl o przespanej nocy - z Danielem u boku! - ale coś ją dręczyło.

- Muszę ci coś powiedzieć, - Stanęła na ścieżce i spojrzała na niego. Na

sośnie zahukała sowa, a fale rozbijały się o brzeg, ale poza tym na ciemnej wyspie panowała cisza.

- Wiem.

- Wiesz? - Widziałem. - Oczy Daniela poszarzały jak niebo przed burzą. -

Oszukał cię, prawda?

- Tak! - wykrzyknęła Luce. Palił ją wstyd. - Jak długo był z tobą? - Daniel brzmiał, jakby próbował stłumić

zazdrość.

- Długo. - Luce się skrzywiła. - Ale to nie wszystko... on planuje coś straszliwego.

- On zawsze planuje coś straszliwego - mruknął Daniel.

- Nie, tu chodzi o coś wielkiego. - Wsunęła się w objęcia Daniela i przycisnęła dłonie do jego piersi, - Powiedział mi... powiedział mi, że

chce wytrzeć tablicę.

Daniel objął ją mocniej. - Powiedział, że co?

- Nie zrozumiałam wszystkiego. Powiedział, że wraca do Upadku, żeby

otworzyć Głosiciela, wziąć ze sobą wszystkie anioły i przenieść je do chwili obecnej. Powiedział, że ma zamiar.

- Wymazać czas pomiędzy. Wymazać nasze istnienie - powiedział

szorstko Daniel. - Tak.

- Nie! - Chwycił ją za rękę i pociągnął w stronę chaty. - Mogą nas

szpiegować. Sophia. Wygnańcy. Ktokolwiek. Wejdź do środka, tam będzie bezpiecznie. Musisz mi powtórzyć wszystko, co on mówił, Luce,

wszystko.

Daniel niemal wyrwał czerwone drzwi z futryny i zaryglował je za ich plecami. Chwilę później ktoś wziął ich oboje w objęcia.

- Jesteście już bezpieczni - powiedział łamiącym się głosem.

Cam. Luce odwróciła głowę i ujrzała demona odzianego w czerń, jak ich

„mundurki" w Sword & Cross. Potężne złote skrzydła trzymał za plecami. Odbite od nich światło padało na ściany. Był blady i wydawał

się wycieńczony, jego oczy błyszczały jak szmaragdy.

- Wróciliśmy - powiedział ostrożnie Daniel, klepiąc Cama po ramieniu. -Nic jestem pewien, czy użyłbym słowa „bezpieczni".

Cam omiótł spojrzeniem Luce. Dlaczego tu był? Dlaczego Daniel

cieszył się na jego widok? Daniel zaprowadził Luce do fotela bujanego z wikliny i gestem zaprosił

ją, żeby usiadła. Opadła na krzesło, a on usadowił sie na oparciu, kładąc

dłonie na jej plecach. Chata była taka, jak ją zapamiętała - ciepła, sucha i pachnąca

cynamonem. Wąskie płócienne posłanie w kącie, na którym spała,

zostało starannie zasłane. Drewniana drabinka prowadziła na niewielki stryszek nad głównym pomieszczeniem. Zielona lampa wciąż zwisała z

belki.

- Skąd wiedziałeś, że tu przybędziemy? - spytał Daniel Cama.

- Dziś rano Roland wyczytał coś w Głosicielach. Pomyślał, że być może

wracacie... i że dzieje się coś jeszcze. - Cam spojrzał na Daniela. - Coś, co ma wpływ na nas wszystkich,

- Jeśli to, co mówi Luce, jest prawdą, nikt z nas samodzielnie sobie z

tym nie poradzi. Cam przechylił głowę w stronę Luce.

- Wiem. Inni są w drodze. Pozwoliłem sobie rozpuścić wici.

Wtedy właśnie okno na stryszku zostało strzaskane. Daniel i Cam poderwali się na równe nogi.

- To tylko my! - zawołała z góry Arriane, - Ciągniemy za sobą Nefilim,

więc podróżujemy z wdziękiem szkolnej drużyny hokejowej. Wielki wybuch światła - złotego i srebrnego - na górze sprawił, że

ściany chaty się zakołysały. Luce zerwała się i ujrzała, jak Arriane,

Roland, Gabbe, Molly i Annabelle - dziewczyna, w której Luce rozpoznała w Helston anioła -opadają powoli spod więźby dachowej,

wszyscy z rozłożonymi skrzydłami. Razem mieli wiele barw - czerń i

złoto, biel i srebro. Kolory oznaczały różne strony, ale oto byli. Razem. Chwilę później Shelby i Miles zeszli z łoskotem po drabinie. Wciąż

mieli na sobie ubrania - Shelby zielony sweter, a Miles dżinsy i

bejsbolówkę - które włożyli na świąteczny obiad. A który zdawał się Luce tak odległy.

Luce miała wrażenie, że śni. To było cudowne, móc zobaczyć ich

znajome twarze - twarze, których przez jakiś czas nie spodziewała się ujrzeć już nigdy więcej. Brakowało tylko jej rodziców, oczywiście, i

Callie, ale z nimi miała zobaczyć się wkrótce.

Zaczynając od Arriane, aniołowie i Nefilim mocno objęli Luce i

Daniela. Nawet Annabelle, której Luce niemal nie znała. Nawet Molly.

Nagle wszyscy zaczęli się przekrzykiwać... Annabelle, trzepocząc błyszczącymi różowymi powiekami:

- Kiedy wróciłaś? Mamy tyle do nadrobienia! Gabbe, całując Luce w

policzek: - Mam nadzieje, że byłaś ostrożna. i mam nadzieję, że zobaczyłaś to, co

miałaś zobaczyć.

I Arriane: - Przywiozłaś nam coś dobrego? I Shelby, zdyszana:

- Szukaliśmy cię całą wieczność. Prawda, Miles? I Roland:

- Dobrze cię widzieć w domu w jednym kawałku, dzieciaku. I Daniel, uciszając wszystkich swoim poważnym tonem:

- Kto tu ściągnął Nefilim?

- Ja. - Molly otoczyła ramieniem Shelby i Milesa. - Masz jakieś uwagi? Daniel spojrzał na przyjaciół Luce z Shoreline. Nim zdążyła powiedzieć

coś w ich obronie, kąciki jego ust wygięły się w uśmiechu.

- Dobrze. Będziemy potrzebować każdej pomocy. Siadajcie, wszyscy.

- Lucyfer nie mógł tego wymyślić - powiedział Cam, potrząsając w oszołomieniu głową, - To rozpaczliwa ostatnia deska ratunku. Nie

zrobiłby... Pewnie próbował skłonić Luce do...

- Zrobiłby - stwierdził Roland. Siedzieli w kręgu w pobliżu ognia, zwróceni twarzami do Luce i Daniela

na bujanym fotelu. Gabbe znalazła w kuchennej szafce hot dogi, pianki i

paczki gorącej czekolady w proszku i zaczęła je przygotowywać przed kominkiem.

- Wolałby raczej zacząć od nowa niż utracić swoją dumę - dodała Molly.

-Poza tym nie ma nic do stracenia, jeśli wymaże przeszłość. Miles upuścił swojego hot doga i talerz zagrzechotał o podłogę.

- Czy to by znaczyło, że Shelby i ja. przestalibyśmy istnieć? A co z

Luce? Gdzie by była ona? Nikt nie odpowiedział. Luce czuła się boleśnie świadoma swojego nie-

anielskiego statusu. Poczuła, jak na jej ramiona wypełza rumieniec.

- Jakim cudem wciąż tu jesteśmy, skoro czas został zapisany od nowa? -spytała Shelby.

- Ponieważ jeszcze nie dokończyli Upadku - odparł Daniel. - Kiedy tak

się stanie, wszystko się dokona i niczego nie da się powstrzymać. - Czyli mamy... - Arriane policzyła pod nosem. - Dziewięć dni.

- Danielu? - Gabbe spojrzała na niego. - Powiedz nam, co mamy zrobić.

- Możemy zrobić tylko jedno - odparł Daniel. - Wszystkie świetliste skrzydła w kabinie zwróciły się ku niemu w oczekiwaniu. - Musimy

ściągnąć wszystkich do miejsca, w którym upadły anioły.

- Czyli gdzie? - spytał Miles. Przez długi czas nikt się nie odzywał. - Trudno powiedzieć - odparł w końcu Daniel. To się wydarzyło bardzo

dawno temu i nie znaliśmy wtedy Ziemi. Ale - spojrzał na Cama - mamy sposoby, by to określić.

Cam zagwizdał cicho. Czy sie bał?

- Dziewięć dni to mało czasu, żeby zlokalizować miejsce Upadku -powiedziała Gabbe. - Nie mówiąc już o wymyśleniu, jak powstrzymać

Lucyfera, jeśli i kiedy tam dotrzemy.

- Musimy spróbować - odpowiedziała bez namysłu Luce, zaskoczona własną pewnością siebie.

Daniel spojrzał po zgromadzonych aniołach, tak zwanych demonach i

Nefilim. Jego spojrzenie objęło ich wszystkich, jego rodzinę. - Wchodzimy w to razem, tak? Wszyscy? W końcu jego spojrzenie

spoczęło na Luce.

Choć Luce nie umiała sobie wyobrazić jutra, wsunęła się w objęcia Daniela i powiedziała:

- Zawsze.